โคโมโดยิ้มอย่างเย็นชา: คำพูดนี้ก็คือสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกกับนาย!
หลินชางฉอง ได้ยินมาว่านายเคยสู้รบกับผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุด รวมถึงสู้รบกับยอดฝีมือทั้งหมดของประกาศมืดเพียงคนเดียว
ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ นายกลับเอาชนะได้อีกด้วย!
แต่ ฉันคิดว่าผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดนั้น ล้วนเป็นเพียงแค่ผู้ที่ไม่ได้เรื่องได้ราว
หากพวกเราองครักษ์ลับไม่ได้มีหน้าที่เพียงปกป้องรักษาความปลอดภัยของประเทศ โดยไม่ไปทะเลาะเบาะแว้งกับคนอื่นแล้ว ถ้าอย่างนั้นผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกลุ่มประกาศมืดนั้น ฉันเพียงคนเดียวก็สามารถที่จะกำจัดพวกเขาลงได้ทั้งหมด
ถ้าหากราชาองครักษ์ลับของพวกเรา เป็นผู้ลงมือเองล่ะก็ ผู้เก่งกาจสามอันดับแรกนั้น ก็คงจะถูกราชาของพวกเราสังหารลงได้อย่างง่ายดาย!
หลินหยุนสีหน้าท่าทางเฉยเมย และมองไปยังโคโมโดที่มีท่าทางหยิ่งยโส พร้อมกับพูดขึ้นว่า: นายพูดไร้สาระมากเกินไปแล้ว
พูดจบ หลินหยุนก็ก้าวเท้าออกมา
ร่างกายรวดเร็วดั่งกับไฟฟ้า พุ่งตรงเข้าใส่ในทันที
ใช้หมัดวาดเส้นตรงขึ้นกลางอากาศ และมีเสียงระเบิดดังขึ้นลอยมาในอากาศ
จากนั้น หลินหยุนใช้หมัดที่ปกคลุมไปด้วยพลังแสง ชกเข้าไปที่หน้าอกของโคโมโด ในขณะที่โคโมโดกำลังจ้องมองอยู่
โอ๊ย!
โคโมโดเงยหน้าตะโกนดังขึ้นฟ้า โดยถูกชกกระเด็นลอยไปในอากาศ
จากนั้น ขณะที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ เขาก็แปลงกายขึ้นอย่างกะทันหัน
เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย มีขนยาวขึ้นเต็มตัว ราวกับหนาม
ทันใดนั้นก็กลายเป็นมนุษย์หมาป่า ดวงตาทั้งสองข้าของโคโมโดแดงก่ำ มองไปที่หลินหยุนพร้อมกับอ้าปากอย่างตะกละตะกลาม: ช่างเป็นพละกำลังที่แข็งแกร่งมาก ฉันชอบมากเลย เลือดเนื้อของยอดฝีมือ สามารถที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับฉันได้ดีอย่างที่สุด
พวกองครักษ์ลับที่เหลือมองเห็นโคโมโดแปลงกายเป็นปีศาจครึ่งคนครึ่งหมาป่าแล้ว ก็ไม่ได้ตกใจอะไรแม้แต่น้อย และยังแปลงกายตามด้วยเช่นกัน
ล้วนเป็นมนุษย์หมาป่าที่คล้ายกันกับโคโมโด แต่ว่า ร่างกายมีขนาดเล็กกว่าโคโมโด
หลินหยุนตกตะลึงเล็กน้อย: คิดไม่ถึงว่า มนุษย์หมาป่าในตำนานนั้น จะมีอยู่จริง ๆ ด้วย!
แต่น่าเสียดายที่ พวกนายเป็นสัตว์ลูกผสมที่หลงเหลือสายเลือดสัตว์อสูรเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น
โคโมโดโกรธมาก: นายกล้าที่จะด่าว่าฉันเป็นสัตว์ลูกผสม!
ฉันคือหมาป่าทมิฬตาแดงที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ที่สุด แกกลับกล้าที่จะมาดูหมิ่นฉัน ฉันจะฉีกร่างแกออกเป็นชิ้น ๆ
โคโมโด ส่งเสียงคำราม ‘บรู้ว’ แล้วก็กระโจนออกไป พุ่งเข้าจู่โจมหลินหยุน
หลินหยุนสีหน้าเฉยชา จ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ
เมื่อครู่นายถูกพลังหมัดของฉันเข้าไปหนึ่งครั้ง แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แสดงว่าพลังความสามารถของนายถึงระดับขั้นแดนฝึกกระดูกตอนต้นแล้ว
ซึ่งก็คือพลังความสามารถขั้นแดนเทพระดับเล็กแล้ว
แต่ว่า นอกจากที่นายมีผิวหนังที่แข็งและหยาบกระด้างแล้ว ก็ไม่มีความสามารถอื่นใดอีก ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับผู้เก่งกาจสามอันดับแรกของกาฬโลกแล้ว ยังห่างไกลกันลิบลับ
ถ้าหากนายมีพลังความสามารถขั้นแดนเทพสูงสุด บางทีอาจจะสู้รบกับฉันได้
แต่ลำพังเพียงแค่นายในตอนนี้กับพวกลูกสมุนของนายคิดที่จะฆ่าฉัน มันช่างไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเอาเสียเลย
โคโมโดโมโหอย่างมาก: ช่างพูดออกมาได้โดยที่ไม่ละอายเลย!
ไปตายซะเถอะ!
ขณะที่พูดนั้น โคโมโดก็มาถึงด้านหน้าของหลินหยุนแล้ว โดยกรงเล็บหมาป่าที่แหลมคมพุ่งตะปบไปยังหน้าอกของหลินหยุน
กรงเล็บของฉันนี้ เคยตะปบรถถังจนระเบิดมาแล้ว ต่อให้พลังความสามารถของนายจะเหนือกว่าฉัน แต่เพียงแค่ถูกฉันเข้าประชิดตัว ก็ไม่สามารถที่จะต้านทานกรงเล็บที่แหลมคมของฉันได้
หลินหยุนไม่ได้หลบหลีก ปล่อยให้โคโมโดตะปบเข้าใส่ ไปที่หน้าอกของตนเอง
โคโมโดดีใจอย่างมาก ยิ้มเยาะอย่างโหดเหี้ยมและพูดขึ้นว่า: ไอ้หนุ่ม แกตายแน่
หลินหยุนไม่ได้สนใจ เพียงแค่มุมปากมีรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเหยียดหยาม
โคโมโดตะปบเข้าใส่หลินหยุนแล้ว แต่ว่า สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปโดยทันที
เขารู้สึกว่ากรงเล็บของเขาเหมือนกับตะปบเข้าไปบนเหล็กที่แข็งแกร่งทนทานอย่างที่สุด
ไม่ แข็งแกร่งทนทานยิ่งกว่าเหล็กเสียอีก เพราะว่ากรงเล็บของเขาเคยตะปบเหล็กที่แข็งแกร่งทนทานมาก่อนแล้ว
แต่ว่า เวลานี้แม้แต่ผิวหนังของหลินหยุนก็ยังตะปบไม่เข้า ถึงขนาดที่ว่า ยากที่จะขีดข่วนร่องรอยเพียงเล็กน้อยบนร่างกายหลินหยุนได้ด้วย
นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน! ร่างกายของนายทำไมถึงได้แข็งแกร่งทนทานมากขนาดนี้! โคโมโดสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง
หลินหยุนพูดขึ้นว่า: วิชาวัชระ วิชาลี้ลับของซีซาร์
นี่เป็นไปได้อย่างไร! สีหน้าที่ตื่นตะลึงของโคโมโดกลับกลายเป็นความหวาดกลัว
นายฆ่าเขาแล้ว และยังจะได้วิชาลี้ลับของเขาอีก!
ช่างน่ากลัวอย่างมาก นายเป็นปีศาจร้ายใช่ไหม? โคโมโดจินตนาการไม่ออกจริง ๆ ว่า เมื่อฆ่าคู่ต่อสู้แล้ว ยังจะได้รับวิชาลี้ลับของคู่ต่อสู้ด้วย นี่มันช่างเหมือนกับปีศาจกินคนตามตำนานที่ร่ำลือกันไว้เลยทีเดียว
หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย: ใครบอกกับนายว่าวิชาวัชระเป็นของซีซาร์?
จักรวาลกว้างใหญ่มากเพียงใด ในจำนวนโลกนับหมื่น ก็มีกฎเกณฑ์และวิชาในตัวของมัน ซึ่งอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่แข็งแกร่งกว่าวิชาวัชระ ก็มีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน
อย่างนายที่เป็นลูกผสมจากสายเลือดที่ไม่บริสุทธิ์ ตลอดทั้งชีวิตก็คงไม่สามารถที่จะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดได้
โคโมโดโมโหอย่างมาก: หลินชางฉอง แกสมควรตาย นักรบฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้ นายดูถูกเหยียดหยามฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันจะสู้กับนายอย่างสุดความสามารถเลย!
โคโมโดตะโกนเสียงดัง อ้าปากกว้าง แล้วก็พุ่งเข้าไปกัดที่ลำคอของหลินหยุน
จะสู้กับฉันอย่างเต็มความสามารถน่ะเหรอ นายยังไม่คู่ควร
หลินหยุนพูดขึ้นคำหนึ่ง แล้วก็โบกมือ เสียงดังตุบ ตบโคโมโดกระเด็นลอยออกไปไกล
ฆ่าเขาทิ้งซะ! โคโมโดตะโกนพูดกับพวกลูกน้องมนุษย์หมาป่าเหล่านั้น
พวกมนุษย์หมาป่าเหล่านั้นก็รีบพุ่งกระโจนเข้าใส่หลินหยุนทันที
หลินชางฉอง แม้ว่านายจะมีพลังความสามารถเหลือกว่าฉัน แต่ว่า ความแข็งแกร่งของกระดูก
ของพวกเรามนุษย์หมาป่านั้น นายคงไม่มีทางที่จะฆ่าพวกเราได้
โคโมโดยิ้มเยาะอย่างเย็นชา
จริงเหรอ? หลินหยุนพูดขึ้น แล้วลำแสงสีแดงก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
ปิ๊ง!
เสียงกระบี่ที่คมชัด พร้อมกับเจตนาสังหารอันแรงกล้า ดาบเฮ่าเทียนลอยวนเวียนอยู่กลางอากาศ สุดท้ายก็ตกลงมาในมือของหลินหยุน
เชว้ง!
ดาบเฮ่าเทียนเปล่งประกายลำแสงเจิดจ้า เทพกระบี่ระเบิดพลังขึ้น
เงาร่างของหลินหยุนหายวับไป หลงเหลือเพียงร่องรอยเศษเงาอยู่ที่เดิม
ทันใดนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของพวกมนุษย์หมาป่าเหล่านั้น
กร็อกแกร็ก หัวของมนุษย์หมาป่าทั้งหลายตกลงสู่พื้น
เป็นไปได้อย่างไรกัน! โคโมโดสีหน้าท่าทางหวาดกลัว: นี่คือกระบี่อะไร ทำไมถึงได้แหลมคมเช่นนี้!
หลินหยุนไม่ได้สนใจ ยกกระบี่ขึ้นอีกครั้ง
หัวของมนุษย์หมาป่าที่เหลืออยู่อีกนั้น ก็ถูกฟันจนขาดสะบั้น
เหลือเพียงแค่โคโมโดคนเดียว
ถึงคราวนายแล้ว
หลินหยุนสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก ดาบเฮ่าเทียนชี้เฉียงไปที่พื้น เดินขึ้นมาอีกสองก้าว แล้วก็ฟันเข้าใส่โคโมโดที่ถอยร่นไม่หยุด
อ่า!
โคโมโดใช้พลังทั้งหมดต้านทาน โดยกรงเล็บที่แข็งแกร่งทั้งสองข้างป้องกันอยู่ด้านหน้าตัวของเขา
ร่างกายของเขานั้น มีพลังแสงสีแดงพุ่งออกมา ต้านทานดาบเฮ่าเทียนของหลินหยุนเอาไว้
โคโมโดมองไปยังดาบเฮ่าเทียนที่ไม่สามารถจะโจมตีเข้ามาได้อีก ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยขึ้น: หลินชางฉอง กระบี่ของนายไม่สามารถฆ่าฉันได้!
อย่างนั้นเหรอ? หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ดึงดาบเฮ่าเทียนกลับ
จากนั้น ก็ฟันลงไปที่โคโมโดอีกครั้ง
ฉับ!
เสียงดังสนั่น ราวกับเสียงระเบิดดังขึ้น
พลังแสงสีแดงบนร่างกายของโคโมโดนั้น ครั้งนี้ได้ถูกหลินหยุนฟันจนแหลกละเอียด
อีกทั้งพลังของดาบเฮ่าเทียนยังไม่หยุดลงเพียงเท่านี้ ยังได้ฟันเข้าไปที่ไหล่ของโคโมโด โดยติดอยู่ในกระดูกสะบักของเขา
อ่า! โคโมโดส่งเสียงหอนโอดครวญอย่างน่าสะพรึงกลัว
เป็นไปไม่ได้! นี่มันเป็นไปได้อย่างไร! จนถึงตอนนี้ โคโมโดก็เหมือนยังคงคิดว่าหลินหยุนไม่มีทางทำร้ายเขาได้
ทันใดนั้น สายตาของหลินหยุนก็มองไปที่กลางอากาศด้านข้างของโคโมโด
ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็ออกมาเถอะ!
เงาร่างของคนหนึ่ง เดินออกมาจากกลางอากาศ
คนผู้นี้ดูธรรมดาเป็นอย่างมาก มีหน้าตาแบบคนผิวขาวทั่วไป ต่อให้คุณมองเขาอย่างจริงจัง
หลายรอบแล้ว ก็ยังคงไม่สามารถจดจำหรือประทับใจอะไรในตัวเขา
แต่ว่า คนผู้นี้กลับไม่ธรรมดาอย่างมาก เพราะว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจน แต่กลับทำให้คนอื่นรู้สึกว่าไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น
หลินหยุนรู้ได้ทันทีว่าผู้ที่มานั้นคือใคร
นายก็คือราชาองครักษ์ลับล่ะสิ! หลินหยุนพูดขึ้น
