เมียหวานของประธานเย็นชา
บทที่1047 มีคุณอยู่ข้างๆ ฉัน
เหล่าผู้ชมยังคงคุยกันเรื่องที่ทางรายการตัดสินใจจัดการแข่งขันต่อไป กลับเห็นจี้จิ่งเชินเดินขึ้นมากับเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
หรือว่าพวกเขาจะประกาศเรื่องอะไรอีก?
เหล่าผู้ชมมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินจึงเอ่ยขึ้นก่อน “การแข่งขันครั้งนี้ ผมกับเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเข้าร่วมการแข่งขันด้วยกัน”
เหล่ากรรมการได้ยินดังนั้นก็งุนงงไป ได้แต่มองหน้ากันไปมา
หรือว่าทั้งสองคนจะทำการแข่งขันด้วยกัน?
แต่ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจี้จิ่งเชินก็สามารถบูรณะวัตถุโบราณได้
แล้วอีกอย่าง ทั้งสองคนจะแข่งขันด้วยกันได้อย่างไร?
แม้ว่าจะได้ยินคำพูดไร้สาระพวกนี้ แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้าเอ่ยปากโต้แย้ง
พิธีกรที่ถูกสถานการณ์บีบคั้นให้ดำเนินรายการต่อ จึงเอ่ยอย่างลำบากใจ “ประธานจี้ คุณหมาวถึงว่าจะบูรณะด้วยกันใช่ไหม?”
ถ้าหากจี้จิ่งเชินต้องการอยู่ต่อจริง พวกเขาควรทำอย่างไร?
ไล่ออกไป?
แต่ว่าใครจะกล้าไล่จี้จิ่งเชิน?
จี้จิ่งเชินรวบรวมท่าทางตึงเครียดของพวกเขาไว้ในสายตา เอ่ย “ตอนเที๋ยนเที๋ยนทำการแข่งขัน ผมจะอยู่ข้างๆ คอยดูสภาพร่างกายของเธอ ผมจะไม่ช่วยในขั้นตอนการบูรณะ”
ทุกคนได้ยินดังนั้นก็สบายใจลงทันที ยังดีที่ไม่ได้จะทำการแข่งขันด้วยกันจริงๆ ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะจัดการอย่างไรดี
ก่อนหน้านี้ตอนผู้เข้าแข่งขันทำการแข่งขัน ก็ตื่นเต้นจนพาผู้ช่วยมาด้วยจำนวนหนึ่ง แม้ว่าจะไม่สามารถลงมือช่วยบูรณะได้ แต่ก็ได้รับอนุญาตให้ช่วยหยิบของอะไรได้
ข้อเรียกร้องนี้ของจี้จิ่งเชิน ได้รับการยินยอมอย่างแน่นอน
แม้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนแสดงอยู่บนเวที พวกเขาล้วนคิดว่า จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้อย่างแน่นอน มีคนดูอยู่มากมาย
แต่เห็นสายตาแน่วแน่ของจี้จิ่งเชินแล้ว พิธีกรจึงได้แต่พยักหน้า
“แน่นอนว่าไม่มีปัญหา มีคุณอยู่ข้างๆ พวกเราก็วางใจ”
พิธีกรพูดอย่างตามใจ จี้จิ่งเชินสายตาเย็นชา ปรายมองเขาราบเรียบ ไม่ได้เอ่ยตอบ
หลังจากทราบจุดประสงค์ของจี้จิ่งเชินแล้ว พิธีกรจึงเอ่ยกับผู้ชมต่อ “แม้ว่าในการแข่งขันก่อนหน้านี้ จะเกิดเรื่องไม่สบายใจขึ้นเล็กน้อย แต่เพื่อให้ทุกท่านดูอย่างเพลิดเพลิน การแข่งขันวันนี้จะยังคงดำเนินต่อไป!”
“ตอนนี้ให้ทั้งสามคนจับฉลากต่อ ผู้ชนะกลุ่มแรก สามารถเข้าแข่งขันกับผู้แข่งขันคนที่สามได้”
พูดจบ ปรมาจารย์จอห์นกับจางลัยยี่ก็เดินขึ้นมา
ทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยกัน หลังจากที่ปรมาจารย์จอห์นพึ่งรู้ว่าเมื่อสักครู่มีการเล่นไม่ซื่อ ก็เป็นห่วงเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างมาก ยืนอยู่ข้างเธอแล้วเอ่ยเสียงเบา “คุณเวิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มออกมาเล็กน้อยทันที
“ฉันไม่เป็นไร ขอบใจปรมาจารย์ที่เป็นห่วง”
ปรมาจารย์จอห์นมองเธอ แล้วถอนหายใจออกมา เอ่ยเสียงทุ้ม “โลกการบูรณะวัตถุโบราณ วุ่นวายกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก ดูเหมือนว่าฉันออกมานานแล้ว ถึงได้ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้”
เวิเนที๋ยนเที๋ยยกลับไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายเหมือนเขา เอ่ยแค่ “อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อมีคน ก็ต้องมีคนที่วางแผนร้าย แต่ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนั้น ฉันรู้จักอาจารย์หลายคนที่ยึดมั่นในตัวเองเสมอมา เป็นคนที่มีคุณธรรมสูงส่งมาก”
ปรมาจารย์จอห์นมองเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วพยักหน้าอย่างมีอีกความหายลึกซึ้งอยู่ในใจ
ทั้งสามคนจับสลากหนึ่งครั้ง คนที่ได้ภาพเหมือนกัน ต้องเข้าแข่งขันรอบที่หนึ่ง
เวิเนที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลงมองภาพบนสลากในมือของตัวเอง เป็นจานกระเบื้องเคลือบลายครามเล็กๆ ใบหนึ่ง ที่วาดอย่างสวยงาม
ขณะกำลังครุ่นคิด เกี่ยวกับผลลัพธ์ที่ตัวเองจับได้
เสียงของจางลัยยี่กลับดังขึ้นข้างๆ ตัว
“เหอะๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน ดูเหมือนพวกเราต้องแข่งด้วยกัน ดวงเธอไม่ดีจริงๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปอย่างรวดเร็ว มองสลากในมือของจางลัยยี่ ก็วาดเป็นรูปจานกระเบื้องเคลือบลายครามเช่นเดียวกัน
เหมือนกัน!
ซึ่งหมายความว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนแข่งขันรอบแรก ก็ต้องแข่งกับจางลัยยี่
เมื่อสักครู่ผ่านการแข่งขันมาแล้วหกชั่วโมง เมื่อกี้ยังคิดอยู่ว่าถ้าหากโชคดีสักนิด จับได้เป็นคนลงสนามคนที่สามก็จะได้พักครู่หนึ่ง
คิดไม่ถึงว่าต้องแข่งขันอีกแล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้าของจางลัยยี่ลำพองใจเป็นอย่างมาก
เขามั่นใจว่าสามารถเอาอยู่ ตามสภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว อีกสักครู่ตัวเองจะต้องชนะอย่างแน่นอน!
แค่เขาชนะการแข่งขันรอบนี้ แล้วอีกเดี๋ยวจงใจแพ้ให้กับปรมาจารย์จอห์น คราวนี้การแลกเปลี่ยนก็จะสำเร็จแล้ว!
จางลัยยี่คิดอย่างพอใจ ที่แท้แล้วสวรรค์ยังเข้าข้างเขา!
เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอคอยดูเถอะ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแน่น คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะจับได้ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุด
จี้จิ่งเชินที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ ในตอนนี้สีหน้าได้เปลี่ยนเป็นไม่น่ามอง
เมื่อกี้ในใจเขาเองก็มีความคิดเหมือนกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ตามพื้นฐานเวลาหกชั่วโมง กับปริมาณงานที่เพิ่มเป็นสองเท่า
สองมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังต้องการอยู่ไหม?
เมื่อกี้เขาไม่ควรตกลงคำขอร้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน ควรพาเธอกลับไปเลย
เขาผุดความคิดขึ้นมาในใจ สีหน้าครึ้มลง จับข้อมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ ความตั้งใจเด่นชัด
เวินเที๋ยนเที๋ยนจะมองความคิดในใจของเขาไม่ออกได้อย่างไร จึงรีบเอ่ย “จี้จิ่งเชิน ลอกดูก่อนเถอะ?”
สายตาของเธอแน่วแน่เป็นอย่างมาก ทั้งยังเจือด้วยความหวัง
ความคิดของจี้จิ่งเชินสั่นคลอนโดยไม่รู้ตัว ถ้าหากตัวเองพาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปจริงๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ จะต้องเสียใจมากใช่ไหม?
ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินจากพ่อบ้านว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนนัดกับปรมาจารย์จอห์นไว้ที่การแข่งขันรอบสุดท้าย
คิดถึงตรงนี้ จี้จิ่งเชินก็ขมวดคิ้วแน่น ราวกับจมดิ่งไปกับสองตัวเลือกที่ยากเย็น
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองไปทางพิธีกรอย่างรวดเร็ว
สายตาแหลมคมราวกับใบมีดเปื้อนเลือด
พิธีกรสะดุ้งโหยงทันที ตกใจจนใบหน้าซีดลงเล็กน้อย
เขารีบหยิบสลากในมือของอาจารย์จอห์นมาแล้วโชว์ให้ทุกคนดู
ครั้งนี้ไม่ได้มีการวางแผนการร้ายอะไร
แต่สายตาของจี้จิ่งเชินกลับยังไม่กลับมาอบอุ่นแต่อย่างใด คิดถึงที่สภาพเวินเที๋ยนเที๋ยนหลังจากเสร็จสิ้นจากการแข่งขันอีกสักครู่แล้ว ความกดอากาศรอบตัวก็ยิ่งลดลงเรื่อยๆ
แน่นอนว่าเขาหวังว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะชนะ ไม่อยากเห็นสายตาผิดหวังปรากฏขึ้นบนหน้าของเธอ
แต่ถ้าหากเธอเดี๋ยวเธอต้องแข่งขันกับจางลัยยี่แล้วชนะจริงๆ ต่อไปยังต้องแข่งขับกับปรมาจารย์จอห์นอีก……
ทั้งการแข่งขันนี่บ้ากันไปหมดแล้วเหรอ?
ตอนนั้นทำไมเขาถึงสนับสนุนการแข่งขันแบบนี้?
น่าจะทำให้พวกเขาเจ๊งไปนานแล้ว!
เขาคิดอย่างโมโห
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับมือเขาเบาๆ สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้เขารวบรวมความคิดทั้งหมดกลับมาที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณวางใจเถอะ” เธอเอ่ยเสียงนุ่ม “อีกอย่าง ยังมีคุณอยู่ข้างๆ จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันได้อย่างไร”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วแน่น
คำพูดนี้ เขาหมดหนทางปฏิเสธ
ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างไม่สมัครใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มสดใสออกมาทันที หันกลับไปสบตากับพิธีกร “เริ่มการแข่งขันเถอะ”
ผู้สนับสนุนมองภาพตรงหน้าอย่างงงงวย ราวกับกำลังเห็นสัตว์ป่าที่กำลังเดือดดาลถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนสยบด้วยคำพูดแค่คำสองคำ
“ได้ ได้ ตอนนี้พวกเราขอเชิญจางลัยยี่และเวินเที๋ยนเที๋ยนเริ่มการแข่งขัน!”
ทั้งสองคนเริ่มเลือกชิ้นงานที่ต้องการบูรณะอย่างรวดเร็ว
นวนิยายจะได้รับการอัปเดตทุกวัน กลับมาอ่านต่อพรุ่งนี้นะคะทุกคน!
