บทที่ 780 หลุนหวาง
“คิดว่าสหายท่านนี้ ก็คือคุณเฉิน เฉินเกอ ที่เชิญตัวมาเป็นครูฝึก ที่หัวหน้าหยุนได้พูดถึง?”
จูเป่าชิ่งมือไขว้หลังไว้ จ้องมองเฉินเกอด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา
“ถูกต้อง!”
เฉินเกอพยักหน้า
“เหอะๆ อย่าตัดสินคนที่รูปลักษณ์ภายนอกจริงๆ ไม่คิดว่าคุณเฉินยังมีอายุน้อย ก็มีความสามารถเช่นนี้แล้ว ช่างทำให้คนรู้สึกน่าเคารพนับถือจริงๆ!”
“แต่มักจะได้ยินคนพูดกันว่า เมื่อความสามารถของคนคนหนึ่งแข็งแกร่งมาก ความใจกว้างของเขาก็ควรจะใหญ่ขึ้นเช่นกัน น้องชายท่านได้รับการฝึกฝนในสถานที่ของเรา ก็คือฉันจูเป่าชิ่ง ที่ดูแลไม่ดี เอง แต่ความรับผิดชอบทั้งหมด ก็โทษที่หลานชายฉันหยุนเฟยไม่ได้ อยากจะโทษ ก็คือน้องชายของท่าน ที่มองข้ามความหวังดีไป เหอะๆ!”
ในขณะที่จูเป่าชิ่งยิ้ม ก็กวักมือเรียก
หลังจากที่จูหยุนเฟยเห็นเข้า ก็รีบลุกขึ้นจากพื้นทันที วิ่งไปข้างหลัง จูเป่าชิ่ง
“คุณอา ถ้าอายังไม่มาอีก ฉันก็จะถูก……” จูหยุนเฟยรีบพูดด้วยความกลัว
“เอาล่ะ อย่าเพิ่งพูดแล้ว เรื่องทุกอย่างมีอา!”
จูเป่าชิ่งตบไหล่ของจูหยุนเฟยเบาๆ
ในเวลาเดียวกัน เขาขยิบตาส่งสัญญาณให้จูหยุนเฟย บ่งบอกว่าให้เขาเตรียมชมเรื่องสนุกได้เลย!
และเห็นได้ชัดว่า จูหยุนเฟยจะรู้จักนิสัยใจคอของคุณอาเป็นอย่างดี
ตัวเองได้รับความอัปยศ คุณอาไม่ยอมวางมือยุติเรื่องราวง่ายๆแน่นอน
แต่ตอนนี้ ก่อนอื่นคุณอาก็ได้ใช้คำพูด ทำให้ฝ่ายที่ชื่อเฉินเกอนั้น พูดไม่ออกเลย หลังจากที่พวกเขาพูดอะไรไม่ได้ คุณอาก็ถือโอกาสหาเรื่อง ใช้มือของแกงค์ดากอน กำจัดคนพวกนี้ทิ้ง
เหอะๆ อุบายนี้ คุณอาไม่ได้ใช้เป็นครั้งแรกแล้ว
ในขณะนี้ จูหยุนเฟยพยักหน้าเล็กน้อย มองพวกเฉินเกอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
จูเป่าชิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นถึงได้มองไปที่เฉินเกอ แล้วพูดต่อ
“คุณเฉิน คุณจะเห็นว่า ว่ากันจนถึงแก่นแท้แล้ว คือพวกเขาสิบกว่าคนที่รังแกน้องชายคุณคนเดียว แต่ตอนนี้ล่ะ แค่ฝีมือของคุณ ก็ทำลายคนเลือดใหม่ ที่มีพรสวรรค์สิบกว่าคนเต็มๆ ในอนาคต พวกเขาทั้งหมดจะเป็นเสาหลักของแกงค์ดากอน
เพียงเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวของคุณ คุณได้ทำลายความหวังทั้งหมดของแกงค์ดากอนในอนาคต คุณไม่คิดว่ามันมากเกินไปหรือ?”
จูเป่าชิ่งไม่ได้ยืนจากมุมมองของตัวเอง แต่ได้เอาแกงค์ดากอนมาอ้าง และหยุนเห้าเทียนได้คาดเดาถึงกลอุบายของจูเป่าชิ่งตั้งนานแล้ว
กำลังจะตอบโต้ แต่ไม่สามารถตอบโต้ได้เลย อันที่จริงแล้ว เมื่อคิดเช่นนี้ คุณเฉินก็ลงมือโหดเหี้ยมเกินไป
กลัวก็แต่ว่า ต่อจากนี้จูเป่าชิ่งยังคงเอาแกงค์ดากอนมาบังหน้า
ยุให้รำตำให้รั่ว!
หยุนเห้าเทียนสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“อีกอย่าง คุณเฉิน ในฐานแกงค์ดากอนของเรา ก็ต้องมีข้อกำหนดและกฎระเบียบของฐานแกงค์ดากอนอยู่แล้ว น้องชายของท่านได้รับความอับอาย มีสถานที่โดยเฉพาะที่สามารถจัดการได้อยู่แล้ว คุณลงไม้ลงมือที่ฐานแกงค์ดากอน คือไม่ได้เห็นฐานแกงค์ดากอนอยู่ในสายตาเลยใช่ไหม?”
จูเป่าชิ่งยังคงโจมตีต่อไป
“ใช่เลย คุณอาพูดถูกต้อง คุณเห็นทั้งฐานแกงค์ดากอนอยู่ไหน? นึกว่าที่นี่คือที่ไหน คุณอยากลงมือก็สามารถลงมือได้เลยหรือ? คุณนี่มันไม่มีขื่อมีแปเลยจริงๆ!”
จูหยุนเฟยยิ้มเยาะช่วยดูเสริมในทันที
ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ยิ้มให้คุณอาอย่างมีชัย
มุมปากของทั้งสอง ต่างมีรอยยิ้มสัพยอก
เห็นได้ชัดว่า พวกเขาต้องการผลักให้เฉินเกอเข้าสู่สถานการณ์ที่สิ้นหวัง จากนั้นจึงใช้แกงค์ดากอนมากำจัดทิ้ง
“คุณทำให้เขาเดือดร้อน!”
เผชิญกับการข่มเหงด้วยวาจาของจูเป่าชิ่ง เฉินเกอยกมือขึ้น ชี้ไปที่จูหยุนเฟยเล็กน้อย แล้วพูดกับจูเป่าชิ่ง
“อะไร? หมายความว่าอะไร?”
จูเป่าชิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เมื่อกี้ ฉันได้ชี้ทางให้เขาสองทาง ทางหนึ่งคือการเอาตัวรอด นั่นก็คือคลานลอดหว่างขาของเพื่อนรักฉัน ถ้าหากไม่ ฉันทำได้แค่ฆ่าเขาเท่านั้น ให้เขาตายอย่างทรมาน!”
เฉินเกอพูดเบาๆ
“และในเมื่อกี้ เขาไม่สนใจกับคำพูดของฉัน ในตอนที่เขาสามารถคลานลอดไป แล้วปลอดภัยสงบสุข แต่กลับยอมทิ้งโอกาสเพื่อมีชีวิตรอดนี้!”
เฉินเกอส่ายหัวอย่างจนใจ
คำพูดเหล่านี้ ทำให้จูหยุนเฟยกลืนน้ำลายอย่างรุนแรง
ส่วนจูเป่าชิ่ง เปลือกตายิ่งกระตุกอย่างแรง
“คุณเฉิน ดูเหมือนเมื่อกี้คุณยังฟังไม่เข้าใจเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันพูดใช่ไหม? ความหมายของฉัน ไม่ใช่เรื่องนี้……”
ดวงตาของจูเป่าชิ่ง พาดผ่านความโหดเหี้ยม
“ฟังเข้าใจหรือไม่เข้าใจ ก็สายไปแล้ว คุณคิดว่า ใช้แค่กลอุบายเล่ห์เหลี่ยมทางภาษานิดหน่อย ก็สามารถผูกมัดฉันทางศีลธรรมได้? ยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองเต็มไปด้วยสติปัญญา เฉลียวฉลาดยิ่งนัก?”
“เหอะๆ น่าเสียดาย คนอย่างคุณ ฉันเจอมาไม่ถึงพัน ก็มีแปดร้อยแล้ว
ส่วนฉันเฉินเกอ ก็มีนิสัยอย่างหนึ่ง นั่นก็คือ พูดได้ทำได้มาตลอด คนที่ฉันบอกว่าจะฆ่าทิ้ง เขาก็ต้องตาย!”
เฉินเกอยิ้มเยาะ
ในขณะนี้ ก็ได้เห็นเฉินเกอทำท่าประสานมือกระบี่
ทันใดนั้น รัศมีแสงสีทองก็ปกคลุมไปทั่ว
ฉับ!
พื้นที่ตรงหน้าปั่นป่วนไปหมด
รัศมีแสงสีทองพุ่งยิงออกมา
ทะลุคอของจูหยุนเฟยทันที
เสมือนดั่งใบมีด
เห็นเพียงดวงตาของจูหยุนเฟย เปิดกว้างไว้ ใช้เวลาไม่นาน ก็หลุดออกมาต่อหน้าต่อตาเลย
“หยุนเฟย!!!”
จูเป่าชิ่งเบิกตากว้าง
ทั้งดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
เพราะการโจมตีที่ทรงพลังเมื่อกี้ ตัวเองไม่สามารถขัดขวางได้เลย
“นายฆ่าหลานฉัน!!!”
จูเป่าชิ่งคำรามด้วยความโกรธ
“เขาแค่ทำความผิดเล็กน้อยเท่านั้น นายก็ฆ่าเขาเลย!”
จูเป่าชิ่งคาดคิดไม่ถึงเลย คนตรงหน้า ถึงกับโหดเหี้ยมขนาดนี้
“คำพูดของฉันในเมื่อกี้ พูดได้ชัดเจนมากแล้ว ทั้งๆที่เขาไม่ต้องตาย เพียงแค่คลานลอดไปเท่านั้น แต่คุณให้เขาลุกขึ้น ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องชดใช้!”
เฉินเกอเรียบเฉย
“นายสารเลว หรือว่า นายไม่ได้เห็น สำนักหวูจี๋อยู่ในสายตาเลย?”
จูเป่าชิ่งเจ็บใจยิ่งนัก
คนที่เหลือต่างก็หวาดกลัวตกตะลึง แล้วกลืนน้ำลายลงคอ
“สำนักหวูจี๋? ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน!”
เฉินเกอส่ายหัวยิ้มเยาะ
ไอ้สารเลว ฉันสู้ตายกับนาย!”
ในขณะนี้ จูเป่าชิ่งเต็มไปด้วยไอสังหาร พุ่งเข้าหาเฉินเกอทันที……
ในเวลาเดียวกัน
ห้องทำงานของหัวหน้าฐาน
“หัวหน้าหลง แย่แล้ว เรื่องแย่มากแล้ว?”
ครูฝึกคนหนึ่ง วิ่งมากกระเจิดกระเจิง
“อืม? เรื่องอะไรร้อนรนขนาดนี้?”
หัวหน้าหลงกำลังฝึกคัดอักษรพู่กันจีน เลยขมวดคิ้วขึ้นทันที
“คือทางโรงอาหาร ได้ต่อสู้กันแล้ว!”
“นี่มีอะไร? รีบส่งคนไปจัดการด่วน!”
หัวหน้าหลงพูดอย่างจนใจ
“ไม่ใช่ๆ คือจูหยุนเฟยกับคุณเฉิน หัวหน้าครูฝึกคนใหม่ต่อสู้กัน จูหยุนเฟยยั่วโมโหคุณเฉิน แล้วโดนคุณเฉินตัดหัวทิ้งทันที!”
“ตอนนี้ หัวหน้าจูได้ต่อสู้กับคุณเฉินแล้ว!”
“อะไรนะ?”
พู่กันร่วงลงพื้นทันที
หัวหน้าหลงรีบถามขึ้น “ใช่แล้ว คุณเฉินคนนั้นเป็นใคร?”
“ก็คือครูฝึกหนุ่มที่หัวหน้าหยุนรับเชิญมา!”
“รีบไปดูหน่อย!”
ในระหว่างที่พูด หัวหน้าหลงก็ได้นำคนเดินเข้ามาแล้ว
เห็นเพียงพื้นที่ภายนอกทั้งหมด รายล้อมไปด้วยผู้คน
แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกน่าแปลกใจเล็กน้อยก็คือ ทุกคนต่างไม่พูดคุยกัน ในเหตุการณ์นั้นเงียบจนน่ากลัว
และหัวหน้าทีมสาม ยืนงุนงงอยู่ข้างๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาได้เห็นอะไร ทั้งคนอยู่ในสภาพแข็งทื่อ ราวกับโง่ไปแล้ว
“หัวหน้าทีมสาม สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?”
หัวหน้าหลงถามอย่างเคร่งขรึม
“ หลุนหวาง!”
หัวหน้าทีมสาม พูดด้วยแววตาล่องลอย
“นายพูดอะไร?” หัวหน้าหลงถามด้วยเสียงต่ำอีกครั้ง
“เหนือขอบเขตนักพรต ขอบเขตหลุนหวาง พระเจ้า วันนี้ได้เจอกับหลุนหวางที่แท้จริงแล้ว!”
หัวหน้าทีมสาม ตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้
“นายว่าอะไรนะ? หลุนหวาง?”
หัวหน้าหลงได้ยินชัดเจนแล้ว ดวงตาเบิกกว้างทันที ทั้งร่างกาย สั่นสะเทือนในทันที! ! !
