เทพบุตร ทวงแค้น / เทพศึกมังกรหวนคืน – บทที่ 110 บ้านเลขที่ 001

บ้านเลขที่ 001!

ทุกคนตกตะลึง โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนนั้น ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ จะเป็นไปได้ยังไง อย่างที่รู้บ้านเลขที่ 001 นั้นหมายความว่าอะไร

นั่นคือวิลล่าหลังที่ทำเลดีที่สุด และเป็นวิลล่าหยุนติ่งตัวเก็งเชียวล่ะ

ในวันนี้ ขายออกไปได้แล้ว

ผู้ที่เป็นเจ้าของวิลล่าแห่งนี้ รับการปฏิบัติที่ดีที่สุดในวิลล่าหยุนติ่ง มีอำนาจมากที่สุด แม้กระทั่งไล่พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ อีกอย่างคนที่สามารถซื้อวิลล่าหลังนี้ได้ ต้องรวยสุดๆไปเลย

 แย่ละ! 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคน ตกใจจนกองไปอยู่บนพื้นทันที

พวกเขามีปัญหาแล้ว

ไม่คิดเลยว่าจะยั่วยุเจ้าของวิลล่าเลขที่ 001 แล้วยังด่าเขาว่าเป็นคนจนอีก!

นี่

จบเห่แล้วจริงๆ

ถ้าฉินเฟิงต้องการจัดการพวกเขา งั้นพวกเขาจะต้องจบลงอย่างน่าสังเวชแล้วจริงๆ

เพียงแต่ว่า หลังจากที่ฉินเฟิงเอาบัตรกลับไป แล้วถามว่า:  พวกเราเข้าไปได้หรือยัง? 

 ได้แล้วครับ คุณผู้ชาย 

ผู้จัดการทรัพย์สินคนนั้นพยักหน้า

จากนั้น ฉินเฟิงก็จากไป

หลังจากที่จากไปแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก สมกับเป็นคนใหญ่คนโต ก็ควรมีจิตใจที่กว้างขวาง ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเลย

เพียงแต่ ผู้จัดการทรัพย์สินเดินมา สีหน้าเกรี้ยวโกรธ:  พวกแกไม่ต้องทำงานในวงการเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแล้ว โดนแบล็คลิสต์แล้ว 

แต่เขารู้ข่าวจากสำนักงานใหญ่

เศรษฐีผู้ลึกลับ ทุ่มเงินเจ็บสิบล้าน ซื้อวิลล่าหลังนั้น

อย่าว่าแต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนี้เลย แม้แต่วิลล่าหยุนติ่งของพวกเขา ก็ไปลามปามไม่ได้

 แย่ละ 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนหน้าซีด

ในตอนนี้ ฉินเฟิงสั่งสอนกั่วกั่ว

 ลูกรัก จำคำพ่อไว้นะ สำหรับสุนัขเห่าบางตัว ถ้าไม่สนใจมันได้ ก็ไม่ต้องไปสนใจ เพราะขอเพียงแค่มีจิตสำนึกที่ดีก็พอแล้ว 

 โอเคค่ะ…… 

ฉินเฟิงพาฉินกั่วกั่วไปที่วิลล่าหยุนติ่ง วิลล่าหยุนติ่งสมกับเป็นวิลล่าหยุนติ่งจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นของตกแต่ง ก็ยังทำเป็นสีเขียว สามารถกล่าวได้ว่าอยู่ชั้นบนของเมืองเจียงเฉิงทั้งหมด

เดินไปจนสุดทางทิศตะวันออก

สักพัก ก็ได้ยินเสียงนกนางนวล

 พ่อ รีบดูเร็ว ทะเลกว้างใหญ่ 

ฉินกั่วกั่วตื่นเต้นเล็กน้อย วิ่งไปทางนั้น

 ช้าหน่อย 

ฉินเฟิงยิ้มด้วยความเอ็นดู

จากนั้นก็ตามไป ผ่านต้นไม้ไม่กี่ต้น สิ่งที่ดึงดูดสายตาของคุณคือสีฟ้าคราม นี่คือวิลล่าหยุนติ่งที่สร้างบริเวณชายฝั่งทะเลโดยเฉพาะ ทอดสายตามองออกไป เห็นคลื่นที่งดงาม

สถานที่พิเศษ เมืองเจียงเฉิง ตั้งอยู่ที่ปากน้ำทะเล ทั้งเมือง มีเพียงแค่เฉพาะบริเวณนี้ของวิลล่าหยุนติ่งเท่านั้นที่สามารถมองเห็นทะเลได้ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมราคาบ้านของวิลล่าหยุนติ่งถึงแพงมาก

ถ้าอยากจะดูจริงๆ ทำได้เพียงแค่ไปเมืองอื่นเท่านั้น

เพียงแต่ กั่วกั่วโตขนาดนี้ ยังไม่เคยออกต่างจากหวัดเลย

 ว้าว นกนางนวล นกนางนวลเยอะแยะเลย 

ฉินกั่วกั่ววิ่งไป ทันใดนั้นนกนางนวลตกใจบินหนีกระเจิง ปีกสีขาวกระพือด้วยความตกใจ

 พ่อ ทำไมพวกมันถึงหนีล่ะ? 

ฉินกั่วกั่วเห็นนกนางนวลเหล่านั้นบินหนี ไม่เล่นกับเธอ ทันใดนั้นก็หน้ามุ่ย เสียใจเล็กน้อย

 ลูกต้องอ่อนโยนหน่อย 

ฉินเฟิงจับมือฉินกั่วกั่ว เดินไปด้านข้างและซื้ออาหาร จากนั้นก็กล่าวกับกั่วกั่วว่า:  ต้องใช้อาหารพวกนี้ด้วย 

 อาหารเหรอ? ฉันมีอาหารอร่อยๆ พวกแกมาเล่นด้วยกัน 

เฉินกั่วกั่วหยิบถุงอาหาร เดินไปอย่างอ่อนโยน

ไม่นาน นกนางนวลฝูงใหญ่บินมา เด็กน้อยสัมผัสตัวนั้นที ตัวนี้ที เล่นอย่างสนุกสนาน

แต่ ในตอนนี้ เสียงดังมาจากข้างหลัง:  คนอย่างแก มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร 

ฉินเฟิงหันหน้าไปมอง พบว่าเป็นผู้หญิงเมื่อวานคนนั้น

นั่นก็คือแม่ของเด็กผู้ชาย

 แกมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แกไม่ควรมาอยู่ที่นี่นะ 

เด็กผู้ชายก็วิ่งเข้ามา ด้วยความไม่พอใจ ทำให้นกนางนวลเหล่านั้นโบยบินไป

 พ่อ 

ฉินกั่วกั่วอยู่ด้านหลังฉินเฟิง

 คุณหมายความว่ายังไง? 

ฉินเฟิงมองผู้หญิงคนนี้ สีหน้าจริงจัง เขาโกรธเล็กน้อย

 ฉันหมายความว่าไง หรือว่าแกไม่รู้? ว่าที่นี่ คือวิลล่าหยุนติ่ง ไม่ใช่ที่ที่คนจนอย่างแกจะมา แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าแกจะเข้ามาได้ยังไง แต่ตอนนี้รีบไสหัวไปซะ 

หลี่ซานซานมองไปที่ฉินเฟิง ดวงตาทั้งคู่ดูถูกเหยียดหยาม

พวกเธอเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย กว่าจะย้ายมาอยู่ที่วิลล่าหยุนติ่งแห่งนี้ได้ก็ไม่ง่ายเลย แต่ฉินเฟิงคนนี้ ดูเหมือนคนขายแผงลอย มีสิทธิ์อะไรถึงเข้ามาได้

คนแบบหมอนี่ ควรไปอยู่ที่สลัม

 ฉันกลับอยากให้คุณ ไสหัวไปซะ 

ฉินเฟิงจับมือไว้ด้านหลัง สายตาไม่พอใจ

 เหอะ อยากให้ฉันไสหัวไป แกรู้ไหมว่าฉันคือใคร? มากล้าพูดแบบนี้ ฉันเป็นภรรยาประธานบริษัทหวงซื่อกรุ๊ป หลี่ซานซาน 

หลี่ซานซานสีหน้าหยิ่งผยอง และพูดต่อว่า:  สามีของฉัน วันนี้เตรียมจะไปซื้อวิลล่าที่แพงที่สุดหลังนั้นแล้ว คนจนๆอย่างพวกแก ชาตินี้ก็ไม่มีทางซื้อได้หรอก 

หลังจากนั้น หลี่ซานซานหยิบโทรศัพท์ และโทรออก:  ฮัลโหล หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่ ในบริเวณวิลล่า มีคนนอกเข้ามา แกรู้ไหมว่า…… 

ด่าอยู่ครู่หนึ่ง

สุดท้าย เมื่อซื้อวิลล่าที่แพงที่สุดนั่นได้แล้ว พวกเขาก็มีอำนาจไล่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ได้แล้ว

ผ่านไปสามนาที หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพากลุ่มคนมา เดิมทีก่อนหน้านี้ก็ถูกทำให้ตกใจแล้ว จากนั้นก็ถูกหลินซานซานด่า ทำให้เขาคนทั้งคนรู้สึกแย่มากเลย

หยิบแท่งไฟฟ้า พากลุ่มคนมา

 วันนี้ฉันจะดู สรุปว่าใคร…… 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังพูดไม่ทันขาดคำ ก็ไม่พูดต่อ ตัวสั่นไปหมด เพราะเขาเห็นฉินเฟิงที่อยู่ข้างๆ เจ้าของบ้านเลขที่ 001 คนนั้น

 ทำไมพวกแกมาช้ากันจัง เชื่อไหมว่า ถ้าสามีฉันกลับมา ก็จะไล่พวกแกออก 

หลี่ซานซานทำท่าทางอย่างมั่นใจ พูดอย่างโกรธเคือง

 คือว่าคุณผู้หญิงหลี่ มีเรื่องอะไรเหรอครับ? 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยระงับความโกรธเอาไว้ และถาม

 มีเรื่องอะไร นี่ก็ชัดเจนมากแล้ว ไอ้หมอนี่ไม่ใช่คนในพื้นที่วิลล่าแห่งนี้ เข้ามา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาดี พวกแกรีบไล่เขาไป 

หลี่ซานซานโบกมือ ให้สัญญาณกับหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

 …… 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดไม่ออก

คุณรู้ไหมว่าท่านผู้นี้ คือใคร ยังจะไล่ออกไปเหรอ?

เพียงประโยคเดียว เขาก็อาจจะรักษาตำแหน่งไว้ไม่ได้แล้ว

 ฉันไม่ชอบที่พวกเขามาอยู่ที่นี่ 

ฉินเฟิงมองไปที่หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้น

 คือว่า…… 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าย่น เรื่องแบบนี้ เขาลำบากใจเหมือนกัน

แต่ ในตอนนี้ ฉินเฟิงหยิบมือถือออกมา โทรศัพท์ออกไป สักพัก โทรศัพท์ของหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังขึ้น เขารับสาย

 หลี่กาง ไล่คนของตระกูลจวงคนนั้นออกไปเถอะ 

 อะไรนะ หัวหน้า ทำไมล่ะ นี่เป็นการล่วงเกินคนนะ……คือ……เป็นการล่วงเกินคนจริงๆนะ 

 เจ้าของบ้านเลขที่ 001 พวกเราวิลล่าหยุนติ่งไม่สามารถล่วงเกินได้ 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนิ่งไป เท่าที่เธอรู้ วิลล่าหยุนติ่งมีผู้หนุนหลังใหญ่โตมาก แต่แม้แต่ผู้หนุนหลังใหญ่โตก็ไม่สามารถรุกรานได้ เสี่ยงอันตรายที่จะล่วงเกินคน ก็ต้องออกคำสั่งนี้

แค่คิดก็รู้แล้ว ว่าฉินเฟิงคนนี้เป็นคนยังไง

สัมผัสได้ถึงความกลัวในดวงตาของเขา เกือบจะทำให้คนเขาขุ่นเคืองแล้ว

 แกมัวทำอะไรอยู่ รีบไล่เขาออกไปสิ พวกเขาไม่มีสิทธิ์จะอยู่ตรงนี้นะ  หลี่ซานซานยังคงพูดต่อไป

เพียงแต่ว่า หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าว:  คุณผู้หญิงหลี่ เบื้องบนสั่งมาแล้ว วิลล่าหยุนติ่งไม่ต้อนรับคุณ วันนี้เชิญคุณย้ายออกไปซะ ไม่อย่างนั้น พวกเราจะใช้กำลังแล้ว! 

อะไรนะ!

ทุกคนตกใจ ในเวลานี้พวกเขาเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีตัวหมากหลายตัววางอยู่หลังตัวหมากของท่านหลิว ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ก่อนหน้านี้ไม่ทันได้สังเกต แต่ได้ฝ่าเข้าไปในวงล้อมจากการล่อของตัวหมากตัวหนึ่งของฉินเฟิง

ถูกโจมตีขนาบทั้งหน้าหลัง

ตาแก่หลิวพ่ายแพ้แล้ว

หลังจากตื่นตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ตาแก่หลิวก็ลูบกระดานหมากล้อมอย่างระมัดระวังแล้วถอนหายใจออกมา  เจ้าหนูกล้ามาก ที่ใช้ประมุขของตัวเองมาเป็นเหยื่อล่อ ถ้าหากประมุขตัวนี้ถูกผมกินไปก่อนหน้า แผนสองของคุณก็ไร้ประโยชน์ 

 คนส่วนใหญ่นั้นคิดแบบท่านหลิว  ฉินเฟิงกล่าว

 เอ่อ…ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว คนส่วนใหญ่คิดเหมือนผม นายพลที่ดีจริงๆ แตกต่างจากคนส่วนใหญ่ ถ้าอยากจะฝ่าฟันศัตรู จะเอาแต่บังคับตลอดไม่ได้ ในบางครั้งการสวนทางก็สามารถมีผลลัพธ์น่าอัศจรรย์ได้ 

 เจ้าหนู ผมได้เรียนรู้อะไรมากมายเลย 

 แต่ผมยังไม่ยอมแพ้ ขออีกตาเถอะ 

ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คนที่รายล้อมอยู่ ตาแก่หลิวยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว ไม่ได้บิดพลิ้วใดๆ ยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้อย่างสง่าผ่าเผย ยังคิดว่าได้เรียนรู้หลักการหลายอย่างจากฉินเฟิงอีกด้วย

หากเอาแต่บังคับตลอดเวลา ก็ไม่มีทางบรรลุเป้าหมายได้

หลักการนี้ไม่ซับซ้อน แต่มันยากที่จะทำ

ในเกมหมากล้อมถัดไป ทั้งสองยังคงวางหมากต่อไป ต่อมาหลังจากที่คนรอบข้างผ่อนคลายลงได้ในที่สุด ตาแก่หลิวก็แพ้อีกครั้ง หนึ่งตา สองตา สามตา…

หลังจากสิบตาผ่านไป ฟ้าก็มืดแล้ว

 วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน 

ตาแก่หลิวมองดูท้องฟ้าที่มืดครึ้มและเตรียมตัวกลับ

แต่ก็ถูกคนดึงกลับมาในทันใด ชายชราหนึ่งในนั้นย่นจมูกจ้องเขม็งแล้วพูดว่า  คุณจะหนีไปไหน คุณยังไม่ได้ให้เงินผมเลย เมื่อก่อนคุณชนะผมได้เงินมากมาย วันนี้แพ้แล้ว ไม่อยากจะควักจ่ายแล้วเหรอ? 

 รีบเอาเงินมา ทั้งหมดสิบสองตา หนึ่งพันสองร้อยหยวน 

 ใช่ๆๆ รีบจ่ายเงินมา ห้ามขาดไปแม้แต่นิดเดียว เจ้าหนูนี่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรมาก ดูท่าทางเป็นเด็กยากจน ตาแก่หลิวไม่รังแกเด็กหรอก 

ชายชรากลุ่มหนึ่งที่ห้อมล้อมอยู่ดึงตาแก่หลิวเข้ามาแล้วพูดว่า

เมื่อก่อนเป็นพวกเขาที่แพ้มาตลอด แต่ตอนนี้พอได้เห็นตาแก่หลิวแพ้ พวกเขาก็มีความสุขมาก ได้เห็นเจ้าหมอนี่กระอักเลือด จะปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้แล้ว

 ให้ๆๆ 

ตาแก่หลิวรีบโบกมือเพื่อบอกว่าจะให้ จากนั้นเขาก็เดินไปหาฉินเฟิงและพูดด้วยรอยยิ้ม  เจ้าหนู เอ่อ วันนี้ผมไม่ได้พกเงินมาด้วย ถ้าอย่างนั้น… 

 คุณไม่ได้พกเงินติดตัวมาด้วยเหรอ? 

กลุ่มคนที่อยู่รายรอบต่างตกตะลึงและไม่เชื่อ ชายชราคนหนึ่งเดินเข้าไปค้นตัว แต่ก็พบว่าไม่มีเงินจริงๆ

 ไม่ต้องค้นแล้ว ไม่มีจริงๆ ผมตั้งแผงที่นี่มาหลายปีแล้ว ไม่เคยแพ้มาก่อน ในเมื่อไม่เคยแพ้ แล้วจะพกเงินมาทำไมล่ะ พวกคุณว่าถูกไหม?  ตาแก่หลิวอธิบาย

ดูเหมือนว่า…มันก็ถูก

คนรอบข้างถึงกับอึ้งไปอีกครั้ง เหตุผลนี้มันฟังดูเข้าท่า

ทันใดนั้น ตาแก่หลิวก็เดินฝ่าฝูงชนออกมา แล้วเดินเข้าไปหาฉินเฟิง เอามือถูกันราวกับคิดจะทำเรื่องไม่ดี พลางพูดว่า  เจ้าหนู ถึงผมจะไม่มีเงิน แต่ผมมีหลานสาวอยู่หนึ่งคน อายุ 18 ปี หน้าตาน่ารัก รูปร่างดีมาก คุณลองดูสิ ผมจะแนะนำหลานสาวให้คุณได้รู้จัก เพื่อชดเชยหนี้ในครั้งนี้แล้วกัน 

 ท่านหลิว แล้วยังอายุสิบแปดอีก? หลายปีก่อนคุณก็บอกว่าอายุสิบแปด ตอนนี้ก็ยังสิบแปดเท่าเดิม คุณนี่ชั่วร้ายมาก หลานสาวของคุณจะสวยสักแค่ไหน? 

 แถมยังจะแนะนำให้กับเจ้าหนุ่มคนนี้ คุณกำลังทำร้ายคนอื่นอยู่นะ 

ทางด้านข้าง ชายชราหัวล้านเปิดโปงขึ้นมา

เขาเป็นเพื่อนสนิทของท่านหลิว มีความชั่วร้ายติดเป็นนิสัย ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็พูดถูก เมื่อห้าหกปีที่แล้ว ตาแก่หลิวมาที่นี่และบอกพวกเขาว่า เขามีหลานสาวหนึ่งคน อายุ 18 ปี หน้าตางดงามดั่งบุปผา

ตอนนี้ยังมาใช้ข้ออ้างแบบนี้อีก

แถมยังอายุ 18 ปี

แม้แต่เงาก็ไม่เคยได้เห็น พวกเขาต่างก็สงสัยว่าตาแก่หลิวมีหลานสาวจริงๆ หรือไม่

 พวกคุณจะไปรู้อะไร 

ตาแก่หลิวพ่นลมหายใจแรง จากนั้นก็หันกลับมาถามฉินเฟิงว่า  เจ้าหนู คุณว่าไง? 

 ไม่ต้องแล้ว 

ฉินเฟิงส่ายหน้า เขาเองก็ไม่ได้ร้อนเงิน

ว่าแล้วก็หันหลังเดินจากไป

 เจ้าหนู ไม่ให้ไม่ได้ ผมเป็นคนพูดจาเชื่อถือได้ ถ้าผมไม่ให้ คนแก่พวกนี้จะหัวเราะเยาะผม คุณพักอยู่ที่ไหน คราวหน้าผมจะไปหาคุณดีไหม? 

ตาแก่หลิวรีบไล่ตามฉินเฟิงไป ราวกับไม่ยอมปล่อยให้เขาไปไหน

 ก็ได้ ผมอยู่ที่วิลล่าหยุนติ่ง เลขที่ 001 

ฉินเฟิงบอกที่อยู่แล้วเดินจากไป

ตาแก่หลิวถึงกับอึ้งไปในตอนแรก จากนั้นก็ตกตะลึงอีก สุดท้ายก็กลับมาที่กลุ่มผู้สูงวัยด้วยความงุนงง เขามองคนชราเหล่านั้น แล้วพ่นลมหายใจแรง  พวกคุณไม่เคยเห็น หลานสาวของผม… 

 อายุ 18 ปี หน้าตางดงามดั่งบุปผา ใช่ไหม? 

 ไม่เติบโต อายุสิบแปดทุกปีงั้นเหรอ? เป็นปีศาจสินะ 

 ไม่ใช่ ผมไม่คิดว่ามีคนแบบนี้อยู่เลย ท่านหลิวไม่มีหลานสาวอยู่แล้ว อ้อ น่าจะไม่มีหลานสาวมากกว่า ชายชราคนนี้จิตใจชั่วร้าย หลอกพวกเรามานานหลายปี 

ฝูงชนส่งเสียงฮือฮาขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่นาน ตาแก่หลิวก็เก็บแผง แล้วเดินจากไปจนถึงถนนเส้นหนึ่ง รถ แลนด์โรเวอร์ทรงอำนาจคันหนึ่งจอดลงตรงหน้าเขา ผู้หญิงขายาว สวมกางเกงยีนรัดรูป รูปร่างสมบูรณ์แบบก้าวลงมาจากรถ

พอมองออกไปก็ไม่พบข้อบกพร่องใดๆ เลยแม้แต่น้อย

 คุณปู่ พ่อบอกให้ฉันมารับท่าน 

 โอเค 

ท่านหลิวพยักหน้า มองดูผู้หญิงข้างๆ แล้วพึมพำว่า  ผมไม่ได้โกหกจริงๆ หลานสาวของผมหน้าตางดงามดั่งบุปผา คนไล่จีบเธอ… 

เดิมทีอยากจะบอกว่าจากเมืองเจียงเฉิงไปจนถึงเมืองอื่นๆ ด้วยซ้ำ

แต่ก็น้ำท่วมปาก พูดออกไปไม่ได้

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือหลิวหลิน ตำรวจหญิงที่สวยที่สุดในเมืองเจียงเฉิง คนไล่ตามจีบเธอตั้งแต่โรงพยาบาลเมืองเจียงเฉิง จนมาถึงโรงพยาบาลในเมืองใกล้เคียง มีฉายาว่า มังกรสาว

เธอสวย ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือว่าใบหน้าก็เลือกไม่ถูก

เพียงแต่ว่า มันเป็นเพียงดอกกุหลาบที่มีหนาม ยังไม่มีใครสามารถพิชิตใจเธอได้

 เอาล่ะ หลานสาว อีกสองวันไปวิลล่าหยุนติ่งกับปู่ ปู่เจอคนที่น่าสนใจ ถือว่าเป็นเพื่อนต่างวัยแล้วกัน หาได้ยาก 

 ตกลงค่ะ 

 เออใช่ ปู่แพ้ให้กับชายหนุ่มคนนั้น 

…

ฉินเฟิงเดินไปถึงริมแม่น้ำ ลมพัดโชยเอื่อยๆ ในใจกำลังคิดถึงกระดานหมากล้อมก่อนหน้านี้ว่ามีช่องโหว่หรือไม่ ที่แตกต่างจากฉีหยุนก็ค่อ เขาเป็นผู้นำสามเหล่าทัพ

ต้องพิจารณาให้มากขึ้น

ตำแหน่งผู้บัญชาการกองทัพของเขา ไม่ใช่ได้มาง่ายๆ จากที่ไหน มาจากการกรำศึกสงครามครั้งแล้วครั้งเล่า การสู้รบในประเทศต้าหัว อาจจะไม่มีใครทำได้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว

แต่ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนขากะเผลกล้มลงกับพื้นข้างแผงขายมันเทศ แผงขายมันเทศถูกพลิกคว่ำ

กลุ่มเด็กแก๊งแต่งตัวฉูดฉาดกำลังทุบตีชายคนนั้น ชายสวมตุ้มหูคนหนึ่งกล่าวว่า  ไอ้แก่ วันนี้ต้องจ่ายค่าคุ้มครองมา ถ้าไม่จ่าย จะเล่นงานแกให้ตายตรงนี้เลย 

 พ่อหนุ่ม คุณก่อนหรือผมก่อน 

 คุณหลิว 

 ตกลง 

ตาแก่หลิวหยิบหมากดำขึ้นมาโดยไม่ลังเล แล้วเริ่มวางหมาก เขาหรี่สายตา พักผ่อนชั่วครู่ ถึงอย่างไรคู่ต่อสู้ก็ล้วนเป็นเด็กหนุ่ม

มันไม่ง่ายเลยที่จะเอาชนะได้

จะพูดอย่างไรเขาก็เป็นนักหมากล้อมระดับแปดมือหนึ่งของประเทศเพียงคนเดียวในเมืองเจียงเฉิง ตำแหน่งในวงการหมากล้อม ทุกคนต่างเรียกเขาว่าท่านหลิวด้วยความเคารพ

ขณะที่ออกมาฝึกฝนศิลปะในการเดินหมากล้อม ก็ควรจะหาเงินได้บ้าง

ถึงอย่างไรเขาก็แพ้ไม่ได้

ต่อมา

แปะ

หมากขาวถูกวางลงมา ฉินเฟิงโบกมือเล็กน้อยพลางพูดว่า  ท่านหลิว คุณแพ้แล้ว 

 !!! 

ในชั่วพริบตา ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งของตาแก่หลิวก็ลืมตาขึ้นทันใด เขามองกระดานหมากล้อมด้วยความงุนงงอยู่นานก่อนจะพูดว่า  คุณวางกับดักผม ปล่อยให้ผมแทรกซึมเข้าไปได้สำเร็จ สุดท้ายยังสร้างภาพลวงว่าผมกำลังจะชนะ ปิดกั้นทางเดินของผมอย่างสมบูรณ์ เด็ดขาด ช่างเด็ดขาดจริงๆ 

เขายอมรับว่าเขาประมาท ไม่จริงจังกับกระดานนี้มากนัก

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้จริงจัง สัปหงกไปวางหมากไป แต่ก็ใช่ว่าคนธรรมดาจะสามารถเอาชนะเขาได้

 ทหาร ฉลาดมาก  ฉินเฟิงกล่าว

 เจ้าหนูนี่น่าสนใจ 

ในขณะนี้ ตาแก่หลิวได้ลืมตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่ง แล้วมองฉินเฟิงด้วยดวงตาที่สดใสมีชีวิตชีวา

คนรอบข้างต่างคิดว่าฉินเฟิงต้องแพ้แน่นอน คิดไม่ถึงว่าจะชนะได้ พวกเขาตกตะลึงอ้าปากค้างไปในทันที แต่แล้วหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้นว่า  นี่คือการแสดง 

ถูกต้อง

มันคือการแสดง

 ฉันบอกแล้ว จะเอาชนะตาแก่หลิวได้อย่างไร ตาแก่หลิวต้องกลัวว่าเจ้าหนูนี่จะแพ้ตั้งแต่ตาแรกแล้วหนีไป เขาก็เลยยอมต่อให้ก่อน 

 ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน จงใจแพ้ 

 เจ้าหนู เขาตั้งใจวางกับดักคุณโดยเฉพาะ คุณได้ร้อยหนึ่งแล้วก็ไปเถอะ มิฉะนั้นคุณจะติดและแพ้หลายร้อย 

ผู้คนที่อยู่รายรอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเอ่ยปากเตือนด้วยความหวังดี

พวกเขาล้วนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน อาศัยอยู่ที่นี่มานานหลายปี จึงย่อมรู้ว่าตาแก่หลิวไม่เคยพ่ายแพ้ ถ้าแพ้ก็น่าจะเป็นแผน

 ฮ่าฮ่า เจ้าหนู ได้ยินแล้วใช่ไหม คนแก่อย่างผมอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยพบคู่ต่อสู้เลย เมื่อกี้มันเป็นแค่กับดักที่ผมวางเอาไว้ จะเล่นต่ออีกไหม? 

ตาแก่หลิวเอามือลูบเครา หาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง

วางกับดัก

ถูกต้อง

ต้องวางกับดักไว้แน่ ตัวเองจะแพ้ได้อย่างไร แค่ประมาทเกินไปเท่านั้น

 มาสิ 

ฉินเฟิงโบกมือ

 ดี เจ้าหนูมีความกล้าหาญ 

ตาแก่หลิวหัวเราะลั่น แม้ว่าเมื่อครู่เขาจะหัวเราะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาได้พบคู่ต่อสู้แล้ว มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง

กว่าจะได้พบกับนักหมากล้อมระดับนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ก็ไม่สูงเท่าเขา

เขาอยู่ในวงการนี้มาเกือบทั้งชีวิต เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพ่ายแพ้ให้กับชายหนุ่ม

 คราวนี้ ถึงคิวเจ้าหนูเริ่มก่อน 

 ตกลงครับ 

ครั้งนี้ ฉินเฟิงก็คว้าหมากดำขึ้นมาอย่างไม่ลังเลเช่นกัน แล้ววางลงบนกระดานเบาๆ

แปะ

แปะ

แปะ

ทั้งสองทยอยวางหมากลงทีละเม็ด ตาแก่หลิวไม่ได้มีความผ่อนคลายเลย ตรงกันข้ามกลับดูจริงจังและครุ่นคิดอย่างรอบคอบ คราวที่แล้วแพ้ ก็ชี้แจงได้ว่าตัวเองประมาทเกินไป

ครั้งนี้จะแพ้ไม่ได้อีกแล้ว

กลุ่มคนจำนวนมากที่อยู่รายรอบต่างล้อมวงเข้ามา ในสถานที่แห่งนี้มีผู้คนมากมายที่รู้วิธีเล่นหมากล้อมและหมากรุก แต่ส่วนใหญ่ล้วนถูกตาแก่หลิวเล่นงานมาก่อน ดังนั้นจึงเปลี่ยนไปเล่นหมากรุกแทน

พอเห็นมีคนสู้กับตาแก่หลิวได้อย่างสมศักดิ์ศรี ก็พากันเข้ามาดูทันที

 การเดินหมากของตาแก่หลิวเฉียบคมมาก ดูไม่เหมือนคนที่ก้าวขาเข้าโลงแล้วครึ่งหนึ่งสักนิด แต่พอหันกลับมามองที่ชายหนุ่ม กลับไม่เฉียบคมเท่าชายหนุ่ม การเดินหมากนั้นมั่นคงและสงบนิ่ง 

 ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าบทบาทของทั้งสองได้สับเปลี่ยนกันแล้ว 

 พวกคุณคิดว่าใครจะชนะ? 

หนึ่งในนั้นเอ่ยถาม

 นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอกเหรอ ท้ายที่สุดแล้วตาแก่หลิวก็เป็นหนึ่งเดียวในสิบแปดซอยที่ไม่เคยแพ้มานานหลายปี ถ้าเขาแพ้ให้กับชายหนุ่มคนนี้ แล้วพวกเราจะเอาหน้าแก่ๆ นี่ไปไว้ที่ไหน  ชายชราในชุดคลุมยาวพูดอย่างขุ่นเคือง ต้องคิดว่าตาแก่หลิวจะชนะแน่

เพราะเขาก็เป็นยอดฝีมือหมากล้อมเช่นกัน แต่เขาไม่เคยชนะตาแก่หลิวสักครั้ง พ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าหากตาแก่หลิวแพ้ให้กับเด็กหนุ่มอย่างฉินเฟิงจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะต้องพ่ายแพ้ให้กับฉินเฟิงเช่นกัน

เขาอายุมากกว่าหกสิบปีแล้ว จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ว่าทักษะหมากล้อมของตาแก่หลิวนั้นสูงมากแค่ไหน ไม่มีทางจะพ่ายแพ้ได้

แปะ

ตัวหมากทยอยถูกวางลงทีละตัว ไม่นานบนกระดานก็มีตัวหมากล้อมหลากชนิด สีดำขาวสลับกันจนตาลาย

ในเวลานี้ตาแก่หลิววางหมากตัวหนึ่งลงมา เอามือลูบเครา ความภาคภูมิใจฉายขึ้นบนแววตา  นี่คือ ศัตรูรอบด้าน 

 ตาแก่หลิวโหดร้ายมาก! 

บางคนที่เล่นหมากล้อมเป็นต่างพากันอุทานออกมา เพราะพวกเขาพบว่าตาแก่หลิวใช้กลยุทธ์ไม้ตาย ศัตรูรอบด้าน ใช้หมากตัวเองล้อมหมากของฉินเฟิงไว้

ทิ้งรอยโหว่เอาไว้ แต่มีกับดักอยู่ในช่องโหว่นั้น

นี่คือศัตรูรอบด้าน

 เฮ้อ หนุ่มคนนี้แพ้แน่นอน หมากล้อมกระดานนี้แก้เกมไม่ได้อีกแล้ว หากนั่งรอความตายเฉยๆ ก็จะถูกห้อมล้อมและกินอย่างช้าๆ 

 ใช่แล้ว หากต้องการฝ่าวงล้อมออกมา มีเพียงหนทางเดียว ซึ่งเป็นกับดักอย่างชัดเจน ถ้าเราใช้เส้นทางนั้น ก็จะถูกแบ่งแยกและตายอย่างแน่นอน 

ชายชราหลายคนที่รายล้อมอยู่ถอนหายใจ

ไม่ผิดคาด ตาแก่หลิวก็คือตาแก่หลิวอยู่วันยังค่ำ ชายหนุ่มคนนี้แพ้แน่

 เจ้าหนู ยังเล่นต่ออีกเหรอ? 

ตาแก่หลิวลูบเคราพูดอย่างมั่นใจ คราวที่แล้วตัวเองนั้นประมาท แต่คราวนี้เขาทุ่มสุดตัว จะไม่มีทางแพ้อีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ยังได้สร้างการป้องกันเอาไว้อย่างแน่นหนา

เจ้าหนูคนนี้ ไม่มีทางหนีพ้นแล้ว

แต่ทว่า ฉินเฟิงหยิบหมากอีกตัวมาวางไว้ตรงกลาง  นี่เรียกว่าการต่อสู้เฮือกสุดท้าย 

 ต่อสู้เฮือกสุดท้าย? ก็แค่การสู้แบบหมาจนตรอก ไม่มีความหมายอะไร 

ตาแก่หลิวหัวเราะคิกคัก เตรียมตัวปิดเกม ถึงเวลาต้องสั่งสอนบทเรียนให้ชายหนุ่มคนนี้แล้ว ทันใดนั้นก็ตอบโต้กันไปมาอีกครั้ง เกมหมากล้อมธรรมดา แต่กลับดูเหมือนว่าจะมีแสงและเงาดาบซ่อนอยู่ในนั้น

 ปิดเกม 

เมื่อมาถึงหมากตัวที่สาม ตาแก่หลิวก็วางลงอีกครั้ง จากนั้นเขาก็มองมาทางฉินเฟิงและพูดว่า  เจ้าหนู ยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ? การต่อสู้เฮือกสุดท้ายของคุณมันไม่มีประโยชน์แล้ว 

คนรอบข้างก็มองออกว่า การต่อสู้เฮือกสุดท้ายเป็นเพียงการดิ้นรนครั้งสุดท้าย เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูรอบด้าน มันจึงไม่มีช่องให้ตอบโต้กลับเลย

 ไม่มีประโยชน์? จะไม่มีประโยชน์ได้อย่างไร 

ฉินเฟิงเงยหน้าขึ้น  แต่ความจริงแล้วผมก็ไม่อยากทำแบบนี้เลย เพื่อนายพล ต้องโหดเหี้ยมและเย็นชา ดังคำกล่าวที่ว่าไว้  ความเมตตาควบคุมทหารไม่ได้ 

แปะ

ฉินเฟิงเอาหมากอีกตัววางลง พลางพูดว่า  ท่านหลิว คุณแพ้แล้ว การต่อสู้เฮือกสุดท้ายเป็นเพียงเหยื่อล่อ ท่าพิฆาตที่แท้จริงอยู่ข้างหลังคุณ กลสามสิบหก หลอกล่อให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด 

 ลมแรง แค่กั้นไว้ก็เรียบร้อย 

 ก็จริง 

โจวจือเชียนรู้สึกแปลกใจในตอนแรก แต่แล้วก็ยิ้มออกมา

 เจ้าบ้านโจว วันนี้ที่คุณเรียกผมมา คงไม่ใช่เพื่อล้างแค้นให้ตระกูลหลี่ล่มสลายหรอกนะ?  ฉินเฟิงถาม

 ไม่ใช่ค่ะ 

โจวจือเชียนส่ายหน้าเล็กน้อย  การล่มสลายของตระกูลหลี่เกี่ยวอะไรกับฉัน กี่ร้อยตระกูลหลี่ก็เทียบคุณไม่ได้หรอก วันนี้ที่ฉันเชิญคุณมา ก็เพื่อพูดคุยเรื่องบริษัทซานหยวนกรุ๊ป เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ตอนนี้เปลี่ยนชื่อแล้ว เป็นบริษัทกึ่งซานหยวน 

 ทำไมล่ะ? 

 มีการถอนทุนออก 

ความเยือกเย็นฉายผ่านดวงตาของฉินเฟิงภายใต้หน้ากาก แต่ยังคงถามต่อไป  แล้วไงต่อ 

 ได้ยินมาว่าคุณลงทุนกับบริษัทกึ่งซานหยวนไปหนึ่งพันล้าน พูดตามตรง ฉันไม่ชอบบริษัทนี้ด้วยเหตุผลส่วนตัว ฉันยินดีเสนอข้อแลกเปลี่ยนให้ Mr.X ถอนการลงทุนในราคาสามพันล้าน คุณคิดยังไง? 

 ถ้าก่อนหน้านี้ผมไม่บอกความหมายแฝงของสระน้ำ ตอนนี้คงโดนตัดหัวไปแล้ว ไม่มีมูลค่าสามพันล้านแบบนี้หรอก 

 คุณพูดตลกแล้วล่ะ 

โจวจือเชียนก้มหน้าลงแล้วชงชาให้ฉินเฟิงอีกกา

 แต่น่าเสียดายที่ผมชอบถือหางพวกตัวเอง ในเมื่อผมถูกใจบริษัทกึ่งซานหยวน ผมก็จะไม่ถอนการลงทุน และจะไม่ปล่อยให้คนเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย 

 แน่เหรอคะ 

 แน่นอนพันเปอร์เซ็นต์ 

 คุณรู้มั้ยคะ ว่าคุณกำลังเผชิญหน้ากับอะไร? เมืองเจียงเฉิงนี้ ซับซ้อนกว่าที่คุณคิดไว้มาก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณ 

ในเวลานี้ การสนทนาระหว่างทั้งสองก็ดำเนินมาถึงจุดล่อแหลมแล้ว

โจวจือเชียนซุกมือเรียวเล็กเอาไว้ใต้ชายเสื้อ จ้องมอง Mr.X เธอเชื่อว่า Mr.X ไม่ใช่คนโง่ ต้องตัดสินใจได้อย่างชาญฉลาดแน่

แต่น่าเสียดาย เรื่องราวไม่เป็นไปดังใจคิด ฉินเฟิงลุกขึ้นยืน มองไปที่นกกระเรียนขาวตัวนั้น  เหตุผลที่นกกระเรียนขาวตัวนี้ยังมีชีวิตอยู่ ก็คือไม่มีอะไรที่สามารถคุกคามเขาได้ บางที คุณอาจล่อจระเข้เข้ามาก็ได้ 

 ขอตัวก่อนครับ 

พูดจบ ฉินเฟิงก็เดินออกไป ตามด้วยโหวเมิ่งหยาว เธอตกใจอย่างต่อเนื่องกว่าสิบครั้ง แต่สีหน้าก็ยังดูเคร่งขรึมจริงจัง เอาแต่พูดว่าตัวเองคือมืออาชีพ

ไม่ว่าจะตกใจแค่ไหน ก็ต้องทำขรึมไว้

หลังจากฉินเฟิงกลับไป ชายวัยกลางคนไว้หนวดเครา นัยน์ตาโตดั่งเสือร้าย เดินออกมาจากห้องใต้หลังคาเล็กๆ ของตระกูลโจว แล้วถามว่า  เป็นไงบ้าง? 

 มองไม่ออกเลย 

โจวจือเชียนส่ายหน้า

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือข้างหน้าเขาคือ หยวนชิ่งตง ผู้นำตระกูลหยวน หนึ่งในสามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุดในเมืองเจียงเฉิง มีฉายาว่า เสือจัญไรแห่งเจียงเฉิง เขาเป็นคนเดียวในสามตระกูลใหญ่ที่เริ่มต้นก่อร่างสร้างตัวจากศูนย์

แต่เขาเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยม ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุผล หลายปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าทำให้คนบ้านแตกสาแหรกขาดไปมากน้อยแค่ไหน

 ขนาดผู้หญิงใจดำอำมหิตอย่างคุณ ยังมองไม่ออก 

หยวนชิ่งตงตกตะลึง

เดิมทีเธอยังคิดว่าให้ค่า Mr.X มากเกินไป กลายเป็นว่าดูถูกเขาเกินไปต่างหาก มีเพียงคนที่มีสถานะอย่างเขาเท่านั้นที่รู้ว่าโจวจือเชียนเป็นคนที่รับมือได้ยาก

ส่วนที่เขาบอกว่าเป็นผู้หญิงใจดำอำมหิต โจวจือเชียนนั้นไม่สนใจ

เธอเหยียบศพของชายคนนั้นเพื่อไปสู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นจริงๆ การที่เธอสามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ เป็นเพราะสูบเลือดสูบเนื้อของอดีตสามี แต่ไม่ใช่ว่าเธอไร้ความสามารถ มันตรงกันข้ามเลย

ใจดำอำมหิตก็เป็นความสามารถของเธอเช่นกัน

 Mr.X คนนี้ไม่ได้ดีแต่ชื่อ เขายังปกป้องบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ปกป้องอิ่นซิน ตอนนี้อิ่นซินเข้ามาอยู่ในรายชื่อบุคคลที่ต้องกำจัดของเรา แต่เกรงว่าการฆ่าเธอจะทำให้ Mr.X โกรธเอาได้ 

โจวจือเชียนขมวดคิ้วบางๆ

 ถ้าอย่างนั้นคนที่ผมรวบรวมขึ้นมา ก็ให้ไปฆ่าเขาถึงที่เลยไหม?  หยวนชิ่งตงถาม

เสือจัญไรแห่งเจียงเฉิง ไม่ใช่เรื่องคุยโว แต่ได้มาจากการจัดการปัญหาแบบเดิมๆ ของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า มักจะมีคนแอบเอามาหยอกเย้าอยู่เสมอว่า ถ้าหยวนชิ่งตงไม่ได้เดินบนเส้นทางการค้า ก็อาจจะกลายเป็นพี่ใหญ่ของแก๊งอันธพาล

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะทำธุรกิจ ใต้เท้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยโครงกระดูกนับไม่ถ้วน

 ตอนนี้ยังไม่ได้ 

โจวจือเชียนส่ายหัว  Mr.X คนนี้ไม่ได้ฆ่าลูกชายคนโตของตระกูลเห้อไปแล้วหรอกเหรอ ตระกูลเห้อเป็นหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ของเมืองเจียงเฉิง มีอิทธิพลไม่ใช่เล่น บางทีฉันอาจจะคาดการณ์ผิดพลาด ตระกูลเห้อจึงสามารถฆ่าเขาได้ 

 เออใช่ แล้วหลินเย่าตุงล่ะ? 

โจวจือเชียนถามหยวนชิ่งตงอีกครั้ง

 วันนี้จิ้งจอกเฒ่านั่นไม่มา ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ  หยวนชิ่งตงส่ายหัว วันนี้ทั้งสามตระกูลเตรียมตัวทดสอบ Mr.X ผู้ลึกลับ

แต่ผู้นำตระกูลหลินไม่มา

แต่ในสายตาของหยวนชิ่งตงไม่เพียงไม่มีร่องรอยความไม่พอใจเท่านั้น ตรงกันข้ามกลับยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น

…

หลังออกจากตระกูลโจว ฉินเฟิงก็หาเวลาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าธรรมดาหนีออกมา เขาเดินเล่นไปตามท้องถนน ถึงอย่างไรสถานะภายนอกก็เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านของตระกูลอิ่นอยู่ดี

หลายวันมานี้เขาหายไปนานเกินไปแล้ว อย่างไรก็ต้องปรากฏตัวสักหน่อย

ขอเพียงปรากฏตัวขึ้น จะไม่มีใครสนใจเศษสวะคนนี้

ใต้ต้นไม้ในสวนสาธารณะ ชายชราคนหนึ่งถือเก้าอี้เล็กๆ มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ร่มเงาบดบังแสงแดดไว้ ตรงหน้าคือกระดานหมากล้อม

ข้างๆ ยังมีเสาธงอยู่ต้นหนึ่งเขียนไว้ว่า เล่นตาละสิบ แพ้ตาละหนึ่งร้อย

 ผมขอเล่นด้วยได้ไหม? 

ฉินเฟิงเดินเข้าไปถาม

 ได้สิ 

ชายชราที่กำลังงีบหลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองดูฉินเฟิง พบว่าเขายังเด็กเกินไป จึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก วันนี้ต้องเก็บเงินไว้อีกแล้ว เป็นอีกวันที่น่าเบื่อ

แต่ในเวลานี้ คุณป้าคนหนึ่งเดินผ่านมาและพูดว่า  หนุ่มๆ คุณอย่าหลงกลตาแก่คนนี้นะ เขาตั้งแผงอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ไม่เคยแพ้ใครเลย 

 ใช่ ตาแก่หลิวเป็นยอดฝีมือจริงๆ อย่าได้หลงกล 

 ผู้ชายคนนี้ชอบหลอกเอาเงินคุณ ทุกครั้งต้องเล่นบทชนะหวุดหวิด ทำให้คุณเล่นต่อไปเรื่อยๆ หลอกเงินคุณเป็นจำนวนมหาศาล 

ชายชราที่อยู่รอบๆ จำนวนหนึ่งไม่พอใจมาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนที่ถูกหลอก

 ทุกคน ทำให้ผู้อื่นเสียทรัพย์ก็เหมือนการฆ่าบุพการี แต่ก็ให้อภัยได้ อีกอย่างหมากล้อมนี้มีความยุติธรรม จะแพ้หรือชนะมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผม 

ชายชราที่ถูกเรียกว่าตาแก่หลิวโต้กลับอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นโอกาสค้าขายมาถึงที่แล้ว เขาจะปล่อยให้มันหนีไปได้อย่างไร? ไม่มีทาง เงินสิบหยวนก็คือเงินเช่นกัน

 หนุ่มน้อย ไม่ต้องกังวลไป ผมอ่อนแอเกินกว่าจะมาเล่นหมากล้อมแล้ว คุณชนะแน่ ไม่ต้องกังวล ตาละสิบ ชนะได้หนึ่งร้อย กำไรเห็นๆ  ตาแก่หลิวกำลังมอมเมาฉินเฟิง

 ตกลง 

ฉินเฟิงหยิบเงินออกมาสิบหยวนยื่นให้ชายชรา แล้วพูดว่า  พอดีเลย ผมเคยศึกษาเรื่องหมากล้อมอยู่บ้าง 

 เจ้าหมอนี่พูดไม่ฟังจริงๆ เอาเงินให้ตาแก่นั่นเสียเปล่าจริงๆ พวกเราอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว ยังไม่เคยเห็นตาแก่หลิวแพ้ใครเลย 

 ก็ใช่น่ะสิ ยังบอกด้วยว่าศึกษาเรื่องหมากล้อมอยู่บ้าง อีกเดี๋ยวคาดว่าน่าจะตาแฉะ 

คนที่อู่รอบๆ ก็ทอดถอนใจ เจ้าหมอนี่กำลังจะเสียเงิน แต่ก็ไม่น่าแปลกใจตรงไหน

วิลล่าหยุนติ่ง

 บอสคะ จัดการเสร็จแล้วค่ะ 

โหวเมิ่งหยาวมาที่ห้องรับแขก รายงานให้ฉินเฟิงที่กำลังนั่งอยู่บนระเบียงทราบ

เธอเป็นตัวแทนที่มีคุณสมบัติเหมาะสม รู้ว่าอะไรควรถาม อะไรไม่ควรถาม มันคืองาน ควรปฏิบัติต่อเขาด้วยท่าทีเข้มงวดในการทำงาน

และในเวลานี้ฉีหยุนก็มาถึงวิลล่าแห่งนี้พร้อมกับเอกสารในมือฉบับหนึ่ง เขาเดินเข้ามาที่ข้างกายฉินเฟิง แล้วรายงานว่า  คุณผู้ชายครับ ผมตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ตระกูลโจว ตระกูลหยวน และตระกูลหลินมีการคบค้าสมาคมใกล้ชิดที่สุดกับตระกูลหลี่ ในอดีตพวกเขาค่อยๆ ตอดกินบริษัทซานหยวนกรุ๊ปที่มีมูลค่าตลาดกว่าหมื่นล้านทีละนิดจนประสบความสำเร็จอย่างมากมาย ปัจจุบันกลายเป็นสามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุดในเมืองเจียงเฉิง 

 นอกจากนี้ผมยังพบว่า ทั้งสามตระกูลนี้ดูเหมือนจะได้รับความช่วยเหลือจากองค์กรแห่งหนึ่ง ซึ่งต่างจากตระกูลทั่วไป ภายในมีคนจำนวนหนึ่งที่ไม่ธรรมดา 

ฉีหยุนทยอยรายงานอย่างต่อเนื่อง

โหวเมิ่งหยาวที่อยู่ข้างๆ ตกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอในฐานะคนที่เรียนด้านธุรกิจ ย่อมรู้จักฉีหยุนที่อยู่ข้างกายคนนั้น

เธอได้เห็นรูปถ่ายของประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ตอนนี้ชายคนนี้กลับเรียกฉินเฟิงว่าคุณผู้ชาย ถ้าเช่นนั้นฉินเฟิงผู้นี้น่าจะมีสถานะที่น่าทึ่งแค่ไหน นอกจากนี้ในการสนทนายังมีการพูดถึงสามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุดด้วย

เนื้อหาของการสนทนาเกินไปจากจินตนาการของเธอแล้ว

แต่เธอก็เป็นมืออาชีพ ไม่ว่าเนื้อหาจะน่าตกใจขนาดไหน เธอก็ยังยืนอยู่ข้างหลังฉินเฟิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมไม่เปลี่ยนเลย

 สามตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุด? 

ฉินเฟิงเกิดความสนใจขึ้นมา

ขณะนั้นเองโทรศัพท์ของโหวเมิ่งหยาวก็ดังขึ้น เธอรับสายและพูดว่า  บอสคะ สายจากตระกูลโจวค่ะ ผู้นำตระกูลโจวเชิญท่านไปพูดคุยด้วยที่บ้าน 

 ดีเลย ไปพบตระกูลโจวหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยและทรงอิทธิพลสูงสุดในเมืองเจียงเฉิงเสียหน่อย 

ฉินเฟิงตอบตกลง

จากนั้นจึงหยิบหน้ากากและออกไปพร้อมกับโหวเมิ่งหยาว โหวเมิ่งหยาวเป็นคนขับรถ ฉินเฟิงนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ในมือมีเอกสารฉบับนั้นซึ่งเป็นข้อมูลที่ได้มาจากตระกูลโจว

 ผู้นำตระกูลโจวคนนี้ก็เป็นผู้หญิงที่ใจดำอำมหิตเช่นกัน 

เมื่อฉินเฟิงเห็นเอกสารฉบับนี้ เขาก็อดหัวเราะไม่ได้

ที่แท้ตระกูลโจวไม่ใช่ตระกูลที่ร่ำรวยตั้งแต่ในอดีต แต่เป็นเพียงตระกูลเล็กๆ เท่านั้น แต่โจวจือเชียนในฐานะลูกสาวคนโตของตระกูลโจว สมัยเรียนมหาวิทยาลัยได้มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลฉินซึ่งเป็นตระกูลใหญ่ในสมัยนั้น ต่อมาเธอก็แต่งงานเข้าตระกูลฉิน

แต่อีกสามปีต่อมา ตระกูลฉินได้ล้มละลาย บ้านแตกสาแหรกขาด ส่วนตระกูลโจวได้เหยียบซากศพของตระกูลฉินไต่เต้าขึ้นมา ต่อมายังคอยกัดกินบริษัทซานหยวนกรุ๊ปทีละน้อยจนเติบโตอย่างรวดเร็ว

มาถึงตอนนี้ ตระกูลโจวได้กลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองเจียงเฉิงแล้ว

ด้วยการควบคุมโจวจือเชียนเพียงผู้เดียว

เรียนจบมาแล้วเก้าปี ตอนนี้ได้กลายเป็นนักธุรกิจอันดับหนึ่งในเมืองเจียงเฉิง แค่คิดก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลย

 ไม่ว่าจะใจดำอำมหิตแค่ไหน หรือเป็นอัจฉริยะทางธุรกิจอย่างแท้จริง มีวิธีการเหนือคนอื่น คุณก็ไม่ควรจะหมายปองภรรยาและลูกสาวของผม ยิ่งไปกว่านั้น ผมอยากรู้ความลับเกี่ยวกับผมที่หลี่เจิ้งหยางพูดถึง 

ฉินเฟิงดูข้อมูลฉบับนั้น แล้วพึมพำกับตัวเอง

ผ่านไปครู่หนึ่งรถก็จอดลง

 บอส ถึงแล้วค่ะ 

โหวเมิ่งหยาวเปิดประตูรถให้ฉินเฟิง เธอสวมสูทแบบสุภาพบุรุษ ใส่ถุงมือสีขาว ไม่เหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยที่เพิ่งจบออกมาใหม่ แต่เป็นตัวแทนที่มากไปด้วยประสบการณ์

ฉินเฟิงลงจากรถ แหงนหน้าขึ้นมอง เห็นว่ามันคือพื้นที่วิลล่าอีกแห่งที่มีตัวอักษรโจวขนาดใหญ่อยู่บนนั้น

 ไปกันเถอะ 

ฉินเฟิงเดินเข้าไป ตามด้วยโหวเมิ่งหยาว

 ขอโทษนะคะ Mr.X ใช่ไหมคะ? 

หญิงงามรูปร่างดีในชุดกี่เพ้าเดินเข้ามา ก้มศีรษะเอ่ยถามขึ้น

แต่เธอก็ได้คาดเดาไว้ในใจแล้ว เพราะได้เห็นการแต่งตัวของ Mr.X มาแต่ไกล เป็นไปตามที่ร่ำลือกัน ใส่หน้ากากปีศาจแยกเขี้ยว รูปร่างสูงใหญ่ ทุกย่างก้าวของเขามีพลังพิเศษ เต็มไปด้วยความลึกลับ

ภายในชั่วพริบตา เธอก็ตกอยู่เงื้อมมือของ Mr.X

 อืม 

เสียงของฉินเฟิงฟังดูว่างเปล่า

 ถ้าอย่างนั้นกรุณาตามฉันมา ผู้นำของเรากำลังรอท่านอยู่ 

หญิงสาวหันหลังเดินออกไป พาฉินเฟิงไปที่สระน้ำ ซึ่งมีการตกแต่งอย่างสวยงาม มีพร้อมทั้งรากบัวและดอกบัว เลี้ยงสัตว์ขนาดเล็กหลากชนิด ยังมีนกกระเรียนขาวอีกหนึ่งตัว แลดูสงบและศักดิ์สิทธิ์มาก

 Mr.X คุณว่าสระน้ำของฉันเป็นยังไงบ้าง? 

เสียงอันนุ่มนวลไพเราะดังมาจากขั้นบันไดทางด้านหนึ่ง

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง เอียงศีรษะมองออกไป เห็นศาลาไม้ที่มีลวดลายสวยงาม ผู้หญิงมัดผมคนหนึ่งในชุดราชวังศ์ถังหลวมๆ นั่งอยู่ตรงนั้น

อวัยวะบนใบหน้าละเอียดอ่อน หางตางอน คิ้วโก่งดั่งใบหลิว ปากสีเชอร์รี่พีช ทั้งมีเสน่ห์และบริสุทธิ์

 นึกไม่ถึงเลยว่า โจวจือเชียน ผู้นำตระกูลโจวผู้อยู่ในวัยสามสิบกว่า ตอนนี้ยังคงอ่อนเยาว์มีเสน่ห์เหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย ทำให้ผู้คนอดลุ่มหลงไม่ได้ 

ฉินเฟิงพูดตามตรง หน้าตาของโจวจือเชียนนั้นสะสวยทีเดียว

 คุณผู้ชายท่านนั้น ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหมคะ? 

โจวจือเชียนยิ้มเล็กน้อย ยกกาน้ำชาขึ้นมาแล้วค่อยๆ ชงชา  คุณคะ ดิฉันฝึกชงชาอยู่เสมอ ลองชิมดูสิคะ 

 ชาดี แต่น่าเสียดาย ผมเป็นทหาร 

ฉินเฟิงนั่งลงจิบชา ก่อนจะวางกาน้ำชาลงและพูดว่า  สำหรับคำถามของเจ้าบ้านโจว ผมสามารถตอบคุณได้เลย ว่าผมมีภรรยาและลูกสาวแล้ว 

มีภรรยาและลูกสาวแล้ว หมายความว่ามีครอบครัวแล้ว จะรู้สึกลุ่มหลงไม่ได้

 Mr.X เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ แม้ว่าจะอยู่ในสถานะสูงส่ง แต่ก็รักเดียวใจเดียว หาได้ยากนัก 

ต่อมา โจวจือเชียนได้ชี้ไปที่สระน้ำของเธอแล้วเอ่ยถามเบาๆ  สระน้ำของฉัน คุณยังไม่ได้ติชมเลย เป็นยังไงบ้าง? ถูกใจคุณหรือไม่คะ 

 เจ้าบ้านโจวน่าจะไม่ได้อยากให้ผมเห็นสิ่งนี้หรอกนะ มันคือสระน้ำของสัตว์ขนาดเล็ก แต่กลับมีนกกระเรียนขาวอยู่เพียงตัวเดียว มันไม่ชัดเจนแล้วหรอกหรือ? ผมเกรงว่าผู้นำโจวก็คือนกกระเรียนขาวตัวนี้ ทั้งสง่างามและศักดิ์สิทธิ์ ปกครองเมืองเจียงเฉิงทั้งหมด 

ดวงตาสีดำขลับของฉินเฟิงจับจ้องอยู่ที่โจวจือเชียน

คนคนนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

สระน้ำนั้นทำให้ฉินเฟิงบอกเล่าต้นสายปลายเหตุทั้งหมดออกมา ถ้าฉินเฟิงมุ่งแต่ชื่นชมรูปลักษณ์ของสระน้ำเพียงอย่างเดียว ก็แสดงว่าฉินเฟิงไม่ใช่คนที่มีความสามารถ อย่างน้อยสติปัญญาก็ต่ำเกินไปที่จะต้องเกรงกลัว

แต่ทว่า พอฉินเฟิงบอกความหมายที่แฝงอยู่ โจวจือเชียนก็เริ่มสนใจขึ้นมา

 ดูท่าทาง Mr.X จะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป 

โจวจือเชียนยกถ้วยชาขึ้นเช่นกัน เอาแขนเสื้อกว้างบังไว้ จิบเบาๆ พลางปรายตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้าๆ  ในเมื่อ Mr.X มีวิสัยทัศน์เช่นนี้ แล้วทำไมถึงมองไม่ออกว่าน้ำในเมืองเจียงเฉิงขุ่นแค่ไหนล่ะ ไม่ใช่ว่าคุณนึกอยากจะเข้าก็เข้ามาได้ตามใจ 

ประโยคนี้มีทั้งความเฉียบคมและอำนาจคุกคาม

 นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องคิด แต่เป็นเรื่องที่พวกคุณควรคิดมากกว่า ว่าผมอยากให้พวกคุณมีชีวิตอยู่ต่อไปหรือไม่ ถ้าผมบอกว่าพวกคุณมีชีวิตอยู่ได้ พวกคุณถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ 

น้ำเสียงของฉินเฟิงไม่ได้ดังมาก แต่คำพูดของเขากลับทำให้โจวจือเชียนตกตะลึง ช่างอวดดีเหลือเกิน แต่ในวินาทีถัดมาก็สงบลงได้เหมือนเดิม เธอหรี่ตาลงอีกครั้งและพูดว่า  Mr.X คุณนี่คุยโวไม่กลัวลมแรงบาดลิ้นบ้างเลยเหรอ? 

ฉินเฟิงที่อยู่ปลายสาย กำลังยืนอยู่บนระเบียงของคฤหาสน์หลังนั้นของวิลล่าหยุนติ่ง ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องมายังใบหน้าแหลมคมของเขา

ลมเบาๆพัดมาเป็นระลอกๆ ทำให้ชายเสื้อของเขาขยับไปมา

 ที่รัก ให้เวลาฉันเจ็ดวัน ฉันจะจัดการอุปสรรคทั้งหมดของคุณให้หมดไป 

ในมือของฉินเฟิงจับหน้ากากอันน่ากลัวอยู่ และเขาก็สวมมันอีกครั้ง เมื่อสวมแล้ว ฉันก็คือMR.X เป็นอสุราที่มาคร่าชีวิต เป็นเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว เมื่อถอดหน้ากากแล้ว ฉันคือสามีที่รักคุณมากๆ

……

วันรุ่งขึ้น คนส่วนใหญ่ของเมืองเจียงเฉิงได้ทราบข่าวการล้มละลายของบริษัทหลี่ซื่อกรุ๊ปทันที

ติ้งๆๆๆ

เวลาเช้าตรู่ อิ่นซินก็มาทำงานที่บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด แต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์ม มันแสดงรูปร่างอันเซ็กซี่ของเธอออกมาอย่างชัดเจน ทำให้ทุกคนอิจฉาแต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ผู้หญิงเย็นชาอย่างเธอ

ประธานที่เย็นชา ไม่ได้พูดล้อเล่นนะ

 ฮัลโล ลานเมิ่ง มีอะไรเหรอ? 

อิ่นซินรับสายโทรศัพท์ คนที่โทรมาคือหลิวลานเมิ่ง

 เสี่ยวซิน เธอรู้ไหม เมื่อคืนMR.Xทำเรื่องใหญ่อีกแล้ว เขาได้กำจัดตระกูลชั่วร้ายอย่างตระกูลหลี่แล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าตระกูลหลี่ใช้อำนาจของตัวเองทำร้ายคนไปมากแค่ไหน 

 แต่MR.X เอาแต่ใจมากๆเลย พูดว่าฆ่าล้างก็ฆ่าล้างเลย พูดแล้วต้องทำได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป MR.Xก็คือไอดอลของฉัน ฉันจะเป็นแฟนคลับของเขา 

หลิวลานเมิ่งพูดด้วยความดีใจ

 ตระกูลหลี่ถูกฆ่าล้างเหรอ? 

อิ่นซินอึ้งไปชั่วครู่ ตอนเช้าวันนี้เธอยุ่งอยู่กับควบรวมกิจการระหว่างบริษัทซานหยวนกรุ๊ปกับบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด และเธอก็ไม่รู้ข่าวนี้ ดังนั้นเมื่อหลิวลานเมิ่งรู้เรื่องอะไรก็จะโทรมาบอกเธอตลอด

เพราะเธอคือผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ทำให้เธอได้รับข้อมูลต่างๆได้เร็วกว่าคนอื่นๆ

 ใช่ เป็นไอดอล MR.X ฟังชื่อของเขาสิ แค่ได้ยินชื่อก็รู้แล้วว่าเขาต้องร้ายกาจมากๆ หลิวลานเมิ่งกำลังพูดโอ้อวดอยู่

 …… 

อิ่นซินนิ่งไปชั่วครู่ และพูดอย่างช่วยไม่ได้: นี่คือไอดอลคนที่เท่าไหร่ของเธอแล้ว 

 ฉันขอนับก่อน คนหนึ่งคือเจ้าชายเปียโน อีกคนคือท่านประธานของบริษัทเรา ส่วนอีกคนคือชายลึกลับที่จัดการหวงจงครั้งที่แล้ว และยังมีMR.Xคนนี้ด้วย แค่ฟังก็รู้ว่าเป็นหนุ่มหล่อ 

 ถ้าเขาเป็นหนุ่มหน้าตาขี้เหร่ละ 

 เป็นไปไม่ได้ สัญชาตญาณของฉันแม่นมากๆ และไม่รู้เป็นเพราะอะไร ฉันรู้สึกว่าฉันเคยเจอเขามาก่อน 

หลิวลานเมิ่งไม่รู้จะอธิบายยังไง และพูดต่ออีกว่า: ฉันอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ อาจจะเป็นเพราะฉันคิดถึงเขามากไป ใช่แล้ว เธอรู้จัก MR.Xตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาให้เธอตั้งพันล้านหยวน มันเป็นเงินจริงๆนะ ประธานหญิงผู้เย็นชาของฉัน 

 ฉันก็ไม่รู้ อิ่นซินพูดเบาๆ

พูดกันตามตรง เธอไม่รู้จริงๆ ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่เคยได้ยินMR.Xมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเคยเจอหน้ากันมาก่อน และเธอก็ไม่อยากได้เงินพันล้านนี้ เพราะเธอรู้สึกว่าการจากไปในวันนั้นของฉินเฟิง ต้องเกี่ยวกับเงินพันล้านนี้อย่างแน่นอน

ผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งให้เงินตัวเองพันล้านหยวน ให้แบบไม่ชัดเจน ไม่ว่าสามีของใครก็ต้องโดนกระทบจิตใจ

นี่ก็คือเหตุผลที่ฉินเฟิงจากไป

เธอกลัวมากๆว่าฉินเฟิงจะทำเรื่องไม่ดี เพื่อให้ได้เงินสองล้านหยวนมา

 เชอะๆๆ 

หลิวลานเมิ่งพูดจาประชดทันที เดิมทีเธอต้องการพูดด่าฉินเฟิง แต่จู่ๆก็นึกถึงบัตรธนาคารที่วางอยู่หน้าห้องตัวเองในวันนั้น คำพูดที่เตรียมจะพูดก็ไม่หยุดเอาไว้ทันที และเปลี่ยนเรื่องพูด: เธอไม่ต้องการ งั้นให้ฉันสิ เธอดูเพื่อนสนิทของเธอ มีรูปร่างที่เซ็กซี่ มีหน้าตาดี มีฐานะและเป็นผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีแฟนเลย 

 นั้นเป็นเพราะเธอเรื่องมากจนเกินไป อิ่นซินกลอกตาและพูด

 ฉันไม่ได้เรื่องมากนะ ไม่ว่าจะเป็น MR.X เจ้าชายเปียโน หรือประธานของบริษัทฉัน คนไหนก็ได้ ฉันอยากจะลองดู แต่ฉันไม่เคยได้เจอคนแบบนี้เลย หลิวลานเมิ่งพูดด้วยความคับข้องใจ

ผู้ชายดีๆแบบนั้น พวกเขาไม่ให้โอกาสกับฉันเลย

เธอตั้งเป้าของตัวเองไว้สูงมาก เธอไม่ยอมเหมือนกับอิ่นซินที่เลือกผู้ชายอย่างฉินเฟิง เธอต้องการเจ้าชายที่ขี่ม้าขาวอย่าง MR.X

หลังจากสนทนาไปสักพัก หลิวลานเมิ่งก็วางสายโทรศัพท์

 ครั้งนี้เธอไม่ได้พูดเรื่องสามีของฉัน อิ่นซินบ่นพึมพำ ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลิวลานเมิ่งจะพยายามล้างสมองของเธอ ทุกครั้งก็จะพูดว่าฉินเฟิงที่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่คู่ควรกับเธอ

เธอชินกับเรื่องนี้มานานแล้ว เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา

แต่คิดไม่ถึงจริงๆ วันนี้เธอกลับไม่พูดถึงเรื่องนี้

 เสี่ยวซี อิ่นซินเรียกทันที

 ค่ะ ท่านประธาน 

อ้ายเสี่ยวซีเดินเข้ามาจากด้านนอก เธอมีรูปร่างไม่ค่อยสูงนัก ใส่ชุดยูนิฟอร์ม เธอมีร่างกายที่กระฉับกระเฉงและน่ารัก แต่ทุกคนในบริษัทต่างรู้ดี เธอเป็นคนที่ทำงานเก่งมากๆ

และเธอก็ทำงานกับอิ่นซินมาโดยตลอด และไม่เคยบ่นสักคำ

ตอนนี้อิ่นซินเข้าซื้อกิจการของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปกับหวงซื่อกรุ๊ปแล้ว และร่วมมือกับบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด เพื่อก่อตั้งบริษัทใหม่ อิ่นซินรับตำแหน่งท่านประธาน ส่วนอ้ายเสี่ยวซีรับตำแหน่งเลขาเบอร์หนึ่งของบริษัท

 ช่วยติดต่อMR.Xให้ฉันหน่อย ฉันต้องการคุยรายละเอียดที่จะจัดตั้งบริษัทใหม่ และการถือหุ้นเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของเขาด้วย เขาต่างหากที่เป็นเจ้าของบริษัทใหม่นี้ อิ่นซินพูดสั่งการทันที

ถ้าไม่มีเงินพันล้านหยวนของMR.X เธออาจจะล้มละลายไปแล้วก็ได้

และตอนนี้ไม่เพียงได้บริษัทซานหยวนกรุ๊ปกลับมา และทำให้หวงซื่อกรุ๊ปล้มละลายด้วย และเธอก็เป็นประธานคนใหม่ แต่เธอรู้ดีว่าบริษัทใหม่แห่งมีเจ้าของก็คือMR.X

 ได้ค่ะ 

อ้ายเสี่ยวซีเดินออกไปทันที

ผ่านไปสักพัก เธอก็เดินกลับมาและพูด: ท่านประธาน ตัวแทนของMR.Xที่ชื่อคุณโหวเมิ่งหยาวบอกฉันว่า บริษัทใหม่ให้ใช้ชื่อบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด สำหรับอำนาจในบริษัท ให้คุณเป็นคนดูแลทั้งหมด เขาจะไม่แทรกแซงเรื่องใดๆเลย 

 ขอเสนออันนี้ มันดีกับฉันมากเกินไปหรือเปล่า 

อิ่นซินส่ายหัวและไม่เข้าใจ ถ้าทำแบบนี้ ก็เท่ากับว่าเธอได้ผลประโยชน์มากๆ และเธอมีอำนาจที่สุดในบริษัท เขาปล่อยอำนาจแบบนี้ เขาช่างใจกล้ามากๆ

เขาไม่กลัวว่าเธอจะทำให้บริษัทใหม่ล้มละลายเหรอ?

 เสี่ยวซี เธอคิดว่าMR.Xเป็นใครกันแน่ ทำไมเขากล้าทำแบบนี้ อิ่นซินมองอ้ายเสี่ยวซีด้วยแววตาที่งงงวย

 คือ…… 

จู่ๆอ้ายเสี่ยวซีก็นึกถึงภาพในวันนั้นที่ฉินเฟิงยืนบังอยู่หน้าประตูบริษัท เขาแค่คนเดียวก็ทำให้ทุกคนรู้สึกกลัว เถ้าแก่ฉินจะเป็น MR.Xหรือเปล่า?

แต่หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่ เธอก็รู้ว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ MR.Xคือคนที่มีอำนาจและอิทธิพลมากๆ เถ้าแก่ฉินยังไม่มีอำนาจขนาดนั้น ดังนั้นเธอก็เลยส่ายหัวและพูด: ฉันก็ไม่รู้ 

ในเวลาเดียวกัน ที่สถานีตำรวจในเมืองเจียงเฉิง หลิวหลินให้ความสนใจกับเรื่องของMR.Xมากๆ คนๆเดียวปรากฏตัวก็ทำให้เมืองเจียงเฉิงเกิดความวุ่นวาย เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ในขณะที่เขาเตรียมตัวที่ไปตรวจสอบเรื่องนี้ ด้านบนก็มีคำสั่งลงมาทันที: ห้ามนายดาบตำรวจหลิวหลิน ตรวจสอบหรือเกี่ยวข้องกับเรื่องของMR.Xเด็ดขาด 

 ท่านค่ะ ทำไมถึงกลั่นแกล้งฉันคนเดียว 

หลิวหลินโกรธมากๆ เดินเข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้าด้วยความโกรธ

หัวหน้าคนนั้นมองหลิวหลินและพูดเบาๆว่า: นี่คือคำสั่งของพ่อคุณ MR.Xคนนี้ร้ายกาจกว่าที่คุณคิด พ่อของคุณแบกรับแรงกดดันนี้ไม่ไหว 

เขาเป็นเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว แต่กลับปกปิดฐานะของตัวเอง มาเป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลอิ่น ถ้าพูดออกไปก็คงไม่มีใครเชื่อ

แต่ความจริงมันก็เป็นอย่างนี้

 ถ้าฉันพูดว่า ฉันทำเพราะช่วยชีวิตคุณ คุณจะเชื่อไหม? 

ฉินเฟิงสองมือไขว้หลัง มองไปที่หลี่เจิ้งหยาง: เจ็ดปีก่อนอิ่นป่ายสมรู้ร่วมคิดกับคนอื่น เพื่อวางยาภรรยาของฉัน จากนั้นใช้บารมีของคุณท่านอิ่น และได้บริษัทซานหยวนกรุ๊ปไปครอบครอง แต่บริษัทใหญ่ๆอย่างบริษัทซานหยวนกรุ๊ป กลับล่มสลายภายในชั่วข้ามคืน และหนึ่งในนั้นที่ได้รับผลประโยชน์ก็คือบริษัทหลี่ซื่อกรุ๊ป และทำให้ธุรกิจของพวกคุณฟื้นฟู 

 ฉันกลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ เพราะฉันรู้ดี ถ้าธุรกิจของภรรยาฉันมีแนวโน้มจะดีขึ้น พวกคุณก็คงอยากจะฆ่าเธอ เนื่องจากเรื่องนั้นเกิดขึ้นเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว หลักฐานต่างๆก็หายไปจนหมด ฉันก็เลยเอาอิ่นป่ายมาเป็นเหยื่อล่อ ถ้าฉันเปิดเผยฐานะของตัวเองก่อน ด้วยนิสัยใจคอของพวกคุณ พวกคุณคงฆ่าอิ่นป่ายปิดปากแน่นอน 

 ถ้าฆ่าแล้ว ก็คงไม่มีใครรู้ว่าคุณเป็นคนทำ ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นความลับอย่างสมบูรณ์ 

ฉินเฟิงพูดไปด้วยและเดินไปด้านหน้าของหลี่เจิ้งหยาง ดวงตาสีดำคู่หนึ่งจ้องไปที่หลี่เจิ้งหยาง: ใช่ไหม? 

 ใช่ 

ก่อนที่หลี่เจิ้งหยางจะตาย เขาก็ได้สงบสติอารมณ์ตัวเองลง เขาเข้าใจดี เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว เขาหนีไม่พ้นอยู่แล้ว พูดได้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องตายแน่ๆ ดังนั้นเขาก็เลยพูดอย่างเย็นชา: ถ้าคุณเปิดเผยฐานะตั้งแต่แรก ฉันจะส่งคนไปฆ่าอิ่นป่าย เพื่อตัดปัญหาที่จะตามมาทีหลัง 

ร่างกายของอิ่นป่ายสั่นทันที ตอนนี้ฉินเฟิงกำลังช่วยชีวิตเขาอยู่?

 ดังนั้นความแค้นของพวกเรานั้นใหญ่หลวงมากๆ 

ฉินเฟิงยืนมือออกมา บีบที่คอของหลี่เจิ้งหยาง: สิ่งที่คุณไม่ควรทำที่สุดก็คือ ลงมือฆ่าลูกเมียของฉัน เพราะพวกเธอคือทุกอย่างของฉัน 

 อ๊าก……ฉินเฟิง……คุณคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในสมัยนั้น……เป็นฝีมือของฉันเพียงคนเดียวเหรอ……อิ่นซินได้บริษัทซานหยวนกรุ๊ปกลับไปครอบครอง……มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย……สามตระกูลในสมัยนั้นจะต้องลงมืออีกครั้งแน่ๆ……อิ่นซินต้องตาย……เธอต้องตายแน่ๆ……คุณยังมีความลับเรื่องหนึ่ง อยู่ในมือของฉัน แต่ฉันไม่บอกคุณแน่นอนว่ามันคืออะไร ไม่บอกแน่นอน จู่ๆหลี่เจิ้งหยางก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

 ความลับเหรอ? 

ฉินเฟิงขมวดคิ้วและปล่อยมือออก เขาอยากจะถามว่าความลับคืออะไร แต่เขากลับเห็นที่ปากของหลี่เจิ้งหยางมีเลือดสีดำไหลออกมา และเขาก็เสียชีวิตแล้ว

 กินยาพิษฆ่าตัวตายเหรอ? 

ฉินเฟิงปล่อยมือ หลี่เจิ้งหยางก็ล้มลงไปอยู่ที่พื้น และเขาได้เสียชีวิตไปแล้ว

 อันที่จริงคุณสามารถใช้ความลับนั้นเพื่อแลกกับชีวิตของคุณ แต่คุณกลับเลือกที่จะไม่พูด และทิ้งความมั่งคั่งทั้งหมดของตระกูลหลี่ และทอดทิ้งคนทั้งหมดของตระกูลหลี่ เพื่อปกป้องความลับนั้นไว้ 

ฉินเฟิงสองมือไขว้หลัง: ฉันสงสัยมากๆ ความลับนั้นคืออะไรกันแน่? ทำให้เขายอมทอดทิ้งทุกอย่าง กินยาพิษเพื่อฆ่าตัวตาย 

 ยังมีสามตระกูลนั้นอีก พวกเขาเป็นสามตระกูลไหนกันแน่ ทำไมถึงต้องกลั่นแกล้งบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ในเมืองเจียงเฉิงเล็กๆแห่งนี้ ซ่อนอะไรไว้กันแน่ 

 ฉีหยุน 

ฉินเฟิงออกคำสั่งทันที

ฉีหยุนที่อยู่ด้านหลัง เดินออกมาจากความมืด: รีบไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ 

 ตรวจสอบ ฉันต้องการให้คุณไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่าง โดยเฉพาะสามตระกูลนั้น และตรวจสอบให้ชัดเจนว่าช่วงนี้ใครติดต่อกับตระกูลหลี่บ้าง  ฉินเฟิงออกคำสั่งทันที

 รับทราบ ฉีหยุนพูด

เมื่อพูดจบ ฉินเฟิงเตรียมตัวที่จะจากไป แต่ในเวลานี้ จู่ๆอิ่นป่ายก็กอดขาของฉินเฟิงไว้ ร้องไห้และพูด: ฉินเฟิง ยังไงซะ ฉันก็เป็นคนของตระกูลอิ่น ฉันยังเป็นลูกพี่ลูกน้องกับอิ่นซินด้วย คุณไม่ควรทำแบบนี้ คุณฆ่าฉันไม่ได้นะ ถ้าคุณฆ่าฉัน เสี่ยวซินจะโกรธคุณ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง 

เขาไม่อยากตาย ก็เลยยกอิ่นซินออกมาอ้าง บางทีมันอาจจะเป็นทางรอดสุดท้ายก็ได้

แต่ฉินเฟิงก้มศีรษะและมองเขา ในสายตามีแต่ความเย็นชา: คนของตระกูลอิ่นเหรอ? ตอนที่ภรรยาของฉันโดนไล่ออกจากตระกูล ทำไมคุณถึงไม่พูดว่าพวกเราเป็นคนของตระกูลอิ่นละ ยังกล้าพูดว่าลูกพี่ลูกน้องอีก? ตอนที่คุณยกภรรยาของฉันให้อู๋ห้าว และส่งข่าวให้ตระกูลหลี่ ทำไมคุณไม่พูดว่าเธอคือลูกพี่ลูกน้องของคุณ 

 เธอจะโกรธไหม ถ้าข่าวการเสียชีวิตของคุณ ฉันไม่ได้บอกเธอ ถ้างั้นเธอก็คงไม่โกรธ 

 องครักษ์หมาป่า ลากตัวออกไป 

เมื่อฉินเฟิงออกคำสั่ง ก็มีทหารคนหนึ่งลากตัวเขาออกไปทันที อิ่นป่ายอ้อนวอนอย่างสุดชีวิต ทั้งร้องไห้และฉี่ราดกางเกง แต่ก็ไม่สามารถทำให้ฉินเฟิงเปลี่ยนใจ

คนๆนี้ สมควรตาย

สมควรตายจริงๆ

ในคฤหาสน์ที่หรูหรา ภายใต้แสงที่เจิดจ้าและสว่างไสว ฉินเฟิงใส่ชุดสูทและยืนตัวตรง เขายื่นมือออกไป และสวมหน้ากากที่ดูน่ากลัวอีกครั้ง

หลังจากนั้น เขาก็เดินออกจากคฤหาสน์ และหายตัวไปในความมืด

ด้านหลังของเขา มีเสียงอ้อนวอนและโหยหวนของคนตระกูลหลี่ดังออกมาเป็นระยะๆ แต่มันก็ไม่สามารถหยุดการฆ่าล้างขององครักษ์หมาป่าได้ เพราะคำพูดของเทพสงครามแห่งอีสเตอร์แลนด์ พูดออกมาแล้วต้องทำตาม

ทำให้ตระกูลหลี่โดนฆ่าล้างตระกูล

เรื่องนี้โด่งดังไปทั่วเมืองเมืองเจียงเฉิง บุคคลลึกลับอย่างMR.Xฆ่าล้างตระกูลอู๋ก่อน จากนั้นก็ตามด้วยตระกูลหลี่ สิบตระกูลใหญ่ผู้มั่งคั่งของเมืองเจียงเฉิงโดนฆ่าล้างไปสองตระกูลแล้ว ในเวลานี้ ชื่อเสียงของMR.Xโด่งดังมากๆ

และในคืนนี้ เป็นคืนที่ไม่สามารถเงียบสงบได้ ห้าตระกูลใหญ่ของเมืองเจียงเฉิงนอนไม่หลับทั้งคืน สามตระกูลใหญ่อันดับต้นๆไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย แต่ทุกคนรู้ดี ความวุ่นวายของเมืองเจียงเฉิงได้เกิดขึ้นแล้ว

MR.Xที่เป็นผู้มีอำนาจและอิทธิพลได้เข้ามาแล้ว

……

กลางดึกตีหนึ่ง อิ่นซินพึ่งให้ปากคำเสร็จ เธอเตรียมตัวจะไปหาฉินเฟิงเพื่อกลับบ้าน แต่มีนายดาบตำรวจคนหนึ่งบอกเธอว่าฉินเฟิงได้จากไปแล้ว เธอขยับจมูกอย่างไม่พอใจ: ทำไมถึงไม่รอฉัน? เขาโกรธแล้วเหรอ? 

หลายวันมานี้เธอเย็นชากับฉินเฟิง ถ้าฉินเฟิงจะโกรธก็เป็นเรื่องปกติ ผู้ชายคนหนึ่ง เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีอารมณ์โกรธเลย เธอสามารถเข้าใจได้

 ช่างเถอะ กลับไปหาเขาดีกว่า 

อิ่นซินกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลอิ่น แต่เธอกลับหาตัวฉินเฟิงไม่เจอ สุดท้ายกลับได้คำพูดจากจางลี่

 ผู้ชายคนนั้นเหรอ คืนนี้ไม่ได้กลับมา พูดกันตรงๆ ไม่กลับมาก็ดีแล้ว เพราะฉันดูถูกเขามาโดยตลอด ต้องรู้นะว่าลูกสาวของฉัน คือ…… 

จางลี่พูดพึมพำด้วยความไม่พอใจ

คำพูดของจางลี่ เธอไม่อยากฟังอีก เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังสูญเสียอะไรบางอย่างไป

เธอหยิบโทรศัพท์ และโทรหาฉินเฟิงทันที

เมื่ออีกฝ่ายรับสาย เธอรีบถามทันที: ที่รัก คุณจะกลับมาเมื่อไหร่? 

 อีกหลายวัน 

ในสายโทรศัพท์มีเสียงตอบกลับของฉินเฟิง

อีกหลายวันเลยเหรอ!

อิ่นซินอึ้งไปเลย ตั้งแต่ฉินเฟิงกลับมา ผ่านมานานขนาดนี้ เขาไม่เคยไม่กลับบ้านเลย แต่วินาทีต่อมาเธอก็เข้าใจทันที ต้องเป็นเพราะหลายวันมานี้เธอเย็นชากับฉินเฟิงมากจนเกินไปก็เลยทำให้เขารู้สึกไม่ดี

สัญญาว่าต้องหาได้สองล้านภายในครึ่งปี ทำให้ฉินเฟิงกังวลมากๆ

หลายวันนี้ บางทีเขาอาจจะหาเงินก้อนใหญ่ได้ บางทีอาจจะทำเรื่องผิดกฎหมายด้วย เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ทำให้เธอกังวลทันที และรีบพูดผ่านโทรศัพท์ทันที: เรื่องเงินคุณอย่ากังวลเลย พวกเราช่วยกันหาวิธี คุณอย่าทำเรื่องบ้าๆนะ ฉันขอร้องละ อย่าไปปล้นธนาคาร อย่าไปทำเรื่องผิดกฎหมายนะ ขอแค่คุณมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างก็สามารถทำได้ 

นอกจากปล้นธนาคาร ยังมีวิธีไหนที่สามารถหาเงินสองล้านได้ภายในห้าเดือนได้อีก

อิ่นซินกลัวมากๆ

ฉินเฟิงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็ปลดหน้ากากที่น่ากลัวลงมา เขายิ้มและพูด: ได้ 

 คุณอย่าทำเรื่องผิดกฎหมายเป็นอันขาด ไม่งั้นฉันจะไม่สนใจคุณไปตลอดชีวิต แต่ครั้งนี้คุณต้องไปทำเรื่องกี่วันเหรอ ต้องทำกี่วัน ให้เวลาที่แน่ชัดกับฉันหน่อย 

 ให้เวลาฉันเจ็ดวัน 

 ได้ 

หลังจากวางสายแล้ว อิ่นซินพอจะเดาเรื่องบางอย่างออก ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เจ็ดวัน เจ็ดวันเลยเหรอ

เอาไว้เล่น?

นักดาบสยบใต้หล้าเป็นปรมาจารย์ของนักใช้ดาบทั้งหลาย เป็นบุคคลสำคัญของประเทศซากุระ และเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งในกองทัพ ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ คนอย่างนี้กลับโดนฆ่าตายแล้วเหรอ

และยังมอบหยกขาวที่เขาหวงสุดชีวิต ให้ลูกน้องเอาไว้เล่น

ทาคุยะมิยาโมโตะถอยหลังสองก้าว เลือดไหลไม่หยุด สีหน้าของเขามีแต่ความเหลือเชื่อ: เป็นไปได้ยังไง นักดาบสยบใต้หล้าตายได้ยังไง ตายได้ยังไง เขาเป็นคนไร้เทียมทาน……ไร้เทียมทาน……เดี๋ยวนะอีสเตอร์แลนด์ อีสเตอร์แลนด์เหรอ! 

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องทันที

เขานึกถึงคำว่าอีสเตอร์แลนด์จากคำพูดขององครักษ์หมาป่าคนนั้น

 อีสเตอร์แลนด์? เจ้านายของฉัน คุณคือเทพเจ้าแห่งอีสเตอร์แลนด์ เป็นเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว คนที่ฆ่าล้างทหารของแปดประเทศมากกว่าหลายล้านคน และเมื่อหลายวันก่อน คุณคือปีศาจที่ฆ่าล้างทหารสามแสนคนของจักรวรรดิโรมันคุณมันเป็นปีศาจ 

ทาคุยะมิยาโมโตะกรีดร้องออกมาทันที สายตาที่มองฉินเฟิง มีแต่ความเหลือเชื่อ

และในเวลานี้ เขาก็นึกอะไรบางอย่างออก: คุณคือเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว ถ้างั้นหน้ากากของคุณ คือหน้ากากของยอดฝีมืออันดับหนึ่งของประกาศมืดที่ชื่อปาซาง โอ้……พระเจ้า! 

จนถึงตอนนี้ เขาพึ่งเข้าใจว่าฐานะที่แท้จริงของMR.Xคือใคร

เทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว

เทพเจ้าแห่งอีสเตอร์แลนด์

คนที่ฆ่ายอดฝีมืออันดับหนึ่งของประกาศมืด เหมือนเชือดสุนัข

เป็นบุคคลสำคัญและแข็งแกร่งที่สุดในประเทศ

เมื่อสิบปีก่อน ประเทศต้าหัวนั้นไม่มีชื่อเสียงบนโลกเลย ตามชายแดนก็ถูกก่อกวนและโดนรุกล้ำอยู่ตลอดเวลา แต่หลังจากนั้น ก็มีคนบ้าคนหนึ่ง และเป็นไอ้บ้าที่ไม่รักชีวิต ใช้เวลาเจ็ดปี สามารถปราบชายแดนของประเทศต้าหัวให้กลับมาสงบสุขอีกครั้ง

เมื่อห้าปีก่อน ประเทศซากุระส่งทหารทั้งหมดสองแสนนาย

ผู้บัญชาการทหารของอีสเตอร์แลนด์ก็คือฉินเฟิง เขานำทหารของประเทศต้าหัวเข้าไปต่อสู้ทหารของประเทศซากุระอย่างไม่คิดชีวิต ทำให้ทหารของประเทศซากุระตายไปจำนวนมาก เลือดที่ไหลออกมากลายเป็นทะเล

การสู้รบในครั้งนั้นทำให้เขาจำได้อย่างชัดเจน

ตั้งแต่นั้นมาประเทศต้าหัวก็มีชื่อเสียง และกลายเป็นประเทศมหาอำนาจ สู้รบจนทำให้ประเทศข้างๆที่ชอบเข้ามาก่อกวนและรุกล้ำดินแดนกลัวจนหัวหด โดยเฉพาะประเทศซากุระด้วย

หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เขาได้สู้รบและฆ่าทหารของจักรวรรดิโรมันไปสามแสนกว่าคน ทำให้ชื่อเสียงเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว เป็นที่รู้จักของคนทั่วโลก ทำให้ทุกคนเกิดความหวาดกลัว

แต่เขาคิดไม่ถึงจริงๆ เขามาที่นี่ มาที่เมืองเล็กๆอย่างเมืองเจียงเฉิง แต่กลับเจอเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว คนๆนี้น่าจะอยู่ที่ชายแดนไม่ใช่เหรอ

 หนี 

ในเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นวิถีนักรบ หรือกรีดท้องฆ่าตัวตาย เขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับปีศาจ เขาคิดจะหนีอย่างเดียว แต่เขาวิ่งหนีได้เพียงแค่ก้าวเดียว เขาก็รู้สึกเวียนหัวและล้มลงไปกับพื้นทันที

 ทหารภายใต้บัญชาการของฉัน บอกว่าคุณต้องตาย ถ้างั้นคุณก็ต้องตายจริงๆ ฉินเฟิงพูดออกมาเบาๆ

บาดแผลที่โดนแทง อันที่จริงได้ตัดเส้นเลือดหัวใจของทาคุยะมิยาโมโตะแล้ว

ก่อนหน้านี้ที่เขายังไม่ตาย เป็นเพราะหมาป่าหางโตให้ทาคุยะมิยาโมโตะได้มีโอกาสได้พูดเรื่องสำคัญก่อนตายเท่านั้น แต่น่าเสียดาย คนๆนี้ไม่รักษาโอกาสนั้นไว้

เมื่อถึงตอนนี้ทาคุยะมิยาโมโตะที่มาจากประเทศซากุระและเป็นยอดฝีมือของประกาศมืด ได้เสียชีวิตแล้ว

 ถึงเวลาของพวกคุณแล้ว 

ฉินเฟิงยืนอยู่และมือไขว้หลัง มองไปที่หลี่เจิ้งหยาง

และในเวลานี้ หลี่เจิ้งหยางรู้สึกตื่นตระหนกตกใจมากๆ เขาไม่ได้นิ่งสงบเหมือนเมื่อสักครู่อีกแล้ว เพราะทาคุยะมิยาโมโตะที่สามารถปกป้องตระกูลของเขาได้ถูกทหารเล็กๆคนหนึ่งฆ่าตายไปแล้ว

และพวกเขาก็รู้ฐานะที่แท้จริงของฉินเฟิงแล้ว

เทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว เป็นคนที่ทรงอำนาจที่สุด และมีทหารอยู่ใต้บัญชาสามแสนคน

และคนๆนี้ไม่ใช่ตระกูลเล็กๆอย่างตระกูลหลี่ของเมืองเจียงเฉิงจะสามารถล่วงเกินผิดใจได้ ถึงแม้เอาทุกคนในเมืองเจียงเฉิงมารวมกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัวอยู่แล้ว

 คุณ……ฆ่าฉันไม่ได้……ฉันไม่ได้ทำผิดกฎหมาย……คุณฆ่าฉันไม่ได้…… หลี่เจิ้งหยางพูดด้วยน้ำเสียงแหบ

 ไม่มีหลักฐานเหรอ? หลักฐานอยู่นี่ไม่ใช่เหรอ 

ฉินเฟิงก้มศีรษะลง เตะศพของทาคุยะมิยาโมโตะ จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา: เมืองเจียงเฉิงตระกูลหลี่ ติดต่อและสมรู้ร่วมคิดกับคนของประเทศซากุระ ฉันตัดสินแล้ว ต้องฆ่าล้างทั้งตระกูล 

ความผิดของตระกูลหลี่ มันเยอะจนนับไม่ไหว งั้นก็ไม่ต้องนับแล้ว

จากหลักฐานที่ฉีหยุนรวบรวมได้ ตระกูลหลี่มีทั้งหมดสิบสามคน ทุกคนล้วนมีความผิด และสามารถหาหลักฐานความผิดของทุกคนได้ ทำตามกฎหมายก็คือฆ่าล้างทันที การฆ่าล้างตระกูลครั้งนี้ก็สมควรแล้ว

 อย่า……อย่า……อย่า…… 

มีองครักษ์หมาป่าคนหนึ่งถือมีดทหาร เดินออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ทำให้หลี่เจิ้งหยางตกใจมากๆจนรีบถอยหลังทันที แต่องครักษ์หมาป่าคนนั้นก็ไม่ได้เดินถอยหลังกลับไป

ในเวลานี้ หลี่เจิ้งหยางเข้าใจดีแล้ว ไม่ว่าตัวเองจะทำอะไร ตระกูลหลี่ก็ไม่มีทางรอด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว ตระกูลหลี่คงต้องจบเห่อย่างแน่นอน

แต่เขาไม่เต็มใจ

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ตระกูลหลี่ไปล่วงเกินผิดใจกับบุคคลสำคัญระดับนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

 เทพสงคราม ฉันอยากจะถามคุณ ตระกูลหลี่ของเราล่วงเกินผิดใจกับคุณยังไง? โดยปกติพวกเราพวกเราทำอะไรก็จะรู้จักประมาณตน และไม่เคยล่วงเกินผิดใจกับบุคคลที่มีอำนาจ หลี่เจิ้งหยางถามด้วยความไม่เต็มใจ

พวกเราล่วงเกินตั้งแต่เมื่อไร ถึงทำให้บุคคลสำคัญขนาดนี้มาหาเรื่องตระกูลหลี่

 ถึงแม้ตระกูลหลี่ล่วงเกินผิดใจกับคุณ แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน ฉันเป็นคนของตระกูลอิ่นของเมืองเจียงเฉิง ฉันชื่ออิ่นป่าย ฉันไม่ใช่คนของตระกูลหลี่ ทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันจากไป 

เมื่อรู้ว่าตระกูลหลี่จบเห่แน่นอน ในเวลานี้อิ่นป่ายคือคนที่ประหม่าที่สุด เขาเป็นคนของตระกูลอิ่น อยู่ดีไม่ว่าดีเอาตัวเองเข้ามายุ่งกับเรื่องของตระกูลหลี่ทำไม

นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรเข้ามายุ่งด้วย

และเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัวก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาจากไป

เขากลัวจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว เขาคิดอยู่ตั้งนาน ตัวเองเป็นแค่คนเล็กๆคนหนึ่งและไปล่วงเกินผิดใจกับเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัวได้ยังไง มันเหลือเชื่อมากๆ เพราะพวกเขาสองคนไม่เคยรู้จักหรือเกี่ยวข้องกันเลย

 ฉันเคยพูดแล้ว คุณฆ่าลูกและภรรยาของฉัน ฉินเฟิงพูดเบาๆ

 เป็นไปได้ยังไง คนของตระกูลหลี่จะกล้าไปสังหารภรรยาและลูกของเทพสงครามได้ยังไง คุณกำลังพูดเรื่องตลกใช่ไหม ถึงแม้จะมีโอกาสแต่พวกเราก็ไม่กล้าทำอยู่แล้ว หลี่เจิ้งหยางพูดด้วยความขมขื่น

กล้าไปฆ่าลูกและภรรยาของเทพสงคราม เป็นเรื่องที่ฆ่าตัวตายชัดๆ

 ทำไมพวกคุณลืมง่ายจัง? 

ฉินเฟิงยืนมือออกมาและกดไปที่หน้ากากตัวเอง และปลดมันลงมา และเผยให้เห็นใบหน้าที่มีความโหดเหี้ยมเล็กน้อย: คืนนี้ พวกคุณบงการคนขับ ไปชนภรรยาของฉันให้ตาย ส่งมือปืนไปฆ่าลูกสาวของฉัน พวกคุณพูดสิ ความแค้นแบบนี้ มันเพียงพอที่ฉันจะฆ่าล้างตระกูลของพวกคุณไหม 

 ฉินเฟิง! 

หลี่เจิ้งหยางกับอิ่นป่ายอึ้งไปเลย สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่พวกเขาจะตาย ได้ฝั่งเข้าไปใจจิตใจของพวกเขา พวกเขาคิดไม่ถึงจริงๆ คนที่ทรงอำนาจที่สุด และเป็นเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว ก็คือฉินเฟิงที่เป็นลูกเขยของตระกูลอิ่น

และเป็นไอ้เศษสวะไร้น้ำยาที่มีชื่อเสียงในเมืองเจียงเฉิงอีกด้วย

เขาคือฉินเฟิงที่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลอิ่น ทำงานบ้านทุกวัน ไม่เคยบ่นสักคำ โดนดุโดนว่าก็ไม่เคยพูดสักคำ แต่เขากลับเป็นเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัว

โดยเฉพาะอิ่นป่าย เขาเคยด่าฉินเฟิงมาแล้วหลายครั้ง ด่าฉินเฟิงคือไอ้เศษสวะไร้น้ำยา เป็นยาจกขอทาน แต่ใครก็ไม่คาดคิด ว่าฐานะที่แท้จริงของเขาใหญ่กว่าทุกคนในเมืองเจียงเฉิงอีก

 เป็นไปไม่ได้! 

อิ่นป่ายไม่อยากจะเชื่อ มองเรื่องนี้ด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงและหวาดกลัว: ทำไม ไอ้เศษสวะไร้น้ำยาอย่างคุณ ถึงเป็นเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศหัว ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้! 

น้ำเสียงของเขาเริ่มแหบแห้ง

ถึงแม้เขาจะไม่อยากเชื่อ แต่เขาก็ได้คำตอบจากศพของทาคุยะมิยาโมโตะ คนๆนี้คือเทพสงครามเบอร์หนึ่งของประเทศต้าหัวจริงๆ และเขาก็เข้าใจดี ทำไมอิ่นซินทำเรื่องอะไรก็ราบรื่นไปหมด เมื่อเจอปัญหา ก็จะมีคนค่อยช่วยเธอตลอด

ในที่สุดเขาก็เข้าใจ

ไม่ใช่เพราะอิ่นซินดวงดี และก็ไม่ใช่เพราะตู้ต้วนเทียน

มีเสียงตุ๊บดังขึ้น

อิ่นป่ายล้มลงกับพื้น สีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พูดด้วยความขมขื่น: คุณปิดปังเรื่องทั้งหมด คุณต้องการอะไรกันแน่? 

 ประกาศมืด? 

ฉินเฟิงหัวเราะเบาๆออกมา ถ้าอันดับของทาคุยะมิยาโมโตะอยู่สูงกว่านี้อีกหลายสิบอันดับ บางทีเขาอาจจะจำสิ่งที่อยู่บนหน้าของฉันได้ เพราะมันคือหน้ากากแห่งความภาคภูมิใจของประกาศมืด

สมัยนั้น ปาซางที่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของประกาศมืด และได้รับยกย่องให้เป็นตำนานของโลกใต้ดิน และไม่มีใครเทียบได้

แต่สุดท้าย เขาก็ตายด้วยน้ำมือของฉัน

แต่ยอดฝีมือของประกาศมืดที่ตายด้วยน้ำมือของเขา ไม่ได้มีแค่ปาซางเพียงคนเดียว เขามองมีดซามูไรที่อยู่บนมือของทาคุยะมิยาโมโตะและพูดว่า มีดเล่มนี้ ทำให้ฉันนึกถึงคนๆหนึ่ง เป็นคนที่แต่งตัวเหมือนกับคุณ บนศีรษะผูกผ้าสีดำ ที่เอวมีหยกขาวชิ้นหนึ่ง และถือมีดเหมือนกับคุณเลย 

 เขาคือปรมาจารย์ของฉัน ฉายานักดาบสยบใต้หล้า 

ทาคุยะมิยาโมโตะขมวดคิ้ว เขาเก็บมีดซามูไรเข้าไปในฝักทันที จนเกิดเสียงดังขึ้นและเขาก็พูด: คุณโชคดีมากๆ เนื่องจากคุณเคยเจอปรมาจารย์ของฉัน วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตคุณ รีบไสหัวไป 

เขาไม่ได้สงสัยคำพูดของฉินเฟิงเลย เพราะเขาก็เคยเจอนักดาบสยบใต้หล้ามาแล้ว เขาเป็นคนที่ไปมาไร้ร่องรอย เป็นยอดฝีมือนักดาบอันดับหนึ่งของประเทศซากุระ และยอดฝีมือที่ใช้ดาบส่วนมากในประเทศซากุระถือว่าเขาเป็นปรมาจารย์ของทุกคน

มีผ้าสีดำผูกอยู่บนหัว มีหยกขาวอยู่ที่เอว

เป็นลักษณะของเขาจริงๆ

 ปล่อยเขาไปเหรอ? คุณมิยาโมโตะ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าปล่อยเขาไป ถ้าเขากลับมาแก้แค้นจะทำยังไง คนๆนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนเลือดเย็นและชอบฆ่าคน และเขาก็อันตรายมากๆด้วย ไว้ชีวิตไม่ได้ 

เมื่อได้ยินคำพูดของทาคุยะมิยาโมโตะ ทำให้หลี่เจิ้งหยางประหม่าขึ้นมาทันที

อิ่นป่ายก็ประหม่าเหมือนกัน และรีบพูดทันที: คุณมิยาโมโตะ ปล่อยเขาไปไม่ได้นะ คนๆนี้อันตรายมากๆ 

 คนอย่างฉันพูดคำไหนก็เป็นคำนั้น แต่วันนี้ฉันไม่ฆ่าเขา ไม่ได้แปลว่าพรุ่งนี้ไม่ฆ่าเขา แค่ให้เขาได้โอกาสมีชีวิตรอดอีกเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น 

ดวงตาของทาคุยะมิยาโมโตะฉายแววโหดเหี้ยมอำมหิตออกมา

วันนี้เห็นแก่ที่MR.Xรู้จักปรมาจารย์ของตัวเอง ก็เลยให้เขามีชีวิตรอดเพิ่มขึ้นหนึ่งวัน พรุ่งนี้ก็จะไปฆ่าเขาเลย

อิ่นป่ายและหลี่เจิ้งหยางรู้สึกโล่งอกทันที

พวกเขานึกว่าจะไม่ฆ่าและปล่อยตัวเขาไปจริงๆ

แต่ฉินเฟิงเอามือไขว้ไว้ด้านหลัง หัวเราะออกมาอย่างดูถูก: อันที่จริงคุณไม่ต้องเห็นแก่หน้าของนักดาบสยบใต้หล้าก็ได้ เพราะพวกเราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีนัก เพราะฉันเป็นคนที่ตัดศีรษะของเขาเอง 

 อะไรนะ? 

ทาคุยะมิยาโมโตะอึ้งไปเลย จากนั้นสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ: คุณพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่ นักดาบสยบใต้หล้าเป็นยอดฝีมือนักดาบของประเทศซากุระ เป็นบุคคลสำคัญของประเทศ เมื่อหลายปีก่อนได้เข้าร่วมกับกองทัพ และหลายปีนี้ก็มีข่าวว่าสู้รบชนะมาโดยตลอด คุณจะฆ่าเขาได้อย่างไร 

 ฉันนึกว่าคนต้าหัวจะเป็นแค่ไอ้ขี้โรคเอเชียเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าคนต้าหัวจะเย่อหยิ่งและอวดดีขนาดนี้ คุณพูดเรื่องไร้สาระมากๆ บุคคลสำคัญของประเทศเราจะตายด้วยน้ำมือของคุณได้ยังไง 

นักดาบสยบใต้หล้าเป็นบุคคลสำคัญของประเทศซากุระ เขาจะตายได้ยังไง

 หนุ่มน้อย วันนี้คุณเหยียบหยามปรมาจารย์ของฉัน ฉันจะตัดศีรษะของคุณ ให้คุณไปรอขอโทษปรมาจารย์ของฉันในนรก 

ทาคุยะมิยาโมโตะโกรธมากๆ เขาดึงดาบทันที แสงสีเงินแวบขึ้นมา มีดซามูไรก็ถูกโดนดึงออกมาจากทันที

จากนั้น เขาก็กระทืบเท้า

และพุ่งไปข้างหน้ามาอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปแค่หนึ่งวินาที เขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าฉินเฟิงแล้ว และดาบซามูไรก็ฟันไปที่คอของฉินเฟิงทันที

เคร้ง

แต่ในเวลานี้ มีองครักษ์หมาป่าคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของฉินเฟิง เขาถือมีดทหารและรับการโจมตีของดาบซามูไรไว้ จนทำให้เกิดประกายไฟ

 คุณยังไม่มีสิทธิ์ต่อสู้กับเจ้านายของเรา ข้าคือหมายเลข009แห่งองครักษ์หมาป่า ฉายาหมาป่าหางโต ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้กับคุณเอง 

องครักษ์หมาป่าที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมสีดำได้เผยศีรษะออกมา เขายังเป็นเด็กหนุ่ม และเป็นเด็กหนุ่มที่ชอบการต่อสู้มากๆ

องครักษ์หมาป่าคือทหารที่ผ่านการสู้รบมานับครั้งไม่ถ้วน

ทุกคนในองครักษ์หมาป่า ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ชอบการต่อสู้มากๆ

 คนอย่างคุณ เป็นคนธรรมดาที่ไม่มีชื่อในประกาศมืด ยังกล้ามาสู้กับฉันเหรอ? คนที่ฉันอยากฆ่าไม่ใช่คุณ คนต้าหัวก็เป็นแค่ไอ้ขี้โรคเอเชียเท่านั้น ดังนั้นคุณรีบไสหัวออกไป 

ทาคุยะมิยาโมโตะดูถูกที่ต้องต่อสู้กับทหารตัวเล็กๆ ดังนั้นเขาก็เลยฟันมีดไปทันที และเตรียมตัวที่จะไปฆ่าฉินเฟิง

แต่หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกมีลมพัดมาที่ด้านหลังของเขา จากประสบการณ์หลายปีของเขา เขารีบใช้ดาบซามูไรที่อยู่ในมือฟันไปที่ด้านหลังทันที และเกิดเสียงปะทะขึ้น ทำให้เขาสามารถรับมีดทหารไว้ได้

แต่ปลายมีดของอีกฝ่ายเปลี่ยนทิศ และกรีดโดนเอวของเขา ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันที

 ให้ตายสิ 

ทาคุยะมิยาโมโตะด่าออกมาทันทีและยืนอยู่บนพื้น และรีบใช้มือปิดบาดแผลของตัวเอง แต่ก็ยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ถึงแม้บาดแผลจะไม่ใหญ่ แต่มันคือความอับอายของเขา

เขาที่คิดว่าตัวเองเป็นยอดฝีมือมาโดยตลอด แต่วันนี้กลับได้บาดแผลจากทหารตัวเล็กๆ

มันเป็นความอัปยศอดสู่

 อืมๆ กระบวนท่าไม่เลวเลย มองออกเลยว่าคุณผ่านการฝึกฝนมาเยอะ แต่น่าเสียดาย ที่คุณมีประสบการณ์ด้านต่อสู้ที่ต้องแลกด้วยชีวิตน้อยมากๆ ทำให้ขาดความคล่องตัว ถ้าคุณเผชิญหน้ากับฉัน คุณต้องตายแน่ๆ 

หมาป่าหางโตใช้ลิ้นเลียปลายดาบ มีแสบสีเงินปรากฏออกมาภายใต้แสงไฟและทำให้รู้สึกเย็นวาบๆ

จากนั้น หมาป่าหางโตก็ใส่หมวกอย่างช้าๆ เอาศีรษะหลบเข้าไปในความมืด พวกเขาเหมือนฝูงหมาป่า และเป็นฝูงหมาป่าที่หลบซ่อนอยู่ในความมืด และเป็นนักล่าโดยธรรมชาติ

 คุณอวดดีมากเกินไปแล้ว 

ทาคุยะมิยาโมโตะโดนทำร้ายจนรู้สึกโมโหมากๆ เขาถือมีดซามูไรไว้อย่างแน่น สองเท้ากระทบพื้นและพุ่งไปข้างหน้าทันที

เคร้ง เคร้ง เคร้ง

มีประกายไฟมากมายเกิดขึ้น

มีดซามูไรของทาคุยะมิยาโมโตะกับมีดทหารของหมาป่าหางโต ปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งสองคนเคลื่อนไหวเร็วมากๆ การต่อสู้กันครั้งนี้ ไม่สามารถตัดสินได้ว่าใครแพ้หรือชนะในเวลาอันสั้น

แต่ทาคุยะมิยาโมโตะเริ่มประหม่าทันที

เขาต้องการฆ่าคนที่ชื่อMR.X เขาไม่ควรเสียเวลามากขนาดนี้ เขาจึงตะโกนออกมาทันที: มีดบินอาซุร่า 

มีดของเขาเร็วขึ้นทันที และดูบ้าคลั่งเพิ่มขึ้นอีกด้วย

แต่ในเวลานี้ มีมีดทหารเล่มหนึ่ง หาช่องว่างจากกระบวนท่าของเขาได้ และแทงเข้าไปบนอกของทาคุยะมิยาโมโตะทันที และมีเสียงพูดของหมาป่าหางโตดังขึ้นด้วย

 ฉันเคยบอกแล้ว กระบวนท่าของคุณนั้นไม่เลว แต่ขาดประสบการณ์ด้านการต่อสู้ที่ต้องแลกด้วยชีวิตน้อยเกินไป ถ้าสู้กับฉันจริงๆ คุณตายแน่ๆ 

ฉึก!

หมาป่าหางโตดึงมีดทหารออกมา จากนั้นก็เดินกลับไปอยู่ด้านหลังของฉินเฟิง

และหายเข้าไปในกลุ่มขององครักษ์หมาป่าทันที

เอื๊อก

ทาคุยะมิยาโมโตะก้มหน้ามองบาดแผลกลางอกของตัวเอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ มีดบินอาซุร่าของเขามีจุดอ่อนเหรอ?

กระบวนท่าที่เขาฝึกมาค่อนชีวิต แต่มันกลับมีจุดอ่อน?

เขาใช้กระบวนท่านี้ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน และมีชื่อเสียงมากๆในประเทศซากุระ ในเวลานี้มีคนบอกเขาว่า กระบวนท่าของเขามีจุดอ่อน และสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดายด้วย

ถึงตายเขาก็ไม่พอใจ

 คุณเป็น……ใครกันแน่……ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้? ทาคุยะมิยาโมโตะใช้มือกดบาดแผลที่หน้าอกตัวเอง มององครักษ์หมาป่าด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคนๆนั้นถึงแข็งแกร่งขนาดนี้

เขาเป็นแค่ทหารตัวเล็กๆเท่านั้น

 อันที่จริงฉันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น ที่นี่มีคนแข็งแกร่งกว่าฉันมากกว่าหนึ่งร้อยคน ถ้าอยู่ในอีสเตอร์แลนด์มีคนแข็งแกร่งกว่าฉันเป็นหมื่นคน ไอ้ขี้โรคเอเชียที่คุณพูดถึง คุณต้องคิดให้ดีๆ ใครคือไอ้ขี้โรคเอเชียกันแน่ 

องครักษ์หมาป่าคนนั้นพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็หยิบของอย่างหนึ่งออกมา มันคือหยกขาว: ใช่แล้ว คุณจำของสิ่งนี้ได้ไหม? 

 มันคือหยกขาวของนักดาบสยบใต้หล้า 

ทาคุยะมิยาโมโตะตกใจมากๆ เขาเคยเห็นหยกชิ้นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง และลวดลายบนหยกก็เหมือนกับที่เขาเคยเห็น มันคือหยกของนักดาบสยบใต้หล้าจริงๆ

แต่หยกชิ้นนี้มาอยู่ที่ตรงนี้ได้ยังไง

ในเวลานี้ องครักษ์หมาป่าคนนั้นก็พูดออกมา: หนึ่งปีก่อน เจ้านายของเราได้ฆ่าสิบแปดขุนพลของประเทศซากุระ หนึ่งในนั้นก็คือนักดาบซามูไรที่มีผ้าสีดำบนศีรษะและมีหยกขาวที่เอว และหยกชิ้นนี้ก็เป็นเจ้านายให้ฉันเอาไว้เล่น 

บ้าไปแล้ว

MR.Xคนนี้ จะต้องบ้าไปแล้วอย่างแน่นอน

 ไม่……คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ตระกูลเห้อของเราก็เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ 

เห้อเฉินหลงถอยหลังหนึ่งก้าว และรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

แต่ว่าฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไรออกมา องครักษ์หมาป่าก็ไม่ได้ถอยหลัง มีมีดทหารอยู่ในมือและเดินไปหาเห้อเฉินหลงทีละก้าวๆ ในที่สุดก็ทำให้เห้อเฉินหลงหวาดกลัวจนนั่งลงกับพื้นและแสดงธาตุแท้ออกมา

 อย่า……ฉันขอร้อง……อย่าฆ่าฉัน……อย่าฆ่าฉันเลย! 

เห้อเฉินหลงคุกเข่าคำนับองครักษ์หมาป่าและยอมรับผิด น้ำตาก็ไหลลงมาทีละหยดๆ

เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจกลัวมากๆ

ความสง่างามก่อนหน้านี้ ความกล้าหาญของเขาในขณะนี้ ไม่เหลืออีกแล้ว

แต่องครักษ์หมาป่าก็ไม่ยอมหยุด

จนกระทั่งองครักษ์หมาป่ามาถึงด้านหน้าของเห้อเฉินหลง เห้อเฉินหลงก็จู่โจมทันที และมีมีดสั้นออกมาจากแขนเสื้อของเขา และพูดด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม: คุณถูกฉันหลอกแล้ว 

เขาสามารถไปเรียนต่อที่ต่างประเทศได้ เขาไม่ใช่คนโง่อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เขารู้ทันทีว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายชุดดำเหล่านี้ ดังนั้นเขาก็เลยแสดงฉากนี้ขึ้นมา ทำให้องครักษ์หมาป่าเกิดความประมาท แล้วก็จู่โจมอย่างกะทันหัน จับองครักษ์หมาป่าเป็นตัวประกัน และหนีไปจากที่นี่

พูดตามตรง คนที่อยู่รอบๆ ประหลาดใจมากๆกับการแสดงออกของเขา

เมื่อมีคนๆนี้เป็นผู้นำตระกูลเห้อ อาจจะทำให้ตระกูลเห้อของเจียงเฉิงรุ่งเรืองมากขึ้นก็ได้

สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ คนที่เขาเผชิญหน้าอยู่คือองครักษ์หมาป่า เป็นสุดยอดทหารที่แข็งแกร่งที่สุดและมาจากหนึ่งในทหารสามแสนนายของอีสเตอร์แลนด์ ทหารทุกคนเคยผ่านการสู้รบมาแล้วนับพันครั้ง สำหรับพวกเขา พวกเขาไม่เคยประมาทศัตรูอยู่แล้ว

องครักษ์หมาป่าขยับขาข้างหนึ่ง และเอียงลำตัว และหลบการโจมตีครั้งนี้ไปได้ จากนั้นก็มีแสงสีเงินส่องประกาย มีดทหารในมือก็แทงเข้าไปกลางอกของเห้อเฉินหลง

 ทำตามคำสั่งเจ้านาย ฆ่า 

เสียงตุ๊บดังขึ้น

เห้อเฉินหลงนอนลงกับพื้น เลือดไหลออกมาจากปากตลอดเวลา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ และความคิดสุดท้ายที่อยู่ในสมองมีแค่เรื่องเดียว และเรื่องนี้ไม่ใช่ฟื้นฟูตระกูลเห้อ และไม่ใช่ญาติพี่น้องหรือผู้หญิง

แต่ความคิดของเขาก็คือ ทำไมฉันต้องมาอวดดีด้วย!

ไม่มีเรื่องแต่แส่หาเรื่อง

อันที่จริงถ้าเขายอมเดินจากไปดีๆก็ได้แล้ว แต่เขากลับเลือกที่จะหาเรื่องฉินเฟิง

ตัวเองหาเรื่องตายชัดๆ

 MR.Xคนนี้โหดมากๆ วันนี้มาหาเรื่องตระกูลหลี่ถึงหน้าบ้าน ตอนนี้ก็ฆ่าผู้สืบทอดของตระกูลเห้อแล้ว เขาต้องการทำให้เมืองเจียงเฉิงเกิดความวุ่นวาย 

 เขาเป็นคนที่กล้าหาญและเด็ดเดี่ยวจริงๆ 

ผู้คนที่อยู่รอบๆ ทุกคนรู้สึกกลัวจนหัวชา MR.Xคนนี้ไม่สนใจอะไรเลย เขากล้าฆ่าผู้สืบทอดของตระกูลเห้อด้วย

โหดเหี้ยมมากๆ

 ทุกท่าน วันนี้ไม่ใช่วันที่ทุกคนจะมานั่งดูการแสดงของพวกเรา 

ฉินเฟิงมองไปรอบๆด้วยสายตาเย็นชา เอามือไขว้หลังและพูด

ในเวลานี้ ภายใต้การกระตุ้นของเห้อเฉินหลงกับหลี่เทียนหนานที่กลายเป็นศพและนอนอยู่บนพื้น ทำให้คนเหล่านั้นไม่กล้ายืนดูอีกต่อไป MR.Xคนนี้เป็นคนโหดเหี้ยมและเลือดเย็นมากๆ

ผ่านไปสักพัก ในคฤหาสน์ของตระกูลหลี่ก็เหลือเพียงแค่คนตระกูลหลี่บางคนเท่านั้น

และในเวลานี้ อิ่นป่ายกำลังลังเล สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะจากไป ถึงแม้การอยู่ต่อ อาจจะทำให้ตระกูลหลี่มีทัศนคติที่ดีต่อเขา แต่ตอนนี้ตระกูลหลี่ก็ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้แล้ว เขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ด้วย

แต่ในขณะที่เขากำลังจะจากไป มีองครักษ์หมาป่าคนหนึ่งถือมีดทหารและเดินมาด้านหน้าของเขา

 คุณหมายความว่าไง? คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่คนของตระกูลหลี่ สามารถเดินจากไปได้ไม่ใช่เหรอ? 

อิ่นป่ายมองไปที่ฉินเฟิงและขมวดคิ้ว

 ยกเว้นคุณ ฉินเฟิงพูด

 ยกเว้นฉัน หมายความว่าไง? ทำไมถึงยกเว้นฉันละ? อิ่นป่ายรู้สึกงงมากๆ ทำไมถึงยกเว้นเขา คนเยอะขนาดนี้ มีเพียงเขาคนเดียวที่ยกเว้นและห้ามจากไป

ทำอะไรกันแน่

เพราะอะไร

ฉินเฟิงไม่ได้ตอบคำถามเขา และกลับมองไปที่หลี่เจิ้งหยาง: ต่อจากนี้ ฉันควรคิดบัญชีความแค้นของพวกเราแล้ว 

 ฮ่าๆๆ 

หลี่เจิ้งหยางหัวเราะออกมา ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้รู้สึกประหม่าเลย ถึงแม้ฉินเฟิงจะฆ่าหลี่เทียนหนานแล้ว เขาก็มั่นใจและพูดว่า อันที่จริงวันนี้คุณมาได้ไม่เหมาะเลย ถ้าคุณมาเวลาอื่น ตระกูลหลี่ของพวกเราอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน เพราะตระกูลหลี่ของพวกเรามีแขกสำคัญคนหนึ่ง 

 คุณทาคุยะมิยาโมโตะ เมื่อมีเขาอยู่ จะฆ่าคุณก็เป็นเรื่องง่ายมากๆ เร็วๆ รีบไปเชิญคุณมิยาโมโตะ 

พ่อบ้านหลี่ก้มตัว และเตรียมตัวที่จะไปเชิญทาคุยะมิยาโมโตะทันที

แต่ในเวลานี้ ในมุมหนึ่งของห้อง มีเสียงหนึ่งพูดออกมา: ฉันมาถึงแล้ว 

ในเวลานี้ ทุกคนหันหน้ากลับไปมอง และพบว่าใต้เสาหลังคา มีชายคนหนึ่งสวมชุดซามูไรสีดำ ในมือมีมีดซามูไร อายุสามสิบกว่าๆ และเขาก็ไว้หนวดเครา ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะต่อสู้

 การเคลื่อนไหวของคุณมิยาโมโตะ นั่นเรียบง่ายขึ้นเรื่อยๆ เขาปรากฏตัวเมื่อไหร่ ฉันยังไม่รู้เลย แต่ประเทศซากุระมีเขาเป็นความภาคภูมิใจ หลี่เจิ้งหยางหัวเราะและพูด

ในเวลานี้เมื่อเห็นทาคุยะมิยาโมโตะมาถึงที่นี่อย่างไร้ร่องรอย ทำให้เขามั่นใจมากขึ้น

แค่คนเล็กๆอย่าง MR.X กล้ามาต่อสู้กับซามูไรเหรอ?

ไม่เจียมเนื้อเจียมตัว

ไม่รู้จักประมาณตน

 ฉันมาจากประเทศซากุระ และไปมาแล้วสิบกว่าเมือง ฉันไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อเลย ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าพวกคุณก็คือไอ้ขี้โรคเอเชีย และการมาถึงเมืองเจียงเฉิงในวันนี้ ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ประเทศต้าหัวล้าหลังมากๆแล้ว และฉันก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีจากเจ้าตระกูลหลี่ ดังนั้นฉันก็ต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อนเป็นการตอบแทนน้ำใจของเขา 

กรึบ กรึบ

ทาคุยะมิยาโมโตะใส่รองเท้าเกี๊ยะและเดินออกมา ในมือมีมีดซามูไรอยู่: วันนี้ การตอบแทนน้ำใจของเขาก็คือการฆ่าคุณ และใช้ศีรษะของคุณมาสร้างชื่อเสียงให้กับฉันในฐานะยอดฝีมืออันดับที่73ของประกาศมืด 

เมื่อหลี่เจิ้งหยางได้ยินคำพูดนี้ ก็หรี่ตาทันที เขาดีใจมากๆจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่และหัวเราะออกมา: เด็กน้อย คุณรู้หรือเปล่าว่าประกาศมืดคืออะไร? ฉันมองก็รู้แล้วว่าคุณไม่รู้เรื่อง นี่คืออันดับที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก คนที่มีรายชื่ออยู่ในนั้น ไม่ว่าจะเป็นนักฆ่า หรือว่าทหารรับจ้าง หรือซามูไร คนที่สามารถมีชื่อบนนั้นได้ ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน และเป็นยอดฝีมือทุกคน 

 สำหรับคนที่แข็งแกร่งอย่างคุณทาคุยะมิยาโมโตะ ถ้าคิดจะฆ่าคุณ มันเป็นเรื่องง่ายมากๆ  

นี่คือเหตุผลที่หลี่เจิ้งหยางไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวและประหม่า

มียอดฝีมือของประกาศมืด ที่น่ากลัวมากๆ

ฆ่าMR.Xคนนี้ก็เหมือนกับการเชือดไก่ มันง่ายมากๆ

 งั้นฉันก็วางใจแล้ว การเลือกอยู่ข้างตระกูลหลี่ในครั้งนี้ อาจจะทำให้ตระกูลหลี่เห็นความดีของฉัน 

อิ่นป่ายที่กังวลและกลัวมากๆ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็โล่งอกทันที ตอนแรกเขารู้สึกว่าตัวเองต้องเดือดร้อนเพราะตระกูลหลี่ แต่เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆว่าในตระกูลหลี่ยังมียอดฝีมือคนหนึ่งจากประกาศมืด

ประกาศมืด เขาเคยได้ยินมาก่อน

คนเหล่านั้นน่ากลัวมากๆ

จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมMR.Xไม่ยอมให้เขาจากไป แต่มันกลับเป็นเรื่องดี การอยู่ของเขาในครั้งนี้จะทำให้ตระกูลหลี่มีทัศนคติที่ดีต่อเขา เมื่อเขารับกิจการของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปในวันพรุ่งนี้อย่างเป็นทางการ ตระกูลหลี่ก็ให้ทรัพยากรกับเขาอย่างแน่นอน

อิ่นซินคนนั้น น่าจะตายไปแล้ว

ตอนนี้ ก็ไม่มีใครสามารถมาแย่งตำแหน่งประธานบริษัทซานหยวนกรุ๊ปกับเขาได้อีก คนอย่างอิ่นซิน มีคุณสมบัติอะไรมาแย่งตำแหน่งกับเขา ตอนนี้เธอตายไปก็เป็นเรื่องดีแล้ว

กล้ามาแย่งกับฉัน ต้องตายอย่างเดียว

 ครับ 

มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งก้าวออกมา เขามีส่วนสูง198ซม. สวมเสื้อกันลม สายตาเฉียบคม ในมือซ้ายถือปืนพกหนึ่งด้าม ตรงนิ้วโป้งมีรอยกร้าน

 คนผู้นี้คือหลี่เทียนหนาน เป็นบอดี้การ์ดจากจงไห่ที่เกษียณอายุแล้ว หลังจากนั้นก็ทำภารกิจเป็นบอดี้การ์ดมาโดยตลอด ภารกิจนับสิบครั้งที่ต้องพบเจอกับมือสังหาร เขาไม่เคยทำพลาดมาก่อน 

 หลี่เทียนหนาน บอดี้การ์ดจงไห่ คนแบบนี้ถูกจ้างโดยหลี่เจิ้งหยางได้อย่างไร 

 เกรงว่าน่าจะให้ในราคาสูง ได้ยินมาว่าคนผู้นี้โลภมาก ทุกงานของเขาสามารถนั่งคุยราคาได้ ความสามารถแข็งแกร่ง แต่ก็ขอเงินในจำนวนที่มากเหมือนกัน 

 ถ้าเป็นคนผู้นี้ Mr.Xคนนี้คงต้องจบเห่แน่ๆ 

หนึ่งในนั้นจำหลี่เทียนหนานได้ เขาอุทานด้วยความตกใจ ทำให้ทั่วทั้งงานต่างพากันตกตะลึง

นี่เป็นบอดี้การ์ดสุดยอดมืออาชีพ

 ไอ้หมอนี่ ตายแน่ 

อิ่นป่ายส่ายหัวไปมา ในสายตามีความสงสารเล็กน้อย เขารู้ดีว่าหลี่เทียนหนานมีความสามารถมากแค่ไหน

 ตาย 

แต่หลี่เทียนหนานในฐานะบอดี้การ์ดมืออาชีพ ในมือควงปืนพกข้างซ้าย ทันใดนั้นก็ชี้ไปที่หัวของฉินเฟิง ทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

เพียงแต่ ในตอนที่เขากำลังจะลั่นไกนั้น ฉินเฟิงเงยหน้าขึ้นมา ทางที่ดีคุณอย่าเอาปืนจ่อผมดีกว่านะ เพราะว่า คนที่กล้าเอาปืนจ่อหัวผมครั้งล่าสุด หญ้าบนหลุมศพของเขาสูงเท่ากับคุณแล้ว 

เขาหัวเราะเบาๆ เผยให้เห็นฟันขาวเรียงสวย

ดูเหมือนสดชื่นรื่นอารมณ์สราญใจ

ในความเป็นจริง มันน่ากลัวมาก

ทันใดนั้น มือข้างนั้นของหลี่เทียนหนานก็กดลงไปไม่ได้ ประสบการณ์ในสนามรบมานานหลายปี สัญชาตญาณของเขาสามารถสัมผัสได้ว่าอันตรายถึงชีวิตใกล้เข้ามา ทำให้รูม่านตาของเขาหดลง ถอยหลังไปสองก้าว

 หลี่เจิ้งหยาง คนผู้นี้ผมต่อกรไม่ได้จริงๆ หลี่เทียนหนานถอยหลังไปสองก้าว แล้วกัดฟันพูด

ลำพังแค่ความกดดัน มันก็ทำให้เขาหัวใจเต้นจนแทบหลุดออกมาแล้ว ถ้าลงมือจริงๆ เกรงว่าจะน่ากลัวมากยิ่งขึ้น

 มาแล้ว 

ทุกคนกำลังขบขันกัน สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ พวกเขาก็แค่พูดๆกันเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาจะแสร้งทำเป็นสู้ไม่ไหวจริงๆ หลังจากนั้นก็นั่งคุยราคา ขอเงินอีกก้อน

โลภจริงๆเลย

 หลี่เทียนหนาน ฉันให้แกอีกสามล้าน ฆ่าคนพวกนี้ซะ 

หลี่เจิ้งหยางคิดว่าหลี่เทียนหนานจะนั่งขอพูดเรื่องเงิน จึงขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ลูกศรอยู่บนคันธนูแล้ว จะไม่ยิงก็คงไม่ได้ ประกอบกับเงินที่ถูกเพิ่มขึ้นอีกสามล้าน

จัดการฆ่าMr.Xที่ปลอมตัวเป็นผีนี่ก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่า

 สามล้าน？วันนี้ถึงคุณจะให้ผมสามสิบล้าน ผมก็ไม่ทำ 

หลี่เทียนหนานส่ายหัวไปมา แล้วพูดตะโกน หลังจากนั้นสองเท้าของเขา ก็วิ่งออกไปทางประตู เรื่องนี้ ผมหลี่เทียนหนานไม่ขอเอี่ยวด้วย 

ตอนนี้เขาแค่อยากจะหนีไป

สามล้านอะไรกัน！

ความร่ำรวยอะไร ตอนนี้เขาแค่อยากรักษาชีวิตไว้

เพียงแต่ สายตาเฉียบคมของฉินเฟิงกวาดมองไป ผมให้คุณไปได้แล้วงั้นหรอ？ 

 ฉันจะไป แกก็ขวางฉันไม่ได้หรอกนะ หลี่เทียนหนานตะคอก

เขารู้ดีว่าตนสู้ฉินเฟิงไม่ได้ แต่ถ้าอยากจะหนีไป ใครก็ขวางเขาไว้ไม่ได้

 งั้นหรอ？ 

ฉินเฟิงยืนเอามือไพล่หลัง แล้วพูดพึมพำ หน้ากากปีศาจบนหน้า ทำให้คนรู้สึกเยือกเย็นมาก

 เหลือแค่ก้าวเดียวแล้ว 

หลี่เทียนหนานเห็นว่าเหลืออีกแค่ก้าวเดียวก็จะสามารถวิ่งออกจากประตูนี้ได้แล้ว ใบหน้าเผยให้เห็นความดีใจ แต่วินาทีต่อมาทางเข้าประตูก็มีชายสวมชุดดำปรากฏตัวขึ้น

แต่งตัวเหมือนคนที่ยกโลงศพเข้ามาไม่มีผิด

เห็นได้ชัด ว่าเป็นนายทหารเล็กๆคนหนึ่ง

 ไอ้หนุ่ม แกเนี่ยนะ อยากจะขวางฉัน แกยังอ่อนไป ให้เจ้านายแกมายังว่าไปอย่าง หลี่เทียนหนานหัวเราะ แล้วล้วงกริชบนตัวออกมาหนึ่งด้าม ตรงเข้าจัดการฆ่าทหารรายนี้

นายทหารเล็กๆคนหนึ่ง อยากขวางเขาไว้ อ่อนต่อโลกมากไปหน่อยมั้ง

แต่แล้ว วินาทีต่อมา ร่างกายของเขาก็หยุดการเคลื่อนไหว สีหน้าของเขาแข็งทื่อ ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เขาก้มลงมองดาบที่ปักบนหน้าอกของตัวเอง

 ทำไมถึง……เร็วขนาดนี้ 

พู่！

หลี่เทียนหนานกระอักเลือดออกมาจากปาก จนกระทั่งก่อนตายเขายังไม่เข้าใจ ว่าทำไมนายทหารเล็กๆคนนี้ถึงได้เก่งกาจขนาดนี้ มีความเร็วในการออกอาวุธรวดเร็วมาก

เร็วกว่าคนที่รับภารกิจเร็วอย่างเขาเสียอีก

 องครักษ์หมาป่า สุดยอดฝีมืออันดับหนึ่งของฉัน คนไร้ความสามารถอย่างแกจะมาเทียบชั้นได้อย่างนั้นหรอ 

ฉินเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา

 ครับ 

ชายชุดดำมากกว่าสามสิบคนเดินกรูกันเข้ามาด้านใน ทุกคนล้วนคุกเข่าหนึ่งข้างให้กับฉินเฟิง สีหน้าเคร่งขรึม ท่าทีแน่วแน่ เสียงคำรามของฉีหยุน ทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานถึงกับตกตะลึง

 จัดการ 

ฉินเฟิงกวาดตามองทั่วทั้งห้องโถง แล้วพ่นออกมาสองคำ

 ครับ 

องครักษ์หมาป่า แต่ละคน ชักดาบออกมาคนละด้าม ส่องแสงเย็นยะเยือกภายใต้ความงดงามตระการตา ต่อมานายทหารทุกคนก็เข้าล้อมห้องโถงไว้

 ขอเชิญทุกท่านที่ไม่เกี่ยวข้อง รีบออกจากงานให้เร็วที่สุด 

หนึ่งในองครักษ์หมาป่ารูปร่างผอมคนหนึ่ง กล่าวขึ้นพลางใช้สายตาเคร่งขรึมมองไปที่คนเหล่านั้น

 ไปครับๆ 

 เราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ เรื่องในวันนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเราทั้งสิ้น 

เมื่อเห็นฉากที่หลี่เทียนหนานถูกฆ่าตาย คนพวกนั้นที่ไม่มีอิทธิพลอะไรก็ไม่กล้าอยู่ต่อไป แต่คนจำนวนมากยังคงยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน

ถ้าถูกข่มขู่จนวิ่งหนีออกไป ถ้าอย่างนั้นชื่อเสียงของตระกูลพวกเขาจะอยู่ต่อไปอย่างไร

 ไอ้หนุ่ม แกบอกให้ฉันไป ฉันก็ต้องไปงั้นหรอ？เมื่อไรกันที่ เห้อเฉิงหลงคนอย่างฉันไม่มีศักดิ์ศรี ถูกแกเรียกให้ไปไหนก็ได้น่ะ 

มีอาเสี่ยคนหนึ่งเดินออกมาจากท่ามกลางฝูงชน เขาสูง180ซม. สวมชุดแบรนด์เนม และนาฬิกาหรูแบรนด์โรเล็กซ์ ใบหน้าเต็มไปด้วยความจองหอง

 นี่คือเห้อเฉิงหลง เป็นคุณชายของตระกูลเห้อ พึ่งเรียนจบจากนอกกลับมา ได้ข่าวว่าเขาได้รับปริญญาโทสองใบจากฮาร์วาร์ด 

 ยังได้ข่าวว่า เป็นปรมาจารย์ในการต่อสู้ และยังเคยได้รับรางวัลจากเจียงเฉิงของเราอีกด้วย 

 คนผู้นี้มีความกล้ามาก แต่ก็ถือว่าเป็นคนที่โดดเด่นคนหนึ่ง ดูท่าเจียงเฉิงแห่งนี้ อิทธิพลของตระกูลเห้อจะกลับมาแล้วสินะ 

ทุกคนต่างพากันอุทานขึ้นมา

พวกเขากล้าที่จะไม่ไป แต่กลับไม่กล้าพูดอะไร คิดไม่ถึงว่าเห้อเฉิงหลงจะก้าวออกมา

 เหอะ 

เห้อเฉิงหลงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ความจริงแล้วเขาไม่ได้ก้าวออกมาพูดเพื่อตระกูลหลี่หรอก เขาทำเพื่อตัวเองเท่านั้น เขาพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ ยังไม่ค่อยมีชื่อเสียงในเจียงเฉิงมากนัก ครั้งนี้จึงเป็นโอกาสของเขา ให้เขาได้แสดงความสามารถ

ทำให้คนในเจียงเฉินรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่โดดเด่น เป็นผู้กล้าที่มีความสามารถ

ต่อมาเห้อเฉิงหลงก็สะบัดแขนเสื้อ เรื่องของพวกคุณ ตระกูลเห้อของผมไม่ขอเอี่ยวด้วย แต่วันนี้ไม่มีใครมาบังคับผมได้ ผม…… 

เขาเอาตระกูลเห้อออกมาพูด ในเจียงเฉิงตระกูลเห้อถือได้ว่าเป็นตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง และเขายังแสดงเจตนารมณ์ชัดเจนว่าไม่ขอเกี่ยวข้องกับเรื่องของตระกูลหลี่ เพื่อเป็นการแสดงจุดยืนต่อฉินเฟิง

ขอแค่Mr.Xคนนี้มีสมองหน่อย ก็จะไม่มีทางล่วงเกินสองตระกูลของพวกเขาพร้อมกัน

ถ้าเป็นแบบนี้ เขาทั้งสามารถหนีไป แล้วยังสามารถโยนชื่อเสียงของตัวเองออกไปได้อีกด้วย

เพียงแต่ เขายังพูดไม่ทันจบ ฉินเฟิงก็เอามือไพล่หลัง สายตาเฉียบคม ในเมื่อไม่อยากไป งั้นก็ไม่ต้องไป องครักษ์หมาป่า ฆ่าเขาซะ 

 ครับ 

องครักษ์หมาป่า คนหนึ่งกวัดแกว่งดาบครู่หนึ่ง

 มะ……ไม่นะ……ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้……ไม่…… 

สีหน้าของเห้อเฉิงหลงเปลี่ยนไป เหตุใดถึงไม่เป็นแบบที่เขาคาดการณ์ไว้ล่ะ Mr.Xผู้นี้มันเป็นคนบ้าชัดๆ ถึงได้กล้าล่วงเกินสองตระกูลพร้อมกันแบบนี้

 เตรียมไว้แล้วครับ ฉีหยุนกล่าว

 งั้นไปกันเถอะ 

ฉินเฟิงเดินลงจากรถ ด้วยชุดสูทสีดำ รูปร่างตรงสง่า เป็นเส้นตรงที่ได้มาตรฐาน ประกอบกับหน้ากากปีศาจ ราวกับเราชาท่ามกลางรัตติกาล

พิชิตค่ำคืนนี้ ด้วยความมืด

 คุณผู้ชายครับ ขอการ์ดเชิญด้วยครับ 

คนของตระกูลหลี่คนหนึ่งเดินออกมา ถึงแม้จะรู้สึกว่าฉินเฟิงแต่งตัวแปลกมาแค่ไหน แต่เขาเชื่อว่าฉินเฟิงไม่ได้มาก่อกวน เพราะที่นี่คือตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิง

หนึ่งในตระกูลเศรษฐีอันดับต้นๆของถิ่นนี้

 การ์ดเชิญ？ฉันมาที่พร้อมกับมีด ยังต้องขอการ์ดเชิญอีกงั้นหรอ？ 

น้ำเสียงปนแหบเล็กน้อย และมีความว่างเปล่า ในตอนแรกที่ได้ยิน มันก็ทำให้ขนลุกได้แล้ว แต่เมื่อฟังอีกครั้ง กลับเป็นน้ำเสียงแข็งกร้าวที่ไม่ต้องสงสัย

 นะ……นั่นคืออะไรน่ะ？ 

คนของตระกูลหลี่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ฉินเฟิงทำให้เขาตกใจ แต่เมื่อเขาได้ยินว่าด้านหลังมีอะไรบางอย่าง ทำให้รูม่านตาของเขาหดลงทันที แล้วชี้ไปที่คนคนนั้นด้วยนิ้วอันสั่นเทา

 ของขวัญวันเกิดวันนี้ 

 รปภ.ๆๆ！ 

เสียงกรีดร้องดังขึ้น

แต่ในเวลานี้ ภายในห้องโถงยังคงร้องรำทำเพลงกันอยู่ ท่ามกลางเสียงดนตรีเคล้ากับสุรา กระทั่งป่ายอิ่นที่เริ่มกรึ่มๆเล็กน้อย กำลังลากผู้หญิงคนหนึ่งมาคุยกันอย่างออกรสออกชาติ

หนึ่งในนั้นมีสมาชิกในตระกูลหลี่คนหนึ่งดื่มจนเมามาย กำลังโอนเอนไปมาหน้าประตู มองเห็นเงาดำๆกำลังเดินเข้ามา จึงพูดอย่างเย้ยหยันว่า นี่ไอ้หนุ่ม นายเดินมาผิดที่แล้วรึเปล่า ที่นี่ไม่ใช่ที่เล่นคอสเพลย์นะ ที่นี่คือตระกูลหลี่ ตระกูลหลี่แห่งเฉิงเจียง คราวก่อนมีคนคนหนึ่งไม่ระวังเดินเข้ามา นายเดาดูสิว่าเป็นยังไง ทั้งครอบครัวของเขาถูกเราฆ่าตายทั้งหมด จึๆ อนาถมาก แม่ของเขากับน้องสาวของเขาถูกเราจับมาเล่นทั้งหมด หลังจากนั้นก็ขายให้กับซ่อง 

 น้องสาวของเขาเด็ดมาก ตอนนี้ฉันยังคิดถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่เลย ดังนั้นรีบไสหัวออกไปซะ ตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิงไม่ใช่ที่ที่แกจะจะทำอะไรก็ได้นะเว่ย 

เพราะวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเจ้าตระกูลหลี่ เขาไม่อยากให้คนแปลกหน้าเข้ามา ถ้าเป็นเวลาปกติเขาจะเล่นมันสักหน่อย แต่วันนี้ช่างมันเถอะ

เพียงแต่ วินาทีต่อมา เขามองสบตาคู่นั้น

สายตาว่างเปล่านั้น ราวกับซ่อนขุมนรกที่ไม่รู้จบไว้ เสียงดังปึ้ง เขาล้มลงกับพื้นทันที รูม่านตาหดลง แววตาร้อนรน เขาพยายามคลานเข้าไปด้านในอย่างบ้าคลั่ง ผะ ผี！ 

การกระทำนี้ ทำให้คนทั่วทั้งห้องโถงหยุดชะงัก เมื่อมองไป ก็พบกับคนที่สวมหน้ากากเสี้ยว และด้านหลังของเขายังมีชายชุดดำหลายคนเรียงราย

องครักษ์หมาป่า เป็นทหารชั้นยอดของชายแดนประเทศต้าหัว และเป็นหน่วยคุ้มกันของเทพสงครามแห่งอีสเตอร์แลนด์

มีเพียงแค่ร้อยคน แต่กลับมีบันทึกอันรุ่งโรจน์ในการสังหารทหารศัตรูกว่าหมื่นนาย

 ท่านคือ？ 

พ่อบ้านของตระกูลหลี่ หลี่จื๋อก้าวออกมา เขารับผิดชอบงานต้อนรับในห้องโถง

 Mr.X 

ฉินเฟิงกล่าว แต่มันกลับเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่หนึ่งก้อนที่ตกลงไปในทะเลสาบ จนทำให้เกิดคลื่นน้ำมหึมา ทุกคนต่างพากันตกตะลึง Mr.Xที่ล้างโคตรตระกูลอู๋ปรากฏตัวขึ้นอีกแล้ว

 ขออนุญาตสอบถามว่าวันนี้ท่านมาทำอะไรครับ？ พ่อบ้านหลี่ก้มหน้าก้มตาสอบถาม

 เอาของขวัญมาให้ 

ฉินเฟิงพูดออกไป

ทันใดนั้นก็ทำให้คนในห้องโถงถอนหายใจ ทุกคนต่างพากันหัวเราะพลางพูดขึ้นมาว่า ฉันก็คิดว่ามาหาเรื่องเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเอาของขวัญมาให้ 

 ดูท่าตระกูลหลี่จะไม่ธรรมดาจริงๆสินะ ถึงได้ให้บุคคลลึกลับอย่างMr.Xเอาของขวัญมาให้ได้ 

 ตระกูลหลี่สุดยอดจริงๆ สมกับที่เป็นตระกูลมีประวัติมานานกว่าร้อยปี อาจจะไม่มีปัญหาอะไรถ้าจะอยู่ต่อไปอีกสองร้อยปี 

หลี่จื๋อถอนหายใจ แล้วผายมือเชิญ ขอเชิญคุณผู้ชาย เอาของขวัญของคุณมาให้ผมเถอะครับ 

ฉินเฟิงทำมือเป็นสัญญาณ

ก็มีคนสี่คนจากด้านหลังก้าวขึ้นมา ทั้งสี่คนสวมชุดดำ สายตาแน่วแน่ แบกโลงศพไม้ผุมาหนึ่งโลง เป็นหลุมเป็นบ่อ เหมือนวินาทีต่อไปจะสลายหายไปยังไงอย่างนั้น

แต่กลับถูกทั้งสี่คนแบกไว้อย่างมั่นคง

หลังจากนั้น ปึ้งๆๆ

ก้าวเดินเข้าไปทีละก้าว

ทุกคนที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกในตอนแรก เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อมองเห็นโลงศพผุพังโลงนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง ของขวัญที่จะมอบให้กับตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิง ก็คือโลงศพ

นี่แสดงให้เห็นว่า ถ้าวันนี้ไม่มีคนตายเรื่องไม่จบ

 คุณผู้ชายครับ นี่คือ？ 

หลี่จื๋อกลืนน้ำลายดังเอือก อยากจะสอบถาม

แต่ว่า เวลานี้ หลี่เจิ้งหยางได้เอามือไพล่หลังเดินเข้ามา พาดมือกับบ่าของหลี่จื๋อแล้วพูดว่า ฉันเอง 

 ครับ ท่านผู้นำตระกูล 

หลี่จื๋อถอยหลังไป

และหลี่เจิ้งหยางก็กวาดสายตาประเมินฉินเฟิง แล้วพูดว่า Mr.X ผมว่า มันก็แค่หนูที่ซ่อนหัวโผล่หางเท่านั้นเอง มาที่นี่เพื่อหาเรื่อง แต่กลับยังสวมหน้ากากคุณภาพต่ำๆนี่อีก 

 หน้ากากคุณภาพต่ำๆงั้นหรอ？ 

ถ้าให้ราชาแห่งกาฬโลก ปาซังที่เป็นอันดับหนึ่งในบัญชีดำได้ยินเข้า เขาอาจจะปีนขึ้นมาจากหลุมศพ แล้วบีบคอหลี่เจิ้งหยางตายก็ได้

นี่คือหน้ากากที่ชาวตะวันตกมองว่าเป็นเกียรติยศ

ราคาเทียบเท่ากับเจียงเฉิงถึงสิบเมือง

แต่ฉินเฟิงกลับหัวเราะอย่างเย็นชา ตระกูลหลี่กระจอกๆตระกูลหนึ่ง ยังไม่มีสิทธิ์มาให้ผมถอดหน้ากากนี้หรอกนะ 

 ไม่มีสิทธิ์ ฮ่าๆ ตลกหน่า คุณรู้ไหมว่าตระกูลหลี่ของเราคือตระกูลอะไร？เป็นตระกูลเศรษฐีอันดับต้นๆของเจียงเฉิง เป็นตระกูลที่มีประวัติยาวนานมากว่าร้อยปี หลี่ซื่อกรุ๊ปมีมูลค่าในตลาดกว่าหมื่นล้าน อาจจะพูดได้เลยว่าเป็นฟ้าของเจียงเฉิง ไม่มีอะไรที่ตระกูลหลี่ของเราทำไม่ได้ แต่คุณกลับบอกว่าตระกูลหลี่ของผมไม่มีสิทธิ์ให้คุณถอดหน้ากากนี้ หลี่เจิ้งหยางพูดอย่างหัวเราะเยาะ

สำหรับเขาแล้ว ในฐานะที่เป็นผู้นำตระกูลผู้ร่ำรวยอันดับต้นๆ แน่นอนว่าไม่ได้เห็นMr.Xผู้นี้อยู่ในสายตา ได้ข่าวว่าเก่งกาจ มันก็เป็นแค่สิ่งที่ลือกันไปเท่านั้น

 ตระกูลหลี่ถือได้ว่าเป็นตระกูลที่เอามือปิดฟ้าได้ ก็จริง ในตระกูลคนรุ่นหลังไม่น้อย ทำเรื่องเลวทราม แต่กลับยังอยู่ดีไม่เป็นอะไร 

 ในตระกูลมีคนจำนวนมากที่ไม่ใช่คนดีอะไร แต่กลับไม่มีใครกล้าแตะต้อง พวกเขาฉลาด และไม่เคยไปยุ่งกับคนที่ไม่สามารถยั่วยุได้ 

 Mr.Xคนนี้ ฟังดูก็เก่งกาจแล้ว แต่ก็แค่นั้นแหละ เบื้องหลังของตระกูลตู้ ตระกูลตู้พึ่งเติบโตได้กี่ปี แล้วตระกูลหลี่อยู่มากี่ปีแล้ว ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถกล่าวขึ้นมาพร้อมกันได้ Mr.Xคนนี้จบเห่แน่ 

ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ต่างคิดว่าMr.Xคนนี้จบเห่แน่

แต่ในเวลานี้ อิ่นป่ายกอดเอวของผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วพูดอย่างเมามายว่า ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้โง่นี่หาเรื่องใครไม่หา มาหาเรื่องตระกูลหลี่ ตระกูลหลี่สืบทอดมาเป็นร้อยปี แกคิดว่าเขากินมังรึไง？ 

เขากับหลี่เจิ้งหยางมีความคิดเหมือนกัน Mr.Xที่กล่าวมานั้น เป็นแค่ข่าวลือเท่านั้น ความเป็นจริงก็เป็นแค่หนูท่อที่ซ่อนหัวโผล่หางตัวหนึ่งเท่านั้น

 ระหว่างเรามีความแค้นอะไรกัน？ทำไมต้องมาหาเรื่องตระกูลหลี่ของเรา หลี่เจิ้งหยางเอ่ยถาม

ถึงแม้เขาจะไม่กลัวMr.X แต่ก็ไม่ได้แสดงว่าเขาจะไม่ถามให้ชัดเจน

 ฆ่าลูกฆ่าเมียผม แค้นนี้ ใหญ่พอไหม จะพอหรือไม่พอ วันนี้ผมก็จะมอบโลงผุพังโลงนี้ให้คุณ สายตาของฉินเฟิงเผยให้เห็นความเยือกเย็น

ถ้าเขาไม่อยู่ล่ะก็ วันนี้ อิ่นซินกับฉินกั่วกั่วคงตายไปแล้ว

แค้นนี้คือแค้นเลือด

 ลูกเมีย？ 

หลี่เจิ้งหยางขมวดคิ้ว จากนั้นก็ครุ่นคิด พบว่าคนในตระกูลหลี่ทำร้ายลูกเมียคนอื่นมามากมาย เขาจำไม่ได้ว่าใครเป็นใครแล้ว เขาจึงไม่ถามต่อ ตรงเข้าจัดการเสีย ง่ายกว่า

 บอดี้การ์ด จัดการไอ้หมอนี่ซะ 

ผ่านไปไม่นาน โหวเมิ่งหยาวก็เดินออกมา ใบหน้าหยิ่งยโสในตอนแรก วินาทีนี้กลับก้มลงมา บอสคะ ฉันคุยเรียบร้อยแล้วค่ะ 

 ดี 

ต่อมา โหวเมิ่งหยาวก็จากไปกับฉีหยุน

ผ่านไปอีกห้านาที อิ่นซินก็เดินออกมาจากด้านใน ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจปกปิดได้ เธอขึ้นมานั่งข้างคนขับ แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า คุณคะ คุณรู้ไหม หน้าของอิ่นป่ายกับหวงจงโกรธจนหน้าช้ำเลยค่ะ วันนี้ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากMr.X ในที่สุดฉันก็เอาบริษัทซานหยวนกรุ๊ปกลับมาได้ เจ็ดปีแล้ว เจ็ดปีเต็มๆแล้ว เฝ้ามองดูบริษัทซานหยวนกรุ๊ปเติบโตไปกับลูกของฉัน 

 แต่น่าแปลกมากเลยนะคะ Mr.Xตกลงเป็นใครกันแน่？ ถึงได้บอกว่าจะให้เงินอัดฉีดฉันหนึ่งพันล้าน ไม่กลัวว่าฉันจะทำธุรกิจล้มไม่เป็นท่าหรอคะ หรือเอาเงินหนีไป 

อิ่นซินพูดถึงMr.Xตลอดทาง

 อืม 

ฉินเฟิงตอบรับ

แต่เมื่อขับมาได้สิบนาที ฉินเฟิงก็มองไปที่กระจกหลัง พลางพูดขึ้นว่า มีคนกำลังสะกดรอยตามเรา 

 สะกดรอยตามเราหรอคะ？ 

อิ่นซินตกตะลึง หันกลับไปมองดู เป็นไปตามคาดมีรถเบนซ์สีขาวคันนหนึ่ง

 นั่งดีๆนะครับ 

ฉินเฟิงเหยียบคันเร่ง แต่รถคันด้านหลังก็เหยียบคันเร่งตามเช่นกัน ขับไปได้ครู่หนึ่ง ก็ต้องผ่านโค้งหน้าผา รถเบนซ์คันนั้นขับพุ่งตรงเข้ามา

เตรียมจะชนรถของฉินเฟิงตกหน้าผา

แต่แล้ว หลังจากการขับดริฟท์รถ ฉินเฟิงก็หยุดอยู่ตรงทางโค้ง รถเบนซ์คันนั้นเบียดรถของฉินเฟิงแล้วกระเด็นออกไป

 ยังมีอีกค่ะ！ 

จู่ๆ อิ่นซินก็เห็นว่าข้างหน้ามีรถบรรทุกขนาดใหญ่หนึ่งคัน ขับด้วยความเร็วสูง พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เธอตกใจขึ้นมาในทันที

 จับให้แน่น 

ฉินเฟิงตะคอกอย่างเย็นชา แล้วเพิ่มความเร็ว พุ่งเข้าไปหารถบรรทุกใหญ่คันนั้น ดูเหมือนใกล้จะชนแล้ว เป็นเพียงแค่รถคันเล็กชนรถบรรทุกใหญ่คันหนึ่ง ผลลัพธ์น่าจะคาดเดาได้

แต่แล้ว ฉินเฟิงไม่ได้คิดจะเข้าชน

เมื่อเขากำลังชน ฉินเฟิงก็รีบเหยียบเบรก ด้วยความที่ล้อลื่นมากจึงทำให้รถเสียการควบคุม รถหมุนไปหนึ่งรอบ รถหมุนไปอยู่ด้านล่างของรถ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังปึ้ง

รถบรรทุกชนราวกั้นพัง จนกระเด็นออกไป แต่วินาทีสุดท้ายฉินเฟิง ก็หักพวงมาลัย แล้วหมุนออกมา หยุดตรงข้างหน้าผาพอดี

 ฉะ……ฉัน……แจ้ง……แจ้งตำรวจ 

อิ่นซินค่อยๆใจเย็นลง รีบหยิบมือถือขึ้นมา โทรแจ้งตำรวจ

ผ่านไปไม่นาน ก็มีตำรวจกรูกันเข้ามา อิ่นซินที่เห็นจึงถอนหายใจ น่าจะไม่มีอะไรเกี่ยวกับเราแล้วล่ะ รถสองคันนั้นชนกันเอง 

 เชิญทั้งสองทั้งไปให้ปากคำด้วยครับ 

ผู้กำกับตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามา

 ดะ……ได้ค่ะ…… 

อิ่นซินถูกตำรวจคนหนึ่งพาไป ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว สถานีตำรวจเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุด และแน่นอนว่าเมื่อฉินเฟิงแสดงเอกสารเขาก็เดินจากไป

ลำพังแต่สถานีตำรวจธรรมดา ไม่สามารถจับเทพสงครามอันดับหนึ่งแห่งประเทศต้าหัวได้

กริ๊ง

มีสายหนึ่งโทรเข้ามา ฉินเฟิงจึงรับสาย

 ท่านนายพลครับ คนที่รับผิดชอบคุ้มกันกั่วกั่ว จับมือลอบสังหารได้คนหนึ่ง ภารกิจของเขาก็คือการฆ่ากั่วกั่ว เราตรวจสอบพบว่าเป็นคนของตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิง อิ่นป่ายก็ไปตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิงแล้วครับ ฉีหยุนกล่าวอย่างโกรธเคือง

 ตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิง ดีมาก ฉีหยุน 

 ครับ 

 เรียกองครักษ์หมาป่ามา วันนี้ฉันจะฆ่าคน 

คำพูดของฉินเฟิงใจเย็นมาก แต่เมื่อฟังให้ดีจะสามารถได้ยินรังสีอำมหิต ทำให้รู้สึกขนลุกมาก

 ครับ 

ฉีหยุนรู้ดี ว่าครั้งนี้ท่านนายพลโกรธขึ้นมาแล้วจริงๆ

……

ณ คฤหาสน์ตระกูลหลี่ แห่งเจียงเฉิง

ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ กำลังจัดงานเลี้ยงวันเกิด ครบรอบห้าสิบปีของเจ้าตระกูลหลี่ ครั้งนี้ครบรอบสิบปี คนที่มางานมีแต่ผู้มีชื่อเสียงและโด่งดัง

 ขอแสดงความยินดีในวันเกิดครบรอบห้าสิบปีด้วยครับ ขอให้ตระกูลหลี่เจริญรุ่งเรืองตลอดไป 

 ตระกูลจางของเราขอมอบหยกกิเลนให้หนึ่งตัวนะครับ ขอให้เจ้าตระกูลหลี่ร่ำรวยมีโชคลาภวาสนาดั่งมหาสมุทร อายุยืนดุจขุนเขา 

กลุ่มคนที่อยู่ข้างล่าง พากันคุยโวเกี่ยวกับตระกูลหลี่

เนื่องจากตระกูลหลี่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆในเจียงเฉิง มีประวัติยาวนานมากว่าร้อยปี แข็งแกร่ง และร่ำรวยมาก มีบริษัทในเครือมากกว่าสิบแห่ง ไม่มีใครยุ่งกับพวกเขาได้

แต่เจ้าตระกูลหลี่ในเวลานี้ หลี่เจิ้งหยางที่สวมชุดคอจีนยาว กำลังคุยกับอิ่นป่าย

 วางใจเถอะ ผมส่งคนไปฆ่าไอ้ชายโฉดหญิงชั่วนั่นแล้ว ยังมีฉินกั่วกั่วนั่นอีก คนของผมทำงาน ไม่มีปัญหาแน่นอน ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรก ตอนนั้นผมน่าจะฆ่าอิ่นซินซะ 

หลี่เจิ้งหยางมีท่าทีผู้นำตระกูล ทรงพลังมาก ระหว่างที่พูดก็มีความหนักแน่นมาก

 ไอ้ชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้นมันสมควรตาย โดยเฉพาะอิ่นซิน ที่วางแผนกว้านซื้อบริษัทซานหยวนกรุ๊ป เนรคุณไม่มีคราบความเป็นคน ตระกูลอิ่นของเราดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับคิดที่จะ หุบบริษัทซานหยวนกรุ๊ปของเรา 

อิ่นป่ายใช้มือตบโต๊ะ เขารู้สึกหงุดหงิดมาก

เขาคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่า เกมที่วางแผนไว้ในตอนแรกเสียดิบดี กลับทำให้อิ่นซินรอดมาได้ มีคนส่งเงินมาให้หนึ่งพันล้าน กว้านซื้อบริษัทซานหยวนกรุ๊ป และทำให้หวงซื่อกรุ๊ปล้มละลาย

แล้วยังทำให้อิ่นซินโชคดีขนาดนี้อีก

แต่ที่เขามาขอความช่วยเหลือจากตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิง เป็นเพราะเจ็ดปีก่อน หลี่เจิ้งหยางมาหาเขา เพื่อถามว่าเขาอยากจะดูแลบริษัทซานหยวนกรุ๊ปไหม ตอนนั้นเขาตอบตกลงในทันที เอาข้อมูลของอิ่นซินเปิดเผยให้กับตระกูลหลี่แห่งเจียงเฉิงทั้งหมด

หลังจากนั้น อิ่นซินก็มีเรื่องที่อิ่นซินถูกคนลอบวางยา

หลังจากเจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า บริษัทซานหยวนกรุ๊ปขนาดใหญ่ก็ยุบไป และถูกลี่ซื่อกรุ๊ปฮุบไว้

ตระกูลหลี่ยังรับปากกับเขา หนี้บุญคุณที่ติดอิ่นป่ายไว้ ในตอนที่เขาวิกฤติต้องการความช่วยเหลือ ก็ให้มาหาเขาได้เลย

หนี้บุญคุณนี้ความจริงอิ่นป่ายไม่อยากใช้ แต่ตอนนี้บริษัทซานหยวนกรุ๊ปถูกกว้านซื้อไป และเขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เขาจะต้องพึ่งตระกูลหลี่ เอาบริษัทซานหยวนกรุ๊ปกลับมา

กระทั่ง ไม่เสียดายที่ต้องฆ่าอิ่นซิน ลูกพี่ลูกน้อง ลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งจะสำคัญกว่าบริษัทหนึ่งอย่างงั้นหรอ？

อันไหนสำคัญกว่ากัน เขารู้ดี

 เรื่องนี้ควรจะตบได้แล้ว ให้มันเสียอยู่ในท้อง คุณรู้ผมรู้ ฟ้ารู้ดินรู้ นอกจากนี้ จะให้คนที่สามรู้ไม่ได้ หลี่เจิ้งหยางกล่าวเตือน

ในตอนที่ตระกูลหลี่พบกับเรื่องไม่คาดฝัน พบเจออุปสรรคใหญ่ในธุรกิจ หลี่ซื่อกรุ๊ปกำลังจะล้มละลาย หลังจากที่อาศัยการได้ลอบกัดบริษัทซานหยวนกรุ๊ปก็สามารถทำสำเร็จเอากำไรกลับมาได้

อิ่นซิน ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำธุรกิจไปทำไม สู้ตายไปเสียยังดีกว่า

 ครับๆ 

อิ่นป่ายพยักหน้า แววตาเผยให้เห็นความดีใจ ในที่สุดก็เอาบริษัทซานหยวนกรุ๊ปกลับมาได้สักที อิ่นซิน ครั้งนี้ตายไปไร้หลุมฝัง ฉันจะคอยดูว่าแกจะสู้กับฉันยังไง สุดท้ายบริษัทซานหยวนกรุ๊ปก็ต้องเป็นของฉัน 

ทันใดนั้น อิ่นป่ายก็มองไปที่บริเวณในงาน บนเวีที่ร้องรำทำเพลง ค่ำคืนที่เคล้าไปกับสุรายังคงดำเนินต่อไป

เพียงแต่ ในเวลานี้ในคฤหาสน์ตระกูลหลี่มีรถฮัมเมอร์สีดำสิบกว่าคันจอดอยู่ มีแรงดึงดูดมาก หนึ่งในรถที่เป็นผู้นำ ฉีหยุนถือของออกมาหนึ่งสิ่ง ยื่นส่งให้กับฉินเฟิง ท่านนายพลครับ 

เป็นหน้ากากอันหนึ่ง หน้ากากปีศาจตะวันตกที่ถูกทำลายอันหนึ่ง และนี่คือหน้ากากของปาซังซึ่งครั้งหนึ่งเคยขึ้นเป็นอันดับหนึ่งประกาศมืดในกาฬโลก ถูกฉินเฟิงฟันขาดครึ่ง

หน้ากากที่เหลืออีกครึ่งหนึ่ง ถูกฉินเฟิงใช้เป็นของรางวัล

 ของขวัญเตรียมไว้รึยัง？ 

ฉินเฟิงหยิบหน้ากากครึ่งนั้นขึ้นมา สวมไว้บนใบหน้า ด้วยท่าทีชั่วร้าย รังสีความอำมหิตโหดเหี้ยมแผ่ซ่านออกมา ทำให้ผู้คนบริเวณโดยรอบ รับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นที่ยากจะอธิบาย

นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป Mr.Xจะถือกำเนิดขึ้นอย่างเป็นทางการ

ดวงตาสีแอปริคอทของอิ่นซิน เผยให้เห็นถึงความเจ็บปวด เธออยากจะโอบกอดฉินเฟิง แต่สุดท้ายอิ่นซินก็หยุด แล้วพูดเสียงเบาว่า ใส่ซะเถอะ 

ฉินเฟิงนำเสื้อสูทสีดำแบรนด์ดังมาสวม เดิมทีรูปร่างตรงสง่าอยู่แล้ว เมื่อสวมมันไปอีก ทำให้ดูหล่อเหลามากยิ่งขึ้น นัยน์ตาดุจดวงดาว ลักษณะดูพิเศษน่าดึงดูด

 ดูดีกว่าที่ฉันคิดไว้ 

อิ่นซินกวาดตามอง ใบหน้าเฉยเมย แต่กลับแอบชื่นชมในใจ

 ผมไปรอคุณข้างนอกนะ 

เพราะต่อไปถึงคราวอิ่นซินเปลี่ยนชุด ฉินเฟิงจึงไม่เหมาะที่อยู่ตรงนี้ ดังนั้นจึงเดินออกไปข้างนอก เพียงแต่ตอนที่เดินออกไป มีสายลมพัดผ่านเหมือนเสียงเสือคำราม มีลักษณะบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก

อิ่นซินมองดูแผ่นหลังของฉินเฟิงเดินจากไป ดวงตาเป็นประกาย เธอค้นพบว่าฉินเฟิงเหมือนคนใหญ่คนโตท่านหนึ่ง ท่วงท่าเยื้องย่างกรีดกราย ให้ความรู้สึกเหมือนเสือออกจากถ้ำ

อีกทั้งเขาเหมือนราชาแห่งสัตว์ร้ายที่มีทหารนับพันหมื่นชีวิต ทำให้หัวใจเต้นรัว รู้สึกกดดัน！

 ความจริงฉันอยากคบกับคุณมากนะคะ 

นัยน์ตาของอิ่นซินมีความเจ็บปวดแวบผ่านเข้ามา แต่เธอเป็นผู้หญิงแกร่งคนหนึ่ง คำที่พูดออกไปแล้วจะไม่มีวันกลับใจเด็ดขาด หลังจากที่จัดการกับอารมณ์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป

พวกเขาทั้งสองคน เดินทางไปยังตระกูลอิ่น

หลังจากที่มาถึงตระกูลอิ่น ยังคงเป็นคฤหาสน์หลังนั้น ตลอดทางที่ขับรถมาที่นี่ หลังจากลงรถ ฉินเฟิงก็สังเกตเห็น รูขนาดใหญ่ยังคงอยู่ที่เดิม

รูกัดกร่อนมันใหญ่มาก ไม่อาจซ่อมแซมได้ง่ายๆ

แต่บริเวณห้องโถงได้เปลี่ยนสถานที่แล้ว มันไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์หลังนั้น

 ทำไมหรอ？ 

อิ่นซินมองไป เธอก็สังเกตเห็นรูขนาดใหญ่สองรูนั้นเช่นกัน อิ่นเสี้ยงเสว่เดินมาต้อนรับเธอ แล้วถามขึ้นว่า นี่เกิดอะไรน่ะ？ 

อิ่นเสี้ยงเสว่สีหน้าแข็งทื่อ

เกิดอะไรขึ้น？

จะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ ก็ผู้ชายข้างๆหล่อนไงยะ ขับรถทหารที่ยืมมา ขับตรงเข้ามาพุ่งชน จนทำให้เราตกอกตกใจกันหมด

ตอนนี้หล่อนกลับยังถามว่าเกิดอะไรขึ้น？

 ไม่อยากบอกก็ช่างเถอะ 

อิ่นซินเห็นอิ่นเสี้ยงเสว่ไม่อยากบอก จึงไม่ฝืนบังคับอะไร แล้วยอมแพ้ไป

 ไปกันเถอะ 

ทุกคนเดินตามกันเข้ามา อิ่นซินกวาดตามองห้องโถง เห็นคนคุ้นเคยพวกนั้น และคุณท่านอิ่น นัยน์ตามีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่าง คุณปู่คะ วันนี้ไม่ใช่วันเกิดครบรอบแปดสิบปีอะไรของคุณปู่ หนูไม่ได้อกตัญญูอะไรขนาดนั้น วันเกิดคุณปู่ยังเหลือเวลาอีกสามเดือนกับอีกห้าวัน ตอนนี้ยังเร็วไป 

ใบหน้าเป็นมิตรของคุณท่านอิ่นในตอนแรกถึงกับชะงักไป เดิมทีวันนี้เป็นศึกใหญ่ เขาได้ปรึกษากับอิ่นป่ายแล้วว่า จะต้องทำให้บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดล้มละลายให้ได้ แล้วกำจัดคู่ต่อสู้ของอิ่นป่านให้สิ้นซาก

แต่ทว่า เขากลับคิดไม่ถึงว่าอิ่นซินจะเปิดโปง และยังจำวันเกิดเขาได้อีกด้วย

ต้องรู้ว่า คนสูงวัยจะจัดวันเกิดเฉพาะปีที่สิบ ดังนั้นวันเกิดของเขาครั้งก่อนคือเมื่อเก้าปีที่แล้ว ความทรงจำค่อนข้างนานแล้ว แต่อิ่นซินกลับจำมันได้แม่น

 คือฉัน…… 

นายท่านอิ่นกลืนน้ำลายดังเอือก แล้วมองไปที่อิ่นซิน หญิงสาวรูปร่างหน้าตาสะสวยคนนี้ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

ไม้ได้กลายเป็นเรือไปแล้ว

 น้องสาว ความโกรธแค้นคับข้องใจของเราที่มีมานาน ให้มันสิ้นสุดวันนี้เถอะ เธอน่าจะรู้ว่านี่มันคือเกม แต่เธอยังดึงดันเข้าไปเล่น เธอมั่นใจในอะไร？ 

 ฉันประกาศออกไปว่ายืมเงินมาสองร้อยล้าน อันที่จริงฉันยืมมาสามร้อยล้าน เพื่อใช้ในยามจำเป็น 

ครั้งนี้อิ่นซินเล่นค่อนข้างใหญ่

เธอก็รู้ว่านี้คือกับดัก แต่เธอต้องเข้าเล่น เพราะบริษัทซานหยวนกรุ๊ปเป็นของเธอ แต่เธอยังคงเหลือทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง เธอไม่เพียงแต่เอาหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปไปค้ำ ยังเอาบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดไปค้ำไว้ด้วย

ขอแค่เธอแพ้ ทุกอย่างก็จะจบเห่ แต่เธอไม่มีทางเลือก

 สามร้อยล้านงั้นหรอ？ 

ฉินเฟิงพูดพึมพำข้างๆ น่าเสียดาย แค่นั้นมันยังไม่พอ 

 อิ่นซิน เงินของเธอไม่น้อยจริงๆ สามร้อยล้านพอที่จะซื้อบริษัทซานหยวนกรุ๊ปสามบริษัทแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอยังถือหุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทซานหยวนกรุ๊ป แต่ว่า เธอคงไม่คิดไม่ฝันว่า ฉันได้เอาบริษัทซานหยวนกรุ๊ปรวมเข้ากับหวงซื่อกรุ๊ป กลายเป็นบริษัทลูกไปเรียบร้อยแล้ว 

 ว่าไงนะ？ 

อิ่นซินประหลาดใจ เดิมทีเธอรู้แผนการของอิ่นป่าย แต่เธอคาดคิดไม่ถึงว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้ ว่าจะเอาบริษัทซานหยวนกรุ๊ปเข้าร่วมกับหวงซื่อกรุ๊ป

นี่หมายความว่ายังไง นี่มันหมายความว่าบริษัทซานหยวนกรุ๊ปนับตั้งแต่นี้ไปจะเป็นของหวงซื่อกรุ๊ป ถึงจะได้ตำแหน่งของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปมา เธอก็ต้องทำงานให้กับหวงซื่อกรุ๊ปอยู่ดี

อีกทั้งหุ้นที่เหลือของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปจะมีมูลค่าเพิ่มมากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้รับการอนุญาตจากหวงซื่อกรุ๊ป เธอไม่ทางซื้อได้แน่

วิธีเดียวก็คือ การกว้านซื้อหวงซื่อกรุ๊ปมาให้ได้

แต่ว่า

 อิ่นซิน ครั้งนี้เธอทำอะไรไม่ได้แล้วสินะ เธออยากจะซื้อบริษัทซานหยวนกรุ๊ปก็ต้องซื้อหวงซื่อกรุ๊ปของฉัน ตอนนี้หวงซื่อกรุ๊ปใช้เงินจำนวนมากกว้านซื้อบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ตอนนี้เป็นช่วงโกลาหล เหมาะที่เธอจะซื้อพอดีเลยนะ 

หวงจงเดินเข้ามาจากอีกด้าน แล้วหัวเราะเสียงดัง

นี่เป็นแผนการที่พวกเขาวางไว้ เป็นเกมที่ใช้เงินจำนวนวางแผน เขาไม่เชื่อว่าอิ่นซินจะสามารถหนีรอดจากสถานการณ์แบบนี้ได้

 หวงซื่อกรุ๊ปของพวกคุณ มีมูลค่าในตลาดเจ็ดร้อยล้าน แต่ถ้าจะซื้อในราคาสูง อย่างน้อยก็ต้องหนึ่งพันล้าน วิธีของพวกนายมันชั่วจริงๆ อีกอย่าง อิ่นป่าย นายวางใจขนาดนั้นเลยหรอ ที่เอาบริษัทซานหยวนกรุ๊ปส่งต่อให้ไอ้หมอนี้น่ะ？ 

อิ่นซิ่นกัดฟันกรอด ใบหน้าไม่ยอมแพ้

 มอบให้หวงจง อย่างน้อยมันก็ดีกว่าให้เธอแล้วกัน 

อิ่นป่ายรู้ดีว่าบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดของเธอค่อยๆเติบโตขึ้นมาแล้ว จากความสามารถของผู้หญิงคนนี้ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องทำมันให้เติบโตได้อย่างแน่นอน ถ้าอย่างนั้นสู้ให้มันพังพินาศไปพร้อมกันดีกว่า

อย่างน้อยหวงจงก็ให้เงินก้อนใหญ่กับเขามา

 อิ่นซิน ยอมแพ้ซะเถอะ ครั้งนี้เธอแพ้แน่ๆ เธอมีเงินหนึ่งพันล้านไหม？ถ้าไม่มี คนที่มีเงินหนึ่งพันล้านในเจียงเฉิงมีไม่มากหรอกนะ สู้มานานขนาดนี้ ในที่สุดเราก็ชนะอยู่ดี อิ่นเสี้ยงเสว่พูดเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ

สู้มาตั้งแต่เล็กจนโต สุดท้ายเธอก็ชนะอยู่ดี

เพียงแต่ว่า ในเวลานี้ ที่ด้านนอกประตูมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา บนตัวสวมชุดสาวออฟฟิศ รูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ท่าทีกลับมีความแข็งกร้าว

 มาแล้วหรอ？ 

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง มองไปที่ผู้หญิงคนนี้

 คุณคือ？ 

ทุกคนถามขึ้นมา

 ฉันคือผู้ช่วยของMr.Xค่ะ Mr.Xให้ฉันเอาเงินอัดฉีดมาให้คุณอิ่นซิน Mr.Xให้คุณค่ะ ทั้งหมดมีหนึ่งพันล้าน 

โหวเมิ่งหยาวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่เธอยังลงอดที่จะเหลือบตามองฉินเฟิงไม่ได้ ในใจเกิดความหวาดกลัว บุคคลที่มีตัวตนน่าทึ่งแบบนี้ ลงมือทีละหนึ่งพันล้าน แต่กลับมาเป็นเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่น

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคิดไม่ตก

 ผมกลับก่อนนะ ฉินเฟิงขยับเข้าไปพูดกับอิ่นซิน

 ค่ะ 

อิ่นซินยังคงตกตะลึง เหมือนกับคนในตระกูลอิ่น ถึงMr.Xผู้นี้ และอีกหนึ่งพันล้าน สำหรับการกล่าวลาของฉินเฟิง เธอเพียงแค่ตอบรับอย่างเคยชิน

และเวลานี้ฉินเฟิงก็ได้เดินออกมา พอดีกับข้างนอกมีรถแลนด์โรเวอร์สำหรับทหารที่รอเขาอยู่ ทะเบียนรถคือเจียง8888

ฉินเฟิงขึ้นไปนั่ง ข้างๆคือฉีหยุน

 ท่านนายพลครับ บริษัทซานหยวนกรุ๊ปกำลังจะล้มละลายอย่างเป็นทางการ ราคาหุ้นเป็นศูนย์ทั้งหมดแล้วครับ ฉีหยุนกล่าวรายงาน

 จับตาอิ่นป่ายไว้ คืนนี้ควรจะคิดบัญชีได้แล้ว 

แววตาของฉินเฟิงฉายให้เห็นถึงความเยือกเย็น

ทนมานานขนาดนี้ ควรจะจัดการได้แล้ว

ฉินเฟิงโทรศัพท์หาหลี่เทียนเฉิง ช่วงนี้บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดกับบริษัทของคุณ มีโปรเจกต์สำคัญร่วมงานกันไหมครับ？ 

 มีครับ อิ่นซินใช้เงินทุนสองร้อยล้านกับผม จากหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ในบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด หลี่เทียนเฉิงกล่าว

ฉินเฟิงวางสาย

ถึงแม้บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดจะไม่มีสภาพคล่องในบัญชีมากนัก แต่ก็ยังคงเป็นกลุ่มบริษัทเก่าแก่ มีมูลค่ารวมมากกว่าหนึ่งร้อยล้าน อิ่นซินยืมมาสองร้อยล้าน ซึ่งซื้อได้พอดี

เพียงแต่ นี่เป็นสถานการณ์ปกติ

 ท่านประธานครับ เมื่อสักครู่คนของเรารายงานเรามาว่า อิ่นซินแห่งบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด ปรากฏตัวขึ้นในตลาดหลักทรัพย์ และได้เตรียมเงินจำนวนมากมาด้วยครับ เฝิงกางกล่าวรายงาน

 ไปกัน 

ฉินกางไม่ลังเล รีบเดินทางไปยังตลาดหลักทรัพย์กับเฝิงกางทันที

บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปเป็นบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง มีห้องวีไอพีเป็นของตัวเองในตลาดหลักทรัพย์ ในตอนที่ขึ้นมาชั้นสองของห้องวีไอพี เมื่อมองผ่านไปก็เห็นอิ่งซินทันที

ฉินเฟิงมองไปที่กระดานหุ้น หุ้นของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปดิ่งลงอย่างต่อเนื่อง บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดำด้กวาดซื้ออย่างเมามัน ได้ซื้อไปอย่างน้อยร้อยละสี่สิบแล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ บริษัทซานหยวนกรุ๊ปเกือบครึ่งอยู่ในมือของอิ่นซิน

แต่ว่า ยังเหลืออีกบางส่วน

ในเวลานี้เอง อิ่นซินได้โทรศัพท์มา ฉินเฟิงรีบรับสาย ฮัลโหล เมียจ๋า 

 คุณอยู่ไหนคะ？ 

 บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปครับ 

 คืนนี้มีงานวันเกิดคุณปู่ครบรอบแปดสิบปี ท่านให้เราไปหาน่ะค่ะ  

 ได้ครับ 

ฉินเฟิงตอบตกลง หลังจากนั้นอิ่นซินก็วางสายไป ใบหน้าอันสวยงามของเธอดุจดั่งภูเขาน้ำแข็ง แต่ในสายตาของเธอกลับเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า อันที่จริงทำแบบนี้กับคนที่ตนเองรัก เป็นสิ่งที่ทรมานใจมาก

แต่ว่า ไม่ทำแบบนี้ไม่ได้

และก่อนหน้านี้คุณท่านอิ่นก็ได้โทรศัพท์หาเธอ บอกว่ายอมแพ้แล้ว เขาจะไม่สู้กับเธออีก เห็นแก่ที่เขาใกล้จะเข้าโลงเต็มทีแล้ว ให้เธอไปเข้าร่วมงานวันเกิดแปดสิบปีของเขาหน่อย

สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกดีใจมาก แต่เธอยังคงรู้สึกผิดปกติ ทุกอย่างมันดูราบรื่นเกินไป ดังนั้นเธอจึงเรียกฉินเฟิงให้ไปด้วยกัน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเมินเฉย แต่ไม่พูดก็คงจะไม่ได้ ว่าฉินเฟิงทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

ราวกับคำพูดของฉินเฟิง ทำให้โลกทั้งใบไม่มีใครทำร้ายเธอได้

 งานเลี้ยงค่ำคืนนี้ 

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง ปากพูดพึมพำสามสี่คำนี้ ผ่านไปครู่เดียวก็โทรศัพท์ออกไป คราวนี้เขาโทรหาตู้ต้วนเทียน

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ตู้ต้วนเทียน ก็พาผู้หญิงมาด้วยคนหนึ่ง

 พี่ฉินครับ นี่คือโหวเมิ่งหยาวน้องสาวของโหวเฟย คนกันเองครับ จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงคณะธุรกิจบัณฑิตย์ มีความสามารถ ผมตรวจสอบมาแล้ว เธอยังไม่เคยมีแฟนครับ ตู้ต้วนเทียนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 คุณนี่เอง ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลอิ่น 

คนที่เข้ามาคือหญิงสาวที่ค่อนข้างเด็ก ท่าทีอ่อนหวาน แต่สวมชุดสูทเรียบร้อยทั้งตัว บนตัวของเธอทรงพลังแต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่ บนมือถือแฟ้มเอกสารหนึ่งแฟ้ม

เดิมทีตู้ต้วนเทียนมาหาเธอ เพื่อให้เธอไปทำงานด้านธุรกิจให้กับคนคนหนึ่ง เธอก็คิดว่าเป็นคนใหญ่คนโต

แต่หลังจากที่มาถึงแล้ว ถึงได้พบว่าเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลอิ่น

เธอกับอิ่นหนิงหยู่เรียนชั้นเดียวกัน และเป็นเพื่อนรักกัน ดังนั้นจึงมักจะได้ยินเธอก่นด่าฉินเฟิงให้ฟัง ด่าว่าเขาเป็นเศษสวะ และเคยเห็นรูปของฉินเฟิงมาแล้ว จึงรู้ว่านี่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงคนหนึ่ง

แต่ตอนนี้พอเธอมาเห็นฉินเฟิง เสื้อผ้าไม่ได้เปลี่ยนไป แต่จิตวิญญาณบนตัวของเขากลับเปลี่ยนไป คิ้วทั้งสองข้าง เฉียบคม รูปร่างตรงแน่น ดุจดั่งโมวซิง ระหว่างที่ท่วงท่าเยื้องย่างกรีดกราย ให้ความรู้สึกเหมือนคนใหญ่คนโต

กระทั่งยังได้กลิ่นอาย ราชาเหนือโลกที่จอมเผด็จการ

ถ้าไม่ใช่เพราะเคยเห็นรูปถ่ายมาก่อน เธอคงไม่มีทางเชื่อว่า นี่คือลูกเขยไม่เอาไหนที่แต่งเข้าตระกูลอิ่น

 คุณรู้จักผมหรอครับ？ 

ฉินเฟิงถามโหวเมิ่งหยาว ไม่ได้ใส่ใจกับรายละเอียดที่ตู้ต้วนเทียนรายงาน ว่าเธอไม่มีแฟนหนุ่มพอดี สามารถทำงานได้อย่างสบายใจ

 ฉันเคยได้ยินอิ่นหนิงหยู่พูดน่ะค่ะ โหวเมิ่งหยาวพูดเสียงเบา

 ที่แท้ก็เด็กคนนั้นนี่เอง 

ฉินเฟิงส่ายหน้าไปมา แล้วใช้สายตาคมเข้มมองไปที่โหว่เมิ่งเหยา แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า ตู้ต้วนเทียนพูดกับคุณแล้วใช่ไหม？อยากมาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของผมไหมครับ 

 ตกลงค่ะ 

โหวเมิ่งหยาวพยักหน้า

ถึงจะอย่างไร ตู้ต้วนเทียนก็เป็นคนมาหาเธอเอง ยิ่งไปกว่านั้นพี่ชายของเธอยังทำงานเป็นลูกน้องของตู้ต้วนเทียน ถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

เพียงแต่เธอคิดไม่ตกว่า ฉินเฟิงที่เป็นเขยแต่งเข้าตระกูลอิ่น ทำไมถึงรู้จักกับตู้ต้วนเทียนได้

 งั้นก็ดีครับ จากวันนี้ไปคุณจะเป็นคนเดียวที่รับผิดชอบMr.X มีแค่คุณเท่านั้นที่จะพูดแทนผมได้ ผมขอมอบภารกิจให้คุณอันหนึ่ง การ์ดใบนี้ผมให้คุณ ข้างในมีเงินหนึ่งพันล้าน 

ฉินเฟิงเอาบัตรATMใบหนึ่งให้เขา ยื่นส่งให้โหวเมิ่งหยาว

 Mr.Xคะ 

โหว่เมิ่งเหยาสีหน้าเปลี่ยนไป สิ่งที่เธอตกตะลึงไม่ใช่เงินจำนวนหนึ่งพันล้านนี้ ในฐานะที่เป็นนักศึกษาของคณะธุรกิจบัณฑิตย์ เธอรู้ดีว่าตู้ต้วนเทียนที่อยู่ข้างๆเธอก็สามารถเอาเงินหนึ่งพันล้านออกมาได้

แต่สิ่งที่ตกตะลึงก็คือMr.Xผู้นี้

ช่วงนี้Mr.Xคนนี้ ทำให้ทั่วทั้งเจียงเฉิงต้องวุ่นวาย พอได้ลงมือก็จัดการด้านกองกำลังของอู๋ห้าวจนสิ้นซาก บริษัทขนาดใหญ่ของตระกูลอู๋ ต้องมลายหายไปภายในวันเดียว

อีกทั้งได้ยินมาว่าเบื้องหลังของตระกูลตู้ผู้นี้ เป็นบุคคลใหญ่ในกองทัพ ทำให้บริษัทอื่นๆ จะขว้างหนูก็กลัวจะกระทบสิ่งของอื่น จึงไม่กล้าลงมือตรงๆ

สำหรับMr.Xผู้ลึกลับคนนี้ คนในเจียงเฉิงต่างกำลังคาดเดากันให้วุ่น

แต่ตีให้ตายยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า บุคคลในตำนานที่มีเบื้องหลังมีอิทธิพลใหญ่ Mr.Xที่มีอำนาจแข็งแกร่งเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลอิ่นที่อิ่นหนิงหยู่เคยก่นด่าเมื่อหลายวันก่อน ว่าเป็นเศษสวะ

 เข้าใจไหม？ 

 อ๊ะ……คือ……คะ 

โหวเมิ่งหยาวยังคงดึงสติกลับมาไม่ได้ เธอรีบพยักหน้า แต่เธอยังคงมีหัวคิดทางด้านธุรกิจ เนื่องจากเป็นมืออาชีพ เมื่อได้สติกลับมาเธอก็ถามขึ้นมาว่า งั้นบอส จะให้เอาเงินพวกนี้ไปทำอะไรคะ？ 

 คืนนี้ เอาไปอัดฉีดทุนให้อิ่นซิน ช่วยเธอซื้อบริษัทซานหยวนกรุ๊ปมาให้ได้ ฉินเฟิงพูด

คืนวันนี้ จะได้แสดงเกมขึ้นมาได้สักที

และได้เวลา ช่วยอิ่นซินกวาดบริษัทซานหยวนกรุ๊ปกลับให้หมด

คนร้ายผู้นั้น ควรจะออกมาได้แล้ว

 ค่ะ โหวเมิ่งหยาวรีบตอบรับ

พอถึงเวลาค่ำ ฉินเฟิงก็กลับไปยังตระกูลอิ่น เขาอยู่ในห้อง ในมือของอิ่นซินถือเสื้อคลุมไว้ตัวหนึ่ง นี่เป็นสูทของแอร์เมสที่ชอบซื้อที่สุด คุณลองดูนะ 

 อืม 

ฉินเฟิงถอดเสื้อตัวนอกออก มันจึงทำให้อิ่นซินตกตะลึง

เพราะบนตัวของฉินเฟิง เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ทั้งบาดแผลจากมีด บาดแผลจากดาบ รอยกระสุน……และตรงคอจนถึงบริเวณท้องน้อยที่มีรอยแผลจากตะขาบ

บาดแผลอันน่าสยดสยอง ทำให้คนหยุดหายใจ

ถึงอิ่นซินอยากจะเมินเฉยฉินเฟิง แต่วินาทีเธอก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อก่อนเธอไม่เคยเห็นฉินเฟิงถอดเสื้อผ้ามาก่อน เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วใช้มือลูบตรงรอยแผลเป็น แล้วถามด้วยความเจ็บปวดว่า เจ็บไหม？ 

 ไม่เจ็บครับ 

ฉินเฟิงส่ายหัวไปมาเบาๆ

ในเมื่อเขาเลือกที่จะเข้าสนามรบ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเตรียมพร้อมที่จะใช้หนังม้าห่อศพ ท่านหลี่กับฉีหยุนพูดถูก เขาเป็นเทพสงครามอันดับหนึ่งของประเทศต้าหัวที่ต่อสู้อย่างดุเดือดออกมาจากสนามรบ

ในกองทัพเรียกเขาว่า‘คนบ้าที่ไม่คิดชีวิต’ มันจึงทำให้เขาใช้ระยะเวลาในเจ็ดปี จากทหารยศเล็กๆคนหนึ่งไต่เต้าจนขึ้นมาเป็นเทพสงครามแห่งอีสเตอร์แลนด์ หนึ่งในบุคคลที่เป็นผู้มีอำนาจที่สุดในประเทศต้าหัว

เทพสงครามแห่งอีสเตอร์แลนด์ โด่งดังไปทั่วทั้งโลก

แต่ทุกอย่างที่เขาทำ ล้วนทำเพื่ออิ่นซิน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขา

 บัตรเครดิต 

ฉินเฟิงเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าของหลิวฉวนจง แววตาดำขลับ มีความเยือกเย็นไม่เบา

 ฉัน…… 

อันที่จริงหลิวฉวนจงก็ไม่อยากให้ แต่เมื่อเห็นคนดำทะมึนด้านหลังของฉินเฟิง ก็ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไป สุดท้ายก็เอาบัตรเครดิตใบนั้นออกมาอย่างตัวสั่นเทา

ฉินเฟิงถือบัตรเครดิต ก่อนจะส่งสัญญาณให้ต้าตาว  คนเหล่านี้ ฝากให้คุณด้วยนะ ให้พวกเขารู้เหตุผลหนึ่ง เป็นคนต้องรู้จักคุณธรรม อะไรที่เอาไปได้ อะไรที่ไม่ควร 

 ครับ  ต้าตาวพยักหน้า

จากนั้นฉินเฟิงก็จากไป

 อย่า อย่าเลย พวกเราผิดไปแล้ว…… 

หลิวฉีได้เห็นดังนั้น ก็ตกใจจนขาอ่อนไป อยากจะร้องขอชีวิต แต่ต้าตาวนั้นได้รับคำสั่งเด็ดขาดจากฉินเฟิงแล้ว จะไปปล่อยให้หลิวฉีถอยไปได้อย่างไร

 จับไป 

มีเสียงโครมครามดังขึ้น

พวกเขาจับหลิวฉี จากนั้นก็มาจับหลิวฉวนจง หลิวฉวนจงเองก็ขัดขืนอย่างจัง  ฉันเป็นพ่อของหลิวลานเมิ่ง คนนั้นเป็นลูกเขยของฉันเอง พวกคุณทำอะไรฉันไม่ได้นะๆ 

เรื่องมาถึงวันนี้ เขาก็ยังหน้าด้านเหมือนเดิม

แต่ว่า ต้าตาวนั้นไม่สนใจลูกเขยอะไรก็ตาม เพราะฉินเฟิงพูดแล้ว ว่าให้จับพวกเขาไป ก็ต้องจับไป

ผ่านไปไม่นาน คนเหล่านั้นก็ถูกจับไปหมด

การต่อกรกับคนเหล่านี้ในสังคม มีสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง คือการทำให้พวกเขาจำขึ้นใจ

ส่วนฉินเฟิงกลับเดินกลับไปที่หน้าประตูบ้านของหลิวลานเมิ่ง แล้วก็เอาบัตรเครดิตไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะเคาะประตู

 ก็อกๆ 

หลังจากเคาะแล้ว ฉินเฟิงก็เดินจากไป

 ใครน่ะ？ 

หลิวลานเมิ่งแอบมองเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ออกมา แต่หลังจากที่ออกมามองไปรอบๆ แล้ว ก็ไม่เห็นใคร แต่ว่าเห็นเพียงบัตรเครดิตของตัวเอง

 บัตรเครดิตอันนี้ เป็นของฉันเหรอ？เอากลับมาให้แล้วเหรอ？ 

หลิวลานเมิ่งหยิบบัตรเครดิตขึ้นมา จากนั้นก็ไปตรวจสอบ ก็พบว่าเงินไม่ได้ถูกใช้ไปเลยแม้แต่น้อย เลยสงสัยไม่เข้าใจขึ้นมา  หลิวฉวนจงมีความเมตตาในใจแล้วเหรอไง？ 

 เป็นไปไม่ได้หรอก หลายปีมานี้ ถ้าจะมีความเมตตาขึ้นมา คงจะมีไปนานแล้ว 

 ถ้างั้น บัตรเครดิตนี้กลับมาได้อย่างไร คนที่รู้เรื่องนี้มีเพียงฉันกับหลิวฉวนจง……แล้วก็ฉินเฟิง？ฉินเฟิง เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันจ้องจะแซะเขาขนาดนั้น เขาจะมาช่วยฉันเหรอไง？ 

หลิวลานเมิ่งบ่นพึมพำไม่หยุด แต่เมื่อพูดย้อนกลับไปเรื่อย ก็พบว่ามีเพียงฉินเฟิงเท่านั้น

แม้เธอจะไม่กล้าเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าเธอรู้ว่า น่าจะเป็นฉินเฟิงจริงๆ แล้วล่ะ

หลังจากที่จัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว

ฉินเฟิงก็กลับบ้าน เรื่องของคนอย่างหลิวลานเมิ่งนั้น เขาจะต้องช่วยอยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็ยังมีโบนัสหลายปีที่ต้องหัก จะให้เธอล้มละลายไปแบบนี้ไม่ได้

หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน ก็ดึกแล้ว

แต่ตอนที่กินข้าวนั้น ฉินเฟิงก็พบว่าแววตาของอิ่นซินนั้นไม่ปกติเท่าไหร่ มันมีความครุ่นคิดอยู่ที่หว่างคิ้ว ฉินเฟิงเลยถามอย่างเป็นห่วง  เป็นไรเหรอ？ 

 ไม่ใช่เรื่องของคุณ 

อิ่นซินมีใบหน้าเย็นชา โดยที่ไม่ได้มองฉินเฟิงเลย แต่ก็เถียงกลับไปทันที

นี่สิถึงเป็นท่าทีดั้งเดิมของเธอ

เย็นชา และแข็งแกร่ง ประธานของบริษัทซานหยวนกรุ๊ป คนที่เคยสร้างบริษัทหลักหมื่นล้านด้วยตัวตนเดียว มันทำให้เธอทำแบบนี้กับคนนอกมาตลอด

แต่ตอนนี้ เธอเองก็เห็นฉินเฟิงเป็นคนนอกแล้วเหมือนกัน

 ยัยเด็กสาว ในที่สุดคุณก็คิดได้แล้ว 

ตอนแรกจางลี่ยังคิดว่าจะเล่นไพ่จีนอยู่เลย แต่เมื่อได้เห็นแบบนี้ ก็พบว่าอิ่นซินหัวไวขึ้นแล้ว เลยรู้สึกดีเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้อิ่นซินปกป้องฉินเฟิงมาตลอด เลยทำให้เธอไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก

แต่เมื่อได้เห็นท่าทีเย็นชาแบบนี้ มันมีการ

 ลูกสาว คุณว่าครั้งก่อนที่ฉันแนะนำให้คุณรู้จักน่ะ…… 

จางลี่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะเลือกลูกเขยที่เธอชอบ

แต่ทว่า อิ่นซินลุกขึ้นมาในทันที  แม่ ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ฉันก็แต่งงานแล้ว จากนี้ไม่ต้องมาแนะนำอะไรให้แล้ว ฉันกินอิ่มแล้ว กลับเข้าห้องก่อนล่ะ 

แม้ตอนนี้เธอยังเย็นชากับฉินเฟิง แต่ว่าเธอก็เป็นผู้หญิงที่รู้จักยับยั้งช่างใจเหมือนกัน เลยจะไม่มีทางไปยุ่งกับชายอื่น

 เด็กสาวอย่างคุณนี่นะ  จางลี่พูดอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

จากนั้น ก็ระเบิดอารมณ์ใส่ฉินเฟิง  มองอะไร วันนี้ฉันจะพูดให้ชัดเจนเลยนะ ว่าฉันอยากได้สามีร่ำรวยเงินทอง ไม่ใช่คนจนๆ อย่างคุณ หึ 

สุดท้ายพวกเขาก็ไปจากกัน แล้วปล่อยฉินเฟิงให้เก็บกวาดห้องคนเดียว

มันก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่ ทำให้มันเป็นเรื่องปกติของโลกที่เอาไว้ฝึกจิตเท่า

แต่เรื่องนี้ มันไม่สามารถบอกฉีหยุนได้ ไม่อย่างนั้นคงจะทำให้บ้านแตก ด้วยความโมโหอย่างรุนแรงได้เลยล่ะ อันดับหนึ่งของเทพสงครามในประเทศต้าหัว เป็นพ่อบ้านอย่างนั้นเหรอ น่าขัน ตลกจริงๆ

ผ่านไปหลายวัน ฉินเฟิงก็ยิ่งรู้สึกว่าอิ่นซินนั้นแปลกไป เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา แถมเวลาอยู่บ้านยังชอบเหม่อลอยด้วย

จากนั้นเขาเลยเข้ามาที่ยอดตึกของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป

 ใครไม่เคาะประตู！ 

เฝิงกางกำลังเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กับเลขาหญิง แต่จู่ๆ เสียงประตูก็ทำให้ตกใจ อยากจะระเบิดอารมณ์ออกมาตรงนั้นเลย แต่เมื่อเขามองเห็นว่าเป็นใคร ก็ต้องกดความโกรธเอาไว้

 ท่านประธาน 

เฝิงกางก้มหัวลง ก่อนจะรีบเข้าไปต้อนรับ แล้วก็ให้เลขาสาวเดินจากไปในเวลาเดียวกัน

 ประธานเฝิง ช่วงนี้คุณมีชีวิตที่ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ เวลาคนนี้เริ่มรับเข้ามาทำงานเหรอ？ 

ฉินเฟิงมองเลขาสาวดังนั้น ก่อนจะพบว่าสะสวยไม่เบาเลย

 ท่านประธานคุณล้อเล่นแล้วล่ะ 

เฝิงกางหัวเราะออกมา

ฉินเฟิงเองก็ไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของเฝิงกาง ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง ยินยอมกันทั้งคู่ จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา เฝิงกางก็รีบไปชงชา

ถ้าให้คนรู้ ว่าประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปอย่างเฝิงกาง กำลังชงชาให้ด้วยความเกรงกลัว อาจจะตกใจจนอ้าปากค้าง

แต่ว่าเฝิงกางกลับดูสุขดี

ต้องรู้ด้วยว่า ฉินเฟิงนั้นเป็นใคร เทพสงครามอันดับหนึ่งของประเทศต้าหัว เป็นเจ้าของอีสเตอร์แลนด์ และเป็นหนึ่งในคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในประเทศต้าหัว สามารถพูดได้เลยว่ารู้จักกันทั่วหล้า ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูด้วย

เส้นใหญ่ขนาดนี้ ใครอยากจะเกาะแกะยังไม่มีโอกาสเลย

 ช่วงนี้เกิดเรื่องอะไรกับบริษัทซานหยวนกรุ๊ปหรือเปล่า？  ฉินเฟิงถาม

 ใช่ 

เฝิงกางพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ  เพราะช่วงนี้ธุรกิจของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปไม่ค่อยดี กำลังแข่งขันกับหวงซื่อกรุ๊ป แล้วก็ถูกทำให้เสียไปถึงสามสิบล้าน ตอนนี้ใกล้จะล้มละลาย และกำลังจะขายออกไป 

 เพราะภรรยาของเจ้านายออกจากบริษัทซานหยวนกรุ๊ปไปแล้วไม่ใช่เหรอ แถมยังแตกแยกกับตระกูลอิ่นอีก ดังนั้นการที่บริษัทซานหยวนกรุ๊ปล้มละลายก็เป็นเรื่องดี ฉันเลยไม่ได้มาบอกให้คุณรู้อะไร 

ฉินเฟิงได้ฟังเฝิงกางดังนั้น ในแววตาก็มีความคิดขึ้นมา  นี่มันสร้างสถานการณ์ขึ้นมาอีก 

ดูผิวเผิน บริษัทซานหยวนกรุ๊ปกับหวงซื่อกรุ๊ป ตั้งแต่ก่อตั้งขึ้นมา ทั้งสองก็เป็นศัตรูกัน โจมตีกันมาตลอด ตอนนี้บริษัทซานหยวนกรุ๊ปแพ้แล้ว อันที่จริงมันก็ปกติ

แต่ว่าในสถานการณ์ปกตินั้น กลับมีความแปลกไปเล็กน้อย

บริษัทซานหยวนกรุ๊ปไม่ล้มละลายสักที แต่ดันมาล้มละลายตอนนี้ บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดของอิ่นซินกำลังค่อยๆ สร้างให้ยิ่งใหญ่ก็มาล้มละลาย แถมยังทำให้นึกถึงสิ่งที่หวงจงเคยพูด

ต้องพยายามคิดแล้วล่ะ

เขาคิดว่าฉินเฟิงเป็นคนที่ไม่มีหัวคิด ทำธุรกิจไม่เป็น แล้วก็ไปไม่ถึงชั้นนั้นด้วย ดังนั้นเลยเปิดความคิดให้ฉินเฟิงได้รู้ แต่ว่ามันชัดเจนมาก ว่านี่เป็นการสร้างสถานการณ์หนึ่ง

สถานการณ์ที่บริษัทซานหยวนกรุ๊ปกับหวงซื่อกรุ๊ป ร่วมมือกับโจมตีอิ่นซิน อิ่นซินอาจจะรู้ได้ว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่ว่าพวกเขากำลังพนัน กำลังพนันความต้องการของอิ่นซินที่มีต่อบริษัทซานหยวนกรุ๊ป

เจ็ดปีแล้ว ตั้งแต่ที่อิ่นซินจากบริษัทซานหยวนกรุ๊ปไป ในเจ็ดปีมานี้อิ่นซินฝันว่าอยากจะเอาสิ่งนี้กลับมาให้ได้

พวกเขากำลังพนัน พนันว่าอิ่นซินจะเข้ามาในการสร้างสถานการณ์นี้

 เฮ้ พนักงาน มาทำความสะอาดสิ มองอะไรอยู่ 

พูดไป หลิวฉีก็เห็นพนักงานอย่างฉินเฟิงไม่ขยับเลย จากนั้นเลยด่าออกมาด้วยความไม่พอใจ

 นี่ ไม่ใช่พนักงาน แต่เป็นแฟนของหลิวลานเมิ่ง  หลิวฉวนจงจำฉินเฟิงได้ เลยพูดอย่างอ่อนแอลง

 แฟนของหลิวลานเมิ่งงั้นเหรอ？ 

ตอนนั้นเอง คนในห้องรับรองนั้นต่างอึ้งไป ก่อนจะหันหัวมามอง ไปทางฉินเฟิง

เมื่อมองดู ก็พบคนที่แต่งตัวมอซอ ในแววตาก็มีความไม่แยแส แม่บุญธรรมคนนั้นเลยยืดตัวขึ้นมา ก่อนจะพูดอย่างประหลาดใจ  หลิวลานเมิ่ง ฉายาที่ว่าเป็นดาวของฝ่ายประชาสัมพันธ์ในบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปนั้น หาแฟนทั้งที เป็น ‘ดูร่ำรวยมีสง่าราศี’ จริงๆ เลย เหมาะกันเป็นอย่างมาก คนหนึ่งจน คนหนึ่งโง่ 

 จิ๊จ๊ะ 

หลิวฉีเองก็ลุกขึ้นมา ส่วนสูงเมตรเจ็ดสิบ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว เหมือนกับพวกไม่มีสมองแบบนั้นเลย ก่อนจะเดินมา ในแววตามีความหยอกล้อ  ไอ้กระจอก คุณจะเอาเงินมาให้เหรอ จะได้คุยกันง่ายหน่อย ก่อนหน้านี้ฉันก็บอกแล้ว ว่าอยากได้สักสี่ล้าน เพียงแค่หลิวลานเมิ่งให้ฉันสี่ล้าน งั้นครอบครัวของพวกเราก็จะไม่ยุ่มย่ามกับเธอแล้ว 

 อย่าบอกว่าไม่มีนะ ใบหน้าอย่างหลิวลานเมิ่งน่ะ มีตัวเป็นทรัพย์อยู่แล้ว ให้เธอไปขายซะ แล้วก็ต้องเอามาให้ฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้เธอเสียชื่อเสียงแน่นอน 

 ฉันเชื่อ ว่าไม่มีบริษัทไหนอยากจะรับพนักงานที่ทิ้งพ่อ และถูกคนต่อว่าเป็นแน่ เป็นอย่างไรล่ะ？คิดให้ดีนะ ไม่แน่ว่าเดี๋ยวตอนนั้นถ้าหลิวลานเมิ่งขึ้นเตียงของเจ้านายไป หรือว่า 

มันหมายความว่าจะเอาหลิวลานเมิ่งมาเป็นของเล่น

 พูดตรงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอคนทรามอย่างแก 

แววตาของฉินเฟิงนั้นมีประกายความเย็นชา

ฝูงมอดกัดกินอยู่กันเป็นครอบครัวแบบนี้ พยายามดูดเลือดเนื้อของหลิวลานเมิ่ง ไม่ว่าหลิวลานเมิ่งจะกระแนะกระแหนตัวเองอย่างไร แต่สรุปแล้ว ก็เป็นเพื่อนรักของภรรยาตัวเองอยู่ดี

ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าหลิวลานเมิ่งลาออกแล้ว ตัวเองจะหักโบนัสของใครล่ะ

เพิ่งหักของปีหน้าไปเอง

ยังมีของสองปีหน้าอีก ปีหน้านู้น แล้วก็ปีถัดๆ ไปอีก……

 ไอ้เลว？เหอะ ไอ้กระจอก คุณรู้ไหมว่าคนบริหารโรงแรมนี้เป็นพวกพ้องของฉัน 

หลิวฉีมีใบหน้าเย่อหยิ่ง ก่อนจะพูดที่ประตู  ผู้จัดการเฉิน เข้ามาดื่มเหล้าด้วยกันหน่อย 

 ได้สิ 

ชายที่ใส่สูทเดินเข้ามาจากทางประตูด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ด้านหลังยังมีผู้รักษาความปลอดภัยตัวใหญ่อีกด้วย เมื่อปรายตามองฉินเฟิงพลางพูด  แนะนำสักหน่อย นี่หลี่เซิง เป็นผู้จัดการของโรงแรมนี้ 

 ฉันขอแนะนำคุณหน่อยดีกว่านะ อย่ามาวุ่นวายในที่ของฉัน ไม่อย่างนั้นอาจจะเสียเลือดได้ 

คำพูดของเขานั้น มันไม่การปกปิดการข่มขู่ที่มีต่อฉินเฟิงเลยแม้แต่น้อย

ปกติหลิวฉีนั้นกตัญญูกับเขา แสนสองแสน แถมตัวเองยังมีพี่สาวที่สวยเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นถ้าแนะนำให้เขาแล้วด้วย ดังนั้นเขาจะต้องปกป้องพี่เขยในอนาคตแน่นอน

แต่เมื่อเห็นฉินเฟิง เป็นแค่คนจนเท่านั้น

 เหอะ ไอ้กระจอก เลือกสักอย่างซะ ระหว่างสี่ล้านกับโดนตีให้ขาหัก？ 

หลิวฉีได้รับการช่วยเหลือจากหลี่เซิงแล้ว เลยยิ่งทระนงเข้าไปใหญ่

แต่ทว่า ในตอนนี้ มีชายคนหนึ่งเดินมาจากด้านนอกของประตู มันทำให้ตรงนั้นเงียบลง หลี่เซิงที่เย่อหยิ่งยังต้องโค้งตัวให้

จากนั้นก็เดินเข้ามาจนแทบจะคลานเข่าเหมือนหมา แล้วพูดอย่างเคารพ  เจ้านาย 

คนคนนี้ เป็นเจ้านายของโรงแรม

จู่ๆ ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นได้ เขาเลยรีบพูดขึ้น  เจ้านาย นายคนนี้มาก่อเรื่องในร้านนี้ และอยากจะทำร้ายแขกของพวกเรา ฉันกำลังเตรียมจะเอาตัวเขาออกไปพอดี 

เขาผลักให้ฉินเฟิงกลายเป็นคนร้ายในทันที

และเตรียมจะทำให้ฉินเฟิงตกที่นั่งลำบากสักหน่อย

 ไอ้กระจอก ตอนนี้เจ้านายก็มาแล้ว คุณจบเห่แล้วล่ะ  หลิวฉีนั้นมีใบหน้าเย็นชา ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างดัง

แต่ทว่า

มีเสียงเพี๊ยะดังขึ้น

เสียงตบนั้นมันดังก้องไปทั้งห้องรับรอง ทุกคนต่างเงียบลง ก่อนจะเบิกตาโพลงพลางมองหลี่เซิง

เพียงเพราะใบหน้าของเขาเป็นรอยมือแดงขึ้นมา

หลิวฉีที่ยังยิ้มเยาะในตอนแรก ตอนนี้ได้แต่อ้าปากค้าง เพราะเขาเห็นเจ้านายคนนั้นตบใบหน้าของหลี่เซิงเข้าอย่างจัง

แต่ว่า เรื่องที่เหลือเชื่อก็เกิดขึ้น

เขาเห็นเพียงเจ้านายคนนั้น เดินเข้ามาที่ด้านหน้าของฉินเฟิง แล้วก็โค้งให้อย่างจริงจัง ก่อนจะพูดด้วยความกลัว  คุณฉิน ครั้งนี้เป็นความผิดของโรงแรมเราเอง ขอโทษจริงๆ 

 หลี่เทียนเฉิง 

ฉินเฟิงมองคนคนนี้ ซึ่งก็คือหลี่เทียนเฉิง

 โรงแรมนี้เป็นของคุณเหรอ？  ฉินเฟิงพูด

 ใช่แล้วล่ะ โรงแรมนี้อยู่ในชื่อของบริษัทชิ่งหยางกรุ๊ป ฉันเพิ่งเห็นคุณด้านนอก เลยรีบมา นายคนนี้ เดี๋ยวฉันจะไล่ออกให้เร็วที่สุดเอง 

หลี่เทียนเฉิงเตรียมจะไล่หลี่เซิงออกทันที

เขาเพิ่งจะข้ามถนนมา ก็ได้เห็นฉินเฟิงพอดี เลยเข้ามา เขาไม่ได้กลัวฉินเฟิง แต่กลัวอิ่นซินต่างหาก ถึงอย่างไรครั้งก่อนก็ได้ประทับความทรงจำอันยากจะลืมให้แก่เขาแล้ว

เพียงเพราะไปขัดใจอิ่นซิน ภายในเวลาชั่วโมงเดียว บริษัทชิ่งหยางกรุ๊ปของเขา ก็เข้าใกล้คำว่าล้มละลายเลยทีเดียว

น่ากลัวเสียจริง

คนของอิ่นซินนั้น เขาไม่กล้ามีเรื่องด้วยหรอก

 ทำอะไร 

เมื่อหลิวฉีได้เห็นฉากนั้น ก็ตกใจเป็นอย่างมาก เจ้านายของโรงแรม เป็นหลี่เทียนเฉิงเลยนะ คนใหญ่คนโตแบบนี้ ทำไมถึงได้ถ่อมตนขนาดนี้ล่ะ

แต่เขาก็ยังปากแข็ง เลยกัดฟันพูดออกไป  ไอ้กระจอก มีเงินแล้วยังไงเหรอ กล้าทำอะไรฉันไหม？ 

 ถ้าทำอะไรคุณ มันจะสกปรกมือฉันนะ 

ฉินเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะโทรศัพท์ไป  ต้าตาว พาคนมาหน่อย 

บางที การต่อกรกับคนเลวนั้น ก็ต้องใช้วิธีเลวๆ

คนแบบนี้ ใช้เหตุผลด้วยก็ไม่มีประโยชน์หรอก

ไม่แน่ว่าหลังจากนี้ ยังจะไปต้องแก้แค้นหลิวลานเมิ่งอีก เลยต้องลงมือกับเขาด้วยอะไรสักอย่าง เพื่อให้เขาจำขึ้นใจ

 ชิ 

หลิวฉีปรายตามองอย่างไม่แยแส ก่อนจะเดินออกไปอย่างเย่อหยิ่ง  ฉันอยากจะเห็นเหมือนกัน ว่าวันนี้ใครจะมาขวางฉัน ใครจะมาทำอะไรฉันได้！ 

แต่ทว่า

เพิ่งจะเดินออกไปจากประตู ได้อย่างทระนงตนไม่เกรงกลัวอะไรเพียงไม่กี่ก้าว

ก็มีรถฮัมเมอร์คันหนึ่งมาจอดตรงหน้าเขา

จากนั้น ก็มีรถฮัมเมอร์สองคัน รถฮัมเมอร์สามคัน รถฮัมเมอร์สี่คัน ภายในเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งนาที ประตูหน้าโรงแรมก็ถูกรถฮัมเมอร์ขวางเต็มไปหมด จากนั้นก็มีชายตามกันลงมาคนแล้วคนเล่า

คนเหล่านั้นตัวสูงใหญ่ ดูมีความโหดร้ายไม่เบา

แถมยังเป็นสีดำทะมึน มีความอาฆาตเป็นอย่างมาก

มันทำให้หลิวฉีตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว เลยรีบถอยห่างออกไป  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？นี่ ทำไมถึงได้มีคนมากมายขนาดนี้ 

กลุ่มของหลิวฉวนจงเองก็ออกมา เมื่อได้เห็นฉากนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก

มีชายชุดดำเดินออกมาจากกลุ่มนั้น เขาคือต้าตาว บาร์ของเฉินจื่อซวนนั้นไม่ห่างจากที่นี่มาก ห่างเพียงถนนเส้นเดียวเท่านั้น เขาเลยเดินเข้ามา

จากนั้นก็เดินขึ้นไปที่บันได แล้วโค้งคำนับให้ฉินเฟิง  เฮีย 

 เฮีย 

คนด้านหลังอีกหลายร้อยคน ก็พูดตามๆ กันขึ้นมา

 คนคนนี้คือต้าตาว ได้ยินว่าคนคนนี้เริ่มทำธุรกิจแล้ว แล้วก็ต่อสู้กับกลุ่มของเจ้าบาดแผลต้าตาว สูสีเป็นอย่างมาก แถมยังได้ยินว่าคนคนนี้แหละที่กลืนคำว่าบอดี้การ์ดมังกรไปแล้ว ช่วงนี้ถือเป็นคลื่นลูกใหม่เลยทีเดียว ตอนนี้จะเรียกฉินเฟิงก็ให้เรียกเฮียซะ 

หลี่เทียนเฉิงมองเห็นฉากนั้น ก็ตกใจอยู่ในใจไม่เบา

ตอนนี้เพิ่งจะค้นพบ ว่าฉินเฟิงนั้นเหมือนจะร้ายกาจกว่าที่ใครๆ เขาว่ากัน

อันที่จริง ถ้าไม่ใช่ว่าฉินเฟิงยังไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ในตอนนี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าฉินเฟิง ก็ควรจะเป็นทหารที่ผ่านศึกมามากมายของอีสเตอร์แลนด์

สู้หนึ่งต่อร้อย ทหารที่กล้าหาญเป็นอย่างมาก

ทหารของอีสเตอร์แลนด์ราวสามแสนนาย ปราบปรามกบฏ ปกป้องประเทศ บุกน้ำลุยไฟ กล้าหาญชาญชัย！

 เด็กนี่ คุณ ทำไมไม่มีเหตุผลเลยนะ 

หลิวฉวนจงเห็นว่าฉินเฟิงเองก็ไม่คิดจะทำตามเขา แถมยังมาว่าเขาอีก เลยชี้ไปที่ฉินเฟิง พลางพูดด้วยความไม่พอใจ  คุณจะไปรู้อะไร นี่มันลูกสาวฉัน ก็ควรให้เงินฉัน 

 ฉันให้แล้ว！หลิวฉวนจง ตอนแรกไม่รู้หรอกว่าได้ยินมาจากไหนว่าฉันทำงานที่บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป แล้วกล้ามาหาถึงที่ เพื่อเอาเงินเลี้ยงดูต่างๆ เดือนละพันสอง ฉันไม่ให้ คุณก็ฟ้องฉัน 

 ตอนแรกฉันเป็นคนชนชั้นล่าง เงินเดือนแค่สี่พันต่อเดือน ฉันยังต้องเช่าห้อง ค่าเช่าห้องที่จิงตูก็สองพันแล้ว ยังต้องให้เงินเลี้ยงคุณอีก ฉันเหลือแค่แปดร้อยแล้ว ฉันกินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ถึงจะผ่านไปได้ 

 ตอนนั้น ทำไมคุณไม่บอกว่าฉันเป็นลูกสาวคุณ ทำไมคุณไม่พูด แล้วเห็นใจฉัน 

หลิวลานเมิ่งมีหยดน้ำตาอยู่ในดวงตา

เพราะไม่ว่าอย่างไร หลิวฉวนจงก็เป็นพ่อของเธอ ค่าเลี้ยงดูหลายปีมานี้ เธอส่งให้ตลอด ไม่เคยขาดเลย แต่วันนี้ หลิวฉวนจงยังมาขอเงิน ตั้งสองแสน เพื่อให้ลูกที่หลิวฉวนจงกับแม่เลี้ยงคนนั้นคลอดออกมา

เพื่อแต่งงาน ซื้อบ้าน

ทำไมกัน

ทำไมกัน

 คือ…… 

หลิวฉวนจงเริ่มรู้สึกลำบากก่อนจะพูดออกมา  แต่ฉันเป็นพ่อของคุณนะ คุณให้ฉันมาสองแสนเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันกลับไปต้องถูกไล่ออกมาแน่ๆ คงจะเข้าบ้านไม่ได้แล้วล่ะ 

 แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน 

หลิวลานเมิ่งผลุบตาลง ปฏิเสธอีกครั้งแล้ว

หลังจากที่ได้รับคำตอบนี้ หลิวฉวนจงเลยมีใบหน้าเย็นชาแบบนี้  หลิวลานเมิ่ง ฉันจะบอกคุณให้นะ วันนี้คุณต้องให้เงิน ถ้าคุณไม่ให้เงินฉันก็ไม่ไป ฉันจะอยู่ที่ประตูนี้ แหกปากโวยวาย ทั้งวันทั้งคืน ให้เพื่อนบ้านอยู่ไม่สงบสุข ให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นคนไม่กตัญญู 

 ให้ทุกคนด่าคุณ แล้วรังเกียจคุณ 

 ฉันยังจะไปก่อเรื่องที่บริษัทของคุณ ไปติดป้ายที่หน้าบริษัทของคุณ ว่าหัวหน้าของฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปนั้นมันไม่กตัญญู ทอดทิ้งไม่ดูแลพ่อแม่ที่คลอดคุณออกมา 

หลิวฉวนจงเองก็ไม่สนใจอะไรแล้ว

 คุณกล้าเหรอ！ 

หลิวลานเมิ่งได้ยินดังนั้น ก็ร้อนรน

มาก่อเรื่องที่นี่ มันไม่มีผลอะไรมาก แต่ถ้าไปก่อเรื่องที่บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ในฐานะที่เธอเป็นหัวหน้าของแผนกประชาสัมพันธ์ในบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป เป็นถึงตัวแทน แล้วมันจะส่งผลเป็นอย่างมาก

แถมยังจะทำให้ชื่อเสียงของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปตกต่ำอีกด้วย

บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปของเราเพิ่งมาที่เมืองเจียงเฉิง ยังไม่ได้ลงหลักปักฐานอะไรมาก ถ้าคู่แข่งยังอยู่ในตอนนี้ แล้วลงมือทำ แสดงสักหน่อย มันจะทำให้ราคาในตลาดของพวกเขานั้นตกลง

บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปนั้นมีความเป็นไปได้ทั้งนั้น อาจจะไล่เธอออกได้ทันที เพื่อระงับความไม่พอใจของทางสื่อ

ต้องรู้ด้วย ว่าแม้โบนัสปลายปีจะโดนหักหมดแล้ว แต่ว่าสวัสดิการของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปนั้นถือว่าดีมากที่สุดในเมืองเจียงเฉิงเลยทีเดียว เธอพยายามอดกลั้นมาเป็นหัวหน้าของฝ่ายประชาสัมพันธ์ได้ ก็ต้องใช้เวลาเป็นอย่างมาก

ถ้าเกิดถูกไล่ออกแบบนี้ เธอก็คงจะหมดสิ้นทุกอย่าง

ดังนั้น เธอเลยร้อนรนใจ

อันที่จริง ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์อย่างไร บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปก็จะไม่มีทางไล่เธอออก ถึงอย่างไรท่านประธานฉินเฟิงของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปในตอนนี้ ก็ยืนอยู่ข้างเธอแล้ว

แถมยังได้รับรู้ความเกลียดชังที่เธอโดนเป็นปกติแบบนี้อีกด้วย

ถ้าฉินเฟิงไม่พูด ก็ไม่มีใครกล้าไล่หลิวลานเมิ่งออก

 เหอะ กลัวแล้วใช่ไหมล่ะ รีบเอาเงินมาเถอะ ฉันก็จะไม่ทำอะไรแล้ว คุณว่าคุณที่เป็นหัวหน้าของแผนกประชาสัมพันธ์ของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปนั้น จะไม่มีเงินเหรอ นอนกับเจ้านายสักคืน ก็ได้เงินมาแล้ว คุณว่า ใช่ไหมล่ะ？ 

คำพูดของหลิวฉวนจงนั้นเบาลงแล้ว

แต่คำพูดนั้น กลับเสียดหูของหลิวลานเมิ่งเป็นอย่างมาก ให้ไปหลับนอนกับเจ้านายอะไรกัน เงินก็เข้ามาหาแล้วเหรอ นี่มันคำพูดที่พ่อควรพูดกับลูกเหรอ？

น่าสะอิดสะเอียน

 เงินนี้ ฉันให้คุณก็ได้ แต่ครั้งหน้าไม่ต้องมาแล้ว 

หลิวลานเมิ่งเลยมองด้วยความรังเกียจ สุดท้ายเลยหยิบบัตรเครดิตออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะโยนให้หลิวฉวนจง จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องอย่างโมโห มันเต็มไปด้วยความโกรธ

หลิวฉวนจงรับเงินไป แต่ก็ไม่ได้จากไป กลับยืนเคาะประตู แล้วรีบพูด  แม้จะให้มาสองแสนแล้ว แต่ว่าเงินแต่งงานของน้องคุณ แล้วก็ค่าเลี้ยงดูของฉัน จะขาดไม่ได้เลยนะ 

 ไสหัวไป 

เสียงแหลมนั้นกลับมีเสียงสะอื้นซ่อนอยู่ ที่มันดังออกมา

 จำไว้นะ เดือนหนึ่งต้องให้ค่าเลี้ยงดูพันสอง ถ้าขาดไปแม้แต่นิดเดียว พวกเราก็เจอกันที่ศาลนะ 

หลิวฉวนจงนั้นเหมือนไม่ได้ยินเงินเลี้ยงดู เลยพูดออกมาเสียงดัง จากนั้นก็เอาบัตรเครดิตแล้วเดินสะบัดจากไป

โดยที่ไม่ได้สนใจฉินเฟิงที่อยู่ข้างๆ เลย

ก่อนที่จะได้เงิน ฉินเฟิงเป็นใคร ก็คือลูกเขยนี่เอง ต้องทำดีด้วยหน่อย

แต่หลังจากที่ได้เงินแล้ว ฉินเฟิงจะเป็นใครนั้น มันไม่เกี่ยวกับเขา

ฉินเฟิงยืนอยู่กับที่ ก่อนจะมองประตูที่ถูกล็อก แล้วถอนหายใจออกมา ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้เชิญเขามาดื่มน้ำสักแก้วเหรอ ตอนนี้ปิดประตูปัง แล้วก็ล็อกตายเลย

 ช่างเถอะ ติดน้ำฉันแก้วเดียว 

ฉินเฟิงส่ายหัว ก่อนจะเดินออกไป

หลังจากที่ออกไปแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะเปิดแผนที่ บนนั้นมีเงาคนเดินอยู่ มันเป็นที่อยู่ของหลิวฉวนจง

ตอนที่เดินจากไป ฉินเฟิงติดเครื่องตามตัวไว้บนตัวของหลิวฉวนจง

เลยเดินตามไปทันที

โรงแรมซานฉวน

ฉินเฟิงเดินไปถึงตรงนั้นได้ภายในเวลาไม่นาน เมื่อเงยหน้ามอง ก็พบว่าเป็นโรงแรมชั้นสูง ดูเป็นที่ที่กินข้าวมื้อหนึ่งก็หลักหมื่นแล้ว

เมื่อเดินเข้าไป ก็ถึงห้องรับรองแล้ว ฉินเฟิงได้ยินเสียงดังออกมาจากด้านใน

 ฮ่าๆ ไอ้โง่หลิวลานเมิ่งให้เงินมาจริงๆ ด้วย เพียงเท่านี้ชีวิตหรูสุขสบายของพวกเรา ก็อยู่ต่อไปได้แล้ว แต่ว่า หลิวฉวนจง คุณเองก็โง่เหมือนกันหรือเปล่าเนี่ย ในเมื่อเธอยอมให้เงิน งั้นคุณก็เอามาให้เยอะหน่อยสิ สักห้าแสน ไม่ดีเหรอ？ 

มันเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง

จากนั้นผู้หญิงก็พูดขึ้นอีก  หลิวลานเมิ่งหน้าตาดีขนาดนั้น เป็นดาวของฝ่ายประชาสัมพันธ์ในบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปอีกด้วย ออกไปอยู่กับเจ้านาย ก็ได้เงินมากแล้ว ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ให้เธอเอาข้อมูลลับของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปไปขาย ฉันได้ยินว่า มันขายได้หลักล้านเลยนะ 

ฉินเฟิงได้ยินดังนั้น ก็พอจะรู้แล้วว่าคนคนนั้นคือใคร มันเป็นแม่เลี้ยงของหลิวลานเมิ่ง

ก็เลยผลักประตูเข้าไปทันที

จากนั้นก็กวาดตามอง ในนั้นมีชายสองหญิงสอง หนึ่งในนั้นมีหญิงอายุค่อนข้างมากด้วย แล้วก็มีหลิวฉวนจง จากนั้นก็เป็นคู่ชายหญิง เหมือนคู่รัก

อาจจะเป็นน้องชายต่างแม่ของหลิวลานเมิ่ง

ชายหนุ่มคนนั้นมองฉินเฟิง ก็คิดว่าเป็นพนักงาน เลยไม่ได้สนใจ แต่กลับจับมือกับหญิงอีกคน ก่อนจะหัวเราะอย่างถากถางแล้วพูด  เท่านี้ก็ดีแล้ว ตอนแรกยังอยู่ที่เรือนหอโทรมๆ ตอนนี้ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว ให้หลิวลานเมิ่งไปเตรียมส่งเงินแทนละกัน แต่สองแสนมันไม่พอหรอก ฉันอยากได้บ้านพัก อย่างน้อยก็ต้องสองล้าน ฉันยังอยากซื้อรถ แต่งงาน เลี้ยงลูกอีก คงจะถึงสองล้านน่ะ พ่อ คุณไปขู่อีกหน่อย แล้วเอาสองล้านมาให้ฉันหน่อย 

 นังโง่นั่นให้อยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของคุณ เครื่องกดเงินอัตโนมัตินี้ต้องใช้ให้คุ้ม ชีวิตที่มีความสุขในอนาคตของฉัน คงต้องพึ่งหลิวลานเมิ่งแล้วล่ะ 

 โอ๊ะ…… 

หัวขโมยงงเป็นไก่ตาแตก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

 เดี๋ยวนี้ การเป็นหัวขโมยก็ยากจะทำแล้ว รีบหนีไปเร็ว 

 โอเค 

แม้จะไม่รู้ว่าทำไม แต่ว่าหัวขโมยก็จับกระเป๋า ด้วยความยินดี แล้วก็รีบวิ่งไป วิ่งเร็วเป็นอย่างมาก

 ฉินเฟิง！ 

เมื่อหลิวลานเมิ่งเห็นดังนั้น ก็ทำอะไรไม่ถูกไปเหมือนกัน เธอคิดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะให้นายคนนั้นไปได้ เลยร้องออกมาเสียงดัง  ฉินเฟิง แกมันเลว ฉันกับคุณนั้นอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก 

เธอรู้ว่า ฉินเฟิงกำลังแก้แค้นเธอ แก้แค้นที่ก่อนหน้านี้เธอมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

ฉินเฟิงยักไหล่

อันที่จริงมันดีต่อหลิวลานเมิ่งมากเลย ถึงอย่างไรเขาก็หายโกรธแล้ว และโบนัสปลายปีของหลิวลานเมิ่งก็ยังอยู่ แถมถ้าเลี้ยวซ้ายไปนั้น ก็ไม่ใช่ซอยอะไร แต่เป็นสถานีตำรวจ

มันถือว่าเป็นการช่วยอย่างมากที่สุดแล้ว

แต่ว่า ในตอนนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา  อยู่ต่อหน้าฉันหลิวหลิน ยังอยากจะขโมยของอีก ฝันไป 

กร็อบ

แม้จะห่างกันแบบนี้ ฉินเฟิงเองก็ได้ยินเสียงกระดูกหัก ฉายาหญิงผู้ยิ่งใหญ่ที่หนึ่งของเมืองเจียงเฉิงไม่ได้โม้ไปจริงๆ ด้วย

แต่ไม่นาน หลิวหลินก็เดินเข้ามา ในมือก็ถือกระเป๋าในนั้นอยู่  นี่ของใคร？ 

 ของฉัน 

หลิวลานเมิ่งได้เห็นคนลงมือให้แล้ว เลยดีใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะรีบขอบคุณ  ขอบคุณมากนะ เมืองเจียงเฉิงของพวกเรายังมีคนใจดีอยู่ ดีกว่าพวกหน้าตายเย็นชาคนนี้มาก 

เธอจ้องฉินเฟิง

คนดี

ตอนแรกหลิวหลินอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เมื่อได้ยินคำนี้ ก็มีสีหน้าตึงอีก ก่อนหน้านี้มีคนมากมายพูดว่าเธอเป็นคนดี แต่เป็นอย่างไรล่ะ

สุดท้ายเธอก็พูดให้ร้ายฉินเฟิงไปแล้ว

เรื่องดีกลับกลายเป็นร้าย

 เอาล่ะ ฉันยังมีธุระอีก ไปก่อนล่ะ 

เธอเห็นฉินเฟิงที่อยู่ข้างๆ อีก ก่อนจะลูบใบหน้า มันมีความร้อนผ่าว แล้วก็ไม่กล้าเผชิญหน้าเล็กน้อย เลยอยากจะเดินจากไปทันที เพียงแต่ในใจก็แอบรู้สึกว่าคิดคุณของฉินเฟิงอยู่

 คุณดูคนอื่นสิ แล้วหันมาดูตัวคุณเอง 

หลิวลานเมิ่งปัดๆ กระเป๋าถือ ก่อนจะจ้องฉินเฟิง ด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ จากนั้นก็อยากจะจากไป แต่ว่าเพราะก่อนหน้านี้วิ่งเร็วมาก รองเท้าส้นสูงที่หลิวลานเมิ่งใส่นั้น ส้นมันหักแล้ว

ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกต เมื่อวิ่งตอนนี้ เลยล้มลงกับพื้น

 เจ็บจังเลย 

หลิวลานเมิ่งขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะนวดข้อเท้า จากนั้นก็อยากจะลุกขึ้นมา แต่ลุกขึ้นมาไม่ไหวเลย สุดท้ายเลยได้แต่มองไปทางฉินเฟิง

 พยุงฉันขึ้นมาหน่อย 

 ทำไมล่ะ 

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาทั้งสองนั้นเป็นคู่กัดกันตั้งแต่แรก เลยด่าทอถกเถียงกันมาตลอด ก่อนหน้านี้เธอมีความสุขบนความทุกข์ของฉินเฟิง เมื่อครู่ฉินเฟิงเองก็เอากระเป๋าส่งคืนให้หัวขโมย

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้น เป็นศัตรูแต่ก็เป็นเพื่อนกัน

 ช่างเถอะ 

ฉินเฟิงมองท่าทีน่าสงสารของหลิวลานเมิ่ง พลางส่ายหัว ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาตัวเอง เห็นแก่ภรรยาตัวเอง ฉินเฟิงเลยเดินเข้าไปหา

 นี่ จับมือฉัน อย่ามาโดนตัวของฉันนะ จะให้ดีก็ออกห่างจากฉันหน่อย อย่าให้ภรรยาของฉันเข้าใจผิด 

หลิวลานเมิ่งมองมือของฉินเฟิงที่ยื่นออกมา ตอนแรกที่ได้ยินประโยคแรก ก็รู้สึกซึ้งใจเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินประโยคหลัง ก็ด่าออกมาทันที  คุณคิดว่าฉันอยากจะเข้าใกล้คุณมากเหรอ 

แต่ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ว่าเธอก็ยังจับมือของฉินเฟิง

ถึงอย่างไรถ้าไม่จับตอนนี้ คงจะกลับไปไม่ได้แล้ว

ระหว่างที่กลับบ้าน ฉินเฟิงเดินอยู่บนถนน ด้วยใบหน้ารังเกียจ หลิวลานเมิ่งก็ดึงเสื้อผ้าของฉินเฟิง แล้วก็มีใบหน้ารังเกียจเหมือนกัน แถมยังพูดอย่างโหดร้าย  ฉินเฟิง คุณคิดว่าวันนี้มาช่วยฉัน ฉันจะตกลงเรื่องของเสี่ยวซินกับคุณ เป็นไปไม่ได้หรอก คุณต้องรู้จักตัวตนของตัวเอง คุณเป็นเพียงผู้รักษาความปลอดภัย แต่ตัวตนของเสี่ยวซินนั้น เป็นถึงประธานของบริษัทซานหยวนกรุ๊ป 

 ตัวตนของพวกคุณทั้งสอง มันต่างกันราวฟ้ากับเหว ยอมแพ้เถอะ 

หลิวลานเมิ่งโน้มน้าวอย่างอดกลั้น

เธอยอมรับทั้งหมด ว่าฉินเฟิงไม่เหมาะกับอิ่นซิน

 อ๋อ 

ฉินเฟิงตอบเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

 หน้าด้านจริงๆ 

หลิวลานเมิ่งเห็นว่าตัวเองพูดอยู่นาน แต่ฉินเฟิงก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเลย แต่พูดออกมาแค่นิดเดียว

แต่เพียงไม่นาน หลิวลานเมิ่งก็ถึงบ้านแล้ว

มันไม่ใช่บ้านพักที่สวยหรูดูแพงอะไร แต่เป็นเพียงอพาร์ตเมนต์เช่าธรรมดาๆ เท่านั้น สภาพแวดล้อมก็ไม่ได้ดีมาก มันไม่เหมาะกับหลิวลานเมิ่ง ที่เป็นถึงหัวหน้าหน่วยประชาสัมพันธ์ของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป

แม้โบนัสจะถูกหักไปแล้ว แต่เงินเดือนตามปกตินั้น ฉินเฟิงก็ไม่ได้หักอะไร และมันก็ไม่น้อยเลย

 นี่บ้านฉันเอง เข้ามาดื่มน้ำก่อนเถอะ 

ถึงจะคิดว่าฉินเฟิงไม่เหมาะกับอิ่นซิน แต่ถึงอย่างไรก็ได้พยุงเธอ กลับมาแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องดื่มน้ำสักแก้ว

 อือ 

ฉินเฟิงพยุงเขาขึ้นชั้นบนไป

หลังจากที่ขึ้นด้านบนไป ก็พบว่าที่ประตูห้องของหลิวลานเมิ่งนั้น มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ อายุราวๆ หกสิบกว่าปี ผมยุ่งเหยิง ใส่เสื้อสีเทา บนใบหน้าก็มีความเสื่อมเสียอยู่

 คุณมาได้อย่างไร？ 

หลิวลานเมิ่งมองคนคนนี้ แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป

 ลูกสาว 

ส่วนชายคนนั้นก็ลุกขึ้นมา แล้วก็มองหลิวลานเมิ่ง ในตาก็มีความอ่อนโยน  แม่ของคุณให้ฉันมาขอเงินคุณหน่อย บอกว่าน้องชายคุณจะแต่งงานแล้ว ยังไม่มีห้องอยู่ เลยอยากให้คุณให้สักสองแสน 

 เธอไม่ใช่แม่ฉัน 

ดวงตาทั้งสองของหลิวลานเมิ่ง เต็มไปด้วยความเกลียดชัง  หลิวฉวนจง ตอนนั้นคุณกับผู้หญิงคนนั้นเล่นชู้กัน แล้วถูกแม่ฉันจับได้ จากนั้นก็เกิดอุบัติเหตุกับแม่ฉัน คุณก็ได้หย่าอย่างที่ใจอยาก แล้วทิ้งฉัน ก่อนจะไปสร้างครอบครัวใหม่ ส่วนน้องชายคนนั้น เป็นลูกของคุณกับหญิงคนนั้น เกี่ยวอะไรกับฉัน 

ฉินเฟิงที่อยู่ข้างๆ ก็พอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

อิ่นซินเคยพูดถึงเรื่องของหลิวลานเมิ่ง ตอนนี้เป็นเพื่อนบ้านของพวกเขา แต่ว่าสิบปีก่อน ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงกับบ้านของหลิวลานเมิ่ง แม่ของเธอเกิดอุบัติเหตุ จากนั้นทั้งครอบครัวก็หย่ากัน

พอสร้างครอบครัวใหม่ ก็ไม่เอาเธอไว้แล้ว ยังดีที่ตอนนั้นหลิวลานเมิ่งโตแล้ว เลยตั้งใจเรียนและทำงาน บวกกับเงินทุนการศึกษา เลยเรียนจบมหาวิทยาลัยมาได้

จากนั้น ก็ออกจากเมืองเจียงเฉิงไปที่จิงตู

 ลูกสาว จะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไร แกก็เป็นลูกแท้ๆ ของฉัน จะลืมพ่อไม่ได้นะ ครั้งนี้ผู้หญิงคนนั้นบังคับให้ฉันมาขอเงินจากคุณ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ให้ฉันกลับไป แบบนี้ คุณสงสารฉันหน่อย ได้ไหม？ 

หลิวฉวนจง ก็คือพ่อของหลิวลานเมิ่ง มีใบหน้าที่น่าสงสาร

ทั้งเนื้อทั้งตัวก็สกปรก

 แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน 

หลิวลานเมิ่งขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้เธอถูกครอบครัวนี้ทิ้งไป ตอนนี้ยังมาหาเธออย่างหน้าไม่อายอีก

 คุณพูดแบบนี้ไม่ได้นะ นั่นมันน้องชายเลยนะ 

หลิวฉวนจงร้อนใจ เลยมองไปทางฉินเฟิงทันที  นายคนนี้ เห็นว่าคุณเป็นแฟนของลูกสาวฉัน เรื่องการแต่งงานของพวกคุณฉันก็อนุญาตแล้ว คุณช่วยฉันโน้มน้าวลูกสาวฉันหน่อย แค่สองแสนเอง นั่นมันน้องเธอนะ 

เขาเอาเรื่องแต่งงานมาพูด ให้ฉินเฟิงโน้มน้าว

แต่ฉินเฟิงนั้นพูดเสียงเย็นชา  ช่วยคุณงั้นเหรอ？ให้ตายก็ไม่มีทางทำหรอก คุณน่าจะเคยได้ยินคำโบราณ ถ้าแก่แล้วไม่ตายก็ต้องไปเป็นโจรขอเขากิน มันหมายถึงคนอย่างคุณนั่นแหละ 

 หลิวหลิน 

ฉินเฟิงอึ้งไป เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าจู่ๆ จะมีหลิวหลินโผล่ออกมาท่ามกลางผู้คน แถมยังมีในหน้าอาฆาต พลางมองเขาราวกับว่าอยากจะกินเขาเข้าไปสดๆ เลยล่ะ

ไปขัดใจผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

 ฉินเฟิง ฉันก็คิดว่าคุณเป็นนักบุญจริงๆ เสียอีก ไม่มีช่องโหว่อะไรเลย แต่ตอนนี้ถูกฉันจับได้แล้ว คุณชนคนเข้า ยังไม่เตรียมไปพยุงอีก นี่มันเลวถึงขีดสุดจริงๆ  หลิวหลินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

อันที่จริง เธอตั้งใจมาข้ามถนนตรงนี้

เพราะเธอไม่ยอมเลย และก็คิดมาตลอดว่าฉินเฟิงนั้นเป็นรุ่นที่สองที่ทำแต่เรื่องเลวร้าย ตอนนี้ซ่อนตัวเอาไว้ ก็เพื่อทำเรื่องเลวร้ายอะไร ดังนั้นเธอเลยอยากจะจับฉินเฟิงเข้าไปให้ได้

เพียงแค่จับเข้าไปได้แล้ว ก็จะทำเรื่องชั่วไม่ได้อีก

ดังนั้น เธอเลยตั้งใจเปลี่ยนทางกลับบ้าน โดยการมาอ้อมที่นี่ ทุกครั้งที่กลับบ้าน ก็จะกลับไปด้วยเส้นทางเดียวกับฉินเฟิง และจะได้สังเกตฉินเฟิงระหว่างทางไปด้วย

แต่ขนาดเธอเองก็คิดไม่ถึง ว่าจะหาช่องโหว่เจอจริงๆ

เลยหาฉินเฟิงเจอแล้ว！

ในที่สุดก็จับรุ่นที่สองนี้เจอแล้ว

 ใช่ๆ คนคนนี้ไม่เคารพผู้เฒ่าผู้แก่ ฉันข้ามถนนอยู่ดีๆ เขาเห็นแต่ก็ไม่หลบให้ แถมยังปรี่เข้ามาทันที โอ๊ย ขาฉัน เจ็บจังเลย กระดูกแก่ๆ ของฉัน คงจะเดินไม่ไหวแล้ว 

คนแก่ที่อยู่ที่พื้นนั้น ร้องห่มร้องไห้โวยวายอีกครั้ง

มันทำให้คนรอบๆ ยิ่งเห็นใจเข้าไปใหญ่

โดยเฉพาะหลิวหลิน แววตาที่มองไปทางฉินเฟิง มันดูไม่มีความเมตตายิ่งกว่าเดิม  คุณนั่นน่ะ คุณกล้ามากลั่นแกล้งคนแก่ เมืองเจียงเฉิงของพวกเรามีคนเลวแบบคุณได้อย่างไร 

ในตอนนั้น ฉินเฟิงลงมาจากจักรยานคันเล็ก ก่อนจะเดินมาอยู่ต่อหน้าคนชราคนนั้น แล้วชี้ไปที่หลิวหลิน พลางพูดเสียงต่ำ  รู้ไหมว่าคนคนนี้เป็นใคร？ 

 คนดี ไม่ได้เลวเหมือนคุณหรอก  คนชราคนนั้นพูดด้วยความน่าสงสาร

ก่อนจะผลักฉินเฟิง ไปทางกลุ่มคนที่อยู่ตรงข้าม

 นั่นสิ พวกเราเป็นคนดีที่ออกมาช่วย ไม่เหมือนคุณ เห็นคนแก่ก็ไม่หลบให้ แถมยังมาชนอีก คุณไม่ดูหน่อยเหรอว่าเขาอายุเท่าไหร่แล้ว 

 คนหนุ่มสาวเดี๋ยวนี้ ไม่มีความอดทนเลย รอนิดหน่อยก็ไม่ได้ 

 เห้อ ไร้คุณธรรม โลกก็ตกต่ำ คนยุคนี้ เป็นยุคแห่งการล่มสลายจริงๆ 

มีคนมากมายด่าฉินเฟิง

แต่ฉินเฟิงไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา แต่กลับมองคนชราคนนั้น พลางพูดหลอกล้อ  ผู้หญิงคนนี้ ชื่อหลิวหลิน เป็นหัวหน้าทีมของตำรวจอันดับหนึ่งของเมืองเจียงเฉิง 

 ฉินเฟิง คุณจะบอกว่าตัวตนของฉันมันทำไม…… 

หลิวหลินสงสัย เพราะไม่รู้ว่า ทำไมฉินเฟิงต้องบอกตัวตนของเธอ เพราะเธอจะมาเพื่อจับฉินเฟิง

แต่ยังไม่ทันรอให้เธอพูดจบ ก็ต้องอึ้งไป เพราะเธอเห็นคนแก่คนนั้นลุกขึ้นมาจากพื้น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จากนั้น ก็หนีไป

หนีไป……เร็วเหมือนโบยบิน

จากนั้น ในกลุ่มคนนั้น ก็มีคนวิ่งไป ขนาดหมอคนนั้นยังหนีไปเลย

 …… 

กลุ่มคนในนั้นก็เงียบอย่างประหลาด พลางสบตากันก่อนจะพากันงงเป็นไก่ตาแตก ไม่ได้บาดเจ็บ จนกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ เลยเหรอ

นี่ มีธุระหรือไง？

วิ่งเร็วกว่าพวกวัยรุ่นอีก

 ตอนนี้คุณน่าจะเข้าใจแล้วนะ แต่ก็ต้องขอบคุณมาก ชื่อเสียงความเป็นตำรวจของคุณ มันทำให้คนที่ตั้งในให้รถชนเพื่อเอาเงินของเมืองเจียงเฉิง ได้ฟังก็ต้องกลัว 

ฉินเฟิงหยุดอยู่ข้างกายหลิวหลิน พลางส่ายหัว

คนธรรมดา พวกเขาสามารถพบเจอพวกคนที่จะเอาเงินเลยตั้งใจให้โดนรถชน แต่การได้เจอตำรวจนั้นไม่เหมือนกันแล้ว เพราะมันจะยุ่งยากกว่าเดิม แล้วถ้าได้เจอหลิวหลิน ก็ต้องวิ่งหนีไปแล้ว

คนคนนี้เป็นหญิงผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ

ครั้งก่อนฉินเฟิงได้ข่าวเกี่ยวกับหลิวหลิน บอกว่าคนร้ายกระดูกหักไปห้าท่อน เพราะการตามจับกุมของหลิวหลิน ตอนที่คนร้ายฟื้นขึ้นมาก็พูดว่า  ฮือๆ ฉันยอมรับผิดแล้วๆ ให้หลิวหลินออกห่างไปจากฉันหน่อย 

ดังนั้นคนเลวในเมืองเจียงเฉิง ยังกลัวหลิวหลินทั้งนั้น

แต่พูดจริงๆ ฉินเฟิงเองก็ไม่คิดว่าผลมันจะดีขนาดนี้

 เอาล่ะ สำหรับคนมีคุณธรรมนั้น จะได้เจออีกในอนาคต 

ฉินเฟิงโบกมือ จากนั้นก็ขึ้นรถจักรยานเล็กๆ ไป ก่อนจะออกไปอย่างช้าๆ

ส่วนคนกลุ่มนั้น ก็มองกันไปมา สุดท้ายก็จากไปอย่างเขินอาย พวกเขาเป็นคนที่เข้ามามุงดูข้างนอกสุด เลยไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่เห็นคนอื่นพูดก็พูดตาม เลยคิดว่าฉินเฟิงทำผิดจริงๆ

แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าสุดท้ายจะเป็นการให้ร้ายฉินเฟิงเสียแล้ว

เลยจากไปอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

แต่ว่า คนที่ทำเรื่องใหญ่โตแบบนี้ ก็คือหลิวหลิน ในตอนนั้นเอง เธอหน้าแดงทั้งหน้า มือทั้งสองก็กุมกันขึ้นมา ก่อนจะแน่นอกไปด้วยความโกรธ

 ฉันแพ้อีกแล้ว 

 ครั้งนี้เข้าใจฉินเฟิงผิดแล้ว โอ๊ย ฉัน……ฉัน……ฉัน……กรี๊ด…… 

 หลิวหลิน……คุณอยากจะจับฉินเฟิงตลอดเวลาเลยใช่ไหม……จนแทบจะไม่ปกติแล้ว……กลง่ายๆ แบบนี้ก็มองไม่ออก？เรียนการทำงานมาตั้งเก้าปี แล้วก็เรียนในโรงเรียนตำรวจอีกสี่ปี เสียเปล่าหมดแล้วหรอ？ 

หลิวหลินรู้สึกช้ำในใจ มันขมขื่นจริงๆ

ตอนแรกเธอเผชิญกับฉินเฟิง ก็แพ้หลายรอบแล้วแต่ก็ยังสู้ต่อ ไม่เคยชนะเลยแม้แต่น้อย การที่จะแพ้นั้น เธอยังรับได้ แต่ครั้งนี้เข้าใจฉินเฟิงผิดไป ตัวเองเลยกลายเป็นคนช่วยฆาตกรแทน

ถ้าไม่ใช่ว่าฉินเฟิงพูดตัวตนของเธอออกไป เธออาจจะช่วยคนเลวทำเรื่องร้ายๆ ก็ได้

ครั้งนี้ก็ถูกฉินเฟิงสั่งสอนให้อีกแล้ว

รู้สึกแย่จริงๆ เลย

 โอ๊ย 

หลิวหลินโกรธขึ้นมา ในใจก็อึดอัดเป็นอย่างมาก สุดท้ายเลยพูดเสียงดังออกมา  ฉินเฟิง ครั้งนี้ฉันเข้าใจคุณผิดไป เป็นความผิดของฉันเอง ฉันคิดบุญคุณของคุณ ฉันจะต้องตอบแทนคุณให้ได้ 

น่าเสียดาย ที่ฉินเฟิงนั้นจากไปแล้ว

แต่ถนนเส้นนี้ เป็นเส้นที่พวกเขาไปนั้น เธอเองก็ต้องกลับไปจากทางนี้เหมือนกัน

ส่วนฉินเฟิงที่กำลังเดินอยู่บนถนน ก็เห็นว่าด้านในมีชายใส่ชุดคลุม แล้วก็ใส่หมวก ในมือมีกระเป๋าถือ กำลังวิ่งอย่างสุดกำลัง

ดูท่าทีเหมือนหัวขโมย

 ไอ้กระจอก มองอะไร ไสหัวไป 

เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าฉินเฟิงอยู่ด้านหน้า ก็รีบหยิบมีดสั้นออกมา ก่อนจะแกว่งอยู่ด้านหน้า เพื่อจะให้ฉินเฟิงถอยไป ถ้าเกิดเป็นคนปกติ เมื่อได้เห็นแบบนี้ ก็ต้องถอยออกห่างด้วยความตกใจแล้ว

แต่ทว่า ฉินเฟิงนั้นเย็นชา ก่อนจะเตะออกไป

เพียงแรงเตะทีเดียว

ก็เตะโดนคางของหัวขโมยพอดี จากนั้นหัวขโมยก็กระเด็นไป มีดสั้นและกระเป๋าถือในมือก็ตกลงสู่พื้น สุดท้ายก็เกิดเสียงตุ้บขึ้น พลางตกลงมาฟาดกับพื้น

ฟันก็หลุดออกมาสองซี่

 ครั้งหน้า อย่าไล่ให้คนไสหัวไปพร่ำเพรื่อ บางคน เขาก็สู้เป็นนะ 

ฉินเฟิงเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้น แล้วก็เตือนหัวขโมยคนนั้น

 ครับๆ 

หัวขโมยคนนั้นเอามือกุมฟันเอาไว้ ด้วยใบหน้าเจ็บปวด เขารู้ว่าเขาเจอกับคนจริงเข้าแล้ว

แต่ว่า ในตอนนั้นมีหญิงคนหนึ่งวิ่งตามมา หายใจหอบ ก่อนจะวิ่งพลางพูดว่า  หัวขโมย รีบจับหัวขโมยคนนั้นเร็ว เธอเอากระเป๋าของฉันไป 

 เห้อ หยุดได้แล้ว ฉินเฟิง คุณเป็นคนขวางให้นี่เอง 

เมื่อมาถึง หญิงคนนั้นก็พบว่าฉินเฟิงเป็นคนขวางให้ กระเป๋าของเธอยังอยู่ในมือของฉินเฟิง

 หลิวลานเมิ่ง 

ฉินเฟิงมองผู้หญิงคนนั้น ก็เห็นว่าเป็นหลิวลานเมิ่งพอดี มุมปากเลยกระตุกขึ้นก่อนจะเอากระเป๋านั้นคืนให้หัวขโมย  เปล่า คุณดูผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ขวางไว้ 

หลังจากที่ยัดมันให้กับหัวขโมยแล้ว ฉินเฟิงก็เตือนขึ้น  วิ่ง เร็ว วิ่งเร็วเข้า แล้วก็เลี้ยวไปทางด้านซ้ายของถนน มันมีซอยมากมาย หนีได้ง่ายมาก อย่าให้ถูกจับได้นะ 

 อันที่จริง บางครั้งคุณก็น่ารักดี ไม่ใช่แค่เป็นผู้หญิงที่สง่างาม 

ฉินเฟิงยิ้ม เขากลับมาสักพักแล้ว เพราะอิ่นซินกินโจ๊กอยู่ มีท่าทางเซ่อซ่านิดหน่อย เขาก็ไม่ได้ขัดจังหวะ และพบว่าเธอก็น่ารักดี

ปกติเป็นผู้หญิงสง่างามที่เย็นชาจอมเผด็จการ ตอนนี้ถูกเปิดเผยหมดแล้ว

 วางใจได้ ค่อยๆกิน ผมกลับมาเอาของน่ะ ไปทำงานแล้ว 

ฉินเฟิงหันหลังและเดินจากไป

เขายังมีอีกตำแหน่งหนึ่ง คือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป

 โธ่ 

อิ่นซินถอนหายใจอีกครั้ง กัดฟันเล็กน้อย มีความขุ่นเคืองในดวงตาเล็กน้อย:  ฉินเฟิง ทำไมคุณทำอาหารอร่อยขนาดนี้ ฉันอยากเลิกรักคุณ แต่ไม่รู้ทำไมคุณถึงมีความสำคัญในใจฉัน 

 เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ 

 แต่ครั้งหน้าแล้วกัน ครั้งหน้าจะต้องเย็นชาใส่คุณ วันนี้กินอิ่มก่อน อืม กินอิ่มก่อน 

อิ่นซินกินไปแล้วสามถ้วย

แต่เธอยังคงเป็นประธานบริษัทผู้หญิงคนหนึ่ง เอาแต่ใจตัวเองหน่อยก็พอแล้ว สามารถทำองค์กรขนาดใหญ่ได้ ตัดสินใจได้ เป็นไปไม่ได้หากพูดว่าจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนเลย ไม่แยแสฉินเฟิง สิ่งนี้ดีสำหรับทั้งสองคน

ตอนนี้รักลึกซึ้งมากแค่ไหน

ถ้างั้น 5เดือนหลังจากนี้ ทั้งสองคนแยกทางกันจะทรมานแค่ไหน

ตอนบ่ายฉินเฟิงไปทำงานแล้ว แต่เขารับต่อมาจากอ้ายเสี่ยวซี ตอนบ่ายอิ่นซินไปบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดแล้ว แม้ว่าขอบตาคล้ำนิดหน่อย แต่ก็ถือว่ายังพอมีชีวิตชีวาอยู่บ้าง

ถือว่าเป็นเรื่องดี

 พี่ฉิน เลิกงานแล้ว 

ตอนที่หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผ่านมา เขามองไปที่ฉินเฟิงด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ก็เห็นจนชินจนไม่รู้สึกประหลาดแล้ว

อันที่จริง จะโทษเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ได้ ในความจริงครั้งก่อนเขาไปรายงานหลิวลานเมิ่ง จากนั้นผู้บริหารระดับสูงก็มอบเงินโบนัสก้อนโตให้ แล้วก็ทำให้เขาปลื้มปีติทันที

รู้ว่าหลิวลานเมิ่งล่วงเกินฉินเฟิง ถึงจะเกิดเรื่องทั้งหมดนี้

ดังนั้น ตั้งแต่นั้นมา เขาจับตามองหลิวลานเมิ่งทุกวัน รายงานเป็นระยะ เป็นระยะ ก็เหมือนวันนี้ เขารายงานเป็นครั้งที่สามแล้ว

ถ้าฉินเฟิงไม่บอกให้ทำเหมือนปกติ ไม่แน่เขาก็อาจจะมาไถ่ถามทุกข์สุขตั้งนานแล้ว

 อืม 

ฉินเฟิงโบกไม้โบกมือ เลิกงานแล้ว ทันใดนั้นก็เดินออกไป เจอจักรยานคันเล็กแล้วและขี่มันไป

บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปอยู่ห่างจากตระกูลอิ่นอยู่พอสมควร ถ้าหากนั่งรถบัส เป็นช่วงเวลาที่คนเลิกงานส่วนใหญ่ คนจะเยอะมาก ในทางกลับกันการขี่จักรยานคันเล็กจะสะดวกกว่าหน่อย

ลมโชยพัดผ่านมา

ในช่วงชีวิตทหาร มีเพียงเลือด ศพ เสียงตะโกนไปทั่วท้องฟ้า สายลมพัดผ่านส่งกลิ่นคาวเลือดโชยมา

ชีวิตที่ว่างเปล่าเช่นนี้กลับเป็นความปรารถนาอย่างหนึ่ง

 โธ่เอ๋ย 

จนกระทั่งเสียงคร่ำครวญเก่าแก่ ดังขึ้นตรงหน้าของฉินเฟิง

 …… 

ฉินเฟิงมองไปยังด้านหน้าของจักรยานคันเล็ก คนที่นอนอยู่บนพื้น สวมชุดเก่าทั้งตัว ดูแล้วเป็นชายวัย 50-60 ปี นอนอยู่บนพื้น จับขาตัวเอง สีหน้าทรมาน

แวบแรก คิดว่ามันเป็นเรื่องจริง

แต่ว่า รถของฉินเฟิงไม่ได้ชนกับชายชราคนนี้ ชายชราคนนี้เข้ามาใกล้ก่อน จากนั้นก็นอนลง

 ลุง ฉันไม่เข้าใจ คุณไปชนคนรวยเหล่านั้นไม่ได้หรือไง ฉันขี่จักรยานคันเล็กนิดเดียว คุณก็จะมาต้มตุ๋นกัน? คุณเอาจริงเหรอเนี่ย? 

มุมปากของฉินเฟิงกระตุกเล็กน้อย

เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นพวกต้มตุ๋น

แต่เขาแต่งตัวจนอยู่แล้ว และขี่จักรยานคันเล็กๆ นี่ก็จะมาต้มตุ๋นกันงั้นเหรอ?

เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า

 คนสมัยนี้ต่างก็ฉลาดกันหมด บนรถมีกล้องบันทึก ไม่สามารถนอนลงได้ คนอย่าง

พวกคุณนี่แหละที่ง่ายต่อการแสร้งวิ่งชนหวังเรียกเงินค่าเสียหายได้ดีที่สุด วางใจเถอะ ฉันมืออาชีพ หนึ่งหมื่นสองพัน ไม่รับเกินไปกว่านี้  ชายชรากะพริบตากระซิบกับฉินเฟิง

ต่อมา ก็เริ่มร้องไห้ขึ้น พยายามร้องไห้คร่ำครวญ:  อ๊า….เจ็บอ่ะ โดนชนแล้ว โดนชนแล้ว เท้าของฉัน ขาของฉัน เจ็บมาก ช่วยด้วย…… 

เพราะชายชราอายุ 50 ปี ดูค่อนข้างน่าสงสาร จึงดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้มาที่นี่ทันที

 พ่อหนุ่ม ทำไมคุณทำแบบนี้ ฉันเห็นกับตาว่าชายชราข้ามถนน คุณก็ไม่ยอมให้เขาไป ก็ขับตรงไปเลย คุณหมายความว่ายังไง จะฆ่าเขาเหรอ? 

 ไม่เคารพคนแก่ ประเทศต้าหัวของเราทำไมมีคนอย่างคุณด้วย ขาดศีลธรรม 

 ฉันเป็นหมอ อาการบาดเจ็บนี้ ค่อนข้างสาหัสเลยจริงๆ พ่อหนุ่ม ถ้าวันนี้คุณดูแลคุณลุงไม่ดี พวกเราก็จะไม่ให้คุณไป คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณทำ 

หลายคนในนั้นกล่าวหาฉินเฟิง มีแม้กระทั่งคนที่เรียกตัวเองว่าหมอ ตรวจสอบด้วยตัวเองแล้ว บอกว่ามีปัญหาหนัก ต้องไปแอดมิทที่โรงพยาบาล

ทันใดนั้นก็ทำให้คนส่วนใหญ่เชื่อ และประณามฉินเฟิง

 ไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลย หรือว่าเป็นแก๊งต้มตุ๋น 

คนหนึ่งรับผิดชอบนอนลง จากนั้นก็ทำตัวน่าสงสาร ให้คนอื่นเวทนา และก็มีสองสามคนอยู่ใกล้ๆ และบอกว่าเห็นกับตาว่าฉินเฟิงเป็นคนชน แล้วก็เรียกตัวเองว่าหมอ บอกว่าอาการบาดเจ็บสาหัส

มุกนี้แนบเนียนมาก

คนเดินผ่านไปมาแถวนี้ฟัง ต่างก็รู้สึกฉินเฟิงทำเรื่องไม่ดี ชนคนแก่ แล้วจากไปอย่างไม่สนใจใยดีทันใดนั้นก็ขวางทางฉินเฟิงทันที

ฉินเฟิงมองก็รู้แล้ว ว่าคนเหล่านี้ ไม่ได้ก่ออาชญากรรมครั้งแรก

มีฝีมือมาก

แต่ในตอนนี้ มีเสียงหัวเราะดังมาจากข้างๆ:  ฮ่า ๆ ฉินเฟิง คุณซวยแล้วล่ะ พอเลิกงานก็เจอเรื่องแบบนี้อีก 

 หลิวลานเมิ่ง? 

ฉินเฟิงเอียงหน้ามอง ท่ามกลางฝูงชนที่อยู่ด้านข้าง ผู้หญิงใส่กระโปรงลายสก๊อต นั่นก็คือหลินลานเมิ่ง ซึ่งเป็นใบหน้าที่หัวเราะร่า เห็นได้ชัดว่ารู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่น

 จริงสิ ฉันเพิ่งถ่ายเหตุการณ์เมื่อกี้ไป พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ แต่ว่า… 

หลินลานเมิ่งแกว่งโทรศัพท์ จากนั้นก็กะพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์ :  แต่ว่า ฉันไม่อยากให้คุณเลย คุณก็เสียเวลาอยู่ที่นี่ไปเถอะ ฉันไปก่อนละ ฮ่า ๆ ฉันกลับไปหัวเราะเยาะคุณกับเสี่ยวซินดีกว่า 

รู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่น

เธอยิ้มไม่หุบตลอดทาง ความหดหู่ในใจก็สลายไปในทันที เดิมทีตลอดในช่วงเวลานี้ มักจะตกเป็นเป้าหมายของผู้อื่นอย่างอธิบายไม่ถูก โบนัสสิ้นปี โบนัสครึ่งปี โบนัสรายไตรมาส โบนัสรายเดือน โบนัสปลายปีหน้า….โบนัสประจำเดือนปีหน้าก็ถูกหักทั้งหมด

ทำให้เธอเศร้าใจไม่หยุดหย่อน

ที่สำคัญก็คือ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอไม่รู้ว่าตัวเธอไปล่วงเกินใครไว้

ถูกโจมตีอย่างอธิบายไม่ถูก

แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว เห็นฉินเฟิงเป็นแบบนั้น อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นบ้างแล้ว อันที่จริงเธอไม่มีคลิปที่คุณลุงวิ่งให้รถชนเพื่อเรียกค่าเสียหาย แค่พูดยั่วโมโหฉินเฟิงเท่านั้น

ความสัมพันธ์ของคนสองคนได้หมดไปครั้งก่อนแล้ว เขาไม่ได้ติดค้างฉินเฟิงแล้ว

ดูถูกฉินเฟิงมาโดยตลอด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่ำต้อยคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายเพื่อนสนิทที่อ่อนดั่งดอกไม้ประณีตดั่งหยกล้ำค่า ไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด

ดังนั้นฉินเฟิงถูกหลอก เธอถึงจะมีความสุขขนาดนั้น รู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่น

แต่ เธอไม่รู้ว่าในอนาคตของตัวเองจะต้องลำบากอีกแน่

ฉินเฟิงมองหลิวลานเมิ่งจากไป รู้สึกว่าไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร อย่างมากก็แค่หักโบนัสในปีถัดไป เรื่องใหญ่กว่านี้หน่อย จริงๆเขาไม่ได้ผูกพยาบาท

แต่ตอนที่เขากำลังจะแก้ปัญหาตรงหน้านี้

มีคนกระโดดออกมาจากฝูงชนข้างนอก สวมชุดกีฬาสีดำ ผู้หญิงที่มีรูปร่างที่สง่างามมาก ใบหน้าตื่นเต้น พูดกับฉินเฟิงว่า:  ในที่สุด ในที่สุดฉันก็หาหลักฐานการกระทำความผิดของคุณได้แล้ว ฉินเฟิง ครั้งนี้ฉันจะจับคุณ 

 จะฆ่าฉัน แกกล้าเหรอ! 

แววตาที่โหดเหี้ยมปรากฏขึ้นในดวงตาของจางว่าน

ไม่ว่ายังไงตัวเองก็เป็นรองหัวหน้าบอดี้การ์ดมังกรเมืองเจียงเฉิง หลานชายของท่านสามจาง ต้าตาวคนนี้กล้าฆ่าเขาเหรอ?

 ฆ่า 

แต่ว่า นำมาซึ่งน้ำเสียงที่เย็นชาของต้าตาว

 ครับ 

คนนับหลายร้อยคน ร้องโห่พร้อมเพรียงกัน ถือมีดเล่มใหญ่ในมือ เดิมทีเป็นผู้คนจากโลกใต้ดิน การต่อสู้เป็นเรื่องธรรมดา ทันใดนั้นก็จะฆ่าพวกจางว่านและคนเหล่านั้น

กล้าจริงด้วย!

จางว่านอึ้ง ต้าตาวคนนี้บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว

 หยุด พวกเราออกไปเดี๋ยวนี้  จางว่านรีบตะโกน

พวกเขามีเพียง 100 คน และอีกฝ่ายมี 500 คน หลังจากเวลาผ่านไป พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะมีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บกี่ราย สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือไม่แน่เขาอาจจะออกไปไม่ได้

ทำได้แค่อ่อนลงเท่านั้น

 หยุดเถอะ 

ฉินเฟิงให้สัญญาณมือ

เขาไม่อยากให้ หน้าบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด ทำอะไรที่เกิดการเปื้อนเลือด นี่คือที่ของภรรยาของเขา

 รับทราบ 

ลูกน้องเหล่านั้นหยุดการกระทำ

ต้าตาวออกคำสั่งที่เด็ดขาดกับลูกน้อง คำสั่งของฉินเฟิงก็คือคำสั่งที่แท้จริง

 เวรเอ๊ย 

จางว่านแอบสบถ แค้นใจต้าตาว และพูดว่า:  ไป 

 ไอ้เดฌกน้อย ยังถือว่าโชคดี แต่ที่เมืองเจียงเฉิง ไม่ได้มีเพียงการใช้กำลังในการกำหนดทุกอย่างหรอกนะ  หวงจงยิ้มอย่างเย็นชา ชี้ไปที่หัวของตนเอง

แสดงให้รู้ว่าต้องหัดใช้สมอง

ที่จริงก่อนหน้านี้เขาคิดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะมีความเกี่ยวข้องกับคนในสังคมอิทธิพลมืด แต่เขารู้ว่าฉินเฟิงมีความสามารถในการต่อสู้ อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ ต้าตาวคนนั้นถึงมีส่วนเกี่ยวข้องกันกับฉินเฟิง

โง่จริงๆ

เพราะฉินเฟิงคนเดียว ไปล่วงเกินจางว่าน เสียหายอย่างมาก จางว่านไม่น่ากลัว แต่คนที่น่ากลัวคือท่านสามจางที่อยู่เบื้องหลัง

หลังจากนั้น คนเหล่านี้เดินจากไปอย่างคอตก

 พี่ใหญ่ 

ต้าตาวมาถึงข้างๆฉินเฟิง

 ดูเหมือนว่าฉีหยุนจะฝึกคุณมาอย่างดี เห็นผลในไม่กี่วัน  ฉินเฟิงเหลือบมองต้าตาว

ไม่เพียงแค่นิสัย แม้แต่บุคลิกลักษณะก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เปลี่ยนเป็นเข้มแข็งเล็กน้อย

 ใช่ 

ต้าตาวพยักหน้า แต่ในสายตาฉายให้เห็นถึงความกลัว เพราะไม่กี่วันนั้นก็เป็นเพราะปีศาจร้ายอย่างฉีหยุนนั่น พวกเขาเกือบตายอยู่ในภูเขาป่าลึกที่ห่างไกล

แต่เพราะเช่นนี้ มันจึงเริ่มแตกต่างจากพวกอันธพาลทั่วไป

 แต่พี่ใหญ่ ต่อไปอาจจะเกิดปัญหาแล้ว จางว่านคนนั้นคือหลานชายของท่านสามจาง ท่านสามจางเป็นรองหัวหน้าบอดี้การ์ดมังกร อย่าดูถูกเชียว 

ต้าตาวกล่าวเตือนอย่างเป็นปกติ

แม้ว่าเขารู้ว่าฉินเฟิงสุดยอดมากก็ตาม แต่ในเมืองเจียงเฉิงทุกคนต่างก็รู้ถึงความน่ากลัวของบอดี้การ์ดมังกร

 ฉันรู้จักท่านสามจาง ตอนนี้เขาไม่มีทางลงมือกับพวกคุณหรอก 

ก่อนหน้านี้ฉีหยุนมอบเอกสารให้ชุดหนึ่ง ซึ่งเกี่ยวกับท่านสามจางนั่น เขาเป็นผู้จัดการเรื่องกิจการบอดี้การ์ดมังกร มันสมองดีเป็นที่หนึ่ง ไม่มีค่อยสนใจคนอย่างฉินเฟิงหรอก

อีกอย่างเรื่องของต้าตาว ส่วนใหญ่มีเจ้าบาดแผลต้าตาวมาแก้ปัญหา

สังคมอิทธิพลมืดก็มีกฎสังคมอิทธิพลมืด

อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่น่าจะเกิดขึ้น

 ถ้ามีปัญหาก็แจ้งฉัน หรือแจ้งฉีหยุน 

ฉินเฟิงตบไหล่ของต้าตาว มักจะบอกเสมอว่า ต้าตาวไม่ใช่คนเลวอะไร อีกอย่างวัยเด็กของเขา ทำให้เขาต้องทำหน้าที่ดังกล่าว

อีกอย่างพอทำแล้วก็ไม่สามารถหันหลังกลับได้

 รับทราบ  ต้าตาวตอบกลับ

 พาคนไป อย่าทำให้คนอื่นตกใจ 

หลังจากนั้นฉินเฟิงลงมา ต้าตาวก็พาคนไปแล้ว ตอนนี้บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดถูกปิดล้อมอย่างเป็นทางการแล้ว

 เถ้าแก่ คุณสุดยอดมากเลย 

อ้ายเสี่ยวซีเห็นคนพวกนั้นไปแล้ว ถอนหายใจอย่างโล่งอก มองฉินเฟิง นัยน์ตาเป็นประกายเล็กน้อย

อีกอย่างคนเหล่านั้น ก็เรียกฉินเฟิงว่าพี่ใหญ่

น่าเกรงขามมาก

ในที่สุดเธอก็เข้าใจสักที ทำไมอิ่นซินถึงยอมรับฉินเฟิง ก่อนหน้านี้เขาไม่เข้าใจเลย มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับฉินเฟิง แต่ไม่มีข้อไหนดีสักข้อเลย ต่างก็ว่าเป็นขอทานบ้าง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต้อยต่ำบ้าง ลูกเขยจนๆแต่งงานเข้ามาอยู่บ้านฝ่ายหญิงบ้าง ผู้ชายเกาะผู้หญิงกินบ้าง

แม้ว่าเธอมีมารยาท แต่ละคำก็พูดว่าคุณฉิน แต่ในใจของเธอ ก็ดูถูกฉินเฟิงเล็กน้อย รู้สึกว่าฉินเฟิงไม่คู่ควรกับอิ่นซิน

แต่ดูตอนนี้แล้ว ที่แท้ก็เป็นพี่ใหญ่คนหนึ่ง มิน่าล่ะอิ่นซินถึงยอมรับฉินเฟิงได้

เข้าใจหมดแล้ว

 โอเค ทำงานต่อเถอะ 

หลังจากแก้ปัญหาเสร็จแล้ว ฉินเฟิงก็กลับไป ต้องกลับไปดูแลอิ่นซิน อารมณ์ของอิ่นซินในตอนนี้แปรปรวนมาก

ในเวลานี้ อิ่นซินตื่นพอดี

 ปวดหัวมาก โอ๊ย ที่รัก 

เพราะหลับนานเกินไป อิ่นซินตื่นมาสิ่งแรกที่รู้สึกคือปวดหัวเล็กน้อย ยกมือขึ้น ทำน้ำเสียงออดอ้อน ต้องการให้ฉินเฟิงช่วยประคองให้

แต่วินาทีต่อมา เธอก็หยุดการกระทำ ดวงตาเบิกกว้างสับสนอย่างเป็นที่สุด:  ฉันลืมไปเลย ฉันไล่เขาออกไปแล้วนี่ 

 โธ่ 

อิ่นซินถอนหายใจยาวๆ รู้สึกร่างกายไม่มีแรง ท้องร้องจ๊อก ๆ หิวแล้ว แต่เธอรู้ว่าตอนนี้ที่บ้านไม่มีอาหาร

เพียงแต่จู่ ๆ เธอก็สังเกตเห็นบางสิ่ง

พูดให้ถูกก็คือ มันเป็นข้อความบนโต๊ะข้างเตียง:  ที่รัก เมื่อคืนคุณก็ไม่ได้ทานข้าว เช้าวันนี้ก็ไม่ได้ทานข้าว ตอนนี้อย่ากินของที่มันเลี่ยนเกินไป ในหม้อมีโจ๊ก โจ๊กไข่เยี่ยวม้า ต้มไว้ให้คุณเป็นพิเศษ ระวังร้อนด้วยล่ะ 

ลงชื่อ ฉินเฟิง

ติ๊กตอกติ๊กตอก

ทันใดนั้น อิ่นซินรู้สึกว่าดวงตาของเธอชุ่มชื้นอีกครั้ง พูดอย่างทำอะไรไม่ถูก:  ฉินเฟิง ทำไมคุณดีกับฉันขนาดนี้ คุณรู้ไหม ฉันค่อยๆตกหลุมรักคุณ แต่ว่า แต่ว่าคุณไม่มีความสามารถ แม้แต่สัญญาก็ทำตามไม่ได้ สักวันหนึ่งเราก็ต้องจากกัน ทำไมคุณ ถึงไม่พยายามหน่อย 

ความรู้สึกสับสนแผ่ซ่านไปทั่วตัวเธอ

ทันใดนั้นก็ต้องการที่จะนอนและไม่อ่านโน้ตต่อ แต่สักพักก็รู้สึกท้องร้องจ๊อก ๆ หิวแล้วจริงๆ อิ่นซินเบ้ปาก จนในที่สุดก็ลุกจากเตียง

มุ่งหน้าไปยังห้องครัว

อิ่นซินยืนอยู่ที่ห้องครัว มองโจ๊กไข่เยี่ยวม้ามันในหม้อ กลิ่นหอมโชยออกมา ทำให้เธอกลืนน้ำลาย:  ฉันกินสักมื้อ น่าจะไม่หลงรักมากขึ้นอีกมั้ง 

 อืม คงไม่หรอก 

อิ่นซินพูดกับตัวเอง จากนั้นก็หยิบถ้วยและเริ่มตักใส่ เธอชอบกินโจ๊กไข่เยี่ยวมากที่สุด จากนั้นก็นั่งลงบนโต๊ะ หยิบช้อนแล้วกินเบาๆ

 อร่อย ฝีมือทำอาหารของสามีดีขึ้นเรื่อยๆเลย 

อิ่นซินกินคำแรก ก็อดไม่ได้ที่พูดออกมา แต่วินาทีต่อมาถึงตอบสนองได้ว่า พูดถึงสามีอีกแล้ว ไว้วางใจในตัวฉินเฟิงโดยทันที

แบบนี้ไม่ได้

จะยิ่งทำให้หลงรักมากขึ้น

เจ็บสั้นๆดีกว่าเจ็บยาวๆ ดังนั้นเธอจึงกินคำที่สอง คำที่สาม คำที่สี่ คำที่ห้า ….แต่ละคำกินเข้าไป กินอย่างเอร็ดอร่อย ยังไงซะฉินเฟิงก็ไม่อยู่ ไม่รู้หรอกว่าเธอร้องเรียกสามี

เรื่องที่เหลือ กินเสร็จค่อยว่ากัน

หิวแล้ว

จากนั้น เธอกินหมดพอดี และเลียมุมปากของตัวเอง เธอตกตะลึง เพราะเธอพบว่าฉินเฟิงกำลังพิงอยู่ที่หน้าประตู และมองเธออยู่อย่างนี้

 ไม่เป็นอะไรก็ดี 

หลังจากที่ฉินเฟิงแน่ใจแล้วว่าพวกเขาไม่เป็นอะไร ก็หันหลังกลับ มองไปยังคนเหล่านี้ สุดท้ายก็หันสายตาไปมองที่หวงจง :  แกจะทำอะไร？ 

เขารู้ดีอย่างมาก หวงจงมาเพื่อหาเรื่อง

 ฉันมาทำอะไรน่ะเหรอ？ก็ต้องมาเป็นแขกอยู่แล้วนะสิ ฉันเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของอิ่นซินนะ มีมิตรภาพต่อกัน มาเป็นแขก คงไม่แปลกหรอกนะ ส่วนคนเหล่านี้ ล้วนเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันเป็นคนพามาเอง แกคงไม่ไล่พวกเราไปหรอกนะ 

หวงจงทำท่าทางมีเหตุมีผล ถ้าหากคุณไม่ต้อนรับฉัน งั้นคุณนั่นแหละที่ไม่มีมารยาท

ถ้าหากไม่มีมารยาท งั้นฉันก็ไม่ถือสาที่จะทำอะไรลงไป

 มาเป็นแขก？ 

ฉินเฟิงเลิกคิ้ว :  บังเอิญจัง ฉันก็มีเพื่อนมาเป็นแขกเหมือนกัน ไม่งั้น มาด้วยกันไหม？ 

 แกก็มีเพื่อนมาด้วย？ 

หวงจงรู้สึกแย่โดยทันที แต่ว่าทันใดนั้นก็คิดได้ว่า ฉินเฟิงก็แค่ลูกเขยจนๆที่แต่งงานเข้ามาอยู่บ้านภรรยาเท่านั้นเอง จะมีเพื่อนอะไรได้ จะสามารถทำอะไรได้ ยิ้มอย่างดูถูกทันที :  แล้วแต่แก 

 โอเค 

ฉินเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ว กดโทรออกไป

รอประมาณห้านาทีแล้ว หวงจงค่อนข้างหมดความอดทน พูดขึ้นมาทันทีว่า :  ไอ้เด็กน้อย แกยังเรียกคนมาอีกเหรอ แกนี่โง่จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ มองไม่ออกเหรอว่านี่มันอยู่ในสถานการณ์แบบไหน？รู้ไหมว่าเพื่อนของฉันเป็นใคร？จางว่าน พี่ใหญ่แห่งถนนหนานแจ เห็นคนพวกนี้ไหม ล้วนแต่เป็นลูกสมุนของพี่ว่านของฉันทั้งนั้น 

หวงจงโบกไม้โบกมือ ผู้ชายกว่าหลายร้อยคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

แม้ว่าคนพวกนี้จะยืนอยู่ข้างหลังของจางว่านก็ตาม

และจางว่านที่สวมใส่ชุดดำ จับๆกรอบแว่นของตัวเองแล้ว มองไปที่ฉินเฟิง พูดด้วยความหยิ่งเล็กน้อยว่า :  ยอมแพ้การต่อสู้ที่ไร้ความหมายนี่เถอะ ฉันไม่เพียงแค่เป็นพี่ใหญ่แห่งถนนหนานแจ ฉันยังเป็นหลานชายของท่านสามแห่งบริษัทบอดี้การ์ด มังกร จำกัด เพราะงั้นยอมแพ้เถอะ ไม่มีใครมาหรอก ไม่มีใครกล้ามา ที่เมืองเจียงเฉิง มีไม่กี่คนที่กล้ามาล่วงเกินอาสามของฉัน 

 ท่านสามจางแห่งบอดี้การ์ดมังกร？ 

ฉินเฟิงมือไพล้หลัง พอที่จะรู้จักคนๆนี้

ครั้งก่อนต้าตาวเคยบอกกับเขาว่า บริษัทบอดี้การ์ด มังกร จำกัดเป็นองค์กรใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงเฉิง ในนั้นผู้มีฝีมือที่รับผิดชอบการต่อสู้เป็นที่เรียกขานกันว่าซ่างเปียวบอดี้การ์ดมังกรมือวางอันดับหนึ่ง

และที่รับผิดชอบติดต่อสื่อสารกับผู้อื่น ก็เป็นที่เรียกขานกันว่าท่านสามจางแห่งบอดี้การ์ดมังกรเจ้าปัญญาอันดับหนึ่ง

 ดังนั้น กลัวแล้ว？ถ้าหากแกยอมมอบสองล้านให้อย่างเชื่อฟัง ฉันก็พอพิจารณาดูได้ว่า ไม่เอาแกถึงตาย ให้แกได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข 

จางว่านยกแว่นตาขึ้นแล้ว นัยน์ตาปรากฏแสงแห่งความเยือกเย็น

อันที่จริง หวงจงเพียงแค่ให้เขาสั่งสอนฉินเฟิงสักยกหนึ่ง หักแขนสักข้างหนึ่งอะไรทำนองนี้ก็พอแล้ว กลับว่าไม่ได้คิดที่จะฆ่าฉินเฟิงให้ตาย แต่จางว่านก็ไม่ถือสาที่จะรีดไถเงินจากฉินเฟิงสักก้อน

ถึงอย่างไรคนธรรมดาทั่วไปอยู่ในเวลาแบบนี้ เกรงว่าจะตกใจจนไม่รู้จักบันยะบันยังแล้ว

เพียงแต่ว่า มุมปากของฉินเฟิงงอลง :  เพราะงั้น คนนั้นที่เรียกว่าท่านสามจางแห่งบอดี้การ์ดมังกร เป็นคนชั่วประเภทเดียวกันกับแก？ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งว่า ล้วนแต่ไม่ใช่คนดีอะไร ใช่ไหม ？ 

 คนชั่วประเภทเดียวกัน ไม่ใช่คนดีอะไร？ 

จางว่านตกตะลึงก่อนเลย ตามมาด้วยนัยน์ตาที่สาดส่องความโมโหออกมา ：  ไอ้เด็กน้อย คนอย่างแก กล้ามาว่าอาสามของฉัน？แค่ท่านสามพูดออกมา สามารถทำให้แกตายโดยไม่มีที่ฝังศพได้เลยนะ 

 วันนี้ไม่ต้องถึงท่านสาม ฉันก็สามารถฆ่าแกให้ตายและเอาเถ้ากระดูกของแกไปโปรยทิ้งได้ 

จางว่านโมโห

 แกลองดูสิ 

ใบหน้าของฉินเฟิงไม่สะทกสะท้าน

 ไอ้เด็กน้อย แกนี่กล้ามากนะ แต่วันนี้อยากลองก็ลองดู ขึ้นไป 

จางว่านโบกมือ

สมุนกว่าร้อยคนที่อยู่เบื้องหลังก็ก้าวขึ้นไปแล้ว แต่ว่าในเวลานี้ ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นรอบๆแล้ว ให้พวกเขาหยุดลงครู่หนึ่ง

 นี่คือ？ 

พวกลูกสมุนเหล่านั้น มองไปรอบๆ

ตูม

เสียงของมอเตอร์ไซค์ มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับออกมาจากหัวมุมแล้ว ตามมาด้วยคันที่สอง คันที่สาม คันที่สี่ ……ฝุ่นและเขม่าควันลงขึ้นสูง ทำให้คนมองเห็นไม่ชัดเจนว่ามีมอเตอร์ไซค์มากี่คันกันแน่

แต่ว่า ดำมืดสนิท

อย่างน้อยก็มีกว่าหลายร้อยคน

แต่ว่าเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ยังมีเรื่องที่เจ๋งกว่าอีก รถฮัมเมอร์คันแล้วคันเล่าขับมาถึงที่นี่แล้ว สีดำ ท่าทางที่ดุดัน นำมาซึ่งกลิ่นอายแห่งการฆ่า เสียงดังเอี๊ยด รถฮัมเมอร์หยุดลงทันที

ลงมาจากบนรถคนแล้วคนเล่า สวมชุดดำ รูปร่างสูงใหญ่และแข็งแรง

และมีกว่าหลายร้อยคน!

แต่ละคนมีลักษณะที่ดุร้ายโหดเหี้ยมอำมหิต

 มีอย่างน้อย 500 คน 

จางว่านเห็นฉากนี้ มีเหงื่อเย็นๆไหลบนใบหน้า นี่เป็นกองกำลังของใครกัน 500 คนเต็มๆ อย่างที่รู้พวกเขาตรงนี้มีแค่ 100 คนเท่านั้น

มิตรหรือศัตรู?

 ล้อมพวกเขาไว้ 

วินาทีถัดมา มีเสียงมาจากรถฮัมเมอร์คันหนึ่ง

 รับทราบ 

ลูกน้องเหล่านั้นต่างจากพวกอันธพาลทั่วไป ไม่มีรอยสักบนร่างกายมากนัก กลับมีความเด็ดเดี่ยวหนักแน่น มีระเบียบ ทันใดนั้นดวงตาปรากฏความดุร้าย ล้อมรอบจางว่านและคนอื่นๆทันที

 เวรเอ๊ย ใครกัน? 

จางว่านแอบสบถ

คนพวกนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังมุ่งหน้ามาหาพวกเขา

ตึง

ประตูรถเปิดออก และชายร่างสูงก็ลงจากรถ

 ต้าตาวเป็นแกเองเหรอเนี่ย 

หลังจากที่จางว่านเห็นต้าตาว ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คือต้าตาวคนแห่งถนนตงเจียคนนั้นนี่เอง เขาเคยได้ยินมาก่อน เพียงแต่ไม่รู้ว่ามีกำลังคนมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

จากนั้น เขาก็หันไปหาฉินเฟิง ยิ้มมุมปากกล่าว:  ฉันก็คิดว่าแกเรียกหาใคร? ที่แท้ก็ต้าตาวคนนี้เอง เหอะ ฉันจะบอกแกให้นะ เขาไม่กล้าล่วงเกินฉันหรอก ฉันเป็นหลานชายของท่านสาม เขาไม่กล้ายุ่งฉันหรอก 

 ต้าตาว แกถอยไปซะดีๆเถอะ อย่าหาเรื่องให้ลำบากใจเลย 

จางว่านมั่นใจ เพราะเขารู้ว่าต้าตาวมีพฤติกรรมอย่างไร ไม่กล้าล่วงเกินเขาหรอก คนเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวก็จะถอยกลับไปอย่างเชื่อฟัง

หวงจงยิ้ม

หาผู้ช่วย จะมีประโยชน์อะไร เดี๋ยวก็ถอยกันไปหมดแล้ว

แต่ทว่า ต้าตาวไม่ได้ถอยไป ไม่แม้แต่จะสนใจจางว่านและหวงจงเลย เดินผ่านฝูงชน เดินมาถึงตรงหน้าฉินเฟิง กล่าวคำนับ:  พี่ใหญ่ 

 พี่ใหญ่! 

ลูกน้อง 500 คนข้างหลัง ตะโกนพร้อมกัน

เสียงดังสนั่นฟ้า

 พี่ใหญ่? 

แม้ว่าจางว่านซึ่งเป็นที่รู้จักในด้านการคำนวณคนมาโดยตลอด ก็ยังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในขณะนี้ จางว่านคนนี้เรียกลูกเขยจนๆที่แต่งเข้ามาอยู่บ้านฝ่ายหญิงคนนั้นว่าพี่ใหญ่

อะไรกันเนี่ย

 ต้าตาว คุณเรียกเศษสวะนี่ว่าพี่ใหญ่เหรอ? คุณเพี้ยนไปแล้วเหรอ? 

จางว่านเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว สีหน้าเหลือเชื่อ

แต่ทว่า

เสียงดังเปรี๊ยะ

ต้าตาวตบหน้าเขาด้วยฝ่ามือไปอย่างแรง ตบเขาที่ยังไม่ทันตั้งตัว หลังจากตอบสนอง รอยตบขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

 ดูถูกพี่ใหญ่ของฉัน สมควรโดนตบ 

ต้าตาวสูงและกำยำ เผยใบหน้าที่โหดเหี้ยม เขาเป็นคนที่เริ่มทะเลาะต่อยตีตั้งแต่เล็กจนโต ตบครั้งนี้ ลงแรงตบไม่เบา ตบจนทำให้จางว่านอึ้งไปเลย

 แกกล้าตบฉันเหรอ? 

เสียงของจางว่านมีความดุดันหน่อยๆ

 ตบแกแล้วยังไง เชื่อไหมว่าวันนี้ฉันจะฆ่าแก  ต้าตาวกล่าวอย่างดุร้าย

ในเมื่อเลือกฉินเฟิงแล้ว งั้นก็ต้องไปให้ถึงที่สุด

ฉินเฟิงมองต้าตาว ออร่าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา ไม่กี่วันก่อน ต้าตาวมาบอกเขาว่า เขาต้องการฝึกกับพวกพ้องของเขาสักพัก

ฉินเฟิงก็ให้ฉีหยุนไป

ตอนนี้ดูเหมือนว่า ต้าตาวก็ถือว่าเป็นคนที่มีพรสวรรค์ ในเมื่อเลือกเขาแล้ว งั้นเขาก็ไม่รังเกียจที่จะมอบโอกาสให้ต้าตาวสักครั้ง

บริษัทบอดี้การ์ด มังกร จำกัด

ยมบาลเจียง

สิ่งที่ใหญ่มหึมาแห่งเมืองเจียงเฉิงนี้ ถูกโค่นล้มแล้ว

 …… 

ฉินเฟิงเงียบขรึมแล้ว มองไปยังอิ่นซินเช่นนี้ ประมาณสามนาทีเต็มๆ ถึงจะค่อยๆเอ่ยปากพูดว่า ：  ใช่ หลังจากที่MR.Xฆ่ายกครัวตระกูลอู๋ ผมถึงมา ได้ช่วยคุณไว้พอดี 

 ฉันก็รู้อยู่แล้ว 

มุมปากของอิ่นซินเผยการดูถูกตัวเองออกมาแล้ว ตัวเองมักจะคิดว่าฉินเฟิงเป็นฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีตำแหน่งสูงสุดอะไรแบบนี้ ช่างหน่อมแน้มมากซะจริงๆ

ในความเป็นจริง ฉินเฟิงเป็นเพียงแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวน้อยๆเท่านั้นแหละ แม้แต่สัญญาครึ่งปีหลังก็ทำไม่ได้

ตอนนี้เธอสามารถสัมผัสได้ว่าตัวเองค่อยๆตกหลุมรักฉินเฟิงแล้ว ถ้าหากอยู่ในสถานการณ์ปกติ นี่เป็นเรื่องดี คู่สามีภรรยาที่สมบูรณ์แบบ แต่ว่า นี่มันไม่เหมาะสมที่จะใช้กับคู่ของพวกเขา เพราะว่าเหลือเวลาแค่อีกห้าเดือน ฉินเฟิงไม่มีทางหาเงินสองล้านมาได้แน่

ถึงตอนนั้นก็ต้องหย่ากัน

ตอนนี้รักมากขึ้นเท่าไหร่ ถึงตอนนั้นในใจของเขาทั้งสองก็ยิ่งจะเจ็บปวด

เจ็บสั้นๆดีกว่าเจ็บยาวๆ เพียงแค่ ตอนนี้ไม่รักฉินเฟิง

บางที ถึงตอนนั้นอาจจะดีกับทั้งสองคน

 โจ๊กถ้วยนี้ คุณเอาไปเถอะ ฉันไม่กิน ต่อไปคุณก็ไม่ต้องทำแล้ว ที่นอนนี่ คุณก็เก็บให้เรียบร้อย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณก็นอนที่โซฟาข้างนอก หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ห้ามเข้ามาในห้อง 

อิ่นซินหลับตาลงแล้ว พักครู่หนึ่ง สุดท้ายใบหน้าที่เยือกเย็น พูดกับฉินเฟิงออกมาประโยคหนึ่ง

โทนเสียงก็เยือกเย็นอย่างมาก

 ที่รัก 

 เรียกฉันว่าอิ่นซิน ย้ายออกไป เดี๋ยวนี้ โดยทันที 

 โอเค 

สุดท้ายแล้วฉินเฟิงก็ยินยอม กอดผ้าปูที่นอนบนพื้นข้างเตียง เดินออกไปยังโซฟาทางด้านนอก นอนหลับแล้ว โซฟาเป็นไม้ แข็งมาก แถมยังหนาวมากด้วย

เพียงแต่ว่า ฆาตกรที่วางแผนทำร้ายอิ่นซินในตอนนั้น ยังจับตัวไม่ได้

ไม่สามารถที่จะเปิดเผยตัวตนได้ขนาดนี้

นอนที่โซฟา ก็นอนที่โซฟานี่แหละ

และหลังจากที่ฉินเฟิงเดินออกไปแล้ว ใบหน้าที่เย็นชาของอิ่นซิน ก็ผ่อนคลายลงทันที เปลี่ยนเป็นเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย สุดท้ายนอนลงบนเตียง ห่มผ้าห่มแล้ว

 ขอโทษนะ 

น้ำตาไหลลงอาบหน้าของอิ่นซินแล้ว กอดผ้าห่ม ปิดกั้นไม่ให้เสียงร้องไห้ของตัวเองแพร่กระจายออกมา ความเจ็บปวดถ่ายทอดออกมาจากหัวใจเป็นระลอกๆ

นี่ก็คือชอบเหรอ

เจ็บปวดจริงๆ

อิ่นซินคิดในใจ แต่ว่าไม่มีทางเลือกอื่น และอีกห้าเดือนหลังจากนี้ ต่อให้ในใจจะเจ็บปวด สู้ตัดสินใจแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วเฉียบขาดตอนนี้ดีกว่า นี่มันก็ดีกับทั้งสองคน

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉินเฟิงพบว่าอิ่นซิน ไม่เคยที่จะไม่ไปทำงานเลย อิ่นซินเป็นผู้หญิงแกร่ง แต่ไหนแต่ไรมาก็จะไปทำงานตรงเวลาเสมอ ไม่เคยมาสายเลย

แต่วันนี้ ไม่เพียงแค่ไม่ไปทำงาน แถมยังไม่ทานข้าวด้วย

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉินเฟิงเคาะประตูของอิ่นซินแล้ว

 ก๊อกๆๆ 

แต่กลับว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้ว ผลักประตูออกไปดู พบว่าอิ่นซินนอนหลับอยู่ เดินเข้าไปดู บนหมอนหนุน ยังมีคราบเปียกชื้นด้วย

 ร้องไห้เหรอ？ 

ฉินเฟิงเห็นภาพฉากนี้ ในใจเจ็บปวด ยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง ลูบๆผมของอิ่นซินแล้ว อิ่นซินที่อยู่ห้วงความฝันก็ถูๆไถแล้ว เหมือนกับแมวน้อยยังไงอย่างนั้น

 เชื่อฟัง แค่นิดเดียว รอผมจับตัวฆาตกรคนนั้นออกมาได้ ผมจะบอกคุณทันที 

นัยน์ตาของฉินเฟิงสาดส่องความอ่อนโยนออกมา

แต่ว่าในเวลานี้ โทรศัพท์ที่อยู่ข้างอิ่นซินก็ดังขึ้นแล้ว ฉินเฟิงเอียงศีรษะมองแวบหนึ่ง เป็นอ้ายเสี่ยวซี หยิบขึ้นมารับสายทันที ：  เสี่ยวซี มีอะไรเหรอ？ 

 คุณฉิน ประธานล่ะ？เกิดเรื่องขึ้นที่บริษัทแล้ว ถูกล้อมไว้แล้ว คนเยอะมาก 

 ถูกล้อมไว้แล้ว？ใครกัน？ 

ฉินเฟิงขมวดคิ้วแล้ว

 ไม่ทราบค่ะ พวกเขาชี้เจาะจงมาเลยว่าจะมาหาเถ้าแก่ของเรา คนเหล่านี้มีท่าทางที่โหดร้ายมาก  น้ำเสียงของอ้ายเสี่ยวซี ค่อนข้างที่จะตื่นตระหนก ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง

 ฉันจัดการเอง ประธานของพวกคุณไม่ค่อยสบาย 

หลังจากคุยจบแล้ว ฉินเฟิงก็วางโทรศัพท์ลง แล้วก็ทิ้งโพสต์ข้อความเล็ก ๆไว้ข้างๆจากนั้นก็ออกไปแล้ว เขากลับว่าอยากจะดูว่า เป็นไอ้คนไหน ที่มาก่อเรื่องอีกแล้ว

หลังจากที่มาถึงบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด ฉินเฟิงถึงได้ทราบว่าพวกคนที่อ้ายเสี่ยวซีพูดถึงคือใครกัน

กลุ่มคนสวมชุดดำ รูปร่างสูงใหญ่ มีรอยสักรูปสัตว์ประหลาดมากมายบนร่างกาย กำลังถือมีดผ่าแตงโมด้ามยาว ปอกแอปเปิล

มองดูแล้วทำให้คนตกใจอย่างมาก

และฉินเฟิงเห็นคนๆหนึ่งที่อยู่ในนั้น ก็คือหวงจง

 โย่ อิ่นซินไม่มาแกกลับว่ามาแล้ว 

หวงจงยืนอยู่ในกลุ่มคนนั้น เห็นฉินเฟิงที่อยู่ข้างหลัง แววตาเป็นประกายทันที ครั้งนี้ที่เขามาก็เพราะอยากจะมาหาเรื่องฉินเฟิงและอิ่นซินพอดี

ที่ร้านอาหารในครั้งก่อน เขาขายขี้หน้ามากจริงๆ

ยังคิดว่าฉินเฟิงจะเป็นคนใหญ่คนโตอะไร

แต่ภายหลังได้ไปสอบถามมา เพียงเพราะว่าเขามีน้องสาวภรรยาคนหนึ่ง จับตู้ต้วนเทียนได้ กลายมาเป็นภรรยาคนที่สองของตระกูลตู้แล้ว เพราะงั้นถือได้ยืมใช้อำนาจของตระกูลตู้

เพียงแค่ยืมใช้อำนาจก็เท่านั้นแหละ

และตอนนี้ ตระกูลตู้ทำเรื่องหลายเรื่องอย่างต่อเนื่อง และMR.Xก็ปรากฏตัวออกมาอีก ดึงดูดองกรค์ใหญ่เหล่านั้นเข้ามาจับกลุ่มกัน กำลังลงมือกับตระกูลตู้ ตระกูลตู้เองแม้แต่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย ยังจะมาสนใจฉินเฟิงคนนี้？

เพราะงั้น โอกาสที่เขาจะแก้แค้นก็มาถึงแล้ว เรียกเพื่อนสนิทของเขาจางว่านมาเลย และให้เงินรางวัลหนึ่งล้าน นี่ถึงได้เรียกคนมาเยอะแยะขนาดนี้ สามารถทำให้ฉินเฟิงตกใจแทบตายได้

ฉินเฟิงกลับว่าไม่ได้สนใจหวงจงคนนี้เลย แถมยังเดินเข้าไปหาโดยตรงแล้ว

 ไอ้เด็กน้อย แกยังอยากเข้าไปอีก？ 

มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งอยู่บนถนนอยากจะลงมือ

เพียงแต่ว่า ผู้ชายที่รูปร่างค่อนข้างผอมที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น :  หยุด 

 พี่ว่าน？ 

ชายฉกรรจ์คนนั้นมองไปยังจางว่าน

 พวกเราก็ต้องมีมารยาทนิดหน่อย อย่าเอะอะอะไรก็ฆ่าคน ให้คนเขาเข้าไป พูดเจรจากันอย่างสุภาพ หากคุยกันไม่ได้ผลถึงค่อยใช้ไม้แข็ง เข้าใจไหม ？  จางว่านพูดกล่าวราวกับว่าค่อนข้างถ่อมตัว

จางว่านต่างจากพวกกุ๊ยทั่วไป สวมใส่เสื้อคลุมเสื้อดำ รูปร่างค่อนข้างผอม ใส่แว่นตา มองดูแวบแรก กลับว่าเหมือนคนที่มีวัฒนธรรม เพียงแต่มุมตากลับว่าสาดส่องความร้ายกาจออกมาแล้ว

 ครับ พี่ว่าน 

ชายฉกรรจ์คนนั้นสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่กล้าคัดค้าน

ต่างจากพี่ใหญ่คนอื่นๆ ล่วงเกินพวกเขาแล้ว เขาก็อาจจะถูกต่อยยกหนึ่ง แต่ว่าล่วงเกินจางว่านคนนี้ งั้นเขาก็จะมีวิธีมาทรมานเขา

นี่เป็นงูพิษที่เลือดเย็น

ฉินเฟิงมองไปที่จางว่านแวบหนึ่ง ก็ไม่ได้มองอะไรอีก ตอนนั้นต่อให้เป็นคนที่ร้ายกาจแค่ไหน ก็ตายในเงื้อมมือของเขาแล้ว สามารถกลายมาเป็นผู้บังคับบัญชาของทหารกว่าสามหมื่นนายได้ สิ่งที่ต้องมีไม่เพียงแต่กำลังอาวุธเท่านั้น

 ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？ 

ฉินเฟิงเดินมาถึงหน้าประตูบริษัท เห็นอ้ายเสี่ยวซีที่ใบหน้าหวาดกลัวอย่างมาก เบ้าตาค่อนข้างเปียกชื้น ถามอย่างเป็นห่วง

ไม่เหมือนกับผู้ชาย อ้ายเสี่ยวซีหวาดกลัวเรื่องนี้มาก

 ไม่เป็นอะไรค่ะ 

อ้ายเสี่ยวซีส่ายๆหน้าแล้ว พยายามบังคับให้จิตใจสงบแล้ว

หลังจากนั้น ฉินเฟิงก็มองไปแวบหนึ่ง เห็นว่าลุงยามสองคนนั่นที่รับเงินหนึ่งล้านเมื่อครั้งที่แล้วนั้นยังอยู่อีก

 เถ้าแก่ คุณวางใจได้ พวกเราไม่ใช่คนแบบนั้น ในเมื่อพวกเรามาสมัครงานแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะไปโดยไม่สนใจ คุณวางใจได้ พวกเราจะขัดขวางพวกเขาเอาไว้ 

ลุงแก่สองคนที่ใกล้จะเข้าโลงแล้ว ฟันหน้าพักไปไม่น้อยแล้ว ตบหน้าอกพร้อมพูดรับรอง

ก็ถือว่าเหมาะสมกับตำแหน่ง

เพียงแต่ว่าฉินเฟิงอยากจะพูดว่า คุณลุง คุณเบาๆหน่อย ผมกลัวว่าคุณตบๆเข้าจะตบจนตัวเองตายไปเลย

ตระกูลอิ่น

คนส่วนใหญ่ยังคงรวมตัวกันอยู่ที่ห้องโถงนี้ บนกำแพงยังคงมีสองรูขนาดใหญ่เหมือนเก่า เพราะว่าเวลามีน้อย ตอนนี้ยังไม่มีคนมาซ่อมแซม พวกเขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะเรียกคนมาซ่อมแซม

หรือพูดได้ว่าอารมณ์ ย่ำแย่อย่างมาก

ตระกูล ยังไงก็ตามมีสินทรัพย์นับร้อยล้านขึ้นไป แต่ตอนนี้จู่ๆก็โดนลูกเขยจนๆมาฆ่าถึงบ้านแล้ว และพวกเขาก็ไม่กล้าสู้กลับด้วย

ก็แค่ลูกเขยจนๆคนหนึ่งเท่านั้น

ไร้ความสามารถ

ทุกคนล้วนมีสีหน้าอึมครึม โดยเฉพาะอิ่นป่ายที่นั่งประจำตำแหน่ง ใบหน้าใกล้จะดำปิ๊ดปี๋แล้ว ในเวลานี้คุณท่านอิ่นถึงได้รู้ข่าวเดินเข้ามาแล้ว ขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า :  ก็แค่คนๆหนึ่งที่บุกเข้ามา พวกแกไม่มีใครกล้าจัดการเลย？ 

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่า พวกเด็กวัยรุ่นเจเนอเรชั่นนี้ กากขนาดนี้

 …… 

ตระกูลอิ่นไม่มีใครพูดจาเลย พวกเด็กวัยรุ่นล้วนแต่ก้มหน้าเงียบกัน

พวกเขาล้วนแต่คิดว่า ตัวเองคนเดียวสามารถจัดการฉินเฟิงได้ห้าถึงหกคน แต่ว่าเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ พวกเขาพบว่า พวกเขาไม่เพียงแค่ไม่กล้าเข้าไปจัดการ แถมยังขาอ่อนปวกเปียกอีกด้วย

บางคน ยังนอนกระจายบนพื้นในที่เกิดเหตุเลย

ฉินเฟิงใช้ความน่าเกรงขามที่มองไม่เห็นทำให้พวกเขาหวาดกลัวแล้ว

 คือว่า คือว่าฉินเฟิงไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้นใช่ไหม？  มีคนตระกูลอิ่นคนหนึ่ง เอ่ยถามอย่างขาดความมั่นใจ

แต่ว่า กลับว่าได้รับคำด่าทอของคุณท่านอิ่นกลับมา

 ไอ้สารเลว！ยังจะหาข้ออ้างอีก！ 

คุณท่านอิ่นด่าทอออกมาโดยทันที :  ไม่ธรรมดาขนาดนั้น？ประวัติของเขา พวกเราก็รู้กันหมดแล้ว ตอนนั้นก็เป็นแค่ขอทาน ตอนนี้ก็แค่กลับมาเป็นทหาร สิ่งเดียวที่มีก็คือต่อยเป็นบ้างก็เท่านั้น แต่ว่าพวกแกมีมากมายขนาดนี้ จู่ๆล้วนแต่ตกใจกลัวกันหมด ทำให้ตระกูลอิ่นของเราขายหน้าจริงๆ 

เมื่อด่ามาขนาดนี้ ใบหน้าของอิ่นป่ายก็ดำหมดแล้ว

ไอ้แก่ตายยากนี่กำลังด่าเขาอยู่

ตอนนั้นเขา ถูกฉินเฟิงทำให้ตกใจจนน่าอนาถสุดๆ

 พอแล้ว คุณปู่ วันนี้เป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราต่างก็เป็นนักธุรกิจ จะชกต่อยเป็นได้ยังไงล่ะ ฉันว่าฉินเฟิงคนนั้นก็ใช้เป็นแค่กำลังแต่ไม่มีมันสมอง ภูมิใจได้ไม่นานเท่าไหร่หรอก 

อิ่นป่ายรีบโบกไม้โบกมือทันที พูดกล่าวต่อ :  พวกเราไม่ต้องไปเจรจากับกองกำลังติดอาวุธของเขาได้ ใช้จุดเด่นของเรา ใช้ธุรกิจ ใช้วิธีการทางธุรกิจจัดการเขาให้อยู่หมัด ฉันได้ติดต่อกับหวงจงประธานของหวงซื่อกรุ๊ปแล้ว ยินยอมที่จะร่วมมือกับพวกเราจัดตั้งกลอุบายให้กับอิ่นซินแล้ว ให้เขาเอาบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดนั่นมาชดใช้จนหมดเกลี้ยง 

 แค่ผู้หญิงคนเดียว ยังคิดอยากจะทำธุรกิจ จะทำธุรกิจอะไรเป็น ฉันจะให้เธอได้ชดใช้จนหมดเกลี้ยง 

 แต่ว่า ข้อสมมุติล่วงหน้าคืออิ่นซินไม่ได้ตายในกำมือของอู๋ห้าว อู๋ห้าวอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงก็ถือว่ามีอำนาจในเขตนั้น จัดการฉินเฟิงและอิ่นซินทิ้ง น่าจะเป็นเรื่องที่สบายมาก 

อิ่นป่ายหัวเราะอย่างเยือกเย็น เขาถึงขั้นกับรู้สึกว่าอิ่นซินได้ตายไปแล้ว

เพียงแต่ว่าในเวลานี้ อิ่นเสี้ยงสวี่เดินจากข้างนอกประตูเข้ามาอย่างเร่งรีบแล้ว สีหน้าค่อนข้างร้อนใจเล็กน้อย :  ไม่ได้การแล้ว แผนการล้มเหลวแล้ว ตระกูลอู๋ ตระกูลอู๋ถูกฆ่ายกครัวแล้ว  

แผนการล้มเหลวแล้ว

พวกสมาชิกของตระกูลอิ่นรวมถึงอิ่นป่าย ล้วนแต่รับได้ ถึงอย่างไรก็อาจจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ว่าตระกูลอู๋ถูกฆ่ายกครัวแล้ว นี่ก็ทำให้พวกเขาค่อนข้างที่จะคาดคิดไม่ถึง ไม่อยากที่จะจินตนาการ ไม่อยากที่จะจินตนาการจริงๆ นั่นคืออู๋ห้าวนะ

สามารถนำมาเปรียบเทียบกับการมีอยู่ของตู้ต้วนเทียนได้

ยิ่งไปกว่านั้น ได้ยินมาว่ายังมีบุคคลปริศนาคนหนึ่ง คอยปกป้องเขาอยู่

 ตระกูลตู้ลงมือแล้ว？  อิ่นป่ายถามอย่างค่อนข้างสงสัย

 ไม่ใช่ ได้ยินมาว่าตระกูลตู้ไปหาผู้สนับสนุนคนหนึ่ง ผู้สนับสนุนคนนั้นเป็นคนลงมือจัดการ ตระกูลตู้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลอู๋ เพราะงั้นจึงทำได้เพียงให้ผู้สนับสนุนของพวกเขาออกมาจัดการแล้ว 

 ผู้สนับสนุนเหรอ？ใครกัน？ 

 คนนี้ชื่อว่า MR.X นี่เป็นชื่อที่ตระกูลตู้ประกาศต่อภายนอก ฐานะ รูปร่างหน้าตาล้วนแต่ลึกลับ แต่ว่าได้ยินมาว่ามาจากกองกำลังทหาร ยอดเยี่ยมมาก 

ใบหน้าของอิ่นเสี้ยงสวี่เต็มไปด้วยความหนักแน่นและจริงจัง

นี่เป็นการประกาศว่า มีผู้มีอิทธิพลเข้ามาที่เมืองเจียงเฉิงแล้ว เพิ่งจะเข้ามาก็ฆ่ายกครัวตระกูลอู๋แล้ว เพื่อที่จะแสดงความน่าเกรงขาม ตระกูลตู้สำหรับพวกเขาแล้ว เป็นแค่บุคคลที่สูงส่ง เป็นแค่ตระกูลที่สูงส่ง

ที่จริงแล้วตระกูลอิ่นเล็ก

แต่ว่า ตระกูลตู้อยู่ที่เมืองชายฝั่งทะเลที่พัฒนาแล้วในเมืองเจียงเฉิง กลับว่าไม่ใช่ตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุด นอกจากนี้ก็ยังมีตระกูลที่ยิ่งใหญ่กว่าหลายตระกูลที่มีการสืบทอดกันมาช้านาน องค์กรใหญ่

โดยเฉพาะเป็นการรุกล้ำสามองค์กรใหญ่นั่นของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปในปีนั้น ตอนนี้ได้ครอบครองอยู่ในสามอันดับแรกของเมืองเจียงเฉิงแล้ว

และก็เลื่อนขั้นเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเจียงเฉิงแล้ว

 งั้นตระกูลตู้ก็ยุ่งมากแล้วนะสิ ผู้ที่มีพละกำลังแข็งแกร่งอย่างMR.Xเข้ามาเช่นนี้ พิสูจน์ให้เห็นว่าตระกูลตู้ได้คิดวางแผนที่จะยึดเมืองเจียงเฉิงเอาไว้ งั้นกองกำลังที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้น องค์กรใหญ่ก็จะไปจัดการกับตระกูลตู้ ตอนนี้เขาไม่มาสนใจพวกเราแล้ว พวกเราสามารถทำได้อย่างกล้าหาญและวางใจได้ 

อิ่นป่ายได้ยินข่าวนี้แล้ว กลับว่าค่อนข้างที่จะมีความสุข

ก่อนหน้านี้ไม่กล้าที่จะจัดการอิ่นซินอย่างตรงไปตรงมา ก็เพราะว่าเบื้องหลังได้รับการสนับสนุนจากตระกูลตู้อย่างยากที่จะเข้าใจได้ แต่ตอนนี้คาดว่าMR.Xคนนั้นได้ดึงดูดสายตาทั่วทั้งเมืองเจียงเฉิงแล้ว ตระกูลตู้แม้แต่ตัวเองก็ยังเอาไม่รอดเลย

อู๋ห้าวเสียชีวิตแล้ว เหตุผลที่มีผลประโยชน์เกี่ยวเนื่องกัน ทุกคนต่างก็เข้าใจดี

 แต่ว่าตระกูลตู้นั้น กลับว่าเป็นพวกโง่จริงๆ คิดว่ามีคนใหญ่คนโตคนหนึ่งมา ก็สามารถยึดเมืองเจียงเฉิงมาครอบครองเป็นของตัวเองได้จริงๆเหรอ？เหอะ ช่างไร้เดียงสาเสียจริง เมืองเจียงเฉิงแห่งนี้ซ่อนความน่ากลัวที่ตระกูลตู้ของพวกเขาไม่อาจจะจินตนาการได้ ตระกูลตู้ทำแบบนี้ เป็นเพียงแค่การแกว่งเท้าหาเสี้ยน 

อิ่นป่ายเยาะเย้ย แต่ว่าเหมือนว่าจะนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นได้ นัยน์ตาสาดส่องถึงความหวาดกลัวออกมาแล้ว

แต่ว่า ค่อยๆหายวับไปในพริบตา

กลับว่าไม่มีใครพบเห็น

 ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ฉินเฟิงคนนั้นโชคดีซะเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ฉันคิดมาโดยตลอดว่าเขาจะถูกคนของอู๋ห้าวทุบตีจนตายขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ดีๆ แต่คิดไม่ถึงว่า จะเอาความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาได้แล้ว 

 ฮ่าๆ ฉันก็คิดว่าเขาจะถูกทุบตีจนตาย ไอ้เศษสวะนั่น จู่ๆยังจะกล้าบุกเข้ายังที่ของพวกเราอีก โง่แบบไม่มีสมองเสียจริง 

 แค่ชกต่อยเป็นจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ถ้าพวกเราเล่นก็สามารถเล่นเขาจนถึงตายได้ อิ่นซิน เดิมทีก็เป็นแค่ผู้หญิง ไม่ได้มีความสามารถอะไร สร้างบริษัทซานหยวนกรุ๊ปขึ้นมาก็แค่เป็นความโชคดี ตอนนี้ก็มีสามีจนที่ไม่มีสมองคนนี้เพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน ช่างโชคร้ายเสียจริง 

กลุ่มคนของตระกูลอิ่นเยาะเย้ย เสียดสีอิ่นซินอยู่ครู่หนึ่ง

พวกเขาใช้การพูดเสียดสีอิ่นซิน มาเพื่อปกปิดความอัปยศอดสูที่ก่อนหน้านี้เคยถูกฉินเฟิงทำให้ตกใจจนขาอ่อนแรง

……

และเมื่อถึงตอนกลางคืน อิ่นซินตื่นขึ้นมาอย่างสบายใจแล้ว ลืมตาขึ้น พบว่าอยู่บนเตียงของตัวเอง ลูบๆศีรษะที่ปวดอยู่บ้างแล้ว

‘ตื่นแล้ว？ 

ฉินเฟิงเดินเข้ามา ในมือถืออยู่ถ้วยหนึ่ง :  หิวแล้วยัง คุณสลบไปเกือบหนึ่งคืนแล้ว นี่มีโจ๊กอยู่นะ ถ้าหิวล่ะก็ กินโจ๊กสักหน่อยนะ  

 คุณเป็นใครช่วยฉันไว้อีกแล้ว？ 

อิ่นซินกลับว่าไม่กิน และเงยหน้ามองฉินเฟิงด้วยดวงตาเฉี่ยวเช่นนี้

แม้ว่าเธอจะเป็นลมสลบไป แต่ว่าถูกคนอุ้มขึ้นมาในท่ามกลางของการสะลึมสะลือ และมีความรู้สึกที่คุ้นเคยและความรู้สึกปลอดภัยเป็นอย่างมาก ในความฝันเธอก็พอที่รู้ว่าเป็นฉินเฟิง

เพราะงั้นจึงโอบกอดด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแน่นๆโดยสัญชาตญาณแล้ว

หลังจากนั้น เธอก็พบสิ่งหนึ่งแล้ว ในใจของเธอ ได้ชอบฉินเฟิงอย่างงุนงงเข้าแล้ว

แต่ว่า นี่ไม่ใช่ลางที่ดีเลย

อิ่นซินหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ว และก็กดโทรไปหาหลิวลานเมิ่ง :  ลานเมิ่ง ฉันขอถามแกเรื่องหนึ่ง ตอนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตระกูลอู๋เหรอ？ 

 เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ตระกูลอู๋ถูกฆ่าตายยกครัว ได้ยินมาว่าเป็นผู้มีอิทธิพลทางทหาร คนอื่นต่างก็เรียกเขาว่าMR.X…… 

สิ่งที่พูดหลังจากนี้ก็คือ รายละเอียดของเรื่องนี้แล้ว

เป็นฉบับที่ตู้ต้วนเทียนเป็นคนปล่อยออกมา

แต่ว่าหลังจากที่อิ่นซินฟังจบแล้ว วางมือถือลง แล้วก็มองฉินเฟิง ด้วยดวงตาเฉี่ยว พูดอย่างซับซ้อนอย่างมากว่า :  ฉินเฟิง เพราะงั้น คุณแย่งเอาความดีความชอบของคนเขามาอีกแล้วใช่ไหม ？

 อ๊าก! 

ได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาดังไปทั่วคฤหาสน์ของตระกูลอู๋

อู๋ห้าวเป็นคุณชายของตระกูลเก่าแก่ เอามือกุมนิ้วมือของตัวเอง ขดตัวอยู่บนพื้น สีของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากเพราะความเจ็บปวด เหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นมา

 แล้วตอนนี้มันยังคงเป็นภาพลวงตาใช่ไหม? 

ฉินเฟิงเดินขึ้นมา ก้มมองเขาจากด้านบน เอามือไพล่หลัง มีพลังแห่งการครอบงำอยู่ในตัว

 มันไม่ใช่ภาพลวงตา มันไม่ใช่ภาพลวงตา 

อู๋ห้าวรีบขอความเมตตา

การที่นิ้วมือถูกบาดได้ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาอย่างแท้จริง มันไม่ใช่ภาพลวงตา พ่อบ้านอู๋หน่วยกล้าตายคนนี้ตายไปแล้วจริงๆ ตายอยู่ในกำมือของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

แถมยังตายเหมือนลูกไก่อีกด้วย

ไม่มีกำลังที่จะตอบโต้กลับเลย

เช่นนั้นชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็ยิ่งจะมีความน่ากลัวมากขึ้น

 ตระกูลอู๋ ไม่ควรมาแตะต้องคนที่ผมรักมากที่สุด 

ฉินเฟิงเหลือบมองอู๋ห้าวอย่างเย็นชาแล้วเดินไปที่หน้าโซฟา เมื่อมองไปที่อิ่นซินที่กำลังสลบไสลแต่ขมวดคิ้วแน่น เขาก็อดมองด้วยสายตาอ่อนโยนไม่ได้

 ที่รัก ผมขอโทษ ผมมาช้าไป 

ฉินเฟิงค่อยๆ อุ้มเธอขึ้นมา

อิ่นซินสูง 168 เซนติเมตร บอบบางราวกับไม่มีกระดูก เธอเป็นสาวน้อยน่ารัก สัดส่วนกำลังพอดี น้ำหนักไม่มาก แค่เก้าสิบห้าปอนด์เท่านั้น

กลิ่นหอมจางๆ ฟุ้งกระจายออกมา

ในขณะที่อุ้มนั้น อิ่นซินดูเหมือนจะรู้สึกถึงอ้อมกอดที่คุ้นเคย เธอเอื้อมมือทั้งสองออกไปตามสัญชาตญาณและโอบรอบเอวของฉินเฟิง

คิ้วที่ขมวดแน่นค่อยๆ ผ่อนคลายลง

เธอเป็นเหมือนเด็กที่ซุกตัวอยู่ในร่างกายของเขา นอนหลับอย่างหวานชื่น

น่ารักดี

 ที่รัก กลับบ้านกันเถอะ 

ฉินเฟิงยิ้มพะเน้าพะนอ อุ้มขึ้นมาแล้วเดินข้ามศพของพ่อบ้านอู๋ ฉีหยุนเดินตามหลังออกจากคฤหาสน์ ดวงอาทิตย์ส่องแสงต้อนรับ ลมกำลังพอดี มีคนงามอยู่ในอ้อมแขนของเขา

แต่ทว่า จู่ๆ ก็มีคนปรากฏตัวขึ้นที่หน้าต่างชั้นสาม

 ฉินเฟิง ตายซะเถอะ! 

เขาคืออู๋ห้าว ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย การที่เขาได้เป็นคุณชายตระกูลอู๋ได้ ก็ย่อมไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายๆ ละครที่เล่นเมื่อครู่ก็เพื่อหลอกฉินเฟิงให้ชะล่าใจเท่านั้น

และปืนพกในมือของเขาตอนนี้คือกระบวนท่าไม้ตาย

หลังจากถอยห่างไปสักพัก คนทั่วไปจะประมาท ในเวลานี้ เขาจึงยิงหมายเอาชีวิต ภายใต้สถานการณ์ทั่วไป อัตราความสำเร็จอยู่ที่เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์

แต่น่าเสียดาย

สิ้นเสียงปัง

สิ้นเสียงปืน อินทรีย์พิฆาตในมือของอู๋ห้าวก็สว่างขึ้นในทันใด กระสุนพุ่งออกมาและพุ่งเข้าหาฉินเฟิง เขาได้ฝึกฝนมาก่อน เพียงแค่เหลือบมองฉินเฟิงเท่านั้น

กระสุนพุ่งออกมา

จากนั้น ฉินเฟิงก็เอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อหลบกระสุนนัดนี้

 เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ จะหลบได้อย่างไร เขามีตาอยู่ข้างหลังด้วยเหรอ? เอ่อ…คนคนนี้เป็นสัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาด… 

คราวนี้ อู๋ห้าวทรุดนั่งลงกับพื้น ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรง

กองกำลังติดอาวุธทั้งหมดในคฤหาสน์ตายหมดแล้ว พ่อบ้านอู๋ก็เช่นกัน การเคลื่อนไหวภายหลังของเขาไร้ประโยชน์

เหตุใดถึงมีคนแบบนี้ได้

แน่นอนเขาไม่รู้ว่าในสนามรบ ฉินเฟิงเคยผ่านห่ากระสุนมานับไม่ถ้วน ได้รับการฝึกฝนให้มีความสามารถในปฏิกิริยาต่อความเป็นและความตาย ไม่ต้องพูดถึงว่าฉินเฟิงไม่เคยผ่อนคลายมาก่อน

 ท่านนายพล? 

ฉีหยุนถามในขณะที่เขาเอามือแตะลำคอ เพื่อบอกว่าตัวเองจะกลับไปฆ่าเขา

 ไม่ต้อง ผมจัดการเอง 

แววอาฆาตฉายแววผ่านดวงตาของฉินเฟิง เขาเตะเข้าไปที่ลำตัวของทหารรับจ้าง ในตัวเขามีระเบิดมือชุดหนึ่งพอดี เขาเตะมันขึ้นมา แล้วคว้าเอาไว้ในมือ

เอาปากกัดสลัก

จากนั้นก็เดินกลับไปทางด้านหลัง แล้วโยนแต่ละลูกขึ้นไปบนชั้นสาม

บูม!

ระเบิดมือลูกแรกระเบิดออก

 อ๊าก! 

อู๋ห้าวกรีดร้องลั่นไปทั่วคฤหาสน์

แต่แล้วก็มาถึงลูกที่สอง ที่สาม ที่สี่…ที่เจ็ด

บูม บูม บูม

ระเบิดมือในคฤหาสน์ระเบิดออกทีละนัด จนกลายเป็นทะเลเพลิง อู๋ห้าวนิ่งเงียบอยู่ในทะเลเพลิง แล้วคฤหาสน์หลังนี้ก็พังทลาย

ระหว่างที่เกิดการระเบิด ฉินเฟิงได้อุ้มอิ่นซินออกจากคฤหาสน์ของตระกูลอู๋ทีละก้าว

หลังจากที่พวกเขาขึ้นรถ ฉินเฟิงก็โทรหาตู้ต้วนเทียน  ต้วนเทียน ตระกูลตู้ของพวกคุณถึงจุดจบแล้ว 

 ครับผม 

ตู้ต้วนเทียนตอบรับ แต่ก็หยุดลงครู่นิ่งแล้วพูดว่า  แต่ว่า ท่านครับ อู๋ห้าวคนนี้มีความพิเศษ กำลังไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่เขาเป็นลูกศิษย์ของสาขาของตระกูลอู๋ในเมืองต่างจังหวัด ตามกฎเกณฑ์อันชัดเจนของตระกูลนั้น ลงมาเรียนรู้จากประสบการณ์ สวรรค์เป็นผู้ลิขิต ตระกูลก็ไม่ต้องดูแล แต่ก็ไม่ได้แน่นอนเสมอไป 

ตระกูลอู๋เป็นมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง เป็นตระกูลใหญ่ในเมืองต่างจังหวัด แต่อู๋ห้าว เป็นเพียงลูกศิษย์ของสาขา สถานะไม่สูง เขาได้รับมอบหมายให้มาที่เมืองเจียงเฉิงแห่งนี้

ดังนั้นจึงมีบอดี้การ์ดมากมาย รวมถึงคนอย่างพ่อบ้านอู๋ด้วย อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคุณชายของสาขา แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมของอู๋ห้าวนั้นอยู่ในสิบอันดับแรกในเมืองเจียงเฉิง

มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะมีพ่อบ้านอู๋คอยออกหน้าลงมือ เขาก็คงยังอยู่เงียบๆ ในเมืองเจียงเฉิง

สำหรับเรื่องนั้นก็ยังไม่แน่ใจว่าตระกูลอู๋ในเมืองต่างจังหวัดจะฝ่าฝืนกฎหรือไม่

 พวกคุณประกาศต่อสาธารณะว่ามีบุคคลที่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่งเข้ามา มีชื่อสมมติว่าMr.X  ฉินเฟิงกล่าว

Mr.X ชื่อนี้ถูกใช้เพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คน ใครจะคิดว่าลูกเขยของตระกูลอิ่นนั้นจริงๆ แล้วเป็นคนใหญ่โต ซึ่งก็สะดวกสำหรับฉินเฟิงที่จะสอบสวนเรื่องในตอนนั้นต่อไป

จากการสืบของอิ่นป่าย ความจริงจะปรากฏขึ้น

นี่เป็นเพราะเห็นแก่ตระกูลตู้

เมืองเจียงเฉิงไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็นภายนอก มีคนปะปนกันไป

 ครับผม 

ตู้ต้วนเทียนตอบทันที

จากนั้นฉินเฟิงก็อุ้มอิ่นซินกลับไปที่บ้านของตระกูลอิ่น แต่อิ่นซินกลับเป็นเหมือนปลาหมึกยักษ์ที่เกาะติดอยู่บนตัวเขา แม้แต่ในรถ ตอนนั่งแล้วอิ่นซินก็ไม่ยอมปล่อย

จนกระทั่งมาถึงบ้าน

ฉินกั่วกั่วยังคงฟุบอยู่บนโต๊ะ อาหารตรงหน้าไม่ขยับเขยื้อนเลย เธอรอฉินเฟิงและ อิ่นซินมาโดยตลอด แต่ศีรษะเล็กๆ ของเธอกำลังจะผล็อยหลับแล้ว

ทันใดนั้นเมื่อเห็นฉินเฟิง ก็เบิกตากว้างกระโดดโลดเต้นออกไป

 คุณพ่อ คุณพ่อ

ฉินกั่วกั่วกำลังจะพุ่งกระโจนเข้าใส่เขา แต่ทันใดนั้นเธอก็พบว่าอิ่นซินโอบรอบตัวฉินเฟิงราวกับปลาหมึกยักษ์ เธอปิดตาทันที  คุณพ่อ คุณแม่ หน้าไม่อาย 

 … 

ฉินเฟิงรู้สึกจนปัญญา

สภาพนี้เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้เช่นกัน

แต่ก็สบายดี

 พ่อกับแม่ไปเดทกันมา ถ้ารู้ก่อนหน้านี้กั่วกั่วก็ไม่ต้องรอพ่อแม่แล้ว กั่วกั่วหิวมาก กั่วกั่วอยากกินข้าว 

เธอรอฉินเฟิงมาโดยตลอด เพราะกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับฉินเฟิง แต่ตอนนี้เมื่อเธอเห็นคนสองคนแล้ว เด็กน้อยก็รู้สึกโล่งใจ

จากนั้นเธอก็ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้อย่างยากลำบาก หยิบตะเกียบแล้วเริ่มกินข้าว

 คุณพ่อทำกับข้าวอร่อยมาก อร่อยกว่าของคุณแม่ เมื่อก่อนคุณแม่ยุ่ง ไม่มีเวลาทำกับข้าวให้หนูกิน คุณแม่มักจะพาหนูออกไปกินเคเอฟซีและแมคโดนัลด์ แต่จริงๆ แล้วกั่วกั่วไม่ชอบอาหารพวกนั้น หนูชอบอาหารพวกนี้มากกว่า 

กั่วกั่วพูดไปพลางกินไปพลาง

บนโต๊ะมีแต่อาหารบ้านๆ ทั่วไป แต่ก่อนนี้อิ่นซินงานยุ่งมากจนแทบไม่ได้กินอาหารที่ทำเองเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่เธออิจฉามากที่สุดคือ การที่เด็กบ้านอื่นๆ ได้รับประทานอาหารเย็นด้วยกัน

 เธอบอกว่าคุณแม่ทำอาหารไม่อร่อย ถ้าแม่ของเธอได้ยินเข้า ระวังจะถูกตีก้นนะ 

 ฮิฮิ งั้นคุณพ่อก็ห้ามบอกคุณแม่ 

ใบหน้าอันบอบบางของกั่วกั่วเป็นสีชมพูระเรื่อ เธอแลบลิ้นออกมาอย่างไร้เดียงสา ยังมีเมล็ดข้าวติดอยู่ที่มุมปากของเธอ ทั้งน่ารักและน่าขบขัน

เร็ว

แม่นยำ

โหดเหี้ยม

พ่อบ้านอู๋เป็นหน่วยกล้าตายที่ได้รับการอบรมแบบเลี้ยงกู่ ไม่ว่าจะพูดในทางใดทางหนึ่ง ก็เป็นเครื่องจักรเลือดเย็นที่สามารถฆ่าคนได้โดยไม่ต้องเคลื่อนไหวหรือเสียเวลาใดๆ

มันคือเครื่องจักรสังหารคนทั้งเป็น

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงยื่นมือข้างหนึ่งออกไปอย่างแผ่วเบา ขณะที่กำลังปรากฏขึ้นที่ขมับเพื่อสกัดกั้นการเคลื่อนไหวนั้น แต่สีหน้าของพ่อบ้านอู๋ก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลย

แต่สองขากลับยืนขึ้น หันกลับมาแล้วเตะเข้าไปที่เอวของฉินเฟิง

นี่คือช่องโหว่

เสียงแตกพร่าดังทะลุอากาศเข้ามา

 ตาย! 

แววอาฆาตฉายแววผ่านดวงตาของพ่อบ้านอู๋

นี่คือกระบวนท่าสังหารของเขา กระบวนท่าที่สิบสองของท่ามวยเตะสิบสองนั้น ต้องใช้หมัดเพื่อดึงดูดความสนใจของฉินเฟิงก่อน แต่การโจมตีทั้งหมดนั้นอยู่ที่ขาตั้งแต่ต้นจนจบ

ศัตรูที่ผ่านมาล้วนตายอยู่ในกระบวนท่านี้ของเขา

น่าเสียดายที่ฉินเฟิงแตกต่างจากศัตรูที่เขาเคยเผชิญในอดีต กล่าวอีกนัยหนึ่ง ศัตรูเหล่านั้นมัดรวมกันมาก็ยังแข็งแกร่งสู้ฉินเฟิงไม่ได้

 การเคลื่อนไหวไม่ได้แย่ แต่ว่า… 

ทันทีที่พูดจบ ฉินเฟิงก็ยืนด้วยเท้าข้างเดียว แล้วหมุนตัวด้วยความเร็วที่เร็วมาก จากนั้นก็เตะเท้าขวา ต่อสู้กันอย่างดุเดือด เท้าทั้งสองชนกันเอง

พลั่ก!

ใบหน้าชราที่เย็นชาของพ่อบ้านอู๋เปลี่ยนไปเล็กน้อยในขณะนี้ มีรอยความตกใจอยู่ในดวงตา เขาขยับร่างกายและถอยหลังออกไปสองก้าว

เอนตัวพิงโซฟา เอามือกุมขาตัวเอง ไม่พูดอะไร

แต่เขารู้สึกถึงคลื่นลูกใหญ่ภายในหัวใจ เขาสัมผัสได้ว่ากระดูกขาของเขาหักหลังจากการโจมตีนั้น ขาข้างที่สามารถเตะแผ่นเหล็กแตกได้นั้นหักแล้ว

เหตุผลที่เขายังมีสีหน้าเหมือนเดิม คือเขาอดทนกับมันเพียงอย่างเดียว

 แต่กำลังกลับไม่เพียงพอ 

จากนั้นฉินเฟิงก็ชักมือกลับ เอามือไพล่หลังแล้วพูดคำที่เหลือออกมา ความหยอกเย้าปรากฏขึ้นในดวงตา  เป็นยังไง ขาไม่เจ็บเหรอ? ข้างในเกรงว่ามันจะหักไปทีละท่อนแล้ว 

 หืม? พ่อบ้านอู๋ เป็นอะไรไป? 

อู๋ห้าวที่เคยมีสีหน้ามั่นใจก็พบความผิดปกติเช่นกัน เขาวางแก้วเหล้าลงทันที ขมวดคิ้วถามพ่อบ้านอู๋

 คุณชาย คนคนนี้รับมือยาก ถอยเถอะ 

พ่อบ้านอู๋พูดออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

 ถอยเหรอ? 

อู๋ห้าวตกตะลึง สีหน้าของเขาก็กลายเป็นดุร้าย  ถอยเหรอ? จะให้ถอยไปไหน นี่คือตระกูลอู๋ของผม ตระกูลอู๋ตระกูลใหญ่แห่งเมืองเจียงเฉิง พ่อบ้านอู๋ พ่อของผมให้คุณมาปกป้องผม ผมสั่งให้ฆ่าไอ้หนูนั่น 

กล้าดียังไงมาพูดว่าถอย

มันไม่ง่ายที่เขาจะจัดเตรียมละครฉากใหญ่เช่นนี้

เอะอะบอกว่าจะถอยก็ถอย ล้อเล่นหรือเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นเขาเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของพ่อบ้านอู๋ เขาไม่เคยมีคู่ต่อสู้ที่คู่ควรกับเขามาเป็นเวลาหลายปี แค่คิดก็รู้แล้ว

ฆ่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านแค่คนเดียว ยังต้องถอยอีก น่าหัวเราะให้ฟันร่วง

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าตัวตนของฉินเฟิงอาจไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นภายนอก แต่เขาก็ไม่ได้เห็นอยู่ในสายตา จะพูดอย่างไร ก็แค่คนตัวเล็กๆ คนเดียวเท่านั้น

 คุณยังไม่ได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้เลย 

รอยยิ้มหยอกเย้าปรากฏขึ้นที่มุมปากของฉินเฟิง

ความเย่อหยิ่งไม่ได้น่ากลัว แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือนอกจากจะหยิ่งแล้ว ยังโง่เขลาอีกด้วย

 สถานการณ์จะรุนแรงแค่ไหน? อย่าคิดว่าคุณสามารถฆ่าลูกน้องของผมตายไปหลายคนแล้วจะมีความสามารถแค่ไหน พวกนั้นล้วนเป็นพวกเศษสวะ พ่อบ้านของผม มีความสามารถในการฆ่าพวกเขาทั้งหมด ดังนั้นจึงบอกว่า สถานการณ์ยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของผม 

อู๋ห้าวก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาก็ยังปากแข็งปฏิเสธที่จะยอมรับมัน เขาคิดว่าพ่อบ้านอู๋ยังสบายดี

แต่ทันทีที่พูดจบ

วินาทีถัดมา ฉินเฟิงได้ปรากฏตัวตรงหน้าพ่อบ้านอู๋ ซึ่งทำให้พ่อบ้านอู๋แปลกใจเล็กน้อย เร็วมาก จากนั้นประสบการณ์จากความเป็นความตายทำให้ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณ

 มวยวัชระ! 

วงแหวนหลายวงปรากฏขึ้นบนแขนเสื้อของพ่อบ้านอู๋ ส่งเสียงกริ๊งกริ๊ง มันคือมวยภายในแขนงหนึ่ง

แต่น่าเสียดาย

 มีข้อบกพร่องมากเกินไป 

โอ้โห

ฉินเฟิงยื่นมือออกไปข้างเดียว คว้าคอของพ่อบ้านอู๋ด้วยความเร็วสูงสุด ยกคนที่มีน้ำหนักมากกว่า 100 ปอนด์ขึ้นมา

ดวงตาของพ่อบ้านอู๋ถลนออกมา หายใจลำบาก ใบหน้าเขียวคล้ำ แต่มือก็ยังต้องการที่จะต่อสู้

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงออกแรงเพียงเล็กน้อย

แกร๊ก แกร๊ก

เสียงที่คมชัดดังมาจากคอของพ่อบ้านอู๋อย่างต่อเนื่อง มือของเขาห้อยลงทันที ครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นมวยวัชระหรือท่ามวยเตะสิบสองก็ไร้ประโยชน์

เขาถูกรัดลำคอแห่งชะตากรรม

 เร็ว…มาก… 

สีหน้าของพ่อบ้านอู๋ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในตอนนี้ เต็มไปด้วยความตกใจ เขาใช้กำลังเฮือกสุดท้ายเพื่อพูดคำสองคำนี้ เขาโอ้อวดว่าตัวเองเป็นหน่วยกล้าตายและยังเป็นคนที่มีความเร็ว

ศิลปะการต่อสู้ในโลกนี้ แค่รวดเร็วก็มีชัย

แต่ว่าเขาแพ้ฉินเฟิง ไม่สิ ควรจะพูดว่า เขาถูกฉินเฟิงบดขยี้อย่างแท้จริง ความเร็วนั้นทำให้เขาไม่สามารถตอบสนองได้เลย

ดูเหมือนว่ากำลังจะโจมตี แต่ก็ตายในมือของคู่ต่อสู้ในวินาทีถัดมา

ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย

 คุณ…ชาย…รีบ…หนี…ไป 

พ่อบ้านอู๋นึกอะไรได้ เขาหันศีรษะไปทางด้านหนึ่งช้าๆ ดวงตาทั้งสองถลนออกมา พูดกับอู๋ห้าวปิ่มว่าจะขาดใจ

เขาเป็นหน่วยกล้าตายที่ได้รับการฝึกฝนจากตระกูลอู๋มาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ไม่ได้คิดถึงตัวเอง ชีวิตของเขาคือการรับใช้อู๋ห้าว แม้แต่ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ก็ยังคิดปกป้องอู๋ห้าว

นั่นคือเหตุผลที่ฉินเฟิงไม่ฆ่าเขาด้วยกระบวนท่าเดียว

หน่วยกล้าตายก็มีศรัทธาในตัวเองเช่นกัน

 พูดจบหรือยัง? 

ฉินเฟิงมองดู

พ่อบ้านอู๋พูดไม่ออกแล้ว ค่อยๆ หลับตาลง เขาเป็นหน่วยกล้าตายเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตจากผู้คนนับพัน มีจิตสำนึกในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งทุกเวลา

แต่ในเวลานี้ เขากลับยอมแพ้แล้ว

เพราะเขารู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนทะเลสาบ ฉินเฟิงเป็นเหมือนทะเลใหญ่ยากแท้หยั่งถึง ทำให้เขามีเพียงความสิ้นหวัง ความสิ้นหวังที่ไม่รู้จบ

 จะทำให้คุณสมหวัง 

แกร๊ก

ฉินเฟิงออกแรง คอของพ่อบ้านอู๋หักทันที ใบหน้าซีดเผือด แล้วฉินเฟิงก็เหวี่ยงพ่อบ้านอู๋ลงกับพื้นอย่างแรง

จนถึงตอนนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย 30 คน ทหารรับจ้าง 12 นาย ยอดฝีมือสี่คน (หรือที่รู้จักกันในนามอาชญากรที่ต้องการตัวทั้งสี่) รวมถึงหน่วยกล้าตายตระกูลอู๋ พ่อบ้านอู๋ ได้ถูกสังหารทั้งหมด!

 ต่อไปถึงคิวคุณแล้ว 

ฉินเฟิงหันกลับมามองที่อู๋ห้าว

อู๋ห้าวที่เคยหยิ่งยโสอวดดี มั่นใจในชัยชนะ บัดนี้เหงื่อออกเย็นเยียบ เมื่อมองไปที่พ่อบ้านอู๋ที่อยู่บนพื้น ก็เบิกตากว้าง  ไม่ เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทาง! 

เขาส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปได้อย่างไร?

 นี่คือหน่วยกล้าตายของตระกูลอู๋ของเรา หมดเงินไปหลายร้อยล้าน โดดเด่นเหนือผู้อื่นจากหน่วยกล้าตายนับพัน ผมอยู่ในเมืองเจียงเฉิง นี่คือเหตุผลว่าทำไมขอบเขตอย่างผม ปราบปรามตระกูลตู้ได้ นั่นก็เพราะพ่อบ้านอู๋คนนี้ 

 พ่อบ้านอู๋ไม่เคยพบกับคู่ต่อสู้มาก่อน แต่ทำไม ผมเกิดภาพลวงตาหรือเปล่า? ต้องยังอยู่ในความฝันแน่ 

อู๋ห้าวส่ายหัว เขารู้สึกว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าเป็นภาพลวงตา

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงได้ยื่นนิ้วมือออกไป ดีดแก้วเบาๆ มีเศษแก้วแตกตกลงมาทันที ก่อนจะพุ่งออกไป

ขณะที่กำลังพุ่งผ่านไป ก็ได้พุ่งเฉียดนิ้วมือของอู๋ห้าวไปนิ้วหนึ่ง

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง  แล้วในตอนนี้ ตื่นแล้วหรือยัง? 

คฤหาสน์สามชั้น

อิ่นซินนอนอยู่บนโซฟามูลค่าหลายสิบล้าน หลับตาทั้งสอง ขมวดคิ้วแน่น เธอยังสลบสไลอยู่ แต่ปอยผมที่ปรกลงมา ทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้น

ชุดเดรสชุดนี้ไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอได้ เค้าโครงปรากฏอย่างคลุมเครือ ดูเซ็กซี่

บนโซฟาฝั่งตรงข้าม อู๋ห้าวในชุดสูทรองเท้าหนังมาดหรูหรา ถือแก้วไวน์โยกไปมา ดวงตาคู่นั้น กวาดสายตามองรูปร่างของอิ่นซินอย่างเอาแต่ใจ

มองเป็นสิ่งของต้องห้าม

เขาปรารถนาในร่างนี้มาเจ็ดปีแล้ว แต่ก็ไม่เคยใช้วิธีบังคับใดๆ ดีร้ายเขาก็ยังคงเป็นคุณชายของตระกูลเก่าแก่ ยังไม่เคยเดินมาถึงจุดนี้ แม้แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าวันหนึ่งคนของตระกูลอิ่นจะพาอิ่นซินมาส่งเขาถึงประตูบ้าน

ช่างน่าขบขันจริงๆ

 พ่อบ้านอู๋ ใกล้ได้เวลาแล้วสินะ 

อู๋ห้าวจิบไวน์แดงเบาๆ มองดูนาฬิกาข้อมือ เขามีท่าทางรอไม่ไหวแล้ว

ละครฉากใหญ่ที่เขาเตรียมไว้กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

 คุณชาย ทหารรับจ้างคนนั้นพ่ายแพ้ แต่ตอนนี้พวกเขาน่าจะอยู่บนชั้นสอง มียอดฝีมือสี่คนที่เราฝึกมา ล้วนเป็นนักสู้ชั้นหนึ่ง เป็นสิ่งมีชีวิตที่สังหารผู้คนเป็นจำนวนมาก ในจำนวนนั้น หมายเลขหนึ่งจางเทียนจิ่ว ครั้งหนึ่งเคยเป็นอาชญากรที่ประเทศต้าหัวต้องการตัว เขาระเบิดโรงเรียนด้วยตัวเอง และการบุกล้อมปราบของกองกำลังพิเศษทั้งสามก็ล้มเหลว 

 ยังมีหมายเลขสองสือเฉียง ที่หนีออกมาจากทหารเทียนหลง กองกำลังทหารเกรียงไกรแห่งเวสเตอร์แลนด์ เพราะไม่ยอมฟังผู้บังคับบัญชาของตัวเอง เอาผู้บังคับบัญชารวมกับสิบเจ็ดคนแล้วฆ่าทิ้งทั้งหมด แต่ก็หลบหนีมาได้สำเร็จ 

 อีกสองคนเป็นอาชญากรที่ฆ่าคนเหมือนผักปลาที่เป็นที่ต้องการตัวเช่นกัน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ถูกจับ ไม่เพียงแต่ปกป้องตระกูลอู๋ของเราเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความสามารถประจำตัวของพวกเขาด้วย 

 คุณชาย ไม่ต้องกังวล คนใดคนหนึ่งในสี่คนสามารถฆ่าทหารรับจ้างคนนั้นได้ นับประสาอะไรกับสือเฉียงและจางเทียนจิ่ว บุคคลอันตรายระดับ S มันมากเกินพอที่จะฆ่าฉินเฟิงได้ 

พ่อบ้านอู๋ก้มศีรษะลง แล้วกล่าวด้วยความเคารพ

แต่ทว่า

ทันทีที่พูดจบ ก็มีวัตถุบินเข้ามาจากด้านนอก ดวงตาของพ่อบ้านอู๋เป็นประกาย เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วคว้าวัตถุนั้น แต่ในวินาทีต่อมาก็ต้องตกตะลึง

เพราะมันเป็นศพ

 ผมไม่รู้ นี่คือสือเฉียงที่คุณพูดถึงหรือว่าจางเทียนจิ่ว แต่ไม่เป็นไร ทางนี้ยังมีอีกชิ้นหนึ่ง 

เสียงวางอำนาจดังมาจากข้างนอก ต่อมา ศพอีกศพก็ถูกโยนเข้ามา

 จางเทียนจิ่ว 

พ่อบ้านอู๋มองไปยังศพที่อยู่บนพื้น แล้วดูศพที่อยู่ในมือของตัวเองอีกครั้ง ใช่สือเฉียงแน่ ใบหน้าที่สงบนิ่งเฉยของเขามีการเปลี่ยนแปลงเป็นครั้งแรก

 คุณฆ่าพวกเขาเหรอ? 

พ่อบ้านอู๋ขมวดคิ้ว

 อายุมากแล้ว สายตาไม่ดีเหรอ? 

ในขณะที่พูด ฉินเฟิงก็เอามือไพล่หลัง เดินเข้ามาจากประตู ฉีหยุนคอยเดินตามอยู่ข้างหลัง

 คุณ! 

สีหน้าของพ่อบ้านอู๋ขรึมลง แต่ก็พูดต่อ  ใช่ แก่แล้ว แต่การฆ่าคุณไม่ใช่ปัญหา 

ในเวลานี้ อู๋ห้าวได้ลุกขึ้นยืน กวาดสายตามองทั้งสองศพ ความขี้เล่นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา  น่าสนใจ น่าสนใจ ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่นที่เป็นที่เลื่องลือ ขึ้นชื่อว่าเป็นเศษสวะในเมืองเจียงเฉิง ตอนนี้ได้ฆ่ากลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยชั้นยอด กำจัดทหารรับจ้างสิบสองคน แล้วยังตียอดฝีมือทั้งสี่ที่ผมเสียเงินฝึกอบรมเป็นจำนวนมากจนอยู่ในสภาพนี้ 

 ฉินเฟิง คุณทำให้ผมประหลาดใจมากจริงๆ แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณสามารถจัดการกับผมด้วยวิธีนี้? นั่นมันก็ง่ายเกินไป ผมคือคุณชายตระกูลอู๋ อู๋ห้าว 

มีความเฉียบคมอย่างคลุมเครือบนร่างกายของอู๋ห้าว

ไม่ใช่ว่าคนทั้งสองรุ่นจะมีแต่พวกไร้ประโยชน์เกียจคร้านเอาแต่กิน ก็เหมือนกับเขาและตู้ต้วนเทียน ซึ่งเป็นรุ่นเยาว์ที่ดีที่สุด แต่เขาสามารถเอาชนะตู้ต้วนเทียนได้

 ก็ถือว่าเป็นบุคคลที่มีความสามารถพอถูไถไปได้ แต่น่าเสียดาย ที่คุณจะต้องตายที่นี่วันนี้ คุณไม่ควรแตะต้องภรรยาของผม เธอเป็นทุกสิ่งของผม 

ดวงตาของฉินเฟิงมืดมิดราวกับน้ำหมึก เยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง

 ตายที่นี่ ทั่วทั้งเมืองเจียงเฉิงไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้ ลำพังคุณ ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่นเนี่ยนะ? 

อู๋ห้าวยิ้มเยาะ  รู้ไหมว่าพ่อบ้านของผมคือใคร? ชื่อเดิมของเขาคืออู๋ เขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตมาได้ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา หน่วยกล้าตายของตระกูลอู๋ของเรา เคยต่อสู้กับกลุ่มทหารรับจ้างเพียงลำพัง คุณเดาซิว่าเป็นยังไง กลุ่มทหารรับจ้างนั้นถูกกำจัดอย่างสมบูรณ์ สัญชาตญาณในการเข้าหาสัตว์ร้าย สี่ยอดฝีมือไม่ใช่ศัตรูของพ่อบ้านอู๋ของผม 

 คุณรู้ไหมทำไมในเวลานี้ผมถึงมีความมั่นใจมากนัก ก็เพราะพ่อบ้านของผม พูดได้เลยว่าคุณไม่มีโอกาสชนะแล้ว 

อู๋ห้าวมั่นใจมาก

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตระกูลอู๋ได้ใช้เงินนับร้อยล้านในการฝึกอบรมหน่วยกล้าตายโดยใช้วิธีการเหมือนเลี้ยงกู่ สุดท้ายมีเพียงพ่อบ้านอู๋คนเดียวเท่านั้นที่รอดชีวิตมาได้ อาจกล่าวได้ว่าเป็นหน่วยกล้าตายคนเดียวที่พุ่งชนทุกสิ่ง

นี่ต่างหากคือความมั่นใจของเขา

แม้ว่าเขาจะทำเรื่องเลวร้ายทั้งหมด แต่ก็ไม่มีใครสามารถทำร้ายเขาได้

ในเวลานี้ พ่อบ้านอู๋ถอดเสื้อคลุม บิดคอไปมา ส่งเสียงดังกร๊อบกร๊อบ ยืดเส้นยืดสาย แกว่งขาข้างหนึ่งไปมา

จ้องมองฉินเฟิงด้วยสายตาเหมือนสัตว์เดรัจฉาน

 นี่คือ ท่ามวยเตะสิบสองเหรอ? 

ฉินเฟิงสังเกตเห็นขาของพ่อบ้านอู๋ และจำมันได้ นี่คือคือตำแหน่งวางเท้าของท่ามวยเตะสิบสอง ถ้าต้องการเตะมันออกไป สามารถเตรียมพร้อมและเตะมันไปยังส่วนสำคัญได้อย่างรวดเร็ว

ลูกน้องของเขาก็มีคนหนึ่ง มีวิถีทางแบบนี้เช่นกัน

 เฮ้ เป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่น รู้จักท่ามวยเตะสิบสองด้วยเหรอ? ผมไม่รังเกียจที่จะบอกคุณนะ ตอนนั้นพวกเราตามหาอาจารย์สิบสองคน เพื่อสั่งสอนพ่อบ้านของเรา แต่ละคนก็สอนทักษะเฉพาะของตัวเอง แม้ว่าในที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็ถูกพ่อบ้านอู๋ฉีกขาดครึ่ง 

อู๋ห้าวนั่งบนเก้าอี้อย่างไม่เร่งรีบ แล้วพูดช้าๆ  แต่ว่า ทักษะเฉพาะของพวกเขานั้นแข็งแกร่งจริงๆ ท่ามวยเตะสิบสอง มวยวัชระ…ไม่ว่าจะเป็นอะไร พ่อบ้านอู๋ก็ทำได้ 

 ดังนั้น ฉินเฟิง คุณกลัวแล้วหรือยัง? ถ้าคุณกลัวแล้ว ก็คุกเข่าลงที่นี่ คอยดูการแสดงของผม บางทีสุดท้ายผมอาจจะไว้ชีวิตสุนัขอย่างคุณ 

อันที่จริงเขาไม่ได้วางแผนที่จะฆ่าฉินเฟิงอยู่แล้ว

ถ้าเขาฆ่าเขาด้วยวิธีนี้ เขาก็จะตะโกนร้อง กลายเป็นละครฉากใหญ่ มันคงไร้ความหมาย เขาต้องการเห็นฉินเฟิงเสียใจกับการไร้ความสามารถของตัวเอง

การไร้ความสามารถของผู้ชายเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด

เขาต้องการทำให้ฉินเฟิงต้องทนทุกข์ไปตลอดชีวิต

เสียใจกับการไร้ความสามารถของตัวเอง เสียใจที่ไม่สามารถช่วยอิ่นซินได้ เสียใจที่ตัวเองทำอะไรเรื่องนี้ไม่ได้เลย สุดท้ายก็ทำได้แค่มองดูอิ่นซินเคลื่อนไหวภายใต้ร่างกายของเขาเท่านั้น

นี่เป็นวิธีที่น่าตื่นเต้นที่สุดในการทรมานคน

อู๋ห้าวหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาเขย่า จากนั้นก็จิบเบาๆ ความคิดตรึกตรองฉายผ่านดวงตา  พ่อบ้านอู๋ เริ่มแล้ว 

การแสดงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

 ครับผม 

ดวงตาของพ่อบ้านอู๋เป็นประกาย เขาได้เตรียมตั้งท่าไว้แล้ว เขาก้มลงและกระโดดลงไป วินาทีถัดมา ก็มาถึงข้างกายฉินเฟิง ก่อนจะออกหมัด

ลมแรงปะทะขมับของฉินเฟิง

 ทหาร ปกป้องประเทศเพื่อประชาชน ไม่ใช่เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวอย่างคุณ 

ฉินเฟิงพูดจบก็เดินข้ามศพของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แล้วเงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่ง เป็นนัยว่าคนพวกนี้หยุดเขาไม่ได้

ในหน้าต่างชั้นบน อู๋ห้าวกำลังดูภาพเหตุการณ์นี้ ด้วยสายตาหยอกเย้า  สนุกดี เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มนั้นไม่ได้ขัดขวางเขาไว้ แต่พวกนั้นก็เป็นแค่พวกไร้ประโยชน์ คุณว่าจริงไหมพ่อบ้านอู๋? 

เขามองไปที่พ่อบ้านอู๋ในชุดสูทหางม้าที่อยู่ข้างๆ

 ครับ 

พ่อบ้านอู๋โค้งให้

 ฮ่า ที่ชั้นล่างยังมีทหารรับจ้างอีกคน ผมจ้างเขามาจากต่างประเทศ วันละหนึ่งแสน ถูกจ้างมาเพื่อความสนุกโดยเฉพาะ เอามาใช้ได้พอดีเลย 

ริมฝีปากของอู๋ห้าวโค้งขึ้น ได้กลิ่นคาวเลือด

ทหารรับจ้างเหล่านั้นมาจากแผ่นดินใหญ่ตะวันตก อยู่ในสนามรบและต่อสู้เข่นฆ่ามาโดยตลอด แต่ละคนน่าจะมีนับร้อยชีวิตอยู่ในกำมือ

เทียบกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นแล้ว มีความเป็นมืออาชีพมากกว่า

มืออาชีพในการฆ่า

นี่ต่างหากคือฝันร้ายของฉินเฟิง

เหตุผลที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นไม่ได้หยุดฉินเฟิงไว้ เพียงเพราะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นไร้ประโยชน์

ในเวลาเดียวกัน ฉินเฟิงก็มาถึงที่ประตูพอดี มีชายสิบสองคนในชุดพรางตา มีคราบเลือดติดอยู่ตามร่างกาย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ในมือกำลังถือมีดคูคริเล่มหนึ่งที่คมกริบเปล่งประกายสีเงินแปลบปลาบ

หัวหน้าคือชายตะวันตก ผิวขาว สูงประมาณ 190 เซนติเมตร นั่งบนขั้นบันได ถือมีดเล่มหนึ่งอยู่ในมือ กำลังเอาลิ้นโลมเลีย

ทุกครั้งที่เลียมัน ประกายเลือดจะฉายผ่านดวงตา

 ป้ายชื่อนี้ งูดำ 

ฉินเฟิงกวาดสายตามอง บนตัวของทหารรับจ้างเหล่านี้ มีสัญลักษณ์หนึ่ง เขาอยู่ที่ชายแดนตลอดทั้งปี ดังนั้นเขาจึงรู้จักกองทหารรับจ้างในระดับหนึ่ง

งูดำ กองทหารรับจ้างหนึ่งในห้าอันดับสูงสุดระดับนานาชาติ

ทหารรับจ้างแต่ละคนผ่านการต่อสู้มานับร้อยครั้ง ต้องมีเลือดของศัตรูนับสิบคนอยู่ในมือ แต่ละกลุ่มนั้นมีราคาแพงมาก คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถจ้างพวกเขาได้

 ฮ่า คุณรู้จักกลุ่มทหารรับจ้างงูดำของพวกเราด้วย 

ชายผิวขาวที่เป็นหัวหน้าเงยหน้าขึ้นมองฉินเฟิงครู่หนึ่งจากนั้นก็เลียมุมปาก ด้วยสายตาราวกับกำลังรอคอยเหยื่อ

เขามีลางสังหรณ์ว่าฉินเฟิงนั้นแข็งแกร่งมาก

แต่ก็เพราะแข็งแกร่งมาก ถึงจะน่าสนใจ การไล่ล่าเหยื่อแบบนี้เท่านั้น จึงจะทำให้เขารู้สึกมีความสุขได้

 ก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว ถึงอย่างไรงูดำก็ตายในเงื้อมมือผม  ฉินเฟิงพูดพร้อมกับเอามือไพล่หลัง

 ฮ่าฮ่า น่าสนใจ เป็นไปได้ยังไงที่งูดำตายในกำมือของคุณ เขาคือเจ้านายในบริษัทของเรา คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร จากภาษาต้าหัวของพวกคุณ คุณเป็นคนหยิ่ง ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร 

ชายผิวขาวยิ้มเยาะ

ใครคืองูดำ หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างงูดำเป็นหน่วยรบพิเศษจากอาณาจักรเฟรัส เพราะความโลภ เขาได้ฆ่าคนกลุ่มหนึ่ง แล้วหอบไปนับแสนล้าน

ต่อมากลุ่มทหารรับจ้างงูดำได้มีทหารรับจ้างชั้นยอดกว่าหนึ่งพันนาย มีศักยภาพและแข็งแกร่งมาก เรียกได้ว่าไร้คู่ต่อสู้ในสนามรบ

ใครกันที่สามารถฆ่าเขาได้

มันเป็นเรื่องน่าขันที่จะบอกว่าเขาได้ฆ่างูดำ

 … 

ความสงสารปรากฏขึ้นในดวงตาของฉีหยุน บางทีหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างงูดำคนปัจจุบันอาจไม่ใช่งูดำอีกต่อไป เพราะเมื่อปีที่แล้ว ฉินเฟิงได้ออกไปปฏิบัติภารกิจ

ได้พบกับงูดำคนนั้น

กลุ่มทหารรับจ้างขนาดใหญ่ที่มีมากกว่าหนึ่งพันนาย เป็นมืออาชีพและมีพลังทำลายล้าง

น่าเสียดายที่เขาได้พบกับฉินเฟิง วีรบุรุษผู้ไร้คู่ต่อสู้แห่งต้าหัว ไม่เพียงแต่มีกลยุทธ์ในสนามรบเท่านั้น แต่ตัวเขายังมาจากเทือกเขาและทะเลแห่งซากศพอีกด้วย

เขาถูกฉินเฟิงตัดศีรษะด้วยดาบสามเหลี่ยม

กลุ่มทหารรับจ้างก็ถูกกำจัดทั้งหมดเช่นกัน

 ไอ้หนู ขอแนะนำตัวหน่อย นี่คือแจ็กกี้ ทีมเจ็ดของกลุ่มทหารรับจ้างงูดำ เดิมทีควรผ่านไปเพื่อทำภารกิจ แต่ไม่คิดว่าอู๋ห้าวจะรั้งพวกเราไว้ เลยได้รายได้พิเศษพอดี 

แจ็กกี้ลุกขึ้นยืน แล้วโบกมีดในมือ  ผมฆ่าคนด้วยมีดเล่มนี้มาแล้วเก้าสิบเก้าคน ถ้ารวมคุณด้วย ก็ครบร้อยพอดี 

 คุณนี่ช่างโชคดีจริงๆ 

พูดจบ แจ็กกี้ก็ย่อตัวแล้วพุ่งไปข้างหน้า ได้ยินเสียงฉีกขาด ด้วยมีดเล่มเดียว เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น เขาเป็นทหารรับจ้าง เป็นทหารรับจ้างเลือดเย็นที่ได้รับการฝึกฝนอย่างโชกโชนในระหว่างปฏิบัติภารกิจ

ใบมีดพุ่งไปที่ส่วนสำคัญ

ต้องรู้ว่าเขาเป็นหัวหน้าทีมเจ็ดในกลุ่มทหารรับจ้างงูดำ หัวหน้าทีมย่อยไม่ใช่ทหารรับจ้างธรรมดา ยืนยันได้ว่าคนคนนี้ปฏิบัติภารกิจสำเร็จมากมาย แล้วยังได้รับคะแนนเต็มอีกด้วย

เรียกได้ว่าคนคนนี้เพียงพอแล้วที่จะเล่นล่าเหยื่อ คนส่วนใหญ่ในเมืองเจียงเฉิง แม้แต่หลิวหลินเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ดังนั้นเขาจึงภาคภูมิใจมาก

มีดเล่มหนึ่งกำลังจะตัดศีรษะของฉินเฟิง นี่คือสิ่งที่เขาทำบ่อยๆ ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ

ที่น่าเสียดายก็คือ ฉินเฟิงไม่ได้ให้โอกาสนี้แก่เขา

 ตัวตลกเต้นแร้งเต้นกา 

ฉินเฟิงเบี่ยงตัวหลบหลีกการโจมตีครั้งนี้ ซึ่งทำให้สีหน้าของแจ็กกี้เปลี่ยนไป มันเร็วมากจนไม่รู้ตัว แต่เรื่องที่ทำให้เขาไม่ทันตั้งตัวได้มาถึงแล้ว

ฉินเฟิงหันกลับมา แล้วฟาดขาใส่

ตูม!

 อ๊าก! 

แจ็กกี้รู้สึกถึงความหวาน เลือดทะลักออกมา แล้วกระเด็นออกไปทันที ทนอย่างไรก็ทนไม่ไหวแล้ว อาเจียนออกมากลางอากาศ

สุดท้ายก็กระแทกกับบันไดอย่างแรง

 กลุ่มทหารรับจ้างงูดำเล็กๆ กล้าเข้ามาในดินแดนประเทศต้าหัวของเรา หลังจากเรื่องนี้จบลง ผมจะส่งคนไปที่กลุ่มทหารรับจ้างงูดำ เพื่อไปพบกับงูดำคนใหม่ บอกเขาเรื่องพื้นที่ต้องห้ามของทหารรับจ้าง 

ฉินเฟิงพูดเสียงเย็นชา แล้วสะบัดมือออกเพื่อบอกฉีหยุนว่า  ไปกันเถอะ. 

 ครับผม 

ฉีหยุนตอบทันที

 นี่อะไร? 

อีกสิบเอ็ดคนที่เหลือมองไปที่แจ็กกี้ที่นอนหมดลมหายใจอยู่บนพื้น แล้วมองไปที่ฉินเฟิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม บางคนมีความหวาดกลัวอยู่ในดวงตา

ต้องรู้ว่าแจ็กกี้คนนี้เป็นหัวหน้าทีมของพวกเขา

มีประสบการณ์การต่อสู้ที่แข็งแกร่งและโชกโชน

พวกเขารวมกันสิบเอ็ดคนก็อาจจะยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ในกลุ่มทหารรับจ้างงูดำก็ยังเป็นหัวหน้าทีมที่มีชื่อเสียง แต่ตอนนี้ ถูกกำจัดได้ในกระบวนท่าเดียว

กระบวนท่าเดียว

ไม่มีกำลังที่จะตอบโต้กลับเลย

 ขัดขวางเหรอ? 

มีทหารรับจ้างคนหนึ่งมองมาทางฉินเฟิง กลืนน้ำลายพลางถามขึ้น

พวกเขาเป็นกลุ่มทหารรับจ้างที่มีกฎเกณฑ์ รับเงินมาแล้วก็ต้องทุ่มเทชีวิตทำงาน นี่คือกฎ มิฉะนั้นหากลูกค้าร้องเรียน ทางบริษัทตรวจสอบความจริง พวกเขาก็อาจถูกตามล่าเช่นกัน

คนที่เหลือต่างมองหน้ากันด้วยแววตาที่อาฆาตแค้น ดีร้ายพวกเขาทุกคนล้วนก็เป็นทหารรับจ้าง การฆ่าเป็นเรื่องธรรมดา

ไม่ได้ตกใจกลัวง่ายขนาดนั้น

หากกลับมาที่บริษัทในสถานการณ์เช่นนี้ก็ต้องตาย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขามีจำนวนคนมาก บางที…

 ออกไปซะ 

ฉินเฟิงเดินเข้ามา น้ำเสียงอันเยือกเย็นทำให้พวกเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัวทันที ขาทั้งสองอ่อนแรง บางคนถึงกับยืนไม่ไหว วินาทีถัดมา พวกเขาทั้งหมดก็วิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

 ปีศาจ! ปี…ศาจ! 

พวกเขาเคยเห็นความเลือดร้อนและทหารรับจ้างที่ฆ่าผู้คน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิง ก็ต้องตกใจกลัวกับพลังสังหารของเขา และในขณะนั้นก็ดูเหมือนจะเห็นเทือกเขาและทะเลแห่งซากศพ

ฉินเฟิงโชกไปด้วยเลือด ยืนอยู่ที่เขตแดนพร้อมกับมีดในมือ

ปีศาจ!

ฉินเฟิงผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นปีศาจ ปีศาจ!

 ไฮยีน่า? บางทีอาจจะเป็นสุนัขจริงๆ ก็ได้ เป็นทหารแต่เรียกคนอื่นง่ายๆ ว่าเจ้านาย ก็เป็นหมาจริงๆ นั่นแหละ น่าละอายใจแทน ‘ทหาร’ จริงๆ 

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง มองด้วยหางตา

 ฮ่า เป็นหมาแล้วยังไงล่ะ อย่างน้อยก็มีเงินให้ผม ตราบใดที่เชื่อฟัง รายได้เดือนละแสนกว่า มันดีกว่าที่ผมเป็นทหารเสียอีก ผมว่านะ เป็นทหารก็สู้ไปเป็นทาสรับใช้เขาไม่ได้หรอก 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหัวเราะเยาะ ไม่รู้สึกละอายกับคำว่าเจ้านายสองคำนี้ แต่กลับภาคภูมิใจเสียด้วยซ้ำ

อย่างน้อยก็มีเงิน

 ไอ้หนู ผมคิดว่าคุณหน้าตาไม่เลว มาเป็นสุนัขรับใช้ผมเป็นไง? เจ้านายของผมจะให้ผมเดือนละแสนห้า ผมจะให้คุณเดือนละห้าหมื่นดีไหม?

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบิดคอไปมา

 เดือนละห้าหมื่น? น่าสนใจ แต่วันนี้ผมไม่มีเวลาเล่นกับคุณแล้ว ฉีหยุน บุกเข้าไป 

แววตาของฉินเฟิงหรี่ลง

 ครับผม 

ทางด้านหลัง ฉีหยุนกระโดดออกมา จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อยู่ในดวงตาทั้งสอง ผู้คลั่งไคล้สงครามอันดับหนึ่งในกองทัพไม่ใช่เรื่องล้อเล่น อาจถูกฆ่าได้อย่างฉับพลัน

 เยี่ยมมาก มีฝีมือ 

เมื่อหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นการเคลื่อนไหวของฉีหยุน ก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือเช่นกัน แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็ยิ้มมุมปาก  น่าเสียดาย พวกคุณซื่อตรงเกินไป 

แกร๊ง

เขาหยิบปืนพกจากเอวแล้วชี้ไปที่ฉีหยุน หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  ฮ่าฮ่า พวกงี่เง่าทั้งนั้น พวกเราเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมืออาชีพ จะไม่พกปืนได้ยังไง ตายซะเถอะ… 

แต่ในวินาทีต่อมา รอยยิ้มก็หุบลงทันใด

ก่อนที่เขาจะทันได้ยิง ฉีหยุนก็เอียงตัวดึงมีดเล็กออกจากร่างกายแล้วขว้างออกไป มันปักเข้าไปที่ฝ่ามือของหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพอดิบพอดี

สิ้นเสียงฉึก

ปืนพกร่วงลงไปที่พื้น

 อืม… 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพ่นลมหายใจแรง เอามือกุมฝ่ามือของตัวเอง จากนั้นก็ผ่อนคลายลง แล้วมองไปที่มีดเล็กที่ปักอยู่ มองไปที่ตำแหน่งของฉีหยุนอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลย  ทำไมถึงแม่นยำขนาดนี้ ห่างกันตั้งหนึ่งร้อยเมตร! 

ระยะไกลเช่นนี้ ยิงตรงเป้าเพียงครั้งเดียว

มันคือโชคหรือความสามารถกันแน่

 อย่าคิดจะดวลปืนกับผม ในตัวผมมีใบมีดหนึ่งร้อยแปดใบ ซึ่งเพียงพอที่จะฆ่าพวกคุณทุกคน แต่ตอนนี้ขอแค่ดาบสามเหลี่ยมเพียงเล่มเดียวก็เพียงพอแล้ว 

ฉีหยุนหยิบแผ่นเหล็กออกมาจากตัว ก่อนจะเชื่อมต่อกันจนสุดท้ายกลายเป็นดาบสามเหลี่ยมเล่มหนึ่ง

ดาบสามเหลี่ยมเป็นดาบที่มีพลังทำลายล้างมากที่สุดในกองทัพ

เขาจะไม่ใช้ดาบประเภทนี้จัดการกับคนกันเอง แต่สำหรับศัตรูนั้นไม่เหมือนกัน

 พวกนายเข้าไป ไปฆ่าหมอนั่นซะ ฉันจะให้พวกนายหนึ่งล้าน 

รอยความโหดร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขาปล่อยให้บรรดาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างหลังเข้ามา พวกนั้นล้วนเป็นทหารกากๆ ซึ่งถูกไล่ออกด้วยเหตุผลส่วนตัวบางประการ

บางคนเก่งมากในเรื่องการต่อสู้

หนึ่งล้าน หลายปีมานี้เขาได้ช่วยอู๋ห้าวฆ่าคนมาไม่น้อย และยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง

 หนึ่งล้าน 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นมองมาที่ศีรษะของฉีหยุน เหมือนกำลังมองดูเงิน ขาดก็แต่ไม่ส่องประกายเท่านั้น

เพียงแต่ว่า ฉินเฟิงที่อยู่ข้างๆ ยิ้มดูถูก หนึ่งล้าน นายพลอันดับหนึ่งอย่างเขามีค่าแค่หนึ่งล้านตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นที่รู้กันดีว่าในเว็บมืด เงินรางวัลนำจับฉีหยุนสูงถึงหนึ่งแสนล้าน

หนึ่งล้าน?

ดูถูกกันเหรอ?

 ฉีหยุน เลิกเล่นได้แล้ว รีบสู้รีบตัดสินใจ 

ฉินเฟิงเร่งรัด เขามองขึ้นไปที่ชั้นบน รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมองมาที่เขา สายตาเหมือนนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ

ตอนนี้ฉินเฟิงโล่งใจได้เล็กน้อย

เพราะสายตาแบบนี้แสดงให้เห็นว่าเขาควบคุมสถานการณ์โดยรวมได้ มีความมั่นใจที่จะควบคุมทุกอย่าง เขาจึงไม่ใช้สอยอิ่นซินเร็วนัก และจะสนุกกับมันจนวินาทีสุดท้าย

เพียงแต่ว่า ในดวงตาของฉินเฟิงมีแววเยาะเย้ยตัวเองปรากฏขึ้น

เมื่อใดที่เทพสงครามอันดับหนึ่งแห่งต้าหัวและเทพเจ้าแห่งอีสเตอร์แลนด์เอาชนะทหารหลายแสนนาย สังหารศัตรูได้สามแสนคนในสงคราม? คนก็จะถือว่าเป็นเหยื่อด้วย

 ครับผม 

ฉีหยุนตอบด้วยแววตาดุร้าย

จากนั้นตัวก็แวบหายไป ไปปรากฏตัวตรงหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นในวินาทีต่อมา พวกเขาอ้าปากค้าง เผยให้เห็นฟันขาว  มาสิ มาสู้กัน 

อะไรเนี่ย!

สีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเปลี่ยนไป พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่าฉีหยุนมาตั้งแต่เมื่อไหร่

มันเร็วมาก

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขามีสีหน้าเปลี่ยนไปยิ่งกว่านั้นก็คือ ทันทีที่ฉีหยุนออกหมัด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งก็กระเด็นออกไป จากนั้นก็จับคนคนหนึ่งกดลงกับพื้นด้วยขา

จากนั้น ดาบสามเหลี่ยมก็หมุนไปทันที

แทงเข้าที่ท้องของคนคนหนึ่ง สุดท้ายก็พุ่งเข้าปะทะ เป็นอีกคนที่ถูกชนกระเด็นออกไป

ในเวลาสั้นๆ เพียงสามวินาที ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหลคล่องแคล่ว สี่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นทหารกากๆ ที่ปลดประจำการก็ล้มลงกับพื้น เลือดไหลกบปาก

สติเลือนราง

หนึ่งในนั้นถูกฉีหยุนลงมืออย่างโหดเหี้ยม เอามือกุมท้อง ร้องไห้คร่ำครวญ

 เร็วชะมัด! 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบางคนเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึง พวกเขาเชื่อว่าฉีหยุนสามารถเอาชนะพวกเขาได้ แต่มันเกินจริงไปมาก สามวินาที พวกเขาแทบจะมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวอย่างชัดเจนเลย

พวกเขาบางคนได้สังหารสหายในกองทัพ บางคนก็แสวงหาอำนาจส่วนตัว โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาล้วนเป็นทหารกากๆ ที่ได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลอู๋ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่ง พวกเขาล้วนเป็นมืออาชีพ

ทุกคนเป็นมืออาชีพและฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

แต่ตอนนี้กลับถูกฉีหยุนทุบตีราวกับผักอย่างไม่น่าเชื่อ

 การเคลื่อนไหวเช่นนี้ ฆ่าคนดุจสายน้ำไหล เจอตอเข้าแล้ว 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเป็นคนที่มีความสามารถ ดังนั้นเขาจึงมองออกว่าฉีหยุนนั้นไม่ธรรมดา แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังห่างชั้นจากฉีหยุนมาก แต่พวกเขานั้นมีจำนวนคนมากมาย

 เข้ามาพร้อมกันเป็นกลุ่ม พวกคุณเคยเรียนรู้มาแล้ว 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคำรามลั่น

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสบสายตากันและตัดสินใจในที่สุด ก้าวเดินเข้าไปพร้อมกันและค่อยๆ กลายเป็นหนึ่งเดียว นี่คือการผสมผสานทักษะการต่อสู้ที่พวกเขาได้เรียนรู้จากกองทัพ

 ถ้าจะบอกว่าพวกคุณเป็นทหาร มันช่างน่าขายหน้าแทนทหารจริงๆ 

ฉินเฟิงโกรธจัด

พวกทหารกากๆ เหล่านี้ไม่เชื่อฟังระเบียบวินัยไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้พวกเขายังใช้สิ่งที่เรียนรู้เมื่อตอนเป็นทหารมาจัดการกับพวกเขา ซึ่งทำให้เขาโกรธมาก

 ท่านพูดแล้ว ว่าพวกคุณน่าขายหน้า 

ฉีหยุนตะโกนลั่น เดินตรงเข้าไป คว้าดาบสามเหลี่ยมด้วยมือเดียว แล้วบุกเข้าไป

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาห้อมล้อมฉีหยุนทันที พวกเขานึกว่าจะสามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของฉีหยุนได้ แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่าฉีหยุนจะมีประสบการณ์การต่อสู้มาอย่างโชกโชน หลังจากหลบหลีกได้สองกระบวนท่าก็ค้นพบช่องโหว่

จากนั้น

แสงสีเงินแลบแปลบปลาบ

เมื่อดึงดาบสามเหลี่ยมออก เลือดก็ทะลักตามออกมา ทั้งสองล้มลงกับพื้นดังโครม จากนั้นก็เอาขาทั้งสองยันไว้ ดึงดาบสามเหลี่ยมออกอีกครั้ง

เลือดไหลทะลักออกมาเป็นสาย

แต่ก็ยังไม่ถึงตาย ฉินเฟิงไม่ปล่อยให้เขาฆ่าใคร แต่พอฟันลงไปแล้ว คนคนนั้นก็ขาดครึ่งท่อน

จากนั้น แสงจากใบมีดก็ทะยานขึ้นไป

ในเวลาสั้นๆ เพียงห้าวินาที เสียงตกลงสู่พื้นก็ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ท้ายที่สุดก็มีชิ้นส่วนศพกระจัดกระจายไปทั่วพื้นดิน เลือดไหลนอง

 สมควรตาย คนคนนี้! 

เมื่อหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นภาพนี้ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว นี่มันรุนแรงเกินไปแล้ว เขาหันหลังแล้ววิ่งหนีไปโดยสัญชาตญาณ ความจงรักภักดีต่อตระกูลอู๋หรือเงินอะไรก็ไม่สำคัญอีกแล้ว

ตอนนี้เขาแค่อยากจะมีชีวิตอยู่

แต่ทว่า ฉินเฟิงนั้นส่งสายตาให้ฉีหยุน หลังจากที่หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งไปไกลกว่าสิบเมตร ดาบสามเหลี่ยมก็มาถึงตัว

เสียบเข้าที่หน้าอกของเขาพอดี

สุดท้ายเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรงดังโครม

คำสั่งของฉินเฟิงที่มอบให้เขาคือ คนคนนี้สมควรถูกฆ่า

 อ๊าก! 

อิ่นป่ายยังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็ถูกฉินเฟิงเอามือข้างหนึ่งจับบีบไว้ เขาหายใจไม่ออก ใบหน้าเขียวคล้ำ เขาดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ดิ้นไม่หลุด พลันเบิกตากว้างมองไปที่ฉินเฟิง

แต่เมื่อได้สบสายตากัน

ร่างกายของเขาแข็งทื่อ เพราะดวงตาคู่นั้นเหมือนเก็บซ่อนนรกเอาไว้ ในขณะที่สบสายตานั้น เขาเป็นเหมือนคนที่อยู่ท่ามกลางเทือกเขาและทะเลแห่งซากศพ

กลิ่นเลือดแตะจมูกของเขาโดยพลัน

ซากศพทั่วท้องฟ้าทำให้เขาช็อก

แต่แล้วมีดทหารเล่มหนึ่งก็ปักเข้าที่หน้าอกของเขา ทำให้เขามองเห็นตัวเองตายและเจ็บปวด วินาทีต่อมา เขาเหมือนตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็งที่อยู่ไกลนับพันลี้

หนาวเหน็บเข้าไปถึงกระดูก

ภัยแห่งความตายได้ส่งมาถึง

เขากำลังจะตาย!

 ผมพูดแล้ว! 

อิ่นป่ายหอบหายใจ ตาถลน กัดฟันกรอดพูดสองคำนี้ออกมา เขารู้ว่าถ้าเขายังไม่พูดออกไป ฉินเฟิงจะฆ่าเขาจริงๆ!

นี่คือปีศาจ

โครม

ฉินเฟิงปล่อยมือ ปล่อยเขาลงกับพื้น แล้วมองด้วยสายตาเยือกเย็น  พูด 

 เขาถูกคุณชายอู๋ อู๋ห้าวพาตัวไป 

ความหวาดกลัวแผ่ซ่านในดวงตาของอิ่นป่าย

ฉินเฟิงได้ยินดังนั้น ก็ไม่สนใจคนตระกูลอิ่นพวกนี้อีกต่อไป เขาหันกลับมาขึ้นรถแลนด์โรเวอร์ทหาร จากนั้นฉีหยุนก็เหยียบคันเร่งพารถแลนด์โรเวอร์ห้อตะบึงออกไป

โครม

ชนเข้ากับกำแพงอีกครั้ง

รถแลนด์โรเวอร์ทหารรุ่นดัดแปลง จะถูกนำมาใช้ในยามวิกฤตเท่านั้น ซึ่งเพียงพอที่จะพังทลายสิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่ได้

 บัดซบ 

พอเห็นฉินเฟิงจากไปแล้ว อิ่นป่ายก็แอบด่า เมื่อครู่เขามีลางสังหรณ์จริงๆ ว่าถ้าเขาไม่พูด ฉินเฟิงจะกล้าฆ่าเขาจริงๆ

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเขาสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว ก็พบว่าเขาไม่จำเป็นต้องกลัวเลย เพราะเขารู้สึกว่าฉินเฟิงเป็นคนโง่ เป็นแค่ความหุนหันพลันแล่นเท่านั้น ฆ่าเขาแล้วจะทำอะไรได้

ตัวเองก็ต้องติดคุก

จับเขาไว้เพียงเพราะความโกรธ วางแผนเอาชีวิตแลกชีวิต คนโง่จริงๆ

แต่จะว่าไปแล้ว ชีวิตของเขาก็มีค่า

แต่อิ่นป่ายยังคงรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้า เพราะฉินเฟิงผู้ต่ำต้อย ขอทานตัวเล็กๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะหวาดกลัวจนอยู่ในสภาพนี้ เขาตะโกนใส่อิ่นเสี้ยงสวี่อย่างเกรี้ยวกราดทันที  พี่สาว โทรหาหวงจง ประธานหวงซื่อกรุ๊ปให้หน่อย บอกเขาว่า ผมมีธุรกิจใหญ่จะคุยกับเขา 

 อ้อ…โอเค 

อิ่นเสี้ยงสวี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง

 ฉินเฟิง นายโอ้อวดว่าเคยเป็นทหารมาหลายปี มีความสามารถในการต่อสู้ แต่ก็เป็นแค่คนหุนหันพลันแล่นเท่านั้น กล้ายืมรถจากกองทัพมาโจมตีฉัน รนหาที่ตายจริง 

 นายคอยดูเถอะ แม้ว่านายจะช่วยอิ่นซินจากมือของอู๋ห้าวมาได้ก็ตาม ฉันจะทำให้นายบ้านแตกสาแหรกขาด มาสู้กับฉัน ฉันจะฆ่านายให้ตาย! 

ความดุร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอิ่นป่าย

เขาไม่เคยหวาดกลัวแบบนี้มาก่อน กางเกงเปียกไปหมด

เป็นอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง!

จากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาอู๋ห้าว  คุณชายอู๋ ฉินเฟิงไปหาคุณแล้ว เตรียมตัวจับ ระวังตัวด้วย 

 อ้อ 

คำตอบสบายๆ ดังออกมาทางโทรศัพท์

จากนั้นโทรศัพท์ก็ตัดสายไป

ในคฤหาสน์ของตระกูลอู๋ อู๋ห้าวกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เขามองไปที่อิ่นซินที่กำลังสลบสไล ราวกับว่าเป็นงานศิลปะที่แกะสลักอย่างระมัดระวังจากช่างฝีมือ

ประณีตละเอียดอ่อน

ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความซาบซึ้ง ความโลภ และความรุนแรง

 อิ่นซิน นึกไม่ถึงเลยว่า จะมีวันที่คุณถูกคนในตระกูลของตัวเองส่งมาให้ถึงประตูบ้าน ตลกชะมัด เมื่อเจ็ดปีก่อนคุณทำใจไม่ได้ จึงมอบบริษัทซานหยวนกรุ๊ปให้ตระกูลอิ่น และในตอนนี้พวกเขาก็มอบคุณให้กับผม 

อู๋ห้าวส่ายหน้า ในดวงตามีแววเยาะเย้ย  แต่ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษผู้มีคุณธรรมอะไรนัก ตอนนั้นผมตามจีบคุณ แต่ถูกคุณปฏิเสธ ตอนนี้ผมได้คิดบัญชีในตอนนั้นแล้ว 

 แต่ก่อนที่ผมจะคิดบัญชีในตอนนั้น ผมยังต้องจัดการกับหนูตัวเล็กก่อน 

อู๋ห้าวยิ้ม พลางเดินไปที่โต๊ะหนังสือข้างๆ แล้วดีดนิ้ว  พ่อบ้าน 

 คุณชาย 

ชายชราในชุดสูทหางม้า ผมหงอก และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเดินเข้ามาจากด้านนอก เขาเป็นพ่อบ้านของคฤหาสน์หลังนี้ แซ่อู๋ ปกติมักจะเรียกว่า พ่อบ้านอู๋

 ฉินเฟิงคือใครมาจากไหน?  อู๋ห้าวมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วถามขึ้น

 เป็นคนที่ปลดประจำการจากทหาร เราไม่สามารถสืบหาข้อมูลของทางกองทัพได้ แต่เขาเป็นทหารมาเจ็ดปี ก็น่าจะเก่งเรื่องต่อสู้พอสมควร  พ่อบ้านอู๋ตอบ

 เก่งเรื่องต่อสู้เหรอ? น่าสนใจ 

อู๋ห้าวยิ้มมุมปาก  ในคฤหาสน์ ตอนนี้มีกำลังป้องกันอยู่หรือไม่? 

 มีหน่วยรักษาความปลอดภัย 30 นาย ทหารรับจ้าง 12 นาย ยังมีสี่ยอดฝีมือที่พวกเราฝึกฝนมา และยังมีผม หน่วยกล้าตายตระกูลอู๋ 

พ่อบ้านอู๋พูดจบ ร่างกายก็ระเบิดพลังออกมา

หน่วยกล้าตาย

ตอนนั้นตระกูลอู๋ได้ทำการคัดเลือกหน่วยกล้าตายกลุ่มหนึ่ง ทุกคนมาจากหน่วยรบพิเศษและได้รับการฝึกฝนอย่างทรหด แต่ในท้ายที่สุดคนเดียวที่ประสบความสำเร็จมีเพียงพ่อบ้านอู๋คนนี้ เขาจงรักภักดีมานานหลายปี ไม่เคยไม่เชื่อฟังพวกเขา

 ถ้าอย่างนั้น ขัดขวางเจ้าฉินเฟิงนั่น หักแขนขา แล้วพาเขามาหาผม ผมอยากเล่นกับเขาด้วยตัวเอง แบบนี้ถึงจะตื่นเต้น บางครั้งการไร้ความสามารถของผู้ชายก็เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด 

ความหยอกเย้าฉายผ่านดวงตาของอู๋ห้าว

ฉินเฟิงเป็นแค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น เขาสามารถบีบเขาให้ตายในมือได้เลย

 ครับผม 

พ่อบ้านอู๋ลงไปเพื่อจัดการ

ทุกย่างก้าวที่เขาเดินออกไป ดูเหมือนจะมีพลังสังหารอยู่ทั่วร่าง ถึงอย่างไรเขาก็รอดชีวิตมาจากกองซากศพ ในฐานะพ่อบ้านของตระกูลเก่าแก่ในเมืองเจียงเฉิง เขาย่อมมีทักษะพอตัว

และในเวลานี้ ฉินเฟิงก็มาถึงที่นี่แล้ว

 ตระกูลอู๋? ต้องการถูกกำจัดแล้วเหรอ? 

ฉินเฟิงเงยหน้าขึ้นมอง ภายในดวงตาสีดำเข้มคู่นั้น ฉายเจตนาฆ่าอย่างบ้าคลั่ง

ในระหว่างสงครามที่ชายแดน เขาเคยเดินทางไปฝั่งตะวันออก นำกองทัพที่มีกำลังทหารเพียงสามหมื่นนายไปปราบปรามเมืองที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย มือทั้งสองนั้นมีกลิ่นคาวเลือดอยู่แล้ว มากกว่านี้เขาก็ไม่รังเกียจ

โกรธจนหน้าแดง ฆ่าศัตรูนับพันนับหมื่นให้หมดสิ้น

 ไปกันเถอะ 

ฉินเฟิงโบกมือแล้วเดินเข้าไป

ฉีหยุนตามหลังไป

แต่ทันทีที่เข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลอู๋ ก็เห็นกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ที่ประตูนั้นอย่างแน่นขนัดไปหมด และดูเหมือนจะไม่ใช่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดา มีความดุร้ายและเคร่งขรึม

 ไอ้หนู คุณเป็นเจ้านายของพวกเรา ต้องการให้เราหักแขนขาของเขางั้นเหรอ? 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร่างกำยำสูงใหญ่หนึ่งในนั้นเดินออกมา บุ้ยปากพูดว่า  ร่างกายผอมแห้ง ไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงสามารถยั่วยุเจ้านายของพวกเราได้ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของคุณแล้ว คนที่สามารถทำให้เจ้านายของพวกเราสนใจได้มีไม่มากนัก 

 คุณเป็นทหารเหรอ? 

ฉินเฟิงยักคิ้ว

 ใช่ ผมเป็นทหาร ทหารที่ถูกส่งกลับมาจากเวสเตอร์แลนด์ คุณคิดว่ายังไง? 

หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบุ้ยปาก แล้วยกหมัดทั้งสองข้างขึ้นตั้งการ์ด ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา  รู้หรือเปล่าว่าผมถูกส่งกลับมายังไง? เพราะในการแข่งขันในกองทัพ ผมคนเดียวเอาชนะคนสิบสองคน โดยห้าคนเสียชีวิตก่อนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล พวกนั้นล้วนเป็นเศษสวะ ทนหมัดผมไม่ได้แม้แต่หมัดเดียว 

 พวกเศษสวะเหล่านั้นไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เบื้องบนมีตาหามีแววไม่ เขาไล่ผมออก ผมบอกได้เพียงว่าคนพวกนั้นไร้สมองจริงๆ คนที่แข็งแกร่งอย่างผมยังคิดจะไล่ออก อ้อ จำไว้นะ รหัสของผมคือ ไฮยีน่า คนที่จะปลิดชีพคุณในวันนี้ 

 สารอีเทอร์ 

อิ่นซินรู้ว่ามีอะไรอยู่ในผ้า ต้องการต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต

แต่ก็ดิ้นไม่หลุดเลย

อาการวิงเวียนศีรษะเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ในที่สุดชายคนนั้นก็ถอยออก เธอไม่มีกำลังและล้มลงกับพื้นทันที

 คุณ! 

อิ่นซินนอนอยู่บนพื้น จ้องมองอิ่นป่ายด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

ในเวลานี้ อิ่นป่ายได้เดินเข้ามาตรงหน้าเธอแล้วพูดจาเยาะเย้ย  อิ่นซิน เธอเป็นเครื่องสังเวยของครอบครัวเรา ไปอยู่กับคุณชายอู๋เถอะ คนของตระกูลอิ่นก็ต้องเสียสละเพื่อตระกูลอิ่น ไม่ใช่เหรอ? 

ในเวลานี้ อิ่นซินได้นอนอยู่บนพื้นแล้ว ร่างกายอ่อนแรงมากจนพูดไม่ไหว สติสัมปชัญญะของเธอเริ่มเลือนรางลงเรื่อยๆ

เธอคลำหาโทรศัพท์มือถือโดยสัญชาตญาณ

 ที่รัก 

อิ่นซินต้องการโทรหาฉินเฟิง แต่ก็ทนไม่ไหวหมดสติไปก่อน

 ฮึ จะมาสู้กับฉัน! 

อิ่นป่ายยิ้มเหยียดหยาม เขาส่งสัญญาณให้ลูกน้อง  พาเธอออกไป พาไปส่งให้คุณชายอู๋ นี่คือของขวัญจากพวกเราตระกูลอิ่นสำหรับคุณชายอู๋ 

 ครับ 

มีคนนำอิ่นซินไปวางไว้ในรถทันที

ระหว่างทาง

 เฮ้อ 

เมื่อเห็นภาพนี้คุณท่านอิ่นก็ถอนหายใจ แต่เขาไม่เสียใจ กลับรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจ  เสี่ยวซิน นี่เธอกำลังเสียสละให้กับตระกูลของเรา พวกเราจะจดจำเธอไว้จากรุ่นสู่รุ่น 

…

เวลาหกโมงเย็นสามสิบสองนาที

ฉินเฟิงไปรับฉินกั่วกั่วกลับมาแล้ว กินข้าวก็แล้ว แต่รอแล้วรอเล่าอิ่นซินก็ยังไม่กลับมา

 เกิดอะไรขึ้น ปกติเธอเลิกงานตอนห้าโมงครึ่ง เวลานี้ก็น่าจะกลับมาถึงแล้วนะ 

ฉินเฟิงมองดูเวลา อิ่นซินเป็นคนรักษาเวลา โดยทั่วไปจะไม่กลับดึก แต่ทำไมวันนี้ถึงดึกขนาดนี้ หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?

ฉินเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาอิ่นซิน

 ตู๊ดตู๊ด ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียนกำลังปิดเครื่องอยู่… 

ปิดเครื่องอยู่เหรอ?

ฉินเฟิงเลิกคิ้วขึ้น มีบางอย่างผิดปกติ อิ่นซินเป็นคนบ้างาน เพื่อความสะดวกในด้านธุรกิจ โทรศัพท์ของเธอแทบจะไม่ปิดเครื่องเลย อีกอย่างครั้งนี้เธอก็ไปหาตระกูลอิ่น

 พ่อคะ มีอะไรหรือเปล่า? 

ฉินกั่วกั่วไม่ได้กินอะไรเลย เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังเล่นไม้เล่นมือ รออิ่นซินกลับมา

 เด็กดี หนูกินก่อนเถอะ พ่อจะออกไปข้างนอกสักหน่อย 

ฉินเฟิงลูบศีรษะกั่วกั่วแล้วเดินออกจากประตูด้วยสายตาอาฆาตแค้น คนของตระกูลอิ่นจะไม่ลงมือทำอะไรอิ่นซินเพราะมีสายเลือดเดียวกันงั้นหรือ?

บางทีคราวนี้อิ่นซินอาจจะคิดผิดไป

 ฉีหยุน 

ฉินเฟิงโทรศัพท์ออกไป

 ท่านนายพล 

 มารับผมเดี๋ยวนี้ ด่วน 

เสียงอันเย็นชาดังออกมา ทำให้ร่างกายของฉีหยุนสั่นสะท้าน เพราะเขารู้สึกได้ว่า ฉินเฟิงกำลังโกรธ

 ครับผม 

ฉีหยุนตอบทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉีหยุนก็มากับรถรถแลนด์โรเวอร์ คันหนึ่งซึ่งเป็นรถออฟโรด เขาไม่รู้ว่าฉินเฟิงกำลังจะไปไหน แต่ไม่ว่าจะไปที่ไหน รถออฟโรดก็ไปได้เร็วที่สุด

ฉินเฟิงขึ้นรถ นั่งบนที่นั่งข้างคนขับ  ไปที่ตระกูลอิ่น 

 ครับผม 

บรืน

ฉีหยุนเหยียบคันเร่ง มุ่งหน้าไปยังตระกูลอิ่น

ในขณะนี้ตระกูลอิ่นกำลังอยู่ในบรรยากาศที่เบิกบาน คุณท่านอิ่นไปพักผ่อนแล้ว ด้วยอายุที่ขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในโลงแล้ว เขาทนไม่ได้กับเหตุการณ์ที่ใหญ่โตเช่นนี้

อิ่นป่ายกำลังจัดงานเลี้ยงอยู่

ภายในห้องโถง มีเหล้าชั้นดีและอาหารอร่อยนานาชนิด อิ่นป่ายกำลังถือขวดแชมเปญเขย่า ละอองน้ำพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า  ทุกท่าน ภาระหนี้ที่พวกคุณติดไว้ ได้รับการสะสางโดยคุณชายอู๋หมดแล้ว ไม่ต้องกังวล และคุณชายอู๋ได้ให้สัญญาว่า ต่อไปเขาจะเป็นผู้คุ้มกะลาหัวของพวกเรา 

 คุณชายอู๋ ลูกชายคนโตของตระกูลอู๋ ซึ่งเป็นตระกูลชั้นหนึ่งในเมืองเจียงเฉิง แม้แต่ตู้ต้วนเทียนก็ยังเทียบเขาไม่ได้ เมื่อมีความช่วยเหลือของเขา ตระกูลอิ่นของเราจะประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ในไม่ช้านี้ 

อิ่นป่ายพูดทีละประโยค

ผู้คนข้างล่างต่างส่งเสียงเชียร์  พี่อิ่นป่ายมีความสามารถจริงๆ เหมาะที่จะเป็นหัวหน้าตระกูลอิ่นของเรา และยังเหมาะที่จะเป็นประธานบริษัทซานหยวนกรุ๊ปด้วย 

 ฉันเห็นด้วยคนแรก นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครเหมาะสมกับตำแหน่งนี้ 

 ฉันก็เห็นด้วย ถ้ามีอิ่นป่ายคอยนำพา ตระกูลอิ่นของเราจะต้องทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า วิจิตรตระการตาอย่างแน่นอน 

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างมึนเมาจนเลอะเลือน แสดงความยินดีและเฉลิมฉลอง พวกเขาลืมอิ่นซินอย่างไม่รู้ตัว พวกเรายังรู้ว่าจุดจบของอิ่นซินจะเป็นเช่นไร

แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาเลย

ขอเพียงพวกเขาสบายดี

อีกอย่างอิ่นซินมีสายเลือดของตระกูลอิ่น ก็ควรจะเสียสละเพื่อวงศ์ตระกูล

เพียงแต่ว่า ในเวลานี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเข้ามาพร้อมกับเลือดเต็มหัว  ข้างนอก…มี…มีรถ…รถ…เข้ามาแล้ว… 

 รถอะไร? 

อิ่นป่ายดื่มเหล้าไปนิดหน่อย แต่ก็ยังมีสติอยู่ เขาขมวดคิ้วถามทันที

รู้สึกไม่พอใจเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้เป็นอย่างมาก ตอนนี้เป็นเวลาอะไร ตอนนี้เป็นเวลาสำหรับงานปาร์ตี้ แต่มีรถกำลังเข้ามา

ทันใดนั้น

เสียงดังโครม

เห็นเพียงผนังที่อยู่ข้างประตู จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาชนจนทำให้เกิดช่องโหว่ขนาดใหญ่ ก้อนอิฐและก้อนหินแตกกระจัดกระจายทั่วทุกหนทุกแห่ง

สุดท้าย พอสิ้นเสียงโครม รถก็ตกสู่ฝูงชน

 เฮ้ย! 

สมาชิกตระกูลอิ่นทุกคนตกตะลึง เพราะรถคันนี้พุ่งเข้ามาจากด้านนอก!

มีโพรงขนาดใหญ่อยู่บนผนัง

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร

 ดูเลขทะเบียนรถสิ มันคือรถรถแลนด์โรเวอร์ที่ใช้ในทางทหาร 

จู่ๆ ก็มีคนสังเกตเห็นเลขทะเบียนรถและพบว่าเป็นรถพิเศษที่ใช้ในทางทหาร เขาดูอย่างละเอียดรอบคอบ พบว่าพื้นผิวของตัวรถทำจากแผ่นเหล็ก

ใครๆ ก็สามารถจินตนาการได้

ถึงฐานะทางสังคมของรถคันนี้

 คนคนนี้ พวกเราตระกูลอิ่นไม่สามารถล่วงเกินได้ รถทหารเลยนะ 

 เขาคนนี้เป็นใคร พอเข้ามาก็บุกทันที ทักษะขับรถไม่ดีหรือมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้กับเรา 

 สงสัยจะมาสร้างปัญหาให้พวกเรานะ 

ทุกคนกังวลในทันที ดูท่าทางจะมาแรง

อิ่นป่ายในฐานะผู้นำ ก็รู้ถึงความรับมือได้ยากของรถแบบนี้ด้วย เขาก้มลงทันที แล้วเดินไปเปิดประตู  คุณครับ สวัสดี นี่คือตระกูลอิ่นของเรา…ฉินเฟิง 

เขาเบิกตากว้างแล้วมองไปยังคนที่อยู่ข้างใน

สายตาของเขาไม่อยากจะเชื่อ

เดิมทีเขาวางแผนที่จะประจบสักรอบก่อน ถึงอย่างไรพอเห็นรถคันนี้ พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ว่าจะล่วงเกินคนคนนี้หรือไม่ก็ตาม วิธีที่ดีที่สุดก็คือต้องสงบสติอารมณ์ไว้ก่อน

แต่เมื่อเขาเห็นฉินเฟิง เขาก็สงบไม่อยู่

เขาคือฉินเฟิง!

เขาคือฉินเฟิง!

ทันทีที่ฉินเฟิงลงจากรถ ก็ไม่เหมือนเวลาปกติ ความดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้นในสายตาของเขา เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนั่งเล่น แล้วถามอย่างเย็นชา  ภรรยาผมอยู่ที่ไหน? 

 ฉินเฟิง ไม่นึกเลยว่าจะเป็นไอ้เศษสวะอย่างคุณ ฮ่าฮ่า ผมยังนึกว่าใคร 

 ขับรถทหารมา ผมตกใจแทบแย่ คุณยืมมาใช่ไหม กฎระเบียบในกองทัพเข้มงวดมาก คุณยืมรถแบบนี้มาใช้ ไม่กลัวถูกต่อว่าเหรอ 

 ไอ้เศษสวะนี่มาทำอะไร หรือว่าจะมาขอยืมเงิน? เศษสวะก็คือเศษสวะอยู่วันยังค่ำ เกาะเมียกินมาตลอดก็ไม่เท่าไร แถมยังไร้ยางอายอีกด้วย 

กลุ่มคนจำนวนมากพอเห็นฉินเฟิงก็หัวเราะเยาะ

ในสายตาของพวกเขา ฉินเฟิงเป็นเพียงเศษสวะคนหนึ่งเท่านั้น

อิ่นป่ายที่โค้งตัวอยู่ในตอนแรกได้เชิดหน้าขึ้น มองฉินเฟิงอย่างเย่อหยิ่ง ในแววตามีความสงสารเจืออยู่  ขอทานน้อย คุณมาที่นี่เพราะต้องการเงินเหรอ? ในครัวยังมีเศษกระดูกเหลืออยู่ จะเอาไหม? 

 ฮ่าฮ่า 

บรรดาผู้คนหัวเราะเยาะ บางคนถึงกับหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง

แต่ในวินาทีถัดมา ทุกคนก็หัวเราะไม่ออก เพราะเห็นฉินเฟิงยื่นมือออกมาบีบคออิ่นป่ายแล้วยกเขาขึ้นมา เสียงที่ทำให้ผู้คนสั่นสะท้านดังออกมา

 ภรรยาผมอยู่ไหน! 

 ก็อาจจะ 

ฉินเฟิงไม่รู้สึกว่าคนของตระกูลอิ่นเหล่านี้จะมีมโนธรรมใดๆ

 เอาล่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ฉันจะโทรหาคุณ คุณก็มารับฉันแค่นั้นเอง อย่าดื้อน่ะ ไม่มีอะไร พวกเขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก 

อิ่นซินปลอบฉินเฟิง

 อืม 

ฉินเฟิงกังวลเล็กน้อย แต่อิ่นซินพูดมาแบบนี้แล้ว สุดท้ายเขาก็ต้องพยักหน้าแล้วตอบฮึดฮัดว่า ‘อืม’

 อิอิ 

อิ่นซินหัวเราะ  แบบนี้คุณก็ดูน่ารักมากนะ 

 งั้นขอจูบทีนึง? 

 หน้าไม่อาย 

อิ่นซินยิ้มแล้วกลอกตาใส่ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำและเตรียมตัวอาบน้ำ แต่ในขณะที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ ดวงตาของเธอฉายแววผิดหวัง

เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักฉินเฟิงอย่างช้าๆ

แต่ห้าเดือนหลังจากนี้ พวกเขาทั้งสองจะต้องแยกจากกัน

ตอนนี้ค่อยๆ รักกัน รักอย่างลึกซึ้ง พวกเขาทั้งสองคนอาจจะเจ็บปวดมากเมื่อต้องแยกจากกัน กั่วกั่วอาจจะร้องไห้ฟูมฟาย

รักมากก็เจ็บมาก

แต่สิ่งที่พูดออกไปแล้วนั้นเรียกคืนไม่ได้ ถ้าแม้แต่เรื่องนี้ยังทำไม่ได้ เขาก็ไม่สามารถเป็นตัวอย่างให้กั่วกั่วได้ พ่อที่เกียจคร้าน ไม่มีเสียยังดีกว่า

แย่ที่สุดในเวลานั้น ทั้งเธอและกั่วกั่วก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดเท่านั้น

แต่เธอกำลังคิดว่า ถ้าตอนนี้เธอเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ แสดงให้เห็นภายนอกว่าเธอไม่ชอบฉินเฟิง ค่อยๆ เฉยชาไป พอถึงเวลาหย่าร้างกัน พวกเขาจะเจ็บปวดน้อยลงหรือไม่

ก็อาจจะ

ต่อไปลองดูก็ได้

ชีวิตของเธอนั้นขรุขระจริงๆ กว่าจะค้นพบคนที่พึ่งพาได้มันไม่ได้ง่ายเลย แต่อีกห้าเดือนต่อจากนี้ ทั้งสองก็ต้องแยกจากกันเสียแล้ว

โชคชะตาเล่นตลก ช่วยไม่ได้!

อิ่นซินรู้สึกปลงอนิจจังอยู่ครู่หนึ่ง

วันถัดมา เธอไปทำงานที่บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด และฉินเฟิงก็ไปทำงานที่บริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปในตำแหน่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

พอตกบ่าย เธอก็ไปที่ตระกูลอิ่น

ตระกูลอิ่นถือว่าเป็นตระกูลขนาดกลางในเมืองเจียงเฉิง มีทรัพย์สินนับร้อยล้าน ทางฝั่งตะวันออกมีเขตบ้านพักแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นของตระกูลอิ่น

ในตอนเด็ก เธอเติบโตที่นั่น

หลังจากมาถึงเขตบ้านพัก อิ่นซินก็ค่อนข้างลังเล เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย เธอก็ไม่กล้าเข้าไป เพราะเธอเติบโตที่นี่ตั้งแต่ยังเด็ก

ความทรงจำค่อยๆ ผุดขึ้นในหัวใจของเธอ

 ช่างมันเถอะ ฉันควรปล่อยครอบครัวไปดีกว่า ยังไงฉันก็เติบโตที่นี่ 

สุดท้ายอิ่นซินก็ถอนหายใจออกมา

เดิมทีเธอถูกขับไล่ออกมาและไม่มีท่าทีที่ดีอยู่แล้ว ครั้งนี้ที่มาก็ไม่ได้เตรียมทำหน้าดีๆ ไว้ และตอนนี้เธอก็ยอมแพ้แล้ว

หลีกทางให้กับตระกูลอิ่น

ถึงอย่างไรเธอก็เติบโตที่นี่ สมาชิกในตระกูลอิ่นเหล่านี้มีสายเลือดเดียวกันกับเธอ

 น้องสาว 

ในเวลานี้ อิ่นเสี้ยงสวี่ได้เดินออกมาจากข้างในด้วยท่าทางที่เป็นมิตร เหมือนเป็นห่วงอิ่นซินมาก  ก่อนหน้านี้ฉันผิดเอง พี่ไม่ดีเอง เข้ามาสิ เข้ามา 

 หืม? 

อิ่นซินถอยออกไปก้าวหนึ่ง

ไม่รู้ว่าทำไม เธอเห็นท่าทางแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ตลอดเวลา

 น้องสาว อย่าทำตัวเป็นคนอื่นคนไกลแบบนั้น สมาชิกทุกคนในตระกูลรอเธออยู่ด้านใน รีบเข้าไปกับฉันเร็ว 

อิ่นเสี้ยงสวี่ดึงอิ่นซิน

แต่อิ่นซินกลับโบกมือ ไม่ยอมให้อิ่นเสี้ยงสวี่ดึงไป  ไม่ต้อง ฉันเข้าไปเองได้ ฉันรู้ทาง 

พูดจบเธอก็เดินเข้าไปข้างใน

 บัดซบ 

อิ่นเสี้ยงสวี่แอบด่า เธอคิดไม่ถึงว่าอิ่นซินจะไม่ไว้หน้าเธอถึงเพียงนี้ เดี๋ยวพอเข้าไปข้างใน เธอค่อยสั่งสอนบทเรียนให้กับผู้หญิงคนนี้ แค่กะหรี่คนหนึ่งเท่านั้น

อันที่จริงไม่ใช่ว่าอิ่นซินไม่ไว้หน้าเธอ แต่ทั้งสองนั้นต่อสู้กันมาโดยตลอด เธอไม่เคยชินกับการเปลี่ยนแปลงท่าทีอย่างกะทันหัน สีหน้าอ่อนน้อมเป็นกันเอง และท่าทางที่เป็นมิตร

รู้สึกว่ามันค่อนข้างน่ากลัว

หลังจากเข้าไปในห้องโถงก็พบว่ามีคนไม่มากนัก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น คุณท่านอิ่นนั่งบนที่นั่งประธาน คนที่นั่งถัดจากเขาคืออิ่นป่าย

อาจจะเป็นลูกน้องของอิ่นป่าย

 เสี่ยวซิน มาแล้วเหรอ รีบมานั่งกับปู่เร็วเข้า ตอนเด็กๆ เธอชอบเกาะติดฉัน ทุกครั้งที่มีของอร่อยก็จะให้เธอหมด แยกตัวออกไปนานขนาดนี้ คิดถึงปู่บ้างหรือเปล่า 

คุณท่านอิ่นพูดด้วยสีหน้ากระตือรือร้นที่หาได้ยาก

 ใช่แล้ว ตอนนั้นเสี่ยวซินยังเป็นเด็กน้อย ทุกวันนุ่งผ้าอ้อมวิ่งเล่นไปทั่ว แถมยังเคยฉี่ใส่ตัวฉันด้วย 

 ตอนนั้นจางลี่ขี้เกียจ ไม่ยอมดูแลอิ่นซิน ฉันก็เป็นคนอาบน้ำให้เธอ 

 ผ่านมาหลายปี เด็กตัวเล็กๆ คนนี้โตเป็นสาวสวยสูงสะโอดสะองแล้ว ดีจัง แถมยังมีลูกแล้วอีกด้วย 

สมาชิกในตระกูลอิ่นหลายคนกำลังหงายการ์ดความรู้สึก

ภายในชั่วพริบตาก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ส่วนพวกเขาจะพูดถูกหรือไม่ ตอนนั้นอิ่นซินยังเด็กเกินไปที่จะจำได้ บางทีมันอาจจะจริงก็ได้

 คุณปู่ พูดมาเลยเถอะ ครั้งนี้ต้องการจะทำอะไร? 

อิ่นซินไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอธรรมดาทั่วไป ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง มีความสามารถในการแยกแยะด้วยตัวเอง พูดตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม

วันนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา

 เอาล่ะ ฉันจะพูดตรงๆ นะ ตระกูลของเราประสบปัญหา ตอนนี้ต้องการให้เธอสละหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของเธอ ช่วยให้อิ่นป่ายขึ้นเป็นประธาน และปฏิบัติตามธุรกิจของบริษัทอย่างไม่มีเงื่อนไข 

คุณท่านอิ่นกระแอมไอสองครั้งก่อนจะพูดออกมา

อะไรนะ!

อิ่นซินตกตะลึง!

ต้องสละหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ ช่วยให้อิ่นป่ายเป็นประธานคณะกรรมการ ควบคุมบริษัทซานหยวนกรุ๊ปอย่างสมบูรณ์ และปฏิบัติตามธุรกิจของบริษัทอย่างไม่มีเงื่อนไข

เรื่องนี้!

จะเป็นไปได้อย่างไร?

ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทซานหยวนกรุ๊ปขึ้นมากับมือ เอาแค่ทุกสิ่งที่มีในตอนนี้ มาจากการทำงานหนักบวกกับความโชคดีอย่างน่าประหลาดของเธอทั้งนั้น แต่คุณปู่ทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร

จะเอาทุกอย่างไปจากเธอ?

 คุณปู่ ฉันเป็นคนก่อตั้งบริษัทซานหยวนกรุ๊ปมากับมือ มันเป็นของฉัน 

อิ่นซินหน้าอกยืดขึ้นด้วยความโกรธ น้ำเสียงตื่นเต้น

 ฉันรู้ แต่เพื่อตระกูล เธอต้องเสียสละ เพื่อเห็นแก่ตระกูลอิ่น เธอต้องสละทุกอย่างที่เธอมี จึงจะสามารถผ่านวิกฤตของตระกูลไปได้ 

คุณท่านอิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังพูดออกมา

เขาเชื่อใจผู้ชายที่ชื่ออิ่นป่าย ไม่ใช่อิ่นซิน

 คุณปู่ ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันออกจากตระกูลอิ่นแล้ว ออกมาด้วยตัวเอง ตระกูลอิ่นจะเป็นอย่างไร ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ฉันไม่ต้องทำอะไรเพื่อตระกูลอิ่นแล้วไม่ใช่เหรอ? 

อิ่นซินกัดฟันกรอด ท่าทางไม่เต็มใจ

เพื่ออะไรกัน?

ตามใจอิ่นป่ายจนนิสัยเสียมาตั้งแต่เด็ก เมินเฉยต่อความทุ่มเททั้งหมดของเธอ

 อิ่นซิน อย่างไรก็ตาม ในตัวเธอก็มีเลือดของตระกูลอิ่น ในเมื่อเธอไม่ยินดีทำตามแผนแรก ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ต้องใช้แผนสองแล้วล่ะ

อิ่นป่ายลุกขึ้นยืน เผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายออกมา  เข้าไป 

 อะไรนะ! 

อิ่นซินรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเธอ เอาผ้าผืนหนึ่งปิดปากเธอไว้ เธอดิ้นรนอยู่หลายครั้ง แต่ก็หนีไม่พ้น

ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา

 ตู้ต้วนเทียน ให้ตายสิ เขามายุ่งกับเราทำไม 

อิ่นป่ายกัดฟันคำราม  อิ่นหนิงหยู่นั่นไร้ยางอายจริงๆ ตอนนี้เพิ่งอยู่มหาวิทยาลัย ก็ปีนขึ้นเตียงของตู้ต้วนเทียนแล้ว ทำให้ตู้ต้วนเทียนหลงใหลคลั่งไคล้ 

 หน้าไม่อาย อีกะหรี่ 

อิ่นเสี้ยงสวี่ก็กำลังด่าอิ่นหนิงหยู่ด้วยเช่นกัน เพราะตู้ต้วนเทียนเป็นตัวเลือกคู่ชีวิตที่ดีจริงๆ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แล้วยังมีความสามารถ ตอนแรกเธอยังคิดว่าจะอาศัยชื่อเสียงตระกูลให้ได้ใกล้ชิดกับตู้ต้วนเทียน

อันที่จริง บางคนก็เต็มใจที่จะเป็นคุณนายน้อยของตระกูลตู้

แต่ว่า เขาไม่เพียงไม่ให้โอกาสเธอ แต่ยังตบเธอด้วย

น่าอับอายที่สุด!

ตอนนี้เมื่อเห็นความสนิทสนมของอิ่นหนิงหยู่และตู้ต้วนเทียน เธอย่อมรู้สึกอิจฉามากเป็นธรรมดา

มีสิทธิ์อะไร?

กะหรี่ต้อยต่ำจะคู่ควรกับตู้ต้วนเทียนได้อย่างไร?

ฮ่า

 หยุดด่าเถอะ ตอนนี้ด่าไปก็ไร้ประโยชน์ คิดหาทางกันเสียก่อน ถ้าจัดการไม่ได้ ตระกูลของเราจะต้องล่มสลายในครั้งนี้ 

คุณท่านอิ่นโบกมือห้ามอิ่นป่ายและอิ่นเสี้ยงสวี่ ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้คือจะแก้ไขปัญหาวิกฤตนี้อย่างไร

ตู้ต้วนเทียนลงสนามแล้ว

ตระกูลของพวกเขาตกอยู่ในอันตราย

 คุณปู่ ให้พวกเราไปประจบอู๋ห้าวเถอะ คุณชายตระกูลอู๋ มีฐานะไม่ด้อยไปกว่าตู้ต้วนเทียน  อิ่นป่ายกล่าว

 อู๋ห้าว? เขาคนนี้มีฐานะสูง แต่มีความโลภมากกว่าด้วยซ้ำไป 

คุณท่านอิ่นหรี่ตา เขารู้ด้วยว่าอู๋ห้าว คุณชายตระกูลอู๋ ซึ่งเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองเจียงเฉิง มีฐานะไม่ด้อยไปกว่าตู้ต้วนเทียน สามารถพูดได้ว่าแข็งแกร่งกว่านิดหน่อยด้วยซ้ำ

แต่ก็เป็นคนโลภมาก

ต้องการไปเสียทุกอย่าง

คนส่วนใหญ่ที่ร่วมมือกับอู๋ห้าวถูกทำร้ายจนเกือบตาย ดังนั้นผู้คนจากเมืองเจียงเฉิงจึงระมัดระวังตัวจากอู๋ห้าวอยู่พอสมควร

 คุณปู่ อู๋ห้าวเป็นคนโลภ แต่พวกเรามีสิ่งที่เขาต้องการ 

 นายหมายถึง? 

 อิ่นซิน 

หลังจากหยุดไปชั่วครู่อิ่นป่ายก็กล่าวว่า  อิ่นซินเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองเจียงเฉิง อู๋ห้าวเคยตามจีบอิ่นซินแต่ไม่สำเร็จ คราวนี้พวกเราสามารถชดเชยความเสียใจของเขาในตอนนั้นได้โดยการส่งอิ่นซินให้อู๋ห้าว อีกอย่างอิ่นซินก็มีลูกมาหลายปีแล้ว รูปร่างกลับดีขึ้นเสียด้วยซ้ำไป อู๋ห้าวไม่มีทางปฏิเสธแน่ 

 พอพวกเราเอาใจอู๋ห้าวได้สำเร็จ ตระกูลอิ่นของเราก็จะมีหลักประกันในอนาคต แค่กางปีกก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า 

แค่กางปีกก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

สี่คำนี้แวบเข้ามาในใจของคุณท่านอิ่น

ใช่แล้ว

เขารู้สึกใจเต้น แม้ว่าอิ่นซินจะเป็นหลานสาวแท้ๆ ของเขา แต่ก็ยังสำคัญสู้ความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลได้ เมื่อเทียบกับตระกูลแล้ว อิ่นซินไม่มีค่าอะไรเลย

หลังจากชั่งน้ำหนักในใจแล้ว คุณท่านอิ่นก็ตอบตกลง  ฉันเห็นด้วย 

 ครับปู่ ผมยังต้องการความร่วมมือจากท่านด้วย 

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอิ่นป่าย เขาก้าวไปข้างหน้า คุณท่านอิ่น อิ่นป่าย และอิ่นเสี้ยงสวี่ ทั้งสามคนกำลังวางแผนใส่ร้ายอิ่นซิน

ในความคิดของพวกเขา อิ่นซินเป็นที่ต้องตาจากอู๋ห้าว ตระกูลอิ่นก็เจริญรุ่งเรือง นี่คือตอนจบที่ดีที่สุด

ส่วนอิ่นซินจะมีความสุขหรือไม่ เต็มใจหรือไม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องของพวกเขา

…

ในบ้านของอิ่นซิน ฉินเฟิงกำลังนั่งอยู่บนระเบียงและได้รับข้อความจากตู้ต้วนเทียน เขาสั่งให้ตู้ต้วนเทียนต้มกบด้วยน้ำอุ่น ทำลายตระกูลอิ่นทีละขั้นอย่าให้รู้ตัว

ตระกูลอิ่นพุ่งเป้ามาที่อิ่นซินเช่นนี้

ถ้าถูกทำลายในเวลาอันสั้นก็จะหาความสนุกไม่ได้ ต้องทำให้พวกเขารู้สึกถึงความสิ้นหวังของการล่มสลายทีละน้อย มันถึงจะเป็นการทรมานที่ใหญ่หลวงที่สุด

ตู้ต้วนเทียนกำลังทยอยส่งข้อความให้เขา

แต่ในเวลานี้มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ประตู เอามือเท้าเอว  ฉินเฟิง รีบไปซักเสื้อผ้า เร็วเข้า ไอ้ยามกระจอก ยังคิดจะแต่งงานกับลูกสาวฉันอีก ถุย! 

เธอคือจางลี่

เธอออกคำสั่งฉินเฟิงอย่างหนักหน่วงพร้อมกับด่าเขาไปด้วย

เธอเริ่มโกรธมากขึ้นทุกที ลูกสาวของเธอคือใคร อิ่นซิน ผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองเจียงเฉิง ประธานบริษัทซานหยวนกรุ๊ป แต่ฉินเฟิงนั้นเป็นใคร แค่ยามกระจอกคนหนึ่ง

มันคู่ควรแล้วเหรอ?

ในช่วงนี้เธอได้หาผู้ชายดีๆ ให้อิ่นซินหลายคน ทุกคนล้วนมีฐานะไม่ธรรมดา แต่อิ่นซินก็ไม่ชอบสักคน ซึ่งทำให้เธอโกรธมาก

 ได้ครับ คุณป้า 

ฉินเฟิงเก็บโทรศัพท์แล้วเดินไปซักเสื้อผ้า

 เชอะ ไอ้ผู้ชายเศษสวะ 

จางลี่มองตามหลังฉินเฟิงไป อดไม่ได้ที่จะถ่มน้ำลายออกมา เธอดูถูกฉินเฟิงมากขึ้นเรื่อยๆ ไอ้เศษสวะที่แต่งเข้าบ้านเอาแต่เกาะเมียกิน

ครอบครัวของพวกเขาโชคร้ายมาแปดชั่วคนจริงๆ ถึงได้พบกับผู้ชายคนนี้

จากนั้น หลังจากที่ด่าฉินเฟิงไปยกหนึ่งแล้ว เธอก็ออกไปเล่นไพ่นกกระจอก ไม่มีเรื่องใดสำคัญไปกว่าการเล่นไพ่นกกระจอกอีกแล้ว

ฉินเฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องซัก

ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะแบไพ่ที่อยู่ในมือ หากเปิดไพ่ อาจจะทำให้ผู้วางแผนเหตุการณ์เมื่อ 7 ปีก่อนต้องหลบซ่อนตัว และสอบสวนยากยิ่งขึ้น

โชคดีที่ฉีหยุนได้พบเบาะแสบางอย่างแล้ว

อีกไม่ช้า

ในตอนค่ำหลังจากที่อิ่นซินกลับมา เธอนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าไปทั้งร่างกาย สีหน้ามีแววโศกเศร้า

 เป็นอะไรเหรอ? 

ฉินเฟิงเดินเข้าไปถาม

 คุณปู่ให้ฉันกลับไปพรุ่งนี้ บอกว่าต้องการขอโทษฉัน บอกว่ามันเป็นความผิดของเขาในอดีต แล้วยังจะให้ทุกคนในตระกูลเชื่อฟังฉัน ไม่หน้าไหว้หลังหลอกอีกต่อไป 

อิ่นซินพูดเช่นนี้ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ  มันเป็นเรื่องที่ดี บริษัทซานหยวนกรุ๊ปเป็นของฉันแต่เดิม ฉันควรจะเอามันกลับมา แต่ยังไงฉันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ 

 มีบางอย่างผิดปกติ 

ฉินเฟิงพยักหน้า

คุณท่านอิ่นใจดีมากขนาดที่จะมอบทุกอย่างให้เลยเหรอ?

 แต่พรุ่งนี้ฉันยังต้องกลับไป เพราะฉันจะยอมถอยให้ไม่ได้ นี่เป็นโอกาสที่หายากสำหรับฉันที่จะทวงคืนบริษัทซานหยวนกรุ๊ปคืนทั้งหมด แม้แต่ในฝันฉันก็ยังคิด 

อิ่นซินกัดริมฝีปาก ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้เช่นนี้

นี่เป็นโอกาสที่หายาก

คนของตระกูลอิ่นควบคุมตำแหน่งสำคัญทั้งหมดในบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะกลับไปนั่งตำแหน่งประธานคณะกรรมการ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างในอดีตแล้ว

เธอถูกกีดกันอย่างแท้จริง ตำแหน่งประธาน ยังดำรงอยู่ก็แค่ในนามเท่านั้น

บริษัทซานหยวนกรุ๊ปดูภายนอกนั้นเป็นของเธอ แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่ เธอทำไม่ได้แม้แต่จะออกคำสั่ง คนในบริษัทนอกจากเรียกว่าประธานในบางครั้งคราว เรื่องอื่นก็ไม่เคยฟังเธอเลย

ครั้งนี้คือโอกาสของเธอที่จะได้คุมอำนาจอย่างเป็นทางการ ได้สิ่งที่เป็นของตัวเองกลับคืนมา

 พรุ่งนี้ให้ผมไปเป็นเพื่อนคุณดีไหม?  ฉินเฟิงกล่าว

 ไม่ต้องค่ะ พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงาน หาเงินให้ได้มากๆ สองล้านภายในเวลาครึ่งปีนะ 

พออิ่นซินพูดออกมาเช่นนี้ เธอก็รู้สึกเสียใจ เธอเลี่ยงที่จะคุยปัญหานี้กับฉินเฟิงมาโดยตลอด เพราะสำหรับเธอแล้ว การหาเงินสองล้านภายในครึ่งปีนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฉินเฟิงเลย

เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่ำต้อย เงินเดือนน้อยนิด จะหาเงินสองล้านได้ภายในครึ่งปี แถมตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกเพียงห้าเดือนเท่านั้น

คาดว่าอีกห้าเดือนต่อมา ทั้งสองคนจะต้องหย่ากันแล้ว

มันแทบจะเป็นเรื่องที่แน่นอนแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อิ่นซินก็กลัวว่าฉินเฟิงจะเสียใจ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว  คุณไม่ต้องห่วง ถึงยังไงฉันก็อยู่ในตระกูลอิ่นมาตั้งแต่เด็ก ดีร้ายยังไงก็ยังเป็นสายเลือดเดียวกัน คงไม่ทำอะไรฉันจนเกินเลยหรอก

 ขอบคุณ 

หลังจากวางสาย ความหนาวเหน็บฉายผ่านดวงตาของฉินเฟิง

เกือบจะคุกเข่าให้อิ่นป่าย?

เขาคู่ควรหรือ?

 อิ่นป่าย นี่คือการแตะเกล็ดมังกรของผม คุณไม่รู้เหรอว่า มังกรมีเกล็ด หากแตะต้องจะโกรธจัด? 

คราวนี้เขาถูกจับ แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นอิ่นซินถูกจับ จับไปไว้ในห้องมืดหรือห้องลับเล็กๆ นั้น ก็จะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น

แค่คิดก็รู้แล้ว

สิ่งนี้กำลังบังคับอิ่นซินไปสู่ทางตัน!

จากนั้น ฉินเฟิงก็โทรออกไปอีกสาย  ต้วนเทียน ผมจะมอบหมายภารกิจให้คุณ… 

 ครับ 

ตู้ต้วนเทียนเป็นลูกหลานทหาร เขาตอบทันที

ในเวลานี้ อิ่นซินได้มารับกั่วกั่วแล้ว พอเดินออกมา กั่วกั่วก็กระโจนเข้าหาฉินเฟิง  คุณพ่อ คุณพ่อ อุ้มกั่วกั่วหน่อยค่ะ 

 โตขนาดนี้แล้ว จะให้อุ้มอะไรล่ะ 

 อุ้ม อุ้ม อุ้มหนู อุ้มกั่วกั่ว 

หลังจากออดอ้อนอยู่พักหนึ่ง กั่วกั่วก็ปีนขึ้นคอของฉินเฟิงเหมือนขี่ม้า เธอมีความสุขมาก มีเพียงไม่กี่ครั้งที่อิ่นซินมารับเธอพร้อมกับฉินเฟิง

 ว่าแต่ว่า ทำไมหลิวหลินถึงมาช่วยคุณล่ะ? 

อิ่นซินเอียงศีรษะถาม

 ผมจะแจ้งความ  ฉินเฟิงบอก

คราวนี้อิ่นซินไม่ได้คิดมาก แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่หลิวหลินก็มีนิสัยแบบนี้จริงๆ ตำรวจหญิงอันดับหนึ่งในเมืองเจียงเฉิงอย่างเธอนั้นรู้ดี

เขาเกิดมาพร้อมกับความชอบธรรมอย่างเหลือล้น จงเกลียดจงชังความชั่วร้ายเข้ากระดูกดำ

เมื่อมีหลิวหลินอยู่ ความสงบเรียบร้อยของสังคมในเมืองเจียงเฉิงก็ดีขึ้นมาก

…

โรงแรมหนานเทียน

อิ่นป่ายและอิ่นเสี้ยงสวี่กำลังดื่มไวน์แดง บรรยากาศหรูหราเป็นที่น่าประทับใจ เสียงเปียโนดังเข้ามา

 น้องชาย นายนี่มีฝีมือจริงๆ ทำแค่นี้ก็ดึงอิ่นซินเอาไว้ได้แล้ว ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอเคยมาขอร้องพวกเรา น่าสงสารจะตาย แทบจะคุกเข่าลงเลย 

อิ่นเสี้ยงสวี่จิบไวน์แดงคำหนึ่ง ใบหน้าแดงก่ำ ตื่นเต้นเล็กน้อย

แผนของพวกเขาสำเร็จแล้ว เธอออกหน้าจัดการกับหวางเชียนบนเตียงด้วยตัวเอง จากนั้นก็ใช้เงินสามแสนปลุกระดมพนักงานของอิ่นซินให้ก่อการกบฏ

แม้ว่าสุดท้ายจะจับตัวฉินเฟิงได้ แต่ผลลัพธ์ก็ยังประสบความสำเร็จ

อิ่นซินมองไปรอบๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือก จำใจมาขอร้องพวกเขาด้วยตัวเอง อ้อนวอนด้วยสภาพที่น่าสงสาร

ถึงขั้นบอกด้วยว่าจะมอบหุ้นของบริษัทสิบเปอร์เซ็นต์ให้

แต่อิ่นป่ายก็ยังปฏิเสธ

เพราะเขาต้องการบีบให้อิ่นซินถึงทางตันและสิ้นหวัง มันถึงจะสนุก

 อิ่นซินก็อยากจะเอาชนะพวกเราด้วยเหรอ? ฮ่า ไม่รู้จักประมาณกำลังตัวเอง คอยดูนะ ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นก้าวไปสู่หุบเหวลึกทีละก้าว ในที่สุดก็บ้านแตกสาแหรกขาด 

อิ่นป่ายเขย่าแก้วไวน์แดง แววหยอกล้อวิบวับอยู่ในดวงตา

อิ่นซิน ยังกล้ามาแย่งชิงกับเขาด้วยเหรอ?

แกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง

เขาต้องการทำให้ครอบครัวของอิ่นซินบ้านแตกสาแหรกขาด อย่างดีที่สุดให้เร่ร่อนอยู่ตามท้องถนน จุดจบเช่นนี้คือสิ่งที่เขาคาดหวังมากที่สุด ผู้หญิงคนเดียว ต้องการที่จะต่อสู้กับเขางั้นเหรอ?

ฮ่า

 อีกอย่างอิ่นซินยังไปสนใจไอ้เศษสวะอย่างฉินเฟิง ให้ตายสิ ไม่รู้ว่าอะไรสำคัญ แต่การจับคู่กันระหว่างผู้หญิงที่โดดเดี่ยวกับขอทานและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ก็ถือว่าเป็นกิ่งทองใบหยก 

อิ่นป่ายยิ้มเยาะ

ถ้าเป็นเขา เขาจะเตะคนอย่างฉินเฟิงไปไกลๆ ตั้งนานแล้ว เขาไม่รู้ว่าทำไมอิ่นซินยังเลือกที่จะยอมรับฉินเฟิง

แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

อย่างน้อยตอนนี้อิ่นซินก็มีภาระที่ต้องจัดการเพิ่มขึ้นมาอีก

และในเวลานี้ก็มีโทรศัพท์เข้ามา อิ่นป่ายหยิบมาดู เป็นสายจากคุณท่านอิ่น เขาสงสัยทันทีว่าจู่ๆ คุณท่านอิ่นจะโทรหาเขาทั้งๆ ที่ไม่มีธุระทำไม

หรือว่าเป็นเรื่องรับมรดกทรัพย์สินของครอบครัว?

มันเร็วกว่าเดิมสินะ

หรือว่าชายชราจะทนไม่ไหวแล้ว?

 คุณปู่ เป็นอะไรไป? 

อิ่นป่ายนึกสงสัยอยู่ในใจ จะต้องรับช่วงต่อตระกูลอิ่นแล้วหรือเปล่า แต่คุณท่านอิ่นกลับบอกว่า  กลับมาเดี๋ยวนี้ เกิดเรื่องขึ้นในตระกูล 

 เกิดเรื่องขึ้นเหรอ? 

อิ่นป่ายตกตะลึง เกิดเรื่องแล้ว ไม่ใช่เรื่องรับมรดกทรัพย์สินของครอบครัวหรอกเหรอ

แต่ก่อนที่เขาจะถามรายละเอียด โทรศัพท์ก็วางสายไปเสียก่อน อิ่นป่ายมองไปที่อิ่นเสี้ยงสวี่ด้วยสีหน้าหนักใจทันที  เกิดเรื่องขึ้นในตระกูล ไป กลับกันเถอะ 

ถึงอย่างไรตระกูลอิ่นก็เป็นตระกูลที่เขาต้องรับช่วงต่อในอนาคต เขาจึงย่อมให้ความสำคัญมากเหนือสิ่งอื่นใดอยู่แล้ว

 ค่ะ 

ทั้งสองรีบกลับไปทันที

หลังจากกลับมาถึงตระกูลอิ่น พวกเขาก็พบว่าคุณท่านอิ่นกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มีเอกสารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ

 ลองดูสิ 

คุณท่านอิ่นผมหงอกทั้งศีรษะ ชี้ไปที่เอกสารบนโต๊ะ

พออิ่นป่ายเข้ามาดู ก็พบว่าแต่ละฉบับคือสัญญาหนี้  นี่ของอิ่นเทียนจือ นี่ของอิ่นล่าง นี่ของอิ่นเฟิงเสว่ ทั้งหมดคือหนี้ที่เด็กรุ่นหลังรุ่นนี้สร้างไว้ทั้งหมด ให้ตายสิ ติดหนี้ห้าแสนเจ็ดหมื่น คนนี้ติดสองแสนแปดหมื่น คนนี้ติดสามแสนเจ็ดหมื่น คนนี้ แล้วก็นี่ แล้วก็นี่…ทำไมถึงติดหนี้มากมายขนาดนี้ 

อิ่นป่ายมองดูทีละแผ่น แล้วมีสีหน้าตกใจทันที

ส่วนใหญ่จะเป็นตารางหนี้สิน

นอกจากนี้ยังติดหนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

 ทั้งหมดติดหนี้อยู่สิบสามล้าน แค่คนของตระกูลเรา ฉันเคยถามพวกเขาแล้ว มีคนวางกับดักล่อพวกเขา บางคนถูกต้มตุ๋น บางคนถูกแบล็กเมล์ บางคนกำลังพุ่งเป้าโจมตีเรา 

คุณท่านอิ่นมีสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย สมาชิกกว่า 30 คนของตระกูลอิ่น มี 21 คนที่ถูกแบล็กเมล์

ทั้งหมดติดหนี้อยู่มากกว่าสิบสามล้าน

 มากว่าสิบสามล้าน? มะ…มากขนาดนี้เชียวเหรอ? 

อิ่นป่ายก็ตกใจเช่นกัน  ถ้าอย่างนั้นก็แจ้งความเถอะ เรื่องแบบนี้เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังแบล็กเมล์พวกเรา 

 พวกเขาจับจุดอ่อนของพวกเราได้ คนพวกนี้ถูกแบล็กเมล์เพราะพวกเขาไปทำเรื่องไม่ดีมา พวกเราไม่สามารถแจ้งความได้ หากแจ้งความก็จะเป็นการหาเหาใส่หัว อีกอย่างฝ่ายนั้นก็แรงมาก ไม่ธรรมดาเลย 

 นายดูหลายแผ่นนี้สิ 

คุณท่านอิ่นหยิบสัญญาอีกหลายแผ่นขึ้นมาจากโต๊ะ

 นี่คือ สัญญาบอกเลิก 

เมื่อเห็นสัญญาอิ่นป่ายก็ตกตะลึง อ้าปากค้างไปทันที  นี่คือความร่วมมือของบริษัทเถียนหยางจำกัด นี่คือความร่วมมือของจางซื่อกรุ๊ป เรื่องนี้ถูกยกเลิกเช่นกัน พระเจ้า 

นี่คือสัญญาบอกเลิกกับตระกูลอิ่น

ตระกูลอิ่นไม่ได้มีแต่บริษัทซานหยวนกรุ๊ป แต่ยังรวมถึงกิจการอื่นๆ ด้วย เพียงแต่ว่าเป็นเจ้าของบริษัทซานหยวนกรุ๊ปเท่านั้น แต่ตอนนี้กิจการเล็กๆ เหล่านี้ได้ทยอยยกเลิกสัญญาไปทีละแห่ง

ผลลัพธ์ แค่คิดก็รู้แล้วว่าต้องล้มละลาย

ทันใดนั้น อิ่นป่ายเหมือนจะนึกอะไรออก จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาตรวจดูหุ้นทันที พอเห็นแล้วก็หน้าซีดเผือด  มันจบแล้ว หุ้นทั้งหมดของตระกูลอิ่นของเราถูกระงับ 

 ใครเป็นคนทำ นี่คือต้องการฆ่าตระกูลอิ่นของเราทั้งตระกูลเหรอ? 

ความชั่วร้ายฉายผ่านแววตาของอิ่นป่าย

มันคือใคร?

มันคือใครกันแน่

เขากำลังจะเข้าสืบทอดตระกูลอิ่น เขาจะไม่ยอมให้เกิดอุบัติเหตุใดๆ เกิดขึ้นกับของในกระเป๋าของเขา

 ฉันเดาว่า น่าจะเป็นตู้ต้วนเทียน คงเป็นเพราะอิ่นหนิงหยู่ผู้หญิงคนนั้น 

คุณท่านอิ่นเคาะโต๊ะ

ผู้หญิงสองคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นอิ่นซินหรืออิ่นหนิงหยู่ เขาก็ไม่ชอบทั้งนั้น เขาชอบผู้ชายมากกว่า ผู้หญิงคนเดียวจะสืบทอดตระกูลได้อย่างไร แม้ว่าอิ่นซินจะเป็นคนก่อตั้งบริษัทซานหยวนกรุ๊ปมากับมือ เขาก็ไม่เคยยอมรับ

 ถังเล่อ ผมของประกาศในนามกองทัพต้าหัว ปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้ 

คำพูดของฉีหยุนทำให้ถังเล่อสั่นไปทั้งตัว ดูคล้ายมีเจตนาฆ่าส่งออกมาจากปลายสาย ซึ่งทำให้เขาหายใจไม่ออก แล้วพยักหน้าซ้ำๆ  ครับๆๆ 

หลังจากวางสายโทรศัพท์

ร่างกายของถังเล่อเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นเฉียบ ราวกับว่าเพิ่งกลับมาจากนรก แต่หลังจากมึนงงไปครู่หนึ่ง เขาก็นึกอะไรออกเรื่องหนึ่ง

เขาจำได้ว่า หวางเชียนบอกว่าจะจัดการฉินเฟิง

 แม่จ๋า อย่าแตะต้องคนคนนั้นเด็ดขาดนะ! 

รอยความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของถังเล่อ ฉินเฟิงสามารถทำให้ประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ลูกชายคนโตของตระกูลตู้ รองผู้นำของเจียงเฉิง รวมถึงพันเอกจากกองทัพต้าหัวโทรมาขอให้ปล่อยตัว

แค่คิดก็พอจะรู้สถานะของคนคนนี้

ไม่ธรรมดาเลย

ต้องเป็นคนที่พวกเขาล่วงเกินไม่ได้แน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ถังเล่อก็ออกแรงสุดกำลังเพื่อลุกขึ้น แล้วเดินไปทางห้องใต้ดิน พลางพึมพำกับตัวเองว่า  ห้ามลงมือเด็ดขาด ห้ามลงมือเด็ดขาด ทันทีที่ลงมือ กรมตรวจสอบแห่งเมืองของพวกเราจะถูกรถถังบดขยี้ 

เขาไม่ต้องสงสัยเลยว่า พันเอกจากกองทัพต้าหัวคนนั้นกล้าโจมตีพวกเขาจริงๆ

กลิ่นความดุเดือดแทบจะลอยออกมาจากโทรศัพท์แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้พวกเขาเป็นฝ่ายเริ่มทำผิดเอง

เมื่อสืบสวนออกมาก็ไม่มีเหตุผลเช่นกัน

ทำได้เพียงอธิษฐานให้พวกเขาอย่าลงมือเด็ดขาด อย่าลงมือเด็ดขาด เขาทำได้เพียงคาดหวังเท่านั้น เพราะเขารู้จักหวางเชียนดี ใจแคบคิดเล็กคิดน้อย ฉินเฟิงอาจจะนอนหายใจรวยรินแล้ว

สีหน้าของถังเล่อซีดลงเรื่อยๆ เมื่อเขามาถึงประตูห้องใต้ดิน ก็ซีดขาวไปหมดแล้ว เมื่อมองไปที่ประตู เขายังไม่กล้าเปิด

อย่าลงมือเด็ดขาด

เขามองหาโอกาสเพียงเล็กน้อยอยู่ในใจ จากนั้นก็ผลักเปิดประตู กวาดสายตามองไปรอบๆ พยายามหาคนที่ไม่ได้นอนจมอยู่ในกองเลือด

เขากวาดสายตามองไปรอบๆ พอไม่เห็นอะไร ก็รู้สึกโล่งใจทันที

ครั้นแล้วก็เงยหน้าขึ้น แต่ก็ต้องตกตะลึงเพราะเห็นหวางเชียนและอีกสองคนนอนอยู่บนพื้น ซ้อนทับกันเป็นพีระมิด

เขาหมดสติไปแล้ว

ส่วนบนร่างกายของพวกเขา มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนตัวพวกเขา สูบบุหรี่พลางมองไปที่ถังเล่อ  ตอนนี้เพิ่งมาเหรอ? เขากำลังจะตายแล้ว 

ปัง

ฉินเฟิงกระโดดลงมาจากร่างของพวกเขา พวกเขาทั้งสามนอนเกลือกกลิ้งบนพื้น บนใบหน้ามีรอยฟกช้ำดำเขียว

 พี่ชาย มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เรื่องเข้าใจผิด 

เมื่อถังเล่อเห็นฉินเฟิงไม่เป็นอะไร ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

อย่างไรก็ตาม ฉินเฟิงไม่ได้ทำหน้าเป็นมิตรให้เขา เขาบุ้ยปากกล่าวว่า  ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป อาจจะตายในห้องใต้ดินนี้ไปเลยก็ได้ 

 พี่ชาย นี่คือเงินสิบล้าน ผมเอามามอบให้พี่ มันเป็นความผิดของพวกเราจริงๆ พวกเราจะไม่ทำผิดพลาดแบบนี้อีกแล้ว ผมรับประกัน 

ถังเล่อเซ็นเช็คออกมาใบหนึ่ง แล้วโค้งคำนับ

 ขอโทษนะ พวกคุณไม่มีวันหลังอีกแล้ว 

 คุณหมายความว่าไง? 

 คนที่ผมเรียกมา น่าจะมาถึงเร็วๆ นี้ 

ฉินเฟิงมองดูนาฬิกาข้อมือ

และในเวลานี้ ก็มีเสียงข้างนอกดังขึ้น  สถานีตำรวจเจียงเฉิงกำลังปฏิบัติงาน ทุกคนนั่งยองๆ ลงและให้ความร่วมมือ หากมีการฝ่าฝืน พวกเราอาจต้องใช้วิธีบังคับ 

 เจ้าหน้าที่ตำรวจ! 

ถังเล่อหน้าซีดอีกแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะโทรเรียกตำรวจมา แล้วยังต้องการตัดสินลงโทษพวกเขา แต่เขาก็มีความมั่นใจ ถึงอย่างไรก็ยังอยู่ในตำแหน่งนี้

ความสัมพันธ์บางอย่างสามารถปกป้องเขาได้ในช่วงเวลาสำคัญ

จนกระทั่งได้เห็นหลิวหลินเดินเข้ามา  ทีมตำรวจอันดับหนึ่งของเมืองเจียงเฉิง ปฏิบัติภารกิจอยู่ ได้โปรดให้ความร่วมมือ 

 หลิวหลิน! 

พอเห็นหลิวหลิน ถังเล่อก็แทบจะเป็นลม

ไม่นึกเลยว่าจะได้พบกับปีศาจสาวผู้นี้

สิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับหลิวหลินคนนี้ ไม่สนใจเรื่องความลับ ไม่สนใจเรื่องความรู้สึกของคน เขารู้แต่วิธีทำคดี รู้เพียงว่าต้องทำตามกฎหมาย เมื่อมีบุคคลนี้มา เขาก็สามารถจินตนาการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

ยิ่งกว่านั้น เขามีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง ล่วงเกินไม่ได้

แต่ถึงจะมีคนอื่นมา จุดจบของเขาก็ไม่ได้ดี

เพราะเขาเป็นเทพสงครามอันดับหนึ่งแห่งประเทศต้าหัว เป็นบุคคลอันดับหนึ่งในเขตทหาร ไม่มีใครกล้าเข้าข้างเขา ผลลัพธ์ที่เข้าข้างเขามีเพียงอย่างเดียว นั่นคือคนคนนั้นถูกลากเข้าไปเดือดร้อนด้วย

 ฉินเฟิง คุณอีกแล้ว 

หลิวหลินมองลงมาที่ฉินเฟิงอย่างโกรธจัด

คราวนี้เป็นฉินเฟิงอีกแล้วที่โทรแจ้งตำรวจ

นอกจากนี้จากการสอบสวนของพวกเขา ยังมีหลักฐานการก่ออาชญากรรมของผู้ใต้บังคับบัญชาอีกจำนวนหนึ่ง พบคนของกรมตรวจสอบแห่งเมืองเหล่านี้มีปัญหามากมาย เธอน่าจะดีใจที่เจอคนไม่ดี

แต่ทว่า พอเห็นว่าเป็นฉินเฟิง เธอก็คอตกทันที

เธอยังคงนึกขึ้นได้ ความทรงจำที่พ่ายแพ้ให้กับฉินเฟิงเมื่อสองครั้งก่อน

เจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบมิได้

 ใช่แล้ว ผมเอง ต่อไปเป็นหน้าที่ของคุณแล้ว ภรรยาของผมน่าจะเป็นห่วงผมแล้วล่ะ 

ฉินเฟิงยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน แล้วเดินออกจากกรมตรวจสอบแห่งเมือง หลังจากเดินออกไปแล้ว คนแรกที่เห็นก็คืออิ่นซิน ซึ่งกำลังรอเขาอยู่ที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ

 ในที่สุดคุณก็ออกมาได้แล้ว พวกเขาไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม? 

ทันทีที่อิ่นซินเห็นฉินเฟิง เธอก็รีบเข้ามาตรวจดูนู่นตรวจดูนี่ทันที ด้วยกลัวว่าคนเหล่านั้นจะเตะต่อยฉินเฟิง

หลังจากที่เธอถูกขับไล่ออกไป ก็ได้มองหาคนที่จะมาช่วยฉินเฟิงอยู่ตลอด แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ เธอหาไม่พบเลย และได้รับข่าวว่ามีเจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งมาที่กรมตรวจสอบแห่งเมือง

ดังนั้นเธอจึงเข้ามารอทันที

 ไม่เป็นไร พวกเขาไม่กล้า 

เมื่อฉินเฟิงเห็นสีหน้ากังวลใจของอิ่นซิน ความอบอุ่นก็วิ่งผ่านหัวใจของเขา เขาเอื้อมมือไปลูบหัวอิ่นซิน

อิ่นซินทำคลอเคลียอยู่ครู่หนึ่ง แต่ต่อมาก็พูดขึ้นว่า  คุณทำอะไรน่ะ ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ คุณกลับไปลูบหัวกั่วกั่วเถอะ อย่ามาแตะต้องฉัน 

 อยู่ที่นี่ คุณเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง 

ทันใดนั้น ฉินเฟิงก็พูดออกมาประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่เอาอกเอาใจและครอบงำ

ใช่แล้ว

เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง เป็นทารกน้อย เขาเต็มใจที่จะปกป้องผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไปตลอดชีวิต

 เฮ้อ พูดเรื่องอะไรเนี่ย 

อิ่นซินหันกลับมา หูแดงเล็กน้อย

 ไปเถอะ กลับบ้าน 

ฉินเฟิงก้าวไปข้างหน้า เขาจูงมืออิ่นซินเดินกลับบ้าน แต่อิ่นซินกลับดึงเขาไว้  เวลานี้เราต้องไปรับกั่วกั่วพอดี อย่าลืมล่ะ คนนั้นเป็นเด็กจริงๆ 

 ได้ครับ ภรรยาสุดที่รัก 

 หน้าไม่อาย 

ฉินเฟิงและอิ่นซินเดินไปข้างหน้าด้วยกัน แต่ระหว่างทางเขาได้โทรหาหลิวลานเมิ่ง  ก่อนหน้านี้คุณเป็นหนี้บุญคุณผม ตอนนี้บอกผมมาว่า วันนี้ภรรยาของผมไปทำอะไรมา หลังจากพูดออกมาแล้ว ระหว่างเราจะถือว่าหายกัน 

เขาไม่เคยติดใจที่ก่อนหน้านี้หลิวลานเมิ่งเคยทำผิดต่อเขามาก่อน แต่เรื่องนี้มันไม่ได้จบลงแบบนี้ ยังมีเรื่องของความรู้สึกที่มีต่อกันอยู่

ส่วนเหตุผลที่โทรหาหลิวลานเมิ่ง ก็เพราะว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น อิ่นซินจำเป็นต้องติดต่อหลิวลานเมิ่ง

 เธอวิ่งวุ่นทั้งช่วงเช้าเพื่อไปหาผู้อำนวยการกรมตรวจสอบแห่งเมือง แต่กลับถูกไล่ออกมา พอไปขอร้องประธานบริษัทของเรา ประธานของเราก็เห็นด้วย แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเธอจึงไปตามหาอิ่นป่ายและคุณท่านอิ่น จนเกือบจะได้คุกเข่าแล้ว เพราะเธอรู้ว่าพวกเขาใส่ร้ายคุณ 

 ฉันยังเตรียมมอบหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ให้ด้วยซ้ำ โชคดีที่คุณออกมาเร็ว 

 บอกตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องความรู้สึกนั้น ฉันคงไม่พูดเรื่องพวกนี้กับคุณ เพราะฉันอิจฉา เพื่อนสนิทของฉันดูเหมือนจะค่อยๆ ตกหลุมรักคุณทีละน้อย แต่ฉันก็ยังคิดว่าคุณไม่คู่ควร 

หลิวลานเมิ่งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็พูดออกมาในที่สุด

 ใครน่ะ? 

ถังเล่อมองอย่างถี่ถ้วนและพบว่าเขาไม่รู้จักหมายเลขนี้ แต่ก็ยังรับสาย  ฮัลโหล ไม่ทราบว่า? 

 สวัสดี คุณถังเล่อ ผู้กำกับถัง ผมชื่อเฝิงกาง ประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ได้ยินมาว่ากรมตรวจสอบแห่งเมืองของพวกคุณ จับกุมชายหนุ่มชื่อฉินเฟิงไว้? 

ที่โทรศัพท์เข้ามาคือเฝิงกาง

ทันทีที่เขาได้ข่าวว่าฉินเฟิงถูกจับก็โทรไปทันที นี่คือหัวหน้าของเขา ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยการข่มขู่

 ฉินเฟิง? 

ถังเล่อขมวดคิ้ว

โทรมาด้วยเรื่องฉินเฟิง?

แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ เท่านั้น แต่กล้าลงไม้ลงมือกับประธานของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป เกิดอะไรขึ้น? ไหนว่าบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปมั่นคงเป็นปึกแผ่นและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันไงล่ะ?

ทำบ้าอะไร

แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้อำนวยการกรมตรวจสอบ จะพูดอย่างไรก็เป็นบุคคลระดับสูง นับว่าเป็นผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่น ไม่ใช่มังกรเดือดดาลข้ามแม่น้ำที่กลัวบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก็พูดต่อว่า  ประธานเฝิง เรื่องนี้พวกเราตัดสินใจได้อย่างเสรี 

พูดจบก็วางสายไป

ต่อให้มาจากจิงตูแล้วจะทำไม อาณาบริเวณในเมืองเจียงเฉิง ก็ยังอยู่ในความดูแลของเขาอยู่ดี

 สมควรตาย 

เฝิงกางเห็นถังเล่อวางสายของเขาไปเลย สีหน้าก็ขรึมลงทันที พลันด่าว่า  ถังเล่อ คุณนี่รนหาที่ตาย ผมกำลังช่วยคุณอยู่นะ 

ถังเล่อคนนี้ ไม่รู้ว่าเขาไปล่วงเกินใครมา

ถ้าทำให้ใครขุ่นเคือง แค่ประโยคเดียว ทั้งเมืองเจียงเฉิงจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน

แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกแล้ว เขาเป็นเพียงผู้นำในวงการธุรกิจ ทำอะไรไม่ได้เลยในเรื่องนี้ สุดท้ายก็ต้องโทรศัพท์หาฉีหยุน

ในเวลานี้ หลังจากวางสาย ถังเล่อก็เริ่มชื่นชมเครื่องลายครามของเขาอีกครั้ง พลางบุ้ยปากพูด  เป็นแค่คนในวงการธุรกิจ กล้ามาข่มขู่ฉันเหรอ? 

เขาไม่ได้ทำการค้า เฝิงกางกล้าดีอย่างไรมาข่มขู่เขา!

ฮ่า

แต่ในเวลานี้ก็มีโทรศัพท์เข้ามาอีกสาย ถังเล่อขมวดคิ้วพลางรับสาย  ฮัลโหล ใครน่ะ? 

อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

ช่วยไม่ได้ เสียงดังไปหน่อย

ก่อนจะได้ยินเสียงประโยคหนึ่งดังออกมาจากโทรศัพท์  หัวหน้าถัง ว่าไง ไม่ได้เจอกันหลายวัน อารมณ์ไม่ค่อยดีเหรอ แม้แต่ผมยังกล้าตะคอกใส่? 

 ตู้ต้วนเทียน! 

สีหน้าของถังเล่อซีดเผือดในทันที เขาจำเสียงนี้ได้ เขาคือตู้ต้วนเทียน ลูกชายคนโตของตระกูลตู้ ทายาทของตู้ซื่อกรุ๊ป

ที่แตกต่างจากบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปก็คือ ปัจจุบันบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปเป็นธุรกิจที่ไม่ซับซ้อน แต่ตระกูลตู้นั้นไม่เหมือนกัน ตระกูลนี้มีการพัฒนาในทุกด้าน มีอำนาจและอิทธิพลมากในเมืองเจียงเฉิง มีคนอยู่ทั้งในทางมืดและทางสว่าง

นี่ถือผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นของเมืองเจียงเฉิง

 คุณตู้ ก่อนหน้านี้อารมณ์ไม่ดี ต้องขอโทษด้วย ไม่ทราบว่าคุณมาหาผมมีธุระอะไรเหรอครับ? 

น้ำเสียงของถังเล่ออ่อนลง

ไม่มีเรื่องเดือดร้อนก็คงจะไม่มาหา เขารู้ว่าตู้ต้วนเทียนต้องมีธุระแน่นอน มิฉะนั้นจะไม่โทรหาเขาเด็ดขาด ขอเพียงเรื่องนี้คลี่คลายลงได้ ทั้งสองก็ผ่อนคลายได้แล้ว

 ใช่ มีธุระ ผมได้ยินมาว่าที่กรมตรวจสอบแห่งเมืองของพวกคุณ จับคนชื่อฉินเฟิงไว้ใช่ไหม? ปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้ ไม่รู้ตาสีตาสาที่ไหนมากล้าจับกุมคุณฉิน 

ตู้ต้วนเทียนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ถึงอย่างไร เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับฉินเฟิง ซึ่งเป็นต้นขาของเขา เขารู้ว่าสถานะของคนคนนั้นคืออะไร ส่วนเรื่องทำผิดก็ไม่ได้ทำ

เป็นเรื่องล้อเล่น

ฉินเฟิงเป็นนักรบที่ปกป้องครอบครัวและประเทศชาติในสนามรบ ทหารนั้นให้ความสำคัญกับวินัยมากที่สุด และผู้บัญชาการอย่างฉินเฟิงจะทำผิดเช่นนี้ได้อย่างไร?

ล้อเล่นอะไรกันอยู่

 เอ่อ… 

มาอีกคนแล้ว

ถังเล่อรู้สึกปวดหัว ประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปมาแล้วหนึ่งคนก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมแม้แต่ตู้ต้วนเทียนก็มาด้วย เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลตู้เชียวนะ

เพื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ เพียงคนเดียว

ต้องทำถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

 ถังเล่อ ได้ยินหรือเปล่า?  ตู้ต้วนเทียนถามขึ้นมาอีกครั้ง

 ครับ 

สุดท้ายถังเล่อก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบตกลง แต่หลังจากวางสายลงแล้ว เขาก็เอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ ไม่ขยับไปไหนอีก เขารับปากกับตู้ต้วนเทียนว่าจะปล่อย แต่ไม่ได้บอกว่าเมื่อไหร่

ขังไว้สักห้าหกวันแล้วค่อยปล่อย ก็ถือว่าปล่อยเหมือนกัน

และไม่ได้ฝ่าฝืนคำพูดของตู้ต้วนเทียนด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ตู้ต้วนเทียนก็เป็นเพียงทายาท ไม่ใช่ผู้นำตระกูลตู้ที่แท้จริง ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องกลัวขนาดนี้ ถึงอย่างไรก็แค่เด็กหนุ่มคนเดียวเท่านั้น

 ฉินเฟิงคนนี้ ยังสามารถยั่วยุให้สองคนนี้มาได้ 

ถังเล่อยิ้มเยาะ

น่าจะมีสาเหตุอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นหนี้บุญคุณ แต่มาบอกให้ปล่อย มันจะปล่อยง่ายๆ ได้อย่างไร เขาเป็นถึงผู้อำนวยการกรมตรวจสอบแห่งเมือง นึกจะบีบก็บีบได้เหรอ?

จนกระทั่งมีโทรศัพท์เข้ามาอีกสาย

 ทำบ้าอะไร มีโทรศัพท์เข้ามามากมาย 

ถังเล่อรับสายอีกครั้ง  ใครน่ะ? 

 หวางหมิน แห่งเมืองเจียงเฉิง 

เสียงอันหนักแน่นดังมาจากโทรศัพท์

แต่เกือบทำให้โทรศัพท์ของถังเล่อร่วงลงกับพื้น เนื่องจากท่านนี้คือรองผู้นำของเจียงเฉิง มีสถานะที่สูงมากในเมืองเจียงเฉิง

มีระดับที่สูงกว่าเขานับไม่ถ้วน

บุคคลเช่นนี้ ไม่นึกเลยว่าจะโทรหาเขาด้วย?

ไม่น่าเชื่อ

อย่าบอกนะว่า เพื่อคนคนนั้น…เหมือนกัน?

ทันใดนั้น ถังเล่อก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

 ถังเล่อ ได้ยินมาว่ากรมตรวจสอบแห่งเมืองของพวกคุณจับคนมาเหรอ? กล้ามากเลยนะ กรมตรวจสอบแห่งเมืองหลบเลี่ยงสถานีตำรวจ จับกุมคนได้เองตั้งแต่เมื่อไร? ถังเล่อ คุณมีอำนาจมหาศาลเลยนะ 

รองผู้นำพูดออกมาเช่นนี้

ทำให้ถังเล่อตกใจ นั่งลงกับพื้น เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนใบหน้า เขารีบพูดว่า  คุณเข้าใจผิดแล้ว มันเป็นความผิดพลาดของผู้ใต้บังคับบัญชา ผมจะรีบปล่อยทันที 

 ยิ่งเร็วยิ่งดี 

รองผู้นำเร่งรัดเช่นนี้

คราวก่อนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาเคยเห็นสถานะของฉินเฟิงมาก่อน เขารู้ว่ามันคือตำแหน่งอะไร เป็นคนที่ทั่วทั้งเมืองเจียงเฉิงไม่สามารถล่วงเกินได้

 ครับๆๆ 

ถังเล่อพยักหน้าทันที

หลังจากวางสาย เขาก็ปาดเหงื่อที่ศีรษะตัวเอง  นี่มันเรื่องอะไรกัน แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ แค่คนเดียว นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีทั้งประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ลูกชายคนโตของตระกูลตู้ รวมถึงรองผู้นำของเจียงเฉิง ล้วนมาขอร้องให้ 

เขารู้สึกอึดอัดด้วยความสงสัย

นี่เป็นขอทานตัวน้อยที่กลายเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเล็กๆ

แต่ในขณะที่เขากำลังจะปล่อยตัวฉินเฟิง ก็มีโทรศัพท์เข้ามาอีกสาย เขากลืนน้ำลาย ยังไม่กล้าไปรับสาย

แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ไปรับสายอยู่ดี

 แจ้งทราบ ผมคือฉีหยุนยศพันเอกจากกองทัพต้าหัว ผมได้รับข่าวว่าคุณจับคนที่ชื่อฉินเฟิงโดยไม่มีเหตุผล ได้โปรดปล่อยตัวเขาทันที มิฉะนั้นผมจะนำกองกำลังไปโจมตีกรมตรวจสอบแห่งเมืองของคุณ 

ในโทรศัพท์ เป็นคำพูดที่ดุเดือดเลือดพล่านของฉีหยุน

ตอนนี้เขากำลังอยู่ในกองทัพและนำทหารอยู่ ถ้าไม่ยอมปล่อย เขาก็ยินดีพาทหารไปโจมตี

แต่ทว่า ถังเล่อถึงกับตกตะลึง

ตกตะลึงจริงๆ

เขาตกตะลึงอ้าปากค้าง งงเป็นไก่ตาแตก แถมยังพูดเสียงสั่น  อะไรนะ…กองทัพต้าหัวก็มา แถมยังยศพันเอกอีกด้วย ยังจะมาโจมตีฉัน แม่จ๋า ฉินเฟิงคนนี้คือใครกันแน่! 

 … 

ฉินเฟิงยิ้ม หวางเชียนพูดกับเขาเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้น เจ้าหมอนี่ก็รู้ว่า เขากำลังเผชิญกับอะไรอยู่? เทพสงครามอันดับหนึ่งแห่งประเทศต้าหัว มีอำนาจและอิทธิพลเทียมฟ้า เอาชนะกำลังทหารหลายแสนนาย สังหารศัตรูได้สามแสนคนในสงครามเพียงครั้งเดียว

 อะไร สายตาของคุณหมายความว่ายังไง เหมือนกำลังมองมดอยู่เลย? 

หวางเชียนสังเกตเห็นแววตาของฉินเฟิง เหมือนว่าไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา เขาโกรธขึ้นมาทันที

เขาคือใคร หัวหน้าหวางแห่งกรมตรวจสอบแห่งเมืองเจียงเฉิง มีอำนาจและอิทธิพลมาก ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเขา ถือว่าเป็นบุคคลระดับสูงในเมืองเจียงเฉิง แต่ฉินเฟิงผู้นี้กล้า แล้วยังกล้าดูถูกเขาอีกเหรอ?

ฉินเฟิงเป็นใคร

ก็แค่ขอทานตัวเหม็นคนหนึ่ง

น่าจะเคยเห็นเขามาก่อน โค้งคำนับอย่างเชื่อฟัง ประจบสอพลอ บางทีเขาอาจจะให้โอกาสก็ได้

 ใช่ 

ฉินเฟิงพูดอย่างเปิดใจ ไม่มีปิดบังแม้แต่นิดเดียว

แน่นอน

เขากำลังปฏิบัติกับมดตัวหนึ่ง

 มัดไว้ 

ภายใต้คำสั่งของหวางเชียน มีชายสองคนซึ่งเป็นพรรคพวกกันอยู่ข้างหลังเขา ปกติจะคอยเดินตามก้น ทำตามคำสั่งของเขาเสมอ

หลังจากได้ยินที่หวางเชียนพูด เขาก็ดึงกุญแจมือออกจากตัวดังแกร๊งแกร๊ง แล้วใส่ให้ฉินเฟิง ก่อนจะล็อกเข้ากับเก้าอี้อย่างแน่นหนา

 แกร๊ง แกร๊ง 

ฉินเฟิงยกมือขึ้น กุญแจมือนั้นส่งเสียงดังคมชัด ทำให้เขายิ้มออกมาทันที  ของเล่นพวกนี้ล็อกผมไว้ไม่ได้หรอก แต่นี่เป็นทรัพย์สินของสถานีตำรวจ พวกคุณใช้มันได้ด้วยเหรอ? 

กฎของประเทศต้าหัวเข้มงวดมากกับทรัพย์สินของสถานีตำรวจ

 ทรัพย์สินของสถานีตำรวจ? ฮ่า บางทีเราอาจจะไม่กล้าใช้ในที่สาธารณะ แต่คุณดูดีๆ สิ ที่นี่คือที่ไหน ที่นี่คือห้องใต้ดินของกรมตรวจสอบ ที่นี่คือพื้นที่ของผม 

หวางเชียนยิ้มดูถูก ผายมือออกแล้วชี้ไปที่ห้องห้องนี้  ใช่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ห้องนี้เป็นห้องมืดเล็กๆ ที่มีการกั้นเสียงดีมาก ไม่มีใครสามารถหาพบ นี่เป็นพื้นที่พิเศษของผม คุณเชื่อหรือไม่ว่าวันนี้ถ้าผมฆ่าคุณตาย ก็ไม่มีใครสามารถหาพบ 

แน่นอน สิ่งที่เขาพูดนี้เป็นการข่มขู่โดยเฉพาะ

เรื่องฆ่าคน เขาไม่กล้าทำ

แต่การกักขังฉินเฟิงได้นานกว่าสิบวัน ทำให้เขาอดตาย หรือทุบตีจนเกือบตาย เรื่องพวกนี้พวกเขาสามารถทำได้

 งั้นเหรอ? 

ความอาฆาตปรากฏขึ้นในดวงตาของฉินเฟิง

ต่อมา

แกร๊ง

ฉินเฟิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ กุญแจมือหักดังแกร๊ก จากนั้นฉินเฟิงก็ปลดมันออกจากมือแล้วบิดคอไปมา  ถ้าอย่างนั้น หากฆ่าคุณตาย ก็จะไม่มีใครมาเจอด้วยใช่ไหม? 

 บัดซบ 

ชายทั้งสามต่างตกตะลึงอ้าปากค้าง

เกิดอะไรขึ้น?

เขาปลดกุญแจมือออกด้วยมือเปล่าเลยเหรอ?

แข็งแกร่งอะไรปานนี้

 เอ่อ มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกัน มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกัน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด 

หวางเชียนตื่นตระหนกทันทีเมื่อเห็นฉินเฟิงเดินเข้ามา เขาลุกขึ้นยืน แล้วก้าวถอยหลังทันที

 เข้าใจผิด? แต่ผมไม่รู้สึกว่ามันเป็นการเข้าใจผิดนะ 

ฉินเฟิงเดินเข้ามาทีละก้าว

 สมควรตาย พวกนายเข้าไป พวกนายสองคนน่ะ เจ้าหมอนี่มีแค่คนเดียว เข้าไป 

หวางเชียนกวักมือเรียกลูกสมุนทั้งสองด้วยใบหน้าดุดัน

 ใช่แล้ว พวกเรามีสองคน 

ชายสองคนนั้นมองหน้ากัน แล้วตัดสินใจเข้าไป

พวกเขามีกันสองคน ดังคำกล่าวที่ว่า สองหมัดยากจะสู้สี่มือ บางทีพวกเขาอาจจะเอาชนะฉินเฟิงก็ได้

ในเวลานี้ อิ่นซินได้รู้ข่าวจึงรีบรุดมาถึงกรมตรวจสอบแห่งเมือง แต่พอถามไปรอบๆ ก็ยังหาหวางเชียนไม่พบ ห้องมืดเล็กๆ เป็นห้องใต้ดิน คนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่ามีอยู่

สุดท้ายอิ่นซินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาหาผู้อำนวยการถังแห่งกรมตรวจสอบแห่งเมือง

ณ ห้องทำงานชั้นสาม

 ผู้อำนวยการถัง สามีของฉันถูกขังอยู่ที่นี่ คราวนี้มีคนวางแผนใส่ร้ายพวกเรา คุณช่วยปล่อยเขาออกมาด้วยนะคะ 

อิ่นซินมองไปที่ผู้อำนวยการถังอย่างร้อนใจ

เขาอายุห้าสิบ ผมหงอกขาวครึ่งหนึ่ง แต่ยังดูฉลาดเฉียบแหลม สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว นั่งอยู่บนเก้าอี้ ถือปากกาหมึกซึมเคาะโต๊ะอยู่

 คุณผู้หญิงอิ่น ตอนนี้เรายังไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียด คนคนนี้เป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญ เราต้องทำการสอบสวน ดังนั้น ได้โปรดกลับไปเถอะ 

ถังเล่อไล่แขกที่ไม่ต้อนรับออกไป

ต้องรู้ว่า เมื่อวานนี้หวางเชียนได้มอบเครื่องลายครามราชวงศ์หมิงให้เขา ซึ่งมีคุณค่าในการเก็บสะสมและมีมูลค่านับล้าน เมื่อรับเงินมาแล้วก็ต้องทำงาน

อีกอย่างก็ไม่ได้ขอให้เขาทำอะไรเป็นการส่วนตัว

แค่อยากจะผลักไสคนที่มาให้กลับไปเท่านั้น

เรื่องนี้จัดการไม่ยาก เขาได้ตรวจสอบมาก่อนแล้วเช่นกัน เกี่ยวกับอิ่นซินลูกที่ครอบครัวทอดทิ้งผู้ตกอับ ตอนนี้ไม่มีอำนาจหรืออิทธิพลใดๆ และกำลังถูกคนของตระกูลอิ่นกดดัน

สำหรับฉินเฟิง ยิ่งกลั่นแกล้งได้ง่าย

เดิมทีเป็นแค่ขอทานตัวเล็กๆ ตอนนี้มาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป หากเขาเป็นพนักงานประจำของบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป เขาอาจจะเกรงกลัวอยู่บ้าง แต่นี่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

ฮ่า

บุคคลที่เป็นเหมือนมด ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

จะแกล้งก็แกล้งไปสิ

จะเป็นอะไรไป

เธอจะทำอะไรเขาได้ วันนี้เขาเอาตำแหน่งมากดดันคนอื่น

 ผู้อำนวยการถัง เรื่องนี้ไม่ถูกต้อง ต้องมีใครบางคนใส่ร้ายพวกเรา  อิ่นซินรีบชี้แจ้ง

เธอเพิ่งมาจากอ้ายเสี่ยวซี อ้ายเสี่ยวซีบอกเธอแล้วว่า มีใครบางคนในบริษัททรยศพวกเขา ดังนั้นต้องมีคนใส่ร้ายแน่นอน ฉินเฟิงเป็นผู้บริสุทธิ์

 คุณผู้หญิงอิ่น ทำไม คุณสงสัยว่าพวกเราทำอย่างนั้นเหรอ? 

ถังเล่อหรี่ตาลง ถึงอย่างไรเขาเป็นบุคคลชั้นสูง อยู่ในตำแหน่งสูง ซึ่งทำให้เขาชอบใช้อำนาจกดดัน ทันทีที่กดดัน คนทั่วไปก็ทนไม่ไหว

 ผู้อำนวยการถัง ฉัน… 

ใบหน้าของอิ่นซินซีดเผือด แต่เพื่อความปลอดภัยของฉินเฟิง เธอจึงต้องขอร้องอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ถังเล่อไม่ได้ให้โอกาสเธอแล้ว เขาโทรศัพท์ออกไป ไม่นานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสามคนที่มีร่างกายกำยำสูงใหญ่ก็เข้ามา

 คุณผู้หญิงอิ่น เชิญ 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง ยื่นมือออกมา แล้วพูดอย่างแข็งกร้าว

 ผู้อำนวยการถัง… 

อิ่นซินหันไปมองผู้อำนวยการถังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ถังเล่อหันหน้าออกไป ไม่ยินดีคุยกับเธอ เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้ อิ่นซินจึงจำต้องออกไป

ตอนนี้เธอยังต้องคิดหาวิธีอื่นอีก เพื่อช่วยฉินเฟิง

ในเวลานี้ ข่าวการถูกจับของฉินเฟิงแพร่กระจายออกไปแล้ว

หลังจากที่อิ่นซินออกไปแล้ว ถังเล่อก็เอนกายลงบนเก้าอี้ แล้วหยิบเครื่องลายครามออกมาจากใต้โต๊ะ แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุข  นี่ของดีเลยนะ ของดีเลย 

ตลอดชีวิตของเขา เขาชอบของเก่ามากที่สุด

คราวนี้หวางเชียนเอาอกเอาใจเขาตามความชอบ เขาเองก็ไม่รังเกียจที่จะออกแรงนิดหน่อย อันที่จริงเขาก็แค่ขวางอิ่นซินให้กลับไปเท่านั้น ส่วนฉินเฟิง เขาก็ไม่สนใจ

 เจ้าหมอนี่แค่โชคร้ายเท่านั้น ไม่ดูสถานะตัวเองเลย ในเมืองเจียงเฉิงแห่งนี้ มีคนมากมายที่เขาล่วงเกินไม่ได้ ใครกล้าล่วงเกิน ก็ถือว่าไม่มีวิสัยทัศน์จริงๆ สมควรแล้วที่โชคร้าย 

ถังเล่อบุ้ยปากอย่างเหยียดหยาม

ฉินเฟิงเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขาขี้เกียจจะไปสนใจ

 กริ๊งๆ 

แต่ทว่า ในเวลานี้โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น

หลังจากนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ หวางเชียนจึงนึกถึงเป้าหมายในวันนี้ได้ ก็แค่หนึ่งล้านไม่ใช่เหรอ ให้อิ่นป่ายจ่ายก็ได้ ถึงอย่างไรอิ่นป่ายก็เป็นคนให้เขามาในวันนี้

 ได้ หนึ่งล้านก็หนึ่งล้าน 

ในที่สุด หวางเชียนก็กัดฟันตอบตกลง

แต่ทว่า ชายชราสองคนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วร้องไห้หนักขึ้น  โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว อาการบาดเจ็บแย่ลง ถ้าต้องตาย ผมต้องการสองล้าน ถ้าไม่ให้ พวกคุณต้องชดใช้ด้วยชีวิต 

สองล้าน!

คำพูดนี้ทำให้หวางเชียนโกรธจัดจนเส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปนออกมา

นี่คือการนั่งเถียงอยู่กับที่และแบล็กเมล์เขา ประเด็นสำคัญคือเขาไม่สามารถโต้แย้งได้เลย มันมีกล้องวงจรปิดอยู่ที่นี่ พวกเขาได้กระแทกชายชราสองคนนั้นจริงๆ

นอกจากนี้ สิ่งที่เขาทำในวันนี้มันไม่สะอาดเท่าไร ไม่สมควรที่จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่

 ได้ สองล้านก็สองล้าน 

ในที่สุด หวางเชียนก็ตอบตกลง สองล้านก็สองล้าน อันที่จริงอิ่นป่ายก็เป็นคนจ่าย แต่ค่าตอบแทนของเขาจะต้องลดลงแน่นอน

คนรวย!

ชายชราสองคนตกตะลึงอีกครั้ง แต่พวกเขาไม่ได้โลภอยากได้เงินของชายคนนั้น พวกเขาแค่ไม่ยอมให้หวางเชียนเข้าไป นี่คือหน้าที่ของพวกเขาในฐานะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

 ไม่ได้ พวกเราต้องการสามล้าน… 

นั่งอยู่กับที่แล้วเพิ่มราคา ไม่ใช่เพราะโลภ แต่เพื่อหยุดคนพวกนี้

แต่ในเวลานี้ มีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านหลังพวกเขา  พอแล้ว ลำบากลุงหลี่กับลุงจางมากแล้ว สองล้านก็สองล้าน จะได้แบ่งกันคนละหนึ่งล้านพอดี เอากลับไปใช้ในครอบครัว 

 บอส 

ชายชราสองคนรู้ว่าฉินเฟิงเป็นสามีของอิ่นซิน ดังนั้นจึงเรียกเขาว่าบอส

 เรื่องที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง 

ฉินเฟิงเดินออกไป

สองล้านก็ไม่น้อยแล้ว เขาเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาที่ชั้นบน ถ้ายังขึ้นราคาต่อไป คนกลุ่มนี้จะต่อต้านแล้ว พอถึงตอนนั้นลุงหลี่กับลุงจางอาจจะได้รับบาดเจ็บจริงๆ

อีกอย่างคนละหนึ่งล้านก็ถือว่าไม่น้อยแล้ว

 ครับ 

สุดท้ายชายชราสองคนเมื่อเห็นเจ้าของงานออกมาแล้ว ก็รับเงินแล้วออกไปจากที่นี่ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่พวกเขาต้องดูแลแล้ว

 เข้ามาได้ครับ 

ฉินเฟิงส่งสัญญาณบอก

แม้ว่าจะเป็นคนไม่ดี แต่ก็เป็นแขกจากแดนไกล

 ฮึ 

หวางเชียนหน้าเขียว เขาเดินเข้าไปแล้วเอ่ยปากพูดว่า  ผมหวางเชียน มาจากกรมตรวจสอบแห่งเมือง คุณเรียกผมว่าหัวหน้าหวางก็ได้ ทางเราได้รับรายงานว่าพวกคุณใช้วัสดุคุณภาพต่ำมาปลอมแปลง เป็นงานวิศวกรรมไร้คุณภาพ ดังนั้นพวกเราจึงมาตรวจสอบในวันนี้ 

 ตามสบายครับ  ฉินเฟิงกล่าว

 ก็ถือว่ารู้ว่าควรทำยังไงนะ 

หวางเชียนเยาะเย้ยแล้วพาคนของเขาไปตรวจสอบ ส่วนเขาเดินตรงขึ้นไปที่ชั้นสองจนถึงตำแหน่งหนึ่ง เขาลูบคลำสักครู่  ตรงนี้มีปัญหา ตรวจดูซิ 

 ครับ 

ด้านหลังเขามีเจ้าหน้าที่เทคนิคสองคน

ไม่นาน หลังจากการตรวจสอบผ่านไป เจ้าหน้าที่เทคนิคคนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า  สัดส่วนน้ำหนักตรงนี้ไม่ถูกต้อง โดยปกติต้องเป็น 435, C20 แต่ตรงนี้ไม่ใช่ มันคือ 112, C15 ซึ่งแตกต่างกันมากเกินไป หากนำมาใช้ก่อสร้างอาคาร มันจะไม่เป็นไปตามเกณฑ์ งานวิศวกรรมไร้คุณภาพมีอันตรายมากที่จะนำมาใช้ในอาคาร 

 เป็นไปไม่ได้ 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของอ้ายเสี่ยวซีก็ซีดเผือด เธอรีบเข้าไปตรวจดูวัสดุตรงนั้น ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดด้วยความงุนงง  ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ สัดส่วนผสมตรงนี้ไม่ถูกต้อง 

 เอ่อ หัวหน้าหวาง ต้องมีปัญหาเกิดขึ้นกับตรงนี้แน่นอน คุณลองตรวจสอบที่อื่นดู มันต้องดีแน่ๆ ดีแน่นอน  อ้ายเสี่ยวซีชี้แจงด้วยความตื่นตระหนก

 ที่อื่นดีเหรอ? ฮ่าฮ่า 

หวางเชียนยิ้มเยาะ  ทำนบพันลี้ทลายลงได้ด้วยรังมดภายใน คุณไม่รู้หลักการนี้เหรอ? หากมีจุดจุดหนึ่งผิดพลาด ก็อาจจะทำให้อาคารทั้งหลังถล่มลงมาได้ 

 ฉัน… 

อ้ายเสี่ยวซีถอยหลังออกไปสองก้าว หน้าซีดเผือด

เธอไม่รู้ว่าทำไม ทุกจุดเธอก็ได้ตรวจสอบอย่างเข้มงวดหมดแล้ว แต่ก็ยังมีปัญหาเกิดขึ้นตรงนี้ หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง อ้ายเสี่ยวซีก็พูดขึ้นว่า  มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง ฉันยินดีรับผิดชอบ… 

เธอไม่ต้องการดึงอิ่นซินให้เดือดร้อนไปด้วย

แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฉินเฟิงก็ก้าวออกมายืนขวางตรงหน้าเธอ  เป็นหน้าที่ผมเอง ถึงอย่างผมก็เป็นสามีของอิ่นซิน มีอำนาจพอที่จะเป็นตัวแทนของบริษัทนี้ได้ 

 อีกอย่างหลังจากที่ผมไปแล้ว คุณลองตรวจสอบหน่อยว่าใครเป็นคนเล่นสกปรก 

มันเป็นเส้นทางที่เรียบง่าย

ในบริษัทนี้มีคนทรยศอิ่นซิน จงใจผสมวัสดุปลอมบางอย่าง ก่อนหน้านี้อ้ายเสี่ยวซีค่อนข้างกระวนกระวาย ไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ฉินเฟิงพูด

เธอก็รู้แล้ว

 คุณเหรอ? 

หวางเชียนมองพิจารณาฉินเฟิง

 ใช่ ผมจะไปกับพวกคุณ ผมเป็นสามีของอิ่นซิน ตอนนี้ภรรยาเดินทางไปทำธุรกิจ  ฉินเฟิงกล่าว

 ก็ได้ 

หวางเชียนตกลง

อันที่จริงจับคนได้ก็พอแล้ว ถ้าจับฉินเฟิงได้ อิ่นซินก็จะมาช่วยเขา พอถึงตอนนั้นก็จะเสียเวลามาก อีกอย่างเขาก็ไม่ชอบฉินเฟิงเอามากๆ

ทำไมเศษสวะคนนี้ถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองเจียงเฉิง

ทำไม

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเสียเงินไปสองล้านที่นี่ เงินก้อนนี้ เขาเอามาคิดบัญชีกับฉินเฟิง

 พาเขาไป 

หวางเชียนพ่นลมหายใจอย่างดูถูก คนเหล่านั้นเข้ามาประกบตัวฉินเฟิงทันที พยายามกุมตัวฉินเฟิงออกไป

แต่ฉินเฟิงกวาดสายตามองอย่างเย็นชา ซึ่งทำให้คนเหล่านั้นสั่นสะท้าน ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีก จากนั้นฉินเฟิงก็เอามือไพล่หลังแล้วเดินออกไป

พลางพูดขึ้นว่า  ผมเดินเองได้ 

 พวกเศษสวะ 

หวางเชียนชำเลืองมองคนเหล่านั้น แล้วด่าออกมา

แต่สุดท้ายก็พาตัวฉินเฟิงออกไป พาไปที่กรมตรวจสอบแห่งเมือง แน่นอน สามารถเรียกได้ว่าสำนักงานก่อสร้างเช่นกัน ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบด้านการตรวจสอบ

หลังจากที่ฉินเฟิงถูกพาตัวออกไปแล้ว อ้ายเสี่ยวซีก็โทรหาอิ่นซินทันที  บอสคะ เกิดเรื่องแล้ว คุณฉินถูกพาตัวไปที่กรมตรวจสอบแห่งเมือง 

 อะไรนะ! 

อิ่นซินตกใจ  คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ 

และในเวลานี้ ฉินเฟิงก็ถูกนำตัวไปที่กรมตรวจสอบแห่งเมือง เขาถูกพาไปที่ห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งโดยเฉพาะ หวางเชียนนั่งบนที่นั่ง สูบบุหรี่ เชิดหน้าอย่างทะนงตน

เขาเพิ่งโทรหาอิ่นป่าย อิ่นป่ายจะเป็นคนจ่ายเงินจำนวนสองล้านนั่น

มันไม่ใช่ธุระอะไรของเขา

ภารกิจของเขาตอนนี้คือการกักขังฉินเฟิงเอาไว้แบบนี้ รอให้อิ่นซินหาวิธีมาช่วยเขา แต่อย่างไรก็ไม่สามารถผ่านเข้ามาได้ แล้วค่อยดึงอิ่นซินเอาไว้อย่างนี้

จนกว่าระยะเวลาการก่อสร้างของอิ่นซินจะไม่ทันตามกำหนด

นี่เป็นภารกิจที่อิ่นป่ายมอบให้เขา

แต่เขาก็ไม่พอใจกับสิ่งนี้ คราวก่อนเขาเคยพูดไปแล้วว่า เขาเกลียดฉินเฟิงมาก เขาอิจฉาที่ฉินเฟิงได้แต่งงานกับผู้หญิงที่งามเพริศพริ้งเช่นนี้

ทำไมนะ

แค่ขอทานเหม็นเน่าคนเดียว

วันนี้เขาจะทำให้เจ้าหมอนี่ต้องทุกข์ทรมาน

 ไอ้หนู พูดตามตรง คุณไม่ควรมาที่นี่เลย เพราะคุณไม่รู้ว่า คุณกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่? 

หวางเชียนพ่นควันบุหรี่ออกมา ร่องรอยความดุร้ายฉายผ่านดวงตาของเขา

มู่หรงเจียงเสว่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาของเธอแฝงไปด้วยความรังเกียจ ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเกลียดกฎที่แฝงอยู่ในวงการบันเทิงมากที่สุด เธอเคยออกคำสั่งห้ามปรามครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าไม่อนุญาตให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในทีมงานของเธอ

แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะยังคงมีอยู่

 มู่หรงเจียงเสว่ ผมเป็นผู้ช่วยผู้กำกับของทีมละครเรื่องนี้ ผู้ช่วยผู้กำกับ คุณต้องคิดให้ดี ผมทำเพื่อทีมละครนี้มามาก แต่ตอนนี้คุณกลับมาจับผม? คุณกล้าจับผมเหรอ? 

เจียงหยุนพยายามโต้เถียงอย่างสุดกำลัง

 ฮ่า จับคุณเหรอ? ฉันไม่เพียงแต่จะจับคุณเท่านั้น แต่ฉันยังจะเล่นงานคุณด้วย 

ความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมู่หรงเจียงเสว่ เธอขยิบตาให้บรรดาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทันที

รับเงินมาแล้วก็ต้องสะสางปัญหาให้สำเร็จ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นเป็นมืออาชีพและเข้าใจในทันที หนึ่งในนั้นต่อยเจียงหยุนที่ท้อง ทำให้เขาตัวงอ ส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนา

 โอ๊ย! 

เจียงหยุนน้ำตาแทบไหล  มู่หรงเจียงเสว่ คุณ… 

 ยังมีแรงพูดอีกเหรอ? พูดต่อสิ 

ความเยือกเย็นส่องประกายผ่านดวงตาของมู่หรงเจียงเสว่

การที่เธอสามารถมีสถานะอย่างในวันนี้ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนโยน แต่เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง ในฐานะผู้หญิงที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง เธอย่อมมีความสามารถอยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินเฟิงยังอยู่ที่นี่

ตามที่หลิวหลินว่าไว้ ฉินเฟิงก็เป็นคนสำคัญเช่นกัน เธอไม่สนใจว่าคนคนนี้จะดีหรือไม่ แต่เธอไม่มีสำนึกในความเป็นธรรมโดยกำเนิดเหมือนอย่างหลิวหลิน เธอรู้แค่ว่า จะล่วงเกินฉินเฟิงไม่ได้

สิบนาทีต่อมา

เจียงหยุน​​ล้มลงกับพื้น หายใจรวยริน เช่นเดียวกับเจียงจื่อจิ้นที่อยู่ข้างๆ

 อีกะหรี่ กูจะไม่ปล่อยมึงไป 

เจียงหยุนพูดในใจด้วยความเกลียดชัง

เขายังมีญาติมิตรเพื่อนฝูงจำนวนหนึ่งที่ถูกส่งตัวไปที่สถานีตำรวจด้วย มากสุดก็คงต้องจ่ายเงินก้อนหนึ่งเพื่อประกันตัวออกมา พอถึงตอนนั้น เขาจะต้องแก้แค้นมู่หรงเจียงเสว่อย่างสาสมอย่างแน่นอน

กล้าดีอย่างไรมาทำแบบนี้กับเขา!

จนกระทั่งเขาได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา หัวใจของเขาก็เย็นวาบ  ทำไมถึงเป็นผู้หญิงคนนี้ บัดซบ ทำไมฉันถึงซวยแบบนี้?

คนที่เข้ามาคือหลิวหลิน

มู่หรงเจียงเสว่แจ้งความแล้ว

 เจ้าหมอนี่สินะ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะขุดคุ้ยประวัติเก่าของเขาออกมาเอง 

หลังจากได้ฟังมู่หรงเจียงเสว่เล่าคร่าวๆ แล้ว หลิวหลินก็ตบหน้าอกรับประกัน

 ว่าแต่ว่า คราวนี้ก็มีคุณอีกแล้วเหรอ 

หลิวหลินจ้องมองฉินเฟิง

ยั่วยุ 10% ดูถูกเหยียดหยาม 30% ไม่ยินยอม 40% และน้อยเนื้อต่ำใจ 20% นี่คือความรู้สึกของหลิวหลินเมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิงในตอนนี้

 บังเอิญจัง 

ฉินเฟิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ

 ฮึ ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะต้องจับคุณให้ได้ 

หลิวหลินพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา แล้วพาคนกลับไป

 ขอโทษค่ะ ครั้งนี้เป็นความผิดพลาดของพวกเรา 

มู่หรงเจียงเสว่กล่าวขอโทษอิ่นหนิงหยู่

 อ้อ…ไม่เป็นไรค่ะ…ไม่เป็นไร 

สิ่งนี้ทำให้อิ่นหนิงหยู่รู้สึกปลาบปลื้ม เธอคิดไม่ถึงเลยว่ามู่หรงเจียงเสว่ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังจะกล่าวขอโทษตัวเอง เธอรีบโบกไม้โบกมือทันที

หลังจากที่มู่หรงเจียงเสว่ออกไปแล้ว อิ่นหนิงหยู่ก็พูดกับฉินเฟิงอย่างตื่นเต้นดีใจว่า  ผู้กำกับมู่หรงอ่อนโยนมาก แถมยังตั้งใจมาขอโทษฉันด้วย เธอเป็นคนที่เข้าถึงได้ง่ายมาก 

 ก็อาจจะใช่ 

ฉินเฟิงเอามือลูบจมูกตัวเอง

เจ้าเด็กโง่ ถ้าวันนี้เขาไม่มา เธออาจจะถูกรังแกอีกก็ได้ นี่คือวงการบันเทิงที่ซับซ้อนมาก แต่ถ้าหากอิ่นหนิงหยู่ต้องการทำงานในวงการนี้ต่อไปจริงๆ เขาก็สามารถสนับสนุนเธอได้

เทพสงครามอันดับหนึ่งแห่งประเทศต้าหัว ร่มเงาที่คุ้มกะลาหัวนี้ พูดได้ว่าเพียงพอสำหรับเขาที่จะพลิกฟื้นวงการบันเทิงทั้งหมด

หลังจากสะสางเรื่องราวที่นี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉินเฟิงก็ไปที่บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด ถึงอย่างไรเขาก็คิดว่าคราวที่แล้วอิ่นป่ายเป็นคนวางแผนการ ดังนั้นจะไม่มีทางยอมแพ้ไปง่ายๆ

ต้องมีแผนอีกแน่นอน

ครั้งที่แล้วเป็นแผนสกปรก

ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเป็นแผนอะไร

เมื่อมาถึงบริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด ฉินเฟิงก็พบว่าอิ่นซินไม่อยู่ที่นี่ เมื่ออ้ายเสี่ยวซีเห็นฉินเฟิงก็เดินเข้าไปหาทันทีแล้วพูดว่า  คุณฉิน ท่านประธานออกไปทำธุระแล้ว วันนี้ไม่อยู่ที่บริษัท 

 งั้นเหรอ 

ฉินเฟิงเอามือลูบคาง

จากนั้นเมื่อเขาพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ฉินเฟิงจึงตัดสินใจออกไปจากที่นี่ แต่ในขณะนั้นเอง ผู้คนจำนวนมากได้มาออกันที่ด้านนอก โดยมีแกนนำเป็นผู้ชายพุงพลุ้ยใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว

ดูท่าทางมีตำแหน่งใหญ่

 ที่นี่สินะ 

เมื่อคนกลุ่มนี้มาถึงหน้าประตู ชายพุงพลุ้ยก็มองดูป้ายนั้น ร่องรอยความเกลียดชังฉายผ่านดวงตาของเขา แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะเข้าไป ชายชราสองคนก็ก้าวออกมายืนหน้าประตู

สองคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเชิงกลยุทธ์ของบริษัท

 เฮ้ พวกคุณสองคนมาทำอะไรที่นี่? หลีกทางเดี๋ยวนี้ 

หวางเชียนขมวดคิ้ว มองดูชายชราทั้งสอง

 พวกเราสองคนเป็นรปภ.ของบริษัท ในเมื่อเราได้รับเงินเดือนของบริษัท เราก็ต้องทำอะไรบางอย่าง วันนี้ พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป 

แม้ว่าชายชราสองคนจะแก่ แต่ก็ยังมีเหตุผล พวกเขารู้ว่าตัวเองมาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ ดังนั้นจึงปิดกั้นประตูทันที ไม่ยอมให้พวกหวางเชียนเข้าไป

 ลำพังพวกคุณ คิดจะมาหยุดผมได้เหรอ? 

หวางเชียนยิ้มเย้ยหยัน

สองคนที่ยืนโงนเงน ขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในโลงศพแล้ว ยังกล้ามาบอกว่าจะขัดขวางพวกเขา?

ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี

ไม่รู้ว่าอิ่นซินเอาอะไรมาคิดให้จ้างชายชราสองคนมาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย อย่าบอกนะว่าบริษัทนั้นขัดสนจนถึงขั้นนี้แล้ว

 พวกนายรีบพาตาเฒ่าสองคนนี้ออกไปให้พ้นทางที 

หวางเชียนออกคำสั่ง

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังหลายคนบิดคอไปมา แล้วก้าวไปข้างหน้า เตรียมพร้อมลงมือ

แต่ว่าเมื่อตอนที่พวกเขาเพิ่งชนกับชายชราสองคนนั้น พวกเขาก็ล้มลงกับพื้น กุมแขนตัวเองแล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวด  พวกคุณไม่ใช่คน กล้ามารังแกคนแก่อย่างผม แขนของผม แขนของผมหักแล้ว หักแล้ว ผมอายุแปดสิบแล้ว ผมจะบอกพวกคุณให้นะ ที่ประตูของเรามีกล้องวงจรปิดอยู่ วันนี้ผมจะไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอย่างละเอียด 

ส่วนอีกคนก็ร้องไห้เช่นกัน  โอ๊ย ต้นขาของผมเจ็บมาก เจ็บมากเลย วันนี้ถ้าไม่ได้หนึ่งล้าน เรื่องนี้ไม่จบแน่ โอ๊ย…รังแกคนแก่ 

 … 

หวางเชียนและพวกตกตะลึงงัน

เล่นแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?

พวกเขาเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไป เมื่อพบว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่จริง สีหน้าของพวกเขาก็ขรึมลงทันที ประเด็นสำคัญคือถ้าพวกเขากล้าตีก็กล้ารับ แต่ว่า พวกเขาแค่กระแทกนิดหน่อยเท่านั้น

โดยเฉพาะคนที่บอกว่าขาเจ็บ พวกเขาไม่ได้แตะต้องขาของเขาเลย

 นี่คือการแบล็กเมล์ แบล็กเมล์ชัดๆ! 

หวางเชียนโกรธจนหน้าแดง สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วชี้ไปที่ชายชราสองคนด้วยมือข้างหนึ่ง

พออ้าปากก็บอกหนึ่งล้าน

 โอ๊ย เจ็บมาก ไม่ไหวแล้ว ผมจะตายแล้ว ผมตายแล้ว พวกคุณทุกคนเป็นฆาตกร เป็นฆาตกร พวกคุณต้องชดใช้ชีวิตผม 

ชายชราคนหนึ่งลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้น

ชายชราอีกคนกุมต้นขาแล้วร้องไห้คร่ำครวญออกมา  พวกคุณมันขยะสังคม ทำร้ายคนแก่ยังไม่ยอมรับผิด ผมจะปล่อยคลิปกล้องวงจรปิดออกไป เพื่อทำลายชื่อเสียงของพวกคุณ 

หวางเชียนโกรธจนตัวสั่น มองดูทั้งสองคนนี้ สุดท้ายก็พูดออกมาเพียงสองคำ  หน้าด้าน! 

คำพูดนี้ชอบธรรมและน่าเกรงขาม แต่เมื่อฟังดูดีๆ ก็จะฟังออกถึงการคุกคามของเจียงจื่อจิ้น

คุณเพิ่งได้รับความลำบากมา ใช่ไหม

ถ้าอย่างนั้นคุณควรเชื่อฟังผม ถ้าไม่เชื่อฟังผม ผมอาจจะปล่อยให้คุณลำบากต่อไป การกลิ้งก่อนหน้านี้ อาจจะต้องทำอีกสามสิบครั้งหรือไม่ก็ร้อยครั้ง จนกระทั่งคุณยอมละทิ้งโอกาสนี้ไปเอง

แต่ว่า อาของเขามีตำแหน่งใหญ่พอ แค่พูดคำเดียวก็สามารถทำให้ทีมงานคนอื่นๆ ปฏิเสธอิ่นหนิงหยู่ได้ นั่นก็คือการถูกแบน

ส่วนอิ่นหนิงหยู่ ก็จะไม่มีวันได้มีชื่อเสียงตลอดไป

ในฐานะนักศึกษาภาควิชาการแสดง แต่ไม่สามารถแสดง รวมถึงเข้าร่วมทีมละครได้ การเรียนตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเธอนั้นก็ไร้ประโยชน์ แล้วยังความฝันที่จะโด่งดังมีชื่อเสียงนั่นอีก

นี่คือการคุกคามจากเจียงจื่อจิ้น

มันเป็นกฎของวงการบันเทิง ถ้าไม่ยอมเชื่อฟังก็ออกไปจากวงการ

ส่วนเจียงหยุน เขานั่งจิบชาบนเก้าอี้ มองดูต้นขาขาวของอิ่นหนิงหยู่อย่างอิ่มอกอิ่มใจ รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เด็กหญิงที่ถูกหลานชายของเขาทำลายให้เสียหาย ไม่ถึงร้อยคน แต่ก็หลายสิบคนแล้ว

แต่ละคนเลิศเลอทั้งนั้น

นอกจากนี้เจียงจื่อจิ้นยังเป็นคนรู้จักคิด ผู้หญิงทุกคนพร้อมที่จะแบ่งปันกับเขา ซึ่งทำให้เขามีความสุขมากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีดาราแถวหน้าคนหนึ่ง แต่พวกเขาก็ได้กอบโกยไว้

ดูภายนอกสวยเพียบพร้อมและสูงส่ง แต่ส่วนตัวก็ยังเป็นเหมือนทาสที่อยู่ในการครอบงำของพวกเขา

และต่อจากนี้ ทาสคนต่อไป ก็คืออิ่นหนิงหยู่

หายากนักที่จะได้พบกับหญิงสาวที่เลิศเลอเช่นนี้

และเขาไม่เชื่อว่าอิ่นหนิงหยู่จะยอมทิ้งโอกาสนี้ ยอมทิ้งความทุ่มเทอุตสาหะของเธอมาตลอดหลายปี ยอมทิ้งความฝันที่จะเป็นนักแสดง

วงการบันเทิงนั้นซับซ้อนมาก แต่ก็ยังมีผู้หญิงจำนวนมากที่เข้ามาด้วยความฝันที่จะมีชื่อเสียงโด่งดัง เข้ามาเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ

สุดท้ายก็ต้องมาปรนนิบัติพวกเขา

 หนิงหยู่ ทำอะไรอย่าดื้อรั้นนักเลย ต้องรู้จักลื่นไหลบ้าง พลิกแพลงบ้าง ไม่ใช่เหรอ? มาเถอะ หน้าคุณเหงื่อออกแล้ว ดื่มน้ำหน่อย 

เจียงจื่อจิ้นหรี่ตาลง แล้วยื่นขวดน้ำแร่ให้

อิ่นหนิงหยู่ต้องประนีประนอมแล้ว

ผู้หญิงทั่วไปจะไม่ยอมละทิ้งโอกาสนี้ มันเป็นโอกาสที่จะได้มีชื่อเสียง

แต่ทว่า

โพละ

น้ำพุ่งกระเซ็นออกไป สาดลงบนตัวเจียงจื่อจิ้น จนกลายเป็นไก่ตกน้ำ

 ฉันอิ่นหนิงหยู่ จะใช้ความสามารถที่แท้จริงในการเป็นนักแสดงที่ดี ไม่ต้องพึ่งพาการซื้อขายสกปรกกับพวกคุณ คำพูดของคุณ ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง 

อิ่นหนิงหยู่ยกมือขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

น่าขยะแขยงเหลือเกิน

มันสกปรกเกินไป

การเป็นดารา ควรอาศัยทักษะการแสดง ดึงดูดผู้ชมด้วยทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยม แทนที่จะถูกผลักดันด้วยการซื้อขายแบบนี้ ถ้ามันเป็นการซื้อขายที่สกปรก เธอยอมไม่มีชื่อเสียงดีกว่า

 คุณกล้าดียังไง! 

เจียงจื่อจิ้นเช็ดใบหน้าของตัวเอง ความอาฆาตแค้นปรากฏขึ้นบนใบหน้า ตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีใครกล้าตีเขา แต่อิ่นหนิงหยู่ไม่เพียงตบเขา แต่ยังสาดน้ำใส่เขาด้วย

ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น!!!

 มีอะไรเหรอ สาดคุณนั่นแหละ ใครใช้ให้คุณข่มขู่ฉันล่ะ อีกอย่าง ฉันบอกคุณแล้วว่า อย่าหยาบคายกับฉัน พี่เขยของฉันอยู่ที่นี่ ระวังเขาจะตีคุณตาย 

อิ่นหนิงหยู่พาฉินเฟิงออกไป

 ฮ่า ไอ้ขี้ขลาดคนนี้น่ะเหรอ? วันนี้ผมจะหยาบคาย เขาจะทำอะไรได้? ตีผมสิ เก่งจริงก็มาตีผมเลย ผมอยู่นี่แล้ว 

เจียงจื่อจิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย เขายื่นมือออกไปเพื่อคว้าตัวอิ่นหนิงหยู่

แต่ในขณะที่เขากำลังจะคว้าไว้

ที่ประตู เธอเอื้อมมือออกไปจับมือเขา จากนั้นก็ได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งว่า  ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน คำขอร้องแบบนี้ คุณชอบให้ผมทุบตีคุณเหรอ? 

 งั้นก็ดี ผมจะทำให้คุณพอใจ 

กร๊อบ

ฝ่ามือหักตามเสียงนั้น เจียงจื่อจิ้นร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวชในทันที แต่ว่า เรื่องนี้ยังไม่จบ ต่อมาฉินเฟิงก็ถีบเขากระเด็นออกไป

โครม

เจียงจื่อจิ้นกระแทกอย่างแรงกับพื้น

จากนั้นฉินเฟิงก็เดินเข้าไปเตะเขาอีกครั้ง โครม เจียงจื่อจิ้นกระแทกเข้ากับกำแพง เขากระอักเลือดออกมา สุดท้ายก็นอนลงจมกองเลือด

 ขยะสังคม 

ฉินเฟิงปรบมือ

เขาไม่ยั้งมือกับขยะสังคมเช่นนี้ แล้วยังกล้าข่มขู่น้องเมียของเขาอีก รนหาที่ตายจริงๆ

 พี่เขย คุณสุดยอดมาก 

อิ่นหนิงหยู่ที่อยู่ข้างๆ ประหลาดใจ พลางถามต่อว่า  คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่? บังเอิญอะไรอย่างนี้? 

 บังเอิญผ่านมาน่ะ  ฉินเฟิงพูด

ครั้งนี้เขาบังเอิญผ่านมาจริงๆ ห้องทำงานในชั้นนี้เป็นห้องทำงานสำหรับผู้กำกับโดยเฉพาะ หลังจากเขาได้พูดคุยธุระกับมู่หรงเจียงเสว่แล้ว มู่หรงเจียงเสว่ก็ออกมาส่งเขา

บังเอิญได้พบกับเรื่องนี้พอดี

 จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง ชั้นนี้เป็นที่ของผู้กำกับ คุณคงเป็นห่วงฉันมาก เลยตามฉันมาโดยตลอด ไม่ต้องห่วง ฉันจะกลับไปขอร้องพี่สาวฉัน ให้คุณนอนเร็วสักวัน 

อิ่นหนิงหยู่คิดผิดไปอีกครั้งแล้ว

 อืม ใช่ 

ฉินเฟิงตอบกลับ

ไม่ตอบรับก็ไม่ได้ พูดความจริง ยัยคนนี้ก็ไม่เชื่อ

การเป็นคนซื่อสัตย์ มันยากเหลือเกิน

ในเวลานี้ มู่หรงเจียงเสว่เดินผ่านประตูเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา เธออยู่กับฉินเฟิง มาตลอด

 ผู้กำกับมู่หรง 

อิ่นหนิงหยู่กล่าวทักทาย

 ผู้กำกับมู่หรง คุณดูเจ้าหมอนี่สิ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ทีมงานละครของเรา แต่กลับบุกเข้ามาในทีมงาน แถมยังทำร้ายคนอื่นอีก เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาเลยดีกว่า ส่งเขาไปที่สถานีตำรวจ ต้องลงโทษอย่างรุนแรง คนแบบนี้เป็นขยะสังคม ปล่อยไว้มีแต่จะไปทำร้ายคนอื่นเท่านั้น สมควรถูกขังไว้มากกว่าสิบปี 

พอเห็นมู่หรงเจียงเสว่ เจียงหยุนก็กระโดดออกมาทันที ทำท่าทางดูมีเหตุผล

เขาไม่รู้ว่ามู่หรงเจียงเสว่อยู่ข้างนอกตลอด แต่ถึงแม้เขาจะรู้มันก็ไม่สำคัญ เพราะเขาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับของกองละครเรื่องนี้ มีตำแหน่งสูง เมื่อเทียบกับชายหนุ่มที่ดูธรรมดาทั่วไป

ใครสำคัญกว่า เขาเชื่อว่ามู่หรงเจียงเสว่สามารถแยกแยะได้อย่างชัดเจน

 รปภ. 

มู่หรงเจียงเสว่หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออกไป

 ฮ่าฮ่า ไอ้หนู พวกเราเรียกรปภ.แล้ว คุณทำร้ายหลานชายผมรุนแรงมาก วันนี้พวกเราจะไม่ปล่อยคุณไป ต้องให้คุณนอนอยู่บนเตียงปีครึ่งเป็นอย่างน้อย 

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงหยุน

ในเวลานี้ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาห้าหกคน ทั้งหมดล้วนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

 มาแล้วเหรอ รีบจับกุมเจ้าหมอนี่เร็วเข้า เขามาก่อความวุ่นวายที่นี่ 

เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาถึงแล้ว เจียงหยุนก็ชี้ไปที่ฉินเฟิงทันที พลางยิ้มอย่างพึงพอใจ

แต่ทว่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นกลับมองไปยังมู่หรงเจียงเสว่

ในสถานที่แห่งนี้ มู่หรงเจียงเสว่ต่างหากที่มีอำนาจตัดสินใจที่แท้จริง

 จับเขาไว้ 

มู่หรงเจียงเสว่ ชี้ไปที่เจียงหยุน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 ครับ 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นเดินเข้าไปทันที ใบหน้าอันภาคภูมิใจของ เจียงหยุนค้างเติ่งอย่างฉับพลัน เพราะเขาพบว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้มาเพื่อจับตัวเขา

 มู่หรงเจียงเสว่ คุณจับผิดคนแล้วล่ะมั้ง มาจับผมทำไม 

 ไม่ได้จับผิดคน ฉันจะจับขยะสังคมอย่างคุณ 

 คุณคิดจะทำอะไรน่ะ! 

อิ่นหนิงหยู่ถอยหลังออกไปสองก้าวด้วยความตื่นตระหนก

 คิดจะทำอะไร เรื่องนี้ คุณมองไม่ออกเหรอ? 

เจียงจื่อจิ้นโมโห เขาเดินเข้าไปใกล้อีกสองก้าว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย  ผมจะบอกคุณให้นะ ห้องทำงานนี้มันกันเสียงดีมาก ไม่มีใครมาหรอก ยัยกะหรี่อย่างคุณ กล้าดียังไงมา… 

ทันทีที่เสียงเงียบลง

ปัง

ประตูถูกถีบเปิดออก

 กันเสียงงั้นๆ คุณภาพก็ธรรมดา 

ฉินเฟิงเดินผ่านประตูเข้ามา

การกันเสียงนั้นดีมาก แต่สำหรับเขาแล้ว มันก็ไม่เท่าไหร่

 พี่เขย 

พอเห็นฉินเฟิง อิ่นหนิงหยู่ก็วิ่งไปหาแล้วซ่อนอยู่ข้างหลังฉินเฟิง ราวกับว่ามองเห็นฟางช่วยชีวิต

 คุณนั่นเอง! 

เจียงจื่อจิ้นมองไปที่ฉินเฟิงด้วยสายตาแปลกๆ

เขาเคยพบกับฉินเฟิงที่ร้านกาแฟแห่งนั้น เมื่อหลิวลานเมิ่งบอกว่าเขาเป็นประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ก็ทำให้เขาสะดุ้งตกใจทันที แต่ตอนนี้พอเขาเห็นว่า

อิ่นหนิงหยู่เรียกฉินเฟิงว่าพี่เขย

เขาเคยตรวจสอบประวัติของอิ่นหนิงหยู่มาก่อน รู้ว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่เขยของเธอนั้นเป็นใคร เขาเป็นเพียงแค่เศษสวะ เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่น เป็นพวกขี้ขลาดเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงถูกหลอกในคราวที่แล้ว

การเอาลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่น พวกเกาะเมียกิน มาเป็นประธานบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ปเป็นเรื่องตลกสิ้นดี

หลังจากนึกออก สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงทันที

 คุณมันก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนอื่น พวกเกาะเมียกิน 

เจียงจื่อจิ้นมองไปที่ฉินเฟิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็คลายความโกรธลง เขามาที่นี่เพื่อตามจีบอิ่นหนิงหยู่ ตอนนี้ไม่ควรมาทะเลาะกับฉินเฟิง

ไม่อยากให้มันกลายเป็นปัญหา

เจียงจื่อจิ้นเดินออกไปทันที แต่ตอนที่เขาเดินออกไป ได้พูดกับอิ่นหนิงหยู่ว่า  ผมจะให้เวลาคุณคิดทบทวนให้ดี ว่าบทบาทนี้จะอยู่กับคุณได้อย่างมั่นคงหรือไม่ 

พูดจบก็เดินออกไป

 ฮึ! 

อิ่นหนิงหยู่จ้องมาที่เขา เมื่อเห็นวิกฤตคลี่คลายลงแล้ว เธอก็มองไปที่ฉินเฟิงอย่างทะนงตัว  คนแซ่ฉิน คุณมาที่นี่ทำไม? 

 มีธุระนิดหน่อย 

 คุณเป็นแค่รปภ. จะมีธุระอะไร คุณมาหาฉันต่างหาก ใช่ไหม? มาหาฉันก็ไม่ต้องอายหรอก พูดมาตรงๆ เถอะ ฉันก็ไม่ได้จะเอาไปรายงานพี่สาวของฉันสักหน่อย อีกอย่างต่อให้ฉันเอาไปบอกเธอ เธอก็อาจจะชมเชยคุณก็ได้ 

อิ่นหนิงหยู่สะกิดฉินเฟิง

เธอคิดว่าฉินเฟิงนั้นมาหาเธอ แต่ก็อายเกินกว่าจะพูดออกมา จึงต้องใช้ธุระบางอย่างมาเป็นข้ออ้าง แต่ในฐานะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย จะมีธุระอะไรได้

การโกหกนี้ ไม่ต้องชี้แจงแก้ไขก็ยุติเอง

 … 

ฉินเฟิงเอ่ย  ก็ได้ ผมมาหาคุณ 

 ฉันบอกแล้ว เดาถูกอีกแล้ว 

ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นทั่วใบหน้าของอิ่นหนิงหยู่ แต่แล้วก็พูดต่อว่า  เออใช่ อีกแป๊บหนึ่งจะมีอีกหนึ่งฉาก ถ่ายเสร็จแล้ว คุณต้องเลี้ยงข้าวฉัน 

 ผมไม่มีเงิน  ฉินเฟิงบอก

 ฉันไม่สน 

พูดจบอิ่นหนิงหยู่ก็วิ่งออกไปอย่างตื่นเต้น

 ไร้เหตุผล ไร้ยางอาย 

ฉินเฟิงนั้นยกนิ้วให้อิ่นหนิงหยู่อยู่ในใจ จากนั้นก็ทิ้งเธอไว้แล้วขึ้นไปชั้นบนเพื่อตามหามู่หรงเจียงเสว่ วันนี้เพียงแค่ปรึกษาอะไรบางอย่าง

อย่างเช่นการทำความเข้าใจเรื่องรายละเอียดและบรรยากาศเป็นต้น

มันไม่ใช่การแต่งเพลงจริงๆ

ในเวลานี้ อิ่นหนิงหยู่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและกำลังลองแสดงฉากกลิ้ง

 เตรียมพร้อม แอ๊คชั่น 

ป้ายสเลทถูกนำออกไป เพื่อบอกว่าการถ่ายทำได้เริ่มขึ้นแล้ว

อิ่นหนิงหยู่ดีดตัวขึ้น กลิ้งลงไปตามทางลาดแล้วกรีดร้องโหยหวน นี่คือบทบาทของเธอ หลังจากกลิ้งลงมาแล้ว เธอรู้สึกว่าตัวเองทำได้ดี

อย่างไรก็ตาม ผู้ช่วยผู้กำกับที่อยู่ข้างๆ ได้โบกมือ  เล่นอะไรน่ะ เอาใหม่ 

 ค่ะ 

ทีมงานละครเริ่มเตรียมการอีกครั้ง

 เอาวะ 

อิ่นหนิงหยู่ไม่ปริปากบ่น ถึงอย่างไรการแสดงก็ต้องเล่นซ้ำๆ แต่หลังจากกลิ้งไปรอบหนึ่ง ร่างกายก็เจ็บมาก เธอปัดร่างกายตัวเองแล้วทำอีกครั้ง

บนทางลาดชัน

ดีดตัวขึ้น

กลิ้งลงไป

นอกจากเสียงกรีดร้องก็ไม่มีบทพูดใดๆ ไม่มีมุมมองด้านหน้า เป็นคลิปวิดีโอที่เรียบง่ายมากๆ แค่รอบเดียวก็เพียงพอแล้ว ไม่ได้ทดสอบทักษะการแสดงอะไรเลย

แต่หลังจากกลิ้งเสร็จแล้ว ผู้ช่วยผู้กำกับก็โบกมือ  เล่นบ้าอะไร เอาใหม่ 

 ค่ะ 

อิ่นหนิงหยู่ปัดร่างกายตัวเองอีกครั้ง การถ่ายทำมันก็ง่ายที่จะพบเจอปัญหาเหล่านี้อยู่แล้ว

แต่ทว่า

จากนั้นเธอก็กลิ้งไปแปดเก้ารอบ

เมื่อครั้งที่สิบมาถึง ทีมงานรอบๆ ก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ บทละครธรรมดาๆ เช่นนี้แค่รอบเดียวก็ใช้ได้แล้ว แต่ทำไมผู้ช่วยผู้กำกับถึงให้ทำตั้งหลายครั้ง

พวกเขาแอบมองไปทางผู้ช่วยผู้กำกับ ชายวัยกลางคน พุงพลุ้ย สวมหมวก และมีหนวดเคราสองข้าง ตอนนี้สีหน้าไม่ดีนัก

ดูเหมือนว่า กำลังพุ่งเป้าไปที่อิ่นหนิงหยู่

 คุณเล่นละครเป็นไหม เล่นมาสิบรอบแล้ว แต่ปัญหาก็ยังมากอยู่ เอาใหม่ เอาใหม่! 

ผู้ช่วยผู้กำกับพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

ทีมงานละครเริ่มใหม่อีกครั้ง

อิ่นหนิงหยู่กัดฟันกรอด เพราะกลิ้งไปมากกว่าสิบรอบแล้ว เนื้อตัวของเธอบางส่วนกลายเป็นรอยฟกช้ำดำเขียวอันเนื่องมาจากถนนหนทางอันขรุขระ เธอกดเสียงต่ำถามทันที  ไม่ทราบว่า ผู้กำกับคะ ฉันมีปัญหาตรงไหนหรือเปล่า? 

เธออยากรู้ว่า ไม่ได้ถ่ายให้เห็นหน้า ไม่ต้องแสดงละคร เพียงแค่กลิ้งลงไป มันเกิดปัญหาที่ตรงไหน

 ทำไมล่ะ นี่คุณกำลังโต้แย้งผมอยู่เหรอ? ฟังให้ดี ผมต่างหากที่เป็นผู้กำกับ ถ้าคุณยังอยากอยู่ที่นี่ต่อไป คุณต้องฟังผม 

ผู้ช่วยผู้กำกับแผดเสียงลั่น

คนอื่นๆ ล้วนก้มหน้าลง ไม่กล้าออกหน้าเพื่ออิ่นหนิงหยู่

 ค่ะ 

อิ่นหนิงหยู่ข่มความโกรธไว้ในใจ เธอแค่อยากรู้ว่าตัวเองมีปัญหาตรงไหน ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็จะได้แก้ไข แต่ตอนนี้เธอถูกตอกกลับมา

ถ้ายังต้องการจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องกลิ้งต่อไป ต้องเชื่อฟังเขา

ไม่ฟังก็ไม่ได้

อิ่นหนิงหยู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแสดงต่อไป

สิบนาทีต่อมา เป็นรอบที่สามสิบ มีรอยบาดแผลบนร่างกายของอิ่นหนิงหยู่อย่างชัดเจน ในเวลานี้ผู้ช่วยผู้กำกับก็โบกมือ  ทำบ้าอะไรน่ะ ฉากนี้ไม่ได้ มาที่ห้องทำงานผม เดี๋ยวผมสอนให้ ตอนนี้ไปพักก่อน 

ผู้ช่วยผู้กำกับส่งสัญญาณมือ คนอื่นๆ นั่งลงพัก

จากนั้น เขาก็ลุกขึ้นเดินออกไป

อิ่นหนิงหยู่ไม่มีทางเลือก จำต้องตามเขาเข้าไปในห้องทำงานของผู้ช่วยผู้กำกับ แต่ทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีอีกคนอยู่ในห้องทำงานนี้

 หนิงหยู่ เป็นไงบ้าง เหนื่อยแล้วล่ะสิ 

เป็นเจียงจื่อจิ้นจริงๆ

นอกจากนี้เจียงจื่อจิ้นยังหยิบขวดน้ำออกมา แล้วยื่นให้อิ่นหนิงหยู่ด้วยใบหน้าที่แจ่มใส

 พวกคุณสองคนสมรู้ร่วมคิดกัน คุณให้เขามาทำให้ฉันลำบากตลอดเลยใช่ไหม? 

อิ่นหนิงหยู่กวาดสายตามองเจียงจื่อจิ้นและผู้ช่วยผู้กำกับ จากนั้นเธอจึงนึกออกว่า ก่อนหน้านี้เจียงจื่อจิ้นบอกกับเธอว่า เขามีอาซึ่งเป็นผู้ช่วยผู้กำกับกองละครเรื่องนี้

เธอร้อนรุ่มด้วยความโกรธในทันที

 ขอแนะนำหน่อย นี่คืออาของผม เจียงหยุน เป็นผู้ช่วยผู้กำกับกองละคร Moods of Love เมื่อครู่นี้อาของผมต้องการฝึกฝนคุณอย่างหนัก ถ้าคุณไม่ชอบ ผมก็จะบอกให้เขาเลิกทำแบบนี้ 

ภายใต้แสงไฟสลัว ความชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงจื่อจิ้น

 เกิดอะไรขึ้น? 

ต่อมา อิ่นเสี้ยงสวี่ก็มาที่คฤหาสน์และพบอิ่นป่ายในห้องนั่งเล่น

 ขอทานพวกนี้กำลังขวางประตูบ้านฉันอยู่ ไล่เท่าไรก็ไม่ไป แถมยังสาดสิ่งสกปรกไปทุกที่ แม่งเอ๊ย ฉันหาตัวหัวหน้านั่นไม่เจอ 

สีหน้าของอิ่นป่ายดำมืดราวกับน้ำหมึก

จะเห็นได้ว่าโกรธมากจริงๆ

ประเด็นสำคัญคือเขาไม่สามารถจัดการได้อย่างโจ่งแจ้ง ท้ายที่สุดหากถูกสาวออกมาว่าเขาเป็นคนบงการให้ขอทานเหล่านั้นไปก่อความวุ่นวายในสถานที่ก่อสร้างของอิ่นซิน เขาจะถูกคนอื่นเยาะเย้ยอย่างถึงที่สุด

เขาจำเป็นต้องทำเงียบเป็นใบ้เช่นนี้

 พวกเขาต้องไปจัดการอิ่นซินให้นายไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงวิ่งกลับมาล่ะ  อิ่นเสี้ยงสวี่ถามขึ้นมาอีก

 ฉันก็ไม่รู้ ฉันอยากถามหัวหน้าคนนั้นให้รู้เรื่อง แต่หาเขาไม่เจอเลย แม้ว่าฉันจะบอกพวกเขาว่าจะเพิ่มเงิน ก็ไม่ได้ผล 

อิ่นป่ายทุบโต๊ะด้วยความกลัดกลุ้มใจ

เขาตัดสินใจที่จะเพิ่มเงิน แต่คนเหล่านั้นยังคงไม่ตอบสนอง

ตอนนี้หัวหน้าคนนั้นได้หลบซ่อนตัวแล้ว เขาตัดสินใจแล้วว่า ต่อให้ฟ้าถล่มเขาก็จะไม่ออกมา ท้ายที่สุดเมื่อเทียบกับเงินแล้ว ชีวิตก็สำคัญกว่า

ฉินเฟิงหักนิ้วเขาไปสามนิ้วแล้ว

เขาไม่ต้องการให้นิ้วที่เหลือทั้งเจ็ดถูกหัก

ตีให้ตายก็ไม่สามารถออกมาได้

หลังจากที่ทั้งสองคนในห้องนั่งเล่นเงียบไปครู่หนึ่ง อิ่นเสี้ยงสวี่ก็พูดขึ้นมาว่า  สงสัยอิ่นซินจะเล่นอะไรบางอย่าง 

 ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น 

อิ่นป่ายกัดฟันกรอด  นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะสามารถจัดการกับขอทานพวกนั้นได้ ประเมินเธอต่ำไปจริงๆ 

 เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำได้แค่ย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น 

อิ่นเสี้ยงสวี่ถอนหายใจอีกครั้ง

อิ่นป่ายไม่ได้พูดอะไรสักคำ คฤหาสน์หลังนี้เป็นคฤหาสน์ที่ดี เขาซื้อมันมาด้วยเงินสามล้านในบัญชีของบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ตอนนี้ต้องมาทิ้งไปแบบนี้

ช่างขี้ขลาด

ไม่อยากเลย

แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือก อิ่นป่ายจำต้องเลือกไปจากที่นี่

ตกกลางคืน อิ่นป่ายได้ย้ายไปอาศัยอยู่ที่บ้านของอิ่นเสี้ยงสวี่ ซึ่งเป็นคฤหาสน์หลังหนึ่งเช่นกัน แต่มีขนาดเล็กกว่านิดหน่อย อิ่นป่ายพูดด้วยสีหน้าดุร้าย  ฉันจะไม่ปล่อยอิ่นซินไปง่ายๆ แบบนี้ 

 นายยังมีวิธีอื่นอีกเหรอ? ตอนนี้อิ่นซินกำลังอยู่ในความสนใจ เราจำเป็นต้องเอาชนะเธอ มิฉะนั้นเมื่อบริษัทของเธอใหญ่ขึ้น ฝ่ายที่ขาดทุนจะเป็นพวกเราแล้ว 

อิ่นเสี้ยงสวี่นั่งบนโซฟา สีหน้ามีแววกังวล

 ฮ่า ก็แค่เด็กตัวเล็กๆ ที่ชื่ออิ่นซินเท่านั้น ฉันยังมีทางอยู่ พี่สาว พี่ไม่รู้จักหัวหน้าหวางแห่งสำนักงานก่อสร้างเหรอ? พรุ่งนี้ฉันจะไปติดสินบนพนักงานของอิ่นซินสักคนหนึ่ง เพื่อให้เขาเอาวัสดุปลอมมาผสม จากนั้นพี่ก็ให้หัวหน้าหวางไปตรวจสอบที่นั่น แล้วจับกุมอิ่นซินขังไว้สิบกว่าวัน พอถึงตอนนั้น… 

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอิ่นป่าย

 ตกลง 

อิ่นเสี้ยงสวี่ตอบตกลงแล้ว

เธอรู้ว่าน้องชายของเธอหมายถึงอะไร เขาอยากให้เธอไปนอนกับหัวหน้าหวาง แล้วเป่าหูเขา แต่เธอก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว

เธอจะนอนกับใครก็ได้

ถึงอย่างไรหลี่ห้าวที่อยู่ในกองทัพก็ไม่รู้

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือหาวิธีทำลายชื่อเสียงของอิ่นซิน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เดิมทีการจัดการกับอิ่นซินนั้นง่ายดาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายดายเสียแล้ว

ไม่มีแผนใดที่จะใช้ได้ผล

แปลกประหลาดมาก

แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป ด้วยการออกหน้าของเธอ จะต้องทำให้อิ่นซินเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

…

ในเวลานี้ ฉินเฟิงกำลังเดินทางไปหามู่หรงเจียงเสว่ วันนี้เป็นวันที่เขากับมู่หรงเจียงเสว่นัดหมายกันแต่งเพลงที่ทางเหนือของเมือง อิ่นหนิงหยู่ก็อยู่ที่นั่นด้วย

 กองละครอยู่ทางเหนือของเมือง 

ฉินเฟิงมองไปที่ป้าย เมื่อยืนยันสถานที่แน่นอนแล้วก็เดินเข้ามาหา เขาพบผู้คนมากมายที่รายล้อมอยู่ล้วนเป็นพวกคนมามุงดู ถึงอย่างไรมู่หรงเจียงเสว่ก็มีชื่อเสียงมาก

แถมยังเป็นคนน่ารักมาก มีการศึกษาดี สง่างามและเฉลียวฉลาดในเวลาเดียวกัน

เมื่อเดินไปที่บันไดด้านข้าง เขาจำได้ว่าชั้นบนสุดคือห้องทำงานของผู้กำกับ มู่หรงเจียงเสว่น่าจะอยู่ที่นั่น แต่พอขึ้นไปเรื่อยๆ เขาก็หยุดลง

หยุดลงที่ประตูห้องทำงานห้องหนึ่ง

เพราะเขาได้ยินเสียงของอิ่นหนิงหยู่

ในห้องทำงาน

เจียงจื่อจิ้นสวมเสื้อเชิ้ต ดูเป็นคุณชายสะโอดสะอง รูปร่างผึ่งผาย หน้าตาหล่อเหลา มีแนวโน้มไปในทางไอดอลเด็กหนุ่ม ซึ่งเป็นอาวุธที่ดีในการจีบสาวของเขา

ขอเพียงสง่างาม มีระดับ ไม่ว่าผู้หญิงคนใดก็ไม่สามารถปฏิเสธใบหน้านี้ได้

ส่วนเขานั้นกำลังมองไปที่อิ่นหนิงหยู่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าอันสดใส เขาเป็นพระเอกของ Moods of Love ทันทีที่เขาเข้าไปในสถานที่ ก็สังเกตเห็นอิ่นหนิงหยู่แล้ว

อิ่นหนิงหยู่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ เธอมีนิสัยอ่อนโยนและมีความเฉลียวฉลาด

ใบหน้าสะสวย สวมกางเกงยีนขาสั้น ต้นขาขาวทำให้เขาน้ำลายสอ ที่สำคัญกว่านั้น จากประสบการณ์ที่เขาเคยผ่านผู้หญิงมาหลายคน อิ่นหนิงหยู่น่าจะยังเป็นสาวบริสุทธิ์

สิ่งนี้ทำให้เขาตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก สาวๆ สมัยนี้ยังมีใครบริสุทธิ์อยู่บ้าง

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นอิ่นหนิงหยู่ เขาก็ตัดสินใจที่จะไล่จีบเธอ ทำให้ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นของเล่นในมือเขา

 หนิงหยู่ หลังเลิกงานแล้วไปดูหนังกันไหม? 

เจียงจื่อจิ้นสีหน้าสดใส

เขาเป็นคนค่อนข้างหล่อเหลาอยู่แล้ว พอยิ้มเช่นนี้ ผู้หญิงหลายคนล้วนเคลิบเคลิ้มหลงใหล

แต่อิ่นหนิงหยู่นั้นส่ายหน้า  ขอโทษค่ะ เลิกงานฉันยังมีธุระอีก ว่าแต่ว่า พี่เจียง มีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ? 

ใช่แล้ว

พวกเขาสองคนมาจากโรงเรียนเดียวกัน คณะการแสดง มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง นั่นคือเหตุผลที่เธอเรียกเขาว่าพี่ แต่เธอมักจะมีความรู้สึกแปลกๆ กับใบหน้าอันสดใสของรุ่นพี่ที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้อยู่เสมอ

 แบบนี้ไม่ดีหรอก อิ่นหนิงหยู่ พวกเรามาจากโรงเรียนเดียวกัน ผมในฐานะรุ่นพี่และพระเอกของละครเรื่องนี้ ผมต้องดูแลคุณให้ดี แต่ผมจะดูแลคุณได้ยังไงถ้าเราไม่ทำความรู้จักกันสักหน่อย จริงไหม? 

เจียงจื่อจิ้นลุกขึ้นยืนจากที่นั่งของตัวเอง

คำพูดของเขาอ่อนโยน แต่มีความคุกคามแฝงไว้ เป็นการบอกคุณว่า ถ้าอยากให้ให้ผมดูแลคุณ ก็ต้องทำความรู้จักกันสักหน่อย

โดยทั่วไปแล้ว ทำความรู้จักกันไปมาก็ถึงขั้นขึ้นเตียง

มิฉะนั้น ไม่เพียงแต่ไม่สามารถดูแลได้ แต่ยังอาจจะกลั่นแกล้งด้วย

 รุ่นน้อง คุณต้องคิดให้ดีๆ ผมเป็นพระเอกของกองละครเรื่องนี้ มีอำนาจใหญ่โต นอกจากนี้ผู้ช่วยผู้กำกับเจียงหยุนก็คืออาแท้ๆ ของผม ถ้าผมไม่พอใจ ตำแหน่งของคุณก็จะ… 

เจียงจื่อจิ้นส่ายหัวด้วยแววตาที่แฝงความภาคภูมิใจเอาไว้

ที่ผ่านมาผู้หญิงที่ดื้อดึงพอได้ยินแบบนี้ก็ต้องยอมทุกราย นี่คือกฎเกณฑ์ที่แอบแฝงอยู่ในวงการบันเทิง มิฉะนั้น บทบาทที่ทุ่มเทอย่างหนักเพื่อให้ได้มาจะหายวับไปในทันที

ไม่มีใครสามารถยอมรับได้

ไม่ต้องพูดถึงพวกนักเรียนรุ่นน้องที่เพิ่งก้าวเข้าสู่วงการใหม่ๆ อย่างอิ่นหนิงหยู่ ยิ่งไม่สามารถต้านทานการยั่วยวนของการสร้างชื่อเสียงได้

 รุ่นน้อง เรามาผูกมิตรกันหน่อยเถอะ 

เจียงจื่อจิ้นเข้าใกล้อิ่นหนิงหยู่ พลางยื่นมือออกมาเพื่อจะจับมือเธอ เข้ายึดพื้นที่ทีละก้าว จนสุดท้ายกลายเป็นของเล่นอยู่ในกำมือ

แต่ทว่า

ผัวะ

อิ่นหนิงหยู่เอาฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าของเจียงจื่อจิ้น ปรากฏเป็นรอยฝ่ามือแดงภายในเวลาอันสั้น

 ไอ้เวร! เรื่องแบบนี้ฉันไม่ทำหรอก 

อิ่นหนิงหยู่ยกมือข้างหนึ่งขึ้น ทำแก้มป่อง

เธอก็มีศักดิ์ศรีเช่นกัน

 คุณกล้ามากนะ ที่ผมมาที่นี่วันนี้ก็เพราะอยากได้คุณ 

เจียงจื่อจิ้นเอามือกุมรอยฝ่ามือ ใบหน้าฉายความดุร้ายออกมาภายในช่วงเวลาอันสั้น เขาโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยถูกใครตบมาก่อน ไม่เคยเลย

วันนี้ยัยกะหรี่นั่นกล้าดีอย่างไร?

 มา ชนแก้ว ขอให้ภารกิจของพวกเราครั้งนี้ประสบความสำเร็จ 

กริ๊ง

อิ่นป่ายและอิ่นเสี้ยงสวี่ชนแก้วกัน หลังจากชนแก้ว อิ่นเสี้ยงสวี่ก็เดินกลับไป คฤหาสน์หลังนี้อิ่นป่ายใช้เงินจากบัญชีบริษัทซื้อมาตามลำพัง มันเป็นคฤหาสน์ส่วนตัวของเขา

อิ่นเสี้ยงสวี่ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่

หลังจากที่อิ่นเสี้ยงสวี่เดินจากไป หญิงในชุดคลุมอาบน้ำก็เดินลงมาจากชั้นบน เธอพูดอย่างงดงามและมีเสน่ห์  คุณชายอิ่น ทำไมคุณไม่ขึ้นมาล่ะ? 

นี่คือสาวสวยที่เขาเรียกมาหา

 มาแล้ว 

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ ไฟแห่งความปรารถนาก็ส่องประกายผ่านดวงตาของอิ่นป่าย แล้วขึ้นไปชั้นบนกับเธอ หลังจากผ่านศึกใหญ่อย่างถึงอกถึงใจไปชั่วครู่ หญิงคนนั้นก็พูดว่า  คุณชายอิ่น คุณได้ยินอะไรข้างนอกไหม เหมือนมีความเคลื่อนไหวบางอย่าง? 

 ความเคลื่อนไหว? อาจจะเป็นแมวหรือสุนัขป่าล่ะมั้ง 

อิ่นป่ายไม่สนใจเรื่องพวกนี้

เพราะหลังจากทำไปแล้วรอบหนึ่ง ก็หมดแรงและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนนั้นก็เช่นกัน

จนกระทั่งวันถัดมา หลังจากอิ่นป่ายตื่นขึ้นมา เขาก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ยังมีเรื่องต้องทำอีก พลันบิดขี้เกียจ หาว และเปิดผ้าม่าน

แต่ทันทีที่เปิดออกมา เขาก็ถึงกับอึ้งไป

 บัดซบ! 

 เกิดอะไรขึ้น? 

อิ่นป่ายเบิกตาโพลง เขามองไปรอบๆ เห็นกลุ่มขอทานนอนกระจัดกระจายอยู่หน้าลานบ้านของเขา แถมยังส่งกลิ่นเหม็นตุออกมา

อิ่นป่ายใส่เสื้อผ้าทันทีแล้วเดินลงไปข้างล่าง แต่พอเขาเปิดประตูออก ก็หน้าเขียวทันที

เพราะมีอุจจาระกองหนึ่งอยู่ที่ประตูคฤหาสน์

เขาแทบจะขาดอากาศหายใจด้วยกลิ่นเหม็น

 กลับมาทำไม? พวกคุณมาบ้านผมได้ยังไง พวกคุณควรจะอยู่ในสถานที่ก่อสร้างไม่ใช่เหรอ? 

อิ่นป่ายแผดเสียงคำรามใส่คนเหล่านั้น

เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนแทบจะระเบิดออกมา

เมื่อเห็นภาพนี้ในตอนเช้าตรู่ ก็พอจะจินตนาการได้ถึงความรู้สึกของเขา

 … 

อย่างไรก็ตาม ความเงียบสงัดได้เกิดขึ้นอีกครั้ง

 ออกมาสิ มาคุยกัน 

อิ่นป่ายกัดฟัน พลางกวาดสายตามองดูคนเหล่านี้

แต่มันกลับเงียบสงบราวกับทุกคนกำลังหลับใหลอยู่

 บัดซบ! เจ้าหัวหน้านั่นอยู่ที่ไหน? รีบออกมาเดี๋ยวนี้  อิ่นป่ายตะโกนดังลั่น

 … 

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกครั้ง

ดวงตาทั้งสองของอิ่นป่ายกวาดผ่านฝูงชน เขาต้องการมองหาหัวหน้าคนนั้น แต่หลังจากกวาดมองไปสองรอบ เขาก็พบว่าหัวหน้าไม่อยู่ในนี้

เขาโมโหในทันที

เขาไม่รู้ว่า ความจริงหัวหน้าคนนั้นได้ไปหลบซ่อนตัวแล้ว นี่คือการจัดการของฉินเฟิง ให้เงินหนึ่งแสนแก่เขา เพื่อให้เขาไปแก้แค้นคนที่คิดแผนการนั้น

นั่นก็คืออิ่นป่าย

ถ้าคุณใช้แผนเจ้าเล่ห์ ผมก็จะแผนหนามยอกเอาหนามบ่ง

 แม่งเอ๊ย 

อิ่นป่ายเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วหยิบมือถือออกมาทันทีเพื่อโทรแจ้งตำรวจ ในไม่ช้าตำรวจก็มาเอาตัวขอทานเหล่านั้นออกไป แต่เขาคิดไม่ถึงว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาคนเหล่านี้จะกลับมาอีกครั้ง

เขาโทรไปถามถึงสถานการณ์

และได้คำตอบเช่นเดียวกับอิ่นซิน

การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญ

เขารู้สึกสิ้นหวังในทันที

…

ในวันนี้ อิ่นซินได้รีบรุดมาถึงสถานที่ก่อสร้าง เมื่อคืนเธอครุ่นคิดแผนรับมือเอาไว้หลายอย่าง ตัดสินใจมาลองใช้ในวันนี้ แต่เมื่อเธอมาถึงสถานที่ก่อสร้าง เธอก็ถึงกับมึนงง

ไปไหนกันหมด?

แล้วกลุ่มขอทานที่คอยรังควาน ไล่อย่างไรก็ไม่ไปเมื่อคืนนี้ล่ะ?

จู่ๆ ก็ว่างเปล่า

ในสถานที่ก่อสร้างนี้ ไม่มีขอทานอยู่เลยสักคน

นอกจากนี้ ขยะและสิ่งสกปรกเหล่านั้นก็หายไปด้วย ราวกับว่าถูกคนเก็บกวาดจนสะอาดแล้ว

 บอส ฉันถามคนที่อยู่บริเวณนี้แล้ว พวกเขากลับไปตั้งแต่เมื่อคืน 

อ้ายเสี่ยวซีก็เดินเข้ามาหาเช่นกัน

เธอยังมีสีหน้าสับสน ครุ่นคิดแผนรับมือมาทั้งคืน แต่ตอนนี้กลับพบว่ามันไม่มีประโยชน์

 เกิดอะไรขึ้น? 

อิ่นซินไม่สามารถเข้าใจได้

แต่ในขณะนี้ ได้มีโทรศัพท์เข้ามาหาอิ่นซิน อิ่นซินหยิบขึ้นมาดูและพบว่ามาจาก หลิวลานเมิ่ง  ฮัลโหล ลานเมิ่ง 

 เสี่ยวซิน ฉันจะเล่าให้คุณฟังเรื่องหนึ่ง มันตลกมาก คุณรู้จักอิ่นป่ายใช่ไหม เขามีคฤหาสน์อยู่ข้างนอกหลังหนึ่ง แต่เมื่อเช้านี้ได้ถูกปิดล้อมโดยกลุ่มขอทาน ใช่แล้ว คุณไม่ได้ฟังผิด ขอทาน จากนั้นตำรวจก็มา แต่คุณลองเดาสิ ต่อมาขอทานก็กลับมาอีก ฮ่าฮ่า นี่คือเรื่องที่ทำให้ฉันมีความสุข 

 ตอนนี้ มันได้แพร่กระจายไปทั่วทุกแห่งในเมืองเจียงเฉิงแล้ว อิ่นป่ายคนนี้จะต้องถูกคนหัวเราะเยาะ ทำอะไรไม่ทำ ดันไปยั่วยุขอทาน จนมีขอทานมาออกันเต็มหน้าบ้าน คาดว่าอิ่นป่ายคงจะขายหน้าอย่างหนัก 

เสียงหัวเราะของหลิวลานเมิ่งดังออกมาจากโทรศัพท์

เธอยืนอยู่ข้างอิ่นซิน ดังนั้นเธอจึงย่อมรู้ว่าอิ่นป่ายเป็นคู่ต่อสู้ของอิ่นซิน ดังนั้นเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับอิ่นป่าย หลิวลานเมิ่งก็รู้สึกมีความสุขกับความโชคร้ายของเขา

เพียงแต่ว่า ในหัวสมองของอิ่นซินก็มีแต่ความว่างเปล่า

ขอทานวิ่งไปหาอิ่นป่ายแล้วเหรอ?

เขาพอจะเดาได้ว่าขอทานเหล่านั้นเป็นการวางแผนของอิ่นป่าย แต่ทำไมถึงได้วิ่งหนีกลับไปแล้ว

มีสองคำตอบ

ข้อหนึ่งคือขอทานเหล่านั้นอิ่นป่ายเป็นคนจัดหามา และด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เกิดความไม่พอใจ ดังนั้นพวกเขาจึงวิ่งกลับมาภายในเวลาอันสั้น

ข้อที่สอง มีคนกำลังช่วยเหลือเธออยู่

อิ่นซินชอบข้อที่สอง มีคนกำลังช่วยเหลือเธออยู่ แต่ว่าใครกันนะที่กำลังช่วยเธอ

 เมื่อคืนวาน? เมื่อคืนวาน คือใครกัน? 

อิ่นซินคิดไปคิดมา ทันใดนั้นก็คิดออกเรื่องหนึ่ง นั่นคือเรื่องที่ฉินเฟิงออกไปซื้อบุหรี่เมื่อคืน เขาใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงพอดี มันไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น

แค่ซื้อบุหรี่เท่านั้น

ไม่น่าจะไปตั้งครึ่งชั่วโมง

เวลาเหมาะเจาะพอดี

มีปัญหาบางอย่าง

ต้องมีปัญหาบางอย่างแน่นอน

หลังจากกลับถึงบ้าน อิ่นซินก็ลากฉินเฟิงเข้าไปในห้องทันที แล้วมองพิจารณาฉินเฟิงด้วยแววตาสงสัย จากนั้นก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกไป  ขอบุหรี่ที่คุณสูบเมื่อวานหน่อย 

เธอสงสัยว่าฉินเฟิงเป็นคนทำ

 อ่ะ 

ฉินเฟิงหยิบซองบุหรี่ออกมาจากตัว

 บุหรี่นี่… 

อิ่นซินไม่ค่อยรู้เรื่องบุหรี่เท่าใดนัก แต่เธอรู้ว่าหลังจากไปแล้วครึ่งชั่วโมง ต้องมีปัญหาบางอย่างแน่ เธอถามขึ้นมาทันทีว่า  เมื่อคืนคุณไปไหนมา? 

 ไปซื้อบุหรี่ไง 

ฉินเฟิงเอามือไพล่หลัง พูดอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อวานเขาไปซื้อบุหรี่จริงๆ การจัดการขอทานเหล่านั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญ

 ซื้อบุหรี่ ทำไมคุณถึงไปตั้งครึ่งชั่วโมง? 

อิ่นซินถามคำถามชี้นำเพื่อตัดสิน

ร้านบุหรี่อยู่ไม่ไกล ทำไมต้องไปตั้งครึ่งชั่วโมง

มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

 บุหรี่แบบนี้ไม่มีขายแถวนี้ ผมนั่งรถประจำทางไปซื้อบนถนนอีกเส้นหนึ่ง ก็เลยเสียเวลาไปหน่อย เรื่องนี้คุณลองไปถามดูก็ได้ 

บุหรี่แบบนี้ ต้องไปซื้อไกลๆ จริงๆ

 สูบไปห้ามวน 

อิ่นซินเปิดกล่องบุหรี่และพบว่าบุหรี่หายไปห้ามวน ถ้าอย่างนั้นคำอธิบายของฉินเฟิงก็ถูกต้อง ไปซื้อบุหรี่ไกลไปหน่อย ส่วนเรื่องเวลามันน่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น

 ไม่มีอะไรแล้ว 

หลังจากปล่อยให้ฉินเฟิงไป อิ่นซินก็เคาะหัวตัวเอง  คิดเหลวไหลอะไรทั้งวันทั้งคืนนะ? ให้ตายสิ สงสัยเขาอยู่ทั้งวันทั้งคืน 

อิ่นซินรู้สึกว่าตัวเองมีอาการทางจิตบางอย่าง เธอรู้สึกหลายครั้งว่าฉินเฟิงเป็นคนทำ

แต่ว่าไม่มีหลักฐาน

นอกจากนี้ก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉินเฟิงจะเป็นคนทำ

ดังนั้นต้องป่วยแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องการการปกป้องมากเกินไป

เมื่อฉินเฟิงเดินออกจากประตูไป เขาก็ถอนหายใจ  ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ภรรยาสุดที่รัก รออีกหน่อย แล้วผมจะบอกคุณว่า สามีของคุณเป็นวีรบุรุษผู้เก่งกล้า 

อย่างน้อย เขาต้องจัดการเรื่องเมื่อเจ็ดปีก่อนให้ได้ก่อน

ในอดีต ฉินเฟิงก็เคยเป็นขอทานเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ถึงขึ้นแย่ขนาดนั้น ตรงกันข้ามเขาขอทานเป็นอาชีพ แล้วยังทำงานอย่างหนัก อาศัยการเก็บขวด เก็บเศษผ้า หาเงินจำนวนหนึ่งมาเลี้ยงตัวเอง

ส่วนเสื้อผ้ามีเพียงสองชุด ชุดหนึ่งเป็นของตัวเอง อีกชุดหนึ่งเก็บมา เขาสวมมันมาหลายปีแล้ว แม้ว่ามันจะขาดรุ่งริ่ง แต่อย่างน้อยมันก็สะอาดมาก

ส่วนพวกขอทานเหล่านี้ เหมือนจะไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเป็นเวลาหลายร้อยวัน แถมยังไม่เคยอาบน้ำอีกด้วย พวกเขาหิวโหย หน้าตาเหลืองซูบ ผอมแห้ง นอนอยู่บนพื้น เหม่อมองไปบนฟ้าอย่างว่างเปล่า

เหมือนซากศพที่เดินได้

ฉินเฟิงไม่ได้ตั้งใจจะช่วยพวกเขา ด้านหนึ่งเขาไม่ได้มีเวลาว่างมากนัก อีกด้านหนึ่ง คนเหล่านี้ยอมแพ้ตัวเองแล้ว มีมือมีเท้า อายุก็โตพอแล้ว ต่อให้ต้องไปแบกอิฐก็ไม่อดตายหรอก

คนเหล่านี้ ไม่สมควรได้รับความเห็นใจ

ในเวลานี้ ฉินเฟิงทุ่มชายที่เป็นหัวหน้าลงไปที่พื้นด้วยมือเดียว เดิมทีเขาก็เวียนหัวเพราะสองหมัดนั้นของฉินเฟิงอยู่แล้ว และเขาก็ต้องร้องโหยหวนออกมาอีกครั้งเมื่อร่วงลงมาเช่นนี้

 หยุดร้องได้แล้ว ใครใช้ให้พวกคุณมาที่นี่? 

ฉินเฟิงหยิบบุหรี่ออกมาม้วนหนึ่ง แล้วเริ่มสูบ

เปลวไฟเล็กน้อยมองเห็นได้ชัดเจนในค่ำคืนอันมืดมิด แต่ตอนนี้ขอทานเหล่านั้นไม่กล้าเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ ถ้าไม่มีหัวหน้า พวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไร

นี่คือประสบการณ์ที่ฉินเฟิงสั่งสมมาตอนที่เป็นขอทานในตอนนั้น

สาเหตุที่วันนี้อิ่นซินใช้มาตรการนี้ รวมถึงใช้เงินหนึ่งหมื่นมาล่อ ไม่ยอมปล่อยใครไปสักคน ก็เพราะว่าหัวหน้าไม่เห็นด้วย

เมื่อมีคนมารับเงินไป ผลที่ตามมาก็คือ คนคนนี้จะถูกตีตายทั้งเป็นถ้าเขายังต้องการอยู่ในเมืองเจียงเฉิง นี่คือกฎของขอทาน

ดังนั้นวิธีการของอิ่นซินจึงผิด เธอควรพุ่งเป้าไปที่หัวหน้าคนนี้

 ไม่มีใครใช้ให้พวกเรามา พวกเรามาที่นี่เอง 

หัวหน้ากัดฟัน ไม่ง่ายเลยกว่าจะหยุดร้องโหยหวนลงได้ ในที่สุดก็หอบหายใจพูดขึ้น

เพียงแต่ว่า

ในวินาทีถัดมา

ฉินเฟิงใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงไปที่นิ้วมือของเขา แถมยังออกแรงอีกด้วย สิบนิ้วเชื่อมต่อสู่หัวใจ หัวหน้าคนนั้นร้องโหยหวนขึ้นมาอีกครั้ง  โอ๊ย…ผมบอก…ผมบอกแล้ว… 

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นขอทาน แค่ความเจ็บปวดนิดเดียวก็ทนไม่ได้แล้ว

เพียงแต่ว่า ดูเหมือนฉินเฟิงจะไม่ได้ยินที่เขาพูด เขาสูบบุหรี่ ยกเท้าขึ้นมา แล้วเหยียบลงไปที่อีกนิ้วหนึ่ง เสียงร้อยโหยหวนดังขึ้นมาทันที

 โอ๊ย! 

สีหน้าของหัวหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากเนื่องจากความเจ็บปวด เต็มไปด้วยเหงื่ออันเย็นเฉียบ พลางคร่ำครวญและอ้อนวอนขอความเมตตา  ผมผิดไปแล้ว…ผมจะบอก…ผมบอกแล้ว 

แต่น่าเสียดาย

ฉินเฟิงไม่สนใจคำพูดของเขา พลันยกเท้าขึ้น แล้วเหยียบลงไปที่นิ้วอื่นอีกครั้ง

 โอ๊ย! 

คราวนี้เสียงโหยหวนได้แผ่ขยายออกไปถึงยังสถานที่ก่อสร้างด้านนอก ซึ่งทำให้ ขอทานที่อยู่ตรงนั้นตกใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว

แต่ก็เพราะเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปดู

 หักนิ้วคุณไปแล้วสามนิ้ว เพื่อเป็นการลงโทษสำหรับการทำให้งานของภรรยาของผมล่าช้า ตอนนี้บอกมาซิว่าใครเป็นคนส่งคุณมา พูดให้ชัดเจนนะ เพราะคุณยังมีอีกเจ็ดนิ้ว 

ฉินเฟิงนั่งยองๆ ลงแล้วเอ่ยขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง ร่างกายก็สั่นสะท้าน ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา แม่งเอ๊ย คนคนนี้เป็นปีศาจจริงๆ ไม่ใช่สิ เป็นปีศาจในปีศาจ

สามนิ้วของเขาเต็มไปด้วยเลือด น่าจะถูกหักหมดแล้ว

แล้วยังจะหักอีกเจ็ดนิ้วที่เหลือของเขาด้วย

ทันใดนั้น เขาก็ไม่กล้าที่จะโต้แย้ง รวมทั้งไม่กล้าโกหกแม้แต่ประโยคเดียว เขาคร่ำครวญว่า  ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาให้ผมไปรายงานเรื่องนี้กับเขาในวันพรุ่งนี้ มันเป็นคฤหาสน์ขนาดเล็ก ปกติเขาอาศัยอยู่ที่นั่น 

 ไม่รู้ว่าเป็นใคร…พรุ่งนี้ 

ฉินเฟิงเอามือลูบคางแล้วเอ่ยขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นใคร ถึงอย่างไรคนคนนี้ก็พุ่งเป้ามาที่อิ่นซินอยู่ดี คนที่พุ่งเป้าไปที่ภรรยาของเขาล้วนเป็นศัตรู เขานับว่าเป็นจอมปกป้องภรรยาคนหนึ่ง

 เขาให้พวกคุณมาเท่าไหร่?  ฉินเฟิงถามขึ้นอีก

ถ้าขอทานพวกนี้ต้องการให้พวกเขาทำอะไรก็ต้องมีเงิน

 ห้า…ห้าหมื่น… 

หัวหน้าทำสัญลักษณ์มืออย่างระมัดระวัง

ความจริงเขากลัวฉินเฟิงมากจนถึงขีดสุด เขาเป็นปีศาจจริงๆ

 ห้าหมื่น? เอาล่ะ ผมจะมอบหมายภารกิจให้คุณ ให้คุณหนึ่งแสน แต่คุณต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จให้ได้ ไม่เช่นนั้น คุณจะไม่สามารถรักษาเจ็ดนิ้วที่เหลือไว้ได้ 

มือข้างหนึ่งถือกระบองใหญ่ อีกข้างหนึ่งถือแครอท

นี่คือวิธีการที่มักใช้ในกลยุทธ์

ตอนแรกเมื่อได้ยินคำว่าหนึ่งแสน ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย แต่เมื่อได้ยินคำว่าเจ็ดนิ้วในเวลาต่อมา ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่ได้เรียกร้องเงินหนึ่งแสน เขาแค่อยากจะรักษานิ้วของตัวเองไว้

 แน่นอน คุณจะปฏิเสธก็ได้ แต่ถ้าปฏิเสธ… 

ฉินเฟิงยังพูดไม่ทันจบ หัวหน้าก็พยักหน้าซ้ำๆ  พี่ พี่ชาย ผมตกลง ผมตกลงจริงๆ ได้โปรด ให้ผมทำภารกิจนี้ให้สำเร็จเถอะ 

เขากลัวว่าถ้าไม่ตอบตกลง ก็จะหักนิ้วที่เหลืออีกเจ็ดนิ้ว

เช่นนี้ จะต้องเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

 ดีมาก 

ฉินเฟิงยิ้มๆ หลังจากให้บัตรธนาคารกับเขาใบหนึ่งก็กลับไป

ส่วนหัวหน้าที่ถือบัตรธนาคารอยู่ในมือ เมื่อนึกถึงภารกิจที่ฉินเฟิงมอบหมายให้เขาก่อนหน้านี้ ก็เดินกะโผลกกะเผลกกลับไปที่กลุ่มขอทานทันที

 ภารกิจของพวกเรามีการเปลี่ยนแปลง มีคนให้เงินพวกเราห้าหมื่นเพื่อไปหาบ้านอื่น  หัวหน้ากล่าว

แม้ในเวลานี้ เขาก็ยังต้องการหักเงินห้าหมื่น ภารกิจคราวก่อน เขาก็บอกว่าสามหมื่น หักไว้สองหมื่น ครั้งนี้เขาต้องการหักไว้ห้าหมื่น

บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้เอง เขาถึงได้เป็นหัวหน้า

 ครับ 

เสียงอันอ่อนระโหยโรยแรงดังมาจากกลุ่มขอทาน

แต่หัวหน้าก็ไม่สนใจ คนพวกนี้เป็นแบบนี้มาตลอด จากนั้นเขาก็พาขอทานกลุ่มนี้ออกจากสถานที่ก่อสร้าง เพื่อไปยังคฤหาสน์หลังหนึ่ง

ส่วนในคฤหาสน์หลังนั้น

ในห้องนั่งเล่น อิ่นป่ายและอิ่นเสี้ยงสวี่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา อิ่นเสี้ยงสวี่ยกแก้วไวน์ที่มีไวน์แดงอยู่ขึ้นมา แล้วส่งสัญญาณบอกอิ่นป่ายว่า  น้องชาย นายมีแผนการเจ้าเล่ห์แบบนี้ ยังกล้ามาเรียกขอทานไป ฮ่าฮ่า ฉันเดาว่าตอนนี้อิ่นซินคงกำลังสับสนอยู่สินะ 

 ก็อาจจะ 

อิ่นป่ายจิบไวน์แดงคำหนึ่งด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

ไม่กี่วันก่อน อิ่นเสี้ยงสวี่มาหาเขา เล่าสถานการณ์ของอิ่นซินให้เขาฟัง ได้รู้ว่าตอนนี้ บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด อยากได้คนก็ได้ อยากได้เงินก็ได้ สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

ในเวลานั้น เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถนั่งรอความตายเฉยๆ ได้

เมื่อ บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด ของอิ่นซินประสบความสำเร็จจริงๆ เธอก็จะได้นั่งตำแหน่งประธานของ บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด อย่างแน่นอน เมื่อได้ตำแหน่งแน่นอน ก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาวางแผนมาหลายวัน จนได้แผนการที่เจ้าเล่ห์เช่นนี้ออกมา

ใช้ขอทานไปสร้างความวุ่นวายที่นั่น อันที่จริงเงินก็ไม่ได้มาก แค่ห้าหมื่นหยวนเท่านั้น แต่มันก็เพียงพอที่จะสั่งให้ขอทานโง่ๆ พวกนั้นให้ไปสร้างปัญหาให้กับอิ่นซิน ทำให้ระยะเวลาการก่อสร้างของเธอล่าช้าออกไป

เมื่อล่าช้าออกไป ระยะเวลาการก่อสร้างโครงการของอิ่นซินก็จะไม่ทันการณ์ หากไม่สามารถดำเนินโครงการให้เสร็จสิ้นทันเวลาได้ ตำแหน่งประธานกรรมการนี้ก็ต้องถูกถอดออก

พอถึงเวลานั้น ตำแหน่งประธานก็จะกลับมาเป็นของเขา

เพราะเห็นบนพื้นที่ไซต์ก่อสร้างเต็มไปด้วยคนจรจัด อย่างน้อยก็หลายร้อยคน เสื้อผ้ามอมแมมและส่งกลิ่นเหม็น

แล้วนอนลงบนไซต์ก่อสร้าง

 เกิดอะไรขึ้น？ 

อิ่นซินถามอ้ายเสี่ยวซีด้วยสีหน้างุนงง ตอนคุยโทรศัพท์เสี่ยวซีบอกแค่ว่ามีคนมาจำนวนมาก แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นภาพเช่นนี้

ขอทานเต็มไปหมด

 ขณะคนงานของเราเริ่มทำงานตั้งแต่เมื่อเช้า คนพวกนี้ก็อยู่ที่นี่แล้ว ไม่กระดิกไปไหนเลย คนงานของเราไปไล่แต่พวกเขาไม่กลัวเลยสักนิด ยังนอนอยู่เหมือนเดิม แถมยังถ่ายทุกข์หนักเบาไปทั่ว 

อ้ายเสี่ยวซีพูดถึงประโยคสุดท้าย หน้าซีดเผือด

อิ่นซินได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วทันที แล้วเดินไป： ทุกคน ไม่ทราบว่าพวกคุณมีเรื่องอะไร ทำไมถึงมายังไซต์ก่อสร้างของพวกเรา นี่เป็นพื้นที่ทำงานอันตรายมาก 

 …… 

เงียบสนิท ทุกคนนอนกันกลิ้งทูตล้มขร ไม่มีใครสนใจอิ่นซิน

 เสี่ยวซี แจ้งความ 

 ค่ะ 

อ้ายเสี่ยวซีรีบไปแจ้งความทันที

ในเมื่อใช้ไม่อ่อนไม่ได้ผลก็ต้องใช้ไม้แข็ง ต้องแจ้งความ

 คนพวกนี้มีจุดประสงค์ ตั้งใจมาที่นี่โดยเฉพาะ 

ฉินเฟิงมองไปรอบๆพลางพูด

อิ่นซินขมวดคิ้ว เธอพบว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมาที่นี่โดยไร้เหตุผลเช่นกัน คนพวกนี้ต้องมีเหตุผลที่มาที่นี่แน่นอน ส่วนที่มาขอทาน ที่นี่มันอยู่เขตชานเมือง เขตไซต์ก่อสร้างแล้ว มาขอทานที่นี่จะได้อะไร

ต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่นอน

ไม่ได้มาดี

แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจ ว่าเบื้องหลังของคนพวกนี้เป็นใคร

ไม่นานนักก็มีรถตำรวจมา10กว่าคัน จับพวกเขาไปสถานีตำรวจด้วยข้อหาทำให้เสียเวลาทำงาน ทำให้พวกเธอโล่งใจขึ้นมาหน่อย แต่ที่เธอคาดไม่ถึงคือบ่ายวันเดียวกัน คนพวกนี้มาอีกแล้ว

 ฮัลโหลคุณตำรวจ ทำไมพวกเขามาอีกแล้ว？ 

อิ่นซินโทรหาตำรวจเหล่านั้น

ตำรวจพวกนั้นยิ้มเจื่อนๆ： คนจรจัดเหล่านี้ไม่ได้ก่ออาชญากรรมอะไร อิงตามกฎหมายแค่อบรมพวกเขาก็พอแล้ว พวกเราอบรมสั่งสอนแล้ว แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาอีก 

 ถ้าจับอีกรอบล่ะ？ก็อบรมอีก？ 

 ครับ พวกพวกเขาไม่ได้ทำร้ายใคร แค่ทำให้เสียเวลางานก็เท่านั้น 

 งั้นก็ช่างเถอะ พวกคุณไม่ต้องมาแล้ว 

อิ่นซินวางโทรศัพท์ลงพลางนวดขมับ ใครเล่นอะไรเนี่ย ทำไมหน้าไม่อายแบบนี้ คนจรจัดเหล่านี้ไม่ได้ก่ออาชญากรรมอะไร แจ้งความก็ทำได้แค่อบรมสั่งสอน

จากนั้นพอปล่อยออกมา ก็มาอยู่ที่ไซต์ก่อสร้างต่อ

ไปๆมาๆ

ที่ไซต์ก่อสร้างทำงานไม่ได้เลย เธอจึงล้มเลิกที่จะแจ้งความ เพราะไร้ประโยชน์

และหากใช้ความรุนแรง คนแถวๆนี้อาจแอบถ่ายรูป เมื่อถึงตอนนั้นไม่แน่วันต่อมาอาจได้ลงข่าวว่า‘ประธานอิ่นซินแห่งบริษัทซานหยวนกรุ๊ป ทำร้ายคนจรจัดอย่างป่าเถื่อน ’

เป็นเช่นนี้เธอได้ถูกลงจากตำแหน่งแน่

กว่าจะมีถึงทุกวันนี้มันไม่ง่ายเลย ให้กลับไปบริษัทซานหยวนกรุ๊ปโดยไม่ทำอะไร เธอให้เกิดเหตุร้ายแบบนั้นไม่ได้

 เสี่ยวซี ไปถอนเงินมา1หมื่น 

อิ่นซินสั่งให้เสี่ยวซีออกไป

ไม่นานนักเสี่ยวซีกลับมาพร้อมเงินเป็นปึก แล้วส่งให้อิ่นซิน อิ่นซินรับมาแล้วเดินไปตรงหน้าขอทานพวกนั้น： นี่เงิน1หมื่น ใครออกไปฉันจะให้100นึง 

 …… 

ยังคงเงียบกริบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

 ฉันให้หนึ่งพัน 

ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

อิ่นซินกวาดตามองพลางขมวดคิ้ว ให้ตั้งหนึ่งพันแล้วคนพวกนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย นี่เป็นขอทานจริงๆเหรอ？

สุดท้ายอิ่นซินก็เพิ่มจำนวนเงิน： ฉันให้1หมื่น ใครออกไปก็ได้ไป1หมื่น 

 …… 

ทว่าไม่มีใครกระดิกสักคน

แต่ผู้ชายหนึ่งในคนที่นอนกันอย่างสะเปะสะปะ หาวแล้วพูดออกมา： ล้มเลิกเถอะ พวกเราแค่มานอน ไม่ไปหรอก 

 มานอน！ 

อิ่นซินอึ้ง นอนที่ไหนไม่นอนมานอนเอาที่นี่？

จากนั้นก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้ตั้งใจมาสร้างความวุ่นวายโดยเฉพาะ

และแผนนี้ตรงกับจุดบอดของเธอพอดี ทำให้งานก่อสร้างล่าช้าไปอย่างมาก ถ้างานก่อสร้างแก้ไขไม่ได้ งั้นโปรเจดของเธอก็ล้มเหลว

ดังนั้นเธอจึงคิดหาวิธีแก้ไขอยู่ทั้งบ่าย

น่าเสียดาย อุบายนี้เป็นอุบายที่ร้ายกาจ

เมื่อกลับไป เธอยังคงนวดขมับดังเดิมพลางครุ่นคิด ว่าจะจัดการกับขอทานพวกนี้ยังไง ทำยังไงให้ปลอดภัย และจัดการได้อย่างมั่นใจ

ทว่าขณะนี้ ฉินเฟิงที่ล้างเท้าให้อิ่นซินอยู่พูดขึ้น： เดี๋ยวผมมา ออกไปซื้อบุหรี่แป๊บ 

 อืม 

อิ่นซินหยิบเงินออกมาให้ฉินเฟิงจากกระเป๋า50： ถ้าคุณจะสูบก็สูบของดี และดีกับร่างกายหน่อย 

 ผมมีเงิน 

ฉินเฟิงยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้จะเลี้ยงดูเขาจริงๆสินะ

เป็นถึงเทพสงคราม แต่ตกต้ำถึงขั้นถูกภรรยาเลี้ยงดูแล้ว จริงๆเลย ถ้าพูดออกไปคงไม่มีใครเชื่อ เป็นถึงเทพเจ้าแห่งอีสเตอร์แลนด์ และครูฝึกปีศาจของกองทัพอีสเตอร์แลนด์

เพียงแต่รู้สึกไม่เลวเลย

เมื่อออกมา ฉินเฟิงก็ไปซื้อบุหรี่ ที่จริงเขายังมี‘เท่อกง’อีกห่อหนึ่ง แค่จู่ๆก็อยากออกมาซื้อบุหรี่

หลังจากซื้อบุหรี่เสร็จ เขาสูบพลางเดินมายังไซต์ก่อสร้าง เมื่อเดินเข้าไปในไซต์ก่อสร้าง กวาดตามองเห็นขอทานพวกนั้นยังอยู่ วันนี้อยู่มาทั้งวันแล้ว

แถมยังมีคนมาส่งข้าวด้วย

เห็นได้ชัดว่ามีองค์กร

 มีคนมา 

เมื่อมีคนสังเกตเห็นฉินเฟิง ก็ไปปลุกคนอื่นให้ตื่น ไม่นานนักขอทานพวกนั้ก็ตื่นกันหมด ทุกคนล้วนมองมายังฉินเฟิง

ส่วนมากมองด้วยสายตาไม่พอใจ

ตอนกลางวันผู้หญิงคนนั้นทำตั้งหลายอย่าง แต่ก็ไล่พวกเขาออกไปไม่ได้ แล้วอย่างหมอนี่เนี่ยนะจะมาไล่พวกเขา？

ฝันไปเถอะ

จนกระทั่งฉินเฟิงเดินมา แล้วคว้าคอเสื้อผู้ชายหนึ่งในนั้นพลางยิ้ม： แกเป็นหัวโจกใช่ไหม？ 

 แก……รู้ได้……ยังไง？ 

หัวโจกเป็นชายกลางคน มีผิวดำคล้ำ ดูมีความเกรี้ยวกราด น้ำหนัก70กว่าๆ แต่กลับถูกฉินเฟิงยกขึ้นได้ด้วยมือเดียว

เขาลนลานทันใด

 โทษที ลืมบอกพวกแกไป เมื่อก่อนฉันก็มีอาชีพเดียวกัน ฉันเคยเป็นขอทาน แค่ขอทานธรรมดาๆกินสบายขนาดนี้เลย？ 

เสียงดังปัก

ฉินเฟิงต่อยเข้าไปตรงท้องชายวัยกลางคน ทำเอาเขาขดตัวและหน้าเปลี่ยนสีไปเลย

เพราะเคยเป็นเหมือนกัน ฉินเฟิงจึงเข้าใจคนพวกนี้ดี ถ้าทำร้ายไปตรงๆพวกเขาต้องต่อต้านแน่นอน แต่ถ้าจับหัวโจกมาพวกเขาจะเหมือนเรือขาดหางเสือไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

แม้แต่ต่อต้านก็ไม่กล้า

 แก！ 

ชายวัยกลางคนส่งเสียงร้องออกมา

จากนั้น

 มากงมาแกอะไร！ 

ปัก

โดนต่อยตรงท้องอีกหมัด ทำให้เขาหน้าเปลี่ยนสีเข้าไปอีก ขดตัวงอ จากนั้นฉินเฟิงเดินลากคอเสื้อเขาไปอีกที่หนึ่ง

ทว่าหลังจากเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ฉินเฟิงก็หันกลับไปพูด

 ในฐานะที่เคยมีอาชีพเดียวกัน พวกแกนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ 

2วันผ่านไป อิ่นหนิงหยู่กระโดดโลดเต้นกลับมาจากด้านนอก ในมือถือสัญญาฉบับหนึ่ง ท่าทางปลื้มปริ่มสุดๆ： ฉันได้งานแล้ว ฉันได้งานแล้ว 

 อะไรคือได้งานแล้ว？ 

คนกลุ่มหนึ่งเดินออกไป

อิ่นซินกับฉินเฟิงก็ลงมาด้านล่าง ฉินเฟิงเห็นท่าทางของอิ่นหนิงหยู่ คงเป็นเรื่องมู่หรงเจียงเสว่

 พี่ ฉัฯจะบอกให้ เมื่อวานผู้กำกับใหญ่มู่หรงเจียงเสว่มาที่มหาลัย รับสมัครนักแสดงในภาพยนตร์‘Moods of Love’และฉันก็ถูกเลือ แถมยังได้ไปกิบข้าวกับผผู้กำกับมู่หรง พี่ดูสิฉันมีรูปด้วย 

อิ่นหนิงหยู่หยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น มันคือรูปที่พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกัน

 มู่หรงเจียงเสว่！ 

อิ่นซินก็เคยได้ยินชื่อนี้ เป็นผู้กำกับที่ใหญ่โตมาก เธอเคยดูหนังทุกเรื่อง จึงพลอยตื่นเต้นไปด้วย

 ฉันจะบอกให้นะ บทตัวประกอบของฉันนี้ไม่ใช่บทธรรมดาๆ เป็นบทที่รอดจนจบ ถ้าฉันแสดงดีไม่แน่อาจดังเป็นพลุแตกก็ได้ 

อิ่นหนิงหยู่ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น

ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ครั้งที่แล้วมันไม่ถูกต้อง และเธอก็ไม่ได้โง่ หลังจากตั้งสติได้แล้วก็เข้าใจขึ้นทันใดว่าเป็นอุบาย แต่ครั้งนี้เป็นเรื่องจริง

เป็นผู้กำกับมู่หรงเจียงเสว่จริงๆ

แถมยังไปกินข้าวด้วยกัน

 หรือว่าติดสินบน 

ฉินเฟิงคิดเช่นนี้ในใจ ได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างช่วยไม่ได้ เขากลัวเด็กคนนี้ฝีมือแสดงไม่ดี แล้วเป็นตัวถ่วงกับทั้งกองถ่าย ดังนั้นจึงให้เป็นแค่บทงิ้ว

หรือจะให้ออกค่ากเดียวแล้วตายก็ได้

แต่ไม่คิดว่ามู่หรงเจียงเสว่จะให้บทตัวประกอบที่อยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ

 หนิงหยู่ นักศึกษาที่มหาลัยมีตั้งกี่คน เป็นหมื่นใช่ไหม แต่ทำไมเขาถึงเลือกเธอ ฝีมือการแสดงของเธอเหมือนจะไม่ใช่ที่หนึ่งในมหาลัยนี่ใช่ไหม？ 

อิ่นหนิงหยู่นรู้สึกมีอะไรผิดปกติ

หาอิ่นหนิงหยู่เจอจากหนึ่งในหมื่นคน ถือว่าเป็นโชคดีของอิ่นหนิงหยู่ แต่ผู้กำกับใหญ่อย่างมู่หรงเจียงเสว่ ไปกินข้าวกับตัวประกอบเล็กๆเนี่ยนะ？

ไม่สมควร

คนอยากกินข้าวกับมู่หรงเจียงเสว่มีตั้งมากมาย แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าว เกี่ยวกับมู่หรงเจียงเสว่ไปกินข้าวกับใครหลุดบนอินเทอร์เน็ตเลย

 นี่มันไม่ธรรมดา คุณตู้ ตู้ต้วนเทียนจัดการสินะ เพราะยังไงตอนนี้อิ่นหนิงหยู่ก็เป็นแฟนเขา แค่ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีตัวตน เมื่อหนิงหยู่ได้เป็นดาราดัง ถึงตอนนั้นเขาคงมาสู่ขอแล้วล่ะ 

จางลี่คาดเดาออกมาอย่างตื่นเต้นทันใด

ตู้ต้วนเทียนจัดการ

นี่คือแบ็คหลังที่ใหญ่ที่สุดของตระกูลพวกเขา

 คือ……พวกเราอาจจะ……มีความคืบหน้า…… 

อิ่นหนิงหยู่ลูบหัวไปมา อยากพูดว่าไม่ได้คืบหน้าเร็วขนาดนั้น จนถึงตอนนี้เธอยังไม่มีช่องทางการติดต่อของตู้ต้วนเทียนเลย หลังจากเจอกันแค่ครั้งเดียวที่สนามแข่งรถครั้งก่อน ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

ตู้ต้วนเทียนก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายรุกติดต่อเธอมาก่อน

แต่ว่ายังพูดไม่ทันจบ จางลี่ก็เข้ามากอดอิ่นหนิงหยู่： หนิงหยู่ ลูกใกล้จะได้แต่งเข้าตระกูลเศรษฐีแล้ว ได้เข้าไปแล้วอย่าลืมแม่ล่ะ 

ตระกูลตู้เป็นตระกูลเศรษฐีของเมืองเจียงเฉิง

หากแต่งเข้าไปก็เท่ากับว่ามีเงินใช้ไม่ขาดสาย งั้นเธอก็สามารถซื้อของฟุ่มเฟือยได้เป็นกอง ลิปสติกเอย กระเป๋าเอย รองเท้าส้นสูงเอย……

พอนึกถึงอนาคตก็ช่างสวยงามเหลือเกิน

 จริงสิ ลูกอย่าเหมือนพี่แกล่ะ คุณชายมีเงินมีความสามารถไม่เอา ไปแต่งกับคนจนๆ ประธานกรรมการแต่งกับคนจนๆ พูดออกไปก็เป็นเรื่องตลก 

จางลี่พูดพลางชี้ฉินเฟิงอย่างไว

เจ้าไร้ประโยชน์คนนี้ นับวันเธอยิ่งรำคาญ

อิ่นซินขมวดคิ้ว เดินเข้าไปขวางตรงหน้าฉินเฟิงโดยไม่สนใจอะไร แม้ไร้ความสามารถและธรรมดาไปหน่อย เป็นแค่รปภ. แต่ก็เป็นสามีของเธอ

 แม่ พี่เขยดีออก 

อิ่นหนิงหยู่ออกหน้าให้ฉินเฟิง

 ลูกแม่ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม 

จางลี่ลูบหัวอิ่นหนิงหยู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล： เมื่อก่อนลูกเกลียดฉินเฟิงจะตาย ทุกครั้งที่กลับมาก็ต้องด่าเขาสักยก ในห้องลูกเคยมีคนต่ำทรามมาสลักไว้ว่าฉินเฟิง ลูกมักจะใช้เข็มจิ้มเขา ลูกลืมหมดแล้วเหรอ ลูกพูดแทนเขาทำไม เขาเป็นคนยากจนจริงๆนี่ 

ประโยคสุดท้ายคือประเด็นหลักที่เธออพูดถึง

ฉินเฟิงเป็นแค่คนจนๆ ไม่สามารถซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม ลิปสติกแพงให้เธอได้ ดังนั้นไม่ว่ายังไงเธอไม่ปล่อยให้ฉินเฟิงเข้ามาได้สำเร็จหรอก

 มันผ่านไปแล้ว 

อิ่นหนิงหยู่ลูบผมไปมา

เมื่อก่อนเธอเกลียดฉินเฟิงมาก เกลียดที่เขาไม่ดี ทำให้พี่สาวเธอต้องลำบากมากมาย แต่พอได้อยู่ด้วยกันนานๆเข้า เธอพบว่าฉินเฟิงถือว่าโอเค

แค่จนไปหน่อย

 แก！ชิ！ 

จางลี่โกรธจนตัวสั่นเบาๆ สุดท้ายด่าฉินเฟิง： 5เดือนจากนี้ แกต้องออกไปจากบ้านเรา แกมันไร้ประโยชน์กากเดน คิดว่าคู่ควรกับลูกสาวฉันจริงๆเหรอ ดูตู้ต้วนเทียนแล้วมาดูแก ถุ้ย 

ด่าเสร็จเธอก็เดินออกไปด้วยความโมโห

เห็นได้ชัดว่าไปเล่นไพ่นกกระจอก

ฉินเฟิงไม่ได้สนใจเธอ หันไปมองอิ่นหนิงหยู่ สายตาแฝงไปด้วยความซับซ้อน ไม่เสียแรงที่รักเด็กคนนี้ เขาไม่คิดเลยว่าเมื่อก่อนอิ่นหนิงหยู่จะเกลียดเขาขนาดนั้น

ขนาดอิ่นหนิงหยู่ยังเกลียดเขาขนาดนั้น แล้วอิ่นซินล่ะ？

คงเกลียดเข้ากระดูกแล้วสินะ

ฉินเฟิงเข้าไปใกล้ๆอิ่นซิน ยื่นมือออกไปจับมือเธอข้างหนึ่ง อิ่นซินหน้าแดง ปกติเธอเป็นคนจับมือฉินเฟิง ฉินเฟิงไม่เคยเป็นฝ่ายจับมือเธอก่อน

คงเป็นเพราะเขาเป็นคนทึ่ม

แต่เธอก็ขัดขืนเล็กน้อยพอเป็นพิธี เมื่อเห็นว่าสะบัดไม่หลุดก็โล่งใจ ความสุขค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจโดยไม่รู้ตัว

ทว่าพวกเขายังได้ทันได้คืนหน้า ก็มีสายหนึ่งโทรเข้ามา อิ่นซินจึงรับสาย： ฮัลโหลเสี่ยวซี 

 ประธานคะ ไซต์ก่อสร้างของเราเกิดเรื่องแล้ว 

ปลายสายคือลูกน้องคนเดียวที่สามารถไว้ใจได้ของอิ่นซิน น้ำเสียงอ้ายเสี่ยวซีดูร้อนใจมาก

 ตั้งสติ บอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะรีบไป 

หลังจากคุยกัน อิ่นซินก็ปลอบใจอ้ายเสี่ยวซีครู่หนึ่งแล้วรีบวางสาย เตรียมตัวออกไปข้างนอก แต่ขณะก้าวออกมาได้แค่ก้าวเดียวก็โดนลากออกไป

พอหันไปก็พบว่ามือของเธอยังจับมือฉินเฟิงอยู่ แถมยังประสานนิ้วกัน

 คุณวางไหม？ 

อิ่นซินหันไปถาม

 ผมจะไปกับคุณ 

ฉินเฟิงยิ้มแป้นออกมา

ถ้าคุณต้องการไปทุกหนแห่งในโลกใบนี้ ผมก็สามารถไปกับคุณได้

 ไปกันเถอะ 

ทั้งสองขับรถออก ตรงไปยังไซต์ก่อสร้าง ก็คือบริษัทเฟิงซิ่งกรุ๊ป ที่มีพื้นที่1พันเอเคอร์และมีทำเลดีสุดๆแห่งนั้นนั่นแหละ เมื่อลงจากรถอ้ายเสี่ยวซีก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าร้อนรน

 เจ้านาย 

 ไปกัน 

ยีหนิงกับฉินเฟิงก็เดินมา แต่เมื่อมาถึงไซต์ก่อสร้างจริงๆ อิ่นซินถึงกับชะงัก ฉินเฟิงกัดปาก

 ถ้าผมบอกว่าผมแค่เดา คุณจะเชื่อไหม？ 

ฉินเฟิงนั่งลงแล้วเงยหน้ามองหลิวหลิน

 เป็นไปไม่ได้ 

หลิวหลินปฏิเสธทันควัน ตอนแรกเธอก็คิดว่าเดาเอาจึงไม่ยอมรับตั้งแต่แรก แต่เมื่อฉินเฟิงเรียกเป็นครั้งที่สอง เธอก็รู้แล้วว่าตัวเองถูกจับได้แล้ว

 ตอนนี้คือหน้าร้อน คุณใส่หมวกออกจากบ้านสามารถบอกได้ว่าไว้บังแดด แต่ในร้านกาแฟไม่มีแดด อีกทั้งยังมีแอร์ ทำไมคุณยังใส่หมวกอยู่อีก วิเคราะห์ได้2แบบ หนึ่งคือคุณชอบใส่หมวกเลยใส่ไว้ตลอด หรือคุณอาจลืมถอด สองคุณต้องการหลบหน้าคน คุณไม่อยากให้คนในร้านกาแฟนี้เห็นหน้าคุณ 

 แต่พิรุธหนึ่งเดียวของคุณคือ คุณนั่งหลังคุณมู่หรงพอดี พอผมนั่งลงก็เป็นเส้นตรง และสามารถบังคุณได้พอดิบพอดี ผมมองไม่เห็นคุณ แต่คุณได้ยินผม นี่เป็นที่นั่งที่ดีที่สุด แต่คุณก็ยังคงใส่หมวก ประกันสองชั้นถือว่าปลอดภัย แต่มันไม่ยิ่งเด่นเข้าไปอีกเหรอ 

 ผมไม่ได้จะกินพวกคุณสักหน่อย ใช่ไหมคุณตำรวจหลิว 

ฉินเฟิงยิ้มๆ อธิบายให้เธอฟัง ไม่งั้นผู้หญิงคนนี้คงกลุ้มไปหลายวัน เมื่อถึงตอนนั้นหาทางออกไม่ได้ แล้วตามมาฆ่าเขาถึงบ้านจะแย่เอา

 แต่คุณรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน？ 

 นอกจากคุณ ใครมันจะว่างเอาแต่พุ่งเป้ามาที่ผมขนาดนี้ 

 …… 

หลิวหลินโกรธจนหายใจอกกระเพื่อม แต่สุดท้ายก็จนปัญญา เธอแพ้อีกแล้ว การปลอมตัวที่วางแผนอย่างดีคราวก่อนถูกจับได้ เธอก็ยังไม่พอใจอยู่ ครั้งนี้ยังถูกจับได้อีก

คิดไม่ถึงจริงๆว่าครั้งนี้จะล้มเหลว

ที่สำคัญคือเหตุผลที่ล้มเหลวครั้งก่อน เพราะเธอประเมินฉินเฟิงต่ำไป แต่ครั้งนี้เธอให้ความสำคัญฉินเฟิง จึงระมัดระวังเกินไป ระวังจนกลับกลายเป็นความผิดพลาด

เธอรู้สึกเรียนในโรงเรียนตำรวจมาหลายปีนั้นเปล่าประโยชน์

ตอนเธอเรียนในโรงเรียนตำรวจ ล้วนเก่งทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นการปลอมตัว ต่อสู้ หรือซุ่มยิง เธอล้วนเป็นที่หนึ่ง แต่การปลอมตัวตอนนี้กลับถูกฉินเฟิงจับมัดห้อยและเฆี่ยนตี

ใช่

จับมัดห้อยและเฆี่ยนตี

เธอแทบจะไม่เหลือความมั่นใจแล้ว

เป็นตำรวจมาหลายปี ไม่คิดว่าจะมาแพ้ให้กับลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกิน แต่ต่อให้ไม่ใช่ลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกิน งั้นก็เป็นลูกคนรวย คิดไม่ถึงว่าจะแพ้ให้กับลูกคนรวยที่ตนเกลียดที่สุด

ความโมโหในใจเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ

แต่เธอก็อดทนไว้เพราะไม่มีทางเลือกอื่น ทุกเรื่องต้องมีหลักฐาน เรื่องเกี่ยวกับฟางเย้นครั้งก่อนนั้นหลักฐานแน่นหนา ว่าฟางเย้นกับพวกเป็นฝ่ายลักพาตัวอิ่นซิน

แม้ได้ตัวฉินเฟิงได้แล้วก็ต้องรักษาความเหมาะสม จึงปล่อยตัวไปก่อน เธอเลยไม่ได้ไปสร้างปัญหาให้ฉินเฟิง

ครั้งหน้า

หลิวหลินสาบานในใจ สาบานต่อเมืองเจียงเฉิง ต่อสถานแห่งนี้ครั้งหน้าเธอจะจับฉินเฟิงเจ้าลูกเศรษฐีพิเรนทร์คนนี้ให้ได้ หลิวหลินไม่ปล่อยให้คุณทำชั่วแน่นอน

 เหอะ ฉันไม่กังวลหรอกว่าคุณจะทำอะไรพี่สาวฉัน ยังไงพี่สาวฉันก็สาวขนาดนั้น 

 ภรรยาผมก็สวย 

 จิ้ 

สุดท้ายก็โมโห หลิวหลินทำหน้ามุ่ยแล้วหันหน้าไปทางอื่น

ทว่าขณะนั้นเอง ผู้หญิงสวยๆด้านข้างพูดขึ้น： ขอโทษนะคะคุณฉิน น้องสาวฉันนิสัยดื้อรั้น ฉันบอกว่าออกมาเจรจาสัญญา เธอก็ตามมาด้วย แต่ฉันสงสัยมากเลยว่าคุณจำฉันได้ยังไง 

 บนสัญญามี 

บนโต๊ะมีหนังสือสัญญาอยู่

มู่หรงเจียงเสว่ชะงัก ไม่คิดว่าช่องโหว่จะอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้จิตใจเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว พูดขึ้น： ง็นฉันจะแนะนำตัวหน่อยแล้วกัน ฉันชื่อมู่หรงเจียงเสว่ เป็นผู้กำกับละคร ฉันมาพบคุณครั้งนี้เพื่อให้แต่งเพลงเปียโน คราวก่อนฉันได้ฟังเสียงเปียโนของคุณในวิดีโอ ก็รู้สึกขึ้นมาทันทีเลยว่าเสียงเปียโนของคุณเหมาะกับภาพยนตร์ของฉันพอดี ฉันยินดีจ่ายราคาสูงเพื่อปรับแต่งเพลง 

มู่หรงเจียงเสว่สีหน้าจริงจัง

 มู่หรงเจียงเสว่？ภาพยนตร์ชื่อเรื่องว่าอะไร？ 

 Moods of Love 

 เป็นคุณนี่เอง 

ก็ว่าอยู่ว่าฉินเฟิงเคยได้ยินชื่อมู่หรงเจียงเสว่นี้จากไหน แล้วเมื่อบวกกับMoods of Love เขาก็นึกออกทันที

มู่หรงเจียงเสว่ผู้กำกับมากฝีมือ สร้างผลงาน4-5ชิ้นติดต่อกันและดังเป็นพลุแตกทุกผลงาน มีค่าตัวมากกว่าพันล้าน เป็นหนึ่งในผู้กำกับที่ได้รับการต้อนรับมากที่สุด ตอนนี้กำลังวางแผนงานทำผลงานชิ้นต่อไป คือMoods of Love

นี่เป็นข้อมูลที่ได้มา ตอนฉินเฟิงกับอิ่นหนิงหยู่ไปสมัครงานที่บริษัทศิลปะปลอมๆอันห่างไกล

 เขารู้จักพี่ คดีที่ฉันทำครั้งก่อน คนที่สวมรอยในนามทีมงานกองถ่ายของพวกพี่ แล้วไปทำร้ายผู้หญิงก็คือเจ้าหมอนี่นี่แหละ หลิวหลินพูดเตือนข้างๆ

พูดก็พูดเถอะ แม้เธอรู้สึกว่าฉินเฟิงไม่ใช่คนดีอะไร แต่ครั้งก่อนเป็นผลงานของฉินเฟิงจริงๆ

 จริงเหรอ？ 

มู่หรงเจียงเสว่อึ้ง จากนั้นพูดออกมาด้วยความตกใจ： งั้นขอบคุณมากนะคะ คนพวกนั้นทำร้ายผู้หญิงโดยใช้นามของเรามาไม่น้อย ฉันอยากจับพวกเขาให้ได้มานานแล้ว แต่ฉันก็จนปัญญา 

 ไม่เป็นไรครับ ฉินเฟิงพูด

 เรากลับมาเรื่องหลักดีกว่า เราวางแผนที่จะใช้เงิน2ล้านในการร่างเพลงนี้ ได้ไหมคะ？ มู่หรงเจียงเสว่ถามลองเชิง

2ล้านต่อเพลงถือว่าเป็นราคาสูงที่สุดในตลาดแล้ว นอกจากมู่หรงเจียงเสว่แล้ว คงไม่มีใครให้ราคาสูงขนาดนี้แล้ว เพราะยังไงก็แค่เพลงเดียว

เพียงแต่ว่าฉินเฟิงไม่ได้ขัดสนเงิน2ล้านนี้

 ขอโทษนะครับ ผมขอปฏิเสธ ฉินเฟิงพูด

 คุณรู้สึกไม่พอใจตรงไหนหรือเปล่าคะ ถ้าไม่พอใจพวกเราปรึกษากันได้ ด้านราคาก็สามารถพูดคุยกันได้ 

มู่หรงเจียงเสว่พยายามอีกครั้ง เธอไม่ล้มเลิกเด็ดขาด

วันนั้นหลังจากที่เธอได้ยินเพลงเปียโนที่ฉินเฟิงเล่น ใจก็เต้นรัวและตัดสินใจในทันทีว่าต้องเชิญมาให้ได้ จึงไปหาหลิวหลินเพื่อสืบเรื่องนี้โดยเฉพาะ

จนสืบได้ว่าเป็นฉินเฟิง

หลิวลานเมิ่งไม่โอเค ไม่ได้หมายความว่าหลิวหลินก็ไม่โอเค เพราะหลิวหลินเป็นคนทำงานนี้

 พี่ พี่หยุดใช้เงินฟาดเขาเถอะ มันเปล่าประโยชน์ หมอนี่น่ะเป็นลูกเศรษฐี มีเงินใช้อาทิตย์ละเป็นพันล้าน ไม่ขัดสนเงิน ทรัพย์สินทั้งหมดของพี่ยังน้อยกว่าเขาเลย 

 …… 

ทันทีที่หลิวหลินพูดออกมา มู่หรงเจียงเสว่มีท่าทีคับแค้นใจเล็กน้อย ระหว่างทางหลิวหลินบอกเธอแล้ว แต่นอกจากเงินเธอก็ไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ว

จะใช้มารยาหญิงก็ไม่ได้

เธอยังไม่ได้แต่งงานเลย

 เอางี้ ที่บ้านผมยังมีสาวน้อยคนหนึ่งชื่ออิ่นหนิงหยู่ เป็นน้องสาวของภรรยา ตอนนี้เรียนอยู่ปี3และกำลังหาที่ฝึกงานพอดี คุณจัดให้เธอไปเล่นบทงิ้วในเรื่องMoods of Loveของคุณสิ ไม่ต้องให้เล่นบทสำคัญ ผมกลัวเด็กนั่นจะได้ใจ 

 ตกลง 

มู่หรงเจียงเสว่ตอบตกลงทันที

 จริงสิ จะตั้งราคาแบบนี้ไม่ได้ นี่เป็นเพลงที่สืบต่อมาจากแม่ของผม หลังจากจบแล้ว กำไร20%ของภาพยนตร์ผมจะบริจาคให้กับโครงการสงเคราะห์เด็ก 

 ตกลง 

สุดท้ายทั้งคู่ก็ทำสัญญากัน แต่ราคาสูงขึ้นเป็นเท่าตัว

นี่เป็นเพลงที่สืบต่อมาจากแม่ของฉินเฟิง ฉินเฟิงไม่ยอมให้เปื้อนฝุ่นหรอก แต่ก็ไม่ยอมขายออกไปด้วยราคาที่ต่ำขนาดนั้น แค่2ล้านไม่คู่ควรจริงๆ

 ยินดีที่ได้ร่วมมือกันค่ะ 

มู่หรงเจียงเสว่กัดฟันตอบ

20%ก็20% เพราะหลังจากเธอได้ยินเพลงนั้น ก็ไม่อยากหาเพลงของใครอีกแล้ว นี่เป็นผลงานอันภาคภูมิใจของเธอ แน่นอนว่าต้องมีเพลงที่ดีที่สุด

อีกอย่างก็ให้โครงการสงเคราะห์เด็ก ถือว่าทำความดี

 บุญคุณที่ให้ชีวิตใหม่ เรื่องอะไรกัน？ ฉินเฟิงถาม

 แบ็คหลังของผมคือคุณตู้ 

โหวเฟยพูดออกมาเช่นนี้ ฉินเฟิงก็พอจะเข้าใจแล้ว ตู้ต้วนเทียนอยากประจบเขา ถึงได้ช่วยโหวเฟยเพียงเพราะการเจอกันโดยพรหมลิขิต

บางที สักวันอาจได้ใช้

แต่เรื่องบังเอิญคือ ความคิดนี้ของตู้ต้วนเทียนเป็นจริงพอดี

 จริงสิ พนักงานของคุณรับเงินแล้วจะไล่พวกเราออกไป ฉินเฟิงพูด

 คุณฉิน ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้ 

โหวเฟยหน้าเปลี่ยนสี ฉินเฟิงเป็นคนระดับไหน นี่เป็นถึงผู้มีพระคุณของเขา เป็นคนที่ทำให้คนระดับตู้ต้วนเทียนเกรงกลัว แต่พนักงานของเขากลับกล้าไล่เนี่ยนะ？

อยากตายรึไง

เขารีบหันไปยังผู้จัดการตรงล็อบบี้ทันที

 เจ้านาย คือ……ผม…… 

ผู้จัดการตรงล็อบบี้ตัวสั่นเทา พูดจาไม่ได้ศัพท์ เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าหนุ่มจนๆที่ถูกรังแกก่อนหน้านี้ จะทำให้เจ้านายที่เขาเกรงกลัวโค้งคำนับให้ได้

เจ้านายคนนี้มีแบ็คหลังใหญ่โต

งะ……งั้นฉินเฟิง ต้องเป็นคนระดับไหนกัน

แม่เจ้า

ซวยแล้ว

 รปภ. ค้นตัว 

โหวเฟยเป็นเจ้านาย แน่นอนว่ารปภ.พวกนั้นต้องเชื่อฟัง หลังจากค้นเสร็จ พวกเขาก็ค้นได้นาฬิกาออกมา ทองสว่างไสว แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามีราคามาก

 ฉันจำได้ นายไม่ได้มีนาฬิการาคาแพงขนาดนี้นี่ 

โหวเฟยถือนาฬิกาเรือนนั้น หน้าเคร่งขรึม ทว่าขณะนั้นเองผู้จัดการอีกคนโผล่มา แล้วพูดกับโหวเฟย： เจ้านาย ตรวจสอบกล้องวงจรปิดแล้ว นาฬิกาเป็นของหวงจงคนนั้น 

ผู้จัดการคนนี้ชี้ไปยังหวงจง

โหวเฟยหันไปมองหวงจงด้วยสายตาไม่เป็นมิตรทันที

หวงจงเห็นเช่นนั้นก็รีบหนีทันที ถ้ายังไม่หนีซะตอนนี้ รอให้โหวเฟยเล่นงานหรือไง

 การรับสินบน ในกฎของร้านไม่อนุญาตไม่ใช่เหรอ รปภ.จัดการ อัดให้สุดแรง อัดเสร็จแล้วก็โยนออกไป 

โหวเฟยโกรธขึ้นมาทันที โบกมือไปมาพลางพูด

 ครับ 

รปภ.เหล่านั้นจับตัวผู้จัดการตรงล็อบบี้ทันที แล้วพาไปอีกด้านหนึ่ง ผู้จัดการตรงล็อบบี้ดิ้นสุดกำลัง แต่เขาจะดิ้นพ้นรปภ.ที่ผ่านการฝึกมาได้ยังไง

สำหรับฉินเฟิง เป็นแค่สวะก็เท่านั้น

ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงร้องน่าเวทนาออกมา แต่จากนั้นไม่กี่วินาทีเสียงก็หายไป คนที่เดินผ่านเห็นผู้ชายหัวแตกเลือดไหลคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนถนน

 คุณฉิน ต้องขอโทษด้วย ร้านเราให้บริการไม่ดีเอง วันนี้ให้กินฟรีทั้งหมดเลยครับ  

หลังจากจัดการเสร็จ โหวเฟยก็มาพูดกับฉินเฟิงอย่างระมัดระวัง กลัวจะทำให้ฉินเฟิงไม่พอใจเข้า

 อืม 

ฉินเฟิงจึงหายโกรธขึ้นมาหน่อย

อิ่นซินคือเกล็ดใต้คอมังกรของเขา ทว่ากลับมาด่าเขาว่าหน้าไม่อาย และมาด่าภรรยาของเขาก็เท่ากับรนหาที่ตาย โชคดีที่อยู่ที่นี่ ถ้าอยู่ที่อื่นแขนหมอนั่นอาจหักครึ่งไปแล้วก็ได้

จากนั้นโหวเฟยก็พูดกับคนอื่นๆ： วันนี้กินฟรีทั้งร้าน 

ข่าวดังกล่าวทำเอาคนอื่นๆต่างพากันส่งเสียงร้องดีอกดีใจ

เพราะการทะเลาะกันในร้าน สามารถส่งผลกระทบกับธุรกิจได้

และหลังจากฉินเฟิงนั่งลง อิ่นซินที่กำลังตกตะลึง ดึงมือฉินเฟิงด้วยความสงสัยพลางถาม： เกิดอะไรขึ้นๆ ทำไมเจ้าของร้านถึงคำนับให้คุณ 

 คุณเดาดูสิ 

 รีบบอกมาสิ……บอกมา…… 

อิ่นซินอ้อนๆ เพราะยังไงเวลาเธอถอดลุคนี้ออก เธอก็เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ไม่เคยมีแฟนมาก่อน

 คิคิ แม่น่ารักมากๆเลย 

กั่วกั่วนั่งไร้เดียงสาอยู่อีกด้าน

ฉินเฟิงเห็นแล้วน่ารักมาก แต่กั่วกั่วน่ารักกว่า เด็กผู้หญิงน่ารักๆคนนี้อยากกอดแม่ของเธอ คิดอยู่ครู่หนึ่งก็ค่อยๆอธิบาย： แบ็คหลังของเจ้าของร้านนี้คือตู้ต้วนเทียน คุณลืมไปแล้วเหรอว่าตู้ต้วนเทียนรู้จักผม 

 แบบนี้นี่เอง 

อิ่นซินเข้าใจในทันที

แต่เข้าใจก็ส่วนเข้าใจ ความผิดหวังในแววตายังคงมีอยู่ เธอนึกว่าสามีตัวเองอนาคตสดใสแล้วซะอีก ไม่คิดว่าว่ายังคงยืมแสงสว่างของน้องสาวตน

อิ่นหนิงหยู่เก่งเกินไปแล้ว หาผู้ชายทั้งทีได้ถึงคนระดับตู้ต้วนเทียน

ไม่ใช่ว่าเธออิจฉาริษยาหรอกนะ แต่เธอกลัวจะเปรียบเทียบ ทันทีที่เปรียบเทียบก็เห็นความแตกต่างชัดเจน เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นประธานหญิงผู้เย็นชา

เรื่องการแสดงออก เธอควบคุมได้ดี

ดูจากภายนอกไม่เห็นความผิดหวังแม้แต่น้อย กลับกัน เห็นแต่ความสุข

ไม่มีทางเลือก

มันผ่านไปแล้ว เธอไม่หวังเกินตัวอะไรแล้วล่ะ ธรรมดาก็ธรรมดา

หลังจากกินข้าวเสร็จ ฉินเฟิงทั้งสามคนไปสวนสนุกด้วยกัน ไปทั้งบ้านผีสิง สวนน้ำและสถานที่ต่างๆที่เด็กๆมาเล่นกัน เพราะวันนี้อุตส่าห์หาเวลาออกมาเป็นพิเศษ ที่จะมากับสาวน้อยกั่วกั่วคนนี้

6ปีแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่มาเที่ยวเล่นกันลูก

ขณะเดินทางกลับ ก็มีคนโทรหาฉินเฟิง ฉินเฟิงจึงรับสายทันที

 ใช่คุณฉิน ฉินเฟิงไหมคะ？ 

มีเสียงผู้หญิงอันไพเราะดังออกมา อายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับเขา น่าจะ25-26ปี

 ผมเอง 

ฉินเฟิงตอบกลับ

 คุณฉิน พอจะมีเวลาคุยไหมคะ ขอเวลาคุณสัก5นาที ถ้าสะดวกละก็ฉันกำลังรอคุณอยู่ในร้านกาแฟที่ไม่ไกลจากบ้านคุณ  

ฉินเฟิงได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมอง แถวบ้านเขามีร้านกาแฟอยู่จริงๆ

และมีแค่ร้านเดียว

 น่าสนใจ ผมจะไป 

หลังจากฉินเฟิงไปส่งกั่วกั่วกับอิ่นซินก็มายังร้านกาแฟ เห็นผู้หญิงคนนั้นสวมเสื้อคลุมยีนส์ หน้าเรียวเล็ก คิ้วโก่ง หน้าตาสะสวย แต่ความรู้แรกที่ให้คือผู้หญิงคนนี้มีความสามารถมาก

ขณะเพิ่งเข้ามาฉินเฟิงก็พบว่า

ผู้หญิงคนนี้มีออร่าความเป็นผู้นำ

 สวัสดีค่ะคุณฉิน จริงๆแล้ววันนี้ฉันอยากมาเจรจาสัญญากับคุณ 

ผู้หญิงคนนั้นดันเอกสารไปบนโต๊ะ

ทว่าฉินเฟิงไม่ได้หยิบเอกสารนั้นขึ้นมา แต่มองไปด้านหลังผู้หญิงคนนั้นแทน มีผู้หญิงสวมหมวกแก๊ปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง จึงไปเคาะโต๊ะ

ก็อกๆๆ

ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

 หลิวหลิน ไม่ถึงทางตันก็ไม่ยอมรับใช่ไหม？ผมเห็นคุณแล้วยังไม่ยอมออกมาอีก ？ในเมื่อเป็นสัญญาก็ซื่อสัตย์กันหน่อย คุณมาคอยสังเกตการณ์อยู่ข้างๆนี่หมายความว่าไง 

 คุณว่าจริงไหม？คุณมู่หรง 

ฉินเฟิงหันไปมองผู้หญิงตรงหน้าตนอีกครั้ง

 …… 

ผู้หญิงคนนี้ชะงัก ถูกจับได้ง่ายๆแบบนี้เลย？

 เหอะ 

จากนั้นได้ยินเสียงชิชะออกมา หลิวหลินยืนขึ้นจากโต๊ะอีกด้านแล้วเดินมา บางทีอาจเพราะฝึกต่อสู้มานานหลายปี กางเกงยีนส์ตัวนั้นจึงเผยให้เห็นรูปร่างลีนๆออกมา

หลิวหลินสวยมาก ได้ชื่อว่าเป็นสาวสวยเบอร์หนึ่งในเมืองเจียงเฉิง

แต่ตอนนี้เธอนั่งลงด้วยสีหน้าไม่พอใจ มองฉินเฟิงเหมือนแทบจะกินเนื้อ： คุณเห็นฉันได้ยังไง？ครั้งนี้ฉันปลอมตัวเนียนมากเลยนะ！ 

ครั้งก่อนพูดได้ว่าเดาครึ่งหนึ่งหลอกครึ่งหนึ่ง แต่ครั้งนี้เธอลังเล ไม่ยอมรับในทันที จะถูกจับได้อีกครั้งไม่ได้

แต่ว่าฉินเฟิงก็ยังจับได้อยู่ดี

ตกลง……รู้ได้ยังไง เธอเปิดเผยออกมายังไง โมโหจริงๆ

 คลานออกไป？คุณมีสิทธิ์อะไรบอกให้ผมคลานออกไป 

ฉินเฟิงมือไขว้หลัง หรี่ตาเบาๆ มีเจตนาฆ่าเบาๆ

 ฮ่าๆ มีสิทธิ์อะไรให้คลานออกไปงั้นเหรอ？คำถามนี้คุณถามได้ดีมาก เพราะนี่เป็นที่ของเรา ผมเป็นใหญ่ ผมบอกให้คุณคลานออกไป คุณก็ต้องคลานออกไปอย่างว่าง่าย 

ผู้จัดการตรงล็อบบี้หัวเราะเบาๆ จากนั้นโบกมือ รปภ.ในร้านก็เข้าไปล้อมทันที

 รู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน？ที่นี่คือภัตตาคารเทียนหยุน รู้จักเจ้าของที่นี่ไหมล่ะ เขามีแบ็คหลังใหญ่โตมาก คุณไม่อาจล่วงเกินได้ 

หวงจงจับปากตัวเองพลางพูดเย้ยหยัน

กล้าลงมือกับเขา รนหาที่ตายจริงๆ ตอนนี้ต่อให้เขาไม่ลงมือเอง เจ้าของภัตตาคารแห่งนี้ก็ปราบเขาได้ราบคาบ

เหอะ

จะสู้กับเขา อ่อนเกินไปหน่อย

 พวกคุณ……เขาเป็นคนด่าคนอื่นก่อนนะ 

อิ่นซินยืนขึ้นพูดอย่างห้าวหาญ

 ผมไม่สนว่าใครก่อเรื่องก่อน พวกคุณฝ่าฝืนกฎของร้านเรา ดังนั้นต้องได้รับโทษ พวกแกจัดการเลย วันนี้ฉันต้องการให้หมอนี่นอนโรงพยาบาลสัก2-3เดือน 

ผู้จัดการตรงล็อบบี้ไม่สนใจอะไรมาก เพราะได้รับเงินมาแล้ว อะไรๆฉินเฟิงก็ผิดทั้งนั้นแหละ

ถึงยังไงแบ็คหลังเขาใหญ่

ไม่หวาดกลัว

 พวกคุณ…… 

อิ่นซินกำลังจะพูดบางอย่าง

แต่ทันใดนั้นก็มีมือวางบนไหล่เธอ： เรื่องแบบนี้ให้ผู้ชายจัดการเถอะ 

อิ่นซินหันไปมองฉินเฟิง เมื่อก่อนเรื่องทุกอย่างในบ้านล้วนเป็นเธอที่จัดการ ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอมาก่อน ทำให้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

แต่วินาทีต่อมา ก็เผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมา： ค่ะ 

เธอไม่ใช่ผู้หญิงดื้อรั้น เธอรู้ว่าเวลาไหนควรให้เกียรติผู้ชาย ยิ่งกว่านั้นเธอมั่นใจอย่างอธิบายไม่ถูก เธอรู้สึกว่าฉินเฟิงสามารถจัดการเรื่องตรงหน้าได้

ไม่รู้ทำไม

รู้สึกอย่างอธิบายไม่ได้ว่าฉินเฟิงสามารถจัดการได้

 เจ้าหนุ่ม ท่าทางมั่นใจขนาดนั้น อย่าพูดอวดดีนักเลย แต่ตอนนี้ไม่เพียงพูดอวดดี ตัวคุณเองยังจะโดนไปด้วย เหอะ 

ผู้จัดการตรงล็อบบี้พูดอย่างเป็นผู้ชนะ

ในความเป็นจริง ตอนนี้เขายังคงจับนาฬิกาเรือนนั้นในกระเป๋าอยู่ เขาเคยเห็นมาก่อน เป็นของราคาแพง ราคาเหยียบแสน แค่แป๊บเดียวก็หาเงินได้เป็นแสน

ได้กำไรมหาศาล

เขามีความสุขอยู่ในใจ

ฉินเฟิงกวาดตามองรปภ.เหล่านั้น ดูหน่วยก้านดีแต่ไม่ได้เรื่องทั้งนั้น ขณะที่กำลังจะถีบเข้าไป ก็มีเสียงดังมาจากด้านประตู： หยุด 

ทุกคนหันไปมอง เห็นเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

 แม่งเอ้ย ใครวะ？จะสู้กันอยู่แล้วแต่มาบอกให้หยุด แม่ง 

หวงจงหันไปมองคนตรงประตูอย่างไม่พอใจมากๆ เขาจะได้เห็นฉินเฟิงโดนเล่นอยู่แล้วแท้ๆ แต่กลับมาใครก็ไม่รู้โผล่มา แถมยังตะโกนให้หยุด

ทำไมต้องหยุด

กำลังจะพุ่งใส่อีกครั้ง

ทว่าเขาถึงกับชะงักไป เพราะเห็นคนที่อยู่ด้านหลังผู้จัดการตรงล็อบบี้ ค่อยๆเดินเข้ามา จึงโค้งคำนับ： เจ้านาย 

เจ้านาย！

ทุกคนชะงัก อายุดูเพิ่ง20กว่าๆ คิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่ยังหนุ่มขนาดนี้ จะเป็นแบ็คหลังใหญ่โตของที่นี่ที่เรียกกัน

 พวกแกจบเห่แน่ เจ้านายถึงกับมาเอง 

ทันทีที่หวงจงได้ยินว่าเจ้านาย ก็ยิ่งดีใจเข้าไปอีก เจ้านายคนนี้มีแบ็คหลังใหญ่โต สุดจริงๆ ตอนนี้เจ้านายถึงกับออกมาเอง ฉินเฟิงไม่ตายหรอกเหรอ？

ฮ่าๆ

เขาแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

 เจ้านาย หมอนี่ทำร้ายคนโดยไร้เหตุผลในร้านเรา ทำร้ายเสร็จยังยั่วยุร้านเราอีก ว่าร้านเราไม่ใช่ร้านดีเด่อะไร เป็นร้านเถื่อน เจ้านายก็ไม่ใช่คนดีอะไร เจ้านาย หมอนี่กำเริบเกินไปแล้ว…… 

ผู้จัดการตรงล็อบบี้ชี้ไปยังฉินเฟิง พลางพูดใส่ร้ายหลายข้อหา

ทำไปก็เพื่อให้เจ้านายไม่พอใจฉินเฟิง

เขารู้ว่าเจ้านายคนนี้มีแบ็คหลังใหญ่โต เพียงแค่เจ้านายลงมือ ฉินเฟิงเจ้าหมอนี่จบเห่แน่นอน งั้นเงินหนึ่งแสนนี่ก็ตกเป็นของตน

ตั้งหนึ่งแสน ง่ายดายจริงๆ

ทว่าขณะเขากำลังพูดใส่ร้าย ชายหนุ่มคนนั้นก็เดินไปหาฉินเฟิง ทำเอาผู้จัดการตรงล็อบบี้ตกใจขึ้นมาทันใด： เจ้านายโกรธแล้ว จะจัดการเขาด้วยตัวเอง 

เขาเกือบหัวเราะออกเสียง

ทว่าวินาทีต่อมา เสียงของเขาก็ถูกบีบ มองฉากนี้ด้วยตาเบิกกว้าง ยื่นมือออกไป พลางพูดอย่างหายใจลำบาก： นี่……เป็นไปได้ยังไง……เป็นไปไม่ได้…… 

 นี่มัน！ 

หวงจงเบิกตาโตอึ้งไปเช่นกัน

 ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม！ 

คนที่อยู่ ณ ที่นี้ต่างหายใจลำบาก บางคนถึงกับอ้าปากกว้าง

เพียงเพราะว่าพวกเขาเห็นชายหนุ่มคนนั้น ที่เป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ และเป็นผู้ชายที่มีแบ็คหลังใหญ่โตที่กล่าวขานกัน กำลังโค้งคำนับให้ฉินเฟิง

 คุณฉิน ไม่เจอกันนานนะครับ 

น้ำเสียงจริงใจ ทำเอาคนอื่นรู้สึกเหลือเชื่อ

เจ้าของภัตตาคารเทียนหยุน โค้งคำนับให้ลูกเขยที่เกาะผู้หญิงกิน？

คาดไม่ถึง！

ไม่อยากจะเชื่อ

ถ้าอยู่ข้างนอกแล้วมีคนพูดแบบนี้ พวกเขาไม่มีทางเชื่อแน่นอน แต่วันนี้เกิดขึ้นให้เห็นกับตา จะให้พวกเขาไม่เชื่อก็ไม่ได้

 โหวเฟย ไม่เจอกันนานเลย 

ฉินเฟิงมือไขว้หลังพลางมองคนผู้นี้

เขานึกออกแล้ว เป็นคนคนเดียวกับคนขับรถของต้าตาวคราวก่อน และคนที่เขาเดิมพันหนึ่งแสนในสนามแข่งรถใต้ดิน ได้ยินมาว่าต่อมาชนะได้ถึง10ล้าน

คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอในวันนี้ แถมยังเป็นเจ้าของร้านนี้ด้วย

 คุณฉิน บุญคุณที่ให้ชีวิตใหม่ ยังจารึกอยู่ในความทรงจำผมตลอด 

โหวเฟยเงยหน้าขึ้น สายตาแฝงไปด้วยความเคารพและเลื่อมใสศรัทธา

เพราะเขาเป็นแค่นักแข่งรถ ความฝันคือได้ลงแข่งในสนาม เขาชื่นชมคนที่มีทักษะด้านรถชั้นยอดมากๆ เพราะเขาก็ภาคภูมิในความสามารถของตนเช่นกัน

จนกระทั่งวันนั้นหลังจากได้เห็นฝีมือของฉินเฟิง ก็กลายเป็นเกิดความศรัทธา

ฉินเฟิง เทพนักแข่งรถแห่งเขาชิวหมิง ไม่มีอะไรต้องละอายใจ และหลังจากวันนั้น ตำนานรถหวูหลิงหงกวงก็ได้แพร่สะพัดไปทั่วทั้งสนามแข่งรถใต้ดิน

และที่เขามาเปิดภัตตาคารแห่งนี้ ก็เพราะฉินเฟิง วันนั้นเขาชนะได้เงินมา10ล้าน คงเพราะกลัวจนจึงวางแผนเก็บเงินไว้ แล้วค่อยๆเอาออกมาใช้

แต่เมื่อการแข่งขันของวันนั้นจบลง ตู้ต้วนเทียนก็มาพบเขาเข้า แล้วถามว่า： คุณรู้จักคุณฉิน ฉินเฟิงหรือเปล่า？ 

 ใช่ 

พรหมลิขิตที่ได้เจอครั้งเดียวก็คือพรหมลิขิต อย่างน้อยก็พอพูดถูๆไถๆได้ว่ารู้จัก

แต่เพราะคำว่า‘ใช่’คำนี้ ทำให้เขาได้รับโอกาสที่ดีมากๆ ตู้ต้วนเทียนลงเงินทุนช่วยเขาเปิดภัตตาคารแห่งนี้ทันที และยังบอกอีกว่าเขาคือแบ็คหลังของโหวเฟย

ตู้ต้วนเทียน ลูกชายคนโตตระกูลตู้ นี่คือแบ็คหลังอันลึกลับของโหวเฟย

หลังจากมีชื่อเสียงนี้ภัตตาคารของโหวเฟยก็ดั่งปลากระดี่ได้น้ำ ยิ่งเจริญขึ้นเรื่อยๆ เพียงแต่ว่าเขาไม่มีทางลืมเรื่องนี้ นั่นก็คือการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดของเขาเป็นเพราะ‘ฉินเฟิง’

อีกทั้งเขายังรู้มาอีกว่า ตู้ต้วนเทียนช่วยเขาก็เพราะเขาเจอกับฉินเฟิงโดยพรหมลิขิตนั่น ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าฉินเฟิงเป็นคนระดับไหน

ดังนั้นโหวเฟยจึงเคารพยำเกรงเป็นอย่างมาก

อย่ามีเรื่องกับคุณฉิน

หลายวันผ่านไป ณ บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัด ทุกอย่างมาถูกทางแล้ว วิศวกรคือเฉินจื่อซวน เป็นนักศึกษาป.เอกของมหาวิทยาลัยหยุนเจียง และมีเงินทุนจากบริษัทชิ่งหยาง300ล้าน

ส่วนของอื่นๆล้วนถูกถ่ายภาพในลานประมูลแล้ว

และวันนี้ เป็นวันที่ได้กินมื้อใหญ่

 กินของอร่อยๆ 

กั่วกั่วที่อยู่ตรงกลาง มือข้างหนึ่งจูงมือฉินเฟิง อีกข้างจูงมืออิ่นซิน พูดเสียงเจื้อยแจ้วน่ารัก

 แมวตะกละ 

อิ่นซินลูบจมูกกั่วกั่ว

เธอมีนัดกับกั่วกั่ว ในหนึ่งเดือนมีหนึ่งวันที่เธอต้องจัดตารางงานออกมาเที่ยวเล่นกับลูก ต่อให้ยุ่งยังไงเธอก็ต้องหาเวลาออกมาให้ได้

แต่วันนี้แตกต่างออกไป เพราะมีคนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

ฉินเฟิงมองทั้งคู่พลางส่ายหัวด้วยความเอ็นดู แต่เมื่อตั้งใจมองอิ่นซินอย่างละเอียด วันนี้เธอใส่ชุดกระโปรงสั้นสีดำ ในขณะเดียวกันก็ดูใจกว้างเหมาะสมและเผยให้เห็นรูปร่างผอมเพรียว

ผมยาวดำสลวย

หญิงงามในแดนมนุษย์

ตอนเดินผ่านไปดึงดูดสายตาผู้ชายไม่น้อย โดยเฉพาะฉินเฟิง ทว่าสายตาเขาแฝงไปด้วยเป็นศัตรู ทำไมถึงแต่งงานกับผู้หญิงสวยขนาดนี้นะ

 ถึงแล้ว ภัตตาคารเทียนหยุน 

เมื่อฉินเฟิงมาถึง มองไปที่ป้ายภัตตาคารเทียนหยุน เป็นภัตตาคารที่เพิ่งเปิดใหม่ ได้ยินมาว่าชื่อเสียงดีมาก เขากับอิ่นซินปรึกษากันนาน ถึงได้ตัดสินใจเลือกที่นี่

เดินเข้าไป จากนั้นเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง

เป็นแบบสี่ที่นั่ง อิ่นซินกับฉินกั่วกั่วนั่งด้านหนึ่ง ส่วนฉินเฟิงนั่งตนเดียวอีกด้านหนึ่ง ภาพที่อบอุ่นเช่นนี้ทำให้ฉินเฟิงรู้สึกอบอุ่น

เป็นทหารประสบการณ์โชกโชนมา7ปี มีโอกาสรอดน้อยมาก สิ่งที่มอบให้เขามีแต่เลือดและความหนาวเหน็บ

โดยเฉพาะเพื่อนที่ดีที่คุณรู้จักในวันนี้ พรุ่งนี้กลับต้องไปพลีชีพในสนามรบ ตอนนั้นฉินเฟิงประสบกับเรื่องแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ฝังใจมาตลอด

ต่อมาเขาได้เป็นเทพเจ้าแห่งอีสเตอร์แลนด์ เทพสงครามปกป้องประเทศ ยิ่งต้องคิดเรื่องปกป้องประเทศชาติอย่างไม่ลดละ ขณะตนอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด เขาก็ระแวงว่าวันหนึ่งอาจตายย่างกะทันหัน

ทว่าตอนนี้บ้านเมืองสงบ ในที่สุดเขาก็ได้ผ่อนคลาย ได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการ

 จุ๊ๆๆ อิ่นซิน คุณที่ถูกออกจากตำแหน่งประธานกรรมการมีเงินมาที่นี่ด้วย？คงไม่ได้เอาเงินของบริษัทมาใช้หรอกนะ ไม่กลัวอิ่นป่ายและคนอื่นๆทำให้เดือดร้อนเหรอ 

มีเสียงดังมาจากด้านหนึ่ง

ฉินเฟิงหันไปก็เห็นเป็นหวงจง กำลังนั่งอยู่อีกโต๊ะพอดี แต่มีแค่เขาคนเดียว

 คุณอีกแล้ว ทำไมเจอคุณไปซะทุกที่เลย 

อิ่นซินมองหวงจง สายตาเผยความไม่สบายใจ บริษัท กึ่งซานหยวน จำกัดของเธอเพิ่งเริ่ม ไม่เคยรับมือการโจมตีของอิ่นป่ายกับอิ่นเสี้ยงสวี่

ไม่คิดว่าครั้งแรกที่เจอจะเป็นหวงจง แห่งหวงซื่อกรุ๊ป

ทั้งอวดดีและใช้อำนาจบาตรใหญ่

ยโสโอหังอย่างยิ่ง

แถมยังประกาศกร้าวว่าจะโจมตีบริษัทกึ่งซานหยวนของเธอ

แต่ที่ทำให้เธอโกรธมากคือตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่น บริษัทกึ่งซานหยวนเพิ่งเริ่มต้น แต่ละฝ่ายแค่เพิ่งพร้อม ไม่มีกำลังไปต่อต้านกับหวงซื่อกรุ๊ป

ดังนั้นจึงทำได้เพียงกัดฟันกลืนลงไป

 อิ่นซิน ภัตตาคารนี้เป็นระดับไฮเอนด์ ตอนนี้คุณตกต่ำแล้วทำไมยังเข้ามาอีก แถมยังเอารปภ.เข้ามาด้วย จุ๊ๆๆ หน้าไม่อายจริงๆ 

หวงจงหันมาพลางพูดอย่างภาคภูมิ

จากนั้น

วินาทีต่อมา ชามใบหนึ่งลอยไปตบปากหวงจง มีเลือดออกมา และกระจกแตกเสียงดังเพล้ง

 หุบปาก！ 

ทุกคนหันไปมอง พบว่าฉินเฟิงเป็นคนปาชามออกมา

 โอ๊ย！ 

หวงจงร้องโอดโอยออกมาพลางกุมปาก แผลไม่ได้หนักมาก เห็นเป็นแค่คราบเลือดก็เท่านั้น แต่หวงจงกลับมองฉินเฟิงอาฆาตแค้น： แกทำอะไร！ 

 ด่าภรรยาของฉัน ปากเสีย สมควรโดน ฉินเฟิงพูดอย่างไม่อ้อมค้อม

 เพราะฉัน？ 

อิ่นซินอึ้ง เกิดความรู้สึกอุ่นใจวาบผ่านไป เจ้าทึ่มนี้ออกหน้าให้เธอเป็นด้วย？

แต่ว่า

ดีจัง

แม้คิดแบบนั้นแต่อิ่นซินก็ยืนขึ้น เพราะเธอรู้ว่าเจ้าของภัตตาคารแห่งนี้ไม่ใช่หาเรื่องได้ง่ายๆ ได้ยินมาว่ามีแบ็คหลังอันลึกลับ

เดิมทีจะเข้าไปขอโทษ แต่หวงจงกลับกุมปากพลางถอยออกไป： อย่าเข้ามานะ เรื่องวันนี้ไม่จบง่ายๆแน่ กล้าทำร้ายฉัน？แม่งเอ้ย ฉันโตมาขนาดยังไม่เคยโดนทำร้ายมาก่อน 

 เจ้าของร้านล่ะ รีบออกมา ลูกค้าของพวกคุณจะโดยทำร้ายตายอยู่แล้ว