บทที่ 906 ผมไม่ยอมรับความเสี่ยงใด ๆ!
จี้จิ่งเชินมองไปที่หมอที่รักษาอย่างยืนกราน หลังจากนั้นไม่นาน เขาถอดสายตาที่ห่อเหี่ยวกลับ
“ขอร้องล่ะ……”
เขาเม้มริมฝีปาก และพูดกับคุณหมอพลางกลั้นอาการสะอึกสะอื้นในลำคอ
หมอที่รักษามองดูเขาอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องICU
จี้จิ่งเชินนั่งรอคอยบนที่นั่งโดยไม่พูดอะไร หลวนจื่อและหมินอันเกอรีบมาไต่ถามแต่เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ก็ไม่กล้าถามมาก เพียงแต่นั่งรอคอยอยู่ข้าง ๆอย่างเงียบ ๆ
ในที่สุด ประตูห้องผู้ป่วยหนักเปิดออก และหมอที่รักษาก็เดินออกมา
จี้จิ่งเชินรีบสอบถามทันที: “เป็นยังไงบ้าง?”
“คุณเวินฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ยังจำเป็นต้องใช้เวลาพักผ่อนสักระยะ” คุณหมอที่รักษามองไปยังทั้งสามคน “เวลาเยี่ยมของคนในครอบครัวในแต่ละวันจะต้องไม่เกินหนึ่งชั่วโมง”
เวลาหนึ่งชั่วโมงอาจจะสั้นไปนิดหน่อย……
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วอย่างไม่มีความสุข แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้เสนอความคิดเห็นคัดค้านใด ๆ “ตอนนี้ผมสามารถไปดูเธอได้ไหม?”
หมอที่รักษาพยักหน้าเล็กน้อย “สวมใส่ชุดพวกนี้”
ขณะพูด เขาให้พยาบาลเอาหมวกและเสื้อคลุมปลอดเชื้อให้กับจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินสวมใส่อย่างคล้อยตามความเห็นที่ดี และเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องผู้ป่วยหนัก
แม้ว่าหลวนจื่อและหมินอันเกอก็อยากจะเข้าไปมาก แต่เมื่อคิดใคร่ครวญเวินเที๋ยนเที๋ยนต้องการพักผ่อน อีกทั้งจี้จิ่งเชินก็เข้าไปเยี่ยมแล้ว จึงไม่ได้เสนอออกมา
แต่ว่า พวกเขายังคงไปหาหมอที่รักษาสอบถามเกี่ยวกับสภาพการณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ขณะนั้นจี้จิ่งเชินเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยหนัก เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่หลับตาพักผ่อนอยู่บนเตียงผู้ป่วย
เขาเดินไปข้างหน้า เวินเที๋ยนเที๋ยนดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
แม้ว่าหน้ากากจะปกปิดใบหน้าของเขา หมวกและชุดคลุมทำให้เธอมองไม่เห็นร่างเดิมของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงจำได้อย่างรวดเร็วว่านี่คือจี้จิ่งเชิน
เพราะว่าเขามองสายตาของเธอ ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร
“คุณมาแล้ว” เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอ่อน ๆ “ขอโทษ ที่ทำให้คุณเป็นห่วง”
“อย่าพูดแบบนี้ คุณพักผ่อนให้เต็มที่”
จี้จิ่งเชินมองดูเธออย่างอ่อนโยน ฝ่ามือของเขากำแน่นอย่างเงียบ ๆ ซ่อนอยู่ใต้ชุดคลุม
เธอซีดเซียวขึ้นเรื่อย ๆ อาการไม่ได้สติครั้งนี้ดูเหมือนจะใช้พละกำลังส่วนใหญ่ของเธอไป ทำให้ร่างกายที่อันตรายอย่างมากของเธอซีดเซียวมากขึ้นเรื่อย ๆ
จี้จิ่งเชินระงับความสิ้นหวังในดวงตาของเขา สิ่งที่เขาสิ้นหวังที่สุดคือตัวเองไม่มีความสามารถที่จะช่วยเหลืออะไรได้
“จี้จิ่งเชิน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูเหมือนจะสังเกตเห็นความไม่สบายใจของจี้จิ่งเชิน เรียกเขาอย่างอ่อนระโหยโรยแรง
เมื่อจี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกสิ้นหวังนั้นไม่สามารถพบได้บนใบหน้าของเขาแล้ว
“ผมอยู่นี่ เที๋ยนเที๋ยน ผมอยู่ตรงนี้เสมอ”
จี้จิ่งเชินไม่กล้าแตะต้องเธอ ในสายตาของเขา ในตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนเหมือนตุ๊กตาทำจากเซรามิกที่เปราะบาง
บางทีถ้าเขาไม่สนใจ เธอก็อาจจะแหลกเป็นชิ้น ๆ
เขาใช้แรงกำหมัดไว้แน่น ใช้เล็บมือทิ่มแทงไปยังกลางฝ่ามือจนเกิดความรู้สึกแสบร้อน เพื่อคลายความทรมานภายในใจ
อย่างน้อย เขาก็ไม่สามารถแสดงสิ่งผิดปกติใด ๆ ต่อหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
“พักผ่อนให้มาก ๆ คุณหมอพูดแล้ว เพียงแค่คุณพักผ่อนให้ดี ๆ ร่างกายก็จะค่อย ๆ ดีขึ้น”
ทันทีที่เสียงของจี้จิ่งเชินลดลง พยาบาลก็เตือนเขาว่าผู้ป่วยเพิ่งฟื้นคืนสติ และไม่ควรอยู่นานกว่านี้
“คุณกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนวาดริมฝีปาก และส่งยิ้มให้เขาอย่างวางใจ
ริมฝีปากซีดเซียวของเธอ ทำให้รอยยิ้มนี้เป็นความงามที่น่าตื่นเต้นทำให้ใจหายใจคว่ำ
จี้จิ่งเชินไม่มีเจตนาที่จะชื่นชม เขารู้แค่ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังอดทนต่อความทรมานของการเจ็บป่วย
เขาแทบอยากจะให้เวลาผ่านไปเร็วขึ้น เพื่อให้เที๋ยนเที๋ยนสามารถหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดเหล่านี้ได้—แต่ก็ยังปรารถนาให้เวลาช้าลง เพราะว่านี่อาจจะเป็นวันเวลาครั้งสุดท้ายของเขาที่จะได้อยู่เป็นเพื่อนกับเที๋ยนเที๋ยน
“ผมจะมาหาคุณในวันอื่นอีก”
จี้จิ่งเชินไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ความรู้สึกที่รุนแรงเปิดเผยออกมาในดวงตาของเขา ทั้งหมดอยู่ในสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เธอเฝ้าส่งจี้จิ่งเชินจากไป แต่ดวงตาของเธอกลับดูเคร่งขรึมมากขึ้น
ยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้วเหรอ? ร่างกายของเธอ……ถึงช่วงที่หมดกำลังชีวิตแล้วเหรอ?
ไม่ได้สติ ย้ายห้องผู้ป่วย……และก่อนที่จี้จิ่งเชินจะจากไป ความอาลัยอาวรณ์ที่ไม่สามารถปิดบังได้
ทุกอย่าง กำลังบอกเธออยู่ อาการของเธอแย่ลงอย่างต่อเนื่อง และเธออาจจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้
ไม่ เธอจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
ลูกของเธอ สามีของเธอ ยังมีเพื่อนของเธอและญาติพี่น้อง พวกเด็ก ๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ทุกคนกำลังรอให้เธอเอาชนะโรคภัยต่าง ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอไม่สามารถยอมแพ้แบบนี้ ไม่ได้เด็ดขาด……
หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ารับการรักษาในห้องผู้ป่วยหนัก จี้จิ่งเชินก็ไม่ได้ย้ายออกจากห้องผู้ป่วย
เขายังคงพักอยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนเดิม เพื่อที่จะรู้เกี่ยวกับความคืบหน้าอาการอื่น ๆ ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่ทุกครั้งที่คุณหมอที่รักษาแจ้งให้เขาล้วนไม่ใช่ข่าวดีอะไร แม้กระทั่งหนังสือแจ้งเตือนอาการของผู้ป่วยอยู่ในขั้นอันตรายยังออกมาตั้งสามครั้ง!
หลวนจื่อและหมินอันเกอมาเกือบจะทุกวัน จี้จิ่งเชินจะให้พวกเขาเข้าเยี่ยมเป็นครั้งคราว ทุกครั้งที่ออกมา ดวงตาของหลวนจื่อล้วนเป็นสีแดง
พวกเขาเห็นกับตาว่ารูปลักษณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อย ๆ อ่อนแอลง
เป็นแบบนี้ยืดเวลาออกไปเป็นเดือน เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงไม่แสดงอาการให้เห็นว่าจะดีขึ้น
คุณหมอที่รักษาตรวจดูรายการต่าง ๆ ของเธอ และขยี้คิ้วด้วยความปวดหัว
“เป็นอย่างไรบ้าง?”
จี้จิ่งเชินถามอย่างตื่นเต้น
หมอที่รักษาฝืนยิ้ม “ยังจะเป็นอย่างไรได้อีก ตอนนี้เจ็ดเดือนแล้ว เด็กมีรูปร่างโดยพื้นฐานแล้ว ในเวลานี้ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะนำออกแล้ว มิฉะนั้นจะไม่เพียงแต่เป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์เท่านั้น สำหรับแม่ ยิ่งจะเป็นอันตรายอย่างมาก”
เขาชี้ไปที่ตัวเลขบนดัชนี “ร่างกายของคุณเวิน ไม่สามารถแบกรับการผ่าตัดได้โดยสิ้นเชิง!”
จี้จิ่งเชินเงียบลง สีหน้าของเขาผิดปกติไปจากเดิมอย่างมาก ความห่อเหี่ยวระหว่างคิ้วทำให้ผู้คนไม่สบายใจ
หมอที่รักษาถอนหายใจ พูดปลอบใจสองประโยค “คุณก็อย่ากังวลมากเกินไป รออีกไม่กี่วัน สภาพร่างกายของคุณเวินจะดีขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าจะเล็กน้อย พวกเราก็สามารถทำการผ่าคลอดให้เธอได้”
“ผ่าคลอด?”
ตาที่แคบและยาวทั้งสองข้างของจี้จิ่งเชินจ้องไปยังหมอที่รักษาทันที “มีความเสี่ยงหรือเปล่า?”
คุณหมอที่รักษาพยักหน้าอย่างตามหลักการที่มันควรจะเป็น
“ในเมื่อเป็นการผ่าตัด จึงจำเป็นต้องมีความเสี่ยงแน่นอน” คุณหมอที่รักษาพูดอย่างสงบ “ถ้าหากเป็นหญิงตั้งครรภ์ธรรมดา พวกเราจะให้พวกเธอทำการตรวจครรภ์ไตรมาส ยืนยันว่าเด็กเกือบจะถึงวันครบกำหนด และสภาพร่างกายของหญิงตั้งครรภ์ที่ยินยอม ก็สามารถทำการผ่าคลอดได้”
จี้จิ่งเชินไม่เข้าใจเรื่องนี้ เขาฟังอย่างจริงจัง แต่เขากลับได้ยินหมอที่รักษาเปลี่ยนน้ำเสียง
“แต่สภาพร่างกายของคุณเวินไม่ยินยอมที่จะให้ทำการผ่าตัดนี้ ตัวเลขดัชนีต่ำเกินไป ความเสี่ยงของการผ่าตัดสูงมาก”
ความเสี่ยงของการผ่าตัดสูงมาก?
จี้จิ่งเชินตกใจ และปฏิเสธแผนการนี้โดยตรง “ผมไม่ยอมรับความเสี่ยงใด ๆ!”
หมอที่รักษาอดไม่ได้ที่จะปราบปรามเขา แต่เพื่อให้สอดคล้องกับจรรยาบรรณแห่งวิชาชีพและความรู้ความสามารถของหมอ เขายังคงบอกความจริงกับเขา
“คุณจี้ นอกจากนี้ ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว”
เขาปิดปากกาหมึกซึมในมือ และวางไว้ข้าง ๆ “คุณเวินไม่สามารถทนต่อการคลอดบุตรตามธรรมชาติ อีกทั้งตอนนี้ทำการผ่าตัด ก็สายไปแล้ว……”
“สิ่งที่เมื่อกี้ผมไม่ได้พูดคือ ถึงแม้จะทำการผ่าคลอด ก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะรักษาเด็กไว้ได้”
“มีความเป็นไปได้สูงที่จะรักษาเด็กไว้ได้?”
จี้จิ่งเชินมองไปที่เขาด้วยความงงงวย ราวกับว่าท้องฟ้าจะหล่นลงมา
“คำพูดนี้ของคุณหมายความว่ายังไง แล้วเที๋ยนเที๋ยนล่ะ?”
