พูดจบ ถังฮ่าวพลันกระอักเลือดออกมาคำโต ร่างกายกระตุกสั่นอย่างรุนแรง “จะ…ต้อง…เสียใจแน่…มะ…ไม่ทันแล้ว…”
เขาพูดเสียงขาดๆ หายๆ ระหว่างนั้นยังมีเสียงอาเจียนดังแทรกตลอด…หลิงม่อที่ใช้หนวดสัมผัสมัดเขาไว้รู้สึกได้อย่างชัดเจน ร่างกายของคนคนนี้ กำลังมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลง…เหมือนเครื่องซักผ้าที่ชำรุด มันยังไม่เสียหายจนใช้งานไม่ได้ แต่กลับเต็มไปด้วยเสียงรบกวนและสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง…สถานการณ์ของถังฮ่าวในตอนนี้ แทบจะเป็นอย่างนั้นเลยก็ว่าได้…
เขายังมีชีวิต และมีพลังต่อสู้ในระดับหนึ่ง แต่ร่างกายมีข้อบกพร่องมากเกินไป…แล้วอย่างนี้ถือเป็นผลงานสมบูรณ์ประเภทไหนกัน? ปัญหาด้านคุณภาพมีมากมายนับไม่ถ้วนขนาดนี้..
“ถังฮ่าว?” หลิงม่อหางตากระตุก รีบล้วงไฟฉายออกมาโดยเร็ว
แถวนี้นอกจากเด็กสาวคนนั้น เดาว่าคงไม่มีสัตว์ประหลาดตัวอื่นอยู่อีก…ดังนั้นถึงแม้เปิดไฟฉายในเวลาสั้นๆ ก็ไม่มีอะไรถูกดึงดูดเข้ามาแน่นอน แต่…จำเป็นต้องทำอย่างรวดเร็ว…
“ขึกๆ…” ภายใต้แสงสว่างแสบตาที่ส่องตรงไป ถังฮ่าวจ้องหลิงม่อเขม็ง เขาอ้าปาก กระอักเลือดออกมาไม่หยุด ขณะเดียวกันสิ่งที่ถูกคายออกมาพร้อมกับเลือดสดๆ ยังมีสิ่งที่ถูกเก็บไว้ในกระเพาะอีกด้วย…หลิงม่อขมวดคิ้วกวาดมองอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าในวินาทีถัดมาเขากลับรู้สึกหนังศีรษะชา อึ้งงันไปชั่วขณะ
“นี่มัน…”
พอสังเกตเห็นปฏิกิริยาผิดปกติของอวี่เหวินซวน สวี่ซูหานกับอวี่เหวินซวนจึงรีบหันไปมองด้วย ทั้งสองทำหน้าขยะแขยงยกมือปิดจมูก แต่หลังจากเห็นสิ่งนั้นอย่างชัดเจน สีหน้าของทั้งสองคนก็ค้างเติ่งไปทันที มือที่ปิดจมูกอยู่คลายออกอย่างไม่รู้ตัว…
“ฉิบหาย…” อวี่เหวินซวนพึมพำขณะอึ้งค้าง
ในกองอ้วกของถังฮ่าว กลับมีเศษผ้าผสมอยู่ด้วยจำนวนหนึ่ง…และเศษผ้านั้นก็ดูเหมือนเป็นเศษเสื้อผ้าที่ยังใหม่อยู่ ซึ่งก็คือเศษชิ้นส่วนจากเสื้อสูทตัวนอกของอวี่เหวินซวนนั่นเอง…แต่ปัญหาคือ เสื้อตัวนี้อยู่บนตัวสัตว์ประหลาดแปลงร่างตัวนั้นไม่ใช่หรอ? แล้วสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็…มันน่าจะกลายเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดที่อยู่ในลานโล่งกว้างนั้นไปแล้ว พร้อมกับเสื้อตัวนั้น…
“แกคงไม่ได้…” หลิงม่อจ้องมองเศษผ้าชิ้นนั้น แล้วหันไปมองถังฮ่าวที่อาเจียนไม่หยุด พลันรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ภาพที่เห็นนี้มัน…ไม่ต้องอธิบายก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่น่าล่ะถังฮ่าวถึงได้มีปฏิกิริยาแบบนี้…ร่างกายของเขา เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่จิตสำนึกของตัวเขา กลับเข้ากับร่างกายนี้ไม่ได้!
“ไม่…ฉันถูกบังคับ…” ถังฮ่าวส่ายหัว แต่คำพูดนี้ กลับเป็นการยืนยันการคาดเดาของหลิงม่อจากอีกด้าน…สิ้นคำพูดนี้ สีหน้าของหลิงม่อพลันเคร่งเครียด ส่วนสวี่ซูหานที่อยู่ข้างๆ ยกมือปิดปาก หันหน้าวิ่งออกไปใช้มือยันกำแพงที่ห่างออกไปไม่กี่เมตร
“ร่างกายของฉัน…ฉันควบคุมมันไม่ได้” แววตาถังฮ่าวสะท้อนความหวาดกลัว “ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร…ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับมาขังไว้ในนี้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ว่าพวกแกจะเชื่อหรือเปล่า ก่อนที่ฉันจะหาพวกแกเจอ ฉันก็กลายเป็นอย่างนี้แล้ว ต่อมาฉันก็เริ่มรู้สึกได้ ว่าตัวเองกำลังเดินตามหลังพวกแก แต่เพราะพวกแกไม่รู้ทางลัด เลยช้ากว่าฉัน พูดจริงๆ ฉันไม่ได้เป็นคนทำเรื่องพวกนี้…พวกแกเคยรู้สึกแบบนั้นไหม ความรู้สึกที่จู่ๆ ก็ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ ได้แต่มองดูตัวเองคุกเข่าต่อหน้าสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง จากนั้นก็ไปกินสัตว์ประหลาดอีกตัว…ความรู้สึกที่อยากห้ามแทบตาย แต่กลับไม่สามารถทำได้แบบนั้นน่ะ เทียบกับรสชาติแห่งความทรมานที่แกปล่อยให้ฉันลิ้มลองก่อนหน้านี้ มันก็ไม่ต่างกันนักหรอก…หึหึ พวกแกไม่ต้องมองฉันแบบนี้หรอก อยู่ที่นี่ ไม่ช้าก็เร็วพวกแกก็ต้อง…”
ยังไม่ทันพูดจบ สายตาของถังฮ่าวพลันค้างเติ่งไป เขากำลังพูดอย่างบ้าคลั่งจนถึงประเด็นสำคัญในตอนท้าย แต่ในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีต่อมา เรื่องที่น่าเหลือเชื่อก็ได้เกิดขึ้น…
ถังฮ่าวที่เมื่อกี้ยังพูดพล่ามยาวเหยียดเวลานี้กลับกระตุกสั่นอย่างรุนแรง และราวกับมีเสียงบางอย่างดังออกมาจากร่างกายของเขา…ขณะเดียวกับที่เขากระตุกสั่น เนื้อก้อนหนึ่งกลับร่วงลงมาจากแขนของเขา ตกลงไปในโคลนตม…
ภาพนี้ราวกับสายฉนวนระเบิดที่ถูกจุด ในขณะที่ทั้งสามยังคงจ้องเนื้อที่ตกลงไปก้อนนั้นอย่างตกตะลึง เนื้อทั่วร่างกายของถังฮ่าวก็เริ่มลอกและร่วงลงไปอย่างบ้าคลั่ง ชั่วพริบตาเลือดนองทั่วพื้น สถานการณ์แปลกประหลาดยากคาดเดา…นี่มันอะไรกัน? กำลังละลายเนื้อหรอ?
ถังฮ่าวในตอนนี้ เหมือนเทียนไขที่ถูกจ่อไว้บนไฟแช็ก…เพียงแต่เขาไม่ได้แค่กำลังหลุดลอกหรือละลายหลอมรวมอย่างเดียว…ในบางจุดที่เนื้อหลุดลอกออกมาจนถึงขั้นเห็นกระดูกโผล่ออกมา มีชั้นเนื้อใหม่งอกขึ้นมาอย่างช้าๆ และในระหว่างนั้น สีหน้าของถังฮ่าวทุกข์ทรมานราวกับอยากตาย …
“นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว…ทุกครั้งหลังจากลอกคราบ ร่างกายของฉัน…ร่างกายฉัน…” เสียงพูดของถังฮ่าวเริ่มเปลี่ยนเป็นไม่ชัดเจน เขาจ้องหน้าหลิงม่อ ดวงตาทั้งสองข้างยิ่งแดงก่ำกว่าเดิม “มันก็จะยิ่งหิว…และ…”
“ไม่ดีแล้ว!”
หลิงม่อเพิ่งจะตะโกนออกมา ถังฮ่าวก็พลันคำรามออกมา จากนั้นก็สลัดหนวดสัมผัสทิ้งแล้วกระเด้งตัวขึ้นยืนบนพื้น แต่ยังดีที่สวี่ซูหานกับอวี่เหวินซวนต่างตอบสนองเร็วมาก ในวินาทีที่ถังฮ่าวผิดปกติ พวกเขาก็ถอยหลังออกไปทันที
ถังฮ่าวยืนเลือดท่วมตัวอยู่ที่เดิม ไม่ได้กระโจนเข้ามาทันที ใบหน้าของเขาเละเทะไปหมดแล้ว เวลานี้มีส่วนน้อยที่กำลังงอกขึ้นมาใหม่อย่างรวดเร็ว มองแวบแรก ดวงตาข้างหนึ่งของเขาเหมือนไหลห้อยลงมาอยู่ข้างใบหน้าอย่างไรอย่างนั้น ในขณะที่อีกข้างกำลังขยับไปมาอยู่บนใบหน้าไม่หยุด…
“และ…” แขนขาทั้งสี่ข้างของถังฮ่าวบิดหมุนไปมาอีกครั้ง เนื้อมากมายร่วงลงพื้นตามการเคลื่อนไหวของเขา จนโคลนรอบตัวกลายเป็นกองโคลนผสมเลือดเนื้อไปอย่างรวดเร็ว “ฉันจะ…”
“หลิงม่อ” ไม่รอให้ถังฮ่าวพูดต่อไป สวี่ซูหานยื่นมือไปกระตุกแขนเสื้อหลิงม่อ เธอพูดเสียงเบาว่า “เขา…กลิ่นตัวของหมอนี่…แรงมาก…”
หลิงม่อหันหน้าขวับไปมอง ภายใต้หน้ากาก สายตาของสวี่ซูหานเหมือนจะแดงจนเป็นประกายขึ้นมา…
เขาเข้าใจทันที…ไม่น่าล่ะเด็กสาวคนนั้นถึงได้เหลือถังฮ่าวไว้จัดการพวกเขาอย่างวางใจ ที่แท้ เขาเป็นแค่เหยื่อล่อตัวหนึ่งเท่านั้น…ก็เหมือนกับที่เด็กสาวคนนั้นบอกใบ้ไว้ว่า ละครดีอยู่ตอนท้าย…
“ใช่แล้ว…สัตว์ประหลาดทุกตัวจะเข้ามาแบ่งเนื้อบนตัวของฉันไปกิน… พวกมันจะเข้ามาช่วยลอกส่วนที่ยังไม่หลุดออกไปเอง…หึหึหึ…” ส่วนลึกในดวงตาของถังฮ่าวปรากฎความหวาดกลัวสุดขีด เสียงหัวเราะก็กำลังสั่นเครืออย่างควบคุมไม่ได้ เขาต้องมองดูตัวเองถูกกิน แล้วยังต้องวนเวียนอยู่ในวังวนนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก แค่คิดก็เป็นเรื่องที่น่าขนลุกมากแล้วจริงๆ…
แต่สิ่งที่แย่ที่สุดสำหรับพวกหลิงม่อ กลับเป็นคำพูดที่ซ่อนความหมายอีกอย่างไว้ ซึ่งก็คือ—อีกไม่นาน ที่นี่จะมีสัตว์ประหลาดจำนวนมหาศาลเข้ามารุมล้อม…
“ใช่แล้ว…” แต่หลิงม่อกลับโพล่งถามขึ้นมาในเวลานี้ “แกบอกว่าแกควบคุมตัวเองไม่ได้ มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน? ถ้าหากจำไม่ผิด หลังจากที่แกเริ่มแปลงร่าง แกก็เริ่มมีอาการอย่างนี้แล้วใช่ไหม?”
“ใช่…” การตอบสนองของถังฮ่าวเริ่มช้าลง แต่เขาก็ยังพยักหน้าตอบ เพียงแต่เขาก็ไม่เข้าใจ ว่าหลิงม่อถามคำถามนี้ในเวลาอย่างนี้ทำไม…
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะ? คนอื่นๆ ในทีมของพวกแกล่ะ!” หลิงม่อถามอีก
“ก็…เหมือนจะ…เหมือนกันหมด…” ถังฮ่าวตอบ
หลังจากได้คำตอบ หลิงม่อก็เหมือนจมดิ่งสู่ห้วงความคิด…ทว่าไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็พลันเงยหน้าขึ้น ถามว่า “เด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นใคร? เป็นหนึ่งในกลุ่มผู้รอดชีวิตของพวกแกหรอ? อีกอย่าง เกมที่เธอพูดถึง คงไม่หมายถึงแค่นี้หรอกใช่ไหม?”
“หึหึหึ…” ถังฮ่าวหัวเราะระคนร้องไห้ต่อไป “ฉันไม่รู้…ฉันก็ไม่รู้…ตอนนี้ถึงพวกแกจะฆ่าฉัน มันก็สายไปแล้ว…รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? รู้ไหมว่าทำไมพวกฉันถึงรอดมาได้นานขนาดนี้…ลองคิดดูดีๆ สิ แกน่าจะนึกออก ถ้าหากแกเดาคำตอบได้ แกก็จะเข้าใจ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพราะอะไร…โลกนี้…”
ทันใดนั้น เขาชะงักนิ่งไป จากนั้นก็อ้าปากกระอักเลือดร้องเสียงลั่นขึ้นมา “จะเปลี่ยนไปแล้ว! หึหึหึ โลกกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว…”
สวบสาบๆๆ…
ในเวลานี้เอง ทั้งด้านหน้าด้านหลังพลันมีเสียงเคลื่อนไหวอื้ออึงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ…
———————————————
