“อะไรเปิดนะ？” เล่อสวี้ยังไม่ทันได้ตั้งสติ
“ประตู……ประตู……” กวนเส้าหยู้ชี้ไปทางด้านหลังของเธออย่างกังวลใจ “ประตูเปิดแล้ว”
เล่อสวี้หันศีรษะกลับ และได้เห็นว่าประตูกำลังเปิดอยู่ แต่ไซเรนก็ไม่ได้ดัง
เจอดีเข้าแล้ว โชคดีที่โชคเข้าข้าง รหัสผ่านตัวเลขสุดท้ายสุ่มมั่วๆก็ดันถูก
หลังจากที่เปิดคอมพิวเตอร์แล้ว เล่อสวี้ถอดรหัสผ่านของดิสก์ที่ซ่อนอยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว แล้วก็เลือกไฟล์ทั้งหมด และเตรียมคัดลอกไฟล์ทั้งหมดไปยังดิสก์ยู กวนเส้าหยู้ไม่กล้าที่จะพูดไร้สาระรบกวนเธอ ได้เพียงแต่มองดูลมผ่านทางหน้าต่าง
ทุกอย่างถูกดำเนินการไปอย่างราบรื่น หลังจากที่คัดลอกไฟล์ไปยังแฟลชไดรฟ์ยูเอสบีแล้ว เล่อสวี้ก็รีบเก็บสิ่งของ ในเวลานี้กวนเส้าหยู้ กลับพบว่ามีใครบางคนมาที่ประตู
เล่อสวี้กำลังคิดหาวิธีหลบหนี กวนเส้าหยู้กลับพูดว่า：“ฉันจะออกไปถ่วงเวลาพวกเขาไว้ เธอไปก่อนเลย”
พอพูดจบ เขาก็ออกไป
เล่อสวี้จึงจำใจเดินไปอีกทางที่ไม่มีคน แล้วกลับเข้าไปที่ห้องลั่วมั่นอีกครั้ง เพื่อที่จะนำเรื่องทุกอย่างไปบอกลั่วมั่น
แน่นอนว่า เรื่องของจู่ซิงเป็นเรื่องจริง ซือโม่ได้เขียนบันทึกไดอารี่มากมายให้กับจู่ซิง นอกจากนี้ เรื่องช่องโหว่ทางด้านการเงินของบริษัทลั่วซื่อเมื่อสี่ปีก่อนก็เป็นฝีมือการวางแผนของเขา
ทุกเรื่องล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของซือโม่คนเดียว
เพียงแค่เพื่อให้ลั่วมั่นอยู่เคียงข้างกายเขา
ซือโม่เอาลั่วมั่นมาเป็นตัวแทนของจู่ซิงโดยสมบูรณ์
พอลั่วมั่นรู้เรื่องพวกนี้ อาการของเธอก็ไม่ค่อยดีนัก เธอคิดไม่ถึงเลยว่าคนในครอบครัวที่เคยไว้เนื้อเชื่อใจกลับมีกลอุบายที่ลึกซึ้งแยบยลขนาดนี้
“ประธานลั่ว ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว เกรงว่าต่อไปซือโม่จะทำอะไรที่ไม่ดีกับคุณ ฉันแนะนำให้คุณออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” เล่อสวี้พูดอย่างกังวลใจ
ลั่วมั่นกลับส่ายหัว บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ลง แล้วพูดว่า：“ไม่ ตอนนี้ฉันยังไปไหนไม่ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่แก้ไขปัญหาทุกอย่าง เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะฉัน”
“ประธานลั่ว……”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าซือโม่ต้องการที่จะทำร้ายฉัน เขาก็มีโอกาส แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากลับไม่ได้ทำร้ายฉัน เพราะฉันยังมีประโยชน์กับเขาอยู่ เอาอย่างนี้ เธอรับแม่ฉันไปก่อน พอแม่ฉันปลอดภัย ฉันทำอะไรก็จะไม่พะวงหน้าพะวงหลัง ” ลั่วมั่นยังยืนกรานที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป
เล่อสวี้โน้มน้าวเธอไม่สำเร็จ ได้เพียงแต่ทำตามที่เธอบอก โดยการพาแม่ของเธอไป
การจากไปของแม่ของลั่วมั่นทำให้ซือโม่เกิดความสงสัย
“ซินซิน ที่นี่ไม่ดีเหรอ？ทำไมคุณถึงได้ให้แม่ของคุณย้ายออกไปล่ะ？”ซือโม่ถาม
“นี่ถือว่าเป็นเรื่องปกตินะ พวกเรารบกวนคุณนานเกินไปแล้ว จะช้าหรือเร็วก็ต้องย้ายออกไปอยู่ดี”ลั่วมั่นพูด
“คุณก็จะต้องไปเหรอ？”ซือโม่เกิดความกังวล
“ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังท้องอยู่ ในวันหนึ่งฉันก็จะต้องใช้ชีวิตอยู่กับลูกของฉันเอง คุณจะดูแลฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกค่ะ”
ซือโม่กลับส่ายหัว แล้วพูดว่า：“ถ้าคุณยินยอม คุณสามารถเป็นคุณผู้หญิงของคฤหาสน์หลังนี้ได้ตลอดเวลา ผมจะปฏิบัติต่อลูกของคุณประดุจลูกในไส้ของผมเอง”
หลังจากนั้นเขาก็กำชับให้คนเอาของขวัญเข้ามา
เขานำเอาแหวนออกมา แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า：“วันนี้เป็นวันคริสต์มาสอีฟ นี่คือของขวัญที่ผมจะมอบให้คุณ ผมหวังว่าคุณจะปลอดภัย และมีความสุขไปตลอดชีวิต แต่งงานกับผมนะครับ？”
นั่นเป็นแหวนที่มีลักษณะเป็นรูปดวงดาว มันทะลุเจ็บปวดเข้าไปในดวงตาของเธอทันที
เธอสะบัดมือของซือโม่ แล้วพูดว่า：“พี่ซือโม่ พี่ต้องเข้าใจว่า ฉันไม่ใช่จู่ซิง！”
ซือโม่เงยหน้าขึ้น มองมาที่เธอ ด้วยสายตาที่เฉียบคม พร้อมพูดว่า：“คุณไปรู้อะไรมา？”
“ฉันเห็นภาพของเธอในคอมพิวเตอร์ของคุณ อดีตคู่หมั้นของคุณ เธอชื่อจู่ซิงใช่มั๊ย？แต่ฉันเหมือนเธอมากใช่มั๊ย？”ลั่วมั่นพูดอย่างกระอักกระอ่วนใจ
ซือโม่กระวนกระวายใจ เขากุมมือลั่วมั่น แล้วพูดว่า：“ซินซินนั่นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องในอดีต ผมลืมเธอไปแล้ว เธอไม่อยู่แล้ว ไม่สามารถมารบกวนพวกเราได้ ถ้าหากคุณถือสา หลังจากที่แต่งงานกันแล้ว……”
“ฉันไม่ถือสา！” ลั่วมั่นพูดตัดบทเขาอย่างรวดเร็ว
ซือโม่ได้แต่จ้องมองมาที่เธอ
“ไม่ว่าในใจของคุณจะมีเธอหรือไม่ ฉันก็ไม่ได้แคร์แม้เพียงแต่น้อย เพราะว่าฉันคิดกับคุณเป็นแค่เพียงพี่ชายเท่านั้น ดังนั้นฉันไม่สามารถจะตอบตกลงแต่งงานกับคุณได้ เพราะฉันไม่ได้รักคุณเลย！” น้ำเสียงของลั่วมั่นหนักแน่นมาก
“ทำไม？”ซือโม่มองดูเธอด้วยความขุ่นเคือง “ผมทุ่มเททั้งตัวและหัวใจ ทำไมคุณถึงปฏิบัติกับผมอย่างนี้？”
“ทุ่มเททั้งตัวและหัวใจ？รวมทั้งการร่วมมือกับเฟิงเซิ่งใส่ร้ายว่าฉันฆ่าคนเหรอ？”
“ผมแค่เพียงอยากให้คุณเห็นโฉมหน้าเลวร้ายที่แท้จริงของคนพวกนั้น……”
“พอแล้ว！คุณเป็นคนที่น่ากลัวอย่างนี้นี่เอง！”
“คุณว่าผมน่ากลัว？” สายตาของซือโม่เริ่มดุดันขึ้นมาทันที เขากุมมือของลั่วมั่น “ผมทำเรื่องมากมายก็ไม่ใช่เพราะคุณหรอกเหรอ？ผมกลายเป็นคนที่น่ากลัวก็ไม่ได้เป็นเพราะคุณเหรอ？”
“สุดท้ายแล้วเป็นเพราะฉันหรือเป็นเพราะความโลภของตัวคุณเอง คุณก็รู้แก่ใจดี！ฉันไม่ใช่จู่ซิง ฉันก็ไม่ใช่ตัวแทนของ จู่ซิง ไม่สามารถตอบสนองความคิดสกปรกของคุณได้！”ลั่วมั่นพยายามแยกตัวออกจากเขา
แต่ในเวลานี้ซือโม่โกรธอย่างสุดขีด เขารีบอุ้มลั่วมั่นเข้าไปในห้อง
“งั้นวันนี้ผมจะให้คุณตอบสนองความโลภของผมให้ได้ ถึงแม้ว่าผมจะคิดว่าคุณเป็นจู่ซิง แล้วจะทำไม นั่นเป็นสิ่งที่คุณควรจะอดทนยอมรับมัน”
ซือโม่อุ้มเธอแล้วโยนไปที่เตียง และโน้มตัวคร่อมตัวเธอไว้
ความแข็งแกร่งของชายและหญิงนั้นช่างแตกต่างกันมาก ไม่ว่าลั่วมั่นจะพยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างเต็มพละกำลังที่มี ก็สู้แรงซือโม่ที่กำลังบ้าคลั่งไม่ได้
เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกขาดออกจากกัน
ลั่วมั่นกรีดร้องร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ณ เวลานี้ ทุกคนคงจะเฉลิมฉลองเทศกาลกันอย่างมีความสุข จะมีใครที่จะมาช่วยเธอล่ะ？
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่เป็นที่ของซือโม่ คนรอบข้างก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนของเขา
เธอจะสูญเสียความบริสุทธิ์ของตัวเธอแบบนี้เหรอ？ครั้งนี้เฟิงเฉินเขาจะมาช่วยเธอมั๊ย？
ปัง！
เกิดเสียงดังลั่นห้อง หลังจากนั้น คนที่คร่อมร่างของลั่วมั่นอยู่ก็ถูกกระชากขึ้นมา แล้วถูกกระแทกลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง
ตอนที่ลั่วมั่นกำลังตื่นตระหนกอยู่ เฟิงเฉินรีบดึงผ้าห่มพันรอบตัวเธอ
“ลั่วมั่น คุณไม่เป็นไรใช่มั๊ย？”
เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัยอบอุ่นของเฟิงเฉิน
พอได้ยินน้ำเสียงนี้ หัวใจที่ร้อนรนของ ลั่วมั่นก็เริ่มทุเลาลงทันที เธอรีบโน้มตัวไปกอดเขาทันที
อย่างไรก็ตาม ไม่นาน เมื่อซือโม่ตั้งสติได้ก็พยายามจะตอบโต้คืนเช่นเดียวกัน แต่กลับถูกคนที่เฟิงเฉินพามาสยบลง
คฤหาสน์ทั้งหมดถูกควบคุมด้วยเฟิงเฉิน
เรื่องหลายๆอย่างที่ซือโม่ได้ทำ ได้ถูกเปิดเผยออกมาก หลักฐานคือไฟล์ของเล่อสวี้ที่คัดลอกมาจากไฟล์คอมพิวเตอร์ของเขา
ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของตำรวจแล้ว
เฟิงเฉินกอดลั่วมั่นที่ตื่นตระหนกกลับบ้าน
ในที่สุด ลั่วมั่นก็สงบสติลงจากความโกลาหลที่เพิ่งเกิดขึ้น
“คุณหิวหรือยัง？อยากกินอะไรหน่อยมั๊ย？ผมจะไปทำให้คุณ”เฟิงเฉินพูดอย่างเอาใจใส่
ลั่วมั่นกอดเขาไว้แน่น เมื่อกี้ เธอกลัวมากจริงๆ ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น สิ่งแรกที่เธอนึกถึงคือเฟิงเฉิน
“ไม่มีอะไรแล้ว เรื่องทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว มีผมอยู่ คุณไม่ต้องกลัว” เฟิงเฉินพูดปลอบเธอเบาๆ
ขณะที่ลั่วมั่นฟังเสียงอันอบอุ่นนี้อยู่ ก็ค่อยๆหลับไปอย่างช้าๆ
หลังจากที่ได้เผชิญกับเรื่องนี้ ลั่วมั่นก็ได้เข้าใจว่า ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนที่อยู่ข้างกายเธอ เธอไม่อยากจะสูญเสียคนที่ใช่อีกต่อไป
ในเมื่อเธอยังรักเฟิงเฉินอยู่ และเฟิงเฉินก็รักเธอเช่นเดียวกัน
งั้นเธอก็จะอยู่ด้วยกันกับเขา
ท้ายที่สุด เด็กก็ต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์ ความรักของพ่อและแม่ก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
“ลั่วมั่น เธอวางใจได้ ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีกต่อไป ผมสัญญา”เฟิงเฉินสาบานต่อหน้าเธออย่างแน่วแน่จริงจัง
ลั่วมั่นยิ้มพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย
บางทีความสุขนั้นก็ช่างง่ายดาย เพียงแค่รู้จักปล่อยวางเสียบ้างก็แค่นั้นเอง
【จบบริบูรณ์】
