เขาปลอบเธอเบา ๆ และสังเกตนิ้วที่กำแน่นของเธอ และเอื้อมมือไปกุมมันอย่างแผ่วเบา
เฉียวฉีฟังสิ่งที่เขาพูดแล้วเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
เธอพูดเสียงขรึม: “กู้ซือเฉียน คุณอย่าหลอกฉันเลย ถ้าหากไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แล้วทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?”
เธอรู้จักกู้ซือเฉียนดี ทั้งสองผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ต่อให้ภูเขาไท่ซานถล่มก็ไม่มีทางสะทกสะท้าน แต่ตอนนี้เขากลับมีสีหน้าที่ดูแย่มากๆ
กู้ซือเฉียนหลับตาลงและลืมตาพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน
เขาเงยหน้าและลูบผมเธอแล้วพูดเบา ๆ: “ได้ ฉันยอมรับ มีปัญหาเล็กน้อย แต่เชื่อฉันนะว่ามันแก้ไขได้ เอาไว้กลับไปแล้ว เราให้หมอตรวจร่างกายเธอ จากนั้นก็ทำการรักษา มันจะจบลงอย่างรวดเร็ว ดีไหม?”
เฉียวฉีเป็นผู้หญิงที่ฉลาด
แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้สบายใจ แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงความจริงจังของเรื่องนี้อย่างคลุมเครือ
แต่เธอไม่ได้พูดออกมา ได้แต่พยักหน้า
“ค่ะ”
เนื่องจากเหตุการณ์นี้ งานเลี้ยงอาหารกลางวันตอนเที่ยงและตอนบ่ายจึงดูไม่มีอะไรน่าสนใจอีกแล้ว
กู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีไม่ได้ร่วมงานเลี้ยงช่วงบ่าย หลังจากร่วมงงานเลี้ยงตอนเที่ยงแล้วก็พาเฉียวฉีกลับ
ส่วนแขกคนอื่นนั้นที่ยินดีจะอยู่พักผ่อนต่อบนเกาะก็สามารถอยู่ต่อได้ หากไม่ก็สามารถโดยสารเครื่องบินกลับได้
งานแต่งงานนี้ถือได้ว่าตั้งต้นได้ดีและจบด้วยความล้มเหลว
เพียงแต่แขกส่วนมากไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ที่สุดแล้วเรื่องที่เกิดกับเฉียวฉีและตอนที่หนานมู่หรงพูดนั้น มีเพียงคนที่ข้นข้างสนิทกับกู้ซือเฉียนอยู่ด้วยเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ อยู่ในงานหมด
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่จากการกระทำของเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ทำให้พวกเขาพอรู้สึกอะไรบางอย่างได้
แขกส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะกลับหลังจากงานเลี้ยงตอนบ่าย
ฉินเย่วอารักขาและไปส่งกู้ซือเฉียนและเฉียวฉีที่ปราสาท ดังนั้นลุงโอจึงยังอยู่ที่นี่ รับผิดชอบเรื่องการรับรองส่งแขกรอบบ่าย
เขามีบุคลิกสงบและมีประสบการณ์ในการจัดการกับสิ่งต่าง ๆ และเขาก็เหมาะสำหรับการจัดการกับเหตุฉุกเฉินดังกล่าว
ขณะเดียวกัน ที่ปราสาท
กู้ซือเฉียนได้เรียกให้แพทย์ที่มีอำนาจมากที่สุดที่นี่ และกำลังตรวจร่างกายอย่างละเอียดให้เฉียวฉี
ลู่จิ่งเซิน หลินซงและกลุ่มเพื่อนไม่รีบร้อนจะกลับ ที่สุดแล้วในจุดนี้ ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฉียวฉีกันแน่
ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนทุกคนจะไม่ได้นับว่าเป็นเพื่อนกัน แต่เมื่อผ่านช่วงเวลาที่ร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู พวกเขาเป็นเสมือนสหายร่วมรบของกันและกัน
การตรวจร่างกายใช้เวลากว่าสามชั่วโมงจึงเสร็จสิ้น
กู้ซือเฉียนมองที่หมอและถาม: “เป็นยังไงบ้างครับ?”
คิ้วของหมอขมวดแน่นและใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก
“เนื้อเยื่อและอวัยวะภายในต่างๆ ของร่างกาย และแม้แต่หลอดเลือดในสมองก็เสื่อมสภาพและหดตัวลงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน หนานมู่หรงไม่ได้โกหกพวกคุณ”
กู้ซือเฉียนสั่นอย่างรุนแรงและกำหมัดของเขาแน่น
ส่วนเฉียวฉีที่นั่งอยู่บนเตียงนั้น มีสีหน้าที่ดูสงบมากกว่าเขา
เธอถามเสียงขรึม: “ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ?”
หมอคิดอยู่นานแล้วส่ายหน้า
“พูดตามจริง ผมก็เพิ่งเคยเคสแบบนี้เป็นครั้งแรก แม้แต่ในหนังสือ คุณเฉียวอยู่ในช่วงเริ่มต้นของชีวิต มีเหตุผลว่าแม้ว่าคุณจะป่วย เปลี่ยนแค่ส่วนเดียวก็พอ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้เกิดขึ้นทั่วร่างกายพร้อมๆ กัน ผมไม่เคยพบเจอเลยจริงๆ และผมไม่สามารถหาสาเหตุของมันได้ในขณะนี้”
เฉียวฉีหน้าขาวเผือด
กู้ซือเฉียนกล่าวอย่างเย็นชา: “หาสาเหตุไม่ได้? หรือว่าคุณไม่มีความสามารถพอจะหาสาเหตุได้กันแน่?”
มีร่องรอยของความโกรธอยู่ในน้ำเสียง
เขาเป็นแพทย์ที่อยู่ภายใต้การดูแลของกู้ซือเฉียน เขาได้รับความนิยมจากเขาในช่วงอายุยังน้อย และเขาค่อนข้างประสบความสำเร็จในด้านทักษะทางการแพทย์ นอกจากนี้ เขาไม่เต็มใจที่จะทำงานในโรงพยาบาลและต้องการมีสมาธิกับการวิจัยยา ดังนั้นกู้ซือเฉียนจึงรับเขาไปที่ปราสาทและสร้างห้องทดลองเพื่อช่วยให้เขาทำในสิ่งที่เขาต้องการจะทำ
แต่ในตอนนี้ ภรรยาของกู้ซือเฉียนเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขากลับไม่สามารถหาสาเหตุได้
ตอนนี้เขารู้สึกผิดในใจ
เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “คุณกู้ ให้เวลาผมสักสองสามวัน ผมจะพยายามที่สุดเพื่อหาสาเหตุของโรคของคุณเฉียว”
กู้ซือเฉียนสีหน้าเครียดและเฉียวฉีก็ดึงแขนเสื้อของเขาแล้วพูดขึ้นก่อน: “ได้ค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะ”
หมอพูดว่าไม่ต้องเกรงใจ จากนั้นก็หยิบของที่เขาต้องการและขอตัว
หลังจากเขาจากไปแล้ว เฉียวฉีก็มองไปที่กู้ซือเฉียนและยิ้มแล้วพูด: “คุณจะโกรธเขาทำไมคะ? หมอเขาไม่ใช่เทวดา บนโลกนี้ยังมีโรคหายากอีกตั้งเยอะ ก็ไม่แปลกใช่ไหมคะถ้ายังจะมีโรคอีกมากมายที่เขาไม่สามารถรักษาให้หายได้?”
เธอมีความคิดที่ดี แต่กู้ซือเฉียนกลับรู้สึกกระวนกระวาย
ในหัวคิดย้อนกลับไปถึงคำพูดของหนานมู่หรงที่พูดไว้ก่อนหน้านี้ เธอเป็นสายเลือดตระกูลหนาน ในอดีต โรคนี้เป็นโรคทางพันธุกรรมที่รักษาไม่หาย ทั้งหมดที่รู้สึกคืออาการจุกเสียดและหายใจลำบาก
เขามองไปที่เฉียวฉีและถาม: “เธอจำได้ไหมว่าพ่อที่แท้จริงของตัวเองเป็นใคร?”
เฉียวฉีตกตะลึง
คิดไม่ถึงว่าหัวข้อจะถูกเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
เธอคิดและส่ายหน้า “จำไม่ได้แล้ว ตั้งแต่จำความได้ฉันก็อยู่กับแม่ ต่อมาแม่แต่งงานเข้าตระกูลถัง ฉันถึงออกจากบ้านตระกูลถังแล้วมาอยู่กับท่านผู้อำนวยการ คุณถามฉันเรื่องนี้ทำไม?”
กู้ซือเฉียนคิ้วขมวดแน่น
เขาไม่ได้บอกความจริงกับเธอ ได้แต่ปลอบ: “ไม่มีอะไร ฉันก็ถามไปอย่างนั้นเอง เธอเหนื่อยไหม? พักผ่อนก่อนไหม?”
เฉียวฉีได้รับการตรวจร่างกายจากแพทย์ ไปๆ มาๆ ก็ใช้เวลาไปกว่าสามชั่วโมง ตอนนี้ย่อมเหนื่อยเป็นธรรมดา
เธอจึงพยักหน้า กู้ซือเฉียนจึงกล่อมให้เธอหลับ หลังจากเธอหลับไป เขาจึงออกมาจากห้อง
ชั้นล่าง
ลู่จิ่งเซินและกลุ่มเพื่อนรู้เรื่องผลการตรวจจากหมอแล้ว
พวกเขามองดูกู้ซือเฉียนลงมาจากชั้นบนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และพวกเขาก็ทนไม่ได้อยู่ไม่น้อย
ที่สุดแล้ว ใครจะคิดว่าในวันที่เป็นวันดีๆ จะนำมาซึ่งข่าวร้ายแบบนี้?
ลู่จิ่งเซินเดินเข้าไปและตบบ่าเขาพร้อมพูดปลอบใจ “อย่าเพิ่งท้อ ตอนนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์ก้าวหน้าแล้ว ไม่มีโรคไหนที่รักษาไม่หาย พรุ่งนี้จะขอให้เอมี่มาหานะ เขามีความรู้เรื่องโรคที่รักษาไม่หายมากและอาจช่วยได้”
หากเป็นเมื่อก่อน กู้ซือเฉียนคงจะไม่มีทางยอมรับความช่วยเหลือจากเขา
แต่ในตอนี้ เขากลับไม่ปฏิเสธและพยักหน้า
“ขอบใจมาก น้ำใจครั้งนี้ฉันจะจดจำไว้”
ลู่จิ่งเซินยิ้มแต่ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เขาเหลือบดูเวลาซึ่งก็สายมากแล้ว พวกเขายังต้องกลับประเทศ จึงได้กล่าวลาคู่ข้าวใหม่ปลาวันแล้วจากไป
หลังจากพวกเขาไปแล้ว ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว และลุงโอก็กลับมาแล้ว
อันดับแรก เขารายงานให้กู้ซือเฉียนด้วยความเคารพถึงสถานการณ์ในการส่งแขกออกไปทีละคน จากนั้นเขาก็ถามคำถามที่เป็นกังวล: “คุณนายไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
กู้ซือเฉียนพูดเสียงขรึม: “ตอนนี้ยังหาสาเหตุไม่ได้”
ลุงโอตกตะลึง
และไม่อยากจะเชื่อ
คนอื่นอาจจะไม่รู้แต่เขารู้ว่าหมอภายใต้การดูแลของปราสาทแห่งนี้นั้นเป็นหมอระดับหัวกะทิ แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่รักษาให้หาย แม้แต่สาเหตุของโรคก็ยังไม่สามารถระบุได้ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้ว?
