ถึงอย่างไรก็จบมหาวิทยาลัยมาเป็นเวลาหกถึงเจ็ดปีแล้ว พวกเขาอดทนอยู่ในสังคมมานานและพวกเขาก็ได้รู้ถึงความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ดีที่สุดและเหมาะสมที่สุดแล้ว
ก่อนกลับจงต้าจวิ้นตบไหล่ฉินสือโอวเบาๆ และพูดว่า “จากนี้ฉันจะถือว่าที่นี่เป็นสถานที่พักผ่อนที่ดีที่สุด อนาคตฉันจะกลับมาหาเจ้าถิ่นที่นี่อีก หวังว่านายจะไม่รำคาญนะ”
ฉินสือโอวจึงอดที่จะหัวเราะไม่ได้ จากนั้นจึงพูดว่า “ฉันก็อยากให้พวกนายอยู่ที่แคนาดา! ทางที่ดีถึงเซนต์จอห์นแล้ว อย่าไปแฮมิลตันเหมือนโคโกโร่นะ”
เหมาเหว่ยหลงตะโกนขึ้นอย่างน้อยใจว่า “ให้ตายเถอะ เซนต์จอห์นของแกต้องมีฟาร์มนะ ถ้าไม่มีฟาร์มฉันจะเอาอะไรกินล่ะ? ฉันไม่เหมือนแก มีคุณปู่ที่ทิ้งมรดกให้สืบทอดฟาร์มปลาต่อนี่นา”
เฉินเหลยลูบที่เข็มขัดพร้อมพูดว่า “พูดแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลย โชคชะตานี่ก็แปลกประหลาดดีนะ ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย เราทุกคนรู้สึกว่าฉินเป็นคนจนๆ ไม่มีอะไร แต่สุดท้ายผู้ชายคนนี้ก็เป็นถึงทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองอย่างแท้จริง”
“ถ้าเทียบกับรุ่นแรกอะไรจะดีกว่ากัน?” เหยียนตงถามให้กลมกลืนกับเรื่องที่คุยกันอยู่ “คำตอบก็คือลูกหลานของกลุ่มชาวประมง!”
ในขณะที่การสนทนาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงรายงานของพนักงานต้อนรับอันไพเราะและนุ่มนวลก็ดังขึ้น “เรียนท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน เที่ยวบินเอสเฮชหกหกแปด จากเซนต์จอห์นไปแฮมิลตันเริ่มทำการเช็กอินได้แล้วในขณะนี้ กรุณาไปที่เคาน์เตอร์หมายเลขห้าค่ะ…”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ เฉินเหลยก็หันกลับมากอดฉินสือโอวพร้อมกับตบหลังเขาแรงๆ และพูดว่า “ไปแล้วนะเพื่อน มีความสุขมากที่ได้สนุกกับนายในครั้งนี้! ไว้คราวหน้ามีโอกาสจะมาหานายอีก เตรียมเนื้อและไวน์ไว้ให้ฉันได้เลย!”
ฉินสือโอวยิ้มอย่างไม่เต็มใจแล้วพูดว่า “ยินดีต้อนรับเสมอ”
คนอื่นๆ ก็เข้ามากอดเขาทีละคน สุดท้ายซ่งจวินเหมยและเพื่อนผู้หญิงอีกสามคนก็มองเขาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “เราจับมือกันก็พอแล้วไหม?”
ฉินสือโอวยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปกอดพวกเธอทุกคนและพูดว่า “กอดกันก็ได้จะจับมือไปทำไมล่ะ?”
พอส่งทุกคนไปทางเดินขึ้นเครื่องแล้ว ฉินสือโอวก็พยายามโบกมือและตะโกนว่า “พวกนาย อายุไม่ใช่น้อยๆ กันแล้วนะ จะแต่งงานก็ควรรีบแต่งงานกันได้แล้ว! ฉันจะรองานแต่งงานของพวกนาย รอไปป่วนในงานแต่งงานของพวกนายอยู่นะ!”
พวกเขายิ้มพร้อมกับหันมาโบกมือ ฉินสือโอวรอจนมองไม่เห็นเงาของพวกเขาถึงจะหันหลังจากไป
ถ้าจะพูดให้เข้ากับสถานการณ์ ฉินสือโอวรู้สึกว่าตอนนี้คงจะพูดได้ว่า หมดยุคหนึ่งได้จบลงแล้ว ยุคหนึ่งก็กำลังเริ่มขึ้น…
เมื่อกลับมาถึงฟาร์มปลา ฉินสือโอวก็กลับมายุ่งอยู่กับการตกปลาอีกครั้ง เขาเรียกเพ่าไห่ที่รู้จักในงานรำลึกสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อหนึ่งเดือนก่อนมาและขอให้ชาร์ค ซีมอนสเตอร์และคนอื่นๆ ไปขึ้นเรือปริ้นเซสเมล่อนกับเขา เพื่อดูว่าเขาจะจัดการกับเรื่องลำนี้และดูว่าเขาจะเข้ากันกับชาวประมงได้หรือไม่
ตัวเขาเองไม่มีปัญหาอะไร ฉินสือโอวจึงไปแช่น้ำที่น้ำพุร้อน เขาพาเพื่อนตัวน้อยหู่เป้าฉงหลัวมาด้วย เมื่อไปถึงสระน้ำพุร้อน เขาก็เอนตัวนอนบนเก้าอี้และแช่อยู่ในน้ำอุ่น ฉินสือโอวจึงรู้สึกว่าผิวของเขาได้รับการผ่อนคลายมากขึ้น
หลังจากฉงต้ากระโดดลงไปในน้ำก็มองดูอย่างละเอียด ฉินสือโอวผิวปากใส่มันและยิ้ม จากนั้นก็พูดว่า “ไม่ต้องหาแล้ว มันไม่มีปลา ที่นี่ไม่มีแซลมอน”
ฉงต้าส่งเสียงร้องอย่างไม่พอใจออกมา จากนั้นก็หาในน้ำต่อไป
เมื่อเห็นฉงต้ากำลังหาปลาในสระ จู่ๆ ฉินสือโอวก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ว่า เขาสามารถเลี้ยงปลาการารูฟาในบ่อน้ำพุร้อนได้ เจ้าปลาตัวเล็กๆ นี้สามารถกินผิวหนังที่ตายแล้ว สิ่งสกปรกและแบคทีเรียในร่างกายมนุษย์ได้ ซึ่งมันยังเข้ากันกับน้ำพุร้อนได้ดีด้วย
เมื่อคิดได้ ฉินสือโอวจึงลุกขึ้นและเอนตัวลงบนขอบสระ จากนั้นก็เริ่มค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตบนโทรศัพท์มือถือ
ปัจจุบันปลาที่ใช้ในบ่อน้ำพุร้อนมากที่สุดในโลกคือปลาดาวหรือที่เรียกว่าปลาสร้อยน้ำผึ้งตุรกี ปลาแปลกประหลาดชนิดนี้มีประโยชน์ต่อร่างกายมนุษย์เป็นอย่างมาก มันสามารถดูดผิวหนังที่ตายแล้วจากการเกิดขึ้นแทนของเก่าในร่างกายมนุษย์และสามารถดูดสิ่งสกปรกและแบคทีเรียที่ตกค้างในรูขุมขนของหนังกำพร้าของมนุษย์ได้ ทำให้ร่างกายของมนุษย์ปลอดโปร่ง ป้องกันไม่ให้แบคทีเรียและไวรัสสะสมในร่างกายมนุษย์ ในขณะเดียวกันยังทำให้ร่างกายมนุษย์ดูดซึมส่วนผสมแร่ธาตุในน้ำพุร้อนได้อย่างเต็มที่ เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ในการรักษาโรค
แต่หลังจากที่เขาค้นหาข้อมูลได้จำนวนมากแล้ว กลับไม่พบว่าปลาชนิดนี้ขายที่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากโทรหาบิลและบอกว่าตัวเขาต้องการซื้อปลาการารูฟา
หลังจากได้ยินเขาพูด เสียงหัวเราะแห้งของบิลก็ดังขึ้น “ไม่ได้นะฉินเพื่อนรัก นี่คุณกำลังทำให้ผมมีปัญหา ไม่มีน้ำพุร้อนธรรมชาติในเซนต์จอห์น อ้อ ผมหมายถึงยกเว้นในบริเวณของคุณ ถ้าไม่มีน้ำพุร้อนธรรมชาติ ก็จะไม่มีปลาการารูฟา ถ้าคุณต้องการซื้อ คุณต้องลองไปดูที่โทรอนโตเท่านั้น”
ฉินสือโอวบอกว่าถ้าอย่างนั้นเขาจะคิดหาวิธีอื่นอีก บิลจึงพูดโน้มน้าวว่า “นี่คุณ จริงๆ แล้วน้ำพุร้อนไม่จำเป็นต้องมีปลาการารูฟาชนิดนี้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณต้องการเลี้ยง คุณเคยคิดไตร่ตรองดูไหมว่าพวกมันจะอยู่รอดในที่ของคุณได้ไหม?”
“เอาล่ะ ถึงแม้ว่าพวกมันจะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมในบ่อน้ำพุร้อนของคุณได้ แล้วถ้าพวกมันตายล่ะ? หลังจากที่พวกมันตาย คุณจะเพิ่มมันได้อย่างไร? จะซื้อปลาตัวเล็กๆ จากทางไกลในโทรอนโตมาอีกไหม?”
สิ่งที่บิลพูดก็มีเหตุผลเช่นกัน แต่หลังจากนั้นฉินสือโอวยังคงดึงดันที่จะติดต่อกับเรคด้วย เขามีนิสัยแบบนี้คือถ้าเขาคิดอะไรออกก็จะลงมือเลย ในเมื่อตอนนี้มีสระน้ำพุร้อนที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้แล้ว ก็จะน่าเสียดายที่ไม่มีปลาการารูฟาที่เข้าคู่กัน
คำตอบของเรคก็เหมือนกับบิล เขาพูดว่า “ฉันไม่เคยเห็นปลาการารูฟาในนิวฟันด์แลนด์มาก่อน ปลาชนิดนี้ไม่ได้มีแหล่งกำเนิดในแคนาดา พวกมันถูกส่งมาจากที่ต่างๆ เช่นเม็กซิโก ทั้งยังมีราคาแพงและไร้ประโยชน์อีกด้วย”
ฉินสือโอวถอนหายใจและพูดว่าโอเค ดูเหมือนว่าความคิดของเขาจะต้องหยุดชะงักลงเพียงเท่านี้
เรคหัวเราะและพูดว่า “ฉันเข้าใจในสิ่งที่นายคิด จริงๆ แล้วนายอยากทำให้น้ำพุร้อนของนายมีชีวิตชีวาขึ้นใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นฉันขอแนะนำให้นายเลี้ยงปลาเขตร้อน อย่างเช่นปลามอลลี่สีดำ ปลากระโปรงดำ ปลาหมอริวูเลตัส ปลาหมอตาลและอื่นๆ”
ฉินสือโอวปฏิเสธ ถ้าแค่ต้องการหาปลาที่ปรับตัวเข้ากับน้ำร้อนได้ แล้วทำไมเขาต้องการความช่วยเหลือจากเรคล่ะ? ในส่วนของภูเขาไฟใต้ทะเลในฟาร์มปลา ไม่ได้มีแค่ฝูงปลาและกุ้งที่ปรับตัวเข้ากับน้ำทะเลอุ่นได้ไม่ใช่เหรอ?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างรุนแรง ในใต้น่านน้ำรอบภูเขาไฟไม่มีแค่ปลาตัวเล็กๆ ที่สามารถทำความสะอาดระบบการเปลี่ยนแปลงของโรคหรือแบคทีเรียหรือพยาธิให้ปลาและกุ้งได้? ปลาเหล่านี้ไม่มีค่าอะไร เขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจมัน ตอนนี้เขาจึงอยากมาดูให้เห็นกับตาว่าปลาตัวเล็กๆ เหล่านี้ไม่ได้เป็นแค่ตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ใช่ไหม?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้อยู่ ฉินสือโอวจึงรีบส่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอนลงใต้น่านน้ำทะเลภูเขาไฟ ตอนนี้กองกำลังทหารงูทะเลก็อาศัยอยู่ตามก้นทะเลแห่งนี้ ซึ่งที่นี่มีอุณหภูมิของน้ำค่อนข้างสูง พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ในฤดูหนาวและนี่ก็คือสวรรค์สำหรับพวกมัน
เนื่องจากกองกำลังทหารงูทะเล ทำให้ตอนนี้ปลาและกุ้งตัวเล็กใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก จริงๆ แล้วงูเหลือมทะเลจะไม่กินปลาและกุ้งตัวเล็กที่นี่ เพราะมีปลาตัวอ้วนกว่า รสชาติดีกว่าในฟาร์มปลา แล้วทำไมต้องกินพุดดิ้งเล็กๆ เหล่านี้ด้วย? แต่ปลาและกุ้งตัวเล็กๆ ไม่รู้เรื่องนี้ พวกมันจึงอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยความหวาดกลัว
จิตสำนึกแห่งโพไซดอนควบคุมทะเลผืนนี้อย่างสมบูรณ์และฉินสือโอวก็ได้พบปลาตัวน้อยที่เขากำลังตามหาทันที
ซึ่งมันเป็นเหมือนกับปลาการารูฟา ปลาชนิดนี้มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก มันสามารถเติบโตได้มากสุดแค่ห้าถึงหกเซนติเมตร พวกมันจะสวยงามกว่าปลาดาว ลำตัวแทบจะโปร่งใสและมันวาว ถ้ามีแสงสะท้อนก็จะทำให้เห็นกระดูกสีขาวและอวัยวะที่มีสีเทาดำบางส่วนของพวกมัน
………………………………………………..
