ผู้ใหญ่บ้านรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด และยืนตะลึงอยู่หน้าหลักศิลา ตำนานแห่งกายาจ้าวแดนดิน? จากเมื่อสี่หมื่นปีก่อน?
ไม่ใช่ว่ากายาจ้าวแดนดินคือเรื่องที่เขากุขึ้นมาเพื่อหลอกฉินมู่และผู้คนในหมู่บ้านหรอกหรือ
โลกนี้มีกายาจ้าวแดนดินอยู่จริงๆ น่ะหรือ
ไม่ๆ! มันต้องมีอะไรผิดพลาด! บางทีกายาจ้าวแดนดินจากสี่หมื่นปีที่แล้ว อาจจะไม่เหมือนกายาจ้าวแดนดินที่ข้าอธิบายเอาไว้!
หัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ และความคิดทุกอย่างมากมายก็ท่วมท้นเขา แต่ผู้ใหญ่บ้านก็คือผู้ใหญ่บ้าน ดังนั้นไม่นานเขาก็ทำใจปลอดโปร่งได้ บางที นี่อาจจะเป็นกายาวิญญาณชนิดหนึ่ง และในเมื่อมันแข็งแกร่งจนเกินไป มันถึงถูกผู้คนเรียกว่ากายาจ้าวแดนดิน กายาจ้าวแดนดินนี้ก็จะต้องแตกต่างจากกายาจ้าวแดนดินที่ข้ากุขึ้นมาโดยสิ้นเชิง!
เขาปลุกปลอบตนเองและมองไปยังหลักศิลา
จารึกบนนั้นเขียนไว้โดยใช้ภาษาของเผ่ามังกร ดังนั้นผู้ใหญ่บ้านจึงได้แต่ขอความช่วยเหลือจากบรรพชนแรก “มันเขียนว่าอย่างไรหรือ ภาษาของเผ่ามังกรนั้นลึกล้ำและยากจะเข้าใจ ทั้งข้ายังมิเคยได้เรียนมันมาก่อน”
บรรพชนแรกมิได้ถือตัวและกล่าว “ที่เขียนไว้ก็คือก่อนจักรพรรดิสูงส่งจะถูกล้มล้าง ตระกูลป๋ายแห่งเผ่ามังกรได้พบกับเด็กหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งเรียกตนเองว่ากายาจ้าวแดนดิน เขานั้นมีพรสวรรค์ในศาสตร์สาขาหลากหลายและสามารถทำสิ่งที่ผู้อื่นมิอาจกระทำได้ เขานั้นไร้เทียมทานในรุ่นเดียวกัน เขามีความเจิดจ้าทรงเสน่ห์ และพรสวรรค์ของเขาก็ไร้ผู้ต่อต้าน ไม่ว่าจะเป็นเพลงกระบี่หรือทักษะเทวะ พวกมันก็เหนือล้ำกว่ายุคสมัยจักรพรรดิสูงส่งไปอย่างก้าวกระโดด”
“ดังนั้น พวกเขาจึงถามเขาว่าอะไรคือกายาจ้าวแดนดิน เด็กหนุ่มจึงอธิบายว่ากายาจ้าวแดนดินนั้นไร้ผู้ต่อต้าน ก่อนที่ทารกวิญญาณจะตื่นขึ้นมา มันก็จะดูเหมือนกายธรรมดา แต่เมื่อมันตื่นขึ้น มันก็จะได้รับพลานุภาพอันมหัศจรรย์ และเลิศล้ำเหนือรุ่นเดียวกัน ทั้งยังมีพรสวรรค์อันเหนือธรรมดา”
หางตาของผู้ใหญ่บ้านกระตุก ฉินมู่นั้นแตกต่างจากกายาวิญญาณอื่นๆ เพราะว่าเขามิใช่กายาวิญญาณเลยสักนิด กายาวิญญาณนั้นจะมีสมบัติทารกวิญญาณที่ถูกปลุกเปิดขึ้นมาแต่กำเนิดแล้ว แต่สมบัติเทวะทารกวิญญาณของฉินมู่ถูกปิดเอาไว้!
สมบัติเทวะทารกวิญญาณของคนธรรมดาสามัญจะถูกปิดเอาไว้ ดังนั้นพวกเขาไม่อาจฝึกวรยุทธได้
ในทางตรงข้าม ภายใต้คำโกหกของผู้ใหญ่บ้าน และการร่วมแรงของสมาชิกหมู่บ้าน ฉินมู่ก็ได้เปิดสมบัติเทวะทารกวิญญาณอันไม่อาจถูกเปิดออกมาได้ จากนั้นเป็นต้นมาเขาก็พัฒนารุดหน้าไปด้วยความเร็วปานเทพยดา และเผยการพัฒนาที่ไวอย่างยิ่งยวด!
สถานการณ์เช่นนี้กลับคล้ายคลึงกับที่เขียนไว้บนหลักจารึกหินเข้าจริงๆ!
มันจะต้องเป็นเรื่องบังเอิญ
ผู้ใหญ่บ้านตั้งตัวและฟังที่บรรพชนแรกกล่าวต่อไปอีกครั้ง
“…เมื่อกายาจ้าวแดนดินฝึกวรยุทธ มันก็จะก้าวล้ำนำหน้ากายาวิญญาณอื่นๆ ไปอย่างใหญ่หลวง ปฏิภาณความเข้าใจของกายานี้โดดเด่นไม่ธรรมดา สามารถเข้าใจสิ่งต่างๆ ได้โดยพลัน และตรึกตรองผ่านการเทียบเคียง อนุมานหลักการมากมายจากกรณีเดียว กายาจ้าวแดนดินไร้เทียมทาน แต่ก็ยังคงมีศัตรูอยู่ในโลก เป็นสิ่งที่เรียกว่ากายาจ้าวแดนดินปลอม”
ผู้ใหญ่บ้านสลัดหัวและโพล่งออกมา “อะไรนะ”
“ที่เขียนไว้บนนี้คือว่า แม้กายาจ้าวแดนดินจะไร้เทียมทาน แต่ก็ยังมีกายาจ้าวแดนดินปลอมที่เป็นศัตรูของมัน” บรรพชนแรกอธิบายอย่างใจเย็น “มันเขียนไว้ว่ากายาจ้าวแดนดิน และกายาจ้าวแดนดินปลอมต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงโชคชะตา พวกเขามีความเชื่อมโยงเร้นลับระหว่างกัน กายาจ้าวแดนดินปลอมจะต่อสู้กับกายาจ้าวแดนดินแท้ เพื่อช่วงชิงชะตาวาสนา ทำให้พวกมันกลายเป็นกายาจ้าวแดนดินแท้”
“พิสดารอะไรอย่างนี้ ทำไมถึงมีกายาที่มหัศจรรย์อย่างเหลือเชื่อแบบนี้ได้ ข้าละอายที่จะกล่าว แต่เมื่อข้าได้ยินเกี่ยวกับกายาจ้าวแดนดินในอดีต ข้ามองว่ามันเป็นเพียงตำนานเล่าขาน ไม่เคยคิดว่าตำนานเล่าขานนี้จะเป็นเรื่องจริง”
ผู้ใหญ่บ้านความคิดกระเจิดกระเจิง แต่ผ่านไปสักพัก เขาก็กลับมาได้สติและพูดตะกุกตะกัน “บะ-บรรพชนแรก ท่านเคยได้ยินตำนานแห่งกายาจ้าวแดนดินมาก่อนหรือ”
บรรพชนแรกผงกหัว “ข้าเคยได้ยินมาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง แต่ข้าไม่เคยเห็นกายาจ้าวแดนดินเลย ดังนั้นข้าจึงคิดว่ามันเป็นเพียงตำนาน” สีหน้าของเขาพิลึกประหลาด “แต่กลับมีกายาจ้าวแดนดินตัวเป็นๆ ที่โดดเด่นขนาดนี้อยู่จริงๆ ด้วย”
ผู้ใหญ่บ้านเงียบกริบ เขาพลันรู้สึกว่าว่าโลกนี้สะพรั่งไปด้วยอุบายและแตกต่างจากที่เขาเข้าใจ
หรือว่ากายาจ้าวแดนดินที่เขากุขึ้นมานั้นดำรงอยู่จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น หรือว่ามันจะเหมือนกับคำโกหกที่เขาใช้อธิบายแก่ฉินมู่อย่างไม่มีผิดเพี้ยน!
นั่นมันจะไม่เหลือเชื่อเกินไปหรอกหรือ
ก่อนนั้น เพื่อปลอบโยนพวกชาวบ้าน เขาได้กล่าวคำโกหกแรกเกี่ยวกับว่าฉินมู่คือกายาจ้าวแดนดิน ผ่านมาหลายปีเขาก็ต้องเพิ่มคำโกหกใหม่ๆ เพื่อกลบเกลื่อนอันเก่า และเขาได้สร้างระบบอันครบสมบูรณ์ของกายาจ้าวแดนดิน
กระนั้นด้วยสาเหตุใดก็ไม่ทราบ คำบรรยายถึงกายาจ้าวแดนดินในหลักศิลาจารึกนั้นเหมือนกันกับระบบกายาจ้าวแดนดินของเขาไม่มีผิด เขาได้ใช้ถ้อยคำเดียวกันนั้นเพื่อโกหกคนอื่นๆ แต่บัดนี้เมื่อเขาอ่านมันบนหลักจารึกหิน เขาก็เริ่มจะเชื่อมันเองเข้าเสียแล้ว
ศิลาจารึกอยู่ตรงหน้าเขา และเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเชื่อมัน
กระนั้นผู้ใหญ่บ้านก็ยังคงดิ้นรน เขาคิดถึงประเด็นสำคัญขึ้นมาและถามอย่างเร่งร้อน “หากว่ามีกายาจ้าวแดนดินอยู่จริง ทำไมยุคจักรพรรดิสูงส่งถึงยังถูกทำลายล้าง”
“มันไม่ได้เขียนเอาไว้” บรรพชนแรกมองไปด้วยความเศร้าโศก “ตรงหน้าของลมกระหึ่ม พลังคนเพียงคนเดียวนั้นไม่สลักสำคัญเลยสักนิด ฮี่ๆ แล้วอย่างไรถ้าเขาจะเป็นกายาจ้าวแดนดิน เขายังจะสามารถปราบปรามความไม่สงบในจักรวาล และนำสันติสุขมาสู่โลกทั้งหลายได้หรือ กายาจ้าวแดนดินนี้อาจจะถูกสังหารไปเสียก่อนที่จะเขาจะเติบโตเสียอีก”
“หรือว่าโชคชะตาของเขาถูกกายาจ้าวแดนดินปลอมแย่งชิงไป หรือว่าเขาอาจจะทอดทิ้งตนเองในความสิ้นหวังที่ไร้พลังอำนาจในช่วงปลายยุคสมัยจักรพรรดิสูงส่ง ซ่อนตัวในความขมขื่นและกลายเป็นเต่าหดหัวในกระดองเหมือนข้า มีความเป็นไปได้มากมายสารพัน คนผู้หนึ่งนับว่าเล็กน้อยจนเกินไปเมื่ออยู่เบื้องหน้าประวัติศาสตร์…”
เมื่อพูดถึงกายาจ้าวแดนดินจากเมื่อสี่หมื่นปีก่อน เขาก็ดูเหมือนกำลังพูดถึงตนเอง เมื่อเขากล่าวจบ เขาก็ถอนหายใจและไม่กล่าวอะไรอีกต่อไป
ผู้ใหญ่บ้านสำรวจตรวจตราหลักศิลาจากทั้งสองด้าน ก่อนที่จะตื่นเต้นขึ้นมา เขานำหมึกกับกระดาษออกมาเพื่อบันทึกนิพนธ์บนหลักศิลา
บรรพชนแรกเลิกคิ้ว และผู้ใหญ่บ้านแย้มยิ้มและกล่าว “ข้าจะจดพวกนี้กลับไป นำไปให้กษัตริย์มนุษย์คนอื่นๆ ชมดู กายาจ้าวแดนดินที่แท้จริง ข้าได้รับกายาจ้าวแดนดินที่แท้จริงมาเป็นศิษย์เพื่อสืบทอดตำแหน่งกษัตริย์มนุษย์ของข้า…เพียงแค่มองดูศิลาจารึกนี้ ข้าก็สุขใจจนเหลือล้น!”
บรรพชนแรกมองเพ่งพิศเขาด้วยความแตกตื่น ก่อนที่จะพูดเรื่องของตนเองต่อ “จากหลักศิลานี้ แดนหลบภัยจักรพรรดิสูงส่งถูกทำลายล้างหลังจากที่ยุคสมัยจักรพรรดิก่อตั้งสิ้นสุดลง ข้าอดไม่ได้ที่จะวิตกเกี่ยวกับหมู่บ้านไร้กังวลเช่นเดียวกัน”
ผู้ใหญ่บ้านรีบติดตามการสนทนาและถาม “บรรพชนแรกหมายถึง…”
“ข้าวิตกเกี่ยวกับหมู่บ้านไร้กังวล” บรรพชนแรกกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าไม่ได้รับข่าวคราวของหมู่บ้านไร้กังวลมาเป็นเวลานาน แม้ว่ามันจะส่งข้อความมาบ้าง และถ่ายทอดบัญชาจักรพรรดิก่อตั้งมาสองสามหน แต่ข้าสงสัยว่ามันคงจะไม่องอาจห้าวหาญและทะเยอทะยานอย่างยุคสมัยจักรพรรดิก่อตั้งเดิมอีกต่อไป ไร้กังวล ไร้กังวล ฮี่ๆ ใครก็ตามที่ไม่ใส่ใจปัญหาระยะยาว ก็จะพบว่าความทุกข์ทนอยู่ไม่ห่างตัว! พวกเขาอยู่ในหมู่บ้านไร้กังวลนานเกินไปแล้ว! ก่อนหน้านั้นข้าต่อต้านการก่อสร้างมันขึ้นมา และอยากที่จะต่อสู้จนถึงที่สุด!”
ผู้ใหญ่บ้านพึมพำอย่างตกลงใจไม่ได้ก่อนที่จะถาม “เช่นนั้นเป้าหมายของบรรพชนแรกก็คือเสาะหาผู้คนแห่งยุคสมัยจักรพรรดิก่อตั้งหรือ ยุคจักรพรรดิสูงส่งได้สิ้นสุดนานเกินไปแล้ว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะยังเหลือซากทัพอยู่จนถึงบัดนี้”
“ไม่! ยังมีผู้คนที่มีชีวิตอยู่!” บรรพชนแรกมองไปรอบๆ “แดนหลบภัยจักรพรรดิสูงส่งนี้ได้รวบรวมซากทัพและผู้รอดชีวิตแห่งยุคจักรพรรดิสูงส่ง และผ่านเดือนปีแห่งการสั่งสมพัฒนา แสนยานุภาพของพวกเขาไม่เล็กน้อย และไม่ด้อยไปกว่าหมู่บ้านไร้กังวลในปัจจุบันเลย ในภายหลังสถานที่นี้ถูกศัตรูเข้ารุกราน และข้าค้นจากจากบันทึกที่กระจัดกระจายในซากโบราณข้างนอกว่ายังมีผู้คนที่รอดชีวิตไป สร้างเมืองเกิดขึ้นมาใหม่ ข้าหมายที่จะตามหาพวกเขาเพื่อเชื่อมพันธมิตรระหว่างพวกเขากับหมู่บ้านไร้กังวล เผื่อว่าพวกเราจะกระทำการใหญ่!”
ผู้ใหญ่บ้านเคร่งขรึมสำรวมไปครู่หนึ่ง “หากว่าช่วงเวลาอันรุ่งเรืองที่สุดของยุคสมัยจักรพรรดิก่อตั้งยังมิอาจล้มล้างสรวงสวรรค์ ดังนั้นต่อให้ท่านค้นพบซากทัพของจักรพรรดิสูงส่ง โอกาสของท่านก็จะด้อยกว่าในช่วงที่จักรพรรดิก่อตั้งยังรุ่งเรือง หากว่าท่านไม่เสาะหาพวกเขาเพื่อเชื่อมสัมพันธมิตรเสียตั้งแต่ตอนที่ยังแข็งแกร่งที่สุด การไปเสาะหาพวกเขาในตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร”
สีหน้าของบรรพชนแรกกลายเป็นรวดร้าว และเขากล่าวอย่างขมขื่น “ข้ารู้! แต่ข้าก็รู้อีกเช่นกันว่า หากว่าพวกเขายังคงเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านไร้กังวลและไม่ทำอะไรเลย ก็จะไม่มีความหวังไปชั่วนิรันดร์! ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง หาธุระเข้ามือ หากว่าข้าเก็บตัวเงียบ ความคิดของข้าคงพลุ่งพล่าน ข้าเห็นสหายร่วมรบตกตายต่อหน้าข้า ข้าเห็นภัยพิบัติที่กวาดล้างผู้คนทั้งหมด ข้าเห็นราษฎรทั้งหลายดิ้นรนอยู่ในสถานที่อันน่าสะพรึงกลัวราวขุมนรก ข้าจะต้องทำอะไรสักอย่าง…”
เขานั้นดึงดันและเต็มไปด้วยความยึดติด แต่ทว่าผู้ใหญ่บ้านเข้าใจความรู้สึกและอารมณ์คิดของเขา “ข้าจะไปกับท่าน”
เมื่อฉินมู่มาถึงย่านพำนักของอดีตจ้าวลัทธินักบุญสวรรค์ในยมโลก เขาก็มองไปรอบๆ และเห็นผีส่งสารกับผีรับใช้เดินกันขวักไขว่ ทำให้เห็นได้ว่าอดีตจ้าวลัทธินักบุญสวรรค์ได้รับของเซ่นไหว้จากลัทธินักบุญสวรรค์ พวกเขาไม่เหมือนอดีตกษัตริย์มนุษย์แห่งโถงกษัตริย์มนุษย์ผู้ซึ่งเพราะว่ามีคนในมรดกยุทธน้อยเกินไปจึงไม่มีใครไปปัดกวาดและเซ่นไหว้หลุมศพ และได้แต่ใช้ชีวิตอย่างยากจนข้นแค้น
มีก็แต่บรรพชนแรก ผู้ซึ่งร่างเนื้อของเขากลายเป็นหิน และยืนตระหง่านในนครหยกน้อย ยังคงได้รับของเซ่นไหว้อยู่บ้างเป็นครั้งคราว ดังนั้นจึงมีอาหารอยู่ในบ้านของเขา เพียงพอที่จะบรรเทาความอดอยากแก่บรรพชนสอง บรรพชนสาม และคนอื่นๆ ที่เหลือ
หมู่ปราสาทราชวังแห่งลัทธินักบุญสวรรค์ตั้งอยู่เรียงรายเป็นแถวๆ ด้วยหลังคากระเบื้องสีและขื่อสีชาด พวกมันถูกประดับประดาอย่างหรูหราและมีป้อมหอคอยกับเก๋งศาลารายล้อมอยู่เป็นชั้นๆ ระหว่างราชวังทั้งหลายคือค่ายกลพยุหะมากมายก่อเป็นซุ้มทางเดินยาวที่เชื่อมต่อราชวังต่างๆ เข้าด้วยกัน ผีน้อยจำนวนมากแบกเอาเครื่องจัดเลี้ยงและถาดผลไม้เดินไปมาตลอดเวลา ทั้งสถานที่นี้เต็มไปด้วยกิจกรรมอันพลุกพล่าน
ฉินมู่ถอนหายใจอย่างสะทกสะท้อน ผู้คนที่นี่กลายเป็นผีกันหมดทั้งนั้น แต่ชีวิตกลับเหลื่อมล้ำต่างกันมาก
เขาเข้าไปในโถงวังหนึ่งและเงยหน้าขึ้นมอง สถานที่นี้เรียกว่าโถงจู่หยาง ดังนั้นเขาจึงคิด หรือว่านี่จะเป็นโถงวังของจ้าวลัทธิจู่หยาง
จ้าวลัทธิจู่หยางนั้นเป็นจ้าวลัทธินักบุญสวรรค์รุ่นก่อนหน้าหลี่เทียนซิง ฉินมู่ไม่รู้มากมายนักเกี่ยวกับความสำเร็จในอดีตของเขา เพียงแค่ว่าภูเขานักบุญเยือนมีโถงจู่หยาง เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโถงนี้ในยมโลกด้วยเช่นกัน
ตรงหน้าโถงมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังแกะสลักสิงโตหินด้วยสิ่ว ข้างๆ เขาผีน้อยจำนวนหนึ่งคอยเก็บเศษหินที่แตกร่วง
ฉินมู่กำลังจะเข้าโถง แต่เด็กหนุ่มนั้นพลันเอ่ยถาม “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
ฉินมู่แย้มยิ้มและกล่าว “ข้ามาที่นี่เพื่อพบจ้าวลัทธิจู่หยาง”
เด็กหนุ่มนั้นมองเขาขึ้นๆ ลงๆ ก่อนที่จะวางค้อนและสิ่วของเขา ข้างๆ นั้นผีน้อยตนหนึ่งยกถาดหยกมารองรับ ผีน้อยอีกตนนำอ่างหยกมาให้เขาล้างมือ ขณะที่อีกตนก็ส่งผ้าเช็ดมือให้กับเขา
เด็กหนุ่มทำความสะอาดมือของตนและถามด้วยความตกตะลึง “เจ้าไม่เคยเห็นจ้าวลัทธิจู่หยางมาก่อนหรือ”
“ท่านคือจ้าวลัทธิจู่หยาง?” ฉินมู่ถามด้วยความตกใจ
เด็กหนุ่มพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ใช่แล้ว ข้าเห็นว่าเจ้ามีแต่โครงกระดูก ดังนั้นเจ้าคงจะเป็นคนเป็น แต่ที่น่าแปลกก็คือเจ้ามิใช่หลี่เทียนซิง เขาเป็นศิษย์ของข้าดังนั้นไม่มีทางที่ข้าจะลืมเขา เจ้าคือจ้าวลัทธิคนถัดไปงั้นหรือ” ความสนใจของเขาถูกสะกิดขึ้นมาและถามอย่างตื่นเต้น “เจ้ากำจัดหลี่เทียนซิงใช่ไหม”
ฉินมู่รีบส่ายหัวและกล่าว “ดวงวิญญาณของจ้าวลัทธิหลี่แตกสลายไปเรียบร้อยแล้ว เขาเสี่ยงชีวิตเข้าต่อสู้กับซิงอ้าน แต่ไม่อาจเอาชนะอีกฝ่ายได้ แม้ว่าข้าจะรับพฤติกรรมของจ้าวลัทธิหลี่ไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงรู้จักที่จะกลับตัวไถ่บาปก่อนที่จะตาย นับว่าน่ายกย่อ–”
“ดวงวิญญาณของเขาแตกสลายงั้นหรือ ยอดเยี่ยมมาก!” จ้าวลัทธิจู่หยางปรบมือหัวเราะร่า “ตายได้ดี! ในช่วงปีท้ายๆ ของข้า ข้าไม่อยากจะปล่อยตำแหน่ง ดังนั้นไอ้เด็กตัวเหม็นนั่นถึงฉวยโอกาสที่ข้ากำลังฝึกปรือวิชาปริศนาเก้าแห้งเหือดเก้าเบ่งบาน และท้าทายข้าตอนที่ปราณและโลหิตของข้าอยู่ในช่วงแห้งเหือด เขาทำให้ข้าบาดเจ็บสาหัส และแย่งชิงตำแหน่งจ้าวลัทธิ! ข้าบาดเจ็บอย่างรุนแรง แต่เมื่อชีวิตของข้าสิ้นสุดลง ไอ้เด็กวายร้ายนั่นก็ยังคงมาปาดป้ายน้ำตาจระเข้อยู่หน้าหลุมศพข้า…”
ฉินมู่อ้าปากค้าง สักพักหนึ่ง เขาก็ถาม “ข้าถามหน่อยได้หรือไม่ ปรมาจารย์นักบุญสวรรค์อยู่ที่ใด”
“ใครคือปรมาจารย์นักบุญสวรรค์”
จ้าวลัทธิจู่หยางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตระหนักขึ้นมา “เจ้ากำลังพูดถึงอาจารย์อาเล็กของข้าใช่หรือไม่ ในช่วงบั้นปลายชีวิตของอาจารย์ปู่ของข้า เขาได้รับศิษย์มาคนหนึ่ง อาจารย์อาเล็กของข้านั้นมิเคยเป็นจ้าวลัทธิมาก่อน ทั้งยังอายุน้อยกว่าข้า หลังจากที่ข้าได้ทุบตีอาจารย์จนตาย เขาก็ต่อว่าติเตียนข้า ทำให้ข้าคิดอยากจะกำจัดเขาเช่นกัน”
“แต่ทว่า ข้ากลัวผู้คนในลัทธิจะประท้วง ดังนั้นข้าจึงแต่งตั้งตำแหน่งลอยๆ ไร้อำนาจให้เขาเป็นปรมาจารย์ลัทธินักบุญสวรรค์ ส่งเขาไปที่ไกลแสนไกล…อาจารย์ มาทางนี้! จ้าวลัทธิน้อยแห่งลัทธินักบุญสวรรค์ของพวกเขามาเยี่ยมพวกเราที่นี่!”
ชายชุดดำเดินออกมาจากราชวังข้างๆ เขาก็มีรูปลักษณ์อันหล่อเหลาและดูอายุอานามราวๆ สามสิบสี่สิบปี เขามีเค้าหน้าอันน่าเกรงขามและหล่อหมดจดอย่างเหนือธรรมดา เมื่อเขาได้ยินคำพูด เขาก็เดินเข้ามาและถามด้วยความตระหนก “จ้าวลัทธิน้อย? ลัทธินักบุญสวรรค์ของเราเปลี่ยนจ้าวลัทธิอีกแล้วหรือ เจ้าตายอย่างไร”
จ้าวลัทธิจู่หยางแย้มยิ้ม “จ้าวลัทธิน้อยนี้ยังไม่ทันตาย ดูสิ เขาอยู่ในร่างโครงกระดูก เขามาที่นี่เพื่อตามหาศิษย์น้องของท่าน อันเป็นอาจารย์อาเล็กของข้า”
ชายในชุดดำเดินเข้ามาเพ่งพิศดูฉินมู่ เขาจึงแย้มยิ้ม “เจ้ายังไม่ตายจริงๆ ด้วย เจ้าได้รับศิษย์ไว้หรือยัง?”
ฉินมู่รีบคารวะทักทายเขาและกล่าว “คารวะจ้าวลัทธิอวี้เหลียน ข้านั้นยังไม่ทันได้รับศิษย์”
“อย่ารีบรับศิษย์เร็วเกินไปนัก ยิ่งเจ้ามีศิษย์เร็วเท่าไร ก็ยิ่งจะตายเร็วเท่านั้น ดูสิ ข้าถูกศิษย์แสนดีของข้าลอบสังหาร” จ้าวลัทธิอวี้เหลียนหันหลังและแสงกระบี่ที่ปักข้างหลังเขาให้ดู จากนั้นเขาก็ย้ำคำเตือนด้วยเจตนาดี “ดูสิ ศิษย์รักของข้าปักกระบี่เอาไว้ตรงนี้”
จ้าวลัทธิจู่หยางภาคภูมิใจในตนเองและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์ ท่านยังมีหน้ามาปักกระบี่อันนั้นเอาไว้อีกหรือ แล้วท่านพูดอะไรบ้างตอนที่ท่านลอบสังหารอาจารย์ย่าน่ะ”
จ้าวลัทธิอวี้เหลียนหัวเราะในคอด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม “อาจารย์ย่าของเจ้าหมายจะส่งต่อตำแหน่งให้กับศิษย์น้องเล็ก ดังนั้นหากข้าไม่ลอบสังหารนาง ข้าจะกลายเป็นจ้าวลัทธิครูบาศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร แล้วเจ้าจะได้ลอบสังหารข้าเพื่อขึ้นเป็นจ้าวลัทธิได้อย่างไร จริงสิ แล้วจ้าวลัทธิน้อยลอบสังหารใครล่ะถึงได้ขึ้นมาเป็นจ้าวลัทธิครูบาศักดิ์สิทธิ์”
…………………
