เมื่อได้ยินเสียงซ่งเย้อันก็หยิบบุหรี่ขึ้นมายกมือขึ้นเพื่อดับเปลวไฟที่ก้นบุหรี่และหันศีรษะไป “เสี่ยวลิ่ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณจะอยู่เคียงข้างซือซือ เซินเซินแลพซาซา ไม่ว่าในกรณีใดก็ตามตรวจสอบความปลอดภัยของพวกเขา”
เสี่ยวลิ่วได้ยินเสียงและพยักหน้าโดยไม่หวั่นไหว “ตกลง”
ในวินาทีถัดมาเสียงเย็นชาของซ่งเย้อันดังขึ้น “นอกจากนี้ฉันต้องการให้คุณตรวจสอบว่าใครเป็นผู้รับผิดชอบต่อสิ่งเกิดขึ้นในวันนี้!”
“ตกลง”
เมื่อเสี่ยวลิ่วจากไป ซ่งเย้อันยืนอยู่หน้าหน้าต่างเปลี่ยนคิ้วที่อ่อนโยนก่อนหน้านี้มีแสงเย็นๆออกมาจากดวงตาของเขาลึกล้ำและไม่อาจหยั่งรู้ได้
คนที่เขาห่วงใยที่สุดคือคนที่ใช้มีดจิ้มความเจ็บปวด เขาแบกมันครั้งแล้วครั้งเล่า คราวนี้เขาจะไม่กลืนลมหายใจของเขาอีกต่อไป
ครั้งสุดท้ายที่หร่วนซือซือถูกลักพาตัวไปในวันเกิดของเธอ อวี้อี่มั่วบอกว่าเขาจะสอบสวน แต่เขารอมาหลายวันโดยไม่รอการตอบกลับ คราวนี้เขาจะไม่ทนอีกต่อไป
ครั้งนี้เมื่อเขาพบความจริงไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร เขาก็ไม่มีวันแสดงความเมตตา!
บนชายหาดหินใกล้ทะเลชานเมืองเจียงโจวมีรถจอดอยู่โดยเปิดประตูออกไปไม่ไกล เย่หว่านเอ๋อก็กำลังงอตัวและอาเจียน
ตอนนี้รถกำลังวิ่งจากพิพิธภัณฑ์ไปทางด้านนี้ ตลอดเวลาท้องของเธอก็ล้นออกมาและเธอก็อดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมาเมื่อเธอลงจากรถ
ในขณะนี้ประตูที่นั่งคนขับเปิดออกและฮั่วชวนก็ก้าวลงมา
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้เย่หว่านเอ๋อและพูดว่า “ฉันพลาด ฉันทำผิดต่อคุณแล้ว”
เย่หว่านเอ๋อได้ยินเสียงยกมือขึ้นแล้วโบกมือด้วยความโกรธกล่าวว่า “ไปให้พ้น!”
ในเวลานั้นหลังจากชนซ่งอวิ้นอันที่ทางเข้าพิพิธภัณฑ์เธอก็ขับรถและหนีไป เธออยากกลับบ้าน แต่ฮั่วชวนหยุดรถไว้ เขาขึ้นรถผลักเธอไปที่ช่องด้านหลังแล้วขับรถ รถไปจนถึงจุดที่สถานที่นกอึ
หากไม่ได้รับความรู้สึกไม่สบายอาเจียนเธอคงจะสาปแช่งเขาเมื่อนานมาแล้ว
ฮั่วชวนไม่ได้โกรธ เขาวางผ้าเช็ดหน้าไว้บนก้อนหินข้างๆเธอและพูดโดยไม่เร่งรีบว่า “คุณนายอวี้ คุณต้องการขับรถคันนี้กลับไปที่บ้านของตระกูลเย่ไหม คุณขับรถชนน้องสาวของซ่งเย้อัน คุณคิดว่าเขาจะ ปล่อยเธอไปง่ายๆเหรอ?”
เย่หว่านเอ๋อที่ลูบหน้าอกของเธออย่างเรียบเนียนหน้าซีดเมื่อเธอได้ยิน
ฮั่วชวนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ถ้าคุณขับรถคันนี้กลับไปที่บ้านของตระกูลเย่ คุณไม่ได้ถามตัวเอง ด้วยความสามารถของซ่งอวิ้นอันสามารถติดตามผ่านกล้องวงจรปิดในเจียงโจวได้ตลอดทางเพื่อหาคุณในวันนี้ ลองคิดดูสิ”
จากสิ่งที่เขาพูดสีหน้าของเย่หว่านเอ๋อตึงขึ้นและเธอไม่สามารถพูดได้ในทันที
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นมองฮั่วชวน “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่?”
ฮั่วชวนพยักหน้าเล็กน้อย “สิ่งเดียวที่คุณทำถูกต้องคือคุณไม่ได้ขับรถของคุณเอง”
ด้วยวิธีนี้ตราบใดที่รถถูกทิ้งแม้ว่าพวกเขาจะหาเจ้าของตามหมายเลขป้ายทะเบียนก็จะไม่พบ
เย่หว่านเอ๋อกระชับร่างกายของเธอและถามว่า “แล้ววิดีโอของกล้องวงจรปิดล่ะ?”
ฮั่วชวนกระซิบว่า “อย่ากังวลเรื่องนี้ ให้ฉันจัดการเอง”
หลังจากพูดจบเขาก็หันหน้าไปมองที่รถ “ตอนนี้เราต้องทำความสะอาดรถ ต้องเอาลายนิ้วมือเส้นผมและทุกอย่างที่สามารถพิสูจน์ได้ทางนิติวิทยาศาสตร์ออก”
เย่หว่านเอ๋อดีใจมากและถามว่า “ฉันจะปลอดภัยใช่ไหม?”
มันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเธอที่จะชนคน ด้วยรถพฤติกรรมในตอนนี้ยังเป็นเพราะเธอหุนหันพลันแล่นเกินไปและเหยียบคันเร่ง
ตอนนี้มีบางอย่างเกิดและขึ้นยังไม่ทราบสภาพของซ่งอวิ้นอัน หากมันร้ายแรงจริงๆซ่งเย้อันจะไล่ตามให้ถึงที่สุด ตอนนี้เธอสงบลงแล้วเธอก็รู้ว่าตอนนี้เธอโง่แค่ไหน!
ฮั่วชวนส่ายหัว “มันง่ายขนาดนั้นได้ยังไง”
ทันใดนั้นหัวใจของเย่หว่านเอ๋อก็เบิกโพลง เธอยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวจับมือของเขาและพูดอย่างหมดหนทาง “ฮั่วชวน ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันไม่อยากติดคุก!”
ฮั่วชวนเข้าคุกแทนเธอเมื่อห้าปีก่อน ห้าปีต่อมาเธอทำผิดอีกครั้งอย่างหุนหันพลันแล่น ครั้งนี้เธอจะทำอย่างไร? หากเธอพบซ่งเย้อันจะฟ้องร้องเธอในข้อหาทำร้ายร่างกายโดยเจตนา!
ฮั่วชวนขมวดคิ้ว “คุณนายอวี้ ฉันบอกคุณไปนานแล้ว คุณไม่สามารถหุนหันพลันแล่นเกินไปได้”
เย่หว่านเอ๋อลุกขึ้นจับแขนของฮั่วชวนและสัญญาว่า “ฉันจะไม่หุนหันพลันแล่น จากนี้ไปฉันจะฟังคุณ ฮั่วชวน! คุณต้องช่วยฉัน! คุณต้องช่วยฉัน!”
ได้ยินเช่นนี้ฮั่วชวนไม่ได้พูดเป็นเวลานาน
ยิ่งเขาเงียบมากเท่าไหร่เย่หว่านเอ๋อก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น ในที่สุดน้ำตาก็ร่วงหล่นจากดวงตาของเธอและดอกสาลี่ที่ร้องไห้ก็โปรยปราย “ฮั่วชวน ตอนนี้ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างเธอ”
หลังจากนั้นไม่นานฮั่วชวนก็ปล่อยมือในที่สุด “คุณนายอวี้ ฉันจะช่วยคุณแต่จากนี้ไปคุณต้องฟังฉัน”
เขาจำได้ชัดเจนว่าเย่หว่านเอ๋อเดินผิดทางกี่ครั้งและจ่ายเงินเพราะแรงกระตุ้นของเขาเอง
เย่หว่านเอ๋อพยักหน้าซ้ำๆ “โอเค โอเคฉันจะฟังคุณ!”
ฮั่วชวนพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากนั้นก็หันไปมองที่รถ “ฉันจะทำความสะอาดรถคุณและรอฉัน เราจะออกจากที่นี่เมื่อเสร็จ”
ตอนนี้สิ่งแรกที่ต้องทำคือกำจัดเย่หว่านเอ๋อและพูดคุยเกี่ยวกับส่วนที่เหลือในภายหลัง
ในโรงพยาบาลกลางซ่งเย้อันผลักดันงานทั้งหมดและอยู่เคียงข้างซ่งอวิ้นอัน
ซ่งอวิ้นอันถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยหนักโดยมีหน้ากากออกซิเจนอยู่บนใบหน้าและเธอถูกล้อมรอบด้วยเครื่องต่างๆ
ซ่งเย้อันมองผ่านกระจกใสไปที่คนตัวซีดที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกเศร้าโศก
เขาไม่ได้บอกพ่อแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้แต่น้องสาวของเขาก็ไม่ได้รับการปกป้องอย่างดีเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับพวกเขา
“เย้อัน” หร่วนซือซือเดินออกจากวอร์ดข้างๆเขามองไปที่ด้านหลังของซ่งเย้อันความเศร้าโศกก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
ซ่งเย้อันหันศีรษะมองเธอแล้วถามว่า “เซินเซินซาซาโอเคไหม?”
“ฉันกล่อมพวกเขาให้หลับไป” หร่วนซือซือส่งร่องรอยของความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเธอและพูดเบาๆว่า “เย้อัน ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ซ่งเย้อันจึงหันไปมองเธอ “มีอะไรเหรอ?”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว “คราวนี้มันไม่ใช่อุบัติเหตุ”
ซ่งเย้อันขมวดคิ้วแน่นนิ่งสักครู่แล้วถามว่า “คุณรู้ได้อย่างไร?”
เดิมทีกลัวว่าหร่วนซือซือจะตกใจเขาจงใจขอให้ผู้คุ้มกันเสี่ยวปิดปากไม่พูดอะไรไม่คาดคิดว่าเธอจะรู้จริง
หร่วนซือซือกำมือที่เย็นเฉียบของเธอและหายใจเข้าลึกๆ “เซินเซินบอกฉันว่า ตอนแรกเขาบอกว่าผู้ชายสองคนต้องการพาพวกเขาออกไป หลังจากนั้นเสี่ยวลิ่วก็รีบวิ่งไปและจากนั้นรถก็วิ่งเข้าไปหาพวกเขาได้อย่างไร สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องบังเอิญได้หรือไม่”
ซ่งเย้อันมองลงไปเมื่อได้ยินคำพูดและนิ่งเงียบ
ตั้งแต่แรกเขารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอนเขาจึงส่งเสี่ยวลิ่วไปตรวจสอบแต่ก็ยังไม่มีผล
หร่วนซือซือกัดฟันและพูดคำในใจ “เย้อัน เซินเซินยังบอกอีกว่าเขาเห็นผู้หญิงผมยาวนั่งอยู่ในรถและขับรถ”
เมื่อซ่งเย้อันได้ยินคำนั้นร่องรอยของความประหลาดใจก็แวบผ่านดวงตาของเขาและเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ “เป็นผู้หญิงหรอ?”
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ใช่ เซินเซินบอกว่าเขาเห็น”
ทันใดนั้นทั้งสองก็เงียบลงและไม่มีใครพูด
ในที่สุดหร่วนซือซือก็ถอนความกล้าและถามว่า “คุณคิดว่าเป็นเย่หว่านเอ๋อ หรือไม่?”
ในเจียงโจวผู้หญิงคนเดียวที่เกลียดพวกเขาคือเย่หว่านเอ๋อ!
