“เจสเตอร์..เจ้าขับให้เร็วกว่านี้ และเปลี่ยนเส้นทางไปยังคฤหาสน์ตระกูลเฉินแทน!”
ในระหว่างที่อยู่ในรถนั้นหลิงหยุนได้รับรายงานจากหลิงเย่วว่าทั้งเย่ซิงเฉิน และตระกูลหลิงต่างก็เริ่มลงมือพร้อมๆกัน หลิงหยุนจึงตัดสินใจไม่กลับตระกูลหลิง แต่มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ตระกูลเฉินแทน!
“ขอรับเจ้านายที่เคารพ!”
บูม..
เจสเตอร์เหยียบคันเร่งจนมิดและรถสีดำคันยาวก็เคลื่อนที่ไปด้วยความเร็วมากกว่าสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง!
……
คืนนี้ตระกูลซันได้แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม..กลุ่มหนึ่งนำโดยสี่พยัคฆ์ตระกูลซันที่เหลืออยู่ พร้อมด้วยเหล่านักรบตระกูลซันบางส่วนเฝ้าป้องกันคฤหาสน์ตระกูลซันไว้
ในขณะที่อีกกลุ่มนำโดยซันเทียนหลัวในฐานะผู้นำตระกูลซันคนต่อไปได้เดินทางไปปรึกษาหารืออยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเฉิน
ส่วนเหล่าทายาทตระกูลซันรุ่นเล็กนั้นไม่ว่าจะเป็นซันเจี๋วย ซันเมิ่ง ซันเฉียง ซันข่าย ซันเจี้ยน ซันหมิง และคนอื่นๆ ต่างก็หายตัวไป..
ก่อนที่จะมีการประลองเกิดขึ้นนั้นทั้งตระกูลหลิง ตระกูลซัน และตระกูลเฉิน ทุกคนต่างก็ได้เตรียมการและวางแผนไว้ก่อนหน้าแล้ว ตระกูลซันนั้นก็ดูเหมือนจะรู้ตัวดีว่าโอกาสชนะมีไม่มากนัก จึงได้เตรียมการสำหรับความพ่ายแพ้ไว้ด้วย..
เหล่าพยัคฆ์ตระกูลซันทั้งห้าจึงได้จัดการส่งหลานชายของตนไปซ่อนตัวที่อื่น เพื่อที่จะสามารถรักษาสายเลือดตระกูลซันไว้ได้ ไม่ให้ถูกหลิงหยุนสังหารตายจนสิ้น!
และแน่นอนว่าไม่มีใครยอมอยู่นิ่งๆรอให้ผู้อื่นมาฆ่าล้างตระกูลเป็นแน่.. ส่วนตระกูลเฉินนั้นเพื่อที่จะรักษาสายเลือดของตระกูลไว้พวกเขาก็ได้ส่งทายาทรุ่นเล็กของตนไปหลบภัยอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นแล้วเช่นกัน
การประลองในคืนนี้..หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นผู้พ่ายแพ้ แน่นอนว่าฝ่ายที่พ่ายแพ้คงต้องถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเฉินจิ้งเฉวียนคงจะไม่ยอมกลายร่างเป็นปีศาจเช่นนั้นแน่!
…..
ตามแผนการเดิมที่ตระกูลซันและตระกูลเฉินวางไว้นั้นหลังจากที่การประลองเริ่มต้นขึ้น ทั้งซันเทียนหลัวกับเฉินไห่เผิงก็จะนำคนเข้าไปบุกทำลายตระกูลหลิง..
แต่หลังจากที่ได้ทราบข่าวจากซันเจิ้นหวู่ว่าหลิงลี่ไม่ได้เข้าร่วมการประลองในครั้งนี้ด้วย พวกเขาจึงต้องล้มเลิกแผนการนี้ไป เพราะเวลานี้ยอดฝีมือทั้งเก้าจากตระกูลไป๋หลี่ไม่อยู่ หากทั้งคู่พาคนบุกไปตระกูลหลิง และเผชิญหน้ากับหลิงลี่ ก็เท่ากับไปรนหาที่ตายเท่านั้นเอง..
แต่ในระหว่างที่รอฟังรายงานจากสนามประลองนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้รับรายงานจากเขาหยุนเหมิงเลย อีกทั้งยังไม่สามารถติดต่อกลับหาผู้ใดได้ด้วย ด้วยเหตุนี้เฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัวจึงได้ส่งคนของตนออกไปสืบข่าวแทน ส่วนพวกเขาทั้งสองคนก็รอคอยฟังข่าวด้วยความกระวนกระวาย และร้อนใจ..
แต่จนแล้วจนเล่า..เหล่านักรบที่ส่งออกไปสืบข่าวก็ไม่มีผู้ใดกลับมาแม้แต่คนเดียว นั่นเพราะพวกมันต่างก็ถูกนักรบตระกูลหลิงที่ซุ่มรออยู่รอบบ้าน สังหารตายอย่างเงียบๆ
เวลานี้นักรบตระกูลหลิงต่างก็เข้าสู่ขั้นเซียงเทียนกันหมดแล้วอีกทั้งอาวุธของพวกเขาก็ล้วนแล้วแต่เป็นอาวุธชั้นเยี่ยม มีหรือที่นักรบตระกูลซันกับนักรบตระกูลเฉินจะสามารถสู้ได้!
และการที่หลิงหยุนให้เกาจิ้งสงทำการตัดสัญญาณการสื่อสารรอบเขาหยุนเหมิงนั้นทำให้ตระกูลซันกับตระกูลเฉินไม่ต่างจากคนตาบอด อีกทั้งคนที่ส่งออกไปสืบข่าวก็ถูกนักรบตระกูลหลิงสังหารตายจนหมด พวกมันจึงได้แต่นั่งรออยู่บ้านตระกูลเฉินด้วยความกระวนกระบายใจ..
พวกเขาไม่รู้เลยว่า..ตนเองนั้นกำลังนั่งรอการถูกสังหารหมู่อยู่!
….
จนกระทั่งเวลาเที่ยงคืน..
“แย่แล้ว..คนตระกูลหลิงบุกไปที่ตระกูลซันแล้ว!”
คนแรกที่ได้รับข่าวคราวก็คือซันเทียนหลัวเพราะเย่ซิงเฉินได้บุกไปที่คฤหาสน์ตระกูลซันเรียบร้อยแล้ว!
ซันเทียนหลัวถึงกับตกใจจนแทบช็อค..นั่นเพราะตระกูลหลิงไม่เคลื่อนไหวเลยตลอดทั้งคืน แต่จู่ๆกลับเริ่มลงมือเช่นนี้ คำอธิบายจึงมีเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้นคือ.. ผลการประลองที่เขาหยุนเหมิง.. ตระกูลซันกับตระกูลเฉินเป็นฝ่ายพ่ายแพ้! เพราะผู้ที่ได้รับข่าวคนแรกกลับไม่ใช่พวกเขาแต่เป็นตระกูลหลิง!
“ห๊ะ!”
เฉินไห่เผิงได้ยินคำพูดของซันเทียนหลัวก็ถึงกับทรุดทันทีและใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือดพร้อมกับพึมพำออกมาว่า
“ตระกูลเฉินจบแล้ว!”
“จะเป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย.. ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว!”
เฉินจิ้งเทียนที่นั่งเงียบมาโดยตลอดนั้นก็ได้แต่พึมพำออกมาเช่นกัน ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ถูกหลิงหยุนทำร้ายจนบาดเจ็บภายในสาหัสครั้งนั้น จนกระทั่งถึงตอนนี้เขายังไม่หายดีด้วยซ้ำไป..
“ท่านปู่เฉิน..ท่านลุงเฉิน.. เวลานี้ตระกูลซันกำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าขอตัวกลับก่อน!”
ซันเทียนหลัวไม่สนใจเฉินไห่เผิงกับเฉินจิ้งเทียนอีกและในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ ต่อให้ทั้งสองตระกูลจะเป็นพันธมิตรกัน แต่ต่างฝ่ายต่างก็ต้องเอาตัวรอด!
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนทนากันอยู่นั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งกระโดดเข้ามาภายในสวนด้านหน้าของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน พวกเขาทั้งหมดก็คือเหล่านักรบตระกูลหลิงนั่นเอง..
“ใครก็ห้ามออกไปจากที่นี่!”
หลิงอี๋ซึ่งเป็นหัวหน้านักรบตระกูลหลิงร้องตะโกนออกมาพร้อมกับจ้องมองคนตระกูลเฉินด้วยสายตาเย็นเชา
เฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัวหันไปมองหน้ากันและรีบกระโดดออกไปที่สวนด้านหน้าทันที ซันเทียนหลัวจ้องมองเหล่านักรบตระกูลหลิง พร้อมกับร้องตะโกนออกไปอย่างร้อนใจ..
“น้องชาย..เจ้าสังหารข้าเลย แต่ได้โปรดไว้ชีวิตสมาชิกตระกูลซันคนอื่นๆด้วย!”
ซันเทียนหลัวไม่กลัวตายแต่ก็ได้ร้องขอชีวิตให้กับสมาชิกตระกูลซันคนอื่นๆ หลิงอี๋ได้ยินถึงกับนึกเย้ยหยันอยู่ในใจ..
แต่ในระหว่างนั้นเอง..ก็มีเสียงพูดดังขึ้นมาว่า “สังหารเจ้าแล้วไว้ชีวิตคนตระกูลซันงั้นรึ คำพูดของเจ้าฟังดูสวยงามยิ่งนัก..”
และเสียงที่ดังขึ้นนั้นก็ไม่ใช่เสียงใครแต่เป็นเสียงของหลิงหยุนนั่นเอง เขามาถึงก่อนหลิงลี่เสียอีก..
…..
เสียงของหลิงหยุนดังขึ้นก่อนที่ตัวจะมาถึงและทันทีที่หลิงหยุนปรากฏตัวขึ้น นักรบตระกูลหลิงทั้งสามสิบหกคนก็คุกเข่าลงทำการคาราวะหลิงหยุนทันที
“คาราวะท่านผู้นำตระกูล!”
เวลานี้นักรบตระกูลหลิงทั้งหมดที่ได้รับการถ่ายทอดวิชาจากหลิงหยุนนั้นล้วนไม่ต่างจากหมาป่าที่ดุร้าย และในสายตาของพวกเขาก็มีเพียงแค่หลิงหยุนคนเดียวเท่านั้น ส่วนเฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัว ล้วนแล้วแต่ไม่อยู่ในสายตาของเหล่านักรบตระกูลหลิงเลยแม้แต่น้อย..
หลิงหยุนก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆมองไปทางซ้ายทีขวาที และนึกถึงเมื่อครั้งที่ตนเคยบุกมาช่วยหลิงเย่ว..
สีหน้าของเฉินไห่เผิงนั้นเปลี่ยนเป็นซีดเซียวเพราะรู้ว่าที่นี่คงต้องกลายเป็นหลุมฝังศพของตนเองอย่างแน่นอน และการที่หลิงหยุนปรากฏตัวนั้นยิ่งเป็นการยืนยันว่า.. ตระกูลหลิงเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ ส่วนตระกูลซันกับตระกูลเฉินเป็นฝ่ายพ่ายแพ้!
อีกทั้งหลิงหยุนยังไม่มีทีท่าว่าได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย..
“หลิงหยุน..ท่านลุงของข้าล่ะ!” เฉินไห่เผิงตะโกนถามหลิงหยุนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ..
“ข้าสังหารเขาไปแล้ว!”
หลิงหยุนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินไห่เผิงห่างไปราวห้าเมตรตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ จากนั้่นจึงหันไปทางซันเทียนหลัวพร้อมกับพูดขึ้นว่า.. “ซันเจิ้นหวู่ก็ถูกข้าสังหารไปแล้วเช่นกัน!”
“อะไรนะ!”
แม้ว่าเฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัวจะพอคาดเดาเหตุการณ์ได้บ้างแล้วแต่เมื่อได้ยินหลิงหยุนยืนยันด้วยตัวเองเช่นนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็ยากที่จะทนรับได้..
“หลิงหยุน..เจ้าโจรถ่อย! ข้าจะสู้กับเจ้าเอง!”
ทันทีที่ได้ยินว่าพ่อของตนถูกหลิงหยุนสังหาร..ซันเทียนหลัวก็กระโดดเข้าไปหาหลิงหยุนราวกับคนคลุ้มคลั่ง
“อย่างเจ้า..ไม่ต้องถึงมือข้าหรอก!”
หลิงหยุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาและพูดต่อว่า “ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อที่จะมาแจ้งผลการประลองให้พวกเจ้าได้รับรู้ ตระกูลหลิงเป็นฝ่ายชนะ และตระกูลซันกับตระกูลเฉินเป็นฝ่ายพ่ายแพ้!”
“พวก..เจ้า.. แพ้.. แล้ว..!” หลิงหยุนย้ำคำพูดทั้งห้าคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและตามกฏของการประลองแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลซันกับตระกูลเฉินจะต้องตกเป็นของตระกูลหลิง และทั้งสองตระกูลจะต้องทำตามข้อตกลงที่ได้ลงนามในหนังสือท้าประลอง..
แต่หลิงหยุนรู้ดีว่าทั้งสองตระกูลจะต้องหาข้ออ้างไม่ทำตามกฏอย่างแน่นอนเขาจึงได้เรียกหนังสือท้าประลองที่มีการลงนามจากทั้งสามฝ่ายออกมาจากแหวนจักรวาล..
หลิงหยุนถือหนังสือท้าประลองไว้ในมือพร้อมกับพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน“พวกเจ้ายังจำข้อตกลงในหนังสือท้าประลองนี่ได้หรือไม่”
หากทั้งคู่คิดที่จะตุกติกและบอกว่าจำไม่ได้.. หลิงหยุนก็จะไม่พูดอะไรมาก แต่จะฆ่าพวกมันให้สิ้นซาก..
“ฮ่า..ฮ่า.. ฮ่า..”
แต่จู่ๆเฉินไห่เผิงก็หัวเราะออกมาเสียงดัง.. “ข้อตกลงบ้าบออะไรกันล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องน่าขัน.. นี่ก็เป็นแค่การต่อสู้กันของคนที่เป็นศัตรูกันเท่านั้น ใครจะไปจริงจังกับข้อตกลงบ้าบอนั่น..”
แต่หลิงหยุนกลับไม่มีท่าทีโมโหเลยแม้แต่น้อยเขาเพียงแค่ยิ้มบาง และที่หยิบหนังสือท้าประลองออกมานั้น ก็เพื่อที่จะทดสอบดูว่าทั้งคู่จะทำตามข้อตกลงแต่โดยดีหรือมไม่เท่านั้น!
และดูเหมือนซันเทียนหลัวจะเกรี้ยวกราดกว่าเฉินไห่เผิงมากนักเขาร้องตะโกนใส่หน้าหลิงหยุนเสียงดัง
“หลิงหยุน..เจ้าโจรชั่วช้า! เจ้าสังหารพ่อข้า พี่ของข้า และหลานของข้า.. คืนนี้ข้าจะจัดการกับเจ้าล้างแค้นให้พวกเขา!”
“ข้าจะฆ่าเจ้า..กรีดเอาเลือดของเจ้ามาดื่ม เจ้าจะต้องตายด้วยน้ำมือของข้า!”
พูดจบ..ซันเทียนหลัวก็พุ่งกระบี่ยาวในมือเข้าใส่ร่างของหลิงหยุนทันที! “หลิงอี๋..หลิงชี.. พวกเจ้าจัดการกับมันแทนข้า!”
หลิงหยุนไม่แม้แต่จะขยับหนีเขาโบกมือพร้อมกับสั่งให้นักรบตระกูลหลิงเป็นผู้รับมือซันเทียนหลัวแทน
หลิงอี๋ได้ฟังคำพูดของซันเทียนหลัวก็โกรธมากและเมื่อได้รับคำสั่งจากหลิงหยุน เขาจึงรีบกระโดดเข้ารับมือซันเทียนหลัวทันที..
และทันทีที่หลิงอี๋กับซันเทียนหลัวประมือกันเหล่านักรบของทั้งสองตระกูลต่างก็ลงมือห้ำหั่นใส่กันทันที ภายในคฤหาสน์ตระกูลเฉินจึงมีเสียงอาวุธกระทบกัน และเสียงฝ่ามือและหมัดดังไปทั่วทั้งบริเวณ..
…….
“เฉินจิ้งเทียนจิ้งจอกเฒ่า..ออกมารอรับความตายได้แล้ว!”
ในเวลานั้น..เสียงดังราวฟ้าผ่าของหลิงลี่ก็ดังแทรกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองฝ่ายที่กำลังสู้กันอยู่ในสวน ต่างก็ชะงักกันไปชั่วครู่
พรึบ..พรึบ.. พรึบ.. พรึบ..
สิ้นเสียงของหลิงลี่..ร่างของหลิงลี่ หลิงเสี่ยว หลิงหย่ง และเหล่ากุ่ยก็ปรากฏขึ้นในสวนของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน!
“ท่านปู่..ท่านพ่อ.. พี่หลิงหย่ง.. เหล่ากุ่ย”
หลิงหยุนเอ่ยทักทายทุกคนทันทีที่พวกเขาปรากฏตัว..
“ฮ่า..ฮ่า.. หลิงหยุน คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมาถึงก่อนปู่เสียอีก เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสินะ”
หลิงหลี่เดินเข้าไปตบบ่าของหลิงหยุนพร้อมเอ่ยทักทายหลานชายสุดที่รัก..
หลิงหยุนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะท้านจากภายในของหลิงลี่เขารู้ว่าหลิงหลี่กังวลใจ และเป็นห่วงตนมากเพียงใด และเวลานี้หลิงลี่ก็กำลังตื่นเต้นดีใจอย่างมาก..
หลิงหยุนไปต่อสู้เพียงคนเดียวเช่นนี้มีหรือที่หลิงลี่จะไม่เป็นห่วง และกังวลใจ แต่เวลานี้ตระกูลหลิงได้รับชัยชนะมีหรือที่หลิงลี่จะไม่ตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด
ก่อนหน้านี้ไม่กี่เดือน..แม้กระทั่งลูกชายสองคนหายตัวไป ตระกูลหลิงยังไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวทำอะไร แต่ตอนนี้ตระกูลหลิงกลับกล้าออกจากรังของตนเอง อีกทั้งยังบุกเข้ามาที่รังของศัตรูเช่นนี้ ย่อมแสดงให้เห็นว่าตระกูลหลิงไม่เห็นคนเหล่านี้อยู่ในสายตาอีกต่อไปแล้ว..
เพียงแค่เวลาไม่กี่เดือน..ตระกูลหลิงกลับสามารถพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ได้ หากเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้.. อาจเรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับดินเลยทีเดียว!
“ท่านปู่..ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ท่านอย่าได้กังวลใจไป!”
“เก่งมากหลานปู่!”
แต่ในเวลาเดียวกันนั้น..ก็มีคนอีกสามคนกระโดดเข้ามาในสวนของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน ซึ่งก็คือ.. เกาจิ้งสง เกาซิงฉาง และเกาเทียนหลง! หลังจากที่ได้รับข่าวจากเกาเฉินเฉินและรู้ว่าทั้งหมดมาที่ตระกูลเฉิน เกาจิ้งสงก็นำลูกและหลานตามมาช่วยถล่มตระกูลเฉินทันที!
“ท่านปู่เกา..ท่านลุงเกา.. พี่เทียนหลง..”
หลิงหยุนเอ่ยทักทายทั้งสามคนทันทีเช่นกันแต่ก็ไม่นึกแปลกใจที่เห็นทั้งสามคนปรากฏตัวที่นี่ เพราะตระกูลเกานั้นเคียดแค้นตระกูลเฉินยิ่งกว่าตระกูลหลิงเสียอีก!
“หลานชาย..นี่นับเป็นคืนที่ข้ารอคอย!”
เกาจิ้งสงไม่รีบร้อนที่จะลงมือนักเพราะจากจำนวนคน และยอดฝีมือฝ่ายตนนั้น ไม่มีทางที่คนตระกูลเฉินและตระกูลซันจะรอดไปได้!
หลังจากทักทายกันเสร็จแล้ว..การสังหารหมู่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น!
“อ๊าก..อ๊าก..”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าและเหล่านักรบก็ร่วงลงไปกับพื้นไม่ต่างจากใบไม้ร่วง.. เหล่านักรบตระกูลหลิงไล่ล่าสังหารนักรบตระกูลซันอย่างโหดเหี้ยมจนกระทั่งเหลือเพียงแค่ซันเทียนหลัวที่กำลังต่อสู้อยู่กับหลิงเสี่ยว..
ทั้งคู่ต่างก็อยู่ในระดับสูงสุดขั้นเซียงเทียน-6ด้วยกันทั้งคู่ แต่เวลานี้หลิงเสี่ยวใช้เพียงแค่มือเปล่า แต่กลับดูเหมือนจะได้เปรียบซันเทียนหลัว
“หลิงเสี่ยว..คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะสามารถกลับฟื้นคืนมาได้เช่นนี้!”
หลิงเสี่ยวกำหมัดชกเข้าใส่ร่างของซันเทียนหลัวจนลอยละลิ่วออกไปพร้อมกับตอบไปว่า “เพราะตระกูลหลิงไม่เคยทำเรื่องชั่วช้าเหมือนเช่นตระกูลซันของเจ้าไงเล่า!”
จากนั้นหลิงเสี่ยวก็ร้องตะโกนท้าทายเฉินไห่เผิง..“เฉินไห่เผิง.. เจ้าออกมาสู้กับข้าตัวต่อตัว!”
หลิงเสี่ยวเฉินไห่เผิง และซันเทียนหลัวนั้น นับว่าเป็นคนในรุ่นเดียวกัน และนับตั้งแต่ที่เขาถูกทำลายวรยุทธไปนั้น ตลอดสิบแปดปีมานี้ก็มักถูกซันเทียนหลัวกับเฉินไห่เผิงเยาะเย้ยถากถางให้ได้รับความอัปยศมาโดยตลอด..
เวลานี้หลิงเสี่ยวสามารถฟื้นกำลังภายในของตนกลับมาได้เช่นนี้จึงต้องการที่จะล้างแค้น และลบคำสบประมาทตลอดสิบแปดปีมานี้
ทันทีที่เฉินไห่เผิงก้าวออกมาหลิงเสี่ยวก็หันไปยิ้มให้กับลูกชายตัวเอง เขารู้ดีว่าที่ตนเองกลับมามีวันนี้ได้ก็เพราะหลิงหยุน!
ในระหว่างที่อยู่ในรถนั้นหลิงหยุนได้รับรายงานจากหลิงเย่วว่าทั้งเย่ซิงเฉิน และตระกูลหลิงต่างก็เริ่มลงมือพร้อมๆกัน หลิงหยุนจึงตัดสินใจไม่กลับตระกูลหลิง แต่มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ตระกูลเฉินแทน!
“ขอรับเจ้านายที่เคารพ!”
บูม..
เจสเตอร์เหยียบคันเร่งจนมิดและรถสีดำคันยาวก็เคลื่อนที่ไปด้วยความเร็วมากกว่าสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง!
……
คืนนี้ตระกูลซันได้แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม..กลุ่มหนึ่งนำโดยสี่พยัคฆ์ตระกูลซันที่เหลืออยู่ พร้อมด้วยเหล่านักรบตระกูลซันบางส่วนเฝ้าป้องกันคฤหาสน์ตระกูลซันไว้
ในขณะที่อีกกลุ่มนำโดยซันเทียนหลัวในฐานะผู้นำตระกูลซันคนต่อไปได้เดินทางไปปรึกษาหารืออยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเฉิน
ส่วนเหล่าทายาทตระกูลซันรุ่นเล็กนั้นไม่ว่าจะเป็นซันเจี๋วย ซันเมิ่ง ซันเฉียง ซันข่าย ซันเจี้ยน ซันหมิง และคนอื่นๆ ต่างก็หายตัวไป..
ก่อนที่จะมีการประลองเกิดขึ้นนั้นทั้งตระกูลหลิง ตระกูลซัน และตระกูลเฉิน ทุกคนต่างก็ได้เตรียมการและวางแผนไว้ก่อนหน้าแล้ว ตระกูลซันนั้นก็ดูเหมือนจะรู้ตัวดีว่าโอกาสชนะมีไม่มากนัก จึงได้เตรียมการสำหรับความพ่ายแพ้ไว้ด้วย..
เหล่าพยัคฆ์ตระกูลซันทั้งห้าจึงได้จัดการส่งหลานชายของตนไปซ่อนตัวที่อื่น เพื่อที่จะสามารถรักษาสายเลือดตระกูลซันไว้ได้ ไม่ให้ถูกหลิงหยุนสังหารตายจนสิ้น!
และแน่นอนว่าไม่มีใครยอมอยู่นิ่งๆรอให้ผู้อื่นมาฆ่าล้างตระกูลเป็นแน่.. ส่วนตระกูลเฉินนั้นเพื่อที่จะรักษาสายเลือดของตระกูลไว้พวกเขาก็ได้ส่งทายาทรุ่นเล็กของตนไปหลบภัยอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นแล้วเช่นกัน
การประลองในคืนนี้..หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นผู้พ่ายแพ้ แน่นอนว่าฝ่ายที่พ่ายแพ้คงต้องถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเฉินจิ้งเฉวียนคงจะไม่ยอมกลายร่างเป็นปีศาจเช่นนั้นแน่!
…..
ตามแผนการเดิมที่ตระกูลซันและตระกูลเฉินวางไว้นั้นหลังจากที่การประลองเริ่มต้นขึ้น ทั้งซันเทียนหลัวกับเฉินไห่เผิงก็จะนำคนเข้าไปบุกทำลายตระกูลหลิง..
แต่หลังจากที่ได้ทราบข่าวจากซันเจิ้นหวู่ว่าหลิงลี่ไม่ได้เข้าร่วมการประลองในครั้งนี้ด้วย พวกเขาจึงต้องล้มเลิกแผนการนี้ไป เพราะเวลานี้ยอดฝีมือทั้งเก้าจากตระกูลไป๋หลี่ไม่อยู่ หากทั้งคู่พาคนบุกไปตระกูลหลิง และเผชิญหน้ากับหลิงลี่ ก็เท่ากับไปรนหาที่ตายเท่านั้นเอง..
แต่ในระหว่างที่รอฟังรายงานจากสนามประลองนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้รับรายงานจากเขาหยุนเหมิงเลย อีกทั้งยังไม่สามารถติดต่อกลับหาผู้ใดได้ด้วย ด้วยเหตุนี้เฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัวจึงได้ส่งคนของตนออกไปสืบข่าวแทน ส่วนพวกเขาทั้งสองคนก็รอคอยฟังข่าวด้วยความกระวนกระวาย และร้อนใจ..
แต่จนแล้วจนเล่า..เหล่านักรบที่ส่งออกไปสืบข่าวก็ไม่มีผู้ใดกลับมาแม้แต่คนเดียว นั่นเพราะพวกมันต่างก็ถูกนักรบตระกูลหลิงที่ซุ่มรออยู่รอบบ้าน สังหารตายอย่างเงียบๆ
เวลานี้นักรบตระกูลหลิงต่างก็เข้าสู่ขั้นเซียงเทียนกันหมดแล้วอีกทั้งอาวุธของพวกเขาก็ล้วนแล้วแต่เป็นอาวุธชั้นเยี่ยม มีหรือที่นักรบตระกูลซันกับนักรบตระกูลเฉินจะสามารถสู้ได้!
และการที่หลิงหยุนให้เกาจิ้งสงทำการตัดสัญญาณการสื่อสารรอบเขาหยุนเหมิงนั้นทำให้ตระกูลซันกับตระกูลเฉินไม่ต่างจากคนตาบอด อีกทั้งคนที่ส่งออกไปสืบข่าวก็ถูกนักรบตระกูลหลิงสังหารตายจนหมด พวกมันจึงได้แต่นั่งรออยู่บ้านตระกูลเฉินด้วยความกระวนกระบายใจ..
พวกเขาไม่รู้เลยว่า..ตนเองนั้นกำลังนั่งรอการถูกสังหารหมู่อยู่!
….
จนกระทั่งเวลาเที่ยงคืน..
“แย่แล้ว..คนตระกูลหลิงบุกไปที่ตระกูลซันแล้ว!”
คนแรกที่ได้รับข่าวคราวก็คือซันเทียนหลัวเพราะเย่ซิงเฉินได้บุกไปที่คฤหาสน์ตระกูลซันเรียบร้อยแล้ว!
ซันเทียนหลัวถึงกับตกใจจนแทบช็อค..นั่นเพราะตระกูลหลิงไม่เคลื่อนไหวเลยตลอดทั้งคืน แต่จู่ๆกลับเริ่มลงมือเช่นนี้ คำอธิบายจึงมีเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้นคือ.. ผลการประลองที่เขาหยุนเหมิง.. ตระกูลซันกับตระกูลเฉินเป็นฝ่ายพ่ายแพ้! เพราะผู้ที่ได้รับข่าวคนแรกกลับไม่ใช่พวกเขาแต่เป็นตระกูลหลิง!
“ห๊ะ!”
เฉินไห่เผิงได้ยินคำพูดของซันเทียนหลัวก็ถึงกับทรุดทันทีและใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือดพร้อมกับพึมพำออกมาว่า
“ตระกูลเฉินจบแล้ว!”
“จะเป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย.. ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว!”
เฉินจิ้งเทียนที่นั่งเงียบมาโดยตลอดนั้นก็ได้แต่พึมพำออกมาเช่นกัน ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ถูกหลิงหยุนทำร้ายจนบาดเจ็บภายในสาหัสครั้งนั้น จนกระทั่งถึงตอนนี้เขายังไม่หายดีด้วยซ้ำไป..
“ท่านปู่เฉิน..ท่านลุงเฉิน.. เวลานี้ตระกูลซันกำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าขอตัวกลับก่อน!”
ซันเทียนหลัวไม่สนใจเฉินไห่เผิงกับเฉินจิ้งเทียนอีกและในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ ต่อให้ทั้งสองตระกูลจะเป็นพันธมิตรกัน แต่ต่างฝ่ายต่างก็ต้องเอาตัวรอด!
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนทนากันอยู่นั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งกระโดดเข้ามาภายในสวนด้านหน้าของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน พวกเขาทั้งหมดก็คือเหล่านักรบตระกูลหลิงนั่นเอง..
“ใครก็ห้ามออกไปจากที่นี่!”
หลิงอี๋ซึ่งเป็นหัวหน้านักรบตระกูลหลิงร้องตะโกนออกมาพร้อมกับจ้องมองคนตระกูลเฉินด้วยสายตาเย็นเชา
เฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัวหันไปมองหน้ากันและรีบกระโดดออกไปที่สวนด้านหน้าทันที ซันเทียนหลัวจ้องมองเหล่านักรบตระกูลหลิง พร้อมกับร้องตะโกนออกไปอย่างร้อนใจ..
“น้องชาย..เจ้าสังหารข้าเลย แต่ได้โปรดไว้ชีวิตสมาชิกตระกูลซันคนอื่นๆด้วย!”
ซันเทียนหลัวไม่กลัวตายแต่ก็ได้ร้องขอชีวิตให้กับสมาชิกตระกูลซันคนอื่นๆ หลิงอี๋ได้ยินถึงกับนึกเย้ยหยันอยู่ในใจ..
แต่ในระหว่างนั้นเอง..ก็มีเสียงพูดดังขึ้นมาว่า “สังหารเจ้าแล้วไว้ชีวิตคนตระกูลซันงั้นรึ คำพูดของเจ้าฟังดูสวยงามยิ่งนัก..”
และเสียงที่ดังขึ้นนั้นก็ไม่ใช่เสียงใครแต่เป็นเสียงของหลิงหยุนนั่นเอง เขามาถึงก่อนหลิงลี่เสียอีก..
…..
เสียงของหลิงหยุนดังขึ้นก่อนที่ตัวจะมาถึงและทันทีที่หลิงหยุนปรากฏตัวขึ้น นักรบตระกูลหลิงทั้งสามสิบหกคนก็คุกเข่าลงทำการคาราวะหลิงหยุนทันที
“คาราวะท่านผู้นำตระกูล!”
เวลานี้นักรบตระกูลหลิงทั้งหมดที่ได้รับการถ่ายทอดวิชาจากหลิงหยุนนั้นล้วนไม่ต่างจากหมาป่าที่ดุร้าย และในสายตาของพวกเขาก็มีเพียงแค่หลิงหยุนคนเดียวเท่านั้น ส่วนเฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัว ล้วนแล้วแต่ไม่อยู่ในสายตาของเหล่านักรบตระกูลหลิงเลยแม้แต่น้อย..
หลิงหยุนก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆมองไปทางซ้ายทีขวาที และนึกถึงเมื่อครั้งที่ตนเคยบุกมาช่วยหลิงเย่ว..
สีหน้าของเฉินไห่เผิงนั้นเปลี่ยนเป็นซีดเซียวเพราะรู้ว่าที่นี่คงต้องกลายเป็นหลุมฝังศพของตนเองอย่างแน่นอน และการที่หลิงหยุนปรากฏตัวนั้นยิ่งเป็นการยืนยันว่า.. ตระกูลหลิงเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ ส่วนตระกูลซันกับตระกูลเฉินเป็นฝ่ายพ่ายแพ้!
อีกทั้งหลิงหยุนยังไม่มีทีท่าว่าได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย..
“หลิงหยุน..ท่านลุงของข้าล่ะ!” เฉินไห่เผิงตะโกนถามหลิงหยุนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ..
“ข้าสังหารเขาไปแล้ว!”
หลิงหยุนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินไห่เผิงห่างไปราวห้าเมตรตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ จากนั้่นจึงหันไปทางซันเทียนหลัวพร้อมกับพูดขึ้นว่า.. “ซันเจิ้นหวู่ก็ถูกข้าสังหารไปแล้วเช่นกัน!”
“อะไรนะ!”
แม้ว่าเฉินไห่เผิงกับซันเทียนหลัวจะพอคาดเดาเหตุการณ์ได้บ้างแล้วแต่เมื่อได้ยินหลิงหยุนยืนยันด้วยตัวเองเช่นนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็ยากที่จะทนรับได้..
“หลิงหยุน..เจ้าโจรถ่อย! ข้าจะสู้กับเจ้าเอง!”
ทันทีที่ได้ยินว่าพ่อของตนถูกหลิงหยุนสังหาร..ซันเทียนหลัวก็กระโดดเข้าไปหาหลิงหยุนราวกับคนคลุ้มคลั่ง
“อย่างเจ้า..ไม่ต้องถึงมือข้าหรอก!”
หลิงหยุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาและพูดต่อว่า “ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อที่จะมาแจ้งผลการประลองให้พวกเจ้าได้รับรู้ ตระกูลหลิงเป็นฝ่ายชนะ และตระกูลซันกับตระกูลเฉินเป็นฝ่ายพ่ายแพ้!”
“พวก..เจ้า.. แพ้.. แล้ว..!” หลิงหยุนย้ำคำพูดทั้งห้าคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและตามกฏของการประลองแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลซันกับตระกูลเฉินจะต้องตกเป็นของตระกูลหลิง และทั้งสองตระกูลจะต้องทำตามข้อตกลงที่ได้ลงนามในหนังสือท้าประลอง..
แต่หลิงหยุนรู้ดีว่าทั้งสองตระกูลจะต้องหาข้ออ้างไม่ทำตามกฏอย่างแน่นอนเขาจึงได้เรียกหนังสือท้าประลองที่มีการลงนามจากทั้งสามฝ่ายออกมาจากแหวนจักรวาล..
หลิงหยุนถือหนังสือท้าประลองไว้ในมือพร้อมกับพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน“พวกเจ้ายังจำข้อตกลงในหนังสือท้าประลองนี่ได้หรือไม่”
หากทั้งคู่คิดที่จะตุกติกและบอกว่าจำไม่ได้.. หลิงหยุนก็จะไม่พูดอะไรมาก แต่จะฆ่าพวกมันให้สิ้นซาก..
“ฮ่า..ฮ่า.. ฮ่า..”
แต่จู่ๆเฉินไห่เผิงก็หัวเราะออกมาเสียงดัง.. “ข้อตกลงบ้าบออะไรกันล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องน่าขัน.. นี่ก็เป็นแค่การต่อสู้กันของคนที่เป็นศัตรูกันเท่านั้น ใครจะไปจริงจังกับข้อตกลงบ้าบอนั่น..”
แต่หลิงหยุนกลับไม่มีท่าทีโมโหเลยแม้แต่น้อยเขาเพียงแค่ยิ้มบาง และที่หยิบหนังสือท้าประลองออกมานั้น ก็เพื่อที่จะทดสอบดูว่าทั้งคู่จะทำตามข้อตกลงแต่โดยดีหรือมไม่เท่านั้น!
และดูเหมือนซันเทียนหลัวจะเกรี้ยวกราดกว่าเฉินไห่เผิงมากนักเขาร้องตะโกนใส่หน้าหลิงหยุนเสียงดัง
“หลิงหยุน..เจ้าโจรชั่วช้า! เจ้าสังหารพ่อข้า พี่ของข้า และหลานของข้า.. คืนนี้ข้าจะจัดการกับเจ้าล้างแค้นให้พวกเขา!”
“ข้าจะฆ่าเจ้า..กรีดเอาเลือดของเจ้ามาดื่ม เจ้าจะต้องตายด้วยน้ำมือของข้า!”
พูดจบ..ซันเทียนหลัวก็พุ่งกระบี่ยาวในมือเข้าใส่ร่างของหลิงหยุนทันที! “หลิงอี๋..หลิงชี.. พวกเจ้าจัดการกับมันแทนข้า!”
หลิงหยุนไม่แม้แต่จะขยับหนีเขาโบกมือพร้อมกับสั่งให้นักรบตระกูลหลิงเป็นผู้รับมือซันเทียนหลัวแทน
หลิงอี๋ได้ฟังคำพูดของซันเทียนหลัวก็โกรธมากและเมื่อได้รับคำสั่งจากหลิงหยุน เขาจึงรีบกระโดดเข้ารับมือซันเทียนหลัวทันที..
และทันทีที่หลิงอี๋กับซันเทียนหลัวประมือกันเหล่านักรบของทั้งสองตระกูลต่างก็ลงมือห้ำหั่นใส่กันทันที ภายในคฤหาสน์ตระกูลเฉินจึงมีเสียงอาวุธกระทบกัน และเสียงฝ่ามือและหมัดดังไปทั่วทั้งบริเวณ..
…….
“เฉินจิ้งเทียนจิ้งจอกเฒ่า..ออกมารอรับความตายได้แล้ว!”
ในเวลานั้น..เสียงดังราวฟ้าผ่าของหลิงลี่ก็ดังแทรกขึ้นมา ทำให้ทั้งสองฝ่ายที่กำลังสู้กันอยู่ในสวน ต่างก็ชะงักกันไปชั่วครู่
พรึบ..พรึบ.. พรึบ.. พรึบ..
สิ้นเสียงของหลิงลี่..ร่างของหลิงลี่ หลิงเสี่ยว หลิงหย่ง และเหล่ากุ่ยก็ปรากฏขึ้นในสวนของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน!
“ท่านปู่..ท่านพ่อ.. พี่หลิงหย่ง.. เหล่ากุ่ย”
หลิงหยุนเอ่ยทักทายทุกคนทันทีที่พวกเขาปรากฏตัว..
“ฮ่า..ฮ่า.. หลิงหยุน คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมาถึงก่อนปู่เสียอีก เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสินะ”
หลิงหลี่เดินเข้าไปตบบ่าของหลิงหยุนพร้อมเอ่ยทักทายหลานชายสุดที่รัก..
หลิงหยุนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะท้านจากภายในของหลิงลี่เขารู้ว่าหลิงหลี่กังวลใจ และเป็นห่วงตนมากเพียงใด และเวลานี้หลิงลี่ก็กำลังตื่นเต้นดีใจอย่างมาก..
หลิงหยุนไปต่อสู้เพียงคนเดียวเช่นนี้มีหรือที่หลิงลี่จะไม่เป็นห่วง และกังวลใจ แต่เวลานี้ตระกูลหลิงได้รับชัยชนะมีหรือที่หลิงลี่จะไม่ตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด
ก่อนหน้านี้ไม่กี่เดือน..แม้กระทั่งลูกชายสองคนหายตัวไป ตระกูลหลิงยังไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวทำอะไร แต่ตอนนี้ตระกูลหลิงกลับกล้าออกจากรังของตนเอง อีกทั้งยังบุกเข้ามาที่รังของศัตรูเช่นนี้ ย่อมแสดงให้เห็นว่าตระกูลหลิงไม่เห็นคนเหล่านี้อยู่ในสายตาอีกต่อไปแล้ว..
เพียงแค่เวลาไม่กี่เดือน..ตระกูลหลิงกลับสามารถพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ได้ หากเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้.. อาจเรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับดินเลยทีเดียว!
“ท่านปู่..ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ท่านอย่าได้กังวลใจไป!”
“เก่งมากหลานปู่!”
แต่ในเวลาเดียวกันนั้น..ก็มีคนอีกสามคนกระโดดเข้ามาในสวนของคฤหาสน์ตระกูลเฉิน ซึ่งก็คือ.. เกาจิ้งสง เกาซิงฉาง และเกาเทียนหลง! หลังจากที่ได้รับข่าวจากเกาเฉินเฉินและรู้ว่าทั้งหมดมาที่ตระกูลเฉิน เกาจิ้งสงก็นำลูกและหลานตามมาช่วยถล่มตระกูลเฉินทันที!
“ท่านปู่เกา..ท่านลุงเกา.. พี่เทียนหลง..”
หลิงหยุนเอ่ยทักทายทั้งสามคนทันทีเช่นกันแต่ก็ไม่นึกแปลกใจที่เห็นทั้งสามคนปรากฏตัวที่นี่ เพราะตระกูลเกานั้นเคียดแค้นตระกูลเฉินยิ่งกว่าตระกูลหลิงเสียอีก!
“หลานชาย..นี่นับเป็นคืนที่ข้ารอคอย!”
เกาจิ้งสงไม่รีบร้อนที่จะลงมือนักเพราะจากจำนวนคน และยอดฝีมือฝ่ายตนนั้น ไม่มีทางที่คนตระกูลเฉินและตระกูลซันจะรอดไปได้!
หลังจากทักทายกันเสร็จแล้ว..การสังหารหมู่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น!
“อ๊าก..อ๊าก..”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าและเหล่านักรบก็ร่วงลงไปกับพื้นไม่ต่างจากใบไม้ร่วง.. เหล่านักรบตระกูลหลิงไล่ล่าสังหารนักรบตระกูลซันอย่างโหดเหี้ยมจนกระทั่งเหลือเพียงแค่ซันเทียนหลัวที่กำลังต่อสู้อยู่กับหลิงเสี่ยว..
ทั้งคู่ต่างก็อยู่ในระดับสูงสุดขั้นเซียงเทียน-6ด้วยกันทั้งคู่ แต่เวลานี้หลิงเสี่ยวใช้เพียงแค่มือเปล่า แต่กลับดูเหมือนจะได้เปรียบซันเทียนหลัว
“หลิงเสี่ยว..คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะสามารถกลับฟื้นคืนมาได้เช่นนี้!”
หลิงเสี่ยวกำหมัดชกเข้าใส่ร่างของซันเทียนหลัวจนลอยละลิ่วออกไปพร้อมกับตอบไปว่า “เพราะตระกูลหลิงไม่เคยทำเรื่องชั่วช้าเหมือนเช่นตระกูลซันของเจ้าไงเล่า!”
จากนั้นหลิงเสี่ยวก็ร้องตะโกนท้าทายเฉินไห่เผิง..“เฉินไห่เผิง.. เจ้าออกมาสู้กับข้าตัวต่อตัว!”
หลิงเสี่ยวเฉินไห่เผิง และซันเทียนหลัวนั้น นับว่าเป็นคนในรุ่นเดียวกัน และนับตั้งแต่ที่เขาถูกทำลายวรยุทธไปนั้น ตลอดสิบแปดปีมานี้ก็มักถูกซันเทียนหลัวกับเฉินไห่เผิงเยาะเย้ยถากถางให้ได้รับความอัปยศมาโดยตลอด..
เวลานี้หลิงเสี่ยวสามารถฟื้นกำลังภายในของตนกลับมาได้เช่นนี้จึงต้องการที่จะล้างแค้น และลบคำสบประมาทตลอดสิบแปดปีมานี้
ทันทีที่เฉินไห่เผิงก้าวออกมาหลิงเสี่ยวก็หันไปยิ้มให้กับลูกชายตัวเอง เขารู้ดีว่าที่ตนเองกลับมามีวันนี้ได้ก็เพราะหลิงหยุน!
