แท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นไปตามคุณนายใหญ่ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ซ่งเย้อันไม่ได้โทรหาเธออีกหรือแม้แต่ส่งข้อความ
หร่วนซือซือรู้อยู่ในใจว่าคราวนี้เขาต้องโกรธ
เพราะฉันโกรธ ฉันไม่เคยติดต่อเขาเลย
หร่วนซือซืออ้าปากค้างและพูดเบาๆ “บางทีเขาอาจจะไม่ว่าง … ”
“ยัยโง่! ใครจะยุ่งจนไม่มีเวลาโทรหาและส่งข้อความได้ยังไง”
คุณนายใหญ่ แค่อยากจะพูดอีกสองสามคำ แต่ในขณะนี้อวี้อี่มั่วขับรถวีลแชร์เข้ามาใกล้แล้วถามว่า “ใครไม่มีเวลา?”
ร่างกายของหร่วนซือซือเริ่มแข็งกระด้างไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
เมื่อเห็นเช่นนี้ คุณนายใหญ่ก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชาและมองเขาเปล่า ๆ“ตามที่พูดไป คุณจะได้รับดวงจันทร์เป็นอันดับแรกเมื่อเข้าใกล้น้ำ ในสองวันนี้คุณมีโอกาสมากมาย และฉันก็ไม่เห็นคุณทะนุถนอมคนตรงหน้า”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงตะคอกใส่อวี้อี่มั่ว ตบฝุ่นที่มือแล้วเดินไปที่บ้านอย่างไม่มีความสุข
อวี้อี่มั่ว ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง เขาไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของคุณนายใหญ่เลยเขามองไปที่หร่วนซือซือด้วยความประหลาดใจและเห็นว่าเธอกำลังยุ่งอยู่กับตัวเองและไม่ได้มองเขา เขาหรี่ตาของเขาเล็กน้อยและพูดเบาๆ พูดว่า “เมื่อกี้ คุณคุยอะไรกับย่า?”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คุยกันเล็กๆ น้อย ๆ ”
หร่วนซือซือไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง และยังคงเล่นกับกระถางดอกไม้และต้นไม้ที่นั่น
อวี้อี่มั่วไม่พอใจกับคำตอบของเธออย่างเห็นได้ชัด เขาขับรถวีลแชร์ไปข้างหน้าตามขั้นตอน และหยุดเมื่อเดินเข้ามาหาเธอเขาถามด้วยรอยยิ้ม “คุณย่าบอกว่าให้เราสองคนแต่งงานกันอีกครั้งได้ไหม สารประกอบหรืออะไร?”
ในสองวันที่ผ่านมาคุณนายใหญ่บ่นใส่หูของเขา เขาเดาได้แล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่ตอนแรก เขาไม่เข้าใจสิ่งที่คุณนายใหญ่พูดเขาจึงหยุดชั่วคราวตระหนักถึงความหมายของคำพูดของเธอ
หร่วนซือซือ หยุดชั่วคราวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยจากนั้นก็สงบสติอารมณ์และพูดเบาๆ “คุณคิดว่าอะไรคือสิ่งที่คุณคิด”
อวี้อี่มั่วยิ้มราวกับว่าเขาอารมณ์ดี เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถามอย่างสบายๆ ว่า “คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
หร่วนซือซือตกใจอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายคนนั้น ดวงตาที่มืดมิดสดใสและลึกล้ำ พวกเขาสวยงามเหมือนดวงดาวในฤดูร้อน เธอมองไปที่พวกเขาและรู้สึกว่าเธออยากจะจมลงไปอย่างควบคุมไม่ได้ทั้งสองมองหน้ากันบรรยากาศเป็นไปอย่างถูกต้องและการเต้นของหัวใจของเธอก็เร็วขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นเล็กน้อยที่แก้มของเธอ และทันใดนั้นเธอก็กลับมามีสติอีกครั้ง เธอหันหน้าหนีอย่างรวดเร็วเคลื่อนไหวมือต่อไป และกระซิบว่า “ฉันไม่มีความคิดใดๆ”
เมื่ออวี้อี่มั่วได้ยินคำพูดนั้นเขาก็ไม่แปลกใจแต่อย่างใด ดึงริมฝีปากออกทันใดนั้นก็ยื่นมือออกมาและจับข้อมือของเธอเล่นกับดอกไม้และต้นไม้เบา ๆ
เมื่อหลังมือของเธอร้อนแรงหัวใจของหร่วนซือซือก็ยิ่งเต้นแรงขึ้น และเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตื่นตระหนกคิดว่าเขาจะเคลื่อนไหวมากเกินไปใครจะรู้ว่าชายคนนั้นมองแค่โคลนในฝ่ามือของเธอแล้วกระซิบ “ล้างมือเตรียมตัวให้พร้อม ได้เวลาทำอะไรที่จริงจังแล้ว”
ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นคนจริงจังในทันทีทันใดและการพูดคุยและหัวเราะแบบสบาย ๆ ที่เพิ่งหายไปก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเธออดไม่ได้ที่จะจริงจังและถามด้วยลมหายใจเย็น ๆ “คุณจะทำข้อตกลงหรือไม่?”
อวี้อี่มั่วปล่อยมือแล้วค่อยๆหมุนรถเข็นไปรอบ ๆ แล้วกระซิบว่า “ทำข้อตกลงกันเถอะ”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ นึกถึงลู่เสี่ยวม่านที่ถูกเก็บไว้ในความมืดและอารมณ์ที่หลากหลายก็เกิดขึ้นในใจของเขา
สิบนาทีต่อมาในห้องทำงานที่กว้างขวางและสว่างไสว อวี้กู้เป่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้มองไปที่โทรศัพท์ในมือ ทันใดนั้นข้อความก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยและใบหน้าของเขาก็เย็นชา
ในข้อความมีประโยคดังนี้ “เจอกันที่ชายฝั่งตะวันออกตอนหนึ่งทุ่ม”
ข้อความไม่ได้ลงนามมันถูกส่งมาจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก เพียงแค่เห็นประโยคนี้ อวี้กู้เป่ยก็เดาได้แล้วว่าข้อความนั้นมาจากใคร
นอกจากอวี้อี่มั่วจะไม่มีคนที่สองแล้ว
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็โค้งงอริมฝีปากของเขามีแสงเย็นวาบใต้ดวงตาของเขา
หลังจากที่อวี้อี่มั่วส่งวิดีโอออกไปไม่นาน เขาก็รู้ว่าพวกเขาจะได้พบกันไม่ช้าก็เร็ว แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าสิ่งนี้จะมาถึงในไม่ช้า
ท้องฟ้ามืดลงใช้เวลาไม่นาน เมื่อถึงเวลาเลิกงานละแวกนั้นก็แออัดและมีผู้คนน้อยมากที่ชายฝั่งทะเลจีนตะวันออก
ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นและความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างกลางวันและกลางคืนที่ชายหาดมีมากคนปกติจะไม่เลือกเดินเล่นที่ชายหาดในเวลานี้ ดังนั้นเมื่อท้องฟ้ามืดลงจึงมีผู้คนน้อยลงเรื่อย ๆ
รถหลายคันหยุดอยู่ที่ชายหาดในไม่ช้า ผู้ชายสองสามคนก็ลงมาผลักและผลักผู้หญิงคนหนึ่งด้วยมือที่ถูกมัด และนำมันไปยังพื้นที่แนวปะการัง
พวกเขาพาเธอข้ามแนวปะการังและตรงไปยังจุดที่ใกล้ทะเลที่สุด และในที่สุดก็หยุดอยู่บนแนวปะการังแบนขนาดใหญ่ที่ขอบสุด
และที่นี่ตู้เยี่ยผลักอวี้อี่มั่วลงจากรถอย่างไม่เร่งรีบและรออยู่ข้างรถและหร่วนซือซือก็เดินตามเขาไป
สถานที่ตั้งของพวกเขาอยู่ไม่ไกลจากแนวปะการังมากนัก และเป็นไปได้ที่จะเห็นลู่เสี่ยวมั่นที่ผมยุ่งเหยิงจากลมทะเลบนแนวปะการัง และการแสดงออกที่ค่อนข้างน่ากลัวบนใบหน้าของเธอ
ยืนอยู่ตรงขอบแนวปะการัง ขาของเธอสั่นสะท้านเมื่อเท้าลื่นและตกลงมาจากที่นั่น เธออาจติดอยู่ในกระแสคลื่นด้านล่างหรือกระแทกกับแนวปะการังในทะเลในระยะสั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอมันถึงทางตัน
ลู่เสี่ยวม่านกลัวจริงๆ
หร่วนซือซือยืนอยู่ข้างรถเข็นของอวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่เธอมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นบนหินตรงนั้นเธอพึมพำ “เสี่ยวม่าน กลัวความสูง”
เธอรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้วว่าทั้งสองไม่มีอะไรจะคุยกัน ตอนที่พวกเขายังเด็กและเธอเคยพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเธอ
อวี้อี่มั่วที่นั่งอยู่บนรถเข็นได้ยินคำพูดนั้นคิ้วของเขาขยับเล็กน้อยและเขามองไปที่หร่วนซือซือที่ด้านข้างแล้วพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “แล้วคุณจำเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนได้ไหม?”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ “ มีอะไรเหรอ?”
อวี้อี่มั่วไม่ได้พูด แต่หันหน้าไปมองทะเลที่พลุ่งพล่านตรงนั้นดวงตาของเธอเริ่มซับซ้อนขึ้น
หร่วนซือซือตื่นเต้นมากที่จู่ๆเธอก็จำได้
เมื่อห้าปีก่อนเธอตัดสินใจที่จะจากไป เพราะเหตุการณ์นั้น ตอนนั้นเธอท้องและถูกมัดติดกับขั้นบันไดของหอคอยกลางน้ำในทะเลเธอเฝ้าดูน้ำทะเลหนุนสูงและเกือบจมน้ำตาย
ความทรงจำแบบนั้นราวกับเสียงฟ้าร้องกระทบเธออย่างหนักและความกลัวและความสิ้นหวังในเวลานั้นก็พลันกลับคืนมา
เมื่อเห็นเธอหน้าซีดเผือดหลับตาลงอวี้อี่มั่ว กดริมฝีปากของเธอแน่นและนิ่งเงียบ
ครั้งนั้นเป็นประสบการณ์ก็เจ็บปวดสำหรับเขาเช่นกัน
ดังที่หร่วนซือซือพูดตอนนี้ลู่เสี่ยวม่าน กลัวความสูงและเขากลัวทะเล เขามีอาการกลัวน้ำทะเลลึก แต่ในเวลานั้นเพื่อประโยชน์ของหร่วนซือซือเขาต้องการช่วยชีวิตผู้คนและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปทะเล
ถึงเวลาที่จะต้องยุติเรื่องนี้เมื่อห้าปีที่แล้ว
ในขณะนี้เมื่อเสียงเบรกดังมาจากถนนเลียบชายฝั่งสายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่นั่น
รถหลายคันหยุดอยู่ข้างทางจากนั้น กลุ่มคนผิวดำจำนวนมากก็เอนมาทางด้านนี้
เกือบจะในเวลาเดียวกันทุกคนบนรถคันนี้ก็ลงจากรถโดยรอบอวี้อี่มั่ว และหร่วนซือซือออกไปข้างนอกอย่างเป็นเอกฉันท์
และคนไม่กี่คนที่อยู่บนแนวปะการังที่นั่นก็เตรียมพร้อม ทุกคนตื่นตัวและกระวนกระวายมาก
การต่อสู้นี้ราวกับว่าเหมือนลูกศรอยู่บนเชือกที่กำลังจะเริ่มขึ้น
