คุณหนู4สตรีเปื้อนเลือด – ตอนที่ 90

ตอนที่ 90 มู่อวิ๋น
ณ จวนตระกูลฉิน หนึ่งคืนก่อนที่การสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนักจะเริ่มต้น

“เสี่ยวโม่เอ๋อร์ เจ้าพกโอสถพวกนี้ติดตัวเอาไว้นะ พวกมันน่าจะมีประโยชน์กับเจ้าตอนอยู่ในดินแดนต้องห้าม”

ฉินอี้เฟยนำกล่องใส่โอสถหลากหลายประเภทออกมาจากคลังส่วนตัวของเขา ก่อนจะส่งให้ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วที่กำลังยืนเบิกตากว้าง

“ถูกต้องแล้ว โอสถพวกนี้มีความสำคัญมาก พวกเจ้าต้องเก็บมันไว้ให้ดีล่ะ”

ผู้เฒ่าฉินเฟินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเป็นสุข เมื่อเห็นฉินอี้เฟยเอาโอสถที่ตนเองสะสมไว้มามอบให้น้องสาว ผู้นำตระกูลฉินเองก็นำกล่องไม้และ**บจำนวนหนึ่งส่งมอบให้กับฉินอวี้โม่

“เสี่ยวโม่เอ๋อร์ สิ่งของพวกนี้เป็นอาวุธและอุปกรณ์ช่วยชีวิตที่พวกเราตระกูลฉินสั่งสมเอาไว้ ระดับของพวกมันไม่ใช่น้อย ๆ หากพกพาพวกมันติดตัวไว้ บางทีพวกมันอาจจะช่วยรักษาชีวิตของเจ้าในยามวิกฤตได้”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าและเปิดแต่ละกล่องออกดู นางพบอาวุธและอุปกรณ์ระดับวิญญาณมากมายหลายชนิด แต่สิ่งที่ทำให้ฉินอวี้โม่รู้สึกประหลาดใจมากที่สุดก็คือ ภายในกล่องเล็กใบหนึ่งมีผงสีขาวละเอียดลักษณะคล้ายแป้งบรรจุอยู่ ผงเหล่านี้มีคุณสมบัติในการทำให้ยอดฝีมือหลับหรือไม่รู้สึกตัวไปได้ชั่วขณะ แม้ว่าปริมาณของมันจะมีไม่มาก ทว่าท่านปู่ฉินเฟินก็ยังเตรียมไว้ให้นาง

ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วรับของเหล่านั้นมาอย่างซาบซึ้ง พวกนางกล่าวขอบคุณผู้เฒ่าฉินเฟินและคนอื่น ๆ เป็นการใหญ่

“เอาละ ตอนนี้พวกเจ้าสองคนก็รีบไปพักผ่อนเถอะ ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าจะต้องผ่านการสอบคัดเลือกได้อย่างแน่นอน”

ฉินเฟินเอ่ยขึ้นมา เขาต้องการให้ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วรีบนอนหลับพักผ่อนเพื่อจะได้สดชื่นและมีแรงในวันพรุ่งนี้

ฉินอวี้โม่พยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินกลับไปยังเรือนพักของตัวเอง

เมื่อกลับมาถึงเรือนพักและก้าวเข้าไปในห้องส่วนตัว คุณหนูคนงามแห่งตระกูลฉินก็พบว่ามีบุรุษสูงใหญ่ยืนรออยู่ในนั้นก่อนแล้ว

“โม่เอ๋อร์ ข้าคงไปแดนดินต้องห้ามกับเจ้าในวันพรุ่งนี้ไม่ได้”

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง หานโม่ฉือก็เดินเข้าไปหาพลางคว้าจับเอามือบางเข้ามากอบกุมไว้

“ข้ารู้ว่าเจ้าสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนราชสำนักแล้ว มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะเข้าร่วมการสอบคัดเลือกกับข้าอีก”

ฉินอวี้โม่ตอบด้วยรอยยิ้มพลางชี้ชวนหานโม่ฉือให้นั่งลงที่โต๊ะ

“โม่เอ๋อร์ เก็บนี่ติดตัวไว้”

หานโม่ฉือล้วงเอาบางอย่างที่มีรูปร่างเป็นก้อนกลม ๆ ขนาดเล็กส่องแสงเป็นประกายแวววาวออกมาก่อนจะส่งให้ฉินอวี้โม่

“หากมีเรื่องอันตรายที่เจ้าไม่สามารถรับมือได้ในดินแดนต้องห้าม ขอให้เจ้าบดขยี้สิ่งนี้ มันจะทำให้ข้ารับรู้ได้ทันทีว่าเจ้าอยู่ในอันตราย และข้าจะสามารถฝ่าผ่านเขตอาคมเข้าไปช่วยเจ้าได้”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าและเก็บมันไว้

“ในช่วงที่อยู่ในโรงเรียนราชสำนัก ข้าเคยลอบเข้าไปฝึกฝนในดินแดนต้องห้ามอยู่ช่วงหนึ่ง ที่นั่นเป็นสถานที่ที่อันตรายแต่ก็เป็นสถานที่ที่เจ้าจะสามารถพัฒนาไปได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน ข้ารู้ดีว่าเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด หากเป็นเจ้าจะต้องคว้าโอกาสที่อยู่ภายในนั้นมาได้แน่”

ในสมัยที่ยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนราชสำนัก หานโม่ฉือเคยเข้าไปในดินแดนต้องห้ามอยู่ครั้งหนึ่ง สถานที่แห่งนั้นไม่ธรรมดาและเต็มไปด้วยอันตราย ทว่าภายในก็มีวาสนาและโอกาสมากมายให้ได้ไขว่คว้าอย่างไร้ขีดจำกัด ขอเพียงค้นหาและคว้าโอกาสเหล่านั้นมาได้ก็จะทำให้ความแข็งแกร่งเพิ่มพูนขึ้นได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย

ฉินอวี้โม่พยักหน้า ในเมื่อมันเป็นถึงสถานที่ต้องห้ามที่ไม่อนุญาตให้ผู้ใดล่วงล้ำเข้าไป ฉะนั้นมันก็คงจะไม่ธรรมดาอย่างที่ว่า ในตอนนี้นางเองก็ติดอยู่ในช่วงคอขวดของระดับพลัง การได้เข้าไปในดินแดนต้องห้ามครั้งนี้จึงถือเป็นโอกาสอันดี

“แต่ไม่ว่าจะยังไง การทดสอบในปีนี้ก็อันตรายมาก ไม่รู้ว่าเจ้าจะถูกส่งไปที่ใดในดินแดนต้องห้าม ในตอนนั้นทุกอย่างก็คงจะขึ้นอยู่กับพลังของเจ้าแล้ว”

หานโม่ฉือกล่าว ท่าทางของเขาดูกังวลใจเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าฉินอวี้โม่แข็งแกร่งเพียงใดและคงไม่ถูกผู้ใดรังแกได้โดยง่าย ทว่าเขาก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้อยู่ดี

“เจ้าวางใจได้เลย ข้าจะต้องกลับออกมาอย่างปลอดภัยและข้าจะต้องได้เป็นนักเรียนของโรงเรียนราชสำนักอย่างแน่นอน”

ฉินอวี้โม่บีบมือของหานโม่ฉือแน่นขึ้น นางกล่าวยืนยันด้วยน้ำเสียงมาดมั่นเพื่อให้เขาอุ่นใจและคลายจากความกังวล

เวลาที่จะต้องอยู่ในดินแดนต้องห้ามคือหนึ่งเดือนเต็ม ช่วงระยะเวลาเนิ่นนานขนาดนี้ในดินแดนอันแสนลึกลับและน่าหวาดหวั่นนั้นนับเป็นเรื่องที่อันตรายและท้าทายมาก แน่นอนว่าแม้แต่บุรุษน้ำแข็งเองก็ยังอดเป็นห่วงสตรีผู้เป็นที่รักของเขาไม่ได้

แม้ว่าฉินอวี้โม่จะมีประสบการณ์ในการอยู่ในป่าแสงจันทร์มานานกว่าครึ่งปี แต่กับสถานที่อย่างดินแดนต้องห้ามนั้นถือว่าแตกต่างกันออกไปอย่างสิ้นเชิง

ในดินแดนต้องห้ามมีอันตรายสูงกว่าป่าแสงจันทร์มาก แต่ในทางกลับกันที่นั่นก็มีทั้งวาสนาและโอกาสที่มากกว่าเช่นกัน

“ไม่ว่ายังไง หากมีอันตรายเจ้าต้องบีบสิ่งนั้นให้แตก เจ้าเข้าใจใช่ไหม ?”

หานโม่ฉือมองฉินอวี้โม่และกล่าวย้ำอีกครั้ง

ฉินอวี้โม่พยักหน้ารับคำอย่างหนักแน่น

…ราตรีกาลเคลื่อนพ้นผ่านผัน สาวหนุ่มแนบชิดกันเคียงข้าง อุ่นอ้อมอก-กก-กอดมิอ้างว้าง นิทรารมณ์สุขสร้าง ข้างคู่ เคียงใจ…

เป็นไปดังที่คาดเอาไว้ หานโม่ฉือหายตัวไปก่อนที่ฉินอวี้โม่จะตื่นในเช้าวันรุ่งขึ้น

เสี่ยวโร่วเปิดประตูเข้ามาและเห็นฉินอวี้โม่กำลังนั่งครุ่นคิดบางอย่างอยู่

“คุณหนูกำลังคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ ?”

สาวใช้น้อยยกอ่างใส่น้ำสำหรับล้างหน้ามาให้ก่อนจะเอ่ยปากถามคุณหนูของนาง

“ข้ากำลังคิดอยู่ว่าหลังจากที่เราเข้าไปในดินแดนต้องห้ามแล้ว เจ้ายังจะมาปรนนิบัติข้าอยู่รึเปล่า ?”

แท้จริงแล้วฉินอวี้โม่กำลังกังวลใจอยู่เล็กน้อยเกี่ยวกับความปลอดภัยของเหล่าสหายโดยเฉพาะสาวน้อยเสี่ยวโร่ว หากไม่มีนาง แล้วสาวใช้น้อยจะสามารถกลับออกมาจากที่นั่นได้อย่างปลอดภัยหรือไม่

ทว่านางก็ไม่อยากทำให้เสี่ยวโร่วต้องคิดมากหรือหวาดกลัวในเวลาที่การคัดเลือกใกล้จะเริ่มขึ้นเช่นนี้ คุณหนูคนงามจึงกล่าววาจาหยอกล้อออกไปพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่ม ๆ ของเด็กช่างถาม

“โธ่คุณหนูท่านล้อข้าเล่นแล้ว”

เสี่ยวโร่วเองก็ทราบดีว่าคุณหนูพยายามจะทำให้นางไม่คิดมากหรือเป็นกังวล

อันที่จริงในวันนี้ฉินอวี้โม่อยากจะสวมใส่ชุดบุรุษเพราะช่วยให้เคลื่อนไหวได้สะดวกและคล่องตัวมากกว่า อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดทบทวนอยู่หลายครั้งและคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลักแล้ว นางก็ตัดสินใจเลือกใส่ชุดสีขาวที่หานโม่ฉือให้มาเพียงแต่ในครั้งนี้ไม่ได้สวมใส่แบบเต็มยศเพื่อความคล่องแคล่ว ซึ่งด้วยเหตุนี้เองจึงกลายเป็นว่าสาวนักฆ่าในร่างคุณหนูสี่ตระกูลฉินต้องสวมใส่ชุดสตรีไปเข้าร่วมการสอบอย่างไม่มีทางเลือก

“เอ… คุณหนู ชุดนั่นมันคุ้น ๆ นะเจ้าคะ”

เสี่ยวโร่วถามยิ้ม ๆ และในตอนนั้นเองสาวน้อยก็มองเห็นลูกกลม ๆ ที่ส่องแสงแวววาวอยู่ในมือของฉินอวี้โม่

“ว้าวก้อนกลม ๆ นี่สวยจังเลย” เสี่ยวโร่วอุทานตาโต ก่อนจะถามต่อด้วยความตื่นเต้น “ข้าเดาว่าฮองเฮาคงจะเป็นผู้มอบมันให้คุณหนูแน่เลย ใช่ไหมเจ้าคะ”

“สาวน้อย ถ้าหากเจ้าสอดรู้มากไประวังจะไม่มีหนุ่มมาขอแต่งงานเอาได้นะ”

เมื่อถูกเสี่ยวโร่วถามในเรื่องนี้ ฉินอวี้โม่ก็รีบเฉไฉไม่ตอบคำถาม คุณหนูผู้มีความลับแกล้งดุสาวใช้ผู้แก่นเซี้ยวเพื่อสยบอาการสอดรู้ของนาง

“ไม่ใช่ปัญหาเลยเจ้าค่ะ ถ้าข้าไม่ได้แต่งงานก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้อยู่เคียงข้างคุณหนูตลอดไป”

เสี่ยวโร่วยิ้มกว้างและตอบกลับไปเสียงสดใส

หลังจากเตรียมตัวกันเสร็จเรียบร้อย พวกเขาก็บอกลาท่านปู่ฉินเฟินและฉินอี้เฟยก่อนจะออกเดินทางไปยังที่ตั้งของโรงเรียนราชสำนัก

เดิมทีฉินอี้เฟยอยากจะตามไปส่งสาวน้อยทั้งสอง ทว่าก็ถูกฉินอวี้โม่ปฏิเสธเพราะนางและเหล่าสหายทั้งหลายได้นัดหมายรวมตัวกันที่จุดหนึ่งเพื่อจะได้เดินทางออกไปนอกนครไป๋อวิ๋นพร้อม ๆ กัน

โรงเรียนราชสำนักแห่งจักรวรรดิไป๋อวิ๋นตั้งอยู่ส่วนนอกของนครไป๋อวิ๋นในจุดที่ห่างจากตัวเมืองออกไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ สถาบันการศึกษาแห่งนี้มีอาณาเขตที่เรียกได้ว่ากว้างใหญ่ไพศาล ถ้าหากลองเปรียบเทียบกันแล้วจะพบว่าพื้นที่ของโรงเรียนราชสำนักนั้นมีขนาดเทียบเท่ากับพื้นที่ถึงหนึ่งในสามของตัวนครไป๋อวิ๋นทั้งหมด ซึ่งนี่ก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าโรงเรียนราชสำนักแห่งนี้มีความยิ่งใหญ่อลังการมากเพียงใด

โรงเรียนราชสำนักนี้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งดินแดนและยังเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีผู้ใดกล้ามาล่วงล้ำหรือกระทำการหยามเหยียด

ไม่ต้องกล่าวถึงท่านอธิการของโรงเรียนราชสำนักผู้ที่มีระดับพลังสูงที่สุดในสถาบันและมีความแข็งแกร่งในระดับที่ยากจะจินตนาการได้ เพราะเพียงแค่นักเรียนที่ศึกษาอยู่ในโรงเรียนราชสำนักก็ไม่มีผู้ใดกล้าทำให้ขุ่นเคืองใจแล้ว

แม้ว่าตัวโรงเรียนราชสำนักเองจะไม่ใช่ขุมกำลังที่ทรงอำนาจที่สุด ทว่าเหล่าศิษย์ของโรงเรียนนี้ต่างก็เป็นกำลังสำคัญในขุมกำลังมหาอำนาจ เป็นทายาทแห่งตระกูลทรงอิทธิพลและบ้างก็เป็นถึงว่าที่ผู้นำแห่งขุมกำลังยิ่งใหญ่ในแผ่นดินนี้แทบทั้งสิ้น ไม่เพียงแต่จักรวรรดิไป๋อวิ๋นเท่านั้น แม้แต่ในจักรวรรดิชิงเฟิงก็มีนักเรียนที่จบจากโรงเรียนราชสำนักแห่งนี้เป็นจำนวนมาก

“เมื่อพวกเราเข้าไปในดินแดนต้องห้ามแล้ว ไม่ว่าพวกเราจะถูกส่งไปที่ใดให้พวกเรามุ่งไปยังใจกลางและมารวมตัวกัน หากทำเช่นนั้นไม่นานพวกเราต้องได้พบกันแน่”

ฉินอวี้โม่ชี้แจงแผนการให้แก่เหล่าสหาย

“หากเจอคนของอารามให้เข้าไปเล่นงานทันทีและชิงป้ายของพวกเขามาให้ได้ แต่ถ้าประเมินแล้วอีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไปให้พยายามหลีกเลี่ยง หากเป็นขุมกำลังอื่นก็ใช้หลักการเดียวกัน แม้ว่าตอนนี้ทุกฝ่ายจะเป็นพันธมิตรกันชั่วคราว ทว่าภาคีนี้ก็ใช้ได้เฉพาะขุมกำลังที่อยู่ในนครไป๋อวิ๋นเท่านั้นไม่ได้ครอบคลุมถึงขุมกำลังอื่นด้วย แต่ถึงอย่างนั้น แม้จะเป็นคนจากไป๋อวิ๋นเองก็ยังไว้ใจไม่ได้เสียทีเดียว จำไว้ว่าจงอย่าประมาท”

กลุ่ม ‘สหายของฉินอวี้โม่’ ซึ่งประกอบไปด้วย เยว่ชิงเฉิง โอวหยางชิงเฟิง ลั่วอวิ๋น และเสี่ยวโร่วพยักหน้าโดยพร้อมเพรียงกัน แม้ว่าพวกเขาจะมีจำนวนไม่มากแต่ทุกคนก็เข้าใจในหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี

“หากเจอกับสหายของเราแล้วโปรดอย่าแยกกันอีก อย่างน้อยมีสองคนก็ยังดีกว่าหนึ่ง พวกเราจะต้องพิชิตการทดสอบในครั้งนี้และเข้าไปเรียนอย่างพร้อมหน้ากันให้ได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวพวกเจ้าเอง !”

ระหว่างที่ฉินอวี้โม่เอ่ยวาจาปลุกขวัญกำลังใจอยู่นั้น สมาชิกในกลุ่ม ‘สหายของฉินอวี้โม่’ ทุกคนก็ตั้งใจฟังกันอย่างมาก เมื่อเห็นความมุ่งมั่นตั้งใจของสหายทุกคน ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้า

ความตั้งใจและเป้าหมายสูงสุดของพวกเขาคือพยายามให้ทุกคนในกลุ่มสอบผ่านไปได้อย่างพร้อมหน้ากัน

เป็นเพราะฉีฉีอายุยังน้อยและยังเป็นเชื้อพระวงศ์ทำให้นางเข้าเรียนในโรงเรียนราชสำนักได้ทันทีโดยไม่ต้องเข้าร่วมการคัดเลือกในวันนี้

ในบรรดากลุ่มสหายขนาดเล็กกลุ่มนี้ผู้ที่มีความแข็งแกร่งน้อยที่สุดคือลั่วอวิ๋นจากเมืองเยว่กวาง

เมื่อได้ทราบถึงความแข็งแกร่งของผู้เข้าสอบคนอื่น ๆ ลั่วอวิ๋นก็รู้สึกกดดันอยู่บ้าง ทว่าเขาก็ไม่เสียขวัญกำลังใจและความกล้าหาญไปง่าย ๆ แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะด้อยที่สุดในกลุ่ม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหมดโอกาส ในฐานะบุตรของเจ้าเมืองเขาจะไม่ยอมให้บิดาของเขาต้องขายหน้า

ถัดจากลั่วอวิ๋นผู้ที่มีความแข็งแกร่งน้อยที่สุดในลำดับถัดขึ้นมาก็คือเสี่ยวโร่ว

เสี่ยวโร่วเพิ่งจะทะลวงผ่านขอบเขตนภมายามาได้ไม่นานทำให้รากฐานยังไม่มั่นคงบวกกับประสบการณ์ที่ยังน้อยทำให้นางด้อยกว่ายอดฝีมือขอบเขตนภมายาคนอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม สาวน้อยก็ยังมีอสูรเทวะราชันเป็นผู้พิทักษ์อยู่จึงไม่น่าเป็นกังวลมาก

“อวี้โม่ เจ้าวางใจเถอะ อย่างไรพวกเราทุกคนก็สอบผ่านอย่างแน่นอน !”

สมาชิกกลุ่มผู้ที่มองโลกในแง่ดีที่สุดและดูจะไม่กดดันอะไรเลยก็คือเยว่ชิงเฉิง คุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอมกล่าวขึ้นมาอย่างมั่นอกมั่นใจ ท่าทางสบาย ๆ ของนางทำให้เหล่าสหายทั้งหมดต่างก็ยิ้มออกมา

พวกเขาสนทนาเรื่องสัพเพเหระกันเพื่อคลายเครียดจนกระทั่งเดินทางถึงประตูทางเข้าโรงเรียนราชสำนัก

ในตอนนี้คนจำนวนมากต่างก็เดินทางมาถึงโรงเรียนราชสำนักกันแล้ว และนั่นก็รวมถึงหวังรั่วอีและคณะด้วย

ความสัมพันธ์ระหว่างคนในกลุ่มของฉินอวี้โม่กับหลิวหว่านเยียนนั้นถือว่าย่ำแย่ ฉะนั้นเมื่อได้เห็นหน้ากันจึงไม่มีฝ่ายใดหรือผู้ใดคิดจะเข้าไปทักทาย

ระหว่างนั้นสองในสิบโฉมงามแห่งแผ่นดิน หลานสาวของท่านอ๋องหลิง–หลิงซวง และคุณหนูใหญ่แห่งสมาคมโอสถ–เหย่าเซียนเอ๋อร์ ต่างก็ถือโอกาสในช่วงเวลานี้ผลัดกันเข้ามาทักทายฉินอวี้โม่และคณะ

เนื่องจากหลิงซวงมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับหลิงเฟิงและฉีอวี้ทำให้บุคคลสูงศักดิ์ทั้งสามเดินทางมาพร้อมกัน พวกเขาทักทายกลุ่มของฉินอวี้โม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและเป็นมิตร

“ข้าเรียกเจ้าว่าอวี้โม่ได้หรือไม่ ? ใบหน้าของเจ้าคล้ายพี่ชายของเจ้ามากจริง ๆ”

เทพธิดาโอสถ คุณหนูใหญ่แห่งสมาคมโอสถ–เหย่าเซียนเอ๋อร์ ดูจะเป็นสตรีที่ร่าเริงแจ่มใส มีอัธยาศัยไมตรีที่ดี นางดูสูงส่งทว่าก็ดูเข้าถึงได้ง่าย

ก่อนหน้านี้ฉินอวี้โม่เองก็เคยได้ยินฉินอี้เฟยกล่าวถึงเทพธิดาโอสถผู้นี้อยู่บ่อยครั้ง เขากล่าวว่าหากมีโอกาสให้ผูกสัมพันธ์เป็นสหายกับนางไว้

“แน่นอน”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าและกล่าว “พี่ใหญ่ของข้ากล่าวถึงคุณหนูเหย่าเซียนเอ๋อร์แห่งสมาคมโอสถอยู่บ่อย ๆ แม่นางเป็นอย่างที่พี่ใหญ่กล่าวไว้ไม่มีผิด”

“โอ้ ! งั้นหรือ ? แต่ว่าเจ้าเรียกข้าว่าเซียนเอ๋อร์ก็พอ”

เทพธิดาโอสถยิ้มหวานหยด นางได้ยินที่ฉินอวี้โม่กล่าวกับสหายและรู้ว่าพวกเขานัดรวมตัวกัน ณ จุดกึ่งกลางของดินแดนต้องห้ามซึ่งนางเองก็มีความคิดแบบเดียวกัน ดังนั้นจึงเข้ามาทักทายพวกเขาเพื่อผูกไมตรีไว้ก่อน

ในตอนนี้ ผู้สมัครเข้ารับการคัดเลือกทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ประตูทางเข้าโรงเรียนราชสำนัก เป็นเพราะยังไม่มีคำสั่งเรียกให้เข้าไป พวกเขาจึงทำได้เพียงรอคอยอยู่ตรงนี้เท่านั้น

หลังจากเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งก้านธูป ประตูที่ปิดสนิทของโรงเรียนราชสำนักก็เปิดขึ้น บุคคลสามท่านที่ดูเหมือนจะมีหน้าที่รับผิดชอบในการสอบคัดเลือกครั้งนี้ก้าวเดินออกมา

ผู้ที่เดินนำมาเป็นบุรุษหน้าตาหล่อเหลา ใบหน้าของเขาดูอ่อนเยาว์ราวกับมีอายุไม่เกินยี่สิบปี เขาสวมชุดสีน้ำเงินเข้มที่เข้ากันกับผมสลวยสีน้ำเงินคล้ายสีของมหาสมุทร เส้นผมของคนผู้นี้ดูโดดเด่นและงดงามเป็นอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตาม กลับไม่มีผู้ใดคิดว่าบุรุษผู้นั้นคือคนรุ่นเยาว์จริง ๆ

กล่าวกันว่าอธิการแห่งโรงเรียนราชสำนัก–มู่อวิ๋น นั้น มีเส้นผมสีน้ำเงินที่ดูงดงามตั้งแต่เกิด แม้ว่าเขาจะอยู่มานานหลายทศวรรษแต่รูปลักษณ์กลับยังดูอ่อนวัยไม่เปลี่ยนแปลง อีกทั้งระดับพลังของบุรุษผู้มีตำแหน่งสูงสุดในโรงเรียนราชสำนักผู้นี้ก็น่าสะพรึงกลัวอย่างยากจะหยั่งถึง และยังไม่มีผู้ใดทราบถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา

“หึ ๆ ๆ พวกหนูน้อยทั้งหลายมากันแต่เช้าเลยนะ”

เมื่อมองเห็นเหล่าผู้ที่มารวมตัวกันเพื่อเข้ารับการสอบคัดเลือก มู่อวิ๋นก็แย้มรอยยิ้มกว้าง

“ข้ามู่อวิ๋น เป็นอธิการของโรงเรียนราชสำนัก ส่วนสองท่านนี้คือรองอธิการของโรงเรียน หากพวกเจ้าไม่มีคำถามอะไรก็รับป้ายของตัวเองและเตรียมตัวเข้าไปยังดินแดนต้องห้ามได้ !”

ทันทีที่เสียงนั้นสิ้นสุดลง ฉินอวี้โม่ก็พบว่ามีสิ่งของบางอย่างลอยเข้ามาหาและหยุดลงตรงหน้า ซึ่งเมื่อมองดูอย่างชัดเจนแล้วนางก็พบว่ามันเป็นป้ายแผ่นหนึ่ง ทุกคนที่มาเข้าร่วมการทดสอบต่างก็ได้รับแผ่นป้ายนั้นด้วยเช่นกัน

“หยดเลือดลงบนแผ่นป้ายเพื่ออ้างสิทธิ์การเป็นเจ้าของ ป้ายแผ่นนั้นพวกเจ้าต้องรักษาไว้เป็นอย่างดี หากใครสูญเสียมันไปก็จะถือว่าสอบตกทันที”

เมื่อได้ยินคำพูดของมู่อวิ๋น ฉินอวี้โม่ก็กัดนิ้วของตัวเองอย่างไม่รอช้าและหยดเลือดลงไปบนป้ายตรงหน้า

ป้ายแผ่นนั้นเปล่งแสงสว่างวาบออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนั้นเอง อดีตนักฆ่าสาวในร่างคุณหนูก็พบว่าบนแผ่นป้ายมีชื่อของนางปรากฏอยู่เรียบร้อยแล้ว

“เมื่อเข้าไปแล้ว ขอให้ทุกคนใช้ความระมัดระวัง หากพบเจออันตรายที่รับมือไม่ได้พวกเจ้าสามารถทำลายแผ่นป้ายของตัวเองแล้วทางโรงเรียนจะส่งตัวพวกเจ้ากลับออกมาทันทีเพื่อรักษาชีวิตไว้ แต่เมื่อป้ายถูกทำลายนั่นก็หมายความว่าพวกเจ้าสอบตก เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนพร้อมกันแล้ว พวกเราขอเริ่มการทดสอบ ณ บัดนี้ !”

มู่อวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะโบกมือไปในอากาศ ม่านแสงกึ่งโปร่งใสปรากฏขึ้นเหนือฝูงชนก่อนจะค่อย ๆ ลดระดับลงมาปกคลุมทุกคนเอาไว้ เพียงชั่วพริบตาถัดจากนั้น ผู้เข้าร่วมการทดสอบเข้าโรงเรียนราชสำนักในปีนี้ทั้งหมดก็หายตัวไป

.

.

ตอนที่ 88 ตัวตนของอวี๋เสี่ยวอวิ๋น
ฉินอวี้โม่มองจักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยและฮองเฮาเหวินหย่าอย่างรอคอย นางรู้ว่าทั้งสองพระองค์กำลังจะไขความกระจ่างในบางเรื่องให้นาง

“เสี่ยวอวี้โม่ แม่ของเจ้ามีนามว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นใช่หรือไม่ ?”

เหวินหย่ามองฉินอวี้โม่ และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความตื่นเต้นไม่ปิดบัง

“ท่านป้าเหวินหย่า ท่านไม่ทราบหรือเจ้าคะ ?”

เมื่อได้ยินคำถามของสตรีผู้สูงศักดิ์ ฉินอวี้โม่ก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก ตามคำบอกเล่าของท่านปู่ฉินเฟิน ฉินเทียนบิดาของนางตบแต่งอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเข้าตระกูลอย่างถูกต้อง และการแต่งงานของพวกเขาก็เกิดขึ้นภายในนครไป๋อวิ๋นแห่งนี้ …แต่ฮองเฮาเหวินหย่ากลับไม่รู้เรื่องนี้เลยอย่างนั้นหรือ ?

ฮองเฮาเหวินหย่าส่ายหน้า

“เสี่ยวอวี้โม่ เจ้าไม่ต้องสงสัยหรอก ในเวลานั้นพวกเรารู้จักฉินเทียนพ่อของเจ้าและได้เจออยู่บ้าง แต่เราก็ไม่เคยเห็นภรรยาของเขาเลยสักครั้ง ข้าเกรงว่าคงมีน้อยคนนักในนครไป๋อวิ๋นที่รู้จักอวี๋เสี่ยวอวิ๋น แน่นอนว่าเรื่องที่ภรรยาของฉินเทียนคืออวี๋เสี่ยวอวิ๋นเราก็เพิ่งรู้กระจ่างชัดไปเมื่อครู่”

องค์จักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยเห็นฉินอวี้โม่ทอแววตางุนงง เขาจึงเอ่ยปากพูด

ฉินอวี้โม่พยักหน้า ทว่าตอนนี้หัวใจของนางกลับเต็มไปด้วยความสับสน มีเหตุผลใดกันที่คนในเมืองไป๋อวิ๋นจะไม่รู้จักสะใภ้ใหญ่แห่งตระกูลฉิน ไม่แม้แต่จะรู้ชื่ออวี๋เสี่ยวอวิ๋น ทั้งๆ ที่นางเป็นถึงภรรยาของฉินเทียนบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของฉินเฟินผู้นำของหนึ่งในสามตระกูลใหญ่แห่งไป๋อวิ๋น

“ท่านป้าเหวินหย่า ท่านรู้จักมารดาของข้าอย่างนั้นหรือเจ้าคะ ?”

ฉินอวี้โม่มองฮองเฮาเหวินหย่าแล้วเอ่ยปากถามอย่างใคร่รู้

“ไม่ใช่แค่รู้จัก พวกเราเติบโตมาด้วยกัน…”

สตรีผู้สูงศักดิ์ที่สุดในจักรวรรดิพยักหน้าก่อนจะกล่าวเล่าถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้ว

ในดินแดนหวงหลิงแห่งนี้มีขุมกำลังแสนลึกลับที่ลึกลับเสียยิ่งกว่าอารามและวิหารแห่งความมืด ขุมกำลังนี้มีนามว่า —— นครเมฆา

ผู้คนในนครเมฆาปลีกวิเวกออกมาจากโลกภายนอกเมื่อนานแสนนานมาแล้ว พวกเขาตั้งรกรากถิ่นฐานอยู่กันเองอย่างเงียบ ๆ ในสถานที่ที่ห่างไกลทำให้มีน้อยคนนักในดินแดนหวงหลิงที่จะรู้จักพวกเขา นอกเหนือจากความลึกลับสุดจะหยั่งถึง ความแข็งแกร่งของนครเมฆาก็อยู่เหนือกว่าทุกขุมกำลังในแผ่นดิน กล่าวกันว่าแม้จะให้ทั้งอารามและวิหารแห่งความมืดผนึกกำลังกันก็ยังมิอาจสั่นคลอนนครเมฆาหรือแม้แต่ทำให้พวกเขารู้สึกกดดันได้

และทั้งฮองเฮาเหวินหย่าและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็เป็นคนของนครลึกลับดังกล่าว

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นนั้นแท้จริงแล้วเป็นถึงบุตรีสุดที่รักของผู้ครองนครเมฆา นางเป็นสตรีผู้ที่มีความแข็งแกร่งมากและมีพรสวรรค์อันสูงส่งและโดดเด่น ส่วนเหวินหย่าเป็นหลานสาวคนหนึ่งของผู้ครองนครและมีตำแหน่งเป็น ‘ธิดาศักดิ์สิทธิ์ของนครเมฆา’

จักรวรรดิไป๋อวิ๋นมีพันธสัญญาลับกับทางนครเมฆานั่นคือ นครเมฆาจะต้องส่งธิดาศักดิ์สิทธิ์ใน ทุกๆ สี่อันดับที่ผันเปลี่ยนไปให้มาเชื่อมสัมพันธ์กับจักรวรรดิไป๋อวิ๋น หรือกล่าวโดยง่ายก็คือธิดาศักดิ์สิทธิ์ในอันดับที่ห้าจะถูกส่งมาให้แต่งงานกับจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิไป๋อวิ๋นและเป็นฮองเฮาแห่งจักรวรรดิยิ่งใหญ่แห่งนี้ และเหวินหย่าก็คือธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้ที่ถูกส่งมาเพื่อแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์

เหวินหย่าและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเติบโตมาด้วยกันในวัยเด็ก พวกนางรักกันมากและทั้งสองเป็นเสมือนพี่น้องร่วมอุทร

เหวินหย่าอายุมากกว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นอยู่หลายเดือน หลังจากผ่านพ้นพิธีสู่วัยสาวแล้ว นางก็ถูกส่งไปยังนครไป๋อวิ๋นเพื่อแต่งงานและกลายเป็นฮองเฮาของจักรวรรดิตามหน้าที่แห่งธิดาศักดิ์สิทธิ์ของตน

และก่อนที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์หรือเหวินหย่าในเวลานั้นจะถูกส่งไปเข้าพิธีแต่งงาน อวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็แอบบอกพี่สาวของนางอย่างลับ ๆ ว่าเมื่อนางโตเป็นผู้ใหญ่ นางจะไปยังนครไป๋อวิ๋นเพื่อเยี่ยมหา

ในตอนนั้นเหวินหย่าคิดว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นคงเพียงแต่พูดเล่นตามประสาเด็กน้อยที่โศกเศร้าเพราะต้องจากลาพี่สาวของตนเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากผ่านพ้นพิธีสู่วัยสาวและมีอายุได้สิบหกปี อวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็มายังนครไป๋อวิ๋นจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม เหวินหย่าได้พบกับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นก่อนที่บุตรีแห่งผู้ครองนครเมฆาจะตัดสินใจเดินทางออกจากนครไป๋อวิ๋นไปเผชิญโลกกว้างในแผ่นดินใหญ่

แน่นอนว่าแม้จะอยากห้ามมากเพียงใดแต่เหวินหย่าก็หยุดนางไม่ได้ อย่างไรก็ตาม นางก็ได้ขอให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นรับปากว่าจะยอมกลับมาที่นครไป๋อวิ๋นในอีกสามเดือนให้หลัง และเมื่ออวี๋เสี่ยวอวิ๋นกลับมาแล้วเหวินหย่าก็จะให้คนส่งตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นกลับไปยังนครเมฆาทันที

ทว่าไม่คิดเลยว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นจะไม่เคยกลับมาอีกเลยหลังจากนางจากไปในวันนั้น

มันราวกับว่านางได้จางหายไปจากโลกใบนี้และไม่มีผู้ที่เหวินหย่ารู้จักคนใดเคยได้ยินข่าวคราวของบุตรีแห่งผู้ครองนครเมฆาอีกเลย

เจ้าผู้ครองนครเมฆาทั้งโกรธและวิตกกังวลมากเมื่อทราบว่าบุตรสาวของตัวเองหายตัวไป เขาส่งคนออกตามหาทั่วทุกแห่งหนทว่ากลับไม่เคยพบเจอเบาะแสใดเลย

จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อฉินอี้เฟยลืมตาดูโลก ไม่ทราบว่าด้วยวิธีใดแต่เจ้าผู้ครองนครเมฆาก็ได้รับรู้ในตอนนั้นว่า บุคคลที่มีสายเลือดแห่งนครเมฆาถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ นั่นจึงทำให้เขาคาดเดาว่าบุตรสาวของตนยังมีชีวิตอยู่และอาจจะเข้าพิธีแต่งงานอย่างลับ ๆ ไปแล้ว

เมื่อรู้ว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นแต่งงานและให้กำเนิดทายาท ในตอนแรกบิดาผู้เป็นใหญ่แห่งนครลึกลับของนางก็รู้สึกโล่งอก แต่ไม่นานอารมณ์ความรู้สึกของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว

เมื่อทราบว่าบุตรสาวสุดที่รักยังมีชีวิตอยู่ แน่นอนว่าเขาย่อมรู้สึกยินดี ทว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นกลับแต่งงานโดยไม่บอกกล่าวเขาผู้เป็นบิดาเลยแม้แต่ครึ่งคำ นางทำราวกับตั้งใจปิดบังเรื่องนี้กับเขาและนั่นก็ทำให้เขาโกรธมาก

นครเมฆามีกฎที่สำคัญอยู่ข้อหนึ่ง นั่นคือนอกจากธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่จะถูกส่งไปสานสัมพันธ์โดยเฉพาะแล้ว พวกเขาจะไม่อนุญาตให้ผู้ใดแต่งงานกับคนภายนอกอย่างเด็ดขาด แม้ว่าบิดาของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นจะเป็นเจ้าผู้ครองนครเมฆาทว่าเขาเองก็ยังมิอาจฝ่าฝืนกฎข้อนี้ได้

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินอวี้โม่ก็ลืมตาดูโลกอีกคน ในเวลานั้นนับว่ามีสายเลือดแห่งนครเมฆาปรากฏขึ้นมาอีกหนึ่งแล้ว

เจ้าผู้ครองนครเมฆาไม่สามารถหาตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นได้พบแม้จะใช้เวลาไปแล้วหลายปี ทว่าด้วยวิธีการบางอย่าง เขาสามารถมองเห็นจำนวนของผู้ที่มีสายเลือดแห่งนครเมฆาที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนได้ ในเมื่อตอนนี้มีคนที่มีสายเลือดนครเมฆาเกิดขึ้นมาถึงสองคนแล้ว นั่นเป็นการยืนยันว่าบุตรสาวของเขายังคงปลอดภัยดี

ในตอนนั้นเองที่เรื่องนี้ปิดเป็นความลับไม่ได้อีกต่อไป ในที่สุดบรรดาอาวุโสทั้งหลายของนครเมฆาต่างก็ทราบเรื่องทุกอย่างจนหมดสิ้น

เหล่าผู้อาวุโสพยายามกดดันให้เจ้าครองนครเมฆาจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นกลับมาให้ได้และให้นางรับโทษตามกฎของนคร ยิ่งกว่านั้น ฉินอวี้โม่และฉินอี้เฟยลูกของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็ถูกตราหน้าว่าเป็นทายาทอันมีสายเลือดที่ไม่บริสุทธิ์ แน่นอนว่าพวกเขาต่างก็ไม่ยอมรับเด็กทั้งสองและต้องการให้จับตัวพวกเขามารับโทษด้วย

ในฐานะบิดาและตา เจ้าผู้ครองนครเมฆาจึงยืนกรานปฏิเสธข้อเรียกร้องของเหล่าผู้อาวุโสของนครและด้วยเหตุนั้นเองก็ทำให้เขาไม่กล้าส่งคนออกตามหาอวี๋เสี่ยวอวิ๋นอย่างโจ่งแจ้งอีก เขาจึงลอบขอให้เหวินหย่าผู้เป็นหลานและอยู่ในเมืองไป๋อวิ๋นช่วยตามหาบุตรสาวของเขาอย่างลับ ๆ และบอกเล่าปัญหานี้กับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเพื่อให้นางเตรียมตัวรับมือ

อย่างไรก็ตามแม้เหวินหย่าจะเป็นถึงฮองเฮาของจักรวรรดิใหญ่ทว่าหลังจากค้นหาอยู่นานก็ยังไร้ข่าวคราวของอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

จนกระทั่งฮองเฮาได้พบกับฉินอวี้โม่โดยบังเอิญที่เมืองเยว่กวาง

ฉินอวี้โม่และอวี๋เสี่ยวอวิ๋นดูคล้ายคลึงกันถึงเจ็ดส่วน กลิ่นอายและบรรยากาศจากตัวนางก็ยังแทบไม่แตกต่างกัน ฮองเฮาเหวินหย่าจึงเกิดความสงสัยขึ้น นางคิดว่าฉินอวี้โม่อาจจะเป็นบุตรสาวของอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

หลังจากได้ฟังเรื่องราวจากฮองเฮาเหวินหย่า ฉินอวี้โม่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก มารดาของนางเป็นสตรีที่น่าจะผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มามากมายและดูแล้วนางน่าจะแข็งแกร่งอยู่ไม่น้อย แต่เรื่องนี้ก็ทำให้ฉินอวี้โม่เกิดความสงสัยบางอย่างขึ้นในหัวใจ

ตามที่เหวินหย่าเล่ามา นางและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นมีใบหน้าที่คล้ายกันถึงเจ็ดส่วน ทว่าใบหน้าของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นทั้งในความทรงจำของคุณหนูสี่ผู้ล่วงลับและที่เธอได้พบเจอนั้นไม่ได้มีส่วนคล้ายคลึงกับฉินอวี้โม่เลย ยิ่งกว่านั้น อวี๋เสี่ยวอวิ๋นผู้ที่ควรจะเป็นสตรีที่มีฝีมือและพรสวรรค์สูงส่ง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะดูเป็นเพียงคนธรรมดาอย่างมารดาที่นางเคยเจอและถึงแม้ในประเด็นนี้ฉินอวี้โม่จะรับรู้เหตุผลว่ามารดาสูญเสียพลังไปตั้งแต่คลอดนางออกมา แต่เรื่องใบหน้าก็ไม่น่าแตกต่างกันได้ถึงเพียงนั้น และมารดาในความทรงจำของนางก็ดูคล้ายคนธรรมดามากกว่าเป็นอดีตบุตรสาวของเจ้าผู้ครองนครลึกลับที่แข็งแกร่ง

ถ้าหากเรื่องที่ฮองเฮาเหวินหย่าเล่ามาเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นแล้วก็มีทางเดียวที่เป็นไปได้คือ อวี๋เสี่ยวอวิ๋นที่เมืองหลิงซีอาจจะไม่ใช่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นตัวจริง !

อย่างไรก็ตาม หากเป็นไปตามข้อสันนิษฐานของฉินอวี้โม่แล้ว ความสัมพันธ์ของ ‘อวี๋เสี่ยวอวิ๋นในความทรงจำของฉินอวี้โม่’ กับ ‘อวี๋เสี่ยวอวิ๋นตัวจริง’ จะต้องใกล้ชิดกันมาก และนางจะต้องเป็นผู้ที่ภักดีกับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นตัวจริงอย่างมากด้วย มิฉะนั้นแล้วนางคงไม่ดีต่อฉินอวี้โม่และปกป้องนางถึงเพียงนั้น

แต่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นคนนั้นเป็นผู้ใดกัน? แล้วตอนนี้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นตัวจริงอยู่ที่ไหน ?

ฉินเทียนที่เมืองหลิงซีก็เป็นตัวปลอม ส่วนเยี่ยเสี่ยวตี๋ก็ตามเข้ามาทีหลัง อดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูคาดเดาว่าพวกเขาต้องไม่รู้ว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเป็นตัวปลอมเป็นแน่

มีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งด้วยว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นตัวจริงและฉินเทียนตัวจริงอาจจะหายไปในเวลาไล่เลี่ยกัน

ตามการสันนิษฐานของฉินอวี้โม่ก็คืออวี๋เสี่ยวอวิ๋นน่าจะเป็นฝ่ายที่หายตัวไปก่อน จากนั้นฉินเทียนที่รู้เรื่องนี้จึงวางแผนการบางอย่างขึ้นมาและแสร้งว่าหายตัวไปด้วย แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงแล้วเขาจะทำไปเพราะต้องการสิ่งใด หรือทำไปด้วยเหตุผลใดกัน ?

ยิ่งคิดฉินอวี้โม่ก็ยิ่งพบกับสิ่งที่น่าสงสัยอยู่เต็มไปหมด มีอีกหลายเรื่องราวที่นางจะต้องสืบหาความจริงให้ได้

เสี่ยวโร่วนั้นเด็กกว่านางและถูกรับเลี้ยงมาในภายหลังจึงเป็นไปไม่ได้ที่สาวใช้น้อยจะทราบเรื่องราวอันซับซ้อนนี้ ฉะนั้นผู้ที่น่าจะรู้ได้ก็มีเพียงฉินอี้เฟยคนเดียว … ‘ใช่แล้วพี่ใหญ่ของนางต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน !’

เมื่อคิดได้เช่นนี้ฉินอวี้โม่ก็ตัดสินใจว่าหากกลับไปยังตระกูลนางจะต้องถามไถ่เรื่องนี้กับฉินอี้เฟย

“เสี่ยวอวี้โม่ ตอนนี้แม่ของเจ้าอยู่ที่ไหน ?”

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่ขมวดคิ้วแน่นคล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่นาน ฮองเฮาเหวินหย่าก็ส่งเสียงเรียกสติของนาง

นางและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเป็นญาติกันและยังเสมือนเป็นไม่ต่างจากพี่น้องกัน ดังนั้นแล้วนางย่อมกังวลถึงสถานการณ์ของอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

ฉินอวี้โม่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจบอกฮองเฮาไปว่ามารดาของนางหายตัวไปแล้วที่เมืองหลิงซี ทว่าอดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูก็ไม่ได้บอกเรื่องข้อสันนิษฐานที่ว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นผู้นั้นอาจจะไม่ใช่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นตัวจริงออกไป

ไม่ใช่ว่าฉินอวี้โม่ตั้งใจจะปกปิดท่านป้าเหวินหย่าผู้ที่นางเพิ่งทราบว่าเป็นญาติทางฝั่งมารดา แต่เป็นเพราะนางก็ยังไม่แน่ใจในเรื่องนี้ ดังนั้นนางจึงไม่อยากกล่าวออกไปสุ่มสี่สุ่มห้า

“หายตัวไปอย่างนั้นหรือ? ไม่ใช่ว่าถูกคนจากนครเมฆาจับตัวกลับไปหรอกนะ ?!”

เมื่อได้ยินว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นหายตัวไป ใบหน้างดงามของฮองเฮาแห่งจักรวรรดิไป๋อวิ๋นก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและเป็นกังวล

“หยาหย่า หากว่านางถูกจับตัวกลับไปนครเมฆาจริง เจ้าผู้ครองนครเมฆาจะไม่แจ้งข่าวให้เจ้าทราบเชียวหรือ ?”

องค์จักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยกล่าวปลอบฮองเฮาผู้เป็นที่รัก ทว่าเขาก็ไม่คิดว่าคำปลอบนั้นจะยิ่งทำให้สตรีจากนครเมฆาเป็นกังวลหนักขึ้นกว่าเดิม

“หากเป็นเช่นนั้นก็ยิ่งน่ากังวล หากไม่ใช่นครเมฆาจับตัวกลับไป นางจะไปอยู่ไหนได้ในแผ่นดินนี้ นางถูกใครจับตัวไปแล้วจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับนางบ้าง ?”

“ท่านป้าเหวินหย่าโปรดวางใจ ข้าคิดว่าตอนนี้ท่านแม่น่าจะปลอดภัย มิฉะนั้นท่านตาก็น่าจะรับรู้บางอย่างได้ ยิ่งกว่านั้น มีคำกล่าวกันว่าแม่และบุตรสาวมีจิตใจที่สื่อถึงกันได้ ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าท่านแม่ยังไม่มีอันตราย”

ฉินอวี้โม่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปลอบใจสตรีผู้อ่อนโยนที่นางเพิ่งรู้ว่าเป็นญาติ คุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินรู้สึกว่าเหวินหย่าผูกพันกับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นมากและเป็นห่วงนางจากใจจริงไม่มีร่องรอยแห่งการเสแสร้งอยู่แม้แต่น้อย

ในตอนนี้ฮองเฮาเหวินหย่าดูสงบลงมาบ้างเล็กน้อย ทว่าคิ้วเรียวของนางก็ยังขมวดน้อย ๆ และยังไม่คลายจากความกังวล

“ท่านป้าเหวินหย่า เหรียญตรานี้มีไว้ทำสำหรับทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ ?” เมื่อเห็นว่าฮองเฮาเหวินหย่ายังคงมีความกังวล ฉินอวี้โม่ก็รีบเอ่ยถามเรื่องอื่นเพื่อเปลี่ยนประเด็นสนทนา

เมื่อทราบถึงเจตนาของฉินอวี้โม่ที่ไม่อยากให้นางเป็นกังวล ฮองเฮาเหวินหย่าจึงส่งยิ้มให้สตรีผู้เป็นดั่งหลานสาวแท้ ๆ อย่างขอบคุณแล้วกล่าวตอบ “อวี้โม่ นี่คือป้ายหยกที่ท่านเจ้านครเมฆามอบให้น้องเสี่ยวอวิ๋นเมื่อนานมาแล้ว มันเป็น ‘ป้ายแสดงสถานะของเจ้าผู้ครองนครเมฆา’ หากมีสิ่งนี้อยู่ในมือคนจากนครเมฆาจะทำตามคำสั่งของเจ้าโดยไม่กล้าขัด”

ป้ายแสดงสถานะที่เหวินหย่ามอบให้ฉินอวี้โม่นี้เป็นป้ายสถานะที่มีระดับที่สูงส่งที่สุดในนครเมฆาแล้ว มันไม่ใช่เป็นเพียงป้ายที่แสดงบรรดาศักดิ์ของผู้ครอบครองเพียงอย่างเดียว ทว่ายังเป็นป้ายที่มีสิทธิและอำนาจอยู่ในตัวของมันด้วย

หากคนจากนครเมฆาพบป้ายนี้ พวกเขาจะต้องปฏิบัติกับผู้ถือป้ายเสมือนได้พบเจ้าผู้ครองนครเมฆา ในตอนที่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นออกไปจากนครไป๋อวิ๋น นางได้ฝากป้ายนี้ไว้กับเหวินหย่าเพราะนางกลัวว่าอาจจะทำมันหายระหว่างการผจญภัยในโลกกว้าง ด้วยความศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งของป้ายนี้ ฮองเฮาเหวินหย่าจึงเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้นางพบผู้ที่คู่ควรจะเก็บรักษามันไว้แทนนางแล้ว

ฉินอวี้โม่พยักหน้าก่อนเก็บแผ่นป้ายนี้เอาไว้เช่นเดิม

ของสำคัญเช่นนี้ นางจะต้องเก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี

“เสี่ยวอวี้โม่ เมื่อความแข็งแกร่งของเจ้าไปถึงจุดที่อยู่เหนือทุกคนในจักรวรรดินี้ เจ้าก็สามารถไปยังนครเมฆาเพื่อพบท่านตาของเจ้าได้ หลายปีมานี้เขาคงเป็นกังวลและร้อนใจมาก และเหตุผลที่เจ้าต้องแข็งแกร่งก่อนจะไปเยือนที่นั่นก็เพราะเหล่าผู้อาวุโสหัวรั้นทั้งหลายเป็นพวกที่รับมือได้ยาก”

เหวินหย่าอดไม่ได้ที่จะกล่าวเรื่องนี้ขึ้นมา นางรู้ดีว่าท่านเจ้าผู้ครองนครเมฆาพยายามอย่างหนักหน่วงมาหลายปีเพื่อจะทำให้ได้พบหน้าหลาน ๆ หากเขาได้เจอฉินอวี้โม่เขาก็คงจะมีความสุขมาก

ฉินอวี้โม่พยักหน้า เมื่อฟังจากที่ฮองเฮาเหวินหย่าเล่ามา นางก็สัมผัสได้ถึงความรักที่เจ้าผู้ครองนครเมฆามีต่อมารดาของนาง

“เอ่อ… หากเป็นเช่นนี้พี่ชายของเจ้า ฉินอี้เฟยก็เป็นบุตรชายของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นด้วยอย่างนั้นหรือ ?”

ทันใดนั้นองค์จักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยก็ตระหนักได้ถึงบางอย่าง เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

“จริงด้วยสิ ข้าเองก็เคยเห็นฉินอี้เฟยตั้งหลายครั้ง เหตุใดข้าถึงไม่เคยรู้สึกถึงเรื่องนี้เลย ?”

ฮองเฮาเหวินหย่านึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวนางเห็นฉินอี้เฟยมาหลายครั้งแล้ว ทว่านางก็เพียงแต่รู้สึกว่าบุรุษหนุ่มพรสวรรค์สูงผู้นั้นมีหน้าตาหล่อเหลาและดูค่อนข้างคุ้นเคย ทว่าก็ไม่ได้ชวนให้นางนึกถึงอวี๋เสี่ยวอวิ๋นแต่อย่างใด

ฉินอวี้โม่ยิ้มและไม่ได้กล่าวสิ่งใด

ฉินอี้เฟยมีส่วนคล้ายฉินเทียนเสียเป็นส่วนใหญ่ เขามีส่วนที่คล้ายกับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นอยู่ไม่เกินสี่ส่วน อีกทั้งฉินอี้เฟยยังเป็นบุรุษจึงไม่แปลกที่ฮองเฮาเหวินหย่าจะไม่เอะใจในตอนที่เห็นหน้าเขา สตรีสูงศักดิ์แห่งนครไป๋อวิ๋นเพียงแค่รู้สึกว่าเขาเป็นบุรุษหนุ่มอนาคตไกลที่ดูเป็นมิตรกับทุกคนดี แต่ทั้งหมดก็เพียงเท่านั้น

ทั้งสามคนนั่งสนทนากันอยู่อีกพักใหญ่ ฮองเฮาเหวินหย่าเล่าถึงเรื่องราวต่าง ๆ ของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นพลางมองฉินอวี้โม่อย่างเอ็นดู

ฉินอวี้โม่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากสายตาอ่อนโยนของสตรีที่เป็นเสมือนพี่น้องของมารดาผู้นี้อย่างเปี่ยมล้น ทว่าคุณหนูแห่งตระกูลฉินก็อยู่ต่ออีกไม่นานนักก่อนจะกล่าวลาฮองเฮาเหวินหย่าและจักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยและกลับไปยังตระกูลฉิน

เมื่อกลับมาถึงตระกูลฉิน ฉินอวี้โม่ก็มองเห็นฉินอี้เฟยยืนรออยู่ที่เรือนพักของนางแล้ว

.

.

ตอนที่ 87 เหรียญตราที่เปลี่ยนแปลง
“ฮ่า ๆ การที่อารามจะส่งคนมาเข้าร่วมการสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนักแน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ดีและเป็นเกียรติสำหรับเราอย่างมาก อย่างไรก็ตาม หากว่าคนจากอารามไม่ผ่านการทดสอบ ข้าก็หวังว่าท่านเจ้าอารามจะไม่ขุ่นเคืองในเรื่องนี้”

ทัศนคติและท่าทีวางอำนาจใหญ่โตที่ลิ่วรุ่ยแสดงออกในวันนี้ทำให้ทุกคนในงานเลี้ยงขุ่นเคืองใจไม่น้อย และก็แน่นอนว่าในฐานะของผู้นำแห่งจักรวรรดิ จักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยเองก็มีอารมณ์โกรธขึ้นมาบ้างเป็นธรรมดา

แม้ว่าอารามจะเป็นขุมกำลังที่ลึกลับและทรงอำนาจมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าขุมกำลังที่ยิ่งใหญ่แห่งแผ่นดินไป๋อวิ๋นอย่างพวกเขาจะต้องเกรงกลัว

เมื่อครู่ คำกล่าวของจักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยนั้นราวกับเป็นตัวแทนความรู้สึกของทุกคน บุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้สมแล้วจริง ๆ ที่เป็นถึงจักรพรรดิผู้ปกครองจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่แห่งนี้

สิ่งที่องค์จักรพรรดิตรัสออกไปเมื่อสักครู่ แม้จะไม่ได้กล่าวออกไปตรง ๆ ว่าจะต่อต้านอารามที่ส่งคนมาเข้าร่วมการคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนัก แต่ก็ถือเป็นการแสดงจุดยืนของจักรวรรดิไป๋อวิ๋นได้เป็นอย่างดี

แน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำโต้ตอบของฉีเยวี่ยนเวย สีหน้าของลิ่วรุ่ยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเข้าใจความนัยจากวาจาของบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้ และเขารู้สึกโกรธเคืองที่จักรพรรดิแห่งไป๋อวิ๋นไม่เห็นอารามของพวกเขาอยู่ในสายตา

“ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่พระองค์ไม่ต้องทรงเป็นกังวล ทางฝ่ายพระองค์ควรห่วงเรื่องการจัดการทดสอบดีกว่าว่าจะทำอย่างไรไม่ให้คนของพวกท่านต้องเผชิญหน้ากับคนจากอารามเรา มิฉะนั้นแล้วคนจำนวนมากของพวกท่านอาจจะไม่มีโอกาสได้เข้าเรียนในโรงเรียนราชสำนักเลยก็ได้”

ลิ่วรุ่ยกล่าวอย่างเย็นชาก่อนจะหลังกลับออกไปพร้อมกับคนของเขา

“บัดซบ โอหังนัก ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าอารามของพวกมันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน”

เมื่อได้ยินคำข่มขู่ของลิ่วรุ่ย หลินจิ้งหงก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา

หากไม่ใช่เพราะหานโม่ฉือกำลังห้ามเอาไว้ เกรงว่านายน้อยแห่งสมาคมทหารรับจ้างก็คงจะลุกขึ้นยืนและเข้าไปต่อว่าชายวัยกลางคนนามว่าลิ่วรุ่ยผู้นั้นแล้ว

“หากว่าเจ้าโกรธนัก เจ้าก็แค่หาทางไม่ให้พวกเขาสอบผ่านเข้าไปเรียนในโรงเรียนราชสำนักก็หมดเรื่อง”

ฉินอวี้โม่กล่าวขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย นางไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองมากนัก

ในตอนที่อดีตนักฆ่าสาวมองเห็นลิ่วรุ่ยเดินเข้ามา นางก็สัมผัสได้ว่าคนผู้นั้นมีความเป็นปฏิปักษ์ต่อตัวนางอย่างมาก และเพียงแค่เห็นรูปลักษณ์และใบหน้าของเขา ฉินอวี้โม่ก็พอจะคาดเดาเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว

เรื่องที่บุรุษวัยกลางคนจากอารามกล่าวว่านำคนมาเข้าร่วมการคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนักนั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ ในความจริงแล้วพวกเขามาเพราะฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือ แววตาที่เต็มไปด้วยรังสีสังหารของคนผู้นั้นก็พอจะพิสูจน์ทุกอย่างได้แล้ว จุดประสงค์แท้จริงของคนจากอารามผู้นั้นคือการสังหารฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือเพื่อแก้แค้นให้กับบุตรชายของเขา

เนื่องจากครั้งนี้พวกเขามาเพราะนาง นางก็จะไม่แสดงความอ่อนแอหรือเปิดเผยจุดอ่อนให้ผู้ใดเห็น หากต้องการจะฆ่านาง ฉินอวี้โม่ก็อยากจะดูว่าอีกฝ่ายมีความสามารถนั้นหรือไม่

“คนผู้นั้นคือผู้อาวุโสสองของอารามนามว่าลิ่วรุ่ย เขาอยู่ในขอบเขต ‘มายาบรรพชน’ เจ็ดดารา คนผู้นี้ถือว่าแข็งแกร่งพอใช้ได้เลย ที่สำคัญเขาคือบิดาของลิ่วเยว่ เขารักบุตรชายของเขามากและมีนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้น ต่อไปเจ้าต้องระวังคนคนนี้ให้ดี ๆ”

หานโม่ฉือกล่าวเสียงนิ่งเพื่อให้ข้อมูลเกี่ยวกับผู้อาวุโสสองแห่งอารามและยังบอกให้นางระวังตัว ฉินอวี้โม่คาดไว้ไม่มีผิด คนผู้นี้แท้จริงแล้วก็คือบิดาของลิ่วเยว่

อย่างไรก็ตาม จากคำพูดและท่าทีของหานโม่ฉือ มันทำให้นางยิ่งประหลาดใจในความแข็งแกร่งของเขา อีกฝ่ายคือยอดฝีมือขอบเขตมายาบรรพชนเจ็ดดาราซึ่งถือว่าเป็นตัวตนระดับสูงของดินแดนหวนหลิงแล้ว ทว่าหานโม่ฉือกลับกล่าวว่าลิ่วรุ่ยผู้นั้นเพียงแต่ ‘แข็งแกร่งพอใช้ได้’ เช่นนั้นก็แสดงว่าความแข็งแกร่งของบุรุษน้ำแข็งผู้นี้คงจะยากเกินกว่าที่จะจินตนาการได้

“โม่ฉือ ตอนนี้เจ้าแข็งแกร่งมากแค่ไหนกัน ?”

เมื่อเกิดความคิดเช่นนี้ ฉินอวี้โม่ก็ถามหานโม่ฉือออกไปตรง ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อย่างไรก็ไม่แย่กว่ามายาบรรพชนเจ็ดดารา”

หานโม่ฉือตอบออกมาเพียงเท่านี้ ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูไม่พอใจนักของฉินอวี้โม่เขาจึงกล่าวเพิ่ม “ลิ่วรุ่ยผู้นั้นหากจำเป็นต้องรับมือกับเขา ข้าขอไม่เกินสิบกระบวนท่า”

ฉินอวี้โม่ถึงกับนิ่งอึ้งไป มนุษย์น้ำแข็งของนางไม่เคยกล่าวโอ้อวด หากเขากล่าวว่ายอดฝีมือมายาบรรพชนเจ็ดดารายังต้านเขาได้ไม่ถึงสิบกระบวนท่าก็มีความหมายตรงตามนั้น อีกทั้งเขายังกล่าวด้วยเสียงจริงจังถึงเพียงนี้ เช่นนั้นแล้ว… ‘ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหานโม่ฉือน่ากลัวเพียงใดกัน ?’

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งยังอยู่ที่เมืองหลิงซี ฉินอวี้โม่ก็ถามด้วยความสังสัย “จำได้ว่าครั้งก่อนที่เมืองหลิงซี…”

“นั่นเป็นเพราะข้าใช้พลังได้เพียงบางส่วน”

หานโม่ฉือรู้ถึงสิ่งที่ฉินอวี้โม่ต้องการจะถาม เขาจึงตอบกลับไปทันที

เมื่อได้ฟังที่หานโม่ฉือกล่าวฉินอวี้โม่ก็เข้าใจ ในตอนที่พบกันครั้งล่าสุดพลังและความแข็งแกร่งส่วนใหญ่ของหานโม่ฉือถูกใช้ไปกับการควบคุมพิษเย็นในร่างกาย ในตอนนี้พิษเย็นนั้นถูกกายเทพมายาของนางกำจัดออกไปจนหมดสิ้นแล้ว ดังนั้นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาจึงกลับคืนมาอีกครั้ง

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉินอวี้โม่ยังไม่ทราบก็คือกายเทพมายาของนางได้มอบผลประโยชน์บางส่วนให้กับหานโม่ฉือ ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อยด้วย

“อวี้โม่ ไม่ต้องไปสนใจโม่ฉือนัก เพราะเจ้านี่เป็นสัตว์ประหลาด พรสวรรค์ของเขาน่าอัศจรรย์ ยิ่งข้าพยายามไล่ตามเขาก็ยิ่งถูกทิ้งห่าง”

เมื่อได้ยินการสนทนาของหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่ หลินจิ้งหงก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวแทรกขึ้นมา

“เช่นนี้ก็ดีเลย ถ้าเจ้ากล้ารังแกข้าในอนาคต ข้าจะได้ให้โม่ฉือจัดการกับเจ้า”

ฉินอวี้โม่ยิ้ม นางอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อสหายคุณชายผู้นี้กลับไป

“ข้าจะไปกล้าได้อย่างไร”

หลังจากเหลือบตามองสหายน้ำแข็งที่กำลังปลดปล่อยรังสีอันเยือกเย็นกดดันตัวเขาอยู่ หลินจิ้งหงก็เลือกตอบอย่างชาญฉลาด ทว่าหลังจากนั้นคุณชายเจ้าสำราญก็ได้แต่ทอดถอนใจอย่างปลงตก …‘วาสนาของเขาก็ได้เท่านี้ มีสหายกับเขาคนหนึ่ง แต่พอได้สาวงามมาเคียงข้าง เจ้าสหายรักก็ลืมเลือนสหายเก่าอย่างเขาไปเสีย~’

“เรียนแขกทุกท่าน วันนี้ทุกท่านคงได้เห็นความโอหังของอารามแล้วใช่หรือไม่ แม้ว่าอารามจะเป็นขุมกำลังใหญ่ก็จริง แต่พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวพวกเขา ดังนั้นแล้วข้าขอเสนอว่า ให้ทุกฝ่ายลืมความขัดแย้งที่มีมาและผนึกกำลังกันรับมือกับเหล่าศิษย์ของอารามที่ถูกส่งมาเข้าร่วมการคัดเลือก เพื่อป้องกันไม่ให้คนจากอารามเข้ามาในโรงเรียนราชสำนักของจักรวรรดิเราได้”

เหล่ยหลิน–ผู้นำแห่งตระกูลเหล่ย ตระกูลคู่อริตลอดกาลของตระกูลฉินและตระกูลโอวหยางเป็นบุคคลแรกที่ออกปากกล่าวเรื่องนี้ขึ้นมา เขาเองก็ทนไม่ได้ที่เห็นพฤติกรรมของคนจากอารามในวันนี้ แม้ว่าที่ผ่านมาขุมกำลังทั้งหลายภายในไป๋อวิ๋นจะไม่ได้สมัครสมานสามัคคีกันนัก และหลาย ๆ ขุมกำลังก็มีเรื่องบาดหมางกระทบกระทั่งกันเสมอ ทว่านั่นเป็นปัญหาภายในที่พวกเขาต้องสะสางกันเอง ในตอนนี้ เมื่อเป็นเรื่องที่มีคนภายนอกเข้ามายั่วยุ พวกเขาก็ควรจะผนึกกำลังกันรับมือกับศัตรูก่อน

“ข้าเห็นด้วย พวกอารามไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่เกรงใจฝ่าบาทซึ่งเป็นเจ้าเหนือหัวผู้ปกครองแผ่นดินไป๋อวิ๋นของพวกเรา อีกทั้งยังกล้ากล่าววาจาข่มขู่ ทำเหมือนไม่เห็นตระกูลใหญ่อย่างพวกเราอยู่ในสายตา เช่นนี้เราก็ควรจะแสดงให้พวกมันได้เห็นว่าพวกเราแข็งแกร่งแค่ไหน อารามจะต้องสำนึกว่าอย่าคิดจะลองดีกับขุมกำลังแห่งนครไป๋อวิ๋น”

โอวหยางเจวี๋ยตัวแทนของผู้นำตระกูลโอวหยางกล่าวด้วยเสียงอันดังก้อง แม้ว่าตระกูลของพวกเขาจะไม่เคยเป็นมิตรกับตระกูลเหล่ย ทว่าสำหรับผู้ประกาศตนเป็นศัตรูของจักรวรรดิไป๋อวิ๋นแล้ว พวกเขาก็มีความคิดเห็นตรงกัน !

“ผู้เฒ่าอย่างข้าไม่มีความเห็นอื่น ข้ายินดีให้การสนับสนุนเพื่อต่อต้านคนจากอาราม”

ผู้เฒ่าฉินเฟินผู้นำตระกูลฉินก็พยักหน้าเห็นด้วย

ในตอนนี้จุดยืนของสามตระกูลใหญ่ตรงกันอย่างน่าประหลาด ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะความหยิ่งยโสไม่เห็นหัวผู้ใดของอาราม จึงทำให้มีภาคีต่อต้านอารามเกิดขึ้นแล้ว

“เช่นนี้ก็ขอขอบคุณทุกท่านมาก ทางราชวงศ์เราก็จะร่วมมือกับทั้งสามตระกูลอีกแรง การคัดเลือกครั้งนี้จะต้องเป็นความล้มเหลวของอาราม”

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะพฤติกรรมและทัศนคติของอารามทำให้อารมณ์ของจักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยเต็มไปด้วยความหดหู่เศร้าหมอง ตอนนี้เมื่อได้เห็นการแสดงจุดยืนของสามตระกูลใหญ่ก็ทำให้องค์จักรพรรดิมีกำลังใจและโล่งอกขึ้น

ครานี้ นับเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับจักรวรรดิไป๋อวิ๋นเป็นอย่างมาก ที่ตระกูลใหญ่ทั้งสามสามารถผนึกกำลังอย่างกลมเกลียวเป็นหนึ่งเดียวเพื่อร่วมกันต่อต้านอาราม

“ด้วยความยินดี ฝ่าบาท จักรวรรดิไป๋อวิ๋นคือบ้านของพวกเรา ไม่ว่าใครก็ตามที่มาเหยียดหยามเราก็จะไม่เกรงใจ”

เหล่ยหลินผู้นำตระกูลเหล่ยเอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง วาจาของเขาทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยในงานเลี้ยงรู้สึกฮึกเหิม พวกเขามีความคิดเห็นตรงกันกับผู้นำของตระกูลใหญ่ทั้งสาม

“เหล่ยหลิน แม้ว่าที่ผ่านมาเราจะขัดแย้งกับพวกท่านมาตลอด แต่วันนี้ข้าเห็นด้วยกับท่าน หากมีคนคิดจะข่มเหงคนในบ้านเรา ความขัดแย้งภายในก็ควรจะยุติไว้ก่อน”

ฉินหยางกล่าว ในตอนนี้เขาเองก็คิดว่าความขัดแย้งระหว่างตระกูลฉินและตระกูลเหล่ยถือเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับปัญหาจากคนของอาราม และเมื่อได้รับรู้ความคิดเห็นของเหล่ยหลินเช่นนั้น ตระกูลฉินเองก็รู้สึกดีและเบาใจไปได้มาก

“ดี ในเมื่อทุกท่านมีความคิดเช่นนี้ ข้าเชื่อว่าครั้งนี้อารามจะต้องขายหน้ากลับไปอย่างแน่นอน เวลานี้เรามาสนุกกับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้กันต่อเถิด ถัดจากนี้จะมีการแข่งขันสนุก ๆ ให้ทุกท่านได้มีโอกาสเข้าร่วมระหว่างมื้ออาหาร และพวกเรามีของรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ มอบให้สำหรับท่านที่เข้าร่วม”

องค์จักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยยิ้มและโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้ข้าราชบริพารนำของรางวัลที่เตรียมไว้เข้ามา

รางวัลที่ฉีเยวี่ยนเวยเตรียมไว้ไม่ใช่น้อย ๆ เลย มีทั้งโอสถ อาวุธหรือแม้แต่ตำรานภายุทธ์ ซึ่งแต่ละชิ้นนั้นก็ล้วนแต่มีระดับที่ไม่ธรรมดาอีกด้วย

แน่นอนว่าหากทางวังหลวงอยากจะให้กิจกรรมที่จัดขึ้นนั้นดูคึกคักและมีผู้เข้าร่วมจำนวนมาก พวกเขาก็ต้องหารางวัลชั้นเลิศที่สามารถจูงใจยอดฝีมือทั้งหลายได้

ฉินอวี้โม่เองก็เข่าร่วมกับการแข่งขันเล็ก ๆ รอบหนึ่งก่อนจะเป็นผู้ชนะเลิศและได้รับรางวัลเป็นโอสถล้ำค่าเม็ดงามซึ่งเป็นของรางวัลที่นางหมายตาหมายใจไว้ตั้งแต่แรกเห็น

โอสถเม็ดนี้มีชื่อว่า ‘โอสถก่อจิต’ ซึ่งมีสรรพคุณในการฟื้นฟูพลังในร่างกายให้กลับคืนมาได้อย่างรวดเร็ว สำหรับผู้ที่ต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้อยู่บ่อยครั้ง และใช้พลังมายาอย่างมหาศาล โอสถเม็ดนี้ก็ถือเป็นสิ่งของที่จำเป็นต้องมีติดตัวเอาไว้

เมื่อวานนี้ฉินอี้เฟยก็นำโอสถจำนวนมากมามอบให้นางเพื่อเอาไว้ใช้ในการสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนัก โอสถส่วนมากเป็นโอสถรักษาและฟื้นกำลัง เมื่อเห็นโอสถมากมายที่ผู้เป็นพี่ชายนำมามอบให้ คุณหนูคนงามก็คาดเดาได้อย่างเดียวว่าพี่ชายของนางคงจะเป็นผู้หลอมโอสถที่ฝีมือไม่ธรรมดาแน่

เห็นได้ชัดว่าแขกที่มาในงานเลี้ยงวันนี้ต่างก็รู้สึกเต็มอิ่ม ด้วยอาหารและเครื่องดื่มมากมายที่ถูกจัดไว้สำหรับงานเลี้ยงนั้นล้วนแต่เลิศรสถูกปาก บรรยากาศคลอเคล้าเสียงดนตรีก็ชวนให้ดื่มด่ำและผ่อนคลาย อีกทั้งกิจกรรมการละเล่นและการแข่งขันที่วังหลวงจัดขึ้นก็เต็มไปด้วยความคึกคักสนุกสนาน งานเลี้ยงอาหารค่ำในวันนี้จึงจบลงด้วยความชื่นมื่น

ทว่าจนกระทั่งงานเลี้ยงจบลง ก็ยังไม่มีผู้ใดได้เห็นหลิงซวง หลานสาวคนงามของท่านอ๋องหลิง สาวงามอันดับห้าแห่งแผ่นดิน และเหย่าเซียนเอ๋อร์ โฉมนารีแห่งสมาคมโอสถผู้เป็นสาวงามอันดับสองปรากฏตัวอยู่ภายในงานเลี้ยงเลย

หานโม่ฉือกล่าวลาฉินอวี้โม่สองสามประโยคก่อนจะตามหานปิ่งเซียนผู้เป็นบิดากลับไปยังจวนตระกูลหาน ส่วนหานโม่หยวนก็หันมามองฉินอวี้โม่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายก่อนจะกลับออกไปเช่นกัน อย่างไรก็ตาม แววตาของเขานั้นไม่ได้ดูเป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย

หลิวหว่านเยียนเองก็จ้องมองฉินอวี้โม่ด้วยสายตาที่เกลียดชังก่อนจะรีบไล่ตามหานโม่หยวนกลับไป

หวังรั่วอียังคงมีทัศนคติที่ดีต่อฉินอวี้โม่เช่นเดิม ทว่านางก็เพียงแต่ส่งยิ้มให้คุณหนูตระกูลฉินจากที่ไกล ๆ มิกล้าเข้ามากล่าวร่ำลาเป็นส่วนตัว คุณหนูตระกูลหวังหันหลังก่อนจะพาหวังรั่วจวินกลับออกไป

ส่วนหวังรั่วจวินตอนนี้เขารู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก เขาเสียขวัญตั้งแต่ตอนที่รถม้าระเบิดและยิ่งเมื่อได้รู้ว่าฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง เขาก็หวาดหวั่นจนทำสิ่งใดไม่ถูก

หากว่าหานโม่ฉืออยากจะเล่นงานเขาจริง ๆ ต่อให้เป็นสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรของเขาก็คงคุ้มกะลาหัวเขาไม่ได้ นั่นเองทำให้ตลอดทั้งงานเลี้ยง คุณชายคึกคะนองที่ไม่รู้จักโตแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรไม่มีความสุขเอาเสียเลย

ในตอนแรก ผู้เฒ่าฉินเฟินและฉินหยางต้องการจะอยู่รอฉินอวี้โม่ก่อน ทว่าเมื่อเห็นว่ามีโอวหยางชิงเฟิงและเยว่ชิงเฉิงสหายทั้งสองของหลานสาวยืนรอนางอยู่แล้ว พวกเขาจึงขอตัวกลับกันก่อน

คนจากตระกูลโอวหยางและตระกูลเหล่ยก็ทยอยกลับออกไปเช่นกัน ผู้นำของแต่ละตระกูลเข้าไปกล่าวลาองค์จักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยและฮองเฮาเหวินหย่าก่อนจะพากันกลับไป

ในตอนนี้ ภายในตำหนักจัดงานเลี้ยงมีเพียงองค์จักรพรรดิ ฮองเฮา ฉินอวี้โม่ องค์หญิงน้อยฉีฉี เสี่ยวโร่ว โอวหยางชิงเฟิง และเยว่ชิงเฉิงเท่านั้นที่ยังอยู่

“ฉีเอ๋อร์ เจ้าพาสหายทั้งสามออกไปเที่ยวชมวังหลวงก่อนเถิด ข้ามีเรื่องบางอย่างอยากจะคุยกับอวี้โม่และเสด็จแม่ของเจ้า”

ผู้ปกครองแห่งจักรวรรดิกล่าวกับพระธิดาองค์น้อยเสียงอ่อนโยน เรื่องที่พวกเขาจะพูดคุยกันเป็นเรื่องที่ต้องการความเป็นส่วนตัวและไม่ต้องการให้ผู้อื่นล่วงรู้

“ก็ได้เพคะ ถ้าเช่นนั้นข้าออกไปก่อนก็ได้”

องค์หญิงฉีฉีน้อยพยักหน้าก่อนจะพาเสี่ยวโร่ว เยว่ชิงเฉิง และโอวหยางชิงเฟิงออกไปเที่ยวเล่น

ฉินอวี้โม่ตามฮองเฮาเหวินหย่าและองค์จักรพรรดิเข้าไปยังห้องด้านใน

“เสี่ยวอวี้โม่ ตอนเจ้าออกจากเมืองเยว่กวาง เจ้ายังเก็บสิ่งที่ข้าฝากให้ท่านเจ้าเมืองมอบให้เจ้าเอาไว้อยู่รึเปล่า ?”

ฮองเฮาผู้อ่อนโยนเดินจูงมือฉินอวี้โม่เข้ามา พระนางนั่งลงก่อนจะดึงมือของสตรีน้อยที่นางนึกเอ็นดูให้นั่งข้าง ๆ สายตาที่สตรีสูงศักดิ์ใช้มองฉินอวี้โม่นั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดูและรักใคร่

ฉินอวี้โม่พยักหน้าและนำเหรียญตราเหรียญหนึ่งออกมา

นางสงสัยมาตลอดว่าเหตุใดฮองเฮาเหวินหย่าถึงได้มอบของสิ่งนี้ให้นาง วันนี้อดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูคิดว่าองค์จักรพรรดิและฮองเฮาคงจะช่วยคลายความสงสัยนั้นให้ได้

ฉินอวี้โม่นำเหรียญนี้ติดตัวไว้ตลอดเวลา และเนื่องจากไม่รู้ว่าเหรียญนี้คืออะไรและจะใช้ประโยชน์ได้อย่างไร คุณหนูคนงามจึงไม่เคยนำมันออกมาเลย

ทว่าในทันทีที่หยิบเหรียญนี้ออกมาอีกครั้ง ฉินอวี้โม่ก็สังเกตเห็นว่าเหรียญตรานี้มีความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง มันต่างไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด !

ก่อนหน้านี้ในตอนที่รับมันมาจากเจ้าเมืองเยว่กวาง ฉินอวี้โม่เห็นว่า มันยังเป็นเพียงเหรียญตราเล็ก ๆ ดูคล้ายกับโลหะแกะสลัก อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้สิ่งที่ปรากฏอยู่ในมือของนางกลับเป็นประกายวาววับดูเรียบลื่น เมื่อคุณหนูตระกูลฉินลองสัมผัสมันจนทั่ว นางก็พบว่าเนื้อของมันเนียนละเอียดคล้ายหยก ที่น่าประหลาดใจกว่านั้นคือ เหรียญหยกนี้ให้ความรู้สึกอุ่นซ่าน

นี่ทำให้ฉินอวี้โม่รู้สึกสนใจ ตอนนี้อดีตสาวนักฆ่ากำลังเกิดความสงสัยเกี่ยวกับเหรียญตรานี้เป็นอย่างมาก

ทว่าเมื่อฮองเฮาเหวินหย่ามองเห็นเหรียญตราในมือฉินอวี้โม่ นางกลับดูไม่ประหลาดใจมากนัก มีเพียงรอยยิ้มที่ตื่นเต้นน้อย ๆ ปรากฏอยู่ที่มุมปาก

องค์จักรพรรดิฉีเยวี่ยนเวยรับเหรียญตราจากมือฉินอวี้โม่มาและมองดูมันอย่างละเอียด ในตอนนั้นเอง มุมปากของเขาก็อดจะยกตัวขึ้นเป็นรอยยิ้มไม่ได้

กิริยาของบุรุษสตรีผู้สูงศักดิ์ทั้งสองพระองค์นั้น ราวกับว่าเหรียญตราที่กลายเป็นแผ่นหยกไปแล้วชิ้นนี้ มีความหมายบางอย่างและเป็นความทรงจำลึกซึ้งของพวกเขา

.

.

ตอนที่ 85 เปิดตัว
ชุดขาวนวลดุจแสงจันทร์ ร่างสูงใหญ่สง่าผ่าเผย แผ่นหลังยืดตรง บ่ากว้างแข็งแกร่งดูองอาจ ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของคนผู้นี้จะงดงามสูงส่งและเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดใจชวนให้หลงใหลอยากใกล้ชิด ทว่าบรรยากาศรวมถึงสภาวะพลังอันรุนแรงที่แผ่ออกมาจากร่างของเขากลับทำให้ผู้คนที่เข้าใกล้รู้สึกหวาดหวั่น

คนผู้นี้มิใช่ใครอื่น เขาคือบุรุษน้ำแข็งหานโม่ฉือที่ฉินอวี้โม่ไม่ได้เห็นหน้ามาสามวันแล้ว

ฉินอวี้โม่คาดไม่ถึงว่ามนุษย์น้ำแข็งของนางจะมาที่งานเลี้ยงอาหารค่ำในวันนี้ด้วย ตามความรู้สึกของอดีตสาวนักฆ่า หานโม่ฉือนั้นเป็นคนเก็บตัว ไม่ชอบสมาคมกับคนหมู่มาก และไม่สนใจงานเลี้ยงสังสรรค์ ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ในตอนที่เข้าเรียนในโรงเรียนราชสำนักที่ต้องพบเจอกับนักเรียนร่วมชั้นจำนวนมาก หากไม่นับหลิงจิ้งหงแล้ว คนผู้นี้ก็แทบไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ใด ทว่าเขาก็ยังนับเป็นอัจฉริยะหาตัวจับยากที่มีฝีมือสูงส่งเสียยิ่งกว่าบัณฑิตคนไหน ๆ ของสถาบันผลิตยอดฝีมือชื่อดังแห่งนี้

ในคราแรกที่เห็นหานโม่ฉือปรากฏตัว ฉินอวี้โม่ก็นิ่งอึ้ง ทว่าเพียงชั่วอึดใจหลังจากนั้น คุณหนูคนงามแห่งตระกูลฉินก็แย้มรอยยิ้มดีใจ

แท้จริงแล้ว หานโม่ฉือไม่ได้อยากมางานเลี้ยงอาหารค่ำในพระราชวังครั้งนี้ ทว่าหลังจากได้ทราบว่าสตรีในหัวใจของเขาตั้งใจจะเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย คุณชายน้ำแข็งก็เปลี่ยนใจอย่างฉับพลัน และต่อให้เขาไม่อยากออกงานมากเพียงใด เขาก็ยังคงอุตส่าห์มาจนถึงที่นี่

ในตอนแรกที่เห็นอาภรณ์สีขาวดุจแสงจันทร์ที่หานโม่ฉือส่งมาให้ ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย ทว่าเมื่อได้เห็นอาภรณ์สีเดียวกันบนร่างกายใหญ่โตของเขาในเวลานี้ คุณหนูคนงามก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด

“คารวะท่านผู้นำตระกูลฉิน ข้ามิได้เจอหน้าท่านมานานมากแล้ว ไม่ทราบว่าท่านสบายดีหรือไม่ ?”

จู่ ๆ หานโม่ฉือก็เดินตรงเข้ามายังที่นั่งฝั่งขวาของบัลลังก์อย่างองอาจแล้วหยุดลงที่โต๊ะตัวหน้าสุด ที่ตรงนั้นเป็นที่นั่งของผู้นำตระกูลฉิน บุรุษเย็นชาตระกูลหานเอ่ยคำคารวะฉินเฟินด้วยกิริยาค่อนข้างนอบน้อม

หานโม่ฉือนับฉินอวี้โม่เป็นภรรยาของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงถือว่าตัวเขาควรจะปฏิบัติอย่างให้เกียรติ และให้ความเคารพฉินเฟินผู้ซึ่งเป็นปู่ของนาง

ทว่า การกระทำของหานโม่ฉือเช่นนี้ กลับทำให้ท่านผู้นำตระกูลฉินถึงกับนิ่งค้างไป

ต้องทราบก่อนว่าหานโม่ฉือผู้นี้มีชื่อเสียงด้านความเย็นชาและไม่เคยเห็นผู้ใดอยู่ในสายตา ไม่ต้องกล่าวถึงผู้นำตระกูลฉินเลย เพราะแม้แต่ต่อหน้าองค์จักรพรรดิแห่งไป๋อวิ๋น หานโม่ฉือก็ยังมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบเฉย ที่สำคัญบุรุษน้ำแข็งผู้นี้ไม่เคยเข้าไปทักทายผู้ใดอย่างออกหน้าออกตาเช่นที่เขาเพิ่งทำไปเมื่อครู่สักครั้ง และการเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงที่ดูออกจะนอบน้อมของเขาในวันนี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่มีใครเคยพบเห็นมาก่อน

บุรุษอาวุโสฉินเฟินตกตะลึงไม่น้อยที่เห็นว่าจู่ ๆ คุณชายตระกูลหาน อัจฉริยะอายุน้อยแต่ไม่เคยสนใจใครผู้นี้ ก็เดินเข้ามาทักทายเขา อย่างไรก็ตาม คนสูงวัยที่เป็นถึงผู้นำตระกูลเช่นเขาเรื่องการรักษาภาพลักษณ์นั้นไม่ต้องเอ่ยถึง ฉินเฟินผู้เฒ่าดึงสติกลับมาได้ในพริบตาก่อนจะยิ้มแล้วกล่าว “ขอบคุณ คุณชายหานที่เป็นห่วงสุภาพของชายชราผู้นี้ ข้ายังคงแข็งแรงดี”

ฉินเฟินรู้สึกว่าหานโม่ฉือเพียงแค่เข้ามาทักทายและไม่ได้มีความนัยใดอื่นแอบแฝง แต่กระนั้นเขาก็มิวายนึกสงสัยเหลือเกินว่า บุรุษผู้ไม่เคยเห็นผู้ใดในสายตาอย่างคนหนุ่มผู้นี้เหตุใดถึงได้เป็นฝ่ายเดินเข้ามาทักทายเขาได้

อย่างไรก็ตาม ผู้เฒ่าฉินเฟินนั้นอยู่ดูโลกมามากแล้ว จึงเป็นที่แน่นอนว่าตั้งแต่เริ่มต้นที่หานโม่ฉือก้าวเข้ามาจนถึงตอนนี้สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย ใบหน้าชราที่กำลังยิ้มอ่อน ๆ ยังคงประดับรอยยิ้มน่าเลื่อมใสอย่างเป็นปกติ

เมื่อทักทายผู้นำตระกูลเรียบร้อย หานโม่ฉือก็เข้าไปทักทายบุรุษอาวุโสคนถัดไปแห่งตระกูลฉินนั่นก็คือฉินหยาง การกระทำของเขาราวกับตั้งใจจะสานสัมพันธ์และสร้างความสนิทสนมคุ้นเคยกับตระกูลใหญ่นี้

และนี่เองที่ทำให้ทุกคนในตำหนักจัดเลี้ยงรู้สึกถึงความแปลกประหลาด ในตอนนี้เริ่มมีคนรวมกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์กันเบา ๆ แล้ว ทุกคนต่างก็เริ่มตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์อย่างลับ ๆ ของตระกูลหานและตระกูลฉินว่าแน่นแฟ้นถึงระดับใด…เป็นไปได้หรือไม่ว่าทั้งสองตระกูลใหญ่นี้วางแผนจะผนึกกำลังลงมือทำบางสิ่งอยู่ ?

ในตอนนี้ใบหน้าของผู้นำตระกูลเหล่ยบึ้งตึงเป็นอย่างยิ่ง ดูราวกับว่าเขากำลังนึกคิดเรื่องราวอันแสนเลวร้ายอยู่ หากตระกูลฉินและตระกูลหานผนึกกำลังเป็นหนึ่งได้ เห็นทีว่าตระกูลเหล่ยคงต้องจบสิ้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม หานโม่ฉือก็ไม่ปล่อยให้ทุกคนสงสัยกันนานนัก

เขาเดินเข้าไปหาฉินอวี้โม่ด้วยรอยยิ้มก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยเสียงไม่ดังไม่เบา “อวี้โม่ เจ้าชอบชุดที่ข้าส่งไปให้รึเปล่า ?”

แม้ว่านางจะไม่ทราบว่าวันนี้มนุษย์น้ำแข็งของนางตั้งใจจะทำสิ่งใด ทว่าสาวงามก็ยังลุกขึ้นมาพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เลวเลย”

“ฮ่า ๆ ๆ ”

เมื่อเห็นว่าจู่ ๆ หานโม่ฉือก็หัวเราะออกมาผู้คนในงานเลี้ยงก็ประหลาดใจยิ่งขึ้นกว่าเดิม ในความคิดของทุกคนหานโม่ฉือเป็นบุรุษที่จริงจังเคร่งเครียดอยู่เสมอ ไม่ใช่แต่เพียงคนทั่วทั้งเมืองไป๋อวิ๋นจะไม่เคยมีใครได้เห็นรอยยิ้มของคนผู้นี้ แต่แม้กระทั่งหานปิ่งเซียนผู้นำตระกูลหานก็ยังไม่เคยเห็นเขาหัวเราะเช่นนี้มาก่อน

ในวันนี้พวกเขาเห็นหานโม่ฉือกำลังยิ้มร่า อีกทั้งยังเป็นรอยยิ้มที่ดูมีความสุขอย่างเปี่ยมล้น แน่นอนว่าทุกคนในงานต่างพากันตกตะลึงและนิ่งอึ้งไปคล้ายทำสิ่งใดไม่ถูก

“เช่นนั้นก็ดี มีเพียงแค่เจ้าเท่านั้นที่เหมาะสมกับชุดนี้”

หานโม่ฉือยิ้มสดใสก่อนจะยื่นมือใหญ่ออกไปตรงหน้าฉินอวี้โม่

เมื่อเห็นเช่นนั้น คุณหนูผู้งดงามก็ยื่นมือบางออกไปวางบนฝ่ามือของเขา ในตอนนี้ฉินอวี้โม่เข้าใจความตั้งใจของคนตรงหน้าแล้ว บุรุษเย็นชาของนางคิดจะใช้งานเลี้ยงใหญ่ในวังหลวงวันนี้เพื่อประกาศให้เหล่าผู้มีอำนาจน้อยใหญ่ทั้งหลายจากทุกขุมกำลังรับรู้ว่า ฉินอวี้โม่–คุณหนูสี่ผู้งดงามแห่งตระกูลฉินเป็นของเขาแล้ว และต่อไปนี้ผู้ใดก็ตามที่คิดจะกระทำการล่วงเกินฉินอวี้โม่ก็เท่ากับตั้งตัวเป็นศัตรูกับหานโม่ฉือด้วย

“อวี้โม่ ข้าอยากจะแนะนำคนในครอบครัวของข้าให้เจ้ารู้จัก”

เมื่อเห็นนางวางมือเล็กลงบนฝ่ามือใหญ่ของเขา หานโม่ฉือก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขาจูงมือฉินอวี้โม่เดินตัดผ่านลานหน้าบัลลังก์ไปยังที่นั่งของตระกูลหานในฝั่งตรงข้าม สองหนุ่มสาวหยุดลงตรงหน้าหานปิ่งเซียน

“ท่านพ่อ นี่คืออวี้โม่ ว่าที่ลูกสะใภ้ของท่าน”

หานโม่ฉือเอ่ยแนะนำว่าที่ภรรยากับหานปิ่งเซียนที่กำลังทอแววตาประหลาดใจ ก่อนจะหันมากล่าวกับสตรีข้างกายต่อ “อวี้โม่ นี่คือท่านพ่อของข้า หานปิ่งเซียน”

ฉินอวี้โม่ยิ้มและโค้งตัวลง “คารวะท่านลุงหานเจ้าค่ะ”

“ยินดีต้อนรับเสี่ยวอวี้โม่”

ด้วยตำแหน่งผู้นำสูงสุดของตระกูล หานปิ่งเซียนเองก็ดึงสติกลับมาและตอบสนองกลับได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน ตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นบุตรชายจับจูงมือสตรีน้อยแสนงดงามผู้นี้แน่นและพาเดินมาด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นสุข ผู้เป็นบิดาอย่างเขาก็พอจะคาดเดาได้บ้างแล้ว

ในหัวใจของหานปิ่งเซียน เขารู้สึกติดค้างบุตรชายคนนี้มาก ที่หานโม่ฉือเป็นคนเย็นชาเหมือนเช่นทุกวันนี้ก็ล้วนแต่เป็นความผิดของเขา

แม้ว่าหานโม่ฉือจะไม่เคยตำหนิเขาหรือไม่เคยกล่าวสิ่งใดออกมา แต่หานปิ่งเซียนนั้นรู้ดีว่าหานโม่ฉือต้องทนทุกข์ทรมานและทำงานอย่างหนักหน่วงมานานหลายปีแล้ว

ในตอนนี้เมื่อเห็นบุตรชายกุมมือของหญิงสาวผู้หนึ่งแน่น อีกทั้งใบหน้ายังประดับรอยยิ้มมีความสุข หานปิ่งเซียนเองก็รู้สึกมีความสุขไปกับผู้เป็นลูกด้วย ชีวิตนี้ของเขานับว่าไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว ฉะนั้นแล้วเขาจึงยอมรับคุณหนูตระกูลฉินผู้นี้อย่างไร้เงื่อนไข

เมื่อได้ยินวาจาสั้น ๆ ของหานปิ่งเซียน หานโม่ฉือก็เข้าใจในความหมายของบิดา เขายิ้มขอบคุณให้หานปิ่งเซียนจากหัวใจ ซึ่งนั่นอาจจะเป็นรอยยิ้มอย่างเป็นสุขครั้งแรกของบุตรชายผู้นี้ที่ผู้เป็นพ่อได้สัมผัสตรง ๆ ต่อหน้า และมันก็ทำให้หัวใจของผู้นำตระกูลหานพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายปี

หลังจากแนะนำว่าที่ภรรยาให้บิดารู้จัก บุรุษน้ำแข็งก็หันไปมองหานโม่หยวนน้องชายต่างมารดาของตน

ตั้งแต่ตอนที่เข้ามา หานโม่หยวนก็จับตามองฉินอวี้โม่มาตลอด ความโกรธของเขายังสุมอยู่ในหัวใจไม่จางหาย เมื่อนึกถึงเรื่องที่สตรีจองหองผู้นี้เพิ่งจะระเบิดรถม้าต่อหน้าเขา หานโม่หยวนก็ตัดสินใจไว้แล้วว่าหลังจบงานเลี้ยงเขาจะคิดบัญชีแค้นนี้กับนาง

ทว่าเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่หานโม่ฉือก้าวเข้ามาในงานเลี้ยง คุณชายรองตระกูลหานก็ต้องนั่งนิ่งตกตะลึงอย่างโง่งมไปพักใหญ่กว่าจะดึงสติกลับคืนมาเช่นเดิมได้ และในตอนที่หานโม่ฉือจับจูงมือฉินอวี้โม่เดินเข้ามาเขาก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเคียดแค้น

เมื่อหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่อยู่เคียงคู่กันเช่นนี้ พวกเขาก็ดูราวกับมังกรคู่ที่เหมาะสมกันอย่างยิ่ง ยิ่งไปกว่านั้นในวันนี้สองหนุ่มสาวยังสวมใส่ชุดสีขาวแสงจันทร์ที่เข้าคู่กันอย่างลงตัว ซึ่งนั่นก็ทำให้ทั้งคู่ยิ่งดูกลมกลืนกันเป็นหนึ่ง ผู้คนในงานที่เฝ้าดูอยู่ได้แต่คิดว่าพวกเขาเป็นคู่ที่เกิดมาเพื่อเคียงข้างกันโดยแท้

หานโม่หยวนไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดตั้งแต่เล็กจนโต หานโม่ฉือผู้นี้ถึงได้ดิบได้ดีมากกว่าเขาไปเสียทุกอย่าง ตอนนี้แม้แต่เรื่องสตรี อีกฝ่ายก็ยังได้ดีกว่าเขาอีก และที่สำคัญที่สุดสตรีผู้นั้นยังเป็นยอดฝีมือจองหองที่ถึงกับกล้าทำลายรถม้าของพวกเขาไปอย่างไม่ไว้หน้า…นี่เท่ากับว่านางได้ประกาศความเป็นศัตรูกับเขาแล้วใช่หรือไม่ ?!

“อวี้โม่ นี่หานโม่หยวน น้องชายต่างมารดาของข้า”

หานโม่ฉือแนะนำเพียงสั้น ๆ เพราะรู้ดีว่าฉินอวี้โม่เข้าใจความหมายของเขาดี

“ฮ่า ๆ ไม่คิดเลยว่าแม่นางอวี้โม่จะเป็นผู้หญิงของพี่ใหญ่ ข้าทำเรื่องล่วงเกินท่านไปแล้วจริง ๆ ต้องขออภัยด้วย”

หานโม่หยวนพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบอารมณ์ไว้ เขายืนขึ้นและกล่าว

“ข้าเองก็ต้องขออภัย ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นน้องชายของโม่ฉือ ที่ทำลายรถม้าของเจ้าไปตอนอยู่นอกวังข้าเสียใจจริง ๆ หากว่าข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนตระกูลหาน ข้าเองคงไม่ทำเช่นนั้นแน่”

ฉินอวี้โม่แสร้งทำราวกับเพิ่งทราบว่า หานโม่หยวนคือน้องชายของหานโม่ฉือ แล้วเอ่ยคำขอโทษที่ไม่ได้แฝงเจตนาขอโทษแม้แต่น้อยออกไป

“ว่าอย่างไรนะ ?! ตอนอยู่นอกวังมันเกิดอะไรขึ้น ?”

เมื่อได้ยินถ้อยคำที่ฉินอวี้โม่กล่าว หานโม่ฉือก็เกิดความสงสัย ทว่าเขายังไม่ทันได้เปิดปาก หานปิ่งเซียนผู้เป็นบิดาและผู้นำตระกูลก็ชิงถามขึ้นมาก่อน

“ท่านลุงหาน วันนี้แค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อยเท่านั้นเจ้าค่ะ”

ฉินอวี้โม่ยิ้มพลางเล่าเรื่องที่เกิดในระหว่างที่เดินทางมาร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังให้หานปิ่งเซียนฟังอย่างคร่าว ๆ ซึ่งก็แน่นอนว่ามีเรื่องราวและคำพูดบางช่วงที่นางตัดออกไป อดีตนักฆ่าสาวจงใจเอ่ยเล่าโดยเน้นกล่าวถึงเพียงช่วงที่หานโม่หยวนตวาดวาจาข่มขู่พวกเขาเท่านั้น

“เจ้าเด็กสารเลว ยังไม่รีบขอโทษอวี้โม่อีก !”

หลังจากได้ยินสิ่งที่ฉินอวี้โม่เล่า หานปิ่งเซียนก็จ้องเขม็งไปที่บุตรชายคนรองด้วยสายตาโกรธเคือง เขารีบบังคับให้บุตรชายตัวดีขอโทษฉินอวี้โม่

“ท่านลุงหานไม่ต้องทำเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ อีกไม่นานพวกเราก็คงจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว แค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อยเท่านั้น หากโม่หยวนไม่อยากขอโทษ ข้าก็จะไม่ว่าอะไร”

ฉินอวี้โม่แสร้งทำเป็นใจกว้างซึ่งนั่นทำให้ใบหน้าของหานโม่หยวนตอนนี้บูดเบี้ยวจนน่าเกลียดยิ่งขึ้นกว่าเดิม

หานโม่ฉือลอบหยิกเนื้อนวลบนมือบางเบา ๆ มุมปากของบุรุษน้ำแข็งกระตุกเล็กน้อย เขากำลังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่หลุดยิ้ม หานโม่ฉือไม่รู้ดีว่านางมารน้อยของเขาร้ายไม่เบา แต่ไม่คิดเลยว่านางจะมีด้านร้ายกาจในลักษณะเช่นนี้อยู่ด้วย

“แม่นางฉินอวี้โม่ ข้าต้องขอโทษด้วยสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนอกวัง ทุกอย่างเป็นความผิดของข้าเอง โปรดให้อภัยข้าด้วย”

แม้ว่าจะฝืนใจมากเพียงใด แต่หานโม่หยวนก็พยายามข่มกลั้นอารมณ์แล้วกล่าวขอโทษออกไปอย่างนอบน้อม เขาทำถึงกับยอมคุกเข่าลงไปกับพื้น

ขณะนี้สายตามากมายจากเหล่าผู้มีอำนาจแห่งขุมกำลังทั่วทั้งเมืองกำลังจับจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว หากว่าเขาไม่ยอมขอโทษ บิดาของเขาก็คงจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ แน่ อีกทั้งชื่อเสียงและภาพลักษณ์ของเขาก็จะต้องป่นปี้ไร้ผู้เชื่อถือ

ในเวลานี้หานโม่หยวนทำได้เพียงแค่กัดฟันกดข่มความเกลียดชังของตนเองไว้ ตอนนี้ที่นางยังไม่ได้ตบแต่งเข้าตระกูลหาน สตรีน่ารังเกียจก็ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาแล้ว ทว่าที่สำคัญกว่านั้นคือนางแข็งแกร่งจนนางกลัว เพียงแค่หานโม่ฉือคนเดียวก็รับมือได้ยากมากพอแล้ว หากมีฉินอวี้โม่เพิ่มเข้ามาอีกคนก็คงเป็นหายนะสำหรับเขาแน่

เมื่อใดก็ตามที่สตรีผู้นี้ได้แต่งเข้าตระกูลหาน เมื่อนั้นชีวิตเขาคงจะจบสิ้นอย่างแท้จริง ทันทีที่คิดได้เช่นนี้หานโม่หยวนก็สาบานว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางไม่ให้ฉินอวี้โม่ได้แต่งกับหานโม่ฉือ

“ข้าบอกแล้วว่าเป็นการเข้าใจผิดกันเท่านั้น ข้าไม่ได้โกรธเคืองสิ่งใดเลย”

ฉินอวี้โม่ปั้นยิ้มใจดีพลางมองหานโม่หยวนที่ค่อย ๆ ลุกขึ้น

ในตอนนี้ภายในตำหนักกว้างซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงแห่งนี้กำลังตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงของความเคลื่อนไหวจากทางด้านที่นั่งของตระกูลหานเท่านั้นที่กำลังดังอยู่ และด้วยความเงียบสงัดนี้เสียงของพวกเขาจึงดังก้องจนได้ยินทั่วทั้งงาน

ที่เป็นเช่นนั้น ก็เนื่องมาจากแขกทุกคนในงานเลี้ยงยังคงอยู่ในอาการตกตะลึงเมื่อได้รับรู้ว่าหานโม่ฉือ–คุณชายผู้ทรงอำนาจแห่งตระกูลลับที่แข็งแกร่งที่สุดกับฉินอวี้โม่–คุณหนูลึกลับผู้เก่งกาจแห่งหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ อาจจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน และยิ่งได้เห็นรอยยิ้มเปี่ยมสุขที่หานโม่ฉือมอบให้ฉินอวี้โม่ พวกเขาก็ยิ่งประหลาดใจจนกล่าวสิ่งใดไม่ออก

“เสี่ยวโร่ว เสี่ยวโม่เอ๋อร์ตกลงปลงใจกับหานโม่ฉือไปตั้งแต่เมื่อใดกัน ?”

ฉินเฟินและฉินหยางที่ได้สติกลับมาก่อนใครหันหน้าไปมองเสี่ยวโร่วน้อยผู้ใกล้ชิดกับหลานสาวของพวกเขามากที่สุดและเอ่ยถามด้วยความสงสัย

เสี่ยวโร่วส่ายหน้าอย่างแรง เรื่องนี้นางเคยไม่รู้จริง ๆ อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นถึงความหล่อเหลาและรูปลักษณ์งดงามมีสง่าราศีของหานโม่ฉือ นางก็คิดว่าคุณชายผู้นั้นก็เหมาะสมกับคุณหนูของนางแล้ว

นี่เป็นสิ่งที่สาวใช้น้อยได้แต่คิดในใจ แน่นอนว่านางไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา

“นี่มันเรื่องอะไรกัน อวี้โม่รู้จักกับหานโม่ฉือด้วยหรือ แถมยังคบกันด้วย ?!”

เยว่ชิงเฉิงถามด้วยความสับสนอย่างหนัก พวกเขาไม่เคยเห็นฉินอวี้โม่หรือหานโม่ฉืออยู่ด้วยกันมาก่อน ยิ่งกว่านั้นสหายตระกูลฉินก็ยังไม่เคยเอ่ยถึงบุรุษเย็นชาผู้นั้นเลยด้วยซ้ำ

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้”

โอวหยางชิงเฟิงส่ายศีรษะอย่างงุนงงไม่แพ้กัน แม้แต่เขาเองที่อยู่กับนางในป่าแสงจันทร์ถึงครึ่งปียังไม่เคยรับรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

“อวี้โม่ เจ้าตัวร้าย นางกล้าปิดบังพวกเรา จบงานข้าจะต้องเค้นคอถามนางให้ได้ !”

แม้ว่าเยว่ชิงเฉิงจะกล่าวออกไปเช่นนั้นแต่ใบหน้านางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อมองเห็นบรรยากาศแห่งความสุขของคนทั้งคู่ คุณหนูช่างหลอมก็รู้สึกยินดีไปกับสหาย

แม้ว่านางจะไม่รู้จักคุ้นเคยกับบุรุษน้ำแข็งหานโม่ฉือผู้นี้ แต่นางก็ได้ยินเรื่องราวของเขามามาก

เขาทั้งแข็งแกร่งจนถึงขั้นเป็นอัจฉริยะ และยังมีรูปโฉมงดงาม แม้จะดูเย็นชา แต่ก็มีสตรีนับไม่ถ้วนตกหลุมรักเขา ทว่าน่าแปลกที่ตัวนางไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าคุณชายตระกูลหานผู้นี้จะสนใจหรือใกล้ชิดกับสตรีคนไหน

ในตอนนี้เมื่อเขาสามารถยิ้มอย่างอบอุ่นถึงเพียงนั้นให้ฉินอวี้โม่ได้ นั่นแสดงให้เห็นว่าต่อไปในอนาคตสหายรักของนางก็คงจะพบเจอแต่ความสุขเป็นแน่

ทางด้านองค์ชายฉีอวี้ เมื่อได้เห็นความสนิทสนมของหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่ ใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษสูงศักดิ์ก็มืดมนลงในทันที แววตาของเขามีร่องรอยแห่งความปวดร้าว ทว่าไม่นานนักองค์ชายผู้เก่งกล้าแห่งจักรวรรดิไป๋อวิ๋นก็ปรับสีหน้าของตน ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างดังเดิม

หลิงเฟิงหันมองฉีอวี้ที่อยู่ข้างกายพลางส่ายศีรษะและตบไหล่ของเขาเบา ๆ เป็นเชิงปลอบโยน

เขาผู้เป็นสหายสนิทจะไม่ทราบได้อย่างไรว่าองค์ชายสามมีใจให้ฉินอวี้โม่คุณหนูตระกูลฉินมานานแล้ว อย่างไรก็ตามหลิงเฟิงก็ต้องยอมรับว่าแม้เขาจะคิดว่าฉีอวี้สหายของเขายอดเยี่ยมเพียงใด แต่ก็ยังห่างไกลจากหานโม่ฉือที่ยืนเคียงคู่กับฉินอวี้โม่อยู่ในขณะนี้ พวกเขาดูราวกับเป็นมังกรคู่ที่เกิดมาเพื่อกันและกันโดยแท้ จนเขาที่มองอยู่เองยังอดเพ้อฝันไม่ได้ว่าหากมีวาสนาที่ดีในสักวันหนึ่งก็อาจจะได้พบเจอกับผู้ที่จะมาอยู่เคียงคู่ตนเองเช่นนั้นบ้าง

ภาพความสนิทสนมของฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือนั้น ผู้คนที่มาจากขุมกำลังน้อยใหญ่ทั้งหลายทั่วทั้งงานเลี้ยงล้วนได้รับรู้ และต่างคนต่างก็มีความคิดเห็นและความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงมีแต่ผู้ที่ชื่นชมหนุ่มสาวทั้งสอง ผู้ที่รู้สึกชิงชังหรือหวาดหวั่นก็มีไม่น้อยเช่นกัน

แท้จริงแล้ว งานเลี้ยงในคืนนี้หลิวหว่านเยียนคิดว่าตนเองควรจะต้องเป็นผู้ที่เฉิดฉายที่สุด และเป็นจุดสนใจของงาน ที่สำคัญด้วยความสนิทสนมกับคุณชายรองตระกูลหาน สาวงามอันดับแปดยังคาดหวังว่าตนจะได้ขึ้นไปนั่งยังแถวหน้าสุดให้ผู้คนได้ยลโฉมและกล่าวคำชมเชย ทว่าไม่คิดเลยว่าผู้นำตระกูล หานปิ่งเซียนจะไม่ไว้หน้านางเลยเช่นนี้

ซ้ำร้ายในตอนนี้ฉินอวี้โม่สตรีที่นางเกลียดที่สุดกลับมีความสัมพันธ์อันไม่ธรรมดากับหานโม่ฉือบุรุษเพียบพร้อมที่ไม่ต่างจากเทพเซียนมาจุติ ยิ่งไปกว่านั้นรอยยิ้มจริงใจที่เขามีให้ฉินอวี้โม่ นางยังไม่เคยได้รับมันจากหานโม่หยวนเลยสักครั้ง

นี่ทำให้หลิวหว่านเยียนอดไม่ได้ที่จะกัดฟันด้วยความโกรธแค้น ในตอนนี้หากนางมีมีดอยู่ในมือ หลิวหว่านเยียนก็คงจะพุ่งเข้าไปสับสตรีผู้นั้นเป็นชิ้น ๆ อย่างไรก็ตามเมื่อมองดูฉินอวี้โม่ในตอนนี้แล้ว สตรีผู้คิดริษยาก็ไม่มีความกล้าพอจะทำสิ่งใดทั้งสิ้น

ตั้งแต่ได้เห็นนางระเบิดรถม้า หลิวหว่านเยียนก็รู้แล้วว่าฉินอวี้โม่เป็นสตรีที่ไม่สมควรยั่วยุ และตอนนี้เมื่อนางมีหานโม่ฉืออยู่ด้วยแล้ว ผู้ใดที่ขวัญกล้าคิดมีเรื่องกับพวกเขาก็เท่ากับรนหาที่ตาย !

.

ตอนที่ 83 หาเรื่องใส่ตัว
“เยว่ชิงเฉิง เจ้าว่าใครเป็นคนขี้แย ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเยว่ชิงเฉิง หวังรั่วจวินก็โกรธเคืองเป็นอย่างมาก คุณชายอันธพาลตวาดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

“ใครอยากจะรับก็รับไปสิ”

เยว่ชิงเฉิงกล่าวเสียงเบา มุมปากประดับด้วยรอยยิ้ม

“หวังรั่วจวิน ข้ารู้ว่าเจ้าเองก็กำลังจะรีบไปงานเลี้ยงอาหารค่ำ งั้นเจ้าก็หลีกทางข้าไปเถอะ”

เมื่อรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจงใจมาก่อกวนไม่ให้พวกนางไปงานเลี้ยงอาหารค่ำได้ทัน เยว่ชิงเฉิงก็พยายามข่มอารมณ์เดือดดาลแล้วใช้ความอดทนอดกลั้นกล่าวขึ้นมา คนผู้นี้กำลังต้องการยั่วยุให้นางโกรธเพื่อให้ไปร่วมงานเลี้ยงสาย ดังนั้นการใช้วิธีประนีประนอมแล้วรีบไปเสียเป็นวิธีที่ดีที่สุด

งานเลี้ยงอาหารค่ำจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วยามข้างหน้า แม้ว่าองค์จักรพรรดิกับองค์ฮองเฮาจะมากพระเมตตาเพียงใด แต่การที่คุณหนูคุณชายแห่งขุมกำลังใหญ่ไปเข้าร่วมงานใหญ่สายก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

“เหอะ ฝันไปเถอะ ตอนนี้ข้ากำลังรอคนอยู่ ถ้าเจ้าไปต่อไม่ได้ก็อยู่คอยพร้อมกับข้าเลยก็ได้”

หวังรั่วจวินส่งเสียง *เหอะ* อย่างเย็นชาก่อนจะกล่าววาจายียวน เขาไม่มีความคิดที่จะหลีกทางให้เยว่ชิงเฉิงกับพวกพ้องของนางแม้แต่น้อย

“หวังรั่วจวิน เจ้าจะหลีกทางหรือไม่ หากเจ้าไม่ยอมถอยไปก็อย่ามาหาว่าข้าใจร้ายกับผู้ที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บอย่างเจ้า”

โอวหยางชิงเฟิงเป็นบุรุษซื่อตรงไม่ชอบอ้อมค้อม เมื่อเห็นหวังรั่วจวินจงใจมาก่อกวนและยังไม่มีทีท่าว่าจะหลบหลีกเขาก็โกรธมาก หากคนอันธพาลผู้นี้ยังไม่ยอมไป เขาจะทำให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าระหว่างหมัดของเขากับหน้าของมันสิ่งใดที่แข็งแกร่งกว่า !

“โอวหยางชิงเฟิง เจ้ากล้าเรอะ ?!”

เมื่อหวังรั่วอีได้ยินวาจาของโอวหยางชิงเฟิง แม้ว่าเขาจะพยายามแสร้งทำเป็นไม่กลัวเกรงทว่าเท้าของเขาก็เผลอก้าวถอยหลังกลับไปก้าวหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ

ถึงแม้โอวหยางชิงเฟิงจะเพิ่งกลับมายังนครไป๋อวิ๋น ทว่าก็ได้ยินข่าวมาว่าคุณชายรองตระกูลโอวหยางผู้นี้เป็นถึงจอมยุทธ์ขอบเขตนภมายาหกดาราและยังครอบครองอสูรเทวะราชัน ที่สำคัญ โอวหยางชิงเฟิงเป็นคนซื่อ ๆ ที่ทำสิ่งใดไม่เคยอ้อมค้อม หากถูกผู้ใดจงใจยั่วยุ เขาก็พร้อมจะสวนกลับไปในทันที

“หวังรั่วจวิน ข้าว่าเจ้าคงจะลืมความแข็งแกร่งของข้าไปแล้วสินะ ?”

เยว่ชิงเฉิงจ้องมองหวังรั่วจวินอย่างเย็นชาพลางกล่าววาจาข่มขู่ ในเมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้นางคงต้องใช้ไม้แข็งแล้ว

สงสัยเหลือเกินว่า คุณชายอันธพาลตระกูลหวังผู้นี้คงจะเป็นพวกโรคจิตที่ชื่นชอบความเจ็บปวดเพราะจู่ ๆ วันนี้เขาก็โผล่หน้าออกแกว่งปากหามือหาเท้า เยว่ชิงเฉิงคิดว่าเขาคงจะลืมเรื่องที่เคยถูกนางสั่งสอนไปเมื่อนานมาแล้วหรือไม่ก็กำลังคิดถึงพลังฝ่ามือ เข่า และศอกคม ๆ ของนาง

แน่นอนว่าหวังรั่วจวินทราบดีว่าเยว่ชิงเฉิงเป็นหนึ่งในสามบุคคลรุ่นเยาว์แห่งเมืองหลวงที่ไม่ควรมีเรื่องบาดหมางด้วย แต่บนรถม้าของทางฝั่งเขาก็มีคนนั่งกันอยู่หลายคน นั่นรวมถึงท่านพี่ของเขาด้วย แม้ว่าเยว่ชิงเฉิงจะเป็นลูกหลานของขุมกำลังใหญ่ที่ไม่ควรเข้าไปยั่วยุและโอวหยางชิงเฟิงก็มีระดับพลังที่ไม่ธรรมดา ทว่าหวังรั่วจวินก็ไม่คิดจะเกรงกลัวแม้แต่น้อย

“เสี่ยวจวิน เจ้าไปเอะอะอะไรข้างนอกนั่น ?”

เสียงที่ดัดให้แหลมเล็กของหวังรั่วอีดังออกมา สตรีดอกบัวขาวก้าวลงมาจากรถม้าอย่างช้า ๆ ท่วงท่าสง่างาม

“คุณหนูเยว่ คุณชายโอวหยางก็มาด้วยหรือ ?”

ต้องกล่าวเลยว่าหวังรั่วอีผู้นี้เปลือกนอกดูอ่อนโยน อ่อนหวาน อัธยาศัยดีเป็นอย่างยิ่ง หากว่าไม่ใช่คนที่รู้จักธาตุแท้ของนาง พวกเขาก็จะถูกการแสดงออกของนางลวงตาเอาได้

อย่างไรก็ตาม เยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงที่รู้จักโฉมหน้าแท้จริงภายใต้หน้ากากงดงามของคุณหนูตระกูลหวังผู้นี้ก็มีสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก

“คุณหนูหวัง ตอนนี้รถม้าของเจ้าขวางทางเราอยู่ พวกเรากำลังรีบไปงานเลี้ยง หากพวกเจ้าจะไปร่วมงานเลี้ยงด้วยก็ได้โปรดออกเดินทางกันเถิด หรือไม่ก็ช่วยหลีกไปให้พ้นทาง พวกเราจะขอบคุณมาก !”

เยว่ชิงเฉิงพยายามควบคุมอารมณ์และค่อย ๆ เจรจา ทว่าน้ำเสียงของนางก็แฝงเอาไว้ด้วยความโกรธอยู่ส่วนหนึ่ง

“โอ้ ? เป็นเช่นนี้เองหรือ”

หวังรั่วอีพยักหน้าก่อนจะมองดูตำแหน่งรถม้าทั้งสองและพบว่ารถม้าของตัวเองกำลังขวางทางรถม้าของอีกฝ่ายอยู่จริง ๆ

“คุณหนูเยว่ พวกเราก็อยากจะหลีกทางให้เจ้า แต่เจ้าดูสิ ถนนเส้นนี้คับแคบมาก พวกเราจึงไม่รู้ว่าจะหลบหลีกอย่างไรดี และตอนนี้เรากำลังคอย ‘สหายคนสำคัญ’ อยู่ ขอให้พวกเจ้าทนรออีกสักหน่อยจะได้หรือไม่ ?”

แม้ว่าน้ำเสียงของหวังรั่วอีจะดูนุ่มนวลและผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ทว่าไม่ว่าผู้ใดได้ฟังก็จะเข้าใจตรงกันว่านางจะไม่ยอมหลีกทางออกไปและให้อีกฝ่ายรออยู่ตรงนี้ไปก่อน

ยิ่งกว่านั้นหวังรั่วอีในยามที่กล่าวถึงสหายคนสำคัญ นั้น นางจงใจเว้นช่วงและกล่าวเน้นเสียงให้ทราบว่าสหายผู้นี้สำคัญมากจริง ๆ ซึ่งการทำเช่นนี้ก็ราวกับว่านางอยากจะดึงความสนใจของเยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงให้อีกฝ่ายอยากรู้ว่าผู้ใดคือสหายของนาง

อย่างไรก็ตาม เยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงก็ไม่ได้ให้ความสนใจเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อย

“ความหมายของคุณหนูหวังคืออยากให้รออยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้าใช่หรือไม่ ? ”

เยว่ชิงเฉิงถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง นางไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองเลย ตรงกันข้ามกลับยิ้มออกมาแทน ทว่าคุณหนูตระกูลช่างหลอมก็หันไปสบตากับคุณชายรองตระกูลโอวหยางอย่างสื่อความบางอย่าง ก่อนที่ใบหน้าของอดีตคู่หมั้นหนุ่มสาวจะเริ่มฉายแววชั่วร้าย

“นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริง ๆ ข้าได้แต่หวังว่าคุณหนูเยว่และคุณชายโอวหยางจะให้อภัยข้า”

หวังรั่วอีสวมหน้ากากสตรีอ่อนหวานผู้รู้สึกผิดจนน่าสงสาร ซึ่งมันทำให้เยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงรู้สึกว่าหากนางร้องไห้ออกมาด้วยเลยก็อาจจะสมจริงมากกว่านี้

“มีเรื่องอะไรกันอย่างนั้นหรือ ?”

ทันใดนั้นเอง เสียงหวานของสตรีอีกเสียงหนึ่งดังออกมาจากรถม้าด้านหน้า

เมื่อฉินอวี้โม่ได้ยินเสียงนั้นแววตาของนางก็ปรากฏรังสีสังหารขึ้นมาในทันใด

“คุณหนู นั่นมันนังผู้หญิงต่ำช้า หลิวหว่านเยียน !”

เสี่ยวโร่วกัดฟันกรอดเพราะนางเองก็จดจำสตรีเจ้าของเสียงในนั้นได้ดี

แม้ว่าเสี่ยวโร่วจะเป็นเด็กซื่อ ทว่านางก็ไม่ได้โง่ หลิวหว่านเยียนผู้นี้คือคนที่ส่งชายฉกรรจ์นับสิบมาเล่นงานพวกนางเมื่อครั้งก่อน ฉะนั้นแล้วสาวน้อยจึงถือว่าสตรีใบหน้างามแต่จิตใจอำมหิตผู้นี้คือศัตรู และหากไม่ใช่เพราะถูกฉินอวี้โม่ห้ามไว้นางคงจะลงไปสั่งสอนคนน่ารังเกียจผู้นั้นแล้ว

“หลิวหว่านเยียนก็อยู่นี่ด้วย ?!”

เมื่อเห็นหลิวหว่านเยียน เยว่ชิงเฉิงก็ดูไม่สบอารมณ์ขึ้นอย่างฉับพลัน

ขณะเดียวกันทางด้านหลิวหว่านเยียนที่เพิ่งลงมาจากรถม้า เมื่อได้เห็นหน้าเยว่ชิงเฉิงก็ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจเช่นกัน ความเกลียดชังหยั่งลึกปรากฏขึ้นชัดในแววตาของนาง

ผู้คนในนครไป๋อวิ๋นล้วนทราบกันดีว่า บุคคลที่หลิวหว่านเยียนไม่ชอบหน้ามากที่สุดก็คือคุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอม–เยว่ชิงเฉิง

เยว่ชิงเฉิงไม่เพียงแต่เกิดในตระกูลที่สูงส่งเท่านั้นแต่นางยังมีรูปโฉมที่งดงามมากอีกด้วย เพียงแต่นางเป็นสตรีใจร้อนและมีนิสัยโผงผางมากไปหน่อยเท่านั้น แต่แม้กระนั้นในตอนที่มีการคัดเลือกจัดอันดับสิบโฉมงาม เยว่ชิงเฉิงเองก็ถูกผู้คนทั้งหลายเลือกให้อยู่ในรายชื่อนั้นด้วย

อย่างไรก็ตาม คุณหนูตระกูลเยว่ก็ปฏิเสธตำแหน่งนั้น นางกล่าวว่าการจัดอันดับสตรีจากความงามเป็นเรื่องไร้สาระ

เดิมทีหลิวหว่านเยียนอยู่ในอันดับที่สิบเอ็ดแต่เป็นเพราะการถอนตัวออกไปของเยว่ชิงเฉิงทำให้นางได้เลื่อนขึ้นมาเป็นอันดับสิบ แม้ว่าหลังจากนั้นมานางจะพัฒนาตัวเองจนก้าวข้ามหญิงสาวสองคนที่มีอันดับเหนือกว่าจนได้ขึ้นมาถึงอันดับแปด แต่ภายในหัวใจของนางยังคงรู้สึกขุ่นเคืองเรื่องนี้อยู่ดี

นางคิดว่าตัวเองไม่เคยด้อยกว่าเยว่ชิงเฉิงเลยแม้แต่น้อย ทว่าในสายตาของผู้คนกลับคิดว่าตำแหน่งของนางในทุกวันนี้เยว่ชิงเฉิงเป็นคนทิ้งมาให้และนั่นก็เท่ากับดูหมิ่นในความงามและศักดิ์ศรีของนางยิ่งนัก

ด้วยเหตุผลนี้เองที่ทำให้สตรีผู้หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีอย่างหลิวหว่านเยียนไม่ชอบเยว่ชิงเฉิงถึงขั้นเกลียดชังน้ำหน้า

ไม่ว่าหลิวหว่านเยียนจะทำสิ่งใดผู้คนก็จะชอบนำไปเปรียบกับเยว่ชิงเฉิงเสมอ ซ้ำร้ายยังมองว่านางด้อยกว่าอีกฝ่ายในทุกด้าน นี่ยิ่งตอกย้ำความเกลียดชังของหลิวหว่านเยียนที่มีต่อเยว่ชิงเฉิง สาวงามอันดับแปดแห่งแผ่นดินรู้สึกอิจฉาริษยาคุณหนูตระกูลช่างหลอมยิ่งนัก

“เยียนเอ๋อร์ เหตุใดพี่โม่หยวนของเจ้าถึงยังไม่ออกมาอีก ?”

หวังรั่วอีถามด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน สีหน้าท่าทางของนางดูเป็นกังวลเหลือแสน “คุณหนูเยว่และคุณชายโอวหยางบอกว่ารถม้าของพวกเราขวางทางของพวกเขาอยู่ พวกเราหลีกทางให้พวกเขาก่อนเถอะ”

“ข้าคิดว่าเขาคงกำลังออกมา”

หลิวหว่านเยียนกล่าวตอบหวังรั่วอี ก่อนจะหันไปมองเยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงแล้วเชิดหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้มร้าย “เยว่ชิงเฉิง เจ้ารออีกหน่อยก็แล้วกัน สหายของข้าที่กำลังจะมาเป็นคนสำคัญมาก เราคงจะหลีกทางให้เจ้าไม่ได้”

กล่าวจบสายตาของนางก็มองไปที่จวนใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่รถม้าของพวกเขาจอดรออยู่

“หลิวหว่านเยียน เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่ที่จะไม่ยอมเปิดทางให้เรา ?”

วาจาหน้าไม่อายของสตรีขี้อิจฉาทำให้เยว่ชิงเฉิงเริ่มจะกดข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ได้อีก คุณหนูผู้ห้าวหาญแค่นเสียงกล่าวก่อนจะหันไปสบตาโอวหยางชิงเฟิงอีกครั้ง ในตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าคงมีแต่ต้องใช้กำลังเท่านั้นถึงจะสามารถผ่านทางไปถึงงานเลี้ยงได้ หึ…หลิวหว่านเยียนผู้นี้หาเรื่องใส่ตัวเองแล้ว

หลิวหว่านเยียนไม่เอ่ยตอบและไม่มีท่าทีที่จะหลบออกไปแม้แต่น้อย

ทว่าในตอนที่เยว่ชิงและโอวหยางชิงเฟิงเตรียมพุ่งเข้าจู่โจมนั้นก็มีบุรุษผู้หนึ่งก้าวย่างออกมาจากประตูจวนใหญ่

บุรุษผู้นั้นสวมชุดสีม่วงที่ดูหรูหรา เขามีรูปร่างสูง ใบหน้าคมดูหล่อเหลา ทว่าแววตากลับดูไม่สดใส ท่าทางของเขาดูเป็นบุรุษใจแคบน่ากลัวและไม่น่าคบหาอย่างยิ่ง

“มีเรื่องอะไรกัน ?”

เมื่อบุรุษร่างสูงผู้นั้นเดินมาถึงก็กล่าวด้วยเสียงอันดังอย่างหงุดหงิด น้ำเสียงของเขาคล้ายจะหมดความอดทนลงได้ทุกเมื่อ

เพียงแค่ลอบมองจากในรถม้า ฉินอวี้โม่ก็จดจำตัวตนของคนผู้นั้นได้ในทันที !

เป็นเขาอย่างแน่แท้มิใช่ใครอื่น คนผู้นี้คือผู้ที่เกือบจะปลิดชีวิตหานโม่ฉือภายในป่าแสงจันทร์

ในที่สุด ฉินอวี้โม่ก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดหลิวหว่านเยียนจึงทำตัวยโสโอหังไม่เกรงกลัวผู้ใดมากนัก ที่แท้นางก็มีบุรุษตระกูลหานผู้นี้คอยให้ท้ายนี่เอง

ต้องทราบก่อนว่าตระกูลหานนั้นถูกจัดเป็นตระกูลลับ แม้ว่าชื่อเสียงในที่แจ้งจะไม่ได้โด่งดังเท่ากับสามตระกูลใหญ่ ทว่าหากเป็นในวงการใต้ดินหรืออิทธิพลในเงามืดแล้ว ขุมกำลังของพวกเขานับว่ามีอำนาจบารมีไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าสามตระกูลใหญ่เลย หรือบางทีอาจจะทรงอิทธิพลมากกว่าเสียด้วยซ้ำ

“พี่โม่หยวน ในตอนที่ข้ากำลังรอท่านอยู่ที่นี่ พวกเขาก็เข้ามาแล้วไล่ให้เราหลีกทางไป ข้าอุตส่าห์เจรจาขอว่าให้รอสักครู่ เมื่อท่านมาถึงแล้วพวกเราจึงจะไปได้ แต่พวกเขาก็ไม่ยอมอีกทั้งยังคิดจะใช้กำลังทำร้าย”

หลิวหว่านเยียนรีบเดินเข้าไปหาหานโม่หยวนด้วยใบหน้าเศร้าโศก นางเอ่ยฟ้องเสียงออดอ้อนพลางชี้นิ้วไปที่เยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิง

แม้ใบหน้าจะโศกตรมทว่าในใจของสตรีจอมริษยากำลังรู้สึกสนุกอยู่ หานโม่หยวนผู้นี้ไม่ใช่ตัวตนที่ใครจะสามารถยั่วยุได้ วันนี้เกรงว่าเยว่ชิงเฉิงจะต้องโชคร้ายเสียแล้ว

“หือ ? มีเรื่องเช่นนี้ด้วยรึ ?”

เมื่อหานโม่หยวนได้ยินได้เห็นกิริยาอาการเป็นทุกข์หนักหนาของหลิวหว่านเยียน เขาก็โอบร่างของนางมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะกล่าวถาม

“ใครมันกล้ามารังแกเยียนเอ๋อร์ของข้า ช่างไม่รู้จักประมาณตน ! พวกเจ้า—”

หานโม่หยวนจ้องมองเยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงด้วยสายตาหงุดหงิดรำคาญใจราวกับว่าเขากำลังมองดูแมลงตัวเล็ก ๆ ที่สร้างเสียงหนวกหู เห็นได้ชัดว่าหานโม่หยวนผู้นี้ไม่เห็นตัวตนของคุณหนูคุณชายตระกูลใหญ่ตรงหน้าอยู่ในสายตา

“หยุดแค่นั้นแหละ ! ที่แท้สหายคนสำคัญที่ว่าก็คือคุณชายตระกูลหานนั่นเอง อะไรกัน คุณชายหานเองก็จะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำในวังด้วยอย่างนั้นหรือ ?”

เยว่ชิงเฉิงจ้องมองหานโม่หยวนด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่มีวี่แววหวาดหวั่นแม้แต่น้อย ซึ่งนั่นก็เป็นเช่นเดียวกันกับโอวหยางชิงเฟิง แค่ตัวตนของหานโม่หยวนจากตระกูลหานไม่เพียงพอที่จะข่มพวกเขาได้

บิดาและท่านปู่ของเยว่ชิงเฉิง รวมถึงบิดาและท่านปู่ผู้นำตระกูลของโอวหยางชิงเฟิงมักจะบอกกับพวกเขาว่า บุรุษเดียวในตระกูลหานที่ไม่ควรไปยั่วยุคือหานโม่ฉือ ขอเพียงไม่ยั่วยุหานโม่ฉือก็ไม่มีปัญหาสิ่งใด

ชื่อเสียงของหานโม่ฉือนั้น ทั้งเยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงได้ยินมามากพอสมควร เขาคือหนึ่งในสามจอมมารรุ่นเยาว์แห่งไป๋อวิ๋น เขาเป็นบุรุษโหดเ**้ยม เฉียบขาด และเป็นผู้นำที่เด็ดเดี่ยว ว่ากันว่าความแข็งแกร่งของหานโม่ฉืออยู่ในระดับที่น่าสะพรึงกลัวมากถึงขั้นที่ว่า…แทบจะไร้เทียมทานในแผ่นดินหวนหลิง ตระกูลหานในตอนนี้ตกอยู่ภายใต้อำนาจบารมีของหานโม่ฉือเกือบทั้งหมดแล้ว ขอเพียงแค่หานโม่ฉือออกคำสั่ง แม้เพียงครึ่งคำก็สามารถสร้างความโกลาหลไปได้ทุกที่

ดังนั้นเยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงจึงไม่เห็นหานโม่หยวนอยู่ในสายตา สีหน้าของพวกเขานอกจากจะไม่กลัวเกรงแล้วยังมีแววเหยียดหยามฉายชัด

“เยว่ชิงเฉิง โอวหยางชิงเฟิง ที่พวกเจ้าสบประมาทข้า ข้าไม่ถือสาเอาความก็ได้ แต่พวกเจ้าต้องขอโทษเยียนเอ๋อร์ของข้าก่อน หาไม่แล้วพวกเจ้าก็อย่าหวังจะได้ไปงานเลี้ยงในคืนนี้เลย !”

หานโม่หยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงข่มขู่

“หานโม่หยวน เจ้าละเมออะไรอยู่ พวกเจ้าเป็นฝ่ายทำให้เราเสียเวลาแล้วยังใช้วาจาหน้าไม่อายขู่เข็ญให้เราขอโทษ ก่อนออกจากประตูบ้านเจ้าได้พกสมองออกมาด้วยรึเปล่า ?”

เย่วชิงเฉิงไม่เกรงกลัวอีกฝ่ายแม้แต่น้อย จู่ ๆ ฝ่ายที่ทำผิดก็บีบบังคับให้พวกนางขอโทษ… นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน

“ชิงเฉิง ชิงเฟิง ถอยออกมา ถ้าพวกเขาไม่ยอมหลีกทาง พวกเราก็ไร้ทางเลือก !”

เสียงของฉินอวี้โม่ดังออกมาจากภายในรถม้าด้านหลัง นางไม่ต้องการจะเสวนากับคนพวกนี้ให้เสียเวลาอีกแล้ว

ในตอนนี้ ความสัมพันธ์ของนางกับหานโม่ฉือก็ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว และนางเองก็กำลังคิดหาสิ่งตอบแทนให้เขาอยู่พอดีเช่นกัน ! …ซึ่งการลงมือกับบุรุษน่าตายตรงหน้าก็ดูจะเป็นของขวัญที่ดีไม่น้อย

แม้ว่าเยว่ชิงเฉิงและโอวหยางชิงเฟิงจะไม่เข้าใจความหมายในวาจาของฉินอวี้โม่อย่างกระจ่างชัดนัก ทว่าพวกเขาก็ยังถอยออกมาอยู่ข้าง ๆ รถม้า

ซึ่งก็แน่นอนว่าทางด้านหลิวหว่านเยียนนั้นไม่ยินยอมให้ศัตรูถอยห่างไปได้ง่าย ๆ ทว่าในตอนที่นางกำลังจะเคลื่อนไหว จู่ ๆ หนึ่งในสิบโฉมงามแห่งแผ่นดินก็สัมผัสได้ถึงสภาวะพลังที่รุนแรงพุ่งตรงออกมาจากรถม้าที่เยว่ชิงเฉิงนั่งมา !

.

.

“อวี้โม่ เจ้าอยากจะเป็นช่างหลอมอย่างนั้นหรือ ?”

เยว่ชิงเฉิงไม่แน่ใจนักว่าฉินอวี้โม่คิดอย่างไร ทว่านางได้เห็นพรสวรรค์ในด้านนี้ของสตรีที่นางยึดถือเอาเป็นสหายแล้ว หากสหายผู้เก่งกาจอยากจะเป็นช่างหลอม นางก็จะพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่

เมื่อได้ยินคำถามของเยว่ชิงเฉิง ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้ารับ นางสนใจศาสตร์ด้านการหลอมอยู่จริง ๆ ถ้าหากว่านางกลายเป็นช่างหลอมได้ก็นับเป็นเรื่องที่น่ายินดี

“ข้าจะพาเจ้าไปพบท่านปู่ของข้า เจ้าจะเข้าร่วมหรือไม่เข้าร่วมกับสมาคมของเราก็ไม่เป็นไร แค่ท่านปู่รู้ว่าเจ้าเป็นสหายสนิทของข้า ท่านจะสอนเจ้าอย่างดี ข้ารับรองเลยว่าด้วยพรสวรรค์ของเจ้า ไม่นานเจ้าจะกลายเป็นช่างหลอมระดับแนวหน้าได้แน่นอน”

ผู้เฒ่าเยว่เหยาคือปู่ของเยว่ชิงเฉิง เขาเป็นปรมาจารย์ในด้านการหลอม ชื่อเสียงของช่างหลอมชราผู้นี้ไม่ได้เป็นที่นับถือกันแต่เพียงภายในนครไป๋อวิ๋นเท่านั้น แต่ยังโด่งดังไปทั่วทั้งแผ่นดิน แม้ว่าปัจจุบันเขาจะวางมือจากตำแหน่งประธานสมาคมช่างหลอมไปแล้วก็ตาม ทว่าสถานะและบารมีของเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าบุตรชายที่เป็นประธานสมาคมช่างหลอมคนปัจจุบันเลย

แม้แต่เหล่าเชื้อพระวงศ์แห่งจักรวรรดิไป๋อวิ๋น และผู้นำตระกูลน้อยใหญ่ทั้งหลายต่างก็เคารพยำเกรงและให้เกียรติปรมาจารย์เฒ่าผู้นี้

เมื่อกล่าวจบเยว่ชิงเฉิงก็ลากตัวฉินอวี้โม่ออกไปอย่างรวดเร็ว

คุณหนูตระกูลฉินลอบถอนหายใจอย่างปลดปลง เยว่ชิงเฉิงเป็นสตรีที่คิดเร็วทำเร็ว ไม่ว่าจะกล่าวหรือคิดสิ่งใดออกมาได้ นางก็จะลงมือทำมันให้ได้ในทันทีทันใด เช่นในตอนนี้ เมื่อกล่าวว่าจะแนะนำท่านปู่ให้ฉินอวี้โม่รู้จัก นางก็ลากสหายใหม่จากตระกูลฉินออกไปอย่างฉับพลัน

หลังจากออกจากห้องส่วนตัว เยว่ชิงเฉิงก็พาฉินอวี้โม่ลงไปที่ชั้นสองก่อนจะเดินตรงไปยังห้องใหญ่ห้องหนึ่ง ห้องนี้เป็นห้องของอดีตประธานสมาคมช่างหลอม–ปรมาจารย์ผู้เฒ่าเยว่เหยา

เมื่อเห็นว่าตรงหน้าประตูไม่มีผู้ใดยืนอยู่ เยว่ชิงเฉิงก็ผลักประตูเข้าไปทันที

ในยามที่ช่างหลอมลงมือสรรค์สร้างสิ่งหลอม พวกเขาจะต้องใช้สมาธิอันสูงส่ง ดังนั้นแล้วในระหว่างที่ผู้เฒ่าเยว่เหยาปฏิบัติงานจะต้องมีคนมายืนเฝ้าหน้าประตูห้องเอาไว้ ซึ่งการที่หน้าประตูไม่มีผู้ใดเฝ้าก็แสดงว่าขณะนี้ปรมาจารย์ผู้เฒ่าไม่ได้สร้างสิ่งหลอมอยู่ เยว่ชิงเฉิงจึงกล้าผลักประตูเข้าไปโดยไม่เอ่ยขออนุญาต

“ท่านปู่ ข้าพาสหายของข้ามาพบท่าน”

เยว่ชิงเฉิงจูงมือฉินอวี้โม่เดินตรงเข้ามา แน่นอนว่าคุณหนูช่างหลอมหลงลืมการมีอยู่ของโอวหยางชิงเฟิงและเสี่ยวโร่วไปโดยสมบูรณ์ สองสหายผู้ไร้ตัวตนเดินคอตกตามหลังมาอย่างอับจนปัญญา

“เสี่ยวชิงเฉิง ช่วงนี้การฝึกฝนในด้านการหลอมอาวุธของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ?”

ทันทีที่เดินเข้ามา พวกเขาก็ได้ยินเสียงของบุรุษชราท่าทางใจดีผู้หนึ่งที่กำลังจดจ่ออยู่กับหมากกระดานดังมาออกมาจากส่วนลึกของห้อง

“ท่านปู่ ข้าก็กำลังฝึกอยู่เรื่อย ๆ นั่นแหละ”

เยว่ชิงเฉิงถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาเยว่เหยาและเกาะแขนของเขาออดอ้อน

“เจ้าเด็กคนนี้ เจ้าต้องขี้เกียจอีกแล้วแน่ ๆ”

แม้ว่าจะกล่าวเช่นนั้น แต่สายตาที่ผู้เฒ่าเยว่เหยาใช้จ้องมองเยว่ชิงเฉิงก็เป็นสายตาที่ดูตามใจไม่น้อย เขาไม่อยากจะไปขัดขวางแนวทางของหลานสาว

เยว่ชิงเฉิงแลบลิ้นออกมาอย่างแก่นแก้ว

“ท่านปู่ ข้าจะแนะนำให้ท่านรู้จัก นี่คือสหายคนสนิทของข้า–ฉินอวี้โม่”

เยว่ชิงเฉิงดึงฉินอวี้โม่ให้เข้ามาหาผู้เป็นปู่ “ท่านปู่ ท่านอาจจะยังไม่ทราบ เมื่อครู่อวี้โม่ได้สร้างผลงานชิ้นเอกขึ้นมาเป็นกริชงามมากเล่มหนึ่ง กริชเล่มนี้ไม่เพียงแต่ไร้ที่ติแต่ยังคุณภาพยอดเยี่ยม ที่สำคัญนางสร้างมันขึ้นมาจากชิ้นงานที่ล้มเหลวของข้า ข้าคิดว่าหากว่านางรู้ทักษะการหลอม อวี้โม่อาจจะสามารถทำให้เหล็กผุ ๆ กลายเป็นสมบัติได้เลย !”

เยว่ชิงเฉิงเล่าให้ท่านปู่ของนางฟังด้วยสีหน้าแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะหยิบเอากริชที่เพิ่งจะเสร็จสมบูรณ์ออกมาประกอบการบรรยาย

เมื่อเห็นกริชเล่มนั้นในมือหลานสาว ปรมาจารย์เยว่เหยาก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“เป็นอาวุธที่ดี ทักษะการเจียระไนของเสี่ยวอวี้โม่ยอดเยี่ยมมาก แต่เสี่ยวเฉิงเอ๋อร์ การขัดเงาและลับคมของเจ้าต้องตั้งใจฝึกหัดอีกสักหน่อย”

ปรมาจารย์ผู้เฒ่ามองดูกริชอยู่เพียงชั่วครู่ก็เอ่ยวิจารณ์ออกมา

ผู้เฒ่าเยว่เหยารู้จักพรสวรรค์ของหลานสาวตัวเองดี เขารู้ว่าพรสวรรค์ด้านการสร้างสิ่งหลอมของนางเรียกได้ว่าธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง วัน ๆ สิ่งที่นางสร้างขึ้นมาก็มักจะมีแต่อุปกรณ์หน้าตาแปลกประหลาด แม้ว่ายอดฝีมือช่างหลอมเฒ่าจะรู้สึกสิ้นหวังอยู่บ้าง ทว่าเขาก็ยังปล่อยให้หลานสาวได้ทำในสิ่งที่นางต้องการ

เพียงแค่มองกริชในมือเขาก็รู้ในทันทีว่าการเจียระไนไม่ใช่ผลงานของเยว่ชิงเฉิง อย่างไรก็ตาม การขึ้นรูป การขัดสี และการลับคมเป็นฝีมือของนางอย่างแน่นอน กริชเล่มนี้แกะและเจียออกมาได้อย่างน่าชื่นชม ทักษะการใช้มือและมีดแกะไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย ทว่าฝีมือการขัดเงาและลับคมของกริชเล่มนี้แม้ไม่ได้ย่ำแย่แต่ก็ไม่ได้ดีนัก ปรมาจารย์สายตาแหลมคมมากประสบการณ์จึงคาดเดาว่าฉินอวี้โม่คือผู้ที่เจียระไนมันออกมา

แค่มองเพียงชั่ววูบ ก็ให้คำวิจารณ์ที่เฉียบขาดได้ถึงเพียงนี้แสดงว่าสายตาของเยว่เหยาเหนือชั้นเป็นอย่างมาก เขารู้แม้กระทั่งว่านางและหลานสาวสร้างสรรค์ผลงานในขั้นตอนใด อีกทั้งยังสามารถแยกแยะฝีมือและจุดบกพร่องได้ นี่ทำให้ฉินอวี้โม่โค้งคำนับเขาด้วยความนอบน้อม

“เสี่ยวอวี้โม่ เจ้าเป็นเพื่อนสนิทของเสี่ยวชิงเฉิง เวลาอยู่ต่อหน้าข้าเจ้าก็ไม่ต้องเกรงใจนักหรอก มานั่งลงก่อนสิ”

กล่าวจบผู้เฒ่าเยว่เหยาก็ชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม คล้ายเป็นการบอกกลาย ๆ ให้ฉินอวี้โม่มาเป็นคู่ซ้อมเดินหมากกระดานนี้กับเขา

ฉินอวี้โม่มองไปที่หมากในกระดานและพบว่ามันเป็นหมากรุกของโลกมายา อดีตสาวนักฆ่าค่อย ๆ เดินไปแล้วนั่งตรงข้ามกับปรมาจารย์ช่างหลอมผู้มากอาวุโส

ในชีวิตก่อน หมากกระดานเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอชื่นชอบมาก เกมประเภทหมากกระดานที่เธอถนัดที่สุดก็คือหมากล้อม ซึ่งเธอจะศึกษามันทุก ๆ วันหยุด ฝีมือของเธอแม้จะไม่ได้เข้าขั้นมืออาชีพแต่ก็ถือว่าไม่ต้องอายใคร เธอชื่นชอบการเดินหมากกระดานเพราะมันช่วยให้ได้ฝึกฝนความคิด ชอบความท้าทายที่ต้องคิดค้นกลวิธีในการเอาชนะคู่ต่อสู้ภายใต้เงื่อนไขและกติกา อันที่จริง นอกเหนือจากหมากล้อมแล้ว หมากรุกก็เป็นเกมที่เธอถนัดมากเช่นกัน

“อวี้โม่ เจ้ารู้วิธีเล่นหมากรุกใช่ไหม ?”

ทันทีที่ฉินอวี้โม่นั่งลง ผู้เฒ่าเยว่เหยาก็ส่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง

“ทราบมานิดหน่อยเจ้าค่ะ”

ฉินอวี้โม่ยิ้มบาง ๆ สำหรับนางที่มีความทรงจำของคุณหนูสี่อยู่ แน่นอนว่ากติกาของหมากรุกโลกมายานางย่อมรู้ดี ทว่าคุณหนูคนงามก็ยังตอบอย่างถ่อมตัว

เมื่อได้ยินบทสนทนาของผู้เป็นปู่และฉินอวี้โม่ เยว่ชิงเฉิงก็เข้าใจความตั้งใจของผู้เฒ่าเยว่เหยาทันที แต่อย่างไรก็ตาม คุณหนูช่างหลอมก็ไม่รู้วิธีการเล่นหมากรุก นางส่งสายตาให้โอวหยางชิงเฟิงและเสี่ยวโร่วเป็นเชิงบอกว่าอย่าได้เข้าไปขัดคนต่างวัยทั้งคู่ ก่อนนางจะยืนดูเงียบ ๆ เช่นกัน

“งั้นช่วยข้าแก้กระดานนี้ให้จบทีสิ”

บุรุษผู้เฒ่ายิ้มใจดี เขาผู้ซึ่งเป็นปู่ของเยว่ชิงเฉิงคือปรมาจารย์ด้านการหลอม การที่หลานสาวของเขาพาสหายมาพบและยังอวดอ้างว่านางมีพรสวรรค์ที่ดี เช่นนี้ก็ชัดเจนแล้วว่าเจ้าหลานตัวดีรวมทั้งดรุณีน้อยตรงหน้าต้องการสิ่งใด

ปกติแล้ว ตัวเขาไม่คิดจะรับผู้ใดเป็นศิษย์โดยง่าย และที่ผ่านมาเขาก็เคยรับศิษย์เพียงหนึ่งคนเท่านั้น แต่ในเมื่อหลานสาวของเขาเป็นผู้พานางมาหาถึงที่เช่นนี้ ผู้เฒ่าเยว่เหยาก็จะไม่ใจร้ายกล่าวปฏิเสธ อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังต้องการทดสอบฉินอวี้โม่ก่อน

มีผู้รู้เคยกล่าวไว้ว่าแนวทางการเล่นหมากรุกของคนคนหนึ่งสามารถบ่งบอกถึงธรรมชาติของคนผู้นั้นได้ ผู้เฒ่าเยว่เหยาจึงคิดจะใช้หมากรุกกระดานนี้เพื่อวิเคราะห์สตรีน้อยผู้ต้องการฝากตัวเป็นศิษย์

ฉินอวี้โม่พยักหน้าก่อนจะไล่สายตาดูหมากในกระดานอย่างพินิจพิเคราะห์

บนกระดาน ตัวหมากสีดำได้ล้อมตัวหมากสีขาวเอาไว้แล้วทุกด้าน ดูเหมือนว่าในสถานการณ์ตอนนี้ไม่มีทางที่หมากสีขาวจะหนีไปไหนได้อย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้นไม่ว่าจะเดินตัวหมากตำแหน่งใดก็ดูเหมือนจะถูกรุกฆาตในท้ายที่สุดอยู่ดี

อย่างไรก็ตาม ฉินอวี้โม่ก็ยังมองเห็นช่องโหว่ของวิธีการเดินหมากของตัวหมากดำได้ ต้องถือว่าโชคดีที่นางได้เรียนรู้วิธีการเล่นหมากรุกมาจากศตวรรษที่ 21 เพราะกติกาและรูปแบบการเดินหมากรุกของโลกที่นักฆ่าสาวจากมานั้นซับซ้อนกว่าหมากรุกในโลกมายานี้มาก ในตอนนี้เธอจึงเห็นแล้วว่าจะแก้หมากตานี้อย่างไร

— แก๊ก ! —

ฉินอวี้โม่หยิบตัวหมากสีขาวขึ้นมาและวางลงไปตรงช่องว่างเพียงช่องเดียวที่อยู่กลางกระดานอย่างไม่ลังเล

เมื่อเห็นการเดินหมากของฉินอวี้โม่ ปรมาจารย์แห่งสมาคมช่างหลอมก็ยิ้มกว้างออกมาในทันใด

“กล้าหาญ ตรงไปตรงมา หยิ่งผยอง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดเสี่ยวอวี้โม่ถึงได้กลายเป็นสหายที่ดีของเสี่ยวเฉิงเอ๋อร์ได้ !”

การเดินหมากเช่นนั้น ทำให้ปรมาจารย์ผู้มากประสบการณ์อดกล่าวคำชมเชยออกมาไม่ได้ ผู้เฒ่าเยว่เหยารู้สึกชื่นชมสตรีน้อยตรงหน้านี้เป็นอย่างยิ่ง

หมากที่นางลงมาเมื่อสักครู่นั้น จริงอยู่ว่าดูผิวเผินคล้ายกับเป็นการฆ่าตัวตาย ในตำแหน่งนั้นเห็นชัดว่ามันเสี่ยงที่จะถูกหมากดำของเขาจับกิน ทว่าเขากลับไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เพราะการทำเช่นนั้นโครงสร้างของหมากที่เขาวางไว้จะเกิดช่องโหว่ที่ร้ายแรง และสถานการณ์ของหมากกระดานนี้ก็จะพลิกกลับทันที แต่หากว่าเขาไม่จับกินมันก็จะกลายเป็นเสี้ยนหนามสำคัญที่ทำให้ฝ่ายเขาจะต้องพ่ายแพ้ในที่สุด

“เสี่ยวอวี้โม่ เจ้าอยากจะมาเป็นศิษย์ของผู้เฒ่าผู้นี้หรือไม่ ?”

ปรมาจารย์เยว่เหยามองฉินอวี้โม่ด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำพูดของเยว่เหยา มุมปากของฉินอวี้โม่ก็แย้มยิ้มอย่างแจ่มใส นางลุกขึ้นมาทันทีและเตรียมคุกเข่าทำการคำนับปรมาจารย์ช่างหลอมมือหนึ่งเพื่อขอฝากตัวเป็นศิษย์

“ช้าก่อนอวี้โม่ อย่าทำแบบนั้น เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้”

ทว่าผู้เฒ่าเยว่เหยากลับหยุดฉินอวี้โม่เอาไว้ จู่ ๆ บุรุษผู้เฒ่าก็นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ หากว่าฉินอวี้โม่กราบเขาเป็นอาจารย์ก็คงจะเป็นเรื่องยุ่งไม่น้อย

ฉินอวี้โม่ชะงักไป นางมองอดีตประธานสมาคมช่างหลอมด้วยความประหลาดใจ การแสดงออกของผู้เฒ่าเยว่เหยาในตอนนี้ดูออกจะแปลกอยู่ไม่น้อย

“แค่ก ๆ ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉินเทียนพ่อของเจ้าเคยกราบข้าเป็นอาจารย์และยังถือเป็นศิษย์คนเดียวของข้า หากว่าเจ้ากราบข้าเป็นอาจารย์อีกคน ข้าเกรงว่ามันจะไม่เหมาะ”

ผู้เฒ่าเยว่เหยาไอ และกล่าวบางสิ่งที่ทำให้ฉินอวี้โม่และเยว่ชิงเฉิงประหลาดใจ

ในตอนนั้นพรสวรรค์ของฉินเทียนนับว่าโดดเด่นเป็นอย่างมากจนเยว่เหยารู้สึกประทับใจและรับเขาไว้เป็นศิษย์เพียงคนเดียว เรื่องนี้มีน้อยคนนักที่จะทราบและเยว่เหยาก็ไม่เคยคิดจะเอ่ยเล่าให้ใครฟัง ในเมื่อฉินเทียนเป็นศิษย์ของเยว่เหยา ฉินอวี้โม่เป็นบุตรสาวของฉินเทียน ฉะนั้นด้วยศักดิ์แล้ว เยว่เหยาก็นับเป็นอาจารย์ของฉินอวี้โม่อยู่แล้ว

แต่ถ้าหากฉินอวี้โม่กราบเขาเป็นอาจารย์อีกคน นั่นก็เท่ากับว่าฉินอวี้โม่กับฉินเทียนจะกลายเป็นศิษย์รุ่นเดียวกันหรือเป็นศิษย์พี่-ศิษย์น้อง ซึ่งเยว่เหยาคิดว่ามันไม่เหมาะสมนัก

“เสี่ยวอวี้โม่ ข้าผู้นี้ถือว่าเป็นอาจารย์ของเจ้าอยู่แล้ว ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องกราบข้าเป็นอาจารย์อีก และเจ้าก็ไม่ต้องเรียกข้าว่าอาจารย์ก็ได้ ให้เรียกข้าว่าท่านปู่แบบเดียวกับเสี่ยวชิงเฉิงก็แล้วกัน”

เยว่เหยาเอ่ยปากกล่าวในสิ่งที่เขาตัดสินใจ

ฉินเทียนคือลูกศิษย์ของเขา ตามหลักแล้วฉินอวี้โม่เป็นก็คือลูกของลูกศิษย์ซึ่งก็คือหลานคนหนึ่ง เพียงแต่เขาอยากให้นางเป็นเสมือนหลานแท้ ๆ อีกคนจึงขอให้เรียกเขาว่าท่านปู่ ฉินอวี้โม่มีพรสวรรค์สูงส่ง หากสามารถส่งเสริมให้นางเป็นช่างหลอมฝีมือโดดเด่นได้เขาก็ยิ่งรู้สึกดีใจ หลานสาวของเขาคนหนึ่งมีพรสวรรค์แสนธรรมดาทำให้เขาไม่อาจจะถ่ายทอดทักษะการหลอมของตัวเองได้อย่างเต็มที่ ถ้าหากหลานอีกคนของเขามีพรสวรรค์ที่เหนือกว่าและประสบความสำเร็จได้ ช่างหลอมผู้เฒ่าอย่างเขาผู้นี้ก็คงได้ยิ้มเป็นสุขราวกับสวรรค์อำนวยพรให้เขาทุกวัน

ฉินอวี้โม่พยักหน้า นางเปลี่ยนแปลงท่าทาง คุกเข่าทำท่าคารวะผู้เฒ่าเยว่เหยาเสมือนคนรุ่นเยาว์ที่คำนับผู้อาวุโสก่อนจะลุกขึ้นยืนและเรียกเขาว่าท่านปู่เยว่เหยาด้วยรอยยิ้ม

“วิเศษที่สุด ในที่สุดอวี้โม่ก็จะได้เรียนรู้ทักษะการหลอมแล้ว”

เยว่ชิงเฉิงหัวเราะร่า จุดประสงค์ที่นางพาฉินอวี้โม่มาที่นี่ก็เพื่อให้ท่านปู่ของนางสอนทักษะการหลอมให้ฉินอวี้โม่ และตอนนี้ในเมื่อท่านปู่ของนางรับฉินอวี้โม่เป็นศิษย์แล้วก็เท่ากับว่าสิ่งที่นางทำไปในวันนี้สำเร็จลุล่วง

“อวี้โม่ เจ้าต้องเรียนรู้ศาสตร์การหลอมอาวุธจากปู่ของข้าให้ได้มากที่สุดนะ หากเจ้าทำเช่นนั้นต่อไปท่านปู่ก็จะได้ไม่ต้องมาค่อยสั่งหรือบอกให้ข้าฝึกอีก”

เยว่ชิงเฉิงเข้าไปจับมือฉินอวี้โม่อย่างอารมณ์ดีก่อนจะพูดในสิ่งที่นางคิดออกไป ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเป้าหมายอันแท้จริงที่คุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอมคาดหวังไว้แต่แรกแล้ว

“เสี่ยวชิงเฉิง เหมือนเจ้าจะไม่อยากฝึกฝนการหลอมเหลือเกินนะ !”

ผู้เฒ่าเยว่เหยาแสร้งทำทีเป็นดุหลานสาว แต่บนใบหน้าชรากลับยังคงอมยิ้ม ปรมาจารย์ช่างหลอมถอนหายใจพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เขาไม่ทราบว่าควรจะทำอย่างไรกับหลานสาวตัวร้ายของเขาดี ตัวเขามีทักษะการหลอมอยู่อย่างเปี่ยมล้น ทว่าหลานสาวกลับไม่อยากเดินเส้นทางนี้ ยังดีที่วันนี้เขาได้ฉินอวี้โม่มาเป็นหลานอีกคน อย่างน้อยเขาก็มีตัวแทนที่จะฝากความหวังเอาไว้ได้บ้างแล้ว

“ท่านปู่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้าแค่คิดว่าอวี้โม่มีพรสวรรค์ในการหลอมที่สูงส่ง หากว่านางได้เรียนรู้จากท่านปู่ นางก็คงจะประสบความสำเร็จอย่างงดงาม เมื่อถึงตอนนั้น ไม่แน่ว่านางอาจจะเหนือกว่าท่านปู่เสียอีก และถ้าหากเป็นเช่นนั้นข้าก็จะได้ไปเรียนรู้จากเสี่ยวอวี้โม่แทน”

เนื่องจากนางกำลังอารมณ์ดี เยว่ชิงเฉิงจึงอดไม่ได้ที่จะพูดจาหยอกล้อผู้เป็นปู่ของตัวเอง

“เหอะ ! เจ้าเรียนรู้จากข้ามาตั้งหลายปี เจ้ายังทำได้เพียงเท่านี้ หากว่าเสี่ยวอวี้โม่เรียนแล้วเก่งกว่าเจ้าได้ในระยะเวลาสั้น ๆ เจ้าตัวดี ข้าว่าเจ้าควรจะมุดแผ่นดินหนีได้แล้วล่ะ”

ผู้เฒ่าเยว่เหยาแสร้งเหน็บแนมเยว่ชิงเฉิง พลางมองนางด้วยสายตาดูหมิ่น ทว่าน้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้มีความโกรธอยู่เลย ตัวเขานั้นเคยชินกับนิสัยของหลานสาวที่เป็นเช่นนี้มานานและหมดมุกที่จะใช้รับมือกับเจ้ามารน้อยผู้นี้ไปเสียแล้ว จนทุกวันนี้เหลือเพียงวิธีเดียวที่เขาใช้รับมือกับนางนั่นคือ… ต้องปล่อยวางให้ได้เท่านั้น

เยว่ชิงเฉิงแลบลิ้นใส่ปู่ของตัวเอง ก่อนจะกล่าว “ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็คงจะดีใจกับอวี้โม่”

“เพ่ย เจ้าหลานดื้อ หัดใจกล้าทำท่าทางน่าตีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

ปรมาจารย์ผู้เฒ่าส่ายศีรษะอย่างอับจนปัญญาก่อนจะเปลี่ยนเป็นกล่าวเรื่องอื่นไป “เสี่ยวอวี้โม่ เจ้าจะเข้าเรียนที่โรงเรียนราชสำนักหรือไม่ ?”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าตอบ

“เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนก่อนที่การสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนักจะเริ่มขึ้น ถ้าเจ้ามีเวลาก็เข้ามาที่สมาคมได้ ในเรื่องของพื้นฐานการหลอมข้าจะสั่งให้ศิษย์ของสมาคมคอยดูแลแนะแนวทางให้เจ้า จากนั้นเจ้าก็ศึกษาดูจากการปฏิบัติงานของช่างในสมาคม เจ้าจะเข้าใจได้มากแค่ไหนก็คงขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า หากเจ้าสามารถขึ้นถึงระดับช่างหลอมอาวุโสได้แล้ว เวลานั้นข้าจะชี้แนะให้เจ้าด้วยตัวเอง”

ผู้เฒ่าเยว่เหยาไม่ต้องการจะเริ่มต้นสอนในส่วนของพื้นฐานให้แก่ฉินอวี้โม่ เขาอยากให้นางเรียนรู้ด้วยตนเอง ทว่าเขาก็จะคอยชี้แนะแนวทางในเรื่องที่นางสงสัยและคอยอำนวยความสะดวกให้

หากเป็นการสอนในเรื่องของพื้นฐานจะให้ช่างหลอมคนใดสอนก็จะให้ผลที่ไม่ต่างกันมาก สิ่งสำคัญคือฉินอวี้โม่ต้องเข้าใจมันได้ด้วยตัวเอง หากนางมีพรสวรรค์ที่ดี นางก็จะก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว หากว่ายังไม่พึงพอใจในทักษะพื้นฐานที่ผู้อื่นสั่งสอน นางก็ต้องค้นหาแนวทางเฉพาะของตัวเอง และนั่นคือสิ่งที่อาจารย์เฒ่าผู้นี้ต้องการ

ฉินอวี้โม่พยักหน้า อย่างไรเสียหลังจากนี้นางก็ไม่มีสิ่งใดให้ทำอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงตั้งใจจะมาที่สมาคมช่างหลอมทุกวันเพื่อศึกษาเรียนรู้ นางตั้งมั่นแล้วว่าจะเป็นช่างหลอมให้ได้โดยเร็วที่สุด

ยังพอมีเวลาเหลือก่อนที่การสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนักจะเริ่มต้นขึ้น นี่จึงถือเป็นการดีที่จะใช้เวลาในช่วงนี้ให้เกิดประโยชน์

หลังจากพูดคุยสนทนากับผู้เฒ่าเยว่เหยาและเยว่ชิงเฉิงอีกพักใหญ่ ฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่วและโอวหยางชิงเฟิงก็ออกจากสมาคมช่างหลอม สองสาวกล่าวลาสหายหนุ่มก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายเดินทางกลับตระกูลของตัวเอง

.

.

“เฮ้ เยว่ชิงเฉิง ในเมื่อเจ้าเองก็ไม่อยากแต่งงานกับข้า จะเป็นอย่างไรถ้าพวกเรายุติการหมั้นหมายนี้ลง ?”

เมื่อเห็นเยว่ชิงเฉิงดึงตัวฉินอวี้โม่ออกไปนั่งสนทนาอย่างสนิทสนมโดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย โอวหยางชิงเฟิงก็หมดคำพูดไป คุณชายรองตระกูลโอวหยางผู้มีปัญหาหนักอกเรื่องการหมั้นหมายมาตลอดหลายปีจนถึงกับต้องหนีออกจากตระกูลแทบอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบนกับพฤติกรรมของ ‘สตรีผู้เป็นคู่หมั้น’

‘ผู้หญิงเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจได้ยากที่สุดโดยแท้’

หลังจากพบหน้ากันได้เพียงหนึ่งก้านธูปถ้วน โอวหยางชิงเฟิงก็รู้สึกว่าเยว่ชิงเฉิงและฉินอวี้โม่ดูราวกับเป็นสหายรักที่พลัดพรากจากกันไปนานแสนนาน

“โอวหยางชิงเฟิง เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้นะ อย่ามารบกวนเวลาสนทนาของข้ากับอวี้โม่ !”

เยว่ชิงเฉิงหันมาสาดสายตาแข็งกร้าวเข้าใส่อดีตคู่หมายผู้น่ารำคาญก่อนจะหันกลับไปคุยกับฉินอวี้โม่ต่ออย่างออกรส

ในตอนนี้ฉินอวี้โม่กำลังวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับกลไกกับดักเมื่อครู่นี้ของเยว่ชิงเฉิง และบอกนางเกี่ยวกับกลวิธีการวางกับดักที่นางไม่เคยได้ยินมาก่อน และนี่ทำให้เยว่ชิงเฉิงรู้สึกสนใจใคร่รู้เป็นอย่างมาก

อันที่จริง อดีตสาวนักฆ่าอยากจะบอกคุณหนูช่างหลอมผู้นี้ด้วยซ้ำว่าถ้าหากเอาเทคนิคการสร้างกับดักของนางมาเทียบกับตัวเธอเมื่อชีวิตก่อน ฝีมือของเยว่ชิงเฉิงในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเด็กทารกเลย แต่พอคิด ๆ ดูแล้ว นักฆ่าสาวศตวรรษที่ 21 ในร่างคุณหนูตระกูลฉินก็เลือกที่จะไม่พูดเพราะถ้าพูดออกไปแบบนั้นอีกฝ่ายอาจจะไม่เชื่อถือ

เพราะถึงอย่างไรร่างกายของคุณหนูตระกูลฉินในตอนนี้ก็มีอายุน้อยกว่าเยว่ชิงเฉิงถึงหนึ่งปี นางจึงไม่อยากจะคุยโวโอ้อวดมากเกินตัว แต่ถ้าหากเอาอายุและประสบการณ์ของเธอจากชีวิตก่อนมาบวกรวมเข้าด้วยกันกับประสบการณ์ในความทรงจำของคุณหนูสี่ในชีวิตนี้ อายุของฉินอวี้โม่ก็นับว่าแทบจะเป็นแม่ของเยว่ชิงเฉิงได้เลยทีเดียว

เมื่อมองดูใบหน้าอันแสนจริงจังและตั้งใจของเยว่ชิงเฉิง ฉินอวี้โม่ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเยว่ชิงเฉิงผู้นี้มีความสนใจในด้านเครื่องจักรและกลไกมากเป็นพิเศษ ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนว่าพรสวรรค์ในด้านนี้ของคุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอมจะสูงส่งและโดดเด่นเหนือผู้ใด เมื่อฉินอวี้โม่อธิบายเกี่ยวกับเรื่องกลไกออกไป เยว่ชิงเฉิงก็สามารถพูดคุยโต้ตอบกับเธอที่มาจากศตวรรษที่ 21 ได้อย่างไม่ด้อยกว่า นี่ทำให้ฉินอวี้โม่อดคิดไม่ได้ว่าหากสตรีผู้นี้เกิดในยุคสมัยของเธอแล้ว เยว่ชิงเฉิงก็อาจจะกลายเป็นวิศวกรอัจฉริยะที่แม้แต่วิศวกรชายเก่ง ๆ ยังต้องยอมซูฮก

“เอ่อ ชิงเฉิง ไว้ข้าจะมาคุยเรื่องนี้ให้ฟังเจ้าอีกเยอะ ๆ ในวันหลังนะ แต่ตอนนี้ข้าว่าเจ้าฟังสิ่งที่ชิงเฟิงอยากจะพูดก่อนดีกว่า”

ฉินอวี้โม่อดไม่ได้ที่จะต้องเอ่ยปากขัดขึ้นมา เมื่อเห็นเยว่ชิงเฉิงมุ่งมั่นตั้งใจเรื่องจักรกลแห่งศตวรรษที่ 21 มากเสียจนเพิกเฉยต่อโอวหยางชิงเฟิงที่กำลังยืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้องและคล้ายจะเลือนหายไปจากความนึกคิดของคู่หมั้นสาวอย่างสมบูรณ์

“ก็ได้ ไว้หลังจากนี้ข้าจะไปหาเจ้าบ่อย ๆ เราจะสนทนาเรื่องนี้กัน ข้าจะลองเอาสิ่งที่เจ้าบอกไปหารือกับท่านปู่ดูด้วย ท่านปู่มีประสบการณ์เคยเห็นอุปกรณ์ต่าง ๆ มามาก บางทีเขาอาจจะมีคำชี้แนะเพิ่มเติมที่น่าสนใจ”

คุณหนูช่างหลอมคนงามยังมิวายเอ่ยทิ้งท้ายเรื่องการช่างเสียยาวยืด นางกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองโอวหยางชิงเฟิงอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก

“โอวหยางชิงเฟิง ถ้าเจ้าต้องการยกเลิกการหมั้นหมาย ก็ยกเลิกมันไปซะ ข้าเองก็ไม่ต้องการแต่งงานกับคนไม่มีใจเช่นกัน ข้าจะกลับไปบอกท่านพ่อของข้าและให้เขาไปคุยกับทางตระกูลของเจ้าเพื่อขอยกเลิกการหมั้นนี้เอง”

เยว่ชิงเฉิงเองก็พึงพอใจกับผลลัพธ์เช่นนี้ นางไม่ชอบการถูกจับคลุมถุงชน แม้ว่าความประทับใจที่มีต่อโอวหยางชิงเฟิงผู้นี้จะ…ไม่มี แต่เขาก็ไม่ได้ดูเป็นคนเลวร้าย อีกทั้งนางก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดชังคนผู้นี้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือนางไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งด้วยเหตุผลเพียงเพราะการสานสัมพันธ์ของสองตระกูล

จะกล่าวให้ถูกก็คือ สตรีที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างนางจะไม่ยอมเข้าพิธีแต่งงานกับบุรุษที่ตนเองไม่ได้ผูกสมัครรักใคร่ด้วยหัวใจอย่างแน่นอน

“ถ้าได้อย่างนั้นก็วิเศษเลย ขอบคุณมาก ขอบคุณเจ้ามาก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นโอวหยางชิงเฟิงก็ยิ้มกว้างอย่างยินดี เขาพุ่งตัวไปจับมือบางของอดีตคู่หมั้นสาวมากุมไว้แล้วเอ่ยคำขอบคุณซ้ำ ๆ ดวงตาของหนุ่มหน้ามนเปล่งประกายระยิบระยับสดใส ในตอนนี้หัวใจของเขาโล่งขึ้นมามาก ในที่สุดปัญหาหนักสมองที่ทำให้เขาตรมตรอมมานานแสนนานก็คลี่คลายลงไปได้เสียที

“เหอะ ! โอวหยางชิงเฟิง ข้ามันแย่ขนาดนั้นเลยเรอะ ?! ตอนที่ได้ยินว่าการหมั้นจะถูกยกเลิกถึงได้ทำให้เจ้ารู้สึกดีใจมากมายเพียงนี้ ? ถ้าซาบซึ้งนักก็ไม่ก้มหัวขอบคุณข้าด้วยเลยเล่า เจ้าคงคิดสินะว่าข้าไม่ดีพอสำหรับเจ้า !”

เยว่ชิงเฉิงสะบัดมือโอวหยางชิงเฟิงทิ้งอย่างไม่แยแสขณะที่แก้มนวลขึ้นสีแดงระเรื่อเป็นริ้ว ทว่าเพียบชั่ววูบเดียวก็แปรเปลี่ยนเป็นสีคล้ำเข้ม คุณหนูตระกูลเยว่สาดวาจาเข้าใส่อดีตคู่หมั้นหนุ่มด้วยน้ำเสียงชวนขนหัวลุก ใบหน้างามเวลานี้กำลังมืดมนจนเข้าขั้นน่ากลัวแล้ว !

เพราะการแสดงออกของคุณชายรองตระกูลโอวหยางเช่นนั้น ทำให้เยว่ชิงเฉิงก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ ตอนนี้นางกำลังนึกอยากเปลี่ยนใจจากไม่ได้เกลียดชังมาเป็น… เกลียดเข้าไส้

‘ต่อให้โอวหยางชิงเฟิงจะดีใจแค่ไหนก็เถอะ แต่ก็ไม่เห็นจะต้องแสดงออกให้มันชัดถึงเพียงนั้นเลย หนอย~ ท่าทางเช่นนั้นไม่ใช่กำลังดูหมิ่นข้าทางอ้อมหรอกเรอะ ?!’

นางคือเยว่ชิงเฉิงแห่งสมาคมช่างหลอม นางเป็นหนึ่งในสตรีที่มีคุณสมบัติสมบูรณ์เพียบพร้อมที่สุดจนเป็นที่หมายปองของบุรุษมากมายในนครไป๋อวิ๋น ทว่าโอวหยางชิงเฟิงผู้นี้กลับแสดงท่าทีคล้ายรังเกียจนาง !

“มะ… ไม่… ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าแค่คิดว่าข้าไม่คู่ควรกับเจ้าเท่านั้น”

โอวหยางชิงเฟิงรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน แม้ว่าเขาจะดีใจมากที่ยกเลิกเรื่องการหมั้นได้ แต่เขาก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายที่เป็นสตรีต้องคิดมาก

“มันก็คงจะเป็นอย่างที่เจ้าพูด ดูตัวเจ้าสิ เจ้าทำตัวไม่เหมือนบุรุษที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสักนิด อย่างเจ้าจะคู่ควรกับข้าคนนี้ได้อย่างไร”

เยว่ชิงเฉิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจและหันไปมองฉินอวี้โม่ “อวี้โม่ เจ้าคิดว่าข้าพูดถูกหรือไม่ ?”

ฉินอวี้โม่นั่งนิ่งสนิท นางทำตัวไม่ถูกจึงได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ เพื่อรับหน้าไปก่อน โอวหยางชิงเฟิงก็เป็นเพื่อนรักของนาง เยว่ชิงเฉิงเองก็เป็นคนที่นางถูกชะตา… ในสถานการณ์เช่นนี้จะเอ่ยสิ่งใดออกไปก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน~

ถ้าให้กล่าวตามความสัตย์จริง ตอนนี้ภายในใจของฉินอวี้โม่นางอยากจะตอบไปว่า นางรู้สึกว่าเยว่ชิงเฉิงกับโอวหยางชิงเฟิงเหมาะสมกันมากกกกกก

ฝ่ายหนึ่งจริงจัง ตรงไปตรงมา ดูเป็นผู้ใหญ่ ส่วนอีกฝ่ายก็เป็นคนง่าย ๆ แม้จะดูไม่โตเท่าไหร่ แต่ก็มีนิสัยเห็นอกเห็นใจผู้อื่น หากได้ครองคู่กันก็น่าจะสนับสนุนกันและกันได้ดี และผลลัพธ์ที่ออกมาก็อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้

ที่ฉินอวี้โม่ไม่กล่าวสิ่งที่นางคิดออกมาในตอนนี้นับว่าสมควรแล้ว เพราะหากลองนางพูดออกไปเช่นนั้น ไม่ใช่แค่เพียงสายตาน่ากลัวของสหายคุณหนูช่างหลอมจะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่นาง แต่นางก็คงจะได้เห็นสายตาทิ่มแทงตัดพ้อมาจากสหายหนุ่มหน้ามนด้วยเป็นแน่

“ชิงเฉิง สิ่งของที่อยู่ด้านนอกเป็นผลงานการหลอมของเจ้าอย่างนั้นหรือ ?”

อย่างไรก็ตาม ฉินอวี้โม่ผู้นับว่าอาวุโสที่สุดหากนับจากเวลาในการมีชีวิต ก็ต้องรีบไกล่เกลี่ยและทำลายบรรยากาศน่าหวาดหวั่น ดังนั้นสาวนักฆ่าในร่างคุณหนูตระกูลฉินจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

และนี่ก็เป็นวิธีการที่ดีที่สุดที่จะหลบเลี่ยงออกมาจากประเด็นที่ว่าอดีตคู่หมายทั้งสองเหมาะสมกันหรือไม่

“ใช่แล้วล่ะ เจ้าเห็นพวกมันทั้งหมดแล้วสินะ”

เยว่ชิงเฉิงพยักหน้าหงึกหงักอย่างแจ่มใสพลางยิ้มแย้มจนตาหยี นางหันหลังแล้วรีบคว้ามือคนข้างกายออกไปด้านนอกทันที

ที่ขอบด้านหนึ่งของเตาหลอมขนาดยักษ์มีโต๊ะกว้างตั้งอยู่ เยว่ชิงเฉิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “ของทั้งหมดนี้ข้าเป็นคนทำเอง เจ้าชอบอันไหนก็หยิบออกไปได้เลย”

อย่างไรก็ตาม เมื่อช่างหลอมสาวหันกลับไปมองฉินอวี้โม่ที่นางจูงมือออกมา ใบหน้านวลก็แดงซ่านขึ้นอย่างกะทันหัน

เมื่อครู่นี้ฉินอวี้โม่กับโอวหยางชิงเฟิงยืนอยู่ใกล้กัน ในตอนที่เยว่ชิงเฉิงได้ยินฉินอวี้โม่เอ่ยถามถึงชิ้นงานที่นางสร้าง คุณหนูช่างหลอมก็ตื่นเต้นมากเพราะในกองชิ้นงานมีสิ่งประดิษฐ์จากกลไกบางชิ้นที่นางอยากจะอวด เยว่ชิงเฉิงจึงคว้ามือสหายคนใหม่ที่อยู่ใกล้ตัวและรีบเดินออกมา ทว่าสตรีผู้หลงใหลในกลไกจนเข้าขั้นเสพติดกลับไม่รู้ตัวเลยว่าผู้ที่นางจูงมือมานั้นหาใช่ฉินอวี้โม่สหายใหม่ที่นางถูกชะตานักหนา แต่เป็นคุณชายตระกูลโอวหยางอดีตคู่หมายที่นางนึกขุ่นเคือง

ส่วนโอวหยางชิงเฟิงที่จู่ ๆ ก็ถูกอดีตคู่หมั้นสาวผู้แสนน่ากลัวลากตัวออกมานั้น เพราะรู้สึกหวาดหวั่นเป็นอย่างมากเขาจึงต้องเดินตามไปโดยไม่ส่งเสียงหรือขัดขืน

“โอวหยางชิงเฟิง เจ้าคิดจะทำบ้าอะไร ? เมื่อครู่ก็จับมือข้าครั้งหนึ่งแล้ว ยังจะมาตอนนี้อีก นี่เจ้าคิดจะฉวยโอกาสจากสตรีอย่างข้าสินะ !”

จากที่แดงซ่านอยู่ชั่วอึดใจ ใบหน้าของเยว่ชิงเฉิงก็แปรเปลี่ยนเป็นคล้ำเข้มขึ้นเพราะความโกรธเคืองแทน ดวงตาคู่งามที่น่ากลัวเสียมากกว่างดงามกำลังจ้องเขม็งไปที่โอวหยางชิงเฟิงราวกับพร้อมจะบดขยี้อีกฝ่ายให้บี้แบนแล้วกระทืบซ้ำ

เป็นตอนนั้นเองที่โอวหยางชิงเฟิงดึงสติของตัวเองกลับมาได้ ในตอนแรกเขาก็รู้สึกเขินอายและกระอักกระอ่วน แต่เมื่อเอะใจในสิ่งที่เยว่ชิงเฉิงกล่าวเมื่อครู่ จู่ ๆ เขาก็โกรธขึ้นมา

“เยว่ชิงเฉิง ครั้งแรกที่ข้าจับมือเจ้าเป็นเพราะข้าดีใจมากไปซึ่งเรื่องนั้นข้าก็ต้องขออภัยเจ้า แต่เหตุการณ์เมื่อครู่ เห็นอยู่ชัด ๆ ว่า จู่ ๆ เจ้าก็คว้ามือข้าแล้วลากออกมาเอง ข้าไม่ได้ว่าเจ้าเรื่องฉวยโอกาสจากข้ายังไม่พอ เจ้ากลับมาว่าข้าเสีย ๆ หาย ๆ ก่อนแบบนี้ เจ้ามันเป็นพวกป่าเถื่อนชัด ๆ”

“โอวหยางชิงเฟิง ! เจ้าว่าใครป่าเถื่อน ? ถูกสตรีอย่างข้าจับมือเจ้าควรจะรู้สึกเป็นเกียรติด้วยซ้ำ เจ้าไม่เคยรู้เลยหรือว่ามีกี่คนในนครไป๋อวิ๋นที่อยากให้ข้าชายตามองพวกเขา”

เมื่อฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วเดินออกมาก็เห็นเหตุการณ์ในตอนที่พายุอารมณ์ลูกใหญ่สองลูกกำลังจะปะทะกันพอดี

ในตอนที่เยว่ชิงเฉิงดึงคนไปผิดคนนั้น ฉินอวี้โม่ก็ตั้งใจจะเอ่ยปากร้องเตือน ทว่าเยว่ชิงเฉิงรวดเร็วเกินไป ก่อนที่คุณหนูตระกูลฉินจะได้พูดอะไร พวกเขาทั้งสองคนก็ออกจากห้องไปแล้ว

เมื่อเห็นความเป็นปรปักษ์ของทั้งสองฝ่าย ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกว่าความคิดที่ว่าพวกเขาทั้งคู่เหมาะสมกันเมื่อครู่นั้นผิดมหันต์ พวกเขาน่าจะไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมกันแต่เป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อกันมากกว่า

“ชิ !”

เมื่อเยว่ชิงเฉิงเห็นฉินอวี้โม่เดินออกมา นางก็เปล่งเสียง *ชิ* ใส่โอวหยางชิงเฟิงอย่างเย็นชา ก่อนจะสะบัดหน้าหนีบุรุษที่นางนึกชังก่อนจะเดินเข้าไปหาสหายใหม่อย่างเริงร่าประหนึ่งว่าเมื่อครู่ไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น

“อวี้โม่ รีบมาดูนี่เร็วเข้า นี่คือสิ่งที่ข้าเป็นผู้สรรค์สร้าง”

โอวหยางชิงเฟิงหมดคำพูดไปในทันใด นางกำลังทำให้เขากลายเป็นเสมือนอากาศธาตุอีกครั้งแล้ว คุณชายรองตระกูลโอวหยางได้แต่มองคุณหนูช่างหลอมด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทางและตั้งใจจะเลิกสนใจเยว่ชิงเฉิงโดยสิ้นเชิงเช่นกัน

ฉินอวี้โม่ถูกเยว่ชิงเฉิงลากไปที่โต๊ะตัวใหญ่ที่อยู่อีกจุดหนึ่ง ด้านบนของโต๊ะตัวนั้นมีสิ่งของหลายอย่างวางอยู่

“เจ้าดูนี่สิ นี่ผลิตภัณฑ์ที่ข้าหลอมเสร็จแล้ว ส่วนนี่คือผลิตภัณฑ์ที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ ส่วนกองนี้คือผลงานที่ข้าหลอมผิดพลาดจนออกมาแย่”

เยว่ชิงเฉิงจัดผลงานไว้เป็นสามกองตามหมวดหมู่ นางชี้ไปที่แต่ละกองพร้อมกับแนะนำให้ฉินอวี้โม่ได้รับรู้

ฉินอวี้โม่มองไปที่ ‘ประติมากรรม’ ทั้งสามกองอย่างสนใจ ทว่าในตอนนั้นเอง แววแห่งความประหลาดใจบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาเนื้อทราย

เมื่อเห็นแท่งยาว ๆ ดำ ๆ ที่จะเรียกว่ากระบี่ก็ไม่ใช่กระบองงอ ๆ ก็ไม่เชิง ฉินอวี้โม่ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมาดู รูปลักษณ์ของเจ้าสิ่งนี้ดูไม่สมบูรณ์และแปลกพิกล

“นั่นคือกระบี่อเวจีมรกต ที่บังเอิญว่าในตอนที่ข้ากำลังหลอมขึ้นรูป ข้าทำพลาดไปนิดหน่อย มันก็เลยออกมาหน้าตาประหลาดอย่างที่เห็น”

เยว่ชิงเฉิงกล่าวพลางยิ้มเจื่อน ๆ แม้ว่านางจะเป็นคุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอม ทว่าทักษะการหลอมของนางก็ไม่ได้สูงส่งมากนัก นั่นก็เพราะว่าการหลอมเป็นงานที่ยาก การจะหาช่างหลอมที่ฝีมือเยี่ยมนั้นยากเย็นไม่ต่างจากการหาผู้ฝึกสัตว์เลยแม้แต่น้อย

ฉินอวี้โม่ไม่เข้าใจหลักการหรือวิธีการหลอมอาวุธ ทว่าเมื่อมองดูกระบี่อเวจีมรกต ที่ดำปี๋และบูดเบี้ยวในมือ นางกลับรู้สึกว่ายังพอมีโอกาสที่จะทำให้มันเป็นผลิตภัณฑ์ที่สมบูรณ์ได้

เมื่อคิดเห็นเช่นนั้นคุณหนูตระกูลฉินก็หยิบเอากริชน้ำแข็งที่หลั่วเจี๋ยมอบให้ออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนที่จะตั้งสมาธิรีดเค้นพลังมายาส่งผ่านเข้าไปในกริชงามที่กำลังเปล่งประกายและเริ่มใช้มันเพื่อเจียระไนแท่งดำ ๆ ที่ผู้สร้างมันตั้งใจให้ออกมาเป็นกระบี่อเวจีมรกตเล่มนี้

เนื่องจากกระบี่อเวจีมรกตเป็นผลิตภัณฑ์ที่ล้มเหลว และด้วยความคดงอของมัน การจะเจียระไนให้กลายเป็นกระบี่อีกครั้งก็คงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นฉินอวี้โม่จึงเปลี่ยนมันให้กลายเป็นรูปทรงของกริชอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นทักษะการใช้กริชของฉินอวี้โม่ เยว่ชิงเฉิงก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือนางกำลังตื่นเต้น

ส่วนโอวหยางชิงเฟิงและเสี่ยวโร่วได้แต่ยืนดูอยู่เงียบ ๆ ห่าง ๆ ไม่กล้าคิดจะเข้าไปรบกวนพวกนางทั้งสอง

ภายในเวลาอันสั้น กริชสีดำเล่มเล็ก ๆ ก็ปรากฏในมือของฉินอวี้โม่

เมื่อเห็นกริชเล่มเล็กในมือของสหายผู้เก่งกาจ เยว่ชิงเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะรีบคว้ามันมาและรีบโยนมันเข้าไปในเตาหลอมก่อนจะเริ่มขั้นตอนการหลอมอย่างตั้งอกตั้งใจ

ภายในเวลาไม่นานนัก กริชคมกริบก็ปรากฏในมือเยว่ชิงเฉิง

เยว่ชิงเฉิงส่งกริชคืนให้ฉินอวี้โม่ด้วยรอยยิ้มกว้าง

ฉินอวี้โม่พบว่ากริชเล่มนี้กลายเป็นอาวุธคุณภาพดีที่ดูมีประสิทธิภาพยอดเยี่ยมไปแล้ว

“อวี้โม่ เจ้าเองก็เป็นช่างหลอมเหมือนกันหรือ ?”

เยว่ชิงเฉิงมองฉินอวี้โม่พลางถามด้วยความสงสัย ทักษะการเจียระไนของฉินอวี้โม่ดูลื่นไหลและเหนือชั้นมาก เรื่องนี้ทำให้นางอดนึกสงสัยไม่ได้

ฉินอวี้โม่ส่ายศีรษะก่อนตอบด้วยรอยยิ้ม “จริง ๆ แล้วข้าเองก็อยากจะเป็นช่างหลอมอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีคนสอนข้า ข้าจึงไม่มีเคยได้เรียนรู้”

สิ้นคำตอบของฉินอวี้โม่ เยว่ชิงเฉิงก็รู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น

“เอ… แต่แค่ทักษะในการเจียระไนที่สูงส่งของเจ้าก็มากพอจะเปลี่ยนผลิตภัณฑ์ที่ต้องทิ้งให้กลายเป็นกริชคุณภาพดีได้แล้ว เจ้านับว่าเป็นอัจฉริยะที่แท้จริงได้เลย”

เวลานี้จิตใจของเยว่ชิงเฉิงกำลังสั่นไหวเป็นอย่างมาก สิ่งที่ช่างหลอมควรจะมีก็คือสายตาที่ยอดเยี่ยมและทักษะการเคลื่อนไหวของข้อมือและนิ้วที่เฉียบขาด ซึ่งเมื่อบวกรวมเข้ากับพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง คนผู้นั้นจะกลายเป็นสุดยอดช่างหลอมได้

ฉินอวี้โม่บอกว่านางไม่เคยสัมผัสกับเครื่องมือการหลอมและไม่เคยเรียนรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่กลับทำได้ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ นับว่านางเป็นอัจฉริยะโดยแท้

“ชิงเฉิง ดูเหมือนว่าทักษะการหลอมผลิตภัณฑ์ของเจ้าไม่ค่อยดีนัก อย่างนั้นใช่ไหม ?”

ที่ฉินอวี้โม่กล่าวออกมานับว่าไม่ผิดแม้แต่น้อย เพราะหากประเมินจากผลิตภัณฑ์ทั้งหมดที่เยว่ชิงเฉิงหลอมออกมาแล้วก็จะพบว่าระดับของมันไม่ได้สูงมากนัก

“เจ้ามองออกด้วยเหรอ ?!”

เยว่ชิงเฉิงรู้สึกอับอายจนอยากจะมุดดินหนี นางเป็นช่างหลอมตั้งแต่จำความได้ ทั้งท่านพ่อและท่านปู่ของนางก็เป็นสุดยอดช่างหลอมมือหนึ่ง ทว่าฝีมือของนางนั้น ราวกับไม่ได้รับการสืบทอดวิชามาจากพวกเขาเลย

แม้จะมีสถานะเป็นถึงคุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอม แต่เยว่ชิงเฉิงกลับยังเป็นเพียงช่างหลอมระดับกลางอยู่จนถึงตอนนี้ ด้วยเพราะมีอาจารย์ที่ดี รวมถึงอุปกรณ์และวัตถุดิบที่ครบครันสำหรับใช้ในการฝึกฝน ถึงแม้พรสวรรค์จะไม่ดีอย่างไรก็ควรจะขึ้นเป็นช่างหลอมระดับอาวุโสแล้วถึงจะถูก

ไม่ใช่แค่ เยว่ชิงเฉิงจะเป็นเพียงช่างหลอมระดับกลางอยู่ในตอนนี้ แต่ทว่านางยังไม่มีวี่แววว่าจะเลื่อนระดับขึ้นไปได้เลย นี่ทำให้บิดาของนางอ่อนอกอ่อนใจเป็นอย่างมาก จนแทบจะอดคิดไม่ได้ว่านี่ใช่บุตรสาวของเขาที่เป็นลูกหลานของสมาคมช่างหลอมจริง ๆ หรือไม่ ?

“อันที่จริงข้าไม่ได้ชื่นชอบการหลอมเท่าไหร่ แท้จริงแล้วข้าชื่นชอบกลไกและการสร้างอาวุธลับที่คุยกับเจ้าไปเมื่อครู่มากกว่า”

เยว่ชิงเฉิงไม่คิดปิดบังเรื่องนี้กับฉินอวี้โม่เลย หลังจากพบเจอกันแค่เพียงช่วงสั้น ๆ นางก็นับฉินอวี้โม่เป็นสหายสนิทของนางแล้ว

ฉินอวี้โม่พบว่าตนเองก็รู้สึกชื่นชอบในด้านกลไกและอุปกรณ์ลับเช่นเดียวกับเยว่ชิงเฉิง ทว่าในดินแดนหวงหลิงนี้ไม่มีอาชีพดังกล่าว จะมีที่ใกล้เคียงที่สุดก็คือช่างหลอม ทว่ามันก็ไม่ใช่แนวทางที่เยว่ชิงเฉิงถนัด และการที่นางเอาแต่ศึกษาในด้านนี้จึงทำให้ทักษะด้านการหลอมของนางไม่ก้าวหน้าเท่าไหร่นัก แต่ฉินอวี้โม่ก็อยากจะเอาใจช่วยสหายผู้นี้ในสิ่งที่นางหลงใหล

อดีตนักฆ่าแห่งศตวรรษที่ 21 ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะบอกเยว่ชิงเฉิงเกี่ยวกับทุกเรื่องที่เธอเคยรู้มาเมื่อชีวิตก่อนในด้านของเครื่องจักร กลไกและอุปกรณ์ลับของนักฆ่า เธอตั้งใจจะทำให้เยว่ชิงเฉิงเป็นบุคคลแรกที่เชี่ยวชาญด้านนี้ในดินแดนมายาแห่งนี้

อย่างไรก็ตาม ฉินอวี้โม่ก็ไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจในครั้งนี้ของตนจะก่อให้เกิดสุดยอดช่างหลอมแนวใหม่แห่งดินแดนหวงหลิง ผู้ที่ไม่ว่าใครต่างก็ให้ความเคารพยำเกรงและไม่กล้าคิดจะทำให้นางรู้สึกระคายใจแม้แต่นิดเดียว

แต่ถึงอย่างนั้น กว่าช่วงเวลานั้นจะมาถึง หนทางก็ยังคงอีกไกลแสนไกล

.

.

ตอนที่ 78 เยว่ชิงเฉิง
เมื่อได้รู้ถึงปัญหาทุกข์ใจของโอวหยางชิงเฟิง ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น หากเป็นเรื่องอื่นพวกนางก็คงจะสามารถช่วยคิดหาวิธีหรือช่วยกันแก้ปัญหาให้ได้และแน่นอนว่าพวกนางก็จะพยายามอย่างเต็มที่ ทว่ากับปัญหาเช่นนี้พวกนางทั้งคู่ก็มีแต่จนปัญญา และไม่รู้เลยว่าจะช่วยเขาอย่างไรได้บ้าง

แม้ว่าหวนหลิงจะเป็นดินแดนมายา ทว่าธรรมเนียมปฏิบัติในเรื่องการหาคู่ครองให้ลูกหลานรวมถึงการหมั้นหมายล่วงหน้าของที่นี่ก็ไม่ได้ต่างจากยุคโบราณในโลกที่ฉินอวี้โม่ผู้เป็นนักฆ่าจากมาแม้แต่น้อย

แม้ว่าทั้งสองตระกูลต่างก็อยากจะยกเลิกการหมั้นหมายครั้งนี้ แต่หากทำเช่นนั้นพวกเขาก็กลัวว่าจะกลายเป็นฝ่ายที่ผิดสัญญาเสียเอง นั่นทำให้ไม่มีฝ่ายใดริเริ่มเอ่ยปากเรื่องยกเลิกการหมั้น

และในตอนนี้ผู้นำตระกูลโอวหยางก็ไม่ได้บีบบังคับโอวหยางชิงเฟิงอีกต่อไปแล้ว ทว่าเขาก็ให้โอวหยางชิงเฟิงแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง นี่จึงเป็นภาระที่คุณชายรองตระกูลโอวหยางต้องตัดสินใจ ‘และ…มันไม่ง่ายเลย’

“เจ้าเคยพบเยว่ชิงเฉิงบ้างรึเปล่า ?”

ฉินอวี้โม่ถามออกมาด้วยความสงสัย เยว่ชิงเฉิงเองก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่มีชื่อเสียงในนครแห่งนี้ ฉะนั้นโอวหยางชิงเฟิงก็น่าจะเคยพบเจอนางมาบ้างแล้ว

โอวหยางชิงเฟิงพยักหน้าก่อนส่ายศีรษะ

“จะว่าเคยพบก็เคยอยู่ แต่ตอนที่ข้าเห็นนาง มันเป็นตอนที่ข้าอายุได้หกขวบ ในตอนนั้นพวกเราต่างก็ยังเด็กกันมาก แน่นอนว่าถ้าเป็นตอนนี้เราคงจำกันไม่ได้แล้ว นั่นเป็นความผิดข้าเอง เพราะความดื้อรั้นของข้าที่เอาแต่หลีกเลี่ยงการเจอหน้าเยว่ชิงเฉิงทำให้ข้าไม่รู้เลยว่าตอนนี้นางเป็นอย่างไร”

ตระกูลโอวหยางมีความสัมพันธ์อันดีกับสมาคมช่างหลอม และยิ่งมีเรื่องของการหมั้นหมายเข้ามาเกี่ยวข้องก็ยิ่งทำให้ขุมกำลังทั้งสองกลมเกลียวกันมากจนขุมกำลังอื่น ๆ ยังต้องเกรงกลัว

ด้วยเหตุผลเช่นนั้น ผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูลจึงไม่อยากจะทำลายความสัมพันธ์ที่ว่านี้ ทว่าลูกหลานที่พวกเขาวาดหวังให้เกี่ยวดองกันกลับไม่ยอมแม้แต่จะเจอหน้า ซึ่งมันก็ทำให้สถานการณ์ระหว่างสองขุมกำลังอยู่ในจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“งั้นเจ้าก็ควรจะลองไปพบเยว่ชิงเฉิงสักครั้งและพูดกับนางตรง ๆ หากเป็นดังที่เขาร่ำลือกัน ข้าว่านางก็คงจะเป็นสตรีเก่งกล้าที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีและมีความภาคภูมิในตัวเอง บางทีนางอาจจะเห็นด้วยกับเจ้าและยอมยกเลิกการหมั้นก็ได้”

ฉินอวี้โม่ทำได้เพียงแค่ให้คำแนะนำไปเท่านั้น

โอวหยางชิงเฟิงพยักหน้า แม้ว่าฉินอวี้โม่จะไม่ให้คำแนะนำเช่นนี้ แต่เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าอย่างไรก็ต้องไปพบเยว่ชิงเฉิงสักครั้ง

“อวี้โม่ เหตุใดเจ้าไม่ไปเจอเยว่ชิงเฉิงพร้อมข้าเลยล่ะ ?”

แม้ว่าโอวหยางชิงเฟิงจะอายุสิบแปดปีแล้ว ทว่านิสัยและอารมณ์ของเขาก็ยังเหมือนกับเด็ก ๆ แน่นอนว่าการจะให้เขาไปพบหน้าคู่หมายที่ต่างก็หลีกเลี่ยงการพบเจอกันมาโดยตลอดเช่นนี้ มันก็ทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง หนุ่มหน้ามนผู้กำลังหม่นหมองจึงอยากเอ่ยขอให้ฉินอวี้โม่สหายสนิทที่ดูโตกว่าเขามากมายไปเป็นเพื่อน

ฉินอวี้โม่พยักหน้าอย่างนุ่มนวล แท้จริงแล้วนางไม่ได้อยากจะไปพบเยว่ชิงเฉิงกับโอวหยางชิงเฟิงเท่าไหร่นัก ทว่าอดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูกำลังรู้สึกสนใจ ‘สมาคมช่างหลอม’ เป็นอย่างมากต่างหาก

เพราะมันทำให้เธอนึกถึงนิยายแฟนตาซีที่เคยอ่านในชีวิตก่อน ตัวเอกของเรื่องคือช่างหลอมอาวุธและเขาก็ค่อย ๆ สร้างสุดยอดอาวุธขึ้นมาทีละชิ้น ๆ จนสามารถขึ้นเป็นหนึ่งในใต้หล้าได้ นี่ทำให้ฉินอวี้โม่รู้สึกอิจฉา

ในชีวิตก่อน เธอเชี่ยวชาญอาวุธแทบจะทุกรูปแบบ และเมื่อมีโอกาสได้มาอยู่ในดินแดนมายาแห่งนี้ เธอจึงมีความสนใจในศาสตร์แห่งการหลอมอาวุธมากเป็นธรรมดา

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและเห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่บ้าง โอวหยางชิงเฟิงจึงตัดสินใจที่จะออกไปในตอนนี้ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน เขาเดินไปแจ้งท่านปู่ของเขาให้ทราบก่อนจะออกจากจวนไปพร้อมฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่ว และหลินจิ้งหง

“เชิญพวกเจ้าตามสบาย ข้ายังมีงานต้องไปทำ”

หลังจากเดินพ้นประตูจวนตระกูลโอวหยางและเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่เป็นธุระของตนแล้ว หลินจิ้งหงก็ขอตัวกลับไปก่อน เขาบอกลาคนทั้งสามก่อนจะเดินไปยังทิศทางที่สมาคมทหารรับจ้างตั้งอยู่

ฉินอวี้โม่และโอวหยางชิงเฟิงพยักหน้าตอบรับและออกเดินไปในอีกทิศทางหนึ่ง พร้อมกับเสี่ยวโร่ว

สมาคมช่างหลอมอยู่ไม่ไกลจากจวนตระกูลโอวหยาง หลังจากเดินทางมาได้หนึ่งก้านธูป อาคารสมาคมช่างหลอมก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ต้องบอกเลยว่าสมาคมช่างหลอมนี้ช่างเหมาะสมจะให้ช่างหลอมทุกคนเข้ามาอยู่อย่างแท้จริงเพราะรูปแบบและโครงสร้างของที่นี่ดูมีเอกลักษณ์เป็นอย่างยิ่ง ฉินอวี้โม่มองดูอย่างตื่นตาตื่นใจ สาวนักฆ่ารู้สึกว่ามันดูคล้ายกับโรงหลอมอาวุธสไตล์ยุโรปโบราณในโลกก่อนของเธอ

เมื่อสามสหายแห่ง ‘ปฏิบัติการเจรจายุติการหมั้นหมาย’ เดินเข้ามาภายในสมาคมช่างหลอม พวกเขาก็เห็นคนจำนวนมากกำลังมุ่งมั่นจัดการงานของตนอย่างแข็งขัน

“ท่านทั้งสามมีสิ่งใดให้ช่วยหรือขอรับ ?”

เมื่อเห็นหนึ่งบุรุษสองสตรีท่าทางดูคล้ายคุณหนูคุณชายตระกูลใหญ่เดินเข้ามา บุรุษหน้าตาอ่อนเยาว์ผู้หนึ่งก็รีบเข้าไปทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาเป็นพนักงานต้อนรับของสมาคมแห่งนี้

ตามปกติแล้วผู้ที่มายังสมาคมช่างหลอมก็จะมีอยู่สองจุดประสงค์หลักนั่นก็คือการซื้อขายผลิตผลิตภัณฑ์ หรือไม่ก็มาจ้างวานให้ช่างช่วยหลอมในสิ่งที่พวกเขาต้องการ เมื่อเห็นการแต่งกายที่ดูมีชาติตระกูลของคนทั้งสาม พนักงานต้อนรับหนุ่มผู้มีประสบการณ์การทำงานมาหลายเดือนก็คาดเดาว่าผู้มาเยือนสามท่านนี้น่าจะต้องการให้ช่างหลอมสร้างอุปกรณ์ที่มีความพิเศษให้

“ขออภัย เรามาพบเยว่ชิงเฉิง คุณหนูของเจ้าอยู่ด้านในหรือไม่ ?”

เมื่อเห็นว่าโอวหยางชิงเฟิงเอาแต่ยืนอ้ำอึ้ง ฉินอวี้โม่ก็ก้าวออกมาและกล่าวถามแทนด้วยรอยยิ้มสุภาพ

เมื่อได้มองฉินอวี้โม่อย่างชัดเจน หนุ่มน้อยผู้นั้นก็ชะงักงันไป เขากำลังตกตะลึงในความงดงามของสตรีตรงหน้า แม้จะเคยคิดว่าคุณหนูของพวกเขางดงามมากไม่แพ้ผู้ใด แต่เวลานี้เขากลับคิดว่าความงามของคุณหนูก็ยังดูด้อยกว่าสตรีผู้นี้ถึงขั้นหนึ่ง

“คุณหนูอยู่ด้านใน ท่านทั้งสามมีงานที่จะให้คุณหนูเป็นผู้หลอมใช่หรือไม่ขอรับ ?”

พนักงานต้อนรับผู้นี้ดูเหมือนจะเป็นมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แม้จะชะงักไปชั่วขณะ ทว่าเขาก็ยังดึงสติตัวเองกลับมาได้อย่างรวดเร็ว บุรุษอ่อนเยาว์ส่งยิ้มให้ฉินอวี้โม่อย่างนอบน้อมแล้วกล่าวถาม

“พวกเรามีเรื่องอยากจะคุยกับนาง ไม่ทราบว่าจะให้พวกเราผ่านเข้าไปได้หรือไม่ ?”

ฉินอวี้โม่กล่าวด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง เดิมทีนางคิดจะให้เหรียญทองเป็นสินบนกับหนุ่มน้อยผู้นี้เพื่อให้ช่วยอำนวยความสะดวก ทว่าเมื่อได้ไตร่ตรองดูดี ๆ แล้ว ที่สมาคมช่างหลอมแห่งนี้คงไม่มีผู้ใดที่ขาดแคลนเงินเป็นแน่ หลังจากคิดเช่นนั้นนางจึงหยิบเอาแกนชีวิตของอสูรมายาขึ้นมาหลายก้อนก่อนจะส่งให้เขา

เมื่อได้เห็นแกนชีวิตที่ผู้มาเยือนสาวยื่นให้ หนุ่มน้อยผู้ทำหน้าที่พนักงานต้อนรับก็เปิดปากเพื่อจะเอ่ยปฏิเสธ ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นและมองเห็นรอยยิ้มกระชากใจ จู่ ๆ มือของเขาก็ยื่นออกไปรับของจากมือบางนั้นเองอย่างไม่เชื่อฟัง

“พวกท่านโปรดรอสักครู่ ข้าจะรีบไปเรียนคุณหนูทันที แต่ข้าไม่รับประกันว่านางจะยินยอมให้พวกท่านเข้าพบหรือไม่”

พนักงานผู้นั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ ก่อนจะหันหลังและเตรียมขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อแจ้งแก่ผู้เป็นนาย

“บอกคุณหนูของเจ้าว่า โอวหยางชิงเฟิงจากตระกูลโอวหยางมาขอพบ”

ในครั้งนี้โอวหยางชิงเฟิงเป็นผู้กล่าวเพิ่มเติมขึ้นมา หากบอกไปเช่นนี้ เขาไม่เชื่อว่าเยว่ชิงเฉิงจะไม่ให้พวกเขาเข้าพบ

พนักงานต้อนรับหนุ่มประหลาดใจเล็กน้อย เหตุใดเขาจึงรู้สึกคุ้นนามโอวหยางชิงเฟิงถึงเพียงนี้กันนะ ?

อย่างไรก็ตาม หนุ่มน้อยก็ไม่ได้ขบคิดให้มากมาย เขารีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อแจ้งข่าวทันที

ทว่าในตอนที่ได้ยินชื่อโอวหยางชิงเฟิง คุณหนูของเขาก็แสดงสีหน้าแววตาเกลียดชังออกมาให้เห็น และเป็นตอนนั้นเองที่หนุ่มน้อยพนักงานต้อนรับจดจำนามโอวหยางชิงเฟิงนี้ได้ในที่สุด

นั่นไม่ใช่คู่หมั้นของคุณหนูหรอกหรือ ?

“พาพวกเขาขึ้นมา”

เยว่ชิงเฉิงยิ้ม ทว่าเป็นรอยยิ้มที่ทำให้หนุ่มน้อยพนักงานต้อนรับรู้สึก… หนาวเหน็บจนขนลุกซู่ !

พนักงานต้อนรับผู้ภักดีพยักหน้าและรีบเดินลงไปพาแขกทั้งสามคนของเจ้านายเข้ามาทันที

สมาคมช่างหลอมแห่งนี้มีอยู่ด้วยกันทั้งหมดสามชั้น บนชั้นที่สามเรียกได้ว่าเป็นเสมือนอาณาจักรส่วนตัวของคุณหนูแห่งเหล่าช่างหลอม–เยว่ชิงเฉิง

เมื่อพนักงานต้อนรับพาผู้มาขอพบเจ้านายขึ้นมาจนถึงชั้นสามแล้ว เขาก็หยุดลงตรงหน้าประตูก่อนเอ่ยลา

“เชิญพวกท่านทั้งสามเข้าไปด้วยตัวเอง ข้าต้องขอตัวก่อน“

หลังจากกล่าวจบ หนุ่มน้อยผู้นั้นก็รีบหายตัวไปอย่างว่องไวราวกับว่าเขากำลังหวาดกลัวบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ! …และทิ้งให้สามสหายแห่งปฏิบัติการเจรจาเพื่อยุติการหมั้นยืนอยู่หน้าประตูบานนั้นอย่างเคว้งคว้าง ~

เมื่อเห็นเช่นนั้น คนทั้งสามก็ได้แต่ทอแววตางุนงง และเมื่อรู้ว่าคงต้องเข้าไปด้านในห้องของเยว่ชิงเฉิงด้วยตนเองโอวหยางชิงเฟิงจึงเคาะประตู

“เชิญเข้ามาได้”

เสียงที่ไม่ดังไม่เบาของสตรีผู้หนึ่งดังลอดออกมา และทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นโอวหยางชิงเฟิงก็ชะงักไปเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม หนุ่มหน้ามนก็ยังคงผลักประตูและเดินเข้าไป ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วเองก็เดินตามเขาเข้าไปด้วย เท่าที่ได้ฟังเสียงของนาง ฉินอวี้โม่รู้สึกว่าเยว่ชิงเฉิงน่าจะเป็นคนที่พูดคุยด้วยง่ายกว่าที่คิด

เมื่อเข้ามาในห้องแห่งนี้ นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจขึ้นอีกครั้ง ห้องนี้เป็นห้องทำงานของช่างหลอม แม้จะไม่ใหญ่เท่าชั้นล่างแต่ก็นับว่ากว้างขวางไม่น้อย ฉินอวี้โม่สังเกตเห็นเตาหลอมขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง ที่ขอบของเตาหลอมนั้นมีโต๊ะขนาดใหญ่วางอยู่ และบนโต๊ะก็มีวัตถุดิบสำหรับสร้างสิ่งหลอม อาวุธหน้าตาแปลกประหลาดทั้งเก่าและใหม่ รวมไปถึงเครื่องไม้เครื่องมือจำนวนมากวางสุมกันเป็นกอง

อย่างไรก็ตาม เท่าที่นางเห็นอุปกรณ์เหล่านี้ส่วนมากก็ไม่ได้มีคุณภาพสูงมากนักและดูแล้วพวกมันก็คงจะเป็นของคุณหนูเจ้าของห้องนี้

ภายในห้องกว้างนั้นยังมีห้องขนาดเล็กที่อยู่ด้านในอีกห้องหนึ่ง หากอยากจะเข้าไปพูดคุยกับเยว่ชิงเฉิงก็คงต้องเข้าไปยังห้องด้านในเสียก่อน

ฉินอวี้โม่และโอวหยางชิงเฟิงหันมามองหน้ากันก่อนเดินตรงไปที่ประตูห้องเล็กนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกเขาจะต้องรออยู่ด้านนอก ไม่ว่าดูอย่างไรห้องด้านในก็น่าจะเป็นห้องที่เยว่ชิงเฉิงอยู่อย่างแน่นอน

ทว่าเมื่อประตูแง้มเปิดเพียงครึ่งชุ่น ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

“ระวัง !”

จู่ ๆ ก็มีลูกดอกเล็ก ๆ จำนวนมากพุ่งตรงเข้าใส่โอวหยางชิงเฟิง ฉินอวี้โม่สะบัดแขนเสื้อจนเกิดกระแสลมแรงวูบหนึ่งซัดปะทะลูกดอกเหล่านั้นให้กระจายออกไป

เมื่อมองผ่านช่องว่างเล็ก ๆ ของประตูเข้าไป พวกเขาก็มองเห็นร่างของเยว่ชิงเฉิงที่อยู่ด้านในได้ราง ๆ

เมื่อรอต่อไปอีกครู่ใหญ่ คนทั้งสามก็ไม่พบความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติใด ๆ อีก โอวหยางชิงเฟิงจึงตัดสินใจจะเปิดประตูอีกครั้ง ทว่าในตอนที่กำลังจะสัมผัสประตู เขาก็ถูกฉินอวี้โม่รั้งเอาไว้ก่อน

อดีตนักฆ่าสาวดันโอวหยางชิงเฟิงและเสี่ยวโร่วให้ถอยห่างออกไป ก่อนที่นางจะใช้เท้าถีบส่วนล่างของบานประตู ทันใดนั้นเอง กะละมังไม้ใบไม่เล็กไม่ใหญ่แต่ใส่น้ำไว้จนเต็มก็ตกลงมาดัง *ปัง* น้ำปริมาณมากสาดกระจายเจิ่งนองไปทั่วพื้นทันที

“หือ ?”

เสียงหวานของสตรีที่ฟังดูประหลาดใจดังออกมาจากภายในห้องหนึ่งครั้งก่อนที่โอวหยางชิงเฟิงจะผลักประตูเข้าไปด้วยความโกรธ

สีหน้าของโอวหยางชิงเฟิงในตอนนี้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ทั้งลูกดอก อีกทั้งยังมีกะละมังน้ำเมื่อครู่อีก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งหมดนี้มีไว้เพื่อเล่นงานเขาโดยเฉพาะ อย่างไรก็ตาม เขาก็พยายามสงบจิตสงบใจ คุณชายตระกูลโอวหยางสยบอารมณ์โกรธของตัวเองไว้และ… ‘พยายามปั้นหน้าฉีกยิ้ม’

เมื่อเข้ามาภายในห้องเล็กนั้นได้ สามสหายผู้รอดพ้นจากลูกดอกและความชุ่มโชกมาได้อย่างหวุดหวิดก็มองเห็นสตรีงดงามผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง นางกำลังส่งยิ้มให้น้อย ๆ …‘อย่างเป็นมิตร’ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสตรีผู้นี้จะต้องเป็นเยว่ชิงเฉิง บุคคลที่พวกเขาตั้งใจมาพบอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่ ร่องรอยแห่งความประหลาดใจและอยากรู้อยากเห็นก็ปรากฏบนใบหน้าและแววตาของเยว่ชิงเฉิงทันที

“เจ้าสินะ โอวหยางชิงเฟิงที่ไม่อยากแต่งงานกับข้าจนต้องหนีออกจากตระกูลไปเมื่อห้าปีก่อน ?”

โอวหยางชิงเฟิงยังไม่ทันจะได้อ้าปากกล่าวสิ่งใดก็เป็นเยว่ชิงเฉิงที่ลุกยืนขึ้นมาและสาดวาจาเข้าใส่เสียก่อน คุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอมไล่สายตามองอดีตคู่หมายตั้งแต่หัวจรดเท้า

เมื่อโอวหยางชิงเฟิงได้ยินคำพูดของเยว่ชิงเฉิง ความโกรธของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกผิดไปในทันที

เรื่องที่นางกล่าวเป็นความจริงทุกประการ ที่เขาหนีไปเมื่อห้าปีก่อนเป็นเพราะไม่อยากแต่งงานกับนาง วันนี้ถึงแม้คุณชายรองตระกูลโอวหยางจะไม่ทราบว่าสตรีตรงหน้าจะเล่นงานเขาด้วยวิธีใด แต่อย่างไรเรื่องนั้นเขาก็เป็นคนผิดเต็มประตู

โอวหยางชิงเฟิงพยักหน้า เขายอมรับอย่างลูกผู้ชาย

“เป็นเพราะนางใช่ไหม ?”

เยว่ชิงเฉิงจ้องมองโอวหยางชิงเฟิง ขณะชี้นิ้วไปที่ฉินอวี้โม่พร้อมกับเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

“อวี้โม่เป็นแค่สหายของข้าเท่านั้น ที่ข้าไม่อยากแต่งงานกับเจ้าก็เพราะว่าข้าไม่ได้ชอบเจ้า”

โอวหยางชิงเฟิงรีบส่ายศีรษะ เป็นความสัตย์จริงที่คุณชายรองตระกูลโอวหยางกล่าว เขาไม่อยากแต่งงานกับเยว่ชิงเฉิงก็เพราะว่าเขาไม่ได้ชอบนางและเขาไม่เห็นด้วยเลยกับการหมั้นหมายโดยพลการของผู้ใหญ่

เยว่ชิงเฉิงพยักหน้า ทว่า จู่ ๆ นางก็ยิ้มออกมาก่อนจะสาดวาจาด่าทอเขาอย่างก้าวร้าว “โอวหยางชิงเฟิง เจ้าคนโง่เง่า แล้วเจ้าคิดงั้นหรือว่าข้าคนนี้อยากจะแต่งงานกับเจ้า ! ”

“ห๊ะ… ?”

เมื่อจู่ ๆ เยว่ชิงเฉิงก็ดูจะเดือดดาลขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย โอวหยางชิงเฟิงก็ได้แต่ยืนโง่งมมองตาปริบ ๆ ดูเหมือนว่าเวลานี้หัวสมองที่ขบคิดเรื่องนี้มาอย่างหนักหน่วงตั้งแต่กลับเข้ามาในตระกูลของเขาจะ ‘กลายเป็น…ว่างเปล่า…ไปเสียแล้ว’

เมื่อเห็นสถานการณ์ในตอนนี้ ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มอย่างขบขัน

แท้จริงแล้วเรื่องราวระหว่างสองคนนี้อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่พวกนางคิดไว้แต่แรก เยว่ชิงเฉิงผู้นี้แท้จริงแล้วก็ไม่ได้หยิ่งยโสอย่างที่ฉินอวี้โม่เคยจินตนาการ อันที่จริงนางนับเป็นสตรีที่น่าสนใจมากผู้หนึ่งเลยทีเดียว

การที่คุณหนูแห่งตระกูลช่างหลอมสามารถกล่าววาจาเช่นนั้นออกมาได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องชั่งใจอะไรมาก มันทำให้ฉินอวี้โม่คิดว่าสตรีผู้นี้มีส่วนที่คล้ายคลึงกับตัวเองอยู่บ้าง

“อวี้โม่ ? เจ้าคือฉินอวี้โม่งั้นหรือ ?”

แม้ว่าปกติแล้วเยว่ชิงเฉิงจะแทบไม่ได้ออกไปจากอาณาจักรของนางในสมาคม ทว่าเรื่องราวและข่าวคราวต่าง ๆ ทั่วทั้งนครไป๋อวิ๋นนางก็ล้วนได้รับรู้มาทั้งสิ้น และเมื่อได้ยินโอวหยางชิงเฟิงเอ่ยนามของสตรีงดงามในชุดสีม่วงผู้อยู่ตรงหน้านางไปเมื่อครู่ เยว่ชิงเฉิงจึงคาดเดาตัวตนของฉินอวี้โม่ได้

ฉินอวี้โม่พยักหน้า นางคิดว่าเยว่ชิงเฉิงเป็นคนที่น่าสนใจทีเดียว

“เฮ้ ! ฉินอวี้โม่ เมื่อครู่เจ้าดูกับดักของข้าออกได้อย่างไร ช่วยบอกข้าหน่อยสิ ?”

จู่ ๆ เยว่ชิงเฉิงก็กระโดดข้ามโต๊ะมา ก่อนจะเดินไปจับมือฉินอวี้โม่และลากนางไปนั่งที่เก้าอี้ แม้ท่าทางเช่นนั้นของคุณหนูช่างหลอมจะห้าวหาญเยี่ยงบุรุษแต่ก็แสดงให้เห็นว่านางกำลังถูกใจคุณหนูตระกูลฉินผู้นี้มาก

เมื่อวานนางได้ยินว่ามีคนลงมือสั่งสอนหวังรั่วจวินกลางถนนเสียจนหมอบ อีกทั้งยังไม่ไว้หน้าหวังรั่วอีที่เดินเข้ามาจัดการเลยแม้แต่น้อย ทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้นางก็รู้สึกสะใจมากและอยากรู้เหลือเกินว่าเป็นฝีมือของผู้ใด ซึ่งหลังจากให้คนหาข่าว นางก็ได้รู้จักนามฉินอวี้โม่–คุณหนูแห่งตระกูลฉินผู้มาจากหลิงซี เยว่ชิงเฉิงจดจำได้อย่างขึ้นใจในทันที

วันนี้ ในตอนที่รู้ว่าสตรีงดงามผู้มาพร้อมโอวหยางชิงเฟิงมอง ‘ของขวัญต้อนรับอดีตคู่หมาย’ ทั้งสองอย่างของนางออกอีกทั้งยังปัดป้องทั้งลูกดอกและกะละมังน้ำนั้นได้ มันก็ยิ่งทำให้คุณหนูผู้ชื่นชอบการช่างรู้สึกสงสัยในตัวสตรีผู้นี้มากจนกระทั่งเมื่อได้ทราบว่านางคือฉินอวี้โม่ผู้เก่งกล้า ความสงสัยของเยว่ชิงเฉิงก็แปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น !

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินอวี้โม่ผู้นี้ก็มีสติปัญญาหลักแหลม รูปลักษณ์งดงาม ท่าทางดูดีมีชาติตระกูลและเมื่อได้ดูจากทั้งสีหน้าแววตาก็พบว่าคุณหนูฉินผู้นี้น่าจะเป็นคนดีคนหนึ่ง เยว่ชิงเฉิงเป็นคนตรง ๆ ทันทีที่คิดเห็นเช่นนี้นางก็ต้องการให้ฉินอวี้โม่มาเป็นสหาย

แม้จะถูกเยว่ชิงเฉิงลากตัวไป แต่ฉินอวี้โม่กลับไม่มีอาการต่อต้านเลยสักนิด นี่เป็นเรื่องน่าแปลกเพราะตามปกติหากถูกคนแปลกหน้าหรือไม่เคยรู้จักกันมาแตะเนื้อต้องตัวเช่นนี้ คนอย่างฉินอวี้โม่จะต้องปัดป้องและรู้สึกขุ่นเคืองไปแล้ว

นี่จึงชัดเจนเลยว่า สตรีตรงไปตรงมาอย่างคุณหนูแห่งสมาคมช่างหลอมผู้นี้เป็นคนในแบบที่ฉินอวี้โม่ถูกชะตาด้วยทำให้นางเองก็คิดอยากจะให้อีกฝ่ายมาเป็นสหายเช่นกัน

.

เมื่อเห็นคนจำนวนมากกำลังพุ่งเข้ามา เสี่ยวโร่วก็ส่งเสียง *หึ* ครั้งหนึ่งอย่างเย็นชา สาวน้อยเตรียมตัวจะเรียกอสูรมายาออกมารับมือ ทว่ากลับถูกฉินอวี้โม่ร้องห้ามเสียก่อน

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็มีคนจัดการให้เราเอง”

ฉินอวี้โม่ไม่ได้ลงมือทำสิ่งใดเลย นางเพียงแต่ยืนนิ่ง ๆ อย่างไม่เกรงกลัว

“ฮ่า ๆ ๆ ไม่เจอกันแค่ครึ่งปี เหมือนว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นเยอะเลยนี่”

เสียงหัวเราะอย่างแจ่มใสดังขึ้น ก่อนที่บุรุษท่าทางสุภาพผู้หนึ่งจะปรากฏตัวต่อหน้าฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว

“พลังของคุณชายหลินนับวันก็ยิ่งพัฒนาไปไกล จนแม้แต่ข้าก็ยังมองไม่ออก”

เมื่อเห็นคนตรงหน้าปรากฏตัวออกมา มุมปากของฉินอวี้โม่ก็กระตุกเป็นรอยยิ้ม สาวงามแย้มยิ้มแล้วเอ่ยทักทายสหายหนุ่มผู้ไม่ได้พบเจอกันนานด้วยเสียงที่แจ่มใสไม่แพ้กัน

บุรุษสง่าผ่าเผยผู้นี้มิใช่ใครอื่น เขาคือนายน้อยแห่งสมาคมทหารรับจ้าง–หลินจิ้งหง สหายเก่าแก่ที่ฉินอวี้โม่ได้พบเจอพร้อมกับหานโม่ฉือในเมืองหลิงซี

ฉินอวี้โม่ถูกชะตากับสหายผู้นี้มาก เขาเป็นคนขี้เล่น เป็นกันเอง ถึงจะเป็นคุณชายผู้กุมอิทธิพลใหญ่แต่ก็เป็นคนง่าย ๆ และมองโลกในแง่ดี ถึงแม้จะดูคล้ายจะเป็นบุรุษเจ้าสำราญมากเล่ห์แต่แท้จริงกลับเป็นคนดีไม่น้อย สำหรับฉินอวี้โม่แล้ว นับว่าหลินจิ้งหงคือบุคคลที่น่าคบหาผู้หนึ่ง แม้ว่านางจะไม่ได้ใกล้ชิดกับเขามากนัก แต่หลินจิ้งหงก็เป็นคนแรก ๆ ที่ยอมเป็นสหายกับนาง ที่สำคัญในเมื่อเขาเป็นเพื่อนรักของหานโม่ฉือ คนผู้นี้ก็ถือเป็นสหายที่ดีของนางด้วยเช่นกัน

“บัดซบ เจ้าเป็นใคร โผล่หัวมาจากไหน กล้าดียังไงมาขวางงานของเรา !”

บุรุษหน้าเ**้ยมผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า จู่ ๆ ก็มียอดฝีมือที่ดูแข็งแกร่งปรากฏตัวขึ้นขวางหน้าพวกเขากับเหยื่อสาวแสนสวยทั้งสอง หัวหน้ากลุ่มผู้มีใบหน้าอำมหิตสบถด่าทอเสียงดังลั่น

“เหอะ ไม่มีผู้ใดในเมืองนี้ไม่รู้จักข้า ไอ้หน้าโหด เจ้าไม่อยากแก่ตายหรอกรึ ?”

เมื่อได้ยินวาจาระคายหูของชายหน้าตาเถื่อนถ่อย ใบหน้าแจ่มใสของหลินจิ้งหงก็แปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง นายน้อยแห่งสมาคมใหญ่หันหลังกลับไปมองคนผู้นั้นอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อวานนี้หลินจิ้งหงได้ยินข่าวว่าฉินอวี้โม่มาที่นครไป๋อวิ๋น

แม้ว่าเขาจะอยากพบสหายสาวผู้ไม่ธรรมดาของเขามาก แต่เป็นเพราะภารกิจที่รัดตัวตั้งแต่เช้ามืด ทำให้เมื่อวานคุณชายตระกูลหลินไม่มีโอกาสไปเยี่ยมเยียนคุณหนูตระกูลฉินที่จวนเลย วันนี้เมื่อพอจะมีเวลาว่างแล้ว หลินจิ้งหงจึงเดินทางมาตระกูลฉินในช่วงสาย ๆ

ทว่าโชคร้ายที่เมื่อมาถึง คนที่จวนตระกูลฉินก็แจ้งว่าฉินอวี้โม่ออกไปที่ตึกเต๋อเยว่เสียแล้ว

เมื่อรู้เช่นนั้น หลินจิ้งหงก็รีบมุ่งหน้าไปยังตึกเต๋อเยว่ในทันที ทว่าเมื่อไปถึงที่นั่นบุรุษหน้าหล่อก็ต้องผิดหวังอีกครั้งเมื่อพบว่าฉินอวี้โม่ออกไปก่อนหน้านั้นนานแล้ว คุณชายผู้ผิดหวังก็ออกมาจากตึกเต๋อเยว่อย่างเศร้าสร้อย และในขณะที่กำลังเดินผ่านพระราชวังอย่างใจลอยพลางครุ่นคิดว่าจะหาตัวฉินอวี้โม่ได้ที่ไหนอยู่นั้น เขาก็เห็นคนผู้หนึ่งที่ดูคล้ายสตรีที่เขาอยากเจอกำลังออกจากประตูพระราชวังมา

ไม่ใช่เพียงเท่านั้น นายน้อยแห่งสมาคมทหารรับจ้างยังเห็นด้วยว่า มีบุรุษกลุ่มหนึ่งกำลังแอบสะกดรอยตามฉินอวี้โม่ไป เมื่อเห็นเช่นนั้น คุณชายหน้าหล่อจึงรีบตามไปทันทีเพราะอยากจะรู้ว่าคนเหล่านั้นมีจุดประสงค์อะไร

อันที่จริง เขาคาดเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าด้วยทักษะการสะกดรอยที่ ‘ไม่เอาไหน’ ของคนกลุ่มนี้ คนไม่ธรรมดาอย่างฉินอวี้โม่ย่อมต้องรู้ตัวว่าถูกติดตามตั้งนานแล้ว

ซึ่งการคาดการณ์ของหลินจิ้งหงก็ไม่ผิดเลยสักนิด เพราะฉินอวี้โม่รู้ถึงการมีอยู่ของคนกลุ่มนั้นตั้งแต่แรกและไม่เพียงแต่รู้ว่าถูกบุรุษฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ไล่ตามเท่านั้น นางยังรู้ด้วยว่าสหายที่หายหน้าไปนานอย่างคุณชายหลินจิ้งหงก็แอบติดตามมาด้วย

และในตอนที่กลุ่มคนถ่อยพวกนั้นลงมือกับฉินอวี้โม่ สหายสาวของเขากลับไม่ยอมเคลื่อนไหวเลยนั่นทำให้หลินจิ้งหงต้องปรากฏตัวออกมาอย่างไม่มีทางเลือก เขาตรงเข้าไปทักทายสหายโฉมงามที่วันนี้แต่งตัวเป็นสตรีอย่างงามงดก่อนเป็นอันดับแรก

บุรุษหน้าเ**้ยมนั้นเห็นเพียงด้านหลังของหลินจิ้งหง และเมื่อเห็นว่าบุรุษแต่งกายสูงส่งเดินเข้ามาขวางแต่ก็เอาแต่กล่าววาจาทักทายสตรีไม่สนใจเขา เขาจึงโกรธเคืองหนักขึ้นและสบถด่าทอคนผู้นั้นอย่างไม่เกรงกลัว

ทว่าในตอนที่หลินจิ้งหงหันหน้ากลับมา เมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้ที่เขาเพิ่งด่าทอไปชัด ๆ คนหน้าโหดรวมถึงลูกน้องทั้งหมดก็ชะงักงันอยู่กับที่

“คุณชายหลิน !”

พวกเขาอึ้งไปชั่วขณะ บุรุษหน้าโหดได้แต่อ้าปากค้างโดยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป

ในนครไป๋อวิ๋นแห่งนี้ มีอยู่หลายคนที่ไม่ควรล้ำเส้นเป็นอย่างยิ่ง และการทำสิ่งใดให้พวกเขาขุ่นเคืองใจก็เท่ากับรนหาที่ตาย !

คนแรกก็คืออัจฉริยะแห่งตระกูลหาน บุตรชายสุดรักของผู้นำตระกูล–หานโม่ฉือ คนต่อมาคือคุณหนูใหญ่แห่งสมาคมช่างหลอม–เยว่ชิงเฉิง ส่วนอีกคนก็คือหลินจิ้งหง–นายน้อยแห่งสมาคมทหารรับจ้าง ทั้งสามคนได้รับฉายาว่าเป็น ‘จอมมารรุ่นเยาว์แห่งไป๋อวิ๋น’

ทุกคนในเมืองต่างรู้ดีว่า ผู้ใดก็ตามที่หาเรื่องหมางใจกับจอมมารทั้งสามในเมืองไป๋อวิ๋น คนเหล่านั้นก็จะพบจุดจบที่ย่ำแย่มากแทบทุกราย แต่ที่ยิ่งกว่าก็คือที่ผ่านมาไม่มีผู้ใดเลยที่จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ในนครไป๋อวิ๋นต่อไปอีกได้

ในตอนนี้ ใบหน้าของบุรุษหน้าเ**้ยมซีดเซียวลงไปหลายส่วน เขาเพียงแต่รับคำสั่งมาจากคุณหนูของพวกเขาให้สั่งสอนสตรีบ้านนอกสองคน ทว่าเหตุการณ์กลับกลายเป็นพวกเขากำลังทำให้หนึ่งในสามจอมมารรุ่นเยาว์แห่งไป๋อวิ๋นโกรธเคืองเข้าเสียแล้ว

“ไอ้หน้าโหด เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ ?”

หลินจิ้งหงมองชายผู้มีใบหน้าโหดเ**้ยมก่อนถามด้วยรอยยิ้มที่… เ**้ยมเกรียม ‘คนไม่เจียมตัวผู้นี้ถึงกับขวัญกล้าใช้วาจาระคายหูกับเขา นี่มันเท่ากับหาที่ตายชัด ๆ’

“คุณชายหลิน เมื่อครู่ ข้าน้อยไม่ได้พูดอะไรเลย ข้าว่าท่านคงจะฟังผิดไปแล้ว”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงชวนขนลุกของหลินจิ้งหง ใบหน้าของชายหน้าโหดก็ชุ่มโชกไปด้วยเม็ดเหงื่อเย็น ๆ เขาพูดเสียงอ่อนด้วยความนอบน้อม น้ำเสียงของเขาไม่ได้สั่นแต่กลับมีแววแห่งความเป็นกังวลอยู่ชัดเจน

“เพ่ย เจ้าคิดว่าข้าหูหนวกรึไง ?!”

หลินจิ้งหงไม่คิดจะปล่อยอีกฝ่ายไปง่าย ๆ

“เจ้ากล้าสบถคำหยาบคายต่อหน้าข้า เจ้าพูดว่าข้า ‘โผล่หัว’ มาจากไหนไม่ใช่รึไง ?! กล่าวออกมาเองแล้วเหตุใดถึงขี้ขลาดทำเฉไฉ ไม่ยอมรับเสียเล่า !”

เมื่อได้ยินวาจาด่ากลับของหลินจิ้งหง ขาของชายหน้าโหดก็สิ้นเรี่ยวแรงลงไปทันที บุรุษร่างใหญ่ใจปลาซิวทรุดลงไปคุกเข่าอยู่บนพื้น

เขาอยากจะตบหน้าตัวเองแรง ๆ เพื่อสั่งสอนนัก ‘กลัวจะไม่ตายดีหรืออย่างไร ถึงได้กล่าววาจาเช่นนั้นกับคนอย่างหลินจิ้งหงอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ’

“ขออภัยคุณชายหลิน ข้าน้อยไม่ทราบว่าเป็นท่าน หากข้าน้อยทราบก็คงไม่กล้า ข้าน้อยไม่อาจเอื้อมกระทำต่ำช้ากล่าววาจาหยาบคายต่อหน้าท่านแน่ขอรับ”

บุรุษร่างใหญ่โตใบหน้าโหดเ**้ยมรีบกล่าวขอโทษขอโพยอย่างนอบน้อม น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเคร่งเครียดปนตื่นตระหนก

“เหอะ ไม่กล้าพูดจาเหลวไหลต่อหน้าข้างั้นรึ ? เช่นนั้นข้าก็ชักจะสงสัยแล้วว่าลับหลังข้าเจ้าจะด่าทอข้าอย่างไรบ้าง”

หลินจิ้งหงยังมีท่าทีไม่ยินยอม ราวกับว่าวันนี้เขาต้องการจะเอาเรื่องอีกฝ่ายให้ได้

เมื่อเห็นท่าทีของหลินจิ้งหง ฉินอวี้โม่ก็อดอมยิ้มอย่างขบขันไม่ได้ หลินจิ้งหงผู้นี้น่าสนใจยิ่งนัก ท่าทางข่มขู่คุกคามเช่นนั้นดูเป็นบุคคลยโสโอหังจนน่าหมั่นไส้ แม้ว่าเหตุผลหนึ่งจะเป็นเพราะความโอหังที่มาจากนิสัยส่วนตัวของคุณชายอย่างเขาก็จริง แต่อีกเหตุผลหนึ่งที่เขาทำก็เป็นเพราะต้องการจะช่วยนางและเสี่ยวโร่ว

ใบหน้าของบุรุษหน้าโหดซีดเซียวจนไร้สีเลือดแล้ว ตอนนี้เขาไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมาอีก เขารู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะเอ่ยสิ่งใด หลินจิ้งหงก็จะหาเรื่องเอาผิดเขาจนได้อยู่ดี

“ไอ้หน้าโหด เมื่อครู่พวกเจ้ากำลังคิดจะทำมิดีมิร้ายกับแม่นางทั้งสองอย่างนั้นรึ ?”

ในตอนนั้นเอง หลินจิ้งหงก็หันหลังกลับไปขยิบตาเป็นสัญญาณให้ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว ก่อนจะหันไปตีหน้าโหดกว่าเพื่อกล่าวกับชายหน้าโหด

“ไม่ขอรับ พวกเรามิกล้า”

บุรุษใบหน้าโหดเ**้ยมรีบส่ายหน้าอันซีดเผือดรัวเร็ว ก่อนที่เขาจะตัดสินใจกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ท่าทางของเขาดูอึดอัดอยู่ไม่น้อย “เป็นเพราะคุณหนูของเรากล่าวว่าสตรีสองคนนี้ไปล่วงเกินนางเข้า คุณหนูจึงสั่งให้พวกเราลงมือสั่งสอน”

“โอ้ ! แล้วพวกนางไปล่วงเกินคุณหนูของเจ้าอย่างไรบ้างล่ะ ? เล่าให้ข้าฟังหน่อยซิ ?”

หลินจิ้งหงแสร้งถามออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“คือ คือว่า… เรื่องนี้พวกเราก็ไม่ทราบขอรับ พวกเราเพียงแต่ได้รับคำสั่งจากคุณหนู”

บุรุษหน้าโหดกล่าวอย่างอับจนหนทาง ในตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดก็คือพาคนออกไปจากที่นี่ ทว่าเขาก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวเพราะเกรงกลัวสถานะของบุรุษตรงหน้า แต่ถ้าหากพวกเขาบุ่มบ่ามหนีกลับไป หลินจิ้งหงก็อาจจะไม่ปล่อยพวกเขาไว้

หลินจิ้งหงพยักหน้าพลางเผยรอยยิ้มร้าย “คุณหนูของเจ้าคือหลิวหว่านเยียนสินะ ?”

แน่นอนว่านายน้อยแห่งสมาคมทหารรับจ้างรู้อยู่แล้วว่าเจ้านายของคนพวกนี้ก็คือหลิวหว่านเยียน แต่เขาเพียงแค่แสร้งถามออกไปเท่านั้น

ชายหน้าโหดพยักหน้า แน่นอนว่าเขาไม่กล้าปิดบังจอมมารรุ่นเยาว์ผู้นี้

“เช่นนั้นข้าก็พอจะรู้แล้วว่าสตรีทั้งสองของข้าไปล่วงเกินคุณหนูของเจ้าในเรื่องใด”

หลินจิ้งหงพยักหน้าหงึกหงักและกล่าวออกไปตามตรง ทว่าก็ยังคงสีหน้าอำมหิตเอาไว้เช่นเดิม “คุณหนูของพวกเจ้าคงจะอิจฉาสตรีทั้งสองของข้าเพราะพวกนางงดงามกว่า เรื่องนี้ทำให้นางที่เป็นถึงหนึ่งในสิบของโฉมงามแห่งแผ่นดินรู้สึกเสียหน้า ดังนั้นแล้วนางจึงสั่งให้พวกเจ้ามาสั่งสอนบทเรียนให้สตรีทั้งสองเพื่อลดความเกลียดชังในหัวใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินจิ้งหง ดวงตาของเสี่ยวโร่วก็เบิกกว้างและเป็นประกายขึ้นทันที “คุณชายทราบเรื่องนี้ได้อย่างไรกัน ?”

หลินจิ้งหงมองเสี่ยวโร่วที่กำลังทอแววตาตกตะลึงอย่างพึงพอใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อหันไปเห็นฉินอวี้โม่ที่กำลังเผยรอยยิ้มน้อย ๆ รอยยิ้มของหลินจิ้งก็หุบลงในทันที เพราะใบหน้างามที่มองมานั้นคล้ายกำลังบอกว่า… ‘ข้ารู้ทันเจ้านะ’ คุณชายเจ้าเล่ห์หน้าหล่อรีบหันหน้ากลับไปหาชายหน้าโหดอย่างรวดเร็ว

บุรุษหน้าเ**้ยมโหดผู้ถูกส่งมาให้ทำร้ายสตรีเองก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะทุกอย่างเป็นเหมือนที่หลินจิ้งหงกล่าวจริง ๆ ฉินอวี้โม่ผู้นี้งดงามกว่าหลิวหว่านเยียนคุณหนูของเขามาก ขนาดเขาที่เป็นข้ารับใช้ผู้ภักดีก็ยังเห็นเช่นนั้น ดังนั้นไม่ว่าผู้ใดหากใช้ตามองก็คงจะเห็นเป็นเสียงเดียวกัน

“ไอ้หน้าโหด ข้าจะบอกให้นะว่า คุณหนูของพวกเจ้าน่ะอวดดีเกินไป นางคิดจริง ๆ หรือว่าตัวเองงดงามติดหนึ่งในสิบของแผ่นดินจริง ๆ ดินแดนหวนหลิงนั้นกว้างกว่าที่นางคิดมากนัก นางไม่รู้เลยหรือว่าแค่ภายในจักรวรรดิไป๋อวิ๋นที่เดียวก็มีคนงดงามกว่านางอยู่อย่างมหาศาลแล้ว !”

หลินจิ้งหงเองก็ไม่ค่อยถูกชะตากับหลิวหว่านเยียนนัก เขาคิดว่าสตรีผู้นี้อวดดีเกินไป นางถือดีว่าตัวเองมีชื่อเสี่ยงเป็นถึงหนึ่งในสิบโฉมงาม ดังนั้นแล้วเขาจึงกล่าววาจาที่ไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

บุรุษใบหน้าเ**้ยมได้แต่พยักหน้า เขากำลังกลัวคุณชายตระกูลหลินจนไม่กล้าเปิดปากเอ่ยวาจาใด ๆ

“เจ้ารู้สถานะของแม่นางทั้งสองนี้หรือไม่ ?”

ดูเหมือนว่าวันนี้หลินจิ้งหงจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ เสียแล้ว บุรุษหน้าหล่อที่กำลังสวมหน้ากากอำมหิตค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ชายหน้าโหด

ชายหน้าโหดส่ายศีรษะปฏิเสธอย่างแรง วันนี้เขาเพียงแค่ได้รับคำสั่งมาสั้น ๆ คุณหนูสั่งพวกเขามาว่าให้ไปดักรอสตรีแปลกหน้าสองนางที่จะออกมาจากพระราชวัง จากนั้นก็ให้ติดตามไปลงมือสั่งสอน ส่วนเรื่องตัวตนของ ‘เหยื่อตามคำสั่ง’ นั้นพวกเขาไม่รู้เลย

“ไม่รู้แล้วยังกล้าจะกระทำต่ำช้าคิดสั่งสอนพวกนาง เจ้านี่มันโง่งมจริง ๆ”

หลินจิ้งหงส่ายศีรษะแล้วกล่าวต่อว่า “ข้าจะบอกให้ พวกนางทั้งสองคือสหายรักของข้า ทีนี้เจ้ารู้รึยังว่ากำลังจะสั่งสอนใคร !”

วาจาของสหายหน้าหล่อทำให้ฉินอวี้โม่ประหลาดใจไม่น้อย เดิมทีนางคิดว่าหลินจิ้งหงคงจะบอกว่าพวกนางเป็นคนของตระกูลฉิน ไม่คิดเลยว่าคนผู้นี้จะกล่าวออกมาเช่นนั้น ซึ่งนั่นก็ทำให้นางเกิดความรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจ วันนี้อดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูได้รับรู้ว่าตนเองได้สหายดี ๆ เพิ่มมาอีกคนหนึ่งแล้ว

การมีสหายที่ดีนับเป็นวาสนาที่ยอดเยี่ยมที่สุดอย่างหนึ่ง

เมื่อได้ยินวาจาของหลินจิ้งหง บุรุษหน้าโหดและคนของเขาก็หันไปมองฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วในทันทีก่อนจะรีบกล่าวขอขมา

หากพวกเขารู้ก่อนว่าสตรีงดงามทั้งสองเป็นสหายของหลินจิ้งหง ต่อให้เป็นคำสั่งของคุณหนู พวกเขาก็คงไม่กล้าทำเรื่องนี้แน่

“ต้องขออภัยแม่นางทั้งสองด้วย พวกเราผิดไปแล้วที่ทำให้พวกท่านต้องขุ่นเคือง ได้โปรดอย่าถือโทษโกรธเคืองเราเลย”

ชายหน้าโหดพรั่งพรูคำขอโทษเสียงสั่นเครือ เขาก้มหัวลงจนแทบจะติดพื้น

ฉินอวี้โม่ยืนนิ่งเฉยไม่เอ่ยสิ่งใด นางปล่อยให้หลินจิ้งหงกล่าวขึ้นมาแทน

“ไอ้หน้าโหด ข้าก็บอกอยู่ว่าพวกนางเป็นสหายของข้า เพียงแค่กล่าวขอโทษอย่างเดียวคิดว่าพวกนางจะพอใจอย่างนั้นรึ ?”

เป็นตอนนั้นเองที่ในที่สุดเสี่ยวโร่วผู้แสนซื่อก็เข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณชายรูปลักษณ์ดูดีผู้เป็นสหายของคุณหนูของนางแล้ว

ที่เขาต้องลงทุนกล่าววาจามากขนาดนี้ก็เพราะเขาอยากจะเรียกร้องของกำนัลเป็นค่าทำขวัญให้นางและคุณหนู

ซึ่งเมื่อได้รู้ถึงจุดประสงค์ของหลินจิ้งหงแล้ว เสี่ยวโร่วก็รู้สึกชื่นชมคุณชายผู้นี้มากยิ่งขึ้น สาวน้อยดวงตาเป็นประกายอีกครั้งอย่างตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่นางรู้สึกว่าการมีสหายเป็นคนหยิ่งยโสถือเป็นเรื่องที่ดีมาก !

เมื่อได้ยิน ชายหน้าโหดก็เข้าใจความหมายของหลินจิ้งหงทันที

ด้วยคำพูดเช่นนั้นของหลินจิ้งหง รวมถึงมองเห็นสายตาที่เย็นชาของเขา บุรุษหน้าโหดก็ไม่ลังเลอีก เขารีบหยิบเอาแหวนมิติของเขาออกมาและยื่นให้หลินจิ้งหงอย่างนอบน้อม

“คุณชายหลิน คิดซะว่าแหวนวงนี้เป็นค่าทำขวัญที่พวกเรามอบให้แม่นางทั้งสอง พวกเราไม่มีตา ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ กล้าคิดทำร้ายคนของท่าน ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว โปรดอภัยให้พวกเราด้วย”

ในตอนนี้ คนหน้าโหดผู้โหดไม่ลงกำลังหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก เขาจึงไม่ได้คิดเสียดายแหวนมิติของตนเลย ขอเพียงแค่วันนี้เขารอดจากเงื้อมมือของจอมมารรุ่นเยาว์หลินจิ้งหงผู้นี้ได้ ไม่ว่าจะเสียอะไรพวกเขาก็ยังรู้สึกยินดี

หลินจิ้งหงโยนแหวนวงนั้นให้ฉินอวี้โม่ในทันที นางรับมันไปด้วยรอยยิ้มและพยักหน้าให้หลินจิ้งหง

“ถือว่าครั้งนี้ข้าเห็นแก่น้ำใจของเจ้า ไสหัวไปได้แล้ว !”

หลินจิ้งหงสะบัดหน้ากลับไปอย่างไม่แยแส ก่อนจะก้าวเข้าไปหาฉินอวี้โม่

บุรุษหน้าโหดและบรรดาลูกน้องถอนหายใจอย่างโล่งอกในทันที ในที่สุดวันนี้พวกเขาก็รอดแล้ว

ทว่าทันใดนั้น หลินจิ้งหงก็หันหลังกลับมาอีกครั้งและเดินตรงเข้ามาหา นั่นทำให้กลุ่มบุรุษร่างใหญ่ที่ได้รับคำสั่งให้มาทำร้ายสตรีหวาดกลัวลนลานจนหัวใจแทบหยุดเต้น

“กลับไปบอกคุณหนูของพวกเจ้าด้วยว่าหากมีเรื่องนี้เกิดขึ้นอีกแม้แต่เพียงครั้งเดียว ข้าจะทำให้นางกลายเป็นหนึ่งในสิบสตรีอัปลักษณ์แห่งแผ่นดิน !”

หลังจากกล่าวประโยคอันน่าขนลุกจบลง หลินจิ้งหงก็เดินกลับไปหาฉินอวี้โม่กับเสี่ยวโร่วพลางพยักหน้าให้พวกนาง

ฉินอวี้โม่ยิ้มรับ ก่อนจะหันหลังออกเดินตรงไปยังทิศทางที่ตระกูลโอวหยางตั้งอยู่พร้อมกับสหายคุณชายของนาง

เวลานี้ อดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูยอมรับแล้วว่าหลินจิ้งหงผู้นี้เป็นบุรุษยโสโอหังอย่างแท้จริง อย่างไรก็ตามนางก็ยอมรับอีกเช่นกันว่านางชื่นชอบในความยโสเช่นนี้ของเขามาก ‘เอ…หรือเป็นความเจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างหน้าไม่อายของคนผู้นี้กันนะที่มีประโยชน์’

.

.

.

วันนี้หวังรั่วอีบรรจงแต่งกายมาอย่างประณีตเพื่อสร้างความประทับใจให้แก่ฉินอวี้โม่ ทว่าเมื่อเห็นสตรีโฉมงามที่อื่นอยู่ด้านนอกประตูห้องแล้ว นางก็รู้สึกว่าชุดของนางในวันนี้ดูไร้ราคาไปโดยสิ้นเชิง

หวังรั่วอีเชื่ออยู่เสมอว่าความงามของตนเองไม่ได้ด้อยไปกว่าสิบโฉมงามแห่งแผ่นดิน เพียงนางไม่อยากจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับสตรีสิบคนนั้นเท่านั้น มิฉะนั้นนางเองก็คงจะขึ้นเป็นหนึ่งในกลุ่มนั้นได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้เห็นฉินอวี้โม่ที่สวมใส่ชุดสตรีงดงามมาในวันนี้ ความมั่นใจในความงามทั้งหมดของนางก็พังทลายลงในพริบตา

เมื่อวานเป็นเพราะฉินอวี้โม่แต่งกายด้วยชุดบุรุษบวกกับหวังรั่วอีเอาแต่สนใจฉินอี้เฟยจนไม่มีเวลามองดูฉินอวี้โม่ให้ชัดเจน ทำให้คุณหนูตระกูลหวังไม่เห็นถึงความงามของฉินอวี้โม่ผู้นี้เลยสักนิด

ทว่าในตอนที่นางเปิดประตูออกไปและเห็นฉินอวี้โม่ที่ยืนอยู่ด้านนอก หวังรั่วอีก็ได้แต่ตกตะลึงจนกล่าวสิ่งใดไม่ออก

ใบหน้าของคนตรงหน้างดงามอย่างยากที่จะหาได้บนแผ่นดินนี้ มันเป็นความงามจากเนื้อแท้มิใช่จากการเสริมแต่งเครื่องประทินโฉมหรืออาภรณ์เครื่องประดับ แม้จะเป็นสตรีด้วยกันก็เกรงว่าจะถูกฉินอวี้โม่ดึงดูดใจเอาได้ง่าย ๆ ส่วนเหล่าบุรุษทั้งหลายนั้นคงไม่ต้องกล่าวถึง

“อะไรกัน คุณหนูหวังไม่ได้เชิญพวกเรามาอย่างนั้นหรือ เหตุใดท่านต้องตกใจขนาดนั้น ?” เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกใจของหวังรั่วอี ฉินอวี้โม่ก็ยิ้มแย้มและกล่าวถาม

“มิได้ ๆ น้องอวี้โม่รีบเข้ามาข้างในเถอะ”

เมื่อได้ยินคำกล่าวทักทายของฉินอวี้โม่ก็ทำให้หวังรั่วอีได้สติขึ้นมาก่อนจะรีบเชิญสาวงามที่งามจนสตรีอย่างนางต้องตกตะลึงเข้าไปด้านใน

“น้องอวี้โม่งดงามยิ่งนักจนข้ายังรู้สึกอิจฉาเลย”

หวังรั่วอีเอ่ยเปิดประเด็นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงชื่นชม ทว่าภายในน้ำเสียงและแววตาของนางนั้นไม่มีความชื่นชมจริง ๆ อย่างที่ปากกล่าว

มุมปากของฉินอวี้โม่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อน ทว่าคุณหนูตระกูลฉินก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด ดูเหมือนว่าหวังรั่วอีผู้นี้จะชื่นชอบพี่ชายของนางอยู่จริง ๆ จนถึงกับต้องยอมฝืนใจตัวเองเพื่อเอ่ยชื่นชมนางเช่นนี้

ตั้งแต่เหตุการณ์บนถนนเมื่อวานนี้ ฉินอวี้โม่ก็พอจะมองนิสัยของสตรีตรงหน้าออกบ้างแล้ว และด้วยการกระทำแต่แรกเริ่มของหวังรั่วอีผู้นี้ก็ทำให้อดีตนักฆ่าสาวในร่างคุณหนูไม่ชอบใจนางเลยสักนิด ทว่าที่ฉินอวี้โม่ยอมมาตามนัดในวันนี้ก็เพื่อจะดูว่าคุณหนูตระกูลหวังกำลังตั้งใจจะทำสิ่งใดกันแน่

ภายในห้องอาหารส่วนตัวแห่งตึกเต๋อเยว่นั้น ฉินอวี้โม่เห็นว่ายังมีคนนั่งอยู่อีกหนึ่งคน

คนผู้นี้เป็นสตรีสวมใส่ชุดสีขาวสะอาดตา บนใบหน้างามของนางมีรอยยิ้มบางเบาแบบฉบับสตรีอ่อนหวานปรากฏอยู่ แม้ว่าดูภายนอกแล้วสตรีผู้นี้จะมีท่าทีที่สงบ แต่ทว่ามือสังหารสาวที่คร่ำหวอดในวงการลอบสังหารมาช้านานก็ยังมองเห็นถึงแววแห่งความดูหมิ่นดูแคลนในสายตาของนาง

เมื่อเห็นเช่นนั้นสาวงามผู้มาจากเมืองเล็ก ๆ ไกลปืนเที่ยงก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้เพราะนางมั่นใจว่าตนไม่เคยไปยั่วยุหรือสร้างเรื่องบาดหมางกับสตรีผู้นี้มาก่อน นี่เป็นการพบหน้ากันครั้งแรกเสียด้วยซ้ำ เหตุใดจึงได้เดียจฉันท์กันถึงเพียงนั้น

“น้องอวี้โม่ ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก นี่น้องสาวที่ดีของข้า หลิวหว่านเยียน ไม่ทราบว่าเจ้าจะเคยได้ยินชื่อนี้บ้างหรือไม่”

หวังรั่วอีอยากจะเข้าไปจับมือฉินอวี้โม่เพื่อแสดงให้เห็นถึงความใจดีและเป็นกันเองของนาง ทว่าฉินอวี้โม่กลับแสดงท่าทีเหมือนไม่ยินยอมทำให้นางไม่กล้าสัมผัสตัวคนที่นางอยากจะใช้เป็นสะพานข้ามไปหาบุรุษที่ตนหมายปอง

ฉินอวี้โม่ยิ้มออกมา แน่นอนว่านางย่อมเคยได้ยินชื่อหลิวหว่านเยียนเป็นธรรมดา

หลิวหว่านเยียนนั้นอยู่ในอันดับแปดในบรรดาสิบโฉมงามแห่งแผ่นดินนี้

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดสตรีผู้นี้จึงนั่งเชิดหน้าทำท่าทางคล้ายเมินเฉย นางไม่คิดจะลุกขึ้นมาหรือทักทายในตอนที่ฉินอวี้โม่เดินเข้ามาแม้แต่น้อย ที่นางเย่อหยิ่งได้ถึงเพียงนี้ก็เป็นเพราะครองตำแหน่งสาวงามชื่อดังอยู่นี่เอง

เมื่อกล่าวถึงโฉมงามทั้งสิบแห่งดินแดนหวงหลิง แท้จริงแล้วมันก็เป็นเรื่องที่น่าขำไม่น้อย

เพราะไม่มีผู้ใดทราบถึงที่มาที่ไป และไม่เคยมีองค์กรหรือขุมกำลังใดออกตัวรับผิดชอบหรือเป็นผู้จัดการในเรื่องดังกล่าว ทว่าเมื่อรู้ตัวกันอีกที สิบอันดับโฉมงามที่ว่าก็ถูกจัดตั้งขึ้นมาแล้ว

ในรายชื่อสิบโฉมงามที่ว่านี้ก็มีอยู่หลายคนที่มีตระกูลใหญ่ทรงอำนาจคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง อย่างไรก็ตามในบรรดาพวกนางก็ยังมีสตรีที่เป็นคนธรรมดาสามัญอยู่บ้าง ทว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันหมดก็คือ สาวงามทั้งสิบคนล้วนมีพรสวรรค์เป็นเลิศและรูปลักษณ์งดงามไร้ที่ติ

โฉมงามทั้งสิบคนนี้ต่างก็มีชื่อเสียงโด่งดัง พวกนางมีผู้คนจำนวนมากทั้งบุรุษและสตรีที่มีทุกเพศ ทุกวัย ทุกชนชั้นมาหลงใหลชื่นชมหรือยกย่องให้เป็นต้นแบบ ที่สำคัญคนเหล่านั้นรักโฉมงามของพวกเขามากและก็ยินดีให้ความช่วยเหลือแก่พวกนางทุกอย่าง ด้วยเหตุนี้เองจึงนับได้ว่าสิบโฉมงามแห่งแผ่นดินค่อนข้างมีอิทธิพลมากทำให้ปกติแล้วไม่มีผู้ใดกล้ายั่วยุหรือทำให้พวกนางขุ่นเคือง

ตัวอย่างก็อย่างเช่น หวังรั่วอีผู้นี้ที่ปกติแล้วเป็นคนหยิ่งยโส ทว่าเพื่อให้ได้เป็นสหายกับสิบโฉมงามนางจึงต้องพยายามทำตัวดี ๆ ต่อหน้าอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าหลิวหว่านเยียนนั่งนิ่งเฉยไม่ยอมลุกขึ้นมาและกล่าวทักทายฉินอวี้โม่ซึ่งเป็นแขกของตน หวังรั่วอีก็รู้สึกเสียหน้าและเกิดความกระอักกระอ่วนไม่น้อย

“ข้าได้ยินชื่อแม่นางหลิวมานานแล้ว แน่นอนว่าข้ารู้สึกเป็นเกียรติ และรู้สึกโชคดีที่ได้พบแม่นาง”

ฉินอวี้โม่เน้นเสียงตรงคำว่า ‘เป็นเกียรติ’ และ ‘โชคดี’ เป็นพิเศษ ยิ่งกว่านั้นน้ำเสียงของนางก็ให้ความรู้สึกที่ดูคลุมเครือคล้ายจงใจประชดประชัน

หลังจากนั้น ฉินอวี้โม่ก็หาที่นั่งให้ตัวเอง เสี่ยวโร่วเองก็นั่งลงข้างกายคุณหนูของนางอย่างสุภาพเรียบร้อย สาวใช้น้อยรู้สึกไม่ชอบและไม่ถูกชะตากับหลิวหว่านเยียนผู้นี้เลยสักนิด นางสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าคนอย่างหลิวหว่านเยียนผู้นี้ก้าวขึ้นมาเป็นสิบโฉมงามแห่งแผ่นดินได้อย่างไร

วันนี้ หลิวหว่านเยียนมีธุระที่สมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรในตอนเช้า ทว่าก่อนจะกลับก็ถูกหวังรั่วอีรั้งเอาไว้และชักชวนให้มารับประทานอาหารที่ตึกเต๋อเยว่ คุณหนูตระกูลหวังทั้งคะยั้นคะยอและรบเร้าให้นางมา และบอกกับนางว่าจะแนะนำสหายใหม่ผู้มีนามว่าฉินอวี้โม่ให้รู้จัก

หลิวหว่านเยียนนั้นเย่อหยิ่งมาก นางมักจะวางตัวสูงส่งในฐานะของผู้ที่อยู่ในสิบอันดับโฉมงามแห่งแผ่นดินทำให้ปกติแล้วนางจะไม่สนใจผู้ใดและไม่ตกปากรับคำชวนของใครง่าย ๆ ทว่า เนื่องจากหลิวหว่านเยียนและหวังลั่วอีมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ยิ่งกว่านั้นเป็นเพราะความสัมพันธ์ของนางกับหวังรั่วอีส่งผลให้ประธานสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรรักและเอ็นดูนางไปด้วย ดังนั้นแล้วเมื่อหวังรั่วอีออกปากชวนนางจึงไม่ควรปฏิเสธ

ในระหว่างทางที่มาที่ตึกเต๋อเยว่ เมื่อได้ยินหวังรั่วอีเล่าเรื่องราวของฉินอวี้โม่และกล่าวถึงนางอย่างออกนอกหน้า หลิวหว่านเยียนก็รู้สึกเหยียดหยามคุณหนูบ้านนอกตระกูลฉินคนนั้นขึ้นมาทันที

‘เป็นแค่สตรีบ้านนอกจากเมืองเล็กๆ ที่ห่างไกล ไม่รู้ว่าเหตุใดหวังรั่วอีถึงได้อยากจะสนิทชิดเชื้อกับคนผู้นั้นนัก’

ในตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตู ยิ่งเห็นหวังรั่วอีรีบเดินออกไปต้อนรับ หลิวหว่านเยียนก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์ นางไม่อยากให้ความสนใจฉินอวี้โม่ผู้นี้ อย่างไรในวันนี้นางก็แค่ตามหวังรั่วอีมาทานอาหาร สตรีบ้านนอกคนนั้นจะเป็นเช่นไรก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของนาง

แต่ในตอนที่ได้ยินประโยคที่ฉินอวี้โม่กล่าวเมื่อสักครู่ ใบหน้าที่ยิ่งสงบของหลิวหว่านเยียนก็แปรเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง ตอนนี้นางเกิดความสนใจขึ้นมาอย่างเต็มที่แล้ว โฉมงามอันดับแปดหันไปจ้องมองคุณหนูบ้านนอกผู้นั้นทันที

ทว่าเมื่อได้มองฉินอวี้โม่ชัด ๆ หลิวหว่านเยียนก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้

นางคิดว่าวันนี้จะได้พบเจอสตรีบ้านนอกจากเมืองเล็ก ๆ แม้ว่าหน้าตาอาจจะพอใช้ได้ แต่ทว่าก็คงไม่ได้ดูมีสง่าราศีมากมายนัก แต่ทว่าพอได้เห็นใบหน้าอันงดงามสูงส่งดุจเทพเซียนของสตรีที่อยู่ตรงหน้านี้แล้ว หลิวหว่านเยียนก็เกิดความอิจฉาตั้งแต่แรกเห็น

เหตุใดรูปลักษณ์ของนางจึงดูสูงส่งโดยไม่ต้องมีการแต่งแต้มเครื่องสำอางหรือสวมใส่เครื่องประดับ ความงามของสตรีผู้นี้เกรงว่าแม้แต่โฉมงามทั้งสิบก็ยังไม่อาจจะเทียบได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเป็นถึงหนึ่งในสิบโฉมงาม หลิวหว่านเยียนก็ตั้งสติและรีบดึงสีหน้ากลับมาได้อย่างรวดเร็ว

นางรีบลอบสูดลมหายใจเพื่อตั้งสติก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าใจลอยไปหน่อยจนไม่ได้สังเกตว่าน้องอวี้โม่เข้ามา โปรดอย่าถือสาข้าเลยนะ”

แม้ว่าหลิวหว่านเยียนจะรู้สึกโกรธในตอนที่ได้ยินวาจาคล้ายแดกดันของฉินอวี้โม่ แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ สาวงามอันดับแปดจึงไม่แสดงมันออกมา

เมื่อได้ฟังที่หลิวหว่านเยียนพูด ฉินอวี้โม่ก็ยิ้มบางๆ หลิวหว่านเยียนผู้นี้รู้จักวิธีการพูดการจาและยังเก็บอาการได้ดี สมแล้วจริงๆ ที่เป็นถึงหนึ่งในสิบโฉมงาม

“คำขอโทษนี้ข้าคงรับไว้ไม่ได้ ข้าไม่เคยมีพี่สาว และข้าก็ไม่อยากเป็นน้องสาวของผู้หญิงคนไหนด้วย”

นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูกล่าวออกไปด้วยเสียงเรียบเฉย ปกติแล้วนางไม่ชื่นชอบที่จะมีเรื่องทะเลาะกับสตรีคนอื่น ๆ ทว่านั่นก็ไม่ได้หมายความว่านางจะยอมใครง่าย ๆ

หลิวหว่านเยียนและหวังรั่วอีผงะไป วาจาเมื่อครู่ของฉินอวี้โม่ทำให้พวกนางทั้งสองโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

คนหนึ่งเป็นถึงหนึ่งในสิบโฉมงามแห่งแผ่นดิน อีกคนก็เป็นหลานสาวของประธานสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูร แต่ฉินอวี้โม่เป็นเพียงคุณหนูที่มาจากเมืองเล็กๆ เท่านั้น แม้ว่าจะมีรูปโฉมงดงามกว่า แต่นางก็ควรจะให้เกียรติหญิงสาวรุ่นพี่ทั้งสองบ้าง

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าความโกรธจะสุมอยู่เต็มอก แต่หลิวหว่านเยียนและหวังรั่วอีก็ยังตีสีหน้ายิ้มแย้มอยู่เช่นเดิม

“น้องอวี้โม่ล้อเล่นแล้ว เจ้าอายุน้อยกว่าพวกเรา และข้าก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่อี้เฟย ตามปกติแล้วเจ้าก็ควรจะเรียกข้าว่าพี่ถึงจะถูกมิใช่หรือ ?”

หวังรั่วอีเผยรอยยิ้มหวานแล้วกล่าวออกไปเสียงหวานหู นางพยายามทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ผ่อนคลายลงเพราะจุดประสงค์ของนางในวันนี้ก็เพื่อจะตีสนิทกับฉินอวี้โม่ให้ได้

เมื่อวาน คุณหนูตระกูลหวังเห็นแล้วว่าฉินอี้เฟยบุรุษที่นางหมายปองรักใคร่ห่วงใยผู้เป็นน้องสาวของเขามาก หวังรั่วอีจึงเกิดความคิดดี ๆ ที่จะเอาใจฉินอวี้โม่เพื่อประโยชน์ในการพิชิตใจฉินอี้เฟยในวันข้างหน้า

“คุณหนูหวังและพี่ใหญ่มีความสัมพันธ์ที่ดีอย่างนั้นหรือ ?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยพลางแสร้งทำหน้างุนงง ก่อนจะหันไปถามเสี่ยวโร่ว “เสี่ยวโร่ว เจ้าเคยได้ยินพี่ใหญ่พูดถึงคุณหนูหวังบ้างรึเปล่า ?”

ในตอนที่มองเสี่ยวโร่ว ฉินอวี้โม่ก็ขยิบตาข้างหนึ่งเป็นสัญญาณ เมื่อเห็นเช่นนั้นสาวใช้น้อยก็เข้าใจในทันที

เสี่ยวโร่วส่ายศีรษะ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณหนู ข้าไม่เคยได้ยินคุณชายใหญ่พูดถึงคุณหนูหวังมาก่อนเลยเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าคงเพราะไม่ใช่คนที่สนิทสนมหรือคุ้นเคยกันสักเท่าไหร่ คุณชายจึงไม่ได้กล่าวถึง”

เมื่อได้ฟังคำตอบเสียงฉะฉานของเสี่ยวโร่วก็ยิ่งทำให้หวังรั่วอีรู้สึกอับอายยิ่งกว่าเดิม

“คุณหนู ข้าเองก็เคยได้ยินเรื่องสิบโฉมงามมาบ้างแล้วข้าก็เคยสงสัยอยู่ว่าหากนำคุณหนูไปเทียบกับพวกนางทั้งสิบจะเป็นเช่นไรบ้าง วันนี้ข้าได้เห็นคุณหนูหลิวแล้ว แล้วก็แน่ใจแล้วว่าคุณหนูของข้างดงามยิ่งกว่าสิบโฉมงามเสียอีก”

เสี่ยวโร่วกล่าวด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดาราวกับเป็นเรื่องคุยเล่นสบาย ๆ ทว่าเนื้อความในคำพูดของสาวใช้น้อยนั้นทำให้หลิวหว่านเยียนเดือดดาลขึ้นมาทันที…นี่ถือว่าเป็นการยั่วยุกันซึ่ง ๆ หน้าชัด ๆ

หลิวหว่านเยียนผู้นี้ไม่ต่างจากนกยูง แม้ไม่ได้ดูดีเท่ากับคุณหนูของนาง ทว่ายังแสร้งวางท่าว่าเหนือกว่า นี่ทำให้เสี่ยวโร่วรู้สึกไม่พอใจและเกิดความรู้สึกต่อต้านหญิงสาวผู้นี้มาก

เมื่อหลิวหว่านเยียนได้ยินคำพูดของเสี่ยวโร่วใบหน้าของนางก็มีร่องรอยของความโกรธปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน สาวใช้ผู้นี้กล้าเย้ยหยันนางซึ่ง ๆ หน้า ด้วยการบอกว่านางเทียบกับฉินอวี้โม่ไม่ได้ !

แม้ว่าหลิวหว่านเยียนจะยอมรับว่าความงามของฉินอวี้โม่นั้นเหนือกว่าตนอย่างแท้จริง อย่างไรก็ตาม การเอ่ยออกมาซึ่ง ๆ หน้าเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการหยามศักดิ์ศรีหนึ่งในสิบโฉมงามแห่งแผ่นดินเลยสักนิด และนั่นก็ทำให้หลิวหว่านเยียนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

“เสี่ยวโร่ว !” ฉินอวี้โม่แสร้งมองสาวใช้น้อยด้วยสายตาดุดัน ทว่าผู้เป็นคุณหนูก็แทบจะกลั้นขำไว้ไม่ได้ ในตอนนี้บรรยากาศในห้องอาหารเริ่มมืดมนขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

“ข้าต้องขออภัยคุณหนูทั้งสองด้วย สาวใช้ของข้าเป็นคนตรงไปตรงมา อย่าได้ถือสานางเลย”

แม้ว่าจะเป็นการกล่าวขอโทษ ทว่าความหมายของฉินอวี้โม่กลับยิ่งทำให้บรรยากาศย่ำแย่ลงไปอีก

คำขอโทษของฉินอวี้โม่ นอกจากจะคล้ายไม่มีเจตนาขออภัยดังคำพูดแล้วก็ยังทำให้ทั้งหลิวหว่านเยียนและหวังรั่วอีรู้สึกระคายหูเป็นอย่างมาก

วันนี้หวังรั่วอีอุตส่าห์ลงทุนเชื้อเชิญสหายที่เป็นถึงหนึ่งในสิบโฉมงามมา ทว่าไม่คิดเลยว่าฉินอวี้โม่จะไม่ไว้หน้านางและยังบอกอีกด้วยว่าฉินอี้เฟยนั้นไม่ได้สนิทสนมกับนาง แม้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริงที่ฉินอี้เฟยแทบไม่เคยให้ความสนใจหรือชายตามองนางเลย แต่จู่ ๆ ก็กล่าวออกมาตรง ๆ แบบนี้ก็คล้ายเจตนาจะหักหน้ากันชัด ๆ เช่นนี้ก็ยากที่จะทำให้หวังรั่วอียอมรับได้

ในตอนนี้สีหน้าของหลิวหว่านเยียนเปลี่ยนเป็นกรุ่นโกรธอย่างสมบูรณ์แล้ว ในตอนที่สาวใช้ผู้มากับคุณหนูบ้านนอกกล่าววาจาเย้ยหยันนาง นางก็กำลังจะตวาดออกไปเพื่อตำหนิในความไร้มารยาทขาดการอบรมของเด็กคนนี้ ทว่าฉินอวี้โม่กลับชิงเอ่ยคำขอโทษขึ้นมาก่อน นั่นจึงทำให้นางไม่สามารถด่าทอออกไปอย่างใจนึกได้

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคุณหนูบ้านนอกผู้นี้จะกล่าวขออภัย ทว่าใบหน้าของนางกลับไม่มีความรู้สึกผิดอยู่เลย นี่ทำให้หลิวหว่านเยียนรู้สึกโกรธแค้นมากยิ่งขึ้น

“ฮ่า ๆ ช่างเถอะ ข้าไม่ถือสาก็ได้เพราะข้าเข้าใจว่าคุณหนูฉินและสาวใช้มาจากเมืองเล็ก ๆ ที่ห่างไกล ที่สำคัญก็อาจจะไม่เคยได้ใกล้ชิดกับบุคคลชั้นสูง สาวใช้ของคุณหนูจึงไม่รู้ความ ไม่รู้จักมารยาทและการพูดจาให้เหมาะสมกับผู้อื่น”

หลิวหว่านเยียนกล่าวออกไปว่านางไม่ถือสา ทว่าแท้จริงแล้วกลับมีเจตนาเสียดสีฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วอย่างแจ้งชัด

“ใช่ เมืองหลิงซีของเราคือเมืองเล็ก ๆ ที่ไม่อาจเทียบกับนครไป๋อวิ๋นได้ ส่วนเสี่ยวโร่วของข้านั้นนางเพียงแค่ยังเด็กจึงพูดอะไรตรงไปตรงมา เราสองคนสนิทสนมกันมาก นางเป็นเพื่อนเล่นกับข้ามานานแล้วจึงรู้ใจข้าเป็นอย่างดี ในตอนที่ข้าออกไปอยู่ที่เมืองหลิงซีนั้น ท่านปู่และพี่ใหญ่ต่างก็บอกกับข้าและเสี่ยวโร่วว่าอย่าได้เกรงใจ ให้ซื้ออะไรก็ได้ที่ต้องการ ให้ทำสิ่งใดก็ได้ที่พอใจ เป็นเพราะข้ารักเสี่ยวโร่ว ทั้งท่านปู่และพี่ใหญ่จึงเอ็นดูนางไปด้วย”

ฉินอวี้โม่พยักหน้ายอมรับ แล้วกล่าวเป็นเชิงเล่าเรื่องราวเสมือนกำลังสนทนาเรื่องทั่ว ๆ ไป ทว่านั่นก็เป็นการบอกอ้อม ๆ ให้หลิวหว่านเยียนรู้ถึงสถานะของนาง

เมืองเล็ก ๆ แล้วอย่างไร ? ในเมื่อนางเป็นถึงหลานสาวของผู้นำตระกูลฉินและยังเป็นน้องรักของฉินอี้เฟย ฉินอวี้โม่ยกชื่อของผู้นำตระกูลฉินและพี่ชายของตนมาอ้าง สาวนักฆ่าในร่างคุณหนูจงใจพูดให้หวังรั่วอีและหลิวหว่านเยียนเข้าใจว่าทั้งท่านปู่และพี่ชายรักนางมาก

เมื่อหลิวหว่านเยียนได้ยินคำกล่าวของฉินอวี้โม่ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ครั้งนี้ในใจของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างถึงที่สุดแล้ว สาวงามอันดับแปดแห่งแผ่นดินต้องลอบจิกเล็บลงไปในเนื้อตัวเองเพื่อยับยั้งโทสะ สตรีบ้านนอกสองคนนี้ไม่เพียงแค่เย้ยหยันนางเท่านั้น แต่ยังเหยียดหยามตำแหน่งหนึ่งในสิบโฉมงามของนาง เท่านั้นไม่พอยังกล้าต่อปากต่อคำ ยกตนเองขึ้นมาข่มว่าเหนือกว่านาง !

“คุณหนูหวัง หากไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวกลับก่อน เมื่อแห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาล ข้าอยากจะพาเสี่ยวโร่วไปเปิดหูเปิดตา”

ฉินอวี้โม่ลุกขึ้นยืนพร้อมเอ่ยลาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพาเสี่ยวโร่วออกไปในทันที

.

.

.

ตอนที่ 72 คำสารภาพของหานโม่ฉือ

หลังจากภายในห้องประชุมลับแห่งตระกูลฉินตกอยู่ภายใต้ความเงียบงันไปชั่วขณะ ฉินอวี้โม่ก็กล่าวขึ้นมา “ข้าพอจะทราบถึงเหตุผลว่าเหตุใดฉินเทียนตัวปลอมถึงได้เข้ามาสวมรอยเป็นท่านพ่อ รวมถึงเหตุผลของกลุ่มคนชุดดำที่เข้ามาโจมตีพวกเรา”

เมื่อฉินเฟิน ฉินอี้เฟย และฉินหยางได้ยินสตรีผู้อ่อนอาวุโสที่สุดในห้องกล่าว พวกเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองนางด้วยความสับสน

“พวกเขาน่าจะมาเพราะกายเทพมายา”

ฉินอวี้โม่กล่าวถึงข้อสันนิษฐานของนางออกไปด้วยรอยยิ้ม

“กายเทพมายา !”

บุรุษต่างวัยสามคนในห้องลุกขึ้นยืนในทันที สิ่งที่ฉินอวี้โม่กล่าวทำให้พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองสาวน้อยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

กายเทพมายาคือร่างกายของเทพมายาในตำนาน เพราะสูญหายไปนานนับพันปีแล้ว ในเรื่องนี้จึงไม่มีผู้ใดทราบว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ทุกคนในที่แห่งนี้หรืออาจจะทั่วทั้งนครเคยได้ยินแต่เพียงเรื่องเล่า แล้วคนร้ายเหล่านั้นจะมาโจมตีคนในตระกูลของพวกเขาเพื่อกายเทพมายาใดอีก ?

“เสี่ยวโม่เอ๋อร์ เป็นไปไม่ได้ หรือว่าเจ้า…”

ฉินอี้เฟยมองฉินอวี้โม่ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ทว่าความนัยในวาจาของนางนั้นชัดแจ้งจนเขาทำได้เพียงแค่เชื่อเท่านั้น

ฉินเฟินและฉินหยางมองหน้ากัน นั่นเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อถืออย่างยิ่ง ทว่าหลังจากพิจารณาจากน้ำเสียงแน่วแน่และแววตาจริงจังของฉินอวี้โม่แล้วก็ทำให้พวกเขาอยากเชื่อคำพูดของนาง แม้จะสับสนไม่น้อยแต่บุรุษมากอาวุโสทั้งสองก็ไม่เอ่ยปากซักไซ้สิ่งใดกับผู้เป็นหลาน พวกเขาจะทำแค่เพียงสนับสนุนนางทุกด้านและรอดูข้อพิสูจน์ ซึ่งถ้าหากว่าสิ่งที่นางบอกเป็นเรื่องจริง พวกเขาทั้งสองก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะช่วยกันปกปิดความลับนี้

“เอาเถอะเสี่ยวโม่เอ๋อร์ เจ้าเพิ่งจะเดินทางมาถึงคงจะเหนื่อยมาก เจ้าไปพักก่อนเถิด” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งฉินเฟินก็กล่าวขึ้น “ส่วนเรื่องของเทียนเอ๋อร์ข้ามั่นใจว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เสี่ยวอวิ๋นเองข้าก็คิดว่านางไม่น่าจะมีอันตราย ฉะนั้นตอนนี้เรายังไม่ต้องกังวลมากนัก พวกเราค่อย ๆ ค้นหาเบาะแสแล้วตามหาตัวพวกเขา เรื่องนี้อาจจะต้องใช้เวลา”

ฉินอวี้โม่พยักหน้า นางโค้งคำนับคนทั้งสามก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมลับไป

ฉินอวี้โม่รู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย อีกทั้งในวันนี้ยังมีเรื่องมากมายให้ต้องขบคิด นางและเสี่ยวโร่วเดินไปยังเรือนที่พักที่ฉินเฟินให้บ่าวรับใช้จัดเตรียมไว้ให้ก่อนจะทำความสะอาดร่างกายแล้วแยกย้ายกันพักผ่อน

ในเรือนพักอันแสนสบาย คุณหนูผู้พลัดพรากและสาวใช้น้อยงีบหลับไปเกือบหนึ่งชั่วยาม พวกนางตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกของฉินอี้เฟยที่มาบอกให้พวกนางไปร่วมโต๊ะอาหารเย็น

“เสี่ยวอวี้โม่ เจ้าคิดจะเข้าเรียนที่โรงเรียนราชสำนักหรือไม่ ?”

ฉินเฟินมองฉินอวี้โม่อย่างรักใคร่พลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ฉินอวี้โม่พยักหน้า เสี่ยวโร่วน้อยที่นั่งอยู่ข้างกายคุณหนูของนางก็รีบพยักหน้าตามเช่นกัน

เสี่ยวโร่วเป็นเสมือนคนในครอบครัวของฉินอวี้โม่ไปแล้ว ดังนั้นฉินเฟินจึงบอกให้นางไม่ต้องมากพิธีนักเมื่ออยู่ต่อหน้าทุกคนและอนุญาตให้สาวน้อยทำตัวตามสบาย

เสี่ยวโร่วและฉินอวี้โม่อยู่ด้วยกันมานาน สาวใช้น้อยจึงรู้ความต้องการของคุณหนูดี นางจึงนั่งลงข้าง ๆ ฉินอวี้โม่ได้อย่างไม่ขัดเขิน

“เจ้าสองคนอยากให้ข้าไปพูดกับผู้มีอำนาจควบคุมโรงเรียนราชสำนักให้รับพวกเจ้าทั้งสองเข้าเรียนในนามของตระกูลฉินหรือไม่ ?”

แม้ว่าจะเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว แต่ในฐานะของคนเป็นปู่ที่เป็นห่วงลูกหลาน ฉินเฟินก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามออกไปเช่นนั้น

วันนี้ฉินอวี้โม่เพิ่งจะมาถึงนครไป๋อวิ๋น อีกทั้งนางยังได้ลงมือสั่งสอนหวังรั่วจวินไปบนถนน เรื่องนั้นดึงดูดสายตาของผู้คนเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเรื่องตัวตนของนางในตระกูลฉินก็อาจจะไม่สามารถปกปิดได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม ฉินอวี้โม่ไม่มีความคิดที่จะปิดบังตัวตนของนางเลย หากว่านางใส่ใจเรื่องนี้ นางก็คงจะไม่เลือกมาที่นี่ตั้งแต่แรก

“ท่านปู่ ข้าว่าอย่าดีกว่าเจ้าค่ะ พวกเราไม่อยากจะเข้าไปโดยใช้เส้นสายของตระกูล”

หลังจากหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ฉินอวี้โม่ก็กล่าวต่อ “ส่วนเรื่องตัวตนของพวกเรา ข้าอยากให้ปกปิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อนจะได้ไหมเจ้าคะ ? พวกเราไม่ต้องกระจายข่าว ผู้ใดจะคิดอย่างไรกับข้าก็ไม่เป็นไร ปล่อยให้พวกเขาคาดเดากันไปเอง”

ฉินเฟินพยักหน้ารับคำ หลังจากการได้รู้จักกันมา แม้จะยังเป็นเพียงช่วงสั้น ๆ แต่เขาก็รับรู้แล้วว่าหลานสาวผู้นี้เป็นบุคคลที่แน่วแน่และเด็ดเดี่ยวในการตัดสินใจ ยิ่งกว่านั้นแม้ว่านางจะยังเด็กอยู่ แต่เรื่องของความคิดอ่าน การวิเคราะห์เรื่องราว เด็กคนนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าคนแก่ ๆ ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายอย่างพวกเขาเลยสักนิด

ฉินอวี้โม่ยิ้มหวานหยด ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มมื้อค่ำกันอย่างมีความสุข หลังจากอาหารค่ำต้อนรับสมาชิกใหม่ของตระกูลฉินจบลง ทุกคนก็แยกย้ายไปยังเรือนที่พัก

เมื่อกลับมาถึงห้องพักส่วนตัวแล้ว ฉินอวี้โม่ก็บอกให้เสี่ยวโร่วแยกไปพักในห้องของนาง ขณะที่คุณหนูผู้ที่เพิ่งจะได้กลับมาในอ้อมกอดของครอบครัวใหญ่ยังคงนั่งครุ่นคิดสิ่งต่าง ๆ อยู่อีกพักหนึ่ง อาจเป็นเพราะเรื่องราวที่ได้รับรู้ในวันนี้ หรือเป็นเพราะการงีบหลับก่อนมื้อค่ำจึงทำให้สาวงามไม่รู้สึกง่วง

“เจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ ?”

เสียงอันแสนอ่อนโยนดังขึ้นในจุดที่ไม่ไกลจากร่างบางนัก เสียงนุ่มทุ้มนั้นทำลายความเงียบงันภายในห้องไปจนหมด

“โม่ฉือ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ?” เมื่อได้ยินเสียงนั้นฉินอวี้โม่ก็แย้มรอยยิ้มก่อนจะมองไปตามทิศทางของเสียง

วันนี้หานโม่ฉือได้ยินว่าฉินอวี้โม่มาที่ตระกูลฉิน หลังจากจัดการงานและภารกิจทั้งหลายของตัวเองเสร็จสิ้น เขาก็รีบตรงมาที่จวนตระกูลฉินทันที

แท้จริงแล้วในตอนบ่ายหานโม่ฉือก็ลอบเข้ามาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง ทว่าเพราะเห็นสาวน้อยของเขากำลังหลับอย่างเป็นสุข เขาจึงไม่คิดจะรบกวนนางและออกไปเงียบ ๆ เขาแอบซุ่มรออยู่จนกระทั่งนางกลับมาจากทานอาหารค่ำและเข้ามาหานางเพราะมีเรื่องบางอย่างจะพูดคุยด้วย

ต้องบอกเลยว่าตั้งแต่ครานั้นที่พวกเขามีความสัมพันธ์กัน หานโม่ฉือก็รู้สึกว่าเขามีความกังวลบางอย่างอยู่ในหัวใจ

เขาคิดว่าฉินอวี้โม่ต่างจากสตรีทั่วไปมาก หลังจากเกิดเรื่องภายในถ้ำอสรพิษนั้นแล้ว บุรุษเย็นชาก็ครุ่นคิดเรื่องของนางมากขึ้น

ในหลายวันมานี้ แม้ว่าเขาจะยุ่งอยู่กับงานของตระกูลและงานส่วนตัวจนแทบไม่มีเวลาพัก แต่ทว่าในหัวใจของเขาก็ไม่เคยหยุดคิดถึงสตรีผู้อยู่ตรงหน้านี้เลย

หานโม่ฉือสั่งให้คนของเขาคอยรายงานว่ามีสตรีแปลกหน้ารูปโฉมงดงามเดินทางมาที่นครไป๋อวิ๋นหรือไม่ และยังสั่งให้คอยจับตาดูตระกูลฉินเอาไว้ หากว่ามีสตรีเลอโฉมจากต่างถิ่นผู้มีนามว่าฉินอวี้โม่มาถึงก็ให้รีบแจ้งข่าวในทันที

วันนี้เมื่อได้ยินว่าฉินอวี้โม่มาแล้ว เขาก็แทบจะอดทนรอไม่ไหว อยากจะเข้ามาพบนางจนใจจะขาด

ในตอนนี้เองที่บุรุษหัวใจด้านชาผู้ยังไม่เคยมีความรักได้เข้าใจว่าสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นความกังวลในหัวใจของตัวเองในหลายวันมานี้นั้น แท้จริงก็คือความคิดถึง เพราะทันทีที่ได้เห็นหน้านางในดวงใจ หัวใจของเขาก็พองโตและมีความสุขอย่างเหลือล้น

“ข้าได้ยินว่าเจ้ามา ข้าก็เลยรีบมาหา”

หานโม่ฉือยิ้มและเดินเข้าไปหาสาวน้อยผู้เป็นเจ้าของหัวใจ

ไม่ได้เห็นกันมานานกว่าครึ่งปี เขารู้สึกว่าฉินอวี้โม่ตัวสูงขึ้นและ… นางก็ดูมีเสน่ห์มากขึ้น

ครั้งล่าสุดในป่าแสงจันทร์ นางดูผอมบางกว่านี้เล็กน้อย ทว่าตอนนี้นางดูเอิบอิ่มมีน้ำมีนวลและดูสุขภาพดีขึ้นมาก ใบหน้านวลหวานซึ้งของนางก็ดูมีเสน่ห์และน่าดึงดูดมากขึ้นด้วย

ฉินอวี้โม่มองหานโม่ฉือที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยรอยยิ้ม นางลอบสำรวจร่างกายเขาอย่างละเอียด

ในครึ่งปีมานี้ หานโม่ฉือดูไม่เปลี่ยนไปมากนัก อย่างไรก็ตาม หลังจากครั้งนั้นที่พิษเย็นในร่างกายของเขาถูกถอนออกไปจนหมด ทั้งร่างกายใหญ่โตนี้ก็ดูละมุนละไมและอ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย แม้ว่าตอนอยู่ต่อหน้าผู้อื่น คนผู้นี้จะไม่เคยยิ้ม ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าสตรีในหัวใจเขากลับยิ้มได้อย่างอ่อนโยนจนฉินอวี้โม่อดคิดไม่ได้ว่าหากเขาทิ้งความเย็นชาออกไป บุรุษผู้นี้แท้จริงแล้วก็มีเสน่ห์อย่างเหลือล้นจนอาจจะครองใจสตรีทั่วทั้งนครได้เลยทีเดียว

เมื่อเดินมาถึงตัวเจ้าของหัวใจ หานโม่ฉือก็ดึงร่างบางที่เขาโหยหามาตลอดเข้ามากอดไว้แนบอก

กิริยาเช่นนั้นทำให้ฉินอวี้โม่ชะงักไปชั่วครู่ คราแรกนางก็เกือบจะดันร่างใหญ่ให้ถอยห่างไปตามสัญชาตญาณ ทว่าเมื่อรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าจากร่างกายแข็งแกร่งที่กำลังกกกอดนางไว้นี้ ฉินอวี้โม่ก็ยอมตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาแต่โดยดี

“ข้าคิดมาตลอดว่ามันน่าขำ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าข้าจะคิดถึงผู้ใดได้มากขนาดนี้ จนกระทั่งได้เจอเจ้า”

หานโม่ฉือเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา ถ้อยคำของเขาทำให้จิตใจดวงน้อยของคนฟังสั่นไหว

“ก่อนที่ข้าจะได้พบเจ้า ในชีวิตข้าไม่เคยหลงใหล หลงรัก หรือแม้แต่ชื่นชอบสตรีใดมาก่อน และข้าก็คิดว่าทั้งชีวิตนี้คงไม่ได้ใกล้ชิดกับสตรีคนใดเป็นแน่ แต่เมื่อได้เจอเจ้า ข้าก็พบว่าสิ่งที่ข้าคิดมาเป็นเพียงเรื่องเหลวไหล”

หานโม่ฉือดันร่างบางของฉินอวี้โม่ออกอย่างเบามือก่อนจะโอบประคองให้นั่งลง ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความทะนุถนอมและเทิดทูน

“ครั้งแรกที่ข้าพบเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าต่างจากสตรีคนอื่น มันอาจเป็นเพราะข้าสงสัยว่าเหตุใดเจ้าจึงสามารถสังหารผู้ฝึกยุทธ์ได้มากมายทั้ง ๆ ที่ไม่มีพลังมายา ในตอนนั้นเจ้าเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก รูปแบบการเคลื่อนก็แปลกประหลาด ในครั้งที่สองที่เจอกันที่สมาคมทหารรับจ้าง ในตอนนั้นที่ข้าเริ่มรู้สึกสนใจเจ้า วาจาทรงพลังยังไม่เท่าไหร่ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหัวใจที่แข็งแกร่งของเจ้า ข้าเกิดความสงสัยว่าเจ้าต้องผ่านอะไรมาบ้างถึงสามารถพูดเช่นนี้ออกมาได้ แต่ตอนนั้นข้าขี้ขลาดเกินไปและยังคิดอคติกับเจ้า ข้าจึงทำเมินเฉย ทว่าหลังจากที่หลินจิ้งหงชวนเจ้าเข้าร่วมภารกิจข้าก็เริ่มรู้ความคิดจริง ๆ ของตัวเองที่มีต่อเจ้า ตอนนั้นถึงแม้ข้าจะไม่ค่อยชอบใจนักและข้าก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงมาก่อนแต่พอได้อยู่ด้วยกัน ข้ากลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย เรื่องนั้นมันทำให้ข้าประหลาดใจมาก และยิ่งเมื่อเจ้าแสดงความองอาจในตอนที่เจ้าพูดกับกลุ่มทหารรับจ้าง ตอนนั้นข้าก็เริ่มมั่นใจแล้วว่าข้าชอบเจ้าจริง ๆ

แล้วพอถึงตอนที่เจ้าถอนพิษให้ข้า เรื่องที่เกิดขึ้นในถ้ำอสรพิษนั่นมันทำให้หัวใจของข้าสั่นไหวรุนแรงมากจนข้ากลัวว่ามันจะระเบิดออกจากอก แล้วข้าก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งว่าหากข้าสามารถใช้ทั้งชีวิตนี้อยู่กับเจ้าได้ข้าคงจะมีความสุข ยิ่งกว่านั้น… ข้าก็ควรจะรับผิดชอบเจ้า แต่มาตอนนี้ข้าเพิ่งจะ…”

บุรุษเย็นชาพูดน้อยที่วันนี้พูดไม่น้อยเลยหยุดลงครู่หนึ่ง เขาหลุบสายตาที่เคยจับจ้องใบหน้างามลงชั่วขณะก่อนที่หันกลับขึ้นมามองสบตาหวานซึ้งอีกครั้งแล้วพูดต่อ หากฉินอวี้โม่มองไม่ผิด นางเห็นสีแดงจาง ๆ ขึ้นเป็นริ้วอยู่บนใบหน้าคมคาย “….ข้าเพิ่งจะรู้ตัวว่าบางทีข้าอาจจะชอบเจ้ามากมายเพียงใด ในครึ่งปีมานี้ข้าทั้งคิดถึงและเป็นห่วงเจ้าอยู่ทุกวัน ข้ากังวลว่าเมื่อไหร่เจ้าจะมาที่นครไป๋อวิ๋น บางทีก่อนหน้านี้ข้าคงจะยังไม่เข้าใจ แต่พอคิดดูดี ๆ แล้ว ข้าว่า… มันอาจจะเป็นความรัก”

เมื่อได้ฟังคำพูดมากมายที่ออกจากปากคนตรงหน้า และได้เห็นความอ่อนโยนในดวงตาคู่คมของเขา นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูก็พูดอะไรไม่ออก

…คนเย็นชาคนนี้… กำลังสารภาพรักกับนาง !…

ถ้อยคำมากมายจากปากคนไม่ค่อยพูดกำลังทำให้หัวใจของฉินอวี้โม่สั่นไหว เวลานี้ใจดวงน้อยของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

ในอดีตเธอคือนักฆ่า แม้จะมีผู้ชายสักกี่คนมาสารภาพรัก เธอก็จะปฏิเสธทันทีอย่างไม่ลังเลและไม่เคยเก็บมาใส่ใจสักครั้ง ความรักกับนักฆ่าเป็นสิ่งที่ขัดแย้ง ชีวิตนักฆ่าเต็มไปด้วยอันตราย และความรักจะกลายเป็นจุดอ่อนที่สุดท้ายคงไม่พ้นมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน ดังนั้นสู้ไม่รักให้ต้องเจ็บปวดจะดีกว่า

ทว่าหลังจากที่วิญญาณข้ามภพมายังดินแดนหวนหลิงนี้ เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงอย่างเธอ ที่อยู่ในดินแดนที่มีค่านิยมชายเป็นใหญ่แบบนี้จะมีผู้ชายที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง สำหรับโลกมายาที่ความแข็งแกร่งเป็นทุกอย่างแห่งนี้ จุดมุ่งหมายเดียวในชีวิตนี้มีแค่ เธอ อยากจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อจะได้ปกป้องคนที่เธอต้องปกป้องให้ได้

อย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดเรื่องราวภายในถ้ำอสรพิษขึ้นในวันนั้น อดีตสาวนักฆ่าก็ได้รู้ตัวว่า หัวใจของเธอ ได้เปลี่ยนไปแล้ว

เป็นตอนนั้นที่ จู่ ๆ เธอก็เกิดความคิดว่ามันคงจะดีมากหากมีผู้ชายตรงหน้านี้อยู่เคียงข้าง… ผู้ชายที่ชื่อหานโม่ฉือคนนี้

ในตอนที่ช่วยเขาถอนพิษ ฉินอวี้โม่คิดว่าเธอทำไปเพราะอยากช่วยชีวิตเขา เพราะไม่อยากเห็นเขาตายไปต่อหน้า เธอไม่ได้ทำเพราะพิศวาสหรือหลงรักเขา แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น… เธอก็ค้นพบว่าที่เธอไม่อยากให้คนเย็นชาของเธอตายไปก็เป็นเพราะเธอมีความรู้สึกดี ๆ ให้เขา และเป็นวินาทีนั้นที่ฉินอวี้โม่ยอมรับกับตัวเองว่าเธอเริ่มชอบเขาขึ้นมาจริง ๆ

บางทีอาจจะเป็นเพราะแววตาห่วงกังวลของเขาในตอนที่เธอถูกยูนิคอร์นสีนิลจับตัวไปที่บึงสายหมอก หรือเป็นเพราะความช่วยเหลือเมื่อตอนที่เธอกำลังจะถูกลิ่วเยว่ทำร้าย หรือเพราะความใจดีลึก ๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้หน้ากากอันเลือดเย็น หรือบางทีอาจจะเป็นความเย็นชาอย่างที่เขาเป็น หรือรอยยิ้มละลายใจที่เธอได้เห็น เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หานโม่ฉือมนุษย์น้ำแข็งคนนี้ก้าวเข้ามาในหัวใจของเธอ

แท้จริงแล้วการช่วยหานโม่ฉือถอนพิษในครั้งนั้น ใครก็ตามที่รู้จักสาวนักฆ่าฉินอวี้โม่ผู้มาจากในศตวรรษที่ 21 แล้ว จะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เธอจะยอมช่วยเขาด้วยวิธีแบบนั้น…ถ้าหากว่าเขาไม่ได้อยู่ในหัวใจของเธออยู่ก่อน

….เหตุการณ์ในถ้ำอสรพิษเกิดขึ้นเพราะความรักที่ฉินอวี้โม่อาจจะยังไม่รู้ตัวในตอนนั้นเท่านั้น….

ในครึ่งปีที่ผ่านมา นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูก็คิดถึงชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ตลอดเวลา เธอมักจะชอบคิดว่าหานโม่ฉือกำลังทำสิ่งใดอยู่ เขากำลังทำงานของตระกูลอย่างหนักอยู่หรือกำลังจัดการเรื่องส่วนตัว เขาจะได้กินข้าวหรือพักผ่อนเพียงพอหรือไม่ หรือว่า… เขาจะไปหลงเสน่ห์สาวอยู่ที่ไหน และ… เขาจะคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขาบ้างรึเปล่า หลังจากวันนั้น ฉินอวี้โม่ก็ค่อย ๆ รู้ตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าตัวเองหลงรักหานโม่ฉือ

เมื่อครู่ตอนที่หานโม่ฉือเดินเข้ามาใกล้ ถึงจะเห็นฉินอวี้โม่นิ่งเฉย แต่นั่นก็เพราะนางกำลังแสร้งทำตัวให้สงบ อันที่จริงหัวใจดวงน้อยกำลังสั่นระรัว และนางกำลังพยายามอย่างยิ่งยวดให้มันสงบลงจนไม่สามารถเอ่ยสิ่งใดได้เลย

“โม่ฉือ ที่จริงข้าก็รู้สึกเหมือนกับเจ้า ในอดีตที่ผ่านมาข้าไม่เคยเชื่อว่าข้าจะรักใครได้ตั้งแต่แรกเห็น ข้าเชื่อมาตลอดว่า ถ้าคนสองคนไม่มีประสบการณ์หลาย ๆ อย่างร่วมกัน ไม่เคยใช้เวลาร่วมกัน แล้วจะเกิดความรู้สึกที่ดีให้กันและกันได้อย่างไร แต่ตอนนี้เมื่อได้พบกับเจ้า ข้าก็เริ่มเชื่อแล้ว”

ต้องบอกเลยว่า แม้จะเป็นสตรีที่แข็งแกร่งเพียงใดก็ต้องมีมุมที่อ่อนไหวอยู่บ้างเป็นธรรมดา เมื่ออยู่ต่อหน้าบุรุษที่ตนเองรัก คนที่คิดจะเคียงข้างก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนความอ่อนไหวเอาไว้อีก

เมื่อได้ฟังสิ่งที่โฉมงามของเขากล่าว หานโม่ฉือก็บีบกระชับมือบางแน่นขึ้นราวกับต้องการจะส่งผ่านความรู้สึกที่มีในใจไปให้ถึงหัวใจของนาง ในตอนนี้สองดวงใจกำลังใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม

แท้จริงแล้ว การตกหลุมรักใครสักคนนั้นง่ายกว่าที่พวกเขาคิด ขอเพียงแค่ได้พบเจอกับคนที่ใช่เท่านั้นทุกอย่างก็จะไหลไปตามครรลองของมันได้เอง

เป็นเรื่องจริงที่ว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ หลังจากสองหนุ่มสาวได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศแสนอ่อนหวานของการได้ชิดใกล้กับบุคคลผู้แสนคะนึงหาอยู่สักพัก ในที่สุดหานโม่ฉือก็ถอนหายใจออกมา

“อวี้โม่ ข้าต้องไปแล้ว”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มบางให้

“ไปเถอะ ข้าเข้าใจ” นางรู้ดีว่าหานโม่ฉือมีงานที่ต้องจัดการ

“เจ้าจะเข้าโรงเรียนราชสำนักรึเปล่า ?” หานโม่ฉือมองฉินอวี้โม่ ครั้งนี้ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดจริงจัง

ฉินอวี้โม่พยักหน้า เมื่อเห็นใบหน้าเครียดและคิ้วที่ขมวดแน่นของเขา นางก็รู้สึกสงสัย

“ระวังคนจากอาราม”

หานโม่ฉือกล่าวเตือนฉินอวี้โม่ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่นางได้สังหารลิ่วเยว่บุรุษหน้าไม่อายจากอารามไปก็ยังไม่มีการตอบสนองจากทางขุมกำลังทรงอิทธิพลนั้นเลยจนตัวนางเองก็เกือบจะลืมมันไปแล้ว

.

.

ห้องเล็กด้านในที่ว่านี้แท้จริงแล้วเป็นห้องลับห้องหนึ่ง ไม่ทราบเช่นกันว่าฉินเฟินสัมผัสตรงจุดใดของผนังว่างเปล่าก่อนที่ประตูลับของห้องจะเปิดออก

ห้องนี้เป็นห้องลับที่ติดกับห้องรับรองของเรือนหลัก หากมองจากภายนอกจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่ามีห้องเล็ก ๆ ถูกซ่อนอยู่ตรงจุดนี้

เมื่อพวกเขาทั้งสี่คนเข้ามาในห้องลับนี้แล้ว ประตูก็จะปิดฉับลงเองโดยทันที

ภายในห้องลับมีเก้าอี้และเบาะนุ่มสบายถูกจัดวางเตรียมพร้อมสำหรับการประชุมอยู่มากมาย คล้ายกับว่าที่นี่คือห้องที่ถูกใช้ในการประชุมลับบางอย่าง

“นั่งก่อน”

ฉินเฟินกวาดตามองทุกคนก่อนจะเชื้อเชิญให้นั่งลง

“อวี้โม่ แม่ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ?”

ฉินเฟินมองดูฉินอวี้โม่และถามเข้าประเด็นอย่างไม่รอช้า

“หายตัวไปแล้วเจ้าค่ะ”

ฉินอวี้โม่ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ทุกคนได้รับรู้

ทว่าผู้ใดจะคาดคิดว่าเมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว ฉินเฟินจะลุกขึ้นยืนในทันที ใบหน้าของเขามีอาการตื่นเต้นปรากฏให้เห็นเด่นชัด

เมื่อเห็นท่าทีของฉินเฟิน ฉินอวี้โม่ก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก เรื่องที่มารดาของนางหายตัวเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นสำหรับผู้นำตระกูลที่ขับไล่บิดาของนางออกจากตระกูลอย่างนั้นหรือ ? นี่มันเรื่องอะไรกัน ?

เมื่อมองเห็นแววตางุนงงของหลานสาวผู้มาใหม่ ฉินเฟินก็รีบนั่งลงก่อนจะเอ่ยปากไขความกระจ่างให้สาวน้อย

“เสี่ยวอวี้โม่ แท้จริงแล้วฉินเทียนที่อยู่ในเมืองหลิงซีไม่ใช่บิดาของเจ้า !”

ฉินเฟินกล่าวเช่นนั้นออกมาอย่างปุบปับทำให้ฉินอวี้โม่ยิ่งประหลาดใจหนักขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้แววตาของสตรีผู้อ่อนอาวุโสที่สุดในห้องกำลังเต็มไปด้วยความตกตะลึง งุนงง และเต็มไปด้วยคำถาม

ฉินเฟินเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของหลานสาว เขาเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้นางฟังอย่างช้าๆ

ฉินเทียนคือบุตรชายคนโตของฉินเฟินและเป็นบุตรชายที่เขารักมากที่สุด

เรื่องราวเริ่มขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ในตอนที่ฉินเทียนได้พบกับอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นนั้นเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ไม่มีภูมิหลังหรือมีตระกูลใหญ่คอยให้การสนับสนุน ในคราแรกที่ได้เห็นฉินเทียนพาอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเข้ามาในจวนและยืนกรานจะแต่งงานกับนาง ทุกคนในตระกูลฉินต่างก็ไม่เห็นด้วย

ฉินเทียนเป็นบุคคลที่มีพรสวรรค์สูงส่งมาก อีกทั้งรูปลักษณ์ของเขาก็งามสง่าเหนือผู้ใด ในเวลานั้น ตระกูลใหญ่น้อยทั่วทั้งนครไป๋อวิ๋นต่างก็ต้องการจะส่งบุตรีมาให้ตบแต่งเกี่ยวดองกับฉินเทียนแทบทั้งสิ้น ฉินเทียนในวัยหนุ่มจึงนับว่ามีตัวเลือกมากมาย นอกจากนั้นยังไม่มีผู้ใดในตระกูลทราบที่มาของสตรีผู้มีนามว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเลย ฉะนั้นจะให้พวกเขาเห็นด้วยกับการแต่งงานของว่าที่ผู้นำตระกูลคนต่อไปกับสตรีลึกลับไม่ทราบที่มาในทันทีก็คงเป็นไปไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ด้วยความดื้อรั้นไม่ฟังผู้ใดของฉินเทียนจึงไม่มีใครหยุดเขาได้ สุดท้ายตระกูลฉินจึงต้องรับอวี้เสี่ยวอวิ๋นเป็นสะใภ้ และด้วยความดีของนาง ในที่สุดพวกเขาทุกคนก็ค่อย ๆ เปิดใจยอมรับสะใภ้ลึกลับผู้นี้ได้

หลังจากนั้นชีวิตคู่ของพวกเขาก็ราบรื่น พวกเขารักกันมาก คอยดูแลกันและกันเป็นอย่างดี ไม่นานหลังจากนั้นบุตรชายคนแรกของพวกเขา–ฉินอี้เฟย ก็ถือกำเนิด

ในเวลานั้นทั่วทั้งตระกูลฉินต่างก็มีความสุขกันถ้วนหน้า ทุกคนในตระกูลอยู่กันอย่างสงบสุข ไม่เคยมีเรื่องบาดหมาง ไม่เคยมีข้อพิพาทใด ๆ ที่ทำให้ต้องทุกข์ร้อน

อย่างไรก็ตาม หลายปีต่อมา เมื่อถึงคราที่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นตั้งท้องฉินอวี้โม่ก็มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้น

ในตอนนั้นฉินเทียนโกรธมากจนต้องพาภรรยาพร้อมกับบุตรในครรภ์ที่ยังไม่คลอดและบุตรชายตัวน้อย หนีออกจากตระกูลฉินในเมืองไป๋อวิ๋นไปตั้งรกรากอยู่ยังเมืองหลิงซีที่แสนห่างไกล

แม้ว่าในสายตาของผู้คนภายนอกจะดูเหมือนกับว่าฉินเทียนและฉินเฟินมีปัญหาขัดแย้งกันครั้งใหญ่จนฉินเฟินขับไล่ฉินเทียนออกไปจากตระกูลด้วยโทสะ ทว่าแท้จริงแล้ว ความจริงของเรื่องนี้กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

ในตอนที่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นตั้งท้องฉินอวี้โม่นั้น นางและฉินเทียนเกิดฝันร้าย ซึ่งเป็นฝันที่น่ากลัวอย่างมาก อีกทั้งยังเป็นความฝันที่เหมือนกันทั้งสองคน

ในความฝันนั้น พวกเขาเห็นกลุ่มคนชุดดำกลุ่มใหญ่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป คนพวกนั้นลงมือเข่นฆ่าทุกคนในตระกูลฉินอย่างโหดเ**้ยมอำมหิตเพื่อชิงเอาตัวทารกน้อยที่เพิ่งจะคลอดของพวกเขาไปก่อนจะฆ่าพวกเขาและฉินอี้เฟย

แม้จะเป็นเพียงความฝันแต่ก็เป็นฝันที่ชัดเจนมาก อีกทั้งพวกเขายังฝันเหมือนกันทั้งคู่ทำให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นและฉินเทียนกลัวว่ามันจะเป็นลางร้าย

ฉินเทียนมีอาจารย์ที่เขาเคารพมากคนหนึ่งนามว่า–เซียวเหยา บุรุษชราผู้นี้ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงระดับพลังของเขา รู้เพียงว่าต่อให้เป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าของแผ่นดินหวนหลิงก็ยังยากที่จะเป็นคู่ต่อสู้ให้กับเขา

ผ่านไปไม่กี่วันหลังจากที่สองสามีภรรยาฝันร้าย ผู้เฒ่าเซียวเหยาก็มาเยือนจวนตระกูลฉินเพื่อบอกกล่าวบางสิ่งที่ทำให้ฉินเทียนและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นต้องตกตะลึง

ผู้เฒ่าเซียวเหยาบอกฉินเทียนและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นว่าในยามที่บุตรในครรภ์ของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นถือกำเนิด ความโชคร้ายจะเข้ากล้ำกรายและจะนำพาหายนะมาสู่ทุกคนในตระกูลฉิน ทางแก้เดียวก็คือพวกเขาจะต้องหาเมืองเล็ก ๆ เพื่อหลบซ่อนตัวชั่วคราว รอจนกว่าทารกในครรภ์เติบโตขึ้นและมีพลังมากเพียงพอ พวกเขาจึงจะสามารถกลับมาอยู่ในตระกูลฉินได้อย่างปลอดภัย

ฉินเทียนและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเชื่อในคำทำนายของผู้เฒ่าเซียวเหยาอย่างไร้ข้อสงสัย หลังจากบอกเล่าเรื่องนี้กับฉินเฟิน พวกเขาก็สร้างละครฉากใหญ่ด้วยการแสร้งทะเลาะและมีปัญหากับท่านผู้นำตระกูลครั้งใหญ่

จากนั้นฉินเทียนและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็ออกเดินทางไปเมืองหลิงซี เมื่อแรกไปถึง ครอบครัวเล็ก ๆ ของพวกเขาก็อยู่อย่างปลอดภัยและสงบสุข อวี๋เสี่ยวอวิ๋นคลอดทารกน้อยเป็นบุตรสาวน่าตาน่ารักน่าชังที่นางและสามีตั้งชื่อให้ว่า–ฉินอวี้โม่

อย่างไรก็ตาม ในตอนที่ฉินอวี้โม่อายุได้สองขวบ ขณะที่ทั้งครอบครัวกำลังเดินทางกลับจากงานเทศกาลก็ถูกกลุ่มคนชุดดำลอบทำร้ายระหว่างทาง คนเหล่านั้นพยายามสังหารฉินเทียนและอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

ฉินเทียนเอาตัวเข้าแลกกับกลุ่มของคนร้ายเพื่อเปิดโอกาสให้ภรรยาพาบุตรชายและบุตรสาวหลบหนี หลังจากนั้นฉินเทียนก็หายตัวไปนานถึงสามวันก่อนจะกลับมายังจวนตระกูลฉินที่เมืองหลิงซีอีกครั้ง

เมื่อเห็นฉินเทียนกลับมาพร้อมด้วยบาดแผลทั่วทั้งร่าง อวี๋เสี่ยวอวิ๋นในเวลานั้นก็ไม่ได้ติดใจสงสัยสิ่งใด นางรีบเรียกหาหมอมารักษาและปรนนิบัติดูแลสามีอย่างดีเพื่อให้ฟื้นคืนมาเป็นปกติให้ได้

ไม่นานหลังจากนั้นฉินเทียนก็ได้สติ …ทว่าการฟื้นคืนมาของเขาในครั้งนี้กลับต่างไปจากเดิม…

ในตอนแรกก็ไม่มีสิ่งใดที่แตกต่างออกไปจากเดิมมากนัก ฉินเทียนผู้นั้นยังคงดีกับอวี๋เสี่ยวอวิ๋น ฉินอี้เฟย และฉินอวี้โม่เหมือนเช่นที่เคยเป็นมา

แต่ในปีเดียวกันนั้นเอง เขาก็พาเยี่ยเสี่ยวตี๋พร้อมด้วยบุตรชายหญิงของนางเข้ามาอยู่ภายในจวน

เป็นตอนนั้นเองที่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นเริ่มสงสัยในตัวฉินเทียน

นางและฉินเทียนรักกันมาก และนางก็ยังรักเขาอยู่แม้ว่าเขาจะพาสตรีคนอื่นเข้าบ้าน ยิ่งกว่านั้นฉินเทียนเองก็ยังดีเหมือนเดิม เขายังคงแสดงออกว่ารักอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและบุตรชายบุตรสาว ทว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นในตอนนั้นกลับมองไม่เห็นความรักในแววตาของฉินเทียนอีกแล้ว

ก่อนหน้านี้ฉินเทียนเคยบอกว่าทั้งชีวิตนี้เขาจะมีอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเพียงผู้เดียวเท่านั้น นางเองก็รู้จักฉินเทียนดี หากฉินเทียนออกปากเช่นนั้นแสดงว่าเขามีความตั้งใจจริงและจะไม่มีทางผิดคำพูดอย่างเด็ดขาด ซึ่งการที่เขาพาเยี่ยเสี่ยวตี๋เข้ามาในบ้านนั่นแสดงให้เห็นว่าเขาอาจจะเป็นฉินเทียนตัวปลอม !

หลังจากนั้นอวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็เริ่มสืบหาความจริงเกี่ยวกับฉินเทียนผู้นี้

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นและฉินเทียนผ่านเรื่องราวด้วยกันมามากมายทั้งดีและร้าย ดังนั้นนางจึงพยายามหลอกถามไถ่ในเรื่องที่ผ่าน ๆ มาเพื่อทดสอบเขา

หลังจากการทดสอบหลายครั้ง ในที่สุดนางก็ได้รู้ผล และผลลัพธ์นั้นก็ทำให้ฮูหยินตระกูลฉินในตอนนั้นตกตะลึงเป็นอย่างมากเพราะได้ค้นพบว่าฉินเทียนผู้อยู่ร่วมกันในปัจจุบันแท้จริงแล้วไม่ใช่ฉินเทียนที่นางเคยรู้จัก

ในเวลานั้นเป็นเพราะฉินอวี้โม่ยังเล็กมาก และอวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็ไม่ค่อยชอบใช้งานบ่าวรับใช้ นางดูแลบุตรสาวด้วยตัวของนางเองทำให้ในช่วงเวลานั้นอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไม่ได้ร่วมหลับนอนกับฉินเทียน

เมื่อรู้ว่าเขาไม่ใช่ฉินเทียน อวี๋เสี่ยวอวิ๋นในตอนนั้นก็หาวิธีติดต่อกับฉินเฟินที่อยู่ในนครไป๋อวิ๋น

หลังจากที่ฉินเฟินได้ทราบข่าวเขาก็ตกใจมากและเกิดความกังวลไม่น้อย

ทว่าเขาก็บอกให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นนิ่งเฉยไว้ก่อน เขาปลอบให้นางอย่าเพิ่งตื่นตระหนกและพยายามอย่าทำตัวให้แปลกออกไปจากเดิม ซึ่งในตอนนั้นเองที่ผู้นำตระกูลฉินเริ่มส่งคนไปสืบเรื่องของฉินเทียน

หลังจากการสืบสวนแล้ว ฉินเฟินก็พบว่าฉินเทียนผู้นั้นไม่ใช่บุตรชายของเขาจริง คนคนนั้นเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ปลอมตัวมาเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง

หลังจากรู้เช่นนี้ ฉินเฟินก็คาดเดาว่าฉินเทียนตัวจริงจะต้องหายตัวไปตั้งแต่ตอนที่ต่อสู้กับกลุ่มคนชุดดำก่อนหน้านั้น และการหายตัวไปของเขาจะต้องเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวของฉินเทียนตัวปลอมผู้นี้เป็นแน่

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นที่อยู่ในเมืองหลิงซีนั้นเป็นสตรีที่เฉลียวฉลาด นางพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเพื่อจะอยู่สืบหาความจริง

ดังนั้นแล้วในตอนที่อยู่ในจวนนางจึงไม่เคยแสดงความอิจฉาริษยาต่อเยี่ยเสี่ยวตี๋เลย นางพยายามทำตัวเป็นภรรยาที่ใจกว้างและแสนอ่อนโยน

ขณะเดียวกันนางก็ทำการสืบหาความจริงอย่างลับ ๆ นางต้องการล้วงเอาข้อมูลหรือความลับออกมาจากปากฉินเทียนตัวปลอมให้ได้มากที่สุด แต่ถึงแม้ว่าฉินเทียนตัวปลอมจะดูเป็นบุรุษเรียบง่าย ทว่าเขาก็ระวังตนเองเสมอ

ไม่นานนักเขาก็เริ่มสงสัยอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

ผนวกกับในช่วงเวลานั้นมีข่าวว่าฉินอวี้โม่เป็นผู้ไร้พรสวรรค์ไม่สามารถฝึกยุทธ์หรือใช้พลังมายาได้ ในตอนนั้นเองฉินเทียนตัวปลอมจึงได้โอกาส เขาอ้างเหตุผลว่าอับอายเรื่องบุตรสาวเพื่อที่จะทำตัวเหินห่างจากอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและฉินอวี้โม่และไล่สองแม่ลูกออกไปอยู่เรือนหลังเล็ก

เกือบหกปีก่อน ฉินอี้เฟยจงใจแสดงพรสวรรค์ในการหลอมโอสถจนในที่สุดเขาก็ถูกเรียกตัวโดยสมาคมโอสถสำนักงานใหญ่ในเมืองไป๋อวิ๋นภายใต้การรู้เห็นของฉินเฟิน …แท้จริงแล้วเรื่องนี้เป็นแผนของฉินเฟินและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเพื่อส่งตัวฉินอี้เฟยกลับไปยังเมืองหลวง ซึ่งก็แน่นอนว่าอำนาจและอิทธิพลบางประการแห่งผู้นำตระกูลฉินก็มีส่วนช่วยให้การเรียกตัวครั้งนี้เป็นไปอย่างแนบเนียนด้วย

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นพยายามอย่างหนักจนฉินเทียนตัวปลอมไม่ติดใจสงสัยในเรื่องนี้มากนัก และการสืบสวนหาความจริงก็ยังคงดำเนินต่อไปอีกเป็นเวลาถึงห้าปี

ในห้าปีที่ผ่านมานี้ มิใช่ว่าฉินเฟินไม่อยากจะพาตัวฉินอวี้โม่หลานสาวตัวน้อยของเขาออกมาจากจวนตระกูลฉินที่หลิงซี

แต่เป็นเพราะพรสวรรค์ของฉินอวี้โม่ไม่ดี ดังนั้นจึงไม่มีข้ออ้างใด ๆ ที่จะให้เขาเรียกตัวนางกลับไปได้ หากดึงดันจะพาฉินอวี้โม่ไปยังเมืองหลวงก็รังแต่จะทำให้ฉินเทียนตัวปลอมเกิดความสงสัยและไม่อนุญาตให้นางไป

ที่สำคัญพวกเขายังไม่รู้ว่าฉินเทียนตัวปลอมมีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างไร ตระกูลฉินสาขาใหญ่จึงไม่กล้าจะใช้กำลังชิงตัวฉินอวี้โม่มา

ที่สำคัญ อวี๋เสี่ยวอวิ๋นยังต้องอยู่เพื่อรีดเค้นเอาข้อมูลออกมาจากฉินเทียนตัวปลอมให้ได้มากที่สุด ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงตัดสินใจให้ฉินอวี้โม่อยู่ที่นั่นต่อเพื่อไม่ให้ฉินเทียนตัวปลอมเกิดความสงสัย และอย่างน้อยก็มีคนอยู่เป็นเพื่อนอวี๋เสี่ยวอวิ๋นจนในที่สุดก็เกิดเหตุการณ์อย่างที่ฉินอวี้โม่เล่ามา

ในช่วงที่พวกเขาขาดการติดต่อจากทางอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไป พวกเขาก็กำลังคิดจะบุกไปที่เมืองหลิงซีเพื่อพาตัวฉินอวี้โม่กลับมา ทว่าก่อนที่พวกเขาจะดำเนินการ ฉินอีเฟิงที่กลับมาจากป่าแสงจันทร์ก็นำข่าวเกี่ยวกับฉินอวี้โม่มาแจ้งให้ทราบเสียก่อน และเขายังบอกอีกด้วยว่านางจะมาที่ตระกูลฉินแห่งนครไป๋อวิ๋นในอีกไม่นาน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเฟินและฉินอี้เฟยก็รู้สึกเบาใจไปได้บ้าง พวกเขาจึงยกเลิกความคิดที่จะบุกไปยังเมืองหลิงซี

หลังจากได้ฟังเรื่องที่ฉินเฟินเล่า ฉินอวี้โม่ก็สงบใจและตั้งสติพยายามวิเคราะห์ความเป็นไปได้ทั้งหมด หากว่านางคาดเดาไม่ผิด มีความเป็นไปได้สูงมากว่าที่ฉินเทียนตัวปลอมเข้ามาสวมรอยในตระกูลฉินอาจจะเกี่ยวข้องกับกายเทพมายาของนาง

อย่างไรก็ตาม ในที่สุดเวลานี้นางก็เข้าใจเสียทีว่าเหตุใดบุรุษที่นางคิดมาตลอดว่าเป็นบิดาถึงได้ทำกับตัวนางและมารดาเช่นนั้น และคุณหนูผู้พลัดพรากแห่งตระกูลฉินก็ได้แต่ชื่นชมอวี๋เสี่ยวอวิ๋นในความเฉลียวฉลาดและมุมานะของนาง

ฉินอวี้โม่คิดว่าหากไม่ใช่เพราะคุณหนูสี่คนก่อนไม่สามารถฝึกฝนพลังมายาได้ หรือหากนางมีสติปัญญาที่เฉลียวฉลาด บางทีอวี๋เสี่ยวอวิ๋นอาจจะบอกความจริงเรื่องนี้กับคุณหนูสี่ผู้ล่วงลับไปตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว

“อวี้โม่ เจ้าคงจะพอเดาได้แล้วใช่ไหมว่าเหตุใดข้าถึงตื่นเต้นในตอนที่เจ้าบอกว่ามีคนมาช่วยมารดาของเจ้าไป”

ฉินเฟินมองดูฉินอวี้โม่อย่างพิจารณา เมื่อได้เห็นใบหน้างามที่สงบเรียบเฉย ไม่มีแววหวาดกลัวหรือโกรธแค้น ผู้นำตระกูลสูงอายุก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

หลานสาวของเขาไม่ใช่คนธรรมดาโดยแท้ ถ้าเป็นดรุณีอายุน้อยธรรมดาทั่วไป เมื่อได้ฟังเรื่องที่น่าตกใจเช่นนี้ก็อาจจะกลัวและทำใจยอมรับไม่ได้ ทว่าหลานสาวผู้นี้กลับสามารถสงบใจได้อย่างสมบูรณ์และท่าทางที่ดูสุขุมนั้นก็แสดงให้เห็นว่านางกำลังพยายามวิเคราะห์เรื่องราวทั้งหมดอยู่

สมแล้วจริง ๆ ที่เป็นบุตรสาวของฉินเทียน และเป็นหลานสาวของฉินเฟินผู้นี้ !

ฉินเฟินอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างภาคภูมิ หัวใจของเขากำลังพองโตเพราะเป็นสุข

“ท่านปู่กำลังจะบอกว่าบางทีอาจจะเป็นท่านพ่อที่เป็นคนช่วยท่านแม่เอาไว้อย่างนั้นใช่ไหมเจ้าคะ ?”

ฉินอวี้โม่ยิ้ม เมื่อได้ฟังสิ่งที่ฉินเฟินเล่า นางก็รู้สึกได้ถึงความรักของผู้เป็นปู่ที่มีต่อพวกนาง เขาไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งพวกนางเลย ยิ่งไปกว่านั้นสาวนักฆ่าในร่างคุณหนูยังสัมผัสได้ถึงความรักอันบริสุทธิ์และความห่วงใยที่จริงแท้จากแววตาของบุรุษชราผู้ซึ่งเป็นทั้งบิดาของลูกชายลูกสะใภ้และเป็นปู่ของหลาน ๆ อย่างชัดเจน

“มีความเป็นไปได้สูงมากทีเดียว แต่ก็ยังไม่มั่นใจเต็มสิบ”

ฉินเฟินตอบพลางพยักหน้าก่อนจะส่ายศีรษะ

หากเป็นฉินเทียนที่ช่วยอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปจริง ๆ เหตุใดเขาถึงไม่ส่งข่าวบอกหรือติดต่อกับพวกเขาเลย ? หากว่าจะสืบข่าวเกี่ยวกับฉินเทียนตัวปลอมอยู่ที่เมืองหลิงซี แต่เพียงแค่ส่งข่าวอย่างลับ ๆ มาบอกให้ตระกูลใหญ่ในนครไป๋อวิ๋นทราบเช่นนั้นก็ไม่น่าจะใช่เรื่องที่ยากเย็นจนไม่สามารถทำได้

แต่ถ้าหากผู้ที่ช่วยนางไปไม่ใช่ฉินเทียน ทว่าเท่าที่พวกเขาทราบ บนดินแดนหวงหลิงแห่งนี้ทั่วทั้งแผ่นดิน อวี๋เสี่ยวอวิ๋นไม่มีทั้งญาติพี่น้องและสหาย แล้วผู้ใดเล่าจะยื่นมือเข้าช่วยนาง ?

ฉินอวี้โม่พยักหน้า นางคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่บุคคลผู้ให้การช่วยเหลือมารดาของนางไปจะไม่ใช่ฉินเทียนตัวจริง อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือคนผู้นั้นน่าจะเป็นมิตรมากกว่าศัตรู ยิ่งกว่านั้นคนผู้นั้นจะต้องรู้จักอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเป็นอย่างดีและคอยจับตามองนางมาตลอดด้วย

“ท่านพ่อ มีความเป็นได้หรือไม่ว่าคนที่ช่วยพี่สะใภ้ไปจะเป็นทางฝั่งตระกูลของพี่สะใภ้”

ฉินหยางเอ่ยปากแสดงความเห็นอีกอย่างหนึ่งขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ฉินเทียนคือผู้ที่บอกว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเป็นเด็กกำพร้าและทุกคนก็เชื่อสิ่งที่เขากล่าว อย่างไรก็ตามการสืบสวนในหลายปีที่ผ่านมาก็ทำให้พวกเขาคิดว่า บางทีในเรื่องนั้นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ฉินเทียนกล่าวไว้ก็ได้

เพราะถ้าหากอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเป็นเพียงเด็กกำพร้า แล้วเหตุใดนางถึงได้ดูมีความกล้าหาญมากมายถึงเพียงนั้น ? สตรีธรรมดาที่ทราบว่าสามีของตนหายตัวไปและมีผู้อื่นสวมรอยแทนจะยังคงทำตัวเป็นปกติเช่นที่นางทำได้หรือ ? หรือว่าเรื่องนี้ยังมีเบื้องหลังที่ซับซ้อนอยู่อีก ?

ด้วยเหตุนั้นเองที่ทำให้พวกเขาตั้งข้อสังเกตว่าฉินเทียนอาจจะจงใจปกปิดตัวตนที่แท้จริงของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไว้เพื่อเหตุผลบางอย่างก็เป็นได้

“ข้ายังไม่ตัดความเป็นไปได้นี้ อย่างไรก็ตาม จากการตามสืบของเรา ดูเหมือนว่าทั่วทั้งหวนหลิงจะไม่มีตระกูลที่ชื่อว่าตระกูลอวี๋อยู่เลย แม้แต่ในแคว้นเล็ก ๆ ก็ไม่มี ยิ่งกว่านั้น… หากนางถูกคนในตระกูลช่วยไปได้อย่างปลอดภัยจริง นางก็ควรจะส่งข่าวบอกพวกเราทางนี้เพื่อให้สบายใจก่อนถึงจะถูก”

หลังจากฉินเฟินกล่าวเรื่องนี้ออกไป ทั้งห้องลับก็ถูกความเงียบเขาปกคลุมอีกครั้ง

.

.

.

ฉินอี้เฟยฟังคำพูดนั้นของฉินอวี้โม่แล้วจ้องมองน้องสาวของตัวเองอย่างพิจารณา เวลานี้ดูเหมือนว่านางจะโตขึ้นมากแล้ว และนั่นก็ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

“ข้าจำได้ว่าตอนที่ยังเป็นเด็ก เสี่ยวโม่เอ๋อร์มักจะเอาแต่หลบซ่อนอยู่หลังพี่ใหญ่ตลอดเวลา ตอนนั้นเจ้าเป็นเด็กน้อยขี้อาย แต่หลายปีมานี้เด็กน้อยของพี่ใหญ่เติบโตขึ้นมากเลย”

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่ในตอนนี้ ฉินอี้เฟยก็อดที่จะระลึกถึงความหลังครั้งก่อนไม่ได้ เขาเอ่ยวาจานั้นออกมาเพราะรู้สึกเช่นนั้นอย่างจริงแท้ ทว่าถ้อยคำของฉินอี้เฟยกลับทำให้ฉินอวี้โม่ชะงักไป

อย่างไรก็ตาม นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูก็รีบดึงอารมณ์ของตนกลับมาอย่างรวดเร็ว ยังดีที่คุณหนูสี่ไม่ได้เจอพี่ชายมานานหลายปีแล้ว มิฉะนั้นฉินอี้เฟยจะต้องรู้ได้อย่างแน่นอนว่านางไม่ใช่น้องสาวคนเดิมของเขา

“เสี่ยวโม่เอ๋อร์ เสี่ยวโร่วบอกว่าพวกเจ้าออกมาจากตระกูลฉินที่เมืองหลิงซีแล้วอย่างนั้นหรือ ?”

ทันทีที่นึกถึงคำพูดของเสี่ยวโร่วขึ้นมาได้ ฉินอี้เฟยก็เอ่ยปากถาม

ฉินอวี้โม่พยักหน้า นางคิดว่าฉินอี้เฟยคงจะคิดมากในเรื่องนี้ ซึ่งเหตุผลนั้นก็เป็นเพราะว่าเมื่อครั้งที่คุณชายใหญ่ของบ้านยังคงอาศัยอยู่ในตระกูลฉินที่เมืองหลิงซี ฉินเทียนมักจะปฏิบัติกับฉินอี้เฟยอย่างดีเสมอมา

ทว่าฉินอี้เฟยกลับทำในสิ่งที่ฉินอวี้โม่ไม่คาดคิด คุณชายใหญ่ผู้พลัดพรากยิ้มออกมาบาง ๆ พลางกล่าว “เอาเถอะ เจ้าออกมาก็ดีแล้ว”

เมื่อได้ยินวาจาแปลกประหลาดของพี่ชาย ฉินอวี้โม่ก็จ้องมองเขานิ่งนาน นางกำลังเกิดความรู้สึกที่ว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่

ในระหว่างที่สองพี่น้องและสาวใช้น้อยกำลังสนทนากันอยู่นั้น คนของตระกูลฉินก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขา

ตระกูลฉินคือหนึ่งในสามตระกูลใหญ่แห่งเมืองไป๋อวิ๋น แน่นอนว่าฐานะของตระกูลฉินจะต้องเหนือกว่าตระกูลอื่น ๆ ไม่น้อย อย่างไรก็ตาม ตระกูลฉินเป็นตระกูลเรียบง่าย พวกเขาไม่ชื่นชอบความหรูหราอลังการ ไม่นิยมการโอ้อวดความร่ำรวย ดังนั้นแล้วหากจะดูความมั่งคั่งของตระกูลใหญ่นี้จากที่พักอาศัยจึงถือว่าไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง

แม้จะกว้างขวาง แต่ที่นี่กลับไม่มีเรือนหลังใหญ่งดงาม กำแพงจวนเป็นสีเทาธรรมดา ไม่มีสิ่งประดับตกแต่งที่เลิศหรู จวนแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นในรูปแบบที่เน้นกลิ่นอายโบราณและเรียบง่าย

“คุณชายอี้เฟยมาแล้วหรือขอรับ”

เมื่อบ่าวรับใช้ที่เฝ้าประตูเรือนหลักเห็นฉินอี้เฟย เขาก็กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นกันเอง

แม้ว่าฉินอี้เฟยจะไม่ได้เติบโตในจวนแห่งนี้และเพิ่งจะย้ายเข้ามาได้ไม่นาน แต่ทุกคนในจวนตระกูลฉินต่างก็รู้จักเขาเป็นอย่างดี ส่วนหนึ่งเพราะเขาเป็นคนที่ผู้นำตระกูลรักมาก แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือฉินอี้เฟยเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการหลอมโอสถ ฝีมือของเขาสูงส่งไม่แพ้ผู้ใด ทุกคนจึงให้ความเคารพคุณชายผู้นี้

“ท่านผู้นำตระกูลอยู่หรือไม่ ?”

ฉินอี้เฟยยิ้มและเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองเช่นกัน

ฉินอี้เฟยเป็นคนที่เข้าถึงได้ง่าย อีกทั้งยังมีหน้าตาหล่อเหลา ท่าทางภูมิฐาน มุมปากของเขามักมีรอยยิ้มแต้มอยู่เสมอ เมื่อได้เห็นคุณชายตระกูลฉินผู้นี้ไม่ว่าใครก็ล้วนอยากจะเข้ามาสนทนาด้วย

“ท่านผู้นำตระกูลและผู้อาวุโสหลายท่านกำลังหารือกันอยู่ในห้องโถง คุณชายต้องการให้ข้าน้อยนำข้อความเข้าไปแจ้งหรือไม่ ?”

บ่าวรับใช้กล่าวอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้อง เดี๋ยวข้าจะเข้าไปเอง”

ฉินอี้เฟยยิ้มให้คนเฝ้าประตูแทนคำขอบคุณ ก่อนพาฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วเดินไปยังห้องโถงรับรองของเรือนหลัก

บ่าวรับใช้นั้นสังเกตเห็นว่าฉินอี้เฟยพาคนสองคนติดตามไปด้วยจึงลอบมองด้วยความใคร่รู้ ทว่าเมื่อได้เห็นใบหน้าของฉินอวี้โม่ชัด ๆ เขาก็ตกตะลึงไปในทันที

และกว่าบ่าวผู้นั้นจะได้สติกลับมาอีกครั้ง ฉินอี้เฟยและฉินอวี้โม่ก็หายลับไปจากสายตาของเขาแล้ว

“เหตุใดแม่นางผู้นั้นถึงได้หน้าคล้ายกับคุณชายอี้เฟยยิ่งนัก ?!”

บ่าวรับใช้อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาประโยคหนึ่ง ใบหน้าของแม่นางที่ติดตามคุณชายของเขามาทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย เพราะพวกเขาทั้งคู่เหมือนกันราวกันเป็นพี่น้อง !

ฉินอี้เฟยพาฉินอวี้โม่มุ่งตรงไปยังห้องโถงรับรองของตระกูลฉินและกล่าวแนะนำเกี่ยวกับสมาชิกภายในตระกูลให้นางฟังอย่างคร่าว ๆ

ในเวลานี้ผู้นำตระกูลฉินก็คือ–ฉินเฟิน เขาคือบิดาบังเกิดเกล้าของฉินเทียน และเป็นปู่ของฉินอี้เฟยและฉินอวี้โม่

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตนั้นฉินอี้เฟยเองก็ไม่ทราบรายละเอียดที่แน่ชัด เขารู้เพียงแต่ว่าเมื่อนานมาแล้วมีเหตุบางอย่างที่ทำให้ฉินเทียนถูกฉินเฟินขับไล่ออกจากตระกูลจนต้องระหกระเหเร่ร่อนไปอยู่ยังเมืองเล็ก ๆ อย่างหลิงซี อันที่จริงรายละเอียดของเรื่องนี้ถือเป็นความลับของตระกูล ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่ทุกคนรวมถึงฉินอี้เฟยจะรู้เพียงคร่าว ๆ

เมื่อห้าปีก่อน ฉินอี้เฟยถูกทางสำนักงานใหญ่แห่งสมาคมโอสถที่ซึ่งตั้งอยู่ในนครไป๋อวิ๋นเรียกตัวมาที่เมืองหลวง ด้วยเหตุผลที่ว่าพวกเขาเล็งเห็นพรสวรรค์ด้านการหลอมโอสถอันโดดเด่นในตัวเขา และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเยือนตระกูลฉินในไป๋อวิ๋น รวมถึงได้พบฉินเฟินผู้นำตัวจริงแห่งตระกูลฉิน

ในเวลานั้นฉินเฟินแสดงให้เห็นว่าเขารักและเอ็นดูหลานชายผู้นี้มาก ฉินอี้เฟยสัมผัสได้ว่ามันเป็นความรักที่มาจากหัวใจอย่างจริงแท้ ไม่ใช่สิ่งเสแสร้ง

ซึ่งสิ่งนี้ก็ทำให้ฉินอี้เฟยรู้สึกสับสนมากขึ้นกว่าเดิม ในเมื่อปู่ของเขารักพวกเขามากถึงเพียงนี้ แล้วเหตุใดบิดาของเขา–ฉินเทียน ถึงได้ถูกขับไล่ออกจากตระกูลฉินไปในตอนนั้น

นอกเหนือจากฉินเฟินที่คอยดูแลฉินอี้เฟยอย่างดีแล้ว ในตระกูลฉินยังมีอีกผู้หนึ่งที่รักและเอ็นดูฉินอี้เฟยมาก คนผู้นี้มีนามว่าฉินหยาง เขาเป็นน้องชายของฉินเทียนและเป็นอาของฉินอี้เฟยและฉินอวี้โม่

เมื่อครั้งยังอยู่ในตระกูลฉิน ฉินเทียนสนิทสนมกับฉินหยางน้องชายของเขามาก ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนพี่น้องเรียกได้ว่าไร้ซึ่งกำแพงกั้น

ฉินหยางมีบุตรชายหญิงอย่างละคน บุตรชายของเขาอายุไล่เลี่ยกับฉินอี้เฟย มีนามว่า–ฉินอี้เฉียง ส่วนบุตรสาวของเขาอายุมากกว่าฉินอี้โม่หนึ่งปีและมีนามว่า–ฉินอี้เพ่ย พวกเขาทั้งคู่กำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนราชสำนัก

ฉินอี้เฉียงเหลืออีกเพียงหนึ่งปีก็จะสำเร็จการศึกษาแล้ว ในขณะที่ฉินอี้เพ่ยเพิ่งจะเข้าโรงเรียนราชสำนักได้เมื่อปีก่อน

ภายในตระกูลฉินมีผู้อาวุโสอยู่ทั้งหมดเจ็ดคน และคนที่ฉินอวี้โม่ได้พบในป่าแสงจันทร์ก็คือผู้อาวุโสเจ็ดแห่งตระกูลฉิน–ฉินอีเฟิง ส่วนผู้อาวุโสอีกหกคนที่เหลือล้วนอยู่ในขอบเขตนภมายาหรือสูงกว่ากันทั้งหมด

ผู้อาวุโสของตระกูลฉินนั้นเรียกได้ว่ารักใคร่ปรองดอง พวกเขามีความสามัคคีกลมเกลียวและไม่เคยมีเรื่องบาดหมางทะเลาะเบาะแว้งกันมาก่อน

ผู้เป็นพี่ชายบอกกล่าวเรื่องราวและเอ่ยแนะนำคนในตระกูลให้น้องสาวฟังในขณะที่เดินไปยังห้องรับรองจนในที่สุดสองพี่น้องจากหลิงซีก็เดินมาจนถึงจุดหมาย บัดนี้ประตูห้องรับรองของเรือนหลักตระกูลฉินตั้งอยู่ตรงหน้าฉินอวี้โม่แล้ว

“เสี่ยวโร่ว เจ้ารออยู่ด้านนอกก่อนนะ”

ฉินอวี้โม่กล่าวกับเสี่ยวโร่ว และเดินตามฉินอี้เฟยเข้าไปด้านใน

ภายในห้องโถงแห่งนี้ ฉินเฟินกำลังหารือบางอย่างอยู่กับเหล่าผู้อาวุโสทั้งหมดของตระกูล ในตอนนั้นเองที่พวกเขามองเห็นฉินอี้เฟยเดินเข้ามา

เป็นเพราะว่าฉินอวี้โม่สวมใส่ชุดบุรุษอยู่จึงทำให้ผู้นำตระกูลสูงอายุไม่ได้สังเกตเห็นดรุณีน้อยที่มากับหลานชายเขาตั้งแต่แรก

“อี้เฟยเจ้ามาแล้วรึ”

ฉินเฟินส่งยิ้มใจดีให้ฉินอี้เฟยและเอ่ยปากกล่าว

ฉินอี้เฟยพยักหน้า ในตอนที่เขากำลังจะแนะนำตัวฉินอวี้โม่ที่อยู่ข้าง ๆ นั้น จู่ ๆ ฉินอีเฟิงก็ลุกขึ้นมา

“เสี่ยวอวี้โม่ ?”

ในตอนที่นางเดินเข้ามาพร้อมกับฉินอี้เฟย ผู้อาวุโสเจ็ดก็สังเกตเห็นคนร่างเล็กที่เดินตามหลานชายมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาแต่ทว่าก็ยังไม่แน่ใจจนกระทั่งได้เห็นใบหน้างามนั้นชัดเจน ผู้อาวุโสเจ็ดตระกูลฉินก็ลุกขึ้นมาและอุทานด้วยความประหลาดใจ

“ท่านลุงเจ็ด ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจ้าคะ”

ฉินอวี้โม่ยิ้มให้ฉินอีเฟิง

ด้วยอาการของฉินอีเฟิง รวมถึงชื่อของฉินอวี้โม่ที่ออกมาจากปากของเขา ฉินเฟินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ด้านในสุดก็ลุกขึ้นยืนในทันที

เหล่าผู้อาวุโสแห่งตระกูลฉินที่เหลืออีกหกคนก็ลุกยืนขึ้นเช่นกัน

สายตาทุกคู่ของทุกคนล้วนแต่จ้องมองมายังฉินอวี้โม่ แววตาของพวกเขามีทั้งความปลาบปลื้ม ตื่นเต้น และอยากรู้อยากเห็นเจืออยู่ เหนือสิ่งอื่นใดคือพวกเขายินดีไม่น้อยที่ได้เห็นนางในวันนี้

“ท่านปู่ ท่านลุงทั้งหลาย นี่คือเสี่ยวโม่เอ๋อร์ น้องสาวของข้าเอง”

เมื่อฉินอี้เฟยเห็นแววตาตื่นเต้นยินดีและความประหลาดใจของทุกคน เขาก็ยิ้มและรีบแนะนำตัวน้องสาวก่อนจะดันร่างบางของฉินอวี้โม่ให้ก้าวออกไปด้านหน้า

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของฉินอวี้โม่อย่างแจ่มชัด ฉินเฟินและผู้อาวุโสทั้งหลายก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก

นางดูคล้ายกับฉินอี้เฟยมากกว่าหกถึงเจ็ดส่วน เพียงแต่ฉินอวี้โม่ดูอ่อนหวานละมุนละไมกว่ามาก ผิวขาวบางนั้นเนียนละเอียดกว่าและมีความงามที่น่าดึงดูดตามแบบอิสตรี แม้ว่านางจะมาในชุดบุรุษแต่ก็ยังยากที่จะปิดบังความงดงามของนางได้

“อวี้โม่ ? ลูกสาวของเทียนเอ๋อร์กับเสี่ยวอวิ๋น หลานสาวตัวน้อยของข้าจริง ๆ อย่างนั้นรึ ?”

ฉินเฟินค่อย ๆ เดินเข้าไปหาฉินอวี้โม่ เขาเอ่ยขึ้นด้วยอาการตื่นเต้นที่ไม่อาจปกปิด

ฉินอวี้โม่พยักหน้าก่อนจะรีบคุกเข่าลงทันที “อวี้โม่ยินดีที่ได้พบท่านปู่และผู้อาวุโสทุกคน”

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่คุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มลงคารวะพวกเขา ฉินเฟินและผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างปลื้มปีติ

“อวี้โม่รีบลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องเป็นทางการนักก็ได้”

ฉินเฟินรีบดึงตัวฉินอวี้โม่ขึ้นมา เขาสำรวจไปทั่วใบหน้าและร่างเล็ก ๆ เพื่อมองดูนางให้ชัด ๆ

“นี่คือหลานสาวของฉินเฟินเฒ่าผู้นี้จริง ๆ ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมากไม่ต่างจากพี่ชายของเจ้าเลยสักนิด !”

ฉินเฟินพยักหน้าอย่างมีความสุขก่อนจะจัดแจงที่นั่งให้แก่ฉินอวี้โม่และฉินอี้เฟย จากนั้นทุกคนก็กลับไปนั่งประจำที่ของตัวเองอีกครั้ง

“เสี่ยวอวี้โม่ ข้าได้ยินว่าเจ้าฝึกฝนอยู่ในป่าแสงจันทร์ถึงครึ่งปีก่อนที่จะมายังนครไป๋อวิ๋น ในตอนนี้เจ้าอยู่ในระดับใดแล้วล่ะ ?”

ผู้อาวุโสห้ามองดูฉินอวี้โม่แล้วเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

ก่อนหน้านี้ หลังจากฉินอีเฟิงกลับมาจากป่าแสงจันทร์ก็ได้แจ้งว่าพบกับฉินอวี้โม่หลานสาวผู้พลัดพราก อีกทั้งยังได้กล่าวถึงเรื่องความแข็งแกร่งอันน่าตกใจของนางให้พวกเขาได้ทราบ

ด้วยเหตุนี้จอมยุทธ์ทั้งหลายในตระกูลจึงอยากรู้อยากเห็นเรื่องระดับพลังของนางมาก

ฉินอวี้โม่รู้สึกว่าผู้อาวุโสทุกคนของตระกูลฉินนั้นน่าเลื่อมใส พวกเขาดูจริงใจและสามารถไว้วางใจได้ นั่นทำให้นางคิดว่าไม่มีสิ่งใดที่นางต้องปิดบัง

สาวน้อยผู้งดงามยิ้มบาง ก่อนจะเรียกสัญลักษณ์แห่งระดับพลังออกมาแสดงให้ทุกคนดู

ฉินเฟินและผู้อาวุโสทั้งหลายสัมผัสได้ถึงสภาวะพลังที่แกร่งแข็งจากร่างกายของฉินอวี้โม่ ก่อนที่ทุกคนจะมองเห็นสัญลักษณ์รูปกระบี่เล่มเล็กเจ็ดเล่มปรากฏขึ้นที่ฝ่าเท้าของนาง

เมื่อจอมยุทธ์บรรลุถึงขอบเขตนภมายาแล้ว รูปดวงดาวที่ใช้แสดงระดับพลังก็จะแปรเปลี่ยนกลายเป็นสัญลักษณ์รูปกระบี่ และกระบี่เล็ก ๆ ทั้งเจ็ดเล่มนี้ก็แสดงถึงว่านางอยู่ขอบเขตนภมายาเจ็ดดารา

สาวน้อยอายุไม่ถึงสิบเจ็ดปีแต่ก็บรรลุถึงขอบเขตนภมายาได้แล้ว นี่นับเป็นอัจฉริยะที่หาตัวจับได้ยากยิ่งในดินแดนหวงหลิงแห่งนี้

“สวรรค์ ข้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม ?! นภมายาเจ็ดดารา ตอนนี้ระดับพลังของเสี่ยวอวี้โม่แข็งแกร่งกว่าข้าอีกหรือ ?”

ฉินอีเฟิงเบิกตากล่าวด้วยความประหลาดใจ เขามองหลานสาวตัวน้อยอย่างตกตะลึงราวกับมองเห็นสัตว์ประหลาด

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็มีอาการไม่ต่างจากฉินอีเฟิง ทุกคนประหลาดใจกับระดับพลังของฉินอวี้โม่ในตอนนี้เป็นอย่างมาก

ทุกคนล้วนทราบดีว่าครั้งล่าสุดที่ฉินอีเฟิงได้พบเจอกับฉินอวี้โม่ภายในป่าแสงจันทร์นั้น เวลานั้นนางยังอยู่เพียงขอบเขตมายารัตนะเก้าดารา นี่เพิ่งผ่านพ้นไปเพียงครึ่งปี ทว่านางกลับก้าวขึ้นมาอยู่ขอบเขตนภมายาเจ็ดดาราแล้ว…แล้วจะไม่ให้คนแก่ ๆ อย่างพวกเขาที่ต้องทุ่มเทเวลาหลายต่อหลายปีเพื่อเลื่อนขึ้นสักหนึ่งดาราตกใจได้อย่างไร ?

“ฮ่า ๆ ๆ หลานสาวของข้ามีพรสวรรค์สูงส่งไม่มีใครเทียบเทียม !”

ฉินเฟินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง

ฉินอวี้โม่คือหลานสาวของเขา แน่นอนว่าเขาย่อมต้องอยากให้นางแข็งแกร่งมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉินอี้เฟยเองก็เคยทำให้ตระกูลฉินประหลาดใจมาแล้วครั้งหนึ่ง ในตอนนี้เพิ่มฉินอวี้โม่ที่มีพรสวรรค์สูงส่งมากอีกหนึ่งคน ฉินเฟินรู้สึกว่าอนาคตของตระกูลฉินต่อไปในภายภาคหน้าก็คงไร้ขีดจำกัด

เมื่อความตื่นเต้นของเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายเริ่มสงบลง ผู้อาวุโสห้าก็กล่าวขึ้นมา “เสี่ยวอวี้โม่ เจ้าเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูรด้วยใช่หรือไม่ ?”

ฉินอวี้โม่พยักหน้า ในเรื่องนี้นางไม่ปฏิเสธ ขอเพียงแต่ไม่ต้องกล่าวถึงกายเทพมายาก็ถือว่าเพียงพอแล้ว เรื่องสถานะของผู้ฝึกสัตว์อสูรแม้จะถูกเปิดเผยออกไป นางก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นปัญหา

“ข้าคิดมาเสมอว่าอี้เฟยคืออัจฉริยะที่พิเศษกว่าใคร ไม่คิดเลยว่าน้องสาวของเขาจะน่าตกใจยิ่งกว่า ฉินเทียน ลูกของเจ้าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ !”

ผู้อาวุโสห้าตกตะลึงกับพรสวรรค์อันน่าตกใจของฉินอวี้โม่มากจนอดไม่ได้ที่จะกล่าววาจาเช่นนั้นออกไป อย่างไรก็ตาม น้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความผ่อนคลาย และไม่มีความอิจฉาริษยาแอบแฝงอยู่แม้แต่น้อย

“เอาละผู้อาวุโสทั้งหลาย วันนี้พวกเราก็ได้หารือกันมาพอสมควรแล้ว ข้ามีเรื่องบางอย่างอยากจะขอพูดคุยกับอี้เฟยและอวี้โม่สักหน่อย”

เมื่อมองฉินอวี้โม่และฉินอี้เฟย ฉินเฟินก็นึกเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้ ผู้นำตระกูลสูงอายุจึงกล่าวประโยคนั้นกับเหล่าผู้อาวุโส

ผู้อาวุโสตระกูลฉินทุกคนเข้าใจดีว่าฉินเฟินต้องการจะสนทนากับหลานทั้งสองของเขาเป็นการส่วนตัว ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดคิดจะคัดค้าน ทุกคนต่างก็บอกลาแล้วพากันแยกย้าย

“อวี้โม่ อี้เฟย ตามข้ามา”

ฉินเฟินลุกขึ้นยืนและเดินนำฉินอี้เฟยและฉินอวี้โม่ไปยังห้องด้านในที่อยู่ติดกับห้องรับรอง

อย่างไรก็ตาม เมื่อทั้งสามคนปู่หลานออกเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีเสียงร้องเรียกดังขึ้นจากด้านหลังก่อนที่จะมีเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบกำลังเข้ามาใกล้

“ท่านพ่อ ได้ยินว่าเสี่ยวอวี้โม่มาที่ตระกูลรึขอรับ ?”

ที่มาของเสียงนั้นคือผู้เป็นอาของฉินอวี้โม่และฉินอี้เฟย–ฉินหยาง

ทันทีที่พวกเขาหันกลับไปก็พบร่างของบุรุษวัยกลางที่มีใบหน้าคล้ายกับฉินอี้เฟยอยู่หลายส่วนกำลังเดินตรงเข้ามาหา

เมื่อเห็นใบหน้าของฉินอวี้โม่ ฉินหยางก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะโผเข้ากอดหลานสาวอย่างหนักแน่นแล้วกล่าว “เสี่ยวอวี้โม่ ข้าคืออาของเจ้าเอง ฉินหยาง”

ฉินอวี้โม่ยิ้มและโค้งตัวคารวะฉินหยางอย่างนอบน้อม

ฉินหยางผู้นี้เป็นคนตรงไปตรงมา เขาไม่เคยถือตัวจึงเข้ากับผู้อื่นได้ง่าย

“หยางเอ๋อร์ เจ้ามาก็ดีแล้ว เราเข้าไปที่ห้องเล็กกันเถอะ ข้ามีเรื่องบางอย่างอยากจะพูดคุยกับอวี้โม่และอี้เฟย”

ฉินเฟินกล่าวก่อนจะเดินนำทุกคนเข้าไปที่ห้องด้านใน

ฉินอวี้โม่และฉินอี้เฟยเดินตามฉินเฟินไปติด ๆ ฉินหยางเองก็ตามไปด้วยเช่นกัน

คุณหนูผู้พลัดพรากคาดเดาว่าเรื่องที่จะพูดคุยกันในวันนี้คงจะเกี่ยวข้องกับตัวนางอย่างแน่นอน

.

.

สูงขึ้นไปเหนือพื้นดินนับร้อยจั้ง กำแพงสีขาวที่ดูหรูหราตระการตาตั้งเด่นอยู่ตรงหน้า กำแพงเมืองแห่งนี้มีขนาดใหญ่กว่ากำแพงเมืองเยว่กวางที่ฉินอวี้โม่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ถึงสิบเท่า ! ยิ่งไปกว่านั้นผู้คนที่กำลังเดินทางผ่านเข้าออกประตูเมืองขนาดใหญ่นั้นก็มีจำนวนมากมายและมีความคึกคักมากกว่าอย่างเทียบไม่ได้…ที่นี่คือนคราอันยิ่งใหญ่–นครไป๋อวิ๋น เมืองหลวงแห่งจักรวรรดิไป๋อวิ๋น

เหล่าจอมยุทธ์ผู้มีกลิ่นอายที่แข็งแกร่งและทรงพลังเดินกันขวักไขว่ หลายต่อหลายคนเดินผ่านฉินอวี้โม่เพื่อเข้าสู่ประตูเมืองอย่างไม่ขาดสาย และนี่เองที่ทำให้นางรู้สึกอัศจรรย์ใจในความยิ่งใหญ่ของมหานครแห่งนี้

ฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่ว และโอวหยางชิงเฟิงเดินมุ่งหน้าเข้าไปในเมืองอย่างไม่รีบร้อน ทหารที่เฝ้าหน้าประตูตรวจสอบและสอบถามพวกเขาตามระเบียบก่อนจะปล่อยให้คนทั้งสามผ่านเข้าไป

เมื่อผ่านเข้าสู่ประตูเมืองแล้ว ภาพของถนนหนทางที่กว้างขวางงดงามเป็นระเบียบ ความอลังการของตึกรามบ้านช่องสองข้างทางผนวกกับผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนที่เดินผ่านไปมาก็ทำให้สาวน้อยจากเมืองไกลปืนเที่ยงทั้งสองต่างตื่นตาตื่นกับความเจริญรุ่งเรืองและความมีชีวิตชีวาของมหานครแห่งนี้อย่างมาก

ทางด้านตะวันออกของนครไป๋อวิ๋นเป็นที่ตั้งของพระราชวังขนาดใหญ่แห่งองค์จักรพรรดิผู้ปกครองจักรวรรดิไป๋อวิ๋นทั้งหมด ในขณะที่จวนแห่งสามตระกูลเรืองอำนาจต่างก็ตั้งอยู่กระจัดกระจายในแต่ละมุมเมืองของนคร

ทางทิศใต้เป็นที่ตั้งจวนตระกูลโอวหยาง ทางตะวันตกเป็นที่ตั้งของตระกูลฉิน และทางทิศเหนือเป็นที่ตั้งของตระกูลเหล่ยซึ่งในจุดนี้ก็เป็นจุดที่อยู่ใกล้กับประตูใหญ่ของเมืองมากที่สุด

ส่วนเหล่าสมาคมมีชื่อมากมายทั้งใหญ่และเล็กนั้น ตั้งอยู่อย่างกระจัดกระจายทั่วทั้งพื้นที่ของนครไป๋อวิ๋น อาทิเช่น สมาคมทหารรับจ้างอยู่ใกล้ ๆ กับจวนตระกูลฉิน สมาคมช่างหลอมตั้งอยู่ใกล้เคียงตระกูลโอวหยาง สมาคมโอสถอยู่ถัดจากจวนตระกูลเหล่ย ส่วนสมาคมผู้ฝึกสัตว์จะอยู่ไม่ไกลจากพระราชวัง

นอกเหนือจากนี้ยังมีอีกหนึ่งตระกูลที่มีชื่อเสียง ตระกูลนี้ถูกจัดเป็นตระกูลลับ พวกเขามีที่ตั้งไม่ชัดเจนและยากจะปรากฏตัวในที่แจ้ง อย่างไรก็ตาม พลังอำนาจของพวกเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลใหญ่ทั้งสามเลย หรืออาจเป็นไปได้ว่าแท้จริงแล้วพวกเขาทรงอำนาจมากยิ่งกว่าเสียด้วยซ้ำ –ซึ่งนั่นก็คือตระกูลหานของหานโม่ฉือ

เช่นเดียวกับตระกูลหาน ในนครไป๋อวิ๋นแห่งนี้ยังมีตระกูลลับอื่น ๆ อยู่อีกไม่น้อย และที่เป็นที่รู้จักกันดีก็ได้แก่ตระกูลหลิว

หลังจากเข้ามาในเมือง ฉินอวี้โม่ก็เอ่ยปากบอกลาโอวหยางชิงเฟิงเพราะนางได้สัญญากับฉินอีเฟิงผู้อาวุโสเจ็ดแห่งตระกูลฉินไว้ว่าหากมาถึงนครไป๋อวิ๋นแล้วจะไปยังจวนตระกูลฉินเป็นอันดับแรก

ครั้งนี้โอวหยางชิงเฟิงเพียงพยักหน้ารับคำโดยไม่ได้เอ่ยทัดทาน เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมานานมากแล้ว ถึงจะไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ แต่ในส่วนลึกแล้ว คุณชายรองผู้หนีออกจากตระกูลก็คิดถึงครอบครัวของตัวเองมาก

ฉินอวี้โม่พาเสี่ยวโร่วมุ่งตรงไปยังจวนตระกูลฉินในทันที และตลอดทางที่พวกนางเดินผ่าน สตรีทั้งสองก็เป็นที่สนใจของผู้คนมากมายทั้งชายและหญิง

แม้ว่าฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วจะสวมใส่ชุดบุรุษทั้งคู่ ทว่าก็ไม่ได้สวมใส่ผ้าคลุมปิดบังหน้าตา ดังนั้นจึงมิอาจปกปิดความงดงามอ่อนหวาน รวมถึงกลิ่นหอมเย็นราวดอกไม้ป่าจากกายของพวกนางได้

รูปลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบ กลิ่นอายอันสูงส่ง ท่วงท่ากิริยาแสนองอาจเยี่ยงบุรุษแต่มีใบหน้าและรูปโฉมงดงามราวเทพธิดาจากแดนสวรรค์ เป็นเหตุให้ชายหนุ่มหลายคนที่ได้พบฉินอวี้โม่เห็นต่างก็เผลอมองตาม และบ้างก็กลืนน้ำลายอย่างไม่อาจควบคุม

ส่วนเสี่ยวโร่วน้อยที่อยู่ข้างกายอดีตคุณหนู แม้ว่าจะยังไม่โตเป็นสาวเต็มตัว แต่สาวน้อยก็ฉายแววแห่งความงดงามและน่ารักสดใสออกมาจนสั่นคลอนหัวใจชายหนุ่มได้ไม่ต่างกัน

ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้สตรีในชุดบุรุษทั้งสองเป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คนเป็นจำนวนมาก

“ข้าไม่รู้ว่าแม่นางผู้นั้นมาจากตระกูลใหญ่ตระกูลใด แต่นางช่างดูงดงามสูงส่งมีสง่าราศียิ่งนัก หากได้ทำความรู้จักกับนางคงถือเป็นเรื่องที่วิเศษไม่น้อย”

บุรุษผู้หนึ่งถึงกับอดไม่ได้ ต้องชี้ชวนสหายในวงสนทนาให้มองดูสตรีผู้เลอโฉมแล้วกล่าวชื่นชมออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

คนอื่น ๆ เองก็พยักหน้าเห็นด้วย ความงดงามสูงส่งระดับนี้ของฉินอวี้โม่ต่างก็ทำให้ผู้คนคิดเห็นตรงกันว่านางต้องเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่โตตระกูลใดตระกูลหนึ่งเป็นแน่

ฉินอวี้โม่ไม่สนใจสายตามากมายที่กำลังจับจ้อง ทว่ากับเสี่ยวโร่วนั้นต่างออกไป เมื่อสาวใช้น้อยตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนจำนวนมากมายเช่นนี้ นางก็หน้าแดงซ่านด้วยความเขินอายจนแทบไม่อยากจะเดินต่อ

เมื่อครั้งยังอยู่ที่เมืองหลิงซี แม้ว่าตอนออกมาด้านนอกจวนนางและคุณหนูก็เป็นจุดสนใจเช่นกัน แต่หลิงซีนั้นเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ พื้นของตลาดและถนนก็ไม่ได้กว้างขวาง ที่สำคัญก็ไม่ได้มีคนเยอะแยะมากมายเหมือนเช่นที่นี่ นั่นจึงทำให้เสี่ยวโร่วยังพอรับมือได้บ้าง

ทว่านครไป๋อวิ๋นเป็นเมืองที่ใหญ่โตมาก ผู้คนที่สัญจรไปมาบนท้องถนนมีมากกว่าในเมืองหลิงซีหลายสิบเท่า เสี่ยวโร่วที่ยังเป็นเพียงเด็กสาวแรกแย้ม เมื่อถูกจ้องมองขนาดนี้ก็จึงกังวลเป็นธรรมดา

“คุณหนู เราใกล้จะถึงหรือยังเจ้าคะ ?”

เสี่ยวโร่วยื่นหน้าเข้าไปใกล้คุณหนูของนาง ก่อนจะกระซิบถาม

“อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วล่ะ”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าแล้วกล่าว นางพอจะรับรู้ได้ว่าเสี่ยวโร่วกำลังรู้สึกเป็นกังวลและคงจะตึงเครียดอยู่บ้างกับสถานการณ์ที่ไม่เคยพบเจอ ฉินอวี้โม่จึงเลือกตอบเช่นนั้นเพื่อให้กำลังใจสาวใช้น้อย

โฉมนารีทั้งสองเดินมาจนถึงหัวมุมถนนแห่งหนึ่ง ในขณะที่กำลังจะเลี้ยวเพื่อเปลี่ยนทิศทาง จู่ๆ พวกนางก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น

เมื่อสิ้นเสียงตะโกนดังลั่นนั้นก็ตามมาด้วยเสียงคำรามของอสูรมายาอันดังสนั่น

ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วรีบมองไปในทิศทางแห่งต้นกำเนิดเสียงก่อนจะพบอสูรมายารูปร่างคล้ายหมูป่าขนาดยักษ์ บนหลังหมูป่าตัวนั้นมีบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่

หากดูจากท่าทางและบวกรวมกับสัญชาตญาณของอดีตนักฆ่าแล้ว ฉินอวี้โม่ก็รู้ว่าคนผู้นั้นไม่ใช่คนดีแน่ และในตอนนี้เขาก็กำลังควบหมู่ป่าตรงมาทางฉินอวี้โม่

“วู้~!”

“อู๊ดดดด~ คร่อก ๆ~”

แต่ทว่าในตอนนั้นเอง ร่างเล็ก ๆ ของหนูน้อยอายุสามถึงสี่ขวบผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นและวิ่งเขามาขวางหน้าบุรุษขี่หมูป่าและอสูรมายาของเขา !

ในทันทีที่มองเห็นร่างหมูป่ายักษ์เด็กน้อยก็ตกใจจนร้องไห้จ้า

ทว่าเจ้าหมูยักษ์ก็เข้าถึงตัวเด็กน้อยเสียแล้ว ขาข้างหนึ่งของหมูป่ากำลังจะเหยียบลงบนร่างเล็ก ๆ ของเด็กคนนั้น ภาพเหตุการณ์ที่เห็นทำให้ใบหน้าของเสี่ยวโร่วซีดลงอย่างฉับพลัน

ขณะที่ฉินอวี้โม่ไปปรากฏตัวอยู่ข้างกายเด็กน้อยอย่างรวดเร็ว สาวงามช้อนอุ้มหนูน้อยผู้นั้นขึ้นทันทีแล้วเบี่ยงตัวหลบออกไปได้อย่างหวุดหวิด

“โอ๋ ๆ อย่าร้องเลย ไปเถอะ รีบไปหาแม่ของเจ้า”

เมื่อรู้สึกว่าเด็กน้อยในอ้อมแขนสงบลงแล้ว ฉินอวี้โม่จึงวางตัวหนูน้อยลงแล้วบอกให้กลับไปหามารดา จากนั้นอดีตคุณหนูคนงามก็หันหลังกลับไป

ทางด้านเจ้าหมูป่ายักษ์ เป็นเพราะการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฉินอวี้โม่ทำให้มันตกใจจนก้าวพลาด เป็นเหตุให้เจ้าของหมู่ป่าตกลงมาแล้วล้มกลิ้งขลุกขลักไปบนพื้น บุรุษผู้นั้นรีบปีนกลับขึ้นหลังอสูรมายาของตนอย่างอับอาย ใบหน้าของเขาถมึงทึงเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“เฮ้ เจ้าเป็นใครกัน เหตุใดถึงได้มาขวางทางอสูรมายาของข้า ?”

บุรุษที่ดูชั่วร้ายผู้เป็นเจ้าของหมู่ป่าอสูรยืนจังก้าอยู่บนหลังเจ้าหมูยักษ์แล้วจ้องมองมาที่ฉินอวี้โม่ด้วยสายตาดุดัน ถ้าปฏิกิริยาของเขาไม่ว่องไวพอ ป่านนี้เขาคงล้มหน้าฟาดพื้นเป็นรอยไปนานแล้ว

“เจ้าต้องเป็นคนไร้ยางอายขนาดไหนกันถึงได้กล้าขี่อสูรมายาวิ่งไปมาในเมืองจนเกือบทำให้เด็กตัวเล็ก ๆ บาดเจ็บ นี่ถ้าคุณหนูของข้าไม่เข้าไปช่วยเอาไว้เด็กคนนั้นอาจจะตายไปเลยก็ได้ แต่เจ้ากลับยังหน้าไม่อายมากล่าวหาว่าคุณหนูของข้าขวางทางเจ้า เจ้ามันคนชั่วช้า !”

เสี่ยวโร่วรีบวิ่งเข้าไปหาฉินอวี้โม่ก่อนจะตวาดเสียงดังใส่ชายเจ้าของหมูป่า

เสี่ยวโร่วยังเด็กอยู่มาก แม้ว่านางจะไม่ใช่คนกล้าหาญมากนัก แต่หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณหนูของนางแล้ว ความกล้าของนางจะเพิ่มขึ้นอย่างเท่าทวี ยิ่งกว่านั้นถ้าเป็นคนที่คิดจะทำอันตรายฉินอวี้โม่ นางก็จะไม่ลังเลเลยที่จะต่อสู้อย่างเด็ดเดี่ยวและนับเอาคนผู้นั้นเป็นศัตรู

เมื่อเห็นเสี่ยวโร่วในตอนนี้ หัวใจของฉินอวี้โม่ก็สั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้ ในยามปกติเสี่ยวโร่วไม่ใช่เด็กที่กล้าหาญเลย ตรงกันข้ามนางออกจะขี้กลัวมากด้วยซ้ำ ทว่าเมื่อเป็นเรื่องของคุณหนูผู้เป็นที่รักของนางแล้ว เสี่ยวโร่วก็พร้อมจะกลายเป็นนางราชสีห์ที่เกรี้ยวกราด ไล่ตวัดฟาดกรงเล็บเข้าใส่คนที่รังแกคุณหนูของนางโดยไม่เกรงกลัว เรื่องนี้อธิบายได้เป็นอย่างดีว่าตัวฉินอวี้โม่นั้นสำคัญกับเสี่ยวโร่วมากมายเพียงใด

“เหอะ สาวน้อย เจ้ารู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอยู่กับใคร ?!”

บุรุษเจ้าของหมูป่าจ้องมองเสี่ยวโร่วด้วยสายตาดุดัน ขณะเดียวกันนั้นเองแส้ก็ปรากฏขึ้นในมือเขา แส้เส้นใหญ่ถูกตวัดฉับเพื่อฟาดลงไปที่ร่างเล็ก ๆ ของเสี่ยวโร่วในพริบตา

“ในนครไป๋อวิ๋นไม่มีกฎห้ามขี่อสูรมายาบนท้องถนน เจ้าเด็กคนนั้นมันดันวิ่งเข้ามาเอง เรื่องนี้ข้าไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ พวกเจ้าสองคนไม่สมควรสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของข้า”

ในตอนที่ปลายแส้ของคนอันธพาลผู้นั้นกำลังจะฟาดลงบนร่างของเสี่ยวโร่ว จู่ ๆ มันก็หยุดชะงักลง และไม่ว่าบุรุษอันธพาลจะออกแรงมากเพียงใด แต่แส้ในมือของเขาก็ไม่ขยับไปไหนเลยแม้แต่น้อย

“ไม่มีใครทำร้ายนางต่อหน้าข้าได้”

ฉินอวี้โม่กล่าวขึ้นมาอย่างเย็นชาพลางกำเส้นแส้ในมือแน่น ในตอนที่แส้ของคนหยาบช้าผู้นั้นตวัดลงมานางก็เตรียมพร้อมรับมันไว้อยู่แล้ว

อีกฝ่ายเป็นเพียงจมยุทธ์ขอบเขตมายารัตนะ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเลยแม้แต่น้อย แม้แต่เสี่ยวโร่วก็สามารถเลาะฟันของเขาออกจากปากได้ง่าย ๆ หากสาวใช้น้อยไม่ตื่นตระหนกจนเกินเหตุ

เมื่อผู้คนตามท้องถนนที่มุงดูเหตุการณ์อยู่โดยรอบมองเห็นใบหน้าของอันธพาลบนหลังหมูป่าอย่างชัดเจน พวกเขาต่างก็เงียบเสียงลงในทันที ไม่มีใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์การกระทำของเขา คนเหล่านั้นไม่กล้าแม้แต่มองใบหน้าของเขาเลยด้วยซ้ำ มีเพียงบางคนที่ซุบซิบกันอย่างแผ่วเบาและชี้นิ้วมาทางฉินอวี้โม่ที่กำลังยึดแส้เอาไว้เท่านั้น

ดูเหมือนว่าผู้คนทั้งหลายก็ต้องการจะช่วยฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว แต่เป็นเพราะเกรงกลัวชายผู้นั้นทำให้ไม่มีใครกล้า พวกเขาไม่กล้าเข้ามายุ่งและไม่กล้าพอที่จะเอ่ยห้ามปราม

ชายบนหลังหมูดึงแส้อยู่หลายครั้ง ทว่าอาวุธของเขาก็ไม่เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองฉินอวี้โม่ด้วยสายตาเดือดดาล

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร ?”

— เพี๊ยะ ! —

เพียงแค่สะบัดมืออย่างง่าย ๆ ฉินอวี้โม่ก็สามารถทำให้แส้เหวี่ยงย้อนกลับไปและฟาดเข้าใส่มือของชายผู้นั้นได้แล้ว รอยแดงปรากฏขึ้นบนหลังมือเขาในทันที

“ทำไมข้าต้องรู้จักเจ้าด้วยล่ะ ?”

หลังจากกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส ฉินอวี้โม่ก็หันไปคว้าแขนของเสี่ยวโร่วแล้วเตรียมตัวพานางออกเดินต่อ

นางไม่เคยเกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น ทว่านางก็ไม่อยากจะเปลืองน้ำลายโต้เถียงกับคนโง่งมผู้นี้

“หยุดเดี๋ยวนี้ ! ทำร้ายข้าแล้วคิดจะหนีงั้นรึ ไม่มีทางซะหรอก”

ชายที่ถูกแส้ของตัวเองฟาดรู้สึกเดือดดาลมากเมื่อเห็นสตรีที่ฟาดแส้เข้าใส่เขาดึงมือสตรีน้อยปากดีและทำท่าทางคล้ายจะเดินหนีไป เขาจึงรีบเข้าไปขวางทางพวกนางไว้ทันที

“เจ้ากล้าลงมือทำร้ายข้าในนครไป๋อวิ๋น ถ้าท่านปู่และพี่สาวของข้ารู้เรื่องนี้เข้า ชีวิตนี้ก็อย่าหวังว่าเจ้าจะเดินได้อีกเลย !”

ดูเหมือนว่าคนอันธพาลผู้นี้คงจะมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา ทว่าฉินอวี้โม่กับเสี่ยวโร่วก็ไม่คิดแยแส

“ไปกันเถอะ”

ฉินอวี้โม่กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ นางไม่อยากจะเสวนากับคนโง่งมที่พูดไม่รู้เรื่องเช่นนี้ หากพูดแล้วไม่เกิดประโยชน์ก็จะไม่พูดนี่คือหลักการของนาง

“ถ้าเจ้าไม่ขอโทษข้า พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้น !”

เมื่อบุรุษคนพาลเห็นว่ามีคนกำลังเดินตรงเข้ามาจากทางด้านหลังของฉินอวี้โม่ เขาก็ดูจะมีความกล้าขึ้นมาทันที

“ทำไมเราต้องขอโทษเจ้าด้วยล่ะ ?”

น้ำเสียงของฉินอวี้โม่เย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ นางเกลียดคนประเภทนี้เป็นที่สุด คนโง่หยิ่งยโส ไร้เหตุผล

“ใช่ มันเป็นเจ้ามากกว่าที่ควรจะขอโทษ”

เสี่ยวโร่วเอ่ยปากสนับสนุนคุณหนูของตัวเอง

“เหอะ ! ทั่วทั้งนครไป๋อวิ๋นแห่งนี้ไม่มีผู้ใดกล้าบอกให้ข้าต้องขอโทษ”

อันธพาลผู้ทำตัวเก่งกร่างยังคงมองสองสาวด้วยสายตาดุดัน เขาไม่คิดที่ปล่อยพวกนางให้รอดไปได้ง่าย ๆ

“เสี่ยวโร่ว แสดงผลลัพธ์ของการฝึกฝนกว่าครึ่งปีของเจ้าให้ข้าดูทีสิ”

ฉินอวี้โม่คร้านที่จะเจรจากับคนผู้นี้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมถอยออกไปดี ๆ เช่นนั้นก็คงต้องใช้วิธีถีบส่งแล้ว

“เจ้าค่ะ”

เสี่ยวโร่วพยักหน้ารับคำอย่างตื่นเต้น และรีบตรงเข้าไปหาชายผู้นั้นทันที

การฝึกฝนในครึ่งปีที่ผ่านมาทำให้นางพัฒนาอย่างก้าวกระโดดจนขึ้นมาเป็นจอมยุทธ์ในขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราแล้ว แต่กระนั้นเสี่ยวโร่วก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้ต่อสู้กับคนจริง ๆ เลยสักครั้งเพราะภายในป่าแสงจันทร์มีเพียงแต่อสูรมายาให้ต่อสู้

ในตอนนี้คุณหนูของนางคิดจะใช้คนตรงหน้าเป็นเหมือนกับกระสอบทรายให้นางได้ฝึก เมื่อรู้เช่นนั้นเสี่ยวโร่วน้อยก็ตกใจอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม เพื่อสั่งสอนคนพาลแล้วนางก็จะไม่กลัว ที่สำคัญสาวใช้น้อยจะพยายามพิสูจน์ตัวเองให้คุณหนูของนางได้เห็น

เมื่อเห็นว่าสตรีปากดีพุ่งตัวเข้ามาหา บุรุษเจ้าของหมูป่ายักษ์ก็สาดสายตามองอย่างดูถูก เขาไม่เชื่อหรอกว่าสตรีน้อยปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมผู้นี้จะแข็งแกร่งได้

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ดูเหมือนบุรุษจอมวางอำนาจจะพลาดเสียแล้ว

ด้วยแววตาที่เหยียดหยามนางเช่นนั้นทำให้เสี่ยวโร่วไม่สามารถควบคุมความโกรธของตัวเองได้อีก ชายตรงหน้าเกือบจะทำร้ายนาง และยังกล้ากล่าวหาคุณหนู สาวใช้น้อยจึงทุ่มสุดฝีมือเพื่อจัดการกับเขา

ทั้งดั้งจมูก ใบหน้า และท้องน้อยของชายผู้นั้นถูกหมัด เข่า ศอกของเสี่ยวโร่วกระแทกเข้าใส่จนร่วงผล็อยลงไปกับพื้น เขาเจ็บจุกจนพูดไม่ออก

เสี่ยวโร่วน้อยฟาดเท้าเตะซ้ำไปอีกหนึ่งครั้งก่อนจะสาดสายตาเหยียดหยามยิ่งกว่าเข้าใส่คู่ต่อสู้แล้วดึงฉินอวี้โม่ออกเดินต่อเพื่อตรงไปยังที่ตั้งจวนตระกูลฉิน

ผู้คนที่มุงดูอยู่โดยรอบต่างก็ได้แต่ยืนอึ้ง พวกเขาไม่คิดเลยว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุเพียงสิบสี่สิบห้าปีที่มีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มจะมีฝีมือร้ายกาจได้ถึงเพียงนั้น และนี่จึงยิ่งทำให้พวกเขาเชื่ออย่างสนิทใจเลยว่าสตรีทั้งสองนั้นจะต้องมาจากตระกูลใหญ่อย่างแน่นอน

ทว่าหลังจากออกเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางด้านหลัง

“เจ้าทั้งสองคน ข้ายอมรับว่าน้องชายข้ามีนิสัยซุกซน แต่เพียงแค่พวกเจ้าไม่ขอโทษเขาก็มากพอแล้ว เหตุใดถึงต้องลงมือทำร้ายเขาถึงเพียงนี้ด้วย ?”

ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วหยุดชะงัก

เมื่อได้ฟังเสียงนี้ฉินอวี้โม่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกขนพอง เสียงนั้นเป็นเสียงของสตรี และการได้ฟังเสียงของคนผู้นี้ก็ทำให้คำคำหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของอดีตนักฆ่าแห่งศตวรรษที่ 21 อย่างรวดเร็ว…ดอกบัวขาว*

*白莲花 (ดอกบัวขาว) เป็นคำสแลงที่เกิดขึ้นใหม่ ใช้ในหมู่วัยรุ่นจีน ใช้ล้อเลียนหรือเปรียบเปรยผู้หญิงที่ทำตัวภายนอกดูซื่อใสบริสุทธิ์เหมือนดอกบัว แต่ที่จริงมีพฤติกรรมมัวหมอง คิดฟุ้งแต่เรื่องไม่ดีไม่งาม หรือผู้หญิงแอ๊บแบ๊วที่ในใจไม่แบ๊ว พูดสั้น ๆ คือแอบแรด หรือแรดเงียบ

“ท่านพี่ ท่านต้องทวงความเป็นธรรมให้ข้า !”

เมื่อคนอันธพาลที่ล้มกองอยู่บนพื้นมองเห็นพี่สาวของตนเดินเข้ามาหา เขาก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งแล้วรีบฟ้องเสียงดังเหมือนเด็ก ๆ บุรุษขี้แยจ้องมองฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วด้วยสายตาอาฆาตแค้น

“พี่อี้เฟย เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่ บุรุษต่ำช้าสองคนนั้นมาทำร้ายน้องชายข้า ท่านต้องช่วยข้าทวงความเป็นธรรม !”

ครั้งนี้สตรีดอกบัวขาวหันไปกล่าวกับบุรุษที่ยืนอยู่ข้างกายด้วยเสียงแหลมสูง

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วต่างก็ทนไม่ได้ ทั้งสองหันไปมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

ทว่าเมื่อได้เห็นใบหน้าของบุรุษที่อยู่ข้างกายสตรีน่ารำคาญผู้นั้น ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วก็ตกตะลึงในทันที !

.

ฉินอวี้โม่บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งนางอยู่ในตระกูลฉินแห่งเมืองหลิงซีให้แก่หานโม่ฉือได้รับรู้

ในเมื่อตอนนี้พวกเขาทั้งสองตัดสินใจที่จะเดินเคียงคู่กัน ดังนั้นจึงไม่สมควรมีเรื่องปิดบังซ่อนเร้นใด ๆ ต่อกันอีก เมื่อครั้งยังอยู่ในศตวรรษที่ 21 ฉินอวี้โม่เหนื่อยหน่ายกับการอ่านนิยายที่คู่รักมีปัญหากันเพราะค้นพบว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งปกปิดเรื่องราวบางอย่างไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้มามากแล้ว

เมื่อได้ยินสิ่งที่คนข้างกายบอกเล่า หานโม่ฉือก็พยักหน้า

“วางใจเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าตามหาแม่เอง”

หานโม่ฉือส่งแผ่นป้ายไม่ใหญ่ไม่เล็กแผ่นหนึ่งให้ฉินอวี้โม่แล้วสั่งความ “อวี้โม่ ข้าขอมอบสิ่งนี้ให้เจ้า เจ้าสามารถนำแผ่นป้ายนี้ไปที่ร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดของทุกเมืองได้ ขอเพียงเห็นมัน พวกเขาจะฟังคำสั่งของเจ้าทุกอย่าง”

แผ่นป้ายนี้คือป้ายแสดงสถานะที่สามารถใช้ควบคุมหรือสั่งการขุมกำลังของหานโม่ฉือที่มีนามอันแปลกประหลาดว่า—ประตูไร้เงา

หานโม่ฉือผู้นี้มิใช่คนธรรมดา ขุมกำลังของเขามีชื่อเสียงอยู่ไม่น้อย พวกเขาแทรกซึมกระจายอำนาจไปทั่วทั้งดินแดนหวนหลิงไม่ต่างจากอากาศที่อยู่รอบตัวคน ร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดของทุกเมืองในดินแดนแห่งนี้ต่างก็อยู่ภายใต้อำนาจของ ‘ประตูไร้เงา’ ทั้งหมด

แผ่นป้ายนี้มีความสำคัญมาก ขอเพียงมีแผ่นป้ายนี้อยู่ในมือ ผู้ถือป้ายจะสามารถควบคุมประตูไร้เงาได้อย่างเบ็ดเสร็จ

การที่หานโม่ฉือมอบของสิ่งนี้ให้แก่ฉินอวี้โม่นั้นก็เพื่อแสดงให้เห็นถึงความไว้วางใจที่มีต่อนาง และที่สำคัญคือเพื่อเป็นสิ่งแสดงความจริงใจที่เขามีต่อสตรีผู้เป็นที่รัก

ฉินอวี้โม่รับแผ่นป้ายมา นางจะไม่สงสัยในการตัดสินใจของเขา ตอนนี้นางวางหัวใจเอาไว้ในมือของเขาแล้ว ดังนั้นนางก็จะเชื่อใจบุรุษผู้นี้ให้ถึงที่สุดและให้สมกับที่เขาวางใจในตัวนางเช่นกัน

“อวี้โม่ ข้าต้องไปก่อน ยังมีบางเรื่องที่รอให้ข้าไปจัดการในเมืองไป๋อวิ๋น”

สองหนุ่มสาวนั่งเคียงข้าง จับมือพูดคุยกันได้เพียงไม่นาน หานโม่ฉือก็เอ่ยปากขอลา

ยามนี้ ดูเหมือนว่าท้องฟ้าภายนอกจะเริ่มสว่างแล้ว แสงรำไรแห่งยามเช้าตรู่ส่องลอดช่องเล็กช่องน้อยบนเพดานถ้ำลงมาให้เห็น

ฉินอวี้โม่พยักหน้าตอบรับ เรื่องที่หานโม่ฉือต้องไปจัดการนั้น นางเองก็ทราบดี

“ข้าจะรอเจ้าที่นครไป๋อวิ๋น”

แม้ว่าจะลังเลอยู่นาน แต่ในที่สุดหานโม่ฉือก็กล่าวคำอำลาอีกครั้งพร้อมให้คำมั่น เขามองใบหน้างดงามของสตรีผู้อยู่ในหัวใจอีกครู่ใหญ่ก่อนจะหักใจแล้วหันหลังเดินจากไป

ฉินอวี้โม่พยักหน้าตอบรับ แม้จะมีความรู้สึกอันแสนหนักอึ้งเจือปนกับความโศกเศร้าอยู่ในหัวใจดวงน้อย แต่นางก็ต้องรีบหักห้าม พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ยังมีภารกิจหลายอย่างที่ต้องจัดการ

หลังจากหานโม่ฉือจากไปแล้ว ฉินอวี้โม่ก็จัดเครื่องแต่งกายของตัวเองอีกครั้ง

ต้องบอกเลยว่า ‘ปฏิบัติการถอนพิษร้าย’ ของหนุ่มสาวทั้งสองก่อนหน้านี้นั้นค่อนข้างจะ…เข้มข้น สภาพของฉินอวี้โม่ในตอนนี้จึงดูน่าอายสักเล็กน้อย

โชคดีที่นางได้เตรียมอาภรณ์สำรองไว้ภายในแหวนมิติหลายชุด หลังจากจัดการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อย อดีตคุณหนูก็รีบมุ่งหน้ากลับไปยังจุดพักแรมในคืนที่ผ่านมา

เมื่อโอวหยางชิงเฟิงตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าฉินอวี้โม่หายตัวไปก็ทำให้เขากังวลใจอยู่ไม่น้อย

หากไม่ใช่เพราะการกลับมาของเสี่ยวจิ่วและข้อความที่ฉินอวี้โม่ฝากไว้กับม่อเสีย เขาและเสี่ยวโร่วก็คงจะรีบร้อนออกไปตามหานางแล้ว

“คุณชายโอวหยาง ทำไมคุณหนูถึงยังไม่กลับมา ?”

เมื่อเห็นท้องฟ้าสว่างแล้ว แต่ยังไร้เงาของฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่วก็ถามอย่างกระวนกระวาย

ในตอนที่โอวหยางชิงเฟิงกำลังจะตอบ เขาก็รู้สึกถึงสายลมที่เคลื่อนไหวรอบ ๆ ตัว ไม่นานนักฉินอวี้โม่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

“คุณหนู ท่านกลับมาแล้ว”

เมื่อเห็นตัวฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่วก็รีบวิ่งเข้ามาจับมือฉินอวี้โม่อย่างโล่งอก ทว่าไม่ทราบเพราะเหตุใด สาวใช้น้อยจึงรู้สึกราวกับว่าคุณหนูของนางแตกต่างไปจากเดิม

“คุณหนู เมื่อคืนไปที่ไหนมาหรือเจ้าคะ ? ทำไมเหมือนข้าจะรู้สึกว่าคุณหนูดูต่างไปจากเมื่อวาน ?”

เสี่ยวโร่วคือเด็กซื่อ เมื่อนางไม่รู้อะไรก็จะถามออกไปตรง ๆ เด็กสาวมองสำรวจฉินอวี้โม่ทั้งตัวพลางกล่าวถามด้วยความสงสัย

“ต่างตรงไหนกัน ?”

ฉินอวี้โม่ชะงักไปเล็กน้อย นางไม่คิดว่าเสี่ยวโร่วจะมีความรู้สึกที่ว่องไวเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม สาวงามก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด

“คุณหนูดู… น่าหลงใหลกว่าแต่ก่อนเจ้าค่ะ !”

เสี่ยวโร่วมองฉินอวี้โม่ สาวน้อยรู้สึกว่าหากนางเป็นบุรุษ นางก็คงจะตกหลุมรักคุณหนูไปแล้วเป็นแน่แท้

ฉินอวี้โม่โล่งใจไปเล็กน้อย แท้จริงแล้วนางไม่อยากปิดบังเรื่องราวใด ๆ กับเสี่ยวโร่วเลย เพียงแต่ผู้เป็นอดีตคุณหนูเกรงว่าหากสาวใช้น้อยรู้เรื่องที่นางใช้กายเทพมายานี้ช่วยหานโม่ฉือ เด็กสาวอาจจะรู้สึกกลัว เรื่องเช่นนี้หนักหนาเกินไป และเด็กอายุน้อยอย่างเสี่ยวโร่วก็คงไม่อาจยอมรับได้โดยง่าย

“เด็กกะล่อน ปากเจ้าหวานขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ”

ฉินอวี้โม่หยิกแก้มเสี่ยวโร่วเบา ๆ พร้อมกับยิ้มเอ็นดู

“โอวหยางชิงเฟิง ข้ากับเสี่ยวโร่ววางแผนว่าจะอยู่ในป่าแสงจันทร์แห่งนี้ต่ออีกหน่อยเพื่อฝึกวิชา จากนั้นค่อยเดินทางไปที่นครไป๋อวิ๋น หากเจ้ามีเรื่องที่ต้องทำ เจ้าก็ล่วงหน้าไปก่อนได้เลย”

ฉินอวี้โม่กล่าวกับโอวหยางชิงเฟิง เวลานี้นางถือว่าเขาคือสหายผู้หนึ่ง ดังนั้นอดีตคุณหนูจึงเลือกที่จะกล่าวกับเขาอย่างตรงไปตรงมาในสิ่งที่นางต้องการ ตอนนี้นางและเสี่ยวโร่วยังไม่มีเรื่องเร่งด่วนต้องทำไปที่นครไป๋อวิ๋น และที่นั่นมีก็เรื่องราวมากมายหลายอย่างที่ไม่ทราบว่าร้ายหรือดีรอพวกนางอยู่ ดังนั้นมันจะเป็นการดีกว่าหากได้ฝึกฝนพลังมายาและทักษะร่างกายภายในป่าแสงจันทร์ก่อนไปเยือนนครไป๋อวิ๋น เพราะถ้ามีเรื่องร้ายแรงใดเกิดขึ้นที่นั่น พวกนางทั้งคู่จะได้มีพลังพอจะป้องกันตัวเองได้

โอวหยางชิงเฟิงนั้นต่างจากพวกนาง เขามาจากตระกูลโอวหยาง บางทีเขาอาจจะมีเรื่องที่ต้องไปทำ การให้เขามาคอยอยู่เฝ้าพวกนางในป่าแห่งนี้อย่างเปล่าประโยชน์ไม่เป็นผลดีใด ๆ และมันก็รังแต่จะทำให้งานของเขาล่าช้าเท่านั้น

“อวี้โม่ เจ้าเห็นข้าเป็นคนไม่รักษาสัญญาอย่างนั้นหรือ ?”

โอวหยางชิงเฟิงรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อยเมื่อได้ยินวาจาของฉินอวี้โม่

“ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าเพียงแต่กลัวจะทำให้เจ้าเสียงานเท่านั้นเอง”

ฉินอวี้โม่ส่ายศีรษะอย่างอับจนหนทาง โอวหยางชิงเฟิงอายุเพียงสิบแปดปี เขายังมีความเป็นเด็กอยู่บ้างจึงทำให้ความรู้สึกในด้านเหตุผลของเขาค่อนข้างช้า

เมื่อได้ฟังคำพูดของฉินอวี้โม่ โอวหยางชิงเฟิงก็คิดได้ หนุ่มหน้าใสหัวเราะเบา ๆ อย่างเก้อเขิน แล้วตอบสหาย

“แหะ ๆ เรื่องนั้นอย่าห่วงเลย ข้าไม่มีงานอะไรต้องไปทำที่ตระกูลทั้งนั้น ที่สำคัญข้าสัญญากับเจ้าแล้วว่าจะพาเจ้าเที่ยวชมป่าแสงจันทร์ อีกประมาณครึ่งปีหลังจากนี้จะมีการสอบคัดเลือกผู้ที่จะเข้าเรียนในโรงเรียนราชสำนัก ข้าอยากจะบอกเจ้าเอาไว้ก่อนเผื่อว่าเจ้าจะสนใจ ข้าเองก็มีความคิดที่จะลงสอบคัดเลือกด้วย บางทีเราอาจจะไปคัดเลือกด้วยกันได้”

โอวหยางชิงเฟิงบอกเล่าสิ่งที่เขาคิดอย่างไม่ปิดบัง บนใบหน้าใสประดับรอยยิ้มกว้าง มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้พบเจอกับสหายที่ดีถึงสองคนเช่นนี้ โอวหยางชิงเฟิงยังไม่อยากกลับไปที่ตระกูลของเขาในตอนนี้ เขาสนุกที่ได้พวกนางมาเป็นสหายและยังอยากจะใช้เวลาร่วมกับสหายของเขาก่อน

“ถ้าเช่นนั้น พวกเราก็ใช้ป่าแสงจันทร์เป็นที่ฝึกฝนกันเถอะ”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าแล้วเชิญชวนและไม่ได้กล่าวสิ่งใดอีกหลังจากนั้น

ในเมื่อโอวหยางชิงเฟิงเลือกที่จะอยู่ นางก็ไม่มีความเห็นอื่น อย่างไรเสียการมีโอวหยางชิงเฟิงอยู่ด้วยก็ทำให้การเดินทางภายในป่าแสงจันทร์สะดวกมากยิ่งขึ้น

หลายวันหลังจากนั้น พวกเขาทั้งสามคนก็พากันท่องไปทั่วผืนป่าเพื่อหาประสบการณ์และฝึกฝนพลังมายาไปพร้อม ๆ กับการพัฒนาร่างกาย

แน่นอนว่าในฐานะผู้ฝึกสัตว์อสูร ฉินอวี้โม่ก็ช่วยสยบอสูรมายาให้ทั้งโอวหยางชิงเฟิงและเสี่ยวโร่ว

ตอนนี้ระดับพลังของนางพัฒนาไปไกลมาก และเมื่อบวกรวมกับการที่นางมีราชาอสรพิษเก้าเศียรแล้ว การจะกำราบอสูรเทวะราชันให้อยู่หมัดก็น่าจะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอีกแล้ว

ทว่าสถานที่บางแห่งในป่าแสงจันทร์นั้นมีทั้งความลึกลับและอันตรายที่น่าหวาดหวั่นแฝงอยู่ แม้ว่าฉินอวี้โม่จะคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากแล้ว แต่บางจุดนางก็ยังไม่กล้าจะเหยียบย่างเข้าไป

ดังนั้นส่วนมากพวกเขาจึงมุ่งเน้นตามหาอสูรมายารอบ ๆ ผาทรนงเป็นหลัก

อย่างไรก็ตาม อสูรเทวะราชันก็หาได้ยากอย่างยิ่ง ผ่านไปกว่าครึ่งปี พวกเขาทั้งสามยังพบอสูรมายาระดับเทวะราชันเพียงแค่ตัวเดียวเท่านั้น

โอวหยางชิงเฟิงไม่ลังเลเลยที่จะให้เสี่ยวโร่วทำพันธสัญญากับอสูรระดับเทวะราชันตัวนั้น

และเป็นเพราะได้ทำพันธสัญญากับอสูรเทวะราชันบวกกับการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงกว่าครึ่งปีทำให้เวลานี้เสี่ยวโร่วกลายเป็นจอมยุทธ์ในขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราแล้ว อีกเพียงก้าวเดียวนางก็จะข้ามไปถึงขอบเขตนภมายาและกลายเป็น ยอดฝีมือที่แท้จริง อย่างเต็มตัวแล้ว

ในครึ่งปีที่ผ่านมา ความแข็งแกร่งของโอวหยางชิงเฟิงเองก็ก้าวหน้าไปมาก ส่วนผู้ที่พัฒนาระดับพลังไปได้น้อยที่สุดก็คือฉินอวี้โม่

ในตอนนี้ฉินอวี้โม่อยู่ขอบเขตนภมายาหกดารา หากนางต้องการจะให้พลังของตัวเองก้าวหน้าไปได้อย่างรวดเร็ว สิ่งที่นางทำได้ก็มีเพียงหนทางเดียวนั่นคือ นางจะต้องทำพันธสัญญากับอสูรเทวะราชันที่มีดาราสูงๆ อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ครึ่งปีที่ผ่านมานางยังไม่พบเจออสูรเทวะราชันดาราสูงเลยแม้แต่ตัวเดียว

ดังนั้นแม้จะผ่านมาหลายเดือนแล้ว ฉินอวี้โม่ก็เพียงแต่ก้าวหน้าจากขอบเขตนภมายาหกดาราขึ้นมาเป็นนภมายาเจ็ดดาราเท่านั้น

ในเรื่องนี้นับว่าไม่แปลกเพราะขอบเขตนภมายาเป็นขอบเขตที่ยากที่จะก้าวหน้าได้ ในช่วงที่ผ่านมาสาวนักฆ่าในร่างอดีตคุณหนูจึงทดลองปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ โดยการจับอสูรมายาในทุกระดับและหลากหลายชนิดมาทำพันธสัญญาแล้วปล่อยพวกมันไปในภายหลัง ทว่าแม้จะทำเช่นนี้ไปนับครั้งไม่ถ้วน แต่นางก็ยังคงก้าวหน้าได้ช้ามาก

อย่างไรก็ตาม ครึ่งปีที่ผ่านมาก็นับว่าไม่ได้สูญเปล่า เพราะฉินอวี้โม่ได้สำเร็จทักษะอสูรเสริมร่างเรียบร้อยแล้ว ในขณะเดียวกันนางยังได้วิชานภายุทธ์ของตัวเองมาแล้วด้วย

ในตอนที่ฉินอวี้โม่ได้ลองปลดปล่อยนภายุทธ์ครั้งแรก เสี่ยวโร่วและโอวหยางชิงเฟิงก็ต้องผงะไปด้วยความตกตะลึง ซึ่งก็เป็นเพราะพลังทำลายล้างและความรุนแรงของนภายุทธ์ของฉินอวี้โม่นั้นน่าอัศจรรย์เป็นอย่างยิ่ง

หกเดือนผ่านไปราวกับชั่วพริบตา ตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น การสอบเข้าโรงเรียนราชสำนักที่โอวหยางชิงเฟิงพูดถึงก็จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

ในวันนี้ สมาชิกทั้งสามแห่งคณะท่องไปในไพรกว้างจึงยุติภารกิจสำรวจป่าแห่งนี้ลง ฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่ว และโอวหยางชิงเฟิงต่างก็เก็บข้าวของเพื่อจะมุ่งหน้าเดินทางไปยังนคราใหญ่ไป๋อวิ๋นอย่างไม่ลังเล

ในบรรดาอสูรมายาของพวกเขาทั้งหมด อสูรที่มีความเร็วสูงที่สุดคืออสูรมายาของฉินอวี้โม่ เสี่ยวจิน–เหยี่ยวปีกทองเทวะราชัน

หลังจากทั้งหมดขึ้นไปนั่งบนหลังของเสี่ยวจินแล้ว เหยี่ยวตัวยักษ์สีทองอร่ามก็บินตรงไปยังที่ตั้งแห่งนครไป๋อวิ๋นทันที หลายวันแห่งการเดินทาง โอวหยางชิงเฟิงก็บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองหลวงของจักรวรรดิให้ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วฟังอย่างคร่าว ๆ

นครไป๋อวิ๋นคือเมืองใหญ่ที่เก่าแก่และเจริญที่สุดแห่งหนึ่งของดินแดนหวนหลิง แม้ว่าในดินแดนมายาแห่งนี้จะมีแคว้นอยู่หลายแคว้นหรือมีจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่พอ ๆ กับจักรวรรดิไป๋อวิ๋นอย่างจักรวรรดิชิงเฟิงอยู่ แต่ถ้าหากเทียบกันเพียงแค่เมืองเมืองหนึ่ง นครไป๋อวิ๋นนั้นนับเป็นหนึ่งในเมืองที่ยิ่งใหญ่และดีที่สุดในดินแดน

นครใหญ่แห่งนี้ตั้งอยู่ในชัยภูมิที่พิเศษ ศูนย์บัญชาการใหญ่แห่งสมาคมที่ทรงอิทธิพลต่างก็ตั้งอยู่ภายในเมืองแห่งนี้ นอกจากนั้นยังเป็นที่ตั้งของสามตระกูลที่ทรงอำนาจมาก และเมื่อรวมเข้ากับโรงเรียนราชสำนักที่มีชื่อเสียงไปทั่วดินแดนแล้ว นครไป๋อวิ๋นจึงเป็นหนึ่งในเมืองที่เจริญที่สุดในแผ่นดินนี้

แม้แต่ผู้คนที่อาศัยอยู่ในแคว้นอื่นๆ ก็ล้วนเคยเดินทางมายังนครไป๋อวิ๋นด้วยจุดประสงค์ที่หลากหลาย บ้างก็มาเพื่อสมัครเข้าร่วมกับสามสมาคมใหญ่และอีกมากมายมาเพื่อคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนัก

บนดินแดนหวงหลิงแห่งนี้มีแคว้นใหญ่น้อยอยู่นับไม่ถ้วน ทว่าแทบจะทุกแคว้นก็ล้วนแล้วแต่มีความสัมพันธ์อันดีกับนครไป๋อวิ๋นทั้งสิ้น ซึ่งนั่นก็รวมถึงจักรวรรดิชิงเฟิง อาณาจักรข้างเคียงที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้จักรวรรดิไป๋อวิ๋น แต่ทว่าความสัมพันธ์ดังกล่าวก็เป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น และด้วยเหตุผลที่ไป๋อวิ๋นเป็นเมืองใหญ่ แทบทุกแคว้นจึงส่งคนของตัวเองเข้ามาแทรกซึมอยู่ในนครแห่งนี้จำนวนมาก และเป็นผลให้จักรวรรดิไป๋อวิ๋นเองก็ควบคุมอำนาจภายในเมืองหลวงแห่งนี้ได้ยากยิ่งขึ้นด้วยเช่นกัน

แต่ในสิ่งที่กล่าวมาทั้งหมด โรงเรียนราชสำนักถือเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงมากที่สุด ในทุก ๆ เดือนเก้าของแต่ละปี โรงเรียนแห่งนี้จะมีการจัดสอบคัดเลือกครั้งใหญ่

ที่กล่าวว่าครั้งใหญ่นั้นก็เป็นเพราะผู้ที่มาเข้ารับการคัดเลือกจะมาจากทั่วทุกสารทิศในหวนหลิง และเนื่องจากจำนวนคนที่มาเข้ามาสอบนั้นมีอย่างมหาศาล กฎกติกาในการสอบจึงต้องเข้มข้นมากตามไปด้วย

ผู้ที่จะสอบผ่านเข้าเป็นนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ไม่เพียงแต่จะต้องมีพรสวรรค์สูงส่งเท่านั้น แต่ยังต้องมีคุณสมบัติด้านอื่น ๆ ที่ดีพร้อม โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคลิกลักษณะและอุปนิสัยเฉพาะตัว

หากมีเพียงพรสวรรค์แต่มีแนวโน้มว่าจะทำให้สถาบันเสื่อมเสีย ทางโรงเรียนราชสำนักก็จะไม่รับคนผู้นั้นเข้ามา

หลังจบการศึกษาจากโรงเรียนราชสำนักแล้ว เหล่าบัณฑิตทั้งหลายผู้เป็นผลผลิตอันดีเลิศของโรงเรียนแห่งนี้ก็จะกลายเป็นความหวังของทั้งตระกูลได้เลยทีเดียว เพราะความแข็งแกร่งของพวกเขาจะพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด แม้แต่ชื่อเสียงก็จะขจรขจายไปไกลภายในนามศิษย์แห่งโรงเรียนราชสำนัก

ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้คนจำนวนมากมายหลั่งไหลเข้ามาสมัครรับคัดเลือกเข้าเรียนในสถาบันมีชื่อเสียงแห่งนี้

ในเรื่องนี้ ฉินอวี้โม่ไม่มีข้อสงสัยเลยเพราะระหว่างทางที่กำลังมุ่งหน้าไปยังนครไป๋อวิ๋น พวกเขาก็พบเห็นผู้คนจำนวนมากกำลังเดินทางหลั่งไหลเข้าสู่นครใหญ่ที่เป็นจุดมุ่งหมายเดียวกันกับพวกเขา ผู้คนเหล่านั้น บางคนก็ยังหนุ่มสาวไม่ต่างจากฉินอวี้โม่ บางคนก็พอมีอายุบ้างแล้ว แต่ทั้งหมดก็ล้วนเป็นผู้ที่ต้องการมาสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนราชสำนักทั้งสิ้น

เดิมทีโอวหยางชิงเฟิงเคยได้รับการคัดเลือกให้เข้าเรียนที่โรงเรียนราชสำนักเมื่อห้าปีก่อน แต่เป็นเพราะเขามีปัญหากับตระกูลเสียก่อนจึงทำให้ไม่มีโอกาสได้เข้าเรียน แต่ในครั้งนี้ หนุ่มหน้าใสก็หมายใจแล้วว่าจะต้องเข้าเรียนโรงเรียนในฝันแห่งนี้ให้ได้

อย่างไรก็ตาม ทั้งโอวหยางชิงเฟิงและฉินอวี้โม่ไม่ได้มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าหากถึงกับว่าพวกเขาทั้งสองยังสอบไม่ผ่าน แล้วจะมีผู้ใดสอบผ่านได้อีก ?

เสี่ยวโร่วนั้นมีความกังวลอยู่เล็กน้อย ทว่าหลังจากฉินอวี้โม่พูดปลอบใจสาวน้อยไปสองสามประโยค เสี่ยวโร่วน้อยก็ดูจะมั่นใจขึ้นมาในทันที

ระดับพลังของเสี่ยวโร่วในตอนนี้ไม่นับว่าต่ำต้อยเลย และนางยังมีอสูรเทวะราชันอยู่ด้วย หากไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น นางก็น่าจะสามารถเข้าโรงเรียนราชสำนักได้อย่างไร้ปัญหา

คณะเดินทางกลุ่มไม่เล็กของสามคนกับอีกหลายตัวมุ่งหน้าไปยังนครไป๋อวิ๋นอย่างมุ่งมั่น พวกเขาบินบ้าง พักบ้าง เดินคุยกันบ้าง หลังจากผ่านไปเจ็ดวันเจ็ดคืน ในที่สุดภาพของเมืองขนาดใหญ่โตมโหฬารก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขา

.

หานโม่ฉือจ้องมองฉินอวี้โม่นิ่งนาน สายตาคมของเขาอ่อนหวานละมุนละไม ถึงแม้ว่าเขาจะตกตะลึงในความพิเศษไม่เหมือนผู้ใดของสตรีตรงหน้าอยู่ไม่น้อย ทว่าบุรุษเย็นชาก็มีความสุขมากเหลือเกิน

ก่อนหน้านี้เขาเตรียมใจไว้แล้ว และคิดว่าอย่างไรวันนี้ตัวเขาก็คงหลีกหนีความตายไม่พ้น ทว่าไม่คาดคิดเลยว่าหญิงสาวผู้นี้จะหาญกล้ายอมเสียสละร่างกายงดงามเพื่อช่วยถอนพิษให้เขาด้วยวิธีเช่นนั้น

ถึงแม้นางจะขัดเขินอยู่บ้าง แต่กลับไม่แสดงความกระดากอายหรือกล้ำกลืนฝืนทนออกมาให้เห็น เพื่อช่วยชีวิตเขาแล้ว สตรีผู้นี้ไม่ลังเลแม้แต่น้อย นางมีแต่ความมุ่งมั่นลงมืออย่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยว ก่อนที่นางจะช่วยเขา ฉินอวี้โม่ไม่แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่าหากเขาไม่รับผิดชอบ นางจะทำอย่างไร

ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา ในดินแดนแห่งนี้ เขายังไม่เคยพบเจอหรือรู้จักสตรีที่เป็นเช่นนี้มาก่อน

หานโม่ฉือคิดเสมอว่า ด้วยร่างกายที่แตกต่างจากคนทั่วไปของเขา เขาคงจะไม่สามารถตกหลุมรักสตรีคนใดและคงไม่มีใครก้าวเข้ามาในหัวใจของเขาได้ ทว่าไม่คิดเลยว่าสตรีที่ไม่ธรรมดาผู้นี้จะทำให้เขามองข้ามเงื่อนไขทั้งปวงและพานางเข้ามานั่งในหัวใจของเขาเองได้….อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้

“ข้า…” // “ข้า…”

ฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือเปล่งเสียงขึ้นพร้อมกัน

เมื่อครู่หานโม่ฉือได้สารภาพออกมาหมดแล้ว และเขาก็ตอบตกลงรับเงื่อนไขทั้งสามข้อของนาง ฉินอวี้โม่จึงคิดว่าตัวเองไม่ควรมีสิ่งใดปิดบังต่อบุรุษที่นางเลือกจะยืนเคียงข้าง ดังนั้นอดีตคุณหนูผู้ไม่เคยเป็นคุณหนูจึงตั้งใจจะเล่าเรื่องราวของตัวเองให้คนตัวโตฟังทั้งหมด ทว่าก็ไม่คาดคิดว่าเขาเองจะเอ่ยปากขึ้นพร้อม ๆ กัน…. ไม่คาดคิดว่าใจของเขาจะตรงกับนาง

เพราะถ้อยคำตอบรับเงื่อนไขข้อสุดท้ายเมื่อครู่จากปากเขายังคงดังก้องอยู่ในหัวใจดวงน้อย ‘นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการ’ ความนัยของวาจานั้นยังคงทำให้หัวใจของนางสั่นสะท้านอย่างไม่อาจต้าน… ไม่ใช่เพียงแค่ตอบตกลง แต่เสมือนเขากำลังสื่อให้รู้ว่า… พวกเขาทั้งคู่มีหัวใจที่ตรงกัน

แม้ว่าฉินอวี้โม่จะยอมรับว่าตนเองมีใบหน้าที่หนาในระดับหนึ่ง ทว่าในตอนนี้ใบหน้าของนางก็ยังคงแดงซ่านและร้อนผ่าวราวกับถูกเผาไหม้อยู่ดี

หานโม่ฉือเงียบและรอฟัง ฉินอวี้โม่เองก็รอให้เขาพูดก่อน บรรยากาศในตอนนี้จึงค่อนข้างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“เจ้าพูดก่อน”

เพื่อลดทอนความขัดเขิน ฉินอวี้โม่จึงเดินหาสถานที่นั่งคุยกัน และในทันทีที่พบเจอจุดเหมาะสม อดีตคุณหนูก็นั่งลงแล้วเริ่มบทสนทนา นางมองหานโม่ฉือและบอกให้เขาเอ่ยปากเรื่องที่อยากพูดออกมาก่อน

“ร่างกายของเจ้าคือกายเทพมายาใช่หรือไม่ ?”

หานโม่ฉือนั่งลงข้าง ๆ ฉินอวี้โม่อย่างไม่ลังเล

ฉินอวี้โม่พยักหน้าตอบรับ สาวงามหันไปมองบุรุษข้างกาย ความงุนงงปรากฏบนใบหน้านวลชัดเจน นางกำลังสงสัยว่าหานโม่ฉือรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร “ทำไมเจ้าถึงรู้เรื่องนี้ได้ ?”

จริงอยู่ที่ฉินอวี้โม่เป็นผู้ขจัดพิษเย็นในร่างกายของเขา แต่เพียงเท่านั้นเขาจะรู้ได้ในทันทีเลยหรือว่าร่างกายของนางคือกายเทพมายา ?

รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปากของหานโม่ฉือก่อนที่เขาจะกล่าวตอบ “ข้าแค่เดาเท่านั้น”

การที่ฉินอวี้โม่ช่วยเขากำจัดพิษเย็นในร่างกายไปได้ นั่นก็แสดงว่าร่างกายของนางจะต้องมีความพิเศษ

ร่างกายมหัศจรรย์ที่สามารถขจัดพิษที่ไร้ทางรักษาได้ และยังทำให้ฉินอวี้โม่มีพรสวรรค์อันน่าตกใจ ไหนจะความรวดเร็วอย่างผิดปกติของนางในการสยบอสูรมายา เรื่องทั้งหมดนี่มีเพียงกายเทพมายาในตำนานเท่านั้นที่จะทำได้

เมื่อฟังคำพูดของหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้า

“วางใจเถอะ ข้าจะปกป้องเจ้าไม่ว่าในอนาคตจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นก็ตาม”

หานโม่ฉือคว้าจับมือบางของฉินอวี้โม่อย่างอ่อนโยน ต้องบอกเลยว่าถึงแม้หานโม่ฉือจะเป็นมนุษย์เย็นชาอย่างยากจะหาผู้เปรียบเทียบ ทว่ากับสตรีที่เขารักแล้ว บุรุษเย็นชาผู้นี้ก็สามารถปฏิบัติอย่างอ่อนโยนและเอาใจใส่จนแทบจะละลายคาอกกว้างนี้ได้เลยทีเดียว

เมื่อได้ยินคำกล่าวที่ไม่ต่างจากคำมั่นสัญญาของหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็ส่งยิ้มหวานหยดตอบรับอย่างมีความสุข แม้จะรับรู้ว่ามือใหญ่ของเขายังคงเย็นอยู่เล็กน้อย ทว่าภายใต้มือคู่นี้ นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นางจึงปล่อยให้เขากอบกุมมือบางไปเรื่อยๆ อย่างตามใจ

“คนที่ไล่ล่าข้าคือน้องชายต่างมารดาของข้าเอง เขามีนามว่า หานโม่หยวน คนผู้นั้นต้องการจะกำจัดข้ามาโดยตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะถูกลอบกัดจนพิษเย็นในร่างกายกำเริบขึ้นมาได้ ข้าก็ไม่เคยเห็นมันอยู่ในสายตาสักครั้ง ต่อให้พวกมันมากันเป็นสิบข้าก็ไม่เคยกลัว”

หานโม่ฉือกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา เขาอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฉินอวี้โม่ฟัง ในน้ำเสียงที่คล้ายจะเรียบเฉยของเขานั้น นางสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่ถูกส่งออกมาอยู่หลายส่วน

ที่หานโม่ฉือเข้ามาในป่าแสงจันทร์ครั้งนี้ก็เพื่อตามหาสมุนไพรสำหรับต้านพิษเย็นในร่างกาย เขาออกมาตามลำพังไม่ได้นำคนของเขาติดตามมาด้วย

ตอนที่เขาพบเจอสมุนไพรก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาค้นพบว่าตัวเองถูกหานโม่หยวนและลูกน้องสะกดรอยตามมาอย่างลับ ๆ

ในตอนแรกนั้น เขาไม่ได้สนใจน้องชายต่างมารดาและพรรคพวกของมันแม้แต่น้อย เมื่อได้สมุนไพรมาแล้วหานโม่ฉือก็เตรียมตัวจะกลับทันที

ทว่าในตอนนั้นเองก็มีอสูรเทวะราชันปรากฏตัวขึ้นและขวางทางเขาเอาไว้

อสูรเทวะราชันตัวนั้นสร้างปัญหาให้หานโม่ฉือไม่น้อย และโชคร้ายที่พิษเย็นในร่างกายของเขากำเริบขึ้นมาในเวลานั้นอย่างพอดิบพอดี

ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาพลาดพลั้งถูกอสูรมายาทำร้ายจนบาดเจ็บหนัก แต่ด้วยความสามารถอันสูงส่ง หานโม่ฉือก็ยังคงหลบหนีออกมาได้ เดิมทีเขาพยายามยับยั้งพิษเย็นเอาไว้ ในขณะเดียวกันก็รีบหลบหลีกการติดตามของหานโม่หยวนและลูกน้อง

ทว่าเขาไม่ทราบว่าอีกฝ่ายใช้วิธีการใด แต่หานโม่หยวนกลับยังคงสามารถไล่ตามกลิ่นอายของเขาได้และเปลี่ยนเป็นการไล่ล่า !

ซึ่งในภายหลัง หานโม่ฉือก็ได้เข้าใจวิธีที่หานโม่หยวนใช้ คนชั่วช้าผู้นั้นแอบโรยผงไร้สีไร้กลิ่นไว้บนร่างของเขาในขณะที่กำลังต่อสู้กับอสูรเทวะราชัน

ไม่ว่าหานโม่ฉือจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ในสถานการณ์ตอนนั้น บวกรวมกับสภาพร่างกายที่เลวร้ายทำให้เขาไม่สามารถแสดงพลังออกมาได้อย่างเต็มที่

และในตอนที่เขากำลังเข้าตาจน จู่ ๆ ฉินอวี้โม่ก็ปรากฏตัวขึ้นและช่วยเขาเอาไว้

เดิมทีเรื่องของพิษเย็นที่อยู่ในร่างกายของหานโม่ฉือถือเป็นเรื่องสิ้นหวังและไร้หนทางแก้

มารดาของเขาได้รับพิษเย็นนี้ตั้งแต่ก่อนที่จะให้กำเนิดเขา และในตอนนั้นก็เป็นช่วงเวลาที่นางกำลังตั้งครรภ์บุตรชาย โชคร้ายที่พิษเย็นนั้นสามารถถ่ายเทไปยังทารกในครรภ์ได้ หานโม่ฉือจึงติดพิษร้ายตั้งแต่ตอนนั้น แต่ที่โชคร้ายยิ่งกว่าคือมารดาของเขาได้หายตัวไปหลังจากให้กำเนิดเขาได้ไม่นาน

หานโม่ฉือนั้นเป็นที่โปรดปรานของผู้นำตระกูลตั้งแต่วัยเด็ก อาจจะเป็นเพราะผู้นำตระกูลหรือก็คือบิดาของหานโม่ฉือรักมารดาของเขามาก ทว่าก็เป็นเพราะเหตุนั้นเองที่ส่งผลให้ตัวเขาถูกหานโม่หยวนและมารดาเลี้ยงเกลียดชังและลงมือกลั่นแกล้งอยู่บ่อยครั้ง ตั้งแต่เริ่มเข้าใจเหตุผลที่เขาต้องถูกรังแก หานโม่ฉือก็สัญญากับตัวเองว่าหากเขามีสตรีที่รัก เขาจะขอรักมั่นเพียงแต่นางผู้เดียว เขาจะยึดมั่นในความรักนั้นให้ถึงที่สุดไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น ซึ่งเรื่องนี้ก็ตรงกับความคิดของฉินอวี้โม่ นอกจากจะไม่คิดคัดค้านคำขอในเงื่อนไขของนางแล้ว หานโม่ฉือยังสัญญากับตัวเองว่าเขาจะประคับประคองดูแลความรักของพวกเขาทั้งสองอย่างดีที่สุด

หลังจากตามสืบมานาน ในที่สุดหานโม่ฉือก็ทราบว่าผู้ที่ทำให้เขาต้องติดพิษเย็นก็คือมารดาของหานโม่หยวน

แท้จริงแล้วหานโม่ฉือมีพลังและอิทธิพลมากเพียงพอที่จะกำจัดทั้งมารดาเลี้ยงและน้องชายต่างมารดาทิ้งไปอย่างไร้ร่องรอยได้ ทว่าเขากลับสืบรู้ข้อมูลสำคัญเรื่องหนึ่งว่า มีใครบางคนกำลังชักใยอยู่เบื้องหลังมารดาของหานโม่หยวน

หานโม่ฉือไม่ใช่คนโง่ เขาเริ่มสงสัยถึงจุดประสงค์อันแท้จริงที่มารดาของหานโม่หยวนก้าวเข้ามาในตระกูลหาน ดังนั้นเขาจึงยังไม่ลงมือสังหารสองแม่ลูกในทันที แต่เลือกที่จะจับตามองพฤติกรรมของคนทั้งสองไปก่อน ทว่าคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเช่นในวันนี้เกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม ในที่สุดหานโม่ฉือสามารถปลดเปลื้องปัญหาอันหนักหน่วงที่สุดที่เขาไม่เคยคิดว่าจะแก้ไขได้อย่างเรื่องพิษเย็นในร่างกายออกไปได้ เวลานี้เขาจึงไม่อยากคิดสิ่งใดให้ปวดหัว ที่สำคัญที่สุดคือเขาได้พบเจอสตรีที่จะอยู่เคียงข้างกับเขาไปจนแก่เฒ่าแล้วและนั่นก็ทำให้เขามีความสุขมากเหลือเกิน

หลังจากได้ฟังเรื่องเล่าของหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้า

แท้จริงแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือการเป็นศัตรูกับหานโม่ฉือ ต่อให้วันนี้บุรุษเย็นชาผู้นี้ต้องตายไป แต่หลังจากหานโม่หยวนกลับถึงจวนก็จะมีสถานที่เพียงที่เดียวเท่านั้นที่รอคอยให้เขาเข้าไปอยู่…นั่นก็คือในหลุมฝังศพของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นมารดาของเขาก็จะถูกฆ่าในทันทีเช่นกัน เรื่องนี้หานโม่ฉือได้เตรียมการเอาไว้แล้วทั้งหมด อย่างไรก็ตาม หานโม่หยวนนั้นไม่รู้ถึงแผนการของพี่ชายที่เขาชิงชังเลยแม้แต่น้อย

ทว่าในตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว และหานโม่ฉือก็ตระเตรียมแผนการใหม่เอาไว้แล้วเช่นกัน

“ข้ามีเรื่องนึงที่สงสัย เจ้าไม่มีอสูรมายาเลยหรือ ทั้ง ๆ ที่ตัวเจ้าก็แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ?”

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉินอวี้โม่สงสัยเป็นอย่างมาก ในมุมมองของอดีตสาวนักฆ่า จริงอยู่ว่าหานโม่ฉือน่าจะแข็งแกร่งกว่าตัวนาง แต่ในยามเข้าตาจนการพึ่งพาพลังของอสูรมายาแล้วหลบหนีไปน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีสุด ทว่าเหตุใดในตอนที่มีอันตรายจนเกือบจะถึงชีวิต เขาจึงไม่เรียกอสูรมายาออกมา นี่เป็นเรื่องที่นางไม่เข้าใจเลยสักนิด

“ไม่กี่วันก่อน อสูรมายาของข้าเพิ่งจะเข้าสู่การเก็บตัวและเตรียมตัวรับทัณฑ์อัสนี แม้ข้าจะเรียกมันออกมา มันก็ไม่ตอบสนอง”

หานโม่ฉือส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา เขามีอสูรมายาคู่ใจอยู่เพียงตัวเดียว และเขาเองก็คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตในช่วงเวลาที่อสูรคู่ใจเก็บตัวพอดีเช่นนี้ หากว่าเขามีอสูรมายาอยู่ด้วย แน่นอนว่าเรื่องนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

“รับทัณฑ์อัสนี ?”

ฉินอวี้โม่ตกตะลึง นั่นเป็นการเลื่อนพลังของอสูรมายาระดับใดกันถึงต้องรับทัณฑ์อัสนีด้วย ?

‘ไม่ต้องสงสัยหรอกนายหญิง เพราะว่าราชาอสรพิษเก้าเศียรของท่านเองหากมันเลื่อนไปอีกขั้นมันก็จะต้องรับทัณฑ์อัสนีด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันยังต้องการพลังอีกมาก ข้าคิดว่าเรื่องนั้นคงยังไม่เกิดขึ้นในเร็ว ๆ นี้’

เสียงของซิวดังขึ้นในห้วงจิตของฉินอวี้โม่

หลังจากรับการชำระล้างจากทัณฑ์อัสนีแล้ว อสูรมายาระดับเทวะราชันก็จะพัฒนาสู่ระดับที่สูงขึ้น

นั่นก็หมายความว่าอสูรมายาของหานโม่ฉือจะต้องเหนือกว่าราชาอสรพิษเก้าเศียรที่เป็นถึงอสูรมายาระดับเทวะราชันเก้าดาราของนาง !

“แล้วระดับของเจ้าในตอนนี้ล่ะ ?”

ฉินอวี้โม่มองหานโม่ฉือและเอ่ยถามด้วยความสงสัย นางรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของบุรุษผู้นี้ แต่นางกลับมองมันไม่ออก ไม่ว่าจะลอบใช้พลังตรวจสอบอย่างไรก็ไม่สามารถทำได้ อันที่จริงในเรื่องนี้ฉินอวี้โม่สงสัยมาโดยตลอดเพียงแต่ว่ามันไม่ได้มากมายเท่ากับตอนนี้ ตอนที่ได้รู้ว่าอสูรมายาคู่ใจของเขากำลังจะเปลี่ยนผ่านไปสู่ระดับที่สูงกว่าอสูรเทวะราชันเก้าดาราแล้ว

หานโม่ฉือยิ้มและเรียกสัญลักษณ์แสดงระดับพลังออกมาในทันที

เมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่ฝ่าเท้าของหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็ได้แต่เบิกตากว้าง สาวงามเอ่ยสิ่งใดไม่ออกไปชั่วขณะ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดที่ผ่านมานางจึงไม่สามารถมองดูระดับพลังของเขาได้ …นั่นก็เพราะระดับพลังของเขาสูงอย่างผิดปกติถึงขนาดนี้

“เป็นเพราะกายเทพมายาของเจ้าและเป็นเพราะพิษเย็นในตัวข้าถูกกำจัดออกไป ทำให้ระดับพลังของข้าก้าวหน้าขึ้นมาหลายขั้น อีกไม่นานข้าก็จะทะลวงสู่ขอบเขตถัดไปแล้ว”

หานโม่ฉืออธิบายเพิ่มเติมโดยไม่คิดปกปิดสตรีในดวงใจ

ฉินอวี้โม่นิ่งอึ้งอยู่นาน ตั้งแต่เริ่มมาถึงยังดินแดนแห่งนี้ นางก็คิดว่าพรสวรรค์ของตัวเองนั้นเป็นหนึ่งมาโดยตลอด ด้วยประสบการณ์ในสองภพของนางทำให้นางได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากกว่าคนทั่วไป ทั้งทักษะวิชาการต่อสู้ หรือแม้แต่ทักษะชีวิตและการเอาตัวรอดทำให้พรสวรรค์และระดับพลังของนางสูงส่งผิดปกติหากเทียบกับคนในวัยใกล้เคียงกัน ทว่าไม่คิดเลยว่าความสามารถของหานโม่ฉือผู้นี้จะประหลาดมหัศจรรย์ยิ่งกว่านางเสียอีก

“ตอนนี้พิษเย็นของเจ้าก็ถูกลบล้างไปหมดแล้ว ต่อไปเจ้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดเรื่องอย่างวันนี้อีกแล้ว”

ฉินอวี้โม่กล่าวพลางใช้มือที่ว่างลูบหลังมือใหญ่อย่างแผ่วเบา ตอนนี้อดีตคุณหนูผู้งดงามให้การยอมรับหานโม่ฉือแล้ว นางหวังว่าจะได้จับมือเดินเคียงคู่กับเขาไปตลอด และแน่นอนว่านางไม่ต้องการให้เขามีอันตราย ฉินอวี้โม่อยากจะอยู่ข้างกายคนผู้นี้และช่วยปัดเป่าภัยร้ายที่ซุ่มซ่อนอยู่ ไม่ให้มากล้ำกรายตัวและหัวใจของเขาได้

หานโม่ฉือพยักหน้า เขาเข้าใจความหมายที่นางต้องการจะสื่อสารเป็นอย่างดี ทว่าบุรุษร่างใหญ่ก็ไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับไป เขาเพียงแต่บีบกระชับมือบางในอุ้งมือใหญ่ให้แน่นขึ้นเท่านั้น

“หานโม่ฉือ ข้ามีบางอย่างจะบอกเจ้า !”

หลังจากปล่อยเวลาให้ไหลผ่านไปกับความรู้สึกอุ่นซ่านในใจอยู่ชั่วครู่ ฉินอวี้โม่ก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงจริงจังเพราะไม่ต้องการปิดบังความจริงและไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้เองในภายหลัง ฉินอวี้โม่จึงตัดสินใจจะบอกความลับของเธอให้เขารู้เอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้

หานโม่ฉือสบตาฉินอวี้โม่เงียบ ๆ เพื่อรอคอยให้นางพูด

“หานโม่ฉือ เจ้าจำครั้งแรกที่เราพบกันได้หรือไม่ ? มันไม่ใช่ที่สมาคมทหารรับจ้างเมืองหลิงซี แต่เป็นก่อนหน้านั้นที่บึงสายหมอก”

หานโม่ฉือเป็นบุรุษเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ นางเชื่อว่าเขาคงไม่คิดหันหลังกลับ หลังจากที่ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

หานโม่ฉือพยักหน้ารับ เหตุการณ์ในวันนั้นเขาจำได้อย่างแม่นยำ

วันนั้นที่บึงสายหมอก เขาและหลินจิ้งหงบังเอิญได้รู้เห็นภาพเหตุการณ์ที่สตรีงดงามผู้อยู่ตรงหน้านี้กำลังไล่ฟาดฟันและลงมือสังหารบุรุษร่างใหญ่โตนับสิบคนอย่างโหดเ**้ยม…ด้วยตัวนางเองเพียงลำพัง

ในเวลานั้นพวกเขาเกิดข้อสงสัยในตัวฉินอวี้โม่มากมาย

เห็นได้ชัดว่านางไม่มีพลังมายา และไม่ใช่จอมยุทธ์แม้แต่ในระดับจิตมายา แต่ทว่านางกลับสามารถลงมือสังหารชายหนุ่มผู้อยู่ในขอบเขตจิตมายาจำนวนมากได้อย่างง่ายดาย

ในเวลานั้น แม้ว่าการแสดงออกภายนอกของหานโม่ฉือจะไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าภายในหัวใจแสนเย็นชาเขากลับรู้สึกเปลี่ยนไป เขาเกิดความอยากรู้อยากเห็นและสนใจคนผู้นี้อย่างที่ไม่เคยเป็นกับสตรีคนใด

อย่างไรก็ตาม ทั้งหานโม่ฉือและหลินจิ้งหงกลับไม่ได้เห็นตอนที่ฉินอวี้โม่ถูกไล่ล่าจนจนมุม ถูกด่าทอเหยียดหยามและเกือบจะถูกกลุ่มคนกักฬะย่ำยี ซึ่งก็แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้เห็นฉากที่คุณหนูสี่ผู้นี้ตายและไม่ได้เห็นเมื่อยามนางฟื้นขึ้นมา

“หานโม่ฉือ จริง ๆ แล้วเจ้าของร่างกายนี้ที่แท้จริงได้ตายไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น ส่วนข้าที่กำลังพูดคุยกับเจ้านั้นไม่ใช่นาง… ไม่ใช่คุณหนูสี่ตระกูลฉินแห่งหลิงซี… ข้าเป็นเพียงดวงวิญญาณจากโลกอื่นที่ฟื้นกลับมาจากความตายและมาอาศัยร่างกายนี้”

ในที่สุดฉินอวี้โม่ก็บอกความลับตัวเองออกไปให้หานโม่ฉือได้รับรู้ เธอกำลังยอมรับกับเขาตรง ๆ ว่าตัวเธอไม่ใช่คนของโลกมายาแห่งนี้

หลังจากกล่าวออกไป ฉินอวี้โม่ก็จ้องมองหานโม่ฉือนิ่งเงียบ แววตาหวานมีความกังวลเจืออยู่

นางรู้ดีว่าเรื่องที่นางเอ่ยออกไปเป็นสิ่งที่ยากจะเชื่อถือ การที่ดวงวิญญาณข้ามภพมาเข้าร่างคนตายที่อยู่ต่างภพต่างชาติ หรือแม้แต่ต่างมิติจนฟื้นขึ้นมาเป็นเรื่องที่ไม่ว่าผู้ใดได้ฟังก็คงคิดว่าเหลวไหล หากว่าหานโม่ฉือไม่เชื่อเรื่องนี้ฉินอวี้โม่เองก็จะไม่ว่า

หากว่าเขาบอกว่านางพูดจาเหลวไหลนางก็จะไม่ถือสา นางเพียงแค่อยากจะบอกให้เขาได้รับรู้เอาไว้ก่อน เมื่อตัดปลงใจแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างคนผู้นี้ตลอดไป นางก็ไม่อยากมีเรื่องใดปิดบังเขา

“งั้นข้าก็ต้องขอบคุณคนที่ฆ่าเจ้าในอีกโลกน่ะสิ ไม่งั้นข้าก็คงไม่ได้พบกับเจ้า”

หานโม่ฉือกล่าวติดตลก แล้วดึงร่างบางของฉินอวี้โม่เข้ามาแนบอก เขาต้องการจะโอบกอดร่างเล็กๆ นี้ไว้ให้เนิ่นนานที่สุด ไม่ว่าร่างกายนี้จะเคยผ่านความตายมาหรือไม่ ไม่ว่าวิญญาณนี้จะไม่ได้อยู่ในร่างกายนี้มาตั้งแต่เกิด แต่ขอเพียงแค่เป็นนาง เป็นฉินอวี้โม่ที่เขารู้จัก เป็นสตรีที่เขากอดและกำลังกอดตอบเขาอยู่ตอนนี้ที่จะเดินเคียงข้างเขาตลอดไป เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

เมื่อได้ฟังคำตอบคล้ายหยอกล้อของบุรุษแสนเย็นชาอย่างหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็ตกตะลึงอยู่ไม่น้อย สาวผู้ข้ามภพมาจากโลกอื่นยิ้มอย่างนึกทึ่งปนโล่งใจ แต่เหนือสิ่งอื่นใดนางกำลังสุขใจเป็นที่สุด… คนคนนี้คือผู้ที่คู่ควรแล้วที่จะให้นางวางทั้งหัวใจเอาไว้บนมือของเขา

.

.

ตอนที่ 64 ถูกพิษ
ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของบุรุษผู้ถูกล่าอย่างแจ่มชัด ฉินอวี้โม่ก็ต้องประหลาดใจปนหวาดหวั่น นางพบว่าเขาก็คือหานโม่ฉือ บุรุษมนุษย์น้ำแข็งที่เพิ่งจะแยกจากนางไปเมื่อไม่นานมานี้

หากจะนับอย่างละเอียด ตั้งแต่มายังดินแดนหวงหลิงแห่งนี้ หานโม่ฉือคือหนึ่งในบุคคลที่เธอพบเจอบ่อยครั้งที่สุด ฉะนั้นแล้วจึงไม่แปลกที่ฉินอวี้โม่จะรู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นอายของเขา

ทันใดนั้นเองหานโม่ฉือก็หยุดเคลื่อนที่ ร่างของเขาอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ฉินอวี้โม่ซ่อนตัวอยู่มากนัก

“เหอะ เจ้าหนีต่อไปไม่ได้แล้วสินะ ?!”

ฉินอวี้โม่ประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เห็นหานโม่ฉือหยุดการเคลื่อนไหวและปล่อยให้กลุ่มคนที่กำลังไล่ล่าเขาพุ่งเข้าล้อมตัวได้โดยง่าย และนางยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อเห็นบาดแผลมากมายทั่วร่างกายใหญ่โตนั้น

อย่างไรก็ตาม สาวงามก็พบว่าบนใบหน้าคมของเขาไม่มีร่องรอยแห่งความตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย บุรุษมนุษย์น้ำแข็งสาดสายตาเย็นเฉียบเข้าใส่กลุ่มคนที่ล้อมตัวเขาไว้ พร้อมกันนั้นก็ปลดปล่อยสภาวะพลังที่น่ากลัวออกมา

“หานโม่ฉือ ในที่สุดเจ้าก็ตกอยู่ในกำมือข้าแล้ว”

บุรุษสวมหน้ากากดำที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มมองหานโม่ฉือด้วยสายตาที่มีแต่ความเกลียดชังอย่างเต็มเปี่ยม

“หึ ! เจ้าคิดว่าเจ้าจะจับข้าได้รึ ? หานโม่หยวน”

หานโม่ฉือตอบโต้พลางจ้องมองอีกฝ่ายกลับไปอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาเด็ดขาดแน่วแน่และเต็มไปด้วยความป่าเถื่อน แม้ว่าจะถูกยอดฝีมือจำนวนมากปิดล้อมอยู่แต่หานโม่ฉือก็ยังคงไม่มีอาการหวาดวิตกหรือตื่นกลัวให้เห็น ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ก็กำลังตกเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด เพราะร่างกายที่เคยแข็งแกร่งนั้นบัดนี้มีร่องรอยของพลังมายาที่กำลังรั่วไหลออกมาเรื่อย ๆ

หานโม่หยวนคือน้องชายต่างมารดาของหานโม่ฉือ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาคนผู้นี้ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับพี่ชายตนเองอย่างเด่นชัดและเพื่อที่จะให้ตนเองได้ขึ้นสู่ตำแหน่งผู้นำตระกูลคนต่อไป หานโม่หยวนจึงพยายามเล่นงานหานโม่ฉืออยู่หลายครั้ง

ทว่าหานโม่ฉือไม่เคยเห็นน้องชายต่างมารดาผู้นี้อยู่ในสายตามาก่อน ไม่คิดเลยว่าในครั้งนี้เขาจะตกอยู่ในเงื้อมมือคนชั่วช้าผู้นี้ได้

“หานโม่ฉือ หากว่าเจ้าอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ข้ายอมรับว่าต่อให้ข้าพยายามมากแค่ไหนก็ไม่อาจเทียบเจ้าได้ แต่ตอนนี้พิษเย็นในกายเจ้าเริ่มอยู่เหนือการควบคุมแล้ว พลังของเจ้าก็เหลืออยู่ไม่ถึงสามในสิบส่วน คิดหรือว่าข้าจะกลัวเจ้า !”

หานโม่หยวนมองพี่ชายที่เขาแสนเกลียดชังด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันแล้วกล่าวต่อ “หานโม่ฉือ ขอเพียงแค่เจ้าตายในวันนี้ ในอนาคตก็จะไม่มีผู้ใดมาเป็นเสี้ยนหนามของข้าอีกแล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีใครกล้ายืนขวางทางข้า และท่านผู้นำตระกูลจะได้เห็นถึงความสามารถของข้าเสียที !”

ทันทีที่กล่าวจบ หานโม่หยวนก็กวักมือเป็นสัญญาณให้กลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังเตรียมพร้อมเพื่อลงมือจู่โจมเหยื่อตรงหน้า

เห็นได้ชัดว่าสภาพร่างกายของหานโม่ฉือในเวลานี้ดูย่ำแย่ยิ่งนัก ลมหายใจของเขาไม่มั่นคง อีกทั้งสภาวะพลังที่แผ่ออกมาจากร่างกายก็อ่อนแอกว่าปกติอย่างชัดเจน มีเพียงเจตจำนงอันแรงกล้าและจิตใจที่เข้มแข็งเท่านั้นที่ยังคงค้ำจุนร่างไว้ไม่ให้ล้มลงไป

ทว่าถึงแม้ว่าบุรุษร่างใหญ่โตดูคล้ายจะล้มพับไปตามสายลมได้ทุกเมื่อ แต่กลุ่มบุรุษหน้ากากดำก็ยังคงไม่สามารถทำอันตรายเขาได้

หานโม่หยวนนั้นไม่ใช่คนโง่ เขาให้คนของเขาล้อมหานโม่ฉือเอาไว้และสั่งให้อยู่ในสภาวะพร้อมจู่โจมตลอดเวลา แต่กลับยังไม่ได้สั่งให้ผู้ใดลงมือ เขาจะรอคอยจนกระทั่งหานโม่ฉือไม่สามารถควบคุมร่างกายได้อย่างสมบูรณ์เท่านั้น เพราะเมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาจะได้ลงมือสังหารได้โดยง่าย

แม้ว่าสีหน้าของหานโม่ฉือจะไม่เปลี่ยนไป ทว่าพละกำลังของเขาก็ค่อย ๆ ลดลงอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้ฤทธิ์ของพิษเย็นในร่างกายเขากำเริบขึ้นอย่างต่อเนื่อง และยิ่งร่างกายอันแข็งแกร่งนี้เย็นลงเท่าใด สถานการณ์ของเขาก็ยิ่งลงเลวร้ายลง

ฉินอวี้โม่เร้นกายอยู่ในเงาของต้นไม้ต้นหนึ่งท่ามกลางความมืด แม้ว่าเธอจะเป็นนักฆ่าฝีมือฉกาจที่มองดูผู้คนล้มตายต่อหน้าโดยไม่กะพริบตามานักต่อนัก แต่ในครั้งนี้มือสังหารสาวผู้มีจิตใจมั่นคงกลับควบคุมหัวใจที่กำลังเต้นรัวเร็วของตัวเองได้อย่างยากลำบาก

หากจะว่ากันตามเหตุและผล นี่เป็นเรื่องราวภายในตระกูล และฉินอวี้โม่ก็ไม่ควรจะเข้าไปยุ่งเรื่องภายในของผู้อื่น ทว่าเมื่อย้อนกลับไปนึกถึงตอนที่เคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับหานโม่ฉือเมื่อครั้งที่อยู่ที่บึงสายหมอก อีกทั้งยังเรื่องที่เขาช่วยเหลือเธอไว้ในวันอสูรล้อมเมือง ฉินอวี้โม่ก็คิดว่าตัวเองไม่สามารถยืนดูอยู่เฉยๆ ได้

ด้วยความคิดเช่นนั้นฉินอวี้โม่ก็ไม่ลังเลอีก เมื่อเห็นว่าสบโอกาส นักฆ่าสาวก็ใช้วิชาตัวเบาดีดตัวพุ่งทะยานออกไปยังจุดที่หานโม่ฉือถูกล้อมอยู่ ก่อนจะใช้ฝ่าเท้าซัดเข้าใส่ชายหน้ากากดำผู้หนึ่งที่กำลังยืนขวางหน้าตัวนางกับบุรุษน้ำแข็งเต็มแรง

ในขณะที่หานโม่ฉือกำลังคิดจะรีดเค้นพลังเฮือกสุดท้ายเพื่อต่อสู้แลกชีวิตกับคนหยาบช้าเหล่านี้ จู่ ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายหอมหวานกระแสหนึ่งพุ่งเข้าปะทะ ก่อนที่พริบตาต่อมาร่างบางที่แสนคุ้นเคยจะปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา

“ฉินอวี้โม่ เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ?”

แม้แต่หานโม่ฉือที่เป็นบุรุษเย็นชาและประหยัดวาจาเป็นอย่างยิ่งก็ยังอดอุทานอย่างประหลาดใจออกมาไม่ได้

เขาไม่ได้แปลกใจที่เห็นนางเสี่ยงชีวิตบุกเข้ามาช่วยเขา แต่ประหลาดใจเพราะว่าจู่ ๆ นางก็ปรากฏตัวออกมาอย่างไม่คาดฝันในสถานการณ์วิกฤตเช่นนี้ หากฉินอวี้โม่ซุ่มอยู่ไม่ไกลเขาก็ควรจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของนางบ้าง

“ไม่มีเวลาอธิบาย ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่ก่อน”

ฉินอวี้โม่มองหานโม่ฉือที่ในตอนนี้กำลังหน้าซีดเซียวอย่างอ่อนล้า ความเย็นที่รั่วไหลออกมาจากร่างของเขาอยู่ในระดับที่ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว แค่ยืนอยู่ไม่ไกลฉินอวี้โม่ก็รู้สึกหนาวสะท้าน ไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะกำลังเหน็บหนาวเพียงใด

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงเข้ามายุ่งเรื่องของข้า ?”

หานโม่หยวนอดไม่ได้ที่จะพ่นวาจาด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว เมื่อเห็นว่าจู่ๆ ก็มีคนชุดดำร่างเล็กปรากฏตัวขึ้นมาขวางหน้าหานโม่ฉือและพวกเขา

หรือว่าคนผู้นี้จะเป็นผู้ช่วยของหานโม่ฉือ ?

เพราะเวลานี้ฉินอวี้โม่สวมใส่ชุดบุรุษและเป็นเพราะในยามนี้คือกลางดึกในคืนข้างแรมอันแสนมืดมิด หานโม่หยวนจึงมองไม่ออกว่าผู้สอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของเขาเป็นบุรุษหรือสตรี

“ข้าจะพาตัวคนผู้นี้ออกไป !”

ฉินอวี้โม่สาดวาจาเข้าใส่คนตรงหน้าอย่างเย็นชา นางรู้สึกว่าร่างของหานโม่ฉือกำลังสั่นอย่างไม่อาจต้าน เขากัดฟันเอาไว้และก้าวออกมายืนเคียงข้างนาง

เมื่อมองเห็นฉินอวี้โม่ปรากฏตัว แววแห่งความตื่นตระหนกก็ปรากฏบนใบหน้าของบุรุษมนุษย์น้ำแข็ง เขาอยากจะผลักให้สตรีร่างบางออกไปจากตรงนี้ แต่ทว่าก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะทำเช่นนั้นได้ และตอนนั้นเองที่เขาต้องชะงักไปเมื่อเห็นฉินอวี้โม่ใช้แขนเล็กๆ ของนาง โอบรอบร่างกายใหญ่โตของเขาเอาไว้แล้วแบกขึ้นบ่า

หานโม่ฉือตกตะลึงเป็นอย่างมาก ไม่ใช่แต่เพียงจับต้องร่างกายของเขาได้โดยไม่ทุกข์ทรมานจากไอเย็นที่แผ่กระจายออกมาแต่สตรีผู้นี้กลับยังสามารถแบกร่างกายใหญ่โตและเย็นจัดของเขาได้อีกด้วย!

“เย็นจริง ๆ”

ฉินอวี้โม่แบกร่างของหานโม่ฉือเอาไว้ นางรู้สึกได้ว่าเขาไม่สามารถควบคุมความเย็นในร่างกายของตัวเองได้ อีกทั้งลมหายใจของเขาก็ยังแผ่วเบาอย่างน่าหวาดหวั่น อวัยวะภายในของคนผู้นี้กำลังปั่นป่วน เป็นไปได้ว่าธาตุไฟในร่างของเขากำลังจะหมดลงในไม่ช้า

เมื่อเห็นว่าบุรุษมนุษย์น้ำแข็งจะคงสติอยู่ได้อีกไม่นาน ฉินอวี้โม่ก็ตัดสินใจเรียกราชาอสรพิษเก้าเศียรออกมา

“เสี่ยวจิ่ว* ช่วยข้าหยุดพวกมันที !”

*九 (จิ่ว) แปลว่า เก้า

อดีตคุณหนูสั่งให้อสรพิษเทวะราชันของนางรับมือกับกลุ่มชายหน้ากากดำ ในขณะที่นางแบกร่างของหานโม่ฉือแล้วพุ่งทะยานพาเขาหนีออกไป

“ราชาอสรพิษเก้าเศียร !”

เมื่อเห็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเสี่ยวจิ่ว ไม่เพียงแค่หานโม่หยวนและเหล่าบุรุษหน้ากากดำเท่านั้นที่ผงะไป เพราะแม้แต่หานโม่ฉือเองก็ยังตกตะลึงไม่น้อย

แม้ว่าราชาอสรพิษเก้าเศียรจะไม่ค่อยชอบใจกับชื่อที่ฉินอวี้โม่ตั้งให้มากนัก ทว่ามันก็ไม่ได้เอ่ยตัดพ้อนางในเรื่องนี้

แม้จะได้เพิ่งกลายเป็นอสูรมายาของสตรีมนุษย์ผู้นี้ได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็ได้รู้ดีว่านายหญิงของมันไม่ใช่คนที่ชอบบีบบังคับอสูรมายา และไม่บ่อยครั้งนักที่นางจะออกคำสั่ง การที่ครั้งนี้นางสั่งการด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมากถึงเพียงนี้นั่นแสดงว่าสถานการณ์อยู่ในภาวะวิกฤตถึงขีดสุด ยิ่งกว่านั้นทุก ๆ ครั้งที่ฉินอวี้โม่ทำพันธสัญญากับอสูรมายาและเลื่อนระดับพลัง มันก็จะได้เลื่อนระดับไปด้วย และทั้งหมดก็เป็นเหตุผลให้ความรู้สึกต่อต้านในหัวใจของมันค่อย ๆ คลายลงไป

เพื่อให้ฉินอวี้โม่พาหานโม่ฉือหนีออกไปได้อย่างปลอดภัย เสี่ยวจิ่วจึงส่งเสียงขู่คำรามดังก้องไปทั่วป่าและใช้หัวทั้งเก้าของมันขัดขวางมนุษย์ตัวจ้อยทุกคนที่คิดจะไล่ตามนายหญิงของมัน

“อย่าปล่อยให้พวกมันหนีไป !”

เมื่อเห็นว่าร่างของหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่ค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ หานโม่หยวนก็อดแค้นเคืองไม่ได้ บุรุษผู้คิดเป็นใหญ่ในตระกูลหานตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาล

“อยู่ต่อหน้าราชา เจ้ามีเพียงสิทธิ์แสดงความหวาดกลัวและยอมจำนนเท่านั้น อย่าคิดจะทำสิ่งอื่น ไม่งั้นข้าจะส่งเศษกระดูกของพวกเจ้าลงไปเฝ้ารากผิงกั๋ว !”

ราชาอสรพิษเก้าเศียรเปล่งเสียงข่มขู่อย่างข่มขวัญ ก่อนจะใช้หัวยักษ์ทั้งเก้าและเขี้ยวยาวอีกหลายสิบตรงเข้าฉกกัด ฉีกกระชากเล่นงานกลุ่มจอมยุทธ์ตรงหน้าอย่างดุร้าย

แม้ว่าความแข็งแกร่งของกลุ่มจอมยุทธ์หน้ากากดำและหานโม่หยวนจะไม่ถือว่าย่ำแย่และเสี่ยวจิ่วก็ไม่สามารถสังหารพวกเขาคนใดได้ ทว่าในเรื่องการจะหยุดยั้งคนพวกนี้เอาไว้นั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเจ้างูยักษ์เก้าหัวที่เป็นถึงอสูรมายาระดับเทวะราชันเก้าดาราเลยแม้แต่น้อย หน้าที่ของเสี่ยวจิ่วคือการยื้อเวลา หากฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือหนีไปได้อย่างปลอดภัยแล้วก็ถือว่าภารกิจเสร็จสิ้น และมันก็จะถอยออกไปในทันที

เวลานี้ฉินอวี้โม่แบกร่างหานโม่ฉือหนีมาได้ไกลพอสมควรแล้ว นางไม่ได้พาเขากลับไปยังจุดที่นางและพรรคพวกตั้งเต็นท์เอาไว้ ทว่ากลับพาเขาหลบหนีเข้าไปซ่อนตัวภายในถ้ำอสรพิษซึ่งเป็นที่อยู่เดิมของราชาอสรพิษเก้าเศียร

ในตอนนี้ร่างกายของหานโม่ฉือปั่นป่วนมากขึ้นเรื่อย ๆ ความเย็นไหลทะลักออกมาจากร่างของเขาอย่างรุนแรงจนฉินอวี้โม่รู้สึกว่าทั้งไหล่และแขนของนางแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง มันชาจนไร้ความรู้สึกไปหมดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่คิดจะปล่อยร่างของมนุษย์น้ำแข็งผู้นี้ลง

เมื่อหานโม่ฉือมองดูสตรีโฉมงามที่กำลังเร่งรีบพาเขาหลบหนีด้วยสีหน้าท่าทางอันแสนมุ่งมั่น รอยยิ้มบางๆ ก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคาย เขาเห็นชัดเจนเลยว่านางเองก็กำลังฝืนต่อต้านไอเย็นจากร่างของเขาอยู่อย่างหนักหน่วง

“ขอบคุณมาก”

หานโม่ฉือเอื้อนเอ่ยวาจาด้วยความยากลำบาก ทว่าน้ำเสียงนั้นกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

เมื่อได้ยินเสียงแหบแห้งแต่กลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาดของบุรุษผู้เย็นชา ฉินอวี้โม่ก็ตกตะลึงไปไม่น้อย ทว่านางก็เลือกที่จะไม่เอ่ยอะไรและรีบมุ่งหน้าต่อไป

เมื่อมาถึงผาทรนงแล้ว ฉินอวี้โม่ก็รีบพาร่างของหานโม่ฉือทะยานเข้าไปภายในถ้ำอสรพิษทันที

ในเวลาเดียวกันนางก็สั่งการให้ราชาอสรพิษเก้าเศียรถอนกำลังออกมาด้วยการสื่อสารทางจิตวิญญาณ และด้วยจุดที่นางพักแรมนั้นอยู่ในเส้นทางเสี่ยงที่กลุ่มชายหน้ากากดำจะเข้าไปพบเจอ ฉินอวี้โม่จึงขอร้องให้ราชางูยักษ์กลับไปช่วยคุ้มครองเสี่ยวโร่วและโอวหยางชิงเฟิงพร้อมกับแจ้งสถานการณ์ให้ทางนั้นได้รับทราบ

เสี่ยวจิ่วพยักหน้าตอบรับและรีบถอนตัวออกไปตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

กลุ่มของหานโม่หยวนได้แต่มองราชาอสรพิษเก้าเศียรถอนกำลังออกไปโดยไม่คิดจะขัดขวางมัน พวกเขาไม่กล้าใช้นภายุทธ์ในเวลานี้ เพราะนั่นอาจจะนำพาให้อสูรมายาหากินกลางคืนที่ดุร้ายตัวอื่นเข้ามาแทรกแซงได้

ในตอนนี้เมื่อเป้าหมายของเขา–หานโม่ฉือ ถูกบุคคลปริศนามาช่วยออกไปได้ ใบหน้าของหานโม่หยวนก็มีแต่ความมืดมนและบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด

“หัวหน้า พิษเย็นในตัวของเจ้าหานโม่ฉือมันควบคุมไม่ได้แล้ว อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บจากการปะทะกับพวกเรา ข้าคิดว่ามันคงอยู่ได้ไม่พ้นคืนนี้แน่ ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก !”

บุรุษหน้ากากดำที่อยู่ข้าง ๆ หานโม่หยวน เอ่ยปากกล่าวปลอบใจเพื่อให้ผู้เป็นนายของตนสงบสติอารมณ์ลง

หานโม่หยวนเปล่งเสียง *หึ* อย่างเย็นชาออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะสะบัดหน้าหันหลังกลับ

เขารู้ดีว่าในร่างกายของหานโม่ฉือมีพิษเย็นไหลเวียนอยู่ โดยปกติแล้วมันสามารถกำเริบขึ้นมาได้ทุกเวลา แต่หากว่ายับยั้งไว้ได้ทันก็จะไม่มีผลกระทบร้ายแรง อย่างไรก็ตาม พิษนี้มีความพิเศษอย่างหนึ่งคือ เมื่อใดที่ผู้ติดพิษใช้พลังมายาก็จะเป็นการเร่งให้พิษนั้นกระจายไปทั่วร่างและกำเริบรุนแรงขึ้น ซึ่งในท้ายที่สุดคนผู้นั้นก็จะต้องเจ็บปวดทรมานจนขาดใจตาย

ทว่าหานโม่ฉือนั้นแข็งแกร่งมากจนสามารถใช้พลังยับยั้งพิษไปพร้อมๆ กับใช้พลังในการต่อสู้ได้ อีกทั้งยังมีสมุนไพรบ้าบอนั่นช่วยต้านพิษไว้ แต่ในวันนี้เขาระดมพลมาและฉวยจังหวะเวลาเหมาะสมลงมืออย่างหนัก ในตอนที่ต้องรับมือกับพรรคพวกของเขาก่อนจะหลบหนีไป หานโม่ฉือได้ใช้พลังไปมาก ไหนจะยังอาการบาดเจ็บนั่น เกรงว่าตอนนี้พิษเย็นคงจะแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของมันแล้ว

หากไม่มีพลังหลงเหลือที่จะควบคุมพิษเย็นก็มีเพียงความตายหนทางเดียวเท่านั้นที่รอคอยหานโม่ฉืออยู่ อีกไม่นานร่างของคนน่าชังผู้นั้นก็จะกลายเป็นเสมือนกับรูปปั้นน้ำแข็ง หัวใจของมันจะหยุดเต้นช้าๆ และลมหายใจของมันก็จะหมดไปในที่สุด ส่วนคนที่ช่วยมันไปได้นั่น อีกไม่นานก็จะถูกฤทธิ์ของพิษเย็นทำให้ตายไปพร้อมกัน !

“กลับตระกูลหานได้ ข้าจะใช้โอกาสนี้กวาดล้างกำลังสนับสนุนและกลุ่มอิทธิพลของหานโม่ฉือออกไปให้หมด !”

หานโม่หยวนมองไปยังทิศทางที่หานโม่ฉือหายตัวไปด้วยสายตาชั่วร้าย เขายกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันครั้งหนึ่งก่อนจะพาคนของเขาเดินทางกลับออกไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้สถานการณ์ภายในถ้ำอสรพิษเป็นอย่างที่หานโม่หยวนคาดการณ์เอาไว้ไม่ผิดเพี้ยน พิษเย็นที่อยู่ในร่างกายของหานโม่ฉือไหลเวียนอยู่ทั่วจนไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

ฉินอวี้โม่ทำได้เพียงคอยเฝ้าเขาเอาไว้ ขณะเดียวกันนางก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิภายในถ้ำกำลังลดต่ำลงไปเรื่อย ๆ นักฆ่าสาวเริ่มตื่นตระหนกเพราะลมหายใจของหานโม่ฉือกำลังปั่นป่วนจนน่าหวาดหวั่น ฉินอวี้โม่ไม่สามารถทำสิ่งใดได้เลย นางได้แต่หน้านิ่วขมวดคิ้วมองดูอย่างอับจนหนทาง

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ทันใดนั้นหานโม่ฉือก็ลืมตาขึ้นมา

“เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม ?”

ฉินอวี้โม่มองหานโม่ฉืออย่างเป็นกังวล นางยอมรับนานแล้วว่าบุรุษผู้นี้เป็นสหาย แต่ที่ไม่เข้าใจนักก็คือเหตุใดอาการเลวร้ายของเขาจึงทำให้หัวใจของนางรู้สึกย่ำแย่นัก

“ข้าเกรงว่าข้าคงไม่สามารถควบคุมพิษเย็นภายในร่างกายได้อีกแล้ว”

หานโม่ฉือส่ายหน้า ใบหน้าของเขายังคงสงบเยือกเย็น แต่ชีพจรและอวัยวะภายในของเขาดูจะไม่ดีอย่างที่เขากำลังแสดงออกให้เห็น

“อวี้โม่ เจ้าสัญญากับข้าเรื่องหนึ่ง”

จู่ ๆ หานโม่ฉือก็จ้องมองฉินอวี้โม่ด้วยสายตาที่แน่วแน่ราวกับว่าเขาตัดสินใจบางอย่างได้

“เชิญพูดมาได้”

คำพูดเช่นนั้นและแววตาจริงจังของบุรุษน้ำแข็งตรงหน้าทำให้ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกใจคอไม่ดี

“หากว่าหลังจากนี้ข้าไม่สามารถควบคุมพิษเย็นไว้ได้ อย่าได้ลังเลที่จะสังหารข้า !”

แม้ว่าจะเอื้อนเอ่ยแต่ละคำออกมาจากปากได้อย่างยากลำบาก ทว่าเสียงของหานโม่ฉือก็ยังคงหนักแน่น

เมื่อได้ยินวาจาของหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็ชะงักไป นางยังไม่ได้เตรียมใจถึงเรื่องนี้เอาไว้

“แท้จริงแล้วพิษเย็นนี้อยู่ในตัวข้ามาหลายปี ในทุกครั้งที่ใช้พลังมายา ฤทธิ์ของพิษจะร้ายแรงขึ้น หากไม่ใช่เพราะข้าควบคุมมันไว้ ข้าคงตายไปนานแล้ว แต่ครั้งนี้ข้าใช้พลังไปมากมายจนไม่อาจควบคุมมันได้อีก เมื่อถึงเวลานั้น ไม่เพียงแค่เจ้า แต่ทุกสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ ๆ จะได้รับผลกระทบไปด้วย แม้ข้าไม่ใช้วีรบุรุษหรือผู้ผดุงคุณธรรม แต่ข้าก็ไม่อยากเห็นชีวิตบริสุทธิ์ต้องมาตายไปเพราะข้า อวี้โม่… ถ้าเวลานั้นมาถึง เจ้าต้องสังหารข้าทันที อย่างลังเลเด็ดขาด !”

วาจาที่หลุดออกมาจากปากของหานโม่ฉืออย่างยากลำบากนั้นช่างหนาวเหน็บชวนสั่นสะท้าน มันไม่ใช่แต่เพียงความเย็นภายนอก แต่เนื้อความนั้นก็ยังทำให้คนฟังหนาวสั่นไปถึงขั้วหัวใจ

ทว่าทั้งหมดก็ช่วยอธิบายให้ฉินอวี้โม่ได้เข้าใจในหลายเรื่อง

นางได้รู้แล้วว่า ไอเย็นที่เคยแผ่ออกมาจากร่างของมนุษย์น้ำแข็งผู้นี้ตลอดเวลาแท้จริงแล้วเป็นผลข้างเคียงจากการที่เขาติดพิษ ซึ่งทุกครั้งที่เขาใช้พลัง พิษนี้จะกำเริบและทำให้ร่างกายต้องเจ็บปวด เพียงแต่ที่เขาไม่แสดงอาการใดเลยก็เป็นเพราะที่ผ่านมาคนผู้นี้สามารถยังยั้งพิษเอาไว้ได้

ทว่าพิษเย็นในร่างกายของหานโม่ฉือก็มีผลข้างเคียงที่เลวร้ายกว่านั้นอยู่ นั่นก็คือเมื่อเขาไม่สามารถควบคุมมันได้ มันก็จะระเบิดออกมา ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเขาจะกลายเป็นน้ำแข็งทั้งหมด และทางแก้เพียงอย่างเดียวก็คือต้องชิงลงมือสังหารเขาให้ตายก่อน ขอเพียงแค่เขาตายก่อนที่พิษจะระเบิดออกจากร่าง พิษเย็นเหล่านั้นก็จะสูญเสียพลังไปพร้อม ๆ กับลมหายใจของเขาและสลายตัวไปเองในที่สุด

ฉินอวี้โม่นึกไม่ออกเลยว่าภายใต้ใบหน้าอันแสนเย็นชานั้น เขาจะต้องอดทนอดกลั้นต่อความทุกข์ทรมานจากพิษเย็นในร่างกายมากมายเพียงใดในทุกครั้งที่ใช้พลังต่อสู้

ด้วยถ้อยคำอันหนักแน่นและแววตาแสนจริงจังนั้น ในที่สุดฉินอวี้โม่ก็พยักหน้าตอบรับ…..คนผู้นี้ต่างจากคนอื่น ๆ ที่นางเคยพบมาจริง ๆ

แม้วาจาจะกล่าวว่าตนไม่ใช่คนดี แต่ลึก ๆ แล้วบุรุษผู้นี้ก็มีความดีอยู่ เพราะอย่างน้อยในช่วงเวลาอันสำคัญเช่นนี้เขาก็มิได้ลังเลที่จะเลือกให้ตัวเองตายเพื่อแลกกับชีวิตบริสุทธิ์ของสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ที่อาจได้รับผลกระทบจากพิษร้ายในร่างกาย

นอกจากความจริงเรื่องพิษในกาย ฉินอวี้โม่ยังได้รู้อีกด้วยว่าส่วนลึกในจิตใจของหานโม่ฉือก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนเช่นที่เขาแสดงมาออกต่อหน้าผู้คน

….ทว่าสิ่งหนึ่งที่อดีตมือสังหารในร่างคุณหนูไม่รู้ก็คือ ไม่เพียงแต่หานโม่ฉือจะไม่ต้องการทำร้ายชีวิตผู้บริสุทธิ์อื่น ๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเขาไม่อยากให้สตรีตรงหน้าต้องเป็นอะไรไปเพราะตัวเขา….

เมื่อเห็นว่าฉินอวี้โม่ยอมพยักหน้ารับคำ รอยยิ้มอ่อนแรงก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบุรุษผู้แสนเย็นชา เขาหลับตาลงอีกครั้งและพยายามควบคุมความเย็นในร่างกายอย่างสุดความสามารถ

เมื่อได้เห็นรอยยิ้มจากคนเย็นชาผู้นี้ชัด ๆ สาวนักฆ่าก็ชะงักไป !

….ผู้ชายคนนี้ปกติไม่เคยยิ้มให้ ‘เธอ’ เห็นเลยสักครั้ง แต่พอเขาได้ยิ้มแบบนี้แล้ว ใบหน้าของเขาก็ดูดีมากจริง ๆ….

เป็นตอนนั้นเองที่ฉินอวี้โม่เกิดความรู้สึกหนึ่งขึ้นมา… ‘เธอ’ ไม่อยากเห็นชายคนนี้ตายไปต่อหน้าต่อตาเลย

แต่ทว่าสาวงามกลับไม่สามารถทำสิ่งใดได้ และยิ่งเวลาผ่านไป อากาศภายในถ้ำอสรพิษก็ยิ่งเย็นลงไปอย่างต่อเนื่อง

.

.

.

ตอนที่ 61 มังกรทองห้าเล็บ
ฉินอีเฟิงและคนอื่น ๆ มองดูชวี่เซียวสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรด้วยความกังวล ทว่าพวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ทันใดนั้น บุรุษอาวุโสจากสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรก็หยุดเคลื่อนไหวและสภาวะพลังของราชาอสรพิษเก้าเศียรฟื้นฟูกลับขึ้นมาอย่างฉับพลัน

พวกเขาทั้งหมดได้แต่หวาดหวั่นอยู่ภายในใจ ‘นี่หมายความว่าเจ้าคนบัดซบผู้นี้มันสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรได้แล้วอย่างนั้นรึ !’

…เหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลายถอนหายใจอย่างปลดปลง ยิ่งเมื่อเห็นราชาอสรพิษเก้าเศียรยืดกายใหญ่โตขึ้น หัวใจของพวกเขาก็แทบจะหยุดเต้นในทันที…

ทว่าแท้จริงแล้ว ในระหว่างที่ชวี่เซียวกำลังสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรอยู่ จู่ ๆ พลังมายาของเขาก็ถูกตัดขาดไปโดยสิ้นเชิง ในขณะที่สภาวะพลังของราชาอสรพิษเก้าเศียรก็ฟื้นกลับมาอย่างรวดเร็วจนน่าหวาดหวั่น ซึ่งนั่นทำให้เขาอดที่จะสะดุ้งขึ้นมาไม่ได้

ยังไม่ทันที่จะหายจากอาการงุนงง ในอึดใจต่อมาชวี่เซียวก็ได้ยินเสียงของฉินอวี้โม่ และเมื่อหันไปมองเขาก็พบวว่าสตรีตระกูลฉินผู้น่ารำคาญกำลังยืนอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของร่างราชาอสรพิษเก้าเศียร

ทันใดนั้นสีหน้าของชวี่เซียวก็เปลี่ยนเป็น ใบหน้าของผู้อาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด

“เจ้าเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูรอย่างนั้นรึ ?”

ชวี่เซียวชี้ไปที่ฉินอวี้โม่ด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ มือของเขาสั่นเทาและปลายนิ้วก็สั่นระริกด้วยความขุ่นแค้น สตรีน้อยผู้นี้อายุเพียงสิบหกสิบเจ็ดปีเท่านั้น แล้วนางจะสามารถสยบอสูรเทวะราชันเจ็ดดาราได้อย่างไร ที่สำคัญเขายังไม่เคยได้ยินว่าบนแผ่นดินหวงหลิงมีผู้ฝึกสัตว์อสูรที่อายุน้อยถึงเพียงนี้อยู่ด้วย !

“ถูกต้องแล้ว”

ฉินอวี้โม่ยิ้มหวานหยด ตอนนี้นางกำลังอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

หลังจากทำพันธสัญญากับราชาอสรพิษเก้าเศียร ฉินอวี้โม่ก็ทะลวงขึ้นสู่ขอบเขตนภมายาได้สำเร็จ ในขณะเดียวกันราชาอสรพิษเก้าเศียรเองก็เลื่อนระดับขึ้นด้วย มันกลายเป็นอสูรเทวะราชันเก้าดาราที่แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมแล้ว

ไม่เพียงเท่านั้น อสูรมายาตัวอื่นๆ ของนางก็เลื่อนระดับขึ้นไปอย่างพร้อมหน้า

ม่อเสียเลื่อนขึ้นสู่ระดับเทวะราชันหกดารา เสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินทำลายโซ่ตรวนแห่งพันธนาการได้สำเร็จและวิวัฒนาการกลายเป็นอสูรเทวะราชันในที่สุด นอกจากทั้งสองตัวแล้ว พยัคฆ์สาวขนทองเสี่ยวเยี่ยผู้เรียบร้อยเองก็เลื่อนระดับขึ้นเป็นอสูรเทวะราชันแล้วเช่นกัน ทว่าการพัฒนาที่น่ากลัวที่สุดกลายเป็นของเจ้าเพียงพอนที่ยังคงหลับปุ๋ยไม่รับรู้เรื่องราว เพราะจากเดิมที่มันเพียงเติบโตขึ้นมาและยังไม่มีระดับ ตอนนี้เจ้าตัวเล็กเลื่อนระดับขึ้นมารวดเดียวจนกลายเป็นอสูรเทวะหนึ่งดารา

เวลานี้ฉินอวี้โม่เพิ่งเข้าใจถึงความสำคัญของการทะลวงผ่านจากขอบเขตมายารัตนะมาสู่นภมายา นักฆ่าสาวได้รับรู้แล้วว่าความทรงพลานุภาพและความแข็งแกร่งอย่างเหนือชั้นของจอมยุทธ์นภมายาที่นางสงสัยมานานนั้นเป็นเช่นไร ในขณะที่อสูรมายาทั้งหลายในสังกัดก็ได้รับอานิสงส์จากความสำเร็จนี้ไปด้วย

“เจ้ามันต่ำช้า !”

เมื่อได้ยินคำตอบรับเสียงดังและรอยยิ้มหน้าระรื่นของฉินอวี้โม่ ชวี่เซียวก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงตวาดอย่างโกรธแค้น เขากำลังกระหยิ่มใจเพราะคิดว่ากำลังจะได้ราชาอสรพิษเก้าเศียรมาครอบครอง ไม่คิดเลยว่าสตรีบัดซบนี่จะโผล่ออกมาและแย่งสิ่งที่ควรจะเป็นของเขาไปหน้าด้าน ๆ เรื่องนี้ทำให้เขาโกรธแค้นจนตัวสั่น

“อ่าว ! ผู้อาวุโสชวี่ อยู่ ๆ ดีทำไมถึงด่าตัวเองอย่างนั้นเล่า !”

ฉินอวี้โม่ไม่ได้โกรธเคืองถ้อยคำประณามของบุรุษอาวุโสผู้ด่าทอคนอื่นไม่ดูตัวเอง ทว่านางกลับรู้สึกเหยียดหยามและติดจะขยะแขยงอีกฝ่ายเสียมากกว่า

“พวกเราทุกคนที่นี่ต่างก็ร่วมมือกันทำงานอย่างหนักเพื่อรับมือกับราชาอสรพิษเก้าเศียร แต่ท่านกลับทำตัวขี้ขลาดเอาแต่หลบซ่อนอยู่ด้านหลัง ทว่าเมื่อพวกเราสยบราชาอสรพิษได้จนอยู่ในสภาพเหนื่อยล้า ท่านก็หน้าหนาหน้าทนออกมาตักตวงผลประโยชน์ เท่านั้นยังไม่พอ ยังกล้าทำพฤติกรรมเลวทรามข่มขู่ผู้อื่น ทีนี้บอกมาซิว่าใครกันแน่ที่ต่ำช้า !”

ฉินอวี้โม่ยกยิ้มมุมปาก ทว่าดวงตาคู่งามกลับไม่ยิ้มแม้แต่น้อย ชวี่เซียวผู้นี้หน้าหนายิ่งกว่ากำแพง เขาไม่ลงแรงทำสิ่งใดเลยแต่กลับคิดจะชุบมือเปิบเอาผลประโยชน์ไปเสียดื้อ ๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังคิดจะทำร้ายจอมยุทธ์ทั้งหลายในตอนที่พวกเขาอ่อนแรงไร้ทางสู้ เขาคงจะคิดไม่ถึงเป็นแน่ว่าสุดท้ายจะถูกฉินอวี้โม่ชิงราชาอสรพิษเก้าเศียรไป

แน่นอนว่าในเวลานี้ผู้อาวุโสชวี่จะต้องโกรธเป็นธรรมดา แต่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่ไม่มีคุณสมบัติจะด่าผู้อื่นมากที่สุดก็คือตัวเขาเอง

…ด้วยสัญชาตญาณแห่งนักฆ่าทำให้ฉินอวี้โม่สังเกตเห็นว่า หลังจากที่ถูกปฏิเสธข้อเสนอเอาแต่ได้ไป แววตาและใบหน้าของชวี่เซียวก็ดูไม่น่าไว้วางใจเลยแม้แต่น้อย ใบหน้ามืดมนของเขามีบางอย่างเคลือบแฝง สายตาของเขาก็เอาแต่จับจ้องราชาอสรพิษเก้าเศียรไม่วางตา เมื่ออดีตคุณหนูคนงามลองไตร่ตรองดูแล้วก็มีความเป็นไปได้สูงว่าบุรุษอาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์ผู้นี้น่าจะกำลังหาวิธีเอาราชาอสรพิษเก้าเศียรมาครอบครอง และแน่นอนว่าวิธีเดียวก็คือการรอคอยจังหวะเวลาที่เจ้างูยักษ์เก้าหัวอยู่ในช่วงอ่อนกำลังถึงขีดสุดและเข้าไปสยบมันให้ได้

ในคราแรกฉินอวี้โม่ไม่แน่ใจนักว่าจังหวะเวลาดังกล่าวจะเกิดหรือไม่ แต่นางก็ตัดสินใจในฉับพลันนั้นเลยว่าหากมีโอกาสที่สามารถสยบอสูรเทวะราชันตัวนี้เกิดขึ้นจริง นางจะชิงลงมือสยบมันมาครอบครองก่อนชวี่เซียวให้ได้ เพราะสิ่งหนึ่งที่นางมั่นใจคือผู้อาวุโสที่กำลังเคียดแค้นจากการถูกปฏิเสธความร่วมมือนั้นย่อมมีเจตนาไม่ดีอย่างแน่นอน

และด้วยเหตุนี้นางจึงให้เสี่ยวโร่วเป็นตัวแทนตระกูลฉินร่วมท้าชิงไข่ประหลาดแทนตัวเอง อีกอย่างหนึ่งเรื่องเก็บไข่นั้นนางไว้ใจโอวหยางชิงเฟิงอยู่แล้ว เมื่อบอกเล่าแผนการนี้ให้แก่เขา คนหนุ่มหน้าใสก็ไม่คัดค้านอะไร ดูแล้วเขาก็คงจะเห็นชอบด้วย

ในขณะที่คนอื่นๆ รับมือกับราชาอสรพิษเก้าเศียร ฉินอวี้โม่ก็คอยจับตาดูชวี่เซียวอยู่เงียบๆ เมื่อเห็นว่าผู้ฝึกสัตว์อาวุโสเอาแต่จับจ้องมองดูราชาอสรพิษเก้าเศียรโดยไม่ยอมลงแรงบวกกับเมื่อสถานการณ์เริ่มคับขันจนเหล่ยเจิ้นเทียนต้องใช้ท่าไม้ตายนภายุทธ์ อดีตนักฆ่าสาวก็เริ่มรู้แล้วว่าโอกาสทองที่ชวี่เซียวกำลังคอยท่าอยู่นั้นคือเมื่อใด ในตอนนั้นนางจึงรีบลงมือดำเนินแผน ‘ดัดหลังคนพาล’ โดยไม่ลังเล

ฉินอีเฟิงและยอดฝีมือจากเมืองหลวงทั้งหลายจ้องมองฉินอวี้โม่ดรุณีน้อยจากเมืองอันห่างไกลด้วยแววตาตกตะลึง และยิ่งฟังนางกล่าวกับผู้อาวุโสชวี่เซียวผู้นั้นแล้ว พวกเขาก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ฉินอีเฟิงและโอวหยางหมิงมีความสุขเป็นอย่างมาก ไม่คาดคิดเลยว่าฉินอวี้โม่จะเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูร และยังสามารถชิงราชาอสรพิษเก้าเศียรไปจากมือของชวี่เซียวได้ ซึ่งนี่ก็ทำให้พวกเขาหลบรอดจากหายนะกันมาอย่างหวุดหวิด พวกเขาทั้งหมดล้วนชื่นชมความเฉลียวฉลาดของฉินอวี้โม่อยู่ในใจ

ส่วนสีหน้าของเหล่ยเจิ้นเทียนในเวลานี้ไม่ถือว่าดีเท่าไหร่นัก แต่เขาก็คิดว่านี่ยังดีกว่าให้ชวี่เซียวได้ราชาอสรพิษเก้าเศียรไปครอบครอง เพราะผู้ฝึกสัตว์อสูรอาวุโสจอมเอาเปรียบผู้นั้นข่มขู่ไว้ว่าจะคิดบัญชีกับทุกคนในทันที

ทว่าฉินอวี้โม่นั้น แม้ว่าการได้รับราชาอสรพิษเก้าเศียรไปจะช่วยเพิ่มศักยภาพให้นางอย่างมหาศาลและทำให้ตระกูลฉินดูแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย แต่หากประเมินในด้านของความเสี่ยงเฉพาะหน้าที่มีต่อตัวเขาในตอนนี้ก็ยังไม่นับว่าสูงมากนัก อย่างน้อย ๆ คุณหนูบ้านนอกผู้นั้นก็ทำให้ชวี่เซียวเสียหน้าครั้งใหญ่ได้ ดังนั้นแล้วเหล่ยเจิ้นเทียนจึงพยายามจะปั้นสีหน้าให้ปกติมากที่สุด

ขณะที่ทางด้านหลินซวงจากสมาคมทหารรับจ้างนั้นไม่ได้สนใจเรื่องที่ว่าผู้ใดจะได้ครอบครองราชาอสรพิษเก้าเศียร เขาเพียงห่วงความปลอดภัยของทุกคนในที่แห่งนี้ ขอเพียงแต่ผู้ที่ได้อสูรเทวะราชันไปไม่ใช่ชวี่เซียวก็วางใจได้มากแล้ว มิฉะนั้นเขาเกรงว่าวันนี้คงไม่มีใครได้รอดกลับไปแน่

“นังเด็กสารเลว นี่เจ้า…”

ถ้อยคำประณามหยามเหยียดของฉินอวี้โม่ทำให้สีหน้าของชวี่เซียวเปลี่ยนเป็นคล้ำเข้ม เขากำลังโกรธจนถึงขีดสุดและไม่สามารถกล่าววาจาใด ๆ ได้อีกแล้ว

ฉินอวี้โม่ยิ้มแล้วกล่าวต่อ “ผู้อาวุโสชวี่ ที่นี่ไม่มีอะไรให้ท่านทำแล้ว ท่านอยากจะกลับไปเองหรือจะให้ข้าช่วยส่งดีล่ะ ?!”

กล่าวจบ ฉินอวี้โม่ก็หันไปมองราชาอสรพิษเก้าเศียรที่ชูคออยู่ไม่ไกล ก่อนจะหันกลับมาส่งรอยยิ้มโหดเ**้ยมให้ผู้อาวุโสหน้าไม่อายนามชวี่เซียวผู้นั้นเป็นการข่มขู่

“ดี! ความอัปยศในวันนี้ข้าจะขอจดจำเอาไว้!”

ชวี่เซียวมองฉินอวี้โม่ด้วยสายตาอาฆาตแค้น เขารู้ดีว่าจะดันทุรังอยู่ต่อไปก็ไร้ประโยชน์แล้ว ทั้งยังมีแต่จะสร้างภัยกับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นราชาอสรพิษเก้าเศียรหรือไข่ประหลาดเขาก็ไม่มีสิทธิ์ใดๆ อีกเป็นแน่ ผู้ฝึกสัตว์อสูรอาวุโสจึงกล่าวคำข่มขู่สตรีน่าตายที่เขานึกชังไปครั้งหนึ่งแล้วหันหลังกลับเดินออกจากถ้ำไปอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้เขาเองก็ขู่ผู้อาวุโสสี่ตระกูลใหญ่นั้นไปมากโข ถ้าคนพวกนั้นฟื้นพลังกลับมาได้ เขาก็เกรงว่าอาจจะไม่มีโอกาสออกจากถ้ำอีกเลย

คนอื่นๆ ไม่มีผู้ใดคิดจะหยุดยั้งหรือขัดขวางชวี่เซียว พวกเขามองผู้อาวุโสหน้าไม่อายแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรที่กำลังเดินหน้าหด คอตก กลับออกจากถ้ำไปด้วยความสะใจ ทุกผู้คนในที่แห่งนั้นล้วนยกยิ้มอย่างเหยียดหยาม

“ทำได้ดีมากแม่นางอวี้โม่ วิเศษจริงๆ !”

โอวหยางหมิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะร่าและกล่าวชมฉินอวี้โม่จากใจจริง

“ท่านลุงสามชมเกินไปแล้ว ข้าเพียงแค่ทำสิ่งที่พอทำได้เท่านั้น”

ฉินอวี้โม่ยิ้มอย่างถ่อมตัว

“เสี่ยวอวี้โม่ เจ้าเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูร เรื่องนี้ทำให้ข้าประหลาดใจจริง ๆ”

ฉินอีเฟิงมองฉินอวี้โม่และพยักหน้าอย่างพึงพอใจ พรสวรรค์สูงส่ง ฉลาดหลักแหลม อนาคตของสตรีน้อยผู้นี้ช่างไร้ขีดจำกัด ถ้าหากเขาสามารถพานางกลับไปที่ตระกูลฉินได้ ตระกูลของพวกเขาก็จะมีผู้ฝึกสัตว์เพิ่มมาอีกคน …ครานี้แหละ เขาอยากจะรู้นักว่าตระกูลเหล่ยจะกล้ามาหาเรื่องพวกเขาอีกหรือไม่ !

“ลุงเจ็ด ข้าแค่มีโอกาสได้เรียนรู้ทักษะการสยบอสูรมายามาโดยบังเอิญ อันที่จริงก็ไม่ถือเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูรเต็มตัว”

ฉินอวี้โม่ตอบกลับด้วยยิ้มและไม่ได้กล่าวอธิบายสิ่งใดเพิ่ม

“ผู้อาวุโสฉินยินดีด้วย ตระกูลของท่านได้ผู้มีพรสวรรค์เพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้ว ต่อไปตระกูลฉินคงขึ้นมาเป็นขุมกำลังแนวหน้าได้ !”

หลินซวงยิ้มจริงใจ ตระกูลของพวกเขาไม่ได้มีความบาดหมางหรือเรื่องเคืองแค้นกับตระกูลฉิน เมื่อให้พวกเขาได้ดี เขาจึงเข้ามากล่าวแสดงความยินดีด้วยตามมารยาทที่ถูกที่ควร

“แนวหน้าที่ไหนกัน ? ท่านก็กล่าวเกินไป หากเทียบกับนายน้อยแห่งสมาคมทหารรับจ้างแล้ว เสี่ยวอวี้โม่ของข้ายังด้อยกว่ามาก”

ฉินอีเฟิงยิ้ม ในตอนนี้เขาถือว่าฉินอวี้โม่เป็นคนในครอบครัวแล้ว

เมื่อได้ฟังที่พวกเขาคุยกัน ฉินอวี้โม่ก็ส่ายศีรษะทว่าก็ไม่ได้กล่าวอะไร ตอนนี้นางเองก็อยากจะไปเยือนตระกูลฉินในเมืองหลวงสักครั้งเพื่อคลายข้อสงสัยที่มีอยู่ อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะเพิ่งตัดขาดจากตระกูลฉินที่เมืองหลิงซี อีกทั้งยังมีเรื่องหมางใจกับฉินเทียนเรื่องมารดา อดีตคุณหนูจึงไม่รู้ว่าท่าทีของตระกูลฉินแห่งนครไป๋อวิ๋นที่มีต่อตนเองจะเป็นเช่นไร

— ปัง ! —

ขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอย่างเริงร่าเพราะเรื่องร้ายผ่านไปแล้วนั้น อีกด้านหนึ่งของโถงถ้ำก็เกิดเสียงดังขึ้น จอมยุทธ์หน่วยแนวหน้ารีบหันไปมองทันที ในเวลานี้ ทางด้านของหน่วยชิงไข่ประหลาดได้มีการปะทะกันเกิดขึ้น ! เหล่าผู้ท้าชิงไข่ทั้งหลายจากตระกูลต่าง ๆ กำลังเปิดศึกแย่งชิงไข่กันอย่างดุเดือด

ตอนนี้โอวหยางชิงเฟิงคว้าไข่มาอยู่ในมือได้แล้ว ขณะที่เสี่ยวโร่วและม่อเสียก็ยืนอยู่ด้านหน้าเขาเพื่อคุ้มกัน

“ข้าว่าพอแค่นี้เสียดีกว่า !”

โอวหยางชิงเฟิงยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเพื่อบอกให้อีกฝ่ายหยุดมือพร้อมกล่าวจริงจัง

ทางฝั่งเขามีเสี่ยวโร่วและอสูรเทวะราชันคอยช่วยเหลือ อย่างไรก็เป็นฝ่ายที่ได้เปรียบกว่า แม้ว่าจะสู้กันต่อไปก็ไม่มีใครชิงไข่มาจากเมืองเขาไปได้แน่ ยิ่งกว่านั้นการต่อสู้กับราชาอสรพิษเก้าเศียรในอีกด้านหนึ่งก็จบลงแล้วด้วย ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่เหล่าผู้ชิงไข่จะต้องต่อสู้กันต่อไป

คนอื่น ๆ หันมามองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากยินยอม ทว่าก็ได้แต่พยักหน้าอย่างจนใจ

พวกเขาเข้าใจดีว่าที่โอวหยางชิงเฟิงกล่าวมาถูกต้อง ภายใต้การคุ้มกันของเสี่ยวโร่วและอสูรเทวะราชัน พวกเขาไม่มีทางเข้าใกล้โอวหยางชิงเฟิงได้ ไม่ต้องพูดถึงตัวของโอวหยางชิงเฟิงเองที่เป็นถึงจอมยุทธ์ขอบเขตนภมายาผู้ซึ่งกำลังถือไข่อยู่

โอวหยางชิงเฟิงและเสี่ยวโร่วยิ้มโล่งใจและเดินกลับมารวมกลุ่มกับเหล่าผู้อาวุโสในตระกูล

“คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ ?”

เมื่อมาถึงเสี่ยวโร่วก็ไม่มองผู้อื่นแม้แต่น้อย นางมองแต่คุณหนูของนางและกล่าวถามด้วยความห่วงใยในทันที

ฉินอวี้โม่ส่ายศีรษะ อดีตคุณหนูผู้งดงามยิ้มแล้วตอบเสียงอ่อนโยน “ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล”

เสี่ยวโร่วพยักหน้าพลางหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“อวี้โม่ ไข่อยู่นี่แล้ว !”

โอวหยางชิงเฟิงเดินกลับมาพร้อมกับไข่ เขายื่นมันให้ฉินอวี้โม่โดยไม่ลังเล ใบหน้าของหนุ่มหน้ามนคนหน้าใสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับว่าภูมิใจนักหนาที่ชิงของขวัญเพื่อสาวงามมาได้

โอวหยางหมิงเห็นการกระทำของโอวหยางชิงเฟิง ทว่าเขาก็ไม่ได้เอ่ยคัดค้าน ผู้เป็นลุงสามของคุณชายสองได้แต่ลอบทอดถอนใจอยู่เงียบ ๆ … ‘เจ้าหลานคนนี้จะใจกว้างเกินไปแล้ว !’

เมื่อฉินอวี้โม่เห็นการกระทำของโอวหยางชิงเฟิงนางก็ชะงักไปอย่างคาดไม่ถึง ทว่าด้วยรอยยิ้มใสซื่อแสนจริงใจนั้นก็ทำให้สาวงามผู้กำลังนึกจะปฏิเสธของกำนัลนั้นทำไม่ลง หลังจากลังเลอยู่นานในที่สุดนางก็เข้าใจความตั้งใจของชายหนุ่ม

…เหมือนว่าโอวหยางชิงเฟิงจะมุ่งมั่นตั้งใจแล้วว่าจะมอบไข่ประหลาดเป็นของขวัญให้ฉินอวี้โม่ !

ฉินอวี้โม่ไม่สนใจสายตาของผู้คนชั่วขณะแล้วรับไข่มาไว้ในมือ

แท้จริงแล้วนางแค่ต้องการรับมันมาดูเท่านั้น แล้วตั้งใจว่าจะส่งมันคืนให้โอวหยางหมิงตัวแทนแห่งตระกูลโอวหยาง ทว่าในตอนที่กำลังจะยกไข่เรืองแสงสีสันสดสวยขึ้นดู ฉินอวี้โม่ก็ได้ยินเสียงปริแตกเบา ๆ …จู่ ๆ เปลือกไข่ก็กะเทาะออกมา !

เกิดเสียปริแตกดังอย่างต่อเนื่องก่อนที่เปลือกไข่ประหลาดจะแตกกระจายออกมา ในตอนนั้นเองสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่ยังไม่ทราบเผ่าพันธุ์ที่ชัดเจนก็ปรากฏตัวต่อสายตาของทุกผู้คน มันตัวเล็กมากและมีขนาดเท่ากับหนึ่งฝ่ามือของฉินอวี้โม่เท่านั้น เจ้าตัวน้อยนั่งแหมะอยู่บนฝ่ามือเรียวของสาวงามและจ้องมองนางตาแป๋ว ไม่ทราบว่าเป็นเพราะลูกตาของมันใหญ่มากหรือตัวของมันเล็กเกินไปจึงทำให้ตาดำ ๆ ทั้งสองข้างดูกลมบล็อกอย่างน่ารักน่าชัง

สิ่งมีชีวิตตัวน้อยนี้ดูจะมีความสุขมากที่ได้เห็นฉินอวี้โม่ ทว่ายังไม่ทันที่ฉินอวี้โม่จะได้ตอบสนองสิ่งใด นางก็สัมผัสได้ถึงพลังจิตวิญญาณแปลกประหลาดสายหนึ่งเล็ดลอดเข้ามาในห้วงจิต และเสี้ยวลมหายใจหลังจากนั้นสาวงามก็สัมผัสได้ถึงจิตใจของเจ้าตัวน้อยตัวนี้

“อะไรกัน ? เจ้าตัวเล็กนี่ทำพันธสัญญากับข้า ! เหตุใด จู่ ๆ พันธสัญญาก็ขึ้นเองเช่นนี้ ?”

ฉินอวี้โม่รีบหันมามองโอวหยางชิงเฟิง อดีตนักฆ่าสาวไม่ต้องการให้สหายหนุ่มเข้าใจตนเองผิดไป

“อย่างนั้นหรือ ? ข้าว่าเจ้าตัวน้อยตัวนี้คงไม่ธรรมดาซะแล้ว !”

โอวหยางชิงเฟิงไม่คิดมาก ตรงข้ามสิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้หนุ่มหน้าใสมีความสุขเสียมากกว่า

โอวหยางหมิงหมดคำพูดในบัดดล ‘เห้อ ! เจ้าหลานซื่อบื้อ จะโง่ไปถึงไหน’ เห็นได้ชัดเลยว่าเขาพยายามอย่างหนักเพื่อชิงมันมา แล้วเหตุใดถึงเอาไปมอบให้ผู้อื่น อีกทั้งยังมองดูผู้อื่นทำพันธสัญญากับอสูรมายาที่เหนื่อยยากหามาแทบตายด้วยท่าที่มีความสุขได้เช่นนั้น

…ดูไปแล้วคงไม่แคล้วว่า คุณชายรองตระกูลโอวหยางจะกำลังตกหลุมรักสหายผู้มีรูปโฉมงดงามของตนเข้าให้แล้ว

ฉินอีเฟิงยิ้ม เขาไม่คิดว่าครั้งนี้ฉินอวี้โม่จะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้มหาศาลถึงเพียงนี้ ในฐานะผู้อาวุโสในตระกูลและในฐานะลุงเจ็ด เขาอดรู้สึกดีใจไปกับนางไม่ได้

“แม่จ๋า…”

สิ่งมีชีวิตตัวน้อยรู้สึกได้ถึงสายใยและความผูกพันที่มีต่อฉินอวี้โม่ ทันใดนั้นเจ้าตาแป๋วก็กางปีกเล็ก ๆ ทั้งสองข้างออก มันกะพริบตากลม ๆ แสนบ้องแบ๊วอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะบิดขี้เกียจเหยียดขยายร่างเล็ก ๆ ฮึบฮับไปมา เจ้าตัวน้อยพยายามกระพือปีกและบินขึ้น

สิ่งมีชีวิตที่เพิ่งออกจากไข่บินขึ้นมาเกาะบนไหล่ของฉินอวี้โม่ก่อนที่จะแลบลิ้นเล็กจิ๋วของมันเลียแก้มนวลเบา ๆ อยู่หลายครั้ง

ฉินอวี้โม่หมดคำพูด ในตอนนี้จู่ ๆ นางก็กลายเป็นแม่คน… ไม่สิ… แม่ของอสูรมายาวัยทารกไปแล้ว… ทั้ง ๆ ที่ไม่ว่าจะชีวิตนี้หรือชีวิตก่อน ‘เธอ’ ก็ยังไม่เคยผ่านชีวิตการแต่งงานมาก่อนเลยด้วยซ้ำ !

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูความเด๋อด๋าอย่างน่ารักน่าชังของเจ้าตัวน้อยตัวนี้ ฉินอวี้โม่ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสหัวของมันเบา ๆ

แม้ว่ามันจะมีรูปร่างคุ้นตา ทว่ามันก็ยังตัวเล็กเกินไป หลังจากมองจ้องและพยายามพิจารณากันอยู่นาน ทุกคนในที่แห่งนั้นก็ยังคงดูไม่ออกว่าสิ่งมีชีวิตที่เพิ่งฟักเป็นตัวตัวนี้คืออสูรมายาชนิดใด

อดีตสาวนักฆ่ารู้สึกว่ามันดูคล้ายกับสิ่งที่เรียกว่ามังกรในชีวิตก่อน ทว่าก็ไม่มั่นใจนัก ตอนนี้ถึงอย่างไรเจ้าตัวนี้ก็ยังเล็กมาก และมากเกินกว่าจะดูลักษณะของมันให้ชัดเจนได้

‘นายหญิง เจ้าตัวนี้คือมังกรจริง ๆ และมันยังเป็นมังกรระดับสูงในหมู่เผ่าพันธุ์มังกร สายเลือดของมันบริสุทธิ์มากและศักยภาพของมันก็สูงส่งไร้ขีดจำกัด !’

เสียงของซิวดังขึ้นมาในจิตของฉินอวี้โม่เพื่อบอกเล่าเกี่ยวกับตัวตนของเจ้าหนูน้อยตัวนี้

‘เห็นกรงเล็บของมันหรือไม่ มือแต่ละข้างของมันมีห้าเล็บ ข้าคิดว่ามันอาจจะเป็น ‘มังกรทองห้าเล็บในตำนาน’ !’

เมื่อได้ยินที่ซิวบอก ฉินอวี้โม่ก็จับอุ้งเท้าน้อยของเจ้าตัวเล็กยกขึ้นดูชัด ๆ ทันที และนางก็เห็นว่ามันมีห้าเล็บจริง ๆ เสียด้วย อดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูพยักหน้าเบา ๆ อย่างตื่นเต้น… เหมือนว่านางจะพบกับสุดยอดสมบัติเข้าให้แล้ว

.

.

.

ตอนที่ 60 เจ้าตัวนี้เป็นของข้า
หลังจากต่อสู้กับราชาอสรพิษเก้าเศียรมาได้ระยะหนึ่ง ยอดฝีมือฝ่ายมนุษย์ต่างก็เริ่มรู้สึกถึงความอ่อนล้าแล้ว ต้องยอมรับเลยว่าราชาอสรพิษเก้าเศียรเป็นอสูรมายาที่แข็งแกร่งมาก ถึงแม้เจ้าราชางูยักษ์จะตกเป็นรองในตอนต้น แต่ด้วยพละกำลังที่มีอย่างมหาศาลทำให้มันสามารถยื้อเวลาเอาไว้ได้นานและเกือบจะพลิกสถานการณ์ได้หลายครั้ง และถ้าหากไม่ใช่เพราะยอดฝีมือจากทุกตระกูลต่างช่วยกันรับมือ ป่านนี้คงจะพ่ายแพ้และถูกฆ่าตายไปแล้ว

“ฟ่อ~!”

เมื่อหัวหนึ่งของราชาอสรพิษเก้าเศียรสังเกตเห็นโอวหยางชิงเฟิงที่กำลังเร้นกายลักลอบเข้าไปใกล้ไข่ประหลาด มันก็ขู่ฟ่อออกมาดังสนั่น

พวกมนุษย์ที่น่ารังเกียจเหล่านี้กำลังเบี่ยงเบนความสนใจของมันแล้วลอบเข้าไปเอาไข่ แม้ว่าไข่บัดซบใบนี้จะทำเอามันท้องอืดเกือบตาย แต่การจะให้มนุษย์ไร้ค่ามาขโมยสมบัติส่วนตัวไปได้ง่าย ๆ นั้นก็นับเป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับราชาอสรพิษเทวะราชันอย่างมาก

“พวกมนุษย์น่าขยะแขยง ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้รู้เอาไว้ว่าการล่วงเกินราชาอสรพิษผู้ยิ่งใหญ่จะได้รับผลอย่างไร !”

ดวงตาทั้งสิบแปดดวงของราชาอสรพิษเก้าเศียรเปล่งแสงเรืองรองอย่างน่าขนลุก มันจ้องมองฉินอีเฟิงและจอมยุทธ์คนอื่นๆ ด้วยความอาฆาตแค้น จิตสังหารอันแรงกล้าพุ่งออกมารอบทิศและตรงเข้าปะทะทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้า ในเวลานี้แม้แต่หินก้อนเล็กก้อนน้อยในถ้ำก็เริ่มปริแตก !

เป็นตอนนั้นเอง ฉินอีเฟิงและคนอื่น ๆ รู้สึกได้ว่าความแข็งแกร่งของราชาอสรพิษเก้าเศียรเพิ่มมากขึ้นอย่างเท่าทวี หากพวกเขาไม่พยายามอย่างสุดฝีมือก็คงยากที่จะหยุดยั้งมันได้แน่ สถานการณ์ในตอนนี้ถือว่าอันตรายถึงขีดสุดแล้ว

ทางด้านฉินอวี้โม่นั้นยังไม่ทำการโจมตีราชาอสรพิษเก้าเศียรเลยแม้แต่ครั้งเดียว นางทำเพียงแค่หลบซ้ายหลีกขวา และถ้าหากราชาอสรพิษเก้าเศียรไม่โจมตีเข้ามา นักฆ่าสาวก็จะไม่โจมตีกลับไป สาวนักฆ่าในร่างอดีตคุณหนูจะทำเพียงรอคอยอย่างเงียบ ๆ โดยไม่เคลื่อนไหว

แต่เมื่อราชาอสรพิษเก้าเศียรเห็นมนุษย์ขอบเขตมายารัตนะตัวน้อย ๆ สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของมันได้อย่างง่ายดาย เจ้างูยักษ์ก็ดูจะโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

— ปัง ! —

จอมยุทธ์ขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราของตระกูลเหล่ยไม่ทันระวังจึงถูกหางของราชาอสรพิษเก้าเศียรฟาดเข้าใส่จนกระเด็นออกไปไกล

ร่างของคนผู้นั้นชนเข้ากับถ้ำจนเกิดเสียงดังก้องก่อนจะไถลร่วงลงมา เมื่อตกลงมาถึงพื้นเลือดจำนวนไม่น้อยก็ไหลออกมาจากปากของเขา

เมื่อจอมยุทธ์ของตระกูลเหล่ยถูกซัดร่วงจนไม่สามารถสู้ต่อได้ คนอื่น ๆ ที่เหลือก็ต้องแบกรับภาระและแรงกดดันที่หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม

เมื่อศัตรูลดจำนวนลงไปหนึ่ง ราชาอสรพิษเก้าเศียรก็มีหัวหนึ่งที่ว่างงานแล้วในตอนนี้ มันต่อสู้และเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก

จริงอยู่ที่ฉินอวี้โม่ยังคงสามารถหลบหลีกการโจมตีทั้งหลายของราชาอสรพิษเก้าเศียรได้เช่นเคย แต่นางก็ต้องยอมรับว่าเมื่อขาดคู่ต่อสู้ไปหนึ่งคนแล้ว ราชาอสรพิษเก้าเศียรก็ดูจะน่ากลัวมากขึ้นจนคล้ายไม่ใช่ตัวเดียวกันกับก่อนหน้านี้

ฉินอีเฟิงและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกว่าศึกนี้เริ่มตึงมือมากแล้ว พวกเขาต้านทานแรงกดดันของราชาอสรพิษเก้าเศียรได้ยากขึ้นทุกขณะ ทว่าก็ไม่มีผู้ใดปริปากบ่นและยังไม่มีใครคิดจะเรียกใช้ทักษะนภายุทธ์เพื่อตอบโต้อสูรเทวะราชันกลับไปในระดับสูงสุด

ต้องทราบก่อนว่า จุดอ่อนอย่างหนึ่งของจอมยุทธ์ในขอบเขตนภมายาก็คือช่วงเวลาหลังจากที่ใช้นภายุทธ์ไปแล้วพวกเขาจะอ่อนแอถึงขีดสุด เนื่องจากนภายุทธ์เป็นทักษะที่ต้องอาศัยพลังมายาที่สูงมาก หลังจากใช้ทักษะยุทธ์นี้แล้วเหล่าจอมยุทธ์จะอ่อนกำลังลงจนไม่สามารถใช้พลังมายาได้ชั่วขณะ ซึ่งนั่นก็จะทำให้เกิดช่องว่างให้เหล่าศัตรูโจมตีโต้กลับและอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ ดังนั้นถ้าหากคนในกลุ่มไม่มีความสามัคคีและวางแผนการต่อสู้มาอย่างรัดกุมก็จะไม่มีผู้ใดกล้าเสี่ยงชีวิตงัดเอาวิชายุทธ์ที่ร้ายกาจนี้ออกมาใช้กันโดยง่าย

“ฮ่า ๆ เจ้าพวกมนุษย์อวดดี หากวันนี้ข้ายอมให้พวกเจ้าเอาไข่ใบนั้นไปได้ก็ถือว่าเสียเกียรติแห่งราชา !”

ราชาอสรพิษเก้าเศียรหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย ในตอนนี้มันกำลังพยายามจะฝ่าเหล่าจอมยุทธ์ที่เป็นหน่วยคุ้มกันในแนวหน้าเพื่อเข้าไปจัดการกับโอวหยางชิงเฟิงและเหล่าตัวแทนตระกูลที่กำลังจะชิงไข่

ในเวลานั้นโอวหยางชิงเฟิงเข้าไปถึงแท่นวางไข่แล้ว ทว่าก่อนที่เขาจะได้สัมผัสมัน มือของบุรุษวัยกลางคนที่มีนามว่าเหล่ยเซิงหนึ่งในผู้อาวุโสตระกูลเหล่ยก็คว้าจับไข่ประหลาดไว้ได้และเตรียมที่จะเอามันไป

เมื่อเหล่ยเจิ้นเทียนมองเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ณ จุดปล้นไข่ ในสายตาคมก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ผู้อาวุโสอายุน้อยยิ้มออกมาอย่างมีชัย

“ยอดฝีมือผู้เก่งกล้าทุกท่าน หากพวกเราไม่ทุ่มสุดตัวในเวลานี้ ข้าเกรงว่าราชาอสรพิษเก้าเศียรคงจะฝ่าแนวป้องกันของเราไปได้แน่ ดังนั้นข้าแนะนำว่าทุกท่านอย่าได้เก็บออมพลังกันอีกเลย ใครมีไม้เด็ดอะไรก็รีบใช้ออกมาซะ !”

หลังจากกล่าวจบ เหล่ยเจิ้นเทียนก็เป็นคนเรียกที่ใช้ไพ่ตายของตัวเอง

“อสูรเสริมร่าง !”

ผู้อาวุโสแห่งตระกูลเหล่ยเปล่งเสียงออกมาดังลั่น ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่อสูรมายาทรงพลังตัวหนึ่งออกมาจากมิติเชื่อมอสูรของเขา อสูรมายาตัวนั้นเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเกราะหลายชิ้นก่อนจะประกอบร่างเข้ากับร่างกายของเหล่ยเจิ้นเทียน

เมื่อใดก็ตามที่จอมยุทธ์บรรลุถึงขอบเขตนภมายา คนผู้นั้นจะสามารถใช้ทักษะเสริมพิเศษของอสูรมายาได้ และจะสามารถใช้อสูรมายาของตนในรูปของอุปกรณ์เสริมต่างๆ ได้ ซึ่งทักษะพิเศษนี้ถูกเรียกขานว่า ‘ทักษะอสูรเสริมร่าง’

หากได้รับการเสริมพลังจากอสูรมายา นอกเหนือจากพลังป้องกันได้เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลแล้ว ความแข็งแกร่งของร่างกายโดยรวมก็จะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย ที่สำคัญการจะเรียกใช้ทักษะนภายุทธ์ออกมาได้ ยอดฝีมือทั้งหลายจะต้องใช้งานทักษะเสริมเกราะอสูรนี้เสียก่อน

“เพื่อเป็นการให้เกียรติราชาอย่างเจ้า งั้นข้าขอเริ่มเป็นคนแรก !”

เหล่ยเจิ้นเทียนจ้องมองอสรพิษเก้าเศียรและระเบิดสภาวะพลังที่แข็งแกร่งออกมาในชั่วพริบตา เมื่อเห็นว่าเหล่ยเซิงกำลังจะชิงไข่ไปได้ เหล่ยเจิ้นเทียนก็งัดเอาไพ่ตายออกมาใช้ ผู้อาวุโสแห่งตระกูลเหล่ยจู่โจมราชาอสรพิษเก้าเศียรอย่างหนักหน่วง เหตุผลหนึ่งก็เพื่อดึงความสนใจของราชางูยักษ์ป้องกันไม่ให้มันขัดขวางคนของเขา อีกเหตุผลหนึ่งก็เพื่อกระตุ้นให้ยอดฝีมือคนอื่น ๆ ทำตาม

ที่เหล่ยเจิ้นเทียนกล้าเปิดฉากโจมตีก่อนเป็นเพราะเขาไม่กลัว เขารู้ดีว่าทั้งโอวหยางหมิงและฉินอีเฟิงต่างก็เป็นสุภาพบุรุษที่ซื่อตรง สองคนนั้นไม่มีทางทำร้ายผู้ใดลับหลังแน่ ตอนนี้ทุกคนต่างก็ตกลงกันแล้วเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจของราชาอสรพิษเก้าเศียร ฉะนั้นแม้ว่าคนของเหล่ยเจิ้นเทียนจะเป็นฝ่ายที่ได้มันไป อย่างไรเสียสุภาพบุรุษทั้งสองก็คงไม่ละทิ้งหน้าที่อย่างแน่นอน

— ปัง ! —

เหล่ยเจิ้นเทียนตรงเข้าไปจู่โจมที่กลางลำตัวของราชาอสรพิษเก้าเศียรจนร่างกายใหญ่โตของมันสั่นไหวและส่งผลให้หัวทั้งเก้าของเจ้างูยักษ์สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงตามไปด้วย …ซึ่งภาพงูยักษ์ที่กำลังหัวโยกหัวคลอนจนตากลับก็ดูน่าขำอยู่ไม่น้อย

“เจ้ามนุษย์น่าขยะแขยงแงงงงงงงง~ วันนี้เจ้าจะต้องยอมจำนนต่อหน้าข้าง่าาาาาา~ ราชาผู้ยิ่งใหญ่ไหง่ง่ง่ง่ง่ง่ง่ง่ง่~ !”

ราชางูยักษ์หัวคลอนพ่นวาจาข่มขู่ศัตรู ทว่าเพราะหัวที่โยกคลอนทำให้เสียงที่ออกมาแหลมเล็กและสั่นเสียจนชวนหัวเราะมากกว่าน่ากลัว

ราชาอสรพิษเก้าเศียรถูกเหล่ยเจิ้นเทียนจู่โจมด้วยนภายุทธ์ แม้ว่าจะไม่ได้บาดเจ็บหนัก ทว่ามันก็รู้สึกอับอายไม่น้อย แต่เรื่องที่ทำให้อสรพิษผู้ยิ่งใหญ่ขุ่นเคืองมากที่สุดก็คืออสูรเทวะราชันเจ็ดดาราที่แม้แต่อสูรเทวะราชันเก้าดารายังไม่กล้ามองข้ามอย่างมันกลับต้องมาถูกมนุษย์จองหองผู้หนึ่งเล่นงานจนหัวโยก เรื่องนี้ถือว่าน่าอับอายสำหรับมันมาก และนั่นก็ทำให้ราชาอสรพิษเทวะราชันเริ่มจะคลั่งขึ้นมาแล้ว !

“ลงมือ !”

ฉินอีเฟิงและโอวหยางหมิงหันมามองหน้ากัน พวกเขาจะไม่ยอมปล่อยให้ราชาอสรพิษเก้าเศียรมีโอกาสได้อาละวาด

หลินซวงเห็นผู้อาวุโสตระกูลฉินและตระกูลโอวหยางเคลื่อนไหว เขาก็ไม่ลังเลอีก ผู้อาวุโสตัวแทนแห่งสมาคมทหารรับจ้างปลดปล่อยนภายุทธ์ของตัวเองในทันที

ภายในชั่วอึดใจ การโจมตีขั้นสุดยอดสามสายก็ฟาดเข้าใส่ร่างของราชาอสรพิษเก้าเศียร แม้ว่ามันจะเป็นอสูรเทวะราชันเจ็ดดารา แต่เมื่อเผชิญหน้ากับกระบวนท่าที่รุนแรงถึงเพียงนี้พร้อม ๆ กัน เจ้างูยักษ์ก็ทรุดลงไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากปลดปล่อยนภายุทธ์ เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายก็ร่วงลงไปกองกับพื้นเช่นกัน พลังมายาของพวกเขาเหือดแห้งหายไปเกือบหมดสิ้น เห็นได้ชัดว่าการใช้นภายุทธ์เป็นเรื่องที่สิ้นเปลืองพลังอย่างมหาศาล ครั้งนี้หากว่าไม่สบโอกาสทองอย่างแท้จริง พวกเขาทั้งหมดคงจะไม่กล้าปลดปล่อยนภายุทธ์ออกมาโดยง่ายแน่

ราชาอสรพิษเก้าเศียรนอนเผละอยู่บนพื้นด้วยร่างกายที่อ่อนยวบราวกับก้อนโคลนก็มิปาน ลมหายใจของเจ้างูผู้ยิ่งใหญ่โรยริน สภาพดูน่าเวทนายิ่งนัก

ดูเหมือนว่าในตอนนี้ราชาอสรพิษเก้าเศียรจะสูญเสียพลังที่จะต่อสู้ไปจนหมดสิ้นแล้ว ฉินอีเฟิงและนักรบแนวหน้าคนอื่น ๆ โล่งใจได้เล็กน้อยจึงหันไปมองยังกลุ่มนักปล้นไข่ทั้งหลาย

ทว่าขณะนั้นเอง ชวี่เซียวผู้ล้มเหลวในการหว่านล้อมผู้คนก็ปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ ร่างอ่อนปวกเปียกของราชาอสรพิษเก้าเศียร ผู้อาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูร วางมือข้างหนึ่งบนหัวของราชาอสรพิษเก้าเศียรและทำท่าทางราวกับว่ากำลังต้องการจะสยบมัน

“ชวี่เซียว เจ้าคนไร้ยางอาย !”

ทันทีที่เห็นชวี่เซียว เหล่ยเจิ้นเทียนก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกรอด ยอดฝีมือผู้เพิ่งทุ่มพลังจนสุดตัวเพื่อสกัดกั้นราชาอสรพิษเก้าเศียรทำได้แต่เพียงมองอย่างเคียดแค้นและตวาดด่าเสียงดังลั่น

“เหอะ ในเมื่อพวกเจ้าไม่คิดจะช่วยข้าสยบราชาอสรพิษเก้าเศียร ข้าก็ต้องหาโอกาสของข้าเอง เหตุการณ์วันนี้ ข้าชวี่เซียวจะเป็นผู้เขียนหน้าประวัติศาสตร์ เมื่อข้าสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรได้แล้ว ข้าจะทำให้พวกเจ้าได้เห็นว่าการลบหลู่ข้าจะได้รับผลเช่นไร !”

ชวี่เซียวเพิกเฉยต่อสายตาสาปแช่งของทุกผู้คนและเริ่มการสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรในทันที

“ต่ำช้านัก !”

เหล่ยเจิ้นเทียนทำได้เพียงแค่แช่งชักหักกระดูกอีกฝ่ายในใจ ทว่าก็ไม่สามารถทำสิ่งอื่นใดได้ นี่เป็นผลข้างเคียงจากการใช้นภายุทธ์

ส่วนคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ใช้นภายุทธ์ก็ถูกอสูรมายาระดับสูงสองตัวที่ชวี่เซียวเรียกมาคอยสกัดกั้นไว้ทำให้พวกเขาไม่สามารถเข้าไปขัดขวางการกระทำเลวทรามของอีกฝ่ายได้ !

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า หลังจากสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรเสร็จเรียบร้อย บุรุษน่ารังเกียจชวี่เซียวก็คงไม่หยุดเพียงเท่านั้นแน่ และเมื่อถึงตอนนั้นทุกคนก็จะตกอยู่ในอันตรายอย่างไม่อาจต้าน

ฉินอีเฟิงและโอวหยางหมิงขมวดคิ้วแน่น หากชวี่เซียวได้ราชาอสรพิษเก้าเศียรไปจริง ๆ พวกเขาเกรงว่าวันนี้คงไม่ได้กลับออกไปอย่างปลอดภัยเสียแล้ว

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างที่ทุกคนกำลังจ้องมองการกระทำของตัวแทนจากสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรอย่างสิ้นหวังปนแค้นเคืองกันอยู่นั้น ฉินอีเฟิงก็นึกถึงฉินอวี้โม่ขึ้นมา

ทันทีที่นึกได้ ผู้อาวุโสหกแห่งตระกูลฉินก็รีบกวาดสายตาเพื่อหาตัวหลานสาว ทว่ากลับไม่พบแม้แต่เงาของนาง

โอวหยางหมิงเองก็นึกถึงเรื่องนี้ได้ ตั้งแต่พวกเขาปลดปล่อยนภายุทธ์ก็ไม่เห็นตัวคุณหนูตระกูลฉินอีกเลย และแม้จะพยายามมองหาจนทั่ว เขาก็ไม่พบร่างบางของนางเช่นกัน

“เสี่ยวอวี้โม่ไปอยู่ที่ไหน ? เมื่อครู่จำได้ว่านางกำลังต่อสู้พัวพันอยู่กับหนึ่งในหัวของราชาอสรพิษนี่ ?”

ฉินอีเฟิงเริ่มเป็นกังวล หรือว่าฉินอวี้โม่จะถูกลูกหลงจากนภายุทธ์จนเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ?

“ไม่ต้องห่วง แม่นางอวี้โม่เป็นสตรีที่ฉลาด ข้าคิดว่าคงจะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับนางได้แน่”

แม้ว่าโอวหยางหมิงจะมีความกังวลอยู่เช่นกันแต่ก็ไม่มากเท่าฉินอีเฟิง ตั้งแต่แรกเห็นเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ธรรมดาในตัวของสตรีน้อยผู้นี้ และเขาก็เชื่อว่านางไม่มีทางเป็นอะไรไปเพียงเพราะถูกพลังสะท้อนจากการโจมตีที่รุนแรงเป็นแน่

‘และถ้าหากว่าฉินอวี้โม่ไม่เป็นอะไร การที่นางไม่ยอมปรากฏตัวออกมา นั่นก็หมายความว่านางอาจจะกำลังเตรียมการอะไรบางอย่างอยู่ !’

ต้องกล่าวเลยว่าความคิดของโอวหยางหมิงนั้นถูกต้อง เพราะในเวลานี้ฉินอวี้โม่กำลังซ่อนตัวอยู่อีกด้านหนึ่งของร่างเจ้างูยักษ์ นักฆ่าสาวในร่างคุณหนูใช้ประโยชน์จากร่างกายขนาดมหึมาของราชาอสรพิษเก้าเศียรบดบังตัวเองไว้ …และแน่นอนว่านางก็กำลังสยบมันอยู่เช่นกัน !

ทันทีที่เห็นฉินอีเฟิงและคนอื่น ๆ ใช้นภายุทธ์ ดรุณีน้อยร้อยเล่ห์ก็รีบหลีกเร้นกายบางเข้าไปอยู่ในมุมอับสายตา เมื่อถึงตอนที่ราชาอสรพิษเก้าเศียรล้มลงนอนแน่นิ่ง นางก็รีบเข้ามาหลบอยู่ข้างร่างใหญ่ยักษ์และทำการสยบอสูรมายาระดับเทวะราชันเจ็ดดาราตัวนี้ทันที

แต่ไม่คิดเลยว่า ถึงแม้ราชาอสรพิษเก้าเศียรจะบาดเจ็บสาหัสจนมีสภาพปางตาย แต่จิตใจของมันก็ยังเข้มแข็งอยู่มาก ฉินอวี้โม่พยายามรีดเค้นพลังมายาเพื่อสั่นคลอนจิตใจของเจ้างูผู้อ่อนแรงอย่างเต็มที่ ทว่าไม่ว่านางจะพยายามเท่าใดก็ยังไม่ประสบผลสำเร็จ

ในเวลาเดียวกัน ด้วยคำพูดของเหล่ยเจิ้นเทียน ฉินอวี้โม่จึงรู้ว่าผู้อาวุโสจากสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรก็กำลังพยายามสยบมันอยู่เช่นกัน และนั่นก็ทำให้นักฆ่าสาวเริ่มกังวลใจขึ้นมาแล้ว

‘ราชาอสรพิษเก้าเศียร ข้ารู้ว่าเจ้ายังมีสติอยู่ ข้าอยากให้เจ้ามาเป็นผู้ติดตามข้า พวกเราจะพัฒนาไปด้วยกัน หรือเจ้าอยากจะกลายเป็นทาสของชายจิตใจย่ำแย่ผู้นั้น ?’

เมื่อเวลาบีบคั้น ฉินอวี้โม่จึงพยายามสื่อสารกับราชาอสรพิษเก้าเศียรด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ

‘เจ้าพวกมนุษย์ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเจ้า ราชาผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้าจะบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้ได้หรือ อยากจะให้ข้ากลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าน่ะรึ ฝันไปเถอะ !’

ราชาอสรพิษเก้าเศียรปฏิเสธอย่างไม่ไยดี จิตใจของมันแข็งแกร่งมาก มันไม่ยอมโอนอ่อนตามคำหว่านล้อมของมนุษย์สตรีผู้นี้แน่

‘แต่ช้านานแล้วที่มนุษย์และอสูรมายาต่อสู้ห้ำหั่นกันมาโดยตลอด เรื่องนี้ยากจะแก้ไขอะไรได้ แต่ข้าขอรับประกันว่าหากเจ้ายอมเป็นอสูรมายาของข้า ข้าจะปฏิบัติกับเจ้าไม่ต่างจากสหาย ข้าจะไม่บังคับจิตใจเจ้า สิ่งใดก็ตามที่เจ้าไม่ชอบข้าจะไม่มีวันร้องขอให้เจ้าทำ’

ฉินอวี้โม่ยังคงพยายามหว่านล้อมเจ้างูยักษ์ตัวนี้ผ่านกระแสแห่งจิตวิญญาณ ตอนนี้นางสัมผัสได้ว่าพลังมายาของชวี่เซียวเริ่มรุกล้ำเข้ามาภายในร่างของเจ้าอสรพิษเก้าหัวแล้ว

‘มนุษย์น้อย เจ้าไม่ต้องพูดมาก ข้ายอมระเบิดเป็นจุณดีกว่ายอมเป็นอสูรมายาของเจ้า’

ในตอนนั้นเอง จิตของฉินอวี้โม่ก็สัมผัสได้ว่า จู่ ๆ ราชาอสรพิษเก้าเศียรก็ปลดปล่อยสภาวะพลังที่รุนแรงออกมา

แน่นอนว่าฉินอวี้โม่ไม่อยากให้อสูรเทวะราชันระเบิดตัวเอง หากว่าเจ้างูขนาดยักษ์ระเบิดตัวเองในที่แห่งนี้ ทุกคนก็จะตกอยู่ในอันตราย และพวกเขาอาจจะไม่แม้แต่จะสามารถปกป้องตัวเองได้ อีกทั้งในตอนนี้พลังของชวี่เซียวก็แทรกซึมเข้ามาในร่างราชาอสรพิษมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย ซึ่งเรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้งูผู้ถือดีโกรธจนไม่อาจยั้งสติได้แล้ว

‘นายหญิงไม่ต้องไปเกลี้ยกล่อมมันให้เสียเวลา ในเมื่อมันไม่ยอม ข้าก็จะทำให้มันยอมเพื่อท่านเอง !’

ทันใดนั้นเสียงของซิวก็ดังขึ้นในจิตของฉินอวี้โม่

‘ฮ้า ! ในที่สุดเจ้าก็ตื่น’

เมื่อได้ยินเสียงของซิว ฉินอวี้โม่ก็ทั้งประหลาดใจและโล่งอก ต้องบอกเลยว่ามันตื่นขึ้นมาในจังหวะเวลาที่พอดีจริง ๆ

‘ใช่แล้ว ข้าเพิ่งจะสิ้นสุดการวิวัฒนาการ’

ซิวตอบรับ ฉินอวี้โม่รู้สึกได้ทันทีว่าพลังของซิวแทรกซึมเข้าไปในหัวของราชาอสรพิษเก้าเศียรที่อยู่ตรงหน้านางอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น ราชาอสรพิษเก้าเศียรผู้ยิ่งใหญ่ก็ขยับหัวที่แสนอ่อนแรงของมันในท่าทางที่คล้ายกำลังก้มหัวอย่างจำนน

ภายใต้แรงกดดันที่เหนือชั้นของซิว ราชาอสรพิษเก้าเศียรก็ไม่หลงเหลือความดื้อด้านใด ๆ อีก มันไม่มีแม้แต่ความกล้าหาญที่จะต่อต้านแรงกดดันนั้นได้เลย ต้องบอกเลยว่าพลังจิตวิญญาณของซิวแข็งแกร่งกว่าอสรพิษเทวะราชันเจ็ดดาราตัวนี้มาก พลังจิตอันทรงอำนาจทำให้แรงใจของมันสูญสลายหายไปในทันที ตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจของเจ้างูยักษ์ผู้เคยยิ่งใหญ่ต่างก็สั่งให้ตัวมันยินยอมพ่ายแพ้

ฉินอวี้โม่ยกยิ้มและเริ่มทำพันธสัญญากับราชาอสรพิษเก้าเศียร แน่นอนว่าซิวช่วยกางเขตอาคมเอาไว้เพื่อไม่ให้มีผู้ใดมองเห็นแสงจากการเลื่อนระดับพลังของฉินอวี้โม่และราชาอสรพิษเก้าเศียรได้

อีกทางด้านหนึ่ง ชวี่เซียวก็กำลังพยายามสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรอยู่ ทว่าทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกว่าอาการบาดเจ็บทั้งหมดของอสูรมายาเทวะราชันที่เขาคิดว่าจะต้องได้ครอบครองอย่างแน่นอนก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง ผู้อาวุโสใจคดแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรตกตะลึงปนงุนงงจนทำสิ่งใดไม่ถูก

“เฮ้ ! เจ้านี่เป็นของข้าแล้ว นั่นเจ้ากำลังคิดจะทำอะไร ?”

ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น สีหน้าของชวี่เซียวก็แปรเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง !

.

.

.

ตอนที่ 58 ราชาอสรพิษเก้าเศียร
“ท่านลุงเจ็ด ภายในตระกูลฉินคงจะมียอดฝีมือขอบเขตนภมายาจำนวนมากมายใช่หรือไม่”

หลังจากเข้ามาภายในถ้ำอสรพิษ ฉินอวี้โม่ที่กำลังเดินอยู่ข้างๆ ฉินอีเฟิงก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“นั่นก็ใช่ แม้ว่าช่วงหลายปีมานี้ตระกูลฉินของเราจะตกต่ำลงไปบ้าง ทว่าก็ยังมียอดฝีมือขอบเขตนภมายาอยู่หลายคน มีอะไรหรือ? เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงอยากรู้เรื่องนี้ล่ะ?”

ฉินอีเฟิงมองฉินอวี้โม่ด้วยความประหลาดใจ สาวน้อยอายุเพียงเท่านี้จะทะลวงเข้าสู่ขอบเขตนภมายาแล้วรึ? หรือหลานสาวผู้นี้กำลังจะสร้างความตกตะลึงให้กับเขาอีกครั้งกัน?

“ข้าอยากจะทราบเงื่อนไขในการทะลวงเข้าสู่ขอบเขตนภมายาว่ามีอะไรบ้าง?”

ฉินอวี้โม่ถามเสียงใสด้วยรอยยิ้มหวาน และถึงแม้ฉินอีเฟิงจะคาดเดาไว้บ้างแล้ว ทว่าเขาก็ยังคงตกใจกับคำถามที่ได้ฟังอยู่ดี

“เรื่องนี้มันก็ขึ้นอยู่บุคคล”

ฉินอีเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ “บางคนก็ขอเพียงสั่งสมพลังมายาได้ถึงระดับที่เพียงพอก็จะกระตุ้นให้ร่างกายทะลวงเข้าสู่ขอบเขตนภมายาได้เลย แน่นอนว่ากรณีเช่นนี้มีไม่มาก และโดยส่วนมากแล้วนั้นจะต้องอาศัยการกระตุ้นจากภายนอกช่วย”

“เหมือนกับกรณีของข้าเลย ในตอนที่ข้าสู้กับอสูรมายาอย่างหนักหน่วง ตอนนั้นข้าตกอยู่ในวิกฤตและจู่ๆ ข้าก็ก้าวเข้าสู่ขอบเขตนภมายาได้เอง”

ระหว่างที่ฉินอวี้โม่และฉินอีเฟิงกำลังสนทนากันอย่างจริงจัง โอวหยางชิงเฟิงที่ฟังอยู่นานแล้วก็ยกตัวอย่างเรื่องราวในตอนที่เขาทะลวงผ่านเข้าสู่ขอบเขตนภมายาขึ้นมา ฉินอีเฟิงไม่ได้มีท่าทีประหลาดใจกับเหตุการณ์การก้าวข้ามระดับพลังของคุณชายรองตระกูลโอวหยาง ตรงกันข้ามเขาก็คิดว่ามันค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว

หลังจากฟังสิ่งที่ฉินอีเฟิงกล่าว ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้า นางพอจะเข้าใจบ้างแล้ว ดูเหมือนว่าการจะข้ามขอบเขตนภมายาจะเป็นไปไม่ได้โดยง่าย

“เสี่ยวอวี่โม่ไม่ต้องกังวลหรือรีบร้อนไป สิบในสิบส่วนไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนมีปัญหาติดขัดที่ขอบเขตนี้ทั้งนั้น ขอบเขตนภมายาจึงเป็นปราการด่านสำคัญ หากว่าผู้ใดก้าวเข้าไปได้คนผู้นั้นก็จะนับเป็นยอดฝีมือที่แท้จริง จอมยุทธ์มายารัตนะและนภมายามีช่องว่างที่ห่างกันอย่างมหาศาลจนเจ้าเองก็คิดไม่ถึงเชียวล่ะ”

ฉินอีเฟิงมองดรุณีน้อยผู้เยาว์วัยฉินอวี้โม่แล้วถอนหายใจ ในฐานะผู้อาวุโสแห่งตระกูล เขาเห็นว่านางรีบร้อนเกินไปในเรื่องนี้และกลัวว่าสาวน้อยจะเอาแต่กลัดกลุ้มกังวลใจหรือกดดันตัวเองจนเกินพอดีจึงเตือนนางขึ้นมา

“ท่านลุงเจ็ดไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ ข้ารู้ตัวเองดี”

เมื่อเห็นใบหน้าเป็นกังวลของฉินอีเฟิง ฉินอวี้โม่ก็ยิ้มพลางส่ายศีรษะ นางรู้และเข้าใจในสภาวะของร่างกายตัวเองดีที่สุด และนางจะไม่ทำสิ่งใดที่เป็นผลเสียต่อการพัฒนาของตัวเองเป็นแน่

“เจ้าคอยตามข้าไว้ ราชาอสรพิษเก้าเศียรไม่อาจนำไปเปรียบเทียบกับอสูรเทวะราชันธรรมดาๆ ได้เลย แม้ว่าระดับของมันจะยังอยู่ในขั้นดาราที่เจ็ด แต่มันก็ทรงพลังไม่ด้อยกว่าอสูรเทวะราชันเก้าดาราเลย ที่สำคัญขึ้นมันชื่อว่าดุร้ายอย่างมาก”

แม้ว่าฉินอวี้โม่จะอยู่ขอบเขตมายารัตนะเก้าดารา แต่ฉินอีเฟิงก็ยังกล่าวขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง เพราะอสูรมายาที่พวกเขากำลังจะเจอแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าอสูรมายาระดับเทวะราชันเก้าดารา และความแข็งแกร่งระดับอสูรเทวะราชันเก้าดารานั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉินอวี้โม่จะรับมือได้เลย ในเมื่อสตรีน้อยผู้นี้เรียกเขาว่า ‘ลุงเจ็ด’ เขาก็ควรจะรับผิดชอบดูแลนางให้ดีในฐานะลุงคนหนึ่ง

ฉินอวี้โม่พยักหน้า เมื่อได้ยินวาจาห่วงใยของฉินอีเฟิง นางก็รู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก

ราชาอสรพิษเก้าเศียรเป็นอสูรมายาขนาดยักษ์ ถ้ำอสรพิษที่เป็นที่อยู่อาศัยของมันนี้จึงมีความยาวมาก ตั้งแต่ปากถ้ำพวกเขาทั้งหมดใช้เวลาเดินไปมากกว่าหนึ่งก้านธูปแล้วกว่าจะมาถึงยังจุดนี้ และในตอนนั้นเองที่เหล่านักล่าไข่ประหลาดสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันทรงพลังบางอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ยังได้ยินเสียงดังครืนครางแปลกประหลาดดังออกมาจากส่วนลึกของถ้ำ ดูเหมือนว่าราชาอสรพิษเก้าเศียรจะยังคงนอนหลับฝันหวานอยู่ …..และเสียงดังครืนครางนั้นก็เป็นเสียงกรนของเจ้างูยักษ์!

“ทุกคนโปรดใช้ความระมัดระวังด้วย!”

หลินซวงผู้อาวุโสแห่งสมาคมทหารรับจ้างกล่าวเตือนทุกคนให้ระมัดระวัง

“นายหญิง ราชาอสรพิษเก้าเศียรตัวนี้มีพลังที่น่าสะพรึงกลัวมาก ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันเลย โปรดระวังตัวด้วย”

ม่อเสียกล่าวเตือนฉินอวี้โม่

ก่อนหน้านี้เจ้าหมีในร่างมนุษย์ยังไม่ยินดีที่จะเป็นอสูรมายาของฉินอวี้โม่เท่าใดนัก แต่หลังจากติดตามฉินอวี้โม่มาระยะหนึ่ง เจ้าหมีดำก็ได้ทำความรู้จักนางมากขึ้น ยิ่งกว่านั้นมันยังเข้าใจแล้วว่าทั้งอสูรมายาและมนุษย์ต่างอยู่ตามวิถีทางของตัวเอง หลังจากที่มันได้เห็นว่าอสูรมายาก็โจมตีและทำร้ายมนุษย์เช่นกัน มันก็เปิดใจกว้างและเข้าใจสิ่งที่นายหญิงของมันพูดได้ในที่สุด

แม้ว่ามนุษย์และอสูรมายาจะไม่ใช่ศัตรูตามธรรมชาติ แต่ก็ไม่เคยอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ มันเหมือนกับบ่วงที่ไม่มีสิ้นสุด อสูรมายามักจะทำร้ายมนุษย์ทุกครั้งเมื่อมันเห็นมนุษย์ และเพื่อที่จะเอาชีวิตรอด มนุษย์เองก็ฆ่าอสูรมายาเช่นกัน ในทางกลับกันมนุษย์บางคนก็ล่าอสูรมายา บ้างก็ต้องการผลผลิตจากอสูรมายา บ้างก็ต้องการเอามันมาใช้งาน วัฏจักรการเข่นฆ่านี้หมุนเวียนไปไม่มีอย่างที่สิ้นสุด

ฉินอวี้โม่เป็นนายที่ดีสำหรับเหล่าอสูรมายา นางไม่เคยทำรุนแรงกับพวกมันและนางปฏิบัติกับพวกมันทุกตัวคล้ายเป็นคู่หูมากกว่าผู้รับใช้ ซึ่งนั่นจึงทำให้ม่อเสียให้การยอมรับในตัวฉินอวี้โม่ได้ในที่สุด

ฉินอวี้โม่พยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของม่อเสีย นางเองก็รู้สึกได้ว่ากลิ่นอายของมันทรงพลังและแข็งแกร่งยิ่งกว่าอสูรมายาทุกตัวที่นางเคยพบเจอมา แต่แน่นอนว่านั่นไม่นับซิว

เมื่อพวกเขาเดินลึกเข้ามาอีกไม่นานนักพื้นที่ถ้ำคับแคบก็แปรเปลี่ยนไป เวลานี้โถงถ้ำขนาดใหญ่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าพวกเขา

โถงถ้ำนี้มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร ณ จุดกึ่งกลางของโถงถ้ำแห่งนี้มีอสูรมายารูปร่างคล้ายงูขนาดยักษ์นอนขดอยู่ เจ้างูยักษ์นี้มีลำตัวขนาดใหญ่และยาวมาก และเมื่อสังเกตดูจะเห็นว่ามันมีเก้าหัว อสูรมายาตัวนี้แผ่กลิ่นอายแห่งอสูรเทวะราชันอันทรงพลังและแสนเข้มข้นออกมา มันคือ–ราชาอสรพิษเก้าเศียร ในตอนนี้ราชางูยักษ์กำลังนอนหลับอยู่ และพื้นที่ด้านหลังของมันมีไข่ใบหนึ่งหนึ่งถูกวางเอาไว้บนแท่นหินอย่างเรียบร้อย ไข่ใบนั้นกำลังเรืองแสงออกมาอย่างต่อเนื่อง และมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ทั่วทั้งโถงถ้ำนี้สว่างไสว

ราชาอสรพิษเก้าเศียรนั้นมีส่วนศีรษะขนาดใหญ่และร่างกายขนาดมหึมา เมื่อมันนอนขดตัวอยู่เช่นนี้จึงทำให้มันดูราวกับเป็นภูเขาลูกหนึ่งเลยทีเดียว อสูรมายาสายพันธุ์อสรพิษตัวนี้ดูทรงพลังเป็นอย่างมาก แม้เพียงแค่กลิ่นอายของมันก็ชวนให้หวาดหวั่นจนไม่อาจขยับตัวได้ แน่นอนว่าอสูรเทวะราชันธรรมดาๆ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันเลย ระดับความแข็งแกร่งของราชางูยักษ์ตัวนี้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอสูรเทวะราชันเก้าดารา ทว่าแม้ว่ามันจะมีนิสัยดุร้ายเจ้าอารมณ์แต่มันก็ไม่ได้ไร้เหตุผลเสียทีเดียว ราชางูยักษ์นั้นรักความสงบ แต่ถ้าหากมีใครขวัญกล้ากวนใจมัน ไม่ว่าจะอสูรหรือมนุษย์ก็ไม่เคยมีผู้รอดชีวิต!

“นั่นไง ไข่ประหลาด”

คนผู้หนึ่งในกลุ่มนักล่าไข่สังเกตเห็นไข่ที่วางอยู่บนแท่นหินด้านหลังราชาอสรพิษเก้าเศียร ในทันทีที่ได้เห็นเขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องอ้าปากค้าง คนผู้นี้คือคนของเหล่ยเจิ้นเทียนแห่งตระกูลเหล่ย

ฉินอีเฟิงและโอวหยางหมิงเองก็เห็นไข่แล้วเช่นกัน สองผู้อาวุโสแห่งสองตระกูลใหญ่จ้องไข่เรืองแสงด้วยแววตาเป็นประกายราวกับจะมีเปลวเพลิงปรากฏขึ้นในดวงตาของสอง

“ทุกท่าน ในเมื่อพวกเราพบไข่นั่นแล้ว ข้าว่าตอนนี้ก็คงจะถึงเวลาที่เราต้องคิดเรื่องการแบ่งปันผลประโยชน์ภายหลังจากที่เราร่วมมือกันชิงไข่นั่นมา”

ชวี่เซียวผู้อาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรในนครไป๋อวิ๋นผู้ซึ่งปิดปากเงียบมาตลอดเริ่มเปิดประเด็นขึ้น แม้ปากจะกล่าวถึงไข่ประหลาด ทว่าดวงตาของเขากลับไม่ได้มองดูไข่ใบที่ว่านั้นเลย แววตาของบุรุษวัยกลางคนแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรทอประกายระยิบระยับ เขากำลังจ้องมองราชาอสรพิษเก้าเศียรที่กำลังนอนหลับอยู่

“เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ข้าเองก็ไม่ได้สนใจไข่ใบนั้น เหตุใดทุกท่านไม่ลองช่วยข้าสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรนั่นเล่า หากสยบอสูรเทวะราชันน่ากลัวตัวนี้ลงได้ ก็จะได้ไข้ประหลาดใบนั้นมาอย่างง่ายดาย ข้าได้ราชาอสรพิษแล้ว เรื่องไข่ข้าจะไม่ยุ่ง มันจะเป็นของพวกท่านในทันที”

ชวี่เซียวกล่าวถึงความต้องการของตัวเองออกไป ไข่ใบนั้นจริงอยู่ที่มันน่าจะเป็นไข่ของอสูรเทวะราชันที่ยอดเยี่ยม แต่ทว่าเมื่อฟักออกมาแล้ว มันก็ยังเป็นเพียงลูกอสูรมายาที่ยังต้องได้รับการฝึกฝน ในอีกทางหนึ่งถ้าหากเขาสามารถสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรที่อยู่ตรงหน้าได้ นั่นเท่ากับว่าเขาจะได้อสูรเทวะราชันเจ็ดดาราตัวเป็นๆ มาช่วยในการต่อสู้ ไม่ต้องเสียทั้งเวลาและทรัพยากร เช่นนั้นแล้วทางเลือกอย่างหลังจะไม่คุ้มค่ามากกว่าหรอกหรือ

ผู้ใดต้องการไข่ก็เอาไป แต่เขาขอหยิบคว้าเอาสิ่งที่คุ้มค่ามากที่สุดก่อนก็แล้วกัน

“ฮ่าฮ่า ความคิดของผู้อาวุโสชวี่ถือว่าไม่เลว แต่ข้าอยากทราบว่าหากเราช่วยท่านในเรื่องนี้ ท่านจะเสนอสิ่งใดเพื่อตอบแทนพวกเรา?”

เหล่ยเจิ้นเทียนยิ้ม ชวี่เซียวเป็นผู้อาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์ หากช่วยเขาสยบราชาอสรพิษเก้าเศียรครั้งนี้ประโยชน์ที่จะได้รับจากอีกฝ่ายก็คงจะไม่ใช่น้อยๆ แน่ ยิ่งกว่านั้นยังได้ผูกสายสัมพันธ์กับสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรอีกด้วย

“ข้าสัญญาว่า ขอเพียงพวกท่านช่วยข้าสยบอสรพิษเก้าเศียร ข้าจะช่วยทุกตระกูลสยบอสูรมายาตระกูลละสองตัว แน่นอนว่าพวกท่านสามารถพาอสูรมายาที่ต้องการให้ข้าสยบและมาหาข้าได้ทุกเวลา”

ชวี่เซียวครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะเปิดปากยื่นข้อเสนอ

การช่วยเหลือเหล่าตระกูลใหญ่ในการสยบอสูรมายาสองตัวไม่ใช่เรื่องใหญ่โตแม้แต่น้อย ขอเพียงแค่เขาสามารถครอบครองอสรพิษเก้าเศียรได้ แม้ว่าประธานสมาคมจะทราบเรื่องนี้ เขาก็คงจะกล่าวชมเชยชวี่เซียวผู้นี้อยู่ดี

ชวี่เซียวคิดว่าไม่มีเหตุผลที่ยอดฝีมือทั้งหลายจะปฏิเสธขอเสนอของเขา ผู้อาวุโสแห่งสมาคมสัตว์อสูรจึงกล้าออกปากยื่นข้อเสนอเช่นนี้ออกไป

โอวหยางหมิงและฉินอีเฟิงหันมามองหน้ากัน ในตอนที่เขากำลังจะกล่าวบางอย่าง ฉินอวี้โม่ก็หันไปพูดกับฉินอีเฟิง

“ท่านลุงเจ็ด อย่าไปให้สัญญากับเขา”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินอวี้โม่ ฉินอีเฟิงก็หยุดวาจาไว้ ผู้อาวุโสแห่งตระกูลฉินไม่ได้ไถ่ถามหาเหตุผลกับผู้เป็นหลานสาว เขาเชื่อว่าหากนางออกปากเองเช่นนี้ก็ย่อมแสดงว่านางจะต้องมีเหตุผลที่ดี แท้จริงแล้ว เดิมทีเขาเองก็ต้องการจะกล่าวคำคัดค้านคนจากสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรอยู่แล้ว และในเมื่อฉินอวี้โม่ออกปากไปแล้วเช่นนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดอีก

“ท่านลุงสามก็อย่าได้รับข้อเสนอนั่น”

โอวหยางชิงเฟิงรู้ดีว่าฉินอวี้โม่เป็นผู้ฝึกสัตว์อสูร เขาจึงขอให้ลุงสามของเขาทำตามคำแนะนำของฉินอวี้โม่อย่างไม่ลังเล

โอวหยางหมิงยิ้มรับ เดิมทีเขาก็ไม่ใช่ผู้ที่จะหลงกับผลประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้อยู่แล้ว อีกทั้งข้อเสนอของอีกฝ่ายก็ยังไม่จูงใจเขามากพอ ยิ่งหลานชายของเขาเองก็ยังกล่าวคัดค้านเช่นนี้แล้วต่อให้อีกฝ่ายเสนอว่าจะสยบอสูรให้อีกสิบตัวเขาก็ไม่สนใจ

ต้องบอกเลยว่าความคิดของโอวหยางหมิงและฉินอีเฟิงนั้นคล้ายคลึงกัน อีกทั้งพวกเขาก็เชื่อมั่นในตัวหลานของตนเองจึงไม่คิดถามสิ่งใดให้มากความ

“ฮ่าฮ่า ผู้อาวุโสชวี่เซียวข้อเสนอของท่านก็ไม่เลว ให้อสูรพวกเราถึงสองตัวเพื่อแลกกับหนึ่งตัว แต่น่าเสียดายที่ตระกูลเหล่ยของเราคงจะรับน้ำใจของท่านไม่ได้”

เหล่ยเจิ้นเทียนยิ้มและเอ่ยปฏิเสธเป็นคนแรก

เหล่ยเจิ้นเทียนไม่ได้โง่ หลังจากได้ฟังข้อเสนอเอาแต่ได้ของชวี่เซียวแล้วเขาก็เบะปากอย่างนึกรังเกียจ การที่สมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรหรือชวี่เซียวผู้นั้นได้อสูรมายาระดับเทวะราชันเจ็ดดาราไปครอบครองจะทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นมาไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นความสัมพันธ์ของขุมกำลังต่างๆ ภายในนครไป๋อวิ๋นก็มีโครงสร้างที่ซับซ้อน เขาไม่ต้องการให้สมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรแข็งแกร่งขึ้นมาจนเกินหน้าเกินตา นั่นจะไม่เป็นผลดีต่อตระกูลเหล่ยที่มีความทะเยอทะยานสูง

เมื่อได้ยินคำพูดของเหล่ยเจิ้นเทียน ชวี่เซียวก็ขมวดคิ้ว

“ผู้อาวุโสเหล่ยต้องคิดให้ดีๆ หากช่วยข้าสยบมันตระกูลของท่านจะได้อสูรมายาถึงสองตัว แต่หากไม่ยอมช่วยข้าท่านจะไม่ได้อะไรเลย ถ้าผู้นำตระกูลรู้ถึงการตัดสินใจครั้งนี้ของท่าน ข้าคิดว่าเขาคงจะไม่พอใจเป็นแน่!”

ความหมายของชวี่เซียวนั่นชัดเจนมาก ถ้าอีกฝ่ายไม่ช่วยเขาสยบอสรพิษเก้าเศียร ไม่เพียงแต่จะไม่ได้อสูรมายาสองตัวเท่านั้น แต่จะส่งผลต่อความสัมพันธ์กับสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรด้วย ในตอนนี้เขาได้แต่พูดอ้อมๆ เป็นการข่มขู่อีกฝ่าย หากว่าวันนี้เหล่ยเจิ้นเทียนปฏิเสธเขาก็จะนำเรื่องนี้ไปรายงานประธานสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรให้พิจารณาความสัมพันธ์กับตระกูลเหล่ยใหม่อีกครั้ง

เหล่ยเจิ้นเทียนขมวดคิ้วแน่น ตัวเขาเองเกลียดการข่มขู่เป็นที่สุด เดิมทีหากฝ่ายนั้นเพิ่มข้อเสนอที่มากกว่านี้เขาก็อาจจะยอมรับพิจารณาก็ได้

ทว่าเมื่อได้ฟังวาจาข่มขู่ของชวี่เซียวแล้ว ผู้อาวุโสอายุน้อยแห่งตระกูลเหล่ยก็สลัดความคิดนั้นทิ้งทันที วันนี้ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมให้ความร่วมมือกับคนจากสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรเป็นแน่

“ถ้าเช่นนั้นก็เชิญผู้อาวุโสชวี่นำเรื่องนี้กลับไปรายงานผู้นำตระกูลเหล่ยได้เลย ข้าเชื่อว่าท่านผู้นำตระกูลคงจะไม่สนใจข้อเสนอแย่ๆ เช่นนี้แน่!”

หลังจากนั้นเหล่ยเจิ้นเทียนก็ไม่สนใจชวี่เซียวอีก เขาหันไปจ้องมองไข่ที่เป็นเป้าหมายแทน

เดิมทีฉินอีเฟิงและโอวหยางหลิงก็ไม่คิดที่จะตอบตกลงกับชวี่เซียวอยู่แล้ว ในตอนนี้ยิ่งมาได้ยินวาจาข่มขู่ของอีกฝ่าย พวกเขาก็ยิ่งไม่อยากจะให้ความสำคัญกับคนผู้นี้ เพียงแค่ไม่ช่วยสยบอสรพิษเก้าเศียรก็กล่าววาจาข่มขู่ในทันที ชวี่เซียวผู้นี้ช่างไร้ยางอายเสียจริง

“ผู้อาวุโสฉิน ผู้อาวุโสโอวหยาง ผู้อาวุโสหลิน พวกท่านจะว่าอย่างไร?”

ชวี่เซียวกวาดสายตามองตัวแทนตระกูลใหญ่อีกสามคนที่เหลือ แม้ว่าตระกูลเหล่ยจะไม่ช่วย แต่ขอเพียงอีกสามตระกูลยอมตกลงช่วย เขาก็เชื่อว่าเขายังสามารถสยบอสรพิษเก้าเศียรและเอามันมาครอบครองได้

“ฮ่าฮ่า ต้องขออภัยสมาคมทหารรับจ้างของเรามาที่นี่ก็เพื่อไข่เท่านั้น เรื่องอื่นเราไม่สนใจ”

หลินซวงกล่าวปฏิเสธออกไปตรงๆ อย่างไม่เห็นแก่หน้าอีกฝ่าย ตัวเขาเองก็ไม่พอใจชวี่เซียว ดูจากการกระทำเมื่อครู่แล้ว เขาคิดว่าคนผู้นี้อวดดีเกินไป

ฉินอีเฟิงและโอวหยางหมิงมองหน้ากัน ก่อนที่โอวหยางหมิงจะกล่าวขึ้น “เนื่องจากทางตระกูลเหล่ยและสมาคมทหารรับจ้างไม่เข้าร่วม ข้าและน้องฉิน พวกเราเองก็ขอปฏิเสธ!”

.

.

.

ตอนที่ 57 คำเย้ยหยันของตระกูลเหล่ย
“ท่านลุงเจ็ด พวกท่านมาที่นี่เพราะไข่ประหลาดบนผาทรนงใช่หรือไม่ ?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยถามออกไปตรง ๆ ในน้ำเสียงหวานใสนั้นไม่มีความประหลาดใจอยู่เลยแม้แต่น้อย ผู้ใดก็ล้วนทราบดีว่าหากไม่มีไข่ประหลาดดังกล่าวก็คงไม่มีฝูงชนมายืนรวมตัวกันมากถึงเพียงนี้

ฉินอีเฟิงพยักหน้า เขาคิดว่าไม่มีสิ่งใดต้องปิดบัง

ก่อนหน้านี้พวกเขาได้รับรู้ข่าวว่ามีไข่ประหลาดอยู่บนผาทรนงภายในป่าแสงจันทร์ ซึ่งถ้าหากคาดการณ์ไม่ผิดไข่นั้นน่าจะเป็นไข่ของอสูรเทวะราชัน แน่นอนว่าอสูรระดับนี้ย่อมเป็นที่หมายปองของทุกขุมกำลัง

ว่ากันว่าหากลูกของอสูรมายาระดับเทวะราชันถูกเลี้ยงดูอย่างดีตั้งแต่แรกเกิด ศักยภาพและความแข็งแกร่งของมันหลังจากเจริญเติบโตอย่างเต็มที่ก็จะน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก ดังนั้นแล้วเหล่าขุมกำลังน้อยใหญ่ทั้งหลายในนครไป๋อวิ๋นจึงเร่งรีบมุ่งหน้ามาที่นี่เพื่อจะดูให้เห็นกับตา

“ทุกคนในที่นี้ต่างก็ทราบกันดีว่าไข่อยู่ลึกเข้าไปในถ้ำเหนือหน้าผา ภายในถ้ำนั้นมีราชาอสรพิษเก้าเศียรซึ่งเป็นอสูรมายาที่น่าหวาดหวั่น ที่สำคัญพื้นที่ภายในถ้ำนั้นก็นับว่าค่อนข้างคับแคบ อีกทั้งรอบ ๆ บริเวณด้านนอกถ้ำก็ยังมีอสูรมายาระดับสูงมากมายที่อาจจะเข้าไปก่อกวนได้ ข้าขอแนะนำว่าให้ทุกท่านแบ่งกำลังคนเพื่อส่งเข้าไป แต่ละขุมกำลังให้ส่งคนเข้าไปเป็นกลุ่มเล็กๆ ที่เหลือให้รออยู่ด้านนอก ส่วนเรื่องไข่ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคนในแต่ละขุมกำลังที่ส่งเข้าไป ใครสามารถชิงมันมาได้ก็ได้ไปครอง ทุกท่านคิดเห็นว่าอย่างไร ?”

หลินซวงผู้อาวุโสแห่งสมาคมทหารรับจ้างประกาศข้อเสนอแนะต่อฝูงชน

การที่ยอดฝีมือทั้งหลายบุกเข้าไปในถ้ำเหนือหน้าผานั้นกันหมดโดยไม่มีผู้ใดคอยเฝ้าคุ้มกันอยู่ด้านนอกเป็นเรื่องอันตรายเพราะถ้ำนั้นคับแคบมาก ถ้าหากมีอสูรระดับสูงตัวอื่น ๆ บุกตามเข้าไปด้วย ความแออัดจะเป็นจุดบอดทำให้รับมือกับอสูรมายาในถ้ำได้ยาก โอกาสจะหลบหนีก็จะมีน้อย และสุดท้ายจะทำให้ทุกคนในถ้ำนั้นตกที่นั่งลำบาก

“ผู้อาวุโสหลินกล่าวได้ถูกต้องแล้ว พวกเราตระกูลฉินไม่มีความเห็นอื่น”

ฉินอีเฟิงเป็นผู้แรกที่กล่าวสนับสนุนแผนการของหลินซวง การแบ่งคนเข้าไปถือเป็นเรื่องที่ดีเพราะคนที่อยู่ข้างนอกก็ยังมีโอกาสสังหารอสูรมายาที่จะเข้ามาก่อกวนและเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้

“ตระกูลโอวหยางก็ไม่มีปัญหาเช่นกัน”

โอวหยางหมิงพยักหน้า เขาไม่มีปัญหากับข้อเสนอนี้

ทางด้านสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรนั้นส่งชวี่เซียวมาคนเดียว ซึ่งก็แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ในเวลานี้เหลือเพียงตระกูลเหล่ยที่ยังไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา

ตัวแทนของตระกูลเหล่ยในครานี้คือเหล่ยเจิ้นเทียนซึ่งเป็นผู้อาวุโสหกแห่งตระกูล เขาเป็นตัวแทนและเป็นผู้นำของเหล่ายอดฝีมือจากตระกูลเหล่ยในวันนี้ แม้จะเป็นระดับผู้อาวุโสแต่เหล่ยเจิ้นเทียนนั้นยังมีอายุไม่มากนัก ที่สำคัญผู้อาวุโสหกผู้นี้เป็นผู้มีนิสัยหยิ่งยโส เขามักจะเชิดหน้าวางตัวสูงส่งอยู่ตลอดเวลา และเมื่อได้เห็นคนผู้นี้อยู่ที่นี่ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ค่อยดีนัก เพราะพวกเขาต่างก็คิดเห็นตรงกันว่าการที่ตระกูลเหล่ยส่งเหล่ยเจิ้นเทียนมาน่าจะทำให้งานนี้เกิดความยุ่งยากไม่น้อย

“พวกเราตระกูลเหล่ยมีคำถาม ไม่ทราบว่าข้าขอถามได้หรือไม่?”

คุณชายสามแห่งตระกูลเหล่ยหนึ่งในผู้เข้าร่วมภารกิจในครั้งนี้เหลือบมองฉินอวี้โม่ปราดหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากพูด ภายในน้ำเสียงของเขาแฝงแววแห่งความกระแนะกระแหนอยู่หลายส่วน

“โอ้ ? คุณชายสาม เชิญถามมาได้”

หลินซวงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดูเหมือนเขาจะไม่ประหลาดใจเลยที่ตระกูลเหล่ยจะยังไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของเขาในทันที อย่างไรก็ตามแม้ว่าน้ำเสียงจะปกติแต่ฉินอวี้โม่สังเกตเห็นว่าคิ้วของผู้อาวุโสแห่งสมาคมทหารรับจ้างขมวดเข้าหากันเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่ใคร่ชอบใจคุณชายสามจากตระกูลเหล่ยผู้นี้นัก

“ข้าแค่อยากจะถามว่าตระกูลฉินจะส่งผู้ใดเข้าไปในถ้ำ ?”

“คุณชายสาม เรื่องที่ตระกูลฉินของเราจะส่งใครไปนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าหรือ ?”

ฉินอีเฟิงขมวดคิ้วมุ่นและเอ่ยถามออกไปอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินวาจาแปลกประหลาดของคุณชายจากตระกูลฝ่ายตรงข้าม

ภายในนครไป๋อวิ๋น ตระกูลฉินและตระกูลโอวหยางถือเป็นมิตรที่ดี แต่กับตระกูลเหล่ยนั้นเรียกได้ว่าไม่กินเส้นกันกับอีกสองตระกูล แม้ว่าจะไม่เคยมีเรื่องบาดหมางที่รุนแรง แต่ก็มักจะมีการกระทบกระทั่งเล็กน้อย ๆ เกิดขึ้นเป็นประจำ

โดยเฉพาะตระกูลเหล่ยกับตระกูลฉิน ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายชั่วอายุคน สองตระกูลนี้แม้ไม่ใช่ศัตรูอย่างออกนอกหน้าแต่ก็นับว่าไม่ถูกกันเลย

“เกี่ยวข้องแน่นอน เพราะพวกเราไม่อยากจะร่วมมือกับกลุ่มคนฝีมืออ่อนหัด”

คุณชายสามแห่งตระกูลเหล่ยหันไปมองฉินอวี้โม่และกล่าววาจาระคายหูด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันดังลั่น นี่ถือเป็นการดูหมิ่นกันซึ่งๆ หน้าและโจ่งแจ้ง

ไม่ใช่เพียงแต่ตระกูลเหล่ยจะไม่ถูกกับตระกูลฉินอย่างรุนแรงเท่านั้น เหล่ยเจิ้นเทียนและคุณชายสามก็ยังไม่ชอบตระกูลฉินเป็นการส่วนตัวด้วย และยิ่งไม่ถูกกันเขายิ่งหาช่องทางในการเล่นงานและแน่นอนว่าข่าวคราวของฝั่งตรงข้ามนั้น พวกเขาตระกูลเหล่ยก็ได้สืบเสาะมาเป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเขาจึงรู้จักนามของคุณหนูสี่ตระกูลฉินแห่งหลิงซีผู้เป็นขยะไร้ค่า และยิ่งเมื่อแอบได้ยินฉินอวี้โม่แนะนำตัวไปก่อนหน้านี้ พวกเขาจึงคาดเดาว่านางจะต้องเข้าร่วมเป็นแน่…..ตระกูลฉินจะให้สตรีไร้ค่าที่เพิ่งจะฝึกพลังยุทธ์ได้จากเมืองเล็ก ๆ ไกลปืนเที่ยง มาร่วมงานกับพวกเขา แน่นอนว่าตระกูลเหล่ยไม่สามารถยอมรับได้ !

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฉินอีเฟิงก็ทำหน้ายุ่งทันที เขาพอจะเข้าใจจุดประสงค์ของตระกูลเหล่ยบ้างแล้ว

โอวหยางชิงเฟิงเองก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเช่นกัน เขาก้าวออกมาและต้องการจะพูดบางอย่าง

ทว่าฉินอวี้โม่กลับรีบจับแขนของเขาไว้เป็นเชิงห้าม และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ข้าเองก็ไม่อยากจะทำให้เกิดปัญหาขึ้น ข้าจึงขอเสนอว่าผู้ที่มีระดับพลังไม่ถึงขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราให้รออยู่ด้านนอก แต่แน่นอนว่าถ้าเป็นผู้มีระดับไม่ถึงขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราแต่มีอสูรระดับเทวะราชันอยู่ด้วยก็ถือว่าเข้าไปได้”

ฉินอวี้โม่ใช้พลังมายาตรวจสอบแล้ว และพบว่าคุณชายสามจากตระกูลเหล่ยผู้นี้เป็นเพียงจอมยุทธ์ในขอบเขตมายารัตนะเจ็ดดาราเท่านั้น และอสูรมายาของเขาแม้ว่านางจะยังดูไม่ชัด แต่ก็น่าจะอยู่ระดับเทวะ เนื่องจากอีกฝ่ายคิดจะเหยียดหยามนางก่อน ดังนั้นฉินอวี้โม่จึงไม่รั้งรอหรือยั้งคิดที่จะเหยียดหยามกลับไปบ้าง

“ข้าเห็นด้วย !”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินอวี้โม่ โอวหยางชิงเฟิงก็รีบกล่าวเสริมขึ้นมาทันที เขารู้ถึงระดับพลังของฉินอวี้โม่ดีและข้อเสนอกับเงื่อนไขของนางก็ถูกใจเขามาก

ใบหน้าของคุณชายสามเปลี่ยนไป เขาเป็นเพียงจอมยุทธ์ขอบเขตมายารัตนะเจ็ดดารา ส่วนอสูรมายาของเขาก็อยู่เพียงระดับเทวะห้าดารา หากทำตามข้อเสนอของสตรีไร้ค่าจากตระกูลฝั่งตรงข้าม ตัวเขาเองก็ถือว่าเข้าไปไม่ได้

เมื่อเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันและท่าทางอันแสนมั่นใจของฉินอวี้โม่แล้ว คุณชายสามก็รู้สึกโกรธเคืองเป็นอย่างมาก

แต่ในเมื่อเขาเป็นผู้เปิดประเด็นนี้ขึ้นมาก่อน หากจะกลับวาจาถอนคำพูดตอนนี้ก็จะต้องเสียหน้าไม่น้อย ดังนั้นถ้าหากวันนี้เขาจะไม่ได้เข้าไปเขาก็ยอม ขอเพียงทำให้สตรีน่าชังผู้นั้นไม่ได้เข้าไปด้วย ! เพราะในสายตาเขา ฉินอวี้โม่ไม่มีทางเป็นจอมยุทธ์ขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราไปได้เป็นแน่

“ฮ่า ๆ ข้อเสนอของแม่นางฉินอวี้โม่สมเหตุผลจริง ๆ ราชาอสรพิษเก้าเศียรคืออสูรเทวะราชันเจ็ดดารา หากใครฝีมือไม่ถึงขั้นก็ไม่ควรเข้าไป”

คุณชายสามยังคงหัวเราะออกมา เขาหันไปมองฉินอวี้โม่ด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะกล่าวต่อ “ตระกูลเหล่ยของเราไม่มีปัญหากับเรื่องนี้”

เมื่อทุกตระกูลไม่มีปัญหาใด ๆ แล้ว พวกเขาก็เริ่มทำการเลือกตัวแทนที่จะเข้าไปในถ้ำ

แน่นอนว่าระดับผู้อาวุโสของทุกตระกูลได้เข้าไป ตัวแทนผู้อาวุโสจากสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรเองก็ได้เข้าไป หลินซวงและตัวแทนจากสมาคมทหารรับจ้างนั้นมีเพียงสามคนที่ผ่านคุณสมบัติและได้เข้าไป ทว่าเมื่อปรึกษากันแล้วพวกเขาก็ตัดสินใจทิ้งจอมยุทธ์ระดับมายารัตนะเก้าดาราไว้ด้านนอกหนึ่งคน

ทางตระกูลโอวหยางนอกจากโอวหยางชิงเฟิง โอวหยางหมิง พวกเขายังมียอดฝีมือระดับมายารัตนะเก้าดาราอยู่อีกหนึ่งซึ่งมีนามว่าโอวหยางซวน

ทางตระกูลฉินนอกเหนือจากฉินอีเฟิงแล้วก็ยังมียอดฝีมือระดับมายารัตนะเก้าดาราอีกสองคน

คนหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มอายุย่างยี่สิบปีนามว่าฉินรั่วเฟย อีกผู้หนึ่งเป็นชายวัยกลางคนซึ่งหนึ่งในผู้คุ้มกันหลักของตระกูลฉินนามว่า ฉินขุย

“ฉินขุย เจ้ารออยู่ด้านนอก”

ฉินอีเฟิงหันไปกล่าวสั่งการฉินขุยก่อนจะมองไปยังฉินอวี้โม่

ตอนนี้ฉินอีเฟิงกำลังสงสัยเป็นอย่างมาก ดูภายนอกแล้วฉินอวี้โม่ดูไม่เหมือนกับจอมยุทธ์ระดับสูง แล้วเหตุใดเมื่อครู่นางจึงตัดสินใจกล่าวเงื่อนไขเช่นนั้นออกไปด้วยท่าทางที่มั่นใจนัก หากว่าฉินอวี้โม่มีระดับพลังไม่ถึงมายารัตนะเก้าดาราหรือไม่มีอสูรเทวะราชัน นางก็จะไม่ได้เข้าไป ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นผู้อาวุโสเจ็ดแห่งตระกูลฉินก็กลัวว่าหลานสาวจะได้รับอันตราย เขาจึงตัดสินใจให้ฉินขุยเฝ้าอยู่ด้านนอกเพื่อคุ้มกันนาง

“เสี่ยวอวี้โม่ ไว้ค่อยตามฉินขุยเข้าไปทีหลังนะ เขาจะคอยปกป้องเจ้าเอง”

ฉินอีเฟิงเดินเข้าไปหาฉินอวี้โม่และกล่าว

“ท่านลุงเจ็ด ใครบอกว่าข้าจะรออยู่ด้านนอก ?”

ฉินอวี้โม่ยิ้มอ่อน

“หรือว่าเจ้า…”

เมื่อได้ยินที่ฉินอวี้โม่กล่าว ฉินอีเฟิงก็ประหลาดใจไม่น้อย นี่หรือว่าเขามองพลาดสิ่งใดไป ?

“ท่านลุงดูนี่”

ฉินอวี้โม่ยิ้ม สัญลักษณ์ของระดับพลังปรากฏบนฝ่าเท้าของฉินอวี้โม่

คุณชายสามตระกูลเหล่ยที่เย้ยหยันผู้อื่นก่อนหน้านี้ก็ลอบมองคุณหนูสี่ตระกูลคู่แข่งเช่นกัน ทันใดนั้นเขาก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง เพราะเขามองเห็นดาวดวงใหญ่เก้าดวงปรากฏบนฝ่าเท้าของสตรีที่เขาคิดว่าอ่อนหัด บุรุษตระกูลเหล่ยเบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้ นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว !

“มายารัตนะเก้าดารา !”

คุณชายสามตระกูลเหล่ยอุทานออกมาเสียงดังอย่างตกตะลึง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากเชื่อ

“ระดับมายารัตนะเก้าดารา เสี่ยวอวี้โม่อยู่ระดับมายารัตนะเก้าดาราจริง ๆ”

ฉินอีเฟิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

เขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขาคิดว่าบุตรชายคนโตของฉินเทียนพี่ชายของฉินอวี้โม่มีพรสวรรค์สูงส่งมากแล้ว ทว่าไม่คิดเลยว่าฉินอวี้โม่จะเหนือชั้นยิ่งกว่า อายุเพียงแค่สิบหกแต่กลับอยู่ขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราแล้ว ในดินแดนหวนหลิงพรสวรรค์ระดับนี้ถือว่าโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง

ฉินอวี้โม่ยิ้มและกล่าว “อา ดูเหมือนว่าจะมีคนบางคนต้องผิดหวังแล้วสินะ”

ฉินอวี้โม่ปรายตาตามองคุณชายสามตระกูลเหล่ยที่คิดจะเย้ยหยันนางก่อนหน้านี้ ‘หึ ! ริอ่านจะประมือกับข้าอย่างนั้นหรือ อย่างเจ้ายังอ่อนหัดนัก’

“เป็นไปได้อย่างไรกันที่เจ้าจะอยู่ขอบเขตมายารัตนะเก้าดารา”

คุณชายสามยังคงไม่อยากจะเชื่อ ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นเพียงขยะไร้ค่าจากเมืองที่แสนห่างไกล ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่นางจะก้าวมาถึงระดับที่สูงเช่นนี้ แม้แต่ในนครไป๋อวิ๋น ผู้ที่ทะลวงเข้าถึงระดับมายารัตนะเก้าดาราตั้งแต่อายุเพียงสิบหกปีก็ยังแทบจะหาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เวลานี้บุรุษตระกูลเหล่ยจึงได้แต่สาปแช่งแหล่งข่าวที่บอกว่านางเป็นขยะไร้ค่า

“ฮ่า ๆ คุณชายเหล่ย เชิญท่านรออยู่ข้างนอกเพราะพวกเราไม่อยากจะทำงานร่วมกับคนฝีมืออ่อนหัด ไม่เอาไหน !”

ฉินอวี้โม่ยิ้มแล้วกล่าวเย้ยหยันบุรุษอ่อนหัดตระกูลเหล่ย อดีตนักฆ่าสาวจงใจหยิบยกประโยคเดียวกันกับที่คนผู้นี้เคยใช้เย้ยหยันนางออกมาใช้ ทว่าสาวงามมั่นใจเหลือเกินว่าความรู้สึกสะใจของนางยามเอ่ยคำนี้น่าจะมากกว่าอีกฝ่าย

“ดี ! ดี ! ดีมาก !”

ฉินอีเฟิงยิ้มกว้างอย่างชื่นมื่น หากท่านผู้นำตระกูลฉินทราบว่าฉินอวี้โม่มีพรสวรรค์สูงส่งถึงเพียงนี้ เขาคงจะมีความสุขยิ่งกว่าใคร

“เสี่ยวอวี้โม่เป็นสตรีที่วิเศษมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดชิงเฟิงถึงบอกว่าพวกเจ้าเป็นสหายที่ดี”

โอวหยางหมิงเองก็ยิ้มอย่างชอบใจเช่นกัน

เขาจับสัมผัสได้แต่แรกว่าฉินอวี้โม่น่าจะอยู่ขอบเขตมายารัตนะ ทว่าก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเป็นมายารัตนะในขั้นดาราสูงสุดเช่นนี้

ขณะที่ทางด้านคุณชายสามตระกูลเหล่ยที่เหยียดหยามนางก่อนหน้านี้นั้นได้แต่ยืนหน้าชา ดวงตาร้อนผ่าว บุรุษตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลวงรู้สึกราวกับถูกสตรีบ้านนอกตบหน้าอย่างจัง หากคนผู้นี้มีพรสวรรค์ถึงเพียงนี้ อนาคตของนางคงจะไร้ขีดจำกัดแน่

ฉินอวี้โม่ยิ้มรับคำของผู้อาวุโสในตระกูลเงียบ ๆ โดยไม่กล่าวสิ่งใด

ในตอนนี้คุณชายสามกัดฟันกรอด เขารู้สึกย่ำแย่เป็นอย่างมาก ตอนแรกเขาต้องการจะทำให้ตระกูลฉินต้องขายหน้า ไม่คิดเลยว่าการกระทำของเขาจะย้อนกลับเข้ามาหาตัวเอง เวลานี้เขารู้สึกเกลียดชังสตรีบ้านนอกนามว่าฉินอวี้โม่ผู้นั้นอย่างแท้จริง

“เหอะ ! การอยู่ข้างนอกอาจจะดีกว่าก็ได้ พวกไม่เก่งจริงที่เข้าไปข้างในก็คงเป็นได้เพียงอาหารของอสรพิษเท่านั้น !”

คุณชายสามตระกูลเหล่ยเอ่ยอย่างเย็นชา วาจาของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี

“ก็ยังดีกว่าบางคนที่ทำได้เพียงรออยู่ด้านนอกเท่านั้น ไว้กลับออกมาข้าจะเล่าให้ฟังเองว่าอสรพิษที่อยู่ด้านในหน้าตาเป็นอย่างไร”

ฉินอวี้โม่ยิ้มเย็นแล้วกล่าวคำเย้ยหยันอีกหนึ่งประโยคเป็นการส่งท้ายก่อนจะเลิกสนใจคุณชายน่ารำคาญผู้นี้โดยสิ้นเชิง

ในตอนนี้ทุกคนต่างก็เตรียมพร้อม พวกเขาจ้องมองไปยังปากทางเข้าถ้ำที่เป็นจุดหมาย การจะเข้าไปข้างในจะต้องบินขึ้นไปเท่านั้น

“ช้าก่อน ! เจ้าอยู่ขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราเข้าไปได้ก็จริง แต่เหตุใดสาวน้อยผู้นี้ถึงจะเข้าไปด้วย ?”

เมื่อเห็นเสี่ยวโร่วเดินตามฉินอวี้โม่ไปติด ๆ และเตรียมจะเข้าไปในถ้ำอสรพิษด้วย คุณชายสามตระกูลเหล่ยผู้ดื้อด้านก็เอ่ยถามขึ้นมา

ฉินอวี้โม่คือยอดฝีมือขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราก็จริง แต่เขาพอจะมองออกว่าสาวน้อยยังไม่ทันโตผู้นั้นไม่ได้แข็งแกร่งถึงระดับนั้นแน่นอน เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดนางถึงสามารถเข้าไปได้

“คุณชายก็ลองถ่างตามองให้มันชัดขึ้นอีกนิดสิ คนอื่นจะได้ไม่คิดว่าเจ้าโง่งม”

ฉินอวี้โม่แสยะยิ้มร้ายก่อนจะกล่าวต่อ “คุณชายไม่เห็นคนที่ติดตามเสี่ยวโร่วอยู่หรืออย่างไร ?”

หลังจากเสนอเงื่อนไขของตนไปในตอนต้น ฉินอวี้โม่ก็ให้ม่อเสียแสร้งทำตัวเป็นอสูรมายาของเสี่ยวโร่ว คุณชายสามตระกูลเหล่ยนั้นตาเซ่อจนไม่ได้สังเกต เขาจึงกล่าวคัดค้านไม่ให้เสี่ยวโร่วเข้าไปอย่างดื้อดึง และนั่นก็ทำให้ฉินอวี้โม่อดรนทนไม่ได้จนต้องค่อนแขวะไปอีกหนึ่งประโยค

มีอสูรมายาระดับเทวะราชันเป็นผู้คุ้มกัน หากมีอันตรายอะไรเกิดขึ้นก็น่าจะหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย ฉินอวี้โม่ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเสี่ยวโร่วมากนัก

เมื่อคุณชายสามสังเกตเห็นบุรุษชุดดำผู้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เสี่ยวโร่วเขาก็นิ่วหน้า

“อสูรมายาของเสี่ยวโร่วอยู่ระดับเทวะราชัน ไม่เห็นหรือว่ามันอยู่ในร่างมนุษย์ ?”

ทันทีที่กล่าวจบฉินอวี้โม่ก็บอกให้ม่อเสียเปลี่ยนร่างเป็นหมี ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง

หลังจากนั้น นักฆ่าสาวในร่างอดีตคุณหนูก็ตัดสินใจแล้วว่าจะละทิ้งความสนใจทั้งปวงจากคุณชายน่าตายแห่งตระกูลฝั่งตรงข้ามให้หมดสิ้น

ในตอนนี้เหล่ายอดฝีมือที่รับหน้าเข้าไปภายในถ้ำอสรพิษเตรียมตัวกันจนพร้อมสมบูรณ์แล้ว ทุกคนเริ่มบินตรงขึ้นไปยังหน้าผาสูง ณ ปากทางเข้าถ้ำ !

.

.

.

ตอนที่ 56 ท่านรู้จักข้า ?
ณ ผาทรนง จุดกึ่งกลางแห่งป่าแสงจันทร์

ฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่ว โอวหยางชิงเฟิง พร้อมกับเหล่าคณะขุดค้นแร่หายากจากนครไป๋อวิ๋นยืนดูผู้คนจำนวนมากมายที่รวมตัวกันอยู่ไม่ไกลจากหน้าผากว้าง ความจ้อกแจ้กจอแจของฝูงชนมหาศาลขับไล่ความเงียบสงบของสถานที่แห่งนี้ไปจนหมดสิ้น

หลังจากได้ฟังเรื่องราวของไข่ประหลาด ฉินอวี้โม่ก็เกิดความสนใจเป็นอย่างมาก กู่เยว่หลิงเองก็อยากจะมาดูสถานการณ์ที่ผาทรนงให้เห็นกับตาตัวเองเช่นกัน เมื่อคิดได้ดังนั้น พวกเขาทั้งหมดก็ร่วมเดินทางมาด้วยกัน และถ้าหากมีอันตรายเกิดขึ้นในระหว่างทาง ทั้งหมดก็จะได้ช่วยกันรับมือได้

ผาทรนงตั้งอยู่ในบริเวณใจกลางของป่าแสงจันทร์ ณ จุดนี้เป็นถิ่นที่อยู่อาศัยของอสูรมายาระดับสูงจำนวนมากและหลากหลายชนิดตั้งแต่ระดับศักดิ์สิทธิ์ดาราสูง ๆ เรื่อยไปจนถึงระดับเทวะเก้าดารา นอกจากนี้พวกเขายังได้กลิ่นอายของอสูรเทวะราชันอันเข้มข้นอยู่ในบริเวณนี้ด้วย

บนหน้าผาทรนงนั้นมีอสูรเทวะราชาระดับเจ็ดดาราอาศัยอยู่ มันคือ–ราชาอสรพิษเก้าเศียร

ส่วนไข่ประหลาดที่กู่เยว่หลิงกล่าวก็อยู่ภายในรังของราชาอสรพิษเก้าเศียร

ทว่าราชาอสรพิษเก้าเศียรนั้นเป็นอสูรมายาที่ทรงพลังและดุร้ายมากเสียจนไม่มีผู้ใดกล้าเหยียบย่างเข้าไปใกล้ตัวมันหรือแม้แต่รังใหญ่ของมัน ดังนั้นเรื่องไข่ประหลาดที่เล่าลือกันจึงยังเป็นเพียงคำบอกเล่าเท่านั้น เพราะในเวลานี้ ผู้คนทั้งหมดที่มารวมตัวกันที่นี่ก็ยังไม่มีใครได้เข้าไปเห็นด้วยตาว่าแท้จริงแล้วมันมีลักษณะเช่นไร

“ดูเหมือนว่าจะมีคนจากนครไป๋อวิ๋นมาที่นี่ด้วย”

เมื่อเห็นคนจำนวนมากมารวมตัวกัน และในคนกลุ่มใหญ่เหล่านั้นยังมีบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา กู่เยว่หลิงก็เอ่ยเรื่องนี้ขึ้น

ในฐานะที่เป็นหลานสาวของประธานสมาคมช่างฝีมือแห่งนครไป๋อวิ๋น แน่นอนว่านางจะต้องรู้จักผู้คนจำนวนไม่น้อย

ผู้คนมากหน้าหลายตาที่มาที่นี่ กู่เยว่หลิงจำได้ว่ามีหลายคนมาจากขุมกำลังใหญ่ในนครไป๋อวิ๋น

และในบรรดาคนมากมายเหล่านั้นผู้ที่นางพอจะบ่งบอกตัวตนได้นั้นได้แก่ ผู้อาวุโสสามแห่งตระกูลโอวหยาง–โอวหยางหมิง ผู้อาวุโสหกแห่งตระกูลเหล่ย–เหล่ยเจิ้นเทียน ผู้อาวุโสสี่แห่งตระกูลหลินและเป็นตัวแทนจากสมาคมทหารรับจ้าง–หลินซวง และ ชวี่เซียว–ผู้อาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูร และอีกคนคือคนที่มีแซ่เดียวกันกับฉินอวี้โม่ ผู้อาวุโสเจ็ดของตระกูลฉินแห่งนครไป๋อวิ๋น–ฉินอีเฟิง

“อะไรกัน ลุงสามก็มาด้วยรึ ?”

เมื่อเห็นโอวหยางหมิง โอวหยางชิงเฟิงก็ถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งตามสัญชาตญาณราวกับเขาต้องการจะซ่อนตัวเพราะกลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายพบเห็น

แม้ว่าโอวหยางหมิงจะเป็นเพียงผู้อาวุโสสามแห่งตระกูลโอวหยาง ทว่าความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ด้อยกว่าผู้อาวุโสที่หนึ่งและสองมากนัก ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าเขาจะเป็นบุคคลที่มีความสุภาพอ่อนโยน ทว่าในขณะเดียวกันก็เป็นคนเด็ดขาด เมื่อตัดสินใจเรื่องใดแล้วก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ในบรรดาผู้อาวุโสในตระกูล โอวหยางชิงเฟิงรู้สึกไม่ชอบใจโอวหยางหมิงมากเป็นอันดับต้น ๆ

ฉินอวี้โม่จับตามองฉินอีเฟิงผู้อาวุโสแห่งตระกูลฉินด้วยความรู้สึกแสนซับซ้อน ในความทรงจำของคุณหนูสี่คนเดิมนั้น นางไม่เคยทราบเลยว่าในนครไป๋อวิ๋นก็มีตระกูลฉินอยู่ด้วย ! ซึ่งนั่นก็ทำให้เกิดข้อสงสัยบางอย่างขึ้นในใจฉินอวี้โม่… เวลานี้นางอย่ากรู้เหลือเกินว่า ตระกูลฉินแห่งนครไป๋อวิ๋นจะมีความเกี่ยวข้องกับคุณหนูสี่ผู้ล่วงลับหรือไม่ ?!

“ชิงเฟิงก้าวออกมา เจ้าไม่สามารถปกปิดกลิ่นอายของตนเองต่อหน้าข้าได้ !”

จู่ ๆ โอวหยางหมิงก็กล่าวขึ้นมาอย่างฉับพลันพร้อมกันนั้นเขาก็หันมามองคณะเดินทางของฉินอวี้โม่ ผู้อาวุโสใหญ่แห่งตระกูลโอวหยางจ้องมองโอวหยางชิงเฟิงนิ่งนาน

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โอวหยางชิงเฟิงก็โบกมือแล้วก้าวออกมาด้านหน้าเล็กน้อย เขารู้ดีว่าคงไม่สามารถหลบซ่อนตัวต่อหน้าคนผู้นี้ได้

“ท่านลุงสาม ท่านก็มาด้วยรึ ?”

โอวหยางชิงเฟิงยิ้มแหยและกล่าวทักทายโอวหยางหมิง ทว่าสายตาของบุรุษหนุ่มหน้าใสผู้มาจากตระกูลยิ่งใหญ่กลับดูหดหู่หม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าตัวดี ข้าไม่สงสัยเลยว่าเหตุใดถึงส่งคนออกตามหาเจ้าเท่าไหร่ก็ไม่เคยพบ ที่แท้ เจ้าก็มาอาศัยหลบซ่อนตัวอยู่ในป่าแสงจันทร์นี่เอง”

โอวหยางหมิงที่ทำหน้าเคร่งขรึมในคราแรกเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลงเมื่อได้สัมผัสและเข้าใกล้ตัวหลานชาย เขาลูบไหล่ของโอวหยางชิงเฟิง ดูเหมือนบุรุษอาวุโสจะมีความสุขที่ได้เห็นหลานชายของเขาอีกครั้ง

“ชิงเฟิง หากข้าเสร็จธุระที่นี่แล้ว เจ้าจะกลับไปพร้อมกับข้าดีรึไม่ ?”

โอวหยางหมิงยิ้มให้โอวหยางชิงเฟิงอย่างอ่อนโยนพลางเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่อยากกลับ”

โอวหยางชิงเฟิงส่ายศีรษะเพราะเขาไม่อยากจะกลับไปจริง ๆ

“ไม่ต้องห่วง ท่านปู่ของเจ้าไม่โกรธแล้วล่ะ เวลานี้เขาเสียใจมากที่บีบบังคับเจ้าในตอนนั้น ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว ขอเพียงเจ้ายอมกลับไป เขาจะไม่บีบบังคับอะไรเจ้าอีก”

โอวหยางหมิงยิ้ม เขารู้ดีว่าโอวหยางชิงเฟิงกำลังกังวลเรื่องนี้อยู่

“ท่านปู่พูดแบบนั้นหรือ ? ท่านลุงสาม นั่นเป็นเรื่องจริงรึเปล่า ?!”

เมื่อได้ยินคำพูดของโอวหยางหมิง โอวหยางชิงเฟิงก็ดูสดใสขึ้นในทันที เขากล่าวถามผู้อาวุโสหมิงด้วยรอยยิ้ม

“เด็กโง่ ลุงสามคนนี้จะโกหกเจ้าทำไมกัน ปู่ของเจ้าบอกว่าเขารีบร้อนเองโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเจ้า อย่างไรเจ้าก็เป็นหลานชายเขา เขาควรจะคำนึงถึงความรู้สึกของเจ้าให้มาก”

โอวหยางหมิงมองดูโอวหยางชิงเฟิงและยิ้มอย่างมีความสุข การจากมาถึงห้าปีของโอวหยางชิงเฟิงไม่เสียเปล่าเลยจริง ๆ ความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้โอวหยางหมิงมองออกและรับรู้เป็นอย่างดี หากหลานชายผู้นี้กลับไปยังตระกูลในตอนนี้ ท่านผู้นำตระกูลจะต้องดีใจมากแน่

โอวหยางชิงเฟิงยิ้มตอบ เขารู้ดีว่าท่านลุงสามผู้นี้ไม่ใช่ผู้ชอบกล่าวคำพร่ำเพรื่อ ตระกูลโอวหยางมีเกียรติและศักดิ์ศรี พวกเขาไม่ชอบโกหกผู้ใด

“ตอนนี้เห็นทีว่าข้าคงยังกลับไม่ได้ ข้าสัญญากับสหายทั้งสองของข้าว่าจะพาพวกเขาเที่ยวชมป่าแสงจันทร์ ถ้าพวกเขาไม่ออกไป ข้าก็ยังกลับไปไม่ได้”

เมื่อคิดถึงฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว โอวหยางชิงเฟิงก็ส่ายศีรษะ

“สหายของเจ้า ?”

โอวหยางหมิงประหลาดใจเล็กน้อย หากหลานชายของเขายอมรับผู้ใดเป็นสหาย นั่นแสดงว่าคนผู้นั้นจะต้องมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดาแน่

“อวี้โม่ เสี่ยวโร่ว มาทางนี้หน่อย ข้าอยากจะแนะนำพวกเจ้ากับท่านลุงของข้า”

โอวหยางชิงเฟิงยิ้มกว้างก่อนจะร้องเรียกฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว ‘การทำความรู้จักกันไว้ถือเป็นเรื่องดี หากลุงสามของเขาให้การยอมรับฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วก็คงจะดีไม่น้อย’….คุณชายตระกูลใหญ่ผู้หนีออกจากบ้านคิดอย่างมีความสุข

ด้วยเสียงเรียกนั้น ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วจึงเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล

“ลุงสามนี่คือฉินอวี้โม่ นางเป็นเพื่อนที่ดีของข้า และนี่คือสาวใช้ของนางนามว่าเสี่ยวโร่ว เสี่ยวโร่วก็เป็นเพื่อนที่ดีของข้าเช่นกัน”

“อวี้โม่ เสี่ยวโร่ว นี่คือท่านลุงสามของข้า ผู้อาวุโสสามแห่งตระกูลโอวหยาง”

ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วคารวะโอวหยางหมิงพลางกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม “ยินดีที่ได้พบท่านผู้อาวุโสสามเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้น เรียกข้าลุงสามก็พอแล้ว”

โอวหยางหมิงไม่เคร่งครัดพิธีรีตอง เขาเป็นบุรุษอาวุโสผู้เข้าถึงได้ง่าย

อย่างไรก็ตาม เมื่อได้มองดูสตรีน้อยทั้งสองตรงหน้าอย่างชัดเจน โอวหยางหมิงก็ตกใจไม่น้อย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดหลานชายของเขาจึงกล่าวว่าทั้งสองคนเป็นสหายที่ดี… พวกนางนั้นไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง

เขาเพิ่งจะลอบตรวจสอบพลังของฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว พวกนางอยู่ในขอบเขตมายารัตนะทั้งคู่ และมีคนหนึ่งอยู่ในระดับเก้าดารา เรื่องนี้เป็นเรื่องน่าตกใจมากหากพิจารณาจากอายุของพวกนาง

ยิ่งกว่านั้น โอวหยางหมิงพึงพอใจกับท่าทางแสนนอบน้อมของทั้งสองสาว พวกนางแสดงท่าทีที่อ่อนโน้มถ่อมตนดังเช่นที่ผู้อ่อนวัยกว่าพึงปฏิบัติต่อผู้อาวุโส หาใช่อ่อนน้อมเพราะความหวาดหวั่นหรือยำเกรง พวกนางทั้งคู่ไม่ได้แสดงออกถึงความกดดันเมื่อเผชิญหน้ากับเขา ช่างเป็นสตรีที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ

“ลุงสาม สหายทั้งสองของข้าเป็นอย่างไรบ้าง ?!”

โอวหยางชิงเฟิงจ้องมองโอวหยางหมิงด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ เขารู้ดีว่าสหายของเขาไม่ธรรมดา

โอวหยางหมิงเพียงแค่พยักหน้าพร้อมกับเผยยิ้มกว้างอย่างพอใจเท่านั้น

“ฉินอวี้โม่ ?”

ในระหว่างที่สองสตรีผู้แข็งแกร่งกำลังกล่าวทักทายผู้อาวุโสตระกูลโอวหยางอยู่นั้น จู่ ๆ ฉินอีเฟิงที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็โพล่งชื่อฉินอวี้โม่ออกมาอย่างประหลาดใจ ผู้อาวุโสแห่งตระกูลฉินยืนนิ่งมองดูสตรีผู้งดงาม

“มีอะไรหรือ ? น้องฉิน นางเป็นคนรู้จักของเจ้าอย่างนั้นหรือ ?”

แม้ว่าเสียงโพล่งชื่อนั้นจะไม่ได้ดังมากนัก ทว่าโอวหยางหมิงก็ได้ยินอย่างชัดเจน เขาหันไปเอ่ยถามสหายรุ่นน้องพลางแย้มรอยยิ้ม

ความสัมพันธ์ของตระกูลโอวหยางและตระกูลฉินนั้นถือว่าแน่นแฟ้น ดังนั้นแล้วจึงไม่แปลกที่ผู้อาวุโสของทั้งสองตระกูลจะสนิทสนมกันเป็นอย่างดี

ฉินอีเฟิงที่ถูกคำถามของโอวหยางหมิงเรียกสติหันไปกล่าวตอบสหายทันที “พี่โอวหยางยังจำสาขาของตระกูลฉินที่เมืองหลิงซีได้หรือไม่ ?”

โอวหยางหมิงพยักหน้า แน่นอนว่าเขาต้องจำได้ เรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่ของเมือง ในตอนนั้นทายาทแห่งตระกูลฉินผู้ซึ่งเป็นว่าที่ผู้สืบทอดตระกูลทำความผิดร้ายจนก่อให้เกิดเรื่องบาดหมางกับผู้นำตระกูล เขาจึงต้องย้ายถิ่นฐานไปอยู่ยังเมืองเล็ก ๆ อย่างหลิงซีและกลายเป็นเพียงตระกูลสาขาที่นั่นไป เรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่ที่โจษจันกันไปทั่วเมืองหลวง เวลานั้นผู้คนภายในนครไป๋อวิ๋นต่างก็รู้เรื่องนี้กันเป็นอย่างดี

“หากว่าข้าจำไม่ผิด เหมือนว่าผู้นำตระกูลสาขาที่หลิงซีจะมีบุตรีนามว่าฉินอวี้โม่”

ฉินอีเฟิงมองดูฉินอวี้โม่ด้วยความสงสัย เขาลอบพิจารณานางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายศีรษะ

“แต่ก็ไม่น่าใช่แม่นางผู้นี้ เท่าที่ข้าทราบมา บุตรีตระกูลฉินแห่งเมืองหลิงซีแม้รูปโฉมงดงาม ทว่านางไร้พรสวรรค์มิอาจฝึกพลังมายาได้และเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น”

สิ่งที่ฉินอีเฟิงกล่าวทำให้ฉินอวี้โม่ตกตะลึงไม่น้อย ทายาทตระกูลฉินหนีออกมาตั้งตระกูลสาขาที่หลิงซีเพราะมีเรื่องบาดหมางกับผู้นำตระกูล… มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ ?

นี่นับว่าค่อนข้างแปลก เพราะเท่าที่เธอ ค้นดูแล้ว ในความทรงจำของคุณหนูสี่ผู้ล่วงลับกลับไม่มีเรื่องนี้อยู่เลย พ่อและแม่ของนางไม่เคยพูดถึงตระกูลฉินที่นครไป๋อวิ๋น ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายนิสัยแย่ฉินเทียนคนนั้นก็ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องของพี่น้องของเขาเลยสักครั้ง ถ้าพวกเขาย้ายจากนครไป๋อวิ๋นมาเมืองหลิงซีจริงก็น่าจะพูดถึงเรื่องนี้บ้าง

“ขออภัยด้วย พอข้าได้ยินนามของแม่นางเมื่อครู่ ข้าจึงคิดว่าอาจจะได้พบเจอหลานสาว ข้าดูไม่ดีเอง ต้องขออภัยแม่นางด้วย”

ฉินอีเฟิงยิ้มให้ฉินอวี้โม่และกล่าวขอโทษ

ครั้งเมื่อได้ยินนามของฉินอวี้โม่เขาก็ประหลาดใจมาก ถึงอย่างไร แม้ว่าคนนอกจะไม่ทราบ แต่ผู้อาวุโสแห่งตระกูลฉินล้วนทราบกันดี เรื่องที่ฉินเทียนออกไปตั้งตระกูลสาขาที่เมืองหลิงซีนั้นท่านผู้นำตระกูลฉินรู้สึกเป็นห่วงและเป็นกังวลมาก จนถึงกับแอบส่งคนไปสอดส่องพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง ทว่าฉินอีเฟิงเองก็ไม่ทราบว่าเหตุใดในตอนแรกท่านผู้นำตระกูลถึงได้ตัดสินใจให้ฉินเทียนไปเช่นนั้น

เวลานี้ ในใจของอดีตสาวนักฆ่ากำลังเกิดความสับสน นางกำลังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่ฉินเทียนออกไปจากตระกูลที่นครไป๋อวิ๋นและย้ายไปตั้งตระกูลสาขาที่เมืองหลิงซี เหตุใดถึงไม่เคยมีผู้ใดในจวนเอ่ยถึงเรื่องนี้มาก่อน ? เรื่องสำคัญเช่นนี้ แม่แต่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็ยังไม่ยอมบอกนางที่เป็นบุตรสาวอย่างนั้นหรือ ? ฉินอวี้โม่รู้สึกว่ามันน่าแปลก และเรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังบางอย่างที่นางยังไม่รู้อยู่อีกเป็นแน่

ในความทรงจำของคุณหนูสี่ผู้ล่วงลับเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ฉินเทียนเป็นบิดาและสามีที่ดี เขาดีต่ออวี๋เสี่ยวอวิ๋นและนางมาก เขารักพวกนางจากหัวใจ แต่แล้วเหตุใดมาภายหลังบุรุษผู้นั้นถึงได้เปลี่ยนไปมากมายนัก ?

ในตอนนั้นเอง ฉินอวี้โม่ก็คิดถึงพี่ชายของนางขึ้นมา พี่ชายของนางออกจากจวนตระกูลฉินที่หลิงซีไปนานห้าถึงหกปีแล้ว หากพบกับเขาอีกครั้ง นางคงจะได้รู้เรื่องราวต่าง ๆ มากขึ้น

“ผู้อาวุโสฉิน ขอบอกท่านตามตรง แท้จริงแล้วข้ามาจากเมืองหลิงซี”

เมื่อลองครุ่นคิดอย่างรอบคอบ ฉินอวี้โม่ก็ตัดสินใจเปิดเผยตัวตนออกไป เนื่องจากในเวลานี้มีเรื่องราวที่นางยังไม่รู้อีกมากมาย การเปิดเผยตัวตนของฉินอวี้โม่ออกไปตรง ๆ เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพื่อที่จะได้ทดสอบปฏิกิริยาของตระกูลฉินสาขาหลักเป็นอันดับแรก

“หมายความว่าเจ้าคือฉินอวี้โม่จากตระกูลฉินแห่งเมืองหลิงซีอย่างนั้นหรือ ?”

ฉินอีเฟิงตกตะลึง ทว่าเขาก็ไม่สงสัยอะไร เพราะเมื่อมองดูให้ดี ๆ แล้ว เขาก็พบว่าสตรีน้อยนามว่าฉินอวี้โม่ผู้นี้ก็มีส่วนคล้ายคลึงกับฉินเทียนมาก มีความเป็นไปได้สูงว่านางจะเป็นลูกสาวของฉินเทียน

“เรียนผู้อาวุโส ก่อนหน้านี้ข้าเคยถูกเรียกขานว่าขยะไร้ค่า ภายหลังมีเหตุผลบางอย่างทำให้ข้าสามารถฝึกฝนวรยุทธ์ใช้พลังมายาได้ ในตอนนี้ข้าออกมาจากเมืองหลิงซีแล้ว และกำลังจะเดินทางไปยังนครไป๋อวิ๋นเพื่อตามหาพี่ชายของข้า หากเป็นไปได้ ข้าเองก็อยากจะเข้าไปคารวะท่านปู่สักครั้ง ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกับผู้อาวุโสเจ็ดภายในป่าแสงจันทร์แห่งนี้เสียก่อน ช่างบังเอิญยิ่งนัก”

ฉินอวี้โม่บอกเล่าความ นางไม่ทราบว่าอีกฝ่ายปกปิดสิ่งใดอยู่บ้าง ดังนั้นสาวนักฆ่าในร่างอดีตคุณหนูจึงเลือกเปิดเผยความจริงเพียงครึ่งหนึ่งและแต่งเติมความเท็จเข้าไปอีกครึ่งหนึ่ง เรื่องที่นางจะตามหาพี่ชายคือเรื่องจริง แต่นางไม่เคยคิดจะเข้าไปเยี่ยมเยียนผู้นำตระกูลฉินในนครไป๋อวิ๋น

ถึงอย่างไรนางก็ไม่เคยทราบเรื่องของตระกูลฉิน หรือแม้แต่เรื่องที่ตระกูลฉินแห่งเมืองหลิงซีเป็นเพียงตระกูลสาขา

ฉินอีเฟิงพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของฉินอวี้โม่ เขาไม่ติดใจสงสัยสิ่งใด

พี่ชายของฉินอวี้โม่อยู่ในนครไป๋อวิ๋นนั่นเป็นเรื่องจริง หลานชายผู้นั้นเป็นผู้หลอมโอสถฝีมือสูงส่ง ผู้นำตระกูลฉินหรือปู่ของฉินอวี้โม่นั้นพึงพอใจในบุตรชายคนโตของฉินเทียนมากจึงรับตัวเขาไปอย่างลับ ๆ เมื่อหลายปีก่อน เรื่องนี้มีน้อยคนนักที่จะรู้

“เช่นนั้นก็วิเศษ อวี้โม่ หากจบงานตรงนี้แล้วเจ้าจะไปนครไป๋อวิ๋นพร้อมกับข้าเลยดีหรือไม่ ? ท่านปู่ของเจ้า ผู้นำตระกูลฉินกล่าวถึงเจ้าอยู่บ่อย ๆ”

ฉินอีเฟิงแย้มยิ้มใจดี เขาเป็นคนที่ดูเป็นสุภาพบุรุษ ภายในตระกูลฉินเขาก็เป็นผู้อาวุโสที่น่าเคารพนับถือ

“หากเป็นเช่นนั้นข้าคงต้องรบกวนท่านผู้อาวุโสเจ็ดแล้ว”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าและตอบตกลง ‘เห็นทีว่านางคงต้องไปเยี่ยมเยียนตระกูลฉินสาขาหลักในนครไป๋อวิ๋นสักครั้งเสียแล้ว’

“ฮ่า ๆ ๆ ไม่รบกวนเลย เจ้าเรียกข้าว่าลุงเจ็ดก็ได้”

ฉินอีเฟิงยิ้มกว้าง วันนี้เขาดีใจมากที่ได้พบหลานสาวที่พลัดพรากของตนเอง

.

.

.

ตอนที่ 53 โอวหยางชิงเฟิง

— ปัง ! —

เสมือนว่าร่างของมังกรดินจะถูกบางอย่างกระแทกเข้าใส่อย่างรุนแรง ร่างแข็งแกร่งขนาดมหึมาของมันกระเด็นขึ้นจากพื้นบริเวณนั้นทันที ก่อนจะลอยพุ่งเข้ามาในจุดที่ฉินอวี้โม่และพวกพ้องยืนอยู่

“หลบเร็ว !”

ฉินอวี้โม่อุทานออกมา นางคว้าแขนเสี่ยวโร่วแล้วรีบกระโจนหลบออกไปด้านข้าง

–ปัง !–

ร่างของมังกรดินตกลงมาบนพื้นตรงจุดที่คณะเดินทางของฉินอวี้โม่อยู่ก่อนหน้านี้อย่างพอดิบพอดี ความรุนแรงของแรงกระแทกทำให้พื้นดินแตกกระจาย ก้อนดินและฝุ่นดินกระจัดกระจายไปรอบด้าน

“ถุย ! ถุย ! แหวะ”

เสี่ยวโร่วพ่นเศษดินที่กระเด็นเข้ามาอยู่เต็มปากก่อนจะหันหน้าตะโกนออกไปในทิศทางหนึ่ง “เฮ้ ! เจ้าตั้งใจจะฆ่าเรารึไง”

ฉินอวี้โม่สะบัดแขนเสื้อและปัดฝุ่นออกจากตัว เมื่ออดีตคุณหนูผู้งดงามที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและโคลนมองดูสาวใช้น้อยที่เนื้อตัวสกปรกมอมแมมทำหน้าตามู่ทู่ นางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“คุณหนูยังหัวเราะได้อีกหรือเจ้าคะ ถ้าเราหลบไม่เร็วพอ เราอาจจะเจ็บหนักไปแล้วก็ได้”

เสี่ยวโร่วผู้หน้ายุ่งมองค้อนคุณหนูของนางไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะหันไปดูมังกรดินที่นอนแผ่หลานิ่งสนิทอยู่บนพื้นเพราะหมดลมหายใจไปแล้ว สาวน้อยผู้กำลังโมโหอดไม่ได้ที่จะเตะมันไปแรง ๆ ทีหนึ่ง

“ลองดูนี่สิเสี่ยวโร่ว เจ้าดูเหมือนกับแมวน้อยเลย”

ฉินอวี้โม่ยังคงยิ้มขบขันพลางหยิบเอากระจกสัมฤทธิ์ออกมาและยื่นให้เสี่ยวโร่ว

เสี่ยวโร่วรับมันมาและรีบดูใบหน้าของตัวเอง เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในกระจก นางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเช่นกัน……ในตอนนี้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเด็กสาวเลอะเทอะไปด้วยโคลนดำ ๆ จนมองเห็นแต่ลูกตากลม ๆ สองข้าง ! ไม่สงสัยเลยว่าเหตุใดคุณหนูของนางถึงได้ขำนักหนา ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง

“ข้าต้องขออภัยด้วย ข้าเกือบจะทำให้แม่นางทั้งสองบาดเจ็บแล้ว”

เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นจากบนท้องฟ้า คนผู้นั้นขี่อสูรมายาประเภทบินได้สีทองอร่ามร่อนลงมาหยุดอยู่ไม่ไกลจากฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว เขาเอามือลูบท้ายทอยของตัวเองพลางผงกหัวขึ้นลงอยู่หลายครั้งพร้อมกับกล่าวขอโทษขอโพยซ้ำแล้วซ้ำอีก เขากำลังรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ปักษาขนทองเป็นอสูรมายาที่มีความแข็งแกร่งในระดับที่ทัดเทียมกันกับเหยี่ยวปีกทองอย่างเสี่ยวจิน ยิ่งไปกว่านั้นอสูรมายาลักษณะใกล้เคียงกับเหยี่ยวตัวนี้ก็ดูจะแข็งแกร่งไม่น้อยเลยด้วย

บุรุษผู้มาใหม่มีผมสีดำสนิท ขนคิ้วดกหนา ดวงตากลมโต ผิวหน้าเนียนละเอียด ใบหน้าของเขาดูอิ่มเต็มและใสกระจ่างคล้ายใบหน้าเด็ก โดยรวมแล้วเขาเป็นบุรุษที่ดูน่ารักมากกว่าหล่อ แม้ว่าเขาจะสูงกว่าฉินอวี้โม่ครึ่งศีรษะแต่นางก็ไม่รู้สึกว่าเขาจะอายุมากกว่านางเท่าไหร่นัก… จะว่าไปแล้วหากเป็นในโลกก่อนของเธอ คำนิยามของบุรุษนี้ก็น่าจะตรงกับเหล่าศิลปินไอดอลชายอายุน้อยที่กำลังเป็นที่นิยมในปัจจุบัน

“เอ่อ แค่ขอโทษแล้วจะจบได้อย่างนั้นหรือ ? ถ้าเกิดเราหลบไม่ทัน พวกเราคงถูกทับจนแบนแต๋ดแต๋ไปแล้ว”

เสี่ยวโร่วมองไปที่บุรุษคิ้วหนาตาโตที่อยู่ตรงหน้า นางยังไม่คลายจากความขุ่นเคืองทว่าความโกรธของสาวน้อยก็คงอยู่ได้ไม่นานนัก

เพราะถึงอย่างไร การจะโกรธเคืองบุรุษผู้มีท่าทีไร้เดียงสาราวเด็กน้อยเช่นนี้ก็เป็นเรื่องยาก

“ข้าขอโทษจริง ๆ มังกรดินตัวนี้เที่ยวทำร้ายผู้คน ข้าไล่ล่ามันมาหลายวันแล้ว เมื่อครู่ข้าบังเอิญได้ยินเสียงการต่อสู้ดังขึ้นแถวนี้จึงรีบมาดู พอเห็นว่าเจ้ามังกรดินชั่วช้ากำลังจะวิ่งหนีข้าก็เลยรีบร้อนให้อสูรมายาของข้าลงมือ ไม่คิดเลยว่ามันจะกระเด็นมาหาแม่นางทั้งสอง ขอต้องขออภัยอีกครั้ง”

โอวหยางชิงเฟิง ขอโทษอีกครั้ง เขารู้สึกผิดในความผิดพลาดเมื่อครู่ของตนเอง เขาไล่ล่ามังกรดินอยู่ในแถบนี้มาหลายวันแล้ว วันนี้สบโอกาสเจอตัวมันในขณะที่กำลังวิ่งหนีเขาจึงตัดสินในเผด็จศึก ทว่าคิดไม่ถึงว่าในตอนที่เขาลงมือ การโจมตีของเขาจะทำให้ร่างของเจ้ามังกรตัวใหญ่กระเด็นไปถูกหญิงสาวทั้งสองนี้ได้ ซึ่งถ้าหากพวกนางทั้งสองเป็นอะไรไป โอวหยางชิงเฟิงคงรู้ผิดจนชั่วชีวิตแน่

“เอาเถอะ ข้าไม่ตำหนิท่านหรอก”

เมื่อมองเห็นสีหน้าแววตา และท่าทางที่ดูสำนึกผิดจากใจจริงของบุรุษหน้าใสผู้นี้แล้ว เสี่ยวโร่วก็ไม่อยากจะถือสาหาความเขาอีก

“ขอบคุณแม่นางน้อยมาก”

เมื่อสิ้นเสียงเสี่ยวโร่ว โอวหยางชิงเฟิงก็ยิ้มร่าและหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขไม่ต่างจากเด็ก ๆ

“ข้าจะมอบมังกรดินตัวนี้ให้แม่นางทั้งสองแทนคำขอโทษ”

โอวหยางชิงเฟิงชี้ไปที่มังกรดินที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจอยู่บนพื้น

“เฮ้ ! คุณชายทำเช่นนี้ไม่จริงใจเลยนะ มังกรดินตัวนี้เป็นของพวกเราอยู่แล้ว ต่อให้ท่านไม่เข้ามาเราก็จัดการมันได้ มามอบให้เราตอนนี้ไม่ตลกไปหน่อยหรือ”

เสี่ยวโร่วอดไม่ได้ที่จะกล่าวขึ้นมาเมื่อได้ยินวาจาของโอวหยางชิงเฟิง

ถูกต้องแล้ว มังกรดินตัวนี้เป็นของพวกนาง แม้โอวหยางชิงเฟิงจะไม่เข้ามานางก็เชื่อว่าม่อเสียจะสังหารมันได้ง่าย ๆ ทว่าโอวหยางชิงเฟิงกลับมาชิงลงมือสังหารมันตัดหน้าไปก่อนต่อหน้าต่อตาพวกนางเช่นนี้ ที่สำคัญเขายังกล้าจะใช้ ‘ซากของมังกรดินของพวกนาง’ มาเป็นสิ่งแทนคำขอโทษ เรื่องนี้ทำให้เสี่ยวโร่วอดรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาไม่ได้

โอวหยางชิงเฟิงหมดคำพูดไปในทันที เขาเพิ่งสำนึกได้ว่าที่แม่นางน้อยผู้นั้นพูดมาก็ถูก

เมื่อเขาสังเกตเห็นเหล่าอสูรมายาของฉินอวี้โม่ และมองเห็นม่อเสียที่เพิ่งจะเดินกลับมา บุรุษหน้าใสก็เอามือลูบท้ายทอยอีกครั้งอย่างขัดเขิน

“เอ่อคือ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน หากว่าท่านมีเรื่องเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ หรือมีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกข้ามาได้เลย ขอเพียงเป็นเรื่องที่ข้าทำได้ ข้าจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดโอวหยางชิงเฟิงก็กล่าวสิ่งที่เขาคิดว่าดีที่สุดออกมา

“แต่ก่อนจะพูดเรื่องนั้น คุณชายช่วยบอกเราได้หรือไม่ว่าเจ้าคือใคร ?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยขึ้นมา บุรุษหน้าใสตาโต ทั้งกิริยาท่าทางก็ยังดูไม่โตเลยสักนิด แต่กลับกล้าออกมาผจญภัยภายในป่าแสงจันทร์และยังมีอสูรมายาที่ทรงพลังเป็นคู่หู ดังนั้นเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ อีกทั้งสภาวะพลังของเขายังแข็งแกร่งกว่านางด้วย หากคาดเดาไม่ผิดเขาน่าจะอยู่ในขอบเขตนภมายา !

“ข้าชื่อ โอวหยางชิงเฟิง”

โอวหยางชิงเฟิงบอกชื่อของตัวเองออกไปด้วยรอยยิ้ม

“อืม”

ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วพยักหน้า

“ห๊าา ! นี่พวกเจ้าไม่ประหลาดใจเลยหรือที่ได้ยินชื่อข้า ?”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูนิ่ง ๆ หลังจากได้ยินชื่อเขา โอวหยางชิงเฟิงก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

“แล้วทำไมเราต้องประหลาดใจด้วยล่ะ ?”

เสี่ยวโร่วกลอกตา มันก็คือชื่อเรียกขานเท่านั้น มีอะไรต้องประหลาดใจกัน

“พวกเจ้าไม่รู้จักโอวหยางชิงเฟิงอย่างนั้นหรือ ?”

ตาโต ๆ ของโอวหยางชิงเฟิงเบิกกว้าง เขาจ้องมองฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วสลับไปสลับมาแล้วถามอย่างงุนงง

“เจ้านี่หลงตัวเองจังเลยนะ มีเหตุผลอันใดที่พวกเราต้องรู้จักเจ้าด้วย ?”

เสี่ยวโร่วมองโอวหยางชิงเฟิงด้วยสายตาดูถูก นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกนางจะต้องตกใจเมื่อได้ยินนามของบุรุษผู้นี้ด้วย

โอวหยางชิงเฟิงผงะไปก่อนจะรีบกล่าว “ข้าเป็นผู้มีชื่อเสียงแห่งป่าแสงจันทร์ การที่พวกเจ้าไม่เคยได้ยินชื่อข้าก็แสดงว่าพวกเจ้าเพิ่งจะเคยเดินทางมายังป่าแสงจันทร์ครั้งแรกเช่นนั้นสินะ ?”

…ผู้ที่ถูกเรียกขานนามว่าโอวหยางชิงเฟิงนี้ เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่นักผจญภัยที่เดินทางผ่านป่าแสงจันทร์ว่า ‘ลมอ่อนแห่งป่าแสงจันทร์’ เขาไม่ได้มีดีเพียงฝีมือที่สูงส่งเท่านั้น เขายังเป็นบุรุษมากไมตรี เป็นมิตรกับทุกผู้คน เหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลายที่มักจะเดินทางผ่านป่าแสงจันทร์ต่างก็ชื่นชอบเขามาก และบางคนก็ถึงกับให้ความเคารพยำเกรง ยกย่องนับถือเขา ขอเพียงเป็นผู้ที่เดินทางผ่านป่าแสงจันทร์แห่งนี้หลายครั้ง หรือเคยศึกษาเรื่องราวของป่าแสงจันทร์มาเป็นอย่างดี ก็ย่อมต้องรู้จักนามของโอวหยางชิงเฟิง…

การที่นักเดินทางที่มีเพียงสองสตรีตัวน้อยกลุ่มนี้ไม่รู้จักนามของเขาจึงทำให้โอวหยางชิงเฟิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง แต่เขาก็ทราบในทันทีว่าทั้งหมดต้องไม่เคยเดินทางผ่านสถานที่แห่งนี้มาก่อน

อีกทั้งหากพิจารณาดี ๆ สตรีทั้งสองมีอสูรมายาในระดับเทวะราชันที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้คอยคุ้มครอง การที่พวกนางจะเดินทางผ่านป่าแสงจันทร์อย่างไม่เกรงภัยก็อาจจะไม่แปลกมากนัก

แววตาของฉินอวี้โม่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ฟังเรื่องที่โอวหยางชิงเฟิงบอกเล่า หากสิ่งที่เขากล่าวมาเป็นเรื่องจริงก็แสดงว่าเขาเดินทางร่อนเร่อยู่ภายในป่าแสงจันทร์แห่งนี้บ่อย ๆ ซึ่งนั่นก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับพวกนางไม่น้อย

“โอวหยางชิงเฟิง แท้จริงแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราเดินทางเข้ามาในป่าแสงจันทร์แห่งนี้ และเนื่องจากเจ้าก็มีความผิดติดค้างพวกเราอยู่ เหตุใดไม่อาสาเป็นไกด์ (Guide) นำทางให้เราเลยล่ะ ?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยทีเล่นทีจริงด้วยใบหน้านึกสนุกพร้อมแย้มยิ้มมุมปาก นางต้องการหาประสบการณ์ภายในป่าแห่งนี้ หากว่าได้ผู้ที่คุ้นเคยมาคอยช่วยนำทางก็จะเป็นเรื่องที่สะดวกและประหยัดเวลาได้ไม่น้อย

“ไกด์คืออะไร ?”

โอวหยางชิงเฟิงก็ชะงักค้างไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉินอวี้โม่พูดก่อนจะเอ่ยถาม เขาไม่รู้จักคำว่าไกด์

“เอ่อ… ข้าหมายถึงว่าเราไม่คุ้นเคยกับป่าแสงจันทร์แห่งนี้และเรากำลังมองหาสถานที่ดี ๆ สำหรับฝึกวิชา ซึ่งข้าก็หวังว่าเจ้าจะพาพวกเราไปหาสถานที่เหมาะสมที่ว่าได้”

ฉินอวี้โม่อธิบายออกไปด้วยรอยยิ้ม… เก้อเขิน

“อ่อ เรื่องนั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

โอวหยางชิงเฟิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น สำหรับเขาแล้วเพียงแค่หาสถานที่เหมาะสมสำหรับฝึกวิชาไม่นับว่าเป็นปัญหาแม้แต่น้อย

“เอาล่ะ เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้วพวกเราก็อย่ามัวช้ากันอยู่เลย”

ฉินอวี้โม่ยิ้มและเอ่ยต่อ “ชื่อของข้าคือฉินอวี้โม่ ส่วนสาวน้อยผู้นี้คือเสี่ยวโร่ว ส่วนนั่นม่อเสีย โปรดแนะนำพวกเราด้วย”

เมื่อได้ยินการแนะนำตัวของฉินอวี้โม่ โอวหยางชิงเฟิงก็พยักหน้า และหลังจากลอบพิจารณารูปลักษณ์ของฉินอวี้โม่โดยละเอียดแล้วก็อดทำให้โอวหยางชิงเฟิงอดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้

ต้องบอกเลยว่าความรู้สึกของโอวหยางชิงเฟิงผู้นี้เชื่องช้ายิ่งนัก เขาใช้เวลานานมากกว่าจะสังเกตเห็นถึงความงามของฉินอวี้โม่ และอาจจะเป็นเพราะเขาอาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้มานานแล้วจึงทำให้ไม่มีโอกาสได้พบเจอสาวงาม เมื่อได้เห็นก็ทำให้บุรุษผู้อยู่ป่ามีใบหน้าแดงซ่านอย่างอดไม่ได้

เมื่อได้เห็นท่าทางเปลี่ยนไปของโอวหยางชิงเฟิง ฉินอวี้โม่ก็ยิ้มอ่อนอย่างรู้ทัน ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา… คุณหนูสี่ช่างเป็นสตรีที่งดงามมากจริง ๆ

ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้นับว่าสัญชาตญาณระวังภัยและความระแวดระวังทั้งหลายที่มีต่อชายผู้นี้ของฉินอวี้โม่ลดทอนลงไปมาก เพราะหลังจากที่ลอบสังเกตและได้พูดคุยกันมา ดูแล้วบุรุษหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มผู้นี้เป็นคนที่เรียบง่ายและเป็นมิตรไม่น้อยทีเดียว

หลังจากเก็บเกี่ยวสมบัติมีค่าทั้งหลายจากร่างของมังกรดินยักษ์แล้ว ฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่วและม่อเสียก็เดินตามโอวหยางชิงเฟิงผู้เป็นอาสาสมัครนำทางไปเรื่อยๆ เพื่อตามหาสถานที่พักค้างแรมดี ๆ ดังที่เขาบอกเล่า

ระหว่างการเดินทางไกล ฉินอวี้โม่ก็ได้ทราบว่าโอวหยางชิงเฟิงนั้นนับว่ายังเป็นเด็กอยู่มาก อายุของเขามากกว่านางเพียงสองปี นั่นแสดงว่าเขายังมีอายุไม่ถึงยี่สิบปีบริบูรณ์… เด็กอายุไม่ถึงยี่สิบในยุคที่เธอจากมานั้นก็ถือว่าค่อนข้างเด็ก อย่างน้อยก็ถือว่ายังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ

“ชิงเฟิง หากว่าเดาไม่ผิดเจ้าคงจะอยู่ขอบเขตนภมายาแล้วสินะ”

หลังจากลอบตรวจสอบสภาวะพลังของอีกฝ่ายจนมั่นใจแล้วสาวนักฆ่าในร่างอดีตคุณหนูก็เอ่ยปากถามขึ้นมา

โอวหยางชิงเฟิงพยักหน้าอย่างไม่คิดจะปิดบังสหายสาวทั้งสอง

“ข้าเพิ่งจะทะลวงผ่านขึ้นมาได้ไม่นานนัก”

โอวหยางชิงเฟิงเป็นคนเรียบง่ายและซื่อตรง เขาเริ่มรู้สึกชื่นชมฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่ว เขาจึงปฏิบัติต่อพวกนางเหมือนเป็นสหาย เมื่อสหายถามไถ่เขาจึงตอบออกไปตามตรงไม่ปิดบัง

“เจ้าช่วยบอกข้าได้หรือไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะทะลวงผ่านไปยังขอบเขตนภมายาได้?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยถามสิ่งที่นางสงสัยมานานกับโอวหยางชิงเฟิง ในที่สุดนางก็ได้พบกับจอมยุทธ์ขอบเขตนภมายาแล้ว นางต้องการจะรู้ถึงวิธีการทะลวงผ่านไปสู่ขอบเขตนี้

“ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” โอวหยางชิงเฟิงส่ายศีรษะและกล่าวต่อ “ในตอนที่ข้ายังอยู่ขอบเขตมายารัตนะเก้าดารา มีอยู่วันหนึ่งที่ข้าต้องต่อสู้เป็นตายแบบตัวต่อตัวกับอสูรมายาที่แข็งแกร่งมาก ในตอนนั้นเมื่อถึงคราววิกฤต จู่ ๆ ข้าก็ก้าวข้ามขอบเขตไปได้โดยไม่ตั้งใจ”

โอวหยางชิงเฟิงเองก็ยังงุนงง การตัดผ่านของเขาในเวลานั้นนับว่าแปลกมาก ตอนที่เขาต่อสู้กับอสูรมายาระดับเทวะ จู่ๆ เขากลับสามารถทะลวงผ่านไปสู่ขอบเขตนภมายาได้

ฉินอวี้โม่พยักหน้า นางไม่คิดว่าโอวหยางชิงเฟิงจะโกหกนาง ทว่าหากเป็นดังที่โอวหยางชิงเฟิงเล่า เช่นนั้นการจะทะลวงผ่านเข้าสู่ขอบเขตนภมายาได้ก็ต้องอาศัยโชคและจังหวะเวลาที่เหมาะสม หรืออีกอย่างก็คือจะต้องมีเงื่อนไขที่พิเศษถึงจะสามารถตัดผ่านได้ ซึ่งก็ยังไม่สามารถบอกได้เลยว่าจะเป็นเมื่อไหร่เช่นนั้นหรือ ?

“อวี้โม่ มีปัญหาอะไรหรือ ? หรือว่าเจ้าเกือบจะก้าวข้ามขอบเขตแล้ว ?”

แม้ว่าโอวหยางชิงเฟิงจะเป็นคนซื่อ ทว่าเขาก็ยังมีไหวพริบ เมื่อได้ยินคำถามนี้ของฉินอวี้โม่ เขาจึงคาดเดาว่านางคงใกล้จะทะลวงสู่นภมายาแต่อาจมีปัญหาบางอย่าง

ฉินอวี้โม่พยักหน้า นางเองก็ไม่คิดปกปิดโอวหยางชิงเฟิงเช่นกัน

“เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้ารู้สึกได้ว่าพลังภายในของเขาเพียงพอที่จะทะลวงผ่านได้แล้ว ทว่าแม้จะผ่านมาหลายวันแต่กลับไม่มีสัญญาณของการข้ามสู่ขอบเขตต่อไปให้ได้เห็น หากข้าคาดเดาไม่ผิด การจะทะลวงเข้าสู่ขอบเขตนภมายาคงต้องอาศัยจังหวะเวลาและเงื่อนไขบางอย่างที่ค่อนข้างพิเศษ”

ต้องทราบก่อนว่าขอบเขตนภมายานั้นถือเป็นปราการด่านสำคัญสำหรับจอมยุทธ์ ขอเพียงทะลวงเข้าสู่นภมายาได้ ความแข็งแกร่งก็จะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด ว่ากันว่าจอมยุทธ์ในขอบเขตนภมายาสามารถเหาะเหินเดินอากาศได้และสามารถฝึกฝนวิทยายุทธ์ระดับสูงได้มากมาย ยิ่งกว่านั้นการต่อสู้ของจอมยุทธ์ในขอบเขตนภมายานี้จะแตกต่างจากการต่อสู้ของจอมยุทธ์ในขอบเขตที่ต่ำกว่า นั่นคือ ด้วยข้อจำกัดของความแข็งแกร่งและขอบเขตพลังส่งผลให้จอมยุทธ์ในขอบเขตที่ต่ำกว่านภมายาไม่สามารถใช้วิทยายุทธ์ที่ร้ายกาจรุนแรงได้มากนัก

โอวหยางชิงเฟิงพยักหน้าและกล่าว “ในสมัยที่ข้ายังอยู่ในตระกูล ข้าได้ยินมาจากผู้อาวุโสว่า การจะทะลวงผ่านจากขอบเขตมายารัตนะสู่ขอบเขตนภมายาเป็นเรื่องยาก นภมายาถือเป็นขอบเขตสำคัญของการฝึกวรยุทธ์ หากทะลวงผ่านมาถึงขอบเขตนี้ได้ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างใหญ่หลวง ข้าว่าบางทีโอกาสของเจ้าอาจจะยังมาไม่ถึง”

เมื่อฟังจากคำบอกเล่านั้นแล้ว ฉินอวี้โม่ก็คาดเดาได้ว่าตระกูลของโอวหยางชิงเฟิงน่าจะเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ไม่น้อย ทว่าก็โชคร้ายที่เขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มาก แต่อย่างหนึ่งที่น่าจะถูกต้องก็คือภายในตระกูลของบุรุษหน้าใสผู้นี้น่าจะมีจอมยุทธ์ฝีมือสูงส่งที่อยู่ในขอบเขตนภมายาและสูงกว่านั้นอยู่หลายคน

แน่นอนว่าฉินอวี้โม่เองก็สงสัยว่าเหตุใดโอวหยางชิงเฟิงถึงได้มาอาศัยอยู่ภายในป่าทั้งๆ ที่เกิดในตระกูลที่แข็งแกร่งถึงเพียงนั้น ยิ่งกว่านั้นจากที่สิ่งเขาเล่ามา เขาบอกว่าตัวเองอยู่ในป่าแสงจันทร์แห่งนี้มาถึงห้าปีแล้วอีกด้วย !

อย่างไรก็ตาม ฉินอวี้โม่ก็เลือกที่จะไม่ถามเรื่องนั้น

หลังจากเดินสนทนากันมาได้พักใหญ่ ในที่สุดภาพของค่ายพักแรมขนาดเล็กก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

.

.

.

ตอนที่ 50 ตัดไฟแต่ต้นลม

“ตรงนี้ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง”

หานโม่ฉือกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทว่าถ้อยคำนั้นกลับทำให้ฉินอวี้โม่ชะงักไปเล็กน้อย อารมณ์ความรู้สึกบางอย่างที่แสนประหลาดก่อตัวขึ้นในหัวใจของนาง

…‘หากนับรวมเวลาที่มีลมหายใจอยู่บนโลกทั้งหมดเธอเองก็มีชีวิตอยู่มานานแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นในชีวิตก่อนหรือชีวิตใหม่ในตอนนี้ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีใครพูดแบบนี้กับเธอ ถึงแม้นั่นจะเป็นแค่ประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยของคนฟังสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่

ในความจริง เมื่อนับรวมทั้งหมดนี่เป็นเพียงการพบกันครั้งที่สามระหว่างเธอกับหานโม่ฉือ แต่ถ้านับช่วงเวลาที่ได้รู้จักกันแล้วมันยังเป็นแค่ครั้งที่สองเท่านั้น

ในครั้งแรก ผู้ชายคนนี้กับเพื่อนของเขาหลินจิ้งหงแอบเฝ้าดูตอนที่เธอไล่กำจัดพวกสุนัขน่ารังเกียจที่ฆ่าคุณหนูสี่คนเดิม ตอนนั้นเธอโกรธมากที่อันธพาลกักขฬะรังแกผู้หญิงอ่อนแอและที่แค้นมากกว่าคือมันบังอาจฉีกเสื้อผ้าของเธอจนเกือบโป๊ หลังจบการสังหารหมู่ของเธอลง เธอยังคิดอยู่เลยว่าผู้ชายสองคนที่แอบดูเธอนั้นเลือดเย็นไม่น้อยทีเดียว เพราะพวกเขายืนดูคนฆ่ากันอยู่เฉย ๆ ได้โดยไม่สะทกสะท้าน

แล้วต่อมาตอนที่เจอหน้าเขาอีกครั้งที่สมาคมทหารรับจ้างเมืองหลิงซี หลินจิ้งหงนั้น ถึงเขาจะมีจุดประสงค์บางอย่างแต่ก็ออกปากช่วยปกป้องเธอ ส่วนผู้ชายคนนี้แค่ยืนดูนิ่ง ๆ และมีท่าทีติดจะรำคาญนิด ๆ เสียด้วยซ้ำ ดูแล้วก็เย็นชาสมเป็นมนุษย์น้ำแข็งอย่างที่เพื่อนเขาบอก เหตุการณ์ในตอนนั้นทำให้ฉินอวี้โม่สรุปเอาว่าหานโม่ฉือเป็นผู้ชายเย็นชาที่ไม่สนใจใครหรือเห็นชีวิตใครอยู่ในสายตา

แต่ทว่าในตอนที่อยู่ในถ้ำยูนิคอร์น ชายผู้นี้กลับพยายามปกป้องเธอ ฉินอวี้โม่สัมผัสได้ว่าเขาแสดงอาการห่วงใยเธอจากใจจริง พอมาถึงตอนนี้ ในช่วงเวลาที่เธอตกอยู่ในอันตรายเขาก็เป็นฮีโร่โผล่มาช่วยไว้ได้ทัน แถมยังมีประโยคที่เขาเพิ่งพูดเมื่อครู่อีก ! ก่อนหน้านี้เธอคิดมาตลอดว่าหานโม่ฉือเป็นคนเย็นชา ไอเย็นที่ปล่อยออกมาจากร่างกายเขาก็ชวนหนาวสั่น แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อมาถึงตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าการมีเขาอยู่ข้างกายกลับทำให้เธออุ่นขึ้นเรื่อย ๆ

อดีตนักฆ่าสาวในร่างคุณหนูคิดอย่างเลื่อนลอย ทันใดนั้นนางก็ได้สติ สาวงามขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะรีบปัดความคิดแปลกประหลาดออกไปจากใจแล้วหันมาจดจ่ออยู่กับสถานการณ์ตรงหน้า’…

ทว่าสิ่งที่ฉินอวี้โม่ไม่รู้ก็คือ แท้จริงแล้วหานโม่ฉือผู้นี่เป็นบุรุษผู้เลือดเย็นอย่างมาก สิ่งที่นางเคยคิดเอาไว้ไม่ผิดแม้แต่น้อย ซึ่งบางทีเขาอาจจะเลือดเย็นได้มากกว่าที่นางคิดเสียด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม ไม่ทราบเช่นกันว่าเพราะเหตุใดแต่ในหัวใจของมนุษย์น้ำแข็งผู้เย็นชากลับเห็นสตรีงามนามฉินอวี้โม่ที่เขานับเป็นสหายผู้นี้แตกต่างไปจากผู้อื่น…..ในใจของหานโม่ฉือตอนนี้ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะช่วยเหลือหรือปกป้องฉินอวี้โม่

หากหลินจิ้งหงหรือผู้ที่รู้จักตัวตนของหานโม่ฉือยืนอยู่ที่นี่ด้วย เขาก็คงจะต้องคิดว่าบุรุษผู้นี้ไม่ใช่หานโม่ฉือแต่เป็นผู้อื่นปลอมตัวมาเป็นแน่

ผู้พิทักษ์ที่ลิ่วเยว่เรียกออกมาจ้องมองหานโม่ฉืออย่างดุร้าย

“หากไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปซะ !”

ราวกับว่าหานโม่ฉือไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา เขาฟังวาจาขับไล่ของเงาร่างพร่าเลือนนั้นอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“เหอะ ! ในเมื่ออยากจะตายนัก ข้าก็จะสังเคราะห์ให้เอง”

แม้จะเป็นเพียงเงา แต่ผู้พิทักษ์นั้นก็มีสติปัญญาที่สมบูรณ์ หลังจากค่อนแคะอย่างเย็นชามันก็พุ่งเข้าจู่โจมหานโม่ฉือในทันที

“ไม่เจียมตัว !”

หานโม่ฉือสบถอย่างเย็นชาออกมาเช่นกัน ทว่าร่างกายของเขากลับยังคงนิ่งสนิท

และในตอนที่เงาร่างนั้นกำลังจะเข้าประชิดตัวเขาได้ สายตาทุกคู่ก็มองเห็นว่าจู่ ๆ หานโม่ฉือก็เคลื่อนไหว

แสงสีทองปรากฏขึ้นบนฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาก่อนจะแผ่ขยายและเข้าห่อหุ้มมือแข็งแรงเอาไว้ทั้งหมดในพริบตา เสี้ยวลมหายใจต่อมาหัตถ์ทองคำของมนุษย์น้ำแข็งก็ฟาดเข้าใส่เงาร่างที่กำลังตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“อ๊ากกก !”

เมื่อถูกฝ่ามือของหานโม่ฉือปะทะเข้าใส่ เงาร่างนั้นก็เปล่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

เสียงกรีดร้องนั้นสิ้นสุดลงพร้อม ๆ การสูญสลายไปของเงาเลือนรางแห่งผู้พิทักษ์ เวลานี้สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคนเหลือเพียงความว่างเปล่าราวกับมันไม่เคยมีอยู่แต่แรก

“ซี้ด~…”

ทุกผู้คนในลานแห่งนี้มองเห็นเพียงแค่หานโม่ฉือขยับตัวอย่างรวดเร็วและซัดฝ่ามือเข้าใส่เงานั้นไปครั้งหนึ่งจนมันสลายไปในทันที พวกเขาทั้งหมดจ้องมองบุรุษผู้ใช้เพียงหนึ่งฝ่ามือสังหารผู้พิทักษ์ของศิษย์จากอารามด้วยสายตาที่เบิกกว้าง บางคนถึงกับเผลอก้าวถอยหลังออกไปตามสัญชาตญาณ

แม้แต่บุคคลหยิ่งยโสอย่างลิ่วเยว่ที่มักจะมองผู้คนผ่านปลายจมูกอยู่เสมอนั้น เมื่อได้เห็นผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งของเขาสลายตัวไปด้วยฝ่ามือเดียวของหานโม่ฉือ บนใบหน้าเขาก็ปรากฏอาการตื่นตระหนก

ในตอนนั้นเอง ร่างของหานโม่ฉือก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงเสี้ยวลมหายใจร่างสูงของเขาก็ปรากฏอีกครั้งที่ด้านหลังของลิ่วเยว่

เขายื่นมือออกไปคว้าจับที่คอของผู้มีพรสวรรค์จากอารามราวกับคว้าคอไก่ก็มิปาน ก่อนจะส่งให้บุรุษไร้ยางอายกระเด็นไป

“ไปรับโทษซะ”

ลิ่วเยว่ถูกหานโม่ฉือเตะกระเด็นไปตกตรงหน้าฉินอวี้โม่ จากนั้นหานโม่ฉือก็เดินไปหยุดอยู่ข้างกายนางเพื่อทำหน้าที่เป็นองครักษ์พิทักษ์นารี

“ฮ่า ๆ คุณชายลิ่ว ตอนนี้ท่านไม่หยิ่งยโสทำตัวโอหังแล้วหรือ ?”

ฉินอวี้โม่มองลิ่วเยว่ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าก่อนจะกล่าววาจาเย้ยหยันผู้ที่คิดจะสังหารนาง ตอนนี้คนจากอารามกำลังนั่งหน้าซีดปากสั่นอย่างหวาดหวั่น

“มะ… แม่นางฉินอวี้โม่ ดะ… ได้โปรดไว้ชีวิตข้า ข้าไม่ควรไปยั่วยุเจ้า นี่อสูรมายาของข้า ตอนนี้มันเป็นของเจ้าแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ”

ลิ่วเยว่มองตาฉินอวี้โม่และพยายามร้องขออย่างสุดชีวิต

ความแข็งแกร่งของหานโม่ฉือน่าหวาดกลัวจนเกินไป เขาไม่มีพลังเพียงพอจะต่อต้านหรือขัดขืนได้เลย ตอนนี้เขาเหมือนลูกไก่ที่อยู่ในกำมือของฉินอวี้โม่ หากไม่รีบร้องขอชีวิตไว้ ก็เกรงว่าวันนี้เขาคงไม่มีทางรอดกลับไปแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ภายในหัวใจของลิ่วเยว่ก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง เขาขอสาบานด้วยเกียรติทั้งหมด !…หากเขารอดชีวิตกลับไปที่อารามได้ เขาจะรวบรวมยอดฝีมือมาล้างแค้นสตรีผู้นี้ ให้นางได้รู้ว่าการกระทำสิ่งเหยียดหยาม ลบหลู่ดูหมิ่นคนของอารามเช่นเขาจะได้รับผลอย่างไร !

เมื่อได้ยินวาจาของลิ่วเยว่ ฉินอวี้โม่ก็เผยรอยยิ้มเยือกเย็น

“ขอความเมตตางั้นหรือคุณชาย แล้วเหตุใดตอนที่เจ้าตัดสินใจลงมือฆ่าข้า เจ้าถึงไม่คิดเมตตาข้าบ้างเล่า ? เจ้าฉวยโอกาสตอนที่ข้าพลั้งเผลอไร้ทางสู้ลงมือกับสตรีเช่นข้าอย่างไม่ยั้งคิด คนชั่วช้า ! เจ้ายังใจจืดใจดำถึงกับไม่คิดรั้งรอให้โอกาสข้าได้ร้องขอความเมตตาเสียด้วยซ้ำ จำได้หรือไม่ ?”

วาจาของฉินอวี้โม่เต็มไปด้วยเจตนาเสียดแทง ในตอนแรกนางไม่มีแผนที่จะทำร้ายหรือกลั่นแกล้งลิ่วเยว่คืนเลยแม้แต่น้อย แม้จะรู้ว่าการแข่งขันในครั้งนี้เป็นกับดัก แต่นางก็ปลงใจตกปากรับคำท้าอย่างไม่ลังเล และพยายามคิดหากลยุทธ์มารับมือกับกลโกงของพวกเขา นางไม่ได้ปฏิเสธหรือคิดออกปากเปิดโปงความชั่วช้าของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย นางเพียงแต่ต้องการให้มันเป็นการแข่งขันที่ดีและนางก็คิดว่าวันนี้ตัวนางจะชนะได้อย่างงดงามพร้อมทั้งได้ครอบครองรางวัลตามที่ลิ่วเยว่และหลี่เปียวออกปากสาบานไว้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเพื่อที่จะทำให้คำสาบานเป็นโมฆะ ลิ่วเยว่จะไร้ยางอายได้ถึงกับลงมือลอบสังหารนางเช่นนี้ ! ….เสแสร้ง เมื่อยิ่งใหญ่ไม่เคยเห็นหัวผู้ใด ทำร้ายผู้อื่นไม่สะทกสะท้าน แต่ถึงคราวอับจนหนทางกลับร้องขอความเมตตา ตัวบัดซบหน้าไม่อาย !

เรื่องนี้ทำให้ฉินอวี้โม่โกรธเคืองอย่างถึงที่สุด เป็นที่ทราบดีว่าฉินอวี้โม่เกลียดคนประเภทนี้มากจนเข้ากระดูก

“แม่นางฉินอวี้โม่ ข้ายอมรับว่าตัวเองผิดที่ไปยั่วยุเจ้า แต่เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะหลี่เปียวผู้เดียว หากไม่ใช่เพราะความคิดชั่วช้าของมันก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ !”

เมื่อเหลือบไปเห็นหลี่เปียวที่กำลังยืนหลบอยู่อย่างเงียบ ๆ ลิ่วเยว่ก็หันไปกล่าวโทษอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น

“ฮ่า ๆ คุณชายลิ่ว คิดว่าข้าโง่เหมือนกับเจ้ารึไง ?”

ฉินอวี้โม่แสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยคำเย้ยหยัน ลิ่วเยว่ผู้นี้ภายในกะโหลกหนา ๆ ของเขาคงจะไร้สมองโดยสมบูรณ์ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นผู้ลงมือลอบสังหารนางอยู่แท้ ๆ แต่กลับพล่ามวาจาเหลวไหล เฉไฉปฏิเสธความผิด และเลือกโยนเรื่องทั้งหมดไปที่หลี่เปียว

“เหอะ ! ฉินอวี้โม่ ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรข้า อารามของเราจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ !”

เมื่อเห็นว่าฉินอวี้โม่ไม่ยินยอมจะปล่อยตนเองไป ลิ่วเยว่ก็เริ่มกล่าววาจาข่มขู่ เขาเชื่อว่าอย่างไรเสียฉินอวี้โม่ก็คงจะไม่กล้าลงมือสังหารหรือแม้แต่ทำร้ายศิษย์จากอารามแน่

“ฮ่า ๆ แม้ว่าข้าจะปล่อยเจ้าไป แล้วอารามของเจ้าจะไว้ชีวิตข้าอย่างนั้นรึ ?”

ฉินอวี้โม่พอจะคาดเดาความคิดของลิ่วเยว่ได้ นางถามออกมาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ที่สำคัญ หากว่าอารามของเจ้าอยากจะเอาเรื่องข้า แล้วเหตุใดข้าต้องกลัวด้วย ?”

อดีตสาวนักฆ่ากล่าวขึ้นมาอย่างองอาจ อีกฝ่ายก็แค่อารามเท่านั้น และเธอเองก็เคยผ่านพ้นความตายมาแล้ว หากตายก็คือตาย ผู้คนมากมายหวาดกลัวความตาย บางคนกลัวเพราะไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหน บางคนกลัวเพราะจะต้องพลัดพรากจากความสุขที่มี แต่ในความจริงตายไปแล้วก็ไม่มีใครรู้เลยว่าจะได้ไปไหน อย่างตัวเธอพอตายกลับได้มาอยู่ในร่างคนอื่นในโลกอื่นที่แทบไม่มีอะไรที่เธอรู้จักเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งความตายครั้งก่อนเกิดขึ้นกับเธอในชั่วพริบตานั่นทำให้เธอยิ่งเข้าใจว่าความตายมาพรากได้ในทุกลมหายใจเข้าออก ตอนนี้เธอได้ใช้ลมหายใจมาสองชีวิตแล้ว ถึงจะตายอีกก็ไม่มีอะไรให้เธอต้องกลัว

เมื่อได้ยินวาจาห้าวหาญของสตรีข้างกาย มนุษย์น้ำแข็งหานโม่ฉือก็ยกมุมปากปรากฏเป็นรอยยิ้มขึ้นมา หญิงสาวผู้นี้ต่างจากผู้อื่นอย่างแท้จริง ตั้งแต่คราที่พบนางครั้งแรก ณ ชายป่าพรุนอกเมืองหลิงซี ไม่ไกลจากบึงสายหมอกมากนัก ตอนนั้นเขาบังเอิญได้รู้เห็นเหตุการณ์ที่นางสั่งสอนผู้คนด้วยคมมีด เขาก็คิดว่านางไม่ธรรมดา

‘วันนั้นเขาและหลินจิ้งหงเดินทางผ่านป่าพรุเพื่อจะทำภารกิจยูนิคอร์นสีนิลที่บึงสายหมอก ฉับพลันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของผู้ชายดังขึ้นในทิศทางหนึ่ง เมื่อเขาและสหายมองไปในทิศนั้นก็พบว่ากำลังเกิดเหตุสังหารหมู่บุรุษฉกรรจ์กว่าสิบคน… โดยสตรีผู้หนึ่ง

…ภาพสตรีตัวบางแสนงดงามที่ลงมือสังหารบุรุษร่างใหญ่กลุ่มหนึ่งอย่างโหดเหี้ยมภายในเวลาชั่วพริบตายังคงติดตราตรึงอยู่ในใจเขาจนถึงทุกวันนี้…

การสังหารหมู่ของนางจบลงในเวลาเพียงไม่ถึงครึ่งก้านธูป ภาพของนางในใจเขาตอนนั้นคือสตรีเลือดเย็นที่สามารถสังหารผู้คนได้โดยไม่กะพริบตา หากเป็นบุรุษที่จิตใจอาจหาญคงไม่แปลกนัก แต่เมื่อเป็นสตรีที่สมควรจะบอบบางอ่อนโยน มีจิตใจอ่อนไหวเมตตากลับดูประหลาด ซึ่งความคิดเช่นนั้นก็ทำให้เขาแทบอยากจะเมินเฉยต่อนางเมื่อครั้งพบกันเป็นครั้งที่สองที่สมาคมทหารรับจ้าง

ทว่าหลังจากจบภารกิจตามหาถ้ำยูนิคอร์นสีนิลที่เขาและฉินอวี้โม่ได้ทำร่วมกัน เขาก็เปลี่ยนความคิดที่มีต่อนางไป… เขาคิดว่านางเป็นสตรีที่พิเศษไม่เหมือนผู้ใด

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะได้ฟังวาทะไม่ยอมคนเมื่อคราวที่นางมาสมัครเป็นทหารรับจ้าง หรือสุนทรพจน์ที่นางใช้สั่งสอนทหารรับจ้างชื่อเหยียน หรือเป็นเพราะความแข็งแกร่งไม่เป็นรองผู้ใด ความเด็ดเดี่ยวในการต้านทานคำครหาอย่างไม่ยอมแพ้ หรือเพราะท่วงท่าการต่อสู้อันสง่างาม หรืออาจจะเป็นความงดงามจากทั้งรูปโฉมและทัศนคติ และไม่ทราบอีกเช่นกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทั้งหมดนี้ทำให้… ความสนใจที่เขามีต่อสตรีโฉมงามผู้นี้เปลี่ยนเป็นหลงใหล’

บุรุษมนุษย์น้ำแข็งมองดูสตรีข้างกายที่ละลายน้ำแข็งในหัวใจเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ทว่าฉินอวี้โม่กลับไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มนั้นเลย มิฉะนั้นแล้วนางอาจจะต้องประหลาดใจ หานโม่ฉือแทบไม่เคยหัวเราะหรือยิ้ม รอยยิ้มของคนผู้นี้เป็นของล้ำค่า การจะได้เห็นเขายิ้มว่ายากแล้ว แต่การทำให้เขายิ้มได้ต้องนับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์

“ใช่แล้ว แม่นางฉินพูดถูกแล้ว มันก็แค่อารามเท่านั้น มีอะไรต้องไปกลัวนักหนา !”

หนึ่งในสมาชิกของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนกล่าวขึ้นมา และนั่นก็ชักนำให้คนอื่น ๆ ที่เหลือในกลุ่มต่างส่งเสียงสนับสนุนกันเซ็งแซ่อย่างอดไม่ได้

“ถ้าทุกคนในอารามเป็นเหมือนกับเจ้าหมด ข้าว่าต่อไปคงไม่ต้องใช้ชื่อว่าอารามแล้ว เรียกว่าซ่องโจรไปเลยจะเหมาะกว่า !”

“จะอารามหรืออะไรก็แล้วแต่ ในเมื่อทำผิดก็ควรจะรับโทษเหมือน ๆ กัน”

ถ้อยคำที่ไม่เกรงกลัวของสมาชิกแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนทำให้ฉินอวี้โม่อมยิ้มอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ยิน พวกเขาเป็นบุรุษเรียบง่ายตรงไปตรงมา ยิ่งได้พบเจอได้รู้จักได้สนิทสนมก็ยิ่งทำให้นางชอบพวกเขามากยิ่งขึ้น พวกเขาไม่เกรงกลัวสิ่งใดและยึดมั่นในแนวคิดของตัวเอง พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่น่าคบหาเป็นอย่างมาก

“พวกเจ้า !…”

เมื่อลิ่วเยว่ได้ยินสิ่งที่ฉินอวี้โม่และทหารรับจ้างกล่าว เขาก็เดือดดาลขึ้นทันที บุรุษไร้ยางอายโกรธเคืองถึงขีดสุดจนถึงกับกล่าวสิ่งใดไม่ออก เขาคิดเสมอว่าไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน จะเป็นอย่างไร และคนที่นั่นจะไม่ชอบพฤติกรรมของเขามากเพียงใด แต่ด้วยสถานะของคนจากอารามทุกคนก็ย่อมต้องแสดงความยำเกรง ให้เกียรติเขาเพราะเกรงกลัวอิทธิพลของอาราม ทว่าไม่คิดเลยว่าวันนี้นอกจากจะไม่มีผู้ใดไว้หน้าเขาแล้ว แต่คนเหล่านี้ก็ยังแสดงท่าทีไม่ให้เกียรติหรือเกรงกลัวอารามแม้แต่น้อย ไม่มีใครเห็นเขาอยู่ในสายตา ตั้งแต่เมื่อใดกันที่อารามตกต่ำลงได้ถึงเพียงนี้

“หุบปาก ! เจ้ากล้ารังแกนายหญิงของพวกข้า เจ้ามันสมควรตายแล้ว”

เสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินจ้องมองลิ่วเยว่อย่างเอาเป็นเอาตาย แววตาของพวกมันเต็มไปด้วยรังสีสังหาร อีกฝ่ายเพิ่งจะลงมือกับนายหญิงของพวกมันไป เรื่องนี้มีโทษถึงตาย !

ขอเพียงแค่นายหญิงออกคำสั่ง พวกมันก็พร้อมจะปฏิบัติตามอย่างไม่ลังเล ไม่ใช่แค่มนุษย์หน้าเหม็นตัวเล็กนิดเดียวผู้นี้เท่านั้น ต่อให้ขนกันมาทั้งอารามพวกมันก็ไม่กลัว

“นายหญิง จะให้เราฆ่าเจ้าหน้าโง่นี่ด้วยวิธีไหนก็สั่งมาได้เลย พวกข้าสองตัวไม่อยากให้มือของท่านต้องแปดเปื้อน”

เสี่ยวเฮยเอ่ยกับฉินอวี้โม่ด้วยรอยยิ้มอวดฟันม้า ๆ สีขาวเงาวับ มันกำลังรอฟังคำสั่งของเจ้านายอย่างใจจดใจจ่อ

ฉินอวี้โม่แสยะยิ้มและกล่าวกับลิ่วเยว่ “ลิ่วเยว่ เจ้าเข้ามายั่วยุข้าที่งานเลี้ยงเมื่อวานนี้ แต่เพราะข้าไม่อยากถือสาหาความจึงปล่อยเจ้าไป ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่รู้ดีรู้ชั่ว ทำตัวเลวทราม น่าอับอายยิ่งนัก”

“ก่อนหน้านี้เราตกลงกันไว้ว่า หากเจ้าแพ้ เจ้าจะยอมมอบอสูรเทวะให้ข้า ที่ข้ายอมตกปากรับคำไปก็เพราะคิดว่าหากเจ้าต้องสูญเสียอสูรมายาเพราะทำตัวโอหัง เหยียดหยามผู้อื่นแล้วเจ้าจะสำนึก จะได้ลงโทษให้เจ้าหลาบจำ”

“แต่ไม่คาดคิดว่าเจ้าจะถึงกับกล้าลงมือพยายามจะเอาชีวิตข้า”

ถ้าหากเป็นตัวเธอในชีวิตก่อนก็คงไม่มัวมาพูดพล่ามเสียเวลาเหมือนตอนนี้ เธอคงลงมือสังหารอีกฝ่ายทันทีแบบไม่ต้องคิด ฉินอวี้โม่นักฆ่าสาวไม่เคยมีเมตตาให้กับคนที่ตั้งใจจะฆ่าเธอ

“เจ้าคิดจะทำอะไร ?!”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินอวี้โม่ ลิ่วเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นแล้วก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าว ใบหน้าของเขาขาวซีดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวลนลาน

“ข้าไม่อยากจะให้ผู้ที่เป็นอันตรายต่อชีวิตข้ามีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ หากข้าปล่อยเจ้ากลับไปตอนนี้ ข้ากลัวว่าอีกไม่นานเจ้าคงจะไปพาคนกลุ่มใหญ่จากอารามของเจ้ากลับมาล้างแค้นข้าแน่ ดังนั้นข้าก็คงไม่โง่ทำเช่นนั้น !”

วาจาของฉินอวี้โม่เย็นเฉียบ เธอไม่ใช่คนใจอ่อนและก็ไม่อยากจะหาเรื่องใส่ตัว เธอควรจะตัดไฟแต่ต้นลม และเธอก็ไม่ยินดีให้คนที่ต้องการจะเอาชีวิตเธออยู่ร่วมโลกเดียวกัน นี่เป็นหลักการของฉินอวี้โม่ในชีวิตก่อน สาวนักฆ่าที่มีฝีมือระดับพระกาฬ

“จะ… เจ้าจะต้องเสียใจ”

เมื่อได้ยินวาจาที่ออกจากปากของฉินอวี้โม่ ใบหน้าของลิ่วเยว่ก็เปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวง เขากลัวสุดขีดและพยายามจะวิ่งหนีไปให้ไกล

ทว่าร่างของฉินอวี้โม่กลับมาปรากฏตรงหน้าของเขาราวกับภูตผี

“คุณชายลิ่ว… ข้าไม่ให้เจ้าหนีได้หรอก”

กล่าวจบ รอยยิ้มเย็นยะเยือกก็ปรากฏบนใบหน้างดงามไร้ที่ติ ก่อนที่กริชเล่มหนึ่งจะปรากฏขึ้นในมือนาง

“จำเอาไว้ด้วยว่า คนที่ฆ่าเจ้ามีนามว่าฉินอวี้โม่ และที่เจ้าต้องตายก็เพราะความโง่งมของตัวเอง !”

ประโยคอันหนาวเหน็บของฉินอวี้โม่ดังก้องในหูของลิ่วเยว่ ขณะที่กริชงดงามเปล่งประกายพุ่งตรงเข้าเสียบที่หัวใจของเขา

“ฉินอวี้โม่ ถึงข้าจะกลายเป็นผี ข้าก็จะไม่ละเว้นเจ้า…”

ลิ่วเยว่กล่าววาจาสุดท้ายของชีวิตอย่างอาฆาตแค้นก่อนที่จะล้มพับลงไปกองพื้น พร้อมกันกับที่ลมหายใจสุดท้ายได้หลุดลอยไป

ฉินอวี้โม่ส่งรอยยิ้มเย้ยหยันเพื่อไว้อาลัยให้กับร่างไร้วิญญาณของลิ่วเยว่ที่อยู่บนพื้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาหานโม่ฉือ

“ขอบคุณท่านมาก”

ฉินอวี้โม่กล่าวด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง

ฉินอวี้โม่ไม่ใช่คนโง่ ที่นางลงมือสังหารอีกฝ่ายได้ง่าย ๆ ไม่ใช่เพราะลิ่วเยว่ไม่ต่อต้านนาง แต่เขาต่อต้านไม่ได้ เหตุผลก็เพราะว่าเขาถูกแรงกดดันจากพลังที่ห่างชั้นของหานโม่ฉือบีบอัดจนไม่สามารถขยับตัวได้ แม้จะคิดหนีก็ทำได้อย่างยากลำบาก มิฉะนั้นนางคงลงมือสังหารเขาได้ไม่ง่ายเช่นนี้แน่

หานโม่ฉือพยักหน้าเบา ๆ และไม่กล่าวอะไรเช่นเคย

ตอนนี้เขาไม่ได้คิดว่าฉินอวี้โม่เป็นสตรีที่โหดร้าย แต่คิดว่านางเป็นคนที่เด็ดขาด อีกทั้งตัวเขาเองก็มีความคิดคล้ายกันกับนาง ผู้ที่ตั้งใจจะเอาชีวิตเราไม่ควรมีโอกาสที่สอง เมื่อมีโอกาสแล้วก็จงอย่าได้ใจอ่อนกับคนประเภทนี้

ดังนั้นเขาถึงได้ใช้พลังกดดันลิ่วเยว่ไว้เพื่อช่วยให้ฉินอวี้โม่ลงมือได้ง่าย

ทันทีที่ลิ่วเยว่ตาย หลี่เปียวที่ตอนนี้ถูกควบคุมตัวไว้แล้วก็หน้าซีดเผือด เขาหวาดกลัวจนปากสั่น

“หัวหน้าหลี่เปียว… ลิ่วเยว่ถูกสำเร็จโทษไปแล้ว ทีนี้ก็ถึงตาเจ้าแล้วล่ะ !”

ฉินอวี้โม่ยิ้มเย็น ทว่านางไม่มีความคิดที่จะสังหารหลี่เปียว

“แผนการที่เจ้าคิดจะใช้เกสรงาดำเล่นงานพวกเราถือว่าไม่เลว แต่เจ้าคงคิดไม่ถึงสินะว่าข้าจะรู้ถึงแผนการของเจ้าเสียก่อน ยิ่งกว่านั้นข้ายังหาทางแก้ไขไว้เรียบร้อยแล้ว”

ฉินอวี้โม่มองดูใบหน้าไร้สีเลือดของหลี่เปียวก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ไม่ต้องกลัวไปหรอก ข้าจะส่งเจ้าเข้าคุกของเมืองเยว่กวาง ส่วนกลุ่มทหารรับจ้างของเจ้าก็จะถูกเพิกถอนสิทธิ์ บทเรียนคราวนี้หวังว่าจะทำให้หัวหน้าหลี่เปียวเลิกโง่ได้เสียที”

“คุณชายลั่วอวิ๋น ข้ามีเรื่องรบกวนท่าน ได้โปรดจัดการเรื่องลงโทษหัวหน้าหลี่เปียวและกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจด้วย”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินอวี้โม่ กลุ่มทหารรับจ้างแทบทุกกลุ่มของเมืองเยว่กวางที่เคยถูกกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจเอาเปรียบและกลั่นแกล้งก็ส่งเสียงโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ

.

.

.

ตอนที่ 48 อสูรเทวะราชัน

เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่แข็งแกร่ง ฉินอวี้โม่ก็รู้ตัวในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

นางก้าวขาอย่างฉับพลันเพื่อเบี่ยงตัวหลบหลีกตามสัญชาตญาณ อดีตสาวนักฆ่าต้องการจะหนีออกไปจากจุดนี้โดยเร็วที่สุด ทว่าในตอนนั้นเองที่แรงกดดันอันน่าหวาดหวั่นผนึกการเคลื่อนไหวของนางเอาไว้

แม้ว่านางจะตอบสนองอย่างว่องไวแล้วแต่ก็ยังถูกบางอย่างโจมตีเข้าอย่างหนักหน่วง

ร่างของฉินอวี้โม่กระเด็นออกไปในทันที สาวนักฆ่ากระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ในตอนนี้นางรู้สึกว่าอวัยวะภายในปั่นป่วนไปหมด

มือสังหารในร่างอดีตคุณหนูใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดในการควบคุมร่างกายไว้ให้สงบดังเดิม นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงก่อนจะใช้ชายแขนเสื้อเช็ดเลือดที่มุมปาก

เมื่อหันกลับไปมองยังจุดที่เคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้ ฉินอวี้โม่ก็ทอแววตาอาฆาตขึ้นทันที

ณ จุดเดิมที่สตรีโฉมงามในชุดทะมัดทะแมงยืนอยู่เมื่อสักครู่ ปรากฏเป็นร่างของบุรุษสวมชุดสีดำสนิทผู้หนึ่ง ท่าทางของคนผู้นี้ดูหยิ่งทะนงและองอาจ เขาจ้องมองมาที่นางด้วยความอาฆาตแค้นไม่ต่างกัน

— แรงกดดันอันหนักหน่วงที่นางสัมผัสได้มาจากผู้ชายคนนี้ ! —

“แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาแตะต้องนายหญิงของข้า”

เมื่อเสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินเห็นว่าผู้เป็นนายถูกเล่นงาน พวกมันก็รีบพุ่งเข้ามายืนบังร่างของฉินอวี้โม่อย่างปกป้องและจ้องมองชายผู้นั้นด้วยความโกรธ

เสี่ยวโร่วและสหายคนอื่น ๆ เองก็วิ่งกรูเข้ามาล้อมรอบกายฉินอวี้โม่และมองจ้องบุรุษผู้นั้นอย่างเดือดดาลเช่นกัน

“คุณหนูเป็นอะไรไหมเจ้าคะ ?”

เสี่ยวโร่วรีบถามฉินอวี้โม่อย่างกระวนกระวายและตื่นตระหนก

“ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”

แม้ว่านางจะถูกคนชุดดำผู้นั้นเล่นงาน แต่ก็ไม่ได้มีอาการบาดเจ็บที่สาหัส ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะนางตอบสนองได้ว่องไวมากพอจึงหลบเลี่ยงไม่ให้การโจมตีนั้นปะทะจุดสำคัญได้ อีกทั้งด้วยกายเทพมายาของนางมีความมหัศจรรย์เหนือผู้อื่น บาดแผลที่เกิดขึ้นบนร่างบางจึงหายไปในเวลาอันสั้น

“ไอ้กระจอกสองตัว กล้ามาอวดดีต่อหน้าข้าไม่อยากอยู่ดูโลกแล้วรึ ?!”

เมื่อบุรุษชุดดำผู้นั้นได้ยินที่เสี่ยวเฮยกับเสี่ยวจินพูด เขาก็กล่าววาจาโอหังตอกกลับไป

“แกต่างหากที่หาที่ตาย กล้ามาทำร้ายนายหญิงของเรา !”

เสี่ยวเฮยกับเสี่ยวจินมองชายผู้นั้นด้วยความโกรธเคือง ในดวงตาของอสูรเทวะทั้งสองไร้ซึ่งแววหวั่นเกรงใด ๆ …อีกฝ่ายกล้าลงมือกับนายหญิงของพวกมัน เพราะฉะนั้นมันจะต้องชดใช้ !

“ฮึ่ย ! พวกกระจอก พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังอวดดีกับใคร ?!”

บุรุษชุดดำผู้นั้นมีท่าทางทะนงตนและถือตัวเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามในเรื่องนี้ไม่นับว่าผิดเพราะเขามีคุณสมบัติที่จะทำเช่นนั้นได้ ด้วยแรงกดดันอันหนักหน่วงจากกายของเขาที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าของทั้งเสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินมาก

“เจ้าคนหน้าด้านกล้าลงมือกับสตรี เสียชื่อลูกผู้ชาย” ลั่วอวิ๋นมองที่ชายชุดดำผู้นั้นด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ตลก ข้าไม่ใช่มนุษย์แล้วจะกลัวเสียชื่อทำหอกอะไร ?! ไอ้มนุษย์ไม่เจียมตัว” บุรุษชุดดำยิ้มเย้ยหยันพลางกล่าววาจาถากถางอย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ลั่วอวิ๋นผงะไป

“ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก ไอ้ตัวโอหังตัวนี้มันไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นอสูรเทวะราชัน !”

แม้ว่าเสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินจะกำลังเป็นกังวลด้วยแรงกดดันที่รุนแรงจากอีกฝ่าย แต่พวกมันทั้งสองก็ไม่คิดเกรงกลัว หากว่ามันทั้งสองตัวที่เป็นอสูรระดับเทวะร่วมมือกันปกป้องนายหญิงก็น่าจะเพียงพอที่จะต้านทานอีกฝ่ายได้ ที่สำคัญด้วยกายเทพมายาของนายหญิงแล้วก็อาจจะช่วยให้พวกมันและผู้เป็นนายเป็นฝ่ายได้เปรียบได้มากกว่าด้วย

“เจ้ากระจอก พวกเจ้าสองตัวนี่ฉลาดจริง ๆ”

บุรุษชุดดำยิ้ม

“เจ้าเป็นบอส (boss) ใหญ่ของอสูรล้อมเมืองปีนี้อย่างนั้นรึ ?”

ฉินอวี้โม่ขมวดคิ้วมองดูชายชุดดำผู้นั้นแล้วกล่าวถามออกไป ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นตัวอะไรก็ตาม แต่การที่กล้ามาลงมือทำร้ายนางก็จะต้องชดใช้อยู่ดี

บุรุษชุดดำผงะไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของฉินอวี้โม่ แน่นอนว่าอสูรเทวะราชันผู้อยู่อาศัยในดินแดนหวนหลิงย่อมไม่เข้าใจว่า ‘บอส’ ที่สตรีมนุษย์ตรงหน้าพูดออกมาเมื่อครู่หมายถึงอะไร

“คุณหนู บอสคืออะไรเหรอเจ้าคะ ?”

เสี่ยวโร่วเป็นสาวน้อยแสนซื่อ เมื่อนางไม่เข้าใจสิ่งใดก็มักจะถามขึ้นมาในทันที ครั้งนี้นางไม่เข้าใจความหมายที่คุณหนูของนางพูด สาวใช้น้อยจึงถามออกไปด้วยความสงสัย

เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวโร่ว ใบหน้าของฉินอวี้โม่ก็เปลี่ยนเป็นเอ๋อ ไปในทันที เอ่อออ… เธอลืมไปซะสนิทเลยว่าคนในดินแดนนี้ไม่เคยรู้จักภาษาอังกฤษ ซึ่งก็แน่นอนว่าพวกเขาต้องไม่เข้าใจคำว่าบอส

“ที่ข้าพูดมันหมายถึงหัวหน้าของอสูรมายาของอสูรล้อมเมืองปีนี้”

ฉินอวี้โม่กล่าวอธิบายออกไปอย่างง่าย ๆ เพื่อลดความงุนงงของทุกคน

“ฮ่า ๆ ๆ เยี่ยมมากมนุษย์สตรี ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทั้งสวยทั้งฉลาด !”

เมื่อเข้าใจความหมายของฉินอวี้โม่ อสูรเทวะราชันในร่างมนุษย์ชุดดำก็หัวเราะออกมา

“เฮ้อ… ช่างน่าเสียดายเหลือเกินที่จะต้องฆ่าเจ้า สาวน้อย ความงดงามของเจ้าถูกใจข้ายิ่งนัก ถ้าหากเจ้าไปกับข้าและยอมเป็นเมียข้าเสียดี ๆ ข้าจะเมตตาปล่อยมนุษย์พวกนี้ไป ถึงตอนนั้นอสูรล้อมเมืองก็จะจบลง เจ้าจะว่าอย่างไร ?”

‘นี่มันจะจับฉันทำเมียงั้นเหรอ ? รักข้ามเผ่าพันธุ์เรอะ ?’ หลังจากได้ยินคำพูดของอสูรไม่ทราบเผ่าพันธุ์ในร่างบุรุษชุดดำ ทันใดนั้นฉินอวี้โม่ก็หัวเราะออกมาอย่างจริงจัง

“เป็นแค่อสูรมายาแท้ ๆ กลับอยากจะเอาข้าไปเป็นภรรยา ฝันไปเถอะ !” โฉมนารีผู้มีความงามเป็นที่ต้องตาต้องใจแม้กระทั่งเผ่าพันธุ์อื่นหยุดหัวเราะแล้วกล่าว

เมื่อได้ยินวาจาเสียดแทงของฉินอวี้โม่ ใบหน้าของอสูรชุดดำที่แต่เดิมเคยยิ้มน้อยๆ อย่างหว่านเสน่ห์ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาทันที

‘เช่นนี้แล้ว ต่อไปในภายภาคหน้ามันจะเป็นอสูรเทวะราชันผู้ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามได้อย่างไร ? ในเมื่อแม้แต่สตรีมนุษย์ตัวเล็ก ๆ ยังหยามมันมากถึงเพียงนี้ นี่เท่ากับว่าไม่ไว้หน้ามันเลยแม้แต่น้อย !’

“สาวน้อย ที่ข้าจะเอาเจ้ามาเป็นเมียถือว่าข้าให้เกียรติเจ้าแล้ว ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะบังอาจกล่าวคำลบหลู่ข้า ! อย่าคิดว่าสวยแล้วข้าจะไม่กล้าทำรุนแรงกับเจ้านะ”

“ถุย หน้าอย่างเจ้าเอาจระเข้เป็นเมียก็พอแล้ว”

เสี่ยวจินเอ่ยขึ้นก่อนเสี่ยวเฮยจะกล่าวต่อ “กลับไปเจ้าลองส่องกระจกดูเอาเองละกัน หน้าดำอย่างกระถ่านแบบเจ้าใครมันจะไปชอบลง ?” บางทีอาชามีเขาสีดำล้วนก็คงจะลืมไปว่าสีของมันก็ไม่ต่างจากถ่านเช่นกัน

พวกมันทั้งสองติดตามฉินอวี้โม่มาได้สักพักแล้ว พวกมันจึงรู้ใจนายหญิงของตัวเองดี ตอนนี้เจ้านายของมันไม่มีความกลัวอยู่เลย เมื่อเป็นเช่นนั้นพวกมันเองก็ไม่กลัวด้วยเช่นกัน

“ไอ้กระจอกสองตัวนี่ ปากดีนักนะ !”

เมื่ออสูรในร่างมนุษย์ชุดดำได้ยินคำพูดเหยียดหยามของอสูรระดับต่ำกว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า มันก็พุ่งตัวเข้าจู่โจมในทันที

“เหอะ อย่าคิดว่าเป็นอสูรเทวะราชันแล้วพวกเราจะต้องกลัวเจ้านะ”

เสี่ยวเฮยกับเสี่ยวจินพุ่งทะยานออกไปปะทะกับอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วเช่นกัน

พวกมันทั้งสองเป็นอสูรประเภทบินที่มีความเร็วสูง มันผลัดกันแหย่ผลัดกันหนีอย่างมีชั้นเชิงและรวดเร็ว ซึ่งเมื่อมีสองตัวเข้าไปช่วยกันพัวพันเช่นนี้ก็ทำให้อีกฝ่ายล้มพวกมันไม่ได้ง่าย ๆ

ภาพที่เสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินพุ่งเข้าไปต่อสู้กับอสูรมายาในชุดสีดำไม่ได้ทำให้ฉินอวี้โม่เป็นกังวลมากนัก เพราะนางได้สั่งพวกมันไว้แล้วว่า ถ้าหากสู้ไม่ได้ก็แค่ถอยออกมา และเนื่องจากพวกมันทั้งคู่มีความเร็วสูงการจะถอยก็คงไม่มีปัญหา

ฉินอวี้โม่เดินกลับไปยังจุดเดิมอย่างไม่ทุกข์ร้อน นางเห็นว่ายักษ์ศิลากับต้นไม้วิญญาณยังคงหมอบต่ำอยู่ที่พื้น

นางเดินตรงเข้าไปหาพวกมันอย่างไม่ลังเลและเริ่มสยบพวกมัน ฉินอวี้โม่ตั้งใจแล้วว่าจะมอบอสูรเทวะทั้งสองตัวนี้ให้กับขวงจ้านและอู๋เผย

ในเริ่มแรกนั้นเหล่าสมาชิกกลุ่มพันธมิตรอวี้โม่ต่างก็มองดูยูนิคอร์นสีนิลและเหยี่ยวปีกทองที่กำลังโรมรันกับอสูรเทวะราชันในร่างบุรุษชุดดำด้วยสีหน้าเป็นกังวล ทว่าต่อมาเมื่อได้เห็นท่าทีแสนนิ่งสงบของฉินอวี้โม่ พวกเขาก็รีบกลืนความกังวลของตัวเองลงไป อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังคงลังเลเพราะไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปช่วยดีหรือไม่

ฉินอวี้โม่รีบสยบยักษ์ศิลาและส่งมอบมันให้กับอู๋เผย

อู๋เผยพร่ำขอบคุณนางทั้งน้ำตา หลังการทำพันธสัญญาเสร็จสิ้นลง เขาก็สั่งให้ยักษ์ศิลาเข้าไปช่วยเสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินรับมือกับอสูรเทวะราชันในร่างบุรุษชุดดำ

ฉินอวี้โม่ไม่หยุดเพียงเท่านั้น นางก้าวเข้าไปสยบต้นไม้วิญญาณต่อทันที

ตอนนี้อสูรเทวะราชันชุดดำที่โรมรันพันตูอยู่กับสองอสูรเทวะสายความเร็วสูงก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว

แม้ว่าเสี่ยวเฮยและเสี่ยวจินจะอ่อนแอกว่ามัน ทว่าเจ้ากระจอกทั้งสองก็คล่องแคล่วว่องไว แม้มันจะแข็งแกร่งกว่าและได้เปรียบอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่สามารถเผด็จศึกได้

และทันใดนั้นเอง จู่ๆ ยักษ์ศิลาก็เข้ามาร่วมด้วยอีกตัว !

อสูรในร่างมนุษย์จำได้ดีว่ายักษ์ศิลาตัวนี้เป็นอสูรมายาที่มาโจมตีเมืองในระลอกที่สามพร้อม ๆ กับมัน แล้วจู่ ๆ อีกฝ่ายกลับพุ่งเข้ามาโจมตีมันได้อย่างไร ?

เมื่อหันไปมอง มันก็พบว่าสตรีมนุษย์ผู้งดงามต้องใจมันกำลังสยบต้นไม้วิญญาณอยู่

ทว่าแม้จะเป็นอสูรเทวะราชันแต่ก็ไม่ง่ายที่มันจะฝ่าวงล้อมของอสูรเทวะทั้งสามตัวไปได้

ในอสูรล้อมเมืองครานี้ มันเป็นตัวตั้งตัวตี มันทั้งปลุกระดมและกะเกณฑ์อสูรมายาออกมาเป็นจำนวนมาก เพราะมันอยากจะประกาศให้มนุษย์ทุกคนได้รู้ว่าพวกมันเหล่าอสูรมายาจะไม่ยอมให้มนุษย์หน้าเหม็นหน้าไหนมารังแกกันได้ง่าย ๆ พวกมันจะทำให้พวกมนุษย์ต้องยำเกรงจนไม่กล้าจะเข้าไปรบกวนพวกมันในป่าแสงจันทร์อีก ซึ่งถ้าหากตอนนี้มันไม่ทำอะไรสักอย่างแล้ว ก็คงจะต้องได้มองดูแผนการทั้งหมดพังทลายไปต่อหน้าต่อตาเป็นแน่

เมื่อคิดได้เช่นนั้น อสูรเทวะราชันผู้นำเอาเหล่าอสูรมายามาบุกโจมีเมืองมนุษย์ก็เกิดความไม่ยินยอม

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่กำลังสยบต้นไม้วิญญาณมันก็รู้ตัวว่ากำลังถูกถ่วงเวลาอยู่ในกับดักวงล้อมนี้และมันไม่ควรจะมัวเสียเวลาอีกต่อไป อสูรเทวะราชันตัดสินใจได้ในตอนนั้น !

“อ๊ากกกก !”

อสูรมายาในร่างมนุษย์ชุดดำคำรามออกมา ทันใดนั้น ร่างกายของมันก็เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว !

เวลานี้ขนาดของมันไม่ต่างจากภูเขาขนาดย่อม ๆ กลิ่นอายและสภาวะพลังจากร่างกายนั้นดูรุนแรงและดุดันขึ้นอย่างมหาศาล

“มันคือหมีควาย !!!”

เมื่อเห็นร่างที่แท้จริงของเจ้าตัวที่บังอาจโจมตีนายหญิง เสี่ยวเฮยกับเสี่ยวจินก็อุทานออกมาอย่างอดไม่ได้ ในตอนนี้พวกมันสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่รุนแรงกำลังคุกคามอยู่ กลิ่นอายของหมียักษ์ตัวนี้น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก ความแข็งแกร่งของมันก็เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด

“เพ่ย ! ข้าคือหมีดำ ไม่ใช่หมีควายไอ้พวกโง่ !”

หมีดำที่ถูกเรียกว่าหมีควายเปล่งเสียงขึ้นมาอย่างเดือดดาล มันกระโจนเข้าใส่เสี่ยวจินในทันที

อสูรเทวะทั้งสามรีบหลบหลีกอย่างรวดเร็ว เมื่ออสูรมายาระดับเทวะราชันกลับคืนสู่ร่างที่แท้จริง พวกมันก็ไม่สามารถปะทะกับอีกฝ่ายตรง ๆ ได้อีกต่อไป

“ไอ้กระจอก เมื่อครู่พวกเจ้ายังปากดีอยู่ไม่ใช่รึไง ?”

หมีดำกล่าวขึ้นมาอย่างเย็นชา “เข้ามา มาสู้กับข้า ข้าจะแสดงให้พวกเจ้าเห็นเองว่าพลังของอสูรเทวะราชันเป็นยังไง !”

ทันทีที่สิ้นเสียง เจ้าหมีดำผู้จองหองก็ไม่ยับยั้งสภาวะพลังของตัวเองอีกต่อไป มันปลดปล่อยแรงกดดันออกไปในบรรยากาศอย่างเต็มที่เพื่อผนึกการเคลื่อนไหวของอสูรเทวะทั้งสามเอาไว้

— ปัง ! —

เสี่ยวเฮยคืออสูรเทวะที่มีระดับต่ำที่สุดในกลุ่ม เมื่อถูกพลังของคู่ต่อสู้ที่เหนือชั้นกว่าพุ่งเข้ากดดันก็ทำให้การเคลื่อนไหวแสนว่องไวของมันหยุดชะงักลง มันถูกมือยักษ์ใหญ่ของหมีดำฟาดจนร่วงตกลงไปกระแทกกับพื้น

จากนั้นยักษ์ศิลาก็เป็นรายต่อไปที่ถูกเจ้าหมีดำซัดกระเด็นออกไป

เสี่ยวจินรวดเร็วมากพอจึงสามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของหมีดำได้ ทว่ามันก็คงยื้อได้อีกไม่นานนักเพราะถูกสภาวะพลังของอีกฝ่ายกดดันจนทำให้ความเร็วลดต่ำลงไปมาก

“พอไอ้หมีควายมันเปลี่ยนเป็นร่างจริง มันแข็งแกร่งขึ้นมากเลยจริง ๆ”

เสี่ยวเฮยพยายามจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ลุกขึ้นมาได้ เจ้าอาชาสีนิลก็ได้เห็นหมีดำคำรามและวิ่งเข้าใส่ฉินอวี้โม่ที่ยังคงอยู่ในระหว่างการสยบต้นไม้วิญญาณ

“นายหญิง ระวัง !”

เสี่ยวเฮยได้แต่ตะโกนออกมา ขณะที่เสี่ยวจินพุ่งตรงเข้าไปหาฉินอวี้โม่อย่างเร็วที่สุดเท่าที่มันจะทำได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อหมีดำใช้ร่างแท้จริงแล้ว มันก็แข็งแกร่งขึ้นมามาก อีกทั้งความเร็วของมันก็เพิ่มขึ้นมาด้วย ดังนั้นเสี่ยวจินที่ถูกยับยั้งพลังไว้จึงไม่อาจจะไล่ตามมันได้ทัน

เมื่อได้ยินเสียงร้องของเสี่ยวเฮย ชื่อเซียวและคนอื่น ๆ ก็รีบก้าวเข้าไปขว้างหน้าเจ้าหมียักษ์เพื่อปกป้องฉินอวี้โม่

แต่โชคร้ายที่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าอสูรมายาระดับเทวะราชัน พวกเขาทั้งหมดถูกมันซัดกระเด็นออกไปทีละคนสองคนในพริบตา

ตอนนี้ฉินอวี้โม่ตกอยู่ในภาวะวิกฤตเพราะกำลังอยู่ในขั้นตอนการสยบอสูรมายา แม้ว่าจะได้ยินเสียงร้องเตือนของเสี่ยวเฮยแต่นางก็มิอาจหลบหลีกได้ เพราะหากนางหลบแล้ว การสยบอสูรมายาจะต้องหยุดชะงัก ไม่ใช่เพียงแค่การจับสัตว์มายาล้มเหลวไปเท่านั้นแต่พลังมายาของนางก็จะได้รับความเสียหายอย่างหนักจากการรั้งพลังกลับมาอีกด้วย แน่นอนว่านางเองก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น

หมีดำพุ่งเข้ามาประชิดตัวฉินอวี้โม่แล้ว เมื่อเห็นเหยื่อไม่มีท่าทีว่าจะหลบ รอยยิ้มใหญ่ยักษ์ก็ปรากฏบนใบหน้ายักษ์ใหญ่ของมัน

หมีเทวะราชันกางกรงเล็บแหลมคมแล้วกวาดอุ้งเท้าหน้าเข้าใส่ตัวฉินอวี้โม่ทันที ! ไม่ทราบเช่นกันว่ามันจะลงมือทำร้ายนางหรือเพียงแค่จับตัวนางไปเท่านั้น

ฉินอวี้โม่ได้ยินเสียงกรีดร้องของทุกคน และเสียงร้องเรียกอย่างหวาดกลัวถึงขีดสุดของเสี่ยวโร่ว อย่างไรก็ตาม นางกลับยกยิ้มมุมปากและไม่มีอาการตื่นตระหนกหรือกังวลแม้แต่น้อย

“อสูรเทวะราชันตัวน้อย ๆ กล้าเข้าใกล้นายหญิงของซิว มันเท่ากับรนหาที่ตาย !”

ก่อนที่กรงเล็บของหมีดำจะสัมผัสโดนร่างของสาวน้อยก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

ในตอนนั้นทุกคนต่างก็มองเห็นว่ากรงเล็บขนาดใหญ่ของหมีดำชะงักค้างอยู่ตรงหน้าฉินอวี้โม่ !

.

.

.

ตอนที่ 45 อสูรล้อมเมือง

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉินอวี้โม่พาเสี่ยวโร่วตรงไปยังประตูเมืองเยว่กวางเพื่อเข้าร่วมเทศกาลอสูรล้อมเมือง

ณ ลานกว้างด้านบนกำแพงเมืองถูกจัดเป็นจุดสำหรับตั้งรับการโจมตีของเหล่าอสูรมายา เหล่าผู้เข้าร่วมจะเดินทางมารวมตัวกันในบริเวณนี้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมื่อถึงวันอสูรล้อมเมือง เหล่าอสูรมายาน้อยใหญ่จะพากันออกมาจากป่าแสงจันทร์และมุ่งตรงเข้าโจมตีเมืองเยว่กวาง อสูรมายาเหล่านั้นมีจำนวนมากมายหลายหลากชนิดและยังเป็นอสูรมายาในหลากหลายระดับ ตั้งแต่อสูรระดับต่ำไปจนถึงอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่มีขั้นดาราสูง หรือในบางครั้งก็อาจจะมีอสูรเทวะที่มีดาราต่ำปรากฏตัวออกมาด้วย

ตามปกติแล้วปรากฏการณ์อสูรล้อมเมืองนั้นจะเกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาไม่นานนัก และว่ากันว่าที่นานที่สุดน่าจะจะกินเวลาราวๆ สองชั่วยามเท่านั้น

สำหรับฉินอวี้โม่แล้ว การมีโอกาสได้เข้าร่วมเทศกาลอสูรล้อมเมืองถือเป็นเรื่องที่ดี เพราะมันจะต้องให้ประสบการณ์ล้ำค่าและยังเป็นโอกาสทองที่นางจะได้ลงมือเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ นางได้แต่หวังว่าวันนี้จะมีเหล่าอสูรมายาบุกมากันเป็นจำนวนมาก เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้นแล้ว ไม่เพียงแต่ขุมทรัพย์มหาศาลที่จะกอบโกยได้ แต่นางยังจะสามารถเลือกสรรอสูรมายาดี ๆ สักตัวมามอบให้กับเสี่ยวโร่วได้อีกด้วย

“อรุณสวัสดิ์ แม่นางอวี้โม่”

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่เดินทางมาถึง ลั่วอวิ๋นที่กำลังทำหน้าที่ตรวจดูความเรียบร้อยของงานก็รีบตรงเข้ามาหาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“อรุณสวัสดิ์คุณชายลั่ว”

ฉินอวี้โม่แย้มยิ้มตอบกลับและโค้งตัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทายอีกฝ่าย

“ปกติแล้วอสูรล้อมเมืองจะเริ่มขึ้นในยามใด ?”

ฉินอวี้โม่มองลั่วอวิ๋นและเอ่ยถามด้วยเสียงหวานใส

“ข้าเองก็บอกไม่ได้เช่นกัน บางครั้งพวกมันก็จะบุกกันมาตั้งแต่เช้าตรู่ บางครั้งจนมืดค่ำก็ยังไม่ปรากฏ ตัวข้าก็เพิ่งจะเคยได้เข้าร่วมอสูรล้อมเมืองเพียงสองครั้งจึงไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก”

ลั่วอวิ๋นตอบตามตรง… ในครั้งล่าสุดที่เขาเข้าร่วมอสูรล้อมเมือง เขายังอ่อนแออยู่มาก เพียงแค่อสูรมายาระดับต่ำ เขาก็ยังต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดกว่าจะจัดการกับพวกมันได้แต่ละตัว ส่วนอสูรระดับภูตหรือระดับที่สูงกว่านั้นไม่ต้องพูดถึง เพียงแค่พบเจอพวกมันแล้วหลบหนีไปให้รอดได้ก็นับว่าดีมากแล้ว… จนตอนนี้ก็ผ่านมาห้าปีแล้ว เขาแข็งแกร่งขึ้นและก้าวหน้าไปจากเดิมมากซึ่งต่อให้วันนี้ต้องเผชิญหน้ากับอสูรเทวะ เขาก็มั่นใจและพร้อมจะต่อสู้เต็มกำลัง

“อ่อ เช่นนั้นก็คงต้องรอต่อไปก่อนสินะ”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปหาที่เหมาะ ๆ เพื่อรอคอย

ไม่นานนัก ชื่อเซียวพร้อมด้วยสมาชิกแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็เดินทางมาถึง

“อรุณสวัสดิ์แม่นางฉิน”

ชื่อเซียวทักทายฉินอวี้โม่ด้วยรอยยิ้มสดใส

“อรุณสวัสดิ์ แม่นางฉิน !”

สมาชิกกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนยิ้มกว้างแล้วส่งเสียงทักทายฉินอวี้โม่กันอย่างพร้อมเพรียง กิริยาของพวกเขาทั้งนอบน้อมและเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“อรุณสวัสดิ์ทุกคน”

ฉินอวี้โม่ยิ้มและทักทายตอบทุกคน

เวลานี้ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอสูรล้อมเมืองคนอื่น ๆ ต่างก็ทยอยมาถึงกันมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ซึ่งเมื่อมองเห็นฉินอวี้โม่ หลายคนก็เดินเข้ามาทักทายอย่างสุภาพ

ผ่านไปครู่ใหญ่ หลี่เปียวก็นำคนจากกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจของเขาเดินทางมายังลานเตรียมตัวเช่นกัน อดีตนักฆ่าสาวเห็นว่าลิ่วเยว่เองก็เดินเคียงคู่มากับเขา

“แม่นางฉินมาแต่เช้าเลยนะ อยากจะแพ้ข้าจนทนไม่ไหวเลยหรือ ?”

ลิ่วเยว่ที่เดินนำหน้ามาตรงเข้ามาหาฉินอวี้โม่ในทันทีที่มองเห็นร่างบาง เขากล่าววาจายั่วยุก่อนจะยิ้มเย้ย

อย่างไรก็ตามเมื่อได้มองสตรีตรงหน้าชัด ๆ และลอบพิจารณารูปลักษณ์ของนางในวันนี้แล้ว ลิ่วเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องกลืนน้ำลาย

วันนี้ฉินอวี้โม่สวมชุดกางเกงเข้ารูปทั้งตัว ถึงแม้ว่าจะดูกระฉับกระเฉงและคล่องตัวพร้อมต่อสู้แต่ก็เผยให้เห็นรูปร่างอันสมบูรณ์แบบของนางอย่างเด่นชัด ผมยาวสลวยทุกเส้นถูกเก็บรวบเป็นหางม้าอย่างรัดกุม เผยให้เห็นใบหูเล็กและดวงหน้าหวานอย่างเด่นชัด อดีตคุณหนูในวันนี้ดูงดงามไปอีกแบบ นางดูเป็นจอมยุทธ์หญิงที่สูงส่งและสง่างามน่าเลื่อมใส

“ที่ข้ามาเร็ว เป็นเพราะข้าคิดถึงลูกอสูรน้อย ๆ สองตัวของพวกท่านจนอดใจไม่ไหวต่างหาก เอ… ถ้าหากว่าข้าได้อสูรมายามาเพิ่มอีกสองตัว พลังในการต่อสู้ของข้าจะพัฒนาไปมากขนาดไหนกันนะ ?”

ฉินอวี้โม่ยิ้มและยั่วยุกลับไปเบา ๆ

“เหอะ เรื่องโอ้อวดพอแค่นี้จะดีกว่า มาพูดถึงกฎของการแข่งในวันนี้ได้แล้ว”

ลิ่วเยว่เปล่งเสียงออกมาอย่างเย็นชาพลางส่งสายตาเป็นเชิงบอกใบ้ให้หลี่เปียวอธิบายกฎของการแข่งในวันนี้

หลี่เปียวก้าวออกมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดขึ้น “กฎการแข่งขันของวันนี้คือ…”

…หลี่เปียวและลิ่วเยว่หารือกันและตกลงกันได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่า การแข่งในวันนี้จะไม่ใช่การแข่งแบบหนึ่งต่อหนึ่ง แต่จะเป็นการแข่งแบบกลุ่ม…

ในฐานะที่หลี่เปียวให้การสนับสนุนลิ่วเยว่ ดังนั้นกองทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจจะจับกลุ่มร่วมกับลิ่วเยว่ ขณะเดียวกันฉินอวี้โม่เองก็สามารถหาผู้ที่จะเข้าร่วมกลุ่มกับนางได้เช่นกัน กฎการแข่งนั้นง่ายมาก นั่นคือในระหว่างเกิดปรากฏการณ์อสูรล้อมเมืองวันนี้ ฝ่ายใดสามารถสังหารหรือจับอสูรมายาได้มากกว่า ฝ่ายนั้นจะเป็นผู้ชนะ

กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจถือเป็นเจ้าถิ่นและเป็นกลุ่มทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเย่วกวางแห่งนี้ ฉะนั้นพวกเขาจึงมีคนที่จะเข้าร่วมในการล่าอสูรอยู่เป็นจำนวนมาก ส่วนฉินอวี้โม่นั้นเพียงแค่เดินทางผ่านมายังเมืองเยว่กวางกับสาวใช้ตัวเล็กๆ หนึ่งคนจึงเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบอย่างหนัก และต่อให้นับรวมพันธมิตรของนางซึ่งก็คือกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนที่อยู่ที่นี่เข้าไปด้วย จำนวนคนก็ยังไม่ถึงหนึ่งในสิบของฝ่ายตรงข้ามอยู่ดี เห็นได้ชัดว่าฝ่ายฉินอวี้โม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

ด้วยเหตุนี้ทำให้สองบุรุษเจ้าเล่ห์–หลี่เปียวและลิ่วเยว่ มั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าฝ่ายของตนจะเอาชนะได้อย่างแน่นอน แม้ว่าฉินอวี้โม่จะมีอสูรมายาที่แข็งแกร่งอยู่ด้วย แต่อย่างไรก็ไม่มีทางสังหารอสูรมายาได้มากกว่ากลุ่มของพวกเขาที่มีกำลังพลจำนวนมากกว่าเป็นสิบเท่าได้แน่

เมื่อได้ยินกฎในการประลองอันแสน ‘ยุติธรรม’ ที่ออกมาจากปากของหลี่เปียว ชื่อเซียวก็ขมวดคิ้ว เขาต้องยอมรับเลยว่าการประลองในวันนี้ฉินอวี้โม่กำลังตกที่นั่งลำบากอย่างแท้จริงแล้ว กฎเช่นนี้เอื้อประโยชน์ให้ฝ่ายที่มีกำลังคนมากกว่าอย่างชัดเจน

“ไม่มีปัญหา ข้าจะนำคนจากจวนเจ้าเมืองมาช่วยด้วยอีกแรง”

ลั่วอวิ๋นก้าวออกมาพร้อมกับประกาศเสียงดัง หากนำกำลังพลจากจวนเจ้าเมืองมาก็จะมีไม่น้อยกว่ากลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจ ถ้าฝ่ายฉินอวี้โม่รวมเข้ากับทหารจากจวนเจ้าเมืองก็จะกลายเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบไปในทันที

“คุณชายลั่ว ทำเช่นนั้นมันไม่ถูก ทหารของจวนเจ้าเมืองก็มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของท่านเจ้าเมืองและประชาชน ไม่ใช่ว่าจะเอามาใช้งานตามอำเภอใจได้ ที่สำคัญถ้าอยากเอาทหารของทางการเข้ามาเกี่ยวข้องแบบนี้ก็เท่ากับเป็นการทำลายธรรมเนียมปฏิบัติที่เรามีมาช้านานของเทศกาลอสูรล้อมเมือง”

หลี่เปียวแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะคัดค้านลั่วอวิ๋น

ตั้งแต่ปรากฏการณ์อสูรล้อมเมืองกลายมาเป็นเทศกาล รวมถึงมีของรางวัลล้ำค่าจากสำนักเจ้าเมืองมาเกี่ยวข้อง ทหารของทางการก็ไม่เคยเข้ามาร่วมในการต่อสู้กับเหล่าอสูรมายาอีกเลย ในหลายปีที่ผ่านมาเทศกาลนี้เสมือนกลายเป็นการละเล่นของบรรดาจอมยุทธ์ไปแล้ว และลั่วอวิ๋นผู้ซึ่งเป็นถึงลูกเจ้าเมืองก็ไม่ควรจะทำลายธรรมเนียมปฏิบัติเหล่านี้

เมื่อได้ยินคำทัดทานที่ดูมีหลักการและสมเหตุสมผลนั้น ลั่วอวิ๋นก็นิ่วหน้าในทันที เขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก

“ไม่เป็นไร อวี้โม่ซาบซึ้งในน้ำใจของคุณชายลั่ว แต่ในเมื่อนี่เป็นธรรมเนียมเราก็ไม่ควรจะฝ่าฝืน”

ฉินอวี้โม่ยิ้มน้อย ๆ ให้อีกฝ่าย นางไม่อยากให้ลั่วอวิ๋นต้องถูกมองว่าทำสิ่งไม่ถูกต้องเพื่อตัวนาง

“แม่นางฉิน หากแม่นางไม่รังเกียจ กลุ่มทหารรับจ้างของเรายินดีจะเข้าร่วมเพื่อช่วยแม่นาง”

ในระหว่างที่เหล่าพันธมิตรแห่งหน่วยพิทักษ์โฉมงามกำลังเคร่งเครียดหาทางแก้สถานการณ์อยู่นั้น ก็มีบุรุษผู้หนึ่งเดินมาเข้ามาพูดกับโฉมงามของพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

กลุ่มทหารรับจ้างของบุรุษผู้นี้มีชื่อว่า–กลุ่มทหารรับจ้างสลาตัน และเขาก็คือหัวหน้าของกลุ่มหทารรับจ้างนี้นามว่า–ขวงจ้าน กลุ่มทหารรับจ้างสลาตันเองก็เป็นกลุ่มทหารรับจ้างของเมืองเยว่กวางเช่นกัน แม้ว่าหลายปีนี้จะพัฒนาและก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาก็ยังคงถูกกดอยู่ใต้อำนาจบารมีของกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจ

พวกเขามักจะถูกกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจหาเรื่องกลั่นแกล้งและดูถูกเหยียดหยามอยู่บ่อยครั้ง ขวงจ้านผู้เป็นหัวหน้ามีนิสัยเถรตรง ยอมหักไม่ยอมงอ เมื่อคืนในงานเลี้ยงเขาเองก็ได้เห็นความกล้าหาญของฉินอวี้โม่ ‘เป็นสตรีบอบบางผู้หนึ่งแต่ไม่ยอมอ่อนข้อให้บุรุษจากขุมกำลังมากอำนาจ ช่างน่าเลื่อมใสโดยแท้’ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขารู้สึกนับถือสตรีผู้นี้ไม่น้อย ยิ่งเมื่อได้ยินกติกาบัดซบของหลี่เปียวเมื่อครู่ เขาก็ทนไม่ได้จนต้องอาสาเข้าร่วมกับฝ่ายของนาง

“ข้าจะรังเกียจท่านได้อย่างไร ท่านคงจะเป็นขวงจ้าน หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างสลาตันสินะ”

เมื่อฉินอวี้โม่ได้ยินสิ่งที่บุรุษผู้รักความยุติธรรมผู้นี้กล่าว นางก็ตอบรับอย่างนอบน้อม น้ำใจดีงามของเขาน่าซาบซึ้งยิ่งนัก

หลายวันที่อยู่ภายในเมืองเยว่กวาง แม้จะอยู่แต่ภายในที่พัก แต่นางก็ได้รับรู้ข้อมูลข่าวสารของเมืองนี้มาไม่น้อย นั่นก็เพราะได้ยินเรื่องเล่าจากเหล่าผู้มาจิบน้ำชาและกินอาหารในห้องอาหารของโรงเตี๊ยม ฉะนั้นจึงไม่แปลกนักที่นางจะรู้จักกลุ่มทหารรับจ้างสลาตันเพราะเป็นหนึ่งในกลุ่มเป็นดาวรุ่งพุ่งแรง อีกทั้งเหล่าชาวเมืองยังเล่าลือกันว่าผลงานของพวกเขาในเทศกาลอสูรล้อมเมืองครั้งนี้ก็น่าจับตามองไม่น้อย และการที่ได้พวกเขามาช่วยอีกแรงจึงถือเป็นเรื่องดี

“ขวงจ้าน เจ้าแน่ใจแล้วรึที่จะออกหน้าต่อต้านกลุ่มหมาป่าปีศาจของข้า โดยเลือกอยู่ฝั่งตรงข้ามกับ อาราม แบบนี้ ?”

ใบหน้าของหลี่เปียวมืดมนในทันที คิ้วยุ่งเหยิงของเขาขมวดแน่น เมื่อเห็นว่าจู่ ๆ ขวงจ้านก็อาสาเข้าร่วมกับฝ่ายตรงข้าม

‘จริงอยู่ว่า ขวงจ้านผู้นี้และกลุ่มทหารรับจ้างสลาตันของมันแสดงท่าทีแข็งขืน ไม่ยอมอ่อนข้อให้เขามาโดยตลอด แต่วันนี้คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะใจกล้าออกหน้าต่อต้านเขาซึ่งมีพันธมิตรเป็นถึงคนจากอารามอย่างโจ่งแจ้งได้ถึงเพียงนี้’

แม้ว่าถ้าหากเทียบกับกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจแล้ว กลุ่มทหารรับจ้างสลาตันจะดูเล็กกว่ามาก แต่ก็จะประมาทคนพวกนี้ไม่ได้ เพราะการที่มีพวกเขาเข้าไปร่วมก็ทำให้โอกาสชนะของฉินอวี้โม่เพิ่มขึ้นมาบ้างแล้ว

ด้วยเหตุนั้นหลี่เปียวจึงกล่าววาจาข่มขู่ออกไปทันที เขาหวังว่าเมื่อขวงจ้านได้ยินนามของอารามจะทำให้เขากลัวจนถอนตัวออกไป

“เพ่ย ! หลี่เปียว เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าขู่ข้า ?”

ความโกรธแค้นที่มีต่อหลี่เปียวนั้นสุมอยู่ในใจของขวงจ้านมานานแล้ว วันนี้เมื่อได้โอกาสที่ดีที่จะได้หักหน้าหลี่เปียวบ้างเขาจึงไม่ลังเล

“เจ้าคิดว่าทุกคนต้องกลัวพวกเจ้ารึไง พวกเราเป็นทหารรับจ้าง พวกเรามีเกียรติ พวกเราชื่นชมแม่นางฉินที่กล้าหาญเด็ดเดี่ยวไม่เกรงกลัวผู้ใด ข้าไม่สนใจอารามหรืออะไรทั้งนั้น ต่อให้เป็นคนจากอารามถ้าทำเรื่องชั่วช้าข้าก็กล้าประณามได้”

วาจาของขวงจ้านทำให้ใบหน้าของหลี่เปียวและลิ่วเยว่ถึงกับเปลี่ยนเป็นสีคล้ำเข้ม พวกเขาทั้งสองสำลักคำพูดจนเอ่ยสิ่งใดไม่ออก

“ฮึ่ย ! ตามใจเจ้า อยากเข้าร่วมก็เข้าร่วมไม่ต้องพูดมาก หลังจากนี้เจ้าก็เตรียมใจเอาไว้ด้วย !”

หลี่เปียวกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าถมึงทึง

“แม่นางฉิน แม้ว่ากลุ่มทหารรับจ้างของเราจะเล็กและมีคนน้อย แต่เราเองก็อยากจะเข้าร่วมกับแม่นาง ไม่ทราบว่าข้าจะร่วมด้วยได้รึไม่ ?”

บุรุษอีกคนก้าวออกมาและยิ้มให้ฉินอวี้โม่

“จำนวนไม่ใช่ปัญหาเลย ท่านหัวหน้าอู๋เผย”

ฉินอวี้โม่ยิ้มพร้อมกับโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อทักทายและแสดงความขอบคุณต่ออีกฝ่าย

พวกเขาคือกลุ่มทหารรับจ้างระดับสามที่อยู่ในเมืองเยว่กวางที่มีชื่อว่า–กลุ่มทหารรับจ้างพเนจร กลุ่มทหารรับจ้างกลุ่มนี้เป็นเพียงกลุ่มทหารรับจ้างขนาดเล็กและยังตั้งขึ้นมาได้ไม่นาน อู๋เผยเป็นผู้นำของกลุ่ม เขาเป็นคนอัธยาศัยดีและน่าคบหา

“ไม่อยากเชื่อว่าแม่นางฉินจะรู้จักข้าด้วย”

เมื่อได้ยินฉินอวี้โม่เอ่ยชื่อตน อู๋เผยก็ตกตะลึงเล็กน้อย เขารู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก แท้จริงแล้วที่เขาตัดสินใจมาช่วยฉินอวี้โม่ก็เพราะชื่นชมในความกล้าหาญของนาง ยิ่งกว่านั้นกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจก็เป็นที่รังเกียจของคนในเมืองนี้ แต่การที่ฉินอวี้โม่รู้ชื่อเขานับเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายมากจริง ๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ในขณะเดียวกันก็คิดว่าฉินอวี้โม่ผู้นี้เป็นคนที่น่าคบหาอย่างมาก

“อู๋เผย เจ้าเองก็อยากจะเอาด้วยงั้นรึ ?”

สิ่งที่อู๋เผยกล่าวทำให้หลี่เปียวหน้ายุ่งขึ้นมาอีกครั้ง นี่เป็นเรื่องที่เขาคาดไม่ถึง เดิมทีเขาคิดว่าทุกคนในเมืองเยว่กวางที่รู้ถึงสถานะของลิ่วเยว่คงไม่กล้าคิดจะต่อต้านพวกเขา และถึงคนเหล่านั้นจะไม่ช่วยพวกเขาก็คงไม่ถึงขั้นไปเข้าร่วมกับฉินอวี้โม่เช่นนี้ เมื่อได้เห็นว่ากลุ่มทหารรับจ้างในเมืองเยว่กวางต่างก็เทไปเข้ากับฝ่ายตรงข้ามเขาก็ทำให้หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจตกตะลึงไม่น้อยเลย

อู๋เผยไม่สนใจคำพูดของหลี่เปียวและเพิกเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิง เขาไม่ต้องการจะสนทนากับอันธพาลเช่นนี้

หลังจากอู๋เผยประกาศเข้าร่วมกับฝ่ายของฉินอวี้โม่ กลุ่มทหารรับจ้างเล็ก ๆ อีกหลายกลุ่มก็ขอเข้าร่วมกับนางด้วยเช่นกัน ฉินอวี้โม่กล่าวขอบคุณพวกเขาทีละคนอย่างนอบน้อมและต้อนรับทุกคนเข้ากลุ่มอย่างยินดี

ทว่าก็ยังมีกลุ่มทหารรับจ้างอีกหลายกลุ่มที่รั้งรอดูสถานการณ์แต่เพียงภายนอกเท่านั้น พวกเขาไม่ได้รู้สึกชื่นชมสตรีงามแปลกหน้าผู้มาจากเมืองอื่น ในขณะเดียวกันก็ไม่ต้องการจะเป็นศัตรูกับกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจและทำเรื่องล่วงเกินอารามด้วย

และเพื่อที่จะเอาใจคนของอารามก็ทำให้มีบางกลุ่มเลือกเข้าร่วมกับฝ่ายของลิ่วเยว่และหลี่เปียวด้วยเช่นกัน ซึ่งในบรรดาคนเหล่านั้นก็มีกลุ่มจอมยุทธ์ที่ทรงพลังซึ่งมีสมาชิกเป็นผู้อาวุโสแห่งสมาคมผู้ฝึกสัตว์อสูรรวมอยู่ด้วย และผู้นำของกลุ่มนี้ก็คือบุรุษวัยกลางคนที่ออกหน้าช่วยลิ่วเยว่ในงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้

และการที่กลุ่มยอดฝีมือที่ทรงพลังเช่นนั้นประกาศตัวเข้าร่วมกับฝ่ายลิ่วเยว่ก็ทำให้อีกหลายกลุ่มจอมยุทธ์ต้องกัดฟันกันเข้าร่วมด้วยในที่สุด พวกเขาคิดว่าการทำเช่นนั้นจะช่วยผูกสัมพันธไมตรีกับคนของอารามได้… และในเมื่อขุมกำลังใหญ่ของเมืองยังเข้าร่วม พวกเขาก็ควรจะทำบ้าง อย่างน้อยที่สุดในอนาคตก็จะได้ไม่เป็นที่เพ่งเล็งว่าเฉยเมยต่อขุมกำลังอำนาจล้นฟ้าอย่างอาราม

ในที่สุดการประกาศจุดยืนแบ่งฝักฝ่ายกันในเทศกาลอสูรล้อมเมืองครั้งนี้ก็สิ้นสุดลง ฝ่ายฉินอวี้โม่ที่แต่เดิมเสียเปรียบด้านจำนวนอย่างมหาศาลนั้น เวลานี้สถานการณ์ก็ดีขึ้นอย่างมหาศาลเช่นกัน หลังจากที่มีหลายกลุ่มจอมยุทธ์ขอเข้าร่วมด้วย ตอนนี้ ‘กลุ่มพันธมิตรอวี้โม่’ มีกำลังพลไม่ห่างชั้นกับฝ่ายของลิ่วเยว่จนดูน่าหวาดหวั่นอีกแล้ว

เมื่อเห็นจำนวนสมาชิกของกลุ่มพันธมิตรอวี้โม่ หลี่เปียวและลิ่วเยว่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย การที่มียอดฝีมือจำนวนมากมายยอมแสดงตัวต่อต้านพวกเขาและเข้าร่วมกับสตรีอย่างฉินอวี้โม่เป็นสิ่งที่คนทั้งสองไม่เคยคาดคิดมาก่อน

“เอาล่ะ เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มแล้ว !”

เมื่อได้ยินเสียงที่ดัง *ครืน* อันกึกก้อง จากฝั่งของป่าแสงจันทร์ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินอวี้โม่

.

.

.

ตอนที่ 38 ตัวตนที่น่าเกรงขาม

การต่อสู้ระหว่างเหยี่ยวปีกทองกับกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจดูรุนแรงเป็นอย่างมาก

แม้ว่าเหยี่ยวปีกทองจะแข็งแกร่ง แต่ทว่าด้วยความที่กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจมีกำลังพลจำนวนมากทำให้พวกเขาไม่ได้ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเสียทีเดียว

และในขณะที่กำลังต่อสู้กันอยู่นั้น พวกเขาก็ไม่ได้สังเกตเห็นสตรีโฉมงามบนหลังยูนิคอร์นสีนิลที่กำลังบินตรงเข้ามาเลย

ฉินอวี้โม่ที่นั่งอยู่บนหลังของเสี่ยวเฮยสั่งให้มันบินตรงเข้าไปภายในถ้ำทันที

ในตอนที่นางมองมันจากด้านล่าง นางคิดว่าถ้ำนี้มีขนาดเล็กและน่าจะพอให้คนคนหนึ่งเดินผ่านไปได้เท่านั้น ทว่าพอเมื่อได้มองดูใกล้ๆ เช่นนี้ นางกลับพบว่าแท้จริงแล้วถ้ำแห่งนี้มีขนาดใหญ่อย่างเหนือความคาดหมาย

ไม่ต้องพูดถึงคนเพียงคนเดียว เพราะต่อให้เข้าไปพร้อมกันเป็นสิบคนก็ยังเข้าได้อย่างไม่แออัด

เถาหลิวหลีพันเลื้อยอยู่ตรงส่วนเพดานถ้ำ ณ จุดที่ใกล้กับปากถ้ำ การที่จู่ๆ เหยี่ยวปีกทองก็โผล่ออกมาเล่นงานกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจนั้นแสดงให้เห็นว่า มันจะต้องอาศัยอยู่ภายในถ้ำแห่งนี้

ฉินอวี้โม่สั่งให้เสี่ยวเฮยบินโฉบเข้าไปอย่างไม่ลังเล ก่อนที่หญิงสาวจะยื่นมือไปคว้าเอาผลหลิวหลีมาอย่างว่องไว

แท้จริงแล้วผลหลิวหลีเป็นผลไม้ที่มีลักษณะที่พิเศษ มันดูใสและแวววาวราวกับแก้วมณี สมแล้วที่เป็นถึงผลไม้มายาแสนล้ำค่า

ทันทีที่เด็ดผลหลิวหลีออกมาได้ ฉินอวี้โม่ก็รีบเก็บมันใส่เข้าไปภายในแหวนมิติ จากนั้นนางและเสี่ยวเฮยก็รีบถอยออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ฉินอวี้โม่ฉวยโอกาสในช่วงเวลาที่เหยี่ยวระดับเทวะสามดารากำลังพัวพันอยู่กับการต่อสู้อันหนักหน่วงฉกชิงผลไม้วิเศษมา

แน่นอนว่า เมื่อผลหลิวหลีถูกใครบางคนชิงไปต่อหน้า เหยี่ยวปีกทองที่กำลังขับไล่กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจก็คำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น

“แกว๊กกกกกกก~ !!!!”

ปีกสีทองของเหยี่ยวขนาดยักษ์โบกสะบัดอย่างบ้าคลั่งในขณะที่มันปลดปล่อยแรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวออกมา เพียงพริบตาเดียววังวนวายุก็ปรากฏขึ้นรอบๆ ตัวของมัน พายุหมุนขนาดใหญ่กว่าตัวเหยี่ยวพิโรธกวาดล้างต้นไม้และสรรพสัตว์บริเวณนั้นไปจนสิ้น

— ตูม ตูม ตูม! —

กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจที่กำลังล้อมเหยี่ยวปีกทองอยู่ถูกพายุหมุนซัดจนกระเด็นกระจัดกระจาย ก่อนที่บางคนจะหล่นกระแทกพื้นอย่างรุนแรง และมีบางคนที่ปลิวไปฟาดเขากับหินผาในบริเวณนั้น

“เจ้าพวกมนุษย์โสโครก พวกเจ้ารวมหัวกันหลอกลวงข้า!”

เมื่อเห็นว่าเหยี่ยวปีกทองมีท่าทีที่เปลี่ยนไป หลี่เปียวก็รีบเงยหน้าขึ้นดูและเขาก็ได้เห็นฉินอวี้โม่ที่กำลังนั่งอยู่บนหลังของเสี่ยวเฮยกำลังส่งรอยยิ้มเย้ยหยันมา

“เป็นนาง”

หลี่เปียวอุทานออกมาขณะหลบการโจมตีของเหยี่ยวปีกทองไปด้วย ในเวลาเดียวกันเขาก็กัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น

“แกว๊กกก !”

ทันใดนั้นเหยี่ยวปีกทองก็ร้องคำรามอีกครั้ง ก่อนที่ทุกคนจะได้ยินเสียงและสัมผัสได้ว่ามีอสูรมายาจากรอบทิศทางกำลังมุ่งตรงมาทางพวกเขา

อสูรมายาระดับต่ำ ระดับภูตและแม้กระทั่งระดับศักดิ์สิทธิ์บางตัวก็ยังตรงมาทางนี้ด้วย!

ในตอนนี้แม้แต่ลั่วอวิ๋นและกลุ่มทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็ยังถูกพวกสัตว์มายาล้อมเอาไว้ด้วย

ทว่าทางด้านกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจนั้นคับขันกว่ามาก พวกเขาถูกอสูรมายาล้อมเอาไว้อย่างแน่นหนาราวกับจะปิดหนทางหนีทุกด้าน

“เสี่ยวเฮย ลงไปข้างล่าง”

เมื่อฉินอวี้โม่เห็นว่าเวลานี้สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก นางจึงรีบลงไปที่พื้นทันที

ในเดียวกันเหยี่ยวปีกทองก็เปลี่ยนเป้าหมายและพุ่งตรงไปจู่โจมมนุษย์ผู้ชิงผลไม้ไปได้แทน

“เจ้ามนุษย์ ส่งผลหลิวหลีคืนมา ไม่อย่างนั้นก็เตรียมตัวตายซะ!”

เหยี่ยวปีกทองคำรามก้องฟ้าขณะที่พุ่งตัวเข้าโจมตีฉินอวี้โม่

“เสี่ยวเฮย เจ้าหยุดมันได้หรือไม่?”

ฉินอวี้โม่มองดูเหยี่ยวปีกทองที่กำลังพุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูงแล้วหันไปถามยูนิคอร์นคู่ใจด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“ข้าต้านมันได้ชั่วครู่ แต่คงสู้กับมันได้ไม่นานนัก ข้าจะทำให้เต็มที่ นายหญิง”

เสี่ยวเฮยพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าช่วยต้านมันไว้สักครู่นะ ข้าจะหาหนทางให้พวกเราฝ่าออกไปให้ได้”

ฉินอวี้โม่สั่งการอสูรมายาผู้ภักดีพร้อมกับให้คำมั่น ขณะเดียวกันนางก็หันไปมองฝูงอสูรมายาที่มีทั้งระดับภูตและระดับศักดิ์สิทธิ์ก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปทางนั้น

อสูรมายาที่รุมล้อมพวกเขาอยู่มีมากเกินไป และมีตัวที่เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์อยู่หลายตัว แม้จะว่าพวกมันจะอยู่ในขั้นดาราที่ไม่สูงนัก แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉินอวี้โม่และพวกพ้องของนางจะรับมือได้

อดีตนักฆ่าสาวไม่กล้าออมมืออีกต่อไป นางเข้าจู่โจมอสูรศักดิ์สิทธิ์อย่างเต็มกำลัง

ตอนนี้สิ่งที่พวกนางต้องทำก็คือหาทางฝ่าออกไปให้ได้เป็นอันดับแรก

โชคยังดีที่อสูรมายาส่วนมากไปรุมล้อมอยู่ในจุดที่กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจอยู่ และมีส่วนน้อยเท่านั้นที่ขวางทางพวกเขาไว้

ในตอนนี้ฉินอวี้โม่กำลังเผชิญหน้ากับอสูรศักดิ์สิทธิ์ห้าดารา มันมีรูปลักษณ์เป็นเสือโคร่งที่มีสีสันสดใสและแพรวพราวอย่างประหลาด มันคืออสูรมายาที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาอสูรทั้งหลายที่รุมล้อมพวกเขาอยู่ ส่วนตัวอื่นๆ ที่เหลือเป็นระดับต่ำกว่าเสือตัวนี้ทั้งหมด ซึ่งที่แข็งแกร่งที่สุดคืออสูรศักดิ์สิทธิ์สองดารา

และตอนนี้อสูรตัวนั้นก็ถูกลั่วอวิ๋นสกัดเอาไว้แล้ว

ถัดออกไป กลุ่มทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็กำลังปะทะกับอสูรมายาตัวอื่นๆ ขณะที่เสี่ยวโร่วชักกระบี่ออกมาและพุ่งเข้าใส่อสูรระดับต่ำที่อยู่ใกล้ๆ

อสูรศักดิ์สิทธิ์ห้าดาราเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญหา เมื่อมันเห็นว่าฉินอวี้โม่กำลังวิ่งเข้ามาโจมตี มันก็เบะปากและใช้หางตามองอย่างดูถูก

‘มนุษย์เพศเมียในขอบเขตทิพย์มายาตัวน้อย กลับอาจหาญขวัญกล้ามาโจมตีมัน นั่นก็เท่ากับว่ารนหาที่ตาย!’

“โฮกกก ปิ๊บบบ!”

เสือโคร่งตัวนั้นสีสันแพรวพราวส่งเสียงคำรามออกมาอย่างดุร้ายและตะปบอุ้งเท้าเข้าใส่ฉินอวี้โม่

เจ้าเสือยโสที่คิดว่าตัวเองฉลาดหลงคิดไปว่าการตวัดเพียงอุ้งเท้าเดียวของมันจะทำให้มนุษย์ตัวน้อยตรงหน้าบาดเจ็บสาหัสได้ ทว่าอุ้งเท้าใหญ่นั้นกลับสัมผัสเข้ากลับความว่างเปล่า!

ร่างของฉินอวี้โม่หายไป ก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งตรงหน้ามัน

“เจ้าแมวยักษ์โง่ ข้าอยู่นี่”

“โฮกกก ปิ๊บบบ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสือใหญ่ผู้เป็นถึงอสูรมายาระดับศักดิ์สิทธิ์ห้าดาราก็รู้สึกศีรษะร้อนขึ้นมาทันที มันกระโดดตะครุบมนุษย์สาวตรงหน้า ทว่าฉินอวี้โม่ก็ใช้ความเร็วราวสายฟ้าของนางหลบหลีกออกไปได้อย่างทันควัน และทำให้มันตะครุบได้เพียงสายลมว่างเปล่าอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าฉินอวี้โม่หลบไปได้อย่างง่ายดาย เสือโคร่งสีสันสดใสก็ยิ่งหงุดหงิดเป็นเท่าทวี อีกฝ่ายเป็นแค่มนุษย์ตัวน้อยที่ดูไร้เรี่ยวแรงแต่กลับสามารถหลบกรงเล็บของมันได้

“โฮกกกกกกกกก!”

เจ้าเสือโคร่งคำรามลั่นด้วยความแค้นเคือง ก่อนจะหมุนตัวกลับแล้วกระโจนเข้าใส่ฉินอวี้โม่อีกครา

นักฆ่าสาวและเสือโคร่งมายาตะลุมบอนกันอยู่นาน ฝ่ายหนึ่งจู่โจมอีกฝ่ายก็ตั้งรับ ฝ่ายหนึ่งโจมตีอีกฝ่ายก็หลบหลีก ทั้งคู่ผลัดกันรุกผลัดกันหลบ และไม่สามารถหาผู้แพ้ชนะได้

ส่วนอีกด้านหนึ่ง ลั่วอวิ๋นก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสกัดอสูรศักดิ์สิทธิ์สองดารา อย่างไรก็ตามสถานการณ์ทางฝั่งของเขาดูจะอันตรายกว่าฉินอวี้โม่มาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีอสูรมายาคู่ใจคอยช่วยเหลือ เขาก็คงจะพ่ายแพ้ไปนานแล้ว

ขณะที่การต่อสู้ระหว่างกลุ่มทหารรับจ้างชื่อเหยียนกับฝูงอสูรมายาก็กำลังชุลมุนอย่างหนัก ในเวลานี้ไม่สามารถบอกได้เลยว่าฝ่ายที่ได้เปรียบหรือเสียเปรียบเป็นผู้ใด

ทว่าสถานการณ์ทางฝั่งของกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจนั้นย่ำแย่ยิ่งกว่าทางนี้มาก พวกเขาไม่มีอสูรมายาระดับสูงเป็นคู่หู และระดับความแข็งแกร่งของพวกเขาเองก็ไม่ได้ดีนักด้วย ถึงแม้ในตอนที่รับมือกับเหยี่ยวปีกทองเพียงตัวเดียวพวกเขาจะพอต้านทานได้เพราะจำนวนคนที่มาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฝูงอสูรมายาที่เข้ามารุมล้อมมากมายมหาศาล พวกเขาก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างหนัก

อย่างไรก็ตาม เป็นการต่อสู้ระหว่างเสี่ยวเฮยกับเหยี่ยวปีกทองต่างหากที่มีความรุนแรงมากที่สุดในขณะแห่งนี้

แม้ว่าเหยี่ยวปีกทองจะเป็นอสูรเทวะสามดารา ส่วนเสี่ยวเฮยเป็นเพียงอสูรเทวะหนึ่งดาราที่ห่างชั้นกับอีกฝ่ายถึงสองขั้นดารา แต่ทว่าในเวลานี้สถานการณ์ก็ยังดูจะสูสีกันอยู่

แม้ว่าเหยี่ยวปีกทองจะเป็นอสูรมายาประเภทบินได้ที่มีความเร็วสูง ทว่ายูนิคอร์นสีนิลเองก็จัดเป็นอสูรมายาที่ว่องไวเช่นกัน และความเร็วของมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเหยี่ยวปีกทองมากนัก

เหยี่ยวปีกทองพยายามจะฝ่าการสกัดกั้นของยูนิคอร์นสีนิลอยู่หลายครั้ง ทว่าเจ้ายูนิคอร์นก็ยังขัดขวางอย่างสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้เหยี่ยวพิโรธเข้าไปหานายหญิงของมันได้

“เจ้ายูนิคอร์นโสโครก!”

เหยี่ยวปีกทองคำรามออกมา มันปลดปล่อยพลังทั้งหมดและกระพือปีกอย่างแรง ส่งพายุหมุนลูกใหญ่ที่ทรงพลังให้พุ่งเข้าหาเสี่ยวเฮย

“เจ้าเหยี่ยวหน้าโง่!”

เสี่ยวเฮยไม่เกรงกลัวแม้แต่นาย มันเองก็สะบัดปีกแล้วส่งพายุออกไปต้านทานพายุของเหยี่ยวปีกทองเช่นกัน

“เจ้ายูนิคอร์นโสโครก !”

เหยี่ยวปีกทองคำรามออกมา มันปลดปล่อยพลังทั้งหมดและกระพือปีกอย่างแรง ส่งพายุหมุนลูกใหญ่ที่ทรงพลังให้พุ่งเข้าหาเสี่ยวเฮย

“เจ้าเหยี่ยวหน้าโง่ !”

เสี่ยวเฮยไม่เกรงกลัว มันเองก็สะบัดปีกแล้วส่งพายุออกไปต้านทานพายุของเหยี่ยวปีกทองเช่นกัน

— ตูม ! —

เมื่อพายุหมุนสองลูกปะทะกันก็ทำให้เกิดระลอกคลื่นที่เกิดจากแรงปะทะอันหนักหน่วงกระจายออกไปรอบทิศ หน้าผาที่อยู่ไม่ไกลถูกแรงปะทะนั้นอัดเข้าใส่จนถึงกับถล่มครืนลงมา ต้นไม้บริเวณนั้นล้มระเนระนาดเป็นวงกว้าง

แน่นอนว่าฉินอวี้โม่ไม่มีเวลาสนใจการต่อสู้ของเสี่ยวเฮยและเหยี่ยวปีกทอง ตอนนี้สถานการณ์การต่อสู้กับเจ้าเสือโคร่งยังคงตึงมือ และเวลานี้เรี่ยวแรงของนางก็ลดลงไปพอสมควรทำให้นักฆ่าสาวกำลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเล็กน้อยแล้ว

เสือโคร่งที่มีสีแพรวพราวจู่โจมฉินอวี้โม่อีกครั้ง ครั้งนี้อดีตคุณหนูผู้งดงามไม่หลบหลีกอีกต่อไป นางพุ่งเข้าปะทะกับกรงเล็บที่แหลมคมของเจ้าเสือร้ายตรง ๆ

— ปุบ ! —

อุ้งเท้าของเสือโคร่งตะปบถูกร่างบางอย่างจังจนทำให้นางกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าวก่อนจะกระอักเลือดออกมา

ทันทีที่ได้เห็นเช่นนั้น เจ้าเสือโคร่งสีประหลาดก็เริ่มได้ใจ มันผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปมาก ขณะเดียวกันก็ลดระดับความระมัดระวังและเริ่มช้าลงเล็กน้อย เมื่อเห็นสภาพที่ดูน่าอนาถของคู่ต่อสู้ มันก็อดไม่ได้ที่จะเชิดหน้าขึ้นมองอย่างสาแก่ใจ

“ตอนนี้แหละ !”

เมื่อเห็นว่าเจ้าเสือโคร่งจอมยโสเริ่มประมาท รอยยิ้มอันเยือกเย็นก็ปรากฏบนใบหน้างามของนักฆ่าสาว ร่างบอบบางหายวับไปจากจุดเดิมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งที่ด้านหลังของเสือใหญ่ผู้เริ่มโง่

“แอ่กกกก !”

เสือโคร่งสีสันแพรวพราวส่งเสียงร้อง *แอ่ก* ได้เพียงครั้งเดียวก็ล้มลงดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมานก่อนจะแน่นิ่งไปในที่สุด ในตอนนี้ที่หัวของมันมีกริชระยิบระยับงดงามปักคาอยู่

บางครั้งการมีสติปัญญาเหนือกว่าสัตว์อื่น ๆ ของอสูรศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นบ่อเกิดแห่งหายนะต่อตัวมันเอง เสือเทวะระดับสามดาราที่แข็งแกร่งจบสิ้นไปเพราะความประมาทของมันที่คิดว่าตนเหนือกว่าผู้อื่น

“ทุกคนช่วยกันฝ่าวงล้อมออกไป !”

ฉินอวี้โม่ตะโกนบอกกลุ่มทหารรับจ้างชื่อเหยียน ขณะที่ตัวเองก็กำลังพยายามเปิดทางฝ่าออกไป

ลั่วอวิ๋นและคนอื่น ๆ พยักหน้า อสูรศักดิ์สิทธิ์ผู้เป็นอสูรมายาของลั่วอวิ๋นพุ่งเข้าไปปะทะกับอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่เขารับมืออยู่ ขณะที่คนอื่นๆ ก็พยายามช่วยกันจัดการกับอสูรมายาตรงหน้าอย่างเต็มกำลังเพื่อเปิดทางออกไปให้ได้

“เจ้าพวกมนุษย์โสโครก !”

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่และคนอื่น ๆ ใกล้จะฝ่าวงล้อมอสูรออกไปได้แล้ว เหยี่ยวปีกทองที่กำลังต่อสู้กับเสี่ยวเฮยอยู่อย่างดุเดือดก็สบถคำรามเสียงดังลั่น ตอนนี้ความดุร้ายของมันก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นด้วย

ทันใดนั้น เจ้าเหยี่ยวที่กำลังคลั่งก็อ้าปากกว้าง ก้อนแสงขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นก่อนจะถูกส่งให้พุ่งตรงเข้าใส่ยูนิคอร์นสีนิลคู่ต่อสู้ที่น่ารำคาญของมันอย่างรุนแรง

และเจ้าเหยี่ยวปีกทองก็ใช้โอกาสในช่วงเวลานั้นเอง ผละตัวออกจากเสี่ยวเฮยและพุ่งเข้าจู่โจมฉินอวี้โม่อย่างรวดเร็ว

“นายหญิงระวัง !”

เสี่ยวเฮยรีบเบี่ยงตัวหลบก้อนแสงและบินโฉบเข้าหาฉินอวี้โม่

ทว่าโชคร้ายที่ความเร็วของเหยี่ยวปีกทองสูงเกินไปทำให้เสี่ยวเฮยที่เสียเวลาหลบก้อนแสงไล่ตามไม่ทัน อาชาสีดำผู้ภักดีจึงทำได้เพียงส่งเสียงตะโกนเตือนเจ้านายสาว

เมื่อได้ยินเสียงเตือนของเสี่ยวเฮย ฉินอวี้โม่ก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม เหยี่ยวปีกทองรวดเร็วจนเกินไป มันไม่มีทางที่นางจะหลบมันได้พ้น นักฆ่าสาวทำได้เพียงแค่สร้างระยะห่างให้มากที่สุดเพื่อเพิ่มพื้นที่ตั้งรับและรวบรวมพลังป้องกันการโจมตีของเหยี่ยวปีกทอง

ตอนนี้เหยี่ยวยักษ์อยู่ห่างจากนางไม่กี่ช่วงตัวแล้ว เหล่าทหารรับจ้างในกองทหารชื่อเหยียนถึงกับลืมการต่อสู้ตรงหน้าไปชั่วขณะและหันไปมองสตรีผู้เก่งกล้าด้วยความกังวลและหวาดหวั่น

เสี่ยวโร่วเองเมื่อเห็นเช่นนั้นก็กรีดร้องสุดเสียง

“คุณหนู !”

เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะสังหารคนตรงหน้าได้ เหยี่ยวปีกทองก็รู้สึกย่ามใจ ขอเพียงแค่มันจัดการกับมนุษย์ผู้นี้ได้ มันก็จะได้ผลหลิวหลีกลับคืนมา และหลังจากนี้มันก็จะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก

ทว่าในตอนที่การโจมตีอันทรงพลังกำลังจะปะทะร่างบาง จู่ ๆ ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกว่าเหยี่ยวปีกทองที่พุ่งตรงเข้ามาหยุดเคลื่อนไหวไปอย่างฉับพลัน

ในช่วงเวลาที่เหยี่ยวปีกทองใกล้เข้าไปจนเกือบจะถึงตัวมนุษย์ตรงหน้า จู่ ๆ มันก็รู้สึกถึงแรงกดดันอันรุนแรงบางอย่างพุ่งเข้ามาปะทะ แรงกดดันนั้นหนักหน่วงและน่าหวาดกลัวเสียจนทำให้มันชะงักค้าง เหยี่ยวระดับเทวะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป

“เจ้าพวกอสูรมายาต่ำต้อย หมอบลงไปซะ !”

เสียงที่ทรงพลังและฟังดูน่าเกรงขามดังขึ้น พร้อมกันนั้นทะเลเพลิงก็ปรากฏขึ้นในอากาศ เหล่าอสูรมายาที่กำลังไล่ต้อนเหล่ามนุษย์ต่างหยุดชะงักและคุกเข่าลงไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ฉินอวี้โม่หันไปมองรอบ ๆ ทว่ากลับไม่พบเห็นร่างของผู้ใดเลย นางเห็นเพียงแค่เงาร่างที่พร่าเลือนลอยอยู่กลางอากาศเท่านั้น

“เหยี่ยวปีกทองที่ต่ำต้อย เจ้าคิดจะทำร้ายนายหญิงของข้าอย่างนั้นรึ ?”

เงานั้นจ้องมองเหยี่ยวปีกทองด้วยสายตาดูถูก

เหยี่ยวปีกทองมองดูเงานั้นด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต มันแทบจะหยุดหายใจและไม่สามารถส่งเสียงอะไรออกมาได้

“จะยอมแพ้หรือตาย จงเลือกเอา !”

เงานั้นกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่สามารถสั่นประสาทเหล่าอสูรมายาอย่างถึงที่สุด

เหยี่ยวปีกทองพยายามอย่างยิ่งที่จะข่มความกลัวที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ มันกัดฟันและพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว “ทำไมข้าต้องยอมด้วย ?”

“ทำไมอย่างนั้นรึ ?”

ซิวเปล่งเสียงออกมาอย่างโกรธเคือง น้ำเสียงนั้นแฝงด้วยความเหยียดหยามเด่นชัด ทันใดนั้น เปลวเพลิงในอากาศก็พุ่งตรงเข้าเผาผลาญเหยี่ยวปีกทองอย่างรวดเร็ว

“แกว๊กกก !”

อสูรมายาระดับเทวะส่งเสียงร้องออกมาอย่างทุรนทุราย เพียงพริบตาเดียวมันก็เกือบจะกลายเป็นนกย่างไปเสียแล้ว

“จะยอมหรือจะตาย ?”

ซิวมองเหยี่ยวปีกทองที่กำลังถูกเปลวไฟแผดเผาและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกครั้ง

เหยี่ยวปีกทองไม่พูดอะไรอีก มันก้มหัวลงต่ำอย่างยอมศิโรราบ หากไม่ยอมเปลวเพลิงแสนร้อนแรงของซิวจะต้องเผามันจนกลายเป็นเถ้าถ่านอย่างแน่นอน

แม้ว่ามันจะเป็นอสูรเทวะก็ตาม แต่ถ้าหากแกนชีวิตของมันถูกเผาจนหลอมละลาย ชีวิตนี้ของมันก็คงต้องจบสิ้นเป็นแน่

.

ตอนที่ 37 มุ่งหมายทำลายภารกิจ

เดิมทีหน่วยที่สามแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนเข้ามาฝึกซ้อมอยู่ภายในป่าแสงจันทร์แห่งนี้เพื่อฆ่าเวลา พวกเขากำลังรอให้ชื่อเซียวและหน่วยอื่นๆ มาสมทบ

พวกเขาเริ่มต้นจากการล่าอสูรมายาระดับต่ำจากบริเวณชายป่า ก่อนจะค่อยๆ รุกเข้าไปในส่วนลึกของป่ามากขึ้นเรื่อยๆ และในตอนที่มาจนถึงยังบริเวณนี้ จู่ๆ พวกเขาก็ได้กลิ่นหอมหวานอันแสนประหลาด

มันเป็นกลิ่นหอมเย้ายวนที่หอมเกินกว่าจะต้านทานได้ และด้วยความใคร่รู้จนอดใจไม่ไหว เหล่าทหารรับจ้างผู้เก่งกล้าจึงเดินตามกลิ่นนั้นไปยังจุดที่เป็นต้นกำเนิดของมันโดยไม่ลังเล

ในตอนแรก ไม่มีผู้ใดในกลุ่มพวกเขารู้จักกลิ่นนั้นเลยและทุกคนก็ไม่ได้คาดคิดด้วยว่าต้นกำเนิดของกลิ่นหอมนั้นจะเป็นผลหลิวหลี จนกระทั่งพวกเขาได้เห็นมันกับตาและพบว่ากลิ่นนั้นมาจากผลหลิวหลีโตเต็มที่ลูกหนึ่ง

พวกเขาตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมากที่ได้พบสถานที่ที่มีผลไม้วิเศษชนิดนี้ขึ้นอยู่ ทว่าในเวลานั้นผลไม้วิเศษลูกโตยังไม่สุกอย่างเต็มที่จึงยังไม่เหมาะสมที่จะเด็ดดึงมาจากขั้ว

และเมื่อกวาดตามองโดยรอบ พวกเขาทั้งหมดก็พบว่า ณ บริเวณที่มีผลหลิวหลีอยู่นั้น มีอสูรมายาระดับต่ำอยู่รวมกันเป็นจำนวนมาก…ดูเหมือนพวกมันกำลังเฝ้ารอให้ผลหลิวหลีสุกและร่วงลงมา ดังนั้นหน่วยที่สามแห่งกองทหารชื่อเหยียนจึงพยายามกำจัดอสูรมายาเหล่านั้นออกไปให้มากที่สุดในขณะที่รอคอยเวลาที่ผลไม้จะสุกงอม

ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ จะมีคนจากกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจที่นำโดยหลี่เปียวเดินทางมาที่นี่

พวกเขาพบเสี้ยวฮังและสมาชิกหน่วยที่สามของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนที่เหมือนกำลังเฝ้ารอและคุ้มกันบางอย่างอยู่ หลี่เปียวที่พาคนมาเป็นจำนวนมากจึงเลือกที่จะซุ่มสังเกตการณ์อยู่ในมุมหนึ่ง

….จนในที่สุดเขาก็ได้รู้ หลี่เปียวไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะบังเอิญมาเจอผลหลิวหลีอย่างง่ายดายเช่นนี้…

ทว่าหลี่เปียวและกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจของเขาเป็นพวกต่ำช้าไร้ยางอายอย่างที่สุด จากคำบอกเล่าของเสี้ยวฮัง กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจกำลังปฏิบัติภารกิจตามหาผลหลิวหลี และถ้าหากพวกเขาทำงานนี้ได้สำเร็จ กลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขาจะเลื่อนขึ้นไปเป็นกลุ่มทหารรับจ้างระดับหนึ่งทันที…

ผลหลิวหลีนั้นเติบโตอยู่ติดกับเพดานถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงส่วนไหล่เขาของทิวเขาที่อยู่เบื้องหน้า พวกเขามองเห็นมันได้รางๆ จากเชิงเขาจุดที่ตรงกับปากถ้ำ และยังไม่แน่ใจนักว่าภายในถ้ำแห่งนั้นมีผลไม้วิเศษอยู่มากเพียงใด

แน่นอนว่ากลุ่มอันธพาลในคราบทหารรับจ้างของหลี่เปียวก็ใช้กำลังขับไล่คนของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนเพื่อที่จะชิงเอาผลหลิวหลีไปเป็นของตน

และก็แน่นอนเช่นกันว่า เหล่าทหารหาญแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนไม่ยอมพวกเขาง่ายๆ ทว่าชื่อเหยียนหน่วยที่สามนั้นมีคนน้อยกว่า พวกเขาจึงไม่สามารถสู้กับทหารอันธพาลของหลี่เปียวได้ อีกทั้งด้วยความที่หลี่เปียวโหดเหี้ยมอำมหิตเป็นอย่างมาก เขาลงมืออย่างป่าเถื่อนและหมายจะเอาชีวิต!! เสี้ยวฮังจึงไม่เหลือทางเลือกอื่นนอกจากต้องนำคนของเขาถอยออกมา

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังไม่ได้ถอดใจออกไปจากป่าแห่งนี้เสียทีเดียว หน่วยที่สามแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนยังคงรั้งรออยู่เพราะต้องการจะดูว่าพอมีโอกาสอื่นอยู่อีกหรือไม่

พวกเขารู้ดีว่าผลหลิวหลีเป็นผลไม้ที่หายากมากและยังล้ำค่าอย่างไร้สิ่งทัดเทียม ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้นที่ต้องการมัน แม้แต่อสูรมายาเองก็หมายตามันด้วยเช่นกัน ดังนั้นเสี้ยวฮังและพวกพ้องจึงหมายใจจะรอดูว่าจะมีอสูรมายาบุกเข้าไปชิงมันบ้างหรือไม่

และต่อให้พวกเขาไม่ได้ผลหลิวหลีมาครอบครอง พวกเขาก็จะไม่ยอมให้กลุ่มทหารรับจ้างน่ารังเกียจนั่นได้มันไปแล้วใช้เป็นความดีความชอบเพื่อเลื่อนขึ้นเป็นกลุ่มทหารรับจ้างระดับหนึ่งเป็นแน่

ตอนนี้ผลหลิวหลียังไม่สุกเต็มที่ พวกเขาจึงใช้เวลาในช่วงนี้ประชุมปรึกษาหารือและเตรียมการกันอย่างเคร่งเครียด และก็เป็นตอนนี้เองที่พวกเขาได้พบกับฉินอวี้โม่และสหายทั้งสอง

หลังจากได้ฟังคำบอกเล่าของเสี้ยวฮัง ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้าอย่างนุ่มนวล

กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจเป็นกลุ่มทหารรับจ้างที่โสมมอย่างแท้จริง ก่อนหน้านี้ที่สมาคมทหารรับจ้างในเมืองเยว่กวาง ฉินอวี้โม่ก็เพิ่งจะมีเรื่องกับคนพวกนี้มา ดังนั้นแล้วหากภารกิจของพวกเขาในครั้งนี้ล้มเหลว…อดีตสาวนักฆ่าผู้ถูกหาเรื่องก็จะมีความสุขเป็นอย่างมาก

“ข้าเองก็มีความแค้นบางอย่างกับกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจ ทำไมพวกเราไม่มาร่วมมือกันทำลายภารกิจของพวกเขาเลยล่ะ?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยกับเสี้ยวฮังด้วยรอยยิ้มมาดหมาย

“หากเป็นเช่นนั้นได้ก็จะวิเศษไปเลย”

เสี้ยวฮังพยักหน้าและกล่าวต่อ “เอ่อ พวกข้าจะเรียกพวกท่านทั้งสามอย่างไรดี?”

“ข้าชื่อฉินอวี้โม่ คนนี้เสี่ยวโร่ว ส่วนคนผู้นั้นคือลั่วอวิ๋น พวกท่านไม่ต้องเกรงใจถึงเพียงนั้นหรอก ระดับพลังของพวกเราก็ไม่ได้สูงส่งไปกว่าพวกท่านมากนัก”

ฉินอวี้โม่ยิ้มพลางแนะนำตัว

“แม่นางช่างถ่อมตัวยิ่งนัก ที่ท่านกล่าวนั้นเพียงระดับพลังภายนอก ข้ารู้ดี แท้จริงแล้วพวกท่านทั้งสามแข็งแกร่งกว่ากองทหารของพวกเรามาก”

เสี้ยวฮังพูดจากใจจริง เขามองเห็นเสี่ยวเฮยที่เกาะอยู่บนไหล่ของฉินอวี้โม่อย่างชัดเจน

“แม่นางฉินอวี้โม่ พวกเขาไม่แน่ใจว่าพวกมันมีคนอยู่เท่าไหร่ กองทหารของเราเป็นผู้พบผลหลิวหลีก่อน ทว่าพวกมันกลับลอบโจมตีเรา คิดจะปล้นผลไม้วิเศษไปหน้าด้านๆ ตอนนี้พวกเราไม่สนใจจะครอบครองผลหลิวหลีอีกแล้ว ขอเพียงแม่นางสามารถทำลายภารกิจของพวกมันได้ ผลไม้วิเศษนั้นจะเป็นของแม่นางทันที!”

เวลานี้เสี้ยวฮังและเหล่าทหารรับจ้างแห่งกองทหารชื่อเหยียนหน่วยสามดูสงบเยือกเย็นกันมากขึ้นแล้ว อันที่จริงเวลาพวกเขาไม่ได้อยากได้ผลหลิวหลีอีกต่อไป แต่ด้วยเลือดแห่งชายชาตินักรบในกายที่กำลังเดือดพล่านเพราะไม่ยินยอมให้ผู้ใดมาหยามเกียรติ ทำให้พวกเขาไม่อาจทนดูกลุ่มทหารต่ำช้าที่ใช้กำลังขับไล่พวกเขาอย่างป่าเถื่อนได้ผลไม้วิเศษไปครอบครอง ขอเพียงทำให้คนเหล่านั้นไม่ได้ผลหลิวหลีไปและทำให้ภารกิจของพวกมันต้องล้มเหลวได้ คนของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็พอใจมากแล้ว

“ขอบคุณพวกท่านมาก แต่ข้าคงรับน้ำใจทั้งหมดของพวกท่านไม่ได้”

ฉินอวี้โม่ค้อมศีรษะแสดงความขอบคุณ นางเองก็ต้องการผลหลิวหลีเช่นกัน เมื่อได้เห็นทัศนคิตของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็ทำให้นางสบายใจและเตรียมจะทุ่มเทพลังทั้งหมดชิงมันมาให้ได้ ทว่าหากจะให้นางรับของล้ำค่าเช่นนั้นไว้ฝ่ายเดียวทั้งๆ ที่อีกฝ่ายก็ยากลำบากต่อสู้มาด้วยกัน ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกละอายใจเกินไป

“มิได้แม่นาง ผลหลิวหลีจะมีประโยชน์ต่อตัวแม่นางและสหายมาก”

เสี้ยวฮังยิ้มและกล่าวเน้นย้ำว่าพวกเขาไม่ต้องการ

“เช่นนั้นตอนนี้พวกเราก็รอคอยกันอย่างเงียบๆ ก่อน รอให้ผลหลิวหลีสุกเต็มที่ พวกเราจะร่วมกันลงมือ”

“เช่นนั้นตอนนี้พวกเราก็รอคอยกันอย่างเงียบๆ ก่อน รอให้ผลหลิวหลีสุกเต็มที่ พวกเราจะร่วมกันลงมือ”

เมื่อได้มองดูกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจที่อยู่ไกลออกไปแล้ว ฉินอวี้โม่ก็มั่นใจว่าผลหลิวหลีนั้นยังไม่สุก นางเห็นพวกเขายังคงนั่งรออยู่หน้าถ้ำ อดีตคุณหนูสี่จึงหาที่ว่างๆ และนั่งรอ

ลั่วอวิ๋นและเสี่ยวโร่วเองก็นั่งลงข้างๆ ฉินอวี้โม่เงียบๆ เช่นกัน

แม้ว่าคนของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนจะร้อนใจกันเป็นอย่างมาก แต่ยามนี้พวกเขาก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้นอกจากต้องเชื่อใจสตรีผู้งดงามตรงหน้าและสหายของนาง พวกเขาพากันนั่งลงบ้างเพื่อรอคอยให้นางเริ่มลงมือ

“หัวหน้าเสี้ยวฮัง พวกท่านมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมอสูรล้อมเมืองที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้อย่างนั้นหรือ?”

ฉินอวี้โม่หันไปถามเสี้ยวฮังด้วยความสงสัย หากเป็นเช่นนั้นจริงก็หมายความว่านางอาจจะได้พบชื่อเซียวอีกครั้ง

“ไม่ใช่หรอกแม่นาง ที่จริงแล้วครั้งนี้เรามาเพื่อทำภารกิจ เมืองเยว่กวางแห่งนี้เป็นแค่ทางผ่าน แต่พอมาถึงพวกเราก็ได้ยินว่าอีกไม่กี่วันจะมีเทศกาลอสูรล้อมเมือง นายน้อยของพวกเราบอกว่าการเข้าร่วมอสูรล้อมเมืองถือเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยม อีกทั้งนายน้อยเห็นว่าการเดินทางด้วยคนจำนวนมากจะทำให้ชักช้า เขาจึงบอกให้พวกเราอยู่ที่นี่รอฟังข่าวแล้วค่อยออกเดินทางถ้าหากหน่วยหน้าต้องการกำลังเสริม และเขาก็อนุญาตให้พวกเราเข้าร่วมอสูรล้อมเมืองได้เลยในกรณีที่ภารกิจล่าช้ากว่ากำหนดหรือพวกเขากลับมาสมทบไม่ทัน”

เสี้ยวฮังอธิบายให้ฉินอวี้โม่ฟังด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำอธิบายของเสี้ยวฮัง ฉินอวี้โม่ก็พอจะเดาได้เลยว่าภารกิจที่พวกเขาพูดถึงกันก็คือภารกิจที่ชื่อเซียวและกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนหน่วยที่หนึ่งไปทำที่ป่าสายหมอกในเมืองหลิงซี

“แล้วตอนนี้นายน้อยของพวกท่านอยู่ที่ใดกัน?”

ฉินอวี้โม่ถามด้วยความสงสัย ตัวนางและเสี่ยวโร่วก็เดินทางมุ่งหน้าจากเมืองหลิงซีมายังเมืองเยว่กวางเช่นกัน ซึ่งในระหว่างนั้นพวกนางยังได้แวะพักล่าอสูรมายากันอีกถึงสามวัน หากชื่อเซียวและหน่วยทหารรับจ้างของเขาออกเดินทางจากหลิงซีมาที่นี่แล้วจริงๆ พวกเขาก็ควรจะมาถึงเร็วกว่าพวกนางจึงจะถูกต้อง

“นายน้อยน่าจะมาถึงในอีกวันถึงสองวัน”

เสี้ยวฮังกล่าว และเขาเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่าตอนนี้ชื่อเซียวอยู่ที่ใด

“นายน้อยเป็นคนบอกให้พวกเรารออยู่ที่นี่ หากไม่มีการติดต่อขอกำลังเสริมจากหน่วยหน้านั่นแสดงว่าภารกิจที่เมืองหลิงซีเสร็จสิ้นอย่างราบรื่น และพวกเขาก็จะรีบกลับมาสมทบ ข้าคิดว่าตอนนี้คงอยู่ระหว่างทางกลับ”

เสี้ยวฮังกล่าวเพิ่มอีกหนึ่งประโยค นี่เป็นทั้งหมดที่เขารู้

ฉินอวี้โม่พยักหน้าและไม่ถามอีก เหมือนว่าหลังจากเสร็จภารกิจที่เมืองหลิงซี พวกเขาอาจจะแวะทำธุระอย่างอื่นก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่

“ดูนั่น ข้าว่าผลหลิวหลีเกือบจะสุกแล้ว!”

สมาชิกของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนผู้หนึ่งสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าที่เปลี่ยนไป เขาคาดเดาว่าผลหลิวหลีน่าจะใกล้สุกแล้วจึงส่งเสียงร้องเตือนขึ้น

ฉินอวี้โม่ เสี่ยวโร่ว และลั่วอวิ๋นลุกขึ้นยืนและมองออกไปในทิศทางนั้นทันที

พวกนางเห็นว่าตอนนี้กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจที่จากเดิมนั่งรอกันอยู่ลุกขึ้นมายืมและเดินไปรวมตัวกันด้านล่างของปากถ้ำที่มีผลหลิวหลีแล้ว

คนผู้หนึ่งในกลุ่มหมาป่าปีศาจเรียกอสูรมายาของเขาออกมา อสูรมายาของคนผู้นั้นมีรูปลักษณ์เป็นกริฟฟินขนาดใหญ่

“หัวหน้า ข้าจะเป็นคนไปเอาผลหลิวหลีนั่นมาเอง”

เมื่อกล่าวจบ ชายผู้ครอบครองกริฟฟินก็กระโดดขึ้นขี่หลังอสูรมายาของตัวเอง เขาบินตรงไปยังถ้ำไหล่เขาซึ่งเป็นจุดที่มีผลหลิวหลีอยู่

“พวกเขากำลังจะเก็บผลหลิวหลีกันแล้ว แม่นาง พวกเราควรทำอย่างไรดี?”

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของชายผู้นั้น เสี้ยวฮังก็หันไปมองฉินอวี้โม่พลางกล่าวอย่างร้อนใจ

“ไม่ต้องห่วง การจะเก็บผลหลิวหลีมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น”

ฉินอวี้โม่ยิ้มบางๆ นางดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสงบ โดยไม่มีท่าทีเร่งร้อนให้เห็น

ซึ่งที่เป็นเช่นนั้นเนื่องจากเสี่ยวเฮยตัวน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่บางกระซิบบอกนางเบาๆ ว่ามันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอสูรมายาที่ทรงพลังอย่างไม่ได้ด้อยไปกว่ามันเลยจากภายในถ้ำไหล่เขาแห่งนั้น

ชายผู้ขี่กริฟฟินบินตรงไปยังเพดานถ้ำที่มีเถาของผลหลิวหลีขึ้นอยู่อย่างรวดเร็ว และเมื่อเห็นเถาหลิวหลีอยู่ตรงหน้าเขาก็ตะโกนเสียงดังอย่างตื่นเต้นยินดี “หัวหน้า ครั้งนี้พวกเราโชคดีจริงๆ มีผลหลิวหลีตั้งสี่ผล!”

กล่าวจบ เขาก็รีบยื่นมือออกไปหมายจะเด็ดคว้าผลหลิวหลีมาให้เร็วที่สุด

ทว่าก่อนที่มือของเขาจะได้สัมผัสกับผลหลิวหลี ใบหน้าของชายผู้นั้นก็ปรากฏแววตื่นตระหนกขึ้น!

ชั่วเวลาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจต่อจากนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงร้องที่ดูทุกข์ทรมานของเขาก่อนที่ชายผู้นั้นจะล่วงลงมาจากกลางอากาศ

— ปัง! —

ชายผู้นั้นพร้อมด้วยกริฟฟินคู่ใจตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง และหากไม่ใช่เพราะมีกริฟฟินเป็นเบาะรองรับ เขาก็คงจะบาดเจ็บถึงพิการได้เลย

“เจ้าสาม เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?!”

เมื่อเห็นลูกน้องของตนตกลงมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งอสูรมายาคู่ใจก็มีสภาพปางตาย หลี่เปียวจึงตะโกนถามออกไป

“หัวหน้า วิ่งเร็ว!”

ชายที่ถูกเรียกว่าเจ้าสามเค้นแรงเฮือกสุดท้ายตะโกนออกมาก่อนจะหมดสติไป

กริฟฟินตัวใหญ่ อสูรมายาของเขาขาดใจตายไปแล้ว ส่วนเขาที่เป็นเจ้าของเองก็อาการสาหัสเช่นกัน

เมื่อหลี่เปียวได้ยินเช่นนั้น เขาก็เกิดความลังเล หัวหน้าทหารอันธพาลยังไม่กล้าเคลื่อนไหว แล้วก็เป็นตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงที่น่าขนลุกดังขึ้นมาจากบนฟ้าเหนือศีรษะของตน

“เจ้าพวกมนุษย์โสโครกน่ารังเกียจ กล้าดียังไงมาขโมยผลหลิวหลีของข้า!”

มันคืออสูรมายาที่มีรูปร่างคล้ายเหยี่ยว ทว่ากลับมีขนาดใหญ่และทรงพลังกว่าเหยี่ยวธรรมดามาก อีกทั้งขนของมันก็ยังเป็นสีทองอร่ามทั่วทั้งตัว ดูสง่างามเป็นอย่างมาก

“เจ้านี่คือเหยี่ยวปีกทอง อสูรเทวะสามดารา มันแข็งแกร่งกว่าข้าอีกนายหญิง”

เสียงของเสี่ยวเฮยดังขึ้นข้างหูของฉินอวี้โม่ มันบอกนางเกี่ยวกับชนิดของอสูรมายาตัวนี้

ฉินอวี้โม่พยักหน้า อสูรมายาตัวนี้แข็งแกร่งกว่าเสี่ยวเฮยเสียด้วยซ้ำ เห็นทีว่าคราวนี้กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจจะโชคร้ายเสียแล้ว

เมื่อหลี่เปียวเห็นเหยี่ยวปีกทองปรากฏต่อหน้าและยังเปล่งวาจาด้วยน้ำเสียงอันน่าเกรงขามออกมาข่มขู่ หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างอันธพาลก็หวาดกลัวจนขนหัวลุก

“หนี! เร็วเข้า หนี! มันคืออสูรเทวะ!”

เขาตะโกนออกมาอย่างแตกตื่น ผู้นำแสนป่าเถื่อนแห่งกลุ่มทหารรับจ้างอันธพาลหันหลังวิ่งหนีเป็นคนแรก

“เจ้าพวกมนุษย์โสโคก กล้ามาขโมยผลหลิวหลีของข้า พวกเจ้าต้องชดใช้!”

เหยี่ยวปีกทองตะโกนก้องอย่างโกรธแค้น ปีกคู่ขนาดใหญ่ของมันโบกสะบัดไปด้านหน้าอย่างต่อเนื่องและก่อให้เกิดกระแสลมแรงที่พัดเอาสมาชิกกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจที่กำลังออกวิ่งล้มกลิ้งระเนระนาดไม่สามารถหนีไปได้

“เพ่ย ปากดีนักนะไอ้นกยักษ์ พวกข้าจะเด็ดปีกเจ้าเอง ข้าไม่เชื่อหรอกว่าพวกเราที่มีตั้งหลายคนจะจัดการเจ้าไม่ได้!”

เมื่อเห็นว่าพวกตนไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก หลี่เปียวก็ชักอาวุธรวมถึงเรียกอสูรมายาของตัวเองออกมา คนของเขาเองก็พากันเรียกอสูรมายาคู่กายออกมาด้วยเช่นกัน

มุมปากของฉินอวี้โม่กระตุกเป็นรอยยิ้มแสนเย็นชาขึ้นทันทีเมื่อเห็นหลี่เปียวและลูกน้องกำลังถูกเหยี่ยวปีกทองเล่นงาน…อดีตสาวนักฆ่ารู้ว่า ในตอนนี้โอกาสได้มาถึงแล้ว

“ทุกท่านโปรดฟัง ขอให้รออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะเข้าไปเอาผลหลิวหลีมา”

ฉินอวี้โม่หันไปประกาศกับเหล่าทหารแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียน พร้อมกันนั้นเสี่ยวเฮยตัวน้อยก็คืนร่างกลับมาสู่รูปลักษณ์แท้จริง

ยูนิคอร์นสีนิลอันสง่างามที่ปรากฏขึ้นข้างกายสตรีผู้อาสาบุกไปชิงผลไม้วิเศษ ทำให้สมาชิกกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนหลายคนผงะไป

“เสี่ยวเฮย พาข้าเข้าไปเอาผลหลิวหลี”

ฉินอวี้โม่กระโดดขึ้นไปบนหลังของอาชาสีดำก่อนจะชี้ออกไปที่ผลหลิวหลี

เสี่ยวเฮยพยักหน้ารับแล้วสยายปีกบินตรงไปยังจุดนั้นทันที

.

.

ตอนที่ 33 การแข่งขัน

เมื่อเห็นว่าฉินอวี้โม่แลกเงินจากเจ้าหน้าที่หนุ่มในสมาคมทหารรับจ้างสำเร็จ คณะเดินทางของเหวินหย่าก็ออกจากอาคารสมาคมทันทีโดยไม่เข้าไปร่ำลาสหายใหม่ ทั้งนี้ก็เป็นเพราะไม่ต้องการจะรบกวนนาง

หลังจากออกมาจากสมาคมทหารรับจ้าง พวกเขาทั้งห้าก็ตรงไปยังโรงเตี๊ยมแสงจันทร์ที่ได้จองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

ในตอนที่จัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นและออกจากห้องพักมาเพื่อเตรียมตัวรับประทานอาหาร พวกเขาก็ได้เห็นหนึ่งร่างบางในชุดสีดำล้วนและหนึ่งร่างเล็กในชุดสีเดียวกันดูคุ้นตากำลังจะเดินออกไปจากโรงเตี๊ยม

“พี่ฉินอวี้โม่~”

สาวน้อยฉีฉีวิ่งเข้ามาหาฉินอวี้โม่อย่างตื่นเต้นยินดีก่อนจะจับแขนเล็กของพี่สาวคนใหม่ไว้แน่น ในตอนที่พบกันเมื่อครู่ หนูน้อยสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นบางอย่างจากฉินอวี้โม่ นางถูกชะตาพี่สาวคนสวยคนนี้

“พวกพี่เองก็พักที่นี่ด้วยหรือ?”

ฉินอวี้โม่ยิ้มรับพลางลูบผมเปียยาวของฉีฉี

“ที่นี่เต็มแล้วใช่หรือไม่? แม่นางหาห้องว่างไม่ได้ใช่ไหม?”

เหวินหย่าเดินเข้ามาหา นางมองฉินอวี้โม่ด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนโยน

ฉินอวี้โม่พยักหน้าอีกครั้งและยิ้มตอบ นางชอบบุคลิกและบรรยากาศที่สัมผัสได้จากสตรีวัยกลางคนผู้นี้มาก กลิ่นอายจากตัวแม่นางเหวินหย่าทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน เมื่อได้พูดคุยด้วยแล้วทำให้นางรู้สึกสบายใจราวกับได้พบมารดาอีกครั้งก็มิปาน

“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีปัญหา เราจะจัดการเรื่องห้องให้ คืนนี้ข้ากับฉีเอ๋อร์จะนอนห้องเดียวกัน ห้องที่ว่างก็จะให้แม่นางอวี้โม่กับสหายเข้าพักได้”

เหวินหย่ายิ้มอ่อนหวานและหันไปพูดกับฉีฉี

“อย่าลำบากพวกท่านเลยเจ้าค่ะ ข้าว่าข้าไปหาโรงเตี๊ยมอื่นดีกว่า”

ฉินอวี้โม่ส่ายหน้าและกล่าวปฏิเสธ แม้ว่านางจะรู้สึกดีที่อีกฝ่ายให้ความเมตตาและหวังดีต่อตัวนางจากใจจริง แต่หากเป็นไปได้นางก็ไม่อยากจะรบกวนพวกเขา

“ไม่ลำบากเลย ไม่ลำบากสักนิด ข้าเองก็ไม่ได้นอนกับท่านแม่มานานแล้วด้วย วันนี้ข้าจะได้ฟังนิทานก่อนนอนด้วย แล้วข้าเองก็ชอบพี่ฉินอวี้โม่มาก พี่สาวท่านอย่าปฏิเสธเลยนะ”

ฉีฉียิ้มส่งสดใสให้อย่างมีความสุข

นางชอบกลิ่นอายจากตัวพี่สาวคนใหม่มาก และนางก็อยากจะอยู่ใกล้ๆ พี่สาวคนนี้ให้นานขึ้นด้วย

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะขอรับน้ำใจของพวกท่าน”

เมื่อได้เห็นรอยยิ้มแสนอบอุ่นของเหวินหย่าและความกระตือรือร้นของหนูน้อยฉีฉีแล้ว ฉินอวี้โม่ก็ไม่อาจปฏิเสธพวกนางได้อีก อดีตนักฆ่าสาวจากศตวรรษที่ 21 ได้แต่พยักหน้ารับไมตรีนี้ด้วยรอยยิ้ม

“ยอดเยี่ยมที่สุด”

ฉีฉีกระโดดตัวลอยพร้อมกับพูดอย่างดีใจ

“ท่านแม่ไปสั่งอาหารก่อนได้เลย ข้าจะพาพี่ฉินอวี้โม่และพี่เสี่ยวโร่วไปที่ห้องพักก่อน”

ฉีฉีจูงมือฉินอวี้โม่และพาเดินขึ้นไปชั้นบน หนูน้อยต้องการจะพาพี่สาวทั้งสองไปยังห้องพักก่อนเป็นอันดับแรก

“ได้สิ อย่าลืมพาอวี้โม่กับเสี่ยวโร่วลงมาทานอาหารด้วยล่ะ”

เหวินหย่าส่งเสียงตอบรับและกำชับเรื่องอาหารมื้อเย็นกับฉีฉีที่เดินจากไปแล้ว สตรีผู้อ่อนโยนส่ายหน้าอย่าระอา แต่ทว่าก็ไม่ได้คิดที่จะห้ามปรามบุตรสาวแต่อย่างใด

“ข้าเข้าใจแล้วท่านแม่”

ฉีฉีที่รีบพาฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วขึ้นไปจนเกือบจะถึงชั้นบนส่งเสียงดังตอบกลับมา

ห้องพักของคณะเดินทางทั้งห้าอยู่ที่ชั้นสาม ฉีฉีจูงมือฉินอวี้โม่ไม่ยอมปล่อย เด็กผู้หญิงผมเปียลากสตรีในชุดบุรุษเดินลิ่วๆ ตรงไปยังประตูห้องก่อนจะผลักเข้าไป

“พี่ฉินอวี้โม่ พี่เสี่ยวโร่ว คืนนี้พวกท่านนอนที่นี่นะ”

ห้องของฉีฉีในโรงเตี๊ยมแห่งนี้เป็นห้องที่ใหญ่โตและกว้างขวางอย่างมาก มันใหญ่กว่าห้องของฉินอวี้โม่ที่จวนตระกูลฉินถึงสองเท่า อีกทั้งภายในยังมีเครื่องเรือนของใช้ครบครันพร้อมสรรพ

“สวรรค์ นี่คือห้องพักของโรงเตี๊ยมงั้นเหรอเนี่ย?”

เสี่ยวโร่วตกตะลึงเมื่อเห็นห้องที่ตนและนายหญิงจะใช้พักคืนนี้ สาวใช้น้อยอุทานอย่างตื่นเต้น นางไม่เคยเห็นห้องแบบนี้มาก่อน นางจำได้ว่าแม้แต่ในเรือนใหญ่หลังงามของตระกูลฉินก็ยังไม่มีห้องที่หรูหราและกว้างขวางเช่นนี้ แน่นอนว่าเสี่ยวโร่วไม่คิดว่าในโรงเตี๊ยมที่เมืองเยว่กวางจะมีห้องสวยๆ เช่นนี้อยู่

เมื่อได้เห็นท่าทางของเสี่ยวโร่ว ฉินอวี้โม่ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มอย่างเอ็นดู

“ไปกันเถอะ ลงไปทานมื้อเย็นกัน”

เมื่อพาฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วมาดูห้องพักแล้ว ฉีฉีก็ดึงมือฉินอวี้โม่ให้เดินลงไปชั้นล่าง

เมื่อพวกนางลงมาถึงก็พบว่าแม่นางเหวินหย่าและคนอื่นๆ จับจองโต๊ะสำหรับรับประทานอาหารเอาไว้รอแล้ว ซึ่งในตอนนี้ทุกคนก็นั่งประจำที่อย่างเรียบร้อย และเหลือเพียงที่ว่างสามที่สำหรับสตรีสามนาง

โต๊ะสำหรับอาหารมื้อเย็นในวันนี้ของพวกนางถือเป็นโต๊ะที่ดีที่สุดของโรงเตี๊ยม เพราะตั้งอยู่ติดริมระเบียงในทำเลที่สามารถมองออกไปชมทิวทัศน์ของถนนหนทางในเมืองนี้ได้

ฉีฉีพาฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วเดินมานั่งประจำที่เช่นกัน

ในตอนที่เสี่ยวโร่วออกมาจากเมืองหลิงซีพร้อมกับฉินอวี้โม่ นางมักจะแสดงความนอบน้อมและให้เคารพฉินอวี้โม่อยู่เสมอ ซึ่งนั่นก็เป็นกิริยาที่บ่งบอกได้ชัดว่าทั้งคู่อยู่ในสถานะนายและบ่าว อย่างไรก็ตามฉินอวี้โม่ก็ได้บอกกับเสี่ยวโร่วแล้วว่านางอยากให้เด็กสาวปฏิบัติกับนางอย่างเป็นกันเองเหมือนพี่น้องมากกว่าและไม่อยากให้มีพิธีรีตองเมื่ออยู่ด้วยกัน

ดังนั้นแล้ว เสี่ยวโร่วจึงค่อยๆ ปรับกิริยาของตนเองทีละน้อย เวลานี้นางปฏิบัติกับฉินอวี้โม่คล้ายอยู่กับพี่สาวขึ้นมาได้บ้างแล้ว แม้ว่าจะยังติดปากเรียกฉินอวี้โม่ว่าคุณหนูและยังมองว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้านายอยู่ตลอด แต่อย่างน้อยวิธีปฏิบัติของนางก็ผ่อนคลายขึ้นและไม่ได้มีกฎมากมายมาคอยกำกับไว้เหมือนที่ผ่านๆ มา

“แม่นางอวี้โม่ เจ้ามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมเทศกาลอสูรล้อมเมืองอย่างนั้นหรือ?”

หลัวเจี๋ยเอ่ยปากถามด้วยรอยยิ้มใจดี แม้จะไม่คิดว่าฉินอวี้โม่เป็นคนเลวร้าย แต่ก็รู้สึกว่าตัวตนของสาวน้อยผู้นี้ค่อนข้างเป็นปริศนา องครักษ์วัยกลางคนจึงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับตัวนางอยู่เต็มไปหมด

“ไม่ใช่ ท่านลุง พวกเรามาจากเมืองหลิงซี เราอยากจะเดินทางไปที่นครไป๋อวิ๋นและที่ผ่านเข้ามาในเมืองเย่วกวางแห่งนี้ก็เป็นเพียงเหตุบังเอิญเท่านั้น ข้าเองก็ได้ยินมาบ้างว่า อีกเจ็ดวันข้างหน้าจะมีอสูรบุกโจมตีเมืองและจะเปิดให้ยอดฝีมือมากมายแข่งขันกันสังหารอสูร ข้าเห็นว่าน่าสนใจดี จึงคิดจะอยู่รอเพื่อเข้าร่วม”

ฉินอวี้โม่รู้สึกว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเหล่านี้นางไม่มีสิ่งใดต้องปิดบัง สตรีโฉมงามจึงบอกความตั้งใจของตนออกไปตรงๆ ยิ่งกว่านั้นเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญมากมายนัก อีกทั้งหากนางเดาไม่ผิดคนเหล่านี้น่าจะมาจากนครไป๋อวิ๋นและนางเองก็กำลังจะเดินทางไปยังนครแห่งนั้น บางทีหากชะตาต้องกันนางอาจจะได้พบกับพวกเขาที่นั่นอีกครั้งก็ได้

“จริงเหรอ? พี่ฉินอวี้โม่ พี่จะไปที่นครไป๋อวิ๋นอย่างนั้นหรือ?”

“จริงเหรอ? พี่ฉินอวี้โม่ พี่จะไปที่นครไป๋อวิ๋นอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อฉีฉีได้ยินฉินอวี้โม่กล่าว รอยยิ้มยินดีก็ปรากฏบนใบหน้าไร้เดียงสาของนางอีกครั้ง หนูน้อยเอ่ยถามออกไปอย่างตื่นเต้นยินดี

ฉินอวี้โม่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“พวกเรามาจากนครไป๋อวิ๋น ลุงหลัวเจี๋ยบอกว่าจะพาพวกเรามาหาประสบการณ์ หลังจากเทศกาลอสูรล้อมเมืองจบลงพวกเราก็จะกลับนครไป๋อวิ๋นกันแล้ว หากแม่นางฉินไม่รังเกียจ พวกเจ้าสองคนเดินทางไปพร้อมกับพวกเราดีหรือไม่?”

ฉีอวี้ยิ้มและเอ่ยขึ้นมา ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงเล็กน้อย

ฉินอวี้โม่พยักหน้า แต่ไม่ได้รับปากหรือตอบอะไรกลับไปตรงๆ นางต้องการจะรอดูสถานการณ์หลังจากนี้ก่อน

“รีบกินกันเถิด หลังจากกินข้าวเสร็จ ลุงหลัวเจี๋ยจะพาพวกเราออกไปเดินชมป่าแสงจันทร์”

หลิงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองและกวักมือเรียกเสี่ยวเอ้อร์ (บริกร) ที่กำลังยกถาดอาหารเข้ามา

“ก็ได้ ก็ได้ รีบกินแล้วก็ไปที่ป่าแสงจันทร์กันเถอะ”

ฉีฉีและฉีอวี้พยักหน้าก่อนจะหยุดบทสนทนาแล้วเริ่มลงมือทานอาหาร

ฉินอวี้โม่และเสี่ยวโร่วไม่ได้กินอะไรดีๆ มาหลายวันแล้ว เมื่อเห็นอาหารร้อนๆ หอมกรุ่นหน้าตาน่ากินมากมายบนโต๊ะ พวกนางก็เริ่มกินอย่างมีความสุขโดยไม่เกรงใจ

หลังจากอาหารมื้อเย็นจบลง หลัวเจี๋ยก็ลุกขึ้นเป็นคนแรก

“แม่นางอวี้โม่ เจ้าสนใจจะไปที่ป่าแสงจันทร์กับเราหรือไม่?”

ฉินอวี้โม่ไม่ปฏิเสธคำชวนของหลัวเจี๋ย นางเองก็อยากรู้และอยากจะเห็นป่าแสงจันทร์ก่อนเทศกาลที่จะต้องสังหารอสูรสักครั้ง อีกทั้งหลังจากนี้นางก็จะต้องเดินทางผ่านป่าแห่งนี้ไปอยู่แล้ว เป็นการดีเสียอีกที่จะไปสำรวจด้วยตาตัวเองก่อน

“เสี่ยวโร่ว เจ้ากลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนเถอะ ข้าจะตามพวกเขาไปที่ป่าแสงจันทร์แล้วจะรีบกลับมา”

ฉินอวี้โม่บอกกับสาวใช้ผู้เสมือนเป็นน้องสาว ตอนนี้ระดับความแข็งแกร่งของเสี่ยวโร่วนับว่ายังอ่อนแออยู่มาก ถ้าหากให้นางติดตามไปที่ป่าแสงจันทร์ด้วย ฉินอวี้โม่เกรงว่าสาวน้อยอาจจะได้รับอันตราย

“เจ้าค่ะ งั้นข้าจะขอขึ้นไปนอนพักสักครู่ แล้วจะตื่นมาเตรียมน้ำอุ่นไว้รอคุณหนูกลับมาอาบนะเจ้าคะ”

เสี่ยวโร่วพยักหน้าอย่างว่าง่าย และไม่ได้ตื๊อจะตามฉินอวี้โม่ไป

“ข้าเองก็ขอตัว ข้าไม่อยากจะเข้าไปขัดความสนุกของเด็กๆ”

แม่นางเหวินหย่าผู้อ่อนโยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ขอรับ งั้นท่านแม่ไปพักผ่อนเถอะ ขอรับ”

ฉีอวี้และฉีฉีก้มศีรษะให้เหวินหย่าเล็กน้อย ดูเหมือนเมื่อพวกเขารู้ว่าผู้เป็นมารดาจะไม่ไปด้วย สองพี่น้องก็คล้ายจะสนุกกันมากกว่าเดิม

“พวกเจ้าสองคนนี่นะ”

เหวินหย่าอดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะให้กับความรักสนุกเป็นเด็กๆ ของบุตรชายหญิง ทว่าใบหน้างามก็ยังคงมีรอยยิ้มละไม

“เสี่ยวโร่วงั้นเจ้าคอยดูแลนายหญิงเหวินหย่าด้วย ถ้ามีอะไรหรือนายหญิงต้องการออกไปเดินเล่นข้างนอก เจ้าก็ออกไปเป็นเพื่อนนางด้วย”

ฉินอวี้โม่เองก็รีบสั่งการให้เสี่ยวโร่วคอยอยู่เป็นเพื่อนสตรีวัยกลางคนผู้ดูสูงศักดิ์

“ทราบแล้วเจ้าค่ะ”

เสี่ยวโร่วพยักหน้าอย่างว่าง่าย

หลัวเจี๋ยพาฉีอวี้ หลิงเฟิง ฉินอวี้โม่และฉีฉีออกไปจากโรงเตี๊ยมและเดินมุ่งหน้าตรงไปยังที่ตั้งของป่าแสงจันทร์

ฉีฉีเกาะแขนของฉินอวี้โม่ไว้อย่างสนิทสนมและกุลีกุจอชี้ชวนนางดูสิ่งนั้นสิ่งนี้

ฉีอวี้และหลิงเฟิงเองก็ชวนฉินอวี้โม่คุยไปตลอดทางอย่างอบอุ่น

“พี่อวี้โม่ เหตุผลแรกที่เรามาที่เมืองเยว่กวางในครั้งนี้ก็เพื่อเข้าร่วมเทศกาลอสูรล้อมเมือง และอย่างที่สองก็คือพวกเราตามหาผลไม้ชนิดหนึ่งที่จะปรากฏเฉพาะภายในป่าแสงจันทร์”

ฉีฉีเป็นหนูน้อยผู้ใสซื่อ นางไม่เคยปิดปกความลับใดๆ ขอเพียงชื่นชอบหรือมีความรู้สึกดีๆ ให้ใคร นางก็จะบอกอีกฝ่ายไปหมดทุกเรื่อง

ฉีอวี้ หลิงเฟิงและหลัวเจี๋ยเองก็รู้สึกดีกับฉินอวี้โม่ ฉะนั้นเมื่อได้ยินฉีฉีเอ่ยเรื่องนี้ออกไปพวกเขาจึงไม่ได้กล่าวห้าม

“พี่อวี้โม่ พี่รู้จักผลไม้แปลกๆ ที่เรียกว่าผลหลิวหลีไหม?”

ฉินอวี้โม่พยักหน้า

ผลหลิวหลีคือผลไม้หายากจนถึงยากมาก ทว่าขณะเดียวกันสรรพคุณของมันก็นับว่าวิเศษมากด้วย

ถ้าหากว่ากินผลหลิวหลีเข้าไปก็จะทำให้ผู้ฝึกพลังมายาในขอบเขตมายารัตนะสามารถทะลวงพลังขึ้นไปสู่ดาราที่สูงกว่าได้ ส่วนผู้ที่อยู่ในขอบเขตทิพย์มายาจะสามารถทะลวงผ่านเข้าสู่ขอบเขตมายารัตนะได้ทันที ซึ่งนั่นก็จะทำให้ความแข็งแกร่งของคนคนนั้นพุ่งขึ้นอย่างก้าวกระโดดด้วย อย่างไรก็ตามการกินผลหลิวหลีถือเป็นอันตรายต่อผู้ที่อยู่ในขอบเขตจิตมายา เนื่องจากฤทธิ์ของผลไม้วิเศษชนิดนี้มีความรุนแรงมากเกินไป

“ท่านพี่ของข้ากำลังจะพัฒนาถึงระดับทิพย์มายาเก้าดารามาหลายวันแล้ว แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเขาถึงทะลวงขึ้นไปสู่ขอบเขตมายารัตนะไม่ได้ ฉะนั้นพวกเราทั้งหมดเลยมาที่นี่เพื่อหาผลหลิวหลี ถ้าเราหามันพบ ท่านพี่ของข้าจะได้ทะลวงพลังขึ้นไประดับสูงขึ้นได้”

ฉีฉีบอกเล่าจุดประสงค์ที่พวกนางมายังเมืองเยว่กวางแห่งนี้ออกไปตรงๆ นางไม่คิดจะปิดบังสิ่งใดกับฉินอวี้โม่ แท้จริงแล้วผลหลิวหลีนี้เป็นผลไม้ที่หายากมาก การที่มีโอกาสได้ออกไปตามหาผลไม้ชนิดนี้ร่วมกันกับผู้ฝึกกายาระดับสูงอย่างหลั่วเจี๋ย รวมทั้งฉีอวี้และหลิงเฟิงที่น่าจะมีฝีมือสูงนับว่าเป็นผลดีกับฉินอวี้โม่มาก

ฉินอวี้โม่พยักหน้ารับทราบเมื่อได้ยินวาจาใสซื่อไม่คิดปิดบังสิ่งใดของฉีฉี ในขณะที่ฉีอวี้และหลิงเฟิงก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาทุกข์ร้อนต่อคำพูดเจื้อยแจ้วของหนูน้อยแต่อย่างใด พวกเขายังคงมุ่งหน้าเดินกันไปต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อะแฮ่ม เด็กน้อยทั้งหลาย ข้าก็ไม่อยากจะขัดจังหวะการสนทนาของพวกเจ้าหรอกนะ แต่ตอนนี้มี ‘สหาย’ กลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งตรงมาหาเรา ข้าคิดว่าพวกเรากำลังจะได้สนุกกันแล้วล่ะ”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในระหว่างบทสนทนาอันแสนเพลิดเพลินนั้น พวกเขาก็ก้าวเข้าสู่เขตแดนของป่าแสงจันทร์อย่างไม่รู้ตัว ทว่ายังไม่ทันมุ่งหน้าไปได้ไกลนักเสียงเตือนของหลัวเจี๋ยก็ดังขึ้น

ฉินอวี้โม่และคนอื่นๆ ขยับตัวเตรียมพร้อมในทันที ทุกคนไม่กล้าประมาท ตอนนี้หัวใจของพวกเขาเต้นรัวจนรู้สึกได้ คนทั้งหมดมองไปรอบๆ อย่างตื่นตัว

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งก็มีเสียงฝีเท้าจำนวนมากดังขึ้น ฝูงหมาป่ากลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตรงเข้าใส่พวกเขา

“สวรรค์ พวกมันคือฝูงหมาป่าสายลม”

นี่เป็นการผจญภัยครั้งแรกของสาวน้อยฉีฉี การที่ได้เห็นฝูงหมาป่าวิ่งเข้าใส่แบบนี้จึงทำให้นางตื่นเต้นและประหม่าจนอุทานออกมาเสียงดังอย่างช่วยไม่ได้

“พวกเด็กๆ ที่ข้าพาพวกเจ้าออกมาในครั้งนี้ก็เพื่อให้พวกเจ้าได้ประสบการณ์ และข้าก็อยากจะให้พวกเจ้าได้ออกแรงด้วยตัวเอง ถึงแม้ฝูงหมาป่าพวกนั้นจะค่อนข้างใหญ่ แต่ความแข็งแกร่งของพวกมันก็ไม่ได้สูงมากนัก ฉะนั้นครั้งนี้ข้าจะไม่ช่วย พวกเจ้าจงรับมือกับพวกมันด้วยตัวเอง ตั้งใจให้ดี อย่าได้ประมาท!”

กล่าวจบหลัวเจี๋ยก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ

“กริชเล่มนี้ถูกตีขึ้นมาโดยช่างหลอมอาวุธชื่อดังของนครไป๋อวิ๋น ชื่อของมันคือกริชน้ำแข็ง ข้าเองก็อยากจะเห็นว่าครั้งนี้ใครจะสามารถสังหารหมาป่าสายลมได้มากที่สุด กริชเล่มนี้คือรางวัลสำหรับผู้ชนะ ไม่ว่าใครจะเป็นผู้ชนะกริชน้ำแข็งเล่มนี้จะตกเป็นของคนผู้นั้นในทันที”

หลัวเจี๋ยล้วงเอากริชเล่มหนึ่งที่มีใบมีดเปล่งประกายระยิบระยับงดงามออกมาจากแหวนมิติ จากนั้นผู้ฝึกกายาก็ตวัดมันเข้าใส่แผ่นเหล็กอีกแผ่นที่เขานำออกมาพร้อมๆ กันต่อหน้าฉินอวี้โม่และคนอื่นๆ

กริชน้ำแข็งสามารถตัดเหล็กให้ขาดได้อย่างง่ายดายราวกับตัดเต้าหู้ ภาพนั้นทำให้ดวงตาของฉีอวี้และหลงเฟิงเป็นประกายขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

“กริชน้ำแข็งของลุงหลัวเจี๋ยเล่มนี้ถือเป็นสมบัติล้ำค่า ข้าเคยขอเขาหลายครั้งแล้วแต่ก็ถูกปฏิเสธตลอด ไม่คิดเลยว่าเขาจะนำมันออกมาเป็นรางวัลในครั้งนี้”

ฉีอวี้กล่าวขึ้นพร้อมกับจ้องมองกริชในมือหลั่วเจี๋ยตาไม่กะพริบ เขาสนใจกริชเล่มนี้เป็นอย่างมาก

ฉินอวี้โม่เองก็มองกริชน้ำแข็งอย่างพิจารณา มันเป็นกริชที่งดงามมากจริงๆ นางเองก็รู้สึกชอบมันเช่นกัน

ในตอนนี้ตัวนางก็ยังไม่มีอาวุธที่เหมาะสม ที่ผ่านมานางใช้เพียงกริชธรรมดาๆ รวมเข้ากับทักษะการต่อสู้ที่มีติดกายเท่านั้น หากได้อาวุธดีๆ ก็น่าจะช่วยให้นางพัฒนาฝีมือได้มาก ดังนั้นกริชเล่มนี้ก็ถือเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับนาง

เมื่อเห็นแววตาเป็นประกายและสีหน้ามุ่งมั่นของเด็กๆ ทุกคน หลัวเจี๋ยก็พยักหน้าด้วยความพอใจ

.

.

ตอนที่ 31 สั่งสอนอันธพาล

บุรุษร่างใหญ่กลุ่มหนึ่งเดินมาหยุดตรงอยู่ตรงหน้าฉินอวี้โม่ สีหน้าและแววตาของพวกเขาดูไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย

เมื่อได้เห็นคนกลุ่มนั้นเดินเข้ามาด้วยท่าทางราวกับจะหาเรื่อง สีหน้าของเด็กหนุ่มผู้ทำหน้าที่เฝ้าโต๊ะก็เปลี่ยนไปทันที

เหล่าทหารรับจ้างที่อยู่รอบข้างต่างก็หันมามองฉินอวี้โม่ด้วยเช่นกัน พวกเขาเริ่มส่งเสียงซุบซิบกันอย่างออกรสในขณะที่มองดูหนุ่มน้อยในชุดดำสลับกับกลุ่มบุรุษร่างใหญ่ที่เดินเข้าไปหาเรื่อง ราวกับว่ากำลังมีละครฉากเด็ดให้ได้ดู

“จบแล้วล่ะ ข้าว่าหนุ่มคนนั้นคงจบแค่นี้แน่”

ผู้ลอบมองอยู่ต่างก็อดวิพากษ์วิจารณ์ไม่ได้ บางคนมองด้วยสายตาสมเพช บางคนมองด้วยสายตาเย้ยหยัน และมีบ้างที่ถอนหายใจออกมาด้วยความเวทนา ‘ไม่รู้ว่าหนุ่มน้อยผู้นั้นเป็นใครมาจากไหน ถึงได้กล้าเอา ‘สมบัติ’ มหาศาลอย่างนั้นมาแลกเงินที่นี่’

เรื่องนี้ทำให้ผู้คนโดยรอบต่างก็คิดไม่ตกว่าควรจะตกใจกับเรื่องที่เขาสามารถรวบรวมแก่นมายาและแกนชีวิตได้มากมายขนาดนี้ หรือควรจะตกใจเรื่องความไร้เดียงสาของเขามากกว่ากันดี

“อีกฝ่ายเป็นกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจ คนพวกนี้ยิ่งกว่าอัธพาล หยิ่งยโสมาก ไม่เคยเห็นหัวใครเลยในสมาคม ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับพวกเขาหรอก”

เมื่อได้รู้ถึงตัวตนของกลุ่มชายร่างใหญ่ที่ปรี่เข้าไปหาเรื่อง คนจำนวนมากต่างก็ตกตะลึง พวกเขาทอดถอนใจอย่างแสนเสียดายและเริ่มรู้สึกเสียใจกับ ‘หนุ่มน้อย’ ชุดดำที่ชีวิตทหารรับจ้างต้องมาจบลงเพียงเท่านี้

บุรุษร่างใหญ่เหล่านี้หาใช่ใครอื่น พวกเขาคือ ‘กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจ’ ผู้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ที่สุดของเมืองเยว่กวางแห่งนี้

กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจเป็นกลุ่มทหารรับจ้างระดับสอง ซึ่งเป็นกลุ่มทหารรับจ้างที่กล่าวได้ว่าแข็งแกร่งและมีอิทธิพลสูงสุดในเมืองเยว่กวาง

หัวหน้าของพวกเขาคือยอดฝีมือระดับมายารัตนะเก้าดารา เขาเป็นจอมยุทธ์ฝีมือสูงส่งและเป็นหนึ่งในบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดของเมืองแห่งนี้

ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าจะมีบ่อยครั้งที่กองทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจทำเรื่องนอกกฎหมาย แต่ก็ไม่มีผู้ใดในเมืองกล้าเอาเรื่องพวกเขา

“เฮ้ ! ข้าว่าทางที่ดีพวกเจ้าน่าจะเงียบเสียงลงหน่อยนะ ถ้าหัวหน้าของพวกมันได้ยินเข้า ระวังจะเจ็บตัวเอาได้” ใครคนหนึ่งกระซิบกระซาบเตือนขึ้นมาอย่างหวาดหวั่น

ในตอนนี้ทุกคนต่างก็หยุดมือในสิ่งที่กำลังทำอยู่จนหมดแล้ว และหันมาตั้งใจมองจุดที่กำลังเกิดเรื่องขึ้นอย่างเงียบ ๆ แทน ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา

ฉินอวี้โม่หันหน้าไปมองต้นเสียงช้า ๆ ก่อนจะเห็นชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำสูงใหญ่ หน้าตาของคนผู้นี้ดูนถมึงทึงน่าหวาดกลัว เขากำลังยืนจ้องมองนางด้วยแววตาหิวกระหาย ความโลภในดวงตาน่ากลัวนั้นชัดเจนอย่างไม่อาจปกปิด

“เจ้าหนุ่ม เมื่อครู่เจ้าเดินผ่านกลุ่มทหารรับจ้างมาป่าปีศาจและแอบล้วงเอาของของเราไปตอนเผลอ แล้วตอนนี้เจ้ายังกล้าเอาของที่เพิ่งขโมยมามาแลกเป็นเงินที่สมาคมอย่างเปิดเผยอีกเรอะ เจ้าไม่อยากอยู่ดูตะวันวันพรุ่งนี้แล้วรึไง ?!”

บุรุษสูงใหญ่รูปร่างกำยำผู้นี้ก็คือหัวหน้าของกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจนามว่าหลี่เปียว เขาจ้องมองฉินอวี้โม่พร้อมกับหักนิ้วเป็นการข่มขู่

“จริงเหรอ ? เหตุใดข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ”

ฉินอวี้โม่จ้องมองหลี่เปียวอย่างไม่เกรงกลัว อีกทั้งยังกล่าววาจาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ในเมื่อเจ้าบอกว่าข้าเป็นคนขโมยมันมา งั้นข้าขอถามเจ้าสามข้อ ข้อแรก เจ้าไปได้แก่นมายาและแกนชีวิตจำนวนมากขนาดนี้มาจากที่ใด ข้อสอง ในมือข้าตอนนี้มีแก่นมายาและแกนชีวิตทั้งหมดเท่าไหร่ และข้อสุดท้าย พวกมันมาจากอสูรชนิดไหนบ้าง ? หากของทั้งหมดนี่เป็นของเจ้า เรื่องเหล่านี้เจ้าก็ควรจะรู้”

คำพูดของฉินอวี้โม่ทำให้หลี่เปียวชะงักไปเล็กน้อย เดิมทีเขาก็แค่บังเอิญเห็นตอนที่เจ้าหนุ่มชุดดำนี่เทแก่นมายาและแกนชีวิตจำนวนมากออกมาเท่านั้น และดูจากท่าทางใสซื่อไม่รู้ความแล้วก็ทำให้เขาคิดว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นแค่เด็กบ้านนอกธรรมดาไร้ผู้มีอำนาจสนับสนุน เพียงเขาข่มขู่ไปเล็กน้อยก็คงจะยอมได้โดยง่าย ฉะนั้น เขาจึงคิดจะชิงแก่นมายาและแกนชีวิตพวกนั้นมา

ต้องทราบก่อนว่าหากนำแก่นมายาและแกนชีวิตจำนวนมากมายถึงเพียงนี้ไปแลกเป็นเงินแล้ว เงินที่ได้รับมาจะมหาศาลเสียจนสามารถนำเอาไปพัฒนากลุ่มทหารรับจ้างไม่ว่าจะกลุ่มใดให้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้

“ใครมันจะไปสนใจนับแก่นมายาและแกนชีวิตที่มีกัน ?! ที่สำคัญ วัน ๆ พวกเราฆ่าอสูรมายานับไม่ถ้วน ใครมันจะไปจำได้วะ ?!”

หลี่เปียวไม่สนใจหาเหตุผลมาสู้กับหนุ่มน้อยตรงหน้า เขาคิดว่ามันไร้สาระและเสียเวลา อย่างไรเสียที่นี่ก็คือเมืองเยว่กวาง ในเมืองนี้มีไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้ามีปัญหากับทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจอย่างพวกเขา ถ้าพวกเขาต้องการแก่นมายาและแกนชีวิตพวกนี้ ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ต้องได้มันมา

“หึ ๆ ๆ ผิดแล้วพี่ชาย ในเมื่อเป็นถึงกลุ่มทหารรับจ้างก็ต้องมีระบบระเบียบเพราะต้องมีคนทำงานร่วมกันจำนวนมาก และแน่นอนว่าก็ต้องมีผู้ทำหน้าที่ตรวจนับและคัดแยกชนิดของแก่นมายาและแกนชีวิตอยู่แล้ว เผื่อในกรณีที่มีคนยักยอกจะได้รู้ได้และเพื่อให้ง่ายเวลานำไปขึ้นเงิน ในเมื่อเป็นกลุ่มทหารรับจ้างและยังเป็นกลุ่มใหญ่ภายในเมืองเยว่กวางแห่งนี้ แล้วเหตุใดกลุ่มของเจ้าถึงไม่มีการบริหารจัดการที่ดีเลยล่ะ ?”

ฉินอวี้โม่ยิ้มขำ ‘ต้องการจะปล้นของของเธอไปอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ ! มีแค่ตัวเธอเท่านั้นที่มีสิทธิ์ปล้นคนอื่นได้ เธอคนนี้จะไม่ยอมถูกใครหน้าไหนปล้นอย่างเด็ดขาด… ถ้าแน่จริงนักก็ลองดู เธอจะทำให้รู้ว่าของจริงเป็นยังไง’

ฉินอวี้โม่ยิ้มขำ ‘ต้องการจะปล้นของของเธอไปอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ ! มีแค่ตัวเธอเท่านั้นที่มีสิทธิ์ปล้นคนอื่นได้ เธอคนนี้จะไม่ยอมถูกใครหน้าไหนปล้นอย่างเด็ดขาด… ถ้าแน่จริงนักก็ลองดู เธอจะทำให้รู้ว่าของจริงเป็นยังไง’

“ที่สำคัญ พวกเจ้าเป็นถึงกลุ่มทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองเยว่กวางและยังเป็นถึงกลุ่มทหารรับจ้างระดับสอง แต่กลับปล่อยให้ข้าตัวคนเดียวขโมยของของพวกเจ้าไปได้ กลุ่มทหารรับจ้างของพวกเจ้ามีแต่คนตายรึไง ?!”

ยิ่งฟังคำพูดและเหตุผลที่ฉินอวี้โม่ยกมากล่าว เหล่าคนที่แอบฟังอยู่โดยรอบก็ยิ่งเชื่อว่า กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจกำลังพยายามใช้กำลังขู่เพื่อแย่งชิงของของผู้อื่น หนุ่มน้อยบ้านนอกถูกอันธพาลเมืองใหญ่หาเรื่องอีกทั้งยังจะปล้นเอาสมบัติมีค่าไป ตอนนี้ไม่ว่าใครต่างก็รู้สึกสงสารหนุ่มน้อยชุดดำผู้นี้

อย่างไรก็ตาม ความสงสารก็ยังพ่ายแพ้ให้กับความยำเกรงที่มีต่ออิทธิพลของกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจ และนั่นก็ทำให้ไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวอะไรออกมา

“เลิกพูดไหลวไหล ข้าบอกว่าเจ้าขโมยมันไป เจ้าก็คือขโมย ถ้ายังไม่รีบยอมรับก็อย่ามาตำหนิข้าเรื่องที่จะส่งตัวเจ้าไปให้ทางการลงโทษ !”

เมื่อได้ฟังคำพูดของฉินอวี้โม่ ใบหน้าของหลี่เปียวก็ชาวูบขึ้นมา ไม่มีเหตุผลข้อใดที่เขาโต้แย้งได้เลย แถมเจ้าบ้านนอกนี่บังอาจเหน็บแนมพวกเขาว่าไร้ปัญญาเหมือนคนตายและอ่อนแอปวกเปียก หลี่เปียวจ้องหน้าฉินอวี้โม่อย่างเคียดแค้น ในเมื่อไม่สามารถโต้เถียงได้ หัวหน้ากลุ่มหมาป่าปีศาจจึงกล่าววาจาข่มขู่ออกไป

เขาต้องยอมรับเลยว่าคนหนุ่มตรงหน้าฉลาดหลักแหลม แต่สิ่งที่คนผู้นี้ยังไม่รู้ก็คือ ผู้ที่กล้ามาแหยมกับกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจก็เท่ากับมันผู้นั้นรนหาที่ตาย !

“เจ้าหนุ่ม ตัวเจ้าเองก็ดูไม่ได้แข็งแกร่งสักเท่าไหร่ แล้วทำไมถึงมีแก่นมายาและแกนชีวิตมากมายขนาดนี้ ถ้าเจ้าไม่ได้ขโมยมาแล้วไปได้มาอย่างไร ? อย่าบอกนะว่าเจ้าล่าพวกมันทั้งหมดด้วยตัวเอง ?”

หลี่เปียวยังคงกล่าววาจากดดันต่อไป เขาหวังจะให้ฉินอวี้โม่ยอมส่งแก่นมายาและแกนชีวิตมาแต่โดยดี เพราะอย่างไรตอนนี้พวกเขาก็อยู่ในอาคารสมาคมที่มีคนจำนวนมากเฝ้าดู ถ้าเขาจะมือลงที่นี่ทันทีก็อาจจะมีปัญหาทีหลังได้

“ถ้าข้าบอกว่าข้าล่าพวกมันมาได้ล่ะ เจ้าจะว่ายังไง ?”

ฉินอวี้โม่ไม่ได้เกรงกลัวหลี่เปียว นางตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แก่นมายาและแกนชีวิตเหล่านี้นางเป็นผู้ที่รวบรวมมันมาด้วยตัวเอง ในระหว่างที่ออกมาจากเมืองหลิงซีและกำลังเดินทางมุ่งหน้ามายังเมืองเยว่กวางแห่งนี้ นางสั่งให้เสี่ยวเฮยหยุดพักในจุดที่มีอสูรมายาที่ระดับไม่สูงมากมารวมตัวกัน อดีตนักฆ่าสาวในร่างคุณหนูล่าอสูรมายาอยู่ที่นั่นหลายวัน และใช้ช่วงเวลานั้นปรับปรุงความแข็งแกร่งของตัวเอง เธอต้องการขัดเกลาทักษะที่ตนมีในชีวิตก่อนให้เข้าที่ และทำให้ตนเองเข้าใจกับวิธีการใช้พลังมายาของร่างใหม่ นอกจากนั้นเธอยังได้ทดสอบการผสานพลังมายาของร่างนี้เข้ากับวิชาโบราณที่เคยเรียนมาใช้ชีวิตก่อนด้วย

หลายวันผ่านไป แม้ว่าระดับพลังจะยังไม่ได้เพิ่มขึ้นมากนัก แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าวิญญาณของเธอและร่างใหม่นี้เริ่มจะเข้ากันได้ดียิ่งขึ้นจนเกือบจะใกล้คำว่าสมบูรณ์แบบ ทักษะต่าง ๆ ของเธอค่อย ๆ ฟื้นกลับมา และบางทีอาจจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าชีวิตก่อนเลยด้วยซ้ำ

ซึ่งนั่นอาจเป็นเพราะพลังวิญญาณและพลังชีวิตที่แฝงอยู่ในธรรมชาติของดินแดนแห่งนี้มีมากกว่าที่โลกใบเดิมของเธอในชีวิตก่อนอย่างเทียบกันไม่ได้ ความหนาแน่นของพลังในดินแดนนี้มากกว่าของโลกของเธอ หลายสิบเท่า จึงอาจจะไม่แปลกนักถ้าในดินแดนนี้เธอจะสามารถฝึกวิชาและทักษะต่าง ๆ ที่ในโลกก่อนไม่มีทางทำได้จนบรรลุถึงขีดสูงสุดได้

ฉินอวี้โม่ลองคำนวณอย่างคร่าว ๆ แล้วพบว่า ปริมาณแก่นมายาและแกนชีวิตที่นางได้มาทั้งหมดจากการเก็บเกี่ยวระหว่างการเดินทางของนางในครั้งนี้สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้อย่างน้อย ๆ ก็หมื่นเหรียญทอง

นี่ยังไม่ได้คำนวณรวมกับมูลค่าเพิ่มของแกนชีวิตและแก่นมายาบางก้อนด้วย เพราะในบรรดาแก่นมายาและแกนชีวิตเหล่านั้น มีส่วนหนึ่งที่เป็นของอสูรมายาระดับภูตที่มีดาราสูง ๆ รวมอยู่ด้วย ดังนั้นเงินที่นางควรจะได้รับก็จะต้องเพิ่มมากขึ้นอีก

“เจ้าเนี่ยนะล่า ?”

หลี่เปียวจ้องมองฉินอวี้โม่ขึ้น ๆ ลง ๆ ด้วยสายตาไม่เชื่อก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“ฮ่า ๆ ๆ เหลวไหลทั้งเพ เจ้าจะบอกว่าตัวเองล่าได้ก็เรื่องของเจ้าเถอะ แต่ข้ากลัวว่าอย่างเจ้า แค่หมาป่าสายลมตัวเล็ก ๆ ก็ไม่มีปัญญาเอาชนะมันแล้ว”

เดิมทีคนรอบ ๆ ที่กำลังมองดูเหตุการณ์อยู่ต่างก็รู้สึกเป็นกังวลและเป็นห่วงหนุ่มน้อยบ้านนอกที่น่าสงสาร แต่ทว่าเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉินอวี้โม่กล่าว พวกเขาก็หันกลับมามองนางด้วยสายตาดูถูก ไม่มีผู้ใดคิดที่จะเชื่อคำพูดนั้น

‘เด็กหนุ่มตัวเล็ก ๆ กลับกล้าบอกว่าตนเองล่าแก่นมายาและแกนชีวิตทั้งหมดนี้มาได้ด้วยตัวคนเดียว ! มีแต่เด็กอมมือเท่านั้นที่จะเชื่อ เล่นตลกอยู่หรือไง โกหกทั้งเพ !’

แน่นอนว่าฉินอวี้โม่เข้าใจวาจาเสียดสีของหลี่เปียวดี หมาป่าสายลมเป็นเพียงอสูรมายาระดับต่ำเท่านั้น การที่เขาบอกว่าฉินอวี้โม่ไม่สามารถเอาชนะมันได้จึงถือเป็นการดูถูกนางอย่างมาก

“เจ้าหนุ่ม เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายว่าเจ้าจะยอมส่งแก่นมายาและแกนชีวิตพวกนั้นมาหรือไม่ ถ้าเจ้าส่งมันมา ข้าจะยกโทษเรื่องที่เจ้าขโมยมันไปจากกลุ่มทหารรับจ้างของข้า และข้าก็จะไม่ถือสาเอาความเจ้า”

หลี่เปียวยื่นมือออกไปหาฉินอวี้โม่เพื่อแสดงเจตนาว่าเขาพร้อมที่จะให้อภัยหนุ่มน้อยผู้นี้

เมื่อเห็นมือของหลี่เปียวที่ยืนมา ฉินอวี้โม่ก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม นางไร้ซึ่งความกลัวคนพาลผู้นี้ สตรีผู้งดงามในชุดบุรุษเมินเฉยต่อมือสกปรกที่ยื่นมาและไม่คิดจะส่งแก่นมายาและแกนชีวิตให้ด้วย

เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มชุดดำตรงหน้าไม่ขยับตัว สีหน้าของหลี่เปียวก็เข้มขึ้นและเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้ง เขาตวาดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ไอ้หนู ข้ายื่นไมตรีให้ดี ๆ แต่เจ้ากลับต้องการคมดาบ คิดจะอวดดีกับข้าเรอะ ?!”

“ไสหัวไป อย่ามายุ่งกับการแลกเปลี่ยนของข้า !” อดีตคุณหนูสี่ในชุดบุรุษสวนกลับไปด้วยการตวาดไล่

“ไสหัวไป อย่ามายุ่งกับการแลกเปลี่ยนของข้า !” อดีตคุณหนูสี่ในชุดบุรุษสวนกลับไปด้วยการตวาดไล่

ตอนนี้ทั้งนางและเสี่ยวโร่วต้องการการพักผ่อน นางไม่ต้องการเสียเวลาเสวนากับอันธพาลไร้ค่าอย่างหลี่เปียวอีก นางหันหน้ากลับมาเพื่อจะดำเนินการแลกเปลี่ยนต่อให้เสร็จสิ้น

“น้องชาย รีบจัดการให้ข้าที เสร็จแล้วข้าจะได้ไปหาสถานที่เหมาะ ๆ เพื่อพักผ่อน”

ฉินอวี้โม่เพิกเฉยต่อหลี่เปียวอย่างสิ้นเชิง

“บังอาจ ! ไอ้เด็กจองหอง ในเมืองเยว่กวางไม่มีผู้ใดกล้าไล่หลี่เปียวคนนี้”

สีหน้าของหลี่เปียวดำคล้ำขึ้นมาทันที เขาหันไปสั่งคนที่อยู่ด้านหลัง

“ไปเอาแก่นมายาของพวกเราคืนมา และสั่งสอนเจ้าเด็กน้อยนั่นให้มันรู้จักที่ต่ำที่สูง !”

“ขอรับ”

บุรุษร่างกำยำที่ยืนอยู่ด้านหลังหลี่เปียวพยักหน้ารับ ท่าทางคนผู้นี้ก็ดูอันธพาลไม่แพ้หัวหน้าของเขา ชายกำยำค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปหาฉินอวี้โม่อย่างคุกคาม

เมื่อเดินเข้าไปอยู่ข้าง ๆ เด็กหนุ่มชุดดำ เขากลับไม่เห็นหนุ่มผู้นี้มีปฏิกิริยาใด ๆ ชายผู้นั้นจึงยื่นมือออกไปหมายจะหยิบถุงที่เก็บแก่นมายาและแกนชีวิตที่ฉินอวี้โม่วางไว้บนโต๊ะ

ทว่า ในตอนที่มือของเขาสัมผัสกับถุงนั้นเอง ทุกคนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของชายร่างใหญ่ผู้นั้นดังขึ้น

“— กรี๊ดดดดด !–”

ชายกำยำดึงมือของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมส่งเสียงกรีดร้องแหลมสูงไม่ต่างจากสตรี ไม่มีผู้ใดมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน ทุกคนเห็นเพียงแค่ว่ามือของชายกำยำดูคล้ายจะถูกอะไรบางอย่างเล่นงานก่อนที่เขาจะกรีดร้องเป็นสตรีตกใจ

“ไอ้เด็กเวร กล้าลงมือกับข้าเรอะ ?!”

ชายคนนั้นตะโกนอย่างโกรธแค้น เขายับยั้งความเจ็บปวดเอาไว้แล้วลงมือโจมตีเด็กหนุ่มชุดดำอย่างไม่ลังเล

“ข้าบอกให้ไสหัวไป !”

ฉินอวี้โม่เริ่มหมดความอดทนแล้ว เมื่อเห็นชายผู้นั้นโจมตีนาง เท้าเล็กก็ขยับอย่างรวดเร็วจนเห็นเป็นเพียงเงาเลือนรางก่อนจะฟาดเข้าที่หน้าท้องของชายผู้นั้น

— ปัง ! —

เกิดเสียง *ปัง* ดังขึ้นมา ชายเสียงแหลมถูกฉินอวี้โม่ถีบเข้าอย่างจังจนกระเด็นไปกระแทกเข้ากับผนังด้านหนึ่งของอาคารสมาคมทหารรับจ้างอย่างแรง

ร่างกำยำกระตุกอยู่สองสามครั้งก่อนจะกระอักเลือดออกมาแล้วสลบไป

“ซี๊ดดด…”

เหล่าผู้ชมที่ดูอยู่ต่างพากันตื่นตะลึง พวกเขาสูดหายใจเข้าลึกและซี๊ดปากอย่างอดไม่ได้ ทุกคนรู้สึกได้ถึงความรุนแรงจากฝ่าเท้าของฉินอวี้โม่ ถ้าไม่ใช่เพราะผนังของอาคารสมาคมแห่งนี้แข็งแกร่งมากก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชายผู้นั้นคงจะกระเด็นทะลุออกไปด้านนอกแล้ว

หลี่เปียวอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อเห็นว่าลูกน้องของตัวเองนอนสลบอยู่บนพื้นก็ทำให้เขาเดือดดาลยิ่งกว่าเดิม

“ไอ้สารเลว กล้าลงมือทำร้ายคนของข้า”

ฉินอวี้โม่จ้องมองหลี่เปียวอย่างเย็นชาพลางกล่าว “ข้าเตือนแล้วว่าให้เจ้าไสหัวไป แต่เจ้าไม่ฟังแถมยังให้คนเข้ามาปล้นของของข้า ! ข้าก็แค่สั่งสอนให้คนผู้นั้นรู้จักที่ต่ำที่สูง เหมือนที่เจ้าพูดไว้ไง”

หลังจากนั้นฉินอวี้โม่ในชุดบุรุษก็หันหน้ากลับไปพูดกับเจ้าหน้าที่หนุ่มน้อยที่กำลังหวาดกลัวอยู่อีกครั้ง “เอ้า อย่ามัวแต่อึ้ง รีบ ๆ คำนวณเงินให้ข้าเร็วเข้า”

หนุ่มน้อยผู้นั้นรีบพยักหน้าและคำนวณอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ไม่ได้ไปยั่วยุหรือหาเรื่องกับคนตรงหน้า หาไม่แล้วผู้ที่จะถูกเตะกระเด็นไปชนกำแพงอาจจะเป็นตัวเขาแทนก็ได้

เมื่อเห็นว่าฉินอวี้โม่ไม่เห็นตนอยู่ในสายตา หลี่เปียวก็กล่าวอย่างเกรี้ยวกราด “พวกเจ้าสามคน เข้าไปเอาของมาให้ข้า จากนั้นก็สั่งสอนเจ้านั่นซะ ให้มันได้รู้สำนึกว่าอย่าอาจหาญคิดกระตุกหนวดหมาป่าปีศาจอย่างเรา”

ทันทีที่สิ้นเสียงของหลี่เปียว ชายร่างใหญ่อีกสามก็เดินออกมาจากด้านหลังของเขา แต่ครั้งนี้คนทั้งสามพุ่งตัวเข้าจู่โจมฉินอวี้โม่อย่างรวดเร็ว

เมื่อได้เห็นสหายในกลุ่มถูกเล่นงานไป พวกเขาสามคนก็ไม่กล้าประมาทหนุ่มน้อยชุดดำผู้นี้ ทั้งสามจึงทุ่มสุดฝีมือตั้งแต่เริ่มต้น

ทว่าผลลัพธ์กลับไม่ต่างกัน…

— ตุ้บตั้บ ๆ ! —

ไม่มีผู้ใดมองตามการเคลื่อนไหวของฉินอวี้โม่ได้ทัน พวกเขาได้ยินเพียงเสียงฝ่าเท้ากระทบร่างกายก่อนที่จะมองเห็นร่างของคนจากกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจกระเด็นไปกระแทกกำแพงแล้วหมดสติไป

“สวรรค์…”

บางคนอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้ ‘หนุ่มน้อยผู้นี้เป็นใครมาจากไหน เหตุใดจึงมีฝีมือถึงเพียงนี้ ?’

อย่างไรก็ตาม ผู้คนส่วนมากก็ยังไม่คิดว่าเด็กหนุ่มบ้านนอกจะรอดไปได้ในวันนี้ เพราะถึงอย่างไร กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจก็ยังมีหลี่เปียวที่เป็นถึงยอดฝีมือระดับมายารัตนะเก้าดารา และตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้วาดหมัดเลยสักกระบวนท่า ถ้าหากคนผู้นั้นลงมือเอง ชีวิตของหนุ่มน้อยผู้นั้นต้องจบสิ้นอย่างไม่มีข้อสงสัยแน่

หลี่เปียวเองไม่ใช่คนโง่ เมื่อเห็นว่าลูกน้องทั้งสามคนของเขารับมือกับหนุ่มชุดดำนั่นไม่ได้แม้แต่น้อย เขาก็ไม่คิดจะส่งใครไปอีก

“เจ้าเด็กสามหาว กล้าลบหลู่กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจครั้งแล้วครั้งเล่า วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้รู้ว่าคนที่กล้ามีเรื่องกับพวกเราจะมีจุดจบยังไง”

กล่าวจบหลี่เปียวก็เปล่งเสียงคำรามดังลั่นแล้วพุ่งเข้าจู่โจมฉินอวี้โม่ทันที

ฉินอวี้โม่ยืนมองชายร่างใหญ่ที่พุ่งเข้ามาด้วยความสงบ อดีตนักฆ่าในร่างคุณหนูไม่มีท่าทีตื่นตระหนกแม้แต่น้อย แท้จริงแล้วนางเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าระหว่างนางในตอนนี้กับยอดฝีมือขอบเขตมายารัตนะเก้าดาราจะห่างชั้นกันมากแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ปะทะกัน ฉินอวี้โม่ก็พบว่าจู่ ๆ ร่างของบุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นขวางทางหลี่เปียวเอาไว้

และถัดออกไปไม่ไกลในทิศทางเดินที่ชายวัยกลางคนผู้นั้นพุ่งมา มีสตรีสาววัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาในอาคารสมาคมพร้อมกับคนวัยหนุ่มสาวอีกสามคน

.

.

.

ตอนที่ 30 ดูเหมือนว่าถาดใบนั้นมันจะไม่พอนะ

สมาคมทหารรับจ้างแห่งเมืองเยว่กวางตั้งอยู่ตรงย่านกลางเมืองเยว่กวาง

เป็นเพราะทำเลที่ยอดเยี่ยมของเมืองทำให้สมาคมทหารรับจ้างในเมืองนี้มีความคึกคักเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ สมาคมทหารรับจ้างแห่งเมืองเยว่กวางยังถือเป็นหนึ่งในสมาคมที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ด้วย

ฉินอวี้โม่ที่เดินสำรวจเมืองไปตลอดทางในที่สุดก็มาถึงประตูทางเข้าของสมาคมทหารรับจ้าง และเมื่อมาถึง นางก็อดไม่ได้ที่จะต้องตื่นตะลึงกับความยิ่งใหญ่อลังการของสมาคมทหารรับจ้างของเมืองเยว่กวางแห่งนี้

อาคารสมาคมถูกสร้างเป็นตึกสูงถึงสี่ชั้น เสาสองต้นหน้าอาคารมีขนาดใหญ่ถึงสองคนโอบ ตัวอาคารถูกทาด้วยสีทองที่เปล่งประกายเจิดจรัส

“คุณหนู ดูเหมือนว่าเมืองนี้จะเจริญกว่าเมืองของเราเยอะเลยนะเจ้าคะ ข้าว่าแค่เงินสร้างสมาคมทหารรับจ้างของที่นี่ก็น่าจะเยอะพอเอาไปสร้างเป็นสมาคมทหารรับจ้างของเมืองหลิงซีได้เป็นสิบ ๆ ที่แล้ว”

เสี่ยวโร่วมองดูตึกรามบ้านช่องอันแสนงดงามตระการตาของเมืองเยว่กวางด้วยความตื่นตาตื่นใจ สาวใช้น้อยพูดด้วยเสียงตื่นเต้นและชี้ชวนให้ฉินอวี้โม่ดูสิ่งนั้นสิ่งนี้มาตลอดทาง นี่เป็นครั้งแรกของนางที่มีโอกาสได้เห็นเมืองใหญ่ขนาดนี้ อีกทั้งนางยังเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบสี่ย่างสิบห้า หากจะให้กล่าวก็นับว่ายังไม่เข้าสู่วัยสาวเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นที่นางมีอาการตื่นเต้นขนาดนี้ก็นับว่าไม่แปลก

“เด็กโง่ นี่แค่เมืองเยว่กวางเท่านั้น ถ้าวันหนึ่งข้าพาเจ้าไปที่นครไป๋อวิ๋น เจ้าจะต้องตกใจจนเป็นลมไปแน่ ๆ”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเสี่ยวโร่ว ฉินอวี้โม่ก็อดยิ้มอย่างขบขันไม่ได้

ต่างจากผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กสาวเหล่านั้นก็หันมามองพวกนางด้วยสายตาดูแคลน

ในสายตาของพวกเขา บุรุษชุดดำร่างเล็กท่าทางประหลาดทั้งสองคนก็ไม่ต่างจากคนหลังเขาที่เพิ่งเคยเข้ามาเมืองใหญ่เป็นครั้งแรกและทำท่าทางตื่นเต้นกระดี๊กระด๊าน่ารำคาญ

ฉินอวี้โม่ไม่สนใจสายตาเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นโลกที่อยู่ตอนนี้หรือโลกที่เธอจากมา เรื่องเหยียดชนชั้นแบ่งวรรณะแบบนี้ก็มีให้ได้พบเจอจนเป็นปกติ ส่วนเสี่ยวโร่ว แม้ว่านางจะเยาว์วัยแต่ก็พอจะเข้าใจความหมายของสายตาเหล่านั้นอยู่บ้าง สาวใช้น้อยหันไปขมวดคิ้วมุ่นทำหน้ายุ่งใส่คนที่ลอบมองพวกนางทันที

“อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลย เราไปกันเถอะ”

ฉินอวี้โม่ส่ายศีรษะก่อนจะดึงมือเสี่ยวโร่วเดินเข้าไปในสมาคมทหารรับจ้าง

เมื่อเข้ามาแล้ว พวกนางก็พบว่าภายในสถานที่แห่งนี้คับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย บ้างก็นั่งคุยกันเสียงดังจอแจ บ้างก็เดินไปเดินมาจนแทบจะเรียกได้ว่าแออัด ที่บริเวณโต๊ะติดต่อสอบถามเองก็เบียดเสียดไม่น้อย ผู้มาติดต่อจำนวนมากยืนรอเป็นแถวยาว และถึงแม้ว่าที่นี่จะจัดเจ้าหน้าที่สำหรับให้บริการเอาไว้ไม่น้อยแล้ว แต่ทุกคนก็มีงานล้นมือจนแทบจะจัดการไม่ทันเลยทีเดียว

“สหายหนุ่ม มีอะไรให้ช่วยไหม ?”

เมื่อโต๊ะติดต่อสอบถามตัวหนึ่งว่างลง ฉินอวี้โม่ก็เดินเข้าไปเพื่อที่จะแลกเปลี่ยนแก่นมายาและแกนชีวิตเป็นเงิน บุรุษรูปร่างเล็กที่ยืนอยู่หลังโต๊ะตัวนั้นมองดูนางอยู่ชั่วครู่พลางกล่าว ก่อนจะก้มลงไปทำงานต่อ

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยังยุ่งมากและฉินอวี้โม่ก็ดูไม่คล้ายกับกลุ่มคนชั้นสูงหรือผู้มีฐานะมั่งคั่ง เขาจึงไม่ได้คิดจะอำนวยความสะดวกให้นางมากเท่าใดนัก

“น้องชาย ข้าสามารถเอาแก่นมายาและแกนชีวิตมาแลกเป็นเงินที่นี่ได้หรือไม่ ?”

ฉินอวี้โม่ไม่ได้โกรธเคืองท่าทีของหนุ่มน้อยตรงหน้าเลยสักนิด นางเห็นว่าบนโต๊ะตัวนั้นยังมีแก่นมายาและแกนชีวิตอยู่มากมาย เด็กหนุ่มผู้นี้คงจะกำลังหัวเสียไม่น้อยกับงานยุ่ง ๆ ตรงหน้า เพราะเขากำลังนั่งคัดแยกมันไปด้วยขณะที่ยังต้องลงทะเบียนให้กับผู้ที่เข้ามาสมัครรับงานไปด้วย

“ถ้างั้นก็เอาแก่นมายาและแกนชีวิตที่เจ้ามีวางลงบนนี้ได้เลย ข้าจะประเมินราคาให้”

หนุ่มน้อยผู้นั้นพยักหน้าก่อนจะหยิบเอาถาดไม้ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กออกมาและยื่นมันให้ฉินอวี้โม่เพื่อใช้วางแก่นมายาและแกนชีวิตที่จะแลกเปลี่ยน

“วางลงในนี้น่ะหรือ ?”

เมื่อมองดูขนาดของถาด ฉินอวี้โม่ก็อุทานออกมาอย่างอดไม่ได้

“ใช่ ตอนนี้ข้ากำลังยุ่งมาก ถ้าเจ้าอยากจะเอาของมาแลกก็ช่วยรีบหน่อย”

หนุ่มน้อยพยักหน้าและพูดตอบรับในขณะที่ยังคงหน้าก้มหน้าทำงานของเขาต่อไป

“ก็ได้”

ฉินอวี้โม่พยักหน้ารับอย่างจำยอมพลางมองถาดไม้ใบนั้นอย่างยุ่งยากใจ อดีตนักฆ่าสาวไม่ได้มีปัญหากับท่าทางของเจ้าหน้าที่ต้อนรับหนุ่ม เพียงแต่นางกำลังกังวลว่าถาดเล็กๆ เช่นนี้จะไม่เพียงพอให้นางใส่แก่นมายาและแกนชีวิตที่รวบรวมมาได้ทั้งหมด

ทว่าในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ฉินอวี่โม่ก็ต้องทำตาม สาวงามอดีตคุณหนูล้วงเอาถุงใบใหญ่จากภายในแหวนมิติของตัวเองออกมา ก่อนจะเปิดปากถุงและเทมันลงไปบนถาดไม้เจ้าปัญหาที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า

ในตอนนั้นเอง โต๊ะทำงานของหนุ่มน้อยผู้นั้นก็เต็มไปด้วยแก่นมายาและแกนชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนกองสูงเป็นภูเขา ตอนนี้ถาดไม้ไม่เล็กไม่ใหญ่กลายเป็นเล็กไปทันทีเมื่อมันถูกภูเขาของแก่นมายาทับถมจนมิด ทว่าจนถึงตอนนี้ ในถุงผ้าของฉินอวี้โม่ก็ยังคงมีผนึกกลม ๆ หลากหลายสีหล่นลงมาจนทำให้มีบางอันถึงกับร่วงหล่นและกลิ้งไปตามพื้น

กริ๊ง ๆ ๆ ๆ !

“นี่…”

หนุ่มน้อยที่อยู่หลังโต๊ะตัวนั้นถึงกับอ้าปากค้างเบิกตากว้าง ใครจะไปคิดล่ะว่าบุรุษชุดดำดูประหลาดจะมีแก่นมายาและแกนชีวิตมากมายถึงเพียงนี้ !!!

“น้องชาย ดูเหมือนว่าถาดใบนั้นมันจะไม่พอนะ”

ฉินอวี้โม่กล่าวพลางส่องดูแก่นมายาและแกนชีวิตที่ยังเหลืออยู่บางส่วนตรงก้นถุงผ้า นางหันไปมองหนุ่มน้อยผู้นั้นด้วยแววตาที่ไร้เดียงสาพร้อมกับยิ้มเจื่อน ๆ ส่งให้

ผู้คนในสมาคมทหารรับจ้างที่กำลังวุ่นวายอยู่กับงานของตัวเองเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งแปลก ๆ ทันทีที่ได้เห็นแก่นมายาและแกนชีวิตกองท่วมโต๊ะ พวกเขาก็หันขวับไปมองฉินอวี้โม่เป็นตาเดียว การได้เห็นแก่นมายาและแกนชีวิตจำนวนมากมายทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงเทศกาลอสูรล้อมเมืองนับเป็นเรื่องน่าประหลาดใจอย่างมาก !

‘….. เจ้าหนุ่มคนนั้นมันไปปล้นรังอสูรมายามารึยังไง ?’

เจ้าหน้าที่หนุ่มน้อยตกตะลึงตาค้างไปชั่วครู่และเมื่อได้สติ เขาก็กำลังจะบอกให้ฉินอวี้โม่เก็บแก่นมายาและแกนชีวิตของนางกลับไปก่อน ทว่ายังไม่ทันที่จะได้อ้าปาก เขาก็เห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งเดินตรงเข้ามาด้วยสายตาโกรธเคือง

“รอเดี๋ยวก่อน แก่นมายากับแกนชีวิตพวกนี้เป็นของที่ถูกขโมยมา สมาคมทหารรับจ้างของเราคงรับมันไว้ไม่ได้”

สิ้นคำพูดไม่เข้าหู คนกลุ่มนั้นก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉินอวี้โม่ด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

.

.

.

ตอนที่ 29 ความรู้สึก

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ฉินอวี้โม่ก็หันกลับไปมอง นางเห็นบุรุษในชุดสีขาวผู้หนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

บุรุษผู้นั้นมีอายุประมาณยี่สิบสี่ยี่สิบห้า และด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่ประดับอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาทำให้เขาดูเป็นชายหนุ่มอ่อนโยนผู้มีจิตใจดี

“นายน้อย”

ดูเหมือนทหารเฝ้าประตูเมืองจะรู้จักกับชายหนุ่มใจดีผู้นี้ ทหารผู้นั้นโค้งทำความเคารพเขาอย่างนอบน้อม

“ให้พวกเขาเข้าไปเถอะ ข้ารับประกันให้เอง”

ชายผู้นั้นกล่าวและหันมาส่งยิ้มให้ฉินอวี้โม่ “ข้าลั่วอวิ๋น มีธุระที่เมืองนี้พอดี เราเข้าไปด้วยกันเถอะ”

ฉินอวี้โม่พยักหน้า ในเมื่ออีกฝ่ายช่วยนางแก้ปัญหาหนักอกไปได้ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าลั่วอวิ๋นผู้นี้มีจุดประสงค์อย่างไร แต่ดู ๆ ไปแล้วเขาก็ไม่น่าจะใช่คนที่เลวร้ายนัก

ยิ่งกว่านั้น ทหารที่เฝ้าประตูยังเรียกเขาว่านายน้อย อีกทั้งเจ้าเมืองเยว่กวางแห่งนี้ก็ใช้แซ่ลั่ว สำหรับฉินอวี้โม่แล้ว ตัวตนที่แท้จริงของลั่วอวิ๋นผู้นี้จึงเห็นได้ชัดและคาดเดาได้ไม่ยาก

“ขอบคุณท่านมาก”

ฉินอวี้โม่ยิ้มและเดินเข้าไปในเมืองเยว่กวางพร้อมกับลั่วอวิ๋น

หลังจากผ่านประตูเมืองเข้ามาแล้ว อดีตคุณหนูสี่ก็ได้พบว่าภายในเมืองนี้รุ่งเรืองยิ่งกว่าภาพที่เห็นจากภายนอกเสียอีก ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ ตึกรามบ้านช่องโอ่อ่าใหญ่โต ทั้งยังดูหรูหราตระการตา ร้านรวงจำนวนมากถูกสร้างอยู่ในรูปแบบของอาคารสูงที่มีตั้งแต่สองชั้นไปจนถึงสี่หรือห้าชั้นตั้งเรียงรายแน่นขนัดอยู่เต็มสองข้างทาง ทว่าก็ยังคงดูเรียบร้อยเป็นระบบระเบียบ นอกจากนี้ ถนนหนทางของเมืองก็กว้างขวางสะอาดตาและมีโคมไฟสาธารณะขนาดใหญ่แขวนเอาไว้เพื่อให้แสงสว่างอยู่จนสุดทาง เมืองเยว่กวางนี้เป็นเมืองใหญ่ที่เจริญและครึกครื้นเป็นอย่างมาก

“แม่นางจะไปที่ไหนต่อ ?”

ดูเหมือนว่าลั่วอวิ๋นจะรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าฉินอวี้โม่เป็นผู้หญิง เขาเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ยังคงประดับรอยยิ้มใจดี

“ข้าอยากจะไปที่สมาคมทหารรับจ้างก่อน”

ฉินอวี้โม่ยิ้มและกล่าวต่อ “ข้าชื่อฉินอวี้โม่มาจากเมืองหลิงซี…”

.

.

หลังออกจากจวนตระกูลฉินมาได้ อดีตคุณหนูผู้เพิ่งจะเผาเรือนศัตรูหัวใจของมารดาก็มุ่งตรงไปยังโรงหมอทันที นางไม่สนใจสายตาแสดงความประหลาดใจปนตกตะลึงของเสี่ยวโร่วตอนที่เห็นอาชาสีนิลบินได้และรีบพาสาวใช้ตัวน้อยขึ้นหลังเสี่ยวเฮยก่อนจะบินตรงมาที่เมืองเยว่กวางแห่งนี้อย่างรวดเร็ว

แท้จริงแล้วจุดหมายปลายทางของอดีตคุณหนูสี่ก็คือเมืองหลวงแห่งจักรวรรดิไป๋อวิ๋น — นครไป๋อวิ๋น

ตอนนี้นางไม่ทราบข้อมูลใด ๆ ที่จะใช้ตามหาผู้เป็นมารดา และไม่รู้เลยว่านางจะถูกพาตัวไปที่แห่งใด เบาะแสเพียงอย่างเดียวของนางก็คืออวี๋เสี่ยวอวิ๋นถูกยอดฝีมือที่มีฝีมือสูงส่งมากผู้หนึ่งพาตัวไป และสถานที่ที่จะมีโอกาสได้พบเจอเบาะแสอื่นหรือได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับยอดฝีมือเก่งกาจที่เดินทางมากับสตรีวัยกลางคนก็ต้องเป็นเมืองที่ใหญ่และเจริญมาก นี่จึงเป็นเหตุผลที่นางต้องเดินทางไปตามเมืองใหญ่เพื่อเพิ่มโอกาสในการสืบหาข่าวของมารดา และนครไป๋อวิ๋นก็เป็นเมืองที่เจริญที่สุดในเขตนี้และยังเป็นสถานที่ตั้งของขุมกำลังซึ่งเป็นจุดรวมตัวของยอดฝีมือจำนวนมาก ฉินอวี้โม่จึงตัดสินใจออกเดินทางไปเยือนนครแห่งนั้น

ยิ่งกว่านั้น ถ้าหากความทรงจำของคุณหนูสี่ตัวจริงไม่ผิดแล้วล่ะก็ ฉินเซียว บุตรชายคนโตแห่งตระกูลฉิน พี่ชายร่วมมารดาของนางตอนนี้ก็น่าจะอยู่ภายในนครไป๋อวิ๋นด้วย

.

.

เมื่อได้ฟังจนจบลั่วอวิ๋นก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “อ่อ แม่นางฉินตั้งใจจะเดินทางผ่านป่าแสงจันทร์เพื่อไปยังนครไป๋อวิ๋น”

ฉินอวี้โม่พยักหน้า ลั่วอวิ๋นเป็นชายหนุ่มที่สุภาพมากอย่างแท้จริง เพราะแม้ว่านางจะเอ่ยเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ อย่างคลุมเครือและดูจะเต็มไปด้วยปริศนาแต่เขากลับไม่ได้สอบถามสิ่งใดมากความให้นางอึดอัดแม้แต่น้อย ฉินอวี้โม่กำลังรู้สึกว่าชายผู้นี้คบหาได้ง่าย

“หึ ๆ แม่นางฉินผ่านมาที่เมืองเยว่กวางของเราโดยบังเอิญ ข้าว่าบางทีนี่อาจจะเป็นเพราะโชคชะตาฟ้าลิขิต เช่นนั้นมันจะดีกว่าหรือไม่หากแม่นางอยู่ต่ออีกสักหน่อยเพื่อรอเข้าร่วมเทศกาลอสูรล้อมเมืองที่กำลังจะมาถึง”

“เทศกาลอสูรล้อมเมือง ?”

ฉินอวี้โม่เองก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเช่นกัน เป็นเพราะเมืองเยว่กวางแห่งนี้อยู่ติดกับป่าแสงจันทร์จึงมักจะถูกอสูรมายาบุกโจมตีอยู่บ่อยครั้งทำให้ต้องมีการรักษาความปลอดภัยของเมืองทั้งทางบกและทางอากาศ และในทุกห้าปีจะมีวันหนึ่งที่กองทัพของเหล่าอสูรมายาบุกเข้าล้อมเมือง ไม่ทราบเหมือนกันว่าเพราะเหตุใด แต่ทุก ๆ ห้าปี วันที่กองทัพอสูรเหล่านั้นบุกเข้าโจมตีเมืองจะต้องตรงกันเสมอ

เมื่อวันนั้นมาถึง อสูรมายาจำนวนมหาศาลจะบุกออกมาจากป่าแสงจันทร์พร้อม ๆ กันแล้วพุ่งเข้าโอบล้อมโจมตีเมืองเยว่กวางจากแทบทุกทิศ โดยในกองทัพอสูรมายาเหล่านั้นจะมีตั้งแต่สัตว์อสูรที่อ่อนแอไปจนถึงสัตว์อสูรที่ทรงพลังและมีระดับสูง ชาวเมืองคุ้นชินกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งเช่นนี้และเรียกขานวันที่เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวว่า ‘วันอสูรล้อมเมือง’

ซึ่งเรื่องนี้ก็สามารถดึงดูดยอดฝีมือจำนวนมากให้เข้ามาในเมืองเพื่อต่อกรกับฝูงสัตว์อสูรได้ ผ่านมาเนิ่นนานหลายปีจากที่เพียงแค่เตรียมตัวตั้งรับก็แปรเปลี่ยนเป็นเริ่มแข่งขันกันสังหารอสูรมายาจนเกิดเป็น ‘เทศกาลอสูรล้อมเมือง’ เหมือนเช่นทุกวันนี้

และหากผู้ใดออกมาล่าและสังหารเหล่าอสูรมายาในวันนี้จะไม่ใช่แค่เพียงได้แก่นมายาและแกนชีวิตของพวกมันจำนวนมหาศาลเท่านั้น แต่ทางการของเมืองเยว่กวางก็จะมอบรางวัลให้กับผู้ที่มีผลงานโดดเด่นในการสังหารอสูรมายาอีกด้วย

“อีกเจ็ดวันนับจากวันนี้จะเป็นวันที่อสูรมายาบุกโจมตีเมือง ปีนี้ทางสำนักเจ้าเมืองได้เตรียมรางวัลสุดพิเศษไว้เรียบร้อยแล้ว”

ลั่วอวิ๋นยิ้มและเปิดเผยข้อมูลที่เขาได้รู้มาออกไปเล็กน้อย

ฉินอวี้โม่พยักหน้ารับ “ข้าจะลองคิดดูอีกที อย่างไรก็ขอบคุณท่านมาก คุณชายลั่วอวิ๋น”

ในตอนนี้ฉินอวี้โม่เพิ่งจะเข้าใจว่าเหตุใดลั่วอวิ๋นผู้นี้ถึงได้ช่วยเหลือนางให้ผ่านเข้าเมืองได้ นั่นก็เป็นเพราะอีกฝ่ายมองเห็นเสี่ยวเฮยที่เกาะอยู่บนไหล่ของนาง และที่สาวอดีตนักฆ่ารู้เรื่องนี้ก็เพราะเห็นอีกฝ่ายลอบมองมันอยู่บ่อยครั้ง

“คุณชายลั่ว เหตุใดท่านถึงช่วยให้ข้าผ่านเข้าเมืองมา ? ไม่กลัวว่าข้าจะเป็นคนไม่ดีหรือ ?”

แม้ว่าจะคาดเดาเหตุผลที่แท้จริงได้แล้ว แต่นางก็ยังอยากจะยืนยันให้มั่นใจจึงแกล้งถามลองเชิงบุรุษตรงหน้าออกไป เธอกำลังอยากรู้ว่าลั่วอวิ๋นคนนี้ คนที่เธอคิดว่าน่าคบหาจะตอบคำถามนั้นอย่างไร

“เพราะว่าความรู้สึก”

ลั่วอวิ๋นยิ้มละไมพลางกล่าวตอบ “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนเลวร้ายอะไร เจ้ามีอสูรระดับนั้นเป็นผู้พิทักษ์อยู่แล้ว หากว่าเจ้าเป็นคนไม่ดีจริง ๆ ล่ะก็ เจ้าคงจะไม่เสียเวลาเจรจากับยามเฝ้าประตูเมืองและคงจะใช้กำลังฝ่าเข้ามานานแล้ว”

เมื่อได้ฟังคำตอบของบุรุษหนุ่มใจดี ฉินอวี้โม่ก็อดยิ้มไม่ได้ ลั่วอวิ๋นผู้นี้ดูจะเป็นคนดีไม่น้อยจริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อน”

ฉินอวี้โม่โค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณก่อนจะหันหลังและเดินมุ่งหน้าตรงไปยังสมาคมทหารรับจ้างแห่งเมืองเยว่กวาง

“ลาก่อนแม่นาง”

หลังจากร่ำลากันแล้ว ลั่วอวิ๋นเองก็หันหลังและมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่จวนของเจ้าเมืองตั้งอยู่

.

.

.

ตอนที่ 27 ความช่วยเหลือจากยอดฝีมือลึกลับ

— ตุบ ! —

ฉินอวี้โม่ถีบร่างของฉินซือขวงอย่างแรงจนล้มหน้าคว่ำลงกับพื้น และดูเหมือนว่าคุณชายสองหน้าแห่งตระกูลฉินจะทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงหมดสติไปในที่สุด

“จริงอยู่ว่าข้าส่งคนไปจับตัวแม่เจ้าที่โรงเตี๊ยม แต่มาได้เพียงครึ่งทางกลับมีคนมาช่วยนางไปเสียก่อน”

เมื่อเห็นว่าฉินซือขวงหมดสติไปแล้ว เยี่ยเสี่ยวตี๋จึงรีบเปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดออกไปเพราะเกรงว่าจะเกิดเหตุที่ร้ายแรงยิ่งกว่านี้

หลังจากฉินอวี้โม่พามารดารวมทั้งสาวใช้ออกไปจากตระกูลฉิน เยี่ยเสี่ยวตี๋ก็ส่งคนสะกดรอยตามทั้งสามไปจนได้รู้ว่าพวกนางเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง เยี่ยเสี่ยวตี๋จึงสั่งให้คนของนางซุ่มจับตามองอยู่ใกล้ ๆ โรงเตี๊ยมและรอคอยจนกระทั่งเห็นฉินอวี้โม่ออกไปข้างนอกจึงค่อยบุกเข้าไปจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

เดิมทีฮูหยินรองตระกูลฉินต้องการจะจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นมาเป็นตัวล่อแล้วใช้นางข่มขู่ฉินอวี้โม่ นางจะทำให้ฉินอวี้โม่รู้สึกเจ็บปวดทรมานเพื่อแก้แค้นที่ทำให้นางต้องขายหน้าจากการถูกเหยียดหยาม

เยี่ยเสี่ยวตี๋คิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างราบรื่น

เพราะคนที่นางส่งไป บุกเข้าในโรงเตี๊ยม ทำร้ายเสี่ยวโร่ว และสามารถนำตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นออกมาได้อย่างไม่ยากเย็น

ทว่าในระหว่างทางที่กำลังพาอดีตฮูหยินใหญ่กลับมายังจวนตระกูลฉิน พวกเขากลับพบกับบุคคลลึกลับผู้หนึ่ง

คนผู้นั้นสวมใส่ชุดสีดำทั้งตัวและปิดบังใบหน้าจนเกือบมิด ไม่มีผู้ใดได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

รู้เพียงแต่ว่าคนผู้นั้นแข็งแกร่งมากและเป็นผู้มีฝีมือสูงส่ง กลุ่มคนที่เยี่ยเสี่ยวตี๋ส่งไปทั้งหมดไม่สามารถต้านทานได้เลย

นางคิดว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นคงจะถูกคนผู้นั้นช่วยชีวิตไปแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าตอนนี้อดีตฮูหยินใหญ่ไปอยู่ที่ใดนั้นก็ไม่มีใครทราบได้

หลังจากได้ยินคำบอกเล่าของเยี่ยเสี่ยวตี๋ ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยแต่ก็เกิดความรู้สึกโล่งไปพร้อม ๆ กัน

ในเมื่อบุคคลผู้นั้นช่วยชีวิตอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไป ย่อมแสดงว่าเขาคงไม่คิดจะทำร้ายนาง แต่ว่ายอดฝีมือลึกลับคือผู้ใด เหตุใดต้องช่วยอวี๋เสี่ยวอวิ๋น และตอนนี้เขาพานางไปที่ไหน ?

ในตอนนี้หัวใจของฉินอวี้โม่ทั้งสับสนและเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

ชายลึกลับผู้นั้นสามารถช่วยอวี๋เสี่ยวอวิ๋นได้อย่างทันท่วงที แสดงว่าเขาจะต้องรู้ที่อยู่และความเคลื่อนไหวของพวกนางแน่

เมื่อลองตรึกตรองเรื่องนี้ดูแล้ว ฉินอวี้โม่ก็เชื่อมั่นว่าการเคลื่อนไหวทั้งหมดของพวกนางทั้งสามคนจะต้องอยู่ในสายตาของยอดฝีมือลึกลับผู้นี้ตลอดเวลา

ฉินอวี้โม่หยุดยั้งความคิดของนาง ยามนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะคาดเดาเรื่องนี้ได้ เพราะยิ่งคิดนางก็ยิ่งไม่เข้าใจและมีเรื่องที่น่าสงสัยเพิ่มมากขึ้น ซึ่งนั่นก็จะทำให้นางต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่

ฉินอวี้โม่เชื่อว่าเยี่ยเสี่ยวตี๋ไม่ได้กล่าวความเท็จเพราะฮูหยินรองคงไม่กล้าโกหกนางในตอนนี้แน่ ยิ่งกว่านั้นหากอวี๋เสี่ยวอวิ๋นอยู่ในมือนางจริง สตรีน่ารังเกียจก็คงจะเอาอดีตฮูหยินใหญ่ออกมาต่อรองกับนางนานแล้ว นางคงไม่ปล่อยให้สถานการณ์ล่วงเลยมาจนเลวร้ายกับตัวนางถึงเพียงนี้

“เยี่ยเสี่ยวตี๋ เจ้าฉวยโอกาสในตอนที่ข้าไม่อยู่เข้ามาจับตัวแม่ข้า และยังทำให้เสี่ยวโร่วบาดเจ็บ ที่สำคัญแม่ของข้ายังหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทั้งหมดข้าถือว่าเป็นความผิดของเจ้า !”

ฉินอวี้โม่มองเยี่ยเสี่ยวตี๋ด้วยสายตาดุจมัจจุราชที่กำลังจะลงทัณฑ์คนบาปพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

หากไม่ใช่เพราะสตรีใจทรามผู้นี้ส่งคนไปจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋น มารดาของนางก็คงจะไม่หายตัวไปเช่นนี้และเสี่ยวโร่วก็จะไม่ต้องบาดเจ็บหนักแบบนี้ด้วย

ลึก ๆ แล้วฉินอวี้โม่ก็โทษตัวเองในเรื่องนี้เช่นกัน เธอเสียใจอย่างมากที่ไม่รอบคอบพอ เหตุการณ์จึงเป็นแบบนี้ไปได้… ‘ทำไมเธอถึงไม่ฆ่าเยี่ยเสี่ยวตี๋ไปเลยตั้งแต่แรกนะ ? ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษความบกพร่องของเธอด้วย’ นักฆ่าสาวคิดในใจอย่างเจ็บแค้น

“ข้าอยากจะฆ่าเจ้าซะ แต่ชีวิตของแม่ข้ายังไม่รู้ชะตากรรม ฉะนั้นข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้ตายง่าย ๆ !”

ฉินอวี้โม่ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเยี่ยเสี่ยวตี๋พลางกำกริชในมือแน่น ริมฝีบางปรากฏรอยยิ้มอันน่าขนลุก

“ฉินอวี้โม่ได้โปรด ปล่อยแม่ข้าไปเถอะ”

ฉินฉืออวี้หวาดกลัวฉินอวี้โม่จับจิต เมื่อเห็นฉินอวี้โม่เดินเข้ามา นางก็กล่าวร้องขอชีวิตมารดาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาสองข้างเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

“เยี่ยเสี่ยวตี๋ ข้าจะทำให้เจ้าต้องทุกข์ทรมาน อยู่ไม่สู้ตาย !”

“อ๊ากกก !”

กริชในมือของฉินอวี้โม่ถูกกวัดแกว่งอย่างรวดเร็วและทิ้งรอยบาดแผลไว้บนใบหน้าของเยี่ยเสี่ยวตี๋

เมื่อมองดูใบหน้าที่เคยงดงามของเยี่ยเสี่ยวตี๋ในตอนนี้ นักฆ่าสาวในร่างอดีตคุณหนูก็ยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะหันไปสาดสายตาเย็นยะเยือกเข้าใส่ฉินฉืออวี้ หลังจากนั้นอดีตคุณหนูคนงามก็เดินไปหยุดอยู่ข้างตัวเสี่ยวเฮย

ในครั้งนี้นางใช้ประโยชน์จากสภาวะพลังที่แข็งแกร่งของเสี่ยวเฮยเพื่อสะกดไม่ให้เยี่ยเสี่ยวตี๋สามารถต่อต้านได้ก่อนจะใช้กริชในมือวาดตัวอักษรคำว่า 妾* ขนาดใหญ่ไว้บนหน้าของฮูหยินรองแห่งตระกูลฉิน

(*妾= อนุภรรยา/เมียน้อย)

อันที่จริงตัวเธอ ไม่ได้สนใจกับเรื่องเมียหลวงเมียน้อยมากนัก แต่ครั้งนี้เพราะต้องการจะสร้างความอับอายอย่างไม่รู้ลืมให้อีกฝ่าย เธอจึงเลือกใช้วิธีนี้ที่ดูเหมาะสมมากที่สุด !

ต่อไปนี้ใครก็ตามที่มองดูใบหน้าของเยี่ยเสี่ยวตี๋ก็จะเห็นคำว่า ‘เมียน้อย’ ปรากฏอยู่และระลึกได้ว่าสตรีผู้นี้คืออนุภรรยาของผู้นำตระกูลฉินทุกครั้งไป แล้วค่อยมาดูกันว่าต่อไปนี้ฮูหยินรองผู้นี้จะกล้าออกจากบ้านหรือไม่

หลังจากขึ้นไปบนหลังของเสี่ยวเฮยแล้ว ฉินอวี้โม่ก็จ้องมองฉินเทียนด้วยแววตาเย็นชาก่อนจะกวาดตามองทุกคนในตระกูลฉินที่ยืนอึ้งกันอยู่

“เสี่ยวเฮย เจ้าทำลายเรือนหลังนั้นได้หรือไม่ ?”

นางชี้ไปยังเรือนหลังใหญ่อันแสนงดงามที่เป็นของเยี่ยเสี่ยวตี๋ ไม่ถึงพริบตาหลังจากนั้นลูกไฟขนาดยักษ์ก็พุ่งออกไปจากปากของอาชาสีนิล

เรือนหลังงามของฮูหยินรองตระกูลฉินระเบิดออกไปเกือบครึ่งในทันทีก่อนที่ส่วนที่เหลือจะถูกไฟเผามอดไหม้อย่างรวดเร็ว

“ฉินเทียน มองดูเรือนหลังนั้นให้ดี นั่นคือคำเตือน ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับแม่ข้า ตระกูลฉินของเจ้าได้ถึงจุดจบแน่ !”

แม้ว่าตอนนี้นางจะตัดขาดกับคนพวกนี้โดยสิ้นเชิงแล้ว แต่เพราะเห็นแก่บุญคุณที่เคยให้ที่ซุกหัวนอนนางกับมารดามานานหลายปี ฉินอวี้โม่จึงยังไม่ทำลายจวนตระกูลใหญ่แห่งนี้จนสิ้นซาก ส่วนเรื่องแซ่ ‘ฉิน’ นักฆ่าสาวไม่ได้คิดอะไรมากนัก และเธอเองก็ไม่กล้าเจ้ากี้เจ้าการตัดสินใจเปลี่ยนมันแทนคุณหนูสี่ตัวจริงผู้ล่วงลับอีกด้วย

หลังจากเจ้านายสาวของมันเอ่ยวาจาแสนเย็นชาออกไปแล้ว เสี่ยวเฮยก็สยายปีกทะยานขึ้นท้องฟ้าและบินหายไปอย่างรวดเร็ว

.

.

.

ตอนที่ 24 เกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่

หลังจากกล่าวอำลาหลินจิ้งหงและหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็มุ่งตรงไปยังโรงเตี๊ยมที่มารดาและสาวใช้ตัวน้อยอาศัยอยู่

ยามนี้ตะวันได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว และท้องฟ้าก็เริ่มจะมืด ฉินอวี้โม่ออกไปเกือบทั้งวันจึงเป็นกังวลว่าจะทำให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นกับเสี่ยวโร่วเป็นห่วง

อดีตคุณหนูสี่ได้เงินมาเป็นจำนวนมาก แถมยังมีแก่นมายาอีกจำนวนหนึ่งและสมุนไพรอีกบางส่วน นางตัดสินใจที่จะนำมันออกไปขายในวันพรุ่งนี้ และจะนำเงินที่ได้มาซื้อที่ดินสักผืนเป็นอันดับแรกเพื่อที่พวกนางจะได้ไม่ต้องเช่าอยู่ภายในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ

ฉินอวี้โม่ที่ใช้ผ้าคลุมปิดบังใบหน้าดังเดิมเร่งรีบเดินเข้าไปภายในโรงเตี๊ยมและตรงขึ้นไปยังห้องที่พวกเขาพักอาศัยอยู่

ขณะที่นางเข้าใกล้ประตูห้อง ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง… ห้องของนางนั้นเงียบจนเกินไป… เงียบจนน่าประหลาด

อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณแห่งนักฆ่าจึงทำให้นางเริ่มระวังภัยขึ้นมา อดีตคุณหนูผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบา “ท่านแม่ เสี่ยวโร่ว ข้ากลับมาแล้ว”

ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากภายในห้องราวกับว่าไม่มีผู้ใดอยู่ หากเป็นยามปกติ มารดาและสาวใช้จะต้องชะเง้อคอรอคอยการกลับมาของนาง ดังนั้นเพียงผลักบานประตูพวกเขาจะต้องส่งเสียงหรือรีบเดินมาต้อนรับ แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่…

…..ยิ่งไปกว่านั้นฉินอวี้โม่ก็ยังได้กลิ่นเลือดจาง ๆ

หัวใจดวงน้อยบีบรัด อดีตคุณหนูรีบก้าวเข้าไปสำรวจภายในห้องทันทีก่อนจะเห็นว่าเสี่ยวโร่วนอนอยู่ที่พื้น เนื้อตัวของสาวใช้เต็มไปด้วยเลือด นางนอนแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว…

….ส่วนอวี๋เสี่ยวอวิ๋นหายตัวไปแล้ว

“เสี่ยวโร่ว เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ?”

ฉินอวี้โม่ก้าวเข้าไปช้อนร่างของสาวใช้ขึ้นมาอุ้มอย่างรวดเร็วและพาร่างเล็ก ๆ ไปวางบนเตียงของมารดา ก่อนจะตรวจสอบชีพจร

หลังจากตรวจดูอย่างคร่าว ๆ นางก็พบว่าเสี่ยวโร่วได้รับความเจ็บปวดจากแผลภายนอกร่างกายเป็นส่วนมาก และแม้ว่าลมหายใจของนางจะอ่อนล้าแต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต

ฉินอวี้โม่ถ่ายปราณมายาเข้าไปในร่างกายของสาวใช้ ในขณะเดียวกันนางก็พยายามควบคุมจิตใจของตนเองไม่ให้ฟุ่งซ่านเรื่องอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปด้วยเพื่อไม่ให้ส่งผลต่ออาการของเสี่ยวโร่ว

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เสี่ยวโร่วก็ได้สติ สาวน้อยลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าซีดเซียวของเสี่ยวโร่วก็ยิ่งดูย่ำแย่ขึ้นไปอีก แววบางอย่างที่บ่งบอกความรู้สึกโกรธแค้นและไม่ยินยอมปรากฏอยู่ในดวงตาของนาง

“คุณหนู คุณหนู ฮะ ฮูหยินเจ้าค่ะ ฮูหยิน ได้โปรดไปช่วยฮูหยินด้วยเถอะเจ้าค่ะ” เสี่ยวโร่วพูดอย่างร้อนรนปนตื่นตระหนก ก่อนที่นางจะถ่ายทอดเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คุณหนูของนางได้รับรู้

…หลังจากที่ฉินอวี้โม่ออกจากโรงเตี๊ยมได้ไม่นาน คนกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามาภายในห้องที่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโร่วอยู่

คนเหล่านั้นทั้งแข็งแกร่งและโหดร้าย ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มเป็นถึงยอดฝีมือขอบเขตมายารัตนะ

ทันทีที่พวกเขาเข้ามา พวกเขาก็แสดงเจตนาว่าต้องการจะจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปให้ได้

แน่นอนว่าเสี่ยวโร่วย่อมไม่ยอมนิ่งเฉยยืนดูผู้บุกรุกนำตัวฮูหยินของนางไป สาวใช้พยายามถ่วงเวลาคนกลุ่มนั้นเอาไว้และบอกให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นวิ่งหนี

อย่างไรก็ตาม เพราะเหล่าผู้บุกรุกแข็งแกร่งกว่านางมาก เสี่ยวโร่วที่เป็นเพียงผู้ที่อยู่ในขอบเขตจิตมายาสองดาราตัวน้อย ๆ จึงไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาไว้ได้

คนกลุ่มนั้นลงมือกับเสี่ยวโร่วอย่างหนักหน่วงจนนางสลบไป หลังจากนั้นนางก็ไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นอีก เมื่อตื่นขึ้นมานางก็พบว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นหายตัวไปแล้ว นางจึงคิดว่าฮูหยินจะต้องถูกคนพวกนั้นจับตัวไปแน่ ๆ

อารมณ์ของเสี่ยวโร่วทั้งตื่นตระหนกและร้อนรน จิตใจของนางเต็มไปด้วยความกังวล

นางเป็นเด็กกำพร้า หากไม่ใช่เพราะอวี๋เสี่ยวอวิ๋นพานางกลับไปอยู่ด้วยที่ตระกูลฉิน นางก็อาจจะตายไปนานแล้ว หลายปีที่ผ่านมานางไม่สามารถปกป้องอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและฉินอวี้โม่ได้ นางจึงรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เมื่อถึงวันนี้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นยังถูกจับไปโดยที่นางไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้อีก มันทำให้นางยิ่งรู้สึกผิดและโทษตัวเองหนักยิ่งขึ้น

“เสี่ยวโร่ว สงบสติหน่อย”

หลังจากฟังเรื่องราวที่เสี่ยวโร่วเล่ามา ฉินอวี้โม่ก็โล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย กลุ่มคนเหล่านั้นบุกมาที่นี่เพื่อจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋น ฉะนั้นแล้วนางจึงไม่น่าจะมีอันตรายถึงชีวิต เพราะถ้าหากเป้าหมายของพวกมันคือการสังหารอดีตฮูหยินใหญ่ตระกูลฉินตั้งแต่แรก คนพวกนั้นก็คงจะไม่ทำอะไรให้ยุ่งยากด้วยการพาตัวไปเช่นนี้อย่างแน่นอน หากมีคำสั่งฆ่าก็ควรรีบฆ่าทิ้งเสียเลยจะง่ายดายกว่า

ในเมื่อพวกมันจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปเช่นนี้ พวกมันจะต้องมีจุดประสงค์บางอย่างอย่างแน่นอน ตั้งแต่เธอมาที่ดินแดนแห่งนี้ เธอก็ยังไม่เคยก่อเรื่องบาดหมางกับใครเลยนอกจากเยี่ยเสี่ยวตี๋ ฮูหยินรองแห่งตระกูลฉิน

ตอนอยู่ตระกูลฉิน ฉินอวี้โม่เพิ่งจะเล่นงานเยี่ยเสี่ยวตี๋และเหยียดหยามนางไปอย่างหนัก …..ถ้าหากลองคิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเยี่ยเสี่ยวตี๋ที่สั่งการให้จับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปเพื่อกดดันให้ฉินอวี้โม่ปรากฏตัวให้นางได้แก้แค้น… แบบนั้นดูจะมีความเป็นไปได้มากที่สุด

หลังจากวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง ฉินอวี้โม่ก็เริ่มคาดเดาบางอย่างได้

“คุณหนู เป็นความผิดของข้าเองที่ปกป้องฮูหยินไม่ได้”

เสี่ยวโร่วตำหนิตัวเองเป็นอย่างมาก ตอนนี้นางกำลังไอออกมาเพราะออกแรงเล่าเรื่องด้วยอารมณ์ในขณะที่ยังบาดเจ็บและมีจิตใจฟุ้งซ่านยุ่งเหยิงอยู่

“เจ้าไม่ต้องตำหนิตัวเอง เป็นข้าที่ไม่รอบคอบเอง”

ฉินอวี้โม่พยายามจะทำให้อารมณ์ของเสี่ยวโร่วสงบลงและพยายามทำให้นางเลิกโทษตัวเอง

ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือนำตัวท่านแม่กลับมาให้เร็วที่สุด !

“เสี่ยวโร่ว ข้าจะพาเจ้าไปโรงหมอก่อน หลังจากนั้นให้เจ้ากลับมารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปช่วยท่านแม่ ระหว่างนี้เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ เมื่อข้ากลับมาแล้ว พวกเราจะไปจากเมืองหลิงซีกัน”

ฉินอวี้โม่แบกร่างเสี่ยวโร่วขึ้นบนหลัง หลังจากทำแผลให้นางไปบางส่วนและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้นางแล้ว อดีตคุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินก็พาสาวใช้ของนางไปยังโรงหมอที่อยู่ใกล้ที่สุด

.

.

.

ตอนที่ 23 ค่าตอบแทนพิเศษ

“ยูนิคอร์นสีนิลไปไหนแล้ว ?”

เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของยูนิคอร์นสีนิล ชื่อเซียวก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

‘ในเมื่อมันเป็นผู้ลักพาฉินอวี้โม่เข้ามาในนี้ แล้วตอนนี้เจ้าอสูรศักดิ์สิทธิ์นั่นมันหายตัวไปไหนเสียเล่า ?’

เขาไม่ทันได้สังเกตสิ่งมีชีวิตสีดำตัวน้อย ๆ ที่อยู่บนไหล่ของฉินอวี้โม่เลย แน่นอนว่าเขาต้องคิดไม่ถึงว่ายูนิคอร์นสีนิลที่น่าเกรงขามจะกลายเป็นอสูรมายาของฉินอวี้โม่และกำลังนอนขดเป็นก้อนอยู่บนไหล่ของนาง

หานโม่ฉือมองดูสิ่งมีชีวิตตัวเล็กสีดำบนไหล่ของฉินอวี้โม่ด้วยสายตาครุ่นคิด และดูเหมือนว่าเขาจะพอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้

“ข้าไล่มันไปแล้ว”

หานโม่ฉือที่ไม่ค่อยพูดกล่าวขึ้นมา ในเมื่อผู้ที่ปกติแทบไม่เคยเปิดปากเอ่ยวาจาเป็นผู้กล่าวออกมาเองเช่นนี้ คนอื่นที่ได้ยินไม่ว่าผู้ใดก็ต้องเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

เมื่อรู้ว่าหานโม่ฉือจงใจช่วยนางปกปิดเรื่องของเสี่ยวเฮย ฉินอวี้โม่ก็หันมาส่งยิ้มงดงามให้บุรุษมนุษย์น้ำแข็งและไม่เอ่ยสิ่งใด

“งั้นหรือ แต่ก็เอาเถอะ ขอเพียงแค่ทุกคนปลอดภัยก็ดีแล้ว”

ชื่อเซียวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาหันไปสำรวจดูรอบ ๆ โถงถ้ำที่กำลังยืนอยู่ในตอนนี้ ทันใดนั้นเอง เขาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นต้นหญ้าขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่สองต้น รูปลักษณ์ของมันดูคุ้นตาเขาอย่างมาก

“เอ๊ะ นั่นมัน… หรือจะเป็นสมุนไพรที่ตระกูลอู๋ให้เราตามหา ?”

เมื่อคิดได้ดังนั้น ชื่อเซียวก็รีบวิ่งเข้าไปถอนต้นหนึ่งขึ้นมา

ต้นไม้ทั้งสองมีหน้าตาเหมือนกับหญ้าสีเขียวธรรมดา ๆ ทุกประการ ถ้าหากชื่อเซียวไม่ได้เป็นคนพูดว่ามันเป็นสมุนไพรที่เขาตามหา ฉินอวี้โม่คิดว่าตัวนางไม่มีทางดูออกเลยว่าสิ่งนี้คือสมุนไพร

“เช่นนั้น เดี๋ยวข้าช่วยอีกแรง”

ฉินอวี้โม่ไม่พูดมากความ เมื่อกล่าวจบนางก็ลงมือถอนเอาต้นสมุนไพรอีกต้นหนึ่งขึ้นมา

แต่พอถอนขึ้นมานางกลับพบว่ามันเป็นสมุนไพรอีกชนิดหนึ่งที่ไม่เหมือนสิ่งที่อยู่ในมือของหัวหน้ากองทหารรับจ้าง ต้นไม้นี้มีรูปร่างคล้ายคลึงกับโสมที่เธอเคยเห็นในศตวรรษที่ 21 ทว่าก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว

และดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่สมุนไพรที่ชื่อเซียวต้องการ นางจึงนำพวกมันใส่ไว้ในแหวนมิติเผื่อเอาไว้สำหรับนำออกไปขายในภายหลังก่อนจะมุ่งหน้าค้นหาต้นไม้ที่หน้าตาเหมือนที่ชื่อเซียวถืออยู่และลงมือช่วยเขาเก็บสมุนไพรต่อ

“ขอบคุณเจ้ามาก”

ชื่อเซียวคำนับฉินอวี้โม่และกล่าวขอบคุณนาง

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก”

ฉินอวี้โม่ส่ายศีรษะ หากไม่เป็นเพราะชื่อเซียวพวกเขาก็คงไม่พบถ้ำที่อยู่ของยูนิคอร์นสีนิลได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ และนางเองก็จะไม่ได้เจอกับลาภก้อนใหญ่นั้นด้วย

แม้ว่าตอนนี้นักฆ่าสาวในร่างอดีตคุณหนูจะมีเรื่องราวที่สงสัยอยู่เต็มไปหัวหมด แต่เนื่องจากซิวกำลังนอนหลับอยู่ เธอจึงทำได้เพียงแค่รอคอยให้สหายประหลาดตื่นขึ้นมาเท่านั้น

“ไปกันเถอะ ในเมื่อพวกเราต่างก็บรรลุภารกิจแล้วเราก็ควรกลับกันได้แล้วล่ะ”

เวลานี้ผ่านมาหลายชั่วยามแล้วนับตั้งแต่ตอนที่นางออกมาจากเมืองหลิงซี ฉินอวี้โม่เกรงว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโร่วจะเป็นกังวลที่นางจากมานาน

ทั้งชื่อเซียวกับหานโม่ฉือพยักหน้ารับ จากนั้นคนทั้งสามก็รีบเร่งเดินออกไปด้านนอก ในระหว่างทางที่กำลังเดินออกไปนั้น ฉินอวี้โม่ก็ทำทีเดินรั้งท้ายและแอบนำยูนิคอร์นตัวน้อยใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ต้องถือว่าโชคยังดีที่ชื่อเซียวผู้ตาเซ่อ มองไม่เห็นมันก่อนหน้านี้

ทั้งชื่อเซียวกับหานโม่ฉือพยักหน้ารับ จากนั้นคนทั้งสามก็รีบเร่งเดินออกไปด้านนอก ในระหว่างทางที่กำลังเดินออกไปนั้น ฉินอวี้โม่ก็ทำทีเดินรั้งท้ายและแอบนำยูนิคอร์นตัวน้อยใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ต้องถือว่าโชคยังดีที่ชื่อเซียวผู้ตาเซ่อ มองไม่เห็นมันก่อนหน้านี้

หลังจากเดินมาได้ไม่นานนัก พวกเขาทั้งสามก็พบกับหน่วยที่หนึ่งแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนที่อยู่ระหว่างทาง ชื่อเซียวถามไถ่อาการบาดเจ็บของลูกน้องในบัญชาจนมั่นใจว่าทุกคนปลอดภัยก่อนที่ทั้งหมดจะพากันเดินออกจากถ้ำ

ทันทีที่ออกมาจากถ้ำยูนิคอร์นได้ พวกเขาก็มองเห็นรอยเลือดและศพกระจายตัวอยู่เกลื่อนกลาดทั่วบริเวณ…

ศพเหล่านั้นคือซากของเหล่าอสูรมายาที่ทำหน้าที่เฝ้าทางเข้าถ้ำ ส่วนบุรุษในชุดรัดกุมแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนต่างก็นั่งรอกันอยู่บนพื้นอย่างเบื่อหน่าย ขณะที่หลินจิ้งหงนั้น นั่งห้อยตัวอยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปและกำลังมองมายังปากทางเข้าถ้ำยูนิคอร์นเพื่อรอคอยการกลับมาหรือสัญญาณของความช่วยเหลือของสหายคณะสำรวจถ้ำ

และทันทีที่เห็นร่างบอบบางและใบหน้างดงามของฉินอวี้โม่ หลินจิ้งหงก็กระโดดลงจากต้นไม้และวิ่งเข้ามาหาพวกพ้องในทันที

“เป็นยังไงบ้างงานสำเร็จรึเปล่า หาจุดที่ยูนิอคร์นสีนิลอยู่เจอหรือไม่ ?”

หลินจิ้งหงส่งคำถามใส่เพื่อนเป็นชุด เขามองดูทั้งหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่ขึ้น ๆ ลง ๆ ด้วยความอยากรู้ คุณชายเจ้าสำอางอยากจะทราบว่ามีอะไรเกิดขึ้นด้านในถ้ำบ้าง

ฉินอวี้โม่พยักหน้าเป็นการตอบคำถามเพียงหนึ่งครั้งโดยไม่ได้กล่าวสิ่งใดเพิ่มเติมและหันไปกล่าวอำลาชื่อเซียวแทน

“หัวหน้าชื่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวกลับก่อน”

ชื่อเซียวพยักหน้าและกล่าวตอบ “เชิญสหาย ไว้ในอนาคตหากพวกท่านมีเวลาว่างก็แวะไปเยี่ยมข้าที่กองทหารรับจ้างชื่อเหยียนได้”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าและแย้มรอยยิ้ม

ฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือหันมามองหน้ากันเป็นนัย ๆก่อนจะหันหลังและออกเดินทางกลับไปยังเมืองหลิงซีในทันใด

หลินจิ้งหงผู้ถูกทอดทิ้งยังคงยืนทำหน้างุนงงที่ถูกเพิกเฉยในคำถาม เขามองตามแผ่นหลังของหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่ที่จากไปแล้วด้วยความประหลาดใจ… ‘เมื่อไหร่กันที่พวกเขาทั้งสองสนิทสนมจนถึงขั้นที่สามารถสื่อสารด้วยสายตาแบบนั้นได้ ? …แต่ เฮ้ ! รอข้าด้วย’

ทว่าเมื่อรู้ตัวคุณชายผู้ถูกทิ้งให้สงสัยก็เดินตามหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่กลับเมือง

“หลินจิ้งหง ภารกิจสำเร็จแล้ว ตอนนี้ข้าควรจะได้ค่าแรงรึยัง ?”

เพื่อป้องกันไม่ให้หลินจิ้งหงถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นภายในถ้ำยูนิคอร์น ฉินอวี้โม่ก็ยิ้มหวานหยดส่งให้แล้วแสร้งเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นเชิงหยอกเย้า

“อะไรกัน ? เห็นข้าเป็นพวกที่ชอบเบี้ยวค่าแรงรึไง ?”

หลินจิ้งหงหันไปมองฉินอวี้โม่และยิ้มตอบก่อนจะดึงเอาถุงเงินถุงใหญ่ที่อัดแน่นด้วยเหรียญทองจำนวนมากออกมา

“เอาไป ทั้งหมดสี่ชั่วยามกว่า ๆ ข้าจ่ายให้เจ้าเป็นห้าชั่วยาม ช่วยสงเคราะห์สหายร้อนเงิน”

หลินจิ้งหงหยอกล้อกลับพร้อมกับส่งถุงเงินให้ ฉินอวี้โม่รับถุงเงินนั้นมาและส่องดูเหรียญที่อยู่ภายในอยู่ชั่วครู่ ทว่านางกลับไม่ได้นับแต่อย่างใด สาวน้อยทำเพียงแต่ชั่งน้ำหนักด้วยมือและพยักหน้าอย่างมีความสุข

“ขอบคุณมาก เงินรางวัลของภารกิจข้าไม่ขอรับ”

นางเอาถุงเหรียญทองใส่แหวนมิติและแย้มรอยยิ้มสดใสให้กับสหายทั้งสอง

เพราะในวันนี้นางได้รางวัลอันยิ่งใหญ่มาจากภารกิจนี้แล้ว และเป็นเพราะบุรุษสองคนตรงหน้า ฉินอวี้โม่ถึงได้มีโอกาสที่ดีเช่นนี้ ดังนั้นเพื่อความเท่าเทียม เงินรางวัลสำหรับภารกิจจึงสมควรยกให้พวกเขา เพียงค่าแรงที่นางได้มาก็เป็นเงินถึงห้าร้อยเหรียญทองแล้ว ที่สำคัญรางวัลอันยิ่งใหญ่ของนางนั้นก็พิเศษเกินกว่าจะประเมินค่าได้เลยด้วย

.

.

.

ตอนที่ 21 ทำพันธสัญญา

— ฟึ่บ !–

ยูนิคอร์นสีนิลพุ่งตรงเข้าไปหาฉินอวี้โม่ในตอนที่นางไม่ทันได้ตั้งตัว สตรีโฉมงามไม่มีเวลาตอบสนอง ไม่มีแม้กระทั่งเวลาให้ตั้งสติเสียด้วยซ้ำ มันพานางขึ้นหลังไปดื้อ ๆ และวิ่งหายกลับเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำอย่างรวดเร็ว

ฉินอวี้โม่ตกตะลึงกับการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของยูนิคอร์นสีนิล แท้จริงแล้วอดีตนักฆ่าสาวมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไวเพียงพอ นางสามารถหลบหลีกการโจมตีของยูนิคร์อนสีนิลได้อย่างแน่นอน ทว่าในเสี้ยวลมหายใจที่เจ้าอสูรมายาตัวใหญ่เข้ามาใกล้ จู่ ๆ นางก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งก้องขึ้นในหัว

‘เจ้านายแห่งโชคชะตาของข้า โปรดตาม ‘เขา’ เข้ามาด้วยเถิด’

เสียงของผู้ชายที่ฟังดูอ่อนล้าดังเข้ามาภายในใจของฉินอวี้โม่ เสียงอ่อนระโหยนั้นไม่ดังไม่เบาแต่เจือแวววิงวอนอย่างเด่นชัด… เสียงนั้นเสมือนกำลังเรียกหานาง

และเป็นเพราะเสียงที่ได้ยินนั้นเองทำให้ฉินอวี้โม่หยุดตัวเองเอาไว้และยินยอมขึ้นไปนั่งบนหลังของยูนิคอร์นสีนิลแต่โดยดี

เมื่อเห็นยูนิคอร์นสีนิลพาฉินอวี้โม่วิ่งเข้าไปในถ้ำด้วยความเร็วสูงสุด คิ้วของหานโม่ฉือก็กระตุกก่อนจะขมวดเป็นปมแน่น บุรุษมนุษย์น้ำแข็งพุ่งตามอสูรมายารูปร่างคล้ายม้าไปอย่างไม่ลังเล

ชื่อเซียวตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก หัวหน้ากองทหารรับจ้างถึงกับยืนนิ่งไปชั่วครู่

“ฝากพวกเจ้าเฝ้าตรงนี้ไว้ด้วย”

เมื่อเรียกสติคืนมาได้ ชื่อเซียวก็สั่งการลูกน้องก่อนที่เขาจะวิ่งตามไปด้วยอีกคน

ตอนนี้ฉินอวี้โม่อยู่บนหลังของยูนิคอร์นสีนิล มันพานางพุ่งลึกเข้าไปภายในถ้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความเร็วสูง

และยิ่งเข้ามาในถ้ำลึกเท่าไหร่ ฉินอวี้โม่ก็ยิ่งรู้สึกถึงความร้อนที่เพิ่มสูงขึ้น คล้ายกับว่าพวกนางกำลังตรงเข้าไปยังแกนกลางของภูเขาไฟที่ยังคุกรุ่นซึ่งอยู่ในส่วนลึกที่สุดของถ้ำแห่งนี้

ยูนิคอร์นสีนิลไม่มีท่าทีที่จะหยุดเลยแม้แต่น้อย มันพุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงที่สุดเท่าที่จะทำได้

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ฉินอวี้โม่ก็มองเห็นกลุ่มแสงจาง ๆ ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

และเมื่อม้าสีนิลยิ่งพานางเข้าไปใกล้ ฉินอวี้โม่ก็ยิ่งพบว่าแสงนั้นสว่างเจิดจ้ามากเสียจนทำให้ตาพร่า จนในที่สุด หญิงสาวผู้ถูกม้าพาตัวมาก็ต้องหลับตาลงเพราะไม่อาจต้านทานแสงนั้นได้

เมื่อรู้สึกตัวว่ายูนิคอร์นสีนิลหยุดเคลื่อนที่ ฉินอวี้โม่ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ และในตอนนั้นเองที่นางพบว่าแสงแสบตาได้สลายหายไปหมดแล้ว

สิ่งแรกที่หญิงสาวมองเห็นหลังจากลืมตาทำให้นางอดที่จะตื่นตะลึงไม่ได้ ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านางในตอนนี้เป็นฉากอันแสนแปลกประหลาด !

เพราะตอนนี้ตัวนางกำลังอยู่ในทะเลเพลิง ทว่านางกลับไม่รู้สึกถึงความร้อนร้ายแรงหรือรู้สึกว่าร่างกายจะได้รับบาดเจ็บจากการถูกไฟเผาแม้แต่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้ายูนิคอร์นสีนิลที่เป็นผู้พานางเข้ามาก็หายตัวไปแล้ว ฉินอวี้โม่รู้สึกราวกับว่าท่ามกลางทะเลเพลิงอันกว้างใหญ่ไพศาลจะมีแค่ตัวนางอยู่เพียงผู้เดียวเท่านั้น…

‘นายหญิง หลังจากการรอคอยอันแสนยาวนาน ข้าก็ได้พบท่านเสียที’

‘นายหญิง ข้ารอท่านอยู่ที่นี่มาเป็นพันปีแล้ว ในที่สุดข้าก็ได้พบท่าน’

ทันใดนั้นเสียงอ่อนระโหยก็คล้ายจะสั่นเครือเล็กน้อย น้ำเสียงนั้นเต็มแน่นไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

ที่ฉินอวี้โม่พอจะจับใจความและเข้าใจได้ก็มีเพียงแค่ อีกฝ่ายกำลังรอนางอยู่ที่นี่ และเขารอมาเป็นพันปีแล้ว

‘นายหญิงของข้า ตอนนี้ข้ายังไม่สามารถตอบคำถามใด ๆ ได้ สหายของท่านใกล้เข้ามาแล้ว รีบทำพันธสัญญาก่อนเถิด !’

เสียงดังขึ้นในใจฉินอวี้โม่อีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มันฟังดูจริงจังและร้อนรน ซึ่งในทันทีที่เสียงนั้นจบลง หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในร่างกาย

มันคล้ายกับว่าร่างกายของนางถูกเปลวไฟแผดเผา ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่น่าอึดอัดอย่างมาก

หากตอนนี้มีผู้อื่นอยู่กับอดีตคุณหนูสี่คนงามที่นี่และมองดูตัวนางก็จะเห็นว่า ร่างกายบอบบางกำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานไปทั่วทั้งร่าง อีกทั้งยังถูกเปลวเพลิงที่ดูร้อนแรงห่อหุ้มเอาไว้ !

‘ภายใต้นามแห่งท่าน พันธสัญญาถูกสร้างขึ้นแล้ว ไม่ว่าเป็นหรือตายก็มิอาจแยกจากกันได้ !’

เสียงบุรุษเสียงเดิมดังขึ้น ทว่าในครั้งนี้ไม่ได้อ่อนระโหยอีกแล้ว แต่กลับเปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยว หนักแน่น และทรงพลังอย่างยิ่ง ฉินอวี้โม่รู้สึกได้ว่าตอนนี้ความเจ็บปวดทั้งหมดที่ตัวนางได้รับหายไปหมดสิ้น และเวลานี้ภายในจิตของนางมีร่องรอยของการเชื่อมต่อพิเศษบางอย่างปรากฏขึ้นมา

โดยปกติแล้วภายในจิตของมนุษย์จะมีมิติพิเศษซ่อนเร้นอยู่ มิติพิเศษนี้มีไว้สำหรับเป็นที่อยู่ของอสูรมายาเรียกว่า ‘มิติเชื่อมอสูร’ ทว่าตอนนี้ในมิติเชื่อมอสูรของฉินอวี้โม่กลับมีบางสิ่งที่แสนแปลกประหลาดเข้ามาอาศัย รูปร่างของมันแปลกพิกลและดูคลุมเครือมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

ในเวลาเดียวกัน ที่ใต้ฝ่าเท้าของนางก็ปรากฏเป็นดาราเจ็ดดวงขึ้น จากเดิมพื้นที่บริเวณนั้นมีดาราเพียงสองดวงในตอนนี้ก็กลายเป็นเก้าดวงดาราภายในครั้งเดียว

ดาราทั้งเก้าหมุนวนไปมาไม่หยุดนิ่ง ทันใดนั้นเอง พวกมันก็เคลื่อนที่เข้าหาและรวมตัวกันเป็นดาราขนาดใหญ่หนึ่งดวง เสี้ยวลมหายใจถัดมาดาราอีกสองดวงก็ปรากฏขึ้นเคียงคู่ จนตอนนี้มีดาวดวงใหญ่อยู่ทั้งหมดสามดวง

“ขอบเขตทิพย์มายาสามดารา !”

เมื่อเห็นพัฒนาการของตัวเองในตอนนี้ ฉินอวี้โม่ก็อุทานเสียงดังอย่างอดไม่ได้

ไม่น่าแปลกใจที่นางจะตกตะลึง เพราะก่อนการพัฒนาครั้งนี้นางยังเป็นเพียงผู้ที่อยู่ในขอบเขตจิตมายาสองดาราเท่านั้น ทว่าในตอนนี้กลับก้าวข้าม… ไม่สิ… ก้าวกระโดดขึ้นมามากมายหลายระดับจนกลายเป็นผู้ที่อยู่ในขอบเขตทิพย์มายาสามดาราแล้ว !!!

‘นายหญิง หลายปีที่ผ่านมาข้าสูญเสียพลังไปมาก แม้ว่าในที่สุดก็ได้พบท่านแล้วและได้ทำพันธสัญญาอีกครั้ง ทว่าข้าก็ยังจำเป็นต้องเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นเวลาสั้น ๆ เพื่อฟื้นพลัง แต่ก่อนหน้านั้นมีบางอย่างที่ข้าต้องทำเพื่อท่าน’

.

.

.

ตอนที่ 20 ยูนิคอร์นสีนิลปรากฏกาย

“ย๊ากกก !”

“โฮกกกก !”

— ตู้ม ! —

เกิดเสียงดังขึ้น กองทหารรับจ้างชื่อเหยียนเข้าปะทะกับฝูงอสูรมายาที่กำลังเฝ้าอยู่ตรงทางเข้าถ้ำอย่างโกลาหล

“ระวังตัวกันด้วย”

หลินจิ้งหงมองตามหานโม่ฉือและฉินอวี้โม่ที่เดินหลบเลี่ยงออกไปซุ่มรอเตรียมตัวเข้าถ้ำด้วยสายตาที่ขมขื่นอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะวิ่งเข้าไปร่วมการต่อสู้อันแสนชุลมุน

หานโม่ฉือเพิ่งจะบอกกับเขาผ่านการสื่อสารทางสายตาว่าการดึงความสนใจของเหล่าอสูรมายาก็ถือเป็นหัวใจสำคัญของแผนการนี้ แน่นอนว่าหลินจิ้งหงเข้าใจความหมายของหานโม่ฉือ แต่เขาก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดีที่ไม่สามารถเข้าไปด้วยได้

ด้วยเหตุนั้น ความโกรธและความอัดอั้นตันใจทั้งหมดของหลินจิ้งหงจึงไปลงกับอสูรมายาที่กระจัดกระจายกันอยู่หน้าถ้ำ

— ฟุบ ฟิ้ว~ —

— ตูม ! ตูม ! ตูม ! —

หากไม่ใช่เพราะอสูรมายาโง่เง่าน่ารำคาญพวกนี้ เขาก็คงไม่ต้องมาเสียเวลารับมือกับพวกมัน ต้องมาคอยระวังภัยอยู่ข้างนอกเช่นนี้

“โฮกปิ๊บ !”

— ตู้ม !–

เดิมทีหลินจิ้งหงก็เป็นจอมยุทธ์ที่นับว่าแข็งแกร่งมากอยู่แล้ว และยิ่งเมื่อเขากำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นเคืองเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้แต่ละกระบวนท่าที่เขาใช้โจมตีเป็นการจู่โจมในระดับถึงตาย ! ซึ่งในทันทีที่ยอดฝีมือผู้โกรธแค้นเข้าถึงฝูงอสูรมายาได้ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นจึงไม่ต่างจากการปล่อยเสือดุร้ายให้เข้าไปถล่มฝูงแกะน้อย

— บึ้ม ! —

….เหล่าอสูรมายาร่วงผล็อย ตายตกไปตาม ๆ กันทีละตัวสองตัวอย่างน่าเวทนา….

ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของเหล่าบุรุษในชุดรัดกุมจากกองทหารรับจ้างชื่อเหยียน ความบ้าคลั่งของหลินจิ้งหงสะกดสายตาของพวกเขาทุกคนจนต้องหันไปมองและอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง อ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน แค่ได้มองดูแม้แต่พวกเขาเองก็ยังขนลุกซู่… ‘คุณชายผู้นี้น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว’

โชคยังดีที่ตอนนี้ระหว่างพวกเขาและคุณชายน่ากลัวผู้นั้นไม่มีความแค้นเคืองหรือบาดหมางสิ่งใดต่อกันอีก และโชคดีกว่านั้นที่ก่อนหน้านี้หัวหน้าของพวกเขาช่วยห้ามทัพไว้ไม่ให้พวกเขาและฝ่ายนั้นมีเรื่องกัน หาไม่แล้วกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนอาจจะต้องสิ้นชื่อและไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้เป็นแน่

เมื่อตั้งสติได้ เหล่าชายชุดรัดกุมแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนนับสิบคนก็เข้าร่วมมือกับหลินจิ้งหงต่อสู้กับอสูรมายาอย่างดุเดือด ทำให้ในตอนนี้ไม่มีคนผู้ใดหรืออสูรมายาตัวใดมีเวลาพอจะสนใจฉินอวี้โม่และสมาชิกคณะสำรวจถ้ำคนอื่นๆ

“ตอนนี้แหละ ไปได้ !”

เมื่อเห็นว่าเริ่มมีช่องโหว่ให้วิ่งผ่านเข้าไปยังปากทางเข้าถ้ำได้ ชื่อเซียวก็เปล่งเสียงดังเป็นการให้สัญญาณและรีบพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว

ฉินอวี้โม่และหานโม่ฉือหันมองหน้ากันก่อนจะวิ่งตามหลังชื่อเซียวไปติด ๆ

หลังจากวิ่งทะลุผ่านปากทางเข้าถ้ำมาได้ ฉินอวี้โม่และคนอื่น ๆ ต่างก็ต้องตื่นตะลึงกับฉากอันงดงามภายในถ้ำ

หากมองจากด้านนอก ถ้ำแห่งนี้เป็นเพียงถ้ำมืด ๆ ดูแสนธรรมดา ทว่าเมื่อพวกเขาเข้ามาแล้วกลับพบว่าข้างในนี้มีแสงไฟส่องสว่างไปตลอดทาง สองข้างทางเดินยาวที่ทอดลึกเข้าไปยังพื้นที่ด้านในถ้ำนั้นมีโคมไฟแขวนอยู่เรียงราย และทุกดวงถูกจุดให้แสงสว่างไสว

ถ้ำนี้ไม่กว้างเท่าไหร่นัก ทางเดินของถ้ำมีความกว้างเพียงพอแค่คนสองคนเดินเคียงคู่กันผ่านเข้าได้เท่านั้น แถมถ้ำก็มีความยาวมากเสียจนไม่สามารถมองเห็นสุดปลายทางได้

“หัวหน้าชื่อเซียว พวกท่านเข้ามาหาอะไรที่นี่อย่างนั้นหรือ ?”

ฉินอวี้โม่เอ่ยถามชื่อเซียวขณะที่กำลังเดินตามอยู่ด้านหลัง

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดเรื่องคลางแคลงใจต่อกัน แต่ความรู้สึกของชื่อเซียวที่มีต่อฉินอวี้โม่ก็ยังถือว่าดีมาก

“พวกเราได้รับการจ้างวานจากตระกูลอู๋ให้เข้ามาค้นหาสมุนไพรในสถานที่ที่ยูนิคอร์นสีนิลอาศัยอยู่”

ชื่อเซียวไม่ได้คิดจะปิดบัง เขาบอกฉินอวี้โม่ถึงจุดประสงค์แท้จริงที่พวกเขามาที่นี่ออกไปตรง ๆ

“ท่านถึงได้ขอให้ข้ายั้งมือไม่ให้ทำร้ายอู๋ชื่อสินะ ?”

เมื่อได้ฟังสิ่งที่ชื่อเซียวบอก ฉินอวี้โม่ก็เข้าใจขึ้นมาได้ในตอนนั้นเองว่าเพราะเหตุใดชื่อเซียวถึงได้ออกหน้าปกป้องคุณชายรองตระกูลอู๋

“แม่นางฉินฉลาดจริง ๆ”

ชื่อเซียวยิ้มจริงใจและไม่ได้ปฏิเสธเรื่องนี้

ในระหว่างที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่ จู่ ๆ ชายผู้เป็นหัวหน้าของหน่วยที่หนึ่งแห่งกองทหารรับจ้างก็เปล่งเสียงอุทานออกมา

“เกิดอะไรขึ้น ?!”

เมื่อได้ยินเสียงของหัวหน้าหน่วยที่หนึ่ง ชื่อเซียวก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหาเขาและกล่าวถามอย่างเร่งร้อน

“หัวหน้าชื่อ ข้างหน้ามีเส้นทางสองสาย พวกเราควรจะไปทางไหนกันดีขอรับ ?”

บัดนี้ พื้นที่เบื้องหน้าของพวกเขาปรากฏเป็นทางแยกสองสายซ้ายและขวา ซึ่งพวกเขาเองก็ไม่ทราบเลยว่าควรจะมุ่งหน้าไปทางใด

ชื่อเซียวมองดูเส้นทางทั้งสองที่แทบไม่มีสิ่งใดแตกต่างกัน ทั้งสองทางมีความกว้างพอกัน มีแสงจากโคมไฟส่องสว่างอยู่สองข้างทางเช่นเดียวกัน และไม่มีทางสายไหนที่พวกเขาสามารถมองเห็นจนสุดปลายทางได้ ในตอนที่เขากำลังจะหันกลับไปเพื่อถามความเห็นของฉินอวี้โม่ สายลมวูบหนึ่งก็พัดมา

“ระวัง !”

สิ่งที่มาพร้อมกับสายลมมิใช่สิ่งใดอื่น มันคือยูนิคอร์นสีนิลที่ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าหัวหน้ากองทหารรับจ้างชื่อเหยียน อสูรมายาตัวใหญ่ใช้เขาแหลมยาวที่เป็นเกลียวของมันพุ่งแทงเข้าใส่ชื่อเซียวในทันที

ทว่าปฏิกิริยาตอบสนองของชื่อเซียวก็ถือว่ารวดเร็วเพียงพอ เขาก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าวในพริบตาเดียวและสามารถหลบหนีจากการโจมตีของเจ้ายูนิคอร์นดำมืดไปได้

“วู้~”

ยูนิคอร์นสีนิลที่ยืนอยู่ตรงทางแยกส่งเสียงขู่คำรามเข้าใส่กลุ่มมนุษย์ผู้บุกรุก

จากนั้นมันก็เบนสายตาไปหาสตรีเพียงผู้เดียวในกลุ่ม แววตาของอาชาสีดำมีร่องรอยแห่งความวิงวอนอยู่ในดวงตาสีนิลทั้งคู่ของมัน

ฉินอวี้โม่เองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของยูนิคอร์นสีนิลตัวนี้ ทว่านางก็ไม่เข้าใจความหมายของมัน ดังนั้นนางจึงไม่เร่งรีบบุ่มบ่ามลงมือหรือตอบสนองใด ๆ

“วู้~….!”

ทันใดนั้น ยูนิคอร์นก็ส่งเสียงคำรามยาวออกมาครั้งหนึ่ง ซึ่งเรียกให้สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กหลายร้อยตัวบินออกมาจากทางแยกทั้งสองที่อยู่ด้านหลังมัน สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นพุ่งเข้าจู่โจมฉินอวี้โม่และเหล่าสมาชิกคณะสำรวจถ้ำในทันที !

ฉินอวี้โม่และคนอื่น ๆ รีบตั้งรับอย่างรวดเร็ว ทว่าในตอนนั้นเองที่พวกเขามองเห็นยูนิคอร์นสีนิลพุ่งเข้าจู่โจมชื่อเซียวที่อยู่ใกล้มันที่สุด

หานโม่ฉือเกิดความลังเลเล็กน้อย ร่างของเขาหายไปจากจุดเดิมที่เคยอยู่และไปปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าชื่อเซียวอย่างรวดเร็วเพื่อคุ้มกันเขา

ทว่าจู่ ๆ เหตุการณ์ก็เกิดพลิกผันเมื่อยูนิคอร์นสีนิลหันหลังกลับอย่างกะทันหัน มันเปลี่ยนเป้าหมายกลายเป็นพุ่งเข้าหาฉินอวี้โม่ด้วยความเร็วสูง !

.

.

.

ตอนที่ 18 ร่วมมือกัน

“เฮ้ ว่าไงล่ะสหายชื่อเซียว บอกมาซิว่าตกลงเจ้าจะร่วมมือกับเราหรือว่าไม่รวมมือแล้วกันแน่”

หลินจิ้งหงแย้มยิ้มเริงร่าและพูดกับชื่อเซียวด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

เมื่อชื่อเซียวได้ยินที่หลินจิ้งหงกล่าว เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากในทันทีและกล่าวขึ้น “แน่นอน ต้องร่วมมือกันอยู่แล้ว ตราบใดที่พวกท่านทั้งสามยินดี”

หลินจิ้งหงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง แม้ว่าสิ่งที่พวกเจ้าแสดงออกมาในวันนี้จะไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะเกลียดชังพวกเจ้า”

สิ่งที่หลินจิ้งหงกล่าวทำให้หลาย ๆ คนในกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนรู้สึกอับอาย แต่ก็ไม่มีใครพูดสิ่งใด พวกเขาเอาแต่ก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

ชื่อเซียวยิ้มจริงใจ ตอนนี้เขาเริ่มจะคุ้นชินกับนิสัยของอีกฝ่ายแล้ว เขาไม่นึกถือสาคำพูดของคุณชายมาดดีผู้นี้อีก

“เนื่องจากตอนนี้เราตกลงร่วมมือกันแล้ว งั้นเรามาหารือเรื่องภารกิจกันเลยดีกว่า”

ทันใดนั้น ฉินอวี้โม่ก็กล่าวขึ้นมาเพื่อสลายบรรยากาศแสนกระอักกระอ่วนของทางฝ่ายกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนบ้าง นางเริ่มรู้สึกว่าคนกลุ่มนี้น่าคบค้าสมาคมขึ้นมาแล้ว

หานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ และหลินจิ้งหงเดินเข้ามาใกล้กองทหารรับจ้างชื่อเหยียนแล้วนั่งลงบนพื้นข้าง ๆ พวกเขา

ชื่อเซียวเองก็เดินเข้ามาหาและนั่งลงใกล้ ๆ พันธมิตรใหม่ทั้งสาม กลุ่มชายในชุดรัดกุมแห่งกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนหันมองหน้ากันอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพากันนั่งลงในที่สุด

“ในเมื่อทราบกันอยู่แล้วว่าพวกเราทุกคนต่างก็มีเป้าหมายเดียวกันนั่นก็คือถ้ำที่อยู่ของยูนิคอร์นสีนิล ดังนั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา ข้าว่าพวกเรามาหารือกันเกี่ยวกับแผนการเลยดีกว่า”

หลินจิ้งหงกวาดสายตามองคนทั้งหมดก่อนจะบอกเล่าถึงแผนของเขา

“ตามที่เจ้าว่า ยูนิคอร์นสีนิลรวบรวมอสูรมายาเป็นจำนวนมากเพื่อเฝ้าหน้าปากทางเข้าถ้ำไว้ ฉะนั้นแล้วการจะบุกเข้าไปตรง ๆ ก็คงไม่ง่าย ดังนั้นข้าขอแนะนำว่าควรแบ่งคนส่วนหนึ่งเข้าไปดึงความสนใจของเหล่าอสูรมายาและคอยกันพวกมันเอาไว้ ในระหว่างนั้นก็ส่งคนให้บุกเข้าไปภายในถ้ำ ซึ่งก็แน่นอนว่าผู้ที่จะรับหน้าที่เข้าถ้ำควรมีความแข็งแกร่งที่โดดเด่น”

ยูนิคอร์นสีนิลแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก หากพวกเขาต้องการจะรับมือกับมันให้ได้ การพาคนบุกเข้าไปในถ้ำพร้อมกันจำนวนมากอาจจะส่งผลเสียมากกว่าผลดีเพราะด้วยจำนวนคนที่มีมาก การต่อสู้ในถ้ำแคบ ๆ จะทำได้ยากลำบากขึ้น

และการจะพาคนเข้าไปทั้งหมดก็ต้องจัดการกับเหล่าอสูรมายาที่เฝ้าอยู่หน้าถ้ำให้หมด ซึ่งการทำแบบนั้นจะเสียเวลามาก และที่สำคัญ การกวาดล้างอสูรมายาอย่างจริงจังย่อมทำให้สูญเสียเลือดเนื้อไปมากกว่าการต่อสู้เพื่อถ่วงเวลาเฉย ๆ

เนื่องจากกำลังคนของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนถือว่ามีเพียงพอ พวกเขาจึงสามารถแบ่งคนออกเป็นสองกลุ่มเพื่อให้กลุ่มหนึ่งล่อลวงและถ่วงเวลาอยู่ด้านนอก ส่วนอีกกลุ่มเข้าไปด้านในเพื่อสำรวจถ้ำได้

“ที่พี่ชายว่ามาถือว่าเหมาะสม เอาตามนี้เลยก็ได้”

เมื่อชื่อเซียวลองคิดพิจารณาดูอย่างถ้วนถี่แล้ว แผนการของหลินจิ้งหงถือว่าสมเหตุสมผล เขาจึงพยักหน้าอย่างนุ่มนวลและทำการตัดสินใจ

“เอ่อ แล้วจะให้พวกข้าเรียกสหายทั้งสองอย่างไร ?”

เนื่องจากพวกเขาจะต้องร่วมมือกันหลังจากนั้น การรู้ชื่อแซ่ไว้จะทำให้เรียกขานได้สะดวกและทำงานได้ง่ายขึ้นด้วย

“เรียกข้าจิ้งหง เรียกเขาว่าโม่ฉือ”

ดูคล้ายว่าหลินจิ้งหงจะไม่อยากให้คนรู้ตัวตนของเขามากเกินไป ในครั้งนี้เมื่อเห็นว่ามีความจำเป็นจึงบอกชื่อไปแต่ก็ยังคงเลือกที่จะไม่บอกแซ่เพื่อไม่ให้มีผู้ใดจดจำเขาได้

อย่างไรก็ตาม ชื่อเซียวเองก็เป็นคนฉลาดที่ผ่านโลกมาพอสมควร เมื่อได้ยินคำพูดของหลินจิ้งหง เขาก็พอจะคาดเดาความคิดของอีกฝ่ายได้

ทว่าสิ่งที่เขาทำก็มีเพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับและไม่เอ่ยถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องชื่ออีก

“ในเมื่อตกลงแผนการกันได้แล้ว พวกเราก็ไปกันเลยดีกว่า ไปดูสถานที่จริงจะได้สังเกตการณ์และประเมินระดับความแข็งแกร่งของอสูรมายาพวกนั้นแล้วค่อยมาคิดกันในภายหลังว่าจะทิ้งคนไว้ด้านนอกสักกี่คน”

ชื่อเซียวยืนขึ้นและออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังที่หมาย เหล่าสมาชิกของกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนเองก็รีบตามเขาไปเช่นกัน

กลุ่มของหลินจิ้งหงที่มีสมาชิกเพียงสามคนก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวออกเดินทาง ทว่าในขณะที่กำลังจะก้าวตามพวกเขาไป ฉินอวี้ก็เหลือบไปเห็นอู๋ชื่อที่กำลังลุกขึ้น นางจ้องมองคุณชายกุ้งเน่าแล้วกล่าวออกมาด้วยเสียงนุ่มนวล

“คุณชายอู๋จะมากับพวกเราหรือว่าจะรอพวกเราอยู่ที่นี่ ?”

เมื่ออู๋ชื่อได้ยินคำพูดของฉินอวี้โม่ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด เขาหันไปมองแผ่นหลังของชื่อเซียว เดิมทีเขาคิดเอาไว้ว่าจะติดตามกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนไปทุกที่ในภารกิจนี้ แต่เมื่อหันไปมองฉินอวี้โม่แล้ว เขาก็เกิดกลัวขึ้นมาและไม่อยากจะเดินทางต่อร่วมกับนาง

“เอ่อ พวกเจ้าสองคนอยู่กับคุณชายอู๋ที่นี่ ถ้าพวกเราปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว พวกเราจะกลับมาและไปที่ตระกูลอู๋พร้อมกัน”

ชื่อเซียวมองอู๋ชื่อก่อนจะหันไปสั่งการลูกน้องสองคนที่เป็นจอมยุทธ์ในระดับจิตมายาเจ็ดดาราเพื่อให้อยู่คุ้มกันคุณชายอู๋ชื่อ

“ขอรับ หัวหน้า”

ทหารรับจ้างทั้งสองพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงและอยู่รอตามคำสั่ง

คนอื่น ๆ ที่เหลือรวมถึง หลินจิ้งหมิง หานโม่ฉือ และฉินอวี้โม่ติดตามชื่อเซียวไปต่อเพื่อเดินทางไปยังถ้ำซึ่งเป็นสถานที่ที่ยูนิคอร์นสีนิลอาศัยอยู่

.

.

ตอนที่ 16 ทหารรับจ้าง

เหล่าบุรุษชุดรัดกุมที่ตอนนี้กำลังยืนล้อมวงดู ‘ฉากที่คุณชายรองตระกูลอู๋ ลงมือสั่งสอนคุณหนูไร้ค่าตระกูลฉิน’ อย่างสนอกสนใจต่างก็ต้องชะงักค้างไปทันทีเมื่อได้เห็นผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

เมื่อเห็นว่าฉินอวี้โม่สามารถจับคว้าข้อมือของอู๋ชื่อได้ทันและยังหยุดยั้งการโจมตีของเขาได้ด้วย ชื่อเซียวผู้ที่เกือบจะพุ่งเข้าไปขวางก็รีบหยุดตัวเองเอาไว้

เขารู้ได้ในตอนนั้นเองว่าคุณหนูฉินอวี้โม่ผู้นี้ไม่ธรรมดา

“คุณชายอู๋ ไม่พูดว่าข้าเป็นขยะไร้ค่าแล้วหรือ ? เฉยอยู่ทำไมเล่าเจ้าคะ แสดงพลังสั่งสอนข้าซี่ ข้าเป็นแค่สตรีไร้ค่าจะไปสู้อะไรท่านได้ ! ลงมือสิ ! รังแกสตรีอ่อนแอท่านถนัดนักไม่ใช่หรือ ? ทำไมหยุดเคลื่อนไหวไปเสียได้ล่ะ ?”

ฉินอวี้โม่กล่าววาจาเย้ยหยัน นางปล่อยมือจากข้อมือของอีกฝ่ายพลางสาดสายตาดูแคลนจ้องมองเขา

ในตอนนี้ นางได้ทำลายกระดูกข้อมือบางส่วนของอู๋ชื่อไปเรียบร้อยแล้ว และต่อให้ตอนนี้เขารีบหาคนมารักษาในทันทีก็คงไม่มีทางที่จะใช้การได้ดีเหมือนเดิมอีกแล้ว

นี่คือหนึ่งในกระบวนท่าจากวิชาการต่อสู้ของยุคโบราณที่เรียกกันว่า——กรงเล็บหักกระดูก นักฆ่าสาวฉินอวี้โม่ได้เรียนรู้ศาสตร์นี้มาเมื่อครั้งยังอยู่ในศตวรรษที่ 21 ยิ่งกว่านั้นในตอนที่ใช้กระบวนท่านี้กับอู๋ชื่อ นางยังได้ใส่ปราณมายาเพิ่มเข้าไปทำให้พลังทำลายล้างของมันทวีความรุนแรงขึ้นด้วย

อู๋ชื่อเป็นเพียงผู้ที่อยู่ในขอบเขตจิตมายาสี่ดารา ซึ่งเป็นขอบเขตพลังมายาที่ต่ำที่สุด ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ระดับดวงดาราในขั้นอ่อนสุดแต่ก็นับว่าไม่ใช่ระดับที่สูงแต่อย่างใด ดังนั้นก็ย่อมแน่นอนว่าเขาไม่มีทางจะต่อต้านการโจมตีนี้ของฉินอวี้โม่ได้เลย

ในเวลานี้อู๋ชื่อหวาดกลัวเกินกว่าจะกล่าวอะไรได้ เขาก้าวถอยห่างจากนางไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว คุณชายรองตระกูลอู๋หน้าซีดเผือดในขณะที่ร่างกายของเขาก็กำลังสั่นน้อย ๆ

ฉินอวี้โม่มองดูใบหน้าไร้สีเลือดของอีกฝ่ายด้วยความสะใจ ริมฝีปากแดงระเรื่อปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ย นางค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปหาคุณชายหน้าด้านอีกครั้งอย่างช้า ๆ

“แม่นางฉินอวี้โม่ โปรดยั้งมือสักครั้ง”

ในตอนนั้นเองเสียงร้องห้ามของชื่อเซียวก็ดังขึ้น เขารีบก้าวเข้ามาเอาตัวบังร่างอู๋ชื่อไว้

“แม่นางฉิน โปรดเห็นแก่หน้าข้า อย่าถือสาเขาเลย”

แม้ว่าชื่อเซียวเองจะไม่ชอบการกระทำของอู๋ชื่อ แต่ถึงอย่างไรกองทหารรับจ้างชื่อเหยียนก็เคยติดค้างตระกูลอู๋มาก่อน แถมครั้งนี้พวกเขายังถูกตระกูลอู๋ว่าจ้างมา ในครั้งนี้ที่พวกเขาต้องมาเยือนเมืองหลิงซีและร่วมมือกับอู๋ชื่อก็เพื่อปฏิบัติภารกิจ ถ้าหากเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับคุณชายอู๋ในขณะที่อยู่ภายใต้การดูแลของเขา ชื่อเซียวเกรงว่าเขาเองก็คงจะรับผิดชอบไม่ไหว

“หน้าท่าน ? ทำไมข้าต้องเห็นแก่หน้าท่านด้วยล่ะ ?”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หัวหน้ากองทหารรับจ้างกล่าว ฉินอวี้โม่ก็เริ่มขุ่นเคือง นางกล่าววาจาท้าทายออกไปทันทีพร้อมกับจ้องหน้าเขาด้วยสายตาดุดัน

“ในตอนที่ข้าถูกเขาจู่โจม ท่านมัวทำอะไรอยู่ ? เหตุใดถึงไม่เสนอหน้าออกมายืนอยู่ตรงหน้าข้าเหมือนตอนนี้บ้าง ?”

เมื่อได้ยินวาจาเหน็บแนมของฉินอวี้โม่ ชื่อเซียวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย เขาไม่สามารถโต้แย้งสิ่งที่นางกล่าวได้แม้แต่น้อย

“จองหองเกินไปแล้ว กล้าดียังไงมาพูดกับหัวหน้าของพวกเราแบบนี้ ?!”

หนึ่งในทหารแห่งกองทหารรับจ้างอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแทรกขึ้นมา

“หุบปาก !”

ฉินอวี้โม่หันหน้าไปตวัดสายตามองพวกเขาอย่างเย็นชา “มาตอนนี้พวกเจ้าเพิ่งจะรู้ตัวว่ามีชีวิตกันรึไง ?”

“ตอนเห็นบุรุษอกสามศอกที่อยู่ในขอบเขตจิตมายาสี่ดารารังแกสตรีตัวเล็ก ๆ ไร้ทางสู้ ไม่ใช่พวกเจ้าหรือที่เอาแต่นิ่งเฉยเป็นตอไม้ แถมยังดูชมอย่างสนใจ หัวเราะชอบใจเหมือนได้ดูการแสดงสนุกสนาน นี่พวกเจ้ายังกล้าเรียกตัวเองว่าทหารรับจ้างได้อีกหรือ ? เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่าสิ่งที่พวกเจ้าทำไม่ต่างจากคนถ่อยน่ารังเกียจเลยสักนิด”

“ทหารรับจ้างควรจะเป็นอาชีพที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี ผู้ที่เป็นทหารรับจ้างจะต้องเป็นสุภาพบุรุษเพิ่อดำรงเกียรติยศของตน พวกเขาล้วนเป็นอิสระ เรียบง่าย และไม่เคยดูถูกเหยียดหยามผู้ใดเพราะข่าวลือโง่งมเหลวไหล ทหารรับจ้างเคารพผู้แข็งแกร่ง อ่อนโยนกับผู้อ่อนแอ หัวใจของพวกเขาหนักแน่นดั่งขุนเขา พวกเขาไม่เคยย่อท้อต่ออุปสวรรค์ ไม่เคยเกียจคร้านที่จะพัฒนาตนเอง”

“แค่เพราะฉินอวี้โม่เป็นขยะไร้ค่าที่ผู้คนร่ำลือ พวกเจ้าถึงได้ยืนมองนางถูกรังแกกันเป็นเรื่องสนุกสนาน ในสายตาของข้า พวกเจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติเป็นทหารรับจ้างแม้แต่ข้อเดียว”

“จริงอยู่ที่ครั้งหนึ่งฉินอวี้โม่เคยเป็นขยะไร้ค่าที่ไม่อาจจะฝึกยุทธ์ได้ แต่แล้วมันอย่างไรเล่า นางเกิดมามีชีวิตมีจิตใจเหมือนเช่นคนทั่วไป จิตใจของนางยังนับว่าแข็งแกร่งกว่าคนอีกมากมายเสียด้วยซ้ำ นางอดทนมีชีวิตอยู่มาหลายต่อหลายปีแม้จะไม่มีพรสวรรค์ไร้หนทางฝึกฝน ถูกเหยียดหยามกลั่นแกล้ง แต่นางก็ไม่เคยมีหัวใจที่ตกต่ำ ฉินอวี้โม่ไม่เคยดูถูกดูแคลนผู้ใด ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นยาจกหรือขอทาน นางไม่เคยเกรงกลัวผู้อื่นแค่เพราะว่าพวกเขาแข็งแกร่งกว่า ในความคิดข้า ถ้าอย่างนางเรียกว่าขยะ พวกเจ้าก็คงไม่ดีไปกว่ากองอุจจาระแล้ว !”

ครั้งนี้ฉินอวี้โม่รู้สึกโกรธขึ้นมาจริง ๆ ในความคิดของนาง ในเมื่อพวกเขาเป็นทหารรับจ้างก็ควรจะมีจิตใจที่เป็นสุภาพบุรุษ นางไม่คิดเลยว่าตัวจริงของพวกเขาที่นางได้พบเจอจะเป็นเพียงกลุ่มคนที่ไม่ได้เรื่องเช่นนี้

พวกเขาก็ไม่ต่างจากคนธรรมดาที่เชื่อข่าวลือ และบางทีอาจจะเชื่อยิ่งกว่าคนทั่วไปเสียด้วยซ้ำ

ในตอนที่อู๋ชื่อก้าวออกมาและเอ่ยวาจาดูถูกดูแคลนนาง ฉินอวี้โม่มองเห็นแววแห่งความสนุกสนานในสายตาของพวกเขา กลุ่มทหารรับจ้างตรงหน้านางนี้ขาดคุณสมบัติด้วยประการทั้งปวง

แปะ แปะ แปะ!

ทันทีที่ฉินอวี้โม่กล่าว ‘สุนทรพจน์’ จบ เสียงปรบมือชื่นชมของหลินจิ้งหงก็ดังขึ้นมาทันที

“พูดได้ดี พวกเจ้าทุกคนทำให้เกียรติของทหารรับจ้างต้องมัวหมอง”

หลินจิ้งหงเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ฉินอวี้โม่อย่างช้า ๆ และยกนิ้วโป้งให้นาง เขาชื่นชมหญิงสาวตรงหน้าจากใจจริง

เขาไม่คิดเลยว่าสตรีผู้หนึ่งจะสามารถกล่าวสิ่งที่น่าตกใจเช่นนี้ขึ้นมาได้

ใช่แล้ว ทหารรับจ้างเป็นสุภาพบุรุษและเข้มแข็ง พวกเขามีหัวใจที่ไม่ย่อท้อ !

.

.

.

ตอนที่ 12 ยูนิคอร์นสีนิล

อสูรมายาตัวนั้นมีรูปร่างคล้ายอาชาตัวใหญ่ทว่ามีเขาแหลมยาวเขาเดี่ยวที่มีรูปร่างเป็นเกลียวงอกขึ้นตรงส่วนที่เป็นหน้าผาก ร่างกายกำยำของมันมีสีดำทมิฬแต่กลับดูสูงส่งและสง่างาม มันมีปีกคู่หนึ่งซึ่งเป็นสีดำมืดเช่นเดียวกับส่วนอื่น ๆ อยู่บนหลัง และมันมีกลิ่นอายที่ให้ความรู้สึกถึงความสูงส่งและศักดิ์สิทธิ์ เพียงลมหายใจที่ปลดปล่อยออกมาก็สะกดสายตาทุกคู่ได้ มันคือเป้าหมายหลักของภารกิจในครั้งนี้ สิ่งมีชีวิตที่พวกเขากำลังตามหา อสูรมายาระดับศักดิ์สิทธิ์เก้าดาราแห่งบึงสายหมอกในตำนาน—ยูนิคอร์นสีนิล

“ฮี้~!”

— กุบ กุบ กุบ —

ยูนิคอร์นสีนิลร้องและเตะพื้นไปมาอย่างต่อเนื่อง ดวงตาดำทมิฬจับจ้องอยู่ที่สตรีเพียงผู้เดียวในกลุ่มทหารรับจ้างด้วยสายตาแปลกประหลาด

ร่างอันปราดเปรียวพุ่งผ่านสายหมอกได้ในพริบตารวดเร็วยิ่งกว่าสายฟ้าฟาด ยูนิคอร์นสีนิลพุ่งตรงเข้าหาฉินอวี้โม่ในทันที

ดูเหมือนว่าฉินอวี้โม่จะถูกยูนิคอร์นสีนิลเพ่งเล็งเข้าให้แล้ว ร่างกายของนางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้คล้ายถูกตรึงไว้กับที่ อดีตนักฆ่าสาวได้แต่ยืนนิ่งมองยูนิคอร์นสีนิลที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงสุด แม้ว่าสีหน้าจะไม่มีร่องรอยแห่งความกลัวปรากฏอยู่ แต่ทว่าในใจของนางเวลานี้กำลังตื่นตระหนกไม่น้อย

— ปัง ! —

ก่อนที่อสูรมายาระดับสูงสุดแห่งบึงสายหมอกจะเข้าถึงตัวนาง ฉินอวี้โม่ก็ได้ยินเสียงดัง *ปัง* เกิดขึ้น ร่างหนาของบุรุษสูงใหญ่ปรากฏตัวตรงหน้านางและขวางทางยูนิคอร์นสีนิลที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงไว้

ฉินอวี้โม่ขมวดคิ้วแน่น คนที่พุ่งปราดเอาตัวเข้ามาบังร่างของนางก็คือหานโม่ฉือ มนุษย์น้ำแข็งผู้เงียบขรึมพูดน้อย…

“เจ้าสัตว์ร้าย หลีกไปให้พ้น !”

หลินจิ้งหงเปล่งเสียงข่มขู่ดุดัน เขาปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ หานโม่ฉือและสาดสายตามองยูนิคอร์นสีนิลอย่างเย็นชา

— ชริ้ง ! —

จู่ ๆ หานโม่ฉือก็ชักกระบี่ออกมาจากฝัก ประกายแสงเย็น ๆ วาดผ่านอากาศให้เห็น

“วู้~…”

ยูนิคอร์นสีนิลคำรามใส่ฉินอวี้โม่อีกครั้งก่อนที่มันจะบินขึ้นฟ้าไปและหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ในฐานะที่เป็นถึงอสูรมายาระดับศักดิ์สิทธิ์เก้าดารา มันจึงมีสติปัญญาสูงส่ง

หานโม่ฉือและหลินจิ้งหงเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่ง หากมันเลือกเข้ามาปะทะกับพวกเขาตรง ๆ แม้ว่าจะสามารถเอาชนะได้แต่ตัวมันเองก็คงจะบาดเจ็บมิใช่น้อย มันจึงเลือกหลีกเลี่ยงการต่อสู้และบินหนีไปแทน

ทว่าในใจของฉินอวี้โม่กลับรู้สึกแปลกประหลาด เพราะในขณะที่ถูกเจ้ายูนิคอร์นสีนิลตัวนั้นจ้องมอง นางก็ไม่สามารถสัมผัสหรือรับรู้ได้ถึงเจตนาสังหารหรือจิตมุ่งร้ายจากตัวมันได้เลย ตรงกันข้ามแววตาของมันกลับดูคล้ายกำลังอ้อนวอน

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?”

เมื่อยูนิคอร์นสีนิลหนีไปแล้ว หลินจิ้งหงก็เดินมาหยุดข้างกายฉินอวี้โม่ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเครียด น้ำเสียงของเขาเจือแววแห่งความกังวลอยู่เล็กน้อย

“ข้าไม่เป็นไร”

ฉินอวี้โม่ส่ายหน้าตอบผู้นำแห่งสมาคมทหารรับจ้าง และในตอนนั้นเอง อดีตคุณหนูคนงามก็เหลือบไปเห็นมนุษย์น้ำแข็งหานโม่ฉือกำลังมองมาที่ตัวนางกับหลินจิ้งหงด้วยสายตาเรียบเฉย เย็นชา…… ‘มนุษย์น้ำแข็งจริง ๆ สินะ เย็นชาเสมอต้นเสมอปลายเลยจริง ๆ’

……..ทว่าสาวน้อยกลับไม่รู้เลยว่า เหตุผลที่อีกฝ่ายจ้องมองนางเป็นเพราะเขาเองก็เป็นห่วงนางไม่แพ้หลินจิ้งหงเช่นกัน……

หลินจิ้งหงพยักหน้าก่อนจะหันไปมองยังทิศที่ยูนิคอร์นสีนิลหนีหายไปและกล่าวขึ้น “น่าสนใจจริง ๆ ยูนิคอร์นสีนิลตัวนี้ ปกติแล้วจะยิ่งกว่าล่องหนเสียอีกนะ ยากมากที่จะมีผู้ใดหาตัวมันพบ ไม่คิดเลยว่าวันนี้ยังไม่ทันที่เราจะตามหาตัวมัน มันกลับปรากฏตัวออกมาให้เห็นก่อนแล้ว”

นักผจญภัยทั่วทั้งใต้หล้าไม่ว่าผู้ใดต่างก็ทราบดีว่ายูนิคอร์นสีนิลอาศัยอยู่ที่บึงสายหมอกแห่งนี้ อย่างไรก็ตาม ผู้ที่มีโอกาสได้เห็นตัวมันจริง ๆ กลับมีอยู่น้อยนิดซึ่งน้อยเสียจนสามารถนับด้วยนิ้วมือข้างเดียวได้ นอกจากนี้ ยูนิคอร์นสีนิลตัวนี้ก็แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ถ้าต้องเผชิญหน้ากับมันตรง ๆ ต่อให้มั่นใจในพลังของตัวเองมากแค่ไหนแต่หากยังอยู่ในขอบเขตที่ไม่สูงพอ หลายคนก็มักจะเลือกวิ่งหนีเอาตัวรอดมากกว่าพุ่งเข้าต่อสู้

“พอลองคิด ๆ ดูแล้ว ยูนิคอร์นสีนิลเป็นสัตว์เพศผู้… หรือว่ามันจะรู้ว่าวันนี้เราพาสาวงามมาด้วย มันก็เลยจงใจมาที่นี่เพื่อดูให้เห็นกับตา !”

หลินจิ้งหงเดินวนรอบตัวฉินอวี้โม่พลางแกล้งมองสำรวจทั่วทั้งตัวนางขึ้น ๆ ลง ๆ บุรุษหนุ่มหน้าตาสุภาพแต่กำลังทำท่าทางไม่สุภาพกล่าววาจาหยอกเย้านาง

“แต่ข้าคิดว่าบางทีอาจจะเพราะฮอร์โมนของหนุ่มสำอางอย่างเจ้ามากกว่าที่รุนแรงเกินไปเลยดึงดูดให้ยูนิคอร์นสีนิลเข้ามาหา”

ฉินอวี้โม่รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจหยอกล้อเพื่อทำลายบรรยายแห่งความตึงเครียดและตื่นกลัว ดังนั้นแล้วเมื่อรับรู้ได้ถึงความหวังดีนี้ นางจึงจงใจหยอกล้อเขากลับเช่นกัน

“ฮอร์โมนรุนแรงรึ ? ฮอร์โมนรุนแรงคืออะไร ? ข้าไม่เข้าใจความหมายของมัน”

หลิงจิ้งหงทอแววตางุนงง ‘ฮอร์โมนคือสิ่งใด เหตุใดเขาถึงไม่เคยได้ยินคำคำนี้มาก่อน… แล้วเขา ‘สำอาง’ งั้นหรือ ? เขาว่าหากเปลี่ยนเป็น ‘เจ้าสำราญ’ อาจจะถูกต้องมากกว่า’

เมื่อได้ยินคำถามและได้เห็นใบหน้าแสนงุนงงของหลินจิ้งหง ฉินอวี้โม่ก็รู้ตัวว่ากำลังเผลอใช้คำผิดไป ที่นี่ไม่ใช่ศตวรรษที่ 21 ที่เธอจากมา ดินแดนนี้ไม่ใช่โลกใบเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว โลกทั้งสองใบนั้นแตกต่างกัน ถึงแม้ว่าที่นี่จะเต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์มากมายและมีพลังวิเศษที่เรียกกันว่าพลังมายา แต่ในโลกแห่งนี้ผู้คนไม่ได้ดำเนินชีวิตด้วยวิทยาศาสตร์ ซึ่งก็แตกต่างจากในศตวรรษที่ 21 ที่มีพลังมายาเพียงน้อยนิดบางเบา แต่มีพลังแห่งวิทยาศาสตร์เป็นตัวขับเคลื่อนให้เกิดสิ่งมหัศจรรย์หลากหลาย ดังนั้นก็ไม่แปลกนักที่คนที่นี่จะไม่รู้จักคำว่าฮอร์โมน และเธอผู้มาจากศตวรรษที่ 21 ก็ตื่นตาตื่นใจกับเหล่าอสูรมายาและพลังมายาของมนุษย์ ถ้าหากไม่ใช่เพราะความทรงจำของคุณหนูสี่คนเดิม บางทีตอนที่ได้เห็นหลินจิ้งหงกับหานโม่ฉือปล่อยคลื่นพลังเข้าใส่อสูรมายาเธออาจจะตกใจจนเป็นลมไปเลยก็ได้

“มันหมายถึงเจ้าเป็นคนหล่อเหลาจนถึงขั้นที่ดึงดูดยูนิคอร์นสีนิลมาได้ไงล่ะ”

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของฉินอวี้โม่ หลินจิ้งหงก็พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ แม้ว่าจะค่อนข้างชอบใจกับสิ่งที่หญิงสาวกล่าว แต่เขาก็ยังงุนงงกับความหมายของคำว่าฮอร์โมนอยู่ดี….. ‘หล่อเหลาเขาก็ชอบอยู่ หล่อเหลาแล้วดึงดูดใครต่อใครได้ก็ฟังดูดี แต่ เอ… เขาพลาดอะไรไปหรือไม่นะ ?’

“ไปตามทิศนี้ แล้วลองตามลมหายใจของมันไป พวกเราอาจจะหาตัวยูนิคอร์นสีนิลเจอก็ได้”

หานโม่ฉือกล่าวขึ้นมาก่อนจะเดินนำทุกคนไปยังทิศทางที่ยูนิคอร์นสีนิลหายตัวไป ถึงแม้ยูนิคอร์นสีนิลจะหายตัวไปแล้ว แต่ก็ยังพอหลงเหลือกลิ่นลมหายใจบาง ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของยูนิคอร์นอยู่ นี่เป็นร่องรอยเดียวที่จะช่วยให้พวกเขาติดตามมันได้

หลังจากเดินตามกลิ่นลมหายใจของยูนิคอร์นสีนิลมาได้ไม่นานนัก ฉินอวี้โม่ก็ได้ยินเสียงดังมาจากป่าด้านหน้า

.

.

.

ตอนที่ 11 สัตว์ร้ายในสายหมอก

หลังจากก้าวเข้าสู่เขตของบึงสายหมอก ฉินอวี้โม่ก็เดินตามหลังหลินจิ้งหงและหานโม่ฉืออย่างระมัดระวัง นางไม่กล้าประมาทแม้แต่ก้าวเดียว

ถึงแม้ในเวลานี้กายเทพมายาจะถูกปลุกขึ้นมาแล้ว และตัวฉินอวี้โม่เองก็สามารถฝึกพลังมายาได้แล้วก็ตาม ทว่าระดับความแข็งแกร่งของนางก็ยังนับว่าด้อยกว่าหลินจิ้งหงอยู่มาก

แม้ว่าบึงสายหมอกจะเป็นแหล่งรวมของอสูรมายาระดับต่ำจำนวนมาก แต่ที่นี่ก็ยังมีอสูรมายาระดับสูงอาศัยอยู่อย่างนับไม่ถ้วนด้วยเช่นกัน การเข้ามายังที่แห่งนี้สำหรับฉินอวี้โม่จึงต้องตื่นตัวเสมอและคอยระมัดระวังในทุกฝีก้าว

หากลองเปรียบเทียบแล้ว ความแข็งแกร่งในตอนนี้ของฉินอวี้โม่น่าจะเพียงพอสำหรับการรับมือกับอสูรมายาระดับภูตสามดาราได้ แต่ถ้าหากต้องพบเจออสูรมายาที่แข็งแกร่งกว่านั้น สตรีผู้มีกายเทพมายาก็ยังต้องตกที่นั่งลำบากอย่างแน่นอน

ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ทำให้ฉินอวี้โม่รู้สึกหวั่นเกรงมากที่สุดในบึงสายหมอกก็คือเหล่าบึงประกอบต่าง ๆ เพราะนางไม่เข้าใจเกี่ยวกับพลังและความน่ากลัวของบึงเหล่านี้ สิ่งที่ตำนานย้ำเตือนคือจงระวังจะพลาดพลั้งตกลงไปในบึง แต่ทว่ากลับไม่ได้อธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้ผู้พลัดตกลงไปในบึงไม่สามารถปีนกลับขึ้นมาได้ จริงอยู่ว่าที่นี่มีหมอกปกคลุมหนาแน่นทำให้การเหยียบพลาดและพลัดตกลงน้ำเพราะมองไม่เห็นย่อมเป็นไปได้ แต่การขึ้นจากบึงไม่ได้จะต้องมีสิ่งที่น่ากลัวอยู่เบื้องหลังเป็นแน่ ดังนั้นพึงระวังไว้ก่อนย่อมดีที่สุด

ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ระดับความเร็วในการเคลื่อนที่ของคนทั้งสามในตอนนี้ก็ไม่ได้ช้าลงจากก่อนหน้านี้เลย

ระหว่างทาง กลุ่มของพวกเขาได้พบกับอสูรมายาระดับต่ำอยู่บ้าง แต่ฉินอวี้โม่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ลงมือ เพราะทันทีที่หลินจิ้งหงหรือหานโม่ฉือรับรู้ถึงการมีอยู่ของเจ้าพวกนั้น พวกเขาก็จะซัดคลื่นพลังมายาของตนออกไปโดยไม่ต้องมอง เพียงคลื่นพลังมายาลูกเล็ก ๆ ของพวกเขาก็สามารถปลิดชีวิตพวกมันได้แล้ว

หานโม่ฉือและหลินจิ้งหงไม่สนใจแก่นมายาและแกนชีวิตของอสูรมายาระดับต่ำพวกนี้ ฉินอวี้โม่จึงเป็นผู้ลงมือคว้านเอาทั้งแก่นมายาและแกนชีวิตของเหล่าอสูรมายาออกมาทีละอันอย่างขะมักเขม้นก่อนจะบรรจงเก็บของเหล่านั้นไว้ภายในแหวนมิติซึ่งนางเก็บเกี่ยวมาจากเหล่าสุนัขหมู่ที่ได้จัดการไปเมื่อวาน

แหวนมิตินั้นเป็นอุปกรณ์ห้วงมิติสำหรับเก็บสมบัติและสิ่งของ ภายในแหวนมิติจะมีพื้นที่ของอีกมิติหนึ่งที่กว้างขวางจนสามารถเก็บของขนาดใหญ่หรือมีน้ำหนักมากเอาไว้ได้ สาวนักฆ่าผู้กำลังจะผันตัวมาเป็นแม่ค้าจะได้นำพวกมันไปขายได้ในหลังจากนี้ และตอนนี้ ภายในแหวนของนางก็มีแก่นมายาและแกนชีวิตของอสูรมายาอยู่หลายสิบชิ้นแล้ว

“ฉินอวี้โม่ เจ้ากำลังร้อนเงินหรือ ?”

เมื่อเห็นสิ่งที่อดีตคุณหนูตระกูลใหญ่ของเมืองกำลังทำ บวกกับข่าวลือที่ว่าฉินอวี้โม่ถูกขับไล่ออกมาจากตระกูลฉิน หลินจิ้งหงจึงเปิดปากถามด้วยความอยากรู้(อยากเห็น)

“ใช่ ข้ากำลังต้องการเงินมาก เจ้าอยากจะช่วยจ่ายค่าแรงให้ข้าเพิ่มอีกสักหน่อยไหมล่ะ ? หรือถ้าเจ้ายินดีจะช่วยบริจาคสงเคราะห์สตรีตัวเล็ก ๆ อย่างข้าก็ได้นะ จะน้อยจะมากตามกำลังศรัทธา แค่ไม่กี่ร้อยเหรียญเงินข้าก็ไม่รังเกียจเลยสักนิด”

ฉินอวี้โม่พูดขำ ๆ ก่อนจะยิ้มแฉ่งให้คู่สนทนา

หลินจิ้งหงหมดคำพูด… ฉินอวี้โม่ผู้นี้มีใบหน้าที่หนาไม่น้อยเลย

“ระวังตัว !”

ทันทีที่พวกเขาสามคนเข้ามาถึงพื้นที่บริเวณหนึ่ง หานโม่ฉือที่เดินนำหน้าก็เอ่ยปากเตือนขึ้นมา ณ บริเวณนั้นเป็นที่ราบเปิดโล่งและกินพื้นที่ค่อนข้างกว้าง

“ดูเหมือนว่าจะมีอสูรมายาจำนวนมากกำลังมุ่งตรงมาทางพวกเรา”

หลินจิ้งหงเองก็รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวนั้นจึงกล่าวเตือนฉินอวี้โม่

“ดูเหมือนว่าจะมีอสูรมายาจำนวนมากกำลังมุ่งตรงมาทางพวกเรา”

หลินจิ้งหงเองก็รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวนั้นจึงกล่าวเตือนฉินอวี้โม่

ฉินอวี้โม่พยักหน้า ตอนนี้ระดับพลังของนางยังต่ำเกินไปทำให้ไม่สามารถรับรู้ถึงเสียงหรือสัมผัสถึงกลิ่นอายของพวกมันได้ อีกทั้งเพราะหมอกที่ลงจัดทำให้นางไม่อาจมองเห็นเลยว่าในเวลานี้มีสิ่งอยู่ตรงหน้าในระยะไม่เกินยี่สิบจั้ง*

(* 1 จั้งมีความยาวประมาณ 1 ฟุต)

เมื่อหาจุดตั้งรับที่เหมาะสมได้แล้ว หลินจิ้งหงและหานโม่ฉือก็แสร้งตั้งท่าเตรียมพร้อม คนทั้งสองกำลังแกล้งทำให้ดูคล้ายตั้งใจปกป้องฉินอวี้โม่ที่อยู่ด้านหลัง

ภายในเวลาไม่นานนัก ฉินอวี้โม่ก็ได้ยินเสียงคำรามดังลั่นอย่างชัดเจน เสียงนั้นก็กำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนในที่สุดภาพของเหล่าอสูรมายากลุ่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าคนทั้งสาม

ราวกับว่าฝูงอสูรมายาวิ่งเข้าหากลุ่มของพวกเขาอย่างจงใจ เพราะเมื่อเห็นพวกเขาสามคน พวกมันก็ส่งเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะพุ่งเข้าใส่ในทันทีโดยไม่ยั้งคิด

จำนวนอสูรมายาฝูงนี้มีอยู่ราว ๆ หนึ่งร้อยตัว ซึ่งก็จัดว่าฝูงของพวกมันไม่ใช่ฝูงที่ใหญ่มากนัก

อย่างไรก็ตาม พวกมันเป็นเพียงอสูรมายาระดับต่ำซึ่งไม่จัดเป็นภัยคุกคามให้แก่กลุ่มของพวกเขามากเท่าใดนัก

“โฮกกกก !”

ทว่าฝูงอสูรมายาระดับต่ำกลับฝ่า ‘แนวป้องกัน’ ของหลินจิ้งหงและหานโม่ฉือมาได้ พวกมันพุ่งตรงเข้าใส่ฉินอวี้โม่ด้วยความเร็วสูง

เมื่อหานโม่ฉือและหลินจิ้งหงหันไปมองก็พบว่าสตรีงามผู้เคยสังหารหมู่บุรุษร่างกำยำหลายคนด้วยมือเปล่ากำลังพุ่งเข้าใส่ฝูงอสูรมายาอย่างรวดเร็ว ในมือข้างหนึ่งของนางถือกริชสีเงินเล่มหนึ่งไว้

— ฉึก ! —

เสียงเนื้อถูกเฉือนดังขึ้น กริชในมือฉินอวี้โม่เชือดเข้าที่คอของอสูรมายาที่พุ่งตรงเข้าใส่นางด้วยความเร็วสูง อสูรมายาตัวนั้นล้มลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นอย่างนิ่มนวล

ฉินอวี้โม่เคลื่อนไหวไม่หยุดยั้ง การขยับร่างกายของนางพลิ้วไหวอย่างเป็นธรรมชาติและสวยงามราวเทพธิดาเริงระบำ นางพุ่งตรงเข้าไปรับมือกับสัตว์มายาระดับต่ำร่วมกับหานโม่ฉือ การตวัดคมมีดของหญิงสาวรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

“เป็นท่วงท่าที่งดงามยิ่งนัก !” เมื่อได้เห็นฉินอวี้โม่ในชุดกระโปรงยาวพลิ้วไหวกำลังต่อสู้กับฝูงอสูรมายาด้วยท่วงท่าสง่างาม หลินจิ้งหงก็อดอุทานออกมาไม่ได้

ฉินอวี้โม่กำลังใช้วิชาการต่อสู้ของยุคโบราณผสมผสานกับทักษะการต่อสู้ระยะประชิดที่ได้เรียนรู้มาในชีวิตก่อนทำการสังหารเหล่าอสูรมายาอย่างดุเดือด

ส่วนเหตุผลที่ว่าเหตุใดการเคลื่อนไหวของหญิงสาวผู้เป็นอดีตนักฆ่าถึงได้รวดเร็วไม่ต่างจากสายฟ้า นั่นก็เป็นเพราะว่าเมื่อครั้งอยู่ในศตวรรษที่ 21 เธอเคยฝึกวิชาโบราณที่มีชื่อว่า—อสนีบาต

ว่ากันว่า ถ้าหากฝึกฝนวิชาอสนีบาตจนบรรลุถึงระดับสูงสุดแล้ว ผู้ฝึกจะสามารถเหาะเหินไปบนนภาหรือเดินทางอยู่กลางเวหาได้เลย

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ตัวฉินอวี้โม่ในชาติภพก่อนจะมีพรสวรรค์สูงล้ำและร่างกายแข็งแรงโดดเด่น แต่ทว่าเพราะพลังมายาที่มีอยู่ในธรรมชาติของโลกและยุคที่เธอจากมานั้นแสนเบาบาง ทำให้คนที่นั่นยากที่จะฝึกฝนวิชาต่าง ๆ จนบรรลุถึงระดับสูงได้ ด้วยเหตุนั้นเอง โลกของมือสังหารสาวในศตวรรษที่ 21 จึงไม่มีคนที่เหาะเหินเดินอากาศได้ให้พบเห็น

ภายในระยะเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ อสูรมายากว่าสามในสี่ก็ล้มตายภายใต้คมกริชของฉินอวี้โม่

หานโม่ฉือและหลินจิ้งหงเองก็ลงมือสังหารพวกมันไปบ้างส่วนหนึ่ง แต่ยังถือว่าน้อยกว่าสตรีคนเดียวในกลุ่ม

และในตอนนั้นเอง ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่พุ่งเข้าใส่ มีบางอย่างกำลังจ้องมองนางจากจุดจุดหนึ่งในกลุ่มหมอกหนา

อดีตนักฆ่าสาวก้าวถอยหลังออกไปตามสัญชาตญาณอย่างไม่รีรอ

ทันใดนั้น สายลมวูบหนึ่งก็พัดผ่านกายของหลินจิ้งหงกับหานโม่ฉือ ก่อนที่สิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งจะปรากฏขึ้น ณ จุดที่นางเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้

มันคืออสูรมายา ! ทั้งกลิ่นอายของพลังและรูปลักษณ์ของมันก็ดูคุ้นตาเป็นอย่างยิ่ง

.

.

.

ตอนที่ 10 บึงสายหมอก

บึงสายหมอกจัดเป็นหนึ่งในสถานที่เร้นลับที่อยู่ใกล้กับอาณาเขตของเมืองหลิงซี ในทุกปี สถานที่แห่งนี้จะดึงดูดเอานักผจญภัยจำนวนมากจากทั้งภายในเมืองหลิงซีเองและจากเมื่องอื่น ๆ ทั่วดินแดนให้เข้ามาเยือน คนเหล่านี้ล้วนมาเพื่อตามหาประสบการณ์ท้าทายใหม่ ๆ และมีจำนวนไม่น้อยที่เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่บึงแห่งนี้

ตามตำนานเล่าขานกันว่า บึงแห่งนี้จะถูกปกคลุมด้วยกลุ่มหมอกหนาที่ขาวโพลนคล้ายก้อนเมฆตลอดทั้งปีทำให้แม้แต่ในเวลากลางวันที่ฟ้าใสและแดดจ้า แสงอาทิตย์ก็ยังไม่สามารถส่องผ่านม่านหมอกหนานั้นเข้าไปได้ ซึ่งนั่นก็เป็นที่มาของนามเรียกขานของบึงน้ำกว้างใหญ่นี้

ตำนานยังกล่าวไว้ด้วยว่า แท้จริงแล้วบึงสายหมอกเป็นชื่อเรียกโดยรวมของกลุ่มบึงขนาดยักษ์ ที่แห่งนี้ประกอบไปด้วยบึงน้ำใหญ่น้อยจำนวนมากมาย บ้างก็ตื้นเขินจนมองเห็นก้นบึง บ้างก็ลึกจนสุดจะหยั่ง ทว่าจากคำเล่าขาน ว่ากันว่าหากผู้ใดพลัดตกลงไปในบึงเหล่านั้น คนผู้นั้นก็ยากจะเอาชีวิตรอดมาได้ บางคนเชื่อว่าที่เป็นเช่นนั้นส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะกลุ่มหมอกหนาจัดที่ปกคลุมไปทั่วทั้งพื้นที่แห่งนี้ทำให้แม้แต่นักผจญภัยมากประสบการณ์ก็ยังพลาดพลั้ง

เนื่องจากไม่เคยมาเยือนบึงสายหมอกมาก่อน ทำให้ฉินอวี้โม่เองก็ไม่ทราบว่าตำนานดังกล่าวนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

แม้ว่าจะเต็มไปด้วยอันตรายรอบด้าน แต่ที่แห่งนี้ก็มีอสูรมายาระดับต่ำอยู่เป็นจำนวนมาก ถ้าหากมีโชคมากพอเหล่าผู้มาเยือนก็สามารถกอบโกยแก่นมายาหรือแม้กระทั่งจับอสูรมายาที่หายากได้ แต่แน่นอนว่าคนผู้นั้นก็จะต้องแข็งแกร่งเพียงพอที่จะหลบเลี่ยงหรือเอาชนะอสูรมายาระดับสูงได้ด้วย

บริเวณโดยรอบของบึงสายหมอกถูกห้อมล้อมด้วยพื้นที่ของป่าพรุที่หนาทึบและกว้างใหญ่ การจะไปถึงตัวบึงได้จึงต้องตัดผ่านป่าพรุนี้ไปให้ได้เสียก่อน

ในระหว่างทางที่กำลังเร่งติดตามหลินจิ้งหงและหานโม่ฉือไป ฉินอวี้โม่ก็ใช้เวลาครุ่นคิดเกี่ยวกับภารกิจในครั้งนี้ไปด้วย

…..เพราะว่าภารกิจที่พวกเขารับมานั้น มีความยากใน ‘ระดับพิเศษ’…..

ระดับความยาก-ง่ายของภารกิจในสมาคมทหารรับจ้างจะถูกแบ่งออกเป็นเจ็ดระดับนั่นก็คือ มือใหม่, ง่าย, ทั่วไป, ยาก, พิเศษ, เชี่ยวชาญ และระดับยอดฝีมือ

ภารกิจระดับมือใหม่นั้นง่ายที่สุดและรางวัลที่ได้รับก็จะเป็นรางวัลที่สุดแสนธรรมดา ส่วนระดับที่ยากที่สุดคือระดับยอดฝีมือซึ่งจะได้รับรางวัลที่เรียกได้ว่าล้ำค่าเป็นอย่างยิ่ง

ถึงแม้จะประหลาดใจอยู่บ้างที่บุรุษสองคนนี้เชื้อเชิญเธอเข้าร่วมภารกิจระดับพิเศษที่ถือว่าค่อนข้างยาก และมีข้อสงสัยถึงระดับฝีมือของคนทั้งสอง แต่ฉินอวี้โม่ก็ยังคงมุ่งหน้าติดตามพวกเขาสองคนไปอย่างไม่หวั่นเกรง

ในครั้งนี้ ภารกิจที่หานโม่ฉือและหลินจิ้งหงรับมาก็คือการค้นหาและระบุพิกัดของสถานที่ซึ่งเป็นแหล่งอาศัยของอสูรมายาที่ทรงพลังที่สุดในบึงสายหมอกแห่งนี้—ยูนิคอร์นสีนิล

การที่ภารกิจนี้มีความยากแค่เพียงระดับพิเศษก็เป็นเพราะสิ่งที่พวกเขาต้องทำมีเพียงการค้นหาตำแหน่งที่อยู่ให้เจอแต่ไม่ต้องลงมือสังหาร ซึ่งถ้าหากต้องฆ่ายูนิคอร์นสีนิลด้วย ความยากของภารกิจนี้จะถูกยกขึ้นเป็นระดับยอดฝีมือ

สิ่งที่ทำให้ฉินอวี้โม่รู้สึกกดดันอยู่บ้างก็คงจะเป็นเรื่องที่ยูนิคอร์นสีนิลที่ว่านั้นเป็นถึงอสูรมายาระดับศักดิ์สิทธิ์เก้าดารา ซึ่งใกล้ที่จะวิวัฒนาการณ์ไปเป็นระดับเทวะแล้ว

ในดินแดนแห่งนี้ ระดับของอสูรมายาจะถูกแบ่งออกเป็นระดับต่ำ, ภูต, ศักดิ์สิทธิ์, เทวะ, เทวะราชัน และระดับที่สูงกว่านั้น

ในแต่ละระดับจะถูกแบ่งย่อยออกไปอีกเก้าขั้นและถูกเรียกแทนในแต่ละขั้นด้วยจำนวนดวงดารา เริ่มต้นจากหนึ่งดาราไปจนถึงเก้าดาราซึ่งก็คล้ายกันกับรูปแบบของการจัดระดับขอบเขตพลังของมนุษย์

และหากต้องการจะรับมือกับอสูรมายาระดับศักดิ์สิทธิ์เก้าดารา ก็จะต้องใช้ยอดฝีมือในขอบเขตมายารัตนะระดับเก้าดาราเท่านั้นจึงจะมีพลังเพียงพอที่จะต่อสู้กับมันอย่างสูสีได้

ในทวีปนี้ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรืออสูรมายาก็ล้วนแล้วแต่ต้องอาศัยพลังมายาในการบ่มเพาะร่างกาย ดังนั้น การแบ่งระดับพลังของทั้งมนุษย์และอสูรมายาจึงมีระบบที่คล้ายคลึงกันมาก

ขอบเขตพลังของมนุษย์ถูกจัดแบ่งออกเป็นระดับต่าง ๆ อันได้แก่ จิตมายา, ทิพย์มายา, มายารัตนะ, นภมายา และระดับที่สูงยิ่งกว่า

สำหรับเมืองหลิงซี ยอดฝีมือในขอบเขตมายารัตนะถือเป็นตัวตนระดับแนวหน้าแล้ว พวกเขาคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของเมือง ยังไม่มีผู้ใดในเมืองที่ก้าวถึงขอบเขตที่สูงกว่า การจะให้ตามหาถิ่นที่อยู่ของอสูรมายาที่มีระดับเทียบเท่ากับขอบเขตมายารัตนะนั้นจึงถูกจัดเป็นภารกิจยากระดับพิเศษนั่นเอง

เมื่อผ่านพ้นเขตป่าพรุไป ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกว่าหมอกที่ดูบางเบาในตอนแรกเริ่มหนาขึ้นอย่างช้า ๆ

“คุณหนูฉิน ท่านต้องตามพวกเราอย่าให้ห่าง บึงสายหมอกแห่งนี้อันตรายมาก ถึงแม้ข้าจะทราบดีว่าท่านไม่ใช่ผู้ไร้พรสวรรค์อย่างที่คนเล่าลือกัน แต่อสูรมายาบางตัวที่อยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ท่านจะรับมือได้”

หลินจิ้งหงหันไปเตือนฉินอวี้โม่ แม้ว่าเขาจะต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของคุณหนูสี่ผู้นี้ แต่ทว่าเขาก็ยังต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของผู้ร่วมภารกิจทุกคนในกลุ่มก่อนเสมอ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในจุดที่มีอันตรายสูงในสถานที่ที่มีอันตรายรอบด้านเช่นนี้

ฉินอวี้โม่พยักหน้ารับทราบก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ “คุณชายหลิน ท่านไม่ต้องเกรงใจถึงเพียงนั้นหรอก เรียกข้าว่าฉินอวี้โม่ก็พอแล้ว อย่าเรียกว่า ‘คุณหนู’ อีกเลย ตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นคุณหนูของตระกูลไหนอีกต่อไปแล้ว”

เพราะคำว่า คุณหนู นั้นไม่เหมาะสมกับตัวนางในตอนนี้… หรือถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็คือ มันไม่เหมาะกับเธอเลยเสียมากกว่า

แม้ว่าฉินอวี้โม่จะเป็นอดีตนักฆ่า แต่จริง ๆ แล้วพื้นฐานนิสัยของเธอไม่ใช่คนเย็นชาหรือโหดร้าย เธอเป็นผู้หญิงเรียบง่ายธรรมดา ๆ ที่อยากจะทำอะไรก็ทำ อยากจะไปไหนมาไหนก็ได้ไป เธอให้อิสระเสรีกับชีวิตเสมอ มีเพียงแค่เวลาปฏิบัติภารกิจเท่านั้นที่เธอจะสวมใส่หน้ากากแห่งความเย็นชาเคลือบใบหน้าที่แท้จริงไว้

อย่างไรก็ตาม มันอาจจะเป็นเพราะงานที่ทำและสิ่งที่เป็น ทำให้ปกติแล้วฉินอวี้เป็นคนเข้าถึงยากและจะไม่ยอมเชื่อใจใครง่าย ๆ และนั่นก็ทำให้นักฆ่าสาวมีเพื่อนอยู่น้อยมาก แต่ใครก็ตามที่สามารถเอาชนะใจและทำให้เธอเชื่อใจได้ คนคนนั้นก็จะกลายเป็นเพื่อนแท้ที่รู้ใจและพร้อมจะปกป้องซึ่งกันและกันในที่สุด

“ก็ได้ งั้นเจ้าก็เรียกข้าว่าหลินจิ้งหง ไม่จำเป็นต้องเรียกว่าคุณชายหลิน”

หลินจิ้งหงพยักหน้าพลางแย้มรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรให้ก่อนจะหันไปมองหานโม่ฉือที่ยังไม่เคยเอ่ยปากพูดสิ่งใดออกมาแม้แต่คำเดียวตั้งแต่เข้ามาที่นี่ หลินจิ้งหงยักไหล่เล็กน้อยแล้วหันกลับมาพูดคุยกับสหายคนใหม่อีกครั้ง “สำหรับหานโม่ฉือ เจ้าจะเรียกเขาว่าอะไรก็ได้ เขาไม่ถือสาเจ้าหรอก”

เมื่อฟังวาจาของหลินจิ้งหงและหันไปมองหานโม่ฉือที่อยู่ข้าง ๆ เขา ฉินอวี้โม่ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มขำ นางลอบพิจารณาคนทั้งสองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างถูกใจ

‘พวกเขาสองคนเป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ’

“เข้าไปกันเถอะ”

ทันใดนั้นหานโม่ฉือก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและเดินตรงเข้าไปยังกลุ่มหมอกหนาที่อยู่เบื้องหน้าเป็นคนแรก

.

.

.

ตอนที่ 9 เชื้อเชิญ

“มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกของหลินจิ้งหง ฉินอวี้โม่ก็หันกลับไปถาม

นางเชื่อว่าหลินจิ้งหงและหานโม่ฉือจดจำนางได้ ทว่านางก็ไม่แน่ใจในเจตนาที่แท้จริงของอีกฝ่าย ดังนั้นการเลือกไม่ข้องเกี่ยวกันก็น่าจะเป็นผลดีกับตัวนางมากที่สุด

“คุณหนูฉิน ท่าน สหายข้า–มนุษย์น้ำแข็งหานโม่ฉือ และตัวข้า เราสามคนมารวมกลุ่มกันเถอะ เราทั้งสองอยากจะชวนท่านมาร่วมทำภารกิจกับพวกเรา คุณหนูมีความคิดเห็นอย่างไร ?”

ในตอนที่ได้เห็นฉินอวี้โม่เมื่อวาน เขาไม่รู้สึกถึงพลังมายาจากร่างกายของนางเลย ทว่าดรุณีน้อยผู้นี้กลับสามารถสังหารคนถ่อยกลุ่มนั้นได้อย่างง่ายดายด้วยมือเปล่า เพราะความสงสัย หลินจิ้งหงจึงตัดสินใจเอ่ยปากชวนนางร่วมทำภารกิจ

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ สีหน้าของหานโม่ฉือที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลินจิ้งหงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย เขาไม่มีท่าทีประหลาดใจหรือออกปากคัดค้านเลยเมื่อสหายข้างกายเอ่ยเชิญชวนฉินอวี้โม่เข้าร่วมภารกิจราวกับรู้อยู่นานแล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

ฉินอวี้โม่อมยิ้มน้อย ๆ เมื่อได้ยินคำที่หลินจิ้งหงใช้เรียกสหายของเขา จะว่าไปหานโม่ฉือผู้นี้ก็ดูเหมือนมนุษย์น้ำแข็งจริง ๆ อย่างที่ว่า แม้จุดที่นางยืนอยู่ตอนนี้จะไม่ได้อยู่ใกล้เขามากนัก แต่ฉินอวี้โม่กลับยังรู้สึกได้ถึงเค้าลางของความเย็นจากตัวเขา

“ทำไมต้องเป็นข้า ?”

ถึงเธอจะเป็นอดีตนักฆ่า แต่ฉินอวี้โม่ก็ยังคงเป็นสตรี การตกปากรับคำชวนของคนแปลกหน้าง่าย ๆ ไม่ใช่เรื่องสมควร ฉินอวี้โม่ครุ่นคิด นางจ้องมองหลินจิ้งหงแล้วถามต่อ “ข้าก็แค่ขยะไร้ค่า ส่วนพวกท่านสองคนดูดีมีฝีมือสูงส่ง ชวนข้าเข้าไปร่วมด้วยเช่นนี้จะไม่กลายเป็นว่ารับตัวถ่วงเข้ามาหรอกหรือ ?”

“หึ ๆ ๆ จะเป็นตัวถ่วงได้อย่างไรกัน ?”

หลินจิ้งหงหัวเราะน้อย ๆ แล้วกล่าว “มีสาวงามอยู่ในกลุ่มด้วยย่อมต้องช่วยเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับพวกเราได้ เช่นนั้นเราก็ย่อมต่อสู้ได้อย่างเต็มศักยภาพ คุณหนูฉิน เข้าร่วมกลุ่มกับพวกเราเถอะ”

ถึงแม้วาจาของหลินจิ้งหงจะฟังคล้ายกำลังหยอกล้อ ไม่จริงจังนัก แต่จากน้ำเสียงที่ได้ยิน ฉินอวี้โม่ไม่รู้สึกว่าเขากำลังล้อเล่นเลย

ถ้าหากนางไม่เคยพบเจอเขามาก่อนและรู้ว่าที่อีกฝ่ายชวนเพราะต้องการพิสูจน์ฝีมือของนาง อดีตคุณหนูสี่ก็คงคิดว่าคุณชายผู้นี้กำลังเล่นตลกกับนางอยู่จริง ๆ ก็ได้

หลังจากใคร่ครวญอีกสักพัก ฉินอวี้โม่ก็พยักหน้าพลางกล่าวเสียงสดใส “เช่นนั้นก็ตกลง”

“ให้ข้าร่วมมือด้วยมิใช่ปัญหา แต่… เอ่อ… ค่าตอบแทนที่ท่านจะต้องจ่ายให้ข้าน่ะ ไม่น้อยเลยนะ”

ไม่คิดให้มากมายก็รู้ได้ว่างานที่หลินจิ้งหงกับหานโม่ฉือกำลังจะทำต้องเป็นงานที่ไม่ธรรมดาแน่ และรางวัลของภารกิจนี้ก็คงจะยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน ฉะนั้นขอเสนอนี้สำหรับนางมีแต่ได้กับได้

ในเมื่อหลินจิ้งหงตั้งใจชวนนาง ถ้านาง ไม่สิ ถ้าเธอ ไม่ถือโอกาสนี้ฉกฉวยผลประโยชน์จากเขาให้ได้มากที่สุด เธอก็ไม่ใช่ฉินอวี้โม่จากศตวรรษที่ 21 ตัวจริงแล้ว อย่างไรเสียตอนนี้เรื่องเงินกับปัญหาปากท้องก็เป็นเรื่องเร่งด่วนที่ต้องจัดการให้เร็วที่สุดอยู่แล้ว จะมัวแต่คิดสัพเพเหระก็ใช่ที่ ในเมื่ออีกฝ่ายเสนอมาแบบนี้ฉินอวี้โม่ผู้นี้ก็พร้อมน้อมรับ

“เรื่องนั้นวางใจได้”

หลินจิ้งหงพยักหน้าหงึกหงักพลางยิ้มอย่างยินดีแล้วกล่าวเสียงแจ่มใส “รางวัลของงานในครั้งนี้ไม่ใช่น้อย ๆ หากทำสำเร็จเราจะแบ่งกันอย่างเท่าเทียม ยิ่งกว่านั้น พวกเราจะจ่ายให้คุณหนูฉินเพิ่มอีกร้อยเหรียญทองต่อชั่วยามเป็นค่าเหนื่อย เช่นนี้เป็นอย่างไร ?”

“ตกลง”

ฉินอวี้โม่พยักหน้าหงึกหงักอย่างแจ่มใสไม่แพ้กัน

นางไม่สามารถปฏิเสธรางวัลร้อยเหรียญทองต่อชั่วยามได้เลย

เมื่อได้ยินว่าหลินจิ้งหงใช้เงินจำนวนมากอย่างคาดไม่ถึงในการเชื้อเชิญฉินอวี้โม่ผู้ที่คนทั้งเมืองต่างก็เรียกขานว่าขยะให้เข้าร่วมกลุ่ม สีหน้าของเหล่าทหารรับจ้างที่นั่งตั้งใจฟังอยู่โดยรอบก็แปลกไปทันที

ฉินอวี้โม่เป็นผู้ไร้พรสวรรค์ แม้ว่าจะมีรูปโฉมงดงามไร้ที่ติ แต่มันก็เพียงเท่านั้น รูปโฉมเอามาใช้ทำงานไม่ได้ ซ้ำร้ายยังอาจจะทำให้ภารกิจของพวกเขาช้าลงไปด้วย… ‘คุณชายหลินคิดอะไรอยู่ ?!’

ทว่าเหล่าทหารทั้งหลายก็ไม่มีผู้ใดกล้าออกปากวิพากษ์วิจารณ์ คุณชายหลินจิ้งหงเป็นผู้นำของสมาคมทหารรับจ้างแห่งนี้ และหานโม่ฉือสหายสนิทของเขาก็มีฝีมือไม่ธรรมดา

‘…บางทีพวกเขาอาจจะเบื่อหน่ายเลยอยากจะเชิญสาวงามไปคุยเล่นแก้เหงาระหว่างทำงานจริง ๆ ล่ะมั้ง หรือบางทีเราอาจจะเข้าไม่ถึงความคิดของคนร่ำรวยถึงไม่เข้าใจก็เป็นไปได้… ทหารรับจ้างที่นิ่งอึ้งกับตัวเลขค่าตอบแทนของฉินอวี้โม่คาดเดาเรื่องนี้ในใจไปต่าง ๆ นานา

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ สถานที่ของภารกิจในครั้งนี้คือบึงสายหมอก”

สิ้นเสียงของหลินจิ้งหง หานโม่ฉือก็หันหลังและเดินผ่านประตูออกไปอย่างไม่รีรอ

“คุณหนูฉินคนงาม ตามพวกเรามาให้ทันล่ะ”

ดูเหมือนว่าบุรุษทั้งสองจะจงใจทดสอบฝีมือของฉินอวี้โม่ตั้งแต่แรก หลินจิ้งหงและหานโม่ฉือเดินทางกันด้วยความเร็วที่สูงมาก

ฉินอวี้โม่ยิ้มสนุก นางติดตามฝีเท้าของพวกเขาไปอย่างง่ายดายไร้ซึ่งแรงกดดัน

อันที่จริงร่างกายของนางในตอนนี้ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แม้ว่าจะไม่เคยฝึกพลังมายาและไม่ได้ออกกำลังเลยตลอดหลายปี แต่ก็ยังถือว่ามีสภาพที่สมบูรณ์แข็งแรง

ตัวเธอในชีวิตก่อน ฉินอวี้โม่เป็นนักฆ่าระดับแนวหน้าที่มีทักษะสูงส่ง เมื่อวานนี้กายเทพมายาของนางก็เพิ่งจะตื่นขึ้นมา ตัวนางจึงสามารถดูดซับพลังมายาและฝึกฝนได้

ในตอนนี้สภาพร่างกายของนางนั้นถือว่าดีกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก

ดังนั้นการไล่ตามความเร็วของหลินจิ้งหงและหานโม่ฉือตลอดทางสำหรับฉินอวี้โม่แล้ว นางไม่ได้รู้สึกว่ามันยากเย็นแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม ตัวนางเองก็ดูออกว่าหลินจิ้งหงและหานโม่ฉือยังไม่ได้ใช้ความเร็วในระดับเต็มที่ของพวกเขา ซึ่งก็คงเป็นเพราะเกรงว่านางอาจจะตามไม่ทัน

ภายในครึ่งชั่วยาม คนทั้งสามก็มายังบริเวณป่าพรุซึ่งอยู่ส่วนรอบนอกของบึงสายหมอกเรียบร้อยแล้ว

ณ จุดหนึ่งในบริเวณนั้นมีร่องรอยของคราบเลือดหลงเหลืออยู่… นี่คือเลือดของพวก ‘สุนัข’ ที่ถูกฉินอวี้โม่เชือดทิ้งไปเมื่อวานนี้

ยามนี้ศพของพวกมันหายไปหมดแล้ว มีเพียงกระดูกกองย่อม ๆ หลงเหลืออยู่บนพื้น คาดว่าศพพวกนั้นคงจะกลายเป็นอาหารของอสูรมายาที่เดินผ่านมาแถวนี้และบางส่วนก็คงถูกลากไปกินที่อื่นแล้ว

“ดูเหมือนว่าคุณหนูฉินจะมิใช่ผู้ไร้พรสวรรค์อย่างที่เขาร่ำลือกันสินะ ?”

หลินจิ้งหงมองดูฉินอวี้โม่พร้อมทำหน้าราวกับครุ่นคิดบางอย่าง

“มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่เชื่อว่าข่าวลือคือเรื่องจริง ตรงกันข้ามกับผู้มีปัญญาที่มักค้นหาความจริงด้วยตนเอง”

ฉินอวี้โม่เอ่ยวาจาด้วยเสียงหวานหยด นางไม่อยากอธิบายขยายความทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มากนัก

แม้จะรู้ว่าสตรีตรงหน้ากำลัง ‘เหน็บแนม’ เขาอยู่อย่างชัดเจน แต่หลินจิ้งหงก็ไม่รู้สึกขุ่นเคืองแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกว่าฉินอวี้โม่ผู้นี้ดูน่าสนใจยิ่งกว่าเดิม

“ภารกิจของพวกเราครั้งนี้ไม่ง่ายเลย คุณหนูจะต้องติดตามพวกเราอย่างใกล้ชิด โปรดจำไว้ว่าอย่าไปไหนโดยพลการเด็ดขาด !”

หลินจิ้งหงกล่าวเรื่องจริงจังด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยก่อนจะส่งยิ้มใจดีให้ฉินอวี้โม่แล้วเริ่มอธิบายเกี่ยวกับเนื้องานของภารกิจนี้ หลังจากนั้น บุรุษทั้งสองก็หันหลังมุ่งหน้าเดินตรงเข้าสู่บึงสายหมอกทันที

ในตอนรับฟังเนื้องานของภารกิจ ฉินอวี้โม่ตั้งใจเป็นอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม นางพบว่าภารกิจนี้ค่อนข้างยากอยู่บ้าง

ทว่าอดีตคุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินก็เดินตามบุรุษทั้งสองไปโดยไม่ลังเล

.

.

ตอนที่ 7 ปัญหาเงิน ๆ ทอง ๆ

หลังจากเก็บของใช้จำเป็นไม่กี่ชิ้น ฉินอวี้โม่พร้อมด้วยอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโร่วก็พากันออกจากจวนตระกูลฉินโดยไม่มีเค้าลางของความโศกเศร้าอาลัยอาวรณ์

ยามนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ผู้คนที่สัญจรไปมาบนท้องถนนดูบางตาอย่างชัดเจน

“คุณหนู พวกเราจะไปที่ไหนกันดีเจ้าคะ ?”

เสี่ยวโร่วที่กำลังถือห่อสัมภาระเล็ก ๆ เอ่ยถามฉินอวี้โม่ด้วยสีหน้าท่าทางกระวนกระวาย

“ไปหาโรงเตี๊ยมเพื่อค้างคืนกันก่อนเถอะ”

เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามซวี*แล้ว และมันสายเกินกว่าจะหาบ้านพักได้ ดังนั้นทางเลือกเดียวของพวกนางในวันนี้คือหาโรงเตี๊ยมเพื่อค้างแรมไปก่อนสักหนึ่งคืน

(*ยามซวี หมายถึง เวลา 19.00-20.59)

หลังจากพบโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ที่มีห้องว่าง จัดแจงจ่ายค่าเช่า และเข้ามาในห้องพักเรียบร้อย สตรีทั้งสามก็นั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน

“ท่านแม่ โปรดอย่าตำหนิที่ข้าตัดสินใจเช่นนี้”

แท้จริงแล้วเหตุผลหลักที่ทำให้ฉินอวี้โม่ตัดสินใจออกจากตระกูลฉินก็คือการที่กายเทพมายาของนางถูกปลุกให้ตื่นขึ้น เพราะการออกมาจากที่แห่งนั้นจะทำให้นางฝึกฝนบ่มเพาะร่างกายได้ง่ายและปลอดภัยมากขึ้น

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโร่วคือคนสำคัญที่สุดของนางในดินแดนนี้ พวกนางทั้งสองนับเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉินอวี้โม่มี แน่นอนว่านางย่อมไม่ต้องการให้คนทั้งคู่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในตระกูลฉินต่อไปในขณะที่นางออกมาอยู่ภายนอก

“ไม่ว่าเจ้าต้องการอะไร แม่จะขอสนับสนุนทุกอย่าง”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นลูบไล้มือบางของบุตรสาวอย่างแผ่วเบาเพื่อให้กำลังใจ

“คุณหนู ข้ารู้สึกว่าท่านเปลี่ยนไป ท่านดูต่างจากก่อนหน้านี้ราวกับเป็นคนละคน แต่รู้หรือไม่ว่าข้าชอบมันมาก”

เสี่ยวโร่วมองฉินอวี้โม่ด้วยสายตาเทิดทูน เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในจวนตระกูลฉินวันนี้นางได้เห็นด้วยสองตาของตัวเอง สาวใช้ตัวน้อยรู้สึกชื่นชมในตัวคุณหนูของนางยิ่งนัก

คุณหนูคนก่อน แม้ว่าจะเข้มแข็งแต่ก็ไม่เด็ดขาดถึงเพียงนี้ และก็ไม่ฉลาดหลักแหลมขนาดนี้ ที่สำคัญคุณหนูคนก่อนไม่ได้มีทักษะหรือพลังยุทธ์ที่สูงส่งเหมือนอย่างเช่นคุณหนูคนใหม่คนนี้ด้วย

“พูดมากไปแล้วเจ้าตัวดี ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วอย่างไร ข้าไม่ใช่คุณหนูของเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ ?!”

ฉินอวี้โม่หยิกแก้มสาวใช้ประจำกายเป็นการหยอกล้อ

ถึงอย่างไรเสี่ยวโร่วในวัยสิบสี่ย่างสิบห้าก็ถือว่ายังเด็กมากหากเทียบกับเธอที่มีอายุยี่สิบห้าปีสมัยยังอยู่ในศตวรรษที่ 21

“โธ่ ท่านก็เป็นคุณหนูของข้าเสมอนั่นแหละเจ้าค่ะ”

เสี่ยวโร่วอุทธรณ์เสียงรั้น

“ท่านแม่ มีหลายเรื่องที่ข้าจะต้องอธิบายให้ท่านฟังแต่ข้าไม่สามารถพูดได้ในขณะนี้ สิ่งที่ข้าพูดได้ในตอนนี้มีแค่ว่า ขอท่านแม่จงเชื่อมั่น ลูกของท่านคนนี้ไม่ใช่ขยะที่จะให้ใครรังแกได้อีกต่อไปแล้ว”

เวลานี้เรื่องน่าหนักใจที่สุดที่ฉินอวี้โม่ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายหรือพูดอย่างไรให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโร่วทำใจยอมรับได้ก็คือ ความตายของคุณหนูสี่และการมาอยู่ที่นี่ของเธอ

“เอาะเถอะ แค่เจ้ากลายเป็นคนเข้มแข็งได้ แม่ก็มีความสุขมากแล้ว”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นพยักหน้า นางไม่เอ่ยถามสิ่งใดมากความกับบุตรสาว

“ท่านแม่ พวกเราไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาจากตระกูลฉินเลย ข้าอยากทราบว่าตอนนี้พวกเรามีเงินอยู่เท่าไหร่หรือเจ้าคะ ?”

ในตอนที่ออกจากตระกูลฉิน พวกนางไม่ได้นำสมบัติมีค่าติดตัวมาด้วยเลย อันที่จริงหลายปีมานี้สองแม่ลูกก็ไม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ดีนัก วัน ๆ หนึ่งขอเพียงมีอาหารกินได้ครบทุกมื้อก็นับว่าดีมากแล้ว จะหวังให้ได้รับทรัพย์สมบัติของมีค่านั้นเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีสิ่งใดให้เอามาแต่แรกอยู่แล้ว

เมื่อถูกถามถึงเรื่องเงิน ใบหน้าของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโร่วก็หม่นหมองลงในพริบตา

“นี่คือทั้งหมดที่เรามีตอนนี้เจ้าค่ะ”

เสี่ยวโร่วนำถุงเงินโทรม ๆ ออกมาเทลงบนโต๊ะ นางเขย่าอยู่นานกว่าจะมีเหรียญเงินเก่า ๆ ร่วงหล่นลงมา

ภายในดินแดนนี้ สื่อที่ใช้ในการแลกเปลี่ยนหลักๆ ก็คือ เหรียญเงิน เหรียญทอง และตั๋วเงิน

เมื่อเห็นเหรียญเงินจำนวนน้อยนิดที่กระจายอยู่บนโต๊ะ ฉินอวี้โม่ก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความยุ่งยากใจ เพราะเหรียญเงินเพียงเท่านี้ใช้จ่ายค่าเช่าห้องของโรงเตี๊ยมที่พวกนางอยู่ได้ไม่ถึงเจ็ดวันด้วยซ้ำไป

“คุณหนู หลายปีมานี้ความเป็นอยู่ของพวกเราในตระกูลฉินย่ำแย่มาก และพวกเราก็แทบไม่มีเงินออมเลย นี่คือทั้งหมดที่เรามีแล้วเจ้าค่ะ”

เสี่ยวโร่วไม่มีทางเลือก ตลอดหลายปีมานี้ผู้ที่คุมการเงินของตระกูลก็คือเยี่ยเสี่ยวตี๋ ลำพังเพียงแค่จะจ่ายเงินมาแต่ละเดือนก็ขาดบ้างไม่ให้บ้าง แน่นอนว่าพวกนางย่อมไม่มีโอกาสจะเก็บเงินได้เลย

“ข้ายังมีเครื่องประดับอยู่จำนวนหนึ่ง ถ้าพรุ่งนี้เราเอาไปจำนำคงจะพอได้เงินมาใช้”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นนำเครื่องประดับเก่าๆ ที่นางเคยได้รับสมัยเพิ่งแต่งเข้าตระกูลฉินของตนออกมาและสั่งให้เสี่ยวโร่วนำมันไปที่โรงรับจำนำในวันพรุ่งนี้

“เช่นนั้น วันนี้ท่านแม่กับเสี่ยวโร่วก็พักกันก่อนเถิด ส่วนเรื่องเงินพรุ่งนี้ข้าจะลองหาวิธีแก้เอง”

หลังจากคิดใคร่ครวญเรื่องอนาคตอยู่ครู่หนึ่ง ฉินอวี้โม่ก็ได้ข้อสรุปว่าเรื่องเงินถือเป็นปัญหาสำคัญและใหญ่ที่สุดสำหรับพวกนางที่ต้องจัดการให้ได้ในตอนนี้ !

วันรุ่งขึ้น หลังจากสั่งให้เสี่ยวโร่วคอยอยู่ดูแลอวี๋เสี่ยวอวิ๋น ฉินอวี้โม่ก็มุ่งหน้าออกจากโรงเตี๊ยมไปเพียงลำพัง

นางต้องการจะออกไปหาดูว่าพอจะมีวิธีดี ๆ ในการหาเงินบ้างหรือไม่

เพื่อปิดบังตัวตน ฉินอวี้โม่จึงออกจากโรงเตี๊ยมพร้อมผ้าคลุมหน้า นางไม่ต้องการให้ผู้ใดจดจำตนเองได้

ซึ่งในทันทีที่ออกมาด้านนอก อดีตคุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินก็ได้ยินผู้คนพูดถึงข่าวเรื่องที่นางและมารดาออกมาจากตระกูล

“พวกเจ้าได้ยินเรื่องที่คุณหนูสี่กับฮูหยินใหญ่ตระกูลฉินถูกไล่ออกจากตระกูลเพราะทำผิดกฎร้ายแรงบ้างหรือไม่ ?”

“เจ้าโง่ ไปอยู่ที่ไหนมา ข่าวนี้แพร่ไปจนทั่วเมืองหลิงซีแล้ว มีใครบ้างที่ไม่รู้”

“พูดก็พูดเถอะ คุณหนูผู้นั้นน่าสงสารจริง ๆ เดิมทีก็เป็นสตรีไร้ค่าอยู่แล้ว นี่ยังถูกขับไล่ออกจากตระกูลอีก ต่อไปนี้นางจะมีชีวิตอยู่ในโลกภายนอกได้อย่างไร ? ข้าได้ยินมาว่ามีหลายตระกูลที่ไม่ถูกกับตระกูลฉิน คิดหรือว่าคนพวกนั้นจะไม่ตามรังควานพวกนางแม่ลูก ?”

“#&@฿&=$%~+#….”

เหล่าชาวเมืองต่างบอกเล่า ถกเถียง และวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้กันไปต่าง ๆ นานา ทว่าบนใบหน้าของคุณหนูสี่ผู้เป็นหัวข้อเรื่องกลับปรากฏเพียงรอยยิ้มเย็นเฉียบและสีหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อน

ฉินอวี้โม่รู้ดีว่ามีคนมากมายที่ไม่ชอบนาง ซึ่งก็รวมถึงคุณหนูจากอีกสองตระกูลใหญ่แห่งเมืองหลิงซี พวกนางต่างก็เป็นบุตรีของผู้นำตระกูล และมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉินอวี้โม่และฉินฉืออวี้ ทว่าหญิงสาวทั้งสองไม่ได้มีพรสวรรค์สูงส่งเท่ากับฉินฉืออวี้ และไม่มีรูปโฉมที่งดงามเหมือนฉินอวี้โม่ ทำให้พวกนางเกิดความริษยา แต่ในเมื่อพวกนางไม่สามารถรังแกฉินฉืออวี้ได้ด้วยความแข็งแกร่งที่ด้อยกว่า ผู้ที่ตกเป็นเป้าให้ถูกเล่นงานจึงกลายเป็นฉินอวี้โม่แทน

ทว่าฉินอวี้โม่ในตอนนี้ไม่กลัวแม้แต่น้อย หากผู้ใดกล้าท้าทายนาง นางก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้คนเหล่านั้นรู้ว่าดอกไม้งามที่มีหนามแหลมคมเป็นเช่นไร

ขณะเดินไปตามท้องถนน ฉินอวี้โม่ก็เร่งคิดวิธีหาเงินอย่างร้อนใจ

ในตอนที่เดินผ่านตลาดในย่านที่มีแผงลอยตั้งเรียงรายเต็มถนน ฉินอวี้โม่ก็เหลือบไปเห็นผลึกกลมลูกเล็ก ๆ บนแผงลอยร้านหนึ่ง… ‘นี่สินะแก่นมายาของอสูรมายาในดินแดนนี้’

“น้องชาย แก่นมายาพวกนี้ขายยังไงหรือ ?”

ฉินอวี้โม่เดินตรงไปยังแผงลอยเล็ก ๆ ที่มีพ่อค้าเป็นเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับเสี่ยวโร่วก่อนจะชี้ไปที่แก่นมายาสีเขียวลูกหนึ่งพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงหวานหยด

“อันนั้นคือแก่นมายาระดับหนึ่ง ราคาหนึ่งเหรียญทองขอรับ”

เมื่อพ่อค้าหนุ่มน้อยเห็นว่าผู้เข้ามาถามเป็นหญิงสาวจึงรีบตอบด้วยความกระตือรือร้นเป็นพิเศษ

“หนึ่งเหรียญทอง ?”

‘แค่แก่นมายาระดับหนึ่งก็สามารถเอามาขายได้ในราคาถึงหนึ่งเหรียญทองแล้วหรือ’ ฉินอวี้โม่คิดอย่างตกตะลึง

‘เช่นนั้นก็แสดงว่าถ้าหากเป็นแก่นมายาในระดับที่สูงกว่านี้ มูลค่าของมันก็จะต้องมากกว่านี้เป็นเท่าทวีแน่ !’

คำตอบของพ่อค้าน้อยจุดประกายความคิดบางอย่างให้ฉินอวี้โม่… ‘นางสามารถออกไปล่าอสูรมายาและชิงเอาแก่นมายาของพวกมันมาได้ ด้วยวิธีนี้น่าจะได้ทั้งเงินและยังได้ทดสอบความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นของตัวนางด้วย !’

หากพิจารณาจากความแข็งแกร่งของตัวนางในตอนนี้ การสังหารอสูรมายาระดับหนึ่งถึงระดับสองคงไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นนัก… แผนกิจการล่าอสูรมายาเริ่มต้นขึ้นแล้ว !

หลังจากบอกลาพ่อค้าหนุ่มน้อย ฉินอวี้โม่ก็ตัดสินใจไปดู ‘สถานที่จริง’ และ ‘สินค้า’ สำหรับกิจการใหม่ของนางเพื่อเป็นการประเมินอีกครั้ง

ที่นี่คือดินแดนหวนหลิงที่มีรูปแบบใกล้เคียงกับโลกของเธอในยุคโบราณ ซึ่งในยุคนั้นก็มีอาชีพและวิธีที่สามารถทำเงินได้อยู่มากมายหลายรูปแบบ แต่ที่น่าจะทำรายได้ดีที่สุดก็คงจะเป็นอาชีพผู้หลอมโอสถ ช่างหลอมอุปกรณ์ หรืออื่น ๆ ที่ใกล้เคียง

อย่างไรก็ตาม ฉินอวี้โม่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องยา รวมถึงวิธีการสร้างอาวุธหรือแม้แต่ความรู้เกี่ยวกับโลหะอยู่เลย หลังจากครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว นางจึงเปลี่ยนจุดหมายโดยเดินทางไปที่สมาคมทหารรับจ้างของเมืองหลิงซีก่อน

ตัวเธอในชาติก่อนมีอาชีพเป็นนักฆ่า ทักษะที่เธอช่ำชองมากที่สุดก็คือทักษะการสังหารทุกรูปแบบและการปล้นสมบัติ

และสมาคมทหารรับจ้างก็เป็นที่ที่มีความน่าจะเป็นสูงสุดที่จะมีงานเกี่ยวกับด้านนี้ให้นางทำได้ และงานอย่างเช่นการเข้าร่วมภารกิจล่าอสูรมายาก็เป็นงานที่ทำเงินได้ไม่น้อยด้วย

ฉินอวี้โม่ตัดสินใจไปยังสมาคมทหารรับจ้างเพื่อดูว่าพอจะมีงานที่เหมาะสมตามที่นางต้องการให้เลือกทำบ้างหรือไม่ ซึ่งในขณะที่ปฏิบัติภารกิจ นางก็จะได้สังหารอสูรมายาและเอาแก่นมายาของพวกมันไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้อีกด้วย !… อดีตคุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินเดินออกจากตลาด มุ่งหน้าไปสู่จุดหมายด้วยรอยยิ้มสดใสและดวงตาแสนมุ่งมั่น

.

.

.

ตอนที่ 6 ตัดสัมพันธ์ตระกูลฉิน

“ท่านพ่อ ข้าขอถามท่าน ใครคือนายหญิงที่แท้จริงแห่งตระกูลฉิน ?”

ฉินเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนั้นของฉินอวี้โม่

เมื่อไหร่กันที่บุตรสาวคนเล็กเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเช่นนี้ บุตรสาวที่เขาคิดเสมอว่าเป็นเพียงขยะไร้ค่าทว่าวันนี้กลับสามารถมายืนกล่าววาจาต่อหน้าเขาอย่างฉะฉาน ใบหน้าของนางสงบนิ่ง ดวงตาของนางแน่วแน่ อีกทั้งน้ำเสียงยังดุดันไม่กลัวเกรง

“แน่นอนว่าคือแม่เจ้า”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นคือนายหญิงแห่งตระกูลฉินและเป็นฮูหยินของฉินเทียนอย่างถูกต้อง นางคือภรรยาคนแรก เข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินร่วมกัน คำนับบิดามารดา ตบแต่งเข้ามาในตระกูลฉินตามธรรมเนียม อย่างไรก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เรื่องนี้ฉินเทียนไม่สามารถปฏิเสธได้

“เช่นนั้น ข้าขอถามอีก ระหว่างข้ากับฉินฉืออวี้ใครกันที่เป็นบุตรในสมรสของท่าน ผู้ใดที่เป็น ‘คุณหนูที่แท้จริงแห่งตระกูลฉิน’ ?”

ฉินอวี้โม่ยิ้มอย่างเยือกเย็นเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของบุรุษผู้ให้กำเนิด

“แน่นอนว่าต้องเป็นเจ้า”

แม้ว่าเขาจะลังเลที่จะยอมรับ แต่นี่ก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกัน

“ในเมื่อข้าเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่และเป็นบุตรตามกฎหมายอย่างถูกต้องของผู้นำตระกูล ฉะนั้นข้าก็คือผู้เป็น นาย คนหนึ่งแห่งตระกูลนี้ และหากข้าจะสั่งสอนฉินฉืออวี้ลูกอนุตอนนางทำผิด หรือการที่ท่านแม่ของข้าจะสั่งสอนอนุให้อยู่ในโอวาทมันจะมีความผิดได้อย่างไร ?!”

ฉินอวี้โม่กล่าววาจาด้วยดวงตาแข็งกร้าว น้ำที่เคยเสียงหวานใสส่งพลังน่าเกรงขาม

เมื่อฉินเทียนออกปากยอมรับว่าฉินอวี้โม่คือบุตรีในสมรสของตนอย่างถูกต้อง ผู้นำตระกูลฉินจึงสูญเสียเหตุผลทั้งหมดที่จะโต้แย้งเรื่องนี้ไปโดยปริยาย ตามธรรมเนียมและหลักปฏิบัติดั้งเดิมแล้ว ภรรยาหลวงสั่งสอนภรรยาน้อยนับว่าไม่ผิด และภรรยาคนอื่น ๆ รวมทั้งอนุทุกคนจะต้องเคารพเชื่อฟังภรรยาเอกของสามีผู้ซึ่งเป็นนายหญิงของบ้าน

ฉินเทียนน้ำท่วมปากเพราะจำนนต่อวาจาของฉินอวี้โม่ นายใหญ่แห่งตระกูลได้แต่มองบุตรสาวที่เขาคิดว่าไร้ค่าอย่างโกรธเคืองพร้อมกับแค่นเสียง

“ฉลาดพูดนี่ !”

“หึ ข้าก็แค่พูดเรื่องจริงเท่านั้น” ฉินอวี้โม่เปล่งเสียงตอบกลับเย็นชา นางไม่ขอเกรงใจคนผู้นี้อีกต่อไปแล้ว

“บิดาที่รัก ข้าขอพูดอีกหน่อยก็แล้วกัน หลายปีมานี้ ด้วยสถานะของบิดาและสามี ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะไม่รู้ว่าฉินฉืออวี้และฮูหยินรองรังแกพวกเรา”

แม้ว่าน้ำเสียงจะอ่อนหวานสงบนิ่งแต่ถ้อยคำนั้นถากถางชัดเจน อีกทั้งสายตาที่นางใช้มองฉินเทียนก็เต็มไปด้วยความชิงชังและเหยียดหยาม… สำหรับเธอแล้ว ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าถือว่าน่ารังเกียจอย่างแท้จริง

“หุบปากซะ นังลูกชั่ว !”

ยิ่งฟังคำของฉินอวี้โม่ ฉินเทียนก็ยิ่งเดือดดาลขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวและตะโกนด่าทอบุตรสาวดังลั่นลานกว้าง

“เจ้าเกิดเป็นทายาทของตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองนี้แต่กลับเป็นขยะไร้ค่าไม่อาจฝึกยุทธ์ได้ทำให้ตระกูลฉินต้องขายหน้า ข้าอุตส่าห์ละเว้นไม่ไล่เจ้าออกจากตระกูลทั้งยังเมตตาให้ที่อยู่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ข้าถือว่าได้ทำหน้าที่ของผู้เป็นพ่อแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังไม่สำนึก บังอาจทำนิสัยเลวทรามต่ำช้า กล้าลงไม้ลงมือกับฮูหยินรองและทำร้ายพี่สาวตัวเอง นังเด็กจองหอง ! เจ้าคิดหรือว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้า ?!”

“เพ่ย ! ฉินเทียน ยังกล้าพูดว่าได้ทำหน้าที่ของพ่ออีกนะ เมื่อไหร่กันที่ท่านเห็นข้าเป็นลูก ? ที่ข้าไม่ออกจากตระกูลไปก็เพราะกลัวว่าท่านจะเสียหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะสติปัญญาของข้าที่ดิ้นรนมาได้จนทุกวันนี้ หลายปีมานี้ข้าคงตายไปเป็นร้อยครั้งแล้ว ข้าและมารดาถูกรังแกมากแค่ไหนก็ยังสู้อดทนอยู่ที่นี่ ตอนนี้ท่านต้องขอบคุณข้าด้วยซ้ำไป”

ฉินอวี้โม่แผดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย นางยังคงมองฉินเทียนด้วยสายตาดูแคลนและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขยะแขยง… คนคนนี้คงคิดสินะว่าเธอคือฉินอวี้โม่คนเดิม ถ้าคิดว่าแค่พูดไม่กี่คำก็จะทำให้เธอซาบซึ้งได้ล่ะก็ ฝันไปเถอะ !

— เพี๊ยะ ! —

ทันทีที่สิ้นวาจาตอบโต้ของฉินอวี้โม่ เสียงฝ่ามือกระทบหน้าก็ดังขึ้น คุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินรู้สึกถึงความชาซ่านบนใบหน้า

“ฉินเทียน ท่านกำลังทำอะไร ?!”

เมื่ออวี๋เสี่ยวอวิ๋นที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองเห็นฉินเทียนตบตีบุตรสาวของนาง แววแห่งความตกตะลึงในตอนที่เห็นฉินอวี้โม่เถียงผู้เป็นบิดาก็หายไปหมดสิ้นแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นขึ้นมาแทน

“อวี๋เสี่ยวอวิ๋น เจ้าสอนลูกตัวดีของเจ้าอย่างไร ? เหตุใดถึงไม่ให้ความเคารพบิดา ทั้งยังมีกิริยาชั่วช้าเอ่ยวาจาสามหาวกับผู้อาวุโส มารดาสั่งสอนธิดาไม่ดี เจ้าเองก็มีความผิดด้วย !”

ฉินเทียนจ้องอวี๋เสี่ยวอวิ๋นด้วยสายตาดุดัน ความโกรธเคืองในดวงตาของเขาไม่ต่างจากทางฝั่งฮูหยินใหญ่นัก

“ท่านแม่ ท่านอยากจะออกจากตระกูลฉินแห่งนี้ไปพร้อมกับข้าหรือไม่ ?”

“ท่านแม่ ท่านอยากจะออกจากตระกูลฉินแห่งนี้ไปพร้อมกับข้าหรือไม่ ?”

ฉินอวี้โม่จับมือของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ได้แน่นอน มีเพียงลูกสาวอย่างเจ้าเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างแม่ แม่จะสนับสนุนเจ้าเต็มที่ไม่ว่าเจ้าจะเลือกทางไหน”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นพยักหน้าเห็นพ้องกับความคิดของบุตรสาว

ฉินอวี้โม่ยิ้มอ่อนโยนให้มารดาอย่างซาบซึ้ง นางสัมผัสได้ถึงความรักที่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นมีต่อนาง… ความรักของแม่… รักแท้ที่มั่นคงและมาจากก้นบึ้งของจิตใจอย่างแท้จริง

ฉินอวี้โม่หันหน้าไปมองฉินเทียนอีกครั้ง ครั้งนี้แววตาของนางเด็ดเดี่ยวจริงจังมากกว่าครั้งไหน ๆ คุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินจ้องมองบุรุษผู้ให้กำเนิดนิ่ง ๆ อยู่ชั่วครู่ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเรียบ

“ฉินเทียน ท่านกล่าวว่า ท่านถือว่าได้ทำหน้าที่พ่อแล้วด้วยการชุบเลี้ยงให้ที่พักอาศัย ข้าเองก็จะถือว่าฝ่ามือตบเมื่อครู่ของท่านเป็นการทดแทนบุญคุณทั้งหมดที่ท่านมีต่อข้า ! ข้าและมารดาจะไปจากที่นี่ ต่อไปนี้ข้าไม่ติดค้างอะไรท่านอีก นับตั้งแต่ตรงนี้เวลานี้ท่านไม่ใช่บิดาของข้าอีกแล้วและข้าก็ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับตระกูลฉินของท่านอีก”

…ตอนนี้เธอถือว่าเธอใช้หนี้แทนฉินอวี้โม่คนเก่าหมดแล้ว หากว่าอีกฝ่ายยังกล้าตบหน้าเธออีก เธอก็จะสวนกลับไปสักป้าบหนึ่งอย่างแน่นอน…

แม้น้ำเสียงจะราบเรียบ แต่บางสิ่งบางอย่างขณะที่ฉินอวี้โม่เอ่ยวาจากลับให้ความรู้สึกที่เยียบเย็นถึงขีดสุดจนถึงขั้นทำให้ฉินเทียนผู้ผ่านโลกมามากยังต้องผงะไปด้วยความหวาดหวั่น

“ฉินอวี้โม่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร ?”

เยี่ยเสี่ยวตี๋ที่ยืนอยู่หลังฉินเทียนกล่าวขึ้นมา ทว่าแม้จะพูดเช่นนั้นออกไปแต่ในใจของนางกลับกำลังยิ้มระรื่นเบิกบาน ‘ขอเพียงฉินอวี้โม่ออกจากตระกูลนี้และพาอวี๋เสี่ยวอวิ๋นออกไปด้วย ตำแหน่งฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลฉินก็จะต้องว่างลง เช่นนั้นแล้วก็เท่ากับว่านางจะได้ก้าวขึ้นไปเป็นฮูหยินใหญ่ เป็นนายหญิงแห่งตระกูลนี้แทน และบุตรสาวของนางก็จะได้เป็นบุตรฮูหยินใหญ่ผู้มีหน้ามีตาทัดเทียมคุณหนูตระกูลอื่น’

สิ่งที่อยู่ในใจเยี่ยเสี่ยวตี๋ตื้นเขินเสียจนไม่ว่าผู้ใดก็ย่อมดูออก ฉินอวี้โม่หัวเราะอย่างดูถูก “ฮูหยินรอง นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการมิใช่หรือ ?”

“เสี่ยวโร่ว ไปเก็บเสื้อผ้า ข้าจะพาเจ้าออกไปพร้อมกับมารดาวันนี้ !”

สิ้นเสียงคำสั่งของคุณหนู เสี่ยวโร่วก็หันหลังแล้ววิ่งเข้าห้องไปทันที

“ฉินอวี้โม่ เจ้าคิดจะทรยศต่อตระกูลฉินอย่างนั้นรึ ?!”

อันที่จริงเมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้ ฉินเทียนเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน เป็นเรื่องจริงที่ว่าเขาเกลียดชังบุตรสาวคนเล็กและละเลยนางมาตลอด เพราะความอับอายเขาจึงพยายามทำตัวไม่รู้ไม่เห็นการมีตัวตนอยู่ของนาง ฉะนั้นการที่ฉินอวี้โม่ขอออกจากตระกูลฉินและตัดสายสัมพันธ์ทั้งหมดเช่นนี้ เขาก็ควรจะมีความสุข

อย่างไรก็ตาม การที่ฉินอวี้โม่ชิงเอ่ยปากตัดสายสัมพันธ์เสียก่อนมันทำให้เขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก มันเสมือนว่าเขาถูกหมิ่นเกียรติและยั่วโทสะ ซึ่งเรื่องนี้ก็ทำให้ใบหน้าของผู้นำตระกูลฉินชาวูบขึ้นมาทันที

“ฝันไปเถอะ เจ้าเกิดเป็นบุตรีตระกูลฉิน เจ้าก็ต้องตายเป็นผีตระกูลฉิน”

ฉินเทียนตวาดเสียงแข็งก่อนจะกล่าวต่อ “พวกเจ้า ! จับตัวนางไว้ วันนี้ข้าจะสั่งสอนนาง ข้าจะทำให้นางได้รู้ซึ้งถึงกฎของตระกูลฉิน !”

สิ้นคำสั่งของนายใหญ่แห่งตระกูล บ่าวรับใช้หลายคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนก็พุ่งออกไปเพื่อจับตัวฉินอวี้โม่

“สั่งสอนรึ ? หึ ! ฉินเทียน เจ้าคนหน้าไม่อาย พอข้าอยากจะตัดสัมพันธ์พ่อลูกก็เพิ่งรู้ตัวรึว่ามีข้าเป็นบุตรสาว วันนี้ไม่ว่าอย่างไรข้ากับมารดาก็จะขอตัดขาดจากตระกูลนี้ ทำใจเสียเถิด…”

ฉินอวี้โม่ไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย นางกวาดสายตาเย็นชามองคนที่ก้าวเข้ามาใกล้ จิตสังหารอันเปี่ยมล้นแพร่กระจายออกจากร่างบางไม่หยุดยั้ง

“ท่านพี่ ข้าคิดว่าในเมื่อฉินอวี้โม่มีความต้องการเช่นนี้ แล้วฮูหยินอวี๋เองก็เห็นชอบด้วย แล้วเหตุใดท่านต้องขัดขวางพวกนางเล่า ?”

เมื่อเยี่ยเสี่ยวตี๋ได้ยินวาจาของฉินเทียน หัวใจของนางก็เต้นไม่เป็นจังหวะ คล้ายกับว่าตอนนี้สามีของนางทำท่าจะใจอ่อนเห็นอีกฝ่ายเป็นลูกขึ้นมาแล้ว นางจึงรีบกล่าวทัดทานเพราะกลัวว่าจะพลาดโอกาสทองที่จะได้ขึ้นเป็นฮูหยินใหญ่ไป

“ท่านพี่ ฉินอวี้โม่ไม่มีความสำคัญอะไร นางเป็นเพียงขยะไร้ค่า ให้อยู่ที่นี่ไปก็มีแต่จะสร้างความเสื่อมเสียแก่ตระกูล ปล่อยพวกนางไปเถอะเจ้าค่ะ แค่ท่านสั่งคนออกไปป่าวประกาศว่าท่านเป็นผู้ไล่พวกนางออกจากตระกูลด้วยตัวเองเพราะพวกนางละเมิดกฎร้ายแรง เพียงเท่านี้ท่านก็จะไม่ต้องเสียหน้าทั้งยังสร้างความอับอายให้พวกนางได้ด้วยนะเจ้าคะ”

เยี่ยเสี่ยวตี๋กระซิบข้างหูสามีด้วยวาจาที่อาบด้วยยาพิษ

‘ขอเพียงฉินอวี้โม่พาอวี๋เสี่ยวอวิ๋นออกไปจากที่นี่ พวกนางก็จะไม่ได้รับการปกป้องอีกต่อไป เมื่อถึงตอนนี้ก็ค่อยหานักฆ่ามือดีสักกลุ่ม จากนั้นก็… ฮิ ๆ’

ฉินเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่ฟังคำพูดของภรรยารอง แต่เขาก็คิดว่ามันสมเหตุผลมิใช่น้อย

และเมื่อหันไปเห็นฉินอวี้โม่ที่มีใบหน้าสงบเรียบเฉยกับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นที่ทอแววตาเย็นชาใส่ ฉินเทียนก็พยักหน้า

“หึ ! ในเมื่ออยากจะไป ข้าก็จะสงเคราะห์พวกเจ้า อวี๋เสี่ยวอวิ๋น เจ้ากับข้าตัดขาดกัน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าถูกไล่ออกจากตระกูลฉิน พวกเจ้าออกไปได้แล้ว แต่สิ่งของทั้งหมดของตระกูลฉินจะต้องอยู่ครบ !”

หลังจากประกาศประโยคไร้เยื่อใยนั้นแล้ว ฉินเทียนก็พาเยี่ยเสี่ยวตี๋เดินออกไปจากลานกว้าง

ฉินอวี้โม่ทำเพียงแค่ยิ้มเย้ยหยันมองตามหลังคนเหล่านั้น….นี่แหละคือสิ่งที่ เธอต้องการ

.

.

.

ตอนที่ 5 บุรุษน่ารังเกียจ

“อ๊ากก !”

เสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างมากของเยี่ยเสี่ยวตี๋ดังลั่นไปทั่วลานกว้างหน้าเรือนของอวี๋เสี่ยวอวิ๋น

“หึ ! นี่ยังถือว่าน้อยไป”

เสียงของฉินอวี้โม่ฟังดูราวกับเสียงของปีศาจสาวที่กำลังกระซิบอยู่ข้างหูเยี่ยเสี่ยวตี๋ ก่อนที่เสียงต่อมาที่ฮูหยินรองแห่งตระกูลฉินจะได้ยินคือเสียง *กร๊อบ* ที่ฟังคุ้นหู… แขนอีกข้างของนางถูกฉินอวี้โม่หักจนหมุนได้รอบทิศเช่นกัน!!!

หลังจากบิดแขนเยี่ยเสี่ยวตี๋จนหัก ฉินอวี้โม่ก็เตะร่างอนุภรรยาของบิดาเต็มแรงจนนางล้มคะมำใบหน้าฟาดพื้น ก่อนจะกลิ้งหลุนๆ ไปไกล

เยี่ยเสี่ยวตี๋เจ็บจนพูดไม่ออก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเมื่อพบว่าในตอนนี้แขนทั้งสองข้างถูกทำลายจนใช้การไม่ได้แล้ว

ฉินอวี้โม่กวาดสายตามองไปทั่วลานกว้าง สายตาคู่งามมองเห็นคนของเยี่ยเสี่ยวตี๋พากันวิ่งเตลิดหนีตายออกไปจากลานแห่งนี้อย่างรวดเร็ว คุณหนูสี่ผู้มิใช่คนเดิมมองตามคนเหล่านั้นพลางยกมุมปากอย่างเย้ยหยัน ทว่านางกลับไม่คิดที่จะไล่ตามคนพวกนั้นไป

เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่เหลือคนที่จะทำร้ายพวกนางได้อยู่ในลานกว้าง คุณหนูผู้เลอโฉมก็รีบวิ่งเข้าไปหามารดาของตน

“ท่านแม่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ ?”

หลังจากมั่นใจว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นปลอดภัย ไม่มีสิ่งใดให้กังวล ฉินอวี้โม่ก็ประคองร่างของเสี่ยวโร่วที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อปกป้องอวี๋เสี่ยวอวิ๋นขึ้นมา

โชคดีที่เสี่ยวโร่วเองก็ฝึกยุทธ์มาบ้าง แม้ว่านางจะไม่แข็งแกร่งนัก ทว่าก็ยังเพียงพอที่จะรับฝ่ามือของเยี่ยเสี่ยวตี๋ได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรง

“คุณหนู รีบเก็บข้าวของและหนีกันเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะหยุดคนพวกนั้นให้เอง”

เสี่ยวโร่วเห็นผู้ติดตามของเยี่ยเสี่ยวตี๋หลายคนพากันวิ่งหนีออกไป นางก็รู้ทันทีว่าคนเหล่านั้นคงจะรีบไปฟ้องนายท่านฉินเทียนเป็นแน่ แม้ว่าตอนนี้คุณหนูของนางจะไม่ใช่ขยะไร้ค่าอีกต่อไป แต่ฉินเทียนนั้นไม่ชอบหน้าฉินอวี้โม่บุตรสาวคนเล็กเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เกิดเรื่องขึ้นครั้งนี้เห็นทีว่าเขาคงไม่ละเว้นนางแน่

นางมั่นใจว่าด้วยการชักจูงของฮูหยินรอง ผู้นำตระกูลฉินจะต้องลงโทษคุณหนูและฮูหยินของนางสถานหนักแน่

“ไม่ ไม่จำเป็นต้องวิ่งหรอก”

ฉินอวี้โม่กล่าวอย่างใจเย็น นางพาเสี่ยวโร่วและฮูหยินใหญ่ตรงไปที่ม้านั่ง ก่อนจะประคองทั้งสองให้นั่งลง

เมื่อเห็นใบหน้าสงบ อีกทั้งแววตาอันเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่ของฉินอวี้โม่ ทั้งเสี่ยวโร่วและอวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็ไม่พูดอะไรอีก พวกนางตัดสินใจแล้วว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ พวกนางก็จะปกป้องหญิงสาวตรงหน้าด้วยชีวิต

“ฮูหยินรอง ตอนนี้ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง ?”

ฉินอวี้โม่กล่าวกับเยี่ยเสี่ยวตี๋ที่กองอยู่บนพื้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นจนหนาวเหน็บและแผ่วเบาสั่นประสาท

“ฉินอวี้โม่ เจ้ามันตัวเดรัจฉาน ปีศาจตนไหนสิงสู่เจ้าอยู่กันแน่ ?!”

เยี่ยเสี่ยวตี๋รู้สึกขนลุกกับวาจาของฉินอวี้โม่ นางอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นอย่างตื่นกลัว ความแข็งแกร่งที่ฉินอวี้โม่แสดงออกมาอย่างกะทันหันนี้น่ามหัศจรรย์จนเกินมนุษย์และชวนให้ตื่นตระหนกได้อย่างแท้จริง !

เยี่ยเสี่ยวตี๋ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น ขยะไร้ค่าอย่างคุณหนูสี่ตระกูลฉิน เหตุใดจู่ ๆ ถึงแข็งแกร่งขึ้นมาได้ หรือแท้จริงแล้วฉินอวี้โม่จะปิดบังความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตนมาโดยตลอด ?

“ปีศาจรึ ? ฮ่า ๆ ๆ !”

ฉินอวี้โม่หัวเราะแล้วกล่าว “ฮูหยินรอง ข้าเพียงแค่กำลัง ‘คืน’ สิ่งท่านมอบให้ข้าในตลอดหลายปีมานี้ก็เท่านั้น น้ำใจท่านกว้างขวางนักคงต้องตอบแทนให้สาสม ! ฉะนั้น ข้าจึงคิดว่าจะค่อย ๆ คืน ‘สิ่งเหล่านั้นให้ท่าน’ เตรียมตัวให้ดีเถอะ เตรียมใจรับสิ่งที่ท่านทำไว้ในหลายปีมานี้ มันไม่จบง่าย ๆ แน่”

แม้ไม่มีใครทราบเลยว่าหลายปีมานี้ฉินอวี้โม่ต้องอยู่อย่างอัปยศอดสูมากเพียงใด ความเจ็บช้ำและคับแค้นใจที่นางได้รับไม่สามารถบรรยายออกมาให้หมดได้ ทว่าฉินอวี้โม่คนใหม่ที่ได้รับสืบทอดความทรงจำของนางมานั้นรู้ดี… และ ‘เธอ’ จะเป็นคนเอาคืนให้เอง !

เยี่ยเสี่ยวตี๋และฉินฉืออวี้ต่างก็อิจฉารูปโฉมงดงามและสถานะลูกฮูหยินใหญ่ของฉินอวี้โม่ พวกนางสองแม่ลูกข่มเหงรังแกหญิงสาวผู้มีศักดิ์สูงกว่ามาโดยตลอด ยิ่งกว่านั้น เยี่ยเสี่ยวตี๋ก็ไม่เคยเคารพยำเกรงอวี๋เสี่ยวอวิ๋นที่เป็นภรรยาเอกเลย ตรงกันข้ามสิ่งที่นางทำยังเรียกได้ว่าหยามเกียรติฮูหยินใหญ่ของตระกูล ! แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและบุตรสาวจะอ่อนแอกว่าและไร้หนทางสู้ แต่เยี่ยเสี่ยวตี๋ก็ยังคอยแต่จะหาเรื่องสองแม่ลูกมาโดยตลอด… ทั้งหมดนี้… ฉินอวี้โม่คนนี้จะคิดบัญชีแค้นให้เอง

“นังปีศาจ เจ้าไม่กลัวหรือว่าจะถูกบิดาเจ้าลงโทษที่ทำเช่นนี้ ?”

เยี่ยเสี่ยวตี๋ตวาดลั่น การกล่าวออกไปเช่นนั้นเสมือนเป็นการเรียกขวัญกำลังใจให้นางเอง ซึ่งมันก็สร้างความกล้าให้นางได้ไม่น้อย

ในสายตาของเยี่ยเสี่ยวตี๋ ฉินอวี้โม่ในตอนนี้คือปีศาจร้าย นางน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง คุณหนูสี่ สตรีไร้ค่า ขยะแห่งตระกูล ผู้ที่นางเคยข่มเหงรังแกอย่างสนุกสนานกำลังทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวจากก้นบึ้งของจิตใจ !

“หึ หึ เขาเคยเห็นข้าเป็นบุตรสาวตั้งแต่เมื่อใดกัน ? แล้วเมื่อใดกันที่คนผู้นั้นเคยทำหน้าที่ของผู้เป็นพ่อ ?!”

รอยยิ้มของฉินอวี้โม่เย็นเยียบชวนเหน็บหนาวเมื่อนึกถึงบิดาที่ไม่เคยมาเหลียวแลพวกนางแม่ลูก ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ไม่ว่ามารดาของนางจะมีชีวิตอยู่ดีหรือไม่ ฉินเทียนมิเคยมาสนใจไยดี

“นังลูกชั่ว ! เจ้าพูดว่าอะไรนะ ?!”

“นังลูกชั่ว ! เจ้าพูดว่าอะไรนะ ?!”

สิ้นเสียงของฉินอวี้โม่ เสียงอันเดือดดาลของบุรุษผู้หนึ่งก็ดังขึ้น ทันใดนั้นร่างสูงใหญ่ของฉินเทียนก็เดินผ่านประตูเข้ามายังลานกว้าง

ฉินเทียนคือผู้นำแห่งตระกูลฉิน เขาเป็นบิดาของฉินอวี้โม่ ความแข็งแกร่งของเขานับว่าอยู่แถวหน้าของเมืองหลิงซี เขาคือยอดฝีมือที่อยู่ขอบเขตมายารัตนะระดับห้าดารา ยิ่งกว่านั้นในหลายปีมานี้ เขาทุ่มเทอย่างหนักเพื่อพัฒนาตระกูลฉินให้ขึ้นไปอยู่แถวหน้าของเมือง แท้จริงแล้วอาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นผู้นำที่ดีเลิศคนหนึ่ง หากไม่เสียที่คนผู้นี้ใจดำอำมหิต ปล่อยปละละเลยภรรยาเอกและเหยียดหยามชิงชังบุตรสาวในอุทร

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของฉินอวี้โม่ เขาไม่ดีพอที่จะให้เคารพนับถือ… ไม่ดีพอให้เรียกว่า ‘พ่อ’ เสียด้วยซ้ำ

ฉินเทียนโปรดปรานเพียงอนุ เขาละเลยอวี๋เสี่ยวอวิ๋นผู้เป็นภรรยาเอกและสำหรับบุตรทั้งสองที่เกิดจากอวี๋เสี่ยวอวิ๋นนั้น เขาก็ไม่เคยทำหน้าที่ของผู้เป็นบิดาเลยสักครั้ง

มิใช่เพียงไม่รักแต่เขายังไร้เยื่อใยอย่างสิ้นเชิง และที่สำคัญที่สุดคือเขาเกลียดชังความไร้ประโยชน์ของฉินอวี้โม่

หลายต่อหลายปีที่ผ่านมา เขาปล่อยให้ภรรยารองข่มเหงรังแกอวี๋เสี่ยวอวิ๋นผู้เป็นภรรยาเอกและลูกของนาง เขาไม่เคยลงโทษ ไม่เคยห้ามปราม ไม่เอ่ยสิ่งใดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ยิ่งกว่านั้น ฉินเทียนแทบจะมิเคยเหยียบย่างเข้าไปในเรือนที่ฮูหยินใหญ่อยู่เลยสักครั้ง เรื่องนี้ทำให้สองแม่ลูกรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจและผิดหวังในตัวคนผู้นี้เป็นอย่างมาก

ในครั้งนี้ เหตุผลเดียวที่เขาต้องเข้ามายังอาณาเขตของเรือนเล็กหลังนี้ก็เป็นเพราะต้องการมาช่วยเยี่ยเสี่ยวตี๋ภรรยาคนโปรด

เมื่อเยี่ยเสี่ยวตี๋เห็นว่าสามีมาถึงแล้ว นางก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันใด

ฮูหยินรองแห่งตระกูลฉินพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น นางใช้แขนสองข้างที่หมดสภาพปัดป่ายไปมาสะเปะสะปะก่อนจะถลาเข้าสู่อ้อมแขนของฉินเทียนได้ในที่สุด ผู้ที่เคยปากกล้าด่าทอและจงใจจะลงมือตีผู้อื่นให้ตายมา บัดนี้กลับกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแอและใบหน้าที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสาร “ท่านพี่ ท่านต้องทวงความเป็นธรรมให้ข้าด้วย !”

เมื่อเห็นแขนสองข้างที่บิดเบี้ยวผิดรูปของเยี่ยเสี่ยวตี๋ ฉินเทียนก็ขมวดคิ้วและเอ่ยถาม “เสี่ยวตี๋ เกิดอะไรขึ้นกับแขนเจ้า ?”

เยี่ยเสี่ยวตี๋กล่าวด้วยใบหน้าหมองเศร้า น้ำตายังคงรินไหลไม่หยุด “ท่านพี่ ฉินอวี้โม่เป็นคนทำร้ายข้า !”

จากนั้นสตรีผู้กำลังออดอ้อนสามีก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับสามีของนางฟัง และแน่นอนว่า เรื่องเล่า… ไม่สิ… บทละคร ฉบับที่นางใส่สีตีไข่และถ่ายทอดออกมานั้นแตกต่างไปจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริงโดยสิ้นเชิง

นางบรรยายให้ฉินอวี้โม่และอวี๋เสี่ยวอวิ๋นเป็นสองแม่ลูกที่ไร้เหตุผล ฉินฉืออวี้ไปเยี่ยมเยียนเรือนของฉินอวี้โม่อย่างเป็นมิตรในยามเว่ย ทว่ากลับถูกฉินอวี้โม่ทำร้ายจนมือเท้าใช้การไม่ได้ ส่วนตัวนางเองเพียงแค่จะมาถามไถ่เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับบุตรสาว ทว่ากลับถูกฮูหยินใหญ่และคุณหนูสี่รุมรังแกอย่างไร้เหตุผลไปอีกคน ส่วนแขนของนางที่หมดสภาพไปก็เป็นฝีมือของฉินอวี้โม่ด้วย

ยิ่งเล่า เยี่ยเสี่ยวตี๋ก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ตอนนี้นางสะอึกสะอื้นเสียจนพูดไม่เป็นประโยคไปเสียแล้ว

“หยุดร้องเถอะเสี่ยวตี๋ เจ้าวางใจได้เลย ข้าจะต้องให้ความเป็นธรรมกับเจ้าแน่”

ฉินเทียนประคองเยี่ยเสี่ยวตี๋ที่อยู่ในอ้อมแขนให้นั่งลง ก่อนจะหันไปมองอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและฉินอวี้โม่ด้วยสายตาที่โกรธจัด

“ตอนนี้พวกเจ้าสองแม่ลูกแข็งแกร่งขึ้นแล้วสินะ ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่าพวกเจ้าสองคนไปทำอะไรมา !”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นมองฉินเทียนด้วยสีหน้าที่หม่นหมองลงเล็กน้อย เมื่อได้เห็นความรักที่ผู้ชายตรงหน้ามอบให้สตรีที่อยู่เคียงข้าง สภาพจิตใจของนางก็ย่ำแย่ลงยิ่งกว่าเดิม

ด้านฉินอวี้โม่นั้นรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของผู้เป็นมารดา นางจับกุมมือของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไว้อย่างนุ่มนวล

เมื่อเห็นกิริยาของบุตรสาว อวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็คลี่ยิ้มบางส่งให้ เมื่อมีฉินอวี้โม่อยู่ข้าง ๆ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเพราะเหตุใดแต่นางกลับรู้สึกเบาใจขึ้นได้อย่างประหลาด ตอนนี้นางสนใจเพียงแค่ลูกของนางเท่านั้น ส่วนเรื่องของผู้อื่นมิใช่ธุระใด ๆ ของนางอีกแล้ว

ในที่สุดฉินอวี้โม่ก็เปิดปาก “‘บิดา’ ที่รักของข้า ท่านช่วยบอกข้าหน่อยสิว่าพวกเราทำได้ดีรึไม่ ?”

“เด็กสามหาว ! แค่เอาชนะพี่สาวและแม่รองของตัวเองได้ก็คิดว่าตัวเจ้าวิเศษมากแล้วอย่างนั้นรึ ?”

ฉินเทียนกล่าวอย่างเย็นชาพลางมองไปที่ฉินอวี้โม่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นต้องการจะกล่าวบางอย่างทว่านางก็ถูกฉินอวี้โม่หยุดไว้เสียก่อน

“บิดาที่รักของข้า ข้ามีคำถามจะถามท่าน”

ฉินอวี้โม่จ้องมองฉินเทียนอย่างแข็งกร้าว ความรู้สึกในตอนนี้ทำให้นางยิ้มไม่ออก วันนี้นางตัดสินใจแล้วว่าจะสะสางความทั้งหมดกับบุรุษที่น่ารังเกียจผู้นี้ !

.

ตอนที่ 2 เชือดไก่ให้ลิงดู

บ้านตระกูลฉิน, เมืองหลิงซี

“ฉืออวี้ เหตุใดอวี้โม่ไม่กลับมาพร้อมเจ้า ?”

สตรีวัยกลางคนท่าทางอ่อนแอยืนอยู่ในลานกว้างของบ้านตระกูลฉินอันมั่งคั่ง สายตาของนางจ้องมองไปยังหญิงสาวที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า–ฉินฉืออวี้ บุตรสาวอีกคนของสามีนางหรือกล่าวง่าย ๆ ก็คือลูกเลี้ยงของนางเอง แววแห่งความกังวลปรากฏชัดในดวงตางดงามทั้งสอง

บ่ายวันนี้ นางเห็นอย่างชัดเจนว่าฉินอวี้โม่บุตรสาวออกจากบ้านไปพร้อมกับฉินฉืออวี้ แต่เหตุใดลูกเลี้ยงของนางถึงได้กลับมาเอาป่านนี้และยังไร้วี่แววของฉินอวี้โม่อีกด้วย

“ฮูหยินใหญ่ ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก น้องอวี้โม่งดงามถึงเพียงนั้น ไม่ว่านางจะไปที่ใดผู้คนย่อมรู้เห็น”

น้ำเสียงของฉินฉืออวี้ที่ใช้กับสตรีผู้มีศักดิ์สูงกว่าไม่มีความเคารพอยู่เลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังแฝงด้วยร่องรอยแห่งความดูถูกเหยียดหยาม

ฉินอวี้โม่ คุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินเกิดมาอาภัพไม่ต่างจากสตรีพิการ ไม่ว่าผู้ใดต่างก็รู้ดีว่านางเกิดมาโดยไร้พลังอำนาจจึงไร้หนทางแห่งการฝึกฝน ทว่าสวรรค์มิไร้ใจยังบันดาลรูปโฉมอันงดงามให้เป็นการทดแทนและความงามที่เป็นเลิศของนางก็ทำให้หญิงสาวทั่วเมืองรู้สึกอิจฉาริษยา ในหลายปีที่ผ่านมาฉินฉืออวี้มักจะนำรูปลักษณ์ของตัวเองไปเปรียบเทียบกับฉินอวี้โม่อยู่เสมอ ทำให้นางเกลียดชังน้องสาวต่างมารดาอย่างมาก

ฉินฉืออวี้เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ที่นับว่าสูงส่งกว่าคนทั่วไปมาก ทว่ารูปโฉมของนางกลับไม่งดงามนัก ในขณะที่ฉินอวี้โม่รูปลักษณ์งดงามไร้ที่ติดแต่กลับไร้พรสวรรค์โดยสิ้นเชิง ทั้งคู่ถือเป็นพี่น้องที่แตกต่างกันอย่างสุดขั้ว

เนื่องจากฉินฉืออวี้เป็นอัจฉริยะแห่งเมืองหลิงซี พลังยุทธ์ของนางจึงเหนือชั้นจนเป็นที่ยกย่องเลื่องลือ ไฉนเลยฉินอวี้โม่ที่ไม่มีแม้แต่พลังสำหรับฝึกฝนจะเทียบเทียมนางได้ ดังนั้นหลายปีมานี้ฉินอวี้โม่จึงมักจะถูกอีกฝ่ายรังแกอยู่เรื่อยมา

แต่ในครั้งนี้… ฉินฉืออวี้ถึงขั้นล่อลวงฉินอวี้โม่ออกไปนอกเมืองและส่งคนไปไล่ล่าสังหารนาง…

‘ตอนนี้นังนั่นคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว’ นี่คือสิ่งที่ฉินฉืออวี้กำลังคิดอยู่ในใจ

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นคือมารดาแท้ ๆ ของฉินอวี้โม่และยังเป็นภรรยาคนแรกของผู้นำตระกูลฉิน–ฉินเทียน นางจึงมีศักดิ์เป็นฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลฉินอย่างถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ฉินเทียนกลับรักใคร่ชอบพอภรรยารองมากกว่า เขาปล่อยปละละเลยภรรยาหลวงกับบุตรสาวอีกทั้งไม่คิดเหลียวและไม่เคยไยดี หลายปีมานี้สองแม่ลูกจึงไม่ได้อยู่สุขสบายอย่างที่ควรจะเป็น

แท้จริงแล้วร่างกายของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไม่ได้อ่อนแอมาตั้งแต่ต้น ทว่าเป็นเพราะเส้นชีพจรของนางได้รับความเสียหายในตอนที่ให้กำเนิดฉินอวี้โม่ การบ่มเพาะพลังของนางจึงต้องหยุดชะงักลง ตอนนี้นางจึงไม่ต่างจากคนธรรมดาผู้ไร้พลังยุทธ์คนหนึ่ง

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นรักฉินอวี้โม่เป็นอย่างมาก แต่เพราะว่านางเองก็ไร้ซึ่งพลังอำนาจทำให้มิอาจปกป้องบุตรสาวสุดที่รักได้ และเพราะเหตุนี้ อวี๋เสี่ยวอวิ๋นที่รู้สึกผิดมาโดยตลอดจึงมักจะใจดีและคอยดูแลฉินอวี้โม่อย่างดีที่สุดเสมอมา

เมื่อได้ยินวาจาของฉินฉืออวี้ อวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉืออวี้ เกิดอะไรขึ้นกับอวี้โม่ ?”

“ฮ่า ๆ ฮูหยินใหญ่ ฉินอวี้โม่เป็นแค่ขยะไร้ค่า เหตุใดท่านต้องห่วงใยนางถึงเพียงนั้น ?!”

ฉินฉืออวี้กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชาก่อนจะเอ่ยต่อ “ก่อนหน้านี้ข้าเห็นแค่นางมุ่งหน้าออกไปจากเมืองเพียงลำพัง ข้าไม่รู้หรอกว่านางอยู่ที่ไหน… แต่การที่นางยังไม่กลับมา ข้าว่าคงจะเกิดเรื่องร้ายมากกว่าดี”

“ฉืออวี้ แม้ว่าอวี้โม่จะไร้พลังแต่นางไม่ใช่คนโง่ เจ้าต้องไปพูดอะไรกับนางแน่ นางถึงได้ออกจากเมืองไปเช่นนั้น !” อวี๋เสี่ยวอวิ๋นกล่าวกับลูกเลี้ยงด้วยน้ำเสียงโกรธจัด

นางรู้จักบุตรสาวของตัวเองดีและรู้ดีว่าแม้อวี้โม่จะไม่อาจฝึกฝนพลังได้ แต่นางไม่ใช่คนโง่อย่างแน่นอน

“ฮ่า ๆ ๆ ‘ท่านป้า’ นี่ยังฉลาดไม่เปลี่ยนเลยนะ”

จู่ ๆ ฉินฉืออวี้ก็หัวเราะเสียงดังก่อนจะกล่าวต่อ น้ำเสียงของนางรื่นเริงอย่างน่ารังเกียจ “ใช่ ! นางออกไปเพราะข้าเอง ข้าก็แค่บอกนางว่าท่านอยู่นอกเมือง แล้วจากนั้นข้าก็จัดหาชายกำยำกลุ่มเล็ก ๆ มาแล้วบอกพวกเขาว่าให้ไล่ตามนางไป คนพวกนั้นไม่ใช่คนดีนัก บางทีพวกเขาอาจจะหลงรูปลักษณ์อันงดงามของฉินอวี้โม่ และคง —”

เพี๊ยะ !

ก่อนที่ฉินฉืออวี้จะพูดจบ นางก็ถูกฝ่ามือบางข้างหนึ่งฟาดเข้าที่ใบหน้าเสียก่อน

“ฉินฉืออวี้ เจ้ามันไม่ใช่คน !!!”

ยิ่งฟังคำของฉินฉืออวี้ หัวใจของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็ยิ่งเดือดดาลขึ้นเรื่อย ๆ นางทุกข์ร้อนแสนสาหัส แม้ว่าตอนนี้นางจะไร้ซึ่งพลังและมิได้แข็งแกร่งเช่นในอดีตแต่นางก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดมาเหยียดหยามกระทำย่ำยีต่อบุตรสาวได้ ฉินฉืออวี้กล้าทำเรื่องบัดซบเช่นนี้กับผู้เป็นเสมือนดวงใจของนาง แม้ว่าจะต้องตาย นางก็ต้องทำให้สตรีผู้นี้ได้ชดใช้อย่างสาสม

เมื่อคิดได้ดังนั้น อวี๋เสี่ยวอวิ๋นก็พุ่งเข้าหาสตรีน่ารังเกียจที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะคว้าคอของนางในทันที

ฉินฉืออวี้ที่ยังคงตกตะลึงจากการถูกฝ่ามือของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นผู้อ่อนแอฟาดสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่าคอของนางกำลังถูกอีกฝ่ายบีบ… และนั่นก็ทำให้นางเดือดดาลขึ้นมา

ปัง !

ร่างของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นถูกส่งให้กระเด็นถอยหลังไปด้วยฝ่ามือเดียว ร่างบอบบางอ่อนแอพุ่งชนเข้ากับกำแพงข้างหลังอย่างรุนแรง ฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลฉินล้มลงไปกองกับพื้น

“นังแก่ ! เจ้ากล้าลงมือกับข้า” ฉินฉืออวี้ย่างเท้าเข้าหาอวี๋เสี่ยวอวิ๋นช้า ๆ น้ำเสียงของนางเย็นเฉียบและเต็มไปด้วยความคั่งแค้น

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นพ่นเลือดออกมาจากปาก นางพยายามลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก

“ฉินฉืออวี้ เจ้าฆ่าลูกข้า ข้าจะให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต”

“เหอะ ! อยากจะได้ชีวิตข้าอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ อยากล้างแค้นให้นังนั่นมากใช่ไหม ได้… ข้านี่แหละจะเป็นคนส่งเจ้าไปพบฉินอวี้โม่ในนรกเอง”

ฉินฉืออวี้ตวาดลั่น ถึงแม้ว่าใบหน้าของนางจะเกรี้ยวกราด แต่แววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความสนุกสนาน คุณหนูผู้เป็นอัจฉริยะแห่งตระกูลฉินดึงกระบี่ออกมาแล้วแทงเข้าใส่สตรีตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

เคร๊ง !

ยังมิทันได้เฉียดเข้าใกล้ร่างของอวี๋เสี่ยวอวิ๋นกระบี่ในมือของฉินฉืออวี้ก็ถูกหินก้อนเล็ก ๆ กระแทกเข้าใส่อย่างแรงจนปลิวตกลงบนพื้นเสียก่อน ร่างงดงามร่างหนึ่งค่อย ๆ เดินผ่านประตูที่เชื่อมต่อกับลานกว้างเข้ามา

“ฉินฉืออวี้ เจ้าถามหาข้าอยู่อย่างนั้นหรือ ?”

“ฉินฉืออวี้ เจ้าถามหาข้าอยู่อย่างนั้นหรือ ?”

เสียงหวานล้ำแต่กลับเย็นชาดังขึ้น ฉินอวี้โม่เอ่ยปากถามขณะที่ก้าวเข้ามาในลานกว้าง ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของนางดูน่าหวาดหวั่นราวกับทูตจากแดนนรก

ฆ่าฉินอวี้โม่คนเก่าไปยังไม่พอยังกล้ามาลบหลู่มารดาของฉินอวี้โม่อีก ในเมื่อเธอซึ่งเคยเป็นนักฆ่าได้มาเกิดใหม่ในร่างนี้แล้ว เธอจะขอล้างแค้นให้ฉินอวี้โม่คนเดิมเอง

“อวี้โม่”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นร้องเรียกบุตรสาวด้วยความตื่นเต้นยินดี หัวใจที่แตกสลายกลับมาเต้นอย่างเป็นสุขอีกครั้ง เมื่อเห็นฉินอวี้โม่ย่างกายเข้ามา

“ท่านแม่ นั่งรอสักครู่เถิด ข้ากับฉินฉืออวี้มีเรื่องต้องสะสางกัน!”

น้ำเสียงของฉินอวี้โม้เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและหยิ่งทะนง ถึงแม้จะรู้ว่าบุตรสาวไม่สามารถใช้พลังมายาได้แต่เพราะน้ำเสียงเช่นนั้นและแววตาของนางทำให้ผู้เป็นมารดาอดไม่ได้ที่จะเชื่อมั่นในตัวนางและไม่คิดหยุดยั้งนางไว้

“ฮ่า ๆ ๆ น่าขำยิ่งนัก ฉินอวี้โม่ ขยะไร้ค่าอย่างเจ้าน่ะหรือจะมาสะสางความแค้นกับข้า ?”

แม้ว่าฉินฉืออวี้จะประหลาดใจอยู่บ้างที่เห็นว่าฉินอวี้โม่ยังไม่ตาย แต่นางก็ไม่ได้ตื่นตระหนกมากนัก นางเพียงแต่คิดว่าอาจจะมีคนบังเอิญผ่านมาพบและช่วยชีวิตฉินอวี้โม่เอาไว้ด้วยความสงสาร

แม้แต่ในตอนที่ฉินอวี้โม่ขว้างหินก้อนเล็กใส่กระบี่ของตนนางก็ยังมิได้เอะใจ นางไม่คิดจะไตร่ตรองเสียด้วยซ้ำว่าเหตุใดสตรีอ่อนแอไร้พลังยุทธ์อย่างฉินอวี้โม่จึงทำเช่นนั้นได้

“ฉินฉืออวี้ เจ้าวางแผนล่อลวงข้าออกไปนอกเมือง ว่าจ้างคนมาย่ำยีและสังหารข้าแล้วยังคิดจะทิ้งร่างข้าไว้ในป่า หลายปีมานี้เจ้าทั้งดูถูกเหยียดหยามและกลั่นแกล้งข้าสารพัด เจ้าช่วยบอกข้าซิว่าบัญชีแค้นนี้ ข้าควรจะสะสางกับเจ้าอย่างไร ?!”

ฉินอวี้โม่ไม่ได้ใส่ใจรอคอยคำตอบของฉินฉืออวี้ หลังจากเอ่ยวาจาแสนเย็นชาออกมาแล้ว นางก็ก้าวเข้าไปหาสตรีชั่วช้าในทันที

“อย่างไรน่ะรึ ?”

ฉินฉืออวี้ตั้งรับอย่างไม่หวั่นเกรง นางตอบฉินอวี้โม่ด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ฉินอวี้โม่เอ๋ย ในเมื่อไอ้เศษสวะพวกนั้นไม่มีปัญญาส่งเจ้าไปโลกหน้าได้ งั้นข้าจะลงมือเอง ภูมิใจไว้เถอะ นี่ถือเป็นเกียรติของขยะเน่า ๆ อย่างเจ้าแล้วที่ได้ตายด้วยคมกระบี่ของข้า !”

กล่าวจบ ฉินฉืออวี้ก็หยิบกระบี่ขึ้นมาจากพื้นก่อนจ้วงแทงเข้าใส่ฉินอวี้โม่ในทันที

“หึ ฉินฉืออวี้ เจ้าคิดว่าตัวเองมีความสามารถพอจะทำได้อย่างนั้นหรือ ?”

ฉินอวี้โม่แค่นเสียงใส่อย่างดูถูก นางยืนมองกระบี่ของฉินฉืออวี้ที่กำลังพุ่งเข้ามาโดยไม่หลบเลี่ยงแม้แต่น้อย

“อวี้โม่ระวัง !”

อวี๋เสี่ยวอวิ๋นลุกขึ้นมาจากพื้นในทันทีด้วยความหวาดหวั่น นางกลัวว่าบุตรสาวจะมีอันตราย อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นางเห็นคือฉินอวี้โม่ใช้นิ้วสองนิ้วคีบกระบี่ที่กำลังพุ่งเข้าใส่ของฉินฉืออวี้ไว้ได้

“ฉินฉืออวี้ หลายปีที่ผ่านมาเจ้าติดค้างข้ามามาก แต่ข้าฉินอวี้โม่ผู้นี้มีเมตตา ข้าจะค่อย ๆ เอาคืนเจ้าทีละนิดก็แล้วกัน”

ฉินอวี้โม่ยิ้มเยือกเย็น… รอยยิ้มนั้นสั่นประสาทของฉินฉืออวี้ไปชั่ววูบหนึ่งเพราะนางรู้สึกราวกับได้เห็น ‘รอยยิ้มของมารร้าย’ ไม่ทราบเหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อใด ทว่าในตอนนี้กระบี่ของฉินฉืออวี้ได้เปลี่ยนมาอยู่ในมือของฉินอวี้โม่แล้ว

พริบตาถัดมามีเพียงเสียง ‘เอื้อก !’ เบา ๆ ดังขึ้นเท่านั้น ร่างของฉินฉืออวี้ทรุดลงกับพื้นอย่างนุ่มนวลโดยที่นางเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย

“ฉินอวี้โม่ เจ้าจะทำอะไรข้า ?”

ฉินฉืออวี้พยายามอย่างหนักเพื่อลุกขึ้นจากพื้นให้ได้ แต่นางกลับพบว่าตนไม่สามารถทำเช่นนั้นได้… ไม่อาจทำได้อีกแล้ว

“ฮ่า ๆ ข้าก็แค่ให้เจ้าได้ลองลิ้มรสของการเป็นคนไร้ค่าเท่านั้นเอง”

ฉินอวี้โม่ยิ้มอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง ทว่ารอยยิ้มของนางในครั้งนี้กลับทำให้ฉินฉืออวี้ที่อยู่บนพื้นหวาดกลัวจนตัวสั่นอย่างแท้จริง…

.

.

.