นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) – ตอนที่ 454 จงฟังข้า

ตอนที่ 454 จงฟังข้า

ตอนที่ 454 จงฟังข้า

คณะเจรจาจากแคว้นอี๋จะเดินทางมาถึงเมืองจินหลิงในวันพรุ่งนี้

ฟู่เสี่ยวกวนในฐานะผู้นำทูตเจรจาในครานี้ เขาจะต้องมาสื่อสารกับคณะเจรจาของแคว้นอี๋

และมีสวี่หวยซู่เสนาบดีกรมพิธีการเป็นรองผู้นำทูต เขาเองก็มีสิทธิ์ในการเจรจาเช่นกัน

กรมพิธีการใหญ่โตถึงเพียงนี้ ขุนนางมากมายต่างพากันจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยท่าทีตกตะลึง

ฟู่เสี่ยวกวนนำขาข้างหนึ่งเหยียบลงบนเก้าอี้แล้วถกแขนเสื้อขึ้นพร้อมกับกล่าวด้วยสีหน้าเหมือนอันธพาล

 ข้าต่างหากที่เป็นผู้นำทูต และขอบอกกล่าวกับพวกเจ้าทุกคนเอาไว้เลยว่า คณะเจรจาจากแคว้นอี๋จะเดินทางมาถึงในวันพรุ่งนี้ แต่ยังมิต้องไปต้อนรับ ! มิต้องไปสนใจ ! มิต้องจัดเตรียมที่พัก ! แม้แต่เรื่องอาหารการกินก็เช่นกัน !  

สวี่หวยซู่หน้าแดงขึ้นมาด้วยอารามโกรธ เขารู้สึกได้ว่าหลานชายผู้นี้ต้องการขัดแย้งเขา เมื่อคราที่เดินทางไปยังแคว้นอู๋ ความคิดเห็นของทั้งสองก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เเม้ว่าเจ้าหมอนี่จะมิได้เดินทางไปยังแคว้นฮวง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไป๋ยู่เหลียนคือตัวแทนของเขา

และบัดนี้ เจ้าหมอนี่ก็มิเห็นด้วยกับรายละเอียดต่าง ๆ ที่เขาได้เตรียมต้อนรับเอาไว้ อีกทั้งยังโต้แย้งอย่างเด็ดขาดอีกด้วย เรียกได้ว่าปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง !

 ราชวงศ์หยูอันสูงส่ง มีคณะทูตเจรจาเดินทางมาจากแคว้นอี๋ หากแคว้นเรามิต้อนรับดูแลพวกเขาให้ดี แล้วพวกเขาจะมองแคว้นเราเยี่ยงไร ? หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ผู้คนทั่วทั้งใต้หล้าจะมองราชวงศ์หยูเยี่ยงไร ? ราชวงศ์หยูเป็นแหล่งกำเนิดของตำราศักดิ์สิทธิ์ เรื่องของมารยาทต่าง ๆ พวกเราควรเป็นแบบอย่างที่ดี !  

 แบบอย่างบ้าบออันใดกัน !  

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ไว้หน้าท่านลุงของเขาผู้นี้แม้แต่น้อย

 ให้ตายสิ ! พวกเขาเดินทางมากันตั้งร้อยกว่าคน จะต้องใช้เงินจำนวนเท่าใดมาต้อนรับกัน ? เงินเหล่านี้นำไปช่วยเหลือชาวบ้านที่ยากจนเดือดร้อนจะมิมีประโยชน์มากกว่านี้หรือ ?  

 บัดนี้ข้ามิอยากจะทะเลาะกับท่านด้วยเรื่องมารยาทเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นสิ่งจอมปลอมทั้งสิ้น ข้าต้องการความเป็นจริงและจับต้องได้ ที่สามารถทำให้ราชวงศ์หยูได้รับผลประโยชน์อย่างแท้จริง !  

 หากท่านยังคิดจะคัดค้านข้าอีก ข้าจะปลดตำแหน่งรองทูตเจรจาของท่านเสีย !  

ฟู่เสี่ยวกวนแทบจะกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะที่สวี่หวยซู่นั่งอยู่ สวี่หวยซู่หน้าแดงจนลามไปถึงใบหูทั้งสองข้างด้วยอารามเดือดดาล  เจ้า เจ้า ! เจ้ามัน มิมีเหตุผลเอาเสียเลย !  

 บัดนี้ข้ามิอยากใช้เหตุผลสนทนากับท่าน…  ฟู่เสี่ยวกวนเก็บขาข้างนั้นลงมา แล้วมองไปยังเหล่าขุนนางที่กำลังตกตะลึงอยู่  พวกเจ้าจำเอาไว้ให้จงดี หากผู้ใดละเมิดคำสั่งของข้า ข้าจะทูลให้ฝ่าบาทปลดตำแหน่งของพวกเจ้าเสีย !  

เขาจ้องมองไปยังขุนนางเหล่านั้นตาเขม็งแล้วกล่าวต่อไปว่า  หากคิดว่าข้าทำมิได้ก็ลองดู ข้าคือบุตรเขยของฝ่าบาท ! หากจะกล่าวถึงภูมิหลัง พวกเจ้ามิอาจเปรียบเทียบกับข้าได้ หากจะกล่าวถึงตำแหน่ง ข้าเป็นถึงขุนนางระดับสาม ดังนั้นพวกเจ้าจงตั้งใจฟังเอาไว้ให้จงดี !  

 เมื่อคณะทูตเจรจาจากแคว้นอี๋เดินทางมาถึง มิต้องสนใจ มิต้องเอ่ยถาม มิต้องต้อนรับ จงจับตาดูให้ดี จำไว้ว่าต้องรอให้ถึงปีใหม่เสียก่อน !  

 หึ ๆ เมื่อข้ามปีใหม่แล้วค่อยมาเจรจากัน ตอนเจรจาพวกเจ้าจงฟังและจดบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรก็พอ ส่วนจะเจรจาเยี่ยงไร เจรจาถึงขั้นไหน นั่นเป็นเรื่องของข้า พวกเจ้านั้นมิต้องเป็นเดือดเป็นร้อน !  

ฟู่เสี่ยวกวนยักไหล่แล้วก้าวขาทำท่าจะเดินจากไป  พวกเจ้านั้นพลาดโอกาสในการกอบโกยเงินทองเสียแล้ว !  

เขาทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ก่อนจะเดินทางออกจากกรมพิธีการไป แล้วมุ่งตรงไปยังกรมการค้า

ขุนนางกรมพิธีการยังมิได้สติคืนกลับมา พวกเขามองไปยังสวี่หวยซู่ ว่ากันว่าญาติฝั่งแม่นั้นลุงคือผู้ที่มีอำนาจสูงสุด แต่ท่านเสนาบดีช่างเป็นลุงที่น่าสมเพชเสียจริง

 มองอันใดกัน !  

 …ท่านเสนาบดี บัดนี้พวกเราจะ… ?  

สวี่หวยซู่นั่งลงบนเก้าอี้แล้วเบิกตากว้าง ผ่านไปเนิ่นนานก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วกล่าวอย่างเบื่อหน่ายว่า  จะทำอันใดได้อีก ? ทำเป็นมิรับรู้เรื่องนี้ก็แล้วกัน รอดูว่าเมื่อถึงเวลาเขาจะจัดการเยี่ยงไร !  

ขุนนางทั้งหลายจึงได้ดึงสติกลับคืนมา ท่านเสนาบดีพ่ายแพ้แก่ฟู่เสี่ยวกวนอีกแล้วเยี่ยงนั้นหรือ แต่ที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวว่าพวกเขาพลาดโอกาสกอบโกยเงินทอง หมายถึงหุ้นที่เพิ่งเปิดกิจการวันนี้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ดังนั้นขุนนางทั้งหลายจึงมิได้สนทนาถึงเรื่องการต้อนรับคณะเจรจาจากแคว้นอี๋อีก แต่กลับนำเรื่องหุ้นขึ้นมาสนทนาแทน

 เมื่อตอนกลางวันข้าได้เดินไปดู มีคนอยู่มากมายอย่างแท้จริง แต่ข้าได้ยินคนเหล่านั้นกล่าวว่าสิ่งนี้มิมั่นคงเท่าใดนัก 

 โชคดีที่เจ้ามิได้ซื้อ ใช้เงินจริง ๆ ไปแลกกระดาษเพียงแผ่นเดียว คงมีเพียงฟู่เสี่ยวกวนเท่านั้นที่กล้าทำเช่นนี้ หากเป็นผู้อื่นละก็ ถุย ! เกรงว่าชาวบ้านในเมืองหลวงจะกล่าวหาว่าเขาคือพวกหลอกลวงนะสิ 

 ข้าได้พิจารณาโฆษณานั้นอย่างถี่ถ้วน หากจะครุ่นคิดดี ๆ แล้วก็มีเหตุผล 

 ท่านโอว แล้วท่านได้ซื้อหรือไม่ ?  

ชายแซ่โอวผู้นั้นส่ายหัวแล้วหัวเราะว่า  ข้ายังคงคิดว่าเงินทองเก็บไว้ในกระเป๋าตนเองปลอดภัยที่สุด 

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนามว่าเก๋อโยวนั่งลูบเคราของตนอยู่ในมุมเล็ก ๆ จากนั้นก็็นำมือคลำไปที่กระดาษสัญญาซื้อหุ้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตนด้วยท่าทางตกใจ

เขาเป็นเพียงขุนนางระดับหก เมื่อตอนกลางวันได้เดินผ่านธนาคารซื่อทงและเห็นผู้คนมากมาย เขาจึงเดินเข้าไปและนำเงินที่ภรรยาเก็บเอาไว้ให้บุตรชายแต่งภรรยาจำนวน 100 ตำลึงไปซื้อหุ้น 50 หุ้น…ให้ตายสิ ! เมื่อได้ยินพวกเขากล่าวเยี่ยงนั้น เจ้าสิ่งนี้ช่างแย่เสียจริง !

บัดนี้จะทำเยี่ยงไรได้อีกเล่า ?

เมื่อกลับไปจะอธิบายให้ภรรยาเขาฟังว่าเยี่ยงไร ?

หรือเมื่อเลิกงานแล้วจะนำสิ่งนี้ไปคืนให้ธนาคารซื่อทงดี ?

มิรู้ว่าสามารถคืนได้หรือไม่ ในตอนนั้นมีผู้คนจำนวนมาก เขาเองก็มิได้เอ่ยถามถึงเรื่องนี้

เก๋อโยวกำลังวิตกกังวลมากยิ่งนัก เขามิได้มีฐานะดีอันใด เงินจำนวน 100 ตำลึงนี้เก็บมาด้วยความยากลำบาก

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว อากาศหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ แม้ว่าในกรมจะมีเตาผิงอยู่หลายเตา แต่เขานั่งอยู่ใกล้ประตู กลับปรากฏเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก

 ท่านเก๋อเป็นอันใดไปเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อ่า…มิได้เป็นอันใด มิได้เป็นอันใด 

 ข้ามองดูสีหน้าท่านซีดเซียวเชียว ถูกลมหนาวพัดเข้ามาเยี่ยงนั้นหรือ ? ท่านไปนั่งใกล้ ๆ เตาผิงเถิด เยี่ยงไรเสียบัดนี้ก็มิมีเรื่องอันใดต้องจัดการ 

 ข้ามิเป็นไรจริง ๆ… ท่านโอว ท่านว่า…หุ้นนี้ไร้ประโยชน์จริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ท่านโอวยิ้มแล้วกล่าวว่า  นำเงินไปแลกกระดาษมา 1 ใบ เงินนั้นสามารถใช้ซื้อสิ่งของได้ กระดาษสามารถใช้ซื้อสิ่งของได้หรือไม่เล่า ?  

 แต่หากอุตสาหกรรมซีซานได้กำไร ก็จะได้ส่วนแบ่งด้วย อีกทั้งธนาคารซื่อทงจะเปิดกิจการอย่างเป็นทางการในปีหน้า…นั่นหมายความว่าจะมีการแลกเปลี่ยนหุ้นกันได้ หากอุตสาหกรรมซีซานเป็นที่นิยม หุ้นนี้ก็จะมีมูลค่าสูงขึ้นอีกด้วย 

 ท่านเชื่อจริงเยี่ยงนั้นหรือ ? อย่าว่าแต่อุตสาหกรรมซีซานจะได้กำไรหรือไม่ เพียงแค่กระดาษบาง ๆ 1 ใบ มิใช่หนังสือพระราชโองการขององค์จักรพรรดิเสียหน่อย จะมีมูลค่าสูงขึ้นได้เยี่ยงไร ?  

เก๋อโยวตกตะลึงยิ่ง เขามีเหงื่อออกท่วมตัว

 ท่านเก๋อ อย่าบอกว่า…ท่านซื้อหุ้นนั้นไปแล้ว ?  

 เอ่อ มิ มิใช่ เพียงเเค่ข้าคิด… คิดในใจก็รู้สึกแย่แล้ว 

……

……

ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่หน้ากรมการค้า บรรดาช่างจากกรมอุตสาหกรรมยังคงทำงานอย่างกระตือรือร้น มองดูแล้วมิเกินสองวันก็คงจะแล้วเสร็จ เขาต้องรีบหาคนมาทำงานในกรมการค้าของเขาแล้ว

บรรดาขุนนางในราชวังมิมีผู้มีความสามารถ คนเหล่านั้นหัวโบราณจนเกินไป กรมการค้าเป็นองค์กรใหม่ เขาต้องการคนรุ่นใหม่ที่มีความคิดเป็นอิสระ

ดังนั้นเขาจึงดึงตัวหลี่ฉายมาเพียงคนเดียวเท่านั้น ส่วนขุนนางที่เยี่ยนเป่ยซีกับต่งคังผิงแนะนำมาให้นั้น เขาได้ปฏิเสธจนสิ้นแล้ว

เขาตั้งใจจะทำการคัดเลือกผู้ที่มีความสามารถจากงานชิวเหวยในปีนี้ แต่หากยังมิเพียงพอ อาจจะไปคัดเลือกจากสำนักศึกษามาเพิ่ม

เขาจะต้องก่อตั้งกรมการค้าขึ้นให้ได้ก่อนฤดูใบไม้ผลิในปีหน้า ให้พวกเขาร่างกฎหมายต่าง ๆ ขึ้นมา ส่วนตนนั้น…

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้มีมากมายอย่างแท้จริง !

ตอนที่ 527 สถานทูตแคว้นหลิว

ตอนที่ 527 สถานทูตแคว้นหลิว

ยามที่ยืนอยู่บนทางเดินชั้นสอง สีหน้าเบิกบานและแววตาจริงใจของฟู่เสี่ยวกวนได้ส่งไปทางเยียนเหลียงเจ๋อและคณะจนพวกเขาออกจากหอกั๋วเซ่อเทียนเซียงไปแล้ว

ความปรารถนาในใจของเยียนเหลียงเจ๋อ ในวันนี้ได้ถูกกระตุ้นเรียบร้อยแล้ว แคว้นอี๋จะมิสงบสุขอย่างแน่นอน เพราะมิรู้ว่าในพระราชวังทองคำของแคว้นอี๋จะมีเสียงปืนดังขึ้นมาเมื่อใด

คาดว่าคงอีกมินาน เพราะเยียนเหลียงเจ๋อย่อมมิมีเวลาที่จะวางแผนอย่างถี่ถ้วน

แจ้งความปรารถนาของเยียนเหลียงเจ๋อให้เยียนหานยวี่ทราบดีหรือไม่ ?

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่หลายชั่วอึดใจ แต่ก็ได้ล้มเลิกแผนการนี้ หากเยียนเหลียงเจ๋อสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้จริงก็เป็นผลดีต่อราชวงศ์หยู เพราะหลังจากที่เขาทำให้อำนาจทางการเมืองมีความเสถียรได้แล้ว เขาย่อมส่งกองทัพไปยังแคว้นฮวงอย่างแน่นอน

ในตอนนี้ศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของราชวงศ์หยูคือแคว้นฮวง แน่นอนว่ายังมีภัยที่ใหญ่หลวงอยู่ภายในราชวงศ์หยูนั่นก็คือองค์ชายสี่และแม่ทัพใหญ่เซวี๋ยติ้งชานแห่งกองทัพชายแดนตะวันตก

ส่วนลัทธิจันทรา ในสายตาของฟู่เสี่ยวกวนก็เป็นเพียงแค่กลุ่มชาวลวี่หลินที่เสเพลกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันเท่านั้น

ยามที่ซูม่อทำการฝึกฝนทหารดาบเทวะรุ่นสามจนเสร็จสิ้น ก็ให้เขาไปจัดการกับลัทธิจันทราเสีย ซึ่งมิใช่เรื่องยากอันใด

ทุกคนต่างก็เป็นผู้มีฝีมือระดับสูงทั้งสิ้น ในมือของทหารดาบเทวะยังมีอาวุธที่ร้ายกาจอยู่ คนจากลัทธิจันทราย่อมไร้หนทางที่จะต่อต้าน

ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตามองสำรวจกลุ่มคนที่อยู่ในห้องโถงด้านล่าง เมื่อมิพบสวี่หวยซู่เขาจึงพาสวี่ซินเหยียนเดินกลับเข้าไปในห้องของยิงฮวาอีกครา

หนิงหยู่ชุนมองสำรวจแล้วเอ่ยถามว่า  องค์รัชทายาทล่ะ ?  

 กลับไปแล้ว 

 หรือพวกข้าจะมารบกวนพวกเจ้า ?  

 คิดอันใดอยู่กัน ? เขาเป็นถึงองค์รัชทายาทของแคว้นอี๋ จึงยุ่งเป็นอย่างมาก มา ๆ ๆ พวกเรามาดื่มสุราต่อเถิด !  

ฟู่เสี่ยวกวนไม่ได้บอกผู้ใดว่าตนได้ฝังความรักอิสระไว้ในใจของเยียนเหลียงเจ๋อ เขาร่ำสุรา แล้วคุยโวโอ้อวดมากมายโดยมิอายกับสหายกลุ่มนี้

 ข้ามิเข้าใจ แคว้นอี๋ต้องยกที่ดินหนึ่งในสามให้กับแคว้นเพื่อเป็นการชดใช้และเจ้ายังทำให้พวกเขาต้องอับอายมากถึงเพียงนั้น คาดมิถึงว่าเขาจะยังเชิญเจ้ามาดื่มสุรา… มิใช่ ! เขาไปแล้วผู้ใดจะจ่ายเงินกัน  ฉินโม่เหวินเอ่ยถามอย่างงุนงง

 เจ้ากังวลกับผี…  ฟู่เสี่ยวกวนหยิบตั๋วเงินหนึ่งปึกวางลงบนโต๊ะ  ดื่มจนเจ้าตายก็ดื่มมิหมด ซินเหยียน จงนับว่ามีเท่าใดแล้วเก็บเอาไว้ก่อน 

สวี่ซินเหยียนเหลือบมองฟู่เสี่ยวกวน หยิบตั๋วเงินปึกนั้นขึ้นมาแล้วตรวจสอบโดยละเอียด ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วว่า  3,200 ตำลึง… ให้เก็บไว้ที่ข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อือ ฝากไว้ที่เจ้าก่อน ประเดี๋ยวข้าคงดื่มเสียจนเมามาย เจ้าก็จำไว้ว่าต้องจ่ายเงินด้วย 

 อ่า…  สวี่ซินเหยียนหยิบตั๋วเงินขึ้นมาอย่างชื่นมื่น สำหรับนางแล้ว ถือเป็นเงินก้อนมหาศาลอย่างมิต้องสงสัย ฟู่เสี่ยวกวนนำเงินก้อนใหญ่ถึงเพียงนี้ให้นางดูแล เป็นไปได้หรือไม่ว่าใจของเขาได้ยอมรับนางแล้ว ?

จะว่าไปแล้ว เขาเป็นบุรุษเพียงคนเดียวที่เคยเห็นเรือนร่างนาง

บุรุษ !

ยิงฮวาจดจ้องสวี่ซินเหยียนด้วยสายตาเปี่ยมเลศนัย สาวงามผู้นี้ต้องเป็นคนรู้ใจของฟู่เสี่ยวกวนอีกเป็นแน่

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้คิดอันใดมาก เพียงคาดว่าวันนี้ตนเองคงจะเมา

 พวกเจ้าดูแคลนองค์รัชทายาทแคว้นอี๋ผู้นี้เสียแล้ว ข้าจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน เขากำลังวางแผนยึดครองแคว้นอี๋ ส่วนเรื่องแบ่งที่ดินและเงินชดเชย ถือเป็นการสูญเสียเงินภาษีเพียงมิกี่ปีเท่านั้น ที่ดินหายไปเพียงหนึ่งผืน แต่ทว่าบัลลังก์ของแคว้นอี๋ต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา เพราะองค์รัชทายาทผู้นี้เป็นคนเด็ดขาด และ…ดุดันมากยิ่งนัก 

 เจ้ามิกังวลว่าเขาจะชิงว่อเฟิงหยวนกลับคืนในภายหน้าหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า  เขามิกล้าหรอก 

ฟู่เสี่ยวกวนไม่ได้อธิบายว่าเหตุใดเยียนเหลียงเจ๋อจึงไร้ความกล้า แต่เขากลับยกสุราขึ้นแล้วกล่าวกับฉินโม่เหวินว่า  จากที่คาดการณ์แล้วจะนานถึงหนึ่งปีที่จะมิได้พบเจอเจ้า จอกนี้ขออวยพรให้ชีวิตในกวนซีเต้าของเจ้ามีแต่ความสุขความเจริญ 

 เจ้าอย่าได้คิดว่าข้าสบายใจ ข้าจะมีความสุขกับสถานที่แสนทรุดโทรมนั้นได้เยี่ยงไร ?   ฉินโม่เหวินดื่มกับฟู่เสี่ยวกวน แล้วเอ่ยต่อว่า  แต่เยี่ยงไรเสีย หลายวันมานี้ข้าได้คิดวิธีบางอย่างขึ้นตามที่เจ้าได้ชี้แนะเอาไว้ ลองฟังว่าใช้ได้หรือไม่ 

 นี่เป็นสถานที่ไว้คุยราชการเยี่ยงนั้นหรือ ? พี่ฉินมาดื่มอย่างสบายอารมณ์กันดีกว่าหรือไม่ ? มิต้องกล่าววิธีเหล่านั้นออกมาหรอก โยนมันทิ้งไปเสีย อย่าได้กังวลว่าจะพ่ายแพ้ มิใช่เรื่องใหญ่หรอก !  

ฮั่วหวยจิ่นปรบมือ  น้องฟู่กล่าวได้มีเหตุผลยิ่ง มา ๆ ๆ พี่โม่เหวิน มาดื่มกันเถิด 

หลังจากนั้น วงสุราก็ครึกครื้นขึ้นมาอีกครา ฉินโม่เหวินมิเอ่ยถึงเรื่องราชการอีก พวกเขาล้วนสนทนากันอย่างออกรสออกชาติ ยิงฮวาเดินไปยังแท่นวางฉินเพียงลำพัง บรรเลงและขับขาน ‘สงบซึ่งคลื่นลม อย่าฟังเสียงเสียดสีใบไม้ที่ผ่านป่ามา’ ด้วยตนเอง

พอเสียงเพลงดังขึ้น เสียงสนทนาในวงสุราก็พลันเงียบลง

ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่ยิงฮวา ทว่าบัดนี้ยิงฮวากำลังมัวเมาอยู่ในบทเพลง

บทกวีนี้ก็เป็นฟู่เสี่ยวกวนที่ประพันธ์ขึ้นมาอีกเช่นกัน ความหมายของแต่ละคำนั้นแสนง่ายดาย เกลี้ยงเกลากว้างขวาง ท่วงทำนองลึกซึ้ง ผู้ที่ได้ฟังล้วนมีความซาบซึ้งแตกต่างกันออกไป

โดยเฉพาะฉินโม่เหวิน

การเดินทางไปยังกวนซีเต้า มิใช่การล้มลุกคลุกคลานบนเส้นทางขุนนาง ทว่าเป็นภารกิจที่แสนหนักหน่วง

นี่คือความรักความเมตตาจากฝ่าบาทที่มีต่อเขา กวนซีเต้ามีความเจริญเป็นอันดับที่สิบสองจากทั้งหมดสิบสามอันดับของราชวงศ์หยู ดีกว่ามากเมื่อเทียบกับหลิงหนาน

เขาต้องสร้างผลงานในกวนซีเต้าเพื่อตอบแทนพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาท แต่ก็กังวลว่าตนจะแบกรับภาระที่แสนหนักอึ้งนี้มิไหว จึงหลีกเลี่ยงความกังวลเรื่องกำไรและขาดทุนไปมิได้

ในยามที่ได้ฟัง สงบซึ่งคลื่นลม ทันใดนั้นก็ตระหนักขึ้นมาได้

 竹杖芒鞋轻胜马，谁怕？ 

 ไม้ไผ่ 1 กำ รองเท้าฟาง 1 คู่ ยังว่องไวกว่าควบอาชา ใยต้องกลัว ?  

我也当有搏击风雨笑傲人生之轻松与豪迈，我也当顶风踏雨把歌而行，面对人生之风风雨雨，我当有不畏坎坷之超然情怀。

ข้าเองก็ยิ้มอย่างภาคภูมิ ในยามที่ผ่อนคลายก็มีความกล้าหาญในการต่อสู้กับพายุฝนของชีวิต ข้าเองก็ต้านลมสู้ฝนไปกับบทเพลง เผชิญหน้ากับอุปสรรคของชีวิต ข้าควรอยู่เหนือความรู้สึกใด ๆ เพื่อที่จะได้มิต้องกลัวการล้มลุกคลุกคลาน

何惧荣辱？

จะกลัวอันใดกับการมีเกียรติและเสื่อมเกียรติ ?

莫谈成败！

มิต้องกล่าวถึงความสำเร็จหรือล้มเหลว !

หนึ่งบทเพลงจบลง เสียงปรบมือดังเกรียวกราว ฉินโม่เหวินหยิบขวดสุราแล้วรินให้กับฟู่เสี่ยวกวนจนเต็ม  สามจอก !  

ฟู่เสี่ยวกวนชะงัก  เหตุใดต้องดื่มสามจอกด้วยกัน !  

 มิมีเหตุอันใด ข้าเพียงนึกขึ้นมาได้ว่า บทกวีของเจ้า ยอดเยี่ยมยิ่ง ดื่ม !  

เสียงตะโกนดังขึ้น ฟู่เสี่ยวกวนและฉินโม่เหวินดื่มติดกันสามจอก

ใบหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อย ใจเต้นระรัว เห็นท่ามิดีแล้ว ทว่าในยามนี้หนิงหยู่ชุนก็ได้เข้ามาร่วมด้วย  ท่านเสี่ยวกวน สามจอกขอรับ !  

 ไสหัวไป !  

 哈哈哈…… 宁玉春开怀大笑，不由分说为傅小官倒了酒， 我特么特别喜欢这句也无风雨也无晴，少年啊，你真有这么淡定的么？别废话，三杯，先干为敬！ 

 ฮ่า ๆ ๆ…  หนิงหยู่ชุนหัวเราะร่า รินสุราให้กับฟู่เสี่ยวกวนโดยมิเอ่ยพร่ำทำเพลง  ไร้ลมฝนนภาก็ยังมิสดใส ข้าล่ะชื่นชอบประโยคนี้เสียจริง เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าใจเย็นได้ถึงเพียงนั้นจริงหรือ ? อย่ากล่าวไร้สาระ สามจอก ดื่มหมดเพื่อเป็นการเคารพ !  

จะทำเยี่ยงไรได้อีกเล่า ? ฟู่เสี่ยวกวนทำได้เพียงแค่ดื่มไปโดยดุษณี

หลังจากนั้นก็หันไปมองยิงฮวา ด้วยท่าทีเมามายอยู่ห้าส่วน

ใบหน้าของยิงฮวาแดงระเรื่อ นางค่อย ๆ ก้มหน้าหลบ ในใจราวกับซุกซ่อนกวางไว้หนึ่งตัว และมันกำลังกระโดดโลดเต้นไปมา เขาดื่มไปมากก็ดีแล้ว ประเดี๋ยวช่วยประคองเขาไปที่ห้องข้าดีหรือไม่ ?

ทว่าหญิงงามที่อยู่ข้างกายของเขากลับมีสติอย่างมาก คอยจดจ้องไปที่เขาอยู่ตลอดเวลา ย่อมมิใช่เรื่องดีที่จะลงมือ

ในยามที่นางกำลังจินตนาการไปเรื่อยเปื่อย ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า  เมื่อครู่ ข้าได้ลองทบทวนอย่างถี่ถ้วนแล้ว เจ้าบอกข้าว่าจะกลับแคว้น…  ฟู่เสี่ยวกวนส่ายหน้า  ข้ามีความเห็นหนึ่ง อยากให้แม่นางลองพิจารณา 

ยิงฮวาเผยอปากเล็กน้อย สายตางุนงง  คุณชายเชิญกล่าว 

 ข้าคิดว่าเยี่ยงนี้ ในตอนนี้ราชวงศ์หยูและแคว้นหลิวยังมิได้ไปมาหาสู่ซึ่งกันและกัน ระหว่างที่แม่นางอยู่ในจินหลิง ข้าจะหาเวลาไปทูลฝ่าบาทว่าจะสามารถสร้างสถานทูตของแคว้นหลิวขึ้นในเมืองจินหลิงได้หรือไม่ เยี่ยงนั้นก็จะสะดวกต่อการไปมาหาสู่กันระหว่างสองแคว้นในภายภาคหน้า เห็นว่าเป็นอย่างไร ?  

ยิงฮวาย่อมดีใจเป็นอย่างมาก นางพยักหน้าอย่างตื่นเต้น เพียงสามารถอยู่ในจินหลิงต่อไปได้ก็ดีมากโขแล้ว ส่วนเรื่องอื่นนั้น… นางเหลือบมองฟู่เสี่ยวกวน พบว่าในยามนี้เขากำลังเมามาย คนผู้นี้คล้ายกับหล่อเหลาขึ้นมาอีกเล็กน้อย

ในยามที่ฉินโม่เหวินและคนอื่น ๆ ยังปะติดปะต่อเรื่องมิได้ ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครา

ตอนที่ 526 มอบปืนให้

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

เหตุใด อยู่ ๆ ท่านลุงถึงวิ่งเข้ามาแล้วทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ เช่นนี้กัน ?

แม้การที่สองลุงหลานมาอยู่ในห้องเดียวกันมิใช่เรื่องแปลก แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับรู้สึกอึดอัดใจ ดังนั้นเขาจึงมองไปทางเยียนเหลียงเจ๋อ ซึ่งเยียนเหลียงเจ๋อเองก็กำลังมองมาทางเขาเช่นกัน

ทั้งสองรู้สึกประหลาดใจ สบสายตากันไปมา ล้วนสงสัยแต่ก็มิมีผู้ใดรู้ว่าสวี่หวยซู่กำลังหลบคนอยู่ เหตุใดจึงพรวดพราดเข้ามาเช่นนี้

สวี่หวยซู่เองก็ทำตัวมิถูก

ให้ตายเถอะ ! กว่าจะหนีออกมาหาความสำราญได้แต่ละครามิใช่เรื่องง่าย เหตุใดจึงมิราบรื่นเอาเสียเลย ?

ที่สำคัญ ฟู่เสี่ยวกวนยังพาสวี่ซินเหยียนมาด้วย มิว่าเยี่ยงไร แม่นางผู้นี้ก็คือบุตรสาวในนามของตน พ่อลูกพบกันในสถานที่แบบนี้ มิรู้ว่าควรจะอธิบายเยี่ยงไรดี

เขาอยากหันหลังเดินจากไป ทำราวกับมิมีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่ทว่าด้านนอกยังมีฉินโม่เหวินอยู่อีกคน

หนีเสือปะจระเข้แท้ ๆ สวี่หวยซู่ตกตะลึงงันยืนอยู่กับที่ เขาทำตัวมิถูกเอาเสียเลย

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นยืนแล้วหัวเราะเสียงดัง เขามองแล้วเดินไปทางสวี่หวยซู่ ทันใดนั้นเอง แม่นางฝ่ายต้อนรับก็ได้เปิดประตูแล้วทำหน้าซีดเผือด

ลุงท่านนี้ช่างมิรู้กฎเอาเสียเลย นี่คือห้องของแม่นางยิงฮวา หากทำให้แขกด้านในมิพอใจ นางจะต้องถูกตำหนิเป็นแน่

นางเดินเข้ามาแล้วยิ้มอย่างเขินอาย เอื้อมมือไปดึงเสื้อของสวี่หวยซู่เอาไว้  ท่านลุงเจ้าคะ ท่านเข้ามาผิดห้องเสียแล้ว เชิญตามข้าน้อยออกมาก่อนเถอะเจ้าค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าสวี่หวยซู่ ทันใดนั้นพวกฉินโม่เหวินก็เดินมาถึงพอดิบพอดี ฉินโม่เหวินได้หันกลับมามอง

ให้ตายเถอะ !

ฟู่เสี่ยวกวนก็อยู่ที่นี่ด้วย !

วันพรุ่งนี้ เขาจะออกเดินทางไปรับหน้าที่ยังกวนซีเต้า เขาจึงเดินทางไปยังจวนฟู่หมายพบปะสังสรรค์กับฟู่เสี่ยวกวน คาดมิถึงว่าบ่าวรับใช้ในจวนจะเอ่ยว่าเจ้าหมอนี่มิอยู่ที่จวน แต่ก็มิรู้เช่นกันว่าไปที่ใด

ส่งผลให้ฉินโม่เหวินรู้สึกเสียใจมากยิ่งนัก เดิมทีเขาต้องการให้ฟู่เสี่ยวกวนช่วยชี้แนะวิธีดำรงชีวิตของผู้คนและกลยุทธ์ทางการค้าเสียหน่อย คาดว่าคงต้องรอถึงปีหน้าเสียแล้ว

โชคดีที่ได้มาพบเจอกันในที่แห่งนี้ ดังนั้น ฉินโม่เหวินจึงเดินนำกลุ่มของตนเข้ามา

ในใจของสวี่หวยซู่รู้สึกสิ้นหวังกว่าผู้ใด จากประสบการณ์ที่สั่งสมมานานหลายปีนี้ การต้องพบเจอปัญหาและแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า ทำให้ได้สติขึ้นมา

เขายืดตัวตรง ยกมือขึ้นลูบเครา จากนั้นก็ดึงมือของแม่นางฝ่ายต้อนรับออก แล้วยิ้มให้กับฟู่เสี่ยวกวนพร้อมหันไปคารวะองค์หญิงสาม  วรรณกรรมและมารยาทคือแก่นแท้ของราชวงศ์หยู วันนี้ข้ามิมีธุระอันใดจึงตั้งใจเดินทางมาตรวจดูที่นี่เสียหน่อย เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้ ช่างรู้สึกดียิ่ง !  

ฉินโม่เหวินและคนอื่น ๆ ต่างก็พากันตกตะลึง ท่านเสนาบดีสวี่หมายความว่าเยี่ยงไร ?

อ่า… เขาดูแลกรมพิธีการ ดังนั้นจึงต้องมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรมและวรรณกรรมบ้าง ต้องรับรู้ถึงธรรมเนียมที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ท่านสวี่ช่างเอาใจใส่มากยิ่งนัก เหมาะสมที่จะเป็นแบบอย่างให้กับทุกคนยิ่ง

ดังนั้น ฉินโม่เหวินจึงคำนับสวี่หวยซู่แล้วกล่าวว่า  ใต้เท้าสวี่ช่างใส่ใจราษฎรเสียจริง โม่เหวินนับถือยิ่ง 

ใบหน้าอันเหี่ยวย่นของสวี่หวยซู่แดงก่ำขึ้นมาทันพลัน โชคดีที่ปกปิดไว้ได้ทัน จึงรีบเอ่ยขึ้นมาว่า  ท่านฉินเอ่ยชมเกินไปแล้ว ข้ารับเบี้ยหวัดจากฝ่าบาท ก็เพื่อคอยดูแลความเป็นอยู่ของราษฎร สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าควรกระทำอยู่แล้ว… เชิญพวกท่านตามสบายเถิด ข้ามิรบกวนแล้ว 

เมื่อกล่าวจบ เขาก็มองไปที่ฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นก็แสดงท่าทางจริงจังออกมา  เสี่ยวกวนเอ๋ย อย่าดื่มเสียจนเมามายล่ะ อย่าพาซินเหยียนกลับจวนดึกดื่นจนเกินไปล่ะ 

เขาหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างรีบร้อน ฟู่เสี่ยวกวนมองตามหลังสวี่หวยซู่ด้วยท่าทางตกตะลึง พลางคิดในใจว่าท่านลุงผู้นี้ช่างประหลาดเสียจริง ข้ายังมิทันได้เอ่ยกับเขาสักคำ เยี่ยงนั้นเขาพรวดพราดเข้ามาในห้องนี้เพื่ออันใดกัน ?

พอสวี่หวยซู่จากไปแล้ว ภายในห้องก็พลันครึกครื้นขึ้นมา

ฟู่เสี่ยวกวนเชิญคนกลุ่มใหม่เข้ามานั่งล้อมโต๊ะกลม ด้านแม่นางยิงฮวากำชับสาวใช้ให้เปิดสุราเทียนฉุน 1 ขวด แล้วรินให้แก่ทุกคน จากนั้นก็ยืนรับใช้อยู่ด้านข้าง

ฟู่เสี่ยวกวนแนะนำฉินโม่เหวินและคนอื่น ๆ ต่อเยียนเหลียงเจ๋อ ทั้งสองฝ่ายดื่มเพื่อทำความรู้จักกัน

เพียงแต่ฉินโม่เหวินรู้สึกแปลกใจยิ่ง ผลการเจรจานั้นทุกคนทราบดี ว่าฟู่เสี่ยวกวนได้ขูดเลือดขูดเนื้อแคว้นอี๋เยี่ยงไร ในสายตาของพวกตนเห็นว่าองค์รัชทายาทของแคว้นอี๋เสียเปรียบทุกทาง แน่นอนว่าต้องโกรธแค้นฟู่เสี่ยวกวนมากยิ่งนัก คาดมิถึงว่าในค่ำคืนนี้ องค์รัชทายาทจะทรงเชิญฟู่เสี่ยวกวนมาดื่มสังสรรค์ ช่างมิสมเหตุสมผลเอาเสียเลย !

หรือองค์รัชทายาทจะเป็นพวกโง่เง่ากัน ?

แน่นอนว่าพวกเขาล้วนมองข้ามเจ้าโง่นั้นไป แล้วพากันทักทาย ร่วมดื่มกับฟู่เสี่ยวกวนอย่างสนุกสนาน

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองจึงพบว่าเยียนเหลียงเจ๋อมีท่าทางอึดอัดใจ ที่สำคัญคือตนมีเรื่องสำคัญต้องกำชับกับอีกฝ่าย ทว่ามีผู้คนอยู่มากมายเช่นนี้ จะกล่าวออกมาได้เยี่ยงไร ดังนั้น ตนจึงตบลงที่บ่าของเยียนเหลียงเจ๋อเบา ๆ แล้วกล่าวว่า

 พี่เยียนจะเดินทางกลับแคว้นเมื่อใด ?  

 เช้าวันรุ่งขึ้น !  

 อ่า… เร็วไปหน่อย แต่รีบเดินทางก็ดี ท่านตามข้าออกมาสักหน่อยเถิด 

เมื่อกล่าวจบเขาก็ได้ลุกขึ้นแล้วเอ่ยกับฉินโม่เหวินว่า  พวกท่านเชิญดื่มกันตามสบาย ข้าขอตัวสนทนากับพี่เยียนสักครู่ 

สวี่ซินเหยียนเองก็ลุกขึ้น เดินตามฟู่เสี่ยวกวนไปติด ๆ เช่นกัน

หนิงหยู่ชุนมองดูแล้วก็หัวเราะขึ้นมา  แม่นางผู้นี้ พวกท่านรู้จักหรือไม่ ? นางมีนามว่าสวี่ซินเหยียน เป็นบุตรสาวของเสนาบดีสวี่ ลูกพี่ลูกน้องของฟู่เสี่ยวกวน…จากที่ข้าเห็นเกรงว่าเจ้าหมอนี่ได้ลงมือกับลูกพี่ลูกน้องของตนเสียแล้ว 

ฉินโม่เหวินสูดหายใจเข้า  แม่นางที่งดงามเหล่านี้ แต่ละคนล้วนถูกเจ้าหมอนั่นจัดการเสียหมด น่าสงสารตัวข้าอย่างแท้จริง อายุใกล้จะสามสิบเข้าไปแล้ว แต่ก็ยังอยู่ตัวคนเดียว เอาเถอะ ! มา ๆ ๆ ดื่ม ! อย่ามัวสนทนาเรื่องเศร้าใจเหล่านี้เลย 

ฟู่เสี่ยวกวนพาเยียนเหลียงเจ๋อออกมาจากประตู ยืนพิงราวระเบียงแล้วมองเยียนเหลียงเจ๋ออย่างจริงจัง  พี่เยียน ท่านจ่ายเงินแล้วจงกลับไปพักผ่อนเถิด อ่า… ข้ามีของดีจะมอบให้ !  

เขาหยิบปืนคาบศิลาและกระสุนหนึ่งถุงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ  ของสิ่งนี้ดาดว่าท่านคงเคยเห็นมันมาก่อน ข้าขอมอบให้ท่าน 1 กระบอก มันสามารถใช้ป้องกันตัวจากศัตรูได้ 

เยียนเหลียงเจ๋อรู้สึกดีใจมากยิ่งนัก นี่คืออาวุธที่น่าเกรงขาม !

เขารับไปแล้วเอ่ยถามว่า  เจ้ามิกลัวว่าแคว้นอี๋จะนำไปศึกษาแล้วทำเลียนแบบหรือ ?  

 ท่านกล่าวเช่นนี้มิถูก บัดนี้ทั้งสองแคว้นได้ลงนามในสัญญาเป็นพันธมิตรกันแล้ว สิ่งนี้เชิญท่านนำไปศึกษาได้ตามใจชอบ เพียงแต่ต้องจำเอาไว้ว่า…ท่านต้องขึ้นเป็นจักรพรรดิให้ได้เสียก่อน 

เยียนเหลียงเจ๋อเก็บปืนและกระสุนเอาไว้ เขาคำนับฟู่เสี่ยวกวนด้วยความเคารพจากใจจริง  ข้าเคยเข้าใจท่านฟู่ผิด ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ข้ามีอาวุธในมือแล้ว ขอให้ท่านฟู่รอฟังข่าวดีได้ในไม่ช้า !  

เขาหยิบเงินออกจากกระเป๋าเสื้อหนึ่งปึกแล้วยื่นให้กับฟู่เสี่ยวกวน  ข้ามิร่วมดื่มต่อแล้ว ไว้พบกันใหม่ !  

 ไว้พบกันใหม่ หวังว่าข้าจะได้ฟังข่าวดีของพี่เยียนในเร็ววัน !  

 รอให้ข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์ แล้วจะเชิญท่านฟู่มาดื่มด้วยกันให้หนำใจ !  

 อย่าลืมสตรีของแคว้นอี๋ที่กล่าวไว้ด้วย !  

 ฮ่า ๆ ๆ ๆ ! เมื่อถึงเวลา ข้าย่อมจัดหาสาวงามมากมายมาให้ท่านได้ตามใจชอบ เกรงว่าท่านฟู่จะปวดเอวเสียก่อน 

ฟู่เสี่ยวกวนเก็บเงินนั้นไว้ แล้วจับมือเยียนเหลียงเจ๋อ  เรื่องนี้ข้ามีความมั่นใจยิ่ง 

 เช่นนั้นก็ดี เอาล่ะ ข้าขอตัวก่อน !  

 ข้าขอส่งท่านเพียงเท่านี้ ขอให้เดินทางปลอดภัย !  

ตอนที่ 525 สวี่หวยซู่วัวสันหลังหวะ

ตอนที่ 525 สวี่หวยซู่วัวสันหลังหวะ

เมื่อได้ยินดังนั้น เยียนเหลียงเจ๋อก็เบิกตาโพลงด้วยอารามตื่นตกใจทันที

เห็นทีว่า ต้องมีเรื่องชู้สาวเป็นแน่ !

เมื่อสวี่ซินเหยียนได้ยินดังนั้น คิ้วของนางก็ขมวดเล็กน้อย เป็นไปได้หรือไม่ว่าสามีเคยทำเรื่องที่มิน่าให้อภัยกับแม่นางผู้นี้ ?

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า  แม่นางช่างน่าสนใจยิ่ง พี่เยียนกล่าวว่าเจ้าขับร้องได้ไพเราะ ประจวบเหมาะกับข้าได้มาในวันนี้ เจ้าจะขับร้องทำนองเพลงเพื่อพวกเราได้หรือไม่ ?  

ยิงฮวาลุกขึ้น โค้งคำนับอีกครา นางเข้าใจเรื่องระหว่างตนและฟู่เสี่ยวกวนแล้ว มันมิมีทางเป็นไปได้

หากฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยรั้งกันสักนิด นางคงจะอยู่ต่อ

แต่น่าเสียดายยิ่ง ท้ายที่สุดแล้วเขาก็มิรั้งตนเอาไว้เลย

ใช่ ! เขาสมรสไปแล้ว ที่เลือกทำงานนี้ก็เป็นความสมัครใจของนางเอง

พอคลายปมนี้ลงได้ ยิงฮวากลับรู้สึกผ่อนคลายอยู่มากโข จากนั้นจึงเกิดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า  เยี่ยงนั้น ข้าจะร้องเพลง ‘เหมยหนึ่งกิ่ง ประตูปิดฝนกระทบดอกสาลี่’ ที่คุณชายฟู่เป็นผู้ประพันธ์เจ้าค่ะ 

กวีบทนี้ ฟู่เสี่ยวกวนได้ประพันธ์ตอนที่อยู่ในราชวงศ์อู๋ และบัดนี้ก็ถูกสลักไว้เป็นลำดับที่หนึ่งบนหินเชียนเปยสือ

เยียนเหลียงเจ๋อเคยฟัง สวี่ซินเหยียนเองก็เคยได้ยิน มีเพียงฟู่เสี่ยวกวนที่แทบจะลืมไปแล้ว

ยิงฮวานั่งลงมีฉินวางอยู่เบื้องหน้า สตรีสองนางที่คอยถือโคมไฟได้แขวนมันไว้ที่ประตู หนึ่งคนหยิบกู่เจิง ส่วนอีกคนหยิบขลุ่ยยาว แล้วนั่งลงด้านข้างของยิงฮวา

เสียงฉินดังขึ้น เสียงกู่เจิงสอดประสาน เสียงขลุ่ยรับจังหวะ ทันใดนั้น เสียงร้องชั้นเซียนก็ดังขึ้นมา

…..

…..

เสนาบดีสวี่หวยซู่แห่งกรมพิธีการนั่งอยู่ในรถม้า ปากฮัมเพลงขณะเดินทางมายังหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง

วันนี้ช่างสบายใจเสียจริง ๆ

ฟู่เสี่ยวกวน เพียงลงมือก็ประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ได้ ตนก็พลอยได้รับคำชมจากฝ่าบาทไปด้วยเช่นกัน

ภายในกระเป๋ายังคงมีตั๋วเงิน 1,000 ตำลึงที่หลานชายเคยมอบให้ ทว่า ‘บุตรี’ ผู้นั้น มิเคยกินข้าวของจวนสวี่เลยสักมื้อ

เงินนี้ถือว่าใสสะอาด ถือว่าเป็นค่าปิดปากจากหลานชาย

เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่มิได้มาเยือนหอกั๋วเซ่อเทียนเซียงเพื่อฟังแม่นางยิงฮวาขับร้อง วันนี้มีเวลาว่าง จึงอยากฟังนางขับร้องไปโดยปริยาย

ส่วนนางจะขับร้องเพลงใด ย่อมมิสำคัญ

หลังลงจากรถม้า สวี่หวยซู่ก็ได้ยืนอยู่เบื้องหน้าของป้ายหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง เขาหันรีหันขวางมองไปรอบด้าน เกรงว่าจะถูกแม่เสือที่จวนพบเจอเข้า

เพื่อความปลอดภัย ตนจึงสวมหมวก ดึงปีกทั้งสองด้านลงมา พยายามปกปิดใบหน้าให้ได้มากที่สุด

หลังจากนั้นก็สอดมือประสาน โค้งลำตัว และเดินไปทางห้องโถงใหญ่ของหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง

ด้วยภาพลักษณ์นี้ จึงมิมีผู้ใดทราบว่าเขาคือเสนาบดีแห่งกรมพิธีการ

เขารีบเดินผ่านห้องโถงใหญ่อันวุ่นวาย ขึ้นไปบนชั้นสอง ใจที่กระวนกระวายจึงค่อย ๆ สงบลง

แม่นางที่คอยต้อนรับแขกอยู่บนชั้นสองเอียงศีรษะพลางชำเลืองมอง… คนผู้นี้มิเหมือนคนดีเอาเสียเลย สวมชุดสีฟ้าที่ดูเชย แล้วยังสวมหมวกแบบนั้นอีกด้วย เหตุใดจึงดูเหมือนลุงหลี่พ่อครัวที่อยู่ในโรงครัวกัน…

ชั้นสองล้วนเป็นห้องส่วนตัวทั้งสิ้น แม่นางบนชั้นสองล้วนได้รับความนิยมเป็นสิบอันดับแรกของหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง แต่ดูแล้วท่านลุงผู้นี้มิมีเงินพอที่จะจ่ายไหว

ดังนั้น แม่นางที่คอยรับแขกจึงเดินเข้ามาขวางสวี่หวยซู่เอาไว้ นางกล่าวยิ้ม ๆ ว่า  ท่านลุง ท่าน…มาผิดที่หรือไม่เจ้าคะ ?  

สวี่หวยซู่ชะงักลงทันพลัน ท่านลุงเจ้าสิ ! ข้าดูชราถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ?

 ข้าต้องการมาที่นี่ 

 มิทราบว่าท่านลุงถูกใจแม่นางคนใดเจ้าคะ ?  

 แม่นางยิงฮวา 

แม่นางฝ่ายต้อนรับเมื่อได้ยินดังนั้น นางจึงจ้องมองไปที่สวี่หวยซู่ ส่วนสวี่หวยซู่ที่กลัวโดนจับได้จึงหันหน้าหนีไปอีกทางทันที

ทันใดนั้น นางก็เข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้ง นางสะบัดผ้าเช็ดหน้าในมือ เชิดคางขึ้นแล้วกล่าวอย่างดูแคลนว่า  ท่านลุง แม่นางยิงฮวาคือลำดับต้น ๆ ของที่นี่ ท่านเข้าใจความหมายของลำดับต้น ๆ หรือไม่ ?  

สวี่หวยซู่จ้องแม่นางผู้นั้นตาเขม็ง ข้ามาที่นี่เพื่อมาหาลำดับต้น ๆ เด็กสาวผมเปียผู้นี้ช่างตาสุนัขและชอบดูถูกผู้อื่นเสียจริง

หากข้าเผยตัวตนออกไป เจ้าคงได้ตกใจจนตายเป็นแน่ !

ทว่าเยี่ยงไรเสียก็มิสามารถเผยตัวตนออกไปได้ สวี่หวยซู่ทราบถึงธรรมเนียมของหอนางโลมนี้ดี คงมิได้คิดว่าข้ามิมีเงินหรอกนะ ?

มือที่ควานอยู่ในแขนเสื้อหยิบตั๋วเงินได้ 2 ใบ หัวใจพลันโลดแล่นอย่างถึงที่สุด เงินนั้นเปรียบดุจไตของบุรุษอย่างแท้จริง เมื่อมีมันอยู่ข้างกาย ความกล้าก็จะมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยม !

ในอดีต เงินในแขนเสื้อของเขานั้นมีมิมาก เขาได้แต่สั่งสุราหนึ่งจอกกับถั่วหนึ่งจานเท่านั้น นั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่และลอบมองแม่นางยิงฮวาจากที่ไกล ๆ ทว่าวันนี้ข้ามีเงิน 1,000 ตำลึง เยี่ยงนั้นต้องไปยังห้องส่วนตัวเพื่อรับฟังอย่างรื่นรมย์เสียแล้ว

ดังนั้น เขาจึงหยิบตั๋วเงินออกมา 1 ใบ เผยให้เห็นหนึ่งมุม  ลุงเยี่ยงข้าก็มีเงิน !  

เพียงแม่นางที่ต้อนรับได้เห็นว่าสิ่งนั้นคืออะไร สายตาก็พลันแปรเปลี่ยน ทันใดนั้นนางก็เก็บสีหน้าดูแคลนกลับคืน ชั่วพริบตาก็แสดงออกมาว่าท่านลุงผู้นี้ช่างร่ำรวยมากยิ่งนัก แต่ทว่าเยี่ยงไรเสีย… วันนี้แม่นางยิงฮวาก็ถูกจับจองไปแล้ว

นางยิ้มสดใส ยื่นมือไปจับแขนเสื้อของสวี่หวยซู่ แล้วใช้น้ำเสียงออดอ้อนกระซิบที่ข้างหู  เงินจำนวนนี้… ข้าน้อยคิดว่าไปที่ศาลาหลิงหลงจะดีกว่า แม่นางหลิงหลงก็เป็นที่นิยมเช่นกัน เมื่อเทียบกับแม่นางยิงฮวาแล้วดูมีความเป็นผู้ใหญ่และเปี่ยมเสน่ห์ยิ่งกว่า แต่ทว่าก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ท่านไปลิ้มลองดูก่อนดีหรือไม่ รับรองว่าท่านจะต้องเพลิดเพลินจนลืมทางกลับ สำราญจนลืมจวนเป็นแน่ 

เมื่อสวี่หวยซู่ได้ยินดังนั้น ก็เมินเฉยต่อแม่นางหลิงหลงทันที ข้าเป็นผู้สูงส่งหรือว่านางผู้นี้ยังคิดว่าข้ามาเพื่อสำราญอารมณ์เท่านั้นกัน ?

ดูแล้วเงินคงยังมิมากพอ เหตุใดแม่นางยิงฮวาถึงแพงเยี่ยงนี้ ?

เขามิได้เอะใจเลยว่าหงหลูซื่อในวันนี้ ถูกเยียนเหลียงเจ๋อกับฟู่เสี่ยวกวนครอบครองไปแล้ว

ดังนั้น เขาจึงหยิบตั๋วเงิน 2 ใบออกมา แสดงมันต่อหน้าแม่นางที่เข้ามาต้อนรับ  ข้าต้องการแม่นางยิงฮวา !  

แม่นางผู้นี้ได้เผชิญกับความยุ่งยากเสียแล้ว รอยยิ้มลำบากใจได้แสดงออกบนใบหน้า ท่านลุงผู้นี้ดูแล้วเป็นคนโง่เขลาที่มีเงินเยอะ ต้องคิดหาวิธีทำให้เขาอยู่ที่นี่ต่อให้ได้

เพียงสวี่หวยซู่ได้เห็นสีหน้าของนางก็ยิ่งตกตะลึง มารดาเจ้าเถอะ ! นี่ยังมิพออีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

เงิน 1,000 ตำลึงเชียวนะ !

แม่นางยิงฮวาคือหยกที่ผ่านการเจียระไนมาหรือเยี่ยงไรกัน ?

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นตรงบันไดที่นำพาขึ้นมาสู่ชั้นสอง และมีเสียงสนทนาตามมา สวี่หวยซู่จึงหันไปมอง…

มารดาเจ้าสิ !

ฉินโม่เหวิน ฮั่วหวยจิ่น รวมถึงหนิงหยู่ชุนได้พาสตรีจำนวนหนึ่งขึ้นมายังชั้นสอง คาดมิถึงว่าหนึ่งในนั้นคือองค์หญิงสาม หยูชิงหลาน !

เป็นไปได้เยี่ยงไร !

ให้พวกเขาพบมิได้เป็นอันขาด !

หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป แม้ว่าจะมิส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตน แต่ทว่าหากแม่เสือที่จวนได้ยินเข้าย่อมมิใช่เรื่องดีเป็นแน่

ดังนั้น สวี่หวยซู่จึงหันหน้าหนีแล้วเดินออกมา แม่นางที่คอยต้อนรับก็ตามหลังมาด้วย  ท่านลุง… ท่านลุงเจ้าคะ… 

ลุงกับเจ้าสิ !

สวี่หวยซู่รู้สึกชาไปทั้งร่าง พวกฉินโม่เหวินขึ้นมาบนชั้นสองแล้ว ให้ตายเถอะ ! หรือจะกระโดดลงอาคารดี ?

กระดูกนี้จะหักมิได้ สวี่หวยซู่จึงเดินอย่างเร่งรีบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องเพลงแสนรื่นหูดังมาจากห้องที่อยู่ด้านหน้า เขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เลือกสาวเท้าไปถึงหน้าประตู จากนั้นก็รีบเปิดประตูเข้าไป…

ซ่อนตัวไว้ชั่วคราว ให้กลุ่มของฉินโม่เหวินผ่านไปเสียก่อน

ส่วนคนที่อยู่ในห้องนี้คือผู้ใดกัน ?

เมืองจินหลิงกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ แม้ข้าจะมีตำแหน่งเป็นถึงเสนาบดีกรมพิธีการ คงมิถึงกับบังเอิญว่าคนที่อยู่ด้านในจะเป็นคนรู้จักหรอกนะ

เขาก้าวผ่านบานประตูนี้เข้าไป ยังมิทันได้มองว่าคนที่นั่งอยู่ด้านในคือผู้ใดก็รีบหันหลังแล้วปิดประตูทันที จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย ผ่านไปชั่วครู่เขาจึงหันกลับไปเพื่อที่จะขอโทษผู้ที่อยู่ด้านใน…

ทันใดนั้นเสียงบรรเลงดนตรีก็หยุดลง ดวงตาของเขาพลันเบิกโพลง

ฟู่เสี่ยวกวน !

เหตุใดเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน ?

ตอนที่ 524 ยิงฮวา

 ชีวิตของข้าอยู่ที่ข้าหาใช่นภากำหนด ! เมื่อพบเจอกันอีกครา ข้าจะเรียกท่านว่าฝ่าบาทและเปี่ยมไปด้วยความเคารพ !  

ประโยคนี้ของฟู่เสี่ยวกวน เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจยิ่งกว่าปืนใหญ่หงอีเสียอีก !

มันดังก้องอยู่ในหูของเยียนเหลียงเจ๋อ และได้ฝังรากลึกลงไปในจิตใจ

ชีวิตของเราขึ้นอยู่กับตัวเรามิใช่นภากำหนด !

ข้านั้นเป็นองค์รัชทายาท เดิมทีก็เป็นว่าที่องค์จักรพรรดิอยู่แล้ว !

เหตุใดข้าต้องใช้ชีวิตโดยการคอยสังเกตสีหน้าและอารมณ์ของเขาด้วย ? หากฆ่าเขาเสีย ตำแหน่งจักรพรรดิแน่นอนว่าต้องตกเป็นของข้า สิ่งที่เรียกว่าประวัติศาสตร์นั้นช่างโสมม เมื่อถึงเวลานั้นหากตนต้องการจะกระทำสิ่งใด ย่อมมิมีผู้ใดกล้าโต้แย้ง !

ตนใช้เพียงชั่วอึดใจเดียวในการตัดสินใจ แววตามุ่งมั่น รุ่มร้อน จากนั้นจึงยกจอกสุราขึ้น  คำแนะนำของท่านฟู่ช่างเสริมพลังได้ดียิ่ง ! แม้ว่าข้าจะตกตายไป ก็ต้องตายอย่างหนักแน่นดั่งเขาไท่ซาน !  

ไอ้งั่งติดกับดักของข้าจนได้ ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะเหอะ ๆ  ความรุ่งโรจน์นั้นเปรียบดั่งหมอกควัน สักวันต้องจางหาย แต่ผลงานที่ทิ้งไว้จะยังคงอยู่ชั่วนิจนิรันดร์ ! ผลงานชิ้นโตวางอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว ข้าขออวยพรให้ท่านเดินทางกลับแคว้นโดยสวัสดิภาพ และเขียนประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ให้แก่แคว้นอี๋ ! ขอดื่มให้ท่านเพื่อเฉลิมฉลองความสำเร็จที่ใกล้จะมาถึงนี้ !  

 ขอบคุณในคำอวยพรของท่านฟู่ หากมีวันนั้น ข้าจะเชิญท่านไปยังเมืองไท่หลิน…  เขาโค้งกายลงแล้วยิ้ม และกล่าวต่อว่า  ท่านฟู่คงเคยได้ยินว่าสตรีแคว้นอี๋นั้นมีความจงรักภักดี เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะพาท่านไปชมทักษะการแสดงของสตรีแห่งแคว้นอี๋ 

 ฮ่า ๆ ๆ… คนที่เข้าใจข้า มีเพียงท่านเท่านั้น !  

 ใต้เท้าเปียน เชิญแม่นางยิงฮวาเข้ามา 

 พ่ะย่ะค่ะ  พอเปียนมู่หยูเดินออกจากห้องไป เยียนเหลียงเจ๋อจึงกล่าวออกมาว่า  หากกล่าวถึงเรื่องความนิรันดร์ ขอบอกตามตรงว่าช่วงนี้ข้าได้ไปยังหลานถิงจี๋มาถึงสามครา กวีของท่านฟู่ได้จารึกไว้บนหินเชียนเปยสืออย่างสง่างาม จากที่ข้ามองดูแล้ว นี่เป็นความสามารถที่คนในอดีตและอนาคตมิอาจจะเทียบทานได้ ท่านฟู่ได้จารึกประวัติศาสตร์ไว้ชั่วนิรันดร์สำเร็จแล้ว ! ข้านับถือท่านยิ่งนัก 

สวี่ซินเหยียนหันมามองฟู่เสี่ยวกวน ที่หลานถิงจี๋ นางก็เคยไปเยือนมาก่อน กวีและบทความของฟู่เสี่ยวกวนนางเองก็เคยอ่าน แต่ตัวเขา…จากหลายวันมานี้ นางยิ่งมองยิ่งสงสัยว่ากวีและบทความเหล่านั้นเขาได้เขียนเองหรือไม่

ในแต่ละวัน เขามัวแต่ครุ่นคิดว่าจะหาเงินเยี่ยงไรดี จะหลอกล่อผู้อื่นเยี่ยงไร จะจัดการกับผู้อื่นเยี่ยงไร

เขาเหมือนบัณฑิตตรงที่ใดกัน ?

หากนางมิรู้มาก่อนว่าบทกวีเหล่านั้นเป็นผลงานของฟู่เสี่ยวกวน นางคงคิดว่าเขาเป็นพวกอันธพาลที่มีความสามารถเป็นแน่

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มออกมาอย่างถ่อมตน แต่ในใจกลับคิดว่า ประโยคเหล่านี้ควรใช้กับคนตายไปแล้วจึงจะเหมาะสม ! เจ้าหมอนี่มิมีวัฒนธรรมเอาเสียเลย!

 ข้ามิได้เป็นผู้ถูกจารึกไว้ชั่วนิรันดร์หรอก สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเพราะข้าว่างมิมีอันใดทำ พี่เยียนอย่าได้นำมาใส่ใจ ข้าต่างหากที่หวังว่าท่านจะถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์ 

เยียนเหลียงเจ๋อสูดลมหายใจเข้า ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที  การกลับแคว้นในครานี้ หากสำเร็จ ข้าจะสามารถเป็นผู้สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ แต่หากล้มเหลว… 

 คนเรานั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเชื่อมั่นในตนเอง ! จากความสามารถของพี่เยียน ข้าคาดว่าต้องประสบผลสำเร็จเป็นแน่ ! มา ๆ ๆ ข้าขอดื่มให้ท่านอีกหนึ่งจอก อวยพรให้ท่านประสบผลสำเร็จโดยราบรื่น !  

 ขอให้สมพรปาก !  

ทั้งสองเพิ่งจะได้ดื่มสุราลงท้อง ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกอีกครา

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปทางเสียงนั้น จึงได้พบกับสตรีที่สวมใส่ชุดสีเขียวอยู่ 2 นาง เดินถือโคมไฟที่ทำขึ้นมาอย่างประณีตตรงเข้ามา

นางทั้งสองหยุดอยู่ตรงทางเข้าประตูแล้วโค้งตัวลง

จากนั้น ก็ได้ปรากฏสตรีนางหนึ่งขึ้นที่หน้าประตู

นางสวมอาภรณ์สีขาวปักลาย บริเวณเอวมีเชือกสีฟ้าผูกเอาไว้อยู่ ทำให้เอวบอบบางนั้นยิ่งบางลงกว่าเดิม ในขณะเดียวกันก็เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มเด่นชัดมากยิ่งขึ้น

ในมือของนางถือผ้าเช็ดหน้าปักลายสีแดง ผูกผ้าสีเขียวอ่อนไว้บนศีรษะ ลูกปัดสีทองแกว่งไปมาตัดกับผมสีดำขลับของนาง

นางยกผ้าเช็ดหน้าปิดปากแล้วยิ้มผ่านคิ้วกับแววตา ดวงตาของนางช่างส่องประกายแวววาวยิ่ง นางมองมาทางผู้คนที่นั่งอยู่ในห้อง

ต่อจากนั้นก็ได้ส่งเสียง  หา !   ออกมา

ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง ฟู่เสี่ยวกวน !

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน… ยิงฮวา ? สตรีนางนี้มิได้อยู่ที่เมืองกวนหยุนหรอกหรือ ?

นางเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นหลิวมิใช่หรือ ?

เหตุใดจึงตกอยู่ในที่นั่งลำบากเช่นนี้กัน ?

หรือว่าที่เมืองกวนหยุนจะเกิดเรื่องขึ้นกัน มีเรื่องเกิดขึ้นกับสถานทูตของแคว้นหลิวเยี่ยงนั้นหรือ ?

ระยะเวลาอันสั้นนี้ ยิงฮวากลับครุ่นคิดมากมาย ฟู่เสี่ยวกวนเองก็เช่นกัน เพียงแต่ทั้งสองมิได้คิดตรงกัน

ยิงฮวาคิดไปว่า คนที่คุณชายเยียนเชิญมาคือฟู่เสี่ยวกวนนี่เอง ! ในที่นี้นางได้เห็นฟู่เสี่ยวกวนอีกครา ! ช่างเป็นความสุขที่มาเยือนโดยมิทันตั้งตัว

แต่ฟู่เสี่ยวกวนหาได้คิดเช่นนั้นไม่ เขาคิดไปถึงเรื่องที่มิดีเท่าใดนัก

ดังนั้น เขาจึงขมวดคิ้วมุ่น แม่นางยิงฮวาก้าวเข้ามา สายตาของนางมองไปยังใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวน

เยียนเหลียงเจ๋อเห็นดังนั้นจึงลอบคิดว่า… ทั้งสองคนมีความลับต่อกันเยี่ยงนั้นหรือ ?

คิ้วของฟู่เสี่ยวกวนค่อย ๆ คลายออก เขามิได้เห็นความโศกเศร้าบนใบหน้าของนาง แต่กลับรู้สึกเหมือนมีความสุขที่ได้พบสหายจากต่างแดน

 คารวะคุณชายฟู่ !  

ยิงฮวาทำความเคารพ ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มแล้วกล่าวว่า  คิดมิถึงจริง ๆ ว่าเป็นเจ้า 

 ยิงฮวาก็คิดมิถึงเช่นกันว่าคุณชายฟู่จะมาเยือน 

เยียนเหลียงเจ๋อมองซ้ายมองขวา เอ่อคือ… คืนนี้เขาเป็นเจ้าของงานมิใช่หรือ ? เดิมทีแม่นางยิงฮวาควรเข้ามาทักทายเขาก่อนเป็นคนแรก แต่บัดนี้ นางมิได้แม้แต่ชายตามองเขาเลยด้วยซ้ำ…

เงินที่เสียไป เยียนเหลียงเจ๋อรู้สึกเสียดายยิ่ง

 ทั้งสองรู้จักกันด้วยหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าแล้วยื่นมือออกไป  เชิญแม่นางนั่งลงก่อน 

หลังจากนั้น จึงหันมาอธิบายกับเยียนเหลียงเจ๋อว่า  เมื่อคราที่อยู่ในเมืองกวนหยุนแห่งราชวงศ์อู๋ พวกเราเคยพบเจอกันมาก่อน 

โชคดีที่เป็นเพียงเคยพบเจอเท่านั้น

เยียนเหลียงเจ๋อสบายใจขึ้นมามิน้อย ส่วนยิงฮวาเพิ่งตั้งสติได้ นางเข้าใจดีว่าวันนี้ตนรับบทเป็นอะไร

นางจึงยกแขนเรียวขาวราวหยกขึ้นมารินสุราให้กับเยียนเหลียงเจ๋อ ฟู่เสี่ยวกวน และสวี่ซินเหยียน นางยกจอกสุราขึ้นแล้วยิ้มให้เยียนเหลียงเจ๋อ  ขอบพระคุณคุณชายที่สนับสนุนข้าในวันนี้ ยิงฮวารู้สึกยินดีและมีความสุขยิ่ง จอกนี้ขอดื่มให้แก่ทุกท่าน เพื่อแสดงถึงคำขอบคุณที่มาจากใจ 

สวี่ซินเหยียนลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยกสุราขึ้นดื่มกับพวกเขา

ยิงฮวารินสุราอีกครา แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า  นับตั้งแต่วันที่เดินทางออกจากเมืองกวนหยุนก็เป็นเวลา 9 เดือนแล้ว ตอนที่งานชุมนุมวรรณกรรมสิ้นสุดลง ข้าน้อยคิดว่าคุณชายฟู่จะเดินทางไปยังทะเลสาบสือหลี่เสียอีก แต่น่าเสียดายที่ข้ามิได้พบท่าน

หลังจากได้ยินเรื่องหิมะถล่ม ข้าน้อยก็โศกเศร้ายิ่ง ได้แต่คร่ำครวญโทษว่าฟ้าดินอิจฉาท่าน แต่เมื่อได้ยินว่าท่านปรากฏตัวขึ้นที่เมืองจินหลิง จึงได้เข้าใจว่าเบื้องบนได้ปกปักรักษาท่านอย่างแท้จริง

ข้าน้อยจึงเดินทางจากเมืองกวนหยุนมายังจินหลิง บัดนี้ เป็นเวลา 1 เดือนพอดี เดิมทีการเดินทางมาเมืองจินหลิง เพื่อต้องการตามหาคุณชายฟู่ แต่ระหว่างทางได้ยินว่าท่านได้สมรสไปแล้ว

ดังนั้น ข้าจึงเดินทางมาที่แห่งนี้ เดิมทีตั้งใจว่าหลังจากรวบรวมเงินได้ครบก็จะเดินทางกลับเมืองกวนหยุนทันที ทว่าต่อมาก็ได้เปลี่ยนเเปลงความคิด… 

ยิงฮวามองไปทางฟู่เสี่ยวกวนแล้วฝืนยิ้มออกมา นางยกจอกสุราขึ้นแล้วกล่าวว่า  ขออวยพรให้ท่านมีความสุขในชีวิตสมรส !  

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ยกจอกสุราขึ้นเช่นกัน  ขอบใจมาก เพียงแต่ มิทราบว่าแม่นางเปลี่ยนความคิดอันใด ?  

ยิงฮวาดื่มสุราไปหนึ่งจอก ขมวดคิ้วมุ่น ริมฝีปากแดงเรื่อเริ่มขยับ  ข้าน้อยจะกลับแคว้น 

 กลับไปเพราะเหตุอันใดกัน ?  

 ท่านมีครอบครัวแล้ว ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่ออันใดอีกกัน ?  

ตอนที่ 523 ตัดรากถอนโคน

หอกั๋วเซ่อเทียนเซียงตั้งอยู่ข้างหยี่ฮวาถาย

เป็นอาคารหนึ่งในชุมชนที่สร้างขึ้นมาอย่างเรียบง่ายแต่ดูสวยมีระดับ มีบ่อน้ำจากหินจำลอง ศาลาที่งดงาม เค้าโครงมีแบบอย่างมาจากเจียงหนาน สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในความละเอียดอ่อนเหล่านี้

ในยามที่ฟู่เสี่ยวกวนกับสวี่ซินเหยียนมาถึง แสงไฟจากบ้านเรือนในเมืองต่างก็สว่างโร่ โคมไฟสีแดงด้านนอกซุ้มประตูหอกั๋วเซ่อเทียนเซียงก็สว่างขึ้นมาแล้วเช่นกัน

ในยามนี้ ยิงฮวากำลังแต่งหน้าอยู่เบื้องหน้ากระจก

นางได้ยินจากพี่สาวโจวผู้เป็นแม่เล้ากล่าวว่าวันนี้นางถูกคุณชายเยียนจองตัวเอาไว้แล้ว กล่าวว่าต้องการรับรองแขกคนสำคัญยิ่ง… คุณชายเยียนผู้นี้เคยมาที่กั๋วเซ่อเทียนเซียงสองครา เขาจ่ายเงินอย่างฟุ่มเฟือยทุกคราที่มา เห็นได้ชัดว่าเป็นคุณชายมาจากตระกูลใหญ่

แน่นอนว่าที่ยิงฮวาเดินทางจากราชวงศ์อู๋มายังแคว้นหยู และขายความสามารถอยู่ที่กั๋วเซ่อเทียนเซียงแห่งนี้ ก็เพื่อเงินทั้งสิ้น

นางลอบออกมาจากเมืองกวนหยุน ได้นำเงินติดตัวมาด้วยและใช้ไปจนหมดแล้ว หลังจากมาถึงเมืองจินหลิงจึงได้พบว่าตนอยู่เพียงลำพังในต่างแดน

นางเคยคิดที่จะไปหาฟู่เสี่ยวกวน แต่ก็ได้ละทิ้งความคิดนี้ไป… ฟู่เสี่ยวกวนและนางมีวาสนาเพียงพบหน้าเท่านั้น มิได้สนิทชิดเชื้อ การไปเยือนถึงหน้าประตูจวน ย่อมมิเหมาะสม

ดังนั้นนางจึงอาศัยรูปลักษณ์ที่งดงามและเสียงร้องอันไพเราะของตนเข้ามายังหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง ใช้ระยะเวลาเพียง 1 เดือนก็ได้ขึ้นเป็นดาวเด่นของร้าน

แคว้นหลิวเองก็มีนักร้อง นางทราบว่าสถานะของนักร้องนั้นช่างต่ำต้อยยิ่ง ที่คิดเอาไว้คือเก็บเงินอีกเพียง 1 เดือน นางก็จะมีเงินถึง 500 ตำลึงแล้ว

นางมิได้ขายตัวให้กับหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง สถานะของนางถือเป็นอิสระ รอมีเงินจนเพียงพอแล้ว นางก็จะกลับเมืองกวนหยุนทันที

เพราะนางได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับฟู่เสี่ยวกวนมามากมาย เขาสมรสแล้ว ตบแต่งกับสตรีที่งดงามราวกับดอกไม้หยก

นางจึงได้ล้มเลิกความคิด กลบฝังไว้ในก้นบึ้งของจิตใจ

ในขณะเดียวกัน นางก็รู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมากที่ตั้งตารอให้ฟู่เสี่ยวกวนมายังที่นี่ เพียงได้พบหน้าเขา สามารถร้องเพลงที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ให้เจ้าตัวได้ฟังสักครา

นักวรรณกรรมมิใช่ว่าชอบเยี่ยงนี้หรอกหรือ ?

แต่นางรอมาได้ 2 เดือนแล้ว กลับมิเคยเห็นคุณชายฟู่มาเหยียบที่นี่เลยสักครา

เขาเป็นคนที่ยุ่งมากอย่างแท้จริง

ในวันนี้ยังได้เป็นขุนนางใหญ่ขั้นสามของราชวงศ์หยู ทั้งยังเป็นหัวหน้ากรมการค้า

ยิงฮวาไม่เข้าใจว่ากรมการค้าคือสิ่งใด คาดว่าคงเกี่ยวข้องกับการค้า ในเมื่อเขาเป็นหัวหน้าของกรมใหม่นี้ ย่อมมีงานยุ่งอยู่ทุกวัน

แต่ก็น่าเสียดายยิ่ง ที่สุดท้ายก็มิสามารถพบหน้าเขาได้อีกสักครา

โชคดีแล้วที่มิได้พบเจอ

…..

…..

ฟู่เสี่ยวกวนพาสวี่ซินเหยียนเดินเข้าไปในหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง สวี่ซินเหยียนค่อนข้างตื่นเต้น นางสวมผ้าคลุมหน้าแล้วมองไปทางฟู่เสี่ยวกวน ทันใดนั้นก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า  สถานที่แบบนี้ ข้าค่อนข้างมิสะดวกใจที่จะมาเยือน ให้ข้าไปรอที่รถม้าดีกว่าหรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม  มิได้ หน้าที่ของเจ้าคือรักษาความปลอดภัยให้กับข้า หากประเดี๋ยวมีคนลอบสังหารข้าขึ้นมา เจ้าจะช่วยข้าได้เยี่ยงไร ?  

สวี่ซินเหยียนตระหนักได้ถึงเหตุผล จึงมิกล้ากล่าวอันใดต่อไปอีก ทั้งสองจึงเดินเข้าไปด้านใน

เยียนเหลียงเจ๋อได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดี ในยามนี้กำลังรออยู่ ณ ห้องโถงใหญ่พร้อมกับเปียนมู่หยู

หลังจากการเจรจาเสร็จสิ้น พวกเขาก็ได้กลับมายังโรงเตี๊ยม หารือกันถึงสถานการณ์ที่ต้องเผชิญหลังกลับแคว้นอี๋ และได้ข้อสรุปแล้ว เยียนเหลียงเจ๋อเขียนสาส์นและไหว้วานคนสนิทให้เดินทางออกจากจินหลิงไปในวันนี้ ให้ควบอาชาไปยังเมืองหลวงของแคว้นอี๋

ดังนั้น ความกังวลของตนในยามนี้จึงผ่อนคลายลงมามากแล้วเช่นกัน

ในยามที่ฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เขาก็ได้ลุกขึ้นและทำท่าคาราวะด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม  ท่านเสี่ยวกวน ให้ข้ารอเสียเนิ่นนาน มา ๆ ๆ เชิญไปห้องส่วนตัวที่ชั้นบน 

ฟู่เสี่ยวกวนโค้งคารวะแล้วหัวเราะร่า  เกรงใจพี่เยียนแล้ว ขอกล่าวอย่างมิกลัวพี่เยียนหัวเราะเยาะ หอกั๋วเซ่อเทียนเซียงแห่งนี้ ข้าเพิ่งมาเป็นคราแรก หงซิ่วจาวก็ถูกเผาจนมอด หอนี้จึงเป็นที่นิยมขึ้นมามาก 

ทั้งสองเดินขึ้นไปยังห้องส่วนตัวชั้นบน เยียนเหลียงเจ๋อค่อนข้างอึดอัด ลอบคิดว่าที่คนผู้นี้เอ่ยถึงหงซิ่วจาวมีความหมายอันใดซ่อนอยู่หรือไม่ ?

เดินเข้าไปในประตูที่มีกลิ่นอายโบราณ แล้วนั่งลงด้านข้างของฟู่เสี่ยวกวน และได้เอ่ยอย่างปลงตกยิ่งนักออกไป  หงซิ่วจาวถือเป็นสัญลักษณ์ของแม่น้ำฉินหวาย เมื่อวันนี้มิมีอยู่แล้วก็น่าเสียดายเล็กน้อย ข้าได้ยินมาว่าอาจารย์หูฉินหูมิได้ถูกทำร้าย คาดว่าการสร้างหงซิ่วจาวขึ้นมาใหม่คงมิใช่ปัญหา 

ฟู่เสี่ยวกวนมองซ้ายแลขวา ทันใดนั้นก็เข้าประชิดใบหูของเยียนเหลียงเจ๋อแล้วกระซิบกระซาบด้วยท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ  พี่เยียน สตรีที่อยู่ข้างกายนางนั้น ท่านมิได้ช่วยออกมาจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เยียนเหลียงเจ๋อใจกระตุก ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา  ท่านฟู่น่าจะทราบดีอยู่แล้ว คืนนั้นหรงเอ๋อร์ได้เชิญท่านไปร่วมงานเลี้ยงที่หงซิ่วจาว ในยามที่เห็นผู้ร้ายกำลังวางเพลิง หรงเอ๋อร์ก็ได้เสียชีวิตอยู่กลางกองไฟแล้ว วิญญาณของนางได้กลับเขาเซียนไปแล้ว 

 เฮ้อ…  ฟู่เสี่ยวกวนตบบ่าของเยียนเหลียงเจ๋ออย่างเห็นอกเห็นใจ  น่าเสียดายยิ่ง ชะตากรรมของสตรีที่งดงามช่างแสนสั้น เรื่องในคืนนั้นเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ผู้ร้ายปรี่มาทางข้าทว่าพัวพันไปถึงนาง

พี่เยียนเอ๋ย ท้ายที่สุดคนเราก็ต้องตาย แต่การตายนั้นต้องมีความพิถีพิถัน 

เยียนเหลียงเจ๋อคิ้วขมวด  คำเอ่ยนี้หมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?  

 ความตายของมนุษย์ มีเบาดั่งขนนก มีหนักดั่งเขาไท่ซาน ความตายของแม่นางผู้นั้น เบาดั่งขนนก แต่ข้าหวังว่าหลังจากพี่เยียนกลับแคว้นไปแล้ว เมื่อจะตาย ก็ต้องหนักดั่งเขาไท่ซาน !  

เยียนเหลียงเจ๋อจ้องฟู่เสี่ยวกวน ใบหน้าพลันมืดครึ้มขึ้นมา  เจ้ากล่าวมิน่าฟังเลย 

ฟู่เสี่ยวกวนยักไหล่  คำสัตย์มิรื่นหู…  เขามองไปทางเยียนเหลียงเจ๋อ แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า  ตามความคิดของข้า นโยบายของพี่เยียนในตอนนี้จะนำไปทูลถวายต่อองค์จักรพรรดิหลังจากที่กลับแคว้นไป กล่าวว่าในตอนนี้แคว้นอี๋ไร้กำลังจะก่อสงครามกับแคว้นหยู ดังนั้นจึงยกที่ดินให้เพื่อเป็นการชดเชย และเสนอนโยบายหนึ่งให้แก่องค์จักรพรรดิ ซึ่งก็คือการยึดแคว้นฮวง 

เยียนเหลียงเจ๋อขมวดคิ้วมุ่น ลอบคิดว่าคนผู้นี้ได้จับคนสนิทของตนไว้ใช่หรือไม่ ?

แต่ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้กล่าวต่อไปว่า  ถึงแม้ก่อนกลับแคว้น พี่เยียนจะให้เหล่าขุนนางที่มีใจภักดีสร้างแรงผลักดันขึ้นมา ให้องค์จักรพรรดิและขุนนางค่อย ๆ ทราบถึงผลลัพธ์นี้ ท่านมองว่านี่เป็นความคิดที่ดี แต่ในสายตาของข้านั้น เกรงว่ามันจะนำหายนะมาให้ท่านเอง 

เยียนเหลียงเจ๋อครุ่นคิด ถอนใจอย่างเงียบ ๆ  เสด็จพ่อมีจิตใจกว้างขวางและมีเมตตา เขาต้องเข้าใจเหตุผลเป็นแน่ 

 บิดาของท่านอาจจะมีจิตใจกว้างขวางและมีเมตตา แต่ท่านได้เพิกเฉยความสำคัญของตำแหน่งผู้ครอบครองตำหนักบูรพาไป ตำแหน่งนั้น… ยังมีพระอนุชาอีก 2 คนคอยจับตามองอยู่ !  

คิ้วที่ขมวดมุ่นของเยียนเหลียงเจ๋อค่อย ๆ คลายออก เม้มริมฝีปากแน่น จดจ้องไปที่ฟู่เสี่ยวกวนโดยไม่กะพริบตา ผ่านไปถึงสิบอึดใจ ถึงได้หัวเราะขึ้นมา

 หากเป็นเจ้า จะลงมือเยี่ยงไร ?  

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมา มุมปากยกยิ้ม  หากคนลงมือเป็นข้า ข้าจะตัดรากถอนโคนเสียให้สิ้น !  

 ตัดเยี่ยงไร ?  

 …ตัดจากส่วนที่สูงที่สุด !  

ดวงตาของเยียนเหลียงเจ๋อหรี่ลงเล็กน้อย  หากตัดมิขาด เกรงว่าจะถูกรากนั้นแทงเข้าให้ 

 นี่คือสิ่งที่ผู้ครองมงกุฎต้องแบกรับ ! เป็นความอันตรายของการแสวงหาความมั่งคั่งและเกียรติยศ ต้องดูฝีมือของพี่เยียนแล้ว ข้าเพียงขอเอ่ยเตือนท่านอีกสักหนึ่งประโยค ชีวิตของตนเอง สุดท้ายมีตนเองเป็นผู้ควบคุมจึงจะปลอดภัยที่สุด ส่วนเรื่องอื่น… สิ่งที่เรียกว่าประวัติศาสตร์นั้นผู้ชนะเป็นผู้เขียนมันขึ้นมา ดังนั้นเรื่องอื่นจึงมิสำคัญ 

เยียนเหลียงเจ๋อเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง คืนนี้ดวงดาราสว่างไสว ช่างงดงามมากยิ่งนัก

มีเพียงผู้ที่มีชีวิตอยู่เท่านั้น ที่จะสามารถมองเห็นความสวยงามนี้ได้ สามารถเสพความสวยงามและแสดงความปรารถนาอันแรงกล้าออกไปได้ และสามารถชื่นชมความคึกครื้นบนใต้หล้านี้ได้

เมื่อเทียบกับฟู่เสี่ยวกวนแล้ว ตนยังห่างไกลออกไปอีกเล็กน้อย !

ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะจิตใจของตนที่อ่อนแอจนเกินไป !

ฟู่เสี่ยวกวนเห็นสีหน้าของเยียนเหลียงเจ๋อเปลี่ยนไป เขาจึงรินสุรา ยกจอกสุราขึ้นแล้วเพิ่มเชื้อเพลิงเข้าไป  พี่เยียน ชีวิตของข้าอยู่ที่ข้าหาใช่นภากำหนด เมื่อพบเจอกันอีกครา ข้าจะเรียกท่านว่าฝ่าบาทและเปี่ยมไปด้วยความเคารพ !  

ตอนที่ 522 อาณาจักรการค้า

ตอนที่ 522 อาณาจักรการค้า

แสงสุริยาในยามกลางวันค่อนข้างอบอุ่น

หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนและหยูเวิ่นหวินก็ได้นั่งพักอยู่ในศาลาเถาหราน

หยูเวิ่นหวินตั้งครรภ์ได้ราว 3 เดือนแล้ว แต่ในฤดูหนาวนางสวมอาภรณ์ค่อนข้างหนา จึงมองมิค่อยชัดสักเท่าใดนัก

นางยังคงนั่งเย็บชุดทารกด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของผู้เป็นมารดา เงยหน้าขึ้นมองฟู่เสี่ยวกวนแล้วยกยิ้ม  เจ้าอยากได้บุตรชายหรือบุตรสาว ?  

 บุตรสาว !  

หยูเวิ่นหวินเบิกตามองฟู่เสี่ยวกวน พลางเบ้ปากแล้วกล่าวว่า  ไม่ ต้องเป็นบุตรชาย !  

 จะเป็นบุตรชายหรือบุตรสาว ? ข้าก็ชอบทั้งสิ้น 

 นี่คือทายาทคนแรกของตระกูลฟู่ เป็นบุตรชายจึงจะดี !  

ความคิดของหยูเวิ่นหวินนี้ ฟู่เสี่ยวกวนมิได้คัดค้าน เนื่องจากการถกเถียงกับคนโบราณเรื่องชายหญิงไร้ซึ่งความหมายใดอย่างแท้จริง

ดังนั้น เขาจึงหัวเราะแล้วกล่าวว่า  อืม ! ย่อมได้ เช่นนั้นก็บุตรชาย… แต่หากคลอดออกมาเป็นบุตรสาว เจ้าก็อย่าได้ผิดหวังล่ะ !  

 อือ… เรื่องนั้นข้ารู้ดี เพียงแต่หวังว่าจะได้บุตรชายก็เท่านั้น ช่วงนี้เจ้าดื่มสุราให้น้อยลงสักหน่อย ชูหลานและเสี่ยวโหลวอาจจะมิพอใจเอาได้ 

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลงทันใด ข้าปรนนิบัติทุกค่ำคืน พวกนางกลับพากันโอดโอย หรือว่ากินมิอิ่มแสร้งทำเป็นอิ่มกันเล่า ?

นี่เป็นปัญหาใหญ่เสียทีเดียว ดังนั้นเขาจึงรีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า  หรือว่าข้า…ยังขยันมิพอ ?  

หยูเวิ่นหวินจ้องเขาตาเขม็ง หน้าของนางแดงระเรื่อ  เจ้าคิดสิ่งใดอยู่กัน ? หมอหลวงกล่าวว่า หากดื่มสุรามากจนเกินไปจะทำให้มีบุตรยาก พวกนางนับวันตั้งตารอความเคลื่อนไหวของท้องอยู่ทุกวัน !  

ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้วางใจลง อืม… ค่อยยังชั่วหน่อย ตำราพระสูตรเก้าหยางนี้ มิเสียแรงฝึกฝนสินะ

 เรื่องนี้ต้องพึ่งโชคชะตาด้วย อีกอย่างพวกเจ้าอายุยังน้อย รออายุสัก 20 ปีค่อยตั้งครรภ์กำลังดี 

หยูเวิ่นหวินเบ้ปาก  ผู้ชายก็กล่าวได้สิ หากหญิงสาวอายุ 20 ปีแต่งงานกับเจ้า ผ่านไปสี่ห้าปียังมิตั้งครรภ์ ชาวบ้านได้นินทาไปทั่วเป็นแน่ ! แม่ไก่ยืนกกไข่…ดูสิว่าจะกลายเป็นเยี่ยงไร ? จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด ?  

เมื่อกล่าวถึงปัญหานี้ ฟู่เสี่ยวกวนมิอาจเปลี่ยนความคิดของหยูเวิ่นหวินได้ เนื่องจากความคิดเช่นนี้มีมาแต่โบราณ และได้หยั่งรากลึกลงในจิตใจของสตรีเฉกเช่นพวกนางแล้ว

มองดูแล้ว ต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลวคงกังวลจริง ๆ

ทว่าค่ำคืนนี้ ข้าต้องไปดื่มสุราน่ะสิ !

เห้อ…จะทำเยี่ยงไรดี !

ในขณะที่สองสามีภรรยากำลังสนทนากันอยู่ หลี่เจิ้งพร้อมพี่น้องตระกูลหลี่ก็ได้เดินเข้ามา

สามพี่น้องทำความเคารพฟู่เสี่ยวกวนและหยูเวิ่นหวิน หลังจากนั้นหยูเวิ่นหวินก็ได้เอ่ยเชิญให้พวกเขานั่งลง ส่วนตนก็เดินออกไปจากศาลาเถาหราน

ฟู่เสี่ยวกวนรินน้ำชาให้กับทั้งสาม จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นแล้วกล่าวว่า  เป็นเยี่ยงไรบ้าง ?  

ภารกิจแรกที่ได้มอบหมายให้กับสามพี่น้องตระกูลหลี่ก่อนปีใหม่ คือให้ไปกว้านซื้อพื้นที่สลัมมา

หลี่เจีย พี่ชายคนโต นำหีบใบหนึ่งมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบโฉนดที่ดินปึกหนาออกมา  ตามที่คุณชายมอบหมาย พวกข้ามิได้ออกหน้าด้วยตนเอง แต่ใช้วิธีการบางอย่างในการจัดการ พื้นที่สลัมกว่าครึ่งถูกซื้อมาแล้ว เชิญคุณชายตรวจสอบดูขอรับ 

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เอ่ยถามว่าพวกเขาใช้วิธีใด เขาเพียงรับโฉนดที่ดินปึกหนาคลี่ออกดู  ยังต้องใช้เวลาอีกเท่าใด ?  

 อีกราว 2 วันขอรับ 

 อืม ! ยอดเยี่ยม หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนี้ พวกเจ้าจงเตรียมตัวแยกย้ายกันไปในแต่ละที่ 

ฟู่เสี่ยวกวนให้เสี่ยวเซวี๋ยนำกระดาษและพู่กันมา อีกทั้งยังมีแผนที่ของราชวงศ์หยู

เขานำแผนที่นี้วางไว้บนโต๊ะแล้วพิจารณาโดยละเอียด ก่อนจะใช้แท่งถ่านวาดวงกลมลงไปบนแผนที่เพื่อแบ่งเป็น 4 เขต

 บัดนี้ ข้าจะอธิบายแผนการอุตสาหกรรมของจวนฟู่ในอีกห้าปีข้างหน้าให้พวกเจ้าฟัง 

 สำหรับเขตหยูหนาน พวกเจ้าจงมองอย่างละเอียด เขตนี้ประกอบด้วย 3 มณฑล ต่อไปในภายภาคหน้าอุตสาหกรรมทั้งหมดในหยูหนานจะมอบให้หลี่ก้วนเป็นผู้ดูแล ผืนดินแผ่นนี้นับว่าเจริญพอควร มันจะสามารถทำกำไรให้จวนฟู่ในอีกห้าปีข้างหน้าได้มากโข 

 เขตหยูตง มอบหมายให้หลี่ว่านเป็นผู้รับผิดชอบ ที่แห่งนี้นับว่าเศรษฐกิจดีเสียทีเดียว เพียงแต่สงครามที่ทำกับแคว้นอี๋เมื่อปีกลายทำให้พื้นที่แห่งนี้ได้รับผลกระทบ แต่ข่าวดีก็คือ แคว้นอี๋ได้แบ่งอาณาเขตที่ติดกันนี้ให้กับพวกเราแล้ว… 

ฟู่เสี่ยวกวนวงกลมว่อเฟิงหยวนไปด้วย  พื้นที่แห่งนี้ ต่อไปจะเป็นของราชวงศ์หยู ดังนั้นจะเหมือนกับได้เพิ่มมาอีกหนึ่งมณฑล 

หลี่ว่านเงยหน้าขึ้นมองฟู่เสี่ยวกวน  คุณชายขอรับ…เรื่องนี้ท่านทราบมาจากที่ใด ?  

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้น  ข้าเพิ่งทำการเจรจาไปเมื่อตอนเช้า เป็นข่าวร้อนแรงเสียทีเดียว คาดว่าอีกมิกี่วันฝ่าบาทก็จะทรงประกาศออกไป ส่วนพื้นที่นี้จะดูแลเยี่ยงไร คาดว่าคงต้องตั้งเป็นอีกหนึ่งมณฑล เรื่องนี้ช่างมันก่อนเถิด สิ่งที่เจ้าต้องทำคือ ภายในหนึ่งปีต้องขยายอุตสาหกรรมของจวนฟู่ในทุกที่ที่เจ้าเห็นว่าเหมาะสม จงจำเอาไว้ว่า การดำเนินการต่าง ๆ ต้องเหมาะสม มีการตรวจสอบพื้นที่อย่างครอบคลุม 

ทั้งหลี่เจีย หลี่ว่าน และหลี่ก้วน จ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยใบหน้าตกตะลึง

 อ่า… ข้าเอ่ยอยู่มิได้ยินหรือ ?  

 คุณชาย…ได้พื้นที่นี้มาไว้ในครอบครองแล้วจริงหรือ ?  

 ข้าเคยโกหกพวกเจ้าเยี่ยงนั้นหรือ !  

สามพี่น้องได้สติกลับคืนมา จึงได้เข้าใจว่าพวกเขาเลือกติดตามคนถูกต้องแล้ว นี่เป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่เพียงใด ! ฝ่าบาทจะต้องประทานรางวัลให้เขามากมายเป็นแน่ ชื่อเสียงของคุณชายโด่งดังไปทั่วหล้า พวกเขาคอยช่วยกิจการของคุณชาย หากเดินทางไปที่ใดก็คงมิมีผู้ใดกล้าขัดขวางเป็นแน่

 คุณชายช่างยิ่งใหญ่ !   สามพี่น้องพร้อมใจกันคารวะฟู่เสี่ยวกวน

 อย่าได้เอ่ยสิ่งไร้ประโยชน์เหล่านี้เลย จงฟังคำของข้าเอาไว้ให้ดี นี่คือภารกิจที่ยิ่งใหญ่ และเป็นเวทีของพวกเจ้าด้วย จงทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ข้าจะมิทำให้พวกเจ้าต้องขาดทุนเป็นแน่ !  

ฟู่เสี่ยวกวนอธิบายอีกราวครึ่งชั่วยาม เขาได้กล่าวถึงเรื่องแผนธุรกิจที่มีในสมองออกมาอย่างถี่ถ้วน

สามพี่น้องตั้งใจฟัง ยิ่งฟังก็ยิ่งประหลาดใจ ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าคุณชายมิใช่มนุษย์ธรรมดา !

นี่คือเมืองแห่งเศรษฐกิจอันยิ่งใหญ่ !

การวางแผนเหล่านี้ มิเพียงอยู่ในราชวงศ์หยูเท่านั้น มันยังส่งผลต่อแคว้นเพื่อนบ้านทั้งสี่อีกด้วย สินค้าในอนาคตจะขนส่งไปยังแคว้นเหล่านี้มิขาด เพื่อให้ได้รับกำไรมากขึ้น ก็จะต้องเข้าทำลายผลิตภัณฑ์เดิมและยึดครองตลาดของทุกแคว้นเอาไว้

แม้แต่ราชวงศ์อู๋ก็ยังมิเว้น

จากนั้น ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ตอบคำถามของสามพี่น้องโดยละเอียด

 น่าเสียดายยิ่ง ข้ายังขาดหัวเรือใหญ่ที่จะไปดูแลเขตหยูซี หากพวกเจ้ามีคนรู้จัก ก็สามารถพามาแนะนำกับข้าได้ 

หลี่เจียครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า  หลู่หลิวฮุย เขากำเนิดในตระกูลหลู่แห่งซางเสียง เป็นบุตรชายคนเล็กของหัวหน้าตระกูลหลู่ อายุ 32 ปี เข้ารับตำแหน่งจิ้นซื่อในปีไท่เหอที่สี่สิบ เขาได้ดูแลการค้าของตระกูลอยู่ 3 ปี แต่เนื่องจากมีความเห็นที่แตกต่างกับท่านปู่หลู่ จึงโกรธเคืองแล้วเดินทางมายังจินหลิง บัดนี้เขาได้ดูแลร้านจิ่นซิ่วถังในเมืองจินหลิงอยู่ ซึ่งเป็นธุรกิจการค้าของตระกูลเซวีย หลัก ๆ แล้วค้าขายผ้าไหม 

 ข้าน้อยรู้จักและได้สนทนากับเขาอยู่หลายครา คนผู้นี้เป็นผู้ที่มีความสามารถด้านการค้า แต่มีความมั่นใจในตนเองสูงไปหน่อย เนื่องจากเขาเป็นถึงจิ้นซื่อ หากคุณชายรู้สึกว่ามิเลว ข้าน้อยจะพาเขามาพบขอรับ 

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกดีใจเสียด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องมีความมั่นใจสูงนั้น… เขามองว่าเป็นการวางมาดของนักวรรณกรรมเสียมากกว่า

หลังจากนั้น ทั้งสี่คนก็ได้สนทนากันอีกมากมาย เมื่อมองไปบนท้องนภาจึงเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว สามพี่น้องจึงขอตัวกลับออกไป ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายจึงได้แจ้งกับหยูเวิ่นหวินว่าจะไปกั๋วเซ่อเทียนเซียงพร้อมกับพาสวี่ซินเหยียนติดตามไปด้วย

ตอนที่ 521 วางแผน

ตอนที่ 521 วางแผน

 หรือควรมอบ…บรรดาศักดิ์ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?  

ทันทีที่เยี่ยนเป่ยซีเอ่ยข้อเสนอนี้ขึ้นมา ต่งคังผิงและคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงขึ้นทันพลัน วันนี้พวกเขาตกตะลึงไปกี่คราแล้วกัน

บรรดาศักดิ์ในราชวงศ์หยูแบ่งออกเป็น 5 ขั้น ได้แก่ กง โหว ป๋อ จึ และหนาน

นับตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์ขึ้นมา ก็แทบจะไม่ปรากฏขุนนางที่ทำความดีความชอบจนได้รับบรรดาศักดิ์เลย ดังนั้นราชวงศ์หยูในปัจจุบันจึงมีเพียงแม่ทัพใหญ่เผิงถูที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนทรงแต่งตั้งเป็นติ้งกั๋วกงเพียงผู้เดียวเท่านั้น

ติ้งกั๋วกงเสียชีวิตไปแล้ว ซ้ำยังไร้ทายาท ถึงแม้จวนกั๋วกงจะยังคงมีอยู่ แต่การสืบทอดกั๋วกงของตระกูลเผิงได้สิ้นสุดลงไปเนิ่นนานแล้ว

ด้วยคุณงามความดีของฟู่เสี่ยวกวน การแต่งตั้งให้เป็นกั๋วกงก็มิได้มากจนเกินไป แต่เยี่ยนเป่ยซีคิดมาเท่าใด ฝ่าบาทก็ย่อมคิดมากกว่า

ฟู่เสี่ยวกวนเยาว์วัยเกินไปสำหรับยศกง เขายังมิครบ 18 ปีบริบูรณ์เลยด้วยซ้ำ เส้นทางอนาคตยังอีกยาวไกล หากเขามิกลับไปยังราชวงศ์อู๋ ก็ยังสามารถทำคุณงามความดีให้กับราชวงศ์หยูได้อีก

หากคนผู้นี้ชราวัย ในภายภาคหน้าก็จะกลายเป็นไม่ได้มอบรางวัลอันทรงเกียรติให้โดยแท้จริง

ดังนั้น หลังจากทั้งห้าหารือกันแล้ว ยศหนานขั้นห้าก็ต่ำจนเกินไป ยศจึขั้นสี่กำลังพอดี ส่วนยศป๋อรอให้เจ้าหมอนี่ผลักดันนโยบายใหม่ได้สำเร็จแล้วค่อยประทานให้ก็แล้วกัน

 เช้าตรู่ของวันพรุ่งนี้ก็กำหนดให้เป็นตามนั้น ข้าจะประทานบรรดาศักดิ์จึขั้นสี่แก่ฟู่เสี่ยวกวน สืบทอดต่อไปโดยไร้ที่สิ้นสุด 

เยี่ยนเป่ยซีและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง ยามที่หารือกันเมื่อครู่ มิได้กล่าวเลยว่าให้สืบทอดต่อไปโดยไร้สิ้นสุด !

แต่สุดท้ายพวกเขาต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย สามคนในนี้คือพ่อตาของฟู่เสี่ยวกวน เยี่ยนเป่ยซีเองก็เป็นปู่ของเยี่ยนเสี่ยวโหลว แล้วผู้ใดจะปฏิเสธเรื่องดี ๆ เยี่ยงนี้กันเล่า

 วันนี้มิต้องสนทนาเรื่องอื่นกันแล้ว ข้าดีใจมากยิ่งนัก คังผิง เจ้าใช้เงินได้เต็มที่ ซือเต้าและฮ่าวชู จงเร่งเกณฑ์ทหาร ส่วนอัครมหาเสนาบดีเยี่ยน ค่ำนี้ข้าจะไปนั่งเล่นที่จวนของเจ้า 

 นานมากแล้วที่ฝ่าบาทมิได้เสด็จไปที่จวนของกระหม่อม 

 ก็เพราะเรื่องวุ่นวายมากมายมิใช่หรือ ? ตอนนี้ดีขึ้นแล้วก็ตกลงตามนี้ ข้าจะนำข่าวดีไปบอกกับฮองเฮาที่วังหลัง ให้นางได้มีความสุขเช่นกันกับข้า 

ผู้คนในห้องทรงพระอักษรต่างก็แยกย้ายกันออกไปจนทั้งห้องว่างเปล่า ส่วนฟู่เสี่ยวกวนในยามนี้ยังอยู่ในสำนักงานของกรมพิธีการ

จนถึงตอนนี้ สวี่หวยซู่ก็ยังรู้สึกราวกับฝันไป !

เขาได้สัมผัสการเจรจาดุจความฝันนี้ด้วยตนเองตั้งแต่ต้นจนจบ เพียงแค่ครึ่งชั่วยามเท่านั้น ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้หลอกล่อจนทำสนธิสัญญา 2 ฉบับนี้ขึ้นมาได้… มิว่าเยี่ยงไร สวี่หวยซู่ก็ยังเป็นขุนนางของกรมพิธีการ จึงยากที่จะเชื่อว่าองค์รัชทายาทของแคว้นอี๋จะยอมลงนามในสนธิสัญญา !

แต่เรื่องนี้ก็ได้เกิดขึ้นมาแล้ว ตราประทับนี้ ยังเป็นเขาที่ประทับด้วยมือของตนเอง

เขาต้มชามาหนึ่งกาแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า  คนผู้นั้น องค์รัชทายาทแห่งแคว้นอี๋ผู้นั้น… เจ้าวางยาพวกเขาใช่หรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะน้อย ๆ  ท่านลุง อย่าได้เอ็ดไป ข้าแอบวางยาพวกเขาจริง ๆ  

ดวงตาสวี่หวยซู่เบิกโพลง  อธิบายมาเร็วเข้า ข้ามิเข้าใจ 

 แท้จริงแล้วง่ายดายมากยิ่งนัก ข้าขอให้เสนาบดีกรมกลาโหม หรือก็คือท่านพ่อตาเยี่ยนฮ่าวชู ทูลฝ่าบาทให้มอบราชโองการให้แก่องค์ชายใหญ่ แล้วบัญชาให้ทุกกองทัพของพระองค์เดินทางไปยังด่านจินหยาง นอกจากนั้น ปืนใหญ่หงอีจากซีซานของข้าก็ถูกส่งไปทางตะวันออกอย่างต่อเนื่อง ของเหล่านี้มิได้ถูกซ่อนจากสายตาของแคว้นอี๋ ดังนั้นบรรยากาศในท้องพระโรงของแคว้นอี๋จึงเคร่งเครียดภายใต้แรงกดดันที่เพิ่มมากขึ้น 

 เยียนเหลียงเจ๋อมายังจินหลิง แต่ข้ามิรีบเปิดการเจรจากับเขา ข้าต้องการให้เขาอยากกลับแคว้นอย่างเร่งรีบ เขาคือองค์รัชทายาท บิดาของเขาย่อมมีข้อความมาเร่งรัดเป็นแน่ ต่อให้อยากเจรจาก็เจรจามิได้ และทัพของข้าก็ได้เข้าใกล้ด่านจินหยางมากขึ้นเรื่อย ๆ บิดาของเขาย่อมมิพอใจในตัวเขามากเป็นแน่ 

 จักรพรรดิแห่งแคว้นอี๋มิได้มีเขาเป็นโอรสแต่เพียงผู้เดียว เหล่าขุนนางในราชสำนักที่อยู่ในความตื่นตระหนกจะแสดงความไม่พอใจต่อองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน คาดว่าเสียงให้ปลดองค์รัชทายาทคงมีมิน้อย ดังนั้นเขาจึงต้องรีบ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรีบ จนถึงท้ายที่สุด เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับหนึ่งทางเลือกดังที่เกิดขึ้นในวันนี้

หากจะปฏิเสธการลงนามในสนธิสัญญาฉบับนี้ เขาก็ต้องอยู่ที่จินหลิงต่อและรับมือกับข้าจนสูญเสียตำแหน่งองค์รัชทายาท หรือจะลงนามแล้วรีบกลับแคว้นไปรักษาตำแหน่งองค์รัชทายาท 

 กระจ่างยิ่งว่าสำหรับเขาแล้ว ตำแหน่งองค์รัชทายาทสำคัญกว่าการเฉือนอาณาเขตและชดเชยเงินเหล่านี้ ท้ายที่สุดในอนาคตแคว้นอี๋ก็จะตกเป็นของเขา อาณาเขตหายไปหนึ่งในสามส่วน ชดเชยแค่เงินเหล่านี้ แต่ก็ยังสามารถกลายเป็นผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดได้ ถือว่าคุ้มค่ายิ่ง 

ทันใดนั้น สวี่หวยซู่ก็ตระหนักขึ้นมาได้ จึงได้เข้าใจว่าเหตุใดเมื่อปีที่แล้วฟู่เสี่ยวกวนถึงตั้งกฎเยี่ยงนั้นให้กับทุกคนในกรมพิธีการ

เจ้าเด็กนี่… เก่งกาจอย่างแท้จริง !

โชคดีที่ข้ามิได้ปะทะกับเขา !

ส่วนเรื่องที่ฟู่เสี่ยวกวนเห็นด้วยกับการลงนามสนธิสัญญาพันธมิตรกับเยียนเหลียงเจ๋อ ในจุดนี้ สวี่หวยซู่เข้าใจได้ชัดเจน เพราะต่อให้ราชวงศ์หยูมีจำนวนเงินมากทั้งยังได้ที่ดินอีกผืนใหญ่ ก็จำต้องฟื้นฟูกันเสียก่อน

ทว่ามีหนึ่งปัญหาที่ยังไม่เข้าใจ  เหตุใดเจ้าถึงเสนอความคิดดี ๆ ให้กับเยียนเหลียงเจ๋อกัน ?  

การให้เยียนเหลียงเจ๋อไปบุกแคว้นฮวงถือเป็นความคิดที่ดี

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมา ท่านลุงผู้นี้เป็นคนง่าย ๆ

 ประการแรก ข้ากลัวว่าหลังจากเขากลับไปแล้วจะถูกบิดาสับเป็นชิ้นเข้าให้ คุณงามความดีนี้ เยี่ยงไรก็ต้องให้เขาสูญเสียน้อยที่สุดจึงจะถูก ประการที่สอง… ให้เขาไปเพิ่มความยุ่งยากให้แก่แคว้นฮวง นั่นย่อมเป็นเรื่องดีต่อราชวงศ์หยู 

สวี่หวยซู่เพิ่งได้เข้าใจ เจ้าเด็กนี่ต้องการยืมดาบของแคว้นอี๋ไปตัดเนื้อของแคว้นฮวง เพียงแต่น่าเสียดายที่เนื้อชิ้นนั้นจะตกอยู่ในปากของแคว้นอี๋ และแคว้นหยูก็มิมีโอกาสได้ชิมแม้แต่คำเดียว

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งต่อไปอีกเล็กน้อย ดื่มชาหนึ่งจอก แล้วส่งเรื่องต่อจากนั้นให้กับสวี่หวยซู่ จากนั้นเขาก็ออกจากวังหลวงไปเพียงลำพัง ตรงมาขึ้นรถม้า

การเจรจาในวันนี้ เขามีความเสี่ยงอยู่สามจุด เดิมพันไว้กับความสำคัญของบัลลังก์ในสายตาของเยียนเหลียงเจ๋อ

ตราบใดที่ยึดติดในบัลลังก์ เยียนเหลียงเจ๋อก็ทำได้เพียงรับปากเท่านั้น ส่วนหลังจากกลับแคว้นไปแล้วจะทูลบิดาว่าเยี่ยงไร… แท้จริงฟู่เสี่ยวกวนหวังไว้ว่าคนผู้นี้จะใจกล้ามากขึ้นกว่าเดิม หากคนผู้นั้นปลงพระชนม์จักรพรรดิแห่งแคว้นอี๋ วังหลวงก็จะตกอยู่ในความโกลาหล เยียนเหลียงเจ๋อย่อมมิกล้ามาต่อกรกับราชวงศ์หยูอีก แต่เขาต้องไปปะทะกับแคว้นฮวงแทนเป็นแน่

ในค่ำวันนี้ จำต้องประเมินเยียนเหลียงเจ๋อเสียหน่อย หากศักยภาพของเขามีมิมากพอ ก็เรียกกองกำลังดาบเทวะกลับมาสักสองพันนายเพื่อไปช่วยเขาดีหรือไม่ ?

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นเต้นกับความคิดนี้ รอได้สนทนากับเยียนเหลียงเจ๋อเสียก่อนค่อยตัดสินใจอีกครา

สำหรับเยียนหานยวี่ คนผู้นี้ยังมิสามารถทอดทิ้งได้ ต้องมีไว้เพื่อเพิ่มความยุ่งยากให้แก่เยียนเหลียงเจ๋อ เพื่อมิให้เขามีชีวิตที่สงบสุข

เยียนเหลียงเจ๋อ เพียงได้มีชีวิตที่ดีก็จะเริ่มโลภมาก หากมีตำแหน่งมั่นคงอีกสักสองสามปี เขาต้องหันมาจับตามองราชวงศ์หยูอีกครา และย่อมก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นมาเป็นแน่

ฟู่เสี่ยวกวนมิชอบความวุ่นวายเป็นอย่างมาก ดังนั้นแคว้นอี๋จึงมิสามารถสงบสุขลงได้

ภายในรถม้า สวี่ซินเหยียนลอบมองฟู่เสี่ยวกวนอยู่บ่อยครั้ง…

หลังจากคนผู้นี้ขึ้นรถมาก็เพียงแค่เอ่ยทักทายเท่านั้น ทว่าตลอดการเดินทางเขากลับมีสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนคาดเดามิได้ ประเดี๋ยวก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมา ประเดี๋ยวก็มึนตึง ประเดี๋ยวก็ขบกราม ประเดี๋ยวก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย

เขากำลังคิดอันใดอยู่กัน ?

สวี่ซินเหยียนที่มีความคิดเรียบง่ายไร้หนทางสัมผัสถึงจิตวิญญาณอันซับซ้อนของฟู่เสี่ยวกวน หากนางทราบว่าฟู่เสี่ยวกวนกำลังวางแผนเกี่ยวกับแคว้นอี๋และแคว้นฮวงมาตลอดทาง เกรงว่านางจะเกิดความกลัวต่อความคิดที่ราวกับคลื่นทะเลของฟู่เสี่ยวกวน

คนเรียบง่ายย่อมมีความคิดที่เรียบง่าย สวี่ซินเหยียนคิดเพียงแค่ว่าฟู่เสี่ยวกวนได้เป็นขุนนางขั้นสูงตั้งแต่อายุยังน้อย เขาย่อมมีความกดดันเป็นธรรมดา

แม้แต่อดีตอาจารย์ของนาง ก็มักจะเหม่อลอยอยู่บ่อยครา และมีอารมณ์ที่หลากหลาย

ดังนั้น นางจึงไม่คิดมาก เพียงเฝ้ามองดูและอยู่ข้าง ๆ เขาอย่างเงียบงันเท่านั้น

ไร้การสนทนาตลอดการเดินทาง จนถึงจวนฟู่

ตอนที่ 520 จะมอบรางวัลเยี่ยงไร

การที่ฮ่องเต้แสดงท่าทางเช่นนั้นออกมา ทำให้เยี่ยนเป่ยซีและคนอื่น ๆ ตกตะลึงเสียจนนิ่งค้าง

นี่เป็นข่าวดียิ่ง ฟู่เสี่ยวกวนให้แคว้นอี๋ชดเชยเงินถึง 30 ล้านเชียวหรือ ?

หากมีเงินจำนวน 30 ล้าน ปัญหาทั้งหมดที่เกิดในช่วงต้นปีก็สามารถจัดการโดยง่าย ทันใดนั้นดวงตาของต่งคังผิง เสนาบดีกรมคลังก็เป็นประกายขึ้นมา กรมคลังดูแลเงินของแคว้น หลายปีมานี้รายรับมิเพียงพอ ทำให้เขาปวดหัวเสียจนผมหงอกผมขาว

ต่งคังผิงเบิกตากว้างมองฝ่าบาท ทูลถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า  ฝ่าบาท เท่าใดพ่ะย่ะค่ะ ?  

ฮ่องเต้หัวเราะร่าออกมาเสียงดัง บัดนี้ พระองค์ทรงยินดียิ่ง มิเหลือท่าทางเคร่งขรึมของฮ่องเต้อยู่แม้แต่น้อย พระองค์ทรงเลิกพระขนงขึ้นแล้วตรัส  พวกเจ้าลองเดาดูสิ !  

เยี่ยนเป่ยซีครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ฝ่าบาททรงเป็นฮ่องเต้ที่ค่อนข้างสุขุม จำนวนเงินที่ทำให้ยินดีจนเสียกิริยาได้ถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าย่อมมิใช่น้อย ดังนั้นจึงกล่าวตัวเลขที่ตนมิเคยจินตนาการมาก่อนว่า  40 ล้านตำลึง ?  

ฮ่องเต้แย้มพระโอษฐ์ที่เปี่ยมไปด้วยเลศนัย  ซือเต้า เจ้าลองเดาดู 

เยี่ยนซือเต้านึกอยู่ในใจว่าจำนวนเงินถึง 40 ล้านคงเป็นไปมิได้ ภาษีที่แคว้นอี๋รวบรวมได้ยังมิถึงปีละ 10 ล้าน จะชดเชยด้วยเงินภาษีถึง 4 ปีได้เยี่ยงไร ? ดังนั้นเขาจึงทูลตอบอย่างเรียบง่ายว่า  กระหม่อมคาดว่าราว 20 ล้านพ่ะย่ะค่ะ 

 ลองเดาต่อ จงกล้าคาดเดาออกมา ฮ่าวชู เจ้าลองว่ามาสิ 

 กระหม่อมคาดว่า…50 ล้านตำลึงพ่ะย่ะค่ะ !   นับว่ากล้าพอแล้วหรือยัง ? เยี่ยนฮ่าวชูเองยังรู้สึกว่าตัวเลขจำนวนนี้เหมาะสมแล้ว เนื่องจากฟู่เสี่ยวกวน บุตรเขยของเขาผู้นี้มิธรรมดา

 คังผิง เจ้าลองทายดู 

บัดนี้ต่งคังผิงตื่นเต้นเสียจนทำอันใดมิถูก สามคนแรกนั้นเห็นได้ชัดว่าทายผิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนที่เยี่ยนฮ่าวชูทายว่า 50 ล้าน ฝ่าบาททรงแสดงสีพระพักตร์มิสู้ดีออกมา สวรรค์ ! เจ้าหมอนี่ขูดรีดแคว้นอี๋ไปเท่าใดกันแน่ ?

เขาพยายามสงบอารมณ์เอาไว้ ยื่นมือทั้งสองข้างแบออก เมื่อครุ่นคิดแล้วจึงหดนิ้วสองนิ้วกลับคืนมา  80 ล้านตำลึงพ่ะย่ะค่ะ !  

 ฮ่า ๆ ๆ ๆ !  

ฮ่องเต้หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขอีกครา ดวงตาของเยี่ยนเป่ยซีแทบจะหลุดออกมา  เป็นไปมิได้ ต่อให้แคว้นอี๋โง่ถึงเพียงใด ก็คงมิโง่เง่าถึงเพียงนั้น กระหม่อมจำได้ว่ามีคราหนึ่งฟู่เสี่ยวกวนให้พวกเขาชดใช้เป็นเงินจำนวน 80 ล้านตำลึง แต่กระหม่อมคิดว่าต้องผ่านการเจรจาและหักล้างลงมา ท้ายที่สุดคงหยุดอยู่ที่ 30 ล้าน 

ฮ่องเต้ก้าวออกไปแล้วประทับบนเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ พระหัตถ์หนึ่งถือหนังสือสัญญาสองฉบับ อีกพระหัตถ์ยกขึ้นลูบเครา ทอดพระเนตรขุนนางทั้งสี่แล้วตรัสว่า  ฟู่เสี่ยวกวน เป็นคนที่สวรรค์ส่งลงมาช่วยราชวงศ์หยูของข้าโดยแท้ ! เหอะ ๆ ๆ ก่อนหน้านี้ ที่เขาเมินเฉยต่อทูตของแคว้นอี๋ ข้ายังคงเป็นกังวลอยู่ แต่บัดนี้ เป็นข้าเองที่คิดผิด ความหมายลึก ๆ ของการกระทำเหล่านั้น ได้ปรากฏให้เห็นในวันนี้ และนี่คือหนังสือสนธิสัญญาสองฉบับในมือของข้า !  

 ฝ่าบาท เป็นจำนวนเงินเท่าใดกันแน่ ? อย่าทรงให้พวกกระหม่อมทายต่อไปเลย  ต่งคังผิงทูลถามอย่างร้อนใจ

ฮ่องเต้แย้มพระโอษฐ์ออกมาอีกครา รอยยิ้มนั้นดุจดั่งดอกฝ้ายแย้มบาน จากนั้นจึงโน้มพระวรกายมาด้านหน้าแล้วตรัสด้วยสุรเสียงสงบนิ่งว่า  ข้าจะบอกให้ว่าฟู่เสี่ยวกวน เจ้าหมอนั่น ให้แคว้นอี๋ชดใช้ถึง 180 ล้านตำลึง !  

 พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ ? เงินมากถึง 180 ล้านตำลึง !  

 หา…  เยี่ยนเป่ยซีพร้อมกับคนที่เหลือต่างก็สูดหายใจเข้าแล้วอุทานออกมาเสียงดัง เยี่ยนเป่ยซีแคะหู ราวกับว่ามิเชื่อในสิ่งที่หูของตนได้ยิน

 ฮ่า ๆ ๆ ๆ พวกเจ้ารับไปดูเองก็แล้วกัน !  

เยี่ยนเป่ยซีรับหนังสือสนธิสัญญานั้นมาดู… ‘หนังสือสนธิสัญญาเงินชดเชยติงเว่ย’ ชื่อนี้ตั้งได้มิเลว เขามองไปด้านล่าง…ทันใดนั้นก็กระโดดโลดเต้นขึ้นมาราวกับเด็ก !

 ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ…  เยี่ยนเป่ยซีดีใจเสียจนหน้าแดง เขาอดมิได้ที่จะกระโดดโลดเต้นยกใหญ่

 เงินจำนวน 180 ล้านตำลึง จริง ๆ ด้วย ! เจ้าหมอนี่ เป็นดังดวงดาราเเห่งโชคลาภของราชวงศ์หยูอย่างแท้จริง เป็นขุนนางคนสำคัญยิ่ง !  

ต่งคังผิงและคนที่เหลือ ยังคงงงเป็นไก่ตาแตก ตั้งแต่ตอนฝ่าบาทตรัสตัวเลขนั้นออกมา โดยเฉพาะต่งคังผิงที่เข้าใจชัดเจนที่สุดว่าเงินจำนวน 180 ล้านตำลึง หมายถึงสิ่งใด

ภาษีที่ราชวงศ์หยูได้รับตลอดทั้งปีรวมกัน ต่อให้เป็นปีที่มีผลผลิตดี มากสุดก็ได้เพียงแค่ 20 ล้าน จำนวน 180 ล้านตำลึง หมายถึงต้องเก็บภาษีของราชวงศ์หยูนานถึง 10 ปี !

รายได้ของราชวงศ์หยูเพิ่มขึ้นในพริบตา ต่อจากนี้มิว่ากรมใดต้องการใช้เงิน ก็มิต้องเผชิญกับความยากแค้นอีกต่อไป

การทำนาในฤดูใบไม้ผลิจะเป็นไปอย่างราบรื่น จะมีเงินมากพอสำหรับบรรเทาอุทกภัยสองฝั่งแม่น้ำหวงเหอ อีกทั้งเงินเยียวยาให้แก่ครอบครัวของทหารที่เสียชีวิตในหน้าที่ และสามารถแจกจ่ายได้ในทันที ทหารผ่านศึกสามารถปลดประจำการได้ในเวลาอันรวดเร็ว อาวุธต่าง ๆ ที่กรมกลาโหมต้องการก็จะสามารถจัดทำได้ตามต้องการ…

แม้แต่ฝ่าบาทที่ประสงค์จะบูรณะวังหลังมาเนิ่นนาน บัดนี้ ก็มิใช่ปัญหาอีกต่อไป

ในขณะที่เขากำลังคิดว่าจะใช้เงินเหล่านี้เยี่ยงไร ฝ่าบาทก็ได้ตรัสขึ้นมาว่า  เงินชดเชยนี้หากเทียบกับการแบ่งดินแดนแล้ว มิใช่เรื่องใหญ่อันใด 

เมื่อเยี่ยนฮ่าวชูได้ยินดังนั้นจึงทูลถามออกไปว่า  ชดเชยด้วยเงินแล้วยังได้รับการแบ่งดินแดนอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ ?  

 ข้าจะบอกให้พวกเจ้าฟัง นับแต่นี้ต่อไป พื้นที่หนึ่งในสามของแคว้นอี๋ได้กลายเป็นของแคว้นหยูแล้ว !  

เมื่อประโยคนี้ดังขึ้น เยี่ยนซือเต้าและคนอื่น ๆ ล้วนพากันตกตะลึงเสียจนนิ่งงัน พื้นที่หนึ่งในสามของแคว้นอี๋หมายความว่าเยี่ยงไร ? เท่ากับราชวงศ์หยูมีมณฑลเพิ่มมาอีกหนึ่งที่เลยมิใช่หรือ !

ราชวงศ์หยูมีทั้งสิ้น 13 มณฑล การเจรจาของฟู่เสี่ยวกวนเพียงครึ่งวัน สามารถทำให้ราชวงศ์หยูเปลี่ยนเป็นมี 14 มณฑลขึ้นมาได้ !

ถือเป็นการขยายอาณาเขตที่มิเคยมีมาก่อน !

เยี่ยนเป่ยซีบังเอิญเหลือบไปเห็นแผนที่ซึ่งแขวนเอาไว้บนผนัง เขาจึงวิ่งเข้าไปแล้วยื่นมือทำท่าเปรียบเทียบ

 ฝ่าบาท เจ้าหมอนี่เก่งกาจใช่ย่อย ว่อเฟิงหยวน ว่อเฟิงหยวนเชียว คลังเสบียงที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นอี๋ มิน้อยกว่าราชวงศ์หยูของเราเลยพ่ะย่ะค่ะ !  

เขาหยุดลงชั่วครู่แล้วหันไปทางฝ่าบาท  พื้นที่ใหญ่โตแห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์ยิ่ง แม้มีเพียงหนึ่งฤดูที่สามารถทำการเพาะปลูกได้ เเต่รสชาติของธัญพืชที่ปลูก ณ ที่แห่งนี้ก็ยอดเยี่ยมยิ่ง และปริมาณผลผลิตก็มากมายอีกด้วย 

 ราชวงศ์หยูผลิตธัญพืชได้ราว 220 ชั่งต่อพื้นที่ 1 หมู่ แต่ที่นาในว่อเฟิงหยวนสามารถผลิตได้ถึงหมู่ละ 260 – 300 ชั่ง ! นี่คือพื้นที่เพาะปลูกที่ดียิ่ง บัดนี้ได้กลายเป็นเมืองขึ้นของราชวงศ์หยูแล้ว กระหม่อมขอเสนอว่าให้ปรับปรุงว่อเฟิงหยวนและส่งขุนนางเดินทางไปดูแลโดยเฉพาะพ่ะย่ะค่ะ 

แน่นอนว่าทหารทางตะวันออกต้องเคลื่อนย้ายไปยังว่อเฟิงหยวน ภูเขาฉางหลิงด่านหว่าเฉียว ตามหนังสือสัญญา ภูเขาฉางหลิงจะกลายเป็นของราชวงศ์หยู แน่นอนว่าด่านหว่าเฉียวต้องให้ทหารตะวันออกไปคุ้มกัน

ฮ่องเต้ประทับอยู่เบื้องหน้าแผนที่ แล้วทอดพระเนตรไปตามหุบเขา ไอหยา ! ชายแดนตะวันออกของราชวงศ์หยูมีขนาดเพิ่มขึ้นอีกนับพันลี้ !

สวรรค์ !

ชีวิตนี้ ข้าคาดมิถึงเลยว่าจะมีวันนี้ !

นี่คือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงใดกัน ? แต่เจ้านั่นกลับทำสำเร็จได้อย่างง่ายดาย !

ฝ่าบาทพยายามกดเก็บความดีอกดีใจเอาไว้ แล้วตรัสอย่างเรียบเฉยว่า  ความคิดของท่านอัครมหาเสนาบดีก็มิได้ต่างจากข้า การประชุมในวันพรุ่งนี้ จงนำสนธิสัญญาเงินชดเชยติงเว่ยฉบับนี้ไปป่าวประกาศให้ทุกคนได้รับทราบ… 

เมื่อรับสั่งจบ ก็นึกถึงปัญหาบางอย่างขึ้นมาได้  พวกเจ้าคิดว่าความดีความชอบที่ฟู่เสี่ยวกวนได้กระทำในครานี้ ข้าควรให้รางวัลตอบแทนเยี่ยงไรดี ?  

เยี่ยนเป่ยซีเองก็คิดไม่ตก นั่นสิ ! ฟู่เสี่ยวกวนอายุยังมิถึง 18 ปีเลยด้วยซ้ำ บัดนี้ก็ได้รับตำแหน่งขุนนางระดับสามแล้ว อีกทั้งยังมีตำแหน่งหัวหน้ากรมการค้าพ่วงด้วย

อาจจะกล่าวมิได้ว่าในพันปี แต่สองร้อยสามสิบกว่าปีมานี้ราชวงศ์หยูมิมีผู้ใดทำได้

หากขยับขึ้นไปอีกขึ้นก็จะเป็นขุนนางระดับสอง เป็นอัครมหาเสนาบดีแห่งราชวงศ์แล้ว !

หากเขาได้เป็นอัครมหาเสนาบดี แล้วข้าจะทำเยี่ยงไร ?

ตอนที่ 519 ฝ่าบาททรงปิติยินดี

สวี่หวยซู่ได้ร่าง ‘สนธิสัญญาเงินชดเชยติงเว่ย’ ขึ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนรับมาอ่านอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก่อนจะส่งให้เยียนเหลียงเจ๋อ

 ในเมื่อสองแคว้นได้ลงสนธิสัญญาว่าจะมิรุกรานซึ่งกันและกันแล้ว ข้าก็อยากจะกล่าวความในใจต่อพวกท่านว่า ข้าสนใจทุ่งหญ้าของแคว้นฮวงมากยิ่งนัก ข้ามิได้สนใจทัพ 400,000 นายของท่าป๋าเฟิงที่เล่าขานกันมาเลยสักนิด เยี่ยงนั้นข้าจะเล่าให้ฟัง ทุกท่านคงเคยได้ยินนามของกองกำลังดาบเทวะใช่หรือไม่ ?

กองกำลังดาบเทวะเคยใช้ทหาร 1,000 นาย เพียง 1,000 นายนี้ สามารถสังหารทหารของแคว้นฮวงได้ถึง 20,000 นาย !  

สำหรับเรื่องนี้ เยียนเหลียงเจ๋อและคนอื่น ๆ ต่างก็ทราบดี ถึงเยี่ยงไรพวกเขาก็ยังมีข้อสงสัยต่อเรื่องนี้… ดาบเทวะ 1,000 นายสังหารทหารของแคว้นฮวง 20,000 นายบนภูเขาผิงหลิง จากนั้นก็ไปรวมเข้ากับกองกำลังดาบเทวะที่เหลือบุกเข้าอาณาเขตของแคว้นฮวงไปทั่วทุกสารทิศ ราวกับเข้าสู่ดินแดนร้างไร้ผู้คน

นี่มันค่อนข้างเกินจริงไปมาก ดังนั้น ยามอยู่ในท้องพระโรงของแคว้นอี๋ จึงมิมีผู้ใดเชื่อแม้แต่คนเดียว

จนเวลาต่อมามีปืนคาบศิลาจำนวนหนึ่งถูกส่งไปยังแคว้นอี๋ พวกเขาจึงได้ทราบว่าแท้จริงแล้วกองกำลังดาบเทวะครอบครองศาสตราเทพอยู่นั่นเอง !

นี่คือเหตุผลหลักที่ทำให้แคว้นอี๋กริ่งเกรงราชวงศ์หยู

หากกองทัพชายแดนตะวันออกติดตั้งศาสตราเทพเหล่านั้น แม้ห่างออกไปหลายร้อยจั้งก็สามารถคร่าชีวิตทหารของตนได้ สงครามนี้… จะต่อกรได้เยี่ยงไร ?

เมื่อได้ฟังฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถึงอีกครา พวกตนย่อมเชื่อไปโดยปริยาย เยี่ยงนั้นหลังจากสงครามระหว่างแคว้นหยูและแคว้นอี๋จบลง รอให้กองทัพชายแดนเหนือฟื้นตัวขึ้นเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่ง หากกองทัพแห่งราชวงศ์หยูออกเดินทางขึ้นเหนือถึงด่านเยี่ยนซาน ย่อมมีความเป็นไปได้อย่างยิ่ง

ดังนั้นหลังจากเปียนมู่หยูได้ยินฟู่เสี่ยวกวนกล่าวเช่นนั้น เขาจึงเอ่ยยิ้ม ๆ ว่า  ในเมื่อใต้เท้าฟู่มีความสนใจในแคว้นฮวงเช่นกัน สำหรับส่วนแบ่งในอนาคต… 

ฟู่เสี่ยวกวนโบกมือไปมา  มิต้องกังวล นั่นขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละฝ่าย อาณาเขตของแคว้นฮวงที่ท่านยึดครองมาได้ ราชวงศ์หยูจะมิแตะต้องอย่างแน่นอน เช่นเดียวกัน อาณาเขตที่ราชวงศ์หยูยึดมาได้ แคว้นอี๋ก็อย่าได้หมายปอง 

นั่นคือสิ่งที่เปียนมู่หยูนึกกังวล พอได้ยินดังนั้นจึงวางใจลง แล้วยังเอ่ยถามต่ออีกว่า  ในส่วนของข้อตกลงนี้ ได้รวมอยู่ในสนธิสัญญาพันธมิตรด้วยหรือไม่ ?  

 สุภาพบุรุษนั้นใจกว้าง เป็นการดียิ่งที่จะรวมเข้าไปด้วย เพื่อมิให้เกิดข้อพิพาทขึ้นอีกในภายภาคหน้า 

ดังนั้น ภายใต้คำคุยโวของฟู่เสี่ยวกวน เยียนเหลียงเจ๋อก็ได้นำตราประทับใหญ่ทั้งสามออกมา !

ตราที่หนึ่ง ย่อมเป็นตราประทับของจักรพรรดิแห่งแคว้นอี๋ที่มอบอำนาจในการเจรจาครานี้ให้แก่องค์รัชทายาทเยียนเหลียงเจ๋อ หากตรานี้ถูกประทับลงไปย่อมหมายความว่าองค์จักรพรรดิรับทราบสนธิสัญญานี้แล้วเช่นกัน

ตราที่สอง คือตราประทับขององค์รัชทายาทผู้ครอบครองตำหนักบูรพา ตราประทับนี้หมายความว่าราชทูตได้เป็นพยานในการเจรจาครานี้แล้ว

ตราที่สาม คือตราประทับทางราชการของท้องพระโรงอี้เจิ้ง ตราประทับราชการนี้หมายความว่าท้องพระโรงอี้เจิ้งได้มีส่วนร่วมและเห็นด้วยกับสนธิสัญญาฉบับนี้

สวี่หวยซู่เองก็ประทับลงไปสามตราเช่นกัน เพียงแต่ตราประทับขององค์รัชทายาทเปลี่ยนเป็นตราประทับส่วนบุคคลของฟู่เสี่ยวกวน และตราประทับราชการของท้องพระโรงอี้เจิ้งก็เปลี่ยนเป็นตราประทับราชการของกรมพิธีการ

และตอนนี้ การเจรจาก็ได้สิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์

เหล่าขุนนางของแคว้นอี๋ที่เดิมทีมีท่าทางผิดหวังและฉุนเฉียว ก็ได้ผ่อนคลายลงมามากเพราะกลยุทธ์ที่ฟู่เสี่ยวกวนเสนอขึ้นมา

เมื่อมีกลยุทธ์นี้ หลังจากกลับแคว้นไปแล้วทูลถวายต่อฝ่าบาท อธิบายถึงเหตุผลไปอย่างชัดเจน คาดว่าฝ่าบาทจะทรงยอมรับได้เช่นกัน เมื่อสู้ราชวงศ์หยูมิได้ หากมิยกดินแดนให้เป็นการชดเชย ราชวงศ์หยูก็จะเดินทัพต่อไป ส่วนแคว้นอี๋จะสิ้นชาติมิใช่หรือ ?

ด้วยการเจรจาอย่างยากลำบากนี้ ได้หยุดการรุกรานของทัพราชวงศ์หยูได้สำเร็จ แม้จะต้องชดเชยด้วยเงิน 180 ล้านตำลึงและยกอาณาเขตว่อเฟิงหยวนผืนใหญ่ให้กับแคว้นหยู แต่ความสูญเสียเหล่านี้ก็สามารถหาคืนได้จากแคว้นฮวงมิใช่หรือ

ย่อมดีกว่าเสียชาติ สมเหตุผลดีหรือไม่ ?

ในตอนนี้ เยียนเหลียงเจ๋อได้กลับสู่สภาวะทางอารมณ์ที่ปกติ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าทั้งร่างได้ผ่อนคลายลงมามาก ในความคิดของตน สนธิสัญญายกดินแดนให้เป็นการชดเชยนี้ ความสำคัญยังห่างไกลจากสนธิสัญญาไม่รุกรานซึ่งกันและกันอีกฉบับ

ดังนั้น เขาจึงลืมความเกลียดชังที่มีต่อฟู่เสี่ยวกวนไปจนสิ้น กล่าวอีกนัยคือไม่อยากยั่วยุศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างฟู่เสี่ยวกวนอีกต่อไปแล้ว

 จากนี้ไป ทั้งสองแคว้นถือเป็นมิตรต่อกัน ท่านเสี่ยวกวน แม่นางยิงฮวาที่หอกั๋วเซ่อเทียนเซียงมิใช่เรื่องเพ้อเจ้อ แม่นางผู้นั้นเกิดมามีรูปลักษณ์งดงามอย่างแท้จริง ได้ยินว่านางเพิ่งมาจินหลิงได้เพียง 2 เดือน ทว่าขายแต่ความสามารถ มีใจเลื่อมใสต่อผู้มีพรสวรรค์ ท่านเป็นถึงผู้นำของเหล่าผู้มีพรสวรรค์ในใต้หล้า หากราตรีนี้สามารถจับหัวใจของยิงฮวาได้… 

รอยยิ้มมีเลศนัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเยียนเหลียงเจ๋อ  ท่านเสี่ยวกวนก็เข้าไปในห้องนอนของยิงฮวาแล้วเพลิดเพลินเสียบ้างเถิด 

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า ในใจคิดว่าตนเพิ่งผ่านการโดนลอบสังหารที่หงซิ่วจาวมาไม่นาน ให้ตายเถอะ ! ทราบหรือไม่ว่ายิงฮวาผู้นี้ศักดิ์สิทธิ์เพียงใด ?

 ขอมิปิดบังพี่เยียน ภรรยาทั้งสามของข้าคือสามสาวงามแห่งเมืองจินหลิง สตรีทั่วไปคงมิอยู่ในสายตาของข้า 

 หากท่านเสี่ยวกวนได้มายลโฉมของนางในราตรีนี้ก็จะทราบว่าสตรีผู้นี้ เป็นอีกรสชาติหนึ่ง เอาเถอะ ! การเจรจาจบลงแล้ว ข้าต้องกลับไปหารือเรื่องที่จะตามมาในภายหลัง ราตรีนี้ ณ หอกั๋วเซ่อเทียนเซียง มิพบมิเลิกรา !  

 เยี่ยงนั้นข้ามิขอรั้งพี่เยียนไว้แล้ว คืนนี้ข้าต้องไปให้ได้ !  

เยียนเหลียงเจ๋อพาขุนนางของแคว้นอี๋เดินออกไปอย่างเร่งรีบ พวกเขาต้องกลับโรงเตี๊ยมเพื่อร่างกำหนดวันกลับแคว้น

ในวันนี้ เพราะกลยุทธ์ของฟู่เสี่ยวกวนเขาจึงมีทางเลือกเพิ่มขึ้นมาอีกทาง หนึ่งคือการยึดบัลลังก์หรือทัดทานฝ่าบาท จำเป็นต้องฟังความคิดเห็นของที่ปรึกษาเหล่านี้

ณ หงหลูซื่อ กำลังร่อนสนธิสัญญาสองฉบับที่ประทับตราเรียบร้อยไปยังวังหลวง

ฮ่องเต้กำลังหารือเรื่องการเตรียมการเพาะปลูกรวมถึงเรื่องที่ทางตะวันตกอาจจะก่อกบฏกับเยี่ยนเป่ยซี เยี่ยนซือเต้า เยี่ยนฮ่าวชู และต่งคังผิง

 หารือกันไปมา สุดท้ายก็จบที่ไร้ข้อสรุป น่าโมโหยิ่ง !   ฝ่าบาทไพล่สองหัตถ์เอาไว้ด้านหลังแล้วเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องทรงพระอักษร  ข้ามิกล้าแม้แต่จะหารือเรื่องการบูรณะแม่น้ำหวงเหอ เพราะความจนจึงมิมีเงินไปเพิ่มเงินเดือนและสวัสดิการแก่นายทหารชั้นสูง เป้าหมายว่าจะเกณฑ์ทหาร 300,000 นาย จนถึงวันนี้เพิ่งสำเร็จได้เพียงครึ่ง 

 แม้แต่ปืนคาบศิลาจำนวนมาก ข้าก็ละอายเกินกว่าที่จะเอ่ยขอจากฟู่เสี่ยวกวน โชคยังดีที่เขาคือราชบุตรเขยของข้า จะไม่ขอปิดบังพวกเจ้า เป็นฮองเฮาที่เอ่ยปากขอปืนจากเขาจำนวน 100,000 กระบอก เมื่อรวมเข้ากับลูกกระสุน คิดเป็นเงินอย่างน้อยก็ 500,000 ตำลึง นี่ย่อมสร้างความขาดทุนโดยไร้เหตุผลให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน 

 แต่ปัจจุบัน ข้าก็ยังไร้หนทางจ่ายคืนให้กับเขา โชคดีที่ราชบุตรเขยผู้นี้เก่งกาจยิ่ง ทำกิจการจนสามารถหาเงินจำนวนนั้นคืนมาได้ 

 ทว่านี่มิใช่แผนการระยะยาว ความสุขของแคว้น มิสามารถพึ่งพาคนเพียงคนเดียวได้ หากมีกรณีที่เขาล้มละลายขึ้นมา แล้วจะทำเยี่ยงไรต่อไป ? ดังนั้นปีนี้จึงต้องดำเนินนโยบายการค้าและการเกษตร ต้องเร่งดำเนินการ ต้อง… 

เพิ่งกล่าวคำว่า ‘ต้อง’ ได้เพียงคำเดียว ขันทีเจี่ยก็ได้ปรี่เข้ามา คาดมิถึงว่าเขาจะกล้าขัดคำกล่าวของฝ่าบาท และตะโกนเสียงดังว่า  ฝ่าบาท มีเรื่องน่ายินดี เรื่องน่ายินดีพ่ะย่ะค่ะ !  

ฮ่องเต้ผงะ มารดาเจ้าสิ ! ข้ากลุ้มใจเสียจนผมขาวหมดแล้ว ยังมีเรื่องน่ายินดีอันใดอีกกัน ?

 ท่านเสี่ยวกวน สนธิสัญญาการเจรจาของท่านเสี่ยวกวน ออกมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ !  

ฝ่าบาทรวมไปถึงเยี่ยนเป่ยซีและคนอื่น ๆ ล้วนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน การเจรจาของฟู่เสี่ยวกวนและแคว้นอี๋ในวันนี้พวกเขาต่างก็รับทราบกันดี การเจรจามิใช่ต้องใช้เวลาสามถึงห้าวันหรอกหรือ ? ยังมิทันถึงยามอู่เลย เหตุใดจึงเสร็จสิ้นแล้วกัน ?

เจ้าเด็กนี่ ทำงานเชื่อถือมิได้ คงทำแบบแก้ผ้าเอาหน้ารอดเท่านั้น !

ฮ่องเต้ขมวดพระขนงทันที รับสนธิสัญญาทั้งสองฉบับมาจากมือของขันทีเจี่ย จากนั้นก็ทรงทอดพระเนตรแล้วจึงเบิกดวงเนตรขึ้นโดยพลัน และตกอยู่ในภวังค์เสียเนิ่นนาน

ทันทีที่เยี่ยนเป่ยซีและคนอื่น ๆ เห็นท่าทีของฝ่าบาท ใจก็พลันกระตุกขึ้นมา เด็กนี่…หรือว่าจะมิได้รับประโยชน์ใดกลับมาเลยกัน ?

 ฮ่า ๆ ๆ ๆ… !  

ทันใดนั้น ฮ่องเต้ก็แย้มพระสรวลออกมา ท่าทางปลื้มปิติอย่างแท้จริง พระองค์ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นโบกสนธิสัญญาไปมาอยู่กลางอากาศ

 หากฟ้ามิให้กำเนิดฟู่เสี่ยวกวน ในวันนี้ ราชวงศ์หยูย่อมขาดแคลน !  

 ข้ามีเงินแล้ว !  

ตอนที่ 518 ตามที่ท่านปรารถนา

ตอนที่ 518 ตามที่ท่านปรารถนา

เดิมทีการเจรจาต้องใช้เวลาหลายวันถึงจะเสร็จสิ้น แต่ทว่าภายใต้เล่ห์เหลี่ยมของฟู่เสี่ยวกวน กลับใช้เวลามิถึงครึ่งชั่วยามก็เสร็จเรียบร้อยทั้งหมดแล้ว

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจยิ่ง เหล่าขุนนางของราชวงศ์หยูมองหน้ากันไปมาอย่างเหลือเชื่อ

เงินชดเชยจำนวน 180 ล้านตำลึง !

และยกว่อเฟิงหยวนของแคว้นอี๋ให้แก่ราชวงศ์หยู !

เรื่องนี้ส่งผลให้ความเชื่อเดิม ๆ ของขุนนางแห่งราชวงศ์หยูเปลี่ยนไป เดิมทีพวกเขามิคิดว่าจะสามารถแบ่งเขตแดนได้ ส่วนเรื่องเงินชดเชย คิดว่ามากสุดก็ได้เพียง 20 ล้านตำลึงเท่านั้น

ภาษีที่ราชวงศ์หยูเก็บได้ในแต่ละปี ต่อให้นำผ้าฝ้าย ป่าน ไหม ธัญพืชมารวมกันก็ยังมิมีมูลค่ามากถึง 20 ล้านตำลึง แต่เงินชดเชยครานี้คราเดียว เท่ากับฟู่เสี่ยวกวนหาเงินได้เท่ากับจำนวนเงินภาษีถึง 9 ปี

อีกทั้งยังได้รับอาณาเขตที่กว้างขวางถึงเพียงนั้นมาด้วย !

ขุนนางของแคว้นอี๋ต่างพากันงงเป็นไก่ตาแตก สมองของพวกเขาว่างเปล่า

นี่คือการเจรจาแบบใดกัน ?

นี่เรียกว่าสร้างความอับอายจะดีกว่า !

ทว่าองค์รัชทายาทก็ได้ตอบตกลงไปแล้ว จะให้แคว้นอี๋เอาหน้าไปไว้ที่ใด ? กลับไปจะทูลฝ่าบาทว่าเยี่ยงไร ?

เปียนมู่หยูเอนกายพิงเก้าอี้ เงยหน้าขึ้นแล้วหลับตาลง

เยียนเหลียงเจ๋อจึงค่อย ๆ รู้สึกรับรู้ถึงความเยือกเย็น หากเป็นเช่นนี้ เมื่อกลับแคว้นไป สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ การก่อกบฏ !

เรื่องนี้เสด็จพ่อต้องกริ้วมากเป็นแน่ การยึดตำหนักบูรพาคืนนับว่าเป็นเรื่องเบาไปแล้ว เสด็จพ่ออาจจะหยิบดาบมาบั่นคอข้าต่อหน้าขุนนางทั้งหลายก็เป็นได้

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลงแล้วหันไปยิ้มให้สวี่หวยซู่  ใต้เท้าสวี่ ทำการร่างสัญญาเถิด ใช้ชื่อว่า…เงินชดเชยติงเว่ย 

สวี่หวยซู่ได้สติกลับคืนมา เขามองฟู่เสี่ยวกวนอย่างนับถือ พยายามควบคุมความตื่นเต้นแล้วหยิบพู่กันขึ้นมาร่างหนังสือ ‘สนธิสัญญาเงินชดเชยติงเว่ย’ ที่ชวนตกตะลึงยิ่ง

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มร่า รอยยิ้มดูเจิดจ้าดั่งแสงสุริยาในฤดูใบไม้ผลิ เขาชำเลืองมองไปทางเยียนเหลียงเจ๋อแล้วกล่าวว่า  ท่านเยียนอย่าเพิ่งคิดว่าท่านได้ขาดทุนไป ว่ากันว่าเสียสิ่งหนึ่งจะได้อีกสิ่งหนึ่งชดเชย สิ่งที่ท่านเสียไปในราชวงศ์หยู ข้ามีวิธีชดเชยให้ท่านจากที่อื่น เพียงแต่มิรู้ว่าท่านเยียนสนใจหรือไม่ ?  

เยียนเหลียงเจ๋อเหมือนปลาที่รอโดนทุบหัว ในใจกำลังวางแผนว่าเมื่อเดินทางกลับแคว้นแล้วจะชิงบัลลังก์มาได้เยี่ยงไร พอได้ยินฟู่เสี่ยวกวนกล่าวมาเช่นนี้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมามอง เจ้านี่มีแต่ความเจ้าเล่ห์ ในหัวคิดวางแผนขุดหลุมอันใดให้ข้าต้องตกลงไปอีกกันเล่า ?

บัดนี้เขาจึงได้เข้าใจว่า เหตุใดฟู่เสี่ยวกวนจงใจให้ตนอยู่ในเมืองจินหลิงเป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่า อีกฝ่ายต้องการให้เวลายืดเยื้อเพื่อที่ทหารชายแดนตะวันออกจะได้ลำเลียงปืนใหญ่หงอีไปยังด่านจินหยาง เพื่อสร้างแรงกดดันคราใหญ่นี้ให้แก่แคว้นอี๋

จากสถานการณ์นี้ พวกที่คอยพึ่งพิงเหมิงฉือคงจะตกใจเสียจนมิเป็นอันกินอันนอน และเร่งรัดให้การเจรจาครานี้สิ้นสุดลงโดยเร็ว

แน่นอนว่าเหมิงฉือย่อมรู้ถึงแผนการของราชวงศ์หยูอย่างแน่นอน หากผลการเจรจามิเป็นผลดีต่อแคว้นอี๋ ทว่าสำหรับเหมิงฉือนั้นต้องการให้เป็นเช่นนี้เสียมากกว่า

ยิ่งมิเป็นผลดี ยิ่งมีประโยชน์กับเขา !

องค์รัชทายาทถูกถอดถอนออกจากตำแหน่ง องค์ชายรอง เยียนหยุนซาน จึงจะมีโอกาสได้ขึ้นครองตำแหน่ง

ส่วนองค์ชายหก เยียนหานยวี่…โบราณกล่าวว่าหมาเห่ามิกัด แน่นอนว่าเยียนหานยวี่นั้นเห่าไปทั่ว ดังนั้นเยียนเหลียงเจ๋อจึงมิเห็นเขาในสายตา

แผนยืดเวลาง่าย ๆ ของฟู่เสี่ยวกวน ตนกลับไร้ซึ่งปัญญาจะแก้ไข แม้รู้ว่าผลการเจรจาจะมิเป็นตามต้องการ แต่ก็คาดหวังให้ทำการเจรจาโดยเร็ว

มัวรอเวลาต่อไปมิได้แล้ว !

หากรอต่อไป จักรพรรดิแค้วนอี๋คงมิรอให้เขากลับไป ส่วนเหล่าขุนนางที่ใช้เวลาหลายปีในการดึงมาเป็นพรรคพวก เกรงว่าจะทรยศหักหลังตน พอถึงเวลานั้น…คงได้แต่รอจนสายเกินไป

ฟู่เสี่ยวกวนใช้วิธีการง่าย ๆ นี้ ทำให้เขาถูกกดดันจากทั้งสองฝ่าย นี่มิใช่แผนการ แต่เป็นเล่ห์เหลี่ยมที่ทำให้ไร้ซึ่งหนทาง !

เยียนเหลียงเจ๋อนิ่งเงียบ ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนานเสียทีเดียว สุดท้ายจึงเอ่ยขึ้นมาว่า  ข้ามิเชื่อว่ามีเรื่องดี ๆ เช่นนั้นแล้วท่านจะมิกระทำด้วยตนเอง แต่กลับหยิบยื่นมันให้กับข้า 

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มแล้วส่ายหน้า  ท่านเยียนช่างมิเข้าใจข้าเอาเสียเลย ข้านั้นมิใช่คนโลภมาก หากกินเกินความสามารถอาจจะทำให้มิย่อย 

เขาเอนกายไปข้างหน้า วางข้อศอกไว้บนโต๊ะ มือทั้งสองประสานกันวางไว้ใต้คาง กะพริบตามองเยียนหานยวี่แล้วกล่าวว่า  แคว้นอี๋และแคว้นฮวงถือเป็นเพื่อนบ้านกันมิใช่หรือ… 

เขาก้มลงมองแผนที่บนโต๊ะ มือหนึ่งชี้ไปบนแผนที่นั้น  ทั้งสองแคว้นมีอาณาเขตติดกันทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือ มีเพียงด่านเดียวขั้นกลางเอาไว้ เรียกว่า…ด่านอันใดนะ ? อ้อ… ด่านเกาเชวียซาย 

 ท่านเยียน หากข้าเป็นท่าน ข้าจะยกทัพเข้าโจมตีแคว้นฮวงจากที่แห่งนี้ เมื่อออกจากด่านเกาเชวียซายก็จะเป็นพื้นที่ของเผ่าหลานฉี ที่แห่งนี้มีเมืองมิมาก ชาวฮวงในที่นี้มิได้เเข็งแกร่งเช่นราชวงศ์หยูของข้า หากสามารถเข้ายึดพื้นที่ของเผ่าหลานฉีได้ ย่อมกว้างขวางกว่าว่อเฟิงหยวนมากเสียทีเดียว 

ฟู่เสี่ยวกวนหยุดลงชั่วครู่แล้วเลื่อนแผนที่ไปด้านหน้า มองเยียนเหลียงเจ๋อแล้วกล่าวว่า  ผู้นำของเผ่าหลานฉีถูกจักรพรรดิแคว้นฮวงสังหารแล้ว ทหารม้าจำนวน 100,000 นายที่เคยเป็นของเผ่าหลานฉีก็ถูกท่าป๋าเฟิงโยกย้ายไปฮวงถิงแล้ว ที่แห่งนี้จึงว่างเปล่า หากท่านมิกล้ายึดครอง…ข้าก็คงทำได้เพียงเอ่ยว่าท่านมิเหมาะสมที่จะเป็นผู้นำแคว้น !  

เยียนเหลียงเจ๋อเมื่อได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น เขารับแผนที่มาพิจารณาโดยละเอียด แล้วส่งไปให้เปียนมู่หยูที่นั่งอยู่ด้านข้างพิจารณา

เปียนมู่หยูพิจารณาอย่างถี่ถ้วนและทบทวนนับสิบครา เรื่องที่จักรพรรดิแคว้นฮวงรวบรวมอำนาจนั้นพวกตนรู้ดี แต่แคว้นอี๋และแคว้นฮวงมีสัญญาพันธมิตรอยู่หนึ่งฉบับ เรียกว่านโยบายเฉินชัง เพียงแต่นโยบายนี้ท่าป๋าชิวเป็นคนกำหนดไว้ บัดนี้ท่าป๋าชิวได้ตกตายไปแล้ว อีกทั้งแคว้นอี๋มิสามารถโจมตีแคว้นหยูได้สำเร็จ…

เขาหันไปมองเยียนเหลียงเจ๋อ เช่นนั้น สัญญาพันธมิตรก็ไร้ซึ่งความหมาย

หากยกทัพไปตีแคว้นฮวงแล้วยึดครองพื้นที่ของเผ่าหลานฉีมาได้ มิเพียงแต่จะสามารถชดเชยว่อเฟิงหยวนที่สูญเสียไปได้เท่านั้น แต่ยังจะได้รับพื้นที่ที่ใหญ่โตกว้างขวางกว่าเดิมมากนักอีกด้วย

เรื่องทางทหารนั้น แคว้นอี๋ถูกราชวงศ์หยูโจมตีเสียจนขวัญกระเจิง แต่แคว้นฮวงมิใช่ !

ทหารม้าของแคว้นฮวงแม้เก่งกาจ แต่ทหารหงหลิงก็มีความชำนาญในการใช้ม้าศึกเช่นกัน

แคว้นฮวงต้องการโจมตีด่านเยี่ยนซานเพื่อเข้าไปในพื้นที่ทางเหนือของราชวงศ์หยูมาโดยตลอด เช่นนั้น กองทหารที่วางไว้ตรงหลานฉีจึงมีมิมาก หากเกิดสงครามที่ด่านเยี่ยนซานขึ้นกับแคว้นหยู แคว้นฮวงย่อมมิอาจแบ่งทหารไปที่อื่นได้ เยี่ยงนั้นแล้ว แคว้นอี๋คงจะสามารถเข้ายึดครองได้โดยง่าย

แผนการนี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่ง !

ดังนั้นเปียนมู่หยูจึงพยักหน้า

ขุนนางของแคว้นอี๋ท่านอื่นเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผลยิ่ง เพียงแต่ฟู่เสี่ยวกวนกล้าเอ่ยเรื่องดี ๆ เช่นนี้ออกมา เขากำลังวางแผนใดอยู่กัน ?

คิดไปคิดมา หลังจากที่ราชวงศ์หยูครอบครองว่อเฟิงหยวน ก็คงต้องการพักรักษาตน ส่วนทหารชายแดนเหนืออย่างมากก็คงทำได้เพียงปกป้องด่านเยี่ยนซาน มิอาจเดินทางขึ้นเหนือกว่านั้นได้อีก และยิ่งมิสามารถเดินทางมายังฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของแคว้นอี๋ได้

ดังนั้น เนื้อชิ้นโตเช่นนี้ ฟู่เสี่ยวกวนจึงทำได้เพียงมองดูเท่านั้น หากทำได้เพียงมองเฉย ๆ สู้ให้แคว้นอี๋ยึดครองเสียดีกว่า แท้ที่จริงก็ส่งผลดีต่อราชวงศ์หยูด้วยเช่นกัน อย่างน้อยก็สามารถสร้างอุปสรรคให้แคว้นฮวงมากขึ้นได้

เช่นนี้ ก็จะสามารถได้รับประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย เยียนเหลียงเจ๋อจึงตัดสินใจว่า

 นโยบายของใต้เท้าฟู่นี้ ข้าขอนำกลับไปไตร่ตรอง เอาเยี่ยงนี้ดีหรือไม่ แคว้นหยูและแคว้นอี๋มาลงนามสนธิสัญญาพันธมิตรกันเป็นเยี่ยงไร ? ข้ากลัวว่าใต้เท้าฟู่จะแทงข้างหลัง ส่วนตัวของท่านเองก็กลัวว่าจะเกิดความวุ่นวายขึ้นในภายหลัง นี่จึงเป็นนโยบายที่เข้ากันได้ดีมากเสียทีเดียว 

 ฮ่า ๆ ๆ ! ในเมื่อท่านเยียนกังวลเช่นนั้น ข้าจะทำตามที่ท่านปรารถนา !  

ตอนที่ 517 คนโลภ

เยียนเหลียงเจ๋อเตรียมตัวพร้อมรับฟัง

ทว่าเปียนมู่หยูกับผู้อื่นทราบว่าต้องมิใช่เรื่องดีเป็นแน่ แต่ก็ไร้หนทางที่จะปฏิเสธ ทำได้เพียงรอให้ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยเงื่อนไขขึ้นมา

แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับมิยอมเอ่ยเสียที ซ้ำยังมองไปทางช่าวชิงหงหลูซื่อ  ท่านหวง ท่านมีแผนที่ของแคว้นอี๋หรือไม่ จงนำออกมาให้ข้าดูสักหน่อย 

ท่านหวงที่นั่งอยู่ข้างสวี่หวยซู่ได้ยินดังนั้น จึงรีบตอบไปว่า  ข้าน้อยจะไปนำมาให้ประเดี๋ยวนี้ 

ทุกคนที่เหลือต่างก็ประหลาดใจ การเจรจานี้ เอาแผนที่มาทำอันใดกัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนเห็นสายตางุนงงของเยียนเหลียงเจ๋อจึงเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ ว่า  เรื่องเป็นเช่นนี้ ข้ามิค่อยรู้เรื่องของแคว้นอี๋เท่าใดนัก จึงอยากดูว่าตอนนี้กองทัพชายแดนตะวันออกไปถึงที่ใดแล้ว หากอยู่มิไกลจากแคว้นของท่านเท่าใดนัก ว่าจะลองปะทะดู หากสามารถยึดเมืองหลวงได้แล้ว… ท่านเยียนเอ๋ย เจ้าก็มิใช่องค์รัชทายาทและจะมิมีแคว้นอี๋อีกต่อไป เรื่องนี้ท่านต้องเตรียมใจเอาไว้สักเล็กน้อย 

ชื่อหลางแห่งกรมพิธีการของแคว้นอี๋ที่นั่งอยู่ข้างเปียนมู่หยูลุกขึ้นยืนในทันใด เขาชี้นิ้วไปทางฟู่เสี่ยวกวนพร้อมด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว  ข้า… ข้ามิเคยพบขุนนางไร้ยางอายเยี่ยงเจ้ามาก่อน !  

เขาใช้มือตบลงกับโต๊ะเสียงดังตึง  นี่คือการเจรจา ! เจรจาอย่างเป็นทางการระหว่างสองแคว้น เจ้าเป็นเพียงแค่เด็กที่มิรู้ระเบียบ พวกเราต้องการเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อถอดถอนตำแหน่งทูตเจรจาของเจ้าเสีย 

ฟู่เสี่ยวกวนเหลือบตามองไปทางอีกฝ่ายอย่างช้า ๆ ขมวดคิ้วแล้วเบะปากเล็กน้อย  อายุอานามของท่านก็ดูมิน้อยแล้ว น่าเสียดาย… มีชีวิตเยี่ยงสุนัขที่เอาแต่เห่าหอนเช่นนี้ 

 เจ้ากล้ามากที่ทำให้ข้าต้องอับอาย ตัวข้าฆ่าได้แต่หยามมิได้ ชื่อเสียงของเจ้ามันจอมปลอม ผู้มีพรสวรรค์ชื่อเสียงเกรียงไกรแต่มิรู้จักมารยาท หลังจากนี้ ข้าจะกราบทูลต่อฝ่าบาทเป็นแน่ วันรุ่งขึ้น… 

ทันใดนั้น ฟู่เสี่ยวกวนก็หยิบมู่โต่วออกมาจากในแขนเสื้อ กดลำกล้องไปทางคอของชื่อหลางกรมพิธีการผู้นั้น

กรวยด้ายพุ่งออกไปในทันที แทงทะลุลำคอไปตรง ๆ ดวงตาของชื่อหลางกรมพิธีการผู้นั้นเบิกโพลงอย่างตื่นตกใจ หนึ่งมือกุมลำคอ อีกหนึ่งมือชี้ไปทางฟู่เสี่ยวกวน  เจ้า เจ้า… !  

ฟู่เสี่ยวกวนกระตุกกรวยด้ายออกมา หมุนวงล้อช้า ๆ กรวยด้ายถูกลากไปจนเกิดเป็นสายโลหิตสีสดบนโต๊ะ

ชื่อหลางกรมพิธีการผู้นั้นล้มลงกับพื้นเสียงดังตึง นอนตายตาไม่หลับอยู่อย่างนั้น

ขุนนางของแคว้นอี๋รวมไปถึงเยียนเหลียงเจ๋อต่างก็ลุกพรวดขึ้นทันใด จดจ้องไปยังศพบนพื้นชนิดที่ไม่อยากเชื่อสายตา หลังจากนั้นจึงหันไปมองฟู่เสี่ยวกวน

เหล่าขุนนางของราชวงศ์หยูเองก็ตกตะลึงขึ้นมาเช่นกัน ให้ตายเถิด ! นี่คือการเจรจา คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะลงมือสังหารคน

แล้วจะเจรจาเยี่ยงไรต่อไป ?

เป็นไปได้หรือไม่ ที่เขาจะกล้าก่อสงครามขึ้นมาอีกครา ?

แต่ก็มิมีผู้ใดกล้าเอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว เพราะฟู่เสี่ยวกวนได้เอ่ยเตือนพวกเขาเอาไว้แล้ว

ในยามนี้ เยียนเหลียงเจ๋อคิดไปต่าง ๆ นา ๆ บทสรุปสุดท้ายคือฟู่เสี่ยวกวนต้องการก่อกวน ทำให้การเจรจานี้สิ้นสุดลง ณ ตรงนี้

ซึ่งหาใช่บทสรุปที่คาดคิดเอาไว้ ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามอย่างใจเย็น  ต่อให้มือของข้าไปแตะท่านเข้าจริง ๆ ความผิดก็คงมิถึงตาย ใต้เท้าเสี่ยวกวนควรอธิบายมิใช่หรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนยังคงเล่นกับมู่โต่วในมือแล้วหัวเราะร่า  อุบัติเหตุ อุบัติเหตุ ทุกท่านเชิญนั่งลงเถิด แน่นอนว่าหากพวกท่านมิยินยอมเจรจา ก็สามารถนำศพกลับไปได้เลย ข้ามิลำบากใจเลยแม้แต่น้อย 

ขุนนางของแคว้นอี๋ได้รับความอับอายเป็นอย่างมาก พวกเขาต่างก็หันไปมององค์รัชทายาทด้วยกันทั้งสิ้น ทว่าองค์รัชทายาทกลับนั่งลงอย่างเชื่องช้า

สองมือของเปียนมู่หยูส่งสัญญาณ ทุกคนจึงนั่งตาม

 ถูกต้องแล้ว ในเมื่อต้องการเจรจาก็ควรเจรจากันดี ๆ ลูกน้องของท่านผู้นี้ใช้มิได้ เขามิต้องการเจรจาโดยดี ต้องการยุติการเจรจาครานี้ ข้าจึงลงมือโดยมิได้ตั้งใจ เพื่อแก้ปัญหาให้ท่านเยียนด้วย 

ภายในใจของเยียนเหลียงเจ๋อกำลังกระอักเลือด !

ชายชาตรีแก้แค้นสิบปีก็ยังมิสาย !

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก  คนท่านก็สังหารไปแล้ว จากนี้ก็เจรจากันแต่โดยดีเถิด 

ช่าวชิงหงหลูซื่อนำแผนที่ของแคว้นอี๋ออกมา ฟู่เสี่ยวกวนวางแผนที่ลงบนโต๊ะ จดจ้องอย่างตั้งใจอยู่ราวครึ่งก้านธูป คิ้วพลันขมวดมุ่น  แม่ทัพใหญ่ของกองทัพชายแดนตะวันออกผู้นี้ใช้มิได้เลย ข้ามอบปืนใหญ่หงอีให้จำนวนมาก คาดมิถึงว่าในวันนี้เพิ่งจะเดินทางถึงด่านจินหยาง… 

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปทางเยียนเหลียงเจ๋อ ซึ่งในยามนี้กำลังกังวลใจอย่างถึงที่สุด

 สงครามเป็นเรื่องที่ยากลำบาก โดยเฉพาะกองทัพของข้าต้องเดินทางไกลเป็นอย่างมาก เมื่อองค์รัชทายาทยังคงประทับอยู่ ณ ที่แห่งนี้เพื่อเจรจาเรื่องชดใช้อย่างจริงใจ สงครามครานี้ แคว้นอี๋ต้องชดใช้เงินจำนวน 180 ล้านตำลึงให้แก่ราชวงศ์หยู !  

ทันทีที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวเช่นนี้ ทุกคนแม้แต่ขุนนางของราชวงศ์หยูก็แทบจะหยุดหายใจ… ให้ตายเถอะ นี่คือคนโลภอย่างแท้จริง !

ฟู่เสี่ยวกวนเก่งเรื่องการค้า หรือนี่จะเป็นการถามเอาเงินอย่างไร้ขอบเขตแล้วนั่งรอกำไรอยู่กันแน่ ?

ดวงตาของเยียนเหลียงเจ๋อเปี่ยมไปด้วยโทสะ ในตอนที่กำลังจะเอ่ยปาก ฟู่เสี่ยวกวนกลับยกมือขึ้น  ช้าก่อน ! ข้ามิมีเวลามาต่อรองกับพวกท่าน !  

มิให้ต่อรองด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?

มารดาเจ้าเถิด ! นี่เรียกว่าการเจรจาได้ที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นการตัดสินใจจากฝ่ายเดียว !

 ท่านเยียน ท่านต้องฟังให้ดีเสียก่อน เงินชดเชยก้อนนี้สำหรับชดใช้ในสิ่งที่เกิดจากความก้าวร้าวของพวกท่าน ทำให้ทหารของราชวงศ์หยูต้องล้มตายไปจำนวนมาก ตอนนี้ท่านจงฟังให้ดีอีกครา… 

ฟู่เสี่ยวกวนหยิบดินสอหนึ่งด้ามออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววาดลงบนแผนที่  ตามเส้นนี้ จากว่อเฟิงหยวนไปทางตะวันตกไล่จนถึงเทือกเขาฉางหลิงต้องเป็นของราชวงศ์หยูทั้งหมด 

เปียนมู่หยูลุกขึ้นทันที  มิมีทาง !  

ว่อเฟิงหยวนตั้งอยู่ทางตะวันตก หมายความว่าแคว้นอี๋จะเสียดินแดนไปถึงหนึ่งในสามส่วน และว่อเฟิงหยวนก็เป็นยุ้งฉางที่ใหญ่ที่สุดของแคว้น หากเสียพื้นที่ราบตรงนี้ไป เสบียงอาหารของแคว้นอี๋ในภายภาคหน้าย่อมมีปัญหาเป็นแน่

เยี่ยงไรก็มิมีทางยอมรับได้

ฟู่เสี่ยวกวนวางดินสอลง เสียงดินสอกระทบโต๊ะดังกึก ทั้งยังกระเด้งกระดอนขึ้นมาอีกสองครา

 ข้ามิได้ต่อรองราคากับพวกท่าน การทำธุรกิจคือการกำหนดราคาด้วยตนเอง ตามกลไกตลาดแล้ว พวกท่านสามารถปฏิเสธราคาของข้าได้ แต่ข้าขอกล่าวกับพวกท่านอีกครา ในทันทีที่ข้าก้าวเท้าออกจากประตูห้องนี้ไป ต่อให้พวกท่านส่งทองคำไปที่จวนฟู่นับล้านตำลึง ก็จะมิมีการเจรจาคราที่สองตามมาอีก 

 ส่วนพวกท่านจะอยู่หรือไป ข้ามิขอยุ่ง ตอนนี้ให้เวลาพวกท่านทบทวนสิบอึดใจ เพราะข้านั้นยุ่งเป็นอย่างมาก ทั้งยังต้องกลับไปเล่นไพ่นกกระจอกกับเหล่าภรรยาอีกด้วย 

 เริ่มนับเวลาได้ !  

เยียนเหลียงเจ๋อและเปียนมู่หยูสบตากัน เงื่อนไขสองข้อนี้สาหัสเกินกว่าที่จะรับเอาไว้ได้ หากลงนามในสัญญา หลังจากกลับแคว้นจะอธิบายต่อฝ่าบาทว่าเยี่ยงไร ?

แต่หากมิเห็นด้วย เมื่อกลับไปก็ไร้หนทางจะอธิบายต่อฝ่าบาทเช่นกัน และกองทัพชายแดนตะวันออกของศัตรูก็ได้ไปถึงด่านจินหยางแล้วอย่างแท้จริง กำลังรบของราชวงศ์หยูในตอนนี้ มีปืนใหญ่หงอี 500 กระบอกเป็นอาวุธ การยึดด่านจินหยางมิช้าก็เร็วย่อมต้องเกิดขึ้น

 นับถึงสาม 

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นและก้าวไปทางประตู บรรยากาศ ณ ที่แห่งนี้จึงหนักอึ้งขึ้นกว่าเดิมมากโข

 สาม !  

ลมหายใจของขุนนางแห่งราชวงศ์หยูติดอยู่ในลำคอ กังวลว่าการเจรจาครานี้จะล้มเหลว แต่ในสมองของเหล่าขุนนางแคว้นอี๋กลับว่างเปล่า… ทุกสิ่งที่เตรียมมาถึงยามนี้กลับไร้ความหมาย พวกเขาเหมือนแกะกำลังจะถูกเชือด

เขาเดินไปทางประตูอีกหนึ่งก้าว

 สอง !  

แรงกดดันมหาศาลพุ่งมาทางเยียนเหลียงเจ๋อราวกับคลื่นนับหมื่นได้ถาโถมเข้าใส่ อีกทั้งยังทำลายความมั่นคงของเยียนเหลียงเจ๋อและพรรคพวกอย่างไร้ความปรานี

ตอนที่ 516 ตัดไม้ข่มนาม

เมื่อเยียนเหลียงเจ๋อได้ทราบข่าวมาจากกรมพิธีการว่าถึงเวลาของการเจรจาแล้ว เขาก็ดีใจเสียจนหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

ให้ตายเถิด เหอะ ๆ ข้าเดินทางมาที่เมืองจินหลิงตั้งแต่วันที่สามเดือนสิบสองของปีก่อน รอจนวันที่เก้าเดือนหนึ่งของปีใหม่ เสียเงินมากถึง 400,000 ตำลึง ทั้งยังต้องสละชีวิตของหรงเอ๋อร์ ในที่สุดฟู่เสี่ยวกวนก็จัดการเจรจาเสียที !

บัดนี้ ไม่ว่าผลการเจรจาจะออกมาเยี่ยงไร ก็มิสำคัญสำหรับตนอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการเดินทางกลับแคว้นอี๋โดยเร็วที่สุด

จากรายงานของสายลับ ตนได้เดินทางออกจากเมืองหลวงมาได้ 3 เดือนแล้ว องค์ชายหกเยียนหานยวี่ ได้สร้างพรรคพวกขึ้นมาในวัง และทำตัววุ่นวายไปทั่ว ถึงกระทั่งทูลต่อเสด็จพ่อว่าองค์รัชทายาทเสด็จไปเจรจา ณ ราชวงศ์หยูแต่ไร้ความสามารถยิ่ง มิสมควรได้ครอบครองตำหนักบูรพา

ดูมันกระทำเข้า ! รอให้ข้ากลับแคว้นไปได้ก่อนเถอะ ข้าจะใช้ดาบบั่นคอเจ้าเป็นผู้แรก !

เยียนเหลียงเจ๋อสวมใส่ฉลองพระองค์สำหรับรัชทายาทเสียเต็มยศ จากนั้นก็ได้พาเปียนมู่หยูและขุนนางชั้นสูงขึ้นรถม้า เดินทางมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง

ณ ห้องประชุมใหญ่หงหลูซื่อ ฟู่เสี่ยวกวนได้นั่งอยู่ตรงกลางและกำลังสนทนาอยู่กับสวี่หวยซู่เสนาบดีกรมพิธีการที่นั่งอยู่ด้านข้าง

 ท่านลุงมิได้พบบุตรสาวมานานมากถึง 15 ปี ความคิดถึงของพ่อที่มีต่อบุตร ข้าเข้าใจดี ข้าได้ยินมาว่าที่จวนสวี่ช่างเงียบเหงายิ่ง มิครึกครื้นเท่ากับจวนฟู่ ข้าเองก็คิดเช่นนั้น จึงมีความคิดว่าให้นางพำนักที่จวนข้าไปสักพักก่อน ท่านมีความเห็นว่าเยี่ยงไร ?  

สวี่หวยซู่จ้องมองฟู่เสี่ยวกวน พลางคิดในใจว่า เจ้าหมอนี่ต้องการแม่นางผู้นั้นจึงหาเหตุผลบ้าบอขึ้นมาอ้าง

 ตอนนี้ พวกเราอยู่ในห้องประชุมควรสนทนาเรื่องงานก่อนจะดีกว่า เจ้าตั้งใจจะเจรจาเยี่ยงไร ?  

ขุนนางในกรมพิธีการนับยี่สิบคนล้วนนั่งอยู่ข้างฟู่เสี่ยวกวน เมื่อได้ยินดังนั้นก็อดที่จะเงี่ยหูฟังมิได้

นับตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ ใต้เท้าฟู่ยังมิเคยเอ่ยถึงแผนในการเจรจาให้ฟังเลยแม้แต่น้อย พวกเขาเดินทางมาร่วมโดยมิรู้สิ่งใดเลย มิมีผู้ใดรู้ว่าใต้เท้าฟู่จะเจรจาแบบใด

คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนกลับหัวเราะออกมา  ข้ายังยืนยันคำเดิมว่า ประเดี๋ยวข้าจะเป็นผู้เจรจาเอง พวกท่านเพียงแค่จดบันทึกก็พอแล้ว ระหว่างการเจรจา มิว่าข้าจะกระทำการใด พวกท่านสามารถแสดงท่าทางประหลาดใจได้ แต่ห้ามคัดค้านเป็นอันขาด 

เมื่อกล่าวจบ เขาก็หุบยิ้มลงแล้วมองไปยังเหล่าขุนนาง  หากผู้ใดกล้าลุกขึ้นมาตำหนิข้า ข้าจะถือว่ามันผู้นั้นเป็นกบฏต้องจัดการอย่างเด็ดขาด !  

เมื่อบรรดาขุนนางได้ยินดังนั้นต่างก็ชะงักไปตาม ๆ กัน เพียงแค่เจรจาเท่านั้นมิใช่หรือ เหตุใดต้องทำเหมือนเป็นการออกรบไปได้ ?

การเจรจาแบบนี้ ตามปกติจะต้องดำเนินการอยู่หลายครา จากธรรมเนียมเดิมที่ผ่านมา เนื้อหาของการเจรจาคราแรกนี้ ราชวงศ์หยูจะเปิดเผยจำนวนเงินที่ต้องชดใช้และแค้วนอี๋ก็จะต่อรอง หลังจากนั้นสองฝ่ายก็จะเจรจากันไปมาสักพักโดยมิมีผู้ใดยอมให้กับผู้ใด

ท้ายที่สุดก็จะมิได้ข้อสรุป ต้องรออย่างน้อยอีกสามคราถึงจะได้ข้อสรุปที่แน่ชัด

ใต้เท้าฟู่เพิ่งเคยเข้าร่วมการเจรจาเป็นคราแรก อีกทั้งยังอายุน้อย เกรงว่าจะมิอาจเก็บอารมณ์เอาไว้ได้

แต่ทว่าชื่อเสียงอันดุดันของอีกฝ่ายก็โด่งดังไปทั่ว เหล่าขุนนาง ณ ที่นี้ แม้แต่สวี่หวยซู่เองก็มิกล้าต่อกรกับฟู่เสี่ยวกวน

เช่นนั้น คงต้องนิ่งฟังตามที่เขากล่าว แท้จริงก็ง่ายดีเหมือนกัน ถือว่าได้นั่งชมการแสดง

เวลาต่อมา เยียนเหลียงเจ๋อและกลุ่มขุนนางก็ได้เข้ามาในห้องประชุม ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่าแล้วลุกขึ้นไปต้อนรับด้วยตนเอง เขายกแขนโอบกอดเยียนเหลียงเจ๋อ ทั้งยังตบหลังเบา ๆ

 ท่านเยียน ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ! ตามหลักแล้ว ท่านอยู่ข้ามปีเก่าที่เมืองจินหลิง ข้าควรเดินทางไปร่วมดื่มกับท่านเสียหน่อย แต่ญาติของข้านั้นช่างมากมายเสียเหลือเกิน อีกทั้งข้ายังคออ่อน แม้ดื่มเพียงเล็กน้อยก็เมามายได้แล้ว จึงทำให้เวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้ได้ ขออภัยด้วย !  

เหล่าขุนนางกรมพิธีการได้แต่มองตากัน…หมายความว่าเยี่ยงไร ? เหตุใดถึงได้แสดงท่าทางสนิทสนมกับฝ่ายตรงข้ามมากถึงเพียงนี้ ? นี่ถือเป็นมารยาทแบบไหนกัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนเมินเฉยต่อฝ่ายตรงข้ามมานานกว่าหนึ่งเดือน เกรงว่าองค์รัชทายาทคงจะไม่ถีบเขาคืนจนกระเด็น

ในใจของเยียนเหลียงเจ๋อพ่นคำด่าทอออกมามากมาย ไอ้หน้าด้าน เจ้าเล่ห์จอมปลอม ไอ้คนหน้าเนื้อใจเสือ !

คำกล่าวทักทายที่ไร้ยางอายเช่นนี้ ยังจะกล้าเอ่ยออกมาอยู่อีกหรือ ?

รู้สึกอายแทนเจ้าอย่างแท้จริง !

แต่จะให้ทำเยี่ยงไรได้กันเล่า กว่าฟู่เสี่ยวกวนจะยอมเจรจามิใช่เรื่องง่าย หากทำให้ไอ้หมอนี่ไม่พอใจแล้วเดินจากไป เกรงว่าตนจะกลายเป็นชาวจินหลิงไปจริง ๆ แล้ว

 ใต้เท้าฟู่มีความสามารถตั้งแต่อายุยังน้อย ความเฉลียวฉลาดและภาระของท่านนั้น ข้าเข้าใจดี รอให้การเจรจาครานี้สิ้นสุดลง ข้าจะเชิญท่านไปกั๋วเซ่อเทียนเซียงเพื่อฟังแม่นางยิงฮวาขับร้อง 

เยียนเหลียงเจ๋อค้อมตัวลงฉายใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสออกมา ในสายตาของเหล่าขุนนางเห็นว่าองค์รัชทายาทผู้นี้ช่างถ่อมตนเสียจริง

ฟู่เสี่ยวกวนรีบกุมมือของเยียนเหลียงเจ๋อ แววตาช่างเป็นประกายยิ่ง  ท่านเยียนเปรียบเสมือนสหายของข้า ตกลงตามนี้ คืนนี้พวกเราจะไปที่เอ่อ ชื่ออันใดนะ อ้อ… กั๋วเซ่อเทียนเซียง 

เขาตบลงเบา ๆ บนบ่าของเยียนเหลียงเจ๋อแล้วกล่าวต่อว่า  ท่านเยียนอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้ามิรู้จริง ๆ ว่ากั๋วเซ่อเทียนเซียงเปิดมาตั้งแต่เมื่อใด ข้าน่ะ…ชอบสิ่งของเดิม ๆ น่าเสียดายหงซิ่วจาวเสียจริง มิรู้ว่าท่านคุ้นเคยกับหงซิ่วจาวหรือไม่ ?  

เยียนเหลียงเจ๋อตื่นตระหนกขึ้นมาทันพลัน แล้วรีบกล่าวว่า  เคยไปบ้าง ช่างน่าเสียดายอย่างแท้จริง 

 มิรู้ว่าเป็นฝีมือของไอ้หน้าไหน ต้องการชีวิตข้าก็มาฆ่าข้าสิ ไปเผาหงซิ่วจาวเนื่องด้วยเหตุอันใดกัน ? น่าสงสารแม่นางที่เคยอยู่เคียงข้างท่านเสียจริง… 

ฟู่เสี่ยวกวนตบลงบนบ่าของเยียนเหลียงเจ๋ออีกครา  เอาล่ะ ! พวกเรามิเอ่ยถึงเรื่องนี้แล้วดีกว่า แม้คนเก่าจากจะไป แต่คนใหม่ก็มีอยู่มากหลาย คืนนี้ท่านเยียนอย่าลืมล่ะ 

เยียนเหลียงเจ๋อสัมผัสได้ถึงลางร้าย หรือว่าฟู่เสี่ยวกวนจะรู้เรื่องใดเข้ากัน ?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงรีบยิ้มแล้วกล่าวว่า  ข้าหมายความว่า รอให้การเจรจาสิ้นสุดลงก่อน ใต้เท้าฟู่อย่าได้รีบร้อน แม่นางยิงฮวามิได้ร่วงโรยลงไปเสียหน่อย อืม…พวกเรามาเริ่มเจรจาเลยดีหรือไม่ ?  

 ท่านเยียนช่างเด็ดขาดเสียจริง รีบจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จไปก็ดี พวกเราจะได้ไปยลโฉมแม่นางยิงฮวา เชิญท่านเยียนทางนี้… !  

 เชิญใต้เท้าฟู่ !  

ทั้งสองเข้าประจำที่นั่ง ฟู่เสี่ยวกวนยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า แล้วเอ่ยกับเยียนเหลียงเจ๋อที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามว่า  เพื่อเป็นการประหยัดเวลา ข้าจะมิอารัมภบท พวกเราเข้าสู่เนื้อหาหลักเถิด 

 แคว้นอี๋โจมตีแคว้นหยู ทำให้พวกเราได้รับความเสียหายครั้งใหญ่ อีกทั้งยังได้สร้างรอยแผลไว้ในใจของราษฎรแห่งราชวงศ์หยู ข้าขอทูลองค์รัชทายาทตามตรงว่า การที่แคว้นอี๋มาขอเป็นพันธมิตรในครานี้ ฝ่าบาทและราษฎรล้วนมิเห็นด้วย แท้จริงแล้วข้าเองก็มิเห็นด้วยเช่นกัน 

เยียนเหลียงเจ๋อขนลุกซู่ เมื่อได้ยินฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยต่อ  จากรับสั่งของฮ่องเต้ ราชวงศ์หยูได้เตรียมปืนใหญ่หงอีจำนวน 500 กระบอกไว้แล้ว สามารถโจมตีเมืองหลวงของแคว้นอี๋ให้แตกได้โดยง่าย 

 หลังจากท่านเยียนเจรจากับข้าเรียบร้อยแล้ว คืนนี้ควรรีบเดินทางกลับไปเตรียมรับศึกมิดีกว่าหรือ ? เนื่องจากการเจรจาครานี้คงไร้ซึ่งความหมาย 

เยียนเหลียงเจ๋อเบิกตาโต สูดหายใจเข้าลึก จะทำเช่นนั้นได้เยี่ยงไรกัน ?

หากกลับไปทั้งอย่างนี้ ส่วนกองทัพราชวงศ์หยูยังคงเดินหน้าโจมตี อย่าว่าแต่ตำหนักบูรพาเลย แม้แต่ศีรษะของตนก็คงจะถูกเสด็จพ่อตัดทิ้ง

ดังนั้นเขาจึงสับสนวุ่นวายยิ่ง แต่ทว่ายังพยายามฝืนยิ้มออกมา  เอ่อ ! ข้าเดินทางมาตามบัญชาของเสด็จพ่อ พร้อมกับความจริงใจอย่างสุดซึ้งมาด้วย ทั้งนี้เพื่อมิให้ราษฎรของทั้งสองแคว้นได้รับความเดือดร้อนจากความวุ่นวายเช่นนี้อีก 

ฟู่เสี่ยวกวนใช้มือตบโต๊ะแล้วหัวเราะเสียงดัง  ฟังท่านเยียนกล่าวเข้าสิ บัดนี้สนามรบอยู่ที่แคว้นอี๋ แล้วราษฎรของราชวงศ์หยูยังต้องกลัวสิ่งใดอีกกัน ? มิกลัวหรอก เดินหน้าทำสงครามต่อได้ !  

 เอ่อ มิใช่เยี่ยงนั้น คือ…สงครามนี้ขอยุติลงได้หรือไม่ ใต้เท้าฟู่มีความเห็นเยี่ยงไรเชิญกล่าวมา พวกเราสามารถเจรจากันได้ 

 เห็นเเก่ที่ท่านเยียนเชิญข้าไปกั๋วเซ่อเทียนเซียงในคืนนี้หรอกนะ จงฟังเอาไว้ให้ดี !  

ตอนที่ 515 ตัวอย่างของสี่คุณธรรมสามคล้อยตาม

ฟู่เสี่ยวกวนใช้ชีวิตผ่านไปสามวันอย่างสบายอารมณ์

ตลอดสามวันมานี้ เขามิได้ก้าวเท้าออกจากจวนเลย เอาแต่อยู่กับภรรยาทั้งสาม บางคราซูซูก็จะพาสวี่ซินเหยียนมาเล่นไพ่กับพวกเขาด้วย…

ฟู่เสี่ยวกวนนำไม้มาแกะสลักเป็นไพ่นกกระจอก แน่นอนว่าหลัก ๆ แล้วเป็นฝีมือการลงมีดสลักของศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ย

ตั้งแต่ทำไพ่นกกระจอกขึ้นมาและสอนภรรยาทั้งสามให้เล่นเป็น ภายในหลีเฉินซวนก็ครื้นเครงขึ้นมามาก

โต๊ะไพ่นกกระจอกวางอยู่ที่หลีเฉินซวน ฟู่เสี่ยวกวนเล่นไพ่กับภรรยาทั้งสามคล้ายกำลังทะเลาะกันอยู่ก็มิปาน สามารถเรียกความสนใจจากซูเจวี๋ย ซูโหรว ซูซู รวมไปถึงสวี่ซินเหยียนไปได้โดยปริยาย

ดังนั้น พวกเขาจึงมาร่วมวงด้วยเช่นกัน พวกเขาสามารถเข้าใจวิธีการเล่นได้อย่างรวดเร็ว ซูโหรวจึงขอให้ศิษย์พี่ใหญ่ทำไพ่ขึ้นมาอีกสำรับ ในหลีเฉินซวนจึงมีโต๊ะไพ่นกกระจอกอยู่ 2 ชุด

ซูโหรววางเข็มปักผ้าลง ซูซูลืมของหวานไปเสียสิ้น ซูเจวี๋ยที่ต้องการอ่านหนังสือกลับถูกซูโหรวฉุดกระชากมาร่วมวงด้วย สามขาดหนึ่ง หากมิสู้ก็จะเป็นการล้มโต๊ะมิใช่หรือ ?

ความครื้นเครงนี้ดำเนินไปได้ถึงสองวันเต็ม จนถึงวันที่เก้าเดือนหนึ่ง ฟู่เสี่ยวกวนจึงนึกขึ้นได้ว่าการประชุมใหญ่ของราชวงศ์ได้ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว คาดมิถึงว่าฝ่าบาทมิได้ส่งคนมาเรียกให้เขาไปเข้าร่วมด้วย

ซ้ำยังเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเรื่องที่แคว้นอี๋ขอเจรจาค้างเอาไว้อยู่ ตอนนี้ถึงเวลาอันควรที่จะเจรจากันได้แล้ว

เยี่ยนเสี่ยวโหลวต้องไปธนาคารซื่อทง ต่งชูหลานต้องเดินทางไปภูเขาหนานซาน ซูเจวี๋ยได้รับจดหมายจากอาจารย์อีกหนึ่งฉบับ ภูเขาหนานซานที่ฟู่เสี่ยวกวนเคยไปนั้น ต้องสร้างอารามเต๋าขึ้นมา นามว่า สำนักเต๋าหนานซาน

นี่คือสถานที่แรกซึ่งถูกเลือกให้สร้างสำนักเต๋าขึ้น ดังนั้นต้องสร้างสำนักเต๋าหนานซานให้ยิ่งใหญ่อลังการพอควร เทวรูปเทพซันชิงต้องอัญเชิญมาให้พร้อม เทพเจ้าเจินอู่ต้าตี้ เง็กเซียนฮ่องเต้ เทพเจ้าก่วงเจ็กจุงอ๊วง เหวินชางตี้จวิน ลักเตงลักกะ 36 ขุนพลสวรรค์ 72 ขุนพลนรก… สรุปโดยง่ายคือ ต้องเชิญเทพของลัทธิเต๋ามาให้มากที่สุด จึงจะมีชีวิตชีวา

เรื่องนี้จึงตกเป็นหน้าที่ของศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยในการจัดการ และมีงบประมาณอยู่ที่ 1,000,000 ตำลึง

ดังนั้น ซูเจวี๋ยจึงต้องติดตามต่งชูหลานไปยังภูเขาหนานซาน เรื่องความปลอดภัยของฟู่เสี่ยวกวนจึงตกเป็นหน้าที่ของสวี่ซินเหยียน

ฟู่เสี่ยวกวนกังวลว่าจะมีคนของลัทธิจันทราที่ยังรอดชีวิตแฝงอยู่ในเมืองหลวง แล้วจดจำสวี่ซินเหยียนได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ให้สวี่ซินเหยียนคุมรถม้า แต่กลับเรียกคนเฝ้าประตู หลี่เจิ้ง มารับหน้าที่นี้แทน

หลี่เจิ้งชื่นชอบเป็นอย่างมาก เขาจัดเตรียมรถม้าเสร็จตั้งแต่เช้าตรู่ รอฟู่เสี่ยวกวนและสวี่ซินเหยียนขึ้นรถม้าเสร็จแล้ว จากนั้นจึงได้สะบัดแส้ในมือ ให้รถม้าพุ่งทะยานเข้าสู่วังหลวงด้วยท่าทีแจ่มใส

ภายในรถม้า บ่อยคราที่สวี่ซินเหยียนนึกถึงเรื่องในคืนนั้นขึ้นมา นางจึงรู้สึกเขินอายอยู่บ้างเล็กน้อย มิกล้าเงยหน้าเพราะกลัวว่าจะสบเข้ากับสายตาของฟู่เสี่ยวกวน

มือของฟู่เสี่ยวกวนสอดอยู่ในแขนเสื้อ กุมมู่โต่วเอาไว้ ศิษย์พี่ใหญ่นึกอันใดอยู่กันถึงกล้าให้คนที่เคยเป็นมือสังหารมาปกป้องเขา ?

แม้สวี่ซินเหยียนจะเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แต่ยามต้องอยู่ด้วยกันเพียงลำพังกลับมิได้คลายความระแวงลงเลยแม้แต่น้อย ผู้ใดจะทราบว่านางมีลูกไม้อันใดซ่อนไว้หรือไม่ หากชักอาวุธใส่ตนในพื้นที่แคบเช่นนี้ เกรงว่าจะสายเกินกว่าที่ตนจะดึงมู่โต่วออกมา

ด้วยกลัวว่าจะตั้งรับมิทัน เขาจึงกำมู่โต่วเอาไว้แน่น หัวแม่มือวางอยู่บนลำกล้อง

 เจ้ามิต้องกังวล หากมีผู้ใดเอ่ยถามก็อย่าลืมว่าสถานะของเจ้าคือบุตรสาวของเสนาบดีสวี่หวยซู่แห่งกรมพิธีการ 

 อืม  เสียงของสวี่ซินเหยียนเบาราวกับแมลงหวี่ นางพยักหน้าขึ้นลง นางย่อมประหม่าอยู่แล้ว แต่มิใช่เพราะกังวลว่าผู้อื่นจะถาม แต่เพราะในพื้นที่นี้… คับแคบมากยิ่งนัก กลิ่นกายของบุรุษรูปงามลอยมาจากฝั่งตรงข้าม

หลังจากที่ช่วยฟู่เสี่ยวกวนเอาไว้ หลังจากเขาได้เห็นเรือนร่างของนาง ตามความเข้าใจของสวี่ซินเหยียน คนผู้นี้ถือเป็นเจ้าของของนางแล้ว

นี่คือสิ่งที่ท่านอาจารย์เคยกล่าวไว้…

นางเองก็รู้สึกว่าควรเป็นเยี่ยงนั้น !

ภายในจิตใจอันแสนบริสุทธิ์ของนาง มิเคยคิดมีความรักมาก่อน นางเติบโตมาอย่างอิสระและยากลำบาก จนถึงขั้นมิทราบว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าความรัก

นางรู้เพียงแค่ว่าโตแล้วต้องออกเรือน ในเมื่อฟู่เสี่ยวกวนปฏิบัติกับตนดีถึงเพียงนี้ ก็ทำได้เพียงแค่ยอมตบแต่งกับเขาเสีย

ดังนั้น นางจึงไม่คิดที่จะกลับไปยังลัทธิจันทราอีก นางรู้สึกว่าตนมิได้บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว

และการปรนนิบัติฟู่เสี่ยวกวน คือสิ่งที่นางควรจะกระทำ

 หลังจากที่ข้าเข้าวังไปแล้ว มิทราบเช่นกันว่าจะได้กลับเมื่อใด ตั๋วเงินจำนวนนี้ให้เจ้าเก็บเอาไว้ ประเดี๋ยวก็ให้หลี่เจิ้งพาออกไปเดินเล่น หากเจอของที่ชอบก็ซื้อมาเสีย ถ้าถึงยามเว่ยแล้วข้ายังมิออกมา เจ้าก็ไปหาข้าวกินด้วยตนเองเสีย… และควรสวมผ้าคลุมใบหน้าด้วยจะดีที่สุด ข้ากังวลว่าหากเจ้าออกไปทั้งแบบนี้จะเกิดเรื่องมิดีเข้า 

 หากมีคนเข้ามาหาเรื่อง เจ้าอย่าได้รีบชักกระบี่ออกมาสังหาร เพียงเอ่ยว่าเป็นญาติผู้พี่ของข้า ย่อมมิมีผู้ใดกล้าตอแยเจ้าอย่างแน่นอน 

สวี่ซินเหยียนเงยหน้า นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความสงสัย  มิใช่ว่าควรเป็นภรรยาของเจ้าหรอกหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนผงะ นี่…เขาเลียริมฝีปากและกลืนน้ำลายอึกใหญ่  ภรรยา… มันมิควรรวดเร็วถึงเพียงนี้ มิใช่ ! เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าเจ้าควรเป็นภรรยาของข้ากัน ?  

 เจ้าเคยเห็น ทั้งยังเคยสัมผัสเรือนร่างข้ามาก่อน…  สวี่ซินเหยียนก้มหน้าหลบอย่างน่าสงสาร  หากเจ้ามิต้องการ ข้าไปเสียยังจะดีกว่า 

 ไม่ ๆ ข้ามิได้หมายความเยี่ยงนั้น ภรรยา…  เขาลูบจมูกอีกครา มิรู้ว่าควรจะอธิบายกับสตรีผู้นี้เยี่ยงไรดี  หลังจากสมรสแล้วจึงจะถือว่าเป็นภรรยา เจ้าลองไตร่ตรองดูเถิด ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ พวกเราเพิ่งรู้จักกันได้เพียง 10 วันเท่านั้น ดังนั้นจึงยังต้องการเวลา 

สวี่ซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมาอีกครา ดวงตาเป็นประกาย  เยี่ยงนั้น พวกเราก็สมรสกันสิ ข้ารู้ว่าเจ้ามีภรรยาอยู่แล้ว 3 คน ท่านอาจารย์เคยกล่าวว่าบุรุษที่อยู่ด้านนอกมีสามภรรยาสี่อนุคือเรื่องปกติ ในเมื่อข้ามาช้ากว่าพวกนาง เยี่ยงนั้นก็เป็นอนุ 

สตรีผู้นี้ช่างหลอกง่ายถึงเพียงนี้ ?

ความเข้าใจของฟู่เสี่ยวกวนที่มีต่อสตรีในยุคนี้ยังคงมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาได้พบกับสตรีที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี เยี่ยงต่งชูหลานกับหยูเวิ่นหวิน พวกนางเป็นสตรีที่มีความคิดเป็นของตนเอง แท้จริงแล้วแม้แต่เยี่ยนเสี่ยวโหลวก็เป็นคนหัวโบราณเป็นอย่างมาก สวี่ซินเหยียนมิเคยเข้าเรียนสถานศึกษา นางใช้ชีวิตอยู่ลึกเข้าไปในภูเขาหมินซึ่งถูกปิดตาย ย่อมได้รับอิทธิพลมาจากอาจารย์แต่เพียงผู้เดียว

ทว่าอาจารย์ของนางก็คือสตรีหัวโบราณ สิ่งที่สอนให้กับนางคือแนวคิดที่ต้องเชื่อฟังสามีโดยสิ้นเชิง

มิใช่เรื่องผิดอันใด ผิดที่ยุคสมัยเป็นเยี่ยงนี้ต่างหาก

สี่คุณธรรม สามคล้อยตาม คือบรรทัดฐานของสตรีในยุคนี้

ตามความเข้าใจของสวี่ซินเหยียน หากฟู่เสี่ยวกวนทิ้งนาง ก็มีเพียงความตายเท่านั้นที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาง

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปที่สตรีที่มีเสน่ห์มากล้นพร้อมกับทบทวนซ้ำไปซ้ำมา ความคิดของเขาซับซ้อนมากยิ่งนัก มิทราบว่าสตรีผู้นี้กำลังแสดงละครหรือคิดเยี่ยงนั้นจริง ๆ

ดังนั้น เขาจึงเงียบไปหลายอึดใจก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า  เรื่องนี้ยังต้องรอเวลาไปก่อน การสมรสมิใช่ว่าอยากแต่งก็สามารถแต่งได้ ยังต้องมีกฎระเบียบอีกมากมายอยู่ในเรื่องนั้น ภายภาคหน้าข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังอีกครา 

สวี่ซินเหยียนพยักหน้าและเบาใจลง ในเมื่อฟู่เสี่ยวกวนกล่าวว่าให้นางรอเวลาไปก่อน เยี่ยงนั้นก็รอไปก่อน สุดท้ายแล้วฝ่ายชายก็เป็นผู้นำในเรื่องนี้

รถม้าหยุดลงเบื้องหน้าประตูของวังหลวง สวี่ซินเหยียนจึงโบกมือลาฟู่เสี่ยวกวน

นางมิได้ไปที่ได้ แต่ยังคงนั่งอยู่ในรถม้า คำนึงถึงโชคชะตาที่เปลี่ยนไปเพราะบุรุษผู้นี้ คิดถึงลัทธิจันทราที่ต้องการสังหารเขา หากในภายภาคหน้าเขาต้องการทำลายลัทธิจันทรา นางควรจะทำเยี่ยงไรดี ?

ด้านฟู่เสี่ยวกวน ในยามนี้กลับเงยหน้ามองท้องนภาและถอนหายใจยาวเหยียดออกมา ที่เป็นเช่นนี้เพราะเขาหล่อเหลาเกินจะต้านทานได้เป็นแน่ !

เขาส่ายหน้า ยิ้มเยาะใส่ตนเอง แล้วเดินเข้าไปในกรมพิธีการ

ตอนที่ 514 วันแสนสบายวันหนึ่ง

ตอนที่ 514 วันแสนสบายวันหนึ่ง

เดือนหนึ่ง วันที่ห้า

เมืองจินหลิง หลังหิมะตกหนัก ฟ้าสีครามปลอดโปร่ง อากาศเย็นยะเยือก

ในที่สุดก็ผ่านไปอีกหนึ่งปี ฟู่เสี่ยวกวนนั่งอยู่ในศาลาเถาหราน ดื่มชาร้อนต้มสดใหม่กับซูเจวี๋ยอย่างสบายใจ

 ศิษย์พี่ใหญ่ ภูเขาชิงหยุนไกลจากเมืองจินหลิงมากหรือไม่ ?  

 ออกจากเมืองจินหลิง มุ่งหน้าไปทางตะวันออกแล้วเดินทางต่อราว 300 ลี้ 

นับว่าไกลพอควร ฟู่เสี่ยวกวนจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะเดินทางไปยังภูเขาชิงหยุน แล้วหันมาเอ่ยถามถึงสวี่ซินเหยียน  แม่นางผู้นั้น ต้องใช้เวลารักษาตัวอีกนานหรือไม่ ?  

 ใกล้จะหายดีแล้ว 

 นาง…นางมีอาการผิดปกติอันใดหรือไม่ ?  

ซูเจวี๋ยครุ่นคิดแล้วตอบว่า  แม่นางผู้นั้นตื่นมานั่งสมาธิและฝึกตนทุกเช้า ปกตินางมักจะสนทนากับซูซูเสียมากกว่า แต่พออยู่คนเดียวช่างดูเงียบเหงายิ่ง เยี่ยงไรเสียนางก็เติบโตขึ้นในลัทธิจันทรา ที่เมืองจินหลิงก็ไร้ญาติขาดมิตร คงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกสักพัก 

ฟู่เสี่ยวกวนยังมิได้เอ่ยถามนางเกี่ยวกับลัทธิจันทรา ตั้งแต่เข้าปีใหม่ยังมิได้เดินทางไปเยี่ยมนางเลยด้วยซ้ำ ประการแรก คือตนยุ่งเป็นอย่างมาก อีกประการ…เกรงว่าจิตใจของตนเองมิหนักแน่นพอ

สวี่ซินเหยียนมิเหมือนกับซูซู !

สตรีทั้งสองแม้งดงามเหมือนกัน แต่ซูซูก็อายุเพียง 15 ปีเท่านั้น นางชอบกินขนมและใช้ชีวิตประจำวันด้วยการเที่ยวเล่น ในสายตาของตนมองนางมิต่างจากเด็ก

แต่สวี่ซินเหยียนที่อายุยี่สิบแล้ว เรือนร่างของนางช่างยั่วยวนและเต็มไปด้วยกลิ่นอายของหญิงสาว ราวกับลูกท้อที่สุกงอมเต็มที่แล้ว ฟู่เสี่ยวกวนกลัวว่าตนจะทนไม่ไหวและเอื้อมมือไปเด็ดมาลิ้มลอง เขามิใช่นักบวช จะให้ตัดความต้องการเหล่านี้ไปได้เยี่ยงไร

ปัญหาอีกอย่างหนึ่งก็คือ คัมภีร์พระสูตรเก้าหยางช่างดีเสียจริง นับตั้งแต่เริ่มฝึกก็รู้สึกว่าตนมีพลังมากกว่าเดิม ราวกับกินยาบำรุงชั้นเลิศเข้าไป เมื่อคิดได้ดังนี้จึงเหลือบไปมองศิษย์พี่ใหญ่ บุรุษผู้นี้ช่างมีจิตใจที่แน่วแน่เสียจริง ฝึกตนจนถึงขั้นปรมาจารย์แล้ว มิรู้ว่าอดทนมาได้เยี่ยงไร

ทั้งสองสนทนากันไปเรื่อยเปื่อยตามปกติของวงน้ำชา กลิ่นอายสดชื่นของยามเช้าช่างหอมอบอวลยิ่ง

ฟู่เสี่ยวกวนรินน้ำชาให้กับซูเจวี๋ยหนึ่งถ้วยและรินให้ตนเองด้วยหนึ่งถ้วย เขายกมันขึ้นดื่มจนหมด บัดนี้ความคิดมิได้อยู่ที่สวี่ซินเหยียน แต่กลับนึกถึงฟู่ต้ากวน

โจวถงถงพาตัวเกาเสี่ยนกลับไป ดูจากวันเดินทางแล้ว บัดนี้น่าจะถึงเมืองกวนหยุนเรียบร้อยแล้ว

แน่นอนว่าไทเฮาซีย่อมมิปรารถนาที่จะให้โจวถงถงเดินทางกลับแคว้นอย่างปลอดภัยเป็นแน่ ขันทีเจี่ยกล่าวว่าตาเฒ่าโจวถงถงผู้นี้เจ้าเล่ห์นัก คนที่ไทเฮาซีส่งมาจัดการล้วนมิอาจทำอันตรายเขาได้เลย

หากมิสามารถจับโจวถงถงได้ ก็มิอาจจับฟู่ต้ากวนได้เช่นกัน

ทว่าเนิ่นนานถึงเพียงนี้แล้ว โจวถงถงควรส่งข่าวคราวมาบ้างจึงจะถูก

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ข่าวของอู๋หลิงเอ๋อร์ เขามิเชื่อว่าแม้เเต่องค์กรเยี่ยงหอเทียนจียังมิอาจเข้าไปในคฤหาสน์จิ้งหูได้

อู๋หลิงเอ๋อร์ตั้งครรภ์ ไทเฮาซีประกาศว่าเด็กคนนั้นคือบุตรของเขา… สิ่งนี้ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกโมโหมากยิ่งนัก หากมิใช่เพราะสองแคว้นนี้ห่างกันถึง 3,000 ลี้ ก็อยากจะนำทัพดาบเทวะบุกเข้าไปในเมืองกวนหยุนด้วยเช่นกัน แล้วจับนางปิศาจมาโบยเสียให้เข็ด จึงจะสามารถบรรเทาความแค้นลงได้

แต่ผู้ใดคือพ่อของเด็กในท้องของอู๋หลิงเอ๋อร์กันแน่ ?

นางได้ขึ้นเป็นจักรพรรดินี หากมีคนรักก็ควรเรียกตัวเข้าวังอย่างถูกต้องเปิดเผย เหตุใดจึงทำลับ ๆ ล่อ ๆ เปิดโอกาสให้นางปิศาจทำเช่นนี้ได้กัน ?

ยิ่งคิดก็มิอาจเข้าใจได้ จึงมิได้คิดถึงมันอีก

ฟู่เสี่ยวกวนวางเรื่องของอู๋หลิงเอ๋อร์ไว้ อยู่ ๆ ซูเจวี๋ยก็เอ่ยถามขึ้นมา  เมื่อมิกี่วันก่อนในจวนเยี่ยน ที่เจ้าเอ่ยถึงแคว้นอันงดงาม มีอยู่หลายจุดที่ข้ามิเข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่าที่เจ้ากล่าวมานั้นมีเหตุผล ดังนั้นจึงได้เขียนจดหมายส่งให้ท่านอาจารย์ฉบับหนึ่ง อาจารย์ก็ได้ตอบกลับมาฉบับหนึ่งเช่นกัน 

 ท่านว่าเยี่ยงไรบ้าง ?  

 ท่านกล่าวว่า…เส้นทางนี้แสนยาวไกล ข้าจะรอดู 

ฟู่เสี่ยวกวนเบิกตาโพลง  …นี่คือสิ่งที่ท่านอาจารย์กล่าวเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ซูเจวี๋ยหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วยื่นให้กับฟู่เสี่ยวกวน  นี่ไง ท่านอาจารย์กล่าวเช่นนี้ 

ฟู่เสี่ยวกวนก้มหน้าอ่าน แล้วยกยิ้มขึ้น

ท่านอาจารย์ที่มิเคยพบหน้ากันมาก่อน แสร้งตอบได้ดีเสียทีเดียว เขาคงมิเข้าใจ เพียงแต่คืนนั้น ตนได้ประมาทเลินเล่อไปบ้าง แต่ทว่าเมื่อกล่าวออกมาแล้วก็มิมีสิ่งใดให้ต้องกังวลอีก

อีกประการ บัดนี้ตัวตนของเขาแตกต่างไปจากตอนที่อยู่หลินเจียงอย่างสิ้นเชิง ผู้คนในราชวงศ์หยูที่สามารถล้มเขาได้มิมีอยู่จริง ต่อให้เป็นฮ่องเต้ก็มิสามารถ เพราะอย่างน้อยเขาก็ยังกลับไปราชวงศ์อู๋ได้

 ศิษย์น้องเล็ก แคว้นอันงดงามเช่นนั้น…ทำได้จริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 แน่นอนว่าทำได้ แต่ยังมิใช่ตอนนี้ เป็นอนาคตอันยาวไกล 

ซูเจวี๋ยดูผิดหวังไปเล็กน้อย ฟู่เสี่ยวกวนจึงเอ่ยถามต่อ  พวกเราต้องการเปลี่ยนความคิดสู่คนรุ่นหลัง กรงนกมิอาจพังทลายได้โดยง่าย คล้ายการลอกรังไหมต้องค่อย ๆ จัดการทีละชั้น แต่นี่คือสิ่งที่ประวัติศาสตร์ต้องบันทึกเอาไว้ เมื่อถึงเวลานั้น… 

สวี่ซินเหยียนและซูซูได้เดินเข้ามาในศาลาเถาหรานพอดิบพอดี

ซูซูเดินไปนั่งลงบนชิงช้าประจำตัวของนาง ส่วนสวี่ซินเหยียนนั่งลงข้าง ๆ ฟู่เสี่ยวกวนอย่างเขินอาย จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นถามอีกฝ่ายว่า  เมื่อถึงเวลานั้นจะเป็นเยี่ยงไร ?  

หัวใจของฟู่เสี่ยวกวนเต้นโครมคราม เขายกน้ำชาขึ้นดื่มแล้วยิ้มตอบ  เมื่อถึงตอนนั้น ผู้คนในเมืองจะอาศัยอยู่บนอาคารสูง สินค้าในเมืองจะมีมากมาย มีสิ่งที่สามารถส่งต่อเสียงได้ในระยะทางพันลี้ ผู้คนจะนั่งอยู่ที่บ้านเหมือนที่พวกเรานั่งอยู่ในศาลาแล้วใช้สิ่งนั้นสั่งอาหารจากหอซื่อฟางโดยมิต้องก้าวเท้าออกไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว 

แววตาของสวี่ซินเหยียนเป็นประกาย  ยอดเยี่ยมถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ?  

ซูซูเบ้ปาก  คุยโวอีกแล้ว !  

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า  เจ้าจะคิดว่าข้าคุยโวก็ได้ แต่สิ่งนั้นแสนมหัศจรรย์ยิ่ง ผู้คนจะสามารถบินอยู่บนท้องฟ้าด้วยสิ่งที่เรียกว่าเครื่องบิน เดินทางจากเมืองจินหลิงไปเมืองกวนหยุน โดยใช้เวลาเพียง 1 ชั่วยามเท่านั้น 

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา สุริยาขึ้นสู่ขอบฟ้าแล้ว ทว่ามิได้เจิดจ้าจนแสบตา นัยน์ตายังเต็มไปด้วยความคิดถึง

 ผู้คนในตอนนั้น สามารถเดินทางไปยังจันทราได้ แต่บนจันทรามิได้มีฉางเอ๋อร์หรือตำหนักกว่างหานหรอก เป็นเพียงพื้นที่โล่งกว้าง มิมีแม้แต่หญ้าสักต้น อีกทั้งยังมีคนแซ่หม่าที่อยากไปเหยียบดาวอังคาร กล่าวว่าจะสร้างเมืองขึ้นบนดาวอังคาร 

 สรุปโดยรวม นั่นคือยุคสมัยที่งดงามยิ่ง น่าเสียดายที่เจ้าหรือข้า พวกเราล้วนมิมีโอกาสได้เห็น 

ซูเจวี๋ยตกตะลึงมากยิ่งขึ้น สวี่ซินเหยียนอ้าปากค้างมองดูฟู่เสี่ยวกวนด้วยสายตาหลงใหล ส่วนซูซูเอียงคอคล้ายกับกำลังคิดอยู่ว่า ดาวอังคารคือที่ใดกัน

 เจ้ารู้ได้เยี่ยงไร ?   ซูเจวี๋ยเอ่ยถาม

 หากข้าบอกว่า…. ข้าเดินทางมาจากยุคสมัยนั้น เจ้าจะเชื่อหรือไม่ ?  

ซูเจวี๋ยขยับหมวกแล้วพยักหน้าด้วยท่าทางจริงจังพร้อมกับกล่าวอย่างหนักแน่นว่า  ข้าเชื่อ !  

ฟู่เสี่ยวกวนตะลึงขึ้นมาทันพลัน…เรื่องไร้สาระถึงเพียงนี้ก็ยังเชื่อเยี่ยงนั้นหรือ ?

 ข้าเพียงคุยโวเท่านั้น 

 ถึงเป็นเพียงคำคุยโวของศิษย์น้องเล็ก ข้าก็เชื่อ !  

ให้ตายเถอะ ! ศิษย์พี่ใหญ่ช่างหน้ามืดตามัวเสียจริง

ฟู่เสี่ยวกวนยกมือขึ้นลูบศีรษะ พลางยกยิ้มขึ้นแล้วกล่าวว่า  เอาเถิด นั่นคือเรื่องของอนาคต พวกเราควรใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน… 

เขาหันไปมองสวี่ซินเหยียนแล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า  บัดนี้ เจ้ามิได้เกี่ยวข้องกับลัทธิจันทราแต่อย่างใดแล้ว ข้าจะมิเอ่ยถามเกี่ยวกับเรื่องของลัทธิจันทราจากเจ้า เพียงหวังว่าเจ้าจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาและใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น 

สวี่ซินเหยียนก้มหน้าลง แววตาดูเงียบเหงาแล้วพยักหน้าเบา ๆ

ตอนที่ 513 คลอด

ในมือของสุ่ยหยุนเจียนถือกล่องอยู่ 1 ใบ

บัดนี้เขายืนอยู่เบื้องหน้าของอู๋หลิงเอ๋อร์ โค้งคำนับ แล้วทูลถามว่า  ฝ่าบาท ประสงค์จะทำเยี่ยงนี้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ ?  

 จริง !  

 …กระหม่อมต้องทูลถึงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นให้ฝ่าบาททราบ 

 มิจำเป็น ข้าตัดสินใจแล้ว !  

สุ่ยหยุนเจียนเงยหน้ามองอู๋หลิงเอ๋อร์ นึกชื่นชมในความกล้าหาญของสตรีผู้นี้เป็นอย่างมาก ทว่าด้วยความเป็นหมอ เขายังคงถามว่า  หากเกิดปัญหาขึ้นระหว่างการทำคลอด ต้องการให้ปกป้องเด็กหรือฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ?  

เมื่อโจวเปี๋ยหลีได้ยินดังนั้น จึงรีบเอ่ยแทรกขึ้นมาว่า  ย่อมเป็นฝ่าบาท !  

 ไม่…ปกป้องเด็กเอาไว้ !  

 ฝ่าบาท… 

อู๋หลิงเอ๋อร์โบกมือเพื่อขัดโจวเปี๋ยหลี นางมองไปทางสุ่ยหยุนเจียน  ทำตามประสงค์ของข้าเถอะ !  

 …ถ้าเยี่ยงนั้น ฝ่าบาทโปรดรอสักครู่ กระหม่อมต้องปรุงยาเร่งคลอดก่อน 

สุ่ยหยุนเจียนง่วนอยู่กับหน้าที่ของตนเอง นับเป็นอีกคราที่อู๋หลิงเอ๋อร์นั่งลงข้างหน้าต่าง แล้วมองออกไปยัง

ท้องนภา

ท่าทางของนางสงบนิ่ง ยามที่มองออกไปบนท้องนภาราวกับว่านางเห็นแสงแห่งความหวังอยู่เลือนลาง

มือยังคงลูบอยู่บนครรภ์ นางกำลังสนทนากับลูกในครรภ์อย่างเงียบ ๆ…

ลูกจงจำเอาไว้ บิดาของเจ้าชื่อฟู่เสี่ยวกวน เป็นบุรุษที่โดดเด่นที่สุดในใต้หล้า !

เจ้ามิจำเป็นต้องมีพรสวรรค์เยี่ยงเขา แต่จงแข็งแกร่งให้ได้เหมือนกับเขา

หลังจากเจ้าเกิดออกมา จงอยู่ที่นี่ไปก่อน สถานที่แห่งนี้คือบ้านของเจ้าเช่นกัน ประเดี๋ยวแม่ต้องออกศึก เพื่อแย่งชิงบ้านอีกหลังของเจ้ากลับคืนมา !

โจวเปี๋ยหลียืนอยู่ด้านหลังของอู๋หลิงเอ๋อร์ เขาอยากจะเอ่ยอะไรบางอย่างกับนาง แต่มิว่าเยี่ยงไรก็มิสามารถเอ่ยออกไปได้ เขาจึงทำได้เพียงยืนอมพะนำอยู่ด้านหลังเท่านั้น

นอกเสียจากเจ้าเด็กฟู่เสี่ยวกวนจะกลับมา มีเพียงฟู่เสี่ยวกวนขึ้นครองราชบัลลังก์เท่านั้น ตนจึงจะกล้าเอ่ยความลับนี้กับอู๋หลิงเอ๋อร์ มิเช่นนั้น…อู๋หลิงเอ๋อร์จะหมดโอกาสทวงบัลลังก์กลับคืนมา มือของนางจะไร้อำนาจและสูญเสียสิทธิ์ในการปกป้องตนเองและลูกไปด้วย

หวังว่ามารดาและบุตรจะปลอดภัย !

โจวเปี๋ยหลีเดินออกไปและตรงไปยังฐานทัพของเหล่าองครักษ์ชุดแดง

อีกมินานจะเกิดสงครามนองเลือดขึ้นมาอีกครา เขาต้องเตรียมตัวสักเล็กน้อย

เวลาผ่านไปราวครึ่งก้านธูป สุ่ยหยุนเจียนก็กลับมา ในมือถือยาอยู่หนึ่งถ้วย  เมื่อฝ่าบาทดื่มยานี้เข้าไปแล้ว จำต้องคลอดเท่านั้น ฝ่าบาทลองทบทวนอีกคราดีหรือไม่ ?  

อู๋หลิงเอ๋อร์ลุกขึ้นยืน รับยานั้นมาและดื่มลงไป  ข้าเคยบอกกับเจ้าไปแล้วนี่ว่าข้าได้ตัดสินใจไปแล้ว !  

 …เยี่ยงนั้น ฝ่าบาททรงประทับที่เตียงบรรทมเถิด อีกประเดี๋ยวก็จะประสูติพระโอรสแล้ว 

สุ่ยหยุนเจียนเรียกหมอตำแยเข้ามา พวกนางคอยเตรียมน้ำร้อนอยู่ตลอดเวลา ส่วนเขาหยิบเครื่องมือออกมาจากกล่อง แล้ววางเตรียมเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ

เวลาผ่านไปอีกราวหนึ่งก้านธูป อู๋หลิงเอ๋อร์จึงรู้สึกปวดท้องขึ้นมาและปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ นางขบกรามแน่น เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

สุ่ยหยุนเจียนส่งผ้าที่พับเอาไว้อย่างดีให้กับนาง  ฝ่าบาท ประเดี๋ยวจะปวดยิ่งกว่านี้ ฝ่าบาทกัดสิ่งนี้เอาไว้จะสามารถช่วยได้เล็กน้อย 

อู๋หลิงเอ๋อร์กัดผ้าเอาไว้แน่น ท้องเริ่มกระตุก สองมือกำผ้าปูอย่างเอาเป็นเอาตาย สองขาชันขึ้นมา เสียงหวีดร้องดังขึ้นในลำคอเป็นระยะ

 ข้าจะถอดฉลองพระองค์ จุดไฟเผาถ่านอีก 2 กอง แล้วเตรียมน้ำร้อนไว้ให้ดี 

…..

…..

โจวเปี๋ยหลีเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยสักนิด

โหยวเป่ยโต้วมองตามจนเริ่มมึนหัว จึงเอ่ยถามว่า  ฝ่าบาทคลอดบุตร เจ้าตื่นเต้นอันใดกัน ?  

 …ข้ากังวลถึงความปลอดภัยของฝ่าบาท !  

 ฝ่าบาทเรียกเจ้ามาเตรียมทัพ ประเดี๋ยวจะออกศึกแล้วมิใช่หรือ ?  

 องครักษ์ชุดแดงมีสิ่งใดให้ต้องจัดการกัน มีถังเชียนจวินและจัวตงหลายคอยบัญชาการอยู่ สามารถออกเดินทางได้ตลอดเวลา 

 เขตวังหลวงนั้นแข็งแกร่งยิ่ง เมื่อถึงเวลานั้น พวกเราทั้งสองต้องลงมือสังหารทหารมากมายเพื่อฝ่าเข้าไป 

 ต้องคอยระวังเอาไว้ให้ดี นางปิศาจนั่นเกรงว่าจะมิสามารถจัดการได้โดยง่าย 

โหยวเป่ยโต้วเงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า  เจ้าว่า…บิดาของเด็กที่อยู่ในครรภ์ฝ่าบาท คือฟู่เสี่ยวกวนจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

โจวเปี๋ยหลีจ้องอีกฝ่ายเขม็ง  ข้าจะทราบได้เยี่ยงไร พวกเราอย่าได้ใส่ใจเรื่องยุ่งยากนี้เลย 

 ข้าเพียงจะบอกว่าหากเป็นฟู่เสี่ยวกวนจริง ก็มินับว่าเขาเป็นคนเที่ยงธรรม เยี่ยงไรเสียก็ต้องรับผิดชอบภาระนี้แต่เขากลับหนีไปราชวงศ์หยู นี่หมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?  

 ไม่ เขามิได้รับทราบเรื่องนี้ 

โหยวเป่ยโต้วอ้าปากตะลึงงันทันที เขามิอาจเข้าใจคำเอ่ยของโจวเปี๋ยหลีได้

ในยามที่จะซักถามต่อ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของอู๋หลิงเอ๋อร์ดังออกมาจากในห้อง ตามด้วยเสียงร้องของทารก  อุแว้… !  

โจวเปี๋ยหลีหันไปทางประตูห้อง โหยวเป่ยโต้วเองก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน เพียงไม่นาน สุ่ยหยุนเจียนก็ได้เดินออกมาพร้อมใบหน้าท่วมเหงื่อ ทว่ากลับมีรอยยิ้มแฝงความโล่งใจประดับเอาไว้อยู่

 เรื่องทำคลอด ข้าผู้นี้เก่งกาจที่สุดในใต้หล้า !  

 มารดาและบุตรปลอดภัยใช่หรือไม่ ?   โจวเปี๋ยหลีเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

 แน่นอน มารดาเจ้าเถอะ ! วันส่งท้ายปีเก่ายังตามข้ามาทำงาน หากเกิดปัญหาขึ้น เกรงว่าเจ้าจะสับข้าจนเละเป็นแน่ เอาล่ะ ! จ่ายค่ารักษามา 10,000 ตำลึง !

โจวเปี๋ยหลีหยิบตั๋วแลกเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้ววางลงบนฝ่ามือของสุ่ยหยุนเจียน  นี่คือเงิน 50,000 ตำลึง 

 ข้ามิได้ต้องการมากถึงเพียงนี้ 

 มิได้ ประเดี๋ยวหลิงเอ๋อร์ยังต้องออกศึก เจ้าต้องติดตามไปด้วย 

ดวงตาของสุ่ยหยุนเจียนเบิกโพลงขึ้นมาทันพลัน  เจ้าบ้าไปแล้วหรือ เจ้าก็ทราบว่านางเพิ่งจะประสูติพระโอรส แรงกายย่อมสูญสิ้น เพิ่งดื่มน้ำแกงไปเพียงถ้วยเดียว ประเดี๋ยวทารกยังต้องกินน้ำนมอีก บาดแผลก็เพิ่งเย็บปิด อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลากว่าสิบวันในการฟื้นตัว เจ้าเข้าใจหรือไม่ ?  

โจวเปี๋ยหลีนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน  ข้ามิได้บ้าและเข้าใจดี แต่ทว่านี่คือพระประสงค์ของฝ่าบาท นางต้องการเข้าวัง 

 ให้ตายเถอะ จะล้อเล่นกับชีวิตหรือเยี่ยงไรกัน ข้ามิไป เงินข้าก็มิต้องการแล้ว หากเลือดตกยางออกขึ้นมา คงถึงแก่ชีวิตโดยแท้ !  

 มิต้องการก็ต้องรับไว้ ผู้ใดใช้ให้เจ้าเอาชนะข้ามิได้กันเล่า ? ข้ามิสนว่าจะเกิดปัญหาขึ้นหรือไม่ แต่เจ้าต้องดูแลความปลอดภัยของฝ่าบาทเอาไว้ให้ดี 

เพิ่งผ่านไปได้เพียงครึ่งชั่วยาม ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

พระพักตร์อันอ่อนแรงของอู๋หลิงเอ๋อร์ถูกแต่งแต้มให้ดูสดใสขึ้นมาบ้าง นางเดินออกมาพร้อมกับดาบยาวในมือ

ใบหน้าเริ่มฉายแววเอาจริงเอาจัง ท่าทีมิผ่อนคลาย แววตาแน่วแน่กว่าที่เคย ส่วนน้ำเสียงของนางก็หนักแน่นกว่าที่ผ่านมา

 เคลื่อนพล !  

 น้อมรับพระบัญชา !  

โจวเปี๋ยหลีหายเข้าไปในป่า เพียงมินาน บริเวณโดยรอบของคฤหาสน์จิ้งหูก็ปรากฏเสียงเกือกม้าดังขึ้น

อู๋หลิงเอ๋อร์นำทัพทหารหญิงมายังเบื้องหน้ากองทัพ ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าขององครักษ์ชุดแดงคือจัวตงหลาย ถังเชียนจวิน รวมไปถึงหนิงซือเหยียนกับหนิงฝาเทียนบิดาของเขา

นี่คือกองกำลังทั้งหมดที่นางมีในปัจจุบัน นางต้องการใช้กองทัพนี้ชิงบัลลังก์มังกรของฟู่เสี่ยวกวนกลับคืนมา !

นางกวาดตามองอย่างสงบ แล้วชูดาบยาวในมือขึ้น  ทหารทั้งหลาย ตามข้ามา… !  

เมืองกวนหยุนที่ค่อย ๆ คืนสู่ความสงบ ก็ได้แตกสลายลงในชั่วพริบตาอีกครา

…..

…..

กลุ่มของฟู่ต้ากวนทั้งสาม เดินลงมาจากจายซิงถาย สิ่งแรกที่ต้อนรับพวกเขากลับเป็นลูกธนูของเป่ยหวังฉวน

หนึ่งในพวกเขาสะบัดมือสองสามคราเพื่อปัดลูกศรดอกนั้นออกไปให้พ้นตัว โจวถงถงคำรามเสียงต่ำ  ข้าเอง 

เป่ยหวังฉวนถลาลงมาพร้อมกับคิ้วที่ขมวดนิ่ว มองดูโจวถงถงแล้วหยุดสายตาอยู่ที่ใบหน้าของฟู่ต้ากวน

 …อู๋ต้าหลาง ฝ่าบาท !  

 หลิงเอ๋อร์สบายดีหรือไม่ ?  

 ทูลฝ่าบาท เมื่อครึ่งชั่วยามก่อนหน้านี้ จักรพรรดินีได้ประสูติพระโอรสจนสำเร็จแล้ว มารดาและบุตรล้วนปลอดภัย ในยามนี้ พระนางทรงนำทัพองครักษ์ชุดแดงสามหมื่นนายไปยังวังหลวง 

ฟู่ต้ากวนตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน  มีผู้คุ้มกันที่มีฝีมือระดับสูงหรือไม่ ?  

 โหยวเป่ยโต้วกับโจวเปี๋ยหลีติดตามไปด้วย ส่วนข้าทำหน้าที่คุ้มกันที่นี่เอาไว้ 

 เยี่ยงนั้นก็จงคุ้มกันเอาไว้ให้ดี !  

กล่าวจบ ทั้งสามก็เร่งเดินทางออกไปทันที ฟู่ต้ากวนและอาจารย์ฮุ่ยเจวี๋ยไล่ตามอู๋หลิงเอ๋อร์ ส่วนโจวถงถงกลับซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของยามราตรี แล้วลงไปยังอุโมงค์ลึกของกวนหยุนถาย

ตอนที่ 512 แหกกฎสวรรค์อีกสักคราจะเป็นไรไป

 ปีใหม่แล้ว 

อู๋หลิงเอ๋อร์นั่งอยู่ตรงหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังท้องนภาที่เต็มไปด้วยดอกไม้ไฟที่เบ่งบาน จากนั้นจึงใช้มือลูบไปบนหน้าท้อง พลันยิ้มออกมาอย่างขมขื่นและเศร้าสร้อย

 ลูกเอ๋ย เดิมทีเจ้าต้องถือกำเนิดในเดือนสามท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น แต่แม่มิอาจรอได้แล้ว 

 คาดมิถึงว่านางปิศาจจะแย่งชิงบัลลังก์… ตำแหน่งนั้นเป็นของพ่อเจ้า นอกจากเขา ผู้ใดก็อย่าหวังว่าจะแย่งมันไปจากมือของแม่ได้ !  

 ด้วยเหตุนี้ เจ้าต้องลืมตาดูโลกก่อนกำหนด หากเจ้ารอดก็นับว่าเป็นบุญ…  นางสูดหายใจเข้าลึก  หากเจ้าตาย…ถือว่านี่คือชะตากรรมของแม่ !  

 ฝ่าบาท อย่านะเพคะ !   หนีซางและลั่วอิง องครักษ์หญิงทั้งสอง พอได้ยินประโยคนั้นก็ได้คุกเข่าลงทันใด

ฝ่าบาทประสงค์จะคลอดก่อนกำหนด ทรงอดทนปิดบังมาเนิ่นนานถึง 7 เดือน การคลอดก่อนกำหนดเช่นนี้ อย่าว่าแต่เด็กในครรภ์เลย แม้แต่ชีวิตของนางเองก็ยากที่จะก้าวผ่านประตูผีไปได้

หากฝ่าบาททรงเป็นอันใดไป ราชวงศ์อู๋…ก็จะตกอยู่ในมือของนางปิศาจตนนั้นอย่างแท้จริง

อู๋หลิงเอ๋อร์ยกยิ้มขึ้น  เจ้าทั้งสองคนติดตามอยู่ข้างกายข้ามาหลายปี พวกเจ้าย่อมรู้นิสัยของข้าดี บัดนี้ราชวงศ์อู๋ถูกนางปิศาจครอบครองเอาไว้ อีกทั้งนางยังประสงค์จะยกทัพไปตีราชวงศ์หยู แล้วจะให้ข้าทนนิ่งดูดายได้เยี่ยงไร ?  

 อีกประการหนึ่ง…  นางลูบไปที่ครรภ์  เด็กคนนี้คือลูกของเขา แน่นอนว่าต้องเข้มเเข็งมิต่างจากเขา !  

 เสียงกลองเฉลิมฉลองแห่งคืนข้ามปีดังกังวาน หากได้ถือกำเนิด ณ วันดี ๆ เช่นนี้ คงจะมีความหมายมากเสียทีเดียว 

นางลุกขึ้นยืน  หนีซาง ลั่วอิง จงรับบัญชา !  

 แต่ฝ่าบาท… !  

 ข้าสั่งให้พวกเจ้ารับบัญชา !  

หนีซางและลั่วอิงก้มหน้ามองพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า  หม่อมฉัน น้อมรับพระบัญชาเพคะ !  

 จงไปเรียกหมอตำแยหลวงให้แอบมาพบข้า ข้าจะให้กำเนิดบุตรในวันนี้ จากนั้นจงเตรียมองครักษ์ชุดแดงจำนวน 30,000 นาย สวมชุดเกราะพร้อมอาวุธ เมื่อข้าให้กำเนิดบุตรเสร็จแล้วพวกเราจะเดินหน้าเข้าสู่วังหลวง พร้อมกับแย่งชิงความยุติธรรมกลับคืนมา !  

 หม่อมฉัน…รับพระบัญชาเพคะ！ 

ทั้งสองเดินออกไปจากห้อง ส่วนอู๋หลิงเอ๋อร์นั่งลงข้างหน้าต่างอีกครา ยามที่เหม่อมองออกไปทางท้องนภาก็ได้เห็นดอกไม้ไฟที่แสนงดงามเหล่านั้น อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างมิรู้ตัว

หากนี่คือชะตากรรม ข้าจะฝืนชะตานี้อีกสักครา !

หากนี่คือประสงค์ของสวรรค์ การฝืนกฎสวรรค์อีกคราจะเป็นไรไป !

นางเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้น หยิบดาบที่แขวนเอาไว้ข้างผนังออกมา

ดาบยาวถูกชักออกแล้วแทงเข้าไปในกำแพง นางคลายฝ่ามือพบว่าด้ามดาบนั้นสั่นแต่ทว่าไร้ซึ่งเสียงใด

……

……

ค่ำคืนนี้ เมืองกวนหยุนได้เกิดเหตุเพลิงไหม้ สร้างความวุ่นวายและเดือดร้อนเป็นอย่างมากมาย

เหตุเพลิงไหม้นี้สามารถดึงความสนใจของราชองครักษ์หลวงและองครักษ์ชุดแดงได้มากยิ่งนัก

ฉีเหริน เสนาบดีกรมกลาโหมบัญชาการกองทัพองครักษ์ชุดแดง ทว่ามิได้เดินทางไปดับไฟแต่กลับยืนคุ้มกันพระราชวังอย่างเคร่งครัด เพราะโจวถงถงกลับมาแล้ว !

เมื่อหลายวันก่อน ตนได้ส่งองครักษ์ชุดแดงจำนวน 10,000 นายออกตามจับโจวถงถง ทว่าโจวถงถงและอู๋ต้าหลางกลับหลบหนีจากเมืองฝานหนิงไปได้ มิพบเเม้เพียงเงาของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ

จากระยะเวลาที่คาดการณ์เอาไว้ ทั้งสองคงเดินทางมาถึงเมืองกวนหยุนแล้ว

โจวถงถงดูแลหอเทียนจีมานานหลายสิบปี ย่อมรู้ดีว่าองครักษ์ชุดแดงจะเคลื่อนไหวเยี่ยงไร ดังนั้น ฝ่าบาทจึงตัดสินพระทัยวางกับดักไว้ทั่วทั้งเมืองกวนหยุน

การวางเพลิงนี้มิใช่เรื่องบังเอิญ แต่สื่อความหมายว่าสายลับแห่งหอเทียนจีได้สร้างขึ้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจในการเดินทางเข้าเมืองกวนหยุนของโจวถงถง

เมื่อห้าวันก่อน ฉีเหรินสั่งให้องครักษ์ชุดแดงปลอมตัวเป็นชาวบ้านเข้าไปปะปนกับฝูงชน ช่างแสนกลมกลืนยิ่ง ต่อให้เป็นสายลับจากหอเทียนจีก็ยากที่จะรู้ได้ว่าเป็นผู้ใดเป็นผู้ใด

เพียงแค่โจวถงถงและอู๋ต้าหลางเข้ามาในเมืองกวนหยุน ก็หมายความว่าได้ก้าวเข้าสู่สุสานของพวกเขาแล้ว !

ฉีเหรินยืนอยู่บนกำแพงของวังหลวง สองมือไพล่หลังพร้อมกับทอดมองเมืองนี้ หากโจวถงถงถูกจับตัวได้ ก็จะสามารถเปิดชั้นที่สิบแปดของหอเทียนจีได้เช่นกัน

ฝ่าบาททรงตรัสว่าราชลัญจกรอยู่บนชั้นสิบแปด หากมีสองสิ่งนี้จึงจะทรงนั่งบนบัลลังก์ได้อย่างมั่นคงและสามารถบัญชาการกองทัพทั้งสามได้

ส่วนตนก็จะได้ขึ้นเป็นอัครมหาเสนาบดีเสียที

ดังนั้น…สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการจับตัวโจวถงถงให้ได้ !

ส่วนอู๋ต้าหลางเขาเดินเข้ามาในนรกเอง มาโดยมิได้เชิญด้วยซ้ำ

……

ณ เขาหานซาน วัดหานหลิง

อาจารย์ฮุ่ยเจวี๋ยชงชามาหนึ่งกา รินชาลงไปสองถ้วยแล้วส่งให้กับโจวถงถงและฟู่ต้ากวน

 สถานการณ์ในปัจจุบันของราชวงศ์อู๋ อัครมหาเสนาบดีทั้งสองถูกปลดออกจากตำแหน่งและจากการบีบบังคับของไทเฮาซี ทำให้ขุนนางกว่าครึ่งโอนเอนไปทางนาง หนึ่งในนั้น ผู้ที่ได้ประโยชน์มากที่สุดคือชื่อหลางฝ่ายขวาของกรมการคลัง หลี่อี้จี เมื่อวานนี้ องค์ไทเฮาปลดเมิ่งผิงฉาง เสนาบดีกรมการคลัง แล้วให้หลี่อี้จีขึ้นรับตำแหน่งแทน หากเป็นเช่นนี้ การโยกย้ายเสบียงก็จะเป็นไปได้เร็วขึ้น 

แม่ทัพของทหารฝ่ายเหนือเป็นบุตรคนโตของฉีเหริน มิต้องใช้คฑาอาญาสิทธิ์เคลื่อนทัพก็สามารถยกทัพได้ จากรายงานที่หอเทียนจีได้รับ คาดว่าราวกลางเดือนหนึ่ง เสบียงเหล่านั้นจะถูกจัดเตรียมจนเสร็จแล้ว และพวกเขาจะสามารถเคลื่อนทัพไปฉีซานได้ในตอนนั้น 

โจวถงถงพยักหน้าเห็นด้วย แล้วกล่าวกับฟู่ต้ากวนว่า  ฝ่าบาท คนผู้นี้คืออาจารย์ฮุ่ยเจวี๋ย เป็นหนึ่งในสายลับของหอเทียนจี 

ฟู่ต้ากวนมองภิกษุรูปนี้แล้วเอ่ยถามว่า  ข้าอยากไปคฤหาสน์จิ้งหู ต้องทำเยี่ยงไรบ้าง ?  

พระอาจารย์ฮุ่ยเจวี๋ยนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า  เชิญตามอาตมามาเถิด 

ร่างทั้งสามใต้แสงดวงดารา มุ่งหน้าไปตามแนวเขาเพื่อเข้าสู่จายซิงถายของคฤหาสน์จิ้งหู

ในขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์จิ้งหูอันวังเวงท่ามกลางสายลม โหยวเป่ยโต้วก็ได้นั่งอยู่บนกำแพงของจวนหลัก หนิงฝาเทียนคุ้มกันอยู่ที่ประตูทางเข้าจวนหลัก หนิงซือเหยียนยังคงรักษาความปลอดภัยอยู่ตรงทางเข้าคฤหาสน์ ท่ามกลางป่าไม้ เป่ยหวังฉวนที่ยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ นั่งอยู่บนต้นไม้พร้อมเช็ดธนูสุริยะพินาศในมือไปด้วย

โจวเปี๋ยหลีเดินถือดาบโชกเลือดเข้ามาในคฤหาสน์ เขาฆ่าคนไปหลายศพ ล้วนเป็นผู้มีฝีมือที่ไทเฮาซีส่งมา หลังจากเดินเข้ามาในจวนหลักก็ได้เคาะประตูห้องของอู๋หลิงเอ๋อร์

เขายืนชะงักอยู่ตรงนั้น มิได้เอ่ยเรียก ฝ่าบาท ออกมาตามเดิม

 รออีกสามเดือนค่อยให้เด็กคลอดออกมา 

 รอมิได้แล้ว หากรอต่อไป นางจะยึดราชวงศ์อู๋ไว้ได้อย่างสมบูรณ์ และราชวงศ์หยูจะถูกโจมตีจนย่อยยับ 

 …  โจวเปี๋ยหลีนิ่งเงียบไปชั่วครู่  การทำเช่นนี้ย่อมมีอันตรายถึงชีวิต 

 มิเป็นไร ข้าสามารถผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน 

 ข้าจะไปพาสุ่ยหยุนเจียนมา 

 เขาเป็นบุรุษ !  

 แต่เขาเป็นหมอตำแยที่เก่งกาจที่สุด เชื่อข้าเถิด ชีวิตของท่านสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด !  

โจวเปี๋ยหลีกำลังจะเดินออกไป แต่กลับถูกอู๋หลิงเอ๋อร์เรียกไว้  ช้าก่อน !  

 หลังจากเสด็จแม่ถูกขังไว้ในตำหนักเย็น นางได้ตรัสกับข้าว่า… ให้ข้าสนทนากับเจ้า ข้าอยากรู้ว่านางหมายถึงเรื่องใด ? ให้สนทนากับเจ้าเรื่องใดกัน ?  

โจวเปี๋ยหลีมิได้หันกลับไปมอง เขานิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า  เด็กคนนี้ หากรอให้คลอดตามกำหนด ก็จะไร้ปัญหา ดังนั้น…ท่านลองทบทวนดูอีกครา ดีหรือไม่ ?  

อู๋หลิงเอ๋อร์รู้สึกตื่นตกใจขึ้นมาอีกครา นางกังวลเรื่องลูกที่สุดแล้ว เนื่องจากพ่อของลูกคือพี่ชายของนางเอง

โจวเปี๋ยหลีหมายความว่าเยี่ยงไร ?

เขารู้ได้เยี่ยงไรว่าเด็กคนนี้จะมิมีปัญหา ?

โจวเปี๋ยหลีมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีก นางเองก็มิมีเวลาเอ่ยถามต่อ  ข้าได้ตัดสินใจแล้ว 

 เช่นนั้น จงรอข้าพาตัวสุ่ยหยุนเจียนกลับมาก่อนเถิด 

โจวเปี๋ยหลีเดินทางออกจากคฤหาสน์จิ้งหูอีกครา หมอหลวงและหมอตำแยได้เตรียมสิ่งของจำเป็นสำหรับการทำคลอดเอาไว้แล้ว

ผ่านไปมิถึงครึ่งชั่วยาม โจวเปี๋ยหลีก็ได้พาตัวหมอตำแยสุ่ยหยุนเจียน เข้ามาในห้องของอู๋หลิงเอ๋อร์

ตอนที่ 511 เส้นทางนี้ช่างแสนยาวไกล

ถือเป็นคืนที่ฟู่เสี่ยวกวนเมามายอย่างหนัก

ซูเจวี๋ยอุ้มเขาอย่างระมัดระวัง และตามมาด้วยภรรยาทั้งสามของฟู่เสี่ยวกวนเพื่อเดินทางกลับไปยังจวนฟู่

ไฟในห้องน้ำชาของตระกูลเยี่ยนยังคงสว่างอยู่ เยี่ยนเป่ยซี ปู่ของหลานสามรุ่นยังคงนั่งอยู่ด้านใน

หลังจากฟู่เสี่ยวกวนประพันธ์บทกวีนั้นและยังได้กล่าวอีกสิ่งที่ขัดกับความรู้ของพวกเขาออกมา นี่คือคำเอ่ยของคนเมาที่แท้จริงเยี่ยงนั้นหรือ ?

ในสายตาของพวกเขาทั้งหมด กลับมิใช่

เขาบรรยายถึงใต้หล้าในอนาคตให้ฟัง ทว่าความคิดของพวกตนในยามนี้กำลังปะทะกันอย่างรุนแรง

นี่คือความต้องการที่สวนทางกับสวรรค์ !

 ความคิดของเขา… อันตรายจนเกินไป  เยี่ยนฮ่าวชูสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่เอ่ยถามคำถามนี้กับฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนได้ตอบมาแล้ว แต่คำตอบนี้เกินความคาดหมายของทุกคนไปมาก

เป็นสิ่งที่ทำให้ต้องตกตะลึงโดยที่ไม่ต้องแสดงออกอย่างแท้จริง

 ข้ากลับรู้สึกว่าหากสามารถบรรลุเป็นแคว้นที่สมบูรณ์แบบเยี่ยงนั้นได้จริง ก็คงจะดีเยี่ยม  เยี่ยนซีเหวินฉุกคิด ทบทวนอยู่ชั่วครู่แล้วเอ่ยต่ออีกว่า  วิสัยทัศน์ยี่สิบสี่คำของเขาส่งเสริมกับนโยบายยี่สิบคำที่ฝ่าบาทเคยตรัสออกมา นโยบายยี่สิบคำของฝ่าบาทก็คือสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวออกมา จากที่มองในตอนนี้เขาก็คิดเยี่ยงนั้นมาโดยตลอด 

เยี่ยนหลินชิวยังคงรู้สึกเหนื่อยล้าจากคำเอ่ยเหล่านั้น เขารู้สึกว่ามันน่าตกใจจนเกินไป ทำให้ยากที่จะยอมรับได้  แคว้นที่ตั้งขึ้นมาใหม่ ผู้ที่แย่งชิงผืนปฐพีมิใช่ว่าควรนั่งอยู่บนบัลลังก์เยี่ยงนั้นหรือ เหตุใดต้องให้ราษฎรเป็นผู้เลือกจักรพรรดิด้วย เป็นไปมิได้ เป็นไปมิได้อย่างแน่นอน ฟู่เสี่ยวกวนเมามายแล้วจริง ๆ เป็นเพียงแค่ความฝันของคนเสียสติเท่านั้น 

แต่แล้วเยี่ยนเป่ยซีก็ได้ลุกขึ้นยืนช้า ๆ แล้วเดินไปยังหน้าต่าง มองดูโคมไฟสีแดงที่อยู่ด้านนอกและเกล็ดหิมะที่ลอยกระทบกับโคมไฟ  นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับห้องของตนเพื่อโต้รุ่งกับคืนส่งท้ายปีเถิด เมื่อก้าวข้ามธรณีประตูห้องนี้ออกไป จงลืมคำเอ่ยที่เขาเอ่ยออกมาเสีย ต่อจากนี้มิอนุญาตให้กล่าวถึงมัน ณ ที่ใดอีกทั้งสิ้น 

บรรดาบุตรและหลานชายต่างเอ่ยลากันและออกไป ส่วนเยี่ยนเป่ยซียังคงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง

เขากำลังดื่มด่ำกับคำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวนอย่างถี่ถ้วน

คาดว่า ตนได้เข้าใจลำดับความต้องการทั้งห้าอย่างคร่าว ๆ แล้ว ดังนั้นนโยบายใหม่ที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังผลักดันและการจัดการด้านการค้าก็เพื่อให้กระเป๋าเงินของชาวบ้านพองขึ้นมา

ด้วยเหตุนี้ สายตาของพวกเขาจึงมิต้องจดจ่ออยู่กับ น้ำมัน เกลือ ฟืน ข้าว เครื่องนุ่งห่ม ธัญพืช และที่พักอาศัย

พวกเขาจะได้มีเวลาว่างและสามารถแหงนหน้ามองท้องนภาได้ หรืออาจจะเฝ้ามองจากที่ห่างไกลออกไป

หลังจากที่พวกเขาได้เห็น ก็จะสามารถทราบได้ว่าแท้จริงแล้วท้องนภานั้นกว้างใหญ่เพียงใด และยังมีทิวทัศน์ที่ต่างออกไปในที่ห่างไกล

พวกเขาก็เหมือนปลาในน้ำ อาศัยอยู่ในน้ำมาโดยตลอด หากการลงมือของฟู่เสี่ยวกวนสำเร็จ ก็เหมือนกับเป็นการช่วยให้ปลาเหล่านั้นกระโดดออกมาจากน้ำ นั่นจะทำให้พวกเขารู้ว่าใต้หล้านี้กว้างใหญ่เพียงใด และมีทิวทัศน์ที่สวยงามมากมายเพียงใด

ท้ายที่สุดแล้ว ปลาก็มิอาจว่ายขึ้นฝั่งได้ แต่ทุก ๆ คนก็ล้วนแตกต่างกันออกไป

เมื่อผู้คนมีความปรารถนาที่สูงขึ้น หลังจากมีปัจจัยแล้วพวกเขาย่อมไล่ตาม คือการเพิ่มระดับความต้องการทั้งห้าที่ฟู่เสี่ยวกวนได้กล่าวเอาไว้

พวกเขาย่อมไม่พอใจต่อคุณภาพชีวิตในปัจจุบัน และจะพยายามสร้างอนาคตที่สมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น ล้วนก้าวเดินไปทีละก้าว… เส้นทางนี้ยังอีกยาวไกล ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อวันนั้นมาถึงเกรงว่าพวกเขาจะก้าวสู่แคว้นใหม่อย่างแท้จริง

สิ่งนี้มิอาจทำสำเร็จได้ภายในชั่วข้ามคืน ดังนั้น เส้นทางที่ยากลำบาก มีเพียงการแสวงหาจากทุกหนทุกแห่งเท่านั้น

ดังนั้น เส้นทางที่ยากลำบากของฟู่เสี่ยวกวน มิได้หมายถึงการผลักดันนโยบายใหม่ แต่กลับหมายถึงความก้าวหน้าทางความคิด

หากวันนั้นมาถึง กรงนกนี้จะถูกทำลาย จากนั้นจะเกิดการเปลี่ยนแปลงพลิกฟ้าทลายดินเยี่ยงไรบ้างกัน ?

เยี่ยนเป่ยซีจินตนาการมิออก เช่นเดียวกับที่ไร้หนทางจะเข้าใจเรื่องของการแบ่งแยกอำนาจ

ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวว่าสิ่งที่เรียกว่าอำนาจจะทำให้ผู้คนหลงใหล… ในส่วนนี้ เยี่ยนเป่ยซีเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

ยามที่อำนาจในมือขยายใหญ่มากยิ่งขึ้น ก็จะยิ่งใส่ใจในเรื่องของความมั่นคงของอำนาจนี้ด้วย กลัวว่าหากวันใดสูญเสียอำนาจในมือนี้ไป ก็จะถูกศัตรูบดขยี้อย่างไร้ความปรานีเอาได้

ดังนั้น อำนาจที่มีอยู่ในมือของขุนนางแต่ละคนมีเพียงต้องกำให้แน่นขึ้น นอกเสียจากฝ่าบาทจะมอบราชโองการปลดลงจากตำแหน่ง มิเช่นนั้นก็ไร้ซึ่งผู้ใดที่จะยินยอมสละอำนาจในมือด้วยตนเองอย่างแน่นอน

สิ่งที่เรียกว่าอำนาจนี้มีประโยชน์เป็นอย่างมาก สามารถสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาได้ สามารถปกป้องครอบครัวได้ สามารถกุมชะตาชีวิตของผู้อื่นได้ และยังสามารถทำให้ครอบครัวแข็งแกร่งยิ่งขึ้นได้อีก

นี่ เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้คนหลงใหลอย่างแท้จริง !

ทว่าฟู่เสี่ยวกวนที่ยังอายุมิครบ 18 ปีดี กลับมองทะลุปรุโปร่งได้ถึงเพียงนี้

นี่ก็คือเรื่องของผืนปฐพีที่เขากล่าวมาทั้งหมด ต้องใช้กำลังในการแบกรับ และต้องสะบัดให้หลุดอย่างหมดจด

เขาแบกรับหน้าที่ในการทำให้ชาวบ้านมั่งคั่งร่ำรวย และมิยอมผูกมัดกับตำแหน่งจักรพรรดิเอาไว้กับตนเอง

เขากังวลว่าตนจะกลายเป็นจักรพรรดิของแคว้นหนึ่ง หลังได้รับอำนาจสูงสุดก็จะไร้ซึ่งผู้ใดที่กล้าขัดต่ออำนาจ และยากที่จะปล่อยมือได้ เยี่ยงนั้น เขาจึงมิยอมทำลายหลักความคิดของตน เขามิต้องการจำกัดลำดับความต้องการของราษฎรให้อยู่ในขั้นที่หนึ่งและสองเท่านั้น

การลงมือทำนั้นง่ายดายยิ่ง วิธีการหลอกหลวงราษฎรที่ดีที่สุดคือให้พวกเขาแบกรับโซ่ตรวนนี้ตลอดไป ให้พวกเขามองเห็นความหวังของการมีชีวิต แต่ชั่วชีวิตนี้ กลับไร้หนทางที่จะสัมผัสมัน

ทุกคนจะทำงานหนักไปทั้งชีวิต มิว่าเพื่อกินหรืออยู่

พวกเขามิมีเวลาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา มองที่สูง และห่างไกลออกไป

พวกเขาจะถูกจำกัดการมองเห็นให้อยู่ในกรอบที่วางเอาไว้เท่านั้น

ดังนั้น ทางเลือกของฟู่เสี่ยวกวนคือไม่แตะต้องอำนาจเสียเลย แต่จะยืนในฐานะผู้สังเกตการณ์อยู่ด้านข้าง โดยปฏิเสธบัลลังก์และไม่สร้างอำนาจกดขี่ราษฎร ให้พวกเขาได้มีโอกาสปลดโซ่ตรวนที่แสนหนักอึ้งนั้นเสีย เพื่อที่จะสามารถยืนได้สูงขึ้น มองได้ไกลกว่าเดิม และคิดให้มากขึ้น

นี่… จะเป็นไปได้จริงเยี่ยงนั้นหรือ ?

เสียงดอกไม้ไฟดังขึ้นด้านนอกหน้าต่าง ปรากฏภาพดอกไม้ไฟเบ่งบาน ท้ายที่สุดแล้วปีใหม่นี้ก็มิสามารถเปลี่ยนแปลงไปตามความประสงค์ของผู้ใดได้

…..

…..

จวนฟู่ เรือนซีเซวี๋ย ศาลาอี้เหลียง

ซูเจวี๋ยที่คลายจุดลมปราณให้กับสวี่ซินเหยียนแล้ว กำลังนั่งอยู่กลางศาลาและจ้องมองดอกไม้ไฟบนท้องนภาเหล่านั้น

ซูโหรวเงยหน้าขึ้นมองศิษย์พี่ใหญ่อย่างตั้งใจ หลังจากที่ศิษย์พี่ใหญ่กลับมาเขาก็ตกอยู่ในอารามเงียบมิพูดมิจา เขาเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ คลายจุดลมปราณให้กับสวี่ซินเหยียนอย่างเงียบ ๆ ดื่มชาอย่างเงียบ ๆ และมองฟ้าอย่างเงียบ ๆ…

ซูโหรวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จึงเอ่ยว่า  มีเรื่องอันใดในใจเยี่ยงนั้นหรือ ?  

สวี่ซินเหยียนเองก็รู้สึกประหลาดใจ จึงเอ่ยถามออกมาบ้าง  เจ้ามิกลัวว่าข้าจะหนีแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ซูเจวี๋ยพยักหน้า แต่ก็ส่ายหน้าอีก ซูซูที่กำลังกินขนมดอกกุ้ยฮวาอยู่ก็ตกใจเสียจนตาโต จะตอบรับหรือปฏิเสธกันแน่ ?

ซูเจวี๋ยละสายตากลับมา ขยับหมวกเล็กน้อย และกล่าวช้า ๆ ว่า  คุณชายเมาแล้ว 

ซูซูเม้มปากเล็กน้อย  เขาคออ่อนถึงเพียงนั้น ดื่มจนเมาก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ ?  

 หลังจากที่คุณชายเมาเขาได้ประพันธ์กวีขึ้นมาหนึ่งบท และกล่าวอะไรบางอย่างขึ้นมา… ข้าเข้าใจในบทกวีนั้น แต่คำเอ่ยที่เขาเอ่ยออกมานั้นข้ามิค่อยเข้าใจเท่าใดนัก 

ซูซูเกิดความสนใจขึ้นทันพลัน  ลองกล่าวมาสิ 

สวี่ซินเหยียนเองก็คาดหวังอย่างมิสามารถอธิบายความรู้สึกได้ และเงี่ยหูรอฟัง

ซูเจวี๋ยเล่าทุกคำที่ฟู่เสี่ยวกวนได้กล่าวเอาไว้ในคืนนี้ บทกวีย่อมทำให้สวี่ซินเหยียนตกตะลึงยิ่ง แต่คำเอ่ยที่เขาเอ่ยต่อจากนั้น กลับทำให้ใจของพวกนางสั่นสะท้านโดยถ้วนทั่ว

ในยามที่ซูเจวี๋ยกล่าวจบ สวี่ซินเหยียนก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกและมองไปบนท้องนภา

 ในตอนสุดท้าย แคว้นที่สมบูรณ์แบบซึ่งมีความรุ่งเรือง ประชาธิปไตย อารยธรรม ความปรองดอง อิสระ ความเท่าเทียม ความยุติธรรม กฎหมาย ความรักชาติ การตั้งใจทำงาน ความซื่อสัตย์ ความเป็นมิตรจะปรากฏขึ้น 

มีความเป็นไปได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

แม้จะเป็นคนธรรมสามัญ ก็สามารถเป็นนักปราชญ์ได้ สามารถเป็นเหยาชุนได้… คำเอ่ยเยี่ยงนี้ คาดว่าคงมีเพียงเขาเท่านั้นที่กล้าเอ่ยออกมา

 ท่าจะบ้าไปแล้ว !   ซูซูกลืนขนมดอกกุ้ยฮวา และกล่าวออกมาอย่างตกตะลึง

 ไม่ ! เขามิได้บ้า เพราะในตอนท้ายเขายังกล่าวอีกว่า… เส้นทางนี้ช่างแสนยาวไกล ข้าจะแสวงหาไปทั่วทุกแห่งหน !  

ในเวลานั้นเอง เสียงดอกไม้ไฟปีใหม่ก็ได้ดังขึ้น ท้องนภาทั่วทั้งเมืองหลวงเต็มไปด้วยดอกไม้ไฟนับหมื่น

สวี่ซินเหยียนจ้องมองดอกไม้ไฟที่น่าหลงใหลเหล่านั้น พลันรู้สึกว่าทุกสิ่งช่างงดงามยิ่ง อนาคต… ต้องงดงามมากยิ่งขึ้นกว่านี้อย่างแน่นอน

ตอนที่ 510 นี่มิใช่สิ่งที่ข้าต้องการ

 เจ้า เหตุใดถึงมิขึ้นเป็นจักรพรรดิของราชวงศ์อู๋กัน ?  

คำถามนี้มิเพียงแต่เยี่ยนฮ่าวชูเท่านั้นที่อยากรู้ แต่ทุกคนในที่นี้ รวมถึงผู้คนในใต้หล้าล้วนอยากรู้เช่นกัน

เพื่อบัลลังก์มังกรนั้น นับแต่โบราณ ได้เกิดเหตุการณ์มากมายจนนับมิถ้วน มีผู้คนจำนวนเท่าใดที่ต้องสละชีพ โลหิตมากมายเท่าใดที่ไหลนอง

บัลลังก์นั้นเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจ การที่ได้ครอบครองก็หมายความว่าสามารถควบคุมชะตาชีวิตของผู้คนในใต้หล้าเอาไว้ได้ จะได้รับชีวิตอิสระและสามารถสร้างสันติให้แก่ผืนปฐพีได้ แม้มิได้ทำสิ่งใดก็ยังได้รับการยกย่องเชิดชูจากราษฎร

เดิมที บัลลังก์นั้นเคยวางไว้เบื้องหน้าของฟู่เสี่ยวกวน แต่ทว่าเขาไม่ขึ้นไปนั่งซ้ำยังหนีไปไกลเเสนไกล

ด้วยความสามารถของฟู่เสี่ยวกวน หากขึ้นนั่งบนบัลลังก์แน่นอนว่าจะนำพาซึ่งความสันติมาให้แก่ราชวงศ์ได้อย่างแน่นอน และทิ้งประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ไว้สืบต่อชั่วลูกชั่วหลาน

นี่คือความยิ่งใหญ่เพียงใด !

นี่คือชื่อเสียงที่มีเกียรติเพียงใด !

แต่เขากลับละทิ้งมัน แล้วกลับมายังราชวงศ์หยูเพื่อใช้ชีวิตธรรมดา

หากกล่าวว่า ฟู่เสี่ยวกวนเพียงต้องการเป็นนายน้อยเจ้าสำราญผู้หนึ่ง แต่ทว่าเขาก็ยังอุทิศตนผลักดันนโยบายใหม่เพื่ออนาคตของราชวงศ์หยูอยู่

มิได้ทำตัวเจ้าสำราญไปวัน ๆ เขามีเรื่องมากมายที่ต้องรับผิดชอบ

ถ้ากล่าวว่าเขามีความทะเยอทะยาน เยี่ยงนั้น หากนั่งบนบัลลังก์ จะมิทำให้ความฝันของตนเองเป็นจริงง่ายกว่าเดิมเยี่ยงนั้นหรือ ?

 มิใช่เพราะเจ้าคือองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋ ข้าจึงให้เสี่ยวโหลวสมรสด้วย และมิใช่เพราะต้องการสนับสนุนให้เจ้าเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ ข้าเพียงแต่สงสัยก็เท่านั้น เจ้าอย่าได้คิดมาก 

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าตอบรับ ยกน้ำชาขึ้นดื่มแล้วฝืนยิ้มออกมา

 นั่นมิใช่สิ่งที่ข้าต้องการ 

 แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด ?  

ฟู่เสี่ยวกวนนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เดิมทีเขามิต้องการเอ่ยถึงความรู้สึกในใจ แต่เนื่องจากความคิดเหล่านั้น เกรงว่าจะส่งผลกระทบที่มิดีต่อตนเท่าใดนัก

เนื่องจากนี่คือยุคสมัยอันล้าหลัง และตนเองก็มิชอบยุคนี้

 หากข้าเอ่ยออกมา พวกเจ้าอย่าได้ตื่นตระหนกและอย่าได้เล่าให้ผู้อื่นฟังเป็นอันขาด 

เยี่ยนเป่ยซีมองไปทางบุตรหลานของตน แล้วพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ฟู่เสี่ยวกวนสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วค่อย ๆ กล่าวออกมา  ใต้หล้านี้ ทุกสิ่งอย่างต้องรับผิดชอบอย่างกระตือรือร้น และต้องจัดการอย่างถูกต้อง หากไร้ความรับผิดชอบ ก็ไร้ประโยชน์อันใด หากมิจัดการก็มิมีวันได้ค้นพบสิ่งที่ต้องการ 

เยี่ยนเป่ยซีตกตะลึง ดวงตาเคร่งขรึมขึ้นมาชั่วขณะ

 สิ่งที่ข้าต้องการทำคือสิ่งที่ทำยากที่สุดในใต้หล้า ข้าต้องการให้ใต้หล้านี้มีชีวิตชีวาขึ้นมาสักหน่อย 

 สิ่งที่ยากที่สุดในใต้หล้าคือสิ่งใดกัน ?  

 มิใช่การประพันธ์กวี มิใช่การผลักดันนโยบายใหม่ และมิใช่การเป็นจักรพรรดิของแคว้นใด แต่เป็นการปลดปล่อยความคิดของผู้คน !  

 ณ สุสานจักรพรรดิมีกรงนกกรงหนึ่ง บัดนี้ความคิดของผู้คนในใต้หล้าเปรียบดังเช่นกรงนก ได้รับผลกระทบจากตำราศักดิ์สิทธิ์ ชนชั้นถูกแบ่งเป็นหลายชั้น จักรพรรดิได้รับอำนาจราวกับเทพเจ้า จึงทำให้กรงนกมั่นคงมิแตกร้าวได้โดยง่าย 

 แต่ข้าต้องการเปิดกรงนกนี้ออกมา เฉกเช่นเดียวกับที่ข้าเพิ่มเติมเนื้อหาในตำราหลี่เสวียของเหวินสิงโจวว่าหลี่อยู่ที่ใจ มิว่าจะเป็นหลักการของสวรรค์หรือมนุษย์ ล้วนอยู่ในใจเรา ร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกับจิตใจ จิตใจรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหลี่ แม้ท้องนภาจะกว้างใหญ่ แต่หากมีความตั้งมั่น มีจิตสำนึก แม้เป็นเพียงคนธรรมดาก็สามารถเป็นนักปราชญ์และกลายเป็นเหยาชุนได้ !  

 เฮือก…  หลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวจบทุกคนก็แทบจะลืมหายใจ แม้เพียงคนธรรมดาก็สามารถเป็นนักปราชญ์และเหยาชุนได้ เช่นนั้น มิว่าผู้ใดก็เป็นจักรพรรดิได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะขึ้นมา  ดูสิ ! พวกเจ้ามิเชื่อโดยง่าย เนื่องจากความคิดของพวกเจ้าเป็นดั่งกรงนก คิดไปว่าจักรพรรดิควรมีอำนาจล้นฟ้า แต่ข้ามิคิดเช่นนั้น 

เยี่ยนเป่ยซีตกตะลึงยิ่ง ทว่าก็มิได้ขัดจังหวะขึ้น ส่วนเยี่ยนซือเต้าและเยี่ยนฮ่าวชูได้แต่มองมาทางฟู่เสี่ยวกวนอย่างกังวล เยี่ยนซีเหวินและเยี่ยนหลินชิวพากันขมวดคิ้วครุ่นคิด

 ข้าใช้เวลากว่าครึ่งปีในการครุ่นคิดถึงปัญหานี้ ว่าจะสามารถทำลายกรงนกได้เยี่ยงไร จนกระทั่ง ข้าเดินทางไปยังผิงหลิง จึงคิดว่าได้พบคำตอบแล้ว 

 จะทำลายได้เยี่ยงไร ?  

 ทำให้จิตใจของมนุษย์กระจ่างแจ้ง ค่อย ๆ สอนให้พวกเขาเข้าใจให้มากขึ้น อย่าบังคับขู่เข็ญ ! นั่นหมายความว่าต้องค่อย ๆ เปลี่ยนเเปลงอย่างเป็นขั้นเป็นตอน แต่จะทำเยี่ยงไรนั้น ?  

 ข้าเคยเอ่ยให้ไป๋ยู่เหลียนฟังว่ามนุษย์มีความต้องการอยู่ 5 ประการ ประการแรกคือความต้องการของร่างกาย การกินอิ่มท้องและมีเสื้อผ้าที่อบอุ่นสวมใส่คือความต้องการขั้นพื้นฐาน หากกินมิอิ่มห่มมิอุ่น พวกเขาอาจจะกลายเป็นโจรได้

ประการที่สอง…

ประการที่ห้าคือการแสวงหาความต้องการของตน มนุษย์จะใช้ความสามารถอย่างสุดกำลังเพื่อใช้ความสามารถของตนอย่างเต็มที่และจะทำมันให้สำเร็จ 

ฟู่เสี่ยวกวนอธิบายความต้องการทั้งห้าประการออกมาโดยละเอียด จากนั้นก็หยุดพักดื่มน้ำชาไปหนึ่งอึก ในศีรษะค่อนข้างมึน เขาเอ่ยต่ออย่างช้า ๆ ว่า

 เมื่อปัญหาด้านการกินและเสื้อผ้ายังมิอาจจัดการได้ สายตาของพวกเขาก็จะจับจ้องไปด้านหน้า สิ่งที่จ้องอยู่คืออาหารมื้อต่อไป และเมื่อปัญหาเรื่องความปลอดภัยถูกจัดการเรียบร้อย ก็จะเข้าสู่ความต้องการประการที่สาม จึงเริ่มตระหนักถึงความคิดของตน แต่ความคิดเหล่านี้ยังคงมิชัดเจน ราวกับเป็นเพียงการแบ่งปันความรู้สึกในแรกเริ่มเท่านั้น

หากเข้าสู่ประการที่สี่ ต้องการความนับถือ เมื่อถึงประการนี้ ความคิดของผู้คนก็จะเปิดกว้างออกไป และสามารถคิดได้ว่าจะทำเยี่ยงไรจึงจะได้รับความนับถือจากผู้อื่น และสามารถทำลายความต้องการมากมายเหล่านี้ได้ 

 พื้นฐานเหล่านี้ ขึ้นอยู่กับพื้นฐานชีวิตของราษฎร หากกล่าวตามตรงก็คือมีเงินในมือเท่าใด นี่คือการมองปัญหาจากล่างขึ้นบน จากความต้องการประการที่หนึ่งขึ้นไปถึงประการที่สี่แล้วจึงพบว่า ทั้งหมดนี้ ล้วนขึ้นอยู่กับรากฐานทางเศรษฐกิจทั้งสิ้น 

 การปลดปล่อยอุดมการณ์นี้มิเหมือนกับธรรมาภิบาล เนื่องจากธรรมาภิบาลนับจากบนลงล่าง และใช้อำนาจในการจัดการ แต่การปลดปล่อยอุดมการณ์ต้องค่อย ๆ งอกจากราก 

 ดังนั้น ต่อให้ข้าขึ้นเป็นจักรพรรดิ ก็มิอาจปลูกฝังความคิดเช่นนี้แก่ราษฎรได้ หากข้าต้องการให้ชาวบ้านที่ยากจนมั่งมีเงินทองขึ้นมา ก็ต้องทำให้พวกเขามีความคิดเช่นนี้ก่อน กรงนกนี้จึงจะสลายได้โดยมิต้องทำลาย หรือกล่าวได้ว่า ความคิดเปรียบเสมือนกรงนกนี้ และจะต้องทำลายกรงนกจากภายในสู่ภายนอก 

เขายักไหล่แล้วหัวเราะขึ้น  พวกเจ้ารู้สึกว่าไร้สาระใช่หรือไม่ ? บางทีพวกเจ้าอาจจะบอกว่าการที่ข้าขึ้นเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ อาจจะทำสิ่งเหล่านี้ได้ง่ายขึ้น แต่นั่นก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือทำให้นโยบายแผ่กว้างออกไปได้ในเวลาที่รวดเร็ว แต่ข้อเสียคือ… หากข้าเป็นจักรพรรดิ คงจะต้องเสียแรงและเสียเวลาต่อต้านกับเหล่าขุนนางมากมายในวัง บางทีในตอนแรก ดวงตาข้าอาจจะยังสว่าง แต่เมื่อนานไปอาจจะถูกชักจูงเสียจนตามืดบอดก็เป็นได้ 

 ข้าอาจจะมิได้รับรู้ความยากลำบากของราษฎรได้โดยง่าย และมิอาจเดินทางไปดูว่าผู้คนเหล่านั้นมีความเป็นอยู่เยี่ยงไรได้ง่าย ๆ อีกต่อไป ท้ายที่สุดแล้ว ข้าอาจจะถูกกักขังอยู่ในพระราชวังซึ่งมีเพียงแค่พื้นที่หนึ่งหมู่เท่านั้น ข้อความต่าง ๆ ล้วนได้ฟังมาจากผู้อื่น มิได้แตกต่างกับจักรพรรดิของทุกแคว้นในตอนนี้เลย 

 ข้าอาจจะได้เป็นจักรพรรดิ ราษฎรเหล่านั้นอาจจะยกย่องเทิดทูนข้า แต่สิ่งนี้มิใช่เรื่องดี เนื่องจากอาจจะทำให้ผู้คนเหล่านั้นเชิดชูโดยไร้การไตร่ตรอง 

 ขุนนางทั้งหลายจะทำตามคำสั่งของข้าโดยมิคิดคำนึงใด ๆ ทั้งสิ้น ราษฎรจะได้รับประโยชน์จากนโยบายต่าง ๆ ของข้า และมิคิดไตร่ตรองด้วยตนเองว่าถูกต้องแล้วหรือไม่ แม้รู้ว่ามิถูก แต่พวกเขาก็มิกล้าเอ่ยอันใด เนื่องจากข้าเปรียบดั่งเทพเจ้าในสายตาพวกเขา !

หากสงสัยในเทพเจ้านับว่ามีความผิด ผู้ใดที่กล้าเอ่ยออกมาก็จะถูกผู้อื่นด่าทอตำหนิ ทำร้ายหรืออาจจะถึงแก่ชีวิตเลยก็เป็นได้ 

 และเมื่อเกิดความพึ่งพิงเช่นนี้ขึ้น หากมีจักรพรรดิที่มากความสามารถ แน่นอนว่าแคว้นจะมิเกิดปัญหา แต่หากต่อไปจักรพรรดิไร้ความสามารถเล่า… เกรงว่าจะส่งผลให้ราษฎรต้องเดือดร้อนไปทั่วหล้า 

 เมื่อทุกคนฝากความหวังไว้กับคนผู้หนึ่ง นั่นหมายความว่าหายนะกำลังจะเกิดขึ้น ความคิดของพวกเขายังคงอยู่ในกรงนก พวกเขาจะไร้เรี่ยวแรงในการช่วยตนเองออกมา ใต้หล้านี้ก็จะเป็นอยู่ดังเดิม ผืนปฐพีที่กว้างใหญ่ถึงเพียงนี้ มีเพียงจักรพรรดิเท่านั้นยิ่งใหญ่ที่สุด ส่วนราษฎรเป็นดังเช่นฝูงมดที่ทำงานหนัก มิมีโอกาสได้เงยหน้าเงยตา 

 อีกอย่างหนึ่ง เรื่องของอำนาจทำให้ผู้คนหลงใหล ข้ามิอาจรับปากได้ว่าเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติของอำนาจแล้วจะสามารถวางมันลงได้หรือไม่ อีกทั้งมิอาจรับรองได้ว่าผู้ที่ขึ้นมารับอำนาจต่อจะเห็นด้วยกับความคิดเช่นนี้หรือไม่ จะนำพาความคิดกลับคืนสู่กรงนกอีกคราหรือไม่ จักรพรรดิได้รับคำสั่งจากสวรรค์ และจักรพรรดิก็จะพยายามรักษาภารกิจนี้เอาไว้

แต่การปลดปล่อยความคิด เป็นการเปิดมุมมองของผู้คนในใต้หล้า ให้พวกเขากล้าที่จะปฏิวัติ สิ่งที่เรียกว่าปฏิวัติก็คือการกำจัดค่านิยมเดิม ๆ แล้วสร้างขึ้นมาใหม่

มิอาจกล่าวได้ว่าสองแนวคิดนี้ขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง เมื่อใต้หล้าสงบสุข ราษฎรมีความสุข พวกเขาจะมิคิดทำการปฏิวัติ

แต่หากเผชิญกับจักรพรรดิไร้ความสามารถ เมื่อราษฎรถูกครอบงำและผู้คนมิอาจทำมาหากินได้ ข้าหวังว่าความคิดเช่นนี้จะมีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง พวกเขาจะลุกขึ้นมาหยิบอาวุธ และต่อสู้ปฏิวัติกับจักรพรรดิผู้ไร้ความสามารถ !

มิมีผู้ใดยินดีสละชีพของตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจักรพรรดิที่กุมอำนาจเอาไว้ในมือ แน่นอนว่าขุนนางทั้งหลายก็เช่นกัน เนื่องจากคนกลุ่มนี้เป็นผู้ได้รับผลประโยชน์ การปฏิวัติที่แท้จริงคือการทำลายคนกลุ่มนี้เสีย

ดังนั้น เพื่อรักษาผลประโยชน์ของตน พวกเขาจะอวดอ้างอำนาจของจักรพรรดิ และฝังแนวคิดต่าง ๆ นานาใส่สมองของราษฎร นี่คือจุดมุ่งหมายของสิ่งที่เรียกว่า นโยบายโง่เขลา 

 แต่สิ่งที่ข้าต้องการ คือทำให้ผู้คนมองการณ์ไกลขึ้น ปลูกฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความเท่าเทียมและกล้าหาญในสมองของพวกเขา ถึงตอนที่พวกเขาต้องเผชิญกับความอยุติธรรม จะได้กล้าลุกขึ้นมาหยิบอาวุธต่อสู้ 

 นี่มิใช่เพื่อเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ การเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายก็เป็นเพียงการเวียนว่ายนับพันปีเท่านั้น 

 หากมองย้อนกลับไป จะเห็นว่าทุกคราที่ราชวงศ์ถูกล้มล้างและเปลี่ยนแปลง ล้วนมาจากการปกครองที่เน่าเฟะ สาเหตุของความล้มเหลวก็มาจากอำนาจเหล่านี้ ! หากมิจำกัดอำนาจก็จะเป็นเหมือนกับม้าป่าที่ถูกปล่อย เหมือนน้ำที่ล้นตลิ่ง พวกมันจะทำการใดโดยพลการ ท้ายที่สุดก็จะทำลายแคว้นเสียจนพังพินาศ และสร้างความเดือดร้อนให้แก่ราษฎรคราใหญ่ 

 ดังนั้น แคว้นในฝันของข้าเป็นเช่นนี้ มิมีอำนาจของจักรพรรดิ ผู้นำแคว้นถูกเลือกโดยประชาชน มีกฎหมาย มีการแบ่งอำนาจ และบังคับใช้กฎหมาย จำกัดอำนาจซึ่งกันและกัน ใช้กฎหมายในการปกครองแคว้น ท้ายที่สุดคือทำให้แคว้นมั่งคั่ง มีประชาธิปไตย มีอารยธรรม มีความสามัคคี มีเสรีภาพเสมอภาค… นี่จึงจะเป็นแคว้นที่สมบูรณ์แบบ 

 ข้าคิดว่าทั้งชีวิตนี้ ข้ามิอาจทำได้จนสำเร็จทั้งหมด ข้าจึงหวังว่าจะปลูกฝังความคิดเหล่านี้เอาไว้ ในอีกหลายปีต่อไป พวกมันจะหยั่งรากลึกและออกดอกออกผลด้วยตนเอง 

 เมื่อถึงเวลานั้น…ทั่วทั้งใต้หล้าจะงดงามขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน !  

 หากจะเดินในเส้นทางที่ยากลำบาก จำเป็นต้องค่อย ๆ เดิน เส้นทางนี้ช่างยาวไกลยิ่ง ข้าจะแสวงหาไปทั่วทุกแห่งหน !  

 ข้าเพียงดื่มสุรามากไป จึงกล่าวออกมาเล่น ๆ ก็เท่านั้น !  

ตอนที่ 509 หนทางลำบาก

ในยามนี้ ต่งชูหลานเองก็ได้เงยหน้าขึ้นมาจ้องเยี่ยนซีเหวินเขม็ง เยี่ยนซีเหวินรินสุราให้กับฟู่เสี่ยวกวน และกล่าวยิ้ม ๆ ออกมาว่า  ชูหลานเอ๋ย พวกเราต่างก็เป็นศิษย์จากสำนักศึกษาเดียวกัน อีกทั้งยังเป็นสหายกันอีกด้วย ข้ารู้ทักษะการดื่มสุราของเจ้าดี แต่คืนนี้เจ้าอย่าได้ช่วยเขาดื่มเลย 

 เอ่ยตามจริง ข้าอยากดื่มสุรากับเขายิ่ง เพราะเรื่องบทกวีและบทความข้ามิอาจเทียบเขาได้ การปกครองก็มิดีเท่า ข้ามักค้นหาเสมอว่ามีเรื่องใดที่ข้าเก่งกาจกว่าเขา คิดไปคิดมา คาดว่าหากเป็นเรื่องดื่มสุราแล้วข้าจะเอาชนะเขาได้ 

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนจึงหัวเราะขึ้น หยูเวิ่นหวินเองก็ป้องปาก มินึกเลยว่าเยี่ยนซีเหวินที่หายไป 2 ปี จะรู้จักเอ่ยมากขึ้น

วันนี้ฟู่เสี่ยวกวนมีความสุขเป็นอย่างมาก เยี่ยนซีเหวินผู้นี้มีความสามารถ เขามิได้ทำตัวลอยไปลอยมาอยู่ในเขตเหยา เขาสามารถปกครองที่แห่งนั้นได้เป็นอย่างดี ทั้งยั้งสนใจเรื่องอู่ต่อเรืออย่างแท้จริง

ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจเทหมดหน้าตักด้วยเช่นกัน แค่เมามิใช่หรือ ?

ชายฉกรรจ์ ชีวิตหนึ่งย่อมเมามายอยู่หลายครา

ฟู่เสี่ยวกวนจึงยอมปล่อยวางทุกสิ่งลงอย่างสิ้นเชิง หลังจากดื่มกับเยี่ยนซีเหวินไปแล้วหนึ่งจอก จึงได้เริ่มเวียนจากเยี่ยนเป่ยซี วนไปจนครบหนึ่งรอบ สุดท้ายเยี่ยนหลินชิวก็ได้หยิบสุราขึ้นมาอีกขวด

 พวกเรามิขอกล่าวขอบคุณอันใดให้มากความ เยี่ยงไรเสียชาวบ้านจำนวนมากในอำเภอชวูอี้และอำเภอผิงหลิงก็ยกให้เจ้าเป็นผู้มีพระคุณแล้ว นี่คือเรื่องจริง ดังนั้น พวกเรามาดื่มสามจอก !  

ฟู่เสี่ยวกวนมิปฏิเสธ เขาดื่มสุรากับพวกเยี่ยนเป่ยซีจนถึงยามดึก จึงออกอาการเมามาย

เยี่ยนเสี่ยวโหลวต้มซุปแก้อาการเมาให้สามี เยี่ยนฉางชื่อส่งสายตาให้กับเยี่ยนฮ่าวชู อีกฝ่ายจึงหัวเราะร่าแล้วกล่าวกับบิดาว่า  หรือว่า จะพาเขาไปดื่มชาดีเล่า ?  

ใบหน้าเปี่ยมความชราของเยี่ยนเป่ยซีกระจ่างใสขึ้น ลูบเครายาวอยู่ชั่วครู่จากนั้นจึงพยักหน้า

เยี่ยนเสี่ยวโหลวประคองฟู่เสี่ยวกวนไปยังห้องน้ำชา เยี่ยนซีเหวินเองก็เริ่มมีอาการเมามายถึงเจ็ดส่วน จึงได้นั่งลงพร้อมกับความมึนงงเล็กน้อย และต้มน้ำชา

เขาตบบ่าของฟู่เสี่ยวกวน  น้องเขยเอ๋ย พี่เขยขอเอ่ยความในใจกับเจ้าเสียหน่อย ข้าอยู่ที่เขตเหยามาถึง 2 ปีจนลืมไปแล้วว่าแท้จริงตนเป็นนักประพันธ์ มีงานยุ่งอยู่ตลอดทั้งวันและมิเคยได้ประพันธ์กวีเลยแม้แต่บทเดียว ประจวบเหมาะกับในวันนี้ อารมณ์กำลังพลุ่งพล่าน เยี่ยงนั้นแล้ว…เจ้าช่วยประพันธ์บทกวีให้ข้าชื่นชมอีกสักบทได้หรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนสับสนเล็กน้อย และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดัง

 ก็แค่การประพันธ์บทกวีมิใช่หรือ ? เรื่องนี้ง่ายเสียยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด…  เขาลุกขึ้นยืนโงนเงน และตะโกนเสียงดังว่า  นำพู่กันและหมึกมา !  

เมื่อแม่ยายได้ยินดังนั้น ไอหยา ! วันนี้บุตรเขยจะประพันธ์บทกวีเยี่ยงนั้นหรือ ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง ดังนั้นนางจึงสั่งให้บ่าวรับใช้นำพู่กัน หมึก และกระดาษมา

ใบหน้าของเยี่ยนเป่ยซีแต้มไปด้วยรอยยิ้มบางเบา ลอบคิดไปว่าเจ้าเด็กนี่เมามายถึงเพียงนี้แล้วยังประพันธ์บทกวีได้อยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

เยี่ยนฮ่าวชูและเยี่ยนซือเต้าเองก็ค่อนข้างประหลาดใจ ได้ยินมาเนิ่นนานแล้วว่าเด็กนี่ประพันธ์บทกวีได้ภายในสามก้าว แต่ในตอนนี้เขาเมามายถึงเพียงนี้ คาดว่ากวีบทนี้คงจะประพันธ์ออกมาได้มิดีเท่าใดนัก

พวกหยูเวิ่นหวินเองก็มองสามีของพวกนางด้วยความขบขัน เยี่ยนเสี่ยวโหลวลุกเดินเข้าไป หวังจะช่วยประคอง คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะหัวเราะน้อย ๆ และประทับจุมพิตไว้บนใบหน้าของนาง  วาง…ใจเถิด สามี…มิ มิเมา !  

เยี่ยนเสี่ยวโหลวหน้าขึ้นสีแดงก่ำจนลามไปถึงใบหู ตกใจตาโตขึ้นมาทันพลัน ยังจะกล้าเอ่ยว่ามิเมาอยู่อีก ! ที่นี่มิใช่จวนฟู่ของเจ้านะ !

เยี่ยนซีเหวินหัวเราะร่า น้องเขยผู้นี้ เป็นผู้ที่ทำตามอารมณ์อย่างแท้จริง ทั่วทั้งใต้หล้านี้เกรงว่าจะมีเพียงเขาเท่านั้นที่เพิกเฉยต่อประเพณี

ฟู่เสี่ยวกวนเดินโซเซมาจนถึงโต๊ะเขียนหนังสือ เขายื่นมือไปคว้าพู่กัน แต่กลับถือไว้มิไหว เขาจึงยิ้มอย่างขัดเขิน  เสี่ยวโหลว เจ้ามาเขียนเถิด สามี…เหมือนว่า จะเมาเล็กน้อยแล้ว 

เยี่ยนเสี่ยวโหลวจ้องเขาตาเขม็ง หยิบพู่กันขึ้นมา แต่ในใจกลับปลื้มปิติยิ่ง เขาจะประพันธ์กวีแบบใดออกมากัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนใช้สองมือไพล่หลัง เงยหน้าขึ้นมองหลังคา

 บทกวีนี้มีนามว่า ‘หนทางลำบาก’  

 พวกท่านจงฟังให้ดี ข้าจะประพันธ์กวีแล้ว !  

เยี่ยนซีเหวินหัวเราะขึ้นมาอีกครา นี่เป็นคราแรกที่เยี่ยนหลินชิวจะได้เห็นฟู่เสี่ยวกวนประพันธ์บทกวี ในใจรู้สึกคันยุบยิบ แทบอยากจะขึ้นไปมอบฝ่ามือให้แก่เขา… มารดาเจ้าเร่งรีบประเดี๋ยวนี้เลย !

 สุราบริสุทธิ์ในจอกทองอันล้ำค่า อาหารเลิศรสในจานหยกนับหมื่นเหรียญ

ทิ้งจอกโยนตะเกียบกลืนมิลง ชักกระบี่มองรอบทิศใจงุนงง

หวังข้ามฮวงโหหิมะกลับปิดกั้น อยากปีนไท่หางหิมะก็คลุมขุนเขา

ปล่อยวางการตกปลา ณ ปี้ซี ทันใดนั้นก็ทบทวนฝันวันนั้นที่พายเรือ

หนทางลำบาก หนทางลำบาก ทางแยกมากมาย ความสงบอยู่หนใด ?  

เขาส่ายหน้าและค่อย ๆ ยกแขนขึ้น น้ำเสียงพลันคึกคักขึ้นมา

 มีช่วงเวลาฝ่าคลื่นลม เพียงแขวนใบเรือเมฆาและทะยานไปในทะเล 

…..

เพียง หนทางลำบาก ถูกเอื้อนเอ่ยออกมา ภายในห้องโถงก็ไร้สุ้มเสียงขึ้นมาทันพลัน ได้ยินแม้กระทั่งเสียงของลมหายใจ

เจตนาดั้งเดิมของบทกวีนี้ก็คือ เซียนกวีเขียนขึ้นในยามที่ถูกบีบคั้นให้ออกจากฉางอาน ระบายความลำเค็ญบนเส้นทางการเมือง แสดงออกถึงอารมณ์เดือดดาลของเซียนกวี ในขณะเดียวกันก็อธิบายถึงฟู่เสี่ยวกวนที่ยังคงเฝ้าคอยว่าในสักวันหนึ่งจะสามารถแสดงความทะเยอทะยานที่เต็มอกนี้ออกมาได้ แสดงถึงตนที่มองอนาคตอย่างมีความหวังและความกล้าหาญองอาจ เต็มไปด้วยอารมณ์ของความเพ้อฝันในแง่บวก

ทว่าในหูของเยี่ยนเป่ยซีและผู้อื่นกลับมิได้เป็นเยี่ยงนั้น

พลันนึกถึงนโยบายใหม่ที่กำลังผลักดันอยู่ในราชวงศ์หยู ภาระอันหนักหน่วงในการปฏิรูปที่แบกอยู่บนบ่าของฟู่เสี่ยวกวน

ทางเส้นนี้ ก็คือทางของการปฏิรูป !

มิเคยมีผู้ใดเดินบนเส้นทางนี้มาก่อน ทำได้เพียงอาศัยสติปัญญาของตนในการคลำทาง ดังนั้นหนทางสายนี้จึงยากที่จะเดินไปได้โดยปริยาย

บทกวีนี้แสดงให้เห็นถึงความลังเลของฟู่เสี่ยวกวนที่เคยมีต่อเส้นทางการปฏิรูป จนถึงขั้นมีความคิดที่อยากจะปล่อยวางลง ปล่อยวางการตกปลา ณ ปี้ซี ทันใดนั้นก็ทบทวนฝันวันนั้นที่พายเรือ นี่คือความจริงที่เขาเคยมีความตั้งใจจะล่าถอย

สภาพจิตใจนี้ ในสายตาของเยี่ยนเป่ยซีถือเป็นเรื่องปกติ ฟู่เสี่ยวกวนยังอายุมิถึงสิบแปดดีเลยด้วยซ้ำ แต่กลับต้องแบกรับภาระหน้าที่อันใหญ่หลวง หากล้มเหลว จะต้องพ่ายแพ้และสิ้นชื่อเสียยับเยิน พร้อมกับถูกผู้คนนับหมื่นประณาม

เดิมทีชายหนุ่มมิต้องการให้เป็นเยี่ยงนี้ แต่ก็ยังรับภาระนี้ต่อไป !

ดังนั้น ใจความสุดท้ายที่ลงพู่กัน แสดงให้เห็นถึงความมั่นคงในศรัทธาอีกหนึ่งครา และเผชิญหน้ากับความยากลำบาก

 มีช่วงเวลาฝ่าคลื่นลม เพียงแขวนใบเรือเมฆาและทะยานไปในทะเล เป็นประโยคที่ดียิ่ง !  

ดวงตาของเยี่ยนเป่ยซีเป็นประกายขึ้นมา แล้วจึงปรบมือเสียงดัง หลังจากนั้นเสียงปรบมือจึงดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องโถง

 นี่ต่างหากที่เป็นจิตวิญญาณที่บุรุษแห่งต้าหยูควรยึดถือเอาไว้ ต้องมีสักวันที่จะสามารถฝ่าพายุทะลวงคลื่นหมื่นลี้นี้ไปได้ ติดใบเรือเมฆาไว้สูง แล้วออกเดินทางไปบนทะเลอันกว้างใหญ่ !  

เยี่ยนซีเหวินยิ้มอย่างขมขื่นยามที่มองไปยังฟู่เสี่ยวกวน แล้วจึงถอนหายใจยาวออกมา  เจ้านี่นะ ข้านับถือเจ้าแล้วจริง ๆ มา ๆ ๆ นั่งลงดื่มชาเถิด 

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า สังขารหลงระเริง แต่ก็ปรากฏท่าทางทรงเสน่ห์ของเซียนกวีอยู่มิน้อย น่าเสียดายที่ไร้ซึ่งกระบี่

 ข้าเคยกล่าวกับเจ้าไปหลายคราแล้วมิใช่หรือ เรื่องบทกวีบทความเหล่านี้ มิใช่ปัญหาใหญ่อันใด หากมิใช่ว่าเคยมีคนที่ร่ำสุราและประพันธ์กวีได้ถึงร้อยบทมาก่อน ข้าจะบอกเจ้าให้ ข้าเองก็สามารถประพันธ์กวีออกมาได้ร้อยบทตามต้องการเช่นกัน 

เขาเดินโซซัดโซเซมานั่งอยู่ข้าง ๆ เยี่ยนซีเหวิน ดวงตาของเยี่ยนซีเหวินเบิกกว้าง และเอ่ยถามว่า  ผู้ใดที่ร่ำสุราแล้วสามารถประพันธ์กวีได้ถึงร้อยบทกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมา  ผู้ใดกัน… ไอหยา ! คนผู้นั้นอยู่ในความฝัน ข้ากลับหลงลืมไปเสียแล้ว 

เยี่ยนซีเหวินหาได้สนใจไม่ ใต้หล้านี้มิมีผู้ใดที่สามารถประพันธ์กวีได้ร้อยบทยามร่ำสุราหรอก เขารินชาให้ฟู่เสี่ยวกวนหนึ่งจอก และกล่าวอย่างปลดปลงว่า  น้องฟู่มีปณิธานสูงเทียมเมฆา ข้าย่อมตามอย่างสุดกำลังไปโดยปริยาย แต่เจ้าอย่าได้บินสูงนักเลย มันทำให้พวกข้ามองมิเห็นเงา เยี่ยงนั้นแล้วมันจะเป็นความหนาวเหน็บจากที่สูงอย่างแท้จริง 

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า แล้วส่ายหน้า

เขายกชาขึ้นดื่มอีกหนึ่งอึก ทันใดนั้นเยี่ยนฮ่าวชูก็ยิ้มเสียจนตาปิดและกล่าวขึ้นมาว่า  เสี่ยวกวนเอ๋ย พ่อตามีเรื่องที่อยากให้เจ้าชี้แจงสักหน่อย 

 เชิญท่านพ่อตากล่าวมาเถิด 

 เจ้า เหตุใดถึงมิขึ้นเป็นจักรพรรดิของราชวงศ์อู๋กัน ?  

ตอนที่ 508 งานเลี้ยง ณ จวนเยี่ยน

ยามเซิน หลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางไปเยี่ยมญาติจนครบแล้ว เขาก็สามารถตัดสินใจได้แล้วว่าจะเดินทางไปร่วมมื้อค่ำที่จวนใด

เยี่ยนฮ่าวชูเป็นผู้ชนะจากการจับฉลาก ได้ยินมาว่าฝ่าบาททรงกริ้วเสียจนเคราปลิว จากนั้นจึงทรงเลือกคืนวันที่หนึ่ง ส่วนต่งคังผิงจึงทำได้เพียงรอค่ำวันที่สอง

เขาช่างเป็นบุตรเขยที่มีค่าเสียยิ่งกว่าทอง ฝ่าบาทต้องการสนทนาเรื่องนโยบายของแคว้นในอนาคต ส่วนต่งคังผิงอยากถามเรื่องฟู่เอ้อต้ายและเมื่อใดจะทำการเพาะปลูกมันเทศทั่วแคว้น ฝ่ายเยี่ยนฮ่าวชูมิมีสิ่งใดซับซ้อน เพียงอยากรู้แค่ว่าเหตุใดฟู่เสี่ยวกวนจึงมิกลับไปยังราชวงศ์อู๋เพื่อครองบัลลังก์กัน !

มิใช่จะกล่าวโทษบุตรเขยว่าไร้ความพยายาม เนื่องจากแท้จริงแล้วฟู่เสี่ยวกวนมิต้องพยายามอันใดเลย เพียงแค่ประหลาดใจและมิเข้าใจเท่านั้น เช่นเดียวกับฝ่าบาทและบิดาเยี่ยนเป่ยซีก็มิอาจเข้าใจได้เช่นกัน

ดังนั้น ในค่ำคืนนี้จึงอยากคลายปัญหากับบุตรเขยให้หายข้องใจเสียหน่อย

จวนเยี่ยนจะทำการต้อนรับใต้เท้าฟู่ แน่นอนว่าต้องเตรียมการให้เหมาะสม

เยี่ยนฉางชื่อ มารดาของเยี่ยนเสี่ยวโหลวนั้นยินดียิ่ง นางมิค่อยได้สนทนากับบุตรเขยผู้นี้สักเท่าใดนัก ส่วนเรื่องที่สามีของนางสงสัยว่าเหตุใดเขาถึงมิขึ้นเป็นจักรพรรดิราชวงศ์อู๋…

เป็นจักรพรรดิแล้วดีตรงไหนกัน ? การที่ผู้อื่นเรียกตนว่าจักรพรรดิมันดีจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ?

จากที่เยี่ยนฉางชื่อมองดู ลูกเขยในตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว ได้ใช้ชีวิตที่เมืองจินหลิง มิไกลจากบ้านฝั่งภรรยาเท่าใดนัก และบัดนี้ก็ยังมีตำแหน่งขุนนางระดับสามทั้งที่อายุยังไม่เต็ม 18 ปีดีด้วยซ้ำ ตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีในอนาคตจึงมิใช่เรื่องยาก

บุตรสาวของนางได้สมรสกับเขา ก็มิได้ตำแหน่งเป็นอนุแต่อย่างใด เนื่องจากสตรีทั้งสามคนได้รับเกียรติเท่าเทียมกัน บุตรสาวของนางเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ว่าชีวิตหลังสมรสมีความสุขยิ่ง คงมีเพียงสิ่งเดียวที่รู้สึกมิพอใจก็คือเนิ่นนานถึงเพียงนี้แล้ว แต่ท้องของนางกลับยังไร้ความเคลื่อนไหวใด

ด้วยเหตุนี้ จึงร้องขอให้พ่อสามีไปหาหมอหลวงเพื่อขอยาบำรุงครรภ์มาสักหน่อย รอให้ผ่านพ้นปีนี้ไป นางจะต้มให้กับบุตรสาวดื่ม

หากบุตรสาวของนางคลอดบุตรให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน ในอนาคต คาดว่าคงจะมีฐานะที่มั่นคงขึ้น แม้พ่อสามีของนางจะเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี แต่เขาก็อายุมากแล้ว อีกมิกี่ปีก็จำต้องวางมือ ฝ่ายบุตรชายเยี่ยนซือเต้า มิรู้ว่าจะสามารถขึ้นเป็นอัครมหาเสนาบดีได้หรือไม่ ตระกูลเยี่ยนอันยิ่งใหญ่จึงต้องการคนมาประคองเอาไว้

เห็นได้ชัดว่าบุตรเขยของนางจะมิล้มลงมาโดยง่าย อนาคตของเขายังอีกยาวไกล และจะก้าวสูงขึ้นไปอีกเรื่อย ๆ !

ดังนั้น เยี่ยนฉางชื่อจึงวุ่นวายอยู่กับการเตรียมงาน คอยดูแลบ่าวรับใช้ทำงานอย่างเคร่งครัด อีกทั้งยังคอยกำชับว่าต้องจัดวางสิ่งใดไว้ตรงไหนบ้าง

บัดนี้ ณ ห้องอักษร เยี่ยนเป่ยซีได้นั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะน้ำชา ส่วนบุตรชายคนโต เยี่ยนซือเต้านั่งอยู่ด้านซ้ายมือ บุตรชายคนรองเยี่ยนชิวผิงนั่งอยู่ด้านขวา และบุตรคนที่สามนั่งอยู่ด้านล่าง ส่วนหลานชายคนโตเยี่ยนซีเหวินนั่งอยู่ตรงกันข้าม เยี่ยนหลินชิวบุตรชายคนโตของเยี่ยนชิวผิงนั่งอยู่ข้างเยี่ยนซีเหวิน

เยี่ยนชิวผิงได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นเต้าถายแห่งหวงเหอเป่ยเต้า ส่วนเยี่ยนหลินชิวได้เป็นนายอำเภอของซานซีเต้า หย่งหนิงโจวเขตชวูอี้

ตระกูลเยี่ยนยังมีบุรุษอีก 4 คน ล้วนเป็นข้าราชการทั้งสิ้น เพียงแต่มิได้มีตำแหน่งที่สูงมาก เป็นเพียงแค่นายอำเภอทั่วไป ในปีนี้ยังมิได้กลับมาเยี่ยมที่จวน

เยี่ยนซีเหวินทำหน้าที่ต้มชา เยี่ยนเป่ยซีเอ่ยขึ้นมาว่า  นับตั้งแต่ที่เสี่ยวโหลวตบแต่งกับฟู่เสี่ยวกวน นี่เป็นคราแรกที่จะเชิญเขามาร่วมงานเลี้ยง เจ้าหมอนี่มีนิสัยเป็นกันเอง ดังนั้น มิต้องจัดเตรียมสิ่งใดมาก ซีเหวินกับหลินชิวเคยพบเขามาก่อน ว่าไปแล้วเขตที่พวกเจ้ารับผิดชอบอยู่ก็ได้รับความช่วยเหลือมาจากฟู่เสี่ยวกวนมิน้อย ข้าอายุมากแล้ว มิสะดวกร่วมดื่มกับเขามากนัก เจ้าทั้งสองคนควรจะแสดงน้ำใจให้มาก 

 เขตที่ซีเหวินดูแลอยู่กำลังไปได้ดีเลยทีเดียว ฝ่าบาทจึงทรงตรัสว่าเจ้ามีความสามารถปกครองเขตได้ ข้าจึงอยากถามเจ้าว่า เจ้าอยากปกครองเขตหรือไม่ ?  

เยี่ยนซีเหวินตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน แล้วรีบส่ายหน้าเป็นการใหญ่  ท่านปู่ ตอนนี้ยังมิได้ 

 เพราะเหตุอันใดกัน ?  

 บัดนี้ ท่าเรือที่เขตเหยาเพิ่งจะสร้างเสร็จ แต่อู่ต่อเรือกำลังจะสร้างขึ้น ช่างต่อเรือก็ได้จัดหาเอาไว้บ้างแล้ว โดยมากแล้วเป็นช่างไม้ที่มิได้ชำนาญในด้านของการสร้างเรือรบ 

เยี่ยนซีเหวินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า  อู่ต่อเรือนี้เป็นความคิดของฟู่เสี่ยวกวน มีขนาดใหญ่โตเป็นอย่างมาก ใหญ่กว่าอู่ต่อเรือใด ๆ ในฉางเจียงหลายเท่า เขากล่าวว่า เขาต้องการหาช่างไม้ที่สร้างเรือเป็นจากราชวงศ์อู๋ และจัดการให้แผนกวิจัยซีซานหาวิธีทำปืนใหญ่บนเรือขึ้นมา แต่บัดนี้ ยังมิได้กระจายข่าวออกไปก็เท่านั้น 

 การที่เขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก หลานคิดว่าเขาต้องวางแผนการใหญ่ไว้เป็นแน่ ดังนั้น หลานจึงอยากอยู่ที่เขตเหยาอีกสักสองสามปี เพื่อรอดูเรือรบเหล่านี้ถูกสร้างขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นหลานคงจะเติบโตมากขึ้นกว่านี้ แล้วค่อยขึ้นเป็นจือโจวยังมิสาย 

เรือรบเยี่ยงนั้นหรือ ?

เยี่ยนเป่ยซีและคนอื่นได้ยินดังนั้นก็ชะงักลงตาม ๆ กัน

จะเอาเรือรบมาทำอันใดกัน ?

ฉางเจียงจะทำสงครามทางน้ำเยี่ยงนั้นหรือ ?

เมื่อเห็นเยี่ยนเป่ยซีเเละคนอื่นเกิดความสงสัย เยี่ยนซีเหวินจึงอธิบายต่อ  ฟู่เสี่ยวกวนเขียนจดหมายมาถึงข้า กล่าวว่าทางออกของแม่น้ำฉางเจียงอยู่ที่ตงไห่ การทำเรือรบนี้ขึ้นมาก็เพื่อออกเดินทางในทะเล 

 ออกทะเลไปเพื่อสิ่งใดกัน ?   เยี่ยนฮ่าวชูถามขึ้น

 เอ่อ…เรื่องนี้ข้าก็มิรู้เช่นกัน ข้าเพียงทำตามที่เขาบอก แน่นอนว่าต้องมีประโยชน์ยิ่ง เขาถึงได้ทุ่มทุนจำนวนมหาศาลถึงเพียงนี้ 

ประโยคนี้ฟังดูสมเหตุสมผล เยี่ยนฮ่าวชูและคนอื่น ๆ จึงมิได้ซักถามต่อ เยี่ยนเป่ยซีก็มิได้กล่าวถึงความคิดที่จะให้เยี่ยนซีเหวินรับตำแหน่งจือโจวออกมาอีก

เหล่าสมาชิกในครอบครัวต่างสนทนากันไปมา โดยมากแล้วเยี่ยนซีเป่ยได้ทำการติชมการทำงานของพวกเขาในปีที่ผ่านมา ถือเป็นการเก็บเกี่ยวความรู้ของพวกเขายิ่ง

มินาน คนเฝ้าประตูก็ได้เคาะส่งสัญญาณ และกล่าวว่าฟู่เสี่ยวกวนกับภรรยาทั้งสามได้เดินทางมาถึงแล้ว

นอกเหนือจากเยี่ยนเป่ยซีแล้ว คนอื่น ๆ ก็ได้ลุกขึ้นไปต้อนรับ คุณชายผู้นี้มิใช่คนธรรมดา แม้แต่เยี่ยนซือเต้าเองก็ให้ความสำคัญกับเขายิ่ง เนื่องจากเขารู้ว่าเจ้าหมอนี่มีความสามารถเป็นอย่างมาก และรู้ว่าฝ่าบาททรงให้ความสำคัญต่อเขามากเพียงใด

ฟู่เสี่ยวกวนคารวะเยี่ยนซือเต้าและเยี่ยนฮ่าวชู จากนั้นจึงตกตะลึงขึ้นมาทันพลันที่เยี่ยนซีเหวินและเยี่ยนหลินชิวปรากฏตัวขึ้นมาที่นี่

ทว่าเขามิได้เอ่ยถามสิ่งใดออกไป เพียงแค่เดินตามเยี่ยนฮ่าวชูและคนอื่น ๆ ไปยังห้องอาหารเงียบ ๆ เท่านั้น

โต๊ะอาหารได้ถูกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นเยี่ยนเป่ยซีก็ได้เดินเข้ามาพอดี

 เป็นงานเลี้ยงภายในครอบครัวเท่านั้น เชิญนั่งตามสบาย มา ๆ ๆ เสี่ยวกวนมานั่งข้างข้า 

เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เยี่ยนเป่ยซีจึงฉายยิ้มทั่วทั้งหน้า เขามิได้เอ่ยถึงเรื่องในอดีต  ได้ยินมาว่างานเลี้ยงในจวนฟู่ ล้วนเชิญพ่อครัวจากหอซื่อฟางมาทั้งสิ้น วันนี้ข้าจึงทำแบบเดียวกันกับเจ้า อาหารเหล่านี้ล้วนเป็นฝีมือของพ่อครัวหอซื่อฟางทั้งสิ้น คงจะถูกปากเจ้าพอควร ทุกคนอย่าได้เกรงใจไป ข้าเองก็หิวมากเเล้ว มา ๆ ๆ กินอาหารเลิศรสก่อนเถิดแล้วค่อยดื่มสุรากัน 

เดิมทีฟู่เสี่ยวกวนยังคงกังวลว่าชายชราผู้นี้จะใช้โอกาสนี้เทศนาตนหรือไม่ คาดมิถึงว่าอีกฝ่ายจะคิดได้เสียที เขาเดินทางมาตลอดทั้งวัน มื้อกลางวันก็กินอาหารไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น บัดนี้จึงหิวเป็นอย่างมาก จนมิได้เกรงใจและหยิบตะเกียบขึ้นมาเพื่อลงมือกินทันที

เพิ่งกินไปได้เพียงเล็กน้อย เยี่ยนซีเหวินก็ลุกขึ้นมาเปิดสุราเทียนฉุนแล้วเดินมาข้าง ๆ ฟู่เสี่ยวกวน

 ข้าจะมิกล่าวอันใดให้มากความ คืนนี้มิเมามิกลับ !  

เยี่ยนเสี่ยวโหลวจ้องหน้าคนเอ่ย แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะขึ้นมา  ข้าลืมไปว่าเจ้ามีครอบครัวแล้ว เสี่ยวโหลวของพวกเราคุมเจ้าอยู่หมัดเลยเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ตอนที่ 507 ฉลองปีใหม่คือเรื่องยุ่งยาก

ในค่ำคืนนี้มีหิมะตกลงมาอย่างหนัก ราวกับว่าได้เก็บสะสมไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วปล่อยให้ร่วงลงมาในยามนี้

เพียงหิมะตกลงมา ถือว่าฤดูใบไม้ร่วงก็ได้ผ่านพ้นไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

เพียงหนึ่งคืน เมืองจินหลิงที่แสนใหญ่โตก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน หิมะที่ตกหนักไร้ทีท่าว่าจะหยุดเร็ว ๆ นี้

ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม ไร้แสงของดวงดาราประดับ

ถงเหยียน… ที่ปัจจุบันมีนามว่าสวี่ซินเหยียน อาการบาดเจ็บฟื้นคืนใกล้จะหายดีแล้ว ด้วยความคุ้นชินในอดีต นางจึงตื่นแต่เช้า สวมเสื้อคลุมขนสัตว์ที่มิเคยซื้อเองมาก่อน จากที่สาวใช้นามว่าเย่เอ๋อร์บอกมา นายหญิงเป็นคนซื้อให้แก่นาง

เสื้อคลุมขนสัตว์นี้นุ่มและอบอุ่น แม้ว่าซูเจวี๋ยจะยังไม่คลายปราณให้กับนางก็ตาม แต่เมื่อสวมเสื้อคลุมนางก็ไม่รู้สึกถึงความหนาวอีกต่อไป

นางเดินมาจนถึงใจกลางของลานบ้าน เดินเข้าไปภายในศาลาอี้เหลียง นั่งลงเพียงลำพัง ทอดมองกองหิมะที่ค่อนข้างสูงภายในลานกว้างสลับกับมองหิมะที่ตกลงมาจากท้องนภาอีกครา ในใจพลันรู้สึกห่อเหี่ยวอยู่เล็กน้อย

ฤดูกาลนี้ ภายในภูเขาหมินก็มีสภาพแบบนี้เฉกเช่นเดียวกัน

ทว่าภูเขาหมินดูมีชีวิตชีวากว่าที่นี่เล็กน้อย เพราะที่นั่นเป็นเขาสูงทั้งยังมีต้นไม้จำนวนมาก

คาดมิถึงว่าสิ่งที่ตนคิดอยู่ในตอนนี้จะเป็นหิมะบนภูเขาหมินแทนที่จะเป็นคนที่อาศัยอยู่ในภูเขานั่น… ทันใดนั้นสวี่ซินเหยียนก็รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย จึงครุ่นคิดไปว่าหลังจากที่ท่านอาจารย์จากไป ตนก็มิได้นึกถึงผู้ใดในภูเขาอีกเลย !

แม้ว่าจะกลายเป็นผู้อาวุโสลำดับสามของลัทธิจันทรา แม้ว่าจะอยู่ในสภาพแวดล้อมนั้นช่วงเวลาหนึ่ง แต่ทว่าในความทรงจำส่วนลึกเกี่ยวกับผู้คนและสถานที่กลับคลุมเครือเป็นอย่างมาก

อาจจะเพราะตนหมกมุ่นอยู่กับการฝึกยุทธ์ จึงมิได้สนใจสรรพสิ่งในลัทธิ

นางรู้จักนักบุญเฉินจั่วจวิน และมีโอกาสพบกันอยู่หลายครา ถึงขั้นสนทนากันได้ถูกคอ

หลังจากนั้นก็เป็นศิษย์พี่ใหญ่มู่หรงเจียน ที่ดูแลตนมาเป็นอย่างดี นางนับถือเขาเยี่ยงพี่ชาย

หลังจากคืนที่ศิษย์พี่ไป๋จื่อตาย นางมิได้รู้สึกเศร้าใจเท่าใดนัก เพราะยามที่ยังเยาว์นางมักจะถูกศิษย์พี่ผู้นี้รังแกอยู่เสมอ

แน่นอนว่าสำหรับเหมียวเสี่ยวเสี่ยว ไป๋หลี่หงส์ และเหล่าผู้อาวุโสของลัทธิจันทรา นางได้สนทนากันน้อยคราเสียจนแทบจะไม่มีความทรงจำร่วมกันเลยก็ว่าได้

ส่วนปัจจุบัน เพิ่งได้มาพักอยู่ในจวนฟู่เพียงไม่กี่วัน กลับพบว่าความทรงจำที่สลักลึกในห้วงคำนึงคือฟู่เสี่ยวกวนอย่างคาดไม่ถึง !

คนผู้นี้ทำตนราวกับยุ่งเป็นอย่างมาก เขามาเยี่ยมนางที่เรือนซีเซวี๋ยไม่บ่อยเท่าใดนัก เขามิเคยเอ่ยถามเรื่องของนางกับลัทธิจันทราเลยสักครา คราสุดท้ายที่ได้สนทนากันคือวันที่เขามาบอกเรื่องการเปลี่ยนแปลงสถานะของนาง

วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ในภูเขาหมินมิได้มีสิ่งใดพิเศษ ผู้คนเหล่านั้นราวกับว่าตายด้านกันไปแล้ว บางทีอาจจะเพราะภาระที่หนักอึ้งในใจหรือกังวลเรื่องความหวังที่ยากจะสำเร็จตามที่อาจารย์เคยกล่าวไว้ก่อนสิ้นใจ

แต่ ณ เมืองหลวงแห่งนี้กลับแตกต่างออกไป แม้จะอาศัยอยู่ในจวนหลังใหญ่ แม้จะมีหิมะตกหนัก แต่ก็ยังได้ยินเสียงประทัดที่ดังมาตามท้องถนน ทั้งยังได้ยินเสียงหัวเราะแสนสดใสของเหล่าเด็กน้อยอีกด้วย

นี่ คาดว่าจะเป็นการฉลองปีใหม่

หิมะตกหนัก ทั้งยังตรงกับวันขึ้นปีใหม่ ฟู่เสี่ยวกวนกำลังวุ่นอยู่กับเรื่องใดกัน ?

ในเวลานั้น ซูซูก็ได้เดินมานั่งตรงข้ามกับสวี่ซินเหยียน และได้นั่งเท้าคางกับโต๊ะหิน

นางจดจ้องมาทางสวี่ซินเหยียน สตรีผู้นี้ช่างงดงามอย่างแท้จริง นางจึงยกยิ้มขึ้นมาแล้วเอ่ยถามว่า  กำลังคิดถึงเขาอยู่ใช่หรือไม่ ?  

สวี่ซินเหยียนชะงักลง ใบหน้าพลันแดงก่ำพร้อมกับส่ายหน้าเป็นพัลวัน  เปล่านี่ 

 เจ้าหลอกข้ามิได้หรอก ขอเอ่ยตามตรงก็แล้วกัน ข้าอยู่ข้างกายเขามานาน เพียงพริบตาเดียวก็หนึ่งปีแล้ว ในเวลาหนึ่งปีนี้ข้ามักจะอยู่ข้างกายเขาและคอยปกป้องเขาอยู่เสมอ เยี่ยงไรเสีย หลังจากสตรีที่ยังมิได้ออกเรือนได้พบกับเขา มีน้อยคนนักที่จะมิชอบเขา 

สวี่ซินเหยียนครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนเอ่ยถามออกไปว่า  เพราะเหตุอันใดกัน ?  

ซูซูเลิกคิ้วขึ้น เม้มปากเล็กน้อย  รูปลักษณ์พอใช้ได้ ความสามารถทางวรรณกรรมก็ดี เข้าใจเรื่องการค้าขาย ทั้งยังเข้าใจกลศึกสงคราม เป็นขุนนางใหญ่แห่งราชวงศ์หยู เจ้าลองกล่าวมาสิ ในใต้หล้านี้มีบุรุษเยี่ยงนี้อยู่สักกี่คนกัน ? นี่มิใช่บุรุษที่สมบูรณ์แบบถือดาบเพื่อปกป้องสันติสุขและรักษาความสงบให้กับใต้หล้าตามตำนานที่ถูกบันทึกเอาไว้เยี่ยงนั้นหรือ ?  

 การชอบพอคนเยี่ยงนี้มิมีสิ่งใดให้ต้องอับอาย ข้าเองก็มิขอปิดบังเจ้าว่าข้าก็ชอบเขาเช่นกัน เพียงแค่…  สีหน้าของซูซูหม่นลง นางเม้มปากเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อว่า  เพียงแค่ช่วงเวลาที่ข้ามาอยู่ข้างกายของเขาค่อนข้างช้าไปเล็กน้อย จึงมิสามารถเดินเข้าไปในหัวใจของเขาได้ 

การที่ซูซูกล่าวอย่างตรงไปตรงมาเยี่ยงนี้ทำให้สวี่ซินเหยียนถึงกับตะลึงงันขึ้นมาทันใด

ทั้งสองต่างเป็นคนจากยุทธภพ แต่ทว่านางมิได้เปิดเผยเหมือนอย่างซูซู อาจจะเพราะนางอายุมากกว่าถึง 5 ปี และเข้าใจเรื่องระหว่างชายหญิงมากกว่าเล็กน้อย

 ความพอใจของข้าที่มีต่อเขา… กล่าวไปก็มีมิมาก คราแรกที่มาถึงเมืองหลวง ข้าได้อ่านบทกวีของเขา ได้อ่านความฝันในหอแดงที่เขาประพันธ์ขึ้นมา ข้ารู้สึกว่าคนผู้นี้เป็นนักประพันธ์ชั้นยอด แต่หลังจากได้ยินมาว่าเขาดีต่อราษฎรผู้ยากไร้เป็นอย่างมาก ข้าเองก็ยังมิเชื่อ ดังนั้นข้าจึงไปที่ภูเขาหนานซานหนึ่งหนและได้สนทนากับชาวบ้านที่นั่น จากนั้นจึงได้ทราบว่าเขามีจิตใจดั่งพระโพธิสัตว์โดยแท้จริง… 

สวี่ซินเหยียนก้มหน้าหลบสายตา และน้ำเสียงที่ใช้เอ่ยก็แผ่วเบาลงด้วยเช่นกัน  ดังนั้น ข้าจึงช่วยเขาเอาไว้ในคืนนั้น คิดว่าหากเขาตายไปแล้ว ชาวบ้านเหล่านั้นจะต้องเสียที่พึ่งพิงเป็นแน่ เกรงว่าจะเป็นการยากที่จะมีผู้ใดให้ความสำคัญต่อการอยู่รอดของพวกชาวบ้านเยี่ยงเขาอีก 

นางยิ้มออกมาและเงยหน้าขึ้นอีกครา แล้วมองไปที่ซูซู  เจ้าคงมิทราบว่าเดิมทีข้าเกิดมาจากครอบครัวที่ยากจน เพราะภัยแล้งในตอนอายุ 5 ขวบ มารดาจึงทิ้งข้าไว้จนเกือบจะหิวตาย ดังนั้น…ข้ากลัวว่าหากเขาตายไปแล้วชาวบ้านก็จะตายไปด้วย มิได้มีเหตุผลอื่นใดนอกเหนือจากนี้อีก 

ซูซูถอนหายใจยาวออกมา  ข้าเองก็เป็นเด็กกำพร้า เพียงแต่ข้าใช้ชีวิตในสำนักเต๋าตั้งแต่ยังเยาว์ จึงมิได้รู้สึกถึงความทุกข์ยากสักเท่าใดนัก ข้าเองก็เคยเห็นยามที่เขาลงไปทำงานในทุ่งนาด้วยเช่นกัน… 

ราวกับนึกขึ้นมาได้ ซูซูจึงฉายยิ้มบางออกมา  ในภายภาคหน้าเจ้าก็จะทราบเองว่าตัวตนแท้จริงของเขานั้นเป็นเพียงคุณชายเศรษฐีที่ดิน !  

…..

…..

ในยามนี้ คุณชายเศรษฐีที่ดินเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนกำลังปวดหัวเป็นอย่างมาก !

เขากำลังวุ่นอยู่กับการส่งของขวัญ

ครอบครัวของภรรยาทั้งสาม ก็ต้องไปเยือนทั้งหมด และปีนี้ยังเป็นปีแรกของการสมรสส่งผลให้ต้องไปเยือนบ้านญาติของภรรยาทั้งสามด้วยเช่นกัน

เขาพาเหล่าภรรยาออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ รถม้าคันใหญ่เต็มไปด้วยของขวัญมากมาย ทั้งยังมีผู้คุ้มกันจำนวน 30 นายและพ่อบ้านอีก 40 คนตามมาด้วย ระหว่างออกเดินทางก็เพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพภายในเมืองจินหลิง

 ขบวนเดินทางของใต้เท้ากวนครานี้แตกต่างจากเดิม !  

 เขามินำทหารจากในวังมาก็ถือว่ามิเลวแล้ว ถือว่าใต้เท้ากวนจัดขบวนได้เงียบสงบ 

 ตอนนี้ใต้เท้ากวนเป็นถึงเสนาบดีกรมการค้าและเป็นขุนนางขั้นสาม คนผู้นี้ได้ตำแหน่งมาโดยอาศัยความสามารถของตนทั้งสิ้น !  

 ….. 

ถนนอันกว้างขวาง เหล่าชาวบ้านต่างชี้ไปทางขบวนรถม้าของฟู่เสี่ยวกวน สิ่งที่ออกมาจากปากของพวกเขาล้วนเป็นคำชมทั้งสิ้น

คำชื่นชมเหล่านั้นต่างก็ลอยเข้ามาถึงในรถม้า แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนกลับมิได้ยินดีเท่าใดนัก เพราะปัญหาใหญ่ที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ก็คือ…

มื้ออาหารส่งท้ายปีเก่าในคืนนี้ ล้วนได้รับเชิญจากแม่ยายทั้งสาม เยี่ยงนั้นควรไปจวนของผู้ใดดีเล่า ?

ตอนที่ 506 โหมโรง

ตอนที่ 506 โหมโรง

รัชสมัยเซวียนลี่ที่เก้า เดือนสิบสอง วันที่ยี่สิบเก้า ยามค่ำ

ท้องฟ้ามืดครึ้ม มองดูแล้วช่างน่ากลัวยิ่ง ก้อนเมฆสีเทาลอยปกคลุมเหนือเมืองจินหลิงแต่กลับมิมีลม ราวกับว่ามันกำลังจะกลืนกินที่แห่งนี้

ณ ริมฝั่งแม่น้ำฉินหวาย

เยียนเหลียงเจ๋อยืนมองผิวน้ำแล้วหลับตาลงช้า ๆ

นับจากคืนนั้นจวบจนบัดนี้ก็ย่างเข้าสี่วันแล้วที่แม่น้ำฉินหวายไร้ซึ่งหงซิ่วจาวตั้งอยู่ ส่วนศพของเปียนหรงเอ๋อยังคงอยู่ที่โรงเตี๊ยม

ร่างของนางถูกเผาเสียจนมอดไหม้ มองมิเห็นหน้าตา มีเพียงกำไลหยกบนข้อมือเท่านั้นที่บ่งบอกถึงตัวตนของนาง

คืนนั้น มีผู้คนอีกมากมายที่ต้องจบชีวิตลง เหลือเพียงคนสมควรตายผู้นั้นที่สามารถรอดไปได้ !

คาดว่าถงเหยียนเองก็ตกตายไปในสนามต่อสู้นั้นเช่นกัน

หรือจะเป็นดั่งที่ชาวบ้านกล่าวกันว่าสวรรค์เบื้องบนคอยปกป้องคนสมควรตายผู้นั้นเอาไว้ ?

เยียนเหลียงเจ๋อรู้สึกว่านี่เป็นความต้องการของสวรรค์ มิเช่นนั้นแล้ว การที่ตนตั้งใจจะเอาชีวิตของฟู่เสี่ยวกวนอยู่หลายครา เหตุใดเขาถึงยังสามารถรอดปลอดภัยไปได้กัน ?

เมื่อคืน ตนได้รับราชสาส์นลับจากเสด็จพ่อ เนื้อความช่างง่ายดายมากยิ่งนัก ระบุไว้เพียงประโยคเดียวว่า  ใจข้า…ผิดหวังยิ่ง !  

สิ่งนี้เปรียบเสมือนค้อนเหล็กอันใหญ่ทุบลงที่กลางทรวงอก นอกจากนี้ยังมีรายงานลับอีกหนึ่งฉบับ กล่าวว่าบัดนี้ทหารชายแดนตะวันออกได้รวมทัพขึ้นมาอีกครา และยังมีปืนใหญ่หงอีกว่าสี่ร้อยกระบอก

อีกทั้งได้มีการนำปืนใหญ่หงอี 100 กระบอกไปตั้งไว้ที่หัวเมืองต้าชิว !

หยูเวิ่นเทียนนำทหารกว่าหนึ่งแสนนายพร้อมด้วยปืนใหญ่หงอี 300 กระบอกมุ่งหน้าไปยังด่านจินหยาง

เยียนเหลียงเจ๋อสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด หากทหารของราชวงศ์หยูตีด่านจินหยางแตก และข้ามภูเขาจินหยางมาได้ ด้านหลังนั้นคือว่อเฟิงหยวนที่ราบกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต และเป็นคลังเสบียงที่ใหญ่ที่สุดของแคว้นอี๋ !

หากดำเนินมาถึงขั้นนี้ หมายความว่าพวกเขาสามารถครอบครองพื้นที่แคว้นอี๋ไปได้กว่าสามส่วน มิน่าเล่าเสด็จพ่อถึงกังวลมากยิ่งนัก！

เจ้าฟู่เสี่ยวกวนได้เงินทองไปตั้งมากมาย แต่บัดนี้ ก็ยังมิเอ่ยถึงเรื่องการเจรจาออกมาเลย !

เยียนเหลียงเจ๋อเข้าใจได้ทันทีว่าฟู่เสี่ยวกวนกำลังเล่นงานตน และตนก็กำลังไร้หนทางที่จะรับมือ

ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูมิเปิดโอกาสให้เขาได้เข้าเฝ้า แม้แต่กรมพิธีการอย่างหงหลูซื่อก็มิให้เข้าพบ คนพวกนั้นกล่าวเพียงว่า การเจรจาครานี้ให้ทำตามที่ใต้เท้ากวนตัดสินใจ

เมื่อเป็นเช่นนี้ หมายความว่าหากฟู่เสี่ยวกวนอยากจะเจรจาเมื่อใด ถึงจะได้เริ่มการเจรจา

ทำเช่นนี้เพราะต้องการกักตัวตนไว้ที่นี่ เพื่อให้ทหารชายแดนตะวันออกเดินหน้าบุกยึดว่อเฟิงหยวนเยี่ยงนั้นหรือ ?

เขาถอนหายใจออกมา เจ้าหมอนี่จิตใจโหดเหี้ยมสิ้นดี แม้แต่ทหารหงหลิงที่แข็งแกร่งของแคว้นอี๋ กลับแพ้อย่างราบคาบเมื่ออยู่ต่อหน้าปืนใหญ่หงอี

วันรุ่งขึ้นก็เป็นวันที่สามสิบแล้ว

หากเอ่ยถึงหลายปีที่ผ่านมานี้ ตอนนี้ตนควรจะประทับอยู่ในตำหนักบูรพาที่แสนอบอุ่น รอรับของขวัญที่เหล่าขุนนางนำมาถวายอย่างสำราญใจ

แต่ทว่าบัดนี้ กลับต้องมานั่งกินลมหนาวอยู่ ณ ริมฝั่งแม่น้ำฉินหวาย !

ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะฟู่เสี่ยวกวน !

นัยน์ตาของเยียนเหลียงเจ๋อปรากฏความอาฆาตแค้นขึ้นมา รอให้ข้ากลับไปถึงแคว้นอี๋ก่อนเถิด ข้าจะให้องค์จักรพรรดิส่งกองทัพมาเอาคืนให้จนได้ !

มิเพียงแต่นำอาณาเขตที่ถูกยึดกลับคืนมาเท่านั้น อีกทั้งจะบุกเข้ามาในวังหลวงเพื่อนำศีรษะของฟู่เสี่ยวกวนกลับไปให้จงได้ !

หากเสด็จพ่อมิเห็นด้วย…เช่นนั้น ข้าคงต้องกระทำการบางอย่างเสียแล้ว !

……

……

ในขณะที่เยียนเหลียงเจ๋อกำลังหาวิธีจัดการฟู่เสี่ยวกวน ฝ่ายคนถูกหมายหัวกำลังนั่งอยู่ในศาลาเถาหราน

ผู้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามคือขันทีเจี่ย ในมือถือรายงานลับไว้หนึ่งฉบับ

ฟู่เสี่ยวกวนมองรายงานลับในมือของอีกฝ่าย แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สองตามองขึ้นไปยังท้องนภาที่ค่อนข้างจะมืดมน  หิมะน่าจะตกหนัก 

 นั่นสิ มิรู้ว่าที่เมืองกวนหยุนหิมะตกแล้วหรือยัง ?  

ฟู่เสี่ยวกวนดึงสายตากลับมามองขันทีเจี่ย คิ้วขมวดบ่งบอกถึงความกังวลในใจ  โจวถงถง…โดนองครักษ์ชุดแดงกว่าหนึ่งหมื่นนายล้อมเอาไว้ เขาจะรอดมาได้หรือไม่ ?  

 มิต้องกังวลไป โจวถงถงดูแลหอเทียนจีมากว่าสิบปี มิมีผู้ใดรู้ว่าเขาได้ขุดอุโมงค์ใต้ดินเอาไว้มากมายเพียงใด อีกทั้งยังเป็นพื้นที่ในราชวงศ์อู๋ เขาจึงเปรียบเสมือนปลาในน้ำ เหล่าองครักษ์ชุดแดงจะจับกุมเขาได้เยี่ยงไร 

 แต่เขาต้องเดินทางไปยังเมืองกวนหยุน หากข้าเป็นนางปิศาจคงจะวางกับดักไว้มากมายเพื่อรอให้หนูมาติดกับ 

ขันทีเจี่ยนิ่งเงียบและครุ่นคิด ก่อนจะหัวเราะออกมา  ในเมื่อนางปิศาจร้ายขึ้นครองบัลลังก์ ทั้งยังจับขุนนางไว้เป็นตัวประกัน นางคงคิดว่าได้กำทุกสิ่งอย่างไว้ในมือแล้ว แต่แท้ที่จริงแล้วนางมิสามารถควบคุมได้เลยด้วยซ้ำ เจ้าอย่าคิดดูถูกจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เยี่ยงจัวอี้สิงและหนานกงอี้หยู่เชียว แม้พวกเขาจะถูกปลดออกจากตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี แต่ทว่าตลอดหลายสิบปีมานี้พวกเขาก็ยังคงมีพรรคพวกอยู่มากมาย

กอปรกับตำแหน่งจักรพรรดินีของนางได้มาโดยมิชอบธรรม พรรคพวกของสองจิ้งจอกเฒ่าจึงรอดูทิศทางลมก่อนเป็นแน่

จากที่ไตร่ตรองดูแล้ว นางจะต้องให้กรมกลาโหมรวบรวมกำลังทหารและเคลื่อนทัพไปยังทางเดินฉีซานเป็นแน่ เรื่องนี้มีเพียงกรมกลาโหมเท่านั้นที่ชำนาญกว่าผู้ใด แต่ที่สถานการณ์ยังคงยืดเยื้ออยู่เช่นนี้ต้องเป็นเพราะฝีมือของหนานกงอี้หยู่อย่างแน่นอน

ฟู่เสี่ยวกวนก้มหน้าครุ่นคิด  แต่หากยืดเยื้อไปเรื่อย ๆ นี่มิใช่วิธีที่ดีเท่าใดนัก 

 แต่ตาเฒ่านั่นคิดว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุด 

 เขากล่าวว่าเยี่ยงไร ?  

 ตราบใดที่โจวถงถงนำ…ฟู่ต้ากวนไปยังเมืองกวนหยุน นางปิศาจก็จะไร้เวลาใส่ใจเรื่องทหารเหล่านี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือการยึดอำนาจ จำต้องเปลี่ยนขุนนางชุดใหม่เกือบทั้งหมด นี่มิใช่เรื่องง่ายนางต้องใช้เวลาและความคิดมากพอควร

ฟู่ต้ากวนเดิมทีมีฐานะเป็นพระเชษฐาของจักรพรรดิพระองค์ก่อน ย่อมมีสายเลือดของจักรพรรดิอยู่ การที่ได้ทราบข่าวว่าโจวถงถงพาฟู่ต้ากวนเดินทางไปยังเมืองกวนหยุน นั่นก็เพื่อทำให้นางมิอาจควบคุมราชวงศ์ได้โดยง่าย 

ขันทีเจี่ยเงียบลงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยว่า  ราชวงศ์อู๋คือสวรรค์ของคนแซ่อู๋ มิว่าจะเป็นราษฎรหรือขุนนาง ล้วนจงรักภักดีต่อเชื้อพระวงศ์ แต่ทว่านางปิศาจมิใช่ ดังนั้น ข้าจึงคิดว่าการที่นางทำเช่นนี้ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี อีกทั้งการกระทำที่รีบเร่งเยี่ยงนี้มักจะล้มเหลว 

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้ารับแสดงความเข้าใจ แต่กลับกังวลเรื่องความปลอดภัยของชายอ้วนผู้นั้นขึ้นมา

ส่วนเรื่องที่ว่าตนและหลิงเอ๋อร์มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ข้าไปมีความสัมพันธ์กับนางตั้งแต่เมื่อใดกันเล่า !

ย่อมเป็นแผนการของนางปิศาจที่ตั้งใจใส่ร้ายข้าเป็นแน่ เพื่อที่จะใช้เหตุผลนี้มาอ้างให้นางได้ครองบัลลังก์อย่างมั่นคง

มิรู้ว่าบัดนี้อู๋หลิงเอ๋อร์เป็นเยี่ยงไรบ้าง ?

หากนางเป็นอิสระได้ก็จะยังคงรักษาตำแหน่งจักรพรรดินีเอาไว้ได้ดังเดิม เพราะนางปิศาจไม่มีพระราชโองการสืบทอดบัลลังก์

 ฝูงมดจงตั้งใจฟังราชโองการลับจากข้าทั้งสามข้อให้ดี 

 น้อมรับพระบัญชา 

 ข้อที่หนึ่ง เรื่องความเคลื่อนไหวทางตะวันตกของราชวงศ์หยู ต้องรายงานข้าโดยเร็วที่สุด 

 ข้อที่สอง ท่าป๋าเฟิงแห่งแคว้นฮวงได้รวบรวมกองกำลังปาฉี มีทหารจำนวนสี่แสนนาย จุดประสงค์ของเขานั้นมิต้องกล่าวท่านย่อมรู้ดี ข้าต้องการล่วงรู้แผนการและความเคลื่อนไหวของกองทัพแห่งแคว้นฮวง 

 ข้อที่สาม…การที่กองทัพรักษาการทางเหนือของราชวงศ์อู๋มิอาจเดินทางออกจากภูเขาฉีซานได้ถือเป็นเรื่องดี แต่หากเกิดเรื่องมิคาดฝันขึ้น จงถ่วงเวลาการเดินทางออกจากภูเขาฉีซานไปอย่างน้อยเป็นปลายเดือนหนึ่งของปีหน้า 

ขันทีเจี่ยลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับ  หมดหน้าที่ของข้าแล้ว เช่นนั้น ข้าขอลา 

ยามที่เดินจากไป ในมือของเขายังคงถือรายงานลับนั้นเอาไว้อยู่ ที่มิได้มอบให้กับฟู่เสี่ยวกวน เนื่องจากในรายงานลับนี้ยังเอ่ยถึงเรื่อง… บัดดี้องค์จักรพรรดินีทรงพระครรภ์ได้ 7 เดือนแล้ว

ตอนที่ 505 อย่าได้กล่าวถึงเรื่องในอดีตอีก

เขาคือสวี่เช่ากวง บิดาของสวี่หยุนชิง ท่านตาของฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลงที่เบาะ สีหน้าของสวี่เช่ากวงปรากฏความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

ชายชราหลับตาลงและเคาะบักฮืออีกครา ปากยังคงพึมพำต่อไป ฟู่เสี่ยวกวนตั้งใจฟัง จึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังท่อง ‘พระสูตรมหาปรินิพพาน’

ทุกสิ่งบนโลก ล้วนมีเกิดและมีดับ

แม้อายุขัยจะหาที่สุดมิได้ ถึงเยี่ยงไรก็ต้องหมดลง

มีรุ่งเรืองย่อมมีถดถอย มีพบก็ต้องมีพราก

……

เสียงเคาะหยุดลง สวี่เช่ากวงลืมตาขึ้นมาอีกครา และหันไปมองฟู่เสี่ยวกวน

 ประคองข้าที แล้วเดินไปกับข้า 

ฟู่เสี่ยวกวนประคองสวี่เช่ากวงขึ้น จากนั้นจึงพากันเดินออกมาจากห้องพระ เมื่อยืนอยู่ภายใต้แสงสุริยา ถึงได้พบว่าชายผู้นี้ได้ชราภาพโดยแท้

เดิมที คิดว่าสวี่เช่ากวงจะเล่าเรื่องของมารดาให้เขาฟัง คาดมิถึงว่าอีกฝ่ายจะมิเอ่ยอันใดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว

 การที่สามารถหวนคืนมาพบกันได้ ข้ารู้สึกยินดียิ่งนัก 

 ข้าได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเจ้าตั้งมากมาย เคยได้อ่านบทประพันธ์ของเจ้ามาก่อน ช่างยอดเยี่ยมยิ่ง ข้ารู้สึกดีใจมากยิ่งนัก 

 และในวันนี้ เจ้าได้เติบใหญ่ สมรสมีครอบครัวแล้ว ทั้งยังเป็นขุนนางคนสำคัญของฝ่าบาท เจ้าคงจะยุ่งวุ่นวายเป็นอย่างมาก… จงไปเถิด หากมีเวลาว่างค่อยกลับมาพบกันอีก 

ฟู่เสี่ยวกวนโน้มคารวะ  ท่านตา หากข้ามีเวลาว่างข้าจะมาเยี่ยมท่านอีก 

 อืม เจ้าไปเถิด 

 ขอตัวลา 

สวี่หวยซู่เดินมาส่งฟู่เสี่ยวกวนถึงลานและได้เอ่ยถามขึ้น  เหตุใดเจ้ามิสนทนากับเขาให้มากกว่านี้อีกสักหน่อยเล่า ?  

ฟู่เสี่ยวกวนทำหน้าไร้เดียงสา  ข้ามิรู้ว่าจะสนทนาเรื่องใดกับเขา หรือจะให้มองหน้ากับเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลกันเล่า ?  

ก็จริง ! อย่างน้อยตนก็เคยร่วมเดินทางไปยังราชวงศ์อู๋กับฟู่เสี่ยวกวนมาก่อน ทั้งยังมีปากเสียงกันเล็กน้อย สองตาหลานคู่นี้คงจะมิทราบว่าจะสนทนาเรื่องใดกันอย่างแท้จริง

 ช่างเถิด ๆ… แล้วเมื่อใดเจ้าจะนำบุตรีของข้ามาส่ง ?  

 นางได้รับบาดเจ็บ เมื่อรักษาจนหายดีแล้ว ข้าจะนำตัวมาส่ง ระหว่างนี้ท่านก็กรอกชื่อของนางเข้าทะเบียนบ้านให้เรียบร้อยเสีย 

 นางพักฟื้นอยู่ที่ใด ?  

 จวนของข้าเยี่ยงไรเล่า 

 …  ทันใดนั้น สวี่หวยซู่ก็หันไปมองหน้าฟู่เสี่ยวกวนด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมปานจะก้มกราบ เด็กนี่ห้าวหาญถึงเพียงนี้เชียว คาดมิถึงว่าจะกล้าพาอนุไปพักถึงที่จวน

ฟู่เสี่ยวกวนต้องโกหกภรรยาทั้งสามเป็นแน่ มิเช่นนั้น คงมิมีสตรีใดยอมรับเรื่องแบบนี้ได้หรอก

สมองของสวี่หวยซู่ถูกเติมเต็ม ทว่าเป็นการเติมเต็มแบบแปดเก้าไม่ถึงสิบ ข้อผิดพลาดเพียงหนึ่งเดียวคือการที่เขาปักใจเชื่อไปแล้วว่าสตรีผู้นั้นคืออนุของฟู่เสี่ยวกวนอย่างแท้จริง

ฟู่เสี่ยวกวนออกจากจวนสวี่และกลับไปยังจวนฟู่พร้อมกับซูเจวี๋ย จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปในเรือนซีเซวี๋ย

ถงเหยียนยังคงนอนอยู่บนเตียง ทว่าเปลือกตาของนางได้เปิดขึ้นเนิ่นนานแล้ว นัยน์ตานั้นช่างว่างเปล่ายิ่ง

 ข้าได้ช่วยชีวิตฟู่เสี่ยวกวนเอาไว้… เดิมทีข้าต้องสังหารเขา… แต่ทว่าตอนนั้น ในใจมีเพียงความคิดที่ว่าถ้าช่วยเขาก็จะสามารถช่วยผู้คนอีกมากมายบนผืนปฐพีนี้ได้ 

 สถานที่นี้คือจวนฟู่ สตรีแสนงดงามเมื่อเช้าคงจะเป็นภรรยาของเขา แล้วเขาจะทำเยี่ยงไรกับข้า ? ส่งตัวให้ทางการ ? หรือว่าจะสังหารข้าหลังจากที่เค้นความจริงเรื่องแผนการของลัทธิจันทราได้สำเร็จ ?  

 เล่าลือกันว่าขุนนางระดับสูงเยี่ยงเขา มักจะเหยียบย่ำคราบโลหิตเพื่อไต่เต้าให้ตนเองสูงขึ้น หากสามารถกวาดล้างลัทธิจันทราได้ คาดว่าคงจะได้รับคุณงามความดีครายิ่งใหญ่ เพื่ออนาคตของเขา… เกรงว่าเขาจะลงมือกับข้าทุกวิถีทาง 

ในยามที่ถงเหยียนกำลังคิดฟุ้งซ่าน ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เดินเข้ามา

เขานั่งลงที่ขอบเตียง จดจ้องใบหน้าที่ดูแปลกตาทว่างดงามที่อยู่เบื้องหน้าของเขา จากนั้นจึงตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน…

นี่คือใบหน้าที่แท้จริงของถงเหยียนเยี่ยงนั้นหรือ ?

ให้ตายเถอะ ! ความงามของนางมิได้ด้อยไปกว่าภรรยาทั้งสามของตนเลยสักนิด !

ถงเหยียนฝึกวรยุทธ์มาตั้งแต่เยาว์วัย เติบโตขึ้นในภูเขา แม้ตอนนี้ใบหน้าอันงดงามของนางจะซีดเผือด แต่ทว่าก็ยังคงจิตวิญญาณความองอาจเอาไว้อยู่ นางมีนิสัยบ้าระห่ำที่ภรรยาทั้งสามของเขามิมี แม้แต่ในดวงตาคู่นั้นก็มีความดื้อรั้นแฝงอยู่

ฟู่เสี่ยวกวนเคยคิดว่าจะสามารถควบคุมตนเองได้ดี แต่หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าของนาง จิตใจก็ได้บังเกิดความหวั่นไหวขึ้นมา

 แค่ก แค่ก…  เขายกชายแขนเสื้อขึ้นปิดปากและกระแอมไอออกมาเล็กน้อย หลังจากนั้นจึงกลืนน้ำลาย และได้โยนความหวั่นไหวในใจทิ้งไป แล้วกล่าวออกมาด้วยท่าทางที่จริงจังเป็นอย่างยิ่งว่า

 ในตอนนี้เจ้าต้องจดจำทุกคำที่ข้ากล่าว เพราะสิ่งนี้จะเกี่ยวพันถึงความเป็นและความตายของเจ้า !  

 เจ้าเอ่ยมาเถิด การช่วยชีวิตของเจ้าเป็นเพียงความคิดชั่ววูบเท่านั้น โดยพื้นฐานพวกเรายังคงเป็นศัตรูต่อกันอยู่ ทางที่ดีเจ้าควรสังหารข้าเสีย มิเช่นนั้น เกรงว่าภายภาคหน้าอาจจะเป็นข้าที่ใช้กระบี่บั่นคอเจ้า 

 บุตรสาวจวนใดบ้าง ที่วัน ๆ เอาแต่เอ่ยถึงเรื่องต่อสู้ฟาดฟันกันเยี่ยงเจ้า ? ในภายภาคหน้าเจ้าต้องเรียนปักผ้า !  

ปักผ้า… ถงเหยียนตาโตขึ้นมาทันพลัน จากนั้นจึงผุดรอยยิ้มขึ้นมา

ฟู่เสี่ยวกวนใจกระตุก แม่นางผู้นี้ร้ายกาจนัก ร้ายยิ่งกว่าเปียนหรงเอ๋อผู้นั้นเสียอีก

เปียนหรงเอ๋อดึงดูดใจผู้คนได้ ส่วนรอยยิ้มของแม่นางผู้นี้ก็สามารถล่อลวงให้หลงใหลได้เช่นกัน !

ฟู่เสี่ยวกวนรีบเก็บอารมณ์ของตนเอง แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า  จากนี้ต่อไป นามของเจ้าคือสวี่ซินเหยียน จงลืมชื่อถงเหยียนของเจ้าไปเสีย เจ้าคือสวี่ซินเหยียน !  

 เจ้าเกิดในจวนสวี่ บิดามีนามว่าสวี่หวยซู่ ปัจจุบันเป็นเสนาบดีกรมพิธีการแห่งราชวงศ์หยู… กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ข้าได้หาบิดาให้แก่เจ้าแล้ว ดีใช่หรือไม่ ?  

ถงเหยียนมิได้ตอบกลับอันใด แต่กำลังจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยเข้าใจอยู่…

หมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?

เหตุใดต้องแก้ชื่อเปลี่ยนแซ่ด้วยเล่า ? ทั้งยังหาครอบครัวที่ร่ำรวยให้อีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

ริมฝีปากของนางเผยอขึ้นเล็กน้อย  ด้วยเหตุผลอันใดกัน ?  

 มิใช่เพราะอันใดหรอก เจ้าช่วยข้าไว้และข้ามิชอบติดหนี้บุญคุณผู้อื่น ดังนั้น ข้าจึงช่วยชีวิตเจ้าเป็นการตอบแทน จะได้มิติดหนี้บุญคุณต่อกันอีก 

 เจ้าทราบหรือไม่ว่าตัวตนที่แท้จริงของข้าเป็นผู้ใด ?  

 เจ้าคือสวี่ซินเหยียน เป็นญาติผู้พี่ของข้า !  

ถงเหยียนคิ้วขมวดเล็กน้อย เขารู้ว่านางคือผู้ใดทั้งที่มิได้เอ่ยถาม มิเคยเอ่ยถามอันใดเลย… หรือว่าเขาต้องการช่วยนางอย่างแท้จริง หรือนี่จะเป็นเพียงกลยุทธ์ประวิงเวลา เพื่อให้นางเล่าความลับของลัทธิจันทราให้เขาฟังหลังจากที่นางตายใจแล้วกัน ?

 สำหรับเอกสารของจวนสวี่ ประเดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้าหนึ่งฉบับ เจ้าต้องท่องจำให้คุ้นชิน นอกจากนี้ในภายภาคหน้า อย่างน้อยก็ก่อนที่ลัทธิจันทราจะล่มสลาย เจ้าจะมิสามารถออกไปข้างนอกได้ ข้ากังวลว่าเจ้าจะถูกคนของลัทธิจันทราตามสังหาร ส่วนวรยุทธ์ของเจ้าถูกศิษย์พี่ใหญ่สกัดจุดปิดเอาไว้ และจะยังมิเปิดคืนให้กับเจ้าในขณะนี้ เพื่อป้องกันมิให้เจ้าทำเรื่องโง่เง่า หากต้องมาตามเก็บศพเจ้าอีก คงจะวุ่นวายมากเสียทีเดียว 

 ตอนนี้อาการของเจ้ายังคงสาหัสนัก ให้พักอยู่ในจวนนี้ไปก่อน ได้รับยาสูตรพิเศษของศิษย์พี่ใหญ่รับรองว่าเจ้าจะหายเร็วขึ้น นอกจากนั้น… เจ้าควรทานให้มากขึ้นอีกสักหน่อย เมื่อเสียเลือดมากก็ต้องเสริมเข้าไปให้มากตาม จะได้มิป่วยเรื้อรัง 

 หากต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม ก็สามารถเรียกใช้บ่าวในเรือนได้ มิต้องเกรงใจ ทำตัวเหมือนเป็นบ้านของเจ้าได้เลย เพียงแค่อย่าวิ่งไปวิ่งมาและอย่ารื้อข้าวของในจวนก็พอ 

ระหว่างคิ้วของถงเหยียนคลายออก แม้ว่าความระแวงในจิตใจยังมิได้รับการปล่อยวางโดยสิ้น แต่นางก็สัมผัสได้ถึงความปรารถนาดีของฟู่เสี่ยวกวนอย่างแท้จริง เขาหาใช่คนธรรมดาทั่วไปไม่ หากเป็นแบบนี้แล้วจะเป็นการนำปัญหามาเพิ่มให้กับเขาหรือไม่ ?

 ให้กล่าวตามจริง รูปลักษณ์ของเจ้าค่อนข้างเป็นภัยโดยแท้ เฮ้อ… เกรงว่าภายภาคหน้าจะเสียเปรียบให้กับไอ้สารเลวหน้าไหนเข้า !   ฟู่เสี่ยวกวนถอนหายใจพลางส่ายหน้า ฝ่ายถงเหยียนหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ พลางกัดริมฝีปากเล็กน้อยและหลบสายตา

 จงพักฟื้นอย่างสบายใจเถิด อย่ากังวลเรื่องอื่น ข้าต้องไปพบเหล่าภรรยาของข้าแล้ว 

ฟู่เสี่ยวกวนเดินจากไปโดยมีถงเหยียนมองตามแผ่นหลังนั้นจนลับสายตา หวนนึกไปถึงเหตุการณ์บนรถม้าในคืนนั้น ใบหน้าก็พลันแดงก่ำขึ้นมาอีกครา รู้สึกราวกับตนจะเสียเปรียบให้กับไอ้สารเลวผู้นี้ไปเสียแล้ว !

ตอนที่ 504 ห้องพระ

ตอนที่ 504 ห้องพระ

ในหัวของสวี่หวยซู่เต็มไปด้วยคำถาม บุตรสาว ข้ามีบุตรสาวตั้งแต่เมื่อใดกัน ?

ภรรยาของข้าก็ยังอยู่ในจวน เจ้าอย่าริอาจมากระตุกหนวดแม่เสือได้หรือไม่ !

 เจ้าใส่ความข้า !  

 ท่านลุง ข้าเอ่ยเรื่องจริง… ไปเถิด พวกเราเข้าไปสนทนากันด้านใน 

 มิได้ ! เจ้าต้องอธิบายให้ข้าฟังโดยละเอียด จวนสวี่เป็นตระกูลของผู้ศึกษาตำราและเคร่งครัดยิ่ง พวกเราให้ความสำคัญต่อเรื่องในครอบครัว เจ้าอย่าได้มาทำลายชื่อเสียงของข้า 

สมองของท่านลุงช่างกลวงเสียจริง มิรู้ว่าสามารถขึ้นสู่ตำแหน่งเสนาบดีกรมพิธีการได้เยี่ยงไร

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายศีรษะแล้วเดินนำเข้าไปด้านใน พร้อมกับลากแขนสวี่หวยซู่ตามเข้าไปด้วย

 ท่านลุง ข้าพบบุตรสาวของท่านจริง ๆ ท่านมิอยากได้บุตรสาวหรอกหรือ ? บัดนี้นางกลับมาและได้พำนักอยู่ที่จวนข้า ประเดี๋ยวข้าจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียด แล้วท่านจะเข้าใจเอง 

สวี่หวยซู่ได้สติคืนมาจากความมึนงง พลางคิดขึ้นมาได้ว่าฟู่เสี่ยวกวนมิเคยกระทำเรื่องมิเป็นเรื่องมาก่อน การที่อีกฝ่ายเดินทางมาเองและกล่าวเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ออกมา คาดว่าจะต้องมีจุดประสงค์แฝงอยู่เป็นแน่

ดังนั้น ชายสูงวัยจึงมองซ้ายแลขวาแล้วกระซิบเสียงเบาว่า  เจ้ากำลังคิดทำสิ่งใดอยู่กันแน่ ?  

 ความลับมิอาจแพร่งพรายออกไปได้ พวกเราเข้าไปคุยในห้องอักษรของท่านจะดีกว่า 

 เจ้าปล่อยแขนข้าก่อน !  

 อ่า… อืม 

สวี่หวยซู่สะบัดแขนออก เจ้านี่แรงเยอะใช่ย่อย บีบแขนข้าจนเจ็บไปหมด

เขาพาฟู่เสี่ยวกวนเข้ามาในห้องอักษร ต้มชามาหนึ่งกาแล้วจ้องมองฟู่เสี่ยวกวน ก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจังขึ้นมาว่า  เกิดเรื่องอันใดขึ้นกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วมองไปยังอีกฝ่าย เขาเอ่ยด้วยท่าทางจริงจังมิแพ้กันว่า  ปีไท่เหอที่สี่สิบสี่ ท่านป้าได้พาลูกพี่ลูกน้องวัยสามขวบของข้ากลับบ้านเกิดนางที่เหอตงเต้า เมื่อเดินทางไปถึงเมืองเฉิงอันจึงได้พบกับกองโจร ผู้คุ้มกันพยายามต่อสู้กับฝูงโจร ทว่าสุดท้าย ผู้คุ้มกันเหล่านั้นก็มิอาจต้านทานได้ พวกมันจึงชิงตัวลูกพี่ลูกน้องของข้าไป 

สวี่หวยซู่ขมวดคิ้ว  โป้ปด !  

ฟู่เสี่ยวกวนเผยอริมฝีปากขึ้น  อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ ฟังข้าก่อน 

 ดังนั้น ท่านลุงจึงสูญเสียบุตรสาวไป นางมีนามว่าสวี่ซินเหยียน นางเติบโตด้วยการฝึกตนจนมีความสามารถที่หลากหลาย พอรู้ชาติกำเนิดที่แท้จริงจึงได้เดินทางมายังเมืองจินหลิงเพื่อตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของตนเอง 

 อาจจะเพราะคิดถึงบ้านเกิด สวี่ซินเหยียนจึงมิได้เดินทางมายังจวนสวี่โดยทันที แต่ทว่าเมื่อคืน นางไปยังหงซิ่วจาวซึ่งบังเอิญว่าข้าอยู่ที่นั่นด้วย 

สวี่หวยซู่เบิกตาโต เมื่อคืน หงซิ่วจาว ?

เมื่อคืน เจ้าเด็กนี่ถูกลอบโจมตีที่หงซิ่วจาว สาเหตุนี้ทำให้ฝ่าบาทเปี่ยมโทสะขึ้นมา และได้บัญชาการให้ทหารตะวันตกบุกโจมตีซีหรงเพื่อฆ่าผู้ร้ายเหล่านั้นเสีย ส่วนฟู่เสี่ยวกวนเดินทางมายังจวนสวี่ด้วยตนเอง ทั้งยังตั้งใจแต่งเรื่องที่คล้ายความจริงนี้ขึ้นมา สตรีนามว่าสวี่ซินเหยียนเป็นผู้ใกันแน่ ?  

อืม…สวี่หวยซู่เข้าใจในทันที !

ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนในยามนี้ดูเจ้าเล่ห์ยิ่ง คาดว่าคงจะแอบไปพบกับแม่นางสวี่ซินเหยียนแต่คาดมิถึงว่าจะมีคนลอบทำร้าย แม้ว่าจะรักษาชีวิตของนางเอาไว้ได้ แต่เขาก็คงจะกลัวว่าตัวตนของสวี่ซินเหยียนจะถูกเปิดเผยออกมา

ภูมิหลังของภรรยาทั้งสามของอีกฝ่ายช่างแข็งแกร่งยิ่ง แน่นอนว่าเขาย่อมมิกล้านำสตรีนางนั้นเข้าจวนเป็นแน่ ดังนั้น… การที่เขามาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ก็เพื่อต้องการให้ตนรับสวี่ซินเหยียนเป็นบุตรสาว ในภายภาคหน้าเขาจะได้มาพบนางที่จวนสวี่ได้อย่างเปิดเผย

หากมองจากภายนอก ฟู่เสี่ยวกวนดูสงบเสงี่ยม แต่คาดมิถึงว่าภายในจะร้ายใช่ย่อย !

แต่สวี่หวยซู่ก็เข้าใจได้ในทันใด บุรุษล้วนมักมากในกาม การที่เจ้าหมอนี่เลี้ยงอนุเอาไว้ด้านนอกก็นับว่าเป็นเรื่องปกติ

ดังนั้นเขาจึงยิ้มแห้งแล้วกล่าวว่า  เจ้าจะแอบกินเล็กกินน้อยบ้างก็มิผิด แต่ควรจะเช็ดล้างให้สะอาด หากประสงค์จะให้ข้าช่วยปกปิดความลับก็ใช่ว่าจะมิได้ เพียงแต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยน 

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน ท่านลุงช่างสมองกลวงเสียจริง พาลคิดไปถึงเรื่องพรรค์นั้นได้เยี่ยงไร ข้ายังมิได้แม้แต่ชิม ก็ถูกมองเป็นคนแบบนั้นไปแล้วหรือ ?

ในเมื่อสวี่หวยซู่คิดไปเช่นนั้นก็มิจำเป็นต้องแต่งเรื่องของสวี่ซินเหยียนอีกต่อไป เขาจึงได้หัวเราะเหอะแล้วกล่าวว่า  ท่านลุงช่างฉลาดเสียจริง บอกมาเถิดว่ามีข้อแลกเปลี่ยนอันใด ?  

 จวนสวี่มีเงินมิมาก หากเจ้าต้องการให้ข้าเลี้ยงดูนาง ค่าใช้จ่ายในส่วนนี้เจ้าต้องรับผิดชอบเอง 

มิใช่เรื่องยาก ฟู่เสี่ยวกวนตอบตกลงในทันที  ทว่ายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องขอร้องให้ท่านลุงช่วยจัดการ 

เมื่อสวี่หวยซู่ได้ยินดังนั้นก็นึกประหลาดใจขึ้นมา หรือเจ้าหมอนี่ทำนางตั้งครรภ์กัน ? สวี่ซินเหยียนจะให้กำเนิดบุตรที่จวนของข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?

 เนื่องจากนางไร้ทะเบียนบ้าน ส่วนท่านก็เป็นถึงเสนาบดีกรมพิธีการ การแจ้งย้ายคนเข้าทะเบียนบ้านคงมิยากเกินไปใช่หรือไม่ ?  

 นางอายุเท่าใด ?  

 บุตรสาวของท่าน ท่านว่าเท่าใดก็เท่านั้น 

 …  เจ้านี่สนิทกับหนิงหยู่ชุนกว่าผู้ใด ยังต้องให้ข้าช่วยจัดการอยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ เห็นได้ชัดว่ามิต้องการให้ผู้อื่นรับรู้ ใบหน้าเหี่ยวย่นของสวี่หวยซู่ฉายยิ้มเวทนาขึ้นมา  เช่นนั้นก็ให้อายุสิบเจ็ดเท่ากันกับเจ้า 

ฟู่เสี่ยวกวนมิรู้ว่าถงเหยียนอายุเท่าใด แต่นี่มิใช่เรื่องสำคัญ เพียงจัดการได้ลงตัวก็พอ ในใจของเขารู้สึกยินดียิ่งจึงได้หยิบตั๋วแลกเงินจำนวน 500 ตำลึงออกมาสองใบแล้ววางไว้บนโต๊ะน้ำชา

 นี่คือค่าใช้จ่ายของนาง หากใช้หมดแล้วก็บอกข้า 

สวี่หวยซู่รับไว้ด้วยท่าทางยินดี ในที่สุดหลานชายก็เดินทางมายังจวนสวี่เองจนได้ จะด้วยเหตุผลกลใดก็นับว่ามาแล้ว ซ้ำยังเรียกตนว่าท่านลุง เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องเงินทองนั้นด้านภรรยาของตนค่อนข้างเคร่งครัด แต่ทว่าร้านกั๋วเซ่อเทียนเซียงที่เพิ่งเปิดใหม่ล้วนเต็มไปด้วยสตรีที่รูปร่างหน้าตาชวนให้หลงใหล

โดยเฉพาะแม่นางยิงฮวา ได้ยินมาว่านางเดินทางมาจากแคว้นหลิว อย่าว่าแต่เรื่องบรรเลงดนตรี วาดภาพหรือชงชาเลย เพียงแค่แววตาที่แสนอ่อนโยนของนางก็มากพอที่จะทำให้บุรุษทั้งจินหลิงหอบเงินทองมาที่ร้านเป็นจำนวนมากแล้ว

น่าเสียดายที่แม่นางยิงฮวาขายเพียงความสามารถ แม้จะเดินทางมายังกั๋วเซ่อเทียนเซียงร่วมครึ่งเดือนแล้ว จนบัดนี้ก็ยังมิมีผู้ใดได้เหยียบเข้าห้องของนาง

คืนนี้ข้าควรจะไปเยือนกั๋วเซ่อเทียนเซียงเสียหน่อยดีหรือไม่ ?

สวี่หวยซู่ยิ้มกริ่มขึ้นมาในใจแต่มิได้แสดงออกมา กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาว่า  ในเมื่อเจ้าเดินทางมาแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปพบกับท่านตา 

……

จวนสวี่ช่างเงียบเหงาเสียจริง

เป็นถึงจวนของเสนาบดีกรมพิธีการ ทว่ามิมีแม้แต่บ่าวรับใช้ ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

สวี่หวยซู่เดินนำฟู่เสี่ยวกวนไปยังเรือนด้านข้างซึ่งเยือกเย็นกว่าเมื่อครู่มากยิ่งนัก หิมะที่อยู่กลางลานมิได้ถูกปัดกวาดแต่อย่างใด บัดนี้ได้ถูกแสงสุริยาแผดเผาจนค่อย ๆ ละลาย มองดูแล้วให้ความรู้สึกคล้ายดินโคลน

ฟู่เสี่ยวกวนขยับปลายจมูกฟุดฟิด คล้ายกับได้กลิ่นธูปหอมลอยมาตามลม จากนั้นจึงได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้น

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องพระจึงได้พบกับชายชราผู้หนึ่งนั่งอยู่กลางห้อง อีกฝ่ายกำลังเคาะบักฮือ1 ส่วนปากก็ได้พึมพำบางสิ่งออกมา

สวี่หวยซู่เดินเข้าไปหยุดอยู่เบื้องหน้าของชายชราผู้นั้น โค้งคำนับแล้วกล่าวเบา ๆ ว่า  ท่านพ่อ ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางมาเยี่ยมท่าน 

เสียงเคาะบักฮือพลันเงียบลง ชายชราเงยหน้าขึ้นมามอง หลังจากเงียบไปสามอึดใจ ก็ได้หันศีรษะมามองช้า ๆ

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็โค้งคำนับเช่นกัน  สวัสดีขอรับท่านตา !  

ชายชราจ้องมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวนด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาได้อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะชี้ไปยังเบาะหวายที่อยู่ด้านข้างแล้วกล่าวออกมาอย่างกระชับว่า  นั่ง !  

1 บักฮือ คือ อุปกรณ์ในการสวดมนต์ ทำขึ้นมาจากไม้ แกะสลักลายคล้ายกับรูปปลา

ตอนที่ 503 ข้าพบตัวบุตรีของท่านแล้ว

หลังมื้ออาหาร แสงสุริยาในฤดูหนาวมิได้อบอุ่นเท่าใดนัก ฟู่เสี่ยวกวนได้เขียนจดหมายขึ้นมา 3 ฉบับ

ฉบับหนึ่ง ส่งถึงชุนซิ่วที่ขณะนี้ได้คอยจัดการอุตสาหกรรมทั้งหมดอยู่ ณ ซีซาน

เนื้อความกล่าวถึงการให้ชุนซิ่วนำปืนคาบศิลาและกระสุนทั้งหมดจำนวน 150,000 นัดจากสำนักอาวุธส่งไปยังชายแดนตะวันออกโดยขนส่งซีซานทันที และในขณะเดียวกันให้ส่งมอบให้แก่เผิงยวี๋เยี่ยนด้วย

ฉบับที่สอง ส่งถึงไป๋ยู่เหลียน เขาบอกเล่าถึงสถานการณ์ปัจจุบันของราชวงศ์หยูให้ทราบโดยละเอียด กล่าวว่าฝ่าบาททรงอนุญาตให้ขยายกองกำลังถึง 30,000 นาย หวังว่าไป๋ยู่เหลียนจะสามารถรับสมัครทหารให้ถึง 30,000 นายได้โดยเร็ว และให้พยายามลดเวลาในการฝึกซ้อมให้สั้นลงเท่าที่จะทำได้เนื่องจากเวลามิคอยผู้ใด

ฉบับสุดท้าย ส่งถึงเฉินป๋อซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการกองทัพที่หนึ่งคนปัจจุบัน รับผิดชอบกองกำลังดาบเทวะที่ประจำการอยู่ที่ผิงหลิงและชวูอี้

แน่นอนว่ามีทหารใหม่รวมอยู่ถึงหนึ่งพันกว่าคน

ฟู่เสี่ยวกวนกำชับเฉินป๋อให้นำกำลังคนและอาชาจำนวน 5,000 นายพร้อมด้วยอาวุธครบมือตรงไปทางเมืองเปียนเฉิงและเข้าไปยังเส้นทางฉีซาน เพื่อฝึกทหารใหม่ เนื่องจากต้องตระหนักถึงความสำคัญต่อการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นในราชวงศ์อู๋

หากไทเฮาซีกุมอำนาจราชวงศ์อู๋อย่างแท้จริงและนำสงครามมาเยือนราชวงศ์หยู ฟู่เสี่ยวกวนคงจะรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เพราะคราหนึ่งบัลลังก์แห่งราชวงศ์อู๋เคยวางอยู่เบื้องหน้าของตน แต่ทว่าตนกลับมิได้คว้าเอาไว้

ยามที่ลูบไล้พระราชลัญจกรที่อยู่ในแขนเสื้อ ต้องถอนหายใจออกมาเสียทุกครา

หลังส่งจดหมายทั้งสามฉบับแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้พาซูเจวี๋ยออกจากจวนฟู่และตรงไปยังจวนสวี่ทันที

……

……

ขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนสวี่ ฟู่เสี่ยวกวนได้ก้มหน้ามองถนนที่ถูกหิมะปกคลุม แล้วเงยหน้าขึ้นมองกำแพงสูงที่รายล้อม พลันนึกประหลาดใจขึ้นมา

ข้อความบนหลุมฝังศพของมารดา สวี่หยุนชิง ถูกแต่งขึ้นมาเพื่อปกปิดความจริงระหว่างนางกับจักรพรรดิเหวิน

บิดาอ้วนของตนช่างมีความสามารถอย่างแท้จริง คาดมิถึงว่าเขาจะเขียนว่าศักราชไท่เหอปีที่ 43 ฤดูหนาว พื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ คืนนั้น สายลมราวกับใบมีดที่แหลมคม หยุนชิงได้ปีนกำแพงออกมา ข้าและหยุนชิงอิงแอบกันไปตามทางเบื้องหน้า เมื่อหยุนชิงมองย้อนกลับไปอีกครา พบว่าจวนสวี่เริ่มเลือนหาย น้ำตาไหลอาบจนอาภรณ์เปียกชื้น

กำแพงสูงถึงเพียงนี้ สวี่หยุนชิงไร้วรยุทธ์ จะหลบหนีออกมาได้เยี่ยงไร ?

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มแห้งพลางส่ายหน้า จากนั้นจึงเดินไปเบื้องหน้าแล้วเคาะประตูจวน

มาเยือนเมืองหลวงได้หนึ่งปีกว่าแล้ว ถือว่านี่เป็นคราแรกที่มาเหยียบถึงประตูจวนสวี่ เมื่อนึกไปว่าสถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่อยู่ของมารดา ส่วนท่านตาก็ออกจากราชการเพราะเรื่องของบุตรสาวแล้วขังตนเองอยู่แต่ในจวนเพื่อศึกษาพระธรรม ทันใดนั้น ส่วนหนึ่งในจิตใจก็รู้สึกเศร้าอยู่เล็กน้อย ก่อนหน้านี้ ได้ปักใจเชื่อว่าสิ่งที่สลักอยู่บนหลุมฝังศพเป็นเรื่องจริง จึงยากที่จะให้อภัยจวนสวี่ได้ แต่ทว่าบัดนี้ ได้ทราบว่าเป็นเรื่องเท็จ เมื่อนึกถึงคำกล่าวที่ท่านลุงสวี่หวยซู่เคยกล่าวกับตนเอาไว้ว่าท่านตาได้ชราภาพมากแล้วจึงปรารถนาจะได้พบหน้าหลานสักครา

การกลับมาครานี้ เรื่องในจินหลิงช่างยุ่งยากวุ่นวายยิ่ง… แท้จริงแล้วเป็นเพียงข้ออ้าง ขนาดว่าเรื่องของถงเหยียนยังเสียเวลาได้มิใช่หรือ ?

แต่การมาเยือนในครานี้ค่อนข้างจะฉุกละหุกไปเสียหน่อย มามือเปล่าเกรงจะถูกมองว่าเสียมารยาทเอาได้

ในจังหวะที่คิดว่าควรจะไปซื้อของขวัญติดไม้ติดมือมาสักเล็กน้อย ประตูจวนสวี่ก็ได้เปิดออก

ผู้เปิดประตูคือสวี่หวยซู่ !

ชายทั้งสองยืนห่างกันเพียงประตูกั้น มองตากันอย่างตกตะลึงงัน !

สองวันก่อนหน้านี้ สวี่หวยซู่ยังได้ร่วมฟ้องร้องฟู่เสี่ยวกวนอยู่ในท้องพระโรงอยู่เลย เนื่องจากราชทูตจากแคว้นอี๋มาเยือนกรมพิธีการพร้อมกับต้องการคำอธิบายเรื่องหนึ่ง ซึ่งตนดำรงตำแหน่งเสนาบดีกรมพิธีการแต่ทว่ากลับมิสามารถไขข้อข้องใจให้กับพวกเขาได้…

วันนั้น เจ้าฟู่เสี่ยวกวนได้ก่อความวุ่นวายที่สำนักงานของกรมพิธีการ มิใช่เรื่องล้อเล่น !

สวี่หวยซู่รู้จักนิสัยของหลานชายผู้นี้ดี และทราบดีว่าสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนได้กระทำไปย่อมมีเหตุผล แต่ทว่าเป็นตัวเขาเองที่ขี้ขลาด เกรงว่าคณะทูตจะทำให้เรื่องบานปลายจนกระทบถึงท้องพระโรง หากพวกเขาฟ้องร้องต่อพระพักตร์ฝ่าบาท ฟู่เสี่ยวกวนที่เป็นถึงราชบุตรเขยย่อมมิเดือดร้อนอันใด แต่ทว่าตนที่มีตำแหน่งเป็นเสนาบดีกรมพิธีการ และการรับรองเหล่าราชทูตย่อมเป็นหน้าที่ซึ่งมิอาจหลีกเลี่ยงได้

เขามิทราบว่าฟู่เสี่ยวกวนได้วางแผนกับฝ่าบาทเอาไว้แล้ว จึงกังวลว่าตนอาจจะถูกปลดออกจากตำแหน่ง จึงร่วมฟ้องร้องฟู่เสี่ยวกวนเพื่อรักษาตำแหน่งของตนเอาไว้

ฟู่เสี่ยวกวนมาเยือนถึงหน้าประตูจวนเช่นนี้ ทั้งที่ในอดีตก็ได้เชิญมาหลายต่อหลายครา เกรงว่าครานี้คงมิได้มาเยือนด้วยจุดประสงค์ที่ดีเท่าใดนัก หรือว่าฝ่าบาททรงรับสั่งให้มาเล่นงานเขากัน ?

สวี่หวยซู่ค่อนข้างกังวลจึงนิ่งค้างไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า  ท่านเสี่ยวกวน มีธุระอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ชะงักไปเช่นกัน นึกประหลาดใจว่ามิใช่เจ้าหรอกหรือที่เคยเชิญข้ามายังจวนสวี่ ?

มิใช่ว่าข้าก็มาแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

เจ้าเพียงแง้มประตูแล้วเอ่ยถามผ่านช่องนั้น นี่มันหมายความว่าเยี่ยงไร ?

 หากมิมีธุระ ข้ามิสามารถมาที่นี่ได้เยี่ยงนั้นหรือ ?  

น้ำเสียงที่มิเป็นมิตรส่งผลให้สวี่หวยซู่ใจกระตุก เจ้าเด็กนี่มาเพื่อจับผิดอย่างแท้จริง !

 สุริยาในฤดูหนาวช่างน่ามองเสียจริง ข้าคิดว่าท่านเสี่ยวกวนควรไปหลานถิงจี๋เพื่อประพันธ์กวีสักบท มิแน่ว่าอาจจะได้สลักไว้บนหินเชียนเปยสืออีกก็เป็นได้ 

สองตาของฟู่เสี่ยวกวนเบิกกว้าง นี่มันความคิดอันใดกัน ? หากมิมีธุระก็ให้วิ่งไปประพันธ์กวี ณ หลานถิงจี๋ บ้าไปแล้วหรือเยี่ยงไรกัน ?

สวี่หวยซู่เหลือบมองพอเห็นท่ามิดีจึงรีบปิดประตูลงโดยมิลังเล พร้อมทิ้งคำเอ่ยไว้เพียงว่า  ข้าดูปฏิทินแล้ว ในวันนี้มิสะดวกรับแขก เชิญท่านเสี่ยวกวนกลับไปก่อนเถอะ 

เกรงว่าท่านลุงผู้นี้จะเป็นโรคทางสมอง !

ฟู่เสี่ยวกวนยังไม่สามารถกลับไปได้เพราะต้องรีบแก้ไขปัญหาเรื่องตัวตนของถงเหยียน

ดังนั้นจึงมองกำแพงสูง ลอบคิดว่าโชคดีที่ตนมีวรยุทธ์

เขาใช้วิชาคัมภีร์ทะยานบันไดเมฆา เพียงสองก้าวก็สามารถขึ้นไปยืนบนกำแพงได้ ซูเจวี๋ยยังคงนั่งอยู่บนรถม้า เมื่อเห็นฟู่เสี่ยวกวนข้ามไปถึงอีกฝั่งจึงคิดว่าวรยุทธ์ของศิษย์น้องเล็กใช้ได้เพียงในสถานการณ์เยี่ยงนี้เท่านั้น

สวี่หวยซู่ที่ลงสลักประตูเสร็จ และกำลังจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ทะยานลงไปที่ด้านหลังของเขา…

วรยุทธ์ขั้นสามของฟู่เสี่ยวกวนไม่สามารถลงพื้นโดยไร้เสียงได้ ดังนั้นจึงเกิดเสียง  ฟึบ !   จนสวี่หวยซู่ต้องหันกลับไปมอง…

บัดซบ !

สวี่หวยซู่ถึงกับผงะและถอยหลังไปสามก้าว เจ้าเด็กนี่มิล้มเลิกความตั้งใจหรือแท้จริงแล้วต้องการสังหารข้าให้สิ้นกันแน่ !

 เจ้า เจ้า อย่าเข้ามา ! หากเข้ามาข้าจะ… ข้าจะแจ้งทางการ !  

ฟู่เสี่ยวกวนชะงัก ข้าเหมือนโจรที่จะมาปล้นจวนเยี่ยงนั้นหรือ ?

ด้วยทรัพย์สมบัติของตระกูลฟู่ ต่อให้เจ้ามอบจวนซอมซ่อนี้ให้ ข้ายังคร้านที่จะรับไว้ !

 มีเรื่องกังวลอันใด สามารถเอ่ยได้หรือไม่ ?  

 เจ้ากำลังจะทำสิ่งใดกันแน่ ? ที่ข้าฟ้องเจ้าเพราะข้าเลี่ยงมิได้ หรือเจ้าต้องการให้ข้าร่วมมือกับเจ้าทำเรื่องชั่วช้าใช่หรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกดีใจขึ้นมาทันพลัน แท้จริงแล้วลุงผู้นี้ใช้ได้เลยทีเดียว

เรื่องนี้ย่อมมิมีผลอันใดทั้งสิ้น ทว่าเขากลับมีความคิดบางอย่างขึ้นมา

 ข้าจะบอกถึงเจตนาของข้ากับท่าน แต่มิใช่เรื่องชั่วช้าทั้งสิ้น !  

 เจตนาของเจ้าคือสิ่งใด ?  

ทันใดนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ฉีกยิ้มออกมา  ท่านลุง… 

สวี่หวยซู่ตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน อะไรกัน ? เขาเรียกข้าว่าท่านลุง ?

ลูกไม้ของเด็กผู้นี้มีมากมาย เอ่ยเอาอกเอาใจโดยมิมีธุระเยี่ยงนี้คงหนีมิพ้นหวังผลประโยชน์ เขาต้องมีแผนร้ายเป็นแน่ !

 เจ้าต้องการอันใดกันแน่ ผ่านมาตั้งนาน เจ้ามิเคยเรียกข้าว่าท่านลุงเลยสักครา จนข้าลืมไปแล้วว่าข้าเป็นลุงของเจ้า รีบกลับไปเสีย ประเดี๋ยวข้าต้องเดินทางเข้าวัง 

 หากท่านมิใช่ท่านลุงของข้า เยี่ยงนั้นก็ทูลเรื่องนี้ต่อฝ่าบาทเสีย หึ ๆ เกรงว่าท่านจะยังมิทราบว่าข้าใจแคบมากยิ่งนัก ท่านลองนึกดูเถิดว่าหากข้ารื้อจวนสวี่ ฝ่าบาทจะตำหนิข้าหรือไม่ ?  

 เจ้ากล้า !  

เสียงของสวี่หวยซู่ยังมิทันได้เงียบลง เพียงก้าวเดียวฟู่เสี่ยวกวนก็กระโดดไปถึงข้างศาลา จากนั้นก็เตะลงไปหนึ่งครา เสา…มิหัก แต่ทว่าทำให้หัวใจของสวี่หวยซู่แทบขาด

 หยุด ๆ ๆ เอ่ยมา เจ้ามีธุระอันใดกันแน่ ?  

 ข้ามาเพื่อบอกข่าวดีแก่ท่าน ข้าพบตัวบุตรีของท่านแล้ว !  

 … ?  

ตอนที่ 502 แผนจัดงานฉลองขึ้นปีใหม่

เรื่องที่เยี่ยนเป่ยซีสงสัย ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ไขข้อข้องใจแต่อย่างใด

ณ พื้นที่ราบชังซี ในตอนนั้น ตนมีโอกาสได้สนทนากับหยูชุนชิวและภรรยา ตนได้อธิบายถึงความสำคัญของการทำสงครามในภูเขา และได้อธิบายถึงการฝึกกองทัพโดยละเอียดอีกด้วย

ด้วยความสามารถของเผิงยวี๋เยี่ยนเมื่อได้ฟังวิธีการฝึกกองทัพจบแล้ว คาดว่าคงได้ลงมือกระทำการบางสิ่ง หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ ฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าเผิงยวี๋เยี่ยนต้องทำการฝึกฝนกองทัพขึ้นมาแล้วเป็นแน่

ดังนั้น จากแผนการเดิมที่จะส่งปืนจำนวน 30,000 กระบอกไปยังชายแดนตะวันออก เปลี่ยนเป็นส่งมอบให้กับเผิงยวี๋เยี่ยนเสียก่อน เมื่อประเมินจากความสามารถของนางแล้ว เขาย่อมมั่นใจได้ว่านางจะนำปืนคาบศิลาไปใช้ประโยชน์ได้ดียิ่ง

ทว่ากำลังการผลิตปืนคาบศิลามีจำนวนจำกัดเพียงวันละ 100 กระบอกเท่านั้น

ส่วนปืนที่ผลิตออกมาก่อนหน้านี้ แน่นอนว่าต้องเตรียมส่งให้ทหารดาบเทวะของตนรวมไปถึงทหารกลุ่มแรกที่เปิดรับสมัครในผิงหลิงและกลุ่มที่สองในซีซาน รวมแล้วราว 10,000 คนเห็นจะได้

ภายในหนึ่งเดือนซีซานสามารถผลิตปืนคาบศิลาได้เพียง 3,000 กระบอก นับตั้งแต่เดือนเก้าที่ทหารดาบเทวะเดินทางออกจากภูเขาเฟิ่งหลินก็ผ่านมาถึงสามเดือนแล้ว หมายความว่าปืนคาบศิลา 10,000 กระบอกเมื่อหักความต้องการของทหารดาบเทวะไป 6,000 กระบอก และส่งไปยังสำนักเต๋า 1,500 กระบอก ยังคงเหลืออีกประมาณเกือบ 3,000 กระบอก

ฟู่เสี่ยวกวนมิรู้ว่าทหารของเผิงยวี๋เยี่ยนเป็นเยี่ยงไร สำหรับปืนคาบศิลาเมื่ออยู่ในมือของทหารดาบเทวะพวกเขาจะสามารถใช้งานได้อย่างมีประโยชน์ แต่เมื่ออยู่ในมือของเผิงยวี๋เยี่ยน…มิรู้ว่านางจะสามารถเอาชนะบรรดาผู้มีความสามารถแห่งลัทธิจันทราได้หรือไม่ ?

ถึงเยี่ยงไรแล้ว ปืน 3,000 กระบอกนี้ก็ต้องส่งไปให้เผิงยวี๋เยี่ยนเสียก่อน เกรงว่าสำนักอาวุธปืนที่ผิงหลิงต้องเร่งมือให้มากกว่าเดิมเสียหน่อยแล้ว

มิรู้ว่าเจ้าฉินเฉิงเย่ได้เดินทางไปถึงผิงหลิงและได้พบกับโจวเถียเจี้ยงแล้วหรือยัง

เฟิ๋งหล่าวซื่อได้นำคณะเดินทางไปถึงผิงหลิงแล้ว แต่เนื่องจากหิมะที่ตกหนัก การค้นหาเหมืองเหล็กในภูเขาผิงหลิงต่อให้เร่งรีบถึงเพียงใดก็ต้องรอให้ผ่านวันปีใหม่ไปเสียก่อน เพื่อรอให้หิมะละลาย

ทางขนส่งซีซานได้ส่งแร่เหล็กไปที่ผิงหลิงจำนวนมาก หวังว่าโจวเถียเจี้ยงจะสามารถค้นหาวิธีการถลุงเหล็กที่มีความเสถียรมากกว่าเดิมได้

ในระยะเวลาสั้น ๆ นี้ ฟู่เสี่ยวกวนได้ครุ่นคิดหลายเรื่องอยู่เนิ่นนานและเล็งเห็นว่าที่ห้องทรงพระอักษรคงมิมีเรื่องอื่นใดนอกจากนี้แล้ว จึงลุกขึ้นยืนแล้วขอตัวออกมา หลังออกจากวังหลวงเขาได้เงยหน้าขึ้นมองท้องนภา จึงได้เห็นว่าสุริยาได้โผล่พ้นขึ้นมาเหนือศีรษะแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งรถม้ากลับจวนฟู่ พบว่าภรรยาทั้งสามกำลังนั่งล้อมวงปรึกษากันเรื่องงานฉลองขึ้นปีใหม่

 เมื่อปีก่อน ทุกคนในจวนได้รับอั่งเปาคนละ 10 ตำลึง ส่วนปีนี้มีทั้งสิ้น 200 คนรวมผู้ดูแลอีก 80 คน เนื่องจากตลอดทั้งปีที่ผ่านมาพวกเขาล้วนปฏิบัติหน้าที่อย่างขันแข็ง ข้าคิดว่าในปีนี้ควรเพิ่มเงินอีก 20 ตำลึงจากปีก่อน พวกเจ้าเห็นว่าเป็นเยี่ยงไร ?  

เมื่อต่งชูหลานเอ่ยจบ สายตาของนางพลันไปเห็นฟู่เสี่ยวกวนกำลังเดินเข้ามา ส่วนหยูเวิ่นหวินและเยี่ยนเสี่ยวโหลวยังมิเคยได้ยินว่าปีใหม่ต้องให้อั่งเปาแก่บ่าวรับใช้ คาดว่าคงเป็นสามีของพวกนางนั่นแหละที่ตั้งกฎเหล่านี้ขึ้น จากนั้นพวกนางจึงพยักหน้าเห็นด้วย

บัดนี้ หยูเวิ่นหวินเองก็ได้เห็นฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้ามาแล้วเช่นกัน นางจึงเอ่ยถามขึ้นว่า  แม่นางที่กำลังรักษาตัวอยู่ในเรือนซีเซวี๋ยผู้นั้น…คือแม่นางจากยุทธภพที่ช่วยเจ้าเอาไว้เยี่ยงนั้นหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างเตาผิงเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ฝ่ามือ  เมื่อคืนนี้สามีของพวกเจ้าช่างโชคดีเสียจริง หากมิใช่เพราะแม่นางผู้นั้น คาดว่าจวนฟู่ต้องแขวนผ้าขาวเสียแล้ว 

ต่งชูหลานจ้องไปที่เขาเขม็ง  วันปีใหม่ทั้งที อย่าได้เอ่ยถึงเรื่องมิเป็นมงคลเลย !  

เยี่ยนเสี่ยวโหลวมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวนอย่างกังวลใจ  วันนี้ ข้าได้ยินเรื่องนี้มาเช่นกัน เล่ากันว่ามีคนตายจำนวนมาก คนพวกนั้นสมควรตายอย่างแท้จริง… ท่านพี่ ต่อจากนี้ทุกคราที่เดินทางออกนอกจวนควรจะระมัดระวังเป็นพิเศษ ข้าว่าท่านเพิ่มผู้ติดตามดีหรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนโบกไม้โบกมือ  มิเป็นไร โจรเหล่านั้นถูกสังหารจนหมดแล้ว…แม่นางผู้นั้นเป็นเยี่ยงไรบ้าง ?  

 ยังมิสามารถลงจากเตียงได้ สีหน้าซีดเซียว ซูซูได้ปรุงยาสูตรเฉพาะที่ศิษย์พี่ใหญ่คิดค้นขึ้นมาให้กับนาง กล่าวว่าบาดแผลบริเวณท้องค่อนข้างฉกรรจ์ เกรงว่าต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือนถึงจะหายดี ข้าเองก็ได้ไปดูอาการและได้เคี่ยวซุปโสมให้กับนางด้วย ทว่านางสามารถดื่มได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น ยังดีที่นางสามารถกินข้าวต้มได้หนึ่งถ้วย… 

หยูเวิ่นหวินครุ่นคิดแล้วกล่าวด้วยท่าทางเปี่ยมเลศนัย  ข้ามิเคยพบเจอแม่นางผู้นี้มาก่อน รูปร่างหน้าตาช่างงดงามยิ่ง ในตอนที่พวกเจ้าไปหงซิ่วจาว บังเอิญพบนางได้เยี่ยงไรกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักขึ้นมาทันพลัน จำได้ว่าหยูเวิ่นหวินเคยพบหลิ่วเยียนเอ๋อร์มาก่อน หรือนางลบการพรางตัวแล้วคืนสู่สภาพความเป็นจริงแล้ว ?

เกรงว่าถ้าถงเหยียนยังคงใบหน้าของหลิ่วเยียนเอ๋อร์อยู่ หากเป็นเช่นนี้ ผู้คนในเมืองหลวงจำนวนมากย่อมจดจำนางได้เป็นแน่ หากต้องการสร้างตัวตนใหม่ให้แก่นางคงจะวุ่นวายน่าดู

นี่ถือเป็นความคิดของซูโหรว หลังแน่ใจว่าฟู่เสี่ยวกวนและซูเจวี๋ยจะมิลงมือฆ่าสตรีนางนี้ นางจึงได้เปิดบทสนทนากับถงเหยียน

บทสนทนานั้นไร้ซึ่งผู้อื่นรับรู้ ท้ายที่สุดถงเหยียนจึงยอมรับคำแนะนำของซูโหรวแล้วลบการอำพรางใบหน้าออก เพื่อคืนสู่สภาพเดิมของตน

นึกได้ดังนั้น ฟู่เสี่ยวกวนจึงตระหนักได้ว่าจะต้องเดินทางไปจวนสวี่

 เอ่ยไปแล้วพวกเจ้าอาจจะมิเชื่อ ทว่าแม่นางผู้นี้คือลูกพี่ลูกน้องของข้า นางมิได้เติบโตขึ้นมาในเมืองจินหลิง แต่เพิ่งเดินทางมาได้มินาน อย่าว่าแต่พวกเจ้ามิรู้จักเลยเพราะก่อนหน้านี้แม้แต่ข้าเองก็มิรู้จักเช่นกัน ถ้ามิใช่เพราะบังเอิญพบกันที่หงซิ่วจาวและนางได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ 

หยูเวิ่นหวินมิได้เอ่ยถามออกมาอีก ส่วนต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลวก็มิได้คิดมาก เพียงสามีปลอดภัยก็พอแล้ว อีกอย่างแม่นางผู้นี้ก็ช่วยชีวิตสามีของพวกนางเอาไว้ พวกนางควรหาโอกาสตอบแทนจึงจะถูก

ด้านฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกผิดอยู่ในใจเพราะเป็นคราแรกที่โกหกภรรยา ทว่าตัวตนที่แท้จริงของถงเหยียนจะให้ผู้ใดรับรู้มิได้เป็นอันขาด เขามิมีทางเลือกอื่นจึงตัดสินใจเช่นนี้

ดังนั้นชายหนุ่มจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ยกยิ้มแล้วกล่าวขึ้นมาว่า  เมื่อครู่ ข้าได้ยินพวกเจ้าเจรจากันเรื่องอั่งเปา ทางซีซานได้จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง ? อย่าลืมที่ผิงหลิงกับชวูอี้ และที่หนานซานด้วยล่ะ 

 ข้าจัดการที่ซีซานเรียบร้อยแล้ว ได้ให้เท่ากับปีที่ผ่านมา แต่ที่ผิงหลิงและชวูอี้อีกทั้งหนานซาน… เนื่องจากยังมิได้สร้างผลิตภัณฑ์ออกขาย ข้าเห็นว่าทั้งสามที่นี้ให้ผ่านไปก่อนดีหรือไม่ ? มิเช่นนั้น ถ้าในอนาคตจวนฟู่ขยับขยายกิจการไปทั่วหล้า มิต้องแจกอั่งเปาจำนวนมากขึ้นกว่าเดิมหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขามิได้ขัดความเห็นของต่งชูหลาน แต่เอ่ยเสริมขึ้นมาว่า  เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ หากโรงงานอุตสาหกรรมแห่งใหม่ทำกำไรได้ พอถึงปลายปีพวกเราค่อยแจกอั่งเปาให้กับพวกเขา มิจำเป็นต้องให้จำนวนมากเช่นนี้ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อยจากพวกเราดีหรือไม่ ? 

 อืม  ต่งชูหลานพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นจึงปรากฏร่างของเสี่ยวเซวี๋ยวิ่งเข้ามา  นายท่าน ฮูหยินเชิญรับประทานอาหารเจ้าค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนนึกถึงคำเชิญของต่งคังผิงแล้วยกยิ้มออกมา  คืนนี้พวกเราจะเดินทางไปกินมื้อค่ำที่จวนต่ง ทราบมาว่าท่านแม่ยายได้ทำหัวปลาน้ำแดงเตรียมไว้ 

ต่งชูหลานเหล่ตามองสามีของนางพลางนึกในใจว่านางได้ลองทำหัวปลาน้ำแดงอยู่หลายครา เหตุใดจึงทำได้มิดีกัน ?

ทว่าเวิ่นหวินกลับสามารถปรุงน้ำซุปได้รสชาติใกล้เคียงกับฮองเฮาซั่งมากยิ่งนัก

ต่อจากนี้นางจะมัวแต่สนใจกิจการเพียงอย่างเดียวมิได้แล้ว เรื่องปากท้องและความพึงพอใจของสามี นางก็จำเป็นต้องฝึกฝนให้มากขึ้นด้วยเช่นกัน

ตอนที่ 501 หารือการทหารบนกระดาษ

 มีสิ่งใดมิเหมาะสมกัน ?  

ฮ่องเต้ตรัสถามพร้อมพระขนงที่ขมวดขึ้นเล็กน้อย

ในสายตาของฮ่องเต้ เยี่ยนเป่ยซีหรือผู้ใดก็ตาม ย่อมเห็นว่าการที่ฟู่เสี่ยวกวนขัดวิธีการของฝ่าบาทมิใช่เรื่องแปลก ชายผู้นี้มักขัดแย้งด้านวิธีการกับฝ่าบาทเสมอ จนถึงตอนนี้ สิ่งที่เขาแย้งมาทั้งหมดมักสมเหตุสมผลกันอย่างยิ่ง

ทว่ามองเยี่ยงไรก็มิเห็นว่าวิธีการจัดการของฝ่าบาทมิได้มิเหมาะสมตรงไหน ดังนั้นฝ่าบาทจึงดำเนินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของแผนที่เช่นกัน

ฟู่เสี่ยวกวนนิ่งมองอีกครู่หนึ่งแล้วจึงหันกลับมา  กระหม่อมคิดว่า การที่หยูชุนชิวมุ่งหน้าจากตะวันออกไปทางตะวันตกจนถึงสู่โจว จำต้องอ้อมฉ่านโจวเพื่อผ่านฉินหลิงและเข้าเจี้ยนโจว… ความยากลำบากของเส้นทางนี้ ไม่ต่างจากการเข้าซีฮวง เกรงว่าผ่านไปสองเดือนก็ยังไม่สามารถไปถึงสู่โจวได้

ดังนั้น กระหม่อมจึงคิดว่าฝ่าบาทมิสมควรมีราชโองการถึงจือโจวเมืองสู่โจวเท่านั้น แต่ควรมีราชโองการถึงเต้าถายของเจี้ยนหนานทั้งตะวันออกและตะวันตกอีกคนละหนึ่งฉบับ เมืองยุทธศาสตร์ทั้งสองทาง… ต้องเสริมการป้องกันเมือง ทหารรักษาการณ์ต้องฝึกอบรมและเตรียมชุดเกราะ

นอกจากนี้ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา กระหม่อมได้ส่งปืนใหญ่หงอีกว่าหนึ่งร้อยกระบอกไปให้กับกองทัพชายแดนตะวันออก หากสงครามรุกเข้ามาก่อน… 

ฟู่เสี่ยวกวนหันกลับไปมองแผนที่อีกครา นิ้วมือชี้ลงตำแหน่งที่ตั้งของด่านชีผาน ซึ่งเป็นด่านแรกหากออกจากสู่โจวไปถึงซีฉินของฉ่านโจว

 กระหม่อมมีความเห็นว่า ให้กองทัพของหยูชุนชิวเข้ารักษาการ ณ ด่านชีผาน จะเหมาะสมกว่า 

เยี่ยนซือเต้าขยับมายืนหน้าแผนที่ พร้อมพิจารณาโดยละเอียดแล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า  หากกองกำลังศัตรูยึดหลิงโจวหรือหยูโจวแล้วเข้าสู่สองเส้นทางของเจียงหนานโดยใช้แม่น้ำแยงซีเล่า จะจัดการเยี่ยงไร ?  

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายศีรษะ  ด้วยกำลังการเดินเรือในปัจจุบันมิสามารถรองรับจำนวนทหาร 300,000 นายรวมผู้ติดตามอีกเกือบ 400,000 นาย อย่างน้อยต้องใช้เรือขนาดใหญ่จำนวน 100 ลำ หากเซวี๋ยติ้งชานต้องการเรือคุณสมบัติเยี่ยงนั้น คงมิใช่เรื่องง่ายเพราะอย่างน้อยเขาต้องเสียเวลามากกว่าหนึ่งเดือน

หากเซวี๋ยติ้งชานต้องการถอยหลังต้องถอยโดยเร็ว ดังนั้นที่กระหม่อมคิดว่าเซวี๋ยติ้งชานจะออกเดินทางจากฉินหลิงไปฉ่านโจวและลงใต้อีกนั้น เหตุผลมีเพียง 3 ประการ

ประการที่หนึ่ง ช่วงฤดูหนาวถึงฤดูใบไม้ผลิคือช่วงที่แม่น้ำแยงซีแห้งขอด มิเอื้อต่อการสัญจรของเรือขนาดใหญ่

ประการที่สอง กองทัพของเซวี๋ยติ้งชานมิใช่ทหารเรือ แม้มิได้ต่อสู้กันบนน้ำ แต่น่านน้ำของแม่น้ำแยงซีตรงบริเวณช่องแคบฉวีถาง ช่องแคบอู รวมถึงช่องแคบซีหลิง… ก็คือตรงนี้ 

ฟู่เสี่ยวกวนชี้ไปยังสามจุดบนแผนที่ แล้วกล่าวอีกว่า  ช่องแคบแต่ยาวทั้งสามนี้มีกระแสน้ำไหลเชี่ยว และหินโสโครกใต้น้ำที่ซับซ้อน ทหารบกเมื่อไปอยู่บนน้ำย่อมเกิดอาการเมาเรือเป็นจำนวนมาก… พวกท่านรู้จักอาการเมาเรือหรือไม่ ?

หากเมาเรือ หลังยกพลขึ้นบกต้องใช้เวลาฟื้นฟูกำลังมิต่ำกว่า 5 วัน หากโดนกองทัพของกระหม่อมจู่โจม ทัพศัตรูย่อมเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นนี่มิใช่สิ่งที่เซวี๋ยติ้งชานอยากเห็นเป็นแน่ หากเขาสามารถขึ้นเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้ย่อมทราบถึงเหตุผลนี้ดี 

ฟู่เสี่ยวกวนหันหลังกลับพร้อมกล่าวอย่างช้า ๆ  ประการสุดท้าย สิ่งที่กระหม่อมกังวลก็คือเซวี๋ยติ้งชานอาจจะไม่เข้าไปในซีฮวงตามราชโองการ หากเขาคิดจะต่อต้านต้องเป็นหลังจากรับราชโองการแล้วเป็นแน่ ดังนั้นเขาย่อมต้องเดินทัพจากเจี้ยนหนานตงเต้าเข้าเจี้ยนโจวจนถึง… 

ฟู่เสี่ยวกวนหันหน้ากลับมาดูแผนที่อีกครา จากนั้นก็ชี้นิ้วลงตำแหน่งทางสายเก่าจินหนิว  เขาต้องใช้ทางสายเก่าจินหนิวเพื่อข้ามด่านซีฉิน เข้าสู่เมืองเปาฉ่านโจวเลียบแม่น้ำเปาผ่านฉือเหมินแล้วผ่านฉินหลิง ออกจากซอกเขาเพื่อไปถึงชุนชวนระยะทางกว่าแปดร้อยลี้ 

ชายหนุ่มเดินกลับไปยังโต๊ะน้ำชา ยกชาขึ้นดื่มจอกใหญ่แล้วกล่าวอย่างฉะฉานว่า  กระหม่อมคิดว่ากองทัพของเซวี๋ยติ้งชานไร้หนทางไปยังเจี้ยนหนานซีของสู่โจว ดังนั้นให้กองทัพของหยูชุนชิวประจำการ ณ ด่านชีผานจึงจะสามารถป้องกันจุดยุทธศาสตร์ด้านตะวันออกและตะวันตกของฉินหลิงเอาไว้ได้

เพียงรักษามิให้ด่านชีผานแตก ที่ราบภาคกลางย่อมมิถูกโจมตี เป็นไปมิได้ที่จินหลิงจะถูกรุกราน ทว่าทหารรักษาการด้านทิศตะวันออกและตกของเจี้ยนหนานต้องมีกำลังพร้อมรบ หากกองทัพของเซวี๋ยติ้งชานถูกสกัดที่ด่านชีผาน กองทหารรักษาการตะวันออกและตกต้องรวมกันเป็นกองทัพเดียวเพื่อช่วยกันเข้าปราบเซวี๋ยติ้งชานจากด้านหลัง มิเช่นนั้น… 

ฟู่เสี่ยวกวนสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมเลิกคิ้วขึ้น  มิเช่นนั้น เกรงว่าเซวี๋ยติ้งชานจะหันกลับมายึดเจี้ยนโจว หากเป็นเช่นนั้น คงมิง่ายที่กองทัพของกระหม่อมจะเข้าสู่ถนนเจี้ยนหนานซีได้

ทันทีที่ถนนเจี้ยนหนานซีตกอยู่ในเงื้อมมือของเซวี๋ยติ้งชาน เขาจะประสบความสำเร็จในการที่มียุ้งฉางหนึ่งเดียวในใต้หล้า ได้ครอบครองพื้นที่ราบขนาดใหญ่ ซีหรงจะกลายเป็นฐานกำลังขนาดใหญ่ของเขา เมื่อถึงเวลานั้น สงครามก็ยากที่จะรับมือแล้ว !  

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรแผนที่พร้อมพระขนงที่ยังคงมิคลายปม ทบทวนอยู่นานสองนาน จากนั้นจึงกลับมาประทับยังโต๊ะน้ำชา

 ที่เจ้ากล่าวมาก็มีเหตุผล ทว่ากำลังพลของทหารรักษาการเขตเมืองช่างน่าเป็นห่วงยิ่ง ผู้ใดจะมีความสามารถในการรวบรวมกำลังพลให้เป็นหนึ่งกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนกระตุกยิ้มมุมปาก  กระหม่อมคิดว่าเฟ่ยอันสามารถทำได้ 

 เพียงมอบราชโองการลับให้แก่เฟ่ยอัน เขาย่อมมีอำนาจปกครองกองกำลังรักษาการแห่งเจี้ยนหนานซี ทั้งยังสามารถจัดการได้สำเร็จอย่างแน่นอน ทว่ากำลังพลนี้จะมีความสามารถเทียบเท่ากับกองทัพชายแดนตะวันตกได้หรือไม่ กระหม่อมมิกล้ารับประกัน ดังนั้นจึงอยากให้ทุกท่านเข้าใจเอาไว้ด้วยว่า…

หากศึกครานี้ได้รับความพ่ายแพ้ มิใช่เพราะเฟ่ยอันไร้ความสามารถ แต่ทว่าเกิดจากการเสียเปรียบด้านกำลังพลต่างหากเล่า ดังนั้นกระหม่อมจึงอยากทูลขอฝ่าบาทว่าอย่าได้ลงโทษเฟ่ยอันเลยพ่ะย่ะค่ะ 

 หากเฟ่ยอันพ่าย การรบในครานี้มิเท่ากับว่าเกิดเรือล่มเมื่อจอดหรอกหรือ ?  

 มิถูกต้องเพราะตราบใดที่เฟ่ยอันสามารถประวิงเวลาเซวี๋ยติ้งชานได้ครึ่งเดือนและตรึงกำลังเอาไว้ หยูชุนชิวจะมีโอกาสเข้าโจมตีศัตรูได้ 

เยี่ยนซือเต้าครุ่นคิด  กลับกัน หากเป็นเซวี๋ยติ้งชานที่เฝ้าเจี้ยนเหมินอยู่จะทำเยี่ยงไร ?  

 หากเซวี๋ยติ้งชานยึดด่านชีผานมิได้ เขาย่อมถอยกลับเจี้ยนเหมินอย่างแน่นอน ทว่าเจี้ยนเหมินเพียงอย่างเดียวนั้นไร้ความหมาย เขาจะต้องส่งทหารออกไปยึดเมืองเฉิงตูเป็นการล่วงหน้าอย่างแน่นอน ดังนั้นทหารที่คอยเฝ้าเจี้ยนเหมินย่อมเหลือไม่มาก

ถึงเวลานั้น แม้ว่าปืนใหญ่หงอีจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าแต่ก็ยังสามารถยิงไปถึงด้านล่างของเจี้ยนเหมินได้ การบุกเข้าเจี้ยนเหมินย่อมมิใช่เรื่องยากอีกต่อไป สิ่งที่กระหม่อมกังวลก็คือถ้าเซวี๋ยติ้งชานสามารถยึดเฉิงตูได้จะทำให้ชาวบ้านล้มตายจำนวนมาก ส่วนเสบียงคงมิเพียงพอให้ชาวเฉิงตูดำรงชีวิตได้ถึงฤดูกาลเก็บเกี่ยวคราหน้าเป็นแน่ 

เยี่ยนซือเต้าพยักหน้าเล็กน้อย  ดังนั้น จุดประสงค์ของกลศึกนี้คือให้หยูชุนชิวปิดเส้นทางหลบหนีของเซวี๋ยติ้งชานและให้เฟ่ยอันรวบรวมกองกำลังป้องกันเมืองเพื่อถ่วงเวลาการยึดเฉิงตูของเซวี๋ยติ้งชาน เพื่อเอื้อให้หยูชุนชิวมีเวลาไล่ตามศัตรูมากพอใช่หรือไม่ ?  

 เป็นเช่นนั้น ความเห็นของกระหม่อมหากเฟ่ยอันฉลาดพอ เขาจะเลือกใช้วิธีรบแบบกองโจรนั่นจะทำให้กองทัพของเซวี๋ยติ้งชานตื่นตระหนกตลอดทั้งวัน ส่วนกองทัพของหยูชุนชิวที่รุกเข้าไปอย่างไม่เร่งรีบต้องรักษาให้แนวหลังมีเมืองคอยเสริมเสบียง หากมิสามารถรักษาที่มั่นเอาไว้ได้ ทันทีที่เซวี๋ยติ้งชานโต้กลับ เกรงว่าหยูชุนชิวจะเกิดการสูญเสียคราใหญ่เพราะมีกำลังทหารเพียงหนึ่งแสนห้าหมื่นกว่านายเท่านั้น 

หลังจากที่ฮ่องเต้ได้ฟังดังนั้นจึงใช้เวลาทบทวนอีกชั่วครู่ แล้วจึงสรุปออกมาว่า  เยี่ยงนั้นก็ทำตามที่เสี่ยวกวนกล่าวมาเถิด ข้าจะออกราชโองการลับไปถึงเฟ่ยอันเพื่อให้เขาตรงไปยังถนนเจี้ยนหนานซีทันที 

เรื่องราวจึงถูกกำหนดไว้เช่นนี้ ในที่สุดฟู่เสี่ยวกวนก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อย ด้านฝ่าบาทตรงไปยังโต๊ะทรงพระอักษรเพื่อเขียนราชโองการลับ ฟู่เสี่ยวกวนจึงหันไปทางเยี่ยนเป่ยซี  หลักฐานที่แน่นอนเล่า ?  

หมายถึงเรื่องที่เซวี๋ยติ้งชานอาจจะก่อกบฏ

เยี่ยนเป่ยซีพยักหน้ารับ  ล้วนมีเค้าลางบ่งชี้อย่างชัดเจน เกรงว่าจิ่นชินอ๋องจะทนรอมิไหว 

 หากจิ่นชินอ๋องและลัทธิจันทราร่วมมือกันจริง เกรงว่ากองทัพนี้ต้องเพิ่มจำนวนทหารอย่างน้อย 100,000 นายขึ้นไป !  

เยี่ยนเป่ยซีตกใจขึ้นมาทันพลัน แล้วเงยหน้ามองฟู่เสี่ยวกวน

ตอนที่ 500 หารือ ณ ห้องทรงพระอักษร

ตอนที่ 500 หารือ ณ ห้องทรงพระอักษร

การเปลี่ยนแปลงของราชวงศ์อู๋เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

ส่งผลให้สายลับแห่งราชวงศ์หยูที่แฝงตัวอยู่ในราชสำนักอู๋ไม่ทันได้รับรู้เรื่องที่ไทเฮาซีทรงกักขังเหล่าขุนนางเอาไว้ในพระราชวัง จึงมิได้นำเรื่องนี้ขึ้นรายงานต่อวังหลวง

ในยามที่ไทเฮาซีกุมอำนาจของราชวงศ์อู๋ไว้ในมือได้แล้ว ณ ห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้และฟู่เสี่ยวกวนกำลังหารือกับขุนนางท่านอื่นถึงแผนการพิชิตเมืองซีหรง

 เรื่องนี้อาจจะต้องเร่งด่วนสักหน่อย  เยี่ยนซือเต้าครุ่นคิดแล้วกล่าวต่อว่า  บัดนี้หิมะตกหนักจนปิดเส้นทางบนภูเขา ถนนเส้นภูเขาหมินจึงเดินทางลำบากกว่าปกติมากนัก การให้ทหารมากมายเดินทางเข้าเมืองซีหรงจึงมิใช่เรื่องง่าย 

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรไปที่เยี่ยนซือเต้า จากนั้นจึงแย้มพระสลวนออกมา และทรงหันพระวรกายไปทางเยี่ยนเป่ยซีแล้วตรัสขึ้นมาว่า  แผนการนี้ยังมิได้บอกกับผู้ใดใช่หรือไม่ ?  

เยี่ยนเป่ยซียกมือขึ้นคารวะ  แผนการนี้สำคัญยิ่ง กระหม่อมมิได้เอ่ยกับผู้ใดเลยพ่ะย่ะค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนได้ยินดังนั้นจึงเหมือนจะเข้าใจบางอย่างขึ้นมา

เรื่องที่ขันทีเจี่ยนำมารายงานก่อนหน้านี้ ยืนยันได้ว่าองค์ชายสี่แห่งราชวงศ์หยูได้ติดต่อกับเซวี๋ยติ้งชาน แม่ทัพแห่งกองทหารตะวันตก ในคืนวันที่สิบห้าเดือนสิบเอ็ด กองทัพที่อยู่ในความดูแลของเซวี๋ยติ้งชานจำนวน 1,000 นายกำลังเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองซีหรง โดยมิรู้ว่าจุดหมายปลายทางคือที่ใด และกำลังรอการตรวจสอบ

คาดว่าฝ่าบาททรงทราบเรื่องแล้วเป็นแน่

การประชุมราชวงศ์ในวันนี้ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ทหารตะวันตกเดินทางไปยังเมืองซีหรงเพื่อปราบปรามกองโจร และให้ฮั่วตงหลินฮ่องเต้แห่งเจิ้นซีเป็นผู้นำทัพ ให้จิ่งชินอ๋องหยูเวิ่นชูจัดเตรียมเสบียง นี่เป็นความตั้งใจที่วางเอาไว้ !

เป็นไปตามคาด เมื่อฝ่าบาทตรัสถึงนโยบายนี้ออกมา ทั้งยังเตือนถึงเรื่องที่เซวี๋ยติ้งชานอาจจะก่อกบฏ

 ข้าครุ่นคิดมาเป็นเวลาเนิ่นนาน และได้หารือกับท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยน ประการแรกคอยจับตาดูว่าเซวี๋ยติ้งชานสมรู้ร่วมคิดกับหยูเวิ่นชูหรือไม่ ประการที่สองการนำทหารโยกย้ายจากตะวันตกไปยังซีหรง ทั้งคนและม้าจำนวนสามแสนจำต้องกินและดื่ม ข้าอยากรู้นักว่าพวกเขาจะจัดการเรื่องนี้เยี่ยงไร 

นับว่าเป็นนโยบายที่ดียิ่ง ฟู่เสี่ยวกวนตั้งใจฟังและคิดตาม การเดินทางเข้าไปในซีหรงมิได้ง่ายดายเลย และหากจะเดินทางออกมาก็มิง่ายเช่นกัน หากปล่อยให้ทหารจำนวนสามแสนนายเข้าไปในเมืองซีหรง และต่อให้พวกเขาคิดจะก่อกบฏ ทว่าการบุกเข้ามายังเมืองจินหลิงจากเมืองซีหรงนับว่ายากกว่าการเดินทางมาจากทางตะวันตกมากโขเสียทีเดียว

ถือเป็นการกระทำที่หมดสิ้นหนทาง บัดนี้อำนาจของราชวงศ์หยูมิเพียงพอต่อการทำสงครามดังกล่าว การโยกย้ายทหารตะวันตกไปยังที่ห่างไกลย่อมเป็นกลยุทธ์ยืดเวลาเท่านั้น

เยี่ยนซือเต้าได้ยินดังนั้นจึงตกตะลึงไปชั่วขณะ คล้ายรับรู้ได้ถึงเหตุผลของการกระทำในครานี้จึงมิได้เอ่ยถามอันใดขึ้นมาอีก

ส่วนฮ่องเต้ได้ทอดพระเนตรมาทางฟู่เสี่ยวกวน  เมื่อครู่ ในที่ประชุมข้ามิสามารถเอ่ยได้สะดวกนัก บัดนี้เจ้าจงฟังเอาไว้ให้ดี !  

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกประหลาดใจยิ่ง ยังมีเรื่องใดที่เกี่ยวข้องกับข้าอยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

 ข้าอนุญาตให้กองทัพดาบเทวะของเจ้า ขยายจำนวนเป็น 30,000 นายได้ !  

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกยินดียิ่ง ยังมีเรื่องดีเช่นนี้อยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

เขารีบน้อมรับพระบัญชาแล้วทูลว่า  กระหม่อม ขอบพระทัยฝ่าบาท !  

ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์แล้วตรัสว่า  อย่าเพิ่งรีบขอบใจข้า เพราะข้ายังมิหมดเรื่องกล่าวกับเจ้า 

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลงอีกครา เยี่ยงนั้นก็รีบเอ่ยมาสิจะยึกยักทำไมกัน

 ข้าจะให้เจ้าเคลื่อนย้ายทหารดาบเทวะทั้งสี่พันนายที่เขตผิงหลิงไปยังเมืองเปียนเฉิง !  

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นทันพลัน ให้โยกย้ายไปยังเมืองเปียนเฉิงเยี่ยงนั้นหรือ ? มิต้องเอ่ยถึงระยะทางอันไกลโพ้นเลย ! เมืองเปียนเฉิงมีปัญหาอันใดกันแน่ ?

 บัดนี้ กองทัพตะวันตกเหลือเพียง 50,000 นาย ทหารทางเหนือก็ลดน้อยลงเพราะสงคราม มิอาจหาทดแทนได้ในเร็ววัน หลังเจรจาตกลงกันแล้ว กองทัพทหารของหยูเวิ่นเทียนจะปักหลักป้องกันอยู่ทางเหนือ ส่วนหยูชุนชิวจะนำทัพไปยังถนนเจี้ยนหนานซีแห่งสู่โจว 

 ข้าจำต้องป้องกันเอาไว้ เพียงแค่รักษาสู่โจวเอาไว้ได้ ทหารฝั่งตะวันตกก็มิอาจบุกโจมตีได้เช่นกัน ทว่าการทำเช่นนี้ จะทำให้กำลังของกองทัพทหารตะวันตกลดลงอย่างรวดเร็ว แต่หากทางใต้เกิดสิ่งที่มิคาดคิดขึ้น… ย่อมเกิดความวุ่นวายขึ้นมาเป็นแน่ 

ทางใต้ที่กล่าวถึงก็คือราชวงศ์อู๋ !

ราชวงศ์อู๋ที่บัดนี้อยู่ในกำมือของไทเฮาซี หากนางปิศาจเข้าควบคุมราชวงศ์อู๋อย่างเป็นทางการ หากนางเป็นคนของลัทธิจันทราอย่างแท้จริง ความกังวลพระทัยของฝ่าบาทจึงนับว่ามีเหตุผลยิ่ง

บัดนี้ ฟู่ต้ากวนได้เดินทางไปยังราชวงศ์อู๋แล้ว เขาเป็นพระเชษฐาขององค์จักรพรรดิเหวิน เขามีสายเลือดของเชื้อพระวงศ์อยู่ เขา…ชายผู้นั้นจะทำให้ราชวงศ์อู๋ที่วุ่นวายกลับมาสงบสุขได้หรือไม่ ?

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า

การวางแผนไว้ล่วงหน้าย่อมเป็นผลดีเสมอ หากบิดาอ้วนของตนสู้นางปิศาจมิได้ แต่ก็ยังมีทหารดาบเทวะอยู่ถึงสี่พันนายซุ่มโจมตีทหารแนวหน้าของศัตรูอยู่ ณ ภูเขาฉีซาน คาดว่าจะสามารถสร้างความเดือดร้อนให้แก่ศัตรูได้มากโขทีเดียว

 ซือเต้า… 

 พ่ะย่ะค่ะ 

 หากว่าผ่านปีใหม่นี้ไป จงรีบรับสมัครทหารโดยเร็วที่สุด บัดนี้ทหารชายแดนเหนือและชายแดนตะวันออกได้สูญเสียกำลังพลไปกว่าสามแสนนายแล้ว เทียบเท่ากับกำลังทหารของราชวงศ์หยูหายไปกว่าหนึ่งกองทัพ มีรายงานมาจากแคว้นฮวงว่า ท่าป๋าเฟิงได้ใช้อำนาจก่อตั้งกองกำลังชั้นยอดถึง 400,000 นาย มีนามว่าดาบสวรรค์… 

 ข้ารู้สึกเป็นกังวลยิ่ง หากทหารเหล็กเหล่านั้นตีด่านเยี่ยนซานเข้ามาได้… เผิงเฉิงอู่ที่มีกำลังทหารอยู่ในมือเหลือมิถึง 200,000 นาย เขาจะรับมือไหวได้เยี่ยงไร ?  

เยี่ยนซือเต้าโค้งคำนับ  ทูลฝ่าบาท เหล่าเสนาบดีได้ส่งขุนนางออกไปหลายพื้นที่เพื่อแจ้งเรื่องประกาศรับสมัครทหารแล้ว จะเริ่มทันทีหลังจากเทศกาลเฉลิมฉลองปีใหม่สิ้นสุดลง 

 เช่นนั้นก็ดี… คังผิงรายงานของกรมคลังประจำปีนี้ เจ้าจะมิให้ข้าดูสักหน่อยเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ต่งคังผิงเบ้ปากก่อนจะหยิบสมุดเล่มบางออกมาจากอกเสื้อ  เพราะเจ้าหมอนั่นพาตัวชื่อหลางมือขวาของกระหม่อมไปจึงส่งผลให้ล่าช้ามาจนถึงบัดนี้ 

ฮ่องเต้รับสมุดรายงานเล่มนั้นไว้แล้วส่งเสียงหัวเราะออกมา  เขาเป็นบุตรเขยของเจ้า เรื่องเล็กน้อยยังจะเก็บมาใส่ใจอยู่อีกหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนยกมือขึ้นลูบจมูก เขาส่งยิ้มใสซื่อให้กับต่งคังผิง แต่อีกฝ่ายกลับจ้องมองเขาด้วยสายตาดุร้าย แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงบึ้งตึงว่า  แม่ยายของเจ้าบอกว่าให้ข้าพาเจ้ากลับไปกินมื้อเย็นที่จวนคืนนี้ !  

 ขอบคุณท่านพ่อตายิ่ง !  

ฟู่เสี่ยวกวนรีบโค้งคำนับ ตั้งแต่แย่งตัวหลี่ฉายไป เขาก็มิกล้าไปเยือนจวนต่งอยู่พักใหญ่ คาดว่าตอนนี้ท่านพ่อตาน่าจะคิดได้บ้างแล้ว และปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปด้วยดี

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรรายละเอียดในสมุดเล่มนั้นแล้วขมวดคิ้วมุ่น  แผนการที่ทุกท่านวางเอาไว้เมื่อต้นปี มีเพียงนโยบายใหม่เท่านั้นที่ดำเนินการได้จริง ในปีนี้พวกเราถูกรุกรานจากแคว้นอี๋ทั้งยังถูกกองโจรทำลายความสงบ ส่งผลให้การผลักดันนโยบายใหม่ล่าช้าไปมาก อีกประการหนึ่งคือพวกเราควรมีเสบียงเก็บไว้จนเต็มท้องพระคลังแต่บัดนี้กลับเผชิญแต่อุปสรรค

ปีนี้ สองฝั่งแม่น้ำฮวงโหได้ประสบภัยพิบัติขึ้นมาอีกครา เดิมทีมีนโยบายแก้ไขปัญหาเตรียมเอาไว้แล้ว แต่ทว่าต้องส่งเสบียงให้สนามรบ จึงส่งผลให้อาหารที่จะนำไปแจกจ่ายแก่ผู้ประสบภัยมิเพียงพอ เรื่องเหล่านี้ข้ารู้ดี นึกเวทนาชาวบ้านที่ต้องทนทุกข์และพลัดถิ่นยิ่ง โชคยังดีที่พวกเขามิตัดสินใจหนีเข้าป่าแล้วตั้งตนเป็นโจรปล้นทรัพย์สินของผู้ใด 

บัดนี้สงครามทางเหนือได้สิ้นสุดลงแล้ว ผู้ร้ายได้เข้ามอบตัวแล้ว แต่ยังคงวางใจมิได้เป็นอันขาด ราชวงศ์หยูอาจต้องเผชิญหน้ากับศัตรูทางตอนใต้และตอนเหนืออีก

ดังนั้น ข้าจึงคิดว่าเสบียงสำหรับสองฝั่งแม่น้ำสมควรเตรียมให้พร้อมและอย่าได้โยกย้ายโดยพลการเป็นอันขาด อาหารของซานหนานตงเต้าทั้งตะวันออกและตกต้องค่อย ๆ ลำเลียงไปยังสู่โจว เพื่อให้กองทัพของหยูชุนชิวได้เตรียมความพร้อมอย่างพอเพียง

ธัญาหารที่เส้นทางหวยหนานจงส่งไปยังเมืองชังถงทางใต้ เพื่อตั้งรับเอาไว้ก่อนเช่นกัน 

ต่งคังผิงตั้งใจฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วน ฟู่เสี่ยวกวนเองก็เช่นกัน อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นเดินไปยังแผนที่ที่แขวนเอาไว้ตรงผนัง และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงขมวดคิ้วมุ่น

 มิเหมาะสมเท่าใดนัก !  

ถงถง จับเป็นหรือตายมิสำคัญ !  

ครานี้จัวอี้สิงจึงเงยหน้าขึ้นแล้วท้วงว่า  โจวถงถงมีความผิดอันใดกัน ?  

องค์ไทเฮาจ้องหน้าจัวอี้สิง  โจวถงถงควบคุมหอเทียนจีมาหลายสิบปี มีความสัมพันธ์อันดีต่อราชวงศ์หยู คอยขายข่าวคราวของราชวงศ์อู๋จนได้รับค่าตอบแทนมากถึง 3,000,000 ตำลึง หากมิเรียกว่าเป็นการทรยศแล้วจะเรียกว่าอันใด ?  

 ไอหยา ถูกต้องแล้ว อายเจียอายุมากเสียจนลืมเรื่องเล็กน้อยไป ขุนนางฉีรับราชโองการ อายเจียขอสั่งให้เจ้าปรับปรุงกองทัพรักษาเขตแดนทางเหนือโดยทันที มิใช่ว่าต้องการทำสงครามเยี่ยงนั้นหรือ หลังจากจัดเตรียมเสบียงเรียบร้อยแล้ว

คำกล่าวเพียงแผ่วเบา แต่ทว่ายามตกกระทบพื้นกลับก่อให้เกิดหลุมขนาดใหญ่

คาดมิถึงว่าพระนางจะเปิดสงครามกับราชวงศ์หยู !

ฉีเหรินเองก็ชะงักลงทันพลัน เพราะการโยกย้ายกองทัพจำต้องมีคทาอาญาสิทธิ์เคลื่อนทัพในมือ ทว่าไทเฮาซีกลับประกาศไว้เพียงราชโองการเท่านั้น มิได้มอบคทาอาญาสิทธิ์นั้นให้แก่ตน…

แต่กระนั้น เขาก็ยังค้อมศีรษะลงและรับราชโองการนั้นไว้  กระหม่อม น้อมรับพระบัญชา 

ไทเฮาซีทรงยืนขึ้น  วันนี้ให้พอเพียงเท่านี้ก่อน อายเจียเหนื่อยมากแล้ว พวกเจ้าทั้งหลายก็แยกย้ายไปยังสำนักงานเพื่อสะสางงานเถิด ค่ำนี้จงพักผ่อนอยู่ในวังหลวง มิต้องหารือเกี่ยวกับการบริหารบ้านเมืองเพราะข้ามิต้องการ หากจะโทษผู้ใดสักคนก็โทษสองพี่น้องนั่นที่มิระมัดระวังเถิด 

นางเสด็จออกจากพระราชวังจวี้หัว แต่ทว่ามิได้กลับไปยังตำหนักไทเฮา แต่กลับมายังตำหนักหยางซินแทน

 หาคทาอาญาสิทธิ์พบแล้วหรือยัง ?  

 ทูลฝ่าบาท ขันทีอาวุโสซือหลี่เจี้ยนกล่าวว่า คทาอาญาสิทธิ์มิได้อยู่ในวังหลวงแต่อย่างใด 

 แล้วอยู่ที่ใดกัน ?  

 เกรงว่าจะอยู่บนชั้นสิบแปดของหอเทียนจีพ่ะย่ะค่ะ 

 …รีบไปบอกฉีเหรินว่าโจวถงถงต้องจับเป็นเท่านั้น !  

ตอนที่ 499 ราชโองการ 4 ฉบับ

องครักษ์ชุดแดงผู้หนึ่งได้พาสตรีนางหนึ่งเข้ามายังพระราชวังจวี้หัว ซึ่งนางก็คือหยุนเหนียง เดิมทีได้ย้ายไปเมืองฝานหนิงและใช้ชีวิตอย่างสันโดษแล้ว

คาดมิถึงว่าบุตรีนามเสี้ยวเสี้ยวจะเอ่ยถึงบิดาขึ้นมาในขณะที่ออกไปเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ

 ข้ามีบิดาและบิดาของข้านั้นเก่งกาจมากยิ่งนัก เขาสามารถอ่านและเขียน ประพันธ์บทกวีได้ ทั้งยัง… ทั้งยังเพาะปลูกได้อีกด้วย !  

 บิดาของเจ้ามีนามว่าเยี่ยงไร ?  

 บิดาของข้ามีนามว่าฟู่เอ้อต้าย !  

คำเอ่ยเหล่านั้นจึงได้ลอยไปเข้าหูของผู้คิดร้ายรวมถึงคนของหยิ่นเหมิน สองแม่ลูกจึงถูกนำตัวเข้าวังหลวงในทันที

ไทเฮาซีอุ้มเสี้ยวเสี้ยวขึ้น ยิ้มต้อนรับแล้วทอดพระเนตรไปทางมารดาของเด็กน้อย ทว่าหยุนเหนียงสังเกตได้ชัดว่าพระหัตถ์ของไทเฮาซีอยู่ที่คอของเสี้ยวเสี้ยว

นางไร้หนทางอื่นใดและเพื่อให้เสี้ยวเสี้ยวได้มีชีวิตอยู่ต่อ สุดท้ายนางจำต้องเล่าเรื่องนั้นออกมา

 เจ้าสองแม่ลูกจงทำตัวตามสบายเถิด พวกเราต้องการทราบความจริงบางประการจึงได้เชิญตัวพวกเจ้ามายังพระราชวัง หากมีขุนนางเอ่ยถาม เจ้าเพียงตอบไปตามจริง หลังจากเสร็จสิ้นกิจแล้ว อายเจียจะมอบชีวิตที่ร่ำรวยและมีเกียรติให้แก่พวกเจ้าเจ้าสองแม่ลูกอย่างแน่นอน 

ในยามนี้ คือเวลาที่ไทเฮาซีต้องการจะใช้นาง

แน่นอนว่านางย่อมไร้หนทางที่จะปฏิเสธ เพราะเสี้ยวเสี้ยวยังคงอยู่ในเงื้อมมือขององค์ไทเฮา

 สตรีผู้นี้คือหยุนเหนียง นางเคยเป็นทหารหญิงมาก่อน หากพวกเจ้ายังมิเชื่อคำกล่าวของอายเจีย สามารถไปสอบถามกับทหารหญิงผู้ใดก็ได้ในกองทัพ 

 หยุนเหนียงถอนตัวออกจากกองทัพ หลังจากสมรสแล้วจึงย้ายออกไปอยู่ที่หมู่บ้านหลินเจีย หลังเกิดเหตุที่ภูเขาหิมะ อู๋จ้าวได้ช่วยฟู่เสี่ยวกวนออกมาทว่ามิได้ส่งตัวไปยังเมืองกวนหยุน แต่กลับส่งไปยังกระท่อมของหยุนเหนียง ณ หลินเจียแทน 

 หลังจากนั้นจึงบังเกิดเรื่องที่น่าอับอายขึ้น ฟู่เสี่ยวกวนปกปิดตัวตนแล้วกลับไปยังราชวงศ์หยู ส่วนอู๋จ้าวขึ้นครองบัลลังก์แต่กลับไปอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหู และมิหวนกลับมาที่พระราชวังจวี้หัวนี้อีกเลย 

ไทเฮาซีกลับไปประทับบนบัลลังก์มังกร  การมั่วโลกีย์ระหว่างสองพี่น้องย่อมมิอาจแพร่งพรายออกไปได้ ฟู่เสี่ยวกวนได้กระทำเรื่องต่ำทรามเสียยิ่งกว่าเดรัจฉานขึ้นมา เขาย่อมมิกล้าขึ้นเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ ส่วนครรภ์ของอู๋จ้าวก็ใหญ่ขึ้นในทุกวัน ไร้หนทางปิดบังได้ คงทำได้เพียงใช้โรคไข้ทรพิษบังหน้าเพื่อหลบซ่อนตัวอยู่ในคฤหาสน์จิ้งหูแห่งนั้น 

 นี่คือเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์ใช่หรือไม่ ?  

 หากพวกเจ้ายังมิเชื่อ อายเจียจะให้ทหารไปเชิญตัวอู๋จ้าวมายังท้องพระโรงแห่งนี้ ให้พวกเจ้าได้เห็นว่าท้องของนางนูนออกมาหรือไม่ ?  

เหล่าขุนนางล้วนตกอยู่ในภวังค์ ในสมองกำลังสับสนวุ่นวาย มิสามารถเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาได้

มิเว้นแม้กระทั่งหนานกงอี้หยู่และจัวอี้สิงที่ต่างก็ตกใจมิแพ้กัน พวกเขาถูกไทเฮาซีรุกฆาตโดยไม่ทันได้ตั้งตัวดังนั้นจึงไร้พลังจะต่อกรอย่างแท้จริง

ไร้ข้อกังขาอีกต่อไป คำบอกเล่าของไทเฮาซีสามารถสร้างความกระจ่างให้แก่เรื่องที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ได้ สามารถบอกถึงเหตุผลที่ฟู่เสี่ยวกวนมิหวนคืนกลับมายังราชวงศ์อู๋และเอ่ยถึงสาเหตุที่อู๋จ้าวมิปรากฏตัว ณ พระราชวัง ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาได้ทั้งหมด

หากไทเฮาเอ่ยความเท็จ ย่อมถูกเปิดโปงได้โดยง่าย มีเพียงแต่ให้อู๋จ้าวแสดงตนเท่านั้น เพียงหน้าท้องของนางมิได้นูนออกมา องค์ไทเฮาก็จะกลายเป็นผู้สร้างเรื่องเสื่อมเสียและสร้างมลทินให้แก่ราชวงศ์อย่างแท้จริง

ทว่าพระนางทรงฉายความแน่พระทัยมากถึงเพียงนี้ ซึ่งการที่อู๋จ้าวมิกล้าปรากฏตนทั้งหมดนั่นล้วนเป็นเรื่องจริง !

แล้วจะทำเยี่ยงไรต่อไปดี ?

ในจังหวะนั้นองค์ไทเฮาก็ได้ตรัสถามขึ้นมาว่า  แล้วจะให้อายเจียทำเยี่ยงไรได้กัน ?  

 อายเจียได้ทบทวนมาตลอดทั้งคืน ตระหนักได้ว่าเรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสีย ฟู่เสี่ยวกวนจึงไร้คุณสมบัติในการดำรงตำแหน่งจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ ส่วนอู๋จ้าว…ยิ่งมิเหมาะสมต่อการสืบทอดราชบัลลังก์ บัดนี้จึงเหลือเพียงอายเจียเท่านั้นที่สามารถรับหน้าที่นี้ได้ แม้จะชราไปบ้างแต่ทว่าก็เคยสำเร็จราชการแทนอดีตจักรพรรดิถึงสองพระองค์ จึงพอจะมีความรู้เรื่องการบริหารบ้านเมืองอยู่บ้าง 

 ด้วยเหตุนี้จึงได้สร้างความลำบากให้แก่ทุกท่านเสียแล้ว อายเจียมิปรารถนาให้เรื่องอื้อฉาวนี้แพร่งพรายออกไปทั่วใต้หล้า ดังนั้น… นับแต่นี้สืบไป พวกเจ้าจะมิสามารถกลับจวนได้ วังหลวงแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยห้องว่างพอให้ทุกท่านพำนักอยู่ได้ชั่วคราว สามารถฉลองข้ามปีไปด้วยกัน ส่วนเรื่องที่จวนของพวกเจ้า อายเจียจะส่งคนไปแจ้งให้ทราบเองว่า… 

 เกิดสงครามจำต้องหารือกันอยู่แนวหน้า หากสงครามสงบลงจึงจะกลับจวน 

หนานกงอี้หยู่นึกประหลาดใจขึ้นมา จึงได้เอ่ยถามขึ้นว่า  สงครามที่ใดกัน ?  

 ไอหยา… ถ้าเช่นนั้นก็จงสร้างสถานการณ์ขึ้นมากันเองเถิด… ตัวอายเจียจะขึ้นครองบัลลังก์นับแต่นี้สืบไป มีราชโองการปลดอู๋จ้าวออกจากตำแหน่งจักรพรรดินี แต่ทว่านางยังคงเป็นหลานสาวของอายเจีย ดังนั้นอายเจียจึงขอมอบบรรดาศักดิ์องค์หญิงไท่ผิงให้แก่อู๋จ้าว และให้ประทับอยู่ในคฤหาสน์จิ้งหูสืบต่อไป 

 พวกเจ้า… มิมีข้อคัดค้านใช่หรือไม่ ?  

 กระหม่อม ขอคัดค้าน !  

องค์ไทเฮาไม่แม้แต่จะเหลือบสายพระเนตรมองคนผู้นั้นเลยด้วยซ้ำ เพียงรับสั่งสองคำอย่างแผ่วเบาเท่านั้นว่า  สังหาร !  

หนึ่งในองครักษ์ชุดแดงจึงตวัดคมดาบลง เสียง ฉัวะ ! ดังขึ้น จากนั้นจึงปรากฏภาพศีรษะของคนผู้หนึ่งตกกระทบลงกับพื้น

 ยังมีผู้ใดนึกคัดค้านอีกหรือไม่ ?  

ทันใดนั้นหนานกงอี้หยู่จึงนึกถึงพระราชโองการสืบทอดบัลลังก์ที่ซ่อนอยู่หลังแผ่นป้ายตำหนักหยางซิน รวมถึงคทาอาญาสิทธิ์เคลื่อนทัพที่ซ่อนอยู่ ณ ที่เดียวกัน เขาจึงข่มกลั้นโทสะเอาไว้แล้วทำเพียงก้มหน้ามิสบตา

จัวอี้สิงเองก็ย่อมมิกล้าแสดงตนเช่นกัน จึงทำได้เพียงก้มหน้าลง

เหล่าขุนนางทั้งหลายล้วนหวั่นวิตก เมื่อมองไปทางอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและขวาที่ยังไร้การเคลื่อนไหว พวกเขาจึงพร้อมใจกันก้มหน้าลง

 เมื่อมิมีผู้ใดคัดค้าน อายเจียจะดำรงตำแหน่งจักรพรรดินีแห่งราชวงศ์อู๋สืบต่อแต่นี้ไป ส่วนนามของราชวงศ์ใหม่นี้ยังมิต้องรีบร้อน บัดนี้ อายเจียจะประกาศราชโองการออกไป 4 ฉบับ 

 ฉบับที่หนึ่ง ตำแหน่งผู้บัญชาการทหารองครักษ์ชุดแดง ให้เสนาบดีฉีเหรินแห่งกรมกลาโหมเป็นผู้ควบตำแหน่ง 

หนานกงอี้หยู่ตกตะลึงขึ้นมาอีกครา เนื่องจากมิคาดคิดว่าฉีเหรินแห่งกรมกลาโหมจะเป็นคนของนาง

ปิศาจผู้นี้ !

ฉีเหรินก้าวออกไปด้านหน้า โน้มกายคำนับพร้อมกับกล่าวทูลว่า  กระหม่อมฉีเหรินน้อมรับราชโองการพ่ะย่ะค่ะ 

 ฉบับที่สอง เห็นว่าอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและขวาล้วนชรามากแล้ว ที่ผ่านมาต่างก็ทำงานหนักเพื่อบ้านเมืองมาตลอดจึงสมควรแก่เวลาพักผ่อนแล้ว เจ้าทั้งสองจงเร่งเขียนจดหมายลาออกเสียเถิด สมควรจัดการเรื่องนี้โดยเร่งด่วน ส่วนผู้ที่จะมาดำรงตำแหน่งแทนทั้งสองคนนี้ อายเจียจะแต่งตั้งในภายหลัง ในตอนนี้… ให้หนังสือรายงานทางราชการทุกฉบับผ่านการอนุมัติจากอายเจียเพียงผู้เดียว 

เหล่าขุนนางต้องตะลึงขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า คาดมิถึงว่าพระนางจะกล้าปลดอัครมหาเสนาบดีทั้งสองออกจากตำแหน่ง !

นี่คือการรวบอำนาจทั้งหมดไว้ในกำมือใช่หรือไม่ ?

หนานกงอี้หยู่และจัวอี้สิงมิได้เงยหน้าขึ้นรับ ซ้ำมิได้ก้าวออกไปเบื้องหน้าเพื่อรับราชโองการ พวกเขายังจดจ้องไปที่พื้นอันเกลี้ยงเกลาอย่างเงียบงัน โดยมิสามารถคาดเดาได้ว่าพวกเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่

ไทเฮาซีหาได้สนใจไม่ และมุ่งประกาศราชโองการฉบับที่สามต่อไป

 ฉบับที่สาม ให้องครักษ์ชุดแดงทำการจับกุมคนทรยศโจว

ตอนที่ 498 เรื่องน่าอับอายแห่งราชวงศ์อู๋

ตอนที่ 498 เรื่องน่าอับอายแห่งราชวงศ์อู๋

ฮ่องเต้มิได้ให้ความสนใจต่อคำถามของเหล่าขุนนางบู๊และบุ่นแห่งราชวงศ์หยูเหล่านี้จึงได้พาทั้งสี่คนเดินจากไป

เหล่าขุนนางที่นั่งอยู่ในท้องพระโรงพาลสบสายตากันไปมา จึงได้เข้าใจว่า ฟู่เสี่ยวกวนมีความสำคัญมากถึงเพียงใด !

เหตุการณ์เมื่อคืนที่หงซิ่วจาวถูกเผาเสียจนวอดวายนั้น ชาวบ้านต่างก็เล่าลือกันว่ามีคนตายราวร้อยกว่าชีวิต แน่นอนว่าผู้คนเหล่านั้นล้วนถูกส่งมาสังหารท่านเสี่ยวกวน

จากการสืบสวนของศาลจินหลิง ฆาตกรเหล่านั้นล้วนเป็นคนจากลัทธิจันทรา อีกทั้งยังปรากฏผู้เสียชีวิตอีกมากมายหลายแห่ง ค่ำคืนที่ผ่านมาพบว่าดวงไฟในศาลจินหลิงมิได้มอดดับลง ทหารทั้งจากทางใต้และทางเหนือล้วนออกตามหาผู้ลงมือแต่ทว่าก็มิพบ พบเพียงเบาะแสบางอย่างจากทั้งหนึ่งร้อยเก้าศพเท่านั้น

ร่างไร้วิญญาณเหล่านี้ ล้วนเป็นสายลับของลัทธิจันทราที่แฝงตัวอยู่ในเมืองจินหลิง !

ให้ตายเถอะลัทธิจันทรา พวกเจ้ายั่วยุผิดคนแล้วหรือไม่ ? เหตุใดจึงคิดหาเรื่องฟู่เสี่ยวกวนกันด้วยเล่า ?

เจ้าหมอนั่นสามารถรังแกได้โดยง่ายหรือเยี่ยงไรกัน ?

ฝ่าบาทรับสั่งให้ทำสงคราม ให้ทหารตะวันตกเข้าโจมตีซีหรง การทำสงครามในยามที่ท้องพระคลังว่างเปล่าเยี่ยงนี้ จะแบกรับได้นานเท่าใดกัน ?

บรรดาขุนนางล้วนกังวลใจ มีเพียงฉินฮุ่ยจือเท่านั้นที่คิดขึ้นมาได้ว่าบางทีองค์ชายสี่อาจจะมีหลักฐานบางอย่างตกมาถึงพระหัตถ์ของฝ่าบาท !

……

……

ประชุมใหญ่แห่งราชวงศ์อู๋ ณ พระราชวังจวี้หัว เมืองกวนหยุนเพิ่งจะได้เริ่มขึ้น

ไทเฮาซีเสด็จออกจากหลังม่านมาเป็นคราแรก พระนางทรงฉลองพระองค์งามสง่าและประทับอยู่บนบัลลังก์มังกร

หนานกงอี้หยู่แสดงท่าทีตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน ไทเฮาซีจึงตรัสขึ้นว่า

 อายเจียช่างเป็นผู้มีชีวิตที่ยากแค้นเสียจริง 

 นับตั้งแต่ที่จักรพรรดิเหวินสิ้นพระชนม์ อายเจียเองก็คิดว่าฟู่เสี่ยวกวนผู้เป็นหลานชายก็ได้จากไปด้วย อายเจียจึงมิรู้ว่าควรจะทำเยี่ยงไรต่อไปนอกจากให้หลานสาวขึ้นเป็นจักรพรรดินี 

 มิคาดคิดว่า ฟู่เสี่ยวกวนจะยังคงมีชีวิตอยู่ ช่างน่ายินดียิ่งที่ราชวงศ์อู๋ได้มีผู้สืบทอดอย่างถูกต้องแล้ว 

 แค่ก แค่ก แค่ก……  องค์ไทเฮาทรงพระกาสะอยู่หลายครา จากนั้นจึงทอดพระเนตรไปยังเหล่าขุนนางทั้งหลาย  พวกเจ้าล้วนอยากต้อนรับองค์รัชทายาทกลับมา เนื่องจากพวกเจ้าทั้งหลายมีความจงรักภักดีต่อราชวงศ์ หากฟู่เสี่ยวกวนกลับมา แน่นอนว่าอายเจียจะพาเขาไปสักการะบรรพบุรุษพร้อมกับนำชื่อของเขาบันทึกสู่รายนามราชวงศ์ แต่ทว่าเหตุใดอายเจียมินำตัวฟู่เสี่ยวกวนกลับมาน่ะหรือ ? พวกเจ้าคิดว่าอายเจียมิปรารถนาเช่นนั้นหรือเยี่ยงไรกัน ?  

ไทเฮาซีหยุดลงชั่วครู่ สีพระพักตร์ปรากฏความเคร่งเครียดขึ้นสักพัก จากนั้นจึงถอนพระปัสสาสะออกมายาว ๆ

 ผิดเเล้ว อายเจียนั้น…มีเรื่องลำบากใจที่มิอาจกล่าวออกมาได้ 

 เมื่อวานนี้ท่านอัครมหาเสนาบดีทั้งซ้ายและขวา พร้อมด้วยขุนนางนับร้อยได้ยื่นฎีกาขอให้อายเจียเชิญฟู่เสี่ยวกวนกลับมา อายเจียได้คิดทบทวนตลอดทั้งคืน และตระหนักได้ว่าเรื่องนี้หากปิดบังต่อไปย่อมไร้ผลดีต่อราชวงศ์อู๋ ในวันนี้อายเจียจึงขอกล่าวไว้ ณ ที่นี้ให้ทุกท่านได้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง 

เหล่าขุนนางได้ยินดังนั้นก็พากันตกตะลึงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ยังมีความลับใดที่มิอาจกล่าวได้อยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

องค์ไทเฮาทอดพระเนตรเหล่าขุนนางด้วยแววพระเนตรขุ่นมัว บรรดาขุนนางเองก็เริ่มเงยหน้ามองพระพักตร์ด้วยความใคร่รู้ว่าเพราะเหตุผลอันใดกัน

 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าขันของราชวงศ์อู๋ อายเจียเก็บเป็นความลับมาโดยตลอด เกรงว่าถ้าหากกล่าวออกไป จะทำให้ราชวงศ์ต้องอับอายขายหน้า 

 ข้าขอถามพวกเจ้าอีกคราว่า อยากรู้จริงหรือว่าเพราะเหตุใดอายเจียจึงมิต้อนรับฟู่เสี่ยวกวนกลับมา ?  

จัวอี้สิงและหนานกงอี้หยู่มองตากัน ภายในใจปรากฏความสงสัยมากยิ่งนัก

เรื่องที่ทำให้ราชวงศ์ต้องขายหน้า ยังมีเรื่องใดอีกกัน ?

หรือว่าฟู่เสี่ยวกวนมิใช่โอรสของจักรพรรดิพระองค์ก่อน ?

เป็นไปมิได้ เนื่องจากจักรพรรดิพระองค์ก่อนได้ประกาศออกมาแล้ว อีกอย่างฟู่เสี่ยวกวนเติบโตที่เมืองหลินเจียงแห่งราชวงศ์หยูและมีอู่ต้าหลางอยู่ข้างกายตลอดเวลา จะเกิดการสลับตัวได้เยี่ยงไรกัน ?

เยี่ยงนั้นยังมีเรื่องอื่นใดอีกเล่า ?

ทันใดนั้นเอง พระราชวังจวี้หัวก็ได้ปรากฏเสียงฝีเท้าอันหนักแน่นเดินเข้ามา

เมื่อหนานกงอี้หยู่และคนอื่น ๆ หันกลับไปมองต่างก็พากันตื่นตะลึงทั้งสิ้น

พระราชวังจวี้หัวอันแสนโอ่อ่า ได้ปรากฏภาพขององครักษ์ชุดแดงเดินเข้ามานับพันคน !

ใบหน้าของพวกเขาช่างดุดัน ในมือถือดาบยาว สายตาพุ่งมายังทุกชีวิตในท้องพระโรงแห่งนี้

 มิต้องตกใจไป…  พระพักตร์อันเหี่ยวย่นของไทเฮาซีปรากฏรอยแย้มพระโอษฐ์ขึ้นมา  ในเมื่อเป็นเรื่องขายหน้าของราชวงศ์ แน่นอนว่าย่อมเผยแพร่ออกไปมิได้เป็นอันขาด หากพวกเจ้าได้ฟังแล้ว…ก็นับว่าได้ไขปัญหาข้องใจให้แก่ตนเอง แต่พวกเจ้าก็ต้องนำบางสิ่งมาแลกเปลี่ยนด้วยเช่นกัน 

 ท่านคิดจะทำสิ่งใดกัน ?   หนานกงอี้หยู่ก้าวมาเบื้องหน้าหนึ่งก้าวแล้วเอ่ยถาม

เขามิได้เอ่ยคำเรียกตามตำแหน่ง แต่กลับใช้คำเรียกอย่างเป็นกันเองแทน เช่นนี้หมายความว่าทั้งสองฝ่ายมิจำเป็นต้องเสแสร้งต่อกันอีก

 อายเจียลำบากมาทั้งชีวิตเพื่อราชวงศ์อู๋ เดิมทีตั้งใจว่าหากอายุมากแล้วก็จะวางมือลง เฮ้อ… แต่เบื้องบนก็มิยอมให้อายเจียได้ทำตามใจปรารถนา จำต้องขึ้นมาดูแลราชวงศ์อู๋ต่อไป พวกเจ้าอย่ามองอายเจียเช่นนั้นเพราะอายเจียก็มิได้อยากจะทำนักหรอก 

สองพระหัตถ์ของพระนางจับไม้เท้าแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น นางในทั้งสองที่คอยรับใช้อยู่ข้างพระวรกายรีบเข้ามาพยุง ทว่าพระนางกลับโบกพระหัตถ์แล้วรับสั่ง  ข้ายังไหว พวกเจ้าถอยไปเสีย 

พระนางทรงพระดำเนินมาด้านหน้าสองก้าว แล้วเงยพระพักตร์เพื่อทอดพระเนตรหลังคาของพระราชวังจวี้หัว ผ่านไปหลายอึดใจจึงได้ก้มลงทอดพระเนตรหนานกงอี้หยู่และจัวอี้สิง

 อู๋จ้าวหรือจักรพรรดินี แท้จริงแล้วนางมิได้เป็นไข้ทรพิษ 

บรรดาขุนนางพากันแตกตื่น พวกเขาต่างลืมความหวาดกลัวต่อองครักษ์ชุดแดงหลายพันคนที่รายล้อมอยู่ไปในทันใด ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปที่องค์ไทเฮา

 หรือองค์จักรพรรดินีจะถูกท่านกักขังกัน ?   หนานกงอี้หยู่เอ่ยถามขึ้น ถือเป็นผลลัพธ์เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะคาดคิดได้แล้ว

หากว่าองค์จักรพรรดินีถูกนางปิศาจแก่ใจร้ายผู้นี้กักขัง นั่นย่อมหมายความว่านางกำลังจะเข้ามาควบคุมราชวงศ์อู๋อย่างเต็มตัวแล้ว

ทว่าไทเฮาซีกลับส่ายพระพักตร์แล้วถอนหายใจออกมา  พวกเจ้าเห็นอายเจียเป็นคนเยี่ยงไรกัน ? เมื่อสิบเอ็ดปีก่อน อายเจียเคยทำเรื่องเลวร้ายไว้ ณ ทะเลสาบสือหลี่ก็จริง แต่นั่นก็เพื่อความมั่นคงของราชวงศ์อู๋ 

 อู๋จ้าวยังคงประทับอยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหูอย่างปลอดภัยดี เพียงแต่…นางกำลังตั้งครรภ์ !  

บรรดาขุนนางทั้งหลายต่างตกตะลึง หลังได้ยินประโยคนี้ของไทเฮาซี พระราชวังจวี้หัวก็เงียบลงทันใด

องค์จักรพรรดินีทรงพระครรภ์เยี่ยงนั้นหรือ ?

ทว่าพระนางยังมิเคยอภิเษกสมรส !

มิน่าเล่า นางจึงมิปรากฏตัวออกมานอกคฤหาสน์จิ้งหูแม้แต่คราเดียว

ให้ตายเถิด เป็นฝีมือของผู้ใดกัน ?

หนานกงอี้หยู่ราวกับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าของเขาพลันซีดเผือดลงทันพลัน

ไทเฮาซีทอดพระเนตรสีหน้าของเหล่าขุนนางอย่างพอพระทัย หึ ๆ ๆ ขุนนางโง่เง่าทั้งหลาย มีความสามารถเพียงเท่านี้ยังริอาจต่อกรกับข้า !

 ในวันที่หิมะถล่มลงมา ฟู่เสี่ยวกวนได้ถูกอู๋จ้าวช่วยเหลือเอาไว้ 

ตรัสออกมาเพียงเท่านี้ก็ทำให้บรรดาขุนนางต่างเบิกตากว้างอีกครา ต่อให้มิมีผู้ใดกล้าเอ่ยออกมาแต่ก็สามารถเข้าใจได้ว่าองค์จักรพรรดินีทรงพระครรภ์กับฟู่เสี่ยวกวน !

บ้าจริง !

เป็นเรื่องที่น่าอับอายของราชวงศ์อย่างแท้จริง !

ในคราแรกที่ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางมายังเมืองกวนหยุน ความจริงที่อู๋หลิงเอ๋อร์ชื่นชอบฟู่เสี่ยวกวนนั้นทุกคนต่างก็รู้ดี

หากมิใช่เพราะฟู่เสี่ยวกวนเป็นโอรสของจักรพรรดิเหวิน เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างก็เชื่อว่าองค์หญิงจะทรงลดตัวลงมาอภิเษกกับฟู่เสี่ยวกวนเป็นแน่

ทว่าโชคชะตามักเล่นตลก ฟู่เสี่ยวกวนกลับกลายเป็นพี่ชายของอู๋หลิงเอ๋อร์ ช่างโชคร้ายยิ่งที่ในครานี้มีอีกหนึ่งชีวิตเพิ่มขึ้นมา ! ซ้ำยังเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขขององค์รัชทายาท !

องค์รัชทายาทและองค์หญิง… นี่มันช่างอดสูเสียจริง เหล่าขุนนางมิกล้าแม้แต่จะจินตนาการ

จัวอี้สิงสงบจิตใจลงได้ก่อนผู้ใดจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า  มีหลักฐานหรือไม่ ?  

 อายเจียรู้ดีว่าพวกเจ้าคงมิเชื่อ… ทหาร ! นำพยานเข้ามาได้ !  

ตอนที่ 497 สถานการณ์เปลี่ยน

ฟู่เสี่ยวกวนกลับไปยังห้องของตน แต่ซูเจวี๋ยยังมิได้ไปจากศาลาอี้เหลียง เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม

ซูโหรววางเข็มปักผ้าในมือลง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองไปทางซูเจวี๋ย

 ปัญหามิรู้จบ 

 ข้าทราบ ดังนั้นข้าจึงยังคิดว่า ข้าจะลงมือสังหารนางดีหรือไม่ 

 เจ้าเองก็ลงมือมิลง 

 เพราะเหตุอันใดกัน ?  

 เพราะเจ้าทราบว่าคนผู้นั้นไร้ความดีและความชั่ว ความดีและความชั่วมิได้ถูกกำหนดมาจากสภาพแวดล้อมที่เติบโตมา มิเยี่ยงนั้นเหตุใดนิกายฝูถึงได้เผยแพร่ว่าวางดาบฆ่าคนลงเพื่อบรรลุธรรมเป็นพุทธะกัน ? ยิ่งไปกว่านั้นนางเองก็มิเคยยกดาบขึ้นมาก่อน ถึงแม้จะเป็นข้า ข้าเองก็มิคิดว่านางสมควรตาย ถึงตัวจะอยู่ในลัทธิจันทราแต่นี่คือโชคชะตาที่นางมิสามารถกำหนดเองได้ แต่ว่าจะกลายเป็นดาบในมือของลัทธิจันทราหรือไม่ นั่นเป็นเรื่องที่นางสามารถควบคุมได้ด้วยตนเอง เห็นได้ชัดว่านางมิได้กลายเป็นดาบในมือของลัทธิจันทรา เพราะนางได้ช่วยชีวิตศิษย์น้องเล็กเอาไว้อย่างมิเสียดายชีวิต… 

ซูโหรวจัดปอยผมบริเวณใบหู และกล่าวต่อว่า  ศิษย์น้องเล็กเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพยิ่ง ในเมื่อเขาได้ช่วยคนผู้นี้กลับมา จึงมิมีทางที่จะปล่อยให้นางตกตายลงไปเป็นแน่ ดังนั้นเจ้าเองก็มิต้องโศกเศร้าไป 

 สำหรับปัญหาในอนาคต รอให้นางตื่นขึ้นมาก่อนเถิด ทุกคนจะได้สนทนากันอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา และสังหารทุกคนที่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางเสีย ใต้หล้านี้ก็จะมิมีถงเหยียนอีกต่อไป จะมีเพียงสวี่ซินเหยียนที่มิได้สลักสำคัญอันใดเพิ่มขึ้นมาอีกคน 

…..

…..

เช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้น ขันทีเจี่ยได้ขับรถม้าเข้ามายังจวนฟู่

 ท่านเสี่ยวกวน ฝ่าบาทเชิญท่านไปร่วมประชุมราชวงศ์เช้าวันนี้ด้วยขอรับ 

ฟู่เสี่ยวกวนฝึกการออกหมัดเสร็จพอดี จึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า  ทราบหรือไม่ว่ามีเรื่องอันใดกัน ?  

 ข้าน้อยคิดว่า… น่าจะเป็นเรื่องที่ท่านเสี่ยวกวนถูกลอบทำร้ายเมื่อคืน 

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะขึ้นมา และโยนงานให้กับขันทีเจี่ยทันที  ข้าต้องการฝังลัทธิจันทราไว้ในเมืองจินหลิง เพื่อดึงคนที่ซ่อนอยู่ให้ออกมา อย่าปล่อยให้พวกเขาได้ฉลองปีใหม่ 

ขันทีเจี่ยเงียบไปชั่วครู่  พวกเขา… ไร้หนทางที่จะใช้ช่วงเวลาปีใหม่แล้ว !  

ฟู่เสี่ยวกวนผงะ  ลงมือเร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ ?  

 พวกเขาเป็นภัยต่อพระองค์ ย่อมสมควรตาย !  

 มีจำนวนคนเท่าใด ?  

 109 คน 

 พระประสงค์ของฝ่าบาทเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 …เป็นความคิดเห็นของข้าน้อย 

 …ดีมาก !  

ฟู่เสี่ยวกวนคาดมิถึงว่าขันทีเจี่ยจะแก้ไขปัญหาของคนที่หลบซ่อนอยู่แทนเขาได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ จากที่มองดูในตอนนี้อำนาจของฝูงมดในเมืองหลวงค่อนข้างกว้างขวางเสียทีเดียว หากเขาลงมือใช้ฝูงมด จะเป็นการดึงความสนใจของหอซี่หยู่หรือไม่ ?

เขาเปลี่ยนชุดเป็นชุดพิธีการ ขึ้นรถม้าของขันทีเจี่ย และตรงไปยังวังหลวง

 คนที่หลบซ่อนอยู่ในเมืองหลวงแท้จริงแล้วยังเหลืออยู่อีก 1 คน  บนรถม้าที่กำลังทะยานออกไป ขันทีเจี่ยก็ได้เอ่ยขึ้นมาเสียงแผ่วเบา

 ผู้ใดกัน ?  

 ถงเหยียน 

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักชั่วครู่ แล้วเอ่ยถามว่า  เจ้าทราบหรือไม่ว่าถงเหยียนหน้าตาเป็นเยี่ยงไร ?  

ขันทีเจี่ยยกยิ้ม  ตามคำบอกเล่าของแม่นางผู้นี้ ข้าน้อยเองก็มิทราบว่านางมีรูปลักษณ์เยี่ยงไร เนื่องจากเมื่อคืนพระองค์ได้ช่วยออกมา 1 คน ข้าน้อยคิดว่าพระองค์มีฐานะที่สูงส่ง มิคุ้มค่าที่จะไปเสี่ยงอันตราย หากพระองค์มิสะดวก ข้าน้อยจะลงมือแทนเอง 

ชายชราผู้นี้รับรู้เรื่องมากมายอย่างแท้จริง !

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเรียบเฉย  นางช่วยชีวิตข้าเอาไว้ 

 ชีวิตของนางมิสามารถเทียบได้กับชะตาชีวิตของพระองค์ 

 เจ้าผิดแล้ว ในสายตาของข้า ชีวิตของทุกคนต่างก็สำคัญเท่ากัน หากมีวันใดที่เจ้าตกหลุมพรางลึก ข้าเองก็จะช่วยเจ้าเช่นกัน 

ขันทีเจี่ยเงียบไปชั่วอึดใจ และเอ่ยถามออกมาว่า  หากเป็นศัตรูกับใต้หล้า เช่นนั้นพระองค์จะทรงเลือกเยี่ยงไร ?  

 หากเป็นศัตรูกับใต้หล้า แล้วมันเป็นเยี่ยงไรกัน ?  

 …พระองค์ช่างอาจหาญยิ่ง โจวถงถงถูกโจมตีที่ภูเขาฉีซาน และในตอนนี้ก็ได้ถึงเมืองจิงกวนโดยสวัสดิภาพแล้ว 

ขันทีเจี่ยมิเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องของสตรีผู้นั้นอีก เขาจึงได้กล่าวถึงโจวถงถงขึ้นมาแทน

ฟู่เสี่ยวกวนคิ้วขมวดเล็กน้อย และเอ่ยถามว่า  เป็นฝีมือของลัทธิจันทราเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อั้นเหมินแห่งลัทธิจันทรา ผู้ที่โจมตีต่างเสียชีวิตทั้งหมด ทั้งยังสามารถสังหารไป๋หลี่หงที่เป็นถึงปรมาจารย์ได้อีกด้วย 

 โจวถงถงเก่งกาจถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ?  

 มิใช่ เป็นเพราะปืนคาบศิลาของพระองค์ที่มีอานุภาพร้ายแรงยิ่ง 

 สามารถสังหารปรมาจารย์ได้เลยหรือ ?  

 …หากเป็นฝีมือของพระองค์เห็นทีจะมิได้ แต่หากเป็นปรมาจารย์ด้วยกัน หรือต่ำกว่าหนึ่งขั้น ก็จะสามารถสังหารปรมาจารย์ได้อย่างแท้จริง 

ให้ตายเถอะ นิดหน่อยก็สามารถสังหารคนได้แล้ว !

ฟู่เสี่ยวกวนจดจ้องขันทีเจี่ย คาดว่าพอจะเข้าใจความหมายของประโยคนั้นโดยคร่าวแล้ว ผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นสามไร้หนทางที่จะเข้าใกล้ปรมาจารย์ได้ เพียงแค่ปรมาจารย์แทงกระบี่เพียงหนึ่งคราหรือแม้แต่ก้อนหินหนึ่งก้อนก็สามารถสังหารฟู่เสี่ยวกวนได้อย่างง่ายดาย

เยี่ยงนั้นด้วยฝีมือของโจวถงถงรวมกับปืนคาบศิลา การสังหารไป๋หลี่หงส์ก็คงมิใช่เรื่องยากอันใด

จากนั้นขันทีเจี่ยก็ได้กล่าวออกมาอีกหนึ่งประโยคซึ่งทำให้ฟู่เสี่ยวกวนต้องตื่นตะลึงเสียจนตาเบิกโพลง  ผู้ที่สังหารไป๋หลี่หงมิใช่โจวถงถง แต่เป็น… ฟู่ต้ากวน !  

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตกใจเสียจนต้องอ้าปากค้างในทันที ผ่านไปหลายอึดใจเขาถึงได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า  เจ้ากล่าวอันใดผิดไปหรือไม่ ชายอ้วนผู้นั้นต่อสู้ได้ด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ขันทีเจี่ยหันหน้ากลับมาและกล่าวยิ้ม ๆ  ชายอ้วนผู้นั้นมิได้เพียงต่อสู้เป็นเท่านั้น !  

จะกล่าวว่าชายอ้วนที่ดูซื่อ ๆ ผู้นั้นปกปิดความสามารถของตนเองมาตลอดเยี่ยงนั้นหรือ ?

แท้จริงแล้วก็เป็นคนซื่อสัตย์ที่เชื่อมิได้ !

ตามที่ขันทีเจี่ยกล่าวมา ชายอ้วนผู้นั้นอย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นหนึ่ง แล้วเหตุใดในอดีตเขาจึงมิสอนเจ้าของร่างเดิมนี้ให้เป็นวรยุทธ์กัน ?

 เขาไปที่ราชวงศ์อู๋อีกทำไมกัน ?  

 เขาคือพระเชษฐาของจักรพรรดิพระองค์ก่อน สำหรับราชวงศ์อู๋ เขาเอาใจใส่มากกว่าพระองค์ ความหมายของข้าน้อยก็คือ เขาต้องการเห็นราชวงศ์อู๋มั่นคง เยี่ยงไรเสียในมิช้าพระองค์ก็ต้องขึ้นเป็นจักรพรรดิของราชวงศ์อู๋อยู่ดี 

ฟู่เสี่ยวกวนนิ่งเงียบ ชายอ้วนต้องไปปกป้องราชวงศ์อู๋เอาไว้ เขาต้องปกป้องราชวงศ์อู๋ แต่ก็จำต้องต่อสู้กับไทเฮาซี… ไทเฮาซีได้บริหารราชวงศ์อู๋มานานหลายปี แล้วชายอ้วนผู้นี้จะเป็นคู่มือของนางได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

 พระองค์มิจำเป็นต้องกังวลใจ หอเทียนจีก็มิได้เรียบง่ายเยี่ยงที่เห็น ในครานี้ได้พาเกาเสี่ยนกลับแคว้น ราชวงศ์อู๋ก็อาจจะโกลาหลไปอีกสักพัก หลังจากที่เกิดความโกลาหล หนวดของลัทธิจันทราที่ยื่นเข้าไปในราชวงศ์อู๋ถึงจะสามารถถูกตัดออกไปได้ทั้งหมด 

ขันทีเจี่ยมิทราบว่าไทเฮาซีมีขุมกำลังครอบครองอยู่ในกำมือเท่าใด เขาเองก็มิทราบว่าไทเฮาซีจะบ้าคลั่งได้ถึงเพียงใด

รถม้าได้ขับเข้ามาในเขตหลวง ฟู่เสี่ยวกวนลงจากรถม้าและตรงไปยังท้องพระโรงเฉิงเทียนทันที

การประชุมราชวงศ์ยามเช้าได้เริ่มแล้ว หลังจากที่ฝ่าบาทได้เห็นฟู่เสี่ยวกวนก็หยุดการหารือปัญหาเรื่องน้ำท่วมของแม่น้ำหวงเหอและหันมองไปทางเขา

 มิเป็นอันใดใช่หรือไม่ ?  

 ทูลฝ่าบาท กระหม่อมสบายดีพ่ะย่ะค่ะ 

 ดียิ่ง !  

ฮ่องเต้ลุกขึ้นยืน ก้าวไปข้างหน้าบนแท่นมังกรสองก้าว  ปัจจุบันลัทธิจันทราได้ทำการลอบสังหารขุนนางคนสำคัญของราชสำนักอย่างอุกอาจ ข้าทนพวกเขามาเนิ่นนานแล้ว ตอนนี้ข้ามิคิดที่จะทนอีกต่อไป !  

 เสนาบดีเยี่ยนรับราชโองการ !  

เสนาบดีเยี่ยนฮ่าวชูแห่งกรมกลาโหมก้าวไปเบื้องหน้าและโค้งคำนับ  กระหม่อม เยี่ยนฮ่าวชูรับราชโองการพ่ะย่ะค่ะ 

 ให้กองทัพของแม่ทัพใหญ่เซวี๋ยติ้งชานแห่งกองทัพชายแดนตะวันตกทั้งหมด มุ่งหน้าไปซีหรงเพื่อถอนรากถอนโคนปราบปรามลัทธิจันทราเสียให้สิ้น แต่งตั้งกษัตริย์แห่งเจิ้นซีฮั่วตงหลินเป็นเจียนจวินคอยดูแลกองทัพ ให้จิ่นชินอ๋องหยูเวิ่นชูจัดการรวบรวมเสบียงอาหารและเงินหนุนที่จำเป็น ข้าต้องการให้แล้วเสร็จก่อนเดือนเจ็ดในปีหน้า ต้องได้รับข่าวว่าลัทธิจันทราได้ถูกกวาดล้างจนสิ้นแล้วเท่านั้น มิเยี่ยงนั้น…ตัดสินลงโทษตามวินัยทหาร !  

ราชโองการของฮ่องเต้ที่ประกาศออกไปนี้ ทำให้เหล่าขุนนางเงียบไปหลายอึดใจ หลังจากนั้นก็ได้แตกฮือขึ้นมา

ฉินฮุ่ยจือรีบก้าวขึ้นไปด้านหน้า โน้มคำนับและกล่าวว่า  ฝ่าบาท สถานการณ์ภายในแคว้นตอนนี้มิอำนวยให้ก่อสงครามขึ้นอีกพ่ะย่ะค่ะ นอกจากนี้ซีฮวงในตอนนี้ก็ได้ถูกหิมะใหญ่ปกคลุมภูเขาไปแล้ว กองทัพนี้จะฝ่าเข้าไปได้เยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ มิสู้… มิสู้หารือกันระยะยาวจะดีกว่าหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?  

ฮ่องเต้โบกมือใหญ่ไปมา  ข้าได้ตัดสินเจตจำนงแล้ว มิจำเป็นต้องหารือเรื่องนี้กันต่อ… 

กล่าวจบเขาก็ได้หันมามองฟู่เสี่ยวกวน  ฟู่เสี่ยวกวนรับราชโองการ !  

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน ชายชราผู้นี้คงจะมิส่งข้าไปยังซีหรงใช่หรือไม่ ?

เขาก้าวไปเบื้องหน้าหนึ่งก้าว  กระหม่อมฟู่เสี่ยวกวนรับราชโองการ 

 ข้าอนุญาตให้กองทัพดาบเทวะของเจ้าขยายกองทัพได้ถึง 30,000 นาย และทุกกองที่อยู่ในผิงหลิงต้องย้ายไปที่เมืองเปียนเฉิง ให้เริ่มออกเดินทางตั้งแต่วันนี้ 

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ นี่…

 เลิกประชุม !  

ฮ่องเต้เอาสองมือไขว้หลังและเดินลงมาจากบัลลังก์มังกร

 เยี่ยนเป่ยซี เยี่ยนซือเต้า ต่งคังผิง และฟู่เสี่ยวกวน ไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อถกเรื่องการเมือง !  

ตอนที่ 496 มนุษย์มิมีดีชั่ว

 เช่นนั้นตอนนี้ควรจะทำเยี่ยงไรดี ?  

ซูเจวี๋ยขยับหมวกให้ตรงจากนั้นก็กล่าวว่า  ศิษย์น้องเล็ก เรื่องเช่นนี้ ข้าก็มิรู้ว่าควรจะทำเยี่ยงไรดีเหมือนกัน !  

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลง ซูซูต้มชามาหนึ่งกาแล้วนั่งลงข้าง ๆ ฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วครุ่นคิด  ในเมื่อนางเป็นผู้อาวุโสที่สามของลัทธิจันทรา คาดว่าคงต้องการเดินทางมาเพื่อฆ่าข้า แล้วเหตุใดนางต้องมาช่วยข้ากัน ?  

หลังจากชะงักลงชั่วครู่ เขาก็กล่าวอีกว่า  ในตอนนั้นเจ้ามิรู้ ใต้ทะเลสาบนั่น สตรีนางหนึ่งกำลังจะเข้ามาฆ่าข้า หากมิใช่เพราะนาง ครานี้ข้าคงตายไปแล้วจริง ๆ แต่หากนางทำเช่นนี้เพื่อต้องการเข้าใกล้ข้า จะมิเป็นเรื่องเสี่ยงไปหน่อยหรือ ?  

ซูเจวี๋ยเองก็มิเข้าใจเช่นกัน เขาจึงได้กล่าวอย่างระมัดระวังว่า  หรือนางจะมิใช่ถงเหยียนกัน ?  

 มีหนทางลบการปลอมใบหน้าของนางออกเพื่อดูให้ชัดเจนหรือไม่ ?  

 ต้องมีผู้ชำนาญด้านการปรุงน้ำยา ข้ามิได้เป็นผู้ชำนาญในด้านนี้ อีกอย่าง มิมีผู้ใดเคยเห็นว่าถงเหยียนหน้าตาเป็นเยี่ยงไร ต่อให้ปรากฏใบหน้าที่แท้จริงของนาง พวกเราก็มิรู้ว่านางใช่ถงเหยียนหรือไม่ 

เรื่องนี้ช่างทำให้ปวดหัวยิ่ง ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอย่างละเอียด แล้วอยู่ ๆ แววตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาพลางเอ่ยถามว่า  พวกเจ้าว่า…เป็นไปได้หรือไม่ที่ว่าข้าหน้าตาหล่อเหลา ดังนั้นนางจึง… 

 เหอะ !  

ซูซูเหล่ตามองเขา แม้แต่ซูโหรวเองก็ใช้ดวงตาอันเรียวเล็กของนางจ้องมาทางเขาเช่นกัน

ซูเจวี๋ยกล่าวขึ้นมาว่า  จะว่าไป เหตุผลนี้ก็มิใช่ว่าเป็นไปมิได้ มิเช่นนั้นก็มิรู้จะอธิบายเยี่ยงไรแล้ว 

ฟู่เสี่ยวกวนนำมือลูบจมูกแล้วหัวเราะหึ ๆ  ตอนนี้มิต้องใส่ใจว่านางมีจุดประสงค์อันใด อย่าเพิ่งเปิดจุดพลังภายในของนาง ส่วนเรื่องราวจะเป็นเยี่ยงไรนั้น รออีกสักสองสามวันค่อยหารือกันใหม่ ตอนนี้ข้าต้องไปเปลี่ยนอาภรณ์ก่อน 

ฟู่เสี่ยวกวนกลับมายังจวนหลัก หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์แล้วเขาก็ได้เข้าไปทักทายภรรยาทั้งสาม สาวใช้ในจวนใหญ่ก็ได้วิ่งเข้ามารายงาน หลี่เจิ้งกล่าวว่าฮั่วหวยจิ่นและหนิงหยู่ชุนเดินทางมาเข้าพบ

ฟู่เสี่ยวกวนเดินออกไปและพบว่าทั้งสองได้นั่งอยู่ในหลีเฉินซวน

 เจ้ามิเป็นอันใดใช่หรือไม่ ?   หนิงหยู่ชุนจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนอย่างละเอียดถี่ถ้วน

 เกือบจะมิได้เจอหน้าข้าอีกแล้วล่ะ !   ทั้งสองคนต่างตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ณ หงซิ่วจาวให้พวกเขาฟัง แต่มิได้กล่าวว่าตนถูกถงเหยียนช่วยชีวิตเอาไว้ แต่กลับกล่าวว่าศิษย์พี่ใหญ่ได้ออกแรงช่วยอย่างเต็มที่จากการโจมตีของศัตรู

 เจ้าช่างโชคดีอย่างแท้จริง !  หนิงหยู่ชุนถอนหายใจออกมา ฮั่วหวยจิ่นเองก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน

หงซิ่วจาวถูกไฟใหม้เสียจนวอดวาย แน่นอนว่าย่อมทำให้ชาวเมืองจินหลิงแตกตื่นมิน้อย จินเชียนฮู่พาจิงหยูเว่ยไปดู และพบว่ามิใช่การเกิดไฟไหม้ที่เป็นอุบัติเหตุ

ศพมากมายลอยอยู่บนผิวน้ำ มีคนเสียชีวิตมิน้อยเลยทีเดียว

หลังจากนั้น เขาก็ได้รายงานไปยังหนิงหยู่ชุน ทำให้หนิงหยู่ชุนรู้สึกตื่นตกใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากเขารู้ว่าในคืนนี้ฟู่เสี่ยวกวนได้รับเชิญไปงานเลี้ยงที่หงซิ่วจาว ให้ตายสิ ! เห็นได้ชัดว่ามีคนต้องการชีวิตของฟู่เสี่ยวกวน และมิรู้ว่าเจ้าหมอนั่นเป็นตายร้ายดีเยี่ยงไรในตอนนี้ เจ้าจะตายมิได้เป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่ !

ดังนั้น เขาจึงได้สั่งให้ทหารทั้งสองฝั่งออกเก็บศพในแม่น้ำฉินหวาย และตนก็ได้ขี่ม้าไปยังริมฝั่งของแม่น้ำฉินหวายในเวลาต่อมา

เรื่องนี้รู้เข้าถึงพระกรรณของฮ่องเต้เรียบร้อยแล้ว ฝ่าบาททรงตกพระทัยยิ่ง จากนั้นจึงมีรับสั่งไปยังฮั่วหวยจิ่น ให้นำทหารออกลาดตระเวน และปิดกั้นถนนนอกเมืองจินหลิงด้านนอกสามชั้นด้านในสามชั้น

ฮั่วหวยจิ่นทำตามคำรับสั่งอย่างเคร่งครัด จากนั้นจึงขี่ม้าไปยังริมฝั่งแม่น้ำฉินหวายจึงได้พบเข้ากับหนิงหยู่ชุน และได้รู้ว่าพวกเขานำศพขึ้นมาได้ 91 ศพ และมีผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งคนนั่นก็คืออาจารย์หูฉินหู

ศพทั้งเก้าสิบเอ็ดศพนี้ถูกนำมาเรียงไว้ริมฝั่งแม่น้ำ หลายต่อหลายศพที่ถูกไฟเผามอดไหม้เสียจนมองมิเห็นเค้าโครงเดิม และมีคนชุดดำทั้งสิ้น 32 คน มิได้ถูกไฟไหม้เสียชีวิต แต่ถูกแทงจนถึงแก่ความตาย

 นี่น่าจะเป็นฝีมือของซูเจวี๋ย 

 มีซูเจวี๋ยคอยอารักขาอยู่ข้างกายฟู่เสี่ยวกวน เขาน่าจะมิเป็นอันใดมากนัก 

 หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น !  

พวกเขามิได้พบศพของฟู่เสี่ยวกวน นี่นับว่าเป็นเรื่องที่ดีเสียทีเดียว ทั้งสองคนจึงรีบขี่ม้ามายังจวนฟู่ และเมื่อเห็นฟู่เสี่ยวกวนยังสามารถกระโดดโลดเต้นได้ พวกเขาจึงได้วางใจลง

สิ่งที่พวกเขามิรู้ก็คือ เมื่อตอนที่พวกเขาออกมาจากแม่น้ำฉินหวาย ขันทีเจี่ยได้ปรากฏตัวขึ้นที่นี่

เขาพิจารณาดูศพเหล่านั้นอย่างละเอียด ท้ายที่สุดก็ได้นั่งยอง ๆ ลงมาข้างศพของสตรีผู้หนึ่ง

ศพของสตรีผู้นี้มีรูที่ศีรษะ เขาได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน อีกทั้งพบว่านางตายตามิหลับ เขาจึงได้ยิ้มออกมาและลอยตัวจากไป เพื่อมุ่งหน้ากลับพระราชวัง

 ทูลฝ่าบาท ท่านเสี่ยวกวนมิได้เป็นอันใดพ่ะย่ะค่ะ 

 ผู้ใดเป็นคนลงมือ ?  

 ลัทธิจันทรา ผู้ที่เดินทางมาคือรองผู้อาวุโสไป๋จื่อแห่งลัทธิจันทราพ่ะย่ะค่ะ 

 ผู้ร้ายตายหมดแล้วหรือยัง ?  

 ทูลฝ่าบาท ตายหมดสิ้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ เป็นผลงานของซูเจวี๋ย ศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักเต๋า มีเพียงไป๋จื่อเท่านั้นที่ตายเพราะปืนของฟู่เสี่ยวกวน 

 …วันพรุ่งนี้จงเรียกตัวฟู่เสี่ยวกวนมาเข้าประชุมด้วย 

 พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท !  

……

……

ณ จวนฟู่แห่งจินหลิง

หนิงหยู่ชุนและฮั่วหวยจิ่นนั่งอยู่ที่จวนฟู่เพียงครู่หนึ่งก็ได้เดินทางจากไป ค่ำคืนนี้มีเรื่องราวมากมายที่จะต้องจัดการ ฟู่เสี่ยวกวนจึงมิได้รั้งพวกเขาเอาไว้

เขาเดินไปยังเรือนซีเซวี๋ย และนั่งลงในศาลาอี้เหลียงเพื่อสนทนากับซูเจวี๋ยถึงเรื่องลัทธิจันทรา

 สถานที่หลักของลัทธิจันทราอยู่ที่ภูเขาหมินมิผิดเป็นแน่ แต่ลัทธิจันทราได้กระจายกำลังไว้มากมาย เช่น อั้นเหมิน หยิ่นเหมินและเช่อเหมิน 

 ทั้งหมดทั้งมวลผู้คนในเช่อเหมินนั้นลึกลับที่สุด พวกเขาเกือบจะทั้งหมดเป็นคนสำคัญของลัทธิจันทรา และมีจำนวนคนมิมาก แต่หลบซ่อนได้ลึกลับยิ่ง สำนักเต๋าแทบจะมิรู้เรื่องราวของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ 

 ส่วนอั้นเหมินรับผิดชอบรายงานเรื่องราวต่าง ๆ ให้แก่ลัทธิจันทรา คล้ายคลึงกับหอซี่หยู่ หยิ่นเหมินนั้นทำหน้าที่เป็นนักฆ่า เช่นเรื่องในคืนนี้สามารถตัดสินได้ว่าเป็นฝีมือของพวกหยิ่นเหมินแห่งลัทธิจันทรา 

 จากการรายงานที่สำนักเต๋าได้รับ ในหยิ่นเหมินมีผู้มีความสามารถอยู่ 3 คน มีผู้อาวุโสสามมู่หรงเจียนเป็นผู้สืบทอด แต่บัดนี้มู่หรงเจียนได้ตกตายไปแล้ว ศิษย์เอกของมู่หรงเจียนเป็นผู้มีความสามารถที่สุดในหยิ่นเหมิน ความสามารถใกล้จะเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ ส่วนศิษย์รอง ไป๋จื่อเป็นผู้มีความสามารถระดับสาม ศิษย์คนที่สามก็คือถงเหยียน และพวกเขาทั้งสามได้สืบทอดความประสงค์ของมู่หรงเจียน จึงได้กลายมาเป็นผู้อาวุโสทั้งสามแห่งลัทธิจันทรา 

ซูเจวี๋ยเงยหน้าขึ้นมองดูฟู่เสี่ยวกวน  ดังนั้น…หากว่านางคือถงเหยียนอย่างแท้จริง นางก็คือผู้อาวุโสที่สามแห่งลัทธิจันทรา จากที่ข้ามองดู พวกเราควรจะฆ่านางทิ้งเสียดีกว่า 

ประโยคนี้เขากล่าวออกมาอย่างหนักแน่น แน่นอนว่าฟู่เสี่ยวกวนได้ยินมันชัดเจน

หากว่านางคือถงเหยียนจริง ในฐานะผู้อาวุโสที่สามแห่งลัทธิจันทรา ราชวงศ์หยูย่อมมิปล่อยนางเอาไว้เป็นแน่

แต่นางได้ช่วยชีวิตตนเอาไว้ ดังนั้นนางก็มิอาจกลับไปยังลัทธิจันทราได้อีกแล้ว

ใต้หล้าใหญ่โตถึงเพียงนี้ นางจะมิมีแม้แต่แผ่นดินให้เหยียบเลยเยี่ยงนั้นหรือ ?

ส่วนเรื่องที่ว่าจะฆ่าถงเหยียนนั้น เป็นความคิดที่โผล่เข้ามาเพียงชั่ววูบ นางได้ช่วยชีวิตตนเอาไว้ หากว่าจะฆ่านาง ก็ควรจะมีเหตุผลให้เพียงพอจึงจะสามารถลงมือได้

 เดิมทีมนุษย์นั้นมิมีดีชั่ว ต่อให้เป็นถงเหยียนเอง นางก็มิได้ทำสิ่งใดอันก่อให้เกิดความเดือดร้อนต่อราชวงศ์หยู นางเพียงเกิดมาในลัทธิจันทราก็เท่านั้น ข้ามิเห็นด้วยว่านางควรตาย 

 แล้วเจ้าจะทำเยี่ยงไรต่อไป ?  

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งเคาะโต๊ะเป็นเวลาเนิ่นนาน  นางมิใช่ถงเหยียน 

 เยี่ยงนั้นนางคือผู้ใดกัน ?  

 นางคือลูกพี่ลูกน้องของข้า ถงซินเหยียน !  

ซูเจวี๋ยชะงักลงทันพลัน  ลูกพี่ลูกน้องของเจ้า ควรจะแซ่สวี่ 

 อ่าใช่… เช่นนั้นก็สวี่ซินเหยียน 

 เจ้าจงเดินทางไปยังจวนสวี่ แล้วกำชับกับท่านตาและท่านลุงของเจ้าเสีย อีกทั้งอย่าได้ทิ้งร่องรอยใด ๆ เอาไว้ 

 ศิษย์พี่ใหญ่เห็นด้วยกับความคิดของข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 …เจ้ากล่าวได้ถูกต้องแล้ว เดิมทีคนเรานั้นมิมีความดีหรือความชั่ว ในเมื่อนางช่วยชีวิตเจ้าไว้ แสดงว่าจิตใจของนางก็มิได้เลวร้ายอันใด 

ตอนที่ 495 ตอนนี้ควรจะทำเยี่ยงไร

ตอนที่ 495 ตอนนี้ควรจะทำเยี่ยงไร

รถม้าแล่นเข้าไปในเมืองจินหลิงที่เงียบสงบ

ภายในรถม้าฟู่เสี่ยวกวนโอบคนที่เขาคิดว่าเป็นหลิ่วเยียนเอ๋อร์ เขาจุดไฟตะเกียงขึ้น เพื่อที่จะตรวจสอบบาดแผลของนางเสียเล็กน้อย

แต่ทว่า…

ถงเหยียนถูกมีดสั้นสุดท้ายของไป๋จื่อตัดอาภรณ์บริเวณหน้าอกขาด คาดมิถึงว่ายอดหิมะจะปรากฏออกมา สายตาของเขาจรดอยู่บนยอดหิมะนั้นอย่างพอดิบพอดี

บัดซบ !

ดอกบัวหิมะตูมรอผลิบาน ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นทันพลัน

ถงเหยียนยังคงสลบไสล

นางกำลังตกอยู่ในฝันร้าย ภายในความฝันนางได้ยืนอยู่ตรงหน้าผาที่มีเหวลึกลงไปและมืดมิด ภายในเหวลึกมีเสียงตะโกนตรงมาถึงนางว่า  ลงมาเถอะ นี่ต่างหากที่เป็นที่ของเจ้า ลงมาที่นี่เท่านั้นเจ้าจึงจะสามารถหลุดพ้นไปได้ 

นางอดมิได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เพื่อที่จะช่วยชีวิตฟู่เสี่ยวกวน ตนในตอนนี้ได้กลายเป็นคนทรยศของลัทธิจันทราไปเสียแล้ว ชีวิตนี้มิมีความหมายอันใดอีกต่อไปแล้ว ใต้หล้านี้ มิมีอันใดให้อาลัยอาวรณ์อีกแล้ว

มิทราบว่าสุดท้ายแล้วฟู่เสี่ยวกวนจะตายแล้วหรือไม่ แต่ตนคิดว่าเขายังมิตาย ราษฎรเหล่านั้นมิใช่กล่าวไว้ว่าเขาคือคนที่พระเจ้าส่งลงมาเพื่อเป็นพระโพธิสัตว์ให้มาช่วยเหลือชีวิตของพวกเขาหรอกหรือ ?

เขาย่อมได้รับพรจากพระเจ้า หวังว่าเขาจะมีชีวิตที่ดี เพื่อราษฎรในใต้หล้า เขาจะต้องอายุยืนนับร้อยปี

ท้ายที่สุดนางก็ได้กระโดดลงไปในเหวลึกนี้ ภายในเหวลึกมีเสียงหัวเราะเยาะดังขึ้น และเสียงโหยหวนอย่างอธิบายมิได้ ในตอนที่ร่างของนางกำลังจะตกลงไป กลับพบว่าร่างของตนนั้นถูกดึงกลับมาด้วยแรงอันมหาศาล

 คนโง่ เจ้าอย่าได้ตายเชียว !  

หนึ่งเสียงดังขึ้นที่ข้างหูของนาง เสมือนจริงมากยิ่งนัก แต่ในความคิดของนางกลับคลุมเครือเล็กน้อย นางมิทราบว่าเสียงนี้เกิดจากความฝันหรือความจริงกันแน่

นางลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ขนตาเป็นแพยาวแยกออกจากกันเผยให้เห็นนัยน์ตา ราวกับนางได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ทั้งที่จริงแล้วนางเพิ่งจะเห็นใบหน้านี้เป็นคราแรกก็ในคืนนี้ แต่นางกลับรู้สึกคุ้นเคยมากยิ่งนัก

ใบหน้านี้อยู่ใกล้นางยิ่ง ลมหายใจที่ค่อนข้างเร่งร้อนรินรดอยู่บนใบหน้าของนาง รู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย แต่กลับหอมเป็นอย่างมาก นี่คือกลิ่นกายเฉพาะของบุรุษที่นางมิคุ้นชิน

ดวงตาของนางเบิกโพลง และได้มองเห็นใบหน้านั้นอย่างชัดเจนแล้ว เขาคือฟู่เสี่ยวกวน !

เขายังมีชีวิต

เหมือนว่าเขานั้นจะยังกอดนางเอาไว้

ฟู่เสี่ยวกวนลำบากใจเล็กน้อย เขาอยากจะตรวจสอบอาการบาดแผลให้กับสตรีผู้นี้ ดังนั้นเขาจึงฉีกเสื้อเปิดออกมากขึ้น อาการบาดเจ็บของนางสาหัสยิ่ง โดยเฉพาะช่วงท้อง คาดมิถึงว่าจะถูกแทง จุดอื่นบนร่างกายของนางปลอดภัยดี และมีรอยแผลเล็กน้อยอยู่อีกเจ็ดแปดแห่ง

เขามองบาดแผลเหล่านั้น แต่สายตาก็มักจะไหลไปยังยอดหิมะที่สวยงามนั่นโดยมิรู้ตัว

ความรู้สึกนี้ราวกับกำลังยืนอยู่บนที่ราบสูงมองดูภูเขาหิมะศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็มีบางจุดที่มิเหมือนกัน ภูเขาหิมะที่สูงใหญ่มิสามารถยึดมั่นได้ ตรงนี้ใกล้เป็นอย่างมาก ดังนั้นฝ่ามือของเขาจึงร่วงหล่นลงไป…

ใบหน้าของถงเหยียนขึ้นสีแดงระเรื่อ แต่เพราะศิษย์พี่ใหญ่ได้สะกดพลังภายในของนางเอาไว้ ร่างของนางจึงอ่อนปวกเปียกเสียจนต่อให้อยากจะยกมือขึ้นมาตบหน้าเขาก็ยังทำมิได้

ฝ่ามือของฟู่เสี่ยวกวนหดรัดอยู่สองครา ความรู้สึกนี้ดีมากอย่างแท้จริง !

เขาเก็บฝ่ามือกลับไป ตนเป็นสุภาพบุรุษ มิสามารถเอาเปรียบสตรีในสถานการณ์เยี่ยงนี้ได้

หลังจากนั้น เขาก็ได้สบมองกับดวงตาคู่นั้นของถงเหยียน ทันใดนั้นก็รู้สึกขัดเขินขึ้นมาเล็กน้อย และหัวเราะเบา ๆ  อย่าได้เข้าใจผิดไป ข้าเพียงจะตรวจสอบบาดแผลของเจ้าก็เท่านั้น 

ถงเหยียนกลับมิได้โมโหแต่อย่างใด ดวงตาคู่สวยของนางจดจ้องไปที่ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวน ระยะที่ใกล้เยี่ยงนี้ ยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าคนผู้นี้ดูดีมากยิ่งนัก เพียงแค่ภายในสมองของคนผู้นี้กลับมิได้ดูบริสุทธิ์เท่าที่แสดงออกมาให้เห็น

 ข้า ตรงนั้น ก็ได้รับบาดเจ็บเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมา และกล่าวอย่างเอาจริงเอาจังว่า  ข้ารู้สึกว่าก็อาจจะเป็นไปได้ ควรดูให้ถี่ถ้วนอีกครา 

ดังนั้น มือของเขาจึงผลุบลงไปที่ตรงนั้นอีกครา ใบหน้าของถงเหยียนขึ้นสีแดงก่ำ และเอ่ยเสียงแผ่วว่า  หยุดมือ !  

ฟู่เสี่ยวกวนหยุดมือลงทันพลัน แต่มิได้ผละมือออกไป เขามองสตรีผู้นี้ และกล่าวยิ้ม ๆ ว่า  เมื่อครู่ที่เจ้าได้ช่วยข้าเอาไว้ ข้าอยากจะขอขอบคุณเจ้า 

 เจ้าขอบคุณข้าด้วยวิธีแบบนี้เยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อ่า ข้ากลัวว่ามันจะหนาว 

ถงเหยียนตื่นตกใจ  ปล่อย !  

 ไอหยา… ได้ 

ในฐานะผู้อาวุโสที่สามของลัทธิจันทรา ถงเหยียนมิเคยสัมผัสกับเรื่องของชายหญิงมาก่อน แต่บัดนี้นางอายุยี่สิบปีแล้ว ก็พอจะรู้เรื่องอยู่บ้างเล็กน้อย

การสัมผัสอย่างใกล้ชิดจากชายหนุ่มแปลกหน้า ทำให้ใจของนางเต้นระรัว ดังนั้นการไหลเวียนของเลือดจึงเร็วขึ้นโดยปริยาย และเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลมากยิ่งขึ้น

ฟู่เสี่ยวกวนเพียงมองดูเท่านั้น มิได้… หญิงสาวผู้นี้จะต้องเสียเลือดจนตายก่อนจะถึงจวนเป็นแน่

มิสนแล้ว ต้องพันแผลให้นางเสียก่อน

เขายื่นมือออกไปฉีกอาภรณ์ของถงเหยียน ถงเหยียนตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน และจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยสายตาประหลาดใจ มิใช่ เหตุใดเขาถึงต้องเยี่ยงนี้ด้วยกัน ?

 อย่าได้คิดเพ้อเจ้อเชียว ข้าต้องพันแผลให้เจ้า มิเยี่ยงนั้นเจ้าจะตาย 

ฟู่เสี่ยวกวนวางถงเหยียนไว้บนเก้าอี้ ใช้ผ้าที่ฉีกออกเหล่านั้นพันบาดแผลของนางเอาไว้ ในช่วงเวลาที่ทำทั้งหมดนี้ แววตาของฟู่เสี่ยวกวนกระจ่างใสยิ่ง การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วเป็นอย่างมาก และมิได้ตื่นตาตื่นใจกับความขาวราวกับหิมะที่อยู่เบื้องหน้านี้

ถงเหยียนค่อย ๆ สงบลง นางยังคงจ้องมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวนเช่นเดิม ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่านี่คือความสุขอย่างหนึ่ง ในใต้หล้านี้ คาดมิถึงว่าจะยังมีคนที่ใส่ใจกับความเป็นความตายของตนเองอยู่อีกหนึ่งคน และคนผู้นี้ยังเคยเป็นคนที่นางจะต้องสังหารอีกด้วย !

หรือว่านี่จะเป็นชีวิตที่มักจะเต็มไปด้วยฉากละครที่ท่านอาจารย์เคยกล่าวเอาไว้กัน ?

 ถงเหยียนเอ๋ย สุดท้ายแล้วเจ้าก็จะพบคนที่เจ้ารักที่สุดในชีวิต เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะต้องทะนุถนอมเขาเอาไว้ให้ดี 

เขาคือคนที่นางรักที่สุดในชีวิตเยี่ยงนั้นหรือ ?

กายของนางถูกเขาเห็นและสัมผัสไปแล้ว หากมิใช่เขา แล้วนางจะยังตบแต่งกับผู้ใดได้อีกกัน ?

ทันใดนั้นความอบอุ่นก็พลันแล่นเข้ามาในอกอีกครา แทรกขัดความคิดของนาง… คนผู้นี้ เอาอีกแล้ว !

 น่าจะพอประมาณแล้ว รอจนกระทั่งกลับไปถึงจวน ข้าจะให้ศิษย์พี่ใหญ่ปรุงยารักษาเจ้าขึ้นมา สบายใจเถอะ ทักษะการรักษาของศิษย์พี่ใหญ่อยู่ในระดับสูง ย่อมมิทิ้งรอยแผลเป็นไว้อย่างแน่นอน 

 เจ้า เอามือออกไป !  

 อ่า.. ไอหยา ชินแล้ว 

นี่มิใช่คำโกหกแต่อย่างใด อย่างน้อยภรรยาทั้งสามของเขาในตอนนี้ก็เข้าใจความหมายอย่างลึกซึ้ง เพียงแค่ถงเหยียนยังมิทราบ นางคิดเพียงแค่ว่าคนผู้นี้มองดูแล้วมีแต่ความคิดชั่วร้าย

รถม้าขับมาถึงจวนฟู่แล้ว ฟู่เสี่ยวกวนถอดอาภรณ์ของตนเองออกมาห่อร่างของถงเหยียนเอาไว้และอุ้มนางขึ้นมา ก่อนที่จะปรี่ไปยังเรือนหลังหนึ่งที่อยู่ด้านข้างของเรือนหลัก เรือนซีเซวี๋ย

เรือนซีเซวี๋ยมีกำแพงกั้นกับเรือนหลัก จึงมิได้แตกตื่นไปถึงห้องของภรรยาทั้งสามคนในเรือนหลัก

ซูซูกับซูโหรวเองก็พักอยู่ในเรือนซีเซวี๋ยเช่นเดียวกัน และในขณะนี้ก็ได้เดินออกมา ศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยมิได้อธิบายอันใด เขาเพียงแค่ตั้งใจปรุงยารักษาแผลเท่านั้น จากนั้นจึงส่งต่อให้กับซูซู

ฟู่เสี่ยวกวนปลดอาภรณ์ของถงเหยียนเสียจนเปลือยเปล่า ท่ามกลางสายตาตื่นตกใจของซูซู

ใบหน้าของถงเหยียนแดงก่ำด้วยความอับอาย แต่สายตาของฟู่เสี่ยวกวนกลับมองไปรอบ ๆ

เขาทายาให้ถงเหยียนอย่างเบามือ จากนั้นก็ได้ให้ซูซูนำผ้าขาวสะอาดมา และพันแผลให้ถงเหยียนอย่างระมัดระวัง เขาวางนางลงบนเตียง และห่มผ้าให้นางอย่างดี

 หลับไปให้สบายใจเถอะ พรุ่งนี้อาการของเจ้าจะดีขึ้นอีกมากโข 

ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวไว้เพียงเท่านั้น และพาซูซูเดินออกมา ศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยกำลังรอเขาอยู่ในศาลาอี้เหลียง

 สตรีนางนี้เป็นผู้ช่วยเจ้าเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อือ 

ซูเจวี๋ยคิ้วขมวดเล็กน้อย และครุ่นคิดไปชั่วอึดใจ  นางมิใช่หลิ่วเยียนเอ๋อร์ 

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน  เยี่ยงนั้นนางคือผู้ใดกัน ?  

 ฝีมือการปลอมแปลงของนางอยู่ในขั้นสูง ข้านึกออกได้เพียงทางเดียว เกรงว่านางจะเป็นผู้อาวุโสที่สามถงเหยียนแห่งลัทธิจันทรา !  

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงเสียยิ่งกว่าเดิม  แต่นางช่วยชีวิตข้าเอาไว้จริง ๆ ตอนนี้ควรจะทำเยี่ยงไรดี ?  

ตอนที่ 494 ปืนของสองพ่อลูก

ตอนที่ 494 ปืนของสองพ่อลูก

ณ ทางเดินฉีซาน

มือซ้ายของฟู่ต้ากวนถือวงล้อหยินหยาง ส่วนมือขวากำปืนเอาไว้

หลังจากที่เขากล่าวเสียงดังว่า  ฆ่า !   ร่างกายอันอ้วนท้วมก็ได้พุ่งตรงออกไปจากหลังม้า วงล้อหยินหยางถูกส่งออกไป มันแผ่ซ่านความเย็นยะเยือกออกมายังคนที่ยืนอยู่ด้านหลังไป๋หลี่หง

ไป๋หลี่หงตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน การที่อู๋ต้าหลางนำอาวุธชิ้นนี้ออกมาตั้งแต่เริ่มการต่อสู้หมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?

การโจมตีจากปรมาจารย์ แน่นอนว่าคนข้างหลังเหล่านั้นย่อมรับมือมิไหว เขาจึงทำได้เพียงออกรับแทนเท่านั้น

เขาหมุนยาสูบในมือแล้วลุกขึ้นยืดตัวตรง และได้ใช้อาวุธกวัดแกว่งซ้ายทีขวาที เสียงดังโช้งเช้งปะทะเข้ากับวงล้อหยินหยาง

จนเกิดประกายแสงไฟสว่างวาบ วงล้อหยินหยางดูเหมือนจะอ่อนกำลังลงไป แต่ยังคงลอยไปทางด้านหลังของเขา

ทันใดนั้นเอง ในสายตาของเขา ร่างของฟู่ต้ากวนก็ค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น เขาสูดเอายาสูบเข้าไป ควันขาวลอยฟุ้ง และได้พุ่งตัวไปยังฟู่ต้ากวน

นี่คือการต่อสู้ของปรมาจารย์ทั้งสองคน การต่อสู้ครานี้ ไป๋หลี่หงจะต้องฆ่าฟู่ต้ากวนให้จงได้ และฟู่ต้ากวนจะต้องตายในน้ำมือของไป๋หลี่หง

พวกที่เหลือก็เริ่มลงมือต่อสู้เช่นกัน โจวถงถงเป็นผู้เริ่มต้น เขากำกระบี่ยาวไว้ในมือแล้วพุ่งเข้าหาศัตรูทันที

ไป๋หลี่หงและฟู่ต้ากวนเข้าปะทะกันในระยะใกล้ มองดูใบหน้าอันอ้วนกลมของเขาแล้ว ราวกับว่ามีรอยยิ้มปริศนาซ่อนอยู่

สิ่งนี้ทำให้ไป๋หลี่หงตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน เจ้าอ้วนนี่มีความลับอันใดซ่อนอยู่กัน ?

ต่อจากนั้น เขาจึงมองเห็นปืนในมือของฟู่ต้ากวน !

สิ่งนี้เขาเคยพบเห็นมาก่อนเมื่อตอนที่เข้าเฝ้าท่าป๋าเฟิง

เขารู้ว่าเจ้าสิ่งนี้เรียกว่าปืนคาบศิลา แต่เขามิรู้ว่าเจ้าของชิ้นเล็ก ๆ นี้มีอานุภาพรุนแรงถึงเพียงใด

ในความคิดของเขา เจ้าสิ่งนี้มิเป็นอันตรายอันใดสำหรับปรมาจารย์ มิเยี่ยงนั้นแล้วการที่พวกเขาฝึกฝนมาอย่างยากลำบากจะไปมีประโยชน์อันใดกัน

เขามิรู้ว่าเมื่อตอนที่ฟู่เสี่ยวกวนอยู่ในเมืองเปียนเฉิงนั้น เขาเคยยิงเป่ยหวังฉวนที่เป็นปรมาจารย์ในระยะห่าง 200 จั้งได้ !

แน่นอนว่าปืนกระบอกนั้นมีอานุภาพมากกว่าปืนคาบศิลานี้นับร้อยเท่า แต่บัดนี้ฟู่ต้ากวนอยู่ใกล้กับไป๋หลี่หงเป็นอย่างมาก ทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงแค่ 2 จั้งเท่านั้น

อู๋ต้าหลางจะใช้เจ้าสิ่งนี้มาจัดการตนเยี่ยงนั้นหรือ ?

ยิ่งแก่ยิ่งไร้สาระเสียจริง !

ดังนั้นไป๋หลี่หงจึงหัวเราะขึ้น เมื่อรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเริ่มปรากฏ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่บุหรี่ของเขาตกลงไป

 ปัง… !   เสียงหนึ่งดังขึ้น

ได้สร้างความตกใจให้แก่ป่าเขา และไป๋หลี่หง

ไป๋หลี่หงมองดูทรวงอกของตนด้วยความตกตะลึง ที่อกของเขาเป็นรู ! เเละรู้สึกเจ็บเป็นอย่างมาก !

รูนี้มีเลือดไหลทะลักออกมา !

เขามิอยากจะเชื่อ เมื่อสักครู่เขาใช้พลังลมปราณปกป้องร่างกายนี้เอาไว้แล้ว แต่เจ้าลูกเล็ก ๆ นี่สามารถเจาะเข้าไปในร่างกายของเขาได้เยี่ยงไรกัน ?

ฟู่ต้ากวนหัวเราะหึ ๆ  ไป๋หลี่หง วันนี้ข้าจะทำให้เจ้านองเลือดร้อยลี้ !  

เมื่อเขากล่าวจบก็นั่งลงไปที่พื้นแล้วทำท่าเหมือนจะใส่กระสุนลงไปอีก เจ้าของสิ่งนี้มีพลังเกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้ แม้จะใช้มิค่อยสะดวกเท่าใดนัก มิน่าเล่าศิษย์พี่ที่สำนักจึงกล่าวว่า…ฝึกวรยุทธ์ มิได้มีประโยชน์เท่าใดแล้ว

ไป๋หลี่หงทรุดลงไปที่พื้น ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเเดงระเรื่อ พร้อมกับตะโกนออกมาว่า  อู๋ต้าหลาง เจ้าใช้วิชาปิศาจเหล่านี้ เจ้ารู้จักกฎแห่งยุทธภพหรือไม่ ?  

 เจ้าช่างโง่เง่าอย่างแท้จริง กฎยุทธภพบ้าบออันใดกัน ต่อไปในภายภาคหน้าจะมิมียุทธภพแล้ว 

เมื่อกล่าวจบ ฟู่ต้ากวนก็ได้ยกมือขึ้น ไป๋หลี่หงที่กำลังเผชิญหน้ากับความตาย เขามิทันได้คิดไตร่ตรองคำกล่าวเมื่อครู่ของฟู่ต้ากวนด้วยซ้ำ เขารีบลุกขึ้นและเตรียมที่จะหนี ฟู่ต้ากวนหัวเราะออกมาจากนั้นก็มีเสียง  ปัง !   ดังขึ้นอีกคราหนึ่ง ไป๋หลี่หงถูกยิงเข้าที่กลางหลัง ร่างของเขาล้มลงกองที่พื้นทันที ใบหน้าของเขาแสดงถึงความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก มองดูแล้วช่างน่าเวทนายิ่ง

เจ้าสิ่งนี้เก่งกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือ !

ไป๋หลี่หงรู้สึกคับแค้นและตื่นกลัวอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน !

เขาเป็นถึงปรมาจารย์ ! แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าสิ่งนี้ เเม้แต่ปรมาจารย์ก็มิมีประโยชน์อันใด !

ผู้ใดก็ได้ช่วยบอกเขาทีว่าเป็นเพราะเหตุใดกัน ?

เขายังคงคิดที่จะหนี และได้วิ่งเข้าไปท่ามกลางฝูงชน เมื่อพวกคนชุดดำเหล่านั้นมองดู…

นี่มันเกิดอันใดขึ้นกัน !

ปรมาจารย์ไป๋หลี่หงถูกฆ่าอย่างน่าอนาถ !

ยังจะสู้ต่อหรือไม่ ?

ไป๋หลี่หงเพียงต้องการวิ่งหนีเอาชีวิตรอด เขาจะไปคิดถึงการต่อสู้ได้อีกเยี่ยงไรกัน สู้ต่อไปเพื่ออันใด ไร้ประโยชน์ยิ่ง

ดังนั้น ในขณะที่พวกคนชุดดำกำลังลังเล ฟู่ต้ากวนก็ได้กระโดดลอยตัวลงมา  ไป๋หลี่หง เจ้าจงมอบชีวิตอันไร้ค่าของเจ้าให้ข้าเสีย !  

ต่อจากนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงดัง  ปัง… !   จากนั้นไป๋หลี่หงก็ได้คว่ำหน้าลงสู่พื้น

พวกคนชุดดำเมื่อเห็นดังนั้นก็ได้พากันตกตะลึงและลืมการต่อสู้ไปชั่วขณะ คนจากหอเทียนจีจึงใช้โอกาสนี้ต่อสู้ฆ่าฟันเสียจนทางเดินฉีซานเต็มไปด้วยหยาดเลือด

……

……

ฟู่เสี่ยวกวนลูบไปที่ปืน

สตรีสองนางไล่ตามเขาตั้งแต่ใต้น้ำมาจนถึงผิวน้ำ ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ลอยขึ้นมายังผิวน้ำแล้วเช่นกัน

เขาพยายามหายใจเข้าไป จากการที่เรือกำลังลุกไหม้นี้ ดูเหมือนว่าเขาจะพอเข้าใจแล้วว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น

สตรีชุดดำคนหนึ่ง ส่วนอีกคนหนึ่ง…อีกคนหนึ่งนั้นกลับเป็นหลิ่วเยียนเอ๋อร์ !

สิ่งนี้เกินกว่าที่ฟู่เสี่ยวกวนจินตนาการไว้ หลิ่วเยียนเอ๋อร์มีความสามารถสูงถึงเพียงนี้เชียวหรือ ! หากมิใช่เพราะนางกระโดดลงมาช่วย ชีวิตของเขาคงจะหาไม่ไปแล้ว

ถงเหยียนมองไปยังฟู่เสี่ยวกวน แล้วตะโกนว่า  รีบหนีไปสิ !  

นางถูกดาบปักเข้ามาอีกคราหนึ่ง ไป๋จื่อหัวเราะอย่างเยือกเย็น  หึ ๆ ชายหญิงคู่นี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าสมหวังเอง จงไปเจอกันในนรกเถอะ !  

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็อยากจะหนีไป แต่จะให้เขามองนางตกอยู่ในความเป็นความตายโดยมิช่วยได้เยี่ยงไรกัน !

ดังนั้นเขาจึงยกมือขวาขึ้นแล้วเล็งไปที่ไป๋จื่อ…

 ปัง !  

ในขณะที่ดาบของไป๋จื่อเพิ่งจะสัมผัสกับอาภรณ์ตรงทรวงอกของถงเหยียน เเละถงเหยียนเองก็คิดว่าตนต้องตกตายเป็นแน่แท้ แต่แล้วฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ช่วยนางเอาไว้ได้ทันเวลาโดยการยิงไป๋จื่อ

ลูกปืนได้เจาะลงไปยังกลางหน้าผากของไป๋จื่อ เลือดสีแดงสดทะลักพุ่งกระจายอาบใบหน้าของถงเหยียน

นางลืมตามองดูด้วยความตกตะลึง และมองเห็นร่างของไป๋จื่อค่อย ๆ จมดิ่งลงท่ามกลางทะเลสาบ

จากการต่อสู้ที่เหน็ดเหนื่อย นางมองดูฟู่เสี่ยวกวนแล้วยกยิ้มออกมา  เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อช่วยให้ราษฎรที่มีชีวิตยากลำบากเหล่านั้นมีความสุข 

ร่างของนางเองก็ค่อย ๆ จมลงไปเช่นกัน ฟู่เสี่ยวกวนรีบดำน้ำตามลงไปแล้วอุ้มถงเหยียนขึ้นมายังผิวน้ำ

ซูเจวี๋ยจัดการกับศัตรูได้แล้วจึงลอยตัวมายังทะเลสาบแล้วมองหาฟู่เสี่ยวกวนด้วยความกังวล เมื่อเขามองเห็นฟู่เสี่ยวกวนแล้ว จึงพบว่าฟู่เสี่ยวกวนได้อุ้มสตรีนางหนึ่งเอาไว้ในอ้อมแขน

เขาจึงได้ยื่นมือไปจับไว้ ปลายเท้าทั้งสองข้างแตะลงไปที่พื้นผิวน้ำแล้วลอยตัวไปยังฝั่งทันที เขานำตัวทั้งสองคนขึ้นรถม้า จากนั้นก็คลายเส้นลมปราณแขนขวาของฟู่เสี่ยวกวน และกดปิดจุดของถงเหยียนเอาไว้ รถม้าพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืดมิด

……

……

กลางเขาของวัดฟูจื่อมีคนยืนอยู่ 3 คน

พวกเขาคือองค์รัชทายาทของแคว้นอี๋ เยียนเหลียงเจ๋อ เปียนมู่หยู และหลานข่าย

พวกเขามองดูแสงไฟที่ถูกจุดจนลุกโชนอยู่บนแม่น้ำฉินหวาย ใบหน้าของพวกเขามิได้แสดงถึงความยินดี

เปียนหรงเอ๋อเป็นเพียงสตรีธรรมดาเท่านั้น นางมิได้ฝึกวรยุทธ์ แน่นอนว่าจะต้องตกตายในกองเพลิงนั้นเป็นแน่

ส่วนฟู่เสี่ยวกวน ก็คาดว่าจะมิมีชีวิตรอดกลับมาได้แล้วอย่างแน่นอน

นี่คือแผนการของเยียนเหลียงเจ๋อและไป๋จื่อ ถงเหยียนมิได้รับรู้เรื่องนี้ด้วยเลย

สายลมจากภูเขาพัดพาทำให้อาภรณ์ของทั้งสามคนโบกปลิวไสว เยียนเหลียงเจ๋อยืนมองจนกระทั่งไฟนั้นมอดดับลง มองดูที่แม่น้ำฉินหวายบัดนี้มีทหารเข้าไปจำนวนมาก จึงได้หันหลังกลับแล้วทำความคารวะเปียนมู่หยู

 หากว่าข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์ ข้าจะเลือกท่านเปียนเป็นอัครมหาเสนาบดี และจะทำให้ตระกูลเปียน…รุ่งเรืองตลอดไป !  

สีหน้าของเปียนมู่หยูโศกเศร้าเป็นอย่างมากน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง เขาก้มตัวคารวะ  กระหม่อม ขอขอบพระทัยฝ่าบาทที่เมตตา !  

 ไปเถอะ 

 พ่ะย่ะค่ะ… !  

ตอนที่ 493 นองเลือดที่ฉินหวาย

ตอนที่ 493 นองเลือดที่ฉินหวาย

ฟู่เสี่ยวกวนและซูเจวี๋ยเดินขึ้นไปบนหงซิ่วจาว

หงซิ่วจาวในค่ำคืนนี้เงียบสงบเป็นอย่างมาก เพราะเปียนหรงเอ๋อได้จองเอาไว้ทั้งหมดแล้ว

เปียนหรงเอ๋อสวมเสื้อคลุมผ้าแพรที่ถูกทอมาอย่างประณีตสวยงาม บนไหล่คลุมด้วยหางของจิ้งจอกสีแดงเพลิง จนทำให้ความงามของนางมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้น

บนใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ นางยืนอยู่ที่หน้าประตูชั้นสาม รอต้อนรับการมาถึงของฟู่เสี่ยวกวนอย่างมีความสุข

โต๊ะเก้าอี้บนชั้นสามถูกขนย้ายออกไปจนหมด เหลือไว้เพียงตัวเดียวเท่านั้น

ทั้งสามคนนั่งล้อมโต๊ะ มีสาวใช้นางหนึ่งนำสุราและอาหารเข้ามา เปียนหรงเอ๋อนั่งอยู่ด้านล่างของฟู่เสี่ยวกวน เปิดขวดสุราและรินให้กับทุกคน  ข้าได้ยินมาเนิ่นนานแล้วว่ามีสตรี 2 นางของหงซิ่วจาวแห่งนี้ที่ร้องเพลงได้ไพเราะยิ่ง ทั้งยังมากไปด้วยบทกวีของคุณชายฟู่ ข้านั้นอยากฟังมาเนิ่นนานแล้ว วันนี้สามารถเชิญคุณชายฟู่ที่มีธุระมากมายมาได้ ถือเป็นโชคดีของข้า ข้าขอดื่มให้ท่าน 1 จอก 

ฟู่เสี่ยวกวนยกจอกสุราขึ้นมาดม และกล่าวยิ้ม ๆ ว่า  แม่นางเปียนจะเกรงใจกันเกินไปแล้ว ตามจริงแม่นางเปียนคือแขกจากแดนไกล ถึงแม้ข้าจะเป็นคนของหลินเจียง แต่บัดนี้ข้าได้พักอาศัยอยู่จวนที่จินหลิง ถือว่าเป็นเจ้าถิ่น นี่ควรจะเป็นหน้าที่ของเจ้าถิ่นถึงจะถูก แต่ข้ากลับทำให้แม่นางเปียนต้องออกเงินเองเสียแล้ว 

เปียนหรงเอ๋อลอบคิดว่าข้ามอบเงินให้เจ้าถึง 400,000 ตำลึง แต่แลกกลับมาด้วยอาหารของเจ้า 1 มื้อ คนผู้นี้…ตระหนี่ยิ่งนัก !

 คุณชายฟู่คือผู้มีเกียรติ เป็นเกียรติของข้ายิ่งที่สามารถเชิญชวนคุณชายฟู่มาร่วมดื่มด้วยกันได้ มาเจ้าค่ะ เริ่มด้วย 3 จอก 

หลังจากที่สุราสามจอกลงท้องไป ใบหน้าของนางก็ได้ขึ้นสีแดงระเรื่อ เมื่อเสริมกับพื้นหลังหางจิ้งจอกสีแดงเพลิงนางยิ่งดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

นางปรบมือหนึ่งครา หลิ่วเยียนเอ๋อร์ที่แบกฉินหนึ่งตัวและกระบี่หนึ่งเล่มก็ได้ขึ้นมาบนเวที

สายตาของหลิ่วเยียนเอ๋อร์กวาดมองไปยังใบหน้าของคนทั้งสามอย่างช้า ๆ สุดท้ายสายตาของนางก็ได้ตกไปอยู่ที่ใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวน เขาอายุยังมิครบ 18 ปีเลยด้วยซ้ำ ฟู่เสี่ยวกวนย่อมเป็นเขาอย่างแน่นอน !

คนผู้นี้มีท่าทางของนักวรรณกรรมแฝงอยู่อย่างแท้จริง สุภาพเรียบร้อย เครื่องหน้าทั้งห้าที่ได้รูป บนใบหน้าไร้ร่องรอยอื่นใด ยังคงสดใสและสะอาดสะอ้าน

เป็นชายหนุ่มผู้นี้ที่ประพันธ์ผลงานชิ้นเอกอย่างความฝันในหอแดงขึ้นมา เขาคือชายหนุ่มผู้ที่กำลังจะปฏิรูปราชวงศ์หยูครายิ่งใหญ่ เขาทำให้เหล่าราษฎรที่ยากจนได้มองเห็นความหวังของอนาคต

ชายหนุ่มที่นั่งตัวตรงข้างกายของเขาย่อมเป็นศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยแห่งสำนักเต๋า ดูเหมือนว่าที่ผู้สังเกตสำนักเต๋าได้รับฟู่เสี่ยวกวนเป็นศิษย์ก้นกุฏิจะมิใช่เพียงข่าวลือ

นางดึงสายตากลับมา วางฉินลง และคำนับอย่างนุ่มนวล  เยียนเอ๋อร์ขอบรรเลงบทเพลง ‘คิ้วแข็งโค้ง’ ให้แก่ทุกท่านได้รับฟัง 

ต่อจากนั้นมือของนางก็ได้วางทาบลงบนฉิน เสียงฉินดังขึ้นมา ทุกคน ณ ที่นั้นเงียบลงทันพลัน

จากนั้นนางก็ได้ขับร้องออกมา บทเพลงคิ้วแข็งโค้งได้ดังก้องเข้าไปถึงหูของผู้คนที่อยู่บนหงซิ่วจาว

และในเวลาเดียวกัน เรือลำเล็ก 6 ลำก็ได้แล่นเข้ามายามค่ำคืน และได้หยุดอยู่ที่ด้านข้างของหงซิ่วจาว

เหล่าคนนับสิบได้ปรี่ขึ้นมา ในมือถือดาบและกระบี่ฟาดฟันไปบนเรือหงซิ่วจาว กวัดแกว่งดาบและกระบี่ในมือไปมา สาวใช้จำนวนมากมิทันแม้แต่จะได้กรีดร้องออกมา ก็ได้เสียชีวิตไปในทันที

ใบหูของซูเจวี๋ยขยับ แต่สีหน้าของเขายังคงราบเรียบดังปกติ

เขามิได้ขยับแต่อย่างใด เพราะเขากังวลว่าผู้ที่มาจู่โจมจะใช้แผนล่อเสือออกจากถ้ำอีกครา

แต่แล้วเขาก็ได้กลิ่นน้ำมันอ่อน ๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ ทั้งยังปะปนไปกับกลิ่นของสุราเทียนเซียง คิ้วของเขาพลันขมวดนิ่ว ศัตรูต้องการวางเพลิงเยี่ยงนั้นหรือ ?

เช่นนี้ก็ไร้หนทางที่จะนั่งนิ่งได้อีกต่อไปแล้ว

 มีมือสังหาร !  

ซูเจวี๋ยลุกขึ้นยืนตะโกนเสียงดังลั่น จนระงับเสียงร้องของถงเหยียน และเสียงฉินที่นางกำลังบรรเลง

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลงทันพลัน สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นแสงสีแดงปรากฏขึ้นมา ในชั่วพริบตาชั้นหนึ่งของหงซิ่วจาวก็ได้เกิดไฟลุกท่วม

ซูเจวี๋ยคว้าตัวฟู่เสี่ยวกวนในทันทีและโผออกไปด้านนอกเรือและได้ลอยอยู่บนอากาศ…

ในยามที่เขากำลังพาฟู่เสี่ยวกวนทะยานออกมา บนท้องนภาก็ได้มีตาข่ายขนาดใหญ่ลอยลงมา !

มุมทั้งแปดของตาข่ายนี้มีผู้มีฝีมือระดับสูงแปดคนจับเอาไว้อยู่ พวกเขาโผบินขึ้นมาจากเรือทั้งแปดบนน่านน้ำ เพื่อคลุมเหนือหัวของคนทั้งสองเอาไว้

ถงเหยียนเลิกคิ้วขึ้น ผู้ที่มาสังหารฟู่เสี่ยวกวนมิได้มีเพียงศิษย์พี่ไป๋จื่อของนางเยี่ยงนั้นหรือ ลัทธิจันทราได้ใช้กองกำลังลับ !

ซูเจวี๋ยชักกระบี่ไม้ออกมา จิตกระบี่ปรี่ไปเบื้องหน้า จนตัดตาข่ายนั้นขาด

ผู้มีฝีมือลึกลับทั้งแปดก็ได้ปล่อยมือเช่นกัน ตาข่ายขนาดใหญ่ตกลงไป จากนั้นผู้มีฝีมือระดับสูงทั้งแปดก็ได้สะบัดกระบี่ยาวเพื่อสังหารซูเจวี๋ย

ผู้มีฝีมือระดับสูงทั้งแปดที่ทะลวงขั้นหนึ่ง กระบี่ทั้งแปดได้แผ่ไอหนาวเหน็บที่น่าสะพรึงออกมา !

เพียงซูเจวี๋ยชักกระบี่ออกมา ก็ตัดเปิดตาข่ายนี้ออกจนเกิดช่องที่ยาวเหยียด กระบี่ไม้ของเขาปะทะกับกระบี่ทั้งแปด จนเกิดเสียงดังกึกก้อง

มือขวาของฟู่เสี่ยวกวนยื่นเข้าไปในแขนเสื้อ และหยิบปืนกระบอกนั้นออกมา

ทั้งสองคนในขณะนี้ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ แต่ในตอนที่กำลังจะตกลงไปอย่างช้า ๆ เรือที่อยู่ด้านล่างก็แทบจะจมหายไปในกองเพลิง

ทันทีที่กระบี่ของซูเจวี๋ยโชติช่วง พละกำลังของปรมาจารย์ก็ได้ระเบิดออกมาในชั่วพริบตา คนชุดดำทั้งแปดคาดมิถึงว่าจะมี 2 คนที่ถูกตัดขาดเป็นสองท่อนในยามที่อยู่ใต้กระบี่ของเขา !

ส่วน 6 คนที่เหลือมีอาการบาดเจ็บสาหัส

แต่พวกเขายังคงมิยอมแพ้ พวกเขาโจมตีทางอากาศอีกครา

ในตอนที่ซูเจวี๋ยและฟู่เสี่ยวกวนกำลังจะตกลงไปในน้ำ ในยามนั้นเอง ก็ได้มีคนผู้หนึ่งโผล่ขึ้นมาจากในน้ำ เชือกในมือของคนผู้นั้นทะยานออกมา และพันเข้าที่ขาของฟู่เสี่ยวกวนอย่างพอดิบพอดี

เขาดึงเชือกจากในน้ำ ฟู่เสี่ยวกวนจึงถูกดึงลงไปในน้ำทันที ซูเจวี๋ยพลิกร่างกลับมา กระบี่แทงลงไปในน้ำ แต่ในน้ำกลับมีกระบี่ 8 เล่มโผล่ขึ้นมาอีกครา จนกระบี่ของเขาถูกขวางเอาไว้

ไป๋จื่อดำลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว ฟู่เสี่ยวกวนถูกนางลากลงไปใต้น้ำในทันที

ให้ตายเถอะ !

ใต้น้ำมืดราวกับสีของน้ำหมึก มองอะไรมิเห็นทั้งสิ้น

ฟู่เสี่ยวกวนฝ่าความตายยกใหญ่ แต่ก็ได้สงบลงในชั่วพริบตา

เขาได้ยินเสียงน้ำจากทางด้านซ้าย ยกปืนในมือขึ้นยิง ปืนลูกนั้นได้เฉียดแขนของไป๋จื่อไป ไป๋จื่อตื่นตระหนกขึ้นมาทันพลัน !

นางดึงเชือกในมือ ฟู่เสี่ยวกวนถูกดึงจนเสียหลัก แต่ยังคงยิงไปยังอีกด้านของเชือก

ราวกับไป๋จื่อทราบว่าในมือของเขามีศาสตราเทพที่คาดเดามิได้อยู่ ในชั่วพริบตานั้นนางจึงถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว จึงสามารถหลบปืนที่มองมิเห็นนี้ไปได้

นางพลิกตัวไปด้านบน แตะไปบนแขนของฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกเพียงว่าแขนด้านขวาของเขาได้ชาไปแล้ว ปืนในมือจึงตกลงไปใต้น้ำ

ไป๋จื่อลอบหัวเราะ อุบายของเจ้าหน้าขาวนี่หมดแล้ว ตอนนี้ เขาควรไปตายได้แล้ว

ไป๋จื่อหยิบมีดสั้นออกมา ในตอนที่กำลังจะแทงมีดสั้นเข้าที่อกของฟู่เสี่ยวกวน แต่แล้วก็ต้องเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบนในทันใด มีเสียงน้ำดังขึ้นที่เหนือหัว

ถงเหยียนกระโดดลงไปในน้ำ ว่ายลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็วราวกับปลา ในขณะที่ไป๋จื่อดึงมีดสั้นออกมา นางก็ได้แทงกระบี่ในมือออกไป

ไป๋จื่อคิ้วขมวดนิ่ว เป็นไปได้หรือที่คนทั้งแปดจะมิสามารถขวางซูเจวี๋ยเอาไว้ได้ถึง 10 อึดใจ ?

นางต้องการอีกเพียงอึดใจเดียวเท่านั้นก็จะสามารถสังหารฟู่เสี่ยวกวนได้สำเร็จแล้ว นี่มันกลุ่มคนโง่เง่าอย่างแท้จริง !

นางกวัดแกว่งมีดสั้นใส่กระบี่ที่บินมาแต่แล้วก็ต้องตกตะลึง มิใช่ซูเจวี๋ย แล้วจะยังมีผู้ใดมาช่วยฟู่เสี่ยวกวนได้อีกกัน ?

ถงเหยียนว่ายลงไปถึงใต้น้ำ ในชั่วพริบตาสตรีทั้งสองก็ได้ปะทะกันท่ามกลางความมืดที่มองมิเห็น ไป๋จื่ออาศัยการลงมือนี้ถึงได้ทราบว่าคนที่มาช่วยฟู่เสี่ยวกวนคาดมิถึงว่าจะเป็นถงเหยียน !

นางแพศยา ได้หลงรักฟู่เสี่ยวกวนเข้าแล้วอย่างแท้จริง เจ้าทำลายเรื่องที่ดีงามของลัทธิ และยังเป็นกบฏต่อลัทธิจันทราอีกด้วย ที่ใดในใต้หล้านี้จะสามารถอภัยให้เจ้าได้กัน ?

คนโง่ !

โง่เง่าอย่างแท้จริง !

ความเดือดดาลของไป๋จื่อพลันพุ่งสูงขึ้น มือเพชฌฆาตเคลื่อนออกไป มีดสั้นแทงเข้าที่ร่างของถงเหยียนจนทิ้งรอยเลือดเอาไว้เป็นทาง

ฟู่เสี่ยวกวนอาศัยช่วงเวลานั้นดึงดาบเล็กที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าออกมา ตัดเชือกนั้นออก และใช้มือข้างซ้ายของเขาคลำหาปืนที่ตกหล่นอยู่ใต้น้ำ

ตอนที่ 492 ฆ่า

ตอนที่ 492 ฆ่า

ตั้งแต่กลับมาจากภูเขาหนานซาน อารมณ์ของถงเหยียนก็มิค่อยมั่นคงเท่าใดนัก

คนผู้นี้จะฆ่าหรือมิฆ่าดี เกิดความลังเลขึ้นมาในใจของนาง

หากว่ามิฆ่า จะตอบแทนบุญคุณที่ลัทธิจันทราเลี้ยงดูตนเองมาได้เยี่ยงไร ?

แต่ถ้าฆ่าเขา จะเป็นการทำลายความหวังของผู้คนมากมายที่ทำงานกันท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บหรือไม่ ?

ในขณะที่ถงเหยียนกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ได้มีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้องของนาง

เป็นสตรีอายุราว 20 ปี รูปร่างหน้าตางดงามเฉกเช่นเดียวกับนาง สตรีผู้นี้ถือผ้าห่อสีดำเดินโยกตัวเข้ามา นางมองดูถงเหยียนแล้วหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยว่า  ศิษย์น้อง ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว ดูท่าทางของเจ้าสิ มิสบายใจอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ถงเหยียนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย นางจ้องไปยังสตรีผู้นี้

 นี่คือหน้าที่ของข้า ไป๋จื่อ เจ้าเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยเหตุอันใดกัน ?  

แม่นางที่นามว่าไป๋จื่อนั้นหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยว่า  ได้ยินมาว่าข้างกายของฟู่เสี่ยวกวนนั้นมีผู้มีฝีมือระดับสูงแห่งสำนักเต๋าอยู่มากมาย ศิษย์น้อง ข้านั้นแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้าเท่านั้นเองมิใช่หรือ ? อีกอย่าง…ท่านหัวหน้าลัทธิได้สั่งการมาว่า ฟู่เสี่ยวกวนจะต้องตาย อีกทั้งต้องตายภายในค่ำคืนนี้เท่านั้น มิเยี่ยงนั้น เกรงว่าสถานการณ์จะมิดีต่อท่านหัวหน้าลัทธิเป็นแน่ 

นางนำห่อผ้าสีดำนั้นโยนลงไปบนเตียงของถงเหยียนแล้วยกยิ้มขึ้น  ศิษย์น้องเป็นคนใจอ่อน หากว่าถูกเจ้าฟู่เสี่ยวกวนนั่นตบตา อาจจะมิกล้าลงมือ…  ใบหน้าของนางเริ่มเก็บรอยยิ้มนั้นลง และความเคร่งขรึมก็ได้เข้ามาแทนที่  หากว่าศิษย์น้องมิกล้าลงมือ เกรงว่าลัทธิจันทราจะต้องเผชิญหน้ากับความพินาศเป็นแน่ !  

นางยืดหลังตรง บนใบหน้านั้นมีรอยยิ้มเผยออกมาอีกคราหนึ่ง  พวกเราล้วนเติบโตมาได้เพราะลัทธิจันทรา ลัทธิจันทราเปรียบเสมือนบ้านของเรา ! ศิษย์น้อง ข้าได้ยินมาว่าวันนี้เจ้าได้ไปที่ภูเขาหนานซานมาด้วยนี่ จงอย่าได้ถูกฟู่เสี่ยวกวนหลอกเชียว เมื่อคราที่ท่านอาจารย์ยังมีชีวิตอยู่ท่านมักกล่าวว่าศิษย์น้องเป็นผู้อ่อนไหวในความรู้สึก ในใจลึก ๆ มีความเมตตายิ่ง ดังนั้นเพื่อให้ภารกิจนี้สิ้นสุดไปได้ด้วยดี ท่านหัวหน้าลัทธิจึงได้ส่งข้ามาช่วยเจ้า 

 หากว่าพวกเราทั้งสองคนร่วมมือกัน เจ้าฟู่เสี่ยวกวนนั่นต่อให้มีปีกก็หนีมิพ้นอย่างแน่นอน 

ถงเหยียนยังคงจ้องมองไปยังไป๋จื่อแล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า  เจ้ามานานแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ก็มิเชิง เดิมทีข้าจะมาฆ่าโจวถงถงเสีย แต่ข้างกายของเขามีเจ้าอ้วนขั้นปรมาจารย์อยู่ด้วย จึงฆ่ามิสะดวกนัก ดังนั้นท่านหัวหน้าลัทธิจึงออกคำสั่งให้ข้ามาช่วยเจ้า ข้าเพิ่งจะเดินทางมาถึงในวันนี้ และได้ยินมาว่าเจ้าได้เดินทางไปยังภูเขาหนานซาน จึงอดที่จะรู้สึกแปลกใจมิได้… 

 ศิษย์น้อง เจ้าไปที่ภูเขาหนานซานเพื่ออันใดกัน ?  

มุมปากของถงเหยียนเผยอขึ้น ยกยิ้มแล้วกล่าวว่า  ข้าไปดูว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นคนเยี่ยงไรกันแน่ ?  

 แล้วมองออกหรือไม่ ?  

 พอจะมองออกบ้างแล้ว 

 ช่วยเล่าให้ศิษย์พี่ฟังสักหน่อยได้หรือไม่ ?  

ถงเหยียนมองออกไปนอกหน้าต่างที่บัดนี้ได้มืดมิดแล้ว  มิเล่าก็มิเป็นไร 

 …ศิษย์น้อง เจ้าจงฟังข้าสักหน่อย ฟู่เสี่ยวกวนผู้นั้นเป็นขุนนางระดับสามแห่งราชวงศ์หยู อีกทั้งเขายังเป็นถึงองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋ แล้วเจ้าเล่า ? เจ้าเป็นเพียงกบฏ ผู้หักหลัง เป็นคนเลว ! ในสายตาของพวกเขา คนเราดูถูกผู้อื่นได้ แต่ที่สำคัญจะต้องมิดูถูกตนเอง 

 ศิษย์พี่รู้ดีว่าเจ้านั้นมีรูปร่างหน้าตาที่งดงามดุจเทพธิดา อีกทั้งมิว่าจะเป็นศิลปะด้านใดเจ้าล้วนเก่งกาจทั้งสิ้น แต่น่าเสียดายที่เจ้าเกิดมาผิดที่ ศิษย์พี่ใหญ่ชื่นชอบเจ้ามิใช่แค่เพียงวันสองวัน ข้าคิดว่าเจ้านั้นเหมาะกับศิษย์พี่ใหญ่มากยิ่งนัก ส่วนเรื่องอื่น…หากคิดมากไปก็ปวดหัวเสียเปล่า ๆ  

ดวงตาของถงเหยียนบ่งบอกถึงความสับสน หากจะกล่าวว่านางรักฟู่เสี่ยวกวนเข้าให้แล้วก็คงมิใช่ เพียงแค่นางรู้สึกว่าคนผู้นี้ช่างน่าเสียดายยิ่ง เขามิใช่คนที่เลวร้ายน่ารังเกียจ อีกทั้งยังเป็นผู้สร้างความสุขให้แก่ราษฎรตั้งมากมาย

หากว่าขุนนางเช่นนี้ตกตายไป ราชวงศ์หยูหรือต่อให้ลัทธิจันทราทำลายล้างราชวงศ์หยูแล้วก่อตั้งราชวงศ์เฉินได้สำเร็จ แต่ขุนนางที่เหลือเหล่านั้นจะเป็นห่วงกังวลราษฎรเฉกเช่นฟู่เสี่ยวกวนเยี่ยงนั้นหรือ ?

แต่ที่ศิษย์พี่กล่าวมาเมื่อครู่ก็มิผิด ตนนั้นเติบโตมาได้เพราะลัทธิจันทราและนางควรจะตอบแทนบุญคุณนี้ หากว่าฟู่เสี่ยวกวนมิตาย เขาจะไปทำลายแผนการของท่านหัวหน้าลัทธิ และผู้คนในลัทธิจันทราคงจะมิมีผู้ใดให้อภัยนางเป็นแน่

งานที่ได้รับมอบหมายมาครานี้ช่างลำบากใจเสียจริง หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้สู้นางบอกปัดไปตั้งแต่แรกเสียจะดีกว่า หากนางมิเห็นตั้งแต่แรกก็คงจะมิลังเลเฉกเช่นบัดนี้

……

……

ดวงดาราในเมืองจินหลิงยามค่ำคืนช่างสว่างไสวยิ่ง แต่ที่ทางเดินฉีซานนั้นกลับเต็มไปด้วยหิมะ

ผู้คนกว่าร้อยชีวิตของหอเทียนจีกำลังขี่ม้าอยู่ท่ามกลางหิมะที่ตกหนักอยู่บริเวณทางเดินฉีซาน

ที่เมืองเปียนเฉิง พวกเขาได้พบกับการโจมตีคราที่หนึ่ง เป็นเหล่าคนชุดดำที่มีฝีมือระดับสูง หอเทียนจีสูญเสียกำลังคนไปกว่าห้าสิบคน ท้ายที่สุดแล้วก็ได้รับความช่วยเหลือจากชายอ้วนจึงทำให้ศัตรูถอยหนีไป

หัวหน้าสำนักโจวถงถงและชายอ้วนนั้นได้นั่งสนทนากันเป็นเวลาครึ่งก้านธูปเห็นจะได้ จากนั้นพวกเขาก็ได้พากันเดินทางต่อเพื่อที่จะข้ามผ่านทางเดินฉีซานให้ได้ในคืนนี้

ชายอ้วนผู้นั้นได้เข้าร่วมขบวนด้วย ทำให้ผู้มีความสามารถทั้งหลายในหอเทียนจีอุ่นใจขึ้นมามากกว่าเดิม

เจ้าอ้วนนี่เป็นถึงขั้นปรมาจารย์ !

อาวุธลับของเจ้าอ้วนนี่คือวงล้อพระจันทร์ !

จู๋ซีช่างศักดิ์สิทธิ์แห่งราชวงศ์หยูได้สร้างศาสตราเทพขึ้นมาทั้งสิ้น 7 ชิ้น และวงล้อพระจันทร์ก็เป็นหนึ่งในเจ็ดนี้ มันมีชื่อเรียกว่าวงล้อหยินหยาง

เกาเสี่ยนถูกโจวถงถงจัดการเสียจนไร้สิ้นกำลังต่อสู้และถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ขบวนเคลื่อนผ่านไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงเกือกม้าเท่านั้นที่ทำลายความเงียบงันของป่าเเห่งนี้

ในขณะที่พวกเขากำลังจะข้ามผ่านหุบเขา

ป่าทั้งสองข้างก็ได้ปรากฏลูกธนูลอยออกมากะทันหัน !

 ศัตรูลอบโจมตี !  

 ป้องกันทั้งสองข้างเอาไว้ให้ดี แล้วบุกออกไป !  

เสียงกระทบกันไปมาของโลหะดังขึ้น มีคนจากหอเทียนจีสิบคนถูกยิงตกลงมาจากหลังม้า ที่เหลืออีกเก้าสิบกว่าคนนั้นพยายามกวัดแกว่งดาบเพื่อปกป้องตนจากฝนลูกธนูที่กระหน่ำยิงเข้ามา พวกเขาหนีออกมาจากบริเวณที่ถูกโจมตีได้ราว 100 จั้ง แต่อยู่ ๆ ก็ต้องดึงบังเหียนเพื่อให้ม้าหยุด

ม้าศึกหยุดลงตามแรงดึงแล้วส่งเสียงร้องออกมา

ด้านหน้าของพวกเขามีดวงไฟนับร้อยจุดสว่างวาบขึ้น !

มีเหล่าคนชุดดำนับร้อยยืนถือกระบี่อยู่เบื้องหน้า ด้านหน้าสุดเป็นผู้อาวุโส เขาสวมใส่หมวกใบใหญ่และในปากคาบยาสูบเอาไว้

ยาสูบนั้นยังคงถูกจุดอยู่ ไฟสีแดงวาบขึ้นตามจังหวะที่เขาสูบเข้าไป

โจวถงถงหรี่ตาลงมอง ดวงตาอันแหลมคมคู่นั้นจับจ้องไปที่ผู้อาวุโส  ไป๋หลี่หง !  

ผู้อาวุโสผู้นั้นคายบุหรี่ออกมาแล้วพ่นควันลอยโขมง  โจวถงถง !  

ฟู่ต้ากวนที่อยู่ด้านหลังโจวถงถง ได้บังคับม้าให้เดินหน้าไปสองก้าวแล้วจ้องมองไปยังไป๋หลี่หง ใบหน้าอ้วนท้วนนั้นได้เผยรอยยิ้มออกมา

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของไป๋หลี่หงหดลงเล็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างหรี่มอง  อู่ต้าหลาง !  

 ทุกคนล้วนเป็นปรมาจารย์ สู้กันไปมาก็เหนื่อยเสียเปล่า ๆ เจ้าหลบไปดีหรือไม่ เมื่อถึงเมืองกวนหยุนแล้ว ข้าจะเลี้ยงสุราแก่เจ้า ?  

ไป๋หลี่หงส์ส่ายหน้าช้า ๆ  ข้านั้นอยากดื่มสุรากับเจ้าอย่างแท้จริง แต่ว่าครานี้คงมิได้ 

 ถ้าข้ายกเกาเสี่ยนให้เจ้าเล่า ?  

 ก็มิได้เช่นกัน เนื่องจากพวกเจ้าจะต้องตาย !  

ฟู่ต้ากวนหัวเราะออกมา  เยี่ยงนั้นก็คงจะเจรจาอันใดมิได้แล้วน่ะสิ ?  

 กำลังพลของข้ามากกว่าเจ้า หากข้าจะจัดการเจ้ากับโจวถงถงและพวกที่เหลือ คาดว่าน่าจะสำเร็จได้โดยง่าย ยังมีสิ่งใดต้องเจรจากันอีก ?  

 เสี่ยวไป๋ เจ้ามิคิดหรือว่าเหตุใดข้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้ ?  

ไป๋หลี่หงชะงักลงทันใด เขามองไปรอบ ๆ แล้วกล่าวว่า  ศิษย์แห่งสำนักเต๋านั้น มี 3 คนอยู่ข้างกายฟู่เสี่ยวกวน 4 คนได้รับบาดเจ็บอยู่ อีก 1 คนอยู่ที่สำนัก หรือท่านผู้สังเกตสำนักจะออกมารับมือเองเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 จัดการกับเจ้ามิจำเป็นต้องถึงมือท่านผู้สังเกตสำนักหรอก !   ฟู่ต้ากวนหัวเราะหึ ๆ แล้วนำปืนกระบอกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

 ฆ่า… !  

ตอนที่ 491 หุ้นซีซานขอต้อนรับพวกเจ้า

รัชสมัยเซวี่ยนลี่ปีที่ 9 เดือนสิบสอง วันที่ยี่สิบห้า

จินหลิงเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน สุริยาในฤดูหนาวสาดแสงทอประกาย

ฟู่เสี่ยวกวนทำตัวสบาย ๆ อยู่ในจวน เขาได้เผาถ่านและกำลังอ่านแบบร่าง ‘บัญญัติจรรยาบรรณการค้า’ ที่หลี่ฉายส่งมาให้ พร้อมกับครุ่นคิดเป็นครั้งครา และเติมแต่งเข้าไปเป็นบางจุด

โดยรวมแล้ว เขาค่อนข้างพอใจกับแบบร่างนี้ แน่นอนว่ามิสามารถเอามาตรฐานของชาติก่อนมาเปรียบเทียบได้ วิถีชีวิตมิเหมือนกัน ดังนั้นต้องจัดการอย่างยืดหยุ่น

ในตอนที่เขากำลังอ่านสิ่งนี้อยู่ หลี่เจิ้งก็ได้วิ่งตึงตังเข้ามา โน้มคำนับและกล่าวว่า  เรียนคุณชาย สามพี่น้องตระกูลหลี่มาเยี่ยมเยียนขอรับ 

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ทั้งสามคนมาได้จังหวะพอดิบพอดี  พาพวกเขาไปที่หลีเฉินซวน ประเดี๋ยวข้าจะตามไป 

หลี่เจิ้งวิ่งออกไป หยูเวิ่นหวินวางชุดเด็กเล็กที่กำลังเย็บในมือลง และบิดเอวอย่างเกียจคร้าน  เจ้าจะหว่านแหเอาทั้งตระกูลหลี่จริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะน้อย ๆ  แล้วยังมีวิธีอื่นอยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ? ในมือของข้าขาดคนที่มีความสามารถ ข้าขอกล่าวกับเจ้าอย่างมิปิดบัง หากฝ่าบาทมิใช่พ่อตาของข้า เกรงว่าข้าจะนำทั้งสามสิบกว่าคนของกรมการค้าไปไว้ที่อุตสาหกรรมซีซานเสียให้หมด พวกเขาต่างก็เป็นบุคคลที่มีความสามารถทั้งสิ้น 

หยูเวิ่นหวินถลึงตาใส่ฟู่เสี่ยวกวน  เจ้ามิกลัวพ่อตาของเจ้าจะเด็ดหัวเลยสินะ… ข้าจะไปตุ๋นซุปหูฉลามให้เจ้าสักถ้วย ของสิ่งนี้น้องสาวของเจ้าอู๋หลิงเอ๋อร์เป็นผู้ส่งมา ท่านหมอบอกว่านี่เป็นของดี น่าเสียดายที่ราชวงศ์หยูมิได้อยู่ติดทะเล… ทะเลหน้าตาเป็นเยี่ยงไรหรือ ?  

 เจ้าลองคิดว่าทะเลสาบซวนอู่ที่อยู่ด้านหลังเรือนของเรานั้นใหญ่โดยไร้ที่เปรียบ ทะเลก็มีลักษณะเป็นเยี่ยงนั้นแหละ 

 ไอหยา…  เห็นได้ชัดว่าหยูเวิ่นหวินเพียงแค่เอ่ยปากถาม นางมิเคยเห็นทะเลมาก่อน แทบจะทุกคนในราชวงศ์หยูที่มิเคยเห็นทะเลมาก่อน มีเพียงฟู่เสี่ยวกวนผู้เดียวเท่านั้นที่รู้ว่าทะเลสำคัญถึงเพียงใด

เมื่อหยูเวิ่นหวินเอ่ยถึงทะเล ฟู่เสี่ยวกวนจึงนึกถึงท่าเรือและอู่ต่อเรือที่เขตเหยา ท่าเรือนั้นสร้างได้ง่ายดายยิ่ง แต่อู่ต่อเรือ…บัดนี้ก็ยังมิมีแม้แต่เค้าโครง

ใช่แล้ว ! ราชวงศ์อู๋อยู่ใกล้กับทะเล คิดว่าต้องมีช่างต่อเรือเป็นแน่ เรื่องนี้ต้องขอความช่วยเหลือจากอู๋หลิงเอ๋อร์ เพื่อให้รับช่างมาจำนวนหนึ่ง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เขาจึงหยิบดินสอและเขียนจดหมายส่งไปให้แก่อู๋หลิงเอ๋อร์ทันที นอกจากคำทักทายแล้ว เขาก็ได้กล่าวว่าพี่ชายต้องการช่างต่อเรืออย่างน้อย 100 คน หวังว่าน้องสาวจะสามารถช่วยหาให้กันได้

เขาเก็บจดหมายฉบับนั้นลง พรุ่งนี้เมื่อไปยังราชสำนัก ค่อยหาโอกาสเอาให้ขันทีเจี่ย เขาต้องมีวิธีเอาจดหมายนี้ส่งไปให้กับโจวถงถงได้เป็นแน่ ส่วนโจวถงถงจะส่งไปให้ถึงอู๋หลิงเอ๋อร์เยี่ยงไรนั้น… เรื่องนี้คงจะต้องให้โจวถงถงคิดเสียจนปวดหัวแล้วล่ะ

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนมาถึงหลีเฉินซวน สามพี่น้องตระกูลหลี่ได้ยืนขึ้นอย่างพร้อมเพรียงและกำลังจะคำนับ แต่กลับถูกฟู่เสี่ยวกวนขัดเอาไว้

 ยังคงขอเอ่ยประโยคนั้นเหมือนเดิม มิต้องมีพิธีรีตองให้มากความ พวกเจ้าสามารถมาหาข้าถึงที่นี่ได้ ข้าก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากแล้ว นั่งเถิด ๆ เพียงมาฟังข้าอธิบายสถานการณ์หุ้นซีซานในปัจจุบันให้ถี่ถ้วนรวมไปถึงแผนการสำหรับอนาคตของข้า 

สามพี่น้องต่างก็มองหน้ากัน ถึงแม้จะได้ยินบิดาหลี่จินโต้วและน้องชายหลี่ฉายของพวกเขาเอ่ยถึงเรื่องความเป็นกันเองกับคุณชายฟู่หลายคราแล้วก็ตาม แต่เป็นกันเองจนถึงขั้นมิต้องคำนับ นั่นถือว่าอยู่นอกเหนือความคาดหมายของพวกเขามากนัก

ทั้งสี่คนนั่งลง ฟู่เสี่ยวกวนต้มชา

 หุ้นซีซานในปัจจุบันนี้ได้เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมจำนวนมาก อย่างเช่น โรงงานปูนซีเมนต์ โรงงานน้ำหอมและสบู่ โรงกลั่นสุรา โรงงานกระดาษ จนไปถึงการโรงงานผลิตเสื้อผ้า ทั้งยังมีของอย่างแป้งน้ำอีกด้วย นี่คือสินค้าที่หุ้นซีซานขายอยู่ในท้องตลาด ทั้งยังมีส่วนที่ยังมิได้ขายออกสู่ท้องตลาด อย่างเช่น ปืนคาบศิลารวมไปถึงเกราะและอื่น ๆ ที่กองกำลังดาบเทวะใช้กัน 

 แผงขายของหลักของหุ้นซีซานในตอนนี้มี 4 แห่ง แห่งที่หนึ่งคือหลินเจียงซีซานรวมไปถึงเขตเหยา สองสถานที่นี้อยู่ค่อนข้างใกล้กัน อีกที่คืออำเภอผิงหลิง อีกที่คืออำเภอชวูอี้ ทั้งยังมีภูเขาหนานซานที่อยู่ด้านนอกเมืองจินหลิงอีกด้วย 

 โรงงานของหลินเจียงซีซานและเขตเหยาได้สร้างผลกำไรเป็นปกติ โดยผลผลิตทั้งหมดจากเขตเหยาส่วนใหญ่จะส่งไปยังราชวงศ์อู๋ สินค้าของพวกเราค้าขายดีเป็นอย่างมากในราชวงศ์อู๋ ส่วนผลผลิตจากหลินเจียงซีซาน ส่วนหนึ่งส่งให้กับราชวงศ์ และอีกส่วนหนึ่งแทบจะขายในเมืองจินหลิงทั้งสิ้น กล่าวได้ว่า… กล่าวได้ว่าสินค้าของพวกเราในตอนนี้มิเพียงต่อความต้องการของตลาด 

 ในต้นปีหน้า ฝ่าบาทจะทรงเพิ่มมณฑลนำร่องอีก 10 แห่ง ดังนั้นข้าถึงได้สร้างธนาคารซื่อทงขึ้นมา และรวบรวมเงินได้ 8,000,000 ตำลึงด้วยวิธีการระดมทุน เงินจำนวน 8,000,000 ตำลึงนี้จะถูกแจกจ่ายไปยัง 13 มณฑลนำร่องพร้อมกันในต้นปีหน้า ขณะนี้ 3 แห่งนั้น ได้ถูกกำหนดให้เป็นสถานที่ทดลองแล้ว แต่ยังมิได้ใช้หุ้นซีซาน 

 ที่เชิญพวกเจ้ามาจวนฟู่ ก็เพราะหุ้นซีซานในยามนี้กำลังอยู่ในช่วงเริ่มต้นของการขยายตัว ข้าต้องการบุคคลมีความสามารถ และพวกเจ้าเองก็ต้องการเวทีการค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้านี้ 

ฟู่เสี่ยวกวนรินน้ำชาให้กับคนทั้งสาม น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย และมิได้มอบสิทธิ์ในการเลือกหนทางให้แก่สามพี่น้องเลย เขากล่าวไปตรง ๆ ว่า  ด้วยความสามารถของพวกเจ้า รวมเข้ากับเวทีการค้าของข้า จึงจะสามารถส่งเสริมและเอื้อประโยชน์ซึ่งกันและกันได้ เชื่อข้าเถอะ พวกเจ้าจะสามารถแสดงความมุ่งมาดได้ในหุ้นซีซาน และสร้างชื่อเสียงให้โด่งดังได้ในที่สุด !  

หลังจากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้สนทนากับพวกเขาถึงแผนในอนาคตของตนเองโดยละเอียด ประกอบด้วยต้องจัดการโรงงานเยี่ยงไรจึงจะมีประสิทธิภาพ วิธีการนำวัตถุดิบมารวมกัน สินค้าจะนำไปขายออกสู่ท้องตลาดอย่างรวดเร็วได้เยี่ยงไร รวมไปถึงการเลือกและการตกแต่งหน้าร้านอย่างพิถีพิถันอื่น ๆ และอื่น ๆ อีกมากมาย

พอได้เอ่ยแล้วก็มิสามารถหยุดได้ ดังนั้นสามพี่น้องตระกูลหลี่จึงได้ทานมื้อกลางวันที่จวนฟู่ หลังจากทานเสร็จฟู่เสี่ยวกวนก็ได้กล่าวต่อไปอีก ราวกับว่าเขาต้องการนำทุกอย่างที่สร้างขึ้นในหัวมาอย่างยาวนานถ่ายทอดให้กับพวกเขา และสามพี่น้องตระกูลหลี่ที่ได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกตื่นตะลึงมากยิ่งขึ้น

นี่มันเวทีการค้าที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าคุณชายฟู่ต้องการสร้างอาณาจักรแห่งการค้าขึ้นมาต่างหากเล่า !

และตนเองก็กำลังจะกลายเป็นผู้ก่อตั้ง ผู้บุกเบิกของอาณาจักรการค้าที่ใหญ่โตแห่งนี้ จนถึงขั้นเป็นผู้คุมหางเสือเหมือนกับที่คุณชายฟู่ได้กล่าวเอาไว้ ช่างเป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยมยิ่ง !

มองดูพ่อค้าในใต้หล้านี้ ยังมีผู้ใดที่มีทัศนวิสัยกว้างไกลกว่าคุณชายฟู่อยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ? ยังมีแผนการของผู้ใดที่ละเอียดเทียบเท่ากับคุณชายฟู่ได้อีกกัน ?

นึกไปถึงตนเองในอดีตที่อิ่มเอมใจกับการเป็นหลงจู๊ใหญ่ผู้หนึ่ง หลังจากที่ได้ฟังแผนการของคุณชายฟู่ถึงได้ทราบว่าตนเองนั้นยังมิได้แม้แต่เศษเสี้ยวของเขา

 พวกเจ้าจงจำเอาไว้ให้ดี พวกเราคือพ่อค้า พ่อค้าย่อมมองหาผลกำไรเป็นหลัก แต่ในที่นี้ข้าต้องเน้นบางประเด็นขึ้นมาเป็นพิเศษ ลำดับแรกคือคุณภาพของสินค้า มิว่าจะสินค้าชนิดใดก็ตามที่ซีซานผลิตออกมา คุณภาพต้องสูงกว่าสินค้าชนิดเดียวกันในท้องตลาด !  

 ต่อมาคือการบริการ พนักงานขายของพวกเราจำต้องมีคุณสมบัติที่สูงเป็นอย่างมาก ต้องดูแลแขกด้วยความอบอุ่นดั่งฤดูใบไม้ผลิ ต้องสะท้อนข้อเสนอแนะของลูกค้าได้ เพื่อสร้างกระบวนการที่มาตรฐาน จะต้องมีบุคคลที่คอยจัดการข้อคิดเห็นรวมถึงการร้องทุกข์ของลูกค้าโดยเฉพาะ มีเพียงแบบนี้เท่านั้น พวกเราจึงจะสามารถเข้าใจได้ว่าความต้องการของตลาดกลางนั้นเป็นแบบใด 

 ลำดับที่สามคือกระบวนการของโรงงานจะต้องสร้างมาตรฐานชุดหนึ่งขึ้นมา เมื่อมีมาตรฐานจึงจะสามารถเพิ่มกำลังการผลิตให้สูงขึ้นได้ จึงจะสามารถรับประกันคุณภาพของสินค้าให้ดียิ่งขึ้นได้… 

ความคิดที่สดใหม่นี้ได้โจมตีเส้นประสาทของสามพี่น้องตระกูลหลี่เข้าอย่างจัง สามพี่น้องตระกูลหลี่ถึงขั้นหยิบกระดาษกับพู่กันขึ้นมา และเริ่มจดบันทึกประเด็นหลักที่คุณชายฟู่กล่าวมาโดยละเอียด

พวกเขาคือพ่อค้า เพียงแค่ได้ฟังพวกเขาก็เข้าใจคำเอ่ยของคุณชายฟู่ทั้งหมดแล้ว นี่คือคำแนะนำชั้นเลิศของการดำเนินการค้าในอนาคต

เมื่อถึงเวลายามเซิน ฟู่เสี่ยวกวนถึงนึกขึ้นได้ว่าคืนนี้มีงานเลี้ยงที่หงซิ่วจาว ถึงได้หยุดลง และได้กล่าวกับทั้งสามว่า  หุ้นซีซานขอต้อนรับพวกเจ้า ข้า ฟู่เสี่ยวกวน ยินดีต้อนรับกับการเข้าร่วมของพวกเจ้า !  

สามพี่น้องจึงรีบลุกขึ้นและคำนับ  คุณชายโปรดวางใจ พวกข้าจะมิทำให้คุณชายต้องผิดหวังอย่างแน่นอน !  

 ตอนนี้มีอยู่หนึ่งเรื่องที่จะมอบให้พวกเจ้าไปจัดการ 

 เชิญคุณชายกล่าวมาเถิด 

 เขตสลัมของเมืองจินหลิง พวกเจ้าจงไปซื้อโฉนดที่ดินตรงนั้นมาให้หมด เงินเบิกจากธนาคารเป่าหลง พวกเจ้ามิจำเป็นต้องออกหน้าด้วยตนเอง มิต้องทำให้เกินควร ให้ราคาขายที่เหมาะสม 

ซื้อที่ตรงนั้นเพื่ออันใดกัน ?

สามพี่น้องมองหน้ากันอย่างมิเข้าใจเท่าใดนัก

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยและมิได้อธิบายอันใดต่ออีก…

ตอนที่ 490 เขาผู้นี้ฆ่าหรือมิฆ่าดี

สนามล่าสัตว์หลวงและเรือนหลวง ได้ถูกฟู่เสี่ยวกวนปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเสียจนมิเหลือเค้าโครงเดิม

ทหารที่ลาดตระเวนอยู่ที่ด่านหนานซานจำนวน 1,000 นาย หลังจากได้รับพระราชโองการจากฝ่าบาทว่ามิต้องกักกันผู้เข้าออกเรือนหนานซานอีกต่อไป เนื่องจากฝ่าบาทจะมิทรงเดินทางมาล่าสัตว์ที่นี่อีก และเนื่องจากต่อแต่นี้จะมีผู้คนเข้าออกจำนวนมาก ดังนั้นพวกเขาจึงหมดหน้าที่ไปทันใด

ผู้นำของกองทหารม้าหยางซีได้พักผ่อนกับเขาเสียที อากาศหนาวเหน็บเยี่ยงนี้ หากได้ผิงไฟอยู่ในค่ายและต้มสุราดื่มกันกับเหล่าทหารคงจะดีมิน้อย

รถม้าคันหนึ่งวิ่งตรงมาที่ภูเขาหนานซาน และได้จอดอยู่ที่เชิงเขา

มีสตรี 2 นางเดินลงมาจากรถม้า พวกนางคือถงเหยียนและเสวี่ยเฟยเฟย

นางยืนอยู่ตรงบริเวณเชิงเขา ถงเหยียนแหงนหน้ามองขึ้นไป ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายเยี่ยงนี้ แต่ผู้คนมากมายกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันอย่างขะมักเขม้น

ยังมองมิเห็นอาคารที่ก่อสร้าง แต่ที่เชิงเขามีกระโจมใหญ่ตั้งอยู่ บัดนี้เป็นยามอู่พอดี จึงได้กลิ่นอาหารหอมอบอวลลอยมากับสายลม

 ผู้คนเหล่านี้…พักอาศัยที่กระโจมเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 คาดว่าจะเป็นเยี่ยงนั้น เนื่องจากที่นี่เพิ่งเริ่มก่อสร้าง ยังมิทันได้สร้างที่พักอาศัย 

 …พี่สาว ท่านว่าอากาศหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ เดิมทีพวกเขาควรจะเข้าไปนั่งผิงไฟอยู่ในเรือน แต่ฟู่เสี่ยวกวนบังคับพวกเขาให้มาทำเรื่องเหล่านี้หรือไม่ ?  

เสวี่ยเฟยเฟยนิ่งเงียบไปชั่วครู่  ข้าก็มิทราบเช่นกัน พวกเราไปถามพวกเขาดูเป็นเยี่ยงไร ?  

ทั้งสองเดินไปยังสถานที่ก่อสร้าง ที่นี่ได้ถูกปรับหน้าดินเรียบร้อยแล้ว พื้นดินที่อัดแน่นมิได้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ผู้คนจำนวนมากกำลังนำโม่หินไปอัดให้ดินแน่น

หลู่จาวตี้เป็นเพียงเด็กผู้หญิงอายุ 6 ปีเท่านั้น นางมิสามารถทำงานหนักได้ แท้ที่จริงงานเหล่านี้นางมิอาจทำได้เลย นางกำลังปั้นตุ๊กตาหิมะอยู่ที่ด้านนอกสถานที่ก่อสร้างที่อยู่ห่างออกไปมิไกลเท่าใดนัก

ถงเหยียนและเสวี่ยเฟยเฟยเดินเข้าไปหานาง หลู่จาวตี้มองไปทางพวกนาง ไอหยา… มีนางฟ้าเดินมาถึง 2 นาง !

ถงเหยียนก้มตัวลงนั่งยอง ๆ ข้างหลู่จาวตี้ และได้ปั้นก้อนหิมะขึ้นมาก้อนหนึ่งก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยถามว่า  น้องสาว เจ้ามีนามว่าเยี่ยงไร ?  

 ข้าชื่อว่าหลู่จาวตี้ 

 น้องสาว เจ้าอายุเท่าใดแล้ว ?  

 ปีหน้าก็ครบ 7 ปีแล้ว 

 น้องสาว ตุ๊กตาหิมะนี้เหตุใดจึงมีดวงตาเพียงข้างเดียวเล่า ?  

หลู่จาวตี้ครุ่นคิดแล้วตอบว่า  ข้ามิรู้ว่าจะฝังอันใดลงไปจึงจะเหมือนกับดวงตาของคุณชาย 

 คุณชาย ? คุณชายคือผู้ใดกัน ?  

หลู่จาวตี้หันศีรษะไปเหล่มองถงเหยียน  เจ้ามิรู้จักคุณชายเยี่ยงนั้นหรือ คุณชายก็คือผู้ที่สวรรค์ส่งลงมาเพื่อช่วยเหลือพวกเรา คุณชายเป็นเหมือนพระโพธิสัตว์ 

ถงเหยียนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน  เขามีนามว่าเยี่ยงไร ?  

 แน่นอนว่าคือฟู่เสี่ยวกวน พวกเราเรียกเขาว่า… คุณชายมีดวงตาที่เป็นประกาย ส่องสว่างยิ่งกว่าดวงดาราบนท้องนภาเสียอีก ดังนั้นตุ๊กตาหิมะนี้ข้าจึงมิรู้ว่าจะใช้สิ่งใดทำแทนดวงตาของเขาดี 

ถงเหยียนชะงักลงทันพลัน นางยื่นมือออกไปปัดหิมะที่อยู่บนร่างกายของหลู่จาวตี้แล้วกล่าวว่า  อากาศหนาวเหน็บถึงเพียงนี้… เจ้าควรจะเข้าไปผิงไฟอุ่น ๆ และอ่านหนังสือ 

หลู่จาวตี้เอนศีรษะมองดูแม่นางผู้งดงามผู้นี้ นางยังคงใช้น้ำเสียงที่สดใสกล่าวกับถงเหยียนว่า  คุณชายกล่าวว่า ปีหน้า ในปีหน้าพวกเราทุกคนจะได้อาศัยในบ้านที่อบอุ่น และจะสร้างสำนักศึกษาหนานซานขึ้นมาอีกด้วย คุณชายกล่าวว่าเด็กเยี่ยงข้าก็จะได้เข้าศึกษาที่สำนักศึกษาหนานซานด้วย 

หลู่จาวตี้กล่าวอย่างจริงจัง สีหน้าของนางเชื่อมั่นในตัวฟู่เสี่ยวกวนอย่างแท้จริง ดวงตาของนางปรากฏภาพของบ้านที่อบอุ่นและสำนักศึกษาขึ้นมา

 เจ้ามิกลัวว่าคุณชายจะโกหกพวกเจ้าเยี่ยงนั้นหรือ ?  

หลู่จาวตี้ขมวดคิ้วขึ้นมาทันใด  พี่สาวท่านมิงดงามเท่าฮูหยินทั้งหลาย อีกทั้งยังกล่าววาจามิน่าฟังเท่าพวกนางด้วย คุณชายมิเคยโกหกผู้ใด วาจาที่คุณชายกล่าวออกมาทุกคำล้วนเป็นความจริง ! เจ้าจะไปรู้อันใดกัน !  

เมื่อกล่าวจบ หลู่จาวตี้ก็หันหลังแล้วเดินจากไป นางรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก เนื่องจากมีคนที่กล้าสงสัยในตัวของคุณชาย ในมุมมองของนาง หากมิกลัวว่าจะสู้มิได้ นางคงจะสั่งสอนพวกนางไปสักยกหนึ่งแล้ว

ถงเหยียนยังคงนั่งอยู่ที่พื้น นางมองดูหนูน้อยที่กระโดดโลดเต้นไปทางสถานที่ก่อสร้าง จึงได้ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา ในใจของนางเชื่อคำเอ่ยของหลู่จาวตี้เกือบทั้งหมด แต่ที่ว่านางมิงามเท่าฮูหยินนั้นนางมิยอมรับ อีกทั้งยังรู้สึกมิเห็นด้วย

มิรู้ว่าหลู่จาวตี้หมายถึงฮูหยินคนใด หากว่ามีโอกาส อยากจะขอยลโฉมเสียหน่อย

ทั้งสองเดินเข้าไปทางสถานที่ก่อสร้าง อาจเป็นไปได้ว่าหลู่จาวตี้ได้ไปฟ้องพ่อของนางเรื่องที่พี่สาวทั้งสองนางกล่าวร้ายคุณชาย หลู่เสี่ยวตงจึงได้วางงานในมือลงแล้วเดินตรงเข้ามาหาพวกนาง

เขาได้รับหน้าที่จากคุณชายให้รับผิดชอบดูแลสถานที่แห่งนี้ ดูแลการทำงานของที่นี่ในแต่ละวัน เขาให้ความเคารพนับถือคุณชายกับฮูหยินจากใจจริง

เพียงแต่แม่นางสองคนนี้มองดูแล้วมิใช่ชาวบ้านธรรมดา เขามิอยากหาเรื่องเดือดร้อนมาให้คุณชายกับฮูหยิน ดังนั้นเขาจึงได้เอ่ยถามอย่างระมัดระวังว่า  มิทราบว่าแม่นางทั้งสองเดินทางมาที่นี่ มาหาผู้ใดกัน ?  

ที่แห่งนี้ล้วนเป็นแหล่งของชาวสลัมที่พักอาศัยอยู่ คนที่เดินทางมาก็ล้วนพาครอบครัวมาด้วยทั้งสิ้น แต่ละวันนอกจากพวกที่ส่งอาหารส่งน้ำแล้ว ก็แทบจะมิมีคนนอกเข้ามายังสถานที่แห่งนี้อีกเลย

ถงเหยียนยกยิ้มขึ้นแล้วกล่าวว่า  ข้ามิได้มาหาผู้ใด แต่ได้ยินมาว่าที่นี่กำลังทำการก่อสร้าง ข้าและคุณหนูจึงได้เดินทางมาดูเสียหน่อย…มิทราบว่าท่านมีนามว่าเยี่ยงไร ?  

 อ่า ข้ามีนามว่าหลู่เสี่ยวตง นางเป็นบุตรสาวของข้า  หลู่จาวตี้ยืนจูงมือพ่อของนางอยู่ด้านหลัง ดวงตาของนางดูมิเป็นมิตรสักเท่าใดนัก

 ข้าคิดว่า นี่ก็ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว คุณชายฟู่ยังให้พวกท่านทำงานกันอยู่ที่นี่… เขารังแกเอาเปรียบพวกท่านเกินไปหรือไม่ ? หากพวกท่านมีผู้ใดมิพอใจสามารถกล่าวกับข้าได้ 

หลู่เสี่ยวตงหุบยิ้มลงทันที เขาตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า  ท่านเป็นคุณหนูในจวนใหญ่ มิได้รับรู้ถึงความลำบากยากแค้นของพวกเราหรอกขอรับ คุณชายลงทุนกับที่นี่เป็นเงินกว่าแสนตำลึง เพื่อจัดการกับปัญหาชีวิตของพวกเรา

หากมิใช่เพราะคุณชาย ในปีนี้อย่าว่าแต่ปีใหม่เลย คนที่จะข้ามปีนี้ไปได้คาดว่าคงจะน้อยเต็มทน แม้ว่าพวกเราจะอาศัยอยู่ในกระโจม แต่ในกระโจมเหล่านั้นมีเตาผิง ในโรงอาหารแม้มีเพียงหมั่นโถวไส้หมูสับและข้าว แต่อาหารเหล่านี้มิเสียเงิน ในทางกลับกันคุณชายได้ให้ค่าตอบแทนพวกเราทุกวัน พวกเราเดินทางมาที่นี่ได้ยี่สิบกว่าวันแล้ว และก็มิมีผู้ใดเดินทางจากไปเช่นกัน มีแต่จะเดินทางมาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ  

หลู่เสี่ยวตงหยุดลงชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อว่า  คุณชายเคยกล่าวว่า นี่คือสิ่งที่พวกเราใช้สองมือนี้แลกมาได้ด้วยตนเอง คุณชายยังกล่าวอีกว่า…พวกเราจะมีวันพรุ่งนี้ที่งดงามรออยู่ ท่านคงมิรู้ว่าวันพรุ่งนี้ที่งดงามหมายถึงสิ่งใด 

 คุณชายกล่าวว่า จะมีสำนักศึกษาสำหรับศึกษาหาความรู้ ผู้ใช้แรงงานจะได้รับผลตอบแทน ยามป่วยจะมีโรงหมอ ผู้ชราจะมีคนเลี้ยงดู และทุกคนจะมีที่อยู่อาศัย พวกเราเชื่อมั่นว่าสิ่งที่คุณชายกล่าวมานั้นจะเป็นเรื่องจริง ดังนั้นขอคุณหนูอย่าได้กล่าวร้ายคุณชายเลยขอรับ 

คำกล่าวเหล่านี้ดังก้องอยู่ในหูของถงเหยียนราวกับฟ้าผ่า เขาผู้นี้ช่างมีจิตใจโอบอ้อมอารีอย่างแท้จริง !

เขาเป็นกังวลเดือดร้อนแทนราษฎรในใต้หล้า และค่อยแสวงหาความสุขให้ตนในภายหลัง !

เขามิได้ชื่นชอบในทรัพย์สินเงินทอง หลอกลวงราษฎร ตามที่ท่านนักบุญสาวได้กล่าวไว้ แต่สิ่งที่เขาทำล้วนเพื่อความสุขความมั่นคงของราษฎรทั้งสิ้น !

ถงเหยียนดูคล้ายกับว่าจะเกิดความลังเลขึ้นมา หากว่าฟู่เสี่ยวกวนตายไป ผู้คนมากมายที่นี่ อีกทั้งที่ผิงหลิงและชวูอี้จะทำเยี่ยงไร ? อีกทั้งผู้ที่เคยอพยพเข้ามายังซีซานนั่นอีก ผู้คนนับแสนคนเหล่านี้อีกทั้งจะมากขึ้นในอนาคต พวกเขาจะสามารถมีอนาคตที่งดงามได้เยี่ยงไร ?

คนผู้นี้จะฆ่าหรือมิฆ่าดี ?

ตอนที่ 489 ถงเหยียน

ตอนที่ 489 ถงเหยียน

ฟู่เสี่ยวกวนมิคาดคิดมาก่อนว่าข้อครหาเพียงหนึ่งจะทำให้กรมการค้าแยกตัวออกมาจากสำนักอัครมหาเสนาบดีเพียงลำพัง และกลายเป็นกรมพิเศษที่ฝ่าบาทจะเป็นผู้ดูแลด้วยพระองค์เอง

ข่าวคราวนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งราชสำนัก สุภาษิตสองประโยคให้หลังที่ฟู่เสี่ยวกวนได้โพล่งออกมา ก็ได้ทำให้ท้องพระโรงแตกตื่นขึ้นมาเช่นกัน จนบัดนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว

ในช่วงกลางวันหงซิ่วจาวมิได้ทำกิจการอันใด อาจารย์หูฉินหูเพิ่งจะเดินทางกลับมาเมื่อมินานมานี้ ราวกับมีเรื่องให้คิดเสียมากมาย จนมิได้ให้ความสนใจกับหงซิ่วจาว และย่อมมิได้สังเกตเห็นว่าหลิ่วเยียนเอ๋อร์ในปัจจุบันนี้ได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้ว

นางคือถงเหยียน นางคือผู้อาวุโสที่สามแห่งลัทธิจันทรา แต่แท้จริงแล้วนางยังมิได้แก่ตัว

ปีนี้นางเพิ่งจะอายุ 20 ปีเท่านั้น แต่ก็ได้บรรลุเป็นผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นหนึ่งแล้ว

นางมิเพียงฝึกฝนแต่หนทางบู๊เท่านั้น จะฉิน หมากรุก หรือการวาดภาพนางก็เชี่ยวชาญมิแพ้กัน

นางมีใบหน้าสะสวยที่น้อยคนนักที่จะได้เห็น และนางก็มิค่อยได้แสดงใบหน้าที่แท้จริงเท่าใดนัก

นางปลอมตัวเก่งเป็นอย่างมาก เดิมทีที่เรียนวิชานี้เพราะท่านอาจารย์กล่าวว่าใบหน้าของนางงดงามจนเกินไป ต้องเรียนวิชาการปลอมตัวให้ดูน่าเกลียดสักเล็กน้อย ส่วนเหตุผลนั้น ท่านอาจารย์กล่าวว่าสาวงามมักอาภัพ

ในปัจจุบันนี้นางได้ปลอมตัวเป็นหลิ่วเยียนเอ๋อร์ และได้อยู่ที่หงซิ่วจาวแห่งนี้ใกล้จะครึ่งเดือนแล้ว มิมีผู้ใดมองเห็นถึงพิรุธของนาง มิว่าจะเป็นรูปลักษณ์หรือน้ำเสียง นางก็เกือบจะเหมือนกับหลิ่วเยียนเอ๋อร์ตัวจริงเสียทีเดียว

นางนั่งรอการมาถึงของฟู่เสี่ยวกวนอย่างสงบนิ่ง นางได้อ่านบทกวีและบทความของเขามามากมาย อีกทั้งเมื่อคืนนี้ก็ได้ยินแขกที่มาฟังนางบรรเลงที่หงซิ่วจาวสนทนากันว่า ฟู่เสี่ยวกวนนั้นเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ที่หลุดโลกอย่างแท้จริง

สองประโยคนั้นได้พาดผ่านหูของนาง และนางก็ได้สลักจำไว้ในใจแล้ว

 ผู้ที่อยู่ในพระราชวังล้วนเป็นห่วงราษฎร ส่วนราษฎรทั่วไปเป็นห่วงฮ่องเต้  คนผู้นี้ค่อนข้างประหลาด ดูแล้วมีชีวิตที่ค่อนข้างเหน็ดเหนื่อย

 เป็นห่วงกังวลใต้หล้าก่อน จากนั้นค่อยแสวงหาความสุขส่วนตน  …เขามีอุดมการณ์ที่สูงส่งถึงเพียงนี้จริงเยี่ยงนั้นหรือ ?

ถงเหยียนมิเชื่อว่าจะมีคนเยี่ยงนี้อยู่จริง ๆ หากมีอยู่จริง เหตุใดทั่วทั้งใต้หล้านี้จึงกลายเป็นเยี่ยงนี้กัน ?

ลัทธิจันทราที่อยู่ในซีหรงมิได้มีช่วงเวลาชีวิตที่ดีมากนัก ชาวบ้านในซีหรงก็มิได้มีชีวิตที่ดียิ่งกว่าพวกนางเช่นกัน

ที่ซีหรงตรงนั้นนอกจากพื้นที่ราบร้อยกว่าลี้บริเวณรอบนอกของเขตซีหรงแล้ว นอกจากนั้นก็เป็นเนินเขาและภูเขาทั้งสิ้น ผู้คนยากจนข้นแค้น พวกเขาหาเลี้ยงชีพด้วยการทำนา แต่ผลผลิตที่ได้กลับน้อยนิด

พวกเขามีชีวิตที่น่าเวทนามากยิ่งนัก มิได้ต่างกับซากศพที่เดินได้เลยแม้แต่น้อย

หากใต้หล้านี้มีคนที่กังวลกับใต้หล้าก่อนอย่างแท้จริง หากคนผู้นั้นมีสถานะที่สูงส่ง เหตุใดเขาจึงมิไปช่วยชาวบ้านที่เดือดร้อนเหล่านั้นกัน ?

บ้านในอดีตของนางเองก็อยู่ที่ซีหรง จำได้ว่าอยู่ช่วงกึ่งกลางของแนวสันเขา เบื้องหน้าธรณีประตูมีต้นไม้อยู่สามต้น ล้วนเป็นต้นสนทั้งสิ้น

เมื่อสิบห้าปีก่อนหน้านี้ ภัยแห้งแล้งที่ตามมาด้วยโรคตั๊กแตนระบาด ที่บ้านมิมีผลผลิตให้เก็บเกี่ยว บิดาและมารดาจึงพาพี่ชายหนีไปโดยมิทราบว่าหนีไปที่ใด และมิทราบว่าได้ตกตายไปแล้วหรือยัง เหลือตนเองเพียงผู้เดียว หิวโหยอยู่สามวันสามคืน ในตอนที่ใกล้จะหิวตายก็ได้ท่านอาจารย์มาช่วยชีวิตเอาไว้ จากนั้นจึงได้กลายมาเป็นศิษย์ของลัทธิจันทรา

สามปีก่อนหน้านั้นเพราะความสามารถที่โดดเด่นของนาง และเพราะอาจารย์ได้ลาจากโลกนี้ไป นางจึงได้กลายเป็นผู้อาวุโสที่สามของลัทธิจันทรา

สำหรับลัทธิจันทรานั้น นางรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง แต่สำหรับราชวงศ์หยู นางมิได้รู้จักเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่รู้สึกว่าในยามที่ตนเองใกล้จะตายก็มิได้มีขุนนางของราชวงศ์หยูคนใดมามอบอาหารให้กับนาง ดังนั้นความเป็นความตายของราชวงศ์หยูหาได้เกี่ยวข้องกับนางไม่

ครานี้ได้รับคำสั่งมาจากนักบุญสาวให้มาสังหารฟู่เสี่ยวกวน นักบุญสาวกล่าวว่าฟู่เสี่ยวกวนผู้นี้รังแกทั้งบุรุษและสตรีทั้งยังกระทำชั่ว และใช้ตำแหน่งที่สูงส่งนี้คิดคดโกง ใช้ชีวิตอย่างสุรุ่ยสุร่าย… คนเยี่ยงนี้ สมควรตายยิ่ง !

แต่หลังจากที่มาถึงจินหลิง และได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับฟู่เสี่ยวกวนมามาก อย่างเช่น คนผู้นี้เคยเป็นคุณชายเศรษฐีที่ดินแห่งหลินเจียงมาก่อน คนผู้นี้มาถึงเมืองหลวงเมื่อปีที่แล้ว และได้เสนอนโยบายบรรเทาสาธารณภัยให้แก่ฝ่าบาท และคนผู้นี้ก็ได้สร้างโรงงานมากมายขึ้นมาที่ซีซาน ณ หลินเจียง และได้รับผู้ลี้ภัยจำนวนหลายหมื่นคนเอาไว้

นี่มิเหมือนกับที่นักบุญได้กล่าวเอาไว้เลยนี่ !

ดังนั้นถงเหยียนจึงให้ความสนใจกับฟู่เสี่ยวกวนมากขึ้นโดยปริยาย ถึงแม้จะมีเวลาทำความเข้าใจเพียงแค่สิบกว่าวัน แต่ภาพลักษณ์ของฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ถูกสลักไว้ในสมองของนางแล้ว… คนผู้นี้ มิเหมือนกับที่นักบุญสาวกล่าวมาอย่างแท้จริง

เขาได้คว้าตำแหน่งหัวหน้าวรรณกรรมมาครองที่ราชวงศ์อู๋ และคิดว่าเขาได้ตกตายไปที่ภูเขาหิมะนั่นเสียแล้ว แต่กลับคาดมิถึงว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่

หลังจากนั้นเขาก็ได้ใช้คนจำนวนเพียง 4,000 คนล้มล้างกองทัพจำนวนนับแสนของกงเซินจ่างลง และเขาก็ได้สร้างโรงงานขึ้นที่ผิงหลิงและชวูอี้อีกด้วย เพื่อแก้ไขปัญหาการดำรงชีพของผู้คนนับหมื่นที่อาศัยอยู่ตรงนั้น

จากที่ได้เห็นเขาห่วงใยราษฎรอย่างแท้จริง ตรงข้ามกับสิ่งที่นักบุญสาวกล่าวว่าเขารังแกเหล่าบุรุษและสตรี กระทำแต่สิ่งชั่วร้ายอะไรเหล่านั้น นางกลับมิได้ยินเข้าหูมาแม้แต่ประโยคเดียว

 ด้วยความสามารถของคุณชายฟู่ มีเหตุอันใดให้เขาต้องทำเรื่องชั่วร้ายเยี่ยงนั้นด้วยกัน หากเขายินยอม เพียงแค่ปล่อยข่าวให้แพร่สะพัด ถึงตอนนั้นก็คงจะมีหญิงสาวมากมายในเมืองหลวงยินยอมตบแต่งเป็นอนุของเขา 

คำเอ่ยนี้ก็เป็นเสวี่ยเฟยเฟยแห่งหงซิ่วจาวที่เป็นผู้กล่าว เสวี่ยเฟยเฟยถึงขั้นเอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ  อย่าว่าแต่จะตบแต่งเป็นอนุของเขาเลย หากสามารถมีค่ำคืนวสันต์กับเขาได้สักครา ข้าเองก็ยินยอม 

จากที่ได้กล่าวมา คนผู้นี้ถือว่ามีเสน่ห์มากยิ่งนัก !

คนผู้นี้ประพันธ์บทกวีและบทความได้ดีเลิศ โดยเฉพาะ ‘ทำนองเพลงสายน้ำ’ ถงเหยียนชื่นชอบบทกวีนี้อย่างแท้จริง

ข่าวที่ได้รับมาเมื่อวาน เย็นพรุ่งนี้ฟู่เสี่ยวกวนจะมาที่หงซิ่วจาว คนผู้นี้เหมือนหนูขี้ขลาด ข้างกายมีศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักเต๋าที่เข้าขั้นปรมาจารย์แล้วคอยติดตาม ค่อนข้างจะยุ่งยาก แต่ถงเหยียนก็ได้ทำการวางแผนเอาไว้แล้ว ต่อให้ฟู่เสี่ยวกวนมีความสามารถล้นฟ้า เขาก็มิอาจมีทางรอดชีวิตกลับไปได้

แต่น่าเสียดายที่เขาจะต้องตกตายเสียแล้ว ภายภาคหน้าก็จะมิมีบทกวีหรือบทความดี ๆ อีกต่อไปแล้ว น่าเสียดายอย่างแท้จริง แต่ผู้ใดสั่งให้เขาเป็นสุนัขรับใช้ของราชสำนักกัน นี่คือชะตากรรมของเขา !

ในยามที่ถงเหยียนกำลังคิดถึงเรื่องเหล่านี้ เสวี่ยเฟยเฟยก็ได้เคาะประตู และเดินเข้ามาพร้อมกับขนมดอกกุ้ยฮวา 1 ถุง

 ผู้น้องได้ยินมาว่าฟู่เสี่ยวกวนได้กระทำการใหญ่ที่ภูเขาหนานซานอีกครา เพื่อแก้ไขการดำรงชีพของเหล่าผู้คนในเขตสลัม 

ถงเหยียนยื่นมือนุ่มที่ขาวละออไปหยิบขนมดอกกุ้ยฮวามาหนึ่งชิ้นและละเลียดชิมอยู่ในปาก พร้อมกับเอ่ยถามว่า  คนผู้นี้… เหตุใดจึงต้องทำเรื่องเหล่านี้ด้วยกัน ?  

 เจ้ามาที่จินหลิง 1 ปีแล้ว ยังมิเข้าใจอีกเยี่ยงนั้นหรือ ? เขาน่ะ… เขาคือคนที่สวรรค์ส่งมาเพื่อช่วยพวกเราที่ยากจนข้นแค้น… 

เสวี่ยเฟยเฟยชะงักไปเล็กน้อย และได้นั่งลงเบื้องหน้าเตียงของถงเหยียน และได้กล่าวขึ้นมาอีกว่า  โรงงานที่เขาเปิดที่ผิงหลิง น้องสาวก็น่าจะทราบแล้วสินะ ได้ยินมาว่าลัทธิจันทราที่สมควรตายนั่นได้ส่งคนไปสังหารเกษตรกรเหล่านั้นที่โรงงาน… โชคดีที่คุณชายฟู่เป็นผู้ที่พระเจ้าทรงคุ้มครอง กล่าวกันว่าเขาได้รับพรจากพระผู้เป็นเจ้า เมื่อทราบถึงแผนการร้ายของลัทธิจันทรา เขาจึงได้ส่งผู้มีฝีมือระดับสูงของสำนักเต๋าออกมา 

ดวงตาของเสวี่ยเฟยเฟยวาววาบ จนมิทันได้สังเกตถึงร่างกายของถงเหยียนที่แข็งเกร็ง และยังกล่าวอีกว่า  ผู้มีฝีมือของสำนักเต๋าย่อมเก่งกาจ ลัทธิจันทราต่อต้านลิขิตฟ้า คาดมิถึงว่าจะมิอยากให้ชาวบ้านเหล่านั้นเหลือหนทางรอดชีวิตเอาไว้ ได้ยินมาว่าเหล่าผู้มีฝีมือระดับสูงของสำนักเต๋าได้สังหารลัทธิจันทราเสียจนสิ้น !  

 ข้ามิเข้าใจยิ่ง ใต้หล้าที่สงบสุขนี้ ราชวงศ์หยูมีคนเยี่ยงคุณชายฟู่อยู่มีแต่จะก้าวไปข้างหน้า ปัจจุบันฝ่าบาทเองก็เป็นฮ่องเต้ผู้ทรงคุณธรรม ในแต่ละวันจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน เศษเดนจากราชวงศ์ก่อนเยี่ยงลัทธิจันทราเหตุใดยังคงวนเวียนอยู่กัน ตามความคิดของข้า เพียงใช้ชีวิตไปได้ด้วยดี มิว่าผู้ใดจะเป็นฮ่องเต้ก็เหมือนกันทั้งนั้น 

สายตาของถงเหยียนมองออกไปยังนอกหน้าต่าง มีหิมะลอยพลิ้วอยู่ด้านนอก ในแววตาของนางสับสนอยู่เล็กน้อย ตกอยู่ในภวังค์ความเงียบอยู่เนิ่นนาน ทันใดนั้นก็ได้กล่าวออกมาว่า  พี่สาวมีเวลาว่างพอจะพาน้องสาวไปดูที่ภูเขาหนานซานหรือไม่ ?  

ตอนที่ 488 เป็นห่วงใต้หล้า

ตอนที่ 488 เป็นห่วงใต้หล้า

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามคำถามนี้ออกไป ในสำนักเสนาบดีราวกับถูกฟ้าผ่าลงมาเสียงดัง

ฮ่องเต้ทรงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เยี่ยนเป่ยซีหันศีรษะไปมองฉินฮุ่ยจืออย่างมีความหมายแอบแฝง

ฉินฮุ่ยจือลุกขึ้น พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาลว่า  เจ้าอย่าได้ใส่ร้ายป้ายสีข้า !  

ฟู่เสี่ยวกวนกลับหัวเราะออกมาเบา ๆ เลิกคิ้วแล้วกล่าวว่า  เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง ท่านฉิน ท่านรู้หรือยังว่าความรู้สึกในการถูกใส่ร้ายมันเป็นเยี่ยงไร ?  

เขายกมือขึ้นทำท่าคารวะแล้วกล่าวว่า  ท่านฉินอย่าได้นำไปใส่ใจ นี่เป็นเพียงการทดสอบที่ข้าลองดูก็เท่านั้น ท่านมิต้องกังวลเช่นนั้น อีกอย่างหนึ่ง…ต่อให้องค์ชายสี่เอื้อประโยชน์แก่ท่านบ้าง แล้วเยี่ยงไรเล่า เยี่ยงไรเสียองค์ชายสี่อยู่ที่เมืองซีหรง ก็ต้องรับรู้เรื่องราวในวันนี้อยู่ดี ท่านว่าจริงหรือไม่ ? ท่านฉิน !  

ฉินฮุ่ยจือหันไปกำมือขึ้นแล้วคาราวะฮ่องเต้  ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวความเท็จ ขอฝ่าบาทอย่าได้ทรงหลงเชื่อ กระหม่อมและองค์ชายสี่มิได้มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน หาได้มีเรื่องมิบริสุทธิ์เยี่ยงที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวหากระหม่อมไม่ 

ฮ่องเต้ลูบเครายาวของตนเอง  เสี่ยวกวนกล่าวแล้วว่า นั่นเป็นเพียงบททดสอบเท่านั้น ท่านอย่าได้นำมาใส่ใจ 

ฉินฮุ่ยจือเบิกตากว้างขึ้นมาทันควัน เนื่องจากประโยคเมื่อครู่ของฝ่าบาททรงมีความหมายที่ลึกซึ้งยิ่ง

 ความจงรักภักดีที่กระหม่อมมีต่อฝ่าบาท ฟ้าดินเป็นพยานได้ !  

 ท่านฉิน คำเอ่ยเช่นนี้ผู้ใดก็เอ่ยได้ แต่ทว่าท่ามกลางความจงรักภักดีนี้ มักแฝงไปด้วยปิศาจร้าย ให้ข้าเดาดูหรือไม่ว่าปิศาจในใจของท่านฉินคือสิ่งใด 

 ท่านฟู่ ข้าหวังว่าท่านจะประมาณตนเองบ้าง ! ในวันนี้กล่าวถึงเรื่องการฟ้องร้องท่าน ท่านอย่าได้เบี่ยงเบนหัวข้อให้ผู้อื่นคล้อยตาม ! บัดนี้ข้าขอถามท่านว่า ท่านมิเข้าออกงานตรงตามเวลาจริงหรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหันหลังเดินกลับไปแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ เขามิได้ตอบคำถามของฉินฮุ่ยจือ แต่กลับถอนหายใจออกมาและกล่าวช้า ๆ ว่า  ข้ามิประสงค์ที่จะใช้คนเก่าคนแก่ ณ ที่นี้ เนื่องจากข้ามองดูแล้ว พวกเขาทั้งหลายล้วนเป็นเช่นเดียวกับท่านฉินทั้งสิ้น 

 ความคิดล้าหลัง มิคิดก้าวหน้า มิรู้จักการปรับเปลี่ยน ยึดมั่นแต่หลักการเดิม ๆ… ขุนนางเยี่ยงท่านฉินนี้ หากทุกอย่างสงบสุขก็มิมีปัญหา แต่เมื่อใดที่เกิดความวุ่นวายขึ้นมา คนเยี่ยงนี้จะมิกล้าหยิบมีดขึ้นต่อสู้ อีกทั้ง…หากพ่ายแพ้ก็คงจะยกธงขาวขึ้นมาอย่างง่ายดาย 

 รู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงนำคนรุ่นใหม่เหล่านั้นเข้ามาทำงาน ? เนื่องจากพวกเขาเป็นเยาวชนของราชวงศ์หยู พวกเขาดุจดั่งสุริยาที่เพิ่งขึ้นสู่ท้องนภา ! เเต่คนชราเยี่ยงท่านฉินมัวยึดติดอยู่แต่ในอดีต ส่วนเยาวชนราชวงศ์หยูพวกเขานึกถึงอนาคต ผู้ที่ยึดติดอยู่ในอดีตมักจะกลัวการเปลี่ยนแปลง และรักษาสิ่งเดิม ๆ เอาไว้ แต่ว่าผู้ที่คิดถึงอนาคต เขาจะมีความหวังอยู่ภายในใจ และมุ่งมั่นที่จะก้าวหน้าไปเรื่อย ๆ  

 ท่านฉิน ลองคิดดูเถิดว่าท่านเป็นเช่นนี้จริง ๆ ใช่หรือไม่ ? คนชรามักชอบกังวลไปกับทุกสิ่ง ขี้ขลาดและอ่อนแอ ส่วนคนหนุ่มสาวมักจะมีความสุขเนื่องจากพวกเขากล้าที่จะแหกกฎและเปลี่ยนแปลงมัน 

 ในพระราชวังนี้มีผู้ที่คิดเฉกเช่นเดียวกับท่านฉินมิน้อยเสียทีเดียว ดังนั้นข้าจึงมิคาดหวังให้พวกเขาเข้ามาทำงานในกรมการค้า เพราะหากพวกเขาทำสิ่งใดมิเป็นชิ้นเป็นอัน อีกทั้งยังมาเป็นหินขวางทางเช่นวันนี้ ข้านั้นคงจะมิปล่อยพวกเขาเอาไว้เป็นแน่ !  

ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวประโยคนี้ออกมาอย่างคมคาย ทำเอาขุนนางที่นั่งอยู่ ณ ที่แห่งนี้ต่างก็ไร้ซึ่งวาจาที่จะโต้เถียง

ฝ่าบาททรงจ้องมองฟู่เสี่ยวกวน ทรงนึกในใจว่าเรื่องนี้ข้าเป็นผู้ผลักดัน ดังนั้นข้าจึงยังมิใช่คนชราสินะ !

เยี่ยนเป่ยซีหน้าแดงขึ้นมาทันพลัน เจ้าหมอนี่ช่างโจมตีรุนแรงยิ่ง โชคดีที่ข้านั้นเป็นผู้สนับสนุนนโยบายใหม่นี้

ต่งคังผิงและเยี่ยนฮ่าวชูสบตากัน แล้วต่างพากันคิดว่าเจ้าหมอนี่ปากร้ายมากยิ่งนัก โชคดีที่เจ้าหมอนี่เป็นลูกเขยของพวกเขา

สรุปคือ บัดนี้การฟ้องร้องนั้นไร้ซึ่งความหมายใด ๆ แล้ว เนื่องจากคำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวนเมื่อสักครู่ เห็นได้ชัดเจนว่ากลุ่มฉินฮุ่ยจือนั้นเป็นพวกเฉื่อยชา

คำกล่าวว่านี้หนักอึ้งราวกับภูเขาไท่ซัน !

ฉินฮุ่ยจือได้สูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เป็นความหมายว่าเขาได้พ่ายแพ้แล้ว บัดนี้สิ่งที่ตนควรกระทำคือดึงตำแหน่งของตนในดวงใจของฝ่าบาทกลับคืนมาให้ได้เสียก่อน

ดังนั้นเขาจึงหันไปคารวะฝ่าบาทแล้วกล่าวว่า  เรื่องที่ท่านฟู่กล่าวมานั้น กระหม่อมมิอาจยอมรับได้ กระหม่อมนั้นศึกษาตำราศักดิ์สิทธิ์มาตั้งแต่เยาว์วัย เข้าใจถึงความทุกข์ยากของราษฎรทั่วหล้าดี นโยบายใหม่นี้มีประโยชน์กับพ่อค้า การที่พ่อค้าให้เกษตรกรเข้าไปทำงานในอุตสาหกรรม มองดูแล้วอาจเห็นว่าเป็นการช่วยหางาน แต่แท้จริงแล้วพวกพ่อค้าเพียงแค่ต้องการขูดเลือดขูดเนื้อจากเกษตรกรเพื่อหาผลประโยชน์ใส่ตัวเท่านั้น 

 กระหม่อมคิดว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พื้นที่ทำการเกษตรจะรกร้าง แล้วธัญญาหารจะไปเอามาจากที่ใดกัน ? เมื่อถึงเวลานั้น แคว้นก็จะมิเป็นแคว้นอีกต่อไป จะเสียใจในตอนนั้นก็คงมิทันแล้ว !  

ฟู่เสี่ยวกวนได้ยินดังนั้นก็นึกในใจว่า ตาเฒ่านี่ยังมิถอดใจ !

 คำเอ่ยของท่านฉินเป็นกระต่ายตื่นตูมอย่างแท้จริง ผู้ใดบอกกับท่านว่าผืนนาจะรกร้าง ? ท่านนั่งอยู่ที่พระราชวังนี้ก็สามารถตัดสินอนาคตของแคว้นได้แล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เขาลุกขึ้นคารวะฝ่าบาท แล้วกล่าวว่า  กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทควรจะส่งขุนนางผู้ล้าหลังเหล่านี้ไปยังจุดทดลองเสียหน่อย ให้พวกเขาได้ไปเห็นการเป็นอยู่ของราษฎรภายใต้นโยบายใหม่นี้ พวกเขาจะได้มิมากล่าวเรื่องไร้สาระเหล่านี้ให้เสียเวลาของกระหม่อมอีก… 

 ทุก ๆ 3 ลมหายใจกระหม่อมจะมีรายได้มากถึง 10,000 ตำลึง ฝ่าบาททรงคำนวณดูว่ากระหม่อมเสียเวลาไปแล้ว 2 เค่อ จะขาดรายได้ไปเท่าใดกัน ? ท่านฉินจะรับผิดชอบไหวเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ฝ่าบาทตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน ทุก ๆ 3 ลมหายใจเยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นยืน แล้วหันไปคารวะต่อขุนนางทั้งหลาย

 ผู้ที่อยู่ในพระราชวังล้วนเป็นห่วงราษฎร ส่วนราษฎรทั่วไปเป็นห่วงฮ่องเต้ นี่คือพื้นฐานของการเป็นหนึ่งในราชวงศ์หยู ข้าคิดว่าพวกท่านทั้งหลายที่นั่งอยู่ ณ ที่นี้ จะเป็นห่วงกังวลใต้หล้านี้เสียก่อน จากนั้นจึงค่อยแสวงหาความสุขส่วนตน !  

 ข้านั้นได้รับพระกรุณามาจากฝ่าบาท บัดนี้ประโยคเมื่อครู่ยังคงดังก้องอยู่ในหัว บัดนี้ราชวงศ์หยูมิได้อยู่ในความสงบสุข สิ่งที่พวกเราต้องทำนั้นยังมีอีกมากโข เนื่องจากปัญหาต่าง ๆ ในใต้หล้ายังมิได้รับการแก้ไข อีกทั้งยังมิถึงช่วงเวลาแห่งความสุข 

 ดังนั้นข้าจะขอเอ่ยเตือนคนประเภทท่านฉินไว้ว่า เมื่อพวกท่านกินอิ่มนอนหลับแล้ว ให้นึกถึงความยากลำบากของราษฎรเสียบ้าง ให้ครุ่นคิดบ้างว่าจะทำเยี่ยงไรให้ราษฎรมีความสุขสมหวังได้ !  

 ข้ามีเรื่องที่ต้องจัดการมากมายอย่างแท้จริง ต่อจากนี้ไปหวังว่าจะมิมารบกวนข้าด้วยเรื่องไร้สาระเยี่ยงนี้อีก ข้าขอตัว !  

ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวประโยคสุดท้ายออกมา จากนั้นก็คารวะฮ่องเต้ก่อนจะเดินออกไป บัดนี้เหลือเพียงบรรดาขุนนางที่นั่งมองตามหลังเขาไปเท่านั้น

ฮ่องเต้สูดลมหายใจเข้า  อืม ดีเยี่ยม ! ผู้ที่อยู่ในพระราชวังต้องเป็นห่วงราษฎร ส่วนประชากรทั่วไปเป็นห่วงฮ่องเต้ ! นึกถึงความยากลำบากของราษฎรเสียบ้าง ครุ่นคิดบ้างว่าจะทำเยี่ยงไรให้ราษฎรมีความสุขสมหวังได้ ! แบบนี้สิถึงจะเป็นขุนนางที่ข้าต้องการ ! พวกเจ้าลองถามตนเองดูว่า พวกเจ้านั้นมีความคิดสูงส่งเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนหรือไม่ ? พวกเจ้าเคยคิดถึงอนาคตเยี่ยงนี้หรือไม่ ?  

ฮ่องเต้หยุดลงชั่วครู่แล้วเอ่ยต่อว่า  เขาคือบุตรเขยที่ดีเยี่ยมของข้า ตัวเขานั้นอายุยังมิถึง 18 ปี แต่พวกเจ้าใกล้จะ 80 ปีกันแล้ว ! พวกเจ้าใช้ชีวิตไร้ค่ากันอย่างแท้จริง !  

 ฮุ่ยจือ ข้ามิได้อยากจะว่าเจ้า แต่เจ้าสามารถกล่าวดังเช่นที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวมาได้หรือไม่ ? เจ้าสามารถคิดในระดับสูงเช่นฟู่เสี่ยวกวนได้หรือไม่ ? ฟ้องร้องเยี่ยงนั้นหรือ ? เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาฟ้องร้องกัน ? หากว่าพวกเจ้าเอาใจใส่แคว้นอย่างแท้จริง ยามราตรีก็จงไปดูที่กรมการค้าด้วยตาของตนเองเถิด !  

 ในขณะที่พวกเจ้านอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่น ๆ แต่คนในกรมการค้านั้นยังทำงานด้วยความขยันขันแข็ง ทุกคนล้วนเป็นมนุษย์ แต่เหตุใดจึงมีความแตกต่างเหลื่อมล้ำมากถึงเพียงนี้กัน ? บัดนี้ข้าได้เข้าใจแล้วว่า หน้าที่รับผิดชอบเหล่านี้มิได้อยู่ที่คนใดคนหนึ่ง แต่อยู่ที่เยาวชนทั้งแคว้น และข้าจึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วฟู่เสี่ยวกวนได้มองเรื่องเหล่านี้ออกเนิ่นนานแล้ว ! ดังนั้น พวกเขาเยาวชนแห่งราชวงศ์หยู จะพาแคว้นของพวกเราก้าวหน้าไปอย่างแน่นอน !  

 นับแต่นี้สืบไป เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับกรมการค้าจะมีเพียงข้าเท่านั้นที่คอยจัดการดูแล สำนักเสนาบดีจะมิมีสิทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องอันใดอีก !  

ตอนที่ 487 สำนักอัครมหาเสนาบดีเสียสติไปแล้ว

ทุกคนในที่นี้ต่างก็เป็นนักวรรณกรรม

นักวรรณกรรมย่อมมีจิตวิญญาณของวรรณกรรมอยู่เต็มท้อง ยามสนทนาก็จะต้องนุ่มนวลสง่างาม ต่อให้ด่าทอก็จะต้องด่าทอด้วยท่าทีที่สงบใจเย็นและมิใช้วาจาสกปรกแม้แต่คำเดียว

แต่ฟู่เสี่ยวกวนที่เป็นนักวรรณกรรมที่เก่งกาจที่สุดในใต้หล้ากลับกล่าวออกมาอย่างคล่องแคล่วโดยมิเอ่ยถึงเหตุผลใด ๆ เลยแม้แต่น้อย ประโยคที่พ่นออกมานั้นทำให้หวงจ้งต้องอ้าปากค้างตาโตอย่างตกตะลึง จนสมองของเขาขาวโพลนไปชั่วขณะ

ฝ่ายลงทัณฑ์ที่เหลือในยามนี้ต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน พวกเขาเคยได้ยินชื่อเสียงที่โด่งดังของฟู่เสี่ยวกวนมาเนิ่นนานแล้ว

คนผู้นี้สวมหมวกผู้นำวรรณกรรมของใต้หล้า แต่กลับทำให้ชือเฉาหยวนอดีตเสนาบดีแห่งกรมพิธีการต้องกระอักเลือดออกมาถึงหกจิน ทั้งยังพ่นวาจาใส่ฮุ่ยชินอ๋องผู้ที่มีชื่อเสียงแห่งเมืองหลวงจนเป็นลมล้มพับไป และในท้ายที่สุดก็ตกอับเสียจนต้องออกไปจากเมืองหลวงด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

คนผู้นี้ต่างก็เคยพ่นวาจาใส่ทั้งสองคน ทั้งสองคนนั้นต่างโชคร้ายเป็นอย่างมาก ตระกูลชือถูกถอนรากถอนโคนโดยสมบูรณ์แล้ว ฮุ่ยชินอ๋องถูกเนรเทศให้ไปอาศัยอยู่ในเขตหลิงหนานมิทราบว่าบัดนี้เป็นตายร้ายดีเยี่ยงไร

ในยามนี้เขาได้พ่นวาจาใส่หวงจ้งอีกครา จุดจบของท่านหวงในยามนี้ชักจะมิสวยเท่าใดเสียแล้ว !

ชื่อเสียงความโหดเหี้ยมของฟู่เสี่ยวกวนเลื่องลือไปไกล เจ้าหน้าที่แต่ละคนเริ่มสั่นเทาอย่างอดห้ามมิได้ คาดมิถึงว่าจะมิกล้าสบตามองฟู่เสี่ยวกวน เพราะกลัวว่าไฟนี้จะลุกลามมาเผาตนเอง

ดวงตาของเยี่ยนเป่ยซีเบิกกว้างราวกับกำลังประหลาดใจ แต่หากตั้งใจมองอย่างถี่ถ้วนแล้ว จะพบว่าบนใบหน้าของเขานั้นมีรอยยิ้มที่มีเลศนัยแฝงอยู่ด้วย

ฝ่าบาทได้จดจ้องไปที่แผ่นหลังของฟู่เสี่ยวกวน แต่ในใจกลับเปี่ยมสุขราวกับดอกไม้บาน

ฉินฮุ่ยจือในครานี้มีความสำคัญเยี่ยงไร ฝ่าบาทและเยี่ยนเป่ยซีต่างก็เข้าใจดี เพียงยืนอยู่ในมุมมองของฝ่าบาท ฉินฮุ่ยจือในฐานะรองเสนาบดีกรมเมืองของสำนักอัครมหาเสนาบดีมีความเห็นต่อนโยบายใหม่ที่แตกต่างออกไป ก็มิอาจกล่าวว่าเขาไปเสียทั้งหมดได้ ท้ายที่สุดแล้วของสิ่งนี้แม้แต่ฮ่องเต้เอง ก็มิสามารถทำความเข้าใจได้ว่าผลลัพธ์ในตอนสุดท้ายจะดีหรือไม่

ดังนั้นพระองค์จึงมิได้คิดที่จะตำหนิฉินฮุ่ยจือ แต่อยากฟังว่าฟู่เสี่ยวกวนจะโต้แย้งกลับเยี่ยงไร แต่คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะโต้เถียงอย่างหยาบคายถึงเพียงนี้… เจ้าเด็กนี้ ดูเหมือนว่าจะต้องขัดเกลาเพิ่มอีกแล้ว !

ฉินฮุ่ยจือเองก็คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะหยาบคายต่อหน้าฝ่าบาทอย่างไรเหตุผลเยี่ยงนี้ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเอ่ยตำหนิเสียงดังว่า

 นี่คือสำนักอัครมหาเสนาบดี หาใช่กรมการค้าของท่านไม่ ! ท่านเป็นนักวรรณกรรมอันดับหนึ่งของใต้หล้า มีสถานะสูงส่ง ทั้งยังดำรงตำแหน่งเป็นอาจารย์แห่งสำนักศึกษาจี้เซี่ย นี่คือพฤติกรรมของผู้เป็นอาจารย์เยี่ยงนั้นหรือ ? เยี่ยงนี้แล้วจะแตกต่างจากพวกพ่อค้าปากร้ายข้างถนนตรงที่ใดกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหันตัวกลับมามองฉินฮุ่ยจืออย่างช้า ๆ เขายังคงนั่งด้วยความสงบนิ่ง ใบหน้าเย็นชาได้จางหายไปแล้ว และได้มีรอยยิ้มน้อยผุดขึ้นมา

 ข้าเป็นสหายต่างวัยของพี่ชายฉินปิ่งจง พี่ชายฉินมีความรู้มากมายและมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล ได้รับความเลื่อมใสจากข้าอย่างถึงที่สุด เดิมทีข้าคิดว่าบรรยากาศของตระกูลฉินนั้นควรจะเหมือนกับพี่ชายฉิน ถือวรรณกรรมเป็นหลักการ มีบทกวีเป็นมรดกสืบทอดของตระกูล บริหารบ้านเมืองอย่างตรงไปตรงมาและยุติธรรม… ข้ากลับหลงลืมไปว่าจวนฉินในเมืองหลวงนี้หาใช่เรือนของพี่ชายฉินของข้าไม่ ดังนั้นในยามนี้ข้าจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าฉินที่เป็นอักษรตัวเดียวกัน เหตุใดจึงมีช่องว่างของความเป็นคนได้ใหญ่ถึงเพียงนี้กัน !  

 ท่านฉินแห่งตระกูลฉินและพี่ชายฉินแห่งตระกูลฉินนั้นมิเหมือนกัน ท่านฉินดำรงตำแหน่งเป็นรองเสนาบดีกรมเมืองของสำนักอัครมหาเสนาบดีมาเนิ่นนาน เดิมทีควรจะนั่งตัวตรงอย่างถึงที่สุด แต่ในยามนี้ข้าได้เข้าใจแล้วว่า ก้นของท่านฉินเป็นตัวกำหนดสมองใช่หรือไม่ นั่นมิได้เป็นการนั่งตัวตรงอย่างแน่นอน มิเช่นนั้น ท่านฉินจะตำหนิชายผู้นั้นที่ไร้มารยาท แต่เหตุใดท่านกลับสวมหมวกผู้ปากร้ายให้กับข้ากัน ท่านฉิน ท้ายที่สุดแล้วท่านกำลังคิดทำอันใดอยู่กันแน่ ? เหตุใดมิกล่าวมาตรง ๆ เล่า !  

ฉินฮุ่ยจือตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน หรือว่าเจ้าเด็กนี่จะเตรียมตัวมากัน ?

เขานั่งลงและจ้องมองไปยังฟู่เสี่ยวกวน  นี่คือขั้นตอน ในเมื่อเจ้าหน้าที่ของฝ่ายลงทัณฑ์ฟ้องร้องท่าน ท่านย่อมต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง มิใช่ใช้อำนาจของท่านกลั่นแกล้งเจ้าหน้าที่ในที่แห่งนี้ !  

ทันใดนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ลุกขึ้นยืน ใบหน้าของเขาได้แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันใด  ข้าต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองเยี่ยงนั้นหรือ ? อาศัยฝ่ายลงทัณฑ์โง่เง่ากลุ่มนี้ของท่านเยี่ยงนั้นน่ะหรือ ?  

เหล่าเจ้าหน้าที่ของฝ่ายลงทัณฑ์ได้ยินดังนั้น ก็ได้คิดว่าฟู่เสี่ยวกวนต้องการปะทะกับฝ่ายลงทัณฑ์ทั้งหมดใช่หรือไม่ ?

ดังนั้น จึงมีเจ้าหน้าที่ฝ่ายลงทัณฑ์ผู้หนึ่งยืนขึ้นและเดินออกมา พร้อมกับกล่าวตำหนิว่า  อย่าคิดว่าตัวท่านเป็นขุนนางขั้นสามแล้วจะกล่าวหยาบคายเยี่ยงไรก็ได้ การทัดทานของเจ้าหน้าที่คือระเบียบของฝ่ายลงทัณฑ์ นี่คือคำอนุญาตจากฮ่องเต้ในอดีต คาดมิถึงว่าท่านจะกล้ากล่าวว่าพวกเราคือพวกโง่เง่า 

ฟู่เสี่ยวกวนหันหลังกลับมา จ้องมองเจ้าหน้าที่ผู้นั้นด้วยสายตาดุดัน หลังจากนั้นก็ได้ยื่นมือออกไป  กล่าวว่าพวกเจ้าเป็นพวกโง่เง่ายังถือเป็นการยกยอพวกเจ้ามากนัก เลี้ยงสุนัขมันยังเข้าใจที่จะเฝ้าจวนให้ เลี้ยงพวกเจ้านอกจากจะก่อปัญหาเพิ่มแล้วยังมิได้ประโยชน์อันใดอีก !  

ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่กลุ่มนี้ก็แตกฮือขึ้นมาทันพลัน ฟู่เสี่ยวกวนกลับอาศัยจังหวะนี้เสียงดังเพิ่มมากขึ้น

 พวกเจ้าจงฟังข้าเอาไว้ให้ดี ! หากผู้ใดกล้าเอ่ยอันใดออกมาอีก ข้าจะโยนเจ้าต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทให้ดู มิเชื่อก็ลองทดสอบดูได้ !  

ประโยคที่โหดเหี้ยมของฟู่เสี่ยวกวนปรามคนกลุ่มนี้ได้ในทันที เป้าหมายของเขาก็คือฉินฮุ่ยจือ แต่เยี่ยงไรแล้วคนกลุ่มนี้ก็มิพ้นเป็นกลุ่มคนที่ฉินฮุ่ยจือยืมมือมาเพื่อโจมตีเขา

ดังนั้นเจ้าหน้าที่กลุ่มนี้จึงมิได้สำคัญอันใด มาโต้เถียงกับเจ้าหน้าที่เหล่านี้ ก็คงต้องโต้เถียงกันไปตลอดกาล !

แต่เยี่ยงไรเสียก็ยังมีคนที่หัวรั้นอยู่ ซึ่งที่โผล่มาคนแรกก็คือหวงจ้ง

 ข้ากลับอยากเห็น… 

ฟู่เสี่ยวกวนสาวเท้าปรี่เข้าไปหาเขาทันที และสะบัดมือตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขาดัง  เพี๊ยะ… !   หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียง  โอ๊ย… !   เสียงร้องโอดโอยน่าเวทนาก็ดังขึ้นมา หวงจ้งยังมิทันจะได้กล่าวจบ ก็ถูกฟู่เสี่ยวกวนตบจนตัวลอย แล้วตกลงไปกับพื้นจนเลือดไหลอาบ

 เอาทหารมา นำคนผู้นี้โยนออกไปด้านนอกเสีย !  

ฟู่เสี่ยวกวนคำรามลั่น ขันทีเจี่ยที่ได้ยินดังนั้น ชายผู้นี้ในตอนนี้ช่างมิน่าประทับใจเอาเสียเลย ดังนั้นเขาจึงโค้งกายและวิ่งไปตามทางเล็ก ๆ ดึงหวงจ้งที่น่าเวทนาออกไปจากสำนักอัครมหาเสนาบดีแห่งนี้ และโยนลงไปบนพื้นหิมะจริง ๆ

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองยังเจ้าหน้าที่กลุ่มนั้นอีกคราและเอ่ยปากเตือนว่า  หากยังมีผู้ใดมิพอใจ ให้เอ่ยออกมาเสียบัดนี้ !  

เขาหันหลังกลับ และได้หันไปมองฉินฮุ่ยจือ

 ท่านฉิน กรมการค้านี้มิต้องให้ท่านมาชี้นิ้วสั่ง กรมการค้าต้องการใช้คนแบบใด ที่คือสิทธิ์อำนาจที่ฝ่าบาทมอบหมายให้ข้า หากท่านยังมิยอมแพ้ ข้าให้เวลาท่าน 1 เดือน ให้ท่านบรรยายกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการค้านี้ออกมาเป็นข้อ ๆ ให้ได้ แล้วข้าจะรีบออกไปในทันที 

เขาก้าวไปเบื้องหน้าสามก้าว และจ้องไปที่ฉินฮุ่ยจือเขม็ง  แต่หากท่านฉินทำมิได้ ก็อย่าได้คิดขัดขวางข้าอีก !  

 เจ้า เจ้า เจ้ามันเหิมเกริมเพราะมีคนหนุนหลัง อาศัยหนทางนอกกรอบจากที่ใดก็มิรู้มาใช้กับฝ่าบาท ตบตาท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยน ข้า… 

ฟู่เสี่ยวกวนเดินไปเบื้องหน้าอีกสองก้าว และได้เอ่ยขัดฉินฮุ่ยจือขึ้นมาว่า  หนทางนอกกรอบเยี่ยงนั้นหรือ ? ท่านอยากให้ข้าทำอันใดที่เป็นหนทางนอกกรอบให้ดูเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ฉินฮุ่ยจือ อย่าได้คิดว่าตัวท่านเป็นถึงรองเสนาบดีกรมเมืองแล้วจะสามารถกล่าวไร้สาระเยี่ยงใดก็ได้ ท่านมีสถานะที่สูงส่งอยู่ในท้องพระโรง แต่ทราบหรือไม่ว่าราษฎรในราชวงศ์หยูมีอีกกี่คนที่มิมีเสื้อผ้าจะสวมใส่ มิมีอาหารพอให้กินจนอิ่มท้อง ท่านทราบหรือไม่ว่าแท้จริงแล้วผิงหลิงและชวูอี้เป็นพื้นที่แบบใดกันแน่ ?  

 เป็นถึงขุนนางคนสำคัญของราชสำนักแต่กลับมิทราบถึงความทุกข์ยากของราษฎร ท่านมันมิเหมาะที่จะเป็นขุนนางอย่างแท้จริง ท่านมิทราบด้วยซ้ำว่าความยากจนของผิงหลิงและชวูอี้ตอนที่ท้องนภามิปลอดโปร่งมันเป็นเยี่ยงไร ที่ดินที่มีมิถึง 3 ลี้ คนที่มีเงินมิถึง 3 ส่วนนั้นมันเป็นเยี่ยงไร ท่านมิแม้แต่จะทราบด้วยซ้ำว่ามีอีกกี่สถานที่ในราชวงศ์หยูที่เป็นแบบนั้นเช่นกัน !  

 ฝ่าบาททรงงานอย่างหนัก เพื่อให้ราษฎรของราชวงศ์หยูได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีมากยิ่งขึ้น เพื่อที่จะสามารถบรรลุนโยบายยี่สิบคำที่ตั้งไว้เมื่อต้นปีนี้ได้ ถึงได้มีการปฏิรูปทั่วแคว้น แต่ท่านกลับต้องการที่จะต่อต้าน กลับอยากให้ราษฎรในใต้หล้ายังคงเอาใจออกห่างจากฝ่าบาทเพราะความยากจนข้นแค้น… 

 ฉินฮุ่ยจือ ท่านเลิกใช้ความพยายามที่คิดจะขัดขวางนโยบายใหม่เถิด ข้าอยากเอ่ยถามท่านสักหนึ่งคำ แท้จริงแล้วองค์ชายสี่ให้ประโยชน์อันใดกับท่านกัน ?  

ตอนที่ 486 ความวุ่นวายในสำนักอัครมหาเสนาบดี

ตอนที่ 486 ความวุ่นวายในสำนักอัครมหาเสนาบดี

 ท่านฟู่ !  

ขันทีเจี่ยรีบโค้งคำนับเขาทันที ใบหน้าที่เหี่ยวย่นยกยิ้มขึ้นพร้อมกับกล่าวว่า  ฝ่าบาททรงรับสั่งให้ท่านไปยังสำนักอัครมหาเสนาบดี 

ฟู่เสี่ยวกวนสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันพลัน ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทจะทรงให้เขาไปพบที่ห้องทรงพระอักษร แต่เหตุใดวันนี้จึงเปลี่ยนไปที่สำนักอัครมหาเสนาบดีได้กัน ?

สำนักอัครมหาเสนาบดีเป็นหน่วยงานที่มีอำนาจสูงสุดในราชวงศ์หยู โดยมีกรมทั้งหกอยู่ในความดูแล อีกทั้งในปัจจุบันนี้ยังมีกรมการค้าอีก 1 กรมที่เพิ่มเข้ามา

ตามหลักแล้ว ขุนนางสูงสุดของสำนักอัครมหาเสนาบดี ผู้มีอำนาจสูงสุดควรจะเป็นขุนนางระดับสองเป็นต้นไป แต่ราชวงศ์หยูมิใช่เช่นนั้น

ฟู่เสี่ยวกวนเข้าใจแล้วว่า ในสำนักอัครมหาเสนาบดีผู้มีอำนาจสูงสุดก็คือท่านอัครมหาเสนาบดี เนื่องจากราชวงศ์หยูและราชวงศ์อู๋มิเหมือนกัน ที่ราชวงศ์อู๋นั้นมีอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาเท่าเทียมกัน แต่ราชวงศ์หยูมีเพียงคนเดียวเท่านั้น

ดังนั้นกว่าสามสิบปีหลังจากการก่อตั้งราชวงศ์หยู เพื่อตรวจสอบและถ่วงดุลอำนาจของอัครมหาเสนาบดี จึงได้มีสำนักอัครมหาเสนาบดีกำเนิดขึ้นมา

ในตอนนั้นสำนักอัครมหาเสนาบดีมีทั้งสิ้น 6 กรม และพวกเขาได้ลดอำนาจของอัครมหาเสนาบดีลงเสียจนสิ้น ทำให้อำนาจของสำนักอัครมหาเสนาบดียิ่งใหญ่ขึ้น หลังจากต่อสู้กันไปมาอยู่ 50 ปี จึงได้กลายมาเป็นเช่นปัจจุบันนี้

อัครมหาเสนาบดีจะดูแลสำนักอัครมหาเสนาบดีและคณะองคมนตรี ส่วนรองเสนาบดีกรมเมืองและคณะองคมนตรีมีสิทธิ์ขัดแย้งความคิดเห็นของอัครมหาเสนาบดี แต่ในขณะเดียวกัน ผู้มีส่วนร่วมในสำนักอัครมหาเสนาบดีที่อยู่นอกเหนือกรมทั้งหก จะถูกเรียกว่าฝ่ายลงทัณฑ์

ฝ่ายลงทัณฑ์นี้ค่อนข้างจะพิเศษ เนื่องจากพวกเขาเป็นกลุ่มผู้เยาวน์ และแต่ละคนจะมีการศึกษาที่สูงส่ง จุดประสงค์เดิมในการก่อตั้งนั้นเพื่อตรวจสอบเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหาร หากมีผู้กระทำมิถูกต้องหรือมีขุนนางต้องการก่อกบฏ ก็จะได้รับการวิพากษ์วิจารณ์และรายงานต่อรองเสนาบดีกรมเมืองทันที รองเสนาบดีกรมเมืองมีสิทธิ์นำคำฟ้องร้องเหล่านี้ยื่นเสนอแก่ฮ่องเต้เพื่อตัดสินคดีความของขุนนางผู้นั้น

ดังนั้นสมาชิกฝ่ายลงทัณฑ์จึงได้เข้ามามีส่วนร่วมในเรื่องของกรมเมืองอยู่มากโข เพียงแต่พวกเขาจะมิออกความคิดเห็นในเรื่องของกรมเมือง พวกเขาจะจัดการเฉพาะบุคคลเท่านั้น

จึงมีข้อกำหนดให้เจ้าหน้าที่เหล่านี้มีจิตใจที่สะอาดบริสุทธิ์ มิเอาแต่พรรคพวกเพื่อหวังผลประโยชน์ส่วนตัว พวกเขาจึงค่อนข้างยากจน ฝ่ายลงทัณฑ์นี้จึงถูกผู้คนขนานนามว่าเป็นชิงเฟิงถัง

ในการประชุมราชวงศ์เช้านี้ ขุนนางตำแหน่งโย้วซ่านจี้ฉางไต้ท่านหวงจ้งของฝ่ายลงทัณฑ์ได้เป็นผู้ริเริ่มฟ้องร้องฟู่เสี่ยวกวน สมาชิกในฝ่ายลงทัณฑ์มีทั้งสิ้น 79 คน มีผู้ลงนามในการฟ้องร้องนี้ทั้งสิ้น 40 คน ดังนั้นจึงสามารถนำเรื่องนี้ยื่นเสนอให้แก่รองเสนาบดีกรมเมืองฉินฮุ่ยจือ และฉินฮุ่ยจือจึงได้นำรายงานนี้ยื่นให้แก่ฮ่องเต้ต่อไป

เนื้อหาในการฟ้องร้องก็คือ ฟู่เสี่ยวกวนมิเหมาะสมกับตำแหน่งหัวหน้ากรมการค้า !

 กระหม่อมหวงจ้ง จิ้นซื่อในปีไท่เหอที่สามสิบหก ได้รับตำแหน่งขุนนางในปีไท่เหอที่สามสิบแปด และได้รับความเมตตากรุณาจากฝ่าบาท จึงได้เข้ามายังฝ่ายลงทัณฑ์

กระหม่อมได้รับเบี้ยหวัดจากฝ่าบาท ดังนั้นจึงควรจะช่วยแบ่งเบาภาระของฝ่าบาทด้วย บัดนี้ในราชวงศ์หยูมีเรื่องวุ่นวายเข้ามา โปรดทรงประทานอภัยให้กระหม่อมใช้อำนาจที่มีในมือมาเปิดโปงคนผู้นี้ด้วย ขอฝ่าบาททรงตรวจสอบเขาผู้นี้ด้วยความยุติธรรมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ !

เขาผู้นี้มีนามว่าฟู่เสี่ยวกวน ! ได้รับพระกรุณาของฝ่าบาทให้เข้ารับตำแหน่งหัวหน้ากรมการค้าในวัยสิบเจ็ดปี ตำแหน่งขุนนางระดับสาม เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาททรงมีพระกรุณาต่อเขา !

แต่กระหม่อมได้จับตาดูเขาผู้นี้มาเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว และตระหนักได้ว่าคุณธรรมของเขามิคู่ควรกับตำแหน่งนี้ กระหม่อมมีหลักฐานว่าเขาได้ทำการปิดบังหลอกลวงฝ่าบาท

นับตั้งแต่ที่เขาได้เข้ารับตำแหน่งก็มีความเกียจคร้านอยู่มากโข มิได้ทำงานตามเวลาที่กำหนด นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปตามอำเภอใจ เห็นว่ากรมการค้าเป็นของตน มิเห็นกฎปฏิบัติของราชวงศ์ในสายตา มิเห็นความสำคัญของฝ่าบาท !

เขาผู้นี้ยึดถือแต่พรรคพวก คนในกรมการค้ามีทั้งสิ้น 34 คน ทุกคนล้วนมาจากการคัดเลือกของเขา ซึ่งมิได้มีการตรวจสอบจากราชวงศ์เสียก่อน กระหม่อมได้ทำการตรวจสอบดูแล้วน่ากังวลยิ่ง !

ใน 34 คนนี้ นอกเหนือจากหลี่ฉายที่เดิมทีอยู่ในกรมการคลังแล้ว อีก 33 คนล้วนมาจากสำนักศึกษาทั้งสิ้น !

และทั้งสามสิบคนนี้ มีเพียง 3 คนเท่านั้นที่ได้รับตำแหน่งจิ้นซื่อ ที่เหลืออีก 27 คนมิมีแม้แต่ตำแหน่งจิ้นซื่อ

ที่เกินไปกว่านั้นก็คือ มีอีก 3 คนที่มาจากครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป !

หลังจากที่กระหม่อมได้ตรวจสอบต่อไป พบว่าทั้งสามคนนี้เป็นบุตรชายของพ่อค้าในจินหลิง ที่มีตำแหน่งเพียงซิ่วฉายเท่านั้น แต่กลับได้รับตำแหน่งระดับสูงในกรมการค้า !

กระหม่อมมิอาจข่มตาลงนอนได้อย่างสนิทใจมาเป็นเวลานาน

ฟู่เสี่ยวกวนมิเห็นกฎหมายของแคว้นอยู่ในสายตา กลับรวบรวมพรรคพวกเหล่านี้ของตนมาผลักดันนโยบายใหม่ที่เขาร่างขึ้น เพื่อเหตุอันใดกัน ?

เขาต้องการผลักดันนโยบายใหม่นี้จากใจจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?

กระหม่อมเห็นว่าเขากำลังเล่นละครตบตา กำลังหลอกลวงผู้คนทั้งแคว้น !

กระหม่อมรู้ดีว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้มีความสามารถ และกระหม่อมก็รู้ดีว่าเขามีภูมิหลังที่ลึกล้ำ แต่จะให้กระหม่อมทนเห็นเขาเข้ามาก่อความมิสงบในราชวงศ์ และใช้อำนาจในการส่วนตัว จนถึงกระทั่งทลายแคว้นมิได้ !

ดังนั้น กระหม่อมจึงขอทูลฝ่าบาททรงทำการตรวจสอบการกระทำของฟู่เสี่ยวกวนจนถึงที่สุด และเปิดโปงจิตใจอันชั่วร้ายทะเยอทะยานดุจหมาป่าของเขาเสีย !

กระหม่อมและสมาชิกฝ่ายลงทัณฑ์ ขอฝ่าบาททรงให้การตัดสินอย่างเป็นธรรมด้วยพ่ะย่ะค่ะ !  

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็คงต้องร่วมตัดสินในสำนักอัครมหาเสนาบดีต่อหน้าสมาชิกฝ่ายลงทัณฑ์และขุนนางของทั้งหกกรม

เรื่องนี้ ฮ่องเต้เองก็ทรงปวดหัวมากเช่นกัน

เขารู้ถึงเหตุผลที่ฟู่เสี่ยวกวนเลือกใช้การคนเหล่านี้ แต่ในเมื่อฝ่ายลงทัณฑ์มีรายงานฟ้องร้องเข้ามาในมือของเขา กฎเกณฑ์เหล่านี้จะให้เขาเปลี่ยนแปลงมันได้เยี่ยงไร

เรื่องนี้ต้องให้ฟู่เสี่ยวกวนมาจัดการด้วยตนเอง

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนอ่านรายงานการฟ้องร้องนี้เรียบร้อยแล้วก็ได้ยกมือขึ้นเกาศีรษะ เขามองไปทางฮ่องเต้แล้วนึกในใจว่าเรื่องเพียงเท่านี้ ท่านจัดการไปเสียก็สิ้นเรื่องมิใช่หรือ ?

เนื่องจากเขามิรู้ว่าหากมีรายงานฟ้องร้องของขุนนางเข้ามา ก็เป็นเรื่องยากที่จะจัดการแล้ว

ฉินฮุ่ยจือในฐานะผู้ดูแลโดยตรงของฝ่ายลงทัณฑ์ การฟ้องร้องในครานี้มีเขาเป็นผู้ดำเนินการ ดังนั้นเขาจึงกล่าวขึ้นว่า

 ท่านคือฟู่เสี่ยวกวนใช่หรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลง เขามองไปทางฉินฮุ่ยจือแล้วยิ้มอย่างสดใสพลางกล่าวว่า  ท่านฉินตาบอดเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 นี่คือข้อบังคับ ! ในวันนี้มีจดหมายฟ้องร้องมายังเจ้า หากเจ้ามิอาจหาหลักฐานมาแก้ตัวว่าบริสุทธิ์ได้ ข้อฟ้องร้องนี้ก็จะเกิดผลทันที อีกทั้ง…ที่นี่มิใช่กรมการค้าของเจ้า !  

ฉินฮุ่ยจือหรี่ตาลงมอง ประโยคเมื่อครู่นั้นเขากล่าวให้ฮ่องเต้ อัครมหาเสนาบดีเยี่ยนและเสนาบดีทั้งหกกรมฟัง

ฟู่เสี่ยวกวนหันหลังไปมอง สำนักอัครมหาเสนาบดีใหญ่โตเพียงนี้ ด้านบนสุดมีเพียงฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ ด้านขวาคือเยี่ยนเป่ยซี ส่วนด้านซ้ายคือฉินฮุ่ยจือ ขุนนางจากกรมทั้งหกนั่งแยกออกเป็นสองแถว สมาชิกฝ่ายลงทัณฑ์นั่งอยู่ด้านหลังพวกเขา ให้ตายสิ นี่มันมิได้ต่างอันใดกับกรมสอบสวนเลยนี่

พวกเจ้าล้วนนั่งกันหมด แล้วเหตุใดข้าจึงต้องยืนเล่า ?

ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับไปมองในฝ่ายลงทัณฑ์แล้วเอ่ยถามว่า  ผู้ใดคือหวงจ้ง ?  

หวงจ้งสะดุ้งทันที หรือฟู่เสี่ยวกวนจะกล้าโจมตีเขากลับกัน ?

เขาจึงลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวขึ้น  ข้าเอง หวงจ้ง คำฟ้องร้องของข้ามีประโยคใดมิจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนมองดูท่าทีที่หยิ่งผยองของเขา จากนั้นจึงเดินตรงเข้าไป และได้สร้างความกังวลให้แก่กลุ่มคน ณ ที่นั้นขึ้นมา ฉินฮุ่ยจือรีบยกมือขึ้นตบโต๊ะแล้วกล่าวว่า  ฟู่เสี่ยวกวน เจ้ากล้าดีเยี่ยงไร !  

ฟู่เสี่ยวกวนยกมือขึ้นแคะหูแล้วก้าวเดินต่อไป เขาเข้าใกล้หวงจ้งเข้าไปทุกที หวงจ้งเบิกตากว้างแล้วถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว และอีกหนึ่งก้าว ฟู่เสี่ยวกวนกลับยกยิ้มให้กับเขาแล้วยื่นมือเข้าไปหยิบเก้าอี้ของหวงจ้งมา  ท่านหวง ท่านกังวลอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ข้าเพียงแค่จะหาเก้าอี้นั่งเพียงเท่านั้น 

เขาหยิบเก้าอี้มาแล้วนั่งลงตรงกลางสำนัก หวงจ้งที่ถอยหลังไปสองก้าวอย่างน่าอับอายเมื่อครู่ บัดนี้ได้ก้าวขึ้นมาสองก้าวแล้วชี้ไปที่ฟู่เสี่ยวกวนด้วยท่าทีเดือดดาลพร้อมกับกล่าวว่า  ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่ ณ ที่นี้ เจ้ายังไร้ซึ่งความเคารพยำเกรงไร้ศีลธรรม มิเห็นกฎหมายอยู่ในสายตา การกระทำนี้ช่างต่ำช้ายิ่ง… 

ฟู่เสี่ยวกวนหันหลังกลับไปมองด้วยสีหน้าเยือกเย็น  ตาเฒ่าหนังยาน หุบปากของเจ้าประเดี๋ยวนี้ !  

ขุนนางทั้งหมดที่อยู่ในที่แห่งนั้นต่างก็ตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน บัดนี้ได้เกิดความเงียบเป็นเป่าสากขึ้นมาแทนที่ !

ตอนที่ 485 เหล่าชายหนุ่มแห่งกรมการค้า

ในยามนี้เป็นยามเช้าตรู่ ตอนที่ฟู่เสี่ยวกวนเดินผ่านท้องพระโรงเฉิงเทียน เขาก็ได้ชำเลืองสายตามองดูเล็กน้อย ประชุมราชวงศ์ยามเช้ายังมิเสร็จสิ้น และมิทราบเช่นกันว่าฝ่าบาทกำลังหารือเรื่องใดกับเหล่าขุนนาง

เขาย่อมมิได้เข้าไป แต่กลับเดินตรงไปยังสำนักงานของกรมการค้าแทน

สองวันมานี้กรมการค้าก็ได้มีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาอีก 1 คน

คนผู้นี้มีนามว่าหม่าซิงคง ชายผู้นี้มาที่นี่ด้วยตนเอง ฟู่เสี่ยวกวนชื่นชมในความกล้าของเขาเป็นอย่างมาก จึงได้มอบโอกาสให้แก่เขา

ทั้งสองสนทนากันที่ธนาคารซื่อทงอยู่ราว 1 ชั่วยาม จากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้รีบเรียกให้เขาเข้าไปทำงานที่กรมการค้าทันที เพราะชายผู้นี้ได้เสนอข้อคิดเห็นหนึ่งที่แม้แต่ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ละเลยไป

หากการค้าเจริญรุ่งเรือง เงินตราในท้องตลาดต้องมีเพียงพอ !

 ท่านฟู่ลองใคร่ครวญดูเถิด หลังจากที่นโยบายใหม่นี้ถูกส่งเสริม พ่อค้าจำนวนมากจะต้องขยายเครือข่ายของโรงงานให้กว้างขวางขึ้นอย่างแน่นอน ต้นทุนของสินค้าย่อมเพิ่มขึ้นตามไปด้วย แต่ในเวลาเดียวกันผลผลิตของสินค้าก็จะเพิ่มมากยิ่งขึ้น

ยามที่มูลค่าของสินค้าในท้องตลาดสูงเกินกว่าเงินตราที่ชาวบ้านเป็นเจ้าของ ก็จะมิอาจหลีกเลี่ยงสถานการณ์การหมักหมมของสินค้าจำนวนมากที่จะตามมาได้ เมื่อถึงเวลานั้น ราคาของสินค้าเหล่านั้นก็จะตกต่ำลง มิเยี่ยงนั้นก็สามารถทำได้เพียงแค่ทำลายทิ้ง แต่มิว่าจะเป็นสถานการณ์ใด ต่างก็ทำให้พ่อค้าขาดทุนทั้งสิ้น

ในแง่ที่หนึ่งคือชาวบ้านต้องการซื้อแต่มิมีกำลังทางการเงินที่มากพอ ในอีกแง่หนึ่งก็คือพ่อค้าจะทำได้เพียงแค่มองเม็ดเงินที่หายวับไปกับตาของตนเอง สถานการณ์ในตอนท้ายที่สุดคือโรงงานเหล่านั้นจะต้องปิดตัว พ่อค้าจะล้มละลาย และเศรษฐกิจทั้งแคว้นจะเป็นอัมพาต

ตัวข้านั้นอาจจะตื่นตระหนกไปสักเล็กน้อย แต่นี่คือข้อสรุปที่ข้าได้ทำการใคร่ครวญมาอย่างเนิ่นนานแล้ว คุณชายเป็นผู้คุมหางเสือของนโยบายใหม่นี้ บัณฑิตผู้นี้จึงบังอาจกล่าวออกไป หากผิดพลาดประการใดขอคุณชายโปรดชี้แจงให้กันด้วย 

คำเอ่ยนี้ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน การจำหน่ายตั๋วเงินของราชวงศ์หยูในปัจจุบันนี้มีทองเป็นปัจจัยหลัก และจำนวนทองสำรองของราชวงศ์หยูก็เป็นตัวตัดสินของการจำหน่ายตั๋วเงินของธนาคารเป่าหลง

หลังจากที่เขาได้เข้าเฝ้าองค์หญิงใหญ่แล้ว จึงได้ทราบว่าทองสำรองของราชวงศ์หยูมีมิเพียงพอต่อความต้องการตั๋วเงินของท้องตลาดในยามที่เศรษฐกิจเกิดการระเบิดตัว

แต่ตั๋วเงินนี้จะพิมพ์สุ่มสี่สุ่มห้ามิได้ มิเช่นนั้นก็จะทำให้เศรษฐกิจของราชวงศ์หยูเสียหายไปกันใหญ่

มันจะมิถูกสะท้อนออกมายามที่การค้ารุ่งเรือง แต่ทันทีที่การค้าซบเซา ตั๋วเงินนี้ก็จะสูญเสียมูลค่า และมิได้ต่างไปจากกระดาษเปล่าเลย

ด้วยกำลังทางเศรษฐกิจของราชวงศ์หยูในปัจจุบันนี้ การหมุนเวียนของเงินตราหรือตั๋วเงินในตลาดยังมิเกิดปัญหาอันใด แต่หลังจากที่ผลักดันนโยบายใหม่นี้ไปได้สองถึงสามปี ยามที่กำลังการผลิตสูงขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ หลังจากที่เงินทุนทะลักเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง สินค้าจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นแน่ เมื่อถึงเวลานั้น ก็จะเกิดภาวะเงินฝืดอย่างแน่นอน

ดังนั้นแผนการในอนาคตของฟู่เสี่ยวกวน จำเป็นต้องแก้ไขปัญหาการจำหน่ายเงินตราให้ได้ภายในสองถึงสามปีนี้ สิ่งที่จะต้องแก้ไขก็คือเขาจำเป็นต้องมีทองที่เพียงพอเพื่อรองรับความต้องการเงินตราของตลาด อนุญาตให้เกิดภาวะเงินเฟ้อได้เพียงเล็กน้อย แต่จะต้องมิให้เกิดภาวะเงินฝืดเป็นอันขาด

และเพราะทัศนคตินี้ ฟู่เสี่ยวกวนจึงรับหม่าซิงคงเข้าร่วมกรมการค้าเป็นกรณีพิเศษ

ชายผู้นี้ได้ซื้อหุ้นของซีซานจนกระเป๋าของตนว่างเปล่า เดิมทีแล้วก็เพื่อแก้ไขปัญหาการกินจึงอยากมาหางานชั่วคราวในธนาคารซื่อทง แต่คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะลงมือนำเขาออกมาจากสำนักศึกษา และพาตัวเขาไปยังกรมการค้าในทันที !

แน่นอนว่าทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ปีหน้าก็มิจำเป็นต้องเข้าร่วมชิวเหวยแล้ว ข้ายังเรียนมิจบ แต่ก็ได้กลายเป็นขุนนางของราชสำนักไปแล้ว ทั้งยังอยู่ภายใต้คำสั่งของท่านฟู่อีกด้วย เขาตื้นตันไปถึง 2 วัน แต่หลังจากนั้นก็ตื้นตันมิออกอีกเลย…

กรมการค้ามีคนแบบไหนอยู่กัน ?

ทยอยมานั่งในห้องโถงทีละคนตั้งแต่เช้าตรู่ จนถึงยามเย็น คนของสำนักงานอื่นในเขตวังหลวงที่ใหญ่โตนี้ต่างเดินออกไปจนหมดสิ้นแล้ว แต่คนของกรมการค้ากลับไปมิมีผู้ใดเดินออกไปแม้แต่คนเดียว

ในที่นี้มีทั้งสหายร่วมรุ่นและมีทั้งรุ่นพี่ของเขา และหนึ่งในนั้นก็ยังมีซือหม่าหนานสหายสนิทของเขาอีกด้วย

หลังจากที่ได้เอ่ยถามซือหม่าหนาน เขาถึงได้เข้าใจว่าทุกคนต่างยินยอมที่จะทำงานล่วงเวลาเอง และเหตุผลที่ยินยอมนั้นก็เรียบง่ายเสียจนเขาแทบจะกระอักเลือด  พวกเขามีความสุขที่ได้ทำงานล่วงเวลา เจ้ามิอยากทำงานล่วงเวลาก็สามารถกลับไปได้ทุกเมื่อ 

ให้ตายเถอะ แล้วจะมีผู้ใดจะกล้าวิ่งหนีออกไปเพียงผู้เดียวโดยที่มิรู้สึกละอายใจได้กันเล่า ?

หม่าซิงคงจึงทำได้เพียงอยู่ที่นี่ด้วยเท่านั้น หมกมุ่นอยู่กับโครงสร้างของกฎหมายนี้ หลังจากนั้นก็จะค้นคว้ากับเหล่าคนที่อยู่ข้าง ๆ และก็จะถกเถียงกันจนหน้าแดงก่ำเพื่อหารือข้อคิดเห็นต่าง ๆ

ในทุกชั่วยาม รองหัวหน้าหลี่ฉายก็จะออกมาไกล่เกลี่ย  และเขียนข้อคิดเห็นของพวกเขาลงไป สุดท้ายก็จะส่งให้ท่านฟู่ตรวจสอบ ท่านฟู่จะเลือกข้อคิดเห็นของผู้ใดก็ถือเป็นที่ถูกต้อง อย่าได้เสียเวลามาพิพาทกันตรงนี้เลย ทุกคนยังอยากฉลองปีใหม่กันอยู่หรือไม่ ?  

ดังนั้นกรมการค้าจึงเงียบขึ้นมาอีกครา จะได้ยินก็เพียงแค่เสียงของพู่กันและน้ำหมึกที่จรดลงบนกระดาษ หรือบางทีก็เป็นเสียงของถ่านที่ปะทุขึ้นมาบ้างเป็นบางคราเท่านั้น

สำหรับกรมการค้าชุดนี้ต่างก็เป็นคนที่ฟู่เสี่ยวกวนคัดเลือกมาด้วยตนเอง แรกเริ่มหลี่ฉายก็เป็นกังวลอย่างถึงที่สุด ในที่นี้นอกจากสามคนที่เป็นสามอันดับแรกของชิวเหวยครานี้ อีกสามสิบกว่าคนส่วนใหญ่ต่างก็ยังมิได้สำเร็จการศึกษาจากสำนักศึกษา

มีอยู่วันหนึ่งหลี่ฉายได้เดินทางไปยังสำนักศึกษา และได้ตรวจสอบเอกสารของคนเหล่านั้นอยู่หนึ่งรอบ ก็ได้พบว่าบุคคลเหล่านี้ยามที่อยู่ในสำนักศึกษามิได้โดดเด่นออกมาจากผู้อื่น ดังนั้นเขาจึงได้ข้อสรุปว่า… ท่านฟู่เพียงตะลีตะลานจับบุรุษที่ผ่านมาด้วยความจวนตัวเท่านั้น ท่านฟู่มีอายุเพียง 17 ปี กระทำสิ่งใดย่อมมิน่าไว้วางใจ !

แต่หลังจากที่ได้อยู่กับพวกเขาหลายวันมานี้ เหล่าชายหนุ่มกลับทำให้หลี่ฉายต้องเปลี่ยนมุมมองเสียใหม่ มิใช่เพียงการทำงานล่วงเวลาเท่านั้น แต่เป็นเพราะสมองของชายหนุ่มเหล่านี้ปราดเปรียวเป็นอย่างมาก เขาเพียงแค่ให้โครงสร้างกฎหมายแก่พวกเขาไป 1 ส่วนเท่านั้น ไม่นานพวกเขาก็สามารถแต่งเติมดอกไม้ลงไปในโครงสร้างนั้นได้ !

บัณฑิตเหล่านี้ต่างก็ได้เรียนรู้มาจากกิจการของครอบครัว อย่างเช่นหวางซุนอู๋จี้และฉงฟังหยวน อีกทั้งยังมีบัณฑิตจำนวนมากที่ได้เสริมสร้างความรู้จากโครงสร้างนี้ พวกเขาจะต้องจินตนาการว่าควรจะควบคุมต้นทุนเยี่ยงไรเพื่อควบคุมพฤติกรรมของพ่อค้า สิ่งนี้มิได้บั่นทอนความกระตือรือร้นของพวกเขาเลย ในส่วนนี้ทำให้หลี่ฉายต้องเปลี่ยนมุมมองเสียใหม่

ความคิดเห็นของพวกเขาแปลกใหม่ มีหลายคำอธิบายหลายจุดที่บางทีก็มิได้ถูกต้องทั้งหมด แต่กลับเป็นแนวคิดที่หลี่ฉายสามารถนำไปใช้อ้างอิงได้

ดังนั้นนับตั้งแต่ที่กรมการค้าก่อตั้งขึ้นมาจนถึงวันนี้ก็นับเป็นเวลาครึ่งเดือนเข้าไปแล้ว เขาได้ร่างตำรา ‘บัญญัติจรรยาบรรณการค้า’ เล่มแรกเสร็จแล้ว

ในตอนที่เขาคิดจะหาเวลาเพื่อส่งแบบร่างนี้ให้กับท่านฟู่ ก็คาดมิถึงว่าที่ห้องโถงใหญ่นี้จะเกิดการโต้เถียงทางด้านการค้าขึ้นมาอีกครา

 ข้าคิดว่า ‘กฎหมายแพ่งและพาณิชย์’ มิเหมาะสม พวกเจ้าลองใคร่ครวญดูเถิด เหล่าพ่อค้าอาศัยกำลังของตนเองมาควบคุมสินค้าในตลาด เจ้ากลับต้องการจะต่อต้านพวกเขา เยี่ยงนั้นภายภาคหน้าผู้ใดจะกล้าทุ่มกำลังเพื่อส่งเสริมผลิตภัณฑ์ของตนเองกัน ?  

 หวางซุนกล่าวเยี่ยงนี้ก็มิเหมาะสม เจ้ายืนอยู่ในมุมมองของพ่อค้าจึงมองเห็นปัญหานี้ หากยืนอยู่ในมุมมองของคนทั่วไป หลังจากที่สินค้านี้ถูกผูกขาด พ่อค้าก็จะขึ้นราคาได้ตามอำเภอใจ และผู้บริโภคก็จะไร้หนทางต่อต้านใด ๆ ทั้งสิ้น 

 คำเอ่ยนี้ของซือหม่าค่อนข้างลำเอียง ข้ากลับคิดว่าผู้คนจะทุบเงินเพื่อไปเพิ่มฝีมือให้สูงขึ้น กำจัดสินค้าที่เป็นประเภทเดียวกัน นี่คือพฤติกรรมของการแข่งขันทางตลาดรูปแบบหนึ่ง หากเป็นกรณีตรงกันข้าม ยังจะมีผู้ใดเต็มใจที่จะปฏิรูปเครื่องมือและปฏิรูปกระบวนการเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพอีกกัน ?  

ซือหม่าหนานถึงกับเอ่ยมิออกเมื่อถูกหวางซุนถามเยี่ยงนั้น ในเวลานั้นเอง ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เดินเข้ามา

 พวกเจ้าถกปัญหาผิดไปหนึ่งประเด็น การผูกขาดและการแข่งขันคือสองสิ่งที่แตกต่างกัน… 

ชีวิตประจำวันของกรมการค้าได้เริ่มต้นขึ้นมาอีกครา ฟู่เสี่ยวกวนหยิบดินสอขึ้นมาวาดรูปบนกระดาน และอธิบายคำศัพท์ใหม่ให้เหล่าขุนนางในกรมการค้าได้ฟังโดยละเอียด รวมไปถึงว่าจะกำหนดออกมาเยี่ยงไรและอื่น ๆ

ฟู่เสี่ยวกวนใช้เวลาถึง 2 ชั่วยามในการอธิบายในคาบเรียนของวันนี้ ทันทีที่วางดินสอลง กลับพบเห็นขันทีเจี่ยเดินตัวสั่นเข้ามาด้านใน

ตอนที่ 484 ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา

ภายในใจของหญิงสาวนั้นช่างรู้สึกประหลาดใจยิ่ง

เปียนหรงเอ๋อกลับมายังโรงเตี๊ยมด้วยท่าทางหดหู่

นางนั่งลงมองดูใบหน้าตนเองในกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วยื่นมือออกมาสัมผัสผิวแก้มอันเย็นเยือกของตน ผิวพรรณของนางยังคงนุ่มนวลชุ่มชื้น

ใบหน้าของนางงดงาม รูปร่างอรชรสมส่วน ต่อให้สวมใส่เสื้อคลุมเอาไว้ ก็มิอาจปกปิดเนินอกอันน่าภาคภูมิใจเอาไว้ได้

นางเป็นถึงคุณหนูในจวนเปียนเฉิงเมืองไท่หลินแห่งแคว้นอี๋ ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีตั้งแต่ยังเยาว์ นั่นจึงทำให้นางมีความมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่ในค่ำคืนนี้ ความมั่นใจที่นางเคยมีอยู่มากมายกลับถูกฟู่เสี่ยวกวนเหยียบย่ำบดขยี้เสียจนแทบมิหลงเหลือ

ฟู่เสี่ยวกวนเพียงแค่เชิญนางไปกินอาหารด้วยกันเท่านั้น !

เดิมทีนางยังคงกังวลใจว่าหลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนกินมื้อเย็นและดื่มสุราเสียจนเมามายแล้ว เขาจะทำในสิ่งที่ทำให้นางมิอาจเงยหน้าขึ้นมาได้ตลอดชีวิต ดังนั้นนางจึงพยายามมอมเหล้าตนเองให้เมามายไปเสีย เนื่องจากมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้นางรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

แต่นางคาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะห้ามมิให้นางดื่มเสียจนเมามาย อีกทั้งยังส่งนางออกมาจากหอซื่อฟางด้วยตนเองอีกด้วย

มิมีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งนั้น มันมิเกิดเรื่องอันใดขึ้นมาเลยอย่างแท้จริง !

เขามิชื่นชอบข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?

ได้ยินมาว่าภรรยาทั้งสามคนของเขาก็เป็นสตรีที่งดงามที่สุดในเมืองหลวง รูปร่างหน้าตาของนางก็นับว่างดงามยิ่งในเมืองเปียนเฉิง !

เหตุใดเขาจึงมิชื่นชอบข้ากัน ?

เหตุใดต้องดูแคลนข้าถึงเพียงนี้ด้วย ?

ใบหน้าของเปียนหรงเอ๋อยังคงขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตแวววาวนั้น ทำให้นางดูงดงามมากยิ่งขึ้นไปอีก

ความรู้สึกเกลียดชังและต่อต้านฟู่เสี่ยวกวนที่เคยมีอยู่ในใจบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว จนถึงกระทั่งนางรู้สึกว่าอยากให้เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาจริง ๆ เยี่ยงนั้นแล้วนางถึงจะรู้สึกว่าตนเองมีค่าขึ้นมาบ้าง

แต่บัดนี้…เนื้อหนังมังสาที่ห่อหุ้มร่างกายของนางเอาไว้นั้น กลับมิเข้าตาเขาเอาเสียเลย

เปียนมู่หยูและเยียนเหลียงเจ๋อเดินเข้ามา เมื่อมองเห็นสีหน้าท่าทางของเปียนหรงเอ๋อเช่นนั้น พวกเขาต่างก็จ้องมองนางด้วยความตกตะลึง

เยียนเหลียงเจ๋อรีบเดินเข้ามาข้าง ๆ เปียนหรงเอ๋อแล้วโค้งคำนับ  ข้าขอขอบคุณน้องหรงเอ๋อยิ่ง รอให้ข้าได้ขึ้นครองบัลลังก์ ข้าจะมอบตำแหน่งที่มั่งคงให้แก่เจ้าอย่างแน่นอน !  

เปียนหรงเอ๋อยิ้มออกมาแล้วหันไปมองทางเยียนเหลียงเจ๋อ  ความหวังดีของฝ่าบาทนั้นหรงเอ๋อขอรับไว้อย่างซาบซึ้งใจ แต่เรื่องมิได้เป็นเยี่ยงที่พวกท่านคิด… 

 เขา…เขามิได้แตะต้องข้า 

เปียนมู่หยูขมวดคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจแล้วเอ่ยถามว่า  เรื่องนั้นจัดการแล้วหรือยัง ?  

เปียนหรงเอ๋อครุ่นคิด เรื่องนั้นนับว่าจัดการเรียบร้อยแล้วหรือไม่กัน ? ระหว่างทานอาหารนั้นฟู่เสี่ยวกวนได้เอ่ยวาจาคลุมเครือ ทุกคราที่เอ่ยถึงเรื่องวันเจรจา เขาก็จะเปลี่ยนเรื่องทันที ดังนั้นคาดว่าน่าจะยังมิสำเร็จ

แต่เขาก็ตอบรับคำเชิญที่จะไปยังหงซิ่วจาว เช่นนั้นนับว่าสำเร็จแล้วหรือยัง ?

 วันที่ยี่สิบเดือนสิบสอง ลูกจะจัดงานเลี้ยงที่หงซิ่วจาวเพื่อต้อนรับคุณชายฟู่ เงิน 300,000 ตำลึงนั้นลูกมอบให้กับเขาไปแล้ว ส่วนเรื่องวันเจรจา เขากล่าวว่าก่อนปีใหม่นี้เขายุ่งวุ่นวายเป็นอย่างมาก เกรงว่าจะต้องรอให้ถึงหลังปีใหม่จึงจะได้นั่งเจรจากัน 

เยียนเหลียงเจ๋อตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน หลังปีใหม่เยี่ยงนั้นหรือ เขารอมิได้อย่างแน่นอน !

บัดนี้วันที่สิบห้าเดือนสิบสองแล้ว อีก 5 วันจะถึงวันนัดหมายกับฟู่เสี่ยวกวน หลังจากห้าวันนี้ฟู่เสี่ยวกวนก็จะสิ้นชีพลง หัวหน้าคณะการเจรจาก็จะต้องถูกเปลี่ยนคน เมื่อเปลี่ยนคนแล้ว เรื่องการเจรจาก็คงจะง่ายขึ้นมามากนัก

 มิว่าเยี่ยงไรก็ตาม ลำบากน้องหรงเอ๋อมากเสียทีเดียว เรื่องหงซิ่วจาว พวกเราจะนำความหวังฝากไว้กับถงเหยียนทั้งหมด ย่อมมิได้ ข้างกายของฟู่เสี่ยวกวนมีศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักเต๋าอยู่ ดังนั้นหากต้องการลอบสังหารเขาย่อมมิใช่เรื่องง่าย เยี่ยงนั้นแล้วเรื่องนี้จำเป็นต้องจัดการอย่างละเอียดและรอบคอบ !  

ห้องในโรงเตี๊ยมของหยี่ฮวาถายยังคงมีแสงไฟสว่างโร่อยู่ หลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนได้กลับมาถึงจวนฟู่แล้วก็ได้เล่าเรื่องที่น่าลำบากใจทั้งสิ้นนี้ให้แก่ต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลวฟัง ไฟในจวนฟู่เองก็ยังคงมิดับลงเช่นกัน

เช้าตรู่ในวันต่อมา ฟู่เสี่ยวกวนได้ตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าสดชื่นราวกับได้เกิดใหม่ หลังจากออกกำลังกายยามเช้าแล้วเขาก็ได้ลงมาจากเตียงด้วยเสียงหัวเราะที่ชื่นมื่น

หิมะยังคงโปรยปรายลงมา ทะเลสาบซวนอู่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง

ท่ามกลางแสงสลัวของยามเช้า ฟู่เสี่ยวกวนเห็นซูซูนั่งขัดสมาธิอยู่ที่ลานกว้างท่ามกลางหิมะที่ตกโปรยปราย

นางยังคงสวมใส่ชุดผ้าลินินบาง ๆ และมิได้สวมใส่รองเท้าตามเดิม มีหมอกควันบาง ๆ ลอยออกมาจากร่างกายของนาง

ฟู่เสี่ยวกวนจึงเดินเข้าไปดูด้วยความประหลาดใจ ซูซูลืมตาขึ้นมามองดูเขา จากนั้นก็หลับตาลงเพื่อฝึกฝนกำลังภายในของนางต่อไป

 อากาศหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ เจ้ามินอนต่ออีกสักหน่อยหรือ ?  

ซูซูมิได้ลืมตาขึ้นมอง นางเบ้ปากแล้วพลางนึกในใจว่า เจ้าทำเสียงดังโครมครามแบบนั้นตั้งแต่เช้าตรู่ จะให้ข้านอนต่อได้เยี่ยงไรกัน ?

 ตอนที่ข้าฝึกคัมภีร์พระสูตรเก้าหยาง เหตุใดจึงมิเป็นเยี่ยงเจ้ากัน ?  

 เนื่องจากเจ้าอ่อนแอจนเกินไป !  

อ่า… ฟู่เสี่ยวกวนนำมือขึ้นลูบจมูกของตนเอง ช่วงนี้เขายุ่งวุ่นวายอยู่กับเรื่องของกรมการค้า และมัวแต่จัดการเรื่องของปีใหม่ จึงทำให้การฝึกวรยุทธ์ล่าช้าลง

ดังนั้น เขาจึงได้นั่งลงตรงข้ามกับซูซู แล้วค่อย ๆ หลับตาลงอย่างสงบนิ่ง ฝึกฝนคัมภีร์พระสูตรเก้าหยางของตนต่อไป

เขาทนอยู่ได้มิถึงหนึ่งก้านธูปด้วยซ้ำ ก็ได้ลืมตาขึ้นมาเนื่องจากอากาศช่างหนาวเหน็บเสียเกินทน !

มองดูแล้วตนคงจะมิใช่ผู้ที่เหมาะสมที่จะฝึกวรยุทธ์อย่างแท้จริง !

เขาลุกขึ้นยืนปัดก้นเพื่อเตรียมตัวเดินจากไป เขายังต้องเขียนจดหมายไปให้ไป๋ยู่เหลียน 1 ฉบับ และเฉินป๋อที่ประจำการอยู่ในเขตผิงหลิง 1 ฉบับ อีกทั้งยังต้องเขียนจดหมายไปให้แก่ซูม่ออีก 1 ฉบับด้วย

เดิมทีข้านั้นก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา การฝึกวรยุทธ์นี้คงมิเข้ากับข้าสักเท่าใดนัก

เขากำลังก้าวออกไปได้เพียงสองก้าว ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง เมื่อเขาหันหลังกลับไปมองก็ต้องตกตะลึงเสียจนต้องอ้าปากค้าง

หิมะที่อยู่ด้านข้างซูซู อยู่ ๆ กลับระเบิดขึ้นมา !

มิว่าจะเป็นหิมะที่ตกลงมาจากท้องนภาหรือหิมะที่อยู่รอบ ๆ ตัวนาง บัดนี้คล้ายกับได้รับแรงดึงดูดบางอย่าง พวกมันพากันพุ่งตรงเข้าไปหานาง

ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น ซูซูก็ถูกหิมะโถมเข้าใส่อีกครา ในครานี้รุนแรงกว่าคราก่อนมากนัก

ฟู่เสี่ยวกวนถอยหลังออกไปนับสิบก้าว

ซูซูบัดนี้ดูคล้ายกับเครื่องดูดฝุ่น หิมะที่ปกคลุมอยู่ที่ลานกว้างทั้งหมดได้ลอยเข้าไปหานาง อีกทั้งมองดูแล้วนี่คงเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

ศิษย์พี่ใหญ่เดินตรงเข้ามาข้างกายฟู่เสี่ยวกวน สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความยินดี ศิษย์พี่สามซูโหรวเองก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่หลังคาฝั่งตรงข้าม นางยังคงปักผ้าอยู่ในมือ แต่ใบหน้ากลับปรากฏสีแดงอมชมพูออกมาให้เห็น

เดิมทีฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของนางนั้น เกิดมาจากความหนาวเหน็บเขาจึงมิได้ใส่ใจ ซูเจวี๋ยได้ขยับหมวกแล้วกล่าวว่า  น้องหกจะบรรลุขั้นแล้ว 

 นาง…นางจะบรรลุเข้าสู่ขั้นใดกัน ?  

 ระดับหนึ่ง !  

ฟู่เสี่ยวกวนเงียบลงทันพลัน ซูซูเหมาะแก่การฝึกวรยุทธ์อย่างแท้จริง อย่าได้นำตนไปเปรียบเทียบกับนางเลย

 ซูม่อและถาวฮวาแต่งงานกันที่สำนักเต๋าแล้ว เขาได้รับการฝึกฝนดอกไม้ผลิขั้นสองของตระกูลเยี่ยน และบัดนี้เขา…ก็ได้บรรลุระดับหนึ่งแล้วเช่นกัน 

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกว่าศิษย์พี่ใหญ่ช่างใจดำยิ่ง เช้าตรู่เยี่ยงนี้จะกล่าวถึงเรื่องแทงใจดำเขาเพื่ออันใดกัน ?

 ศิษย์น้องเล็ก แม้อาจารย์จะกล่าวว่าเจ้าสามารถทำทุกอย่างได้ในใต้หล้า แต่ข้าคิดว่าเจ้านั้นอย่าได้เสียเวลาเพื่อฝึกฝนวรยุทธ์อีกเลย 

 …… 

หิมะในลานกว้างบัดนี้ถูกซูซูดึงดูดเข้าไปเสียจนสะอาดสะอ้าน ซูซูมิได้กลายเป็นมนุษย์หิมะแต่อย่างใด แต่นางกลับกลายเป็นภูเขาหิมะลูกเล็ก ๆ ไปเสียแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก มิใช่เพราะกลัวว่าซูซูจะขาดอากาศหายใจหรือหนาวตายไปเสียก่อน แต่กังวลว่าเมื่อนางระเบิดหิมะเหล่านั้นออกมา จะทำให้เกิดพลังมหาศาลและทำให้เรือนของเขาแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยหรือไม่

ฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าหากเขามิเห็นภาพเหล่านี้ก็คงจะมิเป็นกังวลเยี่ยงบัดนี้ ดังนั้นเขาจึงได้หันหลังเดินจากไปเพื่อรับประทานอาหารเช้าอันเลิศรสกับภรรยาที่งดงามของเขาทั้งสามคน จากนั้นก็ได้เรียกซูเจวี๋ยและเดินทางออกจากจวนฟู่เพื่อมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง

เขาจะต้องไปดูคนที่กรมการค้าเสียหน่อย นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว พวกเขาจะร่างกฎหมายออกมาเยี่ยงไรกัน ?

ตอนที่ 483 สนทนายามค่ำคืนที่กวนหยุนถาย

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มจนตาปิดก่อนจะนำเงิน 300,000 ตำลึงฝ่าหิมะตรงกลับจวนไป

เมืองกวนหยุนในยามนี้ก็มีหิมะตกลงมาเช่นกัน

ต้นสนเก่าแก่บนกวนหยุนถายมีโคมไฟกันลมอยู่ 2 ดวง แสงไฟสลัวทำให้โต๊ะหมากรุกใต้ต้นไม้ดูสวยงามสะดุดตาขึ้นมา

อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาจัวอี้สิงและอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหนานกงอี้หยู่แห่งราชวงศ์อู๋กำลังนั่งสนทนากันอยู่ท่ามกลางหิมะ แต่มิได้เล่นหมากรุกแต่อย่างใด และบนโต๊ะก็มิมีเบี้ยเลยแม้แต่ตัวเดียว

หนานกงอี้หยู่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกล่าวว่า  ข่าวคราวของพระองค์จนถึงวันนี้ก็ได้ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว 

จัวอี้สิงเหม่อมองออกไปยังหมู่เมฆาที่มืดครึ้ม ผ่านไปเนิ่นนานถึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า  แต่ไข้ทรพิษขององค์จักรพรรดินีก็ยังมิหายเสียที 

 ท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาคิดว่าองค์จักรพรรดินีเป็นไข้ทรพิษจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ?  

จัวอี้สิงเลิกคิ้วขึ้น และหันหน้าไปมองหนานกงอี้หยู่  แล้วท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายคิดว่ามิได้เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ ?  

หนานกงอี้หยู่พยักหน้า  ข้าสงสัยเป็นอย่างมาก อาการไข้ทรพิษนั้นยากที่จะรอดชีวิตได้ ข้าเคยเอ่ยถามหมอหลวงว่า โรคนี้ร้ายแรงแรงถึงเพียงใด หมอหลวงตอบข้าว่าโรคนี้ทำให้ผู้คนจากไปก่อนวัยอันควรเป็นจำนวนมาก แต่หากสามารถทนอยู่ได้เกิน 1 เดือนอาจจะรักษาให้หายได้ แต่จนถึงบัดนี้องค์จักรพรรดินีก็ได้ไปประทับอยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหูเป็นเวลานานถึง 7 เดือนแล้ว 

จัวอี้สิงพยักหน้าน้อย ๆ  ข้าเองก็เคยถามเช่นกัน แต่ที่คฤหาสน์จิ้งหูนั้นมีองครักษ์ชุดแดงมากถึง 30,000 นาย อีกทั้งยังมีองครักษ์หญิง 1,000 นายคอยเฝ้าอยู่ ข้าเข้าไปมิได้น่ะสิ 

 ดังนั้นข้าจึงคิดว่าเรื่องนี้ย่อมมีบางอย่างที่ยุ่งยากอยู่เป็นแน่ จนถึงขั้นที่ข้าสงสัยว่าองค์จักรพรรดินียังมีชีวิตอยู่จริงหรือไม่ !  

จัวอี้สิงเลิกคิ้วขึ้นทันพลัน ผ่านไปเนิ่นนานก็ได้ส่ายหน้า  หากเกิดอุบัติเหตุกับองค์จักรพรรดินีขึ้นมาจริง ๆ… ไทเฮาซีย่อมแถลงราชโองการเรียกฟู่เสี่ยวกวนกลับแคว้นเป็นแน่ 

หนานกงอี้หยู่โน้มร่างลงมาอย่างกะทันหัน แล้วเอ่ยเสียงแผ่วว่า  ต่อให้มิเกิดเหตุอันใดกับองค์จักรพรรดินี เป็นไปได้หรือที่จะมิแถลงราชโองการเรียกฟู่เสี่ยวกวนให้กลับมายังแคว้น แต่วันนี้ในเมื่อไทเฮาซีเองก็ได้นั่งฟังการเมืองอยู่ด้านหลังม่านด้วยเช่นกัน เรื่องนี้ข้าเคยเสนออยู่หลายครา แต่กลับถูกพระนางที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดินีปฏิเสธ นี่มันเพราะเหตุใดกันเล่า ?  

 เจ้ากำลังสงสัยสิ่งใด ?  

 อู๋ต้าหลางพระเชษฐาของจักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกลับมายังที่นี่ ทันทีที่ได้พบกับโจวถงถงก็ได้รีบจากไปในทันที เจ้าคงจำได้ว่าต้าหลางต้องจากเมืองกวนหยุนไปเมื่อห้าปีที่แล้วด้วยเหตุอันใด ?  

 ข้าย่อมจำได้อย่างแน่นอน ต้าหลางมิได้กำเนิดจากไทเฮา แต่เขากำเนิดมาจากพระสนมเย่ เพราะถูกไทเฮาซีบีบคั้นท้ายที่สุดจึงป่วยและดับสิ้นลง ต่อจากนั้นก็ได้ถูกนักบวชเต๋าเก็บเถ้ากระดูกไป หลังจากห้าปีให้หลังเขาที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ได้กลับมาที่เมืองกวนหยุนอีกครา และได้สนทนากับฝ่าบาทอยู่มากมาย ในยามนั้นมีเพียงโจวถงถงเท่านั้นที่เป็นพยาน 

หนานกงอี้หยู่เงียบไปหลายอึดใจ ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่วว่า  ต้าหลางในยามนั้นได้ถูกผู้สังเกตรุ่นก่อนของสำนักเต๋าช่วยชีวิตเอาไว้ ครานั้นที่เขากลับมา ก็ได้ถูกลอบโจมตีถึง 3 ครา โชคยังดีที่ศิษย์พี่ของต้าหลาง หรือก็คือผู้สังเกตของสำนักเต๋ารุ่นนี้อยู่ข้างกาย เขาถึงได้เข้าพบกับฝ่าบาทได้ 

 พระนางต้องการให้ต้าหลางถึงแก่ความตายเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 นอกจากพระนางแล้วจะยังมีผู้ใดอีกกัน พระสนมเย่มารดาของต้าหลางสิ้นชีพด้วยอาการไข้ และการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิพระองค์ก่อนก็แปลกประหลาดยิ่ง คาดมิถึงว่าแม้แต่หมอหลวงเองก็มิอาจวินิจฉัยได้ เจ้าลองใคร่ครวญดูอีกคราเถิด สิบเอ็ดปีก่อนหน้านี้ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงราชาภิเษก ก็พอดีกับช่วงเวลาที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ พระนางจึงได้เปิดฉากเหตุการณ์นองเลือดที่ทะเลสาบสือหลี่ครานั้น จนทำให้โลหิตของชาวอู๋แทบจะถูกกวาดล้าง กล่าวว่าเพื่อความมั่นคงในราชบัลลังก์ของฝ่าบาท แต่ในบัดนี้ข้ากลับเกิดความสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย 

 เจ้ากำลังสงสัยสิ่งใดกัน ?  

หนานกงอี้หยู่จ้องมองไปยังท้องฟ้าสีน้ำหมึกอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วว่า  ข้าสงสัยว่าการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิพระองค์ก่อนจะมีเชื้อพระวงศ์รู้เห็นด้วย ใต้หล้านี้มิมีกำแพงใดที่ผ่านมิได้ หากมีคนลงมือปลงพระชนม์จักรพรรดิองค์ก่อนอย่างแท้จริง ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้ และเพื่อให้เบาะแสของร่องรอยเหล่านี้ดูยุ่งเหยิง ก็สังหารทั้งหมดไปเสีย นี่มิใช่ว่าเป็นการกำจัดเบาะแสเพื่อให้เรื่องนี้ดูสะอาดเยี่ยงนั้นหรือ 

 เจ้ากล่าวเยี่ยงนี้… หรือว่าโจวถงถงก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ข้าก็มิค่อยเข้าใจโจวถงถงผู้นั้นสักเท่าใดนัก เหตุการณ์นองเลือดที่ทะเลสาบสือหลี่เขาเข้าร่วมด้วยก็จริง และเขากับไทเฮาซีในช่วงสิบปีมานี้ ราวกับมิได้ใกล้ชิดกัน และการพบกันของฝ่าบาทและต้าหลาง… ในเมื่อพระองค์ทรงเรียกเขาไปเข้าร่วมแล้ว คาดว่าฝ่าบาทเองก็คงเชื่อในตัวเขามากพอควร 

จัวอี้สิงเงียบไปหลายอึดใจ  เรื่องเก่านี้ค่อยตรวจสอบกันในภายหลังเถิด ปัญหาในตอนนี้ก็คือ ต้องทำเยี่ยงไรถึงจะทำให้ฟู่เสี่ยวกวนกลับมาได้ 

 ไม่ ในตอนนี้ฟู่เสี่ยวกวนยังมิสามารถกลับมาได้ 

จัวอี้สิงผงะขึ้นทันพลัน เขาเข้าใจความหมายของหนานกงอี้หยู่แล้ว  น่าเสียดายที่พระราชลัญจกรได้หายไป พวกเราลองไปที่อาคารสิบแปดชั้นของหอเทียนจีดูดีหรือไม่ เผื่อบางทีอาจจะสามารถพบเห็นเบาะแสเหล่านั้นก็เป็นได้ 

 เรื่องในวันนี้ ให้หยุดอยู่ที่เจ้าและข้าเท่านั้น ภายภาคหน้าคงจะต้องระวังให้มากขึ้น รั้งรอไปอย่างช้า ๆ เถิด ต้องมีวันหนึ่งที่น้ำลดและตอผุดขึ้นมา 

 การประชุมราชวงศ์ในพรุ่งนี้เช้า ข้าจะเสนอขอเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดินีอีกครา 

 หลังจากที่การประชุมราชวงศ์พรุ่งนี้เช้าจบลง ข้าอยากไปพบเซียวเฉียงเสียหน่อย 

จัวอี้สิงคิ้วขมวด  พบนางเพื่อเหตุใดอันใดกัน ?  

 นางเคยเป็นจักรพรรดินีมาก่อน มีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น ที่จะเข้าใจจักรพรรดินีด้วยกัน 

จัวอี้สิงพยักหน้า ทันใดนั้นหนานกงอี้หยู่ก็ได้เอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า  ได้ยินว่าโจวเปี๋ยหลีทะลวงขั้นปรมาจารย์ได้แล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อือ… เขาได้ปล่อยวางตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งกองทหารม้า และได้ทะลวงเข้าสู่หนทางวรยุทธ์แล้ว 

 เหตุใดจึงมิให้โจวเปี๋ยหลีไปดูที่คฤหาสน์จิ้งหูกัน ?  

จัวอี้สิงเลิกคิ้วขึ้น  มีโหยวเป่ยโต้วเฝ้าอยู่ที่นั่น 

หนานกงอี้หยู่มิได้เอ่ยถามสิ่งใดอีก ในเมื่อโหยวเป่ยโต้วยังเฝ้าอยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหู นั่นก็หมายความว่ายังมิเกิดอันตรายอันใดขึ้นกับองค์จักรพรรดินี เยี่ยงนั้นแล้วองค์จักรพรรดินีประชวรด้วยโรคอันใดกันแน่ ?

พวกเขาต่างก็มิทราบว่า โจวเปี๋ยหลีในยามนี้ก็ได้อยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหูเช่นกัน

คฤหาสน์จิ้งหูที่อยู่ภายใต้การจัดการของโจวถงถง บัดนี้ได้มีผู้มีฝีมือระดับสูงอยู่เป็นจำนวนมาก ประกอบไปด้วยโหยวเป่ยโต้วขั้นปรมาจารย์ โจวเปี๋ยหลี และยังมีคลั่งกระบี่หนิงฝาเทียนซึ่งเป็นผู้มือฝีมือระดับสูงอีกหนึ่งคน !

……

……

วังหลังเขตหลวงของราชวงศ์อู๋

ในความมืดมิดมีเพียงโคมไฟสีแดงดวงใหญ่ที่กวัดแกว่งไปมา แม้แต่ทหารยามก็ยังมิกล้าปรากฏตัวภายในวังหลัง

ไทเฮาซีนั่งอยู่ในศาลาที่อบอุ่น มีบุคคลที่สวมหน้ากากสีดำผู้หนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าของพระนางและกำลังโค้งคำนับ

 ทูลไทเฮา เกาเสี่ยนได้ถูกโจวถงถงจับตัวไปแล้ว บัดนี้อยู่ในระหว่างทางคุ้มตัวกลับมายังเมืองหลวง 

สองตาของไทเฮาซีหรี่ลงเล็กน้อย  สุนัขเฒ่า ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไร้ประโยชน์ ส่งคนของอั้นเหมินไปเฝ้าไว้ที่ทางเดินฉีซาน และสั่งให้ไป๋หลี่หงส์ไปจัดการเสีย อายเจียมิต้องการให้มีพยานแม้แต่คนเดียว 

 รับสั่งพ่ะย่ะค่ะ !  

ในยามที่ชายชุดดำผู้นั้นหันหลังกลับและกำลังจะเดินออกไป กลับถูกไทเฮาซีเรียกเอาไว้อีกครา  ประเดี๋ยวก่อน… สตรีชั่วเซียวเฉียงผู้นั้นสุดท้ายก็เป็นตัวปัญหา ส่งนางไปตามทางของนางเสียเถอะ !  

 …พ่ะย่ะค่ะ !  

 ส่วนเรื่องลอบสังหารฟู่เสี่ยวกวนของถงเหยียน… ยังมิสำเร็จอีกเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ทูลไทเฮา ยังมิสำเร็จพ่ะย่ะค่ะ 

 ใช้นกส่งสารน์ส่งจดหมายไปให้ไป๋จื่อ ให้นางพาคนของหยิ่นเหมินไปจัดการเรื่องนี้เสีย… หากฟู่เสี่ยวกวนยังมิสิ้นชีพ เกรงว่าขุนนางนับร้อยของราชวงศ์อู๋ จะบีบบังคับให้อู๋หลิงสละตำแหน่งแล้ว !  

 …ข้าน้อยจะจดจำเอาไว้ 

 นอกจากนี้…เจ้าจงแจ้งให้นักบุญทราบว่า หากต้องการทำให้สำเร็จ อย่างช้าที่สุดก็คือปีหน้าเดือนสาม จะต้องทำให้หยูเวิ่นชูยกธงตีราชวงศ์หยูให้จงได้ เมื่อแคว้นหยูตกอยู่ในความโกลาหล แคว้นอี๋และแคว้นฮวงย่อมส่งกองกำลังมาพิชิตเป็นแน่ ราชวงศ์หยูเองก็ย่อมส่งทหารออกมาจากภูเขาฉีซานเป็นแน่ หากได้แคว้นอี๋และแคว้นฮวงเข้ามาร่วมด้วย ย่อมสามารถล้มราชวงศ์หยูได้เป็นแน่ ส่วนหลังจากที่ตัดสินแล้วจะแบ่งราชวงศ์หยูเยี่ยงไร… ให้เจ้าบอกกับนักบุญว่า ความประสงค์ของอายเจียคือใช้ซีหรงก่อตั้งแคว้นของราชวงศ์เฉินขึ้นมา ส่วนเรื่องอื่น ๆ… ให้หยูเวิ่นชูสู้กับแคว้นอี๋และแคว้นฮวงเองเถอะ 

ชายชุดดำเงยหน้าขึ้นมา ในสายตางุนงงอยู่เล็กน้อย และเอ่ยถามออกไปอย่างอดมิได้ว่า  แต่ที่นั่นคืออาณาเขตของราชวงศ์เฉิน 

ไทเฮาซีแสยะยิ้ม  ให้ดินแดนตรงนั้นเปื้อนโลหิตเสียหน่อย ภายภาคหน้าจึงจะอุดมสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น เจ้าไปเถอะ อายเจียเหนื่อยมากแล้ว 

 กระหม่อมขอลาพ่ะย่ะค่ะ !  

ชายชุดดำเดินออกไปจากวังหลัง จากนั้นก็หันหน้ากลับไปชำเลืองมอง ช่างมืดมนเสียจนใจของเขาสั่นสะท้าน

ทั่วทั้งใต้หล้าวุ่นวาย จนโกลาหลไปถึงราชวงศ์หยู ฟู่เสี่ยวกวน เจ้ายังจะมีกำลังต่อสู้กับคลื่นที่บ้าคลั่งนี้อยู่อีกหรือไม่ ?

ตอนที่ 482 แม่นางเข้าใจข้าผิดไปหรือไม่

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

ช่างบังเอิญถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

หรือนางจะมาคอยข้าอยู่ที่นี่กัน ?

ดังนั้น เขาจึงยิ้มแล้วเดินก้าวไป หันไปมองดูหลานข่ายแล้วละสายตามายังใบหน้าของเปียนหรงเอ๋อ แสงจากโคมไฟที่ส่องกระทบมายังใบหน้าของแม่นางผู้นี้ทำให้ดูอ่อนโยนน่ามองมิน้อย

 แม่นางรอข้าอยู่ที่นี่เนิ่นนานแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เปียนหรงเอ๋อยิ้มออกมาดูน่ามองเป็นอย่างมาก นางกล่าวด้วยความสุภาพว่า  ใช่แล้วเจ้าคะ อากาศหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ การที่ข้าน้อยจะได้พบท่านสักคราช่างยากเย็นยิ่ง 

เสียงอันนุ่มนวลนั้นทำให้ฟู่เสี่ยวกวนขนลุกซู่ ดังนั้นเขาจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วจึงรู้สึกว่าแม่นางผู้นี้ช่างแสดงได้เก่งเสียจริง

เปียนหรงเอ๋อใจสั่น นางนึกอยากจะถอยออกไป แต่ร่างกายกลับเอนไปข้างหน้า

นางนึกคิดว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้ที่มักมากในกาม ต้องการจะโอบนางเข้าไปไว้ในอ้อมกอด แต่สิ่งที่นางคิดมิถึงก็คือ เจ้าหมอนี่กลับก้าวขาออกไปข้าง ๆ 1 ก้าว !

ต่อมาจึงได้ยินเพียงเสียง  ตุ้บ… !   และตามด้วยเสียง  โอ๊ย !   เปียนหรงเอ๋อล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

ฟู่เสี่ยวกวนเบิกตาโพลง  แม่นางเป็นอันใดหรือไม่ ? หิมะตกพื้นย่อมลื่น แม่นางจงระวังสักหน่อยเถิด 

เขากล่าวพลางก้าวขาถอยห่างออกไป มิได้สนใจที่จะพยุงเปียนหรงเอ๋อขึ้นมาแม้แต่น้อย

เปียนหรงเอ๋อพยุงตนเองลุกขึ้นมาจากพื้น แม้เสื้อคลุมของนางจะเปรอะเปื้อนไปด้วยหิมะ แต่ก็ยังดูสะอาดตา

 คุณชายปฏิบัติเช่นนี้กับสตรีเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ในใจของนางรู้สึกเดือดดาลมากยิ่งนัก แต่สีหน้านั้นมิได้แสดงออกถึงความรู้สึกใด ๆ ประโยคนี้ต่อให้นางกล่าวซ้ำไปซ้ำมา แต่ทว่าชายหนุ่มเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนก็มิอาจเข้าใจได้

ฟู่เสี่ยวกวนนำมือขึ้นลูบจมูกตนเองแล้วคิดในใจว่า หากข้ามิระวังเจ้า เกรงว่าเจ้าจะควักมีดออกมาแทงข้าแทนน่ะสิ

 มิใช่ว่าข้ามิรู้จักข้อควรปฏิบัติต่อสตรี เพียงแต่ว่าแม่นางมิใช่อาหารประเภทที่ข้าชอบ เกรงว่ากินเข้าไปแล้วจะท้องเสียได้ 

เปียนหรงเอ๋อนำมือของตนตบไปที่หิมะบนร่างกายแล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามว่า  คุณชายมิเคยได้ลิ้มลอง แล้วรู้ได้เยี่ยงไรว่าข้าน้อยมิใช่อาหารประเภทที่ท่านชอบกัน ? สตรีของแคว้นอี๋นั้นตั้งมั่นในความรัก อีกทั้งยังมีความสามารถที่หลากหลาย บัดนี้เป็นเวลาเหมาะเจาะ คุณชายมิคิดจะลิ้มรสดูหน่อยเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ภายในใจของฟู่เสี่ยวกวนร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด ให้ตายสิ นี่จะเอาชีวิตกันเลยหรือเยี่ยงไรกัน !

คำโบราณที่กล่าวว่ามิมีแมวตัวใดมิชอบกินปลา ที่โบราณกล่าวไว้นั้นช่างถูกต้องอย่างแท้จริง !

ฟู่เสี่ยวกวนใช้แรงถูมือทั้งสองข้างไปมา สายตาของเขามองไปทางกล่องที่หลานข่ายถือเอาไว้แล้วกล่าวว่า  ข้าขอบอกกล่าวกับแม่นางตามตรงว่า เรื่องเงิน 300,000 ตำลึงนั้นข้ายังจัดการมิได้ จึงอึดอัดใจมากยิ่งนัก บัดนี้ข้าไร้ซึ่งอารมณ์จะลิ้มลองอาหารใดๆ 

เขากล่าวจบก็ส่ายหัว  น่าเสียดายยิ่ง อาหารเลิศรสอยู่เพียงแค่เอื้อมมือ… แม่นางเชิญกลับไปก่อนเถิด รอให้ข้าจัดการเรื่องเงิน 300,000 ตำลึงได้แล้ว ข้าจะไปหาแม่นางเพื่อผ่านค่ำคืนอันงดงามด้วยกัน 

กล่าวจบเขาก็ทำท่าจะเคาะประตู แต่เปียนหรงเอ๋อก็ได้เข้าไปคว้ามือเขาเอาไว้ ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกตกใจยิ่ง เขาเกือบจะหยิบปืนออกมายิงนางเสียแล้ว

 ช้าก่อนคุณชาย ข้าน้อยเดินทางมาเพียงแค่ต้องการช่วยคุณชายกำจัดเรื่องปวดหัวนี้ 

เมื่อกล่าวจบนางก็ได้โบกมือเรียกหลานข่าย หลานข่ายนำกล่องที่อยู่ในมือยื่นออกไปให้เปียนหรงเอ๋อ มันหนักเสียจนเอวของเปียนหรงเอ๋อแทบจะหัก

 นี่คือเงิน 300,000 ตำลึง… คุณชาย คนอื่น ๆ นั้นอาจจะเดินทางไกลนับพันลี้เพื่อมอบขนห่านให้กับท่าน แล้วข้าน้อยเล่าจะสามารถมอบอันใดให้คุณชายได้บ้างกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนใจหายวูบ แม่นางผู้นี้ ข้าแทบจะทนมิไหวอยู่แล้ว !

เขาหัวเราะเหอะ ๆ แล้วยื่นกล่องนั้นไปให้กับซูเจวี๋ย  แม่นางได้มอบความอบอุ่นให้แก่ข้า ข้านั้นซาบซึ้งใจยิ่ง มิว่าเยี่ยงไรในฐานะเจ้าของจวน ข้าก็ควรจะแสดงน้ำใจแก่แม่นางเสียบ้าง เชิญแม่นางเข้าไปด้านในจวนก่อนเถิด !  

เปียนหรงเอ๋อได้ถอนหายใจยาวออกมา เงินจำนวน 300,000 ตำลึง เพิ่งแลกมาได้กับการที่ตนจะได้ก้าวเข้าไปในจวนเท่านั้นเอง

 เช่นนั้น ข้าน้อยขอรบกวนเข้าไปในจวนท่านสักหน่อยนะเจ้าคะ 

 มองดูแล้วแม่นางก็เป็นบุตรสาวตระกูลใหญ่ มิเกรงกลัวว่าหากเข้าไปในจวนข้าแล้วจะถูกข้ากินเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เปียนหรงเอ๋อเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากของนางเผยอขึ้นแล้วกล่าวว่า  ข้าน้อยนั้นเป็นบุตรสาวของตระกูลใหญ่มิผิด เพียงแต่ข้าน้อยกลัวว่าคุณชาย…  นางเอนร่างไปด้านหน้าแล้วยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้หูของฟู่เสี่ยวกวน พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เชิญชวนให้หลงใหลเมามายว่า  หากท่านกล้ากินข้า ข้าก็กล้ากินท่านเช่นกัน !  

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงเสียจนแทบจะกระโดดหนี ให้ตายสิ นี่มันปิศาจชัด ๆ !

เขากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะตอบด้วยท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ว่า  เช่นนั้น…พวกเราเปลี่ยนสถานที่กันดีหรือไม่ ?  

 ตามใจท่านเถิดเจ้าค่ะ 

 ขึ้นรถ ตามข้ามา 

 เจ้าค่ะ !  

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้กลับเข้าไปในจวน เขาให้ซูเจวี๋ยขับรถม้าของตนและให้รถม้าของหลานข่ายตามออกมาจากจวนฟู่ เพื่อไปยัง…หอซื่อฟาง

เปียนหรงเอ๋อเข้าใจดีว่าในคืนนี้นางคงจะมิรอดแล้วเป็นแน่ จึงได้ปล่อยวางลง หากว่านางสามารถช่วยเหลือองค์รัชทายาทได้ เพียงแค่เสียสละเนื้อหนังมังสาสักเล็กน้อยจะเป็นอันใดไปกัน ?

ตลอดทางนางได้เปิดหน้าต่างเพื่อให้สายลมเย็นยะเยือกพัดเข้ามาด้านใน แต่หากว่าจะต้องเสีย แน่นอนว่านางจะต้องได้ด้วย

ค่ำคืนนี้จะต้องให้ฟู่เสี่ยวกวนตกลงเรื่องเวลาการเจรจาให้ได้ และมิว่าเยี่ยงไร นางจะต้องให้ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางไปยังหงซิ่วจาวให้จงได้ !

ซูเจวี๋ยแบกกล่องดำเอาไว้ที่หลัง และอุ้มกล่องเงินเอาไว้ อีกทั้งเขายังต้องขับรถม้า นี่มิใช่ปัญหา ปัญหาของเขาก็คือ… ศิษย์น้องเล็กจะแอบกินจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ?

ศิษย์น้องเล็กผู้นี้ช่างเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่สำนักเต๋าจริง ๆ มิเหมือนกับเขา ศิษย์น้องสามส่งมาให้ถึงปาก แต่ตนกลับมิกล้าแม้แต่จะชิม

เฮ้อ… แข่งกันไปก็ตายเปล่า !

ต่อจากนี้ไป ตนรู้สึกว่าควรจะปล่อยวางลงเสียบ้าง จะทำให้ศิษย์น้องสามเสียเวลาต่อไปมิได้

เพียงแต่ศิษย์น้องเล็กจะแอบกิน เหตุใดจึงมาที่หอซื่อฟางกัน ?

หรือที่นี่มีโรงเตี๊ยมด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนพยายามเก็บกองไฟที่สุมทรวงอยู่ในอกของเขาเอาไว้ แล้วยิ้มออกมา ในเมื่อได้เงิน 300,000 ตำลึงมาแล้ว ก็ควรจะเลี้ยงข้าวทุกคนเสียหน่อย

แต่หากจะกินที่จวนฟู่นั้นคงจะมิสะดวกเท่าใดนัก แม่นางผู้นี้ใจกล้าเกินไป เกรงว่าจะนำความเดือดร้อนมาให้แก่ตน

รถม้าเดินทางมาถึงหอซื่อฟาง เปียนหรงเอ๋อลงจากรถม้าพลางมองดูไปที่หอซื่อฟางจากนั้นก็งงเป็นไก่ตาแตก… เขาควรจะพานางไปที่โรงเตี๊ยมมิใช่หรือ ? เหตุใดจึงพานางมาที่นี่กันเล่า ?

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะเหอะ ๆ แล้วเดินตรงมาที่นาง  หากจะกล่าวเรื่องอาหารเลิศรสในเมืองจินหลิง แน่นอนว่าจะต้องเป็นที่หอซื่อฟาง เชิญแม่นางเถิด 

 กินข้าวเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 กองทัพต้องเดินด้วยท้อง แน่นอนว่าก่อนจะทำสิ่งอื่นใดก็ควรจะกินข้าวเสียก่อน 

เปียนหรงเอ๋อคิดดูแล้ว คาดว่าเจ้าหมอนี่คงจะยังมิได้กินมื้อเย็น คงตั้งใจจะกินอิ่มเพื่อเก็บแรง

ทั้งสี่คนจึงเดินขึ้นไปยังหอซื่อฟาง ฟู่เสี่ยวกวนสั่งอาหารชั้นเลิศมาเต็มโต๊ะ จากนั้นก็สั่งสุราเทียนฉุนมาหนึ่งลัง

 ที่แคว้นอี๋มีสุรานี้จำหน่ายหรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนเปิดสุราขึ้นมาหนึ่งขวด แล้วรินให้เปียนหรงเอ๋อกับซูเจวี๋ย แต่กลับมิรินให้หลานข่าย

 ได้ยินมาว่าสุรานี้ท่านเป็นผู้คิดค้นวิธีกลั่น ? ที่เมืองหลวงไท่หลินมีสุรานี้จำหน่ายอยู่ 

 พวกเรามาทำการตกลงการค้ากันเถิด ปีหน้าข้าจะจัดส่งสุรานี้ไปให้เจ้า เจ้านำไปจำหน่ายที่เมืองไท่หลิน พวกเราแบ่งกันเจ็ดต่อสาม ข้าเจ็ด เจ้าสาม เห็นว่าเป็นเยี่ยงไรบ้าง ?  

ไม่สิ ในหัวของเจ้าบัดนี้กำลังคิดอันใดอยู่กัน ? เหตุใดอยู่ ๆ ถึงยกเอาเรื่องสุราขึ้นมาสนทนาได้ ?

เปียนหรงเอ๋อยิ้มแล้วกล่าวว่า  ข้อเสนอนี้มิเลวเสียทีเดียว อืม… ข้าน้อยขอดื่มให้กับคุณชาย 1 จอก 

ทั้งสองดื่มเข้าไปคนละจอก เปียนหรงเอ๋อหยิบขวดสุราขึ้นมาแล้วรินสุราลงไปพร้อมกับเอ่ยว่า  เพียงแต่หากว่าคุณชายเลื่อนการเจรจาออกไปเรื่อย ๆ ข้าน้อยคงจะมิได้กลับไปที่แคว้นอี๋ในเร็ววัน… 

นางวางขวดสุราลงแล้วกล่าวว่า  ขออนุญาตเอ่ยถามคุณชาย เมื่อใดจึงจะถึงเวลาเจรจากัน ?  

 เรื่องนี้มิรีบ ในเมื่อมาแล้ว ก็อยู่เที่ยวเล่นที่เมืองจินหลิงกันเสียก่อนเถิด 

 หากว่าค่ำคืนนี้ข้าอยู่เป็นเพื่อนหาความสุขให้ท่านอย่างสำราญใจ… 

 อ่า… แม่นางเข้าใจอันใดข้าผิดไปหรือไม่ ? แม่นางอาจจะมิรู้ว่าข้านั้นยุ่งวุ่นวายอย่างแท้จริง !  

 … ?  

ตอนที่ 481 เจ้าคนต่ำช้า

 เจ้าต้องการจะเอ่ยอันใดกันแน่ !  

ฉินฮุ่ยจือเดินจากไปแล้ว แต่บัดนี้ฉินโม่เหวินกำลังจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนตาเขม็ง

ฟู่เสี่ยวกวนตบลงที่บ่าของฉินโม่เหวิน  พี่โม่เหวิน เจ้ามิจำเป็นต้องคิดมากอันใดหรอก ข้ากับท่านฉินเพียงมีความคิดทางด้านการเมืองที่มิตรงกันก็เท่านั้น เพื่องานราชสำนัก อย่าได้เอาความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องของพวกเราเข้ามาเกี่ยวข้องเลย 

สำหรับบิดาของตนนั้น ฉินโม่เหวินมิได้ประเมินค่าคำกล่าวเมื่อครู่ของฉินฮุ่ยจือเลยแม้แต่น้อย และแน่นอนว่าในใจของเขาย่อมคิดว่าฝ่ายบิดานั้นเป็นฝ่ายผิด

ในฐานะที่เขาเคยเป็นเต้าถายของเจียงเป่ยเต้า เขาย่อมได้เห็นความรุ่งเรืองทางด้านการค้าของเขตเหยาด้วยสองตาของตนเองมาแล้ว

ในตอนที่เยี่ยนซีเหวินเข้ารับตำแหน่งใหม่ ๆ ภาษีของเขตเหยาเพิ่งจะได้รับมาในอีก 2 ปีให้หลัง เงินคงคลังแทบจะมิมีเหลือ มิมีแม้แต่คลังเสบียง แต่เขตเหยาใช้เวลาฟื้นฟูมิถึง 1 ปี บัดนี้ชาวบ้านของเขตเหยาต่างก็มีรายได้ที่ดีขึ้น คลังเงินของเขตเหยาในตอนที่เขาเดินทางออกมาจากเจียงเป่ยเต้าก็มีมากถึงสามแสนกว่าตำลึงแล้ว !

นี่มิใช่ภาษีที่จ่ายโดยโรงงานเหล่านั้น แต่เป็นหลังจากที่ร้านค้าในเขตเหยามีการซื้อขายเกิดขึ้น นี่จึงเป็นภาษีที่สำนักงานเขตเหยาได้รับมา

จำได้ว่าตอนที่ไปเขตเหยา เยี่ยนซีเหวินได้พาเขาไปตรวจโรงงานทั้งหมดที่มี และกล่าวด้วยความฮึกเหิมว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เขตเหยาจะต้องเจริญรุ่งเรือง หลินเจียงจะต้องเจริญรุ่งเรือง เจียงเป่ยเต้าจะต้องเจริญรุ่งเรือง และราชวงศ์หยูจะต้องเจริญรุ่งเรืองมากยิ่งขึ้นเป็นแน่

ดังนั้นในตอนที่ทราบว่าตนจะต้องเดินทางไปเข้ารับตำแหน่งที่กวนซีเต้า สิ่งแรกที่คิดถึงเลยก็คือการพัฒนาทางด้านการค้า

ในช่วงหลายวันมานี้เขาได้ไปเยี่ยมเยียนพ่อค้าจำนวนมากในจินหลิง และชักชวนพวกเขาให้ไปลงทุนสร้างโรงงานที่กวนซีเต้าในฤดูใบไม้ผลิของปีหน้า เถ้าแก่จิ้วโม่จายเองก็เป็นหนึ่งในพ่อค้าที่เขาเคยเชิญมา

แต่บิดาของเขากลับคัดค้านอย่างมิมีเหตุผล !

ดังนั้นเขาจึงมิยินยอมที่จะอยู่ที่จวนของตนเอง และมักจะวิ่งออกมาอยู่ที่จวนของฉินปิ่งจงแทน

แม้แต่ท่านปู่ที่เป็นนักปราชญ์อาวุโสก็ยังเข้าใจในการลงมือของฟู่เสี่ยวกวน ว่าทั้งหมดก็เพื่อที่จะนำพาราชวงศ์หยูไปยังยุคใหม่ แต่กับบิดาของตนที่มีตำแหน่งใหญ่โตกลับมีความคิดที่ล้าสมัยยิ่ง เน่าเฟะเสียจนยากที่จะสนทนาได้ นั่นทำให้ฉินโม่เหวินปวดหัวเป็นอย่างมาก

 สำหรับคำกล่าวของท่านฉิน เจ้าอย่าได้นำมาใส่ใจเลย  ฟู่เสี่ยวกวนมองฉินโม่เหวินที่กำลังหดหู่และได้เอ่ยปลอบใจออกไป  การบริหารแบบใหม่ท้ายที่สุดแล้วก็คือของสิ่งใหม่ หากเจ้าใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็จะสามารถเข้าใจได้ว่าคนที่เหมือนท่านฉินนั้นแท้จริงแล้วก็มีอยู่เป็นจำนวนมาก

สถานะของพ่อค้าเพิ่มสูงขึ้น ซึ่งจะเป็นการคุกคามสถานะของทหาร ชาวเกษตร และแรงงาน โดยเฉพาะทหารที่ทนความหนาวเหน็บมานับสิบปี ก็เพื่อต้องการประสบความสำเร็จในเส้นทางอาชีพของตน แต่พ่อค้ากลับใช้เพียงสมองและเงิน ก็ได้รับสถานะที่เทียบเท่ากับพวกเขาทั้งยังได้เงินอีกด้วย นี่ย่อมทำให้เหล่าบัณฑิตที่ตรากตรำอย่างหนักเกิดความเกลียดชังและมิพอใจ 

 หลักการเช่นเดียวกัน เป็นขุนนางมาสิบกว่าปี ผลลัพธ์กลับมิได้สุขสบายเท่ากับพ่อค้า ดังนั้นการขัดแย้งนี้จะยังดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน การปะทะทางด้านความคิดก็จะร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอนว่าท้ายที่สุดแล้วก็มิอาจหยุดยั้งแนวโน้มนี้ได้ สถานะของพ่อค้าจะได้รับการยอมรับ และความคิดของขุนนางก็จะเปลี่ยนไปในท้ายที่สุด 

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้กล่าวว่าท้ายที่สุดแล้วขุนนางในราชสำนักก็จะเปลี่ยนมามีบทบาททางด้านการค้าเหมือนชาวบ้านทั่วไป เมื่อกล่าวคำนี้ออกมาแม้แต่ฉินโม่เหวินเองก็คงยากที่จะยอมรับได้ ปล่อยให้กระแสของประวัติศาสตร์ถูกขัดเกลาไปอย่างช้า ๆ ยังจะดีเสียกว่า

ฉินปิ่งจงใช้เวลาสองชั่วยามกว่าจะอ่านตำราเล่มนี้โดยละเอียดจนจบ จากนั้นจึงได้กลับมานั่งยังโต๊ะน้ำชา แล้วสนทนากับฟู่เสี่ยวกวนถึงมุมมองหรือปัญหาภายในนั้นโดยใช้เวลาสอบถามถึง 2 ชั่วยาม

บัดนี้ท้องนภาได้แปรเปลี่ยนเป็นสีดำของยามราตรีแล้ว แต่ความคิดเห็นของฉินปิ่งจงก็ยังคงมิหมดสิ้น

 ผู้มีความสามารถอย่างเหวินสิงโจว ข้าย่อมมิอาจเทียบเคียงเขาได้ แต่ภายในนี้ข้ายังสามารถมองเห็นถึงถ้อยคำของเจ้าด้วย ดังนั้นตำราเล่มนี้เป็นการสรุปปรัชญาของเหวินสิงโจว และตำราของเจ้า ทั้งสองสิ่งเติมเต็มและรวมกันเป็นหนึ่ง ดังนั้นหาก ‘ตำราหลี่เสวีย’ เล่มนี้ได้เผยแพร่สู่สาธารณชน นั่นย่อมเป็นการทำให้ผู้คนในราชวงศ์คลุ้มคลั่งขึ้นมาเป็นแน่ 

 ผลกระทบจากหลักคำสอนที่มีต่อราชวงศ์หยูนั้นลึกซึ้งเป็นอย่างมาก หากเผยแพร่ตำราเล่มนี้ในราชวงศ์อู๋นั้นคาดว่าการต่อต้านคงมิใหญ่โตอันใด แต่หากเผยแพร่ในราชวงศ์หยู… 

ฉินปิ่งจงหันไปมองทางฟู่เสี่ยวกวน แล้วกล่าวอย่างมีนัยว่า  ข้ากลัวว่าในท้ายที่สุดแล้วมันจะตกลงไปในบ่อโคลน ซึ่งยากยิ่งกว่าการส่งเสริมนโยบายระดับชาตินี่เสียอีก !  

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้า เขาเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

 ในขณะนี้ข้ายังมิมีแผนเผยแพร่ในสิ่งนี้ เรื่องที่ลงแรงอย่างหนักแต่มิได้คำชมทำไปก็ไร้ความหมาย 

ฉินปิ่งจงหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ  ได้ยินเจ้าเอ่ยเช่นนี้ข้าก็วางใจ ของสิ่งนี้เอาเก็บไว้ที่ข้าเถิด ข้าจะอ่านให้ถี่ถ้วนอีกครา ประเดี๋ยวก็อยู่ทานมื้อเย็นกับข้าที่นี่ก็แล้วกัน 

 เรื่องทานมื้อเย็นคงมิเป็นไร พี่ชาย ข้าทำงานหนักอย่างแท้จริง ช่วงข้ามปีก็จะมาถึงในอีกมิช้านี้แล้ว ข้าต้องกลับไปเขียนจดหมายเพื่อจัดการซีซานเสียหน่อย รวมไปถึงชวูอี้ ผิงหลิง ทั้งยังมีสถานที่ต่าง ๆ ในซีซานที่มีปัญหาเรื่องเทศกาลปีใหม่ 

ฉินปิ่งจงทราบดีว่าฟู่เสี่ยวกวนมีธุระมากมายที่ต้องจัดการ ดังนั้นเขาจึงมิได้รั้งฟู่เสี่ยวกวนไว้ ฉินโม่เหวินส่งฟู่เสี่ยวกวนถึงหน้าธรณีประตู  พรุ่งนี้พวกเราไปทานมื้อเย็นกันที่หอซื่อฟางดีหรือไม่ ?  

 หากอยากดื่มสุราเจ้าก็เอ่ยออกมาตรง ๆ เถิด !  

 ข้าอยากดื่มสุราอย่างแท้จริง ตกลงตามนี้เลยก็แล้วกัน ในวันพรุ่งนี้ข้าจะไปเชิญฮั่วหวยจิ่นแล้วก็หนิงหยู่ชุน… พี่เขยใหญ่ของเจ้ากลับมาแล้วหรือยัง ?  

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักไปทันพลัน พี่เขยใหญ่… ต่งซิวจิ่น  หลังจากคราที่แล้วที่ไปแย่งคนผู้หนึ่งมาจากพ่อตาต่ง ข้าก็ยังมิกล้าไปเยือนถึงธรณีประตูของจวนต่งเลย เยี่ยงนั้นพรุ่งนี้ข้าหาเวลาไปดูสักหน่อยดีหรือไม่ ?  

 ช่างเถอะ เขากลับมาก็มิสามารถเรียกเขาไปดื่มสุราได้อยู่ดี 

ฟู่เสี่ยวกวนมิค่อยเข้าใจเท่าใดนัก ฉินโม่เหวินเม้มปากเล็กน้อย  น้องสาวของข้าผู้นั้น… ค่อนข้างดุร้าย 

…..

…..

เปียนหรงเอ๋อสวมชุดขนสัตว์สีขาว ผมเผ้าถูกจัดไว้อย่างพิถีพิถัน ปิ่นดอกไม้สีทองปักทะลุมวยผม มีต่างหูแสนสวยประดับที่ใบหูทั้งสอง แม้แต่ใบหน้าที่งดงามเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนั้น ก็ได้แต่งให้แก้มแดงระเรื่อขึ้นอีกเล็กน้อย

ผู้ใดเป็นคนกล่าวกันว่าสตรีแต่งหน้าเพื่อคนที่ตนรัก ?

เปียนหรงเอ๋อมองดูตนเองในกระจก ภายในใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

หรือบางทีอาจจะเพราะทราบถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ก็เป็นได้ บิดาของนางเปียนมู่หยูและองค์รัชทายาทเยียนเหลียงเจ๋อมิได้อยู่ที่นี่ในยามนี้

แม่ทัพหลานสะพายกระบี่ไว้ด้านหลัง ในมือถือกล่องเอาไว้ และได้ยืนอยู่ที่เบื้องหน้าธรณีประตูอย่างสงบนิ่ง มองใบหน้าด้านข้างที่งดงามนั้น แล้วหันหน้าหนี แต่มือกลับกำหมัดเอาไว้แน่น !

ฟู่เสี่ยวกวน !

แม่ทัพผู้นี้จะสับเจ้าให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น !

เปียนหรงเอ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วลุกขึ้นยืน พร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบว่า  ฟ้ามืดแล้ว พวกเราไปกันเถอะ 

รถม้าหนึ่งคันวิ่งออกไปด้วยความเร็วราวกับกำลังเหาะไปตามท้องถนนที่เปล่าเปลี่ยวท่ามกลางหิมะที่กำลังตกโปรยปราย เปียนหรงเอ๋อเลิกผ้าม่านขึ้นเล็กน้อย สายลมพัดผ่านเข้ามาและได้พัดเอาเกล็ดหิมะที่เย็นเยียบเข้ามากระทบกับใบหน้าที่อ่อนนุ่มของนาง

นางมิได้รู้สึกถึงอากาศที่หนาวเหน็บเลยแม้แต่น้อย ภายในใจนั้นค่อย ๆ แตกสลายไปทีละนิด และเริ่มกระวนกระวาย

นางเพิ่งจะอายุได้เพียง 16 ปีเท่านั้น อีกทั้งยังเป็นสตรีที่ยังมิมีคู่หมั้นหมาย !

นางเข้าใจดีว่าจะเกิดอันใดขึ้นต่อจากนี้ นางมิทราบว่าต่อจากนี้ตนเองจะมีชีวิตต่อไปเยี่ยงไร หรือจะดับสิ้นเยี่ยงไร

ฟู่เสี่ยวกวน !

เจ้าคนต่ำช้า !

หรือว่าจะใช้ปิ่นนี้แทงเขาจนตายยามที่อยู่บนเตียงไปเลยดี ?

เปียนหรงเอ๋อครุ่นคิดเสียเนิ่นนาน ก่อนที่จะปล่อยวางความคิดนี้ไป เพราะหากฟู่เสี่ยวกวนมาตายในเงื้อมมือของตนเอง เกรงว่าการเดินทางมาเจรจาขององค์รัชทายาทจะล้มเหลว

จำต้องอดทน !

ไม่ว่าจะเป็นเยี่ยงไรก็ต้องอดทนไว้ !

เพื่อภารกิจอันใหญ่หลวงขององค์รัชทายาท และเพื่อตระกูลเปียนที่จะเติบโตในราชสำนักยิ่งขึ้นไปอีก

ในที่สุดรถม้าก็ได้มาถึงจวนฟู่ นางได้จัดการอารมณ์และความรู้สึกของตนเองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะลงจากรถม้า ในตอนที่กำลังจะเคาะประตูจวน แต่ทันใดนั้นก็ได้พบเห็นรถม้าคันหนึ่งวิ่งมาท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย

หลานข่ายเฝ้าระวัง คาดมิถึงว่ารถม้าคันนั้นจะหยุดลงที่จวนฟู่เช่นกัน หลังจากนั้นก็ได้มีคนผู้หนึ่งเดินลงมา

เปียนหรงเอ๋อได้เหลือบสายตาไปมอง และเขาก็คือฟู่เสี่ยวกวน !

เจ้าคนต่ำช้า !

ตอนที่ 480 คนละทาง

ตอนที่ 480 คนละทาง

ฉินปิ่งจงจึงละสายตาออกมาจากหนังสือนั้นแล้วมองมาทางฉินฮุ่ยจือด้วยท่าทางประหลาดใจ ก่อนจะยื่นมือออกไปพร้อมกับกล่าวอย่างเป็นกันเองว่า  นั่งสิ 

จากนั้นเขาก็หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาแล้วเดินไปยังโต๊ะในมุมหนึ่งของห้องอักษร ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วเปิดอ่านหนังสือต่อ

ฉินฮุ่ยจือนั่งลงตรงข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน ฉินโม่เหวินไปต้มชากาใหม่มาให้พวกเขา

ในความทรงจำของฟู่เสี่ยวกวนแล้ว เขามิคุ้นเคยกับฉินฮุ่ยจือสักเท่าใดนัก เนื่องจากเขาเป็นผู้มีตำแหน่งในสำนักอัครมหาเสนาบดี อีกทั้งน้อยครานักที่จะเสนอความคิดเห็นในที่ประชุม ส่วนฟู่เสี่ยวกวนเองก็มิได้ไปเข้าร่วมประชุมบ่อยสักเท่าใดนัก จึงทำให้มิคุ้นเคยกับเขา

บัดนี้ทั้งสองได้นั่งห่างกันเพียงแค่เอื้อม ฟู่เสี่ยวกวนจึงอดมิได้ที่จะจ้องมองดูเขา

ใบหน้านี้ผอมบางแต่เด็ดเดี่ยว คิ้วทั้งสองข้างเป็นเส้นตรง สันจมูกที่ชัดเจนเสริมใบหน้าของเขาให้ดูสง่างามมากยิ่งขึ้น

ฉินโม่เหวินแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขานั้นเกรงกลัวบิดา นับตั้งแต่ที่ฉินฮุ่ยจือเดินเข้ามา เขาก็ทำเพียงก้มหน้าก้มตาชงชาเท่านั้น ทำทีเป็นบุตรที่ว่านอนสอนง่าย ไร้ซึ่งความป่าเถื่อนแต่อย่างใด

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องมองดูฉินฮุ่ยจืออยู่ตลอดเวลา แต่ฉินฮุ่ยจือเพียงชายตามามองเขาเพียงแค่คราเดียวเท่านั้น

 ก่อนหน้าที่ท่านจะเดินทางกลับมายังเมืองหลวง ท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยนได้ผลักดันนโยบายเรื่องความเสมอภาคในเกษตรกรรมและการค้า ข้าได้โต้แย้งกับเขาในพระราชวังจินเตี้ยน… ข้ายังคงคิดเห็นว่าราษฎรนั้นควรให้ความสำคัญกับอาหารการกินมากที่สุด ดังนั้นการพัฒนาด้านการเกษตรมากว่าพันปีจึงสามารถสร้างราษฎรนับร้อยนับพันล้านได้ แต่ข้ามิเห็นว่าการค้าจะทำให้อิ่มท้องและทำให้ราษฎรมีชีวิตที่มั่นคงได้ 

 ในที่ประชุม มีคนเรียกพวกข้าที่สนับสนุนเกษตรกรรมสำคัญกว่าการค้าว่าอนุรักษ์นิยม และเรียกพวกอัครมหาเสนาบดีเยี่ยนที่สนับสนุนให้การค้าและเกษตรกรรมเสมอภาคเท่าเทียมกันว่าปฏิรูปนิยม 

ฉินฮุ่ยจือเงยหน้าขึ้นมองดูฟู่เสี่ยวกวนแล้วเอ่ยถามว่า  หากจะโยงถึงแหล่งที่มาของนโยบายนี้ แน่นอนว่าท่านฟู่เป็นผู้ร่างขึ้นมา ที่ข้าเดินทางมาในวันนี้เพื่อต้องการเอ่ยถามท่านฟู่ว่า นโยบายนี้ร่างขึ้นเพื่อต้องการทำลายล้างราชวงศ์หยูเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ประโยคนี้มิใช่เพียงประโยคคำถามธรรมดา ๆ แต่แฝงไปด้วยการกล่าวโทษฟู่เสี่ยวกวน !

แม้แต่มือของฉินโม่เหวินที่กำลังจับหูกาน้ำชาอยู่นั้นก็สั่นคลอนเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วมุ่นแล้วเงยหน้าขึ้นมองไปทางท่านพ่อของเขา

ฉินฮุ่ยจือมิได้ใส่ใจสีหน้าของเขาแม้แต่น้อย ดวงตาอันทรงพลังคู่นั้นยังคงจับจ้องมายังฟู่เสี่ยวกวนราวกับกำลังจะเค้นหาความจริงออกมาจากแววตาของฟู่เสี่ยวกวนให้จงได้

แววตาอันสงบนิ่งของฟู่เสี่ยวกวนสบประสานกับฉินฮุ่ยจือ มุมปากของเขาเผยอขึ้น คิ้วและดวงตาบ่งบอกถึงความเยาะเย้ย

 คำถามของท่านฉินเมื่อสักครู่ควรจะนำไปกล่าวที่พระราชวังจินเตี้ยนกับฝ่าบาท ท่านเอ่ยกับข้า…  ฟู่เสี่ยวกวนแบมือออก  ไร้ซึ่งประโยชน์อันใด แม้ว่าตำแหน่งของท่านจะสูงกว่า อีกทั้งกรมการค้าจะอยู่ในความดูแลของสำนักอัครมหาเสนาบดี แต่ข้าจะมิยอมรับคำใส่ร้ายอย่างไร้เหตุผลของท่านเป็นอันขาด ที่จริงตัวข้าก็อยากจะเอ่ยถามท่านเช่นกันว่า ท่านนั้นมีความสามารถพอในการต่อต้านการปฏิรูปครานี้หรือไม่ ?  

ฉินฮุ่ยจือได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันพลัน ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวต่อไปว่า  หากท่านฉินมีความสามารถในการต่อต้านการปฏิรูปครานี้ ก็ควรจะไปต่อต้านอยู่ที่พระราชวังจินเตี้ยนอย่างสุดความสามารถกับท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยน หากว่าท่านไร้ความสามารถในการโต้แย้ง… ผู้คนทั่วทั้งใต้หล้านี้ล้วนตาสว่าง มิมีผู้ใดตาบอด พวกเขาจะทำการตัดสินเองหลังจากดำเนินการ มิจำเป็นที่จะต้องให้ท่านฉินมากล่าวสรุปความไร้สาระเหล่านี้ 

คำกล่าวของฟู่เสี่ยวกวนนับว่ายังไว้หน้าฉินฮุ่ยจืออยู่บ้าง มิใช่เพราะฉินโม่เหวินนั่งอยู่ที่นี่ แต่เป็นเพราะเดิมทีสหายของเขานั้นก็มีมิมากนักอยู่แล้ว จึงมิอยากเสียสหายไปเพราะเรื่องนี้

เห็นได้ชัดว่าฉินฮุ่ยจือได้เตรียมการมาล่วงหน้า หลังจากที่เขาได้ยินคำกล่าวเหล่านั้น เขามิได้เดือดดาลแต่อย่างใด แต่เขากลับยกยิ้มขึ้นมาแล้วกล่าวว่า

 ท่านเป็นคนในราชวงศ์อู๋ เป็นองค์ชายของราชวงศ์อู๋ หากยึดหลักความเป็นจริงแล้ว บัดนี้ท่านควรจะได้เป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ 

 คัมภีร์กตัญญูได้กล่าวไว้ว่า ร่างกายเจริญเติบโตมาได้เพราะบิดามารดา ในร่างกายของท่านมีเลือดเนื้อเชื้อไขของจักรพรรดิเหวินไหลเวียนอยู่ ท่านแบกรับความหวังของประชากรในราชวงศ์อู๋ไว้เสียมากมาย หากนโยบายนี้ได้ผลจริง ท่านควรนำไปเผยแพร่ในราชวงศ์อู๋ ในฐานะผู้นำแคว้น ท่านจะมิได้รับความดีความชอบมากกว่าหรือเยี่ยงไร ? เหตุใดท่านจึงสละตำแหน่งจักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋เพื่อมาทำสิ่งเหล่านี้ให้แก่ราชวงศ์หยูกันเล่า ?  

ฉินฮุ่ยจือเอียงศีรษะมองดูฟู่เสี่ยวกวน แล้วเอ่ยต่อว่า  เนื่องจากในใจของท่านรู้ดีว่านโยบายนี้เป็นนโยบายแห่งการทำลายแคว้น ! เมื่อผู้คนพากันไปสนใจในการค้า ก็จะทำให้พื้นที่ท้องนาของราชวงศ์หยูรกร้าง เมื่อรอให้ถึงเวลานั้นท้องนาก็จะมิมีผู้ใดดูแล พวกเขาคงจะกินดิน ? กินเงินทอง ? กินเสื้อผ้า ? คาดว่าสิ่งเหล่านี้พวกเขาคงมีกันทั้งสิ้น แต่สิ่งที่มิมีนั่นก็คือธัญพืช นโยบายของท่านนั้นเพื่อต้องการให้ราษฎรราชวงศ์หยูต้องสิ้นสุดลง น่าเสียดายที่อัครมหาเสนาบดีเยี่ยนและฝ่าบาททรงถูกท่านหลอกลวง พวกเขาหาได้รู้ไม่ว่าราชวงศ์หยูกำลังตกอยู่ในอันตราย !  

 ส่วนเรื่องเหตุผลที่ข้ามิได้โต้แย้งเรื่องนี้ในพระราชวังจินเตี้ยนอีก นั่นเป็นเพราะข้าเห็นว่าท่านเป็นบุตรเขยของฝ่าบาท การที่ข้าเดินทางมาหาท่านในวันนี้ ก็เพื่อต้องการให้ท่านถอยออกมาด้วยตนเอง ทูลฝ่าบาทให้ทรงยกเลิกพระราชโองการนั้นเสีย หรือบางที… ท่านอาจจะกลับไปยังราชวงศ์อู๋เพื่อรับตำแหน่งองค์จักรพรรดิ เมื่อข้าเดินทางไปยังราชวงศ์อู๋ ข้าจะคุกเข่าและเรียกท่านว่าฝ่าบาท 

 ท่านคิดเห็นว่าเป็นเยี่ยงไร ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหยุดครุ่นคิดไปชั่วครู่แล้วส่ายหัว  มิเห็นว่าเป็นเยี่ยงไร !  

 ท่านฉิน ประวัติศาสตร์นั้นจะต้องพัฒนาไปข้างหน้า การให้ความสำคัญกับการเกษตรมากว่าพันปีนั้นถูกต้อง แต่บัดนี้ความเป็นจริงคือการค้าได้พัฒนาขึ้นมาแล้ว เสื้อผ้าที่ท่านฉินสวมใส่อยู่มิได้ทำด้วยหนังสัตว์หรือใบไม้เหมือนเมื่อพันปีก่อนแล้ว แต่กลับเป็นผ้าทอ สิ่งของต่าง ๆ ที่ท่านฉินใช้ในจวนล้วนเป็นผลิตภัณฑ์จากอุตสาหกรรมการค้า 

 ข้าเพียงแค่ยกระดับความสำคัญของการค้าที่เดิมทีมิได้แข็งแกร่งขึ้นมาล่วงหน้าก็เท่านั้นเอง คาดมิถึงว่าในสายตาของท่านฉินแล้ว ข้าคือผู้ทำลายราชวงศ์หยู 

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้นแล้วส่ายหน้า  ท่านมองข้าสูงส่งจนเกินไป แม้แต่จักรพรรดิราชวงศ์อู๋ ข้าเองยังมิอยากเป็น ข้าเพียงต้องการเป็นพ่อค้าที่ดินธรรมดา ๆ ผู้หนึ่งเท่านั้น สิ่งที่ข้าทำไปทั้งสิ้นก็เพื่อให้ครอบครัวของข้ามั่งคงมากยิ่งขึ้น เพื่อให้ครอบครัวของข้าได้มีอาหารการกินและที่อยู่โดยมิต้องกังวลสิ่งใด 

ฉินฮุ่ยจือลุกขึ้นยืน เขานำมือลูบไปที่เครายาวของตน  เป็นเช่นนี้ ท่านฟู่คงจะต้องการยึดในความคิดเดิมของท่านสินะ ?  

 ข้าคิดว่า ท่านฉินคงจะตัดสินบางอย่างผิดไป 

 ในใต้หล้านี้มีแคว้นตั้งมากมาย เหตุใดเจ้าจึงมิยอมปล่อยราชวงศ์หยูไปกัน ?  

 เนื่องจากข้าเกิดที่ราชวงศ์หยู และเติบใหญ่ขึ้นมาที่ราชวงศ์หยู ดังนั้นข้าจึงต้องการทำบางอย่างเพื่อตอบแทนราชวงศ์หยู 

ฉินฮุ่ยจือสูดหายใจเข้าเสียงดังแล้วลุกขึ้นยืน เขานำมือไขว้ไปข้างหลังแล้วเดินไปมาสองสามก้าว ก่อนจะหันกลับมากล่าวว่า  ในเมื่อท่านฟู่ต้องการจะผลักราชวงศ์หยูลงสู่ก้นบึ้ง ข้าก็มิอาจทำเป็นมิรู้มิเห็นได้ ท่านจงระวังตัวไว้ให้ดี !  

ฉินฮุ่ยจือที่กำลังจะก้าวขาออกไปจากธรณีประตูของห้องอักษร ฟู่เสี่ยวกวนได้หันหลังกลับไป มองไปด้านหลังของเขาแล้วกล่าวว่า  ท่านฉิน น่าเสียดายสายตาคู่นั้นของท่านเสียจริง 

ฉินฮุ่ยจือขมวดคิ้วแล้วหันหลังกลับมาทันใด สายตาทั้งสองคู่สบประสานกัน  ท่านมองนโยบายใหม่นี้ผิดก็มิเป็นไร แต่หากท่านมองอนาคตผู้ครอบครองตำแหน่งองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์หยูผิดไป…จะมีผู้คนมากมายที่ต้องสิ้นชีพ !  

แววตาของฉินฮุ่ยจือนั้นแหลมคมดุจกระบี่ แทงเข้าไปในหัวใจของฟู่เสี่ยวกวน แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับยกถ้วยน้ำชาขึ้นส่ายไปมาแล้วกล่าวว่า  แม้ว่าจะอยู่กันคนละทาง แต่ข้าก็ยังอยากจะเตือนท่านว่า หวนกลับฝั่งตอนนี้ยังมีทางรอด !  

ตอนที่ 479 ฉินฮุ่ยจือ

ตอนที่ 479 ฉินฮุ่ยจือ

หิมะที่เมืองจินหลิงยังคงตกอย่างต่อเนื่อง ฟู่เสี่ยวกวนและซูเจวี๋ยออกมาข้างนอก

จวนของฉินปิ่งจงเงียบเหงาเสียยิ่งกว่าปีที่แล้ว

ปีที่แล้วบุตรชายของเขาฉินติ้งฟางได้เข้ารับตำแหน่งจือโจวในหนิงโจวที่แม่น้ำหวงเหอทางเหนือ ปีนี้แม่น้ำฮวงโหได้เอ่อล้นขึ้นมาอีกครา เป็นอันว่าเทศกาลปีใหม่นี้ก็ไร้ซึ่งหนทางที่จะกลับมาแล้ว

หลานชายฉินเฉิงเย่ก็ได้ไปยังซีซานแล้ว ก่อนหน้าที่ฟู่เสี่ยวกวนจะอภิเษกสมรสเพียง 2 วัน เขาก็ได้รีบร้อนไปยังผิงหลิง กล่าวว่ามีช่างที่อยู่ตรงนั้นสร้างวัสดุแบบใหม่ขึ้นมาได้

ข้างกายของเขาจึงเหลือเพียงหลานสาวฉินรั่วเสวีย แม้แต่เหล่าบ่าวรับใช้ในเรือน หลายวันมานี้ก็ถูกเขาตัดออกไปมิน้อย แต่มิใช่เหตุผลด้านการเงิน แต่เป็นเพราะชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาอยากจะวางไว้ที่สำนักศึกษาซีซาน จวนแห่งนี้ของเมืองจินหลิง นอกเสียจากช่วงเทศกาลปีใหม่แบบนี้แล้ว ก็น้อยมากยิ่งนักที่จะกลับมาพักที่นี่ในวันธรรมดา

ในยามที่คนเฝ้าประตูมาแจ้งว่าคุณชายฟู่มาเยี่ยม ฉินปิ่งจงกำลังสนทนาอยู่กับฉินโม่เหวินที่ห้องอักษร ฉินโม่เหวินคือบุตรชายของฉินฮุ่ยจือ แต่เขากลับชื่นชอบที่จะไปมาหาสู่กับปู่ใหญ่อยู่เสมอ บางทีอาจจะเพราะกลิ่นน้ำหมึกของที่นี่ หรือบางทีอาจจะเพราะกลิ่นอายหนังสือจากตัวของฉินปิ่งจง

ปู่และหลานชายเดินไปเปิดประตู ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้นและโค้งคำนับเมื่อพบกับฉินปิ่งจง และกล่าวทักทายฉินโม่เหวิน จากนั้นพวกเขาก็ได้เดินไปทางห้องอักษร

ฟู่เสี่ยวกวนหยิบ ‘ตำราหลี่เสวีย’ ออกมาแล้วส่งให้ฉินปิ่งจง  พี่ชาย คร่าว ๆ ก็ประมาณนี้ รายละเอียดอาจคลาดเคลื่อนไปจากตำราของเหวินสิงโจวอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะเยี่ยงไรเสียข้าก็ได้อ่านเพียงคราเดียวเท่านั้น แต่ใจความสำคัญมิได้ต่างไปจากเดิม ท่านลองอ่านดูเถิด 

ดวงตาของฉินปิ่งจงทอประกายขึ้นมาทันพลัน หลังจากที่เขารับมาก็ได้พลิกหน้าตำราไปมา และหลังจากนั้นก็มิได้สนใจพวกเขาอีก

ฟู่เสี่ยวกวนมองฉินโม่เหวินและกล่าวยิ้ม ๆ ว่า  ต้องไปกวนซีเต้าในปีหน้าจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ไอหยา ! แปดเก้าแล้วเยี่ยงไรก็หนีสิบมิพ้น เรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของท่านพ่อ เขากล่าวว่าถึงกวนซีเต้าจะห่างไกลไปสักเล็กน้อย แต่ก็สะดวกพอที่จะสร้างผลงานได้…  ฉินโม่เหวินรินน้ำชาให้กับฟู่เสี่ยวกวนและซูเจวี๋ย ใบหน้าหมองลงเล็กน้อย  ข้าพอจะคาดเดาได้ว่าบิดาของข้าคิดไว้เยี่ยงไร ข้าวางไว้ที่สามถึงห้าปี หากสร้างผลงานขึ้นมาได้ 1 ชิ้น แล้วย้ายกลับมายังจินหลิง โดยพื้นฐานก็จะสามารถเข้าสำนักอัครมหาเสนาบดีได้แล้ว 

ฟู่เสี่ยวกวนลอบถอนหายใจออกมา ขันทีเจี่ยเคยนำรายงานของฝูงมดฉบับหนึ่งมาให้เขาอ่าน ในรายงานจงจับตาดูรองเสนาบดีการเมืองฉินฮุ่ยจือสำนักอัครมหาเสนาบดีของราชวงศ์หยูอย่างใกล้ชิด ข้ากำลังดักรอรายงานจากจินหลิงที่ส่งไปยังเขตซีหรง คนผู้นี้มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะถูกหยูเวิ่นชูซื้อไปแล้ว

ฉินฮุ่ยจือคือบิดาของฉินโม่เหวิน และฉินเซียงหวยคือบุตรสาวของฉินฮุ่ยจือ ทั้งยังเป็นภรรยาของต่งซิวจิ่นบุตรชายคนโตของเสนาบดีต่ง กล่าวได้ว่าฉินฮุ่ยจือคือเครือญาติของต่งคังผิง

หากฝูงมดตรวจพบถึงหลักฐานที่ฉินฮุ่ยจือและองค์ชายสี่หยูเวิ่นชูสมรู้ร่วมคิดกัน หากหยูเวิ่นชูเป็นแกนนำปลุกระดมให้แม่ทัพใหญ่เซวี๋ยติ้งชานแห่งกองทัพชายแดนตะวันตกก่อกบฏขึ้นมาอย่างแท้จริง เครือข่ายของความสัมพันธ์ที่เกี่ยวโยงกันนั้นค่อนข้างจะกว้างเสียทีเดียว

บางทีปัญหาของเสนาบดีต่งอาจจะมิใหญ่โตเท่าใดนัก แต่ในฐานะบุตรของฉินฮุ่ยจือ ฉินโม่เหวินอาจจะเป็นอันตรายได้

มิเพียงแต่การงานอาชีพ แม้แต่ชีวิตก็น่ากังวลมากเช่นกัน

ฟู่เสี่ยวกวนย่อมมิยินยอมให้สหายสนิทเสียชีวิตไปด้วยความบริสุทธิ์ทั้งเยี่ยงนี้ แต่บัดนี้มิสามารถยืนยันได้ว่าฉินฮุ่ยจือมีแผนอยู่จริงหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจรอข่าวที่มั่นใจแล้วจากฝูงมดเสียก่อนแล้วค่อยวางแผนอีกครา

 ดังนั้นเจ้าจึงสบายเป็นอย่างมากที่มาเป็นขุนนาง ทางก็ได้ปูเอาไว้หมดแล้ว ทั้งยังเป็นทางที่กว้างขวางอีกด้วย เจ้าเพียงดูแลเส้นทางนี้ให้ดีและก้าวเดินไปอย่างมั่นคงก็พอ ภายภาคหน้าหากประสบความสำเร็จในหน้าที่และการงานภรรยาและบุตรก็จะอยู่มิไกลแล้ว ไหนเลยจะเหมือนข้าที่เป็นเพียงคุณชายเศรษฐีที่ดินแห่งหลินเจียง แหนไร้ราก มิว่าจะทำเรื่องอันใดก็ต้องพึ่งพาตนเอง 

 ไสหัวเจ้าไป… !   ฉินโม่เหวินจ้องฟู่เสี่ยวกวนตาเขม็ง  เจ้ายังคิดให้เป็นแบบใดอีกกัน ยังมิครบสิบแปดดี ก็ได้เป็นขุนนางขั้นสามแล้ว ลองนับในประวัติศาสตร์ดู คิดว่ามีกี่คนกันที่อายุเท่าเจ้าแล้วสามารถอยู่ในตำแหน่งที่สูงเยี่ยงนี้ได้ ?  

 นอกจากนี้เจ้าเองก็มีครอบครัวและมีอาชีพอย่างแท้จริงแล้ว ชาติที่แล้วข้าต้องทำให้แม่สื่อขัดเคืองใจเป็นแน่ จนถึงวันนี้คาดมิถึงว่าจะยังหาสตรีที่ชอบพอมิได้ เจ้าเป็นบุรุษที่อิ่มหนำซึ่งมิเข้าใจบุรุษที่หิวโหยหรอก ภายภาคหน้าเลิกคิดที่จะมาเยาะเย้ยต่อหน้าข้าได้เลย !  

 ฮ่า ๆ ๆ …  ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะยกใหญ่ และเปลี่ยนกลับไปสนทนาเรื่องหลัก  ได้สนทนาเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้วหรือยัง ?  

 เคยสนทนาแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับตรัสว่าปีหน้าคือการนำร่องชุดที่สอง เพิ่มใหม่เพียง 10 แห่งเท่านั้น เดิมทีกวนซีเต้ากำหนดไว้ที่เฟิงโจวและหยินโจว ข้าใช้พละกำลังอย่างมากมายมหาศาลถึงได้รวมเซี่ยโจวเข้าไปด้วยได้ ตามความหมายของฝ่าบาท การนำร่องชุดที่สามคงจะเริ่มในปีถัด ๆ ไป หากปีหน้ามณฑลนำร่องทั้งสิบหกแห่งเป็นไปได้ด้วยดี เกรงว่าจะประโคมข่าวออกมาในปีถัด ๆ ไป… 

ฉินโม่เหวินจดจ้องฟู่เสี่ยวกวน และเอ่ยถามว่า  ฝ่าบาทตรัสว่าเนื้อหาโดยละเอียดต้องดูว่ากรมการค้าจัดวางไว้เยี่ยงไร เจ้าคือหัวหน้ากรมการค้า เจ้าช่วยหลุดบอกข่าวเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกมาล่วงหน้าก่อนได้หรือไม่ ให้ข้าได้มีความมั่นใจ 

 ข้ายังมิได้ใคร่ครวญถึงการจัดวางโดยละเอียด ส่วนเรื่องกรมการค้า เป้าหมายที่แท้จริงในปีหน้าคือทำให้กฎหมายการค้าเป็นที่แพร่หลาย ควรจะต้องวางข้อกำหนดเอาไว้ให้ดีเสียก่อน จึงจะทำให้กฎหมายเหล่านี้สมบูรณ์แบบในขั้นตอนการผลักดันทางการค้า เยี่ยงนั้นแล้วจึงจะสามารถทำให้การค้าพัฒนาไปในทางที่ดีได้ 

ฉินโม่เหวินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ และพยักหน้า นี่คือความเปลี่ยนแปลงที่มิเคยมีมาก่อน การลงมือของฟู่เสี่ยวกวนในครานี้ย่อมทำเพื่อความมั่งคง

 หากเจ้าเข้ารับตำแหน่งที่กวนซีเต้าอย่างแท้จริง ข้ามีข้อแนะนำมิกี่ข้อให้เจ้าเก็บไปพิจารณาเล็กน้อย 

 เชิญกล่าว !  

 ที่ตั้งของกวนซีเต้าค่อนข้างห่างไกล เขตเพราะปลูกรวมอยู่ที่เฟิ้งเสียง เย่าโจว ถงโจว รวมไปถึงเหยียนโจว ทั้งสี่จวนโจวนี้ถือเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดของกวนซีเต้า ส่วนปัจจัยของพื้นที่อื่น ๆ ในจวนโจวนั้นมิดีเท่าใดนัก แต่ก็พอมีคุณสมบัติพิเศษอยู่เช่นกัน

อย่างเช่น ผลไม้ของฟูโจว หินที่แตกต่างของตานโจว และเหมืองถ่านหินของหลงโจวและอื่น ๆ นี่คือทรัพยากรเฉพาะในแต่ละสถานที่ หากเจ้าสามารถทำให้ทรัพยากรเหล่านั้นมีประโยชน์ขึ้นมาได้ ย่อมส่งผลดีต่อเศรษฐกิจของกวนซีเต้าอย่างใหญ่หลวงเป็นแน่

สิ่งที่เรียกว่าการค้า มิใช่เพียงการสร้างโรงงานเพื่อผลิตสินค้าเท่านั้น พวกเรายังสามารถหาได้จากทรัพยากรธรรมชาติอีกด้วย ของเหล่านั้นก็เป็นสินค้าเช่นเดียวกัน มีความต้องการแรงงานด้านคนเช่นกัน และสามารถแก้ไขปัญหาการว่างงานได้เช่นกัน เหตุใดจึงมิทำกันเล่า ?  

ดวงตาฉินโม่เหวินเป็นประกาย ช่วงหลายวันมานี้เขากำลังศึกษาเกี่ยวกับกวนซีเต้า แต่ยิ่งศึกษาก็ยิ่งท้อแท้ใจ เมื่อเทียบกับเจียงเป่ยเต้าแล้ว จำนวนคนในที่นั่นน้อยลงไปถึงครึ่ง และพื้นที่ทำกิจการก็ลดลงไปถึง 7 ส่วน !

ในจิตใต้สำนึกของเขายังคงวางการเกษตรไว้เป็นอันดับที่หนึ่ง สำหรับการค้า เขายังคงหยุดในช่วงขั้นต้นเพื่อรอให้เหล่าพ่อค้าไปสร้างโรงงานในที่แห่งนั้นเสียก่อน

เมื่อได้ยินฟู่เสี่ยวกวนกล่าวเยี่ยงนี้แล้ว เขาก็รู้แจ้งในทันใด ในเมื่อพ่อค้าสามารถสร้างโรงงานขึ้นมาได้ เยี่ยงนั้นขุนนางก็สามารถเรียกรวมพลชาวบ้านไปขุดหาทรัพยากรธรรมชาติมาได้เช่นกัน

นี่คือกลยุทธแห่งชัยชนะ ชายผู้นี้ถือว่าเก่งกาจอย่างแท้จริง ก่อนที่จะต้องออกไปจากเมืองหลวงควรจะนั่งสนทนากับชายผู้นี้ให้มาก เพื่อเสริมประสบการณ์ที่หายากให้อีกสักเล็กน้อย

ในยามที่ฉินโม่เหวินกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ คนเฝ้าประตูก็ได้พาคนผู้หนึ่งเดินเข้ามา

ฟู่เสี่ยวกวนหันหน้าไปมอง รองเสนาบดีการเมืองฉินฮุ่ยจือ !

ฉินฮุ่ยจือเองก็มองมาฟู่เสี่ยวกวนเช่นกัน แต่เขามิได้ตกใจอันใด ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขามีรอยยิ้มผุดขึ้นมา  ข้าได้ยินมาว่าท่านเสี่ยวนกวนอยู่ที่นี่ จึงมาที่นี่เพื่อพบหน้าเสียหน่อย 

ฟู่เสี่ยวกวนชะงัก รอยยิ้มผุดขึ้นมาในชั่วพริบตา และได้ยกสองมือขึ้นโค้งคำนับ  ข้าน้อยได้รับความโปรดปรานเยี่ยงนั้นหรือขอรับ ท่านกำลังกังวลว่าเหตุใดข้าน้อยถึงมิไปนั่งในกรมการค้าใช่หรือไม่ ท่านฉินมาเพื่อเล่นงานข้าเยี่ยงนั้นหรือขอรับ 

ตอนที่ 478 หิมะโปรยปรายลงมาอีกครา

ตอนที่ 478 หิมะโปรยปรายลงมาอีกครา

เมื่อเขาต้องเสียทองไปถึง 5,000 ตำลึง อีกทั้งยังโดนปล้นไปอีก 300,000 ตำลึง ทำให้บุตรพ่อค้าที่ดินเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนอารมณ์มิดีมากยิ่งนัก

เขายังคงเดินไปเดินมาอยู่ในพระราชวัง กระทั่งเดินมาถึงด้านนอกกรมการค้า

เขามองเข้าไปด้านในแล้วเห็นทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับหน้าที่ตน ยอดเยี่ยม ที่นี่มิมีเรื่องอันใดให้เขาต้องจัดการแล้ว

เลิกงาน กลับจวน !

เขาตั้งใจจะกลับไปคัดลอกตำราหลี่เสวียที่ยังคงค้างไว้อยู่ แล้วใช้ช่วงเวลาที่ยังว่างอยู่ตอนนี้ ส่งไปให้ท่านอาจารย์ฉินปิ่งจงเสีย

เขาเดินออกจากพระราชวังไป ซูเจวี๋ยยังคงตกตะลึง คิดมิถึงว่าศิษย์น้องผู้นี้จะอู้งานอีกแล้ว

ทั้งสองคนกลับไปยังจวนฟู่ ฟู่เสี่ยวกวนได้เข้าไปยังห้องนอนแล้วหยอกเย้ากับหยูเวิ่นหวินอยู่สักพัก จึงได้รู้ว่าต่งชูหลานได้พาซูซูเข้าไปในพระราชวัง

 เมื่อวานเจ้าบอกว่าให้ไปเยี่ยมเสด็จป้ามิใช่หรือ ? ชูหลานจึงได้นำของขวัญไป และจะถามเรื่องสลัมนั่นด้วย 

 เสี่ยวโหลวเล่า ?  

 พาซูโหรวไปยังธนาคารซื่อทง อ่า… เสี่ยวโหลวกล่าวว่าอาคารสองหลังนั้น หลังหนึ่งนามว่าหอหยูฝู อีกหลังหนึ่งนามว่าหอซื่อทง ทั้งสองอาคารนี้มีพ่อค้าจำนวนมากสนใจที่จะมาเปิดร้าน และในวันนี้พวกเขาจะเข้ามาเปิดกิจการวันแรก…เจ้าจะไปดูหน่อยหรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดดูแล้วก็ส่ายหน้าขึ้นทันพลัน  ช่างเถอะ ให้เสี่ยวโหลวไปจัดการก็พอแล้ว 

หยูเวิ่นหวินมองค้อนเขาไปหนึ่งที  ขี้เกียจก็จงบอกว่าขี้เกียจ จะหาข้ออ้างเพื่ออันใดกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะออกมา เขามิอาจควบคุมมือของตนเองได้ ทำเอาหยูเวิ่นหวินหายใจหอบเหนื่อยหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ  หมอหลวงกำชับไว้ว่ามิได้ หากว่า… หากว่าลูกเป็นอันใดไปจะทำเยี่ยงไร เจ้าออกไปประเดี๋ยวนี้นะ รอให้ชูหลานและเสี่ยวโหลวกลับมาปรนนิบัติเจ้าเถอะ !  

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มออกมาอย่างได้ใจ อารมณ์เขาดีขึ้นมามิน้อย หึ ๆ ท่านแม่ยายรังแกข้า ข้าก็จะรังแกลูกสาวท่าน !

แค้นนี้นับว่าได้เก็บดอกคืนมาบ้างแล้ว รออีกสักหน่อย ข้าจะค่อย ๆ เก็บต้นคืนมาจากลูกสาวของท่าน

เขายิ้มกริ่มแล้วเดินออกไป จากนั้นก็หยิบกระดาษพู่กันและน้ำหมึกแล้วนั่งลงที่ศาลาเถาหราน แล้วเริ่มลงมือคัดลอก  ตำราหลี่เสวีย 

จนกระทั่งยามอู่ ตำราหลี่เสวียนั้นก็ได้คัดลอกจนเสร็จแล้ว ต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลวก็ได้พากันกลับมาตามลำดับ

ทำให้ศาลาเถาหรานแห่งนี้ครึกครื้นขึ้นมาทันใด

 ข้าได้ถามองค์หญิงใหญ่มาแล้ว องค์หญิงใหญ่กล่าวว่าพื้นที่สลัมนั้นมิใช่อสังหาริมทรัพย์ของราชวัง พื้นที่บ้านเรือนเหล่านั้นมีบางส่วนที่เป็นของพวกที่อาศัยอยู่เอง พวกเขาล้วนเป็นชาวจินหลิง 

 อ่า…  ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่  เรื่องนี้เจ้าปล่อยมันไปก่อนเถิด รอให้บุตรชายทั้งสามของหลี่จินโต้วมาถึงแล้ว ข้าจะให้พวกเขาไปจัดการ 

 เจ้าจะซื้อพื้นที่บริเวณนั้นจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ต้องดูที่ราคา หากว่าราคาสูงจนเกินไป ก็คงต้องหยุดไว้ก่อน 

 เพื่อทำอันใดกัน ?  

 พื้นที่ในเมืองจินหลิงนั้นแพงราวกับทอง อีกทั้งบัดนี้พื้นที่สลัมยังมิได้รับการบูรณะใหม่ ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในสลัมได้โยกย้ายไปยังหนานซาน ข้าตั้งใจจะทำให้พวกเขายินยอมตั้งหลักปักฐานอยู่ที่หนานซาน หากว่าตอนนี้สามารถซื้อพื้นที่สลัมมาได้…ราวอีกสองถึงสามปีคาดว่าราคาน่าจะพุ่งสูงขึ้นมากนัก 

ต่งชูหลานเข้าใจได้ในทันที แต่เยี่ยนเสี่ยวโหลวคิดเยี่ยงไรก็มิเข้าใจ ส่วนซูซูครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็เข้าใจได้เช่นกัน นางจ้องไปยังฟู่เสี่ยวกวนแล้วนั่งลงที่ชิงช้า ปากน้อย ๆ ของนางเอ่ยออกมาว่า  เจ้าเล่ห์นัก !  

ต่งชูหลานหัวเราะขึ้นมา แล้วมองไปทางฟู่เสี่ยวกวนพร้อมกับเอ่ยถามว่า  เช่นนั้นหมายความว่าการที่เจ้าก่อสร้างหนานซานใหม่ก็เพื่อพื้นที่สลัมนั้นเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ก็มิใช่เสียทีเดียว ข้าเข้าใจในความลำบากของพวกเขาเป็นอย่างดี และนี่คือวิธีที่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายได้รับประโยชน์ ต่อไปในภายภาคหน้าหากอุตสาหกรรมหนานซานเปิดกิจการแล้ว พวกเขาก็จะสามารถทำงานในอุตสาหกรรมต่อได้ พวกเราจะต้องสร้างโรงหมอและสำนักศึกษา เพื่อให้บุตรหลานของพวกเขาได้ร่ำเรียนหนังสือและรักษาพยาบาลโดยมิเสียค่าใช้จ่ายให้กับพวกเขา 

แม้จะกล่าวเยี่ยงนั้น แต่ต่งชูหลานก็เข้าใจดีว่าหากสามารถซื้อพื้นที่สลัมนั้นมาได้ แล้วรอให้เศรษฐกิจของราชวงศ์หยูฟื้นฟูในอนาคต และพัฒนาเขตสลัมนั้นเสียใหม่ นั่นจะเป็นก้อนเนื้อชิ้นโตเลยทีเดียว !

 อ่า…เรื่องนี้เจ้าต้องเร่งรีบเสียหน่อย อีก 12 วันก็จะถึงปีใหม่แล้ว 

 อืม  ฟู่เสี่ยวกวนมองดูเยี่ยนเสี่ยวโหลว  วันนี้ที่หอหยูฝูและซื่อทงเปิดทำการวันแรก เป็นเยี่ยงไรบ้าง ?  

 ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความราบรื่นดี ต้องขอบคุณพี่ชูหลานที่ได้เจรจากับพ่อค้าเหล่านั้นไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว ข้าทำเพียงแค่ให้พวกเขาลงนามเช่าซื้อและเก็บเงินค่าเช่าเพียงเท่านั้น 

เยี่ยนเสี่ยวโหลวหยุดชะงักลงแล้วเอ่ยถามว่า  เถ้าแก่จิ้วโม่จายเอ่ยถามข้าว่า เขาจะเปิดร้านหินฝนหมึกแห่งใหม่ในหยินโจว ณ ถนนกวนซี จะสามารถใช้หุ้นในการระดมทุนที่ธนาคารซื่อทงได้หรือไม่ ?  

 จิ้วโม่จายคืออันใดกัน ?  

 เป็นร้านขายกระดาษ พู่กัน หมึก และหินฝนหมึกที่ดีที่สุดในเมืองจินหลิง แต่แน่นอนว่าบัดนี้กระดาษของเขาคุณภาพสู้กับกระดาษที่ซีซานของเรามิได้ แต่หินฝนหมึกของเขานั้นขึ้นชื่อเป็นอย่างมาก แม้แต่ในราชวังก็ยังใช้พู่กัน หมึก และหินฝนหมึกของเขา 

ฟู่เสี่ยวกวนทำท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยออกไปว่า  เรื่องนี้ให้หลงจู๊หลี่ไปจัดการ ให้เขาตรวจสอบและประเมินตามเกณฑ์ของพวกเรา หากว่าเงื่อนไขเป็นไปตามที่กำหนด ก็สามารถให้เขาออกหุ้นได้ 

 อืม ยามเว่ยข้าจะไปเจรจากับหลงจู๊หลี่เอง 

มองดูแล้วเรื่องแปลกใหม่นี้จะค่อย ๆ ถูกพ่อค้าทั้งหลายยอมรับมัน ฟู่เสี่ยวกวนพิจารณาอยู่ชั่วครู่ เขารู้สึกว่าในปีหน้าหากเขตทดลองลงมือทำจริง ๆ เกรงว่าจะมีพ่อค้าจำนวนมากที่ทำตามกระแสนิยม

และคนที่อยากจะออกหุ้นก็คงมากขึ้นเรื่อย ๆ หากเป็นพ่อค้าในเมืองจินหลิงก็คงมิมีปัญหาใด แต่ถ้ามีพ่อค้าจากเมืองอื่นเข้ามาด้วยจะต้องหาวิธีมิให้พวกเขายื่นมือเข้ามา พรุ่งนี้เขาจะเข้าวัง ตนได้เสียเงินตั้ง 300,000 ตำลึงไปให้ฮ่องเต้ อย่างน้อยก็ต้องให้ฝ่าบาทออกพระราชดำรัสให้ว่า การออกหุ้นนั้นต้องได้รับการประเมินคุณสมบัติ และในราชวงศ์หยูมีเพียงธนาคารซื่อทงเท่านั้นที่สามารถประเมินได้ หากผู้ใดฝ่าฝืน…ยึดทรัพย์สินทั้งหมดในการครอบครองและเนรเทศ !

แท้ที่จริงฟู่เสี่ยวกวนมิได้ต้องการจะทำให้เรื่องเด็ดขาดถึงเพียงนี้ แต่เขากังวลว่าจะมีคนที่มิประสงค์ดีเข้ามา จากนั้นหากต้องปิดธนาคารแล้วหนีหายไป จะทำให้มีผู้ลงทุนจำนวนมากต้องสูญเสีย หากกล่าวอย่างง่าย ๆ ก็คือจะเป็นการทำให้ผู้คนพากันหวาดกลัวเรื่องของหุ้นในอนาคต หากกล่าวอย่างร้ายแรงก็คือ บรรดาผู้ได้รับผลกระทบอาจจะรวมตัวกันไปฟ้องร้องและโจมตีที่ศาลหากเป็นเยี่ยงนั้นคงมิดีเป็นแน่

หิมะเริ่มโปรยปรายลงมา

พวกเขาได้พากันไปทานมื้อกลางวันที่หลีเฉินซวน ขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังจะพาซูเจวี๋ยเดินทางไปยังจวนของฉินปิ่งจง คาดมิถึงว่าหลี่เจิ้งก็ได้วิ่งเข้ามาอีกครา

 คุณชายขอรับ แม่นางคนเมื่อคืนมาอีกแล้ว 

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน แม่นางคนเมื่อคืนเยี่ยงนั้นหรือ ?

 กลุ่มคนที่นำทองมามอบให้ หนึ่งในสี่คนนั้นมีสตรีอยู่คนหนึ่งมิใช่หรือขอรับ ?  

 อ่า…  ฟู่เสี่ยวกวนนึกขึ้นมาได้ แม่นางคนที่ชี้หน้าเขานั่นเอง  นางมาเนื่องด้วยเหตุใดกัน ?  

 กล่าวว่าจะขอเข้าพบท่านเป็นการส่วนตัวขอรับ 

 กลางวันแสก ๆ เยี่ยงนี้จะเข้าพบทำไมกัน ข้ามิว่าง ไปบอกนางให้กลับไปเสีย 

 ข้าน้อยรับทราบ 

หลี่เจิ้งวิ่งไปทางประตูจวนแล้วมองดูหญิงสาวหน้าตางดงามผู้นี้ พร้อมกับกล่าวว่า  คุณชายกล่าวว่า กลางวันแสก ๆ เช่นนี้จะเข้าพบเนื่องด้วยเหตุใดกัน คุณชายมิว่าง เชิญแม่นางกลับไปเถิด 

เปียนหรงเอ๋อชะงักลงทันพลัน กลางวันแสก ๆ เข้าพบเนื่องด้วยเหตุใดเยี่ยงนั้นหรือ…หมายความว่า…นางหายใจเข้าลึก ๆ นี่หมายความว่าหากเป็นยามราตรีก็จะสามารถเข้าพบได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ยามราตรี !

ยามราตรีนั้นเป็นคำศัพท์ที่คิดได้หลากหลายความหมายอย่างแท้จริง

นางเงยหน้ามองดูหิมะที่โปรยปรายลงมา ท่ามกลางความหนาวเหน็บเยี่ยงนี้ จะไปสนทนาอันใดได้ในยามตรี ?

นางกัดริมฝีปากตนเองเบา ๆ จากนั้นก็กล่าวกับหลี่เจิ้งว่า  เช่นนั้นรบกวนท่านบอกกับคุณชายฟู่ว่า ข้าน้อย… ข้าน้อยจะมาพบคุณชายฟู่ใหม่ในยามราตรี 

ตอนที่ 477 รังแกกันเกินไปแล้ว

พวกเยียนเหลียงเจ๋อทั้งสี่คนต่างก็ชะงักค้างไปทันพลัน

ให้ตายเถอะแม้แต่ชาก็ยังมิได้ดื่ม เรื่องสำคัญก็ยังมิทันได้กล่าว ก็ส่งแขกแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

แต่ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ลุกขึ้นยืนแล้ว และกล่าวด้วยความละอายใจอย่างยิ่งว่า  ข้าควรจะจัดโต๊ะสุราให้กับพี่เยียน แต่ 300,000 ตำลึงเชียว มันหนักเสียจนข้าหายใจแทบมิออก ทำได้เพียงเปลี่ยนวันเท่านั้น พี่เยียนโปรดให้อภัยข้าด้วย ลาก่อน เดินทางปลอดภัย ข้าขอมิไปส่งก็แล้วกัน !  

…..

…..

 ปึง… !  

ทันทีที่ได้เข้ามาในโรงเตี๊ยม เยียนเหลียงเจ๋อที่อดทนมาเนิ่นนาน เขาก็ได้ทุบแก้วจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ ใบหน้าของเขาแดงก่ำเพราะความเดือดดาล เครื่องหน้าทั้งห้าเริ่มบิดเบี้ยวเพราะโทสะ

 ฟู่เสี่ยวกวน เจ้ารังแกข้าเกินไปแล้ว !  

เปียนมู่หยูสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้ามืดครึ้มจนน่ากลัวเช่นกัน

 องค์ชาย บุรุษสิบปีล้างแค้นก็ยังมิสาย ! กระหม่อมเข้าใจถึงความโกรธในพระทัยของพระองค์ในยามนี้เป็นอย่างดี แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันกลับมิใช่เวลาที่จะมาบันดาลโทสะพ่ะย่ะค่ะ 

 ข้าจะมิเจรจาแล้ว !  

 …มิเจรจาแล้วจะรายงานผลกับฝ่าบาทเยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ ?  

 ข้ามิเชื่อว่าหยูเวิ่นเทียนจะกล้าลงมืออีก !  

 องค์ชาย หยูเวิ่นเทียนมิจำเป็นต้องลงมืออีก แค่เพียงเขาได้ครองต้าชิวไว้ และติดตั้งปืนใหญ่หงอีไว้บนกำแพงเมือง ฝ่าบาทจะต้องมิให้อภัยพระองค์เป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ 

 ข้าทำอันใดผิดเยี่ยงนั้นหรือ การสู้รบแนวหน้า ข้าเป็นคนกลางที่สั่งโยกย้าย แล้วเหตุใดเสบียงของแนวหน้าจึงล่าช้าไปกัน คิดจะเล่นงานผู้ใดย่อมหาข้ออ้างมาได้เสมอ นี่ต้องเป็นฝีมือของตาเฒ่าชั่วอย่างเหมิงฉือที่ปลุกปั่นพรรคพวกเพื่อใส่ร้ายข้าเป็นแน่ !  

เปียนมู่หยูเงียบไปชั่วครู่ เหมิงฉือคืออัครมหาเสนาบดีของแคว้นอี๋ ส่วนบุตรสาวเหมิงซีเหยาก็เป็นถึงเสียนกุ้ยเฟยของฝ่าบาท และก็เป็นพระมารดาขององค์ชายรองเยียนหยุนซาน

นี่คือสงครามชิงดีชิงเด่น เดิมทีราชทูตที่จะต้องมายังราชวงศ์หยูในครานี้คือเหมิงฉือ แต่เขากลับผลักดันหน้าที่นี้ให้องค์ชายรองอย่างสุดกำลัง แต่ก็เป็นตนเองและสหายร่วมงานที่ร่วมมือกันเพื่อให้องค์รัชทายาทได้รับหน้าที่นี้ตอนที่ประชุมราชวงศ์

เดิมทีคิดว่านี่คือเรื่องที่จัดการได้ง่ายดายเป็นอย่างมาก แต่คาดมิถึงว่าจะถูกฆ่ากลางทาง โดยฟู่เสี่ยวกวนที่เดิมเขาสมควรตายไปแล้ว !

 องค์ชาย สถานการณ์ในปัจจุบันนี้ พวกเราทำได้เพียงเดินไปข้างหน้ามิอาจถอยได้แล้ว 

สุดท้ายเยียนเหลียงเจ๋อก็สงบลงจนได้ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  เห็นได้ชัดว่าฟู่เสี่ยวกวนเรียกร้องเงินสินบนอย่างโจ่งแจ้ง หากต้องการประจบประแจงเขาในที่ของเขา เยี่ยงนั้นก็ต้องนำเงิน 300,000 ตำลึงไปมอบให้อีก 

 รอพระองค์ได้ขึ้นครองบัลลังก์ เงิน 300,000 ตำลึงก้อนนี้ก็แทบจะมิมีค่าเลยมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ ?  

เปียนหรงเอ๋อก้มหน้าหลบ และเอ่ยเสียงแผ่วว่า  ดูเหมือนว่าการพาเขาไปหงซิ่วจาวจะมิใช่เรื่องที่ง่ายดายแล้ว… ข้าได้ยินมาว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้มีจิตใจดี ข้าเองก็หน้าตาสะสวย มิเยี่ยงนั้น… ให้ข้านำเงินก้อนนี้ไปพบเขาดีหรือไม่ เพียงเขารับปากว่าจะไปหงซิ่วจาว ข้าคิดว่าการใช้ 300,000 ตำลึงเพื่อซื้อชีวิตของฟู่เสี่ยวกวน ก็คุ้มค่ามากเช่นกัน 

เปียนมู่หยูขมวดคิ้วขึ้นมาทันพลัน  เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น เกรงว่าเจ้าจะหนีเงื้อมมือของฟู่เสี่ยวกวนมิพ้นเสียด้วยซ้ำ !  

เปียนหรงเอ๋อครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะพยักหน้า  เพื่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ขององค์ชาย หรงเอ๋อมิเป็นไร… และจะมิเสียใจอย่างแน่นอน 

…..

…..

วันรุ่งขึ้นฟู่เสี่ยวกวนได้ตื่นแต่เช้าตรู่ หลังจากที่ออกกำลังกายเสร็จแล้ว ก็ได้พาซูเจวี๋ย ทั้งยังนำทองห้าพัน ขึ้นรถม้าตรงไปยังวังหลวง

เขามิได้จะไปเข้าร่วมประชุมราชวงศ์ในตอนเช้า แต่กลับตรงไปพบขันทีเหนียนที่วังหลัง หลังจากนั้นก็ได้ตามขันทีเหนียนไปยังวังเตี๋ยอี๋

ยามที่ฮองเฮาซั่งได้เห็นทองที่เปล่งประกาย 2 กล่องใหญ่ก็ตกตะลึงไปชั่วอึดใจ  เจ้าไปปล้นที่ใดมากัน ?  

 ทูลท่านแม่ยาย กล่าวไปแล้วก็ถือว่าเป็นการปล้น เรื่องมันเป็นเยี่ยงนี้… 

ฟู่เสี่ยวกวนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฮองเฮาซั่งฟังโดยละเอียด และในตอนสุดท้ายก็กล่าวว่า  บุตรเขยคิดว่าการที่ได้สิ่งนี้มาเป็นเพราะอำนาจของพ่อตาและแม่ยาย ถึงแม้บุตรเขยในตอนนี้จะขาดแคลนเงินทองเป็นอย่างมาก แต่ก็มิอาจละเลยความกตัญญูที่ต้องมีต่อพ่อตาและแม่ยายได้พ่ะย่ะค่ะ 

ฮองเฮาซั่งหัวเราะขึ้นมา  ได้ยินเจ้ากล่าวเยี่ยงนี้ เดิมทีข้ายังคิดว่าจะมิเอาเปรียบสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้า… ในเมื่อนี่คือความกตัญญูของเจ้า ข้าก็ขอน้อมรับเอาไว้… 

 ขันทีเหนียน นำทอง 2 กล่องนี้เข้าเป็นเงินของท้องพระคลัง ส่วนที่มาบันทึกไว้ว่า ความกตัญญูของบุตรเขยของข้า 

 กระหม่อมรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ !  

ขันทีเหนียนอุ้มทองสองกล่องแล้วเดินจากไป ทันใดนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้รู้สึกวูบโหวงอยู่ในใจ

 ทำไม เสียดายเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อ่า… มีเหตุผลอันใดที่ต้องเสียดายกันพ่ะย่ะค่ะ !  

 นั่งลง อยู่สนทนากับข้าก่อน 

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลงตรงข้ามกับฮองเฮาซั่ง ฮองเฮาซั่งต้มน้ำชา และกล่าวว่า  มีเรื่องที่เจ้าต้องทราบ… ตามข่าวที่ได้จากหอซี่หยู่ที่ส่งมาจากแคว้นฮวง ท่าป๋าเฟิงได้รื้อถอนกองกำลังแปดธง และรวมพลังทั้งหมดให้เป็นหนึ่งเดียว และได้สร้างกองทัพที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมากขึ้นมา มีนามว่า ‘ดาบสวรรค์’ กองทัพมีขนาดใหญ่ถึง 400,000 คน 

 นี่เป็นข่าวที่มิดีเอาเสียเลย นั่นหมายความว่ามีความเป็นไปได้อย่างมากที่ท่าป๋าเฟิงจะครองทางใต้ไว้ทั้งหมด แต่กองทัพชายแดนเหนือในปัจจุบันนี้สูญเสียกำลังพลราว 100,000 คนไปกับการต่อสู้ที่ภูเขาผิงหลิง อีกทั้งยังมิสามารถเติมกำลังทหารได้ หากชาวฮวงลงมาทางใต้ในยามนี้จริง ๆ… ที่ข้ากังวลก็คือต่อให้เผิงเฉิงอู่มีทหารสนับสนุนที่ด่านภูเขาเยี่ยน ก็คงจะเป็นการยากที่จะต้านทหารม้าของชาวฮวงได้ 

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นทันพลัน ท่าป๋าเฟิงเป็นบุคคลโดดเด่น ยามนั้นตนเองได้ใช้อำนาจคุกคามเขา แต่นั่นกลับเป็นการกระตุ้นให้เขารวมอำนาจ ดูแล้วควรจะให้ดาบเทวะไปตัดหญ้าอยู่ตลอดเวลาเสียแล้ว

และในปัจจุบันนี้เพิ่งจะมีการผลักดันการบริหารใหม่ของราชวงศ์หยู เรียกได้ว่าเป็นการเสียหายอย่างยิ่งและรอการฟื้นฟู ต่อให้กองทัพชายแดนเหนือเกณฑ์ทหารในตอนนี้ ก็ต้องใช้เวลาค่อนข้างนานในการฝึกทหารหน้าใหม่ แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าคือฟู่เสี่ยวกวนเข้าใจเป็นอย่างดีว่าท้องพระคลังของราชวงศ์หยูนั้นว่างเปล่า อีกทั้งเรื่องนี้ก็มิสามารถแก้ไขได้ด้วยทองเพียงมิกี่พันตำลึง

ฮองเฮาซั่งรินชาให้กับฟู่เสี่ยวกวนหนึ่งจอก และเอ่ยอย่างเชื่องช้าว่า  พระพักตร์ของฝ่าบาทบางไปเสียหน่อย เอ่ยปากขอปืนคาบศิลาจากเจ้าเพียงแค่ 30,000 กระบอกเท่านั้น แต่ในระยะยาวย่อมมิเพียงพอ ดังนั้น… 

ฮองเฮาซั่งเงยหน้าขึ้นมองดูฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เสี่ยวกวนระวังจนตัวสั่น สองสามีภรรยาคู่นี้คิดจะโกงลูกเขยกันเยี่ยงนี้เลยหรือ ?

เป็นไปตามนั้น ฮองเฮาซั่งกล่าวยิ้ม ๆ ว่า  ต่างก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ข้าในฐานะแม่ยายก็ขอมิเกรงใจเจ้าแล้วกัน ต่างก็เพื่อแคว้นต้าหยูใช่หรือไม่เล่า ?  

 เชิญท่านแม่ยายบอกจำนวนมาได้เลย !  

 ข้าชื่นชอบวิสัยทัศน์ของเจ้าที่มองสถานการณ์โดยรวมเสียจริง 

หมวกของผู้มองสถานการณ์โดยรวมถูกสวมใส่ลงบนหัวของฟู่เสี่ยวกวน ฮองเฮาซั่งก็ได้กล่าวขึ้นมาอีกครา  100,000 กระบอก ทั้งนี้เจ้ายังต้องให้ทางสำนักอาวุธปืนซีซานผลิตมากขึ้นอีกเล็กน้อย เพื่อความพร้อมในทุกกรณี 

ดวงตาของฟู่เสี่ยวกวนเบิกโพลง 100,000 กระบอก… ต้นทุน 1 กระบอกอยู่ที่ 3 ตำลึง ทั้งหมดเป็นเงิน 300,000 ตำลึงพอดิบพอดี หรือว่าจะมีสายลับของหอซี่หยู่อยู่ในจวนกัน ?

 อย่าได้รู้สึกปวดใจ บุตรของเจ้าเองก็จะคลอดในผืนปฐพีของราชวงศ์หยู เจ้าคงมิอยากให้ยามที่บุตรของเจ้าคลอดออกมาแล้วพบเจอกับฉากสงครามที่บ้าคลั่งและทุกอย่างเป็นเถ้าถ่านหรอกนะ 

นี่… เหมือนว่าจะสู้แม่ยายผู้นี้มิได้อย่างแท้จริง !

 นี่มิใช่ว่าข้าเสียดายอะไร แต่เป็นเพราะกำลังการผลิตมีจำกัด 1 วันสามารถผลิตได้มากสุดเพียงแค่ 3,000 กระบอกเท่านั้น ข้ากล่าวได้เพียงว่าทุกชิ้นที่ผลิตออกมาในทุกเดือน จะถูกส่งไปยังกองทัพชายแดนตะวันออกทั้งหมด 

 บุตรีของข้าเวิ่นหวินมิได้มองเจ้าผิดไปอย่างแท้จริง !  

ฟู่เสี่ยวกวนดื่มชาถ้วยนี้หมดในคราเดียว 300,000 ตำลึงหายไปแล้ว ชานี้จะต้องรีบดื่มให้หมดแล้วรีบกลับเสียดีกว่า

 ท่านแม่ยาย บุตรเขยยังมีงานราชการที่กรมการค้า ต้องขอตัวลาก่อน !  

 อือ ธุระเป็นเรื่องเร่งด่วน เจ้าไปเถอะ 

ฟู่เสี่ยวกวนถอยเท้าและเดินออกมา แต่แล้วฮองเฮาซั่งก็ได้กล่าวตามหลังขึ้นมาว่า  บุตรเขยเอ๋ย จงจำไว้ว่าต้องพาเวิ่นหวินกลับมาเยี่ยมข้าและฝ่าบาทให้บ่อยด้วยจึงจะดีที่สุด 

ฟู่เสี่ยวกวนเดินเซไปมาเล็กน้อย และรีบหนีเตลิดไปทันที

พระนาง… รังแกกันเกินไปแล้ว !

ตอนที่ 476 พวกเรามาสนทนาเรื่องนี้กันก่อน

 อ่า..พี่เยียน โบราณว่าผู้มาก่อนต่ำต้อย มาทีหลังเป็นสุภาพบุรุษ ท่านเข้าใจใช่หรือไม่ ? มา ๆ ๆ เชิญนั่งก่อนเถิด ที่นี่จวนของข้าอย่าได้เกรงใจไป มิตรสหายมาจากแดนไกล ข้าจะต้มชาที่สดใหม่ให้ท่านได้ดื่ม 

ข้าจะเชื่อเจ้าได้เยี่ยงนั้นหรือ !

เจ้าหมอนี่มีแต่ความคิดที่ชั่วร้าย ต้องระมัดระวังมิให้หลงกล !

เยียนเหลียงเจ๋อนั่งอยู่ที่ทางด้านซ้ายของฟู่เสี่ยวกวน บัดนี้ใต้แสงไฟเขาจึงได้มองเห็นหน้าตาอันหล่อเหลาของเจ้าหมอนี่

แต่เเล้วเขาก็ต้องตกตะลึงจนแทบจะกระโดดหนี !

พระเจ้า ! นี่คือชายหนุ่มที่เจอกันหน้าหอซื่อฟางเมื่อมิกี่วันก่อนมิใช่หรือ ?

ในตอนนั้นฟู่เสี่ยวกวนได้เดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเขา อีกทั้งยังมองดูเขาอย่างตั้งใจ เขาเองก็มองดูฟู่เสี่ยวกวนด้วยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน คิดมิถึงว่าเจ้าหมอนี่จะเป็นชายหนุ่มที่พบกันหน้าหอซื่อฟางในวันนั้น !

เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักตน นับจากค่ำคืนนั้น เหตุที่เขามิยอมให้เข้าพบก็เพื่อทอง 10,000 ตำลึงเยี่ยงนั้นหรือ ?

เยียนเหลียงเจ๋อนึกถึงรายงานที่มาจากราชวงศ์อู๋ เล่าว่าเจ้าหมอนี่ตอนที่อยู่ในราชวงศ์อู๋ได้ขูดเลือดขูดเนื้อขันทีเกา มองดูแล้วคงจะจริงที่ว่าเจ้าหมอนี่เป็นคนโลภมากมิรู้จักพอ !

ส่วนเรื่องมักมากในกามนั้น บัดนี้เขามีภรรยาที่มีภูมิหลังที่แข็งแกร่งถึง 3 คนอีกทั้งยังมีโฉมหน้างดงาม เกรงว่าจะมิกล้าออกนอกลู่นอกทางเท่าใดนัก

แต่สุนัขกินขี้เยี่ยงไรมันก็ยังกินขี้อยู่วันยังค่ำ จะต้องหาโอกาสหลอกล่อเขาให้ได้ เพียงแค่เจ้าหมอนี่ยอมไปหงซิ่วจาว รับรองว่าจะต้องมีคนจัดการเขาได้เป็นแน่

เยียนเหลียงเจ๋อตัดสินใจเช่นนั้น แล้วพยายามควบคุมความไม่สงบที่อยู่ภายในใจลง เขาได้ฝืนยิ้มขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า  ข้านั้นได้ยินชื่อเสียงอันเลื่องลือของท่านมาเนิ่นนานแล้ว และรู้สึกชื่นชมท่านจากใจจริง ประสงค์จะเดินทางมาเยี่ยมเยียนท่านตั้งหลายครา เพียงแต่ท่านมีเรื่องต้องจัดการเสียมากมาย จึงทำให้เวลาล่วงเลยมาจนถึงบัดนี้ 

ฟู่เสี่ยวกวนต้มชาพลางหัวเราะแล้วเอ่ยว่า  ที่ข้ามีเรื่องมากมายให้จัดการนั้นเป็นเรื่องจริง ส่วนเรื่องเวลานั้น…เยี่ยงไรเสียก็สามารถปลีกเวลามาได้บ้าง เช่นบัดนี้ เดิมทีข้าควรต้องพักผ่อนแล้ว แต่เมื่อได้ยินว่าพี่เยียนจะมา จึงต้องตื่นเพื่อรอต้อนรับ 

เยียนเหลียงเจ๋อรีบเอ่ยขึ้นทันควันว่า  ข้าได้ยินมาว่าคุณชายคือหัวหน้าในการ… 

ฟู่เสี่ยวกวนยกมือขึ้นตบไหล่เยียนเหลียงเจ๋อแล้วยื่นหน้าเข้าไป จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์  ข้าได้ยินมาว่าสตรีที่แคว้นอี๋นั้นอ่อนไหวในเรื่องความรัก มีมารยาร้อยเล่มเกวียน จริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เจ้ามันบ้าไปแล้ว !

เยียนเหลียงเจ๋อได้ยินคำถามเมื่อสักครู่ทำให้เขาไร้ซึ่งคำเอ่ย จึงได้แต่ยิ้ม  อ่า คือ… 

 พวกเราล้วนเป็นชาย มาสนทนาเรื่องนี้กันอีกสักหน่อยจะดีกว่า แคว้นอี๋นั้นข้าเองก็ยังมิเคยเดินทางไป แต่พอได้ยินมาอยู่บ้าง ทำให้ในใจของข้าคันยุกยิก ในเมื่อวันนี้พี่เยียนเดินทางมาพอดี เยี่ยงนั้นต้องขอเชิญท่านอธิบายให้ฟังเสียหน่อย ข้าจะได้หายข้องใจเสียที 

เปียนหรงเอ๋อที่นั่งอยู่ด้านข้างเยียนเหลียงเจ๋อ นางได้ยินเสียงของฟู่เสี่ยวกวนชัดเจน สีหน้าของนางเคร่งขรึมลงทันใด นางหรี่ตาลงมองดูฟู่เสี่ยวกวน ท่าทางเช่นนั้นทำให้นางรู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่ง นางลอบนึกในใจว่าเจ้าหมอนี่ช่างมีดีแต่เพียงหน้าตาจริง ๆ

 สตรีแคว้นอี๋หลงใหลในความรักนั้นเป็นเรื่องจริง 

 หากพวกนางรักใครแล้ว ก็จะรักตลอดไปชั่วชีวิตใช่หรือไม่ ?  

 โดยมากเป็นเช่นนั้น 

 แล้วถ้า…คนที่พวกนางชอบมิได้ชอบพวกนางเล่า ?  

 อ่า… เรื่องนี้ข้าจะไปรู้ได้เยี่ยงไรกัน 

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปยังเปียนหรงเอ๋อ ยิ้มแล้วตอบว่า  แม่นางผู้นี้จะอธิบายให้ข้าหายข้องใจสักหน่อยได้หรือไม่ ?  

 หึ… !   เปียนหรงเอ๋อส่งเสียงหึ ๆ ออกมาจากจมูก แสดงออกอย่างชัดเจนว่านางมิชื่นชอบฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนนำมือขึ้นลูบจมูกอย่างมิได้ใส่ใจในการกระทำของนาง  แม่นางช่างน่าสนใจยิ่ง…นางคือภรรยาของพี่เยียนเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เยียนเหลียงเจ๋อตกตะลึงขึ้นมาทันใด  อ่า… มิใช่ !  

 อ่า… !   ฟู่เสี่ยวกวนมองไปยังเยียนเหลียงเจ๋ออย่างมีความหมายแล้วยกนิ้วโป้งให้กับเขา กล่าวว่า  ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจดี ! พี่เยียนช่างมีแววตาล้ำลึกยิ่ง อีกทั้งยังมีความชื่นชอบที่มิเลวเสียทีเดียว ยอดเยี่ยมยิ่ง !  

ไม่สิ ข้าเป็นเยี่ยงไรหรือ ?

ในด้านของเปียนหรงเอ๋อหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันพลัน จากนั้นเมื่อได้ตั้งใจฟังอีกคราหนึ่งจึงรู้ว่านี่มิใช่คำชม เจ้าฟู่เสี่ยวกวนเห็นตนเป็นสตรีเยี่ยงไรกัน ?

นางรู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างมาก และกำลังจะเอ่ยปากออกไปต่อว่า แต่เปียนมู่หยูได้ยื่นมือมาตบไหล่ของนางแล้วหัวเราะพร้อมกับกล่าวว่า  คุณชายฟู่ ทองเหล่านั้นเป็นทองจริง พวกเราได้ทำการพิสูจน์ดูเรียบร้อยแล้ว พวกเราจะ… 

ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวขัดจังหวะเขาว่า  เจ้าเป็นผู้ใดกัน ?  

 อ่า… ข้าน้อยเป็นรองหัวหน้าคณะทูตเจรจาในครานี้ นามว่าเปียนมู่… 

 เปียนมู่…ชื่อเจ้านั้นช่างน่าสนใจยิ่ง แต่ในเมื่อเจ้าคือรองหัวหน้าคณะเจรจา เจ้าก็ควรจะไปพบรองหัวหน้าคณะเจรจาของข้า ส่วนตัวข้านั้นคือหัวหน้าทูต ข้าจะเจรจาเฉพาะหัวหน้าทูตเท่านั้น… พี่เยียน ท่านคือหัวหน้าทูตใช่หรือไม่ ?  

เปียนมู่หยูนั่งลงตามเดิม เขามีท่าทีหนักใจ เกรงว่าเรื่องนี้จะจัดการยากเสียแล้ว

 ข้าเป็นหัวหน้าทูต 

 บ่าวรับใช้ของท่านช่างมิรู้จักกาลเทศะเสียจริง ! กลับไปควรสั่งสอนเขาเสียบ้าง ผู้อาวุโสควรจะยิ่งรู้จักความนอบน้อม หากชราอย่างเดียวแล้วทำอวดเบ่ง พี่เยียน หากว่าข้าเป็นท่านข้าคงจะหันไปตบเขาสักฉาดแล้ว !  

เปียนหรงเอ๋อเริ่มทนไม่ไหว  เจ้า… !  

 อย่ามาชี้หน้าข้า ในเมื่อเจ้าคือเนื้ออันโอชะของพี่เยียน ข้าเห็นแก่หน้าพี่เยียน ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกสักครา จงนำมือของเจ้า… หด กลับ ไป เสีย !  

ขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวคำนี้เขาก็ได้มองไปทางเปียนหรงเอ๋อ สีหน้าของเขาไร้ซึ่งรอยยิ้มใด ๆ เปียนหรงเอ๋อสัมผัสได้ว่าแววตานั้นช่างเยือกเย็นมากยิ่งนัก !

นางได้เชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าหากนางมิหดนิ้วกลับไป ฟู่เสี่ยวกวนอาจจะตัดนิ้วนางจริง ๆ

ฟู่เสี่ยวกวนก็คิดแบบนั้นเช่นกัน แต่น่าเสียดายที่เปียนหรงเอ๋อใจมิกล้าพอ

 อือ เจ้าทำถูกแล้ว อ่า…ข้าเกือบจะลืมไป น้องหกของเจ้าที่ชื่อว่าเยียนหานยวี่อะไรนั่นก็เป็นเพราะนำมือชี้หน้าของข้า ข้าจึงตัดแขนเขาไปข้างหนึ่ง… พี่เยียน ข้ามิชอบให้ผู้ใดมาชี้หน้า มันจะทำให้ข้าอารมณ์เสีย ดังนั้นเมื่อท่านกลับไปช่วยบอกกับเยียนหานยวี่ให้ข้าทีว่า… ว่า…ข้ามิได้ตั้งใจ 

เขาจะเอ่ยเรื่องอื่นขึ้นมาเนื่องด้วยเหตุใดกัน ?

เยียนเหลียงเจ๋อพยักหน้าตอบ เขาอยากจะวกกลับมาเอ่ยถึงวัตถุประสงค์ในวันนี้ แต่เมื่อเขาจะเอ่ยปากขึ้นมาอีกครา คาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนก็ได้กล่าวขึ้นมาอีก ใบหน้าอันเยือกเย็นของเขา บัดนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่มิเคยเกิดขึ้น

 พี่เยียน ท่านเพิ่งจะเดินทางมาถึงเมืองจินหลิง ในฐานะเจ้าถิ่น ข้าจะต้องแสดงความเป็นมิตรสักหน่อย ในวันพรุ่งนี้ข้าจะพาท่านไปเดินชมรอบเมือง อาทิเช่น หลานถิงจี๋ ที่หินเชียนเปยสือนั้นมีบทกวีของข้าจารึกไว้ถึง 8 บท ได้ยินมาว่าแคว้นอี๋ยังมิได้พัฒนาด้านวรรณกรรม ท่านจงท่องจำแล้วนำไปเผยแพร่ให้แก่บัณฑิตที่มีความสนใจในวรรณกรรมที่แคว้นอี๋เถิด 

 อีกอย่างหนึ่ง ที่เมืองจินหลิงมีสถานที่ที่งดงามอยู่มากมาย กว่าพี่เยียนจะได้เดินทางมาที่นี่มิใช่เรื่องง่าย ดังนั้นก็ควรจะไปดูเสียหน่อย เช่น วัดฟูจื่อ หยี่ฮวาถาย แม่น้ำฉินหวายเป็นต้น 

เยียนเหลียงเจ๋อหัวเราะออกมา  ข้านั้นได้ยินมาว่าที่แม่น้ำฉินหวายมีหงซิ่วจาว ซึ่งน่าสนใจเสียทีเดียว หากท่านมีเวลา พอจะพาข้าไปฟังทำนองที่นั่นได้หรือไม่ 

ฟู่เสี่ยวกวนรินน้ำชาให้เยียนเหลียงเจ๋อ เขายิ้มแล้วกล่าวว่า  อ่า ก็ย่อมได้ เพียงแต่ว่า… 

อยู่ ๆ เขาก็นำมือตบลงไปที่หัวเข่า ทำให้เยียนเหลียงเจ๋อตกใจขึ้นมาทันพลัน  เพียงแต่อันใดกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มออกมา  ดูข้าสิ ข้าลืมไปเสียสนิทเลยว่าวันพรุ่งนี้ข้าจะต้องเดินทางไปหนานซาน พี่เยียนรู้จักหนานซานหรือไม่ ? ข้าลงทุนสร้างอุตสาหกรรมที่นั่นไปกว่าหนึ่งล้านตำลึง บัดนี้พวกเขาทั้งหลายกำลังทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ในวันนี้มีรายงานมาว่า ต้องการเงินอีกจำนวน 300,000 ตำลึง… 

เขานำมือลูบไปที่ศีรษะของตนเองแล้วมองไปยังเยียนเหลียงเจ๋อ  พี่เยียน เงินจำนวน 300,000 ตำลึงสำหรับท่านนั้นมิมาก แต่สำหรับข้าที่เป็นเพียงพ่อค้าที่ดินธรรมดา ๆ…มันเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวมากยิ่งนัก 

 วันนี้เวลาได้ล่วงเลยมานานมากโขแล้ว พี่เยียนกลับไปก่อนดีกว่าหรือไม่ ข้ายังต้องหาวิธีที่จะนำเงิน 300,000 ตำลึงมาไว้ในมืออีก 

 …แล้วเรื่องการเจรจา ?  

 มิรีบ มิรีบ !…   ฟู่เสี่ยวกวนหันไปตะโกนว่า  เสี่ยวหลีจื่อ ส่งแขก !  

ตอนที่ 475 เกรงใจพี่เยียนแล้ว

หูซานเถียวสูบยาสูบเข้าไป และพ่นควันสีขาวออกมา

 ขณะนี้พวกท่านต้องการแลกเปลี่ยน 10,000 ตำลึงทองเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เปียนมู่หยูพยักหน้า  เป็นเช่นนั้น 

 จำเป็นต้องมีการตรวจสอบตั๋วแลกเงิน 100,000 ตำลึง และต้องใช้เวลานานอย่างมาก เหตุใดพวกท่านมิมาใหม่ในวันพรุ่งนี้กันเล่า ?  

 หลงจู๊ใหญ่ พวกข้าต้องการใช้อย่างเร่งด่วน 

ธนาคารเป่าหลงมีความน่าเชื่อถือเป็นอันดับที่หนึ่งในราชวงศ์หยู เนื่องจากในมือของพวกเขามีตั๋วเงินของธนาคารเป่าหลง หูซานเถียวจึงมิมีเหตุผลอันใดที่จะปฏิเสธอีก

ดังนั้นเขาจึงกล่าวเพียงว่า  เมื่อเป็นเช่นนี้ เยี่ยงนั้นก็จัดการให้ตรวจตั๋วเถอะ 

เปียนมู่หยูส่งตั๋วแลกเงิน 1,000 ตำลึง 100 ใบไปให้หูซานเถียว หูซานเถียวย่อมมิกล้าประมาท หากพวกเขานำตั๋วเงินปลอมเข้าไปปะปน เขาจำเป็นต้องชดใช้แทนชายผู้นั้น

ใช้เวลาครึ่งชั่วยามในการตรวจสอบ เปียนมู่หยูและคนอื่น ๆ ต่างก็กระสับกระส่าย หูซานเถียวได้ลงมือตรวจสอบตั๋วแลกเงิน 100 ใบ

ในที่สุดเปียนมู่หยูก็ได้รับทองมาจนเต็ม 4 กล่อง

พวกเขานำกล่องทั้งสี่ขึ้นไปบนรถม้า กลายเป็นรถม้าที่ใช้ขนทองไปเยี่ยงที่คิดแล้ว

หลานข่ายขับรถม้าด้วยตนเอง เปียนมู่หยูและเยียนเหลียงเจ๋อทั้งยังมีเปียนหรงเอ๋อนั่งอยู่ด้านหลังของรถม้า และได้ตรงไปยังจวนฟู่

 ใช้เงิน 100,000 ตำลึงเพื่อขอพบฟู่เสี่ยวกวนหนึ่งครา… ความโลภของคนผู้นี้มีมากมายนัก !  

 องค์ชาย เรื่องนี้ควรมองเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ชอบทอง นั่นแสดงให้เห็นถึงความเสื่อมโทรมของขุนนางในราชวงศ์หยู นี่ถือเป็นเรื่องที่ดีสำหรับราชวงศ์ของเรา ในปัจจุบันนี้แคว้นของเรารบแพ้ แม่ทัพใหญ่เฟิงเสียนชูก็ถูกคุมขัง เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่ราชสำนักมีต่อตัวองค์ชายก็แย่ขึ้นทุกวัน 

 พวกเราในตอนนี้จะสูญเสียมิได้ พวกเราได้จากแคว้นอี๋มาที่นี่ก็สองเดือนกว่าแล้ว องค์ชายควรทราบว่าได้เกิดเสียงแตกแยกขึ้นมาในราชสำนักแล้ว เสียงเหล่านั้นต่างก็ลอบชี้มาทางพระองค์ มิมีรูย่อมมิมีลม พวกเราต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้แล้ว ดังนั้นพวกเราต้องกลับแคว้นให้เร็วที่สุด 

 จำต้องช่วยแม่ทัพใหญ่เฟิงออกมาให้จงได้ ต้องทำให้พายุในราชสำนักสงบลง ต้องเรียกคืนความสนใจจากฝ่าบาท และต้องวางรากฐานขององค์รัชทายาทให้มั่นคง… ทั้งหมดนี้ เกี่ยวข้องกับอนาคตของพระองค์ องค์ชายมิเหมือนกับฟู่เสี่ยวกวน พระองค์ยังมีพี่ชายน้องชายอีกหลายพระองค์ ต่างก็เป็นญาติที่จัดการได้มิง่ายดายเลย หลายวันมานี้ที่พระองค์มิได้อยู่ในราชสำนักจะมีแมลงเม่าก่อเรื่องอันใดขึ้นมาหรือไม่ก็มิอาจรับรู้ได้ 

เยียนเหลียงเจ๋อเงยหน้าถอนหายใจ เขาทราบเรื่องเหล่านี้ดี เดิมทีเขาคิดว่าเรื่องในราชวงศ์หยูนี้จะเสร็จสิ้นภายในสามถึงห้าวันแล้วก็จะเดินทางกลับไปยังแคว้น แต่เขามิคาดคิดมาก่อนว่าฟู่เสี่ยวกวนที่เป็นทูตเจรจาของฝั่งราชวงศ์หยูจะมิออกไพ่ตามทำนองคลองธรรม

เมื่อมาคิดในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้ต้องการใช้โอกาสนี้มาสร้างรายได้ !

ก็ถือเสียว่าเป็นการเสียทรัพย์เพื่อขจัดภัยพิบัติไปเถอะ

 แต่ก็หวังว่าชายผู้นี้จะรับทองเหล่านี้ไปเพื่อที่พรุ่งนี้จะสามารถเริ่มเจรจาได้เสียที… ได้ยินมาจากน้องหกของข้าว่า เยียนหานยวี่ผู้นั้นได้ผูกมิตรกับฟู่เสี่ยวกวนยามที่อยู่ราชวงศ์อู๋ น้องชายผู้นี้…ข้าละเลยเขาเกินไปแล้ว 

เปียนมู่หยูเงียบไปชั่วอึดใจแล้วกล่าวว่า  เรื่องนี้ค่อนข้างมีลับลมคมใน เดิมทีองค์ชายหกนั้นโง่เขลา แต่คาดมิถึงว่าเขาในวันนี้กล้าที่จะเล็งตำแหน่งองค์รัชทายาท ย่อมมีคนใหญ่คนโตคอยกำกับอยู่เบื้องหลังเป็นแน่ กระหม่อมได้ยินมาว่าพระมารดาของเขาได้เชิญอาจารย์ท่านหนึ่งมาที่สำนักศึกษาอู๋ทง มีนามว่าจี้หยุนกุย กล่าวกันว่าตั้งแต่ที่คุณชายจี้ผู้นั้นมายังสำนักศึกษาอู๋ทง แม้แต่พระสนมเองก็มักจะไปเยี่ยมเยียนอยู่บ่อยครั้ง และว่ากันว่าคนผู้นี้มีความสามารถที่สูงส่ง มีภูมิปัญญาที่โดดเด่นกว่าคนทั่วไป… พระองค์ควรจะพิจารณาคนผู้นี้ให้ดี 

ดวงตาของเยียนเหลียงเจ๋อทอประกายโหดเหี้ยม เขาสังเกตจี้หยุนกุยผู้นี้มาเนิ่นนานแล้ว แต่จนถึงบัดนี้ก็ยังคว้าอันใดมิได้

 ประวัติของคนผู้นี้ค่อนข้างประหลาด ย่อมต้องตรวจสอบ…  เสียงของเยียนเหลียงเจ๋อแผ่วเบา เงียบอยู่เนิ่นนานแล้วจึงกล่าวขึ้นมาอีกว่า  ท่านเปียน ในความคิดของท่าน ราชวงศ์หยูในตอนนี้ยังคงส่งปืนใหญ่หงอีไปทางตะวันออก เป็นไปได้หรือไม่ว่าราชวงศ์หยูยังคิดจะก่อสงครามอยู่อีก ?  

เปียนมู่หยูครุ่นคิดแล้วตอบว่า  เมื่อวานกระหม่อมได้แอบติดต่อกับเซวี๋ยไคเหลียน เพราะอยากจะเข้าใจว่าเจตนาในท้ายที่สุดของราชวงศ์หยูคืออะไร ?  

 เซวี๋ยไคเหลียนกล่าวว่าเยี่ยงไรบ้าง ?  

 เขากล่าวว่า… เยี่ยงไรเสียก็เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น โดยมากจะเป็นแผนหลอกลวงของฟู่เสี่ยวกวน ตามคำเอ่ยของเซวี๋ยไคเหลียนแล้ว เบื้องหน้าของราชวงศ์หยูที่มั่งคั่งกลับมีท้องพระคลังที่ว่างเปล่า น่าเสียดายยิ่ง หากกองทัพของข้าสามารถสกัดกองทัพชายแดนตะวันออกได้เป็นเวลา 3 เดือน ย่อมทำลายราชวงศ์หยูได้เป็นแน่ เมื่อถึงเวลานั้นผู้ที่จะขอเจรจาสันติ… ก็คงจะเป็นราชวงศ์หยูแล้ว 

เยียนเหลียงเจ๋อลอบถอนหายใจ ความพ่ายแพ้ของศึกครานี้ ดันมาพ่ายแพ้ให้กับปืนใหญ่หงอีที่ฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้สร้างขึ้นมา !

หากมิมีศาสตราเทพนั่น ต่อให้เป็นกองทัพชายแดนใต้ของหยูชุนชิวที่ราชวงศ์หยูส่งมา ต่อให้แม่ทัพใหญ่เฟิงพ่ายแพ้ แต่ในท้ายที่สุดก็ยังสามารถปกป้องเมืองฮั่วหลานเอาไว้ได้

เพียงสามารถปกป้องเมืองฮั่วหลานไว้ได้สองถึงสามเดือน แนวหลังของราชวงศ์หยูย่อมไร้หนทางที่จะไปต่อ มิว่าเยี่ยงไรพวกเขาก็ต้องพ่ายแพ้

กองทัพของแคว้นหยูใช้เพียงปืนใหญ่หงอีก็สามารถครองเมืองหลานหลิงได้แล้ว และได้อาศัยปืนใหญ่หงอีดันทัพใหญ่ของแคว้นอี๋กลับไปยังที่ราบสีหม่า ต่อจากนั้นก็ใช้ของสิ่งนี้ทำลายประตูเมืองฮั่วหลาน ทั้งยังทะลวงเมืองยุทธศาสตร์อย่างต้าชิวไปด้วย !

ฟู่เสี่ยวกวนเจ้าคนชั่ว ถึงแม้เขาจะมิได้เข้าร่วมสงครามทางตะวันออก แต่เขากลับส่งผลกระทบถึงสถานการณ์ศึกทางตะวันออกเสียมากมาย จนทำให้เกิดสถานการณ์ในตอนนี้ จนเขาต้องซ่อนหน้าตนเองเอาไว้ในห่อผ้า และนำทองหนึ่งคันรถม้านี้ไปขอร้องเขา

มารดามันเถอะ !

เยียนเหลียงเจ๋อมิสามารถจะสงบใจได้ รู้สึกว่าความอัปยศนี้ราวกับก้างปลาที่ติดอยู่ในลำคอ กลืนก็มิลง จะพ่นออกมาก็มิได้ อึดอัดเสียจนทรมานมากยิ่งนัก

 องค์ชายเป็นผู้สูงส่ง ต้องให้ความสำคัญกับสถานการณ์ของแคว้นอี๋ อย่าให้ฟู่เสี่ยวกวนเพียงคนเดียวทำให้พระองค์เสียสติปัญญาไป 

เปียนมู่หยูจดจ้องใบหน้ามืดครึ้มของเยียนเหลียงเจ๋อและเอ่ยเตือนหนึ่งประโยค

เยียนเหลียงเจ๋อถอนหายใจเสียยาวเหยียด แล้วจึงพยักหน้า

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือจบการเจรจาให้เร็วที่สุด และกลับแคว้นให้เร็วที่สุด จะต้องวางรากฐานของตำแหน่งองค์รัชทายาทให้มั่นคง ช่วยแม่ทัพใหญ่เฟิงเสียนชูออกมา เอาชนะใจเหล่าขุนนาง และรอขึ้นครองบัลลังก์อย่างสงบ

เมื่อถึงเวลานั้น… ข้าจะควบม้าออกศึกด้วยตนเอง !

……

……

งานเลี้ยง ณ จวนฟู่ได้จบลงแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนและซูเจวี๋ยนั่งรับลมในศาลาเถาหราน ซูซูหันหน้ามองออกไปยังทะเลสาบซวนอู่ที่มืดมิด ซูโหรวยังคงปักผ้าอยู่ดังเดิม เหล่าภรรยาของเขาได้กลับไปที่ห้อง เพื่อเตรียมพักผ่อนแล้ว

 ศิษย์พี่ใหญ่ ชวงหานเยวี่ยหมิงที่ท่านทำสามารถพลิกตลบปรมาจารย์ได้ ตอนที่ปะทะกับเหมียวเสี่ยวเสี่ยวอะไรนั่นที่ผิงหลิง เหตุใดท่านจึงมิใช้ยาพิษนั่นกัน ?  

ซูเจวี๋ยขยับหมวก ด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง  เพราะที่ตัวข้ามิมีแล้ว 

ฟู่เสี่ยวกวนค่อนข้างเสียใจ  ของที่ดีแบบนั้นท่านต้องหาเวลาทำออกมาให้เยอะขึ้นอีกหน่อย ที่ตัวข้าเองก็มิมีแล้วเช่นกัน 

ซูเจวี๋ยจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนอย่างขมขื่น  ของสิ่งนี้… มิได้ทำออกมาได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น กลั่นออกมาได้ 3 เม็ด หนึ่งเม็ดใช้กับท่านอาจารย์ไปแล้วกับการทดลองคราแรก 2 เม็ดจากนั้นก็ได้มอบให้เจ้าแล้ว 

อ่า… ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมาด้วยความไม่สบายใจ หากรู้ว่าของสิ่งนี้ล้ำค่ามากถึงเพียงนี้ ก็มิควรจะนำมาใช้กับมดที่เจอในหลานถิงจี๋เมื่องานเทศกาลโคมไฟเมื่อปีที่แล้วเลย

หลี่เจิ้งวิ่งตึงตังเข้ามา ด้วยใบหน้าเริงร่า  คุณชายขอรับ สามคนที่มาเมื่อครู่ได้มาอีกคราแล้ว แต่ครานี้ได้เพิ่มมาอีกหนึ่งคน และได้นำรถม้ามาด้วย กล่าวว่า…ได้นำทองมาแล้วขอรับ 

ฟู่เสี่ยวกวนสะบัดมือ  พาพวกเขาเข้ามา !  

พวกเยียนเหลียงเจ๋อในที่สุดก็ได้เดินเข้ามาจวนฟู่เสียที โดยมีหลี่เจิ้งนำทางพวกเขา เข้ามาจนถึงศาลาเถาหราน

ฟู่เสี่ยวกวนลุกขึ้นยืนและหัวเราะร่า  พี่เยียน เกรงใจเกินไปแล้ว มา ๆ ๆ เชิญนั่งก่อนเถิด… เสี่ยวหลีจื่อ ไปตรวจสอบเสียหน่อยว่าทองเหล่านี้เป็นของจริงหรือไม่ !  

เยียนเหลียงเจ๋อที่เพิ่งจะแย้มยิ้มก็เป็นอันต้องชะงักลง และแทบจะกระอักเลือดออกมา

ตอนที่ 474 ทองเต็มรถม้า

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นแล้วได้ยกยิ้มขึ้นมา กำชับหลี่เจิ้งว่า  เจ้าจงไปบอกกับเขาว่าข้ามิอยู่ 

หลี่เจิ้งชะงักลง เนื่องจากคุณชายมิเคยปฏิเสธผู้ใดมาก่อน เยียนเหลียงเจ๋อคือผู้ใดกัน ? หรือเขาจะทำให้คุณชายขุ่นเคืองใจ จึงได้เดินทางมาขอโทษกัน ?

 ข้าน้อยจะไปบัดเดี๋ยวนี้ !  

 ช้าก่อน…  ฟู่เสี่ยวกวนเรียกให้หลี่เจิ้งหยุดลง  หากเขาเอ่ยถามว่าข้าชื่นชอบสิ่งใด เจ้าจงบอกว่าข้าชอบเงินหรือทอง เจ้าจงไปเถิด 

หลี่เจิ้งเดินออกไปอย่างว่าง่าย หยูเวิ่นหวินหัวเราะขึ้นมาทันใด  เขาเป็นถึงองค์รัชทายาทของแคว้นอี๋ เจ้ากลับปล่อยปละละเลยเขาอยู่ถึง 10 วัน เจ้าอยากให้เขาฉลองปีใหม่ที่เมืองจินหลิงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ภรรยาของข้าช่างหลักแหลมยิ่ง ข้าคิดเยี่ยงนั้นจริง ๆ มาเถิด อย่าได้ไปสนใจองค์ชายรัชทายาทของแคว้นอี๋อะไรนั่นเลย กว่าพวกเราจะมารวมอยู่ด้วยกันได้มิใช่เรื่องง่ายเลย หมดจอก !  

ภายในหลีเฉินซวน พวกเขานั่งดื่มสุรากันอย่างครึกครื้น ทำให้เยียนเหลียงเจ๋อที่ยืนอยู่ด้านนอกขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

 เจ้าว่าคุณชายของจวนเจ้ามิอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ?  

หลี่เจิ้งรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่จะต้องทำให้คุณชายมิพอใจเป็นแน่ จึงมิได้ปฏิบัติต่อเขาอย่างเป็นมิตรเท่าใดนัก เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า  เจ้าหูหนวกเยี่ยงนั้นหรือ ?  

เยียนเหลียงเจ๋อตกตะลึงขึ้นทันพลัน พระเจ้า ! คนเฝ้าประตูของฟู่เสี่ยวกวนอวดเก่งได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

ข้าเป็นถึงองค์รัชทายาท !

องค์รัชทายาท !

เจ้าเข้าใจหรือไม่ ?

ท่าทางอันแข็งแกร่งของเยียนเหลียงเจ๋อทำให้หลี่เจิ้งสะดุ้ง เขาคิดในใจว่าคุณชายผู้นี้ก็คงมิใช่ธรรมดา เเต่ต่อให้เก่งกาจถึงเพียงใดจะมาเก่งสู้คุณชายของข้าได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ดังนั้นความใจกล้าที่ถดถอยลงไปก็ได้กลับคืนมาอีกครา  พวกเจ้าไปกันได้แล้ว ที่นี่คือจวนฟู่ มิใช่สถานที่ที่หมาแมวจะเข้าไปได้ !  

เยียนเหลียงเจ๋อมิเคยถูกผู้ใดเหยียดหยามเช่นนี้มาก่อน ขณะที่เขากำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมานั้น เปียนมู่หยูที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาก็ได้เข้ามาดึงเขาเอาไว้

เปียนมู่หยูก้าวขึ้นมายืนอยู่เบื้องหน้าของหลี่เจิ้ง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างรู้มารยาทว่า  เรื่องเป็นเช่นนี้ การที่พวกข้าเดินทางมานั้นเนื่องจากมีเรื่องสำคัญที่ต้องเข้าพบเจ้านายของท่านจริง ๆ  

หลี่เจิ้งมองดูชายชราผู้นี้ จากนั้นก็มองไปที่มือของเขา ปรากฏว่ามิมีสิ่งใดมาด้วยเลย เช่นนั้นคงมิมีอันใดที่ต้องกล่าวอีก

 มองดูท่านน่าจะเป็นมิตร แต่ทว่าคุณชายยังมิกลับมา ข้าเป็นเพียงบ่าวรับใช้เท่านั้น จะให้ข้าทำเยี่ยงไรได้เล่า ?  

 บางที ท่านอาจจะอนุโลมให้ได้บ้าง…  เปียนมู่หยูแอบยัดตั๋วแลกเงินจำนวน 100 ตำลึงหนึ่งใบใส่ไว้ในมือของหลี่เจิ้ง แล้วกระซิบว่า  เพียงสินน้ำใจเล็กน้อย ท่านนำไปหาความสำราญเถิด…มิรู้ว่าเจ้านายของท่านจะกลับมาเมื่อใดกัน ?  

หลี่เจิ้งเองก็มิได้มีท่าทีเกรงใจ เขาเผยสีหน้าของความโลภออกมาแล้วเก็บเงินใส่กระเป๋า ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบาว่า  มองไปแล้วเจ้าค่อยฉลาดหน่อย มิเหมือนใครบางคน ที่ทำหน้าตาบูดบึ้ง วาจาไร้ความน่าเชื่อถือ นี่… จ้องข้าทำไมกัน ? หาเรื่องเยี่ยงนั้นหรือ ? จะสู้กันหน่อยหรือไม่เล่า ?  

เปียนมู่หยูทำตัวไม่ถูก นี่มันคนประเภทใดกัน !

 หาใช่ไม่ ท่านอย่าได้เดือดดาลไปเลย  เปียนมู่หยูรีบยัดตั๋วแลกเงิน 100 ตำลึงใส่มือหลี่เจิ้งอีก 1 ใบ  ท่านบอกพวกข้าได้หรือไม่ว่า ทำเยี่ยงไรพวกเราจึงจะได้เข้าพบคุณชายของจวนท่าน ?  

หลี่เจิ้งจ้องไปที่เยียนเหลียงเจ๋อตาเขม็ง  หากมิเห็นว่าพ่อของเจ้ารู้จักมารยาท ข้าคงเรียกคนมาจับพวกเจ้าโยนทิ้งไปแล้ว !  

เยียนเหลียงเจ๋อสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกลืนไฟที่กำลังเดือดดาลลงไปเสียจนสิ้น

หลี่เจิ้งมิได้ชายตามองเยียนเหลียงเจ๋ออีก เขามองไปทางเปียนมู่หยูแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า  ลูกชายของท่านทำให้คุณชายขุ่นเคืองใจใช่หรือไม่ ? เจ้าเป็นพ่อควรจะอบรมสั่งสอนเขาให้ดี ที่เมืองหลวงมีพวกอันธพาลมากมาย แต่มิมีผู้ใดกล้าทำให้คุณชายของข้าขุ่นเคืองใจเลยแม้แต่ผู้เดียว ข้าคิดว่าหากเจ้าต้องการจะทำให้เรื่องนี้จบ… 

หลี่เจิ้งหยุดชะงักลงชั่วครู่ เปียนมู่หยูจึงเข้ามาเอ่ยถามด้วยเสียงอันเบาว่า  ต้องทำเยี่ยงไรจึงจะจัดการเรื่องนี้ได้ ?  

หลี่เจิ้งหันมองซ้ายมองขวาแล้วกระซิบตอบกลับเบา ๆ ว่า  คุณชายจวนข้านั้นเกิดปีมังกร สิ่งที่เขาชื่นชอบมีเพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือเงินทองและอัญมณีที่สว่างไสวเป็นประกาย 

ชื่นชอบในทรัพย์สินเงินทองเยี่ยงนั้นหรือ ?

เปียนมู่หยูยืดตัวตรง เช่นนั้นก็คงจะจัดการได้ง่ายมากยิ่งนัก

แต่หลี่เจิ้งกล่าวเสริมขึ้นมาว่า  คุณชายจวนข้านั้นมิใช่คนธรรมดา ผู้ใดที่มาร้องขอให้เขาช่วยเหลือ พวกนั้นมักจะลากเงินทองมาจนเต็มรถม้า มองดูพวกเจ้าแล้ว…เกรงว่าคงจะมิมีปัญญาหาเงินมากมายถึงเพียงนั้นมาได้ เอาล่ะ ๆ ไปได้แล้ว 

เปียนมู่หยูตกตะลึงยิ่ง ใช้รถม้าลากเงินลากทองมาเยี่ยงนั้นหรือ จะต้องเป็นจำนวนเท่าใดกัน ?

เขาหันหลังกลับไปมองเยียนเหลียงเจ๋อ เยียนเหลียงเจ๋อพยักหน้าเบา ๆ

 หากว่าพวกเราสามารถนำเงินทองมาได้เล่า เวลาใดจึงจะเหมาะสม ?  

หลี่เจิ้งตกตะลึงเมื่อได้ยิน พวกเขามีจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ !

เช่นนั้นปลาใหญ่ตัวนี้จะปล่อยไปง่าย ๆ มิได้แล้ว !

 บัดนี้เป็นเวลายามโหย่ว หากพวกเจ้าสามารถหาเงินทองมาได้ครบ ยามซวีพวกเจ้าจะได้พบกับคุณชาย หากว่าเลยเวลานี้แล้ว ก็จะถึงเวลาเข้านอนของคุณชายจวนข้า 

ให้ตายสิ ! เวลากระชั้นชิดถึงเพียงนี้ จะต้องรีบไปจัดการแล้ว

เปียนมู่หยูจับมือกับหลี่เจิ้ง  เช่นนั้นต้องรบกวนท่านด้วย ประเดี๋ยวพวกข้าจะมาใหม่อีกครา 

 อือ ๆ ไปเถอะ ข้ามิส่งพวกเจ้าแล้ว อ่า… พ่อหนุ่มนั่น ! ไร้มารยาทเสียจริง เจ้าควรรู้จักเจียมตนเอาไว้บ้าง !  

เยียนเหลียงเจ๋อแทบจะสะดุดล้มลงพื้น เขามิได้หันหลังกลับไป เขาทำสีหน้าเคร่งขรึมแล้วกล่าวว่า  ฟู่เสี่ยวกวน ข้าจะต้องให้เจ้าตายอย่างไร้ที่ฝัง !  

หลี่เจิ้งปิดประตูจวนลง จากนั้นได้วิ่งไปยังหลีเฉินซวนอย่างว่าง่ายตามเคย เขายื่นตั๋วแลกเงินใบละ 100 ตำลึงออกมาให้ฟู่เสี่ยวกวน 2 ใบ จากนั้นจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ประตูให้ฟัง

ฟู่เสี่ยวกวนและคนอื่น ๆ ต่างก็พากันหัวเราะออกมา เขานำตั๋วแลกเงิน 2 ใบนั้นส่งคืนให้กับหลี่เจิ้งแล้วกล่าวว่า  เจ้าทำได้มิเลวเลยทีเดียว เงินนี้ถือว่าเป็นของเจ้า แต่เจ้าจงจำไว้ว่า ข้านั้นมีศัตรูมิมาก เจ้าจงอย่าได้รังแกคนอื่นไปทั่ว !  

 ข้าน้อยเข้าใจขอรับ ขอบพระคุณคุณชายมากยิ่งนัก วางใจข้าได้เลย !  

 เอาล่ะ เจ้าไปเถิด หากว่าพวกเขานำเงินทองมาเป็นเต็มรถม้าจริง ๆ ข้าก็จะไปพบพวกเขา 

หลี่เจิ้งยิ้มด้วยความรื่นรมย์ เขาวิ่งไปทางประตูแล้วรอการมาเยือนของคนกลุ่มนั้นอีกครา

 ประเดี๋ยวเจ้าจะไปพบพวกเขาจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ?   ต่งชูหลานเอ่ยถามขึ้น

 เขานำเงินทองมาให้ ก็ต้องไปพบเสียหน่อย 

 เจ้ามิเกรงกลัวว่าพวกเขาจะนำไปฟ้องต่อพระพักตร์ฮ่องเต้เยี่ยงนั้นหรือ ?   เยี่ยนเสี่ยวโหลวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

 ดังนั้นเงินทองเหล่านี้ข้าจะรับไว้เพียงผู้เดียวมิได้ จะต้องแบ่งให้ท่านพ่อตาด้วย เห้อ…เป็นข้านี่มันมิง่ายเลย !  

……

……

ทางด้านของเปียนมู่หยูที่กลับมายังโรงเตี๊ยมแล้ว ก็ได้รีบเรียกให้หลานข่ายมาพบ จากนั้นก็ไปยังธนาคารเป่าหลง โชคดีที่ธนาคารเป่าหลงยังมิปิด

หลงจู๊ใหญ่คนใหม่ที่เข้ามารับตำแหน่งแทนหลี่จินโต้วก็คือหูซานเถียว ผู้ที่เคยรับใช้องค์หญิงใหญ่ส่วนพระองค์ อายุห้าสิบปี ค่อนข้างผอมบาง แต่ใบหน้าดูมีชีวิตชีวา

เขากำลังนั่งดื่มสุราอยู่ที่ด้านหลังธนาคารเป่าหลงเพียงลำพัง เสี่ยวเอ้อผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาด้านในด้วยท่าทางรีบร้อน

 ท่านหลงจู๊ใหญ่ มีลูกค้ารายใหญ่เข้ามา กล่าวว่าต้องการถอนเงิน 10,000 ตำลึงทอง !  

หูซานเถียวตกตะลึงมากยิ่งนัก นี่เขากำลังเจอโจรปล้นหรือเยี่ยงไรกัน แม้ว่าเงินจำนวน 10,000 ตำลึงทองจะมีอยู่ในคลังก็ตาม แต่ก็มิควรจะมากลางค่ำกลางคืนเยี่ยงนี้

 นำทางไป ข้าขอยลโฉมสักหน่อยว่าเป็นผู้ใดมาจากไหนกัน 

หูซานเถียวเดินคาบยาสูบมายังด้านหน้า เมื่อมองไปยังผู้มาเยือนแล้ว เขามิรู้จัก…คนที่สามารถถอนเงิน 10,000 ตำลึงทองได้ในเมืองหลวงนั้นมีมิมาก ผู้คนเหล่านั้นเขาล้วนรู้จักดี แต่ทั้งสามคนนี้ มองดูแล้วมิเหมือนคนดีสักเท่าใดนัก !

ตอนที่ 473 จำใส่ใจเอาไว้

การที่สามารถจับเกาเสี่ยนได้คือเรื่องบังเอิญ

ฟู่เสี่ยวกวนได้หลงลืมเรื่องของเกาเสี่ยนไปเนิ่นนานแล้ว เพราะเขาเชื่อว่าหลังจากที่โจวถงถงได้ไต่สวนเกาเสี่ยนแล้ว ย่อมมีคำตอบให้เขาอย่างแน่นอน

เขาและซูเจวี๋ยสนทนากันอยู่หนึ่งวัน จึงตระหนักขึ้นมาได้ว่ายังติด ‘ตำราหลี่เสวีย’ ของฉินปิ่งจงเล่มนั้นเอาไว้ ดังนั้นจึงอาศัยเวลานี้เขียนขึ้นมา

จนกระทั่งถึงยามเย็น ต่งชูหลาน หยูเวิ่นหวิน และซูซูก็ได้ที่กลับมาที่จวน ถุงใบเล็กใบใหญ่ที่เหล่าบ่าวรับใช้ถือเข้ามากันนั้นมีเป็นจำนวนมาก

เพียงมินานเยี่ยนเสี่ยวโหลวและซูโหรวก็ได้กลับมาเช่นกัน ซูโหรวมองผู้คนที่นั่งตัวตรงอยู่ใจกลางศาลาเถาหรานอยู่เนิ่นนาน

ฟู่เสี่ยวกวนเก็บพู่กันหมึกและกระดาษลงไป พรุ่งนี้ค่อยเขียนเพิ่มอีกหน่อยก็จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว วันนี้คงมิเขียนต่อแล้ว ซูเจวี๋ยกลับมาแล้ว ต่งชูหลานเองก็กลับมาแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะเฉลิมฉลอง

ซูเจวี๋ยอ่านสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนเขียนขึ้นมาจนหมด ถึงได้สังเกตเห็นว่าซูโหรวและซูซูรวมไปถึงภรรยาทั้งสามของฟู่เสี่ยวกวนในยามนี้ได้นั่งอยู่ในศาลาเถาหรานแล้ว

เขายกยิ้มขึ้นอย่างขัดเขิน ชี้ไปยังกองกระดาษบนโต๊ะ  ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่ศิษย์น้องเล็กเขียนขึ้นมานี้ สามารถกระตุ้นความคิดของผู้คนได้ จึงเคลิบเคลิ้มไปกับมัน เจ้าโปรดอภัยให้ข้าด้วย 

ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวยิ้ม ๆ  นี่มิใช่งานต้นฉบับของข้า นี่คือสิ่งที่นักปราชญ์เหวินสิงโจวแห่งราชวงศ์อู๋เป็นผู้เขียนขึ้นมา ข้าแค่เพียงขัดเกลาถ้อยคำเพียงเล็กน้อยก็เท่านั้น 

ต่งชูหลานหยิบขึ้นมาอ่าน พลิกไปสองสามหน้า และได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า  เจ้าวางแผนจะผลักดันของสิ่งนี้ในราชวงศ์หยูเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ข้าได้ติดอาจารย์ฉินเอาไว้ แต่ข้าเองก็มีความคิดเยี่ยงนี้อยู่จริง ๆ เพียงแค่ในยามนี้ยังใช้มิได้ ต้องรอไปก่อน 

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปทางต่งชูหลาน ภรรยาคนนี้ผ่ายผอมลงไปเล็กน้อย แต่กลับมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

 หลายวันมานี้ลำบากเจ้าแล้ว ข้าได้ติดต่อกับลูกชายทั้งสามของหลี่จินโต้วไว้แล้ว คาดว่าคงจะได้พบหน้ากันในอีกสองวันนี้ เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าลองคิดดูเองก็แล้วกันว่าจะวางแผนเยี่ยงไร พวกเขาต่างก็เป็นบุคคลที่โดดเด่นด้านนี้โดยเฉพาะ สามารถใช้งานพวกเขาได้อย่างสบายใจและไร้กังวล 

 อือ  ต่งชูหลานพยักหน้า และกล่าวว่า  วันนี้ข้าและเวิ่นหวินได้ไปซื้อของขวัญที่จำเป็นสำหรับเทศกาลปีใหม่มาเล็กน้อย พรุ่งนี้จะส่งไปยังจวนฟู่ที่หลินเจียง เจ้าบอกว่าบัดนี้ได้มีน้องชายเพิ่มมา 3 คนและน้องสาวเพิ่มมา 2 คน เจ้าลองดูก่อนเถิดว่ามีอันใดที่ต้องซื้อเพิ่มอีกหรือไม่ ?  

 เด็กตัวเล็กแค่นั้น… มอบกุญแจอายุยืนให้เด็กผู้ชาย 1 ชิ้น และมอบกำไล 1 คู่ให้กับเด็กผู้หญิง 

 ง่ายดายถึงเพียงนี้เลยหรือ ?  

 มิเช่นนั้นจะยังเป็นแบบใดได้อีกเล่า ? เยี่ยงไรเสียข้าก็คิดมิออกแล้วว่าจะส่งอันใดไปให้ อ่า… ไม่ก็มอบอั่งเปาให้อีกคนละถุง เอาเช่นนี้แหละ !  

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าเรียกให้เสียวฉีไปยังหอซื่อฟางเพื่อสั่งอาหารสำหรับหนึ่งโต๊ะ จากนั้นจึงได้พบว่าบัดนี้แม้แต่เสียวฉีก็ได้ถูกต่งชูหลานส่งไปที่ผิงหลิงแล้ว คนยังมิพออีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหันไปมองทางซูซู ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

 เหอะ !   ซูซูแค่นเสียงขึ้นมา พร้อมกับจ้องเขาตาเขม็ง ยามที่ต้องวิ่งเต้นก็เพิ่งจะมาสนใจว่ายังมีข้าอยู่ !

 ระหว่างนั้นก็ไปซื้อขนมกุ้ยฮวาที่ร้านอู่เว่ยจายด้วยสิ เหมือนข้าจะเห็นว่าเจ้าทานขนมกุ้ยฮวาหมดแล้วนี่ 

ซูซูเบะปาก  ยังจะขนมกุ้ยฮวาอยู่อีก เสี่ยวหยูเอ๋อร์ผู้นั้นได้ซื้อหุ้นเจ้า 1,000 หุ้น หลังจากที่กลับบ้านไปสองสามีภรรยาก็ได้ทะเลาะกันใหญ่โต กล่าวกันว่า… กล่าวกันว่าสามีของนางได้หย่ากับนางแล้ว 

ซูซูทิ้งคำเอ่ยไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงเสียจนต้องชะงัก จากนั้นจึงแสยะยิ้มขึ้นและส่ายหน้า  สามีผู้นั้นคงตาบอด เขาได้สูญเสียภรรยาที่ดีไปแล้ว ทั้งยังสูญเสียเงินก้อนใหญ่ไปอีกด้วย นี่ต่างหากจึงจะเรียกได้ว่าช่องว่างของคนรวยอย่างแท้จริง 

ซูเจวี๋ยได้ยินของสิ่งนั้นที่ฟู่เสี่ยวกวนทำขึ้นมาหลังจากกลับมาที่จินหลิงอีกครา จึงได้เอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า  สิ่งที่เรียกว่าหุ้น สามารถทำเงินได้จริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่สามอึดใจ และได้กล่าวว่า  ในยามนี้ หุ้นที่ขายนั้นมีเพียงอุตสาหกรรมซีซานแห่งเดียว ข้ามั่นใจในสินค้าของตนเอง พวกมันย่อมสามารถทำให้เหล่าผู้ถึงหุ้นมีรายได้อย่างแน่นอน แต่ปีหน้า หากมีอุตสาหกรรมอื่นต้องการจดทะเบียนขึ้นตลาดกับธนาคารซื่อทงอีก นี่ก็มิใช่เรื่องที่ง่ายอีกต่อไปแล้ว 

ซูเจวี๋ยครุ่นคิด แต่ก็ยังคงมิเข้าใจ ทำได้เพียงคิดไปว่าอาจารย์ชราผู้นั้นช่างเป็นผู้ที่มองการณ์ไกลอย่างแท้จริง จึงได้เก็บลูกศิษย์ก้นกุฏิที่มีความคิดที่แตกต่างจากคนทั่วไปเยี่ยงนี้มา

ท้องนภามืดลงเรื่อย ๆ หิมะเริ่มตกหนักขึ้น ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองสีหน้าของหยูเวิ่นหวิน จากนั้นจึงได้พากลุ่มคนตรงไปยังหลีเฉินซวน และได้เอ่ยถามต่งชูหลานเกี่ยวกับเรื่องการบูรณะภูเขาหนานซาน

 กระโจมที่พักนั้นเล็กเกินไป แออัดเป็นอย่างมาก ดังนั้นข้าจึงให้พวกเขาปรับหน้าดินผืนที่อยู่เชิงเขาเสียก่อน หลังจากผ่านปีใหม่ไปแล้วก็ให้สร้างบ้านขึ้นมาก่อน 

 สามารถสร้างได้เพียงบ้านกำแพงดินเท่านั้น ยังดีที่สามารถหาพวกไม้ได้จากใต้ภูเขา มิมีกระเบื้องมุงหลังคา ข้าจึงได้ไปหาท่านพ่อ คงจะต้องทำเสื่อขึ้นมาเพื่อรับมือกับฤดูหนาวนี้ไปก่อน 

 นี่เป็น็การทำธุรกิจที่ขาดทุน ในภายหลังเรือนเหล่านี้ทำได้เพียงรื้อถอนเท่านั้น คำนวณเพียงแรงงาน 40,000 คน ค่าแรงอยู่ที่ 50 อีแปะ เพียง 1 วันสูญเสียค่าแรงไปถึง 2,000 ตำลึง 

ต่งชูหลานจ้องมองฟู่เสี่ยวกวน นางคิดว่าเดิมทีเงินลงทุนก้อนนี้จะใช้หลังปีใหม่ รอให้ปูนซีเมนต์และกระเบื้องจากซีซานมาถึงก่อนแล้วค่อยลงมือ เยี่ยงนั้นก็จะมิเกิดการสูญเสียโดยใช่เหตุนี้

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้นมา  อย่าได้กังวลกับเงินเล็กน้อยนั้นเลย มีเพียงหนึ่งเรื่องที่เจ้าต้องจำเอาไว้ให้ดี… ยามที่เตรียมของขวัญเทศกาลปีใหม่ให้เตรียมถวายให้กับองค์หญิงใหญ่ด้วย ทางที่ดีที่สุดพวกเจ้าสามคนไปพร้อมกันเลยยิ่งดี 

ภรรยาทั้งสามต่างชะงัก และหันไปมองทางฟู่เสี่ยวกวนด้วยความสงสัย

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยอธิบาย  ประการแรกคือเพื่อไปเยี่ยมเยียนองค์หญิงใหญ่เท่านั้น ประการที่สอง…คือจำเป็นต้องทราบว่าบ้านในเขตเมืองเก่านั้นมีคนพักอยู่เท่าใด บ้านที่มิมีผู้อาศัยอยู่มีจำนวนเท่าใด หากราชสำนักได้ครอบครองอสังหาริมทรัพย์ในสถานที่แห่งนั้น พวกเจ้าก็ลองสอบถามองค์หญิงใหญ่ดู หากราคาถูก ก็ซื้อไว้เสีย 

 ซื้อบ้านตรงสถานที่แห่งนั้นเพื่อทำอันใดกัน ?   หยูเวิ่นหวินไม่เข้าใจ นางมิเคยไปสลัมมาก่อน เพียงแค่ได้ยินชื่อเท่านั้น เกรงว่าสถานที่แห่งนั้นจะยากจนเป็นอย่างมาก สามีของนางยังอยากจะไปทำกิจการที่สลัมนั้นอยู่อีกหรือ ?

 รอฟังข่าวดีจากพวกเจ้าแล้วค่อยสนทนาเรื่องนี้กันอีกครา มิจำเป็นต้องเร่งด่วนจนเกินไปกับเรื่องนี้ แค่จำไว้และอย่างลืมก็พอ 

ฟู่เสี่ยวกวนเคยไปเห็นสถานที่แห่งนั้นมาก่อน มุมทางตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองจินหลิง หากจะกล่าวถึงตำแหน่งก็ค่อนข้างจะห่างไกลออกไป และมิได้ต่างไปจากการเชื่อมเมืองและชนบทในชีวิตก่อนสักเท่าใดนัก

แต่หากมองการณ์ไกลในระยะยาว หลังจากที่การค้าของราชวงศ์หยูรุ่งเรืองขึ้นมาอย่างแท้จริงแล้ว จะต้องมีผู้คนจำนวนมากย้ายมาที่จินหลิงเป็นแน่ เพราะที่นี่ต่างหากที่เป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจของราชวงศ์หยูที่แท้จริง มีคุณสมบัติเหมือนกับเมืองหลวงในชีวิตก่อนของเขา

เยี่ยงนั้นราคาค่าบ้านเรือนในจินหลิงย่อมสูงขึ้นเป็นแน่ ดังนั้น… เขาจึงคิดว่าหลังจากที่จัดวางอุตสาหกรรมซีซานเสร็จ จะทำกิจการเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์

ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่ามิได้รีบร้อน เพราะนโยบายใหม่ของราชวงศ์หยูในวันนี้ยังอยู่ในขั้นตอนนำไปใช้

ทั้งหมด ต้องรอดูปีหน้า !

ซูซูได้พาพนักงานหอซื่อฟางกลับมาแล้ว ในมือกอดขนมกุ้ยฮวาเอาไว้หนึ่งถุง

ฟู่เสี่ยวกวนมองอย่างแปลกใจ  เสี่ยวหยูเอ๋อร์กลับมาเปิดร้านแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 อือ…  ซูซูพยักหน้า  เสี่ยวหยูเอ๋อร์กล่าวว่า… นางพบว่าการหย่ากับชายผู้นั้น ชีวิตของนางดีขึ้นกว่าเดิมนัก 

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมา เชิญทุกคนร่วมโต๊ะ โต๊ะนั้นประกอบไปด้วยมือกระบี่จากป่ากระบี่สองคนที่คอยคุ้มกันหยูเวิ่นหวิน ฟู่เสี่ยวกวนได้รินสุราให้พวกเขาด้วยตนเอง ในตอนที่จะกล่าวขอบคุณสักเล็กน้อย ผู้เฝ้าประตูหลี่เจิ้งก็ได้วิ่งตึงตังเข้ามา

 เรียนคุณชาย ด้านนอกมีคนผู้หนึ่งนามว่าเยียนเหลียงเจ๋อมาขอเข้าพบขอรับ 

ตอนที่ 472 ตกปลา

ตอนที่ 472 ตกปลา

เส้นสีดำนั้นพุ่งออกไปไกลถึง 3 จ้าง

ในขณะที่ซูม่อกำลังจะดึงเส้นสีดำนั้นกลับคืน รอกกลับขยับขึ้นมาอีกครา เส้นไหมสีดำก็ได้พุ่งออกไปเอง

คาดว่าคงจะปักไปถูกตัวปลาเข้า ปลาจึงได้ดึงเส้นไหมออกไปทำให้รอกหมุน

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน ช่างโชคดีเสียจริง ข้านั่งตกมาตั้งนานแล้วยังตกมิได้สักตัว แต่มู่โต่วนี้กลับหาปลาได้อย่างง่ายดาย

 ฮ่า ๆ ๆ ดึงขึ้นมาเร็วเข้า คืนนี้พวกเราจะนำมันมาเผากินกัน 

เกาเสี่ยนที่อยู่ใต้น้ำนั้นพยายามว่ายหนีอย่างสุดความสามารถ แต่อยู่ ๆ เขาก็ได้หยุดลง แล้วคิดได้ว่าต้องแกะเจ้าสิ่งนี้ออกไปเสียก่อน

แต่เมื่อเขาใช้มือดึงเพียงเบา ๆ เท่านั้นก็ได้รู้สึกเจ็บเสียจนต้องกัดฟันกรอด ให้ตายสิ ด้านในเจ้าสิ่งนี้มีแง่งมีดอยู่ด้านใน !

เขาชักดาบที่แขวนอยู่ตรงเอวออกมา แล้วตัดเส้นไหมที่เจาะอยู่ตรงหน้าท้องของเขา แต่มันก็มิขาด !

เขาจับไหมเส้นนั้นเอาไว้แล้วออกแรงใช้ดาบฟันมันอยู่สักพัก พระเจ้า ! นี่มันคือสิ่งใดกัน ? ข้าฟันมาตั้งนานแม้แต่รอยก็ยังมิมี

ซูเจวี๋ยที่ยืนอยู่ด้านบนเมื่อพบว่ารอกไม่ขยับแล้ว จึงได้กระตุกคันเบ็ดแล้วดึง เกาเสี่ยนเกร็งตัวจนท้องเเข็ง แม่เจ้า…เกาเสี่ยนเจ็บปวดเสียจนน้ำตาไหล

เขาจึงรีบคว้าไหมเส้นนี้เอาไว้แล้วดึงรั้งอย่างสุดแรง

ซูเจวี๋ยมีสีหน้าดีใจมากยิ่งนัก  ปลาตัวนี้คาดว่าจะตัวใหญ่มากยิ่งนัก !  

 เยี่ยงนั้นก็ต้องระวังไห้ดีอย่าให้หลุดไปได้เล่า 

 มิหลุดอย่างแน่นอน ประเดี๋ยวข้าจะลากมันขึ้นมาเอง 

เป็นเยี่ยงนี้ เกาเสี่ยนพยายามดึงเส้นไหมสวรรค์ฟอกอยู่ใต้น้ำ ส่วนศิษย์พี่ใหญ่ก็ได้ปล่อยให้เส้นไหมถูกลากยาวออกไป

มองดูเส้นไหมที่ยาว 10 จ้างนี้ใกล้จะถูกดึงไปจนสุดปลายแล้ว แต่ปลาที่อยู่ใต้น้ำนั้นยังมิมีทีท่าว่าจะเหนื่อยอ่อนเลยแม้แต่น้อย ทำให้ศิษย์พี่ใหญ่เริ่มเดือดดาลขึ้นมา จะเป็นปลาแบบไหนกัน ?

จากประสบการณ์การตกปลาที่สำนักเต๋า นี่คงจะเป็นปลาที่ตัวใหญ่เป็นอย่างมาก

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทะยานขึ้นสู่ท้องนภา ลอยตัวอยู่เหนือทะเลสาบซวนอู่แล้วปล่อยให้ปลาตัวนี้ว่ายไปตามอำเภอใจของมัน

ปรากฏว่าปลานี้ได้ว่ายไปทางตลิ่ง

เจ้าปลาโง่เง่า เหตุใดถึงมิว่ายไปบริเวณน้ำลึกเล่า รนหาที่ตายหรือเยี่ยงไรกัน ?

บังเอิญที่โจวถงถงเดินทางมายังทะเลสาบซวนอู่ เขาเงยหน้าขึ้นมอง จึงได้พบกับหมวกสีดำอันเป็นเอกลักษณ์ลอยอยู่ท่ามกลางหิมะขาวที่กำลังโปรยปรายลงมา นั่นซูเจวี๋ย ศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักเต๋ามิใช่หรือ ? เขากำลังทำอันใดอยู่กัน ?

โจวถงถงมิเข้าใจอย่างแท้จริง ดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามายังริมตลิ่งเพื่อดูว่าซูเจวี๋ยกำลังจะทำสิ่งใดกันแน่

ซูเจวี๋ยตามปลาตัวนั้นไปอย่างมิรีบร้อน ฟู่เสี่ยวกวนมองดูซูเจวี๋ยที่ยิ่งลอยยิ่งไกลออกไป เขาจึงได้ตัดสินใจใช้วิชาลอยตัวที่มีอยู่อันน้อยนิดพุ่งไปทางริมตลิ่งนั่น

ซึ่งอยู่ห่างจากตรงนี้ราว 30 จ้าง แต่ฟู่เสี่ยวกวนน่าสงสารอย่างแท้จริง เขาลอยตัวได้เพียง 10 จ้างเท่านั้น ร่างของเขากำลังจะร่วงหล่นลงสู่กลางอากาศ จึงได้ตะโกนเสียงดังว่า  ศิษย์พี่ใหญ่ รับข้าด้วย !  

ศิษย์พี่ใหญ่ตกใจเป็นอย่างมาก เขาจึงใช้ปลายเท้าสัมผัสกับผิวน้ำ แล้วดึงมู่โต่วขว้างไปทางฟู่เสี่ยวกวน

แน่นอนว่าแรงนั้นมหาศาล ทำให้เกาเสี่ยนที่อยู่ใต้น้ำได้ร้องส่งเสียงอู้อี้ออกมา เขาโซซัดโซเซไปตามแรงดึง แล้วปล่อยร่างไปตามแรงของเส้นไหมนั้นที่ใต้น้ำ

ซูเจวี๋ยรับฟู่เสี่ยวกวนไว้ได้ทันเวลาก่อนที่เขาจะตกลงสู่พื้นน้ำ จากนั้นจึงโยนฟู่เสี่ยวกวนไปทางริมฝั่ง ฟู่เสี่ยวกวนลอยตัวออกไปตกอยู่บนพื้นดินที่ริมตลิ่ง มาทันได้เห็นโจวถงถงที่กำลังทำท่าทางตกตะลึงอยู่พอดี

เมื่อเส้นไหมในมือของซูเจวี๋ยคลายลง เกาเสี่ยนจึงได้หันหลังพุ่งตัวไปยังริมตลิ่ง

ซูเจวี๋ยตามทิศทางของเส้นไหมนั้นไป กระทั่งถึงริมฝั่ง

 เจ้าตัวนี้เจ้าหนีข้ามิพ้นอย่างแน่นอน อย่างน้อยต้องหนักกว่าร้อยชั่งเป็นแน่ !  

 เอ่อ นี่พวกเจ้า… ?  

 อ่า ศิษย์พี่ใหญ่ตกปลาตัวใหญ่ได้ คืนนี้มากินด้วยกันเถอะ ดื่มฉลองกันเสียหน่อย 

โจวถงถงยิ้มกว้างออกมา  รอให้ข้าจับเกาเสี่ยนให้ได้เสียก่อนแล้วจะมาร่วมดื่มกับพวกเจ้า 

กล่าวจบเขาก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่ทันใดนั้นดวงตาเขาก็ต้องเบิกกว้าง

 ฟู่… !   เสียงหนึ่งดังขึ้น

ปรากฏร่างของมนุษย์ผู้หนึ่งโผล่ขึ้นมาจากในทะเลสาบ !

เขาผู้นั้นเดินขึ้นมายังริมฝั่งด้วยร่างที่เปียกโชก กระบี่ยาวในมือยังคงเป็นประกายเจิดจ้า จากนั้นจึงหันไปฟันเส้นไหมสีดำหวังจะให้ขาด

ไอหยา ศิษย์พี่ใหญ่ตกปลาใหญ่ได้มิใช่หรือ ?

แต่เหตุใดถึงเป็นคนไปได้เล่า !

อากาศหนาวเหน็บถึงเพียงนี้ เขาลงไปในทะเลสาบเพื่อทำอันใดกัน ?

จากนั้น ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้ยินเสียงโจวถงถงตะโกนออกมาว่า  เกาเสี่ยน !  

เกาเสี่ยนปัดผมที่เปียกปอนไปด้านหลัง เขาใช้แรงจนสุดแรง แต่ก็ยังมิสามารถตัดเส้นไหมนั้นให้ขาดได้

ศิษย์พี่ใหญ่เองก็ตกตะลึงเช่นกัน เกาเสี่ยนเยี่ยงนั้นหรือ ?

เกาเสี่ยน ขันทีใหญ่แห่งราชวงศ์อู๋เยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนยิ่งงงเป็นไก่ตาแตกเข้าไปใหญ่ มันมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้ด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ?

แต่เมื่อเขามองดูอีกที หากมิใช่เกาเสี่ยนจะเป็นผู้ใดไปได้อีก

ดังนั้นเขาจึงได้หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง แล้วชี้ไปยังเกาเสี่ยนพร้อมกับกล่าวว่า  เจ้านั้นมันช่างเหมาะสมกับคำที่ว่า สวรรค์มีหนทางเจ้ามิไป กลับรนหานรกที่ไร้ทางเข้า !  

สภาพเช่นนี้จะไปสู้กันได้เยี่ยงไร

โจวถงถงใกล้จะเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์แล้ว ส่วนซูเจวี๋ยได้บรรลุขั้นปรมาจารย์แล้ว แต่เกาเสี่ยนเป็นเพียงผู้มีฝีมือระดับสูงเท่านั้น แต่ที่สำคัญคือบัดนี้เส้นไหมยังคงปักอยู่ที่ท้องของเขา แม้แต่โอกาสที่จะวิ่งหนีก็ยังมิมี

ในใจของเกาเสี่ยนบัดนี้ได้สิ้นหวังยิ่ง ข้าเดินทางมาไกลถึงสามพันลี้ ระหว่างทางมีหน่วยสอดแนมเสียชีวิตไป 30 คน จึงได้หลบหนีจากการจับกุมของโจวถงถงได้

เดิมทีตั้งใจจะหลบอยู่ใต้ทะเลสาบซวนอู่นี้ ต่อให้โจวถงถงเก่งกาจถึงเพียงใดก็คงหามิพบ คาดมิถึงว่าศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักเต๋าจะเก่งกาจเพียงนี้

เกาเสี่ยนคิดว่าวิชากัศยปแสร้งตายของตนนั้นถูกซูเจวี๋ยจับได้ มิเช่นนั้นจะมีเรื่องบังเอิญเยี่ยงนี้อยู่จริงหรือ ?

ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซูเจวี๋ย เขาจึงมิอาจขัดขืนได้ อีกทั้งยังมีโจวถงถงอยู่ด้วย

ศิษย์พี่ใหญ่ดีใจเป็นอย่างมาก เดิมทีคิดว่าตนตกได้ปลาตัวใหญ่ แต่นี่โชคดียิ่งกว่าการได้ปลาตัวใหญ่เสียอีก !

เกาเสี่ยนตั้งใจจะมาฆ่าศิษย์น้องเล็ก หากมิใช่เพราะเขาปล่อยเส้นไหมสวรรค์ฟอกไปติดได้โดยบังเอิญ อาจจะทำให้เขาซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำแล้วหาโอกาสขึ้นมาฆ่าน้องเล็กได้ ช่างน่ากลัวเสียจริง

หรือบางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตา ศิษย์น้องเล็กช่างโชคดีเสียจริง !

โจวถงถงยื่นมือออกไปแตะตรงจุดตันเถียนของเกาเสี่ยน เกาเสี่ยนส่งเสียงร้องออกมาราวกับหมูถูกเชือด ร่างกายของเขาสิ้นฤทธิ์ลงทันที

โจวถงถงยื่นนิ้วออกมาอีกสามนิ้ว แล้วปิดไปยังเส้นลมปราณ เกาเสี่ยนมิมีแม้แต่โอกาสที่จะปลิดชีพฆ่าตัวตาย

ทั้งสามคนกุมตัวเกาเสี่ยนกลับไปยังจวนฟู่ โจวถงถงจับเกาเสี่ยนมัดคอจนถึงขา แต่กลับมิได้ไต่สวนใด ๆ

เขาทำการคารวะศิษย์พี่ใหญ่แล้วกล่าวว่า  ข้า โจวถงถง แห่งหอเทียนจีแห่งราชวงศ์อู๋ ติดค้างหนี้บุญคุณอันใหญ่หลวงของศิษย์พี่ใหญ่ 

ซูเจวี๋ยขยับหมวกของเขา จากนั้นก็ได้ทำการคารวะกลับ  ท่านโจวเกรงใจกันเกินไปแล้ว นี่มัน…เป็นเพียงเรื่องบังเอิญก็เท่านั้น 

 ขอแสดงความยินดีกับศิษย์พี่ใหญ่ด้วยที่ได้บรรลุขั้นปรมาจารย์ 

 ท่านโจวเองก็อีกมิไกลแล้วนี่ !  

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปทางซูเจวี๋ยด้วยความตกตะลึง เขาบรรลุขั้นปรมาจารย์แล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

ความเจ็บปวดที่ได้รับจากดาบนั้นช่างคุ้มค่าเสียจริง !

โจวถงถงเองก็ใกล้จะเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์แล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

บัดนี้มีปรมาจารย์มากขึ้นทุกที แต่ทว่าตนยังคงเป็นผู้มีฝีมือระดับสามเท่านั้น… เขาเข้าใจสิ่งสำคัญผิดไปหรือไม่ เขาน่าจะยกให้การฝึกยุทธ์อยู่อันดับแรกสินะ ?

โจวถงถงมองดูฟู่เสี่ยวกวนแล้วโค้งคารวะ  ฝ่าบาท…ท่าน ขออภัยที่กระหม่อมต้องกล่าวออกมาตรง ๆ ท่านมิใช่ผู้เหมาะสมที่จะฝึกยุทธ์ 

ฟู่เสี่ยวกวนถูกทำร้ายด้วยวาจาอีกครา แต่ก็ได้ยินโจวถงถงกล่าวออกมาอีกว่า  แต่ฝ่าบาททรงมีความสามารถทุกเรื่องในใต้หล้า บัดนี้กระหม่อมจับตัวเกาเสี่ยนได้แล้ว คงต้องขอลาไปก่อน หวังว่าจะได้พบกับฝ่าบาทอีกคราที่เมืองกวนหยุน 

โจวถงถงพาเกาเสี่ยนจากไป ศิษย์พี่ใหญ่นำมู่โต่ววางไว้ในมือของฟู่เสี่ยวกวนแล้วกล่าวเสริมอีกหนึ่งประโยคอย่างจริงจังว่า  สิ่งที่ท่านโจวกล่าวมานั้น เป็นจริงดังที่เขาเอ่ย !  

ตอนที่ 471 มู่โต่ว

ตอนที่ 471 มู่โต่ว

หมวกทรงสูง ชุดผ้าป่าน ดาบด้ามใหญ่ 1 ด้าม และกล่องสีดำ 1 ใบ

ฟู่เสี่ยวกวนเดินตรงเข้ามาด้วยใบหน้าสดใส และนั่งลงเบื้องหน้าซูเจวี๋ย

หลังจากนั้นเขาก็ได้สะดุ้งเล็กน้อย สายตาจดจ้องไปที่ใบหน้าของซูเจวี๋ยถึงห้าอึดใจ

 น่าเกลียดมากใช่หรือไม่ ?  

บนใบหน้าของซูเจวี๋ยมีรอยแผลเป็นที่ดูน่ากลัวอยู่ รอยแผลเป็นนั้นผ่ายาวจากหน้าผากด้านซ้ายลาดยาวลงมาถึงแก้มด้านขวาของเขา

 น่าเกลียดเล็กน้อย แต่มองไปแล้วก็ดูสมเป็นชายชาตรีมากยิ่งขึ้น 

 …ข้าชอบที่จะหล่อเหลาเสียมากกว่า 

 ศิษย์พี่ใหญ่ เยี่ยงไรเสียท่านก็หล่อสู้ข้ามิได้ สู้หาหนทางอื่นยังจะดีเสียกว่า 

ซูเจวี๋ยหัวเราะขึ้นมา ศิษย์น้องเล็กก็ยังคงเป็นศิษย์น้องเล็ก หน้ายังคงหนาอยู่ดังเดิม มิแปลกใจที่อาจารย์จะชอบเขา

 ศิษย์น้องแปดซูม่อวานให้ข้านำคำเอ่ยของเขามาฝากกับเจ้า 

 ว่าเยี่ยงไรบ้าง ?  

 ซูม่อกล่าวว่า เขาได้ฝึกกองกำลังดาบเทวะจำนวน 1,500 คนที่สำนักเต๋า เขาต้องการม้าศึกและปืนคาบศิลา เขากล่าวว่าเรื่องนี้ต้องให้เจ้าช่วยเขาจัดการ 

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้นมุมปาก และพยักหน้ารับ

ซูม่อผู้นี้ได้จากเมืองเปียนเฉิงกลับไปยังสำนักเต๋าเมื่อราวเดือนสี่ เมื่อลองคำนวณดูแล้วเขาก็ได้ฝึกฝนกองกำลังพิเศษนี้มา 7 – 8 เดือนแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนตั้งตารอคอยกองกำลังนี้เป็นอย่างมาก เพราะนี่คือกองกำลังที่จะประกอบไปด้วยผู้ที่มีฝีมือระดับสูงทั้งสิ้น เมื่อผสมเข้ากับการฝึกดาบเทวะของซูม่อที่คุ้นชินกับการฝึกนี้เป็นอย่างดี เกรงว่าหลังจากที่ติดตั้งปืนคาบศิลาแล้ว พวกเขาจะสร้างความสะเทือนแบบใดขึ้นมากัน ?

เมื่อเทียบกับองครักษ์ชุดแดงของราชวงศ์อู๋ ฟู่เสี่ยวกวนให้ความรอคอยกับกองกำลังของซูม่อมากกว่า

 ศิษย์พี่ใหญ่ ข้ายังมิเคยไปที่สำนักเต๋ามาก่อน และยังมิเคยไปพบท่านอาจารย์ เขาจะยังยอมรับข้าเป็นศิษย์อยู่หรือไม่ ?  

 ยอมรับสิ ข้ามีเรื่องจะบอกกับเจ้าอยู่พอดี อาจารย์ได้ส่งหนังสือของสำนักเต๋าให้แก่ชาวลวี่หลินทั่วใต้หล้าแล้ว เรื่องที่รับเจ้าเป็นศิษย์ก้นกุฏิ และได้แต่งตั้งให้เจ้าเป็นเต้าจ่งแห่งสำนักเต๋า ให้เดินทางไปทั่วทั้งใต้หล้าในนามของสำนักเต๋า 

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักทันพลัน  หมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?  

 เต้าจ่ง คือเมล็ดพันธุ์ของสำนักเต๋า มีความหมายเช่นเดียวกันกับพระพุทธเจ้าของนิกายฝู สำนักเต๋ามิได้มีเต้าจ่งมาสามร้อยกว่าปีแล้ว เพราะอาจารย์เล่าว่าบรรพบุรุษในประวัติศาสตร์เกียจคร้านเป็นอย่างมาก ดังนั้นวัดเต๋าถึงได้ซบเซาลงเฉกเช่นในวันนี้ หลักคำสอนจึงมิได้เผยแพร่ออกไปจากภูเขาชิงหยุน… ภูเขาชิงหยุนคือที่ตั้งของสำนักเต๋า 

 มิใช่ ประเดี๋ยวก่อน…  ฟู่เสี่ยวกวนสูดลมหายใจเข้า ดวงตาเบิกกว้าง และเอ่ยถามออกไปว่า  มีความหมายว่าข้าได้กลายเป็นเมล็ดพันธุ์ของลัทธิเต๋าแล้วจะต้องออกไปเผยแพร่หลักคำสอนใช่หรือไม่ ?  

ซูเจวี๋ยยิ้มอ่อน ๆ  ศิษย์น้องเล็กเป็นผู้ที่มีสติปัญญาอย่างแท้จริง อาจารย์กล่าวว่าความรุ่งเรืองของลัทธิเต๋า อยู่บนบ่าของศิษย์น้องเล็กแล้ว ก่อตั้งวัดเต๋า เผยแพร่หลักคำสอน นี่คือหน้าที่ของเต้าจ่ง 

ซูเจวี๋ยหยิบไข่ไก่ที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ออกมาจากในอก นำของสีดำที่เหมือนกับหยกแต่ไม่ใช่หยกเหมือนทองแต่ไม่ใช่ทองวางลงเบื้องหน้าของฟู่เสี่ยวกวน

 ตอนที่เจ้ายังอยู่ที่เมืองกวนหยุน อาจารย์ได้ส่งคนนำศาสตราเทพมาให้เจ้า หลังจากนั้นเพราะเหตุการณ์โศกนาฏกรรมที่ภูเขาน้ำแข็งนั่น ศาสตราเทพจึงถูกนำกลับไปที่อาราม ครานี้ศิษย์พี่ใหญ่เยี่ยงข้าได้ออกมา อาจารย์จึงได้บอกให้ข้านำมันมามอบให้กับเจ้าด้วยมือของตนเอง 

ฟู่เสี่ยวกวนรับของสิ่งนั้นมาพิจารณา หนักมากยิ่งนัก เย็นไปทั่วทั้งมือ นี่คือมู่โต่วที่เล็กจิ๋ว… เจ้าบอกกับข้าสิว่านี่คือศาสตราเทพหรือ ลัทธิเต๋ากำลังหลอกลวงข้ากัน !

 ศิษย์น้องเล็ก เจ้าอย่าได้ดูถูกของสิ่งนี้ไป ตัวร่างของวัตถุนี้สร้างจากไม้ที่จมอยู่ใต้น้ำ และเส้นสีดำนี้ก็สร้างขึ้นด้วย เส้นไหมสวรรค์ฟอก เส้นไหมนี้ยาวสิบจ้าง ดาบหรือกระบี่ก็ยากที่จะตัดขาด ไฟหรือน้ำก็มิสามารถทำลายมันได้ มัน…คือสิ่งที่ใช้ยืนยันตัวตนของเต้าจ่ง !  

ซูเจวี๋ยยกสองมือขึ้นจัดหมวก และกล่าวอย่างจริงจังอีกคราว่า  อาจารย์กล่าวว่า วงกลมถูกสร้างมาจากกฎ สี่เหลี่ยมถูกสร้างมาจากกฎเช่นเดียวกัน หากไม่มีกฎย่อมไม่อาจสร้างรูปสามเหลี่ยมและสี่เหลี่ยมได้ หากเบื้องบนมีกฎระเบียบ เบื้องล่างมีความสมัครสมานสามัคคี เมื่อทำการอันใดจะส่งผลถึงกัน งานย่อมสำเร็จ สามารถปกครองได้ทั่วหล้า !  

 ศิษย์น้องเล็กเอ๋ย นี่คือสิ่งของล้ำค่าของนิกายเต๋า นี่คือความหวังอันแรงกล้าที่อาจารย์มีต่อเจ้า !  

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักไปเนิ่นนาน  ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าจะมีเวลาไปสร้างวัดเต๋าแล้วเผยแพร่คำสอนได้เยี่ยงไรกัน ?  

ซูเจวี๋ยยิ้มบาง ๆ และส่ายหน้า  มิจำเป็นที่ศิษย์น้องเล็กจะต้องไปจัดการด้วยตนเอง อาจารย์กล่าวว่าเยี่ยงไรเสียเจ้าก็จะต้องท่องไปทั่วใต้หล้า หากไปที่ใดก็ตาม เพียงศิษย์น้องเล็กรู้สึกสบายตา เมื่อไปยังสถานที่นั้น ก็ทิ้งไว้เพียงหนึ่งประโยค ก็จะมีคนมาสร้างวัดเต๋าในสถานที่นั้น มิมีเรื่องอันใดให้ศิษย์น้องเล็กต้องกังวลใจ 

บัดซบ ท่านอาจารย์คิดว่าข้าเป็นเทพเจ้าเยี่ยงนั้นหรือ !

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าคำเอ่ยนี้ค่อนข้างไม่รื่นหูเท่าใดนัก เหมือนกับ… มันเหมือนกับสุนัขที่ฉี่เพื่อประกาศว่าที่นี่คืออาณาเขตของตนเอง…

ฟู่เสี่ยวกวนเบะปาก ช่างมันเถอะ ขอเพียงไม่ทำให้ธุรกิจของตนล่าช้าก็เป็นพอ

สำหรับคำสอนของสำนักเต๋าหรือสำนักฝู ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เทิดทูนแต่ก็มิได้ต่อต้าน นี่คือปัญหาเกี่ยวกับความเลื่อมใสของแต่ละคน เขาเคารพในความเชื่อที่ทุกคนเลือก

เพียงแค่หากต้องการให้เขามุ่งมั่นเพื่อเผยแพร่ศาสนา ย่อมมิมีทางเป็นแน่

 ของสิ่งนี้คือความหมายของสัญลักษณ์เยี่ยงนั้นหรือ ?  

 มันคือศาสตราเทพ ทั้งยังเป็นอาวุธที่ทรงพลังได้อีกด้วย 

 ใช้เยี่ยงไรกัน ?  

ซูเจวี๋ยรับมู่โต่วมา และได้พาฟู่เสี่ยวกวนมายืนด้านนอกศาลาเถาหราน

เขายกมู่โต่วขึ้นมาและอธิบายกับฟู่เสี่ยวกวนว่า  อัดกำลังภายในเข้าไปในล้อตรงนี้ กดปุ่มของล้อตรงนี้ เจ้าจงดู เส้นสีดำที่อยู่ตรงปลายและท้ายของกรวยก็จะถูกกระตุ้นขึ้นมา มีความสามารถมิต่างจากเข็มปักผ้าของซูโหรวเท่าใดนัก… 

ต่อจากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้เห็นลูกบิดตรงนั้นสว่างขึ้นมา ซูเจวี๋ยกดปุ่มลงไป เสียง  ฟิ้ว… !   จึงดังขึ้น โม่จุยสีดำก็ได้นำเส้นไหมสวรรค์ฟอกพุ่งลงไปในทะเลสาบซวนอู่ในชั่วพริบตา

ในวันนี้มีคนผู้หนึ่งจมน้ำตายอยู่ในทะเลสาบซวนอู่ !

เขาย่อมมิได้จมน้ำตายอย่างแท้จริง เพราะคนผู้นั้นคือเกาเสี่ยน เขากระโดดลงไปในทะเลสาบซวนอู่ และดำดิ่งลงไปด้านใต้ของทะเลสาบซวนอู่ จนมาถึงศาลาเถาหราน

โจวถงถงไล่ตามมาติด ๆ ทั่วทั้งใต้หล้านี้ต่างก็มีสายลับของหอเทียนจีอยู่เต็มไปหมด เขาเลือกที่จะซ่อนอยู่ก้นบึ้งของทะเลสาบซวนอู่ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ต่อให้โจวถงถงพลิกฟ้าพลิกดินทั่วทั้งจินหลิง ก็จะมิสามารถตามหาเขาได้อีกต่อไป

เขาได้ใช้วิชากัศยปแสร้งตาย และกำลังนอนเงียบ ๆ อยู่ที่ก้นทะเลสาบซวนอู่

แผนเดิมของเขาก็คือจะรอทะเลสาบซวนอู่แข็งตัวหลังจากผ่านพายุหิมะไป เมื่อถึงตอนนั้นคาดว่าโจวถงถงก็คงจะออกไปจากจินหลิงแล้วเช่นกัน

เมื่อถึงเวลานั้นเขาก็จะตื่นขึ้นมาอีกครา เพื่อทะลุน้ำแข็งออกไปจากที่นี่ และมุ่งหน้าไปสังหารฟู่เสี่ยวกวน

นี่เป็นแผนการที่สมบูรณ์แบบเป็นอย่างมาก !

หลังจากที่ใช้วิชากัศยปแสร้งตายเขาก็จะเหมือนกับตายไปแล้วอย่างแท้จริง ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งขั้นปรมาจารย์ ก็จะมิสามารถค้นหาการคงอยู่ของเขาได้

แต่ว่า… !

อุบัติเหตุก็ได้เกิดขึ้นทั้งอย่างนั้น

ศิษย์พี่ใหญ่ในสงครามผิงหลิง ถึงแม้ว่าจะบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ได้ก้าวเข้าสู่ประตูปรมาจารย์แล้วเพราะความโชคร้ายครานั้น

กำลังภายในของเขาแข็งแกร่งจนเกินไป และมู่โต่วนี้ก็เป็นถึงอาวุธศาสตราเทพ !

และเส้นไหมสีดำนั้นก็ยาวมากยิ่งนัก โม่จุยนั้นคมเป็นอย่างมาก

ศิษย์พี่ใหญ่ยืนอยู่บนแท่นและยิงลงไปในน้ำ

 ฟู่… !   โม่จุยดังขึ้นยามที่แทงลงไปด้านล่าง และโดยบังเอิญ ที่เกาเสี่ยนได้นอนอยู่ด้านล่างนั้นอย่างพอดิบพอดี

โม่จุยแทงเข้าที่ท้องของเกาเสี่ยนอย่างง่ายดาย จนเขาได้ฟื้นคืนมาจากวิชากัศยปแสร้งตาย

เขาลืมตาขึ้นมามอง

เส้นที่เกือบจะโปร่งแสงดิ่งลงมาในน้ำ ปลายของเส้นแทงลึกเข้าไปในท้องของเขา เลือดได้ไหลออกมา ชั่วพริบตานั้นความเจ็บปวดก็ได้แล่นไปทั่วร่าง

เขาอยากจะกรีดร้องเสียงดัง เมื่อได้สัมผัสกับน้ำของทะเลสาบที่เย็นยะเยือก จึงนึกขึ้นมาได้ว่าตนเองในตอนนี้กำลังนอนอยู่ใต้ทะเลสาบซวนอู่

ผู้ใดกันที่เก่งกาจจนถึงขั้นตรวจพบข้าในที่นี้ได้ ?

เกาเสี่ยนตื่นตระหนกขึ้นมาทันพลัน เขาว่ายน้ำเข้าฝั่งอย่างตะเกียกตะกาย

 อ่า นี่คือวิธีการใช้… 

 เฮ้อ คิดว่าจะเอาเจ้านี่มาแทงปลาเยี่ยงนั้นหรือ มันจะแทงปลาได้สักกี่ตัวกัน ?  

ตอนที่ 470 มีคนจมน้ำตาย

เทศกาลปีใหม่ใกล้จะมาถึงแล้ว บรรยากาศของเทศกาลในเมืองจินหลิงมองดูแล้วครึกครื้นมากยิ่งนัก

การก่อสร้างในหนานซานได้เริ่มขึ้นแล้ว ผู้คนกว่าสี่หมื่นคนทำงานกันอย่างคึกครื้น พวกเขาได้เปลี่ยนแปลงสภาพลานกว้างของเรือนหนานซานไปอย่างสิ้นเชิง

ต่งชูหลานนำร่างที่อ่อนล้าของนางเดินฝ่าหิมะกลับไปยังจวนฟู่ แต่ทว่าใบหน้านั้นกลับแฝงไปด้วยความรื่นรมย์และยินดี

หลังจากสถานที่แห่งนี้ได้สร้างเสร็จแล้ว ก็จะสามารถจัดการกับปัญหาเรื่องสินค้าจากซีซานที่จัดส่งมายังเมืองจินหลิงได้เสียที

สินค้าที่ผลิตในซีซานจะได้นำส่งไปยังเมืองหลินเจียงและเมืองใกล้เคียงได้อย่างเต็มที่

และในปีหน้าเขตผิงหลิงและชวูอี้เองก็จะสร้างอุตสหกรรมที่สามารถผลิตสินค้าเองได้แล้ว อีกทั้งสามีของนางยังมีแผนการที่จะขยายโครงการให้ใหญ่โตขึ้นอีกด้วย

หากกล่าวถึงความเหนื่อยนั้นต้องเหนื่อยอย่างแน่นอน แต่นี่คือธุรกิจของครอบครัว !

ธุรกิจนี้ยิ่งขยายใหญ่เท่าใดก็ยิ่งดี ชื่อเสียงหน้าตาของตระกูลฟู่จึงจะสูงขึ้นเรื่อย ๆ

เวิ่นหวินกำลังตั้งครรภ์ นางอยู่ที่จวนเพื่อพักผ่อน เสี่ยวโหลวเองก็ต้องดูแลธนาคารซื่อทงและดูแลการก่อสร้างของหนานซานด้วย ส่วนสามีของนางนั้นกำลังวุ่นอยู่กับกรมการค้าและการผลักดันนโยบายใหม่ ดังนั้นเรื่องกิจการหรือเรื่องภายในจวนนางจึงต้องเป็นคนจัดการ

 ชูหลาน ลำบากเจ้าหน่อยนะ !   หยูเวิ่นหวินต้มซุปโสมให้ต่งชูหลานด้วยตนเอง นางนำมือลูบไปที่ท้องแล้วกล่าวว่า  ท่านพี่กล่าวว่าจะนำบุตรชายของหลี่จินโต้วทั้งสามคนโยกย้ายมายังจวนฟู่ ทั้งสามคนนั้นล้วนเป็นหลงจู๊ใหญ่ พวกเขามีประสบการณ์มากมาย รอให้พวกเขามาแล้วเจ้าจะได้พักผ่อนเสียบ้าง 

ต่งชูหลานยิ้มออกมาน้อย ๆ  มิเป็นไร…เหวิ่นหวิน ข้าอยากจะบอกเจ้าจากใจจริงว่า ข้าชอบที่เป็นอยู่เช่นนี้ เดิมทีข้าก็ชื่นชอบการค้า เพียงแต่เพราะถูกสายตาของคนนอกจ้องมอง จึงมิกล้าลงมือทำเท่าใดนัก บัดนี้ข้ามิสนใจแล้วและรู้สึกว่าที่เป็นอยู่เช่นนี้ช่างรู้สึกดีมากยิ่งนัก รู้สึกว่าชีวิตเช่นนี้ช่างมีความหมายกับข้าอย่างแท้จริง 

หยูเวิ่นหวินจ้องมองต่งชูหลานตาเขม็งแล้วเบะปากพลางเอ่ยว่า  เจ้านั้นชื่นชอบเงินทองมาตั้งแต่ยังเยาว์… รีบดื่มซุปเร็วเข้า ซุปร้อน ๆ ช่วยบำรุงร่างกาย… สตรีเราเมื่อแต่งงานแล้วมิควรจะออกไปพบปะกับผู้คนมากนัก 

 เจ้าอย่าได้กล่าวไป เมื่อก่อนนั้นเจ้าเองก็แข็งกระด้างราวกับเด็กผู้ชาย  ต่งชูหลานเหลือบมองหยูเวิ่นหวินแล้วยกถ้วยซุปขึ้นมาดื่ม ก่อนจะเอ่ยชมว่า  อืม ซุปของเจ้านี่เหมือนรสชาติที่ฮองเฮาซั่งทำมากขึ้นทุกที 

 หึ ๆ !   หยูเวิ่นหวินหัวเราะ  นาน ๆ ทีเจ้าจะเอ่ยชมข้า นี่… ข้าว่าปีใหม่ก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว พวกเราควรจะไปซื้อของใช้เตรียมไว้ดีหรือไม่ ? อีกอย่าง…หลังจากที่พวกเราแต่งงานออกมา นี่คือปีใหม่แรกที่จะได้ร่วมกันเฉลิมฉลองกับตระกูลฟู่ โอกาสเช่นนี้ ท่านพี่ควรจะนำของขวัญไปมอบให้แก่พ่อตาแม่ยายของเขาด้วยจริงหรือไม่ 

ต่งชูหลานดื่มซุปจนหมดแล้วนำมือขึ้นเช็ดปากพลางกล่าวว่า  เมื่อตอนออกเรือน แคว้นอี๋ แคว้นฝาน และแคว้นอู๋ได้มอบของล้ำค่ามามิน้อย สิ่งของเหล่านั้นเอาตั้งไว้ก็มิมีประโยชน์อันใด นำไปมอบต่อคงจะดีกว่า แต่พวกเราควรจะไปซื้อพวกหยก แล้วส่งไปให้ยังจวนฟู่ที่หลินเจียงด้วย เนื่องจากพวกเรามิได้เดินทางกลับไปยังหลินเจียง ที่นั่นมีคนในครอบครัวอยู่มากโขเสียทีเดียว 

 เจ้าช่างคิดได้รอบคอบยิ่ง ไปกันเลยหรือไม่ ?  

 ไป !  

สตรีทั้งสองพาบ่าวรับใช้และผู้ติดตามเดินออกจากจวนฟู่ไป พวกนางเดินไปบนถนนอันสวยงามท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมา

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนได้เดินทางออกมาจากกรมการค้าแล้วมุ่งหน้าไปยังธนาคารซื่อทง เขาพบหลี่จินโต้วนั่งอยู่ด้านใน

 คุณชาย 

 เชิญนั่งก่อน 

หลี่จินโต้วมองดูฟู่เสี่ยวกวนด้วยความชื่นชม เขารับตำแหน่งหลงจู๊ใหญ่มาเป็นเวลาสิบกว่าปี แต่เพิ่งจะมาอยู่ที่ธนาคารซื่อทงได้เพียงสิบกว่าวันเท่านั้น

แต่ในเวลาสิบกว่าวันนี้ เขาได้เรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ มากมาย และได้ลบล้างข้อมูลเกี่ยวกับธนาคารรูปแบบเดิมที่เขามีอยู่

อย่าว่าแต่เรื่องหุ้นเลย บัดนี้ธนาคารซื่อทงนั้นมิใช่ทำหน้าที่เพียงรับฝากเงินเท่านั้น อีกทั้งยังเริ่มทำการให้กู้ยืม และจัดการประเมินสินทรัพย์อีกด้วย

นายหญิงเยี่ยนเสี่ยวโหลวกล่าวว่า ในปีนี้พอเท่านี้ก่อน เมื่อถึงปีหน้า คุณชายจะนำนิยามของหุ้นนี้เผยแพร่ไปทั่วทุกเขตการทดลองในเมืองหลวง เมื่อถึงเวลานั้นบรรดาพ่อค้าในเมืองหลวงก็จะนำทรัพย์สินของตนมาประเมิน หลังจากประเมินเรียบร้อยแล้วก็จะทำการแลกเปลี่ยนเป็นหุ้นกับธนาคารซื่อทงเพื่อลงทุนในจุดทดลองต่าง ๆ

สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญไปตามยุคสมัย ในฐานะหลงจู๊เก่าแก่คนหนึ่ง เขารู้ดีถึงพลังของเงินทุน และหลังจากที่ทำความเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งนี้แล้ว ในใจของเขากลับรู้สึกมิสงบเท่าใดนัก

ใต้หล้านี้มิมีการค้าใดที่ได้กำไรเสมอมา หากว่าบรรดาพ่อค้าเหล่านั้นเข้าสู่ตลาดของธนาคารซื่อทงแล้วขาดทุน มิมีเงินที่สามารถนำมาปันผลได้ หรือหุ้นตกจนมิเป็นท่า อาจทำให้ชื่อเสียงของธนาคารซื่อทงเสียหายได้มิใช่หรือเยี่ยงไร ?  

เขาอยากจะเอ่ยถามเสียเหลือเกิน แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับเปิดปากออกมาก่อนว่า

 ท่านหลี่ ในวันนี้ที่ข้าเดินทางมานั้นเพราะมีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านช่วย 

 เชิญคุณชายกล่าวมาเถิด !  

 ร้านค้าที่จะวางจำหน่ายสินค้าของอุตสาหกรรมซีซานนั้นได้เปิดทำการแล้ว เรื่องของเงินทองก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกัน ในปีหน้าจะมีเงินจำนวนมากเพิ่มเข้ามา แต่เรื่องของผู้มีความสามารถมาดูแลกิจการในซีซานนั้น…ข้ามีคนมิเพียงพอ !  

หลี่จินโต้วชะงักลงทันพลัน ท่านเป็นถึงหัวหน้ากรมการค้า โยกย้ายคนในกรมไปสักสองสามคนก็สิ้นเรื่องแล้วมิใช่หรือ ?  

แต่เขามิกล้าเอ่ยเช่นนั้นออกไป เขาคิดตามความหมายของฟู่เสี่ยวกวนที่กล่าวมา ฟู่เสี่ยวกวนเดินทางมาถึงที่นี่เพื่อกล่าวเรื่องเหล่านี้กับตน หรือว่าเขาจะต้องการบุตรชายทั้งสามของตนกัน ?

แต่เขานั้นได้ให้หลี่ก้วน บุตรชายคนที่สี่ลาออกจากหอหุยชุนของตระกูลฉินแล้ว และกำลังรอเวลาข้ามปีใหม่ เพื่อที่จะเดินทางไปขยายกิจการร้านยาที่เขตกง มณฑลเหอหนานแล้ว…

 อืม !   หลี่จินโต้วสูดลมหายใจลึก เขาคิดในใจว่าหรือเขาจะล้มเลิกแผนการนั้นแล้วให้หลี่ก้วนไปช่วยงานคุณชายฟู่ที่อุตสาหกรรมซีซานดี ?

ขนาดของอุตสาหกรรมซีซานนั้นใหญ่โตเป็นอย่างมาก บัดนี้นับได้ว่าเป็นหนึ่งในสิบอุตสาหกรรมในราชวงศ์หยูก็ว่าได้ จากแผนการของคุณชายฟู่แล้ว คาดว่าจะขึ้นเป็นหนึ่งในห้าของการค้าแห่งราชวงศ์หยูได้มิยาก อนาคตย่อมรุ่งเรืองกว่าธุรกิจร้านยาของตนเป็นแน่

 หากว่าคุณชายมิรังเกียจ ข้าจะให้หลี่ก้วนมาช่วยท่าน 

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้นแล้วกล่าวว่า  เพียงแค่หลี่ก้วนคงมิพอ ข้าขอบอกตามตรงว่า ทั้งหลี่เจียและหลี่ว่าน ข้านั้นก็รู้สึกชื่นชมพวกเขายิ่ง 

หลี่จินโต้วตกตะลึงขึ้นทันพลัน  นี่มัน… !  

 เจียฉายว่านก้วน ตระกูลมั่งคั่ง ท่านหลี่ ข้านั้นชื่นชมท่านในการให้กำเนิดและตั้งชื่อบุตรทั้งสี่ของท่านอย่างแท้จริง หากทั้ง เจีย ฉาย ว่าน ก้วน ทั้งสี่คนนี้มารวมตัวกันได้ คาดว่าคงจะดีมากยิ่งนัก 

เมื่อกล่าวจบเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยต่อไปว่า  ท่านหลี่ เรื่องนี้เอาตามนี้ก็แล้วกัน ไว้ข้าจะหาเวลาเชิญทุกคนมาร่วมทานข้าวด้วยกัน เพื่อปรึกษาหารือกันเรื่องอนาคตอันยิ่งใหญ่ของอุตสาหกรรมซีซาน ในปีหน้าบุตรชายทั้งสามของท่านจะรุ่งเรืองภายใต้การขัดเกลาของข้า !  

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป หลี่จินโต้วจึงยื่นนิ้วหนึ่งออกมา  เห้อ เห้อ… !  

ตกลงตามนี้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ข้ายังมิได้รับปากเลยด้วยซ้ำ !

แต่หลี่จินโต้วจะทำอันใดได้กันเล่า ?

เขาจะไปสู้กับฟู่เสี่ยวกวนได้เยี่ยงไร !

ตระกูลเขาทั้งตระกูลถูกซื้อโดยฟู่เสี่ยวกวนแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นแล้วอย่างแท้จริง สมาชิกในตระกูลทุกคนมารวมกันเป็นคนของจวนฟู่ ข้าจะไปหาผู้ใดมาช่วยได้อีกเล่า ?

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งรถม้ากลับจวนอย่างมีความสุข เมื่อถึงหน้าประตูจวน เขาก็ได้พบว่ามีผู้คนจำนวนมากยืนส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่ เขาจึงเดินเข้าไปดู ที่นั่นคือทะเลสาบซวนอู่ และพบว่ามีคนตกน้ำ

ช่างน่าสงสารยิ่ง อากาศหนาวเย็นถึงเพียงนี้ ผู้ใดจะกล้ากระโดดลงไปช่วยกันเล่า อีกทั้งคนผู้นั้นก็มิขยับเขยื้อนใด ๆ คาดว่าคงจะเสียชีวิตแล้ว

อีกสองถึงสามวันคาดว่าทะเลสาบซวนอู่คงจะกลายเป็นน้ำแข็ง เมื่อถึงเวลานั้นคงจะกลายเป็นอาหารปลาไปแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้นำเรื่องนี้มาใส่ใจ เมื่อเขากลับเข้าไปยังจวนและได้เดินมายังศาลาเถาหราน ก็ได้พบว่าศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่ันั่น…

ตอนที่ 469 เรื่องในวันนี้น่ากลัดกลุ้มยิ่ง

เมื่อทราบว่าซูเจวี๋ยกำลังจะกลับมา ฟู่เสี่ยวกวนก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก นั่นหมายความว่าบาดแผลของซูเจวี๋ยได้หายแล้ว เพียงแต่มิทราบว่าจะมีรอยแผลเป็นบนใบหน้านั้นหรือไม่

เจี่ยหนานซิงจับตามองฟู่เสี่ยวกวนมาโดยตลอด เขาชื่นชอบเด็กหนุ่มผู้นี้เป็นอย่างมาก แน่นอนว่าในตัวตนที่เขาเป็นองค์ชาย

คนผู้นี้ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง ราชวงศ์หยูในปัจจุบันหากบริหารตามนโยบายของเขาต่อไป อีกมิเกิน 2 ปี จะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงแบบพลิกฟ้าพลิกดินเป็นแน่

แต่หากราชวงศ์หยูแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แล้วราชวงศ์อู๋จะทำเยี่ยงไร ?

สำหรับความกังวลใจนี้ เจี่ยหนานซิงยังมิได้คิดมากอันใด และมิได้แนะนำให้ฟู่เสี่ยวกวนกลับไปยังแคว้นอู๋

เขาเชื่อว่าเยี่ยงไรเสียในมิช้าฟู่เสี่ยวกวนก็ต้องกลับไปยังราชวงศ์อู๋ เพราะท้ายที่สุดแล้วในร่างกายของเขาก็ได้มีโลหิตของจักรพรรดิเหวินไหลเวียนอยู่

ทั้งสองสนทนากันเกี่ยวกับการจัดวางฝูงมดในเมืองหลวงโดยละเอียด ฟู่เสี่ยวกวนถึงได้ทราบว่าเครือข่ายสอดแนมของหอเทียนจีแข็งแกร่งกว่าหอซี่หยู่หลายเท่าตัว

 กระหม่อมคิดว่าพระองค์จะใส่ใจซีหรง ดังนั้นกระหม่อมจึงนำรายชื่อฝูงมดในซีหรงทั้งหมดมาด้วย หากมีเวลาว่างพระองค์โปรดอ่านอีกครา นอกจากนั้นยังมีรายงานจากซีหรงอีก 1 ฉบับ กระหม่อมคาดว่าพระองค์จะต้องสนใจเป็นแน่ 

เจี่ยหนานซิงนำสาสน์และจดหมายอย่างละหนึ่งฉบับออกมาจากในแขนเสื้อ และส่งมอบให้กับฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนรับสาสน์ฉบับนั้นมา เมื่อเปิดออก คิ้วของเขาก็ได้ขมวดเข้าหากันในทันที

 ยืนยันแล้วว่านามที่แท้จริงของหนานป้าเทียนคือเฉินจั่วจวิน ซึ่งเป็นนักบุญสาวของลัทธิจันทรา 

 ยืนยันได้แล้วว่าองค์ชายสี่แห่งราชวงศ์หยูได้ติดต่อแม่ทัพใหญ่เซวี๋ยติ้งชานแห่งกองทัพชายแดนตะวันตก ทุกกองของเซวี๋ยติ้งชาน ในคืนวันที่สิบห้า เดือนสิบเอ็ด ได้แยกตัวออกมากองเล็ก ๆ กองละ 1,000 คนและมุ่งตรงไปยังเขตซีหรง มิทราบเป้าหมาย กำลังรอการตรวจสอบ 

 ด้านล่างเชิงเขายอดเมฆาของภูเขาหมิน พบรังลับของลัทธิจันทรา มีการป้องกันที่ซับซ้อน ศิษย์ทั้งสี่แห่งสำนักเต๋าตั้งใจจะบุกทะลวงเข้าไป แต่ก็มิสำเร็จ พวกเขาได้เข้าปะทะกับลัทธิจันทรา และได้สังหารคนของลัทธิจันทราไป 102 คน เกาหยวนหยวนและซูปิงปิงบาดเจ็บสาหัส ซูหยางหยางกับซูเตี่ยนเตี่ยนแบกทั้งสองฝ่าวงล้อมออกมา และได้กลับไปยังสำนักเต๋า 

 เรื่องที่สงสัยตอนนี้มีอยู่สองเรื่อง และได้จ้างวานสหายแนวร่วมไปตรวจสอบแล้ว ประการที่หนึ่ง แม่ทัพใหญ่เซวี๋ยติ้งชานแห่งกองทัพชายแดนตะวันตก ในฤดูใบไม้ผลิไท่เหอปีที่ห้าสิบเอ็ด ได้เกี่ยวข้องกับโศกนาฏกรรมของหลินจิงเลี่ยที่ตรอกหวู่อี้ในจินหลิง หลินจิงเลี่ยเป็นราชามดแห่งหอเทียนจี หอเทียนจีตรวจสอบเรื่องนี้มาโดยตลอด หากเป็นเรื่องจริง จะต้องลอบสังหารเซวี๋ยติ้งชานเสียเพื่อแก้แค้นให้กับสหายแนวร่วมของข้า 

 ประการที่สอง บัดนี้กำลังติดตามรองเสนาบดีฉินฮุ่ยจือแห่งสำนักอัครมหาเสนาบดีแห่งราชวงศ์หยูอย่างใกล้ชิด ข้ากำลังรอสกัดรายงานจากจินหลิงที่ส่งไปยังเขตซีหรง มีความเป็นไปได้อย่างมากที่คนผู้นี้จะถูกหยูเวิ่นชูซื้อไปแล้ว 

ฟู่เสี่ยวกวนอ่านอย่างถี่ถ้วนถึงสองรอบ แล้วจึงส่งให้เจี่ยหนานซิง  เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าฝูงมดนี้ใส่ใจกับอันตรายในราชวงศ์หยูมากยิ่งนัก ?  

 ทูลองค์ชาย เพราะฮ่องเต้เคยตรัสไว้ว่า ราชวงศ์หยูที่มั่นคงมีค่าสำหรับราชวงศ์อู๋เป็นอย่างมาก แน่นอนว่ายังมีเหตุผลอื่นที่นอกเหนือจากนั้น ถึงแม้ว่าลัทธิจันทราจะเป็นเศษเดนจากราชวงศ์ก่อน แต่หนวดของลัทธิจันทราแผ่ออกมายาวจนเกินไป คาดมิถึงว่าเกาเสี่ยนจะเป็นคนของลัทธิจันทรา เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องมิดีต่อราชวงศ์อู๋เป็นอย่างยิ่ง 

 หลินจิงเลี่ยเป็นคนแบบไหนกัน ?  

 คราหนึ่งที่พักทางการของช่าวชิงศาลต้าหลี่แห่งราชวงศ์หยู ค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ ไท่เหอปีที่ 51 จวนหลินเกิดเพลิงไหม้ ผู้คนจำนวน 136 คนในจวนต่างสิ้นชีวิตทั้งหมด แน่นอนว่า นี่ดูเหมือนเป็นการจัดฉากขึ้นมา เพราะวรยุทธ์ของหลินจิงเลี่ยทะลวงไปถึงขั้นที่หนึ่งแล้ว แต่แท้จริงแล้วเขาถูกสังหารก่อนที่จะถูกวางเพลิง… 

ขันทีเจี่ยครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วกล่าวขึ้นมาว่า  ยังมีอีกข่าวคราวหนึ่ง กล่าวว่าจวนหลินมีผู้รอดชีวิตอยู่ 1 คน นั่นคือบุตรีของหลินจิงเลี่ย ในยามนั้นมีอายุเพียง 5 ปีเท่านั้น 

 ข่าวนี้เชื่อถือได้หรือไม่ ?  

 ตามเอกสารในจวนผู้ว่าเขตจินหลิง ในยามนั้นพบเจอศพเพียง 135 คนเท่านั้น คิดดูแล้วก็มีความเป็นไปได้อย่างมาก 

หากลองคำนวณตามดู เด็กสาวผู้นั้นในปัจจุบันนี้น่าจะอายุได้ 15 ปีแล้ว แต่เยี่ยงไรแล้วเรื่องนี้ก็มิได้เกี่ยวข้องกับฟู่เสี่ยวกวนแต่อย่างใด เขาจึงมิได้ถามต่อ แต่กลับถามถึงเซวี๋ยติ้งชานแทน  เซวี๋ยติ้งชานบรรลุถึงขั้นใดแล้ว ?  

ขันทีเจี่ยเงียบไปชั่วอึดใจ  กระหม่อมมิเคยพบเซวี๋ยติ้งชานมาก่อน เนื่องจากสิบปีก่อนหน้านี้เขาสามารถสังหารหลินจิงเลี่ยได้ เกรงว่าบัดนี้เขาน่าจะเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์แล้ว 

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน เหตุใดยิ่งอยู่ปรมาจารย์ยิ่งเยอะมากขึ้นเรื่อย ๆ กัน

ฮั่วหวยจิ่นกล่าวว่ากำลังรบของกองทัพชายแดนตะวันตกเกรงว่าจะเกินกว่าจินตนาการของใครหลาย ๆ คนแล้ว คนผู้นี้ซุกซ่อนไว้ลึกถึงเพียงใดกัน ? หากเขามีปัญหากับองค์ชายสี่ขึ้นมาอย่างแท้จริง นั่นย่อมมิใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน

บัดนี้เขาได้มองเห็นถึงความกังวลของฟู่เสี่ยวกวน ขันทีเจี่ยจึงกล่าวยิ้ม ๆ ว่า  ฝ่าบาททราบถึงวรยุทธ์ของเซวี๋ยติ้งชานแล้ว 

 ฝ่าบาทมีการเตรียมการป้องกันเยี่ยงไร ?  

 ภรรยาของเซวี๋ยติ้งชาน คือสีฮวาน้องสาวของสีฉวินเหมยและเป็นบุตรีของประมุขตระกูลสี…สีจื้อ 

กล่าวได้ว่า ตระกูลสีคือตระกูลที่มีอำนาจและฮ่องเต้เองก็ทรงไว้วางใจ

เพียงแค่สตรีผู้นี้ จะสามารถจับตามองปรมาจารย์ที่เก่งกาจได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ฟู่เสี่ยวกวนแสดงท่าทีสงสัยออกไปอย่างเห็นได้ชัด

 ดังนั้นฮ่องเต้จึงมีการเตรียมการป้องกันนอกเหนือจากนี้อยู่ และปืนคาบศิลาขององค์ชายจำต้องส่งไปให้ถึงมือของกองทัพชายแดนตะวันออกโดยเร็วอย่างแท้จริง 

ฟู่เสี่ยวกวนคิ้วขมวด ฮ่องเต้ทรงทราบถึงความเก่งกาจของเซวี๋ยติ้งชานและกองทัพชายแดนตะวันตก ดังนั้นจึงต้องการส่งปืนคาบศิลาไปติดตั้งที่กองทัพชายแดนตะวันออก เพื่อต้องการให้กองทัพชายแดนตะวันออกรับมือกับกองทัพชายแดนตะวันตกของเซวี๋ยติ้งชานได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ชายชราผู้นี้มีเล่ห์เหลี่ยมยิ่งนัก คาดว่าคงจะกังวลว่าในวังหลวงจะมีหูตาของเซวี๋ยติ้งชานอยู่

 อยากจะกลับราชวงศ์อู๋หรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามขึ้นอย่างกะทันหัน ขันทีเจี่ยชะงักไปชั่วครู่ เขาเงียบไปชั่วอึดใจแล้วเอ่ยเสียงแผ่วว่า  เมืองกวนหยุนอยู่สูงจนเกินไป กระหม่อมมิชอบเมฆที่ปกคลุมเมืองหลวง และกระหม่อมก็คุ้นชินกับสภาพอากาศของจินหลิงแล้ว นอกจากนั้น… กระหม่อมเองก็คุ้นชินกับการอยู่ข้างกายของฮ่องเต้แล้ว องค์ชายโปรดวางใจเถิด 

 เยี่ยงนั้นก็ดีแล้ว เจ้าจงจำไว้ว่า ฮ่องเต้คือพ่อตาของข้า !  

 กระหม่อมจดจำอยู่เสมอพ่ะย่ะค่ะ 

 นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้าควรกลับได้แล้ว 

 วันนี้เกาเสี่ยนคงยังมิปรากฏตัว พระองค์โปรดระวังตนให้มาก 

……

……

ในค่ำคืนนี้ฟู่เสี่ยวกวนได้พบคน 2 คน จึงได้ทราบเรื่องราวมากมาย และทำให้เขาคิดถึงเรื่องต่าง ๆ อีกมากมายเช่นกัน

หน่วยสอดแนมของราชวงศ์อู๋มีเครือข่ายที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

หนวดของลัทธิจันทรายืดยาวเสียยิ่งกว่าที่เขาได้คาดการณ์เอาไว้

อำนาจของลัทธิจันทราได้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ทั้งยังตัดสินใจที่จะคร่าชีวิตของเขา !

องค์ชายสี่ได้ตัดสินใจแล้วที่จะก่อกบฏ !

ปืนคาบศิลาจำต้องส่งไปยังกองทัพชายแดนตะวันออกให้เร็วมากยิ่งขึ้น และกองกำลังดาบเทวะก็ต้องเติบโตให้เร็วที่สุดด้วยเช่นกัน

ดังนั้นคุณชายเศรษฐีที่ดินในปัจจุบันนี้จึงมิมีอิสระในชีวิตอีกต่อไป

นั่นเป็นเรื่องที่ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนทุกข์ใจมากยิ่งนัก อยากจะใช้ชีวิตอย่างสุขสำราญ เยี่ยงนั้นก็จำต้องกำจัดลัทธิจันทรา กำราบองค์ชายสี่ และสยบซีหรงให้จงได้… เกรงว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถหลุดพ้นได้

เฉกเช่นฟู่เสี่ยวกวน องค์รัชทายาทเยียนเหลียงเจ๋อแห่งแคว้นอี๋ก็ได้พบคน 2 คนในค่ำคืนนี้เช่นกัน

ผู้หนึ่งคืออาสามขององค์ชายสี่ เซวี๋ยไคเหลียนผู้ประสานงานในราชวังแห่งสำนักตรวจสอบพระราชโองการ อีกผู้หนึ่งกลับเป็นผู้อาวุโสที่สาม ถงเหยียนแห่งลัทธิจันทรา

เซวี๋ยไคเหลียนเพียงกล่าวกับเยียนเหลียงเจ๋อหนึ่งประโยคเท่านั้นว่า หากต้องการยึดเมืองยุทธศาสตร์หลานหลิงให้ได้ ฤดูใบไม้ผลิปีหน้าแคว้นอี๋ต้องรุกที่ราบสีหม่าอีกครา

ส่วนผู้อาวุโสที่สาม ถงเหยียนแห่งลัทธิจันทรา ก็ได้มาเสนอแก้ปัญหาที่ใหญ่หลวงและน่ารำคาญในปัจจุบันของเยียนเหลียงเจ๋อ ซึ่งก็คือฟู่เสี่ยวกวน

 ข้าจะสังหารฟู่เสี่ยวกวน หลังจากเสร็จเรื่อง แคว้นอี๋จะต้องจ่ายเงินจำนวน 30 ล้านตำลึงให้กับข้า !  

เยียนเหลียงเจ๋อจ้องมองใบหน้าที่อยู่เบื้องหน้านี้อยู่เนิ่นนาน คาดมิถึงว่านางจะคือหลิ่วเยียนเอ๋อร์แห่งหงซิ่วจาว

ในช่วงหลายวันมานี้เยียนเหลียงเจ๋อมิแม้แต่จะได้พบเห็นหน้าของฟู่เสี่ยวกวน เขาเคยไปหงซิ่วจาว และเคยพบเจอกับหลิ่วเยียนเอ๋อร์มาก่อน เพียงแค่เขามิเข้าใจว่านักร้องแห่งหงซิ่วจาวจะมีความสามารถอันใดไปสังหารฟู่เสี่ยวกวนได้กัน

 เขาจะมาหงซิ่วจาวอย่างแน่นอน องค์ชายสี่เพียงเตรียมตั๋วเงินเอาไว้ให้พร้อมก็พอเพคะ 

นางคือถงเหยียน แต่ในปัจจุบัน นางได้กลายเป็นหลิ่วเยียนเอ๋อร์ และมิมีผู้ใดที่มองเห็นข้อพิรุธนี้เลย

ตอนที่ 468 เจี่ยหนานซิง

ตอนที่ 468 เจี่ยหนานซิง

 ประหลาดใจใช่หรือไม่ ?   โจวถงถงรู้สึกพอใจในท่าทีของฟู่เสี่ยวกวนมากยิ่งนัก

เพราะนั่นแสดงถึงความแข็งแกร่งของหอเทียนจี คงมิมีผู้ใดคาดว่า ขันทีประกาศพระราชโองการของฮ่องเต้นั้นคือสายลับของหอเทียนจี

ฟู่เสี่ยวกวนสูดหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า  ดังนั้นการต่อสู้ของขันทีเจี่ยกับโหยวเป่ยโต้วที่ภูเขาลั่วเหมยแห่งชังไห่มิใช่เรื่องจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

โจวถงถงส่ายหน้า  เป็นเรื่องจริง ! พวกเขาเป็นพี่น้องต่างบิดากัน ล้วนเป็นผู้มีความสามารถด้านการต่อสู้กันทั้งคู่ แต่เล็กจนโตมิมีใครยอมใคร ดังนั้นทั้งสองจึงสัญญากันว่า หากผู้ใดเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ทีหลังจะต้องตัดความเป็นชายของตนออก แน่นอนว่าโหยวเป่ยโต้วเป็นผู้ชนะ เนื่องจากเขาเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ก่อนหนานซิง 3 ปี ดังนั้น…เจี่ยหนานซิงจึงได้ตัดตอนด้วยตนเอง 

ให้ตายสิ เขาดูถูกขันทีเจี่ยไปได้เยี่ยงไร เจ้าหมอนี่ช่างโหดร้ายกับตนเองได้ถึงเพียงนี้ ?

 เจี่ยหนานซิงเข้ามาในวังได้ศึกษาและได้ก้าวหน้าด้านการต่อสู้เป็นอย่างยิ่ง และในที่สุดเขาก็ได้เข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ในสามปีต่อมา จึงได้เดินทางกลับไปยังภูเขาลั่วเหมยเพื่อต่อสู้กับโหยวเป่ยโต้วอีกครา 

 ผู้ใดชนะเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 เจี่ยหนานซิงชนะ 

โหยวเป่ยโต้วสู้เขามิได้เยี่ยงนั้นหรือ !

 เนื่องจากโหยวเป่ยโต้วแพ้การต่อสู้ ดังนั้นชีวิตนี้เขาจะออกไปจากราชวงศ์อู๋มิได้อีก นี่คือกฎที่พวกเขาตกลงกันไว้ ดังนั้นโหยวเป่ยโต้วจึงได้อยู่ที่ภูเขาลั่วเหมยเพื่อดูแลต้นเหมยเหล่านั้น ส่วนเจี่ยหนานซิงก็ได้เข้าสู่หอเทียนจี และเดินทางมายังราชวงศ์หยูแล้วเข้าสู่พระราชวัง รับหน้าที่เป็นขันทีเล็ก ๆ เมื่อฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์และได้เล็งเห็นว่าเขามีประสบการณ์ จึงได้คัดเลือกมาเป็นขันที 

โจวถงถงหยุดลงชั่วครู่ เพื่อให้ฟู่เสี่ยวกวนได้คิดตามข้อมูลที่ตนกล่าวออกไป จากนั้นก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า  มิเช่นนั้น นโยบายการทำสงครามอีกทั้งหนังสือกั๋วฟู่ลุ่นที่ฝ่าบาทเขียนในพระราชวังจินเตี้ยนแห่งราชวงศ์หยู จะไปถึงมือของจักรพรรดิองค์ก่อนอย่างรวดเร็วได้เยี่ยงไรกัน 

 กระหม่อมได้รับความกรุณาจากจักรพรรดิองค์ก่อนยิ่ง เมื่อใดที่ฝ่าบาททรงมีเวลาก็มักจะเดินทางมายังกวนหยุนถายเพื่อเล่นหมากรุกกับกระหม่อม หากมิใช่เพราะบทความอันยอดเยี่ยมทั้งบู๊และบุ๋นของฝ่าบาทนั้น เกรงว่าจักรพรรดิองค์ก่อนคงจะมิทรงเรียกตัวฝ่าบาทมาเป็นแน่ 

 ก่อนหน้านั้น จักรพรรดิองค์ก่อนทรงหวังให้ฝ่าบาทใช้ชีวิตในเมืองหลินเจียงอย่างสงบสุข เป็นเพียงพ่อค้าที่ดินธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้น หรือจะเป็นอันธพาลก็มิเป็นไร เนื่องจากจวนฟู่แห่งเมืองหลินเจียงมีเงินทองมากมายให้ฝ่าบาทใช้ได้อย่างสำราญใจ 

 จักรพรรดิองค์ก่อนเคยตรัสว่า ตำแหน่งจักรพรรดินี้ทุกคนล้วนปรารถนา แต่หาได้มีผู้ใดรู้ไม่ว่าตำแหน่งนี้ช่างสูงยิ่งนัก ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งสูงยิ่งเหงา หาได้มีความสุขแบบคนทั่วไปไม่ 

 จักรพรรดิองค์ก่อนคาดมิถึงว่าฝ่าบาทจะซ่อนสายลับไว้ในหอเทียนจี ที่ฝ่าบาทมีความสามารถด้านวรรณกรรมนั้นยังมิเท่าไหร่ แต่เมื่อฝ่าบาทเดินทางมายังเมืองจินหลิง และได้เข้ารับตำแหน่งขุนนางระดับห้า จิตใจของจักรพรรดิองค์ก่อนก็มิสามารถแน่นิ่งได้อีกต่อไป 

 ฝ่าบาทเป็นโอรสขององค์จักรพรรดิ แต่กลับเข้าไปเป็นขุนนางแห่งราชวงศ์หยู ฝ่าบาททรงคิดว่าเรื่องนี้มิเหมาะสม ดังนั้นจึงได้จัดงานชุมนุมวรรณกรรมขึ้น ประกอบกับที่ฝ่าบาทมีความสามารถทั้งด้านวรรณกรรมและการต่อสู้ จึงทำให้เห็นถึงความบกพร่องของพระโอรสอีก 2 พระองค์ 

 ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงเดินทางไปถึงเมืองกวนหยุนหนึ่งคืน จักรพรรดิองค์ก่อนได้ตรัสกับกระหม่อมไว้หนึ่งประโยค 

 พระองค์ทรงตรัสว่า พระองค์หวังว่าฝ่าบาทจะทรงมีความสุขเฉกเช่นนกที่โผบิน แต่ก็ทรงหวังว่าราชวงศ์อู๋จะรุ่งเรืองสืบต่อไป กระหม่อมจำได้ดีว่าพระองค์ทรงกล่าวไว้ว่า หากมอบราชวงศ์อู๋ให้แก่ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะทรงสร้างมันให้ยิ่งใหญ่ได้อย่างแน่นอน 

 ในตอนนั้นองค์จักรพรรดิทรงสับสนมากยิ่งนัก ท้ายที่สุดแล้วจักรพรรดิองค์ก่อนจึงทรงตัดสินใจเปิดทางให้แก่ฝ่าบาทได้เข้ามาเป็นเจ้าของตำหนักบูรพา ดังนั้นจึงทำให้มีเรื่องราวที่ฝ่าบาททรงเดินทางไปเมืองกวนหยุนเกิดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่แล้วเอ่ยถามว่า  ไทเฮาซีเป็นคนเยี่ยงไรกันแน่ ?  

โจวถงถงเองก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่เช่นกัน ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า  นาง…เกรงว่าจะมิใช่ผู้ที่มั่นคงมากนัก !  

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วเข้าหากัน  ข้ารู้ตัวตนของฟู่ต้ากวนแล้ว เขาได้บอกเรื่องราวบางอย่างกับข้า ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่า หากตำแหน่งของไทเฮามั่นคง แต่ตัวนางกลับมิมั่นคง เจ้าจะมีวิธีจัดการเยี่ยงไร ?  

โจวถงถงพยักหน้า  ต่อไปฝ่าบาทจะทรงรู้เองว่าหอเทียนจีมิได้เรียบง่ายดังที่ตาเห็น 

ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้วางใจลง แล้วเอ่ยว่า  เมื่อเจ้ากลับไปถึงเมืองกวนหยุน หากได้พบเจอกับหลิงเอ๋อร์จงบอกกับนางว่า ตำราหลี่เสวียที่ท่านอาจารย์เหวินสิงโจวเขียนนั้น สามารถเผยแพร่ได้ทั่วหล้า 

โจวถงถงนิ่งเงียบลงไปอีกครา มิใช่เพราะตำราหลี่เสวีย แต่จากคำเอ่ยของเขาแล้วเห็นได้ชัดว่าเขายังมิยอมกลับไปยังราชวงศ์อู๋

ในเมื่อฟู่เสี่ยวกวนสงสัยไทเฮาซี ก็จำเป็นจะต้องจับเกาเสี่ยนให้ได้ เพื่อบีบบังคับให้ไทเฮาซีหมดสิ้นหนทาง

แต่ฟู่ต้ากวนมิเคยร้องขอให้ฝ่าบาทเดินทางกลับไปยังราชวงศ์อู๋ คาดว่าน่าจะเป็นเพราะกังวลเรื่องความปลอดภัยของฝ่าบาทเอง หากว่าไทเฮาซีทรงกลายเป็นสุนัขบ้าวิ่งไล่กัดผู้คนขึ้นมา แม้ว่าหอเทียนจีจะมีแผนการอยู่ แต่ก็อาจจะมีข้อบกพร่องได้

ฝ่าบาทจะทรงสวรรคตอีกคราหนึ่งมิได้ เช่นนั้นการที่ให้เขาอยู่ในเมืองจินหลิงต่อไปนับว่าเป็นแผนการที่ดีที่สุดในตอนนี้

 ที่กระหม่อมเดินทางมาในครานี้ เพื่อนำฝูงมดนี้มอบให้แก่ฝ่าบาท บัดนี้หน้าที่ของกระหม่อมได้เสร็จสิ้นแล้ว ต่อไปกระหม่อมจะไปตามหาเกาเสี่ยน ส่วนเรื่องความปลอดภัยของฝ่าบาท พวกมดงานจะรับผิดชอบเอง 

โจวถงถงลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ได้กำมือขึ้นโค้งคารวะแล้วเดินทางออกจากจวนฟู่ทันที ร่างของเขาได้เลือนหายไปท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาล

ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและกำลังจะนั่งลง เขาก็ต้องตื่นตะลึงขึ้นมาอีกครา !

เนื่องจากมีเงาหนึ่งลอยมายังหลีเฉินซวน

มือของฟู่เสี่ยวกวนรีบล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ แต่ต่อมาเขาก็ได้วางมันลงแล้วส่ายหน้าพลางหัวเราะออกมา

ขันทีเจี่ย !

 ท่านอยู่ที่นี่ตลอดเลยเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 กระหม่อมเจี่ยหนานซิง คารวะฝ่าบาท กระหม่อมเพิ่งมาถึงเมื่อครู่ 

 อย่าได้ใช้คำเอ่ยเหล่านั้นเลย มาเถิด เชิญนั่ง 

รอยยิ้มบนใบหน้าอันเหี่ยวย่นของขันทีเจี่ยช่างสดใสยิ่ง เขานั่งลงตรงข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เสี่ยวกวนรินน้ำชาให้แก่เขา

 ท่านช่างเก่งกาจเสียจริง !  

 หาใช่ไม่ กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาททรงเก่งกาจยิ่งกว่ากระหม่อมเสียอีก 

 เอาล่ะ พวกเราอย่าได้มัวเสียเวลาเอ่ยชมกันไปมาเลย หลังจากที่ข้ารู้ถึงตัวตนของท่าน ข้าก็มีบางเรื่องที่มิค่อยเข้าใจ เรื่องที่สุสานจักรพรรดินั้น หากท่านมิลงมือ ฮ่องเต้คาดว่าอาจจะมิรอด เมื่อฮ่องเต้สวรรคต ราชวงศ์หยูก็คงจะวุ่นวาย นี่มิได้เป็นประโยชน์แก่ราชวงศ์อู๋มากกว่าเยี่ยงนั้นหรือ เหตุใดท่านจึงต้องยื่นมือเข้าไปช่วย ?  

 ทูลฝ่าบาท เรื่องนี้มีอยู่สองเหตุผล ประการแรกนั้น เนื่องจากกระหม่อมติดตามฮ่องเต้มานับสิบปี แท้จริงแล้วฮ่องเต้มิใช่คนเลวร้ายอันใด เพียงแต่มองไปแล้วเขามีความสามารถมิมากพอก็เท่านั้น แต่พระองค์ก็ทรงมีเสน่ห์ในแบบของตนเอง กระหม่อมแม้เป็นเพียงขันที แต่ก็รู้จักในบุญคุณ ในตอนนั้นกระหม่อมมิทันได้คิดจึงได้ลงมือออกไป 

 ประการที่สองเล่า ?  

 ประการที่สอง…กระหม่อมเกรงว่าฝ่าบาทจะทรงถูกองค์ชายใหญ่ทำร้าย 

 เยี่ยงนั้นหมายความว่า เจ้าก็รู้มาตั้งแต่แรกเกี่ยวกับตัวตนของข้า ?  

 ทูลฝ่าบาท เมื่อคราที่ฝ่าบาททรงจากเมืองหลินเจียงแล้วมุ่งหน้ามาเมืองจินหลิง กระหม่อมได้รับข่าวสารมาจากหอเทียนจีจึงได้ทราบว่าฝ่าบาทคือผู้ใด 

 ในครานั้นที่ข้าถูกลักพาตัวจนแทบเอาชีวิตออกมามิได้ เหตุใดท่านจึงมิเข้าไปช่วยข้า ?  

 …  ขันทีเจี่ยหน้าซีดเผือดลงทันที จากนั้นจึงกล่าวออกมาอย่างจริงใจว่า  ในตอนนั้นฝ่าบาทยังมิได้กระทำตนให้เป็นจุดสนใจ กระหม่อมเองก็มิทราบว่าจัวอี้สิงจะยื่นมือเข้ามาทำร้ายฝ่าบาท 

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะออกมา  ข้าเพียงล้อท่านเล่นเท่านั้น ว่าแต่โจวถงถงกล่าวว่าท่านจะมาอารักขาข้า แล้วฮ่องเต้เล่า ?  

 ซูเจวี๋ยกำลังเดินทางมา อีกราวสองวันก็น่าจะถึงเมืองจินหลิงแล้ว มีเขาอยู่ข้างกายของฮ่องเต้ หากว่ามิใช่ปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งกว่า ความปลอดภัยของฮ่องเต้ก็มิใช่เรื่องที่น่ากังวล 

ตอนที่ 467 ฝูงมด

เมื่อไม่กี่วันก่อนศิษย์พี่ใหญ่ได้ส่งจดหมายมา 1 ฉบับ เนื้อความในจดหมายนั้นกล่าวถึงสองกองกำลัง ที่บัดนี้กำลังเดินทางมายังเมืองจินหลิง และเกาเสี่ยน ก็คือหนึ่งในนั้น

เดือนสี่ในปีนี้ เมืองกวนหยุน ณ แคว้นอู๋ ฟู่เสี่ยวกวนเห็นเกาฟู่ลวี่แทงเกาเสี่ยนจนตายอยู่ในคุกด้วยตาของตนเอง ดังนั้นหลังจากที่ได้อ่านจดหมายของศิษย์พี่ใหญ่ เขายังอดคิดไม่ได้ว่าศิษย์พี่ใหญ่กล่าวถึงผิดคนหรือไม่

แต่ในยามนี้เมื่อได้มาฟังโจวถงถงที่กล่าวอย่างจริงจังถึงเพียงนี้ ก็เป็นหลักฐานที่แน่ชัดแล้วว่าขันทีชราเกาเสี่ยนผู้นั้นยังมิตาย

 เขามีชีวิตรอดมาได้เยี่ยงไรกัน ?   ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด

 วิชากัศยปแสร้งตาย ก่อนที่กริชเล่มนั้นจะแทงเข้าที่หัวใจของเขา เขาใช้กำลังภายในบังคับให้หัวใจเคลื่อนออกไปจากตำแหน่งเดิมสองชุ่น ยามที่กริชเล่มนั้นแทงเข้าไป จึงแทงมิโดนหัวใจของเขาอย่างแท้จริง เขาอาศัยวิชากัศยปแสร้งตายเพื่อหลบหนีไป 

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นมาทันพลัน  เศษเดนของลัทธิจันทราเยี่ยงนั้นหรือ ?  

ของสิ่งนี้เขาเคยได้ยินมาจากปากของเฟ่ยอันมาก่อน ที่กล่าวถึงคือปู้เนี่ยนชือไท่เฉินซีหยุนจากอารามซุ่ยเยว่

โจวถงถงพยักหน้า ในชั่วพริบตานั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงได้นึกถึงเรื่องราวมากมายขึ้นมา

 กล่าวได้ว่า เซียวเฉียงก็เป็นคนของลัทธิจันทราเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ยังมิเคยสืบหา 

 เซียวเฉียงสิ้นพระชนม์แล้วหรือไม่ ?  

 ทูลองค์ชาย พระนาง…ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นพระมารดาขององค์จักรพรรดินี ขณะนี้ถูกจองจำอยู่ในคุกหลวง เพื่อรอการลงทัณฑ์จากองค์จักรพรรดินีพ่ะย่ะค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เอ่ยถามต่อในเรื่องนี้ แต่กลับถามว่า  เจ้าค้นพบตัวตนของเกาเสี่ยนได้เยี่ยงไรกัน ?  

 …กระหม่อมบกพร่องในหน้าที่ มิใช่กระหม่อมที่สังเกตเห็นตัวตนของเกาเสี่ยน แต่เป็น… 

โจวถงถงชะงักทันพลัน เขาเกือบจะเผยตัวตนที่แท้จริงของฟู่ต้ากวนออกไปแล้ว

เขาทราบเรื่องการอภิเษกสมรสของฟู่เสี่ยวกวนแล้ว และได้ทราบว่าฟู่ต้ากวนก็ได้มาที่นี่ในวันที่ฟู่เสี่ยวกวนเข้าพิธีอภิเษกสมรสเช่นกัน แต่เขามิทราบว่าฟู่ต้ากวนถูกฟู่เสี่ยวกวนค้นพบตัวตนที่แท้จริงแล้วหรือยัง

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามในพลัน  เป็นผู้ใดกัน ?  

 เป็นฟู่ต้ากวนบิดาบุญธรรมของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน จนถึงกับต้องเบิกตาโพลง  เขาเยี่ยงนั้นหรือ ชายอ้วนผู้นั้นน่ะหรือ ?  

อ่า… เอาเถอะ ชายอ้วนผู้นั้น แท้จริงแล้วก็เป็นชายอ้วนผู้หนึ่ง เพียงแต่เป็นชายอ้วนที่ก้าวเข้าขั้นปรมาจารย์แล้ว !

 พ่ะย่ะค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องมองโจวถงถง จนผ่านไปหลายอึดใจ จึงได้กล่าวอย่างเคร่งเครียดว่า  เจ้ามันเป็นชายชราที่มิซื่อสัตย์เลย บัดนี้ข้าขอสั่งให้เจ้าเล่าทุกเรื่องให้ข้าฟัง นี่มันสำคัญเป็นอย่างมาก มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของชายอ้วนผู้นั้น และก็เกี่ยวข้องกับชีวิตของอู๋หลิงเอ๋อร์เช่นกัน !  

ฟู่ต้ากวนได้ไปยังแคว้นฝานแล้ว เดิมที่หลังจากที่เขาเสร็จธุระที่แคว้นฝานก็ควรจะกลับไปยังหลินเจียง เพราะภรรยาคนที่ห้าของเขากำลังจะคลอดบุตรแล้ว

ตามที่ฟู่เสี่ยวกวนเข้าใจเกี่ยวกับฟู่ต้ากวน เขามิมีทางที่จะไปแคว้นอู๋โดยไร้เหตุไร้ผลอีก นอกเสียจากจะเกิดเรื่องใหญ่เป็นอย่างมากในราชวงศ์อู๋ ทั้งยังเกี่ยวข้องกับเรื่องใหญ่ของฟู่เสี่ยวกวน

บิดาผู้นี้ถึงแม้จะมิใช่บิดาแท้ ๆ แต่ความรักที่เขามีให้แก่เขา กลับเข้มข้นเสียยิ่งกว่าบิดาแท้ ๆ เสียอีก เยี่ยงนั้นเพราะเหตุหิมะถล่มคราใหญ่ที่แคว้นอู๋ ฟู่ต้ากวนจึงได้กลับไปที่แคว้นอู๋ทันที นี่คือสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนคิดว่าสมเหตุสมผล

แต่จุดที่ไม่สมเหตุสมผลก็คือ ถึงแม้ชายอ้วนผู้นี้จะเป็นพี่ชายของจักรพรรดิเหวิน แต่มิว่าจะมองเขาเยี่ยงไรก็ดูมิเหมือนผู้ที่มีวรยุทธ์ เยี่ยงนั้นจึงมิมีความเป็นไปได้ที่เขาจะเป็นผู้สังเกตเห็นว่าเกาเสี่ยนคือเศษเดนจากลัทธิจันทรา และที่ตนได้หายตัวไปหลายเดือน เขาก็ควรจะกลับไปถึงหลินเจียงเนิ่นนานแล้ว แต่เขากลับมาปรากฏตัวขึ้นที่จินหลิง และยังมาถึงจวนฟู่ในจินหลิงอีกด้วย

ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยควันฝุ่น เห็นได้ชัดว่าได้มาอย่างเร่งรีบ แต่ชายอ้วนผู้นั้นกลับมิเอ่ยปากกล่าวว่าเขามาจากไหน

ช่วงเวลาสองสามวันที่ชายอ้วนพักอยู่ที่จินหลิง สองพ่อลูกสนทนากันอยู่บ่อยครั้ง แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับมิเคยได้รับข่าวคราวอันใดจากปากของชายอ้วนผู้นั้นเลย

หลังจากนั้นเขาก็จากไปอีกครา กล่าวว่าจะไปสะสางธุระสักเล็กน้อย แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับรู้สึกว่านั่นมิใช่เรื่องเล็กน้อยอย่างแท้จริง แต่สุดท้ายแล้วมันคือเรื่องอันใดกันนั้น ท้ายที่สุดชายอ้วนก็ไม่ยอมบอกเขา และเขาเองก็มิทราบอันใดเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

ใบหน้าของโจวถงถงมีรอยยิ้มประดับขึ้นมา  มิได้มีเรื่องราวที่ซับซ้อนอันใดเลยพ่ะย่ะค่ะ ฟู่ต้ากวนได้ยินว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ภูเขาหิมะนั่น ดังนั้นเขาจึงได้มายังแคว้นอู๋ เมื่อทราบข่าวว่าพระองค์ในยามนั้นกำลังตกที่นั่งลำบาก เขาก็รู้สึกทุกข์ระทมเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงได้ไปยังวัดหานหลิง เพื่อจะขอพรให้แก่พระองค์ก็เท่านั้น 

 หลังจากที่เกาเสี่ยนเสียชีวิต ไทเฮาได้สั่งให้ทิ้งศพของเขาไว้ที่ทุ่งรกร้าง ด้านล่างของภูเขาหานซาน 

 ฟู่ต้ากวนไปขอพร ก่อนที่จะขึ้นไปบนภูเขาก็ได้พบกับศพของเกาเสี่ยนที่เชิงเขา แต่หลังจากที่เขาลงมาจากภูเขาก็มิพบศพนั้นแล้ว ดังนั้นเขาจึงไปแจ้งทางราชสำนัก กระหม่อมจึงได้ไปสำรวจ 

 สถานการณ์ก็เป็นเยี่ยงนี้พ่ะย่ะค่ะ 

ฟู่เสี่ยวกวนตั้งใจฟังอย่างรอบคอบ มิมีพิรุธอันใด และสมเหตุสมผล กล่าวได้ว่าชายอ้วนไปพบเจอความลับโดยบังเอิญ

เอาเถอะ ชายอ้วนที่มิมีเล่ห์เหลี่ยมก็ควรจะเป็นเยี่ยงนั้น

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกว่าเรื่องนี้เหมาะสมกับนิสัยของชายอ้วนเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงไม่ได้ไต่ถามเรื่องของชายอ้วนอีก โจวถงถงจึงได้ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 กล่าวได้ว่า เกาเสี่ยนมาเพื่อแก้แค้นข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ตามรายงานของหอเทียนจี เป็นเยี่ยงนั้นพ่ะย่ะค่ะ 

 แต่ข้ามิได้ทำให้บุตรของเขาเสียชีวิตนี่ ก็เพียงแค่ยึดเอาทรัพย์สมบัติของจวนเขาทั้งหมดมาก็เท่านั้น มันคุ้มกับที่เขาต้องถ่อมาไกลเพื่อสังหารข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 …นั่น หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะปัญหาของจักรพรรดิเหวิน เขาจึงนำความแค้นมาลงที่เชื้อสายของราชวงศ์พ่ะย่ะค่ะ 

เหตุผลนี้ดูขัดกันเล็กน้อย แต่ฟู่เสี่ยวกวนในขณะนี้มิสามารถหาเหตุผลอื่นได้อีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงเอ่ยถามว่า  ขันทีชราผู้นั้นเป็นผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นหนึ่งจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 จริงพ่ะย่ะค่ะ !  

 แล้วเจ้าจะทำเยี่ยงไรต่อไป ?  

 ขอให้พระองค์เสด็จกลับแคว้น มีเพียงในเมืองกวนหยุนเท่านั้น พระองค์จึงจะปลอดภัยอย่างแท้จริงพ่ะย่ะค่ะ 

 ท้ายที่สุดแล้วหลิงเอ๋อร์ได้ป่วยเป็นโรคอันใดกันแน่ ?   ฟู่เสี่ยวกวนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปอีกเรื่อง

 กระหม่อมเองก็มิทราบ องค์จักรพรรดินีมิได้มาปรากฏตัวในราชสำนักมานานหลายเดือนแล้ว เสนาบดีในราชสำนักก็เริ่มระส่ำระส่ายกันแล้วพ่ะย่ะค่ะ 

 ไทเฮาซีเองก็มิทราบเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 พระชนนีมักจะมาที่ราชสำนักพ่ะย่ะค่ะ ตรัสว่าองค์จักรพรรดินีได้ติดไข้ทรพิษ เป็นโรคติดต่อที่ร้ายแรงยิ่ง ดังนั้นองค์จักรพรรดินีจึงกักตัวอยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหู หากรักษาจนหายดีแล้ว จะกลับมายังราชสำนักอย่างแน่นอน 

ไข้ทรพิษ… ฟู่เสี่ยวกวนใจกระตุกขึ้นมาทันพลัน ในยุคนี้ยังมิมียาที่รักษาโรคนี้ได้ ต้องอาศัยภูมิคุ้มกันในร่างกายของตนทั้งสิ้น อัตราการตายสูงมากยิ่งนัก ได้แต่หวังว่าอู๋หลิงเอ๋อร์จะสามารถต้านทานมันได้

 ข้าเองก็ขอมิปิดบังกับเจ้า ข้าได้ยินข่าวที่ว่าเกาเสี่ยนมายังจินหลิงแต่เนิ่น ๆ แล้ว และภายในเมืองจินหลิงในตอนนี้ ก็แทบจะวางกับดักเอาไว้อย่างครอบคลุมแล้ว ดังนั้นหากเกาเสี่ยนกล้าที่จะปรากฏกายเพื่อสังหารข้าอย่างแท้จริง ข้าก็รับประกันได้ว่าครานี้เขาจะตายโดยที่มิอาจฟื้นได้อีกเลย เจ้ากลับไปเสียเถอะ ที่ราชวงศ์อู๋ยังเรื่องที่ต้องจัดการอยู่อีกมากโข อย่าได้เสียเวลากับข้าที่นี่เลย 

โจวถงถงนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน  พระองค์มิประสงค์จะกลับไปจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ ?  

 อือ ข้ายังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องจัดการในราชวงศ์หยู 

 ราชวงศ์อู๋เองก็ต้องการนโยบายการบริหารใหม่ของพระองค์เพื่อผลักดันแคว้นเช่นกัน 

 รอให้หลิงเอ๋อร์พ้นอันตรายเสียก่อนเถิด ข้าจะไปบอกกับนางเองว่าต้องลงมือทำเยี่ยงไร 

 …..  โจวถงถงมิได้เอ่ยชักชวนอันใดอีก เขาหยิบแผ่นป้ายสีดำออกมาจากช่วงอกและส่งให้กับฟู่เสี่ยวกวน  นี่คือป้ายคำสั่งสูงสุดของหอเทียนจีพ่ะย่ะค่ะ เพียงมีป้ายคำสั่งนี้ สายลับของหอเทียนจีจะทำตามคำสั่งของพระองค์ทันที 

ฟู่เสี่ยวกวนรับมาดู เป็นแผ่นหยกโลหิตชิ้นหนึ่งที่มีน้ำหนัก ด้านบนนั้นแกะสลักมดหนึ่งตัวที่ดูปราดเปรียวราวกับมีชีวิตอยู่  นี่… ?  

 เครือข่ายของหอเทียนจี ฝูงมด นี่เป็นราชินีมดหนึ่งตัวเท่านั้น 

 เยี่ยงนั้นแล้วผู้ใดเป็นผู้รับผิดชอบเมืองจินหลิงกัน ?  

 ราชามด เจี่ยหนานซิง !  

บัดซบ !

ฟู่เสี่ยวกวนตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน !

ขันทีเจี่ย… ผู้มีฝีมือระดับปรมาจารย์ที่อยู่ข้างกายของฝ่าบาทเยี่ยงนั้นหรือ ?

ตอนที่ 466 โจวถงถง

อีกหลายวันต่อมา ฟู่เสี่ยวกวนได้ไปทำงานอย่างจริงจัง ณ กรมการค้า

เดิมทีที่แห่งนี้แทบจะกลายเป็นซากปรักหักพัง แต่บัดนี้ได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกคราแล้ว

ที่แห่งนี้มีบัณฑิตเดินทางมาจำนวนมาก มีทั้งผู้ที่สอบได้สามอันดับแรก และทั้งลูกศิษย์ของสำนักศึกษาที่ฟู่เสี่ยวกวนคัดเลือกมา 32 คน

จำนวน 32 คนนี้ มี 30 คนเคยเดินทางไปยังแคว้นอู๋ด้วยกันกับเขา จึงได้มีความรู้ทางด้านการค้าอยู่มิน้อย

ส่วนอีก 2 คนที่เหลือ คนหนึ่งนามว่าหวางซุนอู๋จี้มาจากตระกูลหวางซุนแห่งเปี้ยนเหอ ส่วนอีกคนหนึ่งนามว่าฉงฟังหยวนมาจากตระกูลฉง

เดิมทีพวกเขาควรจะเข้าร่วมการสอบชิวเหวยในปีหน้า จากความรู้ความสามารถของพวกเขา การจะสอบให้ได้ตำแหน่งจิ้นซื่อมิใช่ปัญหา ชะตาชีวิตเดิมของพวกเขานั้นคือการที่ต้องเริ่มทำงานตั้งแต่ระดับรากหญ้าในท้องถิ่นที่ห่างไกลสักแปดหรือสิบปี แล้วค่อย ๆ ขยับย้ายเข้ามาในเมืองหลวง

แต่การปรากฏตัวขึ้นของฟู่เสี่ยวกวน ได้ทำให้ชะตาชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไป

พวกเขามิได้แม้แต่สอบเคอจวี่ แต่ก็สามารถเข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกของกรมที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่เอี่ยมนี้ได้ และเริ่มที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ที่ต่างจากความรู้เดิมของพวกเขาตั้งมากมาย

 บัดนี้ข้าจะบอกกับพวกเจ้าว่าการผูกขาดทางการค้าคือสิ่งใด อีกทั้งเหตุใดต้องผูกขาดทางการค้า… 

ที่กำแพงของห้องโถงใหญ่มีกระดานขนาดใหญ่ติดเอาไว้อยู่ มือของฟู่เสี่ยวกวนจับแท่งถ่านเอาไว้แล้วเขียนตัวอักษรบรรทัดหนึ่งลงไปว่า  เศรษฐกิจการตลาด !  

เขาหันหลังไปมองดูเหล่าบัณฑิตกลุ่มนี้ที่นั่งมองอย่างเป็นระเบียบ ราวกับกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน

 ก่อนที่จะอธิบายเรื่องการผูกขาดทางการค้านั้น ข้าขออธิบายให้ทุกคนเข้าใจก่อนว่าสิ่งใดที่เรียกว่าเศรษฐกิจการตลาด 

 เศรษฐกิจการตลาดนั้น หมายถึง ระบบเศรษฐกิจชนิดหนึ่งโดยมีตลาดในการจัดสรรทรัพยากรทางสังคม ภายใต้ระบบนี้ การผลิตสินค้า บริการ และการจำหน่ายจะถูกชี้นำโดยกลไกราคาของตลาดเสรี… 

 …… 

 สินค้าเหล่านี้เดิมทีควรจะถูกกำหนดราคาโดยตลาด แต่อาจจะถูกตระกูลใหญ่ใช้วิธีการแข่งขันที่รุนแรงเพื่อขับไล่พ่อค้าคนอื่น ๆ ให้ออกไปจากตลาด 

 เมื่อพวกเขาครอบครองตลาดได้แล้ว สินค้าและบริการเหล่านั้นจึงตกอยู่ในน้ำมือของพวกเขาโดยสมบูรณ์ แน่นอนว่าพวกเขาจะเป็นผู้ควบคุมราคา จากนั้นจะทำให้เกิดการผูกขาดทางการค้า 

 ยกตัวอย่างง่าย ๆ คือ สุราของซีซานผูกขาดทางการค้าของสุราขาวชั้นเลิศในตลาด 

พวกเขาที่นั่งฟังอยู่หัวเราะขึ้นมา ตัวอย่างนี้มิใช่ว่าจะย้อนกลับมาทุบหัวท่านฟู่เองเยี่ยงนั้นหรือ ?

นี่เขาหยิบก้อนหินขึ้นมาเพื่อโยนใส่ขาตนเองหรือเยี่ยงไรกัน ?

 แต่ข้านั้นมิได้ใช้วิธีแย่งชิงอย่างรุนแรงจึงมิถือว่าเป็นการผูกขาดทางการค้า นี่คือการผูกขาดทางกลวิธี สำหรับการผูกขาดเช่นนี้มิรวมอยู่ภายใต้การต่อต้านการผูกขาด 

 ดังนั้นทุกคน เก๋ออู้นั้นเป็นสิ่งที่ดี ในฐานะหนึ่งในสมาชิกของกรมการค้า พวกเราควรจะปลูกฝังแนวคิดอย่างจริงจังให้แก่บรรดาพ่อค้า นั่นก็คือการลงทุนในกองทุนเพื่อวิจัยและพัฒนาเครื่องมือ เพื่อขับเคลื่อนการพัฒนาและความก้าวหน้าของผลิตภัณฑ์ด้านนวัตกรรม มีเพียงแบบนี้เท่านั้นสินค้าที่พวกเขาผลิตออกมาจึงจะได้มีที่ยืนในตลาด มิเช่นนั้นแล้วอาจจะถูกกำจัดออกไปจากตลาดได้อย่างง่ายดาย 

เป็นเช่นนี้ตลอดทั้งยามเว่ย

สมาชิกในกรมการค้าเหล่านี้เมื่อได้ฟังจึงได้รู้สึกตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก และเพิ่งรู้ว่าการค้านั้นมิใช่เพียงการซื้อขายอย่างที่พวกเขาเคยเข้าใจมา

ฟู่เสี่ยวกวนวางถ่านแท่งในมือลงแล้วปัดมือไปมา  วันนี้พอเท่านี้ก่อน ต่อจากนี้ กฎหมายแพ่งและพาณิชย์คงต้องพึ่งพลังของพวกเจ้าขับเคลื่อนให้สำเร็จแล้ว 

 ที่กรมการค้านี้มิมีข้อบังคับเรื่องเวลาเข้าออกงาน ข้าเพียงต้องการเห็นผลงาน บัดนี้เหลือเวลาอีกยี่สิบกว่าวันกว่าจะถึงวันหยุด ข้ามีเพียงข้อกำหนดเดียวเท่านั้น นั่นคือก่อนหน้าที่จะถึงวันหยุด ข้าจะต้องได้เห็นฉบับร่างของกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ทุกท่าน ข้าขอตัวก่อน ไว้พบกันใหม่ !  

เขาทิ้งคนกลุ่มนี้ไว้แล้วเดินจากไป เเต่ว่าหลี่ฉายมิกล้าไปด้วย ในฐานะรองหัวหน้ากรมการค้า เขาก็มิกล้าบังคับให้สมาชิกใหม่เหล่านี้ทำงานล่วงเวลา เนื่องจากท่านฟู่ได้กล่าวไว้แล้วว่า อย่าได้วางอำนาจกับผู้ใดในกรมนี้ !

ดังนั้นหลี่ฉายจึงทำได้เพียงแค่กล่าวว่า  ภารกิจนี้ของท่านฟู่ค่อนข้างเร่งรีบ ผู้ที่ยินดีจะอยู่ต่อก็จงอยู่ต่อและเริ่มลงมือทำกฎหมายฉบับร่างนี้ ท้ายที่สุดแล้วค่อยนำมาสรุปและรวมเข้าด้วยกัน 

เดิมทีเขาคิดว่าจะมีคนจำนวนมากเดินจากไป แต่คิดมิถึงว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เดินออกไป เขามิใช่สมาชิกของกรมการค้า แต่เป็นขันทีผู้อยู่ข้างกายของฮองเฮาซั่ง ขันทีเหนียนนั่นเอง

 ท่านหลี่ พวกข้านั้นล้วนเป็นศิษย์ของท่านฟู่ จะกล้าจากไปได้เยี่ยงไร พวกข้าจะลงมือบัดเดี๋ยวนี้ !  

 ข้าจะออกไปข้างนอกสักประเดี๋ยว จะกำชับให้บ่าวรับใช้ไปสั่งอาหารจากหอซื่อฟางมาสัก 3 โต๊ะ พวกเราจะต้องทำงานกันจนถึงยามห้าย กินมื้อดึกก่อนแล้วค่อยกลับจะดีกว่า !   คนที่กล่าวนี้คือหวางซุนอู๋จี้ แม้ว่าเขาจะมิได้เดินทางไปยังแคว้นอู๋กับฟู่เสี่ยวกวน แต่หลังจากที่เขาได้ฟังฟู่เสี่ยวกวนอธิบายถึงสิ่งต่าง ๆ แล้วเขากลับรู้สึกนับถือชื่นชมฟู่เสี่ยวกวนมากยิ่งนัก

มิน่าเล่า ท่านปู่จึงได้นับถือฟู่เสี่ยวกวนมากถึงเพียงนั้น เนื่องจากท่านฟู่เป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง !

นับจากนั้นต่อมา พระราชวังอันกว้างใหญ่แห่งนี้ มีเพียงไฟในกรมการค้าที่ถูกดับลงช้าที่สุดในแต่ละวัน กรมการค้าจึงได้มีชื่อเสียงท่ามกลางกรมต่าง ๆ นับสิบกรมในราชวัง

 นี่คือเยาวชนแห่งราชวงศ์หยู !  

 ข้านั้นภาคภูมิใจมากยิ่งนัก ยุคสมัยแห่งความรุ่งเรืองใกล้เข้ามาแล้ว !  

……

……

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งจุดไฟอยู่ในหลีเฉินซวน

ทำงานล่วงเวลาเยี่ยงนั้นหรือ ?

เป็นไปมิได้อย่างแน่นอน !

ชีวิตนี้เขาจะมิทำงานล่วงเวลาเป็นอันขาด !

หยูเวิ่นหวินนั่งอยู่ด้านซ้ายของเขา ในมือของนางกำลังเย็บชุดทารกอยู่ ท่าทางของนางดูติด ๆ ขัด ๆ มองดูแล้วช่างน่าขันยิ่ง แต่นางดูจะชื่นชอบอย่างแท้จริง

เยี่ยนเสี่ยวโหลวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา กำลังต้มชาแล้วกล่าวว่า  ธนาคารซื่อทงได้จัดสรรเงิน 100,000 ตำลึงให้แก่อุตสาหกรรมหนานซาน และได้ใส่ไว้ในบัญชีหนานซานแล้ว พี่ซูหลานเขียนจดหมายไปถึงชุนซิ่ว บัดนี้รายได้ของอุตสาหกรรมซีซานทั้งหมดได้นำมาเก็บไว้ในธนาคารซื่อทงแล้ว วันนี้ได้มีการขนส่งเงินมาจากซีซานเป็นคราแรก เป็นจำนวนเงิน 1,200,000 ตำลึง !

หลงจู๊หลี่เห็นว่า บัดนี้ธนาคารของพวกเรามีเงินทุนเกือบร้อยล้านตำลึงแล้ว จะสามารถเริ่มทำการให้กู้ยืมดังที่เจ้าเคยกล่าวไว้ได้แล้วหรือยัง ?  

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่  ลำบากเจ้าแล้ว เรื่องของเงินกู้นั้นเจ้าจงไปบอกหลี่จินโต้วว่าจะต้องวิเคราะห์คุณสมบัติของผู้กู้ยืม และจะต้องมีของมัดจำ อีกทั้งระยะเวลาในการกู้ยืมมิให้เกินครึ่งปี เนื่องจากในปีหน้าอุตสาหกรรมของพวกเราจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก 

 อืม…  เยี่ยนเสี่ยวโหลวพลันโล่งอกขึ้นมาทันที ก่อนหน้านี้นางมิเคยแตะต้องเรื่องเหล่านี้มาก่อนเลย ย่อมรู้สึกกังวลเป็นธรรมดา

แต่นางก็มิได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด อีกทั้งยังรู้สึกดีใจเสียด้วยซ้ำที่ได้รับคำชมจากสามี ทำให้นางรู้สึกยินดีมากยิ่งนัก

นางรินน้ำชาให้กับฟู่เสี่ยวกวน ทันใดนั้นหลี่เจิ้ง ผู้เฝ้าประตูก็ได้วิ่งเข้ามายังหลีเฉินซวนแล้วโค้งตัวพร้อมกับกล่าวว่า  คุณชาย ด้านนอกมีคนผู้หนึ่งนามว่าโจวถงถง ต้องการเข้าพบท่านขอรับ 

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงขึ้นมาทันพลันจากนั้นจึงได้ขมวดคิ้วขึ้น

โจวถงถงแห่งหอเทียนจีในราชวงศ์อู๋…เขาเดินทางมาถึงที่นี่เพื่ออันใดกัน ?

 เชิญเขาเข้ามา 

หยูเวิ่นหวินและเยี่ยนเสี่ยวโหลวมองดูฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

โจวถงถงเดินตามหลี่เจิ้งมายังหลีเฉินซวน เขาโค้งคารวะแล้วกล่าวว่า  กระหม่อม โจวถงถง ถวายบังคมฝ่าบาท !  

เอาอีกแล้ว…  ท่านเดินทางมาท่ามกลางความหนาวเหน็บด้วยระยะทางอันไกลโพ้นกว่าจะมาถึงที่นี่ เชิญลุกขึ้นมานั่งด้วยกันเถิด 

โจวถงถงนั่งตรงข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน สายตาของเขาจับจ้องไปยังใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนแล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า  เกาเสี่ยนได้แทรกตัวเข้ามาในเมืองจินหลิงแล้วพ่ะย่ะค่ะ !  

ตอนที่ 465 ต้องการคน

ปืนคาบศิลา 30,000 กระบอก ทั้งยังมิมีเงินให้อีกเยี่ยงนั้นหรือ !

นี่มันมิสมเหตุสมผลเกินไปแล้ว !

สีหน้าของฟู่เสี่ยวกวนที่มองไปยังฮ่องเต้เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย แต่เขาจะสามารถทำอันใดได้อีกกัน ?

ฮ่องเต้เองก็จ้องมองไปที่ฟู่เสี่ยวกวน สีหน้าเต็มไปด้วยความลำพองใจ เห็นได้ชัดว่ากำลังลอบเอ่ยว่าเด็กนี่จะทำอันใดข้าได้ !

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิดอยู่นานหลายอึดใจ ก่อนจะกล่าวขึ้นมาอย่างช้า ๆ ว่า  ในเมื่อฝ่าบาทต้องการ บุตรเขยผู้นี้ย่อมยกให้ได้ แต่บุตรเขยผู้นี้ก็พลันนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้… 

บัดนี้เจ้าใช้คำแทนตนเองว่าบุตรเขย เยี่ยงนั้นในตอนนี้คือเรื่องของพ่อตาและบุตรเขย มิใช่เรื่องของขุนนางและเจ้าเหนือหัวแล้ว

เรื่องระหว่างขุนนางและกษัตริย์ต้องมีการคิดบัญชีเอาไว้อย่างชัดเจน แต่เรื่องระหว่างบุตรเขยและพ่อตา ถือเป็นเรื่องภายในครอบครัว

ฮ่องเต้ใจกระตุกขึ้นมาทันพลัน เด็กนี่มิใช่ผู้ที่ชอบขาดทุน กองทัพชายแดนตะวันออกได้รับเสบียงจำนวนมากผ่านขนส่งของตระกูลฟู่ เพียงพลิกฝ่ามือเขาก็สามารถครอบครองทรัพย์สินของตระกูลชือได้แล้ว บัญชีนี้ช่างยุ่งเหยิงยิ่ง หากต้องคิดอย่างถี่ถ้วน เหมือนว่าข้าจะขาดทุนเสียแล้ว

ในขณะนี้ข้าต้องการปืน 30,000 กระบอกนั้นมาโดยมิเสียอันใดไป เป็นไปได้หรือไม่ที่เขาจะหาทางกู้ส่วนเสียนี้จากแหล่งอื่น ?

การรับมือเจ้าเด็กนี่ คงต้องมองการไกลไว้ให้มาก

 เจ้ากล่าวมาเถิด 

 กรมการค้าของข้าถือว่าได้เปิดอย่างเป็นทางการแล้ว แต่ข้ายังมิมีคนทำงานเลย บัดนี้ในมือก็มีเพียงหลี่ฉายผู้เดียวเท่านั้น ทั้งยังเป็นการแย่งชิงมาจากในมือของพ่อตาต่ง !  

ต่งคังผิงไม่ฟังเสียยังจะดีกว่า เพียงแค่ได้ยินหนวดของเขาถึงกับกระตุกและได้จ้องมองไปทางฟู่เสี่ยวกวนด้วยสายตาเย็นชา

ฟู่เสี่ยวกวนลูบจมูกไปมา และกล่าวอย่างขัดเขิน  ต้องการจะบอกว่าหลี่ฉายนี้ อยู่ในกรมการค้าของข้า ยังจะมีประโยชน์เสียมากกว่าที่จะให้อยู่ในกรมคลัง 

 อย่ามากล่าวไร้สาระกับข้า !  

 อ่า ขอรับ…  ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองฮ่องเต้  กระหม่อมต้องการคนสักสองสามคน ฝ่าบาทโปรดอนุญาตให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ 

ต้องการคนเยี่ยงนั้นหรือ เพียงแค่มิใช่ต้องการเงิน ก็ย่อมสนทนากันได้อย่างง่ายดาย

ฮ่องเต้จึงวางใจลง  ลองกล่าวมาสิ 

 สามอันดับแรกของเคอจี่ จอหงวนกงซุนเซ่อ ปั๋งเหยี่ยนซังเหลียง ทั่นฮวาซือหม่าหนาน นอกจากนั้น… 

ฮ่องเต้ได้ยินดังนั้น ก็ตกตะลึงขึ้นทันพลัน  รอก่อน ๆ สามอันดับแรกของการสอบปีนี้ข้าได้วางตัวเอาไว้แล้ว เป็นคนอื่นย่อมได้ เลือกตามใจเจ้าเถอะ 

 ไม่ ! กระหม่อมต้องการ 3 คนนี้เท่านั้น !  

 มิได้ เมื่อพ้นข้ามปีคนทั้งสามนี้จะถูกจัดให้ไปประจำอยู่ที่สามมณฑลนำร่อง เพื่อจะเข้าไปดำเนินการทดสอบในมณฑลนำร่อง พวกเขาเข้าใจเรื่องเศรษฐกิจเป็นอย่างดี ได้พวกเขามาบูรณะมณฑลทั้งสามนี้จึงจะแสดงผลประโยชน์ของการบริหารแบบใหม่นี้ออกมาได้ 

 ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ แผนที่ฝ่าบาททรงวางไว้ พวกเขาจะบูรณะได้เพียง 1 เขตเท่านั้น แต่หากมอบให้กระหม่อม พวกเขาสามารถบูรณะได้ทั้งใต้หล้า ฝ่าบาททรงพิจารณาข้อดีและข้อเสียด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าพวกเขาในตอนนี้ควรจะมาอยู่กับกระหม่อม เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับนโยบายใหม่นี้ให้มากยิ่งขึ้น 

ฟู่เสี่ยวกวนและฮ่องเต้ยังคงโต้เถียงกันอย่างมิยอมลดลาวาศอกให้แก่กัน แต่ทันทีที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวประโยคนี้ออกมา ฮ่องเต้ก็ต้องเงียบลงไปทันพลัน แต่กลับมิใช่การพิจารณาถึงข้อดีและข้อเสีย แต่เป็นการเรียนรู้จากฟู่เสี่ยวกวนให้มากยิ่งขึ้น

ถึงแม้จะมิมีผู้ใดเอ่ยถึง แต่ทุกคนต่างก็ทราบดีว่าคนผู้นี้คือองค์ชายใหญ่แห่งราชวงศ์อู๋

หากวันใดวันหนึ่งไทเฮาซีหรือจักรพรรดินีส่งราชโองการมาให้เขากลับไป และหากเขาจากไป ราชวงศ์หยูก็จะขาดคนที่เป็นโครงสร้างที่สำคัญที่สุดไป สำหรับราชวงศ์หยูแล้วนี่คือปัญหาที่ร้ายแรงถึงชีวิต

ดังนั้นฮ่องเต้จึงต้องประนีประนอมทั้งที่มิอยากจะยินยอมสักเท่าใดนัก

 เอาเถอะ ข้ามอบ 3 คนนี้ให้เจ้า นอกเหนือจากนั้นของเจ้ายังมีอะไรอีกหรือไม่ ?  

 นอกจากนี้กระหม่อมต้องการเลือกผู้ที่มีความสนใจในด้านเศรษฐกิจจากสำนักศึกษาจี้เซี่ย พวกเขาเหล่านั้นมิสามารถไปร่วมการทดสอบได้ เมื่อถึงเวลานั้นคงต้องขอให้ฝ่าบาทปลดตำแหน่งจิ้นซื่อด้วยพ่ะย่ะค่ะ 

 ไสหัวไป !  

ฮ่องเต้โบกมือไล่พัลวัน ด้วยท่าทีรำคาญอย่างเหลือหลาย ฟู่เสี่ยวกวนฉีกยิ้มกว้าง โค้งคำนับและเอ่ยลา หลังจากที่ออกมาจากห้องทรงพระอักษรวังหลวง ก็ได้มุ่งหน้าไปยังกรมการค้าของเขา

ซวนหมิงเตี้ยนที่ผ่านการปรับปรุงมาแล้วดูมีราศีมากขึ้น วัชพืชและเศษดินด้านนอกตำหนักถูกทำความสะอาดไปจนหมดแล้ว มองดูแล้วใหม่เอี่ยมยิ่ง

แผ่นป้ายเดิมที่ติดไว้บนประตูถูกดึงออก และถูกเปลี่ยนเป็นป้ายกรมการค้าซึ่งมีตัวอักษรสามตัวสีแดงสด

เสาประตูทั้งสองฟากนี้ทาด้วยน้ำมันเงาใส แต่ราวกับขาดอะไรไปสักอย่าง

ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่ด้านนอกมองซ้ายมองขวาท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมา อ่า… ขาดกลอนตุ้ยเหลียนไปหนึ่งบท

 หลี่ฉาย หลี่ฉาย !  

ทันทีที่หลี่ฉายที่กำลังร่าง ‘บัญญัติจรรยาบรรณการค้า’ อย่างโดดเดียวในสำนักงานได้ยินเสียงดังขึ้น เขาก็วิ่งออกไปทันที วิธีการร่างเยี่ยงนี้มันจะยากเกินไปแล้ว !

แม้ว่าฟู่เสี่ยวกวนจะเพิ่งต่อเติมโครงให้กับเขา แต่ของสิ่งนี้กลับมิมีการอ้างอิงถึงสิ่งอื่น กล่าวอีกนัยได้ว่า อาศัยจากสมองทั้งสิ้น เพียงแค่ช่วงเช้า ก็ทำให้หลี่ฉายตกตะลึงได้แล้ว

โชคดีที่ท่านฟู่กลับมาแล้ว !

เขาเพิ่งจะวิ่งมาถึงประตู กลับได้ยินฟู่เสี่ยวกวนกล่าวว่า  ไปนำกระดาษสีแดงมาสองแผ่น พู่กันและน้ำหมึกด้วย ข้าจะประพันธ์กลอนตุ้ยเหลียนให้กรมการค้านี้หนึ่งบทด้วยตัวของข้าเอง 

หลี่ฉายชะงักลงทันพลัน นายท่านนี่ทำเพื่ออันใดกัน ?

มิทำงานแล้วมาแต่งกลอนตุ้ยเหลียนเยี่ยงนั้นน่ะหรือ เอาเถอะ ท่านเป็นใหญ่นี่

ฟู่เสี่ยวกวนก้าวเท้าเดินผ่านประตูใหญ่ของกรมการค้า นี่คือห้องโถงใหญ่ มีโต๊ะและเก้าอี้สิบกว่าตัววางไว้อยู่ ภายในนั้นยังมีห้องอีกจำนวนมาก แน่นอนว่านั่นคือห้องทำงานที่เขาสงวนเอาไว้

หลี่ฉายถือพู่กัน หมึกและกระดาษมา ฟู่เสี่ยวกวนผิงมือกับเตาไฟ แล้วกล่าวว่า  เมื่อครู่ข้าได้ขอคนจำนวน 3 คนมาจากฝ่าบาท เจ้าจงจำเอาไว้ ยามเว่ยจงไปหา 3 คนนี้ หลังจากนี้เจ้าจะมีทหารที่ใช้การได้แล้ว 

หลี่ฉายรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก  ขอบคุณนายท่าน สามคนไหนหรือขอรับ ?  

 กงซุนเซ่อ ซังเหลียง และซือหม่าหนาน… สามอันดับแรกของการทดสอบปีนี้ พวกเขาเป็นผู้ที่มีความสามารถทั้งหมด… เสี่ยวหลีจื่อ เจ้าแสดงสีหน้าอันใดออกมากัน ?  

หลี่ฉายคิดว่าฟู่เสี่ยวกวนจะเชิญขุนนางที่มีคุณวุฒิมาเสียอีก คาดมิถึงว่าจะเป็นบัณฑิตมุทะลุที่เพิ่งจบจากสำนักศึกษามา !

สามอันดับแรกแล้วเยี่ยงไร ?

นั่นแสดงให้เห็นได้ว่าพวกเขานั้นเรียนเก่งก็เท่านั้น !

กรมการค้าเพิ่งสร้างใหม่ เรื่องยุ่งยากยังมีอีกมากโข จะมีเวลาที่ไหนไปฝึกอบรบคนที่มาใหม่กัน ?

 เสี่ยวหลีจื่อ ข้าพอจะทราบว่าเจ้ากำลังคิดอันใดอยู่ มา นั่งลง ข้าจะกล่าวให้เจ้าฟัง 

ให้ตายเถอะข้าว่าจะไม่รู้สึกอันใดอยู่แล้วเชียว ท่านมาเรียกข้าเสี่ยวหลีจื่อ เอาเถอะ ท่านเป็นใหญ่ !

หลี่ฉายนั่งลงตรงข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เสี่ยวกวนเก็บสีหน้ายิ้มแย้มบนใบหน้าไป หลี่ฉายจึงทราบว่าเขาต้องการเอ่ยถึงเรื่องที่สำคัญอย่างแท้จริง

 กรมการค้าเป็นกรมใหม่ เป็นการบริหารงานแบบใหม่ เป็นนโยบายใหม่ทั้งสิ้น ที่พวกเราต้องทำก็คือ ทำในสิ่งที่ผู้คนในใต้หล้านี้มิเคยทำมาก่อน หรือจะเรียกว่าเป็นกิจการขนาดใหญ่ที่มิเคยมีผู้ใดในใต้หล้านี้เคยทำมาก่อน !  

 รากฐานของเศรษฐกิจเป็นตัวกำหนดโครงสร้าง ดังนั้นเศรษฐกิจจึงมีบทบาทสำคัญต่อความรุ่งเรืองของแคว้น 

 เหตุใดข้าจึงมิเชิญผู้อาวุโสท่านอื่นนอกจากเจ้ากัน เพราะโลกทัศน์ของพวกเขาได้ข้อสรุปแล้ว ความรู้ในเรื่องการค้าของพวกเขายังคงอยู่ในสถานการณ์ที่ล้าหลัง พวกเขามิสามารถจะบุกเบิกสิ่งใหม่ ๆ ได้ แต่พวกเรากรมการค้านี้กลับต้องการทำลายความคิดที่ล้าหลัง แนวคิดที่ล้าหลัง และยืนหยัดที่จะสร้างแนวคิดการค้าที่ใหม่เอี่ยมขึ้นมา 

 ถึงแม้พวกเขาเพิ่งจะจบจากสำนักศึกษาออกมา แต่พวกเขามีจิตวิญญาณที่จะแสวงหาความก้าวหน้า ลูกวัวแรกเกิดก็มิเกรงกลัวต่อเสือที่โหมเข้ามา นี่ต่างหากคือสิ่งที่กรมการค้าต้องการมากที่สุด 

 ส่วนเรื่องของประสบการณ์ อย่างน้อยก็ต้องมีคนหนึ่งรุ่นที่เป็นผู้สำรวจ ไปค้นหาและไปสร้างขึ้นมา !  

 สิ่งที่ข้าต้องการคือคนที่มีจิตวิญญาณเฉกเช่นนี้ ขอเพียงกรมการค้ามีคนกลุ่มใหญ่ที่มีความกล้าในการสำรวจ อนาคตของราชวงศ์หยู ถึงจะมีความเป็นไปได้ที่จะได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของใต้หล้านี้ 

 เจ้า บัดนี้เข้าใจความหมายของข้าแล้วหรือยัง ?  

หลี่ฉายก้มหน้าหลบ และพยักหน้าน้อย ๆ  ข้าน้อยรับทราบความผิดแล้วขอรับ 

 เอาล่ะ ข้าต้องการแต่งกลอนตุ้ยเหลียนให้กรมการค้าสักหนึ่งบท 

เขาลุกขึ้นยืน ถือพู่กันและเขย่าไปมา

ภาคที่หนึ่งของจินหลิงสองฟันปี ทางน้ำและทางบกต่างรุ่งเรือง ชื่อเสียงระบือไปถึงห้าน่านน้ำสี่ทะเล

ในสี่ฤดูการค้าไปทั่วทั้งแปดทิศ เชื่อมผ่านกันสามทางทั้งในและนอก ให้ผู้คนได้ร่ำรวยทุกยุคทุกสมัยไปพันปี !

 นี่ คือเรื่องที่กรมการค้าต้องทำทั้งหมด !  

กลอนตุ้ยเหลียนบทนี้ดียิ่ง เพียงแต่ตัวอักขระ… หากต้องติดที่เสาประตูด้านนอก เกรงว่าจะเป็นการขัดต่อทัศนียภาพ !

หลี่ฉายลอบคิดเยี่ยงนั้น แต่เอาเถอะ ท่านเป็นใหญ่ !

Next

ตอนที่ 464 พ่อตาและลูกเขย

ตอนที่ 464 พ่อตาและลูกเขย

ณ ห้องทรงพระอักษรวังหลวง

กาน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะมีไอร้อนลอยโขมง กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

ฮ่องเต้ทรงประทับที่หัวโต๊ะ ด้านซ้ายคือเยี่ยนฮ่าวชู เสนาบดีกรมกลาโหม ด้านขวาคือต่งคังผิง เสนาบดีกรมพิธีการ ตรงข้ามของพวกเขาก็คือฟู่เสี่ยวกวนนั่นเอง

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เดินทางไปหนานซาน ภรรยาของเขาต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลวได้เดินทางไปจัดการแทน โดยมีซูซูและซูโหรวติดตามไปด้วย จะให้เกิดปัญหาด้านความปลอดภัยกับภรรยาของเขาทั้งสามมิได้เป็นอันขาด

ส่วนหยูเวิ่นหวินนั้นอยู่ที่จวนฟู่ ข้างกายของนางยังมีผู้มีฝีมืออยู่สองคน ส่วนตัวเขานั้น มีปืนในมือ !

จากแผนการเดิม ในวันนี้กรมการค้าจะเปิดดำเนินการ เขาในฐานะหัวหน้ากรมวาระที่หนึ่งควรจะไปนั่งอยู่ในกรมด้วย แต่บัดนี้ในกรมกลับมีเพียงรองหัวหน้ากรม หลี่ฉาย เท่านั้น

เขานั่งอยู่ตัวคนเดียว

มองดูแล้วช่างโดดเดี่ยวเสียเหลือเกิน

ฟู่เสี่ยวกวนถูกฝ่าบาทพาตัวมายังห้องทรงพระอักษร แต่มิรู้ว่าเพราะเหตุใด

พ่อตาทั้งสามคนนั่งอยู่ตรงข้ามเขาเยี่ยงนี้ ทำให้เขามีความกดดันมากยิ่งนัก !

นี่หมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?

หรือเพราะเมื่อคืนตนแอบไปดื่มสุราแล้วถูกภรรยาทั้งสามจับได้จึงนำไปฟ้องกัน ?

เขาถูมือไปมาแล้วนำน้ำชาที่ต้มจนเดือดแล้วรินใส่แก้ว ส่งให้พ่อตาทั้งสาม จากนั้นก็เหลือบตามอง พบว่าพ่อตาทั้งสามมีสีหน้าแตกต่างกันออกไป องค์จักรพรรดิทรงมีสีหน้าเคร่งขรึม ส่วนต่งคังผิงดูเหมือนมิได้สนใจอันใด ช่างเข้าใจยากยิ่งนัก แต่เยี่ยนฮ่าวชูนั้นกลับมีรอยยิ้มแปลก ๆ ผุดขึ้นมา !

พวกท่านกำลังจะตัดสินคดีความสามศาลหรือเยี่ยงไรกัน ?

หรือจะแข่งขันพลังลมปราณกัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนมิอาจนั่งนิ่งได้อีกต่อไปดังนั้นเขาจึงมองไปยังฮ่องเต้ พ่อตาที่มีอำนาจมากที่สุด ริมฝีปากของเขาเผยอขึ้นแล้วยกยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า  ฝ่าบาท เชิญดื่มชาก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ 

ฮ่องเต้จ้องมองฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า  ข้าขอเอ่ยถามเจ้าหน่อยเถิด คณะทูตเจรจาจากแคว้นอี๋เดินทางมาถึงเมื่อวานเย็นนี้ เจ้ารู้หรือไม่ ?  

อ่า… เรื่องนี้นี่เอง ต้องเป็นสวี่หวยซู่ตาเฒ่านั่นนำเรื่องนี้ไปฟ้องในการประชุมเมื่อตอนเช้าเป็นแน่

 ทูลฝ่าบาท เรื่องนี้กระหม่อมทราบแล้ว แต่ก่อนหน้านี้ได้ตกลงกับกรมพิธีการแล้ว และเป็นกระหม่อมเองที่มิให้พวกเขาไปสนใจคณะทูตเจรจาเหล่านั้น 

ฮ่องเต้ตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน  เจ้าทำเช่นนี้หมายความว่าเยี่ยงไร ? ราชวงศ์หยูเป็นจุดกำเนิดด้านมารยาท แต่เจ้ากลับให้พวกเขาไปหาที่พักในโรงเตี๊ยมกันเอง ! หากว่าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป แคว้นอื่น ๆ จะกล้าเป็นพันธมิตรกับแคว้นเราเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ทูลฝ่าบาท กระหม่อมมีความเห็นว่า แคว้นอื่น ๆ จะต้องประสงค์เป็นพันธมิตรกับราชวงศ์หยูอย่างแน่นอน เนื่องจากราชวงศ์หยูเป็นราชวงศ์ที่ใหญ่โตและแข็งแกร่ง ฝ่าบาททรงไตร่ตรองดูเถิด นี่มิได้ต่างจากในห้องเรียนเลย สหายร่วมชั้นคนอื่น ๆ จะต้องอยากสนิทสนมกับพวกเด็กเรียน อ่า… หมายถึงบัณฑิตที่มีผลการเรียนดีที่สุดในห้อง 

 และในกลุ่มนั้น มีบัณฑิตคนหนึ่งที่มีเงินแต่เรียนมิเก่ง เขาจึงใช้เงินเพื่อซื้อสหายร่วมชั้นคนอื่นให้มาสรรเสริญเยินยอตน เพื่อให้ตนมีหน้ามีตา 

 ขอกราบทูลถามฝ่าบาทว่า สหายที่คบหากับบัณฑิตที่มีผลการเรียนดีและสหายที่คบกับบัณฑิตที่มีเงิน กลุ่มใดจะจริงใจกว่ากัน ?  

พ่อตาทั้งสองต่างก็ชะงักไปทันพลัน เจ้าหมอนี่บังอาจยิ่ง กล้าเอ่ยถามกลับมาเช่นนี้ !

แต่ปัญหานี้… อืม ดูน่าสนใจยิ่ง !

คำตอบนั้นมิเอ่ยก็รู้ สหายของบัณฑิตที่มีผลการเรียนดีย่อมจริงใจกว่าอย่างแน่นอน เนื่องจากพวกเขายกย่องในความสามารถของบัณฑิตผู้นั้น ส่วนสหายของบัณฑิตที่มีเงินนั้น หากวันใดไร้เงินก็คงไร้ประโยชน์

ประโยคนี้หากนำไปเปรียบเทียบระหว่างแคว้น ก็ดูมีเหตุผลอยู่บ้าง

ฟู่เสี่ยวกวนรีบเอ่ยเสริมขึ้นมาว่า  ในตอนนั้นสงครามทางตะวันออกแคว้นอี๋เป็นผู้เริ่มก่อน อีกทั้งเกือบจะทำให้หลานหลิงต้องพินาศ ฝ่าบาททรงไตร่ตรองดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากด้านตะวันออกมิมีองค์ชายใหญ่คอยเฝ้าคุ้มกันและโจมตีกลับ เกรงว่าบัดนี้ทหารของแคว้นอี๋คงจะบุกรุกเข้ามาในราชวงศ์หยูได้แล้ว 

 การปฏิบัติต่อแคว้นที่ไร้น้ำใจเช่นนี้ เหตุใดต้องกระทำอย่างมีมารยาทต่อพวกเขากัน ?  

 สิ่งที่ต้องเจรจามีเพียงเงินเท่านั้น ชดเชยด้วยเงินทองและผืนแผ่นดิน !  

ฟู่เสี่ยวกวนสูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าของเขาดูจริงจังเป็นอย่างมาก เขามองไปยังฮ่องเต้แล้วกล่าวอย่างแน่วแน่ว่า  ในเมื่อฝ่าบาททรงมอบหน้าที่หัวหน้าทูตเจรจานี้ให้แก่กระหม่อม กระหม่อมก็จะทำประโยชน์ให้แก่ราชวงศ์หยูให้มากที่สุด !  

 ในตอนนั้นแคว้นอี๋โจมตีพวกเราเสียจนย่อยยับ บัดนี้ข้า ฟู่เสี่ยวกวน จะทำให้แคว้นอี๋ต้องได้รับความเจ็บปวดเช่นกัน !  

 ทูลฝ่าบาทตามตรงว่าปืนใหญ่หงอีนั้น บัดนี้ยังคงขนส่งไปยังชายแดนตะวันออกมิขาดสาย การที่กระหม่อมทำเช่นนี้เพื่อต้องการให้แคว้นอี๋รู้ว่า ราชวงศ์หยูยังคงมีความมีความมั่นในในสงครามครานี้อยู่ 

 ส่วนเรื่องผลการเจรจานั้น กระหม่อมขอแจ้งฝ่าบาทไว้ล่วงหน้าว่า แคว้นอี๋จะต้องชดใช้เงินจำนวน 80,000,000 ตำลึง อีกทั้งแบ่งอาณาเขตต้าชิวให้แก่พวกเรา มิเช่นนั้นปืนใหญ่หงอีจะถูกนำไปตั้งไว้ที่หัวเมืองต้าชิว !  

 ส่วนเรื่องนี้…  เขาหันกลับไปมองเยี่ยนฮ่าวชู  เรื่องนี้ต้องการความร่วมมือจากกรมกลาโหม ท่านพ่อตาได้โปรดช่วยส่งหนังสือไปยังกองทัพชายแดนตะวันออกด้วย ว่าให้พวกเขาเตรียมพร้อมทำสงครามตลอดเวลา !  

ประโยคนี้ทำให้เยี่ยนฮ่าวชูและต่งคังผิงตกตะลึงเสียจนสะดุ้งโหยง !

ยังจะรบอยู่อีกหรือ ?

เอาอันใดไปรบกัน ?

ต่งคังผิงกระแอมออกมาแล้วกล่าวว่า  ฟู่เสี่ยวกวน เกรงว่าเจ้าจะมิรู้ว่าบัดนี้คลังของแคว้นเป็นเยี่ยงไร ?  

 หาใช่ไม่ ข้ารู้ดี พวกท่านโปรดวางใจเถอะ แคว้นอี๋พวกเขามิกล้ารบกับพวกเราอย่างแน่นอน !  

 เพราะเหตุอันใดกัน ?   เยี่ยนฮ่าวชูเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

 เนื่องจากแคว้นอี๋กำลังประสบปัญหาเดียวกันกับพวกเรา สงครามต้าชิวทำให้แคว้นอี๋ได้รับความเจ็บปวดมากเสียทีเดียว พวกเขาอยู่ต่อหน้าปืนใหญ่จำนวนมากมายของราชวงศ์หยูเยี่ยงนั้น พวกเขามิมีกำลังพอที่จะรบต่ออย่างแน่นอน 

 สงครามชายแดนตะวันออกนั้นแข่งขันกันที่ผู้ใดดุเดือดกว่ากัน บนโต๊ะเจรจานั้น พวกเราจะต้องได้รับผลตอบแทนดังที่กระหม่อมกล่าวไปเมื่อครู่ 

ฮ่องเต้นำมือลูบไปที่คางของตน ลึก ๆ ในใจนั้นพระองค์รู้สึกพอใจมากยิ่งนัก

เงินจำนวน 80,000,000 ตำลึง อีกทั้งให้ยกอาณาเขตต้าชิวให้ด้วย เจ้าหมอนี่ มิเลวเลย !

นี่คือรายได้ที่มากที่สุดนับตั้งแต่ที่ข้าขึ้นครองบัลลังก์มาเลยก็ว่าได้ !

หากว่าเป็นไปตามนี้ แคว้นหยูจะมีพื้นที่ขยายกว้างไปด้านตะวันออกอีก 300 ลี้ ช่างเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่เสียจริง !

แม้ว่าในใจจะชื่นชมยินดีและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่พระองค์ยังคงเอ่ยถามเยี่ยนฮ่าวชูด้วยสีหน้านิ่งเรียบว่า  แผนการนี้ดีมากเสียทีเดียว ข้าเองก็เห็นด้วย เรื่องนี้เจ้าจงไปจัดการเถิด 

 พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท !  

ฮ่องเต้ดื่มน้ำชาเข้าไปหนึ่งอึก เขารู้สึกว่าชานี้ช่างมีรสหวานเสียจริง

สีหน้าอันเคร่งขรึมนั้นได้คลายลง บัดนี้แฝงไปด้วยรอยยิ้ม  เสี่ยวกวนเอ๋ย เรื่องที่สองนั้นคือเรื่องที่หนานซาน… ที่นั่นคือสนามล่าสัตว์ของข้า แม้ว่าไทเฮาจะทรงยกให้เวิ่นหวินแล้ว แต่ในทุก ๆ ปีข้าจะเดินทางไปล่าสัตว์ที่นั่น บัดนี้ถูกเจ้านำไปบูรณาการ… 

 แน่นอนว่าเจ้าได้จัดการปัญหาการดำรงชีพให้แก่พวกเขา แต่ข้าเล่าจะไปล่าสัตว์ได้ที่ใดอีกกัน ? เจ้าว่าเจ้าควรจะย้ายสถานที่หรือไม่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้น  ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ นี่ก็ใกล้จะถึงฤดูหนาวแล้ว กระหม่อมได้เดินทางไปเยี่ยมพวกเขา แล้วพบว่าชาวบ้านเหล่านั้น…มีความเป็นอยู่ที่มิค่อยดีเท่าใดนัก ดังนั้น เพื่อเป็นการเสริมบารมีของฝ่าบาท สนามล่าสัตว์นั้นเปลี่ยนไปเป็นภูเขาลูกอื่นเป็นเยี่ยงไร ?  

ฮ่องเต้จะทำเยี่ยงไรได้อีกเล่า ?

เขาได้ยินมาว่า ฟู่เสี่ยวกวนได้ใช้นามของเขาในการจัดการปัญหาชีวิตของราษฎรเหล่านี้

ซึ่งราษฎรของเขาเหล่านี้ก็ได้ซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณอย่างยิ่ง เขาจะเอาเหตุผลใดไปขับไล่ราษฎรเหล่านั้นกัน

เอาเถอะ ๆ กิจกรรมล่าสัตว์ ชะลอไปก่อนก็แล้วกัน

 ข้าต้องการปืนคาบศิลาที่เจ้าผลิตในซีซานจำนวน 30,000 กระบอก มิมีเงินให้ ต้นเดือนสองเจ้าจงจัดส่งไปยังกองทัพทหารชายแดนตะวันออก !  

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักลงทันพลัน เหตุใดจึงโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้กัน ?

ตอนที่ 463 ปฏิบัติการครั้งใหญ่

ตอนที่ 463 ปฏิบัติการครั้งใหญ่

เดือนสิบสอง วันที่สี่ ท้องนภาเพิ่งจะกระจ่างขึ้นมา

องครักษ์นับร้อยคนได้นำรถม้าสิบกว่าคันออกไปจากค่ายองครักษ์หลวง และตรงไปยังเส้นทางภูเขาหนานซาน

นี่คือคำขอที่ฟู่เสี่ยวกวนได้ไหว้วานกับฮั่วหวยจิ่นไว้ในเมื่อคืนวาน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงให้หยูเวิ่นหวินกลับไปยังวังหลวงอีกครา เพื่อขอพระราชโองการจากฝ่าบาท

แทบจะในเวลาเดียวกัน ไฟในเขตสลัมของเมืองจินหลิงก็ได้สว่างโร่ขึ้นมา ควันไฟพวยพุ่งออกมาทางหลังคา ทำให้หิมะที่ตกลงมาละลายหายไป

เมื่อคืนวานหลู่เสี่ยวตงได้นำคำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวนมาประกาศยังที่นี่เรียบร้อยแล้ว ภายในระยะเวลาอันสั้นเพียงแค่ 2 ชั่วยาม ข่าวนี้ก็ได้แพร่สะพัดไปทั่วสลัม

ผู้คนต่างวิ่งออกไปกระจายข่าว ด้วยความดีใจเป็นอย่างยิ่ง !

มิมีผู้ใดสงสัยว่าคำเอ่ยเหล่านั้นของหลู่เสี่ยวตงจะเป็นเรื่องเท็จ เพราะถึงแม้พวกเขาจะไม่เคยเจอฟู่เสี่ยวกวน แต่ก็ได้ยินเรื่องราวของนามนี้มาเนิ่นนานแล้ว

โดยเฉพาะผู้ลี้ภัยในปีนี้ที่มาจากสองฟากฝั่งแม่น้ำหวงเหอ พวกเขาทราบถึงกิจการที่คุณชายฟู่ได้ทำไว้เหล่านั้นเป็นอย่างดี

 เขาคือพระโพธิสัตว์ ปีที่แล้วเพื่อผู้ประสบภัยสามหมื่นกว่าคน เขาได้สร้างอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ขึ้นมาที่ซีซาน และในตอนนี้คนเหล่านั้นก็ได้ตั้งรกรากอยู่กันที่ซีซานแล้ว พวกเขามีชีวิตที่ดีเป็นอย่างมาก นั่นคือเรื่องจริง !  

 ดังนั้น…คุณชายฟู่ทำเพื่อแก้ไขการดำรงชีพของพวกเรา เขาจึงได้สร้างอุตสาหกรรมขึ้นมาที่ภูเขาหนานซานอีกเยี่ยงนั้นหรือ ?  

 ย่อมเป็นเยี่ยงนั้น คุณชายฟู่มิใช่คนที่ขาดแคลนเรื่องเงินทอง เขาเป็นถึงบุตรเขยของฝ่าบาท เกรงว่าหากฝ่าบาทเสวยอันใดก็ยังต้องแบ่งให้เขาครึ่งส่วน พวกเจ้าลองกล่าวมาสิว่าเขามีความจำเป็นที่จะต้องทำเรื่องนี้หรือไม่เล่า มิใช่เพื่อให้พวกเราสามารถหาเงินได้เยี่ยงนั้นหรอกหรือ ?  

 ได้ฟังมาจากพ่อค้าที่มาจากหย่งหนิงว่า หลังจากที่คุณชายฟู่สามารถทลายรังโจรได้ เพื่อแก้ไขปัญหาการดำรงชีพของชาวบ้านที่นั่น เขาได้สร้างอุตสาหกรรมขึ้นมาที่ผิงหลิงและชวูอี้เช่นกัน กล่าวกันว่ารับสมัครคนงานไปราวแสนกว่าคน !  

 นี่คือพระผู้เป็นเจ้าได้ลืมตาขึ้น และได้ส่งคุณชายฟู่ลงมา เขาเกิดมาเพื่อช่วยพวกเราอย่างแท้จริง มิเช่นนั้นแล้ว เหตุใดเขาจึงมิขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู๋ไปเลยเล่า ?  

 ….. 

ไม่ว่ามนุษย์นั้นจะดีหรือชั่วโดยสันดาน ท้ายที่สุดแล้ว หลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนได้โปรยความหวังไว้ที่เขตสลัมขนาดใหญ่นี้ ผู้คนในที่นี้ ไม่ว่าชายหญิงชราหรือเยาว์วัยต่างก็รู้สึกซาบซึ้งใจกันถ้วนหน้า

โดยธรรมชาติที่นี่ย่อมมีคนที่เกียจคร้านและมีคนที่ลักเล็กขโมยน้อย แต่หากมีอาชีพที่ถูกที่ควรมาวางอยู่เบื้องหน้า ในใจของพวกเขาก็ยังคงเลือกหนทางที่ต้องดิ้นรนอยู่ดี

มีบางคนที่อยากจะหารายได้ด้วยสองมือของตนเอง และแน่นอนว่าก็มีบางคนที่มิยินยอมจะไปจากที่นี่เช่นกัน พวกเขาคิดจะใช้ชีวิตที่นี่คนเดียวกินแค่พออิ่มและครอบครัวมิหิวโหยก็เพียงพอแล้ว

ครอบครัวของหลู่เสี่ยวตงตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่

หลู่จาวตี้กำลังจุดไฟอยู่หน้าเตา แสงไฟสีส้มสะท้อนกับแก้มอ่อนนุ่มของนาง บนใบหน้านั้นประดับไปด้วยความสุขที่ยังคงมิจางหายไปตั้งแต่เมื่อวาน

จ้าวซื่อนำข้าวฟ่างที่ซาวแล้วใส่ลงไปในหม้อ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงคว้าข้าวกล้องมาอีกสองกำ  จาวตี้ ระวังหน่อย เปิดฝาหม้อออกสักเล็กน้อยเถอะ ประเดี๋ยวมันอาจจะหกออกมาได้ 

 อือ  หลู่จาวตี้ขานรับ แต่ในใจกลับครุ่นคิดคำที่บิดากล่าวว่าคุณชายตระกูลฟู่จะมาที่นี่ด้วยตนเอง… คุณชายตระกูลฟู่เป็นคนแบบไหนกัน ?

หลู่จาวตี้ที่อายุยังน้อยและยังไร้ประสบการณ์จึงไม่สามารถวาดรูปลักษณ์ของคุณชายฟู่ขึ้นมาในหัวได้ ท้ายที่สุดนางก็ทำได้เพียงแค่อ้างอิงเศรษฐีผู้หนึ่งที่เคยพบเจอที่บ้านเกิดของนางเท่านั้น… คาดว่าน่าจะสวมเสื้อหนาบุปุยฝ้ายที่สวยงามหรูหรา สวมหมวกหนังที่มีขนปุกปุย ใบหน้าอวบอูม ทั้งยังมีร่างกายที่ท้วมราวกับถังน้ำ

มีเพียงครอบครัวชั้นสูงเท่านั้นที่จะกินดีอยู่ดีจนสามารถเติบโตมาด้วยรูปลักษณ์แบบนั้นได้ มิเช่นนั้นชาวบ้านในหมู่บ้าน เหตุใดจึงผอมแห้งถึงเพียงนี้กันเล่า ?

จ้าวซื่อเก็บของใส่กระเป๋า เรียบง่ายมากยิ่งนัก สองกระเป๋ากับลังหนึ่งใบก็สามารถนำของใส่ลงไปได้ทั้งหมด เมื่อลองนึกดูก็พบว่าได้จากบ้านเกิดมาครึ่งปีแล้ว ยามที่มาก็มีสิ่งของเหล่านี้ติดมาด้วย ยามที่จากไปก็ยังมีสิ่งของเหล่านี้ติดไปด้วยอีกเช่นกัน

ชีวิตก็เหมือนวงกลม

แต่ก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าครานี้จะสามารถเดินออกไปจากวังวนนี้ได้เสียที

…..

…..

เวลารุ่งสาง

ท้องนภายังคงมิสว่างมากเท่าใดนัก

จินเชียนฮู่จากจวนผู้ว่าเขตจินหลิงได้พาเจ้าหน้าที่ 1,000 นายมาถึงเขตสลัม พวกเขาแยกกันออกเป็นกอง หนึ่งกองมี 100 นาย คอยเฝ้าตามทางแยกบนถนน

ท่านฟู่ต้องการมาที่นี่ และท่านหนิงก็ได้สั่งอย่างสุดกำลังว่า ห้ามมิให้เกิดอุบัติเหตุกับท่านฟู่แม้แต่นิดเดียว !

ท่านฟู่ในปัจจุบันนั้นแตกต่างจากท่านฟู่เมื่อปีที่แล้วมากนัก จินเชียนฮู่เข้าใจในจุดนี้อย่างถ่องแท้ หากชาวบ้านสลัมในที่นี้ทำร้ายท่านฟู่ขึ้นมาจริง ๆ เกรงว่าจะมิมีผู้ใดที่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ !

เจ้าพวกคนชั้นต่ำ !

หากเป็นในอดีต จินเชียนฮู่จะควบม้าตัวใหญ่และตะโกนไปตามทางที่แคบเล็กราวกับเส้นใยแมงมุมนี้ เพื่อเตือนสติเหล่าชนชั้นล่างพวกนี้ให้รักษาความประพฤติให้ดี แต่เขาในบัดนี้กลับมิได้เอ่ยอันใดออกมาเลยแม้แต่คำเดียว เพราะท่านหนิงกล่าวว่า… ท่านฟู่มิชอบแบบนั้น

คาดมิถึงว่าท่านฟู่จะกล่าวว่ามนุษย์ทุกคนต่างก็เท่าเทียมกัน !

จินเชียนฮู่มิค่อยเข้าใจประโยคนี้สักเท่าใดนัก แต่เมื่อได้รับงานมาจากท่านหนิง เขาจะไปทำอันใดได้กันเล่า

เห็นได้ชัดว่าสลัมในวันนี้คึกครื้นเป็นอย่างมาก แต่หลังจากที่จินเชียนฮู่เดินผ่านมาหลายหลังคาเรือน ก็พบว่าความครึกครื้นนี้เต็มไปด้วยความสงบสุขอย่างคาดมิถึง และมิได้ดุร้ายเฉกเช่นในอดีต เป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นเพราะแผนการของท่านฟู่ที่ทำให้ผู้คนเหล่านี้เปลี่ยนอุปนิสัยไป ?

จินเชียนฮู่มิเข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด เขาเดินตระเวนไปแต่ละเส้นทางอย่างผ่าเผย หลังจากที่ชาวบ้านที่นี่ได้เห็นเหล่าเจ้าหน้าที่ น้ำเสียงที่ใช้กล่าวก็ลดลงไปถึงสองส่วน

ฟู่เสี่ยวกวนพาต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลวขึ้นรถม้ามาจนถึงที่นี่

ทั้งสามคนก้าวลงมาจากรถม้า ซูซูและซูโหรวเองก็เดินตามหลังพวกเขามาด้วย ซูโหรวยังคงถือเข็มปักผ้าอยู่แต่นางมิได้ปักผ้าแต่อย่างใด และซูซูเองก็ได้สะพายกล่องฉินขนาดใหญ่ไว้ที่หลังด้วยเช่นกัน เมื่อวานนี้ศิษย์พี่ใหญ่ได้ส่งจดหมายมา กล่าวว่ามีสองขุมกำลังได้เดินทางมายังจินหลิง กลุ่มที่หนึ่งมาจากราชวงศ์อู๋ มีเกาเสี่ยนเป็นผู้นำ ศักยภาพของเกาเสี่ยนได้ทะลวงไปถึงผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นหนึ่งแล้ว

กลุ่มที่สองมาจากซีหรง ผู้อาวุโสลำดับที่สามของลัทธิจันทราถงเหยียน ได้ออกมาจากภูเขาหมินและตรงมายังจินหลิง ผู้อาวุโสลำดับที่สามลัทธิจันทรามีความเชี่ยวชาญด้านการปลอมตัว สำนักเต๋ามิทราบใบหน้าที่แท้จริงของเขา และศักยภาพนั้นก็อยู่ในเขตแดนผู้มีฝีมือระดับสูงขั้นหนึ่งเช่นเดียวกัน ต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง !

คนผู้นี้ จำเป็นต้องระมัดระวังเอาไว้ให้ดี !

ซูซูจ้องมองแผ่นหลังของฟู่เสี่ยวกวน ภายในใจก็ยังชื่นชมเขาเป็นอย่างมาก

คนแปลกประหลาดเยี่ยงฟู่เสี่ยวกวนในใต้หล้านี้ เกรงว่าจะมิมีอีกแล้ว

จินเชียนฮู่พลิกตัวลงจากม้า และโค้งคำนับฟู่เสี่ยวกวน  ข้าน้อยได้รับคำสั่งมาจากท่านหนิง และได้เตรียมการป้องกันไว้ที่นี่ ท่านฟู่โปรดระวังด้วย 

 มิเป็นไร 

ฟู่เสี่ยวกวนโบกมือไปมาอย่างสบาย ๆ จินเชียนฮู่เรียกเจ้าหน้าที่นับร้อยให้มาล้อมฟู่เสี่ยวกวนเอาไว้ตรงกลางอย่างแน่นขนัด

มิต้องทำให้มันใหญ่โตถึงเพียงนี้ก็ได้ !

ฟู่เสี่ยวกวนมิสบายใจอยู่เล็กน้อย ทำเหมือนตนเองเป็นคนดังเฉกเช่นในโลกก่อน ที่ยามออกนอกประตูก็ยังต้องมีบอดี้การ์ดมาเปิดทางให้

แต่เขาก็คิดได้ว่า ข้างกายนั้นยังมีภรรยาทั้งสองคนอยู่ และมิสามารถเพิกเฉยคำเตือนจากศิษย์พี่ใหญ่ได้

ดังนั้นเขาจึงเดินไปในสลัมทั้งอย่างนั้น เมื่อพบกับหลู่เสี่ยวตงแล้ว ในที่สุดก็ได้เดินมาถึงพื้นที่เปิด ณ ใจกลางสลัม

 ข้าคือฟู่เสี่ยวกวน 

 ด้วยพระประสงค์ของฝ่าบาท จึงจะมีการสร้างโรงงานที่ภูเขาหนานซานขึ้นมาจำนวนมากเพื่อแก้ปัญหาการดำรงชีพของพวกเจ้า 

 ข้าจะมิเอ่ยอันใดให้มากความแล้ว หากยินยอมที่จะไปภูเขาหนานซาน อีกประเดี๋ยวก็ออกเดินทางไปพร้อมกัน 

 ข้าจะจ่ายเงินค่าจ้างในทุกวัน วัยฉกรรจ์ 50 อีแปะ วัยชราและเด็ก 30 อีแปะ 

 พวกเจ้าจงจำไว้ว่า พวกเจ้าใช้สองมือของพวกเจ้าหาเงินเพื่อตนเอง พวกเจ้าทั้งหมดมิต้อง… 

ฟู่เสี่ยวกวนยังมิทันได้กล่าวจบ กลุ่มคนก็คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตื่นเต้น

 ขอบพระคุณคุณชายฟู่ที่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ !  

 ขอบพระคุณพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาท !  

 พระโพธิสัตว์ พวกเราจะยกให้ท่านเป็นเทพที่อายุยืนยาวไปอีกหลายชั่วอายุของพวกเรา !  

 ….. 

นั่น… ฟู่เสี่ยวกวนได้เพิ่มความฮึกเหิมไห้พวกเขาขึ้นไปอีก และได้ตะโกนออกไปว่า  ออกเดินทาง !  

เขาหันหน้ากลับและเดินออกไปทันที แต่ทันใดนั้นในเมืองหลวงกลับเกิดเสียงดังสนั่นขึ้น !

ตอนที่ 462 พบกันโดยบังเอิญ

คณะทูตจากแคว้นอี๋ได้หาที่พักบริเวณใกล้ ๆ กับเขตเมือง ในที่สุดพวกเขาก็ได้พักผ่อนเสียที

เยียนเหลียงเจ๋อหารือกับเปียนมู่หยูว่าเรื่องนี้จะต้องหาทางออกให้จงได้ พวกเขาจะต้องหาจุดอ่อนของฟู่เสี่ยวกวนให้พบ มิมีมนุษย์คนใดไร้ข้อบกพร่อง ฟู่เสี่ยวกวนมิใช่เทพเจ้า เขาจะต้องมีความหลงใหลในบางสิ่งอย่างแน่นอน

เพียงแค่รู้ว่าเขาชื่นชอบอะไร ก็จะสามารถใช้ประโยชน์จากตรงนี้ทำให้เขารู้สึกพอใจได้ ต้องพยายามทำทุกวิถีทางให้แคว้นอี๋เสียผลประโยชน์ระหว่างการเจรจาน้อยที่สุด จึงจะเป็นเรื่องที่ดี

เยียนเหลียงเจ๋อล้มเลิกความตั้งใจที่จะรับรางวัลจากฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูที่จะประทานให้ ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดก็คือ เขาจะยอมรับและชดเชยในบางส่วนให้อีกด้วย

ส่วนเรื่องจำนวนเงินที่จะชดเชยนั้น ต้องดูก่อนว่าจะสามารถเติมเต็มความต้องการของฟู่เสี่ยวกวนได้หรือไม่

 พาหรงเอ๋อร์และท่านแม่ทัพหลานไปด้วย ส่วนคนที่เหลือกินข้าวรออยู่ที่นี่ 

 องค์ชายจะทรงไปที่ใดกัน ?  

 ในเมื่อมาแล้ว พวกเราจะต้องหาวิธีให้จงได้ บัดนี้กินข้าวกินปลากันก่อนเถอะ หลายวันมานี้มิได้แม้แต่จะกินข้าวให้อิ่มหนำ พวกเราทั้งสี่คนจะไปที่หอซื่อฟางกัน 

เยียนเหลียงเจ๋อและอีก 3 คนเดินทางออกจากโรงเตี๊ยม พวกเขาเรียกรถม้ามา 2 คันจากนั้นก็ตรงไปยังหอซื่อฟางทันที

ในขณะเดียวกัน ฟู่เสี่ยวกวนและฮั่วหวยจิ่นได้เดินทางไปเชิญหนิงหยู่ชุน จึงได้รู้ว่าฉินโม่เหวินกลับมาแล้ว ดังนั้นทั้งสามคนจึงได้เดินทางทางไปยังจวนฉินพร้อมกัน แต่กลับมิพบฉินโม่เหวิน เจ้าหมอนี่หนีไปอยู่ที่จวนของฉินปิ่งจงเป็นแน่

ดังนั้นพวกเขาจึงได้หันรถม้ากลับไปยังจวนของฉินปิ่งจง หลังจากได้ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันพอควรแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนจึงนึกขึ้นมาได้ว่าตนเคยสัญญากับฉินปิ่งจงว่าจะนำตำราหลี่เสวียของสิงเหวินโจวกลับมาให้กับเขา

 ตำรานั้นข้าเคยได้อ่านแล้ว ยังคงจำได้ขึ้นใจ สองสามวันนี้ข้าจะคัดลอกออกมาแล้วจะนำมามอบให้กับท่านพี่ในภายหลัง !  

เมื่อเห็นว่าเย็นมากแล้ว ฉินปิ่งจงจึงมิได้รั้งฟู่เสี่ยวกวนไว้ ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนและคนอื่น ๆ จึงได้ออกเดินทางอีกคราเพื่อไปยังหอซื่อฟาง

เมื่ออยู่ในรถม้า ฟู่เสี่ยวกวนพิจารณามองดูฉินโม่เหวินอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งฉินโม่เหวินกล่าวขึ้นว่า  มีอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? เจ้ามิรู้จักข้าหรือเยี่ยงไรกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะออกมาแล้วตอบกลับไปว่า  มิได้เจอตั้ง 1 ปี เจ้ายังคงหล่อเหลาตามเคย คาดว่าเจ้าจะมีชีวิตรื่นรมย์ดีที่ซูเฉิน !  

 รื่นรมย์บ้าบออันใดกัน !   ฉินโม่เหวินจ้องฟู่เสี่ยวกวนตาเขม็ง ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยออกมาว่า  ข้าเพิ่งจะคุ้นเคยกับเจียงเป่ยได้มินาน ก็ได้รับพระราชโองการจากฮ่องเต้ให้กลับมารับตำแหน่ง วันนี้ข้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ฝ่าบาททรงจะให้ข้าไปยังกวนซีเต้า…ที่แห่งนั้นช่างไกลมากยิ่งนัก วันนี้ข้าได้ทำความเข้าใจมาว่าเฟิงโจว หยินโจวและเซี่ยโจวที่อยู่ภายใต้การปกครองนั้นยากจนข้นแค้นเสียจนไร้ซึ่งคำบรรยาย !  

ฉินโม่เหวินหยุดไปชั่วครู่  เดิมทีข้าคิดว่าหากเจ้าได้เป็นหัวหน้ากรมการค้าอะไรนั่นแล้ว ข้าจะได้เข้าไปอยู่ในกรมของเจ้าด้วย นี่อะไรกัน มิเห็นแม้แต่เงา…เจ้ากำลังทำอันใดอยู่กันแน่ ?  

ฟู่เสี่ยวกวนนำมือขึ้นลูบจมูกแล้วหัวเราะแล้วกล่าวว่า  ข้าเองก็ยุ่งเป็นอย่างมาก ! อยากจะมีสักสามหัวหกขา ข้าว่าเจ้าอย่าได้พล่ามบ่นไปเลยจะดีกว่า นี่นับว่าฝ่าบาททรงประทานรางวัลให้แก่เจ้าแล้ว จากที่ข้ารู้มา ที่กวนซีเต้านั้นในปีหน้าจะมีเขตทดลองทางเศรษฐกิจถึง 2 เขต หากเจ้าทูลขอฝ่าบาท บางทีอาจจะได้เพิ่มขึ้นอีกสักสองสามเขต 

แววตาของฉินโม่เหวินเป็นประกายขึ้นมาทันใด รูปแบบการค้าของเขตเหยานั้นเขาได้เห็นมากับตาของตนเองแล้ว

จากการขับเคลื่อนของอุตสาหกรรมซีซานและนโยบายที่ฝ่าบาททรงลดหย่อนและยกเลิกการเก็บภาษีการค้า ทำให้บัดนี้ที่เขตเหยามิได้มีเพียงอุตสาหกรรมซีซานเท่านั้น

หลินเจียงเป็นพื้นที่ที่แม่น้ำทั้งสองสายมาบรรจบกัน มีพื้นที่อุดมสมบูรณ์ เดิมทีก็มีความรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจมากอยู่แล้ว พ่อค้าค่อนข้างมีความกล้าหรืออาจจะกล่าวได้ว่าพวกเขาว่องไวต่อโอกาสทางการค้า ในฤดูร้อนปีนี้เขตเหยาได้เพิ่มโรงงานอุตสาหกรรมถึง 7 แห่งด้วยกัน

จากมุมมองของฉินโม่เหวินแล้ว นี่เพิ่งจะเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น

เขาเข้าใจดีว่าเขตทดลองการค้านี้เป็นโอกาสที่ดี เมื่อได้ยินฟู่เสี่ยวกวนกล่าวดังนั้น เขาจึงรู้สึกดีใจขึ้นมา เขามีแผนการไว้ในหัวแล้วว่า อีกสองสามวันเขาจะไปเข้าเฝ้าทูลขอฝ่าบาทเพิ่มอีกสัก 2 แห่ง

หนิงหยู่ชุนรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันพลัน จึงได้กล่าวออกมาว่า  เจ้านั้นยิ่งเดินยิ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ดูข้าสิ วันหนึ่งมีเรื่องร้องทุกข์เข้ามามากมาย แต่ละวันวุ่นอยู่กับการจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ เมื่อใดจึงจะสิ้นสุดลงเสียที !  

 เจ้ารีบร้อนอันใดไป ? ทำงานในศาลจินหลิงสามารถผูกสัมพันธกับพวกบู๊บุ๋นได้มากมาย อีกทั้งยังสามารถทำความรู้จักกับราษฎรได้อีกด้วย หากเป็นข้าละก็ ข้ายอมอยู่ที่ศาลจินหลิงดีกว่ายอมไปยังเต้าถาย ที่นั่นมีเรื่องให้ปวดหัวมากนัก เอาล่ะถึงแล้ว ประเดี๋ยวค่อยสนทนากันใหม่ แล้วเจ้าจะรู้ว่าข้านั้นลำบากถึงเพียงใด !  

เมื่อทั้งสี่คนลงจากรถม้า หลงจู๊ก็ได้เดินตรงเข้ามาทักทายต้อนรับ เมื่อพวกเขากำลังจะก้าวเข้าไปด้านใน ก็พบว่ามีรถม้าอีกคันหนึ่งจอดไว้ข้าง ๆ พวกเขา

เยียนเหลียงเจ๋อเพิ่งเดินทางมาถึงเช่นกัน

พวกเขาลงจากรถม้า ทั้งสองฝ่ายต่างก็มองหน้ากันแต่พวกเขามิได้รู้จัก ฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้าไปข้างใน ส่วนเยียนเหลียงเจ๋อกล่าวขึ้นมาว่า  ในตอนนั้นที่ข้าเดินทางมาเมืองจินหลิงหอซื่อฟางก็เป็นเช่นนี้ ที่นี่เป็นที่นิยมขึ้นชื่อมากว่าร้อยปีแล้ว ด้านในมีอาหารเลิศรสมากมาย แคว้นอี๋ของเรามิอาจเทียบเคียงได้ ประเดี๋ยวข้าจะให้พวกเจ้าได้ลองชิม 

ขาของฟู่เสี่ยวกวนก้าวเข้าไปด้านในแล้ว แต่เมื่อหูของเขาได้ยินประโยคเมื่อครู่เข้าว่าแคว้นอี๋ หรือนี่จะเป็นองค์รัชทายาทของแคว้นอี๋กัน ?

ดังนั้นเขาจึงได้หยุดฝีเท้าลงแล้วหันหลังกลับไปมอง แต่เนื่องจากระยะค่อนข้างห่างจึงมองเห็นได้มิชัดเจนเท่าใดนัก เขาจึงตัดสินใจเดินกลับไป

ฮั่วหวยจิ่นและอีกสองคนคิดว่าเป็นคนที่ฟู่เสี่ยวกวนรู้จัก จึงได้ยืนคอยอยู่ที่เดิม พวกเขาเห็นฟู่เสี่ยวกวนทำท่าทางลับ ๆ ล่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มผู้นั้น

เยียนเหลียงเจ๋อตกใจขึ้นมาทันพลัน เจ้านี่คือผู้ใดกัน ? เขารู้จักข้าเยี่ยงนั้นหรือ ?

ท่านแม่ทัพหลานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา เมื่อเห็นฟู่เสี่ยวกวนเดินตรงเข้ามาเช่นนั้น ร่างกายกำยำก็ได้เข้าปกป้องเยียนเหลียงเจ๋อเอาไว้ด้านหลัง

ฟู่เสี่ยวกวนพิจารณามองดูเยียนเหลียงเจ๋อแล้ว อืม ! เจ้าหมอนี่มั่นคงกว่าเยียนหานยวี่มากเสียทีเดียว

เยียนเหลียงเจ๋อเองก็มองดูฟู่เสี่ยวกวนเช่นกัน ชายหนุ่มผู้นี้หน้าตาหล่อเหลา แต่ในความทรงจำของเขาแล้วเขามิเคยรู้จักคนผู้นี้มาก่อน เขาต้องการทำสิ่งใดกัน ?

ขณะที่เยียนเหลียงเจ๋อกำลังจะเอ่ยถามออกมา ฟู่เสี่ยวกวนก็ได้หันหลังเดินจากไปทันที

 ประหลาดแท้ !   หรงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เยียนเหลียงเจ๋อเอ่ยออกมา

นี่เป็นคราแรกที่ทั้งสองได้พบกัน ณ ด้านหน้าหอซื่อฟางแห่งนี้ ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย ทั้งสองเพียงสบตากันแต่ก็มิได้เอ่ยอันใดออกมา

ฟู่เสี่ยวกวนและพรรคพวกเดินขึ้นไปที่ชั้นสาม เยียนเหลียงเจ๋อและพรรคพวกนั้นขึ้นไปที่ชั้นสอง

ณ ห้องชั้นสามอันโอ่อ่า หนิงหยู่ชุนได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า  ผู้ใดกัน ?  

ฟู่เสี่ยวกวนเลิกคิ้วแล้วกล่าวว่า  คณะทูตเจรจาจากแคว้นอี๋ องค์รัชทายาทเยียนเหลียงเจ๋อ 

หนิงหยู่ชุนตกตะลึงขึ้นทันพลัน  เหตุใดจึงมิมีคนจากกรมพิธีการหรือหงหลูซื่อติดตามมาด้วยกัน ? มิใช่สิ ! ข้าได้ยินมาว่าการเจรจาในครานี้ เจ้าเป็นผู้นำทูตเจรจา จะเชิญพวกเขามาร่วมดื่มหน่อยหรือไม่ ?  

นี่คือท่าทีของผู้ชนะที่ควรจะมี ในมุมมองของหนิงหยู่ชุนและคนอื่น ๆ นั้น สงครามครานี้พวกเขาพ่ายแพ้ พวกเขาได้ยอมยกธงขาวขอสันติแล้ว ก็ควรจะไว้หน้าพวกเขาเป็นเรื่องปกติ

แต่ฟู่เสี่ยวกวนมิใช่ชาวราชวงศ์หยูโดยกำเนิด เขามิเห็นดีเห็นงามกับความคิดเช่นนี้ ในเมื่อข้ารบชนะ ต่อจากนี้พวกเจ้าก็ควรจะอยู่เบื้องใต้ ข้าจะไปสนใจพวกเจ้าทำไมกัน ?

จะมัวเสียแรงเสียเวลาไปทำไมกัน ?

หน้าตาของแคว้น สำหรับฟู่เสี่ยวกวนแล้ว มิได้สำคัญไปกว่าเงินทองที่พวกเขาจะต้องชดเชย

 เจ้ามีเงินมากเยี่ยงนั้นหรือ ? จะไปเชิญพวกเขาเนื่องด้วยเหตุใดกัน ? ว่าแต่เจ้า ควรจะให้ทหารยามจับตามองคนกลุ่มนี้ให้ดี หากว่าเกิดเรื่องขึ้นมาจงจำไว้ให้ขึ้นใจว่า ต่อหน้ากฎหมายนั้น ทุกคนเท่าเทียมกัน !  

ตอนที่ 461 ยุ้งข้าวเต็มเปี่ยมจึงรู้จักมารยาท

ตอนที่ 461 ยุ้งข้าวเต็มเปี่ยมจึงรู้จักมารยาท

ณ ค่ายทหารรักษาพระองค์แห่งวังหลวง กระโจมแม่ทัพ

ฮั่วหวยจิ่นจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนตาเขม็ง กลืนน้ำลายหนึ่งอึก และกล่าวออกมาว่า  เจ้าจริงจังหรือไม่ ?  

 อากาศหนาวถึงเพียงนี้ เจ้าคิดว่าข้าถูกภรรยาไล่ออกมาและมาหาเจ้าที่นี่เพื่อฆ่าอารมณ์เยี่ยงนั้นหรือ ?  

 มิใช่ นั่น 30,000 คนเชียวนะ 1 กระโจมของกองทัพอยู่ได้ 30 คน ก็แน่นขนัดแล้ว ให้อยู่ 40 คนนั่นย่ำแย่เป็นอย่างมาก แล้วยังต้องการมากถึง 800 กระโจม เจ้าทำเยี่ยงนี้ คลังของข้าก็ว่างเปล่ากันพอดีน่ะสิ !  

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า  กล่าวเยี่ยงนี้แสดงว่ามีพอใช่หรือไม่ เยี่ยงนั้นก็ดี ข้ามิสนว่าคลังของเจ้าจะว่างเปล่าหรือไม่ วันรุ่งขึ้น ตั้งแต่เช้าตรู่ รบกวนให้เจ้าส่งคนนำกระโจมเหล่านี้ไปส่งที่เรือนหนานซานด้วย ตั้งไว้ที่ริมแม่น้ำมิต้องข้ามฝั่งไป 

ฮั่วหวยจิ่นยังจะสามารถทำอันใดได้อีกกัน ?

เขาย่อมไร้หนทางปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงส่ายหน้าด้วยความคับแค้นใจ  เจ้าได้ทำให้ตนเองกลายเป็นผู้กอบกู้ใต้หล้านี้อย่างแท้จริงไปแล้ว วันเวลาที่ข้าอาศัยอยู่ที่เมืองหลวงน้อยกว่าเจ้ามากนัก แต่หากจะกล่าวถึงความเข้าใจของเมืองหลวงนี้ เจ้ากลับสู้ข้ามิได้เลยแม้แต่น้อย 

เขาเติมชาให้กับฟู่เสี่ยวกวน และกล่าวไปด้วยความปลงตกว่า  ที่ตรงนั้นข้าเข้าใจเป็นอย่างดี เป็นสถานที่ที่วุ่นวายอย่างแท้จริง เจ้าลองคิดดูเถิด แม้แต่หอชิงเฟิงซี่หยู่ขององค์ชายห้าก็ยังมิไปตั้งสาขาที่นั่นเลย เพียงแค่คิดก็รู้ได้แล้วว่าสถานที่ตรงนั้นมันเหลือทนถึงเพียงใด