บทที่ 514 ตายทั้งเป็น
ด้านนอก ฝนเทกระหน่ำหนักกว่าเก่า
ในตอนนี้ มีดใบหลิวมากมายลอยไปทางลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางหลี่ตาลง เขารับรู้ได้ ว่ามีดใบหลิวทุกเล่ม คมกริบจนสามารถตัดเหล็กได้ แถมบนใบมีดยังมีปราณของชายหัวโล้นหุ้มเอาไว้ นี่ต่างหากที่เป็นความน่ากลัวของมีดใบหลิวเหล่านี้
เขาไม่ลังเลที่จะใช่รมณ์มัจจุราช ร่างกายของเขาเกิดรมณ์มัจจุราชขึ้นมาโดยปริยาย
ตุ่บตุ่บตุ่บ!
แทบจะพร้อมกัน ที่ใบหลิวเหล่านั้นจ้วงแทงกับรมณ์มัจจุราช
มีดใบหลิวเหล่านี้ราวกับทิ่มแทงเข้ากับแผ่นเหล็ก จนเกิดประกายไฟ ตกหล่นตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง
มองจากที่ไกลๆ ราวกับว่ามีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นคว้ามีดใบหลิวเหล่านี้เอาไว้
“บัดซบ นี่มัน นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?” ความมั่นใจของชายหัวโล้นในคราแรกที่สามารถทิ่มแทงลู่เสี้ยงหยางจนเป็นรูพรุน กลับนิ่งอึ้งไป ใบหน้าบิดเบี้ยว
หรือว่าไอ้หมอนี่จะเป็นปรมาจารย์ยอดฝีมือ ที่สามารถแผ่รังสีปราณออกมาได้ เป็นปราณเกราะป้องกัน
แต่นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? ปรมาจารย์ในหวาเซี่ยอายุอยู่ที่40ขึ้นไป ลู่เสี้ยงหยางดูไม่ถึง30ด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเป็นถึงระดับปรมาจารย์
ซวซวบซวบ!
ในขณะที่ชายหัวโล้นใช้ความคิด มีดใบหลิวที่หยุดอยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง กลับเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน มุ่งไปทางเขาแทน
ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางสามารถควบคุมรมณ์มัจจุราชในร่างของเขาตามใจชอบ พลังที่พุ่งมาทางเขาผ่านรมณ์มัจจุราชเหล่านั้น เขาสะท้อนมีดใบหลิวเหล่านั้นกลับไปยังทิศทางตรงข้าม
“ไม่ เป็นไปไม่ได้” เมื่อเห็นมีดใบหลิวที่เขาเหวี่ยงออกไป สะท้อนกลับเข้าหาเขา ชายหัวโล้นตะโกนเสียงดัง ร่างกายถอยหลังกรูดอย่างไร้ทิศทาง
แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ความว่องไวของเขาจะสู้มีดใบหลิวได้อย่างไร
เมื่อมีดใบหลิวเหล่านั้นใกล้จะทิ่มแทงเขาเป็นรูพรุน เขาเริ่มหดตัว เพื่อหลบหลีกมีดใบหลิวเหล่านั้น
ซวบซวบ!
แม้ว่าเขาจะหลบใบมีดไปได้กว่าครึ่ง แต่ก็มีหลายเล่มที่ทิ่มแทงเข้าที่ขาของเขา
ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะร่วงลงกับพื้น ขาทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรงในกายพยุงร่าง จนคุกเข่าลงกับพื้น เลือดนองอาบ ไหลไปทั่วทิศทางตามเม็ดฝน
“ให้ตาย” ชายหัวโล้นทั้งโกรธและหวาดผวา ไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้
เพียงแค่ท่าเดียว เขาก็บาดเจ็บสาหัส จนสูญเสียพลังการต่อสู้
หนุ่มหล่อที่ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ หลี่ตาลงจนเล็กเท่ารูเข็ม จับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง รูขุมขนในร่างตั้งชูชัน ราวกับว่าเจอศัตรูอันร้ายกาจ
“เหอะ ถือว่าแกมีความสามารถอยู่บ้าง มิน่าถึงกล้าอวดดี แต่น่าเสียดาย ที่แกได้พบกับคู่พิฆาตอย่างเรา คอยดูแล้วกันว่าฉันจะเด็ดหัวแกยังไง” หนุ่มหล่อทิ้งท้ายประโยคอย่างกระหายเลือดก่อนที่จะหายไปกับที่
ไม่ใช่เพราะเขาพรางตัวได้ เพียงเพราะมีเม็ดฝนเหล่านั้น เขาสามารถมาถึงตัวลู่เสี้ยงหยางได้อย่างรวดเร็ว
ทำให้การมองเห็นของผู้คนแย่ลง ราวกับว่าเขาหายตัวได้
การเผชิญหน้ากับสิ่งที่เห็น ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใช้สายตาในการจับกุมหนุ่มหล่อ เขาหลับตาลง ใช้สมาธิในการค้นหาชายหนุ่ม
ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเป็นนักกลั่นยาระดับห้า สมาธิของเขาค่อนข้างแข็งแกร่ง
เป็นไปตามคาดภายใต้การค้นหาของสมาธิ ในหัวของเขาปรากฏเงาร่างหนึ่ง ซึ่งกำลังคืบคลานเข้าใกล้แผ่นหลังของเขา
หนุ่มหล่อโจมตีเข้ามาแล้ว
“ฮ่าฮ่า ไปตายซะ” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา เมื่อหนุ่มหล่อประชิดตัวของลู่เสี้ยงหยาง ถึงได้หันไปปล่อยกำปั้นอย่างแรง
หมัดนี้ถูกปล่อยจากรมณ์มัจจุราช เมื่อปล่อยกำปั้น บริเวณกำปั้นกว่าหนึ่งเมตรวงกลมไม่มีเม็ดฝนร่วงหล่นเลย
เห็นได้ชัด ว่าหมัดนี้แข็งแกร่งมากเพียงใด
ภายใต้การโจมตีของกำปั้น ในที่สุดร่างของหนุ่มหล่อก็ปรากฏตัวขึ้นกลางสายฝน
ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดผวา ร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
แม้ว่ากำปั้นของลู่เสี้ยงหยางจะไม่ถูกร่างกายของเขา แต่ในหัวของเขากลับรู้สึกผิดปกติ
เสมือนกับว่ารถสปอร์ตเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง กำลังพุ่งเป้าไปที่เขาอย่างรวดเร็ว
ชั่วพริบตา มือที่คิดว่าคว้าลูกกระเดือกของลู่เสี้ยงหยาง หดกลับเข้าที่ทันที ไขว้กันไว้ที่กลางอกเตรียมรับมือกับลู่เสี้ยงหยาง
กำปั้นของลู่เสี้ยงหยางประทับกับแขนของหนุ่มหล่อ
พลังที่ราวกับภูเขาไฟระเบิดแผ่ซ่านออกมา แขนทั้งสองข้างของหนุ่มหล่อหักเป็นท่อน ร่วงหล่นลง
กำปั้นของลู่เสี้ยงหยางพุ่งไปข้างหน้าติดๆ ประทับลงกับอกของหนุ่มหล่อ
กรอบแกรบ
เสียงกระดูกแตกออกดังขึ้น หมัดของลู่เสี้ยงหยางทำให้กระดูกของชายหนุ่มแตกเป็นเสี่ยงๆ
ซวบ!
ร่างของหนุ่มหล่อปลิวออกไปราวกับว่าวสายขาด กระแทกกับต้นไม้ใหญ่ จนต้นไม้หัก
อัก!
ร่างของหนุ่มหล่อร่วงลงกับพื้น กระอักเลือดไม่หยุด ใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษสีขาว ดิ้นรนอยู่หลายที ก่อนที่จะค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นจากพื้น
ลู่เสี้ยงหยางหน้าตาย แม้ว่าจะทำให้หนุ่มหล่อบาดเจ็บสาหัสแล้ว แต่เขาไม่ได้โอกาสในการหายใจหายคอกับหนุ่มหล่อ ร่างกายของเขาราวกับสายลมที่ประชิดตัวหนุ่มหล่ออย่างรวดเร็ว พร้อมกับปล่อยหมัดใส่ชายหนุ่ม
หนุ่มหล่อไม่มีโอกาสในการโจมตีกลับ ได้แต่ถูกทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว
เพียงแค่ไม่กี่วินาที ร่างกายของเขาก็ต้องรับมือกับกำหมัดของลู่เสี้ยงหยางหลายสิบที
ทุกหมัดของลู่เสี้ยงหยางทิ้งรอยประทับเอาไว้อย่างชัดเจน จนร่างของเขามีรอยประทับของกำปั้นเพิ่มขึ้นมาหลายสิบแห่ง
ปัง!
หมัดสุดท้าย ลู่เสี้ยงหยางจู่โจมจนเครื่องในของหนุ่มหล่อแตกละเอียด
เพี๊ยะ!
ไม่มีแม้แต่เสียงร้องอุทานด้วยความอนาถ หนุ่มหล่อนอนกองกับพื้น ไม่ไหวติงราวกับสุนัขสิ้นใจ
ชายหัวโล้นที่ยังคงคุกเข่าอยู่ไม่ไกล ตกใจจนลูกตาแทบกระเด็นออกจากเข้า ไม่คิดเลยว่าคู่หูของเขาจะตายไปแบบนี้
หมัดของลู่เสี้ยงหยางเมื่อสักครู่ทำให้เขาตกใจกลัว ลู่เสี้ยงหยางราวกับเสียสติ ปล่อยหมัดต่อเนื่องจนทำให้คู่หูของเขาสิ้นใจ
“ปีศาจ แกมันเป็นปีศาจตัวจริง” ชายหัวโล้นตกใจจนต้องร้องอุทานออกมา ร่างกายฟุบลงกับพื้น ด้วยความหวาดผวา พร้อมคลานออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อหลบหนีลู่เสี้ยงหยาง
หากรู้ว่าข้างกายโอหยางรั่วสุ่ยมีบุคคลที่น่ากลัวขนาดนี้อย่างลู่เสี้ยงหยางอยู่ด้วย เขาไม่มีทางที่จะรับภารกิจในครั้งนี้อย่างแน่นอน
น่าเสียดายที่ลู่เสี้ยงหยางไม่มีโอกาสชายหัวโล้นได้หลบหนี เขาสาวเท้าก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเหยียบแผ่นหลังของชายหัวโล้นเอาไว้ ก้มมองเขาเต็มความสูง “บอกมา ใครเป็นคนส่งแกมา? หากแกสารภาพมา ผมจะให้แกตายแบบไม่ต้องทรมาน ไม่อยากนั้นผมจะทำให้แกต้องตายทั้งเป็น”
