“ผม ผมจะรู้ได้อย่างไร” หนานเฉิงปฏิเสธที่จะยอมรับ
หลี่เสี้ยวหุ้ยพูดอย่างเย็นชา “คุณไม่รู้เหรอ?”
เธอลุกขึ้นจากพื้นและตะโกนใส่บรรดาผู้ชมเรื่องตลกว่ “ออกไปเดี่ยวนี้!”
“ประสาท” ใครบางคนสุดหายใจเข้าและกลับมาที่ห้องพร้อมกับการกระฟัดกระเยดอย่างดูถูก
ทุกคนรู้สึกเบื่อและกลับไปที่ห้องของตน
หลี่เสี้ยวหุ้ยคว้าคอเสื้อของหนานเฉิงไว้ “ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าคุณไม่พูดให้ชัดเจน ฉันจะไม่ปล่อยไปแน่!”
“คุณไม่ปล่อย แล้วคุณทำอะไรผมได้บ้าง” เขามองราวกับว่ากำลังมองดูเหยื่อ “ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมบอกให้ประธานเจียงอยู่ที่
นี่แล้ว…” ระหว่างที่พูดเขาส้มผัสไปถึงสายตาของจงเหยียนซี
เขารีบเงียบลง
แต่ จงเหยียนซียังคงสงสัย เธอพูดด้วยบหน้าเย็นชา “หนานเฉิง คุณพยายามให้ฉันขึ้นมาชั้นบน แปลว่าคุณจงใจแสดงฉากนี้ให้ฉันเพื่อ
ให้ฉันเข้าใจผิดกับ ซงเก้น?”
“ผม…” หนานเฉิงต้องกัดฟันอธิบาย “ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาทำได้เพียงให้ตายก็ไม่ยอมรับ
“คุณโกหก ทำไมคุณจะไม่รู้? ” หลี่เสี้ยวหยดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
“เดิมที่ห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องเจียงม่หานตั้งแต่แรก แต่เป็นของผู้ชายชาวต่างชาติ คุณต้องจับคู่เจียงโม่หานกับอดีตแฟนสาวของเขา ดังนั้น
คุณต้องทำลายผู้ชายคนนี้ที่ดูเหมือนจะซอบอติตแฟนสาวของเจียงม่หานต่อหน้าเธอก่อน เชื่อให้เจียงโม่หานสามารถคืนดีกับอดีตแฟนสาวของ
เขาได้อีกครั้ง ถูกไหม?”
หนานเฉิงยังคงดื้อรั้น “ผม ผมไม่รู้ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ผมไม่เข้าใจ”
“ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ? นี่ ฉันหสี่เสี้ยวหัยตั้งแต่เกิดมาไม่เคยดูน่าเกลียดขนาดนี้มาก่อน เป็นคุณนั่นแหละที่ทำให้ฉันเสียหน้าต่อหน้าคน
มากมาย หนานเฉิง เรื่องนี้ฉันกับคุณยังไม่จบแน่ นอกจากนี้ ต่อให้คุณไม่ยอมรับมันไม่สำคัญหรอก ฉันจะสืบจนกว่าแน่ใจ ถ้าฉันรู้ว่าคุณโกหก
และหลอกใช้ฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่ ฉันบอกคุณแล้ว่าฉันน่ะไม่ใช่เป็นคนที่จะไปยั่ได้ง่ายๆหรอกนะ” พูดจบหลี่เสี้ยวหุ้ยก็หันหลังแล้ว
เดินจากไป แต่อาจเป็นเพราะว่าเดินเร็วเกินไป อีกทั้งรองเท้าสั่นสูงของคุณไม่มั่นคง ข้อเท้าจึงพลิก “อ๊ะ!”
ข้อเท้าของเธอรู้สึกเจ็บ เข่าอ่อนลง ร่างกายเนไปข้างหนึ่ง เธอจึงล้มลงอีกครั้ง เมื่อเธอล้มลง เธอได้ยินเสียงฉีกขาดของกระโปรงของ
เธอ
หนานเฉิงหัวเราะอย่างอดไม่ได้
หลี่เสี้ยวหุ้ยหันหน้าและจ้องเขม็งไปที่เขา หนานเฉิงจึงรีบหุบยิ้มแล้วถอดเสื้อคลุมออกเพื่อยื่นให้กับเธอ “คุณเอาไปปิดสิ”
“ไม่จำเป็น!” หลี่เสี้ยวหุ้ยกัดฟันพูด
หนานเฉิงไม่ได้ปังคับ “ถ้าคุณไม่รู้สึกอายก็ตามใจ ไม่ต้องเอาก็ได้”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ th.readeraz.com
เดิมที่กระโปรงก็สั้นอยู่แล้ว แถมเส้นด้ายที่หลุดลุ่ยก็ยังจะเผยโคนต้นขาออกมาให้เห็นอีก ไม่มีทางที่จะไปไหนได้เลย
เธอดึงเสื้อของหนานเฉิงและปิดขาของเธอ “ช่วยฉันหน่อย”
หนานเฉิงช่วยดึงเธอขึ้น “ผมจะไปส่งคุณ”
เขาช่วยเธอยื่นขึ้นและกดลิฟต์ลง ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก เขาได้ช่วยพยุงหลี่เสี้ยวหุ้ยที่มีข้อเท้าพลิกให้เข้าไปในลิฟต์
และยังคงอธิบายสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในวันนี้
“เรื่องวันนี้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
หลี่เสี้ยวหุ้ยชำเลืองมองเขา “คุณคิดว่าฉันจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ? ”
“ให้ผมบอกความจริงกับคุณก็คือ ที่จริง แฟนเก่าของประธานเจียงยังคงชอบประธานเจียง ดังนั้น อาจเป็นเธอที่เปลี่ยนคนในห้องให้เป็น
ชาวต่างชาติคนนั้น” หนานเฉิงปัดความรับผิดชอบ
“คุณจะบอกว่าผู้หญิงคนนี้ยังความรู้สึกต่อเจียงโม่หานอยู่เหรอ?” หลี่เสี้ยวหุ้ยถาม
หนานเฉิงพยักหน้า “ผมคิตว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น แม้ว่าจะยังไม่มีหลักฐานก็ตาม”
“อย่างนั้นเหรอ?” หลี่เสี้ยวหุ้ยหรี่ตาและยกมุมริมฝีปากของเธอขึ้นอย่างเยือกเย็น “กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ความอัปยศทั้งหมดของฉันในวัน
นี้ก็เป็นเพราะหล่อนสินะ?”
“อันนี้……ฮันนี้. …… อาจจะ ใช่ ก็ได้” หนานเฉิงพูดติดขัดอย่างไร้ความมั่นใจ
ในห้องพัก จงเหยี่ยนซีกำลังขอให้ ซงเก้นแต่งตัว “ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล”
“ไม่ต้องหรอก ผมไม่เป็นไรจริงๆ แค่กินยาก็ดีขึ้นแล้ว” ซงเก้นไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องใหญ่ แค่แพ้นิดหน่อย และเขาก็ไม่จำเป็นต้องไปโรง
พยาบาลเลย
“ไม่ได้นะ คุณอาจจะไม่ได้แค่แพ้ได้” จงเหยี่ยนซีเปิดตู้เพื่อไปเอาเสื้อผ้าให้ขา แต่กลับพบว่าตู้นั้นว่างเปล่า จากนั้นจึงหันไปถามเขาว่า
“เสื้อผ้าของคุณอยู่ที่ไหน? ”
ซงเก้นชี้ไปที่กระเป๋บนโซฟา คราวที่แล้ว เขายังไม่ได้แขวนเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากห้าง
จงเหยียนซีเดินข้ามไปและไม่หันได้สังเกตน้ำที่เท้าของหล่อน “ะ!” เธอจึงลื่นสิ่งและร่างกายของหล่อนก็ไถลลงไป
“ระวัง!” ซงเก้นรีบวิ่งไปจับเธอในขณะที่เธอกำลังจะล้มลงกับพื้น–
เขาล้มลงไปตรงช่องว่างระหว่างโต๊ะกาแฟกับโซฟา และจงเหยียนซี่ก็ล้มลงบนตัวเขา
จงเหยียนซิที่ตกใจจึงหันกลับมา
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ” ซงเก้นมองไปที่หล่อน
