เห็นเธอเป็นแบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกสงสาร
โดว์โดว์นิสัยร่าเริงตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอเป็นแบบนี้
เธอเดินเข้าไปและลูบผมโดว์โดว์
“แม่ของหนูยังอยู่ที่ต่างประเทศ รออีกไม่กี่วันก็กลับมาแล้วนะ ไม่ต้องป็นห่วง”
โดว์โดว์คิดไปคิดมา
“อยู่กับคุณพ่อเหรอ?”
“ใช่”
โดว์โดว์ได้ยินแบบนี้ก็ยิ้มออกมาอย่างไว้ใจ
“อือ! แม่ชอบปาป๊าที่สุด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม
“ใช่ พวกเรากลับไปก่อนเถอะ เมื่อกี้ระหว่างทางที่กลับมาฉันซื้อเค้กกลับมาด้วยนะ พวกเธอต้องชอบมากแน่ๆ”
“โอเค!”
โดว์โดว์รีบยกสองมือขึ้นสูงๆอย่างให้หน้า
“เค้ก! เค้ก! โดว์โดว์ชอบกินเค้ก!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพาโดว์โดว์เดินกลับไป แต่ในใจก็กังวลหลวนจื่อและหมินอันเกอที่อยู่ต่างประเทศ
ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาเป็นยังไงบ้างแล้ว
หลวนจื่อพึ่งกลับมาจากโชว์ล่าสุด ถึงแม้ว่าครั้งนี้เธอไปต่างประเทศมีแค่งานเดียวและจบแล้ว แต่เพราะก่อนหน้านี้ทำโชว์ที่หลุยส์ออกมาได้ดีมาก ก็เลยมีดีไซน์เนอร์และแบรนด์ต่างๆให้ความสนใจกับเธอมาก
เธอได้รับการเชิญชวนไม่น้อย มีทั้งงานเลี้ยงและงานประชุม
พึ่งแยกตัวออกมาจากดีไซเนอร์ชื่อเสียงดังคนหนึ่ง หลวนจื่อพึ่งออกมาก็เห็นคนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อสีดำ ร่างสูงใหญ่ที่ใส่หมวกบักเก็ตและแว่นกันแดดยืนอยู่หน้าประตู
ดูจากขอบหมวกสีดำเห็นได้ว่าอีกฝ่ายมีผมสีน้ำตาล ถึงแม้รูปร่างสูงใหญ่เหมือนคนต่างชาติ แต่หลวนจื่อแค่เห็นก็รู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร
เธอเดินไปหาและขมวดคิ้ว
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”
อีกฝ่ายยืนหันหลังใส่หน้าประตู พอได้ยินเสียงก็หันหน้ากลับไป ยกหน้าขึ้นเล็กน้อยก็เผยนัยน์ตาดอกท้อสีน้ำตาลออกมา
ตั้งแต่ครั้งที่แล้วอยู่กับหลวนจื่อและส่งพวกเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปเสร็จ หมินอันเกอก็ไม่ได้เจอหลวนจื่ออีกเลย
ทุกครั้งที่มาหา อีกฝ่ายก็กลับไปก่อนตลอด
ถึงแม้โทรถามทุกครั้ง อีกฝ่ายแค่จะบอกว่าไม่มีเวลา
หลังจากที่เคยลองมาหลายครั้ง เขาได้ข่าวว่าวันนี้หลวนจื่อจะมาเจอดีไซน์เนอร์ก็เลยมารอหน้าประตู
และในขณะนี้หลวนจื่อใส่เสื้อสูทที่พอดีตัว ไม่โดดเด่นเหมือนกับบนเวทีและไม่ได้ชิวเหมือนปกติ แต่กลับดูโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
จัดทรงผมระเบียบเรียบร้อย สีหน้าดูเย็นชา
หลวนจื่อในความทรงจำของหมินอันเกอราวกับหยุดอยู่กับอดีตตอนที่พึ่งรู้จักเธอไม่นาน หญิงสาววัยรุ่นที่กล้างแสดงออกคนนั้น
ไม่ว่าจะดูกี่รอบ หมินอันเกอก็รู้สึกตกใจ
ผ่านไปแค่ปีเดียว ทำไมบนตัวเธอถึงเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้
“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?” หลวนจื่อถาม
หมินอันเกอไม่รู้จะพูดอะไรในเวลาแรก เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองมาทำไมแต่แค่ทำตามจิตใต้สำนึก
“ฉัน……”
ยังไม่ทันได้ตอบ หลวนจื่อมองไปรอบบริเวณแล้วดึงข้อมือหมินอันเกอไว้รีบเดินออกไปข้างนอก
“ไปคุยกันที่อื่นเถอะ ที่นี่เป็นบริษัทบันเทิงถึงแม้จะไม่อยู่ในประเทศ แต่ว่าน่าจะมีคนรู้จักคุณไม่น้อย ระมัดระวังไว้จะดีกว่า”
หมินอันเกอไม่ได้ปฏิเสธ ก็เพราะแบบนี้เขาเลยใส่หมวกและหน้ากาก
ทั้งสองคนออกจากบริษัท จนกระทั่งผ่านสวนสาธารณะแห่งหนึ่งแล้วค่อยหยุดเดิน
หลวนจื่อขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าหมินอันเกอจะมาหาถึงที่นี่
ทีแรกตอนเห็นเขายืนอยู่หน้าประตู ในใจก็รู้สึกดีใจเล็กน้อยแต่ต่อจากนั้นก็นึกถึงคำพูดของหมินอันเกอก่อนหน้านี้ ทุกอย่างกลายเป็นฟองลอยหายไปหมด
เธอก็น่าจะรู้ดีที่หมินอันเกอมาหาเธอเป็นเพราะความกดดันจากตระกูลหลวนทั้งนั้น
เพราะกลัวว่าตัวเองจะเกิดเรื่อง จะทำให้หมินอันเกอไม่สามารถอธิบายกับตระกูลหลวนได้ก็เลยต้องตามมา
พอคิดได้แบบนี้ เธอก็พบว่าตัวเองกำลังจูงมือหมินอันเกอไว้อยู่
พอมือมารู้ตัวอีกที ก็ราวกับโดนน้ำร้อนลวกใส่ หลวนจื่อรีบปล่อยมือเขาทันที
เปิดปากพูดก่อน “ที่จริงคุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ส่วนใหญ่พวกดีไซเนอร์พวกนี้ฉันเคยทำงานร่วมกับพวกเขามาก่อน ไม่มีเรื่องหรอก ทางตระกูลหลวนเดียวฉันโทรไปบอกพวกเขาเองว่าไม่ต้องมาลำบากคุณ
หมินอันเกอขมวดคิ้ว
เขาก้มหัวมองมือของตัวเอง บนมือยังหลงเหลือความอบอุ่นจากตัวของหลวนจื่อ
จู่ๆตอนนี้กลับว่างเปล่าทำให้คนรู้สึกว่าขาดอะไรไปสักอย่าง
เขาบอก “ฉันไม่ได้มาหาคุณเพราะตระกูลหลวน”
“เพราะโดว์โดว์เหรอ?”
หลวนจื่อไม่ได้นึกถึงตัวเองด้วยซ้ำ
นอกจากความกดดันจากตระกูลหลวน งั้นก็เหลือแค่โดว์โดว์สินะ?
เธอจำได้ว่าหมินอันเกอชอบโดว์โดว์มาตลอด
หลวนจื่อพูดต่อ “คุณน่าจะกลับประเทศกับพวกเที๋ยนเที๋ยน โดว์โดว์ไม่ได้เจอคุณมานานขนาดนี้คงอยากเจอคุณแน่เลย”
“ไม่ใช่ตระกูลหลวนและไม่ใช่เพราะโดว์โดว์”
หมินอันเกอค่อยๆพูดเสียงดังแต่ลากมือของหลวนจื่อมา
จับกุมมืออีกฝ่ายไว้ ในใจเขาที่ลอยระแวงอยู่ก็ค่อยๆนิ่งขึ้น
“เพราะคุณต่างหาก หลวนจื่อ”
จู่ๆหลวนจื่อโดนลากไปก็ชะงัก หันไปมองเขาด้วยความตกใจ จากนั้นพอได้ยินประโยคด้านหลังก็ตะลึงไปเลย
“คุณ…คุณพูดไปมั่วทำไม?”
หมินอันเกอขมวดคิ้วราวกับมีเรื่องทำให้หนักใจตลอด
เขาเม้มปากแน่น เงียบไปสักพักแล้วค่อยถามคำถามที่อัดอั้นในใจมานานออกมา
“ตอนฉันถ่ายละครอยู่ ทำไมคุณไม่โทรหาฉัน?”
หลวนจื่อชะงัก
“ฉันเคยโทรหาคุณแล้วนะ”
“ไม่มี” เสียงหมินอันเกอมั่นใจมากและขมวดคิ้วแน่น
หลวนจื่อไม่คิดว่าหมินอันเกอจะมีท่าทีใหญ่ขนาดนี้
“ตอนแรกก็โทรหาตลอด แต่หลังๆมา……ฉันกลัวไปรบกวนงานของคุณ”
เธอก้มหัวมองปลายรองเท้าแหลมของตัวเอง
มีแค่เวลาแบบนี้ถึงเห็นวี่แววของหลวนจื่อในอดีต เผยให้เห็นถึงความบอบบาง
หมินอันเกอถอดหายใจ ที่จริงช่วงนั้นเขารีบทำงานให้เสร็จเพื่อที่จะกลับบ้านเร็วๆก็เลยงานยุ่ง
“ต่อไปนี้คุณ……”
เขาพึ่งจะเปิดปากพูด จู่ๆถนนอีกฝั่งก็มีเสียงกรี๊ดดังออกมา
“หมินอันเกอ! เป็นหมินอันเกอใช่ไหม?”
หมินอันเกอชะงักแล้วรีบหันหน้าไปมอง
พวกคนที่อยู่ถนนอีกฝั่งตาสว่างขึ้นมาทันที กรี๊ดร้องกันอย่างเซอร์ไพรส์
“เป็นเขาจริงด้วย! หมินอันเกออยู่ที่นี่จริงด้วย!”
เสียงกรี๊ดของคนนั้นดึงดูดความสนใจจากคนรอบบริเวณทันที ทุกคนหันหน้ามามองพร้อมกัน
ในใจหมินอันเกอตื่นเต้นไม่คิดว่าตัวเองแต่งตัวแบบนี้แล้วยังมีคนจำได้อีก
“พวกเราไปกัน!”
เขาจับหลวนจื่อไว้แล้วหันหลังเตรียมหนี
พึ่งก้าวออกไปได้แค่สองก้าว ก็โดนแฟนคลับที่วิ่งตามมาจากรอบบริเวณดักล้อมรอบไว้จนไม่สามารถขยับได้!
“หมินอันเกอ! หมินอันเกอ! ฉันชอบคุณที่สุด!”
“หมินอันเกอ! ฉันเป็นแฟนคลับของคุณ!”
“ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหม? ฉันเคยดูภาพยนตร์ของคุณทุกเรื่องเลยนะ!”
……
แฟนคลับที่บ้าคลั่งมาล้อมรอบพวกเธอสองคนทันที
หมวกของหมินอันเกอมีคนอื่นมาแตะโดน ทำให้หน้าตาของเขาเผยออกมาให้เห็นหมดยิ่งดึงดูดให้คนหันมาสนใจเยอะขึ้น!
