“ฮวนฮวน อยู่นี่เถอะ ให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมสัญญาว่าผมจะเชื่อฟังคุณ…”
เฟิงหานชวนกอดเธอแน่น น้ำเสียงของเขาเกือบจะอ่อนโยนจนสุดขั้ว
เมื่อเห็นอาการจริงใจยอมรับความผิดของเขา เป๋าฮวนก็รู้สึกใจอ่อน!
อย่างไรก็ตาม สองสามวันนี้เธอก็ไม่มีอะไรทำ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่โรงแรมหรือที่นี่ก็ไม่ต่างกัน แล้วอยู่ที่นี่ยังได้ทานกับข้าวฝีมือแม่บ้านหลี่และสะดวกกว่า
ดังนั้น หัวเล็กๆ ของเธอจึงพยักหน้าและตอบตกลง: “ก็ได้ ฉันจะอยู่”
“แต่เฟิงหานชวนถ้าคุณกล้าเล่นตลกกับฉัชาตินี้ฉันจะไม่สนใจคุณอีก! ฉันไม่สนว่าอาการป่วยคุณจะกำเริบหรือเปล่า ฉันไม่สนใจว่าคุณจะแข็งแรงหรือไม่ ฉันไม่สนว่าสามคูณเจ็ดได้ยี่สิบแปด ห้าคูณเจ็ดจะได้สามสิบห้า ฉันจะไม่มองคุณเลยสักนิด……”
เป๋าฮวนตะโกนไม่รู้จบ ที่สำคัญความโกรธเคืองเล็กๆ ในใจเธอยังไม่หายไป เธอไม่กล้าเคลื่อนไหวไปเรื่อยจริงๆ ทุกการเคลื่อนไหวจะทำให้เจ็บปวดทุกรูปแบบ
“อืม ผมเข้าใจ ผมจะไม่ทำอะไร” เฟิงหานชวนรับปากอยู่แล้ว
เขาไม่ทำอะไรไปเรื่อยในช่วงสองสามวันนี้แน่นอน เว้นแต่ จะหาโอกาสได้อีกครั้ง…
“ฉันหิวแล้ว” เป๋าฮวนรู้สึกว่าท้องของเขาแห้งมากจนคนทั้งคนแทบจะพังทลาย
“ผมจะพาคุณลงไปทานข้าว” เฟิงหานชวนปล่อยเธอและลูบแก้มของเธอ
เป๋าฮวนพยักหน้า ใช้ขาทั้งสองข้างของเธอ จากนั้นจึงเหยียบเท้าทั้งสองข้างที่พื้น กะจะลุกขึ้นแล้วขาทั้งสองก็อ่อนแรง และล้มลงบนที่นอนอ่อนนุ่มโดยตรง
เมื่อเห็นเข้า เฟิงหานชวนไม่ได้พูดอะไรเลย และไม่ได้รับความยินยอมจากเป๋าฮวน เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาและเดินไปที่ประตูห้อง
“เฟิงหานชวน เฟิงหานชวน คุณปล่อยฉันลงมา ฉันเดินไปเองได้” เป๋าฮวนคิดถึงว่าแม่บ้านหลี่อยู่ชั้นล่าง เธอไม่ต้องการให้แม่บ้านหลี่เห็นเธอลงไปกินข้าวที่ชั้นล่างยังต้องให้เฟิงหานชวนอุ้มเธอไป
เดิมทีก็น่าอายอยู่แล้ว ถ้าลงไปข้างล่างแบบนี้ยิ่งน่าอายขึ้นไปอีก
เธอยังมีหน้าอีกหรือเปล่า?
“คุณแน่ใจหรือว่าเดินได้” เฟิงหานชวนไม่กล้าบังคับอุ้มเธอลงไปชั้นล่าง หยุดที่บนสุดของบันไดชั้นสาม
“ฉันเดินได้ ฉันไม่ได้พิการ ทำไมฉันจะเดินเองไม่ได้?” เป๋าฮวนจ้องมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่หุนหันพลันแล่น
เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาดูไม่ดี และความกังวลก็ปรากฏขึ้นในดวงตา แต่เขาไม่กล้าเถียงเป๋าฮวน เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอรำคาญ ดังนั้นจึงเชื่อฟังเธอและวางเธอลง
เท้าของโบฮวนแตะพื้นอีกครั้ง ฝ่าเท้าของเธอเย็น พบว่าตัวเองไม่ได้สวมรองเท้าเลยสูดอากาศเย็นเข้าไป
“หนาวมาก……”
หลังจากที่เฟิงหานชวนช่วยเธอสวมรองเท้า เธอกัดฟันและจับราวบันได และเดินไปที่ด้านล่างบันไดด้วยความยากลำบาก
หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว……จู่ๆเป๋าฮวนก็นึกถึงเทพนิยายเรื่อง《ธิดาแห่งท้องทะเล》ของแอนเดอร์สัน
เงือกน้อยได้ทำข้อตกลงกับแม่มดเพื่อที่จะได้พบกับเจ้าชาย หางปลากลายเป็นสองขา และในที่สุดก็เดินขึ้นฝั่งและพบกับเจ้าชาย
ทว่า แม้ว่าเธอจะเดินได้ แต่ทุกย่างก้าวของเธอก็เหมือนเข็มจำนวนนับไม่ถ้วนทิ่มแทงที่ฝ่าเท้าและเธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือคณา
เป๋าฮวนรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้ สามารถสัมผัสความเจ็บปวดแบบนั้นของนางเงือกน้อยได้ แต่เป็นการสัมผัสได้ทางร่างกายเท่านั้น
สุดท้ายแล้ว เธอกลายเป็นแบบนี้ในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะเธอต้องการพบเจ้าชาย
การลงบันไดยากลำบากมากสำหรับเป๋าฮวน เหงื่อก็ไหลออกมาจากหน้าผาก และหลังของเธองอในขณะนี้ ราวกับหญิงชราที่ง่อนแง่น
“ถ้าฉันแก่แล้วก็จะกลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้ฉันเดินเหมือนหญิงชราคนหนึ่ง……” เป๋าฮวนพึมพำกับตัวเอง
เฟิงหานชวนเดินตามหลังเธอไปแบบนี้ เมื่อได้ยินที่เธอพูด เขาก็ยิ้มอย่างแผ่วเบา: “แม้ว่าจะกลายเป็นหญิงชรา ผมก็รักคุณ ถ้าผมยังมีกำลัง ผมสามารถอุ้มคุณ แบกคุณ แค่คุณยินยอม”
เป๋าฮวนหยุดก้าวทันที ร่างทั้งร่างชะงักงัน : “???”
นี่มันอะไรกันเกิดความรักขึ้นกะทันหัน?
เธอแค่บ่นว่าตอนนี้เธอเหมือนหญิงชรา แต่เฟิงหานชวนคิดไปถึงวันเวลาที่อยู่กันจนแก่ฒ่าร่วมกับเธอ?
เมื่อครู่เขายังบอกว่า รอเธอกลายเป็นหญิงชรา เขาสามารถอุ้มเธอ สามารถแบกเธอ……
ในเวลานี้ ขาของเป๋าฮวนไม่ได้แค่ปวดเมื่อย แต่ราวกับว่าถูกกรอกเต็มไปด้วยตะกั่ว รู้สึกหนักอึ้งและไม่สามารถที่จะก้าวไปข้างหน้าต่อได้
ในใจเธอก็หนักอึ้งเช่นกัน……
“ฮวนฮวน เดินไม่ไหวแล้วเหรอ?” เฟิงหานชวนที่อยู่ข้างหลังเธอเห็นว่าเธอไม่เดินต่อสักทีเขาจึงถามอย่างเร็ว น้ำเสียงเขาปนไปด้วยความห่วงกังวล
เขาอยากจะกอดเธอ เขาไม่สามารถมองเธอทุกข์ทรมานได้ โดยเฉพาะความเจ็บปวดนี้ที่เขาเป็นคนมอบให้
วันนี้เขาไม่ควรเห็นแก่ตัว ไม่ควรเพียงเพื่อให้เธอท้องกับเขา แล้วไม่สนใจความรู้สึกเธอและเรียกร้องจากเธอ
เขาเป็นคนทำผิด
เฟิงหานชวนหลับตาสีดำเข้มคู่นั้นลง “ฮวนฮวน ผมขอโทษ”
“ทำไมจู่ๆคุณถึงขอโทษฉันหล่ะ?” เป๋าฮวนหันมองเฟิงหานชวนด้วยใบหน้าที่สับสน
“ถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณก็คงไม่……”
“หยุด!” เป๋าฮวนหยุดคำขอโทษของเขาทันที
ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่บนบันไดที่ชั้น2 ถ้าตอนนี้เฟิงหานชวนพูดคำพูดที่ไม่สะดวกบนบันได แล้วแม่บ้านหลี่เกิดมาได้ยินเข้า มันจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เมื่อเห็นน้ำเสียงดุของเป๋าฮวนและจ้องเขาครั้งหนึ่ง เฟิงหานชวนรู้สึกเศร้าใจ “ฮวนฮวน คุณยังโกรธอยู่ใช่ไหม?”
“เปล่า ฉันไม่ได้โกรธ” เป๋าฮวนรีบปฏิเสธ เหตุผลที่ปฏิเสธก็เป็นเพราะไม่อยากให้เฟิงหานชวนพูดถึงเรื่องนี้อีก
“คุณไม่ได้โกรธ?” นัยน์ตาสีดำอ่อนของเฟิงหานชวนดูเหมือนจะถูกจุดด้วยไฟแห่งความหวัง
“คุณมานี่! ช่วยพยุงฉันลงไปหน่อย!” เป๋าฮวนสั่นแล้วยื่นมือขึ้น ราวเหมือนกับท่าทางของไทเฮาในละครสมัยโบราณ
เฟิงหานชวนยิ้มอย่างฉับพลัน หัวเราะเบาๆ และรีบเข้าไปจับมือเธอทันที
เป๋าฮวนรู้สึกว่าชายหนุ่มจับมือเธอแน่น แบบที่จิกนิ้วแน่น เดิมทีเธอแค่อยากจะวางไว้บนหลังมือของเขา
ช่างมันเถอะ จับมือก็จับมือเถอะ มืออีกข้างของเธอยังคงจับราวบันไดไว้ แล้วเดินลงช้าๆ
เดิมทีใช้เวลาในการเดินเพียงสิบกว่าวินาทีอย่างมากก็หนึ่งนาที เป๋าฮวนใช้เวลาสิบนาทีเต็มๆ แต่เฟิงหานชวนอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา ไม่มีร่องรอยของความรำคาญใจแม้แต่น้อย
เมื่อเดินไปถึงที่โต๊ะอาหาร เฟิงหานชวนรีบดึงที่นั่งให้เธอ มีจานอาหารหลายจานวางอยู่บนโต๊ะแล้ว ทั้งหมดมีฝาปิดซึ่งเธอไม่สามารถมองไม่เห็นได้โดยตรง
เฟิงหานชวนตะโกนไปทางห้องครัว “แม่บ้านหลี่ เริ่มทานอาหารกันเถอะ”
ขณะที่พูด นิ้วมือของเขายื่นออกไปเปิดฝาเพื่อแสดงอาหารแต่ละอย่างในจาน
เป๋าฮวนมองไปที่จานอาหารร้อนๆด้านหน้า น้ำลายก็หลั่งออกมาอย่างไม่รู้จบทันที
ไม่สนใจบุคลิกภาพใดๆ เธอใช้ตะเกียบคีบหมูตุ๋นขึ้นมาหนึ่งชิ้น และเคี้ยวอย่างไม่คิดชีวิต……
“ช้าหน่อย ไม่มีใครแย่งกับคุณ” เฟิงหานชวนพูดเบาๆ เขากลัวว่าเธอจะสำลักจริงๆ
“ทั้งหมดนี้เกิดจากคุณ เฟิงหานชวน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันจะหิวมากขนาดนี้ไหม!” เป๋าฮวนเคี้ยวหมูตุ๋นในขณะที่ว่ากล่าวชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
ในขณะนั้น แม่บ้านหลี่เดินยิ้มออกไปพร้อมกับชามซุป “ฮวนฮวน ทานเยอะๆหน่อย นี่คือซุปแม่ไก่แก่ที่ฉันตุ๋นไว้ตลอดช่วงบ่าย จะได้บำรุงร่างกาย”
บำรุงร่างกาย……
เมื่อได้ยินสี่คำนี้ เป๋าฮวนก็กลายเป็นหินทันที และปากก็หยุดเคี้ยว
“ฮวนฮวน ฉันดีใจมากที่ได้เห็นคุณกับคุณชายสามคืนดีกัน สามปีที่ผ่านมานี้ ฉันคิดว่าคุณไม่อยู่แล้ว เห็นคุณชายสามใช้ชีวิตแบบคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง ฉันเศร้าใจมากจริงๆ ……” แม่บ้านหลี่วางซุปบนโต๊ะแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
เดิมทีเฉินฮวนฮวนต้องการปฏิเสธว่าเธอไม่ได้คืนดีกับเฟิงหานชวน แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่แม่บ้านหลี่พูดตามมา เธอก็ไร้คำพูดทันที
