ประกายแสงหนาวเย็นยะเยือกสะท้อนจากเข็มเงินส่องไปที่ตัวหล่อน หลู่เหมิงตกใจแทบบ้า
ตั้งแต่เกิดมาโตป่านนี้ ไม่เคยเจอเข็มอะไรจะใหญ่ขนาดนี้
จิ้มเข้าไปบนตัว มันต้องเจ็บปวดเอาการเป็นแน่
หลู่เหมิงกลืนน้ำลายคำโต ตัวสั่นงันงก หดมุดซุกหนีเข้าในผ้าห่ม
จริง ๆ แล้วอย่าว่าแต่หล่อนเลย แม้แต่เย่เซ่าเตี๋ยที่ยืนมองอยู่ ยังตะลึงกลัว
หล่อนเคยคิดอยู่ว่าถังเฉาจะต้องเล่นงานหลู่เหมิง แต่ก็คิดไม่ถึงว่ามีการใช้วิธีแบบนี้ด้วย
ไอ้เข็มเงินใหญ่พิเศษขนาดนี้ น่าจะใช้ฆ่าคนแล้วละมัง ?
“เดี๋ยว รอเดี๋ยว…….”
เย่เซ่าเตี๋ยหน้าตาตื่นดึงถังเฉาไปข้าง ๆ ถามด้วยความข้องใจว่า “เข็มพวกนี้นี่ ใช้สำหรับการรักษาจริงหรือ ?”
ถังเฉามองหน้าหล่อนด้วยสีหน้าเรียบ ๆ “หรือคุณจะลองดูไหมหละ ?”
เย่เซ่าเตี๋ยสะดุ้งวาบ ยิ้มแห้ง ๆ ส่ายหน้า “ฉัน….ฉันไม่ต้องใช้หรอกอ่ะ…….”
พูดจบ มือปาดเหงื่อบนหน้าผาก ในใจรู้สึกรู้จักถังเฉามากขึ้น ลึกซึ้งเข้าไปอีก
อย่างอื่นยังไม่พูดถึง แค่ดูวิธีการแก้แค้น ก็พอจะทำให้เย่เซ่าเตี๋ยเห็นแล้วหนาว
หล่อนคิดไปถึงสมัยอยู่บ้านตระกูลซ่ง เห็นเย่หรูอี้ยังพอสู้รบตบมือกับถังเฉาได้ ความหมองหม่นในใจเพิ่มหนักขึ้นอีกหน่อย
หล่อนดูเหมือนจะดูแคลนเย่หรูอี้ไปหน่อยแล้ว
“นอนดี ๆ มิฉะนั้นถ้าเข็มปักพลาดไปปักเอาจุดที่ไม่ควรปัก ผมจะไม่รับผิดชอบนะครับ”
ถังเฉามือถือเข็ม ก็ได้พูดกับหลู่เหมิงขณะเงื้อมือสูงขึ้น ด้วยน้ำเสียงชาเย็น
หลู่เหมิงเกร็งตัวนิ่ง หยุดการขยับดิ้นลงทันที อ่อนเสียงลงพูดเชิงขอร้องว่า “ดิฉันไม่ได้ป่วยจริง ๆ คุณใช่หมอจริงหรือไม่นะ…….”
หล่อนร้องไห้ขึ้นมาจริง ๆ การแกล้งป่วยก็เพียงลูกไม้หลอกเพื่อให้พวกเขารีบกลับไป คิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะเล่นไม้แข็ง เอาเรื่องเป็นมาตรวจรักษาไข้จริง ๆ………
เข็มใหญ่ขนาดนี้ จิ้มเข้าไปในเนื้อ จะไม่เจ็บกันเจียนตายหรือ ?
แต่ ไม่ว่าหลู่เหมิงจะพูดอธิบายยังไง ถังเฉาก็ไม่ไปรับฟัง ปากก็คงยังพูดว่า
“ดูท่าคุณนี่ไม่ใช่ป่วยเฉพาะทางร่างกายนะ ทางด้านสมอง ก็น่าจะมีปัญหา ”
“สมองแกสิมีปัญหา ！”
ถ้าไม่เพราะสถานการณ์บังคับ หลู่เหมิงอยากจะลุกขึ้นชี้หัวสมองถังเฉาแล้วด่าสักตั้ง
หล่อนรู้สึกได้แล้วว่า ไม่ว่าจะชี้แจงยังไง ถังเฉาก็จะปักเข็มให้หล่อนอย่างแน่นอน
ถึงยังไงคุณก็ไม่มีปัญญาปลุกคนที่แกล้งหลับให้ตื่นได้ ตอนนี้เท่ากับเหมือนกับได้ยกก้อนหินทุ่มใส่ขาตัวเองโดยแท้
“แล้วเข็มนี่ คงไม่มีผลข้างเคียงนะ ?”
“คนที่ไม่ป่วยปักเข็มนี่ลงไป จะเป็นอะไรไหม ?”
“จะเจ็บไหมนี่ ?”
“……”
หลู่เหมิงที่ข่มใจสงบลง ยิงคำถามใส่เป็นชุด
จนแม้ถังเฉาก็รู้สึกรำคาญ “คุณรู้สึกจะพูดมากไปนะ”
พูดจบ ปักเข็มลงไปที่แขนหลู่เหมิง
ปึก
“โอ๊ย！”
โดนเข็มปักลงไป หลู่เหมิงร้องลั่น ตาเหลือกแดงก่ำ น้ำตาไหลพราก
เจ็บ
เจ็บเอาอย่างมาก ๆ
ถังเฉาให้เย่เซ่าเตี๋ยส่งสำลีมาให้ กดไว้ที่รอยปัก ห่อรัดอย่างเชี่ยวชำนาญ
หลังจากนั้น ก็หยิบเอาเข็มเงินอีกเล่มหนึ่งเตรียมปักลงไปต่อ
“เดี๋ยว ๆ！”
หลู่เหมิงรีบร้องห้าม พูดอย่าสงสัย “ก็ปักไปแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังจะปักอีก ？”
“เมื่อตะกี้ยังไม่เจอหลอดเลือดดำ”
ถังเฉาพูดเสียงชาเย็น
“……”
“…เชียส….”
ถ้าทำได้ละก้อ หลู่เหมิงอยากจะด่าแม่ใส่แล้วซะนี่
มาถึงปี ค.ศ.นี้แล้ว ยังมีหมอที่ฉีดยาหาหลอดเลือดไม่เจออีก ?！
ปึก
ถังเฉาปักเข็มลงอีก หลู่เหมิงมือขยุ้มผ้าปูเตียงแน่น เล็บจิกจนผ้าขาด
“ได้หรือยัง……”
หลู่เหมิงถามเสียงสั่น น้ำเสียงวิงวอน
“หลอดเลือดดำของคุณเล็กมากเลย จิ้มไม่ยอมเจอ”
ถังเฉาตอบเสียงเย็นชา
“……”
ต่อจากนั้น ถังเฉาก็ใช้ ‘หาหลอดเลือดดำไม่เจอ’เป็นข้ออ้าง ปักเข็มลงไปอีก เจ็ด-แปดเข็ม หลู่เหมิง ปวดจนเหงื่อท่วมตัว
หลายต่อหลายครั้งที่ปวดจนสลบ แล้วก็สะดุ้งฟื้นด้วยความปวด…….
กลับไปกลับมาอีกหลายครั้ง ถึงขณะนี้หลู่เหมิงสุดจะอ่อนล้า จิตประสาทถูกบีบคั้นทรมานอย่างสาหัส
ปึ้ก
เข็มสุดท้าย ถังเฉาหยุดมือในที่สุด
แต่เมื่อเข็มนี้ปักลงไป หลู่เหมิงเหมือนวิญญาณหลุดพ้นไปจากร่าง สองตาเบิ่งกว้างค้าง ไม่มีการขยับดิ้นรน สภาพเหมือนหุ่นยนต์ แววตาเหม่อลอย
เย่เซ่าเตี๋ยสะอึกใจ ถามไปว่า “ที่ผ่านมา คุณหาหลอดเลือดไม่เจอเลยหรือ ?”
ถังเฉายิ้มเยือก ๆ “เป็นได้ยังไง หลายเข็มก่อนหน้านั้น เป็นการลงโทษล้วน ๆ”
สำหรับใครคนที่ทำอะไรที่เป็นผลร้ายต่อหลินชิงเสว่ ถังเฉาจะไม่มีการปล่อยตามเลย
จัดการทรมานไปหลายเข็มแล้ว เข็มสุดท้ายนั่น จึงใช่จุดมุ่งหมายของถังเฉา
เย่เซ่าเตี๋ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ ย้อนคิดถึงตัวเองที่เคยคิดเป็นศัตรูกับถังเฉา มันช่างเป็นเรื่องโง่เขลาอย่างหนัก
หากถังเฉาใช้วิธีนี้กับตัวหล่อน หล่อนคงไม่มีทางทนอยู่ได้ถึงห้านาทีแน่นอน
“หล่อนเป็นอะไรไปแล้วหรือ ?”
เย่เซ่าเตี๋ยชี้ไปที่ใบหน้าที่ชาทื่อของหลู่เหมิง แล้วถาม
ถังเฉากวาดสายตามองหน้า “อะไรที่ควรถามก็ถาม อะไรไม่ควรถามก็อย่าถาม”
เขาเกลียดมากที่สุดคือ มีคนมาเซ้าซี้ถามนู่นถามนี่ในเวลาที่เขาทำงาน
เย่เซ่าเตี๋ยถึงกับสะดุ้ง ปิดปากเงียบอย่างไม่สบอารมณ์ พึมพำว่า “มีอะไรหนักหนาเชียว……..”
มาขณะนี้เขาได้สัมผัสถึงความเป็นถังเฉาอีกหน่อย ให้รู้สึกประหลาดใจที่ได้พบว่า แท้จริง ถังเฉาไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
เพียงอย่าไปกระทบส่วนที่เป็นขีดจำกัดของเขา จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนใจกว้างทีเดียว
“บอกข้ามาซิ แกพาคุณหลินไป มีจุดประสงค์อะไร ?”
ถังเฉาลุกยืนขึ้น ถามด้วยเสียงเย็นยะเยือก
เย่เซ่าเตี๋ยนึกฉงน ถังเฉา ไหงไปคุยกับคนที่นอนชาทื่ออยู่ มันเป็นไปได้หรือ ?
แต่ในเวลาต่อมา เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น……..
หลู่เหมิงที่ดูเหมือนวิญญาณหลุดหายไปแล้วได้ขยับปาก ทีละคำทีละคำพูดออกมาเหมือนหุ่นยนต์“เพื่อ ตัวเอง และ ก็ เพื่อ คน ที่ จะ แก้ แค้น ใส่ หลิน ชิง เสว่”
แววตาของเย่เซ่าเตี๋ยหวั่นหวาดขึ้นมา “พูดได้แล้ว พูดออกมาได้ด้วย”
“เงียบ”
ถังเฉาตวาดใส่อย่างเกรี้ยวกราด แล้วพูดต่อไปว่า “เล่ารายละเอียดมา”
และแล้ว หลู่เหมิงเหมือนคนที่สติสัมปชัญญะถูกควบคุม ก็พูดเล่าเหตุการณ์ออกมาแบบทีละคำทีละคำ
“ฉันได้ติดต่อประสานกับผู้บริหารระดับกลางของบริษัทอื่นอยู่หลายบริษัท จัดตั้งเป็นบริษัทนายหน้าขนาดกลาง ในนามหย่วนหยางกรุ๊ปของตระกูลหลวงตระกูลแย่ หลอกเอาเงินลงทุนจากกลุ่มธุรกิจต่างถิ่นมาดำเนินงาน ส่วนกำไรแบ่งครึ่ง ส่วนเรื่องฐานะตำแหน่งของพวกเรา ก็ล้วนอุปโลกน์กันเองขึ้นมา ถึงหากพลาดเกิดเรื่องขึ้น การตรวจสอบเป็นความก็คงถึงเพียงประธานเย่ คุณเย่เซ่าเตี๋ย”
“หา ?”
ได้ยินเรื่องลำดับเล่ามา เยเซ่าเตี๋ยถึงกับสะอึก ตามด้วยอารมณ์โกรธ
สีหน้าเปลี่ยนเป็นถมึงทึง
ตัวเราเอง กลับเป็นโดนลูกน้องตลบหลังเสียแล้ว
เล่นเอาชื่อเสียงหยวนหยางกรุ๊ป ใช้ไปเที่ยวหลอกลวงต้มตุ๋นไปทั่ว ตัวเองยังไม่รู้เรื่องเอาเลย
หลู่เหมิงเล่าต่อในลักษณะเหมือนหุ่นยนต์ “หลายวันก่อน ฉันได้รับโทรศัพท์จากคุณหลินอิ่นแห่งตระกูลหลินตระกูลหลวง ให้ตั้งเป้าธุรกิจตัวกลางมุ่งไปที่หลินชิงเสว่ เพียงให้นำตัวเธอมาให้เขา ก็จะได้รับค่าตอบแทนก้อนใหญ่ ฉันจึงได้ลงมือทำตามประสงค์ของเขา”
หลังจากฟังคำพูดของหลู่เหมิง ดวงตาขอถังเฉาก็กลายเป็นฆาตกรทันที
“หลินอิ่น ไอ้หลินอิ่นตัวนี้….ข้ายังไม่ได้ลงมือจัดการพวกแก พวกแกก็เข้ามาลงมือกับเมียข้า……”
น้ำเสียงพลังหนาวสยอง อารมณ์การฆ่าปกคลุมทั่ว
กริ๊งงง………
ในขณะนั้นเอง เสียงเครื่องโทรศัพท์ของหลู่เหมิงดังขึ้น
จอภาพบ่งให้เห็นที่มาของคนโทรฯ.เข้า คุณหลินนั่นเอง
