Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร – ตอนที่ 595

บทที่ 595 : แอบภูมิใจเงียบๆ!
　　“เพราะตั้งแต่วันจันทร์หน้าเป็นต้นไปผมก็จะต้องไปโรงเรียนทุกวัน และจะไม่ขาดเรียนเลยจนกว่าจนสอบเอนทรานซ์เสร็จ!”
　　หลิงหยุนประกาศด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มต่อหน้าหลงหวู่และสาวงามคนอื่นๆ!
　　หญิงสาวทั้งหกคนถึงกับตกใจเพราะพวกเธอแทบจะไม่เคยได้ยินคำพูดทำนองนี้ออกจากปากของหลิงหยุนเลย..
　　จากนั้นหลิงหยุนก็ส่งกระแสจิตบอกกับหลงหวู่ว่า..
　　-หลงหวู่..ที่ผมกำลังพูดกับคุณอยู่นี้คนอื่นๆจะไม่ได้ยิน ตอนนี้คุณกับผมก็เรียนอยู่ห้องเดียวกัน และยังนั่งโต๊ะข้างกันอีกด้วย ตอนเย็นผมก็ไปส่งคุณกลับบ้านตามลำพังได้ แบบนี้คุณยังอยากจะอยู่ที่นี่อีกจริงๆน่ะเหรอ!-
　　หลงหวู่ได้ฟังหลิงหยุนพูดเช่นนั้นจึงรีบโพล่งออกไปทันที “ไม่.. ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว..”
　　ไป๋เซียนเอ๋อเสี่ยวเม่ยหนิง และเหมี่ยวเสี่ยวเหมาต่างก็ถึงกับงุนงง ที่จู่ๆหลงหวู่ก็เปลี่ยนใจกะทันหันเช่นนี้!
　　ที่นี่มีทั้งฉินตงเฉี่วยและหนิงหลิงยู่อยู่ด้วยต่อให้หลงหวู่ดื้อดึงจะอยู่จริงๆ ก็คงยากที่จะเป็นไปได้!
　　และยิ่งได้ฟังคำพูดของหลิงหยุนเธอจึงรีบปฏิเสธเสียงดังทันที!
　　ในเมื่อหลิงหยุนจะกลับไปเรียนเธอยังจะดื้อดึงอยู่ที่นี่ให้ถูกตำหนิทำไมกัน เธอยังอยากจะอยู่ที่บ้านหลิงหยุนเพื่ออะไรอีก? เพราะหากหลิงหยุนไปโรงเรียน คนที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับหลิงหยุนเกือบจะตลอดเวลาก็คงไม่พ้นต้องเป็นเธออย่างแน่นอน!
　　ในหนึ่งวันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนถึงสี่ทุ่ม..ก็เป็นเวลาที่เพียงพอแล้วสำหรับการที่เธอจะได้อยู่ใกล้ชิดกับหลิงหยุน อีกทั้งเขายังรับปากจะไปส่งเธอที่บ้านอีก ดังนั้นระหว่างทางกลับบ้าน.. เธอกลับหลิงหยุนก็ยังสามารถ.. ได้หากต้องการ!
　　อีกอย่าง..ต่อให้หลงหวู่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ เมื่อหลิงหยุนกลับมาจากโรงเรียน สาวๆ ก็คงต้องแย่งชิงตัวหลิงหยุนกันให้จ้าละหวั่น มีหรือที่หลิงหยุนจะมีเวลาให้กับเธอ คิดได้เช่นนี้เธอจึงไม่นึกอิจฉาหญิงสาวคนอื่นที่ได้อยู่ที่นี่อีก
　　และด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจของหลงหวู่หลิงหยุนจึงไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก เพียงคำพูดแค่ไม่กี่คำของหลิงหยุน หลงหวู่ก็สามารถเข้าใจความหมายได้ในทันที
　　ได้ฟังเช่นนี้แล้ว..คงจะมีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ยังต้องการจะอยู่ที่นี่อีก!
　　หลังจากรับประทานอาหารเข้าไปจนอิ่มแปล้หลิงหยุนก็จัดการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นตลอดช่วงบ่ายนี้ได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ หากเป็นคนอื่น.. คงต้องกุมขมับปวดหัว และไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไร!
　　ไม่เพียงหลิงหยุนจะสามารถแก้ไขปัญหาได้ภายในเวลาสั้นๆแต่เขายังสามารถทำให้ทุกฝ่ายพึงพอใจได้อีกด้วย..
　　“หมดเรื่องแล้วงั้นรึ!”
　　ฉินตงเฉี่วยหนิงหลิงยู่ และเสี่ยวเม่ยหนิง ต่างก็หันไปมองหน้ากันอย่างงุนงง
　　“นี่..พวกคุณทำไมถึงไม่เชื่อฟังคำพูดของน้าหญิง! ยังไม่รีบขอโทษน้าหญิงอีก..”
　　“น้าหญิง..ฉันผิดไปแล้วค่ะ..”
　　“ฉันก็ผิดไปแล้วค่ะอภัยให้ด้วยนะคะ..”
　　หลินเมิ่งหานและหลงหวู่ที่ยืนเขินอายอยู่ต่างก็รีบเอ่ยขอโทษฉินตงเฉี่วยในทันที
　　ความขุ่นเคืองในจิตใจของฉินตงเฉี่วยสลายเบาบางลงและรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เธอได้แต่หัวเราะแก้เก้อก่อนจะรีบตอบกลับไปว่า
　　“ไม่เป็นไร..ทุกคนล้วนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน!”
　　หลังจากนั้นฉินตงเฉี่วยก็แอบส่งกระแสจิตบอกกับหลิงหยุน..
　　-เจ้าเด็กดื้อ..เจ้าเอาตัวรอดอีกจนได้สินะ! มิน่ารอบตัวเจ้าถึงได้มีหญิงงามรายล้อมเช่นนี้ หญิงสาวสองคนนี้ทะเลาะกันตลอดทั้งบ่าย แต่เจ้ากลับพูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้พวกนางเชื่อฟังได้แล้ว!-
　　หลิงหยุนตอบบกลับไปทันทีพร้อมกับแสร้งนั่งก้มหน้าก้มตาทำตัวเป็นแมวเชื่องๆตัวหนึ่ง
　　-น้าหญิง..ท่านก็เห็นนี่ว่าหญิงสาวพวกนี้น่าเบื่อแค่ใหน ข้ากลับมาบ้านพักผ่อน พวกนางก็ยังตามมา ดูท่าพวกนางวันๆคงจะไม่มีอะไรทำ..-
　　ฉินตงเฉีวยยิ้มพร้อมกับตอบบกลับว่า-เจ้าเด็กดื้อ.. นี่เจ้าคงตำหนิข้าด้วยสินะ! เพราะข้าเองก็ตามเจ้ามาที่นี่เหมือนกัน!-
　　หลิงหยุนรีบแก้ตัว-น้าหญิง.. ท่านคิดเช่นนั้นได้อย่างไรกัน ท่านเป็นน้าหญิงของข้านะ! ท่านเป็นญาติของข้า และตามมาที่นี่ก็เพื่อดูแลข้า ข้าจะกล้าคิดเช่นนั้นกับท่านได้อย่างไรกัน..?-
　　ฉินตงเฉี่วยได้แต่คิดในใจเงียบๆว่า‘เจ้าเด็กโง่.. หากข้าไม่ได้เป็นน้าหญิงของเจ้าก็คงจะดี..’
　　และทั้งฉินตงเฉี่วยกับหนิงหลิงยู่ต่างก็กำลังเป็นเจ็บปวดกับความเป็นเครือญาตินี้!
　　แต่จะตำหนิหญิงสาวมากมายที่มาหลงรักหลิงหยุนก็ไม่ถูกแต่ควรตำหนิหลิงหยุนเสียมากกว่าที่เก่งกาจจนเกินไป ในโลกธรรมดาๆใบนี้ คนที่เก่งราวกับเซียนเช่นหลิงหยุน จึงสามารถกุมหัวใจหญิงสาวได้อย่างง่ายดาย
　　และก็ต้องยอมรับว่า..ชายหนุ่มเช่นหลิงหยุนนั้น ที่ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือความสามารถ หากหญิงสาวคนใดไม่เหลียวมอง ก็นับว่าตาบอดแล้ว!
　　แต่ก็อาจมีบ้างสำหรับหญิงสาวที่ไม่ได้รักและชื่นชอบผู้ชาย..
　　หลังจากที่หลิงหยุนจัดการแก้ปัญหาจบแล้วหลินเมิ่งหานและหลงหวู่ก็หันไปพูดจากันอย่างเก้อเขิน และไม่ทะเลาะกันอีก จากนั้นหญิงสาวทั้งหกคนต่างกันนั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ทั้งหมดพูดคุยกันด้วยดี และต่างก็ถามไถ่ถึงสุขภาพของหลิงหยุนด้วยความเป็นห่วง..
　　ระหว่างที่หญิงสาวพูดคุยกันอยู่นั้นหลิงหยุนก็แอบส่งกระแสจิตพูดคุยกับเหมี่ยวเสี่ยวเหมาที่ยังคงอยู่ในห้องนอนชั้นสอง
　　-เจ้าทองอ้วนได้ตามคนขับรถสองคนนั่นไปมั๊ย-
　　-ไปสิ!ตอนนี้พวกมันอยู่ที่บ้านขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในชานเมืองด้านทิศใต้ แต่พวกมันไม่ได้มีเพียงแค่สองคน แต่มีเป็นสิบ แล้วแต่ละคนก็ล้วนป็นยอดฝีมือทั้งนั้น..-
　　“พบหญิงสาวที่สวมผ้าคลุมหน้าสีดำบ้างมั๊ย”
　　-ไม่..มีแต่ผู้ชาย!-
　　-บอกเส้นทางผมด้วย!-
　　หลังจากผ่านการฝึกฝนไปร่วมหกชั่วโมงตอนนี้พลังชีวิตในร่างกายของหลิงหยุนกลับมาอยู่ในระดับเต็มเปี่ยม และคืนนี้ก็เหมาะแก่การเป็นคืนสังหารยิ่งนัก!
　　และหลังจากสังหารนักฆ่าเหล่านั้นแล้วหลิงหยุนก็วางแผนที่จะไปเข้าหอกับเหยาลู่..
　　‘แม้แต่คนขับรบก็ยังเป็นถึงยอดฝีมือดูเหมือนว่านักฆ่าเหล่านี้จะไม่ได้เป็นเพียงแค่มือสังหารขององค์กรนักฆ่า แต่พวกมันคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองได้กลายเป็นคนของพรรคมารไปแล้ว..’
　　หลิงหยุนได้แต่ครุ่นคิดอยู่ในใจเงียบๆ
　　หลังจากพูดคุยกันได้พักใหญ่หนิงหลิงยู่ก็จะเข้าครัวไปทำอาหารให้กับหญิงสาวคนอื่นๆทาน แต่หลิงหยุนรีบห้ามไว้
　　“หนิงน้อย..คุณช่วยโทรไปสั่งอาหารที่ภัตตาคารจิงฉู และให้ทางภัตตาคารจัดส่งอาหารมาที่นี่ก่อนสองทุ่ม!”
　　หนิงหลิงยู่สามารถทำอาหารให้กับหลิงหยุนและฉินตงเฉี่วยทานได้แต่จะให้เธอไปทำอาหารให้หญิงสาวคนอื่นๆทานน่ะหรือ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
　　ยังไม่ทันที่จะสองทุ่มดีภัตตาคารจิงฉูก็จัดส่งอาหารชั้นเลิศของทางร้านมาให้..
　　ฝีมือการทำอาหารของหนิงหลิงยู่นั้นได้รับการถ่ายทอดจากฉินจิวยื่อ ดังนั้นฝีมือการทำอาหารของเธอจึงไม่ได้ด้อยไปกว่าฝีมือของเชฟทางภัตตาคารเลย
　　หลิงหยุนไม่ได้สนใจอาหารที่ทางภัตตาคารจัดส่งมาเลนแม้แต่น้อยเพราะเขาได้กินจนอิ่มก่อนหน้านี้แล้ว แต่ที่หลิงหยุนสนใจกับเป็นหนึ่งในห้าคนที่นำอาหารเข้ามาส่งที่บ้านต่างหาก – ผู้จัดการภัตตาคารหนึ่งคนกับพนักงานเสิรฟอีกสี่คน และหนึ่งในพนักงานเสริฟก็คือฉางซิน..
　　ฉางซินและพนักงานเสริฟชายอีกสามคนต่างก็ช่วยกันยกอาหารเข้าไปในบ้านแต่เมื่อเห็นหลิงหยุนนั่งอยู่บนโซฟา เธอเองก็ถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ!
　　“คุณ..คุณ.. คุณ.. ช่างบังเอิญจริงๆ” ฉางซินร้องออกมาอยู่นาน แต่ก็พูดได้เพียงเท่านั้น
　　หลิงหยุนนั่งอยู่บนโซฟายิ้มให้กับฉางซินที่กำลังตื่นเต้นอย่างมาก..
　　“พี่หลิงหยุน..พี่มองอะไร!”
　　เสี่ยวเม่ยหนิงเหลือบมองฉางซินด้วยความหึงหวงและรีบกัดฟันพูดออกมาอย่างไม่พอใจ
　　“ทำไม!คุณเองก็รู้จักไม่ใช่เหรอ?”
　　หลิงหยุนเพียงแค่ยิ้มให้พนักงานเสริฟสาวสวยแต่ไม่ได้พูดอะไร
　　“นี่เป็นอาหารจากภัตตาคารจิงฉูที่สั่งไว้ค่ะ..”
　　เมื่อเห็นว่าหลิงหยุนไม่ได้มองมาที่เธออีกฉางซินก็เริ่มพูดจาได้ตามปกติ
　　หลิงหยุนเหลือบมองอาหารที่นำมาวางเต็มโต๊ะและกำลังจะหยิบเงินสดออกมาจ่าย
　　“สวัสดีครับ..นี่เป็นบัตร VIP ของทางภัตตาคาร และต่อไปหากนำบัตรนี้ไปรับประทานที่ภัตตาคาร ก็จะได้รับส่วนลด50% และยอดเงินในบัตรยังเหลืออยู่อีกหนึ่งล้านหยวน..”
　　ผู้จัดการหนุ่มถือบัตรVIP สีทองของทางภัตตาคารไว้ในมือ พร้อมกับยื่นให้หลิงหยุน
　　คงเหลือหนึ่งล้าน!และยังสามารถใช้ลดค่าอาหารได้อีก 50% หมายความว่าบัตรใบนี้มีมูลค่าถึงสองล้านเลยน่ะสิ?!
　　ซึ่งหมายความว่าหลิงหยุนจะสามารถรับประทานอาหารที่ภัตตาคารจิงฉูได้ฟรีเกือบหนึ่งปีสินะ!
　　“เดี๋ยว..บัตรนี่เป็นของใคร”
　　หลิงหยุนยกมือขึ้นชี้ไปที่บัตรพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
　　“เป็นของผู้อำนวยการเขตจิงฉี– คุณหลิวครับ ท่านสั่งให้นำมามอบให้กับคุณ..”
　　หลิวจินไล๋!
　　“กลับไปบอกเขาด้วยว่าผมจะรับบัตรนี่ไว้!”
　　หลังจากที่พนักงานทั้งห้าคนของทางภัตตาคารกลับไปหลิงหยุนก็พูดกับทุกคนว่า..
　　“ต่อไปก็ได้กินข้าวที่ภัตตาคารฟรีฮ่า.. ฮ่า..!”
　　ฉินตงเฉี่วยยกนิ้วชี้ขึ้นจิ้มหน้าผากของหลิงหยุนพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เจ้าทำงามหน้านัก!”