“ไม่ต้องติดต่อหรอก” ในที่สุดจี้จิ่งเชินก็ปริปากพูด ：“ฉันได้ให้พวกเขามาที่นี่ด้วยแล้ว ถามต่อหน้าได้เลย”
“อะไรนะ？”
สีหน้าของจางลัยยี่เปลี่ยนไปทันที มองไปที่คนตรงหน้าอย่างตื่นตกใจ
จี้จิ่งเชินยกยิ้มมุมปาก ยากที่จะแยกอารมณ์ความรู้สึกต่างๆได้
“ในเมื่อจะต้องเผชิญหน้ากันตรงๆ ก็ต้องให้ทุกคนอยู่ร่วมด้วย”
เขาค่อยๆยกมือขึ้น คนต่างชาติกลุ่มหนึ่งก็ถูกนำตัวเข้ามา เป็นชาวต่างชาติที่เคยร่วมแข่งขันกับเวินเที๋ยนเที๋ยนก่อนหน้า ตอนนี้ได้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าแล้ว！
ทันทีที่เห็นพวกเขา สีหน้าของจางลัยยี่ก็ยิ่งซีดเซียวมากขึ้นอีก ใบหน้าไม่มีเลือดเลย และดวงตาก็ไหววูบ
จี้จิ่งเชินเอ่ยถามด้วยภาษาต่างประเทศอย่างคล่องแคล่ว：“การแข่งขันระหว่างพวกคุณกับเวินเที๋ยนเที๋ยน เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยติดสินบนพวกคุณ หรือข่มขู่ ให้พวกคุณยอมแพ้การแข่งขันไหม ? ”
คนกลุ่มนั้นต่างก็มองหน้ากัน แล้วส่ายหัว
“เพราะความสามารถผมไม่เท่าคนอื่น ถึงได้แพ้ให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน”
“พูดตามตรง ในสถานการณ์แบบนั้น ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะเอาชนะได้ เพราะฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้ว และไม่คิดว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้ ”
“ในการแข่งขันครั้งนี้ ฉันต้องยอมให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยนจริงๆ และยังอยากที่จะแข่งขันกับเธออีกสักครั้ง ยืนยันว่าไม่ได้ถูกข่มขู่คุกคามอย่างแน่นอน”
“การแข่งขันกับเธอมันเป็นประสบการณ์ที่น่ายินดี ทุกคนต่างก็พูดแบบนี้ ”
นักข่าวที่อยู่ตรงนี้ต่างก็ได้ยินในสิ่งที่พวกเขาพูด ก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก และสายตาก็จับจ้องมองไปที่จางลัยยี่
หากคนเหล่านี้ต่างก็ไม่ได้ถูกข่มขู่คุกคามหรือหลอกล่อด้วยผลประโยชน์ แล้วทำไมจางลัยยี่ต้องพูดคำพูดเหล่านั้นด้วย ?
นักข่าวคนหนึ่งถามด้วยความสงสัยไปว่า：“หากไม่มี แล้วทำไมจางลัยยี่กับนิวมั้นถึงถูกแอบถ่ายรูปที่อยู่ด้วยกัน ? แล้วยังพูดถึงข้อตกลงอะไรนั้นด้วย ”
จางลัยยี่ถอยหลังไปสองก้าว กำลังจะคิดหาเหตุผล
“เพราะว่า……”
“นั้นเป็นเพราะข้อตกลงนั้นมันเป็นข้อตกลงระหว่างนิวมั้นกับจางลัยยี่”เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดตัดบทขึ้นเสียก่อน
สายตาเย็นชาจับจ้องมองไปที่เขา และเต็มไปด้วยความทรงพลัง
“คุณตกลงกับนิวมั้น ว่าจะแกล้งทำเป็นยอมแพ้ในการแข่งขัน เลยได้ปรึกษาหารือกับนิวมั้นอยู่หลายครั้งถูกไหม ?”
จางลัยยี่ตกใจกลัวจนรีบส่ายหัว คนมากมายอยู่ในนี้ เขาจะยอมรับมันได้ยังไง ?
แล้วรีบโต้กลับไปว่า ：“คุณอย่าพูดใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น！ ฉันจะทำเรื่องที่ทรยศต่อประเทศ และทรยศกับตัวเองได้ยังไง ? อีกอย่างสุดท้ายฉันก็ยังมาแพ้ให้เธออยู่ดี ”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าเขายังคงไม่ยอมรับ ก็ขมวดคิ้ว
กำลังจะเอ่ยปากพูด จี้จิ่งเชินก็รั้งเธอเอาไว้ แล้วหันไปมองจางลัยยี่
“ในจุดจุดนี้ หากนิวมั้นปรากฏตัว เผชิญหน้ากับคุณ ก็จะรู้ว่าพวกคุณคุยอะไรกัน และทำข้อตกลงอะไรกัน”
เมื่อจางลัยยี่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ดวงตาก็เบิกกว้าง จ้องมองไปที่เขาด้วยความหวาดกลัว
นิวมั้น ?
เขาไม่ใช่ว่าขึ้นเครื่องบินไปแล้วเหรอ ?
ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ก็เห็นบอดี้การ์ดนำตัวของนิวมั้นเข้าไป
นิวมั้นที่ยังคงพยายามดิ้นรนขัดขืน
“ปล่อยฉันนะ ！ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้！”
เสียงปังดังขึ้น！
เขาถูกผลักเข้าไป แล้วล้มลงไปที่พื้น
นิวมั้นรีบลุกขึ้น หันมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีคนมากมายยืนอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันที
เมื่อเห็นว่าจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยนก็อยู่ตรงนี้ และสังเกตเห็นความผิดปรกติบางอย่างที่มี หันมองไปยังจางลัยยี่
เกิดอะไรขึ้น ?
สายตาของที่เย็นชาของจี้จิ่งเชิน จ้องไปที่ร่างของเขา ราวกับเป็นคำตอบ
“บอกทุกคนไป ว่านายกับจางลัยยี่ทำข้อตกลงอะไรกันไว้ ？”
หลังจากที่นิวมั้นได้ยิน ก็ตื่นตระหนก ทันใดนั้นหน้าผากก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมา เขารีบส่ายหัว
“เราไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ระหว่างเราเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น รูปที่เคยถูกถ่ายได้ก็แค่ไปกินข้าวด้วยกันเท่านั้น พวกคุณอย่าพูดใส่ร้าย……”
ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบ จี้จิ่งเชินก็กดไปที่ปุ่มในมือของเขา
จากนั้น ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นในห้อง
——
“เห็นข่าววันนี้หรือยัง ? หากเป็นไปตามแผน ภายใต้แรงกดดัน สมาคมบูรพาวัตถุโบราณจะถูกผู้คนกดดัน ตัดสิทธิ์การเป็นแชมป์ของเวินเที๋ยนเที๋ยน ถึงตอนนั้น คนที่ชนะก็จะเป็นปรมาจารย์จอห์น”
“ถึงวันนั้น เรื่องที่เราเคยตกลงกันไว้ก็จะยังเหมือนเดิมใช่ไหม？”
“ได้อยู่แล้ว ไม่ว่ายังไง ขอแค่ปรมาจารย์จอห์นชนะ ข้อตกลงที่เราเคยคุยกันไว้ก็จะยังคงเหมือนเดิมแน่นอน ตำแหน่งภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ เปิดรอรับคุณตลอด”
——
สีหน้าของจางลัยยี่กับนิวมั้นเปลี่ยนไปในทันที !
นี่มันบทสนทนาที่เขาคุยกันทางโทรศัพท์เมื่อครู่นี่นา ?
มันถูกบันทึกไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? ทำไมถึงไม่รู้ตัวเลย ?
เทปบันทึกเสียงยังคงเล่นต่อไป สีหน้าของคนทั้งสองก็ดูแย่มากขึ้นไปอีก ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อผุดออกตามหน้าผากไม่หยุด
นักข่าวที่อยู่ในเหตุการณ์ได้ฟังมันทั้งหมด ต่างก็ตกใจ และมองไปที่คนสองคนอย่างตกตะลึง
“มันจะมากเกินไปแล้ว ! ที่แท้ก็เป็นแผนของพวกคุณทั้งหมด ！”
“กล้าทรยศประเทศตัวเอง เพียงเพราะตำแหน่งภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์？”
“ยอมแพ้ให้กับพวกเขาก็มากพอแล้ว ยังจะใส่ร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก พวกคุณนี่ไม่ละอายใจมันบ้างเลยเหรอ ？”
“ไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้ โชคร้ายจริงๆที่ทุกคนต่างก็เรียกคุณว่าอาจารย์ น่าอายจริงๆ พวกเราไม่มีอาจารย์แบบคุณ！”
ทุกคนต่างรู้สึกโกรธ และตะโกนใส่เขาอย่างไม่พอใจ
จางลัยยี่รีบอธิบาย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ อุปสรรคก่อนหน้านั้นของเวินเที๋ยนเที๋ยนเราไม่ได้เป็นคนทำนะ เธอทำมันเอง ฉันจะไปทำเรื่องอย่างนั้นได้ยังไงกัน ? ”
จี้จิ่งเชินพูดอย่างเย็นชาไปว่า ：“ตอนนี้ก็ยังจะไม่ยอมพูดความจริงใช่ไหม ? งั้นฉันก็จะทำให้คุณต้องยอมแพ้อย่างราบคาบ！”
หลังจากที่พูดจบ บอดี้การ์ดก็ได้พาคนอีกสองสามคนเข้ามา
ทุกคนที่เห็น ต่างก็รับรู้ได้ทันที
“ในรอบชิงชนะเลิศ พวกเขาเข้าไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยนบอกว่าเป็นแฟนคลับเธอแล้วทำลายผลงานของเธอไม่ใช่เหรอ ?
เมื่อจางลัยยี่เห็นพวกเขา สองขาก็อ่อนแรง ทรุดตัวลงกับพื้นทันที
จี้จิ่งเชินเหลือบมองไปที่เขาแวบหนึ่ง และพูดกับคนพวกนั้นไปว่า ：“บอกข้อตกลงของพวกคุณที่มีกับจางลัยยี่ออกมา ”
ทุกคนต่างก็หวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เจอในวันก่อนของจี้จิ่งเชินจนใบหน้าซีดเซียว และขวัญกระเจิงไปตามๆกัน
รีบพูดไปว่า：“เรามีข้อตกลงกันกับจางลัยยี่ และทุกอย่างเป็นคำสั่งของเขา！”
“ใช่ เขาให้เงินพวกเรา ให้เราไปทำลายงานของเวินเที๋ยนเที๋ยนแบบไม่ตั้งใจ และขัดขวางห้ามไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะได้เป็นอันขาด ！”
“ในตอนนั้นเราต่างก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน และเวินเที๋ยนเที๋ยนเองก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ด้วย มันไม่เกี่ยวอะไรกับเราจริงๆ ปล่อยเราไปเถอะ”
เมื่อนักข่าวทุกคนต่างได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าก็ยิ่งแย่มากขึ้นไปอีก แล้วจ้องเขม็งไปที่จางลัยยี่
ดวงตาที่แหลมคมพวกนั้น ราวกับจะจ้องมองมันทะลุเป็นรูให้ได้
จางลัยยี่ทรุดลงกับพื้น ค่อนข้างสับสนและมึนงง
เมื่อนิวมั้นเห็นว่าไม่ได้การแล้ว ก็เตะไปที่เขาทีหนึ่ง
ตะโกนดังๆไปว่า：“ทุกอย่างเป็นความคิดของคุณ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน！”
พูดจบ กำลังจะเดินออกไป
บอดี้การ์ดก็เข้ามาขวางทางเอาไว้
เสียงของจี้จิ่งเชินก็ดังมาจากด้านหลัง
“เรื่องยังไม่จบ ใครก็ห้ามไปไหนทั้งนั้น ”
