เสียงดัง“แอ๊ด” ประตูห้องถูกเปิด
เฟิงหานชวนเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติ ก็เห็นหญิงสาวนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง คิ้วขมวดแน่น สายตาจ้องที่จอมือถือ
เขาเดินไปทางเธอ แล้วถามว่า “กำลังดูข่าวเหรอ?”
“อืม ดูจบแล้ว”เป๋าฮวนวางมือถือไว้ด้านข้าง ลุกขึ้นยืนแล้วพยักหน้า
“เธอถูกส่งไปที่ห้องขัง สามวันให้หลังตัดสินลงอาญา” เฟิงหานชวนพูดเสียงเรียบ
เป๋าฮวนเม้มริมฝีปาก ริมฝีปากชมพูเปิดออก “ตอนนี้ เรื่องก็คลี่คลายเกือบหมดแล้ว”
“อืม”เฟิงหานชวนพยักหน้า ยกมือลูบไปที่หัวเล็กๆของเธอ
เป๋าฮวนอ้าแขนทั้งสองกอดชายหนุ่มตรงหน้าไว้ มุดศีรษะเข้าไปในอดของเขา
เฟิงหานชวนปล่อยให้เธอกอดตัวเอง
“อาหาน…”เป๋าฮวนไม่รู้ควรพูดอะไร ก็แค่อยากกอดเขาไว้เท่านั้น
“ฮวนฮวนอย่าคิดมาก ในเมื่อหลีซืออวิ๋นโหดร้ายขนาดนั้น ทุกอย่างในตอนนี้เป็นโทษที่เธอควรได้รับ” เฟิงหานชวนปลอบเธอด้วยเสียงอ่อนโยน
เขารู้ เป๋าฮวนยังคงคาใจเรื่องนี้อยู่ ให้เธอปล่อยวางทันที มันเป็นไปไม่ได้
เป๋าฮวนพยักหน้าเบาๆ “ฉันรู้ ฉันแค่รู้สึกถ้าหากทั้งหมดนี้ไม่เกิดขึ้น มันจะดีแค่ไหน…”
“ถ้าหากไม่มีอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น พวกเราก็ไม่สูญเสียลูกไป นั่นเป็นลูกคนแรกของเรา ถ้าหากไม่มีอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น ตอนนี้ลูกเราคงเดินได้แล้ว ลูกยังเล็กมาก ไม่รู้ว่าเป็นลูกชายหรือลูกสาว?”
“ฮวนฮวน” เฟิงหานชวนก้มศีรษะลง หอมที่หน้าผากของเธอแรงๆ กอดเธอไว้แน่น
เขาไม่อยากให้เป๋าฮวนคิดมากไปกว่านี้ เขาอยากให้เธอมองโลกในแง่ดีขึ้นหน่อย
“ไม่ช้าพวกเราก็มีจะมีลูก ลูกคนนั้นจะกลับมา ลูกจะต้องกลับมาเกิดในท้องของคุณอีกครั้ง” เขาตบที่หลังของเธอเบาๆอย่างปลอบใจ
เป๋าฮวนเงยหน้ามองเขา ถามด้วยความสงสัย “จริงเหรอ? ลูกจะได้กลับมาเกิดอีกครั้งเหรอ?”
“แน่นอน!” เฟิงหานชวนตอบอย่างมั่นใจ
วินาทีต่อมา เป๋าฮวนจับแก้มเขาไว้ เขย่งเท้าจูบไปที่ริมฝีปากเขา
เฟิงหานชวนอึ้งไปทันที
เป๋าฮวนปล่อยเขาออก จ้องไปที่ดวงตาสีดำคู่นั่นของเขาด้วยความจริงจัง พูดว่า “ฉันอยากจะตั้งท้องเร็วๆ ตอนนี้ฉันเตรียมพร้อมแล้ว พวกเราสามารถต้อนรับการมาของลูกได้ตลอดเวลา”
“ฮวนฮวน คุณจริงจังใช่ไหม?” เฟิงหานชวนประหลาดใจเล็กน้อย
“ฉันจริงจัง จริงจังมากๆ แม้ว่าฉันจะรับปากเวินซือเหยี่ยนไปถ่ายหนัง แต่ฉันที่เป็นนักแสดงประกอบเล็กๆไม่ได้เสียเวลาอะไรนัก ไม่กระทบกับการเตรียมตัวตั้งครรภ์หรอก”เป๋าฮวนตอบด้วยความจริงจังอีกครั้ง
เธอเพิ่งพูดจบ ชายหนุ่มก้มศีรษะลงอีกครั้ง ประกบริมฝีปากเธอไว้
เป๋าฮวนคล้องคอเฟิงหานชวนไว้ ตอบกลับจูบนี้
อุณหภูมิในห้อง กำลังค่อยๆเพิ่มขึ้น
จูบครั้งนี้ รุนแรงราวกับพายุโหมกระหน่ำ ไม่มีทีท่าจะหยุดลงเลย
เวลาที่หญิงสาวถูกกดลงเตียง จู่ ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น——
“ใคร?” เฟิงหานชวนปล่อยเป๋าฮวนออก ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
เวลาตอนนี้ คงไม่ใช่คุณพ่อที่เข้ามาอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ
เป๋าฮวนหน้าแดงก่ำ รีบลุกขึ้นยืน จัดชุดตัวเองอย่างรวดเร็ว สายตามีความเขินอายและลนลานเล็กๆ
ตามมาด้วย เสียงที่มีชีวิตชีวาราวกับแสงแดดนอกประตูดังขึ้น “อาสาม ฮวนฮวน ผมเอง!”
เฟิงหานชวนสีหน้าเข้มทันที ก้าวเท้ายาวไปถึงข้างประตู เปิดประตูออก พูดตำหนิ“ดึกขนาดนี้ นายมาทำอะไร? ”
เฟิงเฉินเหยี่ยนกะพริบตาอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนะ ทำไมอาสามดุขนาดนี้?
“อาสาม ผมรู้เรื่องของพี่อวิ๋น ดังนั้นผมเลยมาคุยกับพวกอา ใครจะรู้พวกอาจะกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว!” เฟิงเฉินเหยี่ยนถอนหายใจอย่างน้อยใจ
“อาเยี่ยน พวกเราลงไปคุยกันชั้นล่างเถอะ” เป๋าฮวนควบคุมอารมณ์ให้สงบลงแล้ว เดินมาด้วยรอยยิ้ม
ตอนเธอเตรียมจะเดินออกประตูห้อง ข้อมือกลับถูกผู้ชายข้าวตัวจับไว้ เห็นแค่สายตามืดมนคู่นั่นของชายหนุ่ม พูดเสียงเบา “ฮวนฮวน ดึกมากแล้ว ให้อาเยี่ยนมาคุยพรุ่งนี้เถอะ”
“อาสาม นี่แค่สองทุ่มเอง พวกอาคงไม่นอนเร็วขนาดนี้มั้ง? คงไม่ใช่…ไอ๊หยา!เป็นผมมารบกวนพวกอา?”
เฟิงเฉินเหยี่ยนตบไปที่ต้นขา อุทานออกมา “ผมโง่จริงเลย!”
เฟิงหานชวน “…”
“ไม่ใช่ไม่ใช่ ! อาเยี่ยนเข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ได้…”เป๋าฮวนรีบอธิบาย แล้วยื่นมือไปด้านหลังชายหนุ่ม แอบหยิกลงไปหนึ่งทีที่เอวของเขา
เฟิงหานชวนยกมุมปากขึ้น
“พวกเราลงไปคุยกันข้างล่างเถอะ” เป๋าฮวนขยิบตาให้เฟิงหานชวน
เมียสั่งแล้ว เฟิงหานชวนทำได้แค่ยอมรับชะตากรรม
หากไม่ใช่เฟิงเฉินเหยี่ยนเป็นหลานชายของเขา ตอนนี้เขาคงอดไม่ได้ที่จะบีบคอเฟิงเฉินเหยี่ยนให้ตายไป!
หลังจากนั้นห้านาที
เป๋าฮวนกับเฟิงหานชวนทั้งสองนั่งด้วยกัน เฟิงเฉินเหยี่ยนกับนายท่านของตระกูลเฟิงนั่งด้วยกัน ทั้งหมดสี่คนรวมตัวกันในห้องรับแขก
เฟิงเฉินเหยี่ยนพูดมากอยู่คนเดียว พูดถึงภาพลักษณ์ของหลีซืออวิ๋นเป็นส่วนใหญ่ ยังบอกว่าหลายปีมานี้ตัวเองถูกหลอกแล้ว บอกว่าหลีซืออวิ๋นแสดงละครเก่ง
แรกๆเป๋าฮวนก็ไม่รู้สึกอะไร ผลคือเฟิงเฉินเหยี่ยนเริ่มพูดเรื่องเพื่อนชั่วของเขา พูดไม่หยุดสักที
เธอง่วงเล็กน้อย
ทันใดนั้น เฟิงเฉินเหยี่ยนพูดถึงเธอ “ฮวนฮวน หยางหยางรู้ว่าเธอกลับมาแล้ว ฉันบอกหล่อนเกี่ยวกับเรื่องของเธอแล้ว”
“หยางหยาง…”เป๋าฮวนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ เธอยังไม่ทันได้ติดต่อหลินอวี่หยาง
ไม่รู้ว่าสามปีไม่ได้เจอ หยางหยางยังเต็มใจเป็นเพื่อนตัวเองอยู่ไหม
และเธอกลับมายังไม่ทันได้ติดต่อหยางหยาง หยางหยางคงโกรธเธอแน่เลย
“ฮวนฮวน หยางหยางบอกว่าเธอเปลี่ยนเบอร์มือถือ หากเธอเต็มใจจะคบหล่อนเป็นเพื่อนอยู่ ก็ติดต่อหล่อน”
เฟิงเฉินเหยี่ยนเพิ่งนึกได้เหตุที่มาที่นี่ รีบควักมือถือตัวเองออกมา กดเบอร์โทรติดต่อของหลินอวี่หยาง ยื่นให้เป๋าฮวนดู “นี่เป็นเบอร์มือถือของเธอ”
“ฉันบันทึกก่อน” เป๋าฮวนรับมือถือของเฟิงเฉินเหยี่ยนมา แล้วหยิบมือถือตัวเองขึ้น บันทึกเลขหมายของหลินอวี่หยางอย่างตั้งใจ
สามปีก่อน หลินอวี่หยางดีต่อเธอมากจริงๆ ดีด้วยความจริงใจ
เพื่อนคนนี้ เธออยากได้คืนมา
หลังจากบันทึกเลขหมายเสร็จ เป๋าฮวนใช้วีแชตใหม่ของตัวเองทันที ยื่นขอเป็นเพื่อนกับหลินอวี่หยางในวีแชต
วินาทีต่อมา มือถือก็สั่นขึ้นมาไม่หยุด ตามมาด้วยวีดีโอคอลเข้ามา
เป๋าฮวนดีใจรีบรับทันที เสียงดังลั่นของผู้หญิงแพร่ไปทั่วทุกพื้นที่ของบ้านตระกูลเฟิง
“ฮวนฮวน ในที่สุดเธอก็นึกถึงฉัน——”
เป๋าฮวนอยากจะร้องไห้ สามปีไม่เจอกัน หลินอวี่หยางยังคงเสียงแปร๋นแบบนี้
ในใจของเธอรู้สึกผิดมาก เปิดปากขอโทษก่อน “หยางหยาง ขอโทษ”
“ผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอนี่ สามปีแล้ว เธอไม่เคยติดต่อฉันเลยสักครั้ง!” เสียงของหลินอวี่หยางสะอึกสะอื้น ดวงตาทั้งคู่แดง ดูแล้วใกล้จะร้องไห้ออกมา
“หยางหยาง หลังจากนี้ฉันจะไม่หายไปอีกแล้ว” เป๋าฮวนสะกดใจที่ปวดเอาไว้ หันไปทางเฟิงหานชวน พูดยิ้มๆ
คำพูดนี้ ไม่เพียงแค่พูดกับหลินอวี่หยาง พูดกับเฟิงหานชวนด้วยเหมือนกัน
สามปีแล้ว สามปีนี่เธอสูญเสียมามากเกินไปแล้ว สูญเสียผู้ชายที่ตัวเองรัก สูญเสียเพื่อนของตัวเอง
ตอนนี้ เธอได้คืนกลับมาหมดแล้ว!
