ธิชาเปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมาทันที เธอกำลังที่เปิดปากถามออกไป กลับถูกมือเล็กที่แห้งผอมของ เพียงวรินทร์ปิดปากเอาไว้
เธอตื่นตกใจ เห็นเพียงเพียงวรินทร์ที่ก้มตัวมาที่ข้างหูของเธอ พูดช้าๆด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพียงแค่เธอเท่านั้นที่จะได้ยิน: อย่าเพิ่งถามมากมายตอนนี้ ไม่สะดวกที่จะคุยกันที่นี่ รอให้ฉันออกไปและหายดีก่อน ตอนที่ออกไปได้แล้ว จะบอกกับคุณว่าชัยกรนั้นน่ากลัวขนาดไหน……
ธิชาขมวดคิ้ว ถึงจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ก็สะพรึงกลัวกับสิ่งที่เธอพูด
เธอไม่กล้าที่จะตัดสินความจริงออกไป จิตใจของเพียงวรินทร์อาจจะมีปัญหาอย่างร้ายแรงถึงขนาดที่จินตนาการเพ้อเจ้อนับไม่ถ้วน แม้กระทั่งคู่หมั้นของตัวเองที่รักลึกซึ้งยังกลายเป็นคนเลวทรามได้ขนาดนั้นเลยหรือ หรือว่า……
หรือว่าเพียงวรินทร์นั้นแท้จริงแล้วจิตใจไม่ได้มีปัญหา เธอจงใจทรมานตัวเองจนเป็นแบบนั้นเพื่อต้องการหนีอะไรบางอย่าง?
ธิชาตัดสินใจไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง
เธอทำได้เพียงตีที่หลังมือของเพียงวรินทร์ ถ้างั้นคุณต้องรักษาให้ตัวให้ดี คุณหมอบอกว่า เพียงแค่คุณเพิ่มน้ำหนักไม่กี่กิโลกรัม เกินค่าดัชนีต่ำสุดก็วางใจที่ให้คุณไปเข้าเรียนได้แล้ว ฉันจะรอคุณอยู่ที่โรงเรียน คุณจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน
……
ตอนที่ธิชาออกมาจากห้อง ดนัยกฤตและชัยกรกำลังนั่งคุยกันอยู่บนโซฟา
เธอไม่รู้ว่าพวกเราคุยกันเรื่องอะไร และก็ไม่มีอารมณ์อยากจะสนใจ
ชัยกรยังคงทำตัวเป็นสุภาพบุรุษที่แสนสุภาพอยู่เสมอ มาส่งพวกเขาด้วยตัวเองถึงหน้าประตู มองจนพวกเขาแล่นรถจากไป
ธิชามีเรื่องที่ซ่อนไว้ไม่อยู่
สิ่งที่ยืนยันได้ก็คือตระกูลธาดาวรวงศ์ได้เกิดเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงมากมาย แต่ชัยกรนั้นเป็นตัวละครที่ปรากฏเข้ามา เขานั้นแท้จริงแล้วเป็นคนดีหรือเลว มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลธาดาวรวงศ์หรือไม่นั้นเธอเองก็ไม่สามารถตัดสินได้
เดิมทีธิชาอยากจะที่จะเล่าความกังวลของตัวเองกับดนัยกฤต ถ้าหากว่าที่จริงแล้วชัยกรนั้นไม่ใช่คนดีอะไรแบบนั้น……
เพียงวรินทร์อยู่ด้วยกันกับเขาคงจะอันตรายแน่ๆ
แต่ว่าคำพูดมันติดอยู่ที่ปากและกลืนลงไปในคอหอย ดนัยกฤตและชัยกรนั้นสนิทสนมกันอย่างมาก ทั้งสองคนนั้นเหมือนจะเป็นหุ้นส่วนกัน นอกเหนือจากนั้นยังเหมือนว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอีกด้วย
ธิชาลังเลอยู่นาน ผลสุดท้ายก็ทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้าหากว่าชัยกรเป็นบุคคลอันตรายจริงๆ เธอจะเอ่ยปากกับดนัยกฤต แต่มันอาจจะกลายเป็นแหวกหญ้าให้งูตื่นก็ได้
ดนัยกฤตมองเห็นความกังวลที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
เขายิ้มแห้งๆออกมาทันที ถามอย่าไม่อ้อมค้อม: ธิชา วันนี้คุณมีเรื่องอยากจะพูดกับผมหรือเปล่า
ธิชาหันหน้าไปมองเขา เพียงแค่มองแววตาของเขาก็ขาดความมั่นใจไม่หยุด
ผู้ชายคนนี้แววตาเก็บงำล้ำลึก มองไม่เห็นส่วนลึกในจิตใจ
เหมือนว่าจะมองความคิดในจิตใจของเธอได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ความคิดของเธอนั้นหนีไม่พ้นสายตาของเขา แต่ว่าเธอนั้นกลับ……เดาไม่ออกเลยว่าผู้ชายคนนี้คิดอะไรในใจอยู่ตอนนี้
ความรู้สึกด้อยกว่าแบบนี้ทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง
ธิชาสบตากับเขาเป็นเวลาเนิ่นนาน
ดนัยกฤตถามเธอเหมือนเป็นเรื่องทั่วไป: วันนี้ช่วงเย็นระหว่างทางกลับบ้านคุณร้องไห้ ที่โรงเรียนเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?
ในที่สุดธิชาก็แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เขาให้ความสนใจนั้นคือตัวเธอตั้งแต่เริ่มจนจบไม่ได้เกี่ยวข้องกับเพียงวรินทร์
สุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะเปิดปากสารภาพ
วันนี้……ธาวินมาหาฉัน
ดนัยกฤตยังคงไม่แสดงคลื่นอารมณ์บนสีหน้า เหมือนกำลังรอให้เธอเป็นคนเริ่มสารภาพก่อน อ่า เขามาหาคุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?
ธิชากัดริมฝีปาก จิกเล็กลึกเข้าไปในเนื้ออย่างไร้เสียง
ในที่สุดเธอก็พูดสิ่งที่ยากจะเอ่ยปากและได้แต่คิดอยู่ในสมองออกมาจนได้ คุณดนัยกฤต ฉันรู้ดีว่าในสายตาของคุณนั้นฉันมันก็แค่ผู้หญิงที่มองไม่เห็นคุณค่าของคนอื่น ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบฉันที่ตรงไหนและตัวฉันเองก็เข้าใจดีว่าฉันไม่เหมาะสมกับคุณ คุณช่วยฉันและยังดูแลฉันเป็นอย่างดีในทุกๆเรื่อง ฉันรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก……ไม่เพียงแต่ซาบซึ้งใจ แต่ยังรู้สึกละอายใจ แต่ว่าฉันก็ใจกล้าบ้าบิ่นถามคุณสักอย่าง ครั้งที่แล้วถือว่าคุณช่วยฉันสามครั้งแล้ว อยากให้ฉันทำงานตอบแทนคุณ ข้อตกลงนี้ยังนับอยู่หรือเปล่า?
ทำข้อตกลง?
ดนัยกฤตหรี่ตามอง ปล่อยเสียงหัวเราะเบาๆออกมาทางจมูก
เขาใช้นิ้วเรียวยาวจับคางของธิชา จับจ้องใบหน้าอันสวยงามมีเสน่ห์ของเธอด้วยแววตาเยือกเย็นหนาวสะท้าน
ฉันสัญญากับคุณไว้ ถือว่านับ
ธิชาถอนหายใจอย่างโล่งอก อยากจะบอกว่าบุญคุณที่เขาช่วยไว้ในครั้งนี้ มีโอกาสก็จะตอบแทนเขาในอนาคตเช่นเดียวกัน
แต่ว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปากก็ได้ยินเขาพูดแต่ละคำที่น่าสะพรึงกลัว: แต่ว่าพวกนั้นเป็นเรื่องเก่าในอดีต ฉันอนุญาตให้คุณค่อยๆตอบแทนได้ แต่ว่าครั้งนี้ ธิชา ผมมีใจให้กับคุณ และยังอยู่ในฐานะที่ได้รับการโปรดปรานมากที่สุด ถ้าคุณอยากจะใช้คืนผม คงจะใช้วิธีการแบบนั้นไม่ได้
ธิชารู้ตัวว่าผิดและรู้สึกหดหู่เขานั้นมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่เอ่ยปากอย่างชัดเจน เขาก็เดาได้ว่าเธอต้องการที่จะจากไป……
เธอก้มมองด้านล่าง พูดอย่างยากลำบาก: เรื่องในครั้งนี้ ฉันรู้ว่าผิดพลาดไปแล้ว ยึดครองตำแหน่งของคุณ ทำลายชื่อเสียงของคุณให้เสียหาย ฉันไม่ได้คิดที่จะอยากถอยกลับไป คุณ…….อยากจะให้ทำอะไรก็ได้ เพียงแค่ก่อนคืนพรุ่งนี้ ฉันจำเป็นจะต้องกลับไป
ฝ่ายชายฝั่งคำพูดของเธอจบ ก็ปล่อยนิ้วเรียวยาวออกจากคางของเธอ
ดูเหมือนว่าอารมณ์ของเขาจะไม่มีคลื่นรบกวนอะไรเลย เพียงแค่พิงไปที่พนักพิงด้านหลัง สักพักใหญ่ถึงจะหัวเราะออกมา
พูดคำพูดเสียดแทงเข้าไปในหู คุณธิชาช่างเป็นคนที่คำนวณคาดการณ์มาเป็นอย่างดีจริงๆ สมแล้วที่เป็นคนของธาวิน จิตใจช่างเหี้ยมโหดจริงๆ
ธิชากัดริมฝีปาก พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ: คุณคงจะเข้าใจอยู่แล้วว่าฉันนั้นไม่มีอิสระเป็นตัวของตัวเอง……
เขาบีบแก้มทั้งสองข้างของเธอทันที น้ำเสียงเหมือนน้ำแข็งแข็งตัว ไม่มีอิสระเป็นตัวของตัวเอง? ธิชา สงสัยว่าฉันจะดีกับคุณมากเกินไป หรือว่าตัวคุณเกิดมามีนิสัยไร้ยางอาย?
