เป๋าฮวนหยุดก้าว
ที่สำคัญคือสถานการณ์ในตอนนี้ เธอก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้
“ฮวนฮวน อย่าไปเลยได้ไหม อยู่เคียงข้างผมตลอดไป ผมจะปกป้องคุณเอง ผมจะปกป้องคุณตลอดไป” เฟิงหานชวนกอดเธอแน่น ซบหน้าของเขาไว้ที่ไหล่ของเธอและสูดกลิ่นหอมอย่างแรงบนร่างกายของเธอ
ให้เขาได้รู้รสอันหอมหวน ให้เขาได้ฝันถึงรสชาติสามปีที่ผ่านมา……
เขาขาดเธอไม่ได้จริงๆ
“เฟิงหานชวน ตามหาตัวฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังเจอ และหลังจากถ่ายทำละครราชวังชิงเสร็จแล้ว ฉันจะไปจากประเทศฮัวและจะอยู่ที่ประเทศเฉินตลอดไป” ขณะที่เป๋าฮวนพูดเช่นนี้ ใจของเขาก็ไม่สบายราวกับเลือดกำลังไหล
เธอกระแอมในลำคอ ราวกับจะขจัดอารมณ์ที่สำลักออกไป พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง: “ถ้าคุณตกลงได้ ฉันก็จะรับปากกับคุณ”
“ผมตกลง ผมตกลงแน่นอน ผมยอมทิ้งทุกอย่างที่ประเทศฮัว ผมไปประเทศเฉินกับคุณ ผมยอมรับได้ทุกอย่าง เพียงแค่ผมสามารถอยู่กับคุณได้!” เฟิงหานชวนโพล่งออกมาโดยแทบไม่คิดเลย……
ในความเห็นของเขา ที่จริงที่ประเทศฮัวไม่มีอะไรที่คู่ควรแก่การยึดติด ธุรกิจของบริษัทที่นี่สามารถส่งต่อให้พวกพ้องได้ ตอนนี้การจราจรได้เจริญมากแล้ว สามารถกำหนดเวลากลับมาตรวจสอบได้ประจำ
ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้
ขอแค่ได้อยู่กับเป๋าฮวนอะไรก็ทำได้
“บริษัทของคุณ ญาติของคุณ เพื่อนของคุณ ทุกอย่างของคุณอยู่ที่นี่ คุณสามารถละทิ้งทุกอย่างที่นี่ได้จริงๆหรือ?” เป๋าฮวนรู้สึกว่าเสียงของตัวเองสั่นเทา
จู่ๆเธอรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากโดย เห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง ทำไมเธอถึงถามคำถามแบบนี้กับเฟิงหานชวน ทำไมเธอถึงให้ความหวังเขาและปล่อยให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
“ฮวนฮวน เพื่อคุณ ผมละทิ้งได้ทุกอย่าง” หลังจากที่เฟิงหานชวนพูดแบบนี้ เขาก็ปล่อยมือที่กอดเป๋าฮวน
เป๋าฮวนหันกลับมาและสบตากับเขา เพียงแค่รู้สึกว่าตัวเองตกเข้าไปในความมืด
หัวใจของเธอราวกับจะหยุดเต้น
เพื่อเธอแล้ว อะไรก็ละทิ้งได้หรือ?
ความหุนหันทำให้เป๋าฮวนเขย่งปลายเท้าขึ้น ใช้สองมือโอบคอของชายหนุ่มตรงหน้า ขยับเข้าไปใกล้เขา แล้วจูบริมฝีปากบางๆของเขาอย่างดุเดือด
เย็นๆหนาวๆ แต่มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
ส่วนทั้งตัวของเฟิงหานชวนก็ตกตะลึงอยู่กับที่
นัยน์ตาลึกของเขาเบิกกว้าง และมีแสงระยิบระยับอันน่าเหลือเชื่อใต้แววตาของเขา ประหลาดใจจนกระทั่งไม่ได้ตอบสนองต่อการจุมพิตของหญิงสาว
เป๋าฮวนจูบเขาครู่หนึ่ง แต่เธอพบว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ขยับเขยื้อน การลงทุนของตัวเองเมื่อครู่ไม่ได้รับการตอบรับจากเขา เขาไม่ตอบรับเธอเลยสักนิด
หรือว่า……เขาเสียใจหรือ?
เขาไม่ต้องการไปประเทศเฉินกับตัวเอง?
เขาไม่เต็มใจที่ทิ้งละทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่หรือ?
ทุกสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่เป็นเรื่องเท็จหรือเปล่า?
เป๋าฮวนปล่อยมือและเดินโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว สีหน้าของเธอสุดจะทน เมื่อครู่เธอเป็นคนริเริ่มขึ้นเกินจำเป็น
“นี่คือการจูบลาของฉันกับคุณ” เธออธิบาย
จากนั้นเฟิงหานชวนก็รู้สึกตัว จากความประหลาดใจและตกใจไม่รู้จบก็ถูกดึงสติกลับมา สีหน้าของเขาประหลาดใจในทันที “ฮวนฮวน คุณพูดอะไร…..จูบลา?”
“คุณเพิ่งถามผมว่าตอบตกลงกลับประเทศเฉินกับคุณไหม? ผมตกลง ผมตกลงอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงบอกลาผมหล่ะ?”
เฟิฃหานชวนเดินไปหาเธออย่างไม่อยากเชื่อและจับมือเธอไว้ แต่เป๋าฮวนพยายามดิ้นให้หลุดออก
ในใจของเธอยุ่งเหยิง ยุ่งเหยิงมากจริงๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเดาความคิดของเฟิงหานชวนได้ เขาหมายความว่าอะไรกันแน่?
“ฮวนฮวน ไม่ต้องบอกลาผม ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจอะไร เพียงแค่ได้อยู่กับคุณ……” เฟิงหานชวนไม่กล้าแตะต้องเธออีก กังวลว่าจะทำให้เป๋าฮวนรู้สึกไม่ดี เขาจึงเพียงแค่พูดเบาๆ
เขาคิดว่าเมื่อครู่เป๋าฮวนยอมรับเขาแล้ว แต่ไม่คิดว่าเธอกลับจูบบอกลา
เขาไม่ละทิ้งความตั้งใจ ชาตินี้นอกจากเป๋าฮวน เขาก็ไม่ต้องการใคร
เป๋าฮวนรู้สึกสับสนมากในหัว เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เธอพบว่าเธอต้องพึ่งพิงเฟิงหานชวน แต่ถ้าเธออยู่กับเขา เธอรู้สึกว่าตัวเองทำร้ายเขา
เขาไม่ควรถูกเธอขังอยู่ที่ประเทศเฉิน ญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงของเขา อาณาจักรของเขา ล้วนอยู่ที่ประเทศฮัว!
“เฟิงหานชวน คุณเหมาะกับประเทศฮัว ที่นี่มีทุกสิ่งทุกอย่างของคุณ” เป๋าฮวนพูดเบาๆ บางทีเธอไม่ควรเห็นแก่ตัวขนาดนั้น
“ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แต่ไม่สามารถปราศจาดคุณ ฮวนฮวนสามปีที่ผ่านมานี้ วันเวลาที่ไม่มีคุณ ผมอยู่อย่างผีดิบที่เดินได้ คุณคิดว่าผมจะสนใจทรัพย์สินเงินทองเหล่านี้ไหม?”
เฟิงหานชวนจับไหล่เรียวของหญิงสาวแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เขาทรุดตัวลงและพูดอย่างสงบ: “นี่ไม่ใช่สมัยโบราณ การจราจรก็เจริญขนาดนั้น ญาติและเพื่อนพ้องสามารถมาหาผมที่ประเทศเฉิน พวกเราก็สามารถมาประเทศเฉินเพื่อพบปะสังสรรค์กัน ฮวนฮวน ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้หรอก เว้นแต่คุณจะไม่ต้องการผม……”
เพียงแค่เธอไม่ต้องการเขาเหรอ?
ไม่ใช่ เธอแค่คิดมากเกินไป
เธอไม่ต้องการให้เฟิงหานชวนทำเพื่อเธอ สูญเสียคุณค่าของเขา เขาควรเป็นบุตรของสวรรค์ ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาที่ไม่ต้องการอะไรเพียงเพื่อผู้หญิง
เมื่อเห็นสีหน้ายุ่งเหยิงของหญิงสาว เฟิงหานชวนดูออกว่าเป๋าฮวนกำลังลังเล
ครุ่นคิดลังเลเป็นเรื่องดี พิสูจน์ได้ว่าเธอกำลังหวั่นไหวใช่ไหม?
“ฮวนฮวน ถ้าคุณต้องการผมแค่จูบผม คราวนี้ไม่ใช่จูบลา แต่เป็นจูบเพื่อตอบรับ” การแสดงออกของเฟิงหานชวนสงบนิ่ง ดวงตาสีดำของเขาจ้องไปที่เป๋าฮวนอย่างหนักแน่น
เขารอคำตอบจากเธอ รอคำตอบรับจากเธอ
เป๋าฮวนอึ้ง ไม่ใช่จูบลาแต่เป็นจูบรับ?
ดังนั้นถ้าเพียงแค่เธอจูบเฟิงหานชวนในตอนนี้ แสดงว่าเธอยอมรับเขาแล้วใช่ไหม?
เธอลังเล และเกิดความสับสนขึ้นในใจ เธอไม่รู้ว่าควรจูบเขาดีไหม ควรหรือไม่ควร….
“ฮวนฮวน ขอแค่คุณยกโทษให้ผม ก็ยอมรับผมเถอะ ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น ไม่ต้องคิดอะไร……เราพลาดมาสามปีแล้ว!” เฟิงหานชวนอกสั่นขวัญแขวน
เขากังวลว่าเพราะเรื่องคุณยายของเป๋าฮวนนั้นค้างคาในใจเธอมาตลอด และเธอไม่มีทางยอมรับเขาอีกมาตลอด
เป๋าฮวนฟังน้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่ม เขาบอกว่าไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น เขาบอกว่าพวกเขาพลาดมันมาสามปีแล้ว
ใช่ พวกเขาพลาดไปสามปีแล้ว……
ถ้าเธอพลาดอีกครั้ง เธอไม่รู้จริงๆว่าต้องทำอย่างไรแล้ว
เธอไม่อยากพลาดมัน และเธอเพิ่งค้นพบว่าเธอต้องพึ่งพิงเฟิงหานชวนจริงๆ
เธอนึกภาพวันเวลาต่อจากนี้ที่ไม่มีเฟิงหานชวนไม่ออก
แม้แต่คุณตาก็ยอมรับเฟิงหานชวนแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอมรับเฟิงหานชวนหล่ะ?
“เฟิงหานชวน!” เป๋าฮวนเงยหน้าขึ้นสบตาสีแดงเข้มและเรียกเขา
“ผมอยู่นี่ ฮวนฮวน ผมอยู่นี่” เฟิงหานชวนพยักหน้าซ้ำๆ
เบ้าตาของเป๋าฮวนเจ็บเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าตัวเองอยากจะร้องไห้และเสียงของเธอก็สำลัก: “เฟิงหานชวน! ฉันคิดมากเกินไป ธุรกิจของตระกูลเป๋าเรายิ่งใหญ่ ถึงแม้ว่าคุณจะหาเงินไม่ได้ ฉันก็เลี้ยงคุณได้ !”
พูดแล้วเธอโอบที่คอของชายหนุ่มอีกครั้งแล้วยื่นริมฝีปากของตัวเอง……
