ถ้าไม่ใช่เพราะมีจี้จิ่งเชินเฝ้ามองอยู่ข้างๆ แอนนี่แทบจะอยากตีสั่งสอนพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว!
แต่ว่าตอนนี้ เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มอย่างเดียว “ไม่ใช่สิ ห้ามตีฉันนะ อย่าดื้อให้มากล่ะ”
“เชอะ!”
จี้หยู๋ชิงไม่ได้สนใจที่เธอพูดเลยสักประโยค หันหน้าไป มองก็ไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ
จี้จิ่งเชินพูดด้วนน้ำเสียงเย็นชา “คุณอยากไปกินข้าวกับฉัน?”
“ใช่ ฉันจองร้านอาหารเสร็จแล้ว คืนนี้……”
“ ฉันไม่ว่าง” ยังไม่ทันได้พูดจบ น้ำเสียงเย็นชาของจี้จิ่งเชินก็พูดตัดบททันที
สีหน้าแอนนี่แม้แต่รอยยิ้มยังแทบจะรักษาต่อไม่ไหว
“แต่ว่าฉัน……”
เธออยากพูดต่อ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากห้องครัวพอดีและเอาน้ำผลไม้ที่ถืออยู่ในมือวางลงบนโต๊ะ
“พวกเธอกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอ?”
พอแอนนี่เห็นเธอ ประโยคที่พูดถึงครึ่งหนึ่งก็หยุดทันที
“ไม่มีอะไร”
เธอเอาน้ำผลไม้มา พร้อมกับชำเลืองมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
ก่อนหน้านี้นิวมั้นเคยเล่าให้เธอฟัง แอนนี่ก็รู้สึกดูถูกและไม่พอใจมาก
ตัวเธอเองก็รู้จักเวินเที๋ยนเที๋ยน เพราะก่อนหน้านี้เคยเห็นรูปถ่ายมาก่อน ยิ่งรู้สึกดูถูกและไม่พอใจไปใหญ่
ไม่ว่าจะหน้าตาหรือว่าหุ่น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็สู้ตัวเองไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าตัวเองลองออกตัวมาอ่อยดู จี้จิ่งเชินต้องหลงใหลกับเสน่ห์ของเธอแน่ๆ
ถึงแม้ครั้งนี้นิวมั้นแค่ให้เธอเข้าใกล้จี้จิ่งเชิน ทำร้ายความสัมพันธ์ของทั้งสองคนให้พังเพื่อที่จะชนะการแข่งขันของครั้งนี้
แต่ว่าหลังจากที่ได้รู้จักจี้จิ่งเชินมากขึ้นเรื่อยๆ เธอก็เริ่มเปลี่ยนความคิดของเธอเอง
ถ้าทำให้จี้จิ่งเชินและเวินเที๋ยนเที๋ยนหย่าร้างกัน เธอก็จะกลายเป็นคุณหนูจี้คนใหม่ ถ้าถึงเวลานั้นก็ไม่จำเป็นต้องทำงานเยอะแล้วสินะ?
สายตาเธอมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างหน้า ความคิดในใจเธอยิ่งมั่นคงมากขึ้น
แต่แค่รู้สึกเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่ข้างๆ มันขวางหูขวางตาเกินไป!
เธอมองบนใส่ด้วยความไม่พอใจ เตรียมหาโอกาสเพื่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปอีกครั้ง
แอนนี่ยกมือขึ้นมาข้ามผ่านจี้หยู๋ชิงและโดว์โดว์ เอาแก้วที่ถืออยู่ในมือยื่นให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
พร้อมพูด “คุณเวิน ฉันดื่มเสร็จแล้ว เอากลับไปได้แล้ว”
ยังไม่ทันพูดจบ จี้หยู๋ชิงที่นั่งอยู่ข้างเธอจู่ๆก็ยกมือขึ้นมา
ชนโดนแอนนี่ มือในแก้วก็เบี้ยวทำเอาน้ำผลไม้ในแก้วหกใส่กระโปรงของตัวเองทั้งหมด
“ไอหยา!”
เธอร้องออกมาด้วยความตกใจแล้วรีบลุกขึ้นมา
“คุณทำอะไรเนี่ย? ไม่เห็นมือของฉันหรือไง? คุณตั้งใจทำใช่ไหม?”
จี้หยู๋ชิงจ้องตาโตด้วยความโมโห
ใช่ เขาตั้งใจทำ!
ใครให้ผู้หญิงคนนี้สั่งแม่ราวกับสั่งคนรับใช้?
เขาต้องเป็นคนปกป้องแม่เอง!
เมื่อกี้เวินเที๋ยนเที๋ยนร่วมมือกับเธอเพื่อที่จะดูว่าแอนนี่อยากทำอะไรกันแน่
แต่ที่ตัวเองยอมร่วมมือคืออีกเรื่อง ที่โมโหใส่จี้หยู๋ชิงก็เป็นอีกเรื่อง
แววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเปลี่ยนมาเย็นชาทันที มองไปที่แอนนี่อย่างเยือกเย็น
“คุณบอกว่าขาคุณเจ็บ ฉันอุตส่าห์ใจดีให้คุณเข้ามาพักผ่อนแถมช่วยคุณเตรียมน้ำแข็งและผลไม้ แต่ไม่ได้หมายความว่าแขกอย่างคุณจะสามารถกลายเป็นเจ้านายได้”
น้ำเสียงที่เยือกเย็นทำเอาแอนนี่ตกใจไม่น้อย หันไปกวาดมองเธออย่างละเอียดราวกับไม่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นิสัยอ่อนโยนมาตลอด แต่ตอนนี้บนตัวกลับมีออร่าที่มีพลังยิ่งใหญ่แบบนี้
เธอชะงักไปสักพัก
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างเฉยชา “ถ้าขาคุณหายดีงั้นก็กลับไปได้แล้ว คุณแอนนี่สามารถใส่รองเท้าส้นสูงขึ้นมาได้ก็น่าจะเดินลงไปได้เองใช่ไหม?”
แอนนี่กัดฟัน จำเป็นต้องลุกขึ้นยืน
“ไปก็ไป”
พูดจบก็ก้าวเท้าเดินไปทางจี้จิ่งเชินพร้อมกับส่งยิ้มให้
พูดด้วยน้ำเสียงหวานหยาดเยิ้ม “คุณจี้ คุณส่งฉันกลับไปหน่อยได้ไหม?”
จี้จิ่งเชินมองก็ไม่แม้แต่จะมองเธอ
“ไม่ได้”
แอนนี่เห็นเขาไม่มีท่าทีเสียใจ ในใจก็ยิ่งโมโหไปใหญ่ ก้าวเท้าออกไปทันที
พอรอคนเดินไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยมากวาดมองร่างกายจี้หยู๋ชิงอีกรอบอย่างละเอียด
“เสี่ยวหยู๋ชิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“อ้อแอ้!”
จี้หยู๋ชิงตบไปที่หน้าอกตัวเอง
ไม่เป็นไรอยู่แล้ว!
เวินเที๋ยนเที๋ยนมั่นใจว่าเขาไม่ได้รับความเจ็บปวดอะไรแล้วค่อยหันหน้าไปมองจี้จิ่งเชิน
“ตกลงแอนนี่นี่ใครอะไรกันแน่?”
จี้จิ่งเชินหยักหน้าเบาๆ รู้สึกได้ว่าผิดปกติเหมือนกัน
“ฉันให้คนไปสืบมาแล้ว”
จี้หยู๋ชิงได้ยินบทสนทนาของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน นัยน์ตาก็แฝงไปด้วยความตกใจ
สังเกตถึงสายตาที่เขามองมา จี้จิ่งเชินหันไปมองพร้อมหยักคิ้วแล้วพูดกับเขา “คุณคิดว่าพ่อของคุณโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เชอะ!”
จี้หยู๋ชิงเชอะใส่ด้วยความไม่พอใจและหันหน้าไป
นัยน์ตาจี้จิ่งเชินที่เต็มไปด้วยความจนปัญญา
อีกด้าน แอนนี่พึ่งออกมาจากประตูใหญ่ของปราสาท สีหน้าก็เปลี่ยนทันที
เธอหันกลับไปมองปราสาทที่อยู่ข้างหลังพร้อมกับเอาโทรศัพท์ออกมาและกดโทรไปหนึ่งเบอร์
“ฮาโหล? นิวมั้น ฉันเอง”
นิวมั้นที่ถือโทรศัพท์อยู่อีกฝั่งก็กำลังรอสายเธอพอดี
“เป็นยังไง? ได้เข้าไปในบ้านจี้จิ่งเชินหรือยัง?”
“ได้เข้าไปแล้ว แต่จัดการเวินเที๋ยนเที๋ยนยากหน่อย คุณเคยบอกไม่ใช่หรือไงว่าเธอเป็นคนอ่อนแอไร้ความสามารถ? แต่เพราะเธอนั่นแหละถึงทำไม่สำเร็จ!” เธอพูดด้วยความโมโหหัวร้อน แค่พูดถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
นิวมั้นที่อยู่ในโทรศัพท์อีกฝั่งพูด “รีบหน่อย เดียวก็จะเริ่มการแข่งขันละ”
“ฉันรู้” แอนนี่ยิ้มด้วยความเยือกเย็นแล้วพูด “ฉันคิดแผนใหม่ออกละ ในเมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนระมัดระวังขนาดนี้ งั้นฉันก็ต้องทำแผนที่รุนแรงมากขึ้น”
นิวมั้นหยักหน้า
“ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ขอแค่ไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เข้าแข่งขันก็พอแล้ว”
วางสายเสร็จ แอนนี่หันไปมองปราสาทที่อยู่ข้างหลัง
“คอยดูเถอะ! อีกไม่นาน ฉันก็จะกลายเป็นคุณนายของปราสาทแห่งนี้”
พูดจบ เธอก็เรียกรถแล้วออกไปทันที
ใกล้ถึงวันแข่งขัน
วันที่สอง เวินเที๋ยนเที๋ยนก็แวะไปที่พิพิธภัณฑ์พระราชวังแห่งชาติ
ทีแรกว่าจะคุยปรึกษากับพวกอาจารย์ฉู่เพื่อเตรียมตัวกับการแข่งขันที่จะเริ่มในอีกไม่กี่วันนี้
พึ่งเดินเข้าไป
ติงต๊อง
จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา มีหนึ่งข้อความเด้งออกมา
เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก
——โรงแรมซากุระ ห้อง314 จี้จิ่งเชินกำลังอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งในนั้น มีของที่คุณอยากดู
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูข้อความในมือ คิดไปสักพักแล้วหันไปสบตากับจี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมกอด
“ไป พวกเราไปดูด้วยกันเถอะ”
“อ้อแอ้!”
จี้หยู่ชิงกำหมัดแน่น ทำท่าชกต่อยด้วยความตื่นเต้น!
ไป!
พวกเราไปจับชู้กัน!
พึ่งพูดจบ ก็นึกถึงเวินเที๋ยเที๋ยน
กลัวเธอจะเสียใจ ยกมือเล็กๆของตัวเองขึ้นมากอดคอของเวินเที๋ยนเที๋ยนปลอบใจอย่างระมัดระวัง
“แม่～แม่～”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสารและความโมโหราวกับกำลังจะบอกว่า : แม่ไม่ต้องกลัว ถ้าเกิดคุณพ่อทำเรื่องเลวร้ายจริงๆ ฉันจะปกป้องคุณเอง!
ครั้งนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนอ่านความในใจเขาออก ยิ้มด้วยความจนปัญญา
“รู้แล้ว เสี่ยวหยู๋ชิงยืนอยู่ข้างฉันแน่นอน”
ทั้งสองคนมาถึงโรมแรมซากุระอย่างรวดเร็ว เดินเข้าไปในประตูก็มีสายตาผู้คนไม่น้อยที่หันมามองเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วยิ้มให้กับคนนั้นพร้อมถาม “พาฉันไปที่ห้อง314ได้ไหม?”
“ได้! ได้!”
เธอพาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินขึ้นไปที่ชั้นบนด้วยความตื่นเต้น พึ่งเดินเข้าไปลิฟต์ก็กดเสียงต่ำ
พูดด้วยเสียงเบา “คุณเวิน คุณมาหาคุณจี้จิ่งเชินใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าเบาๆ ไม่คิดว่าเธอจะดูออก
