บทที่ 351 เจ็บท้องน้อย2
ฮ่องเต้อำมหิตลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าหายาแปลกๆกับดอกไม้มาทำเป็นเครื่องสำอางแล้วขายให้กับหญิงสาว ก็สามารถหาเงินได้แล้วงั้นหรือ”
ซินเหยาพูด “ใช่”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มเย้ย “เจ้าจะขายได้เงินมาเท่าไหร่กันเชียว ยี่สิบตำลึง ร้อยตำลึง หรือพันตำลึง”
ซินเหยาพูด “ร้อยล้านตำลึง”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้ารู้ไหมร้อยล้านตำลึงคือเท่าไหร่ เจ้าคิดว่าแค่ขายเครื่องสำอางจะสามารถหาเงินมาได้เยอะขนาดนี้เชียวหรือ”
ซินเหยาพูด “อย่าดูถูกผู้หญิงนะ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าไม่เคยดูถูกผู้หญิง แต่ ผู้หญิงพึ่งผู้ชายถึงจะอยู่ได้ ต้องการหาเงิน ก็ควรไปลงทุนกับผู้ชายสิ เช่นเปิดบ่อน เปิดหอนางโลม”
ซินเหยายิ้ม “ท่านไม่เชื่อ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้นว่า “ไม่เชื่อ”
“งั้นท่านกล้ามาพนันกับข้ามั้ยล่ะ”
“พนันยังไง”
“ละครหนึ่งฉากกับพนันหนึ่งครั้ง”
“สัญญาในการพนันของพวกเราคือ ขอแค่ท่านช่วยข้าแสดงละครฉากหนึ่ง ข้ารับรองว่าภายในห้าวัน จะต้องหาเงินได้ถึงสามล้านตำลึง”
“ห้าวันสามล้านตำลึง”
“ใช่”
“เจ้าบอกว่าเจ้าสามารถหาเงินร้อยล้านตำลึงได้ ข้าเชื่อเจ้า ไม่แน่หนึ่งปี สิบปี อาจจะทำได้ แต่สามวันกับสามล้านตำลึง หนึ่งวันหนึ่งล้านตำลึง ในใต้หล้านี้มันไม่มีทางที่จะทำได้”
“ท่านกล้าพนันมั้ยล่ะ”
ซินเหยาจ้องมองเขาด้วยสายตาที่แหลมคม
ฮ่องเต้อำมหิตสะดุ้งพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ได้ ข้าจะพนันกับเจ้า พนันอะไรล่ะ”
ซินเหยาพูด “ถ้าหากข้าชนะแล้ว ท่านจะต้องให้สิทธิ์ในการค้าทั่วประเทศกับข้าแบบไม่มีข้อกำหนด ยังมีอีก ข้าขอกองทหารชิงหลง”
ฮ่องเต้อำมหิตตกใจ “แค่นี้เองหรือ เจ้ารู้ไหม ว่าพนันกับข้า ถ้าเจ้าชนะ ข้าจะให้ทุกอย่างที่เจ้าขอ”
ซินเหยายิ้มอย่างเลือดเย็น “ข้ารู้ ท่านเป็นถึงฮ่องเต้ คงไม่โกงหรอก”
ฮ่องเต้อำมหิตถาม “เจ้าก็รู้ แล้วทำไมถึงไม่ขอให้ข้าปล่อยคนจวนอ๋องโจว๋ล่ะ เจ้ารู้ไหมว่ากองทหารชิงหลงมีแค่สามพันนาย และเป็นเพียงแค่กองทหารของจวนอ๋องโจว๋เท่านั้นไม่ใช่กองทัพจริงๆ”
ซินเหยาพูด “ถ้าข้าให้ท่านปล่อยคนจวนอ๋องโจวืท่านจะปล่อยไหมล่ะ”
ฮ่องเต้อำมหิตตอบ “ไม่แน่นอน”
ซินเหยาพูด “งั้นก็ถูกแล้ว ท่านไม่ยอมปล่อย แล้วยังจะมาพนันกับข้าอีกทำไมล่ะ ไม่ต้องพูดมาก และท่านก็ไม่ต้องสนใจว่าข้าต้องการจะทำอะไร ยังไงเสียนี่คือข้อเรียกร้องของข้า แล้วของท่านล่ะ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าพูดอะไรก็ได้ใช่มั้ย”
ซินเหยาพูด “ใช่ ขอแค่ท่านชนะ แล้วแต่ท่านเลย”
ฮ่องเต้อำมหิต “ข้า…อยากได้เจ้า”
ซินเหยายิ้มที่มุมปาก
บ้ากาม
คนบ้ากาม
ในหัวของฮ่องเต้อำมหิตคนนี้มีแต่เรื่องแบบนั้น
วันๆคิดแต่เรื่องจะเอากัน
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มที่มุมปากอย่างหล่อเหลา “ข้าต้องการเจ้าแค่คืนเดียว เจ้าต้องทำทุกอย่างให้ข้าพอใจ”
ซินเหยาตอบ “ได้”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ได้จริงหรอ”
ซินเหยายิ้ม “ยังไงเสียท่านก็ไม่มีวันชนะข้าหรอก”
สีหน้าของฮ่องเต้อำมหิตดูเจ้าเล่ห์ “ข้าไม่มีทางเชื่อว่าเจ้าจะสามารถหาเงินมาได้ภายในห้าวัน เจ้าบอกมาเถอะว่าจะให้ข้าแสดงละครอะไร”
ซินเหยาพูด “ละครรักใคร่”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าให้ข้าเป็นนักแสดงหรือ”
ซินเหยาพูด “ไม่ต้องรีบ ไม่ใช่แค่ท่านคนเดียว ข้าก็จะแสดงกับท่านด้วย”
“แสดงยังไง”
“อันนี้ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะเขียนบทมาให้ท่านแค่สั่งคนให้จัดฉากตามนั้นก็พอ อ้อ ข้ายังต้องการจิตรกรด้วย”
“สถานที่แล้วแต่เจ้าเลย”
“อ่างอาบน้ำ ไม่มีที่ไหนเหมาะไปกว่าห้องทรงอาบน้ำของฮ่องเต้แล้ว”
“แล้วจิตรกรล่ะ”
“หามาสิบคน ที่วาดได้เร็วที่สุด”
“ข้าจะสั่งคนให้ไปจัดการตามนั้นเจ้ายังต้องการอะไรอีกไหม”
“ยังต้องการของสิ่งหนึ่งที่สำคัญมากถ้าไม่มีมันละครฉากนี้ก็คงจะแสดงเสียเปล่า”
“ของอะไร”
“ไอแพด”
ห้องอาบน้ำที่แลดูสวยงามอบอุ่น
เต็มไปด้วยหมอกไอน้ำ
หรูหราไม่มีที่ติ อบอุ่นชวนหลงใหล
กลีบดอกไม้ปลิวอยู่กลางหมอกไอน้ำ แสงและเหงา…..
เสียงน้ำกระทบเบาๆ
กลางหมอกไอน้ำ มีหญิงสาวที่มีผิวพรรณที่สวยงามราวกับเทพธิดามาปรากฏตัว
ทันใดนั้น
ประตูก็ถูกเปิดออก ฮ่องเต้อำมหิตวิ่งเข้ามาอย่างกับสัตว์ที่ดุร้าย
“หญิงงาม หญิงงาม”
ฮ่องเต้อำมหิตแลดูหลงใหลมึนเมาราวกับเป็นฮ่องเต้ที่ลุ่มหลงในอิสตรี
ท่ามกลางหมอกไอน้ำฮ่องเต้อำมหิตก็รีบมาหาหญิงงามที่เปลือยกายอยู่
“หญิงงาม”
“ผิวของเจ้าช่างนุ่มลื่นยิ่งนัก”
ฮ่องเต้อำมหิตรับคว้าแขนของหญิงงาม ผิวที่ขาวเนียนราวหยกขาว ช่างน่าดึงดูดยิ่งนัก
“ฝ่าบาทหม่อมฉันใช้ ผลิตภัณฑ์ของ “คุณสวยมาก” เพคะ”
“อะไรคือผลิตภัณฑ์ของ คุณสวยมาก”
