บทที่15 บ้าการแข่งขัน
วันถัดไป ลี่จุนถิงได้รับข้อความจากสมิทธ์ บอกเขาว่ากำลังเตรียมจะขึ้นเครื่องแล้ว คาดว่าจะถึงเมืองที่พวกเขาอยู่ในไม่ช้า
หลังจากได้รับข้อความ ลี่จุนถิงประเมินเวลา จึงพา เจียงหยุนเอ๋อและ ถวนจื่อไปที่สนามบินด้วยกัน
ในสนามบิน ทันใดนั้นเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่ามือของตัวเองถูกจับเอาไว้ หันไปด้วยความตกใจ ใบหน้าลี่จุนถิงไร้อารมณ์ใดๆ ดูเหมือนว่าสิ่งที่ทำเป็นเพียงเรื่องธรรมดาเท่านั้น
“คุณทำอะไร!” เจียงหยุนเอ๋อพูดเสียงเบา “ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”
“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าต้องแสดงเป็นภรรยาของผม?” ลี่จุนถิง เหล่ตามองเธอเล็กน้อย
เจียงหยุนเอ๋ออึดอัดขึ้นมาชั่วขณะ แต่พูดอย่างรวดเร็ว: “แต่……ก่อนหน้านี้เราตกลงกันแล้วห้ามใกล้ชิดกันมากเกินไป！”
ลี่จุนถิงหัวเราะเบาๆ : “ทำไม? จูงมือก็นับว่าใกล้ชิดแล้วเหรอ? คุณไม่เคยมีความรักเหรอ?”
“ฉัน……”
นอกจากคู่หมั้นคนก่อน เจียงหยุนเอ๋อก็ยังไม่มีประสบการณ์ทางความรู้สึกจริงๆ แต่จูงมือกับผู้ชายคนหนึ่งทั้งๆ ที่ไม่คุ้นเคยกัน เธอจึงรู้สึกแปลก ๆ
เธอพยายามที่จะทำให้หลุดพ้นจากมือลี่จุนถิง ลี่จุนถิงจับมือเธออย่างแน่น ทำให้เธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
“เจ็บ!”
ลี่จุนถิงหันมาถลึงตาใส่เธอ เจียงหยุนเอ๋อเม้มริมฝีปาก ทำได้เพียงยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ ยอมให้เขาจับมือไว้
ขณะนี้ มีเสียงดังสนั่นในสนามบินดังขึ้น
“ว้าว เธอดูคนต่างชาติพวกนั้นมีรัศมีจัง เป็นดาราหรือเปล่า?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
เจียงหยุนเอ๋อหันไปด้วยความสงสัยเล็กน้อย พร้อมกับได้ยิน ลี่จุนถิงพูดขึ้น: “พวกสมิทธ์เขามาแล้ว”
สมิทธ์เป็นคนลักษณะของชาวตะวันตกทั่วไป ใบหน้ามีความคมชัดราวกับรูปแกะสลัก มือเขาหนึ่งจูงภรรยาของตนเอง มืออีกข้างอุ้มลูกสาวตนเอง
ลูกสาวสมิทธ์ผมทองดวงตาสีฟ้า ดวงตากลมโตแทบจะทำให้ เจียงหยุนเอ๋อใจละลาย และไต้น่าภรรยาของสมิทธ์ ผมสีทองทิ้งตัวลงกลางหลังของเธอราวกับน้ำตก ก็ถือเป็นผู้หญิงสวยเซ็กซี่คนหนึ่ง
เห็นลี่จุนถิง ใบหน้าสมิทธ์ประกายด้วยความตื่นเต้น เขาส่งลูกสาวของเขาให้ภรรยา จากนั้นก็เข้ามาและกอดลี่จุนถิงครู่หนึ่ง
“ลี่จุนถิง ไม่เจอกันนานเลยนะ” ภาษาจีนของสมิทธ์นั้นค่อนข้างด้อย แต่ในฐานะชาวต่างชาติ มันไม่ง่ายเลยที่จะพูดได้ขนาดนี้
เมื่อสองคนทักทายกันเสร็จ ลี่จุนถิงถอยหลังก้าวหนึ่ง เริ่มแนะนำให้กับสมิทธ์อย่างเป็นทางการ: “สมิทธ์ นี่คือภรรยาและลูกของฉัน”
สายตาสมิทธ์จึงมองไปยัง เจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม ถวนจื่อสื่อสารกับเขาด้วยภาษาอังกฤษคล่องแคล่ว ทำให้สมิทธ์ไม่มีอารมณ์ที่จะโอ้อวดต่อหน้า ลี่จุนถิง
สมิทธ์พูดด้วยสีหน้าอึดอัด: “ไม่! เป็นไปไม่ได้! ก่อนจะมาที่นี่ฉันได้ตรวจสอบเป็นอย่างดีแล้ว เห็นได้ชัดว่านายยังไม่ได้แต่งงาน ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีลูกโตขนาดนี้!”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินสมิทธ์พูด ทันใดนั้นก็มองลี่จุนถิงอย่างตื่นเต้น จากนั้นลี่จุนถิงยิ้มอย่างได้ใจ ราวกับคาดเดาได้ว่าสมิทธ์จะต้องสงสัย: “ทำไม? ฉันต้องรายงานให้นายทุกอย่างเลยเหรอ? ฉันรู้จักนิสัยคนอย่างนาย จะเป็นไปได้ยังไงที่จะเล่าทุกเรื่องให้คนที่บ้าการแข่งขันอย่างนายฟัง?”
สมิทธ์เห็นว่าคงไม่ได้อะไรจากคำพูดของลี่จุนถิง จึงหันหน้าไปทางเจียงหยุนเอ๋อพยายามหาข้อบกพร่องบางอย่างในตัวเธอ: “คุณผู้หญิงคนนี้ คุณพูดความจริงกับผม และอย่าไปกลัวลี่จุนถิง คุณต้องถูกเขาบังคับมาแน่นอน ใช่ไหมครับ?”
ได้ยินสมิทธ์พูดแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อ กลั้นไม่ไหวหัวเราออกมา
ลี่จุนถิงได้ยิน รีบขยับเข้าใกล้เจียงหยุนเอ๋อ และยังแนบใบหน้าของตนเองอีกด้วย ทำสัญลักษณ์ให้เธอด้วยสายตาอย่างบ้าคลั่ง
ภายใต้การเฝ้าดูของผู้คนมากมาย ใบหน้าเจียงหยุนเอ๋อแดงเล็กน้อย แต่ในเมื่อรับปากลี่จุนถิงแล้ว เธอจึงทำได้เพียงจำใจยื่นหัวออกไปและจูบที่ใบหน้าลี่จุนถิงทีหนึ่ง
“เป็นยังไงล่ะ? ตอนนี้นายควรเชื่อได้แล้วมั้ง?” ลี่จุนถิงกอดเจียงหยุนเอ๋ออยู่ในอ้อมแขนของตนเอง ยิ้มแล้วมองสมิทธ์
อุณหภูมิบนใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อค่อยๆ เพิ่มขึ้น อยากจะหาช่องรูสักที่แล้วมุดเข้าไป
เธอเอนตัวเข้าที่ข้างหูของ ลี่จุนถิง พูดอย่างโหดเหี้ยม: “ต้องเพิ่มเงิน!”
ขณะพวกเขามีปฏิสัมพันธ์ สมิทธ์ยืนอยู่ไม่ไกลและจับตาดูอย่างใกล้ชิด จากนั้นพูดว่า: “ไม่ใช่ นายดูใบหน้าของคุณผู้หญิงคนนี้ตอนนี้แดงแล้ว พวกนายไม่ใช่คู่สามีภรรยากันจริงๆ”
ลี่จุนถิงนึกไม่ถึงไม่เจอกันนานขนาดนี้ สมิทธ์กลายเป็นคนที่จัดการได้ยากมากขึ้นไปอีก แต่ในไม่ช้าเขาก็เปลี่ยนจุดสนใจ
ลี่จุนถิงหัวเราะ ตบไหล่ของสมิทธ์: “สมิทธ์นายไม่เข้าใจธรรมเนียมของพวกเรา ภรรยาของฉันเป็นคนขี้อายมาก ทำสิ่งนี้ในที่สาธารณะขนาดใหญ่นี้ก็ต้องอายเป็นธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้น ความรักในประเทศของเรานั้นถูกจำกัดมากกว่า เพราะฉะนั้นที่เป็นแบบนี้เป็นเรื่องปกติมาก”
ได้ฟังคำอธิบายของลี่จุนถิง ในใจสมิทธ์แม้ว่าจะยังคงสงสัย แต่ไม่เจออะไรที่ผิดปกติ ในไม่ช้ามันก็หายสงสัยไป
จากนั้น สมิทธ์ก็แนะนำลูกสาวและภรรยาของตนให้กับเจียงหยุนเอ๋อ
“นี่คือภรรยาของผมไต้น่า นี่คือลูกสาวของผม เอลิซ่า”
เจียงหยุนเอ๋อมองเอลิซ่าอดไม่ได้ที่จะชื่นชม: “ลูกของคุณน่ารักจริงๆ”
ถวนจื่อแสดงความกระตือรือร้นของเขาในเวลานี้ วิ่งไปที่ข้างกายเอลิซ่า พูดกับเธอด้วยภาษาอังกฤษ: “สวัสดีพี่เอลิซ่า! ผมชื่อเจียงซิ่งหวี พี่เรียกผมว่า……”
พูดถึงตรงนี้ ถวนจื่อเกาหัวอย่างเซ็ง หันหลังมาถามเจียงหยุนเอ๋อ: “หยุนเอ๋อ ถวนจื่อภาษาอังกฤษพูดยังไง?”
เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ สมิทธ์และไต้น่าฟังไม่เข้าใจการสื่อสารด้วยภาษาจีนระหว่างพวกเขา แต่ก็รู้สึกทึ่งกับทักษะภาษาอังกฤษของ ถวนจื่อ
“จุนถิงลูกของนายพูดภาษาอังกฤษได้ดีขนาดนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย มีอนาคตที่ยาวไกล” สมิทธ์พูดชื่นชม
ภาษาอังกฤษพื้นฐานบางอย่างที่ ถวนจื่อใช้สื่อสารกับเขาเมื่อครู่ ที่แสดงให้เห็นในตอนนี้ไม่ใช่ทักษะสำหรับเด็กเล็กทั่วไปจะมีได้
ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของ ลี่จุนถิงนั้นภาคภูมิใจยิ่งกว่าเดิม: “ก็แน่นอนอยู่แล้ว นี่เป็นลูกชายฉันนะ”
เจียงหยุนเอ๋ออยู่ข้างๆ เงียบฟัง ลี่จุนถิงคนนี้……แสดงเก่งจริงๆ พูดอย่างกับเป็นความจริง
“โอเค ไปกันเถอะ ฉันส่งพวกนายกลับไปพักที่โรงแรมก่อน”
