บทที่ 868 ความผิดของเวลา
ถูกส่งกลับไปที่โรงเตี้ยม
โม่ซานเพราะตัวตนที่พิเศษจึงออกไปก่อน อยู่ในบ้านของโม่อีในเมืองเทียนเหยียนสักพัก
ยู่จือกำลังคดตัวอยู่ในที่นอนพูดเล่นอยู่กับยู่หงอยู่ ก็ได้ยินเสียงด่าของกู้อ้าวเวยจากข้างห้อง “ทำไมพวกเจ้าเอาแต่ขัดขวางข้า！”
ตามด้วยเสียงที่เหมือนมีของอะไรกระแทกที่เตียง เสียงกู้อ้าวเวยเปลี่ยนไป เป็นเสียงตกใจเบาๆ
ยู่จืออยากจะตามไปดู ยู่หงกลับจับนางเอาไว้ “เจ้ากลายเป็นคนที่ยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？”
“ข้าเป็นคนใจดีมาโดยตลอด” ยู่จือยิ้มและม้วนตัวเข้าไปในอ้อมกอดของยู่หง เหมือนว่าตั้งแต่ที่นางอ่อนแอ ยู่หงก็ไม่ค่อยใส่อารมณ์กับนางมากแล้ว และไม่ค่อยตบตีนางแล้วด้วย
ยู่หงมองนางด้วยใบหน้าที่เย็นชา บนใบหน้าเพราะช่วงนี้ใช้ยาและฝังเข็มมากจึงมีอารมณ์ขึ้นมาหน่อย แต่แค่มองดูยู่จือด้วยความรู้สึกลังเล “ตั้งแต่นางบอกว่ารู้จักพี่เจ้า……”
“พี่สาวข้าเป็นคนที่ฉลาดที่สุดของคนรุ่นหลัง แต่ศพนางก็ยังหาไม่เจอเลย” ยู่จือใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากยู่หง ด้วยแววตาที่เยือกเย็น “ช่วงเวลานั้น นางก็อยู่ข้างกู้อ้าวเวย แต่กู้อ้าวเวยท่าทางเหมือนนึกอะไรไม่ออก ไม่เหมือนคำโกหก นั้นก็แปลว่ามีคนทำอะไรกับพี่สาวข้า หรือให้นางไปตาย หรือเอานางไปซ่อนไว้สักที่เพื่อให้ตัวเองใช้”
ยู่หงเงียบไม่พูดจา ในความทรงจำของพี่สาวของยู่จือเป็นหญิงที่อ่อนโยน แต่ภายใต้รอยยิ้มที่บริสุทธิ์นี้ พี่สาวนางก็ยิ้มและทรมานพวกนักโทษที่จักรพรรดิเย่นเจียงส่งมาได้ ในลานของนางเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องอย่างทรมาน ยังมีกระดูกขาวที่ถูกฝังอยู่ในป่าอีกมากมาย
ขนาดยู่จือยังไร้เดียงสากว่านางมาก
ยู่หงไม่พูดอะไรกับเรื่องนี้ เขาคิดว่าแม้นางตายไปก็สมควรแล้ว
เห็นได้ชัดว่ายู่จือก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน แต่นางยังคงคิดถึงพี่สาวที่คอยนวดขมับให้ตัวเอง ตอนนี้จึงทำได้แค่เบะปากและผละออกจากอ้อมกอดเขา “ในมือพี่สาวข้ามีจดหมายลับหนึ่งฉบับ สำคัญมากสำหรับสถานการณ์ตอนนี้”
“เจ้าไม่เคยพูดเลย” ยู่หงขมวดคิ้วเป็นปม
“เพราะก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย” ยู่จือกุมขมับอย่างโมโห “ถ้ากู้อ้าวเวยไม่บอกกับข้า นางเคยเห็นพี่สาวข้าละก็ ข้าก็คงไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขามีความสัมพันธ์อะไร นอกจากนี้ เจ้าก็ไม่เคยคิดว่าทำไมครั้งก่อนนางดูดวงแล้วก็รีบจากไปทันที ถึงขนาดไม่ได้บอกกล่าวกับท่านพ่อท่านแม่”
ยู่หงอึ้งสักพัก ต่อมาก็ยกมือขึ้นเท้าคางและพูดว่า “ตั้งแต่ตระกูลยู่มาถึงชางหลางเดินทางมาไกล ข้าจำได้ว่าพี่สาวเจ้าไม่เคยออกบ้านไกลเลย”
“คืนนั้นข้าไม่ได้หลับ นางบอกว่านางจะหาผู้หญิงคนหนึ่ง ยังบอกว่าพวกเราตระกูลยู่ต่อไปไม่ต้องพึ่งพาราชวงศ์อีกแล้ว และหลบซ่อนอยู่ในประชาชน ใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการ” ยู่จือนึกย้อนกลับไปในคืนนั้น และพูดต่อว่า “ประมาณสองปี ข้าออกมาจากตระกูลยู่ นางกลับส่งจดหมายมาพอดี ด้านบนเขียนใบสั่งยาไว้ ยังมีคราบเลือดติดอีก ยังมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ ต้องการความช่วยเหลือจากข้า ให้ข้าไปเอาจดหมายลับมา ด้านหลังกลับถูกเลือดกลบไว้ จึงดูไม่ออก”
พูดมาแบบนี้แล้ว ยู่จือลุกขึ้นเอาใบสั่งยาบนโต๊ะนั้นขึ้นมา สะบัดไปมาเบาๆ
ยู่หงจำได้ว่า นี่คือใบสั่งยาที่กู้อ้าวเวยให้ตัวเองตอนที่ถอนพิษ
เขาเบิกตาโพลงโตอย่างเข้าใจ “ใบสั่งยาใบนั้นก็ใบนี้เหมือนกันงั้นเหรอ？”
“แค่เพียงยาสองชนิดที่ต่างกัน ด้านหลังอาจจะคล้ายกันเท่านั้น พิสูจน์ได้ว่าพี่สาวข้าหาคนที่สามารถถอนพิษให้พวกข้าได้แล้ว แต่ไม่ใช่กู้อ้าวเวยแน่นอน” ยู่จือพยักหน้าเบาๆ โน้มตัวถอนรองเท้าสูงของตัวเองออก ยู่หงรู้สึกแปลกใจ ต่อมาก็เห็นเท้าของนางมีรูปแปลกๆอยู่
“ผู้อาวุโสเก็บภาพพวกนี้ไว้ให้เจ้า？” ยู่ฟงอึ้งนิดๆ
“ก็ตอนที่เจ้าจากไปไม่นาน” ยู่จือถอนหายใจหนัก ด้านข้างห้องก็มีเสียงทะเลาะกันดังขึ้นมาอีก “ภาพสองอันนี้กลับกัน เจ้าใช้สมองกลับหันดู ได้ยินว่านี่คือจดหมายที่พี่สาวส่งถึงผู้อาวุโส ให้พวกเขาวาดออกมา”
ยู่หงพยักหน้า มองสักพักก็ถึงได้สติ มองนางด้วยความอึ้ง “ด้านในมีหนึ่งคำ”
“ไม่เพียงแต่มีหนึ่งคำ เบาะแสด้านหลังนี้ที่วาดมา คือเขาหยินซาน เท้ารอบๆด้านขวา คือตำหนักเจิ้นหุน ที่ล่มไปนานแล้ว ข้าก็เดินรอบๆเมืองเทียนเหยียนเมื่อไม่นานมานี้ถึงได้รู้” ยู่จือสวมรองเท้าไว้เหมือนเดิม กอดอกมองดูยู่จือ “คำว่าซีของหยุนซีถูกแบ่งออก คือมู่(ไม้)ซี(ตะวันตก) และผู้อาวุโสยังบอกว่า ต้องหาต้นไม้ต้นนั้นให้เจอ ก็ตามหาคนได้แล้ว”
“พี่สาวเจ้าเกี่ยวข้องกับหยุนซีได้อย่างไร ในตอนที่กู้อ้าวเวยยังเล็ก หยุนซีก็ตายไปแล้วสิ เวลาไม่ตรงกันนี่……เดี๋ยวก่อน เหมือนเวลาทั้งหมดไม่ตรงกันหมดเลย” ยู่หงคิดคำนวณเวลาดีๆ องค์หญิงหลิงเอ๋อของซ่านต้วนโฉงเล็กกว่าซ่านจินจื๋อแค่ไม่กี่ปี และตอนนั้นหลิงเอ๋อก็ตายไปก่อนที่ซ่านจินจื๋อจะมาเสียอีก ตามที่กู้อ้าวเวยกับไทเฮาในความทรงจำ หยุนซีตายเร็วกว่าหลิงเอ๋อ เป็นเช่นนี้แล้ว ในตอนที่ซ่านจินจื๋ออายุสิบสี่สิบห้า หยุนซีก็ตายไปแล้ว
และตอนที่ซ่านจินจื๋ออายุสิบสี่สิบห้า กู้อ้าวเวยเล็กกว่าเขาสามปี หลังจากนั้นสิบห้าสิบหกเจอกับพี่สาวของยู่จือ แต่ยู่หงคิดถึงตอนที่ตัวเองจากไป แต่กลับเห็นว่าในนี้มีความผิดใหญ่
เพราะเวลาที่ยู่หงจากไป ก็น่าจะเป็นกู้อ้าวเวยตอนอายุสิบห้าสิบหก
แต่ตอนนั้น หยุนซีน่าจะตายไปแล้วสามปีได้ และพี่สาวของยู่จืออยู่กับกู้อ้าวเวย ไม่ได้ตายไป แต่ถ้าตอนนั้นพี่สาวของยู่จือได้ใบสั่งยามาจากหยุนซีมานานแล้ว แต่ไม่มีทางที่จะส่งมาให้ก่อนตาย ไม่ปกติเลย
“นอกจากด้านในมีคนกำลังโกหก หรือมีคนกำลังก่อกวน” ประตูถูกเปิดออก กู้อ้าวเวยที่สีหน้าซีดเซียวพยุงประตูและเข้ามา ด้านหลังยังมีกุ่ยเม่ยที่สีหน้าไม่ดีนักตามมา
ยู่จือเลิกคิ้วขึ้น อย่างไม่พอใจ “เจ้าแอบฟังพวกข้าพูดกัน”
“ก่อนหน้านี้พวกเราก็เปิดรูที่กำแพง เพื่อจะได้คุยกันสะดวก เจ้าลืมไปเองต่างหาก” กุ่ยเม่ยหน้าเย็นชาไปจับตัวกู้อ้าวเวยมานั่งลง ต่อมาก็ใช้ผ้าคลุมตัวเองไว้แน่นกว่าเดิม พูดต่อจากยู่หง “ยังมีความเป็นไปได้อีกทาง ก็คือหยุนซีกับพี่สาวเจ้าไม่ได้ตายไป พวกนางแค่ถูกควบคุมพร้อมกัน”
“แต่ไม่เพียงแต่เวลาของหยุนซีไม่ตรงกัน การกระทำของพี่สาวนางก็ไม่ตรงกัน” ยู่หงมองไปที่ยู่จือด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ยู่จือพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่สิ ถ้าพี่สาวเป็นเพราะเจ้ากับหยุนซีเป็นเผ่าเดียวกันและไปรับเจ้า คงฟุ่มเฟือยเวลาไปมาก เพราะหยุนซีตอนนั้นฉลาดกว่าเจ้ามาก เขียนใบสั่งยาแล้ว มาหาเจ้าก็เป็นการฟุ่มเฟือยเวลา”
“พี่สาวเจ้าบอกว่าเป็นดวงชะตา ข้าทำให้ตระกูลหยุนกับตระกูลยู่ไขกุญแจได้พร้อมกัน ก็อาจจะมีเหตุผลก็ได้？” กู้อ้าวเวยคิดดูดีๆ ต่อมาก็รู้สึกแปลกๆ “และตอนที่ข้ายังเล็กก็ซ่อนตัวนางมาตลอด ก็เหมือนไม่มีใครรู้เลย”
“นางอยู่กับเจ้าถึงอายุกี่ปี？” ยู่จือยังคงไม่เข้าใจ
“น่าจะประมาณสิบเจ็ดปี……” กู้อ้าวเวยนับนิ้วคิดเวลา
ยู่จือฟังที่กู้อ้าวเวยพูด ก็ยิ้มเบาๆ “ถ้านับขึ้นมาจริงๆ จดหมายนี้ส่งมาตอนที่เจ้าอายุประมาณสิบหกปี และจดหมายการตายของพี่สาวเจ้าก็มาตอนหลังจากนั้นหนึ่งเดือน นับแล้วตลอดทางที่ส่งจดหมายน่าจะใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือน พี่สาวเจ้าเป็นผีหรือไง？”
พอพูดจบ ทั้งสีที่นั่งอยู่ก็ต้องขนลุกซู่ทันที
กู้อ้าวเวยอดไม่ได้ขมวดคิ้ว ถ้าความทรงจำนางไม่ได้วุ่นวาย อาจจะรู้สาเหตุของเรื่องนี้ได้ แต่เพราะยู่จือนึกทุกอย่างออกได้ นั่นเป็นเพราะใบสั่งยาที่นางตื่นขึ้นแล้วเขียนไว้กับใบสั่งยาที่พี่สาวส่งมาให้นั้นเหมือนกัน ถ้านางเขียนใบสั่งยานั่นก่อนที่จะถอนพิษ อาจจะก็เข้าใจแล้ว
