ตอนนี้เวลาก็ดึกมากแล้ว ปกติเวลานี้จี้หยู๋ชิงก็ควรจะนอนหลับไปแล้วจริงๆ
จี้จิ่งเชินมองเขาแวบหนึ่ง พลางเอ่ย : “เดาเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะนั่งอยู่ได้ไม่นาน”
“เราก็กลับกันเถอะค่ะ ดึกแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นยืน และกำลังจะอุ้มเขาขึ้นมา แต่กลับถูกจี้จิ่งเชินรั้งเอาไว้
“ผมเองครับ”
เห็นเขายื่นมือออกมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันที
จากท่าทางของจี้จิ่งเชินเวลาอุ้มจี้หยู๋ชิงก่อนหน้านี้นั้น จะเป็นการจับที่เสื้อผ้าแล้วใช้นิ้วคีบขึ้นมา
ถ้าหากเป็นแบบนี้ จี้หยู๋ชิงจะต้องตื่นอย่างแน่นอน……
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น กลับเห็นว่าจี้จิ่งเชินก้มตัวลง ด้วยท่าทางที่อ่อนโยนเป็นอย่างมาก พลางอุ้มลูกที่กำลังหลับอยู่นั้นขึ้นมาอย่างระวัง
จี้หยู๋ชิงดูเหมือนจะรู้สึกถึงแหล่งความร้อนที่อยู่รอบๆขณะที่หลับอยู่ จึงกอดคอของจี้จิ่งเชินเอาไว้แน่น ถูไปถูมาแล้วหลับต่อ
เนื่องจากหลับสบายแก้มของเขาแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย แนบอิงอยู่ในอ้อมกอดของจี้จิ่งเชินด้วยใบหน้าที่ดูไว้วางใจ
จี้จิ่งเชินก้มลงมองเขา
“ตอนนอนหลับค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย”
เขาอุ้มจี้หยู๋ชิงด้วยมือข้างเดียว แล้วดึงตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน เดินลงไปทางด้านล่าง
จนเอาตัวจี้หยู๋ชิงวางลงบนเตียงแล้ว ถึงได้รู้สึกโล่งใจ
“เอาล่ะ ในที่สุดคนที่ควรจะนอนก็นอนแล้ว”
ว่าแล้วก็ดึงตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับห้องไป
จี้จิ่งเชินผลักเธอเข้าไปด้านใน มือหนึ่งกอดเอวของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ดันอยู่ที่ประตู ไม่ให้โอกาสเวินเที๋ยนเที๋ยนได้หนีไป
“พี่จะทำอะไรคะ?”เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาด้วยความสงสัย
น้ำเสียงทุ้มต่ำของจี้จิ่งเชินดังขึ้นข้างๆหู “กว่าจะไม่มีก้างขวางคอนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ก็ต้องใช้โอกาสให้เต็มที่สิครับ”
แกร๊ก
จู่ๆประตูห้องนอนก็ถูกล็อคขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบหันกลับไปดู จากนั้นก็ถูกจี้จิ่งเชินอุ้มขึ้นมา แล้วพาเดินไปที่เตียง
แม้จะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่แต่ก็สามารถรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิที่น่าตกใจของฝ่ามือของจี้จิ่งเชิน แล้วกดตัวเธอลงบนเตียง
ไม่ให้เวลาเวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นมา ร่างกายก็ถูกคร่อมอยู่ด้านบนแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดง
“ดึกแล้วนะคะ…..”
“ครับ”
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง แล้วเอ่ยพูดขึ้นเบาๆข้างหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ลมหายใจร้อนผ่าวรดลงที่ใบหู ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีอุณหภูมิขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว ร่างกายก็ยังคงสั่นไหวไปกับการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของจี้จิ่งเชิน แม้แต่ใบหูและลำคอก็ปรากฏเป็นสีชมพูจางๆขึ้นมา
จุมพิตลงที่คอของเธอโดยไม่มีการบอกกล่าว เป็นอุณหภูมิที่เป็นของจี้จิ่งเชินแค่เพียงเท่านั้น ราวกับว่าได้จูบลงบนหัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไรอย่างนั้น
ดวงตาปรากฏความสับสน รีบเรียกให้เขาหยุด
“ฉัน….พรุ่งนี้ฉันยังต้องเตรียมตัวไปทำงาน ไปสายไม่ได้นะคะ?”
การเคลื่อนไหวของจี้จิ่งเชินนั้นหยุดลงเล็กน้อย แล้วมองผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างของเขา
“ตอนนี้คุณง่วงแล้วหรือครับ?”
คำถามที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนอึ้งไป
“ยังไม่ง่วงค่ะ”
ได้ยินคำตอบนี้แล้ว จี้จิ่งเชินก็หัวเราะออกมาเบาๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเขินขึ้นมาทันที “แต่พรุ่งนี้ฉันต้อง…..”
“วันนี้ช่วงบ่ายไม่ใช่ว่านอนไปแล้วตื่นนึงหรอกหรือครับ?”จู่ๆจี้จิ่งเชินก็เอ่ยพูดขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งอึ้งไป แล้วก็นึกถึงตอนที่เพิ่งจะกลับมาถึงคฤหาสน์วันนี้ จี้จิ่งเชินเร่งรัดให้เธอไปพักผ่อน คงจะไม่ใช่ว่าวางแผนนี้เอาไว้แล้วหรอกใช่ไหม?
แววตาของจี้จิ่งเชินนั้นปรากฏความพอใจออกมา
“นอนไปครั้งนึงแล้ว คงจะไม่ง่วงแล้วล่ะมั้งครับ?”
“ฉัน…….ฉัน…….”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอึกอักพูดไม่ออก
“อย่าดื้อสิครับ”
จี้จิ่งเชินก้มลงจูบที่มุมปากของเธอ ดวงตาเขียนคำว่า “กับดัก”เอาไว้อย่างชัดเจน “ให้คุณพักผ่อนได้สบายไงครับ”
“ใช่หรือคะ….”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังหูไว้หู พอสมาธิหลุดไปเท่านั้น เสื้อผ้าบนร่างของเธอก็ถูกถอดออกไปแล้ว
ผิวขาวเนียนเปิดโล่งท่ามกลางอากาศ รู้สึกถึงความเย็นที่มาสัมผัสและไม่นานอุณหภูมิก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น
มือทั้งสองข้างของจี้จิ่งเชินกอดเอวของเธอเอาไว้แน่น ผิวของทั้งสองคนนั้นแนบชิดกัน ไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่นิดเดียว
“คือ…..” แววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่นยิ่งเลือนรางมองไม่ชัด จับแขนของจี้จิ่งเชินเอาไว้แน่น พลางเอ่ยพูดอย่างยืนกราน : “ได้แค่พักเดียวเท่านั้นนะคะ”
“อยู่แล้วครับ”จี้จิ่งเชินรับประกันขึ้นมาเบาๆ
แต่ความจริงแล้ว…..
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
ภายในห้องนอนของคฤหาสน์นั้นก็ยังคงมีเสียงเบาๆดังขึ้นมาเป็นระยะๆ เสียงหายใจหอบหวานดังติดต่อกันปะปนกับการบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ
“ไม่ใช่บอกว่า….จะเสร็จเร็วหรอกหรือคะ?” เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกขัดขึ้นเป็นระยะ
น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินแหบพร่าและทุ้มต่ำ
“ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้นเอง”
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
เสียงที่ดูเหมือนปนด้วยเสียงร้องไห้เบาๆก็ดังขึ้น
“จี้จิ่งเชิน….ฉัน…..พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน……”
“ผมรู้แล้วครับ” น้ำเสียงของชายหนุ่มยังคงอ่อนโยนอยู่เสมอ แฝงไปด้วยการเกลี้ยกล่อมให้เกิดความลุ่มหลง : “คุณพักผ่อนเถอะครับ”
“แต่ว่าพี่กำลัง…..”
“ไม่เป็นไร คุณนอนเถอะ”
กว่าจะคว้าโอกาสมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย จะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไร?
และนั่นคำว่า “พักนึง”ของจี้จิ่งเชินนั้น ก็ดำเนินต่อเนื่องไปจนถึงรุ่งสาง ถึงได้สงบลง
วันรุ่งขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้เลยเสียด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อลุกขึ้นมานั่ง คิดว่าวันนี้ตัวเองสายแล้ว หรือว่าไม่สบาย แต่คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีผลกระทบอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับดูสดชื่นเสียด้วยซ้ำ
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้นดู ก็ยังเห็นรอยจูบตามร่างกายตัวเองอย่างชัดเจน
เมื่อคืนนี้ผู้ชายคนนั้นไม่ได้คิดที่จะทำแค่พักนึงอยู่แล้วสินะ กลับกลืนกินเธอเสียจนสะอาดหมดจดแบบนี้
ก่อนจะเริ่มนั้นยังมีความรู้สึกปวดเมื่อยอยู่บ้าง ตอนนี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยไปแล้ว
เมื่อลงมา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เห็นจี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ทางด้านล่าง หน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
พ่อบ้านเห็นเธอลงมาเช้าขนาดนี้ ก็รู้สึกอึ้งไปด้วยเช่นกัน ยังคิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะตื่นสายเสียอีก
“คุณนายครับ เตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้วนะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไป แล้วนั่งลงข้างๆจี้จิ่งเชิน
“รู้สึกไม่สบายหรือเปล่าครับ?” จี้จิ่งเชินเอ่ยปากถาม
กว่าอุณหภูมิบนใบหน้าจะลดลงมาก็ว่าไม่ใช่ง่ายๆแล้ว แต่นี่กลับต้องอุณหภูมิขึ้นสูงอีกครั้ง เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า พลางเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย : “ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ?”
“เมื่อคืนหลังจากที่คุณหลับไปแล้ว ผมช่วยนวดให้คุณน่ะครับ วิธีนวดเหมือนกับตอนที่คุณแข่งขันก่อนหน้านี้ที่นวดนิ้วให้นั่นแหล่ะครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตาขึ้น
“ใช้แบบนี้ได้ด้วยหรือคะ?”
จี้จิ่งเชินเลิกคิ้วขึ้น “ประโยชน์เป็นแบบนี้อยู่แล้วต่างหากครับ”
“อะไรนะ? พี่ตั้งใจจะเรียนมา……”
เห็นท่าทางที่ดูลำบากยากเย็นของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว รอยยิ้มในแววตาของจี้จิ่งเชินก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ใช้ได้ผลมากเลยไม่ใช่หรือครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงก่ำ รีบก้มหน้าลง
นี่มันวิธีนวดอะไรกันแน่ ไม่เป็นหลักทางวิทยาศาสตร์!
ทั้งๆที่ทรมานจนถึงตอนนั้น วันรุ่งขึ้นตื่นขึ้นมากลับมีชีวิตชีวา น่าขายหน้าจริงๆ!
จี้จิ่งเชินมองบนศีรษะของเวินเที๋ยนเที๋ยน พลางเอ่ยพูดออกมาเบาๆ : “ดูแล้วการทดลองครั้งนี้ประสบความสำเร็จมากเลยนะครับ ต่อไปก็สามารถใช้บ่อยๆได้แล้ว”
แล้วการเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นก็แข็งทื่อขึ้นมาทันใด
บ่อย….บ่อยๆ?
จี้จิ่งเชินเห็นท่าทางที่แข็งทื่อเป็นก้อนหินของเธอ แล้วเอาเบคอนวางลงบนจานของเธอ
พลางเอ่ยขึ้นด้วยความใส่ใจ : “ถึงแม้ว่าการนวดจะสามารถพักฟื้นความเหนื่อยได้ แต่ก็ยังต้องทานให้เยอะๆหน่อยนะครับเพื่อบำรุงร่างกายตัวเอง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองสิ่งที่อยู่ในจานของตัวเอง แล้วก็ร้องไม่ออก
ไม่กินได้หรือเปล่า?
แต่จี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ข้างๆนั้นรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก ยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของเธอ
“อย่าดื้อนะครับ ทานเยอะๆหน่อยนะ”
