แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่780 เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ
ถ้าเขาเพียงเพราะเธอเผลอกอดเขา เขาก็โกรธขนาดนี้ เธอก็ถูกใส่ร้ายป้ายสีเกินไปแล้ว
เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
เฮ้อ โทษเธอที่นอนกลางวัน ถ้าไม่นอนกลางวัน เธอก็จะไม่ฝันร้าย
ถ้าไม่ฝันร้าย ก็จะไม่ตื่นมาเห็นเย่โม่เซินอยู่ตรงหน้าตัวเองแล้วยื่นมือเข้าไปกอดเขา
ไม่สิ เขามาทำอะไรที่ห้องเลขา?
เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขาเคยมา?
หรือว่าเขาตั้งใจมาหาตัวเอง? ไม่สิ เย่โม่เซินไม่ใช่คนที่หุนหันพลันแล่น เขาเป็นคนที่ใจเย็น
เธอต้องค่อยๆรอ อย่างน้อย……ตอนนี้หลังจากที่ตื่นจากฝันร้ายเสร็จ เธอก็จะรู้ว่าเย่โม่เซินไม่เป็นไร เขาอยู่ค้างๆเธอ
แค่นี้ก็พอแล้ว
หานมู่จื่อลุกขึ้น ไปที่ห้องชาแล้วชงชามะลิให้ตัวเอง พอดื่มไปครึ่งถ้วยเธอก็รู้สึกสบายตัวขึ้น
ฝันร้ายเมื่อกี้ ตอนที่ยังหาเย่โม่เซินไม่เจอ เธอจะฝันถึงมันทุกคืน ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาหมอนจะเปียกและหลังของเธอก็เปียก
เหงื่อและน้ำตาแทบจะทำให้เธอจมน้ำตาย ค่ำคืนที่ไม่รู้จบก็เหมือนกับสัตว์ร้ายที่สามารถกินคนทำให้เธอสิ้นหวังลึกลงไป
แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป ไม่ว่าเย่โม่เซินจะมีท่าทีกับเธอยังไง ขอแค่เขาปลอดภัยและตัวเองมีโอกาสเฝ้าดูเขาก็พอแล้ว
หานมู่จื่อดื่มชามะลิเสร็จ ก็ชงกาแฟอีกถ้วยแล้วส่งไปที่ห้องทำงานของประธาน
เย่โม่เซินขมวดคิ้วเมื่อเห็นเธอนำกาแฟมาให้เอง
ผู้หญิงคนนี้เห็นว่าเมื่อกี้เขาโกรธ เธอเลยคิดว่าจะชงกาแฟแค่นี้มาขอโทษเขาเหรอ?
เหอะ เธอคิดว่าเขาเป็นคนยังไง? หายโกรธง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?
“กาแฟ” หานมู่จื่อนำกาแฟวางบนโต๊ะของเขา เธอยืนอยู่ข้างๆอย่างไม่สบายใจ เธอเอามือไขว้หลังอย่างประหม่า พูดอย่างระมัดระวัง: “ประธานคะ เรื่องที่เกิดที่ห้องเลขา ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ……”
เมื่อเห็นเขาเงยหน้า สีหน้าเย็นชามองที่หน้าของเธอ หานมู่จื่อรีบยกมือขึ้น “ฉันสัญญาว่าไม่มีครั้งหน้าจริงๆ!”
เหอะ เธอยังวิ่งมาบอกเขาว่าเธอจะไม่กอดเขาอีกแล้วเหรอ?
เย่โม่เซินยิ้มเย็น: “เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ?”
“อะไรนะ?” หานมู่จื่อไม่เข้าใจที่เขาพูด มองเขาด้วยสีหน้างุนงง
“ทำไมถึงเข้าบริษัท?”
เขาถาม
หานมู่จื่อกระพริบตา รู้สึกประหลาดมากว่าเขาถามคำถามนี้ในตอนนี้ เธอก็นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เขาต้อนเธอเข้ามุม ตอนนั้นเขาถามเธอว่าที่เข้าบริษัทเพราะเขาใช่ไหม?
ระหว่างที่ส่งเธอกลับ ก็บอกว่าเธอปากแข็ง
ก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธว่าเข้าบริษัทเพราะเขา วันนี้ตอนเที่ยงที่ห้องเลขากลับมากอดเขาก่อน
เขากำลังหยั่งเชิงเธอเหรอ?
หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรยอมรับ เธอจึงส่ายหัวอย่างแรง
“ประธาน ฉันพูดหลายครั้งแล้วว่าฉันชอบบริษัทของคุณ อยากมาเรียนรู้และทำงาน”
คำตอบแบบนี้อีกแล้ว เย่โม่เซินรู้สึกหงุดหงิด ยื่นมือไปดึงเนคไทของตัวเอง พูดเสียงเย็นชา: “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป”
หานมู่จื่อ：“？？”
เร็วแบบนี้เหรอ？
“งั้น เรื่องเมื่อกี้ไม่โกรธฉันใช่ไหม？”
เย่โม่เซินชำเลืองมอง “ยังไม่ออกไปอีก？”
หานมู่จื่อไม่กล้าพูดอะไรอีกเธอจึงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็ออกจากห้องทำงาน
หลังจากออกมาเธอก็ถอนหายใจพิงกำแพง
ช่างน่าเศร้าจริงๆ เย่โม่เซินอารมณ์ก็เสีย หัวใจของเธอเหนื่อยล้า
จะทำให้เขารู้สึกได้อย่างไร…ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อเขาและไม่ระวังตัวเอง？
หานมู่จื่อถอนหายใจรู้สึกเหนื่อยมาก
เธอกลับไปที่ห้องเลขาเหมือนเวลาที่กระต่ายหงุดหงิด แต่เข้ามาแล้วก็เห็นคนที่ไม่อยากเห็น
เฉียวจื้อนั่งอยู่บนโซฟาที่เธอนอนด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นเธอเข้ามาก็ยิ้มกว้างทันที
“พี่สะใภ้ เธอมาจนได้ ฉันคิดว่าจะรอเธอนานแล้วสะอีก”
หานมู่จื่อ：“……”
เธอปวดหัว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่หายไปสักที? ก่อนที่จะกินข้าวเที่ยงเธอได้บอกเขาอย่างชัดเจนแล้ว?
แต่ว่าเขากลับ……
เฉียวจื้อยืนขึ้น โค้งคำนับให้เธออย่างจริงจัง
“ขอโทษจริงๆ ฉันแค่จะมาขอโทษเธอ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นช่วงเวลาแห่งความสับสน โชคดีที่เธอไม่เป็นไร แต่ว่านะพี่สะใภ้ ถึงแม้ว่าเมื่อคืนฉันจะเล่นตลก แต่เธอก็คิดๆหน่อย ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ยู่ฉือเซินก็คงไม่มาช่วยเธอและความสัมพันธ์ระหว่างเธอสองคนจะไม่ร้อนเร็วขนาดนี้
“รอก่อน” หานมู่จื่อขัดจังหวะเขา “ความอบอุ่นทางอารมณ์คืออะไร?”
เห็นได้ชัดว่าเธอถูกเรียกโดยเย่โม่เซินจากที่ทำงานและเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความโกรธของเขาจะหายไป
เฉียวจื้อยิ้ม: “หรือว่าไม่ใช่？ เมื่อคืนเขาไม่ใช่ฮีโร่วิ่งมาช่วยเหรอ？ถ้าเกิดไม่ใช่ฉัน พวกเธอก็จะไม่มีโอกาสแบบนี้ พี่สะใภ้ เธอก็มองมาที่จุดนี้และให้อภัยฉันนะ?
หานมู่จื่อ：“……”
จู่ๆเฉียวจื้อก็ยืนขึ้น เดินมาอยู่ด้านข้างเธอ
“ถ้าเธอให้อภัยฉัน คราวหน้าถ้ามีเรื่องฉันสามารถช่วยเธอได้ และเกี่ยวกับข้อมูลของยู่ฉือเซิน ฉันก็จะบอกเธอคนแรก เป็นยังไง?”
หานมู่จื่อ：“……”
เธอขมวดคิ้ว มองคนที่ไม่มีความรับผิดชอบตรงหน้า จะเชื่อเขาได้ไหม?
แต่ว่า ความสัมพันธ์ของเขากับเย่โม่เซินก็ไม่เลว ได้ข้อมูลเกี่ยวกับเย่โม่เซินจากเขา น่าจะ……น่าเชื่อถืออยู่?
“เป็นยังไงเป็นยังไง? มันคุ้มมากใช่ไหม?” เฉียวจื้อรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้านิ่งเกินไป เหมือนสถานการณ์เมื่อคืนที่เธอไม่ตกใจ แถมยังสาดเบียร์ใส่หน้าอีกฝ่าย มันเท่มากเลย?
แต่สำคัญกว่านั้น เขารู้สึกว่ายู่ฉือเซินน่าจะจริงจังกับเธอ
“ถ้าเธอตกลง เรามาเพิ่มWeChatกัน คราวหลังจะได้สะดวกบอกการเดินทางของยู่ฉือเซิน เป็นยังไง?”
หานมู่จื่อมองเขาและคิดสักพัก รู้สึกว่ามันค่อนข้างได้เปรียบแล้วพยักหน้า
“ตกลง”
จากนั้นทั้งสองคนก็แลกWeChatกัน หลังจากนั้นเฉียวจื้อก็พอใจ รู้สึกว่าตัวเองหนีรอดความตายมา
“พี่สะใภ้ไม่ต้องกังวล คราวหลังอะไรที่เกี่ยวกับยู่ฉือเซิน ฉันจะรีบมาบอกเธอ”
“นาย…อย่าเรียกฉันแบบนี้เลย” หานมู่จื่อขมวดคิ้วและเตือนความจำ
“ไม่ต้องกังวล มีเพียงเราสองคนที่รู้ชื่อนี้ ฉันจะระวังไม่เรียกแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น แต่ไม่ต้องกังวล ฉันรับเธอเป็นพี่สะใภ้คนเดียวเท่านั้น”พูดจบ เฉียวจื้อตบที่หน้าอกเพื่อรับประกันกับหานมู่จื่อ
หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะมองเขามากขึ้นโดยไม่พูด
เฉียวจื้อเอนตัวเข้ามา ยิ้มถาม: “พี่สะใภ้ เรื่องเมื่อคืนเธอไม่โกรธฉันใช่ไหม?”
“คราวหลังนายอย่าพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันจะถือว่า…ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
ดูเหมือนเธอจะยอมรับชื่อที่เขาเรียกว่าพี่สะใภ้
หานมู่จื่อคิดว่า สิ่งที่เขาเรียก……ก็ไม่เลวเนาะ
