ตอนที่ 2,915 : ไป๋หวู่จี้ ฆ่าตัวตาย!
หลังร่ำร้องด้วยความเศร้าโศกเสียใจแล้ว ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีน้ำเงิน ก็หันไปมองต้วนหลิงเทียนเขม็ง ในแววตาฉายชัดถึงความเคียดแค้นชิงชัง ราวกับทนรอสับร่างต้วนหลิงเทียนให้แหลกเป็นหมื่นชิ้นแล้วเผาให้เป็นเถ้าถ่านเพื่อล้างแค้นให้น้องชายฝาแฝดไม่ไหวแล้ว
อย่างไรก็ตามประกายเยียบเย็นอำมหิตดังกล่าวในแววตามัน เพียงเรืองขึ้นวาบหนึ่งก็ถูกระงับเอาไว้ทันที จากนั้นมันก็ไม่กล้ามองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาเช่นนั้นอีก
อย่างไรก็ตามพอหันไปเห็นหมอกโลหิตที่ขจายไปทั่วฟ้าอีกครั้ง สองตาของมันก็ปรากฏโลหิตสองสายหลั่งไหลออกมา มันร่ำไห้น้ำตาเป็นสายเลือด!
ตลอดชีวิตของมันล้วนอยู่มาด้วยกันกับโจวหมิงน้องชายฝาแฝด กล่าวได้ว่าคนที่มันสนิทสนมด้วยที่สุดในชีวิตนี้คือโจวหมิง
แต่ตอนนี้โจวหมิงตายแล้ว!
ยิ่งไปกว่านั้นยังถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตามัน!
มันเคียดแค้นทั้งชิงชังนัก!
ยังอยากจะสับร่างคนที่ฆ่าน้องชายฝาแฝดของมันให้แหลกเป็นหมื่นๆชิ้นเหลือเกิน!
อย่างไรก็ตามพอนึกถึงพลังอันแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ที่ร้ายกาจถึงชั้นทำให้จิตใจถูกความหวาดกลัวครอบงำจนตัวสั่น มันก็ทำได้แค่ปัดเป่าความเคียดแค้นชิงชังในใจให้สลายไปเท่านั้น
“โจวหมิง!”
บรรพบุรุษอีกคนของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับ ชายชราชุดคลุมขาวที่แลคล้ายเทพเซียน พอเห็นโจวหมิงตายตกลง หน้ามันก็เปลี่ยนสีไปใหญ่หลวง
จากนั้นพอมองไปยังต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง ลูกตาของมันก็ฉายแววสยดสยองขลาดกลัว!
พริบตาเดียว กลับเข่นฆ่าขุนนางอมตะ 10 ที่ไม่อ่อนด้อยไปกว่ามัน!
แถมขุนนางอมตะ 10 ทิศที่พลังฝีมือทัดเทียมกับมันนั้น…จวบจนตายยังไม่มีแม้แต่โอกาสจะต้านทาน!
ตัวตนเช่นนี้หากคิดลงมือกับมัน น่ากลัวว่ามันก็คงทำได้แค่ตายอย่างไร้ซึ่งหนทางตอบโต้!
“อะ…อาจารย์อาหมิง”
เมื่อบรรพบุรุษของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับทั้ง 2 ฟื้นสติ ประมุขนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับ ไป๋หวู่จี้ก็หายจากอาการตกใจแล้วเช่นกัน หลังร่ำร้องด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกครั้งหนึ่ง มันก็หันไปมองต้วนหลิงเทียนด้วยความหวาดกลัวเสียขวัญ!
ทำราวกับสิ่งที่มันมองอยู่ไม่ใช่ผู้คน แต่เป็นยมทูตที่พร้อมจะเก็บเกี่ยววิญญาณคนของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับของพวกมันได้ทุกเมื่อ!
และในสายตาของมัน ต้วนหลิงเทียนก็ไม่ต่างอะไรจากยมทูตจริงๆ!
ต้องทราบด้วยว่าอาจารย์อาของมันคือขุนนางอมตะ 10 ทิศ แต่ต่อหน้าต้วนหลิงเทียน ทำได้แค่ตกตายโดยไร้ซึ่งหนทางตอบโต้!
ต้วนหลิงเทียนร้ายกาจขนาดไหนมันย่อมจินตนาการออกได้ทันที!
‘แม้แต่ยอดฝีมือขอบเขตกึ่งราชาอมตะ ยังไม่อาจฆ่าอาจารย์อาหมิงได้ง่ายดายมิใช่หรือไร…หรือว่า…ต้วนหลิงเทียนมัน เป็นตัวตนขอบเขตราชาอมตะอันทรงพลัง!?’
คิดถึงจุดนี้ลูกตาไป๋หวู่จี้ก็หดลงแทบปิด ความหวาดกลัวที่ฉายบนใบหน้ายิ่งมายิ่งทวีความรุนแรงหนักข้อ
“ตายแล้ว?”
“ท่านบรรพบุรุษโจวหมิง…ถูกฆ่าตายแล้วจริงๆหรือ?”
“ต้วนหลิงเทียนนั่น มันมีพลังถึงขั้นฆ่าบรรพบุรุษโจวหมิงเชียวหรือ!?”
“บรรพบุรุษโจวหมิงจะอย่างไรก็เป็นขุนนางอมตะ 10 ทิศ…แต่มันกลับเข่นฆ่าท่านบรรพบุรุษโจวหมิงได้ในพริบตา ต่อให้เป็นยอดฝีมือกึ่งราชาอมตะ ก็ไม่มีทางทำอะไรแบบนี้ได้มิใช่หรือ…”
“ระ…หรือว่า…มันจะเป็นราชาอมตะอันทรงพลัง!?”
…
ถึงแม้ระดับสูงของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับรวมถึงเหล่าศิษย์และอาวุโสหน่วยลาดตระเวน จะไม่อาจมองเห็นเรื่องราวใดๆได้เลย แต่จากบรรยากาศอึมครึมรอบกายของชนชั้นบรรพบุรุษและประมุข พวกมันก็ตระหนักได้ทันทีว่าบรรพบุรุษโจวหมิง ถูกต้วนหลิงเทียนฆ่าตายไปในชั่วพริบตาจริงๆ
ด้วยเหตุนี้พวกมันก็เลยแตกตื่นตกใจกันใหญ่!
เรื่องนี้ยังเหลือชื่อสุดที่พวกมันจะยอมรับได้!
ชายหนุ่มอายุไม่ถึงร้อยปีคนหนึ่ง กลับฆ่าบรรพบุรุษ โจวหมิง ยอดฝีมือขอบเขตขุนนางอมตะ 10 ทิศของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับพวกมันได้ในชั่วพริบตา!
ชายหนุ่มผู้นี้ที่แท้เป็นใครกันแน่?
“ประมุขไป๋…ตอนนี้เจ้าจะไปพาตัวลูกชายเจ้ามาได้รึยัง?”
หลังฆ่าโจวหมิงบรรพบุรุษของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับแล้ว ต้วนหลิงเทียนก็เหลือบมองไปทางไป๋หวู่จี้อีกครั้ง ก่อนจะกล่าวถามออกมาเสียงเบาอย่างไม่รีบไม่ร้อน
ได้ยินวาจาถามไถ่ดังกล่าวของต้วนหลิงเทียน สีหน้าไป๋หวู่จี้ก็เปลี่ยนเป็นมืดดำถึงขีดสุด จากนั้นมันก็ยกมือขึ้นมาป้องประสานกล่าวตอบต้วนหลิงเทียนอย่างมากคารวะ “ปรมาจารย์โอสถต้วน ข้าจะไปพาลูกอกตัญญูของข้ามาที่นี่เพื่อให้ท่านจัดการ”
กล่าวจบ ไป๋หวู่จี้ก็เหินร่างจากไปทันที มุ่งตรงไปยังมุมหนึ่งของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับ…สถานที่ตั้งผาสำนึกตน!
ตอนนี้ลูกชายคนเดียวของมันไป๋อวี่ซวน ถูกมันสั่งให้ไปสำนึกผิดอยู่ที่ผาสำนึกตน
“ปรมาจารย์โอสถต้วนข้าจะตามประมุขไปพาไป๋อวี่ซวนมาที่นี่!”
หลังจากไป๋หวู่จี้เหินร่างจากไปได้ไม่ทันไร บรรพบุรุษชราของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับ ก็กล่าวบอกต้วนหลิงเทียนคำหนึ่ง จากนั้นก็เร่งเหินร่างตามไป๋หวู่จี้ไปทันที
ต้วนหลิงเทียนก็ไม่ได้ห้ามอะไร
เพราะเขารู้ดีว่าบรรพบุรุษชราของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับผู้นี้ ไปเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุผิดพลาดใดๆขึ้น เพราะใครจะไปรู้ว่าไป๋หวู่จี้จะบังเกิดความคิดเห็นแก่ตัว เลือกจะพาลูกชายหนีไปหรือไม่…
หากเกิดเรื่องราวทำนองนั้นขึ้น อีกฝ่ายย่อมกลัวเขาจะเอาโทสะมาลงกับนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับแทน!
ฟุ่บ!
หลังจากจัดการโจวหมิงและเก็บแหวนพื้นที่มันมาแล้ว ร่างต้วนหลิงเทียนก็วูบมาหยุดลงข้างๆฮ่วนเอ๋อที่จุดเดิมก่อนหน้า และฮ่วนเอ๋อก็พุ่งมือมากุมมือต้วนหลิงเทียนกระทั่งยังเอนร่างพิงต้วนหลิงเทียนเอาไว้อย่างเนียนๆ ไม่ได้แลดูสนใจอะไรกับสถานการณ์รอบกายแม้แต่น้อย
กระทั่งเถี่ยไท่เหอเองก็มองชมเรื่อราวที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้าแววตาสงบ
เพราะสุดท้ายมันก็เคยเห็นฉากที่หลี่อันถูกต้วนหลิงเทียนเข่นฆ่าด้วยพลังอันเหนือชั้นมาแล้ว
นอกจากนี้มันยังได้ไปนิกายอมตะสราญรมย์กับต้วนหลิงเทียน และได้รับทราบว่าระดับสูงของนิกายอมตะสราญรมย์ถูกฆ่าตายหมดสิ้น! ที่สำคัญในบรรดาผู้ที่ตายตก ยังเป็นตัวตนที่พึ่งงทะลวงถึงขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดอีกด้วย!
มันก็เลยไม่แปลกใจอะไรเลย ที่เห็นต้วนหลิงเทียนฆ่า โจวหมิง ขุนนางอมตะ 10 ทิศของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับได้ในชั่วพริบตา
ในเมื่อตัวตนขอบเขตราชาอมตะยังตกตายด้วยน้ำมือต้วนหลิงเทียนหัวหน้าปรมาจารย์โอสถของนิกายอมตะไท่อีมันคนนี้…
แล้วจะนับประสาอะไรกับขุนนางอมตะ 10 ทิศ?
พวกต้วนหลิงเทียนทั้ง 3 ลอยร่างกลางหาวรอคอยอย่างสงบ เหล่าอาวุโสระดับสูงรวมถึงศิษย์อาวุโสหน่วยลาดตระเวนของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับต่างพากันมองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาหวาดผวา ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจแรง ด้วยกลัวว่าต้วนหลิงเทียนจะพุ่งเป้ามาที่พวกมัน!
เรียกว่าในสายตาของคนนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับ ต้วนหลิงเทียนนั้นไม่ต่างอะไรจากยมทูตตัวเป็นๆ!
อีกทั้งในระหว่างรอให้ไป๋หวู่จี้กลับมา เวลาแต่ละวินาทีช่างยาวนานเหมือนพันปีก็ไม่ปาน คนของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับกลัวใจเหลือเกิน ว่าต้วนหลิงเทียนจะรำคาญที่ต้องรอแล้วเข่นฆ่าพวกมันระบายอารมณ์!
จนเมื่อเสียงของไป๋หวู่จี้ดังมาแต่ไกล พวกมันก็พอได้ระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“ปรมาจารย์โอสถต้วน ข้าพาไป๋อวี่ซวนมาแล้ว”
พอมองไปตามเสียงไป๋หวู่จี้ที่ดังมาแต่ไกล ทุกคนก็เห็นว่าไป๋หวู่จี้กับบรรพบุรุษชราที่เหินร่างจากไปก่อนหน้าได้กลับมากันแล้ว อีกทั้งข้างๆยังมีร่างชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกพลังไร้สภาพหอบหิ้วกลับมาด้วย
ชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือนายน้อยนิกายยอมตะสวรรค์ลี้ลับ ไป๋อวี่ซวน!
จากนั้นไม่นาน ไป๋หวู่จี้ ก็หอบหิ้วไป๋อวี่ซวนมาหยุดลงเบื้องหน้าต้วนหลิงเทียน
“ต้วนหลิงเทียน?”
ขณะเดียวกันด้านไป๋อวี่ซวนที่เห็นต้วนหลิงเทียน มันก็อดไม่ได้ที่จะตกใจอยู่บ้าง
เพราะอยู่ๆมันก็ถูกบิดาจับตัวมาอย่างกะทันหัน ระหว่างเดินทางก็ไม่ได้บอกอะไรให้มันรู้เลยสักคำ
พอเห็นต้วนหลิงเทียน มันก็เลยอดสับสนไปไม่ได้
อีกทั้งมันยังได้ยินวาจาที่บิดาพึ่งกล่าวออกเมื่อครู่
ทว่ามันไม่คิดไม่ฝันจริงๆ ว่าปรมจารย์โอสถต้วนที่บิดาเอ่ยถึง จะเป็นต้วนหลิงเทียนคนนี้ไปได้!
“นายน้อยไป๋ พวกเราเจอกันอีกแล้ว”
พอไป๋หวู่จี้คลายพลังที่หอบหิ้วร่าไป๋อวี่ซวนเอาไว้ให้มันลอยร่างค้างกลางหาวเอง สายตาต้วนหลิงเทียนก็เบนไปตกลงบนร่างไป๋อวี่ซวนพลางถามออกมาด้วยรอยยิ้มบางๆ
“เจ้า…เจ้ามาที่นี่ทำไม?”
ต่อให้ไป๋อวี่ซวนจะโง่งมแค่ไหน แต่จากบรรยากาศอึมครึมโดยรอบ มันก็ตระหนักได้ทันทีว่าเรื่องราวมีอะไรผิดท่า!
“ปรมาจารย์โอสถต้วน! เรื่องทั้งหมดมันเป็นเช่นนี้…”
ทว่าไม่ทันที่ต้วนหลิงเทียนจะได้ตอบคำไป๋อวี่ซวน ไป๋หวู่จี้ก็กล่าวเล่าต้นสายปลายเหตุที่เหอซานบรรพจารย์ไท่อีต้องมาตายตก และอธิบายว่าทั้งหมดเป็นแผนของไป๋อวี่ซวนคนเดียว โดยที่มันเองก็ไม่รู้เห็นอะไรแม้แต่น้อย
“ปรมาจารย์โอสถต้วน ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ทราบเรื่องนี้แต่แรก แต่ข้าก็ยังมีความผิดฐานปกป้องมันในภายหลัง…”
หลังเล่าเรื่องราวออกมาแล้ว ไป๋หวู่จี้ก็มองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าจริงจัง “เช่นนั้นหากปรมาจารย์โอสถต้วนยังรู้สึกไม่พอใจหลังฆ่ามันล้างแค้นแล้ว ท่านก็ฆ่าข้าอีกคนเถอะ…แต่ข้าหวังเพียงว่าหลังปรมาจารย์โอสถต้วนฆ่าข้ากับลูกชายแล้ว ท่านจะเมตตาละเว้นผู้บริสุทธิ์ของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับไป กระทั่งเมตตานิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับของเรา!”
ขณะกล่าวสีหน้าน้ำเสียงของไป๋หวู่จี้เรียกว่าจริงจังจริงใจถึงขีดสุด
“ท่านประมุข!”
และพอได้ยยินวาจาดังกล่าวของไป๋หวู่จี้ ระดับสูงของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้ง ขณะเดียวกันก็ยิ่งโทษไป๋อวี่ซวนมากขึ้น “เรื่องนี้ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของไป๋อวี่ซวนคนเดียว หาใช่ความผิดของท่านไม่! สุดท้ายแล้วท่านก็มิเคยล่วงรู้แผนการของมัน!!”
“ใช่แล้วท่านประมุข…ไป๋อวี่ซวนชดใช้ด้วยชีวิตคนเดียวก็พอ ท่านไม่จำเป็นต้องแบกรับความผิดร่วมกับมัน!”
“ท่านประมุข…”
…
ไป๋หววู่จี้ได้แต่คลี่ยิ้มขื่นขมเมื่อได้ยินวาจาของเหล่าระดับสูงนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับ “ข้าเคยได้ยินคำหนึ่งกล่าวไว้ บุตรไม่รักดี เป็นความผิดของบิดา…ในเมื่อลูกชายข้ากระทำความผิดใหญ่หลวง ข้าที่เป็นบิดาของมันก็ไม่อาจหลีกหนีความรับผิดชอบได้”
“ปรมาจารย์โอสถต้วน…ข้าหวังว่าท่านจะเห็นแก่ความจริงใจของข้า อย่าได้ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับของข้าเลย!”
หลังไป๋หวู่จี้กล่าวจบคำ ทั่วร่างมันก็ปะทุกลิ่นอายพลังรุนแรงขุมหนึ่ง
ต่อจากนั้น
ฟุ่บ!
ร่างไป๋หวู่จี้พุ่งทะยานขึ้นฟ้าไปฉับไวปานเส้นแสงโดยไม่ให้ใครทันได้ตั้งตัว
ต่อมา
ตูม!!
เสียงระเบิดสนั่นดังลงมาจากฟ้าสูง พร้อมกันนั้นยังมีละอองโลหิตและซากเนื้อเลอะเลือนหล่นร่วงลงมาอย่างน่าสยดสยอง ยังมีแหวนพื้นที่วงหนึ่งที่เพียงมองก็จดจำได้ทันทีว่าเป็นแหวนพื้นที่ๆสวมไว้บนนิ้วโป้งของไป๋หวู่จี้…
“ปรมาจารย์โอสถต้วน”
ตอนนี้เองร่างหนึ่งพลันเหินมาจากด้านหลัง ไม่นานก็มาถึงเบื้องหน้าต้วนหลิงเทียน มองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประมุขกล่าวล้วนเป็นความสัตย์จริง…ข้าสามารถเป็นพยานให้ประมุขได้ การตายของอาวุโสเหอซาน…ล้วนแล้วแต่เป็นความคิดของไป๋อวี่ซวนเพียงผู้เดียว!”
คนที่เหินร่างมาหยุดกล่าวคำเบื้องหน้าต้วนหลิงเทียนนั้น ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเขาแต่อย่างไร อีกฝ่ายก็คือปรมาจารย์หลอมโอสถอมตะระดับขุนนางหนึ่งเดียวของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับ เหอเผยหยวน!
ในงานสมัชชาเต๋าโอสถครั้งที่ผ่านมา ต้วนหลิงเทียนที่แข่งขันกับอีกฝ่ายก็พบว่าเหอเผยหยวนนับว่าเป็นคนตรงๆคนหนึ่ง
ดังนั้นพอมีเหอเผยหยวนกล่าวรับรอง เขาก็ย่อมเชื่อคำพูดของไป๋หวู่จี้
“อาจารย์ปู่ ช่วยข้าด้วย!”
ถึงแม้จะไม่ทราบว่าไฉนอยู่ๆบิดาของตัวเองถึงฆ่าตัวตายไปแบบนั้น แต่ไป๋อวี่ซวนก็ตระหนักได้ทันทีถึงความน่ากลัวของต้วนหลิงเทียน หน้ามันเปลี่ยนสีไปใหญ่หลวง เร่งหันไปร้องขอความช่วยเหลือจากชายวัยกลางคนชุดคลุมสีน้ำเงินที่ลอยร่างอยู่ไม่ไกลทันที
ชายวัยกลางคนชุดสีน้ำเงินที่ว่า ก็คือพี่ชายฝาแฝดของโจวหมิง บรรพบุรุษของนิกายอมตะสวรรค์ลี้ลับที่ต้วนหลิงเทียนฆ่าทิ้งไปก่อนหน้า…
โจวเหวิน!
