บทที่ 417 เกิดอะไรขึ้น2
ฮ่องเต้อำมหิตถอนหายใจแล้วพูดขึ้นว่า “เฮ่ย วังหลังไทเฮาทรงยึดครองวังหลัง ทำจนป่วนไปหมด ข้าไม่ได้โชคดีอย่างพี่ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกเลย ถ้าหากข้ามีอันเป็นไปบัลลังก์นี้ก็ให้พี่เลยนะ”
มู่หรุงหยุนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบคุกเข่าแล้วพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยมิบังอาจ ขอฝ่าบาทอย่าทรงล้อข้าเล่น”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดอย่างจริงจังว่า “พี่ลุกขึ้นมาเถอะ ข้าแค่พูดความจริง”
มู่หรุงหยุนพูด “ฝ่าบาทอายุยังน้อย วรยุทธก็สูงส่ง จะมีอันเป็นไปได้อย่างไร”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เรื่องแบบนี้ใครจะไปรู้ อายุยืนยาวเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าหากล่ะ ถ้าหากเป็นอะไรไป ในอนาคตบัลลังก์นี้จะทำอย่างไร”
มู่หรุงหยุนพูด “ถึงฝ่าบาทจะมีอันเป็นไปจริง เลือดเนื้อของฝ่าบาทที่อยู่ในท้องของโจว๋กุ้ยเฟย อีกแค่ครึ่งปีกว่า องค์ชายน้อยก็ลืมตาออกมาดูโลกแล้ว พอถึงตอนนั้นก็ค่อยให้องค์ชายน้อยขึ้นครองบัลลังก์”
“ที่แท้”
“ที่ฮ่องต้องเสด็จมาในคืนนี้ก็มาเพื่อทดสอบความจงรักภักดีของข้า”
แล้วยังตั้งชื่อให้ลูกข้าว่ามู่หรุงจุงอีก
“ดีนะที่ข้าไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น ไม่เช่นนั้นเมื่อกี้ข้าเสียอาการล่ะก็ เกรงว่าคงไม่รอดแน่”
ในที่สุดมู่หรุงจุงก็เข้าใจว่าทำไมคืนนี้ฮ่องเต้ถึงมาที่นี่
“ฝ่าบาททำเพื่อความสุขสงบของราษฎร จะต้องอายุยืนยาวนานแน่ หากวันหน้าฮ่องเต้อยู่จนอายุร้อยปีแล้วจากไป ข้ามู่หรุงหยุนคืนคนแรกที่จะคอยช่วยองค์ชายน้อย หากใครกล้ารังแกองค์ชายน้อย ข้ามุ่หรุงหยุนก็พร้อมจะเอาชีวิตเข้าสู้”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้นด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มว่า “พี่จงรักภักดีต่อข้าจริงๆ ข้าพูดอยู่เสมอว่าในเวลาที่เลวร้ายที่สุดคนที่เราจะพึ่งได้ก็คือคนในครอบครัว พี่คือคนคนหนึ่งในราชวงศ์มู่หรุงที่จงรักภักดี ในอนาคตจะต้องได้เป็นใหญ่เป็นโตแน่ วันนี้ข้าชื่นชมพี่นัก พี่ข้าจะแต่งตั้งให้ลูกชายที่พึ่งเกิดมาเป็น จุงหย่งโห”
“ฝ่าบาท แบบนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
มู่หรุงหยุนเกรงกลัว
กฎของราชวงศ์เทียนส้งมีเพียงหนึ่งเดียว คือ
ทุกตำแหน่งและเงินทองจะต้องเป็นของบุตรชายคนโตแต่เพียงผู้เดียว
เช่นมู่หรุงหยุนที่ตอนนี้เป็นท่านอ๋อง ในอนาคตตำแหน่งนี้จะต้องเป็นของบุตรชายคนโตของเขาแต่เพียงผู้เดียว
ส่วนบุตรชายคนอื่นๆเป็นได้เพียงแค่ซื่อจึ
ฮ่องเต้อำมหิตแต่งตั้งตำแหน่งนี้ให้กับบุตรชายที่พึ่งเกิดมานี้
ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก
แต่มู่หรุงหยุนไม่อาจรับไว้ได้
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “พี่อย่าได้คัดค้านอีกเลย ข้าตัดสินใจแล้ว พี่เป็นขุนนางที่จงรักภักดีต่อราชสำนัก นี่คือสิ่งที่พี่ควรได้รับ อีกหน่อยราชสำนักยังต้องพึ่งพาพี่อีกโดยเฉพาะองค์ชายน้อย”
“ข้าจะไม่ทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวังขอทรงวางพระทัยได้”
“แค่ได้ยินคำพูดนี้ข้าก็วางใจแล้ว”
นัยน์ตาของฮ่องเต้อำมหิตปรากฏความรู้สึกแปลกๆออกมา
คนที่เขาไว้ใจที่สุดคือมู่หรุงหยุน
มู่หรุงหยุนและเขาเติบโตมาด้วยกัน ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองนั้นดียิ่งนัก
และเขาเองก็รู้จักมู่หรุงหยุนดี ว่าคนคนนี้เป็นคนซื่อสัตย์ภักดี
ที่สำคัญที่สุดคือ
เขาคือเชื้อพระวงศ์ด้วย
เชื้อพระวงศ์ถูกดูถูกมานานแล้วหลายปี และยิ่งไปกว่านั้นคือถูกสามตระกูลใหญ่เหยียบไว้ใต้เท้า โงหัวไม่ขึ้น
เหมือนกับว่าเชื้อพระวงศ์ทุกคนจะมีความรู้สึกโกรธแค้นและอยากแก้แค้นฝังเอาไว้ในใจ
ดังนั้น ดังนั้นฮ่องเต้อำมหิตจึงต้องสู้กับสามตระกูลใหญ่เพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีของเชื้อพระวงศ์
ความคิดนี้เหมือนจะได้รับการเห็นด้วยจากเชื้อพระวงศ์ทุกคน
และในจำนวนเชื้อพระวงศ์คนที่อายุน้อยที่สุดก็คือมู่หรุงหยุน
ฮ่องเต้อำมหิตรู้ ขอแค่มู่หรุงหยุนและเชื้อพระวงศ์ทั้งหมดคอยหนุนหลัง ในอนาคตองค์ชายน้อยจะไม่ถูกรังแกอย่างแน่นอน
ออกจากจวนอ๋องมู่หรุงหยุนฮ่องเต้อำมหิตก็ตรงไปที่คุกหลวงทันที
ฮ่องเต้อำมหิตมาคุกหลวงด้วยตนเอง
ทั้งผู้คุมขังและทหารเฝ้าประตูต่างตกใจกันไม่น้อย
ฮ่องเต้อำมหิตสั่งให้ปิดล้อมคุกหลวงเอาไว้ทันที อย่าให้มีคนเข้าออกเด็ดขาด
ผู้คุมและทหารเฝ้าเวรยามรีบล้อมคุกหลวงเอาไว้อย่างหนาแน่น
โอหยางซิงเฉินแอบตามฮ่องเต้อำมหิตอยู่ห่างๆ เห็นเขาออกจากจวนอ๋องมู่หรุงหยุนก็ตรงมาที่คุกหลวง
เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย
เป็นถึงฮ่องเต้ ทำไมต้องมาที่คุกหลวงด้วย
จากที่แปลกๆ
มาถึงจวนจ่งตู
จากนั้นก็ไปที่จวนอ๋องมู่หรุงหยุน
และตอนนี้ก็มาที่นี่คุกหลวง
เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่
เขาเป็นถึงฮ่องเต้ ทำไมถึงทำอะไรลับๆล่อๆแบบนี้เหมือนขโมยเลย
คุกหลวงถูกล้อมเอาไว้ไม่ให้คนในออกคนนอกเข้า ทำให้โอหยางซิงเฉินไม่สามารถเข้าไปข้างในได้
ทำได้เพียงรออยู่ข้างนอก
แต่เขารู้ ว่าคืนนี้เขาจะต้องได้อะไรกลับไปแน่นอน
เขารู้
ว่าฮ่องเต้อำมหิตแอบปิดบังอะไรเอาไว้
หมาป่า
เป็นสัตว์ที่ดุร้ายมากชนิดหนึ่ง
ในคุกหลวงนักโทษทุกคนต้องสวมชุดนักโทษสีขาว ทุกสายตามองมาที่เขาอย่างดุดัน พร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเวลา
ชีวิตร้อยกว่าชีวิตของจวนอ๋องโจว๋ก็ถูกขังไว้ในนี้ ไม่มีการสอบสวน และไม่มีเวลา ถึงขั้นไม่สืบสวนหาอะไรเลยและไม่มีการบังคับใดๆทั้งสิ้น
ราวกับว่าวันนั้นที่พวกเขาถูกจับมาขังคุก พวกเขาก็ถูกลืมไปเลยว่ายังมีพวกเขาอยู่ในคุก
เหมือนพวกเขาถูกลืมยังไงอย่างนั้น
เหมือนฮ่องเต้จะไม่รีบร้อนให้พวกเขาตาย ไม่ได้ตัดสินความตายของพวกเขา สอบสวนบังคับอะไรก็ไม่มี
ความโกรธนี้ ออกมาจากสายตาของคนตระกูลโจว๋ทุกคน
