ก็ไม่แปลกหรอก หมินอันเกอตั้งแต่เมื่อก่อนก็ชอบเวินเที๋ยนเที๋ยนมากอยู่แล้ว
แม้ก่อนหน้านี้เขาจะเคยบอกแล้ว ว่าตัวเองรู้สึกกับเวินเที๋ยนเที๋ยนแค่พี่น้องเท่านั้น
แต่ว่า ความรักสิบปีของตัวเอง จะบอกว่าไม่เหลือเลยก็ไม่ใช่
“หลวนจื่อ เธอเป็นอะไรน่ะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสีหน้าเธอแปลกๆ ก็มองเธออย่างกังวล
หลวนจื่อรีบส่ายหน้า
“ไม่ ฉันไม่เป็นไร”
เธอฝีนยิ้มให้เวินเที๋ยนเที๋ยน และพูดว่า: “เขาไม่มา พวกเราก็ไปกันเองก็ได้นี่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้สงสัย
“แบบนี้เองเหรอ งั้นก็ได้ ถึงเวลาฉันจะไปพร้อมกับเธอ เพราะยังไงแฟชั่นระดับประเทศของเธอ ฉันจะไม่ไปได้ยังไงล่ะ?”
หลวนจื่อยิ้ม
“รอหลังจากแฟชั่นโชว์แล้ว เธอคอยดูให้ดีนะ ในการบูรณะวัตถุโบราณ เธอเป็นเจ้าแม่ แต่บนเวทีเดินแบบ ฉันสิเป็นเจ้าแม่ตัวจริง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มและพยักหน้า
“รับทราบค่ะ เจ้าแม่”
“เต้าแม่” โดร์โดร์ก็ร้องด้วยอีกเสียง
เสียงออดอ้อนน่ารักนั้น ทำเอาทุกคนหัวเราะไปกันใหญ่
ว่าแล้ว หลวนจื่อก็โบกมือ พูดว่า: “เอาล่ะ งั้นพวกเรากลับก่อนนะ”
“กลับเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดขึ้นอย่างตกใจ
“ใช่แล้ว วันนี้ก็อยากจะมาบอกเรื่องนี้กับพวกเธอ เพื่อแฟชั่นโชว์วันนั้น จะต้องเตรียมตัวนานหน่อย จะประมาทไม่ได้เลย”
ว่าแล้ว ก็อุ้มโดร์โดร์ขึ้นมา
โดร์โดร์กำลังนั่งข้างจี้หยู๋ชิง เล่นสนุกกับเขา เบะปากไม่ยอมไปสักที
ตั้งแต่เวินเที๋ยนเที๋ยนเริ่มแข่งขัน โดร์โดร์ก็แทบไม่ได้ถูกส่งไปคฤหาสน์เลย และไม่ได้เจอจี้หยู๋ชิงด้วย
ตอนนี้กว่าจะได้เจอ เธอจะยอมไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงกัน?
เธอเบะปาก จีบมือจี้หยู๋ชิงไว้แน่น ไม่นาน ก็มีน้ำตาเอ่อล้นเต็มขอบตา และส่ายหน้า
“โดร์โดร์ไม่ไป จะหาชิงชิง”
ได้ยินคำนี้แล้ว หลวนจื่อก็แทบจะบ้าตายเพราะลูกอกตัญญูคนนี้
“เอาเข้าไป เจอหยู๋ชิงแล้วลืมแม่แท้อีกแล้วเหรอ? ให้แม่ทิ้งลูกไว้กับเที๋ยนเที๋ยนเลยไหม ไปอยู่บ้านของเที๋ยนเที๋ยนเลย”
หลวนจื่อแค่พูดเล่น ไม่คิดว่าโดร์โดร์จะพยักหน้าจริง
“ได้!”
ว่าแล้ว ก็ยื่นมือไปกอดจี้หยู๋ชิงขึ้นมา
“อยู่กับชิงชิง”
“ว่าไงนะ?”
หลวนชิงโกรธจนลืมตาโต “พูดอีกทีสิ? จะเลือกแม่หรือจี้หยู๋ชิง?”
โดร์โดร์ได้ยินแล้ว ก็มองจี้หยู๋ชิงกับหลวนจื่ออย่างลำบากใจ
ลังเลอยู่นานมาก สุดท้ายก็กอดแขนหลวนจื่อไว้
ออดอ้อนเสียงหวานว่า: “โดร์โดร์ชอบแม่ที่สุดนะ”
หลวนจื่อก็ถึงพยักหน้าอย่างพอใจ
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“แต่ว่า……” ต่อมา โดร์โดร์ก็พูดต่อว่า: “โดร์โดร์ก็ชอบชิงชิงด้วย”
หลวนจื่อได้ยินแล้ว ก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“ช่างเถอะๆ ไม่เถียงกับลูกแล้ว ลูกอยากอยู่กับจี้หยู๋ชิงก็ได้ไม่มีปัญหา เดี๋ยวค่อยพามาเล่นกับเขา ได้ไหม?”
โดร์โดร์มองจี้หยู๋ชิง ลังเลสักพัก ก็ถึงยอมพยักหน้า
“อืม!”
ว่าแล้ว ก็หันหน้าไป จับมือจี้หยู๋ชิงไว้ สีหน้าจริงจัง
“รอฉันนะ ชิงชิง”
จี้หยู๋ชิงสีหน้าเข้มงวด ใบหน้าเหนื่อยใจของเขาไม่สอดคล้องกับอายุเขาเลย และสุดท้ายก็ไม่ได้ตอบอะไร
โดร์โดร์ชินแล้วล่ะ เลยไม่ได้บังคับ และถูกหลวนชิงอุ้มออกไป
พอโดร์โดร์ไปแล้ว จี้หยู๋ชิงก็เหมือนสะบัดตัวปัญหาออกไปแล้ว เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจหนึ่งที
เวินเที๋ยนเที๋ยนขำกับท่าทางที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ของเขา กำลังจะอุ้มเขาขึ้นมา และพูดว่า: “เอาล่ะ พวกเราก็กลับไปได้แล้ว อยู่ที่นี่นานแล้ว นักข่าวด้านนอกคงออกไปแล้วล่ะ”
ว่าแล้ว กำลังอุ้มขึ้นมา ระหว่างนั้นกลับถูกจี้จิ่งเชินขัดไว้ก่อน
จี้จิ่งเชินอุ้มจี้หยู๋ชิงด้วยมือข้างเดียว อีกข้างก็จับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ และเดินออกไปด้านนอก
และในขณะเดียวกัน เพราะประกาศเรื่องมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะออกไปแล้ว คนมากมายที่พอรู้ความจริงแล้ว ก็รู้สึกโกรธอย่างมาก
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะปกติก็มีลูกเล่นมากมาย คนพวกนั้นเพราะเกรงกลัวตำแหน่งของเขาเลยไม่กล้าเปิดเผย คนที่หยิ่งผยองแบบนี้ ทำอะไรก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
ครั้งนี้เจอเวินเที๋ยนเที๋ยน ขโมยไก่ไม่ได้ยังเสียข้าวสารอีกกำมือ ในที่สุดก็มีคนหยุดเขาได้แล้ว!
อยู่พื้นที่คนอื่นยังกล้าเล่นแบบนี้อีก สมควรแล้วล่ะ!
ไม่นาน ในการช่วยเหลือของจี้จิ่งเชิน องค์กรการบูรณะวัตถุโบราณก็ตรวจสอบเสร็จแล้ว
คนคนนี้ไม่เพียงแต่วางยาถ่ายลงแก้วน้ำของเวินเที๋ยนเที๋ยน ขนาดการแข่งขันครั้งก่อนๆ ลูกเล่นของเขาก็ถูกตรวจสอบหมดแล้ว
ความผิดมากมายกองรวมกัน ทำเอาคนตะลึงกันหมด
ผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็นถึงอาจารย์ ได้มาจากเล่ห์เหลี่ยมทั้งนั้น! เสียชื่อวงการบูรณะวัตถุโบราณจริงๆ
กรรมการพวกนั้นก็ขีดชื่อเขาออกจากอาจารย์ทันที ไม่เพียงเท่านี้ ยังติดบัญชีดำไว้ทั่วโลกด้วย!
ตั้งแต่นี้ไป จะไม่มีใครมาเชิญเขาไปเป็นอาจารย์หรือครู และจะไม่มีคนเอาวัตถุโบราณในมือให้เขาบูรณะอีก
มีสำนวนหนึ่ง เดินอยู่แถวแม่น้ำ รองเท้าจะไม่เปียกได้ยังไง?
เขามาประเทศจีนครั้งนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินก็ใช้การกระทำจริง บอกความหมายของสำนวนนี้กับเขา!
เพราะครั้งนี้เรื่องของมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะเผยแพร่ออกไป ก็เป็นการเตือนผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดไปด้วย
นี่เป็นครั้งแรกที่วงการการบูรณะวัตถุโบราณจัดการแข่งขันขึ้นครั้งแรก ถ้าได้ที่หนึ่ง ก็จะมีผลกระทบต่อโลกมาก
แต่เพราะอาจารย์ที่เข้าแข่งขันมีมาก จะชนะนั้นก็แสนลำบาก
ดังนั้น ที่จริงนอกจากมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะแล้ว ยังมีคนมากมายที่คิดเหมือนกัน
ก่อนหน้านี้คนที่เริ่มคิดทำไม่ดี ตอนนี้พอเห็นจุดจบของมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะแล้ว ก็ต่างยกเลิก ไม่กล้าคิดแบบนี้อีกแล้ว
ในขณะเดียวกัน บรรยากาศในการแข่งขันก็เริ่มสงบสุข เป็นยุติธรรมที่ไม่เคยมีมาก่อน
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้คะแนนที่ไม่เลวในการแข่งขันสองรอบนั้น เพราะการแข่งขันเป็นแบบสะสมคะแนน เวินเที๋ยนเที๋ยนได้คะแนนที่สูง เรียงลำดับอยู่ด้านหน้าแล้ว หลายวันต่อมานี้ก็ไม่มีการแข่งขันอะไรอีกแล้ว
พอเป็นแบบนี้ เธอก็มีเวลาไปดูการแข่งขันของคนอื่นแล้ว เรียนรู้เทคนิคการบูรณะของพวกเขา และเตรียมตัวไปเข้าร่วมการเดินแบบระดับประเทศของหลวนจื่อ
แต่พอกลับไปแล้ว เธอก็นึกถึงวันนั้นตอนที่อยู่ในสนามแข่ง สีหน้าบนใบหน้าของหลวนจื่อผิดปกติไป ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง
ตอนแรกจะติดต่อหมินอันเกอถามสถานการณ์หน่อย แต่หลวนจื่อขอร้องตลอด หวังให้เธออย่าบอกเรื่องนี้กับหมินอันเกอ เดี๋ยวจะไปรบกวนการถ่ายละครของเขาได้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงต้องยกเลิก
แต่ว่า เธอกลับรู้สึกว่าทั้งสองคนเหมือนผิดปกติไป
ไม่นาน ก็ถึงวันเดินแบบของหลวนจื่อ
การเดินแบบระดับประเทศนี้ ไม่ได้จัดขึ้นภายในประเทศ
เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินเตรียมตัวไว้นานแล้ว พอมาถึงแฟชั่นโชว์
เมื่อก่อนเวินเที๋ยนเที๋ยนกับหลวนจื่อก็เคยเข้าร่วมงานแบบนี้อยู่หลายครั้ง ดังนั้นจึงไม่แปลกใจกับบรรยากาศของงานสักเท่าไหร่
ฟ้าพึ่งสว่าง ตั้งอยู่ในสวนสาธารณะของชานเมือง ก็มีคนเริ่มเตรียมตัวสำหรับแฟชั่นโชว์นี้แล้ว
