หวางเสี่ยวซีอ้าปากกว้าง มองเว่ยเทียนหมิงด้วยความเหลือเชื่อ และถามว่า “คุณชายเว่ย ควีนจินต้องการรับอีหลิงเป็นลูกสาวบุญธรรม! อีหลิงโชคดีมาก!”
ชั่วขณะเว่ยเทียนหมิงตกตะลึง แล้วเขาก็ตั้งสติขึ้นมาได้ และถอนหายใจ “นี่เป็นบุญวาสนาของอีหลิงจริงๆ!”
“ถ้าควีนจินไม่ได้ล้อเล่น ในอนาคตอีหลิงก็จะเป็นเจ้าหญิงแห่งหลิงหนาน!” ดวงตาของหลี่เหยนเป็นประกายเจิดจ้า
เซี่ยหยู่เวยก็อ้าปากค้างเล็กน้อย นอกเหนือไปจากความตกใจ ยังมีความริษยา
“ควีนจินแห่งหลิงหนานเจ้านายของจินไซทั้งหก น้องอีหลิง ฉันอิจฉาในความโชคดีของเธอจริงๆ!”
หานหรู่ซึ่งอยู่ข้างๆพึ่งตั้งสติได้ เร่งรีบพูด “หลิงเอ๋อ ยังไม่รีบไปคารวะแม่บุญธรรมของเธอ!”
อีหลิงยังคงตกตะลึง ปฏิกิริยาของเธอช้าไปชั่วขณะหนึ่ง และเธอรีบโค้งคำนับ “ขอคารวะแม่บุญธรรม!”
ควีนจินยิ้มอย่างมีความสุข “ดี ดี พี่ ขอบคุณที่เลี้ยงดูเด็กคนนี้เป็นอย่างดี!”
ควีนจินยอมรับอีหลิงเป็นลูกบุญธรรม เหตุผลหนึ่งเป็นเพราะหลินหยุน อีกเหตุผลหนึ่งคือเธอชอบอีหลิงมาก
ในเวลานั้น ควีนจินได้รับบาดเจ็บภายใน และหมดโอกาสตั้งครรภ์ ตอนนี้หลินหยุนได้รักษาอาการบาดเจ็บภายในจนหาย แต่อายุมากแล้ว และเธอก็หวังว่าอยากจะมีลูกสักคน
“ท่านเกรงใจไปแล้ว หวังว่าในอนาคตอีหลิงจะไม่ทำให้ท่านเดือดร้อน!” หานหรูเข้าใจชัดเจนว่าฐานะตัวตนของควีนจินนั้นสูงส่งแค่ไหน นี่เป็นความโชคดีสุดสำหรับอีหลิง
แม้ในอนาคตแม้จะถูกตระกูลหานไล่ออกจากบ้าน พวกเธอก็ไม่กลัวแล้ว
หลี่ซูซินกับหานเซี่ยนหัวมีสีหน้าแย่มาก เดิมทีอีหลิงและแม่ของเธอกำลังจะถูกขับไล่ออกไป ใครจะไปคิดว่าเธอจะถูกควีนจินรับไว้เป็นลูกบุญธรรม
ในเวลานี้ ฐานะตัวตนของอีหลิงและแม่ ก็มีระดับเพิ่มขึ้นทันที
เป็นไปไม่ได้ที่จะขับไล่ออกไป หานเซี่ยนหัวและแม่ไม่กล้าพอที่จะขับไล่ลูกสาวบุญธรรมของควีนจินออกไป
หานเซี่ยนหัวรีบเดินไป และยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับอีหลิงและแม่ “น้อง ขอแสดงความยินดีด้วย! จากนี้ไปทุกคนจะเป็นครอบครัวเดียวกัน รีบไปเอาเก้าให้ควีนจินเร็ว!”
อีหลิงทำสีหน้ารังเกียจ เมื่อเห็นความไร้ยางอายของพี่ชาย
ควีนจินพูดอย่างเฉยเมย “ไม่รบกวนคุณชายหาน ฉันมาที่นี่เพื่อมาส่งพี่หานเป็นครั้งสุดท้าย!”
หลี่ซูซินก็เดินเข้ามา ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงหานหรู และยิ้มอย่างเป็นกันเองมาก “น้อง ลุกขึ้นมาเถอะ นี่เธอคุกเข่ามาทั้งวันแล้ว พักผ่อนเถอะ!”
อีหลิงไม่รู้จะอธิบายยังไงกับความไร้ยางอายของสองแม่ลูกคู่นี้!
“ฉันจำได้ว่าน้าสะใภ้เคยบอกว่า ให้พวกเราคุกเข่าสามวันสามคืนไม่ใช่เหรอ?” อีหลิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ
หลี่ซูซินหัวเราะ และพูดอย่างใจเย็นว่า “นั่นคือตอนที่พูดด้วยความโกรธ จะไปเอาจริงเอาจังได้อย่างไร? อีหลิงเธออย่าโกรธน้าสะใภ้เลยนะ เป็นเพราะน้าชายเธอจากไป ทำให้ฉันเสียใจเกินไป ดังนั้นจึงพูดอย่างนั้นด้วยความโกรธ!”
หลังจากพูดเสร็จ หลี่ซูซินก็แอบแตะน้ำตาของเธอ และแสร้งทำเป็นน่าสมเพช ไม่มีใครพูดว่าเธอทำไม่ถูกต้อง
อีหลิงพูดไม่ออก เธอไม่สามารถโต้ตอบหลี่ซูซินได้จริงๆ
หานหรูเคยผ่านประสบการณ์นี้มาแล้ว และพูดเบาๆ “ลำบากพี่สะใภ้จริงๆ ฉันไม่เป็นไร พี่สะใภ้ไปทำธุระเถอะ!”
“ก็มีน้องสาวนี่แหละที่มีเหตุผล!” หลี่ซู่ซินหัวเราะออกมาทันที
ควีนจินไหว้บูชาหานกั๋วเฉียงเสร็จ แล้วเดินไปหาอีหลิงอีกครั้ง ยิ้มอย่างอ่อนโยน “อีหลิง เอาอย่างนี้พวกเธอไปพักที่บ้านของฉันสักสองสามวัน เพื่อไม่ให้เห็นสิ่งต่างๆแล้วยิ่งทำให้คิดถึง!”
เมื่อหลี่ซูซินได้ยิน ก็กังวลทันที อีหลิงได้รับการยอมรับให้เป็นลูกสาวบุญธรรมของควีนจิน ถ้าอีหลิงอยู่ในตระกูลหาน ก็เท่ากับตระกูลหานมีควีนจินเป็นที่พึ่ง แล้วจะให้อีหลิงจากไปได้อย่างไร!
“ท่านควีน อีหลิงกับน้าชายของเธอมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ตอนยังมีชีวิตอยู่น้าชายรักและเอ็นดูเธอมาก ให้เธออยู่ที่บ้านตระกูลหานเถอะ และส่งน้าชายของเธอเป็นครั้งสุดท้าย! ในอนาคตหากมีโอกาส ค่อยให้อีหลิงไปหาท่าน!” หลี่ซูซินพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ
อีหลิงพยักหน้า และมองไปที่ควีนจินอย่างขอโทษ “ขอบคุณแม่บุญธรรมสำหรับความเมตตา อีกไม่นานหนูคงได้ไปรบกวนท่าน!”
“ก็ได้ ขอเพียงเธอมีความสุขก็พอ!” รู้สึกควีนจินจะรักใคร่และเอ็นดูอีหลิงมาก
หลี่ซูซินรีบใช้โอกาสขยิบตาให้หานเซี่ยนหัว
หานเซี่ยนหัวเข้าใจความหมาย รีบเดินไปหาควีนจิน และพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “ท่านควีน พ่อของผมโชคร้ายถูกฆ่าตาย โลกใต้ดินของลี่ชวนยังคงต้องการใครสักคนที่จะมาควบคุมดูแล ขอบคุณคุณลุงคุณอาทุกท่านที่ให้เกียรติผม เสนอแนะให้ผมเป็นผู้มีอิทธิพลในลี่ชวน ไม่ทราบว่าท่านควีนมีความคิดเห็นอย่างไร?”
ความหมายของหานเซี่ยนหัวคือ โดยพื้นฐานแล้วทุกคนต่างพากันมาอยู่ฝ่ายเขาแล้ว และตอนนี้ก็เหลือแต่รอคำตอบจากควีนจินเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม หากควีนจินไม่เห็นด้วย ให้เป็นผู้มีอิทธิพลในลี่ชวน ตำแหน่งนี้ของหานเซี่ยนหัวคงสั่นคลอน
อยู่ในหลิงหนาน ควีนจินเป็นราชินีแห่งโลกใต้ดินทั้งหมด!
แน่นอน ถ้าควีนจินพูดคำว่าเห็นด้วย คนที่ต่อต้านหานเซี่ยนหัว ก็จะไม่กล้าพูดอะไร
ควีนจินเหลือบมองหานเซี่ยนหัวอย่างเย็นชา จากนั้นจึงเหลือบมองไปที่แขก
“ทุกท่านคิดอย่างไร?”
แขกส่วนใหญ่ก็สนับสนุนหานเซี่ยนหัว
ตำแหน่งผู้มีอิทธิพลในลี่ชวน นอกจากคุณชายหานแล้วไม่มีใครอื่นที่เหมาะสม!”
“ใช่แล้ว แม้ว่าคุณชายหานยังหนุ่ม แต่มีความสามารถมาก สามารถแบกรับตำแหน่งนี้ได้!”
หานเซี่ยนหัวภูมิใจมาก ทุกคนเห็นด้วย แม้ว่าเธอจะเป็นควีนจินมันก็ยากที่จะต่อต้าน อย่างไรก็ตามนี่คือเรื่องภายในลี่ชวนของพวกเรา
ควีนจินมองดูคนในตระกูลหานอีกครั้ง และถามอย่างเบาๆ “พวกคุณคิดว่าอย่างไร?”
พ่อบ้านหลี่และสมาชิกระดับสูงของตระกูลหาน โค้งคำนับและตอบว่า “พวกเรายินดีสนับสนุนคุณชายหาน!”
มีเพียงข่งอู่เท่านั้นที่ไม่พูด
“ท่านควีนทุกคนตั้งความหวังกับคุณชายหาน หวังว่าท่านจะพูดอะไรหน่อย ผมขอขอบคุณอย่างสุดซึ้ง!” สมาชิกระดับสูงคนหนึ่งในตระกูลหานโค้งคำนับและพูด
ควีนจินเงียบและไม่พูดอะไร ดูไม่ออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันคัดค้าน”
ทันใดนั้น เสียงเรียบง่ายก็ดังขึ้น หลินหยุนเอามือไขว้หลัง และพูดอย่างสบายๆ
ทุกคนตะลึง ใบหน้าของหานเซี่ยนหัวและแม่ซีดเซียวขึ้นมาทันที
ไอ้หนุ่มคนนี้ แม้แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังกล้าเข้าไปแทรก คนหนุ่มนี่ทำอะไรไม่รู้จักทบทวนอะไรเลยอยากทำก็ทำโดยไม่รู้จักเกรงกลัว!”
“ขณะนี้ คิดว่าหานเซี่ยนหัวคงจะเกลียดเขาจนตาย!”
เซี่ยหยู่เวยเกือบจะหัวเราะด้วยความโกรธ “คิดไม่ถึงว่า เขาเป็นคนนอก ยังจะกล้ามายุ่งเรื่องครอบครัวตระกูลหาน มันไม่สมเหตุสมผลเลย!”
หลี่เหยนเยาะเย้ยและพูดว่า “ไอ้เศษสวะคนนี้ หาเรื่องให้ตัวเองตายเหรอ! ไม่รู้จริงๆ ว่าเขามีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบันได้อย่างไร!”
พ่อบ้านหลี่แช่งด่าทันที “ไอ้หนุ่ม นายเป็นคนนอก มีคุณสมบัติอะไรมาพูด? มานี่ มาไล่เขาออกไปจากที่นี่!”
“ฉันจะดูซิว่าใครจะกล้า!” อีหลิงก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ตรงหน้าหลินหยุน
ทันใดนั้นสีหน้าพ่อบ้านหลี่ก็ลำบากใจ “ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะไล่อีหลิงออกไปด้วย แต่ตอนนี้อีหลิงเป็นลูกสาวบุญธรรมของควีนจิน เขาจึงใจไม่กล้าพอ
“คุณหนูอีหลิง ไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามายุ่งเรื่องตระกูลหานของเรา แหกกฎ ต้องลงโทษเขา มิเช่นนั้นกลัวว่าตระกูลหานของเราจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะได้!”
ใบหน้าของอีหลิงเย็นชาและพูดว่า “เขาเป็นเพื่อนของฉัน ถ้าต้องการไล่เขาออกไป ก็ไล่ฉันออกไปพร้อมกับเขา!”
“นี่……” พ่อบ้านหลี่มองหานเซี่ยนหัวอย่างจนปัญญา และทำสีหน้าลำบากใจ
“หานเซี่ยนหัวยืนขึ้น และมองไปที่หลินหยุน ด้วยท่าทางดูถูก “ไอ้หนุ่ม ถ้านายคิดว่ามีน้องสาวของฉันเป็นที่พึ่ง ก็ใจกล้าไม่กลัวใคร แม้แต่เรื่องในตระกูลหานของฉันก็กล้าที่จะเข้ามายุ่งเกี่ยวใช่ไหม?”
“ฉันขอบอกนาย ถ้านายยังกล้าพูดอีกคำ แม้แต่องค์ชายบนสวรรค์มาก็ช่วยอะไรนายไม่ได้!”
ทันทีที่สิ้นเสียงของหานเซี่ยนหัว หลินหยุนก็พูดทันที “ฉันคัดค้าน!”
“……” หานเซี่ยนหัวสีหน้าเปลี่ยนไป อารมณ์เสียจนอธิบายไม่ออก
ผู้มีอิทธิพลทั้งหลายรู้สึกลำบากใจ และต่างจ้องมองหน้ากัน ราวกับว่าพวกเขาได้ยินเสียงคนหน้าแตก
หานเซี่ยนหัวหันไปทางควีนจินด้วยท่าทางบูดบึ้ง ใช้มือประสานกันและพูดว่า “ท่านควีน ไอ้หนุ่มคนนี้คิดว่าตัวเองมีน้องสาวเป็นที่พึ่งพิง และได้ทำให้ตระกูลหานของผมต้องอับอายขายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า รบกวนท่านช่วยควบคุมน้องสาวผมหน่อย ผมจะให้ไอ้หนุ่มคนนี้รับผลกรรมที่ทำไว้อย่างคุ้มค่า!”
สายตาของผู้มีอิทธิพลทั้งหมดมองไปที่หานเซี่ยนหัว ทันใดนั้นก็กลายเป็นน่าสมเพชเล็กน้อย กลัวว่าคนที่จะได้รับผลกรรมอย่างคุ้มค่า คงจะเป็นตัวเขาเอง!
ควีนจินเหลือบมองหานเซี่ยนหัวอย่างเย็นชา “ฉันคิดว่า สิ่งที่เขาพูดมันไม่ผิด!”
ทุกคนตกตะลึง หานเซี่ยนหัวอยู่ในความงุนงง!
“อะไรนะ? ฟังไม่เข้าใจหรือ? อันที่จริงฉันก็คัดค้านด้วย!” ควีนจินเสริมประโยคนี้ขึ้นมา
