76 – สอบสวน
เอี้ยนลี่เฉียงดึงซองลูกธนูออกมาจากรูต้นไม้และแบกมันไว้บนหลังของตัวเอง จากนั้นเขากระโจนลงมาจากต้นสนโบราณที่เขาซ่อนตัวอยู่พร้อมกับถือคันธนูงูเหลือมเขาอยู่ในมือ
เขามองไปยังบริเวณที่งูจงอางล้มลงและเดินไปหยุดห่างจากเขาประมาณยี่สิบวา เขาไม่ได้พยายามที่จะขยับเข้าไปใกล้และหยิบลูกศรอีกลูกออกมาเคาะกับคันธนูงูเหลือมเขา
งูจงอางนอนนิ่งอยู่บนพื้นโดยหันหน้าลงไปข้างล่างราวกับว่าเขาตายแล้ว
รอยยิ้มที่เย็นชาค่อยๆก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียง
“ใบหน้าของเจ้าคว่ำลงเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเห็นลักษณะของสีหน้าเจ้า แต่ในขณะเดียวกันหูของเจ้าก็กดลงกับพื้นซึ่งช่วยให้เจ้าสามารถฟังเสียงฝีเท้ารอบข้างเพื่อกำหนดจำนวนคน
ในขณะที่มือข้างหนึ่งของเจ้าจับอยู่ที่เอวของตัวเองบางทีนั่นอาจเป็นอาวุธสังหารชิ้นหนึ่ง คาดเดาว่ามันคงเป็นลูกศรอาบยาพิษ แต่ท้ายที่สุดแล้วเจ้าก็ยังต้องตายอยู่ดี .. ” เอี้ยนลี่เฉียงพึมพำกับตัวเองในขณะที่เขาเผชิญหน้ากับงูจงอาง
งูจงอางยังคงนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงแม้ว่าจะถูกเอี้ยนลี่เฉียงกล่าวเปิดโปง
เอี้ยนลี่เฉียงเลิกสนใจที่จะคุยเรื่องไร้สาระอีก เข้าง้างธนูและยิงเข้าไปที่ขาซ้ายของงูจงอางจนเลือดสาดกระจายออกด้านนอก
ร่างของงูจงอางกระตุกและสั่นในช่วงเวลาสั้นๆแต่เขาก็ยังคงนอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม
เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า เขาดึงลูกศรออกมาอีกครั้งพร้อมกับกล่าวว่า
“ดีมากข้าจะดูว่าเจ้าทนได้นานแค่ไหน ครั้งนี้ข้าจะยิงไปที่ขาขวาของเจ้า!”
ทันทีที่เขาพูดจบลูกศรลูกที่สามก็ยิงออกไปและขาขวาของงูจงอางทันที
คล้ายกับก่อนหน้านี้ร่างของงูจงอางสั่นเพียงชั่วครู่และยังคงไม่เคลื่อนไหว
เอี้ยนลี่เฉียงเคาะลูกศรที่สี่บนสายธนู น้ำเสียงของเขายังคงสงบและเย็นชาเหมือนเดิม
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีความอดทนมากกว่าที่คิด แต่ครั้งนี้ข้าจะยิงไปที่คอของเจ้าดูว่าเจ้าตายแล้วหรือยัง ข้าจะนับเพียงแค่สามเท่านั้น. “
” สอง … “
ช่วงเวลาที่เอี้ยนลี่เฉียงนับเป็นสองในที่สุดร่างของงูจงอางก็พลิกกลับ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวขณะที่เขาจ้องมองเอี้ยนลี่เฉียงซึ่งอยู่ห่างจากเขายี่สิบวาด้วยดวงตาสามเหลี่ยมคู่นั้น
ร่องรอยของความกลัวความเกลียดชังและความไม่ยินยอมพร้อมใจถูกแสดงออกมาอย่างหมดสิ้น
“มือของเจ้ายังไม่ละออกจากเอว กลางฝ่ามือออกให้ข้ามองเห็นทั้งสองข้าง อย่าคิดจะทดสอบความอดทนของข้า.. “
“ข้ายอมรับความพ่ายแพ้แล้ว “
ใบหน้าของงูจงอางสั่นเล็กน้อยขณะที่เขาเอามือออกจากเอวตามคำสั่งของเอี้ยนลี่เฉียงโดยชูมือขึ้นเหนือหัว เขาอ้าปากเหมือนปลาตายพยายามหายใจอย่างรุนแรงหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลง
ใบหน้าของเขาแสดงออกอย่างซับซ้อนซึ่งยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
เอี้ยนลี่เฉียงเดินเข้าหาเขาอย่างช้าๆพร้อมกับเตรียมที่จะปล่อยลูกศรออกมาอีกครั้ง
งูจงอางเริ่มระเบิดเสียงหัวเราะเฮฮาพร้อมกับกระอักเลือดออกมา
“ ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าฟางจี๋จะพ่ายแพ้อย่างไม่คาดคิดในสถานที่เล็กๆอย่างมณฑลชิงไห่ …. ไม่เพียงแค่นั้นข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าข้าจะตายในมือของเด็กน้อยคนหนึ่ง … กรรม…. กรรม…ฮ่าฮ่าฮ่า….”
ฟางจี๋? เอี้ยนลี่เฉียงขมวดคิ้วเล็กน้อยและศึกษาใบหน้าบนพื้นอีกครั้งอย่างพิถีพิถัน งูจงอางตัวนี้เรียกว่าเติ้งหลงไม่ใช่หรือ? เขาเปลี่ยนเป็นฟางจี๋ได้อย่างไร?
เป็นไปได้ไหมว่าเติ้งหลงเป็นนามแฝงของงูจงอาง? อืมน่าจะเป็นเช่นนั้น ดังนั้นเอี้ยนลี่เฉียงจึงไม่คิดอะไรอีกต่อไป …
เอี้ยนลี่เฉียงเดินไปพร้อมกับธนูและลูกศรในมือ ในไม่ช้าเขาก็มาหยุดอยู่ห่างจากงูจงอางประมาณสิบวาโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะเดินเข้าไปมากกว่านี้
“เจ้าไม่ต้องสงสัยว่าข้าจะทำอะไรกับเจ้า ไม่ว่าจะอย่างไรเจ้าต้องตายอย่างแน่นอนในวันนี้ เพียงแต่ว่าเจ้าจะตายเร็วใจช้าเท่านั้น พูดในสิ่งที่ข้าต้องการออกมาและข้าจะให้ความรวบรัดแก่เจ้าทั้งยังจะขุดหลุมศพให้เป็นอย่างดี! ” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวอย่างเย็นชา
“ตระกูลหงจ่ายให้เจ้าเท่าไหร่เพื่อให้มาสังหารข้า?”
“ในตอนแรกมันเป็นทองคำห้าสิบเหรียญ แต่หลังจากนั้น … เพราะเจ้าวิ่งไปจนถึงเขตหวงหลง จึงทำให้ตระกูลหงเพิ่มทองคำให้สองเท่า
ในตอนแรกตระกูลหงเพียงต้องการให้ข้าทำให้เจ้าพิการตลอดชีวิตเท่านั้น อย่างไรก็ตามตระกูลหงพบว่าครอบครัวของเจ้ามีความสัมพันธ์กับย่านโรงตีเหล็กเมืองหวงหลง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการขจัดปัญหาในอนาคต.. “งูจงอางอ้าปากค้างขณะที่นั่งอยู่บนพื้น
ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและความไม่เต็มใจ
“ก่อนหน้านี้ตระกูลหงบอกว่าเจ้าไม่เคยเรียนรู้ศิลปะการยิงธนู … ถ้าข้ารอดไปได้ … ข้าจะสังหารพวกมันทั้งหมดแต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว … “
“ตระกูลหงเป็นคนบอกเจ้าว่าข้ามุ่งหน้าขึ้นมาบนภูเขา? “
“ ใช่แล้วนับตั้งแต่ที่เจ้ากลับมา ตระกูลหงก็ได้ส่งคนมาตรวจตราครอบครัวของเจ้าทุกครั้ง คนที่แจ้งให้ข้าทราบว่าเจ้าขึ้นเขามาวันนี้คือหงอันเขา.. ยังอยู่ที่เชิงเขา … ภายในป่าท้อแห่งนั้น … รอให้ข้านำศีรษะของเจ้ากลับไปให้เขา … จากนั้นเขาจะจ่ายเงินส่วนที่เหลือให้ข้า … ” เลือดจำนวนมากทะลักออกมาจากปากและจมูกของงูจงอาง
เอี้ยนลี่เฉียงเงียบไปสองสามวินาที “ เจ้ามีอะไรจะพูดอีกไหม…”
รอยยิ้มอันบ้าคลั่งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของงูจงอางขณะที่เขากลอกตาเพื่อจ้องไปที่เอี้ยนลี่เฉียงเขาหัวเราะอย่างน่าสยดสยอง
“พวกมันหลอกข้า หวังว่าเจ้าจะส่งมันตามข้ามาอย่างรวดเร็ว … “
“ ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนั้น…” หลังจากที่พูดจบคันธนูงูเหลือมเขาในมือของเอี้ยนลี่เฉียงก็สั่นสะท้านลูกศรลูกที่สี่แทงทะลุศีรษะของงูจงอางทันที จบชีวิตอันชั่วร้ายของเขานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
…
