บทที่ 663 คิดหนีตอนนี้ ก็ได้สายไปแล้ว
จากรูปร่างหน้าตาก็รู้ว่านายเป็นพ่อของเขา
“เธอรู้?” เย่โม่เซินได้นึกเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน รอหลังจากที่พนักงานก็ล้วนจากไปแล้ว เขาก็ได้ลากหานมู่จื่อมานั่งลงบนโซฟาที่อยู่ทางด้านหนึ่ง และการแสดงออกบนใบหน้าก็ได้มีความเคร่งขรึมอยู่บ้าง: “เธอได้พูดถึงการมีอยู่ของฉันกับเขาแล้วไหม”
พูดแล้วไหม?
หานมู่จื่อพูดแต่เพียงว่าต้องการจะหาพ่อให้กับเขา แต่หากว่าเย่โม่เซินถามเช่นนี้แล้วละก็ เธอคือได้เคยพูดหรือว่าไม่เคยพูดกันแน่?
เธอไม่รู้
และเย่โม่เซินได้มองสีหน้าของเธอก็รู้อย่างลึกซึ้งแล้ว จากนั้นเขาก็ได้ดึงหน้าลงมา
“เดิมทีเธอก็ไม่เคยเอ่ยถึงใช่ไหม?”
“ฉัน……”
“อยู่ในใจเธอ ฉันก็ไม่มีน้ำหนักเช่นนี้จริงๆเหรอ?”
“เย่โม่เซิน ฉัน……”
“แม้แต่เอ่ยก็ไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ย?”
หานมู่จื่อ: “นายให้ฉันพูดสักประโยคได้ไหม?”
เขานั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าหน้าเขียว และได้จ้องหานมู่จื่อไว้อย่างไม่ละสายตา ซึ่งเป็นสายตาที่ดุดันจนไม่ไหว หานมู่จื่อก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายต่อเขายังไงไปชั่วขณะแล้ว
“อยากพูดอะไร ก็พูดได้แล้ว”
“ฉันกับเสี่ยวหมี่โต้ว……เคยเอ่ยเรื่องที่ช่วยเขาหาพ่อ แต่ว่า……”
“แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่าคนคนนั้นจะเป็นใช่ ใช่ไหม?”
“ไม่ใช่!” หานมู่จื่อได้ตัดบทคำพูดของเขา “เย่โม่เซิน อารมณ์ของนายไม่ต้องฉุนเฉียวง่ายเช่นนี้ได้ไหม? ฉันก็ได้อยู่ด้วยกันกับนายแล้ว นายยังรุนแรงเช่นนี้กับฉัน?”
เมื่อถูกคำพูดของเธอจุดประเด็น เย่โม่เซินถึงได้มีสติกลับมาช้าๆแล้ว
ใช่สิ เธอก็ได้อยู่ด้วยกันกับตัวเองแล้ว เขาจะรุนแรงกับเธอทำไม? ถึงอย่างไรก็ตามเธอจะพูดหรือไม่พูด ช้าเร็วลูกชายก็จะเป็นของเขา ก็ต้องเรียกเขาว่าพ่อ
ความคิดจนถึงตอนนี้ เย่โม่เซินก็ได้เม้มริมฝีปากบางๆลง หลังจากนั้นก็ได้พูด
“เช่นนั้นก็ได้ ฉันไม่รุนแรงกับเธอ คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่”
“ฉันก็จะอยู่ตรงนี้ รอลูกชายของฉันกลับมาเปิดของขวัญ”
หานมู่จื่อได้ถลึงตาโตใส่ “นายต้องการจะอยู่ที่นี่จริงๆ? ก่อนหน้านี้นายไม่ใช่ว่าได้พูดว่าให้เวลากับฉันงั้นเหรอ?”
“เพียงแต่ว่าก็เป็นเวลาสามวัน เวลาของวันนั้นก็ได้ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว เธอก็ไม่ต้องการให้ฉันพบเขาเช่นนี้?”
“ฉันไม่ได้มีความหมายเช่นนี้……”
“ถ้าเช่นนั้นก็ให้ฉันอยู่ต่อ”
หานมู่จื่อ：“……”
เธอได้มองเขาด้วยความงุนงงอุตลุดอยู่นาน จากนั้นก็ได้ลุกขึ้นตรงๆ: “นายอยากจะอยู่ก็อยู่เถอะ ฉันไม่สนใจนายแล้ว”
เมื่อพูดจบเธอก็ได้ข้ามผ่านเย่โม่เซินตรงๆและขึ้นไปด้านบนโดยตรงแล้ว เพื่อเตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำ ถึงอย่างไรเสียจางเสี่ยวเหยียนก็คงจะไม่กลับมาเร็วเช่นนั้น
หลังจากที่หานมู่จื่อเข้าไปในห้องแล้ว แต่กลับยังคงคือกดในที่เต้นวุ่น ปัง ปัง ไว้ไม่อยู่ และได้หยิบโทรศัพท์มือถือต่อสายโทรศัพท์ไปให้กับจางเสี่ยวเหยียนแล้ว
ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่ทางด้านจางเสี่ยวเหยียนนั้นไปพัฒนาความคืบหน้าที่หานชิงที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง เธอจะต้องถามๆว่าจางเสี่ยวเหยียนจะกลับมาตอนไหน เธอรู้สึกว่าตัวเองยังคงไม่ได้เตรียมตัวดี
ทางด้านนั้นดังขึ้นนานมากแล้วถึงได้รับโทรศัพท์
บนสีหน้าของหานมู่จื่อมีความดีใจ เมื่อตอนที่กำลังจะพูด เอวก็ได้ถูกคนโอบล้อมไว้จากทางด้านหลังแล้ว ทันทีหลังจากนั้นระหว่างลำคอก็รู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนแรงของเพศชายแล้ว หานมู่จื่อแทบจะไม่ต้องบิดหัวไปก็รู้ว่าเย่โม่เซินในเวลานี้ได้โอบล้อมเอวของเธอ และคางก็ได้พิงไว้อยู่บนไหล่ของเธอ
“เฮลโล?”
เสียงของจางเสี่ยวเหยียนได้ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ด้านนั้น
หานมู่จื่อได้กะพริบตาไปมา และได้ส่งเสียงเฮลโลไปเสียงหนึ่งอย่างแทบจะมีความพูดไม่เป็นอยู่บ้าง หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้ว
เดิมทีสิ่งที่เธอต้องการพูด หลังจากตอนที่เย่โม่เซินมาแล้ว ก็ได้กลืนกลับเข้าไปในท้องทั้งหมดแล้ว
“มู่จื่อ? เธอโทรศัพท์มาทำไม? มีเรื่องอะไรเหรอ?” เสียงของจางเสี่ยวเหยียนเมื่อฟังขึ้นมาก็เบามาก เหมือนกับคือได้ทำให้ลดลงอย่างสุดความสามารถ เสียงของรอบด้านหรือว่าคนอื่นที่กำลังพูด สามารถมองออกได้ว่าตอนนี้เธอไม่สะดวกเป็นอย่างมาก
หานมู่จื่อได้เม้มริมฝีปากแล้วเม้มริมฝีปากอีก สายตาก็มีการเคลื่อนย้ายไปอย่างรวดเร็วอยู่บ้าง
“ไม่ ไม่มีเรื่องอะไร”
“อ้อ ฉันยังคิดว่าเธอมีเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วละก็ ฉันวางแล้ว”
กำลังจะวางสายโทรศัพท์จากจางเสี่ยวเหยียนทางด้านนั้น หานมู่จื่อทางด้านนี้ก็ได้ส่งเสียงด้วยความตกใจเสียงหนึ่งอย่างกะทันหันแล้ว ตกใจจนจางเสี่ยวเหยียนมีปฏิกิริยาโต้ตอบได้จับโทรศัพท์ไว้แน่นแล้ว จากนั้นก็ได้ถามอย่างตื่นตระหนกตกใจ: “เธอเป็นอะไรไปแล้ว?”
หานมู่จื่อได้สติกลับมาและมีสีหน้าที่ลุกลี้ลุกลน และได้ยื่นมือไปดันมือของเย่โม่เซิน
คนสารเลวคนนี้ฉวยโอกาสในตอนที่เธอไม่ได้เตรียมพร้อม นึกไม่ถึงว่าจะเอามุมเสื้อของเธอถลกขึ้นมาแล้ว หลังจากนั้นมือก็ได้ยื่นเข้าไปแล้ว
ทำจนเธอตื่นตกใจไปทีหนึ่ง
“ไม่ ไม่มีอะไร” หานมู่จื่อด้านหนึ่งตอบกลับอีกด้านหนึ่งก็ได้ไปดันมือของเย่โม่เซินออก
แต่ว่ากำลังของเย่โม่เซินจะเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกับเธอได้ที่ไหนกัน? เธอดันก็ดันไม่ออก กลับจะทำให้เขายิ่งใกล้เข้ามาอีกก้าว นานมาก ลมหายใจของหานมู่จื่อก็ได้เปลี่ยนไปจนมีความยุ่งเหยิงอยู่บ้าง
จางเสี่ยวเหยียนยังไม่ได้วางสายโทรศัพท์ และได้ยินถึงการเคลื่อนไหวของการกลั้นลมหายใจของเธอทางด้านนั้น จากนั้นก็ได้มีความสงสัยอยู่บ้าง: “เธอไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?”
“ไม่ ไม่เป็นไร” น้ำเสียงของเธอเมื่อฟังขึ้นมาแล้วมีความแตกสลายอยู่บ้าง หานมู่จื่อกลัวว่าจางเสี่ยวเหยียนจะมีความสงสัย จึงทำได้เพียงพูดตอบ: “ฉันเพียงแต่ว่าอยากให้เธออย่าเที่ยวเล่นจนดึก รีบกลับหน่อย……”
พูดถึงครึ่งหนึ่ง หานมู่จื่อก็ได้รีบกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ เกือบจะส่งเสียงร้องออกมาแล้ว
“โอ้ว……” น้ำเสียงแหบที่กดหัวเราะอย่างเซ็กซี่ของผู้ชายทางด้านหลังได้ส่งเข้ามา ได้ยินจนใบหูของหานมู่จื่อก็ได้ส่งความร้อนออกมาพักหนึ่ง หากว่ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เธอก็จะถูกเปิดโปงอยู่ต่อหน้าของจางเสี่ยวเหยียน
หานมู่จื่อก็ได้ตัดสายโทรศัพท์ไปตรงๆอย่างไม่ได้คิด และโทรศัพท์ก็ได้ถูกเย่โม่เซินรับเข้าไปวางอยู่บนโต๊ะทางด้านหนึ่ง ทันทีหลังจากนั้นมือทั้งคู่ของเธอก็ได้ถูกเย่โม่เซินคล้องเอาไว้ กดอยู่บนโต๊ะเครื่องสำอางที่อยู่ด้านข้างแล้ว
ช่วงเวลาที่อยู่บนตัวตรงหน้าของเขา และได้อมมุมปากของเธอเอาไว้ และมีสายตาที่เฉียบแหลม
“หากว่าไม่ใช่ว่าฉันขึ้นมาแล้ว ก็คิดที่จะเอาลูกชายของฉันยึดไปแล้วใช่ไหม?”
หานมู่จื่อได้หลบสายตาของเขาอย่างใจฝ่อ “ฉันไม่มี……”
ริมฝีปากบางๆของเย่โม่เซินได้ติดตามเข้ามา “นี่ยังไม่มี? อย่างเช่นนั้นเธอพูด เธอโทรศัพท์คือคิดที่จะทำอะไร? อืม?”
ด้านหนึ่งเขาได้พูด การเคลื่อนไหวบนมือก็ไม่ได้หยุด หานมู่จื่อถูกเขาทรมานจนลำพองใจจนแทบจะไม่สามารถที่จะไหลมาบรรจบกันได้ และหัวใจก็ได้สั่นระริกตามไว้
“นาย เมื่อ……เมื่อกี้ก็ได้ยินแล้วว่าฉันคือให้เธอกลับมาเร็วหน่อยและไม่ได้……”
“เป็นเพราะว่าฉันอยู่ที่นี่เถอะ?” เย่โม่เซินได้เผลอหัวเราะออกมา และได้ลงโทษในการกัดแล้วกัดอีกไปยังคางที่ขาวผ่องของเธอ เพราะว่าผิวขาวๆของเธอที่ก็อ่อนนุ่ม ดังนั้นไม่ช้าคางก็ได้ประทับตรารอยฟันสีแดงมากขึ้นแล้ว
เย่โม่เซินได้มองรอยฟันนี้ ก็รู้สึกว่าทั้งน่าสงสารทั้งน่ารัก มองไปแล้วครู่ใหญ่ๆ จากนั้นก็ได้ก้มหน้าลงจูบแล้วจูบอีก
“ผู้หญิงคนนี้ ตอนที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ก็ไม่มีใครใจดำได้ไปกว่าเธอ ก็โชคดีที่ฉันมีจิตใจและสติปัญญาที่เฉลียวฉลาด มิเช่นนั้นคืนนี้ฉันก็ไม่ได้พบกับลูกชายของฉันอีกแล้ว
“เจ็บ!”
หานมู่จื่อได้ประท้วงขึ้นมาไปทางเขา จากนั้นก็ยื่นมือดันออกไป
มือทั้งคู่ทั้งถูกเขาจับกุมไว้ ดวงตาของเย่โม่เซินได้หรี่ตาขึ้น “ถ้าเช่นนั้นก็จำให้ดีๆ หลังจากนี้ห้ามผลักฉันออกเช่นนี้อีก”
คางของหานมู่จื่อได้ถูกเขากัดอีกทีหนึ่งแล้ว มือคู่ก็ได้ถูกเขาจับเอาไว้ ถัดไปก็เหมือนกับภาพของท่าทางที่มีเสื้อผ้ายุ่งเหยิงได้ถูกเขากดอยู่บนโต๊ะเครื่องสำอาง หงุดหงิดจนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ได้แล้ว ฉันรู้แล้ว……ปล่อยฉันออกเถอะ พวกเขาก็อาจจะใกล้กลับมาแล้ว”
เย่โม่เซินไม่ได้เคลื่อนไหว
“เย่โม่เซิน?”
หานมู่จื่อผลักเขาแล้วผลักเขาอีก ทันใดนั้นหานมู่จื่อก็ได้เงยหัวขึ้นมา ในลูกตาดำทั้งคู่ได้มีรังสีสะท้อนของการเผาไหม้ซัดสาดอย่างรุนแรง ทำให้คนรู้สึกตื่นตกใจ “นาย นายไม่ใช่ก็……”
“อืม” เย่โม่เซินได้พยักหน้าไปมาด้วยความซื่อสัตย์ “ช่วงเวลาที่รอคอยมันช่างเงียบเหงาจนเกินไป พวกเรามาทำเรื่องอื่นที่มีความหมายกันหน่อย?”
หานมู่จื่อ：“……”
อะไรคือเรื่องที่มีความหมาย? ตอนนี้เธอคิดแต่เพียงต้องการจะหนี หานมู่จื่อทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด และได้ผลักเขาออกคิดต้องการจะจากไป ผลสุดท้ายในวินาทีถัดไปขาคู่ของเธอก็ได้อยู่ในอากาศ ถูกคนอุ้มขึ้นมาเลย
“คิดหนีตอนนี้ ก็ได้สายไปแล้ว”
“เย่โม่เซิน!!!”
ตรงหน้าของหานมู่จื่อก็ได้หัวหมุนลง คนของเธอได้ถูกกดไปถึงบนเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่มแล้ว เธอตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน และได้รีบผลักเขาออก: “ประตู ประตูไม่ได้ล็อก……”
