ต่างก็เป็นเด็กกันทั้งนั้น หวันหว่านก็เลยไม่ได้คิดอะไร แล้วก็คิดว่าตัวเองกำลังกินอยู่ แต่น้องชายและเฉียวซือยังไม่ได้กินเลย ดังนั้นหลังจากที่ตัวเองกินไปแล้วหนึ่งคำ จากนั้นก็ดึงเด็กทั้งสองไปเลือกสิ่งที่ตัวเองชอบกิน
เด็กทั้งสามก็เล่นด้วยกันอย่างมีความสุขมากๆ หลังจากกินมื้อเที่ยงแล้ว สือจิ่งเหยียนก็ส่งเสียงเอะอะโวยวายจะอยู่นอนกลางวันกับพี่สาว ดังนั้น ทั้งสองคนก็นอนอยู่บนเตียงแล้วก็เล่นของเล่นด้วยกัน และผ่านไปสักพักกว่าจะหลับ
คราวนี้ที่หลานเสี่ยวถางและสือมูเฉินมา ก็ตั้งใจจะมาพักสักสองวัน จากนั้นก็จะพาหวันหว่านกลับไปที่หนิงเฉิงเพื่อไปพักผ่อนในช่วงปิดเทอมหน้าร้อน
ในตอนเย็น พอทุกคนกินข้าวกันเสร็จแล้ว หลานเสี่ยวถางก็จูงหวันหว่านไปเดินเล่นแถวริมทะเลสาบ
เมื่อหวันหว่านออก ก็มีเพื่อนตัวน้อยสองคนตามออกอย่างเป็นธรรมชาติ ดังนั้นริมทะเลสาบก็กลายเป็นสวรรค์ของเด็กๆ
เป็นเพราะว่าหลานเสี่ยวถางได้บอกกับหวันหว่านเกี่ยวกับเรื่องที่พาเธอกลับไปที่หนิงเฉินแล้ว ดังนั้นเธอจึงคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ทำท่าทางบอกกับเฉียวซือว่า : “ เฉียวซือ ฉันจะกลับไปพักอยู่ที่หนิงเฉิงกับพ่อแม่สองเดือน นายจะไปด้วยกันกับฉันไหม ?”
เฉียวซือรู้สึกเสียใจ เนื่องจากเขาเพิ่งจะปรับตัวเข้ากับที่เพอร์เซลล์ได้ แล้วนี้ก็ต้องย้ายไปอีกที่แล้วหรอ ?
ความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัยในใจของเด็กที่มีมาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคว้ามือของหวันหว่านเอาไว้ : “ หวันหว่าน เธอไม่ไปได้ไหม ? อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนฉันนะ ”
หวันหว่านก็รีบอธิบายให้เขา : “ หลังจากไปเที่ยวสองเดือน ฉันก็กลับมาแล้ว นายดูสิ นายรู้จักทั้งฉันและจิ่งเหยียน พวกเราไปด้วยกัน นายไม่ต้องกังวล คุณพ่อคุณแม่ต่างก็ชอบนายมากๆ !”
ขนตายาวของเด็กชายห้อยลงมา และดวงตาสีฟ้าของเขาก็แฝงด้วยอารมณ์แห่งความทุกข์เล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกของชีวิตที่ได้รับความรู้สึกถึงที่จะต้องพึ่งพาอาศัยอยู่กับคนอื่น
ผ่านไปสักพัก เขาก็พยักหน้าให้หวันหว่านและพูดว่า : “ โอเค หวันหว่าน ฉันจะไปด้วยกันกับเธอ ”
”
“ เยี่ยมไปเลย !” หวันหว่านก็ปรบมือด้วยความดีใจ จากนั้นก็บอกสือจิ่งเหยียนว่า : “ แก พี่เฉียวซือก็ไปเล่นด้วยกันกับพวกเรา ”
สือจิ่งเหยียนพูดกับเฉียวซืออย่างเข้าท่าว่า : “ ยินดีด้วยที่พี่ได้มาเป็นสมาชิกของพวกเรา !”
ในคืนนั้น เฉียวซือก็ยังคงมีความเงียบเล็กน้อย แต่ถึงอย่างไร หวันหว่านและสือจิ่งเหยียนก็ลากเขามาเล่นด้วยกัน แล้วมันก็ค่อยๆทำให้สภาพจิตใจดีขึ้นทีละน้อย
และโอหยางจวิ้นที่ยุ่งมาตลอดทั้งวัน หลังจากที่ทักทายแขกที่มากลุ่มสุดท้ายเสร็จแล้ว ในที่สุดก็มีเวลาว่าง
เขาออกมาจากห้อง และมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นเงาตัวเล็กเลย เมื่อคิดย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าตลอดวันนี้หวันหว่านจะไม่ได้ตัวติดอยู่กับเขาเลย
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีความรู้สึกแปลกๆเล็กน้อยที่อยู่ในใจและรู้สึกไม่ค่อยชิน
เมื่อเดินไปยังทะเลสาบ ก็เจอเข้ากับสือมูเฉินและคนอื่นๆพอดี และเมื่อเห็นเขาก็ได้เอ่ยปากพูดว่า‘ยินดีด้วยนะ’
โอหยางจวิ้นก็ยิ้มและก้มลงมาหวันหว่าน ดังนั้นเขาจึงยื่นแขนออกไปอุ้มสาวน้อยขึ้นมา : “ หวันหว่าน วันนี้เล่นอะไรบ้างเอ่ย ?”
หวันหว่านก็ได้ลืมอารมณ์ที่ไม่มีความสุขของก่อนหน้านี้ไป แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องของตัวเองในวันนี้ และท้ายที่สุดก็บอกกับโอหยางจวิ้นว่า : “ อาจวิ้นคะ หลังจากนี้คุณอาจะไม่มีเวลามาเล่นกับหวันหว่านแล้วใช่ไหมคะ ?”
โอหยางจวิ้นก็รู้สึกตะลึง : “ ทำไมถึงได้พูดแบบนี้ละ ?”
“ พอแต่งงานแล้ว ก็ต้องไปอยู่ด้วยกันกับอีกคน ” หวันหว่านก็ทำท่าทางบอกว่า : “ นอกจากนี้คุณอาและคุณน้ามู่ก็ต้องมีลูก พอถึงตอนนั้น ก็จะไม่อยู่กับหนู……”
“ จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ?” โอหยางจวิ้นก็มองไปยังผิวที่เนียนนุ่มของสาวน้อย : “ อย่างไรก็ตาม หวันหว่านก็ยังคงเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของอาจวิ้นตลอดไปดังนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่อยู่กับหนู เชื่ออานะ !”
เธอก็เบิกตากว้างมองเขาและมองเห็นความแน่นอนในแววตาของเขาอย่างชัดเจน ทันใดนั้น มุมปากของเธอก็ยกขึ้น เป็นเพราะว่ายิ้ม มันก็ทำให้ดวงตาของเธอโค้งลงเป็นพระจันทร์เสี้ยว : “ โอเคค่ะ หวันหว่านเชื่ออาจวิ้นค่ะ !”
จากนั้นหลานเสี่ยวถางก็พาหวันหว่านกลับไปอยู่ที่ honor สองวัน ก่อนที่จะกลับไปหนิงเฉิงพร้อมกับเฉียวซือและสือจิ่งเหยียน
ครั้งล่าสุดที่กลับบ้านก็เป็นเมื่อครึ่งปีก่อน เมื่อหวันหว่านกลับมาถึงคฤหาสน์ก็พาเฉียวซือไปแนะนำ : “ นี่เป็นห้องของฉันเอง ห้องนี้ไม่มีใครอยู่ เฉียวซือ ถ้าอย่างนั้นนายก็อยู่ห้องนี้นะ !”
เมื่อหลานเสี่ยวถางเห็นท่าทางที่เข้าท่าของลูกสาว ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดกับสือมูเฉินว่า : “ คุณดูสิ ลูกสาวของพวกเราเริ่มรู้เรื่องมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว !”
หลังจากเจ็ตแล็กไปสองวัน สือมูเฉินก็ได้บอกข่าวที่หวันหว่านกลับมาให้กับเพื่อนสนิท ทันใดนั้น ภายในห้องก็คึกคักขึ้นมาในทันที
คนแรกที่มาถึงคือครอบครัวของฟู่สีเกอ ขณะนี้ ลูกแฝดของเขาก็อายุห้ามขวบแล้ว
ฟู่อวี้เฉินที่สดใสร่าเริงก็วิ่งเข้ามากอดหวันหว่านก่อน จากนั้นก็มองไปยังเฉียวซือที่อยู่ด้านหลังของหวันหว่านแล้วก็ถามว่า : “ ว้าว นี่มันพี่ชายสุดหล่อต่างชาติจากไหนกัน ?”
หลานเสี่ยวถางก็รู้สึกตลก แล้วก็บอกกับเขาว่า : “ เขาชื่อเฉียวซือ เป็นเพื่อนสนิทของหวันหว่าน ! โชคดีที่เป็นผู้ชาย ถ้าไม่อย่างนั้น……”
“ เหอะ เมื่อคนที่โตแล้ว เขาจะไม่ถามผู้หญิงไปเรื่อยหรอกนะว่าแต่งงานแล้วหรือยัง !” ในขณะที่ฟู่อวี้เฉินพูดก็ดึงมือของเฉียวซือขึ้นมา : “ ไปเล่นด้วยกันเถอะ ? เข้าใจที่ฉันพูดไหม ?”
เฉียวซือส่ายหัว เขาพูดภาษาจีนไม่ค่อยเป็นจริงๆ ก่อนหน้าที่เคยยินหวันหว่านและโอหยางจวิ้นคุยกัน บางครั้งทั้งสองการใช้ภาษาอังกฤษ บางครั้งก็ใช้ภาษาจีน แต่ถึงอย่างไร มากสุดเขาก็เป็นเพียงแค่คำศัพท์ง่ายๆเท่านั้น
ทันใดนั้นหวันหว่านก็นึกอะไรขึ้นมา
มิน่าหล่ะที่เฉียวซือไม่อยากมา ที่แท้เป็นเพราะว่าฟังไม่ออก ?
ดังนั้น เธอก็เลยดึงไปสือจิ่งเหยียนมา และให้เขามาแปลให้
สือจิ่งเหยียนเป็นเพราะว่าถูกสือมูเฉินขอให้เรียนภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยเติบโตมาด้วยสองภาษา ดังนั้น การแปลจึงไม่มีปัญหาอะไร
และในเวลานี้ฟู่หยู่ปิงก็ได้เดินเข้ามาพูดกับฟู่อวี้เฉินว่า : “ พวกเราเคยเรียนวิชาภาษาอังกฤษมาก่อนไม่ใช่หรอ ? พอดีเลยมาคุยเขา เราก็จะสามารถฝึกไปด้วย !”
ดังนั้น เด็กๆก็ไปเล่นที่สนามหญ้าด้วยกัน โดยใช้สองภาษาและบวกกับภาษามือที่ปะปนกันแล้วเล่นด้วยกัน และก็ไม่ได้มีอุปสรรคในการสื่อสารมากขนาดนั้น
ไม่นานนัก หยานชิงเจ๋อและซูสือจิ่นก็มาพร้อมกับลูกทั้งสองคนของพวกเขา
เมื่อเห็นหยานโม่หานเห็นหวันหว่านอยู่ตรงสนามหญ้า ทันใดนั้นดวงตาก็เป็นประกาย จากนั้นก็วิ่งไปหา
ซูสือจิ่นก็หันไปมองหยานชิงเจ๋อ แล้วก็พูดอย่างเอือมระอามากๆว่า : “ พี่ชิงเจ๋อ พี่คิดว่าโม่หานเหมือนใคร ? ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนกับว่าอุ้มผิดเลย ซึ่งมันดูเหมือนกับถอดแบบมาจากตระกูลสีเย็นเลยละ !”
ในขณะที่พูด เธอก็แบะปาก : “ สีเย็นตัวแสบ ในตอนนั้นสองพี่ชิงเจ๋อใช้กรรไกรผิด ผลสุดท้ายก็เลยตัดออกมาเหมือนเขาเป๊ะๆเลย !”
ในเวลานี้ฟู่สีเกอก็เดินออกมาพอดี แล้วก็ได้ยินว่าตัวเองถูกพูดถึงอยู่ ดังนั้นสายตาก็มองไปยังหยานมู่จิ่นที่อยู่ในข้อพับของซูสือจิ่น จากนั้นก็พูดอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้งว่า : “ จะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้นะ แล้วถ้าอย่างนั้นเจ้าหญิงตัวน้อยของเธอเหมือนใครกันละ ?”
เมื่อนึกถึงตอนนั้นที่ตัวเองตั้งใจล่อลวงให้หยานชิงเจ๋อนั้นติดกับ เพื่อที่ไม่ต้องการให้เขาใช้มาตรการที่จะมีหยานมู่จิ่น จากนั้นซูสือจิ่นก็รู้สึกว่าใบหน้านั้นร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย
เธอก็กระพริบตาปริบๆ : “ แน่นอนว่าเจ้าหญิงตัวน้อยของบ้านฉันก็จะต้องเหมือนกับฉัน ! เรียบร้อยอ่อนโยนแล้วก็น่ารักขนาดนี้ !”
หยานชิงเจ๋อที่ปกป้องภรรยาของตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และในเวลานี้เขาก็ได้เงยหน้ามองฟู่สีเกอแล้วก็พูดว่า : “ คนที่ไม่เชื่อฟังก็เหมือนผม คนที่เชื่อฟัง”
ฟู่สีเกอก็มองบนใส่และพูดว่า : “ โชคดีที่อวี้เฉินบ้านฉันไม่ได้ไปตามจีบมู่จิ่นของบ้านเธอ ถ้าไม่อย่างนั้นละก็ฉันก็คงจะกลัวแม่ยายในอนาคตของเขา !”
“ เฮ้ เย็นตัวแสบ นี่พี่จะบอกว่าแม่ยายในอนาคตของเขาไม่ดีอย่างนั้นหรอ ? !” ซูสือจิ่นไม่พอใจ
“ ฉันแค่บอกว่าแม่ยายของเขาในอนาคตไม่ได้หมายถึงเธอสักหน่อย !” ฟู่สีเกอยักคิ้ว : “ ความหมายของเธอคืออยากจะส่งมู่จิ่นน้อยของบ้านเธอมาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านฉันอย่างนั้นหรอ ?”
“ เชอะ พี่อย่าฝันหวานไปเลย !” ซูสือจิ่นมองไปยังสือจิ่งเหยียนแล้วก็พูดว่า : “ ถ้าฉันจะส่งก็จะส่งมาที่บ้านของพี่เฉิน ถึงแม้ว่าจิ่งเหยียนบ้านเขาจะอายุน้อยกว่าอวี้เฉินบ้านพี่ก็ตาม แต่แค่ดูก็รู้แล้วว่าจะต้องเป็นเหมือนกับพี่เฉินในตอนนั้นอย่างเป๊ะๆ ฉันจะรีบส่งมู่จิ่นบ้านฉันมาสร้างความสัมพันธ์เร็วๆ !”
“ ฮ๊ะฮา มู่จิ่นบ้านเธออาจจะยังเคลียร์จิ่งเหยียนไม่เสร็จ แต่ทว่าโม่หานบ้านเธอ……” สายตาของฟู่สีเกอก็ลอยไปยังทางสนามหญ้า
ในเวลานี้ หยานโม่หานกำลังดึงมือของหวันหว่านมาแล้วก็พูดกับเธอว่า : “ พี่หวันหว่าน พวกเราไปเล่นด้วยกันที่บ้านผมเถอะ ! บ้านผมมีของเล่นที่สนุกมากๆเลยนะ ผมจะเอาออกมาให้พี่เล่นทั้งหมดเลย !”
หวันหว่านก็ทำท่าทางบอกว่า : “ พวกเราก็อยู่ที่นี่แหละ เพราะว่ายังน้องชายน้องสาวและเฉียวซือด้วย !”
แต่ทว่าหยานโม่หานไม่เข้าใจภาษามือ ดังนั้นก็เลยดึงหวันหว่านเข้าไปในบ้านตัวเอง
แต่ทว่า เมื่อเฉียวซือเห็นว่าเขากำลังลากเพื่อนของตัวเองไป ทันใดนั้นก็ไปขวางหน้าของหยานโม่หาน : “ เธอไม่ไปนาย เธอจะอยู่เล่นกับพวกเราที่นี่ !”
หยานโม่หานก็มองไปยังเฉียวซือที่สูงกว่าตัวเอง ผ่านไปไม่กี่วินาที ก็พูดอย่างไม่พอใจว่า : “ ฉันไม่เชื่อ !”
หวันหว่านก็รีบท่าทางบอกว่า : “ เล่นด้วยกัน ”
“ ไม่ ฉันจะเล่นกับพี่หวันหว่าน ! นานๆทีพี่หวันหว่านจะกลับมารอบหนึ่ง !” หยานโม่หานดึงมือของหวันหว่านไว้ไม่ยอมปล่อย
หยานชิงเจ๋อก็ถึงกลับทำอะไรไม่ถูก รีบเข้าไปเพื่อพูดกับลูกชายว่า : “ หานโม่ ลูกดูสิมีเพื่อนตั้งเยอะแยะ ทุกคนเล่นด้วยกันดีแค่ไหน ไม่ใช่จะยึดพี่หวันหว่านไว้กับลูก ไหนยังจะมีอวี้เฉิน หยู่ปิงพวกเขาก็อยู่ด้วยกันได้……”
หยานโม่หานส่ายหัวแล้วก็พูดอย่างดื้อรั้น : “ ผมชอบเพียงแค่พี่หวันหว่าน แล้วก็อยากจะเล่นกับพี่เค้า !”
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เฉียวซือก็รู้สึกว่าเพื่อนสนิทของตัวเองนั้นถูกคนแย่งไป และทันใดนั้นก็ดึงมือของหวันหว่านมาแล้วก็กุมเอาไว้แน่น
“ ถ้าอย่างนั้นเอางี้ หวันหว่าน หนูและหานโม่ แล้วก็เพื่อนคนนี้ไปเล่นที่บ้านของพวกเรา พวกหนูคิดว่ายังไงกัน ?” หยานชิงเจ๋อพูด : “ โม่หานผมช่วยประนีประนอมแล้วก้าวหนึ่ง ถ้าหากลูกยังโวยวายจะไม่มีใครสนใจแล้วนะ !”
หยานโม่หานรู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย ปากมุ่ย แต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอมเห็นด้วย
ดังนั้น เด็กทั้งสามคนก็ไปเล่นด้วยกันที่บ้านหยานชิงเจ๋อ
จู่ๆก็หายไปสามคน ที่เหลือก็รู้สึกสนุกครึกครื้นไม่พอ ดังนั้น ก็วิ่งไปด้วยกันทั้งหมด
ภายในห้องนั้น หยานโม่หานก็ได้เอาของเล่นของตัวเองไปกองไว้ตรงหน้าของหวันหว่าน : “ พี่หวันหว่าน ทั้งหมดนี้ให้พี่เล่นครับ !”
หวันหว่านก็ยิ้มให้กับเขา จากนั้นตัวเองก็เลือกหนึ่งชิ้น แล้วก็ทำท่าทางบอกเฉียวซือที่อยู่ด้านข้างว่า : “ นายก็เลือกชิ้นหนึ่งสิ !”
เฉียวซือก็บ่ายหน้าหนี : “ ฉันไม่ชอบเขา แล้วฉันก็จะไม่เล่นของของเขา !”
หยานโม่หานฟังไม่ออก ก็เลยไม่ได้สนใจอะไร เขาเพียงแค่ให้ความสนใจทั้งหมดไปอยู่บนตัวหวันหว่าน แล้วก็อธิบายให้เธอว่าทุกชิ้นมันเล่นยังไง
เมื่อเห็นว่าหวันหว่านเล่นรถบังคับวิทยุได้ไม่เลวเลย จู่ๆโม่หานน้อยก็เดินเข้าไปและพูดกับหวันหว่านว่า : “ นี่รางวัลครับพี่หวันหว่าน !”
เมื่อพูดจบ เขาก็เข้าใกล้ จากนั้นก็กอดและจุ๊บหวันหว่านไปหนึ่งที
หวันหว่านรู้สึกว่าน้องชายน่ารัก ดังนั้นก็เข้าไปใกล้และจุ๊บหยานโม่หานไปหนึ่งที
เฉียวซือที่นั่งอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นฉากแบบนั้น ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเลยในทันที
ที่แท้ เพื่อนของเขาพอกลับมาที่บ้านเกิดก็ไม่สนใจเขาแล้ว !
ในใจของเขาก็ยิ่งทุกข์ตรมมากขึ้น แล้วจู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองพูดภาษาจีนได้ ไม่รู้จักคนอื่น และดูเหมือนไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็จะเพียงแค่ส่วนเกิน
เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ
แต่ทว่า เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูก็ถูกหวันหว่านนั้นเห็นเข้า
เธอก็รีบลุกขึ้นแล้วก็ไปดึงเฉียวซือไว้ จากนั้นก็ทำท่าทางบอกว่า : “ หานโม่เป็นน้องชาย พวกเราโตกว่าเขาก็ต้องยอมเขา ”
เป็นน้องเล็กอย่างนั้นหรอ ? นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียวซือรู้สึกว่าน้องชายกับเพื่อนนั้นมีความหมายที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้นก็เลยกลับมานั่ง
