เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่965 ขุ่นเคือง

อาจารย์ฉู่เอ่ยพูดต่อ : “ให้เธอเอ่ยพูดออกมาก่อน เดิมทีอยากจะให้โอกาสเธอซักครั้งนึง ให้เข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างตัวเธอเองกับเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่เธอกลับย้อนแว้งกัดใส่ร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยนจนดูไม่มีอะไรดีซักอย่าง เย่อหยิ่งอวดดี เธอที่เป็นแบบนี้ จะกลายเป็นผู้ชนะ? และจะเป็นตัวแทนของประเทศไปแข่งขันได้อย่างไร?”

เห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของเซียวหยี่อันแล้ว อาจารย์ฉู่ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์กับคนที่ตัวเองคาดหวังไว้

มองเธอ แล้วถอนหายใจออกมา

“การแข่งขันครั้งนี้สิ้นสุดเพียงเท่านี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นผู้ชนะ เป็นตัวแทนของประเทศไปแข่งขันในวงการบูรพาวัตถุโบราณ! หลังจากนี้อีกไม่กี่เดือน จะมีการจัดการแข่งขันแลกเปลี่ยนการซ่อมแซมบูรณะวัตถุโบราณที่ต่างประเทศ”

“หวังว่าถึงตอนนั้น เธอและท่านอาจารย์อีกสามท่านจะสามารถทำผลงานออกมาได้เป็นอย่างดี”

เมื่อเขาพูดจบแล้ว ทุกคนในที่นั้นก็พากันลุกขึ้นแล้วเสียงปรบมือก็ดังขึ้นอย่างคึกครื้น

ถ้าหากเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยนไปแข่งขันล่ะก็ พวกเขาจะต้องชนะอย่างแน่นอน!

สิ้นสุดการแข่งขันแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เดินลงมา หลวนจื่อก็เข้ามาหาด้วยความตื่นเต้น

“เห็นไหม ฉันบอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเธอจะต้องชนะอย่างแน่นอน เชื่อฉันนี่ไม่ผิดหรอก”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน จึงพยักหน้าลง

“แต่ถ้าหากไม่มีตอนที่จี้จิ่งเชินส่งคลิปนั่นมา ความจริงก็อาจจะไม่ถูกเปิดเผย”

จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว จึงยื่นมือออกมาโอบเอวเธอเอาไว้อย่างเบามือ

“ผมเคยบอกแล้วไงครับ เพียงแค่ตรงไหนที่คุณคิดไม่ถึง ผมก็จะเป็นคนช่วยคุณเอง เรื่องที่คุณทำไม่ได้ ผมก็จะช่วยให้คุณทำได้”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วนั้น ก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจเป็นอย่างมาก

“ขอบคุณนะคะ…….”

แต่จี้จิ่งเชินกลับยกริมฝีปากขึ้นมาเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ : “คุณรู้ ว่าคำพูดที่ผมอยากฟังมากกว่าคำนี้คืออะไร?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกอึ้งไป แล้วรีบมองไปรอบๆ

คนรอบๆข้างนั้นกำลังยุ่งกับงานหลังบันทึกเทป ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขา แต่ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นก็เริ่มร้อนวูบๆขึ้นมาบ้างเล็กน้อยแล้ว

เห็นจี้จิ่งเชินไม่ยอม ก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

“ฉัน………”

เพิ่งจะพูดออกมานั้น จี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนก็ส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ

ยกมือขึ้น แล้วผลักจี้จิ่งเชินที่เข้ามาใกล้ออกไป

“อ๊ะ อ้า!”

เขาไม่ไป!

จี้หยู๋ชิงฟ้องออกมาอย่างไม่พอใจ ตอนนี้ไม่อยากให้จี้จิ่งเชินเข้าใกล้เวินเที๋ยนเที๋ยนเลย ตัวเขานั้นจึงกอดคอเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้แน่น ครอบครองเธอเอาไว้เป็นของตัวเอง

จี้จิ่งเชินเลิกคิ้วขึ้นสูง มองดูเจ้าเด็กน้อยที่อวดดีเป็นพิเศษตรงหน้า

ยื่นมือออกมา เตรียมจะเอาตัวไป แต่เวลานี้เองอาจารย์ฉู่และคนอื่นๆก็เดินเข้ามา

เขามาตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน พลางถอนหายใจ แววตานั้นเต็มไปด้วยความทุกข์

“เที๋ยนเที๋ยน เรื่องราวในครั้งนี้ฉันสั่งสอนไม่ถูกวิธีเอง ทำให้หยี่อันต้องมาทำเรื่องแบบนี้”

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า

“เธอทำแบบนี้ แม้แต่ฉันเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ ไม่ใช่ความผิดของอาจารย์หรอกค่ะ”

อาจารย์ฉู่เอ่ยขึ้น : “เธอวางใจได้นะ รอหลังจากที่ฉันกลับไปแล้ว จะต้องสั่งสอนเขาให้ดี ให้เขามาขอโทษเธอด้วยตัวเองให้ได้ หวังว่าเธอจะยกโทษให้เขา”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วนั้น จึงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

จึงตอบกลับไปเพียงแค่ว่า : “ถ้าหากเธอเข้าใจก็คงจะดีนะคะ หากต่อไปเป็นแบบนี้อีก เกรงว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นนะคะ”

อาจารย์ฉู่เองก็รู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้เป็นอย่างดีเช่นกัน

“เรื่องนี้ ฉันจะเป็นคนบอกกับเขาเอง การแข่งขันเหล่านี้ ต้องฝากเธอด้วยนะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนโค้งตัวลง แล้วรับประกัน : “อาจารย์วางใจได้ค่ะ การแข่งขันครั้งนี้ฉันจะต้องพยายามให้ดีที่สุด”

อาจารย์ฉู่พยักหน้าลงอย่างพออกพอใจ ถึงได้หันหลังกลับออกไป

ผ่านการแข่งขันครั้งนี้มา แนวคิดนี้ของนักบูรพาวัตถุโบราณได้สร้างความประทับใจเอาไว้ในใจให้กับทุกคนมาก

ทุกคนถูกดึงดูดความมหัศจรรย์ของงานนี้ ยิ่งดีมากขึ้นไปอีก หลังจากสองสามเดือนนี้ การแข่งขันระดับนานาชาติก็จะยิ่งเต็มไปด้วยความคาดหวัง

อีกทางด้านหนึ่ง หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนได้กลายเป็นตัวแทนคนที่สี่ของการแข่งขันในครั้งนี้ จี้จิ่งเชินก็มารู้สึกเสียใจในภายหลังแล้ว

เขาคิดไม่ถึงว่า การแข่งขันครั้งนี้จะมีการจัดกิจกรรมฝึกฝนเป็นระยะเวลาที่ยาวนานด้วย เวลาส่วนมากของเวินเที๋ยนเที๋ยน ถูกการฝึกฝนนี้ยึดครองไปหมด เวลาพักผ่อนก็ยิ่งน้อยลง

ไม่ใช่แค่เพียงจี้จิ่งเชินเพียงเท่านั้น แม้แต่จี้หยู๋ชิงเองก็รู้สึกขุ่นเคืองด้วยเช่นกัน

แต่ทั้งสองคนรู้ว่าการแข่งขันครั้งนี้สำหรับเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วนั้นมีความสำคัญมากขนาดไหน

เวินเที๋ยนเที๋ยนให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงทำได้เพียงต้องให้ความร่วมมือกับการฝึกฝนของเธอ

ส่วนความต้องการเพียงอย่างเดียวของจี้จิ่งเชินก็คือ สถานที่ในการฝึกฝนนั้นจะต้องเป็นที่คฤหาสน์ ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ต้องคอยเทียวไปเทียวมา

หลังจากที่ท่านอาจารย์สองสามคนได้ปรึกษากันแล้วจึงยินยอม

การแข่งขันครั้งนี้ไม่ธรรมดาเลย จะต้องรักษาเป็นความลับเอาไว้ให้ดี

อีกทั้งเพื่อเป็นการให้ความร่วมมือกับเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินจึงเตรียมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกที่ครบครันเอาไว้ให้ในคฤหาสน์นี้ตั้งแต่แรกแล้ว ต่อให้ไม่ได้อยู่ที่พระราชวัง ก็ไม่มีปัญหาเช่นกัน

คนอื่นๆที่ร่วมการแข่งขันครั้งนี้อีกสามคนนั้นล้วนแต่เป็นระดับปรมาจารย์ที่ประสบความสำเร็จในวงการบูรพาวัตถุโบราณนี้มาแล้วทั้งนั้น

หนึ่งในนั้นมีสองท่านที่เป็นคณะกรรมการของการแข่งขันครั้งที่แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกคุ้นเคยกับสองสามคนนี้เป็นอย่างดี

หลังจากที่เริ่มการฝึกฝนแล้ว ได้มาเห็นเทคนิคในการซ่อมแซมบูรณะของทั้งสามคนแล้ว ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองนั้นยังห่างจากพวกเขาอีกมาก จะต้องพยายามให้มากขึ้นถึงจะได้

ภายใต้การฝึกฝนอย่างหนาแน่นนี้ ในเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่วัน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มีการพัฒนาเสียจนน่าตกใจ

ส่วนเรื่องเกี่ยวกับเซียวหยี่อันนั้น หลังจากเรื่องราวครั้งที่แล้ว ที่ทุกคนรู้เรื่องที่เธอไปขโมยความคิดของคนอื่นมา

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกศิษย์ของเซียวหยี่อัน และเห็นได้ชัดว่าอาจารย์เซียวเองก็ต้องการจะเก็บเธอเอาไว้ แต่สำหรับคนอื่นๆแล้ว กลับไม่เป็นผลซักเท่าไรนัก

ตอนแรกนั้น คนจำนวนไม่น้อยเลยที่รู้สึกไม่พอใจในตัวเซียวหยี่อันเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างก็พากันไม่ชอบ

หลังจากที่เรื่องราวผ่านไปแล้วนั้น ผ่านไปประมาณหนึ่งสัปดาห์ เซียวหยี่อันถึงได้มาปรากฏตัวตรงหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นอีกครั้ง

ไม่ได้เจอกันไม่กี่วัน ท่าทางของเธอนั้นเกิดความเปลี่ยนแปลงไปมาก แววตาความชั่วร้ายนั้นได้หายไปแล้ว เธอเปลี่ยนไปดูนอบน้อมถ่อมตัวลงไม่น้อย

เธอมาเยี่ยมเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยตัวเอง

เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไป เมื่อเห็นเซียวหยี่อันที่แต่งตัวเรียบง่ายนั่งอยู่ในห้องรับแขก ก็รู้สึกอึ้งไปซักพักในทันที แทบจะจำเธอไม่ได้ รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“เซียวหยี่อัน? เธอมาได้อย่างไรน่ะ?”

เมื่อเซียวหยี่อันเห็นเธอแล้ว จึงรีบยืนขึ้นมา แววตาปรากฏความรู้สึกลำบากยากแค้นออกมา

“ขอโทษนะ ที่มารบกวนเธอเวลานี้ เธอคงจะกำลังยุ่งกับการฝึกอยู่ใช่ไหม? เธออาจจะไม่ค่อยอยากจะเจอฉันใช่หรือเปล่า?”

“ไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้ว!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้น : “ฉันเพียงแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้นเอง เธอดูเปลี่ยนไปมาก”

“ใช่แล้วล่ะ”

เซียวหยี่อันไม่มีการแต่งหน้าจัด และตอนนี้กลับไม่ได้แต่งหน้าเลยเสียด้วยซ้ำ ทำให้แทบจำไม่ได้เลยจริงๆ

อีกทั้งยังเห็นได้ชัดว่านิสัยของเธอเองก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปมากด้วยเช่นกัน

เซียวหยี่อันยังคงยืนอยู่ตลอดแบบนั้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ที่ฉันมาครั้งนี้ ก็อยากจะมาขอโทษเธออย่างเป็นทางการ เรื่องครั้งที่แล้วฉันผิดเอง จากการคิดทบทวนการกระทำของตัวเองครั้งนี้ ฉันเองก็รับรู้แล้วว่าทุกอย่างที่ฉันทำก่อนหน้านี้นั้นเป็นสิ่งที่ผิด”

เธอยิ้ม พลางเอ่ยขึ้น : “ยังดีที่อาจารย์ฉู่ไม่ได้ทิ้งฉัน ยังให้โอกาสฉันได้เปลี่ยนตัวเองใหม่ ถึงแม้ว่าตอนนี้การจะกลับไปในวงการบูรพาวัตถุโบราณนั้นจะยากลำบากไปอยู่บ้าง แต่ฉันก็จะไม่ยอมง่ายๆหรอก”

“เพราะว่า…..ฉันรักอาชีพนี้จริงๆ!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า

เธอมองออกว่าเซียวหยี่อันชอบอาชีพนี้จริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่ทุ่มเททั้งตัวไปกับงานนี้มากเป็นสิบกว่าปีหรอก

ความเด็ดเดี่ยวและความอดทนนี้ จะต้องเป็นเพราะชอบในอาชีพนี้มากอย่างแน่นอน