ตอนที่537
“……….”
ปาณีนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ จัดการเรื่องของวันนี้ให้เสร็จสิ้น เป็นเพราะหิวมากจึงลงชั้นล่างไปต้มบะหมี่
เนื่องจากธามนิธิไม่อยู่ กลางคืนน้าลำมุงก็ไปที่บ้านวิสิทธิ์เวช ดังนั้นในบ้านจึงเงียบมาก
ปาณีเพิ่งจะต้มบะหมี่เสร็จและวางลงบนโต๊ะ ก็ได้ยินเสียงจอดรถลงที่หน้าประตู
เธอเปิดประตูและเดินออกไป มองเห็นถามนิธิเดินลงมาจากรถ จึงรู้สึกสงสัย “คุณอา คุณกลับมาได้ยังไงคะ?”
เขาบอกว่าจะกลับไปบ้านวิสิทธิ์เวชไม่ใช่หรือ?
ตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เขากลับมากะทันหันจึงทำให้เธอสงสัยอยู่บ้าง
ธามนิธิไม่ได้สวมเนคไท คอเสื้อเชิ้ตด้านในเปิดออก เขาเดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหล่าแสดงสีหน้าช่วยไม่ได้อยู่บางส่วน “ฉันถูกพ่อแม่ไล่ออกมา”
ดูเขาเป็นแบบนี้ เห็นทีหลังกลับไปคงถูกด่า?
“…..”ปาณีจ้องตาดำขลับของเขา รู้สึกปวดใจอย่างมาก “รีบเข้ามาเถอะค่ะ”
เขาอยากจะย้ายออกไป เดิมทีเธอก็คิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
ตอนนี้ยังถูกที่บ้านไล่ออกมาอีก เธอยิ่งรู้สึกผิดกว่าเดิม
เดินเข้าไปในห้องอาหาร ธามนิธิเห็นบะหมี่บนโต๊ะ “เธอต้มหรือ?”
“อืม” ปาณีเอ่ย “หิวนิดหน่อยค่ะ นอนไม่หลับ ก็เลยลงมาต้มอะไรทาน”
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาไม่อยู่ เธอยิ่งรู้สึกว่าจิตใจช่างว่างเปล่า เลยยิ่งหิวเร็วกว่าปกติ
เพียงแต่ เธอไม่คิดว่าเขาจะกลับมาอย่างกะทันหัน
ตอนนี้ที่มองเขา คล้ายว่าใจเธอก็ถูกเติมเต็มขึ้นมากะทันหัน
“คุณอยากทานไหมคะ?”
“ฉันยังไม่ทานข้าว” ธามนิธินั่งลง
ปาณีมองดูเวลา “ทำไมยังไม่ทานคะ? นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“พ่อแม่ไม่ให้ฉันทาน”ธามนิธิดูกลายเด็กโข่งที่ได้รับความอยุติธรรม เขาเอ่ยกับเธอ “นี่ฉันคงเป็นคนแรกที่เดินภรรยาหย่า แถมยังถูกพ่อแม่ทอดทิ้งด้วย”
“……..”ปาณีคิดได้ว่าล้วนเป็นเธอที่ทำร้ายเขาจนเป็นแบบนี้ เธอรู้สึกละอายอย่างยิ่ง จึงเอาบะหมี่ของตนเองวางลงตรงหน้าเขา “งั้นคุณทานก่อนนะคะ ฉันไปทำใหม่”
“หรือฉันทำเองจะดีกว่า ?”ธามนิธิสุภาพอย่างยิ่ง “พวกเราหย่ากันแล้ว จะให้เธอไปทำเรื่องพวกนี้แทนฉันได้ยังไงกัน?”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่บะหมี่ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ” ปาณีเดินเข้าไปในครัว เทน้ำในหม้อทิ้ง และต้มน้ำใหม่อีกครั้ง
ธามนิธิมองเธอที่กำลังยุ่งผ่านทางกระจก ดวงตาที่ดำราวกับน้ำหมึกคู่นั้นฉายประกายอบอุ่นออกมาบางส่วน
ถึงแม้ละหย่ากันแล้ว ยัยตัวเล็กของเขา ก็ยังคงทำดีกับเขาเหมือนเคย
เธอที่เป็นอย่างนี้ เขาจะสามารถปล่อยมือเธอไปได้อย่างไร?
ผ่านไปอย่างรวดเร็วปาณีก็เทบะหมี่ที่ต้มเสร็จลงในชาม ก่อนจะเดินออก ซ้ำยังตักเพิ่มลงไปให้ชามของธามนิธิ
“คุณไม่ได้ทานข้าว ทานเยอะๆหน่อยนะคะ ถ้าคุณทานเสร็จแล้วยังหิวอยู่ ฉันจะไปทำกับข้าวให้คุณ”
“ไม่ต้อง”ธามนิธิถือตะเกียบขึ้น “แค่นี้พอแล้ว”
ปาณีนั่งลง ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากันและลงมือทานบะหมี่ด้วยกัน
ธามนิธิทานไปได้สักพักก็จ้องมองดูปาณีและถามคำถามที่ไม่คาดคิดขึ้น “ปาณี เธอ…ชอบผู้ชายแบบไหน?”
“เอ่อ?”ปาณีมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมถึงถามคำถามนี้คะ?”
เธอจะยังชอบผู้ชายแบบไหนได้?
ไม่ใช่ผู้ชายแบบเขาหรอกหรือไง?
ธามนิธิเอ่ย “อยากรู้ว่าเธอชอบผู้ชายแบบไหน หลังจากนั้นจะได้ช่วยเธอดูๆว่ารอบตัวฉันมีใครเหมาะสม”
หย่ากันวันแรก ก็หาคู่ให้กับภรรยาแบบนี้ นอกจากธามนิธิแล้ว คงไม่มีใครทำได้อีก
ปาณีได้ยินคำพูดของเขาก็หัวเราะขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“ทำไม?”
ปาณีเห็นเขาจ้องมองตนเอง จึงก้มหน้าลง “ตอนนี้ฉันยังไม่คิดถึงเรื่องนี้ คิดแค่อยากทุ่มเทโฟกัสไปที่งานเท่านั้น”
ตอนที่538
มีแค่ทำให้ตนเองดีขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น ถึงจะได้พบคนที่ดีขึ้นได้
ยังไงก็ตาม ตอนนี้ปาณีรู้สึกว่าเธอได้พบคนที่ดีที่สุดในโลกแล้ว เพียงแต่ ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะครอบครองเขา
ดังนั้น เธอในตอนนี้ นอกจากคำว่าขยันแล้วก็ไม่ในใจทำเรื่องอื่นๆ
ธามนิธิมองเธอที่เป็นแบบนี้ ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมา นี่คือนิสัยของเธอที่ให้งานนั้นสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
ทานบะหมี่เสร็จ ทั้งคู่ก็กลับห้อง ปาณีช่วยเขาหาเสื้อผ้าและพบว่าตอนนี้ของของเขามากมายยังคงอยู่ ปาณีจึงเอ่ยถามขึ้น “ของของคุณเหล่านี้ จะย้ายไปไหมคะ? หรือจะวางไว้ที่นี่”
“………”ธามนิธิมองดูปาณี ของพวกนี้เขาจงใจทิ้งเอาไว้ พวกของที่ย้ายออกไปในตอนเช้า เดิมทีเป็นแค่ของที่ไม่สำคัญนัก
ตอนนี้ เผชิญหน้ากับคำถามนี้ของเธอ เขาจึงไม่สามารถพูดออกมาตรงๆได้ ทำได้แค่พยักหน้า“อืม”
ปาณีเอ่ย “พ่อแม่ตอนนี้คงไม่ชอบใจคุณมาก คุณไม่ต้องย้ายออกไปก็ได้นะคะ อยู่ที่นี่ต่อไป”
“จริงหรือ?”ธามนิธิรู้สึกเซอร์ไพรส์อยู่บ้าง
เขากลับเป็นคนที่บอกให้เขาอยู่ต่อไปขึ้นมาก่อน ถ้างั้นจากนี้ไปเขาก็สามารถอยู่ที่นี่ได้งั้นหรือ?
วินาทีถัดมา คำพูดของปาณีกลับคล้ายสาดน้ำเย็นเข้าใส่ธามนิธิอย่างจัง “ฉันหาบ้านได้แล้ว และจะรีบย้ายออกไปให้เร็วที่สุด”
ถึงแม้ธามนิธิจะบอกว่ายกบ้านหลังนี้ให้กับเธอ แต่เธอกลับไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้
ธามนิธิจ้องดูปาณี “เธอไม่ชอบที่นี่หรือ?”
นี่คือ บ้านของเขาและเธอ
ตอนนี้เพิ่งจะหย่ากัน เธอกลับอดรนทนไม่ไหวอยากย้ายออกไปขนาดนี้เลย?
แม้กระทั่งบ้านก็หาแล้ว?
ปาณีเอ่ย “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คุณก็รู้กำลังความสารถของฉัน ฉันรับผิดชอบที่นี่ไม่ไหว ถ้าหากจะอยู่ที่นี่ ทุกวันก็จำเป็นต้องเลี้ยงดูคนทำความสะอาดบ้าน ดังนั้นฉันเลยย้ายออกไปน่าจะดีกว่า”
เธออยู่กับความเป็นจริงอย่างยิ่ง ธามนิธิแบ่งให้เธอนั้นมีแค่บ้าน ไม่ได้รวมถึงค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของเธอ และเธอก็ไม่สามารถให้เขามารับผิดชอบค่าใช้จ่ายในชีวิตเธอหลังจากการหย่าได้เช่นกัน
ธามนิธิไม่พูดอะไร
ปาณีวางเสื้อผ้าลงบนมือเขา “คุณไปอาบน้ำเถอะค่ะ”
เธอหมุนตัวกลับไป เตรียมตัวเข้านอน วินาทีถัดมากลับถูกธามนิธิกอดเข้าจากด้านหลัง
เธอนิ่งไปและไม่ได้ส่งเสียงอะไร ผ่านไปชั่วครู่ถึงพูดขึ้น “ดึกมากแล้ว”
ธามนิธิจ้องจองดูเส้นผมรอบใบหูของเธอ น้ำเสียงปวดใจอยู่บ้าง “เธอออกไปแล้ว หลังจากนี้ยังจะกลับมาที่นี่อีกไหม?”
ที่นี่เคยเป็นบ้านที่สมบูรณ์แบบ ถ้าหากเธออยู่ที่นี่ เขาก็กลับมาได้ทุกเมื่อ แต่ถ้าหากเธอไป ที่นี่ก็ดูเหมือนไม่มีอยู่จริงอีกต่อไป
ปาณีตะลึงงันไปชั่วขณะ ก่อนก้มหน้าต่ำและเอ่ย “ฉันไม่แน่ใจ แต่ถ้าคุณไม่มีที่อยู่ก็สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอด นานแค่ไหนก็ได้”
เดิมทีบ้านก็เป็นของเขา เธอไม่เคยคิดจะเอามันไป เป็นเขาที่ยัดเยียดให้เธอ
ฟังคำพูดของเธอ ริมฝีปากของธามนิธิก็ยกขึ้น “ฉันไปอาบน้ำก่อน”
ช่างเถอะ ตอนนี้เขาไม่ได้คาดหวังมากเกินไป เขารู้ ถ้าถกเถียงเรื่องเหตุผลกับเธอ สิ่งที่ได้มีแต่ความสูญเสียเท่านั้น
–
ปาณีนอนอยู่บนเตียง ฟังเสียงสายน้ำที่ดังขึ้นขณะที่ธามนิธิกำลังอาบน้ำ
อาบน้ำเสร็จออกมา เขาก็ขึ้นไปบนเตียง มองดูเธอที่ลืมตาอยู่และดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “ยังไม่นอนอีก?”
ปาณีรู้สึกมีบางอย่างแปลกประหลาดอยู่บ้าง เธอมองที่ธามนิธิและเอ่ยแนะนำ “เราหย่ากันแล้ว นอนด้วยกันแบบนี้จะดูไม่ค่อยดีไหมคะ? หรือว่าฉันจะไปเก็บกวาดห้องข้างๆดี?”
ธามนิธิกุมมือเธอไว้และไม่ได้ปล่อย “เธอยุ่งมาถึงเวลานี้ ไม่เหนื่อยหรือ? แต่ฉันเหนื่อยเป็นอย่างมาก”
“ฉันไม่เหนื่อย”ปาณีอยากจะลุกขึ้นมา ยังไงซะตอนนี้หย่ากันแล้ว ถ้าเธอไม่แบ่งให้มันชัดเจน เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดพลาดอยู่ตลอดเวลา
ตอนที่539
ธามนิธิกุมมือเธอไว้ “นอนเถอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เธอกลัวฉันแบบนี้ ฉันกินคนหรือไง?”
“……”ถึงแม่เขาจะบอกว่าไม่กินคน แต่ ปาณีก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี
เธอนอนลงอย่างกังวลใจและถูกเขากอดเอาไว้ ไม่ได้พูดอะไรขึ้นอีก
–
ตอนเช้า ยามที่ฐิติพรตื่นขึ้นมา มองเห็นแม่บ้านจึงเอ่ยถาม “ธามนิธิหล่ะ?”
เมื่อคืนธามนิธิพูดคุยกับพวกเขาเสร็จก็ออกไป ไม่รู้ไปที่ไหน
ถึงแม้คนในบ้านจะพูดรุนแรงอยู่บ้าน แต่ไม่ถึงกับไล่เขาออกไปจริงๆ
แม่บ้านเอ่ย “ไม่รู้ค่ะ เมื่อคืนไม่ได้กลับมาทั้งคืน ”
“……..”ฐิติพรรู้สึกปวดหัวอย่างยิ่ง “ไม่รู้เขาทำอะไรลงไป เธอช่วยจับตาดูเขาให้ฉันด้วย อย่าปล่อยให้ไปอยู่กับนลินได้”
แม่บ้านพยักหน้า “ค่ะ”
–
ยามเช้า พอธามนิธิตื่นขึ้นก็เอาแต่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง สายลมยามเช้าพัดเขามาผ่านหน้าต่างและกระทบลงเสื้อเชิ้ตบนร่างเขา สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ปาณีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงมาโดยตลอด
เธอยังคงนอนหลับ แต่เขากลับตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง และจ้องมองเธอแบบนี้มาตลอดเป็นเวลายาวนาน ตอนนี้ทั้งร่างรู้สึกชาอยู่บ้างแต่ก็ยังไม่อยากละสายตาไปจากเธอ
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น และดังเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ธามนิธิรับสาย เขาเดินออกไปยังระเบียงและปิดประตูลงเพื่อลดเสียง สายที่ได้รับเป็นของไวยาตย์ ไวยาตย์เอ่ยถาม “คุณธามนิธิ ตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหน?”
“ที่บ้าน”แสงแดดยามเข้าสาดลงบนร่างกายของธามนิธิ น้ำเสียงของเขาทุ่มต่ำอย่างยิ่ง
ไวยาตย์เอ่ย “ผมอยู่บ้านวิสิทธิ์เวชไม่เห็นเจอคุณ”
“ฉันอยู่ที่สวนจตุจักร”
เมื่อคืนไวยาตย์เป็นคนส่งเขากลับมา ตอนนี้ได้ยินคำพูดของเขาจึงไม่เข้าใจอย่างยิ่ง “คุณกลับไปอีกทำไมกันครับ?”
ไม่ใช่ว่าย้ายของมาหมดแล้วหรือ? กลับไปอีกทำไมกัน?
เมื่อวานที่บริษัท เขาให้ไวยาตย์หาคนมาช่วยเขาย้ายของโดยเฉพาะ
ได้ยินว่าเขาไม่เพียงแค่หย่าแถมยังอยากย้ายของออก ไวยาตย์โมโหเป็นอย่างมาก
ธามนิธิเอ่ย “มีของที่ลืมไว้”
“……..”
หลังจากปาณีตื่นขึ้นมา ธานิธิก็ไปที่ห้องหนังสือแล้ว ดังนั้นเธอจึงเห็นไวยาตย์ก่อน
ไวยาตย์จ้องมองปาณี พบว่าดวงตาเธอดูแดงๆก็คิดถึงเรื่องที่เธอถูกธามนิธิทอดทิ้ง ย่อมต้องรู้สึกเศร้าเสียใจเป็นเรื่องปกติ จึงเอ่ยพูดด้วยความเป็นห่วงอย่างอดไม่ได้ “ปาณี เธอโอเคไหม?”
ไวยาตย์รู้สึกว่าตนเองไร้ประโยชน์อย่างมาก เดิมทีอยากลาออกและไปจากธามนิธิ ไม่ทำงานให้เขาอีก ผลลัพธ์คือกลับถูกคุณธามนิธิเมินเฉย ตอนนี้ก็ยังต้องมาจัดการเรื่องให้ธามนิธิอย่างพ่ายแพ้อีกต่างหาก
เรื่องการหย่าเป็นสิ่งที่ปาณีพูดขึ้นมา เธอรู้สึกปรับตัวไม่ทันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เศร้าเสียใจมากมายขนาดนั้น
เธอมองไวยาตย์และเอ่ยพูด “ฉันโอเค แต่คุณอา…..ได้ยินมาว่าเมื่อคืนถูกคนที่บ้านไล่ออกมา”
ไวยาตย์มองปาณีอย่างไม่อยากเชื่อ “เขาบอกเธอแบบนั้นหรือ?”
แม้ว่าเมื่อคืนหลังกลับไปบ้านวิสิทธิ์เวช ธามนิธิจะถูกคนในบ้านตอกใส่ไปคนละรอบและจันวิภายังเอ่ยว่าให้เขาย้ายออกไป แต่เรื่องที่จะไล่เขาออกจากบ้านนั้นกลับไม่ได้เกิดขึ้นจริงแน่
ตอนนี้มันคือสถานการณ์อะไรกัน?
เขาวิ่งมาหาปาณีที่นี่แล้วแสร้งทำตัวน่าสงสาร หมายความว่ายังไงกัน?
คนที่อยากจะหย่าไม่ใช่เขาหรอกหรือ?
“อืม”ปาณีเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “เรื่องการหย่าเป็นฉันที่คิดขึ้นมา นายช่วยพูดกับคนในบ้านแทนฉันหน่อย เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณอา เป็นฉันที่อยากหย่า ให้พวกเขาอย่าไปโทษคุณอาเลย”
คนที่บ้านตอนนี้ต่างก็คิดว่าเป็นธามนิธิที่รังแกตนเอง ปาณีก็รู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างยิ่ง ที่สำคัญคือพวกเขาไม่ฟังที่เธออธิบายเลยสักนิด ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ดูเหมือนเธอกำลังปกป้องธามนิธิอยู่เสียอย่างนั้น
ตอนที่540
ไวยาตย์ฟังที่ปาณีพูดจบสีหน้าท่าทีก็ดูขรึมขึ้นมา
โชคร้ายจริงๆที่ทุกคนมีความคิดแบบเดียวกัน
นี่คุณธามนิธิมาทำตัวน่าสงสารที่นี่ก็เพื่อที่จะให้ปาณีรับผิดแทนเขางั้นหรอ!
ไวยาตย์พูดกับปาณี “ฉันรู้แล้ว”
แล้วก็เข้าไปหาธามนิธิในห้องสมุด
ปาณีมองแผ่นหลังก็นึกว่าเขารู้จริงๆแล้วเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ
ในห้องสมุดมีของส่วนหนึ่งถูกย้ายไปแล้วแต่ก็เป็นของที่ไม่ได้ใช้เลยไม่เป็นผลกระทบต่อธามนิธิที่จะทำอะไรในนี้
ไวยาตย์เดินเข้าไปเห็นธามนิธิยังมีความชิวที่ไปนั่งดื่มชาตรงนั้นก็อดที่จะดึงเนคไทแล้วพูดไม่ได้ “คุณธามนิธิทำเหินไปนะครับ!”
“……” ตั้งแต่ที่ขอเลิกไปท่าทีของไวยาตย์ก็เปลี่ยนไปหมดจนตอนนี้ธามนิธิชินไปแล้วเขามองไวยาตย์ด้วยท่าทีนิ่ง “มีอะไร?”
“ทั้งๆที่คุณไม่โดนไล่ออกมาแต่ก็ยังไปโกหกปาณีแล้วยังอยากให้เขารับผิดแทนคุณเนี่ยนะครับ?”
“รับผิดแทนอะไร?”
“ทั้งๆที่คุณอยากหย่าก่อนแต่ทำไมต้องไปบอกว่าปาณีเป็นคนขอเอง?”
“……”
ธามนิธิรู้สึกหัวตัวเองกระตุกโดนไวยาตย์ว่าแบบนี้เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองผิดหนักมาก
แต่เรื่องขอหย่าปาณีเป็นคนพูดก่อนและที่เขาโกหกว่าตัวเองโดนไล่ออกมาก็เพื่อที่จะกลับมาที่นี่ไง
อะไรคือเขาอยากให้ที่รักตัวเองไปรับผิดแทนเขา
ธามนิธิขี้เกียจอธิบายกับไวยาตย์ก็แค่สั่งไปว่า “ปาณีอยากย้ายออกไปเธอกับธีระช่วยเขาหาบ้านด้วย”
เทียบกับให้ปาณีย้ายออกไปหาบ้านเองงั้นก็ให้เขาช่วยหาที่พึ่งดีๆให้เธอดีกว่า
แต่ฟังในหูของไวยาตย์มันคือธามนิธิอยากไล่ปาณีออกไปให้เร็วที่สุด
ธามนิธิก็ขี้เกียจอธิบาย
ถึงแม้ปาณีเป็นคนขอเลิกแต่งงานแต่เขาไม่อยกให้คนในบ้านรู้
ยังไงทุกคนก็เข้าใจผิดกันว่าเขาเป็นคนของั้นก็ถือว่าเขาเป็นคนขอแล้วกัน!
แต่ไวยาตย์ก็ไปช่วยหาบ้านอยู่ดี
วันเสาร์ปาณีเริ่มย้ายบ้านไวยาตย์เป็นคนหาบ้านให้แล้วธีระพาเธอไปดู
ดูเสร็จก็รู้สึกบ้านยังใช้ได้อยู่ราคาก็อยู่ในกรอบที่เธอรับได้เธอเลยตัดสินว่าใช้เวลาสองวันนี้ย้ายไป
ของที่เธอเอาไปไม่เยอะเป็นแค่เสื้อผ้าที่เธอใส่บ่อยๆน้าลำมุงยืนอยู่ข้างๆแล้วมอง “ปาณีเธอจะย้ายออกไปจริงหรอ?”
พูดถึงตรงนี้เธอเกือบจะร้องไห้
“คุณน้าคะ” ปาณีรู้ว่าในบ้านหลังนี้น้าลำมุงดีกับตัวเองมากที่สุดเธอบอก “หนูก็แค่ย้ายออกไปอยู่ใกล้ๆกับที่ทำงานไม่ใช่ว่าจะไม่กลับมาสักหน่อยคุณน้าอย่าร้องไห้เลยไว้วันหลังหนูแวะมาเยี่ยมบ่อยๆ”
เธอนับคนในบ้านวิสิทธิ์เวชเป็นครอบครัวเดียวกับเธอแล้วถึงแม้จะเลิกแล้วแต่คนพวกนี้ก็เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ตัดขาดให้ง่ายขนาดนั้นหรอก
น้าลำมุง “เป็นเพราะธามนิธิเลยเลยเขาทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน”
“…….” ปาณีกำลังจะอธิบายกับน้าลำมุงธามนิธิก็เดินเข้ามา “เก็บของเสร็จ
หมดแล้ว?”
“ใกล้หมดแล้ว”
ธามนิธิมองก็พบว่าเธอไม่ได้เอาของไปเยอะมาก
เธอไม่ใช่พวกโลภมากและไม่เคยคิดจะเอาของจากธามนิธิไปสักอย่าง
“ฉันไปส่งเธอ” ธามนิธิเดินเข้ามาช่วยเธอยกกระเป๋าความรู้สึกนี้ราวกับว่าจะส่งเธอไปเที่ยว
ปาณีเห็นธามนิธิยังจะส่งตัวเองไปอีกก็เบปาก “นี่คุณอาอยากให้ฉันไปขนาดนั้นเลย?”
