บทที่ 16 เครื่องกระเบื้องถังซานไฉ
ภายในห้องทำงานของเฉียนหัวชิง ตรงกลางห้องนั้นมีโต๊ะน้ำชาตั้งอยู่หนึ่ง ทั้งสามด้านของห้องมีตู้ไม้ตั้งอยู่ ในแต่ละถูกวางเต็มไปด้วยของโบราณ
“น้องหลินรอก่อน!”
เฉียนหัวชิงเดินไปที่ด้านข้างของตู้ไม้ เขายกกล่องไม้จันทน์มากล่องหนึ่ง ก่อนจะหยิบแจกันออกมาจากด้านใน
เฉียนเป้ยเป้ยที่บุกเข้าไปในห้องกลางคันเห็นแล้วก็ร้องอุทานตกใจ “คุณปู่คะ! ทำไมถึงแสดงของสำคัญขนาดนั้นกับคนนอกกันคะ!?”
เฉียนหัวชิงกล่าวตำหนิ “อย่าพูดไร้สาระ ปู่เชิญเขามาช่วยดูเป็นการพิเศษนะ!”
“น้องหลิน! เชิญเลย”
เฉียนเป้ยเป้ยสับขาก้าวอย่างรวดเร็วมายืนข้างๆ เธอใช้ใบหน้าเล็กที่สวยงามของเธอมองหลินหยุนอย่างตื่นตัว
ราวกับกำลังพูดว่า ฉันจะจับผิดแกให้จงได้ไอ้นักต้มตุ๋น!
สำหรับเด็กสาวที่ถูกเลี้ยงตามใจแบบนี้ หลินหยุนขี้เกียจจะใส่ใจ ความสนใจทั้งหมดของเขาพุ่งตรงไปยังแจกันดอกไม้เบื้องหน้า
ถึงแม้ว่าแจกันใบนี้จะไม่มีชี่ทิพย์อยู่ก็จริง แต่หลินหยุนก็สามารถรู้สึกได้ถึงชี่ยุคโบราณที่แอบแฝงอยู่บนแจกันใบนี้
การดูสมบัติของคนธรรมดาน่ะ ส่วนใหญ่จะพึ่งพาการใช้ความรู้ แต่สำหรับผู้ฝึกเซียนแล้ว สามารถอาศัย ‘ชี่’บนตัวเครื่องเคลือบลายครามพวกนี้เพื่อแยกแยะของแท้ของปลอม
แต่โบราณวัตถุน่ะ โดยธรรมชาติแล้วก็จะมีชี่ยุคโบราณชนิดหนึ่งที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานติดมาอยู่แล้ว
หลินหยุนพิจารณาแจกันใบนั้นอย่างละเอียด นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นโบราณวัตถุ แต่ชั้นสีและลายฝีมือพวกนี้ ต่อให้เป็นหลินหยุนที่ไม่ได้ทำอาชีพพวกนี้ ก็ยังดูออกว่าเป็นของปลอมที่เลียนแบบได้ห่วยสุดๆไปเลย
แต่ทำไมถึงได้มีลักษณะแปลกประหลาดแบบนี้กันนะ? ไม่น่าล่ะแม้แต่เฉียนหัวชิงที่เป็นผู้เชี่ยวชาญก็ยังแยกไม่ออก
“เจ้าน้องชาย ดูอะไรออกแล้วเหรอ?” เฉียนหัวชิงถามด้วยสีหน้ารอคอย
หลินหยุนพิจารณาต่อโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
เฉียนเป้ยเป้ยหัวเราะเยาะเย้ย “คุณปู่คะ หนูก็บอกแล้วยังไงคะว่าเขาน่ะโตกว่าหนูแค่ปีสองปี จะไปมีประสบการณ์การดูสมบัติได้ยังไง? คุณปู่ก็ไม่เชื่อ ตอนนี้เชื่อแล้วหรือยังล่ะคะ!?”
ครั้งนี้เฉียนหัวชิงไม่ได้ตำหนิเธอ บางทีหลินหยุนค้นพบพระพุทธรูปองค์นั้นที่ร้านขายของเก่า อาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญ?
“เอ้ย? ดูไม่ออกก็เลิกทำเป็นดูออกแบบนั้นได้แล้วน่า มีแม่สาวคนนี้อยู่น่ะนายหลอกคุณปู่ฉันไม่สำเร็จหรอก!” เฉียนเป้ยเป้ยเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง และทำท่าว่าฉันน่ะดูแกออกมาตั้งนานแล้ว
หลินหยุนไม่ได้สนใจเป้ยเป้ยเลย เขามองไปที่เฉียนชิงหัวแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “คุณศึกษาเจ้าสิ่งนี้มานานขนาดนั้นแล้ว เจออะไรบ้างล่ะครับ?”
เฉียนเป้ยเป้ยยิ่งลำพองใจขึ้นไปอีก “คุณปู่ดูเถอะค่ะ เขาดูไม่ออกแต่แรกแล้ว ยังจะถามคุณปู่อีก ตอนนี้คุณปู่ยังไม่เชื่อหนูอีกเหรอคะ?”
ใบหน้าของเฉียนหัวชิงแสดงความผิดหวังออกมา แต่หลินหยุนเป็นคนที่เขาเชิญมาด้วยตัวเอง ต่อให้ดูไม่ออก เขาก็ยังต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความสุภาพ
“เป้ยเป้ย ถ้ายังทำตัวเสียมารยาทกับคุณชายหยุนแบบนี้อยู่ล่ะก็ ปู่จะลงโทษให้คัดลอกบทความ 《ตี้จื๊อกุย(สาวก)》” เฉียนหัวชิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ใบหน้าเล็กๆของเฉียนเป้ยเป้ยเปลี่ยนไป แล้วรีบพูดขึ้นทันทีว่า “คุณปู่หนูไม่พูดแล้วค่ะ ไม่พูดแล้ว”
พูดจบ ก็ทำหน้าตาล้อเลียนใส่หลินหยุน แล้วก็แลบลิ้นน่ารักๆนั่นใส่เขา
หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย เขามองออกว่าถึงเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้จะดื้อรั้นและเอาแต่ใจตัวเองไปสักหน่อย แต่เธอก็ไม่ได้คิดร้ายอะไร เพียงแต่อยู่ในช่วงวัยเยาว์ดื้อรั้นและชอบที่ทำตัวก้าวร้าวเท่านั้น
“ผู้อาวุโสเฉียน เชิญพูดครับ” หลินหยุนเอ่ย
เฉียนหัวชิงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ดูตามจากการศึกษาวิจับของข้าแล้ว แจกันใบนี้ถูกทำขึ้นเรียนแบบเครื่องกระเบื้องถังซานไฉ แต่ว่าเนื้อในของแจกันใบนี้กลับเป็นถังซานไฉของแท้ที่ทำขึ้นจริงน่ะ”
“ข้าทำการพิสูจน์มาก็มาก ตรวจสอบวัสดุของมันอีกนับไม่ถ้วน ซึ่งทั้งหมดล้วนแล้วแต่ยืนยันได้ว่าวัสดุในแจกันนี้เป็นเครื่องกระเบื้องถังซานไฉอย่างไม่ต้องสงสัย”
“แต่ว่า ด้านนอกของแจกันนี่…กลับเป็นของปลอมที่ทำเลียนแบบ งานฝีมือที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทั้งสองแบบนี้ ดันมาปรากฏบนของชิ้นเดียวกันได้ยังไง? ข้าน่ะคิดยังไงก็หาเหตุผลไม่ได้จริงๆ!”
เฉียนเป้ยเป้ยเองก็ตั้งใจฟังเช่นกัน เธอติดตามปู่ของเธอตั้งแต่ตอนยังเด็ก ก็เลยมีความสนใจในวัตถุแปลกๆที่มีสองลักษณะแตกต่างกันชิ้นนี้ไปโดยปริยาย
หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ผู้อาวุโสเฉียนอยากจะรู้คำตอบหรือเปล่าครับ?”
เฉียนหัวชิงนิ่งอึ้งไป เขาดีใจขึ้นมาในพริบตา “น้องหลินดูออกแล้วเหรอ!?”
หลินหยุนพยักหน้า
เฉียนเป้ยเป้ยเองก็ตกตะลึงไปเหมือนกัน ท่าทางของเด็กสาวตัวเล็กสีหน้ามึนงงในตอนนั้นน่ารักสุดๆ
“ชิ คุณปู่ของฉันศึกษามันมานานขนาดนั้นยังดูไม่ออกเลย นายเพิ่งจะดูไปแค่แป๊ปเดียวก็ดูออกแล้วเหรอ? ขี้โม้ล่ะสิ!”
หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มของเขาดูลึกลับ เขาหยิบแจกันนั่นกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะเบาๆ
เพล้ง!!
เสียงดังชัดเจน แจกันนั่นแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“ไอ้บ้า นี่นายทำอะไรฮะ! นายรู้รึเปล่าว่าแจกันใบนี้ปู่ฉันจ่ายเงินซื้อมาเท่าไรน่ะ!?” เฉียนเป้ยเป้ยกรีดร้องโวยวายด้วยความโกรธ
หลินหยุนหยิบเอาเศษที่แตกแล้วขึ้นวางลงบนโต๊ะ โดยไม่ได้สนใจเฉียนเป้ยเป้ย ทำเพียงแต่มองเฉียนหัวชิงแล้วยิ้มน้อยๆ
หลินหยุนเชื่อว่าเฉียนหัวชิงน่าจะเข้าใจในเจตนาของเขา
เป็นอย่างที่คิด เฉียนหัวชิงสีหน้าเคร่งขรึม โบกมือให้เฉียนเป้ยเป้ยที่กำลังจะดุด่าหลินหยุนอยู่หยุด แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆว่า “อย่างนี้นี่เอง เป็นอย่างนี้นี่เอง!”
เฉียนหัวชิงลุกขึ้นยืน แล้วโค้งคำนับหลินหยุนด้วยใบหน้าที่แสดงความเคารพ “คุณชายหลินเก่งมากจริงๆ ข้าเฉียนหัวชิงขอแสดงความนับถือ!”
คำเรียกของเฉียนหัวชิงต่อหลินหยุนได้เปลี่ยนจากน้องหลินเป็นคุณชายหลินไปแล้ว
“ผู้อาวุโสเฉียนไม่ต้องเกรงใจครับ อย่างที่บอกว่าคนวงนอกเห็นชัดกว่า คนวงในกลับขุ่นมัว เป็นเพราะคุณทำใจพังแจกันนี้ไม่ได้ เพราะอย่างนั้นคุณก็เลยไม่เข้าใจมันสักทีน่ะ” หลินหยุนเอ่ย
“ฮ่าๆ คุณชายหลินถ่อมตัวเกินไปแล้ว อายุยังน้อยก็มีประสบการณ์มากถึงเพียงนี้ แต่กลับไม่มีท่าทีหยิ่งผยองเลยแม้แต่น้อย เหนือกว่าพวกอาจารย์ที่ประกาศตนกันนับไม่ถ้วนในธุรกิจซื้อ-ขายของเก่าของเราอีกนะครับ!”
“คุณปู่ นี่ตกลงกำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่เหรอคะ? เขาทำแจกันของเราแตกนะคะ ปู่ไม่ให้เขาชดใช้ ยังจะไปชื่นชมเขาอีก!” เฉียนเป้ยเป้ยที่ยืนอยู่ข้างๆดุด้วยความงงงวย
เฉียนหัวชิงกวักมือเรียกเฉียนเป้ยเป้ย แล้วพูดยิ้มๆว่า “เป้ยเป้ย เจ้ามาดูสิ”
เฉียนเป้ยเป้ยเดินไปดูด้วยความประหลาดใจ จากการทำให้แจกันแตกนั่น ทำให้สามารถเห็นได้ทันทีว่าด้านในของมันเป็นอย่างไรกันแน่
ที่แท้แล้วในแจกันนี่ยังมีแจกันซ้อนอยู่อีกใบ!
เฉียนหัวชิงหยิบคีมออกมาจากหนึ่งอันจากด้านข้าง เขาค่อยๆคีบเศษแจกันพวกนั้นออก เปิดเอาผิวแจกันที่ขรุขระของชั้นนอกออกมาทีละชิ้น
แล้วแจกันใบหนึ่งที่ไม่มีการบุบสลายใดๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าคนทั้งสามคน
“นี่สิถึงจะเป็นเครื่องกระเบื้องถังซานไฉของแท้!” เฉียนหัวชิงกล่าวพร้อมกับการถอนหายใจอย่าโล่งอก พร้อมกับแสงแห่งความรักเปล่งประกายในดวงตาของเขา
เฉียนเป้ยเป้ยสีหน้าตกตะลึง “ที่แท้แล้วก็มีคนทำของเลียนแบบห่วยๆเอาไว้ด้านนอก เพื่อใช้เป็นตัวปกป้องถังซานไฉของแท้สินะ วิธีนี้ช่างฉลาดล้ำจริงๆ!”
เฉียนหัวชิงพยักหน้า “ฉลาดจริงๆ แต่ว่าก็ยังถูกคุณชายหลินดูออกจนได้ พิสูจน์ได้ว่าคุณชายหลินยังเหนือกว่าเขาไปอีกหนึ่งขั้น!”
เฉียนเป้ยเป้ยมองดูหลินหยุน แล้วจู่ๆเธอก็รู้ว่าที่จริงหลินหยุนรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา
เฉียนหัวชิงพูดขึ้นว่า “เป้ยเป้ย ยังไม่รีบขอโทษคุณชายหลินอีก”
“อ่า…ค่ะ!” เฉียนเป้ยเป้ยหน้าแดงก่ำ เธอก้มหัวลงทำเสียงบ่นฮึดฮัดงึมงำเหมือนกับยุงว่า “คุณชายหลิน ก่อนหน้านี้ล่วงเกินไปมาก อยากขอให้อภัยให้ด้วยนะคะ!”
หลินหยุนพูดเรียบๆว่า “ไม่มีปัญหาครับ”
ดูจากเวลา ตอนนี้คนพวกนั้นคงจะทานอาหารกันเสร็จแล้ว
“ผมยังมีธุระอยู่ ต้องขอตัวลาก่อนนะครับ” หลินหยุนพูด
เฉียนหัวชิงรีบพูดขึ้นทันทีว่า “รอเดี๋ยวก่อน คุณชายหลินทำให้ข้าได้รับเครื่องกระเบื้องถังซานไฉของแท้ใบนี้ ข้าจะต้องมีของขวัญขอบคุณ!”
“อย่างนี้สิ ข้ามีของหายากหลบซ่อนอยู่มากมาย แล้วก็มีมูลค่าทั้งนั้น คุณชายหลินเลือกไปเลยอันหนึ่ง ให้เป็นของขวัญขอบคุณคุณชายหลินเลย!”
หลินหยุนส่ายหัว “ผู้อาวุโสเฉียนไม่ต้องเกรงใจครับ ลาก่อน!”
ของหายากของเฉียนหัวชิงมีอยู่มาก แล้วก็มีมูลค่าทั้งนั้น แต่กลับไม่มีชี่ทิพย์แบบนั้น เพราะอย่างนั้นหลินหยุนไม่ต้องการ
“ผมให้คุณชายหลินครับ!” เฉียนหัวชิงเอ่ย
เฉียนหัวชิงยืนอยู่ที่ประตูเพื่อมองดูเหงาหลังของหลินหยุนที่กำลังจากไป เฉียนหัวชิงมีสีหน้าชื่นชม “บุคคลนี้มีท่าทางเฉกเช่นปรมาจารย์! เป้ยเป้ยจงจำเอาไว้ว่าต่อไปห้ามล่วงเกินเขา!”
เฉียนเป้ยเป้ยไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอเพียงแค่เอียงศีรษะ ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
