บทที่ 148 พวกแกเป็นใคร
มือของเวินน๋อนสัมผัสกับอากาศ มันค้างอยู่บนอากาศอยู่นานด้วยความเขินอาย
เมื่อเห็นว่าเฟิงเฉินทำหูทวนลม เธอถอยกลับไปอยู่ที่ด้านหลังและลูบหัวพลางใช้น้ำเสียงออดอ้อน “เมื่อคืนเฮ่าเฮ่าอาการดีขึ้นมากแล้วนะคะ เขาจำคุณได้ด้วย ยังถามอีกว่าเมื่อไหร่คุณถึงจะมาเยี่ยมเขาได้”
เฟิงเฉินตอบอย่างพอเป็นพิธี บอกว่าถ้ามีเวลาก็จะไปเยี่ยมอีกครั้ง เวินน๋อนรู้ดีว่าในใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ในตอนนี้ เธอจึงไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้และออกจากห้องทำงานไป
อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ของการมานั้นบรรลุผลแล้ว ส่วนกระบวนการจะเป็นอย่างไรนั้นก็ไม่สำคัญ
เมื่อประตูปิดสนิท ความใจดีในดวงตาของเธอลดลงอย่างชัดเจนในดวงตาของเฟิงเฉิน เขาขมวดคิ้ว จู่ๆก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ที่เปลือกตากระตุกถึงสองครั้ง
ลั่วมั่นคิดว่าเธอกำลังฝันร้ายเช่นเดียวกับคืนที่มักเกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ความเจ็บปวดที่สะบักจากการกระทบพื้นทำให้เธอตื่นขึ้นมาทันที หลังศีรษะของเธอถูกกดลงไว้กับพื้นเย็นๆ เมื่อเธอลืมตาขึ้นเธอก็สบตาเข้ากับดวงตาที่ไม่น่าไว้ใจสองคู่
นั่งยองๆขนาบซ้ายขวา ที่ด้านข้างของเธอ
“พวกแกเป็นใคร”
เธอถอยห่างออกไปด้วยความตื่นตระหนกและพยายามหลีกเลี่ยงมือของทั้งสองคน
“ตื่นแล้วเหรอ” ชายมีเคราคนหนึ่งจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา มือใหญ่ที่โค้งเป็นเหมือนไก่ยื่นมาด้านหน้าของเธอโดยไม่คำนึงถึงการต่อสู้ของเธอ ก่อนจะพูดอย่างยิ้มๆ “ไม่เลวเลยนี่ ฉันชอบงานวันนี้จัง”
“พี่ใหญ่ ยังมีผมอยู่นะ” ชายร่างผอมด้านข้างรีบตอบกลับ
ลั่วมั่นตกใจอย่างมาก “พวกแกปล่อยฉันนะ จะเงินหรือว่าต้องการอะไรฉันให้ได้หมด จะเท่าไหร่ก็ได้ อย่าแตะต้องตัวฉัน”
“เงิน？” คนมีหนวดเครายิ้มจนเห็นฟันสีเหลือง “พวกเราเน้นเรื่องความซื่อสัตย์ในวงการนี้ เมื่อรับเงินจากคนอื่นแล้ว จะไม่ทำธุรกิจสองอย่างทับซ้อนกันแน่นอน ถ้าจะโทษก็โทษตัวเองที่ไปผิดใจกับคนอื่นเข้าแล้วไง”
“ใคร เขาเป็นใคร”
ลั่วมั่นกำเสื้อที่ดูเหมือนจะถูกฉีกออกไว้ที่หน้าอกพลางพูดอย่างตื่นกลัว “ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหน พวกแกก็ไม่สามารถแตะต้องตัวฉันได้ พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“เธอเป็นราชาแห่งสวรรค์หรือราชินีมารดรหรือยังไง” คนตัวผอมด้านข้างเอื้อมมือไปแตะต้นขาของเธอด้วยท่าทางที่ดูน่าอนาถ “เพื่อให้มือได้สัมผัสความรู้สึกนี้ ต่อให้ต้องตายก็ยอม”
ลั่วมั่นกรีดร้อง ไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหน เธอเตะคนมีเคราจนกลิ้งห่างออกไป จากนั้นก็ยืนขึ้นบนกำแพงอย่างรวดเร็ว
ชายมีเคราถูกเตะและล้มลงกับพื้น
ชายร่างผอมที่กำลังด่าทอเธออยู่นั้นก็คว้าลั่วมั่นไว้ แต่กลับถูกเธอทุ่มไหล่จนล้มลงที่โต๊ะกาแฟ เสียงดัง“โครม” กระจกโต๊ะกาแฟแตกทั้งบานและมีแสงประกายตามพื้น
ลั่วมั่นพิงกำแพงและหอบ เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกวางยาและตอนนี้เธอแทบจะพยุงตัวไว้ไม่อยู่
ชายมีเคราตอบสนองอย่างรวดเร็วจากความเจ็บปวด เขาวิ่งไปพร้อมกับคำก่นด่า
“อี…อีนังบ้าเอ้ย”
ลั่วมั่นที่ซ่อนตัวอยู่แต่สุดท้ายก็ถูกชายมีเคราจับตัวได้ เขากดเธอลงบนโซฟาอย่างแรง เสียงตบที่ดังก้องบนใบหน้าของเธอทำให้รีบพิมพ์ลายนิ้วมือสีแดงสดอย่างรวดเร็ว
“ในเมื่อพูดด้วยดีๆไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ！”
“แควก” เสียงเสื้อที่ถูกฉีกออกดังก้องไปในอากาศ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของลั่วมั่น บรรยากาศในห้องนั้นตึงเครียด
“ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะ พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“แล้วเธอเป็นใครล่ะ” ชายมีเครากดไหล่ของเธอและเกี่ยวสายชุดชั้นในของเธอด้วยมือข้างหนึ่งด้วยท่าทางที่ดูน่าอนาถ “เธอเป็นใครล่ะ ถ้าบอกแล้วฉันจะกลัวไหมนะ”
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและการต่อสู้ที่ยุ่งเหยิง
“ฉันเป็น…..” เมื่อพูดถึงคำนี้ จู่ๆลั่วมั่นก็ไม่กล้าพูดต่อ
หากผู้คนรู้ว่าภรรยาของประธานบริษัทH.Y.ผู้สง่างามถูกทำร้ายในสถานที่เช่นนี้ มันส่งผลร้ายอย่างมากต่อเฟิงเฉินและตระกูลเฟิง และเธอไม่กล้าเสี่ยง
