ได้ยินดังนั้นแววตาของจี้จิ่งเชินก็ครึ้มลงเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกลำพองใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว หลังจากเรื่องเมื่อคราวก่อน เธอจึงไม่หลงกลอีก
จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นมาจับเธอไว้
“ผมรับประกันว่าครั้งนี้จะไม่มีปัญหา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนย้อนถาม “จริงเหรอ? แต่ฉันสงสัยประโยคนี้มากเลย”
แก้มเธอแดงเรื่อเล็กน้อย แม้ว่าจะผ่านไปนานแล้ว ก็ยังคงคิดถึงสถานการณ์ในวันนั้นขึ้นมาเป็นครั้งคราว
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย
ดูท่าวันนั้นจะเล่นแรงไปหน่อย
เขาเอ่ยรับประกัน “ต่อไปไม่ทำอีกแล้วแน่นอน”
“ไม่ได้ ตอนนี้ยังเชื่อคุณไม่ได้”
“ผมต้องทำอย่างไร คุณถึงจะเชื่อผม?” จี้จิ่งเชินเอ่ยถาม
เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิด ความจริงแล้วตอนที่เสนอความคิดนี้ขึ้นมา พนักงานคนอื่นๆ ที่พิพิธภัณฑ์ต่างก็นึกถึงจี้จิ่งเชิน
นิทรรศการทั้งหมดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นการสนับสนุนจากบริษัทเอ็มไอกรุ๊ป ดังนั้นเมื่อมอบหมายงานต่อมาให้พวกเขา จึงไม่มีใครคัดค้าน
แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงจงใจไม่บอกจี้จิ่งเชิน
ถึงแม้ว่าการร่วมงานกับบริษัทเอ็มไอกรุ๊ปจะเป็นแผนงานที่ดีที่สุด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเขาเล่น
เห็นจี้จิ่งเชินประหม่าเหมือนที่อย่างคิดไว้ก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจ
“ต้องการให้การสนับสนุนก็ย่อมได้ แต่หลังจากที่เริ่มรายการแล้ว ทุกอย่างต้องฟังคำสั่งจากฉัน”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้นจึงย้อนถาม “ผมเคยไม่ฟังคำสั่งของคุณตอนไหน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไป ดูเหมือนว่าส่วนมากจะเป็นแบบนั้นจริงๆ
เธอจึงได้แต่เอ่ย “และห้ามทำเรื่องที่ไม่ดีต่อสุขภาพพวกนั้นในที่ทำงานเด็ดขาด！”
บนหน้าซับสีแดงเรื่อบางเบา รู้สึกเขินเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยย้อนถามยิ้มๆ “อะไรคือเรื่องที่ไม่ดีต่อสุขภาพ? ผมไม่ค่อยเข้าใจ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาแกล้งโง่ หน้าก็ยิ่งแดงขึ้นได้แต่กัดฟัน
“เช่นถ้าฉันบอกว่าอย่า คุณก็ต้องหยุดทันที”
“รับทราบ ผมทำได้แน่นอน” จี้จิ่งเชินตอบโดยไม่ต้องคิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้
เขาจะสามารถทำได้จริงๆ อย่างนั้นเหรอ?
แต่เห็นท่าทางน่าเชื่อถือของอีกฝ่ายจึงได้แต่ต้องเชื่อ หยิบแผนงานในมือออกมา
“ให้คุณ นี่เป็นแผนงานที่ฉันคิดไว้แล้วก่อนหน้านี้”
จี้จิ่งเชินรับมาเห็นด้านบนเขียนชื่อของบริษัทเอ็มไอกรุ๊ปไว้แล้ว ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเมื่อสักครู่เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังหยอกล้อเขา
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นว่าเขาจับได้แล้วจึงเอ่ยอย่างเขินอายเล็กน้อย “ใครใช้ให้ก่อนหน้านี้คุณจงใจแกล้งฉัน?”
พูดจบก็วิ่งหนีหายวับไปอย่างรวดเร็ว
จี้จิ่งเชินมองตามหลังเธอแล้วยิ้มออกมาอย่างจนใจ แววตาปรากฏความเอ็นดูล้ำลึก
แค่พูดว่าอย่าไม่ได้ก็เท่านั้น เขามีเป็นร้อยวิธีที่ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดไม่ออก
นัยน์ตาสีดำสนิทฉายประกายลึกลับ แล้วยิ้มออกมาอย่างลำพองใจ
เดิมโครงการแบบนี้ ประเทศต้องใช้เวลาในการพิจารณานาน แต่เพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนของพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ บวกกับจี้จิ่งเชินเป็นคนนำร่อง สาระและเนื้อหาของรายการก็สมบูรณ์แบบ
จากเดิมต้องใช้เวลาสองเดือนในการยื่นเรื่องทั้งหมด ได้รับอนุมัติภายในหนึ่งสัปดาห์ ก็สามารถเผยแพร่ได้แล้ว และทุกคนล้วนต้องให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่
เพื่อรับประกันว่าประวัติศาสตร์เป็นความจริงและน่าเชื่อถือ และบรรยายออกมาให้น่าสนุก เวินเที๋ยนเที๋ยนยังเชิญเหล่าอาจารย์ที่พิพิธภัณฑ์พระราชวังแห่งชาติมาทำหน้าที่กำกับการแสดง แม้กระทั่งท่าเปิงและท่านจางก็เข้ามาช่วย
ทุกคนได้ยินความคิดของเวินเที๋ยนเที๋ยนต่างพากันเห็นว่าไม่เลวและเห็นด้วย
ไม่นานรายการก็เริ่มถ่ายทำอย่างเป็นทางการ และออกอากาศทั้งบนอินเทอร์เน็ตและทางโทรทัศน์
เพียงแต่ว่ารายการนี้ไม่ได้เป็นกระแสหลัก และไม่ได้ออกอากาศช่วงไพร์มไทม์แต่จัดไว้ในช่วงบ่าย
ท่านจางและท่านเปิงเห็นพวกเขาทำรายการให้เสร็จอย่างยากลำบาก ไม่คิดว่าจะถูกจัดไว้ในช่วงบ่ายจึงไม่พอใจ
“คิดไม่ถึงว่าจะทำกับพวกเราแบบนี้! น่าเกลียด! พวกเขาไม่ได้รู้ถึงความสำคัญของรายการนี้ ในอนาคตจะต้องโด่งดังอย่างแน่นอน!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยปลอบใจ “ไม่ต้องกังวล ยังมีทางอินเทอร์เน็ตอีกไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้คนจำนวนมากต่างก็ดูคลิปวิดีโอบนอินเทอร์เน็ต ต่อให้ไม่ใช่ช่วงไพร์มไทม์ก็ไม่มีผลกระทบมากมายขนาดนั้น”
ท่านจางได้ยินดังนั้นอารมณ์ก็ค่อยๆ สงบลง แต่ก็ยังคงเป็นห่วงอยู่เล็กน้อย
“ครั้งนี้จะสำเร็จได้จริงๆ ใช่ไหม?”
ก่อนหน้านี้ตอนที่ออกแบบก็คิดว่าแผนงานและรายการนั้นดีมากแล้ว เต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่ตอนนี้เริ่มออกอากาศแล้วกลับกังวลอยู่เล็กน้อย
ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่รายการที่ทุกคนคุ้นเคย และมีกลุ่มผู้ชมขนาดเล็ก เป็นรูปแบบใหม่
คนมากมายคนทุ่มเททั้งแรงใจแรงกาย ถ้าหากผลลัพธ์ของรายการไม่ประสบผลสำเร็จล่ะก็ ทุกคนจะต้องรู้สึกผิดหวังอย่างแน่นอน
“ไม่ต้องกังวล” ในตอนนั้นเองจี้จิ่งเชินก็ยื่นมือไปกอดเอวเธอไว้ น้ำเสียงหนักแน่นและเชื่อมั่นในตนเองอย่างเช่นเคย ราวกับเรื่องทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา
“ไม่มีปัญหาแน่นอน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของจี้จิ่งเชิน ความไม่สงบในใจก็หายไปทันทีจึงพยักหน้า
“ก็ใช่ ตอนนี้ยังไม่ทันเริ่ม พวกเราจะทำแผนงานของตัวเองยุ่งเหยิง ทำลายความประทับใจตัวเองไม่ได้”
บ่ายวันต่อมา《วัตถุโบราณแห่งชาติ》ออกอากาศทางโทรทัศน์อย่างเป็นทางการ
แต่เพราะเวลาออกอากาศคือตอนบ่ายสองนาฬิกา คนส่วนใหญ่ต่างกำลังทำงานหรือเรียนหนังสือกันอยู่ ไม่มีคนดูโทรทัศน์ เสียงตอบรับจึงมืดมนมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดอ่านข่าวทางอินเทอร์เน็ต หัวข้อเกี่ยวกับรายการยิ่งน้อยลงไปอีก ราวกับว่าไม่มีใครดูอยู่
พนักงานทั้งพิพิธภัณฑ์แห่งชาติต่างอารมณ์ถดถอยลง
ก่อนหน้านี้ทุ่มเทกำลังแรงใจและเงินไปมากขนาดนั้น ถ้าหากไม่ได้รับผลตอบแทนแล้วล่ะก็ จะต้องส่งผลต่อตำแหน่งของเวินเที๋ยนเที๋ยนในใจทุกคนอย่างแน่นอน
บวกกับงานนิทรรศการดำเนินการมาสักระยะแล้ว คนที่เข้ามาเยี่ยมชมก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ
เทียบกับก่อนหน้านี้แล้ว พิพิธภัณฑ์ก็เปลี่ยนมาเงียบเชียบลงไม่น้อย ทำให้ไม่มีกำลังใจในการทำงาน
จี้จิ่งเชินพาจี้หยู่ชิงเข้ามาจากข้างนอก ก็จับสังเกตสถานการณ์ด้านในตอนนี้ได้
ตอนเที่ยงเห็นสถานการณ์การออกอากาศไม่ค่อยดี เขาก็สัมผัสได้ถึงบางอย่าง แต่ก็ไม่คิดว่าสถานการณ์จะรุนแรงขนาดนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนมั่นใจกับงานนี้มาก ไม่รู้ว่าจะเสียใจไหม
สบตากับจี้หยู๋ชิงแล้วเพิ่มความเร็วเท้าโดยไม่ได้ตั้งใจ เดินมุ่งไปทางสำนักงานของภัณฑารักษ์
ทันทีที่ผลักเปิดประตูเข้าไป ก็เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังทำงานอยู่
มองจากลักษณะท่าทางภายนอก ราวกับไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้
ทั้งสองคนจึงเดินเข้าไปเอ่ยถาม “จะไปกันหรือยัง? ผมจะได้ให้แม่ครัวเตรียมอาหารเย็น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นทั้งสองเดินเข้ามาในเวลาเดียวกัน ก็รู้ว่าพวกเขาต้องเป็นห่วงอย่างแน่นอน จึงเผยรอยยิ้มออกมาแล้วเอ่ย “ไปสิ”
จี้หยู๋ชิงเดินเข้าไปจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูดให้กำลังใจด้วยเสียงน่ารักน่าเอ็นดู
“คุณแม่ ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไร! วันนี้เป็นวันออกอากาศวันแรก ต้องเป็นเพราะทุกคนยังไม่รู้ว่ามี ในอนาคตจะต้องดีขึ้นแน่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“ขอบคุณ”
เมื่อเก็บของเรียบร้อยแล้วก็เดินตามพวกเขาออกไปด้านนอก และกำชับใช้พนักงานคนอื่นปิดพิพิธภัณฑ์แล้วกลับบ้าน
คนทั้งปราสาทเก่าต่างก็รู้สึกเป็นห่วง เป็นห่วงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะเศร้าเพราะเหตุนี้
