ลี่เจี้ยนหวายืนอยู่นอกกลุ่มฝูงชนจ้องมองลี่จุนซินและเวียร์ที่ถูกล้อมรายล้อมด้วยคำยินดีของฝูงชนด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ
เขาจับจ้องทั้งคู่อยู่อย่างนั้นไม่ทันได้สังเกตเห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคนก็แทรกแซงเข้าสู่กลุ่มฝูงชนด้วยเช่นเดียวกันกระทั่งไหวตัวได้พวกเขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของลี่เจี้ยนหวาและเวียร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ลี่จุนซินและเวียร์ที่รับคำอวยพรจากทุกคนในคราแรกจู่ๆ ก็พบกับบางคนเดินฝ่าฝูงชนยืนอยู่ตรงหน้าของตนด้วยรอยยิ้มประชดประชันสีหน้าของทั้งคู่เปลี่ยนไปในทันที
“พี่สาวน้องชายฉันลี่หุยพาคุณแม่ของฉันมาแสดงความยินดีด้วยสุขสันต์วันหมั้นขอให้พวกคุณรักกันไปนานๆ จนแก่เฒ่า”
ลี่หุยได้การ์ดเชิญจากเส้นสายจากนั้นจึงพาจ้าวเฟยเฟยมาที่นี่
ลี่จุนซินไม่ได้สนใจคำอวยพรของเขาเพียงทำสีหน้าเย็นชา “คุณมาทำไม?”
“ผมจะมาทำอะไรได้ละก็ต้องมาอวยพรอยู่แล้วสิยังไงซะคุณก็เป็นพี่สาวของผมถึงแม้ว่าจะไม่ใช่จากแม่เดียวกันก็เถอะนะ”
ลี่หุยกล่าวกับลี่จุนซินด้วยสีหน้าทะเล้นจบประโยคขณะที่เดินฝ่าฝูงชนเขาจ้องมองไปทางลี่เจี้ยนหวาอย่างมีเลศนัย
ลี่เจี้ยนหวายืนอยู่นอกกลุ่มชนด้วยใบหน้าขาวซีด
ทุกคนต่างหันไปทางลี่เจี้ยนหวาตามสายตาของลี่หุยคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาหลีกทางให้กับเขาโดยอัตโนมัติ
ที่แรกตอนที่ลี่เจี้ยนหวาต้องการหย่ากับโม่เสี่ยวฮุ่ยเพื่อจ้าวเฟยเฟยทุกคนต่างรู้กันไปทั่วข่าวฉาวนี้ตอนนั้นกลบข่าวด้วยความยากลำบาก
เวลาผ่านไปนานหลายคนได้ลืมการมีอยู่ของทั้งสองไปแล้วกระทั่งลี่หุยออกหน้าขับไล่ลี่จุนซินออกจากบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปแย่ชิงตำแหน่งของลี่จุนถิงสองแม่ลูกถึงได้กลับมายังสายตาของทุกคนอีกครั้ง
คราแรกลี่หุยนั่งอยู่บนตำแหน่งที่สูงที่สุดของบริษัทลี่ซื่อหลายคนต่างคิดว่าตระกูลลี่ได้ให้ลี่หุยกลับมายังตระกูลแล้วไม่คิดเลยว่าหลังจากนั้นภารกิจแรกคือการลากลี่หุยลงมาจากตำแหน่งนั้น
ลี่จุนซินใช้ความพยายามอย่างมากถึงได้กำจัดเหล่าพวกที่คิดไม่ซื่อกับบริษัทลี่ซื่อออกไปได้
วันนี้ลูกสาวของภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายจัดงานหมั้นลูกนอกสมรสพาแม่มือที่สามมาเยือนถึงที่แบบนี้ตั้งใจมาฉีกหน้าไม่ใช่หรือไง
ลี่จุนซินและลี่จุนถิงเองพวกเขาก็กวาดสายตาไปตามสายตาของลี่หุยเช่นเดียวกันด้วยสายตาที่ไร้ความรู้ความรู้สึกแต่อย่างใดหลังจากที่โม่เสี่ยวฮุ่ยได้เห็นสายตาของลี่หุยจึงคิดว่าการที่พวกเขาทั้งคู่มาที่นี่เป็นคำสั่งของลี่เจี้ยนหวาจึงแตกคอกันทันทีเรียกการ์ดเข้ามา
“การ์ดล่ะเขามาเดี๋ยวนี้! โยนไอ้สองคนนี้ที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีออกไปเดี๋ยวนี้ตระกูลลี่ของเราไม่ต้อนรับพวกเขา”
จ้าวเฟยเฟยที่ได้ยินโม่เสี่ยวฮุ่ยเรียกการ์ดจึงแสร้งทำตัวน่าสงสารควักเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่ที่ดวงตาอย่างเบามือ
“พี่สาวพี่ทำแบบนี้กับเราได้ยังไง? เราก็แค่มาแสดงความยินดีกับจุนซินเท่านั้นเราไม่ได้มีความหมายอื่นใดเลย”
“แสดงความยินดี? เหอะเราไม่ต้องการ” โม่เสี่ยวฮุ่ยสีหน้าเย็นชาจ้องเขม็งทั้งคู่
“พี่สาวตอนนั้นพี่ทะเลาะกับเจี้ยนหวาหนักมากแต่พวกเด็กๆ ไม่เกี่ยวข้องด้วยยังไงซะลี่หุยก็เป็นลูกหลานของตระกูลลี่ตามหลักแล้วก็ต้องเรียกจุนซินและจุนถิงว่าพี่สาวพี่ชายถึงจะถูก”
จ้าวเฟยเฟยแสร้งสะอึกสะอื้นพลันร้องห่มร้องไห้อยู่ดีๆ น้ำตาก็พลันไหลออกมาจริงๆ
“ลี่หุยคุณเข้ามาขอโทษพี่สาวกับพี่ชายของคุณเดี๋ยวนี้บอกว่าคุณไม่ได้ตั้งใจที่จะแย่งความรักของพ่อที่มีต่อพวกเขามา”
จ้าวเฟยเฟยกล่าวพร้อมกับลากลี่หุยไปตรงหน้าลี่จุนซินและลี่จุนถิง
“จ้าวเฟยเฟยคุณมันไร้ยางอายให้ท่าคนที่มีภรรยาอยู่แล้วยังจะกล้ามาอวดถึงที่คุณนี่มันต่ำช้าไม่มีใครเกินจริงๆ ทำไมหน้าคุณถึงได้ด้านขนาดนี้คุณคิดว่าไม่มีใครรู้สันดานที่แท้จริงของคุณหรือไง”
“คุณยังจะบีบน้ำตาอีกจะแสร้งทำตัวน่าสงสารอะไรกันคนที่ควรจะร้องไห้คือฉันต่างหาก”
โม่เสี่ยวฮุ่ยโมโหจนมือสั่นพลางกล่าวพร้อมกับผลักไสไล่ส่งจ้าวเฟยเฟยไปด้านนอก
จ้าวเฟยเฟยไม่โต้กลับทั้งคู่เกิดการฉุดกระชากเล็กน้อยเมื่อลี่เจี้ยนหวาเห็นเข้าจึงรีบเร่งเข้ามาเพื่อแยกทั้งคู่ออก
เมื่อลี่จุนถิงเห็นว่าผู้เป็นมารดาของตนเองถูกจ้าวเฟยเฟยรั้งเอาไว้จึงเดินเข้าไปกระชากจ้าวเฟยเฟยออกผลักออกไปอีกทางจนจ้าวเฟยเฟยล้มลงกองกับพื้น
“พี่เรามาเพื่อแสดงความยินดีจริงๆ ทำไมพวกคุณถึงได้ทำร้ายคนอื่นแบบนี้”
“จุนถิงฉันรู้ว่าเธออิจฉาลี่หุยที่แย่งชิงความรักของพ่อเธอมาแต่ยังไงเขาก็ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ฉันยอมรับว่าฉันเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนคนที่พวกคุณควรที่จะลงโทษคือฉันขอร้องล่ะอย่าได้ทำอะไรหุยเอ๋อของฉันเลย”
จ้าวเฟยเฟยกองกับพื้นสะอื้นไส้ไม่หยุดยั้ง
ลี่จุนถิงไม่แยแสเธอหลังจากนั้นจึงก้มมองเธอ
เธอสะดุ้งโหยงกับสายตาของลี่จุนถิงพลางยืนอยู่กับที่ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย
ลี่จุนซินปกป้องโม่เสี่ยวฮุ่ยเอาไว้ข้างหลังเขาโมโหจนใบหน้าแดงก่ำพลันก้าวออกไปข้างหน้าชี้หน้าด่ากราดลี่เจี้ยนหวา
“ลี่เจี้ยนหวาดูเวรกรรมที่คุณก่อสินี่หรือผู้หญิงที่อ่อนโยนกับลูกชายของเธอที่คุณบอกมาถึงขนาดนี้แล้วคุณยังจะเข้าข้างพวกเธออยู่อีกหรือ?”
เมื่อลี่จุนซินเห็นว่าลี่เจี้ยนหวานิ่งเงียบยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติงจึงคิดว่าเขายอมรับในคำของเขา
“ลี่เจี้ยนหวาคุณพาลูกชายของคุณไสหัวไปเดี๋ยวนี้ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ”
ลี่เจี้ยนหวาที่เห็นลี่จุนซินโมโหหนักการที่สองคนนี้มาพังงานของเธอในวันนี้เขาเองก็รู้สึกผิดอย่างมากเขาแหงนหน้าขึ้นก้าวไปข้างหน้าคิดว่าจะแก้ตัวกับพวกเขา
แต่กลับถูกลี่จุนถิงสบถใส่อย่างไร้ความปรานี “ลี่เจี้ยนหวานี่หรือการแสดงความยินดีของคุณ?”
“พาเมียน้อยเข้ามาก่อความวุ่นวายแถมยังเป็นวันสำคัญของพี่อีกต่างหากนี่หรือการแสดงความยินดีที่คุณให้กับพี่งั้นเหรอ? เหอะการแสดงความยินดีของคุณช่างพิเศษเสียจริง”
ไม่รอให้ลี่เจี้ยนหวาได้โต้ตอบแต่อย่างใดลี่จุนถิงเรียกการ์ดที่ยืนรอคำสั่งอยู่อีกด้านขับไล่ทั้งสามออกไป
หลังจากที่ถูกขับไล่ออกมาลี่เจี้ยนหวาหัวเสียเป็นอย่างมากพลันฟาดจ้าวเฟยเฟยและลี่หุยเข้าคนละทีอย่างเต็มฝ่ามือ
“ฉันสั่งให้พวกคุณรออยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือไง? ทำไมพวกคุณถึงได้มาก่อความวุ่นวายที่นี่หรือคิดว่าฉันยังขายขี้หน้าไม่พออีกหรือไง?”
จ้าวเฟยเฟยยืนอยู่อีกด้านไม่โต้ตอบด้วยทีท่าน่าสงสารพลันยกมือขึ้นป้องบริเวณใบหน้าที่ถูกฟาดพร้อมกับร้องห่มร้องไห้
ตอนนี้เมื่อลี่เจี้ยนหวาได้ยินเสียงร่ำไห้ของจ้าวเฟยเฟยขึ้นมาก็รู้สึกไร้ความอดทนในใจโมโหหนักกว่าเดิม
“ร้องไห้ร้องไห้ร้องไห้มีอะไรให้ต้องร้องนักหนาเธอดูสิ่งที่เธอพูดไปข้างในนั้นสิคำไหนบ้างที่ไม่ได้แฝงนัยเย้ยหยันถากถางเธอคิดว่าคนในงานเป็นไอ้งั่งกันหมดฟังไม่ออกหรือไงว่าเธอหมายความว่ายังไง?”
“คุณด้วยลี่หุยแม่ของคุณคิดจะมาก่อความวุ่นวายคุณก็ตามมาอย่างนั้นหรือ”
ลี่เจี้ยนหวาโกรธจัดจนชี้หน้าด่ากราดทั้งคู่
“คุณพ่อครับทุกคนเข้าใจผิดแล้วจริงๆ ผมมาเพื่อแสดงความยินดีจากใจ”
ลี่หุยถูกด่ากราดจนเริ่มหัวเสียจึงโต้กลับ
“มาแสดงความยินดีจากใจงั้นเหรอ? เหอะการที่คุณพูดแบบนี้คุณคิดว่าด้านในจะมีคนเชื่อสักคนไหม? คุณอยู่ดีว่าพี่น้องคู่นั้นไม่ชอบคุณแต่คุณยังไงเข้าไปเบียดเข้าไปอีกคุณนี่มัน……”
ลี่เจียนหวาสะดุดเมื่อกล่าวเพียงครึ่งประโยคพลันถอนหายใจก่อนหมุนตัวเดินออกไป
