ตอนที่232ฉันถูกคุณบังคับ
เสียงที่มีพลังดึงดูดราวกับแม่เหล็กของ สุมิตรตอนนี้วนเวียนอยู่ข้างหูทำให้เธอ ลุ่มหลงอีกนิดเดียวจันวิภาก็เกือบจะพยั กหน้าตอบรับคำของสุมิตร
แต่กลับกันเธอไม่สามารถไม่สามารถอ ย่างแน่นอน!
ช่วงเวลาสำคัญที่เกิดขึ้นในสมองของจั นวิภาคือครั้งสุดท้ายที่จันวิภาพบกับพ่อ ในตอนนั้นสุขภาพของพ่อไม่ดีต้องนอน ที่โรงพยาบาลซึ่งในเวลาต่อมาไม่รู้ว่าม ะลิวัลย์ใช้อุบายอะไรย้ายพ่อไปโรงพยา บาลอื่นโดยที่เธอไม่รู้จากนั้นเธอก็ไม่ไ ด้พบกับพ่อตัวเองอีกเลย คิดถึงพ่อคิดถึงจดหมายลาตายใบนันก ารปกปิดและการหลอกลวงของสุมิตรแ ละยังมีความจริงที่เขาฆ่าพ่อทั้งหมดนี้ ทำให้จันวิภาคิดอย่างหนัก
เธอไม่สามารถตกปากรับคำสุมิตรได้เพ ราะพวกเขาสองคนเป็นศัตรูกัน!นี่ถือว่าเ ป็นการตอบรับของเธอหลังจากความท รงจำของสุมิตรกลับคืนมายังคงดูถูกเธ อเหมือนเมื่อก่อนจันวิภาไม่เอาไม่เอา!
ไม่เอา!!!จันวิภาผลักสุมิตรออกอย่างรว ดเร็วสุมิตรตั้งตัวไม่ทันทำให้ถูกจันวิภา ผลักตกโซฟาสีหน้าของจันวิภาดูตื่นเต้ นแววตามีความเกลียดชังฉันไม่อยากจ ะอยู่กับคุณถึงตายก็ไม่อยาก !
วิภา…สุมิตรนั่งอย่างงงงวยมองดูจันวิภ าตอนนี้เขาไม่สามารถยอมรับปฏิกิริยา ที่ดูตื่นเต้นของจันวิภาได้ เขาได้เตรียมพร้อมที่จะถูกจันวิภาปฏิเส ธแต่คาดไม่ถึงว่าจันวิภาจะตื่นเต้นจนกร ะทั่งมีแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียด ชัง
สุดท้ายแล้วเธอเป็นอะไร ?
จันวิภาอยู่ในอารมณ์ที่ตื่นเต้นสติรู้สึกไ ม่กระปรี้กระเปร่าเธอนึกถึงเรื่องราวเมื่อ หกปีที่แล้วสิ่งที่สะท้อนอยู่ในหัวสมองคื อสุมิตรดุถูกเธอยังไงด่าทอเธอยังไงแ ละยังมีเรื่องที่เขาเป็นคนฆ่าพ่อของเธอ อีก
เรื่องราวเมื่อหกปีที่แล้วทำให้เกิดบาดแ ผลลึกแก่จันวิภาจนครั้งนี้มันถูกคนเปิด แผลออกมามีเลือดสดหยดลงจนตอนนี้ เธอไม่สามารถยอมรับมันได้
เธอตะโกนใส่สุมิตรเสร็จสายตาก็มองเ เฉยชาความตื่นเต้นทำให้เธอนั งลงแล้วค่อยๆงอขาทั้งสองข้างกอดตัว เองไว้แน่นสายตาเหม่อมองไปอย่างไร้ จุดหมาย
ท่าทางที่ดูเจ็บปวดของจันวิภาจากการ ที่ถูกสุมิตรทิ่มแทงจิตใจทำให้เขาลุกขึ้ นจากพื้นกลับไปนั่งที่โซฟาคิดสักพักเข าก็เอื้อมมือไปกอดจันวิภาไว้ในอ้อมแข นโน้มศีรษะตัวเองไปบนศีรษะของเธอ อย่างรวดร้าว
ครั้งนี้จันวิภาไม่ได้ผลักสุมิตรออกไปคา ดว่าเรื่องราวที่ผ่านมานั้นเจ็บปวดเกินไ ปร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยตั้งแต่ฝ่าเ ท้าจนถึงก้นบึ้งหัวใจอีกครั้งที่ร่างกายเ ยือกเย็นเย็นจนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือก อดตอบสุมิตรทำให้เธอซบหน้าอยู่ในอ้ อมแขนของสุมิตรและมีน้ำตาไหลรินอ อกมาจากดวงตา
สุมิตรรับรู้ได้ถึงความเปียกชุ่มในอ้อมแ ขนยิ่งทำให้เขากอดจันวิภาแน่นยิ่งขึ้นเ พื่อพยายามทำให้เธอรู้สึกถึงความอ่อน โยน
ในขณะเดียวกันในใจของสุมิตรก็มีควา มสงสัยว่าเมื่อกี้เขาได้พูดอะไรผิดไปถึง ทำให้จันวิภามีปฏิกิริยาโต้ตอบที่รุนแรง เช่นนี้หรือว่าเขายังเข้าใจจันวิภาไม่เพีย งพอ?
ดูเหมือนจะต้องหาเวลาเขาอยากจะหา คนเพื่อมาสืบผู้หญิงคนนี้
ทั้งสองอยู่ในท่วงท่ากอดกันจนเกือบค รึ่งชั่วโมงในครึ่งชั่วโมงนี้ความทรงจำข องจันวิภาค่อยๆหลุดออกมาเธอยังคงมี จตใจทมนคงหลังจากได้สติก็พบว่าตัวเ องกำลังถูกสุมิตรโอบกอดอยู่ในอ้อมแ ขน
นึกขึ้นมาถึงคําสารภาพเมื่อสักครู่ของส มิตรหรือว่าปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรง ของตัวเองในใจของจันวิภาคิดว่าสุมิตร ต้องสงสัยในตัวเธออย่างแน่นอน
จะมีใครที่เมื่อถูกคนสารภาพแล้วจะมีป ฏิกิริยาที่ผิดปกติเช่นนี้แต่สุมิตรสูญเสีย ความทรงจำน่าจะคิดอะไรไม่ออก ?
ในใจของจันวิภากำลังคิดอย่างกระสับก ระส่ายขณะเดียวกันก็คิดว่าจะต้องเผชิ ญหน้ากับสุมิตรอย่างไรนึกไม่ถึงว่าเขา จะสารภาพกับตัวเองความจริงที่ไม่สาม ารถยอบรับได้ตอนนี้มันทำให้จันวิภารู้สึ กปวดหัว นราวชญสารภาพกับเธอสุพจน์สารภาพ กับเธอแม้แต่สุมิตรเองก็สารภาพกับเธ อหรือว่าเธอควรจะดูปฏิทินดูแล้ววันนี้ตั วเองช่างโชคดีในเรื่องความรักหรือว่านี่ คือความพิเศษของชีวิตที่เต็มไปด้วยพ ลัง
สิ่งที่ทำให้ยุ่งยากยิ่งขึ้นก็คือสองคนแร กนั้นเท่าเทียมกันแต่สุมิตรดูกระตือรือร้ นคุณรู้หรือไม่ว่าคำพูดเหล่านี้ทำให้เกิด ผลกระทบต่อคนมากมาย
สิ่งที่จันวิภาคิดอยู่ในใจนั้นช่างไร้ประโย ชน์ท้ายที่สุดเธอผลักสุมิตรออกเบาๆแล ะพูดเสียงต่ำว่าท่านประธาน
ในที่สุดภายในอ้อมกอดก็เกิดการตอบ สนองภายในจิตใจของสุมิตรที่หนักอึ้ง ก็เริ่มผ่อนคลายลงเขาค่อยๆจับหน้าขอ งจันวิภามองเธออย่างใกล้ชิดแล้วถาม ด้วยความกังวลว่าคุณไม่เป็นไรใช่ไหม ?
จันวิภาเริ่มมองดูเห็นการกระทำของสุมิ ตรที่ปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนก็รู้สึก ปวดหัวเธอไอออกมาเบาๆจับมือของสุ มิตรวางลงแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเ ราะว่างั้นอะไร…ท่านประธานระหว่างพว กเราสองคนมันไม่สามารถเป็นไปได้คุ ณอย่าทำอย่างนี้เลย
คำพูดของจันวิภาทำให้สุมิตรถอนหายใ จเขาจ้องมองจันวิภาด้วยความไม่เข้าใจ แล้วถามว่าทำไมพวกเราถึงเป็นไปไม่ไ ด้?
เพราะ….จันวิภาคิดแล้วคิดอีกในที่สุดก็ พูดความคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเร ามันเป็นเพียงแค่ผู้ใต้บังคับบัญชายิ่งไป กว่านั้นฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับท่า นประธานอกทงฉันยังเป็นแค่เพียงผู้ห ญิงธรรมดาคนหนึ่งไม่คู่ควรกับคนสูง กดิ์อย่างประธานคุณ…เข้าใจความหมา ยของฉันใช่ไหม ?
ไม่เข้าใจสีหน้าของสุมิตรนั้นเคร่งขรึมเ ขาขมวดคิ้วและพูดว่าสิ่งที่คุณพูดนั้นไม่ ใช่ปัญหาหากคุณไม่ต้องการพูดเรื่องค วามรักในที่ทำงานคุณไม่ต้องมาทำงาน ก็ได้ผมสามารถเลี้ยงดูคุณที่บ้านส่วนเรื่ องที่คุณพูดว่าเราสองคนไม่เหมาะสมกั นนั้นคุณไม่ได้พูดอยู่เสมอหรือว่าตอนนี้ มันคือยุคสังคมเสรีนิยมการแต่งงานคือ สิ่งที่คุณต้องการให้ผมทำซึ่งจริงๆแล้ว ไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางข้อตกลงนี้ได้
สุมิตรพูดออกมามากมายจันวิภารู้สึกว่า เขาไม่ได้ยินความคิดของเธอเธอจ้องม องสุมิตรและพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่มีเ หตุผลว่าแตฉันไม่ได้รู้สึกกับคุณแบบนั นนี่คือปัญหาสําคัญโอเคไหม!
คุณไม่ได้รู้สึกกับผม ? สุมิตรหรี่ตามอง ทันใดนั้นเขาก็เอามือโอบรอบคอของจั นวิภาแล้วก้มศีรษะลองไปจูบเธออย่าง ซาบซึ้งแบบไม่มีที่สิ้นสุด
เมื่อเธอถูกจูบจนกระทั่งอ่อนระทวยอยู่ บนร่างกายของเขาสุมิตรก็ยิ้มแล้วพูดว่ าดูแล้วคุณมีความสุขจะเป็นไปได้อย่าง ไรที่คุณจะไม่รู้สึกกับผม?
จันวิภาถูกสุมิตรพูดแทงความเจ็บปวดเ ธอตะโกนตอบกลับอย่างเสียงดังว่านั่น คือการบีบบังคับของคุณบังคับฉันถ้าแร งฉันมากกว่าคุณจะถูกคุณรังแกอย่างนี้ ไหม?
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น…สุมิตรมองดูจันวิภา อย่างมีความหวังและเห็นว่าในใจของเ ธอนั้นดูไม่เป็นความจริงเขายิ้มและพูดว่ างั้นก็ถือเสียว่าผมบังคับคุณแต่หน้าขอ งคุณที่ดูมีความสุขจะให้ผมเข้าใจว่าอย่ างไร?อืม?
สุมิตรพูดคำสุดท้ายว่าอึมโดยลากเสียง ยาวอย่างมีเลศนัยกระตุ้นให้ข้างในหัวใ จของจันวิภาแสบๆคันๆหน้าของเธอแด งเธอตอบกลับเขาด้วยความโกธรไม่ว่า จะยังไงฉันก็ไม่สามารถยิมยอมคุณได้! ให้หัวใจของคุณตายไปเสียเถอะ!
งั้นผมก็จะวนเวียนอยู่กับคุณจนกว่าคุณ จะยินยอม!
