ไป๋ยิ่นหนิงพูดไม่ออก สิ่งที่เธอพูดก็มีเหตุผลเหมือนกัน
“แต่ผมเป็นลูกชาย ถ้าหากไม่ทำอะไรเลยกับเรื่องที่เขาถูกทำร้าย คุณไม่รู้สึกว่าผมเลือดเย็นเหรอ?” เหตุผลที่ไป๋ยิ่นหนิงยืนยันจะแก้แค้น ก็เพราะว่าไป๋หงเฟยเลี้ยงดูเขามา และให้ทุกอย่างกับเขาที่ไม่มีสายเลือดของตระกูลไป๋เลย
เขาซาบซึ้ง เวลาเดียวกันก็สงสาร ผู้ชายคนหนึ่งที่รักจริงขนาดนั้น สูญเสียคนรัก ยังถูกทรมาน เขารู้สึกว่าไม่ยุติธรรม
เขารู้ว่าเมืองBไม่ใช่ถิ่นของเขา แต่ก็ยังอยากจะช่วยไป๋หงเฟยเรียกร้องความยุติธรรม
เฉิงยู่ซิ่วมองไป๋ยิ่นหนิงนิ่งๆอยู่สักพัก ต้องยอมรับว่า สิ่งที่เขาพูดมีเหตุผล ถ้าหากคนเรา แม้แต่คนที่เรารักถูกทำร้าย เรากลับไม่ทำอะไรเลย คนคนนี้ต้องเป็นคนเลือดเย็นแน่
“สิ่งที่ฉันพูดได้ ก็พูดไปหมอแล้ว ถ้าคุณยังยืนยันจะทำ ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะห้าม ที่นี่เป็นเมืองB ไม่ใช่ไป๋เฉิง ตอนนี้พวกเขาอยู่ในที่แจ้ง คุณอยู่ในที่ลับ คุณได้เปรียบก่อน ผ่านเรื่องครั้งนี้ไปแล้ว จากนี้ไปเกรงว่าจะไม่ราบรื่นแล้ว”
ไป๋ยิ่นหนิงเข้าใจดี ครั้งนี้เขาวางแผนเรื่องอุบัติเหตุรถชน โดยที่เหวินชิงและจงจิ่งห้าวไม่รู้ว่าเขามาเมืองB หากจงจิ่งห้าวหรือเหวินชิงรู้ว่าเป็นเขา เขาอยากลงมืออีกครั้งก็ยากแล้ว
แววตาของไป๋ยิ่นหนิงเปลี่ยนเป็นมืดมน “ผมจะปล่อยให้ตัวเองรู้สึกเสียใจไม่ได้”
เฉิงยู่ซิ่วดูออก ไป๋ยิ่นหนิงตัดสินใจแล้ว คำพูดของเธอโน้มน้าวเขาไม่ได้ ก็ได้แต่ปล่อยเขาไปทำ
สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือ หากเรื่องราวถูกเปิดเผยมีคนรู้แล้ว ปกป้องเขา
เพื่อเห็นแก่หน้าไป๋หงเฟย
เธอยืนขึ้น “ฉันต้องไปแล้ว”
ไป๋ยิ่นหนิงไม่ได้ขยับ และไม่ได้พูดอะไร
เฉิงยู่ซิ่วบิดประตู กำลังจะเปิดประตู ไป๋ยิ่นหนิงเรียกเธอไว้ “พ่อบุญธรรมผม หวังว่าผมจะแต่งงานกับลูกสาวคุณ”
เฉิงยู่ซิ่วชะงัก หันกลับไปมองเขา
เวลาเดียวกันไป๋ยิ่นหนิงก็หมุนรถเข็นไปหาเธอ
“คุณเคยคลอดลูก ผมอยากรู้ ว่าตอนนี้ลูกของคุณอยู่ไหน ถ้าหากเป็นลูกสาว ผมอยากทำตามคำสั่งเสียของพ่อบุญธรรม แต่งงานกับลูกสาวคุณ”
มือเฉิงยู่ซิ่วที่จับประตูไว้ กำแน่นขึ้นเรื่อยๆ “ฉันไม่เคยคลอดลูก…….”
“เป็นไปไม่ได้” ไป๋ยิ่นหนิงพูดอย่างเด็ดขาด ถ้าหากเฉิงยู่ซิ่วไม่เคยคลอดลูก ทำไมไป๋หงเฟยถึงพูดคำสั่งเสียว่าให้เขาแต่งงานกับลูกสาวเธอ?
คำตอบมีแค่อย่างเดียว ไป๋หงเฟยรู้ว่าเฉิงยู่ซิ่วท้อง แต่ไม่รู้ว่าเธอท้องลูกชายหรือลูกสาว เขาถึงคิดว่าเฉิงยู่ซิ่วน่าจะท้องลูกสาว เพราะว่ามีแค่ลูกสาวถึงจะแต่งงานกับเขาได้ เพราะฉะนั้นไป๋หงเฟยถึงทิ้งคำสั่งเสียนี้ไว้
เฉิงยู่ซิ่งมีความกังวลชั่วขณะ แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้ “ฉันแต่งเข้าตระกูลจงทีหลัง ทุกคนต่างก็รู้ ว่าชีวิตนี้ฉันไม่เคยคลอดลูก”
ไป๋ยิ่นหนิงมองเธอย่างเฉียบคม พูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดา “ลูกของคุณคือจงจิ่งห้าว”
เฉิงยู่ซิ่วรู้สึกตกใจ “คุณมีหลักฐานไหม?”
“ผมไม่มี ผมไม่สามารถสืบเรื่องในอดีตได้ แต่ว่า เรื่องบางเรื่องมันปลอมกันไม่ได้ อย่างเช่นทำไมพ่อบุญธรรมผมถึงปล่อยคุณไป? เพื่อคุณแล้วเขาไม่แต่งงานตลอดชีวิต เพราะเหตุผลอะไรเขาถึงยอมปล่อยทิ้ง? เหตุผลง่ายมาก คุณมีลูกกับผู้ชายคนอื่น เขาจำเป็นต้องปล่อยมือ ถึงแม้จะไม่ยินดี ถึงจะเจ็บปวด เขาก็ทำได้แค่ปล่อยมือ เขารู้ว่าลูกคนหนึ่ง สำหรับแม่แล้วมันสำคัญแค่ไหน ตอนนั้นคุณอาจจะไม่ได้รักคนที่ทำให้คุณท้อง แต่เพื่อลูกแล้ว คุณยอมอยู่…….”
“การคาดเดาแบบนี้ ฉันไม่อยากฟังต่อแล้ว” เฉิงยู่ซิ่วพูดตัดเขา “กลับไป๋เฉิงเถอะ”
“ขอโทษสำหรับการเสียมารยาทของผม” ไป๋ยิ่นหนิงขอโทษ “ในเมื่อผมมาแล้ว ก็ไม่จากไปง่ายๆ ถ้าต้องไป ก็ต้องไปหลังจากทำเป้าหมายสำเร็จแล้ว”
เห็นการกลบเกลื่อนของเฉิงยู่ซิ่ว ไป๋ยิ่นหนิงมั่นใจกับการคาดเดาของตัวเอง ตอนนี้เขาขาดแค่หลักฐาน
ถ้าหากเขาสามารถหาหลักฐานมาพิสูจน์ จงจิ่งห้าวเป็นลูกที่เฉิงยู่ซิ่วคลอด ถ้าอย่างนั้น จัดการกับเหวินชิงก็เป็นเรื่องง่ายดาย บางทีอาจจะได้คนช่วยก็ได้
เพราะว่าเฉิงยู่ซิ่วก็ถูกขังไปนานหกปี
เฉิงยู่ซิ่วจ้องไป๋ยิ่นหนิง เห็นแก่หน้าไป๋หงเฟย เฉิงยู่ซิ่วหวังว่าเขาจะออกจากเมืองBอย่างปลอดภัย ถ้าหากเขายืนยันจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ยอมไม่ได้
เธอไม่ยอมให้ใครมาเปิดโปงความลับนี้ทั้งนั้น เธอรู้ดี วันที่ความลับนี้ถูกเปิดโปง คนที่จะเสียใจที่สุดคือใคร
“อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณ ถ้าให้ฉันรู้ว่าคุณสืบเรื่องในอดีต ถึงแม้จะเป็นลูกบุญธรรมของไป๋หงเฟย ฉันก็ไม่ปล่อยคุณไปแน่” พูดจบเฉิงยู่ซิ่วเปิดประตูเดินจากไป
เพราะว่าไม่มีใครรู้ว่าเธอมาพบไป๋ยิ่นหนิง ไม่มีรถที่บ้าน แต่นั่งรถมา เธอโบกรถจากหน้าโรงแรมกลับบ้าน
หลินซินเหยียนกำลังกินข้าว ป้าหยูเตรียมให้เธอโดยเฉพาะ จงจิ่งห้าวสั่งไว้ ว่าให้เธอบำรุงร่างกาย บอกว่าเธอสุขภาพไม่ดี
ป้าหยูตุ๋นน้ำซุปปลิงทะเลให้เธอโดยเฉพาะ ไม่ได้ใส่อะไรเลย เพราะว่าไม่ใส่อย่างอื่นเลย ก็เลยไม่มีรสชาติอะไร
อีกอย่างปลิงทะเลทั้งตัว ดูแล้วน่ากลัว
ป้าหยูตัดปลิงทะเลลงในถ้วยของเธอสามสี่ตัว “ในปลิงทะเลมีธาตุเหล็ก วิตามินB กรดโฟลิค มีประโยชน์ในการบำรุงเลือด สร้างเลือด” ป้าหยูเข้าใกล้เธอ พูดอย่างยิ้มแย้ม “ป้าได้ยินว่ากินปลิงทะเลยังบำรุงผิวด้วยนะ”
ถึงแม้ตอนนี้หลินซินเหยียนก็สวยมาก แต่ก็ต้องบำรุง
หลินซินเหยียนใช้ช้อนตักแล้วตักอีก “หนูก็กินไม่หมดหรอก เยอะขนาดนี้”
“ต้องกินให้หมด คุณชายบอกว่าคุณสุขภาพไม่ดี ให้ป้าเตรียมให้คุณโดยเฉพาะ”
ปลิงทะเลแบบนี้ ไม่ใช่แบบที่คนเลี้ยงที่ขายในตลาด แต่เป็นแบบธรรมชาติ เป็นปลิงทะเลที่มีอายุแปดปีขึ้นไป อย่างที่รู้กันว่า ปลิงทะเลใช้เวลาเติบโตค่อนข้างนาน ปลิงทะเลธรรมชาตินั้นคือนักจับปลิงทะเลลงทะเลจับด้วยตัวเอง ทั่วไปแล้วอายุประมาณ5-9ปี ถ้านักจับปลิงทะเลจับได้อายุน้อยกว่าห้าปี ก็จะปล่อยคืนสู่ทะเล ให้มันโตขึ้นอีก
ปลิงทะเลที่เลี้ยงเองจะเลี้ยงแค่หนึ่งปี แค่ดูจากระยะเวลา ปลิงทะเลหนึ่งปี กับหลายปี ผลลัพธ์ต้องไม่เหมือนกันอยู่แล้ว
อีกอย่าง ปลิงทะเลธรรมชาติเติบโตโดยธรรมชาติใต้ท้องทะเล กินสาหร่ายและพวกหอยเป็นอาหาร สะสมคุณค่าทางอาหารนานหลายปี คุณประโยชน์สารอาหารมากมาย
ส่วนปลิงทะเลที่คนเลี้ยงก็กินอาคารสัตว์น้ำที่คนทำขึ้นมา เพื่อเร่งให้เติบโตในหนึ่งปี ไม่มีประโยชน์ต่อร่างกายแล้ว ในปลิงทะเลแบบคนเลี้ยงยังมีสารเร่งการเติบโตที่เป็นผลเสียต่อสุขภาพ
เพราะว่าปลิงทะเลราคาแพง จากการล่าจับเป็นจำนวนมากแล้ว ในธรรมชาติก็เหลือน้อย ในท้องตลาดส่วนมากเป็นปลิงทะเลเพาะเลี้ยง
อย่างแบบนี้ที่อายุมาก และเป็นของธรรมชาติ มีอยู่น้อยมาก
หลินซินเหยียนจะกล้าปฏิเสธความหวังดีนี้เหรอ?
ไม่อร่อย ก็ต้องฝืนกิน
เฉิงยู่ซิ่วเข้าบ้านก็ได้ยินคำพูดของป้าหยู เธอก้มหน้าลง เอาเสื้อกันหนาวไปแขวน
ความจริงจงจิ่งห้าวดีกับหลินซินเหยียน เธอควรดีใจ แต่ก็ยังมีความอิจฉาอยู่เล็กน้อย
เธอไม่เคยได้รับการดูแลแบบนี้เลย
เธอเดินเข้าไป “ทำไมถึงกินข้าวเวลานี้?”
เธอออกไปแต่เช้า ไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนตื่นสาย
หลินซินเหยียนก้มหน้า “เมื่อคืนวาดภาพออกแบบ นอนดึก ก็เลยตื่นค่อนข้างสาย”
เฉิงยู่ซิ่วไม่ได้คิดมาก เพราะในใจเธอมีเรื่องต้องคิด เธอมองไปที่ป้าหยู “ไปยุ่งเถอะ”
ป้าหยูเข้าใจ “ที่บ้านไม่มีกับข้าวแล้ว ฉันออกไปตลาดนะคะ”
พูดไปเธอก็ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วออกไป
แม่บ้านอีกคนดูคนงานตัดแต่งต้นไม้อยู่ในสวน เรื่องแบบนี้ จะมีทุกเดือน เพราะถ้าไม่ตัดแต่ง ต้นไม้ดอกไม้พวกนี้ก็จะไม่เป็นทรง
หลินซินเหยียนวางช้อนในมือ “คุณเจอไป๋ยิ่นหนิงแล้ว?”
