บทที่ 909 การพัฒนากฎเกณฑ์ที่เหนือกว่าปกติ
แม่และเด็กปลอดภัย!
ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อได้ยินคำทั้งสี่คำนี้
ปีติยินดี เบิกบานใจ นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกเหมือนมีชีวิตขึ้นมาจากสถานการณ์ที่สิ้นหวังปะปนกัน ไม่มีที่ไหนระบายความรู้สึกที่โหมซัด เกือบจะทำให้เขาน้ำตาคลอเต็มเบ้าตาในชั่วขณะ
ฉากเมื่อกี้ที่จี้จิ่งเชินรีบพุ่งเข้ามายังคงปรากฏอยู่ชัดเจนที่ตา ทุกคนรอทั้งคืนด้วยความตกใจกลัวอย่างยิ่ง
โชคดีที่ เรื่องทุกอย่างเรียบร้อย
หลวนจื่อยิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นเต้น กอดหมินอันเกอไว้แล้วพูดซ้ำ ๆ ว่า: “เที๋ยนเที๋ยนไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว! มันดีมากเลย!”
หมินอันเกอยิ้มและพยักหน้า
“แล้วเมื่อไหร่ที่ฉันจะสามารถเข้าไปดูเธอ?”
เวินหงหยู้ถามด้วยเสียงต่ำ สายตามองไปที่ประตูห้องผ่าตัดโดยตลอด
สายตาดูเป็นห่วงอยากมากดั่งภาพวาดที่สมจริง
หมอที่รักษานึกถึงจี้จิ่งเชินในเวลานี้ยังคงเฝ้าปกป้องอยู่ข้าง ๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่รู้สึกถึงความซาบซึ้งใจมากมาย
คบหาติดต่อกับจี้จิ่งเชินมาหลายเดือนแล้ว เขาไม่เคยเห็นอารมณ์บ้าคลั่งบนใบหน้าของผู้ชายคนนี้มาก่อน
ในสายตาของเขา จี้จิ่งเชินเหมือนเป็นคนเหล็ก ทุกคืนตอนเข้ามาตรวจผู้ป่วยที่ห้อง เขาจะเห็นจี้จิ่งเชินนั่งอยู่ข้าง ๆ ภรรยาของเขา จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำ
เขามีเวลาพักผ่อนให้ตัวเองน้อยมาก แทนที่จะพูดว่านี่คือการต่อสู้โรคภัยต่าง ๆ ของเวินเที๋ยนเที๋ยน เทียบไม่ได้ถ้าพูดว่า นี่คือผลมาจากความพยายามร่วมกันของสามีและภรรยาของพวกเขา
ได้รับการกอบกู้หลังจากการผ่านความทุกข์ทรมาน
หมอที่รักษาอดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มจาง ๆ และเขาพูดอย่างเบา ๆ: “คุณเวินยังพักฟื้นอยู่ ยังจำเป็นต้องใช้เวลาสามถึงห้าวันจึงจะฟื้นขึ้นมา”
คุณสามารถรอในวันพรุ่งนี้ พวกเราจะทำการตรวจร่างกายครั้งสุดท้ายให้เธอ และจะถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไปหลังจากนั้นค่อยมาเยี่ยมเธออีกครั้ง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็หยุดดึงดัน และพากันกลับไปพักผ่อน
มีเพียงจี้จิ่งเชินเท่านั้นที่มีสิทธิพิเศษ และอยู่เคียงข้างเวินเที๋ยนเที๋ยนโดยตลอด
วันรุ่งขึ้นหมอที่รักษาเข้ามา เห็นลักษณะท่าทางของเขา ก็รู้ว่าไม่ได้หลับตามาตลอดทั้งคืน อดไม่ได้ที่จะกุมหน้าผาก
“คุณจี้ ภรรยาของคุณไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วง แต่ว่าก็ควรที่จะใส่ใจร่างกายของตัวเองด้วย”
จี้จิ่งเชินไม่ได้พูด
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงนอนหลับใหล
การหายใจสม่ำเสมอ สีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย มีอุณหภูมิบนมือ
มีเสียงที่เป็นจังหวะ ในเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจที่ด้านข้าง
ทุกอย่าง ล้วนกำลังบอกจี้จิ่งเชินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงอยู่
ครั้งนี้ เขาจะไม่ปล่อยมืออีกต่อไป และจะไม่พูดอะไรอีก
สารพิษในร่างกายถูกกำจัดออกไปอย่างสมบูรณ์ ใบหน้าขาวซีดก่อนหน้านี้ ก็แดงขึ้นเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง ราวกับสัมผัสเครื่องเคลือบลายครามโบราณอันล้ำค่า และแตะที่แก้มเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเบา ๆ ด้วยนิ้วนางที่นุ่มนวล
ใต้มือมีอุณหภูมิเล็กน้อยแพร่เข้ามา
จนถึงเวลานี้ จี้จิ่งเชินพึ่งจะรู้สึกว่ามีชีวิตขึ้นมา
“เที๋ยนเที๋ยน ขอบคุณคุณนะ”
ขอบคุณที่คุณทนอยู่ ขอบคุณที่คุณยังมีชีวิตอยู่
และก็ขอบคุณความยืดหยัดของคุณ ทำให้ผมไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว และอ้างว้างไปตลอดชีวิต
……
จี้จิ่งเชินคอยปกป้องทุกย่างก้าวอยู่ข้าง ๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน สามวันติดต่อกัน ในที่สุดเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ฟื้นขึ้นมา
เธอรู้สึกแค่ว่าตัวเองหลับไปงีบหนึ่ง งีบหนึ่งนี้นานมาก และดูเหมือนเธอจะฝันไปมากมาย
แต่เมื่อเธอตื่นขึ้นมา กลับลืมอย่างสะอาดหมดจด
เห็นเพียงแค่จี้จิ่งเชินฟุบอยู่ข้าง ๆ เธอ
เธอยกมือขึ้นลูบผมสั้นที่แทงมือโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้นก็นึกออก ระหว่างการผ่าตัด ได้ยินคำที่จำได้อย่างเลือนรางได้!
“ลูก ใช่แล้ว ลูกเป็นยังไงบ้างแล้ว?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนผงะ และอยากจะรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แต่ก็อ่อนแอเกินกว่าจะทำสำเร็จ
แต่การเคลื่อนไหวของเธอกลับทำให้จี้จิ่งเชินซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ข้าง ๆ ตกใจตื่น
“คุณฟื้นแล้ว?”
ทันทีที่จี้จิ่งเชินลืมตาขึ้น เขาก็เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังประลองกับเตียงอยู่
เขารีบพยุงเธอขึ้นด้วยความดีใจและแปลกใจ หยิบหมอนด้านข้างขึ้นมา วางไว้ข้างหลังเธออย่างระวัง เพื่อให้เธอเอนได้สบายขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเป็นกังวลที่จะรู้ถึงความปลอดภัยของลูก แต่เห็นความเบิกบานที่ไม่เปิดเผยในดวงตาของจี้จิ่งเชิน คำถามจากปากของเธอก็ถูกเธอกลืนลงไปอีกครั้ง
ไม่รีบร้อนในเวลานี้ จี้จิ่งเชินเฝ้าปกป้องเธอเช่นนี้ เธอไม่ควรคิดถึงเพียงแค่ลูก
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ้มให้เขาอย่างซาบซึ้งใจ
เพียงแค่สายตาที่แวววาวนั้น ทำให้ความคิดของเธอเผยออกมาอย่างสมบูรณ์
จี้จิ่งเชินมองไปที่เธออย่างขบขัน “อยากจะถามผมว่าลูกเป็นยังไงบ้างใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สามารถปิดบังไม่ให้เขาเห็นได้ และก็ไม่อยากเสแสร้ง จึงพยักหน้าโดยตรง
จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นลูบผมยาวของเวินเที๋ยนเที๋ยน ภายใต้แววตาอย่างฉุกละหุกของเธอ เขาวาดริมฝีปาก และส่งรอยยิ้มให้เธออย่างสบายใจ
“เขาสบายดี คุณไม่ต้องเป็นห่วง หน้าที่ของคุณตอนนี้ก็คือรักษาสุขภาพให้ดี ๆ รอคุณดีขึ้นอีกหน่อย ผมจะพาคุณไปดูเขา”
เสียงของเขามีเวทมนตร์ที่ทำให้จิตใจคนสงบ เพราะว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้เจอลูกทำให้หัวใจไม่สงบกระสับกระส่าย และค่อย ๆ สงบลงเพราะน้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขา
เธอมองดูจี้จิ่งเชินอย่างละเอียด เมื่อมองจากในสายตาของเขาไม่พบรอยยิ้มที่ฝืนแม้แต่นิด
สังเกตเห็นความสงสัยจากก้นบึ้งของหัวใจเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินวาดริมฝีปากอย่างมีความสุข “ผมไม่ได้โกหกคุณ ถ้าหากคุณไม่เชื่อ รอพ่อแม่คุณมา คุณสามารถถามพวกเขาได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง เธอถามโดยไม่รู้ตัว: “พ่อกับแม่ก็มาแล้วเหรอ?”
พอคิดอีกที การผ่าตัดของเธอครั้งนี้อันตรายอย่างมาก หล่อนหลีและเวินหงหยู้ต้องเป็นห่วงเธอ เป็นเหตุผลสมควรแล้วที่จะมาเยี่ยมเธอ
จริง ๆ เธอเห็นจี้จิ่งเชินพยักหน้า
เขานวดนิ้วมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไปด้วย และบอกเธอไปด้วย “พ่อแม่น่าจะอยู่ที่ประสาทเก่าแก่สักพัก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงอาการกำเริบของโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบของหล่อนหลีก่อนหน้านี้ได้ ต้องการจะพูดอะไรบางอย่างทันที แต่กลับถูกจี้จิ่งเชินยกมือขัดขวาง
“ผมรู้ว่าคุณกังวลเรื่องอะไรอยู่ ไม่ต้องกังวล แม่พูดแล้ว ครั้งก่อนคือสถานการณ์ฉุกเฉิน เธอแค่เพียงอยากอยู่ต่ออีกไม่กี่วัน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน”
จี้จิ่งเชินเล่าสิ่งที่หล่อนหลีพูดกับเขาให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยนฟัง “เธอเคยรับปากกับผม จะดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี และผมคิดว่า คุณน่าจะหวังว่าอยากเจอเธอใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสะดุ้ง เมื่อเธอมองไปที่ดวงตาที่แจ่มแจ้งของจี้จิ่งเชิน หูก็ร้อนขึ้นเล็กน้อย
หวังไหม?
แน่นอน เมื่อเธอติดอยู่ที่เตียงคนไข้ ก็คือพวกเขาประคับประคองให้เธอยืดหยัดต่อไป
เธอมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ ก็ยังเป็นเพราะเธอไม่ต้องการทำให้คนที่รักเธอเหล่านี้เสียใจ
“ฉันเพียงแค่เป็นห่วงว่าแม่จะเหนื่อยเกินไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกได้ แม้ว่าตัวเองจะให้กำเนิดลูกได้อย่างปลอดภัย แต่ว่าร่างกายอ่อนแอเกินไป เกรงว่าจะไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้หลังจากอยู่เดือนเสร็จ
ในช่วงนี้ ขาดไม่ได้ที่จะต้องรบกวนหล่อนหลีและเวินหงหยู้
เธอรู้ว่าพวกเขาจะไม่ปฏิเสธโอกาสที่จะดูแลตัวเอง แต่ว่าไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ในใจของเธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเผยสีหน้าให้เห็นความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็เดาได้ว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่
เขาจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ และส่งสายตาให้เธออย่างวางใจ
“ผมรับประกัน เมื่อแม่รู้สึกไม่สบาย ผมจะรีบจัดเตรียมคนส่งพวกเขากลับคฤหาสน์บนภูเขาเพื่อพักฟื้นทันที” จี้จิ่งเชินมองเธออย่างน่าสงสาร
“คุณหายจากการป่วยหนักแล้ว มอบเรื่องพวกนี้ให้กับผม ขอแค่ให้คุณพักฟื้นให้ดี ๆ”
“อย่าทำให้ผมเป็นห่วง”
ฟังจี้จิ่งเชินพูดแบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“ฉันจะพักฟื้นร่างกายให้ดี ๆ แล้วฉันจะได้เจอลูกเมื่อไหร่?”
“รอคุณพื้นฟื้นร่างกายให้ดี
