“พวกเธอหัวเราะอะไรกัน? มีอะไรน่าขำอย่างนั้นหรือ?”
พนักงานคนหนึ่งพูดเตือนขึ้นอย่างหวังดี : “คุณผู้ชายคะ คุณต้องรู้นะคะว่าคนที่คุณคุยอยู่คือใคร?”
“รู้สิ เวินเที๋ยนเที๋ยนไง ก็แค่คนที่ฟลุ๊คชนะการแข่งขัน แล้วตอนนี้ก็มารู้สึกจะดูภาคภูมิใจในตัวเองก็แค่นั้น”
พนักงานส่ายหน้า
“แล้วคุณรู้อีกสถานะนึงของคุณเวินหรือเปล่าคะ?”
แน่นอนว่ามัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะไม่รู้อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่ได้สนใจคนใหม่อย่างเวินเที๋ยนเที๋ยนเลยเสียด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่ได้สืบเรื่องสถานะของเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยเช่นกัน
ตลอดจนสิ้นสุดการแข่งขันครั้งนั้น พวกเขาถึงได้นึกสงสัย แต่ในระยะเวลาสั้นๆก็ยังไม่ได้รับข้อมูลของเวินเที๋ยนเที๋ยน และยังวางแผนเอาไว้ว่าหลังจากกินข้าวเสร็จกลับไป ก็จะไปหาข้อมูลอย่างละเอียดอีกครั้ง ดังนั้นจึงยังไม่รู้ถึงสถานะของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เห็นแววตาของเขาปรากฏความสงสัยออกมาแล้ว พนักงานที่หวังดีคนนี้จึงเอ่ยขึ้น : “คุณเวินคือประธานบริษัทตระกูลหล่อนค่ะ”
ก่อนหน้านี้บริษัทตระกูลหล่อนดำเนินธุรกิจการค้าต่างประเทศมาตลอด ตำแหน่งภายในประเทศถึงแม้ว่าจะไม่เทียบเท่าบริษัทเอ็มไอกรุ้ป แต่สำหรับต่างประเทศแล้วก็โด่งดังจนทุกคนก็ดูจะรู้จักกันหมดอยู่แล้ว
แน่นอนว่ามัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะรู้จักบริษัทตระกูลหล่อน พอได้ยินเช่นนี้แล้วก็มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความประหลาดใจ และยังคงไม่ยอมเชื่ออยู่ดี
“พูดจาเหลวไหล! บริษัทตระกูลหล่อนเป็นธุรกิจของตระกูลหล่อน เวินเที๋ยนเที๋ยนแซ่เวิน จะเป็นประธานบริษัทตระกูลหล่อนได้ยังไง?”
แววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย พลางเอ่ยขึ้น : “ฉันดูแล้วพวกเธอจะสมรู้ร่วมคิดกันมากกว่าแล้วล่ะมั้ง? อย่าคิดว่าฉันไม่เคยมาที่นี่แล้วจะมาโกหกฉันมั่วๆแบบนี้ได้นะ บริษัทตระกูลหล่อนที่ประเทศของฉันก็มีชื่อเสียงเหมือนกันนะ ฉันรู้ดี”
“จะโกหกฉันล่ะก็ ไม่มีทาง!”
พนักงานสองสามคนนั้นเห็นว่าเขาไม่เชื่อ ยังคิดอยากจะเกลี้ยกล่อมอยู่
แต่อกลับโบกมือขึ้น แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา : “พวกเธอไม่จำเป็นต้องพูดอีกแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยน ฉันจะเตือนเธอไว้นะ อย่าคิดว่าจะหาเรื่องพวกฉันได้! พรุ่งนี้จะทำให้เธอได้เห็นความเก่งของพวกฉัน!”
เพิ่งจะสิ้นเสียงคำพูดของเขา น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากไม่ไกล
“อ่อ? คุณอยากจะให้ภรรยาผมเห็นความเก่งอะไรอย่างนั้นหรือ?”
ทุกคนได้ยินแล้วก็รีบหันไปมองทันที
เวลานี้จี้จิ่งเชินเดินเข้ามาแล้ว และกำลังเดินมาทางพวกเขา
ร่างสูงใหญ่ของเขา และชุดสูทสีดำขับให้ร่างของเขายิ่งสูงเพรียวมากขึ้นไปอีก
อกกว้าง ไหล่แข็งแรง เป็นสามเหลี่ยมคว่ำแบบมาตรฐาน เหมือนกับนายแบบในนิตยสารเลยอย่างไรอย่างนั้น
เพียงแต่เวลานี้ แววตาของเขานั้นเยือกเย็นเป็นอย่างมาก ราวกับได้ยินคำพูดของพวกมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะเมื่อครู่นี้ ความโมโหครุกรุ่นอยู่ในดวงตา
ก้าวเท้าเดินเข้ามาอย่างสุขุมและสง่างามจนกระทั่งเดินมาถึงด้านหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
สายตากวาดมองไปยังสองสามคนตรงนั้น ราวกับมีดแหลมที่เปื้อนเลือดทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะและอีกสองสามคนนั้นพอเห็นจี้จิ่งเชินแล้ว ก็จำได้ทันที
บริษัทเอ็มไอกรุ้ปภายใต้ชื่อของจี้จิ่งเชินที่ต่างประเทศก็มีผลงานที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน และทุกคนต่างก็รู้ดี
และยิ่งไปกว่านั้น การแข่งขันครั้งใหญ่นี้ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากเขา อยากจะไม่รู้จักก็คงจะยากเช่นกัน
แต่เมื่อครู่ประโยคที่เขาพูดนั้น กลับทำให้สีหน้าของคนเหล่านั้นเปลี่ยนไป
ภรรยา?
เขาหมายถึงเวินเที๋ยนเที๋ยน?
จี้จิ่งเชินมองสองสามคนนั้น ในหัวนั้นปรากฏข้อมูลของพวกเขาออกมา แล้วละสายตามามองยังเวินเที๋ยนเที๋ยน
ดูอ่อนโยนขึ้นมาในทันที
“นี่มันอะไรกันครับ?”เขาเอ่ยถาม
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ทันตอบ จี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอก็ร้องอ้อแอ้ๆขึ้นมา ราวกับกำลังจะฟ้องจี้จิ่งเชิน ว่าสองสามคนตรงหน้านี้รังแกพวกเขาอยู่
แต่เขาพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น กระโดดโลดเต้น ใบหน้าไม่พอใจ แต่กลับไม่มีใครที่สามารถฟังเข้าใจได้เลย
จี้จิ่งเชินมองเขาอย่างเมินเฉย
“เราไม่ต้องพูดแล้ว”
จากนั้นสายตาก็มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน
ในใจของจี้หยู๋ชิงรู้สึกน้อยใจ ทำปากมุ่ยไม่พอใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสองคนที่อยู่ตรงหน้า ถึงได้เอ่ยขึ้น : “เกิดการกระทบกระทั่งกันนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“ง่ายๆแค่นี้เองหรือครับ?” จี้จิ่งเชินย้อนถามกลับ โดยสายตามองไปยังคนเหล่านั้น มือโอบอยู่ที่เอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้เบาๆ
“เหมือนผมจะได้ยินว่าพวกคุณจะเข้าใจผิดถึงสถานะของเวินเที๋ยนเที๋ยนใช่ไหม?”
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะที่อยู่ต่อหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วอที่ทำเป็นอวดดีเย่อหยิ่งเมื่อเห็นท่าทางจี้จิ่งเชินที่ดูสนิทสนมกับเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วก็รู้สึกตกตะลึงขึ้นมาทันที
แล้วก็ไม่กล้าเอ่ยออกมาอีก
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้องแล้วนั้น ก็รีบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเริ่มค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
และเมื่อเห็นตำแหน่งประธานบริษัทตระกูลหล่อน ปรากฏเป็นชื่อเวินเที๋ยนเที๋ยน อีกทั้งเวินเที๋ยนเที๋ยนยังเป็นภรรยาของจี้จิ่งเชิน และทั้งสองคนดูรักกัน สีหน้าก็ดูแย่ขึ้นมาทันใด
แล้วรีบดึงคนข้างๆเอาไว้ จากนั้นก็ยื่นโทรศัพท์มือถือส่งให้
สองสามคนนั้นเมื่อเห็นแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ยิ่งเพิ่มความกังวลขึ้นมาอีกด้วย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นประธานบริษัทตระกูลหล่อนจริงๆ!
ดูแล้วที่เธอพูดมาเมื่อครู่เป็นเรื่องจริงทั้งหมดเลยอย่างนั้นหรือ?
ไม่เพียงแค่ร้านอาหารร้านนี้ที่เป็นของเธอเพียงเท่านั้น แม้แต่อำนาจตัวแทนของถนนสายนี้ก็เป็นของเธอด้วยเช่นกัน!
และเมื่อครู่นี้พวกเขายังคุยโวโอ้อวดอย่างไม่ได้รู้สึกละอายใจพูดคำพูดพวกนั้นออกมา
ทุกคนรู้สึกตกใจ
แต่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะเห็นข้อมูลเหล่านั้นแล้ว กลับไม่ยอมรู้สึกสำนึก อยากจะพูดอะไรก็พูดออกมา : “แท้ที่จริงแล้วก็เป็นแบบนี้นี่เอง”
“ก่อนหน้านี้ฉันยังสงสัย นักบูรพาวัตถุที่อายุยังน้อยจะมาเข้าร่วมกันแข่งขันใหญ่ครั้งนี้ได้ยังไง ที่แท้ก็ใช้เงินซื้อความสัมพันธ์มานี่เอง?”
“มิน่าล่ะ ผู้สนับสนุนของการแข่งขันครั้งนี้ก็คือบริษัทเอ็มไอกรุ้ป ดูแล้วพวกเธอตั้งใจใช่ไหม? ส่วนคุณเดซี่ จะต้องเป็นเพราะพวกเธอใช้เงินซื้อ ให้เธอยอมแพ้ให้เธอแน่ๆ!”
ก่อนหน้านี้ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ยอมให้จี้จิ่งเชินมาสัมผัสกับตัวเองในการแข่งขันมากเกินไปนั้น ก็เพราะอยากจะหลีกเลี่ยงผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆมีความคิดแบบนี้
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเลี่ยงด่านนี้ไปไม่ได้
ถ้าหากอีกฝ่ายหนึ่งไม่พอใจเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว แต่ไม่สามารถที่จะมาใส่ร้ายกับความสามารถในอาชีพของเธอแบบนี้ได้
สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นค่อยๆเคร่งขรึมขึ้นมา เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด : “การแข่งขันวันนี้ทุกๆนาทีได้ถูกบันทึกเอาไว้ และถ่ายทอดผ่านทางโทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ไปในขณะเดียวกันด้วย จากระดับอย่างพวกคุณแล้ว ตอนนั้นก็ควรจะดูออกสิคะว่าคุณเดซี่ไม่ได้ใส่น้ำลงไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยขึ้นอย่างใจกว้าง ทำให้สองสามคนนั้นรู้สึกใจฝ่อขึ้นมาทันที
ใช่ ในระหว่างการแข่งขัน กล้องหลายตัวที่ได้ทำการบันทึกการเคลื่อนไหวเล็กๆของทั้งสองคนนี้เอาไว้ และพวกเขาเองก็ดูอยู่ตลอดทั้งการแข่งขัน แน่นอนว่าจะต้องเห็นชัดเจนอยู่แล้ว
ตลอดทั้งการแข่งขันนั้น ไม่ได้มีการกุเรื่องสร้างภาพใดๆขึ้นมาทั้งสิ้น
คนเหล่านั้นก้มหน้าลงอย่างขาดความมั่นใจ แต่กลับยังคงไม่ยอม
เขากำหมัดแน่น แล้วเลือกคำพูดไม่ถูก : “สถานที่ก็เป็นของพวกเธอ นักข่าวพวกนั้นก็เป็นคนของประเทศพวกเธออีก พวกเธอคิดจะทำยังไงก็ได้ทั้งนั้น? ใครจะรู้ว่าพวกเธอสมคบคิดกับตากล้องด้วยหรือเปล่า ให้เขาหลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวเล็กๆนั่นของพวกเธอน่ะ?”
จี้จิ่งเชินได้ยินแล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา แสงหนึ่งปรากฏขึ้นมาในแววตาเป็นเหมือนแสงจากคมดาบ
เขาเดินเข้าไปต้องการจะโต้แย้ง
แต่เพิ่งจะก้าวเท้าไปนั้น กลับถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนรั้งเอาไว้เสียก่อน
แววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเย็นชามาก สีหน้าท่าทางจริงจัง มองไปยังมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโมโห
“ฉันจำได้ว่า วันพรุ่งนี้เราจะต้องแข่งกันใช่ไหมคะ?”
“แล้วยังไง?” มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะเอ่ยพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มออกมาเล็กน้อย แววตาปรากฏความมั่นใจออกมา
“รอถึงวันพรุ่งนี้ ฉันจะต้องชนะคุณแน่!”
