จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นฉีกเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก ร่างกายสมบูรณ์แบบปรากฏขึ้นกลางอากาศ
แม้ในห้องไม่ได้เปิดไฟ แต่แสงจันทร์กลับส่องเข้ามาทางหน้าต่าง สาดกระทบบนตัวเขา
บนตัวจี้จิ่งเชินมีรัศมีบางเบา หน้าอกผายไหล่กว้างเอวคอด สมบูรณ์แบบไร้ที่ติทุกตารางนิ้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งหน้าแดงขึ้น เห็นเสื้อเชิ้ตที่เขาฉีกจนขาดถูกโยนทิ้งสะเปะสะปะลงบนพื้น ก็ละสายตาออกมาเขินอายเล็กน้อย
“คุณทำแบบนี้ พรุ่งนี้ตอนพวกพ่อบ้านเขาเข้ามาทำความสะอาด จะเข้าใจผิดได้……”
“พวกเขาจะเข้าใจ”
จี้จิ่งเชินพูดพลางโน้มตัวลงจูบเธออีกครั้ง
เดิมจี้จิ่งเชินบอกกับเวินเที๋ยนเที๋ยนว่าเริ่มเร็วก็จบเร็ว จะได้พักผ่อน
แต่คิดไม่ถึงว่า สถานการณ์กลับไปไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเริ่มเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันก็ทำน้อยมาก ด้วยเกรงว่าจะกระทบกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เก็บกดไว้นานขนาดนี้ จึงไม่สามารถจบลงได้อย่างรวดเร็ว
ตลอดทั้งคืน สองมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงถูกมัดไว้
ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกโกรธหรือซาบซึ้งกับผู้ชายคนนี้ดี
ยังเป็นห่วงมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนจะรู้สึกไม่สบายที่ถูกมัดไว้ท่าเดียวอยู่ตลอด ระหว่างนั้นยังปล่อยลงมาแล้วช่วยนวดให้เธอ เปลี่ยนทิศทางให้แล้วมัดไว้ต่อ
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดว่าจะจบลงตอนนี้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะกอดเธอจากทางข้างหลังอีกครั้ง
น้ำเสียงมีเหตุผล
“เมื่อกี้ให้รางวัลคุณ ตอนนี้จะเริ่มลงโทษ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสติสะลึมสะลือ
“ลงโทษอะไร?”
เขาพรมจูบลงบนใบหูของเธอ น้ำเสียงแหบพร่า
“ลงโทษที่ก่อนหน้านี้คุณไม่เชื่อฟังผม ยืนกรานจะแข่งขัน ทำตัวเองหมดสภาพแบบนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นจึงนึกขึ้นได้
ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่สนามแข่ง เขาเคยพูดไว้จริงๆ ว่าหลังจากกลับมาที่บ้านแล้วจะ……
ตอนนั้นเธอยังงงงวยว่าจี้จิ่งเชินจะทำอะไร
คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเรื่องแบบนี้……
เธอหน้าแดงเรื่อ มุดหน้าเข้าไปในผ้าห่ม
จี้จิ่งเชินกลับพลิกตัวเธอ พรมจูบลงบนแผ่นหลังเธอทีละครั้ง ทีละครั้ง
……
วันต่อมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว
เมื่อเธอลุกขึ้นนั่งก็รู้สึกได้ถึงความปวดเอว ทุกพื้นที่ผิวล้วนรู้สึกปวดเมื่อยเล็กน้อย แม้กระทั่งตำแหน่งที่เป็นส่วนตัวก็ไม่เว้น
แค่เพียงอย่างเดียว มีแค่มือทั้งสองข้างที่ไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย ฟื้นฟูสภาพเป็นอย่างดี
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้นมอง ภายใต้การนวดของจี้จิ่งเชินตลอดทั้งคืนก็ฟื้นฟูสภาพแล้ว
แต่ตรงกันข้าม ร่างกายของตัวเองนั้น……
เธอก้มหน้าลงมอง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้งใบหน้าก็ยิ่งแดงเรื่อ
ยังดีที่การแข่งขันของเธอกับปรมาจารย์จอห์นคือพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้นต้องพลาดโอกาสนี้อย่างแน่นอน
นึกถึงท่าทางของผู้ชายที่เมื่อวานอิ่มหนำสำราญ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็โกรธจนกัดฟัน
หลับไปนานขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจี้หยู๋ชิงจะเป็นห่วงหรือเปล่า
เธอหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็ว เมื่อสองเท้าเหยียบลงบนพื้น ก็รู้สึกขาอ่อนปวกเปียกขึ้นมาทันที
เมื่อวานผู้ชายคนนั้น ทำจนถึงกี่โมงกันแน่?
เวินเที๋ยนเที๋ยนพักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเดินออกไปด้านนอก
จับผนังพยุงแล้วเปิดประตูอย่างระมัดระวัง
แกร๊ก
เมื่อเปิดประตูออกไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เห็นจี้หยู๋ชิงที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนตั่งเล็กๆ อยู่ที่หน้าประตูอย่างน่าเอ็นดู
เขาพองแก้มอย่างเห็นได้ชัดเจน
ไม่รู้ว่ารออยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหน
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัว ก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
“คุณแม่”
เขากระโดดลงจากตั่งเล็กๆ แล้วเดินไปข้างๆ เวินเที๋ยนเที๋ยน
กลับเห็นท่าทางการเดินของเวินเที๋ยนเที๋ยนแปลกไปเล็กน้อย หรือว่านอนหลับไม่สนิท ถูกคุณพ่อมารร้ายคนนั้นรังแก?
แต่เมื่อมองหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างละเอียด กลับแดงเรื่อมีเลือดฝาด ไม่เหมือนได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เสี่ยวหยู๋ชิงในใจรู้สึกงงงวย เข้าไปจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยน
“คุณแม่ทานข้าวเช้า”
“จ้า”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพาเขาลงมาชั้นล่าง พลางเอ่ยถาม “หยู๋ชิง หนูมารอตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ฟ้าสว่าง”
“เมื่อวานหนูนอนไม่หลับเหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นห่วงเล็กน้อย
จี้หยู๋ชิงส่ายหน้า นึกถึงเรื่องเมื่อวานก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกอย่างตำหนิเล็กน้อย
เมื่อวานเขานอนที่ห้องของตัวเอง คุณปู่พ่อบ้านกล่อมเขาหลับ
แต่ไม่ยอมอ่านบทประพันธ์มีชื่อหรือหนังสือวิทยาศาสตร์ให้เขาฟัง กลับนำเจ้าหญิงสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดมาเล่มหนึ่ง จี้หยู๋ชิงฟังได้ครู่หนึ่งก็รู้สึกเบื่อจนหลับไป
เย็นวันนี้ เขาจะไม่ยอมฟังนิทานไร้เดียงสาแบบนั้นอีกแน่นอน!
เขาตัดสินใจแน่วแน่ พาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปถึงห้องอาหารที่ชั้นล่าง
พ่อบ้านรออยู่ด้วยสีหน้าดีใจ สีหน้าเบิกบานสดชื่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ
ช่วงนี้มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นติดต่อกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะการแข่งขันเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้สำเร็จ ความสัมพันธ์ของคุณชายกับคุณนายดียิ่งขึ้น และที่สำคัญที่สุดคือ คิดไม่ถึงว่าเมื่อวานจะเป็นเขาที่กล่อมคุณชายน้อยนอนด้วยตัวเอง!
แม้จะสั้นๆ แค่ห้านาที คุณชายน้อยก็หลับไปโดยไม่ร้องไห้งอแง น่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก
วันนี้ตอนเช้าเขายังโทรไปโม้กับพ่อบ้านที่ตระกูลอื่นอย่างภูมิใจมาก
พวกนั้นดูแลเด็กดื้อถูกทำให้ปวดหัวอยู่ทุกวัน จึงอิจฉาเขาแทบตาย
ทันทีที่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้หยู๋ชิงเดินลงมา ก็เข้ามาต้อนรับอย่างดีใจ
“คุณนาย อาหารเช้าพร้อมแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า “จี้จิ่งเชินล่ะ?”
“คุณผู้ชายมีธุระออกไปข้างนอกชั่วคราว อีกสักครู่จะกลับมารับประทานอาหารด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปนั่งกันก่อนเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจูงจี้หยู๋ชิงเดินไปทางโต๊ะอาหาร กำลังจะนั่งลง แขนเสื้อก็เกี่ยวกับมุมโต๊ะอย่างไม่ทันระวังจนเลิกขึ้นมา
วันนี้เธอตั้งใจสวมเสื้อแขนยาว ปิดร่องรอยบนร่างกายตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิด
ตอนนี้แขนเสื้อข้างหนึ่งเลิกขึ้น บนผิวขาวเรียบเนียน ร่องรอยสีเขียวช้ำชัดเจนปรากฏขึ้นมา
แม้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะรีบดึงเสื้อลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างๆ เห็นเข้า
จี้จิ่งเชินเบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว สีหน้าตกใจขึ้นมาทันทีราวกับเป็นวันสิ้นโลก
“คุณแม่……”
เขาจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น ในเวลาสั้นๆ ไม่กี่วินาทีก็มีน้ำตาคลอขึ้นมาแล้ว
ทั้งโกรธทั้งปวดใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ไม่คาดคิดว่าจะถูกจี้หยู๋ชิงเห็นเข้า ในใจรู้สึกลนลานขึ้นมาทันที
อันนี้คงไม่ได้ทิ้งภาพพจน์อะไรไม่ดีให้ลูกใช่ไหม?
ขณะกำลังครุ่นคิด จี้หยู๋ชิงก็เอ่ยต่อ “คุณพ่อตีคุณแม่…….คุณพ่อนิสัยเสีย!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
อะไรนะ?
จี้จิ่งเชินตีเธอ?
จี้หยู๋ชิงจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วมองรอยช้ำบนนั้นที่เห็นได้อย่างชัดเจน ก็ยิ่งโมโห
น่าเกลียด!
มิน่าเมื่อสักครู่เขาก็คิดว่าท่าทางการเดินของคุณแม่แปลกไปเล็กน้อย ต้องเป็นเพราะเมื่อคืนคุณพ่อตีคุณแม่แน่ๆ ดูสิ เหลือรอยช้ำไว้มากมายขนาดนี้
“คุณพ่อนิสัยเสีย! หนูจะ……”
เขากำลังจะบอกกับเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยท่าทางดุดัน ว่าตนเองสามารถปกป้องเธอได้
เป๊าะ!
ทันใดนั้นศีรษะก็โดนเขกอย่างกะทันหัน
จี้หยู๋ชิงกุมศีรษะของตัวเองอย่างรวดเร็ว หันกลับไปมองก็เห็นจี้จิ่งเชินที่ไม่รู้ว่ากลับมาตั้งแต่ตอนไหนกำลังมองเขาด้วยสีหน้าดำมืด
“พูดไร้สาระอะไร?”
