พอเฉินเฉียวกับเจียงฉยงฉยงเข้าไปในบ้านแล้ว เลยเห็นว่าบ้านฉยงฉยงเปลี่ยนไปมาก
ที่พื้นปูพรมนุ่มๆไว้ โซฟากับทีวียังอยู่ที่เดิม
แต่ข้างๆโซฟา กลับมีเตียงเด็กวางอยู่
เฉินเฉียวถามเธออย่างตกใจ “ฉยงฉยง นี่แกคิดถึงขั้นที่จะเลี้ยงเด็กแล้วเหรอเนี่ย”
เจียงฉยงฉยงยิ้มอย่างทะเล้น “แน่นอน ในเมื่อตัดสินใจที่จะคลอดเด็กแล้ว อะไรที่ควรเตรียมก็ต้องเตรียมไว้สิ”
“ทำไมแกไม่เรียกฉันล่ะ ฉยงฉยงถ้าแกเรียกฉัน ฉันจะได้ไปเลือกกับแกด้วย” แต่ก่อนที่อิตาลี ของของเหมิงเหมิงอาอวินเป็นคนซื้อหมด ตอนนั้นร่างกายเธอไม่ดี เลยออกไปไม่ได้
รอเธอสามารถไปซื้อของให้เหมิงเหมิงได้แล้ว กลับเห็นว่าซังอวินซื้อมาครบแล้ว เธอไม่ต้องเตรียมอะไรเลย
เจียงฉยงฉยงกางมือ “ทำไงล่ะ ใครให้แกไม่อยู่ล่ะ”
เฉินเฉียวเดินไปค้นๆดู เห็นว่านั่นเป็นของของเด็กผู้ชายมากกว่า เฉินเฉียวเลยหยิบรถของเล่นขึ้น “นี่ไม่ใช่ที่แกซื้อหรอกมั้ง สารภาพมา ไปเดินกับใคร”
เฉินเฉียวคิดว่าฉยงฉยงน่าจะไปกับพ่อเด็ก
เจียงฉยงฉยงก็คิดไม่ถึงว่าเฉียวเฉียวจะสังเกต คิดไปมาเลยตอบตามตรง “พี่ฉัน เขาบอกจะซื้อ”
“เขา?” เฉินเฉียวตกใจ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเป็นเจียงอี้ฟาน เพราะเขาดูเหมือนผู้ชายที่เลี้ยงเด็กไม่เป็น
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง เขาบอกว่าถ้าเด็กคลอดแล้ว เขาจะเลี้ยงเขาให้โตพร้อมฉัน เหมือนเขายังไม่ยอมแพ้ที่อยากให้ฉันแต่งงานกับเขา ฉันเลยใจร้อน เลยบอกว่าฉันจะแต่งงานกับกู้ซี”
นึกถึงความใจร้อนของตัวเอง เจียงฉยงฉยงเลยหงุดหงิดมาก
เพราเธอไม่รู้สึกอะไรกับกู้ซี แต่เพื่อใส่อารมณ์กับพี่เธอ เลยดึงคนอื่นเข้ามาด้วย
เฉินเฉียวเห็นฉยงฉยงยังไม่ได้เตรียมใจที่จะแต่งงาน เลยพาเธอไปนั่งที่โซฟาแล้วพูดกับเธอว่า “ฉยงฉยง ตามหลักฉันไม่ควรยุ่งเรื่องการตัดสินใจของแก แต่ฉยงฉยง ฉันอยากบอกกับแกว่า ฉันเป็นเพื่อน ฉันจำเป็นต้องเตือนแก”
“ผู้หญิงคนหนึ่ง คู่แต่งงานต้องเชื่อใจได้ แกใจร้อนแล้วผูกมัดกับคนอื่นตลอดชีวิตไม่ได้ คนคนนั้นอาจจะยอม แต่ถ้าแกไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย งั้นแกก็ต้องคิดดีๆ แกยอมเจอคนที่แกไม่รู้สึกด้วยทุกวันเหรอ ยอมกินด้วยกัน ยอมนอนด้วยกันเหรอ”
เจียงฉยงฉยงเห็นเฉินเฉียวพูดอย่างจริงจังแบบนั้นเลยหลุดขำ
“แกอย่าขำ ฉันจริงจัง” เห็นฉยงฉยงยังมีอารมณ์ขำ เฉินเฉียวเลยไม่รู้ว่าเธอควรดีใจหรือเป็นห่วงดี
“ได้ได้ได้ ฉันฟังอยู่” เจียงฉยงฉยงกลั้นขำ พยายามตั้งใจฟัง
เฉินเฉียวกลับพูดไม่ออก เธอเลยส่ายหน้า “นิสัยแกแบบนี้ ฉันว่า แกน่าจะเข้ากับใครก็ได้”
เจียงฉยงฉยงเบะปาก ดึงมุมปากทำหน้าผี “แน่นอน ฉันน่ารักขนาดนี้”
“จ้า น่ารักตายแหละ ไม่คุยกับแกละ ฉันง่วงแล้ว” เฉินเฉียวมาตอนที่จะเข้านอน สติเลยไม่ค่อยดีมาก
เจียงฉยงฉยงเห็นเธอง่วงจนตาจะหลับ เลยดันเธอเข้าไปในห้อง “นอนเถอะ ฝันดีนะคะ”
วันต่อมาที่เฉินเฉียวตื่น เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ซังหลินจวินโทรมาส่งอาหารเช้า รออาบน้ำแต่งตัวแล้ว ค่อยเดินไปเปิดประตู
ซังหลินจวินถือของรออยู่หน้าประตู
“ทำไมนายมาเช้าขนาดนี้” เฉินเฉียวไม่คิดว่าเขาจะตื่นเช้าขนาดนี้ เลยรู้สึกซึ้ง
“ก็มาส่งอาหารเช้าให้ภรรยาไงครับ รอภรรยากินเสร็จ ฉันจะส่งเธอกลับบ้านด้วย”
“ได้สิ” เฉินเฉียวรู้ว่าฉยงฉยงต้องไปทำงาน ตอนเช้าเลยไม่อยู่ที่บ้านเธอ
เพราะฉะนั้นตั้งแต่เช้า เจียงฉยงฉยงเลยโดนเฉินเฉียวกับซังหลินจวินสวีทต่อหน้า
ก่อนที่ซังหลินจวินจะส่งเฉินเฉียวกลับไป เจียงฉยงฉยงเลยแอบพูดกับเธอว่า “พรุ่งนี้ฉันจะไปเอาทะเบียนบ้านตระกูลเจียง เราไปด้วยเถอะ”
เฉินเฉียวพยักหน้า “โอเค”
ซังหลินจวินส่งเฉินเฉียวกลับไปแล้ว เลยไปบริษัททันที
เพราะเฉินเฉียวไม่ไปทำงานกับเขาแล้ว ห้องทำงานเขาเลยกลับมาเป็นเหมือนเดิม แค่เขาจะเลิกงานเร็วกว่าแต่ก่อน
เพราะเมื่อคืนนอนคนเดียว คืนนี้ซังหลินจวินเลยให้เฉินเฉียวคืนมาให้หมด
รอพัวพันกันไปแล้ว ซังหลินจวินกอดตัวของเฉินเฉียวไว้ กำลังดื่มด่ำบรรยากาศอยู่
เฉินเฉียวรู้สึกเหนียวตัว เลยดันเขาออก แต่ดันไม่ออกเลยปล่อยเขากอด
แต่ว่า เพราะพรุ่งนี้จะไปตระกูลเจียง เฉินเฉียวเลยถามนิสัยพ่อแม่ตระกูลเจียง
ซังหลินจวินเอาหน้าเฉินเฉียวมาแนบกับอกแล้วเอ่ย “พ่อแม่ตระกูลเจียงเป็นคนหัวโบราณ พวกเขาสอนเด็กแบบวิธีโบราณ อย่างเช่น รักลูกให้ตี”
เฉินเฉียวตกใจมาก เธอไม่คิดเลยว่าพวกท่านจะเป็นแบบนี้ ในใจเลยไม่สบายใจที่จะไปตระกูลเจียงพรุ่งนี้
ซังหลินจวินเห็นเฉินเฉียวไม่พูดอะไรเลยถาม “ทำไมอยู่ๆถึงถามล่ะ”
“ไม่มีอะไร นอนเถอะ” เฉินเฉียวพูดขอไปที
รอซังหลินจวินไปบริษัทแล้ว เจียงฉยงฉยงเลยขับรถมารับเฉินเฉียว จากนั้นก็ไปตระกูลเจียงด้วยกัน
ตอนที่พวกเธอมา ไม่ได้ถือว่าเช้ามาก
เลยเจอจื่อเยียนกำลังตีสนิทพ่อแม่ตระกูลเจียงอยู่
พอได้ยินยามโทรบอกว่าคุณหนูกลับมา พ่อเจียงเลยพูดว่าไม่เจอ แต่แม่เจียงต้องพูดกล่อม พวกเธอถึงเข้ามาได้
เจียงฉยงฉยงรู้ว่าตอนนี้พ่อแม่ไม่รู้สึกดีกับเธอ เลยพูดตรงๆว่า “พ่อคะ หนูจะแต่งงานแล้ว หนูจะเอาทะเบียนของหนูค่ะ”
“อะไรนะ? แต่งงาน? เมื่อไหร่?” พ่อเจียงขมวดคิ้ว คิดไม่ถึงว่าลูกสาวจะมาบอกข่าวใหญ่ขนาดนี้
“อาทิตย์หน้าค่ะ” เจียงฉยงฉยงเรียบเรียงคำพูดไว้แล้ว
เฉินเฉียวคิดว่าที่เธอมาครั้งนี้ เธอมาซับพอร์ตฉยงฉยง
เพราะฉะนั้นเลยมองฉยงฉยงโดยที่ไม่พูดอะไร
“ทำไมรีบขนาดนี้ หรือว่า?” สายตาที่สงสัยของพ่อเจียงมองท้องของฉยงฉยง
เจียงฉยงฉยงโดนสายตาที่แหลมคมของคุณพ่อจ้องจนต้องแอบถอยหลัง
“ฉยงฉยง เธอท้องหรือเปล่า?” จื่อเยียนลุกขึ้นถาม
“เธอคิดว่าฉันเป็นเธอเหรอ” กับความเกลียดที่มีต่อจื่อเยียน เจียงฉยงฉยงไม่ปิดบังเลย
“แต่ว่าฉยงฉยง เธอรีบแต่งงานขนาดนี้ คนอื่นก็ต้องสงสัยสิ งั้นรออีกสักพัก ฉันกับพี่ชายเธอก็จะไปจดทะเบียนสมรส ถึงเวลาเราไปด้วยกันก็ได้”
